Οι Έλληνες της Ουκρανίας στο μάτι του κυκλώνα…
Τα πρόσφατα γεγονότα στο Κίεβο της Ουκρανίας, όπου συναντιούνται οι γεωπολιτικές επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων με τις ανυπέρβλητες εσωτερικές κοινωνικές και εθνοτικές διαφορές, κάνουν επίκαιρο το αφιέρωμα για τους Έλληνες της Ουκρανίας που έγινε την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014 στην «Καθημερινή«.
Οι Ελληνες της Ουκρανίας
ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*
Δεκέμβριος 1994, Μαριούπολη. Οι Ελληνες της Μαριούπολης υποδέχονται μια μεγάλη ελλαδική αντιπροσωπεία.
Αντίστοιχο φαινόμενο μ’ αυτό της Ουκρανίας, αλλά αρκετά μικρότερης έκτασης εξαιτίας των μετασοβιετικών συνθηκών, επιβιώνει ακόμα σε κάποιες χώρες του Καυκάσου (Γεωργία, Αρμενία) και στη Νότια Ρωσία (περιοχές του Κρασνοντάρ και της Σταυρούπολης). Είναι πολλοί οι λόγοι που η ελληνική διασπορά της Ουκρανίας διατήρησε την αριθμητική της ζωτικότητα κατά τη σκληρή μετασοβιετική εποχή και διασώθηκε από τη μετανάστευση στον ελλαδικό βαλκανικό Νότο. Πρωτίστως, αυτό οφείλεται στην απουσία σχέσεων με τον ελλαδικό χώρο, κάτι που δεν συνέβαινε με τις υπόλοιπες Σοβιετικές Δημοκρατίες, όπου οι Ελληνες των περιοχών διατηρούσαν την επαφή μέσω των ελλαδικών Ποντίων. Επίσης στις περιοχές των Ελλήνων της Ουκρανίας δεν εμφανίστηκαν φαινόμενα διεθνοτικών πολέμων, όπως στον Καύκασο (Αμπχαζία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Τσετσενία), ούτε υπήρξε η αίσθηση της εκτόπισης σε άξενους τόπους, όπως υπήρχε στις ελληνικές κοινότητες της Κεντρικής Ασίας (Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζία, Τουρκμενιστάν).
Ομως οι πρόσφατες εξελίξεις με τον αυξανόμενο ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων για τη διεκδίκηση της Ουκρανίας και η πυροδότηση ακραίων εθνικιστικών συναισθημάτων από τα διάφορα ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους τμήματα της μετασοβιετικής ελίτ, που ανδρώθηκε με την κλοπή του δημόσιου πλούτου, δημιουργούν ένα ανησυχητικό περιβάλλον.
Αδιάλειπτη παρουσία στην Κριμαία εδώ και 27 αιώνες
Η ελληνική μητρόπολη της περιοχής υπήρξε η χερσόνησος της Κριμαίας. Οι πρώτες ελληνικές εγκαταστάσεις (Παντικάπαιον, Νυμφαίον, Θεοδοσία, Χερσόνησος κ.ά.) δημιουργήθηκαν, κυρίως από Ιωνες, στα τέλη του 7ου – αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα. Η Χερσόνησος θα παραμείνει απρόσβλητη κατά την εποχή των νομαδικών μετακινήσεων που χαρακτήρισαν τον 4ο μ.Χ. αιώνα και θα ενταχθεί στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έως τον 14ο 
αιώνα που θα καταληφθεί από τους Τατάρους και θα ενταχθεί στο τουρκικό Χανάτο της Κριμαίας (Qrm Yurtu), που ήταν υποτελές στους Οθωμανούς. Τα νότια εδάφη της Κριμαίας θα ενσωματωθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό έδαφος που υποτάχθηκε υπήρξε το Πριγκιπάτο των Θεοδώρων που ιδρύθηκε το 1204 από απογόνους του Θεόδωρου Γαβρά και συνυπήρχε για πολύ καιρό με το ταταρικό Χανάτο. Τον Δεκέμβριο του 1475 το Φρούριο των Θεοδώρων, που βρισκόταν επί του όρους Μαγκούπ (30 χιλιόμετρα από τη Σεβαστούπολη και 15 από τη Χερσώνα), θα πέσει στα χέρια των Οθωμανών παρά τη γενναία άμυνα του Αλέξανδρου Γαβρά, έπειτα από εξάμηνη πολιορκία.
Ο τουρκικός ζυγός (ταταρικός και οθωμανικός) θα πάψει μόλις το 1783, όταν η χερσόνησος θα καταληφθεί από τους Ρώσους. Λίγο πριν όμως, το καλοκαίρι του 1778, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε μεταναστεύσει προς τα ρωσοκρατούμενα εδάφη, βόρεια της Αζοφικής Θάλασσας. Εκεί θα ιδρύσει μια νέα πόλη, στην οποία θα δώσει το όνομα της Παναγίας: Μαριούπολη. Από εκεί και πέρα η ελληνική μητρόπολη της Ουκρανίας θα έχει μεταφερθεί στην περιοχή της Μαριούπολης με τα 23 ελληνικά χωριά. Με τα διατάγματα της Αικατερίνης Β΄ του 1779 και του 1790, η περιφέρεια της Αζοφικής με πρωτεύουσα τη Μαριούπολη απέκτησε το καθεστώς της αυτόνομης διοικητικής περιοχής (ουέζντ). Μετά το 1778 ένα μικρό μέρος θα παλιννοστήσει στην Κριμαία, της οποίας ο ελληνικός πληθυσμός θα ενισχυθεί από πρόσφυγες από την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου λόγω των «Ορλωφικών» (1770), ενώ από τον μικρασιατικό Πόντο θα καταφθάνουν μετανάστες και πρόσφυγες έως και το 1918.
Ενα από τα χαρακτηριστικά σημεία της Κριμαίας όπου συνυπήρξαν και οι τρεις αυτές ελληνικές ομάδες (γηγενείς, ελλαδικοί και Πόντιοι) ήταν η περιοχή της Γιάλτας. Η Γιάλτα ήταν μια κωμόπολη που το 1900 κατοικούνταν από 10.000 Ελληνες. Το όνομά της είναι ελληνικό, προερχόμενο από τη λέξη «γιαλός» ή «γιαλίτα» όπως λέγεται στην τοπική ελληνική κριμαιο-ρωμαϊκή διάλεκτο. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν πολλοί πρόσφυγες από τα Βαλκάνια. Βόρεια της Γιάλτας η περιοχή ονομάστηκε Λιβαδειά, εις ανάμνησιν της βοιωτικής πόλης και ο Λάμπρος Κατσώνης απέκτησε με τσαρική εντολή μια μεγάλη έκταση γης. Το αρχοντικό που υπήρχε στην ιδιοκτησία του Κατσώνη –η οποία απαλλοτριώθηκε μετά τη σοβιετική επανάσταση– μετατράπηκε σε ξενοδοχείο υπό την επωνυμία «Λιβαδειά» και σ’ αυτό υπογράφτηκε τον Φεβρουάριο του 1945 η περίφημη συμφωνία της Γιάλτας, με την οποία οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μοίρασαν μεταξύ τους τον κόσμο.
Το φαινόμενο της μαζικής εγκατάστασης Ελλήνων από κάθε μέρος του ελληνικού κόσμου στη Ρωσική Αυτοκρατορία χαρακτήρισε τον 18ο και 19ο αιώνα. Στο πλαίσιο αυτής της εγκατάστασης οι Ελληνες θα έρθουν σε επαφή τόσο με τις ιδέες του διαφωτισμού όσο και με τα ρωσικά επαναστατικά κινήματα. Η έδρα της Φιλικής Εταιρείας ήταν στην Οδησσό της Νέας Ρωσίας (έτσι ονομάζονταν τότε τα νεοαποκτηθέντα ουκρανικά εδάφη από τη Ρωσική Αυτοκρατορία).
Εναλλαγές ανάπτυξης και καταστροφής την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης
Η Οκτωβριανή Επανάσταση θα επηρεάσει αποφασιστικά το μέλλον των ελληνικών κοινοτήτων. Κατ’ αρχάς, τα εδάφη τους θα παραδοθούν στους Γερμανούς κατά τη συμφωνία που θα συνάψει μαζί τους ο Λένιν στο Μπρεστ Λιτόφσκ. Ο Λένιν θα επιβάλει την άποψή του συγκρουόμενος με όλη την αριστερά της Επανάστασης και εγκαινιάζοντας έτσι μια σκληρή εσωτερική αντιπαράθεση που θα οδηγήσει στην καταστροφή του επαναστατικού δημοκρατικού μετώπου και την έναρξη της διαδικασίας αυταρχικοποίησης που θα οδηγήσει σύντομα στον ολοκληρωτισμό. Στις περιοχές των Ελλήνων θα αναπτυχθεί ένα αντιγερμανικό αγροτικό αναρχικό κίνημα με πρωτεργάτη τον Νέστορα Μαχνό. Με την ήττα των Γερμανών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι περιοχές αυτές θα δεχτούν την επίθεση των μπολσεβίκων του Κόκκινου Στρατού. Οι μαχνοβίτες θα ηττηθούν και η περιοχή θα τεθεί υπό την μπολσεβικική εξουσία.
Ο εμφύλιος πόλεμος που θα ακολουθήσει, θα συνδυαστεί με τη στρατιωτική επέμβαση της Αντάντ, στο πλαίσιο της οποίας περί τους 23.000 Ελληνες στρατιώτες του Α΄ Σώματος Στρατού υπό τον στρατηγό Κωνσταντίνο Νίδερ θα σταλούν στη Νότια Ουκρανία (Οδησσό και Κριμαία) τον Ιανουάριο του 1919. Θα εμπλακούν σε στρατιωτικές συγκρούσεις με τους μπολσεβίκους και θα αποχωρήσουν οριστικά τέσσερις μήνες αργότερα. Η επέμβαση αυτή είχε κάποιες συνέπειες στα αστικά στρώματα των Ελλήνων, με αποτέλεσμα την έξοδο προς την Ελλάδα των πλέον εύπορων εξ αυτών. Ειδικά από την περιοχή της Οδησσού, θεωρείται ότι μέχρι το 1920 είχαν αναχωρήσει για την Ελλάδα 10.000-12.000 άτομα. Ομως η μεγάλη μάζα του ελληνικού πληθυσμού θα παραμείνει στην περιοχή, θα παρακολουθήσει και θα πάρει μέρος στο πολύ ενδιαφέρον σοβιετικό πείραμα προστατευμένη από την ύπαρξη σημαντικού αριθμού Ελλήνων μπολσεβίκων.
Η σημαντικότερη εξέλιξη για τους Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης ήταν η δημιουργία αναγνωρισμένων Εθνικών Περιοχών, εκεί όπου η ελληνική εθνότητα αποτελούσε την πλειονότητα. Ως το 1938 είχαν δημιουργηθεί τέσσερις αυτόνομες ελληνικές περιοχές στη Σοβιετική Ενωση, με τάση επέκτασης σε όλες τις περιοχές που κατοικούσε συμπαγής ελληνικός πληθυσμός. To σύστημα διοικητικής διαίρεσης της Σοβιετικής Ενωσης ευνοούσε την ανάδειξη αυτόνομων ελληνικών περιοχών. Αρχικά δημιουργήθηκαν τρεις αυτόνομες ελληνικές περιοχές στη Νότια Ουκρανία, στο Ντονέτσκ και στη Μαριούπολη. Αυτό έγινε το πρώτο εξάμηνο του 1928 με απόφαση της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Η μεγαλύτερη απ’ αυτές ήταν η Μαγκουσοβίτικη Περιοχή, με πρωτεύουσα την κωμόπολη Μάγκους.
Σημαντική ήταν και η πολιτισμική ανάπτυξη των Ελλήνων. Ιδρύθηκαν νέα σχολεία, εκδόθηκαν εφημερίδες και βιβλία, δημιουργήθηκαν θεατρικές ομάδες, τόσο επαγγελματικές όσο και ερασιτεχνικές στα χωριά. Στη Μαριούπολη δημιουργήθηκε ο εκδοτικός οίκος «Κολεχτιβιστής», ο οποίος εξέδιδε την ομώνυμη ελληνόγλωσση εφημερίδα είτε στη δημοτική, είτε στη μαριουπολίτικη διάλεκτο. Το 1928, μόνο στην περιοχή της Μαριούπολης, λειτουργούσαν 39 ελληνικά σχολεία πρώτης βαθμίδας και έξι της δεύτερης με 159 δασκάλους. Το 1928 ιδρύθηκε στο πλαίσιο της Παιδαγωγικής Σχολής ελληνικό τμήμα που εκπαίδευε δασκάλους για την ελληνική μειονότητα.
Ολα αυτά έλαβαν τέλος τον Δεκέμβρη του 1937, όταν με απόφαση της σταλινικής ηγεσίας η ελληνική μειονότητα στοχοποιήθηκε – όπως και αρκετές ακόμα μικρές μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού. Η ελληνική σοβιετική παιδεία απαγορεύτηκε, τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν, τα ελληνικά κομματικά τυπογραφεία καταστράφηκαν, οι αυτόνομες σοβιετικές ελληνικές περιοχές καταργήθηκαν. Εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους έπειτα από δίκες-παρωδία και χιλιάδες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ελληνες της Κριμαίας, μαζί με τους Τάταρους, τους Βούλγαρους και τους Αρμένιους, εκτοπίστηκαν στην Κεντρική Ασία. Στις κοιτίδες τους θα αρχίσουν να επιστρέφουν μόνο μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης), όταν εγκαινιάστηκε η πολιτική της αποσταλινοποίησης του σοβιετικού κράτους.
Δεξιά: Μνημείο πεσόντων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ελληνικό χωριό της Μαριούπολης (περιφέρεια Ντονιέτσκ), Αριστερά: Ελληνίδες που έχασαν τη ζωή τους σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης
150.000 άτομα ο σημερινός ελληνικός πληθυσμός
Με την έναρξη της περεστρόικας άρχισε και η προσπάθεια εθνικής αναγέννησης του πολυπληθούς ελληνισμού της Ουκρανίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, οι Ελληνες –ρωσόφωνοι πλέον– ανέρχονταν σε 93.000. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός τους αριθμός φτάνει τα 150.000 άτομα, εφόσον πολλοί δεν δήλωσαν την πραγματική τους εθνική ταυτότητα εξαιτίας του κληρονομημένου φόβου και της μετασοβιετικής εθνικής 
ανασφάλειας. Οι ελληνικές κοινότητες είναι διάσπαρτες σε όλη την έκταση της χώρας, με κύρια περιοχή συγκέντρωσης την περιφέρεια της Μαριούπολης, όπου τα πρώτα είκοσι χωριά των μεταναστών του 18ου αιώνα έχουν διπλασιαστεί. Ελληνικές κοινότητες συναντιούνται στην Οδησσό, στα σύνορα με τη Ρουμανία, στο Χάρκοβο βορειοανατολικά και στο Λβοφ (Λβιφ στα ουκρανικά), που θεωρείται και η πατρίδα του ακραίου ουκρανικού εθνικισμού.
‘Εχουν οργανωθεί σε συλλόγους, οι οποίοι ανέρχονται έως τώρα σε 105 και έχουν δημιουργήσει και το δευτεροβάθμιο όργανό τους υπό την επωνυμία Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων της Ουκρανίας. Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται σε εκατοντάδες παιδιά, ενώ οι έδρες νεοελληνικών σπουδών της Μαριούπολης, του Κιέβου, της Συμφερούπολης και του Λβοφ έχουν εκπαιδεύσει εκατοντάδες δασκάλους της ελληνικής γλώσσας.
Η απογοητευτική πολιτική της επίσημης Ελλάδας απέναντι σε αυτό το τμήμα της ελληνικής διασποράς είναι ένα άλλο θέμα, που θα άξιζε κάποια στιγμή να απασχολήσει σοβαρά τους όποιους ευαίσθητους ανθρώπους έχουν απομείνει ακόμη σε αυτήν τη χώρα.
* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης (https://kars1918.wordpress.com) είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας και μαθηματικός
Οι κύριες εστίες των Ελλήνων της Ουκρανίας
Ελληνική εφημερίδα που εκδόθηκε στην Κριμαία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ
Στο πλήθος στο μοναστήρι – στις όχθες του ποταμού Ντόνετς, στους πρόποδες του Ιερού Όρους- έπιανε το μάτι μια πολύχρωμη σειρά με τους Έλληνες της Μαριούπολης. Που ήταν αγρότες, δυνατοί και στοργικοί και δεν έμοιαζαν καθόλου μ’ εκείνους τους παλιοκαιρινούς εκφυλισμένους συμπατριώτες τους που γεμίζουν τις νότιες παραθαλάσσιες πόλεις μας «
Α. Π. Τσέχωφ, Eνα σκίτσο του ταξιδιού ( 1887)
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
[…] https://kars1918.wordpress.com/2014/02/19/greeks-ukraine/ […]
Ουκρανία. Η τακτική της Δύσης
Φεβρουαρίου 21, 2014 · by Herr K.
Η Δύση ετοιμάζεται, σύμφωνα με το BBC, για οικονομικό πόλεμο (κυρώσεις) ώστε να εκβίασει το οικονομικό κατεστημένο της χώρας να αποσύρει την υποστήριξή του από την την ουκρανική κυβέρνηση.
Τούτο μπορεί να γίνει μέσω του ουκρανικού κοινοβουλίου, μέρος του οποίου ήδη ελέγχουν Ουκρανοί ολιγάρχες.
Ετσι η οικονομική επέμβαση θα αποτελέσει το επιστέγασμα της στρατιωτικής (εξοπλισμός ναζί παραστρατιωτικών) και πολιτικής επέμβασης.
Στην Ελλάδα δεν έχει χρειαστεί προς το παρόν στρατιωτική επέμβαση. Οι παραστρατιωτικές ομάδες βέβαια ήδη υπάρχουν.
Ποιοι ήταν οι πολεμιστές που έγραψαν την πιο αιματηρή σελίδα στην ιστορία της λαμπρότερης πόλης της αρχαίας Ελλάδας: Οι «άρειοι θηρευτές», οι «πρόγονοι των Βίκινγκς», οι «απόγονοι των Μυρμιδόνων» ή τα «παιδιά των Αμαζόνων»;
ΕΡΟΥΛΟΙ, οι καταστροφείς της Αθήνας
Επανερχόμενοι ως Βάραγγοι, μέσα από τις λίμνες της Φινλανδίας και τα ποτάμια της Ρωσίας, οι Ερουλοι ξεκίνησαν το 860 μ.Χ. για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης
Πέρασαν από τον ελλαδικό χώρο, όπως πολλοί άλλοι βάρβαροι επιδρομείς. Κατέστρεψαν, λεηλάτησαν, έκαψαν. Ερχονταν από πολύ μακριά και εκεί γύρισαν. Αφού εν τω μεταξύ όμως είχαν υποστεί και μια πρώτη κατά κράτος ήττα από τους Ρωμαίους ψηλά στον Νέστο και τη δεύτερη και αποφασιστική στη σημερινή Ναϊσσό της Σερβίας. Πρόκειται για τους Ερουλους, το «πέρασμα» των οποίων από την Αθήνα το 267 μ.Χ. έχει αφήσει τα σημάδια του στα μνημεία της, τα οποία σήμερα εντοπίζουν οι αρχαιολόγοι. Τα βρήκε ο μεγάλος αμερικανός αρχαιολόγος Ομερ Τόμσον, ο οποίος ανέσκαψε την Αρχαία Αγορά, την οποία οι Ερουλοι κυριολεκτικά ισοπέδωσαν. Τα βρήκε ο έλληνας αρχαιολόγος Πιττάκης στην ανασκαφή του Ηρωδείου, η ξύλινη (και κεραμοσκεπής) στέγη του οποίου καταστράφηκε από πυρκαϊά που έβαλαν οι Ερουλοι. Τα επισημαίνει ο αρχιτέκτων και μέγας ιστορικός της εξέλιξης της Αθήνας ανά τους αιώνες Γιάννης Τραυλός, υποδεικνύοντας και το νέο τείχος που χτίστηκε βορείως της Ακρόπολης για την αντιμετώπιση των επιδρομέων. Και βεβαίως ο Μπένγκστον στο μνημειώδες έργο του «Ελληνική και Ρωμαϊκή Ιστορία».
Ολα αυτά όμως δεν κράτησαν για πολύ. Το 268 μ.Χ. ο ρωμαϊκός στρατός αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει στη Θράκη κοντά στον ποταμό Νέστο και στη μάχη που διεξήχθη οι Ερουλοι όχι απλώς ηττήθηκαν αλλά ο αρχηγός τους Ναουλομπάτους παραδόθηκε στους Ρωμαίους. Εναν χρόνο αργότερα, εξάλλου, η οριστική απώθησή τους έλαβε χώρα επί Κλαύδιου Β’ του Γοτθικού μετά τη μάχη της Ναϊσσού.
Αλλά ποιοι ήταν αυτοί οι Ερουλοι; Τα όσα ακολουθούν είναι συμπιλήματα ιστορικών αναφορών, αρχαιολογικών ευρημάτων και μυθολογικών παραδόσεων. Ενα σενάριο ακόμη αναπόδεικτο στα περισσότερα μέρη του, ένα ιστορικό παραμύθι… Αλλά τόσο συγκλονιστικό παραμύθι!..
Στη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας – του Εύξεινου Πόντου των αρχαίων – έμελλε να παιχτεί το δράμα των εθνών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη Ευρώπη. Από εκεί ξεχύθηκαν όλες οι βαρβαρικές ορδές που λεηλάτησαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κυνηγημένες από τη μανία των Ούννων. Εκεί ακριβώς όπου στα προομηρικά χρόνια υπήρχε το βορειότερο από τα τρία μητριαρχικά βασίλεια των Αμαζόνων, ανάμεσα στην Κριμαία και τον Καύκασο.
Σε αυτή την τότε ανεκμετάλλευτη περιοχή είχαν διεισδύσει μετά τα Τρωικά χρόνια οι Ελληνες. Ακολουθώντας τους θαλάσσιους δρόμους που άνοιξε η Αργοναυτική εκστρατεία, ίδρυσαν από τον 8ο αιώνα π.Χ. αποικίες σε θέσεις-κλειδιά και προμήθευαν τη Μεσόγειο με τους πλούσιους καρπούς της νυν ουκρανικής και ρωσικής ενδοχώρας.
Οι πρώην ανεξάρτητες αυτές πόλεις-κράτη σχημάτισαν μετά τους Περσικούς Πολέμους το βασίλειο του Κιμμέριου Βοσπόρου. Μια διαδοχή βασιλιάδων που περηφανεύονταν για την καταγωγή τους από τον Μιθριδάτη κράτησαν τα ηνία ως το 341 μ.Χ., οπότε και υπέκυψαν οριστικά στους Ούννους. Στο μεταξύ, όμως, είχαν γνωρίσει τους Ερουλους.
Οι ρωμαϊκές και βυζαντινές πηγές
Για πρώτη φορά τους συναντάμε στα κείμενα του Πλίνιου (78 μ.Χ.) και του Τάκιτου (98 μ.Χ.). Περιγράφοντας τα γερμανικά φύλα – που τότε μετακινούνταν από τις όχθες του ποταμού Βιστούλα προς την Ουκρανία και την Κριμαία – οι ρωμαίοι ιστορικοί διέκριναν τους Harii. Ηταν – είπαν – ατρόμητοι πολεμιστές, που ορμούσαν στη μάχη χωρίς προφυλάξεις. Αυτοί οι Harii έφτασαν μαζί με τους υπόλοιπους Γότθους στις όχθες του Βορυσθένη (νυν Δνείπερος). Προτίμησαν όμως να ζήσουν απομονωμένοι στα έλη της Μαιώτιδας λίμνης (Αζοφική θάλασσα), πέρα από το Παντικάπαιο και τη Φαναγόρεια και ως την έσχατη ελληνική αποικία Ταναΐδα. Η διαμονή τους στα έλη χάραξε τη μετέπειτα ιστορία τους, και οι Ελληνες τους φώναζαν Ελουρους (από τα έλη). Οι ίδιοι προτιμούσαν το αρχέγονο όνομά τους «Harji» (από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα «χορός»), που σήμαινε… Επιδρομείς.
Το όνομά τους και μόνο είναι αρκετό για να μας βάλει σε υποψίες σχετικά με την προέλευση αυτών των ανθρώπων. Υποψίες που γιγαντώθηκαν από την αρχαιολογική ιδιαιτερότητά τους ως φυλής: Δεν άφησαν ποτέ και πουθενά κατάλοιπα εγκατάστασης και πολιτισμού. Ακόμη και στα έλη της Μαιώτιδας λίμνης, την οποία οι ίδιοι θεωρούσαν εφεξής μητέρα πατρίδα τους, δεν βρέθηκε κανένα ίχνος μόνιμης εγκατάστασης. Η εξήγηση μάς δόθηκε κομματιαστά από τους ιστορικούς και ολοκληρώθηκε μόλις πριν από δύο χρόνια (βλ. Troels Brandt, «The Heruls»). Ούτε λίγο ούτε πολύ έχει ως εξής:
Οι Ερουλοι δεν ήταν ξεχωριστή εθνική ομάδα, αλλά… μοναχικό τάγμα! Παιδιά ηλικίας 15-21 ετών έμπαιναν στην υπηρεσία του μεγάλου σαμάνου, ο οποίος ντυνόταν… γυναίκα. Κάθε χρόνο άφηναν το σπίτι τους, από την Πρωτομαγιά ως το τέλος του Οκτωβρίου, για να εκπαιδευτούν στα έλη ως «στρατιώτες του Θεού». Οργανώνονταν σε δωδεκαμελείς αγέλες, υπό την αρχηγία δύο «λύκων», και μυούνταν σε τελετές που περιελάμβαναν μυσταγωγία υπό την επήρεια ναρκωτικών, ανθρωποθυσίες και ομοσεξουαλισμό. Χαρακτηριστικά, ο βυζαντινός Προκόπιος έγραψε για αυτούς – στην ιστορία των γερμανικών πολέμων «De Bello Gothico» – ότι «και μίξεις ουχ’ οσίας τελούσιν, άλλας τε και ανδρών».
Η πολύπλευρη και πολύχρονη εκπαίδευση των μικρών λύκων ολοκληρωνόταν με τον φόνο ενός εχθρού, ενός αγριόχοιρου ή μιας αρκούδας. Μετά την «τελετή αποφοίτησης», οι νέοι στρατιώτες του Wodan (του αιμοδιψούς θεού του πολέμου, με μορφή λύκου) ζούσαν πλέον στο στρατόπεδο και περίμεναν να γεμίσει το φεγγάρι για να ξεκινήσουν μια επίθεση. Επιναν ένα κοκτέιλ ναρκωτικών, έβαφαν το κορμί τους μοβ – με τους χυμούς του ίδιου αναισθητικού βοτάνου που χρησιμοποιούσαν και οι Κέλτες -, χόρευαν πολεμικό χορό ντυμένοι με αρκουδοτόμαρα και λυκοτόμαρα και ξεχύνονταν σαν διάβολοι στο σκοτάδι. Οπως περιγράφει ο Τάκιτος «κανείς εχθρός δεν μπορεί να αντέξει ένα τόσο απρόσμενο και κολασμένο θέαμα (…) γιατί σε όλες τις μάχες πρώτα τα μάτια νικιούνται».
Οι Ερουλοι ήταν ολόγυμνοι, με μόνο ένα δέρμα να σκεπάζει τα γεννητικά τους όργανα. Ασπίδα αποκτούσαν μόνο αφού αποδείκνυαν με συνέπεια την ανδρεία τους. Αθέατοι, ορμούσαν στον όποιο καταυλισμό και έσφαζαν αδιάκριτα, νέους και γέρους. Η επιδρομική αυτή τακτική άλλαζε όταν είχαν να αντιμετωπίσουν στρατό σε παράταξη. Εχοντας αδελφοποιηθεί με τους γείτονες Αλανούς, έμπαιναν στη μάχη πλάι πλάι – κάθε πεζός Ερουλος με έναν έφιππο Αλανό. Ορμούσαν τρέχοντας στον εχθρό, κρατούμενος ο Ερουλος από το τομάρι-σέλα του αλόγου (ναι, ήταν τόσο γρήγοροι στο τρέξιμο ώστε πολλοί Ελληνες τους έλεγαν Αίλουρους). Μια ανάσα πριν από τους παρατεταγμένους εχθρούς, ο Ερουλος εκσφενδονιζόταν στον αέρα – με αντιστήριγμα στο άλογο – και έπεφτε ουρλιάζοντας στα κεφάλια των εχθρών!
Κατά τα λοιπά, οι Ερουλοι πλήθαιναν και αναπαράγονταν ως κομμάτι της φυλής, συνουσιαζόμενοι με όποια ήθελαν. Αλλά οι γυναίκες και τα παιδιά μεγάλωναν και ζούσαν στο περιθώριο του μοναχικού στρατοπέδου τους, σαν σε καθρέφτη της κοινωνίας των Αμαζόνων… Οσο για τη μοίρα των ανήμπορων γέρων και των ασθενικών παιδιών, δεν χρειάζονται σχόλια: Ιδια μόδα με τους Σπαρτιάτες!
Το χρονικό των «καταραμένων»
Δεν γνωρίζουμε αν και κατά πόσο επηρεάστηκαν οι Ερουλοι από τις ντόπιες παραδόσεις περί Αμαζόνων. Εκείνο που δείχνει σίγουρο ότι συνέβη είναι το μπόλιασμά τους με τους θρύλους του Τρωικού Πολέμου. Αλλωστε, στο έμπα της Μαιώτιδας λίμνης βρισκόταν το νησάκι του Αχιλλέα με το ιερό του Απόλλωνα και εκεί κοντά ήταν το αρχαίο Μυρμίκειο, που οι τοπικές παραδόσεις επέμεναν ότι ήταν η πραγματική πατρίδα των Μυρμιδόνων! Είτε τότε είτε αργότερα, οι ιερείς-αρχηγοί των Ερουλων αρχίζουν να λένε ότι οι πρόγονοί τους ήταν οι… Μυρμιδόνες και ο φτεροπόδαρος Αχιλλέας, και να συνθέτουν τις μυθοπλασίες των γερμανικών λαών που γνωρίζουμε σήμερα ως «σάγκα του Odin». Ως την τελευταία εκδοχή τους, στις ακτές της Ισλανδίας, τα έπη αυτά διανθίστηκαν με παραλλαγές των ομηρικών επών και ηρωοποιήσεις των πολεμιστών Ερουλων που έδρεψαν δάφνες με το έργο τους.
Ωστόσο, σε αυτούς τους πρώτους δύο αιώνες της άνδρωσης των Ερουλων στους βαλτότοπους του Αζόφ, μια δραστική αλλαγή συμβαίνει γύρω τους. Οι πρώην πανταχού παρόντες Σαρμάτες έχουν, σε μεγάλο βαθμό, μεταναστεύσει προς τις πεδιάδες του Δούναβη, πολεμώντας συνεχώς με τους Ρωμαίους και αφήνοντας την περιοχή της Κριμαίας έκθετη στους συνεχώς καταφθάνοντες Γότθους. Αλλά και εκείνοι χωρίζονται, στους Βησιγότθους που πηγαίνουν στη Ρουμανία και τους Οστρογότθους που μένουν από το Δέλτα του Δούναβη ως τον ποταμό Ντον. Οι Ερουλοι αυξάνουν ανάλογα την επιρροή τους, ώσπου έρχονται σε μοιραία σύγκρουση με τον οστρογότθο βασιλιά, ο οποίος εξοντώνει μπαμπέσικα τα πρωτοπαλίκαρά τους. Το 267 μ.Χ. απομακρύνονται από τον κύριο κορμό της φυλής, αλλά όχι χωρίς μια εντυπωσιακή εκστρατεία: Επανδρώνουν 500 μονόξυλα πλοιάρια (χωρίς πανιά) με όλους σχεδόν τους «λύκους» τους και πολλούς συμπαθούντες Γότθους και βάζουν πλώρη για… τα μέρη που τους διηγήθηκαν οι Ελληνες!
Μετά τη λεηλασία του Βυζαντίου και έναν σταθμό στην Τροία, ξεχύνονται σφάζοντας στα νησιά του Αιγαίου. Αποβιβάζονται στην Αθήνα και την ξεθεμελιώνουν, βάζοντας φωτιά σε σπίτια, δημόσια κτίρια και ιερά. Η Ακρόπολη και τα ιερά της θα γλιτώσουν την καταστροφή, όχι όμως και η Αρχαία Αγορά όπως και το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού.
Διαλύουν στη συνέχεια την Κόρινθο, το Αργος και τη Σπάρτη, αποτυγχάνοντας μόνο στην πολιορκία της Ολυμπίας. Συνεχίζουν προς τον Βορρά, πλιατσικολογώντας την ύπαιθρο. [Σημ.: Το ολοκαύτωμα της Αρχαίας Ελλάδας αποτελείωσαν αργότερα οι αρειανοί «φεντεράτοι» Γότθοι του Αλάριχου. Οι εναπομείναντες Σπαρτιάτες λέγεται ότι κατέφυγαν στη Μονεμβασιά]. Δύο χρόνια μετά, σχεδόν το σύνολο του ρωμαϊκού στρατού τούς περιμένει παρατεταγμένο στη Ναϊσσό (σημερινή Νις, στη Σερβία). Στον στρατό των Ερουλων έχουν τώρα προστεθεί και οι Γότθοι της Δακίας, αλλά τη φοβερή μάχη κερδίζουν οι Ρωμαίοι, με 50.000 Ερουλους και Γότθους νεκρούς. Ο Μάρκος Κλαύδιος αποκτά το επίθετο «Γοτθικός» και οι αιχμάλωτοι Ερουλοι γλιτώνουν τη ζωή τους με την ένταξη στις γραμμές των ρωμαϊκών λεγεώνων.
Οσοι διέφυγαν κινούνται προς τα βορειοδυτικά και μαθαίνουμε ότι το 289 μ.Χ. οι Ερουλοι έχουν τη βάση τους στις εκβολές του Ρήνου. Στις αρχές του 3ου αιώνα, οι Δανοί που μετανάστευσαν από τη Σουηδία στη Γιουτλάνδη βρήκαν εκεί τους Ερουλους. Οντας πολυαριθμότεροι, τους νικούν έπειτα από σφοδρές μάχες και οι Ερουλοι διασκορπίζονται, άλλοι προς τη Σουηδία, άλλοι προς τη Γαλατία και άλλοι προς τη Μαιώτιδα λίμνη.
Το «μπιλιάρδο» των Ούννων
Το 337 μ.Χ. είναι το έτος-κλειδί για τη μετάλλαξη της Ευρώπης: Οι Ούννοι, έχοντας πλέον πάρει την απόφαση ότι η Κίνα είναι απρόσβλητη με το Σινικό Τείχος, ορμούν προς τα δυτικά και φθάνουν στα περίχωρα της Ταναΐδος. Οι δύσμοιροι Ελληνες και Ρωμαίοι άποικοι και οι εναπομείναντες στη Μαιώτιδα Ερουλοι είναι οι πρώτοι που αντικρίζουν τους μυριάδες καβαλάρηδες. Οι πρώτοι γίνονται αμέσως… παρελθόν και οι δεύτεροι – αντιλαμβανόμενοι ως ειδήμονες με τη μία τα προσόντα των Ούννων – τους ακολουθούν.
Στο πρώτο της χτύπημα, το 375 μ.Χ., η ορδή των Ούννων κατατροπώνει τους Οστρογότθους του Ερμανάρικ και διαλύει το βασίλειό τους. Το «μπιλιάρδο των λαών» αρχίζει, με επόμενους στη σειρά τους Βησιγότθους, οι οποίοι καταφεύγουν έντρομοι στη σημερινή Βουλγαρία. Εκεί, ζουν άθλια με τα σαπιοκρέατα που τους πουλάει ο ρωμαϊκός στρατός, ώσπου εξεγείρονται. Το 378 μ.Χ. αντιμετωπίζουν τον αυτοκράτορα Βαλέντιο (Valens) έξω από την Αδριανούπολη και… λιανίζουν τις τελευταίες ελπίδες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας για παλινόρθωση. Το μόνο που προλαβαίνουν να κάνουν τώρα οι ανατολικο-Ρωμαίοι είναι να «λαδώσουν» τους ασυγκράτητους Ούννους, προκειμένου να μην κατεβούν και αυτοί προς τη Βασιλεύουσα. Το καταφέρνουν, περιέργως πως.
Περνάει ένας αιώνας τρόμου και σφαγών για όλη την Ευρώπη, από τη Μαύρη Θάλασσα ως τη Γαλατία. Οι Ούννοι βρίσκονται καλπάζοντας παντού, ακολουθούμενοι από τους Ερουλους, τους Ρούγιους, τους Σκίριους και άλλες υποταγμένες φυλές. Μετά όμως τον θάνατο του Αττίλα, οι Ερουλοι βρίσκουν την ευκαιρία για αλλαγή της μοίρας τους. Το 454 μ.Χ., συνεργαζόμενοι με τους άλλους υπόδουλους, καταλύουν την κυριαρχία των Ούννων και στήνουν το δικό τους βασίλειο στη σημερινή Σλοβακία. Για πρώτη φορά εγκαταλείπουν την «ιερομοναχική» δομή και πασχίζουν να ζήσουν ως λαός, με οικογένειες, βιος και βασιλιά.
Το 476 π.Χ. φτάνουν στο αποκορύφωμα της θρασύτητάς τους: Ο Ερουλος Οδόακρος, με στρατεύματα Ερουλων και Σκίριων εκθρονίζει τον τελευταίο ρωμαίο αυτοκράτορα και καταλαμβάνει τη Ρώμη. Από το 487 ως το 488 μ.Χ. ο Οδόακρος καταστρέφει τους ενοχλητικούς Ρούγιους και την πρωτεύουσά τους Νόρικουμ. Η τρίτη χρονιά (489) όμως ανήκει στην εκδίκηση των Ρούγιων: Με τις ευλογίες και τη βοήθεια του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδόσιου, ο Θεοδώριχος συστρατεύει τους Οστρογότθους και τους εναπομείναντες Ρούγιους, σκοτώνει τον Οδόακρο (το 493) και ιδρύει το δικό του βασίλειο στη Ραβέννα.
Οι επιπτώσεις για το βασίλειο των Ερουλων είναι μοιραίες: Το 508 μ. Χ. οι υποτακτικοί τους Λογγοβάρδοι εξεγείρονται και νικούν σαρωτικά τους Ερουλους. Η κόρη του νεκρού πια βασιλιά των Ερουλων Rhodulphm, Silinga, παντρεύεται τον βασιλιά των Λογγοβάρδων Wacho και βαφτίζει τον γιο της Walt-Hari (Walter στα νυν Αγγλικά, αλλά «αρχηγό των Επιδρομέων» στα Ερουλιανά). Φρούδα όμως η ελπίδα της: Οι ακέφαλοι πλέον Ερουλοι χωρίζονται στα τρία. Κάποιοι ενώνονται με τους Λομβαρδούς και μεταναστεύουν μαζί στην Ιταλία, κάποιοι άλλοι ζητούν άσυλο στη βυζαντινή αυτοκρατορία και εγκαθίστανται (528 μ.Χ.) στα περίχωρα του Singidunum (Βελιγράδι), και κάποιοι άλλοι καταφεύγουν στη Δακία (Ρουμανία) όπου συγχωνεύονται, τελικά, με τους Γότθους (545 μ.Χ).
Σε όλη αυτή την πολυδιάσπαση ρόλο έπαιξε όχι μόνον η διπλωματία του αυτοκράτορα Θεοδόσιου αλλά και… οι παπάδες! Συγκεκριμένα, ιεραπόστολοι διείσδυσαν στους ταραγμένους Ερουλους και εκχριστιάνισαν πολλούς. Ωστόσο δεν ήταν όλοι οι ιεραπόστολοι της ίδιας εκκλησίας. Ετσι, οι Ερουλοι που πήγαν στην Ιταλία έγιναν καθολικοί, εκείνοι που πήγαν στο Βελιγράδι έγιναν ορθόδοξοι, ενώ εκείνοι που πήγαν στους Βησιγότθους έγιναν Αριανοί!
Θα αναρωτηθείτε ίσως «μοναχικό τάγμα και αλλαξοπίστησαν όλοι;» Ναι… σχεδόν: Οι σκληροπυρηνικοί παγανιστές, με τα περισσότερα μέλη της βασιλικής οικογένειας, ήταν ο τέταρτος κλάδος των νικημένων Ερουλων που έφυγε προς τον Βορρά, προς τη Θούλη (Σκανδιναβία) των αρχαιοελληνικών μύθων. Γιατί εκεί; Διότι γνώριζαν την πηγή του «πλούτου των Υπερβορείων» που ανέκαθεν εμπορεύονταν οι βάρβαροι με τους Ελληνες και τους Ρωμαίους: Ηλεκτρο από τη Βαλτική και γούνες από την Ουψάλα! Στον δρόμο τους, όμως, έπεσαν πάνω στις ορδές των Σλάβων που μετανάστευαν νότια. Εστριψαν αριστερά, έφθασαν στη Γιουτλάνδη (Δανία) και από εκεί, έπειτα από μια επίθεση στους Βαρινούς, πήραν πλοία και έφθασαν στη Σουηδία (512 μ.Χ).
Μισθοφόροι, Βάραγγοι και Βίκινγκς
Στην υπηρεσία των Βυζαντινών οι Ερουλοι διέπρεψαν πολλαπλά. Ηταν με τον γότθο στρατηγό Βελισάριο στη Μεσοποταμία κατά των Περσών (530 μ.Χ.) και ήταν οι ίδιοι που «καθάρισαν» με τους χιλιάδες εξεγερμένους στη Στάση του Νίκα (532 μ.Χ.) στη Θεσσαλονίκη! Το 534 και το 535 μ.Χ. ήταν πλάι στον Βελισάριο, όταν διέλυσε το ενωμένο βασίλειο των Βανδάλων και Αλανών στην Καρχηδόνα. Το 539 μ.Χ. τους βρίσκουμε στον πόλεμο κατά των Αρμενίων και το 542 μ.Χ. ξανά με τον Βελισάριο κατά των Περσών. Το 543 μ.Χ. είναι στο πλευρό του στρατηγού Ναρσή κατά των Περσών, όπως και το 552 μ.Χ., όταν πέταξε τους Οστρογότθους έξω από την Ιταλία. Τέλος, στα χρόνια 550-552 μ.Χ. βρίσκουμε Ερουλους να πολεμούν με τον αρχηγό τους Uligang στον Καύκασο και την Κολχίδα, εναντίον Αμπχαζίων και Περσών.
Αλλά κάπου τότε χάνεται το όνομα Ερουλοι από την Ιστορία. Γιατί; Το πιθανότερο είναι ότι στη μεν κύρια Ευρώπη έμειναν ελάχιστοι, από τη μισθοφορική και πειρατική ζωή, στη δε Σκανδιναβία… άλλαξαν ταυτότητα: Κουβαλώντας την αίγλη των ιερο-πολεμιστών και την ιδεο-μυθολογία του Odin – συν την εισαγωγή του ρωμαιοτραφούς ρουνικού αλφαβήτου – έγιναν η άρχουσα τάξη των ντόπιων φυλών, Σουηδών (Svea) και Γότθων (Gauti). Μπορεί να μην ξανασυναντούμε το όνομά τους ως ξεχωριστή φυλή στα πεδία των μαχών, αλλά σίγουρα τους έχουμε ακούσει στη Δύση ως Eorlas (Ιρλανδία), Eorlingas (Δανία), Jarl (Σκανδιναβία) και… Earl (κόμης στα Αγγλικά)! Είχαν φροντίσει να σβήσουν από τη μνήμη το φρικτό παρελθόν τους, αποδεχόμενοι το φυλετικό όνομα των νέων υπηκόων τους. Στις περιοχές της Σουηδίας όπου εγκαταστάθηκαν (Blechingia και Vdrend) υπάρχουν ακόμη και σήμερα αριστοκρατικές οικογένειες που υπερηφανεύονται ότι κατάγονται από αυτούς.
Οσο για εμάς, τους ήδη λεηλατημένους της Ανατολής, δεν μείναμε για πολύ χωρίς Ερουλους: Οι «Σουηδοί» πλέον πολέμαρχοι δρασκέλισαν τη Βαλτική και έφτιαξαν αποικία στη λίμνη Λαντόγκα (πάνω από τη νυν Αγία Πετρούπολη). Από εκεί, έστησαν μιαν απίστευτη αλυσίδα ποτάμιου εμπορίου και, ως τον 8ο αιώνα, έφτασαν… ξανά στις όχθες του Βορυσθένη. Βλέποντας – το 839 μ.Χ. -, τα παλιά λημέρια ξαναθυμήθηκαν τους ατέλειωτους λογαριασμούς, πέταξαν τα ρούχα του εμπόρου και φόρεσαν εκείνα του πειρατή (Βάραγγος – Varig) και πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη (860 μ.Χ). Ολοι γνωρίζουμε τη λαχτάρα των Βυζαντινών από τα 10.000 πλοιάρια των Ρως-δρομόνων (όπως τους έλεγαν) και την αγωνία τους να μην αναμετρηθούν στη στεριά με αυτούς τους φτεροπόδαρους διαβόλους. Τελικά, κατά τη ναυμαχία, οι Ερουλοι (τώρα Βάραγγοι) νικήθηκαν από το υγρόν πυρ και οι αιχμάλωτοι υποχρεώθηκαν να χτίσουν τα νέα τριπλά τείχη της Κωνσταντινούπολης. Επειδή όμως «τα καλά παιδιά σπανίζουν», μπήκαν στην υπηρεσία του αυτοκράτορα και έγιναν οι αφοσιωμένοι πραιτωριανοί του.
Κανονικά εδώ βάζουμε τελεία, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι οι Βάραγγοι του Κιέβου βαπτίστηκαν χριστιανοί και δεν ξαναχτύπησαν τους Ρωμιούς. Ωστόσο υπάρχει μια λεπτομέρεια σημαδιακή, που αναβίωσε τα φαντάσματα: Ο τελευταίος Βάραγγος στην υπηρεσία του αυτοκράτορα ήταν ο Harald, o μικρός γιος του εκθρονισμένου βασιλιά Ολαφ της Νορβηγίας. Ενα δίμετρο παλικάρι που κατατάχθηκε στη φρουρά των Βαράγγων το 1035 και, αφού πολέμησε σε Ανατολή και Δύση, ζήτησε να «βγει στη σύνταξη». Η αυτοκράτειρα Ζωή δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει (έρως γαρ) και διέταξε να κλείσουν τον Κεράτιο κόλπο με την αλυσίδα. Ο Βάραγγος όρμησε με τον μονόξυλο δρόμωνά του προς την αλυσίδα, έγειρε πίσω με όλους τους στρατιώτες τους και αμέσως μετά το καβάλημα της αλυσίδας έριξε όλο το βάρος μπροστά κατορθώνοντας να την υπερπηδήσει!
Πού πήγε; Εφθασε πρώτα στο αρχαίο λημέρι της Μαιώτιδας, την «Ελλιπάλτα», μετά στη λίμνη Λαντόγκα και έπειτα στη Βαλτική, ωσότου έφτασε το 1043 μ.Χ. στα σημερινά σύνορα Νορβηγίας και Σουηδίας. Εκεί, ως βασιλιάς πλέον Harald Sigurdsson ΙΙΙ της Νορβηγίας θάμπωνε τα κορίτσια με τα μεταξωτά και χρυσοποίκιλτα βυζαντινά του ρούχα και τα υπέροχα όπλα του. Κάποια στιγμή «τα πήρε στο κρανίο» με τη βαρεμάρα που επικρατούσε και έστησε ένα… «μοναχικό τάγμα»: τους Berseks (ή Bersekers αγγλιστί). Αρχισε να τους ποτίζει ναρκωτικά και να τους εξαπολύει σε πειρατικά γιουρούσια, από την Εσθονία ως τη Ιρλανδία και από τη Σκωτία ως το Γιβραλτάρ.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που όλη η οικουμένη γνωρίζει ως «οι επιδρομές των Βίκινγκς»! Ολοι μιλούσαν για τους λυκανθρώπους που ορμούσαν αφηνιασμένοι εναντίον εχθρών και φίλων, χαμένοι στην έκσταση του λυκοθεού Wodan. Ο ίδιος ο Χάραλντ πέθανε πολεμώντας στην Αγγλία (το 1066), λίγο πριν από την εισβολή των Νορμανδών, αλλά το «καλογερόπαιδό του», ο Leif Ericsson, έφτασε ως την Αμερική και τους Ερυθρόδερμους. Και εκεί, στη Βίνλαντ… μα τη Βαλχάλα, η Δύση βάφτηκε κόκκινη!
Οι τελευταίοι Ερουλοι-Berseks της Βίνλαντ εξοντώθηκαν από τους Ινδιάνους, αυτοί της Γροιλανδίας από την αλλαγή του κλίματος και τους πάγους, ενώ εκείνοι της Νορβηγίας κυνηγήθηκαν από όλους τους υπόλοιπους, γιατί το παράκαναν στο σκότωμα και των… ομοφύλων. Οι Berseks διαλύθηκαν με νόμο το 1015 μ.Χ. Πάντως φαίνεται ότι το είδος δεν εξέλιπεν απολύτως: Ο διευθυντής των Εθνικών Αρχείων της Ισλανδίας Bartr Guthmundsson ισχυρίζεται στο βιβλίο του «The Origin of the Icelanders» ότι οι περισσότεροι Ισλανδοί είναι Ερουλοι!
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=182949
Παντελής Μπουκάλας
Οπως κι αν τις λογαριάσουμε τις παρενέργειες της κλιματικής αλλαγής, σίγουρα συγκαταλέγεται στα παράδοξα θεάματα μια στρουθοκάμηλος στην Ουκρανία. Την είδαμε όμως, σαν ένα ειρηνικό ιντερμέδιο ανάμεσα στις εικόνες βίας που έφταναν από τη ματωμένη χώρα. Την είδαμε αλαφιασμένη μπροστά στις αιφνίδιες μαζικές επισκέψεις, όπως και τα υπόλοιπα τετράποδα εκθέματα του ζωολογικού κήπου με τον οποίο είχε προικοδοτήσει την ημιρωμαϊκή βίλα του ο φυγάς Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Οι εκατοντάδες Ουκρανοί που έσπευσαν εκεί είδαν τη συνήθη χλιδή όσων πλούτισαν εν διαφθορά «ευεργετώντας» τον λαό τους και «σώζοντάς» τον από τους αμέσως προηγούμενους διεφθαρμένους· οι οποίοι επανακάμπτουν, υποτίθεται εξαγνισμένοι, για να ξανασώσουν χώρα και λαό…
Αμετανόητα κυκλική η Ιστορία ή βραχυκυκλωμένη στο σημειωτόν της; Θα ήταν άδικο να το πούμε. Σίγουρα μια μικρή έστω εξέλιξη ήταν και παραμένει ορατή στην Ουκρανία και σε όσες άλλες χώρες απελευθερώθηκαν από τη ρωσική δεσποτεία. Μόνο που η δημοκρατία αποκτά ουσία και σε αυτές και στην ίδια τη Ρωσία τόσο συχνά όσο συχνά κυκλοφορεί στρουθοκάμηλος στον ψυχρό Βορρά. Αφού βρίσκεται στο έλεος του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που κατασκευάζει τον έναν λαϊκιστή σωτήρα μετά τον άλλον, και των ολιγαρχών.
Τη χαρά που βλέπουμε τώρα στα μάτια των Ουκρανών (πλην όχι όλων πια, αφού ο διχασμός είναι ευδιάκριτος), τη βλέπαμε και με την Πορτοκαλί Επανάσταση. Οπως την είδαμε και στις χώρες της Αραβικής Ανοιξης, όπου όμως η δημοκρατία δεν άρχισε καν να μπουσουλάει. Ισως επειδή και εκεί κάνουν το παιχνίδι τους πολλοί δάσκαλοι εισαγωγής, που θέλουν να τη μάθουν να βηματίζει, με το δικό του πρόγραμμα ο καθένας, και κυρίως με το δικό του συμφέρον.
Στην Ουκρανία δεν γίναμε μάρτυρες μόνο της λαϊκής εξέγερσης, ούτε μόνο της παραδοσιακής αντιπαλότητας ανάμεσα σε Αμερικανούς και Ρώσους, τόσο ψυχροπολεμικής σε εποχή που υποτίθεται ότι ο ψυχρός πόλεμος έδωσε τη θέση του σε θερμές σχέσεις. Διεκδίκησε και η Ευρωπαϊκή Ενωση μερίδιο ισχύος. Και το διεκδίκησε με την αποστολή τριών υπουργών Εξωτερικών, ανάμεσα στους οποίους δεν βρισκόταν ο υπουργός της προεδρεύουσας χώρας, δηλαδή ο κ. Βενιζέλος. Προπαντός οι θεσμοί; Φυσικά και όχι. Προπαντός ο κυνισμός. Σαν κι αυτόν που αποκαλύφθηκε στις υβριστικές για την Ε.Ε. απόψεις της αναπληρώτριας υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, που είναι μια σφήνα της νεοσυντηρητικής κλίκας του Τζορτζ Μπους στην κυβέρνηση του Ομπάμα. Σαν κι αυτόν που έπεισε Ευρωπαίους και Αμερικανούς να θεωρήσουν συμμάχους τους αλλά και προμάχους της δημοκρατίας τους ακροδεξιούς του «Σβόμποντα» και τους φιλοναζιστές του «Δεξιού Τομέα». Η διάκριση των Ουκρανών σε φιλοευρωπαίους και φιλορώσους είναι υπερβολικά σχηματική για να μπορεί να αποδώσει όσα συμβαίνουν σε μια κερματισμένη, χρεοκοπημένη χώρα. Μακάρι να μην παγώσει ποτέ το χαμόγελο που βλέπουμε τώρα στο πρόσωπο των απλών ανθρώπων, εξαιρουμένων των νεοναζιστών και των «παλιννοστούντων». Αλλά πρώτοι οι ίδιοι ξέρουν πως η Ιστορία δεν επιφυλάσσει τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις.
http://www.kathimerini.gr/755562/opinion/epikairothta/politikh/mia-stroy8okamhlos-sthn-oykrania
Kamateros
25 Φεβρουαρίου, 2014 σ
Αυτοί οι 150.000 “Έλληνες” της Ουκρανίας, τι ακριβώς περιλαμβάνουν; Τους απογόνους των Γοτθογραικών και των Ποντίων υπηκόων του δεσποτάτου του Θεοδώρου και της γενοβέζικης “Γαζαρίας”; Τους απογόνους των Χερσωνιτών και των Βοσποριτών/Βοσπορανών της Ύστερης Αρχαιότητας; Τις ομάδες Ουρουμλάρ ( http://en.wikipedia.org/wiki/Urums ), ήτοι των τουρκοφώνων Ρωμιών; Τους Ελλαδίτες κληρούχους της ολέθριας τσαρίνας Αικατερίνας Β’;
———————————
Β.
…..ήδη από την εποχή του σοβιετικού melting pot, οι απόγονοι όλων των ομάδων των ελληνορθόδοξων, όπως σωστά τις περιγράφεις, ενοποιήθηκαν υπό την ονομασία Grek. Οι ίδιοι δήλωναν Έλληνες στις επίσημες απογραφές και ήταν ενταγμένοι στην ελληνική μειονότητα.
Tην πολιτική και πολιτιστική ηγεσία απάρτιζαν διανοούμενοι ελληνικής εθνικής συνείδησης. Οι οιποίοι είχαν σχέση από τα τέλη του 19ου αιώνα τόσο με τα ελληνικά προοδευτικά ρεύματα όσο και με τα ρωσικά και είχαν διαμορφωθεί στην καλή κοινοτική ελληνική παιδεία που υπήρχε στις ελληνικές περιοχές της Ρωσίας..
Ο Τσέχωφ τους περιγράφει με σαφήνεια το 1877: “Μες στο πλήθος, στο μοναστήρι – στις όχθες του ποταμού Ντόνετς, στους πρόποδες του Ιερού Όρους- έπιανε το μάτι μια πολύχρωμη σειρά με τους Έλληνες της Μαριούπολης. Που ήταν αγρότες, δυνατοί και στοργικοί και δεν έμοιαζαν καθόλου μ’ εκείνους τους παλιοκαιρινούς εκφυλισμένους συμπατριώτες τους που γεμίζουν τις νότιες παραθαλάσσιες πόλεις μας “
Άνθισαν κατά το Μεσοπόλεμο και συντρίφτηκαν την περίοδο 1937-1938 κατα τη διάρκεια των αντιμειονοτικών διώξεων του σταλινισμού.
Στην τελευταία απογραφή σοβιετική απογραφή δήλωσαν εθνικότητα ‘Έλληνα” κοντά στα 100.000 άτομα από την Ουκρανία. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός αριθμός τους ξεπερνά τις 150.000…
Ένα ενδιαφέρον κείμενο για τη συγκεριμένη ομάδα της ελληνικής Διασποράς τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ είναι το εξής:
“Ελληνισμός της Ουκρανίας: Δεν λυγίσαμε, ούτε θα λυγίσουμε!
Written by Στέλιος Ελληνιάδης”
http://goo.gl/1LJWFd
Commentez cet articleUne d’InprecorSur ce sujet : Ukraine
Ukraine Le mouvement de protestation : une « aile gauche » est-elle possible ?. Ilya Budraitskis * (Inprecor 601-602 février 2014)
Ukraine Euromaidan et le programme de la gauche. Zahar Popovitch* (Inprecor 601-602 février 2014)
Ukraine Premiers pas d’une gauche nouvelle…. Jan Malewski (Inprecor 526-527 avril-mai 2007)
Ukraine Quelle » révolution » ? (extraits). Roman Kondakov (Inprecor 503 avril 2005)
Ukraine Place de l’Indépendance : début d’une révolution populaire ou… ?. Alexandre Bouzgaline (Inprecor 501-502 janvier-février 2005)
Ukraine Vue du côté de la classe ouvrière. Vladimir Zlenko (Inprecor 500 décembre 2004)
UKRAINE
10 thèses de l’Opposition de gauche pour le changement social
Avant-propos du Collectif de l’Opposition de gauche
Nous soumettons à votre attention le document intitulé « Plan pour le changement social », qui décrit les moyens pour améliorer la prospérité des citoyens et d’assurer le progrès social. Il a été élaboré parce que la plupart des revendications socio-économiques des manifestants d’Euromaïdan ont été ignorées. Notre espoir est que ce document pourrait servir de plateforme pour unifier un large éventail d’initiatives sociales, syndicales et de gauche. Ce texte a été rédigé par les militants de l’Opposition de gauche, une organisation socialiste ukrainienne qui voudrait unifier tous ceux qui appartiennent à la communauté nommée provisoirement #leftmaidan.
Il va sans dire que les partis politiques transforment le mouvement de protestation pour le mener vers la politique électorale ; ils ne cherchent que des suffrages et ne veulent pas changer le système. Nous ne soutenons pas les idées libérales de la propagande du marché libre, ni les nationalistes radicaux qui aspirent à des politiques discriminatoires.
Notre espoir c’est que le mouvement de protestation, poussé à agir par l’injustice sociale, pourra finalement éradiquer les causes profondes de cette injustice. Nous pensons que c’est l’oligarchie, qui est le résultat d’un capitalisme débridé et de la corruption, qui est la racine de la plupart des problèmes sociaux. Il faut donc limiter les intérêts égoïstes de nos oligarques au lieu d’attendre l’aide de la Russie ou du FMI, qui aurait pour conséquence la dépendance de la nation. Nous pensons qu’il est néfaste d’ajouter notre voix à la demande d’intégration dans l’Europe. Nous devons plutôt définir clairement les changements nécessaires pour défendre les intérêts des citoyens ordinaires, en particulier des travailleurs salariés. A plusieurs reprises, nous empruntons aux expériences progressistes des quelques États européens qui ont réalisé des mesures similaires.
Nos objectifs sont relativement modérés car nous voulons nous adresser au plus grand nombre possible d’organisations. Nous ne cachons pas que, pour nous, il s’agit moins d’une réaction à l’actualité que d’une étape vers la fondation d’une force politique de la gauche contemporaine — une force capable d’influencer ceux qui dirigent et d’offrir une alternative à l’ordre social existant. L’Opposition de gauche estime que le plan proposé est le minimum pour la construction du socialisme fondé sur les principes de l’autogestion : la socialisation de l’industrie, l’attribution des bénéfices aux besoins sociaux et la nomination des citoyens à des fonctions gouvernementales.
Nous vous invitons à nous rejoindre sur Facebook et VKontakte (ce qui signifie : en contact) pour y exprimer vos opinions ou à nous envoyer des courriels à .
Remplacer une bande de politiciens et d’oligarques par une autre, sans réaliser des changements du système ne va pas améliorer nos vies. Au lieu de faire cela, notre groupe de militants sociaux et syndicaux propose ces dix thèses, qui sont des conditions basiques pour dépasser la crise économique et pour permettre à l’Ukraine de progresser.
1. Le peuple doit constituer le gouvernement, pas les oligarques
Il faut passer de la république présidentielle à une république parlementaire, dans laquelle le pouvoir présidentiel sera limité à des fonctions représentatives sur la scène internationale. L’autorité doit passer des mains des administrateurs de l’État à des comités régionaux élus (des conseils). Les délégués élus qui ne répondent pas aux attentes doivent pouvoir être révoqués. Les juges et les chefs de police doivent être élus et non nommés.
2. Nationalisation de la grande industrie
La métallurgie, les mines, l’industrie chimique de même que les entreprises de l’infrastructure (énergie, communication, transport) doivent servir le bien-être social.
3. Les travailleurs doivent contrôler toutes les formes de propriété
En nous inspirant des exemples européens qui ont été des succès, nous devons construire un large réseau de syndicats indépendants, qui puissent contrôler la gestion et garantir les droits des travailleurs. Les travailleurs doivent avoir le droit de grève (refuser de travailler lorsqu’ils ne reçoivent pas le salaire). Les travailleurs devraient avoir le droit de contracter des emprunts à la charge de l’employeur lorsque le payement des salaires est différé (en suivant l’exemple du Portugal). Les données sur la production, la comptabilité et la gestion de toutes les entreprises qui emploient plus de 50 personnes ou dont le chiffre d’affaires dépasse un million de dollars doivent être publiées en ligne.
4. Une taxe sur les produits de luxe
Nous devons instaurer une taxe de 50 % sur les produits de luxe — les yachts, les voitures élitistes et les autres biens dont le coût dépasse 1 million de gryvna. Un impôt progressif sur le revenu doit être également introduit. Les individus dont le revenu annuel dépasse le million de gryvna doivent être taxés à 50 %, en suivant l’exemple du Danemark (dans un tel système, Renat Akhmetov (1) à lui seul paierait 1,2 milliard de gryvna au budget de l’État, alors qu’il ne paye actuellement que 400 millions, ses revenus officiels étant taxés à 17 %).
5. Interdiction des transferts des capitaux dans les paradis fiscaux
Les règlements qui exemptent les entreprises ukrainiennes de l’impôt dans de nombreux paradis fiscaux doivent être révoqués, afin de prévenir le transfert des capitaux. Les actifs des entreprises qui produisent en Ukraine et dont le siège social est dans les paradis fiscaux doivent être gelés et des administrateurs provisoires devraient y être nommés jusqu’à ce que la légalité de ces investissements soit prouvée.
6. Séparation entre monde des affaires et gouvernement
Les citoyens dont le revenu annuel dépasse un million de gryvna ne doivent pas avoir le droit d’occuper des fonctions gouvernementales ou des sièges dans les administrations locales. Une réélection à l’échelle nationale doit être organisée en conformité avec cette règle.
7. Réduction des dépenses de l’appareil bureaucratique
Les dépenses du gouvernement doivent être transparentes et contrôlées. Une réforme administrative est nécessaire pour réduire le nombre de chefs dans les administrations. Aujourd’hui des départements entiers pourraient être remplacés par des programmes informatiques. Mais au lieu de cela, au cours des 8 dernières années le nombre des bureaucrates du gouvernement a augmenté de 10 %, atteignant 372 000 personnes (en Ukraine il y a 8 bureaucrates pour 1 000 citoyens ; en France c’est 5 pour 1 000).
8. Dissolution des forces spéciales de répression (Berkut et autres)
A partir de 2014, il faut réduire les dépenses pour l’appareil de sécurité de l’État : le ministère de l’Intérieur, le service de Sécurité, le bureau du Procureur général et les forces spéciales de police. Il est inacceptable que 16,9 millions de gryvna aient été alloués en 2013 au ministère de l’Intérieur — c’est 6,9 millions de plus que toutes les dépenses de la santé publique !
9. Accès gratuit à l’éducation et aux soins de santé
Les fonds pour cette initiative devraient venir de la nationalisation des industries et de la réduction des dépenses consacrés à la sécurité et à l’appareil bureaucratique. Pour éliminer la corruption dans l’enseignement et la médecine, il faut augmenter les salaires des médecins et des enseignants et restaurer le prestige de ces domaines.
10. Retrait de l’Ukraine des institutions internationales financières oppressives
Nous soutenons la cessation de la coopération avec le Fonds monétaire international et avec les autres institutions financières internationales. Nous devons suivre l’exemple de l’Islande, qui a refusé de payer les dettes (garanties par le gouvernement), accumulées par les banquiers et les bureaucrates dans le but d’enrichissement personnel et de la « prospection sociale » plutôt que pour développer l’industrie.
Notes
1. Homme d’affaire ukrainien et député du Parti des régions qui fait partie de la liste des milliardaires du monde (fortune de 16 milliards). Il s’est enrichi dans le charbon et ma sidérurgie au moment de la transition du pays vers le capitalisme.
http://orta.dynalias.org/inprecor/article-inprecor?id=1575
30 Σεπτέμβριος 2013
Ελληνισμός της Ουκρανίας: Δεν λυγίσαμε, ούτε θα λυγίσουμε!
Written by Στέλιος Ελληνιάδης
Οι Ρωμιοί της Αζοφικής
Η Αζοφική Θάλασσα είναι μια θάλασσα μέσα στη Μαύρη Θάλασσα. Για την ακρίβεια, συνδέονται με τον Κιμμέριο Βόσπορο. Μπαίνοντας στον πορθμό, αριστερά, στην Κριμαία που ανήκει τώρα στην Ουκρανία, ήταν το Νυμφαίον, το Παντικάπαιον (το σημερινό Κερτς), και το Κιμμερικόν. Δεξιά, στη σημερινή Ρωσία, ήταν η Φαναγόρεια, η Ερμώνασσα και η Γοργιππία, κοντά στην Ανάπα. Και πιο πέρα, εννοείται, προς ανατολικά και δυτικά, υπήρχαν δεκάδες άλλες πόλεις-κράτη και σταθμοί που ιδρύθηκαν από τους Αρχαίους Έλληνες, προερχόμενους από την Αθήνα, τη Μίλητο, τη Ρόδο και τις άλλες ελληνικές πόλεις που δημιουργούσαν αποικίες γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα.
Δια μέσου, λοιπόν, του πορθμού αυτού, οι Έλληνες περνούσαν με τα πλοία τους από τον Εύξεινο Πόντο στην Μαιώτιδα λίμνη, όπως ονόμαζαν την Αζοφική Θάλασσα, ξέροντας βεβαίως ότι δεν είναι λίμνη, θέλοντας όμως, να τονίσουν ότι μοιάζει πάρα πολύ με λίμνη. Είναι κλειστή, έχει λιγότερο αλάτι από τις ελληνικές θάλασσες και πολύ ρηχή. Το μεγαλύτερο βάθος της είναι 13 μέτρα και τα πλοία που μεταφέρουν εμπορεύματα χρησιμοποιούν ένα τεχνητό κανάλι που οριοθετείται με σημαδούρες. Το χειμώνα παγώνει ολόκληρη. Το τοπίο είναι από τα πιο εντυπωσιακά που έχω δει στη ζωή μου. Σε ευθεία γραμμή, η Μαριούπολη που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Αζοφικής, απέχει περίπου 200 χλμ. από τη Μαύρη Θάλασσα. Έχοντας αριστερά την πόλη Μπερντιάνσκ και δεξιά την πόλη Ταγανρόκ, δηλαδή την αρχαία πόλη Ταϊγάνιο, εκτείνεται προς το βορρά η ζώνη των Ελλήνων, τα λεγόμενα ελληνικά χωριά. Κοντά στο τελευταίο σημείο της Ευρώπης, σύμφωνα με τους αρχαίους μας προγόνους, πριν από τον ποταμό Τάναϊ, τον επονομαζόμενο σήμερα Ντον, που αποτελεί το σύνορο ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία.
Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αζοφικής το 1778-9, όταν η Αικατερίνη Β΄, η «Μεγάλη», διέταξε να μετακινηθούν με τη συνοδεία ρώσικου στρατού από την Κριμαία, που βρίσκεται νοτιότερα, προκειμένου να αναπτύξουν ένα μεγάλο κομμάτι της άγριας στέπας που ξεκινάει από την ακτή της Αζοφικής Θάλασσας. Μέχρι τότε και άγνωστο από πόσο παλιά, ίσως από την αρχαιότητα, οι Έλληνες κατοικούσαν σε 80 πόλεις και χωριά της Κριμαίας. Οι πολυμήχανοι Έλληνες ίδρυσαν τη Μαριούπολη και τα πρώτα είκοσι χωριά της περιοχής. Σήμερα, όταν περιδιαβαίνεις την αζοφική περιοχή, στις ωραίες ταμπέλες στις εισόδους των ελληνικών χωριών αναφέρεται και η χρονολογία ίδρυσής τους από τους Ρωμιούς του 18ου αιώνα. Έκτοτε τα χωριά διπλασιάστηκαν, αφού ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν και απλωνόταν πιο βαθιά στη στέπα, την οποία μεταμόρφωνε σε καλλιεργημένη γη υψηλών αποδόσεων. Μερικά έγιναν κωμοπόλεις, ενώ το ελληνικό στοιχείο δημιούργησε κοινότητες και σε άλλες πόλεις της ευρύτερης περιοχής.
Ο Ελληνισμός της Ουκρανίας είναι όχι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, αλλά σίγουρα από τους αρχαιότερους, αν όχι ο αρχαιότερος εκτός ελληνικών συνόρων, και αναμφίβολα ο καλύτερα οργανωμένος και συγκροτημένος.
Σύμφωνα με την απογραφή του πληθυσμού της χώρας, το 2001, οι Έλληνες ανέρχονται σε 93 χιλιάδες, με το συντριπτικά μεγάλο τους κομμάτι πέριξ της Μαριουπόλεως. Γιατί, στην Ουκρανία, υπάρχουν ελληνικές κοινότητες σε όλη τη χώρα. Η Ομοσπονδία των Ελληνικών Συλλόγων της Ουκρανίας έχει στο δυναμικό της 105 συλλόγους και κοινότητες, διάσπαρτες, οριζοντίως και καθέτως, από τη Μαριούπολη ως την Οδησσό και ακόμα παραπέρα, την Ισμαηλία, στα σύνορα με τη Ρουμανία, και από τη Γιάλτα, τη γνωστή από τη συμφωνία Στάλιν-Ρούζβελτ-Τσόρτσιλ, με το ελληνικό της όνομα, γιαλός-γιάλτα στη διάλεκτο, ως το Κίεβο βόρεια, το Χάρκοβο βορειοανατολικά και το Λβιβ στα βορειοδυτικά σύνορα με την Πολωνία.
Αντιφασίστες
Οι Έλληνες έχουν πολλή μεγάλη και πολύμορφη δραστηριότητα. Μία από αυτές τις δραστηριότητες είναι η οργάνωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Πολιτισμού «Μέγα Γιουρτή», που πραγματοποιείται χρόνο παρά χρόνο στην περιοχή της Αζοφικής Θάλασσας, κάθε φορά σε διαφορετικό χωριό, με τη συμμετοχή δεκάδων συλλόγων και κοινοτήτων, και δεκάδων καλλιτεχνικών συγκροτημάτων και αθλητικών ομάδων. Μια πελώρια ολοήμερη γιορτή, που αρχίζει με μία μεγαλειώδη παρέλαση όλων των αντιπροσωπειών, με λάβαρα και μια θάλασσα από ελληνικές και ουκρανικές σημαίες. Και αντιεθνικιστής να είσαι, ραγίζεις, γιατί εδώ δεν υπάρχει εθνικισμός, υπάρχει ομόνοια και συνύπαρξη. Οι σημαίες δεν χωρίζουν τους ανθρώπους, σε Ουκρανούς, Ρώσους, Εβραίους, Τάταρους ή Έλληνες, αντιθέτως υπογραμμίζουν τη συνύπαρξη, τη συνεργασία και την ειρήνη.
Στον Ελληνισμό της Ουκρανίας δεν χωράει ούτε κεφαλάκι καρφίτσας εθνικιστικό και φασιστικό. Εάν εμφανιζόταν, εάν, λέω, Χρυσαυγίτης, ακόμα θα ’τρεχε! Η έπαρση των σημαιών που δεσπόζουν στη γιορτή γίνεται από τους βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου, Έλληνες που πολέμησαν το ναζισμό στα εδάφη της Αζοφικής και σε πιο μακρινά πεδία μαχών και γέμισαν τα στήθη τους με μετάλλια ανδρείας. Πού να χωρέσει το φασιστικό μόρφωμα! Δεν υπάρχει ελληνικό χωριό χωρίς ένα μεγάλο μνημείο για τους πεσόντες στον αντιφασιστικό αγώνα, με τα ονόματα Ρώσων, Ουκρανών και Ελλήνων που έπεσαν πολεμώντας τους ναζί.
Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας είναι ήρωες των Ελλήνων, και όχι μόνο, στην Ουκρανία. Έχω καταγράψει τη συγκλονιστική απαγγελία ενός ποιήματος για τους ήρωες αυτούς από ένα πανέμορφο κοριτσάκι δημοτικού σχολείου, που κρατούσε μια ελληνική σημαία, φορούσε ένα κατάλευκο φόρεμα και είχε δέσει τα μαλλιά της με μια κορδέλα με χρυσοκεντημένο μαίανδρο.
Αντιφασίστες είναι οι Έλληνες στην Ουκρανία, αντιφασίστες, με το αίμα τους και με αληθινή τιμή, όχι σαν το δηλητηριασμένο νου και τη σκοτεινή ψυχή των νοσταλγών και θαυμαστών του Χίτλερ και των SS.
Μέγα Γιορτή 2013
Κάθε δύο χρόνια γίνεται η Μέγα Γιορτή, για την ακρίβεια η «Μέγα Γιουρτή», στη ρωμέικη διάλεκτο των Ελλήνων που κατοικούν στη Μαριούπολη και σε σαράντα χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις, γύρω-γύρω, στη στέπα που απλώνεται βόρεια από την Αζοφική Θάλασσα, πολύ κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Στο κέντρο του Ελληνισμού στην Ουκρανία, τη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η φετινή Μέγα Γιορτή έγινε στο χωριό Σταραμπέσεβο. Παρένθεση: τα ονόματα των ελληνικών χωριών είναι από τα ονόματα που είχαν τα αντίστοιχα χωριά των Ρωμιών στην Κριμαία, την εποχή που η Κριμαία ήταν βασίλειο των Τατάρων, το χανάτο της Κριμαίας.
Γι’ αυτό και μία σημαντική μερίδα των Ελλήνων της Αζοφικής είναι ταταρόφωνοι, έχουν μητρική γλώσσα τα τατάρικα, όπως πολλοί Έλληνες του Πόντου και της Καππαδοκίας –οι Καραμανλήδες- ήταν τουρκόφωνοι. Οι Έλληνες του Σταραμπέσεβο, η πλειοψηφία των έξι χιλιάδων κατοίκων του χωριού, όπως δείχνει η απογραφή και επιβεβαιώνει ο επί 24 συναπτά έτη Έλληνας δήμαρχος του χωριού, είναι ταταρόφωνοι και ρωσόφωνοι. Ενώ, στα δύο γειτονικά ελληνικά χωριά που επίσης επισκεφθήκαμε, Στίλα και Καράκουμπα-Ραζντόλνιε, οι Έλληνες είναι ελληνόφωνοι. Περίπου 200 μαθητές στο σχολείο του Σταραμπέσεβο μαθαίνουν νέα ελληνικά. Έχουν καταπληκτική δασκάλα, την Άννα, μία από τις 120 εντόπιες δασκάλες της ελληνικής γλώσσας –αυτοδίδακτες και απόφοιτες πανεπιστημίων- και μία διευθύντρια η οποία με ζήλο φροντίζει για την εύρυθμη διδασκαλία των ελληνικών. Χάρη στις προσπάθειες της Ομοσπονδίας, οι ελληνικές τάξεις είναι εξοπλισμένες με βιβλία, υπολογιστή και προτζέκτορα για να είναι η διδασκαλία ελκυστική και αποτελεσματική. Και δεν στέλνουν μόνο οι Ρωμιοί τα παιδιά τους στα ελληνικά, αλλά και Ρώσοι, Ουκρανοί, Τάταροι, Αρμένιοι και Εβραίοι. Παρακολουθήσαμε μαθήματα σε τρία σχολεία και μετά τα παιδιά χόρευαν και τραγουδούσαν, υπό την εποπτεία χοροδιδασκάλων, χορούς από την Ελλάδα και την Αζοφική, χορούς των Ρωμιών που είδαμε και στη Μέγα Γιορτή.
Από τη μέρα που πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στην Ουκρανία, δεν έχω χάσει καμία Μέγα Γιορτή. Η φετινή ήταν η 9η που έχω συμμετάσχει. Παράλληλα, καταγράφω πολλές άλλες δραστηριότητες των Ελλήνων, όπως την Ολυμπιάδα Ελληνικού Πολιτισμού, που πραγματοποιείται στη Μαριούπολη κάθε χρόνο με τη συμμετοχή διακριθέντων μαθητών και φοιτητών από όλη τη χώρα και το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια, εναλλάξ με τη Μέγα Γιορτή. Επίσης, παρακολουθώ τις δραστηριότητες πολλών συλλόγων και καταγράφω τις πολιτιστικές δράσεις σε σχολεία, πανεπιστήμια και κοινότητες. Εκδόσεις εφημερίδων και βιβλίων ιστορίας και λογοτεχνίας, θεατρικές και μουσικοχορευτικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και λαϊκής τέχνης κ.ά. συνθέτουν έναν κόσμο ολόκληρο. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να έχω μια απτή αντίληψη της πραγματικότητας, να μπορώ να αξιολογώ την κατάσταση στην εξέλιξή της, να έχω προσωπική γνώμη για το αν υπάρχει πρόοδος, στασιμότητα ή οπισθοδρόμηση στο ελληνικό κίνημα από χρόνο σε χρόνο.
Η φετινή Μέγα Γιορτή είχε όλη τη λαμπρότητα που απέκτησε χρόνο με το χρόνο. Ξεκίνησε με την καθιερωμένη παρέλαση των αντιπροσωπειών από τις διάφορες ελληνικές κοινότητες που έφεραν τα λάβαρα και τα οικόσημά τους μέσα σε μια θάλασσα από ελληνικές και ουκρανικές σημαίες και πολλούς νέους με παραδοσιακές και αρχαιοελληνικές ενδυμασίες. Συνεχίστηκε με τους χαιρετισμούς του πρέσβη της Ελλάδας στο Κίεβο Δημήτρη Παπαδόπουλου, του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στη Μαριούπολη Δημήτρη Παπανδρέου, Ελλήνων βουλευτών στην ουκρανική Βουλή, παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης και της προέδρου της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας Αλεξάνδρας Προτσένκο-Πιτσατζή. Ακολούθησε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχαν 200 μουσικοί, τραγουδιστές και χορευτές, οι αγώνες πάλης και η διελκυστίνδα με διαγωνιζόμενες ομάδες από τα κοντινά ελληνικά χωριά. Στο διακοσμημένο με ωραία πανό και σημαίες γήπεδο είχαν στηθεί πάρα πολλά περίπτερα με εκθέσεις ζωγραφικής και ειδών λαϊκής τέχνης και κιόσκια με φαγητά που μαγειρεύονταν επί τόπου. Το Φεστιβάλ έκλεισε το βράδυ με ένα μεγάλο πάρτι της νεολαίας.
Από τις πιο χαρακτηριστικές ήταν οι εμφανίσεις της νεολαίας των Ελλήνων της Ουκρανίας, των φοιτητών του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μαριούπολης και του συλλόγου των ένστολων Κοζάκων που ανήκουν στο δυναμικό της ελληνικής ομοσπονδίας. Εκτός από τις πόλεις και τα χωριά της Αζοφικής, συμμετείχαν αντιπροσωπείες από το Ντονιέτσκ, την Οδησσό, το Χάρκοβο, τη Χερσόνα, το Νικολάγιεφ, τη Μελιτόπολη, την Κριμαία κ.λπ.
Στο χαιρετισμό του, ο νέος πρέσβης της Ελλάδας στην Ουκρανία, έμπειρος και κοσμογυρισμένος, τόνισε ότι σε κανένα μέρος του κόσμου δεν συνάντησε έναν Ελληνισμό τόσο οργανωμένο και δημιουργικό. Στην κατ’ ιδίαν ερώτησή μου εάν επρόκειτο για φιλοφρόνηση, μου απάντησε ότι το εννοούσε ανεπιφύλακτα. Στο δρόμο του προηγούμενου πρέσβη Γιώργου Γεωργούντζου, που πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε, η ομογένεια, που έχει ταλαιπωρηθεί από διπλωμάτες της κακιάς ώρας, θα συνεχίσει να έχει τουλάχιστον την ηθική συμπαράσταση του επίσημου εκπρόσωπου της Ελλάδας στο Κίεβο. Κι αυτό σε εποχές εθνικής και ηθικής κατάρρευσης δεν είναι λίγο.
Η εξαγωγή της καταστροφής
Σε έναν τακτικό παρατηρητή ήταν φανερό ότι υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που περιόρισε τις συμμετοχές στη Μέγα Γιορτή. Κι αυτό δεν ήταν η απόσταση που χωρίζει το Σταραμπέσεβο από τη Μαριούπολη. Έπαιξε και αυτό το ρόλο του, αφού μια απόσταση 90 χλμ. είναι απαγορευτική για τους εργάτες και τους αγρότες που αποτελούν τον πληθυσμό της περιοχής με δεδομένο ότι οι περισσότεροι δεν διαθέτουν δικά τους μέσα μεταφοράς. Αλλά αυτό το πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί εάν το ελληνικό κράτος δεν είχε κόψει τη μικρή, αλλά πολύτιμη βοήθεια που έδινε στους Έλληνες κατά τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, στάθηκε αδύνατο να βρεθούν όλα τα χρήματα που χρειάζονταν για να ενοικιαστούν περισσότερα λεωφορεία που θα μετέφεραν κι άλλους πολίτες και συγκροτήματα στο μακρινό χωριό. Η χορηγία ενός Έλληνα επιχειρηματία που βοηθάει ανωνύμως τον Ελληνισμό και η σημαντική για την πραγματοποίηση του φεστιβάλ συμμετοχή του δήμου του χωριού και των περιφερειακών αρχών που παραμένουν σταθεροί αρωγοί του ελληνικού κινήματος, κατέστησαν δυνατή την πραγματοποίησή του.
Στις δύο τελευταίες χρονιές, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Αφενός γιατί η οικονομική κατάσταση στην Ουκρανία παραμένει αναιμική και αφετέρου γιατί η ελληνική πολιτεία έκανε εξαγωγή της πολιτικής των μνημονίων και της εθνικής κρίσης, πλήττοντας σκληρά την ελληνική διασπορά και τον ελληνικό πολιτισμό στο εξωτερικό. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας διέθετε ένα ποσό που, στις καλές χρονιές, κυμαινόταν μεταξύ 20 και 30 χιλιάδων ευρώ σαν συμβολή σε ένα τεράστιο σε ποιότητα και ποσότητα έργο της Ομοσπονδίας που λειτουργεί όχι απλά σαν δευτεροβάθμιο όργανο 105 συλλόγων και κοινοτήτων σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας, αλλά σαν τοπική κυβέρνηση των Ελλήνων, σε αγαστή συνεργασία με τις ουκρανικές αρχές που σέβονται και διευκολύνουν τις προσπάθειές της. Πραγματικά, δεν νομίζω να υπάρχει σε όλο τον κόσμο πιο φιλική κοινωνία και πιο φιλική στους Έλληνες κυβέρνηση από της Ουκρανίας! Και το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας έστελνε 10-15 εκπαιδευτικούς για να στηρίξει τις έδρες ελληνικών σπουδών που λειτουργούν με εντυπωσιακά αποτελέσματα στα πανεπιστήμια του Κιέβου, της Οδησσού, του Λβιβ, της Συμφερούπολης και της Μαριούπολης. Χάρη σ’ αυτές τις έδρες, εκατοντάδες δάσκαλοι της ελληνικής γλώσσας και χιλιάδες μαθητές διαδίδουν και κρατούν ζωντανή την ελληνική γλώσσα στην Ουκρανία. Όμως, από το 2011, κόπηκε η επιχορήγηση των λιγοστών αλλά πολύτιμων ευρώ, κόπηκε και η απόσπαση των εκπαιδευτικών αποδυναμώνοντας τη λειτουργία του μεγάλου ελληνικού δικτύου που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και αυτοθυσία από το 1991 μέχρι σήμερα. Το πανεπιστήμιο της Μαριούπολης, με 45 διδάσκοντες εντόπιους καθηγητές και 450 φοιτητές στο τμήμα ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας και ισάριθμους σε άλλα τμήματα όπου τα ελληνικά διδάσκονται σαν δεύτερη ξένη γλώσσα, αποστερήθηκε των υπηρεσιών των αποσπασμένων από την Ελλάδα εκπαιδευτικών που ενίσχυαν το επίπεδο διδασκαλίας, αλλά και το κύρος της έδρας που προσελκύει σπουδαστές από τις πιο ευαίσθητες οικογένειες της περιοχής, όχι μόνο ελληνικής καταγωγής. Η «ελληνική αναγέννηση», που αναπτύχθηκε σε θαυμαστό επίπεδο μετά από δεκαετίες περιθωριοποίησης, υπονομεύεται από την ελληνική πολιτεία που εφαρμόζει και χρησιμοποιεί την πολιτική των μνημονίων για να καταστρέψει το ισχυρό ελληνικό κίνημα και την εντυπωσιακή διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ουκρανία των 48 εκατομμυρίων πολιτών και των 140 εθνοτήτων.
68 χρόνια μετά το άδοξο τέλος της ναζιστικής επιδρομής που άφησε στάχτη, αίμα και δάκρυα στις περιοχές των Ρωμιών, στην Οδησσό, την Κριμαία και τη Μαριούπολη και 57 χρόνια από την επιστροφή των εκτοπισθέντων στη Σιβηρία και το Καζαχστάν Ελλήνων, σε μια άκρως φιλική Ουκρανία, το ελληνικό κράτος υποσκάπτει βάναυσα τα θεμέλια της «ελληνικής αναγέννησης». Είναι τόσο μικρά τα κονδύλια που «εξοικονομούνται» από τις περικοπές στην Ουκρανία και τις άλλες παρευξείνιες χώρες, που πολλοί άνθρωποι βάσιμα πιστεύουν ότι πρόκειται για συνειδητή γραμμή, για ευκαιρία, εξουθένωσης του Ελληνισμού από ένα καθεστώς υποτέλειας και ξενοδουλείας. Η κυβέρνηση των Αθηνών, με το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου επικεφαλής των συνοδοιπόρων του χυδαίου πατριωτισμού της μεταμφιεσμένης ή αμεταμφίεστης άκρας Δεξιάς, προσπαθεί να ολοκληρώσει το ατελείωτο έργο του ναζισμού στην παρευξείνια ζώνη. Αλλά το μήνυμα που στέλνουν οι αντιπροσωπείες των Ελλήνων της Ουκρανίας από τη στέπα της Αζοφικής προς κάθε κατεύθυνση είναι σαφές: Δεν λυγίσαμε στο παρελθόν, δεν θα λυγίσουμε τώρα! Προχωράμε στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις και στην αλληλεγγύη των συμπολιτών μας! Με την ελπίδα ότι και η ιστορική μας πατρίδα θα βρει το δρόμο της…
Στέλιος Ελληνιάδης
http://goo.gl/1LJWFd
Συνδιάλεξις από τηλεγράφου μεταξύ του Αταμάνου Γρηγόριεφ και του διοικητού του 1/34 Λόχου υπολοχαγού Μιχαήλ Μαθιού εις Χερσώνα, κατά την 16ην Φεβρουαρίου/1ην Μαρτίου 1919
Ιστορικόν
16 Φεβρουαρίου. Ώρα 16.20′. Έλαβον εκ Ζνιγερόφκας, χωρίου κατεχομένου υπό των Μπολσεβίκων, τηλεγράφημα εις ρωσικήν γλώσσαν απευθυνόμενον εις τους Γερμανούς του Νικολάιεφ και τάσσον αυτοίς προθεσμίαν 7 ήμερων να εκκενώσωσι το Νικολάιεφ.
Ώρα 16.50′. Έλαβον εκ του αυτού χωρίου τηλεφωνικήν αίτησιν «απευθυνομένην εις τον Έλληνα Λοχαγόν Φρούραρχον του σταθμού Χερσώνος Ηλίαν Ματθιόν» εκ μέρους του Επιτελάρχου του Αταμάνου Γρηγόριεφ, ζητούντος όπως μεταβιβάσω το άνω τηλεγράφημα εις τον Γερμανόν Στρατηγόν του Νικολάιεφ και ταυτοχρόνως τον συνδέσω τηλεφωνικώς με το Νικολάιεφ. Εις ταύτα απήντησα ότι θα ζητήσω την έγκρισιν του Διοικητού των Συμμαχικών Στρατευμάτων Χερσώνος, πράγμα όπερ και έπραξα, έλαβα όμως διαταγήν ουδεμίαν απάντησιν να δώσω.
Ώρα 19.10′. Η τηλεφωνήτρια του σταθμού Χερσώνος με ειδοποιεί ότι εις το τηλέφωνον Ζνιγερόφκας ευρίσκεται ο Αταμάνος Γρηγόριεφ και ότι ζητεί εις το τηλέφωνον τον Ρώσον, Έλληνα και Γάλλον Φρούραρχον του σταθμού Χερσώνος. Μετέβην εις το τηλέφωνον μετά του Ρώσου Φρουράρχου, μη υπάρχοντος Γάλλου τοιούτου, έλαβα το ακουστικόν ανά χείρας και εζήτησα Ζνιγερόφκαν· μοι απήντησεν εις την γαλλικήν,
— Εδώ Άταμάνος Γρηγόριεφ.
— Χαίρω πολύ, και εδώ Έλλην Λοχαγός Φρούραρχος Ματθιός.
— Αναμένω ακόμη απάντησιν δια το προς τους Γερμανούς τηλεγράφημα.
— Δυστυχώς ο Διοικητής τών Συμμαχικών Στρατευμάτων δεν ευρίσκεται εις την πόλιν. Μόλις έλθη θα ζητήσω την έγκρισίν του και θα σας απαντήσω.
— Πρέπει να γνωρίζη ότι εάν δεν εγκρίνη, αύριον εις τας 3 η ώρα, εγώ επί κεφαλής του στρατού μου…
Εδώ η τηλεφωνική συνεννόησις διεκόπη, καθόσον η φωνή του ασθενέστατα ηκούετο. Του απήντησα γαλλιστί ότι δεν ακούω. Δεν αντελήφθη. Τότε του απήντησα ρωσιστί ότι δεν ακούω. Με ήκουσε και μου είπε να πάω αμέσως εις τον τηλέγραφον, πράγμα όπερ επράξαμεν αμφότεροι.
Τηλεγραφική συνδιάλεξις
— Τάσσω προθεσμίαν ίνα έως αύριον εις τας 5 τό απόγευμα αφήσετε όλα τα όπλα σας και τα κανόνια εις το λιθόστρωτον του σταθμού και αναχωρήσητε εις Οδησσόν.
— Άλλα πρέπει να γνωρίζητε ότι η Ελληνική Ιστορία ουδαμού αναφέρει όμοιον παράδειγμα ελληνικού στρατού καταθέτοντος τα όπλα και αναχωρούντος.
— Αφού εφέρατε την συζήτησιν περί Ελληνικής Ιστορίας, δεν μου λέτε τι διάβολο θέλετε σεις οι Γραικοί εδώ επάνω στην Ουκρανία;
— Ενόμιζα ότι είχα να συζητήσω με σοβαρούς ανθρώπους, αλλά τώρα σταματώ.
— Βλέπω ότι πολύ γρήγορα πήρατε και σεις οι Γραικοί τας ιδέας των άλλων σας Συμμάχων. Μας αποκαλούν όχι σοβαρούς, αστείους, λωποδύτας, ληστάς, δολοφόνους, δεν μας υποολογίζουν, μας ονομάζουν με τον πλέον περιφρονητικόν τρόπον Μπολσεβίκους. Ναι. Είμεθα Μπολσεβίκοι, άνθρωποι δηλαδή οι όποιοι εθέσαμεν υπέρ παν άλλο τίμιον και αγνόν, την φωνήν του αγωνιώντος και καταπιεζομένου λαού, το αίμα το πολύτιμον του αδίκως σφαζομένου πλήθους και πολεμούμεν και θα πολεμούμεν, υπερασπίζοντες βωμούς και εστίας, τους έως χθες δυνάστας μας, τους έως χθες σφαγιαστάς μας, τους απορροφήσαντας το αίμα μας, την εργασίαν μας, τους κόπους μας, τον ιδρώτα μας, την ζωήν μας ολόκληρον. Δεν δέρομεν ημείς τους στρατιώτας μας, δεν αναγκάζομεν ημείς χίλιους ανθρώπους να εργάζωνται ως κτήνη δι’ ένα και μόνον δεσπότην, αλλ’ όλοι εργαζόμεθα δι’ όλους και αν σήμερον διαπράττομεν μερικά έκτροπα, μερικά τα οποία φαίνονται αντίθετα προς τας αρχάς μας, το κάμνομεν διότι διερχόμεθα μίαν μεταβατικήν κατάστασιν, βραδύτερον θα διορθωθούν όλα. Ήλθατε και σεις οι Σύμμαχοι, να βοηθήσητε, καθώς λέτε, τον ρωσικόν λαόν, και αντί τούτου συμμαχήσατε και συμπολεμήτε καθ’ ημών με τους χθεσινούς δεσπότας μας, τους χθεσινούς σφαγιαστάς μας. Συνεπώς θα πολεμήσωμεν και σας. Αλλά σεις οι Γραικοί, σεις οι οποίοι ηγωνίσθητε επί τόσους αιώνας διά την έλευθερίαν, διά την ανάπτυξιν των λαών, σεις οι οποίοι μας εδώσατε τα πρώτα νάματα του πολιτισμού και του χριστιανισμού, πώς αρνούμενοι τας αρχάς σας, καταστρέφοντες την ιστορίαν σας, έρχεσθε και δέχεσθε να ύποδουλώσητε αυτόν τον λαόν; Βεβαιωθήτε όμως ότι αν καθήσητε δύο-τρεις μήνας ακόμη εις την Ρωσίαν, αύριον θα επανέλθητε εις την Ελλάδα, σεις οι χθεσινοί μας διδάσκαλοι, μαθηταί πλέον των χθεσινών σας μαθητών και οπαδοί της ιδέας της ελευθερίας των λαών. Είμαι περίεργος όμως να μάθω αν σεις οι Γραικοί θα μας κτυπήσητε, αν έλθωμεν αυτού.
— Ενώ ήλθα με την διάθεσιν να συζητήσω μαζί σας, εξαφνικά μού απευθύνατε την φράσιν «Τι διάβολο θέλουμεν ημείς οι Γραικοί στην Ουκρανία». Πρώτον, η φράσις αυτή, αυτή καθ’ εαυτήν δεν ήτο υπό έποψιν αβρότητος η αρμόζουσα, και δεύτερον, ερωτάτε εμέ, ένα στρατιώτην, μη γνωρίζοντα να κάμη τίποτε άλλο ή μόνον να εκτελή τας διαταγάς ας λαμβάνη, τι θέλομεν ημείς οι Γραικοί εδώ στην Ουκρανία, ενώ εγνωρίζατε πολύ καλά ότι δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να σας απαντήσω εις το ζήτημα τούτο. Γι’ αυτό σας έδωκα την απάντησιν τήν οποίαν σας έδωκα. Σχετικώς με τας θεωρίας και τα δίκαιά σας, το μόνον το οποίον δύναμαι να σας είπω είναι ότι, καθώς βέβαια γνωρίζετε και σεις πολύ καλά, σήμερον εις το Παρίσι υπάρχει Επιτροπή από αντιπροσώπους των Κρατών, η οποία κανονίζει τας τύχας των Εθνών· αποταθήτε εκεί.
— Σ’ αυτό τό σφαγείον ποτέ δέν θ’ αποταθώ.
— Σχετικώς με το ζήτημα του αν θα σας χτυπήσωμεν ή όχι, αν έλθητε εδώ, πριν σας απαντήσω, θέλω να μου πήτε αν με ερωτάτε να σας απαντήσω ιδιωτικώς ή ως αντιπρόσωπος των εν Χερσώνι Ελλήνων.
— Ναι, ναι, ιδιωτικώς απαντήσατε. Έχετε δε υπ’ όψιν σας ότι και εγώ ιδιωτικώς ομιλώ μαζί σας, διότι είσθε Γραικοί, τους άλλους Συμμάχους σας τους περιφρονώ και μάλιστα παρακαλώ την συζήτησίν μας αυτήν να την τηρήσητε μυστικήν από τους Συμμάχους σας.
— Επιθυμώ να μη λησμονήσητε εκείνο το οποίον σας είπα προηγουμένως, ότι δηλαδή εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο ή μόνον ένας στρατιώτης και ως τοιούτος έλαβα διαταγήν να μείνω εδώ. Και θα μείνω.
— Ώστε θα μας κτυπήσητε;
— Εάν θελήσητε να έλθητε εδώ και να τεθήτε αντιμέτωπος της διαταγής ην εκτελούμεν παραμένοντες εδώ, τότε ασφαλώς, ναι!
— Σας λυπούμεθα όμως διότι είσθε ολίγοι.
— Μη λησμονήτε όμως τας Θερμοπύλας και πεισθητε ότι, όταν οι Έλληνες ευρεθούν εις την ανάγκην να χτυπήσουν, χτυπούν Ελληνικά.
— Μη λησμονήτε όμως και σεις, ότι ημείς γνωρίζομεν να πολεμούμεν και Ελληνικά και Γαλλικά και Γερμανικά και Αγγλικά και Αμερικάνικα και Πολωνικά και Ουκρανικά και Τσεχοσλοβακικά.
— Τόσον τό καλύτερον.
— Επεθύμουν και πάλιν να ακούσω αν θα μας κτυπήσητε σεις οι Γραικοί ή όχι.
— Την άπάντησιν σάς την έδωκα. Καλήν νύχτα σας.
— Μα ημείς γνωρίζομεν ότι οι Γραικοί δεν κοιμούνται τόσον ενωρίς.
— Ναι! είναι αλήθεια αυτό, αλλά μη ξεχνάτε ότι έχω μίαν και ημίσειαν ώραν εδώ και ότι ένας φρούραρχος σταθμού έχει πολλάς ασχολίας. Καλήν νύχτα.
— Ε! τότε ωρεβουάρ.
(Ύπογρ.) Ηλίας Ματθιός
Υπολοχαγός Πεζικού
Πηγή: Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, 1919. Επιμέλεια Π. Α. Ζάννας. (Αρχείο της Π. Σ. Δέλτα, 4). Αθήνα: Ερμής, 1982, σ. 165-168.
Η Εκκλησιαστική διάσταση της ουκρανικής τραγωδίας
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, 26/02/2014
Πρόσθεσε στο Facebook Πρόσθεσε στο Delicious Πρόσθεσε στο Newsvine Πρόσθεσε στο Twitter
Όπως η Γεωργία του Καυκάσου είναι η μεθόριος όπου σταμάτησε η προέλαση του Ισλάμ προς Δυσμάς, έτσι και η Ουκρανία είναι το σύνορο που χωρίζει τους ανατολικούς ορθόδοξους Σλάβους από τους δυτικούς καθολικούς.
Η τραγωδία που εκτυλίσσεται σήμερα στην πολύπαθη χώρα της Ουκρανίας, έχει βαθιές ρίζες και αίτια που χάνονται στα βάθη των αιώνων και που έγιναν αντικείμενο γεωστρατηγικής επεξεργασίας και αξιοποίησης σε ένα παιχνίδι επιρροής και επιβολής με τρεις βασικούς παίκτες: την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Ρωσία και της ΗΠΑ.
Για να γίνει κατανοητός ο διχασμός που παρατηρείται στον ουκρανικό πληθυσμό, διχασμός που αφορά, κυρίως, στην εθνική αυτοσυνείδησή του, θα πρέπει ο αναγνώστης να λάβει υπόψη του την εκκλησιαστική διάσταση του προβλήματος και το ρόλο που διαδραμάτισε και διαδραματίζει η θρησκευτική πίστη στην εσωτερική πολιτική της Ουκρανίας.
Στις γραμμές που ακολουθούν γίνεται μια προσπάθεια συνοπτικής παρουσίασης του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος στην Ουκρανία. Η πανσπερμία των ιερών καθιδρυμάτων, ο ολοένα και εντεινόμενος ανταγωνισμός μεταξύ τους, οι έξωθεν εκκλησιαστικές και πολιτικές επιρροές, καθώς και η περίεργη πολλές φορές σύμπτωση, ιδίως από το 2000 και εντεύθεν, μεγάλων εκκλησιαστικών γεγονότων με τις πολιτικές αναταράξεις, είναι τα σημεία στο οποία επικεντρώθηκα. Ωστόσο, απέφυγα τη διατύπωση συμπερασμάτων, τα οποία θα μπορούσαν να θίξουν το θρησκευτικό συναίσθημα συνανθρώπων μας. Ο παρατηρητικός αναγνώστης μπορεί να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα και χωρίς τη δική μου παρέμβαση.
* * *
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και η ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991 προκάλεσαν τεκτονικού χαρακτήρα αλλαγές στο εκκλησιαστικό τοπίο της χώρας. Μέχρι τότε η πολιτική του ΚΚΣΕ έναντι των θρησκειών ήταν τέτοια που δεν επέτρεπε και πολύ μεγάλη ελευθερία κινήσεων στους εκκλησιαστικούς παράγοντες, ενώ είναι γνωστό ότι τις πρώτες δεκαετίες μετά το 1917, η Εκκλησία και οι ιερείς βρίσκονταν υπό την διαρκή έλεγχο, αλλά και διωγμούς του καθεστώτος. Τα πράγματα χαλάρωσαν μετά το θάνατο του Ι.Β. Στάλιν, η εχθρότητα όμως του καθεστώτος απέναντι στη θρησκευτική πίστη και τις διάφορες εκκλησίες παρέμεινε μέχρι την κατάρρευση του το 1990.
Ποιες και πόσες εκκλησίες υπάρχουν σήμερα στην Ουκρανία;
Η Ορθόδοξη εκπροσώπηση
Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (του Πατριαρχείου της Μόσχας). Πρόκειται για ιερό καθίδρυμα της πνευματικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου της Μόσχας. Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία απολαμβάνει το αυτοδιοίκητό της με διευρυμένα δικαιώματα αυτονομίας και βρίσκεται σε κανονική ευχαριστιακή κοινωνία με όλες τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (του Πατριαρχείου της Μόσχας) είναι το μεγαλύτερο ιερό καθίδρυμα της χώρας αυτής ως προς τον αριθμό των ενοριών και των ιερέων, από δε τους κατοίκους θεωρείται είτε πρώτο είτε δεύτερο ως προς τον αριθμό των πιστών, σύμφωνα με τις έρευνες για το θρησκευτικό αυτοπροσδιορισμό των κατοίκων.
Όπως και όλα τα υπόλοιπα ιερά καθιδρύματα της Ουκρανίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία (του Πατριαρχείου της Μόσχας), σύμφωνα με το άρθρο Νο 7 του νόμου «Περί ελευθερίας της συνειδήσεως στις θρησκευτικές οργανώσεις» της 23ης Απριλίου 1991 Νο 987-ΧΙΙ, δεν έχει καταχωρηθεί επισήμως στα όργανα της κρατικής εξουσίας κεντρικά, αλλά έχει επισήμως καταχωρήσει όλες τις δομές και τα όργανα διοίκησης της ως ανεξάρτητα νομικά πρόσωπα (βλέπε: κεφάλαιο 1 παράγραφος 6 του Καταστατικού Χάρτη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας).
Το φθινόπωρο του 1989, μετά την κατάργηση του κρατικού ελέγχου επί της θρησκευτικής ζωής στην ΕΣΣΔ και σε σχέση με την άνοδο των εθνικιστικών – αποσχιστικών τάσεων στην Ουκρανική ΣΣΔ, η εκκλησιαστική και πολιτική κατάσταση στη χώρα επιδεινώθηκε γρήγορα. Συγκεκριμένα, ένα μέρος του κλήρου και των πιστών της Ουκρανικής Εξαρχίας θέλησε να απομακρυνθεί από την πνευματική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Μόσχας. Επιστολές κληρικών των δυτικών περιοχών εστάλησαν στον Πατριάρχη Ποιμένα και στον μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετου ζητώντας την ανακήρυξη Αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Η αρχιερατική σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις 30- 31 Ιανουαρίου 1990 υιοθέτησε την απόφαση «Περί Εξαρχιών», η οποία παρείχε διευρυμένα δικαιώματα αυτοδιοίκησης στις εκκλησίες της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, καθώς και το δικαίωμα να αποκαλούνται Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και Ορθόδοξη Εκκλησία της Λευκορωσίας.
Στις 9 Ιουλίου 1990 στο Κίεβο στη συνεδρίαση της Ουκρανικής επισκοπής εξετάστηκε η κατάσταση και διαπιστώθηκε ότι στις δυτικές επαρχίες επιδεινώθηκε η θρησκευτική διελκυστίνδα μεταξύ των ορθοδόξων και των πιστών της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας (Ουνία). Η διαδικασία νομιμοποίησης της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας είχε, στο μεταξύ, μετατραπεί σε απηνή διωγμό των ορθοδόξων πιστών, με καταλήψεις ναών, εκδιώξεις ιερέων και επισκόπων, ξυλοδαρμούς κ.α. Πολλοί πιστοί για να γλιτώσουν προσχωρούσαν στην Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι, οι επίσκοποι της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας απευθύνθηκαν με ψήφισμα τους στον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών και στην Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας προτείνοντας να ενισχύσουν με διαφόρους τρόπους το κύρος των ιερέων και των επισκόπων, με στόχο να σταματήσει η διαρροή πιστών προς τις σχισματικές Εκκλησίες. Η Ιερά Σύνοδος της Ουκρανικής Εξαρχίας ενέκρινε το ψήφισμα αυτό, το δε Πατριαρχείο της Μόσχας αποφάσισε να το εξετάσει κατά την έκτακτη Αρχιερατική Σύνοδο, η οποία έλαβε χώρα στις 25 – 27 Οκτωβρίου 1990 υπό την προεδρία του Πατριάρχη Αλέξιου στην έδρα της Συνόδου, στη μονή του αγίου Δανιήλ, όπου συμμετείχαν 91 ιεράρχες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Κι εκεί που θα νόμιζε κανείς πως τα πράγματα έχουν ομαλοποιηθεί και οι σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών βρίσκονται σε καλό σημείο, δύο χρόνια αργότερα, στις 7 Απριλίου 1992, στη γιορτή του Ευαγγελισμού, μετά τη λειτουργία στον καθεδρικό ναό του Αγίου Βλαδίμηρου στο Κίεβο, ο Φιλάρετος ανακοίνωσε την άρνηση του να αποχωρήσει από τη θέση του προκαθήμενου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως είχε συμφωνηθεί. Ένα μήνα αργότερα, στις 6 και 7 Μαΐου 1992 στη Μόσχα συγκλήθηκε η διευρυμένη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην οποία συμμετείχαν και αρχιερείς της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, χωρίς όμως την παρουσία του Φιλάρετου, ο οποίος ήταν μόνιμο μέλος της Συνόδου και ασχολήθηκε με την κατάσταση όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά τις δημόσιες δηλώσεις του Φιλάρετου. Ο μητροπολίτης Χαρκόβου και Μποχοντουχόβσκ Νικόδημος, εκτελώντας τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου, συγκάλεσε και τέθηκε επικεφαλής της Συνόδου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και έστειλε επιστολή στο Φιλάρετο στις 14 Μαΐου παρακαλώντας τον να συγκαλέσει Αρχιερατική Σύνοδο «προς χάριν της ειρήνης της Εκκλησίας μας», αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση. Στην Αρχιερατική Σύνοδο που ακολούθησε συμμετείχαν 17 αρχιερείς. Μετά την αλλαγή ορισμένων άρθρων του Καταστατικού Χάρτη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που αφορούσαν στην τάξη εκλογής του προκαθημένου της, η διευρυμένη Ιερά Σύνοδος απέκτησε 7 μέλη, εκ των οποίων τα τέσσερα μόνιμα. Η Σύνοδο του Χαρκόβου, όπως έμεινε στην ιστορία, υιοθέτησε πρόταση δυσπιστίας προς τον μητροπολίτη Φιλάρετο, τον καθαίρεσε από την μητροπολιτική έδρα του Κιέβου, από τη θέση του προκαθήμενου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Σύνοδος διεξήχθη απόντας του Φιλαρέτου, ο οποίος αρνήθηκε να λάβει μέρος, αγνοώντας τις επανειλημμένες προσκλήσεις που του εστάλησαν. Μετά από αυτό, και βάσει του Κεφαλαίου V, άρθρα 12 και 13 του Καταστατικού Χάρτη της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εξελέγη ο νέος της προκαθήμενος Βλαδίμηρος (Σαμποντάν).
Σήμερα η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο της Μόσχας) θεωρεί πως είναι συνέχεια της Μητρόπολης Κιέβου της πρώην Ουκρανικής Εξαρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι μια αυτόνομη Εκκλησία της Ορθοδοξίας. Η Αρχιερατική Σύνοδος του 2000 θεώρησε αναγκαία την επίτευξη ομοφωνίας στο ζήτημα της αυτονομίας αλλά και την υπέρβαση του σχίσματος προς το καλό των πιστών και της ίδιας της Εκκλησίας. Ωστόσο, ο προκαθήμενος της εκλέγεται από την τοπική σύνοδο των επισκόπων και ευλογείται από τον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών. Οι επίσκοποι της Ουκρανίας συμμετέχουν στις τοπικές συνόδους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και στην εκλογή του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών.
Τα όργανα διοίκησης της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι: η Σύνοδος, η Σύνοδος των επισκόπων (Αρχιερατική σύνοδος) και Ιερά Σύνοδος υπό την προεδρία του μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας.
Σύμφωνα με δικά της επίσημα στοιχεία, όπως παρατέθηκαν στην Αρχιερατική Σύνοδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του 2008, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελείται από 43 επαρχίες, τις οποίες διοικούν 54 αρχιερείς (εκ των οποίων οι 11 είναι τιτουλάριοι) και αριθμεί περίπου 10.900 ενορίες. Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει 8.962 ιερωμένους από τους οποίους οι 8.517 είναι ιερείς και 445 διάκονοι. Διαθέτει επίσης 20 εκπαιδευτικά ιδρύματα: μία θεολογική ακαδημία, 7 θεολογικά σεμινάρια και 12 σχολές, 3.850 κατηχητικά σχολεία, 4.650 μοναχούς σε 175 μονές, από τις οποίες οι 85 είναι για άντρες και οι 90 για γυναίκες. Με εξαίρεση της τρεις περιοχές της Γαλικίας (Δυτική Ουκρανία: Λφοβ, Ιβάνο – Φρανκό, Τερνόπολ), η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (του Πατριαρχείο της Μόσχας) είναι η κυρίαρχη ομολογία πίστεως σε όλη την επικράτεια της χώρας.
Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου του Κιέβου, γνωστή και ως Πατριαρχείο του Κιέβου. Πρόκειται για μη κανονική τοπική αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η ίδρυση της ανάγεται το 1992 ως αποτέλεσμα της δράσης ενός μέρους των ιεραρχών της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι επέμεναν στην πλήρη αυτοτέλεια της από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, τους οποίους υποστήριζε η τότε ουκρανική πολιτική ηγεσία.
Η ιδρυτική σύνοδος διεξήχθη στις 25 και 26 Ιουνίου 1992 στην πόλη του Κιέβου. Το Πατριαρχείο του Κιέβου δεν το αναγνωρίζει καμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία του κόσμου. Διατηρεί ευχαριστιακή κοινωνία με μια σειρά άλλων μη κανονικών εκκλησιών. Τα μυστήρια του Πατριαρχείου του Κιέβου αναγνωρίζονται από την Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία και την Ρωμαιοκαθολική. Οι πιστοί του Πατριαρχείο του Κιέβου θεωρούν πως η ιστορία του ξεκινάει με την Μητρόπολη του Κιέβου, η οποία βρισκόταν υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, απορρίπτοντας τη νομιμότητα της μεταβίβασής της υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Μόσχας το 1686.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με αφορμή της πολιτική της περεστρόικα και της γενικότερης φιλελευθεροποίησης του σοβιετικού καθεστώτος επί Γκορμπατσόφ, ιδιαίτερα στις δυτικές επαρχίες της Ουκρανίας παρατηρήθηκε το φαινόμενο της μαζικής προσχώρησης ιερέων και πιστών στην Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία και στην Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία. Είναι η περίοδος όπου οι πιστοί της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υπόκεινται διωγμούς, με αποτέλεσμα να διαλυθούν σχεδόν όλες οι ενορίες της. Είναι η εποχή όπου Η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία υφαρπάζουν όλα σχεδόν τα περιουσιακά στοιχεία, τους ναούς, τα μοναστήρια, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η ρήξη μεταξύ των ορθοδόξων και η ενίσχυση της Ουνίας, η αρχιερατική σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις 30 και 31 Ιανουαρίου 1990 αποφάσισε την παροχή ευρείας αυτονομίας στην Ουκρανική και τη Λευκορωσική Εξαρχία, οι οποίες έλαβαν γενναία οικονομική ανεξαρτησία, το δικαίωμα να ονομάζονται Ουκρανική και Λευκορωσική Ορθόδοξη Εκκλησίες, να έχουν τις δικές τους Συνόδους, στις οποίες μεταφέρθηκαν οι δικαστικές, νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες.
Μοιραίος όμως είναι ο ρόλος του μητροπολίτη Κιέβου και Γαλικίας Φιλάρετου (Ντενισένκο), οποίος επί 25 έτη κατείχε τη θέση του Έξαρχου της Ουκρανίας. Ο Φιλάρετος, γνωστός για τις σχέσεις του με την KGB στα χρόνια της ΕΣΣΔ άρχισε να διοικεί την Εκκλησία με τρόπο αυταρχικό και αυθαίρετο, πράγμα που συκοφάντησε την Ορθοδοξία στα μάτια των κατοίκων των δυτικών περιοχών της Ουκρανίας. Αυτή ήταν μια από τις βασικές αιτίες για τις αποσχιστικές τάσεις από το Πατριαρχείο της Μόσχας που αναπτύχθηκαν με ραγδαίο ρυθμό μεταξύ των κληρικών και των πιστών. Υπάρχει και μια άλλη διάσταση όμως που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας: μετά το θάνατο του Πατριάρχη Ποιμένα, ο Φιλάρετος ήταν τοποτηρητής του πατριαρχικού θρόνου, έβαλε υποψηφιότητα για να εκλεγεί πατριάρχης, έχασε όμως την εκλογή κατά τη Τοπική Σύνοδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς ο μητροπολίτης Φιλάρετος με το πρόσχημα της αναγκαίας ομαλοποίησης της εκκλησιαστικής ζωής στην Ουκρανία, επεδίωξε ακόμη μεγαλύτερη αυτονομία για την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησίας. Στις 9 Ιουλίου, οι ουκρανοί επίσκοποι με πρωτοβουλία του Φιλάρετου, υιοθέτησαν το «Διάγγελμα της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια στη διοίκησή της», σε Σύνοδο που συγκλήθηκε στο Κίεβο εξέλεξε τον Φιλάρετο προκαθήμενο της, ενώ στις 10 Ιουλίου η Σύνοδος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποφάσισε τη λήψη μέτρων που αποσκοπούσαν στη διεύρυνση της αυτονομίας της Ουκρανικής Εξαρχείας, με το πρόσχημα της ομαλοποίησης της εκκλησιαστικής ζωής στην Ουκρανία. Λόγω της κρισιμότητας του ζητήματος, αυτό συζητήθηκε στην Αρχιερατική Σύνοδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στις 25 – 27 Οκτωβρίου 1990, η οποία κατήργησε τον τίτλο «Ουκρανική Εξαρχία» και παραχώρησε στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία την ανεξαρτησίας και την αυτοτέλεια της στη διοίκηση και αποφάσισε ότι ο προκαθήμενος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να εκλέγεται από τους ουκρανούς επισκόπους, να ευλογείται από τον Μακαριότατο Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών και να φέρει τον τίτλο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας. Στις 28 Οκτωβρίου ο Πατριάρχης Αλέξιος ο Β’ έφτασε στο Κίεβο για να ανακοινώσει επισήμως την ανεξαρτησία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ωστόσο η επίσημη πατριαρχική λειτουργίας στο ναό της Αγίας Σοφίας αμαυρώθηκε από την οργισμένη διαδήλωση που οργάνωσαν εθνικιστικές οργανώσεις. Στις 22 – 23 Νοεμβρίου 1990 στο Κίεβο συγκλήθηκε τοπική σύνοδος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία υιοθέτησε το νέο Καταστατικό Χάρτη και ανακήρυξε την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια της.
Το 1992 ο Φιλάρετος ακολουθώντας μια πολιτική που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι πιο έμπειροι βυζαντινοί δολοπλόκοι, καταφέρνει να αποσπάσει την υποστήριξη του τότε προέδρου της χώρας Κραβτσούκ και με αντικανονικές διαδικασίες να δημιουργήσει το δικό του προσωπικό «Πατριαρχείο». Σήμερα το αυτοαποκαλούμενο «Πατριαρχείο του Κιέβου» αναγνωρίζεται κυρίως από πιστούς που κατοικούν στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας, στη Γαλικία και τη Βολίν, καθώς επίσης και στις περιοχές του Κιέβου και των Τσερκάσι. Σε καμία από τις περιοχές της Ουκρανίας δεν έχει δεσπόζουσα θέση: στις δυτικές περιοχές κυριαρχεί η Ελληκοκαθολική Εκκλησία, στις νοτιοανατολικής η πλειοψηφία των πιστών ακολουθεί την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέρχονται από την Ουκρανική Επιτροπή Εθνικοτήτων και Θρησκευμάτων, την 1η Ιανουαρίου 2010 στην Ουκρανία η Εκκλησία αυτή διαθέτει 4281 ενορίες, χωρισμένες σε 32 επαρχίες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησίας Πατριαρχείο του Κιέβου διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και της Εκκλησία της Ουνίας στην Ουκρανία.
Η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, μη αναγνωρισμένη κανονικά ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας και της ουκρανικής διασποράς στη Βόρεια Αμερική και στη Δυτική Ευρώπη. Οι πιστοί της Εκκλησίας αυτής της Ουκρανία βρίσκονται συγκεντρωμένοι, κυρίως, στις περιοχές του Κιέβου, του Χάρκοφ, της Πολτάβας, της Οδησσού, του Τσερκάς, του Λβοφ, της Βίνιτσα, του Ιβάνο- Φρανκόφσκ και του Τερνίπολ. Προκαθήμενος από τις 14 Σεπτεμβρίου 2000 είναι ο Μεθόδιος (Κουντριακόφ) που φέρει τον τίτλο του Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας.
Η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία ιδρύθηκε μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 ως αποτέλεσμα του κινήματος για την απόσχιση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από την κρατική εξουσία και τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Το 1919 το Διευθυντήριο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουκρανίας με επικεφαλής τον Συμεών Πετλιούρα ανακήρυξε το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Την 5η Μαΐου 1920 μια ομάδα ιερέων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και στελεχών του ουκρανικού εθνικιστικού κινήματος ανακήρυξαν το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κανείς όμως από τους επίσκοπους δεν έλαβε μέρος. Συνεπώς ήταν αδύνατη η χειροτονία επισκόπων και ιερέων. Οι αναζητήσεις επίσκοπου που θα συμφωνούσε να γίνει μέλος της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξου Εκκλησίας συνεχίστηκαν μέχρι την 30η Οκτωβρίου 1921 χωρίς επιτυχία. Τον Οκτώβριο του 1921 οι οπαδοί του Αυτοκέφαλου συγκάλεσαν στο Κίεβο «Πανουκρανική σύνοδο του κλήρου και των λαϊκών», στην οποία δεν έλαβε μέρος κανένας από τους αρχιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας. Η σύνοδος αυτή αποφάσισε πως μπορούν να γίνουν χειροτονίες χωρίς τη συμμετοχή επισκόπων.
Η Γενική Πολιτική Διεύθυνση[1] υποστήριξε το «Ανανεωτικό κίνημα» της Ρωσικής Εκκλησίας στη σύνοδο του 1923, η οποία και αναγνώρισε το αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Το 1930 όμως λόγω της νέας πολιτικής πραγματικότητας, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία αποφάσισε την αυτοδιάλυσή της. Ο κλήρος της Εκκλησίας εξοντώθηκε σχεδόν ολοσχερώς, και μόνο ο επίσκοπος Ιωάννης (Τεοντορόβιτς) συνέχισε να λειτουργεί στον Καναδά και στις ΗΠΑ, όπου η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησίας είχε ιδρύσει με επιτυχία τη δική της εκκλησιαστική επαρχία.
Το 1942 η χειροτονία των ιερέων που είχε γίνει στη δεκαετία του 1920 επικυρώθηκε από τους ιεράρχες της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας (η χειροτονία των οποίων ανάγεται στην Πολωνική Ορθόδοξη Εκκλησία). Η Εκκλησία αποκαταστάθηκε στα κατεχόμενα από τους Γερμανούς Ναζί εδάφη της Ουκρανίας. Δεν έγιναν όμως άλλες χειροτονίες. Κατά την περίοδο της κατοχής της Ουκρανίας, τον Αύγουστο του 1941 ο μητροπολίτης Κιέβου Νικόλαος (Γιαρουσέβιτς) κατέφυγε στη Μόσχα. Επικεφαλής των εκκλησιαστικών δομών του Πατριαρχείου της Μόσχας στα εδάφη του Γ’ Ράιχ στην Ουκρανία αναγνωρίστηκε «ο πρεσβύτερος των ιεραρχών» αρχιεπίσκοπος Βολίνσκι, οποίος μέχρι το 1940 ήταν ιεράρχης της Πολωνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ταυτόχρονα ο μητροπολίτης Βαρσοβίας Διονύσιος (Βαλεντίνσκι) στις 24 Δεκεμβρίου 1941 διόρισε τον επίσκοπο Πολύκαρπο (Σικόρσκι) «προσωρινό διοικητικό υπεύθυνο της Ορθόδοξης Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στις απελευθερωμένες περιοχές της Ουκρανίας». Στις 8 – 10 Φεβρουαρίου 1942 με την ευλογία του μητροπολίτη Διονυσίο στο Πινσκ διεξήχθη η «Σύνοδος των αυτοκέφαλων ουκρανών επισκόπων», οι οποίοι χειροτόνησαν άλλους τρεις αρχιερείς. Στις 4 Μαΐου 1943 η διοίκηση του Γ’ Ράιχ αναγνώρισε την Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, στη συνέχεια όμως ήρε την υποστήριξή της, λόγω της ολοένα και διευρυνόμενης σχέσης των ιεραρχών της με τις ουκρανικές εθνικιστικές οργανώσεις.
Μετά την απελευθέρωση της Ουκρανίας από τον Κόκκινο Στρατό το 1944, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία τέθηκε εκτός νόμου. Τον μοναδικό ιεράρχη της στα εδάφη της ΕΣΣΔ Θεόφιλο (Μπουλντόφσκι) τον συνέλαβαν το Νοέμβριο του 1944 και πέθανε στη φυλακή. Οι ενορίες της Εκκλησίας αυτής τέθηκαν υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Μόσχας, όπως και οι ενορίες της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας (Ουνία) μετά την «αυτοδιάλυσή» της το 1946. Η πλειοψηφία των επισκόπων της και πολλοί ιερείς κατέφυγαν στη Δυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Λατινική Αμερική και την Αυστραλία. Οι πιστοί της Εκκλησίας αυτής ήταν αποκλειστικά εμιγκρέδες καταγόμενοι κυρίως από τη Δυτική Ουκρανία.
Το 1989 η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία ξεκίνησε τη νόμιμη λειτουργία της στην Ουκρανική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία. Τότε ήταν που προσχώρησε σε αυτήν ο εν αργία ευρισκόμενος επίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ιωάννης (Μπονταρτσούκ). Οι ιερείς και οι λαϊκοί όμως ανακήρυξαν προκαθήμενο τους τον μητροπολίτη Μστισλάβ (Σκιπνίκ). Το 1989 στη σύνοδο του Λβοφ – Πετροπάβλοσκ επισήμως ανακηρύχθηκε η αποκατάσταση της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στη σύνοδο του Κιέβου το 1990 υιοθετήθηκε ο νέος Καταστατικός Χάρτης της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας και ανακηρύχθηκε ο Μστισλάβ ως Πατριάρχης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας. Ωστόσο οι αρχές αρνήθηκαν να επιστρέψουν τους ναούς και την περιουσία αυτής της Εκκλησίας. Επισήμως, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία καταχωρήθηκε ως ιερό καθίδρυμα το 195 και της παραχωρήθηκε ο ναός του Αγίου Ανδρέα στο Κίεβο.
Σύμφωνα με δικά της επίσημα στοιχεία το 2001 διέθετε 11 επαρχίες, 561 ενορίες και 404 ιερείς. Το 80% των ενοριτών της ανήκει στις τρεις περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας (του Λβοφ, του Ιβάνο – Φρανκόφσκ και του Τερνίπολ). Το 2005 σύμφωνα με δικά της επίσημα στοιχεία πάντα, ο αριθμός των ενοριών της είχε φτάσει τις 1200 και ο αριθμός των ιερέων της ξεπερνούσε τους 700.
Η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία κανονική, είναι ένα μη κανονικό ιερό καθίδρυμα που δεν αναγνωρίζεται και δε βρίσκεται σε ευχαριστιακή επικοινωνία με τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες ανά τον κόσμο. Από την 18η Ιουλίου 2005, προκαθήμενος της είναι ο Μωυσής, με τον τίτλο του Πατριάρχη Κιέβου και πασών των Ρωσιών – Ουκρανίας.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στα εδάφη της Διοίκησης του Γ’ Ράιχ στην Ουκρανία επανιδρύθηκε η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, το αυτοκέφαλο της οποίας αναγνώρισε ο Διονύσιος Βαλεντίνσκι, προκαθήμενος της Πολωνικής Ορδόδοξης Εκκλησίας, η οποία με τη σειρά της είχε δεχτεί την επικύρωση του δικού της αυτοκεφάλου το 1924 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο τον 7ο.
Το 1990, μετά τους εορτασμούς για τα 1000 χρόνια από τη Βάπτιση της Ρους του Κιέβου, εμφανίστηκε το κίνημα για να αναγέννηση του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο πρωθιεράς Ολέγκ Κούλικ πρωτοστάτησε σε αυτό το κίνημα, ιδρύοντας περίπου 200 ενορίες της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας, όντας εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος του μητροπολίτη στις περιοχές του Χμελίνσκι, της Βίννιτσας και του Ζιτόμιρ.
Στις 5 και 6 Ιουνίου 1990 στο Κίεβο διεξήχθη η επονομαζόμενη «Πανουκρανική Ορθόδοξη σύνοδος» με τη συμμετοχή περισσοτέρων των 700 αντιπροσώπων από ολόκληρη την Ουκρανία. Ανάμεσα τους ήταν 7 επίσκοποι και πλέον των 200 ιερέων. Η σύνοδος επικύρωσε την ίδρυση της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας και εξέλεξε Πατριάρχη τον Μστισλάβ (Σκίπνικ). Στις 2 Οκτωβρίου η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία δηλώθηκε επισήμως στο κράτος και στις 18 του ίδιου μηνός έγινε η ενθρόνιση του Πατριάρχη στο ναό της Αγίας Σοφίας του Κιέβου.
Στις 11 Ιουνίου 1993 πέθανε ο Πατριάρχης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Μστισλάβ. Λίγο πριν το θάνατο του έδωσε στη δημοσιότητα τη διαθήκη του, στην οποία καλούσε την Ουκρανική Αυτοκέφαλης Ορθόδοξη Εκκλησία να μην έχει καμιά απολύτως σχέση με τον πρώην μητροπολίτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Φιλάρετο Ντενισένκο, ο οποίος είχε εκπέσει του ιερατικού του αξιώματος.
Το 1995 δύο χρόνια μετά το θάνατο του Πατριάρχη Μστισλάβ, οι ιεράρχες της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας στις ΗΠΑ πέρασαν στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Τον Οκτώβριο του 2002 στις ΗΠΑ διεξήχθη Σύνοδος αρχιερέων της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας – Συνοδικής, η οποία θεωρούσε εαυτόν κλάδο της Πολωνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η σύνοδος της αρχιερέων, αφού εξέτασε τα νέα δεδομένα σχετικά με την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ουκρανία αποφάσισε να αναβιώσει το αρχαίο πατριαρχικό μοντέλο διοίκησης. Έτσι, προχώρησε την ίδρυση Αρχιεπισκοπής Κιέβου και πασών των Ρωσιών – Ουκρανίας, να χειροτονήσει τον αρχιμανδρίτη Μωυσή επίσκοπο και να τον στείλει ως μητροπολίτη Κιέβου και πασών των Ρωσιών – Ουκρανίας στη χώρα.
Στις 10 Οκτωβρίου 2002 στον καθεδρικό ναό των Αγίων Μαρτύρων Μπορίς και Γκλέμπ στο Κλίβελαντ των ΗΠΑ έγινε η χειροτονία του επισκόπου Μωυσή και η προαγωγή του σε μητροπολίτη Κιέβου και πασών των Ρωσιών – Ουκρανίας.
Το διάστημα 2004 – 2005 στην Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησίας – Συνοδική στις ΗΠΑ συμβαίνουν ορισμένα γεγονότα τα οποία αλλάζουν την κατάσταση των πραγμάτων στην Ουκρανία. Η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησίας – Συνοδική της Βόρειας και Νότιας Αμερκής μετατρέπεται σε Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησίας και με επικεφαλής τον μητροπολίτη Μιχαήλ (Γιαβτσάκ – Τσαμπιόν) ενώνεται με την Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησίας στην Ουκρανία αναγνωρίζοντας ως προκαθήμενο της τον μητροπολίτη Μεθόδιο (Κουντριακόφ).
Η Εκκλησία αυτή ακολουθεί το βυζαντινό τυπικό και το ιουλιανό ημερολόγιο. ΟΙ λειτουργίες γίνονται στα Ουκρανικά στην Ουκρανία, τα ισπανικά στο Μεξικό, τα αγγλικά στις ΗΠΑ και τα ιταλικά στην Ιταλία.
Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει η λατρεία των εικονοστασίων, των λειψάνων, η χειροτονία των αρχιερέων γίνεται σε πολύ νεαρή ηλικία και ο Πατριάρχης Μωυσής αναγνωρίζει την μετοίκηση των ψυχών και ασχολείται με την ερμηνεία των οραμάτων.
Η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία (ανανεωμένη). Συνήθως αυτοαποκαλείται Επαρχία Χαρκόβο – Πολτάβας της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πρόκειται για ένα θρησκευτικό καθίδρυμα μη κανονικό, υπό την οπτική γωνία του Ορθόδοξου Κανονικού Δικαίου, η οποία δεν έχει ευχαριστιακή επικοινωνία με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Ιδρύθηκε το 2003 μετά στο σχίσμα στην Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Η επίσημη ονομασία της δε χρησιμοποιείται στην καθημερινή ζωή, υπάρχει μόνο ως ονομασία με την οποία έχει καταχωρηθεί επισήμως, αφού η ίδια η επαρχία θεωρεί πως είναι μέρος της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Επικεφαλής της στην Ουκρανία είναι ο αρχιεπίσκοπος Ίγκορ (Ισιτσένκο). Ως πνευματικό της ηγέτη θεωρεί την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία στις ΗΠΑ, η οποία ανήκει στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ίγκορ σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατίθενται στην επίσημη ιστοσελίδα της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας (ανανεωμένη) στις 27 Σεπτεμβρίου ορίστηκε προσωπικός απεσταλμένος του μητροπολίτη Κωνσταντίνου (Μπαγκάν), ο οποίος είναι επικεφαλής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στον Καναδά. Στο καταστατικό της επαρχίας Χαρκόβο – Πολτάβας αναφέρεται η αναγνώριση «ειδικής πνευματικής εξουσίας» του Οικουμενικού Πατριάρχη, το όνομα του οποίου μνημονεύεται στις λειτουργίας.
Αξίζει να σημειωθεί πως η νομική ίδρυση της εκκλησίας αυτής για να γίνει δεκτή στην Ουκρανική Αυτοκέφαλης Ορθόδοξη Εκκλησία ως επαρχία, έγινε με πράξη της 27 Ιουλίου 1942 σε σύνοδο που έγινε στο κατεχόμενο από τα χιτλερικά στρατεύματα Χάρκοβ από τον ηγέτη του σχίσματος του Λούμπενσκ Θεόφιλο (Μπουλντόβσκι, ο οποίος είχε τον τίτλο του «Μητροπολίτη ολάκερης της αριστερής όχθης της Ουκρανίας), τον επίσκοπο του Περεγιάσλαφκ Μστισλάβ (Σκριπνίκ), τα μέλη της επαρχιακής διοίκησης και τον πρόεδρο της επαρχιακής διοίκησης πρωθιερέα Αλεξέι Ποτουλνίτσκι.
Η λειτουργία γίνεται στην ουκρανική γλώσσα, διαθέτει περίπου 25 ενορίες και ο καθεδρικός της ναός είναι του Αγίου Δημητρίου στο Χάρκοφ.
Η Ουκρανική Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία του Λβόφ[2], με επίσημη ονομασία Ουκρανική Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι ένα μη κανονικό ορθόδοξο καθίδρυμα στην Ουκρανία με έδρα την πόλη Λβοφ. Επικεφαλής της είναι ο μητροπολίτης Πέτρος (Πετρουσέμ), οποίος είναι και ο άνθρωπος που την ίδρυσε το 1999.
Ο μητροπολίτης Πέτρος εγκατέλειψε το Πατριαρχείο του Κιέβου το 1997 και επέστρεψε στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία όταν κατείχε το ιερατικό αξίωμα του αρχιμανδρίτη. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα ανακοίνωσε την ίδρυση του δικού του προσωπικού καθιδρύματος. Το 2000, σύμφωνα με δήλωσή του, το καθίδρυμα διέθετε 20 ενορίες στις επαρχίες Τουρκόβσκ και Σταροσαμπόρσκ της περιοχής του Λβοφ. Λίγο αργότερα όμως το μεγαλύτερο μέρος των ενοριών αυτών επέστρεψε στην Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, στην εκκλησιαστική επαρχία του Μακάριου Μαλέτιτς. Σήμερα ο επίσκοπος Πέτρος διαθέτει μόνο μια επισήμως καταχωρημένη ενορία – την «Αυτόνομη Ορθόδοξη Ενορία του Αγίου Αποστόλου Ιωάννη του Θεολόγου» στο Λβόφ.
Η Ελληνοκαθολική Εκκλησία ή η Ουκρανική Ουνία
Η Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία ή Εκκλησία της Ουνίας, είναι μια τοπική καθολική εκκλησία που ακολουθεί το τυπικό της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διοικητικά είναι Αρχιεπισκοπή που λειτουργεί στην Ουκρανία και στην πλειοψηφία των χωρών όπου υπάρχει ουκρανική διασπορά.
Θεωρεί πως η ιστορία της ανάγεται στην Μητρόπολη Κιέβου του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία ιδρύθηκε μετά τη Βάπτιση της Ρους του Κιέβου στα τέλη του 10 αιώνα. Ο μητροπολίτης Κιέβου και πασών των Ρωσιών Ισίδωρος, ο οποίος πριν τη Σύνοδο της Φλωρεντίας είχε την έδρα του στη Μόσχα, ήταν ένας από εκείνους που πρωτοστάτησαν στην Ουνία της Φλωρεντίας το 1439, παραμένοντας για ένα διάστημα προκαθήμενος της μητρόπολης στην Κωνσταντινούπολη και στη Δυτική Ρωσική μητρόπολη, την επονομαζόμενη και μητρόπολη Κιέβου – Λβοφ.
Το 1596 ένα μεγάλο μέρος των επισκόπων της μητρόπολης Κιέβου με ηγέτη τον μητροπολίτη Μιχαήλ Ρογκοζόι (του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως) στη Σύνοδο του Μπρεστ αποφάσισαν την αναγνώριση της δικαιοδοσίας του Πάπα της Ρώμης. Διατήρησαν το βυζαντινό τυπικό και άμφια, αλλά αναγνώρισαν την πρωτοκαθεδρία του Πάπα και όλα τα δόγματα της ρωμαιοκαθολικής ομολογίας πίστεως. Η Ελληνοκαθολική Εκκλησία έχει βαθιές ρίζες στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας, οι οποίες κατά διαστήματα ανήκαν σε κράτη και αυτοκρατορίες της Κεντρικής Ευρώπης. Στις περιοχές αυτές θεωρείται ως μια παραδοσιακή ομολογία πίστεως και εκκλησία, παραμένοντας πάντα εχθρική προς την Ορθόδοξη ομολογία πίστεως.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να κάνουμε στη συνεργασία που είχε αρχικά με τη NKVD του σταλινικού καθεστώτος, μετά την προσάρτηση των δυτικών περιοχών το 1939 ως αποτέλεσμα του συμφώνου Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ, αλλά, κυρίως, με τις χιτλερικές δυνάμεις κατοχής κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όπου ο προκαθήμενος της τότε, Αντρέι Σεπτίνσκι ευλογούσε τους ιερείς που εντάσσονταν στις οργανώσεις που συνεργάζονταν με τους εισβολείς και κυρίως στην εθελοντική 14η Μεραρχία, γνωστή ως SS Calicina. Η Ελληνοκαθολική Εκκλησία υποστήριξε ενεργά όλες τις ουκρανικές εθνικιστικές και αποσχιστικές οργανώσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, δε δίσταζε δε να συνεργαστεί ανοιχτά με τους κατακτητές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μετά τη λήξη του πολέμου η Εκκλησία αυτή να τεθεί εκτός νόμου από τις αρχές της ΕΣΣΔ. Τον Μάρτιο του 1945 το Συμβούλιο υποθέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με επικεφαλής τον Καρπόφ, επεξεργάστηκε μια σειρά μέτρων για την απόσπαση των ενοριών της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας της ΕΣΣΔ και την ένωσή τους με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, τα οποία ενέκρινε ο ίδιος ο Ι. Β. Στάλιν, προσωπικά.
Τον Φεβρουάριο του 1990, μετά τη συνάντηση στο Βατικανό μεταξύ του τελευταίου προέδρου της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’, ήρθη η απαγόρευση λειτουργίας της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας και άρχισαν να ιδρύονται οι ενορίες της με παράλληλη έναρξη της λειτουργικής τους ζωής. Το μεγαλύτερο μέρος των ναών στην Δυτική Ουκρανία που ανήκαν στο Πατριαρχείο της Μόσχας έγινε το αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των πιστών των δύο εκκλησιών και πολλές φορές κατέληξαν σε συμπλοκές με τραυματίες.
Στις 29 Αυγούστου 2005 η έδρα του πρωθιερέα της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας μεταφέρθηκε από το Λβοφ στο Κίεβο και την ίδια ημέρα ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος έδωσε τον Προκαθήμενο της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας τον τίτλο του Μακάριου Ύπατου Αρχιεπισκόπου Κιέβου και Γαλικίας.
Σήμερα η Ελληνοκαθολική Εκκλησία της Ουκρανίας, σύμφωνα με τα στοιχεία του Annuario Pontifico του 2013 αριθμεί 4. 346.000 πιστούς. Διαθέτει 3335 ιερωμένους και 41 επισκόπους και 3.987 ενορίες. Η λειτουργία γίνεται στην ουκρανική γλώσσα, η οποία είναι η επίσημη γλώσσα αυτής της εκκλησίας μαζί με την εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα (γλαγολιτική). Προκαθήμενος της Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας από 26/01/2001 είναι ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ, από την 25η Μαρτίου 2011 με την ευλογία του Πάπα Βενέδικτου του 16ου.
Πέρα από τους Ορθόδοξους υπάρχουν οι Παλαιόπιστοι, προερχόμενοι από το σχίσμα που έγινε επί Πατριάρχη Νίκωνα το 1650 – 1651 με αφορμή τις αναθεωρήσεις των λειτουργικών κειμένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι αριθμούν μερικές δεκάδες χιλιάδες πιστούς, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτα στοιχεία.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας έχουν καταγραφεί 10.613 προτεσταντικές ενορίες ή ποσοστό 28,7% των θρησκευτικών καθιδρυμάτων της Ουκρανίας.
Στις αρχές του 21ου αιώνα ποσοστό από 1 έως 4% του πληθυσμού δήλωναν μουσουλμάνοι, προερχόμενοι κυρίως από την εθνική ομάδα των Τατάρων της Κριμαίας, στους κόλπους της οποίας έχει αναπτυχθεί ένα ισχυρό αποσχιστικό κίνημα της περιοχής και ένωσης της με την Τουρκία (!)
* * *
Ο προσεκτικός αναγνώστης, θα διαπίστωσε ήδη ότι σε περιόδους έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και «επαναστάσεων» το εκκλησιαστικό ζήτημα επανέρχεται με ιδιαίτερη οξύτητα στην Ουκρανία. Είναι εκείνες οι γκρίζες περίοδοι στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, όπου το παιχνίδια εξουσίας και επιβολής που παίζονται από τους μεγάλους διεθνείς παίκτες στο εσωτερικό της χώρας, χρησιμοποιούν κάθε δυνατό, θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, για να διευρύνουν την επιρροή τους.
Η θρησκευτική πίστη των Ουκρανών, η θρησκευτική πίστη ανθρώπων που μέσα σε 24 χρόνια είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται κατ’ επανάληψη εξαιτίας της διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους χειριστές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, προκειμένου να ενισχυθούν οι θέσεις των μεγάλων παικτών στο γεωπολιτικό παιχνίδι μιας ευρύτερης περιοχής, της περιοχής της Ευρασίας, όπου, κρίνεται το παιχνίδι της παγκόσμιας ηγεμονίας κατά τον Ζμπίγνιεφ Μπρεζίνσκι (Η Μεγάλη Σκακιέρα, εκδόσεις Λιβάνη, 1999).
[1] Γενική Πολιτική Διεύθυνση, γνωστή ως GPU, η μυστική αστυνομία του κομμουνιστικού καθεστώτος, διάδοχος της διαβόητης ΤΣΕ.ΚΕ. (σ.σ.)
[2] Ο τίτλος Ουκρανική Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία του Λβόφ, χρησιμοποιείται για να ξεχωρίζει από την Ουκρανική Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία υπήρχε στο έδαφος της Ουκρανίας τη δεκαετία του 1940 (σ.σ.)
Ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης είναι δημοσιογράφος
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=27747&sw=1280
Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014
Εντείνονται οι αντιδράσεις από τους φιλορώσους
Ετοιμοπόλεμοι οι Ρώσοι ανατολικά της Ουκρανίας
Στρατιωτικές ασκήσεις διέταξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν
Τελευταία ενημέρωση: 20:02 Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014
Σε επίδειξη ισχύος προχωρά η Ρωσία, καθώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν διέταξε στρατιωτικές ασκήσεις, ώστε να διαπιστωθεί το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων. Την ίδια ώρα, στην ανατολική Ουκρανία, η φιλορωσική κοινότητα εκφράζεται ολοένα και εντονότερα κατά «των ληστών του Κιέβου που άρπαξαν την εξουσία».
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε να γίνουν άμεσα ασκήσεις για να διαπιστωθεί το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων στο δυτικό τμήμα της χώρας, προβαίνοντας σε μια επίδειξη της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος εν μέσω των εντάσεων με την Δύση όσον αφορά την Ουκρανία, όπως μετέδωσαν ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων.
«Σύμφωνα με μια διαταγή του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας οι δυνάμεις της Δυτικής Στρατιωτικής Διοίκησης τέθηκαν σε κατάσταση ετοιμότητας στις 14:00 (12:00 ώρα Ελλάδας) σήμερα», μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Interfax επικαλούμενο μια ανακοίνωση του υπουργού Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου.
Ο Πούτιν έχει διατάξει απροειδοποίητα διάφορες στρατιωτικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας σε πολλές περιοχές της Ρωσίας αφότου επανήλθε στην προεδρία το 2012, λέγοντας ότι ο στρατός πρέπει να παραμένει σε ετοιμότητα, αλλά η γεωπολιτική συγκυρία αυτή τη φορά δύσκολα θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη.
Ο Σόιγκου διευκρίνισε ότι τα στρατιωτικά γυμνάσια θα διεξαχθούν σε δύο φάσεις και θα τερματιστούν την 3η Μαρτίου, ενώ σε αυτά θα πάρουν μέρος και δυνάμεις οι οποίες εδρεύουν στην κεντρική Ρωσία.
Ο Πούτιν δεν έχει τοποθετηθεί δημόσια για την κρίση στην Ουκρανία μετά την αποπομπή του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς το Σαββατοκύριακο, έπειτα από την πολύμηνη πολιτική αναταραχή την οποία πυροδότησε η απόφασή του να υπαναχωρήσει από τις υπό διαπραγμάτευση συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αντ’ αυτών να εμβαθύνει τις σχέσεις της Ουκρανίας με τη Ρωσία.
Τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όσο και ευρωπαϊκά κράτη μέλη έχουν προειδοποιήσει τη Ρωσία εναντίον μιας στρατιωτικής επέμβασης στην Ουκρανία, μια πρώην Σοβιετική Δημοκρατία την οποία ο Πούτιν έχει αποκαλέσει στο παρελθόν «αδελφό έθνος».
Ο Ρώσος ηγέτης θέλει η Ουκρανία να ενταχθεί σε μια Ευρασιατική ένωση την οποία οικοδομεί στην περιοχή.
Ρώσοι αξιωματούχοι έχουν πει ότι η Μόσχα δεν θα επέμβει στα εσωτερικά της Ουκρανίας και έχουν κατηγορήσει τη Δύση ότι το πράττει ήδη. Το Ιντερφάξ μετέδωσε ότι η πρόεδρος της Άνω Βουλής της Ρωσίας, η Βαλεντίνα Ματβιένκο, είπε σήμερα πως η Μόσχα δεν προτίθεται να κάνει χρήση ισχύος.
Όμως ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ δήλωσε την Δευτέρα ότι τα συμφέροντα και οι υπήκοοι της Ρωσίας στην Ουκρανία απειλούνται, χρησιμοποιώντας μια ρητορική που παραπέμπει στις δηλώσεις που είχαν δικαιολογήσει την εισβολή ρωσικών δυνάμεων στη Γεωργία το 2008, όταν ο ίδιος ήταν πρόεδρος.
Επιπλέον, η διπλωματία της Ρωσίας ανακοίνωσε σήμερα ότι οι εξτρεμιστές στην Ουκρανία «επιβάλλουν τη δική τους θέληση» και ανακινούν τις θρησκευτικές εντάσεις μετά την αποπομπή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την προεδρία, καθώς υπάρχουν στη χώρα αυτή βαθιές αντιθέσεις ανάμεσα σε χριστιανικές εκκλησίες.
Το ρωσικό ΥΠΕΞ ανέφερε σε μια ανακοίνωσή του ότι ιερείς και ιδιοκτησίες που συνδέονται με την —προσκείμενη στη Μόσχα— Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας έχουν αντιμετωπίσει απειλές και προειδοποίησε πως οι εντάσεις οι οποίες έχουν ανακινηθεί θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα «ακόμα μεγαλύτερο σχίσμα στην ουκρανική κοινωνία».
Στενή παρακολούθηση από ΗΠΑ Βρετανία, Ε.Ε. και Γερμανία
Η Βρετανία ανακοίνωσε ότι θα λάβει υπόψη της τις ρωσικές στρατιωτικές δραστηριότητες και επεσήμανε ότι είναι αντίθετη στις εξωτερικές επεμβάσεις στην Ουκρανία, όπως δήλωσε σήμερα ο βρετανός υπουργός Άμυνας Φίλιπ Χάμοντ, αφού η Μόσχα διέταξε να γίνουν άμεσα στρατιωτικές ασκήσεις στη δυτική Ρωσία.
«Σίγουρα, προφανώς, θέλουμε να ενημερωθούμε πλήρως για οποιαδήποτε δραστηριότητα των ρωσικών δυνάμεων», δήλωσε ο Χάμοντ στους δημοσιογράφους όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη διαταγή του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν.
«Καλούμε όλες τις πλευρές να επιτρέψουν στον ουκρανικό λαό να λύσει τις εσωτερικές του διαφορές και να καθορίσει το μέλλον του χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις», πρόσθεσε ο βρετανός υπουργός.
Η Ρωσία θα πρέπει να διαδραματίσει έναν «εποικοδομητικό» ρόλο και να συμμετάσχει στις διεθνείς προσπάθειες να σταθεί η Ουκρανία και πάλι στα πόδια της, δήλωσε σήμερα ο ευρωπαίος επίτροπος αρμόδιος για τη Διεύρυνση της ΕΕ Στέφαν Φίλε.
«Η Ουκρανία χρειάζεται τη Ρωσία και η Ρωσία χρειάζεται την Ουκρανία», σημείωσε ο Φίλε απευθυνόμενος στο Ευρωκοινοβούλιο. «Η Ρωσία μπορεί μόνο να κερδίσει από την επιτυχία της Ουκρανίας και κινδυνεύει να χάσει πολλά αν η Ουκρανία αποτύχει».
Η γερμανίδα υπουργός Άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επεσήμανε από την πλευρά της μιλώντας στο περιθώριο της συνάντησης των υπουργών Άμυνας των χωρών μελών του ΝΑΤΟ ότι «χωρίς τη Ρωσία δεν θα υπάρξει λύση» στην Ουκρανία.
Εξάλλου η φον ντερ Λάιεν πρόσθεσε ότι το Βερολίνο παρακολουθεί την κατάσταση στην Ουκρανία με ανησυχία. «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να επιστρέψει η σταθερότητα στην Ουκρανία. Η χώρα δεν πρέπει να καταρρεύσει», υπογράμμισε η ίδια.
Οι ΗΠΑ, ζήτησαν σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας από «εξωτερικούς παράγοντες», υπονοώντας τη Ρωσία, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Reuters.
Ένταση στην Κριμαία
Εν τω μεταξύ, φιλορώσοι αυτονομιστές και υποστηρικτές της νέας, φιλοδυτικής ηγεσίας της Ουκρανίας ήρθαν αντιμέτωποι το πρωί της Τετάρτης έξω από το τοπικό κοινοβούλιο της Κριμαίας ενόψει μιας συζήτησης που επρόκειτο να διεξαχθεί σήμερα με αντικείμενο τον πολιτικό αναβρασμό και την αποπομπή του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την εξουσία.
Χιλιάδες φιλοδυτικοί διαδηλωτές εισέβαλαν στο περιφερειακό κοινοβούλιο.
Στις εικόνες που μετέδωσαν τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια διακρίνονται οργισμένοι διαδηλωτές να εισβάλουν στο κτίριο του κοινοβουλίου, σπάζοντας τον αστυνομικό κλοιό.
Οι φιλοδυτικοί διαδηλωτές —στην πλειονότητά τους Τάταροι— συγκρούστηκαν με τους φιλορώσους που είχαν οργανώσει αντιδιαδήλωση στη Σιμφερόπολη, την πρωτεύουσα της Κριμαίας.
Οι διαδηλωτές ήρθαν στα χέρια, εκτόξευσαν μπουκάλια οι μεν στους δε και αντάλλαξαν ύβρεις έξω από το κοινοβούλιο αλλά επενέβησαν οι αστυνομικές δυνάμεις και χώρισαν τις δύο αντίπαλες ομάδες, σχηματίζοντας μια αλυσίδα ανάμεσά τους. Να σημειωθεί ότι οι αστυνομικοί δεν ήταν οπλισμένοι.
Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του, πιθανότατα από καρδιακή προσβολή, κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων, όπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ιντερφάξ.
Σύμφωνα με την πηγή αυτή, το θύμα δεν έφερε κανένα ίχνος εξωτερικού τραύματος. Το πτώμα βρέθηκε κοντά στο κοινοβούλιο, ανέφερε ένας εκπρόσωπος του τοπικού υπουργείου Υγείας.
Ένας εκπρόσωπος των αστυνομικών αρχών της Κριμαίας διέψευσε την πληροφορία ότι ο άνθρωπος αυτός σκοτώθηκε από έκρηξη που σημειώθηκε στη Συμφερόπολη.
«Δεν συζητάμε απόσχιση»
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος του τοπικού κοινοβουλίου Βολόντιμιρ Κονσταντίνοφ απέκλεισε κάθε συζήτηση για πιθανή απόσχιση της Κριμαίας από την Ουκρανία. «Το κοινοβούλιο δεν πρόκειται να συζητήσει την απόσχιση της Κριμαίας από την Ουκρανία. Πρόκειται για προβοκάτσια με στόχο την αμαύρωση του αυτόνομου κοινοβουλίου της Κριμαίας», είπε ο εκπρόσωπός του, απαντώντας ουσιαστικά στο αίτημα των φιλορώσων διαδηλωτών για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το μέλλον της περιοχής.
Οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να διαλύονται γύρω στις 16.00 (τοπική ώρα), μετά από έκκληση που απηύθυναν οι βουλευτές να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Η Κριμαία ήταν το «δώρο» του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουτσόφ στην Ουκρανία το 1954. Παραμένει μέχρι και σήμερα η μοναδική περιοχή της Ουκρανίας όπου η πλειονότητα των κατοίκων είναι ρωσικής καταγωγής και ένα μέρος του στόλου της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα ελλιμενίζεται στη Σεβαστούπολη. Καθώς θεωρείται ο τελευταίος ισχυρός προμαχώνας της νέας, φιλορωσικής αντιπολίτευσης στη μετά τον Γιανουκόβιτς εποχή, οι νέοι ηγέτες της Ουκρανίας εκφράζουν ανησυχία για τις αποσχιστικές τάσεις που ενδέχεται να εμφανιστούν εκεί.
Οι Τάταροι διαδηλωτές κρατούσαν μια γαλάζια σημαία και επαναλάμβαναν το σύνθημα «Κάτω η συμμορία», που κυριάρχησε και στις διαδηλώσεις του Κιέβου. Απέναντί τους, οι φιλορώσοι ανταπαντούσαν ότι «η Κριμαία είναι ρωσική».
Ο Ρούντικ Ασμάνοφ, ένας 42χρονος Τάταρος επιχειρηματίας, είπε στο πρακτορείο Ρόιτερς ότι θέλει να εκφράσει την υποστήριξή του στο Κίεβο και να τιμήσει τα θύματα των διαδηλώσεων. Από την πλευρά του, ένας 17χρονος που συμμετείχε στη διαδήλωση των φιλορώσων είπε ότι «οι Τάταροι είναι εχθροί μας γιατί συμπορεύονται με τους ληστές στο Κίεβο» και πρόσθεσε: «Πρέπει να αμυνθούμε γιατί αλλιώς θα επικρατήσει το χάος».
Ποιοι είναι οι Τάταροι
Οι Τάταροι της Κριμαίας είναι ένας λαός τουρκικής καταγωγής.
Το 1944, επί Στάλιν, εκδιώχθηκαν βιαίως σε περιοχές της Κεντρικής Ασίας με την κατηγορία ότι συνεργάζονταν με τη ναζιστική Γερμανία.
Δεκάδες χιλιάδες από αυτούς επέστρεψαν στην πατρίδα τους μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στα τέλη του 1991.
Ο ηγέτης των Τάταρων Ρεφάτ Τσουμπάροφ, ο οποίος πήγε να χαιρετίσει το πλήθος αλλά γιουχαΐστηκε από τους φιλορώσους διαδηλωτές, είπε στο Ρόιτερς: «Θυμόμαστε τι έκαναν οι Ρώσοι σ’ εμάς τους Τάταρους. Σήμερα, εξαιτίας τους, είμαστε μειονότητα στην πατρίδα μας (. . .). Έχουμε πολεμήσει περισσότερες φορές στο πλάι των Ουκρανών παρά εναντίον τους και είμαστε πιστοί σ’ αυτούς».
http://www.enet.gr/?i=news.el.home&id=417874
———————————————
ΝΕΟΙ ΝΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
———————————————-
Στις 23 Φεβρουαρίου 2014 η Ράντα της Ουκρανίας «ψήφισε» τους εξής νόμους:
4 199- Σχέδιο απόφασης κατάργησης του δικαιώματος των μειονοτήτων στη χρήση της γλώσσας τους. (Απαγορεύθηκαν τα Ρωσικά, τα Ρουμανικά, τα Ουγγρικά, τα Ελληνικά).
4201 – Σχέδιο απόφασης για την απαγόρευση των δραστηριοτήτων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας
4217 – Σχέδιο ψηφίσματος για την αντιμετώπιση των συνεπειών της σοβιετικής κατοχής της Ουκρανίας.
4176 – Σχέδιο Νόμου για την κατάργηση του νόμου που ποινικοποιούσε την ναζιστική προπαγάνδα.
4184 – Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό ως υπουργού Εσωτερικών της Ουκρανίας του V.Avakov και τον διορισμό μελών της νεοναζιστικής ομάδας «Δεξιός Τομέας» στο Υπουργείο.
4215 – Σχέδιο απόφασης για το «Πάνθεον των εθνικών ηρώων».
4203 – Σχέδιο διατάγματος για την εισαγωγή δημοσιονομικών περιορισμών.
4215 – Σχέδιο ψηφίσματος απόδοσης τιμής στους συμμετέχοντες στις ένοπλες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια ειρηνικών διαδηλώσεων.
4197 – Σχέδιο απόφασης για το διορισμό του μέλους του κόμματος «Svoboda» Α.Mahnitskogo στο Γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα.
4204 – Σχέδιο Νόμου για τα καθήκοντα του Προέδρου της Ουκρανίας.
4191 – Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό του μέλους του (φιλογερμανικού) κόμματος «UDAR» V.A. Nalivaychenko ως επόπτη της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας
4211 – Σχέδιο απόφασης της απόλυσης από την υπηρεσία των στρατιωτών και αξιωματικών των σωμάτων ασφαλείας. (Στη θέση τους προσλαμβάνονται μέλη των ακροδεξιών ομάδων).
—————
Ας περιμένουμε να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός! Φαντάζομαι ότι στην προσπάθειά τους να ομογενοποιήσουν γλωσσικά το κράτος τους οι Ουκρανοί εθνικιστές, θα προσπαθήσουν να καταστείλουν πρωτίστως τους ρωσόφωνους, κατηγοριοποιώντας αρνητικά όλες τις γλωσσικές μειονότητες.
Ας περιμένουμε να δούμε το τι θα βγει μέσα σ’ αυτό το χάος. Ο κύριος όγκος των Ελλήνων ζει στην περιοχή της Μαριούπολης (περιφέρεια Ντονιέτσκ, που αποτελεί μια από τις πλέον ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας, μαζί με την Κριμαία.
Ουκρανία: Προαναγγελία (σχεδόν βέβαιου) Πολέμου
28/2/14
Μετά «το αμερικανικό πραξικόπημα»
Εκρηξη πολέμου στην Ουκρανία, προαναγγέλει υπουργός του Ρήγκαν
«Μόνη ελπίδα, η διπλωματική μαεστρία του Πούτιν»
Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού
«Το πραξικόπημα στην Ουκρανία, που οργάνωσε η αμερικανική κυβέρνηση αλλά πέρασε στον έλεγχο οργανωμένων και εξοπλισμένων νεοναζιστών, οδηγεί, σχεδόν κατά βεβαιότητα, σε πόλεμο, που μόνο η διπλωματική δεξιότητα του Πούτιν μπορεί πλέον να αποτρέψει.»
Επειδή αυτή η Κασσάνδρεια επισήμανση ανήκει σε Αμερικανό και μάλιστα άλλοτε υπουργό του Ρήγκαν και επειδή η Ουκρανία – αφετηρία πριν είκοσι χρόνια του καρκινοφόρου νέφους του Τσερνομπίλ- δεν βρίσκεται μακριά από τις κεφαλές μας, το μαστιγωτικό άρθρο του Πωλ Γκρεκ Ρόμπερτς δικαιούται και δημοσιότητα και ιδιαίτερη προσοχή. Όταν μάλιστα τα ιθαγενή συστημικά μίντια για τα γεγονότα της Ουκρανίας, αντί ενημέρωσης, απλώς ξαναζεσταίνουν τα πιάτα του CNN και του Fox News.
Βοηθός υπουργός Οικονομικών υπερσυντηρητικού προέδρου, καθηγητής πανεπιστημίων, πρώην αρχισυντάκτης στη Γουώλ Στρήτ Τζέρναλ, κόλουμνιστ εγκυρότατων άλλων οικονομικών φύλλων και πολυγραφότατος συγγραφέας, ο δρ. Πωλ Γκρέκ Ρόμπερτς, στο τελευταίο σειράς σκληρότατων άρθρων του για την αμερικανική αντιρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία έγραψε τα παρακάτω, υπό τον ακόλουθο τίτλο:
«Ουκρανοί Νεοναζιστές Διακηρύσσουν Πως η Εξουσία Πηγάζει Από την Κάννη των Οπλων τους»
Η πραγματικότητα στην Ουκρανία διαψεύδει το πορτραίτο μιας δήθεν ουκρανικής δημοκρατίας,που παρουσιάζει το ανίκανο και διεφθαρμένο καθεστώς του Ομπάμα.
Στο βαθμό που, μετά το πραξικόπημα, υπάρχει εκεί μια κυβέρνηση, οι νόμοι της υπαγορεύονται από ένοπλους τραμπούκους των νεο-ναζιστικών, υπερεθνικιστικών, ρωσσοφοβικών κομμάτων. Δείτε το βίντεο με τον ένοπλο τραμπούκο Αλεξάντρ Μουζύσκο – που κομπάζει πως σκότωνε Ρώσους στρατιώτες στη Τσετσενία- να διατάσσει την περιφερειακή βουλή του Ρόβνο να δωρήσει διαμερίσματα στους διαδηλωτές.http://rt.com/news/radical-opposition-intimidating-techniques-882/
Στόχοι εκτελέσεων, ενταλμάτων συλλήψεως, εισβολών κατ οίκον και απειλών, τα μέλη των κόμματος του Γιανούκοβιτς ( Κόμμα των Περιφερειών) παραιτούνται μαζικά για να σώσουν τη ζωή τους και των οικείων τους. Εβραϊκές συναγωγές και ελληνοορθόδοξες εκκλησίες υφίστανται επιθέσεις.
Είχα, ίσως πρώτος, προβλέψει ότι η οργάνωση από την Ουάσιγκτων των φιλοευρωπαίων Ουκρανών πολιτικών για ένα αντικυβερνητικό πραξικόπημα θα κατέστρεφε τη δημοκρατία και θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο υπεροχής της βίας έναντι των εκλογών, εκχορώντας έτσι την εξουσία στην οργανωμένη και εξοπλισμένη άκρα δεξιά.
Και αυτό ακριβώς συνέβη. Κανείς στο καθεστώς Ομπάμα δεν είχε αρκετό μυαλό για να δεί το προφανές αποτέλεσμα της αυτάρεσκης επέμβασής τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.΄Αν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος και το κυβερνών κόμμα ανατρέπονται τόσο εύκολα από εξοπλισμένους νεο-ναζιστές, ποιά πιθανότητα έχουν τα πληρωμένα ανδρείκελα της Ουάσιγκτων, οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» να σχηματίσουν κυβέρνηση;
Οι πληρωμένοι από την Ουάσιγκτων συνωμότες εισπράττουν τώρα την αμοιβή που τους αξίζει, καθώς αντιμετωπίζουν έντρομοι και βουβοί τον νεο-ναζιστή Μουζύσκο, με το Αk-47 στο χέρι, να προκαλεί τις αρχές: «Ελάτε αν τολμάτε να με αφοπλίσετε».
Η Δύση αντιμετωπίζει τώρα ένα πραγματικό μπλέξιμο.Τό ίδιο και η Ρωσσία. Ο εκπορνευόμενος Τύπος (“the presstitudes”) θα εμποδίσει το αμερικανικό κοινό νά πληροφορηθεί κάποτε τι συνέβη πραγματικά και το καθεστώς του Ομπάμα δεν θα το ομολογήσει ποτέ. Δεν είναι πάντοτε σίγουρο ότι ακόμη και οι Ρώσσοι θέλουν να το παραδεχθούν. Ο ευφυής, λογικός και ανθρώπινος Ρώσσος υπουργός των Εξωτερικών, πρόσωπο 100 φορές ανώτερο από τον αξιο περιφρόνησης Τζών Κέρρυ, εξακολουθεί να ομιλεί σάν όλα αυτά να ήταν ένα λάθος και να καλεί τις δυτικές κυβερνήσεις να στηρίξουν τη συμφωνία που εξανάγκασαν τον Γιανούκοβιτς να υπογράψει.
Ο Γιανούκοβιτς όμως αποτελεί ιστορία, όπως και οι «μετριοπαθείς»της Ουάσιγκτων. Οι «μετριοπαθείς» δεν είναι μόνο διεφθαρμένοι, είναι και ηλίθιοι. Οι βλάκες διέλυσαν την δύναμη των ΜΑΤ, εμπιστεύοντας τους εαυτούς τους στο έλεος των νεο-ναζιστών τραμπούκων.
Η Ουκρανία βρίσκεται τώρα εκτός ελέγχου. Αυτά συμβαίνουν όταν μια αλαζονική αλλά ανεγκέφαλη Βοηθός Υπουργός των Εξωτερικών (Βικτώρια Νούλαντ) συνωμοτεί με έναν εξ ίσου αλαζόνα και ηλίθιο αμερικανό πρεσβευτή (Πάϊατ) να εγκαταστήσουν τους υποψηφίους τους στην εξουσία, ευθύς ως πετύχει το πραξικόπημά τους κατά του εκλεγμένου προέδρου. Οι απληροφόρητοι και οι εξαπατημένοι, που αρνούνται ότι υπήρξε τέτοια συνωμοσία, ας ακούσουν την συνομιλία μεταξή της Νούλαντ και του Πάϊατ ΕΔΩ:
Η κατάσταση θα οδηγήση, κατά βεβαιότητα σχεδόν, σε πόλεμο. Μόνο η διπλωματική δεξιοτεχνία του Πούτιν μπορεί να το αποτρέψει. Αλλά ο Πούτον έχει δαιμονοποιηθεί από την Ουάσιγκτων και τις πόρνες που συναποτελούν τα αμερικανικά έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ. Ευρωπαίοι και Βρεταννοί πολιτικοί θα έχαναν την αμερικανική μισθοδοσία τους ,έάν ευθυγραμμίζονταν με τον Πούτιν.
Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος επειδή το δυτικό κοινό καθεύδει. Όσα περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες δημοσιεύω τόσο περισσότερα παίρνω ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας, που υπερασπίζονται τις « τίμιες διαμαρτυρίες, τίμιων (καλοπληρωμένων) διαδηλωτών κατά της διαφθοράς», σαν να ήταν η διαφθορά το κίνητρο. Ακούω, από Ουκρανούς και άτομα ουκρανικής εθνότητας στον Καναδά και τις ΗΠΑ, πως είναι φυσικό να μισούν τους Ρώσσους οι Ουκρανοί που υπέφεραν από τον κομμουνισμό, σαν να ήταν μόνοι αυτοί που υπέστησαν τον κομμουνισμό, που αποδήμησε το 1991, και σαν να έχει αυτό οποιαδήποτε σχέση με το αμερικάνικο πραξικόπημα που πέρασε στον έλεγχο των νεο-Ναζί.
Αναμφίβολα πολλοί υπέφεραν υπό τον κομμουνισμό, ανάμεσά τους και Ρώσσοι. Υπέφεραν όμως περισσότερο από τους Ιάπωνες αμάχους, που δυό φορές βιμβαρδίστηκαν με ατομικές βόμβες από τον «αναγκαίο λαό», ή τους Γερμανούς αμάχους των οποίων οι πόλεις υποβλήθηκαν σε εμπρηστικούς βομβαρδισμούς από τον «εξαιρετικό λαό»; (σ.μ. αυτοχαρακτηρισμοί της Μαντλίν Ωλμπράϊτ κ.α. Αξιωματούχων για τον αμερικανικό λαό.)
Σήμερα η Ιαπωνία και η Γερμανία είναι κράτη-μαριονέττες της Ουάσιγκτων.Αντίθετα η Ουκρανία ήταν μια ανεξάρτητη χώρα, με σχέσεις συνεργασίας με τη Ρωσσία. Αυτή τη σχέση ήθελε η Ουάσιγκτων να καταστρέψει.
Τώρα που μια άφρων και ανεπιτήδεια Ουάσιγκτων άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, περισσότερα δεινά εξαπολύθηκαν κατά του κόσμου. Και οι οδύνες δεν θα περιορισθούν στην Ουκρανία.
Η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα για αρκετούς λόγους. ΄Ενας είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ακόμα και όταν η πραγματικότητα τους χτυπάει κατακούτελα. ΄Οταν παραθέτω τα γεγονότα όπως αποκαλύπτονται, ιδού μερικές από τις αντιδράσεις που εισπράττω: «Είσαι πράκτορας του Πούτιν», «μισείς τους Ουκρανούς», «υπερασπίζεσαι την διαφθορά», «δεν έχεις ιδέα τι υπέφεραν οι Ουκρανοί από τον Στάλιν».
Φυσικά, έχοντας κάνει ρωσσικές σπουδές, έχοντας συμμετάσχει σε αμερικανο-σοβιετικά προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών το 1961, έχοντας ταξιδέψει στη Ρωσία, τη Γεωργία, την Ουκρανία, και το Ουζμπεκιστάν, έχοντας δημοσιεύσει σε ακαδημαϊκές εκδόσεις σλαβικών και ρωσσικών σπουδών, έχοντας μιλήσει δύο φορές ενώπιον της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, έχοντας προσκληθεί να εξηγήσω στην Σι Αϊ Εϊ γιατί κατάρρευσε η σοβιετική οικονομία -παρά τις προβλέψεις της C.I.A. για το αντίθετο, δεν μπορώ φαίνεται να ξαίρω τίποτα για το πως υπέφεραν οι άνθρωποι υπό τον κομμουνισμό! Η προθυμία αναγνωστών να μου επιδείξουν την πλήρη τους άγνοια και βλακεία είναι εκπληκτική. Υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που νομίζουν ότι η πραγματικότητα συντίθεται από τις παραισθήσεις τους.
Η πραγματικότητα είναι απλώς ανυπόφορη για πνευματικά και συναισθηματικά αδύναμους ανθρώπους, που είναι ικανοί να αγκιστρωθούν στις ψευδαισθήσεις τους σε πείσμα κάθε απόδειξης του αντιθέτου. Οι μάζες των αυταπατούμενων ανθρώπων και η πλήρης ανικανότητα της Ουάσιγκτων, που κολυμπάει στην αλαζονική αυτάρκειά της, να παραδεχθεί ένα λάθος, σημαίνουν ότι η αμερικανική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας αποτελεί ένα πρόβλημα για όλους μας.
Η « Ρωσσία Σήμερα» μετέδωσε ότι « Ο Πρόεδρος Πούτιν διέταξε επείγοντα στρατιωτικά γυμνάσια για την δοκιμή της μαχητικής ετοιμότητας των ενόπλων δυνάμεων κατά μήκος της δυτικής και κεντρικής Ρωσσίας.» Σύμφωνα με τον υπουργό Αμύνης της Ρωσσίας, τα αιφνίδια γυμνάσια αφορούν χερσαίες δυνάμεις, Αεροπορία, αερομεταφερόμενα στρατεύματα και αεροδιαστημική άμυνα. Ο υπουργός δήλωσε: « Τα γυμνάσια ουδαμώς συνδέονται με τα γεγονότα στην Ουκρανία.»
Φυσικά.Αυτό λέει ο υπουργός της ΄Αμυνας, επειδή ο Πούτιν ελπίζει ακόμη ότι η Ε.Ε. θα έρθει στά σύγκαλά της. Κατά την γνώμη μου – και ελπίζω να σφάλλω- οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» είναι πάρα πολύ διεφθαρμένοι από τα λεφτά της Ουάσιγκτων για να μπορούν να λογικευθούν. Είναι αγορασμένοι και πληρωμένοι. Τίποτα δεν είναι γι’αυτούς σημαντικό εκτός από το χρήμα.
Αναρωτηθείτε, γιατί χρειάζεται η Ρωσσία,αυτή τη στιγμή, μιαν «επείγουσα» δοκιμή μαχητικής ετοιμότητας, άσχετη με την Ουκρανία; Οποιοσδήποτε έχει κάποια γνώση της γεωγραφίας, γνωρίζει πως η δυτική και κεντρική Ρωσσία «κάθεται» πάνω στην Ουκρανία.
Ας κάνουμε τον σταυρό μας νά μήν είναι ένας ακόμη πόλεμος η συνέπεια ενός ανέμελου αμερικανικού κοινού, της απύθμενης δειλίας των εκπορνευόμενων ΜΜΕ, των διεφθαρμένων Ευρωπαίων ανδρεικέλων της Ουάσιγκτων και της απύλωτης ψευδολογίας των εγκληματιών που κυβερνούν τις ΗΠΑ.»
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΑΖΟΦΙΚΉΣ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ
Οι Έλληνες αποτελούν ένα από τα αρχαιότερα έθνη που διέμεναν στα εδάφη της σημερινής Ουκρανικής Επικράτειας. Από τον 8ο έως τον 6ο π. Χ. αιώνα οι Έλληνες εμφανίσθηκαν στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου, ασχολήθηκαν με το εμπόριο και ίδρυσαν πόλεις-αποικίες. Η πρώτη από αυτές ιδρύθηκε από Έλληνες καταγόμενους από τη Μίλητο (Μικρά Ασία) στη νήσο Μπερεζάν το δεύτερο ήμισυ του 7ου π. Χ. αιώνα. Αργότερα ιδρύθηκαν οι πόλεις Όλβια στον ποταμό Μπούγκ, Θήρα στο Δνείστερο, Θεοδοσία, Παντικάπαιον, Νυμφαίον, Χερσόνησος στην Ταυρίδα (Κριμαία). Οι πιο σημαντικές αποικίες με τον καιρό μετατράπηκαν σε έλληνο-βαρβαρικές πόλεις-κράτη. Τον 6ο π. Χ. αιώνα ιδρύθηκε το Βασίλειο του Βοσπόρου. Οι αρχαίες παρευξείνιες αποικίες, πλην της Χερσονήσου και του Παντικαπαίου, καταστράφηκαν τον 4ο αιώνα από τους Ούννους. Οι ελληνικές πόλεις άσκησαν σημαντική πολιτιστική και οικονομική επιρροή στους ιθαγενείς λαούς.
Τον 9ο αιώνα μ. Χ. ιδρύθηκε το παλαιό Κράτος του Κιέβου (Κράτος των Ρως), που είχε στενές σχέσεις με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ιδιαίτερα μετά τον εκχριστιανισμό του Κράτους του Κιέβου το 988. Στο Κίεβο, αλλά και σε άλλες πόλεις του κράτους ερχόταν έλληνες ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, επιστήμονες, ιερείς. Οι μάστορες από το Βυζάντιο συμμετείχαν στην κατασκευή και διακόσμηση των ιερών όπως ο Ναός της Αγίας Σοφίας και το Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ στο Κίεβο. Οι οικονομικές και πολιτικές σχέσεις ενισχύθηκαν με συχνούς δυναστικούς γάμους μεταξύ των βυζαντινών αρχοντικών γενών και του γένους των Ριούρικ.
Η άλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχε ως συνέπεια τη μεγάλη εκροή του ορθοδόξου πληθυσμού. Πολλές χιλιάδες Έλληνες βρήκαν καταφύγιο στα ουκρανικά εδάφη. Η μετοίκηση των Ελλήνων αυτή διάρκεσε καθ’ όλη την περίοδο κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια.
Στα τέλη του 16ου –17ο αιώνα ιδρύθηκαν σημαντικές ελληνικές κοινότητες στο Λβιβ, Κάμιανετς-Ποντίλσκυ, Οστρόγκ και άλλες πόλεις της Δυτικής Ουκρανίας. Οι Έλληνες μετείχαν όχι μόνο στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και θρησκευτική ζωή των πόλεων αυτών. Ήταν ενεργά μέλη και ευεργέτες των Ορθοδόξων Αδελφοτήτων, οι δραστηριότητες των οποίων στόχευαν στην υποστήριξη της ορθόδοξης παιδείας και πολιτισμού, προστασία των δικαιωμάτων των Ορθοδόξων Χριστιανών. Στον τομέα αυτό οι πιο ένδοξοι ήταν οι επιστήμονες και λόγιοι Αρσένιος Ελλασώνας, Κύριλλος Λούκαρις, Διονύσιος Παλαιολόγος κ. α.
Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν οι Έλληνες και στο κράτος των Κοζάκων – Γκετμάνστσινα (η ονομασία προέρχεται από τη λέξη «Γκέτμαν» -τίτλος που έφεραν οι ουκρανοί ηγεμόνες). Στερούμενοι της δυνατότητας να αγωνίζονται για την Ορθοδοξία στην πατρίδα τους, πολλοί Έλληνες μετείχαν στον απελευθερωτικό πόλεμο του ουκρανικού λαού υπό τον Γκέτμαν Μπογντάν Χμελνύτσκι. Την ελληνική καταγωγή είχαν πολλά κοζάκικα αρχοντικά γένη, όπως των Καπνίστ, Μοτσόκα, Τομαρά, Μαζαράκη, Τερναβιότ, Ματζαπέτα, Κωνσταντινόβιτς κ. α. Γνωστοί κρατικοί παράγοντες της Γκετμάνστσινα ήταν οι Έλληνες Ασταμάτιϊ, Δανιήλ Γραίκ κ. α.
Το 1657 ο Γκέτμαν Μπογντάν Χμελνύτσκι παραχώρησε φορολογικές απαλλαγές στην ομάδα των ελλήνων εμπόρων, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην πόλη Νίζιν όπου ίδρυσαν μεγάλη ελληνική κοινότητα που επωφελήθηκε του δικαιώματος της αυτοδιοίκησης. Σημαντικές ελληνικές κοινότητες υπήρχαν και στην Περεγιάσλαβ και το Κίεβο, όπου το 17ο αιώνα ιδρύθηκε το ελληνικό Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης.
Στην Μογίλεια Ακαδημία Κιέβου, το πιο σημαντικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης του 16ου και του 17ου αιώνα, σπούδασαν πολλοί Έλληνες. Σημαντική συνεισφορά στην ανάπτυξη της ουκρανικής επιστήμης στα τέλη του 18ου αιώνα έκαναν ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ιδρυτές της περίφημης Ιερατικής Σχολής στην Πολτάβα.
Κατά την ρωσική κυριαρχία στα ουκρανικά εδάφη συνεχίσθηκε η πρόοδος των ελληνικών κοινοτήτων. Στα τέλη του 18ου αιώνα στη Νότια Ουκρανία εγκαταστάθηκαν Έλληνες, κυνηγημένοι από τις Οθωμανικές αρχές κατά τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1768-1774. Το 1779-1783, κατόπιν διαταγής των Ρωσικών Αρχών, από την Κριμαία στην Προαζοφική μετοίκισαν χιλιάδες Έλληνες, παλαιοί κάτοικοι της χερσονήσου. Οι μέτοικοι ίδρυσαν τη Μαριούπολη και 20 χωριά. Οι Αρχές τούς παραχώρησαν σημαντικά προνόμια, γεγονός που τους επέτρεψε να πετύχουν, εντός σύντομου χρονικού διαστήματος, την οικονομική άνθηση της περιοχής. Ο ελληνικός πληθυσμός της Προαζοφικής διατήρησε τον εθνικό του πολιτισμό, τη γλώσσα και τις παραδόσεις του. Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν επίσης στις πόλεις Κατερινοσλάβ, Ελισαβετγράντ, Νοβομοσκόβσκ, συνεισφέροντας στην οικονομική ανάπτυξή τους. Οι νέοι νότιοι λιμένες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας – Οδησσός, Νικολάεβ, Χερσών, Ταγκανρόγκ – προσέλκυσαν έλληνες εμπόρους. Κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα οι ελληνικοί εμπορικοί οίκοι ήλέγχαν σχεδόν όλο το εμπόριο των λιμένων. Η Αικατερίνη Β΄, με διάταγμά της, εγκατέστησε στα ουκρανικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας και την Κριμαία ελληνικές στρατιωτικές αποικίες. Με τον καιρό οι άποικοι άρχισαν να ασχολούνται με την γεωργία και το εμπόριο. Η ρωσική ηγεσία ευνοούσε τους Έλληνες-Φαναριώτες (Καντακουζηνό, Μουρούζη, Υψηλάντη, Καρατζή και άλλους), παραχωρώντας τους μεγάλα κτήματα στο Νότο της Ουκρανίας.
Στις αρχές του 19ου αιώνα στην Οδησσό, όπου διαβίωνε μια από τις πιο έγκυρες και πλούσιες κοινότητες, αναπτύχθηκε το ελληνικό εθνικό κίνημα. Εδώ το 1814 ιδρύθηκε η «Φιλική Εταιρεία», η οποία διαδραμάτισε εξαιρετικό ρόλο στην απελευθέρωση της Ελλάδος από τον τουρκικό ζυγό.
Οι κοινωνικές αναταράξεις του 20ου αιώνα επηρέασαν και τις ελληνικές κοινότητες της Ουκρανίας. Πολλοί Έλληνες εγκατέλειψαν την χώρα, πολλοί άλλοι αφομοιώθηκαν. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής πληθυσμού του 1926, στην Ουκρανία ζούσαν 124.000 Έλληνες, εκ των οποίων 97.000 στην Προαζοφική, 16.000 στην Κριμαία, 3.500 στην περιοχή της Οδησσού. Στην δεκαετία του 1920 και τις αρχές της δεκαετίας του 1930 οι Έλληνες είχαν στην Ουκρανία 3 εθνικές περιοχές και 30 εθνικά διοικητικά όργανα στα χωριά – «συμβούλια χωριών». Κατά την εφαρμογή της πολιτικής εθνοτικής ανάπτυξης, που είχε ανακηρυχθεί από την σοβιετική εξουσία και είχε ως στόχο την πολύπλευρη υποστήριξη όλων των εθνικών μειονοτήτων και την κατάρτιση εθνικών στελεχών, οι Έλληνες ίδρυσαν τα δικά τους εκπαιδευτικά ιδρύματα, εφημερίδες, δημοσίευσαν έργα της εθνικής λογοτεχνίας. Πολύ σύντομα, όμως, η πολιτική της σοβιετικής εξουσίας έναντι των αλλοεθνών άλλαξε, άρχισαν οι διώξεις, η απαγόρευση εκδηλώσεων της εθνικής αυτοσυνείδησης, η καταναγκαστική αφομοίωση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής πληθυσμού του 2001, στην Ουκρανία διέμεναν 91.500 Έλληνες, 77.500 εκ των οποίων – στο Νομό του Ντονέτσκ. Μόνο το 6,4% των Ελλήνων της Ουκρανίας δήλωσε ότι η μητρική του γλώσσα είναι ελληνική, οι υπόλοιποι θεωρούν ως μητρική τη ρωσική γλώσσα.
Ο Νόμος της Ουκρανίας «Περί Εθνικών Μειονοτήτων» κατοχυρώνει τα δικαιώματα των διάφορων μειονοτήτων της χώρας και παρέχει κάθε ελευθερία στις πνευματικές και πολιτιστικές δραστηριότητές τους. Στην ανεξάρτητη Ουκρανία έχουν ιδρυθεί πολλοί ελληνικοί σύλλογοι, οι οποίοι, στο μέτρο των οικονομικών τους δυνατοτήτων, αναπτύσσουν αξιόλογη πολιτιστική δραστηριότητα. Το 1995 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας, που εδρεύει στη Μαριούπολη και συγκεντρώνει σήμερα 95 συλλόγους από 19 Νομούς της Ουκρανίας. Στη Συμφερούπολη λειτουργεί η Ομοσπονδία Ελλήνων Κριμαίας, στους κόλπους της οποίας συγκεντρώνονται 16 σύλλογοι.
Η οργανωμένη ομογένεια έχει τις ακόλουθες εφημερίδες: «Έλληνες της Ουκρανίας» και «Χρόνος», που εκδίδονται στη Μαριούπολη, «Καμπάνα» στο Ντονέτσκ, «Οδησσός» στην Οδησσό, «Ελληνική Εφημερίδα» και «Νέος Πόντος» στη Συμφερούπολη, «Χερσόνησος» στη Σεβαστούπολη. Ο Σύλλογος Ελλήνων Κιέβου «Κωνσταντίνος Υψηλάντης» έχει την εφημερίδα «Ελπίδα», ενώ το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού «Ζορμπάς» στο Κίεβο εκδίδει το περιοδικό «Ελληνική Σημαία».
http://users.sch.gr/sotirelisd/index.php/component/content/article/6/9
OI ELLHNES THS OYKRANIAS MESA APO EPILEGMENA BIBLIA STIN «ELEFTHEROTYPIA TOY SAVVATOY»
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=418156
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes–politismos&id=418159
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes–politismos&id=418161
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗς ΕΛΛΑΔΑΣ
————————
………… Στις δύο τελευταίες χρονιές, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Αφενός γιατί η οικονομική κατάσταση στην Ουκρανία παραμένει αναιμική και αφετέρου γιατί η ελληνική πολιτεία έκανε εξαγωγή της πολιτικής των μνημονίων και της εθνικής κρίσης, πλήττοντας σκληρά την ελληνική διασπορά και τον ελληνικό πολιτισμό στο εξωτερικό. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας διέθετε ένα ποσό που, στις καλές χρονιές, κυμαινόταν μεταξύ 20 και 30 χιλιάδων ευρώ σαν συμβολή σε ένα τεράστιο σε ποιότητα και ποσότητα έργο της Ομοσπονδίας που λειτουργεί όχι απλά σαν δευτεροβάθμιο όργανο 105 συλλόγων και κοινοτήτων σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας, αλλά σαν τοπική κυβέρνηση των Ελλήνων, σε αγαστή συνεργασία με τις ουκρανικές αρχές που σέβονται και διευκολύνουν τις προσπάθειές της. Πραγματικά, δεν νομίζω να υπάρχει σε όλο τον κόσμο πιο φιλική κοινωνία και πιο φιλική στους Έλληνες κυβέρνηση από της Ουκρανίας!
Και το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας έστελνε 10-15 εκπαιδευτικούς για να στηρίξει τις έδρες ελληνικών σπουδών που λειτουργούν με εντυπωσιακά αποτελέσματα στα πανεπιστήμια του Κιέβου, της Οδησσού, του Λβιβ, της Συμφερούπολης και της Μαριούπολης. Χάρη σ’ αυτές τις έδρες, εκατοντάδες δάσκαλοι της ελληνικής γλώσσας και χιλιάδες μαθητές διαδίδουν και κρατούν ζωντανή την ελληνική γλώσσα στην Ουκρανία. Όμως, από το 2011, κόπηκε η επιχορήγηση των λιγοστών αλλά πολύτιμων ευρώ, κόπηκε και η απόσπαση των εκπαιδευτικών αποδυναμώνοντας τη λειτουργία του μεγάλου ελληνικού δικτύου που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο και αυτοθυσία από το 1991 μέχρι σήμερα.
Το πανεπιστήμιο της Μαριούπολης, με 45 διδάσκοντες εντόπιους καθηγητές και 450 φοιτητές στο τμήμα ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας και ισάριθμους σε άλλα τμήματα όπου τα ελληνικά διδάσκονται σαν δεύτερη ξένη γλώσσα, αποστερήθηκε των υπηρεσιών των αποσπασμένων από την Ελλάδα εκπαιδευτικών που ενίσχυαν το επίπεδο διδασκαλίας, αλλά και το κύρος της έδρας που προσελκύει σπουδαστές από τις πιο ευαίσθητες οικογένειες της περιοχής, όχι μόνο ελληνικής καταγωγής.
Η «ελληνική αναγέννηση», που αναπτύχθηκε σε θαυμαστό επίπεδο μετά από δεκαετίες περιθωριοποίησης, υπονομεύεται από την ελληνική πολιτεία που εφαρμόζει και χρησιμοποιεί την πολιτική των μνημονίων για να καταστρέψει το ισχυρό ελληνικό κίνημα και την εντυπωσιακή διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ουκρανία των 48 εκατομμυρίων πολιτών και των 140 εθνοτήτων……
Στ. Ελληνιάδης
http://www.greeknewsonline.com/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/
Ελληνες γυρίζουν από την Ουκρανία τρομαγμένοι -Φόβος και ανασφάλεια παντού
5/3/14
Ελληνες γυρίζουν από την Ουκρανία τρομαγμένοι -Φόβος και ανασφάλεια παντού
Στην πατρίδα τους, την Ελλάδα, αναζητούν καταφύγιο, τουλάχιστον μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση, οι ομογενείς της Ουκρανίας. Το αεροπλάνο που προσγειώθηκε στις 14:50 της Τρίτης στο «Ελ. Βενιζέλος» μετέφερε δεκάδες από αυτούς που αναζήτησαν ασφάλεια μακριά από τη χώρα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν, στις αγκαλιές και τα σπίτια συγγενών τους, στην Ελλάδα.
Φόβος και ανασφάλεια. Αυτά είναι τα συναισθήματα, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, που πλημμύριζαν τους Ελληνες ομογενείς στην Ουκρανία, αλλά και τους Ουκρανούς πολίτες και τους οδήγησαν στην απόφαση να την εγκαταλείψουν, έστω και προσωρινά.
Μιλώντας στην Espresso, η Χριστίνα Λεγνίδη, μόλις αποβιβάστηκε από το αεροπλάνο, ανέφερε πως πλέον στην Ουκρανία εξελίσσονται καταστάσεις τρομακτικές, που η ανθρωπότητα έχει να ζήσει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Αποφάσισα να έρθω πίσω στην Ελλάδα, γιατί εκεί φοβάμαι. Εμενα στην Ουκρανία για πολλά χρόνια. Είχα ξεκινήσει τη ζωή μου. Ομως, τώρα όλα άλλαξαν. Το κλίμα φόβου και ανασφάλειας δεν σε αφήνει να βγεις έξω από το σπίτι σου». «Εξτρεμιστές μαζεύουν χρήματα στο Κίεβο για να αγοράσουν όπλα… Δεν ξέρουμε που θα τα χρησιμοποιήσουν. Εχουν κολλήσει αφίσες στο δρόμο πολύ πριν την επέμβαση στην Κριμαία, που γράφουν ” Μην μιλάτε τη γλώσσα” (σ.σ.: δηλαδή ρωσικά)! Οι Ρώσοι είναι εχθροί μας”. Αυτονομία δεν υπάρχει. Επιτίθενται σε Εβραίους και Ουκρανούς ρωσικής καταγωγής. και αργά ή γρήγορα θα μπουν και οι Ελληνες στο στόχαστρο. Θα μπουν όλες οι μειονότητες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ένα περιστατικό που είδα να εκτυλίσσεται πριν από μερικά 24ωρα μπροστά μου. Οι εξτρεμιστές άρχισαν να χτυπούν ανελέητα έναν ζωγράφο του δρόμου μέρα μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο του Κιέβου. Τον ξυλοκοπούσαν για 5 ευρώ και κανείς από τους περαστικούς δεν σταμάτησε για να βοηθήσει. Ολοι φοβόμασταν» προσέθεσε η 26χρονη Χριστίνα.
Από την άλλη πλευρά ο 35χρονος Γιώργος, ο οποίος είναι παντρεμένος με την 31χρονη Ουκρανή Γκαλίνα, μιλά για υπερβολή για τα όσα μεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. «Αποφασίσαμε μαζί με την γυναίκα μου να έρθουμε, καθώς υπάρχει φόβος στον κόσμο. Ομως, υπάρχει υπερβολή σε αυτά που μεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης» τονίζει, ενώ η γυναίκα του προσθέτει: «Ο Πούτιν έχει βάλει σε εφαρμογή το ίδιο σχέδιο που είχε πραγματοποιήσει στην περίπτωση της Γεωργίας αλλά και της Μολδαβίας. Θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της ΕΣΣΔ».
«Στην Ουκρανία φοβούνται την υπόθεση του πολέμου. Στο Κίεβο κυριαρχεί η φιλοδυτική πλευρά. Στις ανατολικές περιοχές, όμως, υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία να εκφραστεί κανείς», τονίζει ο Βαγγέλης Διακομανώλης, υπάλληλος της Τράπεζας Πειραιώς στο Κίεβο, ο οποίος επέστρεψε στην Ελλάδα παρέα με την οικογένειά του. «Ηρθα με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου πίσω στην Ελλάδα μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Μέχρι στιγμής οι Ελληνες δεν έχουμε προβλήματα, ούτε και οι ελληνικές επιχειρήσεις. Υπάρχει, όμως, φόβος μεταξύ των Ουκρανών και μάλιστα έντονος» προσθέτει.
Ο φόβος ήταν αυτός που παρακίνησε και την Τζούλια Μαλίκοβα να εγκαταλείψει την Ουκρανία, αφήνοντας πίσω της τον Ρώσο σύζυγό της. Με τον ενός έτους γιο της στην αγκαλιά της, η Τζούλια λέει: «Ηρθαμε στην Ελλάδα και θα μείνουμε τουλάχιστον έναν μήνα, γιατί φοβόμαστε. Εγώ είμαι Ουκρανή και ο άντρας μου Ρώσος. Η κατάσταση αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία είναι έκρυθμη και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει τις επόμενες ώρες. Τουλάχιστον στην Ελλάδα το παιδί μου είναι ασφαλές. Ωστόσο, αγωνιώ για τον άνδρα μου που έμεινε πίσω».
http://www.anixneuseis.gr/?p=87901
Αποκαλύφθηκαν οι Ουκρανοί πραξικοπηματίες
του Γιώργου Δελαστίκ
Πολιτική βόμβα που τίναξε στον αέρα όλο το προπαγανδιστικό οικοδόμημα των Αμερικανών για την Ουκρανία ήταν η αποκάλυψη της απόρρητης τηλεφωνικής συνομιλίας μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών της Εσθονίας Ούρμας Πάετ με την επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ Βρετανή Κάθριν Αστον.
«Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές δεν βρισκόταν ο Γιανουκόβιτς, αλλά κάποιος από τον νέο (κυβερνητικό) συνασπισμό!» δηλώνει κατηγορηματικά ο Εσθονός υπουργός, αναφερόμενος σε ελεύθερους σκοπευτές που σκότωσαν δεκάδες διαδηλωτές και αστυνομικούς πυροβολώντας στο ψαχνό εναντίον του πλήθους στην κεντρική πλατεία του Κιέβου, λίγες ώρες πριν ανατραπεί ο Γιανουκόβιτς. Η αποκάλυψη είναι συγκλονιστική και ταυτόχρονα ανατριχιαστική: οι ακροδεξιοί Ουκρανοί πραξικοπηματίες δολοφόνησαν εν ψυχρώ δεκάδες άτομα αποδίδοντας τις δολοφονίες στην αστυνομία του Γιανουκόβιτς, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία μέσα στο λουτρό αίματος που οι ίδιοι προκάλεσαν! Τρομερό! «Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός πως η νέα κυβέρνηση δεν θέλει να ερευνήσει τι ακριβώς έγινε. Ετσι προκαλείται ακόμη μεγαλύτερη υποψία ότι πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές κρύβεται κάποιος από τη νέα κυβέρνηση» τονίζει στην Αστον ο Εσθονός υπουργός Εξωτερικών, γνωστός για τα έντονα φιλογερμανικά του αισθήματα. «Δεν το άκουσα αυτό που μου λες. Είναι ενδιαφέρον. Θεέ μου» απαντά υποκριτικά η Κάθριν Αστον, η οποία σίγουρα δεν το ήξερε γιατί απολύτως κανένας δεν τη θεωρεί σημαντικό πρόσωπο για να την ενημερώσει για τόσο λεπτά μυστικά, αλλά και η οποία ήταν απολύτως βέβαιο ότι δεν θα έκανε τίποτα.
Οντως, έτσι έγινε. Το τηλεφώνημα του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών προς την παντελώς ανίκανη και άχρηστη λαίδη Αστον έλαβε χώρα στις 26 Φεβρουαρίου. Μια ολόκληρη εβδομάδα πέρασε χωρίς να τεθεί καν αυτό το θέμα. Την Τετάρτη, 5 Μαρτίου, η ηχογραφημένη υποκλαπείσα συνομιλία αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο και άρχισαν να τη μεταδίδουν ρωσικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Ο Εσθονός υπουργός Εξωτερικών επιβεβαίωσε την αυθεντικότητα της συνομιλίας, εκφράζοντας παράλληλα τη λύπη του για το γεγονός ότι δημοσιοποιήθηκε. Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη επιχειρήθηκε να «θαφτεί» η είδηση στα ψιλά, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Οι ακροδεξιοί που συναπαρτίζουν τη νέα ουκρανική κυβέρνηση των πραξικοπηματιών, με επικεφαλής ένα τυφλό όργανο των Αμερικανών, αποκαλύφθηκε ότι έχουν ήδη βάψει τα χέρια τους με αίμα δεκάδων, πολλών δεκάδων συμπατριωτών τους που διαδήλωναν μαζί τους! Υπάρχουν πλέον και αποδείξεις ότι η πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στο Κίεβο συνετελέσθη βάσει σχεδίου.
Στο μεταξύ, μεγάλο «κάζο» έπαθε ένα άλλο όργανο της αμερικανικής πολιτικής, ο Ολλανδός Ρόμπερτ Σέρι, που προσπάθησε να πάει στην Κριμαία υπό το κάλυμμα του ειδικού απεσταλμένου του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, αυτού του άθλιου πολιτικά Νοτιοκορεάτη Μπαν Κι Μουν. Ο Σέρι είναι το άτομο, τυφλά υπάκουο στις ΗΠΑ, για το οποίο είχε πει η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ ότι τον είχε μόλις διορίσει απεσταλμένο του ΟΗΕ στην Ουκρανία ο Αμερικανός αναπληρωτής ΓΓ του ΟΗΕ Τζέφρι Φέλτμαν, στην υποκλαπείσα στις αρχές Φεβρουαρίου συνομιλία της Νούλαντ με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ. «Μόλις μίλησα σήμερα το πρωί με τον Τζεφ Φέλτμαν, είχε ένα νέο όνομα για τον τύπο του ΟΗΕ: Ρόμπερτ Σέρι» ακούγεται να λέει η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών.
Ενθουσιασμένη, συνεχίζει ακάθεκτη: «Σήμερα επιβεβαιώθηκε και από τους δύο, τον Σέρι και τον Μπαν Κι Μουν, ότι ο Σέρι θα έρθει στην Ουκρανία τη Δευτέρα ή την Τρίτη. Πιστεύω ότι θα ήταν υπέροχο και θα βοηθούσε να συγκολλήσουμε αυτό το σχέδιο και να έχουμε και τη βοήθεια του ΟΗΕ σε αυτό και να γαμ… την Ευρωπαϊκή Ενωση»!
Αυτός ο Ολλανδός άνθρωπος των ΗΠΑ λοιπόν, ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Ρόμπερτ Σέρι, τόλμησε να πάει στην Κριμαία, στη Συμφερόπολη, συνοδευόμενος από βρετανικό τηλεοπτικό συνεργείο του καναλιού ΙΤΝ. Ξαφνικά τον σταμάτησαν ένοπλοι, προφανώς ειδοποιημένοι από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και απαίτησαν να τον συνοδεύουν όπου και αν πηγαίνει.
Ο Ολλανδός πήγε να «πουλήσει τσαμπουκά», με αποτέλεσμα να βρεθεί περικυκλωμένος από Ρώσους της Κριμαίας που φώναζαν συνθήματα υπέρ της Μόσχας και του Κρεμλίνου.
Πανικόβλητος ο άνθρωπος των Αμερικανών και φοβούμενος μη τον λιντσάρουν οι διαδηλωτές, ικέτευε τους ενόπλους να τον συνοδεύσουν για να φύγει από την Κριμαία και πιθανότατα να μην ξαναπατήσει ποτέ εκεί!
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63973629
[…] https://kars1918.wordpress.com/2014/02/19/greeks-ukraine/ […]
Χάρκοβο, 28 Σεπτεμβρίου 2014
http://rt.com/news/191360-ukraine-lenin-monument-down/
SEPTEMBER 27, 2014
The History of the Ukrainian Revolution and its Neo-Fascist Problem
Friends,
Gordon Hahn, America’s top academic expert on terrorism, has developed a historic record of the revolution’s genesis and the participation of the radical aspect of anti-Russian Ukrainians who, unlike the ethnic Russians, have genetic roots in Poland, Austria, Hungary and Germany. Their forbearers fought with Hitler in WWII and apparently their offspring still carry strong anti-Russian sentiments. It is unexplainable to me how the U.S. Department of State decided to throw their support behind this group, once the knowledge became public. From all I can read, it is this group of radicals who have pushed the brutal war to the Donbass in SE Ukraine. They have been fortified by other Ukrainian/Kiev troops, many of whom have shown little stomach for making war on other Ukrainians. Reports abound of these fighters «turn coating» once in battle, fleeing into Russia for safe haven, or joining the SE Ukrainians in their battle to preserve ethnic Russian life in their region.
Gordon’s rigorous historical accuracy is felt herein. After working closely with him for several years, I can vouch for the fact he is a non-sensationalized truth teller––snf that he has a commitment to history for himself and future generations. His prescriptions in the last paragraph are the only medicine that will work in this tragic civil war.
Sharon
September 23, 2014
The Ukrainian Revolution’s Neo-Fascist Problem
Gordon_2By Gordon Hahn
Gordon Hahn is author of the well-received books «Russia’s Islamic Threat» and «Russia’s Revolution From Above».
The participation of neo-Nazi groups in the Ukrainian government’s antiterrorist operation discredits the peace effort.
On May 2, Europe saw its first major terrorist attack in years. The incident occurred in the bucolic southern Ukrainian resort city of Odessa, famous for its Greek and Jewish heritage, as well as a strong artistic tradition. The usual suspects were not involved; neither al-Qaeda, nor the Taliban, the Islamic State or even some offspring of the Red Brigades carried it out.
The perpetrators were from a neo-fascist group with special privileges under Kiev’s new Ukrainian government, born of the Western-backed February Maidan revolution. The leader of the ultra-nationalist Right Sector, Dmitro Yarosh, had been offered – but turned down – the deputy chairmanship of the country’s powerful Security and Defense Council after the overthrow of President Viktor Yanukovich. Right Sector’s website was effusive about the Odessa atrocity: «May 2, 2014, is another bright page in our national history.»
In the same announcement, it also claimed responsibility for what was essentially a terrorist attack: «[A]bout a hundred members of ‘Right Sector’ and patriotic-minded Odessa residents countered the rebels,» and «Dmitro Yarosh ignored the ‘expedience’ of the election campaign to coordinate the action against the Russian aggression.» The campaign to which the Right Sector refers was for the presidential election to be held 23 days after the pogrom/terrorist attack. In between his «coordination» activities, Yarosh openly campaigned and ran for the presidency – winning 1% of the vote. However, Yarosh and Right Sector’s game is politics by distinctly other means.
Right Sector’s Odessa pogrom is far from being an isolated incident. It is just one of many crimes committed by forces closely tied to the new regime in Kiev, and Right Sector is but one of the many extremist forces being forged in the crucible of revolution and civil war spawned on the Maidan. As October approaches, violence continues in the east and the ominous specter of socioeconomic breakdown persists. The strain is creating fissures within the Maidan coalition between centrist-democrats – radical nationalist elements are growing. The conflict between the government in Kiev and the remnants of the revolutionary forces on Maidan is being driven by both ideological and strategic-tactical differences. The latter rage over how to defeat the Donbass rebel resistance.
There are several Ukrainian ultra-nationalist forces, in addition to Yarosh and Right Sector, that are poised to take advantage of the divisions and chaos, and bid for power – including Oleg Tyahnybok’s so-called Freedom Party, and Oleg Lyashko’s Radical Party. In order to understand fully the nationalist element in the new regime in Kiev, we need to go back to Maidan and the heady days of the «pro-democracy» revolution and overthrow of Yanukovich.
Maidan and the Ultra-Nationalists
In autumn 2013, as Western governments and media enthused over the rise of yet another democratic revolution in Kiev, the demonstrators gathering on the famous Maidan – or central square – were from an ideologically, politically or socially diverse group. A key element consisted of nationalist, ultra-nationalist and neo-fascist groups. By late November, the Maidan was forming self-defense forces: the «holy hundreds» or sotniki. Unsurprisingly, the bulk of volunteers for the sotniki came from nationalist and neo-fascist groups. One Andriy Parubiy, who had a history of ultra-nationalist activity, was put in charge of Maidan’s self-defense forces. In 1991, Parubiy co-founded, along with Tyahnybok, the radical nationalist Social-National Party of Ukraine, which included Nazi insignia and anti-Semitic pronouncements and evolved into Tyahnybok’s Freedom Party.
The formation of Right Sector was part of this quasi-militarization of the Maidan. On November 26-27, four ultra-right groups joined forces to found Right Sector: Stepan Bandera’s Trident, named after the head of the Ukrainian nationalist leader who allied and carried out massacres of Poles and Jews in league with the Nazis during World War II; the Ukrainian National Assembly; White Hammer; and the ultra-fascist Social National Assembly (SNA). The SNA’s program gives a glimpse of its ideology: «nationocracy.» It proposes banning all political parties, organizations, associations and ideological groups. The elite of the Ukrainian ethnic group or nation will hold full power: «Political power is wholly owned by the Ukrainian nation through its most talented, idealistic and altruistic national representatives who are able to ensure proper development of the nation and its competitiveness.»
«Supreme power (executive, legislative and judicial) of the Ukrainian state will be in the hands of the head of state, who is personally responsible to the nation’s own blood and property.» Capitalism is to be «dismantled» and democracy is to be «eliminated.» All actions that fail «to comply with obligations to the nation and the state will entail the restriction of civil rights or deprivation of citizenship … The ultimate goal of Ukrainian foreign policy is world domination.» Having gotten word of this radicalization and quasi-militarization, Yanukovich’s Berkut special police forces paid informal titushki thugs to beat up demonstrators on the night of November 30. The result was the radicalization and militarization of Maidan, and a vindication for the creation of the sotniki and Right Sector.
Revolutionary Seizure of Power
Through the cold winter months, the sotniki and Right Sector acted as the revolution’s shock troops that not only defended Maidan, but by January were increasingly on the offensive: attacking police with metal bars, baseball bats and Molotov cocktails, as well as occupying most government buildings in central Kiev. As the crisis deepened, the German and French foreign ministers as well as the Russian envoy, Vladimir Lukin, began brokering an agreement to put an end to the crisis and negotiate Yanukovich’s extrication from power. At the same time, a series of mysterious sniper attacks unfolded during the negotiations on February 18-20, killing some 40 people. The attacks, which were initially blamed on Yanukovich’s Berkut, served to aggravate tempers on the Maidan, tipping the scales in favor of the ultimate revolutionary outcome.
However, that version of events quickly fell apart, as many eyewitnesses confirmed that snipers targeted both police and revolutionaries, and doctors reported that casualties occurred on both sides. On March 5, an audiotape, likely recorded by Russian or perhaps Ukrainian intelligence, emerged on the Internet with Estonian Foreign Minister Urmas Paet and European Union Foreign Policy Chief Catherine Ashton discussing the sniper attacks. Both verified the veracity of the call and its contents. On the tape, Paet says that the people on the Maidan and elsewhere were increasingly convinced that snipers were provocateurs and likely came from within the revolutionary camp. He also reported that the pro-Maidan physician Olga Bogomolets had examined the corpses of demonstrators and police: Both had been shot by the same bullets.
Since then, the results of several journalistic investigations cast a grave shadow of doubt on Kiev’s version claiming that pro-Yanukovich forces were behind the sniper attacks and point a finger at the Maidan. The new Ukrainian government’s own investigation announced preliminary findings on May13,which conclude that the snipers’ bullets were not the kind used by Berkut. German and other foreign journalists analyzed video that shows snipers fired from atop the Hotel Ukraine, which was under the control of Maidan’s sotniki. If pro-revolutionary forces were behind the sniper attacks, then it will most likely turn out to have been the word of the «ultras.» Democrats do not usually deploy snipers to make revolutions.
On February 21, Yanukovich came to an agreement with the opposition that would lead to his stepping down from power by the end of the year. The agreement also stipulated that Yanukovich issue a decree within 48 hours, returning the country to the 2004 constitution and weakening his executive powers; the holding of a presidential election, which virtually guaranteed his removal from office; and pull all police and Berkut forces from the city center. In return, the opposition was to abandon all squares and buildings in central Kiev.
But the Maidan’s sotniki violated the February 21 agreement within hours. Rather than withdrawing from buildings and squares in Kiev, they occupied more buildings and threatened to take the presidential administration and kill Yanukovich. When Yanukovich fled Kiev for Kharkiv, the radicals stormed the parliament and oversaw the president’s illegal impeachment in violation of the constitutional procedure for such. They helped prevent the required quorum and kept down the pro-Yanukovich vote in the impeachment by detaining and sometimes beating deputies from his Party of the Regions. In other words, the ultra-nationalists and neo-fascists spearheaded the revolutionary seizure of power using significant force.
Under the Maidan Regime
The ultra-nationalists’ leading role in fighting the police on the Maidan and forcing Yanukovich from power translated into key appointments in the post-revolutionary government. Tyahnybok’s Freedom Party members were appointed to head five ministries in the provisional government: Deputy Prime Minister Oleksandr Sych; Ecology and Natural Resources Minister Andrey Mokhnyk; Agriculture Minister Ihor Shvayka; Prosecutor General Oleh Makhitskiy; and Defense Minister Ihor Tenyukh.
In addition, the de facto purge by intimidation of many Party of Regions deputies from the Rada gave the Freedom Party greater weight in parliament than its 10% of the seats would otherwise provide. Freedom Party members proudly posted a video of themselves beating the director of Ukrainian state television for broadcasting the Kremlin ceremony officially annexing Crimea by Russia. More importantly, for his organizational efforts on the Maidan, radical nationalist Parubiy was given the key post of chairman of Ukraine’s Security and National Defense Council. He would focus much of his activity on recruiting his «hundreds» and Right Sector-like groups into the Ukrainian army and National Guard prior and during the «antiterrorist» operation in the east.
Here the ultra-nationalists are again playing the lead role in Kiev’s antiterrorist operation to crush eastern Ukraine’s separatist rebels. This could allow the nationalists to increase their political weight once the rebels are crushed, and the leaders and the volunteer battalions they control return home. Tyahnybok and the Freedom Party have been suspiciously quiet, continuing to lead the nationalist cause in parliament and government ministries. The declining authority of the Maidan-installed government is allowing competitors within the ultra-nationalist movement to overtake them.
The rising dark horse within the movement is the youthful Lyashko and his Radical Party. Lyashko, a deputy in Ukraine’s parliament, or Rada, champions «the sacred cause – creation of a Great Kievan Empire.» His party is polling strongly, with parliamentary elections and intensifying social dislocation set for autumn. In a June-July survey conducted by the Kiev International Institute of Sociology (KIIS), the Radical Party registered as Ukraine’s most popular party among likely voters, supported by 12.5% of respondents.
The moderately national chauvinist and de facto ruling party, Batkyvshchina, took 9.3%; centrist Vitaliy Klitchko’s Udar Party received 7.2%; Tyahnybok’s Freedom Party had 3.7%; and Yarosh’s Right Sector with 1%. Undecided voters comprised 46%. Therefore, according to KIIS, if the elections were held and all undecided voters stayed at home, as of July the Radical Party would win nearly a quarter (23.1%) of the Rada’s seats, the Freedom Party with 5.7%, and Right Sector with 1.9%. This would give the neo-fascist movement 30.7%, with some deputies from other factions also sympathetic to their cause. And this is the case before the expectedly hot autumn has ensued.
Lyashko and his Radical Party and Yarosh and his Right Sector have committed several of what can be characterized as terrorist attacks in recent months. In addition, their recruits into the Ukrainian army and National Guard are likely behind some of the raping, pillaging and shelling of residential areas in the war. As this author noted months ago, Lyashko claimed responsibility for organizing the storming of a government building in Torez by his «soldiers from the Lyashko Battalion ‘Ukraine'» on May 23. Lyashko’s soldiers killed an unarmed pro-Russian supporter of the breakaway Donetsk People’s Republic and maimed a second..
Immediately after the murder, Lyashkov boasted on his Facebook page: «Soldiers from Battalion ‘Lyashko Ukraine’ just liquidated and released from the Colorado the executive committee of Torez, Donetsk Oblast. Two terrorists killed, nobody among our soldiers suffered there. Glory to Ukraine!» The post received 5,000 likes in just a few hours before Lyashko deleted it. But the Kyiv Post retrieved a cached mobile version.
Despite this record, Lyashko attended a high profile July 1 meeting with Petro Poroshenko, in which he announced his plan for the second phase of the antiterrorist operation in Donbass. After hearing from the president «what he had wanted to hear from him,» Lyashko returned to his nationalist vigilantism.
Soon, Lyashko’s activities earned him a rebuke from Amnesty International, which calls them «a terrible violation of international law and standards.» Amnesty has asked Ukraine’s prosecutor general to investigate Lyashko for organizing abductions, noting:
«Though he doesn’t have the right to detain people, he abducts them and abuses them verbally and physically while the camera is rolling. His and other similar websites feature numerous video clips showing what appear to be cases of abduction and violations of the rights to fair trial, liberty and security of the person, and the right not to be subjected to torture and other ill-treatment.»
Lyashko boasts of his work:
«If the government and law enforcers are inactive, the patriots must act. Especially now, when Ukraine is fighting for its independence.» His Radical Party members are also prominent in the Shakhtyorsk Battalion ostensibly subordinated to the Internal Affairs Ministry headed by the nationalist Arseniy Avakov. Lyashko is demanding that Radical Party members fighting in the anti-terrorist battalions «have to immediately after the war become prosecutors, judges etc.»
Much of the criminal activity being carried out under the cover of the antiterrorist operation is rooted in the recruitment of volunteers from and through Lyashko’s and Yarosh’s organizations. Lyashko was removed allegedly as a supplier of his fighters after Avakov discovered that 12 of the first 15 Lyashko recruits had criminal issues.
Other battalions with neo-fascist elements, like the oligarch and Dneprpetrovsk Governor Ihor Kolomoiskii’s signature Dnepr Battalion, are also making illegal arrests that include beatings and likely torture – adding to the general disintegration in law and order and reflecting Ukraine’s state breakdown, democratic backsliding and violations of human rights. These acts are often videotaped and posted on the Internet.
As noted above, Yarosh and Right Sector led and promptly claimed responsibility for the horrendous May 2 terrorist attack in Odessa. Moreover in April and May, while Kiev refused to negotiate with the rebels, regular Ukrainian army troops along with Right Sector and Right Sector-penetrated National Guard troops attacked southeastern resistance forces, who had undertaken no operations, and unarmed activists. For example, in late April, they killed some 30 of the Donetsk resistance in and around Slavyansk and, in Mariupol, they killed another 20 for refusing to crack down on demonstrators. Some of the Mariupol casualties were unarmed civilians. One was a Russian journalist.
Yet months after the Odessa atrocities, Yarosh remained free and was allowed to travel from his field headquarters in Dnepropetrovsk to Kiev and participate in a presidential debate. Yarosh ran in the May 25 presidential election, unhindered by Kiev’s law enforcement organs controlled by leaders with ties to Tyahnybok. Ukrainian state and independent media have given Yarosh and the Right Sector a free pass. Even Poroshenko has refused to speak out against Yarosh, least of all called for the arrest of him and his storm troopers. Poroshenko most likely has no sympathy for the neo-fascists’ ideology. His lack of action against them seems to be motivated by a fear that it could split the Maidan coalition and spark a neo-fascist backlash, even a coup. At present, Yarosh and many of his Right Sector members are fighting openly under the banners of oligarch Igor Kolomoiskii’s numerous battalions nominally subordinated to the Defense or Internal Affairs Ministry and National Guard – such as the Donbass, Dnepr and Azov Battalions in Poroshenko’s Western-backed antiterrorist operation.
The aforementioned ultra-fascist SNA predominates in the several hundred-strong Azov Battalion. The SNA’s leader, Andriy Beletskiy, is Azov’s commander and has written: «The historic mission of our nation in this critical moment is to lead the White Races of the world in a final crusade for their survival … A crusade against the Semite-led Untermenschen.» According to the one journalist who has examined this subject in any detail, the Azov Battallion’s ideology is Nazi-oriented – as are many of its members – who include not just ethnic Ukrainians and Russians from Ukraine, but also volunteers and mercenaries from Greece, Ireland, Italy and Scandinavia. Azov’s fighters are emblazoned with Nazi insignia, espouse Nazi ideas, and fly a neo-Nazi flag.
The Donbass, Dnepr and Azov battalions along with regular army artillery units are responsible for many of the attacks on civilians and residential areas in eastern Ukraine under Avakov’s antiterrorist operation. The tactics appear to be that regular army artillery units soften the target, «followed by chaotic, violent assaults» by the battalions. The Ukrainian army and some of the more well-armed neo-fascist battalions’ paramilitary groups have been using heavy weapons, including unguided Grad rockets, in civilian-populated areas for months. Human Rights Watch released a belated report condemning Kiev’s practice.
The Ministry of Internal Affairs (MVD) chief, Avakov, Parubiy, and other officials defend their use of neo-Nazis in their antiterrorist operation. According to Avakov’s advisor, Anton Gerashchenko: «The most important thing is their spirit and their desire to make Ukraine free and independent. A person who takes a weapon in his hands and goes to defend his motherland is a hero. And his political views are his own affair.»
The Ultra Coup Threat
The political views of Ukraine’s ultra-nationalist battalions could have far broader resonance in the present period of political violence, economic collapse and social chaos. There is a real risk that neo-fascist warlords like Beletskiy and Yarosh will attempt to seize power in a coup during or after the antiterrorist operations, in the event that key decisions do not go their way and/or Ukraine’s domestic circumstances continue to deteriorate.
Indeed, the powerful Donbass Battalion and its commander, Semyon Semenchenko, recently demonstrated this potential. On the eve of President Poroshenko’s pivotal June 30 meeting with Parubiy, Avakov and the powerful Defense and Security Council, Semenchenko and members of his battalion led a several thousand-strong demonstration backed by two other «volunteer» – Dnepr and Aidar – battalions. The demonstrators demanded that Poroshenko end the truce, declare martial law and destroy the eastern rebels, or they would remove the president from power «like Yanukovich.»
At the demonstration, a journalist was beaten up and stun grenades were thrown, seriously injuring several demonstrators. One demonstrator claimed he saw MVD officers hand the stun grenades to members of Avakov’s Kiev-based paramilitary group 17+ Sotny, who threw the grenades. Although Avakov condemned the violence the next day, no one was arrested.
Before the June 30 council meeting, Poroshenko had said he intended to extend the truce after its June 30 deadline, in accordance with the wishes of Brussels and Moscow. However, after the four-hour long meeting, he emerged to announce an end to the truce and ordered a new offensive to wipe out rebels. The Donbass Battalion and its ilk had prevailed over the great powers of Europe and Russia.
The June-July scenario played out once more on August 6, when the authorities in Kiev sought to clean Maidan of remaining demonstrators. Right Sector, which constantly criticizes the government and calls for a purge of the Ukrainian elite, attacked the Kiev’s efforts and called for the resignation of Avakov. Right Sector has organized small demonstrations and pickets in the nationalists’ stronghold in western Ukraine. In August, Right Sector activists stormed a concert of an allegedly pro-Russian singer, Anna Lorak, an action that had to be put down by police. In response, the Right Sector again called for demonstrations and Avakov’s resignation.
On August 7, Parubiy resigned as chief of the Security Council, reportedly so that he could focus on his work supporting the volunteer militias. The reason for his resignation may be that Parubiy understands the Maidan government – in its present configuration – will collapse, and he is preparing for a return to power on the back of his battalions’ volunteer fighters returning home from war – either emboldened by victory or disgruntled by stalemate or defeat. Such a situation could be ripe for a coup or electoral path to power on an ultra-nationalist agenda.
Negotiate With the Rebels
None of the above should be construed as a claim that all the forces in the post-Maidan government are neo-fascist, as some Russian statements state or imply. Rather, it should serve as a warning to the West that the threat of a fascist hijacking of the Maidan regime is growing, and Western claims that the ultra-nationalist element is non-existent or at least irrelevant are dangerously off the mark. Ignoring reality, the West’s unqualified support for Kiev’s politics, its antiterrorist operation and its refusal to negotiate with Vladimir Putin over the crisis will come home to roost.
The West, especially the US, is operating under and proselytizing the illusion that Maidan was purely a democratic revolution, aimed at overthrowing a corrupt regime installed by devilish Putin’s Russia. We have been shown this scenario before – with the West’s misplaced support in Georgia for the beacon of democracy, former President Mikheil Saakashvili, who started the August 2008 war with South Ossetiya and has been indicted in absentia for illegally nationalizing the media, cracking down on demonstrators and torturing prisoners during his rule.
The West must take off its black and white blinders. Putin and the Russians are not the only kleptocratic autocrats and opportunistic nationalists in the post-Soviet space, which includes almost nothing but such elements. The good news is that real fascists of Lyashko’s, Beletskiy’s and Yarosh’s ilk are not in power yet. The West can avoid this by demanding that Kiev clean up its act and limit the chaos of war by forcing Poroshenko to negotiate with the rebels.
Posted on September 27, 2014 at 08:35 PM in Ukraine
http://www.russiaotherpointsofview.com/2014/09/the-history-of-the-ukrainian-revolution-and-its-neo-fascist-problem.html
[…] πρόσφατα με την κρίση στην Ουκρανία και την άμεση απειλή που δέχτηκαν οι Έλληνες τόσο της Κριμαίας όσο και της Ανατολικής Ουκρανίας […]
Ποιοι είναι οι Ελληνες της Ουκρανίας
MARCH 5TH, 2014
http://www.greeknewsonline.com/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/
Μαριούπολη: Η πόλη της Ουκρανίας που ζουν 150.000 Έλληνες
To Χάρκοβο, η Μαριούπολη, η Μελιτόπολη, η Γιεβρατόρια και το Ντονέτσκ πέρασαν στα χέρια των Ρώσων. Ποια είναι η «ελληνική» πόλη της Ουκρανίας
Σύμφωνα με το δίκτυο Rusia Today τo Χάρκοβο, η Μαριούπολη, η Μελιτόπολη, η Γιεβρατόρια και το Ντονέτσκ πέρασαν στα χέρια των Ρώσων.
Η Μαριούπολη είναι πόλη της Ουκρανίας με πληθυσμό 500.000 κατοίκους και λιμάνι στην Αζοφική Θάλασσα, δίπλα στην Μαύρη Θάλασσα. Εκεί ζουν σήμερα 150.000 Έλληνες.
Στην περιφέρεια της Μαριούπολης υπάρχουν 29 χωριά Ελλήνων, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται Ρουμαίοι και μιλούν την «ρουμέϊκου γλώσσα», η οποία είναι ελληνική. Δεν συμπίπτει, όμως, με καμιά άλλη ελληνική διάλεκτο και διαφέρει από χωριό σε χωριό.
Ο Βλάσης Αγτζίδης (https://kars1918.wordpress.com), διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας και μαθηματικός. Αναλύει την κατάσταση και τη ζωή των Ελλήνων στη Μαριούπολη, με κείμενο του στην «Καθημερινή»:
Το διαβάσαμε από το: Μαριούπολη: Η πόλη της Ουκρανίας που ζουν 150.000 Έλληνες http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/03/150000.html#ixzz4aWoKcAMk
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/03/150000.html
Ποιοι είναι οι Ελληνες της Ουκρανίας
MARCH 5TH, 2014 ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ
http://www.greeknewsonline.com/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/
[…] Οι Έλληνες της Ουκρανίας στο μάτι του κυκλώνα… […]
[…] Οι Έλληνες της Ουκρανίας στο μάτι του κυκλώνα… […]