Νότης Μαυρουδής 1945-2023
Εντελώς απρόσμενα έφυγε μετά από ατύχημα ένας από τους μεγάλους σύγχρονους κιθαρωδούς και συνθέτες, που διακρινόταν για τη σεμνότητά του.
Αμετανόητος Αριστερός και ανθρωπιστής, ποντιακής καταγωγής, έζησε τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του στη φυλακή, όπου βρέθηκε η μητέρα του κρατούμενη από τους νικητές των Δεκεμβριανών του 1944…
Οι γονείς του είχαν εγκατασταθεί στο Σοχούμι του Καυκάσου και από εκεί ήρθαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, για να ζήσουν σε ένα ποντιακό προσφυγικό συνοικισμό της Καλλιθέας Αττικής.
Ένα από τα πολλά όμορφα τραγούδια που έγραψε ήταν αφιερωμένο στην Κωνσταντινούπολη:
Πόλη Κωνσταντινούπολη/
πατρίδα μου χαμένη/
βασίλισσα των πόλεων/
χιλιοτραγουδισμενη.
Είσαι στον κόσμο ξακουστή/
από την ομορφιά σου/
για του Βοσπόρου τα νερά/
και την Αγιά Σοφιά σου….
……………
……………
Η αυτοβιογραφία του Νότη
———————————————-
Γεννήθηκα το 1945 και μεγάλωσα
σε περιβάλλον προσφυγικό.
Οι γονείς μου ήρθαν από τον Πόντο
και μέναμε σε έναν συνοικισμό Ποντίων
στην Καλλιθέα.
Ζούσαμε σε χαμόσπιτα.
Σπάνια έβλεπες ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Μόνο χώματα, λακούβες, πέτρες.
Όταν ένας φίλος μου
πήγε σε ωδείο να μάθει ακορντεόν,
ζήλεψα και ζήτησα από τους γονείς μου
να πάω κι εγώ.
Είχαμε μια κιθάρα ξεχασμένη σε μια
ντουλάπα κι έτσι επέλεξα την κιθάρα.
Το 1969 διοργανώθηκε ένας διεθνής
διαγωνισμός κλασσικής κιθάρας
στο Μιλάνο.
Ήμουν νέος και ήθελα να δοκιμάσω
την κιθαριστική μου ικανότητα.
Συμμετείχα και πήρα το πρώτο βραβείο.
Με αυτό το βραβείο
μου δόθηκαν δυνατότητες να διδάξω
στη Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου.
Μένοντας στο Μιλάνο,
είχα μια κιθαριστική σολιστική δράση
δίνοντας ρεσιτάλ σε γειτονικές χώρες:
Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, Σουηδία.
Όμως είχα »νεκρώσει»
την άλλη πλευρά του εαυτού μου,
το τραγούδι.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γεννήσει.
Να δημιουργήσει.
Μου έλειπε η δημιουργία τραγουδιών.
Επέστρεψα στην Ελλάδα το 1976
και συνέχισα τη δραστηριότητα
μέσα από τις ηχογραφήσεις δίσκων,
τις συναυλίες, τη διδασκαλία της κιθάρας.
Η κιθάρα
καθοδήγησε και καθόρισε τη ζωή μου.
Χωρίς αυτή
δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου.
Μου πρόσφερε όλη αυτή την απόλαυση,
σε μουσικό και βιωματικό επίπεδο.
Η κιθάρα σού δίνει χώρο
να αναπτύξεις τη σκέψη, τη φαντασία,
τον όποιο λυρισμό έχεις μέσα σου,
τα συναισθήματα.
Πολλές φορές μου έρχεται στη μνήμη
η πρώτη δική μου περίοδος
του Νέου Κύματος,
και θυμάμαι πάρα πολλά περιστατικά:
τις μπουάτ όπου πήγαινα κι έπαιζα,
τους ιδιοκτήτες των μπουάτ,
τους διαλόγους που είχαμε,
τις παρέες, τους συναδέλφους,
κάποια συμβάντα με τον κόσμο.
Όλα αυτά είναι πολύ ζωντανά μέσα μου.
Δισκοιστορικά το Νέο Κύμα αποτελείται
από Σπανό, Σαββόπουλο κι εμένα.
Ο καθένας με τη σφραγίδα του.
Την ίδια εποχή εμφανιζόμασταν.
Ο Γιάννης Σπανός ήταν στην Παράγκα
με την Καίτη Χωματά, τον Μιχάλη Βιολάρη,
και ο Διονύσης Σαββόπουλος
έβγαινε μόνος του και τραγούδαγε.
Εγώ στο Συμπόσιο των Ευγενών,
του Γιώργου Μπουκουβάλα,
ήμουν με τη Ντόρα Γιαννακοπούλου
και τον Γιώργο Ζωγράφο.
Τότε έγραψα το πρώτο μου τραγούδι,
το Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
κι εκεί με ψάρεψε ο Πατσιφάς.
Μην ξεχνάμε πως ο Αλέκος Πατσιφάς
δημιούργησε μαζί με τον Νίκο Καρύδη
και τον Μάριο Πλωρίτη τις εκδόσεις ‘Ικαρος.
Εκεί έβαλαν και τη δισκογραφική εταιρία
Λύρα. Έψαχνε το υλικό του από τις αρχές
του ’60. Πού πήγε; Σε μπουάτ.
Για να ψάξει αυτό που θεωρούσε
πιο αξιοπρόσεκτο.
Υπήρχαν τότε
ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις,
ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος.
Παράλληλα με αυτά τα μεγαθήρια,
ο Πατσιφάς έφτιαξε το Νέο Κύμα.
Είμαι ένας άνθρωπος
που ενδιαφέρεται να βλέπει
πώς κυλάει ο χρόνος, πώς εξελίσσεται.
Αλλιώς τον αισθανόμουν στην εφηβεία,
αλλιώς στη νεότητα,
αλλιώς στην ενηλικίωση και αλλιώς
στην τρίτη ηλικία που βρίσκομαι τώρα.
Τότε είχα όλο το χρόνο μπροστά μου.
Τώρα τον έχω πίσω μου.
Σε λίγο γίνομαι 78 χρονών.
Μπροστά άντε να έχω άλλα δέκα χρόνια.
Δύσκολο,
αλλά εν πάση περιπτώσει
ας το ελπίσουμε.
Νότης Μαυρουδής
…………………………………………………………………….
Πηγές: philenews. com. Απόσπασμα από συνέντευξη στον Γιώργο Σαββινίδη.
musicheaven gr
—————
Εγώ δεν πήγα ποτέ φυλακή ή εξορία, αλλά όλο μου το περιβάλλον ήταν αγωνιστές που έφαγαν τα νιάτα τους στα ξερονήσια. Η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα αγία, μοδίστρα που δούλευε νύχτα- μέρα. Δεν έχω καμία ανάμνηση από τη μητέρα μου να κοιμάται.
Τουλάχιστον εγώ δεν την είδα ποτέ. Ξύπναγα τα ξημερώματα να πάω στο μπάνιο και την έβλεπα στο δωμάτιο να ράβει. Ήταν άνθρωπος αγαθός με έμφυτη αίσθηση του δικαίου. Όταν ήταν έγκυος σε μένα, κάποια στιγμή χρειάστηκε να κρύψει έναν αντιστασιακό στο πατάρι του σπιτιού.
Κάποιος την κάρφωσε, μαθεύτηκε, τη συνέλαβαν και την έκλεισαν σε κελί με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν ήρθε η ώρα να με γεννήσει, τη μετέφεραν στο σπίτι, εκεί με γέννησε φρουρούμενη και μετά από 2-3 μέρες την ξαναπήγαν μέσα μαζί με μένα.
Έτσι, σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου έζησα για περίπου δύο χρόνια σ’ ένα κελί. Αλλά αυτό δεν με καθιστά ήρωα. Ηρωίδα ήταν η μητέρα μου (…).
Λυπάμαι πολύ να βλέπω περιοχές της Αττικής που ήταν «κατακόκκινες», όπως η Δραπετσώνα, η Κοκκινιά, το Πέραμα κ.λπ., σήμερα να έχουν καταντήσει προπύργια της ΧΑ. Το αποδίδω στις απανωτές κρίσεις και τη φτωχοποίηση.
Η απελπισία παγώνει τη σκέψη. Πάντως, δεν είμαστε λίγοι αυτοί που ονειρευόμαστε ακόμη την πιο δίκαιη κοινωνία και την επιδιώκουμε».
Απόσπασμα από συνέντευξη του Νότη Μαυρουδή στον Γιώργο Σαββινίδη | φilenews.
—————————————–
Όπως γράφει η Αλ. Σκαρακη: «Η καλλιτεχνική κληρονομιά που αφήνει πίσω του, τεράστια. Από τους 25 προσωπικούς του δίσκους και τις διασκευές του «Cafe de l’art» μέχρι τις μελοποιήσεις ποιημάτων, ο βραβευμένος συνθέτης, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός ξεχώριζε για τις ιστορίες που «αφηγούνταν» τα μουσικά του κομμάτια.…»
_____________________________
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Σχολιάστε