ΚΚΕ: Βαφτίζοντας τον δωσιλογισμό «αντιιμπεριαλισμό»
….και ο Νταλάρας!
Του Βλάση Αγτζίδη
«Σφυρί δρεπάνι / ελιά στεφάνι»
[Προεκλογικό σύνθημα της βασιλο-κομμουνιστικής, αντιπολεμικής
αντιμικρασιατικής συνεργασίας (Οκτώβριος 1920)]
Έχοντας πάρει διαζύγιο από το μαρξισμό η γραφειοκρατική ομάδα που διοικεί το ΚΚΕ, το έχει ρίξει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η επόμενη, μετά την επιτυχία που είχε αυτή με τον Ξαρχάκο, έχει ως κράχτη τον Γιώργο Νταλάρα σε μια εκδήλωση που οργανώνει στη Θεσσαλονίκη με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και από ότι μας ενημερώνουν: «Στο καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης, στο μεγάλο αφιέρωμα που πραγματοποιείται στην εκπνοή των 100 χρόνων από την ιμπεριαλιστική εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γ. Νταλάρας μαζί με τη Α. Στρατηγού και τον Κ. Τριανταφυλλίδη θα παρουσιάσουν τραγούδια από τα εμβληματικά έργα του Απόστολου Καλδάρα «Μικρά Ασία» και «Βυζαντινός εσπερινός» αλλά και άλλα γνωστά τραγούδια του μεγάλου λαϊκού συνθέτη»…
Αλήθεια σύντροφοι του ΚΚΕ, είστε βέβαιοι ότι αυτή ήταν η άποψη του Καλδάρα για τη Μικρασιατική Τραγωδία. Ότι σχετιζόταν με τους «Έλληνες ιμπεριαλιστές» που τόλμησαν να εκστρατεύσουν σε υπερπόντιες περιοχές, όπως έλεγαν τα κρίσιμα χρόνια οι βασιλόφρονες , με τους οποίους he’s master voice συμπορεύτηκαν οι πλειοψηφικοί του ΣΕΚΕ αφότου ήρθε η ντιρεκτίβα των επαγγελματιών Κομιντέρν, ήτοι του νέου αφέντη του ελληνικού εργατικού κινήματος;
Και θα επιτρέψει ο μικρασιατικης καταγωγής Γιώργος Νταλάρας να τον εκμεταλλευτείτε τόσο κυνικά, επιβάλλοντας στους θεατές το αντιμικρασιατικό και αντιποντιακό σας αφήγημα;
Η αντιμαρξιστική στάση του Περισσού.
Και για να μην αφήνουμε κάτι στον αέρα ως μια νύξη μόνο, ας σας πω γιατί έχετε πάρει διαζύγιο από το Μαρξισμό (και όπως πορεύεστε, σε λίγο και από το Λενινισμό στο ζήτημα των συμμαχιών). Και όχι μόνο γιατί αγνοείτε πλήρως τα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Σκληρού και του Γληνού για το Ανατολικό Ζήτημα και το τι θα έπρπε να γίνει με την «Τουρκία».
Αν διαβάζατε τον Κάρολο θα γνωρίζατε τις βασικές του θέσεις όπως διατυπώνονται ξεκάθαρα στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Εκεί, μαζί με τον Φρίντριχ Ένγκελς, έγραφε:
«…Τέλος, οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών…..Αγωνίζονται για την επίτευξη των άμεσων σκοπών και συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά στο σημερινό κίνημα εκπροσωπούν ταυτόχρονα και τo μέλλον του κινήματος. Στη Γαλλία, οι κομμουνιστές τάσσονται με το σοσιαλιστικό-δημοκρατικό κόμμα ενάντια στη συντηρητική και ριζοσπαστική αστική τάξη, χωρίς όμως να παραιτηθούν από τo δικαίωμα να κριτικάρουν τις φράσεις και τις αυταπάτες που έχουν την προέλευσή τους στην επαναστατική παράδοση...»
Και έδινε και κάποια παραδείγματα:
«Στην Ελβετία (οι κομμουνιστές) υποστηρίζουν τους ριζοσπάστες, χωρίς να παραγνωρίζουν ότι αυτό τo κόμμα αποτελείται από αντιφατικά στοιχεία, εν μέρει από δημοκράτες σοσιαλιστές με τη γαλλική έννοια, και εν μέρει από αστούς ριζοσπάστες..….
Στη Γερμανία, κάθε φορά που η αστική τάξη εκδηλώνεται επαναστατικά, το κομμουνιστικό κόμμα παλεύει μαζί με την αστική τάξη ενάντια στην απόλυτη μοναρχία, ενάντια στη φεουδαρχική γαιοκτησία και το μικροαστισμό…»
Αλλά και οι σοβιετικοί αργότερα και ειδικά η Κομμουνιστική Διεθνής στο 7ο συνέδριό της τον Ιούλιο του 1935 είχε ορίσει ως καθήκον για τα Παραρτήματά της (σαν το ΚΚΕ) να επιδιώξουν τη δημιουργία ευρύτατων αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων στις χώρες όπου αυτά δρούσαν. Και αυτό το έκανε πράξη και ο Ζαχαριάδης με τη θέση του για κοινή αντίσταση με το Μεταξά μετά την ιταλική επίθεση της 28ης Οκτωβρίου 1940, αλλά και αργότερα οι οργανώσεις του ΚΚ την περίοδο της Κατοχής. Και χάρη σε αυτή την στάση συνέβαλαν στη δημιουργία εκείνης της εντυπωσιακής Εθνικής Αντίστασης κατά των κατακτητών.
Σε αντίθεση με όλα αυτά, τι κάνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ μπρος στη νεοφιλελεύθερη επίθεση, την πλήρη αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού, την αμφισβήτηση των εργατικών κατακτήσεων, την εξωτερική απειλή που εκφράζει ο τουρκικός ιμπεριαλισμός, στο γεωπολιτικό μεταίχμιο; Ακριβώς το αντίθετο! Άρνηση συνεργασιών, ώστε να διαφυλαχθεί ότι μπορεί να σωθεί από τη λαίλαπα κατά των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων. Και αντιθέτως έχει αναγάγει σε υπέρτατο εχθρό την υπόλοιπη Αριστερά διευκολύνοντας έτσι τη διαιώνιση της κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας και της ομάδας Μητσοτάκη.
Ας επιστρέψουμε στα Μικρασιατικά
Ας μιλήσουμε όμως για το αντιλαϊκό ιδεολόγημα περί «ιμπεριαλιστικής εκστρατείας» που παραβίαζε τις αποφάσεις του Α’ Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΕΚΕ. Με το ιδεολόγημα αυτό και το απλοϊκό ερμηνευτικό σχήμα που το συνοδεύει αιτιολογούσαν την πολιτική του τουρκικού μιλιταρισμού, αμφισβητούσαν τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των πολυάνθρωπων μη τουρκικών κοινοτήτων και ωραιοποιούσαν την προσωπικότητα και τις πράξεις του εθνικιστή στρατιωτικού Μουσταφά Κεμάλ.
Τι να πω στους συντρόφους του Περισσού; Ότι κάποτε θα πρέπει να αποδεχτούν ότι υπάρχουν μαύρες σελίδες στην ιστορία του ΚΚΕ. Το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι μόνο ένα brand name, εφόσον η ιστορία του είναι γεμάτη από ασυνέχειες και αυτοαναιρέσεις.
Και γι αυτές τις μαύρες σελίδες, όπως η δωσιλογική στάση την περίοδο 1919-1922, ας τολμήσουν να πουν ένα συγγνώμη στους απογόνους των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Και να αποδεχτούν ότι τότε η φιλοκεμαλικη στάση της σοβιετικής Ρωσίας του Λένιν είχε να κάνει απλώς με την κυνικότητα που χαρακτηρίζει κάθε εξωτερική πολιτική οιουδήποτε κράτους. Και να σταματήσουν να αιτιολογούν εκείνη τη στάση και να ταυτίζονται με μια πολιτική που οδήγησε στην ολοκλήρωση των Γενοκτονιών.
Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για τα ουμανιστικά κομμουνιστικά ιδεώδη από την ανάκρουση του Ύμνου της Τρίτης Διεθνούς στην Άγκυρα, τη στιγμή της σφαγής των Ελλήνων και των Αρμενίων της Σμύρνης και την πυρπόληση της πόλης από τον «σύντροφο» Νουρεντίν Πασά; Γιατί έτσι τίμησαν οι κεμαλιστές αυτούς που χωρίς τη συμβολή τους θα είχαν αποτύχει να επικρατήσουν στρατιωτικά επί των Ελλήνων και να εξοντώσουν οριστικά τις μη μουσουλμανικές μειονότητες!
Είναι δυνατόν το σημερινό ΚΚΕ να αιτιολογεί αυτή τη στάση και να υπερηφανεύεται γιατί τότε έβαζε τα συμφέροντα μιας αλλότριας γραφειοκρατίας πάνω από τα συμφέροντα του λαού, λειτουργώντας ως εντολοδόχος μιας πολιτικής που στρεφόταν πρωτίστως κατά των Ρωμιών και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας??
Γι αυτές τις αντιφάσεις ενός τμήματος της κομμουνιστικής Αριστεράς (https://pontosandaristera.wordpress.com/2009/08/10/30-12-06/) έγραψε σε ένα άρθρο του στο «Πόντος και Αριστερά» ο αξέχαστος Στέλιος Θεοδωρίδης:
«Ένα βασικό, νομίζω, λάθος που κάνουμε είναι ότι μιλάμε για το τότε με τα δεδομένα του σήμερα (γεωγραφικά, συνόρων, πολιτικά κ.λπ.) Τότε τα εθνικά κράτη δεν είχαν καν διαμορφωθεί, ήταν υπό διαμόρφωση. Έτσι, προσεγγίζοντας το θέμα της παρουσίας του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη (με 70% του πληθυσμού της Έλληνες) μιλάμε για ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική επέμβαση. Αν επιπλέον, προσεγγίσουμε με τον ίδιο «αριστερό» τρόπο και τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη (με ισχνό ελληνικό πληθυσμό με μονοψήφιο ποσοστό στο σύνολο του πληθυσμού) που ακριβώς ήταν αποτελέσματα της Μεγάλης Ιδέας πρέπει να αναρωτηθούμε αν θα έπρεπε να ανήκουν στο ελληνικό κράτος. Να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε και προς τα κάτω? Αν επίσης, με σημερινά δεδομένα, κρίνουμε το 1821 θα πρέπει να μιλήσουμε για κλέφτες και αρματωλούς (μη έχοντες σχέση με την ελληνικήν), που ξεκίνησαν την Επανάσταση, η οποία στηρίχθηκε και από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής (βλέπε Ναυαρίνο κ.λπ.)
Είναι φανερό ότι πρέπει να έχουμε μια άλλη οπτική γωνία.
Με θλίβει αφάνταστα η εμμονή στο αλάνθαστο του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου: «.. οι μπολσεβίκοι πιστοί στις ιδεολογικές τους θέσεις απέναντι στην αποικιοκρατία και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στήριξαν το κεμαλικό κίνημα χωρίς όρους…»
Και γιατί δεν στήριξαν με τους ίδιους όρους και θέσεις το απελευθερωτικό Αρμενικό, Κουρδικό και Ποντιακό (όποιο και αν ήταν αυτό) κίνημα? Εμμένοντας δε στο αλάνθαστο, εκείνη την μαζική εξόντωση των Ελλήνων κομουνιστών της Σμύρνης από τα κεμαλικά στρατεύματα με ποιά «αριστερή» προσέγγιση απέναντι στο κεμαλικό κίνημα θα την ερμηνεύσουμε ?
Φτάνει δε στο σημείο, αυτή η «αριστερή» προσέγγιση να χαρακτηρίζει το κεμαλικό κίνημα: «αστικοδημοκρατική επανάσταση». Μη λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η αστική τάξη της Τουρκίας εκείνης την εποχής, αυτή που -παίζοντας τον προοδευτικό για την εποχή της ρόλο, θα έσπαζε τους παλιούς αντιδραστικούς θεσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθιερώνοντας νέους προοδευτικούς θεσμούς και κανόνες αστικής δημοκρατίας- ήταν υπό διωγμό. Γιατί η οικονομία της χώρας στην μεγάλη της πλειοψηφία ήταν σε χέρια Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Ποιο ήταν λοιπόν το υποκείμενο εκείνης της «αστικοδημοκρατικής επανάστασης» ?
Θλίβομαι, γιατί ακριβώς αυτή η στάση της Αριστεράς αφήνει έναν τεράστιο κενό χώρο, ελεύθερο για εθνικιστικές και αντικομουνιστικές κορώνες κρατικών, ημικρατικών, παρακρατικών και άλλων μηχανισμών, ποντιακών και μη, και αφήνει έκθετη την νεολαία στους Καρατζαφέρηδες κάθε εποχής.
Είναι καιρός λοιπόν, η Αριστερά να ανοίξει αυτά τα θέματα απαλλαγμένη από τα εσφαλμένα στερεότυπα του παρελθόντος.
Ευτυχώς και είναι παρήγορο, για μένα προσωπικά, ότι η Αριστερά της άλλης όχθης του Αιγαίου ξεκολλάει από τις ιδεοληψίες της δεκαετίας του 30, όπου για αυτό το ζήτημα τουλάχιστον εμείς έχουμε μείνει.»
———–
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση εντόπισα στο fb από τον Νίκο Σταθόπουλο.
ΤΟ ΚΚΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΛΔΑΡΑ..ως εδώ καλά!…η εκδήλωση θα έχει ως ιστορικοπολιτική αναφορά την «..ιμπεριαλιστική εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή»!!!!!!ναι, ναι, την «ιμπεριαλιστική….»!!!!!και θα πλαισιώσει αυτό το ιδεολογικό τερατούργημα με τους δίσκους «Μικρά Ασία» και «Βυζαντινός Εσπερινός» που το περιεχόμενό τους είναι βαθιά και «¨δομικά» αποκλίνον από τα περί «ιμπεριαλισμού»…το κατάφωρο της κωμικής αντίφασης (να καταδικάζεις τον «ιμπεριαλισμό της Μεγάλης Ιδέας», αλλά να τραγουδάς; ελεγείες για τις Χαμένες Πατρίδες και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά…) συναγωνίζεται σε πνευματική έρημο την πρόταξη της «ιμπεριαλιστικότητας» η οποία καθαυτή αποποιείται την «ενεργό στοργή» της εθνολαϊκής ηγεσίας αφού υιοθετεί, κατά βάση, την «καινοτόμο» συστημική αντίληψη όπως την εκφράζει όλο και πιο συνεκτικά και πυκνά η αναθεωρητική ακαδημαϊκή ιστοριογραφία…για ποιο λόγο η Μνήμη;..για το ΚΚΕ, μόνο και μόνο γιατί «λαός δεινοπάθησε»!!!!’έτσι χύμα , «λαός» αόριστος και απρόσωπος, ο οποιοσδήποτε λαός, όπως για τους «επιχειρηματικιούς ομίλους» δεν υπάρχουν «λαοί» με συλλογικό πολιτισμικό πρόσωπο αλλά «ανθρωποχυλοί» ενιαίοι με την ιδιότητα του καταναλωτή..αυτό το λένε «συστημική ομογενοποίηση»…η δογματική τύφλωση του αποξενωμένου από την ιστορία (που, δηλαδή, πιστεύει στη «γραμμική κίνηση»…) παράγει ένα ενιαίο Σύστημα Χειραγώγησης που μέσω ενός αταυτοποίητου συναισθηματισμού και μιας διανοητικής αοριστίας τσιμεντάρει τις προϋποθέσεις της εθνικής κατάρρευσης…όχι αυτοδυναμία, μωρέ με διαφορά τεράστια να βγει ο Μητσοτάκης ώστε η κυοφορούμενη Προδοσία να μην έχει τη βαθιά πίκρα του «εξ ιδίων τα βέλη»….αν και τότε, στα 1922, Μοναρχικοί και Κομμουνιστές συμπλέανε στον πιο ελεεινό φιλειρηνισμό όλων των εποχών…άκου να τραγουδάμε «Η Σμύρνη μάνα καίγεται..» και να το διανθίζουμε με «Οχι στο ιμπεριαλιστικό 1922″…τώρα τι να πεις;..Ντροπή;…Είστε για γέλια;…Τίποτα, μόνο «μείναμε μόνοι μας, ξεχώρισαν οι αμνοί από τα ερίφια…»….
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
ΣΕΚΕ: Από την αυτονομία των μειονοτήτων στην υποστήριξη του κεμαλικού εθνικισμού
https://m.tvxs.gr/mo/i/379278/f/news/taksidia-sto-xrono/seke-apo-tin-aytonomia-ton-meionotiton-stin-ypostiriksi-toy-kemalikoy-ethnik.html
Ο ελληνικός καπιταλισμός το 1920 δεν είχε φτάσει στον στάδιο του ιμπεριαλισμού. Όμως η επέμβαση της Αντάντ στην ΜΑσία για την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν απολύτως ιμπεριαλιστική (με την μαρξιστική έννοια). Όμως ο ελληνικός αστισμός συμμετείχε σε αυτήν την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Από την άλλη, όπως αναφέρει ο Κορδάτος, οι μπολσεβίκοι πρότειναν μεσολάβηση στον Κεμάλ ώστε να λυθεί το πρόβλημα για τις περιοχές που οι ρωμηοί ήταν μειονότητα:
«[η ΕΣΣΔ] θα ασκήσει όλη την επιρροή της να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη της Μικρασίας, όπου κατοικούν πολλοί χριστιανοί. Για να εξασφαλιστεί η αυτονομία της περιοχής αυτής, θα σταλθεί διεθνής στρατός από Ελβετούς, Σουηδούς και Νορβηγούς, από χώρες δηλαδή που δεν πήραν μέρος στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο».
Ο ελληνικός αστισμός όμως προτίμησε να θυσιάσει τους ρωμηούς αυτούς και να τους προσφυγοποιήσει.