«Εμείς και Το Ισλάμ»….
Λίγες μέρες πριν μας αποχαιρετίσει το 2017 εκδόθηκε το νέο μου βιβλίο από τις εκδόσεις Πατάκη και ήδη βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία…
Ελπίζω να θεωρηθεί ενδιαφέρον εφόσον προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που προσωπικά με απασχολούσαν χρόνια, όπως:
-Τι σημαίνει η σύγχρονη ισλαμική αναβίωση,
-πώς συγκροτήθηκε ο νέος ελληνισμός,
-πώς πρωτοεμφανίστηκε το Ισλάμ στην αραβική έρημο,
-ποιές είναι οι βασικές του απόψεις,
-ποιά η σχέση του με τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες (Εβραίοι και χριστιανοί),
-πώς εντάσσεται η γυναίκα στην ισλαμική θεολογία,
-πώς έγινε η ισλαμική επέκταση,
-ποιό ήταν το Εμιράτο της Κρήτης,
-ποιά η σχέση Τζιχάντ και Σταυροφοριών….
Στη συνέχεια παρατίθεται ο πίνακας περιεχομένων:
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή
Η επιστροφή του Ισλάμ
-Ο ιστορικός κύκλος
-Ισλαμιστές και Ισλάμ
-Δύση, μυστικές υπηρεσίες και Ισλαμισμός
-Ισλαμοποίηση του ριζοσπαστισμού;
-Η εμφάνιση του νέου ελληνισμού
-Από την εθνική στη θρησκευτική σημασία
– Η βυζαντινή ταυτότητα
-Η σύγκρουση με τη Δύση
-Η ανάδυση της ελληνικής ταυτότητας
-Ο Βησσαρίων συναντά τον Hobsbawm
-Η «ελληνικότητα» πριν την Άλωση
-Ρωμιοί, Γραικοί ή Έλληνες;
-Rum milleti και ελληνισμός
-Από το γένος στο έθνος
-Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός
-Οι εξ Ελλήνων μουσουλμάνοι
-Ποιος θεωρείται «Έλλην» στο ελεύθερο κράτος
Η εμφάνιση του Ισλάμ
–Oι Άραβες πριν το Ισλάμ
–Χριστιανοί και Εβραίοι στην Αραβία
– Αλλάχ, Μωάμεθ και αραβική ενοποίηση
-Ούμα: μια νέα αραβική φυλή
-Το θεωρητικό υπόβαθρο: Κοράνι και χαντίθ
-Οι κώδικες της λατρείας
-Το τζιχάντ
-Η στρατηγική αντίληψη του Μωάμεθ
-Παράδεισος και Κόλαση στο Κοράνι
-Η αποστασία
–Το Κοράνι για τις γυναίκες
-Το Ισλάμ για τις θρησκευτικές μειονότητες
-Διαφορές Ισλάμ και Χριστιανισμού
Μετά τον Μωάμεθ. Η συνάντηση με τη Δύση
-Οι χαλίφες
–Οι κατακτήσεις
-Οι Ουμαγιάδες
-Οι Αβασίδες
–Oι Φατιμίδες
-Ο ισλαμικός πολιτισμός
-Το Εμιράτο της Κρήτης
Έλληνες και Άραβες: Μια διαδραστική συνάντηση
-Η εικόνα των Βυζαντινών στους Άραβες
-Η συνάντηση του Ισλάμ με την ελληνική γραμματεία
-Οι Άραβες, οι Έλληνες και η Ευρώπη
-Ελληνο-ισλαμικοί διάλογοι
Σταυροφορίες εναντίον Τζιχάντ
-Τα κίνητρα
-Βυζάντιο: Μεταξύ Ισλάμ και Φράγκων
Το τέλος του αραβικού Ισλάμ
–Η άνοδος των Περσών
-Η εμφάνιση των Τούρκων
Επίλογος
Βιβλιογραφία
Ευρετήριο
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Διαβάζω το βιβλίο σας. Παρότι ζούμε σε »ταραγμένους» καιρούς είναι με νηφαλιότητα γραμμένο χωρίς να παρεκκλίνει απο »εδώ» ή απο» εκεί» αλλά εστιάζει στα ιστορικά γεγονότα.
[…] κείμενο αυτό προέρχεται από τη μελέτη του «Εμείς και το Ισλάμ» που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδ. […]
Muslime im Zweiten Weltkrieg
:
«Deutschland wird den Krieg gewinnen – Insch’Allah!»
Für Prophet und Führer: Die Nazis suchten den Pakt mit dem Islam und rekrutierten Tausende Muslime. Über den vernachlässigten Teil der Geschichte von Hitlers Krieg
Ein Gastbeitrag von David Motadel
17. März 2018,
Der folgende Gastbeitrag basiert auf dem Buch des Historikers David Motadel «Für Prophet und Führer: Die islamische Welt und das Dritte Reich». Es ist kürzlich im Klett-Cotta-Verlag erschienen.
In den letzten Tagen vor seinem Selbstmord 1945 kam Hitler im Berliner Bunker wiederholt auf die islamische Welt zu sprechen. «Die islamische Welt bebte in Erwartung unserer Siege», erklärte er seinem Sekretär Martin Bormann. «Wir hätten alles tun müssen, ihnen zu helfen, um ihren Mut zu stärken, wie es unser Vorteil und unsere Pflicht verlangten.» Hitlers Bemerkungen kamen nicht von ungefähr.
Auf dem Höhepunkt des Krieges, in den Jahren 1941 bis 1942 – als Hitlers Truppen in muslimisch bevölkerte Gebiete auf dem Balkan, in Nordafrika, auf der Krim und im Kaukasus einmarschierten und sich dem Nahen Osten und Zentralasien näherten –, begann man in Berlin, den Islam als politisch bedeutsam wahrzunehmen. Das NS-Regime unternahm nun zunehmend Anstrengungen, Muslime als Verbündete zu gewinnen und sie zum Kampf gegen angeblich gemeinsame Feinde aufzustacheln – gegen das Britische Empire, die Sowjetunion, Amerika und die Juden.
Der Grund für diese Politik war jedoch nicht nur, dass deutsche Truppen in vielen Gebieten, in denen sie kämpften, mit einer islamischen Bevölkerung konfrontiert waren, sondern auch, und wohl noch entscheidender, dass sich gleichzeitig die militärische Lage verschlechterte. Die Strategie des Blitzkriegs war in der Sowjetunion gescheitert. Die deutschen Truppen gerieten zunehmend unter Druck. Berlin bemühte sich daher aus kurzfristigem militärischem Kalkül heraus, neue Verbündete zu gewinnen.
In Berlin hatte man sich bereits seit dem späten 19. Jahrhundert zunehmend mit dem Islam befasst. Das Kaiserreich herrschte über beachtliche muslimische Bevölkerungsgruppen in den Kolonien – in Togo, Kamerun, und Deutsch-Ostafrika. Deutsche Kolonialbeamte versuchten regelmäßig, den Islam in ihre Kolonialpolitik einzubinden. Sie erkannten Scharia-Gerichte, die frommen Stiftungen (Waqf) und Koranschulen an und herrschten mit Hilfe islamischer Geistlicher, die, im Gegenzug für religiöse Autonomie, dem Kolonialstaat Legitimität verschafften. Darüber hinaus wurde der Islam in Berlin zunehmend im Kontext der wilhelminischen Weltpolitik relevant. Besonders deutlich wurde dies während der Nahostreise von Wilhelm II. im Jahr 1898, als er sich im Anschluss an den Besuch des Saladin-Grabes in Damaskus in einer spektakulären Rede zum «Freund» der «300 Million Mohammedaner» der Welt erklärte. Diese Politik mündete schließlich in den Versuchen Berlins, während des Ersten Weltkriegs Muslime im britischen, französischen und russischen Reich zu mobilisieren. Obwohl 1914 alle Versuche gescheitert waren, Muslime zum Dschihad aufzuwiegeln, zeigten deutsche Außenpolitiker und Politikexperten auch in der Zwischenkriegszeit ein Interesse für den Islam.
Muslime sollten die Front stärken
David Motadel ist Professor für internationale Geschichte an der London School of Economics and Political Science (LSE). Er forscht vor allem zum modernen Europa und dessen Beziehungen zur außereuropäischen Welt. © privat
Nach Ausbruch des Zweiten Weltkrieges und dem Einmarsch deutscher Truppen in muslimisch-bevölkerte Regionen begann man in Berlin, die strategische Rolle des Islam erneut zu diskutieren. Eine systematische Instrumentalisierung des Islam wurde erstmals Ende 1941 in einer Denkschrift des Diplomaten Eberhard von Stohrer angeregt, Hitlers ehemaligem Botschafter in Kairo. Stohrer schlug ein «umfassendes deutsches Islam-Programm» vor, das auch eine Stellungnahme über die «allgemeine Einstellung des Dritten Reiches gegenüber dem Islam» beinhalten sollte. Zwischen Ende 1941 und Ende 1942 entwarf das Auswärtige Amt eine umfassende Islampolitik, welche unter anderem die Anwerbung religiöser Persönlichkeiten zum Ziel hatte. Die bekannteste war der Mufti von Jerusalem, Amin al-Husseini, der Ende 1941 nach Berlin kam. Am 18. Dezember 1942 wurde das Islamische Zentralinstitut in Berlin eingeweiht. Es sollte ein Zentrum der deutschen Propaganda in der islamischen Welt werden. Der Völkische Beobachter titelte dazu: «Dieser Krieg kann dem Islam die Freiheit bringen!» Als sich der Krieg weiter ausweitete und deutsche Truppen in muslimisch bevölkerte Gebiete auf dem Balkan und in der Sowjetunion einmarschierten, schlossen sich andere Teile des Regimes dieser Politik an.
Die deutschen Stellen neigten dazu, muslimische Bevölkerungsgruppen als Islam zusammenzufassen. Tatsächlich wurden Begriffe wie «Islam» und «Muslime» zentrale bürokratische Kategorien in amtlichen und militärischen deutschen Dokumenten. Im Gegensatz zu ethnisch-nationalen Kategorien hatte der Bezug auf den Islam den Vorteil, dass er Berlin ermöglichte, sensible Fragen über nationale Unabhängigkeit zu vermeiden. Darüber hinaus schien Religion ein nützliches Politik- und Propagandainstrument gegenüber ethnisch, linguistisch und sozial heterogenen Bevölkerungen zu sein. Gemeinhin betrachtete man den Islam als eine Quelle von Autorität, die genutzt werden konnte, um eine Beteiligung von Muslimen im Krieg zu legitimieren.
Die Nazis scheiterten in Nordafrika, aber mobilisierten anfangs im Osten
Rassistische Bedenken wurden dabei mit erstaunlichem Pragmatismus beiseitegeschoben. (Nichtjüdische) Türken, Iraner, und Araber wurden bereits in den Dreißigerjahren explizit von jeglicher offiziellen rassistischen Diskriminierung ausgenommen. Nachdem die Regierungen in Teheran, Ankara und Kairo interveniert hatten. Und während des Krieges bewiesen die Deutschen ähnlichen Pragmatismus gegenüber Muslimen vom Balkan und den Türk-Minderheiten der Sowjetunion. Muslime – das war jedem deutschen Offizier von der Sahara bis zum Kaukasus klar – waren als Verbündete zu behandeln.
Die deutsche Politik gegenüber Muslimen gestaltete sich in den verschiedenen Frontgebieten recht unterschiedlich. In den meisten Teilen Nordafrikas etwa stand der Großteil der muslimischen Bevölkerung unter europäischer imperialer Herrschaft. Das faschistische Italien hatte in Libyen ein repressives Kolonialregime aufgebaut. Frankreich beherrschte Algerien und die Protektorate in Tunesien und Marokko, mit Ausnahme des Küstenstreifens von Spanisch-Marokko. Großbritannien kontrollierte Ägypten.
Die Engländer, Amerikaner, Juden, und ihre Verbündeten sind die größten Feinde des Islam!
Flugblatt, das 1942 in Libyen verteilt wurde
Kurz nach Rommels Landung in Libyen Anfang 1941 begannen die Deutschen damit, sich um die muslimische Bevölkerung zu bemühen. Deutsche Propagandisten politisierten religiöse Texte wie den Koran und religiöse Imperative wie das Konzept des Dschihad, um Muslime zur religiösen Gewalt gegen die Alliierten anzustacheln. Ein Flugblatt, das 1942 in Libyen verteilt wurde, erklärte: «Die Engländer, Amerikaner, Juden, und ihre Verbündeten sind die größten Feinde des Islam!», und ergänzte: «Deutschland wird den Krieg gewinnen – Insch’Allah!» Ein anderes rief die Gläubigen dazu auf, die «Religion des Propheten» zu verteidigen und versprach: «Wenn ihr kämpft, wird Gott euch Hilfe senden.» Millionen solcher Flugblätter wurden verteilt.
Die Achsenmächte auf muslimischem Gebiet
Im Jahr 1942 kontrollierten die Verbündeten Deutschland und Italien riesige Grenzgebiete rund um Europa. Dabei waren sie besonders im Süden und Osten auf die Unterstützung der muslimischen Bevölkerung angewiesen.
In den nordafrikanischen Frontzonen versuchten die Wehrmachtskommandeure im täglichen Kontakt mit der muslimischen Bevölkerung, Konflikte zu vermeiden. Bereits 1941 verteilte die Wehrmacht die Tornisterschrift Der Islam, um die Soldaten für den Umgang mit Muslimen zu instruieren. In der libyschen und ägyptischen Wüste suchten die Deutschen Kontakt zu religiösen Geistlichen, vor allem zu den Führern der einflussreichen Sufi-Bruderschaften. Ein Problem war, dass die größte religiöse Macht der Region – der Sanusi-Orden – die Speerspitze des antikolonialen Widerstands gegen die italienische Herrschaft war. Der Orden kämpfte mit den Briten gemeinsam gegen die Achse. Darüber hinaus standen Berlins Behauptungen, die Muslime zu befreien, im krassen Gegensatz zur Gewalt und Zerstörung, die der Krieg in Nordafrika verursachte. Am Ende gelang es den Deutschen nicht, die muslimische Bevölkerung Nordafrikas zu mobilisieren.
Im Osten hoffte die Bevölkerung auf ein Ende der Sowjetherrschaft
An der Ostfront war die Lage völlig anders. Die muslimische Bevölkerung der Krim und vor allem des Kaukasus hatte seit der zaristischen Eroberung im 18. und 19. Jahrhundert immer wieder Widerstand gegen die Zentralregierung geleistet. Die Machtübernahme der Bolschewisten hatte die Situation weiter verschärft. Unter Stalin litten die Muslime unter einer nie da gewesenen politischen und religiösen Verfolgung. Islamische Schriften wurden zensiert. Das Eigentum der frommen Stiftungen – der Waqf – wurde verstaatlicht. Parteikader besetzten Moscheen, schmierten sowjetische Parolen an die Wände, hissten rote Fahnen auf den Minaretten und jagten Schweineherden durch die Gebetshallen. Und dennoch konnte die Religiosität weiter Teile der Bevölkerung nicht gebrochen werden. Im Gegenteil – in Teilen der Bevölkerung stärkten die Angriffe auf islamische Institutionen eher den Glauben.
Achtung vor den religiösen Gebräuchen der mohammedanischen Tataren muß verlangt werden
Aus einem Befehl von General Erich von Manstein, Krim, 1941
Nach der Besatzung des Nordkaukasus und der Krim nutzte die deutsche Militärführung die Gelegenheit, sich als Befreier des Islam zu präsentieren. Man war darauf angewiesen, lokale Kollaborateure zu gewinnen, um die Frontzonen zu stabilisieren. General Ewald von Kleist – Kommandeur von Heeresgruppe A, die den Nordkaukasus besetzte – ermahnte seine Offiziere gleich zu Beginn, die Muslime der Region zu respektieren. Die Truppe solle sich die panislamischen Implikationen ihrer Handlungen vor Augen führen: «Die Heeresgruppe A ist von allen deutschen Heeresgruppen die am weitesten vorgeschobene. Wir stehen an den Türen der islamischen Welt. Was wir hier tun und wie wir uns hier verhalten, das strahlt weit hinein nach dem Irak, nach Indien, ja bis an die Grenzen von China. Wir müssen uns der Fernwirkung unseres Tuns und Lassens [stets] bewußt sein.»
Push-Meldungen von ZEIT ONLINE
Möchten Sie Benachrichtigungen von ZEIT ONLINE in Ihrem Browser erhalten?
JETZT AKTIVIEREN
Ähnliche Befehle wurden auch von General Erich von Manstein auf der Krim erlassen. Am 20. November 1941 ordnete er an: Das «jüdisch-bolschewistische System muß ein für allemal ausgerottet werden». Der Befehl diente nach dem Krieg seinen Anklägern in Nürnberg als Schlüsseldokument. Darin ermahnte Manstein gleichzeitig seine Truppen, die muslimische Bevölkerung gut zu behandeln und den Islam zu respektieren: «Achtung vor den religiösen Gebräuchen der mohammedanischen Tataren muß verlangt werden.»
Über dem Pappmaschee-Koran hing der Reichsadler
In der Besatzungspraxis machten die deutschen Stellen weitreichende religiöse Zugeständnisse. Sie ordneten den Wiederaufbau von Moscheen und Koranschulen und die Wiedereinführung religiöser Feste an. Im Kaukasus organisierten sie große Feiern am Ende des Ramadan 1942. Am bedeutendsten war die in der karatschaischen Stadt Kislowosk. Unter Stalin hatten die Muslime von Kislowosk das Uraza Bayram nicht begehen können, und so wurden die Feierlichkeiten zu einem Symbol des Endes der Sowjetherrschaft. An ihnen nahm eine große Delegation hochrangiger Wehrmachtsgeneräle teil. Das Fest bestand aus Gebeten, Reden und dem Austausch von Geschenken. Die Deutschen brachten Waffen und Korane.
Im Stadtzentrum schauten die Gäste einer Parade Karatschaier Reiter zu. Hinter der Ehrentribüne für muslimische Führer und die deutschen Offiziere war ein großer, geöffneter Pappmaschee-Koran angebracht, der zwei fromme Zitate in arabischer Schrift zeigte. Auf der rechten Seite stand die Schahāda, das Glaubensbekenntnis: «Es gibt keinen Gott außer Gott / Und Muhammad ist sein Prophet» (La ilaha illa Allah/Muhammadan rasul Allah). Auf der linken Seite der berühmte Vers 13 aus Sure 61: «Hilfe [kommt] von Gott/und ein naher Sieg» (Nasr min Allah/Wa fath qarib). Über dem Koran war ein großer hölzerner Reichsadler mit Hakenkreuz befestigt. Auf der Krim bauten die Deutschen sogar eine religiöse Verwaltung auf, deren Kern die «Mohammedanischen Komitees» bildeten.
Auf dem Balkan eskalierten Wehrmacht und SS den Hass unter der Bevölkerung
Am Ende wurden die Hoffnungen, die viele Muslime in die deutsche Besatzung gesetzt hatten, enttäuscht. Die promuslimische deutsche Politik wurde allzu oft überschattet von der Gewalt der deutschen Besatzungspraxis. Das Verhältnis der deutschen Stellen gegenüber der muslimischen Bevölkerung kühlte sich ab, je länger die Besatzung andauerte. Einfache Soldaten, beeinflusst durch Untermensch-Propaganda, folgten oft nicht Befehlen, die muslimische Bevölkerung zu respektieren. Aber es kam noch schlimmer. Nach dem deutschen Rückzug bezichtigte Stalin die muslimischen Minderheiten der Region der Kollaboration mit dem Feind und deportierte sie nach Zentralasien.
Wiederum anders war die Lage auf dem Balkan. Als die Deutschen 1941 in das Königreich Jugoslawien einmarschierten und es zerschlugen, hatten sie zunächst kein Interesse an den muslimisch-bevölkerten Gebieten. Vor allem beschäftigten sie sich nicht mit Bosnien und Herzegowina, die unter die Hoheit des neu gegründeten kroatischen Ustascha-Staates fielen. Das Ustascha-Regime, geführt von Hitlers Marionettendiktator Ante Pavelić, bemühte sich offiziell, die muslimische Bevölkerung zu umwerben – während es Juden ermordete und die orthodoxen Serben verfolgte.
Seit Anfang 1942 versank die Region jedoch zunehmend in einem Bürgerkrieg zwischen dem kroatischen Regime, Titos kommunistischen Partisanen und den orthodoxen serbischen Tschetniks. Die Partisanen kämpften sowohl gegen die Ustascha als auch gegen die Tschetniks. Die Tschetniks kämpften gegen die Ustascha und Titos Partisanen. Und die muslimische Bevölkerung war zunehmend Angriffen von allen drei Seiten ausgesetzt. Das Ustascha-Regime setzte muslimische Armeeeinheiten ein, um sowohl Titos Partisanen als auch Tschetnik-Milizen zu bekämpfen. Bald schon wurden muslimische Dörfer Ziel von Vergeltungsangriffen. Schätzungen der Zahlen muslimischer Opfer gingen in die Zehntausende. Schließlich wandten sich führende muslimische Repräsentanten an die Deutschen und baten um muslimische Autonomie unter deutscher Schutzherrschaft. In einer Denkschrift vom 1. November 1942 bekundeten sie ihre «love and loyalty» für Hitler und boten an, die Achse im Kampf gegen «Judaism, Freemasonry, Bolshevism, and the English exploiters» zu unterstützen. Berlin war nun offen für eine Kooperation.
Mehr als 250.000 Muslime kamen am Balkan ums Leben
Als der Bürgerkrieg auf dem Balkan mehr und mehr außer Kontrolle geriet, griffen die Deutschen zunehmend in den muslimisch-bevölkerten Gebieten ein. Bei dem Versuch, die Region zu befrieden, sahen die Wehrmacht und, wichtiger noch, die SS die Muslime als willkommene Verbündete. Sie erklärten Deutschland zum Schutzherrn des Islam in Südosteuropa. Diese Kampagne begann im Frühjahr 1943, als die SS den Mufti von Jerusalem auf eine Rundreise nach Zagreb, Banja Luka, und Sarajevo schickte, wo er islamische Führer traf und in Reden zum Bündnis mit Hitler aufrief. Bei seinem Besuch der großen Gazi-Husrev-Beg-Moschee in Sarajevo hielt er eine so emotionale Rede über das Leiden der Muslime, dass Teile der Zuhörerschaft in Tränen ausbrachen.
In den folgenden Monaten überzogen die Deutschen die Region mit religiös aufgeladener Propaganda und begannen, enger mit islamischen Geistlichen zusammenzuarbeiten. Sie glaubten, dass diese unter der Bevölkerung am meisten Autorität besäßen. Die Muslime unterstanden offiziell der Autorität des höchsten religiösen Rats, der Ulema-Majles. Deutsche Stellen konsultierten wiederholt dessen Mitglieder und versuchten, sie zur Kollaboration zu bewegen. Viele Angehörige der Ulema hofften, dass die Deutschen ihnen helfen würden, einen muslimischen Staat zu gründen. Schon bald wurde jedoch klar, dass Wehrmacht und SS nicht in der Lage waren, die Region militärisch zu befrieden. Gleichzeitig befeuerte die deutsche Unterstützung der Muslime den Hass gegen sie bei den Partisanen und Tschetniks. Die Gewalt eskalierte. Am Ende kamen eine Viertelmillion Muslime in dem Konflikt ums Leben.
Muslime mussten an alle Fronten
Und zuletzt rekrutierten sowohl die Wehrmacht als auch die SS ab 1941 Zehntausende Muslime, vor allem, um die Verluste an der Ostfront auszugleichen. Muslimische Soldaten wurden an allen Fronten eingesetzt. Sie kämpften in Stalingrad, Warschau und sogar bei der Verteidigung Berlins. Den Rekruten wurden zahlreiche religiöse Zugeständnisse gemacht: Islamische Rituale und Praktiken, wie etwa das Gebet oder das Schächten wurden gestattet. Letzteres war eigentlich durch das 1933 erlassene antisemitische Reichstierschutzgesetz verboten worden. Eine besondere Rolle in den Einheiten spielten Militärimame, die nicht nur für die religiöse Betreuung der Rekruten verantwortlich waren, sondern auch für deren politische Indoktrinierung.
Ich muss sagen, ich habe gegen den Islam gar nichts (…). Eine für Soldaten praktische und sympathische Religion!
Heinrich Himmler, Reichsführer SS
Der Reichsführer der SS und Befehlshaber des Ersatzheeres, Heinrich Himmler, erklärte 1944 in einer Rede vor Parteifunktionären, dass die Rekrutierung von Muslimen in seine Bosnische SS-Division vor allem pragmatische Gründe habe: «Ich muss sagen, ich habe gegen den Islam gar nichts, denn er erzieht mir in dieser Division seine Menschen und verspricht ihnen den Himmel, wenn sie gekämpft haben und im Kampf gefallen sind. Eine für Soldaten praktische und sympathische Religion!» Die meisten der Soldaten hatten allerdings keine religiösen Beweggründe. Viele wurden in Kriegsgefangenenlagern rekrutiert – ihnen ging es vor allem darum, dem Hunger und den Seuchen in den Lagern zu entkommen. Viele hofften einfach, dass sie dank einer deutschen Uniform den Krieg überleben würden. Etwa auf dem Balkan oder der Krim, wo die Wehrmacht und SS Freiwillige aus der Zivilbevölkerung rekrutierten, wollten viele schlicht ihre Familien vor Partisanen und marodierenden Milizen beschützen. Gegen Kriegsende kämpften Tausende muslimische Soldaten in Deutschland, und viele von ihnen blieben auch nach Kriegsende dort. Sie gründeten in den späten Vierziger- und frühen Fünfzigerjahren die ersten islamischen Gemeinden der Bundesrepublik.
Muslime bekamen eine «Sonderbehandlung», weil man sie für Juden hielt
Trotz aller Versuche, die muslimische Bevölkerung als Verbündete zu gewinnen, war die deutsche Politik in der Praxis keineswegs gradlinig. So wie sie von Bürokraten in Berlin entworfen wurde, hatte sie häufig wenig mit den Realitäten in den Frontzonen zu tun. In den ersten Monaten nach dem Überfall auf die Sowjetunion erschossen SS-Einsatzgruppen Tausende Muslime, insbesondere Kriegsgefangene. Die Männer waren beschnitten, weshalb die SS sie für Juden hielt. Bei einem Treffen hochrangiger Vertreter von Wehrmacht, Sicherheitsdienst und Ostministerium im Sommer 1941 stritten sich Generalmajor Erwin von Lahousen und Gestapo-Chef Heinrich Müller über diese Hinrichtungen. Insbesondere kam ein Fall zur Sprache, in dem Hunderte muslimische Tataren einer «Sonderbehandlung» zugeführt wurden, weil sie für Juden gehalten worden waren. Müller räumte ruhig ein, dass die SS in dieser Hinsicht einige Fehler gemacht habe. Es sei das erste Mal, dass er höre, dass auch Muslime beschnitten seien. Ein paar Wochen später erließ Reinhard Heydrich, der Leiter des SS-Reichssicherheitshauptamts, dass die Einsatzgruppen vorsichtiger sein sollten: «Die Beschneidung und das jüdische Aussehen stellen nicht ohne weiteres den Beweis einer jüdischen Abstammung dar.» Muslime seien nicht mit Juden zu verwechseln. In muslimisch-besiedelten Gebieten seien andere Charakteristika wie Namen oder Stammbäume zu berücksichtigen.
Juden konvertierten zum Islam, um sich zu retten
In der südlichen Sowjetunion konnten deutsche Einsatzgruppen dennoch häufig Muslime nicht von Juden unterscheiden. Als die Einsatzgruppe D damit begann, die jüdische Bevölkerung des Kaukasus und der Krim zu ermorden, stieß sie auf drei jüdische Bevölkerungsgruppen, die lange eng mit der muslimischen Bevölkerung zusammengelebt hatten. Diese waren stark islamisch beeinflusst: die Karaimen (Krim-Karäer) und Krimtschaken auf der Krim und die Judeo-Taten (auch als «Bergjuden» bekannt) im Nordkaukasus.
Auf der Krim reagierte die SS zunächst unschlüssig, als sie auf die Türk-sprechenden Karäer und Krimtschaken traf. Nach einem Treffen mit Otto Ohlendorf, zu der Zeit Kommandant von Einsatzgruppe D, in Simferopol im Dezember 1941 berichteten die beiden Wehrmachtsoffiziere Fritz Donner und Ernst Seifert: «Dabei ist die Feststellung interessant, dass ein grosser Teil dieser Juden auf der Krim mohammedanischen Glaubens ist. Ferner wurde das Vorhandensein vorderasiatischer Volksbestandteile nicht semitischen Charakters festgestellt, die merkwürdigerweise den jüdischen Glauben angenommen haben.» Die Verwirrung der Deutschen über die Klassifizierung der Karäer und Krimtschaken, bei denen es sich um jüdische Gemeinschaften handelte, war groß. Am Ende wurden die Karäer als turkstämmig eingestuft und verschont, während die Krimtschaken als jüdisch klassifiziert und umgebracht wurden. Walter Groß, Leiter des Rassenpolitischen Amtes der NSDAP, notierte, dass die Karäer wegen ihrer engen Beziehungen zu den verbündeten muslimischen Tataren verschont worden seien.
Im Kaukasus wandten sich Vertreter der Judeo-Taten, einer jüdischen Minderheit iranischer Abstammung, direkt nach der Besatzung an die deutschen Militärbehörden. Die SS begann Nachforschungen anzustellen – SS-Männer besuchten Häuser, Feste und untersuchten die Sitten, Rituale und Gebräuche der Taten. SS-Oberfüher Walther Bierkamp, zu der Zeit Kommandeur von Einsatzgruppe D, besuchte persönlich ein Dorf der «Bergjuden» in der Nähe von Naltschik. Während des Besuches waren die Taten extrem gastfreundlich. Bierkamp stellte daraufhin fest, dass, abgesehen von der Religion, keine Gemeinsamkeiten mit den Juden vorlagen. Gleichzeitig wies er auf islamische Einflüsse hin, da die Taten ebenfalls polygame Ehen praktizierten. Bierkamp gab umgehend den Befehl, dass die Taten nicht umgebracht werden dürften und dass anstatt des Begriffs «Bergjude» der Begriff «Tate» verwendet werden müsse.
David Motadel: «Für Prophet und Führer. Die islamische Welt und das Dritte Reich» Klett-Cotta Verlag, 568 Seiten, 30 Euro, ISBN: 978-3-608-98105-6 © Klett-Cotta Verlag
Auch in anderen Frontzonen hatten die deutschen Behörden und ihre lokalen Verbündeten Schwierigkeiten, Juden von Muslimen zu unterscheiden – vor allem auf dem Balkan. In Bosnien und Herzegowina sahen Juden in der privilegierten Position von Muslimen eine Möglichkeit, der Verfolgung zu entgehen. Viele versuchten, der Deportation durch «Konvertierung» zum Islam zu entkommen. Allein in Sarajevo sind zwischen April und Oktober 1941 etwa 20 Prozent der jüdischen Bevölkerung zum Islam oder zum Katholizismus «konvertiert». Im Herbst 1941 intervenierten die Ustascha-Behörden schließlich und verboten die Glaubensübertritte. Und auch die bereits Konvertierten waren oft nicht sicher, da es Rasse, nicht Religion war, die in den Augen der Ustascha-Bürokraten das Jüdischsein definierte. Und dennoch gelang es einigen konvertierten und nichtkonvertierten Juden, als Muslime verkleidet zu flüchten; manche – Frauen und Männer – versteckten sich dabei unter einem islamischen Schleier.
Muslimische Roma auf der Krim blieben nicht verschont
Auch der Mord an Europas Roma betraf Muslime unmittelbar. Als die SS damit begann, die besetzten Ostgebiete nach der Roma-Bevölkerung zu durchsuchen, stieß sie bald auch auf viele muslimische Roma. Tatsächlich war die Mehrheit der Roma auf der Krim islamisch. Sie hatten seit Jahrhunderten eng mit den Tataren zusammengelebt, die sich nun mit ihnen solidarisierten. Muslimische Vertreter schickten der Militärverwaltung zahlreiche Petitionen, um den Schutz der muslimischen Roma zu erbitten. Mit Hilfe der Tataren versuchten viele muslimische Roma, sich als Tataren auszugeben. Einige nutzten den Islam. Ein bemerkenswertes Beispiel ist die Deportation der Roma von Simferopol im Dezember 1941, da hier die Verhafteten versuchten, religiöse Symbole zu nutzen, um die Deutschen davon zu überzeugen, dass ihre Festnahme ein Irrtum sei.
Ein Augenzeuge notierte in seinem Tagebuch: «Die Zigeuner trafen in Massen auf Fuhrwerken beim Talmud-Thora-Gebäude ein. Aus irgendeinem Grunde richteten sie eine grüne Fahne, das Symbol des Mohamedismus auf und setzten einen Mullah an den Kopf ihrer Prozession. Die Zigeuner versuchten, die Deutschen davon zu überzeugen, dass sie keine Zigeuner seien. Einige gaben sich als Tataren aus, andere als Turkmenen. Aber ihre Proteste wurden nicht beachtet und man brachte alle in das große Gebäude.» Am Ende wurden viele muslimische Roma ermordet. Aber da die SS Probleme hatte, muslimische Roma von muslimischen Tataren zu unterscheiden, überlebten einige – die meisten Schätzungen gehen von 30 Prozent aus. Während seines Verhörs beim Nürnberger Einsatzgruppen-Prozess erklärte Kommandant Ohlendorf, dass die Selektion durch die Tatsache erschwert worden sei, dass viele Roma und Krimtataren die gleiche Religion gehabt hätten: «Das war das Problem – weil einige der Zigeuner – wenn nicht sogar alle – Moslems waren. Und aus diesem Grund haben wir der Sache ein hohes Gewicht beigemessen, um nicht in Schwierigkeiten mit den Tataren zu geraten; und daher wurden Leute eingestellt die die Orte und die Leute kannten.»
Auch auf dem Balkan waren Muslime von der Verfolgung der Roma betroffen, da viel Roma dem islamischen Glauben angehörten. Als der Ustascha-Staat begann, die Roma-Bevölkerung zu verfolgen, nahm sie die sesshaften muslimischen Roma in Bosnien und Herzegowina – die sogenannten weißen Zigeuner – aus. Ihr Schutz führte zu einer Welle an Konvertierungen von christlichen Roma zum Islam; und diese wurden ebenfalls – wie im Falle der jüdischen Konvertierungen – schließlich offiziell verboten.
Am Ende siegten auch Muslime über das Deutsche Reich
Die Versuche des NS-Regimes, Muslime als Verbündete zu gewinnen, bestimmte die deutsche Politik an vielen Fronten des Kriegs, darunter in Metropolen wie Sarajevo, Simferopol und Tunis. Ziel der deutschen Islampolitik war es, die Frontgebiete zu befrieden und zu kontrollieren und auf der anderen Seite, Muslime zum Kampf gegen die Alliierten zu mobilisieren. Am Ende waren die deutschen Versuche, muslimische Verbündete zu gewinnen, weniger erfolgreich als in Berlin erhofft. Allzu oft wurde die promuslimische deutsche Politik von der Gewalt der deutschen Kriegsführung und Besatzungspraxis überschattet.
Auch basierte die Politik auf zu vielen Fehlvorstellungen über Muslime und den Islam. Hinzu kam, dass es Berlins Behauptungen, die Muslime zu beschützen, an Glaubwürdigkeit fehlte. Und schließlich bemühten sich auch die Alliierten massiv um die Unterstützung von Muslimen. Briten, Charles de Gaulles Freie Franzosen und Stalin rekrutierten ebenfalls Muslime in ihre Armeen: Hunderttausende kämpften gegen Hitlers Deutschland. Allein aus Nordafrika kämpfte eine Viertel Million Muslime in der Freien Französischen Armee und half dabei, Europa zu befreien.
http://www.zeit.de/wissen/geschichte/2018-03/muslime-zweiter-weltkrieg-adolf-hitler-islam-juden/komplettansicht
.
«Πρέπει να πω ότι δεν έχω τίποτα ενάντια στο Ισλάμ (…). Μια πρακτική και συμπαθητική θρησκεία για τους στρατιώτες!»
Heinrich Himmler, Reichsführer SS
http://www.zeit.de/wissen/geschichte/2018-03/muslime-zweiter-weltkrieg-adolf-hitler-islam-juden/komplettansicht
Το Παιδομάζωμα του 1516
———————————————-
Panos Evangelopoulos
Φθάνοντας οι Οθωμανοί Τούρκοι στην Μικρά Ασία ηττημένοι και διωγμένοι από τα μέρη και τους λαούς που πέρασαν, συνάντησαν μία πλούσια αυτοκρατορία αλλά ευάλωτη. Ξεκίνησαν αμέσως τις επιδρομές και τις λεηλασίες των πόλεων και της υπαίθρου. Οι μαρτυρίες είναι πολλές όπως και τα γραπτά όχι μόνον από Βυζαντινούς αλλά και από Σύριους συγγραφείς της εποχής που γράφουν αραβικά για την άφιξη των Οθωμανών. Οθωμανικές πηγές δεν έχουμε διότι Τούρκοι που να γράφουν εκείνη την μακρινή εποχή δεν υπάρχουν.
Όταν λεηλατούν τις πόλεις και τις πιο πλούσιες κατοικίες αυτών, επιστρέφουν στα οροπέδια της Νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας για να μείνουν στις τέντες τους και δίπλα στα άλογα τους που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού τους και κυριολεκτικά το πολυτιμότερο μέλος της οικογένειας τους. Στην αρχική φάση αποστρέφονται τις Βυζαντινές πόλεις και προτιμούν να τις λεηλατούν.
Μετά τις μεγαλύτερες και συνεχείς επιτυχίες τους αντιλαμβάνονται ότι η Μικρά Ασία θα είναι για πάντα ο νέος τόπος τους σταθερής και μακράς διαμονής. Αντιμετωπίζουν όμως ένα μείζον πρόβλημα οργάνωσης της κυριαρχίας τους. Πληθυσμιακά είναι η απόλυτη μειοψηφία στην Μικρά Ασία. Είναι δραματικά λίγοι. Η Μικρά Ασία είναι χριστιανική και μιλά Ελληνικά. Αμέσως ξεκινούν τον βίαιο εξισλαμισμό που θα συνεχίσει και στους επόμενους αιώνες όταν θα κορυφωθεί με τον πιο βάρβαρο, ωμό και αποτρόπαιο μηχανισμό που είναι τα παιδομαζώματα.
Η αιώνια πηγή του πιο τρομερού στρατού των Οθωμανών Τούρκων, των γενιτσάρων.
Άλλη οργανωμένη και μεγάλη σε έκταση και διάρκεια αυτοκρατορία στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού δεν αναφέρεται να κάνει παιδομαζώματα.
Για τα παιδομαζώματα η βιβλιογραφία είναι ατέλειωτη αλλά προτίμησα να παραθέσω μία περιγραφή που χαρακτηρίζεται για τον ρεαλισμό της και την δραματικότητα της που εξελίσσεται σε μία διαρκής τραγωδία απίστευτου φόρου αίματος.
Την περιγραφή αυτή που παραθέτω την δίνει ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Ίβο Άντριτς, και αφορά την τραγική γη της Βοσνίας το έτος 1516. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Το Γεφύρι του Δρίνου» σε μετάφραση του Χρήστου Γκούβη και εκδόσεις Καστανιώτη, σελίδες 25 και 26.
Αυτό το παιδομάζωμα το ξέρουμε πολύ καλά διότι ανέδειξε έναν από τους μεγαλύτερους βεζίρηδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τον Σόκολι Μεχμέτ Πασά. Παιδί Σέρβων ορθόδοξων χριστιανών έγινε γενίτσαρος, αξιωματικός, αργότερα Καπουδάν Πασάς, γαμπρός του Σουλτάνου, και τελικά αρχηγός όλου του στρατού που διεύρυνε όσο κανένας άλλος τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ασφάλισε από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Σφαγιάστηκε από Δερβίση σε μεγάλη ηλικία που έβαλαν οι αντίπαλοι του στον τρίτο κατά σειρά Σουλτάνο που υπηρετούσε. Ίσως ο τρίτος Σουλτάνος που υπηρετούσε να ήταν ο μοιραίος ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του για τα τόσα καλά που έκανε στην Αυτοκρατορία.
Το μέγα βέβαιο ιστορικό γεγονός είναι ότι οι Τούρκοι με την επικράτηση τους κατέστρεψαν ταυτόχρονα τον Βυζαντινό και τον Αραβικό Πολιτισμό. Πώς να το πω αλλιώς. Είναι σαν οι Τούρκοι να κατέβασαν τον διακόπτη και ενώ η Ευρώπη γνώριζε την Αναγέννηση που οδήγησε στις Ανακαλύψεις και στον Διαφωτισμό, μία ατέλειωτη και μυθική από ιστορία και πολιτισμό έκταση, τα Βαλκάνια, η Μικρά Ασία, η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική βυθίστηκαν στο σκοτάδι για πολλούς αιώνες χωρίς ποτέ ξανά αυτές οι περιοχές να γνωρίσουν τον πολιτισμό που είχαν και τις λαμπρές πόλεις που σημάδεψαν την ένδοξη ιστορία τους.
Ακολουθεί η περιγραφή από τον Ίβο Άντριτς του Βοσνιακού Παιδομαζώματος του 1516.
«Είχαν περάσει κιόλας έξι χρόνια από την τελευταία φορά που είχε εισπραχθεί αυτός ο φόρος αίματος, γι’ αυτό και τώρα το διάλεγμα των παιδιών ήταν εύκολο και πολύ αποδοτικό. Χωρίς δυσκολίες, ξεδιαλέχτηκε ο αριθμός που χρειαζόταν ανάμεσα στα πιο έξυπνα και πιο γεροδεμένα αρσενικά παιδιά, δέκα ως δεκαπέντε χρόνων, παρ’ όλες τις προσπάθειες των γονιών τους που τα έκρυβαν στα κοντινά δάση, τα δασκάλευαν να παριστάνουν τα βλαμμένα ή τ’ ανάπηρα, τα έντυναν με κουρέλια και τ’ άφηναν βρώμικα για να γλιτώσουν από το διάλεγμα του αγά. Κάποιοι σακάτευαν πραγματικά τα παιδιά τους κόβοντας τους ένα δάχτυλο του χεριού.
Τα διαλεγμένα παιδιά ξεκινούσαν το μακρινό ταξίδι τους σε μια ατέλειωτη πομπή, βολεμένα πάνω σε μικρόσωμα βοσνιακά άλογα. Πάνω σε κάθε άλογο ήταν δύο καλάθες, μια από την κάθε πλευρά, σαν αυτές που φορτώνουν φρούτα, και σε καθεμιά τους είχαν βάλει από ένα παιδί με το μπογαλάκι του κι ένα κομμάτι πίτα, το τελευταίο από το πατρικό του σπίτι. Από τις καλάθες που ταρακουνιόνταν κι έτριζαν ρυθμικά ξεπρόβαλαν τα δροσερά και κατατρομαγμένα προσωπάκια των άμοιρων παιδιών. Κάποια απ’ αυτά κοίταζαν ήρεμα, πάνω από τα καπούλια των αλόγων, πέρα, μακριά, τον τόπο που γεννήθηκαν, άλλα έτρωγαν βρέχοντας με δάκρυα το φαγητό τους κι άλλα κοιμόνταν ακουμπώντας το κεφάλι τους πάνω στο σαμάρι.
Σε κάποια απόσταση από τα τελευταία άλογα αυτού του παράξενου καραβανιού σέρνονταν, σκορπισμένοι και λαχανιασμένοι, πολλοί από τους γονιούς και συγγενείς των παιδιών που τα παίρναν για πάντα σε ξένους τόπους, όπου με τη βία θα τουρκέψουν, θα τους αλλάξουν πίστη, θα ξεχάσουν τον τόπο τους και τη φυλή τους και θα ζήσουν στους στρατώνες των γενιτσάρων ή θ’ ανέβουν σε υψηλά αξιώματα της αυτοκρατορίας. Απ’ αυτούς που ακολουθούσαν, οι περισσότεροι ήταν γυναίκες, πιο πολλές μανάδες, γιαγιάδες κι αδελφές των αρπαγμένων παιδιών. Όταν ξεθάρρευαν και πλησίαζαν πολύ, οι καβαλάρηδες του Τούρκου αγά, ξεφωνίζοντας άγρια, έπεφταν πάνω τους με τ’ άλογα και τις έδιωχναν με τα καμουτσίκια τους. Κι αυτές πάλι σκόρπιζαν για λίγο στο διπλανό δάσος και γύριζαν ξανά για ν’ ακολουθήσουν το καραβάνι προσπαθώντας μέσα από τα δάκρυα τους να ξεχωρίσουν, για μια φορά ακόμα, το κεφαλάκι του παιδιού τους που ξεπρόβαλλε πάνω από την καλάθα την ώρα που το πήγαιναν στο άγνωστο. Οι μανάδες ήταν πιο πεισματάρες και δε συγκρατούνταν εύκολα. Έτρεχαν γρήγορα, χωρίς να προσέχουν που πατάνε, ξέστηθες, αναμαλλιασμένες, αδιαφορώντας για τα γύρω τους, μοιρολογώντας κι ολολύζοντας σαν να ξεπροβοδούσαν πεθαμένο, και μερικές, έξω από τα λογικά τους, ούρλιαζαν λες και σκιζόταν η μήτρα τους στα δύο από τους πόνους της γέννας, ενώ τυφλωμένες από το κλάμα έπεφταν καταπάνω στα καμουτσίκια των Τούρκων καβαλάρηδων και σε κάθε καμουτσικιά απαντούσαν με ένα τρελό ερώτημα: «Που το πάτε; Που μου το πάτε;» Κάποιες προσπαθούσαν να φωνάξουν καθαρά το όνομα του παιδιού τους και να του δώσουν κάτι ακόμα από την ψυχή τους, ότι μπορούσε να χωρέσει σε λίγες λεξούλες, κάποια τελευταία παραγγελία, μια συμβουλή στο δρόμο.
– Ράντε γιε μου, μην ξεχνάς τη μάνα…
– Ήλιγια… Ήλιγια… Ήλιγια… φώναξε μια άλλη
κι έψαχνε με την απελπισμένη της ματιά να συναντήσει το γνωστό της αγαπημένο προσωπάκι, ενώ έλεγε και ξανάλεγε ασταμάτητα το ίδιο, λες κι ήθελε να φυτέψει στο κεφάλι του παιδιού αυτό το όνομα που σε λίγες μέρες θα του το πάρουν για πάντα.»
[…] Την Τετάρτη 4 Απριλίου, δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή μια συνέντευξη μου υπό τον τίτλο: «Οσα γνωρίζουμε για την Ανατολή προήλθαν από βίωμα», με αφορμή την έκδοση του νέου μου βιβλίου: […]
http://actimon.blogspot.gr/2018/04/blog-post_39.html
Παρασκευή, 20 Απριλίου 2018
«ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ
Βασίλης Σηφάκης, Γιώργος Παυλάκος, Αριστέα Τόλια, Βλάσης Αγτζίδης, Βασίλειος Μεϊχανετσίδης
Σαν να ήταν έτοιμο να έρθει την κατάλληλη ώρα το βιβλίο του Βλάση Αγτζίδη τίτλο «Εμείς και το Ισλάμ» (Εκδόσεις Παττάκη) την παρουσίαση του οποίου χαρήκαμε προχθές στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Στο ερώτημα «πώς επανεμφανίζεται με δυναμικό τρόπο το Ισλάμ» επιχειρεί να απαντήσει το νέο έργο του Βλάση Αγτζίδη με τίτλο Εμείς και το Ισλάμ. Ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ τονίζει ότι κίνητρό του για να γράψει το βιβλίο είναι οι δύο παράλληλοι κόσμοι που ήρθαν ξανά σε επαφή μέσα από την επανεμφάνιση ενός ισλαμικού εξτρεμισμού που τον είδαμε να αναπτύσσεται τα τελευταία 30 χρόνια.
Ο συγγραφέας εστιάζει στην πρώτη αραβική περίοδο του Ισλάμ και διερευνά τις συνθήκες εντός των οποίων αναπτύχθηκε η εξτρεμιστική μορφή του καθώς και το πώς επέστρεψε η έννοια του Ιερού Πολέμου (τζιχάντ). Ως σύστημα αναφοράς ορίζεται το «εμείς» μέσω του οποίου προσεγγίζεται το ισλαμιστικό φαινόμενο, μιας και οι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί υπήρξαν από τους πρώτους που συναντήθηκαν με το Ισλάμ κατά την έξοδό του από την Αραβική Χερσόνησο. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο Εμιράτο της Κρήτης, ένα ιδιαίτερο αραβικό κράτος του 9ου-10ου αιώνα μ.Χ. Στο τέλος του βιβλίου παρουσιάζεται η μεγάλη σύγκρουση του Ισλάμ με τη Δύση, όπως αποτυπώθηκε με τον μουσουλμανικό Ιερό Πόλεμο και τις χριστιανικές Σταυροφορίες.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα διατριβή: Τζίμα, Ιωάννα «Περί αυτομολιών: προσχωρήσεις από το βυζαντινό στο αραβικό στρατόπεδο (7ος – 10ος αι.)»
http://hdl.handle.net/10442/hedi/35185
[…] εκδόσεις Πατάκη και ο IANOS παρουσιάζουν το βιβλίο μου «Εμείς και το Ισλάμ», στις 30 Μαΐου, στις 20:30, στο βιβλιοπωλείο IANOS (Σταδίου […]
[…] Το βιβλιοπωλείο «Σύγχρονη Έκφραση« οργανώνει συζήτηση στη Λιβαδειά στις 15 Οκτωβρίου με αφορμή την έκδοση του βιβλίου μου Εμείς και το Ισλάμ….. […]
[…] Εντυπωσιακή ήταν επίσης η άποψή του για τους Τούρκους… Ο Μεβλανά Τζελαλεντίν-ι Ρουμί, σύμφωνα με τον Εφλακί (1291-1360), έγραφε: «Για την οικοδόμηση πρέπει να προσλαμβάνονται Ρωμιοί εργάτες και για την κατεδάφιση το αντίθετο, δηλαδή Τούρκοι. Γιατί η δόμηση του κόσμου είναι ιδιότητα των Ρωμιών, ενώ η καταστροφή και το γκρέμισμα έχει ανατεθεί στους Τούρκους. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο έδωσε ψυχή σε ανυποψίαστους άπιστους… Εκείνοι ύψωσαν πάνω στους λόφους μαρμάρινες κορφές, πολλές πόλεις και φρούρια… Αλλά ο Θεός έτσι τα οργάνωσε ώστε με το χρόνο αυτές οι οικοδομές να γκρεμιστούν. Τότε ο Θεός δημιούργησε τους Τούρκους, προκειμένου, δίχως να αισθάνονται σεβασμό και λύπη, να γκρεμίσουν τις οικοδομές που βλέπουν. Οι Τούρκοι γκρέμισαν και ακόμα γκρεμίζουν. Αυτό θα κάνουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου…» —– Πηγή: »Εμείς και το Ισλάμ«.… […]
Θρησκευτικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη (Ορισμένες επισημάνσεις)
Αναστάσιος Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
Η ενσυνείδητη αποδοχή του θρησκευτικού πλουραλισμού και η ειρηνική συνύπαρξη των διαφόρων κοινοτήτων μπορούν να προέλθουν από δυο αντίθετες αφετηρίες. Είτε από την αδιαφορία για τη θρησκευτική πίστη είτε από τη συνειδητή βίωση της ουσίας της θρησκείας. Αντιστρόφως, η θρησκευτική μισαλλοδοξία ανάμεσα σε συνυπάρχουσες θρησκευτικές κοινότητες και πολιτιστικές παραδόσεις είναι δυνατόν να αναπτυχθεί:
Πρώτον, από σπέρματα θρησκευτικού τύπου, π.χ. από έναν ακραίο φανατισμό. Δεύτερον, από μη θρησκευτικές ρίζες π.χ. παράγοντες πολιτικούς, εθνικιστικούς, που χρησιμοποιούν τη θρησκεία για άλλες επιδιώξεις. Όλες αυτές οι ρίζες εξακολουθούν να είναι ανθεκτικές σε πολλές περιοχές της υφηλίου.
Ο ανθρώπινος, εντούτοις, πόθος για παγκόσμια ειρήνη παραμένει εναγώνιος. Αξίζει λοιπόν να μελετούμε προσεκτικά το πολυσύνθετο αυτό πρόβλημα για την ορθή αντιμετώπισή του. Στην αποψινή σύντομη ομιλία θα περιοριστώ να διατυπώσω ορισμένες μόνο επισημάνσεις σχετικά με το κρίσιμο αυτό θέμα.
1. Προσωπικά πιστεύω ότι η καλλιέργεια μιας υγιούς θρησκευτικής συνειδήσεως αποτελεί το σταθερότερο θεμέλιο της ειρηνικής συνυπάρξεως. Και όχι η θρησκευτική αδιαφορία.
Στις μονοθεϊστικές θρησκείες που επηρεάζουν τη σημερινή οικουμένη διαπιστώνονται: α) μια αναζήτηση εσωτερικής ειρήνης ̇ β) η χαλιναγώγηση της επιθετικότητος ̇ γ) αρχές ειρηνικής συμβιώσεως ̇ δ) επιδίωξη ειρηνικών σχέσεων με τον Θεό ̇ ε) παροτρύνσεις για τη διατήρηση της ειρήνης στην ανθρωπότητα. Οι χριστιανοί, ιδιαίτερα, προσβλέπουμε σε «Θεό Ειρήνης» και εκζητούμε συνεχώς την επέμβασή Του.
Ύψιστο και άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος,
στην οποία ευαρεστείται ο Θεός.
Καταρχήν, επιβάλλεται να καλλιεργείται συνεχώς από όλους τους
θρησκευτικούς φορείς μια ειρηνική θεολογία και ανθρωπολογία, αντλώντας από τον πλούτο των θρησκευτικών αρχών και από τις καλύτερες σελίδες των παραδόσεών μας. Ιδιαίτερα καλούμεθα να στηλιτεύσουμε κάθε μορφή βίας. Υπογραμμίζοντας το χρέος παντός ανθρώπου να σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία των συνανθρώπων του. Τις τελευταίες δεκαετίες δεν παύω να τονίζω – με μορφή συνθημάτων – σε διάφορες ευκαιρίες ότι: Η βία εν ονόματι της θρησκείας βιάζει την ουσία της θρησκείας. Και κάθε έγκλημα στο όνομα της θρησκείας είναι έγκλημα κατά της ίδιας της θρησκείας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το λάδι της θρησκείας, για να δυναμώνει τη φωτιά των συγκρούσεων. Η θρησκεία είναι θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς.
2. Η ειρήνη συνδέεται άμεσα με τη δικαιοσύνη. Ένας άδικος κόσμος δεν μπορεί να είναι ειρηνικός. Σαφής κανόνας στην Αγία Γραφή είναι: «ποιεῖν δίκαια καὶ ἀληθεύειν ἀρεστὰ παρὰ Θεῷ μᾶλλον ἢ θυσιῶν αἷμα» (Παρ. 21,3). Οι διάφορες εξωτερικές εκφράσεις θρησκευτικότητος δεν επαρκούν. Η
αλήθεια και η δικαιοσύνη εξασφαλίζουν την ουσιαστική σχέση μας με τον Θεό καθώς και τους συνανθρώπους μας. Στον αιώνα μας, η ειρήνη και η δικαιοσύνη έχουν προσλάβει ένα ακόμα συνώνυμο: «την ανάπτυξη». Η φτώχεια παραμένει ο χειρότερος τύπος βίας. Όπως τόνισε ο Αριστοτέλης: «Ἄνευ τῶν ἀναγκαίων ἀδύνατον καί ζῆν καί εὖ ζῆν» Όταν οι άνθρωποι στερούνται των στοιχειωδών μέσων για την επιβίωσή τους, δεν είναι παράξενο να στρέφονται προς άλλες κατευθύνσεις και να υιοθετούν ακραίες θρησκευτικές αντιλήψεις για την επίτευξη μιας δίκαιης κοινωνίας.
Πριν από αρκετά χρόνια είχα διατυπώσει την άποψη ότι σε διάφορα μουσουλμανικά περιβάλλοντα σιγόκαιγε η αγανάκτηση για την αδικία και την υποτίμηση της αξιοπρέπειάς τους, με τις οποίες τούς αντιμετώπιζαν οι πλούσιες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Ήταν επόμενο, κάποια στιγμή να αντιδράσουν δυναμικά. Αρχικά οι φτωχότερες θρησκευόμενες ομάδες, αργότερα οι πλουσιότεροι και πλέον μορφωμένοι ανέλαβαν ρόλους καθοδηγητικούς. Στον προηγούμενο αιώνα πολλοί που ένιωθαν καταφρονημένοι επαναστάτησαν χρησιμοποιώντας συνθήματα από αθεϊστικές ιδεολογίες, όπως του διαλεκτικού υλισμού. Υπογράμμιζα τότε ότι θα ήταν τραγικό να έχουμε στον 21ο αιώνα εξεγέρσεις σε διεθνές επίπεδο, τροφοδοτούμενες από θρησκευτικό φανατισμό ̇ κάτι το οποίο σήμερα είναι
μία οδυνηρή πραγματικότητα. Θα είναι τραγικό πολιτικό λάθος, λόγω αμελείας ή υπεροψίας, να αφήνουμε να εξελιχθεί ένα νέο πολύμορφο «προλεταριάτο», το οποίο θα καταχρασθεί την πνευματική «ατομική ενέργεια» μιας θρησκευτικής παραδόσεως.
Προφανώς, υπάρχει μια γενικότερη ευθύνη των μεγάλων δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Αποφάσεις για βίαιες αλλαγές ηγεσιών και καθεστώτων, προμήθεια οπλισμού, αδιαφορία για τις παράπλευρες απώλειες, με θύματα εκατομμύρια αθώους και τεράστια κύματα προσφύγων, μόλυνση του περιβάλλοντος και καταστροφή μοναδικών μνημείων πολιτισμού. Καιρός πλέον όλοι οι υπεύθυνοι να αποτινάξουν τον λήθαργο και να δράσουν αποτελεσματικά για την κατάπαυση της τρομερής αιματοχυσίας.
Η ουσιαστικότερη θεραπεία είναι να αναζητηθεί συνειδητά περισσότερη δικαιοσύνη για όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως πολιτιστικής ή θρησκευτικής παραδόσεως και να καλλιεργηθεί ο ειλικρινής αλληλοσεβασμός.
3. Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για την ανάπτυξη του διαθρησκειακού διαλόγου. Ο νηφάλιος διάλογος, με τον τονισμό των ειρηνικών αρχών κάθε θρησκείας, συμβάλλει σημαντικά στην καλλιέργεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Δυστυχώς, οι φανατικές ερμηνείες των θρησκευτικών κειμένων ενθουσιάζουν ευκολότερα τα πλήθη και υπονομεύουν τη δυνατότητα οποιουδήποτε διαθρησκειακού διαλόγου. Παρά ταύτα πρέπει να ενισχυθούν οι προσπάθειες για ειρηνική αξιοποίηση του θρησκευτικού βιώματος.
Στο Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που συνήλθε στην Κρήτη το 2016, επισημαίνεται: «Οι εκρήξεις φονταμενταλισμού, που παρατηρούνται στους κόλπους διαφόρων Θρησκειών, αποτελούν έκφραση νοσηρής θρησκευτικότητος. Ο νηφάλιος θρησκευτικός διάλογος συμβάλλει σημαντικά στην προώθηση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, της ειρήνης και της καταλλαγής…. Η Ορθόδοξος Εκκλησία καταδικάζει απεριφράστως την επέκταση της πολεμικής βίας, τους διωγμούς, την εκδίωξη και δολοφονία μελών θρησκευτικών κοινοτήτων, τον εξαναγκασμό για την αλλαγή θρησκευτικής πίστεως, την εμπορία προσφύγων, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια, τις ειδεχθείς εκτελέσεις».
4. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ ειδικότερα σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, στην περίπτωση της Αλβανίας. Το αίτημα της ανεξιθρησκείας και της ειρηνικής συνυπάρξεως είχε πρωταρχική σημασία για την πορεία της χώρας μετά την πτώση του αθεϊστικού διωγμού (1991). Στην Αλβανία, ως γνωστό, υπάρχουν πέντε θρησκευτικές κοινότητες: Μουσουλμάνοι, Σουνίτες κατά πλειοψηφία, Μπεκτασί, Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάντες. Επίσης πολλοί παραμένουν εντελώς αδιάφοροι για τη θρησκεία. Τις σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών βοήθησε η δημιουργία ενιαίας Βιβλικής Εταιρείας, για τη μετάφραση και τη διάδοση της Αγίας Γραφής.
Οι σχέσεις μας με τους μουσουλμάνους στηρίχθηκαν αρχικά στην παραδοχή ότι στην πλουραλιστική κοινωνία της χώρας, όπου η παλαιά αθεϊστική ιντελιγκέντσια διατηρούσε έντονη παρουσία και επιρροή, πρωταρχική συμβολή των πιστών -χριστιανών και μουσουλμάνων- ήταν να επισημάνουμε ότι η θρησκευτική πίστη έχει ζωτική σημασία για μια ελεύθερη δημοκρατική κοινωνία. Ότι η θρησκεία δεν είναι ένα υποπροϊόν της ηθικής, της λογικής ή της συναισθηματικής ζωής μιας κοινωνίας, αλλά ανεξάρτητο και πρωτογενές φαινόμενο, που έχει σχέση με την ειδική κατηγορία του Ιερού και του Αγίου. Συμφωνήσαμε ότι οι ιθύνοντες των θρησκευτικών κοινοτήτων οφείλουμε να καλλιεργήσουμε ηθικές αξίες κοινής αποδοχής. Κυρίως τη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος δεν είναι ανεξάρτητος μέσα στο σύμπαν ̇ και ότι το ατομικό συμφέρον, η λατρεία του χρήματος, της ηδονής και εξουσίας δεν μπορεί να γίνουν τα νέα είδωλα, τα μόνα κριτήρια επιτυχίας για τη σύγχρονη αλβανική κοινωνία.
Πιο συγκεκριμένα ο θρησκευτικός διάλογος μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων κινήθηκε στις αντιλήψεις περί ανθρώπου και την αποδοχή της θρησκευτικής του ελευθερίας.
Τέλος, συμφωνήσαμε με τις ηγεσίες των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων να μην επιτρέψουμε φονταμενταλιστικές ιδέες και ακραίους κύκλους να επηρεάζουν τα μέλη των κοινοτήτων μας. Επιπλέον δημιουργήσαμε το «Διαθρησκειακό Συμβούλιο της Αλβανίας», το οποίο μετέχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο «World Conference of Religion and Peace», ευρύτερα γνωστό ως «Religion for Peace» με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Σε περιόδους εσωτερικής κρίσεως στη χώρα, ενώσαμε τη φωνή και τις προσπάθειές μας για ενίσχυση και βοήθεια των αδυνάτων. Και γενικότερα διαπιστώσαμε ότι τα συγκεκριμένα ζητήματα για δημιουργικό διάλογο των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων σήμερα είναι: η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η αντιμετώπιση της φτώχειας, η συμφιλίωση μεταξύ ατόμων και εθνών, η ανάπτυξη, η βιοηθική και κυρίως η επιδίωξη της ειρήνης σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Η Ακαδημαϊκή μου θητεία ως Καθηγητού της Ιστορίας των Θρησκευμάτων και η θεολογική παιδεία συνέβαλαν στις επιλογές αυτές. Ως στόχος δεν ετέθη απλώς η θρησκευτική ανοχή, αλλά η αρμονική συνύπαρξη.
5. Τελικά, είμαι βέβαιος ότι το αντίθετο της ειρήνης δεν είναι ο πόλεμος αλλά ο εγωκεντρισμός -ο ατομικός, ο συλλογικός, ο εθνικός, ο φυλετικός. Ο εγωκεντρισμός επιστρατεύει τις ποικίλες μορφές βίας, που φονεύουν με διάφορους τρόπους την ειρηνική συμβίωση. Αυτός είναι ο εμπνευστής και τροφοδότης των μεγάλων ή μικροτέρων συγκρούσεων και αυτός αδιάκοπα ανανεώνει το μίσος.
Το αντίδοτο στον εγωκεντρισμό δεν είναι οι γενικόλογες συμβουλές, ούτε οι ποικίλοι νόμοι και οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής ̇ αλλά η ενδυνάμωση της αγάπης μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα στην κοινωνία ̇ μιας πολυδιάστατης αγάπης, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις ή άλλες διακρίσεις. Σε αυτό το θέμα καλείται να συμβάλει η υγιής θρησκευτική συνείδηση.
Η αγάπη, ακόμα και σε συνθήκες μακροχρόνιων συγκρούσεων, χαρίζει τη δύναμη της συγχωρητικότητος και της συμφιλιώσεως. Μόνο η εξουσία της αγάπης είναι εκείνη που μπορεί να νικήσει την αγάπη για εξουσία.
Αστείρευτη πηγή αγάπης παραμένει η αλήθεια, την οποία, με τον πιο λιτό και συγκλονιστικό τρόπο, διατύπωσε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Ά Ιω. 4: 16).
Σχετικά με την αλήθεια αυτή πολύ εύγλωττες είναι οι ιδέες που αποδίδονται στον Αϊνστάιν: «Όταν πρότεινα», γράφει σε μια επιστολή στην κόρη του Lieserl, «τη θεωρία της σχετικότητας, πολύ λίγοι άνθρωποι με κατανόησαν και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα, για να μεταδοθεί στην ανθρωπότητα, θα έρθει επίσης αντιμέτωπο με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου…. Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη, για την οποία η επιστήμη δεν έχει βρει μέχρι τώρα μια επίσημη εξήγηση. Είναι μια δύναμη που συμπεριλαμβάνει και κυβερνά όλους και βρίσκεται ακόμη και πίσω από οποιοδήποτε φαινόμενο που υπάρχει στο σύμπαν…. Αυτή η οικουμενική δύναμη είναι η αγάπη…. Για την Αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Η αγάπη είναι Θεός και ο Θεός είναι αγάπη».
Ο Αϊνστάιν, όμως, επισημαίνει τη μισή μόνο αλήθεια. Πληρέστερα την έχει διατυπώσει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ̇ ο οποίος δεν μένει μόνο στο «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί», αλλά συμπληρώνει: «καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Ά Ιω. 4: 16).
Αξιοπρόσεκτη είναι η συνέχεια της σκέψεως του μεγαλοφυούς επιστήμονος: «Για να κάνω ορατή την αγάπη, έκανα μια μικρή αντικατάσταση στην πιο φημισμένη εξίσωσή μου. Αν, αντί για E=mc2 , αποδεχτούμε ότι η ενέργεια για τη θεραπεία του κόσμου μπορεί να βρεθεί από τον πολλαπλασιασμό της αγάπης επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, επειδή δεν έχει όρια….» και καταλήγει: «Καθένας κουβαλά μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης, της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί…. η αγάπη είναι η πεμπτουσία της ζωής».
Ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που έχουν διατυπωθεί για την αυθεντικότητα του κειμένου αυτού, οι σκέψεις που εκφράζει είναι ασφαλώς ιδιαίτερα σημαντικές. Αποτελούν μακρινή αντήχηση του υπέροχου ύμνου της αγάπης του Απ. Παύλου στην Α ́ προς Κορινθίους επιστολή «ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. …. νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.» (Α ́ Κορ. 13:1-13).
Προσωπικά έχω βεβαιωθεί ότι το μυστικό καύσιμο που κινεί την μικρή αλλά ισχυρή «γεννήτρια αγάπης», την οποία αναφέρει ο Αϊνστάιν, είναι η
χριστιανική πίστη. Και ακόμη ότι η μια Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία αποτελεί διαχρονικά εργαστήριο αγάπης. Και αυτό παραμένει στους αιώνες το βασικότερο έργο και χρέος της.
**
Ασφαλώς οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στον σύγχρονο κόσμο (κατεξοχήν στη Μέση Ανατολή) είναι συγκεχυμένες και ζοφερές. Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να οδηγεί σε μελαγχολική απάθεια, αλλά σε αύξηση των προσπαθειών όλων μας (ακαδημαϊκών, πολιτικών, θρησκευτικών λειτουργών, κ.ά.) για την υποστήριξη της αλήθειας, την υπεράσπιση της δικαιοσύνης, την ενδυνάμωση της ελπίδας ότι η παγκόσμια ειρήνη δεν αποτελεί ουτοπία, αλλά άμεση προτεραιότητα όλων όσοι πονούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο. «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5:9), του Θεού της αγάπης.
πηγή; http://blogs.auth.gr/moschosg/files/2018/10/%CE%98%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%A5%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%A0%CE%9B%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%97%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%9E%CE%97.pdf
[…] […]
EMEIS
———————–
το αρχικό όνομα των Ελλήνων, ήταν Γραικοί…
Για να αρχίσουμε από τα στοιχειώδη, δείτε τι γράφει επ’ αυτού η «Βικιπαίδεια»…
# Ο Αριστοτέλης, το Πάριο χρονικό, ο Απολλόδωρος κ.α. αναφέρουν ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό). Ειδικότερα, ο Απολλόδωρος λέει ότι οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα και γίνονταν άνθρωποι λέγονταν Γραικοί και μετά μετονομάστηκαν σε Έλληνες από τον βασιλιά Έλληνα, γιο του βασιλιά Δευκαλίωνα, πρβ «ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι λέγουσι, Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν»(Απολλόδωρος, Α, 7, 1 – 3)
Ο Όμηρος απαριθμώντας στον Κατάλογο των «νηών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και την πόλη Γραία (Ιλ. Β 498 και ο Θουκυδίδης (Β 23,3) αναφέρει: παριόντες δε (οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν).
Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 20 – 24) από τη μια αναφέρει ότι το όνομα της πόλης «η Γραία» προέκυψε από σύντμηση της αρχικής ονομασίας «Τανα-γραία» (που αρχικά η ονομασία αυτή ήταν όνομα γυναίκας, της κόρη του Ασωπού, και μετά της πόλης) και από την άλλη ότι η Γραία ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση, περιλάμβανε την Αυλίδα, τη Μυκαλησσό, το Άρμα κ.α.. Λέει επίσης ότι ο Όμηρος γι αυτήν αναφέρει « Την Θέσπεια, την Γραία και την ευρύχωρη Μυκαλησσό», καθώς και ότι ο Αριστοτέλης λέει ότι ο Ωρωπός ονομαζόταν «Γραία» και η περιοχή του Ωρωπού «Γραϊκή».
Ο ιστορικός Πρίσκος (5ος αι. μΧ) αναφέρει την συνάντησή του στα βόρεια Βαλκάνια με ελληνόφωνο έμπορο που αυτοχαρακτηριζόταν «Γραικός το γένος».[3]
Ο Στέφανος Βυζάντιος, στο λήμμα Γραικοί, αναφέρει ότι ο Αλκμάν ονόμαζε Γραίκες τις μητέρες των Ελλήνων (Γραίκες δε παρά Αλκμάνι αι των Ελλήνων μητέρες και παρά Σοφοκλεί εν Ποιμέσιν).
Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα εκδοχή, η ονομασία Γραικοί αρχικά χρησιμοποιούνταν από τους Ιλλυριούς για τους γείτονές τους Έλληνες της Δωδώνης, μέχρι που τελικά επικράτησε ο όρος Έλληνες. Η εκδοχή αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά Ι, 352α) και το Πάριο Χρονικό.[1]
Ο όρος εχρησιμοποιείτο και στους μεσαίους χρόνους ως συνώνυμο του «Έλλην». Για παράδειγμα, ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς τον 16ο αιώνα σε κείμενό του γραμμένο σε δημώδη γλώσσα αναφέρεται σε «γένος των Γραικών» και στο ίδιο κείμενο γραμμένο σε αρχαΐζουσα γλώσσα αναφέρεται στην Ελλάδα και το «ημέτερον γένος».[4] #
[…] Πώς εμφανίστηκε το εξτρεμιστικό Ισλάμ Εάν θεωρήσουμε ότι η το σύγχρονο νεοναζιστικό-εξτρεμιστικό κίνημα οφείλει την ύπαρξή του στην αντίδραση προς την ισλαμιστική τρομοκρατία, θα πρέπει να εξετάσουμε το πώς προήλθε αυτή η πολιτικοποίηση του Ισλαμ. Είναι σήμερα γνωστό ότι η πολιτικοποίηση του Ισλάμ ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του ’80. Αυτή η πολιτικοποίηση οδήγησε στην Αλ Κάιντα, στον ISIS και γενικά στην ισλαμιστική τρομοκρατία. Μέσα από τις διαθέσιμες πηγές προκύπτει ότι η έμπνευση και η κινητήρια δύναμη προήλεθε από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Ξεκίνησε ως ένα αντικομμουνιστικό πρότζεκτ της CIA την περίοδο του αφγανικού πολέμου για να καταπολεμήσει τη σοβιετική εισβολή και για να υπονομεύσει στη συνέχεια το εσωτερικό της ΕΣΣΔ (το δεύτερο δεν πρόλαβε να το κάνει γιατί η Σοβιετική Αυτοκρατορία κατέρρευσε). Αυτά τα έχω συμπεριλάβει στο βιβλίο μου για το Ισλάμ: https://kars1918.wordpress.com/2017/12/30/islam-4/ […]
Πόσο συμβατό με την ειρηνική συνύπαρξη είναι το Ισλάμ
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
Τό ὅραμα μιᾶς ἐνσυνείδητης καί δημιουργικῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως βοηθεῖ ἕνα γενικότερο, παγκόσμιο, εὐνοϊκό κλίμα. Στίς τελευταῖες δεκαετίες, την ἐποχή ἀκόμη πού ἡ Ἀλβανία ἦταν τελείως ἀπομονωμένη, καλλιεργήθηκε ὁ διάλογος μεταξύ τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, βελτιώθηκαν οἱ σχέσεις Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν καί σέ διάφορες περιοχές τῆς ὑφηλίου ἀναπτύχθηκαν οἱ διάλογοι μεταξύ Χριστιανισμοῦ και Ισλάμ, μέ στόχο νά μελετηθοῦν ἀπό κοινοῦ παλαιά θεωρητικά ζητήματα, ἀλλά καί σύγχρονοι κοινοί προβληματισμοί.
Οἱ ριζικότερες ζυμώσεις μέσα στούς μουσουλμανικούς καί χριστιανικούς κύκλους σχετικά μέ την ἔννοια καί τή σημασία τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ἔγιναν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στά χρόνια αὐτά, λοιπόν, οἱ Ἀλβανοί διανοούμενοι ὅλων τῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων, ζώντας στήν αἰχμαλωσία τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος, δεν ἦταν σέ θέση νά συμμετάσχουν σ᾽ αὐτή τήν ἀναζήτηση γιά ἀφομοίωση τῶν νέων παραμέτρων τοῦ προβλήματος.
Σχετικές πρωτοβουλίες ἔχουν ἀναληφθεῖ τόσο ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς, ὅσο καί ἀπό μουσουλμανικῆς. Ἐπανειλημμένως στίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχουν συναντηθεῖ ἐκπρόσωποι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών καί τοῦ Βατικανοῦ με ἐκπροσώπους τοῦ Παγκοσμίου Μουσουλμανικοῦ Συνεδρίου (Muslim World Congress) καί τοῦ Παγκοσμίου Μουσουλμανικοῦ Συνδέσμου (World Muslim League), για ἀνταλλαγή πληροφοριῶν και ἀπόψεων.
Ἐπίσης ὑπῆρξαν διάφορες πρωτοβουλίες Ὀρθοδόξων (Ὀρθόδοξον Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου – Σαμπεζύ Γενεύης, Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, Θεολογικές ὁμάδες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος). Ἡ διάθεση ὅμως γιά διάλογο καί συνεργασία δέν εἶναι κάτι γενικό στούς σύγχρονους χριστιανικούς και μουσουλμανικούς κύκλους. Σέ πολλές περιπτώσεις, ἀντίθετα, διατηρεῖται ἡ καχυποψία, ἡ ἀντιπαράθεση, ἀκόμη καί ἡ ἐχθρότητα. Ἀλλά ἡ τάση πρός μια εὐρύτερη προσέγγιση καί ἐπικοινωνία αὐξάνει.
Ισλάμ και ανθρώπινα δικαιώματα
Σήμερα, καθώς ἡ θρησκευτική συνείδηση καί σκέψη ἀναπτύσσονται καί πάλι, εἶναι ἐπιβεβλημένο να προχωρήσουμε μέ βάση τίς πηγές τοῦ θρησκευτικοῦ μας πιστεύω, ἀλλά ἀκόμη καί τήν πιό ὥριμη ἑρμηνεία πού ἔχουν προσφέρει οἱ τελευταῖες δεκαετίες στό θέμα τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί γενικότερα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιά τήν ὀρθή κατανόηση τοῦ ζητήματος τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στό πλαίσιο τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ χρειάζεται νά ἐπανεξετασθεῖ ἡ διδασκαλία τους γιά τόν ἄνθρωπο.
Ἀξίωμα γιά τό Ἰσλάμ παραμένει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ ἕνα «σημεῖο» θεϊκό. Ὁ ἀραβικός ὅρος aya (σημεῖο), κατά τήν ἔκφραση τοῦ μουσουλμάνου φιλοσόφου Ibn Arabi, δηλώνει τή σαφῆ ἀπόδειξη ἑνός πράγματος, τήν καταφανῆ δύναμή του καί το ἐμφανές σημάδι τῆς παρουσίας του. Ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ κάθε ἀνθρώπου, λοιπόν, πηγάζει ἀπό τή φύση του· και ἐδῶ στηρίζεται κάθε περαιτέρω σκέψη περί δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου. Στό ἀποχαιρετιστήριο προσκύνημά του στή Μέκκα, ὁ Μωάμεθ τόνισε: «Ὦ ἄνθρωποι! ἐπλάσαμεν ὑμᾶς ἄρσεν καὶ θῆλυ, κατατάξαντες ὑμᾶς ἀνὰ οἴκους καὶ φυλάς, ὅπως ἀναγνωρίζησθε μεταξὺ ὑμῶν. Ὁ ἱκανώτερος παρὰ τῷ Θεῷ εἶναι ὁ φοβούμενος τόν Κύριον» (Κοράνιο, 49:13).
Συγχρόνως ὅμως τό Ἰσλάμ τονίζει: Πρῶτον, τήν κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπου, τις διασυνδέσεις του με τό πολιτικό, οἰκονομικό καί πολιτιστικό σύνολο. Και δεύτερον, τόν ἄμεσο δεσμό καί τήν ἐξάρτησή του ἀπό τόν Θεό, πράγμα πού σημαίνει τή σχετικότητα τῆς ἀνθρώπινης θέσεως, τήν κατάσταση ὑποταγῆς στό θεῖο θέλημα (Islām). «Κάθε ἄνθρωπος εἶναι οὐσιαστικά δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ἑπομένως δέν ὑφίσταται αὐτόνομη ἀνθρώπινη ἀξία. Ἕνας ἀνθρωπισμός ἀποκομμένος ἀπό τό αἰώνιο, στερημένος ἀπό τήν πνευματική διάσταση, εἶναι ἀκατανόητος γιά τό Ἰσλάμ· θά κινδύνευε νά ὁδηγήσει σε μία θεοποίηση τοῦ ἀνθρώπου», ὑπογραμμίζουν σύγχρονοι στοχαστές.
Οἱ πιό μετριοπαθεῖς, πού δέν ἀποτελοῦν συνήθως τήν πλειοψηφία, βλέπουν θετικά τις διακηρύξεις γιά τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ σύγχρονη δυτική ἔκφραση «δικαιώματα τοῦ ἀτόμου» θά μποροῦσε, κατά τόν Ihsan Hamid Al-Mafregy, καθηγητή τῆς Νομικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βαγδάτης, νά μεταφρασθεῖ στό Ἰσλάμ ὡς «ἠθικό δικαίωμα τοῦ πολίτη», μέ τονισμό τῆς φυσικῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀνθρώπου… Ὁ ἄνθρωπος ἔχει, σύμφωνα μέ τό Ἰσλάμ, μιά ἔμφυτη ἀξιοπρέπεια, μιά ἠθική ἀξία, τήν ὁποία οἱ συντάκτες τῆς Διακηρύξεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ὀνόμασαν «λογική καί συνείδηση».
Το Κοράνι για τους μη μουσουλμάνους
Τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια ἀποδέχεται τό Ἰσλάμ καί γιά τούς ὀπαδούς τῶν ἄλλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Σέβεται καί προστατεύει τά δικαιώματα τῶν μη μουσουλμάνων, τῶν dhimmis (προστατευομένων). Σέ μία παράδοση, ὁ προφήτης φέρεται νά δηλώνει προτοῦ πεθάνει: «Διατηρήσετε τήν προστασία (dhimma), πού παρεχώρησα στούς μή μουσουλμάνους ὑπηκόους μου».
Τό Κοράνιο ὁρισμένες φορές ἀναφέρεται γενικῶς στούς μή μουσουλμάνους καί σέ ἄλλες περιπτώσεις εἰδικότερα στούς ὀπαδούς τοῦ Ἰησοῦ. Στά κορανικά αὐτά ἐδάφια ἄλλοτε διαφαίνεται κάποια συμπάθεια, ἄλλοτε μιά σαφής ἀντίθεση. Π.χ., «Θὰ ἀνακαλύψῃς ὅτι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ Πολυθεϊσταὶ εἰσὶν ἐχθροὶ ἄσπονδοι τῶν Μουσουλμάνων, καὶ ὅτι οἱ καλούμενοι Χριστιανοί (Naṣā rā) εἶναι οἱ μᾶλλον διατεθειμένοι νά ἀγαπῶσι τούς πιστούς (δηλ. μουσουλμάνους)» (Κοράνιο, 5:85).
Ὅμως ἀλλοῦ καταφέρεται ἐναντίον καί τῶν μέν καί τῶν δέ: «Ὅσοι πιστοί! Μη συνάπτετε σχέσεις μετὰ τῶν Ἑβραίων, οὔτε μετὰ τῶν Χριστιανῶν· οὖτοι εἶναι φίλοι ἀλλήλων» (Κοράνιο, 5:56). Ἔτσι οἱ κατά καιρούς μουσουλμανικές ἀρχές εἶχαν την εὐχέρεια μιᾶς ἑρμηνείας ἀνάλογα μέ τίς διαμορφούμενες συνθῆκες καί τή δυνατότητα νά ἀποφασίζουν ἑκάστοτε την ἐπιθυμητή στάση.
Πάντως, ἀκόμη καί μέσα στό καθαυτό ἰσλαμικό κράτος θεωρητικά ἀναγνωρίζονται δικαιώματα στους μή μουσουλμάνους, ὅπως: α) ἀτομική ἐλευθερία κινήσεως, ἐμπορίου, ὀργανώσεως τῶν κοινοτήτων τους· β) δικαιώματα σχετιζόμενα μέ εἰδικούς οἰκογενειακούς καί προσωπικούς θεσμούς· γ) ἐλευθερία ὀργανώσεως τόπων λατρείας, σχολείων, διατήρηση θρησκευτικῶν ἀργιῶν.
Μη ανοχή των πολυθεϊστών και των αθέων
Ἡ ἰσλαμική διάθεση γίνεται αὐστηρή καί μή ἀνεκτική ἀπέναντι στούς πολυθεϊστές και τούς ἀθέους. Ὁρισμένα κορανικά ἐδάφια –πού παραμένουν ὁ ἀναλλοίωτος λόγος τοῦ Θεοῦ– εἶναι καθοριστικά: «Ὅταν παρέλθωσιν οἱ ἱεροὶ μῆνες, τότε φονεύετε τοὺς πολυθεϊστάς, ὅπου ἂν συναντήσητε, ζωγρεῖτε δὲ πολιορκοῦντες καὶ ἐνεδρεύοντες αὐτούς. Ἐὰν ὅμως μετανοήσωσιν, ἐὰν τηρήσωσι τὴν προσευχήν, ἐὰν ἐλεήσωσιν, ἄφετε αὐτοὺς ἐλευθέρους» (Κοράνιο, 9:5).
Ὅσοι κινοῦνται ἐκτός θρησκευτικῆς πίστεως –και σήμερα στήν Ἀλβανία εἶναι πολλοί– πῶς θά ἀντιμετωπισθοῦν; Αὐτό εἶναι ἕνα κρίσιμο ἐρώτημα, ἀλλά τό Ἰσλάμ αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «ἡ θρησκεία τῆς λογικῆς» καί ἀσφαλῶς θά ἀναζητηθεῖ λογική πρόταση ἀνταποκρινόμενη στίς σύγχρονες συνθῆκες τῆς ὑφηλίου.
Ἡ ἡγετική, λοιπόν, τάξη τῶν μουσουλμάνων σουννιτῶν τῆς Ἀλβανίας στή νέα ἐπαφή τους μέ τό παγκόσμιο Ἰσλάμ συναντᾶ δύο τάσεις: τήν ἀπόλυτη-φανατική καί τη μετριοπαθῆ-διαλογική. Ἡ παράδοση τοῦ Ἰσλάμ στήν Ἀλβανία ἕως σήμερα κινήθηκε βασικά στή δεύτερη κατεύθυνση, δείγματα τῆς ὁποίας κυρίως ἀναφέραμε, και ἀσφαλῶς μόνον αὐτή μπορεῖ νά συμβάλει στήν εἰρηνική συνύπαρξη.
Ὅσο γιά τους μπεκτασῆδες, οἱ ὁποῖοι συνδυάζουν στοιχεῖα σηιτικῆς ἰσλαμικῆς παραδόσεως, χριστιανικῆς, ἀλλ᾽ ἀκόμη ἰνδικῆς φιλοσοφίας καί μυστικισμοῦ, αὐτοί ἀνέκαθεν ὑπῆρξαν πολύ εὐέλικτοι καί ἀνοικτοί σέ ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν, καθώς ἐπίσης καί στίς σύγχρονες ἰδεολογίες.
https://slpress.gr/idees/poso-symvato-me-tin-eiriniki-synyparxi-einai-to-islam/
https://www.pronews.gr/thriskeia/islam/831028_pakistan-kathigitis-panepistimioy-odigeitai-se-ektelesi-di-apaghonismo-gia
[…] κείμενο αυτό προέρχεται από τη μελέτη του «Εμείς και το Ισλάμ» που εκδόθηκε από τις εκδ. […]
[…] κείμενο αυτό προέρχεται από τη μελέτη του «Εμείς και το Ισλάμ» που εκδόθηκε από τις εκδ. […]
[…] κείμενο αυτό προέρχεται από τη μελέτη του «Εμείς και το Ισλάμ» που εκδόθηκε από τις εκδ. […]
[…] κείμενο αυτό προέρχεται από τη μελέτη του «Εμείς και το Ισλάμ» που εκδόθηκε από τις εκδ. […]
[…] κείμενο αυτό προέρχεται από τη μελέτη του «Εμείς και το Ισλάμ» που εκδόθηκε από τις εκδ. […]
https://www.pronews.gr/thriskeia/islam/831028_pakistan-kathigitis-panepistimioy-odigeitai-se-ektelesi-di-apaghonismo-gia
[…] ………………………….. Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από το βιβλίο μου με τίτλο «Εμείς και το Ισλάμ. Η συνάντηση του ελληνισμού με το αραβικό Ισλάμ.» https://kars1918.wordpress.com/2017/12/30/islam-4/ […]
Ο Sir Winston Churchill για το Ισλάμ
o-sir-winston-churchill-gia-to-islam0
Ανδρέας Δρυμιώτης
13.12.2020 • 21:03
Ο Sir Winston Churchill στο βιβλίο του «The River War», δίνει μια περιγραφή του Ισλάμ. Σας παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα, ώστε να απολαύσετε τα Αγγλικά του:
«How dreadful are the curses which Mohammedanism lays on its votaries! Besides the fanatical frenzy, which is as dangerous in a man as hydrophobia in a dog, there is this fearful fatalistic apathy. The effects are apparent in many countries, improvident habits, slovenly systems of agriculture, sluggish methods of commerce, and insecurity of property exist wherever the followers of the Prophet rule or live.
A degraded sensualism deprives this life of its grace and refinement, the next of its dignity and sanctity. The fact that in Mohammedan law every woman must belong to some man as his absolute property, either as a child, a wife, or a concubine, must delay the final extinction of slavery until the faith of Islam has ceased to be a great power among men.
Individual Muslims may show splendid qualities, but the influence of the religion paralyses the social development of those who follow it. No stronger retrograde force exists in the world. Far from being moribund, Mohammedanism is a militant and proselytizing faith. It has already spread throughout Central Africa, raising fearless warriors at every step; and were it not that Christianity is sheltered in the strong arms of science, the science against which it had vainly struggled, the civilization of modern Europe might fall, as fell the civilization of ancient Rome».
Ακολουθεί η δική μου φτωχή μετάφραση, την οποία μπορείτε να παραλείψετε για να σας μείνει η σωστή εντύπωση από το αγγλικό κείμενο.
«Πόσο τρομακτικές είναι οι κατάρες που φορτώνει ο Μωαμεθανισμός στους ακολούθους του! Εκτός από τη φανατική φρενίτιδα, η οποία είναι τόσο επικίνδυνη σε έναν άνθρωπο όσο και η υδροφοβία στα σκυλιά, υπάρχει αυτή η φοβερή μοιρολατρική απάθεια. Οι επιπτώσεις είναι εμφανείς σε πολλές χώρες: αυτοσχεδιαστικές συνήθειες, πρόχειρα συστήματα καλλιέργειας, εμπόριο που σέρνεται και ανασφάλεια ιδιοκτησίας υπάρχει όπου κυριαρχούν ή ζουν οι οπαδοί του Προφήτη.
Ενας υποβαθμισμένος αισθησιασμός στερεί από αυτή τη ζωή τη χαρά και τη λεπτότητά της, τα επακόλουθα της αξιοπρέπειας και της αγιότητάς της. Το γεγονός ότι στον νόμο του Μωάμεθ κάθε γυναίκα πρέπει να ανήκει σε κάποιον άνδρα ως απόλυτη περιουσία του, είτε σαν παιδί, είτε σαν γυναίκα, είτε σαν παλλακίδα, καθυστερεί την τελική εξαφάνιση της δουλείας, μέχρις ότου η πίστη του Ισλάμ σταματήσει να είναι μια κυρίαρχη δύναμη μεταξύ των ανδρών.
Οι μουσουλμάνοι σαν άτομα, μπορεί να έχουν υπέροχες ιδιότητες, αλλά η επιρροή της θρησκείας παραλύει την κοινωνική ανάπτυξη εκείνων που την ακολουθούν. Δεν υπάρχει ισχυρότερη οπισθοδρομική δύναμη στον κόσμο. Απέχοντας πολύ από την παρακμή, ο Μωαμεθανισμός είναι μια μαχητική και προσηλυτική πίστη. Εχει ήδη εξαπλωθεί σε όλη την Κεντρική Αφρική, δημιουργώντας ατρόμητους πολεμιστές σε κάθε βήμα. Και αν η χριστιανοσύνη δεν ήταν προστατευμένη με τα ισχυρά όπλα της επιστήμης, της επιστήμης κατά της οποίας αγωνίστηκε μάταια, ο πολιτισμός της σύγχρονης Ευρώπης μπορεί να πέσει, όπως έπεσε ο πολιτισμός της αρχαίας Ρώμης».
Το εκπληκτικό στο παραπάνω κείμενο είναι ο χρόνος δημοσίευσής του. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1899! Πριν από 121 χρόνια, ο Churchill μας περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τη σημερινή εικόνα και μας προειδοποιεί ότι «ο πολιτισμός της σύγχρονης Ευρώπης μπορεί να πέσει, όπως έπεσε ο πολιτισμός της Αρχαίας Ρώμης».
Η άποψη του Churchill για το Ισλάμ έχει ιδιαίτερη βαρύτητα γιατί το είχε μελετήσει σε βάθος και είχε πολλούς και σημαντικούς φίλους που ήταν Μωαμεθανοί. Πρόσφατα, ανακαλύφθηκε μια επιστολή της μελλοντικής κουνιάδας του, Lady Gwendoline Bertie, γραμμένη το 1907 προς τον Churchill, όπου του γράφει: «Παρακαλώ, μην ασπαστείς το Ισλάμ. Εχω παρατηρήσει ότι έχεις προδιάθεση για ανατολίτικες συνήθειες σαν Πασάς…». Οι συγγενείς και φίλοι του είχαν πραγματικά μεγάλη αγωνία μήπως ασπαστεί τον Μωαμεθανισμό.
Ενας άλλος μελετητής των θρησκειών και ειδικά του Ισλάμ, είναι ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας. Από το βιβλίο του «Ιστορία επιζώντων θρησκευμάτων» σας παραθέτω τρία αποσπάσματα.
«Θέση της γυναίκας. Στο Κοράνιο είναι έκδηλη η μονομέρεια υπέρ των ανδρών και η υποτίμηση της γυναίκας, ιδιαίτερα σε ζητήματα γάμου και διαζυγίου. “Οι άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών, ένεκα της ιδιότητος δι’ ης ο Θεός ύψωσε τους μεν επί των δε, και διότι οι άνδρες προικίζουσι τας γυναίκας εκ του πλούτου αυτών”. Το Ισλάμ όχι μόνο επιτρέπει, αλλά και συνιστά την πολυγαμία. Παράλληλα προς τις νόμιμες 4 συζύγους ο μουσουλμάνος μπορεί να έχει απεριόριστο αριθμό από παλλακίδες. […]
Θεσμός δουλείας. Στην ισότητα όλων των ανθρώπων αντιστρατεύεται και ο θεσμός της δουλείας που απερίφραστα αναγνωρίζεται από το Κοράνιο. Σύμφωνα με την επίσημη ισλαμική νομοθεσία, δούλος είναι ο αιχμάλωτος πολέμου, ο άπιστος, όποιος συλληφθεί στο διάστημα επιδρομής σε χώρα εχθρική, τα παιδιά μιας δούλης. Οι δούλοι, όπως και άλλες μορφές ιδιοκτησίας, μεταβιβάζονται. […]
Ιερός Πόλεμος. Θεσμοθετημένος συχνά ως ιερό καθήκον είναι στο Ισλάμ ο πόλεμος κατά των απίστων (“τζιχάντ” – jihad). “Οπόταν συναντάτε τους απίστους, φονεύετε και κατασφάζετε συγκρατούντες στερεώς τα δεσμά του αιχμαλώτου”, παροτρύνει το Κοράνιο. Η αποδοχή και δικαίωση του Ιερού πολέμου παραμένει αναμφισβήτητη […]».
Είναι ολοφάνερο ότι ο Churchill δεν λέει τίποτα περισσότερο από όσα προστάζει το Κοράνι. Σοκαριστήκαμε αρχικά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, αλλά σταδιακά ξεπεράσαμε το αρχικό σοκ και συνηθίσαμε. Οι πρόσφατες άγριες δολοφονίες στη Γαλλία και στην Αυστρία, έφεραν ξανά στην επικαιρότητα το θέμα του Ισλάμ και πώς το αντιμετωπίζουμε στη Δύση.
Στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας» αντιμετωπίζουμε το Ισλάμ με υπερβολική και αδικαιολόγητη ανοχή. Αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για τις ανισότητες που προστάζει το Κοράνι, χαρακτηρίζεται αμέσως ρατσιστής. Από την άλλη πλευρά, σε κάθε ευκαιρία χλευάζουμε τον Χριστιανισμό, ο οποίος μέσω του φωτισμένου Αποστόλου Παύλου, 1.700 χρόνια πριν από την εποχή του Διαφωτισμού, διακήρυξε: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Προς Γαλάτας, γ΄, 28). Με 23 λέξεις μας έδωσε τον αληθινό ορισμό της Ισότητας σε φυλές, φύλο και κοινωνία!
Θέλει πραγματικά πολύ μεγάλο θάρρος να κάνει κάποιος τέτοιες επαναστατικές, για την εποχή τους, διακηρύξεις. Ακριβώς για τον λόγο αυτό, οι περισσότεροι απόστολοι πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους σε φυλακές και βασανιστήρια, αλλά δεν λύγισαν ούτε έχασαν την πίστη και τον ζήλο τους.
Ο Γιάννης Μαρίνος σε πρόσφατο άρθρο του στο «ΒΗΜΑ», με τίτλο «Βαθμιαία υποταγή στο ξίφος του Μωάμεθ;» (8/11/2020) κλείνει με το άρθρο ως εξής: «Η για λόγους πολιτικής ορθότητας εθελοτύφλωση των λαών της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέναντι στον συστηματικά προωθούμενο εξισλαμισμό της, προετοιμάζει την ήττα των απίστων διά της υποταγής τους, όπως είχε προβλέψει και ο πολύς Μισέλ Ουελμπέκ στο διάσημο προφητικό μυθιστόρημά του “Υποταγή”». Ακριβώς την ίδια προειδοποίηση μας κάνει και ο Churchill πριν από 121 χρόνια!
Φαίνεται ότι η Ευρώπη άρχισε να ξυπνάει και να αντιδρά στη σταδιακή διείσδυση του Ισλάμ στις δικές μας κοινωνίες. Εμείς εδώ, επειδή ακόμα δεν έχουμε ζήσει τις τραγωδίες της Γαλλίας, Αγγλίας, Γερμανίας και άλλων χωρών, αντιμετωπίζουμε με τη γνωστή μας χαλαρότητα το θέμα. Πρόσφατα μάθαμε ότι συνελήφθη μαχητής του ISIS, ο οποίος ομολόγησε και ο οποίος βρισκόταν στην πατρίδα μας εδώ και δύο χρόνια. Πόσοι τέτοιοι μπορεί να υπάρχουν και να ενεργοποιηθούν όταν πάρουν εντολές;
Εχουμε όμως και άλλο ένα πρόβλημα. Οποιος τολμήσει να μιλήσει για το θέμα αυτό χαρακτηρίζεται από τους «δικαιωματιστές» σαν «ρατσιστής» και τον τρέχουν στα δικαστήρια. Για μένα ο χειρότερος φασισμός είναι να εμποδίζεται η ελεύθερη έκφραση όλων των απόψεων, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Στο πνεύμα αυτό είναι γραμμένο και το σημερινό κείμενο.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Άνιον: Η θρυλική πρωτεύουσα των Αρμενίων, μία πόλη φάντασμα
25/04/2019Ηλίας Αναγνωστάκης / ΙΣΤΟΡΙΑ1 σχόλιοστο Άνιον: Η θρυλική πρωτεύουσα των Αρμενίων, μία πόλη φάντασμα
Γράφει ο Ηλίας Αναγνωστάκης
Ο πρωτος καθεδρικος “Γοτθικου” τυπου που χτιστηκε ποτε δεν ειναι η Notre Dame η ο εκπληκτικος Καθεδρικος του Μιλανου η της Κολωνιας, αλλα αυτος του ….μακρινου Ανιου (Ani) πρωτευουσας του Αρμενικου κρατιδιου Vanand στην περηφανη Αρμενια.
Στο Ανιον λοιπον, την πολη με “Τις χιλιες και μια Εκκλησιες”, το λικνο των Βαγρατιδων με 100.000 κατοικους στην ακμη του, η τεταρτη σε μεγεθος πολη της Ανατολης ( μετα την Κων/πολη (700.000), την Αλεξανδρεια (300.000), την Θεσσαλονικη (150.000), υπηρχε ο περικαλλης Ναος αφιερωμενος στη Θεοτοκο, (κτισμενος απο τον Αρμενιο αρχιτεκτονα Trdat, ο οποιος ειχε αναστηλωσει τον τρουλο της Αγιας Σοφιας που ειχε καταπεσει μετα απο εναν φοβερο σεισμο το 989). Οι εργασιες αρχισαν το 993 ( χρονια που ο Trdat επεστρεψε απο την Κων/πολη) και τελειωσαν το 1001. Ο περιλαμπρος αυτος ναος, ειχε αμυθητα πλουτη, κειμηλια αιωνων των Αρμενιων Βασιλεων, και εναν πελωριο ασημενιο σταυρο στον τρουλο του, “που φαινοταν απο μιλια” ( Ματθαιος Εδεσσης, 237-9).
Ολα αυτα τα ωραια κρατησαν μεχρι στις 16 Αυγουστου 1064, οταν οι “Αιμοβοροι και τρισκαταρατοι Τουρκοι” επεπεσαν στην πολη σαν τυφωνας. Μετα απο πολιορκια, που κρατησε μια εβδομαδα (9-16 Αυγουστου) 80.000 Σελτζουκοι υπο τον ιδιο τον Σουλτανο Alp-Arslan και τον νεαρο γιο του Malik-Shah, εισχωρησαν μεσα στην μεγαλη πολη, καταστρεφοντας τα παντα, και προβαινοντας σε απιστευτες κτηνωδιες. Απο τις 100.000 και πλεον κατοικους του Ανιου σφαγιαστηκαν πανω απο 60.000 “Φονος εν τον ενδον αμυθητος” ( Ατταλειατης Β-567) ενω ο αυτοπτης μαρτυρας Αl -mansuri ( Ιρακινος στην υπηρεσια του Σουλτανου) λεει: ” Εισηλθα στην πολη απο την μεγαλη τρυπα στα τειχη που δημιουργησε η mangaj ( πολιορκητικη μηχανη/ κριος;) του αφεντη μου, περπατησα αναμεσα σε λεωφορους, δρομους μικρους και πλατειες, μεχρι να φτασω και να του απονειμω τα επινικια για τη μεγαλη νικη επι των απιστων, μαρτυς μου ο Αλλαχ οτι πατουσα συνεχως πανω σε πτωματα, ηταν μια μεγαλη νικη”.
Η πολη καταλεηλατηθηκε, τα Σουλτανικα στρατευματα αποκομισαν “μυθωδη” λεια, ενω οι Τουρκομανοι αποζημιωθηκαν με 40.000(!) αιχμαλωτους, τους οποιους ”πουλησαν παντου, απο το Καιρο μεχρι και το Sind (B.A Ινδια)”Ο δε Καθεδρικος, εγινε τζαμι, ενω ο τεραστιος ασημενιος Σταυρος αποκολληθηκε απο τον τρουλο του και μεταφερθηκε στο γειτονικο Nahicevan, στην Περσαρμενια, και τοποθετηθηκε στο κατωφλι του Ισλαμικου τεμενους της πολης, ωστε να καταπατιεται για παντα το συμβολο του Χριστιανισμου.
Η πολη ισοπεδωθηκε απο σεισμο το 1319 και εκτοτε ειναι μια πολη-φαντασμα, στις εσχατιες της σημερινης Τουρκιας, οπου η προσβαση επιτρεπεται μονο με ειδικη αδεια των Τουρκικων αρχων. Οποιος ειναι ομως τυχερος και δει απο κοντα τα μεγαλοπρεπη ερειπια, τοτε καταλαβαινει τι ”μαγικη” πολη ηταν το Ανιον, μια θαυμασια μικρογραφια της Κων/πολης στην μακρινη Ανατολη…
Post Views: 2,622
Σας παραθέτω το ακόλουθο κείμενο που αφορά την ‘Διαθήκη του Μωάμεθ’ (AXTINAME) και το οποίο αναφέρεται με τιμητικά λόγια στους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς. (ΠΗΓΉ https://www.sinaimonastery.com/index.php/el/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%BF-%CE%BC%CF%89%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B8)
<>.