Αφιέρωμα στα 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ

Posted 24/12/2016
Filed under: Αριστερά, Εθνικό Ζήτημα, Ελληνοσοβιετικά, Εξω-ελλαδικά, Θεωρία, Ιστοριογραφία, Μεσοπόλεμος, Σοβιετική Ένωση |

Κάλαντα στη Σοβιετική Ένωση

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες σελίδες –και τις λιγότερο μελετημένες-  της νεότερης ελληνικής ιστορίας αποτελούν οι Έλληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης, που αριθμούσαν σε περισσότερα από 400.000 άτομα μετά το ΄22, και  οι οποίοι βρέθηκαν στο κέντρο των μεγάλων αλλαγών και ανακατατάξεων που συνέβησαν τον 20ο αιώνα.

Ειδικά η σοβιετική περίοδος του παρευξείνιου ελληνισμού γεφυρώνει πολλά πράγματα, όπως:

-το ίδιο το σοβιετικό πείραμα και τις διάφορες μεταμορφώσεις του,

-το ρόλο του εξωελλαδικού ελληνισμού σε μη ελεγχόμενα περιβάλλοντα,

-τις εξελίξεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών πληθυσμών.

essd-anapa

Η σοβιετική τους εμπειρία δίνει πολλές απαντήσεις σε ιστορικά ερωτήματα που ακόμα αιωρούνται.

Η οριστική διάλυση(25 Δεκεμβρίου 1991) της μεγάλης Σοβιετικής Αυτοκρατορίας έβαλε την ανθρωπότητα σε μια νέα ιστορική εποχή.


Γιατί το σοβιετικό πείραμα:


-σφράγισε την ιστορία του 20ου αιώνα,

-καθόρισε τη μορφή της ευρύτερης περιοχής μας,

-απείλησε τις έως τότε κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου,

-προσπάθησε να αλλάξει τις καθιερωμένες νοοτροπίες και

-διακήρυξε τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας «απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Τελικά απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του ’17, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εν τέλει τα πιο τρελλά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμoυς της φύσης…. Μόνο που γι αυτό, απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα  πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή-  που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε oυτοπίας  και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται το δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου Παράδεισου.

Τελικά, κατάφεραν να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο.  Και ακριβώς γι αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών.  Στο πλαίσιο αυτού του ιδεολογικού ανταγωνισμού εντάσσεται και η απαγόρευση των καλάντων στην ΕΣΣΔ…

Η ιστορία των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων στη Σοβιετική Ενωση του μεσοπολέμου έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τόσο σε επίπεδο πολιτικής ιστορίας, όσο και σε θέματα που άπτονται των πολιτισμικών επιλογών. Στις περιοχές εμφανίστηκε ένα μοναδικό φαινόμενο. Οι Ελληνες κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία και την άσκησαν για μια περίπου εικοσαετία. Προσπάθησαν να εφαρμόσουν την ευρύτερη σοβιετική πολιτική, καθώς και τις πλέον τολμηρές προτάσεις των ελλαδικών συντρόφων τους

Οι νέοι σοβιετικοί θεοί

Οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να εξαλείψουν τις παλιές θρησκευτικές λατρείες από την επικράτειά τους. Ομως, δεν τα πολυκατάφεραν! Αφού προσπάθησαν στη θέση των παλιών θεών να βάλουν τους νέους και αφού αντικατέστησαν τις εκκλησίες, τα τζαμιά και τα βουδιστικά τεμένη με τα Μαυσωλεία… στο τέλος κατέρρευσαν, και οι παλιοί θεοί επέστρεψαν πολύ ισχυρότεροι!

Έχει ενδιαφέρον η αντικληρικαλιστική πολιτική των Σοβιετικών όπως εκφράστηκε στις μεγάλες ελληνικές σοβιετικές παρευξείνιες κοινότητες (πριν ο σταλινισμός σαρώσει τα πάντα στο διάβα του μετά το ’37).

Η άρνηση της θρησκείας και η καταδίωξη της χριστιανικής λατρείας στις ελληνικές περιοχές του Καυκάσου και της Νότιας Ρωσίας υπήρξε βασική επιδίωξη του κόμματος και της νέας ελληνικής καθεστωτικής διανόησης.

Οι ελληνικές κομματικές οργανώσεις, καθώς και ο ελληνικός σοβιετικός Τύπος θεωρούσαν ως ύψιστο ιδεολογικό καθήκον τους τη συστηματική αντιθρησκευτική προπαγάνδα για την αντιμετώπιση των προκαταλήψεων, όπως θεωρούσαν, του πληθυσμού.

Ο ελληνικός εκδοτικός οίκος «Κομμουνιστής», που έδρευε στο Ροστόβ επί του Ντον, είχε εκδώσει προπαγανδιστικό βιβλίο για τον αντιθρησκευτικό αγώνα με τίτλο «Αντιθρησκευτικό εγχειρίδιο για τους χωρικούς».

 «Αντιθρησκευτικές γιορτές»

Η αντιθρησκευτική στάση εκφράστηκε με άρθρα στις ελληνικές καθεστωτικές εφημερίδες, τα οποία αποδείκνυαν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της θρησκείας και με καταγγελίες, σε περιπτώσεις εκδήλωσης του θρησκευτικού αισθήματος. Με δημοσίευση αντικληρικών άρθρων, αλλά και ποιημάτων και πεζογραφημάτων, επιχειρήθηκε η αντικατάσταση της θρησκευτικής πίστης από τη σοσιαλιστική. Το σύνθημα ότι η θρησκεία ήταν το «αφιόνι του λαού», που εμφανίστηκε μαζί με την ατομική ιδιοκτησία και μόνο κακό προκαλούσε στους εργαζόμενους, αποτελούσε τη μόνιμη επωδό στις αναφορές περί θρησκείας. Το κόμμα άρχισε να οργανώνει στα ελληνικά χωριά «αντιθρησκευτικές γιορτές»…

Για να αποδειχθούν οι βλαβερές συνέπειες της θρησκευτικής συμμετοχής του ελληνικού πληθυσμού, χρησιμοποιούνταν το επιχείρημα ότι κατά τη διάρκεια των διαφόρων γιορτών και ειδικά του Πάσχα οι χωρικοί δεν συμμετείχαν στις αγροτικές εργασίες και ότι στα ελληνικά χωριά άρχιζαν ατελείωτα γλέντια. Βασικός άξονας του αντιθρησκευτικού αγώνα ήταν η καταπολέμηση με κάθε τρόπο όλων των θρησκευτικών συνηθειών, όπως για παράδειγμα η συνήθεια του αγιάσματος, τα κάλαντα, οι λειτουργίες, η περιποίηση των εκκλησιών κ.λπ.

Επίσης, έπρεπε να καταπολεμηθεί η επιρροή των ιερέων, τους οποίους αποκαλούσαν «μάντηδες», στους αγροτικούς πληθυσμούς. Η επίθεση κατά των θρησκευτικών παραδόσεων έφτασε σε υπερβολικές ακρότητες, όπως η απαγόρευση των παιδιών να λένε τα κάλαντα, τα οποία θεωρούνταν αντιδραστικά. Υποστηριζόταν ότι ήταν οι βλαβερές συνήθειες, της παλιάς κοινωνίας και του αστικού καθεστώτος και επιπλέον ήταν οι «αντιδραστικές εκδηλώσεις των ηττημένων καπιταλιστών», κάτι που για την ΕΣΣΔ ήταν προσβολή και «εμπόδιο στη σοσιαλιστική οικοδόμηση».

————————

* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας. Μελέτησε τις ελληνικές σοβιετικές κοινότητες την περίοδο του μεσοπολέμου.

essd-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%ba%cf%8c%ce%ba%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%80%ce%bd%ce%b1

Από την ελληνική σοβιετική εφημερίδα του μεσοπολέμου «Κόκινος Καπνάς»...

Γραμμένο στο 20γράμματο αλφάβητο που καθιερώθηκε επίσημα με τη μεταρρύθμιση του 1926.. Υπάρχει μόνο ένα -ι-, ένα -ο-  καταργούνται οι δίφθογγοι, τα διπλά γράμματα -ξ- και -ψ- αντικάθίστανται με το -κς- και το -πς- ενώ το -υ- χρησιμοποιείται στη θέση του -oυ- 

——————————
στην α’ φωτογραφία:  Συγκέντρωση στην Ανάπα της νότιας Ρωσίας Ελλήνων εργαζομένων σε κολχόζ. Το προπαγανδιστικό σύνθημα είναι γραμμένο σε 20γράμματο αλφάβητο: «Ετοιμοι για την εφαρμογή του 5χρονου πλάνου»


4 Σχόλια

  3. Βλάσης Αγτζίδης on 18/01/2017

    Εκεί ήταν μια χώρα που λεγόταν «ΕΣΣΔ»…

    ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ •

    Στα τέλη του Δεκέμβρη συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν 25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.

    Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.

    Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, όπως έχω σημειώσει, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη της δικής τους… «ΕΣΣΔ»: Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων».

    Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»… Μιλάμε για τους θαμώνες στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού», για τα εκλεκτά δείγματα του υβριδίου της γελοιότητας που προκύπτει από τη σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση.

    Ένας από τους τελάληδες του χυδαίου αναθεωρητισμού της Ιστορίας σε εγχώριο επίπεδο (σε σημείο δικαιολόγησης ακόμα και των δοσίλογων της Κατοχής που τι να κάνουν οι καημένοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ΕΑΜ και τους κομμουνιστές γι’ αυτό… αναγκάστηκαν να γίνουν δοσίλογοι) είναι ο Μαραντζίδης. Ο εν λόγω πριν λίγα χρόνια μας χάρισε τα φώτα του και στο θέμα της «απελευθέρωσης» που επέφεραν στον κόσμο και ειδικά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι ανατροπές του ’90.

    Θαυμάστε:

    «Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (…) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (…) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»…(Μαραντζίδης,«Καθημερινή», 26/8/2012)
    Αφού, λοιπόν, παρακάμψουμε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αφού κλείσουμε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης», αφού προσπεράσουμε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ουκρανία μέχρι Τσεχία κι από Ουγγαρία και Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες, ας έρθουμε να δούμε τώρα, στα 25 χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των καθεστωτικών σαλονιών.

    Πάμε να δούμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής που συντελέστηκε το 1991, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν:

    ***
    1ο) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ , ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, μειώθηκε (σύμφωνα με την επίσημη στατιστική υπηρεσία της χώρας – Rosstat) κατά 7 εκατομμύρια, από τα 149 εκατομμύρια το 1993 στα 142 εκατομμύρια σήμερα. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια.

    Ήταν ο ίδιος ο Πούτιν που τον Μάρτη του 2012, σε άρθρο του στην «Komsomolskaya Pravda», ενόψει των προεδρικών εκλογών ομολογούσε ότι «σήμερα ζουν στη Ρωσία 143 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Αν οι παρούσες συνθήκες παραμείνουν ίδιες, το 2050 ο πληθυσμός θα είναι 107 εκατομμύρια».

    Ήδη μια δεκαετία νωρίτερα η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο… «Αργός θάνατος». Όπως σημειωνόταν «οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας».
    Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο χωρών της Αφρικής. Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία.

    ***

    2ο) Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε στην «LeMonde» ο Ανατόλι Βισένσκι, διευθυντής του δημογραφικού ινστιτούτου της Μόσχας, στη Ρωσία «ο ένας στους τρεις άνδρες πεθαίνει μεταξύ 20 και 60 ετών. Οι Ρώσοι άνδρες έχουν σήμερα προσδόκιμο επιβίωσης τα 61,4 έτη. Ο μέσος όρος ζωής των Ρώσων είναι κάτω από πολύ φτωχότερες χώρες, όπως π.χ. το Μπαγκλαντές». Δηλαδή το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στη Ρωσία λίγο απέχει από τα επίπεδα που ίσχυαν την εποχή του τσάρου!

    Ανάμεσα στα άλλα αίτια σημειώστε κι αυτά:

    α) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας «οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 – 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».
    β) Στη χώρα που επί ΕΣΣΔ υπήρχε το καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στον κόσμο, σήμερα έχουμε το φαινόμενο της κατάρρευσης του συστήματος Υγείας με τη Ρωσία να παρέχει για την υγεία το 4,2% του ΑΕΠ έναντι 8%-10% κατά μέσο όρο στη Δύση.
    γ) Ακόμα ένας αριθμός «ελευθερίας» και «ευημερίας»: Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι! Σήμερα υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 500.000 Ρώσοι πεθαίνουν από το αλκοόλ! Ας κάνουμε μια σύγκριση: Στα 10 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πεθαίνουν κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία 40 φορές περισσότερα άτομα από όσα σκοτώθηκαν στις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την έκθεση της «Εστίας πολιτών της Ρωσίας» η επιδημία αλκοολισμού έχει οδηγήσει στο εκπληκτικό φαινόμενο η θνησιμότητα των ελευθέρων ανδρών να είναι τριπλάσια εκείνων που είναι κρατούμενοι στις φυλακές…
    δ) Μόνο τη δεκαετία 1999 – 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%. Στη σημερινή Ρωσία (στοιχεία της ρώσικης ομοσπονδιακής υπηρεσίας – FSKN) υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύριο άνθρωποι εθισμένοι στα ναρκωτικά. Πάνω από 800.000 Ρώσοι έχουν πεθάνει από το 2001 λόγω της χρήσης ναρκωτικών. Τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών υπολογίζεται ότι ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της. Μόνο από το Αφγανιστάν εκτιμάται ότι διακινείται ετησίως στα εδάφη της Ρωσίας ηρωίνη αξίας 4,5 δισ. ευρώ…
    ***
    3ο) Τρομακτικά διαμορφώθηκαν τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους έφτασε να είναι έως και 2 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

    Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, είχε μειωθεί τουλάχιστον κατά 12%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία καταγράφηκε έως και κατά τουλάχιστον 5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

    Σημειώστε: Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι «η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».

    Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά έφτασαν στην «μετακομμουνιστική» Ρωσία να ζει κάτω των ορίων της φτώχειας. Στις ρωσικές πόλεις να κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά να βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους.
    Και κάτι ακόμα: Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων…

    ***
    4ο) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.
    Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.

    Εν έτη 2015 μια ασθένεια που θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί, η φυματίωση, εμφάνισε 10,4 εκατομμύρια νέα κρούσματα παγκοσμίως. Όπως εξήγησε πριν από λίγο καιρό στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της ελληνικής Βουλής ο κ. Μιχάλης Κουμπής, (πρόεδρος της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας)

    «ένα μεγάλο πρόβλημα επανεμφάνισης της φυματίωσης ήταν και η κατάρρευση υγειονομικών συστημάτων. Για παράδειγμα, η πρώην Σοβιετική Ένωση με τη διάλυσή της είχε και κατάρρευση του υγειονομικού της συστήματος και, εν συνέχεια, χιλιάδες κόσμου από τις χώρες αυτές όδευσε προς την Ευρώπη, κουβαλώντας μαζί και το πρόβλημα της φυματίωσης».
    Μια ματιά στα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πείθει ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες. Αυτές που αναβίωσαν στη Ρωσία ακριβώς την επόμενη μέρα από την… «απελευθέρωσή της».

    ***
    5ο) Ας μιλήσουμε, τώρα, για την «ελευθερία» της.. φτώχειας: Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Rosstat», μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2015 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνούσαν το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκαν σε σχέση με το 2014 κατά 6,7 εκατομμύρια άτομα και ανήλθαν στα 23 εκατομμύρια! Πρόκειται το 16% του πληθυσμού.

    Με άλλα λόγια 1 στους 6 Ρώσους «ζει» – επισήμως – σε συνθήκες φτώχειας, που σημαίνει ότι δεν διαθέτει ούτε καν τα 123 ευρώ μηνιαίως που έχουν ορίσει οι ρωσικές αρχές σαν όριο της φτώχειας στη χώρα…
    Σύμφωνα, δε, με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Οικονομίας της ρωσικής Ακαδημίας Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ «μόνο το 20% του ρωσικού πληθυσμού ζει άνετα. Για το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού η ζωή είναι απλώς μια μάχη επιβίωσης»…

    ***

    6ο) Πάμε τώρα στην άλλη όχθη της… «ελευθερίας»: Σύμφωνα με την έκθεση (GlobalWealthReport) της CreditSuisse για το 2014:

    Το 10% των πλουσιότερων ανθρώπων στη Ρωσία κατέχει το 85% του πλούτου της χώρας και από αυτούς το 1% των πλουσίων της χώρας κατέχει το 74% του συνολικού πλούτου της Ρωσίας! Η «επίδοση» κατατάσσει τη Ρωσία στη χώρα με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη.
    Επίσης: Σύμφωνα με την αξιολόγηση και κατάταξη των πλουσιότερων ανθρώπων της Ρωσίας, ο αριθμός των Ρώσων δισεκατομμυριούχων σε σχέση με το 2004 τριπλασιάστηκε και από τους 36 πήγε στους 111. Αυτοί οι 111 άνθρωποι – σε ένα πληθυσμό 143 εκατομμυρίων – κατέχουν το 20% σχεδόν του συνολικού πλούτου. Οι 20 πλουσιότεροι εξ αυτών διαθέτουν περιουσία άνω των 227 δισ. δολαρίων.

    Επίσης: Το 2013 η αξία των περιουσιακών στοιχείων των 200 πλουσιότερων Ρώσων επιχειρηματιών είχε καταμετρηθεί στα 488,3 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά 42 δισ. δολάρια περισσότερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

    ***

    Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Εντούτοις, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η «επιστημοσύνη», η «αντικειμενικότητα» και η σαχλαμάρα εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην… «ελευθερία» και στη… «δημοκρατία».

    http://www.imerodromos.gr/ekei-itan-mia-chora-pou-legotan-essd/

    Απάντηση
  4. Βλάσης Αγτζίδης on 18/01/2017

    30 Δεκεμβρίου 1922: Η γέννηση της Σοβιετικής Ένωσης

    Στις 30 Δεκεμβρίου 1922 συνέρχεται στη Μόσχα το 1ο Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ και ψηφίζει τη Διακήρυξη για το σχηματισμό της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ). Στη Συνθήκη διατυπώνονται οι κύριες αρχές της συνένωσης των Δημοκρατιών: Η ισοτιμία και η προαιρετική είσοδός τους στην ΕΣΣΔ, το δικαίωμα της ελεύθερης αποχώρησης από την Ενωση και της ελεύθερης εισόδου σ’ αυτήν νέων Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

    Το Συνέδριο συζήτησε και ενέκρινε το Διάταγμα για το σχηματισμό της ΕΣΣΔ. Στην αρχή στην ΕΣΣΔ ανήκαν η Σοβιετική Ομοσπονδία Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Ρωσίας και οι Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Υπερκαυκασίας. Ο σχηματισμός της ΕΣΣΔ αποτέλεσε θρίαμβο της λενινιστικής εθνικής πολιτικής και είχε κοσμοϊστορική σημασία. Εγινε δυνατή χάρη στη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης, στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας. Το 1ο Συνέδριο των Σοβιέτ εξέλεξε ανώτατο όργανο εξουσίας της ΕΣΣΔ την Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΣΣΔ με προέδρους τους Μ. Ι. Καλίνιν, Γ. Ι. Πετρόφσκι, Ν. Ν. Ναριμάνοφ και Α. Γ. Τσερβιακόφ. Στη δεύτερη σύνοδο της ΚΕΕ σχηματίστηκε η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού, με επικεφαλής τον Λένιν.

    Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη μορφή της ΕΣΣΔ ήταν σχέδιο που επεξεργάστηκε ο ίδιος ο Λένιν. Το θέμα είχε απασχολήσει την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας (μπολσεβίκων) τον Οκτώβρη του 1922. Στη συνεδρίαση εκείνη η πλειοψηφία με επικεφαλής τον Λένιν απέρριψε την ιδέα της αυτονόμησης, δηλαδή της εθελοντικής εισόδου των Σοβιετικών Δημοκρατιών στη Σοβιετική Ομοσπονδία Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Ρωσίας (ΣΟΣΔΡ) με το δικαίωμα της αυτονομίας. Ο Λένιν επέμεινε σε μια διαφορετική μορφή κρατικής οργάνωσης, στην οποία όλες οι Σοβιετικές Δημοκρατίες θα συμμετείχαν μαζί με τη ΣΟΣΔΡ ισότιμα.

    Η συνένωση των οικονομικών πόρων σε ένα ενιαίο κράτος είχε τεράστια σημασία για την επιτυχία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ο Λένιν, μιλώντας στην ολομέλεια των Σοβιέτ της Μόσχας και κάνοντας απολογισμό της πεντάχρονης σοβιετικής εξουσίας, εξέφρασε την πεποίθηση ότι «…από τη Ρωσία της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) θα προκύψει η σοσιαλιστική Ρωσία».

    http://www.imerodromos.gr/soviet-union/

    Απάντηση

Σχολιάστε