Κατανοώντας το Ολοκαύτωμα μέσω της γενεαλογίας του Ναζισμού
Αναζητώντας την αρχική έμπνευση
για τη ναζιστική ‘τελική λύση’
.
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Ένα από τα ζητήματα που ακόμα απασχολούν τους ερευνητές είναι η γενεαλογία του ναζισμού. Γιατί βεβαίως ο Ναζισμός δεν εμφανίστηκε καινοτομώντας σε ιδεολογικό κενό την επαύριο της στρατιωτικής ήττας της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και των οικονομικών συνεπειών που επέφερε η ήττα αυτή.
Στο κείμενο αυτό παρουσιάζονται νεότερες προσεγγίσεις και ερμηνείες του φαινομένου, βασισμένες σε άγνωστα έως τώρα πραγματολογικά δεδομένα. Οι νεότερες αυτές προσεγγίσεις -που κατατίθενται σήμερα ως υπόθεση εργασίας- υποστηρίζουν τη θέση ότι η ιδέα του συγκεκριμένου τρόπου διαχείρισης του εθνικού ζητήματος και o προγραμματισμός, που οδηγεί στη φυσική εξόντωση των ανεπιθύμητων μειονοτικών πληθυσμών, διαμορφώθηκε στους κόλπους των Νεότουρκων ως απόρροια των γερμανικών επιρροών κατά τις αρχές του 20ου αιώνα.
Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί αξιωματικοί που είχαν υπηρετήσει στον οθωμανικό στρατό και είχαν παρακολουθήσει και συμμετάσχει στις εθνικές εκκαθαρίσεις, μετέφεραν τις εμπειρίες τους στην ηττημένη Γερμανία. Καθώς υπήρξαν από τους στυλοβάτες του ναζιστικού εγχειρήματος, μετέτρεψαν σε οδηγό και πρότυπό τους το εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ που κατάφερε να ολοκληρώσει το αρχικό νεοτουρκικό σχέδιο, ανατρέποντας τις δυσμενείς μεταπολεμικές ρυθμίσεις. Έτσι η αρχική φυλετική γερμανική επιρροή στους Νεότουρκους -που συνέβαλε στη διαμόρφωση της ιδέας της Γενοκτονίας- επέστρεψε στη Γερμανία ως αντιδάνειο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και διαμόρφωσε την πολιτική που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο Ζιγιά Γκιοκάλπ, ιδεολογικός πατέρας του τουρκικού εθνικισμού και της ιδέας για εθνοκάθαρση των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων. ΔΕΞΙΑ: Ο Χάινριχ Χίμλερ που εμπνεύστηκε τη μέθοδο εξόντωσης των Εβραίων και δημιούργησε το Άουσβιτς κ.ά. (από το βιβλίο «Μικρασιατική Καταστροφή. Από τη Λούξεμπουργκ και τον Γληνό στην ήττα και το τραύμα«)
Οι ρίζες
Αναλύοντας τις βασικές αρχές του ναζισμού κατανοούμε ότι οι πρωταρχικές του ρίζες βρίσκονται στο ρομαντικό ιδεαλιστικό πνεύμα της Γερμανίας, που αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα σαν αντίδραση στο πνεύμα του Διαφωτισμού. Η προπαγάνδα του Χίτλερ βασιζόταν σε κώδικες με τους οποίους οι γερμανικές μάζες ήταν συμφιλιωμένες. Ο φυλετισμός, που βρήκε το αποκορύφωμά του στη ναζιστική ρητορική, ενυπήρχε στην κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς.
Πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας υπήρξε η άποψη του ιδεολογικού πατέρα του τουρκικού εθνικισμού Ziya Gökalp, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της «ψευδαίσθησης περί ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών». Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του A Shameful Act (Μια επαίσχυντη πράξη) υποστηρίζει ότι Ziya Gökalp, ήταν βαθειά επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό και το κλίμα του ρομαντισμού που τότε υπήρχε στην Ευρώπη. Στο περιοδικό Yeni Hayat τo 1911 o Gökalp περιέγραφε το νέο άνθρωπο της νεοτουρκικής Νέας Τάξης: «Οι Τούρκοι ήταν οι “υπεράνθρωποι” που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche… Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή…»
Στην τουρκική περίπτωση συναντάμε την πρώτη επικίνδυνη παρερμηνεία των έργων και της φιλοσοφίας του Νίτσε. Ο «Υπεράνθρωπος» που αναπτύσσει στο Τάδε έφη Ζαρατούστρα και σημαίνει την υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο, μετατρέπεται σε εντολή για εξόντωση των ανεπιθύμητων ομάδων. Η διαστρέβλωση αυτή θα κορυφωθεί στην εποχή των Ναζί, στη ρητορική των οποίων εντάσσεται ο θαυμασμός για τη σκληρότητα, την υπεροχή, τη δύναμη, την επιθυμία εξαφάνισης των ‘’ξεπεσμένων φύλων’’. Το πρότυπο της «Αρείας φυλής» βασίστηκε στη νιτσεϊκή φιλοσοφική σύλληψη για τον «Υπεράνθρωπο». Στο εμβληματικό έργο του ναζισμού, το Mein Kampf του Αδόλφου Χίτλερ εμπεριέχονται σχεδόν αυτούσιες ρήσεις από τα έργα του Νίτσε. Έτσι επιβεβαιώθηκε ο ίδιος ο Νίτσε που πριν τον θάνατό του είχε προβλέψει ότι τα έργα του θα παρερμηνευτούν.
Μελετώντας την ανατολική πολιτική (Ostpolitik) των γερμανικών ελίτ μετά τον Βίσμαρκ, εντοπίζουμε την ύπαρξη γεωπολιτικών και ιδεολογικών σχέσεων με το οθωμανικό Ισλάμ στην αρχή και το εθνικιστικό νεοτουρκικό κίνημα στη συνέχεια. Προς τα τέλη του 19ου αιώνα οι Γερμανοί αποφάσισαν ότι για την επικείμενη ανακατανομή εδαφών και πρώτων υλών καθοριστική σημασία θα έχει η συνεργασία τους με τους Οθωμανούς. Η προοπτική αυτή μετατράπηκε σε βασικό άξονα της γερμανικής πολιτικής. Οι Γερμανοί επιδίωξαν συστηματικά την εξάρτηση της οθωμανικής οικονομίας και απέκτησαν τεράστια οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα στην περιοχή. Η Τουρκία έγινε το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού με κινητήρια δύναμη τις γερμανικές τράπεζες.
Έτσι, αναδιοργάνωσαν τον οθωμανικό στρατό και εκπαίδευσαν Οθωμανούς αξιωματικούς στους οποίους εμφύσησαν το μιλιταριστικό πνεύμα. Οι απόψεις των ηγετών του νεοτουρκικού εθνικιστικού κινήματος εξαρχής εμπεριείχαν την πρόθεση για εξόντωση των ανεπιθύμητων πληθυσμιακών στοιχείων. Ο Τζελάλ Μπαγιάρ (Celal Bayar) αναφέρει ότι οι Νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «εσωτερικά καρκινώματα». Ο Ναζίμ μπέης, ένας από τους κορυφαίους Νεότουρκους, είχε τοποθετηθεί ως εξής σε μια από τις μυστικές συσκέψεις της οργάνωσής τους: «Εκτός των Τούρκων όλα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν, άσχετα σε ποιά θρησκεία ή πίστη ανήκουν. Αυτή η χώρα πρέπει να ξεκαθαρίσει από τα ξένα στοιχεία. Οι Τούρκοι πρέπει να κάνουν την εκκαθάριση». Μια άλλη εξ ίσου χαρακτηριστική τοποθέτηση ήταν αυτή του Σακίρ Μπεχαεντίν, ο οποίος ήταν επικεφαλής της τρομοκρατικής παρακρατικής οργάνωσης Teskilat-I Mahsusa που διέπραξε τις γενοκτονίες: «Τα έθνη που απόμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας, μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της επανάστασής μας.»
Ο ίδιος περιγράφει και την αντίληψη που διαμορφώνεται περί του «ζωτικού χώρου» (Lebensraum): «Είναι επιτακτική η ανάγκη να υπάρχει μόνο ένας μουσουλμανικός πληθυσμός από την Κωνσταντινούπολη προς την Ινδία και την Κίνα, με τη Συρία να χρησιμεύει ως σύνδεσμος μεταξύ των ισλαμικών κόσμων της Ασίας και της Αφρικής. Αυτό το τεράστιο έργο θα επιτευχθεί μέσα από την επιστημονική ιδιοφυΐα και οργανωτικό ταλέντο των Γερμανών και το γενναίο χέρι των Τούρκων».
Η φυλετική αντίληψη και η τάση για ισλαμικό Τζιχάντ συνυπήρξαν στη διαδικασία διαμόρφωσης της νέας ιδεολογίας. Στη βάση αυτής της ιδεολογικής αντίληψης θα αποφασιστεί επισήμως σε συνέδριο η εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Αυτοκρατορίας το Φθινόπωρο του 1911σε συνέδριο του Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος».
Franz Kohler, «Η νέα Τριπλή Συμμαχία» (Derneue Dreibund)
Η γερμανική στάση θα γίνει ακόμα πιο ορατή μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Φαίνεται ότι οι Γερμανοί υιοθέτησαν την ιδέα του εθνικού ξεκαθαρίσματος στην Ανατολή, πιστεύοντας ότι θα αποικήσουν τη Μικρά Ασία και θα αποτελέσουν τη νέα ιθύνουσα κοινωνική τάξη. Σ’ αυτό το πλαίσιο υποκίνησαν το μεγάλο οικονομικό πογκρόμ κατά των Ελλήνων σ’ όλη την έκταση της νεοτουρκικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το βιβλίο του Φράνς Κόολερ (Franz Kohler) με τίτλο Η νέα Τριπλή Συμμαχία (Derneue Dreibund) που εκδόθηκε το 1915 στο Μόναχο και περιέγραφε με σαφήνεια τις επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού: «… τα μικρασιατικά εδάφη είναι η λύση. Εκεί θα μεγαλουργήσουμε εκτοπίζοντας το συναγωνισμό των άλλων λαών εξ αιτίας του υπέρτερου πολιτισμού και της οικονομικής ζωής που θα συγκεντρωθεί στα χέρια μας… Τους φίλους μας θα αναζητήσουμε ανάμεσα σ’ εκείνους τους λαούς που έχουν μ’ εμάς κοινούς εχθρούς. Η κοινή εχθρότητα πρέπει να είναι ο πρώτος και κύριος συνεκτικός δεσμός. Η σύμπτωση δε των οικονομικών συμφερόντων θα καταστήσει το δεσμό αυτό άρρηκτο.»
Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η «εκκαθάριση θυλάκων μη τουρκικών πληθυσμών που είχαν συγκεντρωθεί σε στρατηγικά σημεία», όπως αναφέρει ο Taner Akçam. Αναφέρει επίσης ότι συντάχθηκαν λεπτομερή σχέδια για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας μέσω της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών. Και ότι τα μέτρα αυτά τέθηκαν σε ισχύ στην περιοχή της δυτικής Μικράς Ασίας από την άνοιξη του 1914.
Η πλέον έντονη πράξη αυτής της εναρκτήριας διαδικασίας εθνικής εκκαθάρισης, υπήρξε η καταστροφή της ιωνικής Φώκαιας, 70 χιλιόμετρα βόρεια της Σμύρνης, στις 13 Ιουνίου του 1914. Ο Γάλλος αρχαιολόγος που επόπτευε τις ανασκαφές στην ιστορική μητρόπολη της Μασσαλίας, υπήρξε αυτόπτης μάρτυς. Περιέγραψε ως εξής το πογκρόμ: «Λεηλατούν, πυρπολούν, σκοτώνουν ψυχρά, χωρίς μίσος, κατά μια έννοια μεθοδικά. Επικεφαλής τους είναι δύο άτομα που πολλοί γνωρίζουν στην περιοχή ως ενεργά μέλη της τοπικής Επιτροπής ‘’Ενωση και Πρόοδος’’. Εφαρμόζουν πρόγραμμα, που τους έχουν σχεδιάσει στο όνομα των ανώτερων συμφερόντων της Αυτοκρατορίας και της θρησκείας. Η λεηλασία, οι προσωπικές εκδικήσεις, ο βιασμός είναι ο μισθός τους…»
Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα αυτής της περιγραφής με την ναζιστική βία. Ο Enzo Traverso στο «Οι ρίζες στης ναζιστικής βίας» γράφει: «Η ιουδαιοκτονία…, δεν ήταν απλώς η έκρηξη ωμής βίας αλλά κι ένας σκοτωμός που εκτελέστηκε ‘’δίχως μίσος’’, χάρι σ’ ένα σχεδιοποιημένο σύστημα βιομηχανικής παραγωγής του θανάτου, ένα μηχανισμό που δημιουργήθηκε από μια μειοψηφία αρχιτεκτόνων του εγκλήματος και μπήκε σε λειτουργία από μια μάζα, άλλοτε ένθερμων και άλλοτε ασυνείδητων εκτελεστών μέσα στη σιωπηρή αδιαφορία της μεγάλης πλειοψηφίας του γερμανικού πληθυσμού, με τη συνενοχή της Ευρώπης και την παθητικότητα του κόσμου».
Ίσως στο μόνο σημείο των δύο αυτών περιγραφών που υπάρχει απόκλιση, είναι η ναζιστική εφεύρεση της «βιομηχανικής παραγωγής θανάτου». Όμως η πρόθεση θανάτωσης ενυπήρχε και στην αντίληψη των Νεότουρκων. Όπως διαπιστώνεται από τα διπλωματικά έγγραφα των Αυστριακών προξένων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η μεθόδευση των μαζικών εκτοπίσεων των πληθυσμών κατά την περίοδο του Χειμώνα βασιζόταν στην πεποίθηση των αρχών ότι «Πρέπει με τους Έλληνες να τελειώνουμε τώρα…»
Επηρεάζοντας τους Ναζί
Οι Νεότουρκοι, όπως και οι Γερμανοί θα ηττηθούν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μοίρα των ηττημένων κρίθηκε από τους νικητές. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών καθόρισε τα της Δύσης και η Συνθήκη των Σεβρών τα της Ανατολής. Η παλιά πολυεθνική ισλαμική Αυτοκρατορία είχε φτάσει έτσι κι αλλιώς στο φυσικό της τέλος. Η αντικατάστασή της από έθνη-κράτη ήταν πλέον μια νομοτελειακή εξέλιξη.
Στις ηττημένες χώρες εμφανίστηκαν, σχεδόν άμεσα, κινήματα αναθεώρησης. Στη Γερμανία, το κίνημα δυσαρέσκειας που επεδίωκε την ανατροπή των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών το εξέφρασαν τελικά οι ναζιστές. Στην υπό διάλυση Οθωμανική Αυτοκρατορία, το αντίστοιχο κίνημα προηγήθηκε και εκφράστηκε με επιτυχία από τους εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ πασά (Ατατούρκ, ήτοι ‘πατέρας των Τούρκων’), αποτελώντας πρότυπο και για τους άλλους ηττημένους. Με τον τρόπο αυτό, το εθνικιστικό τουρκικό κίνημα, λειτούργησε ως εκείνη η δύναμη που συνέδεσε και πάλι τον γερμανικό εθνικισμό με την αρχική ιδεολογική του μήτρα και του έδωσε την πολιτική προοπτική που του έλειπε: δηλαδή την ανατροπή της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Ο Stefan Ihrig υποστηρίζει: «Για τους Ναζί, η Τουρκία δεν ήταν η παλιά Ανατολή, αλλά ο μπροστάρης της σύγχρονης εθνικιστικής και ολοκληρωτικής πολιτικής που ήθελαν να εισάγουν στη Γερμανία.»
Ιμάντας μεταβίβασης της νεοτουρκικής επιρροής στην γερμανική ακροδεξιά υπήρξαν οι Γερμανοί που είχαν συνεργαστεί με τους Νεότουρκους. Είναι γνωστό ότι πίσω από το χιτλερικό πραξικόπημα του Μονάχου εμπλέκονταν πολλοί «Γερμανοί Οθωμανοί» όπως αποκαλούνταν. Ακόμα και η μυστικιστική οργάνωση «Εταιρεία της Θούλης», που άσκησε σημαντικότατη επιρροή στο ναζισμό, είχε ως ιδρυτή τον Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ, ο οποίος είχε πολεμήσει στο πλευρό των Νεότουρκων κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο.
Με τους Νεότουρκους είχαν συνδεθεί και άλλα σημαίνοντα στελέχη των Ναζί, όπως ο διοικητής του Άουσβιτς Ρούντολφ Ες, καθώς και ο Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος ονειρευόταν να μεταναστεύσει στην Τουρκία του Ατατούρκ για να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή. Από τις αρχές τις δεκαετίας του ΄20 ο Χίμλερ συζητούσε με Τούρκους φίλους του για «τουρκικές λύσεις» στα προβλήματα της Γερμανίας.» Ο Stefan Ihrig, αναφέρει ότι: «Πολλοί από τους σημαντικούς πρωταγωνιστές του εξελισσόμενου μεγάλου δράματος (της ανόδου των Ναζί), συνδέονταν στενά από βιογραφικής άποψης με την Τουρκία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, επειδή είχαν ζήσει, εργαστεί, υπηρετήσει, ερωτευτεί, ακόμα και σκοτώσει εκεί.»
Οι απόψεις για τις μειονότητες
Με την έναρξη του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922), στον εθνικιστικό Τύπο της γερμανικής δεξιάς, που ξεκινούσε από τον συντηρητικό χώρο και έφτανε έως τον εθνικοσοσιαλιστικό εξτρεμισμό, ο Κεμάλ Ατατούρκ αναγορεύτηκε σε σύμβολο, σε προσωπικότητα παγκόσμιας εμβέλειας, από την οποία θα έπρεπε να πάρει μαθήματα η ηττημένη Γερμανία.
Η Völkischer Beobachter, η επίσημη ναζιστική εφημερίδα, ήδη από τον Φεβρουάριο του 1921 αποδέχεται την τουρκική πολιτική στο ζήτημα της μεταχείρισης των μειονοτήτων. Σε κύριο άρθρο «Τουρκία η πρωτοπόρος — Παράδειγμα προς μίμηση» (Der Vorkämpfer) έγραφε με μεγάλο ενθουσιασμό: «Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο νεανικό έθνος. Κάποια μέρα, το γερμανικό έθνος δεν θα έχει άλλη επιλογή, από το να προσφύγει και αυτό στις τουρκικές μεθόδους».
Χαρακτηριστική είναι η αντίληψη των μειονοτήτων ως «παρασίτων». Στην καθεστωτική βιογραφία του Χίτλερ που έγραψε ο Λίερς, θεωρεί ότι το κεμαλικό κίνημα ηγείται των νέων λαϊκιστικών εθνικιστικών κινημάτων που προβάλουν. Ο Λίερς ξεκινά το κείμενο ως εξής: «Στην Τουρκία ο ηρωικός αντιπρόσωπος του παλιού τουρκικού στρατιωτικού πνεύματος, ο Γκαζί Μουσταφά Κεμάλ, εκδιώκει τα ξένα παράσιτα με το πυρ αυτοσχέδιων κανονιών που τα επανδρώνουν γέροι και παιδιά, ενώ στην Ιταλία ο Μουσολίνι επιτυγχάνει την ανανέωση του ρωμαϊκού πνεύματος».
Ο ναζιστής συγγραφέας Χανς Φρέμπγκεν, που συνέταξε τη βιογραφία του Ατατούρκ το 1935, χαρακτηρίζει τις μειονότητες Αρμένιους, Λεβαντίνους, Έλληνες και Εβραίους ως «μοχθηρούς» και τους παραλληλίζει με ζιζάνια. Γράφει: «η Τουρκοσύνη πέθαινε αργά αλλά σταθερά από το φαρμάκι που στάζει το φυλετικό συνονθύλευμα των υποταγμένων λαών, το περίφημο αυτό απόχρεμμα λαών στα παράλια της Μεσογείου, [το συνονθύλευμα] των Λεβαντίνων, των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Αράβων και των Εβραίων, που σαν ανθεκτικά ζιζάνια καλύπτουν το έδαφος [παντού]».
Υπάρχουν ναζιστικά κείμενα εκείνης της εποχής όπου εγκωμιάζεται η πολιτική της Γενοκτονίας που ακολουθήθηκε εις βάρος των Αρμενίων, τους οποίους οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές περιβάλλουν με αρνητικά στερεότυπα ως «οι Εβραίοι της Ανατολής». Σε μια κομματική συγκέντρωση το 1927, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ παραλλήλιζε τους Έλληνες και τους Αρμένιους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τους Εβραίους λέγοντας: «Έχουν εκείνα τα συγκεκριμένα επαίσχυντα χαρακτηριστικά που καταδικάζουμε τους Εβραίους». Ενώ από την άλλη, όταν επρόκειτο να εφαρμοστούν οι ρατσιστικοί νόμοι της Νυρεμβέργης, εκδόθηκε εγκύκλιος όπου αποφαινόταν ότι «οι Τούρκοι είναι Άρειοι».
Στην πρώτη έκδοση του βιβλίου υπάρχει η παραδοχή ότι η καταστροφή της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922 έγινε συνειδητά, ως μέσο ολοκληρωτικης απαλλαγής από τις μειονότητες. Γράφει o Αtay: «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτήρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες...»
Ο Χίτλερ ως μαθητής του Ατατούρκ
Η εικόνα που είχε ο Χίτλερ για τον Μουσταφά Κεμάλ είναι γνωστή από παλιά και κυρίως μέσα από το έργο του κεμαλικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Falih Rıfkı Atay όπου στο βιβλίο του υπό τον τίτλο Cankaya γράφει ότι με τουρκική αντιπροσωπεία επισκέφτηκαν τον Χίτλερ για τα 50κοστά του γενέθλια. Ο Χίτλερ απευθυνόμενος προς αυτούς ανέφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό τους λέγοντας: «…ο Mουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ (δηλ. ο Χίτλερ) είμαι ο δεύτερος μαθητής του». Στο ίδιο βιβλίο (αλλά μόνο στην α’ έκδοση) ο Atay παραδέχεται ότι την Σμύρνη την έκαψαν συνειδητά οι νικητές το Σεπτέμβριο του 1922, ως ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης.
Η παραδοχή από τον ίδιο τον Χίτλερ ότι το κεμαλικό κίνημα υπήρξε πηγή έμπνευσης δεν ήταν μόνο απόρροια της διπλωματικής αβροφροσύνης προς την τουρκική αντιπροσωπεία. Ο Ihrig σημειώνει: «Ο Χίτλερ είχε πει ότι ‘’ο επιτυχημένος αγώνας για την απελευθέρωση του οποίου είχε ηγηθεί ο Γκαζί [Ατατούρκ] προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει τη σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου επιτυχημένο’’. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι’ αυτόν ένα φωτεινό άστρο».
H Völkischer Beobachter, το επίσημο όργανο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP, παρουσίαζε με θαυμασμό το κίνημα του Ατατούρκ αποδίδοντάς του τον χαρακτηρισμό «Τούρκοι εθνικιστές». Τις μέρες της ολοκληρωτικής νίκης κατά των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, το Σεπτέμβριο του 1922, η ναζιστική εφημερίδα έγραφε: «…το όνομα του Μουσταφά Κεμάλ βρισκόταν στα χείλη όλων».
Μέσα από κείμενα των δεκαετιών ’20 και ‘30 γίνεται φανερό ότι ο Χίτλερ παραλλήλιζε τον εθνικοσοσιαλισμό που κήρυττε, με την Τουρκία του Ατατούρκ. Ένα τέτοιο παράδειγμα βρίσκουμε το 1933 στην εφημερίδα Kreuzzeitung , όπου αναφέρεται ότι «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους».
Επίλογος
Η αναζήτηση των οριστικών απαντήσεων για τη γενεαλογία του ναζισμού είναι μια δύσκολη διαδικασία. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα δεδομένα αυτής της υπόγειας διασύνδεσης, που επιχειρήθηκε να περιγραφεί με το κείμενο αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι Ούγγροι Νεοναζί του κόμματος Jobbik, εμφανίζονται να υμνούν τον Ατατούρκ και να επιδιώκουν τη συμβολική καταξίωσή του στη σύγχρονη ουγγρική μνήμη αναγείροντας προτομές και ονοματοδοτώντας δρόμους και πλατείες.
Πάντως, οι απαντήσεις θα δοθούν εφόσον υπάρχει μια ανεξάρτητη έρευνα που που αποδέχεται στις εξής αρχές:
-την εξαντλητική μελέτη των πηγών, που συνεχώς φέρνει στο φως η ιστορική έρευνα,
-τον συνεχή επαναπροσδιορισμό των συμπερασμάτων και
-την επίγνωση του κινδύνου σχετικοποίησης και υποβάθμισης του Ολοκαυτώματος, όπως το βίωσε η επιστημονική έρευνα στην περίπτωση του Ernst Nolte.
H πεποίθησή μου είναι ότι η έντιμη ιστοριογραφία έχει κάθε δυνατότητα να πορευτεί λαμβάνοντας υπόψη και αυτές τις αρχές…
ΠΗΓΕΣ
————
-Τaner Akçam, A Shameful Act: The Armenian Genocide and the Question of Turkish Responsibility,εκδ. Picador, 2007. Εκδόθηκε στα ελληνικά ως: Μια επαίσχυντη πράξη, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2007
-Τεκίν Αλπ, Το τουρκικό και παντουρκιστικό ιδεώδες, εκδ. Αρμενικοί Ορίζοντες, Αθήνα, 1992, σελ. 78-79
-Falih Rifki Atay, Cankaya (α’ έκδοση), εκδ. Dunya Yayinlari, 1958
-Celal Bayar, Ben de yazdim. Milli mucadeleye giris, τόμ. 5, Κωνσταντινούπολη, εκδ. Baha, 1967, σελ. 1.572-82.
-Paul Dumont, Μustafa Κemal. 1919-1924 la memoire du siege, εκδ. Editions Complexe, Βρυξέλλες, 1983
-Fuat Dündar, Crime of Numbers: The Role of Statistics in the Armenian Question (1878–1918), εκδ. Transaction Publishers, New Brunswick, N.J.2010,
-Fuat Dündar, O Κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας: H Μηχανική των Εθνοτήτων της Ένωσης και Προόδου 1913-1918, εκδ. Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα, 2015,
-Stefan Ihrig, Atatürk in the Nazi Imagination, εκδ. Harvard University Press, 2014. Εκδόθηκε στα ελληνικά με τίτλο Ατατούρκ και ναζί, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα, 2015
-Ian Kershaw, Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και η ‘’Τελική Λύση’’, εκδ. Πατάκη, 2009, Αθήνα
-Ρόζα Λούξεμπουργκ, «Η δραστηριότητα των Γερμανών ιμπεριαλιστών στην Τουρκία», περ. Οι Λαοί, τεύχ. 1, Μάιος 1987
-Rosa Luxemburg, «The National Question: The Right of Nations to Self-Determination», https://www.marxists.org/archive/luxemburg/1909/national-question/ch01.htm
-Recep Marasli, «Ο μύθος του “Τουρκικού Εθνικοαπελευθερωτικού Πολέμου’’», στο συλλογικό Η Γενοκτονία στην Ανατολή. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος, επιμ. Βλ. Αγτζίδης, με κείμενα: Taner Akçam, Fikret Baskaya, Ahmet Oral, Dogan Akanli, Attila Tuygan, Pervin Erbil, Fuat Dundar, Μehmet Akyol, Izmail Besiktzi, Sait Çetinoğlu, Sibel Ozbundan, εκδ. «Ε-ιστορικά», Ελευθεροτυπίας, Αθήνα, 2013, σελ. 83-86.
-Γ. Μικρασιανός, Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον ελληνισμόν της Τουρκίας, εκδ. Πετράκου, Αθήνα, 1916,
-Φρ. Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρα, εκδ. Εκδοτική Θεσσαλονίκης, 2008, Θεσσαλονίκη
-Ελίας Νόρμπερτ, Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2015
-Ahmet Oral, «Για το Αρμενικό, Ελληνικό, Κουρδικό και Αλεβίτικο Ζήτημα», στο συλλογικό Η Γενοκτονία στην Ανατολή. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος κράτος, ό.π.
-Βίλχελμ Ράιχ, Η μαζική ψυχολογία του φασισμού, 2 τόμοι, εκδ. Μπουκουμάνη, 1974, Αθήνα
-Laurence Rees, Οι ναζί, εκδ. Πατάκη, 2005, Αθήνα
-Α. Στέινιγκερ, Η Δίκη της Νυρεμβεργης, εκδ. Ενωμένοι Εκδότες, 1960, Αθήνα
-Enzo Traverso, Οι ρίζες της ναζιστικής βίας, εκδ. 21ος , Αθήνα, 2013
-Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών μου, 2 τόμοι, σειρά «Αντιφασιστική βιβλιοθήκη», εκδ. Ζάρβανος, 1961, Αθήνα
-http://www.jobbik.com/heroes_canakkale_are_eternal_examples_hungarians
——————————————————————–
(*) διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ-μαθηματικός. Το κείμενο αυτό συντάχθηκε για το σεμινάριο «Comparing genocide and mass atrocities», που διοργανώθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από τη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και το διεθνές Ίδρυμα Μνήμης για τη Σοά-εβραϊκό Ολοκαύτωμα (Mémorial de la Shoah)
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Στις 30 Ιανουαρίου του 1923, υπογράφτηκε από τις αντιπροσωπείες Ελλάδας και Τουρκίας η συμφωνία για την υποχρεωτική ανταλλαγή προσώπων και περιουσιών….
… Ισως και να ‘χει ιδιαίτερη συμβολική σημασία το ότι το πρωτόκολλο -που ήταν το επιστέγασμα μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής καταστροφής που είχε συμβεί λίγο πριν στη Μικρά Ασία- υπογράφτηκε μία μέρα μετά τη λήξη των εργασιών στο Μόναχο του πρώτου κομματικού συνεδρίου των Ναζί. Στο συνέδριο αυτό των Εθνικοσοσιαλιστών της Γερμανίας, που είχε ξεκινήσει με την παρέλαση των ταγμάτων εφόδου (S.Α.), ο Αδ. Χίτλερ είχε ζητήσει την κατάργηση της Συνθήκης των Βερσαλιών. Με μια έννοια, αυτό που ζητούσε ο Χίτλερ το είχε ήδη πετύχει στη Λωζάννη ο παλιός του σύμμαχος στον κοινό τους Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά…
ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
———————————————————————–
https://www.kathimerini.gr/1063589/article/epikairothta/kosmos/paramenei-to-glypto-ston-nao-toy-loy8hroy
Παραμένει το γλυπτό στον ναό του Λούθηρου
Το αντισημιτικό ανάγλυφο στον ναό της Βυρτεμβέργης.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Το αίτημα Εβραίου κατοίκου της Βυρτεμβέργης για αφαίρεση αναγλύφου με αντισημιτικό περιεχόμενο από την πρόσοψη του ιστορικού ναού της πόλης, όπου δραστηριοποιήθηκε ο Μαρτίνος Λούθηρος, απέρριψε η γερμανική δικαιοσύνη. Το ανάγλυφο του 13ου αιώνα, γνωστό ως «Η γουρούνα των Εβραίων», απεικονίζει ραββίνο να περιεργάζεται τα οπίσθια γουρουνιού, το οποίο θηλάζει μέλη της εβραϊκής κοινότητας της μεσαιωνικής πόλης. Το ανάγλυφο εμφανίζει την εβραϊκή κοινότητα ως ακάθαρτη και σιτιζόμενη από περιφρονητέο ζώο, η κατανάλωση του οποίου απαγορεύεται αυστηρά από τον μωσαϊκό νόμο.
Το δικαστήριο του Νάουμπουργκ, όμως, αποφάσισε ότι «η εικόνα δεν βλάπτει τη φήμη των Εβραίων, καθώς οι τοπικές εκκλησιαστικές αρχές τοποθέτησαν επεξηγηματική πινακίδα, θέτοντας το ανάγλυφο στη σωστή του ιστορική διάσταση». Παρότι τοπικό δικαστήριο είχε διατάξει την αφαίρεση του αναγλύφου, το ανώτατο δικαστήριο του Νάουμπουργκ ακύρωσε την απόφαση και διέταξε τη διατήρηση του επίμαχου γλυπτού. Μιλώντας σε εφημερίδα του Μονάχου, ο πάστορας του ναού της Βυρτεμβέργης, Γιοχάνες Μπλοκ, είπε: «Η εικόνα αποτελεί αποκρουστική και κακόγουστη επίθεση κατά των Εβραίων, που με γεμίζει πόνο και ντροπή. Δεν ζητήσαμε το ανάγλυφο αυτό να κοσμεί την πρόσοψη του ναού μας, αλλά προσπαθούμε να διαχειρισθούμε τη δύσκολη αυτή κληρονομιά με υπευθυνότητα».
Ο πάστορας ανέφερε ότι βρίσκεται σε συνομιλίες με το Κεντρικό Εβραϊκό Συμβούλιο της Γερμανίας για τρόπους εκσυγχρονισμού του αναγλύφου και της πινακίδας που το συνοδεύει.
Πολλοί ναοί εμφανίζουν ανάλογα αντισημιτικά ανάγλυφα, τα οποία είχαν κύριο στόχο τους να υπενθυμίζουν στους Εβραίους ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στις γερμανικές πόλεις, όπως εξηγεί σε άρθρο της η εφημερίδα The Guardian. Τέτοιο ανάγλυφο υπάρχει και στην πρόσοψη του επιβλητικού γοτθικού καθεδρικού ναού της Κολωνίας. Η σημασία του αναγλύφου της Βυρτεμβέργης αφορά τη σχέση του Λούθηρου με τον συγκεκριμένο ναό, αφού στην είσοδό του θυροκόλλησε τις 95 θέσεις του κατά του Πάπα το 1517, οδηγώντας σε σχίσμα στο εσωτερικό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και στη γέννηση του Προτεσταντισμού.
Ο Λούθηρος βέβαια συνδέθηκε και με τον λυσσαλέο αντισημιτισμό του ύστερου Μεσαίωνα, με τα κηρύγματά του κατά των Εβραίων. Τις απόψεις αυτές του Λούθηρου εκμεταλλεύθηκαν οι ναζί, αιτιολογώντας τη φονική πολιτική τους.
Έντυπη
Γερμανία του μεσοπολέμου και η σημερινή Τουρκία
Αυγερινός Θεόδωρος
26.02.2020,
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων. Η Αυτοκρατορία της Αυστρουγγαρίας, διαλύθηκε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκε και η Γερμανία του Κάϊζερ υπέστη ανεπανόρθωτες ζημιές. Ο Κάϊζερ Γουλιέλμος, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και στη Γερμανία εγκαταστάθηκε η αδύναμη δημοκρατία της Βαϊμάρης με τη δημιουργία πολλών κομμάτων όλων των αποχρώσεων. Όλα τα κόμματα όμως τα έβαζαν με τους νικητές, που είχαν επιβάλλει βαριούς όρους στους ηττημένους Γερμανούς.
Από το 1918 μέχρι το 1933 που θα ανεβεί στην εξουσία ο Χίτλερ, η Γερμανία παραπαίει από τις έριδες των δημοκρατικών κομμάτων, τα οποία αδυνατούσαν να μετριάσουν, έστω και λίγο τις συνέπειες του πολέμου.
Κινδυνεύει με μεγάλη ήττα ο Ερντογάν στην Ιντλίμπ;
Ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία τσιγκλώντας τα πατριωτικά συναισθήματα των Γερμανών και εκμεταλλευόμενος το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του1929-33.
Από τη στιγμή δε που ανέλαβε την εξουσία ο «μπογιατζής» Αυστριακός, προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις της Γερμανίας και στη συνέχεια να λειτουργεί αυτόνομα, αγνοώντας τους επιβαρυντικούς όρους των συμμάχων. Αρχικά, αύξησε το στρατό του, πέρα του επιτρεπομένου, μετά έστειλε στρατεύματα στην αποστρατικοποιημένη περιοχή της Ρηνανίας και του Ρουρ, που βρισκόταν η βαριά βιομηχανία των Γερμανών. Σ’ αυτές τις κινήσεις του Χίτλερ οι δυτικοί σύμμαχοι έμειναν άπραγοι παρακολουθώντας μόνο τα τεκταινόμενα. Ο Χίτλερ παρακολουθώντας την απραξία των συμμάχων προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας και στη συνέχεια της Τσεχοσλοβακίας, διαλαλώντας μάλιστα πως προχωρούσε σ’ αυτές τις ενέργειες για τη διάσωση της ειρήνης, έστω κι αν απειλούσε τους πάντες και τα πάντα. Μετά την προσάρτηση της Πράγας προσκάλεσε στο Μόναχο τις μεγάλες δυνάμεις , Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία για να εμπεδώσουν έτι περαιτέρω την ειρήνη. Παράλληλα υπέγραψε με τον Στάλιν Σύμφωνο μη επίθεσης και ειρήνης. Έτσι, εμφανιζόταν ως ειρηνοποιός και θεματοφύλακας της ειρήνης. Όμως οι απειλές κι οι φοβέρες προς κάθε κατεύθυνση της Ευρώπης έμειναν διαρκώς στην ημερήσια διάταξη, μέχρι που ήρθε η 1 Σεπτεμβρίου 1939 , όπου τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Πολωνία και λίγο μετά στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Τόση μάλιστα ήταν η πειστικότητά του, ώστε όταν εισέβαλαν τα γερμανικά στρατεύματα στη Σοβιετική Ένωση και ερχόταν τα μηνύματα στη Μόσχα, ο Στάλιν έλεγε πως ήταν προπαγάνδα των Άγγλων, για να τον παρασύρουν στον πόλεμο.
Η σημερινή κατάσταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο μοιάζει φοβερά με εκείνη της Ευρώπης της δεκαετίας του 1930, όπου πρωταγωνιστούσε ο Χίτλερ. Ο Ερντογάν συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ο Αυστριακός και χρησιμοποιεί τη βία, όπως τον βολεύει. Τρομοκρατεί τους πάντες και τα πάντα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Οι μεγάλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι κι οι λοιποί Ευρωπαίοι , τον παρακολουθούν εκ του μακρόθεν, χαϊδεύοντας τον. Εκμεταλλεύονται δε τις εμπορικές σχέσεις μαζί του. Κι η Τουρκία συνεχώς ισχυροποιείται με πυραύλους, πληθώρα σύγχρονων αεροπλάνων , κατασκευές πολεμικών Ντρόουν, δραστική αύξηση του ναυτικού, απόκτηση σύγχρονων υποβρυχίων και την κατασκευή αεροπλανοφόρου. Στο βάθος δε, φαίνεται η δημιουργία πυρηνικής δύναμης, ώστε να καταλάβουν όλοι πως η Τουρκία είναι «Μεγάλη Δύναμη».
Εμείς οι Έλληνες είμαστε απλοί θεατές , ερμηνεύοντας τον Ερντογάν πως αυτά που λέει και κάνει είναι για εσωτερική κατανάλωση. Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης λέμε μόνο, ότι θα υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα, όπως πρέπει .
Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι άπαντες θεωρούν πως η Τουρκία έχει κάποια προβλήματα , τα οποία, αν αντιμετωπισθούν, ο Ερντογάν θα ηρεμήσει, γιατί τάχα δεν τον συμφέρουν οι διαρκείς αντιπαραθέσεις. Πολλοί Έλληνες πιστεύουν πως τα μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μπορούν να συμβάλουν τα μέγιστα στην ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ μας.
Θεωρούμε, πως η αντίληψη αυτή είναι εντελώς λανθασμένη, επειδή ο Ερντογάν
πρώτον γιατί έχει στα πλευρά του το «αγκάθι» των Κούρδων, που δεν θα ησυχάσουν , αν δεν κάνουν ανεξάρτητο κράτος, όσο αίμα κι αν χύσουν, και δεύτερον, επειδή έχει βάλει πλώρη να καταστήσει τη χώρα του μεγάλη και τρανή. Δηλαδή, ο Τούρκος πρόεδρος θέλει να περάσει στην ιστορία ως μέγας ανανεωτής , που έδωσε πάλι στην Τουρκία το μεγαλείο της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έτσι, πιστεύει πως θα σταθεί , αν όχι υψηλότερα, τουλάχιστον στο ίδιο σκαλί με τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Όμως το μόνιμο ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς ;
https://www.tovima.gr/2020/02/26/opinions/germania-tou-mesopolemou-kai-i-simerini-tourkia/
Petsalis-Diomidis N.«Greece at the Paris Conference 1919»,Θεσσαλονίκη 1978,Institude for Balkan Studies. σ.341-347
—————-
το Ελληνικό στοιχείο ανέρχονταν στο 43,71% ή 50,8% (Τουρκικά και Ελληνικά αντίστοιχα) στην Ανατολική Θράκη, στο 30% ή 28,2 στην Κωνσταντινούπολη, και στο σύνολο των Οθωμανικών εδαφών σε Ασία και Ευρώπη στους 2.400.000 με μεγάλα ποσοστά στις επαρχίες Αϊδινίου, Ισμίτ, Τραπεζούντας και με συμπαγείς μικρότερους πληθυσμούς στην υπόλοιπη ενδοχώρα. το Ελληνικό στοιχείο ανέρχονταν στο 43,71% ή 50,8% (Τουρκικά και Ελληνικά αντίστοιχα) στην Ανατολική Θράκη, στο 30% ή 28,2 στην Κωνσταντινούπολη, και στο σύνολο των Οθωμανικών εδαφών σε Ασία και Ευρώπη στους 2.400.000 με μεγάλα ποσοστά στις επαρχίες Αϊδινίου, Ισμίτ, Τραπεζούντας και με συμπαγείς μικρότερους πληθυσμούς στην υπόλοιπη ενδοχώρα. Petsalis-Diomidis N.«Greece at the Paris Conference 1919»,Θεσσαλονίκη 1978,Institude for Balkan Studies. σ.341-347.«Greece at the Paris Conference 1919»,Θεσσαλονίκη 1978,Institude for Balkan Studies. σ.341-347
[…] https://kars1918.wordpress.com/2020/01/28/shoa-nazi/ […]
Ό Πρίμο Λέβι, κρατούμενος στο Άουσβιτς, έγραψε: «Τέρατα υπάρχουν, αλλά είναι μικρός ο αριθμός για να είναι πραγματικά επικίνδυνοι. Πιο επικίνδυνοι είναι οι συνηθισμένοι άνθρωποι, όσοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν..να ενεργούν χωρίς να θέτουν ερωτήσεις».
«Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ που με απήγαγε, με χτύπησε και πυροβόλησε την οικογένεια μου. Ήταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς, ο γείτονας, που πήρε μια στολή και στην συνέχεια πίστεψε ότι είναι η κυρίαρχη φυλή».Κάρελ Στοϊκα, επιζών του Αουσβιτς.
«Ο φον Αλέξανδρος του Α’ ΠΠ και η βαριά κληρονομιά του ονόματός του
Σαν σήμερα το 1855 γεννήθηκε ο Otto Viktor Karl Liman von Sanders όπως ήταν επισήμως ολόκληρο το όνομα του γνωστού στην ελληνική ιστορία Γερμανού στρατηγού Λίμαν βον Ζάντερς, που στην αρχήν ήταν στρατιωτικός σύμβουλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετά τις μεγάλες ήττες της, επί Εμβέρ και Τζεμάλ, έγινε ο ‘’εν λευκώ’’ γενικός και ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του στρατού της αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γνωστός σε μας για τα συστηματικά μέτρα που εφάρμοσε με την οργάνωση των εκτοπισμών και των στρατοπέδων θανάτου των Αρμενίων και των Ελλήνων, που ιστορικά θεωρούνται και ως μία πρώτη ‘’πρόβα απόδοσης’’ του συστήματος που θα εφαρμοζόταν αργότερα για την εξόντωση των Εβραίων, ο ίδιος καταγόταν από εβραϊκή οικογένεια Πρώσων ευγενών, τους Liepmann. Εκεί οφείλεται και το πατρικό του επίθετο Liman που το άλλαξε σε συντετμημένο ο πατέρας του Carl όταν βαπτίστηκε χριστιανός.
Ο ευγενής τίτλος ‘’Βον’’ στο όνομά του που αφορά στο Sanders, αποκτήθηκε στο γάμο του με την Amelie Sanders που ανήκε στην ομώνυμη αυτή ευγενή σκωτσέζικη οικογένεια με ρίζες στο αυστριακό Τιρόλο που φθάνουν στο 14ο -13ο αι. με μέλη της να ανήκουν στον βασιλικό οίκο των Αψβούργων.
Στο βιβλίο »The Saunders, Sanders, Sandars Family And Its Blood Connection» © Thomas Homer Saunders, διαβάζουμε σχετικά με την προέλευση του oνόματος Sandres: [.. Under the Sprig of Alexander (Alisaundre) the Great, from which the surname is derived and which came into existence during the thirteenth and fourteenth centuries. The word comes from the phrase, “belongs to Alexander ‘’ that’s meaning “helper of mankind”. In early European history some settlers used named their first male child after Alexander The Great, and that it was shortened to names such as Alisandre (French) and Zander (German) and then anglicized to Sanders ”
Από Μαριάννα Μαστροσταμάτη
https://www.fpri.org/article/2021/05/understanding-the-origins-of-pan-islamism-during-world-war-i/
https://www.fpri.org/article/2021/05/understanding-the-origins-of-pan-islamism-duringg-world-war-i/
The German-Ottoman jihadization of Islam during World War I led to the development of the first Sunni theory of Islamism. It called for Islamic lands to run their regions under one global brotherhood and to fight enemies according to Islamic rules. Abd al-Malik Hamza Bey developed the theory during World War I; he favored an interfaith coalition with “friendly states” (the Central Powers) against “enemy states” (the Allied Powers of England, France, and Russia). Once glorious lands would seek peace when the colonialists left, assured Hamza, who justified an anticolonial jihad. Since his theory led Islamists into global struggles, it is important to analyze the text that he printed with his co-editor Abd al-Aziz Jawish.
Before the Great War, Hamza worked as a secretary of Egypt’s National Party, which Mustafa Kamil had built in 1907. In the 1905 Morocco crisis, as France wanted to dominate this not-yet colonized North African country, Kamil wrote an article in Berliner Tageblatt on “Kaiser Wilhelm and Islam.” He lauded him for his 1898 visit to Sultan-Caliph Abdülhamid II, who was shunned for prior Armenian massacres. In 1917, the Kaiser made a follow-up visit to the caliph’s successor Mehmed V and Istanbul’s Shaik of Islam Musa Kazim. Wilhelm acted as “protector of 300 million Muslims,” stressed Kamil. He touted Wilhelm’s speech in Morocco for defending that land’s integrity. On a horse given to him by Sultan Abd al-Aziz in Tangier, the Kaiser even proclaimed to protect Morocco’s independence and favored an “open door policy.” Paris was shocked, while Morocco and Egypt were enthused. Thus, Kamil suggested a joint action by Paris and Berlin against London to also secure the Nile state’s independence, since 1882 a de facto and 1914 a real British protectorate.
After Kamil’s death in 1908, Muhammad Farid took the helm to see the British leave Egypt. Both had advanced an enlightened nationalism, proudly tied to 3,500 years of Pharaonic civilization, where Islam was the cornerstone since 642. The nationalists were inspired, too, by French republican values of liberty, equality, and fraternity. To reach their goal, the Egyptians tried to game the Great Powers. After the Egyptians pitted the French against the British and Russians, the Germans offered more support in the second Morocco crisis of 1911 as the Kaiser ordered a German gunboat to Agadir as an answer to more French troop deployments there. This ended in a typical deal as France took over Morocco as a protectorate and made territorial concessions to Berlin in French Congo. Meanwhile, Hamza adopted some of Farid’s ideas after the latter took a trip to Germany. But global views carried local conflicts: European ideas collided with Islamic life and shed light on the minorities’ position.
German Lobbies
Hamza wanted to bring Berlin into the fold against the Allied Powers on the path to modernity, or as Farid put it: Colonial Powers do not wish other peoples ascending who in turn do not desire foreign masters. In this anti-imperial fight, the non-colonial German offer was attractive: We provide you with means, and you keep your empire and disturb the colonial hinterland of our rivals with Islamist revolts until their empires crumble. Jawish explained to Hamza how Prussia formed a nation by uniting the states after a victory over France in 1871. To him, Prussia was a model for Arabs. Jawish edited the first Arabic account of The Islamic World in 1912 and asked, “How did Europe corrupt our lands and Pan-Islamism, الجامعة الإسلامية, do they turn it against us?”
(Pan-) Islamism
During the Great War, the Kaiser supported anti-colonial revolts in the Middle East with guns, money, and experts. In parallel, Ottoman War Minister Enver Pasha tasked the Tunisian Salih ash-Sharif at-Tunisi to adapt the dogma of jihad to a global coalition war and to spread it in Europe. Enver also sent Hamza and Jawish to Berlin into the Foreign Office News Organization for the Orient to work on jihad based on Islamism, الإسلامية. This old Arabic term gained a broader political sense but was not yet tied to a clear theory.
To change it, Hamza and Jawish edited the illustrated monthly The Islamic World in German for Europe from 1916 to 1918. Their target groups were rulers, diplomats, and clerics in the Middle East as well. The two also tried to reach nationalists and Islamists like Amin al-Husaini, later Jerusalem’s grand mufti; Shakib Arslan in the Ottoman parliament and a sponsor of Berlin’s Islam Institute; Mustafa Mansur Rifat, editor of the nationalist paper Al-Liwa’; Abd ar-Rahman Azzam, the first secretary general of the Arab League; and reformers of Arabia via Iran to India. In 1916, Hamza edited The Pan-Islamism, as he synonymously uses “Islamism” in the hope “to have clearly stated the theory of Islamism”: to unify all Muslims in one brotherhood and to overcome enemies.
Mission and Model
Hamza sketches a mission: Individuals and groups help each other to defend against attacks. The nature of this pan-Islamic unity relates to nationalism and patriotism. However, it has another origin: unity of religion with similar customs, interests, and prospects without regard of nationality, race, or color. In Europe, Hamza explains, patriotic and national feelings grow on the unity of race. Great results of a group correlate with its size. The larger the area of rule, the more borders vanish between the peoples the better. Although nationalism and patriotism have a higher ethical and practical value than tribalism, the highest goal is philanthropy and unification. Hamza quotes poet Friedrich Schiller that “all humans equally born are a noble kind.”
The Egyptian model is Germany after 40 years of its unity. He warns, though, if a union turns aggressive, then it is the right and duty of nations to fight it. Islamism rescinded the racial reasons of disputes among Arab tribes: a great Islamic Empire grew into a high culture. The fraternization reduced clashes of Islamic races like Persians, Indians, and Egyptians. Confusion about Islamism led non-Muslims to think that its only sense is Islamic unity for aggressive aims. In truth, argues Hamza, the call for Islamism advertises for humankind’s brotherhood based on the unity of faith. He quotes Koranic rules, such as to fight attackers, but do not exceed in defense; and pacts with non-Muslim peoples are viable who do not fight Islam, drive out Muslims, or take their land.
Allies and Brotherhoods
Hamza adds non-religious roots of Islamism: the poor economic state of peoples. Even worse is the political condition of masses due to the colonial policy of France in Tunis, Algiers, and Morocco. The same is true in India and Egypt after the loss of their sovereignty to the British. Persia lost her independence, and Russia rules over many Muslims. Russia had also just tried to destroy the Ottoman Empire’s independence with Paris and London. As a result, Hamza says the people need a great unity and force to resist imperial foes.
Muslims will awake, predicts Hamza, and rise against the tyrannical despotism of France, England, and Russia. The goal of Islamism lies in uniting a large part of the world by liberating peoples of foreign rule. Muslims fell to their enemies’ greed and failed to adapt to the faster pace of the new times. Islamism will be a thorn in the eye of those who want to plunder nations. However, this did not include Germany, where Islamism meets broad understanding and official support.
Then, Hamza announces his article on Pan-Islamism’s Practical Goals. In mid-1917, he names Jamal ad-Din al-Afghani the spiritual founder of Islamism, but Hamza laments that the Islamist movement lacks a “programmatic organization and action.” There is a need to create a political society in Istanbul with affiliates in capitals to unite Muslims and to get help for their economies.
Minorities and Gaps
As Hamza edited his Theory of Islamism, the Great War intensified. The Ottoman call for a coalition jihad turned also against local minorities: an attempted genocide hit Jews in Greater Syria and a realized genocide killed Christians like Armenians, Greeks, and Assyrians. Grand Vizier Talat Pasha wanted to “disperse the Armenians like the Jews in western Europe,” while Enver Pasha confirmed an ongoing extermination in late 1915. Hamza ignores all these atrocities.
To live without regard of nationality, race, or color is a great revolutionary idea, though only to be done inclusively. Hamza’s ideal goes beyond tribes for a higher unity of faith. Looking to the roots of his ideology and the Muslim Brotherhood, his theory seems to be its birth certificate. He blames colonialists for all miseries, asking about Islamic lands: Why did some fail to adapt to a faster pace of modern times? He implies that something went wrong before the colonial era. If those lands would have been a solid state, then colonization could not have taken place there. Hamza disregards the longer Islamic colonization that Jawish describes in his mid-1917 text as “expansion by wars of faith.”
Current Islamism’s Historical Roots
Co-editor Jawish asks about the misuse of Islamism against its own interests. The German-Ottoman jihadization that he advanced was a “revolutionary” blow against the usually moderate if not conservative modernism. In the then-unleashed radicalization, Berlin was driven less by an affinity to Islam, but rather by the potential of jihadist revolts against the empires of London, Paris, and Petersburg.
Half a century ago, colonies gained independence, and formal liberation succeeded. Most leaders turned to nation building. After nationhood, some countries and leaders turned away from Islamism—just to revive it in the new millennium. Consider Jawish: Mustafa Kemal put him on top of an Islamism campaign. Jawish also swayed Hasan al-Banna who kept the Muslim Brotherhood going in the Egyptian town of al-Ismailiyya. In 1917, as shown, Hamza already suggested the creation of an avant-gardist political organization as one Muslim Brotherhood with affiliates in other Islamic capitals. There is still a missing historical connection between Hamza’s theory and al-Banna’s founding of the Muslim Brotherhood in 1928. It was a stop-and-go story with disruptions and revivals. A 1917 report claimed that before World War I, Jawish’s task was to create Muslim brotherhoods in Arabia and India. Berlin used them to spread jihad. Hamza envisaged just one Muslim Brotherhood with affiliates. Suddenly, Kemal stopped all Islamism and planned pan-Islamic unions between Turkey, Russia, and Iran. He abolished the sultanate and caliphate. Since 1931, as Egypt’s ambassador to Ankara, Hamza watched a new foreign policy unfold without Islamism.
After half a century without colonies, some regard the current wave of Islamism as a third totalitarian ideology. If true, activists advanced it by studying related experiences in Europe and Asia. Islamists of the “Islamic State” acted against minorities, repeating the old patterns. Due to migration, national and global Islamists also apply their ideology in the West where fundraising is worthwhile. Hamza had expected a post-colonial peace. Instead, long warfare is going on.
Conversely, both anti-Islamism and Islamism grow in many parts of the Middle East, where Russia and China returned as great powers and America is leaving. Among regional powers, Israel and Iran built new groups. The great powers active in the region know perhaps a German lesson that there is no need to directly own lands to steer them in a power center’s favor. Thus, there might start a new indirect type of colonization by dissolving borders and defenses of nation states, which could cause a new wave of radicalization. However, moderation also spreads based on the pan-Islamic Charter of Makkah, which was approved by leaders of 139 countries and the Muslim World League in 2019. Time will tell which of those political currents will win the day.
The views expressed in this article are those of the author alone and do not necessarily reflect the position of the Foreign Policy Research Institute, a non-partisan organization that seeks to publish well-argued, policy-oriented articles on American foreign policy and national security priorities.
https://slpress.gr/diethni/mia-pro-chitler-agnosti-genoktonia-dia-cheiros-germanon/
Μία προ Χίτλερ άγνωστη γενοκτονία δια χειρός Γερμανών
Όταν ακούγεται η φοβερή λέξη γενοκτονία, στο μυαλό μας έρχεται αυτόματα η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ποντίων από τους Τούρκους και φυσικά η γενοκτονία ή αλλιώς το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Γερμανούς. Ελάχιστοι γνωρίζουν για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, πριν από όλες τις άλλες και τον παραλίγο πλήρη αφανισμό δύο φυλών της νοτιοδυτικής Αφρικής, των Χερέρο και των Νάμα (ή Ναμάκα), από τους Γερμανούς, την οποία έχει πλέον αναγνωρίσει και η ίδια η γερμανική κυβέρνηση.
H German South-West Africa (Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική), η σημερινή Ναμίμπια, ήταν η αποικία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην Αφρική, από το 1884 μέχρι το 1915. Με έκταση 835.100 km², ήταν μιάμιση φορά το μέγεθος της ηπειρωτικής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή διοικείται από την Ένωση της Νοτίου Αφρικής (μέρος της Βρετανικής αυτοκρατορίας) και ονομάσθηκε Νότιο-Δυτική Αφρική, κατόπιν εντολής της Κοινωνίας των Εθνών. Έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1990 και ονομάσθηκε έκτοτε Ναμίμπια.
Οι Χερέρο και οι Νάμα ήσαν λαός βασικά κτηνοτρόφων και οι Γερμανοί αποικιοκράτες προσπάθησαν να τους “εκσυγχρονίσουν” μετατρέποντάς τους σε γεωργούς και σε εργάτες των επιχειρήσεών των. Το βασικότερο, όμως, θέμα που οδήγησε τις φυλές σε εξέγερση κατά των Γερμανών αποικιοκρατών τους ήταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς και ο τρόπος που οι Γερμανοί το αντιμετώπιζαν.
Οι Χερέρο είχαν παραχωρήσει περισσότερο από το 1/4 εκ των 130.000 τετρ. χλμ. γης που τους ανήκε, για την ολοκλήρωση της σιδηροδρομικής γραμμής Otavi, για την “ανάπτυξη” της περιοχής. Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτή η ενέργεια θα πυροδοτούσε την εισβολή πολλών νέων αποικιοκρατών, που θα εκμεταλλευόταν τη γη και τον πλούτο της περιοχής.
Μάλιστα, οι Γερμανοί σχεδίαζαν, με σκοπό πάντα την “ανάπτυξη”, όπως αναφέρει ο Γερμανός Ιστορικός Horst Drechsler, τη μετεγκατάσταση των Χερέρο σε ειδικούς καταυλισμούς (native reservations), παίρνοντάς τους τη γη δωρεάν, χρησιμοποιώντας τους Χερέρο και τους Νάμα, ως εργάτες στην ίδια τους τη γη. Εξάλλου, πολλοί Χερέρο χρησιμοποιούνταν ήδη σαν εργάτες–σκλάβοι στις επιχειρήσεις των Γερμανών.
Λιμοκτονούντες Χερέρο στην έρημο.
Επανάσταση και γενοκτονία
Ο Horst Drechsler καταδεικνύει το χάσμα των δικαιωμάτων μεταξύ Ευρωπαίου και Αφρικανού ως εξής: Η γερμανική διοίκηση (German Colonial League), σε θέματα δικαίου και λοιπών νομικών θεμάτων είχε την άποψη ότι η κατάθεση επτά Αφρικανών ισοδυναμεί με την κατάθεση ενός λευκού. Άρα κάθε Αφρικανός θα μπορούσε να χάσει την περιουσία του, αν ένας ή περισσότεροι λευκοί ισχυριστούν ότι τους ανήκει. Το δικαστήριο θα την κατοχύρωνε στους λευκούς.
Έτσι στις 12 Ιανουαρίου 1904, οι Χερέρο με αρχηγό τον Σάμουελ Μεχαρέρο επαναστάτησαν και επιτέθηκαν κατά των Γερμανών, σκοτώνοντας 123-150 από αυτούς. Τον Μάιο του ιδίου έτους, κατέφθασε στην περιοχή ο Γερμανός στρατηγός Λόθαρ φον Τρόθα, με 14.000 στρατιώτες και επιτέθηκε κατά των Χερέρο.
Reset στις ελληνορωσικές σχέσεις επιχειρούν Μητσοτάκης-Πούτιν
Τελικά, τον Αύγουστο του 1904 στην μάχη του Γουότερμπεργκ κατανίκησε τους Χερέρο και αφού προέβη σε σφαγές των συλληφθέντων, ώθησε με τη βία τα γυναικόπαιδα και τους γέρους, προς την έρημο Ομεχέκε, όπου οι περισσότεροι εξ αυτών πέθαναν από πείνα και κυρίως από την δίψα.
Αναφέρεται μάλιστα ότι στη δραματική αυτή πορεία των Χερέρο προς τον θάνατο, οι Γερμανοί είχαν καταστρέψει ή δηλητηριάσει τα λιγοστά πηγάδια της ερήμου, ώστε ο μεθοδευμένος θάνατος, δηλαδή η γενοκτονία ενός λαού να είναι σίγουρη. Τον Οκτώβριο του 1904, η φυλή των Νάμα επαναστάτησε κατά των Γερμανών, για να έχει ακριβώς την ίδια τύχη και κατά τον ίδιο τρόπο με τους Χερέρο.
Μάλιστα, την εντολή για τη γενοκτονία έδωσε ο ίδιος ο στρατηγός Τρόθα. Οι εντολές του στρατηγού Τρόθα ήταν οι Χερέρο άντρες να εκτελούνται επιτόπου, οι δε γυναίκες και τα παιδιά να οδηγούνται στην έρημο για να πεθάνουν μαρτυρικά. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, αφανίστηκε περίπου το 80% περίπου των δύο εθνοτήτων. Εκτιμάται δε, καθόσον δεν είναι δυνατό να γίνει ο ακριβής υπολογισμός, ότι πέθαναν με διάφορους τρόπους περί τους 65.000 έως 100.000 Χερέρο και περί τους 10.000 Νάμα.
Πειράματα σε ζωντανά παιδιά
Όσοι επέζησαν τελικά, περίπου 15.000 Χερέρο, συγκεντρώθηκαν και οδηγήθηκαν από τους Γερμανούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως το Shark Island Concentration Camp, όπου υποχρεώθηκαν σε βάναυση καταναγκαστική εργασία στα κτήματα και επιχειρήσεις των Γερμανών, δίδοντάς τους μόνο ρύζι. Φυσικά, πολλοί απεβίωσαν από τις κακουχίες, αρρώστιες και την έλλειψη βιταμινών.
Μεταφορά κεφαλιών ιθαγενών από Γερμανούς αξιωματούχους.
Ένα ακόμη γεγονός που αποκαλύπτει τη συνέχεια της γενοκτονίας είναι τα πειράματα που εφάρμοσαν κατά των δύο λαών. Για τους Γερμανούς “επιστήμονες”, οι φυλές αυτές ήταν λαμπρό και ασφαλές πεδίο ανθρωπολογικών και λοιπών ερευνών. Ο Γερμανός ανθρωπολόγος Eugen Fischer πήγε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να διεξαγάγει ανθρωπολογικές μελέτες και φυλετικά πειράματα.
Πήρε δείγματα από παιδιά (ζωντανά και νεκρά) και από παιδιά μιγάδες δηλαδή από πατέρα Γερμανό και μητέρα Χερέρο. Ο δε ζωολόγος Leopard Schultze εξέφρασε τον ενθουσιασμό του, που μπορούσε να παίρνει όργανα από «φρέσκα πτώματα» και πίστευε ότι οι κρατούμενα πρέπει να χρησιμοποιούνται για τον σκοπό αυτό. Δηλαδή να εξοντώνουν έναν κρατούμενο, για να του παίρνουν τα όργανα!
Τελειώνοντας δε με την περιγραφή της φρίκης, να αναφέρω ότι 300 κρανία, από τους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στάλθηκαν στη Γερμανία για περαιτέρω έρευνες και για να «αποδείξουν την ανωτερότητα της λευκής φυλής και την κατωτερότητα της μαύρης φυλής». Και φυσικά κατέληξαν: «Η γερμανική λευκή και η άρια φυλή είναι σαφώς ανώτερη της μαύρης».
Αποκαλυπτική βρετανική έκθεση
Το 1918, οι Βρετανοί ανακοίνωσαν σε έκθεσή τους όλα τα σχετικά με την κατάσταση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Γερμανών, όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι απεβίωσαν από τις συνθήκες διαβίωσης το 45%-74% των συγκεντρωθέντων Χερέρο και Νάμα, κυρίως γυναίκες και παιδιά.
Διάταγμα Ερντογάν για εξαφάνιση της… «γαλοπούλας»
Η βρετανική Έκθεση του 1918 για τα γερμανικά έκτροπα..
Το 1985 η έκθεση Γουαϊτάκερ του ΟΗΕ κατέταξε επισήμως τη «σφαγή αυτή ως μια προσπάθεια εξόντωσης των λαών Χερέρο και Νάμα της Νοτιοδυτικής Αφρικής και ως την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα». Το δε 1998 ο Γερμανός πρόεδρος Ρόμαν Χέρτζογκ είχε επισκεφτεί τη Ναμίμπια και συνάντησε τους αρχηγούς των Χερέρο.
Ο αρχηγός Munjuku Nguvauva απαίτησε μια δημόσια απολογία και αποζημίωση. Ο Χέρτζογκ εξέφρασε μόνο τη λύπη του. Φυσικά ούτε λόγος για αποζημιώσεις. Η Γερμανία το 2004 ζήτησε επισήμως “συγνώμη” για τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στη Ναμίμπια, ωστόσο αρνείται να καταβάλλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Τον Μάιο του 2021, η Γερμανία αναγνώρισε τις σφαγές επισήμως ως γενοκτονία, αρνούμενη και πάλι να καταβάλει αποζημιώσεις, περιοριζόμενη στην χρηματοδότηση ενός αναπτυξιακού ταμείου.
Προηγουμένως, τον Οκτώβριο του 2011, φυλετικοί ηγέτες από τη Ναμίμπια είχαν μεταβεί στο Βερολίνο, προκειμένου να παραλάβουν τα παραμένοντα κρανία 20 συμπατριωτών τους, εκ των αρχικών 300, που είχαν παραλάβει επίορκοι Γερμανοί “επιστήμονες” για μελέτες. Η παράδοση των κρανίων στις αρχές της Ναμίμπια συνιστά μια σπάνια υπενθύμιση του σύντομου αποικιακού παρελθόντος της Γερμανίας, το οποίο οδήγησε στη βίαιη καταστολή της εξέγερσης των Χερέρο και των Νάμα, με τραγικά αποτελέσματα και μεθόδους που ξαναείδαμε 40 περίπου χρόνια αργότερα.
Το βιβλίο (Το Ολοκαύτωμα του Κάιζερ, η ξεχασμένη γενοκτονία των Γερμανών), που αποκαλύπτει τη γενοκτονία.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και πλέον και με την παραδοχή των ίδιων των Γερμανών, ότι η πρώτη γενοκτονία λαού στον 20ο αιώνα έγινε από το Β’ Ράιχ με φριχτό τρόπο και επαναλήφθηκε με ακόμη πιο φριχτό τρόπο από το Γ’ Ράιχ. Είδαμε τις απάνθρωπες και ανελέητες μεθόδους που προκαλούν φρίκη στον πολιτισμένο άνθρωπο, γεγονός που δείχνει το “DNA” του γερμανικού κράτους.
Τα μνημονιακά χρόνια είδαμε μία παρόμοια συμπεριφορά απίστευτης αναλγησίας και εκδικητικής μανίας της γερμανικής ηγεσίας κατά κρατών της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Νοτίου Ευρώπης, για οικονομικές παρατυπίες, στρεβλώσεις, ελλείψεις και γενικά για στάση μη συμμόρφωσης τους προς το γερμανικό μοντέλο οικονομικής διαχείρισης και ιδιαιτέρως μη υπακοής προς τις υποδειχθείσες μεταρρυθμίσεις.
Αδιαφόρησαν πλήρως για τις οικονομικές συνέπειες των επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων (δηλαδή τα Μνημόνια), που χειροτέρευσαν την κατάσταση των λαών, με τη λογική ότι «ποτέ δεν φταίνε οι μεταρρυθμίσεις, αλλά αυτοί που καλούνται να τις εφαρμόσουν». Σύγχρονο παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς, η “φυλή των Ελλήνων Χερέρος της Ευρώπης” που υπέστησαν μια οικονομική καταστροφή μέσω των Μνημονίων που επιβλήθηκαν από την κυρίαρχη στην Ευρώπη Γερμανία, ως μέσον σωφρονισμού και παραδείγματος για τους άλλους λαούς. Ευτυχώς αποφύγαμε να έχουμε την τύχη των Χερέρο.
Ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί τέτοια εκστρατεία αφανισμού. Όχι ένα ξέσπασμα δυνάμεων άγριου θρησκευτικού εξτρεμισμού, ούτε ένα κύμα πογκρόμ που ξεκίνησε από ψηλά, ούτε η ενέργεια ενός υποκινούμενου όχλου, αλλά μάλλον η πράξη μιας «νόμιμης» κυβέρνησης που παρέδωσε έναν ολόκληρο λαό σε δολοφόνους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η εκστρατεία εξόντωσης διέφερε εντελώς από όλες τις άλλες σφαγές, μαζικές δολοφονίες και πράξεις αιματοχυσίας και περιφρόνησης της ζωής στην ιστορία. Η εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί είναι διαφορετική και αποκλίνει από όλες αυτές τις μαζικές δολοφονίες στον συνειδητό, λεπτομερή και ακριβή σχεδιασμό που προηγήθηκε και στη συστηματική εφαρμογή του. Στην απουσία ενός παράγοντα συναισθηματικής έκρηξης, στην σχολαστικά εφαρμοσμένη απόφαση να καταστραφούν τα πάντα, χωρίς να αφήσουν ίχνη, στην αποτροπή οποιασδήποτε πιθανότητας να δραπετεύσει κάποιος όταν είχε έρθει η σειρά του να εκτελεστεί, στη δημιουργία ενός ολόκληρου τεχνικού συστήματος, στην κατασκευή βιομηχανικών εγκαταστάσεων εξολόθρευσης, στην αναγκαστική μεταφορά ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού με κρυφούς τρόπους και, πάνω απ’ όλα, επιρρίπτοντας σε αυτούς [τους Εβραίους] την ευθύνη και το στίγμα των συνωμοτών και των παρασίτων, των οποίων η φυσική εξόντωση χρειαζόταν για την αποκατάσταση της κοινωνίας και το μέλλον της ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο, αποτελεί από μόνο του ένα ξεχωριστό είδος εγκλήματος που είναι ευρύτερο και πιο περιεκτικό από τον όρο γενοκτονία.
— J. Talmon, “European History as Background for the Holocaust,” In the Era of Violence
«…Οι Γερμανοί στρατολόγησαν και δεκάδες χιλιάδες τουρκογενείς της Σοβιετικής Ένωσης ήδη από το 1941. Υπολογίζεται πως σχεδόν 200.000 μουσουλμάνοι υπηρέτησαν υπό τους Γερμανούς. Το φθινόπωρο του 1941 ο Τούρκος στρατηγός ε.α. Χουσεΐν Ερκιλέτ είχε επαφές με το χιτλερικό καθεστώς για την συγκρότηση τουρκικών τμημάτων από τους Γερμανούς.
Ο Ερκιλέτ επισκέφτηκε μάλιστα την Ουκρανία, μαζί με τον στρατηγό Αλί Ερντέν και συναντήθηκαν με τον Γερμανό στρατάρχη φον Ρούντστεντ για τον ίδιο σκοπό. Στην συνέχεια οι δύο Τούρκοι πήγαν στη Γερμανία και συναντήθηκαν με τον Χίτλερ. Στόχος των Τούρκων ήταν η, με την στήριξη της κυβέρνησης της Άγκυρας, προώθηση παντουρανικών σχεδίων περί δημιουργίας ενός απέραντου “τουρκικού” κράτους από τη Μογγολία ως την Αδριατική!
Το Osttürkischer Waffen-Verband SS (Ανατολική Τουρκική Μάχιμη Μονάδα SS) σχηματίστηκε το 1944 με την υποστήριξη του μεγάλου μουφτή αλ Χουσεϊνί. Η αρχική της ονομασία ήταν Ostmuselmanisches SS-Regiment (Ανατολικό Μουσουλμανικό Σύνταγμα SS) και με αυτή την ονομασία είχε ιδρυθεί στο 1942 περιλαμβάνοντας στις τάξεις της άνδρες κυρίως από το Τουρκεστάν, αλλά και άλλες μουσουλμανικές περιοχές της ΕΣΣΔ. Η μονάδα ήταν αρχικά επιπέδου συντάγματος και αργότερα ταξιαρχίας…»
https://slpress.gr/istorimata/araves-kai-moysoylmanoi-sto-pleyro-toy-chitler-i-drasi-toys-stin-ellada/