«Πατριωτική Αριστερά» και προσφυγικό κίνημα
Η ύπαρξη ενός διακριτού ρεύματος, που θα μπορούσαμε κάπως να ονομάσουμε «πατριωτική Αριστερά» και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνονται κινήσεις όπως αυτή του Μίκη Θεοδωράκη, του Γιώργου Καραμπελιά, του Κώστα Ζουράρι κ.ά. είναι πλέον γεγονός….
Κυρίως, από την περίοδο της πρωθυπουργείας του Κ. Σημίτη, μια ορισμένη κατηγορία απόψεων που καταχρηστικά ονομάστηκαν «εθνοαποδομητικές», επιβλήθηκε στο δημόσιο χώρο δίκην νέας καθεστωτικής ιδεολογίας. Η χαρακτηριστικότερη στιγμή που αποδείκνυε τη σύνθεση αυτών των ιδεολογικών απόψεων με την εξουσία και το κράτος υπήρξε η ανάληψη της προεδρίας από τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο -συμβολικού ιδεολογικού ηγέτη ενός χώρου, που ξεκινούσε από τους νεοφιλεύθερους «Ταύρους» και κατέληγε στους «Ιούς» και ακόμα παραπέρα- στον Όμιλο Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ), που ίδρυσε ο τότε πρωθυπουργός!
Η πολιτικοποίηση της ιστορικής έρευνας και η χρησιμοποίησή της από την εξουσία εκείνη την εποχή με την προσπάθεια κατασκευής μιας νέας ταυτότητας, βασίστηκε στην υπονόμευση των υπαρκτών δεδομένων ταυτοτήτων με το επιχείρημα της «αναδόμησης» και «ανακατασκευής». Επιπλέον βασίστηκε στον αποκλεισμό των διαφορετικών, από όσους τομείς ήλεγχαν οι λεγόμενοι «εκσυγχρονιστές», καθώς και στη στοχοποίησή τους μέσα από Μαύρες Λίστες. Δημιουργήθηκε έτσι το αίσθημα του παραμερισμού και της καταπίεσης σε πλείστους όσους πολίτες και επιστήμονες.
Τα συναισθήματα αυτά, συνδυασμένα με τη γενικευμένη ανασφάλεια του ελληνικού λαού σε μια εποχή κρίσεων και αλλαγής των κοινωνικών ισορροπιών, οδήγησαν στην εμφάνιση και την ισχυροποίηση του αντίθετου πόλου. Στη θέση του «Λιάκου» εμφανίστηκαν πολλοί «αντι-Λιάκοι»! Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι ορατή πλέον και δια γυμνού οφθαλμού.
Στο πλαίσιο αυτής της αντίδρασης συγκροτήθηκε και το ρεύμα της λεγόμενης «πατριωτικής Αριστεράς».
Ένα από τα ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντηθούν είναι ποιά είναι η σχέση αυτού του ρεύματος με το προσφυγικό κίνημα, που εδώ και μια 25ετία είναι ένα επίσης διακριτό ιστοριογραφικό και κοινωνικό ρεύμα.
Στο παρακάτω κείμενο, που απαντά με τη χρήση πραγματολογικών στοιχείων στο ερώτημα αυτό, υπάρχει μια στοιχειώδης συλλογή απόψεων που τεκμηριώνουν την ψυχρότητα και την αδιαφορία του χώρου αυτού απέναντι στα συναισθήματα των προσφυγικών πληθυσμών, την ανοχή απλώς -αλλά τη μη ουσιαστική αποδοχή- του προσφυγικού λόγου και -στην καλύτερη περίπτωση- την εργαλειακή χρήση του:
…Η αντιμετώπιση του Μουσταφά Κεμάλ ως του αδιαμφιβήτητου «επαναστάτη που πέταξε στη θάλασσα τους Έλληνες εισβολείς» θα είναι καθολική σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, ακόμα και της λεγόμενης «πατριωτικής».[1]
[1] Ο Στάθης Σ. της «Ε» θα κατακρίνει την Μ. Ρεπούση γιατί χρησιμοποίησε τον όρο «εθνικιστικό κίνημα» για να χαρακτηρίσει το κεμαλικό. Θα γράψει: «Ο Κεμάλ ηγήθηκε του τουρκικού εθνικού κινήματος, μάλιστα απελευθερωτικού –ουδενός εθνικιστικού κινηματος ηγήθηκε» (Στάθης Σ., «Ο ναυτίλος», εφημ. Ελευθεροτυπία, 22 Μαϊου 2007.)
Την ίδια άποψη διατύπωσε και ο Μίκης Θεοδωράκης στην επιστολή του για την Δραγώνα: «Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά…..» Θέση για την οποία υπήρξαν διαμαρτυρίες από προσφυγικής πλευράς. [«Ανοιχτή (καί κατ ιδίαν) επιστολή πρός τον Μίκη Θεοδωράκη» http://vripolidis.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html (22-2-2010)]
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη που υποβαθμίζει τον «κεμαλισμό» και δαιμονοποιεί το «νέο-οθωμανισμό»: «Και, επιτέλους, πρέπει να φύγει από το λεξιλόγιό μας, και προπαντός από την αντίληψή μας, η άποψη ότι ο εχθρός του ελληνισμού και των Ποντίων είναι ο «κεμαλισμός» και μόνο, διότι τότε πέφτουμε στην παγίδα του τουρκισμού, ο οποίος, ήδη από την εποχή του Οζάλ, έχει προσλάβει «ισλαμοκεμαλικά» και νεο-οθωμανικά χαρακτηριστικά…..»
Η προσέγγιση αυτή προέρχεται από μια άλλη εκτίμηση για το ρόλο του ποντιακού κινήματος: «Και, βέβαια, κάθε στρατηγική, η οποία υποβαθμίζει την πρωταρχικότητα της γενοκτονίας και αναβαθμίζει απλώς την νοσταλγία για τις «χαμένες πατρίδες» κινδυνεύει να μεταβληθεί σε όπλο του τουρκικού νεο-οθωμανισμού. (Γ. Καραμπελιάς, «Ο Πόντος, η γενοκτονία και το ελληνικό δίλημμα», περ. Άρδην, τεύχ. 75, 2009) )
Επιπλέον, στο πλαίσιο των φοβιών που προκαλεί στην «πατριωτική Αριστερά» ο «νεοοθωμανισμός», η νοσταλγία των προσφύγων του ‘22 για τις πατρίδες τους ενοχοποιείται ως ιδεολογικό επιχείρημα για τη «δορυφοροποίηση στον ανερχόμενο νεο-οθωμανισμό» (Γ. Καραμπελιάς, «H αναπόφευκτη πτώχευση ενός μοντέλου», περ. Άρδην, τεύχ. 79, Μάρτιος-Απρίλιος 2010)….
—————————————-
Το κείμενο αυτό προέρχεται από το “Mνήμη, ταυτότητα και ιδεολογία στον ποντιακό ελληνισμό” και ειδικά απ’ το κεφάλαιο που επιγράφεται “Η γενοκτονία και η άρνησή της”.
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
ΑΡΑ ΚΙ ΕΝΤΕΠΟΥΝΤΑΝ, Τ’ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ,ΕΓΩ ΠΑ ΕΘΆΡΝΑ ΑΤΟΙΝ ΚΑΤ ΕΙΝΑΙ. ΚΙ Ο ΜΙΚΗΣ; ΚΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ, ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΗΡΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΤΒ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΕΚΡΙΝΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΣΚΑΪ… ΕΙΠΑ ΣΩΣΤΑ ΣΩΣΤΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ! ΕΠΑΡ ΤΟΝ ΙΝΑΝ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.
ΜΙΑ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗΣ (ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΥΠΙΑ ΟΜΩΣ))) ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.ΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΚΑΖΙΝΑ,ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ, ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ… ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!! ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ..ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΚ ΚΑΙ ΣΕΡΡΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ…
ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ (ΙΣΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΔΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΗΤΗΣΜΟΥ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΑ) ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕ ΠΑΝΟΠΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΕ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ ΠΟΥ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ(;;;;!!!!!) ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΩΝΟΥΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ (ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ!!!!;;;;) [ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΞΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΒΡΗ,ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΥΓΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΞΙΖΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ],ΚΑΙ ΦΗΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ. ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΕΣΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ.ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ;- ΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ ΤΟΥ ΠΟΣΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗ, ΠΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΕΘΝΟΤΙΚΑ Η ΑΛΛΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ.
ΔΗΛΑΔΗ ΛΕΝΕ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ, ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΧ; ΟΚ, ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ. ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΔΟΛΟΦΩΝΟΥΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΡΩΣΙΑ. ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ,ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΛΕΞΗ(ΕΒΡΑΙΟΣ)-ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ.
ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΚΟΛΛΑΝΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ, ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΕΧΩ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΞΕΙ ΣΩΣΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ,ΟΜΩΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΑ ΠΩ.ΕΣΕΙΣ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ κ.ΑΓΤΖΙΔΗ ΠΩΣ ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗ;
ΜΗΠΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΤΙΣ ΟΡΙΖΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ (Ή ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ Η ΙΔΙΑ ) ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ); ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΞΑΝΑΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ;
ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ,ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΝΕΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ, ΩΣΤΕ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΤΕΙ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΗ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΧΩ ΑΓΓΙΞΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ…
μου ξέφυγε ένα Ρ, ΑΡΑ ΚΙ ΕΝΤΡΕΠΟΥΝΤΑΝ
ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ
http://www.antinews.gr/2011/03/06/89403/#comment-653833
«Γιατί το ομογενείς εμένα μου πάει σε ρωσότουρκους που μας τους κουβαλήσανε σαν παλλινοστούντες?»
«Αν εννοείς τους Τουρκογενείς καζανοκέφαλους,που μας κατσικώθηκαν στο κεφάλι,συμφωνώ απόλυτα. Και μένα εκεί πάει το μυαλό μου. Άκου παλλινοστούντες… Έχουμε μπλέξει άσχημα με δαύτους και δεν βλέπω πώς μπορούμε να ξεμπλέξουμε. Άτιμη φάρα…»
«Μην στοχοποιείτε τους ομογενείς απ’ τη Ρωσία»
Γιατί όχι στη «Σπίθα» του Θεοδωράκη
Την Κυριακή παρευρέθηκα στη συγκέντρωση της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη, στο Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη. Αν και δεν είχα μεγάλες προσδοκίες από μια τέτοια εκδήλωση, σκέφτηκα οτι το αναγνωρίσιμο πρόσωπο του μουσικοσυνθέτη θα μπορούσε να εμπνεύσει και να συσπειρώσει πολλούς ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, πεποιθήσεων και κοινωνικών τάξεων, με κοινό παρονομαστή την αντίθεση στο Μνημόνιο, το οικονομικό σύστημα, το έλλειμμα δημοκρατίας γενικότερα. Δυστυχώς, οι φόβοι μου για συγκεντρωτισμό και στροφή προς τα (ακρο)δεξιά επαληθεύτηκαν, με αποτέλεσμα να αποχωρήσω πριν το τέλος της ομιλίας, εμφανώς απογοητευμένος.
…………….
…………….
Ο επόμενος ομιλητής ήταν ο εκδότης του Άρδην, Γιώργος Καραμπελιάς. Ο λόγος του ήταν έντονα συγκινησιακά φορτισμένος και εξαντλήθηκε στα λεγόμενα πατριωτικά θέματα, όπως είναι η έξαρση του «νεο-οθωμανισμού», το μάθημα της ιστορίας στα σχολεία και άλλα, τα οποία δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σχέση είχαν με την κρίση. Η άποψή μου είναι οτι ο χώρος της «πατριωτικής Αριστεράς», που εκπροσωπεί ο Καραμπελιάς, χαρακτηρίζεται από λογικά ασυμβίβαστες μεταξύ τους θέσεις και στηρίζεται στον συχνά λαϊκίστικο συναισθηματισμό. Πώς μπορεί κάποιος που υποστηρίζει τους φτωχούς εργαζόμενους όλου του κόσμου να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε «συνέλληνες» και «ξένους»; Στη συνέχεια ακολούθησαν κάποιοι εκπρόσωποι τοπικών επιτροπών της Σπίθας, οι οποίοι κινήθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος. Χαρακτηριστικά, ο εκπρόσωπος από την Κομοτηνή, εκδότης κάποιας τοπικής εφημερίδας, αναφέρθηκε στο θέμα της χειραγώγησης των Πομάκων από το τουρκικό προξενείο, ενώ ο Κύπριος εκπρόσωπος έθιξε τα προβλήματα της τουρκικής κατοχής του νησιού και του αφελληνισμού της εκπαίδευσης σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο τελευταίος μάλιστα, συγκινημένος μέχρι δακρύων, κατήγγειλε οτι «δεν διδάσκονται πλέον τα παιδιά μας για τους γενίτσαρους», ενώ προσφέρθηκε να… υιοθετήσει τα σχολεία που θα κλείσει η Διαμαντοπούλου! Χαρακτηριστικό είναι οτι το κοινό πραγματικά αποθέωσε τις εθνικιστικές εξάρσεις τους, επιβεβαιώνοντας τους αρχικούς φόβους μου.
Τέλος, το λόγο έλαβε ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, Μίκης Θεοδωράκης. Μέσα από μια μακροσκελή και ελαφρώς βαρετή ομιλία προσπάθησε να συνοψίσει τις κατευθυντήριες γραμμές του κινήματος. Αν και ξεκίνησε πολύ καλά, λέγοντας οτι «συμμετέχουμε σε ένα πρωτόγνωρο πείραμα από την έκβαση του οποίου θα αποδειχθεί εάν πραγματικά ο λαός είναι ικανός να αυτοκυβερνηθεί ή εξακολουθεί να χρειάζεται Σωτήρες-Ηγέτες-Κόμματα-Μηχανισμούς για να σωθεί… να γίνεται οπαδός-κοπάδι με τυφλή πίστη και φανατισμό για τον οδηγό-βοσκό και την αυλή του, για να προχωρήσει», στη συνέχεια μας απογοήτευσε. Εκτός από το οτι επέμεινε κι αυτός στα εθνικά θέματα, αναίρεσε με τα λεγόμενά του την αρχή της άμεσης δημοκρατίας, την οποία υποτίθεται οτι πρέσβευε. Αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός «εθνικού κέντρου», που θα κατευθύνει και θα συντονίζει τις «περιφερειακές Σπίθες». Αποδοκίμασε την απόφαση κάποιων τοπικών επιτροπών να κατεβούν στην πορεία της περασμένης Τετάρτης, παρά την απαγόρευση της προσωρινής συμβουλευτικής επιτροπής, λέγοντας μάλιστα οτι «αυτό το είδος της δημοκρατίας εγώ το θεωρώ αναρχία που οδηγεί κατ’ ευθείαν σε διάλυση». Αξίζει να σημειωθεί οτι στο σημείο αυτό ο μουσικοσυνθέτης καταχειροκροτήθηκε από το κοινό, ενώ τα προηγούμενα λόγια του για άμεση δημοκρατία και κοπάδι με βοσκό έπεσαν στο κενό. Όταν μάλιστα μια φίλη μου φώναξε «κάτω οι ηγέτες!», μια ομάδα αξιοπρεπών γραιίδων την αγριοκοίταξε σαν να είχε βλαστημήσει μέσα στην εκκλησία…
Μετά από όλα αυτά, αποχώρησα από το Βελλίδειο χωρίς να περιμένω τη λήξη της ομιλίας. Δεν ξέρω αν το πείραμα της Σπίθας τελικά πετύχει, με τις προϋποθέσεις όμως αυτές εγώ δεν μπορώ να αποτελώ μέλος του. Δεν θα είχα πρόβλημα να συμμετέχω σε ένα κίνημα μαζικής ανυπακοής, που να συγκέντρωνε στις τάξεις του άτομα όλων των κοινωνικών βαθμίδων και πεποιθήσεων. Η Σπίθα όμως δεν έχει ως μόνο συνεκτικό κρίκο την οργή απέναντι στο Μνημόνιο και την απογοήτευση για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Θέτει αξιωματικά την προϋπόθεση να ενστερνιστείς την (ακρο)δεξιά ατζέντα των ιδρυτών της, ενώ καταργεί ουσιαστικά την αρχή της άμεσης δημοκρατίας, έχοντας μια «προσωρινή επιτροπή» από εκλεκτούς, που καθοδηγεί και διοικεί. Δεν βλέπω μεγάλη διαφορά μεταξύ της Σπίθας και ενός οποιουδήποτε πολιτικού κόμματος, ενώ δεν θα μου φανεί παράξενο αν βάλουν υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές. Αγαπητέ Μίκη λοιπόν, αν και σε σέβομαι σαν καλλιτέχνη και σαν προσωπικότητα, ευχαριστώ, δεν θα πάρω…
http://falsefaith.blogspot.com/2011/03/blog-post.html
Ο,ΤΙ ΜΗΛΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ,ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΠΟ ΤΙ ΜΗΛΙΑ …
δε νομίζω ότι η ανάδειξη ως πιθανού κινδύνου α) της νοσταλγίας εις βάρος της γενοκτοντίας και β) της θεώρησης μόνο του κεμαλισμού ως εχθρού αφορούν ό,τι χονδρικά αντιλαμβάνομαι ως κύκλο του πόντος και αριστερά.
νομίζω όμως ότι τέτοιες τάσεις υπάρχουν στον προσφυγικό χώρο για προφανείς λόγους. επομένως αν κάποιοι πρέπει να λάβουν τα λεγόμενα του χώρου που αναφέρεται στην ανάρτηση ως επίθεσης που χρειάζεται απάντηση είναι άλλοι – τουλάχιστον έτσι θα το αντιλαμβανόμουν εγώ στη θέση σας.
Συγχαρητήρια για το κείμενο. Έπρεπε κάποτε να αναδειχθεί και αυτή η πλευρά. Ένα από το πιο χαρακτηριστικά κείμενα της τάσης που επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα του συγγραφέα είναι το παρακάτω κείμενο:
Η «επιστροφή» στον Πόντο
Συγγραφέας: Θανάσης Τζιούμπας
«Αν την ζωή σου χάλασες εδώ/σ’ όλη τη γη την χάλασες»
Μού δειχνε κάποτε η κυρία Συμέλα τα δυο πολύτιμα πράγματα που διάλεξαν οι γονείς της να σώσουν, όταν οι άνεμοι της προσφυγιάς τους πήραν απ’ την Πόντο: Τα στέφανα και μια εικόνα της Παναγιάς από το εικονοστάσι. Αυτά τους ακολούθησαν στη νέα τους ζωή, αυτά διάλεξαν να μην αφήσουν πίσω σκλαβωμένα.
Τώρα τα παιδιά της πετάν το εικόνισμα στα αζήτητα κι ακολουθώντας, όπως νομίζουν, τα λιθαράκια της μνήμης, προστρέχουν να προσκυνήσουν την σκλαβωμένη Παναγιά. Συλλείτουργο; Με την άδεια του φονιά και του γενοκτόνου, προεξάρχοντος ενός ιερουργού που όρισε σκοπό του να ανασυστήσει το ποίμνιο του όχι απαρνούμενος την τουρκική του ταυτότητα αλλά ποδηγετώντας το ποίμνιο στην τουρκική (ή την νεο-οθωμανική) ταυτότητα, με το ιδεολόγημα ενός οικουμενισμού που αντιμετωπίζει την έκπτωση του έθνους με φυγή προς τα πίσω, στο πορφυρό της εκπεσούσης αυτοκρατορίας και του κατά κόσμον διαδόχου της, του κυρίου Νταβούτογλου.
Δεν υπάρχει επιστροφή. Ο λαός που τραγούδησε «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι» ήταν οι απόγονοι του βασιλιά – στρατιώτη που προτίμησε την θυσία στην πύλη του Ρωμανού απαντώντας στον κατακτητή «ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Ήταν ο λαός του Μακρυγιάννη και του Βελουχιώτη, ήταν ο λαός που πάψαμε να είμαστε μέσα στο ενύπνιον της μέθεξης στην επαγγελία της παγκοσμιοποίησης. Ήταν αυτό που πρέπει να γίνουμε αν θέλουμε να επιβιώσουμε συλλογικά σ’ αυτούς τους καιρούς των αγριμιών. Σ’ αυτές τις πέτρες που μας γέννησαν πριν η παλίρροια της ιστορίας μας απλώσει στην καθ’ ημάς οικουμένη, πριν η φυρονεριά της μας ξεβράσει τσακισμένους από το ’22 και το ’74. Σ’ αυτές που μαζέψαμε ότι μπορέσουμε να σώσουμε και σήμερα το προσφέρουμε ανερυθρίαστα ως γη και ύδωρ στον Ευρωπαίο, τον Τούρκο και τον Ισραηλινό.
Η λατρευτική σύναξη του γένους τέλειωσε βίαια στην Μεγάλη Εκκλησία, το 1453. Η επανάληψη της ιστορίας με σημερινούς όρους δεν μπορεί παρά να είναι (μία ακόμα) τραγωδία, δίχως καν το μεγαλείο του μαρμαρωμένου βασιλιά.
Ας κρατήσουμε την μνήμη αμόλυντη από τις σειρήνες της «εφικτής επιστροφής» (με την καταβολή βεβαίως του αντίστοιχου τιμήματος). Είτε αυτό είναι το εισιτήριο στην τουρκική τουριστική βιομηχανία είτε (απείρως σημαντικότερο) την ακόμα πιο σφιχτή πρόσδεση στον θαυμαστό νεο-οθωμανικό «συμπατριωτισμό» στον οποίο μας καλεί το χαλιφάτο αγκαλιά με το πατριαρχείο.
http://www.ardin.gr/node/3658
ΑΥΤΗ Η ΜΟΔΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΔΕΞΙΑΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΕ ΠΝΙΓΗΡΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ…
ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΙΤΕ…ΣΤΟΧΑΣΘΕΙΤΕ…
Ο ΚΛΟΙΟΣ ΣΑΣ ΠΝΙΓΕΙ…ΔΕΝ ΓΕΝΝΑ,ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ…
α.Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΕΤΕ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ…ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΕΤΕ.ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΑΣ ΟΡΙΖΕΙ…ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ-ΜΗΝ ΤΑ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ…ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΝΕΤΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ…
ΗΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ,ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ,ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ -ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΕΦΕΡΕ ΝΙΚΕΣ,ΚΑΙ ΜΕΙΩΝΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ…
ΜΟΛΙΣ ΞΑΝΑΣΥΝΔΕΘΕΙΤΕ ,…,ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ…
Η καταντια της “πατριωτικης αριστερας”…
—————————————————————————————————–
——————————————————————————————
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Γ. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ ΠΡΟς ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
——————————————————————————————
——————————————————————————————
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Γ. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ ΠΡΟς ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
——————————————————————————————
Ανοιχτή (αλλά και κατ ιδίαν)
Υποβλήθηκε από Πολυχρονίδης Γιώργος
Σάβ, 16/01/2010 – 11:25.
Ανοιχτή (αλλά και κατ ιδίαν) επιστολή πρός τον Μίκη Θεοδωράκη
Αγαπητέ μου Μίκη.
Λέγομαι Γιώργος Πολυχρονίδης, είμαι 47 ετών, γιατρός παθολόγος στην Ροδόπολη Αττικής, Ποντιακής καταγωγής, απο την Καβάλα. Σας στέλνω σύνδεσμο για το μπλόγκ μου “Ου παντός πλείν ες πόντον” Θά ήθελα, ταπεινά, να δηλώσω μία μικρή ένσταση, στήν πατριωτική σας απάντηση, στην κυρία Θάλεια Δραγώνα. Θεωρώ, πώς η Μικρασιατική εκστρατεία, ήταν η τελευταία πράξη της Επανάστασης του 1821. Ήταν τόσο ιμπεριαλιστική, όσο ιμπεριαλιστικοί ήταν και οι πόλεμοι του 12-13: Ενσωμάτωναν στό Ελληνικό κράτος-έθνος περιοχές κατά κύριο λόγο κατοικούμενες απο Έλληνες. Αν δεν ήταν η Ιωνία Ελληνική (οι Τούρκοι μας λέν Γιουνάν, δηλαδή Ίωνες), τότε πια περιοχή ήταν; Με την συνθήκη των Σεβρών, δεν διαμελίζονταν τό Τουρκικό κράτος-Έθνος, η σημερινή Τουρκία, αλλά η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενα καταπιεστικό των μη μουσουλμάνων, στρατογραφειοκρατικό καθεστώς. Ενα ξεπερασμένο πολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, για το οποίο η Ρόζα Λουξεμπουργκ, έλεγε, πώς το καλύτερο που θα μπορούσε να τού συμβεί ήταν να διαλυθεί και να παραχωρήσει την θέση του στα νέα προοδευτικά Εθνη-Κράτη. Τά αστικά στρώματα αυτού του κράτους, ηταν οι Χριστιανοί (Ελληνες και Αρμένιοι) και οι Εβραίοι. Οι Χριστιανοί, υπέστησαν γενοκτονία, απο το 1914-1922, αρχικά απο τους νεότουρκους και μετα απο τον Κεμάλ. Με τις λεηλατημένες περιουσίες αυτών, προσπάθησε ο Κεμάλ να στήσει την κρατοεξαρτώμενη και στρατοεξαρτώμενη Τουρκική αστική τάξη… Ο Κεμάλ δεν εκπροσωπούσε καμιά ντόπια Τουρκική αστική τάξη, γιατί τέτοια δεν υπήρχε..Η ντόπια αστική τάξη, ήταν οι Χριστιανοί πού εξόντωνε και οι Εβραίοι. Η συνθήκη των Σεβρών, έδινε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ανατολίας, στο υπό δημιουργίαν Τουρκικό Εθνος-κράτος. Τα εδάφη που δόθηκαν στην Ελλάδα, ηταν πολύ λιγότερα απο το 20% που αντιστοιχούσαν στα 2000000 Ελληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηταν γύρω στο 6%. Ως έλληνες της Μικρας Ασίας, είχαμε εδαφικό δικαίωμα επι της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τουλάχιστον, ανάλογο με το πληθυσμιακό μας ποσοστό επι του συνόλου των κατοίκων της. Αρα, ήμασταν και αδικημένοι… Η αντίληψη περί “Ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής Εκστρατείας”, θεωρώ ότι προσβάλλει την μνήμη των συγγενών μου, Μικρασιατών Ποντίων, που άφησαν τα κόκκαλά τους στα τάγματα Εργασίας και στίς πορείες θανάτου. Μας ρωτήσατε εμάς, που περιμέναμε πώς και πώς την Ελλάδα να μας γλυτώσει απο την συνέχιση της γενοκτονίας του 1914-1918, αν θέλαμε ή όχι τον Ελληνικό Στρατό στην Μ.Ασία; Εμείς, όχι μόνον δεν θεωρούμε την Μικρασιατική εκστρατεία “Ιμπεριαλιστική”, αλλα επιθυμούσαμε να αποβιβαστεί Ελληνικός στρατός και στον Πόντο, να ενωθεί με το Ποντιακό αντάρτικο, (αντάρτικο σωτηρίας, που κουβαλούσε μαζί του γυναικόπαιδα) για ΝΑ ΣΩΘΟΥΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΊΑΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ, ΤΗΝ ΚΕΜΑΛΙΚΉ ΤΟΥ 1919-1922. Αλλά, η Γιακωβίνικη “φωτισμένη” αριστερή «πρωτοπορία» του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ, ούτε μας ρώτησε ποτέ τι θέλαμε, ουτε νοιαζόταν για το αν θα μας σφάξουν ή όχι οι Τούρκοι. Οργάνωσε μαζί με τους Λαϊκούς, το “μεγαλειώδες” συλλαλητήριο, πρίν απο τις εκλογες του 1920, με το περίφημο σύνθημα “σφυρί-δρεπάνι, ελιά-στεφάνι” Αφού συνέβαλε, κατά τις δυνάμεις της, στην ήττα του Ελληνικού Στρατού, έπειτα, επένδυσε κομματικά, επανω στην δυστυχία των προσφύγων, στο πτώμα, δηλαδή, 3000 χρόνων Ελληνικού Μικρασιατικού Πολιτισμού. Μέ αγάπη και σεβασμό, αλλα και με απογοήτευση Πολυχρονίδης Γιώργος Γιά την ακρίβεια, ο Μίκης χαρακτηρίζει την Μικρασιατική εκστρατεία τυχοδιωκτική: “…….Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου, που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών, μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά…..” (Ο χρωματισμός δικός μου Γ.Π.)
http://antibaro.gr/node/1009
—————————–
ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ,ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ…Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΝΕΡΑ ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΑ ΚΑΙ ΞΕΡΩ…ΑΛΛΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ…ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
«H λατρεία της σταθερής ταυτότητας και της επανάληψης.Οι αντιρρήσεις προς την πατριωτική αριστερά» και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση:
http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/2010/01/h.html
————————————————————————-
ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η «ΣΠΙΘΑ» ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΕ;;
————————————————————————-
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Σ.ΛΗΝΑΙΟΥ
Αγαπητέ Μίκη
Διάβασα σήμερα, στην επίσημη ιστοσελίδα, την αναπάντεχη, ολοκληρωτική
μεταστροφή της ΣΠΙΘΑΣ και λυπήθηκα πάρα πολύ.
Όπως είναι φυσικό, μου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσω να βρίσκομαι
δίπλα σου. Δεν μου το επιτρέπει ο χαρακτήρας μου, τον οποίο ξέρεις
πολύ καλά.
Όπως ακριβώς έκανα κάθε φορά, στα 50 χρόνια της γνωριμίας μας που
αποφάσιζες παρόμοιες, ακατανόητες, μεταστροφές. Θέλοντας πάντα να
υπερασπιστώ το μεγάλο έργο σου και τους μεγάλους αγώνες σου που
κάποιοι προσπαθούσαν και προσπαθούν,συστηματικά,να αμαυρώσουν.
Παραμένω μαχόμενος στις Ιδέες της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών της 1ης
Δεκέμβρη και της 3ης Απρίλη.
Δεν θέλω όμως να έχω καμιά σχέση με την Κίνηση Εξαρτημένων Πολιτών της
11ης του Απρίλη 2011.-
Στέφανος Ληναίος
http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=627
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Δ.ΚΑΖΑΚΗ
Αγαπητέ Μίκη,
Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως
οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό
παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει
σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση. Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο
«ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην
Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην
Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού.
Όμως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις θεωρώ πλέον ότι το παρακράτος
υπερίσχυσε. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να προστατέψω το
όνομα, την ιστορία και κυρίως την υστεροφημία σας. Δυστυχώς απέτυχα.
Όπως σας είχα εξηγήσει εξαρχής, προσωπικά έχω αφιερωθεί στην ιδέα του
νέου ΕΑΜ. Την παλεύω, με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω, πολύ καιρό
πριν υπάρξει η Σπίθα. Θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο με την ακλόνητη
πεποίθηση ότι το νέο ΕΑΜ θα γεννηθεί. Όχι γιατί το θέλω εγώ, αλλά
γιατί είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το λαό και την Ελλάδα. Όταν
δημιουργηθεί – μιας και είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα γίνει –
προσωπικά θα βρίσκομαι στις γραμμές του, απλός στρατιώτης όπως ήμουν
πάντα. Το δυστύχημα είναι ότι θα έχει απέναντί του και τους
μελανοχιτώνες του παρακράτους που έχει διαλέξει τη Σπίθα για να τους
εκκολάψει.
Αποχωρώ από την Σπίθα και την συμβουλευτικής σας, μιας και ο δρόμος
που έχετε επιλέξει δεν έχει καμμιά σχέση με τον δικό μου.
Ευχαριστώ,
Δημήτρης Καζάκης
http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=626
Σάββατο, 28 Μαΐου 2011
ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ «ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ» Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Με αφορμή την εκδήλωση που θα πραγματοποιήσει ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών σε συνεργασία με το σωματείο «ΑΡΔΗΝ», η οποία έχει ως θέμα «H στρατηγική του νεο-οθωμανισμού και το μέλλον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης», αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο της «Ανατολής» (τεύχος Ιουλίου 2009), το οποίο θέτει τον προβληματισμό για το μέλλον του οικουμενικού Ελληνισμού και ιδιαίτερα του Ελληνισμού της Πόλης, όταν η Ελλάδα που αποκαλούμε «εθνικό κέντρο» επιδεικνύει αδιαφορία για τον εκτός Ελλάδας Ελληνισμό.
Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή ένα άρθρο του τ. πρέσβη κ. Θέμου Στοφορόπουλου, ο οποίος θα είναι ένας εκ των δύο ομιλιτών της προαναφερόμενης εκδήλωσης και προϊδεάζει για τις απόψεις που θα ακουστούν στην εκδήλωση. Η απουσία από το πάνελ ενός Κωνσταντινουπολίτη ομιλητή που θα μπορούσε να εκφράσει τις θέσεις των Κωνσταντινουπολιτών που αγωνίζονται για την επιβίωση της Πολίτικης Ρωμηοσύνης, σίγουρα δεν βοηθά στην ανάπτυξη εποικοδομητικού διαλόγου. Τέλος, να σημειώσουμε ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή κατά την οποία ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, δεν είχε λόγο για το παρόν και το μέλλον του.
Βαρίδιο για την ελλαδική εξωτερική πολιτική οι ομογενείς της Πόλης και κάθε ελληνική εστία στην γραμμή εμπλοκής Ελλάδας – Τουρκίας
Ποίοι Έλληνες είναι όμηροι της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής;
Αυτό το ερώτημα ανακύπτει από το εμπεριστατωμένο άρθρο του εκλεκτού τ. πρέσβη κ. Θέμου Στοφορόπουλου, με τίτλο «Η Θράκη, μία άλλη Κύπρος;» και το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα antibaro.gr
Ο κ. Στοφορόπουλος, περιληπτικά υποστηρίζει ότι η στρατηγική που ακολουθεί η Τουρκία σε ό,τι αφορά την μουσλουμανική μειονότητα της Θράκης, είναι αντίστοιχη αυτής που ακολούθησε με τους Τουρκοκύπριους στην Κύπρο. Η στρατηγική αυτή που περιλαμβάνει τα στάδια της αναβάθμισης της μειονότητας σε κοινότητα, την συγκέντρωση της σε μία ορισμένη εδαφική περιοχή και την αναγνώριση της Τουρκίας ως «προστάτιδας δύναμης», έχει ως τελικό στόχο την εδαφική προσάρτηση της περιοχής.
Στην επιδίωξη αυτού του στόχου η Τουρκία οικοδομεί συμμαχίες με ισχυρές δυνάμεις και εκμεταλλεύεται τα λάθη της Ελληνικής πλευράς.
Η ανάλυση του κ. Στοφορόπουλου, είναι άξια προσοχής εφόσον επαληθεύεται από τα ιστορικά γεγονότα της Κύπρου και προσεγγίζει με μεγάλη ακρίβεια την υπάρχουσα κατάσταση στην Θράκη.
Όμως πρέπει να σταθούμε σε μία αναφορά που κάνει στην Ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, όπου σημειώνει τα εξής:
«…Στην Ίμβρο και την Τένεδο – στρατηγικής σημασίας νησιά – ο Ελληνισμός έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Οι ελάχιστοι ομογενείς που παραμένουν στην Πόλη, χωρίς να συνιστούν ουσιαστική ελληνική παρουσία, είναι για την Άγκυρα, πολύτιμο πολιτικό αντίβαρο (επειδή βέβαια, εμείς το επιτρέπουμε να το χρησιμοποιούν σαν τέτοιο). Την εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνουν οι προσπάθειες της Τουρκικής Πρεσβείας στην Αθήνα, να πείσει ομογενείς να επιστρέψουν στην Πόλη. Η Άγκυρα ανησυχεί ότι θα μείνει χωρίς αντίβαρο και χωρίς ομήρους…»
Στην παραπάνω εκτίμηση μπορεί να προστεθεί και η άποψη που διοχετεύεται από κύκλους του ελληνικού Υπ. Εξωτερικών, κατά την οποία η ομογένεια της Πόλης, θεωρείται για την Ελλάδα, βαρίδιο που την παρεμποδίζει να ασκήσει μια πιο αποφασιστική πολιτική έναντι της Τουρκίας.
Φαίνεται ότι η άποψη που θεωρεί την ομογένεια της Πόλης, όμηρο της Τουρκίας για να εκβιάζει την Ελλάδα, δεν είναι περιθωριακή αλλά βρίσκει έδαφος σε μία μερίδα ειδικών, που μπορούν να παίξουν ρόλο στην διαμόρφωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Και όσο η Τουρκία θα συνεχίζει να απαιτεί ανταλλάγματα στη Θράκη, ακόμη και για να επανορθώσει τις παραβιάσεις δικαιωμάτων σε βάρος της ελληνικής μειονότητας (π.χ. επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής Χάλκης), θα διευρύνεται η απήχηση αυτής της άποψης.
Όμως να επιστρέψουμε στην αναφορά του τ. πρέσβη και να τονίσουμε το εξής. Δεν γνωρίζουμε ο κ. Στοφορόπουλος, από πού έχει την πληροφορία, αλλά δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη μας, ούτε σήμερα ούτε στο παρελθόν, καμία προσπάθεια της Τουρκικής Πρεσβείας στην Αθήνα, να πείσει ομογενείς για να επιστρέψουν στην Πόλη.
Γνωρίζουμε όμως ότι το 2008, μετά από την δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού για επιστροφή των τουρκικής ιθαγένειας Ρωμιών Πολιτών στην γενέτειρα τους, η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών (Οι.Ομ.Κω.) απέστειλε επιστολή στον κ. Ερντογάν, με την οποία τον ενημέρωνε για τις προϋποθέσεις που θα διευκόλυναν την επιστροφή των εκπατρισθέντων ομογενών. Στην επιστολή αυτή δεν δόθηκε καμία απάντηση.
Δεν ξέρουμε τις πραγματικές διαθέσεις της Τουρκίας, όσον αφορά την επιστροφή των Ρωμιών Πολιτών, που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την γενέτειρα τους. Όμως είναι γεγονός ότι η Οι.Ομ.Κω. ως όργανο έκφρασης των Κωνσταντινουπολιτών της διασποράς, υποστηρίζει την υπό προϋποθέσεις επιστροφή των εκπατρισθέντων ομογενών στην Πόλη. Θεωρεί σημαντικό στοιχείο στην διαδικασία αυτή, το γεγονός ότι (σύμφωνα με τουρκικές πηγές) 60 χιλιάδες περίπου Πολίτες της διασποράς διατηρούν την τουρκική ιθαγένεια. Ακόμη και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους ελλαδικούς κύκλους. Ας ελπίσουμε οι θέσεις αυτές της Οι.Ομ.Κω. να μην εκληφθούν ως εξυπηρετούσες τις τουρκικές επιδιώξεις.
Οι δημόσια εκφρασμένες απόψεις του κ. Στοφορόπουλου και άλλες παρόμοιες που εκφράζονται σε στενότερους κύκλους, μας δίνουν την ευκαιρία να διατυπώσουμε τον αντίλογο σε ορισμένα σημεία.
Η Ελληνική κοινότητα της Πόλης, με την υπογραφή της Συνθήκης Λωζάνης αναγνωρίστηκε ως μειονότητα. Όμως η ιστορική παρουσία των Ελλήνων, στην Πόλη που ίδρυσαν και σηματοδότησαν με μνημεία που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας, πηγαίνει πολύ πιο πίσω από την Συνθήκη της Λωζάνης. Είναι δύσκολο να διανοηθούμε μία Πόλη χωρίς Ελληνικό στοιχείο κι έναν Ελληνισμό χωρίς παρουσία στην Πόλη.
Η Ελληνική κοινότητα της Πόλης, πάντα είχε επίγνωση του βάρους που της επιφόρτισε η Ιστορία και γι’ αυτό μετά τους διωγμούς των Σεπτεμβριανών, ανασκουμπώθηκε για να αναγεννηθεί ως ο Φοίνικας από την τέφρα του.
Οι Κωνσταντινουπολίτες της διασποράς νιώθουν πικραμένοι για την αδικία, να ξεριζωθούν από τον τόπο τους. Ο αδικημένος επιζητεί δικαίωση. Αποκορύφωμα της δικαίωσης για τον Πολίτη, είναι η επιστροφή στην Πόλη. Όπως γενιές και γενιές Εβραίων πίστεψαν ότι δικαίωση γι’ αυτούς ήταν ο τερματισμός της εξορίας και η επιστροφή στην ιστορική κοιτίδα τους.
Υπάρχει όμως μία διαφορά. Η επιστροφή των εκπατρισμένων δεν είναι μόνο ένα ζήτημα αποκατάστασης της αδικίας ούτε κάποιο σχέδιο εθνικής ολοκλήρωσης. Η παρουσία μίας κοινότητας ελλήνων Ρωμιών στην Πόλη, αριθμητικά και ποιοτικά επαρκών για να δημιουργήσουν πολιτισμό, είναι κι ένα ιστορικό στοίχημα για την επιβίωση του Οικουμενικού Ελληνισμού.
Δεν είναι του παρόντος άρθρου να αναλύσουμε τις συνέπειες που είχε στον Οικουμενικό Ελληνισμό, η ανταλλαγή των πληθυσμών και η συρρίκνωση του Ελληνισμού με την συγκέντρωση του στον ελλαδικό χώρο. Όμως η κρίση που διέρχεται έκτοτε ο ελλαδικός Ελληνισμός, ως πρόταση πολιτισμού είναι προφανής. Εάν σβήσουν και οι τελευταίες εστίες του Οικουμενικού Ελληνισμού, αυτό που θα έχει απομείνει θα είναι μία πνευματικά ανάπηρη Ελλάδα – βασίλειο του δυτικού πιθηκισμού και της φαυλοκρατίας.
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα της ομηρίας και των ομήρων.
Είναι γεγονός ότι η Τουρκία χρησιμοποίησε τους Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και Τενέδου, ως ομήρους έναντι της Ελλάδας. Πρόκειται για μία πραγματικότητα, την οποία σήμερα παραδέχονται ακόμη και Τούρκοι αρθρογράφοι, ερευνητές κ.α.
Ομοίως, όμηροι της Τουρκίας θα είχαν γίνει οι Ελληνοκύπριοι, στην περίπτωση που είχαν υπερψηφίσει το σχέδιο Ανάν και σήμερα θα χρησιμοποιούνταν για να εκβιάζεται η Ελλάδα. Βέβαια δεν έχει εκλείψει ο κίνδυνος οι Ελληνοκύπριοι να βρεθούν σε κατάσταση ομηρίας, εφόσον οι συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ, μπορεί να καταλήξουν σε μία νέα εκδοχή του σχεδίου Ανάν.
Ομοίως, όμηροι της Τουρκίας τείνουν να γίνουν οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, εφόσον η χώρα αυτή αμφισβητεί την ελληνική κυριότητα ακόμη και σε κατοικημένα νησιά.
Εν ολίγης, μεγάλα τμήματα του Ελλαδικού και Κυπριακού Ελληνισμού, προοπτικά μπορεί να γίνουν όμηροι της Τουρκίας, η οποία θα τους χρησιμοποιεί αναλόγως για να εκβιάζει τις κυβερνήσεις της Αθήνας.
Όμως σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι οι σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις της Τουρκίας. Το πρόβλημα είναι το Ελλαδικό κράτος, που αρνείται να επωμιστεί το ρόλο του ως μητροπολιτικό κέντρο του Οικουμενικού Ελληνισμού. Ιδιαίτερα μετά την τραγική αποτυχία της Μικρασιαστικής εκστρατείας, η Αθήνα δεν θέλει ούτε ν’ ακούει για εξωελλαδικό Ελληνισμό. Η μαθηματική ακολουθία αυτής της επιλογής είναι, κάποια στιγμή να βρεθούν σε κατάσταση ομηρίας οι ακριτικές περιοχές της Θράκης και των νησιών του Αν. Αιγαίου.
Τους όμηρους και τις συνθήκες ομηρίας, τους δημιουργεί η αδυναμία της Ελλάδας να πείσει τον αντίπαλο, ότι είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα δίκαια των πολιτών και των ομογενών της. Αυτή η αποφασιστικότητα εάν είχε εκδηλωθεί την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης Λωζάνης, όταν σημειώθηκαν οι πρώτες παραβιάσεις σε βάρος του Ελληνισμού της Πόλης, σήμερα ενδεχομένως θα συζητούσαμε σε διαφορετική βάση.
Όμως ο Ελευθ. Βενιζέλος επέλεξε την πολιτική προσέγγισης με την Άγκυρα, θυσιάζοντας και τα τελευταία ερείσματα του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής (διαγραφή τουρκικών υποχρεώσεων από την ανταλλάξιμη περιουσία) στον βωμό της εξασφάλισης του «εθνικού κέντρου» από τις επιπτώσεις των γεωπολιτικών μεταβολών του μεσοπολέμου.
Έτσι έγινε καθ’ όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα. Ο εξωελλαδικός Ελληνισμός, από την Βόρειο Ήπειρο έως την Κύπρο και από εκεί έως τον Εύξεινο Πόντο, θυσιάστηκε για χάρη του «εθνικού κέντρου».
Βέβαια όταν εκλείψει ο ευρύτερος Ελληνισμός, ούτε το «εθνικό κέντρο» θα μπορεί να διασωθεί. Αλλά έως τότε «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» κατά την λογική των κρατούντων στο «εθνικό κέντρο».
Όσο η Αθήνα εξουσιάζεται από πολιτικούς και διαμορφωτές κοινής γνώμης, των οποίων η μόνη σκέψη είναι πώς θα αναπαράγουν την εξουσία τους και το σύστημα απομύζησης εθνικών πόρων, που έχουν εγκαθιδρύσει, κανένας σκεπτόμενος πολίτης αυτού του τόπου, να μην ελπίζει ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να αποφύγει τα χειρότερα.
Γρηγόρης Κεσίσογλου
[…] Έτσι άφησαν το χώρο ελεύθερο να τον λυμαίνονται οι διάφοροι απατεώνες εθνικο-λαϊκιστές, δεξιοί αλλά και “πατριώτες αριστεροί”… […]
Είχα αφήσει ένα σχόλιο παλιότερα, αλλά χωρίς απάντηση. Επανέρχομαι.
Το κείμενο επικεντρώνεται στην στάση της πατριωτικής Αριστεράς προς το θέμα της μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής και της ερμηνείας του κεμαλικού κινήματος. Ήδη από τα τρία παραδείγματα (Στάθης, Θεοδωράκης, Καραμπελιάς) που παρατίθενται στο άρθρο δεν φαίνεται να ισχύει ότι «Η αντιμετώπιση του Μουσταφά Κεμάλ ως του αδιαμφιβήτητου «επαναστάτη που πέταξε στη θάλασσα τους Έλληνες εισβολείς» θα είναι καθολική σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, ακόμα και της λεγόμενης «πατριωτικής»». Ο Στάθης αποκάλεσε, κάποτε, εθνικοαπελευθερωτικό το κεμαλικό κίνημα – αμφιβάλλω αν θα εξακολουθεί να το θεωρεί τέτοιο ακόμα. Ο Θεοδωράκης στο απόσπασμα της επιστολής που παραθέτεις αποκαλεί τυχοδιωκτική την μικρασιατική εκστρατεία. Αλλά αυτές οι αντιλήψεις δεν είναι ειδικά της πατριωτικής Αριστεράς, το αντίθετο: Είναι ένα συμβολικό χαρακτηριστικό της α(ντι)πατριωτικής Αριστεράς και σταθερή πεποίθησή της από το 1920, και εν τέλει, επιρροή της ελλαδικής Αριστεράς στην πατριωτική Αριστερά ή σε τμήμα της τελευταίας. Ακόμη και σήμερα, η τοτινή (κι όχι βέβαια τωρινή…) απόπειρα για απελευθέρωση της Ιωνίας και της Πόλης θεωρείται ακόμη ως ο κακός –και αιώνια γελοιοποιημένος– μπαμπούλας. Το φταίξιμο λοιπόν ας χρεώνεται όχι στην πατριωτική Αριστερά αλλά στους αντιεθνολαϊκιστές ανανεωτικούς Αριστερούς και τους λενινιστές και τους σταλινικούς και τους τροτσκιστές και τους «αντιεξουσιαστές». Το τρίτο απόσπασμα, τέλος, από τον Καραμπελιά, δεν υποβαθμίζει τον κεμαλισμό, γιατί η αναφορά στην υπαρκτή μετεξέλιξή του σε «ισλαμοκεμαλισμό» και νεοοθωμανισμό δεν αποτελεί υποβάθμιση της γενοκτονίας. Αντίθετα, στην υποβάθμιση της γενοκτονίας συμβάλλουν, όπως φαίνεται με τα παραδείγματα των φιλοθωμανών Νεορθόδοξων, η νοσταλγία για την, υπό καθεστώς δουλείας βέβαια, διαβίωση στις χαμένες πατρίδες υπό τους Οθωμανούς. Γιατί όταν κριτήριο ανωτερότητας βίου είναι η διαβίωση στις πατρίδες αυτές υπό οποιεσδήποτε συνθήκες (χαράτσι και άλλα), τότε αναπόφευκτα προκύπτει το συμπέρασμα «Δεν πα να ζούσαμε και υπό τους Οθωμανούς, ήτοι και με χαράτσια, και με εξισλαμισμούς και με παιδομάζωμα; Κανένα πρόβλημα. Αρκεί που ζούσαμε στις πατρίδες μας, κι όλα τ’ άλλα είναι δευτερεύοντα».
Τώρα, αν κάποιος δεν συνδυάζει την υποβάθμιση της γενοκτονίας με την νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες (κι όχι τη νοσταλγία για την διαβίωση υπό καθεστώς δουλείας σε αυτές), αυτός είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, και η κριτική που γίνεται στην νοσταλγία δεν τον αφορά, και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γίνεται κατανοητή αυτή η διάκριση. Η νοσταλγία όμως η κυρίαρχη, σήμερα και όπως διαφημίζεται από ΜΜΕ κ.ά, ακριβώς επειδή συνδυάζεται με αποσιώπηση/άρνηση της γενοκτονίας και του υπόδουλου καθεστώτος της οθωμανικής κυριαρχίας αποτελεί καλό άλλοθι για υποταγή στην νεοθωμανική Τουρκία. Δε χρειάζεται και πολύ ψάξιμο στα ΜΜΕ και στις αναφορές στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη για να καταλάβει κανείς ότι η νοσταλγία για τη Μικρά Ασία είναι νοσταλγία που αποσιωπά την Τουρκοκρατία και τον Κεμαλισμό και όχι νοσταλγία που τονίζει το ηθικά αδικαίωτο της Τουρκοκρατίας και της γενοκτονίας – και αποτρέπει από την υποταγή στην σημερινή Τουρκία. Αν κάποιοι θέλουν να νοσταλγούν τις χαμένες πατρίδες τους σε βαθμό τέτοιο ώστε να παραγράφουν τις πράξεις των Οθωμανών και των Κεμαλικών, κάποιοι άλλοι θα εναντιωθούμε σε αυτή την νοσταλγία.
Το σχήμα «Οι Έλληνες έκαναν ιμπεριαλισμό (ή προσπάθησαν να ασκήσουν αποικιοκρατική πολιτική) ενάντια στην Τουρκία και ο τουρκικός λαός ξεσηκώθηκε και πέταξε στη θάλασσα τους Έλληνες εισβολείς» ήταν (και παραμένει εν πολλοίς στην Αριστερά, εν μέρει στη Δεξιά) καθολικό σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, όσο και της Δεξιάς. Μόνο μετά το «συνωστισμό» της κ. Ρεπούση το κλίμα άρχισε να αλλάζει και πλείστοι όσοι άρχισαν να χύνουν μαύρο δάκρυ για τη σφαγή της Σμύρνης -τη στιγμή βέβαια που είτε ενέκριναν είτε ποιούσαν την νήσσαν για την πετυχημένη απόπειρα του δεξιού αναθεωρητισμού να «αθωώσει» στον Άρειο Πάγο τους Έξι ενόχους της Μικρασιατικής Καταστροφής, που συνειδητά και νομοθετικά εγκατέλειψαν τους Ίωνες στα σπαθί των κεμαλικών. Από την «Πατριωτική Αριστερά» στην πρώτη κατηγορία συμπεριλαμβάνεται ο Μανώλης Γλέζος και στη δεύτερη ο Γιώργος Καραμπελιάς!!!
Απόηχος αυτής της παλιάς παράδοσης ήταν τόσο οι δηλώσεις του Θεοδωράκη όσο και του Στάθη. Ο Καραμπελιάς είναι λίγο διαφορετική περίπτωση, εφόσον αυτός υπήρξε ο δεύτερος διανούμενος, προερχόμενος από την Αριστερά (ο πρώτος ήταν ο Ψυρρούκης προς το τέλος της ζωής του), που προσπάθησε να ερευνήσει τις πραγματικές συνθήκες. Την αναζήτηση αυτή ο Καραμπελιάς την αποτύπωσε τόσο στο «1922» όσο και στον πρόλογο στο «Αριστερά και Ανατολικό Ζήτημα».
Όμως το ζήτημα αυτό δεν πήρε εκείνη τη θέση που θά έπρεπε στο αξιολογικό του σύστημα. Αυτό απόδεικνύεται από την έλλειψη συχνών σχετικών αφιερωμάτων στο «Άρδην» και την απουσία θεμάτων τέτοιων από τα «ιδεολογικά σεμινάρια διαφώτισης» που οργάνωνε κάθε χρόνο. Και αν αυτό συνέβαινε με τον Καραμπελιά, με τους θεσσαλονικείς συντρόφους του η κατάσταση ήταν ακόμα πιο δραματική…..
Παρόλη την βερμπαλιστική πολλές φορές αντιτουρκική έξαρση, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι το ζήτημα της Γενοκτονίας των Χριστιανικών Λαών από τον τουρκικό εθνικισμό ήταν ένα κομβικό ζήτημα. Και ότι η πραγματική ιδεολογική σύγκρουση με τους λεγόμενους «εθνοαποδομιστές» δεν ήταν η εθνική ταυτότητα και ιδεολογία των Αρβανιτών στις παραμονές της Επανάστασης, αλλά η Άρνηση της Γενοκτονίας, που υπήρξε βασικός πυλώνας της ιδεολογικής τους συγκρότησης και της ερμηνείας της σύγχρονης Ιστορίας. Ακριβώς αυτή η Άρνηση, τους οδηγούσε στην τουρκοφιλία, δηλαδή στην ανάπτυξη σχέσεων με την τουρκική εξουσία και την υποβάθμιση του τουρκικού ιμπεριαλισμού.
Η σύγκρουση με τους Αρνητές της Γενοκτονίας ήταν πολύ ουσιαστική και συνεισέφερε πολλά στην προσπάθεια να ξεπεραστεί η εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούν οι Νεοέλληνες. Εξάλλου και σε διεθνές επίπεδο, το στοιχείο που ενοχοποιεί την Τουρκία είναι πλέον η γνώση για τις Γενοκτονίες των χριστιανικών λαών που διέπραξε. Η πρόσφατη κίνηση στην Αυστραλία για καταδίκη των Γενοκτονιών, αποδεικνύει το παραπάνω γεγονός. Παράλληλα, θέτει οριστικά στο περιθώριο της πολιτικής παρέμβασης για το ζήτημα αυτό την τοπικιστική αντίληψη των Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη (που δομικά δημιουργούσε ένα ποντιακό «νεοκυπριακό») και βασιζόταν στην Άρνηση της Γενοκτονίας του ελληνισμού της Ανατολής, προτάσσοντας αποκλειστικά και μόνο το υποσύνολο του Πόντου.
Υποβαθμίστηκε και ενοχοποιήθηκε η νοσταλγία για τις πατρίδες τους και η συγκρότηση δικτύων με τον ντόπιο πληθυσμό. Έγινε κατορθωτο, με τον τρόπο αυτό, να «ξεσχιστεί» κυριολεκτικα ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο… Στη γραμμή λοιπόν της λειψής κατανόησης του περιβάλλοντος χώρου, διαμορφώθηκε και η εργαλειακή αντιμετώπιση των προσφύγων του ’22 του τύπου «σας αποδέχομαι μόνο αν είστε συμβατοί με τη δική μου ιδεολογική αντίληψη και συμφωνείται με τους πολιτικούς μου σχεδιασμούς». Το λειψόν επεκτεινόταν και στον τρόπο που επιχειρήθηκε η κατανόηση της εσωτερικής δομής της τουρκικής κοινωνίας και των διεργασιών που αναπτύσσονται. Εξάλλου η συζήτηση για τις ενδοτουρκικές εξελίξεις και για τις διεργασίες στην τουρκική κοινωνία έγινε μόνο μεταξύ των φοβικών νεοελλήνων, οι οποίοι ενώνονταν πλέον με μια νέου τύπου, παλιομοδίτικη όμως, εθνικοφροσύνη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ στο «Άρδην» ένα από τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά αφιερώματα σ’ εκείνη την ιστορική στιγμή και στις Γενοκτονίες των χριστιανικών λαών. Και εννοώ βέβαια το αφιέρωμα που έγινε στην εφημερίδα «Δρόμος»…..
Αυτή η λειψή κατανόηση, μαζί με το θράσος που διακρίνει κάθε έναν που πιστεύει ότι κατέχει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια, βρίσκονται πίσω από διαμονολογικές παρουσιάσεις τις «προσφυγικής νοσταλγίας» και επαναλαμβάνουν για άλλη μια φορά μέσα στον ιστορικό χώρο, τον τρόπο με τον οποίο ο παλαιοελλαδιτισμός αντιμετώπισε τους προσφυγικούς πληθυσμούς.
Επίσης, το συγκεκριμένο απόσπασμα για την «Πατριωτική Αριστερά» αποτελεί ένα πολύ μικρό τμήμα του κεφαλαίου με τίτλο «Η γενοκτονία και η άρνησή της» https://kars1918.wordpress.com/2011/05/27/genocide/ .
…..Όσον αφορά τους Τούρκους ιστορικούς, δυστυχώς τους «περιφρονεί» ο Καραμπελιάς θεωρώντας ότι πρέπει να τους αποφεύγουμε μάλλον για να μην «μολύνουν τον τίμιο εθνικόφρονα Νεοέλληνα» ή όπως γράφει ακριβώς : « εμείς θεωρούμε ότι κάθε προσέγγιση με το δήθεν ανοικτό πρόσωπο της Τουρκίας… ανοίγει το δρόμο στην υποταγή».
Για τους Τούρκους ιστορικούς λοιπόν και για την τεράστια σημασία τους στην επιστημονική έρευνα για την ιστορική περίοδο που μας ενδιαφέρει, ισχύει το συμπέρασμα που εκπορεύεται από τα δικά τους κείμενα: προσεγγίζουν υπεύθυνα και με θαυμαστή αντικειμενικότητα το ζήτημα του εθνικισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανεπηρέαστα και ανεξάρτητα από τη όποια εθνική τους καταγωγή. Και ακριβώς αυτό είναι το στοιχείο που λείπει στην ελληνική ιστοριογραφία, η οποία συνολικά -πλην αυτής που αποκαλώ «προσφυγική»- αποδέχεται στη μια η την άλλη εκδοχή την κεμαλική ερμηνεία της ιστορίας.
Από τους Τούρκους ιστορικούς δεν ζητάμε να μας πουν τι θα έπρεπε να γίνει την επαύριο της νεοτουρκικής ήττας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά να μας περιγράψουν τις εσωτερικές κοινωνικές δυνάμεις και αντιθέσεις, καθώς και τον προσχεδιασμό της Γενοκτονίας.
Επίσης, για μένα είναι πολύ γοητευτικό το γεγονός ότι όλες ανεξαιρέτως οι θεωρίες περί κατασκευής έθνους (Άντερσον+Γκέλνερ+Χομπσμπάουμ) ισχύουν χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση στο ζήτημα της κατασκευής του τουρκικού έθνους. Και γι αυτό αυτές οι θεωρίες είναι εξαιρετικά χρήσιμες και αναγκαίες όταν μελετούμε τη σύγχρονη τουρκική κοινωνία, σε αντίθεση με την παραδοσιακή αντίληψη που θεωρεί τους Οθωμανούς κατευθείαν και εξ αίματος εθνικά απόγονους των Τουρκομάνων εισβολέων του 11ου αι. μ.χ. και την Οθωμανική Αυτοκρατία ως εθνικά Τουρκία. Προσπάθησα να προσεγγίσω το πολύπλοκο αυτό θέμα με ένα κείμενό μου για τον τουρκικό εθνικισμό: https://kars1918.wordpress.com/2010/06/10/turkish-nationalism/
Όμως, την καλύτερη προσέγγιση έχει κάνει ο (υπεράνω κάθε υποψίας) Νεοκλής Σαρρής στο Πρόλογο του βιβλίο «Pontos Kulturu» του Ομέρ Ασάν (εκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδ. Κυριακίδη πριν από 13 περίπου χρόνια και ο Ομέρ περιμένει κάποια στιγμή να τον καλέσουν στο μέλλον για τα συγγραφικά του). Σας προτείνω να το διαβάσετε…..
Βέβαια όσον αφορά την υπό διαμόρφωση αντίληψη για όλα αυτά της λεγόμενης «πατριωτικής Αριστεράς», η οποία είναι ένα συνοθύλευμα απόψεων, νομίζω ότι δύσκολα θα ξεπεράσει την αρχική της μήτρα, που είναι απολύτως κοινή με αυτήν του Λιάκου κ.ά. Η διαφορά που έχει η παραδοσιακή ιστοριογραφία (δεξιά, αριστερή, εθνομηδενιστική, πατριωτική) είναι ότι βλέπει τις εξελίξεις στην Ανατολή με τα φίλτρα της τοπικότητας και της «μητέρας-πατρίδας». Γι αυτό το φάσμα μέσα στο οποίο περιπλανιέται βρίσκεται μεταξύ Δραγούμη και Κολοκοτρώνη.
Όμως τα πράγματα στην Ανατολή, ειδικά μετά το Χάτι Χουμαγιούν (1856), εξελίχθηκαν με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, που επέτρεπε πολλαπλές εκτιμήσεις για τις γεωπολιτικές προοπτικές. Ακριβώς σ’ αυτήν την πολλαπλότητα οφειλόταν η αποκρυστάλωση συγκεκριμένων θέσων του Ανατολικού Κόμματος, αλλά και η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους με κορυφαία σοφή διπλωματικά στάση την εναντίωση στο βουλγαρικό εθνικιστικό κίνημα ειδικά κατά την εξέγερση του Ίλιντεν.
Η ποιοτική αλλαγή, την οποία δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει ο Δραγούμης και η ομάδα του, έγινε όταν οι μειοψηφικοί εξτρεμιστές εθνικιστές κατέλαβαν την εξουσία στο αρχικά μεταρρυθμιστικό κίνημα της Ένωση και Πρόοδος -χωρίς αυτό να είναι νομοτελειακό- και πραξικοπηματικά κατέλαβαν την οθωμανική εξουσία το 1908. Από εκεί και πέρα, υπήρξε ένας απόλυτος μονόδρομος που το τέλος θα συνδεόταν είτε με τη νίκη είτε με την ήττα. Δεν υπήρχε εναλλακτικός δρόμος! Κάτι που το κατέγραψαν εγκαίρως οι Μικρασιάτες σοσιαλιστές το 1909 και μέχρι σήμερα ΔΕΝ έχουν κατανοήσει οι απολογητες της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος» (που 90 χρόνια μετά από την Ηττα που προκάλεσαν, τόλμησαν να «αθωώσουν» τους Εξ υπό τα αδιάφορα βλέμματα των πάντων πλην των προσφυγικών οργανώσεων τονίζοντας τη νεοελληνική μας αφασία και αλλοτρίωση).
Από τους «παλαιοελλαδίτες» μελετητές, ο μόνος (πλην του Ψυρρούκη λίγο πριν το τέλος) που κατανόησε την πραγματική δομή εκείνης της εποχής υπήρξε ο Καραμπελιάς κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’90. . Όμως δυστυχώς και αυτός δεν την αξιολόγησε με τη σπουδαιότητα που είχε με αποτέλεσμα να την υποβαθμίσει, εν πολλοίς να την αγνοήσει και όχι μόνο ως ιστορική εμπειρία [γι αυτό και δεν θα τον δεις να συμπαρίσταται στην καθιέρωση των Ημερών Μνήμης για τη Γενοκτονία (19 Μαϊου, 14 Σεπτεμβρίου), ούτε να τιμά τις μεγάλες αυτές κατακτήσεις του προσφυγικού ελληνισμού με ιδιαίτερο τρόπο στο περιοδικό του], αλλά και ως κοινωνικό ζήτημα απόρροια εκείνων τον τρομερων γεγονότων που επιβίωνε κόντρα στο χρόνο, δηλαδή τους περιφρονημένους -απ’ όλους- «ρωσοπόντιους» πρόσφυγες ομοθνείς μας…
[…] Στην ίδια ακριβώς γραμμή το ΚΚΕ θα επιβεβαιώσει τις παλαιότερες απόψεις του[45] για το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, σύμφωνα με τις οποίες τα εδάφη της Ιωνίας είναι «υπερπόντια εδάφη» και η μικρασιατική εκστρατεία «ήταν μια υπερπόντια κατακτητική πολεμική επιχείρηση, πριν απ’ όλα του αγγλικού, αλλά και του γαλλικού και του ιταλικού ιμπεριαλισμού». Το δε κεμαλικό κίνημα παρουσιάζεται ως το μοναδικό «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», ενώ όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι διαπράττουν ιμπεριαλισμό.[46] Καμιά μνεία δεν γίνεται για τα κινήματα των γηγενών λαών, όπως το αρμενικό, το κουρδικό ή το ποντιακό. Και όταν μνημονεύουν τα κινήματα αυτά οι ιστορικοί του ΚΚΕ, τα θεωρούν λίγο ή πολύ «ξενοκίνητα»: «Οι Πόντιοι ξεσηκώνονται με προτροπή της «μητέρας πατρίδας» (της τυχοδιωκτικής ελληνικής αστικής τάξης), οι Κούρδοι με προτροπή των Άγγλων ενώ οι Αρμένιοι εισβάλλουν στο ανατολικό τμήμα….». Όλα τα άλλα κινήματα, πλήν του κεμαλικού, είναι «εθνικιστικά».[47] Η απόπειρα των Ποντίων να δημιουργήσουν δικό τους κράτος θεωρείται «καθαρά ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα».[48] Η αντιμετώπιση του Μουσταφά Κεμάλ ως του αδιαμφιβήτητου «επαναστάτη που πέταξε στη θάλασσα τους Έλληνες εισβολείς» θα είναι καθολική σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, ακόμα και της λεγόμενης «πατριωτικής».[49] […]
———————————————————————————-
Για να μη σας ταϊζουν κουτοχορτο
Ο ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΣΩΤΗΡΙΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ» ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ……
———————————————————————————-
Τα «δώδεκα σημεία» του Άρδην
Συγγραφέας: Της Σύνταξης
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ – ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ[1]
1. Το «Άρδην» αποτελεί μια συλλογικότητα πανελλήνιας εμβέλειας που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον απόδημο ελληνισμό. Δεν αποτελεί ένα πολιτικό κόμμα αλλά μια πολιτική-ιδεολογική συλλογικότητα-κίνηση, που έχει ως προμετωπίδα ένα τετράπτυχο, το οποίο συνοψίζει τις ιδεολογικές της κατευθύνσεις: Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία και κοινοτισμός[2].
2. Υπερασπίζουμε την ανάγκη μιας οργάνωσης της κοινωνίας που θα περιορίζει αποφασιστικά την κυριαρχία του εμπορεύματος πάνω στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, θα αναπτύσσει ορισμένους τομείς παραγωγής και θα από-αναπτύσσει άλλους, θα περιλαμβάνει έναν μεγάλο κοινωνικοποιημένο τομέα, θα μεταφέρει πόρους και δραστηριότητες στην περιφέρεια, θα αναπτύσσει την πολυκαλλιέργεια και τις βιολογικές καλλιέργειες, θα απορρίπτει την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.
3. Απορρίπτουμε ένα μοντέλο που στηρίζεται στην αδιάκοπη επέκταση των εμπορευματικών ανταλλαγών και επιθυμούμε να παράγεται εγχώρια το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που χρειαζόμαστε, χωρίς βέβαια να οδηγούμαστε στη φενάκη της κλειστής οικονομίας. Η οικολογική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης υποχρεώνει σε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης και μικρής κλίμακας παραγωγής, προϋπόθεσης εξάλλου τόσο για την κοινοτική και συνεταιριστική παραγωγή, όσο και για την εθνική ανεξαρτησία.
Δεν μπορεί να υπάρχει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη με παρασιτική οικονομία, εξαρτημένη από την παγκόσμια αγορά. Η σαρωτική και πρωτοφανής κρίση που συνταράζει την Ελλάδα σήμερα και μας μεταβάλει σε χώρα προτεκτοράτο, σε χώρα υπό κατοχήν, είναι ακριβώς η παροξυστική συνέπεια αυτού του μοντέλου.
4. Το Άρδην υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και την ριζική αναδιάταξη των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Υποστηρίζουμε την ανάγκη μιας Ευρώπης των εθνών, με ισόρροπη συμμετοχή της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, παράλληλα με τη Δυτική. Τα Βαλκάνια, πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν έναν διακριτό πόλο στην Ευρώπη.
5. Η Θράκη, το Αιγαίο, η Κύπρος και τα δικαιώματα του ελληνισμού σε αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα. Φιλικές σχέσεις με την Τουρκία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο εάν αυτή πάψει να κατέχει την Κύπρο, να απειλεί τη Θράκη να επιβουλεύεται το Αιγαίο. Ο νέο-οθωμανισμός που υποστηρίζει την υπαγωγή μας στην τουρκική σφαίρα κυριαρχίας είναι ανιστόρητος και παραγνωρίζει τον επιθετικό χαρακτήρα των τουρκικών ελίτ. Προϋπόθεση για αυθεντικά φιλικές σχέσεις αποτελεί η διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, χωρίς βέβαια τη μη-βαλκανική Τουρκία και ο εκδημοκρατισμός της Μικράς Ασίας, που θα επιτρέψει στον κουρδικό λαό να αποκτήσει την αυτοδιάθεσή του.
6. Η Κύπρος αποτελεί σήμερα εν τοις πράγμασι κατεχόμενο ελληνικό έδαφος. Τα τουρκικά στρατεύματα και οι αγγλικές βάσεις πρέπει να αποχωρήσουν οι δε τουρκοκύπριοι πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικά δικαιώματα. Δεδομένου ότι οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις που πραγματοποιούνται από την ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία εδώ και εξήντα χρόνια έχουν οδηγήσει το νησί στα πρόθυρα της οριστικής τουρκοποίησης δεν υπάρχει άλλη λύση από την Αυτοδιάθεση του νησιού που διασφαλίζεται μόνο με κοινό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου, ακόμα και εάν σήμερα έχουν διαφορετικά κράτη. Εξάλλου είναι δυνατή η άμεση ενίσχυση των σχέσεων –ακόμα και θεσμικά– μεταξύ των δύο ελληνικών κρατών.
7. Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στα πλαίσια της Ευρώπης, ως προϋπόθεση για την ανεξαρτησία μας. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό για την ονομασία των Σκοπίων με την προϋπόθεση ότι θα είναι μια ονομασία για όλες τις χρήσεις, πως θα αλλάξει το Σύνταγμα της FYROM, και πως δεν τίθεται ζήτημα «μακεδονικής γλώσσας» ή «μακεδονικής» εθνότητας. Μπορούμε να δεχθούμε μόνον σλαβομακεδονική γλώσσα και σλαβομακεδονική εθνότητα, όπως είναι επιστημονικά παραδεκτό.
8. Το εκπαιδευτικό σύστημα που επιθυμούμε πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της επιστημονικής αλήθειας, της χρήσης της γλώσσας και των παραδόσεών μας για την διαμόρφωση της συνείδησης των νέων γενεών και παράλληλα της επικοινωνίας με τους άλλους λαούς και τα επιτεύγματα τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αρνείται τον χυδαίο ανταγωνισμό και τη «εκπαίδευση της αμάθειας» να προάγει μια παιδεία εθνική, οικουμενική, αληθινή. «Στο νου μου δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».
9. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι ανοικτή στους ξένους λαούς και τα διεθνή ρεύματα, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται από ξενοφοβία και ρατσισμό. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να απορρίπτει τόσο την γενικευμένη οικονομική εκμετάλλευση ξένων εργαζομένων όσο και την εξαφάνιση της εθνικής μας ταυτότητας μέσα σε μια δήθεν πολυπολιτισμική χοάνη, που αποτελεί το όπλο του παγκόσμιου κεφαλαίου για την διαμόρφωση ενός μονοδιάστατου και εν τέλει ανυπεράσπιστου εργαζόμενου.
Υποστηρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών θα πρέπει να επιστρέψει άμεσα στον τόπο του και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά και οι χώρες που τους οδήγησαν στον ξεριζωμό.
Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο και επιβαρημένο εξ αιτίας της ύπαρξης μεγάλων εθνικών ζητημάτων.
10. Οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και αλληλεγγύης είναι προϋπόθεση όχι μόνο για την επιβίωση των χωρών και κατ’ εξοχήν της δικής μας, που βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων, αλλά αποτελούν και προϋπόθεση για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής επιβίωσης.
Οι κοινωνίες χωρίς αίσθηση εθνικής κοινότητας γίνονται ζούγκλες. Και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εθνομηδενισμού είναι πως προσπαθώντας να αμβλύνει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων αποδυνάμωσε την κοινωνική τους συνοχή, αποσυνέθεσε συνδικάτα, συνεταιρισμούς, κοινότητες, δήμους, ακόμα και τους ευρύτερους οικογενειακούς δεσμούς. Κατά συνέπεια η ανασυγκρότηση των κοινωνιών μας περνάει τόσο μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών δομών και του οικολογικού προτύπου, όσο και μέσα από την ανασύνθεση του εθνικού και κοινωνικού ιστού.
11. Αποφασιστικής σημασίας για ένα αυθεντικά διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας είναι το ζήτημα της ανάπτυξης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Και όχι μόνο των τυπικών τέτοιων, όπως η θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων αλλά προπαντός η σταδιακή ενίσχυση αμεσοδημοκρατικών θεσμών, τους οποίους κάνει εφικτούς και η μεταφορά των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο και σε επιχειρήσεις και θεσμούς μικρότερου μεγέθους.
Και αυτό όταν η κατεύθυνση που έχουν πάρει τόσο οι παγκόσμιοι όσο οι Ευρωπαϊκοί, και οι ελληνικοί θεσμοί –τελευταίο έκτρωμα ο Καλλικράτης– κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας και του γενικευμένου εκφασισμού.
12. Εμείς δεν πιστεύουμε πως οι λύσεις και τα πρότυπα που προωθούμε αποτελούν μια πανάκεια, ούτε ότι θα φέρουν τον Παράδεισο επί γης, όπως έκαμαν προηγούμενες απόπειρες οι οποίες αντί Παραδείσου έφεραν την Κόλαση.
Παλεύουμε για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας πιστεύοντας όμως πάντα πως η ανθρώπινη περιπέτεια δεν έχει τέλος και πως ατομικισμός και αλληλεγγύη θα αντιμάχονται εσαεί.
[1] Πρόκειται για το τελικό συνοπτικό προσχέδιο θέσεων που διαμορφώθηκε στην Πανελλήνια –και όχι «πανελλαδική», διότι συμμετείχαν και συναγωνιστές από την Κύπρο– Συνδιάσκεψη του Άρδην που διεξήχθη στην Αθήνα, στον «Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού» στις 2 και 3 Οκτωβρίου 2010. Το σύνολο των εισηγήσεων και των αποφάσεων θα δημοσιευτεί στο Άρδην.
[2] Αυτό το τετράπτυχο δεν ιεραρχείται, ούτε το ένα στοιχείο ανάγεται στα άλλα, αλλά αποτελούν από μόνα τους αυθύπαρκτες και ισότιμες αξίες και αντιθέσεις. Μόνο η συγκυρία αναδεικνύει κάποιο από αυτά ως προτεραιότητα και όχι όπως συνέβαινε στο παρελθόν όταν κάποια αντίθεση προβαλλόταν ως το αποκλειστικό «κλειδί» για όλες τις άλλες, με τις εκτρωματικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.
http://www.ardin.gr/?q=node/3843
——————————————————————————
Ενδιαφέρον έχουν οι θέσεις της παρέας του Καραμπελιά. Όπως είναι διατυπωμένεςαπό το χέρι του ιδίου του «αρχηγού» η καθ΄ημάς Ανατολή , η Γενοκτονια και τα σχετικά απουσιάζουν πλήρως από την προβληματική τους και τις….διεκδικήσεις τους.
——————————————————————————
……………….
……………….
ΤΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ, ΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
10. Η Κίνηση υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και τη ριζική αναδιάταξη των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Υποστηρίζουμε την ανάγκη μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, με ισόρροπη συμμετοχή της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, παράλληλα με τη Δυτική, και ισότιμη συμμετοχή όλων των κρατών. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να αποφευχθούν ηγεμονισμοί που, σε όλο τον 20ό αιώνα, οδήγησαν την Ευρώπη σε πολέμους, με πρωταρχική ευθύνη της Γερμανίας, και απειλούν και πάλι, σήμερα, με πρωτοβουλία των ίδιων, να φέρουν νέες διαιρέσεις και συγκρούσεις. Τα Βαλκάνια πρέπει, και μπορούν, να αποτελέσουν έναν διακριτό πόλο στην Ευρώπη.
11. Η Θράκη, το Αιγαίο, η Κύπρος, και τα δικαιώματα του ελληνισμού εκεί, είναι αδιαπραγμάτευτα. Φιλικές σχέσεις με την Τουρκία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο εάν αυτή πάψει να κατέχει την Κύπρο, να απειλεί τη Θράκη, να επιβουλεύεται το Αιγαίο. Ο νεο-οθωμανισμός κάποιων δικών μας ελίτ, που υποστηρίζει την υπαγωγή μας στην τουρκική σφαίρα κυριαρχίας, είναι ανιστόρητος και παραγνωρίζει τον επιθετικό χαρακτήρα των τουρκικών αρχουσών τάξεων. Προϋπόθεση για αυθεντικά φιλικές σχέσεις αποτελεί η διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, χωρίς βέβαια τη μη-βαλκανική Τουρκία, και ο εκδημοκρατισμός της Μικράς Ασίας, που θα επιτρέψει στον κουρδικό λαό να αποκτήσει την αυτοδιάθεσή του, καθώς και σε όλες τις άλλες εθνότητες και λαούς τα δικαιώματά τους.
12. Η Κύπρος αποτελεί σήμερα εν τοις πράγμασι κατεχόμενο ελληνικό έδαφος. Οι αγώνες αιώνων του κυπριακού ελληνισμού για ελευθερία και ένωση με τον κορμό της Ελλάδας, από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, με αποκορύφωμα τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1955-59, έχουν απαντήσει κατηγορηματικά ως προς την υφή του κυπριακού: Η Κύπρος αποτελεί αναπόσπαστο και κομβικής σημασίας κομμάτι του ελληνισμού και ο βαθύτερος πόθος Ελλαδιτών και Κυπρίων παραμένει η Ενωση. Και όμως, οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, από την ελλαδική και ελληνοκυπριακή ηγεσία, εδώ και εξήντα χρόνια – οι οποίες συνιστούν πλέον ανοιχτή και ποινικά κολάσιμη μειοδοσία–, έχουν οδηγήσει σε μια αμοιβαία αποξένωση Ελλαδίτες και Κύπριους, ενώ το νησί βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής τουρκοποίησης. Παρόλα ταύτα ακόμα και σήμερα το βασικό αίτημα παραμένει η Αυτοδιάθεση, που διασφαλίζεται μόνο με κοινό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου, έστω και εάν σήμερα έχουν διαφορετικά κράτη. Εξάλλου, είναι δυνατή η άμεση ενίσχυση των σχέσεων –ακόμα και θεσμικά– μεταξύ των δύο ελληνικών κρατών, με μέτρα όπως η αποκατάσταση του ενιαίου αμυντικού δόγματος, η εκ νέου ενοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος κ.λπ. Αποφασιστικής σημασίας είναι η ουσιαστική επανασύνδεση των πολιτικών και των κοινωνικών δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου, με κοινά έντυπα, κοινές πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και εκδηλώσεις. Η θέση του κοινού αγώνα πρέπει να αναδεικνύεται κατ’ εξοχήν στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών, παράλληλα με εκείνο των πολιτικών και πολιτειακών θεσμών. Και η ενεργός παρουσία Ελλαδιτών και Κυπρίων στα κινήματα της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελεί αποφασιστική παράμετρο για την ανακατάκτηση της απαραίτητης ψυχικής ενότητας.
Η άμεση διακοπή των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών, που στην ουσία διεξάγονται με τον Τούρκο κατακτητή, ενώ παραμένουν τα τούρκικα στρατεύματα και οι έποικοι στο νησί, και η επαναφορά του Κυπριακού στη βάση του, ως ζητήματος κατοχής, εθνοκάθαρσης και απελευθέρωσης, αποτελούν προϋπόθεση για οποιαδήποτε ρεαλιστική πολιτική επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού. Προφανώς δε, εκτός από τα τουρκικά στρατεύματα, θα πρέπει να εκδιωχθούν και οι αγγλικές βάσεις, ενώ το ζήτημα των Τουρκοκυπρίων, μετά την αποχώρηση των εποίκων, θα πρέπει να λυθεί με την εγγύηση των μειονοτικών δικαιωμάτων τους, και όχι βέβαια με την ύπαρξη κάποιας δήθεν «ισότιμης κοινότητας».
[Η τραγική ιστορία του Κυπριακού, μια ιστορία απίστευτης μειοδοσίας και απελπιστικά κοντόφθαλμων αντιδράσεων, αποτελεί βαριά παρακαταθήκη για την παρούσα κατάσταση, όπου πλέον απειλείται η ιδία η επιβίωση του ελληνισμού στην Κύπρο. Η αδυναμία ολοκλήρωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα έχει ως αφετηρία την εγκατάλειψή του από την Αριστερά και το ΑΚΕΛ, επικουρείται από την αδυναμία της ηγεσίας της ΕΟΚΑ –κατ’ εξοχήν της πολιτικής– να ολοκληρώσει τον στόχο της Αυτοδιάθεσης-Ένωσης και σφραγίζεται από τη μειοδοτική πολιτική της Ζυρίχης, την οποία επέβαλε η ελληνική πολιτική ηγεσία. Έκτοτε, η Κύπρος ταλανίζεται, από τη μια πλευρά, από τη μειοδοτική στρατηγική, που κατέστη κυρίαρχη, και από την άλλη πλευρά, από έναν κοντόφθαλμο και χειραγωγήσιμο μικροεθνικισμό, που οδήγησε στον εγκλωβισμό πατριωτικών δυνάμεων σε αλλότριες στρατηγικές, στο εγκληματικό πραξικόπημα, και αποτέλεσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή. Σήμερα, που ο αγώνας διεξάγεται από πολύ χειρότερες θέσεις, με τον τουρκικό στρατό παρόντα, την Κύπρο διχοτομημένη, την Ελλάδα απομακρυσμένη, την Τουρκία ενισχυμένη, την κυπριακή και ελλαδική κοινωνία διαβρωμένες από τον εθνομηδενισμό και τη διάλυση, δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. Γιατί θα είναι τα τελευταία! Πρέπει συστηματικά να αποδομήσουμε τον εθνομηδενισμό και τον νεο-κυπριωτισμό και να προωθήσουμε την ενότητα του κυπριακού ελληνισμού, γύρω από το αίτημα της Αυτοδιάθεσης, ξεπερνώντας εκείνες τις διαιρέσεις που συνέβαλαν στην καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη πολιτική, ικανή να διασφαλίσει την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού.]
13. Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, στα πλαίσια της Ευρώπης, ως προϋπόθεση για την ανεξαρτησία μας. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων, είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό για την ονομασία των Σκοπίων, με την προϋπόθεση ότι θα είναι μια ονομασία για όλες τις χρήσεις, πως θα αλλάξει το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, και πως δεν τίθεται ζήτημα «μακεδονικής γλώσσας» ή «μακεδονικής» εθνότητας. Μπορούμε να δεχθούμε μόνον σλαβομακεδονική γλώσσα και σλαβομακεδονική εθνότητα.
[Έχουμε τονίσει πολλές φορές πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια βασική απειλή κατά της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητάς της, τη νεο-οθωμανική Τουρκία. Γι’ αυτό θα πρέπει να κλείσει, κατά το δυνατόν και στα πλαίσια ενός συμβιβασμού χωρίς θεμελιακές υποχωρήσεις, όλα τα δευτερεύοντα μέτωπα αντιπαράθεσης, τα οποία εκμεταλλεύεται και υποδαυλίζει στο έπακρο η τουρκική πολιτική, τα τελευταία 20 χρόνια – από τη στιγμή της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και μετά. Η διαιώνιση της αντιπαράθεσης με την ΠΓΔΜ, με ευθύνη μιας ανιστόρητης στρατηγικής της ηγεσίας των Σκοπίων (καθώς) και των ελληνικών λαθών, κάνει ζημιά και στα Σκόπια και την Ελλάδα. Τα Σκόπια, αν έπαυαν τους γελοίους «μακεδονισμούς», θα μπορούσαν να στηριχτούν αποφασιστικά στην Ελλάδα για την επιβίωσή τους, μια και τόσο η Αλβανία όσο και η Βουλγαρία καραδοκούν για μια πιθανή διάλυσή της και ενσωμάτωση των Αλβανών και των Σλαβομακεδόνων αντίστοιχα σε Αλβανία και Βουλγαρία. Μια τέτοια εξέλιξη –πιθανότατη σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο– θα πυροδοτήσει έναν νέο κύκλο αντιπαραθέσεων στην περιοχή, θα μας φέρει σε αντιπαράθεση με μια φιλοτουρκική «μεγάλη Αλβανία» και μια Βουλγαρία που θα εμφανιστεί, με την υποδαύλιση της Τουρκίας, ως ο νέος φορέας του μακεδονισμού, κλείνοντας και κάθε πιθανότητα επικοινωνίας με τη Σερβία. Έτσι, η Ελλάδα θα αποστερηθεί, σε βάθος χρόνου –για δεκαετίες τουλάχιστον–, τον βαλκανικό πνεύμονα που χρειάζεται, και θα βρεθεί, κυριολεκτικά, περικυκλωμένη από εχθρικές δυνάμεις. Καταφέραμε, με μια ανούσια διελκυστίνδα μεταξύ ψευδοδιεθνιστών, που ήταν έτοιμοι να υποχωρήσουν στα πάντα, και ενός μικροελλαδικού εθνικισμού τύπου Ψωμιάδη, να επιτρέψουμε τη διαιώνιση του μακεδονικού, ως ένα κυριολεκτικό στιλέτο στα νώτα της χώρας, που ακυρώνει κάθε απόπειρα βιώσιμης και βαλκανικής διεξόδου της πολιτικής μας.]
15. Αποφασιστικής σημασίας για την ανεξαρτησία και επιβίωση του ελληνισμού αποτελούν οι περιοχές της Θράκης και του Αιγαίου, ιδιαίτερα του ανατολικού. Η Θράκη πρέπει να επανενταχθεί πλήρως στον εθνικό κορμό, γεγονός που απειλεί και υπονομεύει η παρουσία και η δραστηριότητα του τουρκικού Προξενείου, που θα πρέπει να καταργηθεί πάραυτα. Οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι Έλληνες πολίτες και οι Πομάκοι και οι Ρομά πρέπει να έχουν εκπαίδευση στη γλώσσα τους και να πάψουν να είναι υποχείρια της Τουρκίας. Στο Ανατολικό Αιγαίο, θα πρέπει να αποφύγουμε τη σταδιακή τουρκοποίηση της οικονομίας των νησιών, μέσα από την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας και τη διασύνδεσή της με την οικονομία της υπόλοιπης χώρας. Εξ άλλου, το τέλος της υδροκέφαλης αθηνοκεντρικής Ελλάδας αποτελεί αναγκαίο παράγοντα εθνικής ολοκλήρωσης και άμυνας. Και, προφανώς, η Ελλάδα πρέπει να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ στο Αιγαίο.
……………….
……………….
http://ardin-rixi.gr/sample-page
[…] Έτσι άφησαν το χώρο ελεύθερο να τον λυμαίνονται οι διάφοροι απατεώνες εθνικο-λαϊκιστές δεξιοί, αλλά και “πατριώτες αριστεροί”… […]
[…] Έτσι άφησαν το χώρο ελεύθερο να τον λυμαίνονται οι διάφοροι απατεώνες εθνικο-λαϊκιστές δεξιοί, αλλά και “πατριώτες αριστεροί”… […]
[…] Έτσι άφησαν το χώρο ελεύθερο να τον λυμαίνονται οι διάφοροι απατεώνες εθνικο-λαϊκιστές δεξιοί, αλλά και “πατριώτες αριστεροί”… […]
[…] Έτσι άφησαν το χώρο ελεύθερο να τον λυμαίνονται οι διάφοροι απατεώνες εθνικο-λαϊκιστές δεξιοί, αλλά και “πατριώτες αριστεροί”… […]
[…] Έτσι άφησαν το χώρο ελεύθερο να τον λυμαίνονται οι διάφοροι απατεώνες εθνικο-λαϊκιστές δεξιοί, αλλά και “πατριώτες αριστεροί”… […]
Eίδα τις προάλλες (Φλεβάρης του 2013) μια εκπομπή του κιλκισιώτη Νατσιού στο κανάλι 4Ε της εκκλησίας Θεσσαλονίκης με τον Γιώργο Καραμπελιά, όπου για άλλη μια φορά συκοφάντησε και ξευτέλισε δημοσίως έναν μεγάλο σύγχρονο διανοούμενο, τον Χρήστο Γιανναρά, απόντος του Γιανναρά, χωρίς τον παραμικρό αντίλογο. Δεν είναι σωστό να συκοφαντείται κάποιος χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Η αθλιότητα σε όλο της το μεγαλείο!!! .
Δυστυχώς ο Καραμπελιάς έχει φτάσει σε μια απλοϊκή ασπρόμαυρη θεώρηση, ειδικά στο θέμα Γιανναρά, αλλά και γενικότερα. Εκφράζει όλη αυτή την κοντόφθαλμη φανατική εγωιστική μνήμη, που κυριαρχεί στη σημερινή Ελλάδα. Ακόμα και η εθνική στροφή που έχει κάνει είναι σταλινικής δομής.
Η στάση των διανοουμένων -των οποίων γίνεται τιμητής- είναι πολύ πιο σύνθετη διαδικασία… και οι ευθύνες πολύ ευρύτερες. Για παράδειγμα, η ομάδα Λιάκου και ο λεγόμενος εθνοαποδομητισμός θα είχε πολύ ευκολότερα αντιμετωπιστεί εάν αναδεικνυόταν οι πραγματικές ιστορίες που έθαψε ο Καραμπελιάς, όσο περνούσε από το χεράκι του.
Ο τελευταίος που θα μπορούσε να είναι τιμητής είναι ο Γιώργος Καραμπελιάς.
————————————————————-
ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ H.E.C.
————————————————————-
1) SOSTH ANALYSSH – t’o neo-othomanik’o paramythi teleiosse … Epissis,
‘as mi xexn’ame ‘oti oi megaliteroi exthroi tis Ell’ados einai (kai
itane p’anta) ed’o m’essa, ESSOTERIKOI … i.e. στις τράπεζες , στα
υπουργεία , την τηλεόραση και στα πανεπιστήμια [stis anthropistik’es
epistimes/humanities], … kotzab’assides (Mavro-kord’atoi,
Kol’ettides, Mavro-mixalaioi, mavr-agorites … poly mavrila !)
.
APOSPASMA: «Σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκανική, επομένως ο εχθρός είναι
κοινός, σήμερα λέγεται Νεο-οθωμανική (χθές, κεμαλική) Ιμπεριαλιστική
Χούντα και βρίσκει στηρίγματα και στην ίδια τη χώρα μας στις τράπεζες
, στα υπουργεία , την τηλεόραση και στα πανεπιστήμια. »
____________________________________________________________________________________
NEO-OTHOMANIKH APOIKIOKRATIKH XOYNTA , » RHXH «, 1 / 6 / 13.
Δεύτερη μέρα σφοδρών συγκρούσεων σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, και
μάλλον βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εξελίσσεται μια μεγάλη
εξέγερση των δυνάμεων του λεγόμενου ʽκοσμικού τόξουʼ της γειτονικής
Τουρκίας, ενάντια στον αυταρχισμό του Ερντογανικού νεο-οθωμανισμού.
Αυτό το ʽκοσμικό τόξοʼ που βρίσκεται αυτήν την στιγμή στους δρόμους
είναι ένα (εκρηκτικό, είναι η αλήθεια) μείγμα ετερόκλητων στοιχείων,
από Γκρίζους Λύκους και οπαδούς του Ρεμπουμπλικανικού Κόμματος, μέχρι
ακροαριστερούς, κομμάτια της κοσμοπολίτικης μεσοστρωματικής νεολαίας,
αναρχικούς, Αλεβίτες, Κούρδους, Άραβες κ.ο.κ.
Η αντίθεση σοβεί από παλιά, και αποτελεί μια μάχη για την φυσιογνωμία
της χώρας. Τώρα εξερράγη καθώς τον τελευταίο καιρό το καθεστώς του
Ερντογάν προέβη σε μια σειρά προκλήσεων ταυτόχρονα προς πολλές
κοινωνικές ομάδες.
– Πέρασε νόμο που ρυθμίζει πολύ αυστηρά την πώληση αλκόολ, και
αποκάλεσε έμμεσα αλλά σαφέστατα ʽμεθύστακεςʼ τον Κεμάλ και τον Ινονού
μέσα στο κοινοβούλιο.
– Προχωράει ακάθεκτος στην ανακατασκευή ενός μεγάλου οθωμανικού
στρατοπέδου στην πλατεία Ταξίμ, το οποίο θα λειτουργεί ως εμπορικό
κέντρο-σύμβολο της νεο-οθωμανικής ισχύος. Το στρατόπεδο αυτό,
καταργήθηκε και ισοπεδώθηκε από τους κεμαλιστές στα πρώτα χρόνια μετά
την ίδρυση του νεο-τουρκικού κράτους, και θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερη
συμβολική βαρύτητα.
– Επέλεξε να ονομάσει την τρίτη γέφυρα που θεμελιώθηκε στον Βόσπορο,
με το όνομα του σφαγέα των Αλεβιτών, Σελίμ Α.
– Απαγόρευσε το φιλί στο μετρό της Πόλης.
– Απαγόρευσε και έπνιξε στην καταστολή τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς.
Και πολλά πολλά άλλα, τα οποία κατάφεραν να εξοργίσουν τους
κεμαλιστές, κομμάτια της νεολαίας, τους Αλεβίτες, την Αριστερά κ.ο.κ.
Ταυτόχρονα, τα τελευταία γεγονότα στο Ρεχανλί, μια πόλη με μεγάλο
αλεβιδικό πληθυσμό, όπου εξερράγη ένα από τα τρία αυτοκίνητο-βόμβα,
ενέργεια που πιθανότατα προήλθε από το συριακό τμήμα της Αλ Κάιντα,
ξεσήκωσαν σάλο στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς θεωρήθηκαν το
επιστέγασμα αποτυχίας της μεγαλομανιακής πολιτικής Ερντογάν για τη
Συρία.
Έτσι, και όταν μια διαδήλωση για τα επικείμενα έργα στην πλατεία Ταξίμ
αντιμετωπίστηκαν με υπέρμετρη βία και καταστολή από την αστυνομία,
πετάχτηκε η σπίθα που έβαλε φωτιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, ιδιαίτερα
σʼ εκείνα του δυτικού τμήματος της χώρας -όπου οι Αλεβίτες, η Αριστερά
και γενικά τα κοσμικά κόμματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη.
Έτσι, πολύ σύντομα, ο Ερντογάν, αμήχανος, βρέθηκε μπροστά σε μια
μεγάλη εξέγερση ενάντια στο νεο-οθωμανικό κατεστημένο. Μια εξέγερση
που δοκιμάζει να την αντιμετωπίσει με την πυγμή -το Σάββατο το
απόγευμα δήλωσε ότι αν το ρεμπουμπλικανικό κόμμα μπορεί να κατεβάσει
στην Κωνσταντινούπολη 100.000 διαδηλωτές, εκείνος μπορεί να κατεβάσει
1.000.000.
Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι διχασμένη σε δύο μπλοκ. Το,
νεο-οθωμανικό, σουνιτικό, στηρίζει τη δύναμη του στις επαρχίες της
Ανατολίας και στην Άγκυρα, σε μια νέα μεγαλοαστική τάξη που αναπτύσσει
σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα, στους ισλαμικούς
μεντρεσέδες και τον Φετιχουλάχ Γιουλέν, καθώς και φτωχά στρώματα των
αστικών στρωμάτων, τα οποία προέρχονται από την σουνιτική ύπαιθρο και
έχουν διατηρήσει μέσα σε συνθήκες φτώχειας το ισλαμικό σύστημα αξιών.
Αυτός είναι ο κόσμος που συνασπίζεται πίσω από τον Ερντογάν, και
απαρτίζει το κοινωνικό μπλοκ της νεο-οθωμανικής εξουσίας.
Μιας εξουσίας που κυριαρχεί εδώ και 12 χρόνια στην Τουρκία, χρόνο
υπεραρκετό ώστε να ʽχαλαρώσειʼ ξεδιπλώνοντας πλέον τον πραγματικό της
χαρακτήρα: Αυτόν που βλέπουμε σε ό,τι αφορά στην πολιτική της στο
Συριακό , για παράδειγμα, ή τα κρούσματα της εσωτερικής καταστολής,
που χθες αφορούσαν μόνο τους Κούρδους και σήμερα γενικεύονται σε
ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού.
Έτσι, τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου αποδεικνύουν και στους πιο
κακόπιστους ότι στην πραγματικότητα ο Νεο-οθωμανισμός έχει συστήσει
στην Τουρκία μια επιθετική, δικτατορία. Και το γεγονός ότι
αποκαλύπτεται τώρα σε όλη του την έκταση, με βάση τη συμβαίνει στη
Συρία ή στην Κωνσταντινούπολη, φέρνει σε ιδιαίτερη αμηχανία τις
ελληνικές άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Κύπρο.
Διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα
εξωραϊσμού του Ταγίπ Ερντογάν, και του καθεστώτος του, προκειμένου να
βοηθήσουν στο ελληνοτουρκικό συνοικέσιο. Έτσι η μυθολογία που
συστηματικά κατασκεύασαν τα ελληνικά ΜΜΕ και η κυρίαρχη κάστα του
ελληνικού ακαδημαϊκού κόσμου (ένα εξαιρετικό δείγμα μπορεί κανείς να
διαβάσει εδώ) ήθελε τον Ερντογάν και το AKP πυλώνα εκδημοκρατισμού της
γειτονικής χώρας, και φορέα μεταρρυθμίσεων που θα φέρει πιο κοντά την
Τουρκία στην Ε.Ε. Με αυτό το μύθο, εξ άλλου διαστρέβλωναν συστηματικά
και την φύση της σύγκρουσης μεταξύ του Ερντογάν και των κεμαλιστών
στρατηγών, αποδίδοντας προθέσεις εκδημοκρατισμού σε πρωτοβουλίες που
στην ουσία ήταν ενδείξεις ενός νέου συγκεντρωτισμού που στόχευε στην
σουλτανοποίηση της πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία!
Ο χημικός πόλεμος και τα σπασμένα κεφάλια των κατοίκων της
Κωνσταντινούπολης απέδειξαν περίτρανα στην Ελλάδα, και σε όλο τον
κόσμο την πραγματική φύση του καθεστώτος Ερντογάν, διαλύοντας κάθε
αυταπάτη που είχε καλλιεργηθεί (σε μεγάλο βαθμό τεχνηέντως από τους
νεο-οθωμανικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς) περί της φύσεως του
καθεστώτος Ερντογάν, με βάση την ισραηλο-τουρκική σύγκρουση. Τότε,
λίγο ως πολύ τον παρουσίαζαν ως τον Τσάβες της Μεσογείου ,
αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο πραγματικός ρόλος που επιφύλασσε για
τον εαυτό του όταν ανακατεύτηκε με το Παλαιστινιακό, δεν ήταν αυτός
του ʽμαχόμενου αντισιωνιστήʼ, αλλά του Σουλτάνου που προσβλέπει στην
απελευθέρωση εδαφών που θεωρεί πρώην κτήσεις του και σκοπεύει να τα
εντάξει και πάλι στην δική του σφαίρα επιρροής.
Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν, λοιπόν, τον πραγματικό χαρακτήρα του
καθεστώτος που αντιπροσωπεύει ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, και ο
Γκιούλ. Οι λαοί της περιοχής που απειλούνται από αυτό, και ιδιαίτερα
εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε με συμπάθεια – όχι
βέβαια τους κεμαλιστές και τους Γκρίζους Λύκους – αλλά τον αγώνα των
Αλεβιτών , τμημάτων της Νεολαίας , των Κούρδων και της Άκρας Αριστεράς
για εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας. Εξ άλλου κι εμείς, μαχόμενοι
τον τουρκικό επεκτατισμό σε κάθε του εκδοχή, νεο-οθωμανική ή κεμαλική
παλεύουμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα: Τον εκδημοκρατισμό των σχέσεων
της Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες. Εκδημοκρατισμός που δεν
είναι εφικτός, αν δεν πάψει την κατοχή της Κύπρου, τις απειλές στο
Αιγαίο, τις προσπάθειες να μετατρέψει τη Θράκη σε προτεκτοράτο, αν δεν
αναγνωρίζει την γενοκτονία διαρκείας που έχει εξαπολύσει εναντίον του
ελληνισμού (1453-1922-1974) και βεβαίως εναντίον όλων των άλλων λαών
της Μικράς Ασίας.
Προφανώς, κράτος που συμπεριφέρεται έτσι στο εξωτερικό δεν θα μπορούσε
ποτέ να είναι δημοκρατικό – όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Κούρδοι, και
το μαθαίνουν τώρα με δραματικό τρόπο οι διαδηλωτές της πλατείας Ταξίμ.
o Η αναγνώριση της Αγίας Σοφίας ως ορθόδοξης εκκλησίας, (ως συμβολική
αποκήρυξη της κουλτούρας κατάκτησης και λεηλασίας που διέπει τις
πρακτικές του γειτονικού κράτους),
o H άρση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο,
o H αναγνώριση της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και των δικαιωμάτων των
Αράβων και των Αλεβιτών,
o O σεβασμός των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό –
να πάψει δηλαδή η τουρκική εξουσία να είναι τόσο καταπιεστική και
αυταρχική -, είναι όψεις της ίδιας διαδικασίας.
Και τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν λογιών λογιών ʽπροοδευτικοίʼ και
μη, νεο-οθωμανιστές στη χώρα μας για τα γεγονότα της
Κωνσταντινούπολης, στεκόμενοι μόνο στην ʽκαταστολήʼ και όχι στη φύση
και τον χαρακτήρα του καθεστώτος που την εξαπέλυσε έχουν ακριβώς αυτόν
τον σκοπό. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι εκδημοκρατισμός και
εγκατάλειψη του επεκτατισμού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.
Σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκανική, επομένως ο εχθρός είναι κοινός,
σήμερα λέγεται Νεο-οθωμανική (χθές, κεμαλική) Ιμπεριαλιστική Χούντα
και βρίσκει στηρίγματα και στην ίδια τη χώρα μας στις τράπεζες, στα
υπουργεία, την τηλεόραση και στα πανεπιστήμια.
—– End forwarded message —–
____________________________________________________________________
2)
The opinions expressed are those of the author(s)and not necessarily those of HEC.
Hellenic Electronic Center (HEC) http://www.greece.org – – – – – – – Click here to Unsubscribe
This mailing list is powered by L-Soft’s renowned LISTSERV(R) software.
Agtzidis Vlassis
3 Ιουν (Πριν από 3 ημέρες)
προς Ἀθανάσιος, Hellenic
Είναι πολύ ενδιαφέρον το πως μέσα από μια ιδεολογική κατασκευή ο Γιώργος Καραμπελιάς και η ομάδα που καθοδηγεί («Ρήξη», «Άρδην») έχουν ολισθήσει σε μια άκριτη υποστήριξη του κεμαλισμού και του τουρκικού εθνικισμού (ανεξάρτητα από το πως αυτή η υποστήριξη παρουσιάζεται), με το επιχείρημα ότι αποτελεί αντίβαρο στον ανερχόμενο νεο-οθωμανισμό. Ο τίτλος του άρθρου της «Ρήξης», τα συμπεράσματα αλλά και τα επιχειρήματα του είναι αποκαλυπτικά μιας εμμονικής θεώρησης, που παρακάμπτει το γεγονός ότι ο κεμαλικός, εθνικιστικός χώρος απαρτίζεται από τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών που διέπραξαν τις μεγάλες Γενοκτονίες κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Η «σύγχρονη αστική Τουρκία», την οποία υποστηρίζουν ενάντια στους «νεο-οθωμανούς» δεν είναι είναι τίποτα περισσότερο από την αστική τάξη που δημιούργησε ο κεμαλισμός, ο στρατός και το Βαθύ Κράτος με βάση τον κλεμμένο πλούτο. Η μορφή της δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μίμηση των μορφών που είχαν οι αληθινοί αστοί σ’ αυτή την χώρα, και κυρίως οι Έλληνες και οι Αρμένιοι.
Ακόμα και αυτά για τα οποία εγκαλείται ο Ερτογάν από τους νεοέλληνες όψιμους λάτρεις του Ατατούρκ είναι αστεία:
«- Πέρασε νόμο που ρυθμίζει πολύ αυστηρά την πώληση αλκόολ, και
αποκάλεσε έμμεσα αλλά σαφέστατα ʽμεθύστακεςʼ τον Κεμάλ και τον Ινονού
μέσα στο κοινοβούλιο.
– Προχωράει ακάθεκτος στην ανακατασκευή ενός μεγάλου οθωμανικού
στρατοπέδου στην πλατεία Ταξίμ, το οποίο θα λειτουργεί ως εμπορικό
κέντρο-σύμβολο της νεο-οθωμανικής ισχύος. Το στρατόπεδο αυτό,
καταργήθηκε και ισοπεδώθηκε από τους κεμαλιστές στα πρώτα χρόνια μετά
την ίδρυση του νεο-τουρκικού κράτους, και θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερη
συμβολική βαρύτητα.
– Επέλεξε να ονομάσει την τρίτη γέφυρα που θεμελιώθηκε στον Βόσπορο,
με το όνομα του σφαγέα των Αλεβιτών, Σελίμ Α.
– Απαγόρευσε το φιλί στο μετρό της Πόλης.
– Απαγόρευσε και έπνιξε στην καταστολή τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς.
Και πολλά πολλά άλλα, τα οποία κατάφεραν να εξοργίσουν τους
κεμαλιστές,…..»
Σαφώς ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν αλκοολικός, ο οποίος εξαπάτησε το μουσουλμανικό λαό, υποδύθηκε τον πιστό μουσουλμάνο κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο (1919-1922), ανακήρυξε εαυτόν τόν gazi (δηλαδή ιερό πολεμιστή του Κορανίου) και κήρυξε Τζιχάντ κατά των απίστων.
Η ανακατασκευή του οθωμανικού στρατοπέδου στην πλατεία Ταξίμ, που τόσο ενόχλησε τον Καραμπελιά, επί της ουσίας φαίνεται ότι υποβαθμίζει το μνημεί Ανεξαρτησίας που δημιούργησε ο Ιταλός γλύπτης P. Canonica το 1928 προς τιμήν της νίκης των κεμαλικών εθνικιστών κατά των Ελλήνων. Αναμεσα στις φιγούρες, εκτός από τους «μεθύστακες» νικητές Κεμάλ και Ινονού, υπάρχουν ο στρατηγός Φεβζί Τσακμάκ και οι σοβιετικοί στρατηγοί Φρούνζε και Βοροσίλοφ, που συνέβαλαν στην αναδιοργάνωση του εθνικιστικού στρατού. Αυτή η υποβάθμιση θεωρήθηκε ως ύβρις από τους κεμαλικούς και οδήγησε στις πρώτες διαμαρτυρίες.
Η ονομασία της γέφυρας με το όνομα του Σελίμ Α’ δεν είναι και η χειρότερη που θα μπορούσαν να επιλέξουν οι κρατούντες στην Τουρκία. Ως γνωστός ο Σελίμ Α΄ Γιαβούζ (1512-1520) υπήρξε ένας βίαιος σουλτάνος. Όπως γράφει ένας σχολιαστής του βιβλίου του J. Freely: Ορισμένες πηγές τον αναφέρουν ως «Άκαμπτο» και άλλες ως «Γενναίο», αν και στα ελληνικά έχει επικρατήσει ο τουρκικός προσδιορισμός «Γιαβούζ» που σημαίνει το ίδιο πράγμα. Πρόκειται για μια αρκετά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, δεδομένου ότι, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αναγνώρισε στους Ορθοδόξους Αγιοταφίτες μοναχούς την κυριότητα των εν γένει προσκυνημάτων της περιοχής, ενώ παράλληλα θεωρήθηκε και μέγας ευεργέτης της Μονής Ξηροποτάμου γιατί με φετφά (ιερά ρήτρα) όρισε «ο τόπος, όπου αναγινώσκεται το Ιερόν Ευαγγέλιον, όταν συμβεί να καεί ή και να χαλάσει, πάλιν να ανακαινίζεται…». Το 1517 μάλιστα, εξέδωσε χάτι-σερίφ (ιερό ορισμό) με πολλές διευκολύνσεις και προνόμια υπέρ της Μονής, που είχε πληγεί από πυρκαγιά. Επίσης ανέπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με την Τραπεζούντα και σύνδεσε το όνομά του με τη μονή Σουμελά, θεωρώντας τον εαυτό του διάδοχο των Μεγάλων Κομνηνών. Οι ιδιαίτερες σχέσεις του με το μοναστήρι οφείλονταν στην καταγωγή της Ελληνίδας μητέρας του, Μαρίας, από το χωριό Δουβερά, που ανήκε στη δικαιοδοσία της μονής. Εν έτει 1512, ο Σελίμ με επίσημο έγγραφό του (φιρμάνι) επικύρωσε, όπως είχε κάνει νωρίτερα ο Αλέξιος Γ΄, όλα τα προνόμια της μονής και χρηματοδότησε την επισκευή τμημάτων της……..
κ.λπ.
Με δυό λόγια η «τυρκική άνοιξη» είναι η πιο παράξενη εξέγερση στον ισλαμικό κόσμο: εξεγείρονται αρχικά οι εθνικιστές και οι λάτρεις του Μουσταφά Κεμάλ, του αυθεντικού δικτάτορα και σφαγέα των λαών της Ανατολής, που ένοιωσαν να χάνουν την εξουσία στο κράτος που δημιούργησαν με τόσες θυσίες (θυσιάζοντας δηλαδή τις παλιές χριστιανικές μειονότητες, οικειοποιούμενοι τον πλούτο τους αλλά και τον πολιτισμό τους). Συμπαρέσυραν και όσους -ολίγιστους- είναι αληθινά οικιολόγοι, μαζί και αυτούς που δεν θέλουν την ισλαμική ατζέντα αλλά είναι και αντικεμαλικοί, την Αριστερά και σιγά σιγά τις εθνικές μειονότητες (Κούρδους κ.λπ.) Πιθανότατα, η πραγματική τουρκική άνοιξη να είναι η ανάδυση των αριστερών και μειονοτικών κινημάτων. Αλλά θα φανεί αργότερα εάν συμβεί αυτό ή το παλιό ξεδοντιασμένο Βαθύ Κράτος ξαναπάρει την εξουσία από τον μοναδικό σοβαρό ανταγωνιστή που έχει συναντήσει στην 90χρονη αιματοβαμμένη δικτατορία που λέγεται «τουρκικό κράτος» -υπό τα χειροκροτήματα διαφόρων αφελών Νεοελλήνων….
Βλάσης Αγτζίδης
—————————————————–
3)
Στις 3 Ιουνίου 2013 –
K L K. μέσω hec.greece.org
3 Ιουν (Πριν από 3 ημέρες)
προς HELLENIC-PROFE.
Από πουθενά δεν προκύπτει ότι «ο Γιώργος Καραμπελιάς και η ομάδα που καθοδηγεί («Ρήξη», «Άρδην») έχουν ολισθήσει σε μια άκριτη υποστήριξη του κεμαλισμού και του τουρκικού εθνικισμού». Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, όπως φαίνεται σαφώς από τα συμπεράσματα του εξεταζόμενου κειμένου, τα οποία παραθέτω: «Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν, λοιπόν, τον πραγματικό χαρακτήρα του καθεστώτος που αντιπροσωπεύει ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, και ο Γκιούλ. Οι λαοί της περιοχής που απειλούνται από αυτό, και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε με συμπάθεια – όχι βέβαια τους κεμαλιστές και τους Γκρίζους Λύκους – αλλά τον αγώνα των Αλεβιτών , τμημάτων της Νεολαίας , των Κούρδων και της Άκρας Αριστεράς για εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας. Εξ άλλου κι εμείς, μαχόμενοι τον τουρκικό επεκτατισμό σε κάθε του εκδοχή, νεο-οθωμανική ή κεμαλική παλεύουμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα: Τον εκδημοκρατισμό των σχέσεων
της Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες. Εκδημοκρατισμός που δεν είναι εφικτός, αν δεν πάψει την κατοχή της Κύπρου, τις απειλές στο Αιγαίο, τις προσπάθειες να μετατρέψει τη Θράκη σε προτεκτοράτο, αν δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία διαρκείας που έχει εξαπολύσει εναντίον του ελληνισμού (1453-1922-1974) και βεβαίως εναντίον όλων των άλλων λαών της Μικράς Ασίας.» Οι υπογραμμίσεις ειναι δικές μου.
Κ.Λ. Κατσιφαράκης
Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών
ΑΠΘ
—————————————————————-
4)
Agtzidis Vlassis
4 Ιουν (Πριν από 2 ημέρες)
προς Hellenic
«Εμείς είμαστε στρατιώτες του Κεμάλ»
Aυτό είναι ένα απ΄τα βασικά συνθήματα των διαδηλωτών κατά τις πρόσφατες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Τουρκία. Για να μην δημιουργούνται νέοι μύθοι, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι οι Αλεβίτες υπήρξαν το κύριο στήριγμα του κεμαλισμού στον αγώνα του για την πλήρη εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων και στη συνέχεια την καταστολή και περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων με την κατάργηση του Χαλιφάτου και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την (πετυχημένη) προσπάθεια κατασκευής τουρκικού έθνους μέσα από τον βίαιο πολιτισμικό μετασχηματισμό των πολυεθνοτικών μουσουλμανικών πληθυσμών.
Η άποψη που διατύπωσα στο προηγούμενο σχόλιο, είναι απόρροια της παρακολούθησης της μακράς ιδεολογικής μεταστροφής του Γ. Καραμπελιά, της μανιχαϊστικης και περιοριστικής σκέψης, της εύκολης στοχοποίησης και εξευτελισμού της διαφορετικής άποψης, όπως αυτό έγινε με δραματικό τρόπο στην περίπτωση του Χρήστου Γιανναρά -αλλά και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου λίγο παλιότερα.
Η προσέγγιση Καραμπελιά στην τουρκική περίπτωση είναι η πλήρης δαιμονοποίηση των νεο-οθωμανιστών, η αντιιστορική προσέγγιση της προνεωτερικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η εξίσωση του ρόλου στην εθνικιστική κατασκευή που λέγεται «τουρκικό κράτος» των «νεο-οθωμανιστώ» με τους κοσμικούς εθνικιστές που δημιούργησαν όλες τις κρατικές και κοινωνικές δομές, τουρκοποίησαν πλήρως την επικράτεια, καταπίεσαν τη μουσουλμανική λαϊκή παράδοση (του υπό ιδεολογική ανακατασκευή λαού τους), εξόντωσαν τα υπόλοιπα των χριστιανικών μειονοτήτων (Βαρλίκ Βεργκισί, Σεπτεμβριανά, διώξεις του ’74) και δημιούργησαν τη σύγχρονη μιλιταριστική δομή. Η σύγχρονη Τουρκία είναι το απόλυτο δημιούργημα του αντιμουσουλμανικού τουρκικού εθνικισμού. Ας μην εκπλήσσει το αντιθρησκευτικό στοιχείο που έχουν οι κεμαλιστές. Ο αντικληρικαλισμός χαρακτήριζε τα ολοκληρωτικά κινήματα του μεσοπολέμου και ειδικά το ναζιστικό.
Οι περιθωριοποιημένοι μουσουλμάνοι θα επανεμφανιστούν πολιτικά με τον Ερμπακάν, όταν το εθνικιστικό κράτος θα τους χρειαστεί εναντίον του ένοπλου κουρδικού κινήματος. Εφέξης όμως, το πολιτικό ισλάμ θα επανακάμψει στην πολιτική ζωή, παρά τη λυσσώδη αντίδραση των εθνικιστών και του Βαθέως Κράτους. Με τον Ερντογάν θα ανέλθει στην κυβέρνηση και θα προσπαθήσει να υπονομεύσει το Βαθύ Κράτος και να εδραιωθεί στην εξουσία. Αυτή η διαδικασία βρίσκεται ακόμα στην αρχή της. Θα δημιουργηθεί ισλαμο-εθνικιστική σύνθεση, ως μια αναπόφευκτη ιδεολογική προσαρμογή των ισλαμιστών στα δεδομένο της διαχείρισης ενός πολύ συγκεκριμένου κράτους, με δεδομένο το σκληρό ιδεολογικό ανταγωνισμό που έχει με τους αυθεντικούς εθνικιστές.. Όμως και σ’ αυτή τη μορφή, η κύρια πολιτική αντίθεση είναι εσωτερική και παραμένει μεταξύ των ισλαμιστών του Ερντογάν και των υπολοίπων του Βαθέος Κράτους των εθνικιστών.
Οι ελληνικές προσεγγίσεις, τόσο της ιστορίας όσο και της πολιτικής για τα συγκεκριμένα θέματα, χωλαίνει. Κατ’ αρχάς εξαφανίζεται ο ιστορικός χρόνος. Άλλο είναι το 1453, άλλο το 1922 και άλλο το 1974. Συνδυάζοντας αυτά τα τρία και αντιμετωπίζοντάς τα ενιαία υπονομεύεται η σημασία ενός μοναδικού ιστορικού μεταίχμιου (1908-1923) που χαρακτηρίστηκε από τις Γενοκτονίες των οθωμανικών χριστιανικών λαών που πραγματοποίησαν οι Τούρκοι εθνικιστές. Aκόμα και αυτή η φράση «αν δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία διαρκείας που έχει εξαπολύσει εναντίον του ελληνισμού (1453-1922-1974)» δείχνει την έλλειψη γνώσης και το επιφανειακό πνεύμα.Το ίδιο συμβαίνει όταν ταυτίζονται οι Οθωμανοί με τους Τούρκους. Η αδυναμία διάκρισης των προνεωτερικών ταυτοτήτων από τις νεωτερικές εθνικές, ελάχιστα συμβάλλει στην κατανόηση της ιστορικής πραγματικότητας. Οι Οθωμανοί ΔΕΝ ήταν (εθνικά) Τούρκοι. Ήταν απλώς μουσουλμάνοι. Και αυτό συνάγεται αβίαστα από τη γνώση της οθωμανικής γραμματείας που είναι εντελώς αποεθνικοποιημένη. Εξαιρετική ανάλυση πάνω σ’ αυτό το θέμα κάνει ο Νεοκλής Σαρρής στην εισαγωγή του βιβλίου «Pontos Kulturu» του Omer Asan. Πολύ χρήσιμο είναι και το βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη για την εδραίωση της μουσουλμανικής κυριαρχίας στην καθ’ ημάς Ανατολή κατά το Μεσαίωνα. Παρόμοιες λίγο πολύ απόψεις με αυτές του Γιανναρά εκφράζει μέσα από τα πολύπλοκα θεωρητικά σχήματα που χρησιμοποιεί και ο Γιώργος Κοντογιώργης. Ευτυχώς μέχρι σήμερα, ο κ. Καραμπελιάς επιχείρησε μόνο το ιδεολογικό λυντσάρισμα του Χρ. Γιανναρά και δεν τόλμησε να συμπεριλάβει τον Σαρρή και τον Κοντογιώργη, ούτε βεβαίως και τον παπα Γιώργη Μεταλληνό!!!
Αντίστοιχης σημασίας αδυναμία διάκρισης του ειδικού βάρους των γεγονότων και της ιστορικής φάσεως, είναι και η αντίληψη περί Γενοκτονιών, τις οποίες -έτσι κι αλλιώς- ο συγκεκριμένος χώρος αντιλήφθηκε εξαιρετικά αργά και γι αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται σ’ εκείνες τις ελλαδικές πολιτικές δυνάμεις που βοήθησαν στην αναγνώρισή τους και στη διάδοση της σχετικής ιστορικής γνώσης.
Πολλά είναι τα ζητήματα που υπάρχουν, και ο χώρος αυτός δεν είναι ο κατάλληλος για την ανάπτυξή τους. Εφόσον αυτός ο διάλογος ξεκίνησε από μια πολιτική παρέμβαση ενός πολιτικού χώρου (Καραμπελιάς, Άρδην, Ρήξη), επιτρέψτε μου να σας προτείνω ένα τμήμα από ένα δημοσιευμένο κείμενο, στο οποίο προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω την ιδιομορφία (αλλά και τη σύγχυση) αυτού, που κατ’ οικονομίαν και μόνον αναφέρω ως «πατριωτική αριστερά»: https://kars1918.wordpress.com/2011/03/06/patriotic_left/
—————————————–
5)
Dem. Tr.
4 Ιουν (Πριν από 2 ημέρες)
προς Hellenic
Αγαπητοί συνάδελφοι.
Δεν είμαι Τουρκολόγος ή Οθωμανολόγος και δεν μπορώ να έχω έγκυρη άποψη για τα ποικίλα στοιχεία που παραθέτει ο αγαπητός, έγκριτος συνάδλφος κ. Βλ. Αγτζίδης. Θα ήθελα μόνο να επισημάνω αυτό που σωστά τονίζει και υπογραμμίζει, τη μετατροπή της ιστορίας σε ιδεολόγημα και την ιδεολογική εξόντωση των αντιπάλων, όπως η περίπτωση Γιανναρά από τον Καραμπελιά!
Ασφαλώς και αξίζει συγχαρητηρίων ο κ. Καραμπελιάς για την παρρησία του, ως παλαιός αριστερός, να αποδέχεται τη μεγάλη σημασία του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, αλλά οι παλαιές θεωρητικές καταβολές του δεν κρύβονται: Ολόκληρο το Βυζάντιο αξιολογείται μόνο και μόνο για τα …αντιστασιακά του κινήματα, λες και πρόκειται για το Ε.Α.Μ.[δες το βιβλίου του 1204], αλλά καμία κατανόηση για τον μοναχισμό, τη λαίλαπα της Εικονομαχίας, το πνευματικό υπόβαθρο του Ησυχασμού! Αφήνω που η τεκμηρίωση συχνά είναι επιπέδου δημοσιογραφίας. Έτσι, όποιος δεν χωράει στο σχήμα πατριωτισμός=αντίσταση και μόνον, βαπτίζεται σε εχθρό της πατρίδας! Έχει απόλυτο δίκαιο, κατά την κρίση μου, να το κάνει για τις γνωστές ανεμοδούρες-βαρύγδουπους πολυθεσίτες ιστορικούς, αλλά θα έπρεπε να μη τους χαρίζει και διαμετρήματα σαν του Γιανναρά. Όχι ότι είναι αλάνθαστος (για την αστοχία του σχετικά με τον Εθνικό Ύμνο θα έπρεπε κάποτε να υπάρξει επανόρθωση), αλλά είναι μυωπικό να του αρνείται κανείς τον πόνο για τον τόπο του, αν καθίσει και ξεφυλλίσει προσεκτικά οποιοδήποτε από τα κοντά 50 βιβλία του!
Η Ιστορία είναι ντελικάτο πράγμα και δεν υπακούει σε νόμους προκρούστειους.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Δ. Δ. τρ.
τ. Καθηγ. Πανεπιστημίου Κύπρου
Τετάρτη, 23 Ιούλιος 2014 08:30 | Εμφανίσεις: 102
Γιώργος Καραμπελιάς
Αντικρίζοντας το βλέμμα του Νίκου Μαζιώτη στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, έφερα συνειρμικά στη σκέψη μου έναν παλιότερο «αντάρτη πόλης», τον Χρήστο Τσουτσουβή, που το πάθος τον οδήγησε στον θάνατο. Έναν θάνατο προδιαγεγραμμένο από τις επιλογές του και τον τρόπο που τις διεκδικούσε. Τότε είχα γράψει, συγκλονισμένος από τον θάνατό του –είχαμε συμμετάσχει παλαιότερα σε κοινούς αγώνες–, ένα «ρέκβιεμ», που αποτελούσε ταυτόχρονα και την απαρχή της οριστικής μου ρήξης με την ίδια την άκρα αριστερά και την προσπάθεια από την πλευρά μας, να πείσουμε για τον σφαλερό της δρόμο, συμμετέχοντας σε έναν κοινό χώρο μαζί της. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, και αφού έχει ολοκληρωθεί ένας κύκλος, νιώθω την ανάγκη να επανέλθω και πάλι με αφορμή, το ζήτημα του ένοπλου αγώνα, στις συνθήκες της Ελλάδας, και τη μοίρα όσων επιμένουν σ’ αυτόν.
Η ιστορική συγκυρία
Ζούμε σε μια κομβική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, όπου μοιάζει να καταρρέει, μέσα στη γενικευμένη παρακμή, το ίδιο το έθνος-κράτος που οικοδομήσαμε τα τελευταία διακόσια χρόνια –καθώς και το δεύτερο ελληνικό κράτος της Κύπρου– και μαζί του να απειλείται με έκλειψη τελεσίδικη ο ίδιος ο ελληνισμός. Έχω γράψει αλλού ότι η άκρα δεξιά άνοιξε με τη χούντα αυτή την ιστορική εποχή, για να ακολουθήσει η «κεντροαριστερά», η αριστερά και η άκρα αριστερά που την ολοκλήρωσαν, σφραγίζοντας τη μεταπολίτευση. Το δράμα του ελληνισμού, που μας οδήγησε στο σημερινό αίσθημα πνιγμού και αδιεξόδου, συνίσταται στο ότι και οι μεν και οι δε συνήργησαν με τον τρόπο τους, και άσχετα με το ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, στην επιτάχυνση της παρακμής που βιώνουμε.
Η δικτατορία έθεσε τις βάσεις –με την κυπριακή τραγωδία και την αλλοίωση, κοινωνική και πολιτισμική, του ελληνισμού την οποία επέφερε– για το ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια. Αλλά και οι αντίπαλοί της –όλοι εμείς– φυλακιστήκαμε εν πολλοίς, προσπαθώντας να απαντήσουμε στη χούντα, στο ίδιο πεδίο που αυτή είχε ορίσει: Δηλαδή, σε μία σύγκρουση «αριστεράς–δεξιάς», όπου το αντίπαλο δέος στη χούντα ήταν απλώς και μόνο η επέκταση των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών κατακτήσεων, αγνοώντας εν τέλει το τι συνέβαινε έξω από το ποτήρι το νερό, μέσα στα τοιχώματα του οποίου είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι.
Και αν μέχρι το 1985 οι θετικές κατακτήσεις αυτής της αντιπαράθεσης ήταν κυρίαρχες –νομικός εκδημοκρατισμός, συνδικαλιστικές κατακτήσεις, κοινωνικό κράτος κ.λπ.– από τότε και μετά άρχισαν να αναδεικνύονται στο προσκήνιο οι εγγενείς αδυναμίες αυτού του κινήματος εκδημοκρατισμού «εσωτερικού χώρου». Δηλαδή, οι Έλληνες ήταν ελεύθεροι να διεκδικούν μια αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου και της πολιτικής εξουσίας στο εσωτερικό του ποτηριού, χωρίς δηλαδή να αμφισβητούν τις συνολικές γεωπολιτικές συνθήκες που μας οδηγούσαν σε φιλανδοποίηση έναντι της Τουρκίας και σε ταυτόχρονη υπαγωγή στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, αναπτύχθηκε και το ελληνικό «αντάρτικο πόλεων», το οποίο, στα πρώτα δέκα-δεκαπέντε χρόνια, επικεντρωνόταν τόσο στις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις (δολοφονίες βιομηχάνων, μεγαλοστελεχών) όσο και στην εξωτερική κυριαρχία (Γουέλτς, Αμερικανοί και Τούρκοι διπλωμάτες κ.λπ.)
Όμως, ήδη από το 1988 και τα προμηνύματα της κατάρρευσης του ανατολικού στρατοπέδου και της Σοβιετικής Ένωσης, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, και κατ’ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ, μπαίνει σε κρίση ενώ αρχίζουν ν’ απειλούνται κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις που είχαν θεμελιωθεί στον δανεισμό. Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η κατάσταση μετατρέπεται άρδην. Πλέον, η κύρια στρατηγική του συστήματος, όπως εκφράστηκε τόσο από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη όσο και –κυρίως– τον Κώστα Σημίτη, στρέφεται στην πλήρη αποδοχή της παρασιτικής ενσωμάτωσης της χώρας στην Ε.Ε. καθώς και στην αποδοχή των τουρκικών εκβιασμών, τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο. Εξάλλου, το ζήτημα των Σκοπίων και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήρθαν να προσθέσουν μία ακόμα απειλητική παράμετρο στα βόρεια σύνορα της χώρας.
(Νέο)Φιλελεύθεροι της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, «Ελευθεριακοί» φιλελεύθεροι της Αριστεράς
Οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς ενσωματώνονται σε αυτό το κυρίαρχο παιχνίδι του συστήματος και διεκδικούν όχι πλέον μια ανατροπή των συνθηκών της εξάρτησης και του γεωπολιτικού στραγγαλισμού της χώρας, αλλά μία «διεύρυνση» των «ελευθεριών», προς την κατεύθυνση, σχεδόν αποκλειστικά, των ατομικών δικαιωμάτων, και τη βαθμιαία εξαφάνιση αγώνων και κινητοποιήσεων σχετικών με το μεγάλο πλαίσιο, που ήταν κατ’ εξοχήν το γεωπολιτικό, αγνοώντας ή κάνοντας ότι αγνοούν πως εάν όλα στραβώσουν στο «μεγάλο παιγνίδι» αργά ή γρήγορα θα πληγούν και οι ελευθερίες και τα δικαιώματα στο εσωτερικό. Έτσι, εν τέλει, οι αντιπολιτεύσεις της αριστεράς, της άκρας αριστεράς ακόμα και του «ένοπλου αγώνα» παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου, μια και δεν αμφισβητούν την κατεύθυνση αλλά μόνο την εσωτερική κατανομή των πόρων. Αντίθετα, πρωτοστατούν στον εθνομηδενισμό («το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του») και στην αποδοχή της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, η οποία αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Πραγματοποιείται έτσι ένας ιδιότυπος καταμερισμός έργων, τα κόμματα εξουσίας και οι οικονομικές ελίτ προωθούν τον οικονομικό φιλελευθερισμό και η αριστερά και τα «κινήματα», το απαραίτητο συμπλήρωμά του, τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό. Έτσι λοιπόν, οι τελευταίοι, φαντασιώνονται ότι λειτουργούν ως αντιπολίτευση ενώ στην πραγματικότητα ενισχύουν τους αντιπάλους τους.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του κύριου τομέα στον οποίο επικεντρώθηκε η άκρα αριστερά και οι αντιεξουσιαστές για είκοσι χρόνια, το μεταναστευτικό. Η διεκδίκηση των «ανοικτών συνόρων» και των απεριόριστων δικαιωμάτων εισόδου για τους μη νόμιμους μετανάστες αποτελούσε, χωρίς συχνά να το γνωρίζουν, την προϋπόθεση για την αποδοχή από την κοινωνία της «μαύρης εργασίας» των μεταναστών και της μεταβολής της ελληνικής κοινωνίας σε οιονεί δουλοκτητική! Γιατί βέβαια, ο κ. Σημίτης δεν θα μπορούσε να ρίξει τον πληθωρισμό, ούτε να φτιάξει τα ολυμπιακά έργα χωρίς το φθηνό εργατικό προσωπικό που προσέφερε η μετανάστευση. Και όμως, οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του διεκδικούσαν ακόμα πιο ελεύθερη και μαζική μετανάστευση!
Εξάλλου, η κοινότητα των απόψεων της κυβερνώσας κεντροαριστεράς και της άκρας αριστεράς αναδεικνυόταν ανάγλυφη στο κοινό μίσος τους για τους «εθνικιστές» και τους «συντηρητικούς» και στα συχνά πυκνά κοινά ψηφίσματα που υπέγραφαν ενάντια στον «εθνικισμό». Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τις κοινές κινητοποιήσεις των Εξαρχείων και της άκρας αριστεράς με τους μαφιόζους ιδιοκτήτες των νυκτερινών κέντρων, ενάντια στον νόμο Παπαθεμελή, που έθετε όρια στη λειτουργία των νυκτερινών κέντρων; Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε την επονείδιστη συστράτευσή τους με τον Σημίτη και την Αμερικανική πρεσβεία στο ζήτημα των ταυτοτήτων, του σχεδίου Ανάν ή του βιβλίου ιστορίας της 6ης δημοτικού.
Χαρακτηριστική ήταν η πορεία και η αποσύνθεση του λεγόμενου κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Ενώ όντως ξεκίνησε ως τέτοιο από το Σηάτλ, το 1999, αρνούμενο τις διαδικασίες της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και βάζοντας όρια στην ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίου και ανθρώπινου δυναμικού, σταδιακώς διολίσθησε σε κίνημα της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Στην Ελλάδα αποσυντέθηκε σταδιακώς – αφού προέβαλε τον εκλεκτό του περιοδικού Time, Αντόνιο Νέγκρι, συγγραφέα ενός πονήματος που εκθειάζει την αμερικάνικη αυτοκρατορία με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αυτοκρατορία», ως γκουρού αυτής της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Απόγειο του «νέου κινήματος» υπήρξε το Δεκέμβρης του 2008, μια «επανάσταση» βασισμένη στις αξίες του αντιπάλου, δηλαδή στο πως η παρασιτική κατανάλωση θα γίνει κτήμα όλων. Μια μηδενιστική κοινωνία όπως είχε ήδη φτάσει να είναι η κοινωνία του 2008 λίγο πριν πέσει στο βάραθρο του Μνημονίου, παρήγαγε μια μηδενιστική επανάσταση από μηδενιστές επαναστάτες. Και τι παράδοξο αυτή τη μηδενιστική επανάσταση, την υποστήριζαν όχι μόνο ο κ. Αλαβάνος και σύσσωμη η αριστερά αλλά και το… Mega, ο Οικονομέας και ο ΓΑΠ! Ένιωθαν οι άνθρωποι πως δεν απειλούνται από αυτήν, αλλά κινείται στο ίδιο ποτάμι με την ξεχαρβαλωμένη ιδεολογία τους, γινόταν από τα «παιδιά» τους και στο κάτω-κάτω ήταν χρήσιμη για «να ρίξουν» τον Καραμανλή, και ας πάει και το παλιάμπελο.
Το σύστημα κατόρθωσε να ελέγξει και το πάθος των αντιπάλων του
Έχω γράψει πολλές φορές πως η τρομοκρατία είναι εσφαλμένη διότι επιχειρεί να χρησιμοποιήσει μεθόδους πάλης που δεν συνάδουν με το επίπεδο συνείδησης και με τις μεθόδους πάλης του λαού. Γι’ αυτό και η ένοπλη πάλη δικαιολογείται και έχει βάση στον λαό μόνο σε περίπτωση ξένης κατοχής ή δικτατορικών καθεστώτων. Έχω περιγράψει δεκάδες φορές την αδήριτη αλληλουχία που οδηγεί τις ένοπλες ομάδες στην απομόνωση, την ποινικοποίηση της δράσης τους, και την κατάρρευση. Διότι η ίδια η λογική της αυτοπροστασίας και των μέτρων προφύλαξης οδηγεί πάντα σε «κλείσιμο», απομάκρυνση από τις μάζες, αύξηση των ενεργειών αυτοχρηματοδότησης (ληστείες) και εν τέλει συμπόρευση με τους ποινικούς ή εσωτερική «ποινικοποίηση» της οργάνωσης. Κανείς τρομοκράτης ποτέ δεν ξέφυγε από αυτό το σχήμα. Επιπλέον, έχω υποστηρίξει, όπως και πολλοί άλλοι, πως το επίπεδο βίας που χρησιμοποιεί η τρομοκρατία, οδηγεί τελικώς στην ενίσχυση της κρατικής καταστολής, η οποία επιπίπτει αδιακρίτως στη συνέχεια πάνω σε όλους. Να θυμίσω για παράδειγμα, τις κινητοποιήσεις που κάναμε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές του ’80, για να μη φέρουν οπλα οι αστυνομικοί, πράγμα που συνέβαινε και στην Ελλάδα πριν το 1967, αλλά και σε άλλες χώρες όπως στην Αγγλία. Εντάσσαμε αυτό το αίτημα στα πλαίσια του αγώνα για μια αυθεντική αποχουντοποίηση. Όταν όμως, από την απέναντι πλευρά, εμφανίζονταν ένοπλοι που χρησιμοποιούσαν αυτοί τα όπλα, πως θα ήταν δυνατό να κερδίσουμε σε μια τέτοια αντιπαράθεση; Οι τρομοκράτες στην Ελλάδα συνέβαλαν αποφασιστικά για να γίνουν οι αστυνομικοί σαν οπλισμένοι αστακοί.
Για να μην επαναλαμβάνουμε όμως τα ίδια και τα ίδια δεν θα μείνουμε μόνο σ’ αυτή την κοινότυπη πλέον διαπίστωση. Αλλά θα πάμε πιο πέρα. Στο γεγονός δηλαδή ότι το λεγόμενο αντάρτικο πόλης στην συντριπτική πλειοψηφία των φορέων και των διακηρύξεών του ταυτίζεται με τους αντιπάλους του στις βασικές ιδεολογικές του προϋποθέσεις και προκείμενες.
Το τραγικό ζήτημα στην Ελλάδα της όψιμης μεταπολίτευσης, είναι πως όσοι άνθρωποι έρχονταν σε ειλικρινή αντίθεση με την υπάρχουσα κοινωνία, και τις αξίες της, προσχωρούσαν και έδιναν όλο το κουράγιο και το πάθος τους σε κινήματα εγκλωβισμένα σ’ αυτή την αντίθεση εσωτερικού χώρου που περιγράψαμε.
Έχουμε ζήσει από παλιά αυτή την αντίφαση που με τόσο ακραίο τρόπο εξέφρασε και ο Μαζιώτης, γύρω από το ζήτημα των αντιρρησιών συνείδησης. Σε μια χώρα απειλούμενη με διαμελισμό, στην Κύπρο, στη Θράκη, στο Αιγαίο αντί η διεκδίκηση των επαναστατικών κινημάτων να στρέφεται προς την εμπέδωση της μαζικής λαϊκής άμυνας, της συμμετοχής των γυναικών στον στρατό, και της δημιουργίας ενός κυριολεκτικά λαϊκού στρατού, όπως έκανε στο παρελθόν και η αριστερά, τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του 1970, έγινε κυρίαρχο αίτημα η «άρνηση της στράτευσης». Δηλαδή στην ουσία η συμπόρευση από τα «κάτω» με εκείνους που ξεπουλούσαν την χώρα μας από τα «πάνω». Στην διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του ’90 προσπαθήσαμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το ζήτημα ιδιαίτερα στα πλαίσια των «Οικολόγων Εναλλακτικών», με την αποδοχή του αιτήματος της κοινωνικής θητείας που εξάλλου ήταν αναγκαία, δεδομένης της ύπαρξης ομάδας συμπολιτών μας που αρνούνταν τη στράτευση και κάθε επαφή με όπλα για θρησκευτικούς λόγους, όπως οι Έλληνες ευαγγελικοί (Ιεχωβάδες). Είχαμε λοιπόν επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να προωθηθεί μία τέτοια αντίληψη, όταν ο Νίκος Μαζιώτης, νεαρός τότε, εμφανίστηκε ως «ολικός αρνητής στράτευσης», που αρνούνταν δηλαδή και την εναλλακτική κοινωνική στράτευσή του. Ξεκίνησε τότε έναν μακρόχρονο και σκληρό αγώνα με φυλακίσεις, απεργίες πείνας, για να επιβάλει την άποψή του. Βέβαια όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ο Μαζιώτης δεν απέρριπτε τη χρήση όπλων, όπως οι ευαγγελικοί συμπατριώτες μας, αντιθέτως μάλιστα, αλλά αρνούνταν στο ελληνικό κράτος κάθε δικαίωμα παρέμβασης στην ατομική του ζωή: Ο Νίκος Μαζιώτης όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες αντιεξουσιαστές και ακροαριστεροί, στόχευε στη διάλυση του ελληνικού κράτους. Σε αυτό ακριβώς όμως στόχευαν και ο κος Σημίτης, ο κος Οζάλ, ο κος Ερντογάν,η κα Μέρκελ και η επιτροπή των Βρυξελλών!
Και έτσι, το μόνο κομμάτι της νεολαίας στην Ελλάδα που ερχόταν σε σύγκρουση με την εξουσία, δεν το έκανε ζητώντας την υπεράσπιση του τόπου, της πατρίδας και των λαϊκών τάξεων, αλλά με πρόσχημα τις τελευταίες, ζητούσε να διαλυθούν τα τελευταία εχέγγυα που είχαν απέναντι στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που εισέβαλε από παντού! Είναι χαρακτηριστικό πως οι ίδιοι άνθρωποι όταν επρόκειτο για τους Ζαπατίστας στο Μεξικό, για τον Τσάβες στην Βενεζουέλα ή για την Παλαιστίνη, μπορούσαν εύκολα να συμπαρίστανται σ’ αυτά τα «εθνικιστικά» και ταυτοτικά κινήματα αλλά τα απέρριπταν μετά βδελυγμίας όταν επρόκειτο για τους Κυπρίους! Δηλαδή ακολουθούσαν εν τέλει εκείνους που από φόβο για τα κεκτημένα τους είχαν αποδεχτεί τη μεταβολή της Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.
Έτσι λοιπόν, και ο Μαζιώτης αλλά και άλλοι όπως ο Λάμπρος Φούντας, που παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα την ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι των νεολαίων διαφεύγει στο εξωτερικό, αντί να διοχετεύσουν το πάθος τους σ’ έναν δημιουργικό δρόμο υπεράσπισης του λαού και της πατρίδος τους, αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση και εναλλακτικών εγχειρημάτων, μπήκαν σ’ έναν αδιέξοδο δρόμο γεμάτο πόνο και αίμα (το δικό τους και των άλλων προτίστως), πολεμώντας ενάντια σε αντιπάλους (τους «μπάτσους») που δεν είναι παρά τα όργανα εκείνων όπου από πολύ πιο μακριά μεταβάλλουν και τους ίδιους σε ενεργούμενά τους. Διότι η θέληση των αφεντικών του πλανήτη είναι η διάλυση κρατών, κοινωνικών δομών, παραγωγικών δομών και η ανεξέλεγκτη κυριαρχία του εμπορεύματος. Όταν ο αποκλειστικός σου στόχος είναι ακριβώς αυτή η διάλυση, από «επαναστατική» σκοπιά, τότε θέλοντας και μη λειτουργείς ως φερέφωνό τους, γιατί εν τέλει συμμερίζεσαι μαζί τους τις ίδιες οντολογικές αξίες, την προτεραιότητα του ατόμου έναντι του συνόλου, των ατομικών δικαιωμάτων έναντι των συλλογικών, του φιλελευθερισμού που εκείνος αποκαλεί νεοφιλελευθερισμό και εσύ αποκαλείς, ψευδωνύμως, ελευθεριακότητα.
Έτσι λοιπόν, δεν χαίρομαι καθόλου όταν αντικρίζω το θλιμμένο βλέμμα του Νίκου Μαζιώτη όταν συνελήφθη, αλλά λυπάμαι γιατί τόσο πάθος και τόση θέληση διοχετεύθηκε στο αυλάκι που ήθελαν ακριβώς οι αντίπαλοί του και τον οδηγεί σ’ έναν δρόμο χωρίς διέξοδο, όπου οι ληστείες για τους «στόχους του αγώνα», φθάνουν εν τέλει να γίνονται κυρίαρχοι έναντι αυτού του περιβόητου αγώνα. Μήπως το ίδιο δεν είχε συμβεί με την 17 Νοέμβρη, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία πριν την σύλληψή της;
Και πώς μπορούν να εξηγήσουν ότι τη στιγμή της μεγάλης κρίσης, που άνοιξε το 2010, οι δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και των ένοπλων οργανώσεων, αντί να διευρύνονται συρρικνώνονται, και το ίδιο το λαϊκό σώμα, μετά από εμπειρίες όπως της Μαρφίν και της διάλυσης του κινήματος των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, απομακρύνθηκε τόσο από κοντά τους, ώστε αναγκάζονται να καταφεύγουν για «συμμαχίες» στους ποινικούς; Οι οποίοι «συγκρούονται και αυτοί με την εξουσία, αλλά από σκοπιά καταναλωτική, αποδεχόμενοι της αξίες του και επιδιώκοντας απλώς να πάρουν και αυτοί ένα κομμάτι από την πίττα που ελέγχει ο Μαρινάκης ή ο “ομογάλακτος” Μπέος;
Τι πιο χαρακτηριστικό γι’ αυτό το αδιέξοδο των εν τέλει παγκοσμιοποιητικών αντιλήψεων (έστω και εναλλακτικών !) των Ελλήνων αντιεξουσιαστών, της άκρας αριστεράς και των ενόπλων, από το γεγονός ότι τα αντισυστημικά και αντιπαγκοσμιοποιητικά ρεύματα στηνεολαία, και μάλιστα την πληβειακή, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αρχίζουν να κινούνται, όλο και περισσότερο προς την αντίπερα όχθη, εκείνη της ακροδεξιάς;
Δηλαδή το σύστημα είχε (έχει) πετύχει το colpo grosso. Ακόμα και οι πιο άτεγκτοι και ορκισμένοι εχθροί του, ακόμα και όσοι διαθέτουν ένα αυθεντικό αντιεξουσιαστικό πάθος, είναι εγκλωβισμένοι στην ιδεολογία του. Και έτσι μονά-ζυγά δικά του! Όταν μάλιστα η λογική της σύγκρουσης σπρώχνει τους αντιπάλους του, να εγκλωβίζονται στα πλαίσια που αυτή ορίζει, και ωθεί ταυτόχρονα την πλειοψηφία των αγανακτισμένων να προσφεύγουν «συναισθηματικά» στην μνημονιακή εξουσία, την οποία μισούν, δεδομένου ότι οι αντίπαλοί της εμφανίζονται ως ημιποινικοί τρομοκράτες! Το απόλυτο αδιέξοδο.
Εμείς, εγώ και οι σύντροφοί μου, παλιοί και νέοι, προσπαθήσαμε για πολλά χρόνια να πείσουμε τον χώρο της «αμφισβήτησης» για την ανάγκη μιας ιδεολογικής στροφής και κατανόησης του εθνικού ζητήματος ως του κεντρικού ζητήματος της χώρας. Και επιμέναμε (και εν μέρει επιμένουμε), γιατί, δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία δεν υπήρχε κανένας άλλος μαζικός ή σχετικά μαζικός χώρος, που να αντιπαρατίθεται στο σύστημα, ενεργά. Μάλιστα το τίμημα αυτών των προσπαθειών μας ήταν πολύ βαρύ, γιατί το σύστημα, –ιδιαίτερα στο παρελθόν– μας ταύτισε με αυτόν τον χώρο και προσπάθησε να μας περιθωριοποιήσει ως «τρομοκράτες», την ίδια στιγμή που εισπράτταμε από την άλλη πλευρά και το βαθύτατο μίσος των «τρομοκρατών». Όμως το ζήτημα ήταν πραγματικό, και δεν είναι ζήτημα τακτικών πολιτικών επιλογών. Εν πολλοίς, μάλιστα, στραφήκαμε στην προτεραιότητα μιας ιδεολογικής εργασίας, ακριβώς γιατί συναντούσαμε το τείχος μιας κοινωνίας, όπου όσοι συμφωνούσαν με τις αναλύσεις και τις παραδοχές μας, και ήταν πολλοί, δεν ήταν διατεθειμένοι να παλέψουν πρακτικά γι’ αυτές, ενώ δρούσαν κατ’ εξοχήν όσοι ήταν πιασμένοι στην φενάκη μιας αντιπατριωτικής επανάστασης, σε μια χώρα που μόνο πατριωτική μπορούσε να είναι!
Θα μπορέσουν άραγε κάποιοι σαν τον Κουφοντίνα ή τον Μαζιώτη να προβούν σε μια βαθύτατη αυτοκριτική και να αμφισβητήσουν την ίδια την κατεύθυνση προς την οποία διοχέτευσαν το πάθος τους, ως αντιλαϊκή εν τέλει, και να ζητήσουν συγγνώμη και από τον ελληνικό λαό και από τα θύματά τους και από όσους τους ακολούθησαν; Ή θα συνεχίσουν να εμμένουν στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, όπως φαίνεται να επιλέγει και ο Κουφοντίνας στο τελευταίο του βιβλίο;
Δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται, μια ολόκληρη γενιά, που στην διάρκεια της μεταπολίτευσης προσπάθησε να αρνηθεί το σύστημα και τον εμποροκρατικό εκφυλισμό του, να αρνηθεί τον φόβο και να παλέψει ενάντιά του, απεδείχθη ότι κατά βάθος συμμεριζόταν τις ίδιες αξίες με αυτό, κατ’ εξοχήν τη διάλυση του ελληνικού έθνους και την κυριαρχία μιας κοινωνίας ατόμων, που αποτελεί την ιδεολογική και πολιτική βάση του αστικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Και μάλλον δεν δείχνει, τουλάχιστον ακόμα, να καταλαβαίνει τι συνέβη και σε ποιο παιγνίδι λειτούργησε ως χρήσιμος ηλίθιος.
Θα μπορέσουν άραγε να υπάρξουν νέες γενιές που το επαναστατικό τους πάθος και τη βούληση για μια ελεύθερη κοινωνία, θα τη διοχετεύσουν επί τέλους, στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης της χώρας μας και, συνακόλουθα, του λαού της, και όχι στους αδιεξόδους δρόμους που πήραν οι παλιότερες γενιές, εγκλωβισμένες στην ψευδή, παρασιτική λογική της μεταπολίτευσης; Ή μήπως, από αντίδραση, θα εμφανιστεί και μια νέα, φασιστική και ακροδεξιά, τρομοκρατία, αν δεν έχει ήδη εμφανιστεί;
Και όλα αυτά, όταν δυστυχώς, ως χώρα και λαός, δεν έχουμε πολύ καιρό ακόμα.
http://www.antifono.gr/portal/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1/%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%80%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82/4882-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AE-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7.html
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ:
—————————
Από τους Κούρδους στους Ποντίους
kravgi2.jpg
Αφίσα εκδήλωσης για την γενοκτονία Τάσος Κωστόπουλος
09.11.2015, 19:59 | Ετικέτες: γενοκτονία, Ελλάδα
Συντάκτης: Τάσος Κωστόπουλος
Η αφίσα που προπαγανδίζει την εκδήλωση για «τους παραχαράκτες της γενοκτονίας του μικρασιατικού ελληνισμού» τοιχοκολλούνταν στη διάρκεια της επεισοδιακής συγκέντρωσης της περασμένης Πέμπτης από το «αριστερό» άκρο των συγκεντρωμένων.
Η σύνθεση του πάνελ αποτυπώνει, με τον ευκρινέστερο δυνατό τρόπο, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της καμπάνιας που φιλοδοξεί ν’ αναδείξει τη διαχείριση της «εθνικής μνήμης» σε πρωτεύον ζήτημα της πολιτικής αντιπαράθεσης, εν μέσω της επιβολής του τρίτου μνημονίου κι εν αναμονή μιας πιθανής κοινωνικής έκρηξης.
Πρώτος στη λίστα ένας πάλαι ποτέ ακτιβιστής της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με μεταβαλλόμενο κατά καιρούς πολιτικοϊδεολογικό στίγμα: μαοϊκός εργατιστής στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αυτόνομος στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80, εναλλακτικός στα μέσα του ’80, οικολόγος στο γύρισμα του ’90, «πατριωτική» πτέρυγα του ευρύτερου αριστερού εξωκοινοβουλευτικού «χώρου» το 1991-92, συνοδοιπόρος του «Δικτύου ’21» στα τέλη της δεκαετίας του ’90, υποστηρικτής των «λαοσυνάξεων» του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες το 2000, πολέμιος των «εθνομηδενιστών» ιστορικών το 2006-07, συμπαραστάτης της κυβέρνησης του Καραμανλή τζούνιορ στις δύσκολες ώρες του 2008-09 κ.ο.κ.
Μετατοπίσεις με αξιοσημείωτη πυκνότητα στη μικρή διάρκεια, ακόμη και για τη ρευστή ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα.
Σε προσωπικό κείμενό του στην «Αθηναϊκή» του Καρατζαφέρη (2.6.2000) ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ρητά τον στρατηγικό χαρακτήρα αυτής της μεταστροφής, τη μεταπήδησή του δηλαδή από «το στρατόπεδο του ‘‘οργανικού εκδυτικισμού’’» (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και οικολογικό-εναλλακτικό κίνημα) στο «κίνημα αντίστασης που προσφεύγει στις παλιές μας ταυτότητες, στην δύναμη της παράδοσής μας, επιθυμώντας να αναπαράγει το κλέος της είτε της αρχαίας Ελλάδας, είτε του ‘‘ένδοξού μας βυζαντινισμού’’, είτε και των δύο μαζί».
Τελευταίος στη λίστα, ένας εκπαιδευτικός που το 2006-07, ως μέλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πρωτοστάτησε στην καμπάνια ενάντια στο «εθνομηδενιστικό» βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού. Ως ομοτράπεζος της «Ζούγκλας» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου (ALTER 15.3.2007), είχε μάλιστα αποφανθεί πως εκείνη η σύγκρουση θα εξελισσόταν σε «αρχή του τέλους» για όσους πανεπιστημιακούς αποκλίνουν από την (εθνικιστική) «κυρίαρχη ιδεολογία», την οποία «πρέπει να εκφράζει» το περιεχόμενο της εκπαίδευσης.
Το σημαδιακότερο όνομα είναι ωστόσο ο δεύτερος ομιλητής.
Ο επίλαρχος (τότε) των θωρακισμένων Σάββας Καλεντερίδης έγινε ξαφνικά διάσημος τον Φεβρουάριο του 1999 ως ο αξιωματικός της ΕΥΠ που συνόδευσε τον Κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο μοιραίο ταξίδι του από την Αθήνα στην Κένυα, προτού αυτός ο τελευταίος παραδοθεί στις αμερικανικές και τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
Απόστρατος από τον Μάρτιο του 2000, στις δημοσιευμένες αναμνήσεις του ισχυρίζεται πως η διαπλοκή του με το κουρδικό κίνημα χρονολογούνταν από το φθινόπωρο του 1997, όταν ο αρχηγός της ΕΥΠ Χαράλαμπος Σταυρακάκης τού ανέθεσε να «στεγανοποιήσει» την εδώ διπλωματική αποστολή του ΡΚΚ, ώστε να σταματήσουν οι επικίνδυνες διαρροές περί έμπρακτης ελληνικής υποστήριξης στο κουρδικό αντάρτικο («Η ώρα της αλήθειας», Αθήνα 2007, σ. 39-41).
Παραδόξως, από τη λεπτομερή εξιστόρησή του απουσιάζει πλήρως η πολύκροτη δημόσια καταγγελία των στενών συνεργατών του Οτσαλάν, σε συνέντευξη Τύπου που μεταδόθηκε ζωντανά απ’ όλα τα κανάλια (27.2.1999), για τον ρόλο που η υπηρεσία και ο διευθυντής της διαδραμάτισαν στην παγίδευση του Κούρδου ηγέτη.
Ο ίδιος ο αρχηγός του ΡΚΚ υπήρξε, αντίθετα, εξαιρετικά σαφής για το πώς βλέπει τον ρόλο του ΚΥΠατζή συνοδού του στη σκοτεινή αυτή υπόθεση:
Θα πρέπει να αποσαφηνιστεί πολύ καλά η στάση του ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη (ειδικός υπεύθυνος του ΝΑΤΟ, αποσπασμένος στην Ελληνική Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), ο οποίος, χρησιμοποιώντας κυρίως τη φιλία, διαδραμάτισε τον βασικό ρόλο στην εκτέλεση της συνωμοσίας. Είναι το άτομο που έπαιξε τον επικίνδυνο ρόλο, από τις πρώτες επαφές μαζί μου μέχρι και την παράδοσή μου στους προδότες Κενυάτες» (Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, «Το τίμημα της φιλίας των λαών. Η συνωμοσία της 15ης Φεβρουαρίου.
Εκδ. Μεσοποταμία, Αθήνα [2003], σ. 62).
http://www.efsyn.gr/arthro/apo-toys-koyrdoys-stoys-pontioys
Σχόλιο κάτω από ένα κείμενο του Καραμπελιά
—————————————————————————–
Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας says:
14 September 2016 at 09:19
Κατὰ τὴν δική μου ἄποψη, ἡ τιμωρία ποὺ ἀξίζουν οἱ «πολιτειακοὶ καὶ πολιτικοὶ ἄνθρωποι ἀξίας» εἶναι νὰ τοὺς ζητήσῃ κάποιος νὰ διαβάσουν, ὄχι ὁλόκληρο τὸ ὑπὸ ἔκδοση πόνημα, ἀλλὰ καὶ μόνον τὴν προδημοσίευσή του στὴν ὡς ἄνω ἀρχικὴ ἀνάρτηση. Ἡ συγκεκριμένη ἀρχικὴ ἀνάρτηση βρίθει ἀοριστολογιῶν, παχειῶν κουβεντῶν, ὑπεργενικεύσεων καὶ ἐξόχως ἀστόχων ἱστορικῶν ἀναφορῶν καὶ δέν ἔχει καμμία κεντρικὴ ἰδέα, ἐκτὸς κι ἂν ὀνομάσουμε κεντρικὴ ἰδέα τὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι ὁ περιούσιος λαὸς τῆς γῆς καὶ ὁ Καραμπελιᾶς ὁ προφήτης τους.
Ἴσως κάποιος ἀπὸ τοὺς φίλους τοῦ συγγράψαντος, ἂν ἔχῃ φίλους ποὺ μποροῦν νὰ τοῦ μιλήσουν εἰλικρινῶς, πρέπει νὰ τοῦ θυμίσῃ ὅτι οἱ (ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον Μαοϊκὲς) ἀνοησίες τοῦ Μάη τοῦ 1968 στὸ Παρίσι (κι αὐτὲς «ὀράματα» λέγονταν) δὲν εἶναι αύτὸ ποὺ χρειαζόμαστε στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2016. Ἐπὶ τέλους, ἔχουν περάσει σχεδὸν πενῆντα χρόνια ἀπὸ τότε.
Ἐν τούτοις, τὸ ὑπὸ ἔκδοσιν πόνημα μπορεῖ νὰ ἀριστεύσῃ ἀπὸ πλευρᾶς πωλήσεων. Γιὰ δύο λόγους :
Πρῶτον, διότι εἶναι ἐμβληματικὸ δεῖγμα τῆς χρεωκοπίας αὐτοῦ ποὺ αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «διανόηση» στὴν Ἐλλάδα.
Δεύτερον, διότι, ἀντί γιὰ ἐγερτήρια ὀράματα, μπορεῖ νὰ προσφέρῃ στὸν ἐπίδοξο ἀναγνώστη πολλὲς νύχτες μὲ ὄνειρα γλυκά, ἀκόμη καὶ σὲ ἐκεῖνον πού ὑποφέρει ἀπὸ τὶς πιὸ ἐπίμονες ἀϋπνίες, χωρὶς νὰ χρειασθῇ νὰ λάβῃ καμμία πρόσθετη φαρμακευτικὴ ἀγωγή. Παράπλευρη ὠφέλεια θὰ εἶναι καὶ ἡ μειωμένη ἀνάγκη γιὰ εἰσαγωγὲς σκευασμάτων κατὰ τῆς ἀϋπνίας καί ἡ συνακόλουθη βελτίωση στὸ ἰσοζύγιο πληρωμῶν.
Τὸ ὄραμα τοῦ μέσου Ἕλληνα, ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 μέχρι σήμερα, εἶναι νὰ γίνῃ ἀγᾶς στὴν θέση τῶν Τούρκων ἀγάδων, νὰ τρώγῃ, χωρὶς νὰ σκάπτῃ.
Ἂν χρειάζεται καὶ κάποια ἐπαιτεία γιὰ νὰ τὸ έπιτύχῃ, δὲν ἔχει πρόβλημα νὰ γίνῃ καὶ ἐπαίτης, διαμαρτυρόμενος, ταὐτοχρόνως, ὅτι προσβάλλεται ἡ ἀκσιοπρέπειά του.
Θὰ παραδεχθῶ δημοσίᾳ τὸν Καραμπελιᾶ, ἂν πείσῃ ἕναν (ἀριθμὸς 1) καὶ μόνον ἀπὸ τοὺς ἐπαῖτες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους βρίθει ἡ Ἑλλάδα, νὰ ἐνστερνισθῇ τὸ «ὄραμά» του καὶ νὰ ἀφήσῃ τὴν ἐπαιτεία καὶ τὸν πελατειακὸ καὶ παρασιτικὸ βίο χάριν μιᾶς ὁποιασδήποτε δουλειᾶς μὲ ἀντίκρυσμα στὴν παγκόσμιο οἰκονομία.
Ἐναλλακτικῶς πρὸς τὸ βιβλίο, αὐτὸ πού θέλει νὰ πῇ ὁ Καραμπελιᾶς τὸ λέεi σὲ τρία μόλις λεπτὰ ὁ Ὀρφεύς Ζάχος ἐδῶ.
http://www.antibaro.gr/article/15747#comments