Ήταν αναπόφευκτη η καταστροφή του ποντιακού ελληνισμού;

Δέχτηκα πριν από λίγες μέρες αυτή την ερώτηση.
Αυτό μου έδωσε την αφορμή να γράψω ένα μικρό κείμενο που απαντούσε στο ερώτημα.

Ήταν αναπόφευκτη η καταστροφή του ποντιακού ελληνισμού;

Του Βλάση Αγτζίδη

Ένα από τα θέματα που συγκροτούσαν το Μικρασιατικό Ζήτημα ήταν αυτό του Πόντου. Η απόφαση των Νεότουρκων για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών στην περιοχή αυτή άρχισε να εφαρμόζεται από το φθινόπωρο του 1916 με σκληρές διώξεις κατά του πληθυσμού. Ως αντίδραση στα σχέδια αυτά εμφανίστηκε μια  αντίσταση με τη διαμόρφωση πολλών μικρών άτακτων ομάδων, που βαθμιαία οδήγησαν στη δημιουργία ενός ενός εντυπωσιακού κινήματος που θα αντιδράσει ένοπλα στις μεθοδεύσεις της εθνικιστικής εξουσίας. Το ποντιακό αντάρτικο στη βόρεια Μικρά Ασία συγκροτεί μια συγκλονιστική σελίδα αντίστασης ενός λαού απέναντι σε μια σκληρή  απολυταρχική εξουσία και θυμίζει στους σύγχρονους μελετητές ότι η διαδικασία μετάβασης από την πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή του εθνικού κράτους δεν ήταν ούτε αναίμακτη ούτε και ευθύγραμμη.

Για την επέτειο του Εθνικού ΔΙΧΑΣΜΟΥ

105 χρόνια από την έναρξη του μοιραίου ΕΘΝΙΚΟΎ ΔΙΧΑΣΜΟΥ (21-2-1915)…… 

.

…. Με απόλυτη ευθύνη των φιλο-γερμανικών δυνάμεων που απέτρεψαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Εκστρατεία της Καλλίπολης με κύριο στόχο την προστασία της συμμάχου της Γερμανίας…

.

Ήδη όμως οι Νεότουρκοι «σύμμαχοι του Κάϊζερ» είχαν ξεκινήσει τις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων…

.

Το θέμα αυτό παραμένει έως σήμερα στο περιθώριο των ιστοριογραφικών ανησυχιών, παρότι η σπουδαιότητά του είναι εξαιρετικά μεγάλη. Mπορούμε να πούμε ότι oι αιτίες για την υποβάθμιση αυτή είναι η ποιότητα και το βάθος που έχει η ιστορική έρευνα στην Ελλάδα, καθώς και η κυριαρχία στερεοτύπων στον πολιτικό λόγο.

Τι σημαίνει η μη κατάθεση στεφανιού στο Μαυσωλείο του Ατατούρκ;

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ:
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΟ ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Ανεξάρτητα από τη διπλωματική αποτίμηση του ταξιδιού του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ένα γεγονός που έχει τεράστια συμβολική σημασία και ανατρέπει μια παράδοση της ελληνικής διπλωματίας που καλά κρατούσε από το 1922.

O Γιώργος Παπανδρέου, καταθέτει στεφάνι ως πρωθυπουργός της Ελλάδας στο μαυσωλείο του Ατατούρκ στην Άγκυρα

Και η παράδοση αυτή συνδέεται με την -αληθινή ή όχι- εκδήλωση σεβασμού προς το αμφιλεγόμενο πρόσωπο του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, του Μουσταφά Κεμάλ πασά, ο οποίος έλαβε το προσωνύμιο «Ατατούρκ», δηλαδή «πατέρας των Τούρκων».

Για τους σύγχρονους Τούρκους ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν όντως Ατατούρκ, εφόσον συνεχίζοντας την πολιτική των Νεότουρκων εθνικιστών κατασκεύασε σχεδόν εκ του μηδενός ένα νέο έθνος. Όμως για τις μη μουσουλμανικές κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας  (Αρμένιους, Έλληνες, Ασσύριους) υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος, ο οποίος επέφερε το οριστικό τέλος στην ύπαρξή τους. Η καταστροφή και η πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του 1922 υπήρξε η τελευταία βίαιη πράξη που συνέβη συνειδητά από τον τουρκικό εθνικισμό υπό τα όμματα και την επιδοκιμασία του Κεμάλ.

Η μάχη της Καλλίπολης (Β΄μέρος)

Στην εφημερίδα «Καθημερινή» δημοσιεύτηκε στις 10 Μαϊου του 2015, το β’ μέρος του αφιερώματος στην εκστρατεία της Καλλίπολης.

————————————————————————
.
Η μάχη της Καλλίπολης και η Ελλάδα

.
ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

Η εκστρατεία της Καλλίπολης αποτέλεσε ένα από τα μείζονα γεγονότα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός των δύο «κύριων» μετώπων, του Δυτικού και του Ανατολικού.

                                             

Η βία που άσκησαν οι Νεότουρκοι κατά των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Θράκης και της Δυτικής Μικράς Ασίας, από τον Απρίλιο του 1914, ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση να απειλήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία με νέο πόλεμο. Ο Ιωάννης Μεταξάς, ως υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, υπέβαλε Υπόμνημα προς τον Βενιζέλο, τον Μάιο του 1914, υποστηρίζοντας ότι έπρεπε να γίνει άμεση πολεμική ενέργεια με την κατάληψη της χερσονήσου της Καλλίπολης: «…να καταληφθεί η περιοχή αυτή της οποίας η κατοχή θα ήτο απειλή κατά της Κωνσταντινουπόλεως».

O Eλευθέριος Βενιζέλος και ο Πόντος…

Ένα από τα θέματα, που τα τελευταία χρόνια «παίζουν»¨στην ιδεολογική αντιπαράθεση είναι το ζήτημα της στάσης του Ελ. Βενιζέλου στο Ποντιακό Ζήτημα.  Μια από τις πρώτες προσεγγίσεις αυτού του θέματος ήταν το ‘Ο Βενιζέλος της ήττας» που δημοσιεύτηκε το 2006 στο ‘Έρεισμα», το καλό λογοτεχνικό περιοδικό των Χανίων που εξέδιδε ο Χρήστος Μαχαιρίδης.  

Το θέμα αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και σίγουρα δεν προσφέρεται για εύκαιρες αντιπαραθέσεις, ούτε ως επιχείρημα για να πάρουν κάποιοι «απόγονοι’ την πολιτική ρεβάνς 9 δεκαετίες μετά.  

To πρωτόλειο αυτό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Έρεισμα» αναρτήθηκε στο μπλογκ «Πόντος και Αριστερά», όπου μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας ΕΔΩ

Η Έξοδος από την Ανατολική Θράκη

Η τελευταία πράξη της Καταστροφής του ελληνισμού της Ανατολής, μετά από την εγκατάλειψη του Πόντου και την καταστροφή της Σμύρνης, υπήρξε η απώλεια της Ανατολικής Θράκης.

 

Το ιστορικό αφιέρωμα  της ‘Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (8-12-2013) που επιμελούμαι, αφορά ένα  από τα πλέον δύσκολα και αμφιλεγόμενα θέματα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας: στην εθελούσια απόσυρση των ελληνικών στρατευμάτων από την Ανατολική Θράκη και την παραχώρησή της στους κεμαλικούς  μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Μουδανιών.

 

Με την συμμετοχή του Δημήτρη Μαυρίδη και της Βάσως Τσακόγλου, καλών μελετητών της ιστορικής αυτής σελίδας, επιχειρείται η αποσαφήνιση του συγκεκριμένου ιστορικού θέματος και η η παρουσίαση κρίσιμων παραμέτρων στη διαχείρισή του. 

Η ελληνική έξοδος από την Ανατολική Θράκη

• Του Βλάση Αγτζίδη*
• http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=402799
• «Για την Ελλάδα του 1922, η Θράκη ήταν σαν τη μάχη του Μάρνη – εκεί θα παιζόταν και θα κερδιζόταν ξανά το παιχνίδι. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Ολη η χώρα βρισκόταν μέσα σε πολεμικό πυρετό (…) Κι ύστερα συνέβη το αναπάντεχο: οι Σύμμαχοι χάρισαν την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους και έδωσαν στον Ελληνικό Στρατό προθεσμία τριών ημερών για την εκκένωσή της…»

• Ο χάρτης δείχνει την πορεία των προσφύγων μετά την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης

Aφιέρωμα στην εφημερίδα «Μακεδονία»

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2012, η ιστορική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, η «Μακεδονία», έκανε αφιέρωμα στη Μικρασιατική Καταστροφή, στο οποίο συμμετείχα εγώ και ο N. Ραπτόπουλος. … Παραθέτω στη συνέχεια το αφιέρωμα: 

H Aνταλλάξιμη Περιουσία στο δρόμο της τελικής εκποίησης;

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος», αριθ. φ. 170, Μάρτιος 2011. Στάλθηκε σ’ όλες τις προσφυγικές ομοσπονδίες (δυτικο)Μικρασιατών, Ποντίων, Καππαδοκών, (ανατολικο)Θρακών, Κωσταντινουπολιτών.

Oι πρόσφατες εξελίξεις που συνδέονται με την ουσιαστική οικονομική κατάρρευση του ελληνικού κράτους και την επιτακτική ανάγκη εξεύρεσης πόρων για να καλυφθούν οι δυσβάστακτες δανειακές υποχρεώσεις, φέρνει και πάλι στην επιφάνεια το ζήτημα της Ανταλλάξιμης Περιουσίας. Δηλαδή της περιουσίας που προέκυψε από τα μουσουλμανικής ιδιοκτησίας ακίνητα που υπήρχαν στην Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση της Ανταλλαγής των Πληθυσμών, ως απόρροια της Συνθήκης της Λωζάννης. Μιας περιουσίας που υποχρεωτικά, με βάση το νομικό πλαίσιο που ορίζει τη χρήση της, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση των προσφύγων του ’22.

-Ο Ίων Δραγούμης και οι νεοελληνικές αντινομίες

Με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων (2010) από τη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, η εφημερίδα Μακεδονία έκανε αφιέρωμα στο οποίο συμμετείχα με το κείμενο που αναρτώ στη συνέχεια.

Το συνολικό αφιέρωμα της εφημερίδας μπορείτε να το δείτε σε pdf: http://www.makthes.gr/filestore/docs/I_DRAGUMIS1.pdf

ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ «ΜΙΚΡΑΣ ΠΛΗΝ ΕΝΤΙΜΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ»

Ο Δραγούμης μπορεί να θεωρηθεί ως μια από τις ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες του βαλκανικού ελληνισμού. Όχι τόσο γιατί κατενόησε την ιστορική εποχή στην οποία ζούσε. Ούτε γιατί πρόσφερε κάτι στη θετική αντιμετώπιση των πρωτοφανών προκλήσεων και στην ευτυχή έκβαση των μεγάλων συγκρούσεων. Αλλά γιατί προσπάθησε στο μέτρο των δυνατοτήτων του να συγκροτήσει ένα ουτοπικό σύστημα επιβίωσης του ελληνισμού σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη εποχή ριζικού, ολοκληρωτικού μετασχηματισμού της ευρύτερης περιοχής μας.[1]

Ανεξάρτητα απ’ το γεγονός ότι το σχήμα που φαντάστηκε ο Δραγούμης -και πάλεψε πολιτικά με δραματικές συνέπειες για την υλοποίησή του- δεν αντιστοιχούσε στις ανάγκες της εποχής, αλλά αντιθέτως υπονόμευε τη θετική αντιμετώπιση, εν τούτοις συνέβαλε στο να διακρίνουν σήμερα οι μελετητές τις τότε αντιφάσεις και υστερήσεις του ελληνικού κόσμου.

Στο πρόσωπό του, όπως και στο πρόσωπο του Παντελή Πουλιόπουλου –που πρωτοστάτησε στη δημιουργία των αντιπολεμικών πυρήνων στο μικρασιατικό μέτωπο- αποτυπώνονται με τη μεγαλύτερη δυνατή διαύγεια τα αγεφύρωτα συμφέροντα των ηγετικών ομάδων του βαλκανικού ελληνισμού με τους Έλληνες της Ανατολής, καθώς και οι γιγάντιες διαφορές που υπήρξαν τότε μεταξύ Βαλκάνιων Ελλήνων διανοουμένων και Μικρασιατών, κυρίως Ιώνων και Ποντίων.[2]

Eλλάς και Μικρά Ασία: μια ανεξερεύνητη σχέση

«…Ακόμα και σήμερα δεν έχει σιγάσει η διαμάχη γύρω από το ζήτημα γιατί οι ελληνικές δυνάμεις που υπερτερούσαν αριθμητικά και δεν ήταν πολύ χειρότερα εξοπλισμένες από το στρατεύματα του Κεμάλ, οδηγήθηκαν σ’ αυτή την καταστρoφική ήττα.»

Douglaς Dakin, «H ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923», εκδ. ΜΙΕΤ

Η Μικρασιατική Καταστροφή φαίνεται ότι για καιρό ακόμα θα στοιχειώνει τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς για την πορεία του νεότερου ελληνισμού. Ειδικά σήμερα, που το κενό που άφησαν οι Έλληνες στην Ανατολική πλευρά του Αιγαίου έχει πλέον καλυφθεί από έναν ακμαίο πληθυσμό και από μια επιθετική κρατική δύναμη, που θυμίζει συνεχώς εν τοις πράγμασι, ότι μόνο όποιος κατέχει τις δύο ακτές μπορεί να ορίζει το Αρχιπέλαγος .

Αφορμή για τη νέα συζήτηση πάνω στην «ανεξερεύνητη σχέση» έδωσε το νέο βιβλίο με τίτλο «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία» του ιστορικού Κ. Δ. Σβολόπουλου. Μέσα από τη μελέτη εξαιρετικά ενδιαφέροντος αρχειακού υλικού, μεταξύ αυτών και κάποιων ιδιαίτερα σημαντικών εγγράφων του Foreign Office, προσπαθεί να προσεγγίσει με την αυστηρότητα που επιβάλλει η μεθοδολογία το σύνθετο διεθνές πλαίσιο και να περιγράψει κρίσιμες παραμέτρους.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι πολύ ενδιαφέροντα για ένα θέμα, που κατά κόρον έχει επισκιαστεί από την ιδεολογική χρήση της ιστορίας και την πολιτική κληρονομιά του Διχασμού.

-A karsi görögség tragédiája (β’ μέρος)

Η τραγωδία των Ελλήνων του Καρς

Παρακάτω αναρτάται το β’ μέρος από το κείμενό μου με τίτλο «A török nacionalizmus megjelenése és a keleti keresztény népirtás» (Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού και οι γενοκτονίες των χριστιανικών λαών).

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο ουγγρικό περιοδικό ιστορίας Trianoni Szemle [«Ανασκόπηση (της συνθήκης) του Τριανόν«]-που εκδίδεται στη Βουδαπέστη.

Το Α’ μέρος μπορείτε να το δείτε σε προηγούμενο δημοσίευμα…

Πρόσφυγες του ’22 στη «μητέρα-πατρίδα»

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος από μια ευρύτερη μελέτη μου με τίτλο «Mνήμη, ταυτότητα και ιδεολογία στον ποντιακό ελληνισμό».

Το κείμενο που δημοσιεύω είναι το πρώτο μέρος («Η αντιμετώπιση των προσφύγων») από τό κεφάλαιο: Πρόσφυγες του ’22 στη «μητέρα-πατρίδα». Συμπεριλαμβάνεται στο  βιβλίο:

Γιώργος Κόκκινος – Βλάσης Αγτζίδης – Έλλη Λεμονίδου, Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη, εκδ. Ταξιδευτής, 2010, Αθήνα.

Τα υπόλοιπα μέρη της μελέτης μου επιγράφονται:

–Ταυτότητες μέσα στο χρόνο,

–Στη Σοβιετική Ένωση μετά την Έξοδο (Ο σοβιετικός ελληνισμός του Μεσοπολέμου, Οι σταλινικές διώξεις, Η νέα έξοδος),

–Πρόσφυγες του ’22 στη «μητέρα-πατρίδα» (Η αντιμετώπιση των προσφύγων, Κράτος και πρόσφυγες, Πρόσφυγες κι Αριστερά),

–Πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές των προσφύγων.

Πρόσφυγες του ’22 στη «μητέρα-πατρίδα»

Η αντιμετώπιση των προσφύγων. Οι δικοί μας Παλαιστίνιοι

Η ελλαδική κοινωνία είχε ήδη διαμορφώσει τις εικόνες της για τους ομοεθνείς της απ’ την άλλη πλευρά του Αιγαίου. Και οι εικόνες αυτές ήταν ήδη αρνητικές απ΄ την εποχή του ’16, που απ’ τη μια το Εργατικό Κέντρο Αθηνών ζητούσε να απαγορευτεί η πρόσληψη προσφύγων εργατών και απ’ την άλλη οιπρωτοφασιστικές ομάδες των «Επίστρατων» του Δ. Γούναρη και του Ι. Μεταξά οργάνωναν το  πογκρόμ κατά των προσφύγων ως βενιζελικών.[1]

Το αρνητικό στερεότυπο που είχε δημιουργηθεί στην ελλαδική κοινωνία από τη φιλομοναρχική προπαγάνδα θα επιβεβαιωθεί πλήρως απόέναν κορυφαίο διανοούμενο, εκφραστή του βαλκανικού ελληνικού εθνικισμού, τον Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος το 1919 θεωρούσε ότι οι Μικρασιάτες, όπως και οι Κρητικοί, ήταν τα όργανα υποταγής της Παλαιάς Ελλάδας στον «αγγλογαλλικό ιμπεριαλισμό».[2]

-Για το βιβλίο του Σβολόπουλου…

Στο τελευταίο τεύχος των Μικρασιατικών Χρονικών, που εκδίδει η Ένωση Σμυρναίων   δημοσιεύτηκε η παρουσίαση της μελέτης του  Κωσταντίνου Δ. Σβολόπουλου,  που συνέγραψα. Η μελέτη αυτή εκδόθηκε από τις εκδόσεις  Ίκαρος το 2009 υπό τον τίτλο «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία». Παρουσιάστηκε επίσης και στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς στις 3 Μαρτίου, στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας, που διοργανώνω στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 

Στη συνέχεια παρατίθεται η βιβλιοπαρουσίαση:

«…Ακόμα και σήμερα δεν έχει σιγάσει η διαμάχη γύρω από το ζήτημα γιατί οι ελληνικές δυνάμεις που υπερτερούσαν αριθμητικά και δεν ήταν πολύ χειρότερα εξοπλισμένες από τα στρατεύματα του Κεμάλ, οδηγήθηκαν σ’ αυτή την καταστρoφική ήττα.»

Douglaς Dakin, “H ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923”, εκδ. ΜΙΕΤ

Η Μικρασιατική Καταστροφή φαίνεται ότι για καιρό ακόμα θα στοιχειώνει τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς για την πορεία του νεότερου ελληνισμού. Ειδικά σήμερα, που το κενό που άφησαν οι Έλληνες στην Ανατολική πλευρά του Αιγαίου έχει πλέον καλυφθεί από έναν ακμαίο πληθυσμό και από μια επιθετική κρατική δύναμη, που θυμίζει συνεχώς εν τοις πράγμασι, ότι μόνο όποιος κατέχει τις δύο ακτές μπορεί να ορίζει το Αρχιπέλαγος . 

H Σμύρνη και οι νεοελληνικές ενοχές

Μ’ αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του Σβολόπουλου, ξεκίνησε ένας ενδιαφέρων διαλογος στις σελίδες της «Καθημερινής». Με κείμενα των Καρκαγιάννη, Μαυρογορδάτου, Βερέμη και άλλων επιχειρήθηκε η κατάρριψη της θέσης του Σβολόπουλου. Υπήρξαν και λίγα κείμενα της «άλλης πλευράς» που δημοσιεύτηκαν. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει το παρακάτω κείμενό μου με τίτλο «H Σμύρνη και οι νεοελληνικές ενοχές«, που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», στις 17 Νοεμβρίου 2009. 

«Στην προκυμαία της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922 γράφτηκε ο επίλογος μιας από τις τραγικότερες στιγμές στην Ιστορία της περιοχής μας. Ηδη από τον Ιούλιο του ’22, όταν οι φιλομοναρχικοί ηγέτες της Ελλάδας -που είχαν εκλεγεί με αντιπολεμικά και αντιμικρασιατικά συνθήματα- προσπαθούσαν, ματαίως, να βρουν την ευκαιρία απαγκίστρωσης από τη Μικρά Ασία είχαν αποφασίσει να παραδώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς στον Μουσταφά Κεμάλ. Με τον νόμο 2870/1922 που έφερε τις υπογραφές των Κωνσταντίνου, Γούναρη και Ρούφου, απαγόρευσαν την έξοδο από τη Μικρά Ασία των Ελλήνων και των Αρμενίων. Η πολιτική αυτή θα υλοποιηθεί με τη μέγιστη δυνατή κυνικότητα μετά την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του ’22. Τότε, στον αρμοστή Σμύρνης θα φτάσει τηλεγράφημα της ελληνικής κυβέρνησης, με το οποίο τον «διέταζαν» να μην επιτρέψει τους Ελληνες της Ιωνίας να φύγουν για την Ελλάδα και δημιουργηθεί έτσι «προσφυγικό πρόβλημα».

-The Trial of the Six: Our own Nuremberg Trial

 

As such, any attempt to aquit those who were found guilty, will be a major injustice to all the Greek refugees involved.

Till now, the honour of the Greek refugees has been safeguarded by the Federation of Pontic Greeks of USA-Canada, the Union of Smyrniotes, as well as a few other refugee organisations that have sent letters of protest and have asked the Supreme Court to reject the application.  

However, let’s take a look at the facts of the event, based on an old article of mine which was published in the Greek newspaper ‘Eleutherotipia’.

-Η γενοκτονία στο μικρασιατικό Πόντο

Η γενοκτονία στον Πόντο, όπως και σ΄ όλη την Ανατολή από τον τουρκικό εθνικισμό, αποτελεί μια από  τις «Λευκές Σελίδες» της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Η αποσιώπηση είχε ηθική και πολιτική σημασία. Δεν αποτίσαμε κατ’ αρχάς τον οφειλόμενο σεβασμό στους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που εξοντώθηκαν στον μικρασιατικό Πόντο κατά τις εκτεταμένες εθνικές εκκαθαρίσεις που έκαναν οι Νεότουρκοι σωβινιστές(2).   Η αποσιώπηση  μας στέρησε  επιπλέον την δυνατότητα να κατανοήσουμε τις μεθόδους με τις οποίες δημιουργήθηκαν τα έθνη-κράτη και  τον τρόπο διαμόρφωσης των σύγχρονων γεωπολιτικών ισορροπιών στην περιοχή μας με την επικράτηση της «νέας τάξης πραγμάτων του 1922«.