Η Τουρκία διέρχεται μια περίοδο γιγαντιαίων μετασχηματισμών σε όλα τα επίπεδα. Με τις
πρωτοβουλίες στα χέρια του Ερντογάν, η Τουρκία πορεύεται σε νέους δρόμους. Αυτοί οι νέοι δρόμοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως φιλελεύθερη προοπτική με την ήττα των κεμαλιστών, ήταν ελπιδοφόροι για τους από πάντα απόκληρους αυτού του σκληρού κράτους. Όμως, τα πράγματα στράβωσαν στο πολιτικό πεδίο από την εποχή που ξεκίνησε ο ισλαμικός εμφύλιος το 2013.
Archive for Ιουλίου 2020|Monthly archive page
O Mουσταφά Κεμάλ, η Γενοκτονία και η νεοελληνική Ακροδεξιά…
Περί της υποκρισίας του κ. Βορίδη
.
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Περί της σημερινής Τουρκίας
Στον Αμπντουλχαμίτ και στους Νεότουρκους οι ρίζες του Ερντογάν

Υπάρχει 1821 χωρίς το 1453;
Με αφορμή την διαδικτυακή εκδήλωση για το 1821 που οργανώνουν ο «Κοινωνικός και Πολιτιστικός χώρος «παίρνω Αμπάριζα»» και η «Δράση για την Κοινωνία τον Πολιτισμό και την ποιότητα ζωής» στις 6-7-2020 αναρτώ ένα σχόλιο-παρέμβαση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος»
—————————————-
Ένα σχόλιο για την αφωνία της «Επιτροπής για τo 1821»
Θα περίμενε κανείς μια ανακοίνωση για την Άλωση της Πόλης από τη λαλίστατη κυβερνητική Επιτροπή για τους εορτασμούς για τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Η αφορμή δεν ήταν ασήμαντη! Τόσο γιατί χωρίς την Άλωση του 1453 δεν θα υπήρχε η ανάγκη της εξέγερσης το 1821, όσο και γιατί εκτός από τη σημασία του ιστορικού γεγονότος, υπήρξε αυτή η προσβλητική για τους σύγχρονους Έλληνες -αναγκαστικούς και μοναδικούς απόγονους των Βυζαντινών Ρωμαίων- χρήση της Άλωσης από τους ισλαμοεθνικιστές του Ερντογάν.
Βεβαίως το γεγονός δεν ευνοούσε μια προσέγγιση σαν αυτές που μας είχε συνηθίσει η Επιτροπή, είτε χαρακτηρίζοντας δικτάτορα τον Καποδίστρια, είτε αναδεικνύοντας τον Καραϊσκάκη ως έναν σημαντικότατο φαλοκράτη της εποχής του. Και ίσως επειδή το γεγονός της Άλωσης δεν ευνοούσε μια τέτοια προσέγγιση, ίσως γι αυτό υπήρξε η αφωνία.
Ας δούμε όμως πως συνδέονται αυτές οι δύο ημερομηνίες με έναν ακατάλυτο δεσμό.
Από το 1453 στο 1821