-The Trial of the Six: Our own Nuremberg Trial

 

005__1As such, any attempt to aquit those who were found guilty, will be a major injustice to all the Greek refugees involved.

Till now, the honour of the Greek refugees has been safeguarded by the Federation of Pontic Greeks of USA-Canada, the Union of Smyrniotes, as well as a few other refugee organisations that have sent letters of protest and have asked the Supreme Court to reject the application.  

However, let’s take a look at the facts of the event, based on an old article of mine which was published in the Greek newspaper ‘Eleutherotipia’.

Why we lost  

«The Greeks were first class fighters and certainly, several steps ahead of Kemal’s Army… the fighters would have occupied Ankara – and they would have finished the war if they had not been betrayed.  

When Constantine came to power, all the Greek officers that were in important positions, were downgraded immediately to lower posts. Many of them had received their high ranking as a result of their achievements on the battlefield.  

They were excellent warriors and important leaders. This did not prevent Constantine’s party from sacking them and replacing them with officers who had never even heard the sound of a gun firing. This had the final result of breaking the entire battle-front.»  

(Ernest Hemingway, 1922)

Seated in the front row are the eight defendants. 

We have grown used to calling the Asia Minor catastrophe our biggest national tragedy, a tragedy which led to the eventual exit of Greeks from their homelands in Ionia, Pontus, Bithynia, Cappadocia and Eastern Thrace. In our time, our understanding of the events seems to exist without the complete awareness, that during those times, due to the anti Asia Minor philosophy, the practice of the Popular (Laiko) Party and the monarchy, it allowed Turkish nationalism to achieve all its plans of exterminating the Christian inhabitants (the Greeks of Anatolia, the Armenians, and the Chaldo-Assyrian Aramaens) and the transformation of the multi-ethnic Ottoman Empire into a Turkish nation-state. And all this, at a time when Greeks (in Greece and Asia Minor) amounted to roughly 7 million, and the Ottoman Muslims 10 million.  

dsc04576The criminal behaviour of the then pro-monarchist leadership toward the Greeks of the East was such, that even after the collapse of the front in August 1922, they prohibited the evacuation of Smyrna and the remainder of Ionia, thus delivering the Greek and Armenian population to the troops of Mustafa Kemal who were soon to arrive.  

In a letter of protest aimed at those persons in charge of the catastrophe, a relief/refugee organisation wrote the following: «D. Gounaris is responsible for all the crimes against Hellenism.» A large part of his responsibility was revealed during the Trial of The Six. The trial in question may have been partial and others may have in fact escaped punishment for their role in the catastrophe. However the main administrators of the crisis which was in its last phase – those that led the Greek army to its defeat – were judged, were condemned and were executed.  

Apart from those particular crimes that were recorded at the Trial, there were also many other crimes that implicated Gounaris and his team. Some of these included:
– The undermining of the effectiveness of the Asia Minor defence and the creation of a local Asia Minor army, which could have resisted the Kemalists,
– The absolute abandonment of the Greeks of Pontus, by ignoring their political demands and not sending military help to the dynamic Pontian Freedom Movement (Antartiko) that was active in the north of Asia Minor,
– The passing of Law 2870/1922 which the Gounaris government used to prevent the Greek population of Ionia from leaving, at the time that they were discussing their abandonment of Asia Minor.  

The policies of the Gounaris government and the pro-monarchist Laiko Party led to the victory of the Turkish nationalists and the slaughter of the Greek population of the Ionian coast. The total cost of Greek lives, from the moment the Genocide of the Greek population started, is at least 800.000 lives based on the work of historians Kitromilides – Alexandridis. What was also terrible was the cost to the Greek survivors who – for the first time – found themselves torn away from their ancient Greek homelands, of Pontus, Ionia, Cappadocia, and Eastern Thrace, as well as the 1.5 million refugees…»  

Conclusion  

The demands of the descendants of those found guilty of the Asia Minor catastrophe to free them of the stain of ‘betrayal’ is comprehensible on a imhuman level. The descendants of Tsolakoglou and others involved in the occupation of Asia Minor who were also executed, would surely feel the same way  

However the Trial of the Six has deeper moral and political meaning. It is without doubt our own Nuremberg Trial. In other words, the trial of those guilty of the biggest national tragedy that we have ever encountered.  

The demand for the restoration of those guilty via a revision of the Trial wasn’t even submitted by the far right, when they were in opposition. Ioannis Metaxas and the Junta of colonels honoured the memory of their old friends by naming roads after them. But they didn’t dare go any further than that.  

This recent attempt via democratic means, brings back the old scars of history. One thing that’s certain is that 87 years after the big catastrophe, the Greek refugees are once again feeling their demons and nightmares once again resurfacing.

Translated from Greek by Pontosworld.com

 

Advertisement

8 Σχόλια

  1. Χ on

    H Σμύρνη και οι νεοελληνικές ενοχές

    Του Βλαση Αγτζιδη *

    Στην προκυμαία της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922 γράφτηκε ο επίλογος μιας από τις τραγικότερες στιγμές στην Ιστορία της περιοχής μας. Ηδη από τον Ιούλιο του ’22, όταν οι φιλομοναρχικοί ηγέτες της Ελλάδας -που είχαν εκλεγεί με αντιπολεμικά και αντιμικρασιατικά συνθήματα- προσπαθούσαν, ματαίως, να βρουν την ευκαιρία απαγκίστρωσης από τη Μικρά Ασία είχαν αποφασίσει να παραδώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς στον Μουσταφά Κεμάλ. Με τον νόμο 2670/1922 που έφερε τις υπογραφές των Κωνσταντίνου, Γούναρη και Ρούφου, απαγόρευσαν την έξοδο από τη Μικρά Ασία των Ελλήνων και των Αρμενίων. Η πολιτική αυτή θα υλοποιηθεί με τη μέγιστη δυνατή κυνικότητα μετά την κατάρρευση του Μετώπου τον Αύγουστο του ’22. Τότε, στον αρμοστή Σμύρνης θα φτάσει τηλεγράφημα της ελληνικής κυβέρνησης, με το οποίο τον «διέταζαν» να μην επιτρέψει τους Ελληνες της Ιωνίας να φύγουν για την Ελλάδα και δημιουργηθεί έτσι «προσφυγικό πρόβλημα».

    Την ίδια στιγμή ο πρόγονος του ΚΚΕ, το ΣΕΚΕ θεωρούσε ότι στη Μικρά Ασία δεν υπάρχουν ελληνικοί πληθυσμοί παρά μόνο «αγγλογαλλικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα» και στο Μέτωπο οι οπαδοί του υπό τον Π. Πουλιόπουλο είχαν συγκροτήσει τους Κομμουνιστικούς Πυρήνες Μετώπου, που προσπάθησαν να βοηθήσουν τον τουρκικό εθνικισμό στο πλαίσιο μιας διεστραμμένης αντίληψης «προλεταριακού διεθνισμού». Αυτή η ιδιότυπη βασιλο-κομμουνιστική συμμαχία εκείνης της εποχής και οι κοινές προσλήψεις της ιστορίας, θα θέσουν τις βάσεις για τη διαμόρφωση και την κυριαρχία προκατειλημμένων ερμηνειών. Ετσι, θα υποβαθμιστούν τα γεγονότα, θα αποσιωπηθούν οι γενοκτονίες των χριστιανικών πληθυσμών (που αποφάσισαν το 1911 οι Νεότουρκοι και υλοποίησαν συστηματικά από το 1914), θα επιχειρηθεί εξίσωση κοινών εγκλημάτων πολέμου με τις προαποφασισμένες από την εξουσία γενοκτονίες, θα επιχειρηθεί η εξάλειψη των γεγονότων από τη μνήμη των Νεοελλήνων και εν τέλει θα κυριαρχήσουν πολλά από τα ιδεολογήματα, που πρόσφατα τα ξανασυναντήσαμε στη συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ιστορικού Κ.Δ. Σβολόπουλου «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία».

    Tότε ήταν μια εποχή μοναδικών ευκαιριών και κορυφαίων αβελτηριών. Ηταν η ιστορική στιγμή κατά την οποία η παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία αποχωρούσε από το ιστορικό προσκήνιο και στη θέση της έρχονταν ορμητικά τα νέα έθνη-κράτη. Στα χρόνια αυτού του μοναδικού μετασχηματισμού, τα δύο εκατομμύρια των Ελλήνων της Ανατολής (2.450.000 Ελλήνων έναντι 8.000.000 «Τούρκων» και 1.500.000 Αρμενίων, Βουλγάρων και Εβραίων σύμφωνα με τον Θ. Βερέμη) δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν. Και υπεύθυνος ήταν ο Διχασμός και ο νεοελληνικός ανορθολογισμός.

    Το πρόβλημα της συγκάλυψης των ευθυνών και της αποσιώπησης των πολιτικών που επέλεξε ο τουρκικός εθνικισμός αποκαλύπτεται με μεγαλύτερη σαφήνεια όταν ουδέτεροι ξένοι μελετητές περιγράφουν τα ίδια γεγονότα. Για παράδειγμα, ο Βρετανός Giles Milton, του οποίου το βιβλίο με τίτλο «Χαμένος παράδεισος: Σμύρνη 1922. Η καταστροφή της μητρόπολης του μικρασιατικού Ελληνισμού», εκδόθηκε πρόσφατα και στην Ελλάδα, αναφέρεται με τελείως διαφορετικό τρόπο στη Σμύρνη, απ’ ό,τι πολλοί Ελληνες ιστορικοί και μη. Κατ’ αρχάς θεωρεί αυτονόητο ότι ήταν μια κοσμοπολίτικη «ελληνική πόλη». Θεωρεί ότι η καταστροφή της «είναι από τις στιγμές που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας της Ελλάδας, αλλά ήταν εξίσου σημαντική και για τη Δύση». Ξαφνιάζεται επίσης για το γεγονός ότι «οι Ευρωπαίοι δεν διδάσκονται στα σχολεία τους την Ιστορία της Μικράς Ασίας» και θεωρεί ότι είναι «άδικο να έχει παραλειφθεί τόσο σημαντικό κεφάλαιο από τη διδασκαλία». Τονίζει επίσης ότι «Στη Μικρά Ασία είχαμε μια γενοκτονία, εθνική εκκαθάριση, τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμού, ανάμειξη πολλών κυβερνήσεων».

    Εν κατακλείδι

    Η Μικρασιατική Καταστροφή φαίνεται ότι για καιρό ακόμα θα στοιχειώνει τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς για την πορεία του νεότερου Ελληνισμού. Ειδικά σήμερα, που το κενό που άφησαν οι Ελληνες στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου έχει πλέον καλυφθεί από έναν ακμαίο πληθυσμό και από μια επιθετική κρατική δύναμη, που θυμίζει συνεχώς εν τοις πράγμασι, ότι μόνο όποιος κατέχει τις δύο ακτές μπορεί να ορίζει το Αρχιπέλαγος.

    Στο επίπεδο της ιστορικής έρευνας φαίνεται ότι ξεπερνιούνται πλέον οι παλιές αγκυλώσεις και τα νέα στοιχεία που συνεχώς έρχονται στο φως επιβάλλουν και νέες ερμηνείες. Παράλληλα, οι κοινότητες των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, που αντιστάθηκαν και κατόρθωσαν να ανατρέψουν τη διαδικασία της Λήθης, διαμόρφωσαν ήδη μια αξιοσημείωτη «προσφυγική ιστοριογραφία» και κατάφεραν να εντάξουν νέα ζητήματα στο θεματολόγιο των νεοελληνικών αναζητήσεων.

    * Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός.

    http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_17/11/2009_361623

  2. Κύριε Αγτζίδη,
    Θα σταθώ στην κατακλείδα του μικρού σας άρθρου, που πράγματι είναι συγκλονιστική όχι μόνο σαν διαπίστωση, αλλά και σαν αναγκαία υπενθύμιση μιας κατάστασης την οποία σπάνια συζητάμε, ενώ θα έπρεπε να μας απασχολεί μόνιμα.
    Κατά τη γνώμη μου, η Μικρασιατική Καταστροφή ακόμη συνεχίζεται με διάφορες μορφές. Μία από αυτές και σίγουρα μία από τις πιο σημαντικές, είναι αυτό που ονόμασα «Τρίτη Άλωση». Δηλαδή, η μεταφορά του πληθυσμιακού και του οικονομικού βάρους της Τουρκίας στο κενό που δημιουργήθηκε με την αποχώρηση των ελληνικών πληθυσμών από την καθ’ ημάς Ανατολή. Ήδη η Τουρκία μετασχηματίζεται σε χώρα του Αιγαίου, με το οικονομικό και δημογραφικό βάρος της να συγκεντρώνεται και να καταλαμβάνει τις ακτές γύρω από την Προποντίδα και το Αιγαίο. Απέτυχε η προσπάθεια του Κεμάλ να καταστήσει την Τουρκία χώρα της Ανατολίας, όπου και ανήκει. Ήδη, η Κωνσταντινούπολη έχει ανακτήσει την ιστορική της σπουδαιότητα ως μητρόπολη και αξίζει μόνη της, όσο μια μεγάλη και ισχυρή χώρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της Μικρασιατικής Καταστροφής.
    Η κατάσταση αυτή συνεπάγεται τη μεγέθυνση των μεγεθών της Τουρκίας και της σπουδαιότητας που της αντιστοιχεί στην διεθνή σκακιέρα. Εμείς θα έπρεπε να είχαμε κινητοποιήσει όσο διανοητικό δυναμικό έχουμε, ώστε να κατανοήσουμε και να χαράξουμε τις πολιτικές που θα μας επιτρέψουν να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση, που γίνεται όλο και πιο απειλητική. Αντ’ αυτού βιώνουμε την οικονομική και δημογραφική μας παρακμή, ενώ διαπιστώνεται η αποδομητική τάση που αμφισβητεί το ιδεολογικό μας υπόβαθρο και υπονομεύει έτσι τις όποιες δυνάμεις διαθέτουμε. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τους λόγους και τα κίνητρα που υποστηρίζουν και τροφοδοτούν την εθνομηδενιστική και αποδομητική διάθεση στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Να είναι αυτό διάθεση συνθηκολόγησης; Οπωσδήποτε, η γνώση και η διερεύνηση των δραματικών γεγονότων του 1919-1922 είναι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αναγκαία. Αν και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αρκεστούμε σ’ αυτά.

  3. […] -The Trial of the Six: Our own Nuremberg Trial […]


Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s

Αρέσει σε %d bloggers: