«Ατατούρκ και Ναζί», ένα σημαντικό βιβλίο
Με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου
του Stefan Ihring
με τίτλο «Atatürk in the Nazi Imagination»
του Κώστα Μαρδά από το ΑΠΕ-ΜΠΕ
(Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων-Μακεδονικό Πρ. Ειδήσεων)
Ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο γεννήτορας της σύγχρονης Τουρκίας, ηγέτης ενός κινήματος που χαρακτηρίζεται από τους πολιτικούς αναλυτές Δεξιάς και Αριστεράς ως φιλελεύθερο, αντιιμπεριαλιστικό, μεταρρυθμιστικό, είχε έναν θαυμαστή που αιματοκύλησε τον κόσμο. Ποιον; Τον Αδόλφο Χίτλερ! Το υποστηρίζει ο Βρετανός ιστορικός Στέφαν ‘Αιριγκ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κουίν Μέρι του Λονδίνου, με διδακτορική διατριβή στο Κέιμπρτζ που έχει θέμα τις σχέσεις Ναζί- Κεμάλ.
Στο βιβλίο του «Ατατούρκ και Ναζί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, βασιζόμενος σε γερμανοβρετανικές πηγές που πιάνουν 100 σελίδες- ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο των 447 σελίδων – παραθέτει στοιχεία ότι ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος και ο Χίτλερ ο μαθητής! Μαθητής στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, στην αντιθρησκευτικότητα, στον ολοκληρωτισμό και πάνω απ΄όλα στη γενοκτονία παίρνοντας το κεμαλικό πρότυπο εξόντωσης Αρμενίων και Ελληνοποντίων.
«Η ψευδαίσθηση περί του αστού μεταρρυθμιστή Κεμάλ, που είτε καλλιεργήθηκε από άγνοια, είτε από επιστημονική ανεντιμότητα, είτε από πολιτικά συμφέροντα, διαμόρφωσε μια ψευδή συνείδηση» τονίζει στον πρόλογο ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης, καταλήγοντας: «Είναι τέτοιο το βάθος της φιλοκεμαλικής προκατάληψης , που μόνο ένα έργο συγκροτημένο, διαυγές, όπως αυτό που βασίζεται σε πηγές, μπορεί να την ανατρέψει».
Το βιβλίο υπογραμμίζει τα καίρια σημεία που αναφέρονται στην ιδεολογική σχέση Κεμάλ-Χίτλερ. Η καταγραφή ξεκινά με τα λόγια του ίδιου του Χίτλερ, ο οποίος απευθυνόμενος σε συγκέντρωση του Ναζιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη τον Δεκέμβριο του 1928- έξι χρόνια μετά τον Διωγμό των Ελλήνων από την Μικρά Ασία και το Πόντο- μιλώντας για την ήττα της Γερμανίας στο Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο την συνέκρινε με την Γερμανική κατάρρευση: «Πέντε χρόνια μετά, ήρθε η Συνθήκη της Λωζάννης, με αποτέλεσμα η Τουρκική Αυτοκρατορία να ιδρύεται ξανά και ο κόσμος να μιλά με τον μέγιστο σεβασμό για αυτό το κράτος. Η εσωτερική δύναμη κινητοποιήθηκε άμεσα μόλις εμφανίσθηκε στο λαό ο άνδρας που κατάφερε να υπενθυμίσει στο λαό του τη μεγάλη του παράδοση».
Η φιλοναζιστική εφημερίδα Kreuzzeitung έγραφε τον Νοέμβριο του 1933 ότι «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους». Ο κεμαλιστής δημοσιογράφος Φαλίχ Ριφκί Ατάι στο βιβλίο του Cankaya γράφει ότι ως μέλος τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ο οποίος απευθυνόμενος προς αυτόν του δήλωσε: «Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής και εγώ είμαι ο δεύτερος μαθητής του Κεμάλ».
Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 1933 προς τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Μιλιέτ, η οποία αναδημοσιεύθηκε στη γερμανική Volkischer Beobachter, o Χίτλερ υπογράμμισε πως «ο επιτυχημένος απελευθερωτικός αγώνας του Ατατούρκ, προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει τη σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου επιτυχημένο. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι΄αυτόν ένα φωτεινό άστρο». Κάθε φορά που τα μέσα ενημέρωσης του Γ΄ Ραϊχ αναφερόταν στην Τουρκία επαναλάμβαναν τη δήλωση του Χίτλερ «για το άστρο μέσα στο σκοτάδι». Μάλιστα, στη δεξίωση που παρέθετε στην Καγκελαρία ο Τούρκος πρεσβευτής βρισκόταν πάντα στην κορυφή του πρωτοκόλλου, ενώ στο ετήσιο δείπνο που παρέθετε το Γραφείο Εξωτερικής Πολιτικής καθόταν πάντα δίπλα στον επικεφαλής Ναζί.
Με την εγκύκλιο της 30 Απριλίου 1936 το Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος απεφάνθη ότι «οι Τούρκοι είναι οιωνεί Άριοι, όπως οι Ούγγροι και οι Φινλανδοί». Όταν πέθανε ο Ατατούρκ κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων που τελούσαν υπό την επιρροή των Ναζί και κατόπιν κεντρικής οδηγίας από του υπουργείο Προπαγάνδας του Γκέμπελς είχαν προβάλει τη φράση του Χίτλερ περί «φωτεινού άστρου». Προς τιμήν του νεκρού Κεμάλ οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες στην Καγκελαρία. Ο συγγραφέας δεν παραθέτει τοποθετήσεις του Κεμάλ υπέρ του Χίτλερ, αλλά επισημαίνει πως η συγγένεια των δύο καθεστώτων είχε βασισθεί σε στοιχεία ομοιότητας, δηλαδή στον μύθο του φωτισμένου ηγέτη – |”φύρερ”, στο αρχηγοκεντρικό κράτος, στην κρατική καθοδήγηση της οικονομίας και στην εθνική καθαρότητα.
Οι ομοιότητες του Χίτλερ με τον Κεμάλ και τον Ερντογάν: Πως οι ναζί μιμήθηκαν τον Ατατούρκ
Γράφει ο ΜΑΡΙΟΣ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ
Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2016 από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος (Αθήνα) και σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, η μοναδική στο είδος της μελέτη του Stephan Ihrig, “Ατατούρκ και Ναζί: Δάσκαλος και μαθητής στη εφαρμογή του ολοκληρωτισμού” (“Ataturk in the Nazi Imagination”). Η μελέτη του Ihrig πρωτοεκδόθηκε το 2014 από το Harvard University Press και βασίζεται στη διδακτορική του διατριβή η οποία εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με θέμα τις αντιλήψεις των Ναζί για τη Νέα Τουρκία (1919-1945).
Πέραν του άμεσου ενδιαφέροντος του θέματος, μου κίνησε εξαρχής την περιέργεια και το γεγονός πως το βιβλίο δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο αμέσως με την έκδοσή του με τη μορφή PDF και όπου μπορεί να εντοπιστεί από τον κάθε ενδιαφερόμενο. Κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται για ακαδημαϊκά έργα και από αναγνωρισμένους εκδοτικούς οίκους. Το προφανές συμπέρασμα ήταν πως είτε εκ μέρους του συγγραφέα, του εκδοτικού οίκου, ή και των δυο, υπήρχε σκοπιμότητα για εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση στη μελέτη σε παγκόσμιο επίπεδο από όσο το δυνατό περισσότερους αναγνώστες. Επί πλέον πρέπει να υπήρξε και κάποιος χορηγός που κάλυψε τα διαφυγόντα κέρδη.
Εκτός από τα κίνητρα συγγραφέα και εκδοτικού οίκου, η κύρια συμβολή του έργου είναι ότι ανατρέπει την κυρίαρχη αντίληψη πως εμπνευστής του Χίτλερ και του Ναζισμού υπήρξε ο Μουσολίνι της φασιστικής Ιταλίας. Δεν ήταν. Κατά παραδοχή του ίδιου του Χίτλερ, εμπνευστής και των δυο -Μουσολίνι και Χίτλερ- υπήρξε ο τούρκος ηγέτης Κεμάλ Μουσταφά! Ο θαυμασμός του Χίτλερ για την Τουρκία του Κεμάλ αλλά και των Γερμανών γενικότερα για τους Οθωμανούς και την Οθωμανική αυτοκρατορία – το Οσμανλικό Χαλιφάτο για να είμαστε ακριβείς- υπήρξε απαιριόριστη και η τεκμηρίωση του γεγονότος αυτού από γερμανικές, τουρκικές (ο Ihrig κατέχει και τις δυο γλώσσες) και άλλες πηγές από τον συγραφέα είναι εντυπωσιακή. Μια από αυτές που περιγράφεται, αφορά σε επίσκεψη τουρκικής αντιπροσωπείας για να συγχαρεί τον Ναζί δικτάτορα για τα 50στα του γενέθλια. Ιδού πως περιγράφει το σκηνικό της επίσκεψης ο συγγραφέας: “Παραδείγματος χάρη, το 1938, την ημέρα των γενεθλίων του, σε συνάντηση με αντιπροσωπεία Τούρκων πολιτικών και δημοσιογράφων επαναβεβαίωσε τον πρωταρχικό και ουσιώδη ρόλο που είχε παίξει ο Ατατούρκ για τον ίδιο, και με αυτό τον τρόπο επισήμανε ποια ήταν η ουσία των περισσότερων ακροδεξιών και ναζιστικών ερμηνειών του Ατατούρκ στη Γερμανία του Μεσοπολέμου: “Ο Ατατούρκ ήταν ο πρώτος που έδειξε ότι είναι δυνατή η κινητοποίηση και αναγέννηση των πόρων που μια χώρα έχει απολέσει. Από αυτή την άποψη ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής του και εγώ ο δεύτερος”, (σελ.189).
Ο Κεμάλ ως το “φωτεινό άστρο” του Χίτλερ.
Για τον Χίτλερ ο Κεμάλ και το κίνημά του ήταν “ένα φωτεινό άστρο” προς μίμηση για την αναγέννηση της Γερμανίας και την απελευθέρωσή της από τις δουλείες του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του έκαναν ευθεία αναφορά στην ανατροπή της Συνθήκης των Σερβών από τον Κεμάλ και των μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν, ως το “άστρο” που τους καθοδήγησε για την ανατροπή της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Είναι δε ιστορικά εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ο Χίτλερ και η συνομοταξία του μιλούσαν με θαυμασμό για τις γενοκτονικές πρακτικές των Οθωμανών/Τούρκων κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και την ανάγκη να τις μιμηθούν – να προσφύγουν στις “τουρκικές μέθοδους” ήταν μια κοινη τοποθέτηση- για να ξεφορτωθούν και οι Γερμανοί μια και καλά τα δικά τους μειονοτικά “παράσιτα/ζιζάνια”, αρχίζοντας από τους γερμανοεβραίους. Η δε λέξη “παράσιτα” για την περιγραφή των γερμανοεβραίων, πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για την περιγραφή των χριστιανών της Μικράς Ασίας. Εδώ το ιστορικά ενδιαφέρον για εμάς δεν είναι μόνο η κοινή ορολογία και γλώσσα που χρησιμοποιούν Γερμανοί και Τούρκοι για την ανάγκη των οργανωμένων σφαγών των μειονοτικών μέσα στις επικράτειές τους και την αμεσότατη σχέση ανάμεσα στις γενοκτονικές τους πολιτικές. Για τους δικούς μας θαυμαστές του Κεμαλισμού αλλά και ταυτόχρονα- τα δυο πάνε μαζί- αρνητές της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τόν Κεμάλ, τους Νεοτούρκους και τους Οθωμανούς, το έργο του Ihrig αποτελεί μια ακόμη επιστημονική απόδειξη του ανέφικτου των ισχυρισμών τους για την συγκεκριμένη εθνοκάθαρση που συντελέστηκε όχι μόνο κατά των αυτόχθονων Αρμενίων αλλά και κατά των αυτόχθονων Ελλήνων και των λοιπών μη ισλαμικών λαών της Μικράς Ασίας.
Για τους αναγνώστες, εδώ είναι χρήσιμη και αναφορά στον πρόλογο τη ελληνικής μετάφρασης του πονήματος του Ihrig που γίνεται από τον γνωστό ιστορικό Βλάση Αγτζίδη. Ο πρόλογος του έλληνα ιστορικού προσθέτει, για τον έλληνα αναγνώστη αλλά και για τον μελετητή, σημαντικές λεπτομέρειες ως προς την ιστορική διάσταση στην ιδεολογική σχέση ανάμεσα στον ναζισμό και τον κεμαλισμό, συμπληρώνοντας έτσι τη μελέτη του Ihrig.
Υπογραμμίζει δε ο Αγτζίδης πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η σχέση των δυο έχουν τη διάσταση δανείου και αντιδανείου. Αντιγράφουν μεν οι Ναζί τους Τούρκους αλλά και οι Τούρκοι τον εκφυλισμένο γερμανικό ρομαντισμό του 19ου αίωνα.
Σημειώνει ο Αγτζίδης: “Στην πραγματικότητα οι ακραίες απόψεις των Νεοτούρκων είχαν επηρεαστεί καθοριστικά από το πνεύμα του γερμανικού ρομαντισμού. Οπότε η επιρροή του Ατατούρκ επί του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού μπορεί να θεωρηθεί ως αντιδάνειο.” Και σε ένα άλλο σημείο του Προλόγου συνεχίζει: “Πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας υπήρξε η άποψη του Ziya Gokalp, ιδεολογικού πατέρα του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της ‘ψευδaiσθησης περι ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών’. Ο ίδιος περιέγραψε στο περιοδικό Yeni Hayat το 1911 τον νέο άνθρωπο της νεοτουρκικής Νέας Τάξης: ‘Οι Τούρκοι ήταν οι ’υπεράνθρωποι’ που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche… Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή…”.
Εδώ σημειώνω και εγώ πως ο γερμανικός και κεμαλικός ολοκληρωτισμός υιοθέτησαν την εκφυλισμένη ερμηνεία του κοινωνικού δαρβινισμού του ύστερου 19ου αιώνα που αποτέλεσε το βασικό δομικό υλικό και “θεμελείωσε” την επιστημονική, τάχατες, θεώρηση του ρατσισμού. Ο κοινωνικός δαρβινισμός κυριαρχήσε και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Στην Αμερική έκανε κυριολεκτικά άλματα “εκλογικεύοντας” την υπεροχή των λευκών έναντι των μαύρων. Στην περίπτωση των Κεμαλιστών ο κοινωνικός δαρβινισμός υιοθετήθηκε σε τέτοιο γελείο βαθμό ώστε με την καθοδήγηση του Κεμάλ είχαμε και τη περιβόητη “Θεωρία του Ήλιου”, (“Sun Theory of History”). Κατά τη Κεμαλική αυτή θεώρηση, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη γή ήταν… Τούρκος. Και η πρώτη ανθρώπινη κραυγή/λέξη που ακούστηκε ποτέ στον κόσμο ήταν ένα παρατεταμένο “Αααααααα…”. Ήταν η πρώτη κραυγή του πρώτου ανθρώπου- του Τούρκου- όταν με θαυμασμό πρωτοαντίκρυσε…τον Ήλιο!
Τι το κοινό έχουν οι ολοκληρωτικές και ρατσιστικές αντιλήψεις του Ερντογάν με το δίδυμο Χίτλερ-Κεμάλ; Σχεδόν τα πάντα. Καταρχάς να θυμίσω πως πρόσφατα ο Ερντογάν δήλωσε δημόσια πως έχει τον Χίτλερ και τη “διακυβέρνησή” του ως το “ιδεώδες” μοντέλο που επιδιώκει και για τη δική του “αναγεννημένη Νέα Τουρκία”. Και μπορεί φαινομενικά ο Ερντογάν να θεωρείται εχθρός του Κεμαλισμού, ως κοσμικού τάχατες μοντέλου διακυβέρνησης. Αλλά στην πράξη υιοθετεί όλες τις “μεθόδους” του κεμαλικού ολοκληρωτισμού επενδύοντας τις όμως με τόν μανδύα του ισλαμισμού.
Ας μη ξεχνάμε τις προαναφερθείσες απόψεις του Ziya Gokalp αλλά και την πιο πρόσφατη θεώρηση της χούντας του Εβρέν για μια “νέα” ιδεολογία, αυτή της “τουρκοισλαμικής σύνθεσης” ως συμπλήρωμα του κεμαλισμού. Και όχι τυχαία και μέχρι την κυριαρχία του Ερντογάν, η χούντα του Εβρέν κατασκεύασε περισσότερα τζαμιά στην Τουρκία, παρά όσο καινούργια χτίστηκαν από το 1923. Τέλος είχαμε πολύ πρόσφατα και την κυριολεκτικά ναζιστική συμπεριφορά του Εργτογάν με το εξάχρονο κοριτσάκι ντυμένο με στρατιωτική στολή που κάλεσε στη σκηνή και το εξεθίαζε να μαρτυρήσει “υπέρ πίστεως” για να τιμηθεί ως μάρτυρας. Σχεδόν αμέσως τα διεθνή ΜΜΕ εντόπισαν μια αντίστοιχη σκηνή με τον Χίτλερ να εκθειάζει ένα αγοράκι με ναζιστική στολή. Και στις δυο περίπτωσεις έχουμε την αδιαφορία του παλιού και του καινούργιου Φύρερ, στη ιερότητα της ζωής και της αθωότητας.
Για τον ισλαμοφασισμό το “ιερό και όσιο” παραμένει η θυσία υπέρ του ολοκληρωτισμού που στη περίπτωση του Ερντογάν είναι ένα κράμα ισλαμισμού και εθνοφασισμού. Υ.Γ. Στα ναζιστικά έντυπα ο Κεμάλ αναφέρεται συνεχώς ως “Γαζή” δηλαδή ως “πολεμιστής της πίστης”, ή αλλιώς ως ιεροπολεμιστής/τζιχαντιστής. Στο έργο του Bernard Lewis “Η Πολιτικη Γλώσσα του Ισλάμ” (Εκδόσεις Παπαζήση, 2011) διαβάζουμε πως μεταπολεμικά η χρήση του όρου έπεσε σε “ανενεργεία”. Αλλά αναβίωσε για πρώτη φορά με την τουρκική εισβολή (“ράζια”), στην Κύπρο το 1974 για να χαρακτηρίσει τους Τούρκους στρατιώτες. Το 1974, δηλαδή, είχαμε τζιχάντ στην Κύπρο όπως διαπιστώνεται και από τα επίσημα συνθήματα αλλά και κυρίως από τις σφαγές αμάχων, αιχμαλώτων και των σφετερισμό των περιουσιών τους ως λάφυρα ιερού πολέμου. Όσο πιο γρήγορα γίνει κατανοητό πως το 1974 είχαμε ιερό πόλεμο κατά των απίστων Ελλήνων, τόσο πιο καλά θα αντιληφθούμε τις επιδιώξεις του Ερντογάν και των ενεργούμενών του στην Κύπρο.
Πηγή: Οι ομοιότητες του Χίτλερ με τον Κεμάλ και τον Ερντογάν: Πως οι ναζί μιμήθηκαν τον Ατατούρκ http://hellasjournal.com/2018/03/i-omiotites-tou-chitler-me-ton-kemal-ke-ton-erntogan-pos-i-nazi-mimithikan-ton-atatourk/
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
http://www.pappaspost.com/nazis-turks-connected-in-their-respective-holocausts/
Nazis, Turks Connected in Their Respective Holocausts
The killings of millions of Greeks, Armenians and other Christians by the Ottoman Turks between 1910-1922 remains one of the bloodiest and most contentious events of the 20th century and has been called the first modern genocide.
wenty years later the genocide against Jews and other “undesirables” in Nazi-occupied Europe raged on and captured the world’s attention.
Few people know that there was a direct link to the two events, linking the murderous actions of the Ottoman Turks to those of the Nazis in World War II a few decades later.
Several junior German officers training Ottoman forces in Turkey in the early 1900s witnessed the death marches and other atrocities that were committed.
Some of these Germans later turned up as senior Wehrmacht officers in the Jewish killing fields throughout Nazi-occupied Europe.
Similarities between actions in Nazi Germany and Ottoman Turkey are striking, including facilities that were built, methods used to transport victims– even methods used to murder masses of people.
Professor Lou Ureneck, author of the recently-released HarperCollins book “The Great Fire,” confirmed that “Imperial Germany cultivated a close relationship with Ottoman Turkey because of Turkey’s mineral and oil wealth and because it would be strategically important in a war with Great Britain, which many came to see as a certainty. The Berlin-to-Baghdad rail project was one pre-WWI example of the relationship. So was Germany’s organization and training of the Ottoman army.”
In all, 25 concentration camps were set up in a systematic slaughter aimed at eradicating the Christian people— classed as “vermin” by the Turks.
The Ottoman Turks also created concentration camps and transported unsuspecting victims to “labor camps” that were nonexistent. Their motives instead were to transport them to the interior, where tens of thousands were starved or shot along the way.
genocide_train
Like the Nazis, they also used railway wagons to transport Christian men, women and children to their deaths, while in the northern Syrian desert the Ottomans engineered the first primitive gas chambers by driving thousands of victims into rock caves and asphyxiating them by lighting bonfires at the entrances.
As recently as 2007, new photographs have shed light on the Turkish-German connection at the time. They come from the archives of the German Deutsche Bank, which was working in the region financing a railway network when the killings began. Unearthed by award-winning war correspondent Robert Fisk, they were taken by employees of the bank to document the terror unfolding before them.
One photograph was apparently taken in the summer of 1915. Human skulls are scattered over the earth. They are all that remain of a handful of Christians slaughtered by the Ottoman Turks. Behind the skulls, posing for the camera, are three Turkish officers in tall, soft hats and a man, on the far right, who is dressed in Kurdish clothes. But the two other men are Germans, both dressed in the military flat caps, belts and tunics of the Kaiserreichsheer, the Imperial German Army. It is an atrocity snapshot – just like those pictures the Nazis took of their soldiers posing before Jewish Holocaust victims a quarter of a century later.
genocide-germans
They show young men, crammed into cattle trucks, waiting to travel to their deaths. The Turks crowded 90 starving and terrified Armenians, Greeks and other Christians into each wagon, the same number the Nazis averaged in their transports to the death camps of Eastern Europe during the Jewish Holocaust.
Young women were systematically raped according to Fisk, who conducted extensive research, while older women were beaten to death— they did not merit the expense of a bullet. Babies were left by the side of the road to die.
Often, attractive young Christian girls were sent to Turkish harems, where some lived in enforced prostitution until the mid-1920s.
Many other archive photographs testify to the sheer brutality suffered by the Christians in Turkey: children whose knee tendons were severed, a young woman who starved to death beside her two small children, and a Turkish official taunting starving Christian children with a loaf of bread.
train
So how exactly did the events of 1915-17 unfold? Just as Hitler wanted a Nazi-dominated world that would be Judenrein-– cleansed of its Jews– so in 1914 the Ottoman Empire wanted to construct a Muslim empire that would stretch from Istanbul to Manchuria. The Christians— millions of Greeks, Armenians and Assyrians— stood in their way.
The Deutsche Bank photos were taken by employees in 1915 and sent to their head office in Berlin as proof of their claims that the Turks were massacring their Christian population. They can be found in the Deutsche Bank Historical Institute – Oriental Section. The banking officials were appalled that the Ottoman Turks were using – in effect – German money to send Christians to their death by rail. The new transportation system was supposed to be used for military purposes, not for genocide.
German soldiers sent to Turkey to reorganize the Ottoman army also witnessed these atrocities. Armin Wegner, an especially courageous German second lieutenant in the retinue of Field Marshal von der Goltz, took a series of photographs of dead and dying Christian women and children. Other German officers regarded the genocide with more sinister interest. Some of these men, as Armenian scholar Vahakn Dadrian discovered, turn up 26 years later as more senior officers conducting the mass killing of Jews in German-occupied Russia.
This image was titled ‘Abandoned and murdered small children of the (Armenian) deportees’ by Armin Wegner and was taken in 1915-1916
This image was titled ‘Abandoned and murdered small children of the (Armenian) deportees’ by Armin Wegner and was taken in 1915-1916
Taner Akcam, a prominent – and extremely brave – Turkish scholar who has visited the Yerevan museum, has used original Ottoman Turkish documents to authenticate the act of genocide. Now under fierce attack for doing so from his own government, he discovered in Turkish archives that individual Turkish officers often wrote “doubles” of their mass death-sentence orders, telegrams sent at precisely the same time that asked their subordinates to ensure there was sufficient protection and food for the Christians during their “resettlement”.
This weirdly parallels the bureaucracy of Nazi Germany, where officials were dispatching hundreds of thousands of Jews to the gas chambers while assuring International Red Cross officials in Geneva that they were being well cared for and well fed.
“After WWI, Germany, a defeated nation, was entranced by the Nationalist movement. Mustapha Kemal (later Ataturk) was able to do what Germany had failed to do — and that was to reject the treaty terms laid down by the victorious Allies at Paris. German newspapers in 1920 were filled with news of Turkey. Among Kemal’s admirer’s was Hitler, who was especially interested in his strong-man leadership and ultimately Turkey’s ability to move it population toward pure Tukishness. It was the sort of social engineering that appealed to the ruler of Nazi Germany,” according to Prof. Ureneck, who conducted extensive research for his book.
Winston Churchill described the Turkish massacres as an “administrative holocaust” and noted: “This crime was planned and executed for political reasons. The opportunity presented itself for clearing Turkish soil of a Christian race.”
One authority on extermination who did recognize the genocide of Christians was Adolf Hitler. In a 1939 speech, in which he ordered the killing, “mercilessly and without compassion”, of Polish men, women and children, he concluded: “Who, after all, speaks today of the annihilation of the Armenians?”
http://www.hup.harvard.edu/catalog.php?isbn=9780674368378
http://www.thedailybeast.com/articles/2014/11/24/the-20th-century-dictator-most-idolized-by-hitler.html
http://www.wsj.com/articles/book-review-ataturk-in-the-nazi-imagination-by-stefan-ihrig-and-islam-and-nazi-germanys-war-by-david-motadel-1421441724
https://www.stormfront.org/forum/t164079/
http://armenianweekly.com/2015/10/30/hitler-ataturk/
http://www.kathimerini.gr/864766/article/proswpa/synentey3eis/stefan-ihrig-o-8aymasmos-ths-germanias-stis-taktikes-toy-kemal
Stefan Ihrig: O θαυμασμός της Γερμανίας στις τακτικές του Κεμάλ
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
Οσοι έχουν μελετήσει στοιχειωδώς τη Γερμανία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα έχουν παρατηρήσει τη στενή σχέση της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη μετέπειτα Νέα Τουρκία που ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Και όμως, μέχρι σήμερα ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί σε βάθος και με σύστημα με τη σχέση, τη συμμαχία αυτή, τις προεκτάσεις και τα παρεπόμενά της. Ο ιστορικός Stefan Ihrig πράττει ακριβώς αυτό, φέρνοντας στο φως πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τον ιδιαίτερο θαυμασμό των Γερμανών εθνικιστών και βέβαια των ναζί απέναντι στον ίδιο τον Κεμάλ, αλλά και στις γενοκτονικές πολιτικές των Νεότουρκων. Τα αποτελέσματα της έρευνάς του περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Ατατούρκ και ναζί. Δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού».
– Πώς προέκυψε η συμμαχία Γερμανίας-Τουρκίας το 1914-18 και ποια η ιδιαίτερη σημασία της;
– Ηδη από τη δεκαετία του 1890, η Γερμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήσαν κοντά και συχνά σε ένα καθεστώς συμμαχίας. Γι’ αυτό και η συμμαχία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ήταν συμπτωματική. Την ίδια στιγμή, δεν ήταν όλοι οι Νεότουρκοι γερμανόφιλοι, ενώ πολλοί στη Γερμανία έβλεπαν τους Οθωμανούς περισσότερο σαν βάρος. Ωστόσο, ήσαν πολλοί εκείνοι που έβλεπαν τις περιοχές που κατείχαν οι Οθωμανοί ως πολύ σημαντικές για το μέλλον της Γερμανίας. Οπως επίσης και εκείνοι, μεταξύ αυτών και ο αυτοκράτορας, που σκέφτονταν ότι μια Τζιχάντ υποκινημένη από και με καθοδηγητές τους Οθωμανούς θα ήταν ένας κρυφός άσος στο μανίκι κατά τον Μεγάλο Πόλεμο του 1914. Επιπλέον, όταν έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, πολλοί Γερμανοί είδαν σε όσα υπέστησαν οι Τούρκοι τη δική τους μοίρα. Και οι δύο πλευρές ηττήθηκαν στον πόλεμο, και οι δύο υποχρεώθηκαν σε ταπεινωτικές συνθήκες ειρήνης. Η Γερμανία βρισκόταν ακόμη σε κατάσταση σοκ εξαιτίας της ήττας, φοβισμένη από την τιμωρητική συνθήκη που της επέβαλε η Αντάντ. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα εθνικιστικής απόγνωσης, κάποια γεγονότα στην Ανατολία εξερέθισαν τα πάθη και τα όνειρα των Γερμανών εθνικιστών. Υπό τον Ατατούρκ, οι Τούρκοι ξεκίνησαν μιαν αντίσταση στις δικές τους «Τουρκικές Βερσαλλίες», δηλαδή στη Συνθήκη των Σεβρών.
Τα έβαλαν με ολόκληρη την Αντάντ, όπως επίσης με τον ελληνικό στρατό, ακόμη και με τη δική τους κυβέρνηση στην Κωνσταντινούπολη. Οι Γερμανοί εθνικιστές και ειδικά οι ναζί σκέφτηκαν πως η Γερμανία θα έπρεπε να αντιγράψει το παράδειγμα των κεμαλιστών. Κατά κάποιον τρόπο, οι ναζί, ως πολιτικό κίνημα, εξελίχθηκαν μαζί με τον Ατατούρκ. Ο τουρκικός Αγώνας της Ανεξαρτησίας (1919-1922) συμπίπτει με την ίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και τα πρώτα χρόνια του ναζισμού. Και ο πόλεμος του Ατατούρκ ήταν ένα μείζον γεγονός στα ΜΜΕ της πρώιμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ηταν ένα από τα πιο σοβαρά θέματα συζήτησης και σίγουρα η σημαντικότερη ξένη είδηση στον γερμανικό Τύπο κατά τα χρόνια 1919-1923.
Οι ναζί, όπως και άλλοι Γερμανοί εθνικιστές, βρήκαν στην «τουρκική λύση» την απάντηση στα δικά τους εθνικά προβλήματα – με επίκεντρο, κυρίως, την αναθεώρηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και την εγκαθίδρυση μιας διαφορετικής κυβέρνησης κάτω από έναν ισχυρό ηγέτη. Ηταν ιδίως στους μήνες που οδήγησαν στο Πουτς (πραξικόπημα) του Χίτλερ, στα τέλη του 1923, που το τουρκικό μοντέλο διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο και επηρέασε βαθιά τους ναζί, δημιουργώντας μιαν ατμόσφαιρα μέσα από την οποία οι ναζί σκέφτηκαν πως είχε έρθει η ώρα να δράσουν. Αυτό φαίνεται και από τις συζητήσεις που έγιναν κατά τη δίκη μετά το Πουτς. Τότε ο Χίτλερ αναφέρθηκε στο ιδανικό του μοντέλο, τον Ατατούρκ, άμεσα μάλιστα, τοποθετώντας τον ψηλότερα απ’ ό,τι τον Μουσολίνι.
– Ο Χίτλερ λοιπόν θαύμαζε τον Ατατούρκ. Το «αίσθημα» ήταν αμοιβαίο;
– Ας μη γελιόμαστε: ήταν μια μονόπλευρη «ερωτική» σχέση. Στο μέτρο που γνωρίζω, ο Ατατούρκ δεν είχε ανταποκριθεί· έβλεπε τον Χίτλερ ως ένα επικίνδυνο άτομο. Αμέσως μετά τον θάνατο του Ατατούρκ, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο σε γερμανική εφημερίδα. Πραγματευόταν τις ποιότητες που πρέπει να έχει ο αρχηγός ενός έθνους, τι θα του άξιζε να έχει προκειμένου να οδηγήσει ένα λαό. Το άρθρο υπογράμμιζε εμφατικά ότι ο ιδανικός ηγέτης θα έπρεπε να εργαστεί για την ειρήνη στο εξωτερικό προκειμένου να εξασφαλίσει τον λαό του. Η ειρήνη ήταν το κεντρικό μήνυμα. Και ο συγγραφέας του άρθρου ήταν, τουλάχιστον με βάση την εν λόγω εφημερίδα, ο ίδιος ο Ατατούρκ. Η δημοσίευση ενός τέτοιου άρθρου δεν συνιστούσε απλώς τομή στην κυρίαρχη εικόνα που είχε το Γ΄ Ράιχ για τον Ατατούρκ, συνιστούσε επίσης και πράξη αντίστασης στον Χίτλερ.
– Πώς και η εμμονή των ναζί στην αρία φυλή δεν τους εμπόδισε από το να δουν τους Τούρκους σαν «υπανθρώπους»;
– Σε αντίθεση με ό,τι νομίζουμε, οι απόψεις των ναζί σε ό,τι αφορά άλλες χώρες ποίκιλλαν και ήσαν αλλόκοτες. Το βασικό ήταν να απέχουν γεωγραφικά – και η Τουρκία ήταν μια τέτοια περίπτωση. Οπότε το φυλετικό έπαυε να είναι μείζον ζήτημα. Ωστόσο, μετά τους ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης, μερικά κράτη, μεταξύ αυτών και η Τουρκία, ζήτησαν από τη γερμανική κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις. Η απάντηση που δόθηκε ήταν ότι εκτός των γερμανικών συνόρων, η σημαντική διάκριση ήταν Ευρωπαίος/Μη Ευρωπαίος, όχι Αριος/Μη Αριος, συνεπώς, από τη στιγμή που η Τουρκία ήθελε να γίνει ευρωπαϊκή, η Γερμανία θα την υποστήριζε.
– Σε πόσο επίσημο επίπεδο εξέφραζαν οι ναζί τον θαυμασμό τους προς τους Τούρκους;
– Μετά το αποτυχημένο Πουτς και έως το 1933, οι ναζί απέφευγαν κάθε αναφορά στο «τουρκικό θαύμα», διότι επιδίωκαν πλέον να πάρουν την εξουσία με νόμιμα μέσα. Από το 1933 κι έπειτα, όλα αυτά άλλαξαν. Μέσα στο 1933, ο Χίτλερ αποκαλεί τον Ατατούρκ «λαμπερό αστέρι μέσα στο σκοτάδι» – φράση που έμελλε να γίνει η επίσημη αναφορά της Τουρκίας από το Γ΄ Ράιχ. Μάλιστα, ο θαυμασμός των ναζί απέναντι στην Τουρκία έφτασε σε τέτοια ύψη που κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για «αδελφοποίηση» με το Γ΄ Ράιχ – η Νέα Τουρκία και η Νέα Γερμανία αποδίδονταν σαν «δίδυμα κράτη» και ο Κεμαλισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός ως δίδυμα κινήματα. Στην αρχή, ωστόσο, πολλοί πολιτικοί και θεωρητικοί ισχυρίζονταν πως η Νέα Τουρκία είχε αφήσει πολύ πίσω της τη Νέα Γερμανία σε ό,τι αφορά την εθνική αναδόμηση της χώρας. Οι ναζί υποσχέθηκαν πως θα έκαναν το καλύτερο δυνατό το συντομότερο δυνατόν.
– Υποθέτω πως αυτό είναι σαφής νύξη ως προς τις γενοκτονικές πολιτικές των Νεότουρκων κυρίως.
– Η Τουρκία είχε «ξεφορτωθεί» τις περισσότερες από τις μειονότητές της, πρώτα τους Αρμένιους και δευτερευόντως τους Ελληνες. Για τους ναζί, αυτό που συνέβαινε στην Τουρκία τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 ήταν μια επιτυχημένη αναδόμηση και ανακατασκευή της χώρας με βάση έναν εθνικιστικό/φυλετικό άξονα. Γι’ αυτούς, ήταν το απόλυτο παράδειγμα του τι μπορεί να πετύχει ένα καθαρά εθνικό κράτος κάτω από έναν δυναμικό ηγέτη. Κατά την άποψη των ναζί, η Νέα Τουρκία δεν θα είχε καταστεί πραγματικότητα εάν η Τουρκία δεν είχε «ξεφορτωθεί» τις μειονότητές της. Υπό αυτή την έννοια, οι ναζί και οι λοιποί Γερμανοί εθνικιστές ήσαν σε θέση να αποτυπώσουν τη Νέα Τουρκία του Ατατούρκ ως ένα είδος πειράματος για μια εθνοτική-φυλετική αναδόμηση μεγάλης κλίμακας· ένα πείραμα που γι’ αυτούς σηματοδότησε την ισχύ ενός νέου εθνικού κράτους, καθαρού από τυχόν μειονότητες· ένα πείραμα που όχι μόνον επιβεβαίωσε τα πιστεύω τους σχετικά με τις φυλετικά καθαρά κράτη, αλλά τους έδειξε και διάφορους τρόπους σχετικά με το πώς επιτυγχάνεται αυτό.
– Αληθεύει ότι ο Χίτλερ δήλωσε δημοσίως πως κανένας δεν θυμόταν πια τους Αρμένιους, προκειμένου να διαλύσει τον όποιο δισταγμό απέναντι στο «εβραϊκό πρόβλημα»;
– Η δήλωση αυτή έχει αμφισβητηθεί. Αλλο είναι το σημαντικό ερώτημα: σε ποιο βαθμό γνώριζαν οι Γερμανοί περί της αρμενικής γενοκτονίας και τι έκαναν με τις πληροφορίες που είχαν; Η συνεχιζόμενη διένεξη σχετικά με την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας έχει περιθωριοποιήσει το γεγονός, καθιστώντας το μια υποσημείωση στην ευρύτερη ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία. Και όμως, ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός εκείνη την εποχή, ειδικά για τη Γερμανία. Οχι μόνον η Γερμανία ήταν στενά συνδεδεμένη με το γεγονός αυτό, ως σύμμαχο κράτος των Οθωμανών, αλλά και οι διπλωμάτες της, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες της. Υπήρξε μια τεράστια συζήτηση στη Γερμανία του 1920 ως προς το αν όντως οι Αρμένιοι εξοντώθηκαν βάσει σχεδίου.
Στο τελευταίο βιβλίο μου, «Δικαιολογώντας τη Γενοκτονία», προσπαθώ να δείξω όχι ότι οι Γερμανοί βρήκαν στην αρμενική γενοκτονία μια πηγή έμπνευσης, όσο ότι ήξεραν πολύ καλά ότι είχε συμβεί. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να πούμε πως οι ναζί δεν χρειάζονταν να τους διδάξει κανένας πώς θα εξοντώσουν τους Εβραίους. Η ευθύνη για το Ολοκαύτωμα είναι όλη δική τους. Αυτό που δείχνω με τη μελέτη μου είναι πως η Γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μια ιδέα πολύ ρεαλιστική στο μυαλό των ναζί ήδη προτού ο Χίτλερ πάρει την εξουσία. Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι η χρονική απόσταση που χωρίζει την αρμενική γενοκτονία από το Ολοκαύτωμα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε – και είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτό τόσο για τη γερμανική ιστορία όσο και για το ανθρώπινο γένος, την ικανότητά μας να εκλογικεύουμε τον φόνο αθώων ανθρώπων.
Συμπτώσεις
– Στο βιβλίο σας αναφέρετε πως ο Ατατούρκ πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του 1938, δηλαδή ακριβώς την επόμενη ημέρα από τη Νύχτα των Κρυστάλλων στη Γερμανία. Συνδέονται τα δύο αυτά γεγονότα;
– Τα γεγονότα αυτά καθ’ εαυτά δεν συνδέονται, αμφότερα όμως συναγωνίστηκαν ως προς την προσοχή που απέσπασαν από τον Τύπο της εποχής. Το εβραϊκό πογκρόμ δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τους ναζί, οι οποίοι την ίδια στιγμή που το δικαιολογούσαν, το ίδιο εύκολα το υποβίβαζαν. Ο Ατατούρκ, ωστόσο, ήταν ένα αγαπημένο θέμα στη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Οπότε ο θάνατός του έγινε μεγάλη είδηση στη Γερμανία του Γ΄ Ράιχ. Οι μεγάλες εφημερίδες αφιέρωσαν πολύ χώρο στη ζωή και στο έργο του. Σε άλλες μεγάλες εφημερίδες η πρώτη σελίδα είχε αφιερωθεί στην ανακοίνωση του θανάτου του καθώς και σε άρθρα γι’ αυτόν. Σχετική αλυσιδωτή αρθρογραφία ακολούθησε όλες τις υπόλοιπες ημέρες. Και όλο αυτό δεν ήταν ντιρεκτίβα του υπουργείου Προπαγάνδας αλλά κάτι πηγαίο: επί δύο δεκαετίες, σύσσωμος ο γερμανικός Τύπος δημοσίευε έναν τεράστιο όγκο ειδήσεων πάνω στον Ατατούρκ, οπότε, όταν πέθανε, ήταν σε θέση να παρουσιάσει τη δική του αφήγηση πάνω στο ποιος ήταν ο Ατατούρκ.
Το βιβλίο «Ατατούρκ και ναζί» του Stefan Ihrig κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου. Πρόλογος στην ελληνική έκδοση: Βλάσης Αγτζίδης.
Έντυπη
[…] συμμαχία αυτή, τις προεκτάσεις και τα παρεπόμενά της. Ο ιστορικός Stefan Ihrig πράττει ακριβώς αυτό, φέρνοντας στο φως πολύ […]
[…] συμμαχία αυτή, τις προεκτάσεις και τα παρεπόμενά της. Ο ιστορικός Stefan Ihrig πράττει ακριβώς αυτό, φέρνοντας στο φως πολύ […]
[…] «Ατατούρκ και Ναζί», ένα σημαντικό βιβλίο https://kars1918.wordpress.com/2016/06/04/ataturk-in-the-nazi-imagination/ […]
JUL 22, 2016 4
The Strange Death of Turkish Secularism
SHLOMO AVINERI
JERUSALEM – The aftermath of Turkey’s failed military coup raises a fundamental question: will President Recep Tayyip Erdoğan continue to pursue his authoritarian path, perhaps with a vengeance, or will he reach out to his opponents and attempt to bridge the deep fissures in Turkish society?
The jury is still out, but judging from previous historical examples, serious challenges to authoritarian or semi-authoritarian leaders usually lead to a hardening of the regime, not greater moderation. And Erdoğan’s moves since the coup’s collapse – mass arrests and purges of thousands of soldiers, judges, police, and teachers were announced almost immediately – seem to confirm the more pessimistic scenario.
Recep Tayyip Erdoğan Vladimir Putin Xi Jinping
Lies, Liars, and Lawlessness
As poor political leadership worldwide incites new dangers, Dani Rodrik, Nina Khrushcheva, Kemal Derviş, and other Project Syndicate contributors ask whether there’s a way back that leads forward.
Yet it would be a mistake to view what is now happening in Turkey exclusively through the prism of Erdoğan’s personality and his authoritarian inclinations. He and his Justice and Development Party (AKP) represent a tectonic shift in Turkish politics, one with parallels in other Muslim-majority countries in the Middle East.
In trying to move the path of Turkish history away from the radical secularism of modern Turkey’s founder, Kemal Atatürk, the AKP initially appeared to veer from the Kemalist authoritarian mold. Because Western observers were supportive of the secular nature of Kemalism, many overlooked that the regime was more similar to 1930s European fascism – a nationalistic one-party state with Atatürk himself at the apex of a personality cult – than to liberal democracy. Only in the 1950s was the system slowly loosened.
Kemalist secularism was not the expression of a wide, popular movement from below; it was imposed by a small urban elite – military and intellectual – on a traditional and mostly rural society. Kemalism not only introduced a variant of the Latin alphabet, which totally cut off Turks from any link to their history and culture; it also banned traditional forms of attire (fez, baggy trousers for men, headscarves for women) and forced a European dress code on the entire population. All Arabic- or Muslim-sounding surnames had to be changed to Turkic ones.
No European society has experienced so wrenching a process of top-down cultural revolution. In the West, secularization went hand in hand with the Enlightenment project of democratization and liberalization. In Turkey – and in a less radical form under the Shah in Iran and under military dictators in countries like Egypt, Tunisia, Syria, and Iraq – the population never had a choice.
The AKP’s electoral victories since 2002 (as well as comparable developments in other Muslim countries) were, in a way, the return of the repressed. Because the Kemalist system eventually liberalized politically (though not culturally), the emergence of a multiparty system eventually also empowered the traditional conservatives whose preferences had long been denied.
At the same time, economic modernization brought social mobility to the conservatives, which led to the emergence of a new bourgeoisie that clung to its traditional religious values and viewed the Kemalist elite – ensconced in the army, the bureaucracy, the judiciary, and the universities – as oppressors. These voters formed the basis of the AKP’s electoral victories and democratic legitimacy. The recent effort by elements of the army – the shield of Kemalist secularism – to overturn the will of the people (as it has done three times in the last half-century) confirms the continuing clash between secularism and democracy in Turkey.
At the same time, Erdoğan’s foreign policy in recent years has been anything but successful. His initial commitment to “zero conflicts with neighbors” has led, instead, to deteriorating relations with Armenia, Russia, Israel, and Egypt – not to mention significant domestic blowback, including a wave of terrorist attacks, from involvement in Syria’s civil war.
None of this has eroded Erdoğan’s support at home, while the United States and the European Union found themselves supporting him, albeit through clenched teeth, against the latest coup attempt. This attests to Western powers’ fundamental interest in a stable Turkey, which the EU needs in order to stop further waves of immigrants, mainly from Syria, and which the US needs for its war, limited as it is, against the Islamic State. It is doubtful that Erdoğan’s pursuit of internal enemies – real and imagined – will prevent either the US or the EU from courting Turkish cooperation.
But Erdoğan’s brutal response to the coup attempt – which may include show trials, in addition to the “cleansing” of public institutions of both remnants of the secularist establishment and his former allies in the Gülen movement – will only deepen the chasms within Turkish society. Indeed, terrorist attacks have been launched not only by the Islamic State, but also by Kurdish militants, whose demands for autonomy challenge the concept of an indivisible Turkish nation – a cornerstone of the Kemalist state.
Support Project Syndicate’s mission
Project Syndicate needs your help to provide readers everywhere equal access to the ideas and debates shaping their lives.
LEARN MORE
Prior to the attempted putsch, Erdoğan made significant moves to reduce tension with Russia and Israel, and both efforts seem unlikely to be derailed by his post-coup crackdown. Yet Syria’s civil war does not appear to be winding down, and the de facto implosion of Syria as a coherent state will continue to challenge Turkish politics and social cohesion, with more and more refugees trying to cross into Turkey.
Ultimately, Kemalist military-based secularism proved to be unsustainable: its demolition under the AKP enjoys broad support. But the failed coup is likely to reinforce the illiberal aspects of the democracy emerging under Erdoğan, in which the will of the people and majoritarian rule runs counter to pluralism, human rights, and freedom of speech. The stability of such a system in Turkey – where, despite popular opposition to the coup, hostility to Erdoğan is strong – remains to be seen.
https://www.project-syndicate.org/commentary/erdogan-crackdown-turkish-secularism-by-shlomo-avineri-2016-07
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ
14 Σεπτεμβρίου 2016
Η στενή σχέση των ναζί με το Ισλάμ ήταν γνωστή και ιδιαίτερα στενή τόσο στην διάρκεια του Α όσο και του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο γνωστός απόγονος σημαντικής τραπεζικής οικογένειας της Γερμανίας, Max fon Openheim, είχε προτείνει την χρήση του Ισλάμ ως εργαλείο τόσο στον Α, όσο και στον Β παγκόσμιο πόλεμο στην υπηρεσία της Γερμανίας, κάτι που πρότεινε και ο γερμανός πολιτικός Εμπερχαντ φον Στορερ, σαν εργαλείο για σχεδία τους για εξέγερση των 200 εκατομμυρίων μουσουλμάνων, που διαβιούσαν όντως στις γαλλοαγγλικές αποικίες και των 40 εκατομμυρίων μουσουλμάνων που ζούσαν στην ΕΣΣΔ.
Σκοπός ήταν την αγκίστρωση εκεί συμμαχικών στρατευμάτων ή σε περίπτωση που οι χώρες αυτές γινόταν ανεξάρτητες να γίνουν νέοι σύμμαχοι και γεωπολιτικά εργαλεία (αφού και στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο ο σειχοισλάμης και ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης των μουσουλμάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ,ύστερα από παρότρυνση του Σουλτάνου και του Κάιζερ της Γερμανίας, κήρυξε τζιχάντ κατά των συμμάχων της Αντάντ).
Τόσο το Ισλάμ όσο και οι ναζί πίστευαν κοινά στην πιστή και την υπακοή στον αρχηγό, την οικογένεια και την αφοσίωση σε έναν ιερό πόλεμο, ενώ και οι δύο πολεμούν από κοινού τους Εβραίους και τους κομμουνιστές.
Ιδιαίτερα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ανάγκες για στρατιώτες των γερμανών μετά τις ήττες τους, αρχής γεννώμενης από το 1941, οδήγησε στην πρόσληψη από αυτούς ιμάμηδων προπαγανδιστών, καθώς και στην χρηματοδότηση και την χρήση του μεγάλου μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσείνι ως προπαγανδιστή της ναζιστικής ιδεολογίας, προκειμένου οι μουσουλμάνοι να γίνουν εθελοντές στον γερμανικό στρατό.
Παράλληλα ο Χουσείνι βοήθησε στην ίδρυση και καθοδήγηση της μεραρχίας Χαντζάρ από βόσνιους μουσουλμάνους και Ες Ες (η οποία διέπραξε την σφαγή 800.000 Σέρβων) στην διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και αντίστοιχα της μεραρχίας Σκερντεμπέη από τους τσάμηδες και τις σφαγές που αυτή διέπραξε (στην Θεσπρωτία), όπως αντίστοιχα και στο πραξικόπημα που συνέβη το 1941 στο Ιράκ.
Όσον αφορά τις γνώμες των ηγετών της Γερμανίας για το Ισλάμ, αυτές στα περισσότερα σημεία ταυτιζόταν πλήρως. Έτσι, όταν ο Χίμλερ ήταν κάποτε κλινήρης υπό την επίβλεψη του Ρούντλοφ Ες, απαρνήθηκε τον καθολικισμό για τον παγανισμό της αρχαίας Γερμανίας και τις βαλκυρίες, ενώ παράλληλα κατείχε, θαύμαζε και διάβαζε με κοράνι.
Ο Χίτλερ αντίστοιχα πίστευε ότι οι γερμανοί έπρεπε ήταν μουσουλμάνοι, ότι το Ισλάμ ήταν η θρησκεία των ανδρών, αφού κατ, αυτόν υπόσχεται έναν ελκυστικό γήινο παράδεισο, εν αντίθεση με τον «άνοστο» παράδεισο των χριστιανών.
Παράλληλα αναρωτιόταν γιατί έπρεπε οι γερμανοί να ναι χριστιανοί (αντί μουσουλμάνοι) με την πραότητα και την «υποτονικότητα» του χριστιανισμού, ενώ πίστευε ότι έπρεπε να χαν νικήσει οι ισλαμιστές άραβες στο Πουατιέ, και τότε θα ήταν καλύτερη για αυτόν η μοίρα της Ευρώπης, ενώ το υπουργείο προπαγάνδας, είχε παρουσιάσει τον Χίτλερ σαν ενσάρκωση του 12 ιμάμη, του «μεσσία» του Ισλάμ.
Η στρατολόγηση μουσουλμάνων εθελοντών για τους γερμανούς είχε επιτυχία στον Καύκασο (και μικρή στην μέση ανατολή), συνολικά κατετάγησαν πάνω από 700.000 εθελοντές, ενώ ως το τέλος του πολέμου ο Χίτλερ στο καταφύγιο μοιρολογούσε που δεν κατάφερε να πάρει τους μουσουλμάνους με το μέρος του, και πίστευε πως έπρεπε να έχουν θέση στο όραμα του για την νέα του Ευρώπη, στην νέα κοινή οικονομική ένωση που ήθελε να δημιουργήσει (που θυμίζει πλήρως την σημερινή ΕΕ- και το πως αυτή φέρεται φιλικά στο Ισλάμ σήμερα, εν αντίθεση με την εχθρότητα προς τον χριστιανισμό-δεν πρέπει παράλληλα ποτέ να ξεχνάμε όλοι σχεδόν οι ιδρυτές της ΕΕ ήταν πρώην ναζί).
Η πολιτική του Χίτλερ στο Ισλάμ, ήταν στίγμα για τις μελλοντικές τάσεις κυρίως των ΗΠΑ στον Ψυχρό πόλεμο και πιο μετά από την CIA, η οποία στρατολόγησε ισλαμιστές που ήταν συνεργάτες των ναζί κατά της απειλής του κουμμουνισμού, π.χ. τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, η ISIS στο Ιράκ, την Συρία και την Λιβύη, η Αλ Κάιντα, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι όσοι μουσουλμάνοι ήρθαν για στρατιώτες στην γερμάνια λόγω του Β Παγκοσμίου Πολέμου, έμειναν εκεί μετά το τέλος του και ιδρύσαν την πρώτη ισλαμική μεταπολεμική κοινότητα στην Γερμάνια.
Τώρα βεβαία οι μουσουλμάνοι Τούρκοι της Γερμανίας (4 εκατομμύρια), όπως και οι Έλληνες της χώρας αυτής (υπόθεση φόνων NSU) αντιμετωπίζονται σαν να ναι οι Εβραίοι της τωρινής εποχής από τους νεοναζί, το κόμμα Afd και η οργάνωση PEGIDA (πολλά στοιχεία σχετικά μπορεί κανείς να βρει και στα άρθρα μου
H ΟΡΓΑΝΩΣΗ ODESSA ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΦΥΓΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ
ΚΑΙΖΕΡ, ΧΙΤΛΕΡ, ΜΕΡΚΕΛ, ΜΠΑΧΜΑΝ, Η ΑΙΩΝΙΑ ΡΟΠΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΓΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΥΤΑΡΧΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ,
ΤΑ FREIKORPS Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΣΟΒΙΕΤΙΩΝ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ,
ΟΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΛΤΕΡ
καθώς και στο πολύ καλό βιβλίο Επιχείρηση Odessa Μυστικές διαδρομές διαφυγής των Ναζί (1945-2000),του συγγραφέα Ιάκωβου Π. Χονδροματίδη, των εκδόσεων «Μαύρος Ήλιος», ‘έτος έκδοσης 2013) .
Στις μέρες μας με την δράση των Ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο παρομοίασε τις επιθέσεις των Ισλαμιστών το τελευταίο διάστημα, ο Ιταλός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο, μιλώντας στην Corriere Della Serra με αφορμή την επίθεση στο Charlie Hebdo.
«Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως διεξάγεται ένας πόλεμος, έτσι όπως γινόταν όταν ήμουν μικρός και ζούσα υπό την απειλή των βομβών. Με αυτό τον τύπο τρομοκρατίας είναι ακριβώς το ίδιο με τότε. Έχει απλά αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο πολεμούν», ανέφερε ο διάσημος συγγραφέας ο οποίος στη συνέχεια διαχώρισε την καθαρή θρησκεία από τις πράξεις των τρομοκρατών.
«Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τον όρο ‘Μουσουλμάνοι’, όπως δεν ήταν σωστό να κρίνουμε τον ‘Χριστιανισμό’ για τις πράξεις του Καίσαρα Βοργία. Φυσικά όμως μπορεί κανείς να πει αυτό για το Ισλαμικό Κράτος, είναι μια νέα μορφή Ναζισμού, με τις μεθόδους εξολόθρευσης και την αποστολή που έχει για να κατακτήσει τον κόσμο».
To 20015 η Φράουκε Πίτρι , που ηγείτο μέχρι τότε της οργάνωσης της AfD στην Σαξονία, 40 ετών και μητέρα 4 παιδιών, παντρεμένη μέχρι πρόσφατα με έναν πάστορα, χημικός, επιχειρηματίας, που μεγάλωσε ως το 1990 στην Δρέσδη της Ανατολικής κομμουνιστής Γερμανίας και μετά σπούδασε στην Δυτική, όπου και αναδύθηκε τον περασμένο χειμώνα το αντιισλαμικό κίνημα PEGIDA, εκλέχτηκε ως ηγέτης του κινήματος AfD.
Το γερμανικό αντιευρωπαϊκό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) επέλεξε από το καλοκαίρι του 2015 να κάνει μια στροφή προς τα δεξιά, εκλέγοντας πρόεδρό του την Φράουκε Πίτρι, η οποία τηρεί μια ιδιαίτερα σκληρή εθνικιστική και συντηρητική γραμμή, στην θέση του συνιδρυτή του κόμματος Μπερντ Λούκε.
Με μια εκκωφαντική νίκη (σ.σ.: πήρε το 60% των ψήφων επί του συνόλου των 3.500 συνέδρων του κόμματος που συμμετείχαν στη διαδικασία στην Έσση) η Πίτρι, 40 ετών, κέρδισε την αναμέτρηση που διαρκούσε επί μήνες με τον Λούκε, 55 ετών, και απειλούσε να οδηγήσει σε διάλυση το μικρό κόμμα, που ιδρύθηκε την άνοιξη του 2013.
Η νέα πρόεδρος της AfD, θιασώτρια μεθόδων σοκ για θέματα όπως η μετανάστευση ή η ασφάλεια και πολέμια της πολιτικής ορθότητας για αυτά τα ζητήματα, τάσσεται υπέρ του διαλόγου με τους διαδηλωτές αυτούς, οι οποίοι κινητοποιούνται «εναντίον του εξισλαμισμού της Ευρώπης».
Πολλοί από τους υποστηρικτές της περιγράφουν το AfD ως το «κόμμα PEGIDA», ενώ η ίδια η Πίτρι επευφημείται από τους υποστηρικτές όταν αναφέρεται στα «προβλήματα της μαζικής μετανάστευσης και της ενσωμάτωσης που σχετίζονται με το γεγονός ότι μια θρησκεία όπως το Ισλάμ είναι φορέας μετάδοσης ενός οράματος για το κράτος εντελώς ξένου» στους Γερμανούς.
Η Πίτρι και οι υποστηρικτές της, οι οποίοι επέκριναν από καιρό τον τρόπο που ασκούσε την εξουσία στο κόμμα ο Λούκε, όπως και το γεγονός του ότι επικέντρωνε τη ρητορική του κόμματος στην οικονομική πολιτική που ασκεί η Γερμανία στην Ευρώπη, μετατρέποντας το ζήτημα αυτό ουσιαστικά στο μοναδικό στο οποίο παρενέβαινε πολιτικά η AfD. «Ο Λούκε ήθελε σχεδόν αποκλειστικά να επικεντρωνόμαστε στην κριτική του ευρώ αλλά αυτό δεν αρκεί για να επιβιώσουμε πολιτικά», υπογράμμισε ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ, πρόεδρος της οργάνωσης της AfD στο Βραδεμβούργο, σε συνέντευξή του στο ειδησεογραφικό περιοδικό Der Spiegel πριν από το έκτακτο συνέδριο.
«Θέλει να αποκλείσει όλες οι θεματικές που θέσαμε με επιτυχία στις τοπικές εκλογές, δηλαδή του φόβου που έχει πολύς κόσμος λόγω του αυξανόμενου αριθμού των προσφύγων, της εγκληματικότητας στις παραμεθόριες περιοχές, της πολυπολιτισμικότητας στην κοινωνία», πρόσθεσε. Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε κατά την διάρκεια του συνεδρίου του κόμματος, «η ανεξέλεγκτη μετανάστευση» ήταν η κυριότερη ανησυχία των στελεχών του (29,2%), ενώ το ζήτημα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα και της «κρίσης του ευρώ» καταλάμβανε τη δεύτερη θέση (20,3%).
Μετά την θεαματική άνοδο του ποσοστού του στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 (6,5% των ψήφων και 7 έδρες στο ΕΚ), το AfD κατάφερε εν συνεχεία να μπει στα κοινοβούλια πέντε ομόσπονδων κρατιδίων. Στην Σαξονία, στο Βραδεμβούργο και στη Θουριγγία, τρία κρατίδια όπου οι οργανώσεις του κόμματος διευθύνονταν από στελέχη προσκείμενα στην Πίτρι, η AfD είχε καταγράψει τις καλύτερες επιδόσεις (αντίστοιχα 9,7%, 12,2% και 10,6%).
«Εύχομαι να δημιουργηθεί μια ομάδα έτοιμη να εργαστεί συλλογικά και να προκαλέσει πολιτικά», είπε η Φράουκε Πίτρι πριν από την ψηφοφορία. Μετά τη νίκη της, η ίδια τόνισε ότι θέλει να δοθεί «τέλος στις συγκρούσεις» που συνιστούν απειλή για την ενότητα του κόμματος και πρόσθεσε ότι η νίκη της δεν είναι «μια νίκη των συντηρητικών επί των φιλελευθέρων» στις τάξεις της AfD. «Μόνο μαζί είμαστε δυνατοί και μαζί μπορούμε να αλλάξουμε την πολιτική» τόνισε.
Ο Λούκε, ο οποίος έλαβε το 38,1% των ψήφων στο συνέδριο, δήλωσε «προφανώς απογοητευμένος, αλλά επίσης ανακουφισμένος» από το βάρος της ηγεσίας του κόμματος. Απέφυγε πάντως να αναφερθεί στο μέλλον του στο κόμμα. Ερωτηθείς εάν έχασε την AfD, απάντησε «ναι» και πρόσθεσε ότι τον «απογοήτευσε η ατμόσφαιρα» στο συνέδριο.
Γενικά το κόμμα AfD, το οποίο τα πήγε πολύ καλά και στις εκλογές της άνοιξης του 2016 (με την ευγενική «βοήθεια και χορηγία» της Μέρκελ όταν αυτή άνοιξε τα σύνορα για τους λαθρομετανάστες στην Ευρώπη και σε ένα εκατομμύριο από αυτούς στην Γερμανία, και ειδικά μετά τους βιασμούς, στους που επιδόθηκαν κάποιοι από αυτούς στην Γερμανία).
Την ίδια περίοδο στην χώρα αυτή είχαμε την άνοδο του νέου πρωτοεμφανιζόμενου «αστεριού» του AfD, του ακραία αντι-ισλαμιστή (και ακροδεξιού και ανοιχτά φιλοναζί για πολλούς) Μπγιορν Χόκε, ηγέτη της κομματικής περιφέρειας της Θουριγγίας, ο οποίος ετοιμάζεται τώρα για τις τοπικές εκλογές στο Μαγδεμβούργο και το Βερολίνο τον Σεπτέμβριο του 2016, αλλά και τις γενικές εκλογές του 2017 στην Γερμανία, εν μέσω έντονων και «δημοσκοπικά ευνοϊκών» για το ίδιο (ισλαμιστικών κατά βάση) τρομοκρατικών περιστατικών το καλοκαίρι του 2016 (http://www.matrix24.gr/2016/07/i-akrodexia-kerdizi-edafos-meta-to-baraz-epitheseon-sti-germania/, http://www.eleftherostypos.gr/diethni/24987-voutia-12-monadon-tis-merkel/, http://www.altsantiri.gr/kosmos/okto-eklogikes-anametrisis-stin-evropi-pou-tha-dimiourgisoun-nea-dedomena/) που συνέβησαν στην χώρα αυτή, αλλά και των εξίσου αποτρόπαιων περιστατικών που συνέβησαν στην Γαλλία, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο.
Αντίστοιχα και η οργάνωση PEGIDA μετά το ικανοποιητικό αποτέλεσμα που είχε πάρει η υποψήφιος της στην Δρέσδη, Τατιάνα Φέστερλινγκ (10%), αποφάσισε να κατεβάσει υποψηφίους σε ορισμένες εκλογικές περιφερικές της Γερμανίας το 2017.
Ο ηγέτης του κινήματος Λουτς Μπάχμαν ισχυρίζεται ότι δεν θα λάβει μέρος στις εκλογές σαν κόμμα, αλλά σαν κίνημα, το οποίο και θα υποστηρίξει την AfD στις γενικές γερμανικές του 2017 (στο πρότυπο των Podemos στην Ισπανία). «Αφού με ελάχιστη προετοιμασία, χρόνο και χρήματα πετύχαμε ποσοστό 10% στην Δρέσδη, με περισσότερη προετοιμασία και μεγαλύτερη χρήση μέσων ένα 25 τοις εκατό θα ήταν δυνατό στις επόμενες εκλογές», βεβαιώνει.
Πιο αναλυτικά, ο γνωστός ηγέτης της PEGIDA, Λουτς Μπάχμαν (αφού κατάφερε για μία ακόμα φορά να τσακωθεί και με την νεότερη υπαρχηγό του Τατιάνα Φέστερλινγκ για την ηγεσία της οργάνωσης και να την διώξει όπως έκανε με την προηγούμενη Κατρίν Ερτέλ), αποφάσισε να κάνει μία σημαντική για την πολιτική της Γερμανίας ανακοίνωση.
Ο Lutz Bachmann ξεκινάει και επίσημα το κόμμα Pegida. Ο «front man» των ακροδεξιών λαϊκιστικών της οργάνωσης PEGIDA στην Δρέσδη θέλει να μπορεί να διαπραγματευτεί συνδέσεις σε Λίστα με το κόμμα AFD. Αυτό είπε σε ένα συλλαλητήριο στις 18 Ιουλίου 2016, ότι δηλαδή μεταξύ Pegida και AFD υπάρχει «μια μεγάλη κοινή χρυσή τομή».
Το κόμμα Pegida έχει πλέον ολοκληρωθεί, κυρίως επειδή ήθελε να προλάβει μια (δήθεν;) επικείμενη απαγόρευση club της Pegida eV. Ως εκ τούτου, τις 13 Ιουνίου 2016, ιδρύθηκε το «φιλελεύθερο Άμεσο Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα» (FDDV).
Ο Bachmann έχει την βούληση, να μην βρίσκεται σε κανένα σημείο του κόμματος, αλλά να παραμένει ο «Lutz του δρόμου», αν και η νέα ιστοσελίδα είναι εγγεγραμμένη στο όνομα του. Ο Bachmann δήλωσε ότι δεν προτίθεται να είναι υποψήφιος ή ηγέτης του μελλοντικού κόμματος – είπε ότι θα συνεχίσει να φροντίζει την Pegida.
Επίσης, η επικεφαλής του AFD Frauke Petry είχε συμπάθεια για το Pegida, όπως εκφράστηκε σε περιφερειακό συνέδριο του κόμματος το Σαββατοκύριακο. Παρόλα αυτά, η AFD και η Pegida ήταν «πολιτικά διαφορετικά μέσα» (βέβαια αυτή η συμπάθεια δεν είναι πια και τόσο θερμή, αλλά μάλλον ημι-εχθρική, ειδικά αφότου η Πέτρυ δεν στήριξε τον Μπάχμαν και στράφηκε εναντίον του στην υπόθεση με την φωτογραφία που τον απεικόνιζε ως Χίτλερ).
Μοντέλο για την προβλεπόμενη αλληλεγγύη των δύο αυτών κομμάτων θα είναι η συμμαχία που σχηματίστηκε το 1990 από Πράσινους της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων.
Ενόψει των μελλοντικών εκλογών πρέπει τα δύο κόμματα να «τραβήξουν μαζί», δήλωσε ο Lutz Bachmann. Ο πολιτικός επιστήμονας Werner Πάτζελτ εξέφρασε την περασμένη εβδομάδα την άποψη πως σύμφωνα με μια μελέτη, η Pegida αποτελεί έναν «οδικό βραχίονα» του AFD.
Ο «επιστάτης» Μπάχμαν ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο την ανάπτυξη ενός «κοινοβουλευτικού υποκαταστήματος» της Pegida. Το FDDV δεν θα ανταγωνίζεται με την Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD). «Εμείς θα υποστηρίξουμε την AFD στις επόμενες εκλογές και θα έχουμε μόνο δικό μας υποψήφιο σε ορισμένες εκλογικές περιφέρειες.»
H Pegida γενικά έχει μια καλή σχέση με το AFD στα περισσότερα γερμανικά κρατίδια, ιδιαίτερα όταν το κόμμα της λαϊκίστικης Δεξιάς κρίνει ότι «μόνο με την υποστήριξη «της Pegida η επιτυχία είναι εγγυημένη. Μόνο στο τμήμα της Σαξονίας (λόγω Πέτρυ) είναι παγωμένη η σχέση. Αλλά σε άλλες περιοχές, έχει γίνει κατανοητό ότι είναι δυνατή μόνο η συνεργασία», δήλωσε ο Bachmann.
Ο Μπάχμαν τονίζει με έμφαση ότι δεν θα έχει καμία λειτουργία στο νέο κόμμα. Το FDDV και η Pegida θα λειτουργούν αυστηρά διαχωρισμένα. Το Pegida στην Γερμανία έχει δεκάδες χιλιάδες ενεργούς υποστηρικτές. Από την ίδρυσή του, το αντι-Ισλαμικό αυτό κίνημα είναι τακτικά στο προσκήνιο.
Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή οι συναντήσεις του συχνά ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Οι υποστηρικτές του πρόσφατα πέταξαν μπουκάλια και πυροτεχνήματα σε υπάλληλους στην γερμανική πόλη Βούπερταλ, κάτι που οδήγησε σε διαμαρτυρίες και συλλήψεις.
Η Pegida είναι δημοφιλής κυρίως στην νότια Γερμανία και είναι η αιτία διαιρέσεων μεταξύ του AFD, όπου υπάρχουν ηγέτες που θέλουν να ενωθούν πλήρως με την ομάδα αυτή (όπως ο Χόκε), αλλά και άλλοι που θέλουν να αποσυνδεθεί το κόμμα τους πλήρως από αυτή.
Ο Bachmann σε δηλώσεις του ανέφερε, πως σκέφτεται ότι η Petry «φοβάται το παρελθόν της Γερμανίας με τους Εβραίους. Ο Bachmann λέει επίσης «ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας τρόπος για να εργαστούν από κοινού το AfD και η PEGIDA», αλλά το συμπέρασμα του είναι ότι η Pegida θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα με ένα AFD χωρίς την Frauke Petry (υπονοώντας πιθανόν τον ηγέτη του AfD της Θουριγγίας Χόκε, και πιθανού μελλοντικού ηγέτη του AfD και διαδόχου της Πέτρυ, που έχει εκφράσει δημόσια και με μεγάλο ενθουσιασμό την υποστήριξη του στην ιδέα συνεργασίας και συγχώνευσης των δύο αυτών κινημάτων).
Αν και αισθάνεται ότι το AFD παίρνει «τα φρούτα μακριά από την Pegida (δηλαδή τις ιδέες της και την εκλογική δύναμη)», βλέπει το AFD και την Pegida ως μία οντότητα και δεν είναι λάτρης της ιδέας του «διαχωρισμού» τους. Ο ίδιος λέει ότι «η Pegida και το AFD θα μπορούσαν να έρθουν μαζί [όπως τα πολιτικά κόμματα]».
Στις 5 Απριλίου 2016, την παραμονή της ψηφοφορίας Brexit, ο Bachmann, δήλωσε, «Ελπίζω πάρα πολύ για Brexit. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα μάτσο αλκοολικών στις Βρυξέλλες, οι οποίοι αποφαίνονται χωρίς την γνώση της ιδεολογίας της κάθε χώρας. Είμαστε όλα τα συστατικά [στο στιφάδο της ΕΕ]. Κρατήστε τις εθνικές ταυτότητες. Κάθε έθνος είναι υπερήφανο των αξιών του. Δεν μπορείτε να βάλετε όλα τα πράγματα μαζί».
Ο Bachmann έχει ένα ειδικό ψευδώνυμο για την Χίλαρι Κλίντον – «Killary». Αυτό είναι μια αναφορά στα γεγονότα στην αμερικανική πρεσβεία στην Βεγγάζη, όταν Κλίντον ήταν υπουργός. Έχει δηλώσει ότι ο Donald Trump είναι «πιο καλή [από κακή] επιλογή για την προεδρία των ΗΠΑ, επειδή μισεί την Άνγκελα Μέρκελ.»
Τέλος ο Bachmann περιέγραψε τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τον λαθρομεταναστευτική κρίση ως «ηλίθια», σημειώνοντας ότι Ρετζέπ Ερντογάν είχε ζητήσει επιπλέον 6 δις €. Όταν ρωτήθηκε πόσοι μετανάστες σκέφτεται η Γερμανία θα λάβει το 2016, ο Bachmann εκτίμησε «τουλάχιστον 600.000».
Γιατί όμως εμφανίζονται σε άνοδο στην Δρέσδη της Σαξονίας, η ακροδεξιά, το κόμμα AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία) και το κίνημα PEGIDA και όχι στην Βαυαρία (πέρα από το γεγονός πως εκεί υπάρχουν οι χριστανοκοινωνιστές που ίδρυσε ο πρώην ναζί Λίο Στράους και απορροφούν αυτοί τις ψήφους των εκεί ακροδεξιών σε απόψεις κατά συντριπτική πλειοψηφία κατοίκων της περιοχής), όπως στην εποχή του Χίτλερ;
Αυτό συμβαίνει διότι λίγες μέρες πριν λήξει ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, οι σύμμαχοι βομβάρδισαν άγρια και «αναίτια» την περιοχή με αποτέλεσμα να χαθούν σχεδόν 100.000 άνθρωποι στην πλειοψηφία τους άμαχοι (η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν εργοστάσια παραγωγής πυρομαχικών στην περιοχή, όπως και οδικές αρτηρίες που έπρεπε να καταστραφούν για να μην μπορούν να ανεφοδιάζονται οι ναζί στρατιώτες στο μέτωπο και δεν υπήρχαν επακριβείς πληροφορίες για την περιοχή με βάση την συμμαχική στρατιωτική λογική, ενώ οι ντόπιοι πίστευαν πως αυτό ήταν ένα αναίτιο έγκλημα πολέμου, αφού σύντομα ο πόλεμος θα τελείωνε και πως απλά ήθελαν να τρομοκρατήσουν και να εξοντώσουν τον ντόπιο πληθυσμό μετά από συνεννόηση των Αγγλοαμερικάνων συμμαχικών στρατιωτικών ηγετών με τον Στάλιν, απόψεις που και οι δύο έχουν στίγματα αλήθειας).
Kαι δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην Γερμανία άτομα σαν την Γκουντρούν Μπουρβίτς Χίμλερ, την κόρη του Χάινριχ Χίμλερ και την Έντα Γκαίρινγκ, κόρη του Χέρμαν Γκαίρινγκ (και συγγενή του πολύ γνωστού σε μας υπουργού οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του οποίου η μάνα είναι το γένος Γκαίρινγκ), τα οποία εκτός του ότι εκθειάζουν τις πράξεις και ιδέες των πάτερων τους, είναι και μέλη παραρτημάτων της ODESSA, όπως η Stille Hilfe, τα οποία εκτός από την παροχή περίθαλψης και στέγης σε παλαιούς ναζί, χρηματοδοτούν παράλληλα και παλιές και νεοεμφανιζόμενες στην Γερμανία ακροδεξιές, εθνικιστικές η νεοναζιστικές οργανώσεις.
Έτσι λόγω των έντονων πληγών μίσους και αισθήματος εκδίκησης που έμειναν στους ντόπιους κατοίκους και παρά τις όποιες επιτροπές συμφιλίωσης ή και την κομμουνιστική καταπίεση που ακολούθησε, το μισός κατά των ξένων παρέμεινε άσβεστο και μπόρεσε να βγει στην εποχή μας στην επιφάνεια λόγω των συνθηκών που κυριαρχούν στην περιοχή σήμερα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι για άλλη μία φορά η ιστορία του παρελθόντος επαναλαμβάνεται και πάλι, αλλά το πιθανότερο είναι ότι όπως και τότε μέσα από πολλές σφαγές και αίμα οι δυνάμεις αυτές θα ηττηθούν για άλλη μία φορά, κάτι που όταν συμβεί θα φορεί την ειρήνη στον κόσμο και τότε και μόνον τότε θα μπορέσει ο κόσμος να ανασάνει ελεύθερα και να συμβεί η αναβίωση, η λάμψη και η δόξα του Χριστιανισμού σε όλον τον κόσμο.
https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/09/blog-post_14.html
[…] μη μουσουλμανικών μειονοτήτων από ένα εθνικισμό που έμελλε να αποτελέσει οδηγό για το ναζιστικό κίνημα, δηλαδή το χειρότερο εθνικιστικό, μιλιταριστικό και […]
Atatürk ve Faşizm
*
Resimleri orjinal boyutunda görmek için üzerlerine tıklayınız
(Bu sözler söylenirken M. Kemal Atatürk hayatta ve Cumhurbaşkanı idi.)
Bütün Avrupa faşizmin cihana getirdiği emniyet ve neşe ile ona doğru atılırken, faşizmin bu suretle sanki pek tehlikeli bir şeymiş gibi görülmesi beni derin düşüncelere sevketti. Faşizm korkulacak bir şey addolunamaz. Bilakis bizim gibi inkılap yapmış ve onu yaşatmaya azmetmiş milletler için faşizmden çıkarılacak düsturlar vardır.[1]
***
Faşizm bir vatan ideali etrafında iktisadi refahı, siyasi ve içtimai ahengi tesis etmeyi düşünür. Biz, faşist milliyetperverliğin dünkü galeyanında hem mazimizi hem istikbalimizi görürüz.[2]
***
Rusya’da nasıl komünizm, İtalya’da nasıl faşizm varsa, bizde de Kemalizm olmalıdır.[3]
***
Türk yığınlarının terbiyesi için Moskova’nın yığın terbiyesi metodları, devletçi Türk iktisatçılığı için de faşizmin korporasyon metodları benimsenmelidir.[4]
***
Faşist İtalya ile devrimci Türkiye arasındaki dostluk tabiidir.[5]
***
Alman başvekili Hitler diyor ki: “Türkiye’de doğan ve parlayan yıldız bize takip edilecek yolu gösterdi. Gazi öyle bir şahsiyettir ki ebediyyen asrımızın en büyük adamlarının en ön safında bulunacaktır. Bu mevki, tarihin ona verdiği bir haktır. Faaliyet gayeleri aynı olan Büyük Türk Milleti ile Alman Milleti arasında sempati çok kuvvetlidir.”[6]
**********
KAYNAKLAR:
[1] CHP Dersim milletvekili Feridun Fikri Bey, Yenigün gazetesi, 1923.
[2] Hamdullah Suphi Tanrıöver, Türk Yurdu dergisi, 1930.
[3] Ali Naci Karacan, İnkılap gazetesi, 2 Kanunuevvel 1930.
[4] Falih Rıfkı Atay, “Faşist Roma, Kemalist Turan” adlı kitabının önsözü, 1931.
[5] Yunus Nadi, Cumhuriyet gazetesi, 22 Mayıs 1932.
[6] Mahmut Soydan, Milliyet gazetesi, 16 Temmuz 1933.
ALINTI: Engin Ardıç’ın köşe yazısından alıntılanmıştır. Başlık ve Parantez içindekiler bize aittir.
**********
`K. Çandarlıoğlu´
**********
“Belgelerle Gerçek Tarih” isimli 792 sayfalık çalışmamızı ücretsiz indirebilirsiniz:
http://www.mediafire.com/?vgk9k8cozdpy7ez
*
Alıntılarda şu şekilde kaynak belirtiniz:
http://www.belgelerlegercektarih.wordpress.com
Τουρκία: Εντάλματα εναντίον δύο ιστορικών για προσβολή της μνήμης του Κεμάλ
11/05/201722:01
Ο ένας υποστήριξε ότι η υιοθετημένη κόρη του ήταν στην πραγματικότητα ερωμένη του – Ο δεύτερος είπε ότι η μητέρα του είχε εργαστεί σε οίκο ανοχής
Εντάλματα σύλληψης σε βάρος δύο ιστορικών οι οποίοι κατηγορούνται για προσβολή της μνήμης του ιδρυτή της Δημοκρατίας της Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ εκδόθηκαν σήμερα, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Doğan.
Στην Τουρκία ξέσπασε σάλος αφού ο Σουλεϊμάν Γεσιλγιούρτ είπε το Σάββατο, κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής που παρουσιάζει, ότι μια υιοθετημένη κόρη του Μουσταφά Κεμάλ ήταν στην πραγματικότητα ερωμένη του.
Ένας άλλος ιστορικός, ο Χασάν Ακάρ, υποστήριξε σε αναρτήσεις του σε ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης ότι η μητέρα του ιδρυτή της Δημοκρατίας της Τουρκίας είχε εργαστεί «σε οίκο ανοχής» κάτι που σημαίνει ότι ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν «νόθο». Οι δύο άνδρες τέθηκαν επίσημα υπό έρευνα για «προσβολή της μνήμης του Ατατούρκ» και «υποκίνηση στο μίσος», σύμφωνα με το Doğan.
Δύο χωριστές έρευνες για τους δύο ιστορικούς διεξάγονται από την εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης η οποία διέταξε τη σύλληψή τους, ανέφερε εξάλλου το τουρκικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή.
Το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο της Τουρκίας (RTÜK) καταδίκασε το τηλεοπτικό δίκτυο TV Net, το οποίο μεταδίδει την εκπομπή του Γεσιλγιούρτ, στο πιο βαρύ πρόστιμο που προβλέπεται, δηλαδή να πληρώσει το 5% των διαφημιστικών εσόδων του τον προηγούμενο μήνα.
Κληθείς να αντιδράσει μετά την πολεμική που ξέσπασε ο πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ καταδίκασε έντονα τις δηλώσεις των δύο επιστημόνων και κάλεσε τη δικαιοσύνη να διεξαγάγει έρευνα.
http://www.protothema.gr/world/article/678642/tourkia-edalmata-enadion-duo-istorikon-gia-prosvoli-tis-mnimis-tou-kemal/
[…] κόσμο και να υπερβεί την άρνηση του Ισλάμ που επέβαλε ο Μουσταφά Κεμάλ κατά τη δημιουργία του εθνικιστικού κοσμικού του […]
Ο ρόλος της Γερμανίας στη Γενοκτονία των Αρμενίων
Σύμφωνα με έρευνα το Γερμανικό Ράιχ προμήθευε συστηματικά με όπλα την Οθωμανική Αυτοκρατορία για τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Πρώσοι ανώτεροι αξιωματούχοι φαίνεται να επηρέασαν επίσης και ιδεολογικά τη μεθόδευσή της.
Οι τουρκικές δυνάμεις φαίνεται να χρησιμοποιούσαν κυρίως όπλα γερμανικής κατασκευής για τη Γενοκτονία των Αρμενίων (1915-1916), σύμφωνα με νέα έρευνα. Η γερμανική βιομηχανία όπλων Mauser, που ήταν ο βασικός προμηθευτής όπλων και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, είχε πωλήσει όπλα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για τον σκοπό της επίμαχης γενοκτονίας, η οποία έτυχε και της ενεργούς υλικοτεχνικής και συμβουλευτικής υποστήριξης Γερμανών αξιωματούχων που είχαν σταλεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με ιστορικούς μεταξύ 1915 και 1926 σκοτώθηκαν 1 με 1,5 εκατομ. Αρμένιοι.
Η έρευνα που διεξήχθη από το Global Net-Stop the Arms Trade» (GNSTAT), «η πλειοψηφία των στρατιωτών που μετείχαν στις βιαιοπραγίες ήταν οπλισμένοι με καραμπίνες και τυφέκια Mauser, ενώ οι αξιωματικοί με πιστόλια της ίδιας εταιρείας». Η ίδια έρευνα υποστηρίζει επίσης ότι «οι Γερμανοί που υπηρέτησαν στα γερμανικά στρατεύματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία βοήθησαν ενεργά στην τέλεση δολοφονιών». Πρόκειται για την πρώτη ιστορική υπόθεση που εξετάζει το διεθνές ερευνητικό δίκτυο (GNSTAT), αποτελούμενο από δημοσιογράφους, ακτιβιστές, πληροφοριοδότες, ντοκιμαντερίστες και ειδικούς σε θέματα που έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές όπλων.
Το ζήτημα της γερμανικής συνευθύνης
O σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μωάμεθ Ε’ με τον υπ. Πολέμου Ενβέρ Πασά και τον Κάιζερ Γουλιέλμο
O σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μωάμεθ Ε’ με τον υπ. Πολέμου Ενβέρ Πασά και τον Κάιζερ Γουλιέλμο
Σύμφωνα με την έρευνα ο οθωμανικός στρατός ήταν επίσης εφοδιασμένος με κανόνια κατασκευασμένα από την οπλική βιομηχανία Krupp από το Έσεν. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την καταστολή των Αρμένιων ανταρτών στα βουνά Μουζά Νταγκ το 1915. Το 2015 ο τότε Γερμανός πρόεδρος Γιόαχιμ Γκάουκ έκανε λόγο για «γερμανική συνευθύνη» στη Γενοκτονία των Αρμενίων. Ο Γερμανός δημοσιογράφος Γιούργκεν Γκότσλιχ είχε υποστηρίξει επίσης σε βιβλίο του το 2015 ότι το Γερμανικό Ράιχ, ο σημαντικότερος σύμμαχος της Τουρκίας από την Ευρώπη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέφερε επίσης στρατιωτικές συμβουλές αλλά και εκπαίδευση σε στρατιωτικά τάγματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η νέα έρευνα του διεθνούς ερευνητικού δικτύου ρίχνει για πρώτη φορά φως σε συγκεκριμένα γεγονότα και ειδικά στις αγοραπωλησίες όπλων. «H Mauser είχε το μονοπώλιο στα τυφέκια σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία» αναφέρει ο Βόλφανγκ Λαντγκρέμπερ, ντοκιμαντερίστας και συγγραφέας της εν λόγω έκθεσης. Η Mauser πλέον δεν υπάρχει αλλά η ThyssenKrupp, η διάδοχος της Κrupp, δεν έχει αναγνωρίσει ποτέ δημοσίως ότι έπαιξε κάποιο ρόλο σε αυτή τη γενοκτονία.
Μια από τις βασικές πρωτογενείς πηγές της έρευνας είναι οι επιστολές του Ταγματάρχη Γκραφ Έμπερχαρντ Βόλφσκελ, ο οποίος είχε στρατοπεδεύσει στην πόλη Ούρφα της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Στην πόλη αυτή κατοικούσαν Αρμένιοι. Ο Βόλφσκελ παρείχε συνδρομή στα στρατεύματα του Φαρί Πασά, αναπληρωτή Διοικητή του 4ου Τάγματος του Οθωμανικού Στρατού. «Οι Αρμένιοι έχουν καταλάβει μαζικά τα σπίτια νοτίως της εκκλησίας» έγραφε σε επιστολή του ο γερμανός στρατιωτικός συνεχίζοντας: «Όταν το πυροβολικό μας άνοιξε πυρ κατά των σπιτιών και σκότωσε πολλούς που βρίσκονταν μέσα σε αυτά, άλλοι πάλι κατέφυγαν στην εκκλησία». Ο Βόλφσκελ περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια πώς ο στρατός περικύκλωσε στη συνέχεια την εκκλησία και σκότωσε τους Αρμένιους που προσπαθούσαν απελπισμένα να σωθούν.
Η γερμανική ιδεολογική επιρροή
Ντοκουμέντο της εποχής από την Γενοκτονία των Αρμενιών
Ντοκουμέντο της εποχής από την Γενοκτονία των Αρμενιών
Σύμφωνα με την έρευνα εκτός του ότι γερμανικές εταιρείες προσέφεραν όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στη γενοκτονία και Γερμανοί αξιωματούχοι παρείχαν τεχνογνωσία στον οθωμανικό στρατό, οι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί έθεσαν και αυτό που ο Λαντγκρέμπερ αποκαλεί «ιδεολογικές βάσεις» της γενοκτονίας. Το ότι τόσο οι Οθωμανοί όσο και οι Γερμανοί θεωρούσαν τους Αρμένιους κοινό εχθρό, όπως και τους Ρώσους, είναι γνωστό. Στο βιβλίο του ο Γιούργκεν Γκότσλιχ παραθέτει μάλιστα μαρτυρία του Γερμανού ακολούθου του ναυτικού Χανς Χούμαν και στενού φίλου του υπουργού Πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατίας Ενβέρ Πασά, στην οποία ο ίδιος υποστήριζε «ότι οι Αρμένιοι, επειδή ακριβώς συνομωτούν με τους Ρώσους, θα εξοντωθούν αργά ή γρήγορα. Εϊναι σκληρό αλλά αναγκαίο».
Ένα άλλο πρόσωπο-κλειδί για τη μελέτη της γερμανικής ιδεολογικής επιρροής στο αρμενικό ζήτημα ήταν ο υποστράτηγος Κόλμαρ Φράιχερ φον ντερ Γκολτς, σύμβουλος της Οθωμανικής Αυλής το 1883, ο οποίος παράλληλα προωθούσε τα συμφέροντα του γερμανικού λόμπι της βιομηχανίας όπλων στην ίδια περιοχή. Όπως σημειώνει ο Λαντγκρέμπερ: «Ο φον ντερ Γκολτς όχι δημόσια αλλά μεταξύ φίλων και συγγενών χαρακτήριζε τον εαυτό του ως Αρμενοφοβικό. Πολλοί άνθρωποι που τον γνώριζαν είχαν πει ότι τον άκουσαν να αποκαλεί τους Αρμένιους ‘άπληστο λαό εμπόρων’. Είχε μάλιστα καταφέρει να πείσει τον Σουλτάνο Μωάμεθ Ε’ να λύσει το ζήτημα των Αρμενίων μια κι έξω».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φον ντερ Γκολτς θεωρείται επίσης ως βασική «πηγή» που επηρέασε τη μετέπειτα ναζιστική ιδεολογία. Στο έργο του «Ο λαός στα όπλα» (Das Volk im Waffen) υιοθετεί θέσεις που απαντώνται αργότερα στην ιδεολογία του Χίτλερ. «Πίστευε ότι στόχος μιας πολεμικής εκστρατείας είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός του στρατού, όχι απλά ήττα και οπισθοχώρησή του. Πίστευε στον απόλυτο πόλεμο. Αυτό ήταν άλλωστε και το ιδεολογικό έρεισμα των Οθωμανών, πάνω στο οποίο μεθόδευσαν την γενοκτονία των Αρμενίων».
Μπεν Νάιτ/ Δήμητρα Κυρανούδη
Πηγή: Deutsche Welle http://www.dw.com/el/%CE%BF-%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD/a-43334508
Μουσταφά Κεμάλ: ιδεολογικός πατέρας των Ναζί και του Αδόλφου Χίτλερ
Μεγάλο μέρος της διανόησης στην Ελλάδα (από την αριστερά ως τη δεξιά) τηρεί μία ευνοϊκή στάση απέναντι στον Μουσταφά Κεμάλ, και τον αποκαλεί με θαυμασμό ως «Ατατούρκ». Καθηγητές πανεπιστημίου μάλιστα, τον αποκαλούν ως «μεγάλο ηγέτη», ως τον… «Άλλο» που πρέπει να τον θαυμάζουμε για τα … επιτεύγματά του.
Ενώ λοιπόν ο Χίτλερ είναι (ορθότατα) το υπέρτατο κακό, ο Κεμάλ Μουσταφά αποκαλείται ως ο μεταρρυθμιστής ηγέτης της νέας Τουρκίας και μένει έτσι στο απυρόβλητο της κριτικής, στάση φαινομενικά ακατανόητη αν αναλογιστεί κανείς τα εγκλήματα που διέπραξε εις βάρος της ανθρωπότητας και ειδικότερα εναντίον των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας. Αλλά και από την ίδρυση της Νέας Τουρκίας, οι μουσουλμανικές εθνοτικές ομάδες της Μικράς Ασίας και ιδίως οι Κούρδοι δέχονται τις σφαγές των κεμαλιστών και πολιτισμική γενοκτονία.
Θύμα της κεμαλικής πολιτικής είναι και οι Πομάκοι. Η πολιτιστική γενοκτονία που δεχόμαστε επίσης παραβλέπεται από την ελληνική διανόηση η οποία αντιστρέφει την πραγματικότητα και μιλάει για προσπάθεια δημιουργίας «πομακικής ταυτότητας» από το ελληνικό κράτος και όχι «τουρκικής ταυτότητας» από το τουρκικό κράτος. Οι φασιστικές πρακτικές του τελευταίου δεν έχουν περιγραφεί αναλυτικά σε κανένα βιβλίο της αριστερής διανόησης.
Το κενό για την έμπνευση του ναζισμού από τον κεμαλισμό έρχεται να καλύψει το πρωτοπόρο βιβλίο του Γερμανού ιστορικού Stefan Ihring που μελέτησε βαθιά τις ιστορικές πηγές και μας παραδίδει την πρωτοναζιστική ιδεολογία του Κεμάλ Μουσταφά, που αποτέλεσε τον «δάσκαλο του Χίτλερ», σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ.
Το βιβλίο που εκδόθηκε στην αγγλική γλώσσα με τον τίτλο «Ataturk in the Nazi imagination» (ο Ατατούρκ στο φαντασιακό των Ναζί) έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά με τον τίτλο «Ατατούρκ και ναζί, δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού». Στις 447 σελίδες του μπορεί κανείς να βρει χιλιάδες αναφορές που αποδεικνύουν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ και ο γερμανικός ναζισμός είχαν ως πρότυπό τους την κεμαλική Τουρκία και τον Μουσταφά Κεμάλ.
Τον Μουσταφά Κεμάλ μάλιστα οι Γερμανοί ναζί τον αποκαλούσαν ως «Τούρκο Φύρερ» (σ. 213). Το βιβλίο αυτό πρέπει να αγοραστεί από όλους τους Πομάκους u947 για να κατανοηθεί σε βάθος η ταύτιση κεμαλισμού και ναζισμού. Πολύ λίγα παραδείγματα παραθέτουμε στο άρθρο αυτό:
Ο Αδόλφος Χίτλερ σε συνέντευξη του, το 1933, στην εφημερίδα Μιλιέτ χαρακτήρισε τον Μουσταφά Κεμάλ ως τον «μέγιστο άνδρα του αιώνα» (!) ενώ είπε ότι το κίνημα της Τουρκίας αποτελούσε για αυτόν «ένα φωτεινό άστρο» (σ. 188), φράση που χρησιμοποίησε πολλές φορές προπαγανδιστικά το ναζιστικό καθεστώς όταν αναφερόταν στην Τουρκία.
Το 1938 ο Χίτλερ παραδέχθηκε ότι πρότυπο της φασιστικής και ναζιστικής ιδεολογίας ήταν ο κεμαλισμός λέγοντας ότι «ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής του και εγώ ο δεύτερος» (σ. 189). Το 1939 δήλωσε πως «η Τουρκία αποτέλεσε το πρότυπο μας» (σ. 190).
Οι γερμανικές εφημερίδες και κυρίως οι ναζιστικές έγραφαν ασταμάτητα για τον Μουσταφά Κεμάλ και τον κεμαλισμό με θαυμασμό. Τα άρθρα τους διαβάζονταν φανατικά από τον Χίτλερ και τα στελέχη των ναζί. Πολύ νωρίς, από το 1921 η εφημερίδα «Volkischer Beobahter», όργανο των ναζί, έγραφε «Τουρκία – Παράδειγμα προς μίμηση» και πιο κάτω «το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσφύγει και αυτό στις τουρκικές μεθόδους». Οι τουρκικές μέθοδοι είναι βέβαια η εξόντωση ολόκληρων λαών (γενοκτονία) προκειμένου να εξαφανιστούν μειονοτικές ομάδες που εμποδίζουν την εθνική «καθαρότητα». Σε δημοσιεύματα που θα ακολουθήσουν την επόμενη δεκαετία η εφημερίδα αυτή, όπως και η εφημερίδα «Heimatland», επίσης όργανο των ναζιστών, επαινούν την Τουρκία, τον Μουσταφά Κεμάλ και τις μεθόδους του.
Σε σειρά άρθρων της Heimatland” που υπογράφει ο γερμανός ναζί Χανς Τρεμπστ, που πολέμησε με τους Τούρκους από το 1921 ως το 1923, επαινείται η εθνοκάθαρση (γενοκτονία) Αρμενίων και Ελλήνων οι οποίοι αναφέρονται ως «βδέλλες και παράσιτα» (σ.145) και οι οποίοι «έπρεπε να εξαλειφθούν και να εξοντωθούν» (σ.146). Μετά από τα άρθρα του αυτά ο Τρεμπστ κλήθηκε από τον ίδιο τον Χίτλερ για να του εξηγήσει το τουρκικό παράδειγμα (σ. 148)! Επίσης, ο Χίτλερ ήταν φανατικός αναγνώστης του συγγραφέα Καρλ Μάι που σε διάφορα μυθιστορήματά του είχε ήρωα ένα Τούρκο που είχε εχθρούς Αρμένιους και Έλληνες (σ. 277 – 278).
Οι Αρμένιοι και οι Έλληνες ταυτίστηκαν στη σκέψη των ναζί με τους Εβραίους της Γερμανίας! Η τουρκική λύση στο «πρόβλημα» των χριστιανικών μειονοτήτων, δηλαδή η γενοκτονία τους, στάθηκε το παράδειγμα για την επίλυση του αντίστοιχου «προβλήματος» των Εβραίων και την δική τους γενοκτονία. Σε ομιλία του ο Χίτλερ το 1927 ταυτίζει τους Αρμένιους και τους Έλληνες με τους Εβραίους επειδή οικονομικά κυριαρχούσαν μέσα στην Τουρκία: «έχουν γίνει οι ίδιοι Εβραίοι. Έχουν τα συγκεκριμένα, επαίσχυντα χαρακτηριστικά που καταδικάζουμε στους Εβραίους» (σ. 281). Κατά συνέπεια, οι Γερμανοί δεν πρέπει να νιώθουν καμία συμπόνια για τους Έλληνες της Τουρκίας (σ. 282).
Το 1933 η γερμανική εφημερίδα «Kreuzzeitung» τόνιζε πως «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους» (σ. 186). Το 1941 η εφημερίδα «Frankfurter Zeitung» αποκαλούσε τον Κεμάλ ως τον «μέγιστο πολιτικό άνδρα και στρατιωτικό ηγέτη» που εντυπωσίασε τη γερμανική κοινή γνώμη (σ. 193).
Τα στελέχη των ναζί έγιναν φανατικοί θαυμαστές του Κεμάλ Μουσταφά και της «νέας Τουρκίας» του. Μερικοί είχαν ζήσει στην Τουρκία, αποκαλούνταν Οθωμανοί Γερμανοί και έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του ναζισμού. Ελάχιστα ενδεικτικά παραδείγματα είναι:
Ο Χάινριχ Χίμλερ ήθελε να μεταναστεύσει τη δεκαετία του 1920 στην Τουρκία, και συζητούσε με τον Τούρκο φίλο του για «τουρκικές λύσεις» για τα προβλήματα της Γερμανίας (σ. 172).
Άλλο στέλεχος των ναζί, ο Βέρνερ Ντάιτς είπε πως «ο εθνικοσοσιαλισμός, ο κεμαλισμός και ο φασισμός … είναι οι πρώτες μεγάλες εκρήξεις» που θα δώσουν μια νέα ιδεολογία και ένα νέο πολιτισμικό στρώμα (σ. 194).
Ο γλύπτης Γιόζεφ Τόρακ, που είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στην Τουρκία κάνοντας γλυπτά για το κεμαλικό καθεστώς, στη Γερμανία έγινε ο κατεξοχήν ναζιστής γλύπτης που φιλοτέχνησε αρκετά γλυπτά του Κεμάλ Μουσταφά, ένα εκ των οποίων αποτέλεσε το αγαπημένο άγαλμα του Χίτλερ (σ. 209 – 210).
Όσον αφορά τη διπλωματική παρουσία της Τουρκίας στην Γερμανία, οι Τούρκοι διπλωμάτες είχαν πάντα ιδιαίτερη και προνομιακή μεταχείριση (πάντα στην πρώτη σειρά των διπλωματών για κάθε εκδήλωση είτε εξωτερικής πολιτικής είτε κοσμική) για να φαίνονται ότι ανήκουν στον κόσμο της ναζιστικής οικογένειας (σ. 204).
Στην ρατσιστική ιδεολογία των ναζί οι «Τούρκοι ήταν Άριοι» και όχι κατώτερη φυλή όπως οι Αιγύπτιοι ή οι Ινδοί (σ. 207).
Τα παραδείγματα του βιβλίου είναι χιλιάδες, για αυτό και πρέπει να διαβαστεί από όλους. Όσον αφορά την Ελλάδα θεωρούμε πως σε όλες τις συγκεντρώσεις κατά του ναζισμού, που θα γίνονται από εδώ και πέρα και ιδίως στη Θράκη, θα πρέπει να αναφέρεται και να καταδικάζεται ο κεμαλισμός και ο Μουσταφά Κεμάλ επειδή ενέπνευσαν το ναζισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ. Είναι μία ιδεολογία που σήμερα την εφαρμόζουν οι Τούρκοι εθνικιστές για να διεξάγουν πολιτισμική γενοκτονία εις βάρος των Πομάκων και των Ρωμά της ελληνικής Θράκης.
Τεύχος 92-93, Αύγουστος – Δεκέμβριος 2017
http://zagalisa.gr/content/moystafa-kemal-ideologikos-pateras-ton-nazi-kai-toy-adolfoy-xitler
[…] και εγώ ο δεύτερος» (Aδόλφος Χίτλερ, 1938, από Stefan Ihring, «Atatürk in the Nazi Imagination», ελληνική έκδοση, σ. […]
[…] και εγώ ο δεύτερος» (Aδόλφος Χίτλερ, 1938, από Stefan Ihring, «Atatürk in the Nazi Imagination», ελληνική έκδοση, σ. […]
[…] που τότε κατ’ εντολήν της Κομιντέρν, στήριξε το πρωτοφασιστικό κεμαλικό κίνημα κατά των Ελλήνων και των […]
Κεμαλισμός και ναζισμός
Η πρώτη συστηματική διερεύνηση μιας από τις λιγότερο γνωστές ιδεολογικές ρίζες του ναζισμού
Στέφαν Ιχριγκ
Ατατούρκ και Ναζί.
Δάσκαλος και μαθητές στην
εφαρμογή του ολοκληρωτισμού
Εκδόσεις Παπαδόπουλος,
σελ. 448, τιμή 22 ευρώ
Εξι μήνες μετά την ανάρρησή του στην εξουσία, τον Ιούλιο του 1933, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μιλιέτ» ο Αδόλφος Χίτλερ έχριζε γενναιόδωρα τον Κεμάλ Ατατούρκ «επιφανέστερο άνδρα του αιώνα». Στο συλλογικό φαντασιακό των Ναζί η κεμαλική Τουρκία και ο ηγέτης της είχαν αποκτήσει καίρια θέση ήδη από τον Μεσοπόλεμο: ο Κεμάλ αναγορεύθηκε σε προσωπικότητα παγκόσμιας ιστορικής εμβέλειας, η χώρα του μετατράπηκε σε υπόδειγμα από το οποίο η Γερμανία θα μπορούσε «να πάρει μαθήματα»: αν η συνθήκη των Σεβρών ήταν αναθεωρήσιμη, το ίδιο ίσχυε και για τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Μετά το 1933 το Γ’ Ράιχ πρόβαλε το κεμαλικό καθεστώς ως υπόδειγμα επιτυχούς φυλετικής πολιτικής: η Τουρκία του Ατατούρκ προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε αποκαθάρει τον πληθυσμό του από τα επικίνδυνα παράταιρα στοιχεία (Ελληνες, Αρμένιους) και, κατά συνέπεια, εκσυγχρονιζόταν με ταχείς ρυθμούς – οι αντιστοιχίες με την ακολουθητέα πολιτική κατά των Εβραίων ήταν προφανείς. Μια πρωτότυπη, συναρπαστική μελέτη που πέρα από τη συμβολή της στη γενεαλογία του ναζισμού θέτει το ζήτημα της επανεξέτασης της αλληλεπίδρασης των εικόνων που φασισμός, ναζισμός και κεμαλισμός φιλοτεχνούσαν για τον εαυτό τους και τους άλλους.
https://www.tovima.gr/2016/07/15/books-ideas/o-parthenwnas-ws-ainigma/
[…] κοινοτήτων. Η πρόσφατη μελέτη του Stefan Ihring με τίτλο «Atatürk in the Nazi Imagination» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις του Harvard έδωσε τις […]
JULY 29, 2019
From Nazi Germany to Ottoman Turkey, Genocides Begin in the Wilderness, Far From Prying Eyes
by ROBERT FISK
Many believe the Jewish Holocaust was planned by the Nazis at a Berlin lakeside villa at Wannsee on 20 January 1942. Most historians still think the Armenian Holocaust was hatched up by the Ottoman Turks in Istanbul in 1915. Of course, we’ve long known that the mass slaughter of Europe’s Jews began the moment the Germans crossed the Polish border on 1 September 1939 – and carried on across the Soviet Union in 1941, seven months before Wannsee.
But now, almost incredibly, we discover that the liquidation of Christian Armenian men, women and children was first instigated on 1 December 1914 in the far away city of Erzurum – not on 24 April 1915, when Armenians commemorate the first killings of the genocide perpetrated against them. And that back in that fatal December month, the Turkish “Special Organisation” – the Ottoman equivalent of the later German SS and Einsatzgruppen – organised the immediate liquidation of Armenians “liable to carry out attacks against Muslims”.
We already know the terrifying statistics of the two genocides. The Armenian Medz Yeghern (Great Crime) destroyed a million and a half souls. The Jewish Shoah (Holocaust), which began less than a quarter of a century later, destroyed at least six million souls.
The Turks – and, alas, the Kurds – committed these crimes against humanity of the First World War. The Germans – and, alas, many Slavic peoples of the Nazi-occupied states – committed these crimes against humanity of the Second World War.
The Turks have never, to this day, accepted their responsibility. The Germans have. We still respectfully record how the Turks “hotly dispute” their genocide of the Armenians. We always – rightly – condemn the right-wing Europeans who deny the Nazi genocide of the Jews.
But it is that fine Turkish historian Taner Akcam, in his self-imposed American exile, to whom we this month owe the historically seminal revelation that the Armenians were targeted for death exactly 31 days after the Ottoman Empire entered the First World War on 31 October 1914. The first Armenian victims were only men – the bloodlust to kill their families would come later – in the provinces of Van and Bitlis. But they prove how deeply this war crime was embedded in the countryside of eastern Turkey, in the cities of the periphery rather than the capital.
And thanks to Akcam’s research in hitherto unexplored prime ministerial Ottoman archives, we find, for the first time, a secret order from the local Erzurum government headquarters to the governors of Van and Bitlis to arrest Armenians who might be rebel leaders or might attack Muslims, and ordering them “to be deported to Bitlis immediately in order that they be exterminated”. No euphemisms here – like the Nazis’ infamous “final solution”. The Ottoman officials use the Turkish word for extermination: imha.
In some villages near the town of Baskale, the entire male population above the age of 10 was killed. Two months later, in February 1915, an Armenian deputy in the Ottoman parliament sent a report from Van to Talaat Pasha, the Ottoman interior minister in Istanbul, who would be held responsible for the entire genocide of a million and a half Armenians, telling him that “massacres are being carried out in some villages and townships in the environs of Baskale and Saray”. Clearly, local Ottoman officials were instigating the genocide – and then asking their masters in Istanbul to approve their decisions.
Akcam has unearthed evidence that local governors would sometimes travel to Erzurum – almost 800 miles from the Ottoman capital – to hold joint meetings on the killings and then communicate their decisions to Talaat Pasha. One of them – only days before the date on which Armenians today recognise the start of their genocide – records an instruction from Erzurum to the governor of Bitlis to send Kurdish militias after the Armenians. On some occasions, it is apparent that regional governors would gather around a single telegraph machine in Erzurum and conspire together with Istanbul in an early 20th-century version of a social media conference call: meetings by telegram.
That the governors fully understood the wicked nature of their acts – and clear evidence that Talaat was well aware of their criminal nature – is reflected in the constant instruction that their telegrams were “top secret” and “to be decoded by the recipient only”. One telegram stated that “the copy of the cable was burned here on the spot. Please ensure that Istanbul burns their copy”.
On 17 November 1914 – scarcely two weeks after Turkey had joined its German and Austro-Hungarian allies in their war against Britain and France, and long before the previously regarded date of the genocide’s commencement – Erzurum governor Tahsin wrote to Talaat that the time had come “to take permanent decisions and orders in regard to the Armenians”. Talaat archly replied that Tahsin should “carry out what the situation demands … until definitive orders are given in regard to the Armenians”.
As historian Akcam writes in his essay in this month’s issue of the Journal of Genocide Research, Istanbul was essentially “giving the green light to Erzurum for the violent actions that it would subsequently carry out”. At the end of November 1914, we find Talaat slyly instructing Governor Cevdet of Van that “until decisive orders are given, it is necessary to carry out the measures demanded by the situation, but judiciously [sic] implemented”.
Cevdet, under whose authority 55,000 Armenians would be killed, had warned Istanbul that gangs of Armenians were fighting on the side of the Russians in Iran and the Caucasus and that this had been viewed as a “general uprising by the Armenians”. Armenians did indeed ally themselves with Russian troops – for the Tsar was an ally of the Anglo-French entente against the Ottomans – advancing into eastern Turkey. Armenian historians acknowledge this historical fact but point out, correctly, that when Armenians usually took up arms, it was to defend themselves against the Turkish genociders. Around Van, however, there was also evidence, later in the war, that Armenians had revenged their own persecution by massacring the inhabitants of local Turkish Muslim villages.
Hitherto, Turkish historians – other than Akcam and a few brave colleagues – have refused to recognise the Armenian genocide as a genocide.
They have suggested that the deportation of the Armenians may have been prompted by the Allied landings at Gallipoli in the fourth week of April 1915, a few hours before the first Armenian leaders were arrested in Istanbul, or by the Turkish defeat at the battle of Sarikamish in January 1915. But to suggest that the mass killings of a million and a half people could have been devised in so short a time is ridiculous. For example, Governor Resit of Diyarbakir told Istanbul of his plans weeks before Gallipoli, expressing the view that “it would be profitable … to implement practices as harsh and effective as necessary against the Armenians”.
Still apparently concerned that the killings in his own district of Sivas had not been given an official imprimatur, Governor Muammer wrote to Istanbul in a telegram on 29 March 1915 that “if a decision has been taken by the central [government]…that would ensure the orderly mass removal and elimination [sic], I ask that you permit its communication without delay”. Other governors referred to the Armenians’ “annihilation” and the “implementation of exterminatory measures”.
The start of the Armenian genocide in December 1914 could have been no surprise to the authorities in Istanbul, certainly not to Talaat. The Erzurum decision was originally taken by Bahaettin Shakir, the head of the “Special Organisation” and the man largely regarded as the architect of the Armenian genocide. But he was himself a central committee member of the governing Union and Progress Party and had arrived in Erzurum from Istanbul. Perhaps Talaat found it expedient to begin the genocide – or to give the project a trial run – far from the capital and its foreign ambassadors, especially the Americans who would publicly reveal the later massacres to the world.
Akcam himself is still bemused as to why Ottoman archive personnel produced the incriminating papers for him. “The decision and following exterminations resemble … the first killings of Einsatzgruppen in Poland,” he told me. “I discovered other telegrams from local governors again in the Ottoman archive where the term ‘extermination’ of Armenians is openly used. These are amazing discoveries. I don’t know why they made these documents available for researchers.”
They certainly disprove the idea – widely disseminated by Turkish genocide deniers – that the Armenian deportations and killings occurred when Turkey was experiencing serious military difficulties and the prospect of losing the war. Not only were the Erzurum decisions taken five months before Gallipoli and a month before the Russians destroyed Turkish forces in the forests of Sarikamish; the killing of Armenians was underway well before the Ottoman state was endangered.
The early massacres of Armenians in the far east of Turkey – long before the Armenian community in Istanbul felt threatened – oddly parallels the experience of Jews in Vienna after Hitler’s 1938 Anschluss, when the Nazis incorporated Austria into the Third Reich.
Jews who fled the mass killing and anti-semitism of the Austrian capital for Germany found that Jews suffered less discrimination in Berlin. This, of course, was not to last. The Germans preferred to commit their grossest crimes of humanity against the Jews outside the Reich: in the ghettos of Poland and the Ukraine – in Babi Yar – in the killing fields of Belarus and Russia and then, after Wannsee, in the extermination camps and gas chambers set up in Poland.
Hitler followed the history of the Armenian massacres closely and often referred to them in the years before the Second World War. Nazi Germany envied the Turks for having “purified” the Turkic race and German diplomats in Turkey during the First World War witnessed the Armenian deportations in cities far from Istanbul. Rural Muslim Turkish and Kurdish communities far from the sophistication of Istanbul or Smyrna might have more easily accepted the first brutalities; they were certainly to participate in them.
In other words, local towns provided the impetus for killing the Ottoman empires’ minorities, just as Baltic and Ukrainian militias allied to the Nazis did not need to be instructed to murder their Jewish neighbours. Nor were the Croatians ordered by Berlin to slaughter their Serbian neighbours after Germany occupied Yugoslavia in 1941; they did so without orders from Berlin. The roots of their genocidal racism already existed.
Does this apply to Rwanda, where up to a million Tutsi and moderate Hutus – including 70 per cent of the Tutsi population – were massacred in the 1994 genocide? This was centrally organised and planned, but the execution of these crimes against humanity was in the hands of Hutus across the entire country, where neighbours killed neighbours. And in their persecution and murder of Christians and Yazidis in Iraq and Syria, Isis – which included Muslims from around the world – may not have been specifically aided by the local population; but while Arabs tried to protect their neighbours, others systematically looted their homes and property after Isis had slaughtered or deported the owners.
Hebrew University of Jerusalem lecturer Umit Kurt studied the 1915 dispossession and killing of Armenians in the southern city of Aintab and found that local Turkish Muslims freely and willingly participated in the crimes. What he discovered was that a genocidal government must have the local support of every branch of respectable society: tax officials, judges, magistrates, junior police officers, clergymen, lawyers, bankers and, most painfully, the neighbours of the victims. Not to mention the governors.
In other words, leaders do not commit genocide, not on their own. Ordinary people do. And holocausts can start far from home, in the frozen east, and long before the date we all believed the bloodbaths began.
https://www.counterpunch.org/2019/07/29/from-nazi-germany-to-ottoman-turkey-genocides-begin-in-the-wilderness-far-from-prying-eyes/
6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
Η Άγκυρα, το χρώμιο και ο χρυσός των Εβραίων
του Σπύρου Κουζινόπουλου
Η έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν μερικά χρόνια από το τμήμα Ιστορίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αναφορικά με τον εφοδιασμό της χιτλερικής Γερμανίας από την Τουρκία κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με χρώμιο και άλλα μέταλλα, γεγονός που συνέβαλε στην ενίσχυση της πολεμικής μηχανής των ναζιστών, έφερε για μία ακόμη φορά στην επιφάνεια την τουρκική στάση στον πόλεμο, αλλά και τη συμπεριφορά της γειτονικής μας χώρας έναντι των Εβραίων.
Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, που συντάχθηκε υπό την εποπτεία του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Στούαρτ Αϊζενστάτ και με βάση στοιχεία που δόθηκαν από τη CIA και τα υπουργεία Εξωτερικών, Άμυνας, Δικαιοσύνης, Οικονομικών και Εμπορίου, τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα οι Γερμανοί τα πλήρωναν στην Τουρκία με χρυσό που έκλεβαν από τις κατακτημένες χώρες. Ένα μέρος δε του χρυσού αυτού προερχόταν από τα θύματα κυρίως Εβραίους της ναζιστικής βαρβαρότητας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στις καταγγελίες αντέδρασε η τουρκική κυβέρνηση. Και ο τότε υπουργός Εσωτερικών και εκπρόσωπος Τύπου Σουκρού Γκιουρέλ ισχυρίστηκε ότι όχι μόνο η χώρα του δεν συμμετείχε στη ρευστοποίηση του χρυσού που άρπαξαν οι ναζιστές από τους Εβραίους, αλλά και ότι η Τουρκία «συγκαταλέγεται στις χώρες που αντιπαρατάχθηκαν στη ναζιστική Γερμανία».
Οι κυβερνώντες στην Άγκυρα φαίνεται να «ξεχνούν» ποια ήταν η στάση της επίσημης Τουρκίας έναντι των χιτλερικών καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Την ώρα δηλαδή που ο ελληνικός λαός μέσα από τις αντιστασιακές του οργανώσεις, όπως και οι λαοί των υπόλοιπων υπόδουλων ευρωπαϊκών λαών, πολεμούσαν με νύχια και με δόντια κατά των χιτλεροφασιστών κατακτητών. Ας θυμηθούμε σύντομα τις σχέσεις της Τουρκίας με τη Γερμανία του Χίτλερ:
Όταν στις 6 Απριλίου 1941 τα χιτλερικά στρατεύματα εισέβαλαν στα Βαλκάνια και η Αγγλία ζήτησε από την Άγκυρα να διακόψει τουλάχιστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Άξονα, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους Έλληνες, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ρουστού Σαράτσογλου όχι μόνο αρνήθηκε να προσχωρήσει η χώρα του στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων, αλλά απέρριψε ακόμη και μια απλή συμβολική διπλωματική αποδοκιμασία της επίθεσης κατά της Ελλάδος.
Το σύμφωνο με τη Γερμανία
Αθετώντας τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει τόσο με το Βαλκανικό Σύμφωνο και το πλέγμα των ελληνοτουρκικών συμφωνιών όσο και από την αγγλογαλλοτουρκική συνθήκη συμμαχίας του 1939, η Τουρκία υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τη Γερμανία, τον Ιούλιο του 1941, σε μια εποχή δηλαδή που ολόκληρη η Ευρώπη αγωνιζόταν κατά των δυνάμεων του Άξονα.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, το διάστημα εκείνο, παρά τις περί «ουδετερότητας» διακηρύξεις της, η Τουρκία διαπραγματευόταν την έξοδό της στον πόλεμο στο πλευρό των ναζιστών έναντι εδαφικών ανταλλαγμάτων. Τα ίδια ανταλλάγματα η Άγκυρα ζητούσε κρυφά και από τη Βρετανία, παίζοντας ταυτόχρονα «σε δύο ταμπλό». Στις διαπραγματεύσεις οι Τούρκοι απαιτούσαν όχι μόνο εδάφη, όπως τη Θράκη, την Κριμαία, την Υπερκαυκασία, αλλά και δικαιώματα με το αναχρονιστικό σύστημα των «εντολών» στη Συρία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο και στην Αλβανία. Επίσης, εξέφραζαν την επιθυμία να αποκτήσουν ελληνοκατοικημένες περιοχές, όπως τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο και επιπλέον το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, την ώρα ακριβώς που οι Ελληνες έδιναν ηρωικές μάχες κατά των χιτλεροφασιστικών δυνάμεων.
Βλέποντας τις πρώτες επιτυχίες των στρατιών της Βέρμαχτ, οι Τούρκοι ιθύνοντες αποφασίζουν να αγνοήσουν συμφωνίες και συμμαχίες που είχαν συνάψει, προσδοκώντας καιροσκοπικά οφέλη ανάλογα με την έκβαση του πολέμου. Η βρετανική κυβέρνηση, δυσαρεστημένη έντονα από την τουρκική στάση, στέλνει τον Φεβρουάριο του 1941 στην Άγκυρα τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Ήντεν. «Φυσικά, οι πιο ειλικρινείς συμπάθειές μας είναι με το μέρος της Αγγλίας, δυστυχώς όμως οι πρακτικές βάσεις της αγγλογαλλοτουρκικής συμφωνίας έχασαν την ισχύ τους. Η Γαλλία είναι κατεστραμμένη, ενώ η Βρετανία δεν είναι ισχυρή στον βαθμό που πρέπει για να μας προσφέρει βοήθεια, ακόμη και με την προμήθεια όπλων και άλλου εξοπλισμού» δηλώνει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ρ. Σαράτσογλου.
Οι σύμμαχοι διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να ελπίζουν σε βοήθεια της Τουρκίας για αντίσταση στη γερμανική εισβολή στα Βαλκάνια. Αντίθετα, τέσσερις ημέρες πριν από την επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ένωσης, και συγκεκριμένα στις 18 Ιουνίου 1941, υπογράφτηκε μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον Φον Πάπεν και στην τουρκική κυβέρνηση γερμανοτουρκική συμφωνία «μη επιθέσεως». Με βάση τη συμφωνία που ακυρώνει την αγγλοτουρκική συνθήκη του 1939, εξασφαλίζεται η νοτιοανατολική πτέρυγα της Γερμανίας, ενώ με το εμπορικό σύμφωνο, στις 9 Οκτωβρίου 1941, η Τουρκία μετατρέπεται σε πηγή πρώτων υλών για τη γερμανική πολεμική βιομηχανία, καθώς αναλαμβάνει να εφοδιάσει τη Γερμανία με δεκάδες χιλιάδες τόνους χρωμίου και μερικές άλλες πρώτες ύλες την περίοδο 1943-44.
Το φλερτ όμως Άγκυρας – Βερολίνου δεν σταματάει εκεί. Έτσι, κατά την επιδρομή των ναζιστικών ορδών στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Τούρκος πρόεδρος Ισμέτ Ινονού ανταλλάσσουν μηνύματα. Στην απάντησή του, με ημερομηνία 14 Νοεμβρίου 1941, ο Ινονού τονίζει ότι «δεν υπάρχουν αιτίες για οποιαδήποτε σύγκρουση ανάμεσα στον τουρκικό στρατό και στα στρατεύματα του Ράιχ».
To «Κουρτουλούς»
Στις 15 Δεκεμβρίου 1941, κι ενώ ο ελληνικός λαός γνωρίζει το μαρτύριο της πείνας, λόγω της καταλήστευσης των ειδών διατροφής από τις αρχές κατοχής, καταφθάνει στο λιμάνι του Πειραιά το φορτηγό πλοίο «Κουρτουλούς», μεταφέροντας βοήθεια της τουρκικής «Ερυθράς Ημισελήνου», κυρίως σε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Η ανθρωπιστική χειρονομία της Τουρκίας, που επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές και χαιρετίστηκε δεόντως από τους πεινασμένους Αθηναίους της εποχής, διακόπηκε ανεξήγητα από τις τουρκικές αρχές.
Τελικά, μόνο το ένα τρίτο των ειδών που συγκεντρώθηκαν μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Σύμφωνα δε με την «Ελληνική Ένωση Κωνσταντινουπολιτών», από τους 50.000 τόνους της βοήθειας που είχε συγκεντρωθεί, χάρη κυρίως στην πρωτοβουλία των κοινοτικών, φιλανθρωπικών, πολιτικών και θρησκευτικών συλλόγων των Ελλήνων της Πόλης, μόνο οι 17.500 τόνοι μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Τον Δεκέμβριο του 1941 το τουρκικό υπουργικό συμβούλιο απαγόρευσε την περαιτέρω μεταφορά τροφίμων στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να περιέλθουν στο τουρκικό κράτος σημαντικές ποσότητες σιταριού που είχαν συγκεντρωθεί στις αποθήκες της τουρκικής Ερυθράς Ημισελήνου και στο λιμάνι του Γαλατά.
Το επόμενο διάστημα οι τουρκικές αρχές, υιοθετώντας την άποψη των πιο ακραίων σοβινιστικών κύκλων ότι οι υπαίτιοι της άθλιας οικονομικής κατάστασης της χώρας ήταν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι έμποροι, επέβαλαν στις 11 Φεβρουαρίου 1942, με πρόσχημα την πάταξη της κερδοσκοπίας και την αντιμετώπιση των οικονομικών συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος, έκτακτο φόρο επί της περιουσίας, τον γνωστό φόρο «βαρλίκ βεργκισί».
Ο φόρος υπολογιζόταν αυθαίρετα με τρόπο κατάφωρα άδικο για τους Εβραίους, τους Έλληνες και τους Αρμένιους, που κλήθηκαν να πληρώσουν ποσά πολλαπλάσια από όσα ζητήθηκαν από τους άλλους κατοίκους της χώρας. Στην πράξη, σύμφωνα με τον ανώτατο λειτουργό του τουρκικού υπουργείου Οικονομικών εκείνης της εποχής Faik Okte, ο φόρος αυτός έγινε όργανο φυλετικού κεφαλαίου, δεδομένου ότι καθοριστικό στοιχείο ήταν το θρήσκευμα και η εθνικότητα των φορολογουμένων. Όσοι δεν κατέβαλλαν μέσα σε 15 ημέρες τον φόρο, στέλνονταν στο εσωτερικό της Μ. Ασίας, στο Askale, όπου απασχολούνταν καταναγκαστικά σε έργα οδοποιίας και εκχιονισμού. Οι μισοί περίπου από τους εκτοπισμένους ήταν Εβραίοι, ενώ οι Ντονμέδες, οι εξισλαμισμένοι από τον ΙΖ’ αιώνα Εβραίοι, έτυχαν δυσμενέστερης μεταχείρισης από τους άλλους μουσουλμάνους.
Η περίπτωση του «Στρούμα»
Ακολουθώντας μια ρατσιστική πολιτική, οι τουρκικές αρχές δεν χορηγούσαν όπλα στους Εβραίους που επιστρατεύθηκαν στα χρόνια του πολέμου (όπως και στους Έλληνες άλλωστε), ενώ αφαιρέθηκε η τουρκική υπηκοότητα από Τούρκους Εβραίους που ζούσαν εκτός της χώρας, με τραγικές συνέπειες για όσους κατοικούσαν σε χώρες υπό γερμανική κατοχή. Επίσης, απαγορεύθηκε η διαμονή σε Εβραίους με ξένη υπηκοότητα που προσπάθησαν να καταφύγουν στο τουρκικό έδαφος. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η περίπτωση του πλοίου «Στρούμα», που έφτασε από τη Ρουμανία στην Κωνσταντινούπολη τον Δεκέμβριο του 1941, μεταφέροντας πάνω από 760 Εβραίους. Οι αρχές απαγόρευσαν στους επιβάτες να αποβιβαστούν και τον Φεβρουάριο του 1942 η τουρκική κυβέρνηση διέταξε να ρυμουλκηθεί με τη βία το πλοίο έξω από τα χωρικά της ύδατα, στη Μαύρη Θάλασσα, όπου παρέμεινε ακυβέρνητο, για να βυθιστεί από έκρηξη, με συνέπεια μόνο ένας από τους 760 επιβάτες του «Στρούμα» να σωθεί.
Μνημείο για το Στρούμα στην πόλη Ασντόντ του Ισραήλ
Μία από τις συνέπειες του νόμου «βαρλίκ» ήταν να υποστεί δεινό πλήγμα η ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, δεδομένου ότι οι Έλληνες αναγκάστηκαν, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, να πληρώσουν 80 εκατομμύρια τουρκικές λίρες από το συνολικό ποσό των 435 εκατ. λιρών. Κι έτσι, ενώ οι 100.000 περίπου ομογενείς της Κωνσταντινούπολης αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της Τουρκίας, πλήρωσαν γύρω στα 20% του συνολικού φόρου βαρλίκ.
Την 1η Ιουνίου 1942 υπογράφεται μία ακόμη εμπορική συμφωνία Βερολίνου – Άγκυρας: η Γερμανία παραλαμβάνει 45.000 τόνους χρωμίου και στέλνει σε αντάλλαγμα οπλισμό. Ενώ από το 1943 ως το 1944 θα εξαχθούν από την Τουρκία στη ναζιστική Γερμανία άλλοι 90.000 τόνοι χρωμίου. Ο Χίτλερ, από τον οποίο δεν διαφεύγει η φασιστική τάση της ηγεσίας της Άγκυρας, δηλώνει στον Μουσολίνι, στις 29 Απριλίου 1942 στο Σάλτζμπουργκ, ότι η Τουρκία πολύ γρήγορα θα γίνει σύμμαχος και συζητείται να της παραχωρήσουν τα ελληνικά νησιά.
Ο εφοδιασμός των ναζιστών καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από την Τουρκία με χρώμιο και άλλα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα, θα οδηγήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να δώσει στη δημοσιότητα με καθυστέρηση μισού και πλέον αιώνα την έκθεση που προαναφέραμε. Στην έκθεση σημειώνεται ότι η Τουρκία και άλλες τρεις επίσης «ουδέτερες» εκείνη την εποχή χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία και Σουηδία) με τις εξαγωγές μετάλλων διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στη συντήρηση της πολεμικής μηχανής του Χίτλερ. Παρατίθεται δε ένα μνημόνιο του υπευθύνου του εξοπλιστικού προγράμματος των ναζιστών, Άλμπερτ Σπίερ, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1943 ενημέρωνε τον Χίτλερ ότι αν τερματιζόταν η παροχή χρωμίου από την Τουρκία, ο πόλεμος θα τελείωνε σε δέκα μήνες, δηλαδή τον Οκτώβριο του 1944. Σχετικά δε με τον χρυσό, με τον οποίο πλήρωναν οι Γερμανοί τους Τούρκους για τις υπηρεσίες τους, στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι τα αποθέματα χρυσού της Τουρκίας από 27 τόνοι που ήταν στην αρχή του πολέμου έφτασαν στο τέλος του σε περισσότερους από 216 τόνους.
Η πρόταση του φον Πάπεν
Ακολουθώντας πιστή φιλογερμανική πολιτική κατά το μεγαλύτερο μέρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία επιτρέπει στα γερμανικά πολεμικά σκάφη να εισέρχονται στη Μαύρη Θάλασσα, σε αντίθεση με τη Συνθήκη του Μοντρέ για το καθεστώς των Δαρδανελίων, που υπογράφτηκε στις 30 Ιουλίου 1935, απαγορεύοντας τη διέλευση από τα Στενά πλοίων των εμπολέμων χωρών.
Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1942 η τουρκική κυβέρνηση, κάτω από την επίδραση της γερμανικής επίθεσης στον Καύκασο, συμφωνεί με την πρόταση του Φον Πάπεν να συγκεντρώσει τουρκικά στρατεύματα στα νότια σύνορα της Ρωσίας. «Καμία πίεση από την πλευρά των Αγγλοαμερικανών δεν θα είναι σε θέση να υποκινήσει την Τουρκία να κάνει ακόμη και το πιο ασήμαντο βήμα προς ζημία των γερμανικών συμφερόντων» διαβεβαιώνει επίσημα ο πρόεδρος Ινονού τον φον Πάπεν.
Παρά τις βρετανικές και αμερικανικές πιέσεις για εγκατάλειψη της φιλογερμανικής «ουδετερότητας» και έξοδο της Τουρκίας στο πλευρό των συμμάχων, η Άγκυρα κωλυσιεργεί επιδιώκοντας να κερδίσει χρόνο, αν και βλέπει ότι η Γερμανία χάνει τον πόλεμο. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση το Λονδίνο αναγκάζεται να διακόψει στις 4 Φεβρουαρίου 1944 τις σχετικές αγγλοτουρκικές διαπραγματεύσεις, ενώ τον Μάιο του ίδιου έτους ο Τσόρτσιλ δηλώνει: «… Διακόψαμε τη βοήθεια αφού δώσαμε 20 εκατ. λίρες στερλίνες σε αγγλικά και αμερικανικά όπλα μόνο για το έτος 1943. Δεν ενθαρρύνουμε πλέον την Τουρκία να βρίσκεται παρά τω πλευρώ των νικηφόρων εθνών».
Τελικά η Τουρκία θα εγκαταλείψει τη γερμανόφιλη «ουδετερότητα» και θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της Γερμανίας και της Ιαπωνίας μόλις στις 23 Φεβρουαρίου 1945, όταν δηλαδή το βαριά λαβωμένο ναζιστικό θηρίο είναι έτοιμο να ξεψυχήσει. Ενώ στο τέλος του πολέμου ο τότε πρωθυπουργός Σουκρού Σαράκιογλου αποφαίνεται με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα: «Η Τουρκική Δημοκρατία από τις πρώτες στιγμές, με τις δηλώσεις της, τα όπλα της και την καρδιά της ήταν στο πλευρό των δημοκρατικών εθνών». Και όπως θα σχολιάσει μερικά χρόνια αργότερα ο διαπρεπής τούρκος εκδότης και συγγραφέας Καμουράν Μπεκίρ Χαρπουτλού, «αν ο φασισμός ήταν νικητής είναι φανερό ότι η ίδια φράση θα είχε λεχθεί υπέρ αυτού».
Το άρθρο αυτό του Σπύρου Κουζινόπουλου πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 26 Ιουλίου 1998
https://farosthermaikou.blogspot.com/2018/10/blog-post_3.html?fbclid=IwAR0KqGxYTFvjnXmP2x-HD2maGU9CAF-gQDiVGvCoweuPBzjRK_gepJI381g
Κι όμως, Τουρκία και ναζιστική Γερμανία έχουν κοινό παρονομαστή
Μίχας Ζαχαρίας
19 Ιανουαρίου 20202
Ενίοτε στη διπλωματία, το ενδιαφέρον μονοπωλούν οι τακτικές κινήσεις των εμπλεκομένων, σε μια προσπάθεια να υπερφαλαγγίσουν τον αντίπαλο και να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη τους. Αυτό παρακολουθούμε εδώ και καιρό στα μέτωπα της Συρίας και της Λιβύης. Το επιχείρημά μας, όμως, είναι ότι σε περιόδους που το διακύβευμα είναι η «τελική λύση» σε ένα παίγνιο υψίστης γεωστρατηγικής σημασίας, οι εμπλεκόμενοι συχνά εξακολουθούν να μη δίνουν την πρέπουσα σημασία στη «μεγάλη εικόνα» ελπίζοντας ότι έτσι θα αποφύγουν δύσκολες αποφάσεις. Ως αποτέλεσμα, φέρνουν πιο κοντά εξελίξεις που θέλουν να αποφύγουν…
Το επίμαχο ζήτημα είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας. Όσο κι αν φαντάζει υπερβολή, η συμπεριφορά της έχει δανειστεί στοιχεία από τη ναζιστική Γερμανία. Αυτή την πραγματικότητα αρνούνται να αναγνωρίσουν οι μεγάλες δυνάμεις που εμπλέκονται στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με αποτέλεσμα να φέρνουν πιο κοντά μια μεγάλη σύγκρουση στην περιοχή.
Μόλις εδραιώθηκε ο Χίτλερ στην εξουσία, αφού πρώτα πέρασε ένα διάστημα στο οποίο κατόρθωσε να αντιμετωπίσει κάθε αντίπαλο και να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του, ξεκίνησε την εφαρμογή του επεκτατικού τους σχεδίου. Παρομοίως, ο Ερντογάν, αφού εδραιώθηκε στην εξουσία παριστάνοντας τον μετριοπαθή ισλαμιστή-μοντέλο για τις χώρες της Μέσης Ανατολής και αφού αντιμετώπισε τους αντιπάλους του, συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Ελέγχοντας αποτελεσματικά πλέον το βαθύ κράτος ξεκίνησε την εφαρμογή του δικού του επεκτατικού του σχεδίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ναζιστική Γερμανία καθοδηγούνταν από την πεποίθηση ότι ασφυκτιούσε στα τότε σύνορά της και όφειλε να αναζητήσει «ζωτικό χώρο» (Lebensraum) για να αναδείξει τον δυναμισμό της. Με τον τρόπο αυτό θα αποκτούσε τον ρόλο που της άρμοζε στον κόσμο. Σήμερα, η Τουρκία δεν κρύβει ότι ασφυκτιά στα τωρινά σύνορά της και ευθέως φλερτάρει, όπως προκύπτει από τη ρητορική ηγετικών στελεχών της, με την έννοια του «ζωτικού χώρου».
Με τον τρόπο αυτό επιδιώκει να αναγνωριστεί στον ρόλο που θεωρεί ότι πρέπει να έχει στην ευρύτερη περιοχή ως μια παγκόσμια, αν και μεσαιομεγάλου μεγέθους, δύναμη. Από τη ρητορική του Ερντογάν δεν λείπουν ούτε τα ρατσιστικά στοιχεία. Άλλοτε με τη μορφή της επίδειξης ασέβειας απέναντι στους υπόλοιπους, με ιδιαίτερη έμφαση στον Ελληνισμό και άλλοτε με έμμεσες αναφορές στην υπεροχή της «τουρκικής φυλής».
Όπως και η ναζιστική Γερμανία
Ο Χίτλερ αρχικά κατόρθωσε να ενσωματώσει αναίμακτα την Αυστρία και ακολούθησε η Σουδητία. Βρετανία και Γαλλία, ιδίως η πρώτη διά του πρωθυπουργού Τσάμπερλεν, θεώρησαν ότι δια του κατευνασμού μπορούν να διαχειριστούν τη γερμανική φιλοδοξία. Είχαν πιστέψει ότι εάν συμφωνούσαν η Γερμανία να ενσωματώσει τη Σουδητία, εκεί θα σταματούσαν όλα και μια νέα «τάξη» θα αναδυόταν στη Γηραιά Ήπειρο.
Ακολούθησε, όμως, η «πρόσκληση» από τη Σλοβακία, που οδήγησε στην εξουδετέρωση και της Τσεχίας. Ο Τσάμπερλεν είχε γυρίσει, μετά τη Συμφωνία του Μονάχου (1938) που αφορούσε τη Σουδητία, «θριαμβευτής» στο Λονδίνο. Ανέμιζε τη συμφωνία που έφερε την υπογραφή του Χίτλερ, κομπάζοντας ότι διέσωσε την ειρήνη στην Ευρώπη.
Η εξέλιξη δεν ήταν αυτό που οραματιζόταν. Όσοι πίστεψαν στον κατευνασμό ενός αντιπάλου με φιλοδοξίες χωρίς όριο έφεραν πιο κοντά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις τρομακτικές καταστροφές που επέφερε. Η πολιτική κατευνασμού σημάδεψε ανεξίτηλα την οπτική των Αγγλοσαξόνων και καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Στον αντίποδα η Τουρκία έχει προχωρήσει στην κατοχή εδαφών της Συρίας και τώρα επιχειρεί να επεκταθεί στη Λιβύη. Ταυτόχρονα, έχει ξεπεράσει κάθε όριο προκλήσεων απέναντι σε Κύπρο και Ελλάδα. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος των νήσων να έχουν θαλάσσιες ζώνες δημιουργεί διεθνώς ένα επικίνδυνο προηγούμενο.
Η Τουρκία επιχειρεί να επιβάλει τις προδήλως παράνομες αξιώσεις της, όπου πιστεύει ότι την παίρνει, χρησιμοποιώντας την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, ή και χρήση στρατιωτικής βίας. Η ακρότητα της συμπεριφοράς που επιδεικνύει τορπιλίζει τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης για την εξεύρεση μίας λύσης με διπλωματικά μέσα. Όπως η ναζιστική Γερμανία με τις χωρίς όριο επεκτατικές επιδιώξεις, έτσι και η σημερινή Τουρκία δείχνει να μην ικανοποιείται με τίποτε άλλο πέραν από την επιβολή των θέσεών της.
Ο ρόλος των ΕΣΣΔ/Ρωσίας
Εξαιρετικής σημασίας είναι και ο ρόλος των ΕΣΣΔ/Ρωσίας και στις δυο υπό εξέταση περιόδους. Μετά την ολοκλήρωση της απορρόφησης της Τσεχοσλοβακίας στο Γ’ Ράιχ και ενώ θα εξαπολυόταν η γερμανική επίθεση στην Πολωνία, οι Σοβιετικοί ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με Αγγλία και Γαλλία με αντικείμενο την αναχαίτιση της ναζιστικής απειλής. Όταν, όμως, οι συζητήσεις αυτές κατέρρευσαν, ο Στάλιν προχώρησε σε συμφωνία με τον Χίτλερ, το περίφημο «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ».
Η συμφωνία εκείνη δεν είχε καλύτερη τύχη από τη «Συμφωνία του Μονάχου», καθώς για μια ακόμη φορά οι δεσμεύσεις του Χίτλερ αποδείχθηκαν εφήμερες. Οι Ναζί εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση και ασχέτως με την τελική έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι σοβιετικοί λαοί κλήθηκαν να πληρώσουν βαρύτατο τίμημα αίματος. Αυτή η θυσία συνέβαλλε ασφαλώς τα μέγιστα στο να γλιτώσει η Γηραιά Ήπειρος και ο κόσμος ολόκληρος από τη ναζιστική λαίλαπα.
Το μέγα λάθος της Δύσης στον Μεσοπόλεμο σε σχέση με την ναζιστική Γερμανία, ήταν πως ήλπιζε ότι θα έσπρωχνε τη χώρα αυτή σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση. Θεωρούσε πως έτσι θα αποδυνάμωνε τον πρώτο αντίπαλο, που ήταν ο κομμουνισμός, αλλά και τη Γερμανία που θα αναλωνόταν σε μια πολεμική περιπέτεια με ανυπολόγιστες απώλειες. Οι προσδοκίες αυτές, όμως, αποδείχθηκαν μάταιες. Φοβούμενος ακριβώς αυτό, ο Στάλιν έσπευσε να συμφωνήσει με τον Χίτλερ, με αποτέλεσμα η γερμανική πολεμική μηχανή να στραφε’ί πρώτα εναντίον της Γαλλίας και της Βρετανίας.
Σήμερα, η Τουρκία, τηρουμένων ασφαλώς των αναλογιών και των μεγεθών, κερδίζει ταυτοχρόνως από τους δύο παγκόσμιους ανταγωνιστές, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Και οι δύο ελπίζουν ο ένας να την χρησιμοποιήσει εναντίον του άλλου. Όσο αυτό συμβαίνει, τόσο η Άγκυρα θα κινείται ανεξέλεγκτα, ακολουθώντας μια αναθεωρητική πολιτική, που ισοπεδώνει το μεταπολεμικό δικαιικό σύστημα των διεθνών σχέσεων και που ουσιαστικά ανοίγει το κουτί της Πανδώρας.
Χαρακτηριστική αδυναμία Δύσης
Η επέλαση της Τουρκίας στο μέτωπο της Συρίας, που έθετε σε κίνδυνο τα ρωσικά συμφέροντα, αναστράφηκε με την αξιοποίηση από τη ρωσική διπλωματία του τρόμου που προκάλεσαν στην Τουρκία οι δυνητικές συνέπειες της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού Su-24. Η Μόσχα προσεταιρίστηκε την Άγκυρα και μέσω της σχέσης που καλλιεργήθηκε, η Ρωσία μπορεί να ελέγχει τα περιθώρια κινήσεων της Τουρκίας.
Η Λιβύη είναι ένα νέο μέτωπο που βρίσκει Ρωσία και Τουρκία σε αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά και εκεί γίνεται προσπάθεια οι δυο τους να μην πάνε σε ρήξη. Οι Ρώσοι «αγοράζουν» χρόνο, γνωρίζοντας ότι μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά τους είναι ανταγωνιστικά με τα τουρκικά συμφέροντα σε πολλά μέτωπα. Στο πλαίσιο αυτό διαχειρίζονται και την εμφανή πλέον επιθυμία των Τούρκων να αποκτήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο.
Οι Ρώσοι έχουν ήδη πλασαριστεί στον πυρηνικό τομέα της Τουρκίας μέσω συμβολαίου κατασκευής πυρηνικής εγκατάστασης. Βασικός στόχος τους είναι η εθνική ασφάλεια κι όχι μόνο το οικονομικό όφελος. Θεωρούν έτσι πως θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν την προσπάθεια της Τουρκίας να καταστεί πυρηνική δύναμη.
Σήμερα, η Δύση δείχνει ξανά χαρακτηριστική αδυναμία συνειδητοποίησης των πραγματικών διαστάσεων της απειλής που συνιστά η ανεξέλεγκτη συμπεριφορά της Τουρκίας. Μόνο το τελευταίο διάστημα υπάρχουν ενδείξεις δημιουργίας αντισυσπειρώσεων με αμυντικά χαρακτηριστικά, τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Όλα δείχνουν όμως ότι οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες…
https://slpress.gr/diethni/ki-omos-toyrkia-kai-nazistiki-germania-echoyn-koino-paronomasti/