-Σεμινάριο για τη νεοελληνική ιστορία (2009)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Υπεύθυνος: δρ. Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός
Άρχισαν και πάλι στις 20 Οκτωβρίου 2009(και θα συνεχιστούν έως το Μάιο του 2010) τα μαθήματα ιστορίας που διοργανώνει το Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο «Ν. Αντωνόπουλος». Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε δεύτερη Τρίτη (7-9 μ.μ.) στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.
Η δομή του σεμιναρίου φέτος θα αλλάξει και θα βασιστεί στην πρόσκληση εξειδικευμένων μελετητών για διάφορα θέματα της νεότερης Ιστορίας. [Δείτε ΕΔΩ το περσινό πρόγραμμα]
Πρόγραμμα μέχρι το τέλος του 2009
–20 Οκτωβρίου : Έναρξη του σεμιναρίου. Περιγραφή των θεματικών αξόνων.
–3 Νοεμβρίου: Η παράδοση της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922, μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Μουδανιών.
Εισηγητής: Δημήτρης Μαυρίδης, συγγραφέας-ερευνητής, εξειδικευμένος σε ζητήματα θρακικού ελληνισμού
–17 Νοεμβρίου : Η Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και το διεθνές νομικό πλαίσιο
Εισηγήτρια : Χαρά Γαλανού, μάστερ στην νομική για το διεθνές νομικό πλαίσιο περί του εγκλήματος της Γενοκτονίας
–1 Δεκεμβρίου : Αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού Δεκέμβρη του ‘44
Εισηγητής : Γιώργος Πολυχρονίδης, ερευνητής-ιατρός
–15 Δεκεμβρίου : Χριστούγεννα στον Πόντο των Ελλήνων πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή
Εισηγήτρια : Έλσα Γαλανίδου, φιλόλογος-συγγραφέας
Πρόγραμμα 2010
–19 Ιανουαρίου : Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, εκδότης περ. «Άρδην», τίτλος ομιλίας: «Ιδεολογικές τάσεις και αποκλίσεις στο σύγχρονο ελληνισμό»,
–2 Φεβρουαρίου : Γιώργος Κοντογιώργης, ομ. καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, «Το ελληνικό κοσμοσύστημα»,
–16 Φεβρουαρίου : Βλάσης Αγτζίδης, «Μεταξύ Γεωργίου Σκληρού και Ίωνα Δραγούμη. Οι ιδεολογικές διαφορές στην ελληνική διανόηση»,
Δευτέρα 1 Μαρτίου: Κωσταντίνος Σβολόπουλος, «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία», βιβλιοπαρουσίαση από τη Χαρά Γαλανού και τον Βλάση Αγτζίδη
–2 Μαρτίου : π. Γεώργιος Μεταλληνός, ομ. καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών: «Απ΄ το γένος στο έθνος»,
–16 Μαρτίου : Γιώργος Κοντογιώργης, «Ο Ρήγας και το ζήτημα της ελληνικής παλιγγενεσίας»
-13 Απριλίου : Λία Βαλάτα-Τσιάμα, φιλόλογος, «Η διαμόρφωση της κηφισιώτικης κοινωνίας»,
-24 Απριλίου (Σάββατο): Νεοκλής Σαρρής, κοινωνιολόγος, ομ. καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Ο ελληνισμός του Εύξεινου Πόντου, ως στοιχείο κατανόησης της νεοελληνικής ιστορίας» (AΚΥΡΩΘΗΚΕ)
–27 Απριλίου : Βασίλης Πέρρος, συγγραφέας, «Η σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη (1936): Μια ιστορία πολιτικού θρίλερ στην Κάτω Κηφισιά»,
-11 Μαϊου : Λήδα Ιστικοπούλου, δρ. ιστορίας, «Η Κωσταντινούπολη στα χρόνια του Κριμαϊκού Πολέμου (1854-1856)»,
-25 Μαϊου : Νίκος Ουζούνογλου, καθηγητής ΕΜΠ, πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών, «Οι Έλληνες της Πόλης μετά την Άλωση»,
-8 Ιουνίου : Βασίλης Τσενκελίδης, ιστορικός, ερευνητής της ιστορίας των Ελλήνων της ΕΣΣΔ, «Οι Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης και η εμπειρία των σταλινικών διώξεων»
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
[…] από τη Ραιδεστό Δημήτρης Μαυρίδης σ’ ένα σεμινάριο Ιστορίας που λαμβάνει χώρα στην Κηφισιά της […]
[…] [Το σεμινάριο πραγματοποιείται κάθε δεύτερη Τρίτη (7-9 μ.μ.) στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο «Ν. Αντωνόπουλος», στη Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού. ] […]
ΜΙΑ ΑΝΕΛΠΙΣΤΗ ΟΜΟΘΥΜΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 44, ΣΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΗΦΙΣΙΑΣ
Την Τρίτη 1 Δεκεμβρίου, στις 7μμ, παρουσιάσαμε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο «Ν. Αντωνόπουλος», ο Ιστορικός κ. Βλάσσης Αγτζίδης, και ο υποφαινόμενος Ιατρός Γιώργος Πολυχρονίδης, το «καυτό» και αμφιλεγόμενο θέμα: Αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού Δεκέμβρη του ’44.
Η μικρή αίθουσα της βίλας Δροσίνη υπερχείλισε.
Στους ακροατές διέκρινε κανείς, έντονη την παρουσία της ηλικίας που έζησε τα γεγονότα: Απόστρατοι στρατηγοί, ναύαρχοι, μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ , και φυσικά οι μόνιμοι ακροατές των σεμιναρίων.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους και τις εισηγήσεις τους οι αντιστασιακοί Μανώλης Γλέζος (ΕΑΜ) και Θεόδωρος Σάρος (ΕΔΕΣ).
Ο διοργανωτής των σεμιναρίων, Ιστορικός κ. Βλάσσης Αγτζίδης, κατά την εισαγωγή του, υπογράμμισε πώς ο διχασμός που προϋπήρχε στην Ελληνική κοινωνία (Βασιλικοί-Βενιζελικοί , αυτόχθονες-πρόσφυγες, αστικός κόσμος-κομμουνιστές, δημοκρατικοί- Μεταξικοί), βάραινε καθοριστικά κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις 1944-1949.
Ο υποφαινόμενος, υποστήριξα την άποψή μου, πως η παρουσία της Ελληνικής κοινωνίας στην μεγαλειώδη Εθνική αντίσταση, ήταν ο μεγάλος αστάθμητος παράγοντας που
αφ ενός φόβιζε την Βρετανική αποικιοκρατία, διότι απειλούσε την δυνατότητα έλεγχου της Ελλάδας μετά την κατοχή,
αφ ετέρου «αξιοποιήθηκε» από την Κομμουνιστική ηγεσία.
Η τελευταία, πολιτικά, παρέπαιε μεταξύ:
των διακηρυγμένων στόχων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για ομαλή μετακατοχική εξέλιξη (διάλυση ενόπλων εθελοντικών σωμάτων, δημοψήφισμα για το πολίτευμα και ελεύθερες εκλογές για συντακτική βουλή)
και της ένοπλης κατάκτησης της εξουσίας, καθώς όλη η Ελληνική ύπαιθρος ήταν υπό την εξουσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
Υποστήριξα πώς καμία πλευρά δεν είχε προγραμματίσει εκ των προτέρων την ένοπλη σύγκρουση την συγκεκριμένη στιγμή, τον Δεκέμβρη.
Οι Βρετανοί γνώριζαν πως ακόμα κι αν κατατρόπωναν τον ΕΛΑΣ στο Λεκανοπέδιο, ήταν αδύνατον να τον νικήσουν στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Γι αυτό επεδίωκαν την διάλυση του ΕΛΑΣ με πολιτική συμφωνία και δεν είχαν πολλά στρατεύματα στην Αθήνα, στις αρχές του Δεκέμβρη.
Το δε ΚΚΕ/ΕΑΜ, είχε την εξουσία στα χέρια του, και την παρέδωσε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, επιτρέποντας την να εγκατασταθεί στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου, μαζί με τα Βρετανικά στρατεύματα που την συνόδευαν, κατ εφαρμογήν των συμφωνιών Λιβάνου και Καζέρτας. Προφανώς, εάν ήθελε την εξουσία για τον εαυτό του, δεν θα την παρέδιδε.
Η σύγκρουση υπήρξε αποτέλεσμα
1. Της δικαιολογημένης αμοιβαίας δυσπιστίας των δύο πλευρών, κατά την διάρκεια των συνομιλιών για την εξεύρεση λύσης στον (συμφωνημένο και από τις δυο πλευρές) αφοπλισμό των εθελοντικών ενόπλων σωμάτων Ελλάδας και Αιγύπτου
2. Των κόκκινων γραμμών που έβαζε ο Τσόρτσιλ στις συνομιλίες.
Οι παρεμβάσεις του Τσόρτσιλ, δυναμίτιζαν τις συνομιλίες και καθιστούσαν αναγκαίες τις συνεχείς υποχωρήσεις του ΕΑΜ, που από ένα σημείο και πέρα δεν ήταν διατεθειμένο να κάνει άλλες, αναιρώντας τις διατυπωμένες από πλευράς του συμβιβαστικές προτάσεις και πυροδοτώντας με την σειρά του την σύγκρουση.
Ο Μανώλης Γλέζος είπε πως η αιτία της σύγκρουσης εντοπίζεται, στο ότι οι Βρετανοί δεν ήσαν διατεθειμένοι να ανεχθούν την ματαπελευθερωτικη ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Πώς το ΚΚΕ υπερέβη τον εαυτό του κατά την Κατοχή, εφαρμόζοντας, στις ελεύθερες περιοχές, ένα καθεστώς πραγματικής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης.
Πώς ακόμα και αν μελλοντικά η σταλινική νοοτροπία του κόμματος, προσπαθούσε να αναιρέσει αυτές τις κατακτήσεις, πρώτοι απ ‘όλους θα αντιδρούσαν οι αγωνιστές του ΕΑΜ.
Ο Θεόδωρος Σάρος, αναφέρθηκε στη στάση των ενόπλων δυνάμεων της μέσης ανατολής, την άνοιξη του 44, που κατεστάλη, διότι υπονόμευε τον συμμαχικό πόλεμο κατά του άξονα και επεσήμανε την κρισιμότητα των μαχών μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων και των Γερμανών, κατά την στιγμή της Δεκεμβριανής σύγκρουσης.
Απευθυνόμενος με ευγένεια και σεβασμό προς τον Μανώλη Γλέζο, τον ρώτησε γιατί θα έπρεπε να υποστεί αιχμαλωσία από τον ΕΛΑΣ , ως μέλος του ΕΔΕΣ, και αναφέρθηκε στην προσωπική του περιπέτεια κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ.
Η συζήτηση διεξήχθη σε πολιτισμένο κλίμα, χωρίς να υπάρξει ούτε μία στιγμή έντασης και φανατισμού.
Ήταν έκδηλη η διάθεση σε όλους τους ομιλητές, ώστε μέσα από την συζήτηση να βγουν συμπεράσματα, προκειμένου να μην ξαναζήσουμε την κατάρα του εμφυλίου πολέμου.
Η ωριμότητα του κοινού και των αντιστασιακών, διέψευσε τον αρχικό μας φόβο για πιθανή πυροδότηση εντάσεων, και απέδειξε, πως όταν τα τραυματικά γεγονότα των εμφυλίων συγκρούσεων προσεγγίζονται χωρίς φανατισμό και προκατάληψη, αλλά με διάθεση αντικειμενικότητας και αλληλοκατανόησης, τότε η συζήτηση ενώνει και δεν διχάζει.
[…] -Σεμινάριο για τη νεοελληνική ιστορία […]
[…] ομιλία θα γίνει στο πλαίσιο των μαθημάτων Ιστορίας, που διοργανώνονται στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου […]
[…] Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού. Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας, που λαμβάνει χώρα στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου […]
[…] Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού. Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας, που λαμβάνει χώρα στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου […]
ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Κ. Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ, ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΗΦΙΣΙΑΣ.
Ευχάριστη έκπληξη προκάλεσε η εισήγηση του καθηγητή και τέως πρύτανη του Πάντειου, κ. Γιώργου Κοντογιώργη, την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, στα πλαίσια των σεμιναρίων για την Νεοελληνική Ιστορία τού Ανοιχτού Πανεπιστήμιου «Ν. Αντωνόπουλος», που οργανώνει ο Ιστορικός κ. Βλάσσης Αγτζίδης.
Η ομιλία, είχε θέμα : «Το Ελληνικό κοσμοσύστημα».
Στο σεμινάριο, διαπιστώσαμε ιδίοις ωσίν, πώς η επιστημονική άποψη του Γ. Κοντογιώργη για το Ελληνικό Έθνος, αποτελεί μία επανάσταση.
Ως γνωστόν, στα Ελληνικά Πανεπιστήμια κυριαρχεί μια επιστημονική άποψη για το Έθνος , πού αναπαράγει την κυρίαρχη άποψη των Δυτικών ιστορικών, πώς το Ελληνικό έθνος, όπως και όλα τα σύγχρονα έθνη, είναι γέννημα του Ελληνικού έθνους-κράτους, πού προέκυψε πριν από 190 χρόνια, ως αποτέλεσμα τού Διαφωτισμού, της Αμερικανικής και Γαλλικής επανάστασης και τού Ρομαντισμού.
Πώς πριν από την Ελληνική επανάσταση, δεν υπήρχε Ελληνικό έθνος.
Κατά τον Γ. Κοντογιώργη, η εφαρμογή αυτού του αντιεπιστημονικού Ιδεολογήματος για το Ελληνικό έθνος, υποδηλώνει βαθειά άγνοια και αδυναμία κατανόησης της Ιστορίας .
Ο Γ. Κοντογιώργης, ανέφερε, πώς το σύστημα των Αρχαίων Ελληνικών πόλεων κρατών (κοσμοσύστημα), πού το χαρακτήριζαν, οικονομικά, η μεταποίηση, το εμπόριο, και οι εγχρήματες ανταλλαγές, ήταν ανθρωποκεντρικό, ορίζοντας ως ανθρωποκεντρισμό την ατομική (τουλάχιστον), ελευθερία (ως αυτονομία) των πολιτών των συστατικών Πόλεων-Κρατών.
Το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός», που έλεγε ο Αριστοτέλης.
Αντιδιέστειλε το Ελληνικό ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα , στις ανελεύθερες ασιατικές δεσποτείες με τις οποίες συνυπήρχε και είπε πώς ήταν το μοναδικό ελεύθερο κοσμοσύστημα, μέχρι την ανάδυση του μοντέρνου Έθνους-κράτους.
Ο Γ.Κ. τόνισε, πώς το Ελληνικό Έθνος, υπήρξε ως πολύσημο Έθνος-κοσμοσύστημα, μέχρι και τις παρυφές του 20ου αιώνα, οπότε, μετά από τρισχιλιετή διαδρομή, περιορίστηκε στα στενά όρια του έθνους κράτους.
Κλειδί, για την κατανόηση της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους-κοσμοσυστήματος, αποτελεί η έννοια της Δημοκρατίας, δηλαδή της πραγματοποίησης της Ελευθερίας, ως αυτό-νομίας του ανθρώπου: Ως ατόμου (ατομική ελευθερία), ως σώματος βουλευόμενων και αποφασιζόντων πολιτών (πολιτική ελευθερία), και ως συντελεστή της παραγωγής (κοινωνική ελευθερία).
Υιοθετώντας αυτά τα κριτήρια, ξεκλειδώνεται, μπροστά μας η εξής εικόνα:
Το σύστημα των αρχαίων Ελληνικών Πόλεων-Κρατών, απετέλεσε έναν αστερισμό πολιτειακών καθεστώτων, εκ των οποίων τα Δημοκρατικά, έφθασαν στην πλήρη ελευθερία των πολιτών τους, κατά την κλασσική εποχή.
Όχι μόνο την ατομική ελευθερία, αλλά και την κοινωνική και την πολιτική ελευθερία. Διότι, την αποκλειστικότητα της άσκησης της πολιτικής, δεν την είχε, σ’ αυτά, κάποιος κρατικός μηχανισμός, όπως στις σημερινές δημοκρατίες, αλλά το ίδιο το σώμα των βουλευόμενων πολιτών.
Οι ίδιοι οι πολίτες συζητούσαν και οι ίδιοι αποφάσιζαν. Οι πολιτικοί απλώς ρητόρευαν, εισηγούμενοι για τα ζητήματα της ημερησίας διάταξης.
Για να φτάσει η αρχαιοελληνική δημοκρατία σε αυτό το στάδιο, χρειάστηκε ,οι πολίτες να αφήσουν την οικονομική εργασία στους τότε οικονομικούς μετανάστες (μέτοικους και δούλους, πού, όπως διαπιστώνει ο Ψευδοξενοφών, καμία σχέση δεν είχαν οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Αθήνα, με αυτές των δούλων των Δεσποτικών καθεστώτων, καθ’ όσον, με δυσκολία διέκρινες στον δρόμο έναν μη πολίτη από έναν πολίτη, ενώ τα δικαιώματα που συνέχονταν με την εργασία που άλλοτε κατείχαν οι πολίτες εργαζόμενοι, τώρα περιήλθαν στούς μετοίκους και στους δούλους.
Οι πολίτες , αφήνοντας την οικονομική α-σχολία, πέρασαν στην σχόλη, που δεν ισοδυναμούσε με τεμπελιά, αλλά με πολιτική εργασία: Συμμετείχαν στα πολιτικά σώματα (εκκλησία του Δήμου, δικαστικά σώματα, δημόσια έργα), έναντι πολιτικού μισθού. Κέρδισαν, λοιπόν, και την κοινωνική ελευθερία, από την στιγμή πού , και οι θήτες, δηλαδή οι προλετάριοι της εποχής, κατέκτησαν την ιδιότητα του αυτοκυβερνώμενου (του πλήρους) πολίτη και έπαψαν να ετεροκαθορίζονται, ως μισθωτοί του εργοδότη.
Προηγήθηκαν τα εξής στάδια ωρίμανσης της κλασσικής δημοκρατίας: Από την βασιλεία των Κρητομυκηναϊκων χρόνων, στην αριστοκρατία, έπειτα στην προ-αντιπροσωπευτική πολιτεία των νομοθετών, έπειτα στην αντιπροσωπευτική πολιτεία και τέλος στη δημοκρατία με απόληξη την πλήρη δημοκρατία των κλασσικών χρόνων, πού διήρκεσε ως πλήρης ελευθερία (ατομική, πολιτική και κοινωνική), επί έναν περίπου αιώνα. Θα επισημάνει όμως ότι τις πολιτείες των κλασικών χρόνων (την ολιγαρχία, τη δημοκρατία κλπ) τις συναντάμε σε όλη τη διάρκεια της οικουμένης, από τους ελληνιστικούς έως και τους χρόνους της τουρκοκρατίας, δηλαδή για όσο χρόνο οι Έλληνες βίωναν το σύστημα των κοινών των πόλεων ως θεμέλιο της κοινωνίας τους.
Κατόπιν, ο Γ.Κ. προχώρησε σε μια σύγκριση της Δημοκρατίας των κλασσικών χρόνων, με το σημερινό, «δημοκρατικό» καθεστώς.
Η σύγχρονη , Δυτικού τύπου πολιτεία, γεννήθηκε με αίτημα την ατομική ελευθερία (αυτονομία) των δουλοπάροικων, έναντι του φεουδάρχη.
Αυτήν την ελευθερία, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, κατοχυρώνουν τα Συντάγματά μας και τα νομικά μας συστήματα: Την ατομική ελευθερία (ως αυτονομία).
Γι, αυτό, ο Γ. Κοντογιώργης, χαρακτηρίζει το σημερινό πολιτικό μας καθεστώς, ως Ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μεγάλης κλίμακας.
Δυστυχώς, όμως, η ελευθερία σταματά στην ατομική ελευθερία. Γι’αυτό και το πολιτικό σύστημα της εποχής μας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ούτε δημοκρατικό ούτε ακόμη και αντιπροσωπευτικό.
Στην πολιτική και στην οικονομία, οι πολίτες δεν είναι, σήμερα, αυτό-νομοι: Έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν τους πολιτικούς, που ασκούν ανεξέλεγκτη εξουσία επί 4 χρόνια, χωρίς να έχουν, ενδιάμεσα, την θεσμική δυνατότητα να επηρεάσουν τις αποφάσεις, όσο σημαντική επίπτωση και αν έχουν αυτές στην ζωή τους. Έχουν και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά όχι κοινωνική και πολιτική ελευθερία, εφόσον στην οικονομία και στην πολιτική, τον αποφασιστικό θεσμικό λόγο έχουν οι κάτοχοι-ιδιοκτήτες της οικονομικής και της πολιτικής λειτουργίας.
Σήμερα , η κοινωνία μας, εμείς, δεν έχουμε σχέση εντολέως-εντολοδόχου με τους πολιτικούς μας, όπως είχαν, οι πολίτες στο στάδιο της αρχαίας Ελληνικής πολιτείας που διέπονταν από την αντιπροσωπευτική αρχή. Τότε, ο Δήμος είχε το δικαίωμα να ελέγξει τους εκλεγμένους πολιτικούς και να τους ανακαλέσει ανά πάσα στιγμή, ακόμα και να τους παραπέμψει σε δίκη για την βλάβη πού προκαλούσαν στην πόλη. Σήμερα, η κοινωνία δεν έχει δυνατότητα να παραπέμψει πολιτικό στην δικαιοσύνη, ούτε καν για ποινικό αδίκημα. Στην εποχή μας, ως κοινωνία, επέχουμε σχέση εκλογικού νομιμοποιητή των πολιτικών προσώπων. Μεταξύ των εκλογών οφείλουμε να περιοριζόμαστε στον ιδιωτικό χώρο. Οι εκλεγμένοι πολιτικοί είναι οι αποκλειστικοί κάτοχοι της αρμοδιότητας άσκησης πολιτικής, όπως στο προ-αντιπροσωπευτικό στάδιο των νομοθετών (Σόλων, Πιττακός κλπ.), οι οποίοι είχαν απεριόριστη εξουσία να νομοθετούν, επί καθορισμένο χρονικό διάστημα, κατόπιν εντολής από το τότε εκλογικό σώμα, και χωρίς κανένα δικαίωμα παρέμβασής του. Στον αντίποδα, για να είναι η πολιτεία δημοκρατική πρέπει το πολιτικό σύστημα να το επενδύεται η κοινωνία των πολιτών και όχι το κράτος. Ο Γ.Κοντογιώργης διακρίνει σαφώς τη δημοκρατία από την αντιπροσώπευση, και τα δυο αυτά συστήματα από το πολιτικό σύστημα της εποχής μας που δεν το θεωρεί ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε δημοκρατικό.
Το αιτούμενο, βέβαια, δεν είναι να μιμηθούμε, φορώντας χλαμύδες, την εκκλησία του Δήμου, αλλά να αντλήσουμε, κατ΄αναλογίαν, τα κριτήρια της προόδου και της οπισθοδρόμησης, για το σήμερα και το αύριο.
Σήμερα, τα τεχνοδυκτιακά μέσα, μας παρέχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες επικοινωνίας και συμμετοχής σε επίπεδο Έθνους-κράτους, από όσες υπήρχαν στην δημοκρατική Αθήνα της κλασσικής εποχής, σε επίπεδο πόλης-κράτους.
Η επίκληση του μεγέθους της χώρας και της συνθετότητας των σημερινών προβλημάτων ως εμποδίου για την διεύρυνση, επί το αντιπροσωπευτικότερον, της πολιτείας μας, είναι ένα πρόσχημα, προκειμένου το κρατικό και κομματικό προσωπικό, να μην μοιραστεί την εξουσία του (και τις προσόδους που αυτή του αποφέρει), με την κοινωνία.
Ο κ. Κοντογιώργης, σημείωσε, πώς το κρατικό σύστημα της αρχαίας πόλης-κράτους, έφτασε σε ένα όριο, που επισφραγίσθηκε με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Σ’ αυτόν, συγκρούσθηκε η κοινωνία της σχόλης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, (πού προσπαθούσε να εξασφαλίσει τους πόρους αναπαραγωγής της μέσω της δύναμης των όπλων), με το ολιγαρχικό καθεστώς της άλλης μεγάλης οικονομικής δύναμης, της Κορίνθου, πού σαν πολεμική μηχανή, είχε την Σπάρτη.
Επεσήμανε, πώς, οι πόλεις-κράτη, συνέχισαν να υπάρχουν ως βασικό κύτταρο ελευθερίας και κατά τις μετέπειτα κοσμοπόλεις (Μακεδονική, Ρωμαϊκή, Ανατολική Ρωμαϊκή).
Στην Κοσμόπολη, σταμάτησαν οι συγκρούσεις μεταξύ των πόλεων, καθώς αυτές απετέλεσαν ενδοχώρα ενός ευρύτερου -(από τα κράτη-πόλεις)- κοσμοκράτους. Στην Βυζαντινή Κοσμόπολη, η βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη, υπήρξε ως μία από αυτές τις πόλεις, η κεντρική, αλλά όχι ως δυναστεύουσα τις υπόλοιπες.
Υποχρέωσή της, ήταν η παροχή ασφάλειας στις υπόλοιπες πόλεις και η ανάπτυξη ορισμένων εναρμονιστικών λειτουργιών στο σύνολο της επικράτειας.
Οι πόλεις, παρέμεναν το βασικό πολιτειακό κύτταρο. Εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους προς την κεντρική διοίκηση, αλλά δεν άλλαζαν τα βασικά τους χαρακτηριστικά.
Στην Κοσμόπολη, ο πολίτης, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την σχόλη και την πολιτική εργασία, αλλά δεν χάνει την κοινωνική του ελευθερία: Παραγωγικό κύτταρο αναδεικνύεται, σταδιακά, η εταιρική εργασία: Το σύστημα της παραγωγής παύει να ανήκει στον διαφοροποιημένο ιδιοκτήτη και περιέρχεται στους συντελεστές της παραγωγής. Ο πολίτης, μπαίνει στην παραγωγή ως συνεταίρος-συμμέτοχος στο κεφάλαιο της εργασίας. Ακόμα και αν δεν μπει ως κεφαλαιούχος, η εργασία του κεφαλαιοποιείται.
Είναι λοιπόν κοινωνικά ελεύθερος, δηλαδή αυτόνομος.
Και στα πλαίσια του Κοινού, της συνέχειας , δηλαδή, της αρχαίας πόλης, προστατεύει την πολιτική και ατομική του ελευθερία, και μέσα από τις επαγγελματικές συντεχνίες.
Η Δυτική Ιστοριογραφία, καταγράφει το σοβαρό πλήγμα που υπέστησαν οι Ελευθερίες των Πόλεων, στην Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μετά από την βαρβαρική της άλωση, κατά τον 5ο μ. Χ. αιώνα, και την έκπτωσή της στο Φεουδαρχικό καθεστώς.
Αναιτιολόγητα, όμως, θεωρεί πώς το καθεστώς ελευθερίας των πόλεων καταργήθηκε, αυτομάτως και στον Ανατολικό κλάδο της Αυτοκρατορίας.
Αυτό, όχι μόνο είναι αυθαίρετο και δεν θεμελιώνεται πουθενά, αλλά απετέλεσε και το εφαλτήριο ενός μεγάλου ψεύδους: Πώς το Βυζάντιο κατρακύλησε στην Φεουδαρχία και στον σκοταδισμό, όπως συνέβη στην Δυτική Ευρώπη.
Πώς, όταν η Ευρώπη, κατάφερε από τον 18ο αιώνα να αποτινάξει σιγά σιγά την Φεουδαρχία, θα έπρεπε να σύρει από πίσω της, ως καθυστερημένο παρακολούθημα και την νεοαπελευθερωμένη Ελλάδα, πού κατά την γνώμη των Ευρωπαίων, είχε υποστεί το διπλό πλήγμα της Βυζαντινής «Φεουδαρχίας», και της Οθωμανικής Ασιατικής Δεσποτείας.
Η αλήθεια, είναι τελείως διαφορετική: Τα κοινά των ελευθέρων πόλεων, κατορθώνουν να επιβιώσουν, κάτω από έναν ιδιότυπο «Ιστορικό συμβιβασμό», και κατά την διάρκεια της Οθωμανικής δεσποτικής κατοχής.
Το πρόταγμα της επανάστασης του 21, είναι η αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, και των ανελεύθερων στρεβλώσεων που επέφερε αυτός στα Κοινά.
Αντίθετα με τον καθημαγμένο από την Φεουδαρχία δυτικό άνθρωπο, η αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, συντελείται στην Ελλάδα, από μια πολύ ώριμη, ανθρωποκεντρικά, κοινωνία, πολύ πιο ελεύθερη κοινωνικά και πολιτικά από αυτήν της Δύσης.
Τότε, όμως, η Βαυαροκρατία του Όθωνα, έρχεται να διαλύσει το σύστημα των Ελεύθερων κοινών, και να επιβάλλει την κρατική πολιτική μονοκρατορία των μοντέρνων κρατών.
Η συνέχεια, στην ομιλία του Γ. Κοντογιώργη, την Τρίτη16 Μαρτίου, με θέμα : «Ο Ρήγας και το ζήτημα της ελληνικής παλιγγενεσίας»…..
Γιώργος Πολυχρονίδης
[…] Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού. Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας, που λαμβάνει χώρα στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου […]
[…] Το βιβλίο παρουσιάζεται από μένα και τη Χαρά Γαλανού τη Δευτέρα 1 Μαρτίου, 7.00 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς (Διονυσίου και Μυρσίνης), στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας. […]
[…] του Δήμου Κηφισιάς στις 3 Μαρτίου, στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας, που διοργανώνω στο Ανοιχτό […]
Την Τρίτη 2 Μαρτίου, είχαμε την τιμή να φιλοξενούμε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, στα πλαίσια των σεμιναρίων για την Νεοελληνική Ιστορία τού Ανοιχτού Πανεπιστήμιου «Ν. Αντωνόπουλος», που οργανώνει ο Ιστορικός κ. Βλάσσης Αγτζίδης, τον Παπα-Γιώργη Μεταλλινό, με θέμα «από το Γένος στο Εθνος».
Κατά την εισαγωγή του, ο Βλάσσης Αγτζίδης, σημείωσε, πώς η άποψη του παπα-Γιώργη για το έθνος, είναι ίσως η πιο ουδέτερη και πειστική μεταξύ δύο ακραίων αντιλήψεων: Αφ’ ενός της αενάου, συνεχούς και αναλλοίωτης παρουσίας του έθνους από την αρχαιότητα έως σήμερα, και αφ’ ετέρου , της δημιουργίας των σύγχρονων εθνών από τα έθνη-κράτη των τελευταίων 250 ετών.
Ο παπα-Γιώργης ξεκίνησε, τονίζοντας, πως η κατανόηση της Ιστορίας μας κατά την Βυζαντινή περίοδο, προϋποθέτει την επαφή με τα εκκλησιαστικά (όχι κατ’ ανάγκην τα θρησκευτικά) πατερικά κείμενα, και όποιος απεχθάνεται αυτές τις πηγές χάνει ένα μεγάλο μέρος της Ιστορίας μας.
Τον 4ο αιώνα, εμφανίζεται η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, η Ρωμανία (πού ποτέ δεν αυτοαποκλήθηκε Βυζάντιο). Αποτελούσε μια ανανέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όχι μια απλή μεταφορά πρωτεύουσας. Στις 11 Μαΐου του 330, ιδρύεται η νέα πρωτεύουσα, η Νέα Ρώμη, που το 381, μετονομάσθηκε σε Κωνσταντινούπολη, από την Β’ Οικουμενική σύνοδο. Πρόκειται για ένα Χριστιανικό κράτος, που Οικοδομεί μια νέα, πνευματική και όχι γεωγραφική συνείδηση πολιτειότητας.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, ένωσε την Ανατολή με τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχε σκοπό να στραφεί κατόπιν προς την Δύση. Το έργο αυτό , το συνέχισε ο απόστολος Παύλος, πού ο Χριστιανισμός του, ήταν τελείως διαφορετικός από τον Ιουδαϊσμό.
Τα θεμέλια της Ρωμανίας, ήταν τρισυπόστατα:
Η Ρώμη, θεμελίωσε τον κρατικό φορέα και την ιδεολογία του.
Ο Αλέξανδρος και ο Παύλος, θεμελίωσαν τον Πολιτισμό της,
Και ο Χριστιανισμός, της προσέδωσε έναν καθαρά πνευματικό χαρακτήρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επρόκειτο για λαό Αγίων, καθ’ ότι οι άνθρωποι πορεύονται με πτώσεις και ανατάσεις.
Στην Νέα Ρώμη, γεννήθηκε μια νέα πολιτική ιδεολογία: Η Αυτοκρατορική ιδέα, δηλαδή , η Οικουμενική συνείδηση των πολιτών.
Ο μόνος λαός στην Ιστορία πού δεν μπορεί να φοβηθεί την πολυπολιτισμικότητα είναι οι Έλληνες, διότι έζησαν σε μία Οικουμενική αυτοκρατορία, που ενσωμάτωσε τους λαούς της οικουμένης στην Χριστιανική πίστη. Ο Αγιος Ρωμανός ο Μελωδός (5ος-6ος αιώνας μ.), γραφει σε ένα κοντάκιο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε έθνη και Βασιλεα». Κάθε εθνότητα, καλούνταν να ενταχθεί, με την κρατική και πολιτειακή της δομή, σε μια πνευματική, Χριστιανική και Οικουμενική Αυτοκρατορία, που κινούνταν στα πλαίσια του Ελληνικού πολιτισμού και εκφράζονταν με τα Ελληνικά στοιχεία.
Συχνά, κάνουμε τα εξής δύο λάθη: Ταυτίζουμε την Ελληνικότητα με την Ελλαδικότητα και ξεχνάμε πως η πίστη, δεν υποκαθιστά την συνείδηση καταγωγής. Η πίστη, ως τρόπος ύπαρξης, τρόπος ζωής, ένωσε στην Ρωμανία, τις επιμέρους Εθνότητες.
Ρωμιός, λοιπόν= ο Ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης.
Πρόκειται, για το Ορθόδοξο Γένος, που είναι πολυεθνικό στην σύνθεσή του.
Η ενιαία οικουμενική συνείδηση, αρχίζει να χαλαρώνει μετα το 1204, οπότε οι επιμέρους εθνότητες, αναζητούν άντληση δυνάμεων από την καταγωγή τους και η στροφή, αυτή στο παρελθόν, δυναμώνει την έννοια της Εθνότητας, καθώς καλλιεργούνται και οι Εθνικές γλώσσες. Ο φυλετισμός, αρχίζει, προοδευτικά να εμφανίζεται μετα το 1204.
Μέχρι τότε, έλεγε κανείς πώς ήταν Ορθόδοξος Έλλην και όχι Έλλην Ορθόδοξος. Ορθόδοξος Βούλγαρος και όχι Βούλγαρος Ορθόδοξος. Από το 1204, αρχίζει η αντιστροφή.
Επί Τουρκοκρατίας, έγιναν 80-90 εξεγέρσεις . Όλες είχαν τον χαρακτήρα, του «να πάρουμε την Πόλη». Αυτό ήταν η Μεγάλη Ιδέα: Να ανασυσταθεί αυτό που χάθηκε. Ο Ρήγας εκπροσωπούσε και ενσάρκωνε την Μεγάλη Ιδέα: Την Αυτοκρατορική Ιδέα, με αυτοκράτορα τον Λαό.
Η Αυτοκρατορική Ιδέα, ήταν και το Ιδανικό της Ρωμαίικης Εθναρχίας.
Τον 19ο αιώνα, επικρατεί στην ανερχόμενη αστική τάξη , ο Εθνικισμός, από τον Διαφωτισμό και τον Γερμανικό Ρομαντισμό: Κυριαρχεί η ιδέα της σαλαμοποίησης των Βαλκανίων: Η κατάτμηση αυτή, δημιούργησε μικρα, αδύναμα πρωτεκτοράτα. Αντι της Μεγάλης Ιδέας, της ανασύστασης, δηλαδή, της Ρωμαίικης πολυεθνικής Χριστιανικής Οικουμένης, εμφανίζεται ο Εθνικιστικός αλυτρωτισμός.
Η Ελληνική επανάσταση, μετα τον Υψηλάντη, έγινε Εθνικιστική: Κλείσιμο στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Κοραής, οραματιζόταν μια Ελλάδα, στα όρια της Στερεάς-Πελοπονήσου-Νησιών.
Τά αυτοκέφαλα, λίγο αργότερα, συνήργησαν στην δημιουργία της αλυσίδας των Βαλκανικών προτεκτοράτων και στους Βαλκανικούς Πολέμους, φτάσαμε στο σημείο να συγκρούονται μεταξύ τους οι Βαλκανικοί Εθνικισμοί. Η αλληλεγγύη Βενιζέλου, Άγγλων και Γάλλων, εξηγείται από την θητεία του στην Αγγλική και Γαλλική μασονική στοά.
Το Εθνικιστικό πνεύμα, άλλαξε την έννοια της Πατρίδας: Παλιά, Πατρίδα ήταν η περιφέρεια όπου κάποιος γεννήθηκε. Η ευρύτερη πατρίδα, ήταν η Αυτοκρατορία: Υπήρχε η συνείδηση της ευρύτερης Πατρίδας, όπου ανήκαν οι Ρωμιοί (Ορθόδοξοι).
Χάσαμε την έννοια του Γένους και μείναμε με την Εθνικιστική έννοια της Πατρίδας.
Ο Άγγλος Ιστορικός Τόυνμπι, έλεγε: «Οι Έλληνες κέρδισαν το κράτος και έχασαν την αυτοκρατορία»
Τον 20 αιώνα, ο Εθνικισμός, εμπλουτίσθηκε και με τον Ρατσισμό. Ξεχάσαμε, πως ο Ελληνισμός σώζεται στην καρδιά και όχι στο Αίμα.
Ο Αφρικανός πού είναι έτοιμος να πεθάνει για την Ελλάδα, είναι πολύ πιο Έλληνας από άλλους κατ όνομα Έλληνες.
Στο τέλος του 20ου αιώνα, φτάσαμε στην παγκοσμιοποίηση: Το πολυεθνικό κεφάλαιο, και η υπερεθνική ελίτ, τώρα πια προβάλλουν τον αντιεθνισμό και τον αντιρατσισμό, διότι η παλιά κατάτμηση σε έθνη κράτη, τους είναι πλέον εμπόδιο.
Έτσι υλοποιείται η Τεκτονική αρχή της ενοποίησης του κόσμου, υπό την νέα θεότητα , του Αρχιτέκτονος του σύμπαντος.
Ο Παπά-Γιώργης, τελείωσε, απαντώντας σε ερώτηση, για το πώς μπορούμε να αντισταθούμε, στους κινδύνους του Εθνικισμού και της αποδόμησης του Έθνους: «Κιβωτός του Έθνους, είναι η Ορθόδοξη Λατρεία μας».
Γιώργος Πολυχρονίδης
[…] τα μαθήματα στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας που διοργανώνω στο Ανοιχτο Πανεπειστήμιο του Δήμου […]