Ένα σημαντικό κείμενο: Narratives of Trauma Across Generations of Pontic Greeks and Their Impact on National Identity
«Αφηγήσεις τραύματος σε γενιές Ελλήνων του Πόντου και ο αντίκτυπός τους στην εθνική ταυτότητα«, είναι ο ελληνικός τίτλος του επιστημονικού άρθρου, το οποίο αποτελεί σημαντική συμβολή στους τρόπους με τους οποίους προσεγγίζουμε το ζήτημα της ποντιακής προσφυγικής ταυτότητας.
Το κείμενο αυτό της κοινωνιολόγου Γεωργίας Λαγουμιτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αgency and Immigration Policy, που εκδίδεται από τις Transnational Press London
Μια περίληψη της μελέτης:
Το δοκίμιο του 1928 του Karl Mannheim «The Problem of Generations» εισήγαγε μια μοναδική προοπτική για τη δυναμική ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής γνώσης και της κοινωνικής δράσης. Σε αυτό το δοκίμιο, υποστήριξε ότι ο απλός διαχωρισμός των γενεών που έγινε από θετικιστές δημογράφους με βάση απλά βιολογικά δεδομένα δεν είχε νόημα. Αντίθετα, όρισε μια γενιά με όρους διακριτών συλλογικών εμπειριών συγκεκριμένων ηλικιακών ομάδων, που σφραγίζουν αυτές τις ηλικιακές ομάδες με μια μόνιμη ξεχωριστή ταυτότητα.
Αυτές οι εμπειρίες, με τη σειρά τους, δίνουν ένα νέο νόημα τόσο στον ατομικό (υποκειμενικό) όσο και στον ιστορικό (αντικειμενικό) χρόνο. Ο Mannheim διέκρινε την «τοποθεσία της γενιάς», τις πραγματικές γενιές που αποτελούνται από άτομα που συνδέονται μεταξύ τους από ένα κοινό πεπρωμένο και τη «μονάδα γενιάς», καθιερώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη διαλεκτική σχέση μεταξύ ιστορίας και υποκειμενικής γνώσης.
Η εννοιολόγηση της διασποράς ως «αφήγηση εκτοπισμού» παρέχει την ευκαιρία να αξιολογηθεί ο αντίκτυπος τέτοιων τραυματικών εμπειριών στις ξεχωριστές «γενιές» μεταξύ των Ελλήνων του Πόντου. Μοιράζοντας την εμπειρία των διαδοχικών εκτοπισμών από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Ρωσία, από τον Καύκασο στο Καζακστάν υπό το σταλινικό καθεστώς και τέλος από την πρώην Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα στον απόηχο των Επαναστάσεων του 1989, αποτελούν μια ιδανική-τυπική ομάδα για τη μελέτη του τρόπου με τον οποίο οι διαφορετικές γενιές αντιλαμβάνονται ένα κοινό παρελθόν και αντιμετωπίζουν νέες προκλήσεις.
Επιπλέον, διερευνάται ο μεσολαβητικός ρόλος των αφηγήσεων γενοκτονίας στην αντίληψη του τραύματος και του πόνου από διαφορετικούς χώρους (που διαπραγματεύονται αυτά τα ζητήματα) και τον αντίκτυπό τους στη διασπορική τους ταυτότητα. Με αυτόν τον τρόπο, επιβεβαιώνεται η ερμηνεία του Stuart Hall για τις «ταυτότητες… [ως] έργα και πρακτικές», όχι ιδιότητες. Τέλος, αξιολογείται η σημασία της διασπορικής μνήμης για το έθνος….
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Σχολιάστε