Σωτήρης Σόρογκας: Μια έκθεση που δεν πρέπει να χάσετε…

Εάν ζείτε στην Αθήνα και σας αρέσει η ζωγραφική θα έπρεπε να δείτε τη έκθεση έργων του Σωτήρη Σόρογκα –ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους στο Μουσείο Μπενάκη που παρουσιάζεται με το τίτλο «Σόρογκας-Πενήντα χρόνια ζωγραφική». Η έκθεση διοργανώνεται σε συνεργασία με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και τη Νορβηγική Πρεσβεία στην Αθήνα… 

Μνήμες γεμάτες αγάπη, πόνο, ελπίδα, απόγνωση, σκοτάδι, φως, τάξη, χάος αποτυπωμένες από τον Σωτήρη Σόρογκα με το προσωπικό του ζωγραφικό ιδίωμα.

Η παρουσίαση του έργου του Σωτήρη Σόρογκα στο Μουσείο Μπενάκη δομείται γύρω από δέκα θεματικές με τις οποίες ο Σόρογκας καταπιάστηκε σε όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής του πορείας.

Έτσι, το κοινό, εκτός από τα «Πρώτα έργα» του καλλιτέχνη στα οποία αρχίζουν να διαφαίνονται οι αναζητήσεις του, έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τις «Πέτρες» των οποίων η μεγάλη συχνότητα και η πολυμορφία των συνδυασμών που παρουσιάζουν τις καθιστούν ένα από τα κυρίαρχα μοτίβα στο έργο του ζωγράφου, τα «Άλογα» που αποκαλύπτουν τον προβληματισμό του Σόρογκα ως προς τη διατύπωση της κίνησης μέσα στο χώρο και τα «Αρχαία μάρμαρα» για τα οποία ο Σόρογκας αντλεί στοιχεία από τη σεφερική ποίηση.


Επιπλέον, παρουσιάζονται επιλογές από τα «Πορτρέτα» και τα «Μαύρα ανοίγματα», έργα στα οποία είναι έντονος ο πειραματισμός του δημιουργού πάνω στο λευκό και τομαύρο. Παράλληλα, παρουσιάζονται ενότητες έργων, όπως τα «Ξύλα», τα «Θαλάσσια ξύλα» και οι «Σκουριές», στα οποία εικονογραφείται με βασανιστική εμμονή ηαποσύνθεση, η γοητεία του «θνήσκοντος» και η μαγεία του εγκαταλελειμμένου.

Στην παρουσίαση περιλαμβάνονται, ακόμα, οι μακέτες των έργων που φιλοτεχνήθηκαν από τον Σόρογκα για τον σταθμό Λαρίσης του Αττικό Μετρό. Επίσης, στον εκθεσιακό χώρο προβάλλεται οπτικοακουστικό υλικό, καθώς και συγγράμματα του ίδιου του καλλιτέχνη πάνω στην τέχνη.

Τέλος, η έκθεση συνοδεύεται από πλούσια εικονογραφημένη έκδοση με κείμενα των Κική Δημουλά, Χάρη Καμπουρίδη, Δημήτρη Κοσμόπουλου και Γιάννη Μπόλη.

Ο Σωτήρης Σόρογκας γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα. Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ από το 1957 έως το 1961, στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Από τη δεκαετία του ’60 επισκέπτεται πολύ συχνά τα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά κέντρα, και κυρίως το Παρίσι, στο οποίο παραμένει τον περισσότερο καιρό. Στη δεκαετία του ’70 τα ταξίδια του συνεχίζονται και στην Αμερική. Το 1966, διορίζεται βοηθός στην έδρα Ζωγραφικής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, όπου διδάσκει μέχρι και σήμερα ως ομότιμος καθηγητής.

Το 1969, ιδρύει μαζί με τους Γιάννη Βαλαβανίδη, Βαγγέλη Δημητρέα, Μαρία Καραβέλα, Βάσω Κυριάκη και Γιώργο Μήλιο, την “Ομάδα των Έξι”. Με τη χορηγία του Ιδρύματος Φορντ, το 1972, ο ζωγράφος παρακολουθεί τη σύγχρονη τέχνη στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Λονδίνο, το Μιλάνο κ.α. Το 1981, συμμετέχει στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο. Από το 1984 αποτελεί μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού τέχνης και θεωρίας της τέχνης Σπείρα. Το 2004, βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών για την καλλιτεχνική του προσφορά και την ίδια χρονιά εκλέγεται στη θέση του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, από την οποία παραιτείται το 2005. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα από όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής πορείας του ζωγράφου, ενταγμένα στις θεματικές με τις οποίες καταπιάστηκε. Πέτρες, μαύρα ανοίγματα, άλογα, αρχαία ανάγλυφα, πορτρέτα, παλιά ξύλα, κατάλοιπα παλιών μηχανημάτων, συντρίμμια μεταλλικών αμαξωμάτων, σκουριές κ.ά. αποτελούν κάποια από τα γνωστότερα θέματά του.

Μουσείο Μπενάκη – Κτήριο οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου

Διάρκεια: 22 Δεκεμβρίου 2011 μέχρι 12 Φεβρουαρίου 2012. Δευτέρα, Τρίτη: ΚΛΕΙΣΤΑ, Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-22.00. Πληροφορίες  www.benaki.gr

6 Σχόλια

  1. […] Σωτήρης Σόρογκας: Μια έκθεση που δεν πρέπει να χάσετε (… […]

  2. […] Σωτήρης Σόρογκας: Μια έκθεση που δεν πρέπει να χάσετε (… […]

  3. Α.Β. on

    Σωτήρης Σόρογκας: «Ζηλεύω αυτούς που πιστεύουν»

    Παρασκευή, 09 Νοέμβριος 2012 09:00Συνεντεύξεις

    Mαρία Θερμού

    Πέτρες, ρημαγμένα από τον χρόνο ξύλα, τα απομεινάρια παλιών μηχανημάτων που αφέθηκαν να σκουριάζουν στο ύπαιθρο, οι ξερολιθιές, το απόλυτο μαύρο στο βάθος του πηγαδιού. «Εχω μια εμμονή σε ό,τι θνήσκει» λέει άλλωστε ο Σωτήρης Σόρογκας, περισσότερα από 200 έργα του οποίου παρουσιάζονται από τις 21 Δεκεμβρίου στο ΜουσείοΜπενάκη σε μια έκθεση που πιάνει τον μύθο του ζωγράφου από την αρχή. Από τις 11.3.1956 για την ακρίβεια, ημερομηνία γραμμένησε ένα από τα πρώτα έργα του – «ένα τοπίο κάπου στο Μενίδι, όπουπηγαίναμε με τα καβαλέτα μας και ζωγραφίζαμε στην εξοχή» – ως τα πιο πρόσφατα, τα «θαλάσσια ξύλα» κατά τον στίχο του Κάλβου. Μια διαδρομή μισού αιώνα ξορκίζοντας τη φθορά.

    Ζωγραφίζω…

    Από πολύ µικρός. Αισθανόµενος µεγάλη µειονεξία στα παιδικά µου χρόνια από µια περίεργη και δυσανάλογα µεγάλη ανάπτυξη, βρέθηκα δακτυλοδεικτούµενος και χλευαζόµενος από αυτούς που θα ήθελα να µε θαυµάζουν. Είχα φτάσει πριν από την εφηβεία σχεδόν δύο µέτρα ύψος. Ωστόσο ευνοήθηκα από τη ζωγραφική, µε την οποία έκτοτε ταυτίστηκα επειδή προσχώρησα σε αυτήν εν είδει καταφυγίου αντλώντας ταυτόχρονα και κύρος από τις τότε επιδόσεις µου. Στη δεκαετία του ’50 η ζωγραφική εξακολουθούσε να διατηρεί τη µυθοποιηµένη αύρα της. Με δάσκαλο τον Μόραλη θυµάµαι τη µαγική ατµόσφαιρα του εργαστηρίου και την ιερότητα της αποστολής µας. Ολοι µας ψάχναµε να βρούµε την αφετηρία µιας προσωπικής έκφρασης από τις επιλογές µας σε ό,τι µας γοήτευε ή µας συνιστούσε και πώς θα µπορούσε το ασαφές και απροσδιόριστο εντός µας να αποκτήσει οντότητα και αισθητική νοµιµοποίηση.

    Διαβάζω…

    Πολύ. Το διάβασµα στάθηκε για µένα µια δεύτερη παρηγοριά στη ζωή µου. Ιδιαίτερα στον χώρο τον έµπλεο συγκινήσεων και µεταβάσεων σε ένα λυτρωτικό «αλλού». Με τη λογοτεχνία, όταν δεν είναι Ντοστογέφσκι, µπορείς να περιδιαβάζεις τον κόσµο. Με τη φιλοσοφία ή τον δοκιµιακό λόγο µπορείς να ασκείσαι πνευµατικά και µε την Ιστορία να κάνεις µαγικά ταξίδια.

    Αγαπώ…

    Με τον τρόπο του Σεφέρη: «Πού είναι η αγάπη που κόβει τον καιρό µονοκόµµατα στα δυο και τον αποσβολώνει». Ολοι τη γυρεύουµε. Σπάνιο να µην τη χάσεις µόλις νοµίσεις ότι τη βρήκες. Πιστεύω ότι είναι δυσεύρετη, όπως η αγιοσύνη, επειδή προϋποθέτει απάρνηση του «εγώ», κάτι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Εκτός κι αν πρόκειται για την κόρη σου, γιατί τότε αντιστρέφονται όλα.

    Ακούω…

    Με προσοχή ό,τι µου λένε. Πολλοί άνθρωποι όµως επαναλαµβάνονται αφόρητα. Αναφορικά µε τη µουσική, η παιδεία µου είναι ελλιπής και τούτο επειδή µεγάλωσα σε ένα φτωχικό περιβάλλον όπου κάποια είδη της, όπως η κλασική, ήταν απόντα. Πιστεύω µάλιστα ότι τα πρώτα µας ακούσµατα καθορίζουν σε µεγάλο βαθµό τις προτιµήσεις µας και αργότερα επενεργούν και στις µνήµες. Αυτές οι µνήµες είναι καθοριστικές για την αγάπη µου στην εκκλησιαστική µουσική και στα µυθικά µικρασιατικά τραγούδια που άκουγα στο ραφείο του παππού µου κάθε Σάββατο βράδυ συνοδευόµενα από το σαντούρι του Σωφρονίου ή σε εκείνα τα σπαρακτικά πολυφωνικά ηπειρώτικα τραγούδια που άκουσα στα σπίτια συγγενών και φίλων του πατέρα µου. Οι έντονες εγγραφές τους εντός µου ενεργοποιούν ακόµη και σήµερα τη συγκίνηση, η οποία πολλές φορές µε βοηθάει και όταν ζωγραφίζω.

    Σέβομαι…

    Την πίστη των άλλων. Η απο- ιέρωση των πάντων πιστεύω ότι συνέτεινε στην απουσία σεβασµού και στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως προς τον δάσκαλο, τον ηλικιωµένο, τον ιερέα, τα σύµβολα της πατρίδας, προς το ψωµί που κάποτε, αν έπεφτε κάτω, το φιλούσαµε σηκώνοντάς το.

    Ελπίζω…

    Οτι στο µέλλον η ζωγραφική θα αναδυθεί ξανά στο µέγεθος των δυνατοτήτων της. Γιατί σήµερα θεωρείται τέχνη για συντηρητικούς, τριτοκοσµικούς ή ερασιτέχνες… Οι νέοι µάς κοιτούν µε συγκατάβαση, άλλωστε είναι αρκετοί και της δικής µου γενιάς που µεταπήδησαν σε «κατασκευές», video art ή ψηφιακή φωτογραφία. Εγώ όµως διατηρώ τις ελπίδες µου. Εχω παράδειγµα την ποίηση που ακµάζει λόγω Θείας Πρόνοιας. ∆εν κατάφεραν ακόµη να την κάνουν εµπόρευµα.

    Ζηλεύω…

    Αυτούς που πιστεύουν, γιατί η λυτρωτική δύναµη της πίστης απουσιάζει παντελώς από εµένα. Ζήλευα και τον αείµνηστο πατέρα µου για την αµετακίνητη πίστη του στον σοσιαλισµό. που ο θάνατός του το 1982 δεν του επέτρεψε να δει τα «επιστηµονικά τρωκτικά της αλλαγής» ή τα ιδεολογικά παιδιά του Εµβέρ Χότζα. Φαίνεται ότι σε κάθε «πιστεύω» είναι κρυµµένα πάντοτε τα ζωτικά µας ψεύδη. Ωστόσο µακάρι να πίστευα κι εγώ κάπου.

    Φαντάζομαι…

    Οτι ένα µεγάλο µέρος της ζωής µου θα µπορούσε να ήταν µια ιδανική κατασκευή, «Σχέδια για ένα καλοκαίρι», όπως θα έλεγε πάλι ο ποιητής. Μια εκδροµή στο Πήλιο, η µετάβαση σε ένα χιονισµένο χωριό τα Χριστούγεννα, η Μεγάλη Παρασκευή σε ξωκλήσι της Αττικής παίρνουν µέσα µου τρυφερές διαστάσεις και οργανώνονται µε ιδανικό τρόπο στο µυαλό µου, έτσι που πολλές φορές η πραγµατικότητα τα ανατρέπει. Θυµάµαι και τον Εγγονόπουλο να µου λέει ότι η µητέρα του τον κατηγορούσε επειδή έκανε Πάσχα στο µυαλό του. Εκείνος όµως συµπλήρωνε: «Μα εκεί είναι το αληθινό Πάσχα»!

    πηγή: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=435321

  4. ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΡΟΓΚΑΣ (ομότιμος καθηγητής ΑΣΚΤ, ζωγράφος)

    «Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο αριστερός»

    «Στη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων η αγάπη τους στην πατρίδα είναι εδραία, παρά τη συνεχή, μεθοδευμένη και πολύχρονη υπονόμευσή της σε ό,τι τη συνιστά»

    Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ

    «Παρά το δυσοίωνο αίσθημα όλων μας, πιστεύω ότι υπάρχει διέξοδος. Σήμερα η απουσία νοήματος ή αποϊέρωση των πάντων, ο εθισμός στην απάτη, η άθλια διακυβέρνηση για πολλά χρόνια, η μη απόδοση ευθυνών, η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, οι τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις, η ακινησία της παραγωγής και βέβαια η μετέωρη Παιδεία μας στοιχειοθετούν τα τεράστια και ζωτικής σημασίας προβλήματα, εμπρός στα οποία νιώθουμε αδύναμοι και αμήχανοι. Συνεπώς, το μεγάλο ερώτημα λιμνάζει στο πώς θα τα αντιμετωπίσουμε.

    Η γνώμη μου είναι πως την απάντηση θα τη δώσουν οι νέες μορφές συλλογικότητας, που ήδη άρχισε να συγκροτεί ο λαός μας».

    Ο Σωτήρης Σόρογκας, ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ και ζωγράφος, μιλά για τον Σεφέρη, τη «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη, για τους διανοούμενους των προοδευτικών αριστερών δυνάμεων.

    * Τα έργα σας εκφράζουν τη μοίρα της αποσύνθεσης. Και τη χώρα μας;

    – Σ’ ένα απ’ τα ακροτελεύτια ποιήματά του, ο Σεφέρης έγραψε: «Ολα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες και γίνουνται άστρα. Παραμονή της μακρύτερης μέρας». Πικρό βάθος αυτών των στίχων, μπορούμε να το ερμηνεύσουμε αμβλυμένο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά μια πατρίδα σαν τη δική μας. Διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνον ως ένας αφηρημένος αγεωγράφητος «χώρος», από τον οποίο πέρασαν συγκεκριμένες πολιτιστικές συντεταγμένες, αλλά και ως «αισθητός τόπος», ως τόπος δηλαδή εμπειρίας και βιωματικής μνήμης, βαθύτατα εγχαραγμένης στα ψυχικά έγκατα των ανθρώπων, που τον εμψυχώνουν με τη δράση τους και το στοχασμό τους. Ο υπερουράνιος αυτός τόπος κινδυνεύει να χαθεί. Υπέρτατο καθήκον όλων η διάσωσή του.

    Πικάσο και Μίκης

    * Εμπνέουν το ζωγράφο οι αντικατοπτρισμοί της δεινής πραγματικότητας;

    – Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την ασχολία τους, μετέχουν αυτής της δεινής πραγματικότητος. Ετσι, άλλοι ωθούνται στην αυτοκτονία και άλλοι μεταμορφώνονται μέσω θαυμαστών και μυστηριωδών υπερβάσεων σε πολυμήχανους δημιουργούς. Οσο για την έμπνευση στη ζωγραφική, αν πράγματι αυτή λειτουργεί σε ορισμένους, νομίζω πως χρειάζεται μια χρονική απόσταση, η οποία μετατρέπει τα γεγονότα σε αποστάγματα μιας σχεδόν απροσδιόριστης και επώδυνης μνήμης σε εικόνα, που τα περιέχει μαζί με πολλές ακόμα αναφορές, χωρίς αυτό να εμποδίζει άλλους, όπως ας πούμε ο Πικάσο με την «Γκουέρνικα», να εκφραστούνε με αμεσότητα.

    * Η σιωπή, αναγκαία συνθήκη για τον καλλιτέχνη;

    – Δεν υπάρχει τίποτα όμοιο για όλους σαν αναγκαία συνθήκη του καλλιτέχνη. Ο καθένας έχει τα δικά του μαγικά περάσματα, για να βρίσκει την είσοδο στη δημιουργικότητα, στους κρυφούς δηλαδή και άφατους τόπους των υπερβάσεων.

    * Εχετε ταχθεί υπέρ της «Σπίθας», της κίνησης πολιτών του Μίκη Θεοδωράκη…

    – Οπως το ΕΑΜ στην Κατοχή βοήθησε αποτελεσματικά το λαό για την ελευθερία και την επιβίωσή του, έτσι πίστεψα ότι θα μπορούσε και σήμερα να αναβιώσει ένα σωτήριο κίνημα, με οδηγό μία προσωπικότητα εγνωσμένης αξίας, έξω από κόμματα και σκοπιμότητες. Δυστυχώς η «Σπίθα» δεν βρήκε συνθήκες για μια φλόγα ελπίδας και αναδημιουργίας, την οποία έχουμε ανάγκη επειγόντως. Οι λόγοι αυτής της ματαίωσης δεν έγιναν γνωστοί.

    * Ο Τσαρούχης έλεγε: «Στην Ελλάδα όλα είναι μικρά, οι δικτατορίες, τα βερίκοκα…». Και οι πολιτικοί;

    – Ο χαριτωμένος αυτός λόγος του Τσαρούχη ειπώθηκε σε μια ευρύτερη συζήτησή μας για την Ελλάδα και η αναφορά του στο «μικρό» είχε άλλο νόημα. Αναφορικά όμως με το «μέγεθος» των πολιτικών, όπως και άλλων «ηγητόρων», «καθοδηγητών» και «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης, πιστεύω ότι είναι συνισταμένη πολλών μεταβλητών, όπως της κουλτούρας, των ιστορικών συνθηκών και άλλων.

    * Εχετε δηλώσει πως θεωρείτε τον εαυτό σας «γνήσιο αριστερό, όχι σαν αυτούς που καμώνονται τους αριστερούς».

    – Αληθινά σας λέω ότι δεν γνωρίζω ποιος είναι ο αριστερός. Ισως να λειτουργεί σήμερα περισσότερο εντός μου μία τρυφερή ανάμνηση ενός καιρού που σταδιακά θαμπώνει και χάνεται. Εχω ακόμα μέσα μου ζωντανή την εικόνα του πατέρα μου που λάτρευε το χωριό του χωρίς μειονεξία. Σεβόταν, δίχως να πιστεύει σε Θεό, τη γιαγιά μου, που διατηρούσε με κατάνυξη τα καντήλια αναμμένα, ενώ οι σύντροφοί του τραγουδούσαν: «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα, το δίκιο και τη λευτεριά». Τώρα οι διανοούμενοι των προοδευτικών αριστερών δυνάμεων ζητάνε να ξαναγυρίσουν οι Τσάμηδες στη Θεσπρωτία, να βγούνε οι εικόνες από τα δικαστήρια και οι ήρωες του 1821 από τα σχολεία. Επιχειρούν, εν ονόματι της ειρήνης στην περιοχή και υπό την κυριαρχία των παγκοσμιοποιητικών συνθηκών, να αναθεωρήσουν την ελληνική ιστορία, αμφισβητώντας την αλήθεια των γεγονότων.

    * Ισχυρίζονται πως πρόκειται για ψευδείς κατασκευές μύθων…

    – Ναι. Το «κρυφό σχολειό», ο «χορός του Ζαλόγγου», η «Μικρασιατική Καταστροφή», όλα μύθοι, αγνοώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο δύο πράγματα: πρώτον, πως κατασκευάζουν έτσι το δικό τους μύθο και, δεύτερον, τη σημασία του μύθου, όταν αυτός στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα που εμπνέουν το φρόνημα ενός λαού. Διεκδικούν ακόμα κατ’ αποκλειστικότητα τον ανθρωπισμό και τη συμπόνια. Γι’ αυτό και δεν αρνούνται το άνοιγμα των συνόρων στον πάσχοντα μετανάστη, υποτιμώντας τους κινδύνους που κρύβει μία τέτοια πολιτική στάση για την ύπαρξη της συνοχής του ελληνικού έθνους. Ο υπάρχων δήθεν προοδευτισμός σήμερα είναι κατά τη γνώμη μου μια επικίνδυνη παθογένεια της Αριστεράς, που υπονομεύει αργά και σταθερά ό,τι συγκρατεί και συνιστά την ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας, από εκείνους οι οποίοι θα έπρεπε πρωτίστως να την προστατεύσουν.

    «Ανάγκη συσπείρωσης»

    * Λοιδορείται ακόμη η ελληνικότητα;

    – Θα ‘λεγα πως έχει κάπως περιοριστεί. Διότι τελευταία, με τον πανικό της κρίσεως, συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη συσπειρώσεως στις αξίες της ξεχασμένης πατρίδας, η συνοχή της οποίας μεταγγίζει αίσθημα ασφάλειας. Πιστεύω ότι στη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων η αγάπη τους στην πατρίδα είναι εδραία, παρά τη συνεχή, μεθοδευμένη και πολύχρονη υπονόμευσή της σε ό,τι τη συνιστά. Γι’ αυτό σήμερα ακόμα και αντεθνικοί πολιτικοί επικαλούνται την πατρίδα.

    * Μπορεί η τέχνη και η ποίηση, που αγαπάτε, να μας βγάλει από τα αδιέξοδα;

    – Σας θυμίζω την απάντηση του Μ. Αναγνωστάκη: «Κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα». Αλλωστε, πιστεύω και εγώ ότι ποτέ η τέχνη δεν μας έβγαλε από αδιέξοδα. Απλώς καθορίζει σε ένα βαθμό την ευαισθησία μας, ενανθρωπίζοντας τη σχέση μας με τον κόσμο. Μπορεί ωστόσο να γίνει και τρόπος παρηγορίας ή και εξαγνισμού, κοιτάζοντας π.χ. μία εικόνα. Εδώ θα ‘θελα να αναφερθώ και σε μερικές εξαίσιες φράσεις της Κικής Δημουλά, σχετικές με την ωφέλεια της ποίησης: «Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της… Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μία παυσίπονη σταγόνα σε ένα ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο».

    * Συνεχίζετε να βρίσκετε κομμάτια του εαυτού σας στην ποίηση του Σεφέρη;

    – Στην ποίηση του Σεφέρη, όπως και σε κάθε καλή ποίηση, πιστεύω ότι βρίσκουμε όλοι κομμάτια του εαυτού μας. Στον Σεφέρη είχα και έχω πάντοτε ιδιαίτερη αδυναμία.

    * Ποιο ποίημα θα έγραφε ο Σεφέρης σήμερα;

    – Επειδή η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να τον πληγώνει, η ποίησή του πιστεύω ότι θα ήταν περισσότερο απελπισμένη.

    http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=381502

  5. […] Με την ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων από την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους (ΓΑΚ, Νέα Ψυχικό) πραγματοποιήθηκε μια εικαστική έκθεση με τίτλο  ΓΑΚ-Art, που θα διαρκέσει έως τις 24 Οκτωβρίου. Σημαντικοί  σύγχρονοι Έλληνες καλλιτέχνες, 31 τον αριθμό,  εμπνεύστηκαν από τα αρχεία και δημιούργησαν έργα ειδικά για την επέτειο. Μεταξύ τους και αγαπημένος μας ζωγράφος Σωτήρης Σόρογκας! […]

  6. […] Σημαντικοί  σύγχρονοι Έλληνες καλλιτέχνες, 31 τον αριθμό,  εμπνεύστηκαν από τα αρχεία και δημιούργησαν έργα ειδικά για την επέτειο. Μεταξύ τους και αγαπημένος μας ζωγράφος Σωτήρης Σόρογκας! […]


Σχολιάστε