Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22

Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22

Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής που βιώνει η σημερινή Ελλάδα είναι η εμφάνιση –για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία- ενός νεοναζιστικού κόμματος, το οποίο επιχειρεί να καλύψει υπαρκτά κενά καλλιεργώντας ένα νέο λαϊκισμό, βασισμένο σε πρωτόγονα ένστικτα, καλύπτοντας τη νεοναζιστική ιδεολογική του προέλευση –όπως προκύπτει από τα βασικά αρχικά κείμενα της οργάνωσης. Παράλληλα, προέρχεται από τον πιο σκληρό αντιπροσφυγικό και τουρκοφιλικό πυρήνα του ελληνικού συντηρητισμού  (Επίστρατοι, Λαϊκό Κόμμα-Μοναρχία, Μεταξάς, Χούντα), που είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα από την εποχή του Διχασμού.

Η παρουσία και η εδραίωση του νεοναζιστικού κόμματος στα πολιτικά πράγματα,  ευνοείται από:
-την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας,
-την ύπαρξη ενός κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος,
-το λαϊκισμό των μεταπολιτευτικών δυνάμεων που ιδιοτελώς εκμεταλλεύτηκαν τον πόθο του ελληνικού λαού για οικονομική και πολιτική αλλαγή,
-την ανυπαρξία αξιόλογων και αξιόπιστων ισχυρών οικονομικών στρωμάτων,
-την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό σύστημα και την αποκοπή της από τις λαϊκές ανάγκες και ανησυχίες,
-τις ανεπάρκειες της Ευρώπης να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Η «Χρυσή Αυγή», οι Ναζί και ο Αδόλφος Χίτλερ

Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που διαφοροποιεί τη «Χρυσή Αυγή» από τα παραδοσιακά ακροδεξιά σχήματα, είναι οι ιδεολογικές της αναφορές στη ναζιστική Γερμανία, σε επιφανείς ναζί αλλά και στον Αδόλφο Χίτλερ. Στα βασικά κείμενα του Μιχαλολιάκου που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της οργάνωσης σε ανύποπτες εποχές προβάλλουν φυσικά και αβίαστα οι ιδεολογικές βάσεις της οργάνωσης. Τα στοιχεία αυτά έχουν ήδη δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, έχουν τύχει ευρύτατης δημοσιότητας, έχουν προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις  και έχουν αποκαλύψει την πραγματική φύση της «Χρυσής Αυγής».

Αποκαλυπτικό είναι ένα εξώφυλλο του περιοδικού τους (Ιούλιος 1991) που βασίζεται σε μια «ηρωική» ναζιστική αφίσα εποχής, όπου  ο νεαρός των SS φορώντας περιβραχιόνιο με τη σβάστικα σαλπίζει με μια σάλπιγγα από την οποία κρέμεται μια σημαία με τη σβάστικα, υπό το παγερό βλέμμα του κλασικού ναζιστικού αετού.

Επίσης, το βασικό σύμβολο της «Χρυσής Αυγής» πριν την καταχρηστική προβολή του αρχαιοελληνικού μαίανδρου ήταν το «Wolfsangel», ένα από τα βασικά ναζιστικά σύμβολα που δημιούργησε ο γενικός αρχηγός των SS Heinrich Himmler για να χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο της μυστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης «Werwolf».

Advertisement

…»η αγάπη είναι μία σκέψη»

Από ένα εξαιρετικό κείμενο του Alain Badiou:

..…Ο Φερνάντο Πεσσόα έχει απόλυτο δίκιο να γράφει πως «η αγάπη είναι μία σκέψη».  Είναι ακόμα κάτι παραπάνω από αυτό: είναι η εμπειρία η σχεδόν ανήμερη της διάνοιας.

Στην πραγματικότητα η διάνοια- τέχνη, επιστήμη, πολιτική…-είναι αμετάπτωτη έκθεση στο κατ΄αλήθειαν της προσωπικής ετερότητας. Από αυτή την έκθεση προσμένουμε όχι απλά την απόλαυση της ικανοποίησης, αλλά την ασύγκριτη χαρά που γεννά η ανακάλυψη πως είμαστε θυσιαστικά ικανοί για απείρως περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Άραγε ποιος είναι εκείνος που δε βλέπει πως ο έρωτας, ο αληθινός έρωτας, ο έρωτας ο παλαβός, αποτελεί το αρχέτυπο της ριψοκίνδυνης έκθεσης στο μέτρο αυτής της άμετρης χαράς; Κι ότι ακόμα εμβαπτιζόμενη η γνήσια διάνοια σε αυτή τη χαρά, που είναι από τη φύση της γεγονός σύνθετο, οι θαυμαστές απολαύσεις που τα σώματα γνωρίζουν να χαρίζουν, δεν είναι παρά συμπλήρωμα του ερωτικού γεγονότος. Κι είναι η γνήσια διάνοια εκτεθειμένη στην πλήρη και εσώτατη αποδοχή αυτού που υπερβαίνει τις ατομικές θωρακίσεις, ώστε να μπορεί αυτή μόνη να αναβιβάσει τα μέτρα της ευχαρίστησης στα ύψη της ευδαιμονίας. ……

 …….ο έρωτας υπήρξε μία «πεισματώδης περιπέτεια». Λέμε πως η διάνοια απαιτεί να διαδραματίζει ρόλο συντελεστή σε αυτή τη γενναιόδωρη γεύση του κινδύνου, αλλά και να διαθέτει τον παράγοντα υπομονή, ώστε να αρμοστεί η σκοπιμότητα των γεγονότων. Αλλά η χαρά που αναθρώσκει είναι χαρακτήρα ανεκτίμητου.

Η εμπειρία της κατοχής και της αντίστασης στην Αθηνα

Την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012, στις 6.30 μμ. στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αμφιθέατρο Παπαρρηγόπουλου, είσοδος από οδό Σόλωνος), θα παρουσιαστεί το βιβλίο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη με τίτλο » Η εμπειρία της κατοχης και της αντιστασης στην Αθηνα».

To τμήμα εκείνο της μελέτης που αφορά τη συμμετοχή των προσφύγων του ’22 στην Αντίσταση θα παρουσιαστεί επίσης στο Σεμινάριο Ιστορίας στην Κηφισιά στις 26 Φεβρουαρίου(2013). 

Το βιβλίο αυτό παρακολουθεί τις διαδρομές ανθρώπων από τα χρόνια του Μεσοπολέμου ώς το τέλος της Κατοχής στην Αθήνα. Η εγκατάσταση των μικρασιατών προσφύγων στις παρυφές της πόλης, η οικονομική και κοινωνική τους περιθωριοποίηση, η πολιτική τους συμπεριφορά, τα διαφορετικά πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά και οι αντιπαραθέσεις τους με τους γηγενείς κατοίκους της πρωτεύουσας, αποτελούν τα κύρια ζητήματα της πραγμάτευσης που επιχειρεί να αποδώσει το κλίμα της μεσοπολεμικής Αθήνας.

Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο στην Καλαμαριά

Από την Παρασκευή έως και την Κυριακή, 23-25 Νοεμβρίου πραγματοποιείται το συνέδριο «Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των προσφύγων».  

H δική μου εισήγηση θα έχει ως τίτλο «Στη ‘Θεσσαλονίκη των προσφύγων’: Ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης». Εντάσσεται στην 7η Συνεδρία που αναφέρεται στις ταυτότητες και στη Μνήμη (Κυριακή, 25 Νοεμβρίου).

Η ενότητα αυτή φαίνεται ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον εφόσον η αναφορά γίνεται για τρέχοντα φαινόμενα, διαδικασίες που βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη, για ταυτότητες που αναπροσαρμόζονται στη σύγχρονη εποχή και επιπλέον γιατί στη Συνεδρία αυτή  συμμετέχουν επιστήμονες πολύ διαφορετικών επιστημολογικών προσεγγίσεων.

Τιμώντας την αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου

Ίσως η ανάμνηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του Νοεμβρίου του 1973 να είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Και αυτό γιατί οι απολογητές εκείνης της απολυταρχικής πολιτικής παρεμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο μέσω της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής», επιδιώκωντας να πάρουν τη ρεβάνς. Η ακηδεμόνευτη δημοκρατική εκείνη εξέγερση του από του ελληνικού λαού δεν «συγχωρείται» από τους αμετανόητους υποστηρικτές του αυταρχισμού και των ολοκληρωτικών επιβολών επί της κοινωνίας.

Μια αναφορά που δικαιώνει

Ένα εξαιρετικό βιβλίο που πραγματεύεται το ζήτημα της μικρασιατικής Μνήμης και της ταυτότητας της τρίτης γενιάς των προσφύγων είδε πρόσφατα το φως. Πρόκειται για το βιβλίο της Ίριδας Τζαχίλη με τίτλο «Μπαϊντίρι 1922. Μια ιστορία απώλειας από τη Μικρά Ασία«.

Στα βιβλία που έλαβε υπόψη και μνημονεύει είναι και το συλλογικό (μας)  Το τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης.

Επίσης αναφέρεται και στη «συζήτηση» που άρχισε στο πλαίσιο της λεγόμενης ομάδας Λιάκου για το ζήτημα του ’22 και των αναπαραστάσεων των γεγονότων εκείνων στη σύγχρονη Μνήμη και ειδικά στο λόγο των απογόνων των προσφύγων του ’22 και των οργανώσεών τους.  Το σχόλιο στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται στο υποκεφάλαιο με τίτλο ‘Τεκμηρίωση» και είναι το εξής: