Επιτρέπεται η Λογοκλοπή;
Άλλη μια διαφωνία με τον Κωσταντίνο Φωτιάδη
Η λογοκλοπή θεωρείται ως η κλοπή της πνευματικής ιδιοκτησίας. Λογοκλοπή αποτελεί η οικειοποίηση ενός έργου, μιας ιδέας, μιας εικόνας, κλπ χωρίς να γίνεται σχετική αναφορά στο δημιουργό, άσχετα αν υπάρχει ή όχι πρόθεση.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ως λογοκλοπή θεωρούνται οι παρακάτω περιπτώσεις:
Αντιγραφή και επικόλληση κειμένου από έντυπη ή ηλεκτρονική πηγή, χωρίς χρήση εισαγωγικών και χωρίς παράθεση της πηγής- Αντιγραφή και επικόλληση κειμένου με χρήση εισαγωγικών, αλλά χωρίς παράθεση της πηγής
- Οικειοποίηση ιδέας ή παράφραση κειμένου, χωρίς παράθεση της πηγής
- Μετάφραση και οικειοποίηση ξενόγλωσσου κειμένου, χωρίς παράθεση της πηγής
- Χρήση εικόνων, φωτογραφιών, κλπ από το Διαδίκτυο, χωρίς παράθεση της πηγή
Μετά από την εκπομπή του Βασίλη Βασιλικού στην ΕΡΤ-3, ένας φίλος με ειδοποίησε ότι σε ένα φιλομοναρχικό μπλογκ ένας σχολιαστής αναφέρθηκε στο πρόσωπό μου, με τον τρόπο των «Επιστράτων», με αφορμή τη «σύγκρουσή » μου με τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Έκπληκτος είδα ότι σε αφιέρωμα για τη Γενοκτονία των Ποντίων υπήρχε ένα αναδημοσιευμένο ανώνυμο κείμενο, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος ήταν δικό μου. Αυτούσιο κείμενο δικό μου, όπου ακόμα και τα λάθη που είχε από την αρχή είχαν παραμείνει αδιόρθωτα. Στο τέλος έδινε την πηγή του κειμένου: http://www.pontos-genoktonia.gr/textsDetails.php?textsid=6
Χρησιμοποιώντας λοιπόν τον σύνδεσμο βρέθηκα -ω του θαύματος!!!- στο ιστολόγιο του γνωστού ιστορικού Κωσταντίνου Φωτιάδη.
Όλο το τμήμα του κειμένου στην ενότητα «9. Απόψεις για την Γενοκτονία των Ποντίων» από την πρόταση που αρχίζει «Όπως γράφει ο Νίκος Ψυρρούκης……..» έως και την προτελευταία παράγραφο, είναι κείμενο δικό μου. Το ίδιο συμβαίνει και στην επόμενη ενότητα «10. Μαρτυρίες θυμάτων» από τη δεύτερη παράγραφο που αρχίζει με την πρόταση «Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε….» έως και το τέλος της μαρτυρίας.
Στην τελευταία παράγραφο της 9ης ενότητας, ο κ. Φωτιάδης αναφέρει: «Πιστεύοντας ότι ενημερώσαμε πλήρως, όλους τους Έλληνες και τους Απόδημους αδελφούς μας για την αναγκαιότητα της Διεθνοποίησης της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού και ευχαριστώντας τις πηγές από τις οποίες πήραμε τις πληροφορίες μας...»
Φυσικά, καμιά πηγή δεν αναφέρεται. Οπότε όταν το κείμενο αυτό αναπαράχθηκε από πολλά μπλογκ με αφορμή την Ημέρα Μνήμης, παρουσιάστηκε ως κείμενο του Κωσταντίνου Φωτιάδη.
Ας δούμε πρώτα πως αναρτήθηκε στο φιλομοναρχικό μπλογκ. Το δικό μου κείμενο έχει κόκκινη παράπλευρη σήμανση:
.
Ας δούμε τώρα πως παρουσίασε ο κ. Φωτιάδης το κείμενό μου στο δικό του ιστολόγιο (προσέξτε το ορθογραφικό λάθος που υπάρχει στη δεύτερη διαφάνεια και την αναφορά στις ανύπαρκτες πηγές στην τρίτη):
………………………………………………………………
………………………………………………………………
Το κείμενο αυτό αναδημοσιεύτηκε από πολλά ιστολόγια ως κείμενο του Κωσταντίνου Φωτιάδη. Παρακάτω βάζω κάποια λινκ από όσα εντοπίστηκαν:
http://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-49-48/2012-02-16-21-14-28/3032-2012-05-17-22-50-45
Τα στοιχεία αυτά είχαν πρωτοδημοσιευτεί με τον συγκεκριμένο τρόπο στο βιβλίο μου «Ποντιακός ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην περεστρόϊκα», 1990, καθώς και στο «Το κίνημα ανεξαρτησίας του Πόντου και οι Αυτόνομες Ελληνικές περιοχές στη Σοβιετική Ένωση καρτά το Μεσοπόλεμο», Κ.Μ.Σ., 1992. Κάποια σημεία από τα παραπάνω υπάρχουν στο «Η γενοκτονία των Ποντίων: Tο άγνωστο ελληνικό ολοκαύτωμα» που είχε δημοσιευτεί στο HR-Net: http://www.hri.org/forum/diaspora/pontos/genkt1.html. Κάποια τμήματα μπορείτε να τα βρείτε αυτούσια και στο https://kars1918.wordpress.com/2009/01/11/11-1-2009/
.
Διαβάστε τα άρθρα:
«Λογοκλοπή»: το πιο διαδεδομένο έγκλημα που παραμένει ατιμώρητο...
Free plagiarism checker – Έλεγχος λογοκλοπής
Η Ομάδα Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη και το ποντιακό κίνημα
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Δεν έχει καταλάβει -όπως και πολλοί άλλοι στο ελληνικό πανεπιστήμιο – τί σημαίνει λογοκλοπή!
ιδιαίτερα στο διαδίκτυο με συνεχείς αντιγραφές όπου ο καθένας χάνει τον μπούσουλα, αυτό γίνεται συστηματικά χωρίς συνέπειες.
Στους δε αναγνώστες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αυτό δεν κάνει εντύπωση ως κάτι κακό γιατί έχουν εθιστεί στην κουλτούρα της αντιγραφής από το σχολείο.
Εκπαίδευση: Ιστορίες εξοικείωσης στην αντιγραφή,
του Γιώργου Μαυρογιώργου
Στη «Βικιπαίδεια» διαβάζω πως «Επιτρέπεται χωρίς άδεια του δημιουργού η αναπαραγωγή σύντομων αποσπασμάτων, με σκοπό την υποστήριξη της γνώμης αυτού που αναπαράγει το απόσπασμα ή την κριτική της γνώμης του αρχικού δημιουργού και μόνο στο βαθμό που η αναπαραγωγή δικαιολογείται από το σκοπό αυτόν(…) Ο νόμος ορίζει ότι η παράθεση του αποσπάσματος πρέπει να συνοδεύεται από την ένδειξη της πηγής». Αυτά δεν έχουν καθολική ισχύ στην εκπαίδευση.
Σε προηγούμενα κείμενά μας αναδείξαμε πτυχές του φαινόμενου της λογοκλοπής στη συγγραφή βιβλίων. Δεν είναι, βέβαια, κάτι νέο. Γραφή και λογοκλοπή, ιστορικά, πάνε χέρι-χέρι. Ακούγονται πολλές ιστορίες, όπως π.χ. η περίπτωση του Σαίξπηρ που «έκλεβε» απ τον Πλούταρχο. Κύπριος διεκδίκησε την πατρότητα ιδέας του με την οποία ο Umberto Εcο έγραψε «Το όνομα του ρόδου». Ο Eco έχει μιλήσει για «έντιμη» και «έξυπνη» αντιγραφή. Διαβάζω ότι ο γνωστός διανοούμενος, Χάρολντ Μπλουμ, μιλάει για «εμπνευσμένη λογοκλοπή» που τη βρίσκει στην «καρδιά» της λογοτεχνίας. Ο ίδιος δεν αποκλείει να έχει αντιγράψει. Για τις αθλιότητες των πανεπιστημιακών, βέβαια, επιφυλάσσει πολύ σκληρά λόγια. Διαβάζω για τη φανταστική ιστορία ενός «κλεπτομανή μεταφραστή»-όχι κλέφτη- που μετά την αποφυλάκισή του για σειρά κλοπών, αναλαμβάνει, με τη μεσολάβηση φίλων σε εκδότη, τη μετάφραση ενός μυθιστορήματος. Ο εκδότης δεν του έδωσε «δεκάρα τσακιστή» για τη μετάφραση που έκανε γιατί είχε αλλοιώσει το πρωτότυπο, καθώς είχε αφαιρέσει («κλέψει») από τη διήγησή του περιγραφές για πράγματα αξίας (πολυελαίους, χαλιά, διαμάντια, κ.α.) ή και ευτελή ψιλοπράγματα (π.χ. οδοντόβουρτσες) και τα είχε αποθηκεύσει στο «βασίλειο της φαντασίας» του!
Οι περιπτώσεις αντιγραφών δεν είναι σπάνιες . Εκδηλώνονται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μόνο σε ένα ελληνικό πανεπιστημιακό τμήμα, κατά τα τρία τελευταία χρόνια, έχουν αναφερθεί τρία κρούσματα! Έχω δεχτεί αρκετά μηνύματα από φοιτητές. Μεταπτυχιακός φοιτητής μου γράφει:«Έχω ανακαλύψει και εγώ πολλά σχετικά με λογοκλοπή(…)άρθρα τα οποία μας προωθούνται από τον καθηγητή στα ελληνικά, τα βρίσκω κατά την βιβλιογραφική μου αναζήτηση (σε) κάποιο άρθρο ξένο που τελικά αποδεικνύεται να είναι αυτό από το οποίο το ελληνικό έχει πάρει ολόκληρα κομμάτια(…).Μιλώ για άρθρα που κάτω από τον τίτλο τους έχουν το όνομα μελών ΔΕΠ ή ΣΕΠ ή των συνεργατών τους. Επίσης θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι εμάς τους μεταπτυχιακούς φοιτητές τους, μας κάνουν ολόκληρο κήρυγμα για την λογοκλοπή και μάλιστα μας προειδοποιούν σχετικά με τις εργασίες μας ότι κάθε φορά εξετάζονται από ειδικό πρόγραμμα για λογοκλοπή!!!»
Η αντιγραφή στα πανεπιστήμια έχει δύο ομάδες αναφοράς: φοιτητές και διδάσκοντες. Για τους φοιτητές υπάρχουν ειδικοί κανονισμοί για τις εργασίες και τις διατριβές. Για τους διδάσκοντες, οι κανονισμοί εντάσσουν το θέμα στο λεγόμενο «ακαδημαϊκό ήθος» και το αντιμετωπίζουν με αρχές ακαδημαϊκής δεοντολογίας. Πολλές περιπτώσεις έχουν οδηγηθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο. Μάλλον, επικρατεί μια ιδιότυπη ανοχή, προστασία, αλληλεγγύη και επιείκεια, παρά τις σαφείς δεσμεύσεις που απορρέουν από τον κώδικα «προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων». Συχνά, εκδηλώνονται ιδιότυπες μορφές «συναδελφικής αλληλεγγύης» («δεν ξέρω», «δε διάβασα») και στάσεις επιφυλακτικότητας («μπορεί… ίσως»). Όσο δεν παρεμβαίνουν οι εκδοτικοί οίκοι ή οι συγγραφείς, οι υποθέσεις, συνήθως, ξεχνιούνται!
Εκτός από το πανεπιστήμιο, η αντιγραφή ως οικειοποίηση της εργασίας, των απόψεων ή της κρίσης άλλων, έχει ενδημικό χαρακτήρα και στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο). Η κυριαρχία της απομνημόνευσης τόσο στις λεγόμενες προφορικές εξετάσεις και στις καθημερινές ανταλλαγές όσο και στις γραπτές εξετάσεις, είναι μια πολύ έγκυρη και αξιόπιστη ένδειξη για τη θεμελίωση του συγκεκριμένου ισχυρισμού.
Θα λέγαμε ότι η όλη τεχνολογία των επιτηρήσεων στις εξετάσεις καταλήγει να είναι επιτήρηση για επιβράβευση της μνημονικής αντιγραφής. Δεν έχω συναντήσει μαθητή ή φοιτητή που στις εξετάσεις να αναφέρει την πηγή από την οποία αντιγράφει τους ισχυρισμούς του. Αμφιβάλλω εάν γνωρίζουν τα ονόματα των συγγραφέων των βιβλίων που μελετούν. Τα βιβλία ταυτίζονται με τα γνωστικά αντικείμενα και ως τέτοια αναφέρονται. Τα βιβλία δεν έχουν συγγραφείς. Αλλά και οι ίδιοι οι συγγραφείς των σχολικών βιβλίων, όταν κάνουν παιδαγωγική «μεταποίηση» επιστημονικών γνώσεων σε σχολικές, προσφεύγουν σε διάφορες τεχνικές ανοικτές στο ενδεχόμενο αντιγραφής.
Όλοι μας έχουμε μικρή ή μεγάλη εμπειρία από τη σημασία που δίνει το σχολείο και το πανεπιστήμιο στην αντιμετώπιση της αντιγραφής. Όλοι μας έχουμε μνήμες από απίθανες ιστορίες και επινοήσεις αντιγραφής στις σχολικές εργασίες και κυρίως στις εξετάσεις. Οι κυρώσεις που προβλέπονται είναι πολύ βαριές: μονογραφή του γραπτού και μηδενισμός, αποβολή από την εξέταση, χαρακτηρισμός της διαγωγής, κ. α.. Ωστόσο, με τις εξετάσεις και τη βαθμολόγηση των γραπτών, επιβραβεύεται με άριστα η μνημονική αντιγραφή συναφών αποσπασμάτων από τις σχετικές σελίδες του βιβλίου. Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και στις προφορικές εξετάσεις γίνεται, συνήθως, η υπενθύμιση «κλείσε το βιβλίο… όχι από μέσα»(: μπορείς να αντιγράψεις, αλλά απέξω).
Θα λέγαμε ότι έχουμε να κάνουμε, σε τελευταία ανάλυση, με μια εκπαίδευση παπαγάλων που απαγορεύει την αντιγραφή και τα «σκονάκια» αλλά την ίδια στιγμή με συστηματικό τρόπο επιβραβεύει τη μνημονική αντιγραφή και διδάσκει μαθήματα νόμιμης κλοπής της πνευματικής ιδιοκτησίας άλλων. Έτσι, ετοιμάζει και αντιγραφείς και πολίτες που επιβραβεύονται για την άκριτη αποδοχή απόψεων, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτονται, να συνθέτουν και να δημιουργούν.
Φαίνεται πως η τεχνολογία του copy-paste προσφέρεται για αποτελεσματικότερες, έξυπνες και εμπνευσμένες μορφές αντιγραφής. Γι αυτό και έχουν επινοηθεί και προγράμματα ανίχνευσης αντιγραφών και αντιγραφέων. Η μνημονική αποστήθιση, καθώς επιτηρείται και επιβραβεύεται στην εκπαίδευση, για πολλά χρόνια (περίπου δεκαέξι) υποθάλπει την αντιγραφή και την κλεπτομανία. Όταν κάποιος γράφει υπό επιτήρηση, δύσκολα αντιγράφει. Δε σημαίνει ότι δεν προσπαθεί. Καθώς δεν επιτρέπεται πρόσβαση σε πηγές μπορεί να «κλέβει μνημονικά». Μόλις βγει από τη ζώνη και το καθεστώς επιτήρησης, μπορεί να αντιγράφει προσφεύγοντας σε βιβλία και άλλες πηγές, χωρίς να καταπονεί τη μνήμη και τη σκέψη του. Υποθέτει πως, όταν και αν τον ανακαλύψουν, μπορεί και να τη γλυτώσει… Λέτε, οι διακηρύξεις -που δεν είναι δα και πρωτόφαντες- με τα νέα σχολικά προγράμματα, περί κριτικής σκέψης, να πιάσουν τόπο;
Μια μικρή ιστορία ιδιότυπης αντιγραφής:
Με την κόρη μου σε «μάθημα» ιστορίας(Σύγχρονη Εκπαίδευση, 25, 1985:16-18)
Πρώτη μέρα μαθήματα στο σχολείο για τη σχολική χρονιά 1985-86. Η κόρη μου, η Άννα, στην Δ’ τάξη Δημοτικού πια. Ο διάλογος που ακολουθεί είναι πραγματικός.
Λοιπόν, η Άννα έχει μελετήσει το πρώτο μάθημα της Ιστορίας, Κεφάλαιο πρώτο του βιβλίου της (Θα χρειαστεί να προσέξουμε ότι ο συγγραφέας του βιβλίου έχει επιλέξει να απευθυνθεί σε β΄ πρόσωπο για να κάνει διάλογο με το μαθητή-αναγνώστη):
Χρονολογία – Πηγές της Ιστορίας.*
1. Η ιστορία που θα μάθεις.
Στην τετάρτη τάξη θα μάθεις την ιστορία των Ελλήνων, που έζησαν στην ίδια χώρα που ζεις και συ τώρα, αλλά σε μιαν άλλη εποχή, στην αρχαιότητα. Βλέπεις πως δυο λέξεις είναι αραιά γραμμένες. Πρέπει να σου τις εξηγήσω ιστορία είναι μία διήγηση. Διηγείται και εξηγεί πώς έζησαν οι άνθρωποι τα περασμένα χρόνια˙ δηλ. μας δίνει πληροφορίες για τον πολιτισμό τους.Η αρχαιότητα είναι ένα κομμάτι, μια μεγάλη περίοδος της ιστορίας.
2. Χρονολογία
Για να σου διηγηθώ όμως τα περασμένα γεγονότα, πρέπει πρώτα- πρώτα να σου πω πότε ακριβώς έγιναν. Πρέπει να τα τοποθετήσω μέσα στο χρόνο, να τους δώσω μια ημερομηνία. Αυτό κάνουν και οι ιστορικοί που δουλειά τους είναι να μελετούν και να γράφουν την ιστορία.
Έρχεται κοντά μου, μετά από λίγο, και ακολουθεί συζήτηση:
– Μπαμπά, έλα σε παρακαλώ, να με εξετάσεις…
– Τι εννοείς, Άννα; Πώς να σε εξετάσω;
– Να, να δεις αν ξέρω το μάθημα απέξω…
– Να συζητήσουμε, θέλεις να πεις…
– Έστω. Αύριο όμως ο δάσκαλος θα με εξετάσει…
– Να συζητήσουμε λοιπόν…
– Α! μπαμπά, μην ετοιμάζεσαι για ερωτήσεις. Το μάθημα θα σου το πω απέξω. Με τις ερωτήσεις σου πηδάμε από δω κι από κει και αύριο στην τάξη εγώ θα τα τραβήξω… Οι συμμαθητές μου θα σηκώσουν δάσος τα χέρια για να συμπληρώσουν όποια λέξη ή φράση παρέλειψα… Κι ο δάσκαλός μου; Ε, αυτός σίγουρα θα πει: «Άννα, δε διάβασες…».Σε παρακαλώ, μπαμπά, άσε με να σου πω το μάθημα όπως θα το πω αύριο στο σχολείο.
– Άννα, είναι καλύτερα…
– Ξέχασέ το, μπαμπά.
– Για να δούμε…
– «Στην τετάρτη τάξη θα μάθεις…» (ο αναγνώστης παρακαλείται να παρακολουθεί κείμενο του βιβλίου που παραθέσαμε προηγουμένως).
– Άννα, ποιος είναι αυτός που θα μάθει;
– Α, ναι! Τα παιδιά… Στην τετάρτη τάξη… θα μάθετε…
– Συγγνώμη, εσύ δε θα μάθεις;
– Έλα, μπαμπά, κατάλαβα: Θα μάθουμε την ιστορία των Ελλήνων… που ζεις και συτώρα…
– Άννα, πρόσεχε λίγο…
– Που ζούμε κι εμείς τώρα… Βλέπουμε (στο κείμενο: βλέπεις).
– Άννα, έχετε τα βιβλία ανοιχτά; Πώς το βλέπετε;
– Το βιβλίο έχει τις δυο λέξεις αραιά γραμμένες…
– Γιατί νομίζεις, Άννα;
– Δεν ξέρω… είναι σημαντικές… και για ομορφιά…
Ο διάλογος και η συζήτηση κύλησε κάπως πιο «ομαλά» στη συνέχεια, κάνοντας περισσότερο άσκηση γλωσσική στη μετατροπή του λόγου από β΄ ενικό πρόσωπο σε α΄πληθυντικό. Την επόμενη μέρα, η Άννα μετά το σχολείο:
– Μπαμπά, ο Ηρακλής είπε το μάθημα «καταλέξη». Τα είπε όλα: Θα μάθεις… ζεις και συ… Βλέπεις δυο λέξεις είναι αραιά γραμμένες…
– Ο δάσκαλος δεν είπε κάτι;
– Απολύτως τίποτε! Ούτε οι άλλοι συμμαθητές μου είπαν γιατί, δεν είχαν να συμπληρώσουν τίποτε. Ο δάσκαλος του είπε «Μπράβο».
– Άννα, γιατί εσύ δεν είπες (στο δάσκαλο και στους συμμαθητές σου) κάτι από αυτά που συζητήσαμε μαζί χτες;
– Ωχ καημένε μπαμπά, την ξύπνια θα κάνω εγώ;
Έτσι τέλειωσε ο διάλογος και έμειναν σε μένα τα ερωτήματα: για το βάναυσο στραγγαλισμό της σκέψης των μαθητών, για την κρατική άσκηση «βίας» και τον εξαναγκασμό σε αντιμαθησιακές διαδικασίες, για το μάθημα αντι-ιστορίας, για τις «δωρεάν παροχές» του κράτους πρόνοιας, για την απουσία και την περιθωριοποίηση του δασκάλου, για τη μαζική συμμόρφωση και ιδεολογική παγίδευση μαθητών κ.τ.ό….
Σχόλιο
Στην έκδοση Θ’ (1985) του σχολικού εγχειριδίου γίνεται η υπόμνηση (σε υποσημείωση): «Να γίνει σύντομη παρουσίαση… (των) σελ. από 7-40 χωρίς απομνημόνευση». Η υποσημείωση δεν έπεισε κανένα. Και πώς ήταν δυνατό να πείσει αφού αφήνεται να εννοηθεί ότι η απομνημόνευση θα δραστηριοποιηθεί έτσι κι αλλιώς μετά τη σελίδα 41! Και να σημειωθεί εδώ ότι δεν υπάρχει το «άλλοθι», των κρατικών εισαγωγικών εξετάσεων που επιβραβεύουν την απομνημόνευση – τη μηχανιστική απομνημόνευση. Ίσως να πρόκειται για «προληπτική εκγύμναση» της μνήμης που αργότερα θα αναχθεί σε μοναδική «μαθησιακή» δραστηριότητα! Δεν έχουμε, άραγε, ένα πρώτης τάξεως μάθημα άσκησης στην αντιγραφή;
Kύριε Αγτζίδη είδα ότι ο κ. Φωτιάδης αφαίρεσε το κείμενό σας από την ιστοσελίδα του και παρόλο που παραπέμπει το ολίσθημα σε άλλους εν τούτοις παίρνει την ευθύνη. Δηλώνει όμως ότι δεν είχε ανάγκη το υλικό σας εφόσον ο ίδιος έχει παράγει πολλά βιβλία και άρθρα πάνω στο θέμα.
Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αλήθεια, μου γεννάται η απορία και καταθέτω μια ερώτηση:
«Πώς λέγεται αυτός που ενώ έχει γράψει πολλά βιβλία και άρθρα για το θέμα αυτό, λογοκλέβει τον αντίπαλό του;»
@Κ.Χ.
Ο κ. Φωτιάδης εντίμως αποδέχτηκε την ευθύνη, ενώ θα μπορούσε να αγνοήσει την επισήμανσή μου.
Θα απορρίψω όμως το χαρακτηρισμό «αντίπαλοι». Με τον κ. Φωτιάδη δεν είμαστε αντίπαλοι. Έχουμε απλώς διαφορετικές απόψεις για πλείστα όσα θέματα και χρησιμοποιούμε διαφορετικά αναλυτικά εργαλεία για την προσέγγιση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, τμήμα της οποίας αποτελούν τα όσα συνέβησαν στον Πόντο.
Τα υπόλοιπα -που σχετίζονται με την πολιτική του δράση σε συνεργασία με τον κ. Χαραλαμπίδη κατά την περίοδο που επιχείρησαν να θεσουν το χώρο υπό τον έλεγχό τους, την ενθάρρυνση και τη συγκάλυψη παραβατικών συμπεριφορών (υπόθεση Ευθυμιάδη, κ.ά.) και τη συμμετοχή σε παρακρατικές εκδηλώσεις, όπως αυτή που έλαβε χώρα πριν λίγα χρόνια στα Κομνημά της Πτολεμαϊδας (20/9/2006)- θέλω να πιστεύω ότι ανήκουν στο παρελθόν και ότι εφεξής οι συναντήσεις μας, όποτε και αν συμβούν, θα κινούνται στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου και της δημιουργικής αντιπαράθεσης επί θεμάτων ιστορίας και Μνήμης.
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
Το δικαίωμα στην αντιγραφή!
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 28.03.2014
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:AΠOΓPAΦEΣ
Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά Αριστερά, έμελλε να δούμε και πρόσκληση μιας σπουδαστικής παράταξης προς τους φοιτητές για ελεύθερες και… δημοκρατικές αντιγραφές! Ετσι, «κόντρα στον ατομισμό», όπως γράφει στο φυλλάδιό της η αριστερή παράταξη (Ραπαν-ΣΑΦΝ ΕΑΑΚ), ζητάει συλλογικές… εξετάσεις: «Ο συμφοιτητής σου (που μπορεί να ρίξει κανένα βλέφαρο παραπάνω στο γραπτό σου) δεν είναι ο εχθρός σου, δεν θα σου φάει τη δουλειά». Μαζί μ’ αυτά διεκδικούν «ευκολότερα θέματα», «ενδεικτική βαθμολόγηση» κ.ά. Αυτό το φυλλάδιο είναι η τελευταία και ίσως πιο γραφική εκδήλωση του παλαβού αριστερισμού που κατέκλυσε τα πανεπιστήμια. Βεβαίως, αυτή είναι περιθωριακή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξε για χρόνια αίτημα (κι έγινε επίσημη πολιτική των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων) η άρνηση στην «εντατικοποίηση των σπουδών» με τα ίδια περίπου επιχειρήματα… «συλλογικότητας» κι «αλληλεγγύης». Ετσι αμαυρώθηκε το φοιτητικό κίνημα και οι πολιτικές παρατάξεις έγιναν μία από τις μεγαλύτερες πληγές των ελληνικών πανεπιστημίων. Αυτές που, θεωρητικά, έπρεπε να συμμετέχουν δημιουργικά στην ανάπτυξη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι η ύπαρξη των φοιτητικών παρατάξεων. Τέτοιες έχουν και τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Αν επισκεφθεί κανείς τον δικτυακό τόπο του Χάρβαρντ θα βρει ότι υπάρχουν φοιτητικά κλαμπ και των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών. Ομως υπάρχουν διαφορές: οι φοιτητικές παρατάξεις εκεί δεν συνδιοικούν τα πανεπιστήμια, δεν διακόπτουν τα μαθήματα για να κάνουν γενικές συνελεύσεις, δεν χτίζουν πρυτάνεις στα γραφεία τους, δεν διεκδικούν το «δικαίωμα» στην τεμπελιά και στην αντιγραφή. Κάνουν εκδηλώσεις, προπαγανδίζουν τις ιδέες των πολιτικών χώρων όπου ανήκουν, προσθέτουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν αφαιρούν από αυτήν.
Στην Ελλάδα, οι παρατάξεις μετεξελίχθηκαν στη γραφειοκρατία (με το αζημίωτο) του φοιτητικού κινήματος. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τον προηγούμενο νόμο-πλαίσιο (1268/1982), που επέτρεπε στους φοιτητοπατέρες να συνδιοικούν τα ΑΕΙ. Αυτό κατέστρεψε τα πανεπιστήμια (διά του δόγματος της ήσσονος προσπάθειας που προωθούσαν οι παρατάξεις), αλλά έβλαψε και το φοιτητικό κίνημα. Αντί να γίνει δημιουργικό με προτάσεις, επέτρεψε στους φοιτητοπατέρες να βουτήξουν στον βάλτο της διαφθοράς. Αρχισαν τις συναλλαγές (με το αζημίωτο) για την εκλογή των πρυτανικών αρχών και χρησιμοποιούσαν το φοιτητικό κίνημα ως βατήρα για μελλοντικές πολιτικές καριέρες.
Ο νόμος Διαμαντοπούλου (4009/2011), που ψηφίστηκε και από τη Ν.Δ., επιχείρησε να δώσει τέλος στη διεφθαρμένη βασιλεία των φοιτητικών παρατάξεων. Επέτρεψε τη συμμετοχή φοιτητών στα συμβούλια διοίκησης, αλλά προέβλεπε έναν μόνο εκπρόσωπο, ο οποίος θα εκλεγόταν με καθολική μυστική ψηφοφορία των φοιτητών, χωρίς να μπαίνουν ως ενδιάμεσοι οι διεφθαρμένοι των φοιτητικών παρατάξεων.
Τώρα απέμεινε στα ΑΕΙ μόνο η εξουσία των ελάχιστων τραμπούκων, που απειλούν καθηγητές και πρυτάνεις, για να διαιωνιστεί το καθεστώς της ήσσονος προσπάθειας. Γι’ αυτό και η παράταξη των ΕΑΑΚ, εκτός από το δικαίωμα στην αντιγραφή καλεί τους φοιτητές να υπερασπιστούν «τον συμφοιτητή μας απέναντι στην παραξενιά του κάθε καθηγητή επιτηρητή». Ο τρόπος «υπεράσπισης» δεν γράφεται, αλλά εννοείται…
http://www.kathimerini.gr/760132/opinion/epikairothta/politikh/to-dikaiwma-sthn-antigrafh
NETWORK OF CONCERNED HISTORIANS
Circular no. 75
also available in pdf-format at: http://www.concernedhistorians.org/ca/75.pdf
(Paraguay: Writer in prison for alleged plagiarism of historical novel)
Dear colleagues,
PEN International Writers in Prison Committee reports today that the Paraguayan writer Nelson Aguilera was sentenced to 30 months in prison for alleged plagiarism in November 2013. His conviction is currently on appeal before the Supreme Court of Justice. Aguilera allegedly plagiarized Maria Eugenia Garay’s novel El túnel del tiempo (The Tunnel of Time) in his 2010 historical novel for children, Karumbita: La patriota (Karumbita: The Patriot). According to many experts, the allegations are unfounded. We hope that you can send the recommended urgent appeal immediately. Please remember to write in your professional capacity.
With best wishes,
Antoon De Baets
(Network of Concerned Historians)
**********
Pen International Writers in Prison Committee:
Nelson Aguilera | Writer | Paraguay | 12 November 2014
Lire en français ici
Leer en español aquí
Writer, teacher and member of PEN Paraguay, Nelson Aguilera was sentenced to 30 months in prison for alleged plagiarism on 4 November 2013. His conviction is currently the subject of an appeal to the Supreme Court of Justice. Aguilera is alleged to have plagiarised Maria Eugenia Garay’s 2005 novel El túnel del tiempo (The Tunnel of Time) in his 2010 novel for children Karumbita: La patriota (Karumbita: The Patriot). Independent experts and writers have found that the similarities in the two works cannot be described as plagiarism. PEN believes Aguilera’s sentence to be unjust and calls on the Paraguayan authorities to quash his conviction without further delay.
On 1 July 2010, writer Maria Eugenia Garay Zucolillo filed a lawsuit against Nelson Aguilera alleging that he had plagiarised her adult novel El túnel del tiempo (Criterio Ediciones, 2005) in the second in his series of children’s novels Karumbita: La patriota (Alfaguara Infantil, 2010).
Karumbita: La patriota tells the story of Paraguayan independence through the time-travelling adventures of two children, Anahí and Manuel, and a magical turtle, Karumbita. In the story, Karumbita dreams that she builds a time machine with the children allowing them to participate in Paraguay’s struggle for independence in May 1811. In the dream the characters meet several figures of historical significance. Garay’s novel El túnel del tiempo tells the story of two children, Jerónimo and Rodrigo, who—along with their grandfather, the wizard Paracelsus and Albert Einstein, among others—journey through time, witnessing the various key points in the life of man, meeting various mythological and historical characters along the way. One of their stops is the Paraguayan declaration of independence.
At least six independent experts and writers have provided separate detailed written analyses of both Aguilera and Garay’s works and found that the similarities in them cannot be described as plagiarism. They argue that while both texts feature similar thematic elements, such as time travel, and significant dates in Paraguayan history, the manner in which they are used is significantly different. The analyses show that the literary styles, structure and argument of the works differ and that Aguilera has not lifted any sentences or paragraphs from Garay’s work.
Experts also highlighted that where similarities were found, these were owing to both authors referencing known historical facts and events. Such facts belong to neither one of the authors. The experts add that time travel has been used as a theme throughout literature and as such its use alone cannot constitute plagiarism.
According to Aguilera, 40 witnesses were prevented from testifying in his defence during the trial as the judge ruled that they had been presented too late. These included a recognised legal expert in plagiarism employed by the court to investigate the case against Aguilera who had concluded that Aguilera did not have a case to answer.
Aguilera was nonetheless convicted of plagiarism on 4 November 2013 and sentenced to 30 months in prison. His conviction and sentence were upheld by the Chamber of Appeal in Asunción in June 2014. Aguilera has filed an appeal with the the Supreme Court of Justice, which is now under review by three ministers in the Constitutional Court. He awaits their verdict.
Aguilera has suggested that his conviction may have been influenced by the fact that Garay’s brother, César Garay Zucolillo, is minister of the Supreme Court of Justice.
On 9 July 2014, Aguilera took the opportunity to present his case before Parlasur, the parliament of Mercosur, a sub-regional bloc of countries comprising Argentina, Brazil, Paraguay, Uruguay and Venezuela. Aguilera was accompanied by the writer Lino Trinidad, who acted as an expert witness at the court’s request, and represented the Paraguayan Writers Society.
Aguilera is a prolific author who has published some 40 books including works of children’s fiction – such as his Karumbita series – adult fiction – including Flores en llamas (2013) – poetry, and educational textbooks. Over the course of the trial he has continued to write and recently launched his latest title in the ‘Karumbita’ series, Karumbita va al Mundial.
PLEASE SEND APPEALS:
** Condemning the conviction and 30-month prison sentence of Paraguayan writer Nelson Aguilera for alleged plagiarism in his children’s novel Karumbita: La patriota;
** Calling for Aguilera’s conviction to be quashed and for him not to be imprisoned.
APPEALS TO:
President of Paraguay:
** Sr. Horacio Manuel Cartes
** Presidente de la República del Paraguay
** Palacio de Gobierno,
** El Paraguayo Independiente entre O’Leary y Ayolas
** Asunción, Paraguay
** Fax: +595 21 414 02 01
** E-mail: secretariaprivada@presidencia.gov.py
** Salutation: Dear President / Estimado Presidente Edgar Manuel Escobar Rodas
** Supreme Court of Justice coordinator
** Palacio de Justicia
** Alonso y Testanova
** Planta Baja
** Email: ed_escobar@pj.gov.py
Please also send copies of your appeals to the Paraguayan Embassy in your country.
PUBLICITY:
PEN members are encouraged to:
** Publish articles and opinion pieces in your national or local press highlighting Nelson Aguilera’s case.
** Organise public events, stage readings, press conferences or demonstrations.
** Share information about Nelson Aguilera and your campaigning activities for him via social media
SOCIAL MEDIA:
** Please use the hashtag #ImprisonedWriter
** Suggested tweets:
#Paraguay Drop unfounded ‘plagiarism’ charges against writer & teacher Nelson Aguilera, sentenced to 30 months in prison #ImprisonedWriter @pen_int
On Day of the #ImprisonedWriter take action for writers resisting repression of their right to #FOE
SOLIDARITY:
** Write to Nelson Aguilera expressing your support. For contact details, please contact Tamsin Mitchell. For correspondence guidance, read the PEN WiPC Guide to Defending Writers Under Attack (Part V, pgs 15-20).
Α΄ Ποντιακό βραβείο λογοκλοπής!!!
Στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και στη δημοσιογραφία η λογοκλοπή θεωρείται ανεντιμότητα, ανηθικότητα και υπόκειται σε ποινικές κυρώσεις. Είναι αυτονόητο ότι όταν αναφέρεσαι στα γραφόμενα κάποιου άλλου, θα παραπέμψεις στην πηγή (με παράθεμα, βιβλιογραφική παραπομπή κτλ). Έχουν δημιουργηθεί ακόμη και λογισμικά εντοπισμού λογοκλοπής σε κείμενα. Τέσσερις λέξεις στη σειρά αν αναφέρεις, οφείλεις να επισημάνεις την πηγή, ειδάλλως θεωρείται απάτη.
Ξέρουν πολύ καλά όσοι ασχολούνται με τη συγγραφή πως ένα κείμενο θέλει πνευματικό μόχθο. Θέλει μελέτη, παρατήρηση, ζύμωση, επιμονή, υπομονή, μεθοδικότητα, ταλέντο, για να μεταμορφωθεί σε «πνευματικό παιδί» του κάθε συγγραφέα.
Στον ποντιακό μας κόσμο, η λογοκλοπή είναι ένα αγαπημένο «χόμπι» εδώ και δεκαετίες. Κάποιοι μπαίνουν στον κόπο να αλλάξουν μερικές λέξεις, άλλοι πάλι πραγματοποιούν ολόκληρες διαλέξεις και ραδιοφωνικές εκπομπές με αυτούσια κλεμμένα κείμενα, χωρίς να αναφερθούν στην πηγή.
Ζώντας τόσα χρόνια δίπλα στον πατέρα μου Στάθη Ευσταθιάδη, ήμουν δεκάδες φορές μάρτυρας των συναισθημάτων του όταν άκουγε κείμενά του, με την «υπογραφή» άλλων, σε εκδηλώσεις, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές αλλά και όταν αντιλαμβανόταν γραφόμενά του τυπωμένα σε βιβλία άλλων! Οι επίδοξοι «συγγραφείς» ήταν συνήθως μαθητές του ή κάποιοι που μελετούσαν τα βιβλία του. Άλλες φορές ένιωθε θλίψη, άλλες οίκτο κι άλλες πικρία γιατί τα «πνευματικά παιδιά» του είχαν υφαρπαγεί από κάποιους επιτήδειους. Ως δικηγόρος, σκέφτηκε πολλές φορές να κινηθεί και νομικά, σε περιπτώσεις που ξεχείλιζε το ποτήρι, αλλά πάντα τον συγκρατούσαμε (καλώς ή κακώς), λέγοντάς του ότι δεν αξίζει να ασχολείται με ανθρώπους που είναι πνευματικά «στείροι», που δε μπορούν δηλαδή να «γεννήσουν οι ίδιοι πνευματικά παιδιά».
Καθώς δε μπορώ να ανεχτώ προσβολή της μνήμης του, οφείλω να αναφέρω το τελευταίο κρούσμα λογοκλοπής κειμένου του, με την ελπίδα να σταματήσει επιτέλους αυτή η ανηθικότητα στο χώρο μας. Η περίπτωση αυτή ξεπέρασε μακράν κάθε προηγούμενη, καθώς πρόκειται για ένα αυτούσιο κείμενο 500 και άνω λέξεων!!!!!! Είναι ένα εκτενές απόσπασμα (σελ.25-32!!!!!!) από το βιβλίο του Τα τραγούδια του ποντιακού λαού, πολύτιμο κεφάλαιο της λαογραφίας μας, γ΄ έκδοση, Αδελφοί Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992, ένα βιβλίο που έχει αντιγραφεί όσο λίγα στον ποντιακό χώρο (και αναφέρομαι στην ανάλυση των δημοτικών τραγουδιών). Στο ίδιο «απόσπασμα», περιλαμβάνεται και ένα παράθεμα του αείμνηστου καθηγητή Λαογραφίας Στίλπωνα Κυριακίδη, στον οποίο κάνει αναφορά ο πατέρας μου, όχι όμως το εν λόγω κείμενο, καθώς επίσης και ένας στοχασμός του Νίτσε, που τυγχάνει της ιδίας αντιμετώπισης…..
Δε γνωρίζω προσωπικά την κα Παρθένα Τσοκτουρίδου. Γνωρίζω όμως πάρα πολύ καλά τον τρόπο γραφής του πατέρα μου, τον οποίο αναγνώρισα στο παρακάτω «κείμενό» της (που βραβεύτηκε, όπως διάβασα, με τον έπαινο «Νανά Κοντού»): http://progoniki.blogspot.gr/2015/10/blog-post_8.html#more
Γνωρίζω ακόμη ότι και η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να είναι «διαφήμιση». Δε με αφορά. Δε με αφορά επίσης η αποζημίωση που δικαιούται η οικογένειά μου, αν κινηθούμε νομικά. Δε θα το πράξουμε. Αυτό που πρέπει όμως να γίνει είναι να σταματήσει επιτέλους αυτό το φαινόμενο της λογοκλοπής και να αποκτήσουμε και πάλι ΗΘΙΚΗ ως Πόντιοι. Δεν είναι κακό να είσαι «στείρος» πνευματικά. Συμβαίνουν κι αυτά στη ζωή. Ούτε είναι κακό να κάνεις αναφορά στις πηγές σου, αντιθέτως, κατοχυρώνεσαι. Κι αν υπάρχει τόση «στειρότητα» σήμερα, κι αν δεν υπάρχει πνευματική δημιουργία, ας ανατρέξουμε στο παρελθόν. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο καθηγητής μου Μιχάλης Μερακλής, «επιστήμες όπως η Λαογραφία και η Φιλοσοφία δεν ξεπερνιούνται! Τι θα πούμε δηλαδή, ότι είναι ξεπερασμένος ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης;»
Μυροφόρα Ε. Ευσταθιάδου
Με την προτροπή και τη συγκατάθεση της οικογένειας Στάθη Ευσταθιάδη
http://epontos.blogspot.gr/2015/10/blog-post_36.html
http://www.quetext.com/
[…] προϊόν λογοκλοπής. [Δεδομένου ότι ως λογοκλοπή θεωρείται η «Οικειοποίηση ιδέας ή παράφραση κειμένου, χωρίς […]