ΚΚΕ: πίσω ολοταχώς στο ’53

 

Διαβάζοντας τις θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατανοείς ότι η αποφράδα ημέρα για την υπόθεση του σοσιαλισμού, για την ίδια την υπόσταση της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά και το μέλλον του κόσμου ήταν η 26η Ιουνίου 1953. Ηταν η μέρα που συνελήφθη ο Λαυρέντι Μπέρια, ο κάποτε πανίσχυρος ηγέτης των μηχανισμών ασφαλείας. Την ημέρα αυτή, κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης του προεδρείου στο Κρεμλίνο, ο Κόκκινος Στρατός είχε εμποδίσει την Πολιτική Αστυνομία και τον επικεφαλής της, τον Λ. Μπέρια, να πραγματοποιήσουν ένα πραξικόπημα. Από κει και πέρα λοιπόν, σύμφωνα με την Κ. Ε. του ΚΚΕ, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον σοσιαλισμό. Με την υιοθέτηση μεγάλου μέρους της παραδοσιακής πολιτικής ανάλυσης των μαοϊκών και «αντιρεβιζιονιστικών» κομμάτων, το ΚΚΕ ολισθαίνει σε έναν δρόμο αναίρεσης των βασικών παραδοχών που συγκρότησαν τη σύγχρονη μορφή του.

Advertisement

-Ενας ομογενής νέος στην «Ακρη της πόλης»

  Η ελληνική κοινωνία συνέβαλε με τη συμπεριφορά της στο να βρεθεί ο Δημήτρης Πατμανίδης εκτός ορίων

Η ένοπλη επίθεση του 19χρονου Δημήτρη Πατμανίδη στη Σχολή του ΟΑΕΔ φέρνει στην επιφάνεια μια σκοτεινή νεοελληνική σελίδα, την οποία αγνοούν ή υποδύονται ότι αγνοούν οι πολυποίκιλοι σχολιαστές του γεγονότος. Το πώς και το γιατί ο Δημήτρης βρέθηκε εκτός ορίων διαμόρφωσε μια ιδιόμορφη προσωπικότητα και ανέπτυξε μια αποκλίνουσα συμπεριφορά είναι εν μέρει μόνο ζήτημα ψυχιάτρων. Απαιτείται και η γνώση του πλαισίου για να κατανοήσουμε γιατί ένα ευαίσθητο άτομο ακολούθησε αυτόν και όχι τον άλλο δρόμο εξέλιξης. Κι αυτό είναι το «κλειδί» για να ερμηνεύσουμε πληρέστερα το τραγικό γεγονός και το πώς η ίδια η κοινωνία μετέτρεψε τον Δημήτρη σε θύμα.

-Οι Έλληνες της Ανατολής στην Επανάσταση του 1821

Οι Έλληνες της Ανατολής στην Επανάσταση του 1821

του Βλάση Αγτζίδη (*)

Παρότι η Επανάσταση του 1821 έχει μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό, εν τούτοις διάφορες παράμετροι που σχετίζονται με το ιδεολογικό, κοινωνικό αλλά και γεωγραφικό πλαίσιο, παραμένουν ακόμα άγνωστοι. Στις παραμέτρους αυτές περιλαμβάνεται και η συμμετοχή των Ελλήνων που κατοικούσαν στις περιοχές που χάθηκαν οριστικά για τον ελληνικό κόσμο μετά το 1922.

Οι Έλληνες του Εύξεινου Πόντου

Για τον οθωμανοκρατούμενο μικρασιατικό Πόντο, ο Γεώργιος Κανδηλάπτης αναφέρει ότι «Εν Τραπεζούντι κοινωνοί αυτής εγένοντο οι διδάσκαλοι Ηλ. Κανδήλης και Σάββας Τριανταφυλλίδης…» (Γεωργίου Θ. Κανδηλάπτη, Ποντιακά ιστορικά ανάλεκτα, Αλεξανδρούπολη, 1925, σελ. 14.) Ο  ίδιος αναφέρεται στη μύηση του μητροπολίτη Χαλδίας Σιλβέστρου του Β’ και σε άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα.

-Για τις σταλινικές διώξεις… και μια Μαρτυρία

ΟΙ ΣΤΑΛΙΝΙΚΕΣ  ΔΙΩΞΕΙΣ  ΚΑΤΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ  

«…Βαθέα τ’ όνομα σ’ απές

σην κάρδια μουν γραμμένον

ΕΣΥ εδέκες μας το φως

τη ζής το χαρεμένον»

 

Με την παράθεση του ποιήματος ύμνου προς τον Στάλιν και την επισήμανση ότι:  «Στα κολχόζια, στις μπριγάδες συχνά ακούμε να τραγουδούν το τραγούδι στο μεγάλο μας αρχηγό, σύντροφο ΣΤΑΛΙΝ» ο Χειμωνίδης παρουσιάζει το θεατρικό έργο «Η χαρά» του Θ. Κανονίδη (Απόλλωνα) στην ελληνοσοβιετική εφημερίδα του Καυκάσου «Κόκινος Καπνάς» κάπου μέσα στη δεκαετία του ’30. Ήταν η εποχή της μεγάλης πολιτιστικής άνθισης των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που κατοικούσαν στις σοβιετικές περιοχές. Που παράλληλα με την πολιτιστική τους αναγέννηση, εμφάνισαν και μια νέα ηγεσία, απολύτως προσαρμοσμένη  στα ιδεολογικά και πολιτικά πρότυπα που κυριάρχησαν εκείνη την εποχή στη Σοβιετική Ένωση. Τα πρότυπα αυτά, καθώς και οι τρομοκρατικές πρακτικές που είχε υιοθετήσει ο Στάλιν και η ομάδα του, θα καταγγελθούν ως «προσωπολατρεία» λίγο μετά το θάνατό του από το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης).