Μουσταφά Κεμάλ: Οδηγώντας τον Αδόλφο Χίτλερ

Η πρωτοναζιστική φυσιογνωμία των νεότουρκων και του Κεμαλισμού είναι γνωστή στον οποιονδήποτε αντικειμενικό ερευνητή μελετά τις ιδεολογικές βάσεις αυτών των εκφράσεων της τουρκικής ακροδεξιάς. Βέβαια, αυτό δεν είναι κοινός τόπος της νεοελληνικής μας ιδεολογικής και ερμηνευτικής παράδοσης, είτε της Δεξιάς, είτε της Αριστεράς….

Στο κείμενό μου με τίτλο  Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22″ μπορείτε να βρείτε την τεκμηρίωση της διαπίστωσης ότι η τάση εκείνη του νεοτουρκικού κινήματος (Τζεμάλ, Εμβέρ, Ταλαάτ) που κατέλαβε την εξουσία το 1908 αποτελεί μια πρωτοναζιστική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μορφή. Συνέχεια και ολοκλήρωση του κινήματος εκείνου υπήρξε το κεμαλικό κίνημα, του οποίου ο ηγέτης αναγνωρίζεται ως διδάσκαλος του Αδόλφου Χίτλερ και του Μουσολίνι.    

Το βιβλίο του Stefan Ihring

Τελευταία με το φαινόμενο αυτό -που παλαιότερα είχε επισημανθεί μέσα από αναφορές του Νίκου Ψυρρούκη, του Άγι Στίνα κ.ά.-  ασχολούνται αρκετοί αξιόλογοι ερευνητές από την Εσπερία:

«…To say that the roots of the Third Reich’s rise have been thoroughly examined would be an understatement. Yet one element of Hitler’s power grab has largely been neglected—the importance of Turkey and Mustafa Kemal Atatürk (or as Hitler called him, his “shining star”) on the Führer’s thinking….»

.

The 20th-Century Dictator Most Idolized by Hitler

 .

Πρόκειται για τον  Stefan Ihring ο οποίος μόλις εξέδωσε το βιβλίο του με τίτλο «Atatürk in the Nazi Imagination»

 .

Στην παρουσίαση του βιβλίου αναφέρονται τα εξής:

 .

Early in his career, Adolf Hitler took inspiration from Benito Mussolini, his senior colleague in fascism—this fact is widely known. But an equally important role model for Hitler and the Nazis has been almost entirely neglected: Mustafa Kemal Atatürk, the founder of modern Turkey. Stefan Ihrig’s compelling presentation of this untold story promises to rewrite our understanding of the roots of Nazi ideology and strategy.

.

Hitler was deeply interested in Turkish affairs after 1919. He not only admired but also sought to imitate Atatürk’s radical construction of a new nation from the ashes of defeat in World War I. Hitler and the Nazis watched closely as Atatürk defied the Western powers to seize government, and they modeled the Munich Putsch to a large degree on Atatürk’s rebellion in Ankara. Hitler later remarked that in the political aftermath of the Great War, Atatürk was his master, he and Mussolini his students.

This was no fading fascination. As the Nazis struggled through the 1920s, Atatürk remained Hitler’s “star in the darkness,” his inspiration for remaking Germany along nationalist, secular, totalitarian, and ethnicall

Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Αδόλφου

.

….και ο Λένιν!!!

Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν είχε την ίδια άποψη για τον Μουσταφά Κεμάλ. Σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου είχα επισημάνει: «Ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν γράφει: “Η λεηλασία, στην οποία οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις καταδίκασαν την Τουρκία, προκάλεσε μια τέτοια αντίδραση που ανάγκασε τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη να μαζέψουν τα χέρια τους”. Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες που δίνει ο Λένιν στον πρώτο σοβιετικό πρέσβη που αποστέλεται στη Άγκυρα: “Ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά δεν είναι σοσιαλιστής. Πάντως φαίνεται ότι είναι υπέροχος οργανωτής, έξυπνος, ηγήθηκε της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και τα έβαλε με τους ιμπεριαλιστές επιδρομείς… Είναι ανάγκη να βοηθηθεί. Και αυτό είναι σημαντική δουλειά προς τους Τούρκους εργάτες και αγρότες. Να ποιο είναι το νόημα της δουλειάς σας: Να σέβεστε την τουρκική κυβέρνηση, τον τουρκικό λαό, να μην είστε υπεροπτικός και προπάντων να μην αναμειγνύεστε στις εσωτερικές υποθέσεις.”

Όμως λίγο αργότερα, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, αυτός ό “υπέροχος οργανωτής” σύμφωνα με τον Λένιν, ήταν τόσο “έξυπνος” ώστε να επιχειρήσει να προσεγγίσει τους Δυτικούς και να εκφράσει τα συμφέροντά τους στον χώρο της Εγγύς Ανατολής, κάτι που απέτυχε να το κάνει η Ελλάδα λόγω των εσωτερικών της αντιδικιών. Έτσι, ένα χρόνο περίπου μετά από την υπογραφή της σοβιετοτουρκικής συνθήκης φιλίας, στη 18η συνεδρίαση του 4ου Συνεδρίου της, η Κομμουνιστική Διεθνής θα καταγγείλει την κεμαλική κυβέρνηση: “Μετά τις συνθήκες του Λονδίνου, η κυβέρνηση της Άγκυρας είναι κυβέρνηση προδοτική”.

Ήταν όμως πολύ αργά για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και για τους άλλους λαούς. Η κεμαλική κυβέρνηση, που είχε ισχυροποιηθεί με τα σοβιετικά μέσα, ακολούθησε το δικό της δρόμο. Η πολιτική αδυναμία της Ελλάδας, που προκλήθηκε από τον Διχασμό, επέτρεψε στον κεμαλικό στρατό να νικήσει τον πολυαριθμότερο και καλύτερα εξοπλισμένο ελληνικό και να επιβάλει τη σιωπή του τάφου σε όλη τη μικρασιατική χερσόνησο....»   

(Το πλαϊνό δημοσίευμα προέρχεται από την περίοδο γύρω στο ’56,
όταν η Κίνα διαφοροποιήθηκε από την ΕΣΣΔ και την κατηγόρησε ότι ξεπουλάει τα
εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα για «να εξυπηρετήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό») 

[Διαβάστε για τη στάση του Λένιν προς το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα, το οποίο εγκατέλειψε υπογράφοντας τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ: https://kars1918.wordpress.com/2014/01/21/freiheit-ist-immer-die-freiheit-der-anders-denkenden/]

MIA ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΟΜΙΚ
όμιλος μελέτης ιστορίας και κοινωνίας
(συζητώντας με μια κυρία)

.

…………………………..
…………………………..

Το βιβλίο του  Stefan Ihring πρέπει να διαβαστεί

Έτσι, σιγά σιγά αποκαλύπτεται αυτό που ήταν γνωστό από δεκαετίες.

Ο πρώτος που περιέγραψε το φαινόμενο του κεμαλισμού και το κατέταξε στα ολοκληρωτικά φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου ήταν ο Νίκος Ψυρρούκης, ο οποίος έγραψε: «Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω. Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών.” (Ν.Ψ. Μικρασιατική Καταστροφή…, σ. 224

.

 Ενώ και ο Άγις Στίνας -που προερχόταν από τον κύκλο του έμπρακτου υποστηρικτή του κεμαλικού στρατού Π. Πουλιόπουλου-  είχε περιγράψει τον περίεργο» χαρακτήρα του με τον εξής τρόπο: “Το κίνημα του Κεμάλ είχε δημιουργήσει πολύ ενοχλητικούς πονοκεφάλους στους θεωρητικούς της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, καλούπια των ιστορικών κινημάτων. Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μόνο του δε λέει τίποτα. Δεν είναι αυτός ταξικός ορισμός… Πρόκειται στο βάθος για αστικοδημοκρατική επανάσταση; Αλλά όλες τις επιχειρήσεις στην Τουρκία τότε τις είχαν Έλληνες, Αρμένηδες και Εβραίοι. Αυτοί ήταν η αστική τάξη. Αλλά αυτή την αστική τάξη ο Κεμάλ την περνούσε δια πυρός και σιδήρου. Με το νικηφόρο τέρμα του κινήματός του ούτε ίχνος από αυτούς δεν θα έμενε στο έδαφος της Τουρκίας… Δηλαδή δεν υπήρχε Τούρκικη αστική τάξη. Τότε τι είναι αυτό το κίνημα; ‘Ιδιοτροπία της ιστορίας; Κακό παιχνίδι της διαλεκτικής;’ Στο τέλος, αφού το κίνημα δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά καλούπια, ο φάκελος ‘Κεμαλικό Κίνημα’ μπήκε στο αρχείο”.

 .

Αλλά παρόλες τις επισημάνσεις αυτές, η ελληνική Αριστερά μαζί με την ελληνική Δεξιά θεώρησαν ότι επρόκειτο για ένα προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κίνημα. Και βεβαίως, ενώ η αμνήμων Δεξιά έχει εγκαταλείψει την παραδοσιακή της θεώρηση, έχει απομείνει η έχουσα πλήρη συνέπεια (!!!) προς τον παρελθόν της Αριστερά, να συνεχίζει να έχει την ίδια θεώρηση.

 .

Ελπίζω το βιβλίο του Ihring να διαβαστεί από τους νοήμονες νεοέλληνες αριστερούς, δεξιούς και φιλελεύθερους, μήπως και αρχίσουν να διαφοροποιούνται και να αλλάζουν κάπως τα (εκτός πραγματικότητας και λογικής) κυρίαρχα στερεότυπα… Είναι γνωστό ότι η αποδοχή του Μουσταφά Κεμάλ ως θετικού προσώπου υπήρξε κοινή σε όλο το πολιτικό φάσμα από Δεξιά έως την Αριστερά. Στοιχεία αυτής της παράδοξης πραγματικότητας μπορείτε να διαβάσετε σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου που έχει τίτλο «O αντιπροσφυγικός αναθεωρητισμός σε μέρη τρία«

 .

Βέβαια, δεν είναι εύκολο να αλλάξουν οι κληρονομημένες ιδεοληψίες πάνω στο ζήτημα του Μουσταφά Κεμάλ ή του πραγματικού χαρακτήρα της μικρασιατικής σύγκρουσης. Για να δείτε το βάθος αυτών των στερεοτύπων και την αμηχανία που προκαλεί η «νέα» αυτή γνώση (που ευτυχώς έρχεται από τη Δύση και άρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αρνητικά στην «μικρά πλην έντιμο» ελλαδική επαρχία) παραθέτω ένα διάλογο που είχα με μια κυρία σ’ ένα φόρουμ ιστορικών, όταν τους ενημέρωσα για την έκδοση :

.

———————————————
…………………………. .
H κυρία γράφει

26 Νov.

………………………….-
Stefan Ihrig, the author who according to the Daily Beast «charts the outsized role that Atatürk and the New Turkey played in the minds of Germany’s Weimar-era far right —an influence that extended through the Nazi years»,
is one more who uses the perfect anti-marxist approach by exaggerating the role of persons, ignoring political, economic, social and diplomatic activities.

————————————————————-

.

Agtzidis Vlassis 
26 Νοε

.

Η εικόνα που είχε ο Χίτλερ για τον Μουσταφά Κεμάλ είναι γνωστή από παλιά και κυρίως μέσα από το έργο του κεμαλικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Falih Rıfkı Atay όπου στο βιβλίο του «Cankaya» γράφε ότι με τουρκική αντιπροσωπεία επισκέφτηκαν τον Χίτλερ για το 50κοστά του γενέθλια. Ο Χίτλερ απευθυνόμενος προς αυτούς ανάφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό τους : «…ο Mουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ (δηλ. ο Χίτλερ) είμαι ο δεύτερος μαθητής του».

Στο ίδιο βιβλίο (αλλά μόνο στην α’ έκδοση υπάρχει το απόσπασμα) ο Atay παραδέχεται ότι την Σμύρνη την έκαψαν συνειδητά οι νικητές ως μέσο και ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης:…..

Η λατρεία που έχουν οι ακροδεξιοί προς το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ, αποδεικνύεται σήμερα και από την ηρωοποίηση που του έχουν κάνει οι ακραίοι νεοναζί του ουγγρικού κόμματος Jobbik:
http://www.theoccidentalobserver.net/…/heroes_canakkale…

——————————————

……………..
H κυρία γράφει

26 Νov.

…………….

I couldn’t care less about the opinion of Hitler and of Hungarian Nazis on Atatürk.
What is important here is the approach of a history based strictly on a non-scientific view of the world.

Thanks for your answer.

——————————————
…………………………. .
…………………………….

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ» ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ 

«...To say that the roots of the Third Reich’s rise have been thoroughly examined would be an understatement. Yet one element of Hitler’s power grab has largely been neglected—the importance of Turkey and Mustafa Kemal Atatürk (or as Hitler called him, his “shining star”) on the Führer’s thinking....»

 

http://www.thedailybeast.com/articles/2014/11/24/the-20th-century-dictator-most-idolized-by-hitler.html

 

 

————————————————————-

 

From the abode of Islam to the Turkish vatan

 

William ARMSTRONG –

 

http://www.frontpagemag.com/2014/david-mikics/the-nazi-romance-with-islam-has-some-lessons-for-the-united-states/

 

 

……………….

Ihrig argues that the Turkish treatment of minorities, both under Atatürk and earlier, was the true precursor for Hitler’s murderous policy in the East. Those “bloodsuckers and parasites,” the Greeks and Armenians, had been “eradicated” by the Turks, Tröbst explained in Heimatland. “Gentle measures—that history has always shown—will not do in such cases.” The Turks had achieved “the purification of a nation of its foreign elements on a grand scale.” He added that “Almost all of those of foreign background in the area of combat had to die; their number is not put too low with 500,000.” Here was a chilling endorsement of genocide, and one that surely did not escape Hitler’s eye. Shortly after his articles appeared, Hitler invited Tröbst to give a speech on Turkey to the SA.

 

From 1923 on, Hitler consistently praised Atatürk in his own speeches as well. Berlin, like Istanbul, was cosmopolitan and decadent. Munich, site of Hitler’s beer-hall putsch, was the place for a German “Ankara government.” When Hitler seized power in 1933 his Völkischer Beobachter cited Atatürk’s victory as the “star in the darkness” that had shone for the beleaguered Nazis in 1923, after the putsch’s failure. Turkey was “proof of what a real man could do”—a man like Atatürk, or Hitler.

 

The Third Reich produced many idolizing biographies of Atatürk. Six years after the Turkish leader’s death, in late 1944, a delusional Hitler was still dreaming of a postwar alliance between Turkey and Germany. He never got his wish. During the war, Turkey, as a neutral power, kept its distance from the Nazis until it finally declared war against Germany in February 1945.

 

In Turkey, criticizing Atatürk can still get you three years in jail, though the country’s increasingly unhinged President Recep Tayyip Erdogan broke the law himself last year when he called Atatürk a drunkard. While Erdogan wants to reverse his predecessor’s program for secularizing Turkey, he appears to be imitating Atatürk’s extravagant cult of personality along with his habit of demonizing his enemies. But while Atatürk disdained Hitler’s anti-Semitism, Erdogan is obsessed with Jews. The 2014 Gaza operation, he has remarked , was worse than anything Hitler ever did, and the Israelis have been committing “systematic genocide every day” since 1948. Perhaps if Erdogan had been in power in the 1940s, the Nazis would have found the Muslim ally they so desperately sought.

………….

………….

 Η φωτογραφία παρακάτω προέρχεται από την πυρπολημένη Σμύρνη. Διαβάστε το :

Ατατούρκ: Ο τζιχαντιστής που κατέστρεψε τη Σμύρνη

« -Επανεκδόθηκε το κλασικό βιβλίο της Μάρτζορι Χαουζπιάν

Δύο καίριες επισημάνσεις από τον Σπύρο Ασδραχά »