Oι Νεότουρκοι και το Ολοκαύτωμα των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων
Mε αφορμή τη Γενοκτονία των Αρμενίων
[Το Χριστιανικό Ολοκαύτωμα στη Νεοτουρκική Οθωμανική Αυτοκρατορία] (*)
Του Βλάση Αγτζίδη (**)
H Γενοκτονία των Αρμενίων είναι η γνωστότερη σελίδα από το γενικευμένο και καλά οργανωμένο εγχείρημα του τουρκικού εθνικισμού να εξοντώσει τις μη μουσουλμανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες διαμόρφωσης καθαρά τουρκικού έθνους-κράτους.
Οι χριστιανικές κοινότητες των Αρμενίων, των Ελλήνων της Ανατολής και των Ασσυροχαλδαίων-Αραμαίων, βίωσαν με τον πλέον δραματικό τρόπο την πολιτική ενός ακραίου εθνικιστικού και μιλιταριστικού κινήματος. Το γνωστότερο επεισόδιο αυτής της ιστορικής διαδικασίας –όπως γράφτηκε στην αρχή- είναι η γενοκτονία των Αρμενίων.
Μέσα στα όρια της αυταρχικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι ανέπτυξαν την εθνική τους ταυτότητα, συνδέθηκαν με τα προοδευτικά κινήματα του καιρού τους και διατύπωσαν πολιτικούς στόχους. Παράλληλα όμως, επηρεάστηκαν και συνδέθηκαν με διεθνή κέντρα που επιζητούσαν την καταστροφή της Αυτοκρατορίας. Ο σκληρός ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων (Βρετανία, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία) τα χρόνια 1894-1896, η κυριαρχία του τυραννικού σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ -τον οποίο ο Γλάδστον αποκάλεσε «Ο Μέγας Δολοφόνος» και η διατύπωση των πολιτικών αιτημάτων των Αρμενίων, οδήγησαν στην πρώτη μεγάλη σφαγή του αρμενικού λαού με 300.000 θύματα. Ο Αβδούλ Χαμίτ πίστευε ότι «ο καλύτερος τρόπος να τελειώνουμε με το Αρμενικό Ζήτημα είναι να τελειώνουμε με τους Αρμένιους».
Η οργάνωση της Γενοκτονίας
Με τον βίαιο αυτόν τρόπο, το Αρμενικό Ζήτημα αναβαθμίστηκε και καταγράφηκε ως ένα από τα πρώτα στη διπλωματική ατζέντα εκείνης της εποχής. Καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη του ζητήματος υπήρξε η γερμανική ανάμειξη. Οι Γερμανοί ανακηρύχθηκαν υπέρτατοι προστάτες του μουσουλμανικού κόσμου και του χαλιφάτου, που έδρευε στην Κωνσταντινούπολη. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κινητήρια δύναμη ήταν οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες είχαν κολοσσιαίες επιχειρήσεις στην Ασία. Η γερμανική πολιτική κορυφώθηκε μετά τους βαλκανικούς πολέμους, όταν οι Γερμανοί προσπάθησαν να φανατίσουν τις τουρκικές μάζες και να τις στρέψουν εναντίον των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στο θολό πολιτικό και ραγδαία μεταβαλλόμενο οθωμανικό περιβάλλον των αρχών του 20ου αιώνα κυριάρχησαν οι αυθεντικοί εθνικιστές: οι Νεότουρκοι. Ο δρόμος για τηνΤελική Λύση είχε πλέον χαραχθεί. Ο τουρκικός εθνικισμός, με κέντρο δράσης του την οθωμανική Θεσσαλονίκη, έλαβε τις αποφάσεις του σε νεοτουρκικό Συνέδριο το 1911. Το Συνέδριο αυτό προέβλεπε την επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξόντωση των γηγενών χριστιανικών εθνοτήτων. Για τους Νεότουρκους το πρόβλημα ήταν απλό: «Ή η πατρίδα των άλλων θα γίνει δική μας πατρίδα, και μάλιστα σύντομα, ή δεν θα υπάρχει πλέον πατρίδα για μας». Τον Οκτώβριο του 1911 οι Νεότουρκοι -ως κυβέρνηση της χώρας- είχαν αποφασίσει σε συνέδριό τους την εξόντωση των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων και τη βίαιη τουρκοποίηση των -πολυεθνοτικής καταγωγής- μουσουλμανικών πληθυσμών. Η απόφαση όριζε με σαφήνεια τις νέες κατευθύνσεις που αναιρούσαν πλήρως την παλιότερη πολιτική της σχετικής ανοχής.
Με την πράξη τους αυτή έθεσαν τέλος σε μια μακραίωνη περίοδο οθωμανικής παράδοσης, που συγκροτούσε ένα πολυεθνικό μουσουλμανικό κράτος με κύρια έμφαση στη θρησκευτική επιλογή. Εφεξής, για τους Τούρκους εθνικιστές το αίτημα ήταν η κυριαρχία της εθνικιστικής τουρκικής εκδοχής, τόσο κατά των χριστιανικών κοινοτήτων όσο και κατά των πολυεθνοτικών και πολύγλωσσων μουσουλμανικών μαζών.
Το παραγνωρισμένο αυτό Ολοκαύτωμα των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας άρχισε το 1914 κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε το 1924 με την περάτωση της ανταλλαγής των πληθυσμών, αποτέλεσμα της αναθεωρητικής Συνθήκης της Λωζάννης. Θύματα ήταν οι περισσότερες γηγενείς χριστιανικές ομάδες, πλην των λεγόμενων Φραγκολεβαντίνων και των ελάχιστων τουρκοορθόδοξων της Καππαδοκίας. Οι μονοφυσίτες (Αρμένιοι, Ασσύριοι και λίγοι Κούρδοι), οι ορθόδοξοι (Ελληνες στον Πόντο, την Ιωνία, την Καππαδοκία και την Ανατολική Θράκη, καθώς και Αραβες Σύροι στον οθωμανικό Νότο), οι προτεστάντες (Αρμένιοι και Ελληνες) και οι καθολικοί (Αρμένιοι και Αραβες) ανέρχονταν σε 4 εκατ., περίπου.
Μετά το τέλος της μεγάλης ανθρωποσφαγής, λίγες μόνο δεκάδες χιλιάδες παρέμειναν στα πατρικά τους εδάφη. Με έναν πρωτοφανή τρόπο για τη σύγχρονη εποχή, ο Μουσταφά Κεμάλ πασά -που αργότερα οι Τούρκοι θα τον αναγνωρίσουν ως γεννήτορά τους (Ατατούρκ)- θα γιορτάσει τη νίκη του με τη σφαγή του άμαχου χριστιανικού πληθυσμού και την πυρπόληση της πόλης, έχοντας και πάλι ως πρώτο στόχο τους Αρμένιους της Σμύρνης και στη συνέχεια όλο τον άμαχο ελληνικό πληθυσμό.
Με το Ολοκαύτωμα των χριστιανικών πληθυσμών ολοκληρώθηκε η διαδικασία διαμόρφωσης του σύγχρονου τουρκικού έθνους-κράτους, το οποίο θα ιδρυθεί τυπικά το 1923. Στην Ελλάδα κατέφυγαν περίπου ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες. Σύμφωνα με τις αρμενικές πηγές, από τους 2.026.000 Αρμένιους που ζούσαν πριν από το 1914 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, εξοντώθηκαν 1,5 εκατ., ενώ οι Ελληνες της Ανατολής (Ιωνία, Πόντος, Καππαδοκία, Ανατολική Θράκη) είχαν περίπου ένα εκατομμύριο νεκρούς. Η συμπεριφορά της Ελλάδας απέναντι στα ιστορικά εκείνα γεγονότα είναι αμφιλεγόμενη. Παρ’ ότι αναγνώρισε τόσο τη γενοκτονία των Αρμενίων όσο και τις γενοκτονίες των ελληνικών πληθυσμών στον Πόντο αλλά και σ’ όλη τη Μικρά Ασία και θέσπισε και δύο επίσημες Ημέρες Μνήμης (19 Μαΐου και 14 Σεπτεμβρίου), εν τούτοις δεν φαίνεται να θεωρεί την ιστορική εμπειρία των Ελλήνων της Ανατολής ως μέρος της εθνικής ιστορίας.
Κάποια μεθοδολογικά ζητήματα
Ένα από τα ζητήματα που προκύπτουν είναι εάν νομιμοποιούμαστε να χρησιμοποιούμε τον όρο «Χριστιανικό Ολοκαύτωμα«,
-είτε για να εντάξουμε τις διώξεις στην κατηγορία εκείνη των διώξεων που βασίζονται στη θρησκευτική ετερότητα, όπως συμβαίνει με το «εβραϊκό ολοκαύτωμα«,
-είτε για να χρησιμοποιήσουμε το χαρακτηρισμό «ολοκαύτωμα» και σε άλλη περίπτωση πλην του εβραϊκού.
Δυστυχώς τα μεθοδολογικά αυτά ζητήματα ποτέ δεν συζητήθηκαν από τους ιστορικούς, εξ αιτίας της συντηρητικής στάσης που διακρίνει την πλειονότητά τους και την αμηχανία που τους προκαλεί η διαφορετική από την κρατούσα ερμηνεία των γεγονότων εκείνων.
Η άποψή μου είναι ότι έχουμε τη δυνατότητα για τους εξής λόγους:
1) Τα κριτήρια που χρησιμοποίησαν οι Νεότουρκοι για να στοχοποιήσουν συγκεκριμένους πληθυσμούς ήταν αμιγώς θρησκευτικά. Στην επίσημη απόφασή τους του Οκτωβρίου του 1911 αναφέρεται: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται…» Στην ίδια απόφαση ορίζεται και ο μηχανισμός καταστολής: «εξοπλισμένοι μουσουλμάνοι κατά χριστιανών»…
Eπίσης και στη δεύτερη περίοδο, αυτή του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1919-1922, ο Μουσταφά Κεμάλ πασά συγκρότησε τον στρατό σε θρησκευτική βάση, κήρυξε Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ) κατά των απίστων και αυτοανακηρύχθηκε ο ίδιος σε Gazi, δηλαδή «ιερό πολεμιστή του ισλάμ».
2) Ο όρος «ολοκαύτωμα» προϋπήρχε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και είχε χρησιμοποιηθεί ήδη για να περιγράψει τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους εθνικιστές. Στο μεσοπολεμικό ντοκιμαντέρ του Robert Davidian για την Καταστροφή της Σμύρνης αναγράφεται στους ενδιάμεσους τίτλους: «The survivors of the holocaust were crowed into boat…»
Η σημασία της ενότητας των προσφυγικών ομάδων
Η κοινή δράση των προσφυγικών οργανώσεων είναι απαραίτητη, τόσο εντός του ελληνικού χώρου όσο και διεθνώς και φυσικά στο χώρο όπου μέχρι σήμερα κυριαρχούν οι απόγονοι των θυτών. Ένας προφανής λόγος για την κοινή δράση είναι η μεγιστοποίηση της διάδοσης της γνώσης για τη συγκεκριμένη σελίδα της Ιστορίας, μέσα από την παράλληλη ανάδειξη των διαφορών που χαρακτηρίζουν τις επιμέρους ιστορικές εμπειρίες.
Η κοινή δράση, όσον αφορά την Ελλάδα, έχει ως στόχο τη σύγκρουση με το ρεύμα της άρνηση των γεγονότων -που φτάνει μέχρι την αιτιολόγηση και τον εγκωμιασμό της πολιτικής γενοκτονιών που άσκησαν οι Νεότουρκοι και ολοκλήρωσαν οι κεμαλικοί. Η αποδοχή της ερμηνευτικής ματιάς των ιστορικών γεγονότων δεν είναι αυτονόητη στην Ελλάδα. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο και αυτό αποκαλύπτει τις αιτίες της διαρκούς υποβάθμισης των προσπαθειών για αναγνώριση των γενοκτονιών που υπέστησαν οι χριστιανικοί λαοί από τον εθνικισμό. Η αντιπροσφυγική κληρονομιά της ελληνικής πολιτικής ζωής από το 1922 δεν εξαλείφθηκε, όπως νομίζουν πολλοί ρομαντικοί. Απλώς μεταλλάχθηκε και πήρε άλλες μορφές εξίσου επώδυνες. Η αναγνώριση του γεγονότος ότι διεπράχθη γενοκτονία κατά των μη μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ανατολή (αρμενικών, ελληνικών, ασσυροχαλδαϊκών) από τον καθ’ ύλην αρμόδιο διεθνή ακαδημαϊκό οργανισμό, τον International Association of Genocide Scholars – IAGS, ή η παραδοχή του ιστορικού αυτού γεγονότος από σημαντικούς Τούρκους ιστορικούς, ελάχιστα άλλαξε τα παραδοσιακά αρνητικά στερεότυπα της ιστοριογραφίας μας.
Είναι όμως αλήθεια ότι στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο η κινητοποίηση των Αρμενίων κατάφερε να εντάξει το επί μέρους ιστορικό γεγονός στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Το επόμενο βήμα είναι η ένταξή του στο ευρύτερο πλαίσιο του Χριστιανικού Ολοκαυτώματος.
Επίσης, το κίνημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας λειτουργεί λυτρωτικά και στην ίδια την τουρκική κοινωνία. Γιατί ένα από τα ζητήματα που στοιχειώνουν τις σχέσεις της σύγχρονης Τουρκίας με τον σύγχρονο κόσμο είναι η ανάμνηση της ακραίας εθνικιστικής πολιτικής και των τεχνικών γενοκτονίας που επέλεξαν οι Νεότουρκοι, ως μηχανισμό μετατροπής της πολυεθνικής προνεωτερικής ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τουρκικό έθνος-κράτος. Η συνεχής υπόμνηση της ιστορικής εκκρεμότητας δεν επιτρέπει στις τουρκικές ελίτ -που την πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου την οφείλουν στις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών λαών- να ξεχάσουν το δικαίωμα αποζημίωσης που διατηρούν οι απόγονοι των προσφύγων, κυρίως των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων (το ελληνικό περί των περιουσιών ζήτημα, «επιλύθηκε» το 1930 με τη Συνθήκη της Άγκυρας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας). Καθώς και την ηθική υποχρέωση προς τα θύματα, που τους έχουν κληροδοτήσει οι πρόγονοί τους. Η σχετικά πρόσφατη εμφάνιση προοδευτικών δυνάμεων στην Τουρκία, που μιλούν πλέον ανοιχτά γι αυτό ζήτημα, ωθεί στην ενίσχυση των τάσεων για διεκδίκηση για περισσότερη δημοκρατία και για υπέρβαση της αυταρχικής κοινωνίας.
——————————-
(*) Τον τίτλο αυτό είχε η εισήγησή του συγγραφέα στην κεντρική εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Αρμενίων που διοργάνωσε το 2011 η Αρμενική Εθνική Επιτροπή στη Θεσσαλονίκη
BERLIN, GERMANY – APRIL 23: Demonstrators protest after an ecumenical religious service commemorating the genocide against Armenians, Assyrians and Ottoman Greeks in Front of the Dom Cathedral on April 23, 2015 in Berlin, Germany. In a historic shift leading politicians in Germany have in recent days publicly accepted the use of the term ‘genocide’ to describe the murder of over one million Armenians by Ottoman Turks beginning in 1915. The issue is highly sensitive in Turkey, where the current government accepts that large-scale crimes against the Armenian minority took place but does not accept the term ‘genocide. (Photo by Axel Schmidt/Getty Images)
Διαβάστε:
-Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις
https://kars1918.wordpress.com/2013/11/16/baltsiotis/
————————–
ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ «ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ»
- Marjorie Housepian Dobkin, Barnard College, Columbia University, N.Y., NY., USA
Το 11ο κεφάλαιο ξεκινά με ένα παράθεμα του Χίτλερ:
FINAL CHAPTER
CHAPTER XXI
In the size of the lie, there is always contained a certain factor of credibility, since the great masses of the people will more easily fall victim to a great lie than to a small one.
ADOLF HITLER
Mein Kampf
…………………………..
«…..The survivors of the Smyrna fire have the advantage of a more profound insight. Those interviewed did not fail to emphasize that in the midst of a holocaust provoked by hatred and abetted by greed, each owed his or her life to an act of compassion and courage. In so doing they acknowledged the ambiguities which others reject in an age that both tempts and defies easy solutions…..»
2) Brenda L. Marder, «Stewards of the Land: The American Farm School and Greece in the Twentieth», Mercer University Press, 2004 σελ. 129, 130
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
http://www.enetpress.gr/el/politiki/arthra/to-xristianiko-olokaytoma-sti-neotourkiki-othomaniki-aftokratoria.html
http://www.kilkis24.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD/
http://fimotro.blogspot.gr/2015/04/blog-post_5049.html
Religious Service Commemorates Armenian Genocide
BERLIN, GERMANY – APRIL 23: German President Joachim Gauck speaks at an ecumenical religious service commemorating the genocide against Armenians, Assyrians and Ottoman Greeks at the Dom Cathedral on April 23, 2015 in Berlin, Germany. In a historic shift leading politicians in Germany have in recent days publicly accepted the use of the term ‘genocide’ to describe the murder of over one million Armenians by Ottoman Turks beginning in 1915. The issue is highly sensitive in Turkey, where the current government accepts that large-scale crimes against the Armenian minority took place but does not accept the term ‘genocide.’ (Photo by Axel Schmidt/Getty Images)
Credit: Axel Schmidt / stringer
http://www.gettyimages.com.au/detail/news-photo/german-president-joachim-gauck-speaks-at-an-ecumenical-news-photo/470844724
σημαντικό είναι και ένα βιβλίο που εκδόθηκε από το Harvard τελευταία και προκάλεσε και ένα χαμό στους εθνικιστικούς κύκλους της Τουρκίας,αναφέρει πως ο Χίτλερ ως πρότυπό του τον Κεμάλ και τον κεμαλισμό καθώς και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα
Μουσταφά Κεμάλ: Οδηγώντας τον Αδόλφο Χίτλερ
https://kars1918.wordpress.com/2014/12/08/hitler-ataturk/
Γιατί οι Τούρκοι δεν αναγνωρίζουν τις γενοκτονίες τους;
Αρμένιοι, Πόντιοι, Ασσύριοι, Σεπτεμβριανά… Ο 20ος αιώνας είναι γεμάτος διωγμούς και μαζικές δολοφονίες για το νέο τουρκικό κράτος. Το WE συνομίλησε με δύο διεθνούς φήμης ιστορικούς για να καταλάβουμε αν οι σημερινοί Τούρκοι έχουν επίγνωση των εγκλημάτων τους
Ιωάννα Ηλιάδη
Απρίλιος 25 2015
100 χρόνια συμπληρώθηκαν από εκείνο το Σαββατοκύριακο στις 24 και 25 Απριλίου του 1915, όπου ξεκίνησε η εκκαθάριση των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τότε ήταν που γεννήθηκε η λέξη «γενοκτονία» για να περιγράψει τα φαινόμενα μαζικών εκκαθαρίσεων των μειονοτήτων στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Η λέξη γενοκτονία εμφανίζεται αρχικά στις σκανδιναβικές γλώσσες, στην Νορβηγία το 1917 και στην Δανία το 1925, ως «folkemord», ακριβώς για να περιγράψει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Αυτό υποστηρίζει μιλώντας στο news247.gr ο Δανός ιστορικός Matthias Bjornlund, ο οποίος έχει ασχοληθεί με τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά ήταν και ο διοργανωτής της διεθνούς ημέρας μνήμης για τα θύματα του Άουσβιτς που διοργώνωσε το 2003-2005 το τμήμα για τα Ολοκαυτώματα και τις Γενοκτονίες του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης.
Όπως μας εξηγεί, η λέξη γενοκτονία εμφανίζεται επίσης στα σουηδικά το 1906 πάλι σε σχέση με τη σφαγή των Αρμενίων το 1896, η οποία υπολογίζεται σε 200.000 – 300.000 νεκρούς και 50.000 ορφανά. Οι σφαγές αυτές που ξεκίνησε ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ ο δεύτερος, σύντομα πήραν τη μορφή διώξεων κατά των μη μουσουλμάνων, με θύματα κάπου 25.000 Ασσύριους στο Ντιγιάρμπακιρ.
Το πρόβλημα είναι ότι οι Ασσύριοι δεν είχαν κάποια «μπουρζουαζία» που να κινήσει θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλοί Ασσύριοι σφαγιάστηκαν αλλά η γενοκτονία τους δεν έχει επικοινωνηθεί παγκόσμια. Ωστόσο τόσο οι Αρμένιοι όσο και οι Πόντιοι είχαν τέτοιες «ελίτ» που μερίμνησαν ώστε να μαθευτεί η γενοκτονία σε παγκόσμιο επίπεδο, εκτιμά ο ιστορικός Hervé Georgelin διδάκτωρ Ιστορίας και πολιτισμών του Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, πρώην ερευνητής στην έδρα Ζαν Μονέ του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας και μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Φως στις πτυχές της ιστορίας των γενοκτονιών, με τον Hervé Georgelin
“Το κριτήριο της διαφοροποίησης στην Οθωμανική αυτοκρατορία είναι η θρησκεία. Αν είσαι Τούρκος είσαι μέλος της ομάδας. Αν δεν είσαι πρέπει να εξαφανιστείς. Ο τουρκικός εθνικισμός ανεβαίνει στην εξουσία το 1908 με το οθωμανικό σύνταγμα που είχε καταργηθεί το 1878. Το πρόγραμμά τους όμως έιναι καθαρά εθνικιστικό. Σκοπός τους είναι να σωθεί η αυτοκρατορία και επίσης να γίνει και εθνικό κράτος τουρκικό”.
Ο Χίτλερ λέγεται ότι είχε ως πρότυπο τον Κεμάλ, αληθεύει;
Ήξερε για τις ριζικές αλλαγές στην Τουρκία, ήξερε για την εξόντωση των Αρμενίων. Δεν νομίζω ότι είχε εμμονή με τον Κεμάλ, αλλά ήξερε ότι με αυτό τον τρόπο μπορούσε να λύσει οποιοδήποτε δημογραφικό ζήτημα φανταζόταν ότι υπήρχε.
Η Τουρκία δεν την έχει ακόμα αναγνωρίσει την εκκαθάριση 1.500.000 Αρμενίων ως γενοκτονία. Γιατί; Τα ιστορικά στοιχεία δεν είναι επαρκή; Κι αν είναι επαρκή δεν υπάρχουν ικανοί μελετητές της ιστορίας στην Τουρκία; Πώς εξηγείται η σύγχρονη τουρκική στάση;
Τα ιστορικά δεδομένα και το κατάλληλο ακαδημαϊκό προσωπικό δεν λείπουν στην Τουρκία. Το πρόβλημα είναι σαφώς πολιτικής φύσης. Στο επίπεδο του πληθυσμού υπάρχει αποκλεισμός πραγματικότητα μέσω του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος ακραίας εθνικιστικής έμπνευσης, και μέσω των περισσότερων ΜΜΕ στην Τουρκία που δεν διαφωτίζουν, αλλά καλλιέργουν το συναίσθημα ότι η Τουρκία τριγυρίζεται από εχθρούς. Λόγω της φτώχειας στην οποία ζουν οι περισσότεροι Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να μάθουν μια ξένη γλώσσα ή να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, ο αποκλεισμός αυτός διαιωνίζεται. Από την άλλη, υπάρχει η άρχουσα τάξη την οποία δεν συμφέρει η αναγνώριση των κακουργημάτων. Ο πλούτος του κράτους και των “μεγάλων τζακιών” της Τουρκίας, βασίζεται στην κατάχρηση των περιουσιών των -σήμερα απόντων- μη μουσουλμάνων. Εάν αναγνωριστούν οι γενοκτονίες, εγείρονται και θέματα αποζημιώσεων, οι οποίες φυσικά δεν συμφέρουν το κράτος.
Ωστόσο υπάρχει και μια σχετικά περιορισμένη αλλά ενεργητική πολιτικοποιημένη αστική κοινωνία και ζωντανή ακαδημαϊκή ζωή σε λίγα αλλά σημαντικά πανεπιστήμια στην Πόλη. Δεν πρόκειται να ακούσετε στο Bilgi Üniversitesi ή στο Boğaziçi Üniversitesi ότι δεν έγινε γενοκτονία των Αρμενίων. Είναι ηθικά αναγκαίο να μην γυρίσουμε την πλάτη μας στο ζωντανό πνεύμα εκεί. Η φύση του εθνικιστικού και εγκληματικού κράτους εξηγεί την άρνηση της πραγματικότητας όχι η κακία ούτε η βλακεία των περισσότερων ανθρώπων στη διπλανή χώρα.
Θυμάμαι ότι διαβάζοντας το βιβλίο του Ζυλφύ Λιβανελί «Ευτυχία», υπήρχε μια αλληγορική, σχεδόν ποιητική περιγραφή της γενοκτονίας των Αρμενίων. Σε αυτό το βιβλίο η οικογένεια της Μεριέμ μένει σε ένα παλιό σπίτι Αρμενίων. Δίνεται έτσι η αφορμή να γίνει αναφορά στην εκδίωξη των Αρμενιών και την αρπαγή των περιουσιών τους από όσους απέμειναν πίσω. Έχουν άραγε συνειδητοποιήσει κάποιοι Τούρκοι τι έχει συμβεί ή συντάσσονται με την επίσημη θέση της χώρας που αρνείται κατηγορηματικά τη γενοκτονία;
Η αρπαγή των περιουσιών ήταν σημαντικό κίνητρο της καταστροφής των μη μουσουλμάνων στη σημερινή Τουρκία. Δεν είναι δυνατόν να αρνηθούν σε πολλούς οικισμούς ως σήμερα ότι τα σπίτια, τα κτίρια, μερικές φορές ολόκληρα χωριά είχαν άλλους ιδιοκτήτες κάποτε. Είδα πρόσφατα το ντοκιμαντέρ “Ήπιαμε το ίδιο νερό” του Σερζ Αβεντικιάν. Γυρίστηκε στο Σιολιόζ στην περιοχή της Προύσας. Δεν μπορούν να πουν οι σημερινοί κάτοικοι της κωμόπολης, οι ίδιοι απόγονοι μουχατζίρηδων και ανταλλάξιμων πληθυσμών από τα Βαλκάνια, πιο συγκεκριμένα από τη βόρεια Ελλάδα, ότι το παρελθόν του τόπου ήταν αρμενικό. Τα μοτίβα στις πόρτες των σπιτιών, οι ταφοπέτρες, ερείπια τους θυμίζουν κάθε μέρα, αν θέλουν να δουν αυτά τα πράγματα, ότι ο πληθυσμός άλλαξε ριζικά, βίαια και οριστικά στον τόπο τους. Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι το κίνητρο της καταστροφής των Οθωμάνων Αρμενίων δεν ήταν μόνο η φιλαργυρία ή τα εθνικιστικά προγράμματα εδαφικής επέκτασης. Σκεφτείτε πόσο μεγάλο πολιτικό όφελος ήταν η εξαφάνιση ενός αρμενικού οικισμού στη Βιθυνία. Τι μεγάλη πηγή πλούτου ήταν για ντόπιους άρχοντες.
Δεν είναι όμως μόνο η γενοκτονία των Αρμενίων. Ήδη από το 1913 είχε ξεκινήσει η γενοκτονία των Ποντίων, ενώ την περίοδο 1922-1925 σφαγιάστηκαν και οι Ασσύριοι. Χρονικά όλες οι γενοκτονίες συμπίπτουν με την άνοδο της ισχύος του Κεμάλ Ατατούρκ στα στρατιωτικά αξιώματα. Είναι τυχαίο;
Νομίζω ότι η περίπτωση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι η πιο απόλυτη. Η βούληση της εκμηδένισης του αρμενικού πληθυσμού δεν είχε όρια. Όμως όπως το λέτε, οι άλλοι μη μουσουλμάνοι, που μάλλον δεν είχαν δαιμονοποιηθεί στο ίδιο βαθμό από την κοινωνικο-δαρβινιστική ιδεολογία του Κομιτάτου δεν πέρασαν άθικτοι τα χρόνια του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και της Ίδρυσης του τουρκικού εθνικού κράτους.
Ρωμιοί κι Ασσύριοι (Syriaques και Nestoriens) ήταν “ανθρωπολογικές ανωμαλίες” από τη σκοπιά των Τούρκων εθνικιστών. Μπορούμε να μιλήσουμε για συστηματική καταστροφή του ποντιακού πληθυσμού. Υπάρχουν πηγές, κρατικής και ατομικής προέλευσης, για το φαινόμενο. Αναφέρω εδώ μόνο το βιβλίο της Thea Halo Not Even my Name. Οι τεχνικές του δημογραφικού μηχανικού (demographical engineering) είναι παρόμοιες: απομάκρυνση ή γρήγορη σφαγή των ανδρών και εκτοπισμός γυναικόπαιδων. Η πορεία από τον Πόντο ως το Ντιαρμπακίρ στην περίπτωση της μητέρας της Thea Halo δεν μπορεί να θεωρείται ως ομαλή λεπτομέρεια μιας κανονικής ζωής… Όσο αφορά το μαρτύριο των Ασσυρίων, η παραγωγή τεκμηρίων δεν είναι πολύ γνωστή ούτε εφικτή εκτός από το στενό κύκλο των ειδικών. Όμως η θέληση της απομάκρυνσης και αυτών των Χριστιανών δεν μπορεί να αμφισβητείται. Η κατάσταση στο σημερινό Tur Abdin όπου Χριστιανοί χωριάτες ζουν ως σήμερα, είναι πολύ δύσκολη εξ αιτίας των διοικητικών πιέσεων και της πεποίθησης των μουσουλμάνων γειτόνων ότι κάποια στιγμή πρέπει να φύγουν οι “γκιαούρηδες”.
Οι σφαγές αυτές δεν φαίνεται να σταμάτησαν στο διάστημα του Μεσοπολέμου. Σύμφωνα με υπολογισμούς όλοι οι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί μειώνονται διαρκώς από το 1914 μέχρι σήμερα. Πώς το εξηγείτε;
Η ένταση ή μάλλον οι μορφές των διωγμών έχουν αλλάξει στην περίοδο του τουρκικού εθνικού κράτους. Δεν είναι εξαίρεση ούτε οι Εβραίοι της Τουρκίας. Μιλάμε μόνο για εκκένωση συνοριακών περιοχών στα 1930 όταν αποφασίστηκε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να αφήσουν την Ανατολική Θράκη. Πρόκειται για γλωσσική ομαλοποίηση με το σύνθημα Türkçe konuş! (σ.σ. Μιλήστε Τουρκικά, από ποίημα του Κεμάλ Ατατούρκ) που έκανε τη γαλλόφωνη παιδεία πολλών Εβραίων, που αποφοιτούσαν τα σχολεία της Alliance Israélite Universelle άχρηστη, ή τη ειδική τους ισπανική καθημερινή γλώσσα ανεπιθύμητη στο καινούργιο πλαίσιο.
Αλλά ο σκοπός παραμένει ο ίδιος: μια Τουρκία για Τούρκους μόνο. Μάλιστα έχει κρατήσει χαμηλούς τόνους και η ντόπια εβραϊκή κοινότητα και το Ισραήλ μετά από την ίδρυση του. Αλλά η πτώση του αριθμού αυτού του πληθυσμού δεν υφιστάται αμφιβολία. Τακτικές δυσκολίες δηλαδή δήθεν ασυγκράτητες βιαιοπραγίες εκ μέρους του όχλου εις βάρος των Ρωμιών και άλλων έκαναν την ατμόσφαιρα της ζωής στην Πόλη πολύ βαριά και απειλητική με αποτέλεσμα να φύγουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Θυμάμαι και μια άλλη στιγμή, το 2009, βγαίνοντας από τον κινηματογράφο που είχα δει την ταινία «Πληγές του φθινοπώρου» («Güz Sancisi») σκέφθηκα το σοκ που θα ένιωθαν οι Τούρκοι θεατές βλέποντας την ιστορία των Σεπτεμβριανών, τα οποία είναι μέρος του μακρύ καταλόγου των διώξεων που έχουν υποστεί διάφορες μειονότητες. Πόσο μακρύς είναι αυτός ο κατάλογος των μειονοτήτων;
Αφού η σημερινή Τουρκία θεμελιώθηκε στους διωγμούς ο κατάλογος μου φαίνεται ατέλειωτος. Θα μιλήσουμε για τέλος των διωγμών όταν η Τουρκία εκδημοκρατιστεί, γεγονός που δεν αποκλείω αν λάβουμε υπόψη μας τις προόδους που έγιναν τα τελευταία χρόνια, έστω και με δυσκολίες. Το θέμα των Σεπτεμβριανών έχει πλέον γίνει θέμα πολλών άρθρων και βιβλίων στο εξωτερικό και στην Τουρκία την ίδια. Μπορεί να είναι και τακτική κίνηση εκ μέρους του τουρκικού κράτους για να μην αναγνωριστεί η γενοκτονία των Αρμενίων. Επί τέλους είναι εντυπωσιακή βιαιοπραγία, αλλά δεν πέθαναν πολλοί και εν τέλει φύγανε είτε για την Ελλἀδα είτε για την Αμερική, Τι να τους λυπούνται οι περισσότεροι;
Το πρόβλημα της βίας όμως είναι ότι ο καθένας κινδυνεύει κάποια στιγμή. Και ο μουσουλμανικός πληθυσμός δεν ζει στην ασφάλεια.
Κούρδοι, Αλεβίτες, μη Τούρκοι πολίτες με καταγωγή από τα Βαλκάνια, τον Καύκασο ή μόνο πολίτες με διάφορη γνώμη μπορούν να γίνουν στόχος καταπίεσης. Σ΄ αυτή την γενικευμένη απειλή βλέπω τη δυνατότητα ευρύτερης συνειδητοποίησης των Τούρκων πολιτών και του τερματισμού του αιματηρού καταλόγου. Η εξέλιξη μπορεί να είναι γρήγορη, γίνεται και με την βοήθεια ευαίσθητων αλλά αποφασισμένων πιέσεων από το εξωτερικό αλλά η κύρια δυναμική πρέπει να είναι η εσωτερική της τουρκικής κοινωνίας της ίδιας. Χρειάζονται ταυτόχρονα και οι δυο παράγοντες.
Διαβάστε επίσης Μία εικόνα 1000 λέξεις: Ο Τούρκος και οι σκελετωμένοι Αρμένιοι
http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/giati-oi-tourkoi-den-anagnwrizoyn-tis-genoktonies-toys.3432249.html
http://www.enetpress.gr/el/i-genoktonia-ton-mi-mousoulmanikon-laon.html
Πίτερ Κουτουτζιάν: Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
Πληροφοριακά Στοιχεία
Δημιουργήθηκε : 25 Μάιος 2015
«Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!», βροντοφώναμε ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος στην Πλατεία Αγίας Σοφίας Σερίφης της Κομητείας του Μίντλσεξ της Μασαχουσέτης Πίτερ Κουτουτζιάν, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο, πως όσα χρόνια κι αν περάσουν οι απόγονοι των προσφύγων δεν θα λησμονήσουν τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και των άλλων θυμάτων της εθνοκάθαρσης των Τούρκων.
Στο efxinospontos.gr δημοσιεύουμε ολόκληρη την ομιλία του Πίτερ Κουτουτζιάν στην αγγλική γλώσσα με την αντίστοιχη μετάφραση στα ελληνικά.
My name is Peter Koutoujian and I am honored and humbled to stand with you today as – together – we mark this tragic day – the Pontian Genocide — a Christian genocide — in our world’s history.
Ονομάζομαι Πίτερ Κουτουτζιάν και είναι εξαιρετική τιμή για μένα να βρίσκομαι κοντά σας σήμερα, καθώς -μαζί- τιμούμε την τραγική αυτή ημέρα –Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου – των Χριστιανικών πληθυσμών – στην παγκόσμια ιστορία μας.
I am an American by birth – from Massachusetts – but my spirit is never far from historic Armenia where family once lived.
Είμαι Αμερικανός εκ γενετής –από τη Μασαχουσέτη– όμως η ψυχή μου δεν αποχωρίζεται ποτέ την ιστορική Αρμενία, όπου έζησε κάποτε η οικογένειά μου.
And because of that, I know and understand too well the anger and sadness that accompany this day of remembrance for you and your families – but also – I know and understand the importance of today as well.
Και για αυτό το λόγο, γνωρίζω και κατανοώ τόσο καλά το θυμό και τη λύπη που συνοδεύουν αυτήν την ημέρα Μνήμης για σας και τις οικογένειές σας –όμως επίσης– γνωρίζω και κατανοώ τη σημασία της ημέρας εξίσου.
Because just as my father taught me, and his father taught him before that – and what I teach my children today – is that we cannot forget.
Διότι, όπως μου έμαθε ο πατέρας μου, και όπως ο πατέρας του έμαθε αυτόν –αλλά και όπως εγώ διδάσκω σήμερα στα παιδιά μου– ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ.
As George Santayana once said, “Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.”
Όπως ο Τζωρτζ Σανταγιάνα είπε κάποτε: «Όσοι δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν».
It is our way to honor those who perished and just as important — those who survived.
Είναι ο δικός μας τρόπος να τιμούμε εκείνους που χάθηκαν αλλά και εξίσου σημαντικό – εκείνους που επιβίωσαν.
PJK Background
I come from the United States — a country of immigrants — and the story of my family embodies that.
Προέρχομαι από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής –τη χώρα των μεταναστών– και η ιστορία της οικογένειας μου το ενσαρκώνει αυτό.
My grandparents Abraham and Zarouhi fled their home village of Marash, Turkey with nothing but the clothes on their backs to flee the genocide that took the lives of 1.5 million people in Armenia – and took hundreds of thousands of Pontian Greek lives at the same time.
Οι παππούδες μου Αμπραχάμ και Ζαρούχι εγκατέλειψαν καταδιωγμένοι το χωριό τους Μαράς της Τουρκίας, έχοντας μόλις λίγα ρούχα μαζί τους, για να γλυτώσουν από τη Γενοκτονία που αφαίρεσε τη ζωή σε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους της Αρμενίας – αλλά παράλληλα και σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου.
They saw acts and sights that were so unspeakable that they did just that – after fleeing their home country — they did not speak of what they saw.
Υπήρξαν μάρτυρες εγκληματικών ενεργειών και αντίκρυσαν σκηνές που ήταν τόσο απερίγραπτες, ώστε το μόνο που έκαναν –μετά τη βίαιη εγκατάλειψη της πατρίδας τους– ήταν να μη μιλήσουν για όσα είδαν και έζησαν.
This was not uncommon during this time in history — their generation kept silent about their horrific witness so that others, including their children, like my father, would not suffer.
Αυτή ήταν μια αρκετά συνηθισμένη αντίδραση την εποχή εκείνη της ιστορίας –η γενιά τους αποσιώπησε τα όσα τρομακτικά βίωσε και αντίκρυσε, ώστε οι άλλοι– συμπεριλαμβανομένων των παιδιών τους, όπως ο πατέρας μου – να μην υποφέρουν.
My grandparents immersed themselves, as did so many Greeks, in everything American when they came to the United States. They worked hard – attended church and sent their daughter and three sons to school – and each of their sons served in the US military – they loved everything about their new lives.
Οι παππούδες μου –όπως και τόσοι πολλοί Έλληνες – αφοσιώθηκαν πλήρως σε οτιδήποτε Αμερικανικό, όταν έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δούλευαν σκληρά, πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία και έστειλαν την κόρη τους και τους τρεις γιους τους στο σχολείο, ενώ και ο καθένας από τους γιους τους υπηρέτησε στον Αμερικανικό στρατό – αγάπησαν όλα όσα είχαν σχέση με τη νέα τους ζωή!
They were grateful that their new country not only provided them with refuge but with opportunity.
Ήταν ευγνώμονες που η νέα τους χώρα, δεν τους παρείχε μόνο καταφύγιο αλλά και ευκαιρίες.
History of the Pontian Genocide
My grandfather’s story is only one of a million stories told by Pontian & Anatolian Greeks, Armenians and Assyrians – all survivors of Ottoman genocide.
Η ιστορία του παππού μου είναι μόλις μία από τα εκατομμύρια ιστοριών που ελέχθησαν από τους Έλληνες του Πόντου και της Ανατολής, τους Αρμένιους και τους Ασσύριους – τους επιζήσαντες της Γενοκτονίας στην οθωμανική επικράτεια.
Because in the early 20th century, the Ottoman genocide perpetrated against our ancestors during and following the First World War binds us together in history forever.
Διότι στις αρχές του 20ού αι., η Γενοκτονία που διαπράχθηκε εις βάρος των προγόνων μας κατά τη διάρκεια και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έδεσε τους λαούς μας για πάντα στην ιστορία.
As you know it began in 1908, when Turkish nationalists also known as “the Young Turks” took over leadership in the Ottoman Empire, only to watch it quickly fall apart through lost wars waged between then and 1913.
Όπως γνωρίζετε, ξεκίνησε το 1908, όταν Τούρκοι εθνικιστές, γνωστοί επίσης ως Νεότουρκοι, επικράτησαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μόνο και μόνο για να την δουν να διαλύεται γρήγορα, μέσω των χαμένων πολέμων που διεξήχθησαν από τότε έως το 1913.
During that time, historians estimate that the Ottoman Empire lost 500,000 miles of land.
Το διάστημα αυτό, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών, η Οθωμανική Αυτοκρατορία απώλεσε 500.000 μίλια (804.672 χιλιόμετρα) γης της.
As a result, in 1913, the Committee of Union and Progress (CUP), an extreme nationalist group of Young Turks, took control of government and began a movement to victimize and target those who were not of Islamic or Turkish decent.
Ως αποτέλεσμα, το 1913 η Επιτροπή για την Ένωση και την Πρόοδο, μια εξαιρετικά εθνικιστική ομάδα Νεοτούρκων, απέκτησε τον έλεγχο της κυβέρνησης και ξεκίνησε τις ενέργειες για το διωγμό και τη στοχοποίηση των μη Ισλαμικών και μη Τουρκικών πληθυσμών.
By 1914, Pontian Greeks were being executed, and a year later in 1915 the Armenian genocide commenced.
Το 1914 διώκονται οι Έλληνες της Θράκης και έναν χρόνο μετά, το 1915, επιτελείται η Γενοκτονία των Αρμενίων.
The similarities between the Greek and Armenian experience did not escape the notice of US Ambassador Morganthau.
Οι ομοιότητες ανάμεσα στην τραγική εμπειρία των Ελλήνων και των Αρμενίων δεν διέφυγαν της προσοχής του Πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Μοργκεντάου.
Throughout this entire period, the American ambassador drew attention in his reports to the similarity in the methods used by the Ottoman government in driving out the Greek populations in 1913 and 1914 with those used against the Armenians the following year:
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εν λόγω περιόδου, ο Αμερικανός πρέσβης στις Αναφορές του επισήμανε τις ομοιότητες στις μεθόδους που χρησιμοποιούνταν από την Οθωμανική κυβέρνηση για την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών, τα έτη 1913 και 1914, και των Αρμενίων τον επόμενο χρόνο.
Morganthau wrote – «The Turks adopted almost identically the same procedure against the Greeks as that which they had adopted against the Armenians. They began by incorporating the Greeks into the Ottoman army and transferring them into labor battalions, using them to build roads of the Caucuses and other scenes of action. These Greek soldiers, just like the Armenians, died by the thousands from cold, hunger and other privations. Everywhere the Greeks were gathered in groups, and, under the so-called protection of the Turkish gendarmes they were transported, the larger part on foot, into the interior.»
Ο Μοργκεντάου έγραφε: «Οι Τούρκοι εφάρμοσαν σχεδόν πανομοιότυπα την ίδια διαδικασία κατά των Ελλήνων με εκείνη την οποία είχαν υιοθετήσει κατά των Αρμενίων. Άρχισαν με την επιστράτευση των Ελλήνων στον οθωμανικό στρατό και τη μεταφορά τους σε τάγματα εργασίας, τη χρήση τους για την κατασκευή δρόμων στον Καύκασο και σε άλλες δύσκολες εργασίες. Αυτοί οι Έλληνες στρατιώτες, ακριβώς όπως και οι Αρμένιοι, έχασαν τη ζωή τους κατά χιλιάδες από το κρύο, την πείνα και άλλες στερήσεις. Παντού οι Έλληνες συγκεντρώνονταν σε ομάδες, και, κάτω από τη δήθεν προστασία των Τούρκων χωροφυλάκων μεταφέρονταν, στην πλειοψηφία τους- με τα πόδια, στα ενδότερα.»
Like my grandparents, Morganthau continued – “In some villages the inhabitants were deported in a few hours notice; in others, the men were conscripted into labor battalions, the women and children were not allowed to bring anything with them, and the villages themselves looted by their Muslim neighbors. What is more, the inhabitants of the raided and looted villages were often forced to sign affidavits that their attackers had been Armenians.”
Όπως αναφέρουν και οι παππούδες μου, ο Μοργκεντάου συνέχισε λέγοντας: «Σε κάποια χωριά οι κάτοικοι εκτοπίστηκαν με μια ανακοίνωση μόλις λίγες ώρες πριν. Σε άλλα, οι άντρες επιστρατεύονταν σε τάγματα εργασίας, οι γυναίκες και τα παιδιά εκτοπίζονταν χωρίς να τους επιτρεπόταν να πάρουν τίποτα μαζί τους, και τα ίδια τα χωριά τους λεηλατούνταν από τους μουσουλμάνους γείτονές τους. Επιπλέον, οι κάτοικοι των χωριών που είχαν υποστεί επιδρομή και λεηλασία, συχνά αναγκάζονταν να υπογράψουν ένορκες καταθέσεις ότι αυτοί που τους είχαν επιτεθεί, ήταν Αρμένιοι».
By 1923, millions of humans had died by force or hunger.
Μέχρι το 1923 εκατομμύρια άνθρωποι οδηγήθηκαν στο θάνατο μέσω βιαιοτήτων και πείνας.
For both of our nationalities, this time of year is one of the most sacred for Pontian Greeks as well as Armenians.
Και για τους δύο λαούς μας, αυτή η εποχή του χρόνου είναι από τις ιερότερες, τόσο για τους Έλληνες του Πόντου όσο και για τους Αρμένιους.
It is about calling attention to an incredible injustice – a horrific time in our world history when our ancestors where victim to a systematic massacre of our people perpetrated because of who we were, not anything we had done.
Διότι αγωνιζόμαστε για να επιστήσουμε την προσοχή σε μια απίστευτη αδικία – σε μια τρομακτική περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, όταν οι πρόγονοί μας έπεσαν θύματα συστηματικής σφαγής που διαπράχθηκε εις βάρος των ανθρώπων μας για αυτό που ήταν, και όχι για κάτι που έκαναν.
Not for a crime committed or an injustice on our part – but rather because of our religion.
Όχι για κάποιο έγκλημα που διέπραξαν ή μια παρανομία από μέρους μας, αλλά κυρίως λόγω της θρησκείας μας.
It is about a generation taken by genocide – taken from not only mothers and fathers, but from children and grandchildren.
Περίπου μια ολόκληρη γενιά αφαιρέθηκε μέσω της Γενοκτονίας, μια γενιά που αφαίρεσαν όχι μόνο από τους γονείς, αλλά και από τα παιδιά και εγγόνια.
Senseless, merciless and horrific only begin to describe this time in world history – genocide – as declared by the International Association of Genocide Scholars in as late as 2007, that “the Ottoman campaign against Christian minorities of the Empire between 1914 and 1923 constituted a genocide against Armenians, Assyrians and Pontian and Anatolian Greeks.”
Παράλογη, ανελέητη και τρομακτική μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η περίοδος στην παγκόσμια ιστορία, – ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, όπως ανακηρύχτηκε και από τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών, μόλις το 2007, που αναφέρει: «Η οθωμανική εκστρατεία κατά των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτελεί γενοκτονία εις βάρος των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής».
Resurrection
As Christians, we recently celebrated the Lenten season when we reflect on the persecution and death of Jesus Christ.
Ως Χριστιανοί, πρόσφατα είχαμε την περίοδο της Σαρακοστής, όταν αναλογιζόμασταν την καταδίωξη, προδοσία και τη σταύρωση του Χριστού.
On Easter, we celebrate Christ’s resurrection into Heaven where he joined God, his father. It represents an end to his suffering and his ascension in to Heaven.
Το Πάσχα, γιορτάσαμε τη Ανάσταση του Χριστού και την ένωσή του με το Θεό, τον Πατέρα του. Αυτό απεικονίζει το τέλος του μαρτυρίου Του και την άνοδό Του στον Παράδεισο.
I think this analogy is important because it mirrors the life experiences of so many of our ancestors.
Θεωρώ πως ο συσχετισμός αυτός είναι σημαντικός διότι αντικατοπτρίζει τα βιώματα τόσων πολλών προγόνων μας.
For a small number of genocide survivors, they successfully fled persecution only to be resurrected in another land to begin anew.
Για έναν μικρό αριθμό των επιζησάντων της Γενοκτονίας, αυτοί επιτυχώς διέφυγαν της καταδίωξης, μόλις για να αναστηθούν σε άλλη γη, για να ξεκινήσουν εκ νέου.
They owned businesses, they got married, they started families and sent their children to be educated and they became pillars in their communities.
Δραστηριοποιήθηκαν σε διάφορες εργασίες, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες και σπούδασαν τα παιδιά τους ώστε να γίνουν στυλοβάτες στις κοινότητές τους.
Resiliency of a People
These unsung heroes of history didn’t give up despite the atrocities they encountered and the horrors they saw.
Αυτοί οι αφανείς ήρωες της Ιστορίας δεν υπέκυψαν παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν και τις φρικαλεότητες που αντίκρυσαν.
They experienced a rebirth, were resurrected, revived and given a second chance at life.
Έζησαν την αναγέννησή τους, αναστήθηκαν, ξαναζωντάνεψαν και έδωσαν δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
I stand before you today as a product of that human resiliency.
Στέκομαι μπροστά σας σήμερα ως αποτέλεσμα αυτής της ανθρώπινης προσαρμοστικότητας.
PITER.KOUTOYTZIAN. MG 5145
Because my grandfather did not give up hope – didn’t give up on humanity – or the capacity of the human spirit – I am able to speak to you today as a survivor’s descendant. As a survivor myself.
Επειδή ο παππούς μου δεν έχασε την ελπίδα – δεν έχασε τον ανθρωπισμό του ή το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής – είμαι σε θέση σήμερα να σας μιλώ, ως απόγονος του επιζήσαντος τη γενοκτονία. Ως επιζήσαν ο ίδιος.
And I’m not the only one – there are millions of us.
Και δεν είμαι ο μόνος –υπάρχουν εκατομμύρια σαν εμένα– είμαστε εκατομμύρια.
That’s why today is so important – we are maintaining a legacy for those who perished – but also for those who survived.
Για αυτό είναι τόσο σημαντικό σήμερα – όχι μόνο να διεκδικούμε τη δικαίωση όσων χάθηκαν αλλά και όσων επέζησαν.
We have been given the chance to live – we must keep those who were robbed of this forever in our hearts.
Μας δόθηκε ευκαιρία να ζήσουμε – οφείλουμε να κρατήσουμε για πάντα στις καρδιές μας αυτούς που στερήθηκαν αυτή την ευκαιρία.
And live our lives – each and every day – with passion and in memory of those who perished in our hearts.
Και να ζούμε τις ζωές μας – κάθε μέρα – με το πάθος και με την ανάμνηση αυτών που χάθηκαν, στις καρδιές μας.
Live our lives as they would live theirs.
Να ζούμε τη ζωή μας όπως θα τη ζούσαν εκείνοι.
Because as is evidenced by my grandfather’s experience — life has many chapters. Some tragic, some inspirational. But all are worth living to their fullest.
Διότι, όπως μαρτυρεί και η εμπειρία του παππού μου, η ζωή έχει πολλά κεφάλαια. Άλλα τραγικά, άλλα δημιουργικά. Όμως όλα αξίζουν να τα ζήσει κανείς στο έπακρο.
We, as survivors of genocide, can never be divided from our experience. It will always be a part of who we are as a people and as individuals. But we, as a Christian people, will also never be defined by it.
Εμείς, ως επιζήσαντες της Γενοκτονίας, δεν μπορούμε ποτέ να διαχωριστούμε από το βίωμα και την εμπειρία αυτή. Πάντοτε θα είναι κομμάτι του εαυτού μας, αυτού που είμαστε ως λαός και ως πρόσωπα. Όμως εμάς, ως χριστιανικούς λαούς, ποτέ δεν θα χαρακτηρίζει μόνο αυτή η εμπειρία.
We are not victims. We are strong, proud and successful.
Δεν είμαστε θύματα. Είμαστε δυνατοί, υπερήφανοι και επιτυχημένοι.
Martin Luther King, Jr. once wrote that “an injustice anywhere is a threat to justice everywhere.” And, as it has been stated that those who failed to learn from history are doomed to repeat those same terrible acts. What a tragedy that the Holocaust, Cambodia, Bosnia, Cambodia, Rwanda and Darfur among others have occurred since our Christian genocide.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έγραψε κάποτε, πως «η αδικία οπουδήποτε είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού». Και όπως το έχουμε αναφέρει, όσοι αδυνατούν να διδάσκονται από την ιστορία, είναι καταδικασμένοι να ξαναζήσουν τις ίδιες εφιαλτικές εμπειρίες. Τι τραγικό να έχουν λάβει χώρα γεγονότα όπως Ολοκαύτωμα, Καμπότζη, Βοσνία, Ρουάντα και Νταρφούρ, μετά τη δική μας Γενοκτονία των Χριστιανών.
We, must work together not only to ensure that we, as survivors, realize the long dreamed of recognition and acknowledgement of what happened to our people but that we use our terrible experience in order to help prevent other peoples who are and will suffer the same fate from doing so.
Οφείλουμε να εργαστούμε μαζί όχι μόνο για να εξασφαλίσουμε, ως επιζήσαντες, την πολυπόθητη αναγνώριση και επίγνωση των όσων συνέβησαν στους ανθρώπους μας, αλλά και για να χρησιμοποιήσουμε την τρομακτική εμπειρία μας έτσι ώστε να αποτρέψουμε άλλους ανθρώπους να έχουν ίδια βιώματα στο μέλλον.
Pope Francis clearly and unequivocally reaffirmed the Armenian Genocide, stating, «In the past century our human family has lived through three massive and unprecedented tragedies. The first, which is widely considered “the first genocide of the twentieth century”, struck your own Armenian people, the first Christian nation, as well as Catholic and Orthodox Syrians, Assyrians, Chaldeans and Greeks. Bishops and priests, religious, women and men, the elderly and even defenseless children and the infirm were murdered.»
Ο Πάπας Φραγκίσκος σαφώς και απεριφράστως επιβεβαίωσε την Αρμενική Γενοκτονία, δηλώνοντας: «Τον περασμένο αιώνα η ανθρώπινη οικογένεια μας έχει ζήσει τρεις εκτεταμένες και πρωτοφανείς τραγωδίες. Η πρώτη, η οποία θεωρείται ευρέως ως «η πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα», χτύπησε τους δικούς σας ανθρώπους, Αρμένιους, το πρώτο χριστιανικό έθνος, καθώς και τους καθολικούς και ορθοδόξους Σύριους, Ασσύριους, Χαλδαίους και Έλληνες. Επίσκοποι και ιερείς, πιστοί, γυναίκες και άνδρες, ηλικιωμένοι, ακόμα και ανυπεράσπιστα παιδιά και ανάπηροι δολοφονήθηκαν.»
Pope Francis went on to state that, «It is necessary, and indeed a duty, to honour their memory, for whenever memory fades, it means that evil allows wounds to fester. Concealing or denying evil is like allowing a wound to keep bleeding without bandaging it!»
Ο Πάπας Φραγκίσκος συνέχισε, για να δηλώσει ότι, «είναι απαραίτητο, και μάλιστα είναι καθήκον, να τιμούμε τη μνήμη τους, διότι κάθε φορά που η μνήμη εξασθενεί, αυτό σημαίνει ότι το κακό αφήνει τις πληγές να διαπυούνται. Η απόκρυψη ή άρνηση του κακού, είναι σαν να αφήνεις μια πληγή να συνεχίζει να αιμορραγεί χωρίς να την επιδένεις!»
So how do we continue? How do we move forward toward recognition and acknowledgement? How do we remember our martyrs and help the world prevent future genocide?
Επομένως, πώς θα συνεχίσουμε; Πώς θα προχωρήσουμε προς την αναγνώριση και την παραδοχή; Πώς μπορούμε να θυμόμαστε τους μάρτυρές μας και να βοηθήσουμε τον κόσμο να αποτρέψει μελλοντικές γενοκτονίες;
Taner Akcam is a Turkish born historian and sociologist. He is one of the first Turkish academics to acknowledge and openly discuss this Christian Genocide and is recognized as a «leading international authority» on the subject said «one of the most important conclusions to the draw from my studies with the following: neither expulsion of Greek from Western Thrace and Aegean Cost, Armenian genocide, the extermination of the Assyrians nor the annihilation of Pontus Greek communities were isolated acts.
Ο Τανέρ Ακσάμ είναι Τούρκος ιστορικός και κοινωνιολόγος. Είναι από τους πρώτους Τούρκους ακαδημαϊκούς που αναγνώρισε και μίλησε ανοιχτά για τη χριστιανική γενοκτονία και θεωρείται ως » διεθνή ηγετική μορφή» στο θέμα. Είπε ότι «ένα από τα πιο σημαντικά συμπεράσματα που έβγαλα κατά τις σπουδές μου, είναι το ακόλουθο: ούτε η απέλαση των Ελλήνων από τη Δυτική Θράκη και τα παράλια του Αιγαίου, ούτε η γενοκτονία των Αρμενίων και η εξόντωση των Ασσυρίων, αλλά ούτε και η εξολόθρευση των ελληνικών κοινοτήτων του Πόντου είναι μεμονωμένες πράξεις.
Unfortunately, today each of these groups deals with the destruction of their communities as a separate and isolated event. However, the only way to understand what really happened to all these different Christian communities in Anatolia is to put them into a single perspective and to understand them as different steps of the same process.»
Δυστυχώς, σήμερα, κάθε μία από αυτές τις ομάδες ασχολείται με την καταστροφή των κοινοτήτων τους σαν να ήταν ένα ξεχωριστό και μεμονωμένο γεγονός. Ωστόσο, ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε τι πραγματικά συνέβη σε όλες αυτές τις διαφορετικές χριστιανικές κοινότητες στην Ανατολία, είναι να τις βάλουμε σε ένα ενιαίο πλαίσιο και να τις εκλάβουμε ως διαφορετικά στάδια της ίδιας διαδικασίας.»
As we do this, there must have political involvement at all levels of all governments.
Αφού το κάνουμε αυτό, πρέπει να υπάρχει πολιτική εμπλοκή σε όλα τα επίπεδα από όλες τις κυβερνήσεις.
Each of you has the right to ask this of your political leadership. Each of you has the power to hold them accountable. But each of you also has the responsibility to support those political leaders that do the right thing, like those that are here with us today.
Κάθε ένας από εσάς έχει το δικαίωμα να ζητήσει αυτό από την πολιτική σας ηγεσία. Κάθε ένας από εσάς έχει τη δύναμη να τους φέρει προ των ευθυνών. Αλλά κάθε ένας από εσάς έχει επίσης την ευθύνη να υποστηρίξει εκείνους τους πολιτικούς ηγέτες που κάνουν το σωστό, όπως αυτούς που είναι εδώ μαζί μας σήμερα.
Erect a monument to those martyrs lost during this genocide around which communities and survivors may reflect, educate and rally.
Στήστε ένα μνημείο στη μνήμη εκείνων των μαρτύρων που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, γύρω από το οποίο οι κοινότητες και οι επιζώντες μπορούν να συλλογίζονται, να μαθαίνουν και να συσπειρώνονται.
Organize greater diasporan involvement with recognition. Much of the progress with regard to the recognition of the Armenian Genocide is the direct result of the political power of the diasporan Armenians, who add to efforts of Armenia.
Εξασφαλίστε μεγαλύτερη συμμετοχή της Διασποράς στο ζήτημα της αναγνώρισης.
Ένα μεγάλο μέρος της προόδου όσον αφορά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής δύναμης των Αρμενίων της Διασποράς, η οποία προστίθεται στις προσπάθειες της Αρμενίας.
Educate the world by joining with other communities who have experienced genocide to combine forces and let the world see that is something more than what happens to others.
Γνωστοποιήστε το ζήτημά σας ευρύτερα στον κόσμο μέσω της ένωσης με άλλες κοινότητες που έχουν βιώσει γενοκτονία, ώστε να ενώσετε τις δυνάμεις και να δείξετε στον κόσμο ότι είναι περισσότερο από κάτι που συμβαίνει στους άλλους.
And place it in the context of what it was…a Christian genocide. I believe that it may be better understood in the context of what is happening today in Syria and northern Iraq.
Και να το τοποθετήσετε στο πλαίσιο του τι πραγματικά ήταν … Γενοκτονία των Χριστιανών. Πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητό στο πλαίσιο των όσων συμβαίνουν σήμερα στη Συρία και στο βόρειο Ιράκ.
I would like to thank the Pampontian Federation of Greece and all of its leaders for inviting me to be here with you for such an important, powerful and meaningful event.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος και όλα τα στελέχη της για την πρόσκληση να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, σε ένα τόσο σημαντικό, ισχυρό και σημαντικό γεγονός.
And I would like to thank each of you that has taken the time to be here and remember.
Και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καθένα από εσάς που έχετε αφιερώσει το χρόνο ώστε να είστε εδώ και να θυμάστε.
Without you, nothing can be accomplished. And I pledge to you to join your efforts in any way, and every way, I can to achieve the formal recognition of our Christian genocide throughout the world.
Χωρίς εσάς, τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί. Και σας υπόσχομαι ότι θα ενισχύσω τις προσπάθειές σας με οποιοδήποτε τρόπο, και με κάθε τρόπο που μπορώ, ώστε να επιτευχθεί η επίσημη αναγνώριση της χριστιανικής γενοκτονίας μας σε όλο τον κόσμο.
Thank you very much. And may God bless our martyrs, and may God bless us all as survivors.
Ευχαριστώ πολύ. Και είθε ο Θεός να ευλογεί τους μάρτυρές μας, και είθε ο Θεός να μας ευλογεί όλους ως επιζώντες.
We will never forget!!!
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ !!!
http://efxinospontos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=261:piter-koutoutzian-den-tha-ksexasoume-pote&catid=19:genoktonia&Itemid=126
ΟΗΕ: 9 Δεκεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας των Θυμάτων του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και Πρόληψης του Εγκλήματος αυτού
: 08 Δεκέμβριος 2015
Ειρηνική διαμαρτυρία πραγματοποιούν την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου στις 17.30 στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος, η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος και η Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων, με αφορμή την καθιέρωση απ’ τον ΟΗΕ της 9ης Δεκεμβρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης και Αξιοπρέπειας των Θυμάτων του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και Πρόληψης του Εγκλήματος αυτού.
Ταυτόχρονα, σε κοινή ανακοίνωσή τους επισημαίνουν τα ακόλουθα:
– Στέλνουν μήνυμα αλληλεγγύης σ’ όλους τους λαούς του κόσμου, που υπέστησαν Γενοκτονία, διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα συνεχίσουν το μέγιστο αγώνα για την αποτροπή τέτοιων εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας.
– Καλούν τους ελλαδικούς φορείς των λαών που υπέστησαν Γενοκτονία, σε συνεργασία και κοινό αγώνα, για να γιγαντωθεί η φωνή των θυμάτων μέσα στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου οι αρνητές της Γενοκτονίας αμφισβητούν έντονα την ιστορική πραγματικότητα, ταυτιζόμενοι έτσι με τους θύτες. Εκφράζουν δε την αποφασιστικότητά τους για ενιαίο κοινό αγώνα για αναγνώριση των Γενοκτονιών των Χριστιανικών Λαών που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα απ’ τον ίδιο θύτη. Το κοινό μας σύνθημα είναι: Τρεις Γενοκτονίες, Μια Στρατηγική, Ένας Αγώνας, Μια Αναγνώριση, Ένα Μνημείο.
genoktonia.armenion.angora
– Καλούν όλους τους πολίτες που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδίως για το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή, σε ειρηνική διαμαρτυρία την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου και ώρα 17.30 στην Πλατεία Συντάγματος, όπου ο καθένας μας, μ’ ένα κερί αναμμένο, θα στείλει ένα κραυγαλέο μήνυμα σ’ όσους πραγματοποίησαν ή σχεδιάζουν νέες Γενοκτονίες, αλλά και σε κάθε αρνητή των Γενοκτονιών, ότι οι λαοί είναι εδώ, όχι μόνο απαιτώντας να λογοδοτήσουν οι δράστες στην ανθρωπότητα για τα εγκλήματά τους, αλλά και να αποτρέψουν ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον.
http://efxinospontos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=571:oie-9-dekemvriou-pagkosmia-imera-mnimis-kai-aksioprepeias-ton-thymaton-tou-egklimatos-tis-genoktonias-kai-prolipsis-tou-egklimatos-aftoy&catid=19:genoktonia&Itemid=126
—————————–
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ:
Ανακοίνωση
ΟΗΕ: 9 Δεκεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας
των Θυμάτων του Εγκλήματος της Γενοκτονίας
και Πρόληψης του Εγκλήματος αυτού
Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος, η
Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος και η Πανελλήνια Ένωση
Ασσυρίων, με αφορμή την καθιέρωση απ’ τον ΟΗΕ της 9ης Δεκεμβρίου ως
Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης και Αξιοπρέπειας των Θυμάτων του Εγκλήματος της
Γενοκτονίας και Πρόληψης του Εγκλήματος αυτού, προβαίνουν στα ακόλουθα:
– Στέλνουν μήνυμα αλληλεγγύης σ’ όλους τους λαούς του κόσμου, που
υπέστησαν Γενοκτονία, διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα συνεχίσουν το μέγιστο
αγώνα για την αποτροπή τέτοιων εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας.
– Καλούν τους ελλαδικούς φορείς των λαών που υπέστησαν Γενοκτονία, σε
συνεργασία και κοινό αγώνα, για να γιγαντωθεί η φωνή των θυμάτων μέσα
στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου οι αρνητές της Γενοκτονίας
αμφισβητούν έντονα την ιστορική πραγματικότητα, ταυτιζόμενοι έτσι με τους
θύτες. Εκφράζουν δε την αποφασιστικότητά τους για ενιαίο κοινό αγώνα για
αναγνώριση των Γενοκτονιών των Χριστιανικών Λαών που πραγματοποιήθηκαν
στις αρχές του 20ού
αιώνα απ’ τον ίδιο θύτη. Το κοινό μας σύνθημα είναι: Τρεις
Γενοκτονίες, Μια Στρατηγική, Ένας Αγώνας, Μια Αναγνώριση, Ένα Μνημείο.
– Καλούν όλους τους πολίτες που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και
ιδίως για το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή, σε ειρηνική διαμαρτυρία την
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου και ώρα 17.30 στην Πλατεία Συντάγματος, όπου ο
καθένας μας, μ’ ένα κερί αναμμένο, θα στείλει ένα κραυγαλέο μήνυμα σ’ όσους
πραγματοποίησαν ή σχεδιάζουν νέες Γενοκτονίες, αλλά και σε κάθε αρνητή των
Γενοκτονιών, ότι οι λαοί είναι εδώ, όχι μόνο απαιτώντας να λογοδοτήσουν οι
δράστες στην ανθρωπότητα για τα εγκλήματά τους, αλλά και να αποτρέψουν
ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον.
Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος
Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος
Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος
Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων
Marjorie Housepian Dobkin, Barnard College, Columbia University, N.Y., NY., USA
FINAL CHAPTER
CHAPTER XXI
In the size of the lie, there is always contained a certain factor of credibility, since the great masses of the people will more easily fall victim to a great lie than to a small one.
ADOLF HITLER
Mein Kampf
…………………………..
«…..The survivors of the Smyrna fire have the advantage of a more profound insight. Those interviewed did not fail to emphasize that in the midst of a holocaust provoked by hatred and abetted by greed, each owed his or her life to an act of compassion and courage. In so doing they acknowledged the ambiguities which others reject in an age that both tempts and defies easy solutions…..»
http://www.greece.org/genocide/smyrna1922.htm
SEPTEMBER 29, 2008
1922: THE HOLOCAUST OF SMYRNA
“We didn’t know how and we didn’t know why. All we knew was that they were coming. People were streaming in from the interior, their clothes in tatters, telling gruesome stories of the horrors that befell them. When we left, they were close behind us, every step of the way and all we knew was that we had to flee, that if they caught up with us, it would mean death. When we got to Smyrna, we thought we were safe. No one ever thought that they would enter Smyrna.”
In 1922, an eleven year old boy fled his home city of Aydin in western Asia Minor and embarked on what was for him, an epic 100km journey westwards with his brother, to Smyrna and safety, escaping a pursuing Turkish army. Along the way, he witnessed the rape of the country side occasioned by the Graeco-Turkish War, the panic and hysteria of a Greek population just beginning to comprehend that the 3000 year sojourn in these lands was coming to a close and that their lives were in mortal peril. He also witnessed what was to be the most terrible closing chapter in the history of Greek habitation of Asia Minor – the holocaust of Smyrna. That boy was my grandfather, Kostas Kalymnios.
For over two thousand years before 1922, the Greek people thrived in Smyrna, a beautiful port on the coast of Asia Minor, founded by the Ionians. It is one of the cities which lays claim to the honour of being the birthplace of Homer. Enlarged and rebuilt successively by Antigonus I and Lysimachus, it soon became one of the largest and most prosperous cities in Asia Minor. Its wealth and splendour increased under Roman rule, and Smyrna was one of the cities referred to in the Revelation of John as comprising one of the seven churches of Asia Minor. Throughout its tortuous history, captured by Seljuk Turks, Mongols and finally the Ottoman Turks in 1424, it remained essentially a Greek city throughout the ages, a cultural as well as commercial entrepot of trade and commerce, under Adamantios Korais fostered the Greek enlightenment and with the rise of nationalism became one of the key foci of the Greek «Μεγάλη Ιδέα» or ‘Great Idea’ to reunify all the historical lands inhabited by Greeks.
At the turn of the twentieth century, the Ottoman Empire, known as the ‘sick man of Europe’ was in constant turmoil, with each subject nationality aspiring towards self-rule and many Turkic groups embracing nationalism, liberalism and questioning the values of the Empire. Smyrna especially proved a hotbed of radical idealists, given its international character and its concentration of intellectuals from France, England, Russia and America. The Young Turk revolution of 1908 brought Turkish nationalism to the fore and it became the ideology of the regime that non-Turks could not play a role in what should be a Turkish-only state. Beginning around 1913, the Ottoman Turks, sensing the imminent collapse of the Empire, began a campaign to «Turkify» the population of Asia Minor by expelling or eliminating its minority populations. The Greeks, Assyrians and Armenians were of the many ethnic groups whose legitimacy of habitation in Asia Minor was questioned. Smyrna proved somewhat of an anomaly for the Ottomans and Young Turks alike: its predominantly Greek population along with substantial, Armenian, Jewish and other European populations as well did not lend itself easily to be included within the ethnically based policies of Young Turks. It was in essence a European city, adorned in neo-classical architecture, with Parisian inspired theatres, auditoriums, colleges and clubs, possessed a tram line and a fin de siecle self confidence in western civilisation. No wonder then that Smyrna’s appellation in the popular parlance of the Turks was “gâvurizmir,” Smyrna of the Infidels. In 1922, in the culmination of a campaign to rid the newly created Republic of Turkey of its ethnic minorities, the ancient city of Smyrna was destroyed.
With the signing of the Treaty of Sevres in 1919, Greece was given a mandate to occupy the province of Smyrna for five years, after which time, a plebiscite would determine whether the province would remain in Turkey or be ceded to Greece. The liberation of Smyrna on 2 May 1915 was greeted with jubilation by the Christian population of the city. However, as Venizelos managed to extend the Entente mandate to occupy the province of Aydin, Turkish patriotism, dormant after the Empire’s humiliating defeat, began to come to the fore. It was considered that Greece was invading and occupying the Turkish heartland, and Turks rallied around Mustafa Kemal Atatürk to remove the Greeks from Asia Minor and began to attack Greek troops. Venizelos ordered a general advance of troops into Asia Minor. The troops eventually advanced to the outskirts on Ankara, drawn further and further from their supply lines, demoralised by a war that was a running sore on the Greek economy and psyche and having to combat the competing interests of the Italians who had occupied southern Turkey and were actively assisting the Turks against the Greeks. The removal of Venizelos and restitution of the throne to Constantine awarded the Entente a pretext to extricate themselves from an issue that had now become uncontrollable- they withdrew their support from Greece.
In a major offensive on August 26, 1922, against the Greek positions on the Sakarya River, Atatürk smashed the Greek army, forcing them to retreat in a panic from Asia Minor, committing widespread brutalities against Turkish populations as they fled and leaving Greek populations undefended.
As the Turkish troops began their inexorable advance towards the Aegean, Smyrna was seized in panic. The arrival of crowds of refugees from the interior and of the ragged remnants of the Greek army, coupled with the abandonment of the town on the part of civil and military authority, reduced the inhabitants to waiting in agony for the end. On 27 August, the first Turkish irregulars entered the town through the Pounta bridge and began to loot and pillage. Rudolph J. Rummel states that the Turkish army indulged in «systematic firing» in the Armenian and Greek quarters of the city. He argues that after the Turks recaptured the city, Turkish soldiers and Moslem mobs shot and hacked to death Armenians, Greeks, and other Christians in the streets of the city; he estimates the victims of these massacres, by giving reference to the previous claims of Marjorie Housepian Dobkin, at about 100,000.
As Christians were rounded up for execution, thousands flocked to the docks in the hope of fleeing the catastrophe. Turkish soldiers would stand on the quayside and fire at refugees attempting to swim to safety. Despite the fact that there were numerous ships from various Allied powers in the harbor of Smyrna, the vast majority of ships, citing «neutrality,» did not pick up Greek and Armenian civilians who were forced to flee the fire and Turkish troops. Military bands played loud music to drown out the screams of those who were drowning in the harbor. Other scholars give a different account of the events; they argue that the Turks first forbade foreign ships in the harbor to pick up the survivors, but, then, under pressure especially from Britain, France, and the United States, they allowed the rescuing of all the Christians except males 17 to 45 years old, whom they aimed to deport into the interior, which was regarded as a short life sentence to slavery under brutal masters, ended by mysterious death.
On 31 August 1922, as a direct result of the pillaging of the Greek and Armenian quarters and the burning of their homes, four fires broke out in the city. Mark Lambert Bristol, US High Commissioner, was an eyewitness to the cause: “Many of us personally saw– and are ready to affirm the statement– Turkish soldiers often directed by officers throwing petroleum in the street and houses. Vice-Consul Barnes watched a Turkish officer leisurely fire the Custom House and the Passport Bureau while at least fifty Turkish soldiers stood by. Major Davis saw Turkish soldiers throwing oil in many houses. The Navy patrol reported seeing a complete horseshoe of fires started by the Turks around the American school.”
US Diplomat George Horton, is also unequivocal, despite revisionist Turkish claims that the Greeks and Armenians were the cause of the blaze: “The fire was lighted at the edge of the Armenian quarter at a time when a strong wind was blowing toward the Christian section and away from the Turkish. The Turkish quarter was not in any way involved in the catastrophe and during all the abominable scenes that followed and all the indescribable sufferings of the Christians, the Mohammedan quarter was lighted up and gay with dancing, singing and joyous celebration.”
Internationally renown Turkish author, Falih Rifki Atay, admitted: “Gavur İzmir burned and came to an end with its flames in the darkness and its smoke in daylight. Were those responsible for the fire really the Armenian arsonists as we were told in those days? … As I have decided to write the truth as far as I know I want to quote a page from the notes I took in those days. ‘The plunderers helped spread the fire … Why were we burning down İzmir? Were we afraid that if waterfront konaks, hotels and taverns stayed in place, we would never be able to get rid of the minorities? When the Armenians were being deported in the First World War, we had burned down all the habitable districts and neighbourhoods in Anatolian towns and cities with this very same fear. This does not solely derive from an urge for destruction. There is also some feeling of inferiority in it. It was as if anywhere that resembled Europe was destined to remain Christian and foreign and to be denied to us.”
Fortunately, recently, many Turks have begun to question the state narrative of the denial. Biray Kolluoglu Kirli, a Professor of Sociology at Bogazici University, published a paper in 2005 in which she pursues an argument based on the claim that the city was burned by the Turks in an attempt to cleanse the predominantly Christian city in order to make way for a new Muslim and Turkish city, and focuses on an examination of the extensions of this viewpoint on the Turkish nationalist narrative since.
The apogee of Turkish utter repudiation of the Greeks of Smyrna was the death of Bishop Chrysostomos, who had actively campaigned for the liberation of Asia Minor. He was delivered by Nureddin Bey to the ravaging mob with the instructions: “If he benefited you, do the same to him and if he hurt you, hurt him.” The ethnomartyr Chrysostomos was literally torn apart.
The enormity of the catastrophe still invokes horror today, Governor Pataki of New York has reflected: «…Smyrna, the largest city in Asia Minor called ‘the jewel of the Mediterranean’, a cosmopolitan hub populated by a highly educated Greek community and flourishing commercial and middle-classes, was sacked and burned and its inhabitants massacred by the Turkish forces; the pier of Smyrna became a scene of final desperation as the approaching flames forced many thousands to jump to their death, rather than be consumed by flame.»
On September 9, 1922, Atatürk entered Smyrna triumphantly. The utter destruction of this once vibrant city also signalled the death knell for Greek irredentism. A population exchange was organised in which almost two million Greeks were caused to leave Asia Minor and were settled in Greece. The exchange put a tremendous strain on the Greek economy as it tried to cope with the influx of over a million new people in Greece. The hardships endured by the individuals concerned were also very trying as many Greeks abandoned a privileged life in Asia Minor for one of poverty in shantytowns in Greece. Nevertheless, the exchange helped to stabilise the region and though heart wrenching, served to bring about peace.
There remains no vestige of a 3,000 year old Greek presence in the modern city of Izmir today. The Jewish curse “may their name and memory be erased” has partly come true with respect to the Greeks of Smyrna. While their names may be gone, their memory lives eternal, through the economic advancement of Greece, regenesis of radical political thought and rembetika music. The holocaust of Smyrna is a tragedy not only for the Greek and Armenian victims, but also for the Turkish nation. It is the tragedy of the insignificant caught underneath the millstone of the conflicting and cynical permutations of the designs of the powerful. Viewed through this prism, all are victims, the dead and those who were, through no fault of their own, forced to commit awful brutalities.
DEAN KALIMNIOU
kalymnios@hotmail.com
First published in NKEE on 29 September 2008
http://diatribe-column.blogspot.gr/2008/09/1922-holocaust-of-smyrna.html
Brenda L. Marder, «Stewards of the Land: The American Farm School and Greece in the Twentieth», Mercer University Press, 2004 σελ. 129, 130
ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ….
——————————————————
ΙΙ. Το ολοκαύτωμα ως κυριολεκτική έννοια
Διαβάζουμε στα λεξικά πως κατά κυριολεξία ολοκαύτωμα είναι «1. το θύμα, καιόμενον εξ ολοκλήρου επί της πυράς. 2. παν το εξ ολοκλήρου εκ πυράς καταστρεφόμενον. 3. μτφ. ολοκληρωτική θυσία, ιδ. χάριν υψηλών ιδανικών»[i] ή «Ολοκαύτωμα (το) ουσ. [ < ολοκαυτώ < ολόκαυτος < όλος + καίω] καθετί που καταστρέφεται ολοκληρωτικά από τη φωτιά / μτφ. ολοκληρωτική θυσία, ιδ. για κάποιο ιδανικό»[ii].
Είναι γενικά γνωστό πως το ολοκαύτωμα, ως πραγματικό γεγονός, ήταν ένα είδος θυσίας κατά τη λατρεία προς εξευμένιση ενός ακραία «οργισμένου» θεού. Ήταν δηλαδή μια κορυφαία λατρευτική πράξη. Στην περίπτωση αυτή το «σφάγιο» προοριζόταν εξ «ολοκλήρου» για τη θεότητα και γι αυτό καιγόταν ολόκληρο. Έτσι κανείς δεν μπορούσε να φάει από τη θυσία.
Πρέπει να υπογραμμισθεί πως αυτό γινόταν στα χθόνια τελετουργικά, όχι μόνο της αρχαίας Ελλάδας[iii], αλλά και σ’ αυτά των λεγομένων πρωτόγονων[iv] λαών. Να σημειωθεί ακόμη εδώ, πως τα σφάγια στην πρώτη φάση ήταν εκτός από ζώα και «ανθρώπινα εξιλαστήρια θύματα», ως «καθάρματα». Τότε, βασικό χαρακτηριστικό ήταν η κατάλυση του ατομικού από το ομαδικό (μαζικό). Δεν υπήρχε καν η έννοια «ατομικά δικαιώματα».
Έτσι λοιπόν δικαιολογούσαν τη σφαγή και θυσία του λεγόμενου «φαρμακού». Αυτός ήταν «ένας περιθωριακός» άνθρωπος της κοινωνίας, που γι αυτό «φαινόταν εξοικειωμένος με το κακό και την ενοχή και επιδεκτικός του κακού, τρεφόταν με ιδιαίτερα ισχυρά τροφή, που βέβαια τον συνέδεε στενά με την πόλη…. Εφ όσον ο φορτωμένος φαρμακός εξέλιπε, η ενοχή, όπως πίστευαν, έπαυε να υφίσταται»[v]!!!
Έχομε όμως και περιπτώσεις που το σφάγιο ήταν ανθρώπινη «απαρχή», δηλαδή το πρώτο παιδί, ως γέννημα του πατέρα. Τέτοια περίπτωση είναι ο μύθος της θυσίας της Ιφιγένειας, που τελικά αντικαταστάθηκε με ζώο. Έτσι εδώ «απηχείται» η ύπαρξη παλαιότερου λατρευτικού θεσμού με ανθρωποθυσίες.[vi]
Επίσης στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε και την ιστορία της «θυσίας του Ισαάκ», από τον πατέρα του Αβραάμ, όχι μόνο ως απαρχή του, αλλά και ως απόλυτα μοναδική. «Ο Θεός είπε: πάρε τον αγαπημένο σου Ισαάκ, ναι, τον γιο σου τον οποίο αγάπησες και πήγαινε σε ψηλό μέρος και πρόσφερε αυτόν <> σε ένα από τα όρη, όπου θα σου ορίσω». Στο τέλος όμως και ο Ισαάκ αντικαταστάθηκε από πρόβατο[vii].
Όσο εξελισσόταν ο θρησκευτικός πολιτισμός, στις θυσίες έχομε μόνο ζώα και προσφορές των απαρχών από φυτικούς καρπούς. Στις περιπτώσεις αυτές οι τροφές συνήθως προσφέρονταν στην ομάδα-κοινότητα, πλην του αίματος και των εντοσθίων.
Είχαμε όμως σε ειδικές περιπτώσεις και εξαιρέσεις. Σ’ αυτές γινόταν ολοκαύτωμα, δηλαδή πλήρης καύση, οπότε η ομάδα δεν έτρωγε. Η προσφορά στην θεότητα ήταν ολοκληρωτική.
ΙΙΙ. Το ολοκαύτωμα στην Παλαιά Διαθήκη
Ειδική μνεία απαιτείται στο ζήτημα των θυσιών στην Π. Δ., κυρίως διότι έχουν ένα συμβολικό χαρακτήρα για τη ζωή πρώτα – πρώτα των ίδιων των Εβραίων και αργότερα των χριστιανών, όπως θα φανεί παρακάτω.
Το κυριότερο βιβλίο (όχι όμως και το μοναδικό), που αναφέρεται σ’ αυτές, είναι το Λευιτικό ή Βαγικρά, όπως ονομάζεται από τους Εβραίους. Αποτελείται από 27 κεφάλαια και αναφέρεται σε όλα τα είδη θυσιών (αιματηρών και αναίμακτων), το τυπικό, τον χρόνο, τον τόπο και τους λόγους, ώστε «να είναι ευπρόσδεκτες στον Κύριο».
Όλο το α΄ κεφάλαιο του Λευιτικού αναφέρεται στα ολοκαυτώματα (HaShoah השואה).Τα προσφερόμενα (αρσενικά) ζώα πρέπει να είναι άμωμα, δηλαδή ακέραια χωρίς κανένα σωματικό ελάττωμα. Ο προσφέρων θα κάνει πρώτα χειροθεσία στην κεφαλή του ζώου, θα σφάξουν το ζώο στην ομάδα «ενώπιον του Κυρίου» και οι ιερείς θα χύσουν το αίμα στο θυσιαστήριο. Τα πάντα θα καούν. Οι ιερείς δε, δεν μπορούν να είναι ακάθαρτοι[viii].
Για να κατανοήσουμε την έννοια της «καθαρότητας», χρειάζεται να διαβάσουμε το κεφάλαιο 19, που είναι το κεφάλαιο της κοινωνικής αλληλεγγύης και αγάπης. Ενδεικτικά αναφέρω το: «δεν θα συμπεριφέρεσαι με δόλο μεταξύ των ομοεθνών σου και ποτέ δεν θα λάβεις φονικές αποφάσεις εναντίον του πλησίον σου… Δεν θα χειροδικείς και δεν θα τρέφεις οργή ενάντια στους συμπατριώτες σου και (θα) αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν. Εγώ ειμί Κύριος»[ix].
Αργότερα ο Δαυίδ (περί το 1000 π.Χ.)[x], κατά τον γνωστό Ν΄ ψαλμό της μετάνοιάς[xi] του, θέλοντας να επιμείνει στο βαθύτερο περιεχόμενο, τραγούδησε: «Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις»[xii]. Δηλαδή εάν ήθελες μια απλή νομική θυσία θα Στην έκανα για να εξιλεωθώ, αλλά δεν αποδέχεσαι ούτε τα ολοκαυτώματα με ευμενή διάθεση (ευδοκία).
Αξίζει να σημειωθεί πως την επόμενη περίοδο, που οι προφήτες παίρνουν τον λόγο, αυτό επισημαίνεται συχνά. Ενδεικτικά, αναφέρω τον Ησαΐα (740 π.Χ.-701), «…λέγει ο Κύριος: τι να το κάνω το πλήθος των θυσιών σας; Είμαι πλήρης και χορτασμένος από ολοκαυτώματα…».[xiii] Επίσης ο «Μαλαχίας» (περί το 460 π.Χ.) επιμένει: «…δεν ευαρεστούμαι πλέον από σας, λέγει ο Κύριος Παντοκράτωρ, και δεν θα δεχτώ πλέον θυσίες από σας…».[xiv]
IV. Η συμβολική – πνευματική σημασία του ολοκαυτώματος, μετά τη θυσία του Θεανθρώπου
Η θεληματική θυσία του Ιησού, ως αποκορύφωση της αμέτρητης αγάπης Του, αλλά άδικη ως καταδίκη και σταύρωσή Του από τη μεριά των ανθρώπων, άλλαξε οριστικά τη σημασία όλων των θυσιών, άρα και των ολοκαυτωμάτων, όπως ξεκαθαρίζει ο Ευαγγελιστής Μάρκος[xv]. Έκτοτε ο όρος προσέλαβε μεταφορική και συμβολική σημασία για τους χριστιανούς. Εξηγώντας ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809 μ. Χ.) τον μνημονευθέντα στίχο του Δαβίδ, επιμένει σ΄ αυτό.[xvi]
Ήδη, ο Ωριγένης (εκκλησιαστικός συγγραφέας του 3ου μ. Χ. αι.) έγραφε: «Αν αγαπώ τους αδερφούς μου ως τη θυσία της δικής μου ζωής…, αν ο κόσμος σταυρώνεται μαζί μου και εγώ με τον κόσμο, προσφέρω ολοκαύτωμα στο βωμό του Θεού και είμαι ιερέας της δικής μου θυσίας».[xvii]
Άλλοι πατέρες αργότερα, στο ίδιο θεολογικό πλαίσιο, αναφέρουν ενδεικτικά: «Κανείς δεν μπορεί να μετέχει στη θυσία, αν πρώτα δεν προσφέρθηκε ο ίδιος ως θύμα»[xviii] (Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος) και «προετοιμάστηκε να προσφέρει τον εαυτό του ως θύμα στη μυστική θυσία που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ίδιος ο εαυτός του»[xix] (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης).
Ο δε Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής[xx] (580 – 662 μ. Χ.) διατυπώνει και συγκεκριμένες εικονολογικές αναλογίες: 1). «Διότι είναι σύμβολο του Θεού το θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο θυσιαζόμαστε όλοι πνευματικά και παραχωρούμε αυτή την αγγελία και σ’ αυτούς (που αισθάνονται ) αδύναμοι, για να ζήσουμε»[xxi].
2). «Η βάση του θυσιαστηρίου είναι τύπος της πίστης, διότι θεμέλιο υπάρχει η πίστη μας, η οποία βαστάζει όλη την οικοδομή των θείων και έργων και νοημάτων »[xxii].
3). «Διότι ο τέλειος, όχι μόνο πέρασε από την τάξη των αρχαρίων, αλλά πέρασε σταδιακά και αυτή (την τάξη), όπου ανήκουν όσοι έχουν προκόψει πνευματικά, (επομένως) δεν αγνοεί τους λόγους που κρύβονται στις εντολές της νομικής θυσίας…, αφού στο τέλος τρώγει όλη τη σάρκα των αρετών μέσα από τα έργα (της ασκητικής αγάπης)»[xxiii].
Γνωρίζουμε πως η αληθινή – μη υποκριτική – βίωση του ορθοδόξου τρόπου ζωής οδηγεί σταδιακά σε μια ζωή με σαφή θυσιαστικό προσανατολισμό, και εκδηλώνεται άλλοτε στο προσωπικό και άλλοτε σε συλλογικό επίπεδο.
Χαρακτηριστικές, και με τοπικό ενδιαφέρον, είναι οι βίοι δύο αγίων, που έχουν πνευματικά χαρακτηριστικά ολοκαυτώματος. Πρόκειται για τους τιμώμενους, δίπλα μας στην Αγία Λαύρα, Άγιο Αλέξιο[xxiv] και Άγιο Φιλάρετο,[xxv] που βίωσαν μια τέτοια θεληματική «ολοκαυτωματική» ζωή, μέχρις εσχάτων.
Τέτοιες θεληματικές εκδηλώσεις θυσίας πολλές φορές στην ιστορία της Εκκλησίας έχομε και σε συλλογικό επίπεδο. Μάρτυρες που θυσιάστηκαν ως ολόκληρη οικογένεια, όπως π.χ. ο Άγιος Ευστάθιος, ως ομάδα, όπως οι Άγιοι Σαράντα μάρτυρες, αλλά και ως μοναστήρι, όπως το Κούγκι και το Αρκάδι.
V. Επίλογος
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά, ανακύπτει ένα ερώτημα: Ποιο το πνευματικό αντίκρισμα της θυσίας των 1300 Καλαβρυτινών σήμερα;
Όσον αφορά στα θύματα, μπορεί να μην επιζήτησαν εθελοντικά τη θυσία τους, όμως γενναία έδειξαν ότι μπόρεσαν να την υποστούν, όχι σαν «εξιλαστήρια θύματα» των Γερμανών φασιστών, αλλά ως μάρτυρες του ελεύθερου φρονήματος.
Όσον αφορά στους θύτες, βρέθηκαν πίσω και από τις πιο πρωτόγονες λατρευτικές θυσίες, αφού ξεπέρασαν ακόμη και αυτές σε αγριότητα.
Τέλος, όσον αφορά εμάς τους ίδιους, οι μάρτυρες αυτοί είναι ένα υπόδειγμα αυτοπροσφοράς, τόσο σε προσωπικό (εσωτερικό) επίπεδο, όσο και σε συλλογικό (κοινωνικό) επίπεδο. Αν και για τα μέτρα της ατομοκεντρικής μας ζωής η θυσία αυτή μοιάζει παράταιρη και ακατανόητη, δεν είναι πάντως μάταιη. Συνεχίζει να είναι μέτρο ζωής που νικά τη βαρβαρότητα.
Πρόκειται για πρόκληση αναμέτρησης της δική μας αξιοπρέπειάς. Και με αυτό το μέτρο επομένως μπορούμε να πορευόμαστε ανάλογα, αλλά και να κατανοούμε βαθιά τα σύγχρονα πνευματικά, εκκλησιαστικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά φαινόμενα.
Έτσι βρισκόμαστε απέναντι στο αμείλικτο δίλημμα της εμβάθυνσης μιας ηρωικής θυσίας ή της εμπορίας ενός σημαντικού ιστορικού γεγονότος. Η επιλογή της πρώτης δυνατότητας καταξιώνει την συνέπεια και τη συνέχειά μας μέσα στο χρόνο. Αναδεικνύει δηλαδή την πνευματική μας συγγένεια με τα θύματα του ολοκαυτώματος. Αντίθετα, η επιλογή της δεύτερης δυνατότητας, στιγματίζει κυνικά τη επιπολαιότητα μιας ζωής που σκυλεύει απλά το θάνατο για να επιβιώσει.
* Καθηγητής φυσικής, πτ. θεολογίας,
Οβρυά Πάτρας, 24-10-2004.
[i] ΝΕΟΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ, Δημητρίου Β. Δημητράκου, εκδ. Χρ. Γιοβάνη, Αθήνα 1970, σελ. 1000.
[ii] ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, Τεγόπουλου-Φυτράκη, εκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 1993, ΣΕΛ. 533.
[iii] ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ, τομ. 21, ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, σελ. 248, εκδ. ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ 1992.
[iv] Στον ίδιο τόμο, σελ. 354.
[v] Στον ίδιο τόμο, σελ.151.
[vi] Στην ίδια εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 20, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, σελ. 243.
[vii] ΓΕΝΕΣΙΣ κεφ. 22, στιχ. 2 και εξής, έως στιχ. 13 (μτφ).
[viii] Λευιτικό κεφ. 1, στιχ. 1-17 και κεφ. 22, στιχ.1-3.
[ix] Λευιτικό, κεφ. 19, στιχ. 216-18, (μτφ).
[x] Σάββα Αγουρίδη, Ιστορία της Θρησκείας του Ισραήλ, κεφ. Δ΄ – από τα χρόνια του Σαμουήλ μέχρι τον Ηλία, σελ. 106-114, εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΑΘΗΝΑ 1995.
[xi] Το ίδιο, κεφ. ΙΒ΄ – ΨΑΛΜΟΙ, σελ.461.
[xii] Ψαλμός Ν΄ (50), στιχ. 18.
[xiii] Ησαΐας, κεφ. α΄, στιχ. 4 και 11: «Ουαί, έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι. εγκατελίπατε τον κύριον και παρωργίσατε το άγιον του Ισραήλ.…. Τι μοι πλήθους των θυσιών υμών; λέγει κύριος. Πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών και στέαρ αρνών και αίμα ταύρων και τράγων ου βούλομαι».
[xiv] Μαλαχίας κεφ. α΄, 10, κεφ. β΄, 13: «ουκ έστι μου θέλημα εν υμίν, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, και θυσίαν ου προσδέξομαι εκ των χειρών υμών….και ταύτα ά εμίσουν εποιείτε… έτι άξιον επιβλέψαι εις θυσίαν ή λαβείν δεκτόν εκ των χειρών υμών;».
[xv] Μάρκου κεφ. 12, 33-34: «…και το αγαπάν τον πλησίον ως εαυτόν, πλείον εστί πάντων των ολοκαυτωμάτων και θυσιών…».
[xvi] «Βλέπε, ώ αναγνώστα, πώς πάλιν και εδώ αποβάλλει ο Δαβίδ τας νομικάς των αλόγων ζώων θυσίας. Αν, λέγει, εσύ, Κύριε, ήθελες θυσίαν, εγώ ήθελα σοι δώσω. Αλλ’ όμως εσύ όχι μόνον θυσίαν απλώς ου θέλεις, αλλ’ ουδέ ο λ ο κ α υ τ ώ μ α τ α αποδέχεσαι.
Διατί τα ολοκαυτώματα, ήγουν οι θυσίαις οπού εκαίοντο όλαις εις τον Θεόν, αυταίς ήτον πλέον τιμιώτεραις από τας άλλας, ώστε ο Δαυίδ, αγκαλά και μετά ταύτα επρόσφερε θυσίας εις τον Θεόν, αλλ’ όμως εποίει τούτο, ένα μεν ταύτα επρόσφερε θυσίας εις τον θεόν, αλλ’ όμως εποίει τούτο, ένα μεν χωρίς την προαίρεσίν του, δια μόνην την προσταγήν του Νόμου (όστις κατά συγκτάβασιν επρόσταξε τούτο, ως είπομεν εις τον μθ΄ Ψαλμόν, στιχ. 9), και άλλο δε ότι ακόμη δεν είχεν έλθει ο καιρός της καινούργιας θυσίας του Ευαγγελίου της χάριτος, ήτις είναι η δι’ αινέσεως και η αναίμακτος των θείων Μυστηρίων». ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΨΑΛΜΩΝ, Ευθυμ. Ζιγαβινού – Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, τομ. Α΄, σελ. 739-740.
[xvii] Ωριγένους, στο Λευιτικό, ομιλία 9.
[xviii] Άγιος Γρηγόριος Ναζιανζινός, Λόγος 2, 95.
[xix] Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, εις την Κυριακήν προσευχήν, λόγος 3.
[xx] Δημ. Τσάμη, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΑ, τόμ. Β΄, σελ. 15-16), εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσ/νίκη 1983.
[xxi] Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, προς Θαλάσσιον, περί διαφόρων απόρων , ερώτηση-απάντηση 36, στιχ. 20-21, μτφ.
[xxii] Του ίδιου, προς Θαλάσσιον , περί διαφόρων απόρων , ερώτηση-απάντηση 36, στιχ. 22-24, μτφ.
[xxiii] Του ίδιου , προς Θαλάσιον, περί διαφόρων απόρων , ερώτηση-απάντηση 36, στιχ. 39-43, μτφ.
[xxiv] ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ και ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ του Οσίου ΑΛΕΞΙΟΥ, έκδ. Αγ. Λαύρας, 17η Μαρτίου, σελ. 24-30, ΑΘΗΝΑ 1974.
[xxv] Μέγας Συναξαριστής της Ορθ. Εκκλησίας, τόμος Δεκεμβρίου, 1η Δεκεμβρίου, σελ. 17-30, έκδ. Μ. Λαγγή, ΑΘΗΝΑ 1982.
http://oodegr.co/oode/orthod/olokaft1.htm
Συστηματική χρήση του όρου «Ολοκαύτωμα» υπάρχει στο «Λευιτικόν» (ויקרא) της Παλαιάς Διαθήκης. Το «Λευιτικόν» είναι το 3o βιβλίο της Πεντατεύχου («Τορά», δηλαδή Νόμος) και ταυτόχρονα το 3ο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ως συνέχεια της Εξόδου. Συγγραφέας θεωρείται ο Μωυσής, ενώ η συγγραφή ολοκληρώθηκε το 1512 π.Χ. Οι Εβραίοι ονομάζουν το βιβλίο αυτό «Βαγικρά«, από τις δύο αρκτικές λέξεις του κειμένου που σημαίνουν «Και ανεκάλεσε». Οι δε λεγόμενοι Εβδομήκοντα που προέβησαν στη μετάφρασή του, το ονόμασαν Λευϊτικό, από το γεγονός ότι αναφέρεται στο ιερατείο των Ισραηλιτών που προερχόταν αποκλειστικά από τη φυλή Λευΐ καθώς και στις τελετουργίες που έκανε ο αρχιερέας και οι ιερείς Λευΐτες.
Σύμφωνα με την μετάφραση των Εβδομήκοντα:
———————————————————————————–
Κεφ. 1
10 Ἐὰν δὲ ἀπὸ τῶν προβάτων τὸ δῶρον αὐτοῦ τῷ Κυρίῳ, ἀπό τε τῶν ἀρνῶν καὶ τῶν ἐρίφων, εἰς ὁλοκαυτώματα, ἄρσεν ἄμωμον προσάξει αὐτὸ καὶ ἐπιθήσει τὴν χεῖρα ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ.
Στο Κεφ. ΙΔ’
20. Και ανοίσει ο ιερεύς το ολοκαύτωμα και την θυσίαν επί το θυσιαστήριον έναντι του Κυρίου και εξιλάσσεται περί αυτού ο ιερεύς και καθαρισθήσεται
31. Την μίαν περί αμαρτίας και την μίαν εις ολοκαύτωμασυν τη θυσία και εξιλάσσεται ο ιερεύς περί του καθαριζομένου έναντι του Κυρίου
Στο Κεφ. ΙΗ’
4. Και επί την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου μη ενέγκη ώστε ποιήσαι αυτό εις ολοκαύτωμα ή σωτήριον Κυρίω δεκτόν ει οσμήν ευωδίας και ος αν σφάξει έξω, και επί την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου μη ενέγκη αυτό, ώστε προσενέγκαι δώρον των Κυρίω απέναντι της σκηνής του Κυρίου, και λογισθήσεται τω ανθρώπω εκείνω αίμα εξεχέειν, εξολοθρευθήσεται η ψυχή εκείνη εκ λαού αυτής
[…] Αναδημοσίευση από kars1918.wordpress.com […]
Στα γερμανικά ο όρος «Γενοκτονία» αποδίδεται ως «Völkermord».
[«Konvention über die Verhütung und Bestrafung des Völkermordes», https://de.wikipedia.org/wiki/Konvention_%C3%BCber_die_Verh%C3%BCtung_und_Bestrafung_des_V%C3%B6lkermordes%5D
Τον χρησιμοποιεί η Ρόζα Λούξεμπουργκ δύο φορές στο κείμενό της:
«Die Revolution in Rußland» (έτσι το δίνει το http://www.marxists.org) ή «Die Grobe Russosche Revolution» (έτσι το δίνει η σελίδα: http://www.collectif-smolny.org/article.php3?id_article=1740), Spartakus, νο. 4, Απρίλιος 1917
καθώς και στο
«Die geschichtliche Verantwortung», Spartakus, no 8, Ιανουάριος 1918.
Οι μεταφραστές των κειμένων της στα ελληνικά αποδίδουν τον όρο «Völkermord» με το «Γενοκτονία»…………..
[…] υποψιασμένοι, εφόσον μόλις 25 χρόνια πριν είχε γίνει η πρόβα τζενεράλε του Ολοκαυτώματος επί των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων της Οθωμ. […]
[…] υποψιασμένοι, εφόσον μόλις 25 χρόνια πριν είχε γίνει η πρόβα τζενεράλε του Ολοκαυτώματος επί των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων της Οθωμ. […]
George Baloglou
Το εξαιρετικό άρθρο του Κωνσταντίνου Λούλη που μόλις ανέβασα το βρήκα αναζητώντας τις ρίζες της λέξης «ολοκαύτωμα» (ένα θέμα που με είχε απασχολήσει εδώ πριν δύο εβδομάδες). Όπως γράφει και ο κ. Λούλης, οι ίδιοι οι Εβραίοι προτιμούν πλέον τον καθαρά Εβραϊκό όρο «σοά» (שואה) = «καταστροφή» αντί του «holocaust» = «κατακαμμένο, καπνοποιημένο (ζώο που θυσιάστηκε)». Όμως … από που ακριβώς προέρχεται ο Αγγλικός όρος «holocaust»; Μήπως από το Βιβλικό (Παλαιά Διαθήκη, Μετάφραση των Εβδομήκοντα) «ολοκαύτωμα»; ΟΧΙ ακριβώς, προέρχεται από το συγγενές, αλλά όχι Βιβλικό, «ολόκαυστος», όπως πχ (Liddell & Scott) «ολόκαυστος θυσία» στον Φίλωνα τον Αλεξανδρινό
————————
Φίλων ο Αλεξανδρεύς
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φίλων ο Αλεξανδρεύς
PhiloThevet.jpg
Όνομα στη
μητρική γλώσσα Φίλων τοῦ ‘Αλεξανδρείας (Αρχαία Ελληνικά)
Γέννηση 15 π.Χ. (περίπου)[1]
Αλεξάνδρεια
Θάνατος 45 (περίπου)
Εθνικότητα Εβραίοι[2]
Υπηκοότητα Αρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες Αρχαία Ελληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα φιλόσοφος
ιστορικός
Αξιοσημείωτο έργο Flaccus
Επηρεάστηκε από Πλατωνισμός
Στωικισμός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π)
Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς ή Φίλων (ο) Ιουδαίος (Philo Judaeus, 20 π.Χ. – 45 μ.Χ.) ήταν ελληνιστής Ιουδαίος φιλόσοφος, ο οποίος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, που αποτελούσε εκείνη την εποχή κέντρο της εβραϊκής διασποράς.
Οι ελάχιστες βιογραφικές πληροφορίες για τον Φίλωνα προέρχονται από τα δικά του έργα, συγκεκριμένα στο έργο του Πρεσβεία προς Γάιον, και από τον Ιώσηπο στο έργο του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία.
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Το έργο του
2 Υποσημειώσεις
3 Βιβλιογραφία & πηγές
4 Πρόσθετη ανάγνωση
Το έργο του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φίλων χρησιμοποίησε την αλληγορία για να αναμείξει και να εναρμονίσει την ελληνική φιλοσοφία και τον Ιουδαϊσμό—αν και δεν θεωρείται ότι αυτή η προσέγγιση ήταν αντιπροσωπευτική των Ιουδαίων της διασποράς[3]. Η μεθοδολογία του περιλάμβανε πρακτικές τόσο της ιουδαϊκής ερμηνευτικής όσο και της στωικής φιλοσοφίας. Ορατές είναι επίσης οι πυθαγοριστικές επιρροές, όπως η κρυπτοσυμβολιστική και η προσκόλληση στην αυτοπειθαρχία ως προετοιμασία για την αθανασία. Αν και τα έργα του δεν έγιναν ευρέως αποδεκτά από τους συγχρόνους του, οι χριστιανοί εκκλησιαστικοί πατέρες, από το 150 μ.Χ. και μετά, έκαναν δεκτό το έργο του με ενθουσιασμό εντοπίζοντας σε αυτό μια μορφή κρυμμένου Χριστιανισμού. Οι φιλελεύθεροι, εκκοσμικευμένοι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας αντιμετώπιζαν τον Φίλωνα ως ιουδαϊκό αντίστοιχο του Πλάτωνος[4].
Ο Φίλων ταύτισε τον Λόγο των Στωικών, δηλαδή την αρχή που συγκροτεί το σύμπαν, με την πρωτόκτιστη σοφία του Θεού που αναφέρεται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα της Εβραϊκής Βίβλου, διά της οποίας πλάστηκε ο κόσμος, και αυτός ο συσχετισμός επηρέασε εμφανώς την πρωτοχριστιανική Χριστολογία[5]. Ο Ευσέβιος Καισαρείας έκανε την υπόθεση ότι οι Εσσαίοι «θεραπευταὶ καὶ θεραπευτρίδες» στην έρημο της Αιγύπτου, οι οποίοι αναφέρονται από τον Φίλωνα (Περί Βίου Θεωρητικού ή Ικετών), ήταν στην πραγματικότητα μια χριστιανική ομάδα, «ὅτι δὲ τοὺς πρώτους κήρυκας τῆς κατὰ τὸ εὐαγγέλιον διδασκαλίας τά τε ἀρχῆθεν πρὸς τῶν ἀποστόλων ἔθη παραδεδομένα καταλαβὼν ὁ Φίλων ταῦτ’ ἔγραφεν, παντί τῳ δῆλον». (Εκκλησιαστική Ιστορία 2.17.24) Ο Φίλων απέδιδε την προέλευση της ελληνικής φιλοσοφίας στην Πεντάτευχο. Σαν τον απόστολο Παύλο, ο Φίλων θεωρούσε ότι η σεξουαλική διαστροφή και αταξία αποτελούν σύμπτωμα ειδωλολατρίας. Απέρριπτε την ελληνική ηθική παράδοση και θεωρούσε την αποκαλυμμένη θρησκεία ανώτερη από τη φιλοσοφία. Αν και εξυμνούσε τη σπουδαιότητα της μελέτης των επιστημών η οποία με τη σειρά της προωθεί την εμβάθυνση στη φιλοσοφία με απώτερο σκοπό την υψηλού επιπέδου θεολογία, ο ίδιος υπήρξε εκλεκτικιστής, χωρίς να εντάσσεται σε κάποια συγκεκριμένη φιλοσοφική σχολή. Η αντίληψη του Φίλωνος περί Θεού επηρεάστηκε έντονα από πλατωνικές ιδέες. Ο Φίλων θεωρούσε ότι ο Θεός είναι Ένας, η απόλυτη Μονάδα, πέρα από κάθε έννοια πολλαπλότητας, και ότι δεν υπάρχει καμία γλώσσα που θα μπορούσε να περιγράψει την ύπαρξή Του.
Ο Φίλων θεωρείται ως ο ιδρυτής της θρησκευτικής φιλοσοφίας στον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ. Σύμφωνα με τον Τσάντγουικ (Henry Chadwick), «η ιστορία της χριστιανικής φιλοσοφίας αρχίζει όχι με έναν Χριστιανό, αλλά με έναν Ιουδαίο, τον Φίλωνα της Αλεξανδρείας, έναν ηλικιωμένο σύγχρονο του Αγίου Παύλου». Μάλιστα «ο Φίλων είναι πλήρως εξελληνισμένος, παρουσιάζοντας ένα κατά πολύ ελληνικό πρόσωπο στον κόσμο». Ο Φίλων «γνώριζε ελάχιστα ή καθόλου» την εβραϊκή γλώσσα, καθώς «η εβραϊκή γλώσσα και ο εβραϊκός πολιτισμός εξελληνίσθηκαν βαθμιαία και εύποροι Εβραίοι γονείς (όπως οι γονείς του Φίλωνος) εξασφάλιζαν για τα παιδιά τους φιλελεύθερη μόρφωση από Έλληνες εκπαιδευτές». Η άποψη που διακρατούσε ότι η μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών (Παλαιά Διαθήκη) των Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα «ήταν θεόπνευστη, τον απάλλασσε από την ανάγκη ή την ευθύνη να κάνει αναφορές από το πρωτότυπο [εβραϊκό] κείμενο».
Η αλληγορική ερμηνεία των Γραφών χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας, ενώ συστηματοποιήθηκε από τον Ωριγένη και μετέπειτα από τον Αθανάσιο Αλεξανδρείας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CF%89%CE%BD_%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%8D%CF%82
Ο ρόλος της Γερμανίας στη Γενοκτονία των Αρμενίων
Σύμφωνα με έρευνα το Γερμανικό Ράιχ προμήθευε συστηματικά με όπλα την Οθωμανική Αυτοκρατορία για τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Πρώσοι ανώτεροι αξιωματούχοι φαίνεται να επηρέασαν επίσης και ιδεολογικά τη μεθόδευσή της.
Οι τουρκικές δυνάμεις φαίνεται να χρησιμοποιούσαν κυρίως όπλα γερμανικής κατασκευής για τη Γενοκτονία των Αρμενίων (1915-1916), σύμφωνα με νέα έρευνα. Η γερμανική βιομηχανία όπλων Mauser, που ήταν ο βασικός προμηθευτής όπλων και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, είχε πωλήσει όπλα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για τον σκοπό της επίμαχης γενοκτονίας, η οποία έτυχε και της ενεργούς υλικοτεχνικής και συμβουλευτικής υποστήριξης Γερμανών αξιωματούχων που είχαν σταλεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με ιστορικούς μεταξύ 1915 και 1926 σκοτώθηκαν 1 με 1,5 εκατομ. Αρμένιοι.
Η έρευνα που διεξήχθη από το Global Net-Stop the Arms Trade» (GNSTAT), «η πλειοψηφία των στρατιωτών που μετείχαν στις βιαιοπραγίες ήταν οπλισμένοι με καραμπίνες και τυφέκια Mauser, ενώ οι αξιωματικοί με πιστόλια της ίδιας εταιρείας». Η ίδια έρευνα υποστηρίζει επίσης ότι «οι Γερμανοί που υπηρέτησαν στα γερμανικά στρατεύματα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία βοήθησαν ενεργά στην τέλεση δολοφονιών». Πρόκειται για την πρώτη ιστορική υπόθεση που εξετάζει το διεθνές ερευνητικό δίκτυο (GNSTAT), αποτελούμενο από δημοσιογράφους, ακτιβιστές, πληροφοριοδότες, ντοκιμαντερίστες και ειδικούς σε θέματα που έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές όπλων.
O σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μωάμεθ Ε’ με τον υπ. Πολέμου Ενβέρ Πασά και τον Κάιζερ Γουλιέλμο
Το ζήτημα της γερμανικής συνευθύνης
Σύμφωνα με την έρευνα ο οθωμανικός στρατός ήταν επίσης εφοδιασμένος με κανόνια κατασκευασμένα από την οπλική βιομηχανία Krupp από το Έσεν. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την καταστολή των Αρμένιων ανταρτών στα βουνά Μουζά Νταγκ το 1915. Το 2015 ο τότε Γερμανός πρόεδρος Γιόαχιμ Γκάουκ έκανε λόγο για «γερμανική συνευθύνη» στη Γενοκτονία των Αρμενίων. Ο Γερμανός δημοσιογράφος Γιούργκεν Γκότσλιχ είχε υποστηρίξει επίσης σε βιβλίο του το 2015 ότι το Γερμανικό Ράιχ, ο σημαντικότερος σύμμαχος της Τουρκίας από την Ευρώπη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέφερε επίσης στρατιωτικές συμβουλές αλλά και εκπαίδευση σε στρατιωτικά τάγματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η νέα έρευνα του διεθνούς ερευνητικού δικτύου ρίχνει για πρώτη φορά φως σε συγκεκριμένα γεγονότα και ειδικά στις αγοραπωλησίες όπλων. «H Mauser είχε το μονοπώλιο στα τυφέκια σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία» αναφέρει ο Βόλφανγκ Λαντγκρέμπερ, ντοκιμαντερίστας και συγγραφέας της εν λόγω έκθεσης. Η Mauser πλέον δεν υπάρχει αλλά η ThyssenKrupp, η διάδοχος της Κrupp, δεν έχει αναγνωρίσει ποτέ δημοσίως ότι έπαιξε κάποιο ρόλο σε αυτή τη γενοκτονία.
Ντοκουμέντο της εποχής από την Γενοκτονία των Αρμενιών
Μια από τις βασικές πρωτογενείς πηγές της έρευνας είναι οι επιστολές του Ταγματάρχη Γκραφ Έμπερχαρντ Βόλφσκελ, ο οποίος είχε στρατοπεδεύσει στην πόλη Ούρφα της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Στην πόλη αυτή κατοικούσαν Αρμένιοι. Ο Βόλφσκελ παρείχε συνδρομή στα στρατεύματα του Φαρί Πασά, αναπληρωτή Διοικητή του 4ου Τάγματος του Οθωμανικού Στρατού. «Οι Αρμένιοι έχουν καταλάβει μαζικά τα σπίτια νοτίως της εκκλησίας» έγραφε σε επιστολή του ο γερμανός στρατιωτικός συνεχίζοντας: «Όταν το πυροβολικό μας άνοιξε πυρ κατά των σπιτιών και σκότωσε πολλούς που βρίσκονταν μέσα σε αυτά, άλλοι πάλι κατέφυγαν στην εκκλησία». Ο Βόλφσκελ περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια πώς ο στρατός περικύκλωσε στη συνέχεια την εκκλησία και σκότωσε τους Αρμένιους που προσπαθούσαν απελπισμένα να σωθούν.
Η γερμανική ιδεολογική επιρροή
Σύμφωνα με την έρευνα εκτός του ότι γερμανικές εταιρείες προσέφεραν όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στη γενοκτονία και Γερμανοί αξιωματούχοι παρείχαν τεχνογνωσία στον οθωμανικό στρατό, οι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί έθεσαν και αυτό που ο Λαντγκρέμπερ αποκαλεί «ιδεολογικές βάσεις» της γενοκτονίας. Το ότι τόσο οι Οθωμανοί όσο και οι Γερμανοί θεωρούσαν τους Αρμένιους κοινό εχθρό, όπως και τους Ρώσους, είναι γνωστό. Στο βιβλίο του ο Γιούργκεν Γκότσλιχ παραθέτει μάλιστα μαρτυρία του Γερμανού ακολούθου του ναυτικού Χανς Χούμαν και στενού φίλου του υπουργού Πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατίας Ενβέρ Πασά, στην οποία ο ίδιος υποστήριζε «ότι οι Αρμένιοι, επειδή ακριβώς συνομωτούν με τους Ρώσους, θα εξοντωθούν αργά ή γρήγορα. Εϊναι σκληρό αλλά αναγκαίο».
Ένα άλλο πρόσωπο-κλειδί για τη μελέτη της γερμανικής ιδεολογικής επιρροής στο αρμενικό ζήτημα ήταν ο υποστράτηγος Κόλμαρ Φράιχερ φον ντερ Γκολτς, σύμβουλος της Οθωμανικής Αυλής το 1883, ο οποίος παράλληλα προωθούσε τα συμφέροντα του γερμανικού λόμπι της βιομηχανίας όπλων στην ίδια περιοχή. Όπως σημειώνει ο Λαντγκρέμπερ: «Ο φον ντερ Γκολτς όχι δημόσια αλλά μεταξύ φίλων και συγγενών χαρακτήριζε τον εαυτό του ως Αρμενοφοβικό. Πολλοί άνθρωποι που τον γνώριζαν είχαν πει ότι τον άκουσαν να αποκαλεί τους Αρμένιους ‘άπληστο λαό εμπόρων’. Είχε μάλιστα καταφέρει να πείσει τον Σουλτάνο Μωάμεθ Ε’ να λύσει το ζήτημα των Αρμενίων μια κι έξω».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φον ντερ Γκολτς θεωρείται επίσης ως βασική «πηγή» που επηρέασε τη μετέπειτα ναζιστική ιδεολογία. Στο έργο του «Ο λαός στα όπλα» (Das Volk im Waffen) υιοθετεί θέσεις που απαντώνται αργότερα στην ιδεολογία του Χίτλερ. «Πίστευε ότι στόχος μιας πολεμικής εκστρατείας είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός του στρατού, όχι απλά ήττα και οπισθοχώρησή του. Πίστευε στον απόλυτο πόλεμο. Αυτό ήταν άλλωστε και το ιδεολογικό έρεισμα των Οθωμανών, πάνω στο οποίο μεθόδευσαν την γενοκτονία των Αρμενίων».
Πηγή: Deutsche Welle http://www.dw.com/el/%CE%BF-%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD/a-43334508
Αποκαλυπτική έρευνα Ισραηλινών – Οι Τούρκοι ήταν πολύ πιο σαδιστές από τους Ναζί!
– 3 Σεπτεμβρίου 2019
Γράφει ο Colin Shindler *
Οι Benny Morris και Dror Ze’evi έρχονται να ταράξουν για τα καλά τα «ήρεμα» τουρκικά νερά με τη φρέσκια αρχειακή τους δουλειά! Το αξιόλογο βιβλίο των δύο εξεχόντων Ισραηλινών ιστορικών «Thirty-Year Genocide by Benny Morris and Dror Ze’evi» (Harvard University Press) φέρνει στη μνήμη τη σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σφαγή που συντελέστηκε στο ευρύτερο πλαίσιο του τρόπου, με τον οποίο οι Τούρκοι αντιμετώπισαν τις μειονότητες.
Οι συγγραφείς παρατήρησαν ότι το διάστημα 1894-1924, οι Τούρκοι εξολόθρευσαν τέσσερα εκατομμύρια χριστιανούς (Αρμένιους, Έλληνες, Ασσύριους) στη Μικρά Ασία σε τρία διαδοχικά κύματα εκκαθαρίσεων. Το πρώτο ήταν επί εποχής Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ, το δεύτερο από τους Νεότουρκους και το τρίτο από τον Κεμάλ Ατατούρκ. Τον Δεκέμβριο του 1895, σφαγιάστηκε ο ένας στους δύο Αρμένιους της πόλης Urfa, ως δήθεν απάντηση σε ψεύτικες ειδήσεις περί σφαγιασμού μουσουλμάνων από Αρμένιους. «Εβραίοι και γαϊδούρια» χρησιμοποιήθηκαν για να απομακρύνουν τους νεκρούς.
Μετά από ισχυρές πιέσεις από Βρετανούς και Ρώσους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Τούρκοι θεωρούσαν τους Αρμένιους ως μια πέμπτη φάλαγγα, αλλά ακόμα και πριν από την έναρξη του πολέμου είχαν ήδη εκδιωχθεί οι Έλληνες στα Δαρδανέλια. Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι οι συστηματικές δολοφονίες του 1915 ήταν «μια κρυσταλλωμένη πολιτική της αυτοκρατορίας για ευρύτερους στοχευμένους σκοτωμούς όχι τυχαία». Οι Αρμένιοι ήταν μια ασθένεια «που άξιζε και απαιτούσε εξάλειψη».
Οι Morris και Ze’evi ανακάλυψαν ότι από τα τουρκικά αρχεία είχαν ήδη εξαφανιστεί τα αποκαλυπτικά έγγραφα πριν τα αρχεία ανοίξουν στη δεκαετία του 1980. Υπήρξε μια συγκάλυψη στα έγγραφα και έτσι οι τρομερές σφαγές μεταμορφώθηκαν σε απολογία, κάνοντας λόγο για «ακατάλληλη μεταχείριση».
Φρίκη ακόμα από συμμάχους των Τούρκων
Ωστόσο, οι εκθέσεις ξένων διπλωματών που δεν ήταν υπέρ των Αρμενίων δεν ήταν δυνατόν να λογοκριθούν. Σε αυτές περιλαμβάνονταν εκθέσεις Γερμανών και Αυστροούγγρων διπλωματών που τότε ήταν σύμμαχοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας-Τουρκίας. Οι εν λόγω διπλωμάτες [αν και σύμμαχοι των Τούρκων] χρησιμοποιούσαν ακριβώς την ίδια γλώσσα με τους Βρετανούς και τους Γάλλους ομολόγους τους για να περιγράψουν τη φρίκη όλων αυτών στους προϊσταμένους τους σε Βερολίνο και Βιέννη αντίστοιχα.
Μετά την κατάληψη της Σμύρνης από τον Ατατούρκ τον Σεπτέμβριο του 1922, τα ελληνικά και αρμενικά σπίτια καταστράφηκαν από πυρκαγιά, καθώς και τα εβραϊκά και χριστιανικά νεκροταφεία. Οι υπόλοιποι 4.500 Ασσύριοι έπεσαν θύματα διώξεων. Μπορεί οι Τούρκοι να επικαλέστηκαν το τζιχάντ, αλλά οι συγγραφείς πιστεύουν ότι ο μουσουλμανικός νόμος συχνά αναφερόταν για να δικαιολογήσουν τις παραπάνω πράξεις τους. Ένας αξιωματικός του βρετανικού ναυτικού διερωτήθηκε μάλιστα εάν όλα αυτά ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν, χωρίς την πλήρη γνώση των τουρκικών αρχών.
Οι συγγραφείς συγκρίνουν και αντιπαραβάλλουν τις δολοφονίες με εκείνες των Εβραίων κατά τη διάρκεια της εβραϊκής Σόχα. Για παράδειγμα, το να ασπαζόταν ένας Εβραίος τον Χριστιανισμό στη ναζιστική Γερμανία δεν θα τον γλίτωνε. Αντίθετα, δεκαετίες νωρίτερα, ο εξισλαμισμός στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορούσε να είναι σωτήριος για τη ζωή των μη μουσουλμάνων που αλλαξοπιστούσαν.
Μπορεί οι Τούρκοι να σκότωσαν λιγότερους απ΄ότι οι Γερμανοί επί ναζιστικής περιόδου, αλλά η φύση των τουρκικών δολοφονιών σοκάρουν: Κορίτσια που φιμώθηκαν και βιάστηκαν και χριστιανοί κληρικοί που σταυρώθηκαν! Όπως γράφουν οι Morris και Ze’evi: «Όσον αφορά στη συμπεριφορά των δραστών σε επίπεδο των μεμονωμένων ενεργειών, η τουρκική σφαγή των χριστιανών ήταν πολύ πιο σαδιστική από τη ναζιστική δολοφονία των Εβραίων». Μια προειδοποίηση, ίσως, από την ιστορία ότι αυτή η επιμελής δουλειά μας μεταφέρει σε εκείνες τις μέρες των πολιτικών ταραχών.
*Ο Colin Shindler είναι ομότιμος καθηγητής Ισραηλινών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
https://slpress.gr/anadimosieuseis/apokalyptiki-ereyna-israilinon-ereyniton-oi-toyrkoi-itan-poly-pio-sadistes-apo-toys-nazi/
ΝΥΤΙΜΕΣ
https://archive.nytimes.com/www.nytimes.com/ref/timestopics/topics_armeniangenocide.html
Τί Κοραής, τί Ζιγιά Γκιοκάλπ;
Τί Κολοκοτρώνης τί Μουσταφά Κεμάλ;
Και βεβαίως, καμία κουβέντα για τις οργανωμένες γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων…
https://www.efsyn, .gr/politiki/synenteyxeis/322833_epanastasi-einai-onoma-aytoy-poy-theloyme-na-dimioyrgisoyme