21η Απριλίου 1967: Η καταστροφική δικτατορία των συνταγματαρχών
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Tην 21η Απριλίου του 1967 οι ακροδεξιοί συνταγματάρχες, που είχαν αναπτυχθεί υπό την αμερικανική εποπτεία στο ελλαδικό εμφυλιοπολεμικό θερμοκήπιο, κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία. Η κυριαρχία τους, που διήρκεσε επτά ολόκληρα χρόνια, σταμάτησε την δημοκρατική προσπάθεια να ξεπεραστούν τα ανυπέρβλητα ζητήματα που έθεσε ενώπιον της ελλαδικής κοινωνίας ο σκληρός, αιματηρός Εμφύλιος πόλεμος.
Αντί να καταβληθεί προσπάθεια να ξεπεραστεί το κοινωνικοπολιτικό Τραύμα του Εμφυλίου, η Χούντα το διεύρυνε και το διαιώνισε. Διατήρησε τις πολιτικές διακρίσεις ανάμεσα στους Έλληνες, διαχωρίζοντάς τους σε πληβείους-αριστερούς και προνομιούχους-δεξιούς, με αποτέλεσμα όλα αυτά να ενυπάρχουν μέχρι σήμερα στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Υπάρχουν όμως και άλλα πολλά. Η μοναδική χώρα στην μεταπολεμική Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου που έπαψε να είναι δημοκρατική χώρα και μετετράπη σε ολοκληρωτική, ήταν η Ελλάδα. Οι χουντικοί με την άφρονα πολιτική τους στα ελληνοτουρκικά θέματα, επέτρεψαν για πρώτη φορά τις προσπάθειες της Άγκυρας να τουρκοποιήσει τη μουσουλμανική μειονότητα (συνθήκη Κεσάνης του ‘΄68) και με το πραξικόπημα του ’74 μετέτρεψαν ένα δεύτερο ελληνικό κράτος, την Κύπρο, που είχε εξαιρετική γεωπολιτική και οικονομική αξία σε λάφυρο του τούρκικού στρατού. Και εξ αιτίας αυτού μετέτρεψαν την Τουρκία σε δύναμη παρέμβασης στο Αιγαίο.
Εν τέλει, η δικτατορία υπήρξε καταστροφική για τον ελληνισμό. Πρώτα γιατί επεβλήθη χωρίς να υπάρχει κανείς λόγος. Η άνοδος της Ένωσης Κέντρου σε καμιά περίπτωση δεν ήταν απειλή για το αστικό σύστημα. Επιβλήθηκε απλώς γιατί η Ελλάδα -λόγω της απίστευτης ανοησίας του Ζαχαριάδη που έσυρε έναν ολόκληρο λαό στον Εμφύλιο πόλεμο- είχε μετατραπεί πλέον σε αμερικανικό προτεκτοράτο στην πλέον σκληρή φάση του Ψυχρού Πολέμου. Η Ελλάδα αποκόπηκε για 7 χρόνια από την υπόλοιπη δημοκρατική Ευρώπη, διώχθηκε από τους θεσμούς της και μετετράπη σε ολοκληρωτική χώρα. Αυτό που δεν κατάφερε ο Ζαχαριάδης το κατάφερε ο Παπαδόπουλος.
Τη φύση της δικτατορίας περιγράφει εξαιρετικά ο Φοίβος Οικονομίδης σ’ ένα άρθρο του (“21η Απριλίου. Αιφνιδιάστηκαν οι πάντες, πλην των Αμερικανών”, Ελευθεροτυπία, 21 Απριλίου 2013): «…..εκπρόκειτο για πραξικόπημα των κυνικών ξενόδουλων πρακτόρων των ΗΠΑ ενάντια στον ελληνικό λαό, παραθέτουμε την αναφορά της CIA του Φεβρουαρίου του 1967, ότι η ομάδα υπό τους αντισυνταγματάρχες Παπαδόπουλο και Σταματελόπουλο “είναι έτοιμη να οργανώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, όταν μια δικτατορία θα καταστεί η αναγκαία λύση στον έλεγχο του κοινοβουλίου από την Ένωση Κέντρου…”
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι η ξενοκίνητη δικτατορία ‘’κατάφερε’’:
–να δρομολογήσει εξελίξεις που οδήγησαν στην προδοσία της Κύπρου
–να διακηρύξει ότι ο στόχος τους ήταν η δημιουργία μιας ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας,
–να επιτρέψει την τουρκοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας της ελληνικής Θράκης,
–να συνεχίσει και να εντείνει την πολιτική καταπίεσης της προσφυγικής Μνήμης,
–να καταστείλει με βίαιο και αιματηρό τρόπο τις δημοκρατικές διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού,
–να αποκόψει τη χώρα από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις μετατρέποντάς την σε ολοκληρωτική και εν τέλει
–να μεταβάλλει την Ελλάδα σε μια αμερικανική μπανανία της ευρωπαϊκής ηπείρου…..»
————————————————————–
Δημοσιεύτηκε εδώ:
http://www.presspublica.gr/21-apriliou-h-katastrofiki-diktatoria-ton-syntagmatarxon/
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
«ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟ ΧΑΚΙ»
Το βιβλίο:
Ένας δικτάτορας διαμένει στη βίλα του Ωνάση με την «ευγενική χορηγία»… της ΔΕΗ. Ένα «ιερό» Ταμείο αφήνει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμών να «αναληφθούν εις τους ουρανούς», ή μάλλον να παραληφθούν από «εθνοσωτήρες» κολλητούς. Μια αμερικανική εταιρεία καμαρώνει επειδή εισπράττει άφθονα χρήματα του ελληνικού κράτους, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτε. Ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτούν την «κατασκευή» τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτά εισάγονται από την Αυστρία! Μαύρα κρέατα κατακλύζουν για δυο –και πλέον– χρόνια την αγορά. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα τετραπλασιάζονται, τα βιομηχανικά κέρδη πολλαπλασιάζονται, η φορολογία των πλοιοκτητών σχεδόν εκμηδενίζεται. Η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», γράφει, όντως, ιστορία…
Την οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική της χούντας, από την «επίπλαστη ευημερία» του 1967-71 έως την πλήρη απομυθοποίηση του 1973-74, εξετάζει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο νέο του βιβλίο. Σε αυτό «παρελαύνουν» όχι μόνο εύγλωττα στατιστικά στοιχεία, αλλά και σκάνδαλα όλων των ειδών, ιλιγγιώδη «θαλασσοδάνεια», κερδισμένοι και χαμένοι, «τζάκια» και «καμένοι». Συμβάσεις που κάνουν τη λέξη «χαριστική» να ηχεί ανεπαρκέστατη. Nομοθετήματα και εξαγγελίες που θαρρείς πως αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης της εργασιακής «τάξης πραγμάτων», την οποία γνώρισε –δεκαετίες αργότερα– η Ελλάδα των Μνημονίων.
«Παρελαύνουν», επίσης, λόγια και γραπτά των ίδιων των κορυφαίων στελεχών του καθεστώτος. Βιτριολικές επιστολές προς τον Γ. Παπαδόπουλο, «αλληλομαχαιρώματα» και καταγγελίες, εκθέσεις της ΚΥΠ που «φακέλωνε» τους πρωταγωνιστές του ατελείωτου γλεντιού των «δανεικών κι αγύριστων» – τόσο τους δότες, όσο και τους παραλήπτες. Κι ακόμη, διενέξεις των οικονομικών «εγκεφάλων» της δικτατορίας, για το τι έφταιξε που θρυμματίστηκε το πολυδιαφημισμένο –από τους ίδιους– «θαύμα», προτού καν καταφθάσει στην Ελλάδα το μεγάλο ωστικό κύμα της διεθνούς κρίσης του 1973.
Μια έρευνα με έντονο άρωμα εποχής και συγκρίσεις των «αμέσως πριν» με τα «αμέσως μετά», μια διεισδυτική ματιά στα οικονομικά της δικτατορίας, με τρόπο που λαμβάνει υπόψη τις «συντεταγμένες» της σύγχρονης εποχής, αλλά και πολλούς από τους «πάγιους» ακροδεξιούς μύθους για την περίοδο εκείνη.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Διονύσης Ελευθεράτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961 και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο. «Μυήθηκε» στην επαγγελματική δημοσιογραφία το 1986, όταν ασχολήθηκε με το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Πρώτη. Από τότε εργάστηκε σε αρκετές εφημερίδες, κυρίως ως αρθρογράφος και σχολιογράφος επί πολιτικών, κοινωνικών αλλά και αθλητικών θεμάτων. Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά «Έψιλον» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας και «Review» του Ελεύθερου Τύπου, καθώς και με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Δίαυλος 10», «Ωχ FM», «Flash 9,61» και «Sport FM 94,6». Σήμερα εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός στο «Κόκκινο 105,5». Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο του (2010): Εξουσία, τι μπάλα παίζεις; (2010).
ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΠΤΑΕΤΙΑΣ
«Λαμόγια» … στο χακί – Τα απίστευτα σκάνδαλα της χούντας
Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967!
Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και… η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»…
Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με … επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»… Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973…
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.
Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» – κατά περίπτωση;
Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν … μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών «κοινωνικών σχέσεων»…
Προτού καλά- καλά προλάβουν να … ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.
Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.
Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου…
Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος … πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.
Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.
Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό … στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε – με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:
«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).
Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του ’73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου ’73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:
«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα … δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών …ξαφρισμάτων.
«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.
Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι…
Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.
Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με … το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα…
Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν … περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.
Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα … θαλασσοδάνεια. Ο Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το ’73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσό άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.
Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία…
Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά … κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα …ορόσημα.
Πρώτο «ορόσημο»: Σαν … έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.
Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.
Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.
Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!
Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»…
Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».
Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την …αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν … θάμα
Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η …Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ…
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί … δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του ’68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του ’69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του ’69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του ’74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν …θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»…
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε … 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ
Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι … αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε – όπως προείπαμε- σύσσωμη η … αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει … μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα…
Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί – προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».
Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι … μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ’ αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν – για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν…
Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.
Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι … χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του … Δημοσίου!
Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».
Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.
«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας
Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι…
Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς – να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο … διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν. Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι … συνάδελφοί του.
Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.
Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.
Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).
Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.
Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς … μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το ’62. Το φθινόπωρο του ’64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.
Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του … Νίξον!
Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.
«Παράλληλα»; ….Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες … συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς … χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Μετρητά, ζεστά- ζεστά… Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ’ εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο … εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο … πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!
Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών…
Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.
Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και … στα γήπεδα
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του ’74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.
Κάπως έτσι έμεινε στην … Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.
Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους … φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία «βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».
Μέσα σε αυτή τη … θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ’ ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.
Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).
«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»
Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».
Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το … αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».
Αυτή ήταν λοιπόν η … αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε … πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα… κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα … αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε…
Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το …’74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή…
Πηγή: «Λαμόγια» … στο χακί – Τα απίστευτα σκάνδαλα της χούντας | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/46961/%C2%AB%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%C2%BB-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CE%BA%CE%AF-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82#ixzz3Xw9GOZTC
Απόσπασμα από το βιβλίο της αγωνίστριας του Πολυτεχνείου και καθηγήτριας Πανεπιστημίου Πέπης Ρηγοπούλου «Θάλαμος ανανήψεως»*
«Στα εφτά χρόνια της δικτατορίας ο λαός, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, περιφρονούσε, απεχθανόταν, κορόιδευε αλλά και φοβόταν την Χούντα. Η Χούντα καλλιέργησε τον φόβο αυτόν με όλα τα μέσα που διέθετε, αλλά και οδήγησε τον λαό στην λυσμονιά του θαυμαστού κόσμου της κατανάλωσης.
Έτσι ο κόσμος καταναλώνει αυτοκίνητα και τηλεοράσεις, το νέο μέσον που είχε μπει πρόσφατα στη ζωή του,επιδίδεται στον εσωτερικό ή και τον εξωτερικό τουρισμό, υιοθετεί όλο και πιο πολύ ως εθνικό ποτό το «ουισκάκι»: Οπως και τα χρόνια της καραμανλικής οκταετίας-και μάλιστα πολύ περισσότερο- η εφτάχρονη δικτατορία ήταν σε πείσμα πολλών αναλύσεων που ήθελαν τη χώρα να πεινά, μία περίοδος ευημερίας, πλην όμως επιτηρούμενης και σιδερόφραχτης, και με το παρακτάτος να έχει γίνει η επίσημη ηγεσία της χώρας. Η κανονική και συχνά άνετη ζωή, που, τουλάχιστον στην επιφάνεια, ζούσαν τόσοι άνθρωποι, δεν διαταρράσονταν και πολύ από το γεγονός ότι κάποιες λίγες χιλιάδες άνθρωποι αντιστέκονταν, βασανίζονταν, φιλοξενούνταν στα ξερονήσια. Ενώ αρκετές χιλιάδες, αν όχι περισσότεροι Έλληνες, είχαν βρει ένα επάγγελμα με μέλλον: αυτό του χαφιέ.
Το πένθος για την απώλεια της δημοκρατίας δεν εμπόδιζε πολλές χιλιάδες λαού να γεμίζουν τα στάδια σε χουντικές γιορτές, παράτες και συγκεντρώσεις. Έστω κι αν κάποια πιτσιρίκια σκαρφάλωναν έξω από το Καλλιμάρμαρο στα δέντρα και γαύγισαν μιμούμενα τον τόνο της φωνής του δικτάτορα. Και είναι ένα από τα παράδοξα που βγάζουν άχρηστες πολλές κοινωνιολογικές αναλύσεις, το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό αυτός ο λαός ήταν ο ίδιος που άλλες φορές κατέβηκε μαζικά στους δρόμους.
Την απόσταση αυτή ανάμεσα στην απώλεια που βιώναμε κάποιοι και στην κανονικότητα που ένιωθαν άλλοι, μπόρεσα γρήγορα να την διαπιστώσω και προσωπικά. Ανάμεσα μάλιστα και σε αυτούς τους άλλους, υπήρχαν και δικοί μου άνθρωποι. Όπως ένα πραγματικά εξαιρετικό παιδί, ο πρώτος μου νεανικός έρωτας, που κάθε φορά που ξέσπαγα με οργή ή και με κλάμματα εναντίον της δικτατορίας, με ρώταγε με μια ακαταμάχητη αθωότητα: «Μα τι έχεις επιτέλους;Τι σε νοιάζει τι κάνουν αυτοί; Εμείς δεν είμαστε καλά;»
Ένα πράγμα που ένιωθα αλλά δεν μπορούσα να ονομάσω εκείνα τα χρόνια είναι ότι κάποια βαθια πράγματα της ζωής μας, που δεν είναι πάντα και τα καλύτερα, και που μπορεί να τα ονομάζουμε και λαϊκά ήθη, παράδοση, δεν αλλάζουν αυτόματα εξ” αιτίας των πολιτικών γενονότων. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αλλαγές στη ζωή μας στα χρόνια της δικτατορίας δεν υπήρξαν μεγάλες. Ηταν όμως συχνά πολύ λίγο ορατές, ίσως γιατί συνέβαιναν στο περιθώριο αυτού που ονομάζουμε πολιτικό. Στα χρόνια της χούντας, που εδώ συνέχισε τα έργα του καραμανλισμού, άλλαξε σε καθοριστικό βαθμό ο,τι είχε απομείνει από την φυσιογνωμία της πόλης μου, της Αθήνας. Η αύξηση του συντελεστή δόμησης έβαζε σταθερά τις βάσεις για την σημερινή κατάσταση. Όχι απλή αντιπαροχή, που την είχε ήδη παραμορφώσει, αλλά ενισχυμένη. Οι «πύργοι των Αθηνών» που ακύρωσαν τους οπτικούς άξονες του αθηναϊκού τοπίου, η μετάλλαξη των κεντρικών και όχι μόνον περιοχών του Πειραιά, η αρχή της καταστροφής της ελληνικής γεωργίας, το ενδημικό κιτς και η ηθική αφασία της τηλεόρασης, είναι λίγα μόνο δείγματα αυτής της αλλαγής που παρέμεινε. Γιατί φαινόταν να εκδηλώνεται μέσα από αντικειμενικά γεγονότα και μάλιστα συνδεδεμένα με τα βήματα της προόδου, έννοιας θελκτικής ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Το χειρότερο ωστόσο είναι αυτό που συνέβη όχι στα κτίρια και τους δρόμους, αλλά στους κατοίκους της Αθήνας και των άλλων πόλεων: το σπάσιμο των σπάσιμο των ισχυρών ανθρώπινων δεσμών. Το μείγμα αυτό αμοιβαίας καταπίεσης μέσα σε κάθε γειτονιά, οικογένεια, αλλά και θερμού ενδιαφέροντος και αλληλεγγύς, που είχαν σφυρηλατηθεί μέσα από παλαιότερες δοκιμασίες του τόπου και επιβεβαιώθηκαν καθολικά από στην Κατοχή με την Αντίσταση χωρίς να μπορέσει να τους διαλύσει ούτε η φρίκη του Εμφυλίου.
Δεν είναι μόνο ότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν ποιος είναι αυτός που χτυπά την πόρτα τους στις τέσσερις το πρωί. Είναι πως, αντίθετα με ο,τι γινόταν πριν την Χούντα, όταν άκουγαν να χτυπά η διπλανή πόρτα, πολλοί έκαναν πως δεν το ακούν. Ήταν από φόβο μην μολυνθούν και οι ίδιοι.
Ήταν όλοι οι άνθρωποι έτσι; Μια νύχτα κατάλαβα ότι κάπου υπήρχαν και οι άλλοι. Ενα βουητό ακούστηκε, από τη μεριά της σχολής Ευελπίδων, κάτι σαν κεραυνός, κάνοντας τα τζάμια να τρίξουν. Το πρωί μάθαμε. Κάποιοι είχαν βάλει βόμβα που ανατίναξε ενα στρατιωτικό φορτηγόΤζέιμς. Άργησα να μάθω ποιοί ήταν αυτοί οι κάποιοι, που μου έδωσαν μια ελπίδα πως η δικτατορία δεν ήταν παντοδύναμη. Και δεν μπορώ να πω τι θα έκανα, αν κάποιος από αυτούς, που αργότερα είδα τις φωτογραφίες στη δίκη τους, χτυπούσε την πόρτα μου. Έννοείται ότι αυτές οι πράξεις, ούτε εκείνες οι πιο μαζικές που ακολούθησαν, θα είχαν γίνει, αν κάποιοι δεν είχαν για λίγες μέρες, ώρες ή στιγμές ξεπεράσει τον φόβο.
Το ερώτημα ωστόσο παραμένει:τι είναι αυτό που μετρά στην ψυχή του καθενός μας, οι ώρες της εξέγερσης ή αυτές της υποταγής;»
* εκδόσεις Ταξιδευτής
Οι ΗΠΑ οργάνωσαν το πραξικόπημα της απριλιανής χούντας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Κοντεύει πια μισός αιώνας. Παιδί τότε ακόμη, θυμάμαι τον τρόμο που μας είχε καταλάβει όταν από τα χαράματα της 21ης Απριλίου 1967, ο ραδιοφωνικός σταθμός των Ενόπλων Δυνάμεων άρχισε να μεταδίδει τη φρικτή ανακοίνωση: «Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας»! Το πραξικόπημα είχε γίνει, λοιπόν. Χωρίς να κατορθώσει να διαφύγει ούτε ένας, ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της χώρας είχε συλληφθεί με καταπληκτική ευκολία. Ακόμη και η ΕΔΑ διασύρθηκε. Κατά τραγική ειρωνεία η «Αυγή» δημοσίευε τρία προγραμματισμένα άρθρα υπό τον τίτλο «Γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία»!!! Είχαν δημοσιευθεί ήδη τα δύο πρώτα, αλλά το τρίτο έμεινε στο τυπογραφείο τη νύχτα του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών… Στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στο απόσπασμα», ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μασάει τα λόγια του για τη φύση του πραξικοπηματικού καθεστώτος και τη σχέση του με τις ΗΠΑ και την αμερικανική πολιτική: «Οι υπεύθυνοι για την αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα αποφάσισαν πως η Ελλάδα θα μπορούσε να περισωθεί για το ΝΑΤΟ μόνο με δικτατορία» γράφει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ χωρίς περιστροφές και συνεχίζει: «Αφού απέτυχε ο Τάλμποτ (σ.σ. πρόκειται για τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα εκείνη την εποχή) να μαγειρέψει πολιτική λύση, είχε έλθει η ώρα να πάρει στα χέρια του τα πράγματα ο κλάδος Σχεδίων και Επιχειρήσεων της CIA…
Ο Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών ήταν κυριολεκτικά άνθρωποι της CIA και θα μπορούσε να τους εμπιστευθεί η CIA την εκτέλεση διαταγών… Ο βασιλιάς και οι στρατηγοί (σ.σ. οι οποίοι οργάνωσαν άλλο, διαφορετικό, δικό τους πραξικόπημα, ανεξάρτητο από εκείνο των συνταγματαρχών του Παπαδόπουλου) δεν είχαν καμία ελπίδα να εξουδετερώσουν τη λαϊκή αντίδραση και να δημιουργήσουν λαϊκή βάση. Είχαν συνταυτισθεί με ένα διεφθαρμένο κατεστημένο» υπογραμμίζει ο Ανδρέας, εξηγώντας γιατί οι Αμερικανοί, οι οποίοι ήταν πίσω και από τα δύο προετοιμαζόμενα πραξικοπήματα, επέλεξαν τελικά τους συνταγματάρχες και όχι τους στρατηγούς. Από αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα των ΗΠΑ μετά την πάροδο 30 ετών, διαπιστώνουμε ότι στις 21 Απριλίου ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Γουόλτερ Ραστόου στέλνει στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Μπράιαν Τζόνσον σημείωμα στο οποίο τονίζει μεταξύ άλλων: «Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ υποστηρίζει ότι θα πρέπει να αποφύγουμε οποιοδήποτε σχόλιο σήμερα το πρωί για να μην ενθαρρύνουμε βίαιες ενέργειες εναντίον της κυβέρνησης των πραξικοπηματιών…
Εχουν δώσει διαβεβαιώσεις για την πίστη τους στο ΝΑΤΟ»! Στις 24 Απριλίου ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Ελλάδα Φίλιπ Τάλμποτ επιχειρηματολογεί προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εναντίον κάθε ενθάρρυνσης του βασιλιά Κωνσταντίνου (ο οποίος ετοίμαζε το δικό το πραξικόπημα με τους στρατηγούς) να προβάλει οποιασδήποτε μορφής αντίσταση κατά της χούντας. Στις 27 Απριλίου 1967, ο Νταν Μπρούστερ, υπεύθυνος για τις ελληνικές υποθέσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, πιέζει με απόρρητη αναφορά του για μια τυπική, εικονική διαφοροποίηση των ΗΠΑ από τη χούντα των συνταγματαρχών. «Είναι συμφέρον για μας να ενισχύσουμε την εντύπωση πως δεν είχαμε ενημερωθεί προηγουμένως για το πραξικόπημα, ότι δεν το εγκρίναμε όταν υλοποιήθηκε και ότι έπειτα από πολλούς δισταγμούς αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με την κυβέρνηση…», γράφει εννοώντας τη χούντα. Δεν εισακούεται. Στις 28 Απριλίου, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Ντιν Ρασκ κάνει δημόσιες δηλώσεις: «Νιώθω ικανοποίηση διότι η Ελλάδα θα συνεχίσει τη σταθερή υποστήριξή της προς το ΝΑΤΟ» αναφέρει μεταξύ άλλων, όπου δεν υπάρχει απολύτως καμία καταδικαστική ή επικριτική λέξη για το πραξικόπημα και τη χούντα!
Ενα εξαιρετικό βιβλίο του συναδέλφου Διονύση Ελευθεράτου, που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες («Λαμόγια στο χακί», εκδόσεις Τόπος) αποδομεί πλήρως τον μύθο που έχει δημιουργηθεί λόγω των δεκαετιών που έχουν παρέλθει από τη χούντα ότι δήθεν οι πραξικοπηματίες άσκησαν τουλάχιστον χρηστή διοίκηση στα οικονομικά! «Η οικονομία του 1974 ήταν κούκλα» διατεινόταν σε τηλεοπτική εκπομπή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης, τον Οκτώβριο του 2011, αποκαλύπτει ο συγγραφέας. Τόσο… «κούκλα» ήταν η οικονομία το 1974, ώστε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» της 3ης Ιανουαρίου 1974 έγραφε πανικόβλητος: «Η Ελλάς ετέθη επικεφαλής με… 23,2% (!) από πλευράς ανόδου του τιμαρίθμου μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ… Η αύξηση προήλθε κυρίως εκ της ανόδου των τιμών διατροφής κατά 31%»! Ούτε να φάει δεν είχε ο κοσμάκης καθώς η χούντα διήνυε τους τελευταίους μήνες πριν καταρρεύσει.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=64174283
Πώς μας προέκυψε η δικτατορία
Απρίλιος 21, 2015Κατηγορία Άρθρα
Φοίβος Οικονομίδης
Η μητέρα μου συνήθιζε να σηκώνεται πολύ νωρίς κάθε πρωί. Γύρω στις 5 π.μ. ή και λίγο νωρίτερα. Εκείνο το πρωινό της Παρασκευής 21 Απριλίου μια καλή γυναίκα που έπλενε τις σκάλες σ’ ένα αντικρινό σπίτι, όταν την είδε στην αυλή, της φώναξε: »Κυρα-Μαρία τα’ μαθες; Δικτατορία!»
Η μάνα μου έτρεξε αμέσως στο δωμάτιό μου και φώναξε :»Φοίβο ξύπνα, έγινε δικτατορία».
Στην αρχή μου φάνηκε ότι έβλεπα ένα κακό όνειρο. Σαν να είχα κοιμηθεί σε κάποιον κόσμο και τώρα ξυπνούσα σ’ έναν άλλο, τόσο διαφορετικό. Ας φαντασθούμε τα σημερινά ακρώτατα δεξιά στοιχεία να έχουν καταλάβει την εξουσία για να κυβερνήσουν δικτατορικά για να αντιληφθούμε κάπως το κλίμα της εποχής. Ανοίξαμε το ραδιόφωνο που έπαιζε στρατιωτικά εμβατήρια και κάθε τόσο ο εκφωνητής έλεγε: »Λόγω της εκρύθμου πολιτικής καταστάσεως, ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας’ ‘κ.ά.
Στο στόχαστρο δεν ήταν μόνο οι αριστεροί, αλλά και όσοι θεωρούνταν »συνοδοιπόροι». Σ’ αυτούς συγκαταλέγονταν και οι δημοκρατικοί δεξιοί. Τρεις ημέρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος η εφημερίδα»Εστία», που είχε ταχθεί στο πλευρό των πραξικοπηματιών, έγραψε: »Οπως απέδειξαν τα γεγονότα, η κυβέρνησις της ΕΡΕ κατελήφθη εξ απήνης από την ενέργειαν του Στρατού. Ιδιαιτέρως ο κ. Κανελλόπουλος (ο πρωθυπουργός μέχρι την 21η Απριλίου) εκοιμάτο τον νήδυμον όταν ήλθαν να του αναγγείλουν ότι κατηργήθη! Αυτό όμως αποδεικνύει εις ποίαν κυβέρνησιν εστηρίζετο η ασφάλεια της χώρας. Διότι εφ’ όσον ο κ. Κανελλόπουλος κατελήφθη κοιμώμενος, θα ηδύνατο, κατά μείζονα λόγον, να ευρεθή υπνώττων, εάν εξεδηλούτο πραξικόπημα εκ μέρους των Εαμοσλαύων της φίλης Λαοκρατίας!».
Το πραξικόπημα επιβλήθηκε πολύ εύκολα. Η επίσημη ηγεσία της Αριστεράς ζούσε με αυταπάτες και συνελήφθη ανέτοιμη σχεδόν στο σύνολό της την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος. Το ίδιο συνέβη και με την ηγεσία της Ένωσης Κέντρου και, όπως θα παραδεχθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, »μας έπιασαν στον ύπνο».
Έχει διατυπωθεί κατά καιρούς η άποψη ότι υπήρχαν δύο χούντες που ετοίμαζαν πραξικόπημα. Η μία υπήρχε περί τον συνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο και η δεύτερη περί τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Αυτό ήταν αλήθεια, με μόνη τη διαφορά ότι η χούντα περί τον Κωνσταντίνο και τους στρατηγούς είχε περισσότερο διακοσμητικό χαρακτήρα, που με ένα φύσημα της ομάδας Παπαδόπουλου, τόσο την 21η Απριλίου όσο και στο βασιλικό πραξικόπημα στα τέλη του ’67, μέσα σε λίγες ώρες, εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο.
Ο κύριος πυρήνας περί την ομάδα Παπαδόπουλου ανήκε στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ), που είχε στενή διασύνδεση με τη CIA, η οποία μετέδιδε συνεχείς και απόλυτα ακριβείς πληροφορίες στην κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη συνωμοτική δράση της ομάδας και το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Η επιρροή της ομάδας του Παπαδόπουλου επεκτεινόταν από τις κατώτερες ώς τις ανώτατες βαθμίδες του στρατεύματος και, όπως αποδείχθηκε, κρατούσε τα ηνία στα χέρια της.
Κατά τη γνώμη του γράφοντα, οι κυριότεροι λόγοι λόγοι που επέβαλλαν την επιβολή της δικτατορίας του Απριλίου 1967 ήταν:
1. Το κυπριακό πρόβλημα και η επίλυσή του στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ μ’ έναν τρόπο σύμφωνο προς τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ, τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβανόταν η αμερικανική ηγεσία, στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής. Το 1968 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Άγκυρα παρατήρησε ότι »το παρόν καθεστώς στην Ελλάδα πηγαίνει στην Τουρκία καλύτερα από ό,τι ίσως η ίδια αρέσκεται να παραδέχεται ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης».
2. Η διατήρηση της συνοχής και ενότητας του ΝΑΤΟ. Με δεδομένα τα προβλήματα που είχε θέσει το καλοκαίρι του 1966 η επίσημη αποχώρηση της Γαλλίας, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, τάσεις ανεξαρτησίας της Ελλάδας θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα νέο αρνητικό προηγούμενο στο χώρο της Νότιας Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου για τη Δύση.
3. Αναβολή επ’ αόριστον των ελληνικών εκλογών που προβλέπονταν για το Μάιο του 1967 και αποτροπή μιας νίκης της Ένωσης Κέντρου, που εθεωρείτο από τους δυτικούς ως »κεντροαριστερή συνοδοιποριακή δύναμη». Οι αναφορές της CIA τόνιζαν ότι η συνωμοτική ομάδα, υπό τους αντισυνταγματάρχες Παπαδόπουλο και Σταματελόπουλο, »είναι έτοιμη να οργανώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα όταν, κατά τη γνώμη της, μια δικτατορία θα καταστεί αναγκαία ως η μόνη εναλλακτική λύση στον έλεγχο του κοινοβουλίου από την Ένωση Κέντρου».
4. Η διατήρηση της Ελλάδας ως ένα θετικό προηγούμενο για το Βιετνάμ. Μεταπολεμικά η Ελλάδα εθεωρείτο ως πρότυπο του αντικομμουνιστικού αγώνα και από το 1964, στη χερσόνησο της Ινδοκίνας, οι ΗΠΑ κλιμάκωναν συνεχώς την πολεμική τους προσπάθεια εναντίον των αριστερών ανταρτών.
5. Η ανάσχεση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης στην ανατολική Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή, όπου συμπεριλαμβάνονταν γεωπολιτικά η Ελλάδα και η Κύπρος. Ο Μακάριος -που ανήκε στο χώρο των Αδεσμεύτων- και ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορούντο ως φιλοάραβες,σε μια στιγμή που πλησίαζε ο αραβο-ισραηλινός πόλεμος και η Δύση ήταν με το Ισραήλ.
6. Η ανατροπή του θεσμού της μοναρχίας, που κατά τους Αμερικανούς συνδεόταν στενά με τους Βρετανούς. Οι αγγλοαμερικανικές αντιθέσεις εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Η διαπίστωση ότι ο θεσμός της μοναρχίας παρουσίαζε καθοδική πορεία ήταν γενική λόγω της ενοχλητικής της ενασχόλησης σε πολιτικά, στρατιωτικά και πάσης φύσεως άλλα θέματα.
Από εκείνη την Παρασκευή της 21ης Απριλίου 1967 η Ελλάδα παρέμεινε υπό στρατιωτική δικτατορία μέχρι τον Ιούλιο του 1974 και την προδοσία της Κύπρου.
http://www.enetpress.gr/el/politiki/arthra/pos-mas-proekypse-i-diktatoria.html
Ενώ οι συνταγματάρχες προετοίμαζαν την δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967…
21 Απριλίου 2015 • 0 Comments
juntaΕίχαν ορισθεί βουλευτικές εκλογές για τις 28 Μαΐου 1967, και όλα τα σφυριά προς τα εκεί βαρούσαν, και οι επισημάνσεις όσων έβλεπαν την πραγματική πλευρά της κατάστασης δεν λαμβάνονταν υπ” όψη – το απάνω χέρι το είχαν αυτοί που σκόπιμα αντιλαμβάνονταν την κατάσταση, αυτοί των «κομματικών στηριγμάτων» του ΚΚΕ, που και ως αργά το βράδυ της 20ης Απριλίου 1967 προσπαθούσαν ν” αντιμετωπίσουν τις ανησυχίες μας στο ακτίφ της Σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ) ότι επίκειται δικτατορία και τι συγκεκριμένα οφείλουμε να πράξουμε προς αποτροπήν της και αντιμετώπισή της, λέγοντας: «Μην τον ακούτε τον Π., είναι εκτός πραγματικότητας».
Δεν δέχονταν πως υπήρχε τέτοιο ζήτημα και μας καλούσαν να σπεύσουμε στον Βόλο απ” όπου θα ξεκίναγε την προεκλογική της εκστρατεία η ΕΔΑ, στις κορυφές της οποίας αυτοί συνωθούνταν προς επηρεασμόν της – έγνοια τους η λύση του δικού τους οργανωτικού προβλήματος και του ΚΚΕ η νομιμοποίηση, και μην μας πάρει ψήφους η Ένωση Κέντρου αν θέσουμε ζήτημα δικτατορίας εφ” όσον διανύαμε προεκλογική περίοδο, ψήφους από φοβισμένους αριστερούς.
Τα ίδια λέγανε και στα μέλη του Προεδρείου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, που το ίδιο βράδυ συνεδρίαζαν στα γραφεία της στην οδό Πειραιώς αριθμός 4, και δυο μέλη του συνάντησα στην πλατεία Δημαρχείου στην Αθήνα φεύγοντας από το ακτίφ της Σπουδάζουσας που είχε πραγματοποιηθεί στα γραφεία της ΕΔΑ στην οδό Αριστείδου αριθμός 6.
Τα ίδια μας κανοναρχούσανε και με σχετική αρθρογραφία τους από την εφημερίδα «Η Αυγή», 19 και 20 Απριλίου αλλά και την 21η Απριλίου 1967 – τα ίδια λέγανε και στα μέλη του γραφείου του Βόρειου Τομέα της ΕΔΑ (που περιλάμβανε Νέα Φιλαδέλφεια Νέα Χαλκηδόνα Μεταμόρφωση Νέο Ηράκλειο και Γαλάτσι).
Διαβάζοντας κάποιος στα χρόνια τα μεταπολιτευτικά, όσα διαφωτίζουν για πρόσωπα και πράγματα των προδικτατορικών χρόνων, σε βιβλία περιοδικά και εφημερίδες, διαπιστώνει πως των οικιών ημών εμπιπραμένων τα «κομματικά στηρίγματα» του ΚΚΕ μέσα στην χώρα και οι καθοδηγητές τους εκτός χώρας περί άλλα ετύρβαζαν, λανθασμένα προσανατόλιζαν τα οργανωτικά πόστα της ΕΔΑ κατέχοντες, και επιπλέον παρεμπόδιζαν το ξεδίπλωμα σωστικών πρωτοβουλιών του σώφρονος ηγέτη μας, Προέδρου της ΕΔΑ Γιάννη Πασαλίδη.
Αυτοί ήταν φυσικά και οι αιφνιδιασθέντες, ο κόσμος της Αριστεράς σήκωσε απλά άλλη μια φορά τον σταυρό του μαρτυρίου του, χτυπημένος από τους εχθρούς που διαβήκαν, ενώ οι υποτιθέμενοι δικοί του για άλλα αντιγνωμούσαν – αποκαλυπτικά τα όσα κατατοπίζουν για τα διατρέξαντα από την 8η (1965) έως και την 12η (1968) ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, και όσα σχετικά έγραψαν οι έχοντες αναλάβει τον επηρεασμό του αριστερού και δημοκρατικού κινήματος προδικτατορικά κατά τις αντιλήψεις της ηγεσίας του ΚΚΕ της εκτός Ελλάδος ευρισκομένης μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού το 1949…
Κώστας Π. Παντελόγλου
http://www.kosmosnf.gr/2015/04/diktatoria/
Το παραμύθι της χούντας για την οικονομία τέλειωσε!
Τι χρέος παρέδωσαν με στοιχεία
ΜΕΛΕΤΕΣ – ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ Νοε 12, 2014 αρχείο λήψης
Κοντά 40 χρόνια το παραμύθι του “οικονομικού θαύματος” της χούντας που δήθεν παρέδωσε στη Δημοκρατία μια ακμάζουσα οικονομία μεταδίδεται από φιλοχουντικούς σε χρυσαυγίτες. Κι επειδή καλό είναι τα παραμύθια κάποια στιγμή να τελειώνουν αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στην πραγματικότα. Οι χουντικοί όχι μόνο δεν παρέδωσαν τη χώρα χωρίς κανένα χρέος αλλά τα είχαν κάνει …μπάχαλο. Στο Ποντίκι δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για την …ανάπτυξη της χούντας. Η οποία επί της ουσίας δεν υπήρξε. “Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων”, σημειώνει το Ποντίκι. Στη συνέχεια παρουσιάζει μια σειρά από δημοσιεύματα από τη περίοδο της χούντας.
Διαβάστε: “Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια. Τζάµπα… εργολάβοι Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια – συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα – µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του. Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ». Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα».
Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία: ∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ. 1958………………………………………………..3,5 1959………………………………………………..8,0 1960………………………………………………..9,7 1961………………………………………………11,6 1962………………………………………………13,1 1963………………………………………………17,6 1964………………………………………………21,4 1965………………………………………………25,4 1966………………………………………………32,0 1967………………………………………………37,8 1968………………………………………………45,3 1969………………………………………………56,7 1970………………………………………………63,7
Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ. Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές… Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν: «Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971.
Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970! Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε. Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.». «Θυσίες και κόστος» Το πιο ενδιαφέρον άρθρο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη ανάλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ι
δού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:
♦ «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».
♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».
♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».
♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»! Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί.
Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής». Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες: «Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια». Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…
Διαβάστε περισσότερα: http://www.kar.org.gr/2014/11/12/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF/
∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958………………………………………………..3,5
1959………………………………………………..8,0
1960………………………………………………..9,7
1961………………………………………………11,6
1962………………………………………………13,1
1963………………………………………………17,6
1964………………………………………………21,4
1965………………………………………………25,4
1966………………………………………………32,0
1967………………………………………………37,8
1968………………………………………………45,3
1969………………………………………………56,7
1970………………………………………………63,7
Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.
————————————–
Το παραμύθι της χούντας για την οικονομία τέλειωσε! Τι χρέος παρέδωσαν με στοιχεία
Με αφορμή τον θάνατο του πραξικοπηματία Παττακού
Κοντά 40 χρόνια το παραμύθι του “οικονομικού θαύματος” της χούντας που δήθεν παρέδωσε στη Δημοκρατία μια ακμάζουσα οικονομία μεταδίδεται από φιλοχουντικούς σε χρυσαυγίτες.
Κι επειδή καλό είναι τα παραμύθια κάποια στιγμή να τελειώνουν αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στην πραγματικότα.
Οι χουντικοί όχι μόνο δεν παρέδωσαν τη χώρα χωρίς κανένα χρέος αλλά τα είχαν κάνει …μπάχαλο.
Στο Ποντίκι δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για την …ανάπτυξη της χούντας. Η οποία επί της ουσίας δεν υπήρξε.
“Εκτός κι αν µπορεί να θεωρηθεί επίτευγµα το (απογοητευτικό) +0,9%, τη στιγµή που όλη η Αθήνα χτιζόταν, οι Έλληνες µετανάστες και οι ναυτικοί τόνωναν τις καταθέσεις µε δεκάδες χιλιάδες εµβάσµατα από το εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 προσπαθούσε να σηκώσει για πρώτη φορά κεφάλι, ύστερα από την Κατοχή, τον Εµφύλιο και την κατάµαυρη δεκαετία του ’50. Μόνο οι υπερεργολάβοι και οι ρουφιάνοι πλούτισαν, λοιπόν, στην οδυνηρή εφταετία σκανδάλων”, σημειώνει το Ποντίκι.
Στη συνέχεια παρουσιάζει μια σειρά από δημοσιεύματα από τη περίοδο της χούντας. Διαβάστε:
“Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, το 1974 το δηµόσιο χρέος είχε ανέβει στο 20,8% επί του ΑΕΠ, στα 114 δισ. δρχ. εκείνη τη χρονιά, µε τον εσωτερικό κι εξωτερικό δανεισµό να γιγαντώνονται. Το χρέος ξεκίνησε από 37,8 δισ. δρχ. το 1967, ενώ το 1973 ήταν ήδη στα 87 δισ., µε το έλλειµµα στο εµπορικό ισοζύγιο να είναι 4,5 φορές ψηλότερο και τις καταθέσεις, παρά τις διαρκείς τονωτικές ενέσεις των Ελλήνων µεταναστών, να µειώνονται δραµατικά µετά το 1970. Ο πληθωρισµός κάλπαζε, το πραγµατικό εισόδηµα µειωνόταν, οι φόροι έκαναν επέλαση, το ίδιο και η ακρίβεια.
Τζάµπα… εργολάβοι
Ακόµα και µια ελαφριά µείωση του εξωτερικού δανεισµού ήταν τεχνητή, αφού οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν τα δάνεια από το εξωτερικό µε εγγύηση ελληνικού ∆ηµοσίου και στη συνέχεια γίνονταν ανάδοχες των δηµόσιων έργων, µε παραχώρηση των δανείων στο ελληνικό κράτος. ∆εκάδες τέτοια δάνεια – συµβάσεις έγιναν και µ’ αυτήν την πατέντα – µετατροπή και το χρέος φαινόταν ως «εσωτερικό». Καραµπινάτη δηµιουργική λογιστική, δηλαδή, του «µυστράκια» Παττακού και τον οµοϊδεατών του.
Από το 1971, λοιπόν, η κατάσταση στην οικονοµία δεν µπορούσε να κρυφτεί άλλο. ∆εν θα ήταν, µάλιστα, υπερβολή να πούµε ότι τότε άρχιζε να χτίζεται πια για τα καλά η λερναία ύδρα του χρέους.
Στις 6.4.1971 οι εφηµερίδες δηµοσιεύουν: «Αύξηση κατά 23,5% σηµείωσε το δηµόσιο χρέος εντός του πρώτου 5µήνου του 1970, έναντι του 1969, κι έφθασε τα 58,3 δισεκατοµµύρια δρχ. τον Μάιο του περασµένου έτους, έναντι 47,2 που ήταν τον Μάιο του 1969, σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΣΥΕ».
Στις 22.9.1971 υπάρχει στα «Νέα» οικονοµική ανάλυση του Κωνσταντίνου Κόλµερ, όπου διαβάζουµε ότι «ναι µεν σηµειώθηκε το 1970 µια επιβράδυνση στην αύξηση του ρυθµού αυξήσεως του χρέους στο 12% έναντι 25% του 1969 (σ.σ.: πάλι επί χούντας είχε εκτιναχθεί, δηλαδή), όµως σηµειώθηκε µια ουσιώδης αύξηση του κρατικού δανεισµού µε έντοκα γραµµάτια και διπλασιασµός του δανεισµού σε συνάλλαγµα». Παρατίθενται, µάλιστα, και αποκαλυπτικά στοιχεία για το δηµόσιο χρέος από το 1958, µε πηγή πάντα τη στατιστική υπηρεσία:
∆ΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ∆ΙΣ. ∆ΡΧ.
1958………………………………………………..3,5
1959………………………………………………..8,0
1960………………………………………………..9,7
1961………………………………………………11,6
1962………………………………………………13,1
1963………………………………………………17,6
1964………………………………………………21,4
1965………………………………………………25,4
1966………………………………………………32,0
1967………………………………………………37,8
1968………………………………………………45,3
1969………………………………………………56,7
1970………………………………………………63,7
Από το 1966, δηλαδή, που το χρέος ήταν 32 δισ., διπλασιάστηκε µέχρι το 1970 στα 63,7 δισ.
Σύµφωνα, εξάλλου, µε στοιχεία του ∆εκεµβρίου του 1971, υπήρξε «αύξηση των εισαγωγών µ’ έναν ρυθµό 15% περίπου, µε ταυτόχρονη µείωση των εξαγωγών κατά 5%, διαφορά που διεύρυνε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου». Πάτωναν οι εξαγωγές, θέριευαν οι εισαγωγές…
Το 1972 ο Τύπος βοούσε πια για την τραγική κατάσταση της οικονοµίας. Στις 13.9.1972 τα «Νέα» έγραφαν στον τίτλο του ρεπορτάζ τους: «Κατά 7,7 δισ. αυξήθηκε το 1971 το δηµόσιο χρέος». Και συνέχιζαν:
«Αυξήθηκε κατά 7,7 δισεκατοµµύρια δραχµές το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 1971. Σύµφωνα µε τα στατιστικά στοιχεία του τελευταίου τεύχους του ∆ελτίου Στατιστικής ∆ηµοσίων Οικονοµικών, κατά το τέλος του 1971 το συνολικό δηµόσιο χρέος ανήλθε σε 71,4 δισ. δραχµές». Από 63,7 που ήταν το 1970!
Με τη σηµείωση ότι µειώθηκε κατά 600 εκατ. δρχ. το χρέος σε ξένο νόµισµα και αυξήθηκε κατά 1,8 δισ. το χρέος σε εγχώριο νόµισµα. Με την πατέντα, που λέγαµε.
Στον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο», στις 15.2.1973, τα σηµάδια κατρακύλας της οικονοµίας συνεχίζονται: «Μεταξύ Μαΐου 1971 και 1972 το δηµόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 7.118 εκατ. δρχ. ή σε ποσοστό 10% κι έφθασε στο ύψος των 73.806 εκατ. δρχ.».
«Θυσίες και κόστος»
Το πιο ενδιαφέρον άρθρανο όλης εκείνης της εποχής το ξετρυπώσαµε στο «Βήµα». Στις 20.10.1973 υπήρχε πρωτοσέλιδη άλυση µε τίτλο «Ο απολογισµός µιας εξαετίας, θυσίες και κόστος». Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα περί «µηδενικών χρεών» δεν µπορούν να λέγονται ούτε γι’ αστείο. Πιο τρανταχτή διαπίστωση; Ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος έγινε 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Από καταβολής ελληνικού κράτους! Ιδού τα σηµαντικότερα αποσπάσµατα:
♦ «∆ιαπιστώθηκε στο προηγούµενο σηµείωµα ότι από τα προβαλλόµενα σαν επιτεύγµατα της οικονοµικής της εξαετίας, η µεν οικονοµική σταθερότητα όχι µόνο δεν εξασφαλίστηκε, αλλά αντίθετα διαταράχθηκε κατά τρόπο επικίνδυνο, η αύξηση του συναλλαγµατικού αποθέµατος είναι εικονική και οφείλεται στο δανεισµό από το εξωτερικό, ο δε ρυθµός αναδιάρθρωσης της οικονοµίας υπήρξε κατώτερος των δαπανών και δυσαναλόγως µικρότερος σε σχέση µε το παρελθόν».
♦ «Η µόνη διαφορά έναντι του παρελθόντος είναι η αποκληθείσα µε µετριοφροσύνη «ταχύρρυθµη ανάπτυξη», δηλαδή η επίτευξη πρόσθετου ρυθµού ανάπτυξης έναντι του παρελθόντος κατά 0,9% τον χρόνο, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία. Ποιες όµως υπήρξαν οι θυσίες για να καταλήξουµε σ’ αυτό το ασήµαντο ποσοτικά και ανεπαρκές ποιοτικά ποσοστό ετήσιας αύξησης του εισοδήµατος;».
♦ «Μια από τις σπουδαιότερες θυσίες της εξαετούς περιόδου που προορίζεται να επηρεάσει δυσµενώς τις εξελίξεις της οικονοµίας στο µέλλον είναι η αύξηση του εξωτερικού χρέους της οικονοµίας. Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας όπως είχε διαµορφωθεί µε τις ρυθµίσεις των προπολεµικών χρεών ανερχόταν από το 1821 µέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατ. δολάρια περίπου».
♦ «Μέσα σε έξι χρόνια το χρέος αυτό ξεπέρασε τα 2.700 εκατ. δολάρια, χωρίς να υπολογίζονται οι καταθέσεις σε συνάλλαγµα από το εξωτερικό. Ήρκεσαν, δηλαδή, έξι χρόνια για να γίνει το εξωτερικό χρέος της χώρας 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε φθάσει σε διάστηµα 145 χρόνων. Και αυτό για έναν πρόσθετο ρυθµό ετήσιας αύξησης 0,9%».
♦ «Ακόµα και το δηµόσιο εξωτερικό χρέος που από την εθνική ανεξαρτησία ως το 1966 δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατοµµύρια δολάρια έφθασε κατά την τελευταία εξαετία τα 700 εκατ. δολάρια, το δε εσωτερικό δηµόσιο χρέος από 32 δισ. δρχ. φθάνει τώρα περίπου τα 80 δισ. Ας σηµειωθεί ότι τώρα µέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισµού πραγµατοποιείται µέσω Τραπέζης Ελλάδος και δεν εµφανίζεται στους λογαριασµούς του δηµόσιου χρέους»!
Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι
Και συνέχιζε η εφηµερίδα στον απολογισµό που έκανε τον Οκτώβριο του 1973 µε το εµπορικό ισοζύγιο: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί. Εκείνο πάντως που είναι άκρως ανησυχητικό είναι η αλµατική αύξηση των εισαγωγών που από 1.150 δισ. το 1966 προβλέπεται να φθάσει τα 3.500 τουλάχιστον το 1973. Η αύξηση αυτή των εισαγωγών αντανακλά αφενός µεν τον χαµηλό βαθµό ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας, αφετέρου δε την ανεπάρκεια της εγχώριας παραγωγής».
Στη συνέχεια διαβάζουµε ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι: «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
Μόλις λίγες εβδοµάδες µετά την πτώση της χούντας, ο οικονοµολόγος Αδαµάντιος Πεπελάσης δηµοσιεύει άρθρο του (2.8.1974), στο οποίο κάνει λόγο για ξεπούληµα της Ελλάδας στα ξένα κεφάλαια από τους Συνταγµατάρχες:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα.
Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτι κό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
Τελικά, αυτά τα περί «οικονοµικού θαύµατος της χούντας» δεν είναι απλά παραµύθια της Χαλιµάς, αλλά όσοι τα λένε προσπαθούν να βγάλουν λάδι, γκεµπελικά και προκλητικά, µια καταστροφική οικονοµική περίοδο που βάλτωσε τη χώρα σε όλα τα επίπεδα… Και το ότι κάποιοι θέλουνε να ξεχνάνε τόσο εύκολα, είτε επειδή είναι ωφεληµένοι από σκοτεινές περιόδους σαν την εφταετία είτε επειδή έστω είναι ανιστόρητοι, δεν πάει να πει ότι όλοι έχουµε πάθει µαζικό Αλτσχάιµερ και οµαδική τύφλωση…
http://www.nostimonimar.gr/to-paramithi-tis-chountas-gia-tin-ikonomia-teliose-ti-chreos-paredosan-me-stichia-1/
Από την καχεκτική Δημοκρατία στη Χούντα των Συνταγματαρχών
«Όταν η δημοκρατία πέθανε στην κοιτίδα της»
Των Λευτέρη Σαββίδη, Σοφίας Κατσαρέλη
Η ιστορία μοιάζει λένε με ζωντανό οργανισμό και ίσως όχι τόσο με μια γραμμή γεμάτη κουκκίδες γεγονότων πάνω της, που σημειώνουν την αλληλουχία των πραγμάτων γραμμικά και απλοϊκά. Το ημερολόγιο γράφει 21 Απριλίου 1967. Μια από τις πιο σημαντικές και παράλληλα μαύρες σελίδες στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Οι Συνταγματάρχες εκτελούν με επιτυχία το σχέδιο της κατάλυσης της δημοκρατίας και ένα καθεστώς αυταρχισμού επιβάλλεται στη χώρα για επτά χρόνια. Πώς όμως φτάσαμε στη νύχτα αυτή, που πριν 50 χρόνια ερχόταν να διακόψει την δημοκρατική πορεία της χώρας; Ποια στοιχεία στην μετεμφυλιακή Ελλάδα ενίσχυσαν το θράσος ορισμένων να προχωρήσουν στο πραξικόπημα και ποιες οι διεθνείς συνθήκες μέσα στις οποίες συνέβη η Χούντα;
Με τη βοήθεια του επίκουρου καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Γενικού Γραμματέα των ΑΣΚΙ, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, φωτίζουμε πτυχές και αλληλουχίες γεγονότων που νοηματοδοτούν με σαφέστερο τρόπο τις ιστορικές εξελίξεις.
Ακόμη, ο Επίκουρος Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, Κώστας Κατσούδας, μιλάει στο NEWS 247 για τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, αναλύοντας μεταξύ άλλων τον όρο «καχεκτική Δημοκρατία» μέσα από τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, τον διαχωρισμό των πολιτών στο κράτος των νικητών, των εθνικοφρόνων, των «πραγματικών Ελλήνων», τη δράση του παρακράτους και την «κομμουνιστική απειλή».
Πόσο πίσω στην ιστορία της Ελλάδας θα πρέπει να ανατρέξει κανείς για να βρει στοιχεία που να εξηγούν το πώς καταλήξαμε στη Χούντα του ’67; Η απάντηση συνδέεται σύμφωνα με τον κ. Καραμανωλάκη “με ένα πολύ πιο κεντρικό ερώτημα, που είναι ποιά είναι η θέση της Χούντας στην πρόσφατη ιστορία. Είναι το τέλος μιας εποχής, είναι η αρχή μιας άλλης; Ο τρόπος που γυρνάμε και κοιτάμε το καθεστώς έχει να κάνει πάρα πολύ με το πώς αντιλαμβανόμαστε την Χούντα μέσα στην αλληλουχία των γεγονότων του 20ού αιώνα. Όπως και για κάθε ιστορικό γεγονός μπορεί κανείς να διακρίνει συνέχειες και ασυνέχειες, διάρκειες και τομές”.
Ο παντοδύναμος στρατός
Το πρώτο στοιχείο που προκύπτει από την συζήτηση έχει να κάνει με τη θέση του στρατού στο ελληνικό κράτος. “Η χούντα εγγράφεται κατ’ αρχάς σε μια μακρά διάρκεια που αφορά την παρέμβαση του στρατού στα ελληνικά πολιτικά πράγματα” εξηγεί ο ιστορικός. Ένα φαινόμενο που πρέπει να μας οδηγήσει πίσω στα χρόνια του Μεσοπολέμου, ακόμη και πριν από αυτόν, στο κίνημα στου Γουδή, το 1909. Ένα γεγονός που μπορεί να το έχουμε εγγράψει στη συλλογική ιστορική συνείδηση ως προοδευτική εξέλιξη, δεν παύει όμως να αποτελεί την πρώτη παρέμβαση του στρατού στην πολιτική. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα πραξικοπήματα του Μεσοπολέμου, μια σειρά από παρεμβάσεις του στρατού, πριν φτάσουμε στην πολεμική δεκαετία του ‘40 και στον εμφύλιο. “Ένας πόλεμος του οποίου το αποτέλεσμα κρίθηκε στρατιωτικά και όχι πολιτικά, αφήνοντας ένα στρατό πάρα πολύ ισχυρό, με πολύ έντονη δημόσια παρέμβαση”.
“Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Χούντα αποτελεί την κορύφωση της παρέμβασης του στρατού στα μετεμφυλιακά πολιτικά δρώμενα, κλείνοντας τον κύκλο. Το ’74 ο στρατός γυρίζει πια στους στρατώνες”, σημειώνει ο κ. Καραμανωλάκης. Πέρα όμως από τη μακρά διάρκεια, οι άμεσοι και έντονοι δεσμοί με το ιστορικό παρελθόν, αυτοί που επέτρεψαν μετά τον εμφύλιο την δημόσια επέμβαση του στρατού στην πολιτική ζωή, αλλά και το φλερτ πολιτικών με την ιδέα μιας εκτροπής πραξικοπηματικού τύπου μας οδηγούν σε μια πιο κοντινή στα γεγονότα της Χούντας περίοδο. “Αν κανείς αναζητήσει την πιο κοντινή συνάφεια, θα έλεγε ότι είναι ο μετεμφυλιακές πραγματικότητες, οι οποίες επιτρέπουν στο στρατό όχι μόνο να παραμένει εκτός των στρατοπέδων και εντός της πολιτικής ζωής, αλλά ουσιαστικά του επιτρέπουν να φτάσει μέχρι το πραξικόπημα”.
Η καχεκτική δημοκρατία
Πολλά έχουν ειπωθεί για τη δημοκρατία που επικράτησε μετά τον εμφύλιο στη χώρα. Παρά τις ενστάσεις, τα προβλήματα και τις διακρίσεις των πολιτών με βάση τα πολιτικά τους φρονήματα ωστόσο, εκείνο το καθεστώς πρέπει να χαρακτηριστεί δημοκρατία. Έστω και “καχεκτική δημοκρατία” όπως την έχουν αποκαλέσει οι ιστορικοί. «Μια δημοκρατία με μια πολύ ισχυρή παρουσία του στρατού, πολύ ισχυρή παρέμβαση των ξένων δυνάμεων, με κορυφαία τις ΗΠΑ και βέβαια ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού το οποίο φλερτάρει με την ιδέα της παρέμβασης του στρατού” εξηγεί με μια φράση ο ιστορικός που ωστόσο επιμένει: “Είναι μια δημοκρατία, θα ήταν λάθος να ταυτίσουμε την περίοδο πριν τη χούντα με τη χούντα. Είναι όμως μια δημοκρατία που διακρίνει τους πολίτες της με βάση τα πολιτικά τους φρονήματα”.
Εκλογές
Γ. Παπαδόπουλος: O άνθρωπος-κλειδί για την αναχαίτιση της κομμουνιστικής απειλής
«Η μετεμφυλιακή Ελλάδα έχει προσφυώς χαρακτηριστεί «καχεκτική Δημοκρατία». Ο όρος εικονογραφεί την παράδοξη συμβίωση του κοινοβουλευτισμού με ένα σύμπλεγμα παραθεσμικών κέντρων εξουσίας, στοιχείων πλουραλισμού με τον πολιτικό και κοινωνικό αποκλεισμό μιας μεγάλης μερίδας πολιτών, της τροχιάς εξευρωπαϊσμού με τη βιομηχανία του φακελώματος, της σταθερής ανόδου του βιοτικού επιπέδου με το πανταχού παρόντα φόβο του χωροφύλακα, της απαστράπτουσας «Ελλάδας των έργων» με τη σκιά του «χαφιέ που μας ακολουθεί». Οι στρεβλώσεις εξηγούνται από την κληρονομιά του εμφυλίου πολέμου. Ήταν μια τραυματική εμπειρία, που όχι μόνο σώρευσε ερείπια και εκατόμβες θυμάτων, αλλά και σμίλεψε τη φυσιογνωμία του κράτους που προέκυψε την επαύριο του πολέμου», λέει ο κ. Κατσούδας και συνεχίζει:
«Ήταν το κράτος των νικητών, των εθνικοφρόνων, των «πραγματικών Ελλήνων». Η επίκληση μιας συνεχώς επικρεμάμενης κομμουνιστικής απειλής και το νομικό πλάσμα του «διαρκούς εμφυλίου πολέμου» (χρειάστηκε να περιμένουμε ως το 1962 για να αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας ότι η «ανταρσία» είχε λήξει) δικαιολογούσαν την διατήρηση σε ισχύ της έκτακτης νομοθεσίας που είχε θεσπιστεί στη δεκαετία του ’40. Το δε δόγμα ότι οι Έλληνες ζούσαν σε μια χώρα υπό πολιορκία χάρασσε τα όρια του πλουραλισμού. Η διασφάλιση της νίκης του Γράμμου συνεπαγόταν ότι η πρωτοκαθεδρία στη νομή της εξουσίας ανήκε στους εθνικόφρονες, οι αντίπαλοί τους βρίσκονταν υπό επιτήρηση και και τα συνταγματικά τους δικαιώματα τελούσαν υπό αίρεση.
Το Κ.Κ.Ε. φυσικά παρέμενε εκτός νόμου, η δε Ε.Δ.Α. και οι φίλοι της αντιμετώπιζαν συνεχή νομική και κατασταλτική παρενόχληση. Το καθεστώς των συνταγματαρχών ήταν γέννημα αυτής της θεσμοθετημένης ανωμαλίας. Οι πραξικοπηματίες είχαν διαποτιστεί με την πεποίθηση ότι ο στρατός ήταν το μόνο απόλυτα υγιές κύτταρο του έθνους και η σωτηρία της πατρίδας από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς επαφιόταν στην εγρήγορση των ενόπλων δυνάμεων να επέμβουν όποτε χρειαζόταν. Για του λόγου το αληθές, το «Σχέδιο Περικλής» που τέθηκε σε ισχύ στις εκλογές του 1961 και το «Σχέδιο Ιέραξ ΙΙ» που εφαρμόστηκε τη νύχτα του πραξικοπήματος ήταν επιτελικά σχέδια για την αντιμετώπιση κομμουνιστικής επιβουλής.
Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος δεν ήταν κάποιος τυχάρπαστος «αλεξιπτωτιστής» που αίφνης προσγειώθηκε από το πουθενά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μυημένος στον Ι.Δ.Ε.Α. το 1945, παρασημοφορημένος πολεμιστής στον εμφύλιο, στρατοδίκης στην πρώτη δίκη Μπελογιάννη το 1951, επιλεγμένος από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως μέλος ενός μυστικού συμβουλίου για την αναχαίτιση του κομμουνισμού το 1960, προσφιλής συνδαιτυμόνας των Αμερικανών πρακτόρων στην Ελλάδα, ο δικτάτορας ήταν γνήσιο τέκνο του κράτους των εθνικοφρόνων».
Εκλογές 61
Ο πατριωτισμός και η εθνικοφροσύνη
“Η ιδεολογία του καθεστώτος δεν είναι μια ιδεολογία που διαφοροποιείται έντονα από εκείνη του παρελθόντος, με εξαίρεση την έμφαση στην παρουσία του στρατού. Χρησιμοποιεί τα ίδια ιδεολογήματα που έχουν εγκαθιδρυθεί όλα αυτά τα χρόνια. Φόβος για τον κομμουνισμό, εθνικοφροσύνη, διαχωρισμός των πολιτών.
Ορκωμοσία
Πάνω σε αυτά πατάει και η χούντα, για να στήσει μια ιδεολογία που τώρα λέμε ότι δεν μπόρεσε να γίνει αποδεκτή, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει μαζικό κίνημα υπέρ της” θα αναλύσει ο κ. Καραμανωλάκης για να καταλήξει: “Παρόλα αυτά όμως, το ότι εκατομμύρια Ελλήνων ανέχτηκαν αυτό το καθεστώς, πέρα από το φόβο που είναι πολύ βασικό χαρακτηριστικό, συνδέεται και με ιδεολογικές τάσεις, αντιλήψεις που είχαν διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια”.
© Παρέχεται από: 24 Media
Η εικόνα της Χούντας και των λόγων της για το έθνος και την ορθοδοξία που αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας στα μάτια του σημερινού Έλληνα, είχαν κεντρική θέση και στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. “Το να είσαι εθνικόφρων και νομιμόφρων είναι χαρακτηριστικά αυτής της κοινωνίας μεταπολεμικά” σημειώνει ο κ. Καραμανωλάκης προσθέτοντας πως το καθεστώς πήρε αυτή την πραγματικότητα και την έφτασε στα άκρα. Αυτός είναι και ο λόγος που «η αίσθηση γελοιοποίησης που προσέδωσαν οι Συνταγματάρχες στην εθνικοφροσύνη και τον ελληνοχριστιανισμό, σήμανε και το τέλος μιας εποχής που αυτά τα στοιχεία αποτελούσαν χαρακτηριστικά για τον χαρακτηρισμό κάποιου ως πολίτη με υγιή φρονήματα».
© Παρέχεται από: 24 Media
Ο Ψυχρός πόλεμος
Βεβαίως, το μετεμφυλιακό κράτος με την εμμονή στην εθνικοφροσύνη δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό, το ιδιαίτερο. Θα πρέπει να τοποθετήσουμε μια σειρά από γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα στο διεθνές πλαίσιο που κυριάρχησε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και αυτό δεν ήταν άλλο από τον Ψυχρό Πόλεμο.
“Η ιδέα της κομμουνιστικής απειλής δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα. Η λογική του ανταγωνισμού των δυο στρατοπέδων και της προσπάθειάς τους να διευρύνουν τις ζώνες επιρροής τους αλλά και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους κυριαρχεί. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη θερμή εστία πολέμου στον Ψυχρό Πόλεμο.
“Το μετεμφυλιακό κράτος είναι ένα κράτος των νικητών, με μια αριστερά που έχει ηττηθεί στρατιωτικά, παρόλα αυτά παραμένει μια ισχυρή δύναμη”. Οι δυνάμεις της αριστεράς ανασυγκροτούνται ταχύτατα και μια δεκαετία μετά τη λήξη του εμφυλίου, το 1958, η ΕΔΑ αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση. Ενδεχομένως και αυτό το γεγονός να ενίσχυε σε πολλούς τον φόβο για κομμουνιστική εκτροπή. Ωστόσο, ο κ. Καραμανωλάκης εκτιμά πως “η ελληνική αριστερά στο σύνολό της, υπερασπίστηκε την ιδέα της νόμιμης παρουσίας της στην μετεμφυλιακή Ελλάδα ως πολιτικό στόχο. Ήταν μια επιλογή την οποία υπερασπίστηκε”.
Οι Συνταγματάρχες, ως προασπιστές του φιλοατλαντικού προσανατολισμού της Ελλάδας
«Οι συνταγματάρχες επιχείρησαν να αντλήσουν διεθνή νομιμοποίηση από τη γεωστρατηγική αντίληψη που είχε διαμορφωθεί από την εποχή του Δόγματος Τρούμαν και τις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου, η οποία θεωρούσε την Ελλάδα προκεχωρημένο φυλάκιο του «ελεύθερου κόσμου» απέναντι στο σοβιετικό συνασπισμό», εξηγεί ο καθηγητής, Κώστας Κατσούδας.
«Εκμεταλλεύτηκαν επίσης το γεγονός ότι, ήδη από τη δεκαετία του ’50, η έννοια είχε βαθμιαία αποσυνδεθεί από την έστω και επιφανειακή λειτουργία των φιλελεύθερων θεσμών, ώστε να έχουν συμπεριληφθεί σαν ομοτράπεζοι του «ελεύθερου κόσμου» πολλά δυτικόφιλα αυταρχικά καθεστώτα, από το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία έως μια σειρά αντικομμουνιστικών δικτατοριών του Τρίτου Κόσμου».
«Δεδομένης της ανησυχίας ιθύνοντων κύκλων του εξωτερικού για τις συνέπειες που μπορεί να είχε η παρατεταμένη πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, οι συνταγματάρχες αυτοπροβλήθηκαν ως οι προασπιστές του φιλοατλαντικού προσανατολισμού της χώρας που δήθεν ανέκοψαν τη διολίσθηση της χώρας στο ανατολικό στρατόπεδο. Αυτοί οι υπολογισμοί βοήθησαν ώστε το καθεστώς της 21ης Απριλίου να μπορέσει να εδραιωθεί και, παρά την ψυχρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, να εξασφαλίσει υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Το τέλος της βασιλείας
Όλα τα τεκμήρια που έχουν έλθει στο φως, αναδεικνύουν ότι πως ο τέως Βασιλιάς επιθυμούσε για λογαριασμό του, ένα πραξικόπημα που θα εξυπηρετούσε τα δικά του συμφέροντα. “Υπήρχε ένα φλερτ στην ιδέα μιας σύντομης εκτροπής που θα μπορούσε να ξαναμοιράσει τα χαρτιά με τους όρους που θα ήθελε” ο Κωνσταντίνος. Ωστόσο, αποδείχτηκε πολύ λίγος, όπως σχολιάζει ο κ. Καραμανωλάκης.
Βασιλιάς Κων/νος
“Ο βασιλιάς σύρθηκε σε αυτές τις εξελίξεις. Ούτε η χούντα ήταν αυτή που ήθελε εκείνος, ήταν από καιρό σε επαφή με ανώτατους αξιωματικούς”. Αφού τα γεγονότα τον πρόλαβαν και όταν συνειδητοποίησε πως δεν μπορεί να χειραγωγήσει το νέο καθεστώς, επιχειρήσε το αποτυχημένο αντιπραξικόπημα, το οποίο ήταν και το κύκνειο άσμα του σε ό, τι αφορά στην παρέμβασή του στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας.
© Παρέχεται από: 24 Media
Ο Μάης του ’68
Την εποχή που η Ευρώπη και η Αμερική αναταράσσονται από κοινωνικά κινήματα, με κεντρική την παρουσία της φοιτητικής νεολαίας, , η Ελλάδα έχει μόλις βυθιστεί στο σκοτάδι του αυταρχισμού. Οι ζυμώσεις ωστόσο της κοινωνίας δεν σταματούν και οι διασυνδέσεις με το εξωτερικό δεν διακόπτονται.
© Παρέχεται από: 24 Media
Μαζική συγκέντρωση κατά την περίοδο των Ιουλιανών στη Θεσσαλονίκη
Αν θέλαμε να βάλουμε το πλαίσιο λίγο πριν το πραξικόπημα, αλλά και τα πρώτα χρόνια της δράσης αυτού, θα έπρεπε να σημειώσουμε πως ο φοιτητικός πληθυσμός σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και στην Ελλάδα αυξάνεται ραγδαία. Στην Ελλάδα το μεταπολεμικό baby boom, αλλά και η απόφαση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου να καταργήσει τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια συμβάλει αποφασιστικά σε αυτό.
Υπάρχουν δύο οπτικές για τον τρόπο που επέδρασαν τα κινήματα αυτά στην ελληνική κοινωνία, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της Χούντας. “Η μία είναι ότι στην Ελλάδα το φοιτητικό κίνημα είναι πολύ ισχυρό από τις αρχές το ’60, με το “1 – 1 – 4 “με το 15% και αποκορύφωμα τα Ιουλιανά. Για κάποιους μελετητές, ο ελληνικός Μάης του ’68 ήταν τα Ιουλιανά” σημειώνει ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης.
© Παρέχεται από: 24 Media
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας την ταραγμένη περίοδο του ’65
Ο ίδιος ωστόσο, φαίνεται να κλίνει περισσότερο στην υπόθεση πως τα κινήματα αυτά δεν έσβησαν αμέσως μετά το ’68 αλλά συνέχισαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970. “Ο διεθνής όρος είναι late ’60s, φτάνοντας ως το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ. Αν εντάξουμε την Ελλάδα σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να δούμε στον τρόπο που λειτούργησαν οι ιδέες που φέρνει ο Μάης του ’68, στη γενιά του Πολυτεχνείου” συμπληρώνει.
© Παρέχεται από: 24 Media
Από τους Λαμπράκηδες στο Πολυτεχνείο
“Θα πρέπει να δούμε τον τρόπο που συγκροτούνται οι γενιές. Παρόλο που μιλάμε για τη γενιά του Πολυτεχνείου, υπάρχουν δρόμοι και διασυνδέσεις με την προηγούμενη, των Λαμπράκηδων” σημειώνει ο κ. Καραμανωλάκης. Η γενιά των Λαμπράκηδων διαδήλωσε και συγκρούστηκε με το μετεμφυλιακό κράτος. Η Χούντα που ακολουθεί είναι ένα καθεστώς βίας. Επιβάλλεται με τα τανκς. Τρεις άνθρωποι δολοφονούνται στις τρεις πρώτες μέρες, στη συνέχεια 6.000 άνθρωποι εκτοπίζονται στη Γυάρο. “Αρκετοί από τους ανθρώπους αυτούς, οργανώσεις από το πολιτικό φάσμα, βρίσκονται οι περισσότεροι στις φυλακές και στα βασανιστήρια. Η γενιά αυτή, σε μεγάλο βαθμό, ειδικά τα τρία πρώτα χρόνια, θα γνωρίσει τη μεγάλη βία του καθεστώτος”.
“Υπάρχει η ζύμωση αυτών των γενιών, άρα, δεν νομίζω ότι είναι μια τόσο ριζική τομή όσο πολλές φορές μορφολογικά το λέμε” εκτιμά ο καθηγητής που ωστόσο εντοπίζει τη διαφοροποίηση στην αλλαγή στάσης του καθεστώτος μετά το ’70 και τη μαζικότητα του φοιτητικού κινήματος.
Το τέλος ενός κόσμου
Η ιστορία είναι μια επιστήμη που βασίζεται στην παρατήρηση, την καταγραφή, αλλά δεν περικλείει εντός της το πείραμα, όπως οι λεγόμενες θετικές επιστήμες. Η διερεύνηση των αιτιών, των βασικών παραγόντων που οδηγούν σε ένα γεγονός είναι δύσκολη και από τη συζήτηση με τον Βαγγέλη Καραμανωλάκη, αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν μπορεί να είναι απόλυτη. Το οδυνηρό παρελθόν, τα ιστορικά γεγονότα, οι πολιτικές αποφάσεις, οι διεθνείς εξελίξεις μπλέκουν όλα και συμβάλουν ταυτόχρονα στην συγγραφή της ιστορίας.
Το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών έρχεται σε μια μετεμφυλιακή Ελλάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά και σε μια κοινωνία που έχει ήδη θέσει σε κίνηση τα μεγάλα κινήματα, ένα μεγάλο λαϊκό ξέσπασμα. “Η επτάχρονη αυτή χούντα είναι ένα μεγάλο, αλλά και ένα μικρό διάστημα. Η χούντα είναι το τέλος ενός ολόκληρου κόσμου. θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει ως την τελευταία προσπάθεια ενός καθεστώτος να διατηρηθεί με στρατιωτικά μέσα. Η χούντα ήταν όμως πια εκτός της εποχής της”. Αποτελεί το απόγειο της κρίσης ενός κόσμου που δεν θέλει να αλλάξει και ο οποίος αποτυγχάνει να σταματήσει – πώς θα μπορούσε άλλωστε – τη ροή των γεγονότων.
Τα σκιρτήματα του εκδημοκρατισμού μπορούσαν να αξιοποιηθούν, χωρίς τη μαύρη περίοδο της Χούντας
«Η πίστη σε ιστορικές νομοτέλειες πάσχει από δύο αδυναμίες. Πρώτον, τείνει να εκλογικεύει κάποια γεγονότα με την εκ υστέρων γνώση: τα πράγματα έγιναν έτσι επειδή δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί κάτι άλλο. Δεύτερον, στερεί από τα ιστορικά υποκείμενα κάθε δυνατότητα εμπρόθετης δράσης: οι άνθρωποι είναι δέσμιοι δυναμικών που δεν μπορούν να δαμάσουν. Στην περίπτωση μας, ο σχεδιασμός του πραξικοπήματος και οι πρωταίτιοί της ήταν σαφώς προϊόντα των μηχανισμών εθνικής ασφάλειας που είχαν διαμορφωθεί από την εποχή του εμφυλίου, ενώ και το ίδιο το καθεστώς της 21ης Απριλίου διατήρησε κατά βάσει τον πυρήνα του προϋφισταμένου «βαθέος κράτους»», αναλύει ο κ. Κατσούδας.
«Όμως η στρατιωτική επέμβαση δεν υπήρξε η αυτονόητη κατάληξη της συσσώρευσης πολιτικών αντιφάσεων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά απόρροια μιας σειράς χαμένων ευκαιριών. Έπαιξε ρόλο η διστακτικότητα της Ένωσης Κέντρου, που με την αίγλη ευρύτατης κοινωνικής νομιμοποίησης και την υποστήριξη του λαϊκού παράγοντα ήταν σε θέση να αμφισβητήσει ορισμένες θεμελιώδεις παραδοχές του μετεμφυλιακού συστήματος εξουσίας, να τολμήσει βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές. Χρειάστηκε η αδυναμία των εκπροσώπων του αστικού κόσμου που όμνυαν στις δημοκρατικές αξίες να συνεννοηθούν στοιχειωδώς και να ματαιώσουν τα σχέδια των φορέων της ανωμαλίας. Ακόμη και τα κατ’ εξοχήν κέντρα παραεξουσίας, τα οποία είχαν επενδύσει στη διαιώνιση μιας λειψής δημοκρατίας, θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει εν τη γενέσει της τη στροφή στον αφτιασίδωτο αυταρχισμό».
«Πιθανότατα να αρκούσαν μερικές στιβαρές κουβέντες από τον βασιλιά Κωνσταντίνο για να είχε η στρατιωτική επέμβαση ένα οπερετικό φινάλε από το πρώτο βράδυ. Σίγουρα μια σαφής αμερικανική αποδοκιμασία θα τράβαγε το χαλί κάτω από τα πόδια των πραξικοπηματιών. Ήταν η φωτογραφία του νεαρού Άνακτος να ποζάρει μαζί με την «επαναστατική» κυβέρνηση και η σιωπή ασυρμάτου της Ουάσιγκτον που στερέωσαν τη Χούντα στις πρώτες εβδομάδες ζωής της. Ενδεχομένως πάλι τίποτε από αυτά να μη μας εξασφάλιζε μια μακρόπνοη δημοκρατική εξέλιξη, καθώς πίσω από τις κουρτίνες βυσσοδομούσε μια άλλη συνωμοσία, η λεγόμενη «Χούντα των στρατηγών»».
«Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα μπορούσε να έχει συμβεί, πρόκειται για υποθετικά σενάρια. Το βέβαιο είναι πάντως ότι ολόκληρη η μετεμφυλιακή δομή εξουσίας κλυδωνιζόταν και η αναπαραγωγή της γινόταν ολοένα δυσχερέστερη. Τα σκιρτήματα εκδημοκρατισμού ήταν απτά δεδομένα στη δεκαετία του ’60 και ήταν εφικτό να αξιοποιηθούν χωρίς να χρειαζόταν η μεσολάβηση της μαύρης περιόδου της Χούντας, πολύ δε περισσότερο η τραγωδία της Κύπρου, για να καταστεί δυνατή η υπέρβαση του διχασμού των Ελλήνων».
http://www.msn.com/el-gr/news/national/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%87%CF%8E%CE%BD/ar-BBA6w83?ocid=UP97DHP
ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ TO HEC
———————————————
προς Professors-PhDs
Πολλά είναι τα εγκλήματα της χούντας με κορυφαίο αυτό της προδοσίας της Κύπρου με 6000 Έλληνες νεκρούς, 200000 πρόσφυγες, πολλούς αγνοούμενους και μεγάλο μέρος της Νήσου να έχει δυνάμεις κατοχής από το 1974 μέχρι και σήμερα. Εμείς που τη ζήσαμε από κοντά ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί τα άτομα αυτά παρέβησαν τον όρκο τους και αντί να προστατεύσουν το σύνταγμα και τους νόμους τα κατάργησαν και έγιναν αυτοί ετσιθελικά τύραννοι. Φίμωσαν τον Ελληνικό λαό, δημιούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αντιφρονούντες, εκμαύλισαν τον πατριωτισμό και τον στιγμάτισαν με την εθνικιστική τους προπαγάνδα, δημιούργησαν προηγούμενο ώστε η μεταπολίτευση να εξουδετερώσει πολλά στελέχη της δημόσιας διοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα με τη στάμπα του «χουντικού», δημιούργησε αντιστασιακούς που εξαργύρωσαν την «αντιχουντική» τους δράση με πλουσιοπάροχο τρόπο αναλαμβάνοντας καθήκοντα στο δημόσιο τομέα χωρίς να έχουν προσόντα, βοήθησαν την αναρρίχηση στην εξουσία της άκρας αριστεράς ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού είναι κεντρώα, καθυστέρησαν τον εκδημοκρατισμό της πατρίδας μας που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τόσα χρόνια μετά τον εμφύλιο τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, έφεραν μια μεταπολίτευση χειρίστου είδους που μας οδήγησε στη σημερινή κρίση. Αυτά και πολλά άλλα.
Χαιρετισμούς και Χριστός Ανέστη!
Hatzopoulos Ioannis
ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟΛΟΓΙΕΣ ΜΙΑΣ «ΠΑΡΑΔΟΞΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 24/06/2017
Ωστε λοιπόν «η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα, ίσως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία»; Ετσι καταλήγει το άρθρο του Στάθη Ν. Καλύβα που έχει τίτλο «Μια παράδοξη κληρονομιά» (Καθημερινή 18-6-2017), αλλά αποτελεί το ίδιο μια πελώρια παραδοξολογία.
Το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου αναφέρεται στο τι θα είχε συμβεί ή δεν θα είχε συμβεί χωρίς τη δικτατορία. Πρόκειται για απλές υποθέσεις και εικασίες που δεν επιδέχονται, από τη φύση τους, ούτε απόδειξη ούτε αντίκρουση. Γι’ αυτό, δεν έχει κανένα νόημα να παραθέσει κανείς αντίθετες υποθέσεις και εικασίες. Το μόνο ενδιαφέρον είναι η κατηγορηματική κατάληξη του άρθρου: ότι η δικτατορία «ξεπεράστηκε εύκολα» ως «μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία».
Το πρώτο ζήτημα που ξεπηδάει αυτόματα είναι βέβαια η Κύπρος. Σχετικά με την Κύπρο, το μόνο που απασχολεί τον Καλύβα είναι ότι το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 [λανθασμένα αναφέρεται 1973] ήταν «θνησιγενές και άμεσα απότοκο του ελληνικού». Το ότι ακολούθησε τουρκική εισβολή και διχοτόμηση του νησιού δεν τον απασχολεί, παρά μόνο στο μέτρο που «η κυπριακή τραγωδία (…) κατέστησε δυνατή μια ριζική και άμεση λύση του «δημοκρατικού προβλήματος» της χώρας».
Εδώ υπάρχουν δύο ενδεχόμενες προσεγγίσεις. Σύμφωνα με την πρώτη – ας την πούμε «παραδοσιακή» – εξαιτίας της δικτατορίας συντελέστηκε στην Κύπρο μια εθνική καταστροφή ανάλογη με τη Μικρασιατική (για την οποία εξακολουθούν ζωηρές διαμάχες και ουδείς διανοείται να τη χαρακτηρίσει «δίχως μεγάλη σημασία»). Καταστράφηκε ένα κομμάτι του Ελληνισμού και χάθηκε αμετάκλητα μια μεγαλόνησος εξίσου ελληνική με την Κρήτη, τον καιρό της δικής της ένωσης με την Ελλάδα (αν συνυπολογίσουμε το ποσοστό του μη ελληνικού πληθυσμού).
Σύμφωνα με τη δεύτερη προσέγγιση, για να πει κανείς ότι η καταστροφή της Κύπρου υπήρξε «δίχως μεγάλη σημασία» πρέπει να υιοθετήσει μια νέα, κολοβή εκδοχή του νεοελληνικού εθνικισμού ή και να τον εγκαταλείψει τελείως. Στην οπτική αυτή, οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι πια «ομοεθνείς» και το Παγκύπριο Γυμνάσιο, που συμπληρώνει δύο αιώνες λειτουργίας, είναι απλώς «ελληνόφωνο» και όχι ελληνικό (όπως μου είπε πρόσφατα διευθύντρια ερευνών του ΕΙΕ). Ομως, αυτή η αναθεώρηση ή και εγκατάλειψη του παραδοσιακού εθνικισμού, η αναγκαστική προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα, τόσο από τους Ελλαδίτες όσο και από τους Ελληνοκυπρίους, αποτελεί και στην περίπτωση αυτή μια ριζική αλλαγή που προκάλεσε η δικτατορία. Αν η απώλεια της Κύπρου δεν έχει μεγάλη σημασία, αυτή η εκτίμηση από μόνη της αποκτά μεγάλη σημασία, ως ρήξη με το παρελθόν.
Δεν υπονομεύτηκε μόνο ο εθνικισμός από τη δικτατορία, προπαντός με την ανεξιλέωτη προδοσία και καταστροφή στην Κύπρο. Χρεοκόπησαν επίσης «συντηρητικές» αξίες καίριας σημασίας για την κοινωνική ζωή, όπως ο σεβασμός για την ιεραρχία. Αυτός χάθηκε από την πρώτη στιγμή, με τη συμπεριφορά που έδειξαν οι συνωμότες απέναντι στους ανωτέρους τους και στον τότε βασιλέα, στον οποίο υποτίθεται ότι είχαν ορκιστεί πίστη. Στη συνέχεια, απλοί φαντάροι τής τότε στρατιωτικής αστυνομίας (ΕΣΑ) βασάνιζαν ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς.
Τα κάθε λογής θύματα της δικτατορίας, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ίσως δεν έχουν «μεγάλη σημασία» για όποιον προσεγγίζει τη «μεγάλη εικόνα» όπως ο Καλύβας. Αλλά η εμβληματική περίπτωση του συνταγματάρχη Σπύρου Μουστακλή που έμεινε ανάπηρος από τα βασανιστήρια, δείχνει ότι τότε εξαερώθηκαν ασυλλόγιστα αξίες συνυφασμένες με το στρατιωτικό επάγγελμα και τη στρατιωτική τιμή. Στην Αθήνα οι βασανιστές της ΕΣΑ σακάτευαν αξιωματικούς με ένδοξη πολεμική δράση και λίγο μετά, στην Κύπρο, ελλαδίτες αξιωματικοί το έβαζαν στα πόδια μπροστά στον εισβολέα, φροντίζοντας όμως να διασώσουν τα ψυγεία και τις άλλες οικιακές συσκευές τους. Δεν τιμωρήθηκε κανείς τους. Δεν έχασε κανείς όσα απέκτησε χάρη στη δικτατορία.
Στην πράξη, η δικτατορία υπήρξε επιβολή όχι μιας στρατιωτικής ομάδας με θεσμική νοοτροπία και ιδιαίτερες αξίες, αλλά μιας αδίστακτης συμμορίας χωρίς αρχές που απλώς φορούσε στολή και διέθετε όπλα. Στους στρατιωτικούς, αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα, πρόσφερε ένα πρότυπο απόλυτου και προπαντός ατιμώρητου αμοραλισμού (αφού ελάχιστοι πλήρωσαν ελάχιστα). Υπήρχε ποτέ περίπτωση αυτό το «μικρό διάλειμμα» να μην αφήσει ερείπια και στο πεδίο των νοοτροπιών;
Ειδικά στην εκπαίδευση και προπαντός στην ανώτατη, οι βλάβες παραμένουν ανεπανόρθωτες και ίσως ανίατες. Δεν είναι μόνο ότι η δικτατορία μάς κληροδότησε μια τραγελαφική αντίληψη περί πανεπιστημιακού ασύλου, ως αντίδραση στις δικές της βάναυσες παραβιάσεις του. Περισσότερο κρίσιμος υπήρξε κατά βάθος ο πλήρης εξευτελισμός των τότε πανεπιστημιακών καθηγητών, με ελάχιστες (αλλά φωτεινότατες) εξαιρέσεις. Χάρη στην τηλεόραση, είδε το πανελλήνιο τους καθηγητές να παρακολουθούν, υποταγμένοι και δουλοπρεπείς, τα παραληρήματα του Παπαδόπουλου. Υστερα, για να αποφύγουν την «αποχουντοποίηση», οι ξεφτιλισμένοι έδωσαν γην και ύδωρ στα νέα αφεντικά, δηλαδή στις κομματικές «φοιτητικές» παρατάξεις, εγκαινιάζοντας έναν φαύλο κύκλο ασέβειας, εξαχρείωσης και διαφθοράς από τον οποίο δεν μπορούν μέχρι τώρα να βγουν οι διάδοχοί τους. Στη δικτατορία τελικά ανάγονται οι καταβολές τόσο της ακραίας ανομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους σήμερα όσο και των προκλητικών σχετικών δηλώσεων του αρμόδιου, υποτίθεται, υπουργού.
Όχι, η δικτατορία δεν «ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα». Αντίθετα μάλιστα, τους λογαριασμούς που άφησε τους πληρώνουμε ακόμη. Στην Κύπρο θα τους πληρώνουμε στο διηνεκές – όσοι δεν τη θεωρούμε απλώς «ελληνόφωνη». Αν κάποιος νομίζει ότι όλα αυτά δεν έχουν δα και τόσο μεγάλη σημασία, αποτελεί ο ίδιος τρανή και ζωντανή απόδειξη πως κάτι άλλαξε εξαιτίας της δικτατορίας. Μήπως όμως, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν είναι σε θέση να κρίνει ο ίδιος πόσο σημαντικό είναι αυτό που χάθηκε;
Ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος είναι τ. καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5454849/oi-paradoksologies-mias-paradokshs-klhronomias/
—————————————————————–
ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ*
Μια παράδοξη κληρονομιά
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 18.06.2017
Η επέτειος πενήντα χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου προσφέρεται ως ευκαιρία για αναστοχασμό. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η σημερινή πραγματικότητα είναι σε κάποιο, μάλλον όχι ασήμαντο, βαθμό προϊόν και της δικτατορίας. Ποιες όμως ήταν οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της για τη χώρα μας; Σε τι θα διέφερε η Ελλάδα σήμερα εάν δεν είχε γίνει το πραξικόπημα τότε; Τι ακριβώς μας κληροδότησε; Τι κουβαλάμε πάνω μας απ’ αυτό το ιστορικό παρελθόν; Πρόκειται προφανώς για δύσκολα και μάλλον αναπάντητα ερωτήματα, που δεν μπορούμε όμως και δεν πρέπει να αποφεύγουμε. Για να συζητηθούν άλλωστε αυτά και πολλά άλλα, οργανώθηκε αυτό το Σαββατοκύριακο ένα ιστορικό συνέδριο στο Ιδρυμα Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου.
Η 21η Απριλίου κατέχει κομβική θέση στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Υπήρξε το τελευταίο στρατιωτικό κίνημα που πέτυχε να ανατρέψει μια εκλεγμένη κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει με μια στρατιωτική «χούντα», όπως επικράτησε να αποκαλείται κατά τη λατινοαμερικανική πρακτική. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1973 στην Κύπρο υπήρξε και θνησιγενές και άμεσα απότοκο του ελληνικού. Από την άποψη αυτή, μπορούμε να μιλάμε για μια ιστορική καμπή στην Ευρώπη, μετά την οποία το πραξικόπημα ως πολιτική πρακτική μπαίνει στη ναφθαλίνη.
Επιχειρώντας να προσεγγίσω τη «μεγάλη εικόνα» πενήντα χρόνια μετά, θα εντόπιζα δύο μεγάλα παράδοξα. Πρώτο, πως μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74. Δεύτερο, αν και επιχείρησαν να κρατήσουν την κοινωνία στάσιμη, να την παγώσουν δηλαδή, συνέβαλαν τελικά με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της. Ιδωμένη λοιπόν από την οπτική του παρόντος, η δικτατορία είτε δεν εμπόδισε τον πολιτικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της χώρας είτε τον υποβοήθησε, χωρίς βέβαια να επιδιώκει κάτι τέτοιο.
Το πραξικόπημα περιγράφεται συχνά ως μια απόπειρα των σκληροπυρηνικών στοιχείων της Δεξιάς να διακόψουν την επίπονη πορεία της μετεμφυλιακής Ελλάδας προς την υιοθέτηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού μοντέλου. Υπήρχε όμως εναλλακτική διαδρομή και ποια θα ήταν αυτή; Μια πειστική αντίληψη διαβλέπει στην αδυναμία των πολιτικών ελίτ να λειτουργήσουν συναινετικά στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60 το βασικό αίτιο της εκτροπής. Στη λογική αυτή, ο ομαλός εκδημοκρατισμός ήταν ανέφικτος την εποχή εκείνη για μια σειρά λόγων και, επομένως, το πραξικόπημα ήταν αναπόφευκτο, αλλά επίσης συνιστούσε εκ των πραγμάτων τον πιο πιθανό δρόμο προς τη δημοκρατία. Ομως, η διεθνής εμπειρία προσφέρει αρκετά παραδείγματα χωρών που εκδημοκρατίστηκαν σταδιακά, δίχως πραξικοπηματικές εκτροπές. Από την άλλη, ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα τελικά οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου, που κατέστησε δυνατή μια ριζική και άμεση λύση του «δημοκρατικού προβλήματος» της χώρας, δημιουργώντας ένα βαθύ και ανυπέρβλητο ρήγμα ανάμεσα στην ακραία και στη μετριοπαθή Δεξιά, χωρίς το οποίο η πορεία προς τον εκδημοκρατισμό θα ήταν πολύ πιο δύσκολη και προβληματική. Χωρίς το σοκ του Ιουλίου ’74 δύσκολα θα είχαμε την καθαρή λύση του πολιτειακού και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, αποφάσεις που παρέμεναν στον χώρο της φαντασίας μόλις δέκα χρόνια πριν.
Ενα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα που σχετίζονται με την ερμηνεία και την αποτίμηση της δικτατορίας είναι το θέμα της λαϊκής αποδοχής της. Δεν υπάρχουν ασφαλείς δείκτες για να μετρηθεί, όμως αρκετοί αντικειμενικοί παρατηρητές της εποχής κάνουν λόγο για μια επιφανειακή μεν αλλά πλατιά αποδοχή. Πράγματι, η δικτατορία ταυτίστηκε με μια εποχή μεγάλης οικονομικής ανόδου και αισιοδοξίας, με την κορύφωση ουσιαστικά του μεταπολεμικού ελληνικού οικονομικού θαύματος. Η χώρα αστικοποιήθηκε, η οικοδομική δραστηριότητα γνώρισε δόξες, το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε, ο εξηλεκτρισμός της χώρας ολοκληρώθηκε και πραγματοποιήθηκαν μεγάλης κλίμακας ξένες επενδύσεις. Παρά τις αυταρχικές πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής. Η κοινωνία του 1974 μικρή σχέση είχε με αυτή του 1964.
Η διαδικασία κοινωνικού εκσυγχρονισμού είχε, βέβαια, ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, αλλά εκείνη την επιτάχυνε γνωρίζοντας πως η αποδοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική ανάπτυξη και ενισχύοντας την τάση των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα. Οπως όμως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, η νέα μεσαία τάξη που αναδύθηκε την περίοδο εκείνη απαίτησε, όταν ήρθε η στιγμή, τον απογαλακτισμό της από το καθεστώς που την ανέδειξε. Και ίσως για τον λόγο αυτό, όταν τον πέτυχε, να θέλησε να ξεχάσει την εποχή αυτή αποποιούμενη κάθε ευθύνη και συνενοχή.
Η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα. Ισως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία. Ισως γιατί μας θυμίζει κάποιες ενοχλητικές πτυχές της Ιστορίας που προτιμάμε να βάζουμε στην άκρη. Ισως πάλι, γιατί χωρίς αυτήν, ο πολιτικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός της χώρας να είχε απαιτήσει πολύ πιο μακρόχρονες και επίπονες διαδικασίες. Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ.
* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.http://www.kathimerini.gr/914382/opinion/epikairothta/politikh/mia-parado3h-klhronomia
ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ*
Εννέα σημεία για τη δικτατορία ως γεγονός, ως κληρονομιά και ως πρόσχημα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 02.07.2017 : 20:13
1. Η δικτατορία υπήρξε η βάναυση ανατροπή της συνταγματικής τάξης από μια αδίστακτη συμμορία χωρίς αρχές, σύμφωνα με την οξυδερκή διατύπωση του Γ. Μαυρογορδάτου. Οι συνταγματάρχες διέκοψαν βίαια μια μακροχρόνια, αν και με ασυνέχειες, πορεία φιλελευθεροποίησης της χώρας. Εξάλλου, η Ελλάδα αποτέλεσε μια από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις κρατών, όπου έπειτα από έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο δεν εγκαθιδρύθηκε δικτατορία ή ολοκληρωτικό καθεστώς, αλλά μια έστω και «καχεκτική» δημοκρατία.
2. Η δικτατορία θεμελίωσε τη χαριστική βολή που έδωσε στο κράτος δικαίου πάνω σε εθνικολαϊκιστικές βάσεις. Οπως ορθά υποστηρίζει ο Π. Καζάκος, μέσω της πολιτικής παροχών (διαγραφή αγροτικών δανείων) διένειμε εύνοιες και επιβεβαίωσε την πεποίθηση ότι ο νόμος είναι ένα εργαλείο στα χέρια αυτών που έχουν την εξουσία.
3. Το «οικονομικό θαύμα» της δικτατορίας είναι μύθος. Είναι αλήθεια πως κατά τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας καταγράφηκαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Ομως, η πορεία αυτή είχε αρχίσει ήδη από το ’50 και είχε γοργούς ρυθμούς και το ’60. Κατά την τριετία 1962-1964, ο μέσος ετήσιος ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ ήταν περίπου 10% (η δικτατορία ουδέποτε είχε τρία τέτοια συνεχόμενα χρόνια), και 6% κατά την τριετία 1965-1967 (Αλογοσκούφης, 2013).
4. Είναι μύθος πως η δικτατορία έχαιρε ευρείας υποστήριξης. Η λανθασμένη πεποίθηση περί κοινωνικής στήριξης στους συνταγματάρχες φαίνεται πως δημιουργήθηκε από τις διαψευσμένες προσδοκίες των αντιστασιακών που ανέμεναν αρχικώς, πως η λαϊκή κινητοποίηση θα ανέτρεπε σύντομα τη δικτατορία. Είναι γεγονός πως η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έδειξε ανοχή στη χούντα και ζούσε κανονικά τη ζωή της· τίποτε το παράξενο. Ο μέσος άνθρωπος δεν έχει ως προτεραιότητα τον «αγώνα για ελευθερία» αλλά την επιβίωσή του, ιδιαίτερα σε ταραγμένους και επικίνδυνους καιρούς. Η αντίσταση είναι πράξη παράτολμων και παθιασμένων μειοψηφιών και μαζικοποιείται μόνον εφόσον η εξουσία δείξει σημάδια υποχώρησης ή κατάρρευσης· όλα τα άλλα είναι απλώς παραμύθια. Εντούτοις, μη αντίσταση δεν σημαίνει υποστήριξη ή νομιμοποίηση. Η ιδέα πως οι Ελληνες υποστήριζαν τους χουντικούς επειδή δεν τους εναντιώθηκαν είναι εξίσου λανθασμένη με τον ισχυρισμό πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης έχαιραν λαϊκής υποστήριξης λόγω απουσίας κοινωνικής αντίδρασης.
5. Η δικτατορία είχε σοβαρές και μακροχρόνιες συνέπειες στην πολιτική κοινωνικοποίηση των Ελλήνων. Εξαιτίας του γελοίου αυτού αντικομμουνιστικού καθεστώτος, στη συνείδηση πολλών ατόμων η έννοια της ελευθερίας ταυτίστηκε με τις αξίες της επαναστατικής Αριστεράς. Ετσι, δημιουργήθηκε το εξής παράδοξο: άνθρωποι που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία στην Ελλάδα να υποστηρίζουν χωρίς συνείδηση και ντροπή μερικά από τα πιο κτηνώδη καθεστώτα παγκοσμίως και αυτό να θεωρείται περίπου φυσιολογικό στη χώρα μας.
6. Η Δεξιά της μεταπολίτευσης, όντως έλαβε το πικρό «μάθημα» και αποκόπηκε οριστικά από την Ακρα Δεξιά κατά τη μεταπολίτευση. Γεννήθηκε όμως ευνουχισμένη και άτολμη. Η Δεξιά δεν αποποιήθηκε απλώς το αυταρχικό παρελθόν της αλλά και ουσιώδη στοιχεία της συντηρητικής της ταυτότητας παραδίδοντας, άνευ όρων πολλές φορές, την ιδεολογική κυριαρχία στην Αριστερά –με φωτεινή και κρίσιμη εξαίρεση τον φιλοευρωπαϊσμό, το «ανήκομεν στη Δύση» χάρη στο οποίο είμαστε ακόμη ζωντανοί ως χώρα.
7. Εξαιτίας της δικτατορίας το φιλελεύθερο Κέντρο συρρικνώθηκε δραματικά. Η ριζοσπαστικοποίηση των κεντρώων ψηφοφόρων μεταπολιτευτικά οδήγησε στην άνοδο ενός αριστερού εθνικολαϊκισμού και αντιδυτικισμού με καταστροφικές συνέπειες που φτάνουν ώς τις μέρες μας. Το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» που διαμόρφωσε μια γενιά δεν είναι άσχετο με το βάρος της δικτατορίας. Ο αριστερός εθνικολαϊκισμός δεν θα είχε υπάρξει ποτέ τόσο έντονος αν δεν είχε συμβεί η δικτατορία.
8. Η αντιδικτατορική Αντίσταση υπήρξε στάση υψηλής ηθικής στάθμης, σχετικά λίγων ανθρώπων και οργανώσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό και είναι από τα πράγματα που αξίζει να είμαστε περήφανοι ως κοινωνία. Καθώς μεγάλωσα μέσα σε αυτές τις αξίες, συγκινούμαι με τη μνήμη της Αντίστασης και σέβομαι τις ευαισθησίες και τις αντιδράσεις των «παρόντων» ακόμη κι όταν είναι εμφανώς υπερβολικές και άδικες. Ομως προσοχή! Η υπερβολή από την υποκρισία δεν απέχουν πολύ. Δεν γίνεται να ωρύεσαι για το άρθρο του Καλύβα για τη δικτατορία και να συναγελάζεσαι χωρίς πρόβλημα με ακροδεξιούς ή να μη δείχνεις καμιά ευαισθησία για την ωμή καταπάτηση της δημοκρατίας αλλού. Αυτή η επιλεκτικότητα ορισμένων είναι αν μη τι άλλο περίεργη και υποδηλώνει άλλες προθέσεις. Δυστυχώς, η Αριστερά ιδιαίτερα, μας έχει συνηθίσει στην κυνική χρησιμοποίηση της ηθικής για πολιτικό όφελος.
9. Ο Στάθης Καλύβας, όπως και όλοι οι διαπρεπείς Ελληνες επιστήμονες του εξωτερικού, αποτελεί ένα πολύτιμο κεφάλαιο για τη χώρα. Οι δημόσιες παρεμβάσεις του είναι τροφή για κριτική σκέψη και προάγουν τον διάλογο, εάν είμαστε σε θέση να σκεφτούμε. Εκτός από φανατικός, πρέπει να είναι κανείς αφόρητα εμπαθής ή ανίατα ζηλόφθονος για να μην αντιλαμβάνεται ότι οι κατηγορίες περί «φιλοχουντικού αναθεωρητισμού» είναι όχι μόνο γελοίες αλλά και δηλωτικές του επαρχιωτισμού αυτών που τις εκφέρουν.
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα.
http://www.kathimerini.gr/916505/opinion/epikairothta/politikh/ennea-shmeia-gia-th-diktatoria-ws-gegonos-ws-klhronomia-kai-ws-prosxhma
——————
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
Το σκοτεινό δωμάτιο
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 21.06.2017
Οι κομμουνιστικές δικτατορίες ήσαν φημισμένες για τη μεγάλη ώθηση που έδωσαν στον αθλητισμό, καθώς επίσης σε πολλούς τομείς του πολιτισμού. Ευελπιστώ πως από τούτη την πρόταση δεν θα συμπεράνετε ότι θα ήθελα να ζω σε ένα τέτοιο καθεστώς.
Το σχόλιο εκκινεί από το κυριακάτικο άρθρο του Στάθη Καλύβα στην «Κ» με τίτλο «Μια παράδοξη κληρονομιά», το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις. Πολλοί είδαν σε αυτό έναν θετικό απολογισμό πάνω στα πεπραγμένα της δικτατορίας, κυρίως στο ότι συνέβαλε (η λέξη είναι του Σ. Καλύβα) στον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Ενδεικτικό απόσπασμα: «Η χώρα αστικοποιήθηκε, η οικοδομική δραστηριότητα γνώρισε δόξες, το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε, ο εξηλεκτρισμός της χώρας ολοκληρώθηκε και πραγματοποιήθηκαν μεγάλης κλίμακας ξένες επενδύσεις. Παρά τις αυταρχικές πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής».
Από την εποχή των ερευνών του πάνω στην τρομοκρατία της Αριστεράς στην Πελοπόννησο στα χρόνια του Εμφυλίου, ο Σ. Καλύβας έχει βρεθεί στο στόχαστρο. Οι μελέτες του πάνω στον Εμφύλιο γενικότερα (συχνά από κοινού με τον Νίκο Μαραντζίδη, όπως στο ιδιαίτερα δημοφιλές βιβλίο τους «Ερωτήσεις για τον Εμφύλιο», εκδ. Μεταίχμιο) έχουν προκαλέσει οργή, καθώς έρχονται να αποφλοιώσουν μυθολογίες και βολικές, μουσειακές απόψεις. Οι Καλύβας – Μαραντζίδης αμφισβήτησαν το «αλάθητο» της ελληνικής Αριστεράς, όπως και την «αγιοσύνη» της παρουσιάζοντας τον Εμφύλιο ως μια ωμή ελληνική πραγματικότητα που μας αφορά όλους.
Δεν θα μπορούσε αυτό να περάσει έτσι – πόσο μάλλον όταν γίνεται με τεκμηρίωση, διασταύρωση στοιχείων, ψυχρούς απολογισμούς. Στο πνεύμα ενός ψυχρού απολογισμού ήρθε και το επίμαχο άρθρο.
Μετά τις αντιδράσεις, ο αρθρογράφος προέβη σε διευκρινίσεις: δεν επρόκειτο περί υπεράσπισης αλλά καταγραφής δεδομένων. Μπορεί κάποιος να έχει ενστάσεις στην προσέγγιση Καλύβα. Καλό θα είναι να τις εκφράσουν ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες.
Με το δικό μου, ταπεινό μυαλό, ένα πρόβλημα είναι ότι, εν πολλοίς, ο Καλύβας (κατα)κρίνεται σχεδόν πάντα για τις προθέσεις του και όχι για τα συμπεράσματά του. Η χολή περίσσεψε ξανά. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι η όποια «συμβολή» (έλειψαν τα εισαγωγικά από το δικό του κείμενο στο «η χούντα συνέβαλε») αποτελεί υποσημείωση μπροστά στην οπισθοδρόμηση που επέφερε η δικτατορία. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μιλήσει για το ένα χωρίς να μιλήσει και για το άλλο, και όχι φυσικά για λόγους πολιτικής ορθότητας αλλά, πολύ απλά, εποπτείας (ενδεικτικά, πολύ μεγάλη ζημιά η χούντα επέφερε στο ίδιο το στράτευμα και την υπόληψή του). Το εν λόγω κείμενο βαραίνει ιδιαίτερα στο κλείσιμό του, όταν η δικτατορία παρομοιάζεται με «ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ». Στο ίδιο πνεύμα μεταφοράς, θα έλεγα πως η δικτατορία δεν είναι ένα αθώο έπιπλο αλλά ένα σκοτεινό δωμάτιο.
http://www.kathimerini.gr/914911/opinion/epikairothta/politikh/to-skoteino-dwmatio
Ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στα Τάγματα Ασφαλείας;
12 Ιουλίου 2016
Πάνος
Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1943-1949: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος τα Τάγματα Ασφαλείας και η «Χ».
Του Λεωνίδα Φ. Καλλιβρετάκη
Ο διορισμός στις 13 Φεβρουαρίου 1969 στη διοίκηση της ΑΤΕ του 76χρονου υποστράτηγου Ν. Κουρκουλάκου προκάλεσε αίσθηση, ιδιαίτερα μετά την «επιθετική» δημόσια προβολή, εκ μέρους του νεοδιορισμένου, της κατοχικής του δράσης ως διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας Πατρών και σε συνδυασμό με την επίσης δημόσια διαβεβαίωση ότι ο διορισμός του υπήρξε προσωπική επιλογή του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
Οι εντυπώσεις αυτού του διορισμού δεν είχαν ακόμη κοπάσει όταν δύο μήνες αργότερα, στις 25 Απριλίου 1969, δημοσιεύθηκε το Νομοθετικό Διάταγμα 179/69 «περί Εθνικής Αντιστάσεως», το όποιο, μεταξύ των άλλων, προχωρούσε σε μια (έμμεση έστω) αναγνώριση τής «αντιστασιακής» δράσης των ταγματασφαλιτών.
Την ίδια περίοδο βρέθηκε στην Αθήνα η Γαλλίδα ανταποκρίτρια Brigitte Friang, η οποία αποτύπωσε το κλίμα που είχε δημιουργηθεί υπό την επήρεια των πρόσφατων αυτών εξελίξεων, στο σχετικό άρθρο της που δημοσιεύθηκε στη Monde Diplomatiqueτο Μάιο του 1969, γράφοντας ότι «κάποιες κακές γλώσσες» ανέφεραν ότι, κατά τη διάρκεια της κατοχής, ο Παπαδόπουλος υπηρέτησε υπό τον ταγματάρχη Κουρκουλάκο στα Τάγματα Ασφαλείας. Με βάση, δηλαδή, το ερμηνευτικό σχήμα που προτείνω, το δημοσίευμα αυτό είναι προϊόν των εντυπώσεων που προκάλεσαν τα δύο αμέσως προηγηθέντα γεγονότα και, όλα μαζί, σε διάστημα μόλις τριών μηνών, δημιούργησαν μια συμπαγή βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το επίμαχο ζήτημα.
Μετά από πέντε μήνες, στις 27 Οκτωβρίου 1969, κατετέθη στο Αμερικανικό Κογκρέσο το μνημόνιο του Νικόλαου Σταύρου (προϊόν επίσης επιτόπιας έρευνας και επαφών), στο όποιο περιλαμβανόταν η διαπίστωση του Ελληνοαμερικανού πολιτικού επιστήμονα ότι, μεταξύ των οπαδών της χούντας, περιλαμβάνονταν άτομα που «φέρουν το στίγμα της συνεργασίας με τους Γερμανούς».
Δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1971, ο Chris Μ. Woodhouse σχολίασε το γεγονός ότι «οι στρατοκράτες» της Χούντας, των οποίων η δράση κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής «στην καλύτερη περίπτωση ήταν ασήμαντη», απέφευγαν συστηματικά να αναφερθούν στην αντίσταση. Αργότερα (το 1973), η τοποθέτηση του σκλήρυνε ακόμη περισσότερο, καθώς συνέδεσε ρητά το γεγονός ότι η επίσημη χουντική προπαγάνδα ελαχιστοποιούσε τις αναφορές στη Γερμανική κατοχή και τα δεινά της, με την ενδεχόμενη ανησυχία του δικτάτορα «μήπως κάποια ήμερα συμπληρωθοΰν τα κενά στην επίσημη βιογραφία του». Αυτές οι διαπιστώσεις δεν οδήγησαν πάντως τον ίδιο τον Woodhouse να υιοθετήσει τελικά την άποψη ότι ο Γ.Π. υπηρέτησε στα ΤΑ., γι’ αυτό και δεν την συμπεριέλαβε στο μεταγενέστερο βιβλίο του, πού εκδόθηκε το 1985.
Αυτό το «ξαναγράψιμο της ιστορίας» ενόχλησε ακόμη και δεξιούς «εθνικόφρονες», όπως τον παλαίμαχο οπλαρχηγό του ΕΔΕΣ Αλέκο Παπαδόπουλο, που έφθασε στο σημείο, τον Αύγουστο του 1971, να υπαινιχθεί δημόσια ότι οι κρατούντες αποσιωπούν την αντίσταση επειδή «αισθάνονται αμηχανίαν».
Στις 16 Νοεμβρίου 1971, ο Jack Anderson, με το άρθρο του «Greek Junta and Taint of the Nazis», που δημοσιεύθηκε στην Washington Post (και άλλου) προσέθεσε στα προαναφερόμενα δύο νέους ισχυρισμούς: αφενός μια «εμπιστευτική» δήλωση του Αμερικανού πρεσβευτή Philips Talbot ότι «γνωρίζουμε ότι κάποιοι [από τους συνταγματάρχες] υπήρξαν συνεργάτες [τών Γερμανών]» -δήλωση την οποία όμως ο Talbot αμφισβήτησε ότι είχε κάνει- και αφετέρου μια μη διασταυρωμένη πληροφορία ότι ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα James Potts διέθετε πολλές αναφορές για το ναζιστικό παρελθόν τής Χούντας (χωρίς λεπτομέρειες).
Δύο χρόνια αργότερα, την 1η Ιουλίου 1973, ο Βρετανός δημοσιογράφος Charles Foley δημοσίευσε ένα άρθρο στον Observer, σύμφωνα με το όποιο ένας σύντροφος του Γρίβα «επιβεβαίωσε τις πληροφορίες» ότι ο Παπαδόπουλος υπηρέτησε σε ένα Τάγμα Ασφαλείας. Αυτό θεωρήθηκε από τον δημοσιογράφο ότι σχετίζεται ευθέως με την εκμυστήρευση ενός (ανώνυμου) στρατιωτικού συμβούλου της Αμερικανικής πρεσβείας, ότι το παρελθόν του Γ.Π. αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά της Washington έναντι του καθεστώτος, γιατί «υπάρχουν ντοκουμέντα στην Washington που δέν θα ήθελε να έρθουν στο φώς».
Το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου του Observer αναδημοσιεύθηκε αυθημερόν στους New York Times. Από εκεί το πήρε ο αναλυτής Richard F. Grimmett και το συμπεριέλαβε στις 18 Φεβρουαρίου 1975 στο μνημόνιο του για τη συγκεκαλυμμένη δράση της CIA (που δημοσιεύθηκε τον επόμενο χρόνο με τίτλοReported foreign and domestic covert activities of the United States Central Intelligence Agency 1950-1974), σημειώνοντας η CIA διατηρούσε τον έλεγχο του καθεστώτος, επειδή διέθετε τεκμηρίωση της «συνεργασίας του Παπαδόπουλου με τους Ναζί κατά την περίοδο του πολέμου».
Σε αυτά τα δεδομένα, που είδαν το φως της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, προστέθηκαν ακόμη δύο μετά την μεταπολίτευση. Πρώτον, ο στρατηγός Σπαής, καταθέτοντας ως μάρτυς στη δίκη της εφημερίδας Χριστιανική, τον Νοέμβριο του 1974, υποστήριξε ότι τόσο ο Γ.Π., όσο και ο αδελφός του είχαν υπηρετήσει στο Τάγμα Ασφαλείας Πατρών. Δεύτερον, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος των Νέων, δημοσιεύθηκε στις 22 Ιουλίου 1975 η δημοσιογραφική πληροφορία ότι ο (νεκρός ήδη) στρατηγός Περιβολιώτης είπε (δεν αναφέρεται σε ποιόν) ότι είχε διαβάσει μια αναφορά του Κουρκουλάκου, στην οποία ο τελευταίος «εξυμνούσε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο για την απόδοση του στα Τάγματα Ασφαλείας, όπου υπηρετούσε στο Β’ Γραφείο».
Κατά τη γνώμη μου, τα προαναφερόμενα δεν αποτελούν επαρκείς αποδείξεις ότι ο Γ.Π. είχε καταταγεί στα ΤΑ. (φυσικά, το ενδεχόμενο αυτό δεν αποκλείεται και το ζήτημα παραμένει ανοικτό). Αποτελούν όμως τα παραπάνω, σε συνδυασμό με όλα τα άλλα ζητήματα πού σχολιάσαμε αναλυτικά προηγουμένως, σοβαρές ενδείξεις ότι:
Ο Γ.Π. δεν είχε να εμφανίσει δημόσια κάποια (έστω στοιχειωδώς) αξιοπρεπή, δράση ή στάση κατά τη διάρκεια της κατοχής, ως μέλος κάποιας αντιστασιακής ή «αντιστασιακής» οργάνωσης, ακόμη και για τα κριτήρια των περισσοτέρων ακροδεξιών εν συνωμοσία συντρόφων του και αυτό το «κενό» στη βιογραφία του ήταν ένα ζήτημα πού του δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα (ουσιαστικά δεν κατάφερε να βρει έναν αποτελεσματικό τρόπο να το αντιμετωπίσει ως το θάνατο του).
Η όποια σχέση του Γ.Π. με την «Χ» παραμένει ασαφής και (αν υπήρξε) δέν στάθηκε δυνατόν να αξιοποιηθεί από τον Γ.Π. ως άλλοθι έναντι των Ταγμάτων, για τους λόγους που προαναφέραμε.
Είναι βέβαιο ότι ο ρόλος του ταξίαρχου Δημήτριου Πατίλη στη συνωμοσία που κατέληξε στην 21η Απριλίου, υπήρξε πολύ σημαντικότερος απ όσο (κυρίως λόγω του πρόωρου θανάτου του) έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη και εντύπωση και έχει αντίστοιχα αναδειχθεί στην κατοπινή βιβλιογραφία. Φαίνεται ότι ο Πατίλης ήταν σε κάποια πρώιμη φάση ο επικεφαλής της συνωμοτικής ομάδας 1. Το γεγονός αυτό οδήγησε, ευθύς μετά το πραξικόπημα, στην υπουργοποίησή του (έγινε υπουργός Βορείου Ελλάδος), πράγμα έκ πρώτης όψεως παράδοξο, καθώς δεν προκύπτει κάποια εμφανής δράση του εκείνη τη βραδιά ή στις προπαρασκευαστικές ενέργειες του αμέσως προηγουμένου διαστήματος. Αυτή η παλαιότερη άλλα καίρια συμμετοχή του, σε συνδυασμό με τον κατοπινό αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισε στη Θεσσαλονίκη για την αποτυχία του βασιλικού κινήματος της 13ης Δεκεμβρίου 1967, οδήγησε στην ανέλιξη του αμέσως μετά στο πόστο του «αντιπροέδρου». Η ισχυρή αυτή θέση του στο πλαίσιο του καθεστώτος (ως τον θάνατο του τον Ιούνιο του 1970, ήταν ο τρίτος του κουαρτέτου), σε συνδυασμό με την βεβαία δράση του στα Τ.Α., ερμηνεύουν ενδεχομένως εν μέρει την ευνοϊκή ρύθμιση που προβλεπόταν για τους ταγματασφαλίτες στο Ν.Δ. 179/69.
Υπήρχε προφανώς ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ Γ.Π. και Κουρκουλάκου, δεσμός που δεν δικαιολογείται από τη δημόσια στρατιωτική καριέρα του Γ.Π., ούτε και προκύπτει στο πλαίσιο των συνωμοτικών του δραστηριοτήτων από την δεκαετία του 1950 κ.εξ. (όπως λ.χ., σε αντιδιαστολή, προκύπτει για τον αντιστράτηγο Καρδαμάκη, Αρχηγό του ΓΕΣ μεταξύ των ετών 1959-1962, ο όποιος είχε προστατεύσει και προωθήσει τους συνωμότες, γεγονός που ερμηνεύει ικανοποιητικά το διορισμό του στη διοίκηση της ΔΕΗ το 1967). Συνεπώς, αυτή η σχέση πρέπει να θεμελιώθηκε ή στην Αθήνα τα πρώτα χρόνια τής Κατοχής ή στην Αχαΐα, όταν ο Κουρκουλάκος βρισκόταν εκεί, δηλαδή το 1944 (ο Κουρκουλάκος ήταν Μανιάτης και δεν είχε προηγουμένως σχέση με την Πάτρα). Εάν ο δεσμός αυτός δεν είναι προϊόν μιας τυπικής ένταξης του Γ.Π. στα μάχιμα Τάγματα Ασφαλείας, αυτό που απομένει είναι μια «αντιηρωική» λαθραία επιβίωση στη σκιά του Κουρκουλάκου, σε διοικητικές θέσεις στη Στρατιωτική Διοίκηση Πατρών.
Η άποψη αυτή είναι η λιγότερο διαδεδομένη, άλλα έχει κάποιους οπαδούς, ιδίως μεταξύ εκείνων που διερεύνησαν διεξοδικότερα το ζήτημα. Στο σχετικό κεφάλαιο της αντιδικτατορικής έκδοσης που κυκλοφόρησε στη Λωζάνη το καλοκαίρι του 1970, με τίτλο Η αλήθεια για την Ελλάδα, ο Ρόδης Ρούφος, ο όποιος, όπως αναφέραμε ήδη, εκτιμά ότι ο Γ.Π. δεν συμμετείχε στα ΤΑ., παρατηρεί: «Το πιθανότερο είναι πως ο Παπαδόπουλος φυλαγόταν από τις κακοτοπιές. Δεν αγαπά να ριψοκινδυνεύει» … «Το κενό που παρουσιάζουν τα χρόνια 1941-44 στην επίσημη βιογραφία του, λέει πολλά. Τι θα μπορούσαν να γράψουν οι απολογητές του; Ότι, όταν όλη η Ελλάδα αγωνιζόταν, ο νεαρός ανθυπολοχαγός Παπαδόπουλος είχε τρυπώσει σε κάποιο μικρό λογιστήριο του Ερυθρού Σταυρού; Γιατί αυτή είναι η μία, η πιο ευνοϊκή εκδοχή του βίου και της πολιτείας του κατά τη διάρκεια της κατοχής. Υπάρχουν και άλλες: ότι, λόγου χάρη, είχε διορισθεί επαρχιακός επιθεωρητής του Υπουργείου Επισιτισμού των δοσιλόγων, επιφορτισμένος να απομυζά από τους φτωχούς αγρότες ένα μέρος της ισχνής σοδειάς τους για τον εφοδιασμό, μεταξύ άλλων, και των στρατευμάτων κατοχής»2.
Στην αρκετά συστηματική δημοσιογραφική έρευνα των Νέων που προαναφέραμε, σημειώνεται ενδεικτικά: «Άλλοι λένε ότι τον είδαν να φορά στολή των Ταγμάτων, άλλοι στολή γερμανική. Αλλα ζωντανός μάρτυρας που να μπορεί να πιστοποιήσει σήμερα (1975) ότι τον είδε, δέν υπάρχει. Μάλλον αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να αποκλεισθεί, επειδή ο Παπαδόπουλος ήταν από φυσικού του συνωμότης και δειλός. Ποτέ δεν θα έκανε την απρονοησία να εκτεθεί φορώντας στολή. Επικρατέστερη φέρεται η εκδοχή Περιβολιώτη, ότι δηλαδή ο Παπαδόπουλος υπήρξε το δεξί χέρι του Κουρκουλάκου, δρώντας κατά τη συνήθειά του στο παρασκήνιο» 3.
Στη δική του έρευνα, που δημοσιεύθηκε επίσης το 1975, ο δημοσιογράφος Γιώργος Καράγιωργας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πολλά εγράφησαν για την συμπεριφορά του [Παπαδόπουλου] την περίοδο εκείνη [της Κατοχής]. Ένα είναι βέβαιον: Ότι δεν αισθάνθηκε το ρίγος που οδήγησε τους άλλους συναδέλφους του στα βουνά, στο αντάρτικο ή στη Μέση Ανατολή» 4.
Η τελική εκτίμηση του Φοίβου Γρηγοριάδη για τη δράση του Παπαδόπουλου επί κατοχής, που έχει κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερη βαρύτητα, αποτυπώνεται σε ένα ύστερο (και λιγότερο διαδεδομένο από τα προηγούμενα του) δημοσίευμα του 1979: «Στην Πάτρα βρίσκονται πολλοί αξιωματικοί (με πολιτικά). Για τα τυπικά, εντάσσονται σε μια «Στρατιωτική Διοίκηση». Να παίρνουν τον κατοχικό μισθό τους. Η διοίκησις συγκροτεί ένα «Επισιτιστικό Γραφείο» για αποσπάσεις αξιωματικών σε επιτροπές επιτάξεων ή διανομών τροφίμων, σε εποπτείες φούρνων και τα όμοια. Σ’ αυτό το γραφείο υπηρετούν και οι δύο αδελφοί Παπαδόπουλοι. Διοικητής ονομάζεται ο προϊστάμενος όλων των αξιωματικών με τα πολιτικά. Εδώ είναι ο συνταγματάρχης Ν. Κουρκουλάκος. Ένας πρωτεργάτης των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας» … «Τυπικά αυτός είναι διοικητής Β. Πελοποννήσου» … «Μυστικοπαθής εκ γενετής, συνωμότης όσο και αδίστακτος ρεαλιστής, νεαρός ανθυπολοχαγός με τα πολιτικά [δηλαδή ο Γ.Π.], δεν έχει αμφιβολίες για τον προδοτικό χαρακτήρα των ταγμάτων. Επιδιώκει να ωφεληθεί από αυτά, χωρίς όμως και να εκτεθή πολύ. Μένοντας -με πολιτικά- στην επισιτιστική υπηρεσία τους». Ο Γρηγοριάδης χαρακτηρίζει αυτή τη στάση του Παπαδόπουλου, ως «εντός, έκτος και επί τα αυτά» 5.
Αυτό ενδεχομένως απεδείχθη στη συνέχεια ένα πανάκριβο μυστικό, πού πέραν του Κουρκουλάκου, φαίνεται ότι το μοιραζόταν τουλάχιστον άλλος ένας μάρτυρας, ο διερμηνέας του Γερμανικού Φρουραρχείου Πατρών Νικήτας Σιώρης, ενδεχομένως δε και ο ίδιος ο Δημήτριος Πατίλης (που κατέφυγε στην Πάτρα από τη Ναύπακτο στις 19 Σεπτεμβρίου 1944). Κι έτσι, «στων καιρών τα γυρίσματα», όπως παρατηρεί και ο Γρηγοριάδης, «ο Κουρκουλάκος θα ζητήση -απαιτητικά ή και εκβιαστικά ίσως- την ανταπόδοσι της βοήθειας του αρχηγού της χούντας. Και θα γίνη» … «διοικητής τής Αγροτικής Τραπέζης» 6.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο αντιστράτηγος Φροντιστής αναφέρει, ότι «στην αρχή της συνομωσίας αρχηγός ήταν ο στρατηγός Μπάλλας, τον όποιο διεδέχθη ο στρατηγός Πατίλης, άλλα και υπό τους δύο, ο Παπαδόπουλος ήταν ο ιθύνων νους»: «Ο Αμερικανός σχολιαστής Σάυρούς Σουλτσμπέργκερ αποκαλύπτει», εφ. Το Βήμα, 4 Αυγ 1974. Επίσης το όνομα του Πατίλη εμφανίζεται μαζί με εκείνο του Παπαδόπουλου στο ιδιόχειρο σημείωμα του αντιστράτηγου Πέτρου Νικολόπουλου, που πρώτος εντόπισε τον πυρήνα της συνωμοσίας, όταν ήταν Αρχηγός του ΓΕΣ μεταξύ των ετών 1956-1958- βλ το σχετικό άρθρο του Π. Μπακογιάννη, εφ Το Βήμα, 17 Ιουν 1977.
2. Το σχετικό απόσπασμα του βιβλίου αναδημοσιεύτηκε στην αντιδικτατορική εφημερίδα Ελεύθερη Ελλάδα, 19 Νοεμ. 1970.
3. «Η ανατομία των μεγάλων τής Χούντας», έφ. Τα Νέα, 22 Ιουλ. 1975.
4. Γιώργος Καράγιωργας, Από τον IΔEA στη Χούντα ή Πώς φθάσαμε στην 21η Απριλίου, Αθήνα 1975, σ. 106.
5. Φ. Ν. Γρηγοριάδης, Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας, ο π , τ. 3, σ 1060-1062
6. στο ίδιο. Να προσθέσουμε στο σημείο αυτό ότι στη βιογραφία του Γ.Π. που δημοσιεύεται στην εγκυκλοπαίδεια Υδρία, υιοθετούνται ταυτοχρόνως τα περισσότερα κατά καιρούς δημοσιεύματα για το θέμα αυτό, εμπλουτισμένα με πρόσθετα «στοιχεία» (;), όλα συνδυασμένα σε ένα αρκετά ευφάνταστο σενάριο «Στην κατοχή αρχικά τοποθετήθηκε στο λεγόμενο «Επισιτιστικό Γραφείο» της Πάτρας με επικεφαλής τον Κουρκουλάκο. Επρόκειτο για την επιτροπή συγκέντρωσης δεκάτης σε είδος που δημιούργησε η κυβέρνηση Τσολάκογλου. Από τότε συνεργάστηκε στενά με τον Ν. Κουρκουλάκο στην πολιτική του κίνηση και στη δημιουργία του ευζωνικού τάγματος (τσολιάδες) της Πάτρας. Ο Παπαδόπουλος συνεργάστηκε ειδικότερα με τους Γερμανούς στο ανακριτικό τους κέντρο. Σε αυτό το κέντρο θα τον συναντήσουν οι Άγγλοι και στις αρχές του 1944 θα τον φυγαδεύσουν στη Μ. Ανατολή. Ήταν δηλαδή διπλός πράκτορας. Το 1943 πήρε το βαθμό του υπολοχαγού. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν ο ηγέτης μιας αντικομμουνιστικής κίνησης στο νομό Αχαΐας, που απλώθηκε μυστικά στα χωριά και αποτέλεσε το κέντρο πληροφοριών των τσολιάδων»: Υδρία-Μεγάλη Γενική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήνα 1987, τ. 42, σ. 460. Στο απρόσμενα μακροσκελές βιογραφικό σημείωμα πού υπάρχει για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο στην εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου Wikipedia, αναπαράγεται σε μεγάλο βαθμό μεταφρασμένο το κείμενο της Υδρίας.
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από την μελέτη του Λ. Καλλιβρετάκη με τίτλο Γεώργιος Παπαδόπουλος, Τάγματα Ασφαλείας και “Χ”: Μια απόπειρα συγκέντρωσης και επανεκτίμησης του παλαιότερου και νεότερου τεκμηριωτικού υλικού, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ http://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/8762
ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ
Το «κληροδότημα»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 30.07.2017 : 20:58
Η κατάρρευση της δικτατορίας των Συνταγματαρχών επήλθε πριν από 43 χρόνια και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας εορτάσθηκε με μία σεμνή δεξίωση, στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, με διακριτή την παρουσία αντιστασιακών της περιόδου εκείνης. Στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος δεν προσεκλήθη ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, πρώην των Ελλήνων, που επεχείρησε να ανατρέψει τη χούντα, ηγούμενος του κινήματος της 13ης Δεκεμβρίου 1967. Ενδεικτικό αυτό του πνεύματος της μεταπολιτεύσεως.
Σε διαφόρους τόνους, πολιτικοί, σχολιαστές, αμέσως εμπλεκόμενοι την εποχή εκείνη και άλλοι μεταγενέστεροι αναφέρθηκαν στην οικτρά εκείνη περίοδο. Εχουν αναμφιβόλως την αξίαν τους οι διάφορες τοποθετήσεις ή κάποιες από αυτές τουλάχιστον. Αλλά υπάρχει και ένα «κληροδότημα» των χρόνων της δικτατορίας που πέρασε στη μεταπολίτευση και διαμόρφωσε την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των Ελλήνων. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποια από τα στοιχεία του δικτατορικού καταπιστεύματος. Η δικτατορική περίοδος λειτούργησε «καθαρτικά» για τους πολιτικούς του παλαιού καθεστώτος, που ο καθένας τους προσωπικά μετείχε στη διαμόρφωση κλίματος ανωμαλίας και τελικώς στην εκτροπή. Δεν συνέτριψε την παλαιά πολιτική τάξη η χούντα του Γεωργίου Παπαδόπουλου και του Δημητρίου Ιωαννίδη· «εξιλέωσε» απλώς τους παλαιούς πολιτικούς από τις αμαρτίες του παρελθόντος και επανήλθαν στο προσκήνιο και στη συνέχεια στην εξουσία.
Είναι ενδεικτικό επίσης ότι η πολιτειακή αλλαγή συνετελέσθη επί χούντας με το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου το 1973 και την κατάλυση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Εάν δεν υπήρχε εκείνη η εξέλιξη, με την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος θα επανερχόταν στον θρόνο του. Ο Κων/νος Καραμανλής «αξιοποίησε» βεβαίως το γεγονός για να ενεργήσει καθ’ ον τρόπον ενήργησε στη συνέχεια.
«Ιερά και εθνοσωτήριος» αποστολή των Συνταγματαρχών ήταν να αποτρέψουν την επικράτηση των κομμουνιστών, που θεωρούσαν επικείμενη. Το μόνον που κατάφεραν ήταν να αμβλύνουν την αντίθεση μεταξύ «φιλελευθέρων αστών» και «αριστερών» στη διάρκεια της δικτατορίας και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ιδεολογική κυριαρχία της νέας Αριστεράς στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Αυτό συμβαίνει όταν μικρόνοες αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
Τέλος, επανελθών ο Κων/νος Καραμανλής, με την κατάρρευση της χούντας, επεχείρησε να εμφυσήσει πνεύμα «ευρωπαϊκό» στη συντηρητική παράταξη, που όμως την αποξένωσε από τον παραδοσιακό πυρήνα της Δεξιάς. Εξ ου και η δημιουργία ακραίων κομμάτων – έμπρακτη αντίδραση παραδοσιακών Δεξιών, που θεωρούν ότι «προδόθηκαν» από τους ηγέτες τους.
Συνθήματα λαϊκής Δεξιάς, αντίθετα, υιοθέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» ή το «Βυθίσατε το Χόρα» και ήταν αυτός που επανέφερε σε χρήση τη λέξη «έθνος» και ανέλαβε την έκφραση του «πατριωτικού αισθήματος» των Ελλήνων. Ηταν η μεγαλύτερη πολιτική στρέβλωση που συνετελέσθη στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως και εξακολουθεί να ισχύει απολύτως σήμερα. Δεν δημιούργησε δίκαιο η «Επανάσταση», όπως ισχυρίζονταν οι υποστηρικτές της, αλλά άφησε «κληροδότημα», σαφώς.
http://www.kathimerini.gr/920598/opinion/epikairothta/politikh/to-klhrodothma
[…] την μετεμφυλιακή μοναρχική ακροδεξιά, ακολούθησε και η χούντα, η οποία με τη Συνθήκη της Κεσάνης επέτρεψε τη μαζική […]
Τα επτά μεγάλα ψέματα για την επταετή Χούντα
“Ναι, αλλά δεν κλέψανε. Ναι, αλλά έφτιαξε δρόμους. Ναι, αλλά ήταν πατριώτες”: Το News 24/7 απαντά με στοιχεία στα ψέματα που επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο οι αμετανόητοι νοσταλγοί της μαύρης επταετίας
Βίκυ Σαμαρά
21 Απριλίου 2018
Για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας η 21η Απριλίου είναι η επέτειος μίας από τις πιο μαύρες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Οι αμετανόητοι νοσταλγοί της χουντικής επταετίας όμως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα βρίσκουν την ευκαιρία να επαναλάβουν μία ύπουλη προπαγάνδα με σκοπό τη λήθη και την παραχάραξη της ιστορίας, μέσω του “ναι μεν, αλλά”.
Αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο γιατί μία δικτατορία είναι απεχθές πράγμα, οι μύθοι που κάποιοι προσπαθούν με επιμέλεια να χτίσουν και τα ψέματα που επαναλαμβάνουν με τη γκεμπελική προσδοκία “πες, πες, κάτι θα μείνει”, δε βλάπτει να θυμόμαστε τα στοιχεία που καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς των νοσταλγών της Χούντας.
Ψέμα πρώτο: “Ναι, αλλά δεν κλέψανε”
Ουδέν αναληθέστερον τούτου.
Και από που να ξεκινήσει κανείς. Από το περιβόητο “Τάμα του Έθνους”; Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ο επικεφαλής της Χούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε να υλοποιήσει ένα σχέδιο των μελών της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης (που είχε πραγματοποιηθεί στο Άργος το 1829) για ανέγερση ναού του Σωτήρος. Οι δικτάτορες εξήγγειλαν ότι θα κτίσουν στα Τουρκοβούνια ένα μεγαλοπρεπή ναό, που θα γινόταν “το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον βυζαντινό Λυκαβηττό”.
Ο ναός δεν κτίστηκε ποτέ, αλλά συνέβη ένα θαύμα: Γέμισαν οι τσέπες των χουντικών!
Άρχισαν να μαζεύουν χρήματα από εισφορές κρατικών φορέων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, από τον κρατικό προϋπολογισμό και με δάνεια. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 453,3 εκατομμύρια δραχμές. Στην ανώτατη επιτροπή για το “τάμα του Έθνους” πρόεδρος ήταν ο Παπαδόπουλος και μέλη Παττακός, Μακαρέζος και ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Επτά χρόνια το μεγαλόπνοο έργο έμενε στη θεωρία και ο κόσμος παρά τη φίμωση των ΜΜΕ βοούσε για το μεγάλο φαγοπότι. Τελικά λόγω των ενδοχουντικών συγκρούσεων, στις αρχές του 1974 έγινε απολογισμός (διότι ο Ιωαννίδης προφανώς και γνώριζε πολύ καλά τα πεπραγμένα του Παπαδόπουλου και όχι βέβαια επειδή εκείνος ήταν άμεμπτος). Στο ειδικό Ταμείο είχαν μείνει μόνο 47,3 εκατομμύρια δραχμές: 406 εκατομμύρια είχαν κάνει φτερά. Φυσικά κανείς δεν τιμωρήθηκε.
Τι να πρωτοθυμηθεί αλήθεια κανείς; Το περίφημο σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου;
Ο στρατιωτικός Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας αρμόδιος για θέματα εμπορίου το 1972- 1973. Το 1975 καταδικάστηκε για εισαγωγή ακατάλληλων για την υγεία κρεάτων από την Αργεντινή, σε συνεργασία με μεγαλέμπορους της Ροδεσίας. Μάλιστα ο Παττακός είχε εκδώσει διαταγή απαγόρευσης διάθεσης ντόπιου κρέατος για να απορροφηθούν τα εισαγόμενα του Μπαλόπουλου, τα οποία είχαν αρχίσει να σαπίζουν και να βρωμάνε. Στο σκάνδαλο εμπλεκόταν και ο αδελφός του Γεωργίου Παπαδόπουλου, Χαράλαμπος. Μάλιστα ο Μπαλόπουλος ήταν τόσο διαβόητος που είχε μείνει ο όρος “μπαλόσημο” για τις μίζες που εισέπραττε. Έγινε δε σύνθημα στα γήπεδα: Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε στο παιχνίδι, η κερκίδα δεν τον φώναζε “παλτό” όπως σήμερα, αλλά “βόδι Αργεντινής” ή “κρέας του Μπαλόπουλου”.
Είχαν βέβαια ξεκινήσει το φαγοπότι με το καλημέρα.
Μία από τις πρώτες αποφάσεις της Χούντας αφορούσε την αύξηση του μισθού του πρωθυπουργού από 23.600 σε 45.000 δραχμές και των υπουργών από 22.400 δραχμές σε 35.000 δραχμές. Θέσπισαν μάλιστα και “εκτός έδρας” της τάξως των 1.000 και 850 δραχμών αντιστοίχως και μετά άρχισαν τις περιοδείες…
Δε τους έφτανε όμως αυτό, ήθελαν και τσάμπα σπίτια. Το 1970 θεσμοθετήθηκε η παροχή κατοικίας για αξιωματικούς που είχαν διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στο πραξικόπημα.
Διήγαγαν φυσικά βίο σκανδαλωδώς πολυτελή. Τα έλεγαν οι ίδιες οι γυναίκες τους. Είναι χαρακτηριστικές οι διηγήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη και της Δέσποινας Παπαδοπούλου για ντόλτσε βίτα στο Παρίσι, τουαλέτες, “πεσκέσια” από όσους ήθελαν μέσω των γυναικών τους να κολακέψουν τους δικτάτορες, φρέσκα ψάρια, χαβιάρι και καβούρια να καταφθάνουν ως δώρα στο σπίτι.
Ψέμα δεύτερο: “Ναι, αλλά η οικονομία πήγαινε καλά”
Η Χούντα προσπάθησε να κρατήσει χαμηλά τον εξωτερικό δανεισμό, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να υπερτετραπλασιαστεί ο εσωτερικός δανεισμός με την έκδοση ομολόγων και με δημιουργική δημοσιονομική λογιστική.
Οι εργοληπτικές εταιρείες, που αναλάμβαναν κρατικά έργα (και στις οποίες φρόντιζε πάντα να “τρουπώσει” ο γαμπρός του Παττακού) έπαιρναν δάνεια από τράπεζες του εξωτερικού με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου. Έτσι ο δανεισμός άλλαζε χαρακτήρα και το χρέος χαρακτηριζόταν εσωτερικό. Παρέμενε όμως βαρύς πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων.
Λαδάς και Ρουφογάλης μοίραζαν θαλασσοδάνεια σε “ημέτερους” και επιβάρυναν τις κρατικές τράπεζες. Το περιοδικό “Ταχυδρόμος” είχε αποκαλύψει το 1974, στην αρχή της Μεταπολίτευσης, έγγραφα του Ρουφογάλη, που ανέφεραν χαριστικά και επισφαλή δάνεια: Στα χορηγηθέντα καταγραφόταν ποσό μεγαλύτερο του 1,5 δισεκατομμυρίου δραχμών και στα υπό έγκριση ποσό μεγαλύτερου του 1,6 δισεκατομμυρίου δραχμών.
Σε κάθε περίπτωση το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε επι Χούντας. Από 37,8 δισεκατομμύρια δραχμές το 1967 έφτασε τα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973. Το εμπορικό έλλειμμα πενταπλασιάστηκε. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν κατά 25%. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών οκταπλασιάστηκε.
Όσο για την υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας αυτή “επετεύχθη” χάρη στο γεγονός ότι μετανάστευσαν500.000 Έλληνες: Όταν φεύγουν οι άνεργοι από τη χώρα προφανώς και υπάρχουν λιγότεροι άνεργοι…
Με δυο λόγια όπως είχε πει ο κάθε άλλο παρά κομμουνιστής Ξενοφών Ζολώτας “η οικονομική πολιτική της δικτατορίας ήταν πολιτική οικονομικής μεγεθύνσεως και όχι οικονομικής αναπτύξεως”. Και είδαμε ποιοι επωφελήθηκαν από την οικονομική μεγέθυνση.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών έβαλε τη χώρα στον "πάγο"
Η Χούντα των Συνταγματαρχών έβαλε τη χώρα στον «πάγο» ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ
Ψέμα τρίτο: “Επί Χούντας έφαγε ο κόσμος ψωμάκι”
Τη χουντική νύφη πλήρωναν βέβαια οι φορολογούμενοι πολίτες. Οι δικτάτορες μείωναν κατά τρόπο εξωφρενικό τους φόρους των επιχειρήσεων στην υγεία του φορολογούμενου κορόιδου: Το 1971 οι φοροπαλλαγές των 464 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ήταν τριπλάσιες από τους φόρους που είχαν καταβάλει! Κάποιοι έφαγαν όχι απλώς ψωμάκι, αλλά παντεσπάνι- πάντως δεν ήταν ο κοσμάκης που επωφελήθηκε από το επταετές φαγοπότι.
Τα νοικοκυριά σήκωναν το βάρος του 91% των φορολογικών εσόδων. Το55% των φορολογικών εσόδων του κράτους προερχόταν από έμμεσους φόρους, που πάντοτε πλήττουν τους ασθενέστερους, και το 36% από την φορολόγηση των νοικοκυριών. Ντόπιοι και ξένοι μεγαλοκαρχαρίες όχι μόνο έμεναν ανέγγιχτοι, αλλά οι πραξικοπηματίες τους έκαναν όλα τα χατίρια, αφού άλλωστε μαζί λυμαίνονταν τη χώρα.
Επί Χούντας ο πληθωρισμός κάλπαζε. Ο δείκτης τιμών καταναλωτή αυξήθηκε 15,3% από το 1972 στο 1973 και κατά 37,8% την επόμενη χρονιά, και μάλιστα στα είδη πρώτης ανάγκης και την υγεία. Και αυτό ενώ τη δεκαετία του 1960 η Ελλάδα είχε το μικρότερο πληθωρισμό από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 4%. Το υποτιθέμενο “οικονομικό θαύμα της Χούντας” δεν ήταν παρά μία προπαγάνδα.
Ψέμα τέταρτο: “Ναι, αλλά έφτιαξαν δρόμους”
Και δρόμους να έφτιαχναν οι δικτάτορες, θα αναιρούσε αυτό τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις, την τρομοκρατία, τον γύψο στο λαιμό του ελληνικού λαού; Η απάντηση για όποιον θέλει να λέγεται όχι μόνο δημοκράτης, αλλά απλά άνθρωπος, είναι αυτονόητη. Για να δούμε όμως τι δρόμους έφτιαξαν και πως.
Όλα τα αυταρχικά καθεστώτα φροντίζουν να κάνουν και μερικά έργα, για να δείξουν ένα υποτιθέμενο κοινωνικό πρόσωπο και επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν τη στήριξη του λαού. Καμία φορά όμως οι δρόμοι δε φτιάχνονται καθόλου, αλλά κάποιοι πλουτίζουν ως εκ θαύματος- θα είχαν προσευχηθεί στον προαναφερόμενο ναό του Σωτήρος που δεν κατασκευάστηκε ποτέ φαίνεται…
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Εγνατίας, που φυσικά δεν κατασκευάστηκε επί Χουντας. Αυτό δεν εμπόδισε κάποιους να βγάλουν λεφτά όμως.
Ο Αμερικανός “ενδιάμεσος” Ρόμπερτ Μακντόναλντ πήρε αμέσως τη δουλειά χωρίς καμία μελέτη και μπορεί να μην έφτιαξε την Εγνατία, έφτιαξε όμως την τύχη του τσεπώνοντας 4,5 εκατομμύρια ως αμοιβή και περίπου 33 εκατομμύρια δραχμές σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έναντι των εξόδων του.
Συνήθως αυτό το ψέμα περί δρόμων, πάει πακέτο με το “χάρισαν τα χρέη στους αγρότες” και “αύξησαν τις κοινωνικές δαπάνες”.
Πράγματι η Δικατορία τον πρώτο χρόνο διέγραψε χρέη των αγροτών γιατί όπως είπαμε τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πάντα προβαίνουν σε κινήσεις με στόχο να αποκτήσουν το λαϊκό έρεισμα που δεν έχουν ή/και να περιορίσουν τις αντιδράσεις εναντίον τους. Κατάφεραν όμως πέραν όλων των άλλων να διαλύσουν και την αγροτική παραγωγή, να μειώσουν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα, με αποτέλεσμα οι αγρότες να μεταναστεύουν και έτσι η Ελλάδα να μειώσει τις εξαγωγές και να αυξήσει τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων.
Επίσης πράγματι τον πρώτο χρόνο η Χούντα αύξησε τις κοινωνικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ. Και μετά άρχισε να τις μειώνει χρόνο με το χρόνο, έτσι όταν κατάρρευσε αυτό το τραγικό ανέκδοτο το ποσοστό των κοινωνικών δαπανών επί του ΑΕΠ είχε πέσει στα επίπεδα του 1965.
Ψέμα πέμπτο: “Ναι, αλλά δεν έκαναν ρουσφέτια”
Συχνά οι ξεδιάντροποι υπερασπιστές της Χούντας, καταγγέλλουν την οικογενειοκρατία, που επί Δικτατορίας δεν υπήρχε, διότι μπορεί να ήταν λίγο φασίστες βρε αδερφέ, αλλά ήταν έντιμοι.
Ας δούμε πόσο έντιμοι ήταν και πόσο δεν βόλευαν τους δικούς τους.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος διόρισε τον έναν αδελφό του Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο στρατιωτικό ακόλουθο, γενικό γραμματέα του υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής αλλά και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, και τον άλλο αδελφό του Χαράλαμπο Παπαδόπουλο γενικό γραμματέα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Ο Παττακός ήταν πάλι καλός πεθερός, αφού φρόντισε να αναλάβει ο γαμπρός του Ανδρέας Μεϊντάσης τεχνικά έργα στο δήμο Αθηναίων (όπως το υπόγειο γκαράζ στην Κλαυθμώνος) και μελέτες αξιοποίησης δημοτικών ακινήτων λαμβάνοντας… “ευτελή” ποσά της τάξως του ενός εκατομμυρίου και εκατό χιλιάδων δραχμών!
Νικόλαος Μακαρέζος πάλι διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου υπουργό Γεωργίας και υπουργό Βορείου Ελλάδος. Ο Ιωάννης Λαδάς διόριζε συγγενείς του στην ΑΣΔΕΝ και το υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Ψέμα έκτο: “Ναι, αλλά ήταν πατριώτες”
Πως γίνεται την πατρίδα πάντα να την προδίδουν αυτοί που δηλώνουν με στόμφο τον υποτιθέμενο πατριωτισμό τους;
Προδοσία της πατρίδας είναι εξαρχής η κατάλυση της Δημοκρατίας, οι φυλακίσεις, εκτελέσεις και βασανισμοί Ελλήνων, η αφαίμαξη του δημόσιου ταμείου προς ίδιον όφελος. Αλλά οι πραξικοπηματίες δεν σταμάτησαν εκεί.
Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης όχι μόνο διέλυσαν τον ελληνικό στρατό, αλλά -ως αποδεδειγμένα πράκτορες της CIA και πιόνια του Κίσινγκερ- πρόδωσαν την Κύπρο, δίνοντας με το ανόητο πραξικόπημα την αφορμή στην Τουρκία να εισβάλλει στο νησί.
Παρέδωσαν μια χώρα κυριολεκτικά στα συντρίμμια και θυσίασαν τις ζωές χιλιάδων Ελληνοκυπρίων στις προσταγές των ξένων, εξυπηρετώντας τη συνωμοσία κατά του Ελληνισμού. Πέτυχαν αυτό που έγκαιρα είχε προβλέψει, από το 1968, ο Ευάγγελος Αβέρωφ ότι δηλαδή, «δυστυχώς το καθεστώς των συνταγματαρχών θα καταρρεύσει επί των ερειπίων και του αίματος του Ελληνισμού!»
Οι συνταγματάρχες με «αριστοτεχνικό» τρόπο εκτέλεσαν το σχέδιο των Αμερικανών οι οποίοι ήδη από το 1964 μιλούσαν για διχοτόμηση της Κύπρου. Μαζί με τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β΄ (που χρηματοδοτούνταν από τη CIA) συνωμότησαν για την ανατροπή του Μακάριου με το επιχείρημα περί “κομμουνιστικού κινδύνου”. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κάνουν το χατίρι της CIA, που τόσο άλλωστε τους είχε στηρίξει. Μάλιστα η Χούντα φέρεται να ενημέρωσε απευθείας την Τουρκία πως «όσο είναι ο Γρίβας στο νησί δεν θα χυθεί τουρκικό αίμα». Κατά τον ανταποκριτή του BBC, Λέσλι Φίσερ ο Γρίβας ως αρχηγός της ΕΟΚΑ –Β είχε σταλεί με σκοπό τη δημιουργία ταραχών ώστε να επέμβουν οι συνταγματάρχες και να «αποκαταστήσουν την τάξη». Έτσι και έγινε. Μόνο που αυτό προκάλεσε την τραγωδία.
Πέντε ημέρες μετά το πραξικόπημα της Χούντας, στις 20 Ιουλίου 1974, οι Τούρκοι μπαίνουν στην Κύπρο, αποβιβάζοντας 30.000 στρατιώτες.
Κατά το δεύτερο Αττίλα και ενώ η Δικτατορία είχε καταρρεύσει υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαπίστωσε ότι οι πραξικοπηματίες είχαν αφήσει την Ελλάδα παντελώς γυμνή από στρατιωτικής απόψεως και ανέτοιμη για εμπλοκή με την Τουρκία.
Όπως του εξήγησαν οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ετοιμοκίνητο στην Κρήτη δεν ήταν παρά μόνο ένα σμήνος πολεμικών αεροσκαφών. Για να φτάσουν στην Κύπρο θα έπρεπε να φορτώνουν μόνο δύο αντί για τέσσερις βόμβες. Ακόμη και εάν δεν αναχαιτίζονταν και πετύχαιναν τους στόχους τους, δε θα μπορούσαν να επιστρέψουν στη βάση τους. Τα Φάντομ δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η εκπαίδευση του προσωπικού τους. Τα Μιράζ και τα Κορσέρ δεν είχαν ακόμη φτάσει. Το ΝΑΤΟ και η Μεγάλη Βρετανία ένιπταν τας χείρας τους. Οι πραξικοπηματίες είχαν παραδώσει την Κύπρο και την Ελλάδα χωρίς καμία σκέψη.
Ψέμα έβδομο: “Ναι, αλλά αν δεν μιλούσες, δε σε πείραζε κανείς, μόνο τους κομμουνιστές κυνηγούσαν”
Πόσο αναξιοπρεπής πρέπει να είναι κανείς για να μένει ευχαριστημένος που δεν τον πειράζει ένας δικτάτορας επειδή δεν τολμάει να διαφωνήσει; Πόσο απάνθρωπος μπορεί να είναι για να μην τον πειράζει να διώκονται και να δολοφονούνται άνθρωποι επειδή έχουν διαφορετική πολιτική ιδεολογία από εκείνον;
Πέρα από αυτά τα ερωτήματα με αυτονόητες ελπίζουμε απαντήσεις, η Χούντα δίωξε και βασάνισε απηνώς τους αριστερούς, αλλά όχι μόνο.
Τη νύχτα της 21ης Απριλίου μία από τις πρώτες κινήσεις των πραξικοπηματιών ήταν να συλλάβουν το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας, δεξιούς και κεντρώους. Και δε δίστασαν να συλλάβουν και να βασανίσουν δημοκράτες που κάθε άλλο παρά κομμουνιστές ήταν. Αντιστάθηκαν όμως στη Χούντα και το πλήρωσαν.
Ο Τάσος Μήνης είχε φέρει σε πολύ δυσκολη θέση τη Χουντα ως αξιωματικός και ήρωας του Ελ Αλαμέιν. Αυτό δε τον γλύτωσε φυσικά από τα βασανιστήρια. Αυτός ο πραγματικός πατριώτης δεν άνοιξε το στόμα του στη φυλακή, αλλά μιλήσε στη δίκη, καταπέλτης κατά των προδοτών της πατρίδας και της Δημοκρατίας:
“Ως αξιωματικός ορκίστηκα να τηρώ το Σύνταγμα. Και το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος λέει ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Θεώρησα σωστό να τηρήσω τον όρκο μου”.
Ο Σπύρος Μουστακλής είχε αγωνιστεί στην Εθνική Αντίσταση με την οργάνωση ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ του καθόλου κομμουνιστή Ναπολέοντα Ζέρβα, με την οποία και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες. Το 1948-49 ως αξιωματικός πεζικού συμμετείχε σε μάχες εμφυλιου πολέμου, ενώ το 1952-53 πολέμησε στην Κορέα. Παρασημοφορήθηκε πολλές φορές για τη δράση του. Συνελήφθη για τη συμμετοχή του στο Κίνημα του Ναυτικού, βασανίστηκε και έμεινε ανάπηρος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Αριστεροί και μη, όσοι αντιστάθηκαν στη Χούντα υπέστησαν φρικαλέα βασανιστήρια. Το News 24/7 δημοσίευσε πέρυσι ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο: Την καταγραφή των βασανιστηριών που υπέστη στο κολαστήριο της ΕΑΤ- ΕΣΑ ο παιδίατρος Στέφανος Παντελάκης.
“Ενώ με έβριζαν με τις χυδαιότερες εκφράσεις και με κορόιδευαν μου έβγαλαν το σακάκι, με ξάπλωσαν ανάσκελα στο μπάγκο, μου κατέβασαν παντελόνι και σώβρακο, με έδεσαν σφιχτά πόδια χέρια σώμα με ένα σφικτό σχοινί και μου έβαλαν μια πετσέτα στο στόμα για να μην βλέπω. Τώρα όλοι γελούσαν, έλεγαν πώς είμαι πούστης ξεφτιλισμένος και ξεκολιάρης. […] Μου είπανε ότι είχα άλλα 5 λεπτά για να μιλήσω πριν αρχίσει η περιποίηση. Και επειδή δεν μιλούσα άρχισα ξαφνικά να αισθάνομαι ένα αιχμηρό αντικείμενο να γδέρνει το κάτω μέρος της κοιλιάς. Και σε λίγο με ένα παράγγελμα που έδωσε κάποιος μπήκε το μηχάνημα μπρος και άρχισαν να αισθάνομαι κάτι τρομακτικούς πόνους. Νόμιζα ότι μου ξέσχισαν το κρέας, τιναζόμουν ολόκληρος. Αυτό όλο και γινόταν πιο δυνατό, το πήγαιναν σε όλο το υπογάστριο και τα γεννητικά όργανα. Ούρλιαζα από τους πόνους. Νόμιζα ότι μου έκοβαν τα γεννητικά μου όργανα”.
“Επειδή φώναζα μου δίνανε κτύπους στο κεφάλι και προσπαθούσαν να μου κρατήσουν το στόμα μου κλειστό εγώ όμως εσπαρταρούσα με τέτοια δύναμη που το αριστερό μου χέρι λύθηκε από το σχοινί και προσπαθούσα να αμυνθώ. Τότε το έπιασαν και με μοχλό την πλάτη του πάγκου το πίεζαν λυσσασμένοι, νόμιζα ότι θα το σπάσουν, παρ’ όλα αυτά το χειρότερο ήταν κάθε φορά που το αιχμηρό αντικείμενο περιφερόταν στην κοιλιά μου”.
Αυτή ήταν η Χούντα, που κάποιοι τολμούν να προσπαθούν να ξεπλύνουν.
http://www.news247.gr/politiki/ta-epta-megala-psemata-gia-tin-eptaeti-choynta.6604596.html
Eleonora Aggelou
28 Μαρτίου 2019 στις 10:53 π.μ.
«Όργανο του διεθνούς κομμουνισμού», έτσι χαρακτήρισε τον Γεώργιο Σεφέρη η Χούντα μετά τη γνωστή δήλωση του ποιητή, στις 28 Μάρτη 1969 ενάντια στη δικτατορία, η οποία μεταδόθηκε ραδιοφωνικά σε όλο τον κόσμο.
Ο Γ. Σεφέρης που μετά την 21η Απρίλη 1967 είχε σιωπήσει και ποιητικά εις ένδειξη διαμαρτυρίας, αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του και να μιλήσει ανοιχτά κατά των Συνταγματαρχών. Μαγνητοφωνεί μία δήλωση, στην οποία, μεταξύ άλλων, ο τιμημένος με Νόμπελ ποιητής, υψώνει τη φωνή του για να καταγγείλει το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απρίλη οδηγεί τη χώρα στο γκρεμό:
«Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος».Η κασέτα φθάνει λαθραία στο Λονδίνο και αυθημερόν η δήλωσή του μεταδίδεται από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, ενώ αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την «Ντόιτσε Βέλε». Η δήλωσε συγκλόνισε την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη μιας και ο ξένος Τύπος και το ραδιόφωνο έδωσαν ευρύτατη δημοσιότητα στη δήλωση (και τις επόμενες μέρες και στην απάντηση των Χουντικών).
Η Χούντα, φανερά ενοχλημένη απάντησε με μια ιταμή και υβριστική ανακοίνωση. Αποκάλεσε τον Γ. Σεφέρη «αρτηριοσκληρωμένο» και ισχυρίστηκε ότι ο «Σεφέρης εκτελεί το ρόλο που τον εμπιστεύθη ο κομμουνιστικός κύκλος ο οποίος συνωμοτεί εναντίον της Ελλάδος». Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Ο Σεφέρης χρησιμοποιεί το κύρος του δια την βοήθειαν του διεθνούς κομμουνισμού». Μάλιστα κάποιοι ανώνυμα δήλωναν στον Τύπο, ο οποίος τα αναπαρήγαγε, ότι ο Γ. Σεφέρης έκανε τη δήλωση αυτή για να βγει από την αφάνεια ή κατά τη δική τους διατύπωση «δια να θραύση τον σκληρόν κλοιόν της λησμοσύνης»!!! Γράφουν οι εφημερίδες της εποχής μεταφέροντας λόγια – τοποθετήσεις χουντικών, ότι η δήλωση έγινε για να «αντιρροπήση και να εξωδετερώση τον αδυσώπητον νόμον της φθοράς και της λησμοσύνης που είναι φυσικά παρακολουθήματα της εκ βιολογικών και όχι άλλων αιτιών πνευματικής στειρώσεως και απουσίας του εκ του λογοτεχνικού στίβου».
Η αντίδραση όμως των δικτατόρων και έμπρακτη, αφού αφαίρεσε από τον Σεφέρη τον τίτλο του πρέσβη επί τιμή και το δικαίωμα χρήσης του διπλωματικού διαβατηρίου του. Δικαιολόγησε την πράξη της αυτή με το επιχείρημα ότι η δήλωσή του μεταδόθηκε από τη ραδιοφωνία της Σοβιετικής Ένωσης και άρα συνιστά αντεθνική προπαγάνδα. Τέτοια ήταν η ενόχλησή τους που ένα χρόνο αργότερα μάλιστα, το 1970, οι Συνταγματάρχες απαγόρευσαν στο Βρετανικό Συμβούλιο στην Αθήνα να πραγματοποιήσει βραδιά αφιερωμένη στον Γεώργιο Σεφέρη. Ο δε φιλικός Τύπος των δικτατόρων, έγραψε ότι ο Σεφέρης «πούλησε την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ» ενώ θα τον χαρακτηρίσει κρυφοκομμουνιστή και μίσθαρνο όργανο ξένων κυβερνήσεων.και απουσίας του εκ του λογοτεχνικού στίβου».
Εκ μέρους του Γεωργίου Σεφέρη προς δημοσίευση
Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.
Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ως τώρα τελευταία έπαψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτοια θέματα. Εξ άλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχές του 1967, και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.
Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.
28 Μαρτίου 1969
Τα οικονομικά εγκλήματα και τα σκάνδαλα της Χούντας
Τα ακροδεξιά παραμύθια λένε πολλά για το “οικονομικό θαύμα” της χούντας αποσιωπώντας τα σκάνδαλα, από το “Τάμα του Έθνους” μέχρι τα “μαύρα κρέατα” από τη Ροδεσία. Το NEWS 247 ανοίγει τον φάκελο των οικονομικών εγκλημάτων, που οι εχθροί της δημοκρατίας θα ήθελαν να ξεχαστούν
Βαγγέλης Δεληπέτρος
21 Απριλίου 2017 06:41
(Κεντρική φωτογραφία: AP/Saris)
Είναι παράδοξο, καθώς δεν στηρίζεται σε στοιχεία και δεν συγκροτεί ένα πειστικό ακροδεξιό αφήγημα, αλλά η αλήθεια είναι ότι εξακολουθούν -προφανώς λόγω της μεγάλης και παρατεταμένης πολλαπλής κρίσης- να υπάρχουν άνθρωποι, που αναμασούν τα φληναφήματα για το “οικονομικό θαύμα” της επταετίας.
Βέβαια, εδώ και δεκαετίες ακόμα και οι συστημικοί οικονομολόγοι έχουν χωρίσει την ήρα από το στάρι υπογραμμίζοντας όπως ο Ξενοφών Ζολώτας ότι “η οικονομική πολιτική της δικτατορίας ήταν πολιτική οικονομικής μεγεθύνσεως και όχι οικονομικής αναπτύξεως” και έχουν βάλει τα πράγματα στη θέση τους ξεκαθαρίζοντας όπως ο Γιάγκος Πεσματζόγλου ότι “η αντιμετώπιση της φτώχειας εξαντλήθηκε στη διαγραφή των αγροτικών χρεών”, αλλά οι ακροδεξιοί παπαγάλοι επιμένουν επιβεβαιώνοντας την αρχαία ρήση “εκ στόματος κόρακος κρα εξελεύσεται”.
Γιατί όσοι αναφέρονται στην περιβόητη διαγραφή χρεών των αγροτών από τους πραξικοπηματίες, που προσπαθούσαν να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα και να περιορίσουν τις αντιδράσεις κατά της δικτατορίας, “ξεχνούν”, επειδή έτσι τους βολεύει, ότι στη χουντική επταετία αποδιοργανώθηκε η αγροτική παραγωγή και έπεσε το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα, κάτι που οδήγησε στον εκπατρισμό εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, γεγονός που είχε ως συνέπεια την αναζήτηση από τη χούντα φτηνού εργατικού δυναμικού στην Αφρική και την άνευ προηγουμένου εισαγωγή αγροτικών προϊόντων.
Άλλωστε η μετανάστευση περίπου μισού εκατομμυρίου Ελλήνων πολιτών την πενταετία 1968-1972 ήταν αυτή που “επέτρεψε” την μείωση της ανεργίας για την οποία κόμπαζαν οι χουντικοί εξοβελίζοντας κάθε άλλο παράγοντα από την συζήτηση.
Ας θυμηθούμε μερικούς από αυτούς:
Το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε φτάνοντας τα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές στις αρχές του 1973 ενώ ήταν 37,8 δισεκατομμύρια τον Δεκέμβριο του 1967 ενώ παράλληλα:
Το εμπορικό έλλειμμα την αντίστοιχη περίοδο πενταπλασιάστηκε.
Η αγροτική οικονομία αναπτύχτηκε μόλις 1,8% την επταετία, ενώ το 1968 το καθεστώς είχε προβλέψει ανάπτυξη 5,2% με χρονικό ορίζοντα πενταετίας, ενώ οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν κατά 25%.
Ο πληθωρισμός κάλπαζε, παρ’ ότι όλη την δεκαετία του ’60 η χώρα μας είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Χάρη στην χούντα και το οικονομικό της «θαύμα”, ο δείκτης τιμών καταναλωτή αυξήθηκε 15,3% από το 1972 στο 1973 και κατά 37,8% την επόμενη χρονιά, και μάλιστα στα είδη πρώτης ανάγκης και την υγεία. Σε αυτό το πλαίσιο το “θαύμα” ήταν ότι οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν μόνο κατά 4%!
Οι φόροι που βάρυναν τα νοικοκυριά έφταναν το 91% του συνόλου των φορλογικών εσόδων του καθεστώτος, ενώ οι φόροι των επιχειρήσεων μειώνονταν και η «δικαιότερη κατανομή” που επαγγέλθηκαν οι πραξικοπηματίες αποδείχτηκε αφόρητη επιβάρυνση των απλών εργαζομένων.
Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών οκταπλασιάστηκε μεταξύ 1967 και 1972: το ισοζύγιο πληρωμών που εμφάνιζε μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960-1966 βρέθηκε την επταετία να εμφανίζει μέσο έλλειμμα ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
Οι δαπάνες για την εκπαίδευση όπως θα ανέμενε κάθε αμερόληπτος παρατηρητής μειώθηκαν από 11,6% σε 10% του συνόλου των κρατικών δαπανών όπου βέβαια πολλαπλασιάστηκαν οι δαπάνες για την “άμυνα” και την “δημόσια ασφάλεια” και ιδίως την δεύτερη καθώς όσοι έζησαν την μεταπολίτευση θυμούνται τα χουντικά ρεζιλίκια της επιστράτευσης, με τα κιβώτια που αντί για οπλισμό περιείχαν… πέτρες!
Οι κοινωνικές δαπάνες, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στην αρχή της χουντικής επταετίας αυξήθηκαν, κάτι που οι νεοφασίστες νοσταλγοί των Απριλιανών συχνά μνημονεύουν. Αυτό που λησμονούν όμως επιτηδείως είναι ότι, στη συνέχεια, οι χουντικοί περιόριζαν κάθε χρόνο τις κοινωνικές δαπάνες, με αποτέλεσμα το 1974 το ποσοστό των κοινωνικών δαπανών στο ΑΕΠ να έχει συρρικνωθεί στα επίπεδα του… 1965.
Το περίγραμμα της κατάστασης άλλωστε το έχει δώσει με πολύ λακωνικό τρόπο ο Σπύρος Μαρκεζίνης που υπήρξε “πρωθυπουργός” με εντολή Παπαδόπουλου για… 47 ημέρες, καθώς μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου τα ηνία της χούντας ανέλαβε η ομάδα Ιωαννίδη:
“Η οικονομική κατάστασις έβαινε σταθερώς επιδεινούμενη… Η προσπάθεια αστυνομικής καθηλώσεως των τιμών οδήγησε εις πλήρη εξάρθρωσιν της αγοράς”.
Χουντική “δημιουργική λογιστική”
Στην προσπάθεια της χούντας να κρατηθεί χαμηλά ο εξωτερικός δανεισμός υπερτετραπλασιάστηκε ο εσωτερικός, τόσο με την έκδοση ομολόγων όσο και με… δημιουργικές πατέντες στα δημοσιονομικά.
Έτσι, για να μπορούν να γίνονται τα τεχνικά έργα, για τα οποία οι πρωτεργάτες της χούντας είχαν άμεσο ενδιαφέρον, όπως ο Παττακός με το μυστρί και τον γαμπρό που χωνόταν σε όλα, οι εργοληπτικές εταιρείες έπαιρναν δάνεια από τράπεζες του εξωτερικού με την εγγύηση βέβαια του ελληνικού Δημοσίου.
Στη συνέχεια το βάρος των δανείων περνούσε μεν στο κράτος αλλά με την τριγωνική διαδρομή Τράπεζες – Εργολήπτες – Κράτος ο χαρακτήρας του δανεισμού “άλλαζε” και το χρέος χρακτηριζόταν “εσωτερικό”.
Το μεγάλο “τάμα”: Να γεμίσουν τις τσέπες τους
Μπορεί οι κάθε λογής Μιχαλολιάκοι να ισχυρίζονται ότι οι δικτάτορες ήταν… άμεμπτοι και ότι την επταετία της στρατιωτικής χούντας (1967-1974) η οικονομία πήγαινε από επιτυχία σε επιτυχία αλλά τα στοιχεία δεν δείχνουν να υπάρχει έστω και ίχνος αληθείας σε αυτούς τους ισχυρισμούς. Αντίθετα τα πάντα οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι οι συνταγματάρχες, οι συγγενείς και οι φίλοι τους έφαγαν ποικιλοτρόπως με χρυσά κουτάλια.
Εν αρχή βέβαια, τουλάχιστον σε αυτά που έβλεπαν οι πολλοί, ήταν το περίφημο “Τάμα του Έθνους”: η “υπόσχεση” που έδωσαν τα μέλη της Δ’ Εθνοσυνέλευσης που πραγματοποιήθηκε το… 1829 στο Άργος για την ανέγερση ναού του Σωτήρος και την οποία θυμήθηκε ο επικεφαλής της Χούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος σχεδόν 90 χρόνια μετά, το 1968.
Ο μεγαλοπρεπής ναός που οραματίστηκαν οι δικτάτορες να στηθεί στα Τουρκοβούνια ώστε να αποτελέσει “το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον βυζαντινό Λυκαβηττό” μπορεί να μην χτίστηκε ποτέ αλλά το χρυσοφόρο για ορισμένους σχέδιο μπήκε για τα καλά μπροστά.
Τα οικονομικά εγκλήματα και τα σκάνδαλα της Χούντας
Φτιάχτηκε Ανώτατη Επιτροπή για την υλοποίηση του σχεδίου, με πρόεδρο τον ίδιο τον Παπαδόπουλο και τη συμμετοχή των άλλων δύο της χουντικής τριανδρίας, του Παττακού και του Μακαρέζου, αλλά και του χουντικού αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, δημιουργήθηκε Γνωμοδοτικό Συμβούλιο στο οποίο συμμετείχαν προθύμως ένα σωρό μεγαλόσχημοι παράγοντες, ακαδημαϊκοί και πρυτάνεις, και άρχισε η συγκέντρωση χρημάτων.
Το “Τάμα” μπορεί να διαφημιζόταν, χρήματα μπορεί να συγκεντρώνονταν αλλά τα χρόνια περνούσαν και το “έργο’ στα… μακέτα καθώς ποτέ δεν μπήκε ούτε ένα τούβλο, έστω για τα μάτια του κόσμου που δικαιολογημένα “ψιθύριζε” για το μεγάλο φαγοπότι των αθεόφοβων. Όταν λοιπόν, οι ενδοχουντικές αντιθέσεις, τον Ιανουάριο του 1974 υποχρέωσαν τους υπεύθυνους του “Ειδικού Ταμείου” σε απολογισμό δεν ήταν πολλοί αυτοί που εξεπλάγησαν.
Τα στοιχεία επιβεβαίωσαν αυτό που ο κόσμος είχε τούμπανο και οι εμπλεκόμενοι… κρυφό καμάρι: Από τα 453,3 εκατομμύρια δραχμές που είχαν συγκεντρωθεί, από εισφορές κυρίως κρατικών φορέων αλλά και ιδιωτικών, “επιχορηγήσεις” από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και… δάνεια, στο Ταμείο υπήρχαν μόνο 47,3 εκατ. Τα υπόλοιπα 406 εκατ. είχαν “ταξιδέψει” σε άλλη γη και άλλα μέρη! Και βέβαια ουδείς ποτέ τιμωρήθηκε για αυτές τις λοβιτούρες.
“Αμάρτησαν” για τους συγγενείς τους!
Όταν ήταν να στοχοποιήσουν τους πολιτικούς οι χουντικοί είχαν εύκολα τα λόγια, δεν φείδονταν χαρακτηρισμών για την “φαυλοκρατία”, τα ρουσφέτια και τον νεποτισμό, την οικογενειοκρατία. Όταν βέβαια ο λόγος ερχόταν στα δικά τους, τους γαμπρούς, τα αδέλφια, τα ξαδέλφια και τυος λοιπούς συγγενείς οι συνταγματάρχες γίνονταν φειδωλοί και έκρυβαν λόγια. Αλλά μερικά γεγονότα δεν μπορούν να κρυφτούν.
Όπως φαίνεται λοιπόν, τα στελέχη της χούντας που κοίταζαν με μισό μάτι όλους τους άλλους, αλλά και -μεταξύ τους- ο ένας παρακολουθούσε τις κινήσεις του άλλου για να προστατεύσουν εξουσίες και “προνόμια”, ένιωθαν εμπιστοσύνη μόνο εν μέσω ημετέρων.!
Αρχίζοντας από τον Παπαδόπουλο και καταλήγοντας στον Λαδά, οι “αδιάφθοροι” φαίνεται ότι έκτός από το ¨Τάμα του Έθνους” είχαν και το τάμα της… οικογένειας, οπότε πολύ “φυσιολογικά” διόριζαν παντού φίλους, γνωστούς και συγγενείς, για να μένουν οι θέσεις και το χρήμα στο σόι!
Ο επικεφαλής της Χούντας για παράδειγμα, στήριξε την καριέρα του αδελφού του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου διορίζοντάς τον στρατιωτικό ακόλουθο για αρχή και στη συνέχεια γενικό γραμματέα του κορυφαίου υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής αλλά και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ ώστε να αξιοποιηθούν όλα τα ταλέντα του.
Ο άλλος αδελφός του δικτάτορα ο Χαράλαμπος ήταν πιο απλός άνθρωπος τις… ημέρες, οπότε απλώς πήρε κάποιες προαγωγές για να καταλήξει Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως φυλώντας τα νώτα του αδελφού του. Τις… νύχτες όμως έπαιρνε κι αυτός τα πάνω του και κόλλαγε “ένσημα” σε διάφορα νυχτερινά κέντρα αποκτώντας το προσωνύμιο “μπον φιλέ”!
Αλλά και ο Παττακός ήταν άνθρωπος της οικογένειας. Ως γνωστόν μάλιστα, αυτός είχε αδυναμία στα έργα, για αυτό και έγινε διάσημος για το… μυστρί του, καθώς ό,τι και να εγκαινίαζε έβρισκε την ευκαιρία να το βγάλει στη μόστρα και να τοποθετήσει ένα δυο τούβλα για να τον πάρουν οι κάμερες της εποχής, ώστε να πρωταγωνιστήσει στα “Επίκαιρα” προπαγανδιστικά φιλμάκια που προβάλλονταν πριν από την ταινία στους κινηματογράφους. Αυτός κανόνισε να αναλάβει ο γαμπρός του Ανδρέας Μεϊντάσης διάφορες μελέτες και τεχνικά έργα (τι άλλο;) κυρίως στον Δήμο Αθηναίων, όπως την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Και είναι ενδεικτικό της σημασίας που έχουν οι… συγγένειες ειδικά με χουντικούς αξιωματικούς που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους, ότι ο Μεϊντάσης για μια τεχνική μελέτη “αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου” πληρώθηκε το ποσόν του 1.109.000 δραχμών. Ναι, τόσα ακριβώς: ένα ζεστό εκατομμυριάκι και εκατό χιλιαρικάκια για να… μελετήσει ο γαμπρός του Παττακού πώς θα “αξιοποιηθεί” το ακίνητο.
Καλός αδελφός ήταν και ο Νικόλαος Μακαρέζος που προφανώς ανάλογα με τα… έργα, διόριζε τον κουνιάδο του Αλ. Ματθαίου, πότε υπουργό Γεωργίας και πότε Βορείου Ελλάδος και καλός… ξάδελφος ο Ιωαν. Λαδάς που εξυπηρέτησε πολλούς συγγενείς του , διορίζοντας άλλον στην ΑΣΔΕΝ για να κρατάει τα μπόσικα και άλλον γενικό γραμματέα του υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, προφανώς γιατί και τότε γινόταν πάρτι με τα φάρμακα και τα εμβόλια και τα παραϊατρικά υλικά.
Οι μίζες έπεφταν σαν το χαλάζι
Ο οικονομικός εγκέφαλος της χούντας Ν. Μακαρέζος το 1969, με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρικούς, υπέγραψε σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού! Καθώς γνωρίζουμε ότι η (πραγματική) κατασκευή της οδού άρχισε το 1994 και ολοκληρώθηκε το 2009 με τμήματά της να παραδίδονται μέχρι και το 2014, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι σήμαινε το “έργο” που συμφωνήθηκε από την χούντα και ποιοι πραγματικά ωφελήθηκαν.
Άλλωστε οι αριθμοί, κυριολεκτικά, μιλούν! Ο Αμερικανός “ενδιάμεσος” Ρόμπερτ Μακντόναλντ πήρε την δουλειά και άρχισε να κερδίζει πριν ακόμα δείξει έστω μία μακέτα: Του αναγνωρίζονταν έξοδα (και όχι φραγκοδίφραγκα!) ενώ αυτός αναζητούσε -έχοντας την εγγυήση της χούντας- δάνεια για την υλοποίηση του έργου που είχε κοστολογηθεί στα 150 εκατομμύρια δολάρια από τα οποία τα 50 εκ. θα τα έβαζε το ελληνικό κράτος.
Τα οικονομικά εγκλήματα και τα σκάνδαλα της Χούντας
Κανείς δεν γνωρίζει εάν ο Μακντόναλντ αναζήτησε όντως δάνεια ή απλώς ροκάνισε τον χρόνο συσσωρεύοντας… έξοδα. Το βέβαιο είναι ότι η Εγνατία δεν κατασκευάστηκε και ο Μακντόναλντ αποχώρησε ενθυλακώνοντας όμως μια προκαταβολή 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων έναντι της αμοιβής του και περίπου 33 εκατομμύρια δραχμές σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έναντι των εξόδων του.
Δεν ήταν ο μόνος! Είχαν προηγηθεί οι “επενδυτές” μιας άλλης αμερικανικής εταιρείας, της Litton Industries , στους οποίους, μόλις 24 ημέρες μετά από το πραξικόπημα, στις 15 Μαΐου 1967, το ελληνικό δημόσιο ανέθεσε την… “οργάνωσιν και διεκπεραίωσιν της οικονομικής αναπτύξεως” στην Κρήτη και την Δυτική Πελοπόννησο.
Η Litton πήρε 1,2 εκατ. δολάρια προκαταβολή για να βρει αυτούς που θα… επένδυαν 840 εκατ. δολάρια τα προσεχή 12 χρόνια. Το κέρδος της συμφωνήθηκε στο 11% των όποιων… εξόδων της, ενώ θα έπαιρνε και προμήθεια 2% επί της αξίας όποιας επένδυσης γινόταν. Όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο οι υπεύθυνοι της αμερικανικής εταιρείας κάθισαν αναπαυτικά στις πολυθρόνες τους και έβλεπαν τον καιρό να περνάει έχοντας βέβαια φροντίσει να αυγαταίνουν τα “έξοδα” της πολύ κουραστικής και ιδιαίτερα δαπανηρής αναζήτησης επενδυτών.
Δυόμισι χρόνια μετά, και επειδή η μπίζνα προφανώς είχε παρατραβήξει και αυτοί που δεν είχαν διάφορο τσινούσαν, η χούντα -προς δόξαν του… αδιάφθορου των μελών της- σταμάτησε το “έργο” αφού βέβαια εκπλήρωσε όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις του Δημοσίου καταβάλλοντας το 11% των εξόδων που παρουσίασε η Litton.
Ούτε αυτοί ήταν οι μόνοι! Ένας άλλος επιχειρηματίας, που είχε πολύ στενές παρτίδες με τους χουντικούς, ο Ελληνοαμερικανός Τομ Πάπας έστηνε τις δικές του επιχειρήσεις: διυλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη και εργοστάσιο εμφιάλωσης. Για να πάρει την σχετική άδεια, το 1968, είχε αναλάβει την αντισταθμιστική υποχρέωση να στήσει έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Καθώς όμως η δουλειά του είχε γίνει, ο Ελληνοαμερικανός υποστηρικτής της “πατρίδας και της οικογένειας” δεν είχε καμιά όρεξη να τηρήσει τις υποχρεώσεις του. Τι πιο εύκολο από το απευθυνθεί (και αυτός!) στους χουντικούς φίλους του και να ζητήσει την βοήθειά τους: Το 1972, η χούντα αποφάσισε και διέταξε την “απαλλαγή” του. Ο Τομ Πάπας μπορούσε να συνεχίσει να κερδίζει χωρίς να καταβάλει ούτε μία δραχμή για αντισταθμιστικά.
Τα οικονομικά εγκλήματα και τα σκάνδαλα της Χούντας
Είναι δυνατόν όλα αυτά να έγιναν επειδή απλώς κάποιοι ήταν αδαείς και… οικονομικά αστοιχείωτοι; Κομμάτι δύσκολο. Αντίθετα, όλα αυτά μάλλον μυρίζουν πολύ καλή οικονομική “οργάνωση”. ‘Αλλωστε, επιχειρηματίες σαν τον Τομ Πάπας και πραξικοπηματίες σαν τους χουντικούς συνδέονται με ποικίλους δεσμούς ώστε τίποτε από αυτά που συμφωνούν να μην είναι τυχαίο.
Ο Πάπας λόγου χάριν ήταν ο “γεφυροποιός” μεταξύ του Αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, της γνωστής και μη εξαιρετέας για τις σχέσεις της με το πραξικόπημα στην Ελλάδα, CIA και των χουντικών που είχαν “στενούς δεσμούς” με την ΚΥΠ αλλά και με την αμερικανική οργάνωση. Ο Τομ Πάπας λοιπόν μεσολάβησε για την οικονομική ενίσχυση της ΚΥΠ από την CIA. Στη συνέχεια, ο τότε διοικητής της ΚΥΠ Ρουφογάλης κατ’ εντολή Παπαδόπουλου κανόνισε τμήμα αυτών των κονδυλίων να “επιστραφεί” στις ΗΠΑ, ως “ελληνική” συνεισφορά στην προεκλογική εκστρατεία του Νίξον που δεν ήταν βέβαια δυνατόν να χρηματοδοτηθεί απευθείας από τη CIA!
Τώρα, εάν σε αυτές τις δαιδαλώδεις και σκοτεινές διαδρομές κάποια κονδύλια ξέμειναν σε ορισμένες “τσέπες”, το γεγονός θα πρέπει να θεωρηθεί… φυσιολογικό, μια ακόμα παράπλευρη απώλεια από αυτές που συμβαίνουν και στις μέρες μας, με τους φύλαρχους της Λιβύης, τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και τους συμμορίτες του ISIS.
Το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο
Οι διάφοροι νοσταλγοί της επταετίας, χρυσαυγίτες, βασιλοχουντικοί και λοιποί παρεπιδημούντες στη σκοτεινή νεοφασιστική πλευρά του υποκόσμου, συχνά ισχυρίζονται ότι οι πραξικοπηματίες είχαν “καθαρά χέρια”.
Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι ο αρχιπραξικοπηματίας Ιωάννης Λαδάς που διεκδίκησε αυτήν την… καθαρότητα για τον εαυτό του “έδειξε” σαφώς ως βρώμικα τα χέρια των… συναγωνιστών του, ας αφήσουμε για αργότερα την εμπλοκή του “καθαρού” Λαδά στα χαριστικά δάνεια σε ημέτερους και ας μείνουμε σε αυτό που περιγράφουν οι νόμοι και οι αποφάσεις των χουντικών για πάρτη τους!
Μια από τις πρώτες αποφάσεις των “αδιάφθορων” που έκαναν το πραξικόπημα για να ανατρέψουν την “φαυλοκρατία”, να αποτρέψουν την “οχλοκρατία” και να αποσοβήσουν τον “κομμουνιστικό κίνδυνο” ήταν να πολλαπλασιάσουν αυτά που έμπαιναν στις τσέπες τους: ο μισθός του πρωθυπουργού διπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ -για πρώτη φορά- θεσπίστηκαν ημερήσιες αποζημιώσεις «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα, κάτι που εξηγεί τις συνεχείς περιοδείες των χουντικών για να… αφουγκραστούν τον παλμό του λαού.
Τα οικονομικά εγκλήματα και τα σκάνδαλα της Χούντας
Οι πραξικοπηματίες πάντως ήταν σε όλα… παραδοσιακοί. Μπορεί να αύξησαν τους μισθούς τους, μπορεί να είχαν τα “τυχερά” τους (“φρέσκα ψάρια από τα νησιά και το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας”, όπως ανέφερε σε βιβλίο της η Ντέλλα Ρουφογάλη, σύζυγος του τότε αρχηγού της ΚΥΠ), μπορεί χάρη στις “υπηρεσίες τους στο έθνος” να γνώριζαν διευκολύνσεις, όπως ο Παπαδόπουλος που ζούσε σε βίλες παραχωρημένες από “γνωστή οικογένεια εφοπλιστών” στο Ψυχικό ή από τον Ωνάση στο Λαγονήσι, αλλά ήθελαν να έχουν και ένα δικό “κεραμίδι”.
Με ειδική ρύθμιση λοιπόν, το 1970, φρόντισαν την «τακτοποίηση» και αυτού του θέματος που μόνο αυτούς αφορούσε, θεσμοθετώντας την στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα.
Και επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν σχεδίαζαν να θεσμοθετήσουν και την ασυλία τους, αλλά δεν πρόκαμαν καθώς η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε στον αέρα την “φιλελευθεροποίηση” που σχεδίαζε ο Παπαδόπουλος δια του Μαρκεζίνη και οι σχετικές διατάξεις κατέληξαν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Χαριστικές ρυθμίσεις, θαλασσοδάνεια και “μαύρα κρέατα”
Οι χουντικοί φρόντιζαν ιδιαιτέρως αυτούς που ανέπτυσσαν “ειδικές σχέσεις” μαζί τους. Έτσι, έσπευσαν να νομοθετήσουν την απαλλαγή από δασμούς στη ναυτιλία, την βιομηχανία, σε εμπορικά και τουριστικά εγχειρήματα “ιδίως αυτά που ελέγχονταν από ξένες επιχειρήσεις”, όπως σημειώνει ο Βασίλης Καφίρης στη μελέτη του “Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας”.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, “τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972, περίοδο κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους”. Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι διόλου περίεργο ότι οι εφοπλιστές τίμησαν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο που τόσο τους “τίμησε”, ανακηρύσσοντάς τον, το 1972, “ισόβιο πρόεδρο” τους!
Οι “επενδύσεις” πάντως χρειάζονται κατάλληλο “επενδυτικό περιβάλλον” και “τραπεζική στήριξη”. Οι πρωτοκλασάτοι της χούντας τα γνώριζαν αυτά απέξω κι ανακατωτά και φρόντισαν από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν να δανειοδοτούνται και να φορολογούνται “όπως έπρεπε” αυτοί που… έπρεπε. Έτσι, στα 1971, “οι φοροπαλλαγές των 464 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ήταν τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που είχαν καταβάλει”.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι, ενώ οι χουντικοί ισχυρίζονταν ότι κατάφεραν να μοιράσουν καλύτερα τα φορολογικά βάρη σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν το 1967, το 55% των φορολογικών εσόδων του κράτους προερχόταν από έμμεσους φόρους, που πάντοτε πλήττουν τους ασθενέστερους, και το 36% από την φορολόγηση των νοικοκυριών.
Οι χουντικοί διέπρεψαν και στα θαλασσοδάνεια που δίνονταν κυριολεκτικά με ονοματεπώνυμο! Πρώτος και καλύτερος μάλιστα στις επιλεκτικές δανειδοτήσεις ήταν ο Ι. Λαδάς, ο χουντικός αστέρας που διατεινόταν ότι “αυτός έχει καθαρά χέρια”. Μάλιστα, σε έγγραφα της ΚΥΠ που δημοσιοποιήθηκαν μετά από την μεταπολίτευση του 1974, αναφέρονταν χορηγήσεις δανείων περί το 1,5 δισεκατομμύριο δραχμές και δάνεια “υπό έγκρισιν” αντίστοιχου ύψους, ενώ πλάι στα ποσά και τους δικαιούχους αναφερόταν ο “παράγοντας” που “υποστήριζε” την δανειοδότηση.
Σε τέτοιες συνθήκες κανείς δεν παραξενεύτηκε όταν, λόγω των ενδοχουντικών αντιθέσεων, βρέθηκε στο εδώλιο ο Μπαλόπουλος, ένας χουντικός στρατιωτικός που είχε τοποθετηθεί υφυπουργός Εμπορίου, κατηγορούμενος για δωροληψία “κατά συρροήν” καθώς, κατά το κοινώς λεγόμενον, τα έπιανε από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας για να σπρώχνει στην αγορά τα δικά τους κρέατα.
Ενδεικτικό των διασυνδέσεων του Μπαλόπουλου και της λειτουργίας της χούντας ως συμμορίας είναι διαταγή του Παττακού που αναγνώστηκε στο δικαστήριο και με την οποία απαγορευόταν η διάθεση… ντόπιου κρέατος για να απορροφηθούν τα εισαγόμενα που είχαν αρχίσει να “μαυρίζουν” και να “μυρίζουν”.
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τελικά σε κάθειρξη τρεισήμισι ετών για τα σάπια κρέατα και βρέθηκε στον Κορυδαλλό, πριν καταδικαστεί σε ισόβια ως ένας από τους πρωταίτιους της δικτατορίας. Για τις δραστηριότητές του στον τουρισμό πάντως, όπου όταν ήταν επικεφαλής του ΕΟΤ αποκαλείτο “κύριος 10%” για την προμήθεια που έπαιρνε από τις επενδύσεις που ενέκρινε, δεν δικάστηκε και δεν καταδικάστηκε ποτέ.
Για να έχουν οφέλη βέβαια οι χουντικοί διέπρεψαν στις αναθέσεις έργων και τις προμήθειες χωρίς διαγωνισμό. Και είναι χαρακτηριστική για τον διαχρονικό της συμβολισμό η πρόταση του στρατηγού Καρδαμάκη, αρχηγού ΓΕΣ την περίοδο 1959-1962, που επί δικτατορίας είχε αναλάβει τη διοίκηση της ΔΕΗ, να αγοράσει η επιχείρηση “απευθείας από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, μηχανήματα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στο πρόγραμμά της”. Ο αποδέκτης της εισήγησης “πρωθυπουργός” Παπαδόπουλος ήταν ακόμα πιο… αποφασιστικός: Αποδέχτηκε την αγορά χωρίς διαγωνισμό και επέλεξε την Siemens, τιμώντας και αυτός την ποιότητα επαφών της συγκεκριμένης γερμανικής εταιρείας.
Για όλα αυτά τα σκοτεινά χουντικά αλισβερίσια ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ήδη από το 1968, σε επιστολή του προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ανέφερε: «Κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα”.
Ενώ πέντε χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1973, ο βασικός προπαγανδιστής της δικτατορίας, εκδότης του “Ελεύθερου Κόσμου” Σάββας Κωνσταντόπουλος, σε επιστολή του επίσης στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, έγραφε: “Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε”.
https://www.news247.gr/afieromata/ta-oikonomika-egklimata-kai-ta-skandala-tis-choyntas.6505525.html?fbclid=IwAR1NrbsKn6Ilis9gRQmGBE2rTYm7tGmRA9pGjLruYvq3ecnjjONQV3b48Nc#.XLwyYShGf_U.facebook
Η «ΑΓΝΩΣΤΗ» ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: ΟΤΑΝ Ο «ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ» ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΗΘΕΛΕ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ!!!
«Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί.»
Γ. Παπαδόπουλος
Λέμε «άγνωστη» παρότι είμαστε βέβαιοι πως τα όσα αναφέρονται στο άρθρο αυτό, τα γνωρίζουν αρκετοί έως πολλοί, νοσταλγοί και πολέμιοι της Επταετίας. Κι αν για τους πρώτους είναι λογικό να μην θέλουν να τα θυμούνται, οι δεύτεροι τι συμφέρον έχουν; Μήπως το «όραμα» του Παπαδόπουλου και των άλλων χουντικών να δημιουργήσουν «ελληνοτουρκική συνομοσπονδία» είναι ακόμα…ζωντανό και κάποιοι ετοιμάζονται να το πραγματοποιήσουν, με «δημοκρατικό» περιτύλιγμα αυτή τη φορά;
Διαβάστε προσεκτικά λοιπόν. Αυτή ήταν η ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ Χούντα: Ένα (ακόμα) πιστό σκυλί του Εβραιοσιωνισμού και της Μασωνίας. Μερικά επιπλέον ξενοκίνητα πιόνια στην σκακιέρα των ισχυρών, που κατέλαβαν την εξουσία για συγκεκριμένους λόγους κι όταν πια δεν τους χρειάζονταν τα αφεντικά τους, απλά τους πέταξαν όπως κάνουν συνήθως στα τσιράκια τους.
Διαβάστε και μην φανατίζεστε. Η Ελληνική Ιστορία βρίθει προδοτών, είτε με «πατριωτικό» μανδύα είτε χωρίς!
Περιχαρής ο αρχηγός της Χούντας, κατά την συνάντησή του με τον γνωστό Τούρκο πολιτικό Ισμέτ Ινονού
Για το ποιοι εγκαθίδρυσαν τη Χούντα έχουμε γράψει. Για τα εγκλήματά της στο Κυπριακό επίσης. Για τις σχέσεις της με εβραιομασωνικές και ιουδαϊκές οργανώσεις παρομοίως. Εκείνο που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, είναι πως το όραμα (!!!) του μεγάλου…πατριώτη Γ. Παπαδόπουλου ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!!!
Δεν κάνουμε πλάκα…μακάρι να κάναμε! Αναφέρονται στο βιβλίο του Δημήτρη Κιτσίκη «Ιστορία του ελληνοτουρκικού Χώρου» (1928 – 1973), σελ. 305 – 307, Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας»:
Έξι μήνες μετά την πρωθυπουργοποίηση του, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη που έδωσε στην καθημερινή εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως, Μιλιέτ, και που δημοσίευε η εφημερίδα αυτή στις 28 Ιουνίου 1968, δήλωσε:“Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου … Πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου”.
Ο Τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών εννοούσε ομοσπονδία. “Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω” απάντησε ο Παπαδόπουλος, “την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας … Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση”.
Το 1969 και το 1970, ο “αρχηγός της ελληνικής επαναστάσεως” έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία […] Αλλά χρειάστηκε να περιμένει τη στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971, για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη. Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη Τύπου, στις 25 Μαΐου 1971.
Έλεγε πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στη Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος τού είχε κάνει […] Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτούνταν από δύο όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων και τη λύση του Κυπριακού. […]
Όσο για το Κυπριακό, η γνώμη του “αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως”, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προηγούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, “να χάσουμε το πέταλο για το καρφί”. Και πρόσθεσε:
«Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί.
Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο κ. Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει … Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε …Ήμουν στο κρεβάτι μου όταν το έμαθα (τον σεισμό του Μπινγκέλ στην ανατολική Τουρκία). Η πρώτη σκέψη υπήρξε … με ποιον τρόπο η Ελλάς θα μπορούσε να βοηθήσει την Τουρκία στη δύσκολη αυτή στιγμή. Πιστέψτε με, δεν επρόκειτο περί απλής ανθρωπιστικής στάσεως, αλλά διότι η Τουρκία είχε κτυπηθεί”».
http://feeds2.feedburner.com/blogspot/hellas-orthodoxy
http://ithominews.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1493.html
http://anemosanatropis.blogspot.com/2016/03/blog-post_804.html
Μη σιχτιρίζεις τη μεταπολίτευση!
Posted on 23 Ιουλίου, 2016 by Χριστόφορος Κάσδαγλης
Μου ‘χει τύχει κι εμένα να σιχτιρίσω τη μεταπολίτευση, αλλά αμέσως μετά το ξανασκέφτομαι. Είναι σαν να καταργιέσαι τη μάνα που σε γέννησε. Όσο σοβαρή κι αν είναι η αφορμή γι’ αυτή την παρεκτροπή, κατά βάθος δεν το εννοείς.
Το θέμα δεν αφορά τόσο τη σημερινή επέτειο, όσο την ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Η προσπάθεια αποδόμησης της μεταπολίτευσης αποτελεί δημοφιλές σπορ που ασκείται όλες τις μέρες του έτους, εδώ και πολλά χρόνια, από γραφιάδες, διανοούμενους και πολιτικά πρόσωπα.
Επιχειρείται με τρόπο συστηματικό να ενοχοποιηθεί η μεταπολίτευση για όλες τις κακοδαιμονίες της χώρας – κάτι σαν την έκπτωση των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο. Για τη διαφθορά, για την υπερχρέωση, για τις πελατειακές σχέσεις, για την πολιτική αστάθεια, για την εξαχρείωση του πολιτικού προσωπικού, για την κατάπτωση της παιδείας, για τις συλλογικές μας αυταπάτες. Μόνο γι την υπερθέρμανση του πλανήτη δεν έχει ενοχοποιηθεί (ακόμα).
Πρόκειται για τον πιο ύπουλο και υποκριτικό μύθο της… μεταπολίτευσης. Όχι ότι έχω καμιά εμμονή με τη χρονική περίοδο κατά την οποία η γενιά μου ανδρώθηκε, αλλά κάθε φορά που ακούω τη σχετική παραφιλολογία συνειδητοποιώ ότι όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν πρόβλημα με τη μεταπολίτευση, έχουν πρόβλημα με τη δημοκρατία.
Είναι προφανές, άλλωστε. Όταν λες ότι για όλα τα στραβά φταίει η μεταπολίτευση, τείνεις αυτομάτως να αθωώσεις την επτάχρονη δικτατορία που είχε προηγηθεί. Στρατιωτικός νόμος, πολιτικοί κρατούμενοι, βασανιστήρια, δολοφονίες. Μια περίοδος απόλυτης ανελευθερίας, σκοταδισμού, διάρρηξης των σχέσεων της χώρας με τη διεθνή κοινότητα και απώλεια της επαφής με τις πολιτικές, τις πολιτιστικές και τις τεχνολογικές εξελίξεις σε όλο τον πλανήτη. Ένα τεράστιο φρένο για όλη τη χώρα, για την κοινωνία, για την παιδεία, για τη διεθνή μας εικόνα και, κυρίως, για την εικόνα που εμείς οι ίδιοι έχουμε για τον εαυτό μας και για την πατρίδα μας. Μια ιστορική φάση η οποία, καθόλου τυχαία, κορυφώνεται με μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Αυτή λοιπόν την ιστορική περίοδο έρχεται να αθωώσει το αφήγημα που αποδίδει στη μεταπολίτευση όλα τα στραβά του τόπου.
Αλλά για να έχουμε όλη την εικόνα, αθωώνει επίσης τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, τη δεξιά τρομοκρατία, τις εκτελέσεις, τα στρατοδικεία, τις φυλακές, τις εξορίες, τις δηλώσεις μετανοίας και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, το ρουσφέτι, τη διασπάθιση του σχεδίου Μάρσαλ. Κι ακόμα την εσωστρέφεια, την αστυφιλία, την ερήμωση της υπαίθρου, τη μετανάστευση, την έναρξη της καταστροφής του φυσικού και του αστικού περιβάλλοντος, την καθαρεύουσα, την εκπαιδευτική στασιμότητα, την προγονολατρεία και τον θρησκευτικό σκοταδισμό, το κιτς, το μπετόν, την αντιπαροχή, τη Βασιλική Πρόνοια. Κι αργότερα τις εκλογές βίας και νοθείας, τις ίντριγκες του παλατιού, την αποστασία, τη χωροφυλακίστικη νοοτροπία του κράτους.
Για να μη μακρυγορούμε, η μεταπολίτευση είναι η πιο μακρά ειρηνική και δημοκρατική περίοδος του ελληνικού κράτους. Μια εποχή που γέννησε ιδέες και ελπίδες, που παρά τις αντιφάσεις και τις ατέλειες της νεότευκτης δημοκρατίας μεγάλωσε γενιές πιο καλά εκπαιδευμένες, πιο εξωστρεφείς, πιο δημιουργικές. Που έδωσε ευκαιρίες στη χώρα, ασχέτως αν αυτές τελικά δεν αξιοποιήθηκαν. Που δημιούργησε πλούτο και ευημερία, έστω με τρόπο στρεβλό. Στρεβλώσεις, πάντως, που φέρουν όλα τα ίχνη των προηγούμενων σκοτεινών περιόδων.
Κι αν για κάτι πρέπει να μεμφόμαστε τη μεταπολίτευση (όσο κι αν αυτό ακούγεται ούτως ή άλλως γελοίο, δεν φταίει η ιστορία για τα παθήματά μας, φταίει η αλληλεπίδραση των πόλων της εξουσίας με τα δικά μας πάθη και με τις δικές μας παραλείψεις), αν τέλος πάντων πρέπει να προσωποποιήσουμε τη μεταπολίτευση και να την ενοχοποιήσουμε για κάτι, είναι ότι δεν αποτίναξε (ότι δεν αποτινάξαμε, δηλαδή) σε ικανοποιητικό βαθμό την κληρονομιά, τα πάθη, τις ηγεσίες, τα ιδεολογήματα, τις ανεπάρκειες που μας κληροδότησαν οι εποχές που προηγήθηκαν. Τις εξαρτήσεις, τον ατομικισμό, τα ελλείμματα πολιτισμού και παιδείας, την αθλιότητα του πολιτικού συστήματος και των εγχώριων ελίτ. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, τις βαθιές ανεπάρκειες, τις ιδεοληψίες και τα κόμπλεξ του αντίπαλου δέους, δηλαδή της ελληνικής Αριστεράς. Αυτό που μας έλειψε ήταν περισσότερη μεταπολίτευση, περισσότερη δημοκρατία, πιο βαθιά τομή με το παρελθόν, μια πιο καταλυτική επανεκκίνηση.
Ναι, αλλά η κρίση; θα αναρωτηθεί κάποιος. Όλος αυτός ο κοινωνικός σεισμός που βιώνουμε δεν είναι επαρκής απόδειξη ότι η μεταπολίτευση ήταν μια χαμένη υπόθεση που μας οδήγησε κατευθείαν στον όλεθρο;
Παρότι το επιχείρημα μοιάζει καταλυτικό, τελικά δεν θα συμφωνήσω. Προφανώς η μεταπολίτευση δεν ευθύνεται για τη διεθνή οικονομική κρίση, ούτε για την παγκοσμιοποίηση, ούτε για την ετεροβαρή αρχιτεκτονική του ευρώ. Αλλά και όσον αφορά τις ενδογενείς παθογένειες που συνέβαλαν στην ένταση της κρίσης, αποτελούν δομικά και διαχρονικά στοιχεία του ελληνικού κράτους, δεν κυοφορήθηκαν το ’74. Άλλωστε, η παραφιλολογία περί «του τέλους της μεταπολίτευσης» είχε ξεκινήσει πολύ πριν από το 2010.
Οι μόνοι εντέλει που έχουν λόγους να ρίχνουν το ανάθεμα στη μεταπολίτευση είναι οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής και κάτι τύπου σαν τον Καρατζαφέρη, τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Κρανιδιώτη. Οι νοσταλγοί της χούντας, τα κατάλοιπα του ταγματασφαλιστισμού και του μαυραγοριτισμού. Όλοι οι άλλοι δεν δικαιώνονται όταν την ενοχοποιούν, και όταν το επιχειρούν βρίσκονται σε κατάσταση πλάνης – εκτός αν ιδιοτελείς σκοπιμότητες τους ωθούν συνειδητά στη λαθροχειρία.
Ο… τερματισμός του κύκλου
Το άλλο θέμα με τη μεταπολίτευση είναι η συζήτηση περί του αν έκλεισε ο κύκλος της ή όχι. Έχουν χτιστεί καριέρες πάνω σ’ αυτό το ιδεολόγημα. Προσωπικά δεν έχω ιδέα αν έκλεισε ή δεν έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης και αν έχουμε περάσει σε άλλη ιστορική φάση. Ομολογώ ότι είχα κι εγώ μια θεωρία, όπως όλοι, εκεί γύρω στο ’14 είχα ψηθεί ότι με την επικείμενη ανάδειξη της Αριστεράς στην κυβέρνηση θα ήταν το ορόσημο που θα έκλεινε συμβολικά τον κύκλο της μεταπολίτευσης και θα μας οδηγούσε σε νέο ιστορικό κύκλο.
Όχι απαραιτήτως σε έναν κύκλο «ενάρετο», αλλά εν πάση περιπτώσει σε μια ιστορική φάση κατά την οποία θα επανεξετάζονταν εξαρχής βασικές έννοιες όπως η φύση του κράτους, οι σχέσεις του με τα επιχειρηματικά λόμπι, η ανάπτυξη, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, η δημόσια παιδεία και η δημόσια υγεία, το κοινωνικό κράτος εν γένει, η εξωτερική πολιτική, το πολιτικό παιχνίδι, η φύση της δημοκρατίας τελικά. Ότι θα διαταράσσονταν οι ισορροπίες ανάμεσα στους πόλους εξουσίας, ότι θα έμπαιναν επί τάπητος ουσιαστικά θέματα της δημόσιας ζωής όπως η διαφάνεια, το χτύπημα των πελατειακών σχέσεων, ο ρόλος της αστυνομίας. Κι ακόμα, βαθύτερα ζητήματα όπως τα παραγωγικά και τα καταναλωτικά πρότυπα, η αειφορία, η δημόσια αισθητική, οι σχέσεις των γενεών, μια νέα ισορροπία μεταξύ ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, προς όφελος και των δύο.
Αλλά είχα πέσει βέβαια έξω, οι αυταπάτες ήταν αυταπάτες. Όχι με την έννοια ότι υπήρχε ένα τετελεσμένο σχέδιο προδοσίας -δεν πιστεύω σ’ αυτά- αλλά με την έννοια ότι οι δομές εξουσίας και εξάρτησης ήταν πολύ ισχυρές και είχαν τον τρόπο τους και τους συσχετισμούς να αναπαράγονται και να παραμένουν αλώβητες, παρά τον πρόσκαιρο κλυδωνισμό.
Οπότε κάνω μερικά βήματα πίσω και το ξανασκέφτομαι, και λέω ότι αν πρέπει οπωσδήποτε να θέσουμε κάπου αυτό το ορόσημο πρέπει να γυρίσουμε εκεί στο 2009-2010, όταν εκδηλώθηκε ανοιχτά η δημοσιονομική κρίση. Με βάση την ιδέα ότι πέρασε η εποχή μιας κάποιας «ανεμελιάς», επίπλαστης έστω, και ο καπιταλισμός έδειξε τα δόντια του αποδομώντας παράλληλα όλο το γνωστό έως τότε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, σαρώνοντας δικαιώματα και διαμορφωμένους τρόπους ζωής και θέτοντας ολόκληρη την κοινωνία ενώπιον μιας κατάστασης όπου όλα πρέπει να ξαναδιεκδικηθούν από το μηδέν.
Αλλά να που έπεσα κι εγώ στην παγίδα. Όχι ότι δεν έχουν σημασία αυτές οι αναλύσεις, αλλά μπορεί να λειτουργούν και αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τις επείγουσες προτεραιότητες. Και η επείγουσα προτεραιότητα, είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν είναι παρά αυτή που προείπα: ότι όλα πρέπει ν’ αρχίσουμε να τα διεκδικούμε πάλι από το μηδέν, κι ότι δεν έχουμε αρχίσει ακόμα να το κάνουμε, κολλημένοι σε υπολείμματα αυταπατών από την προηγούμενη φάση ή σε παλιά διλήμματα, ένα εκ των οποίων είναι, ως φαίνεται, το πότε ακριβώς πρέπει να τοποθετηθεί ληξιαρχικά το τέλος της μεταπολίτευσης.
Και δυο τελευταίες παρατηρήσεις:
Η πτώση της χούντας συνετελέσθη την 23η και όχι την 24η Ιουλίου του 1974. Απλώς οι κυβερνήσεις Καραμανλή και οι επίγονοί τους επιχείρησαν με πατερναλιστικό τρόπο –και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν- να ορίσουν ως ημέρα της πτώσης της δικτατορίας όχι την 23η Ιουλίου του 1974, αλλά την 24η, ημέρα που η εξοχότητά του προσγειώθηκε στο Ελληνικό ως σωτήρας. Λεπτομέρεια, θα πει κανείς, αλλά είναι ένας καλός τρόπος να αντιληφθούμε τη διαφορά μεταξύ των ιστορικών γεγονότων και του τρόπου με τον οποίο αυτά καταγράφονται ή πλαστογραφούνται.
Έψαξα να βρω πώς μεταφράζεται η λέξη μεταπολίτευση στα αγγλικά. Ο όρος «political change over» δεν φαίνεται αρκετά περιεκτικός για να εκφράσει πλήρως την έννοια όπως έχει καθιερωθεί στα μέρη μας. Μοιάζει να μην υπάρχει ακριβής μετάφραση, σαν να πρόκειται για ελληνική πατέντα – ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό…
Τα επτά μεγάλα ψέματα για την επταετή Χούντα
Χούντα – Φωτό Αρχείου
Χούντα – Φωτό Αρχείου ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ
facebookSharetwittertwitter
“Ναι, αλλά δεν κλέψανε. Ναι, αλλά έφτιαξε δρόμους. Ναι, αλλά ήταν πατριώτες”: Το News 24/7 απαντά με στοιχεία στα ψέματα που επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο οι αμετανόητοι νοσταλγοί της μαύρης επταετίας
Βίκυ Σαμαρά
21 Απριλίου 2018 08:46
Για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας η 21η Απριλίου είναι η επέτειος μίας από τις πιο μαύρες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Οι αμετανόητοι νοσταλγοί της χουντικής επταετίας όμως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα βρίσκουν την ευκαιρία να επαναλάβουν μία ύπουλη προπαγάνδα με σκοπό τη λήθη και την παραχάραξη της ιστορίας, μέσω του “ναι μεν, αλλά”.
Αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο γιατί μία δικτατορία είναι απεχθές πράγμα, οι μύθοι που κάποιοι προσπαθούν με επιμέλεια να χτίσουν και τα ψέματα που επαναλαμβάνουν με τη γκεμπελική προσδοκία “πες, πες, κάτι θα μείνει”, δε βλάπτει να θυμόμαστε τα στοιχεία που καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς των νοσταλγών της Χούντας.
Ψέμα πρώτο: “Ναι, αλλά δεν κλέψανε”
Ουδέν αναληθέστερον τούτου.
Και από που να ξεκινήσει κανείς. Από το περιβόητο “Τάμα του Έθνους”; Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ο επικεφαλής της Χούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε να υλοποιήσει ένα σχέδιο των μελών της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης (που είχε πραγματοποιηθεί στο Άργος το 1829) για ανέγερση ναού του Σωτήρος. Οι δικτάτορες εξήγγειλαν ότι θα κτίσουν στα Τουρκοβούνια ένα μεγαλοπρεπή ναό, που θα γινόταν “το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον βυζαντινό Λυκαβηττό”.
Ο ναός δεν κτίστηκε ποτέ, αλλά συνέβη ένα θαύμα: Γέμισαν οι τσέπες των χουντικών!
Άρχισαν να μαζεύουν χρήματα από εισφορές κρατικών φορέων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, από τον κρατικό προϋπολογισμό και με δάνεια. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 453,3 εκατομμύρια δραχμές. Στην ανώτατη επιτροπή για το “τάμα του Έθνους” πρόεδρος ήταν ο Παπαδόπουλος και μέλη Παττακός, Μακαρέζος και ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Επτά χρόνια το μεγαλόπνοο έργο έμενε στη θεωρία και ο κόσμος παρά τη φίμωση των ΜΜΕ βοούσε για το μεγάλο φαγοπότι. Τελικά λόγω των ενδοχουντικών συγκρούσεων, στις αρχές του 1974 έγινε απολογισμός (διότι ο Ιωαννίδης προφανώς και γνώριζε πολύ καλά τα πεπραγμένα του Παπαδόπουλου και όχι βέβαια επειδή εκείνος ήταν άμεμπτος). Στο ειδικό Ταμείο είχαν μείνει μόνο 47,3 εκατομμύρια δραχμές: 406 εκατομμύρια είχαν κάνει φτερά. Φυσικά κανείς δεν τιμωρήθηκε.
Τι να πρωτοθυμηθεί αλήθεια κανείς; Το περίφημο σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου;
Ο στρατιωτικός Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας αρμόδιος για θέματα εμπορίου το 1972- 1973. Το 1975 καταδικάστηκε για εισαγωγή ακατάλληλων για την υγεία κρεάτων από την Αργεντινή, σε συνεργασία με μεγαλέμπορους της Ροδεσίας. Μάλιστα ο Παττακός είχε εκδώσει διαταγή απαγόρευσης διάθεσης ντόπιου κρέατος για να απορροφηθούν τα εισαγόμενα του Μπαλόπουλου, τα οποία είχαν αρχίσει να σαπίζουν και να βρωμάνε. Στο σκάνδαλο εμπλεκόταν και ο αδελφός του Γεωργίου Παπαδόπουλου, Χαράλαμπος. Μάλιστα ο Μπαλόπουλος ήταν τόσο διαβόητος που είχε μείνει ο όρος “μπαλόσημο” για τις μίζες που εισέπραττε. Έγινε δε σύνθημα στα γήπεδα: Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε στο παιχνίδι, η κερκίδα δεν τον φώναζε “παλτό” όπως σήμερα, αλλά “βόδι Αργεντινής” ή “κρέας του Μπαλόπουλου”.
Είχαν βέβαια ξεκινήσει το φαγοπότι με το καλημέρα.
Μία από τις πρώτες αποφάσεις της Χούντας αφορούσε την αύξηση του μισθού του πρωθυπουργού από 23.600 σε 45.000 δραχμές και των υπουργών από 22.400 δραχμές σε 35.000 δραχμές. Θέσπισαν μάλιστα και “εκτός έδρας” της τάξως των 1.000 και 850 δραχμών αντιστοίχως και μετά άρχισαν τις περιοδείες…
Δε τους έφτανε όμως αυτό, ήθελαν και τσάμπα σπίτια. Το 1970 θεσμοθετήθηκε η παροχή κατοικίας για αξιωματικούς που είχαν διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στο πραξικόπημα.
Διήγαγαν φυσικά βίο σκανδαλωδώς πολυτελή. Τα έλεγαν οι ίδιες οι γυναίκες τους. Είναι χαρακτηριστικές οι διηγήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη και της Δέσποινας Παπαδοπούλου για ντόλτσε βίτα στο Παρίσι, τουαλέτες, “πεσκέσια” από όσους ήθελαν μέσω των γυναικών τους να κολακέψουν τους δικτάτορες, φρέσκα ψάρια, χαβιάρι και καβούρια να καταφθάνουν ως δώρα στο σπίτι.
Ψέμα δεύτερο: “Ναι, αλλά η οικονομία πήγαινε καλά”
Η Χούντα προσπάθησε να κρατήσει χαμηλά τον εξωτερικό δανεισμό, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να υπερτετραπλασιαστεί ο εσωτερικός δανεισμός με την έκδοση ομολόγων και με δημιουργική δημοσιονομική λογιστική.
Οι εργοληπτικές εταιρείες, που αναλάμβαναν κρατικά έργα (και στις οποίες φρόντιζε πάντα να “τρουπώσει” ο γαμπρός του Παττακού) έπαιρναν δάνεια από τράπεζες του εξωτερικού με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου. Έτσι ο δανεισμός άλλαζε χαρακτήρα και το χρέος χαρακτηριζόταν εσωτερικό. Παρέμενε όμως βαρύς πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων.
Λαδάς και Ρουφογάλης μοίραζαν θαλασσοδάνεια σε “ημέτερους” και επιβάρυναν τις κρατικές τράπεζες. Το περιοδικό “Ταχυδρόμος” είχε αποκαλύψει το 1974, στην αρχή της Μεταπολίτευσης, έγγραφα του Ρουφογάλη, που ανέφεραν χαριστικά και επισφαλή δάνεια: Στα χορηγηθέντα καταγραφόταν ποσό μεγαλύτερο του 1,5 δισεκατομμυρίου δραχμών και στα υπό έγκριση ποσό μεγαλύτερου του 1,6 δισεκατομμυρίου δραχμών.
Σε κάθε περίπτωση το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε επι Χούντας. Από 37,8 δισεκατομμύρια δραχμές το 1967 έφτασε τα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973. Το εμπορικό έλλειμμα πενταπλασιάστηκε. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν κατά 25%. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών οκταπλασιάστηκε.
Όσο για την υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας αυτή “επετεύχθη” χάρη στο γεγονός ότι μετανάστευσαν500.000 Έλληνες: Όταν φεύγουν οι άνεργοι από τη χώρα προφανώς και υπάρχουν λιγότεροι άνεργοι…
Με δυο λόγια όπως είχε πει ο κάθε άλλο παρά κομμουνιστής Ξενοφών Ζολώτας “η οικονομική πολιτική της δικτατορίας ήταν πολιτική οικονομικής μεγεθύνσεως και όχι οικονομικής αναπτύξεως”. Και είδαμε ποιοι επωφελήθηκαν από την οικονομική μεγέθυνση.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών έβαλε τη χώρα στον
Η Χούντα των Συνταγματαρχών έβαλε τη χώρα στον «πάγο» ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ
Ψέμα τρίτο: “Επί Χούντας έφαγε ο κόσμος ψωμάκι”
Τη χουντική νύφη πλήρωναν βέβαια οι φορολογούμενοι πολίτες. Οι δικτάτορες μείωναν κατά τρόπο εξωφρενικό τους φόρους των επιχειρήσεων στην υγεία του φορολογούμενου κορόιδου: Το 1971 οι φοροπαλλαγές των 464 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ήταν τριπλάσιες από τους φόρους που είχαν καταβάλει! Κάποιοι έφαγαν όχι απλώς ψωμάκι, αλλά παντεσπάνι- πάντως δεν ήταν ο κοσμάκης που επωφελήθηκε από το επταετές φαγοπότι.
Τα νοικοκυριά σήκωναν το βάρος του 91% των φορολογικών εσόδων. Το55% των φορολογικών εσόδων του κράτους προερχόταν από έμμεσους φόρους, που πάντοτε πλήττουν τους ασθενέστερους, και το 36% από την φορολόγηση των νοικοκυριών. Ντόπιοι και ξένοι μεγαλοκαρχαρίες όχι μόνο έμεναν ανέγγιχτοι, αλλά οι πραξικοπηματίες τους έκαναν όλα τα χατίρια, αφού άλλωστε μαζί λυμαίνονταν τη χώρα.
Επί Χούντας ο πληθωρισμός κάλπαζε. Ο δείκτης τιμών καταναλωτή αυξήθηκε 15,3% από το 1972 στο 1973 και κατά 37,8% την επόμενη χρονιά, και μάλιστα στα είδη πρώτης ανάγκης και την υγεία. Και αυτό ενώ τη δεκαετία του 1960 η Ελλάδα είχε το μικρότερο πληθωρισμό από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 4%. Το υποτιθέμενο “οικονομικό θαύμα της Χούντας” δεν ήταν παρά μία προπαγάνδα.
Ψέμα τέταρτο: “Ναι, αλλά έφτιαξαν δρόμους”
Και δρόμους να έφτιαχναν οι δικτάτορες, θα αναιρούσε αυτό τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις, την τρομοκρατία, τον γύψο στο λαιμό του ελληνικού λαού; Η απάντηση για όποιον θέλει να λέγεται όχι μόνο δημοκράτης, αλλά απλά άνθρωπος, είναι αυτονόητη. Για να δούμε όμως τι δρόμους έφτιαξαν και πως.
Όλα τα αυταρχικά καθεστώτα φροντίζουν να κάνουν και μερικά έργα, για να δείξουν ένα υποτιθέμενο κοινωνικό πρόσωπο και επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν τη στήριξη του λαού. Καμία φορά όμως οι δρόμοι δε φτιάχνονται καθόλου, αλλά κάποιοι πλουτίζουν ως εκ θαύματος- θα είχαν προσευχηθεί στον προαναφερόμενο ναό του Σωτήρος που δεν κατασκευάστηκε ποτέ φαίνεται…
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Εγνατίας, που φυσικά δεν κατασκευάστηκε επί Χουντας. Αυτό δεν εμπόδισε κάποιους να βγάλουν λεφτά όμως.
Ο Αμερικανός “ενδιάμεσος” Ρόμπερτ Μακντόναλντ πήρε αμέσως τη δουλειά χωρίς καμία μελέτη και μπορεί να μην έφτιαξε την Εγνατία, έφτιαξε όμως την τύχη του τσεπώνοντας 4,5 εκατομμύρια ως αμοιβή και περίπου 33 εκατομμύρια δραχμές σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έναντι των εξόδων του.
Συνήθως αυτό το ψέμα περί δρόμων, πάει πακέτο με το “χάρισαν τα χρέη στους αγρότες” και “αύξησαν τις κοινωνικές δαπάνες”.
Πράγματι η Δικατορία τον πρώτο χρόνο διέγραψε χρέη των αγροτών γιατί όπως είπαμε τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πάντα προβαίνουν σε κινήσεις με στόχο να αποκτήσουν το λαϊκό έρεισμα που δεν έχουν ή/και να περιορίσουν τις αντιδράσεις εναντίον τους. Κατάφεραν όμως πέραν όλων των άλλων να διαλύσουν και την αγροτική παραγωγή, να μειώσουν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα, με αποτέλεσμα οι αγρότες να μεταναστεύουν και έτσι η Ελλάδα να μειώσει τις εξαγωγές και να αυξήσει τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων.
Επίσης πράγματι τον πρώτο χρόνο η Χούντα αύξησε τις κοινωνικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ. Και μετά άρχισε να τις μειώνει χρόνο με το χρόνο, έτσι όταν κατάρρευσε αυτό το τραγικό ανέκδοτο το ποσοστό των κοινωνικών δαπανών επί του ΑΕΠ είχε πέσει στα επίπεδα του 1965.
Ψέμα πέμπτο: “Ναι, αλλά δεν έκαναν ρουσφέτια”
Συχνά οι ξεδιάντροποι υπερασπιστές της Χούντας, καταγγέλλουν την οικογενειοκρατία, που επί Δικτατορίας δεν υπήρχε, διότι μπορεί να ήταν λίγο φασίστες βρε αδερφέ, αλλά ήταν έντιμοι.
Ας δούμε πόσο έντιμοι ήταν και πόσο δεν βόλευαν τους δικούς τους.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος διόρισε τον έναν αδελφό του Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο στρατιωτικό ακόλουθο, γενικό γραμματέα του υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής αλλά και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, και τον άλλο αδελφό του Χαράλαμπο Παπαδόπουλο γενικό γραμματέα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Ο Παττακός ήταν πάλι καλός πεθερός, αφού φρόντισε να αναλάβει ο γαμπρός του Ανδρέας Μεϊντάσης τεχνικά έργα στο δήμο Αθηναίων (όπως το υπόγειο γκαράζ στην Κλαυθμώνος) και μελέτες αξιοποίησης δημοτικών ακινήτων λαμβάνοντας… “ευτελή” ποσά της τάξως του ενός εκατομμυρίου και εκατό χιλιάδων δραχμών!
Νικόλαος Μακαρέζος πάλι διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου υπουργό Γεωργίας και υπουργό Βορείου Ελλάδος. Ο Ιωάννης Λαδάς διόριζε συγγενείς του στην ΑΣΔΕΝ και το υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Ψέμα έκτο: “Ναι, αλλά ήταν πατριώτες”
Πως γίνεται την πατρίδα πάντα να την προδίδουν αυτοί που δηλώνουν με στόμφο τον υποτιθέμενο πατριωτισμό τους;
Προδοσία της πατρίδας είναι εξαρχής η κατάλυση της Δημοκρατίας, οι φυλακίσεις, εκτελέσεις και βασανισμοί Ελλήνων, η αφαίμαξη του δημόσιου ταμείου προς ίδιον όφελος. Αλλά οι πραξικοπηματίες δεν σταμάτησαν εκεί.
Παπαδόπουλος και Ιωαννίδης όχι μόνο διέλυσαν τον ελληνικό στρατό, αλλά -ως αποδεδειγμένα πράκτορες της CIA και πιόνια του Κίσινγκερ- πρόδωσαν την Κύπρο, δίνοντας με το ανόητο πραξικόπημα την αφορμή στην Τουρκία να εισβάλλει στο νησί.
Παρέδωσαν μια χώρα κυριολεκτικά στα συντρίμμια και θυσίασαν τις ζωές χιλιάδων Ελληνοκυπρίων στις προσταγές των ξένων, εξυπηρετώντας τη συνωμοσία κατά του Ελληνισμού. Πέτυχαν αυτό που έγκαιρα είχε προβλέψει, από το 1968, ο Ευάγγελος Αβέρωφ ότι δηλαδή, «δυστυχώς το καθεστώς των συνταγματαρχών θα καταρρεύσει επί των ερειπίων και του αίματος του Ελληνισμού!»
Οι συνταγματάρχες με «αριστοτεχνικό» τρόπο εκτέλεσαν το σχέδιο των Αμερικανών οι οποίοι ήδη από το 1964 μιλούσαν για διχοτόμηση της Κύπρου. Μαζί με τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β΄ (που χρηματοδοτούνταν από τη CIA) συνωμότησαν για την ανατροπή του Μακάριου με το επιχείρημα περί “κομμουνιστικού κινδύνου”. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κάνουν το χατίρι της CIA, που τόσο άλλωστε τους είχε στηρίξει. Μάλιστα η Χούντα φέρεται να ενημέρωσε απευθείας την Τουρκία πως «όσο είναι ο Γρίβας στο νησί δεν θα χυθεί τουρκικό αίμα». Κατά τον ανταποκριτή του BBC, Λέσλι Φίσερ ο Γρίβας ως αρχηγός της ΕΟΚΑ –Β είχε σταλεί με σκοπό τη δημιουργία ταραχών ώστε να επέμβουν οι συνταγματάρχες και να «αποκαταστήσουν την τάξη». Έτσι και έγινε. Μόνο που αυτό προκάλεσε την τραγωδία.
Πέντε ημέρες μετά το πραξικόπημα της Χούντας, στις 20 Ιουλίου 1974, οι Τούρκοι μπαίνουν στην Κύπρο, αποβιβάζοντας 30.000 στρατιώτες.
Κατά το δεύτερο Αττίλα και ενώ η Δικτατορία είχε καταρρεύσει υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαπίστωσε ότι οι πραξικοπηματίες είχαν αφήσει την Ελλάδα παντελώς γυμνή από στρατιωτικής απόψεως και ανέτοιμη για εμπλοκή με την Τουρκία.
Όπως του εξήγησαν οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ετοιμοκίνητο στην Κρήτη δεν ήταν παρά μόνο ένα σμήνος πολεμικών αεροσκαφών. Για να φτάσουν στην Κύπρο θα έπρεπε να φορτώνουν μόνο δύο αντί για τέσσερις βόμβες. Ακόμη και εάν δεν αναχαιτίζονταν και πετύχαιναν τους στόχους τους, δε θα μπορούσαν να επιστρέψουν στη βάση τους. Τα Φάντομ δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η εκπαίδευση του προσωπικού τους. Τα Μιράζ και τα Κορσέρ δεν είχαν ακόμη φτάσει. Το ΝΑΤΟ και η Μεγάλη Βρετανία ένιπταν τας χείρας τους. Οι πραξικοπηματίες είχαν παραδώσει την Κύπρο και την Ελλάδα χωρίς καμία σκέψη.
Ψέμα έβδομο: “Ναι, αλλά αν δεν μιλούσες, δε σε πείραζε κανείς, μόνο τους κομμουνιστές κυνηγούσαν”
Πόσο αναξιοπρεπής πρέπει να είναι κανείς για να μένει ευχαριστημένος που δεν τον πειράζει ένας δικτάτορας επειδή δεν τολμάει να διαφωνήσει; Πόσο απάνθρωπος μπορεί να είναι για να μην τον πειράζει να διώκονται και να δολοφονούνται άνθρωποι επειδή έχουν διαφορετική πολιτική ιδεολογία από εκείνον;
Πέρα από αυτά τα ερωτήματα με αυτονόητες ελπίζουμε απαντήσεις, η Χούντα δίωξε και βασάνισε απηνώς τους αριστερούς, αλλά όχι μόνο.
Τη νύχτα της 21ης Απριλίου μία από τις πρώτες κινήσεις των πραξικοπηματιών ήταν να συλλάβουν το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας, δεξιούς και κεντρώους. Και δε δίστασαν να συλλάβουν και να βασανίσουν δημοκράτες που κάθε άλλο παρά κομμουνιστές ήταν. Αντιστάθηκαν όμως στη Χούντα και το πλήρωσαν.
Ο Τάσος Μήνης είχε φέρει σε πολύ δυσκολη θέση τη Χουντα ως αξιωματικός και ήρωας του Ελ Αλαμέιν. Αυτό δε τον γλύτωσε φυσικά από τα βασανιστήρια. Αυτός ο πραγματικός πατριώτης δεν άνοιξε το στόμα του στη φυλακή, αλλά μιλήσε στη δίκη, καταπέλτης κατά των προδοτών της πατρίδας και της Δημοκρατίας:
“Ως αξιωματικός ορκίστηκα να τηρώ το Σύνταγμα. Και το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος λέει ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Θεώρησα σωστό να τηρήσω τον όρκο μου”.
Ο Σπύρος Μουστακλής είχε αγωνιστεί στην Εθνική Αντίσταση με την οργάνωση ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ του καθόλου κομμουνιστή Ναπολέοντα Ζέρβα, με την οποία και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες. Το 1948-49 ως αξιωματικός πεζικού συμμετείχε σε μάχες εμφυλιου πολέμου, ενώ το 1952-53 πολέμησε στην Κορέα. Παρασημοφορήθηκε πολλές φορές για τη δράση του. Συνελήφθη για τη συμμετοχή του στο Κίνημα του Ναυτικού, βασανίστηκε και έμεινε ανάπηρος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Αριστεροί και μη, όσοι αντιστάθηκαν στη Χούντα υπέστησαν φρικαλέα βασανιστήρια. Το News 24/7 δημοσίευσε πέρυσι ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο: Την καταγραφή των βασανιστηριών που υπέστη στο κολαστήριο της ΕΑΤ- ΕΣΑ ο παιδίατρος Στέφανος Παντελάκης.
“Ενώ με έβριζαν με τις χυδαιότερες εκφράσεις και με κορόιδευαν μου έβγαλαν το σακάκι, με ξάπλωσαν ανάσκελα στο μπάγκο, μου κατέβασαν παντελόνι και σώβρακο, με έδεσαν σφιχτά πόδια χέρια σώμα με ένα σφικτό σχοινί και μου έβαλαν μια πετσέτα στο στόμα για να μην βλέπω. Τώρα όλοι γελούσαν, έλεγαν πώς είμαι πούστης ξεφτιλισμένος και ξεκολιάρης. […] Μου είπανε ότι είχα άλλα 5 λεπτά για να μιλήσω πριν αρχίσει η περιποίηση. Και επειδή δεν μιλούσα άρχισα ξαφνικά να αισθάνομαι ένα αιχμηρό αντικείμενο να γδέρνει το κάτω μέρος της κοιλιάς. Και σε λίγο με ένα παράγγελμα που έδωσε κάποιος μπήκε το μηχάνημα μπρος και άρχισαν να αισθάνομαι κάτι τρομακτικούς πόνους. Νόμιζα ότι μου ξέσχισαν το κρέας, τιναζόμουν ολόκληρος. Αυτό όλο και γινόταν πιο δυνατό, το πήγαιναν σε όλο το υπογάστριο και τα γεννητικά όργανα. Ούρλιαζα από τους πόνους. Νόμιζα ότι μου έκοβαν τα γεννητικά μου όργανα”.
“Επειδή φώναζα μου δίνανε κτύπους στο κεφάλι και προσπαθούσαν να μου κρατήσουν το στόμα μου κλειστό εγώ όμως εσπαρταρούσα με τέτοια δύναμη που το αριστερό μου χέρι λύθηκε από το σχοινί και προσπαθούσα να αμυνθώ. Τότε το έπιασαν και με μοχλό την πλάτη του πάγκου το πίεζαν λυσσασμένοι, νόμιζα ότι θα το σπάσουν, παρ’ όλα αυτά το χειρότερο ήταν κάθε φορά που το αιχμηρό αντικείμενο περιφερόταν στην κοιλιά μου”.
Αυτή ήταν η Χούντα, που κάποιοι τολμούν να προσπαθούν να ξεπλύνουν.
https://www.news247.gr/politiki/ta-epta-megala-psemata-gia-tin-eptaeti-choynta.6604596.html
[…] 21η Απριλίου 1967: Η καταστροφική δικτατορία των συνταγματαρχών https://kars1918.wordpress.com/2015/04/21/21-4-1967/?fbclid=IwAR0mrWrJc-wYcvnr7FyEb7yohSWnGtKlhpLrWX… […]
“«Εξαπατηθήκαμε από έναν ασήμαντο Έλληνα αξιωματικό».
Πώς η CIA αιφνιδιάστηκε δύο φορές από τους συνταγματάρχες της Χούντας
«Η μόνη φορά που είδα τον Χελμς πραγματικά θυμωμένο ήταν όταν έγινε το πραξικόπημα των Ελλήνων συνταγματαρχών το 1967». Ο αμερικανός επικεφαλής της CIA δεν ήταν ενήμερος για τις ενέργειες των συνταγματαρχών συνεργατών του στην Ελλάδα. Με παρόμοιο τρόπο αιφνιδιάστηκε η υπηρεσία και το 1974, όταν ο Ιωαννίδης αποφάσισε να ανατρέψει τον Μακάριο. Ήδη πριν από το 1967, οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ της CIA και των πρακτόρων τους στην Ελλάδα ήταν πολλοί και ισχυροί. Ανάμεσα στα σημαντικότερα πρόσωπα που συνεργάζονταν συστηματικά με την αμερικανική μυστική υπηρεσία ήταν ο ελληνοαμερικανός μεγαλοεπιχειρηματίας Τομ Πάπας, ο Τομ Καραμεσίνης και μία ομάδα συνταγματαρχών του Ελληνικού στρατού υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
Η CIA ήταν από καιρό ενήμερη για τα σχέδια των τελευταίων να ανατρέψουν τη δημοκρατική κυβέρνηση και να κυβερνήσουν οι ίδιοι. Ωστόσο, οι συζητήσεις που είχαν γίνει μεταξύ Αμερικανών και Ελλήνων είχαν μείνει σε πολύ πρώιμο στάδιο. Έτσι, όταν τον Απρίλιο του 1967 έφτασαν στην Ουάσιγκτον τα νέα για τη χούντα στην Ελλάδα, ο επικεφαλής της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, εξοργίστηκε, όπως περιγράφει ο Ντικ Λίμαν, βετεράνος αναλυτής και επικεφαλής του OCI (Office of Current Intelligence)….
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/pos-i-cia-aifnidiastike-dyo-fores-apo-toys-syntagmatarches-tis-choyntas/”
Η Χούντα
i) Ηταν η ΠΡΏΤΗ «κυβέρνηση» που εφερε Μετανάστες στην Ελλάδα και τους έδωσε και υπηκοοτητα!
Το 1970 έδειχνε το ημερολόγιο οταν ο Μακαρέζος υπέγραφε με την αντίστοιχη Δικτατορική «κυβερνηση» του Πακιστάν για αποστολή 10.000 Πακιστανών εργατών για τα Ναυπηγεία των εφοπλιστών, ωστε να ρίξουν τα εγχώρια μεροκάματα. Τον ίδιο χρόνο υπεγράφη συμφωνία και με την Αίγυπτο. Η συμφωνία ισχύει ακόμη και αφορά την απασχόληση στην Ελλάδα ναυτικών στον αλιευτικό στόλο της χώρας.
ΧΙΛΙΑΔΕΣ Αιγύπτιοι έχουν απασχοληθεί στα 40 χρόνια της συμφωνίας, και πολλοί από αυτούς έμειναν εδώ και έκαναν οικογένειες.
ii) Μίλησαν πρωτοι για ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΈΝΩΣΗ!
«Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί σε μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. […] Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου… Πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου […] Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας… Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση». (Από την συνέντευξη του Γ. Παπαδόπουλου στην τουρκική ημερήσια εφημερίδα «Milliyet», που δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου 1971)
iii) Η Χούντα ειχε υπογράψει με τους Τούρκους συνεκμετάλλευση απο το 1973!
Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της χούντας του Ιωαννίδη, Σπυρίδων Τετενές είχε προτείνει την ιδέα συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων του Αιγαίου με την Τουρκία πέραν των 12 ν.μ.
Μαλιστα ο Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών την ΧΟΥΝΤΑΣ Γεώργιος Ζωτιάδης τον Απρίλιο του 1973, ήταν της γνώμης ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να υποστηρίξει την δημιουργία ενός συστήματος, στο οποίο τα χωρικά ύδατα θα είχαν το ίδιο μήκος σε όλη την έκταση των ακτών και ιδιαίτερα των ακτών των νήσων!