Καταγγέλλοντας τους όψιμους σταλινικούς…
Οι νέοι Γιέζοφ…
Ο Νικολάι Γιέζοφ υπήρξε το μακρύ χέρι του Στάλιν ως κομισάριος της Εθνικής Ασφάλειας, Χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των εσωκομματικών του αντιπάλων αρχικά και κατά όσων θεωρούσε ότι έπρεπε να εξοντωθούν για να επιβεβαιώνεται με τον τρόμο η απονομιμοποιημενη εξουσία του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς. Ανέλαβε το Σεπτέμβρη του 1936 τη θέση του Ε. Γιάγκοντα (εκτελέστηκε το Μάρτη του ’38) στην ηγεσία της Μυστικής Ασφάλειας OGPU. H εντολή που έλαβε από τον Στάλιν ήταν να καλύψει την «τετράχρονη καθυστέρηση της Γκε Πε Ου» στην εξαπόλυση των διώξεων. Ο Γιέζοφ θα συντάξει καταλόγους «υπόπτων» με χιλιάδες ονόματα. Κομματικά στελέχη, στελέχη από τα κολχόζ, το στρατό, τα συνδικάτα, από τη κομσομόλ (κομμουνιστική νεολαία) και μαζί τους και εκπρόσωποι των μικρών μειονοτικών ομάδων (Έλληνες, Τάταροι, Γερμανοί του Βόλγα, Τσετσένοι, Κορεάτες, κ.ά.), θα εκτελεστούν ως «εχθροί του λαού» ή θα σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία.
Όπως αναφέρεται στη «Μυστική Έκθεση στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 51, που συνέταξε ο Ν. Χρουστσόφ: «Τους καταλόγους αυτούς ο Γιέζοφ τους έστελνε προσωπικά στον Στάλιν για να εγκρίνει τις προτεινόμενες ποινές. Στην περίοδο 1937-38 διαβιβάστηκαν στον Στάλιν 338 τέτοιοι πίνακες που περιείχαν πολλές χιλιάδες ονόματα»… Σύντομα, την ίδια τύχη θα έχει και ο Γιέζοφ: καθαιρείται και στέλνεται στο εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ τη θέση του στην Γκε Πε Ου παίρνει ο Λαυρέντι Μπέρια…
Δεξιά: Ο Ν. Γιέζοφ συνοδεύοντας τον Στάλιν, Αριστερά: Η ίδια φωτογραφία μετά την εξόντωση του Γιέζοφ
Αυτήν ακριβώς την αιματοβαμμένη εποχή ανέλαβαν να αποκαθάρουν και να την παρουσιάσουν ως μάλλον πιθανή πρόταση για το μέλλον οι γραφειοκράτες του Περισσού. Το ΚΚΕ σχετικά πρόσφατα αποφάσισε να αναγνωρίσει ως «θετικό» το ρόλο του Στάλιν στην υπόθεση του σοσιαλισμού και να καταδικάσει την δειλή αποσταλινοποίηση του 20ου συνεδρίου (1956). Παράλληλα αποκατέστησε και τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον οποίο το ίδιο ως θεσμός, είχε ξαποστείλει στην εξορία του Σουργκούτ της Σιβηρίας και τον οδήγησε στην αυτοκτονία…. Όμως ένα κακέκτυπο, μια φάρσα, της σχέσης Στάλιν-Γιέζοφ (πριν την εξόντωση του δεύτερου) εμφανίζεται και στις μέρες μας…Σήμερα, δια της Επιτροπής Ιστορίας που προϊσταται ο γνωστός Μαϊλης επιχειρείται η επαναγραφή της ιστορίας, με τη δικαίωση και την αγιοποίηση κάθε στιγμής της ύπαρξης του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο πλαίσιο αυτό και δια χειρός ενός εντεταλμένου στρατευμένου «ιστορικού», του Αναστάση Γκίκα, έγινε προσπάθεια να κατασκευαστεί ένα σύστημα ερμηνείας που δικαιολογούσε τις σταλινικές διώξεις.
Και βεβαίως, οι νέοι κάτοχοι του brand name που λέγεται «ΚΚΕ» δεν αρκέστηκαν στην αυθαίρετη και αντιιστορική ανακατασκευή του παρελθόντος, αλλά προχώρησαν και σε πράξεις στοχοποίησης και συκοφάντησης όσων τολμούν να αρθρώσουν ένα κριτικό λόγο προς την πολιτική του σταλινισμού. Στο στόχαστρο των νέων «Νικολάι Γιέζοφ» έχω βρεθεί και εγώ με κάποια άθλια δημοσιεύματα που άλλοτε γράφονται στο όργανο του «τιμημένου», άλλοτε αναρτώνται σε ανώνυμα μπλογκς και άλλοτε στέλνονται από δω και από κει σε μια προσπάθεια δημιουργίας αρνητικών εικόνων. Ένα τέτοιο έκανε ο εν λόγω, με το ψευδώνυμο «Αλέξανδρος Μουμπάρης», σε γνωστό φόρουμ ιστορικών («Όμιλος Μελέτης Ιστορίας και Κοινωνίας»).
Η απάντησή μου ήταν η εξής: «Η σχιζοφρένεια με τα παιδιά του Κολιγιάννη που αποφάσισαν πολύ όψιμα ότι έχουν πατέρα το Νίκο Ζαχαριάδη, είναι ότι αγνοούν ότι το ΚΚΕ υπήρξε και αυτό θύμα των σταλινικών διώξεων και πιστεύουν ότι συκοφαντώντας και δημιουργώντας ηθικά γκουλάγκ επιλύουν το πρόβλημα. Φτύνοντας πάνω στην ιστορία του κόμματός τους νομίζουν ότι μπορούν να περιφρουρήσουν το Άγιο Κόμμα από την αυτοκριτική…. Φαντάζομαι ότι αγνοούν την εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη: “Κάποτε θα πρέπει να ζητήσετε -ακόμα και με απόφαση συνεδρίου- όλα τα χαρτιά της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, της Κα-Γκε-Μπε, που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊτά και άλλους πολλούς). Αυτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δύο».
«Σταλινολόγοι» και σταλινολάγνοι (A’ μέρος)
«Σταλινολόγοι» και σταλινολάγνοι (Β’μέρος)
…καθώς και την απάντηση στο ερώτημα:
-Τα παιδιά του Κολιγιάννη ποιόν είχανε πατέρα;
—————————————————-
H συμπεριφορά αυτή του Αναστάση Γκίκα δεν είναι κάτι το νέο στην ιστορία του «τιμημένου κόμματος». Οι τραμπουκισμοί και η αυθαιρεσία αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα. Από παλιά! Διαβάστε:
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Ότι και να πείτε εσείς, έτσι αυτοί θα πορεύονται για πάντα. Γιεχωβάδες χωρίς θεό. Τι περιμένεις;
Συμβάλλω με την αναδημοσίευση μιας παλιά μου παρέμβασης στο μπλογκ του Γκίκα
——————————
Nα δυό σχόλια που άφησα στο KKE Skandinavien όπου έχουν μια δημοσίευση με τον υβριστικό τίτλο: ” Για τη βεβήλωση του μνημείου της κομμουνίστριας φοιτήτριας του Παντείου Σωτηρίας Βασιλακοπούλου από τους σύγχρονους ΕΚΟΦίτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΑΑΚ”.
Νομίζω ότι τα ίδια ισχύουν και για τον Erodotos Weblog, ο οποίος την κατάληψη του Πολυτεχνείου απ’ την ΚΝΕ το 1980 την εξηγεί απλά ως “περιφρούρηση ενάντια τους ασφαλίτες”. Λέει επίσης και διάφορα άλλα εκτός λογικής “ωραία” που θυμίζουν “Το όνομα του Ρόδου”, ότι δηλαδή αυτοί είναι οι θεματοφύλακες της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος και ότι όλους τους άλλους θα τους ξεβράσει η ιστορία. Και όλα αυτά τη στιγμή που στα λόγια επιζητούν ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης !
Έγραψα λοιπόν:
“Πολύ εύκολα χρησιμοποιείτε βρε σύντροφοι τον όρο “αντικομμουνιστής”.
Μήπως εκφράζετε με τον τρόπο αυτό την αγωνία σας μπρος σε μια ιστορική πορεία που σας οδηγεί από το ένα ιδεολογικό άκρο στο άλλο. Από τον φιλοχρουτσιοφισμό στον φιλοσταλινισμό και από τον Κολιγιάννη στον Ζαχαριάδη;
Οπότε έχετε βρει ως εύκολη λύση να δαιμονοποιήσετε τους πάντες ώστε να μαντρώσετε τους νέους που δεν γνωρίζουν την αληθινή ιστορία του κινήματος;
Τέτοιες πρακτικές, όπως αυτή που περιγράφονται στο Κανάλι, συνεχίζουν να σας συγκινούν ως μέσο επιβολής της τυχαίας, συγκυριακής άποψής σας;
Μήπως θα έπρεπε να λειτουργήσετε επιτέλους περισσότερο συντροφικά και να κάνετε πράξη τα συνθήματα για αντίσταστη ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, σεβόμενοι τους υπόλοιπους αριστερούς, έστω κι αν διαφωνείτε;
…Πάντως αγαπητέ μου φίλε, η πολιτική παράδοση του ΚΚΕ (μ-λ) αναγνωρίστηκε και υιοθετήθηκε ήδη σχεδόν αυτούσια από το ΚΚΕ.
Εάν διαβάσεις προσεκτικά τις πρόσφατες αναλύσεις του για το 20ο συνέδριο, την 6η Ολομέλεια και την εξέλιξη της ΕΣΣΔ θα το διαπιστώσεις.
Με μια έννοια, η ιστορία δικαίωσε τις θέσεις του ΚΚΕ(μ-λ), ανεξάρτητα εάν το ίδιο δεν μπόρεσε να αντέξει στη διάρκεια του χρόνου.
Οπότε νομίζω ότι πρέπει όλοι να έχουν μια ταπεινοφροσύνη, να αναγνωρίζουν και να συνομιλούν με τους διαφορετικούς από αυτούς, να σέβονται τις άλλες εκφράσεις της Αριστεράς και να είναι φειδωλοί στη χρήση αρνητικών χαρακτηρισμών.”
Οταν το ΚΚΕ σκοτωνε συντροφους
——————————————————
Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ
Αγωνιστές γνωστούς, αφοσιωμένους με όλη τους την ψυχή στο απελευθερωτικό κίνημα των εργαζομένων, δοκιμασμένους από χρόνια φυλακή, εξορία και βασανιστήρια, τους έσφαζαν τους έκοβαν το λαιμό ή τους κάνανε λυώμα το κεφάλι με ρόπαλα. Από τις εκατοντάδες των αγωνιστών που έπεσαν κάτω από το μαχαίρι και το ρόπαλο του σταλινικού δολοφόνου θα αναφέρουμε μερικά ονόματα:
Τον Δημοσθένη Βουρσούκη, αγωνιστή από τους πιο εκλεκτούς τους πιο αφοσιωμένους, πιο δραστήριους, πιο μορφωμένους, δραπέτη της Ακροναυπλίας, τον έπιασαν και τον σκότωσαν τις μέρες της «απελευθέρωσης» και της «εθνικής κυβέρνησης».
Τον Θύμιο Αδραμυτίδη, υπάλληλο του Ευαγγελισμού από τους πιο αγνούς και σεμνούς αγωνιστές που οι συνάδελφοι του τον είχαν εκλέξει παμψηφεί στη διοίκηση του συνδικάτου τους, τον σκότωσαν μέσα στην αυλή του Ευαγγελισμού, το πρωί της 3ης Δεκέμβρη 1944, όταν καλούσαν συλλαλητήριο για την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα» του λαού.
Τον Θανάση Οικονόμου, φοιτητή, στέλεχος της ΕΠΟΝ του Γκύζη που πέρασε στις γραμμές των διεθνιστών, τον σκότωσαν αφού πρώτα του έβγαλαν τα μάτια.
Τον Παναγιώτη Τσιγγέλη, εργάτη, δραπέτη από τα νησιά, τον έσφαξαν αμέσως όταν τον έπιασαν στη Βάθη, με μαχαίρι όπως σφάζουν τα αρνιά.
Σκότωσαν τον Νίκο Αραβαντινό, παληό διεθνιστή κομμουνιστή, πασίγνωστο σε όλη την Κεφαλονιά για τους αγώνες του στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, με πολλά χρόνια φυλακή και εξορία. Τον πατέρα του, γνωστό προοδευτικό δάσκαλο τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί.
Σκότωσαν τον Σταύρο Βερούχη, ανάπηρο πολέμου, τυφλό από πολεμικό αέριο, γραμματέα της «Ομοσπονδίας αναπήρων και θυμάτων πολέμου» και εκλέκτορα της ΠΕΕΑ. Αυτόν τον σκότωσαν γιατί, όταν στο Πλατανιστό της Εύβοιας ανακάλυψαν μια αποθήκη με λάδια, αυτός επέμενε να διανεμηθεί το λάδι στους αγρότες που πέθαιναν από αποβιταμίνωση και όχι στην «Επιμελητεία του Αντάρτη» που ζητούσε ο υπεύθυνος του ΚΚΕ. Σε λίγες μέρες τον πήραν για μια δήθεν σύσκεψη της ΠΕΕΑ και στο δρόμο κυριολεκτικά τον αποκεφάλισαν.
Σκότωσαν τον Γ. Δόξα εργάτη ελαιοχρωματιστή, τον Μ Μούσκα γκαρσόνι, τους αδελφούς Θεμελή καπνεργάτες, τον Κ. Χαριτωνίδη επαγγελματία, τον Π. Παναγιωτίδη ράφτη, αδελφό του Ν. Παναγιωτίδη που είχε πεθάνει στην Ακροναυπλία, τον Κώστα Δαμαλά τσαγγάρη, τον Στρ. Σπανέα δημοσιογράφο, και άλλους.
Αυτοί είναι ορισμένοι από τις εκατοντάδες διεθνιστές επαναστάτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους από το χέρι του σταλινικού δολοφόνου την πίστη τους στο Σοσιαλισμό και την Επανάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φονιάδες ήξεραν ποιους σκότωναν. Ήξεραν ότι σκότωναν επαναστάτες και γιατί ήταν επαναστάτες τους σκότωναν. Δύο από αυτούς τους αρχιδήμιους, ένας Παρασκευάς στην Καισαριανή και ένας Μπάρμπας στον Πειραιά, πέρασαν με την μεγαλύτερη άνεση, μετά την ήττα του ΕΑΜ, στην Ασφάλεια για να συνεχίσουν από εκεί την ίδια δουλειά.
…………………………………….
“- Ο αρχειομαρξισμός υπήρξε ένα ιδιότυπο επαναστατικό ρεύμα -καθαρά ελληνικό φαινόμενο- που έδρασε ουσιαστικά από το 1923 έως το 1930. Η πρώτη ηγεσία του (Τζουλάτι) ήταν οι πρώτοι Μπολσεβίκοι στην Ελλάδα, αριστερή τάση του ΣΕΚΕ, που πάλεψαν για την προσχώρηση του ΣΕΚΕ στην Γ’ Διεθνή. Επειδή όμως το ΣΕΚΕ, λίγο μετά την ίδρυσή του, μπήκε σε μια πορεία καθαρά οπορτουνιστική και οργανωτικά είχε το μαύρο του το χάλι, οι αρχειομαρξιστές σχημάτισαν μια μυστική φράξια μέσα σε αυτό για να παλέψουν τις ιδέες τους. Πολύ σύντομα όμως διαγράφτηκαν και ακολούθησαν αυτόνομη πορεία. Δεν έπαψαν όμως να υποστηρίζουν την ενότητα των κομμουνιστών και την αναφορά στην Γ’ Διεθνή.
– Εξέδιδαν ένα περιοδικό με σπουδαίες μεταφράσεις των κλασικών του μαρξισμού, το “Αρχείο του Μαρξισμού”, από το οποίο και πήραν το όνομά τους.
– Από το 1925 και μετά, μαζικοποιήθηκαν ραγδαία, κέρδισαν τη Γενική Συνομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου, τους αρτεργάτες, τους τσαγκαράδες και δεκάδες ακόμη επαγγελματικά σωματεία.
– Το 1930 προσχώρησαν στον τροτσκισμό και έγιναν το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, με το όνομα ΚΟΜΛΕΑ. Από το 1930 και μετά, λοιπόν, δεν μπορούμε πια να μιλάμε ουσιαστικά για αρχειομαρξισμό, αλλά για ελληνικό τροτσκισμό.
– Την περίοδο 1930-1934, το ΚΟΜΛΕΑ είχε τέτοια δύναμη, που στο οργανωμένο εργατικό κίνημα συγκρουόταν στα ίσα με το ΚΚΕ.
– Το ΚΚΕ φυσικά τους έλεγε “αρχειοφασίστες”, “τροτσκιστοχαφιέδες” και τα γνωστά, δολοφόνησε 2 μέλη τους (αυτά μόνο μέχρι τον πόλεμο) και τραυμάτισε δεκάδες.
– Το 1934, το ΚΟΜΛΕΑ διασπάστηκε, και η τάση του Γιωτόπουλου (πατέρα του σημερινού) προσπάθησε να φτιάξει κάτι σαν νεο-αρχειομαρξιστικό ρεύμα. Ωστόσο, αυτό δεν είχε και πολύ σχέση με τον παλιό αρχειομαρξισμό, αφού τα καλύτερα στελέχη του ΚΟΜΛΕΑ στη διάσπαση έμειναν με τον Τρότσκυ.
– Αυτό το νεο-αρχειομαρξιστικό ρεύμα βασικά διαφώνησε με την ίδρυση της Δ’ Διεθνούς, συνδέθηκε με το POUM στην Ισπανία και άλλες τροτσκίζουσες οργανώσεις.
– Μέσα στην κατοχή, αντίθετα απ’ ό,τι λέει ο φίλος μας παραπάνω, οι νεο-αρχειομαρξιστές συμμετείχαν μαζικά στο αντάρτικο, και είχαν σημαντικές ένοπλες δυνάμεις σε Μεσσηνία, Ήπειρο, Αργυρόκαστρο (ναι, στην Αλβανία!), Αγρίνιο και Δυτική Μακεδονία. Φυσικά, δεν αποδέχονταν το πατριωτικό πρόγραμμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά ήθελαν να είναι κοντά σ’ αυτό το μαζικό κίνημα για να το επηρεάσουν, και καλά έκαναν.
– Φυσικά, οι σταλινικοί τους πέρασαν από μαχαίρι, πριν μάλιστα το τέλος της Κατοχής, όπως έκαναν μετά και για τα περισσότερα στελέχη των τροτσκιστών και όσους συμμετείχαν στην αντίσταση με μια ταξική λογική… ”
Επίσης:
ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΕΣ – ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΞΟΝΤΩΘΕΙ
Οι κατάλογοι των Αρχειομαρξιστών – Τροτσκιστών που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες – περιοδικά, περιέχουν γύρω στα εξήντα ονόματα εξοντωθέντων. Η Επιτροπή μας αφού διαπίστωσε ότι σε ορισμένους από τους καταλόγους υπήρχαν λάθη, σε έναν (περίπτωση Α. Παπαγιάννη) υπήρχε το όνομα αγωνιστή που αποδεδειγμένα είχε εκτελεστεί από τους Γερμανούς, σαν “ανθρώπου που εκτελέστηκε από τους σταλινικούς”), προσπάθησε με την διασταύρωση των στοιχείων και των πληροφοριών, να εντοπίσει τις ξεκαθαρισμένες περιπτώσεις. Έτσι κατέληξε σε έναν πρώτο κατάλογο, με ονόματα σαρανταεννέα, αγωνιστών τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών που δολοφονήθηκαν άνανδρα για τον απλό λόγο ότι είχαν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις.
Ο κατάλογος είναι ο ακόλουθος:
1) Π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
2) Κ. ΛΑΔΑΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
3) Ν. ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
4) Δ. ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
5) Ν. ΦΛΩΡΟΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
6) Κ. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την. ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
7) Ν. ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ, παλιός αρχειομαρξιστής του Αγρινίου, δολοφονήθηκε παρά την ενεργή του συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση.
Ν. ΠΑΓΩΝΗΣ, φοιτητής αρχειομαρξιστής. Στο Αγρίνιο εντάχθηκε στο ΕΑΜ.
9) Γ. ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, από το Αγρίνιο.
10) Γ. ΜΑΓΕΙΡΑΣ, Καπνεργάτης από το Αγρίνιο.
11) Δ. ΒΟΥΡΣΟΥΚΗΣ, Αγωνιστής από την περίοδο του μεσοπολέμου. Μέλος της ΕΟΚΔΕ. Δικηγόρος, Ακροναυπλιώτης.
12) Γ. ΔΟΞΑΣ, Εργάτης, ελαιοχρωματιστής, δολοφονήθηκε στην Καλλιθέα.
13) Δ. ΜΠΕΛΙΑΣ, Δικηγόρος, δολοφονήθηκε στο Παγκράτι.
14) Μ. ΚΑΒΑΛΙΕΡΟΣ, Αρτεργάτης [δολοφονήθηκε] στο Περιστέρι.
15) Σ. ΒΕΡΟΥΧΗΣ, Ανάπηρος, Γεν. γραμματέας της Γεν. Συνομοσπονδίας Αναπήρων. Από το 1922 στο κίνημα, ανήκε στην Κ.Ε. του Μπολσεβίκου. Δολοφονήθηκε στην Εύβοια.
16) Θ. ΑΔΡΑΜΥΤΙΔΗΣ, έφορος του Ευαγγελισμού. Εξορίστηκε από την 4η Αυγούστου στον Αη Στράτη, δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ στον Ευαγγελισμό.
17) Γ. ΖΟΥΡΗΣ, Εργάτης, υδραυλικός, εξορίστηκε από την 4η Αυγούστου.
1 Ν. ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΣ, Αγρότης από την Κεφαλονιά. Σκοτώθηκε από την ΟΠΛΑ στην Αθήνα.
19) ΕΠ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ, Αρτεργάτης, με δράση από το Μεσοπόλεμο.
20) ΣΠ. ΠΗΛΙΤΣΗΣ, από τη Θήβα, πρώην Ελασίτης.
21) Θ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, λιμενεργάτης, από το 1927 στο εργατικό κίνημα, δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη.
22) Ε. ΣΤΑΗΣ (ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ), Από τον Πειραιά. Με δράση από το 1926. Δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη.
23) Μ. ΜΕΛΙΑΔΗΣ, Εργάτης των ΣΑΠ. Από το 1928 στο κίνημα. Δολοφονήθηκε στις 4 Δεκέμβρη.
24) ΣΤ. ΣΤΕΡΓΙΟΥ, καπνεργάτης από τη Θεσσαλονίκη, με δράση από το 1920.
25) Κ. ΧΑΡ1ΤΩΝΙΔΗΣ. Από τον Πειραιά. Με 20χρονη συμμετοχή στο κίνημα. Δολοφονήθηκε το Δεκέμβρη στον Πειραιά.
26) Δ. ΤΑΤΣΗΣ, Εργάτης μετάλλου, από το 1929 στο κίνημα της Θεσσαλονίκης.
27) Π. ΤΣΙΓΚΕΛΗΣ, υπάλληλος ζαχαροπλάστης, αντιπρόεδρος του σωματείου του. Στην κατοχή τροτσκιστής. Εκτελέστηκε στο Περιστέρι.
2 Γ. ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ. Υπάλληλος της Σωτηρίας. Δολοφονήθηκε το Δεκέμβρη από την ΟΠΛΑ.
29) Γ. ΑΡΝΙΩΤΑΚΗΣ, συνδικαλιστής εμποροϋπάλληλος. Εκτελέστηκε στο Περιστέρι.
30) Γ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ. Γκαρσόνι. Σκοτώθηκε στο Βύρωνα.
31) Κ. ΜΑΓΓΟΣ. Από τα Γιαννιτσά. Το 1935 προσχωρεί στην Αρισ. Αντιπολίτευση. Δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Γιαννιτσών το Σεπτέμβρη του 1944.
32) Γ. ΑΘΑΝΑΣΑΚΗΣ, φοιτητής, δολοφονήθηκε στην Πάτρα.
33) Δ. ΘΕΜΕΛΗΣ, Εργάτης.
34) Θ. ΘΕΜΕΛΗΣ, Εργάτης.
35) Ν. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, στο Βόλο Τυπογράφος, παλιός τροτσκιστής.
36) Γ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ, Καπνεργάτης, αρχειομαρξιστής. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ. Το 1944 δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδος.
37) Ν. ΜΟΥΣΚΑΣ, εργάτης επισιτιστής. Από τη δεκαετία του 1920 στο επαναστατικό κίνημα. Δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1944.
3 Πρ. ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ, Ζαχαροπλάστης, από την Κοζάνη. Στο επαναστατικό κίνημα από το 1929.
39) ΣΤΡ. ΣΠΑΝΕΑΣ, δημοσιογράφος. Δολοφονήθηκε στο Παγκράτι.
40) ΒΑΓ. ΠΛ1ΑΚΟΣ, Από τα Γιάννενα.
41) ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, αρχειομαρξιστής που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδας.
42) ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΩΤΗΡΑΚΗΣ, αρχειομαρξιστής που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδας.
43) ΠΑΝΟΣ ΜΠΑΝΙΚΑΣ, αρχειομαρξιστής που εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και δολοφονήθηκε στην περιφέρεια Τριχωνίδος.
44) ΝΑΚΟΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
45) ΔΗΜ. ΒΟΓΊΑΤΖΗΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
46) ΑΛΕΚΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
47) ΣΠΥΡ. ΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
4 Γ. ΠΟΝΗΡΟΣ, αρχειομαρξιστής από τη Φθιώτιδα, ενταγμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
49) ΚΑΤΣΙΜΠΡΑΣ – ΥΠΑΤΗ.
Η σχετική συζήτηση με αφορμή τις αναφορές τούτου του άρθρου στην πολιτική τάση Μπεναρόγια, Πουλιόπουλου έγινε [ΕΔΩ].
Για τον Γκίκα και τη μεθοδολογία της «Επιτροπής Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ» δείτε εδώ:
-Ένας Ρώσος Λιακόπουλος πηγή των Σταλινικών για το Κατύν (ΚΚΕ κ.α.)
-Η σφαγή του Κατίν, ο Πούτιν και οι κατάρες του Γκίκα!
-ΚΚΕ : Οι μισές αλήθειες του κυρίου Γκίκα
-Ο Μάκης Μαϊλης και το κακό συναπάντημα…
-Εκθέτωντας το ΚΚΕ
Στο φόρουμ αυτό κατέθεσα την άποψή μου και υπήρξε μια στοιχειώδης ανταλλαγή απόψεων. Τα παραθέτω για όσους μελετούν τα σύγχρονα νεοελληνικά ιδεολογικά πράγματα…
——————————————-
Agtzidis Vlassis
30 Μαΐ (Πριν από 5 ημέρες)
προς histomilos
Η σχιζοφρένεια με τα παιδιά του Κολιγιάννη που αποφάσισαν πολύ όψιμα ότι έχουν πατέρα το Νίκο Ζαχαριάδη, είναι ότι αγνοούν ότι το ΚΚΕ υπήρξε και αυτό θύμα των σταλινικών διώξεων και πιστεύουν ότι συκοφαντώντας και δημιουργώντας ηθικά γκουλάγκ επιλύουν το πρόβλημα. Φτύνοντας πάνω στην ιστορία του κόμματός τους νομίζουν ότι μπορούν να περιφρουρήσουν το Άγιο Κόμμα από την αυτοκριτική….
Φαντάζομαι ότι αγνοούν την εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη: “Κάποτε θα πρέπει να ζητήσετε -ακόμα και με απόφαση συνεδρίου- όλα τα χαρτιά της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, της Κα-Γκε-Μπε, που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊτά και άλλους πολλούς). Αυτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δύο».
Οι νοήμονες θα άξιζε να διαβάσουν το κείμενο του Μαρκοβίτη: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2013-06-02&s=istorika
Όπως επίσης και το πόρισμα της Επιτροπής αποκατάστασης Αγωνιστών της Αριστεράς (1987). Τα ονόματα που δημοσιεύει η Επιτροπή υπάρχουν στο τέλος αυτού του άρθρου: http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=513370
Και όσον αφορά τους Έλληνες της Ουκρανίας είναι ακριβώς αυτό που νοιώθουν και δηλώνουν και όχι οτιδήποτε άλλο. Το»Ουκρανοί ελληνικής καταγωγής» είναι ανέκδοτο, εφόσον η περιφέρεια Ντονιέτσκ, όπου ανήκει η περιφέρεια της Μαριούπολης, έχει ήδη ανακηρύξει την ανεξαρτησία της από την Ουκρανία, ενώ η Κριμαία ήδη προσαρτήθηκε στη Ρωσία!!!!!
Όποιος θέλει να διαβάσει τα «επίμαχα» άρθρα για τις κατά το συγγραφεα «των λεγομένων διώξεων των Ελλήνων της Ουκρανίας», που τον ενόχλησαν τα μάλα, μπορεί να τα βρει συγκεντρωμένα εδώ:
http://goo.gl/JyxBwe
—————————————-
Agtzidis Vlassis
2 Ιουν (Πριν από 2 ημέρες)
προς histomilos
Κρασνοντάρ-Νότια Ρωσία (Gretsiski Rayon 1930-1938)
(εδώ συλλήφθηκαν και τα περισσότερα μέλη του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ μετά το 1928)
Διαβάστε:
«Σταλινολόγοι» και σταλινολάγνοι (A’ μέρος)
«Σταλινολόγοι» και σταλινολάγνοι (Β’μέρος)
————————————————
Στις 30 Μαΐου 2014 – 10:00 μ.μ., ο χρήστης Agtzidis Vlassis έγραψε:
M.Ark. 5:17 μ.μ. (Πριν από 16 ώρες)
Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν λάθος μου που προώθησα το κείμενο του Μουμπάρη. Παρεμπιπτόντως, χωρίς να τον γνωρίζει ο κ. Αγτζίδης του προσάπτει διάφορους τίτλους που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Λάθος μου λοιπόν διότι βρήκε ευκαιρία και πάλι ο κ. Αγτζίδης να επαναλάβει τον βομβαρδισμό γνωστών (γιατί τα έχει ξαναστείλει στο παρελθόν, πάνω από μία φορά) κειμένων του για τις σταλινικές διώξεις των Ποντίων.
Ως τυπικός παλαιοσταλινικός συνεχίζω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα του κ. Αγτζίδη να χρησιμοποιεί τη λίστα του ΟΜΙΚ για να εκφράζεται παρά την εμφανή κατάχρηση. Αναρωτιέμαι όμως αν αυτός διαχειρίζονταν κάποια λίστα, θα επέτρεπε την προβολή κειμένων που θα αμφισβητούσαν την αντισταλινική μεγάλη αφήγηση;
Μ.Αρκ
—
————————————
Agtzidis Vlassis
6:31 μ.μ. (Πριν από 15 ώρες)
προς histomilos
@ Μ Ark
Θα έπρεπε να ομολογήσεις πρωτίστως ότι είναι λάθος να προσεγγίζεις μια διαφορετική θέση συκοφαντώντας και βρίζοντας. Γιατί -ίσως να μην έγινε κατανοητό- η αντίδρασή μου οφειλόταν ακριβώς στην προσπάθεια του συγγραφέα του κειμένου που προώθησες (συμφωνώντας φυσικά) να εξοντώσει ηθικά τον αυθαίρετα χρισμένο ως «αντίπαλό» του με ανοίκειες και απαράδεκτες εκφράσεις. Και ακολούθησε μια πρακτική που προσωπικά θεωρώ ότι αντιστοιχεί σ’ ένα αντικομμουνιστικό ρεύμα. Ακριβώς γι αυτό χάθηκε η ευκαιρία να συζητηθούν σε βάθος τα σοβαρά ζητήματα που έθετε το κείμενο και αφορούσαν τόσο τα των σταλινικών διώξεων, όσο και των μετασοβιετικών ταυτότητων (Έλληνες στην Ουκρανία) σε μια περιοχή που ακόμα βιώνει τα απόνερα της σοβιετικής κατάρρευσης διεκδικώντας την είσοδο στην εποχή του έθνους-κράτους (sic!)… Είναι προφανές ότι ο στόχος δεν ήταν η συζήτηση ή έστω η κατάθεση μιας άποψης, αλλά ο εξοβελισμός και η ενοχοποίηση κάθε διαφορετικής προσέγγισης…
Η πρόκληση αυτή μου έδωσε το δικαίωμα να βγω για πρώτη φορά καταγγελτικά: https://kars1918.wordpress.com/2014/06/02/stalin-kke/ .
Όμως να σου πω ότι γενικά το ζήτημα δεν είναι οι «σταλινικές διώξεις των Ποντίων», όπως γράφεις, αλλά η εσωτερική πολιτική που επελέγη εκείνη την εποχή και είχε ως θύματα λαούς ολόκληρους και βεβαίως πολυάριθμους κομμουνιστές. Η τρομοκρατική «Ελληνική Επιχείρηση» που ξεκίνησε με την υπογραφή του Νικολάι Γιέζοφ και την έγκριση του Στάλιν τον Δεκέμβρη του ’37 οδήγησε στην εξόντωση όλης της ελληνικής κομμουνιστικής ηγεσίας που υπήρχε στις Ελληνικές Περιοχές της ΕΣΣΔ (Πόντιοι, Μαριουπολίτες και μέλη του ΚΚΕ). Και αν για τους Πόντιους και τους Μαριουπολίτες δεν νοιάζεστε, νοιαστείτε τουλάχιστον για τα μέλη του ΚΚΕ που εκτελέστηκαν εκεί και κανείς δεν ξέρει για ποιό λόγο έχασαν τη ζωή τους. Νοιαστείτε για τον ίδιο τον Μπεζεντάκο, που οι πιο πολλοί έχουν τραγουδήσει το τραγούδι του, που δολοφονήθηκε εκεί στο πλαίσιο των σταλινικών διώξεων. Αντί να βρίζετε και να συκοφαντείτε όποιον θέτει -έστω και υπερβολικά, ή ακόμα και λάθος- το ζήτημα, κοιτάξτε να σεβαστείτε την εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη: «Κάποτε θα πρέπει να ζητήσετε -ακόμα και με απόφαση συνεδρίου- όλα τα χαρτιά της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, της Κα-Γκε-Μπε, που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊτά και άλλους πολλούς). Αυτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δύο».
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω από ανθρώπους που δηλώνουν κομμουνιστές, είναι πώς μένουν τόσο αδιάφοροι και εχθρικοί μπροστά στο αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, ότι το 1937-38 καταστράφηκε ένα μοναδικό ελληνικό κομμουνιστικό πείραμα, αυτό που είχε δημιουργηθεί στις ελληνικές περιοχές της ΕΣΣΔ: http://www.marxistikiskepsi.gr/index.php/el/marxistiki-skepsi-tomos-8os-oktovriani-epanastasi/151-otan-oi-ellines-kommoynistes-piran-tin-exoysia-agtzidis
:
———————————————————–
Επίσης, από μαθηματική διαστροφή, ενημέρωσα και τον Γκίκα για τα δρώμενα… Και μου απάντησε:
———————————————————–
Editions Démocrite
7:57 μ.μ. (Πριν από 13 ώρες)
προς Εμένα
Ανοιχτό γράμμα προς τον Βλάση Αγτζίδη
Κοίταξα το καλάθι των εισερχομένων μηνυμάτων (όπως και των αχρήστων, μήπως κατά λάθος το έριξα εκεί), όμως δεν βρήκα καμία προσωπική σας απάντηση για το άρθρο μου «Το δίλλημα». Μου κάνατε την τιμή να με ενημερώσετε στέλνοντας μου το άρθρο σας «Καταγγέλλοντας τους όψιμους σταλινικούς…»/«Οι νέοι Γιέζοφ….». Καταρχάς σας ευχαριστώ που με επαινείτε ως «σταλινικό» και που κατά κάποιο τρόπο με «καταγγέλλετε». Βρίσκω παράξενο, εκ μέρους σας, να υπενθυμίζετε εντολές του συντρόφου Νίκου Ζαχαριάδη.
Επιτρέψετε μου την σημείωση ότι το OGPU είχε απορροφηθεί από το NKVD το 1934.
Από την στιγμή που λέτε ότι «Αλέξανδρος Μουμπάρης» είναι ψευδώνυμο, γίνομαι πλέον για σας ένα φάντασμα που δεν ξέρετε πώς να το πιάσετε. «Απαντάτε» λοιπόν – δίχως να είναι απάντηση – για «γραφειοκρατία του Περισσού», για παιδί του Κολιγιάννη, για τον σύντροφο Μαΐλη… και μετά στα κουτουρού, μια προσωπική επίθεση λέγοντας:
«Στο στόχαστρο των νέων “Νικολάι Γιέζοφ” έχω βρεθεί και εγώ με κάποια άθλια δημοσιεύματα που άλλοτε γράφονται στο όργανο του “τιμημένου”, άλλοτε αναρτώνται σε ανώνυμα μπλογκς και άλλοτε στέλνονται από δω και από κει σε μια προσπάθεια δημιουργίας αρνητικών εικόνων. Ένα τέτοιο έκανε ο εν λόγω, με το ψευδώνυμο “Αλέξανδρος Μουμπάρης”, σε γνωστό φόρουμ ιστορικών (“Όμιλος Μελέτης Ιστορίας και Κοινωνίας”).
Σας δυσαρεστώ αλλά στο «γνωστό φόρουμ ιστορικών Όμιλος Μελέτης Ιστορίας και Κοινωνίας» [https://sites.google.com/site/omilosmeletis/] , δεν έστειλα τίποτε, ούτε και βρήκα το άρθρο μου «Το Δίλλημα». Ούτε καν την απάντησή σας «Καταγγέλλοντας τους όψιμους σταλινικούς…»/«Οι νέοι Γιέζοφ….»
Τι έχω να κάνω λοιπόν με τον Γιέζοφ, ή με την «γραφειοκρατία του Περισσού»…..; Ίσως με παίρνετε για τον σύντροφο Μάκη Μαΐλη;
Για να σας κατατοπίσω λίγο, παρόλο που δεν αναγκαίο, θεωρώ ότι ο Στάλιν δολοφονήθηκε σε πραξικόπημα, ότι ο Χρουστσόφ ήταν ένας από τους συνωμότες και ότι η «Μυστική Έκθεση στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ», δεν έχει κανένα κύρος, έκανε όμως τεράστια ζημία στο Διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα. Επιπλέον δεν είμαι ούτε ήμουν ποτέ μέλος του ΚΚΕ, αλλά πρώην μέλος άλλων Κουμμουνιστικών κομμάτων.
Κρίνω τις θέσεις σας και το έργο σας αντιδραστικό και θεωρώ καθήκον μου να υπερασπίσω τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, την τότε Σοβιετική Ένωση….
Αλέξανδρος Μουμπάρης
De : Agtzidis Vlassis [mailto:agtzidis.vlassis@gmail.com]
Envoyé : lundi 2 juin 2014 09:14
À : democrite@neuf.fr
Objet : Fwd:
—————————
Η δική μου απάντηση ήταν η εξής:
Είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που έχεις επιλέξει: να έχεις το δικαίωμα να βρίζεις χωρίς να υπογράφεις με το όνομά σου για να δημιουργείς εντυπώσεις και να κάνεις τον ανήξερο ταυτόχρονα.
Μια παράκληση μόνο: Όταν φέρετε τον μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό σοσιαλισμό στην Ελλάδα και μεταχειριστείτε ανάλογα τους «εχθρούς του λαού» θα σε παρακαλούσα, με βάση την παλιά μας γνωριμία, να με βάλεις στη λίστα για το Στρατόπεδο Αναμόρφωσης της Μακρονήσου, όπου φαντάζομαι στην είσοδο θα έχει την επιγραφή η «Η σταλινική εργασία απελευθερώνει». Και σου το ζητάω αυτό για να κρατηθεί η παράδοση, μιας οικογενειακώς όλοι -ένας από κάθε γενιά- έχουν επισκεφθεί το χώρο αυτό. Είμαι βέβαιος ότι η σταλινική σου ευγένεια θα κάνει αποδεκτό το ταπεινό μου αίτημα.
Για να έχεις μια πλήρη εικόνα του πως εξελίχθηκε η όλη συζήτηση στο φόρουμ, σου την παραθέτω για αρχειακούς λόγους και για να ενημερωθεί καλύτερα ο αντίστοιχος φάκελος…
Β.
————————————————————-
[…] Αριστεράς πάσχει από έναν ανυπόφορο αταβισμό με αποκορύφωμα βεβαια το ΚΚΕ, το οποίο έχει επιστρέψει στην πιο παλιά, σκληρή και […]
[…] με τους στρατευμένους ιδεοληπτικούς της Επιτροπής Ιστορίας του ΚΚΕ. Αλλά αυτά είναι επιλογές. Το κείμενό του στην […]
Αποσιωπήσεις στα «βιβλία ιστορίας» της Μαΐλειας πλευράς
http://www.kosmosnf.gr/2014/07/aposiopiseis-3/?utm_source=%CE%9F+%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%9D.+%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AD%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82&utm_campaign=4b02a7858d-july97_9_2014&utm_medium=email&utm_term=0_d74fbab33a-4b02a7858d-415251477
[…] εκτιμώ ότι ήταν η εκδήλωση-παρουσίαση του έργου ενός στρατευμένου νεο-σταλινικού «ιστορικού», του Αναστάση…, που είχε αναλάβει εργολαβικά την εντολή από το Κόμμα […]
[…] […]
[…] Αριστεράς πάσχει από έναν ανυπόφορο αταβισμό, με αποκορύφωμα βέβαια το ΚΚΕ το οποίο έχει επιστρέψει στην πιο παλιά, σκληρή και […]
[…] Αριστεράς πάσχει από έναν ανυπόφορο αταβισμό, με αποκορύφωμα βέβαια το ΚΚΕ το οποίο έχει επιστρέψει στην πιο παλιά, σκληρή και […]
[…] Αριστεράς πάσχει από έναν ανυπόφορο αταβισμό, με αποκορύφωμα βέβαια το ΚΚΕ το οποίο έχει επιστρέψει στην πιο παλιά, σκληρή και […]
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ
———————————————————————————————-
«Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας
Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Στις 18 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 138 χρόνια από τη γέννηση του μεγαλύτερου φόβητρου που γνώρισαν αστοί, ιμπεριαλιστές, φασίστες και οπορτουνιστές τον 20ο αιώνα- του Ιωσήφ Στάλιν. Η περίπτωση του Στάλιν είναι μοναδική στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία. Και αυτό διότι δεν έχει υπάρξει στα ιστορικά χρονικά ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τόσο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο από την αστική ιστοριογραφία. Ο αντισταλινισμός- φορώντας τη μάσκα της ψευδεπίγραφης, επιστημονικοφανούς «σταλινολογίας» – αποτέλεσε και αποτελεί την προμετωπίδα του αντικομμουνισμού που συστηματικά, εδώ και δεκαετίες, ποντάρει στην παραχάραξη και διαστρέβλωση της Ιστορίας.
Ο λυσσαλέος αντισταλινισμός δεν έχει αποκλειστικά ως στόχο την συκοφάντηση του Ι.Β.Στάλιν ως ιστορικής φυσιογνωμίας. Μέσα από τις τερατολογίες των πάσης φύσης «σταλινολόγων» επιχειρείται να συκοφαντηθεί στις συνειδήσεις των λαών- και ιδιαίτερα της νεολαίας- η ιστορική περίοδος με την οποία ταυτίζεται ο Στάλιν, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το δηλητήριο ενάντια στα «σταλινικά εγκλήματα» έχει ως πραγματικό στόχο την ίδια τη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία, την προοπτική μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Για να το πετύχει αυτό, η αστική ιστοριογραφία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη «βιομηχανία» δαιμονοποίησης του Στάλιν: «κατασκευασμένα» γεγονότα, πλαστογραφία και παραχάραξη ντοκουμέντων, χρήση ναζιστικού προπαγανδιστικού υλικού, «μαρτυρίες» και μυθιστορήματα επιφανών αντικομμουνιστών, οπορτουνιστικές ψευδολογίες τροτσκιστών, σενάρια «κόκκινης τρομοκρατίας» κλπ. Για να αναλυθεί επαρκώς το σύνολο της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας ενάντια στον Στάλιν χρειάζονται τόμοι εγκυκλοπαίδειας. Ωστόσο, με αφορμή την 138η επέτειο από τη γέννηση του αξίζει να κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στα μεγαλύτερα, τα πιό χυδαία και τερατώδη, ψέματα που έχουν κατασκευαστεί από τους «επιστήμονες» του αντισταλινισμού.
Ψέμα 1ο: Ο Στάλιν εξόντωσε 20-60 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε ο «αιμοσταγής» Στάλιν έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στην αστική ιστοριογραφία. Διάφοροι σημαιοφόροι του αντικομμουνισμού- από τον γνωστό ακροδεξιό ρώσο συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μέχρι τον αμερικανοβρετανό ιστορικό Ρόμπερτ Κόνκουεστ- έχουν δώσει τις δικές τους εκδοχές για τον αριθμό των θυμάτων του Στάλιν. Στο βιβλίο του «The Great Terror» (Ο μεγάλος τρόμος, 1965) ο Κόνκουεστ- πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στα νιάτα του- υπολογίζει τα θύματα του Στάλιν σε 20 εκατομμύρια. Ένας άλλος επιφανής εκπρόσωπος της επιστημονικής σταλινολογίας, ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ διπλασιάζει τον αριθμό αυτό (40 εκατομμύρια) προσθέτοντας στα θύματα της περιόδου του Στάλιν και τα 20 εκατομμύρια των σοβιετικών που σκοτώθηκαν… κατά τη διάρκεια του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους Ναζί! Η αντικομμουνιστική παράνοια ενάντια στον Στάλιν περνάει σε άλλο επίπεδο με την εκδοχή του Σολζενίτσιν, ο οποίος υπολογίζει τα θύματα της σταλινικής περιόδου σε 60 εκατομμύρια.
Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα; Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κυβέρνηση Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα σοβιετικά κρατικά αρχεία. Τα αρχεία αυτά, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1991, διαψεύδουν πλήρως τις τερατολογίες των σταλινολόγων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952 κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. [1] Σε αυτούς τους αριθμούς, αν προσθέσουμε 40.000 που ενδεχομένως εκτελέστηκαν ανεπίσημα, φτάνουμε σε έναν συνολικό αριθμό περίπου 820.000 εκτελεσθέντων [2].
Οι Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ, Σολζενίτσιν και άλλοι σταλινολόγοι επιχείρησαν με λαθροχειρίες και αντεπιστημονικές μεθόδους να «κατασκευάσουν» εκατομμύρια υποτιθέμενα θύματα του Στάλιν. Έτσι, πρόσθεσαν στους υπολογισμούς τους ότι μπορεί να φανταστεί ο νους: εξαφανισμένους, νεκρούς από φυσικά αίτια, θύματα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κλπ.
Προκύπτει ωστόσο ένα ερώτημα που η αντισταλινική προπαγάνδα επιχειρεί να θάψει: Για τι αδικήματα κατηγορήθηκαν οι εκτελεσθέντες και πόσο πραγματικά αθώοι ήταν; Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 800 χιλιάδων εκτελεσθέντων συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν τη λεγόμενη περίοδο του Μεγάλου Τρόμου (1936-1938). Μιλάμε, επομένως, για μια περίοδο κατά την οποία υπήρχαν- βάσιμοι όπως αποδείχθηκε αργότερα- φόβοι ότι η ναζιστική Γερμανία ετοιμάζονταν να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Η ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα είχε ήδη καταφέρει να παρεισφρήσει σε αντεπαναστατικούς κύκλους στην Σοβιετική Ένωση. Οι σταλινολόγοι δεν αρθρώνουν κουβέντα για τις συνθήκες της ιστορικής περιόδου κατά την οποία έλαβαν χώρα οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις. Αποκρύβουν συνειδητά το γεγονός ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των εκτελεσθέντων είχαν συλληφθεί για φιλοναζιστική προπαγάνδα, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Σολζενίτσιν που αργότερα έμελλε να γίνει ο αγαπημένος συγγραφέας της καπιταλιστικής Δύσης.
Σημείωση 1η: Μέσα σε 2 μόλις χρόνια, τη διετία 1965-66, ο ποικιλότροπα υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ δικτάτορας της Ινδονησίας Σουχάρτο μακέλευσε περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους (σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο αριθμός αγγίζει τα 2 εκατομμύρια) κατά τη διάρκεια των περίφημων αντικομμουνιστικών διώξεων. Περισσότερους, δηλαδή, απ’ ότι ο “αιμοσταγής Στάλιν” σε 30 χρόνια.
Σημείωση 2η: Σύμφωνα με την έρευνα ενός αμερικανού, του James Lucas, από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, οι ΗΠΑ ευθύνονται- έμμεσα και άμεσα- για το θάνατο περισσότερων από 20 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 37 χώρες. [3] Για τις γενοκτονίες και βαρβαρότητες του ιμπεριαλισμού τι έχουν να πουν άραγε οι θιασώτες του αντικομμουνισμού;
Ψέμα 2ο: Ο Ουκρανικός λιμός του 1932-33 προκλήθηκε σκόπιμα από την ΕΣΣΔ.
Αγαπημένο θέμα της αστικής-ιμπεριαλιστικής παραφιλολογίας για τον Στάλιν είναι ο λιμός που έπληξε την Ουκρανία την περίοδο 1932-33. Πρόκειται για απάτη κολοσσιαίων διαστάσεων που αποδίδει τον λιμό σε… σχέδιο των μπολσεβίκων για να εξοντώσουν τον ουκρανικό λαό, αναγκάζοντας τους αγροτικούς πληθυσμούς να δεχθούν την κολλεκτιβοποίηση. Στην Ουκρανία, μάλιστα, έχει καθιερωθεί η 25η Νοέμβρη ως μέρα μνήμης για τους νεκρούς της «γενοκτονίας κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ».
Η υποτίθεμενη αυτή γενοκτονία έχει αποδειχθεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ήταν μια καλοστημένη ναζιστική προπαγάνδα. Στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», ο βέλγος ιστορικός Λούντο Μάρτενς, παραθέτει στοιχεία για το πως η ναζιστική προπαγάνδα πέρασε στο δυτικό τύπο, μέσω της εφημερίδας Chicago American του φιλοναζί αμερικανού μεγιστάνα Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Η Chicago American δημοσίευσε τον Φλεβάρη του 1935 «ανταποκρίσεις» από την Ουκρανία που έφεραν την υπογραφή του Τόμας Ουόκερ και οι οποίες περιέγραφαν το υποτιθέμενο ζοφερό έγκλημα των μπολσεβίκων. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται από μετέπειτα εμπεριστατωμένες έρευνες- όπως αυτή του καναδού Ντάγκλας Τότλ [4]– το «ρεπορτάζ» της Chicago American όχι μόνο ήταν κάλπικο, με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία αλλά, επιπλέον, ο “δημοσιογράφος” Ουόκερ δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.
Οι ουκρανοί φασίστες- συνεργάτες των Ναζί είχαν σημαντική συνεισφορά στην διάδοση της απάτης σχετικά με το λιμό του 1932-33. Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα». Να τι γράφει για το εν λόγω πόνημα ο Μάρτενς: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν».
Το 1932-33, η Ουκρανία πράγματι πέρασε περιόδο μεγάλης και καταστρεπτικής πείνας. Μόνο που, αντίθετα με όσα διαδίδουν οι αντικομμουνιστές πλαστογράφοι, ο λιμός αυτός δεν αποτελούσε σχέδιο εξόντωσης των ουκρανών απ’ τους μπολσεβίκους. Στην πραγματικότητα, ο λιμός υπήρξε το αποτέλεσμα μιας σειράς λόγων που σχετίζονται: α) με τα εκτεταμένα σαμποτάζ (καταστροφές παραγωγής, πυρπόληση γεωργικών μηχανών, εμπόδια στην συγκομιδή δημητριακών, άρνηση να σπείρουν κλπ) και την τρομοκρατία των κουλάκων που αντιδρούσαν στην κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, β) την εκτεταμένη επιδημία τύφου στην περιοχή και γ) την ξηρασία της περιόδου 1930-32 που έπληξε σημαντικά μεγάλο μέρος της Ουκρανίας.
Ψέμα 3ο: Η σφαγή στο Κατίν ήταν σοβιετικό έγκλημα.
Η υπόθεση της σφαγής του Κατίν έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της αληθοφάνειας που χαρακτηρίζουν μια καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη προπαγάνδα. Στις 13 Απρίλη 1943, δύο σχεδόν μήνες μετά την πανωλεθρία των Ναζί στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο ανακοίνωσε πως η Βέρμαχτ «ανακάλυψε» έναν μαζικό τάφο 3.000 πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμολένσκ. Αργότερα, σύμφωνα με στοιχεία της «Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού» (ενός χυδαίου λίβελου με ακαδημαϊκό περιτύλιγμα), ο αριθμός των θυμάτων αποδείχθηκε αρκετά μεγαλύτερος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένοχος του εγκλήματος; Μα, φυσικά, οι «εβραιομποσελβίκοι», η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν.
Ωστόσο, όσο καλοστημένη κι’ αν ήταν η ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, μια σειρά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αποκαλύπτουν την απάτη. Τόσο ιατροδικαστικές μελέτες όσο και η εξέταση του υλικού (σφαίρες, έγγραφα, σχοινί) που βρέθηκε στους ομαδικούς τάφους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σφαγή στο Κατίν ήταν έργο των Ναζί. Για παράδειγμα, σύμφωνα με ιατροδικαστικές μελέτες ο χρόνος δολοφονίας των θυμάτων υπολογίζεται πολύ αργότερα από αυτήν που ισχυρίζονταν οι Ναζί, σε μια περίοδο που η περιοχή είχε καταληφθεί απ’ τα χιτλερικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι κάλυκες που βρέθηκαν στους τάφους έδειξαν ότι οι σφαίρες ήταν γερμανικής προέλευσης, κατασκευασμένες σε εργοστάσιο με έδρα της Γερμανία και τις οποίες χρησιμοποιούσε ο ναζιστικός στρατός.
Να τι αποκάλυπτε ο Σόλενμπεργκ, αρχηγός ταξιαρχίας των SS και συνεργάτης του Χάινριχ Χίμλερ, στους New York Times στις 29 Ιούνη 1945: «Η ιστορία των μαζικών τάφων στο Κατίν, που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση δύο χρόνια πριν, ήταν κατασκευασμένη προπαγάνδα απ’ τους Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ για να δημιουργήσουν ρίγμα στις σχέσεις Ρωσίας-δυτικών συμμάχων αναφέρει το ρεπορτάζ. Ένας κοντινός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός ταξιαρχίας των SS Σέλενμπεργκ, ανακοινώθηκε πως έδωσε αυτήν την πληροφορία κατά τη διάρκεια κατάθεσης στις συμμαχικές δυνάμεις στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη. Ο Σέλενμπεργκ φέρεται να είπε πως 12.000 πτώματα συλλέκτηκαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα έντυσαν με παραδοσιακές πολωνικές στρατιωτικές στολές ώστε να φαίνονται ως πολωνοί αξιωματικοί. Απόψε μια άλλη πληροφορία εστάλη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιόχανσεν- πρόσφατα επαναπατρισμένος έγκλειστος του γερμανικού στρατοπέδου Sachsenhausen- αναφέρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη γερμανική παραγωγή ψεύτικων εγγράφων που προορίζονταν για τα πτώματα των μαζικών τάφων του Κατίν».
Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, ήταν ένα ναζιστικό έγκλημα που σκόπιμα και μεθοδικά αποδόθηκε στην Σοβιετική Ένωση. «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» έγραφε ο αρχιναζί Γκέμπελς στο προσωπικό του ημερολόγιο και προσέθετε: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» («The Goebbels Diaries (1942-1943)», New York: Doubleday & Company 14/4/1943 και 8/5/1943).
Σημείωση: Ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα το διάστημα 1943-1946, Άβερελ Χάριμαν, παραδέχονταν γραπτώς το 1944 πως «σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Την ίδια θέση είχε υποστηρίξει ένα χρόνο πριν, το 1943 ο διευθυντής του Γραφείου Πολεμικών Πληροφοριών της κυβέρνησης των ΗΠΑ Έλμερ Ντέιβις.
Ψέμα 4ο: Αρχιπέλαγος από…γκούλαγκ.
Αγαπημένο θέμα της αστικής, αντικομμουνιστικής-αντισταλινικής, προπαγάνδας είναι η ύπαρξη των λεγόμενων «γκούλαγκ», ή αλλιώς στρατοπέδων εργασίας. Μια πρόχειρη έρευνα του όρου “soviet gulag” στη μηχανή αναζήτησης Google βγάζει 497 χιλιάδες αποτελέσματα. Σημαντική συνεισφορά στην αστική προπαγανδιστική μυθολογία για τα γκούλαγκ είχε το περίφημο βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» (Archipelago Gulag, 1973) του, καταδικασμένου για φιλοναζιστική δράση και αργότερα υποστηρικτή του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, Αλεξαντρ Σολζενίτσιν. Αν όμως ο Σολζενίτσιν έδωσε μια μυθιστορηματική διάσταση στα γκούλαγκ, οι- γνωστοί και μη εξαιρεταίοι- αντικομμουνιστές ιστορικοί όπως οι Κόνκουεστ και Μεντβέντεφ επιχείρησαν να δώσουν στην όλη υπόθεση μια επίφαση επιστημονικότητας, μέσω των αναλύσεων τους για τα… εκατομμύρια νεκρούς των «σταλινικών στρατοπέδων».
Η πραγματικότητα είναι πως στρατόπεδα εργασίας στην ΕΣΣΔ υπήρξαν. Ωστόσο, η αντικομμουνιστική-αντισταλινική ιστοριογραφία αποκρύπτει σκόπιμα δύο πράγματα: Πρώτον, τι είδους άτομα εργάζονταν στα γκούλαγκ και δεύτερον, ποιός ήταν ο αληθινός αριθμός των κατάδικων. Τα κρατικά σοβιετικά αρχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 διέψευσαν τις τερατολογίες των Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και των λοιπών σταλινολόγων.
Γράφει σχετικά ο Λούντο Μάρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. Και ο Μεντβέντεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».
Οι «επιστήμονες» του αντικομμουνισμού σκόπιμα παραγνώρισαν τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες κύκλων εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα, «μαγειρεύοντας» κατά το δοκούν τους αριθμούς των θυμάτων στα γκούλαγκ. Σημειώνει ο Μάρτενς: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επι Χρουστσώφ. Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία» (σελ. 286).
Τις ψευδολογίες των Σολζενίτσιν, Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και σια, αποκαλύπτει σε εκτενή του έρευνα και ο Μάριο Σόουζα, μέλος του Μαρξιστικου Επαναστατικου Κομμουνιστικου Κομματος Σουηδιας (KPML-r). Γράφει σχετικά ο Σόουζα, χρησιμοποιώντας στατιστικά στοιχεία από το American Historical Review:
«Στις «αποικίες εργασίας» (gulag), στα στρατόπεδα, στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ….) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων» […] Ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι το 1939 υπήρξαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και ότι άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στην περίοδο 1937-1939. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ μιλά εδώ μόνο για πολιτικούς κρατουμένους! Εκτός από αυτούς, λέει ο Κόνκουεστ, υπήρξαν επίσης κοινοί εγκληματίες που, ήταν πολύ περισσότεροι σε αριθμό από τους πολιτικούς κρατουμένους! Το 1950 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι. Οπλισμένοι με τα αληθινά γεγονότα, μπορούμε εύκολα να δούμε τι απατεώνας ειναι ο Κόνκουεστ. Ούτε ένας από τους αριθμούς του ανταποκρίνεται ακόμα και μακρινά στην πραγματικότητα. Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένους. Από αυτά τα 454.000 είχαν διαπράξει τα πολιτικά εγκλήματα, όχι 9 εκατομμύρια όπως ο Conquest βεβαιώνει. Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια. Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, μέχρι και σήμερα, παραμένει μια από τις σημαντικότερες πηγές για τη δεξιά προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό. Μεταξύ των δεξιών ψευτο-διανοούμενων, ο Κόνκουεστ είναι σχεδόν «θεός». Όσον αφορά στους αριθμούς που αναφέρονται από τον Σολζενίτσιν (ότι 60 εκατομμύρια έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας) δεν υπάρχει καμία ανάγκη για σχόλια. Η γελειότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα» [5].
Αντί επιλόγου
Η αντιδραστική-οπορτουνιστική προπαγάνδα του αντισταλινισμού γίνεται πέρα και έξω από τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες έδρασε ο Στάλιν. Παραγνωρίζοντας και αποσιωπώντας αυτές τις συνθήκες, η αστική ιστοριογραφία διαστρεβλώνει χυδαία τα γεγονότα γύρω από τον Ι.Β.Στάλιν και την περίοδο της παρουσίας του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ, δημιουργώντας αντεπιστημονικές τερατογενέσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική πραγματικότητα.
Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, μέσω της επίθεσης στον Στάλιν επιχειρείται το χτύπημα ενάντια στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενάντια στο εργατικό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Γι΄αυτό διαστρεβλώνουν την Ιστορία και προάγουν την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων και της εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού.
Κάθε επίθεση στον Στάλιν και την Σοβιετική Ένωση κρύβει τον βαθύτερο φόβο της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστικού συστήματος και των πραιτωριανών του, για το νομοτελειακό και αναπόφευκτο χαρακτήρα της ιστορικής αλλαγής. Φοβούνται την Ιστορία και γι΄αυτό τη διαστρεβλώνουν. Μάταια όμως. Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπορέσουν να εμποδίσουν την «έφοδο στον ουρανό» τον 21ο αιώνα.
Σημειώσεις:
[1] Getty, Ritterspom, and Zemskov, “Victims of the Soviet Penal System in the Pre-War Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence”.
[2] Andics Helmut. Rule of Terror: Russia under Lenin and Stalin. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1969.
[3] http://www.globalresearch.ca/us-has-killed-more-than-20-million-people-in-37-victim-nations-since-world-war-ii/5492051.
[4] Douglas Tottle, Fraud, Famine, and Fascism: the Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard , Progress Books, Toronto 1987: http://www.rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf.
[5] Mario Sousa- Lies concerning the history of the Soviet Union. From Hitler to Hearst, from Conquest to Solzhenitsyn: http://www.mariosousa.se/LiesconcerningthehistoryoftheSovietUnion.html.
https://atexnos.gr/%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/
Για ένα περί αντικομμουνισμού κείμενο του Μάκη Μαΐλη
Στο βιβλίο «Δικτατορία 1967-1974», Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2017, υπάρχει και ένα κείμενο του Μάκη Μαΐλη (σελ. 52-77) με τίτλο «Ο αντικομμουνισμός, το ιδεολογικό υπόβαθρο για τη δικτατορία 1967-1974».
Στο κείμενό του ο Μάκης Μαΐλης επικεντρώνεται σε σχετικά με τον αντικομμουνισμό κυρίως τα προδικτατορικά χρόνια του ’60, αναφέρεται ως επί το πλείστον σε λεχθέντα και γραφέντα από παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ, τον αντικομμουνιστή Σάββα Κωνσταντόπουλο, παραλείπει τα «μιάσματα» του πρωτοχρονιάτικου διαγγέλματος 1966 του βασιλιά Κωνσταντίνου, δεν εξηγεί το γιατί «από το 1958 ενεργοποιήθηκαν διάφοροι νέοι μηχανισμοί του αστικού κράτους» (που προφανώς ήταν το 24,02% της ΕΔΑ και οι 79 βουλευτές της, καθώς και η ανάδειξή της σε αξιωματική αντιπολίτευση στις βουλευτικές εκλογές της 11ης Μαΐου 1958), δεν παρακολουθεί τη δράση αυτών των μηχανισμών στις δημοτικές εκλογές του 1959, στις βουλευτικές εκλογές βίας και νοθείας του 1961, την αντιμετώπιση των αντικομμουνιστικών μηχανορραφιών από την πανδημοκρατική κινητοποίηση των χρόνων ως και το 1967. Δεν παρακολουθεί βεβαίως και την αντιμετώπιση του αντικομμουνισμού όπως εκφραζόταν στο Κοινοβούλιο, στον Τύπο, στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα, δεν αναφέρεται στη συμβολή διανοουμένων και καλλιτεχνών σ’ αυτή την αντιμετώπιση, στη σύμπραξη των 115 εργατικών σωματείων, στη δράση της Πανελλαδικής Ένωσης Γυναικών (ΠΕΓ), στο λαμπρό αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών της 5ης Ιουλίου 1964 (τις τελευταίες πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών εκλογές που φανέρωσαν και την εις την κάλπη ήττα των δυνάμεων του αντικομμουνισμού).
Θα ήθελα να προσθέσω πως ο τρόπος αναφοράς στο θέμα του από τη μεριά του Μάκη Μαΐλη θίγει και όλους εκείνους που δίναμε εκείνα τα χρόνια τη μάχη για τη νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος, κόντρα στις δυνάμεις του μετεμφυλιακού καθεστώτος, βάζοντας το κεφάλι μας στον ντορβά. Απουσιάζει οποιαδήποτε σχετική αναφορά του.
Καμία αναφορά δεν κάνει ο Μάκης Μαΐλης και στην καθημερινότητα της ζωής των Ελλήνων στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά, στον ελεύθερο χρόνο, κατά τα χρόνια του ’50 και του ’60, υπό το καθεστώς που διαμορφώθηκε μετά τον εμφύλιο – όπως δεν κάνει και σε προσπάθειες που έλαβαν χώρα σε αριστερή, μαρξιστική ακόμη κατεύθυνση, στο χώρο των εκδόσεων κυρίως, αλλά και εκδηλώσεων με ομιλητές σημαντικούς της Αριστεράς αλλά και διαλεχτούς συνεργαζόμενους.
Κώστας Π. Παντελόγλου
Κοινοποιήστε:
Κλικ για να το μοιραστείτε στο Twitter(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)15Πατήστε για κοινοποίηση στο Facebook(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)15Κλικ για εκτύπωση(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κλικ για αποστολή μέσω email(Ανοίγει σε νέο παράθυρο)
Κάνε Like στο:
Σχετικά
Για τη δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974)
26 Απριλίου 2017
σε «Βιβλίο»
Με αφορμή τα 40 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), μια έκκληση του ΚΚΕ προς τον Ελληνικό λαό (Ιούνιος 1967) .1
30 Ιουλίου 2014
σε «Ειδήσεις και σχόλια»
Δυο λόγια για τον Λάζαρο Γεωργιάδη της Λέσχης του Δίσκου
20 Ιανουαρίου 2017
σε «Βιβλίο»
Tags: ΔΕΚΑΕΤΙΑ ’50 ΔΕΚΑΕΤΙΑ ’60 ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΚΕ ΜΑΚΗΣ ΜΑΪΛΗΣ
http://www.kosmosnf.gr/2017/05/antikommounismos/
Άννα Αχμάτοβα, «Οι υπερασπιστές του Στάλιν»
————————————————————–
Είναι εκείνοι που φώναζαν: «Τον Βαραββά!
Ελευθέρωσε για τη γιορτή…», εκείνοι,
Που το κώνειο διέταξαν στο Σωκράτη να πιει
Στη πνιγηρή, στενάχωρη φυλακή.
Αυτό το πιοτό θα πρέπει
Στ’ αθώο του συκοφάντη στόμα να χυθεί,
Εκείνων που τα βασανιστήρια αγαπούσαν
Εκείνων που ‘ξεραν πως να παράγουν ορφανά.
25 Οκτωβρίου 1962
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Το ποίημα αυτό προέρχεται από τον ποιητικό κύκλο «Από το κρυφό τετράδιο», στο οποίο περιλαμβάνονται ποιήματα που έγραψε κατά τη διάρκεια 4 δεκαετιών και παρέμειναν ανέκδοτα μέχρι το τέλος της ζωής της. Ο ποιητικός αυτός κύκλος ανήκει στην ποιητική της συλλογή «Η φυγή του χρόνου».
http://samizdatproject.blogspot.gr/2013/10/blog-post_30.html
Πάντως, ακόμα και ο Ζαχαριάδης θεωρεί ότι υπάρχουν αρνητικά στην πολιτική του Στάλιν. Γράφει: «Ο Τίτο κατηγορεί όλους για σταλινικούς!Κι όμως ο ίδιος αποτελεί το πιό κλασικό παράδειγμα σταλινικού στην ένοια την αρνητική: Αφτός συγκεντρώνει σε ακόμα πιό μεγάλη «πληρότητα» όλα τα αρνητικά του Στάλιν . Αφτό τον έφερε και σε προσωπική αντιθεση με τον Στάλιν.Ο Τίτο (στην καλύτερη περίπτωση) φέρνει τυπικά γνωρίσματα βοναπαρτισμού.»
Απο το γράμμα του ΝΖ στον Αλέξη Πάρνη στις 11.12.56