Οι Έλληνες της ν. Ουκρανίας και της Κριμαίας, και οι μετασοβιετικές ωδίνες
Η «Βιβλιοθήκη», δηλαδή το ένθετο 4σέλιδο για τα βιβλία, της «Ελευθεροτυπίας» της Παρασκευής (28 Φεβρουαρίου 2014 ) ήταν αφιερωμένο στους Έλληνες της νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας μέσα από την παρουσίαση κάποιων επιλεγμένων βιβλίων. Το αφιέρωμα είχε τις εξής ενότητες:
α) Εισαγωγικό, http://goo.gl/5DwRbq
β) βιβλία για τη μαριουπολίτικη διάλεκτο, http://goo.gl/xycyDG
γ) για τις σταλινικές διώξεις http://goo.gl/0PvL9s
δ) για την σύγχρονη παρουσία http://goo.gl/Nz1me4
Η ανάρτηση αυτή περιλαμβάνει μόνο το εισαγωγικό σημείωμα.
Οι πρόσφατες ραγδαίες εξελίξεις στην Ουκρανία με τη μεγάλη αντιπαράθεση των Ουκρανών -κυρίως των προερχόμενων από τη δυτική Ουκρανία- στον διεφθαρμένο αλλά φιλορώσο πρόεδρο Γιανουκόβιτς, έφεραν και πάλι στην επιφάνεια τους προβληματισμούς για τις ωδίνες της μετασοβιετικής ανασυγκρότησης της Ανατολικής Ευρώπης.
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα κριθούν από τη σύγκρουση μεταξύ δυτικόφιλων και ρωσόφιλων, που έχει βάση τόσο τη γλωσσική διαφοροποίηση (ουκρανόφωνοι – ρωσόφωνοι) όσο και τη θρησκευτική (καθολικοί – ορθόδοξοι).
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης υπήρξε αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής της σοβιετικής γραφειοκρατίας, η οποία άσκησε κατά το δοκούν την απολυταρχική της εξουσία επί του λαού μέσω του διεφθαρμένου κομματικού μηχανισμού. Η διάλυση της σοβιετικής αυτοκρατορίας στα εξ ων συνετέθη αποφασίστηκε από το Κόμμα ερήμην των σοβιετικών λαών. Τα κομματικά στελέχη μοίρασαν το δημόσιο πλούτο μεταξύ τους και αποφάσισαν εν μια νυκτί να μετατραπούν από «κομμουνιστές δικτάτορες» σε «αστούς καπιταλιστές».
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής υπήρξαν δραματικές για τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης. Εμφύλιοι πόλεμοι, ακραίοι εθνικισμοί, δολοφονικές ιδεολογίες (νεοναζισμός, ισλαμισμός, σοβινισμός, αντισημιτισμός), ιμπεριαλιστικές προθέσεις, άνθησαν στο μετασοβιετικό έδαφος. Και όλα αυτά σ’ ένα περιβάλλον σκληρών γεωπολιτικών ανταγωνισμών.
Το εθνικό ζήτημα
Η κληρονομιά των εθνικών ανταγωνισμών και των ανεπίλυτων διαφωνιών υπήρξε ίσως η πλέον μοιραία για τον μετασοβιετικό κόσμο. Το ζήτημα αυτό δημιουργήθηκε από την προσπάθεια των μπολσεβίκων, αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας, να περιλάβουν στη σοβιετική επικράτεια όλα τα εδάφη που ανήκαν στην πάλαι ποτέ κραταιά τσαρική αυτοκρατορία. Στη συνέχεια η προσπάθειά τους, ειδικά με την επικράτηση του σταλινισμού, επικεντρώθηκε στην καταστολή των τοπικών πολιτισμών και στην προσπάθεια επιβολής της ρωσικής κουλτούρας και γλώσσας ως μέσων της ομογενοποίησης. Το ολοκληρωτικό μοντέλο του Homo Sovieticus οδήγησε σε παραμορφώσεις δεκαετιών με αποτέλεσμα να παραμείνουν έως σήμερα τα προβλήματα, οι δυσπλασίες και οι ανοιχτοί λογαριασμοί. Το εθνικό ζήτημα λειτούργησε καταλυτικά στις εξελίξεις της περεστρόικα και επιτάχυνε την κατάρρευση…
Οι Ελληνες της Νότιας Ουκρανίας
Στη Νότια Ουκρανία, στην περιοχή της Αζοφικής θάλασσας, στην Κριμαία, στην Οδησσό κ.α., με βάση την τελευταία σοβιετική απογραφή του 1989, ζουν 104.091 Ελληνες. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός τους αριθμός είναι διπλάσιος, εφ’ όσον δεκάδες χιλιάδες Ελληνες αναγκάστηκαν την περίοδο των σταλινικών διωγμών να δηλώσουν ότι τάχα είναι Ρώσοι ή Ουκρανοί.
Η επιρροή των Ουκρανών από τους Ελληνες φαίνεται να είναι μεγάλη. Η Aimee Dostojewski, η κόρη του διάσημου συγγραφέα, έγραψε σχετικά: «Ολα είναι ποίηση στην Ουκρανία. Οι στολές των χωρικών, τα τραγούδια τους, οι χοροί τους, ιδιαίτερα το θέατρο… Ανέκαθεν η Ουκρανία είχε στενές σχέσεις με τις ελληνικές αποικίες στις όχθες της Μαύρης Θάλασσας.
Το ελληνικό αίμα ρέει στις φλέβες των Ουκρανών, φαίνεται στα όμορφα ηλιοκαμένα πρόσωπα, στις χαριτωμένες κινήσεις τους. Δεν αποκλείεται το ουκρανικό θέατρο να είναι μια μακρινή ηχώ εκείνου του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, που τόσο αγαπήθηκε από τους ελληνικούς λαούς».
Η σύγχρονη όμως ελληνική παρουσία στην Ουκρανία αρχίζει με την εγκατάσταση των Ελλήνων στη Μαριούπολη.
Οι Ελληνες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Μαριούπολης το 1775 μ.Χ., όταν η Αικατερίνη η Μεγάλη παραχώρησε την περιοχή αυτή στους 30.000 Ελληνες, οι οποίοι έφυγαν από την ταταροκρατούμενη Κριμαία. Ο ελληνικός πληθυσμός διαμορφώθηκε οριστικά με την εγκατάσταση χιλιάδων Ποντίων κατά τα έτη 1828-1856.
Από το 1810 έως το 1873 η Μαριούπολη με τα γύρω ελληνικά χωριά αποτελούσε «ελληνική διοικητική περιοχή» (όκρουγκ). Σε αυτήν λειτούργησε ελληνική δικαιοσύνη με διοικητικές, αστυνομικές και νομικές αρμοδιότητες. Ιδρύθηκαν νέα ελληνικά χωριά και κυκλοφόρησαν ελληνικές εκδόσεις. Μέχρι το 1859 στην ελληνική περιοχή της Μαριούπολης δεν επιτρεπόταν εγκατάσταση ατόμων άλλης εθνικότητας.
Το 1809-1812 οι Ελληνες της Οδησσού δημιούργησαν την «Ελληνική Λεγεώνα», η οποία κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο ενώθηκε με τα «Ελληνικά Τάγματα» της Κριμαίας, γράφοντας σελίδες δόξας στα πεδία των μαχών.
Κατά τη διάρκεια 1917-1921, την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, οι Ελληνες βρέθηκαν στο μέσον των συγκρούσεων. Στην περιοχή της Μαριούπολης έδρασε το αναρχικό αγροτικό κίνημα του Μαχνό, το οποίο πνίγηκε στο αίμα από το στρατό του Τρότσκι.
Αργότερα, στο Μεσοπόλεμο, αναπτύχθηκε πολύ ο ελληνικός πολιτισμός. Η ελληνική διανόηση της Μαριούπολης όμως έπεσε θύμα των σταλινικών εκκαθαρίσεων του 1937-1938 με την αιτιολογία ότι «...αγωνίζονταν για τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τη δημιουργία Ελληνικής Δημοκρατίας».
Αποτέλεσμα της άγριας καταπίεσης του ελληνικού πληθυσμού ήταν η αναγκαστική δήλωση πολλών Ελλήνων ότι ανήκουν στη ρωσική ή στην ουκρανική εθνότητα. Κατά συνέπεια ο αριθμός των πραγματικών Ελλήνων της Ουκρανίας είναι πολύ μεγαλύτερος από 104.091 άτομα.
Σημαντική είναι επίσης η ελληνική παρουσία στην Κριμαία, απ’ όπου το 1944 οι σταλινικές αρχές εκτόπισαν περί τους 25.000 Ελληνες στο Ουζμπεκιστάν. Το 1990 στην ιστορική χερσόνησο κατοικούσαν 4.500 Ελληνες, ενώ εκατοντάδες ελληνικές οικογένειες είχαν πάρει το δρόμο της επιστροφής στην Κριμαία από την εξορία της Κεντρικής Ασίας.
—————————————————————————————————————–
Διαβάστε και ένα παλιότερο «επετειακό»:
Eίκοσι χρόνια χωρίς τη Σοβιετική Ένωση
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Ενωμένοι και προσηλωμένοι στην ενότητα της Ουκρανίας, δηλώνουν οι περίπου 100.000 Έλληνες, που ζουν εκεί. «Κακόβουλες» χαρακτηρίζουν τις αναφορές για επιθέσεις εναντίον τους 27/02/2014
Ενωμένοι και προσηλωμένοι στην ενότητα της Ουκρανίας δηλώνουν οι περίπου 100.000 Έλληνες που ζουν στη χώρα, διαβεβαιώνοντας ότι οποιαδήποτε αναφορά για επιθέσεις σε βάρος του ελληνισμού είναι «κακόβουλη», «ανυπόστατη» και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
Σε ανακοίνωσή της, η Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Θέλουμε να δηλώσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι οι 100.000 περίπου ομογενείς στην Ουκρανία παραμένουν ήσυχοι και νομοταγείς πολίτες, δεν συμμετέχουν σε ακραίες εκδηλώσεις, ούτε υποδαυλίζουν εθνικιστικά στοιχεία, αλλά παραμένουν ενωμένοι και αδελφωμένοι και δηλώνουν την προσήλωσή τους στην ενότητα της Ουκρανίας.
»Οποιαδήποτε αναφορά που κάνει λόγο για επιθέσεις σε βάρους του ελληνισμού είναι κακόβουλη και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν καταλαβαίνουμε γιατί λέγονται τέτοια ανυπόστατα πράγματα. Είμαστε ανήσυχοι και προβληματισμένοι για τις εξελίξεις, αλλά πιστεύουμε ότι πολύ σύντομα θα βρεθεί η λύση για το καλό του Ουκρανικού λαού. Είμαστε σε συνεχή επαφή από την αρχή της κρίσης με τις ελληνικές διπλωματικές Αρχές στην Ουκρανία, την πρεσβεία μας στο Κίεβο και τα γενικά μας προξενεία στη Μαριούπολη και την Οδησσό και υπάρχει καθημερινή και συνεχής επικοινωνία με τον πρέσβυ και τους γενικούς προξένους. Με τον γενικό πρόξενο στη Μαριούπολη μόλις προχθές είχαμε μάλιστα συνάντηση στα γραφεία της Ομοσπονδίας μας και οι εκπρόσωποι των ομογενειακών οργανώσεων έφυγαν ευχαριστημένοι και με ανυψωμένο το εθνικό μας φρόνημα από τη συνάντηση αυτή.
»Επαναλαμβάνουμε με τον πιο κατηγορηματικό και υπεύθυνο τρόπο ότι οι Ομογενείς τηρούν υπεύθυνη στάση, είμαστε ενωμένοι και δεν έχουμε αποτελέσει αντικείμενο στοχοποίησης ή εχθρικών πράξεων. Δεν καταλαβαίνουμε συνεπώς για ποιον λόγο εκφράζονται αυτές οι απαράδεκτες απόψεις, τις οποίες και καταδικάζουμε απερίφραστα και καλούμε όλους όσοι κάνουν δηλώσεις για την κατάσταση στην περιοχή να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και σοβαροί στα λεγόμενά τους».
«Οι Έλληνες της Κριμαίας ανησυχούν όσο και οι άλλοι λαοί»
Στο μεταξύ, με δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σωκράτης Λαζαρίδης, επίκουρος καθηγητής Φιλολογίας του Ταυρικού Εθνικού Πανεπιστημίου και πρόεδρος του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στην πρωτεύουσα της Κριμαίας, Συμφερούπολη, υπογραμμίζει ότι «οι Έλληνες της Κριμαίας ανησυχούν για το μέλλον τους όσο ανησυχούν όλοι οι άλλοι λαοί που αντιμετωπίζουν την παρούσα, κρίσιμη -για την ειρήνη- κατάσταση».
«Οι Έλληνες εδώ είμαστε ρωσόφωνοι, όπως και το περίπου 65% του πληθυσμού της χερσονήσου […]. Σίγουρα δεν θέλουμε τον διχασμό της χώρας, αλλά να βρεθεί μια ειρηνική λύση στην κρίση αυτή» τονίζει ο κ. Λαζαρίδης, επισημαίνοντας ότι αυτή την ώρα δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τη ζωή των Ελλήνων.
Στη Συμφερούπολη τα πνεύματα άρχισαν να οξύνονται, όταν ομάδες ρωσόφωνων «κατασκήνωσαν» έξω από το κοινοβούλιο, ζητώντας να μην αναγνωριστεί η νέα εξουσία στο Κίεβο, να επανέλθει το Σύνταγμα της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας, που ίσχυσε προσωρινά το 1992 και να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα με το ερώτημα της προσχώρησης στη Ρωσία.
Στην Κριμαία, 60% των κατοίκων μιλούν ρωσικά. Παραχωρήθηκε, δε, στην Ουκρανία από τον Νικίτα Χρουστσόφ το 1954, όταν η Ουκρανία ήταν μία εκ των δημοκρατιών της ΕΣΣΔ. Μετά το 1991, όταν η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της, έλαβε το καθεστώς της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας.
Το 1997, υπεγράφη συμφωνία με τη Ρωσία, που προέβλεπε τη διατήρηση ναυτικής βάσης του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας από την τελευταία στη Σεβαστούπολη μέχρι το 2017. Μάλιστα, το 2012, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, με την ιδιότητα του Προέδρου της Ουκρανίας, ενέκρινε την επέκταση του συμβολαίου για άλλα 25 χρόνια- έως το 2042.
Στην Κριμαία, εκτός των Ελλήνων κατοικούν επίσης οι τουρκικής καταγωγής Τάταροι, οι οποίοι αποτελούν τη σημαντικότερη μειονότητα, αρνητικά διακείμενη προς τη Μόσχα, λόγω του μαζικού εκτοπισμού των προγόνων της από τον Στάλιν.
«Όχι, δεν υπάρχει κίνδυνος!»
Από τη Μαριουπόλη, η Βικτόρια Προμαζάν, αρχισυντάκτρια της εφημερίδας «Έλληνες της Ουκρανίας», μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, διαβεβαιώνει πως «δεν υπάρχει κίνδυνος για τους Έλληνες της Ουκρανίας».
«Θέλω να διαβεβαιώσω όλους τους Έλληνες, όπου γης, ότι η κατάσταση στη νοτιοανατολική Ουκρανία είναι ήρεμη και δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τη ζωή μας» λέει χαρακτηριστικά.
Αναφέρει, δε, ότι προχθές, Τρίτη 25 Φεβρουαρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων της Ουκρανίας πραγματοποιήθηκε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με την πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (FGOU), Αλεξάνδρα Προτσένκο- Πιτσατζί, τον γενικό πρόξενο της Ελλάδας στη Μαριούπολη, Δημήτρη Παπανδρέου, τον πρύτανη του κρατικού πανεπιστημίου της Μαριούπολης, επίτιμο πρόξενο της Δημοκρατίας της Κύπρου, Κονσταντίν Μπαλαμπάνοφ, τον επικεφαλής του δήμου Γιάλτα (Yalta, ελληνικό χωριό της Μαριούπολης), Ντμίτρι Τσενίτσοφ, τον πρόεδρο του χωριού Σαρτανά, Στέφαν Μαχσμί, τον πρωτοπρεσβύτερο, Βιτάλι Τιχονένκο, αλλά και τους προέδρους των ελληνικών κοινοτήτων των πόλεων Ντόνετσκ, Ντμεπροπετρόβσκ και Ζαπορόζιε.
Στη συνάντηση, σύμφωνα με την κ. Προμαζάν, ο Έλληνας πρόξενος αναφέρθηκε στη θέση της Ελλάδας, ως προεδρεύουσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το τρέχον εξάμηνο για τα γεγονότα στην Ουκρανία και την ανάγκη να βοηθήσουν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση, προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα στον δρόμο της ενότητας και της αποκατάστασης της τάξης.
Τη θλίψη τους για τα τραγικά γεγονότα που σημειώθηκαν στο Κίεβο εξέφρασαν, από την πλευρά τους, οι πρόεδροι των ελληνικών σωματείων, που συμμετείχαν στη συνάντηση.
«Η Ουκρανία ήταν πάντα γνωστή ως χώρα ειρηνική και ανεκτική στις σχέσεις μεταξύ των Ουκρανών και διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών και κοινωνικών απόψεων» ανέφερε η κ. Προμαζάν, επισημαίνοντας πως τώρα «η χώρα βιώνει αναταραχή συγκρίσιμη με τα καταστροφικά γεγονότα της επανάστασης».
Οι πρόεδροι των ελληνικών Συλλόγων, μιλώντας στην κ. Προμαζάν, τόνισαν ότι, παρά την αγωνία για το μέλλον της χώρας και την αβεβαιότητα που κατέλαβε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, οι ελληνικοί σύλλογοι συνεχίζουν να εργάζονται σύμφωνα με τα σχέδιά τους, οι άνθρωποι παραμένουν ενωμένοι και έρχονται σε επαφή με τα μέλη της κοινότητας.
Περιμένουν, δε, όπως είπαν, από τους πολιτικούς και την κυβέρνηση να πάρουν αποφάσεις και να δράσουν με σοφία, ισορροπία και αυτοσυγκράτηση, γιατί «κάθε ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ΄ όλα», όπως τονίζουν με έμφαση.
Σε γενικές γραμμές, η κατάσταση στις ελληνικές κοινότητες είναι ήρεμη, ανέφεραν, σημειώνοντας πως αυτό που στη δεδομένη περίοδο πρέπει να φροντίσει η κυβέρνηση της χώρας, είναι να δώσει στους ανθρώπους την ευκαιρία, με ασφάλεια και συνέπεια να ζήσουν και να εργαστούν για να στηρίξουν τις οικογένειές τους, αλλά και να υπάρχει στους δρόμους των πόλεων τάξη και ασφάλεια.
«Οι Έλληνες στο Κίεβο είναι καλά»
Στο μεταξύ, στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, οι Έλληνες που διαβιούν εκεί είναι καλά, όπως διαβεβαιώνει, με δηλώσεις του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Δημήτρης Λυπηρίδης, πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου Κιέβου.
«Οι Έλληνες στο Κίεβο, καθώς και όλος ο πληθυσμός της πόλης, είναι, δόξα τω Θεώ, καλά. Περιμένουμε να βγούμε από τη βαθιά κρίση, με την ελπίδα ότι η χώρα μας θα είναι ευρωπαϊκή» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Σοφία Προκοπίδου
Να ένα εξαιρετικό σχόλιο που βρήκα κάπου στο διαδίκτυο
————————————————————————————–
Ανένταχτος • 5 ώρες πριν
Ο Ελληνισμός της διασποράς, την οικουμενικότητα και την ανοιχτοσύνη του οποίου ουδέποτε αντιλήφτηκε η εγχώρια παλαιοελλαδίτικη βλαχομιζέρια, πλήρωσε και πληρώνει πάντα το τίμημα των εθικισμών, των κρατικών ανταγωνισμών και των πολέμων. Αυτή τη στιγμή ο Ελληνισμός της Κριμαίας κινδυνεύει. Που είναι η …»μητέρα-πατρίδα»; Που είναι το υπουργείο εξωτερικών; Γιατί τέτοια σιωπή ιχθύος από το ελληνικό κράτος; Αδιαφορούν για την ελληνική παροικία, η το βουλώνουν, μη τυχόν και τα χαλάσουν με τους ευρωπαίους «φίλους» και δανειστές μας; Οι εξτρεμιστές του «δεξιού τομέα», που αφέθηκαν από τους «ευρωπαιστές» να αλωνίζουν στην Ουκρανία, έχουν ήδη βάλει στο στόχαστρο τις εθνικές μειονότητες, όπως έκαναν και κάνουν όλοι οι κανονικοί φασίστες, από τους Τσέτνικ και τους Ουτσεκάδες μέχρι τους Γκρίζους Λύκους και τους Χρυσαυγίτες. Η Ευρώπη κάνει πως δε βλέπει, ή μάλλον βλέπει μόνο σφαίρες επιρροής και γεωστρατηγικά συμφέροντα. Η Ελλάδα τι κάνει;
[…] https://kars1918.wordpress.com/2014/03/01/greeks-of-ukraine-and-crimea/ […]
Γιατί η Κριμαία είναι αυτόνομη δημοκρατία στην Ουκρανία;
-Μια ιστορία εύθραυστης γεωστρατηγικής
Μετά την αποκαθήλωση του Γιανουκόβιτς από την προεδρία της Ουκρανίας, στις 22 Φεβρουαρίου, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Κριμαία, αυτή την πολυεθνική χερσόνησο των 2 εκατ. κατοίκων που έχει το καθεστώς αυτόνομης δημοκρατίας. Γιατί;
Η εισβολή ρώσων στρατιωτών στην Κριμαία θέτει πλέον σοβαρά το ερώτημα της απόσχισης της Κριμαίας και η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται σε συναγερμό.
Ένα αυτόνομο πολιτικό καθεστώς
Η αυτόνομη δημοκρατία της Κριμαίας δημιουργήθηκε μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991 από την σοβιετική κυριαρχία. Το τοπικό κοινοβούλιο της Κριμαίας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει νόμους ωστόσο η δημοκρατία της Κριμαίας είναι οικονομικά αυτόνομη. Διαθέτει, επιπλέον, το δικό της Σύνταγμα. Ωσπου να καθιερωθεί αυτό το Σύνταγμα έγιναν πολλές διαβουλεύσεις μεταξύ Συμφερόπολης και Κιέβου την περίοδο 1992-1998 και το Σύνταγμα ισχύει από το 1999. Ωστόσο αυτό το Σύνταγμα καταγγέλεται από τους αυτονομιστές της Κριμαίας που ζητούν επιστροφή στο Σύνταγμα του 1992.
Παράλληλα, η Σεβαστούπολη έχει ένα ειδικό καθεστώς εντός της Ουκρανίας: Είναι αυτόνομη πόλη σε μια δημοκρατία αυτόνομη. Ο δήμαρχος της Σεβαστούπολης δεν εκλέγεται αλλά διορίζεται από την κυβέρνηση του Κιέβου. Οικονομικά και πολιτισμικά οι Ρώσοι έχουν επιβληθεί στην πόλη της Σεβαστούπολης και η πόλη ζει ουσιαστικά από την παρουσία της ρωσικής αρμάδας που βρίσκεται στο λιμάνι της.
Πότε εντάχθηκε η Κριμαία στην Ουκρανία
Η Κριμαία εντάχθηκε στην Ουκρανία πριν από μόλις 60 χρόνια. Αυτή η χερσόνησος βρισκόταν υπό την κατοχή άλλοτε των Ελλήνων, άλλοτε της Γένοβας, των Οθωμανών ή των Πολωνών. Στον 18ο αιώνα η Κριμαία καταλαμβάνεται από την Ρωσία, επί αυτοκράτειρας Αικατερίνης της ΙΙ, η οποία την χρειαζόταν για να βγάλει τη Ρωσία στη Μεσόγειο και στις ζεστές θάλασσες.
Για να βάλει τέλος στις φιλοδοξίες της Ρωσίας η Οθωμανική Αυτοκρατορία, βοηθούμενη από την Γαλλία του Ναπολέοντα ΙΙΙ, τη Μεγάλη Βρετανία και το βασίλειο της Σαρδηνίας επιτίθεται στην χερσόνησο το 1853. Είναι ο πόλεμος της Κριμαίας, ο πρώτος πόλεμος της σύγχρονης εποχής, ο πρώτος πόλεμος της ιστορίας που έχει φωτογραφηθεί. Αποκορύφωση του πολέμου είναι η κατάληψη της Σεβαστούπολης. Η σύρραξη καταλήγει με 750.000 νεκρούς, την ήττα των συμμάχων και την Ρωσία να συνεχίζει να έχει τον έλεγχο της Κριμαίας.
Οι Ρώσοι ξεζούμισαν την Κριμαία
Στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, η χερσόνησος γίνεται εξαιτίας του γλυκού κλίματος, ο ονειρεμένος τόπος διακοπών για την ρωσική αριστοκρατία η οποία χτίζει εκεί πολυτελείς βίλες. Όταν αρχίζει η κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης αυτή η περιοχή γίνεται τόπος διαμονής Ρώσων αντιμπολσεβίκων που έφευγαν στην εξορία.
Το 1954, ο Νικίτα Χουρτσόφ, Ουκρανός ο ίδιος στην καταγωγή, παραχωρεί την Κριμαία στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια συμβολική παραχώρηση αφού η Ουκρανία εκείνη τη εποχή δεν έχει καμία αυτονομία. Μόνο το 1991, όταν η Σοβιετική Ενωση καταρρέει, οι συνέπειες της «δωρεάς» του Χουρτσόφ γίνονται αισθητές. Η Κριμαία βρίσκεται τώρα υπό τον έλεγχο του Κιέβου, με το οποίο δεν έχει πολλά κοινά στοιχεία. Η κεντρική διοίκηση της Ουκρανίας αποφασίζει τελικά το 1992 να δώσει καθεστώς αυτόνομης δημοκρατίας στην χερσόνησο, απόφαση που υλοποιείται με βίαιες συγκρούσεις.
Η πανίσχυρη ναυτική ρωσική βάση στην Σεβαστούπολη της Κριμαίας
http://www.anixneuseis.gr/?p=87724
Ο υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, συναντήθηκε με τον προσωρινό πρόεδρο της Ουκρανίας Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ και με τον Μουσταφά Αμντουλτζελίμ Κιρίμογλου πρώην επικεφαλής των Τατάρων της Κριμαίας
Στην Ουκρανία βρίσκεται ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου ο οποίος έχει συζητήσεις με τη νέα ουκρανική κυβέρνηση.
Ο κ. Νταβούτογλου συναντήθηκε για περίπου μία ώρα με τον προσωρινό πρόεδρο της Ουκρανίας Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ παρουσία και του Μουσταφά Αμντουλτζελίμ Κιρίμογλου πρώην επικεφαλής των Τατάρων της Κριμαίας.
Ο κ. Τουρτσίνοφ ευχαρίστησε τον Νταβούτογλου για την κατανόηση των δύσκολων ωρών που περνάει η Ουκρανία, ενώ στάθηκε στους ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς των δύο χωρών.
Όπως αναφέρει το Al Arabiya, o Τούρκος αξιωματούχος θα συζητήσει για την κρίση στην Κριμαία, όπου και το 10 με 12% του πληθυσμού είναι τουρκόφωνοι, μουσουλμάνοι Τάταροι.
Όπως αναφέρουν ουκρανικά μέσα μαζική ενημέρωσης ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών υπερασπίστηκε με δηλώσεις του την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, «συμπεριλαμβανομένης και της Κριμαίας».
http://goo.gl/bo1aZs
Ο Δημήτρης Λυπηρίδης, πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου Κιέβου δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Οι Έλληνες στο Κίεβο, καθώς και όλος ο πληθυσμός της πόλης, είναι, δόξα τω Θεώ, καλά. Περιμένουμε να βγούμε από τη βαθιά κρίση, με την ελπίδα ότι η χώρα μας θα είναι ευρωπαϊκή».
Η ομοσπονδιακή Ευρώπη θα είναι μια δημοκρατία δημοκρατιών, μια ομοσπονδία ομοσπονδιών. Ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα αντί άγονων ανταγωνισμών μεταξύ εθνικών εγωϊσμών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ουκρανία, για την Ευρώπη για την Ελλάδα. Ας απομονώσουμε όσους κηρύσσουν το μίσος, τη βία και διεκδικούν την ατομική μακροημέρευση διαμέσου μιας φαντασιακής εθνικής ανωτερότητας. Η εθνική ταυτότητα είναι ευγενής υπόθεση. Η καπηλεία της είναι ύβρις.
Η αποφυγή της ύβρεως ήταν μέρος της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων, η οποία επιβίωσε επί χιλιάδες χρόνια φθάνοντας να συναντάται σήμερα στη θεατρική παράδοση των Ελλήνων της Κριμαίας, αυτού του κοσμήματος της ελληνικότητας, προσοχή όχι της ελλαδικότητας. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, πολιτική, στρατιωτική, οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό, αυθάδη και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, διέπραττε «ὕβριν», δηλ. συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους, για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο ήταν παραβίαση της ηθικής τάξης.
Δυστυχώς στην Ουκρανία τα γεωπολιτικά παιχνίδια και οι ανταγωνισμοί είναι τόσο έντονοι που απειλούν να μετατρέψουν αυτό το πνεύμα, το οποίο είχε εξαπλωθεί σε όλους τους πολίτες της Ουκρανίας ανεξαρτήτως εθνοτικής ή θρησκευτικής καταγωγής, σε τιποτένιο εθνικισμό, σαν κι αυτούς που γνώρισε παλιότερα η Ευρώπη, αλλά φαίνεται ότι ξέχασε τη βιαιότητά του…
The Crimean Anti-Coup Move
By Moon Of Alabama
March 02, 2014 «Information Clearing House – The U.S. and EU sponsored coup against the elected government and president of the Ukraine had several strategic implications and aims. One of them is the Black Sea base of the Russian Navy which is used to supply and defend Syria. A takeover of the government in Kiev was necessary but not sufficient to neutralize the base as a strategic Russian asset. To do that a takeover of the local government of the Crimea and all its powers would also have to take place. The Crimea is historically Russian and most of it inhabitants are Russians. There is also a rather small minority of Tatars of Muslim heritage.
There seem to have been plans in place to use that minority to help with a takeover of the Crimean government by the «western» sponsored coup-government in Kiev.
In mid December 2013(!) the Turkish website Aydinlik Daily reported:
According to news appearing in the French, Ukrainian and Russian press, Turkish Intelligence has a finger in the ongoing pro-EU protests in Ukraine. News stories from these three nations have claimed that the governmental intelligence organization of Turkey, the National Intelligence Organization (MİT) organized the transfer of separatist, jihadist Tatars trained in Turkey to the Ukraine. According to French news site Egalite et Réconciliation, dozens of Crimean Tatar Jihadists were extracted from Syria by the MİT and transferred to Ukraine via Turkey on an İstanbul-Sevastopol flight of Turkish Airlines on the 22 November. According to information based on sources from the Security Service of Ukraine, (SBU), Crimean Tatars who attended the protests in Ukraine’s capital Kiev on November 21 were charged with establishing the security of the square. The Crimean security staff who obtained the support of separatist «Azatlık» movement operating in Russian city of Kazan received political support from Nail Nabiullin, the current president of Tatar Youth League in Azatlık.
An February 26, shortly after the Kiev coup-government was installed, Tataric groups rioted in the Crimean capital:
In Crimea, fistfights broke out between rival demonstrators in the regional capital of Simferopol when some 20,000 Muslim Tatars rallying in support of Ukraine’s interim leaders clashed with a smaller pro-Russian rally.
The protesters shouted and attacked each other with stones, bottles and punches, as police and leaders of both rallies struggled to keep the two groups apart.
One health official said at least 20 people were injured, while the local health ministry said one person died from an apparent heart attack. Tatar leaders said there was a second fatality when a woman was trampled to death by the crowd. Authorities did not confirm that.
Voice of Russia reports about an alleged Anonymous hack of emails between the coup plotters in Kiev and a Tatar leader:
[H]ackers posted a quote from one of the emails:
«Everything is going according to the plan. We are ready to proceed with the second part of the play. As agreed earlier last week, my guys together with people from the «Karpatskaya Sech» and UNA-UNSO will arrive wherever is needed and with the necessary weapons. You only need to let us know the addresses of the warehouses in Simferopol, Sevastopol, Kerch, Feodosia and Yalta, and the time of the meeting…Don’t worry about the money, everything will be fine, just a little bit later. In the end, you know that if we succeed, you will get a lot more.»
According to the text, the neo-Nazi organization «Trizub imeni Stepan Bandera» along with «Karpatskaya Sech » and UNA-UNSO are ready to fulfill all the dirty work: to kill, burn and banish all the opponents of Maidan from Crimea. Crimean Tatars should «only» provide them with «instruments», ie weapons and store them in the most important cities of the Crimea.
A lot of people might consider that the Ukrainian nationalists and Crimean Tatars pursue different goals, and their union at first glance looks quite unnatural. However, they have one aim in common, which is to eliminate the Russian-speaking population from the Crimean region and for that their «union» is neccessary in pursuing the common strategic objective.
It is also important to note that Aslan Omer Kyrymly is the founder of several companies and president of the board of the Crimean International Business Association (CIBA). He controls serious financial flows associated with various business projects, both in Ukraine and abroad. It is believed that Aslan Omer Kyrymly is a true leader of the Mejlis of the Crimean Tatars.
Anonymous (or Russian intelligence) earlier published emails between coup-plotter Klitschko and the Lithuanian government.
On February 27 Russian forces stationed in the Crimea and supported by allegedly local paramilitary took over security at two airports and of some government buildings in Crimean cities. A Turkish flight to Simferopol airport was called back and further Turkish fights to Crimea were canceled. The Turkish foreign minister Davutoglu announced that he would today visit the coup-government in Kiev:
«Crimea is important in Ukraine due to its strategic location, multi-ethnic and multi-faith formation. It is difficult to maintain peace in Eurasia unless it is secured in Ukraine. Likewise, maintaining peace in the Black Sea is difficult unless it is secured in Crimea,» [Davutoglu] added.
…
The status of Crimea amid the Ukraine crisis cannot be determined without Turkey playing a role, a deputy from Turkey’s ruling AK Party said Friday.
«Turkish Foreign Minister [Ahmet] Davutoglu’s visit to Ukraine is an indication of Turkey’s intention to be proactive in developments in Crimea,» Samil Tayyar told the Anadolu Agency.
…
Two Turkish Airlines flights from Istanbul to the Crimean capital of Simferopol on Friday night have been canceled amid escalating tension on the peninsula.
…
Early Friday, another Turkish airline, Atlasjet, cancelled a flight to Simferopol after media reports that Simferopol International Airport had been seized by armed groups.
An alleged attempt by coup forces to seize the interior ministry of the Crimea tonight was repelled. In Kiev anti-Russian Tatars call for more trouble:
Meanwhile, Tatar lawmaker Mustafa Dzhemilev of Batkivshchyna has asked acting President Oleksandr Turchynov to deploy the entire Ukrainian army to Crimea.
“I spoke with Turchynov that all of our military might should be deployed to Crimea. There are no threats in other oblasts yet. Call a state of emergency and take control,” said Dzhemilev cited by RBK-Ukraine.
The picture emerging from the above seems to show that:
Turkish intelligence helped with training Tatars in support of a local Crimea anti-Russian coup
Russian intelligence has thoroughly penetrated the coup-plotters communications (see Nuland tape) and knew what was coming
Russian aligned forces secured the Crimea and prevented infiltration of more Tataric units from Turkey
On the Crimea, as well as in other Russian aligned areas in east Ukraine (Donetsk, Mykolaiv and Dnipropetrovsk), counter coups are establishing separate regions which will ask for Russian support and eventual incorporation into the Russian Federation
If all this goes well for the Russians the «western» coup in Kiev will have resulted in the «west» acquiring a bankrupt, dirt poor west Ukraine while Russia will acquire the industry and resource rich east Ukraine and will keep the Crimea as its strategic asset
In the context of the war of Syria the coup in the Ukraine was a countermeasure to Russian support for Syria. Unless the Crimea falls to coup forces that countermeasure will have failed.
There is little the U.S. can say against Russian troops in Crimea. According to the status of force agreement Russia can post up to 30,000 soldiers there. The normal size of its forces there is just half of that. If Russia wants to reinforce those it can do so without breaking any national or international agreement.
Today the government of Crimea brought forward a referendum on the region’s status to March 30 and called for Russian help. What is the «west» going to say against that? If self-determination applies to Kosovo it surely also applies to the Crimea as well as to other east Ukrainian areas.
http://www.moonofalabama.org/2014/03/the-crimean-anti-coup-move.html
Προστασία στις ελληνικές κοινότητες της Ουκρανίας υπόσχεται ο Βενιζέλος
Δημοσίευση: 16:30 , Ενημέρωση: 18:28
Τη διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα θα κάνει ότι είναι δυνατό για να διασφαλίσει την ασφάλεια των ομογενών της Ουκρανίας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή έδωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος από τη Μαριούπολη.
Προστασία στις ελληνικές κοινότητες της Ουκρανίας υπόσχεται ο Βενιζέλος
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, που μετέβη σήμερα στην Μαριούπολη, είχε συναντήσεις με εκπροσώπους των Ελληνικών Κοινοτήτων, ενώ στη συνέχεια θα βρεθεί στο Κίεβο, όπου θα έχει επαφές με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας, που βρίσκεται στα πρόθυρα του πολέμου με τη Ρωσία.
«Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί βρισκόμαστε σήμερα, εδώ, στη Μαριούπολη με τη διοίκηση της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων της Ουκρανίας, που έχει έδρα της τη Μαριούπολη, και με εκπροσώπους του Ελληνισμού της Ουκρανίας, ειδικότερα της περιοχής αυτής που έχει έντονο το ελληνικό στοιχείο», σημείωσε αρχικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος και αναφέρθηκε στις ραγδαίες εξελίξεις στη χώρα, τονίζοντας ότι πρέπει να υπάρξει τάξη και ασφάλεια και μία δημοκρατική συναινετική κυβέρνηση προκειμένου η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές.
«Βρίσκομαι εδώ, ακριβώς, επειδή η Ουκρανία περνάει μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Η Ελλάδα, ως προεδρεύουσα χώρα του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης την περίοδο αυτή, θέλει να συμβάλλει όσο μπορεί, ώστε να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Ουκρανία, να υπάρξει τάξη, να υπάρξει ασφάλεια, να υπάρξει μια μεταβατική κυβέρνηση, δημοκρατική, συναινετική – στην οποία να μετέχουν όλες οι δυνάμεις της Ουκρανίας πολιτικές, κοινωνικές, περιφερειακές – που να οδηγήσει τη χώρα στην αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης, σε εκλογές προεδρικές, στη λειτουργία ενός ομαλού συστήματος», πρόσθεσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών και μίλησε για τον στόχο των επαφών του στο Κίεβο.
«Πρόκειται να πάω σε λίγο στο Κίεβο, όπου θα έχω συναντήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, με τον Πρωθυπουργό, με τον Υπουργό Εξωτερικών, με τον Πρόεδρο της Βουλής και αυτό το οποίο αυτή τη στιγμή επείγει είναι να ξεπεράσουμε την ένταση στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, μεταξύ δύο γειτονικών και φίλων κρατών που έχουν τεράστια σημασία και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για την παγκόσμια ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα», υπογράμμισε ο κ. Βενιζέλος, διαβεβαιώνοντας τους ομογενείς της Ουκρανίας ότι η Ελλάδα θα κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διασφαλίσει την ασφάλειά τους.
«Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως, ως Έλληνες πολίτες, η Ελλάδα σας έχει υπό την απόλυτη κάλυψη και προστασία της και θα αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που έχουμε, εθνικές και ευρωπαϊκές, ώστε να έχετε αυτή την προστασία, αυτή την φροντίδα που πρέπει να έχετε, τις δύσκολες στιγμές που ζείτε», ανέφερε σχετικά και αναφέρθηκε και στην έκτακτη συνεδρίαση που θα έχουν τη Δευτέρα οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ουκρανία.
«Αύριο το μεσημέρι θα συνεδριάσουμε στις Βρυξέλλες, οι Υπουργοί Εξωτερικών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θεώρησα υποχρέωση της Ελλάδας που ασκεί την προεδρία του Συμβουλίου το εξάμηνο αυτό, να έρθω να ενημερωθώ απευθείας από τις νέες Αρχές της Ουκρανίας, ώστε να μπορέσουμε και ως Ελλάδα αλλά και ως Ευρωπαϊκή Ένωση, να συμβάλουμε στην επίτευξη των στόχων που ανέφερα προηγουμένως, οι οποίοι που σας αφορούν και εσάς, γιατί και εσείς θέλετε να νιώθετε ασφάλεια, πως λειτουργεί ένα κράτος που σας προστατεύει», τόνισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και τους είπε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο πλευρό τους.
«Τώρα έρχομαι για να σας μεταφέρω το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, του κ. Κάρολου Παπούλια, του Πρωθυπουργού, της Βουλής των Ελλήνων, όλων των πολιτικών δυνάμεων – γιατί είμαστε όλοι ενωμένοι, ως έθνος, όταν υπάρχει μια ανάγκη προστασίας των πατριωτών μας, οπουδήποτε στον κόσμο. Θέλω να νιώθετε ότι το Υπουργείο Εξωτερικών και η Κυβέρνηση, συνολικά, είναι στο πλευρό σας. Το Γενικό Προξενείο και η Πρεσβεία μας στο Κίεβο είναι το σπίτι σας. Οποιαδήποτε ανάγκη παραστεί, η βοήθειά μας θα είναι άμεση, πρακτική, αποτελεσματική, σε συνεννόηση, φυσικά, πάντα με τις ουκρανικές Αρχές, με τις οποίες πρέπει να έχουμε εξαιρετική σχέση, για να είμαστε και αποτελεσματικοί σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε», ανέφερε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.
Σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές κοινότητες, σημείωσε ότι «δεν είναι η ώρα τώρα να μιλήσουμε, για τα προβλήματα που έχει ο ελληνισμός της Μαριούπολης, που έχουν οι σύλλογοι και η ομοσπονδία, ή το πανεπιστήμιο ή το εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτά τα ξέρω, τα παρακολουθώ πάρα πολύ συστηματικά, επί χρόνια τώρα. Ο Γενικός Πρόξενος, ο Πρέσβης μας στο Κίεβο με ενημερώνουν, ο κ. Γεροντόπουλος, ο Υφυπουργός Εξωτερικών που είναι αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, επίσης, με ενημερώνει. Βλέπω τα έγγραφά σας, τα χαρτιά που στέλνετε, ξέρω τις ανάγκες και θα κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να βοηθήσουμε σε όλους τους τομείς: στο πανεπιστήμιο, στα σχολεία, στις πολιτιστικές δραστηριότητες, στις ανάγκες που υπάρχουν για κάθε οικογένεια, εδώ, ελληνική που ζει στη Μαριούπολη και γενικότερα στην Ουκρανία».
Ο κ. Βενιζέλος υπογράμμισε ότι τη δεδομένη στιγμή προέχει να αποφευχθεί ένας πόλεμος στην Ουκρανία. «Θέλουμε η Ουκρανία, η χώρα στην οποία ζείτε, να ευτυχήσει, να ευημερήσει, να ξεπεράσει την κρίση, και, βεβαίως, αυτό που, πρωτίστως, θέλουμε και θέλει όλος ο κόσμος είναι να μην έχουμε ούτε εμφύλιο πόλεμο, ούτε πολεμική ένταση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Να μην ξαναγίνει η Ουκρανία ένα πεδίο πολέμου, να μην έχουμε εδώ ένα νέο ψυχρό πόλεμο που θα διχάσει ξανά την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό πρέπει να το αποφύγουμε και θα το αποφύγουμε», τόνισε.
Πηγή: ANT1
Για ενημέρωσή σας σάς αποστέλλουμε δήλωση του Αντιπρόεδρου της Κυβέρνησης και ΥΠΕΞ Ευ. Βενιζέλου προς τους εκπροσώπους των Ελληνικών Κοινοτήτων Ουκρανίας (Μαριούπολη, 02.03.14)
Κύριε Πρύτανη,
Φίλες και Φίλοι,
Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί βρισκόμαστε σήμερα, εδώ, στη Μαριούπολη με τη διοίκηση της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων της Ουκρανίας, που έχει έδρα της τη Μαριούπολη, και με εκπροσώπους του Ελληνισμού της Ουκρανίας, ειδικότερα της περιοχής αυτής που έχει έντονο το ελληνικό στοιχείο.
Βρίσκομαι εδώ, ακριβώς, επειδή η Ουκρανία περνάει μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Η Ελλάδα, ως προεδρεύουσα χώρα του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης την περίοδο αυτή, θέλει να συμβάλλει όσο μπορεί, ώστε να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Ουκρανία, να υπάρξει τάξη, να υπάρξει ασφάλεια, να υπάρξει μια μεταβατική κυβέρνηση, δημοκρατική, συναινετική – στην οποία να μετέχουν όλες οι δυνάμεις της Ουκρανίας πολιτικές, κοινωνικές, περιφερειακές – που να οδηγήσει τη χώρα στην αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης, σε εκλογές προεδρικές, στη λειτουργία ενός ομαλού συστήματος.
Πρόκειται να πάω σε λίγο στο Κίεβο, όπου θα έχω συναντήσεις με τη νέα ηγεσία της χώρας, με τον Πρωθυπουργό, με τον Υπουργό Εξωτερικών, με τον Πρόεδρο της Βουλής και αυτό το οποίο αυτή τη στιγμή επείγει είναι να ξεπεράσουμε την ένταση στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, μεταξύ δύο γειτονικών και φίλων κρατών που έχουν τεράστια σημασία και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, για την παγκόσμια ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα.
Αύριο το μεσημέρι θα συνεδριάσουμε στις Βρυξέλλες, οι Υπουργοί Εξωτερικών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θεώρησα υποχρέωση της Ελλάδας που ασκεί την προεδρία του Συμβουλίου το εξάμηνο αυτό, να έρθω να ενημερωθώ απευθείας από τις νέες Αρχές της Ουκρανίας, ώστε να μπορέσουμε και ως Ελλάδα αλλά και ως Ευρωπαϊκή Ένωση, να συμβάλουμε στην επίτευξη των στόχων που ανέφερα προηγουμένως, οι οποίοι που σας αφορούν και εσάς, γιατί και εσείς θέλετε να νιώθετε ασφάλεια, πως λειτουργεί ένα κράτος που σας προστατεύει.
Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως, ως Έλληνες πολίτες, η Ελλάδα σας έχει υπό την απόλυτη κάλυψη και προστασία της και θα αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που έχουμε, εθνικές και ευρωπαϊκές, ώστε να έχετε αυτή την προστασία, αυτή την φροντίδα που πρέπει να έχετε, τις δύσκολες στιγμές που ζείτε.
Δεν είναι η ώρα τώρα να μιλήσουμε, για τα προβλήματα που έχει ο ελληνισμός της Μαριούπολης, που έχουν οι σύλλογοι και η ομοσπονδία, ή το πανεπιστήμιο ή το εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτά τα ξέρω, τα παρακολουθώ πάρα πολύ συστηματικά, επί χρόνια τώρα. Ο Γενικός Πρόξενος, ο Πρέσβης μας στο Κίεβο με ενημερώνουν, ο κ. Γεροντόπουλος, ο Υφυπουργός Εξωτερικών που είναι αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, επίσης, με ενημερώνει.
Βλέπω τα έγγραφά σας, τα χαρτιά που στέλνετε, ξέρω τις ανάγκες και θα κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να βοηθήσουμε σε όλους τους τομείς: στο πανεπιστήμιο, στα σχολεία, στις πολιτιστικές δραστηριότητες, στις ανάγκες που υπάρχουν για κάθε οικογένεια, εδώ, ελληνική που ζει στη Μαριούπολη και γενικότερα στην Ουκρανία.
Τώρα έρχομαι για να σας μεταφέρω το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, του κ. Κάρολου Παπούλια, του Πρωθυπουργού, της Βουλής των Ελλήνων, όλων των πολιτικών δυνάμεων – γιατί είμαστε όλοι ενωμένοι, ως έθνος, όταν υπάρχει μια ανάγκη προστασίας των πατριωτών μας, οπουδήποτε στον κόσμο.
Θέλω να νιώθετε ότι το Υπουργείο Εξωτερικών και η Κυβέρνηση, συνολικά, είναι στο πλευρό σας. Το Γενικό Προξενείο και η Πρεσβεία μας στο Κίεβο είναι το σπίτι σας. Οποιαδήποτε ανάγκη παραστεί, η βοήθειά μας θα είναι άμεση, πρακτική, αποτελεσματική, σε συνεννόηση, φυσικά, πάντα με τις ουκρανικές Αρχές, με τις οποίες πρέπει να έχουμε εξαιρετική σχέση, για να είμαστε και αποτελεσματικοί σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε.
Βεβαίως, είστε πολίτες που ζείτε εδώ στην Ουκρανία, έχετε την ελληνική σας ταυτότητα και την ελληνική σας υπερηφάνεια. Θέλουμε η Ουκρανία, η χώρα στην οποία ζείτε, να ευτυχήσει, να ευημερήσει, να ξεπεράσει την κρίση, και, βεβαίως, αυτό που, πρωτίστως, θέλουμε και θέλει όλος ο κόσμος είναι να μην έχουμε ούτε εμφύλιο πόλεμο, ούτε πολεμική ένταση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Να μην ξαναγίνει η Ουκρανία ένα πεδίο πολέμου, να μην έχουμε εδώ ένα νέο ψυχρό πόλεμο που θα διχάσει ξανά την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό πρέπει να το αποφύγουμε και θα το αποφύγουμε.
Άρα, ο σκοπός της επίσκεψής μου είναι πάρα, πάρα πολύ συγκεκριμένος. Θέλω να σας μεταδώσω αυτό το μήνυμα, το οποίο είναι και πολιτικό και ηθικό και συναισθηματικό και πρακτικό και θέλω να σας παρακαλέσω πραγματικά ό,τι έχετε να μας το λέτε, αμέσως, για να μπορούμε να σας βοηθάμε και να αντιδρούμε με τον τρόπο που πρέπει.
…..If all this goes well for the Russians the «western» coup in Kiev will have resulted in the «west» acquiring a bankrupt, dirt poor west Ukraine while Russia will acquire the industry and resource rich east Ukraine and will keep the Crimea as its strategic asset….
Not quite true.
«Dirt poor west Ukraine» holds about half the country’s estimated 1.2Trillion cubic meters shale gas resources, located in the prospective Lviv basin where Shell, Chevron and ENI have paid billions for and hold numerous deposit licenses. [ To understand what this means, consider that EE annual gas consumption amount to about 450Billion cubic meters].
The Lviv basin extends into Poland where the current state of exploration play has entered into the final horizontal fracking test phaze with results to be known late 2014/early 2015. The field work points to basin rock many times thicker than similar US shale fields. If all goes well, Polish shale production is slated to begin circa 2016/7. Western Ukrainian feilds to follow suit from 2020………(and political risk makes no big difference to companies like Shell Eni or Chevron….they deal with such everywhere, so long as large hydrocarbon prospects are there)
——-
As for the rest, Crimea was gifted to Ukraine in 1954…..now with divorce proceedings between Russia and Ukraine in play (lol), Putin has simply taken in back. And there it will stay.
As for the rest, we will see what the prolongued divorce proceedings – which commenced last two weeks – will eventually produce. Me thinks that after time (perhaps decades even) east of the Dnieper will come back to mother Russia, most on the western bank of the river, to some «Rithunaian/Ukraininan» entity…..(and it is NOT dirt poor).
And everyone will live happily ever after.
Stavros
Νέες γεωπολιτικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και ο ρόλος της Γερμανίας
Του Νίκου Κοτζιά
Μετατόπιση στη στρατηγική των ΗΠΑ
Την άνοιξη του 2012 η Διοίκηση Ομπάμα δημοσίευσε το νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Σε αυτό, οι διευθυντικές ομάδες των ΗΠΑ κατέγραφαν σειρά αλλαγών στον σημερινό κόσμο, έτσι όπως εκείνες τις αντιλαμβάνονται, ενώ ταυτόχρονα επανατοποθετούσαν τα κύρια ενδιαφέροντά τους. Στη συνέχεια, σειρά κειμένων που δημοσιεύτηκαν όπως αυτό του ΟΟΣΑ για τον κόσμο μέχρι το 2030 και της «Εθνικής Υπηρεσίας» των ΗΠΑ για τον κόσμο του 2060, κατέγραψαν τα κατά τη Δύση κύρια προβλήματα του 20ου αιώνα καθώς και τρόπους αντιμετώπισής τους.
Στα πιο πάνω κείμενα, αλλά και σε δεκάδες ανάλογα, φαίνεται η τάση των ΗΠΑ α) να αποτραβηχτούν σε ένα βαθμό από την άμεση και αδιαμεσολάβητη παρέμβαση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, β) να ωθούν τρίτους σε επεμβάσεις, καθώς και γ) η υποκατάσταση όπου κρίνουν της πολιτικής των στρατιωτικών επεμβάσεων με πολιτικές οικονομικών και πολιτικών πιέσεων. Εκδηλώνεται, ακόμα, δ) η πρόθεση μετακίνησης του κέντρου ενδιαφέροντος, της πολιτικής ασφάλειας των ΗΠΑ από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, στην Νοτιοανατολική Ασία, όπου το κύριο είναι ο τρόπος και η ένταση αντιμετώπισης της Λ.Δ. της Κίνας.
Η πιο πάνω μετατόπιση έχει να κάνει με τη σχετική αποδυνάμωση των ίδιων των ΗΠΑ. Αυτές, ναι μεν παραμένουν η μεγάλη υπερδύναμη των αρχών του 21ου αιώνα, αλλά δεν μπορούν, πλέον να επιβάλουν παντού και πάντα την λογική των συμφερόντων τους. Ταυτόχρονα, επειδή έχουν εξασφαλίσει ενεργειακή αυτάρκεια με τη χρήση νέων μεθόδων εξόρυξης πηγών ενέργειας διαφοροποιούν, σε ένα βαθμό, τα γεωστρατηγικά ενδιαφέροντά τους (υπολογίζεται ότι τα έτη 2015-2018 θα είναι η πρώτη χώρα παραγωγός ενέργειας στον κόσμο). Το δεύτερο, με την ενίσχυση της Κίνας που στα 20 τελευταία χρόνια οκταπλασίασε το ΑΕΠ της. Η ετήσια μεγέθυνση του ΑΕΠ της Κίνας (το 2013 630 δισεκατομμύρια) ξεπερνά το αντίστοιχο άθροισμα των ΕΕ και ΗΠΑ (580 δις). Ακόμα, αυτή η μετατόπιση συνδέεται με την σχετική σταθεροποίηση της Ρωσίας καθώς και τις τροποποιήσεις ισχύος εντός της ΕΕ υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας.
ΗΠΑ – Γερμανία και η διευθέτηση περιφερειακών ζητημάτων
Προκειμένου οι ΗΠΑ να μετακινήσουν μεγάλο μέρος των πόρων τους στην Ν.Α.Ασία πρέπει να βρουν έναν τρόπο διευθέτησης των υποθέσεων της Δύσης στην Ανατολική Ευρώπη, Αφρική και Μ.Ανατολή. Προς το παρόν είναι ακόμα δεσμευμένες σε αυτούς τους γεωπολιτικούς χώρους, αλλά κάνουν μια συστηματική διττή προσπάθεια. Η πρώτη είναι να κλείσουν όσο το δυνατό πιο γρήγορα ορισμένες υποθέσεις όπως είναι το Κυπριακό, το ζήτημα των σχέσεων Ισραήλ και Παλαιστίνης όπου θα υπάρξει προσωπική παρέμβαση του Ομπάμα, καθώς και του ρόλου της Τουρκίας. Να επαναπροσδιορίσουν, ως προς τα συμφέροντά τους, τη θέση της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν. Πρόκειται για δυνάμεις που έχουν σχέδια να καταστήσουν εαυτόν περιφερειακό ηγεμόνα. Στα ίδια πλαίσια, ακόμα, οι ΗΠΑ έχουν προσανατολιστεί σε μια σχετικά επιθετική πολιτική προς τη Ρωσία με τρόπο που θυμίζει περισσότερο τις προγραμματικές θέσεις των ρεπουμπλικάνων, παρά του δημοκρατικού κόμματος.
Η δεύτερη προσπάθεια, που ασφαλώς συνδέεται με την πρώτη και την υπηρετεί, είναι να πείσουν τη Γερμανία και κατά προέκταση την ΕΕ, να αναλάβει έναν πιο δραστήριο ρόλο στις προαναφερόμενες περιοχές. Οι ΗΠΑ επιθυμούν μια τέτοια εμπλοκή να γίνεται στη βάση των δικών τους σχεδιασμών και υπό την υψηλή εποπτεία τους. Αντίθετα, η Γερμανία επιθυμεί να γίνεται από κοινού και «βλέποντας» το Βερολίνο την Ουάσινγκτον «στα μάτια», ως ισοϋψής σύμμαχος.
Αλλαγή στην πολιτική ασφάλειας της Γερμανίας και η σημασία της
Στην Συνδιάσκεψη Ασφαλείας που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του Ιανουαρίου στο Μόναχο, ο Πρόεδρος της Γερμανίας και οι υπουργοί εξωτερικών και άμυνας της ίδιας χώρας, δήλωσαν ότι η Γερμανία οφείλει να απαλλαγεί από «τα δεσμά του παρελθόντος» και να ακολουθήσει χωρίς αναστολές μια νέα ενεργητική εξωτερική πολιτική πολύμορφων επεμβάσεων, ακόμα και στρατιωτικών. Η Γερμανία, για να παίξει τον καινούργιο της ρόλο, που επιθυμούν οι κυρίαρχες σε αυτήν δυνάμεις, αναθεωρεί συνεχώς την ιστορία της στοχεύοντας ανάμεσα στα άλλα, να απαλλάξει τον εαυτό της από τις ευθύνες για εγκλήματα που διέπραξε στον 20ο αιώνα.
Στοιχεία αυτής της νέας πολιτικής της Γερμανίας, είναι η εγκατάλειψη δημοκρατικών ευρωπαϊκών οραμάτων. Το ουσιαστικό σπάσιμο του άξονα Βερολίνου και Παρίσι. Η υποτίμηση των μικρότερων και φτωχότερων κρατών της ΕΕ. Η προσπάθεια να λυθεί το Ουκρανικό ζήτημα σύμφωνα με τους πολιτικούς σχεδιασμούς της Πρωσίας από τα μέσα του 19ου αιώνα και με μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τότε ήταν που το Βερολίνο πρότρεχε των αποφάσεων της ΕΕ και επέβαλλε «λύσεις» πριν τη συνεδρίαση των ΕΕ-οργάνων. Η προώθηση μνημονιακών προγραμμάτων και επιτροπείας σε μέλη και μη μέλη της ΕΕ. Η μετατροπή κρατών όπως της Ελλάδας και της Κύπρου ως αποικίες χρέους, αλλά και η προσπάθεια μετεξέλιξης της Ουκρανίας σε κάτι ανάλογο. Επιπλέον, η Γερμανία μεθοδεύει τη παρέμβασή της σε ζητήματα που παλαιότερα δεν εμπλέκονταν, όπως το Κυπριακό και εκείνο της ονομασίας της ΦΥΡΟΜ.
Όσα περιγράψαμε πιστοποιούν την εκτίμηση ότι συντελούνται σειρά αλλαγών που θα σφραγίσουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κινηθεί η Ελλάδα. Κεντρικό ζήτημα αυτών των αλλαγών, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό χώρο, θα είναι η πορεία των σχέσεων Γερμανίας και ΗΠΑ, ο βαθμός που αυτές θα κινούνται συναινετικά ή ανταγωνιστικά. Πρόκειται για ζήτημα κλειδί για τα ελληνικά συμφέροντα, καθότι μια κυβέρνηση Σωτηρίας δεν θα κινηθεί στο κενό, αλλά σε ένα συγκεκριμένο μετεξελισσόμενο διεθνές περιβάλλον και συστήματα ισχύος.
Δημοσιεύθηκε στην “Αυγή”.
Ukrainians, Russians and Europeans against Putin’s war
Ukrainians, Russians and Europeans were on the streets today protesting against the Putin regime’s attack on Ukraine.
The anti-war demonstrations today are the only shaft of light I can see in a dark sky overshadowed by the danger of war, with 6000 Russian troops reportedly on Ukrainian territory in Crimea, some of them surrounding Ukrainian bases.
Russia
In Moscow, anti-war demonstrators were detained in large numbers. Each time protesters assembled on Manezhnaya square in the city centre, more were arrested. Novaya Gazeta, the liberal opposition paper, reported 265 arrests and counting just after 16.00 Moscow time.
Voices on the Russian radical left were unequivocal. “It is necessary to call a spade a spade: what’s happening in Crimea these days is a classic act of imperialist intervention on the part of the Russian state”, said the Open Left group in a statement published in English here.
“Maidan has opened the sluices of activity of the far-right thugs – and at the same time has spurred to political life great masses of people, who perhaps for the first time perceive that they themselves are capable of determining their fate. This range of possibilities has the potential to resolve itself both into progressive social changes, and into the victory of extreme reaction. But the final decision must, without doubt, be left to the people of Ukraine themselves”, Open Left wrote.
Ukraine
Large numbers joined demonstrations against the war not only in Kyiv but in all the large Russian-speaking cities in the east. Ukrainska Pravda reported a demonstration of 5-10,000 people against Putin’s aggression in Nikolaev, a predominantly Russian-speaking city in southern Ukraine. The report said that agricultural and public sector workers, students and the intelligentsia were all at the march.
In Dnipropetrovsk, a predominantly Russian-speaking industrial city, and Odessa, the predominantly Russian-speaking port city in southern Ukraine, several thousand people joined similar marches. There were demos in Kharkiv, Donetsk, Kherson and Zaporozhye – smaller than pro-Russian marches … but shamefully downplayed by western media reports.
In Kyiv, the radical left called for working-class solidarity against Putin’s militarism. “There’s no point in waiting for ‘rescue’ from Nato”, said a statement by the Autonomous Workers Union, published in English here. “The war can be averted only if proletarians of all countries, first and foremost Ukrainian and Russian, together make a stand against the criminal regime of Putin.”
Activists in eastern Ukraine
Messages from activists in social movements in eastern Ukraine painted a grim picture. My friend G., a trade union activist based in Dniprodzerzhinsk, emailed to say: “Most ordinary people are cautious or hostile to the [Ukrainian] nationalists, and so Euromaidan got very meagre support here. There have been many rallies here against the accession to power [in Ukraine] of ‘fascists’ and ‘nationalists’.
“But after Russia sent its forces into Crimea and threatened war – both sides appeared ready temporarily to drop their differences and defend Ukraine. The bottom line is that this conflict is starting to unite people. Those who openly support Russian intervention are not visible right now.
“On the other hand there is the threat of the right radicals coming to power. Yesterday many oligarchs were appointed to the governerships of eastern regions. [Among a string of new governors appointed, Igor Kolomoisky, the oil-to-telecoms billionaire was made governor of Dnipropetrovsk region and Sergei Taruta, the steel magnate, governor of Donetsk region.] And earlier on there were rumours that they are financing Euromaidan, supporting [the right wing populist party] Svoboda, for example. And now we are getting confirmation of that. But ordinary people, workers, have little to say about that.”
A radical left activist, D. from Dnipropetrovsk, emailed in a more pessimistic vein, quoting Pushkin: “The people were silent.” [The famous last line of the poem Boris Godunov – GL.] “That applies to workers whether young or old”, he said. The events around the Maidan demonstrations had a polarising effect. “Wide layers were seized by nationalism, Ukrainian or Russian. […] That’s a catastrophe that could be compared to August 1914 [the outbreak of the first world war].
“Among socialists and anarchists there is a very pessimistic mood. Twenty five years of socialist propaganda from a wide range of left groups and ideas seems to have gone nowhere, disappeared like a puff of smoke. Of course, we didn’t have such great achievements before (in contrast to 1914). But what’s happening now gives the impression that all these decades of socialist work were for nothing, have produced no results.”
Despite his gloomy prognosis, D. added that, in respect of a possible incursion by the Russian army, “the indignation is overwhelming. In the last three or four days, since the beginning of the military activity in Crimea, I haven’t heard any other reaction.”
London
In London, home to the largest community of Russian migrants in western Europe, an anti-war demonstration at the Russian embassy was followed by action at Trafalgar Square, where Boris Johnson was hosting a festival to mark Maslenitsa (the Russian equivalent of Shrove Tuesday). A banner saying “No invasions! Stop repressions!” was hung over the balcony of the square.
The demo organisers were aiming at the event’s Russian corporate sponsors – as they put it, “the largest oil polluter, Rosneft; the union busters Aeroflot; the hate mongering Russian state media and Kazmunaigaz, which was responsible for massacring Kazakh oil workers”.
Comments
Against what is Vladimir Putin directing this war? The story being told in the western media is that he seeks to undermine Ukraine’s new government – nationalist and right wing, with a neoliberal economist prime minister, and portfolios held mainly by members of Batkivshchina (Yulia Timoshenko’s right wing liberal party) and the extreme nationalist populists of Svoboda.
I don’t think this coalition, thrown together in the crisis that followed Yanukovich’s departure, is his main target. Rather, it is the mass movement that accompanied the Maidan protests, which brought ordinary Ukrainians into political and social action on a level unprecedented since the break-up of the Soviet Union. Above all, Putin fears the spread of protest, and popular participation, into Russia.
Last week I wrote (here) that “Russian support for separatism in eastern Ukraine, or even, in extremis, civil war” were not the most likely prospects. I was wrong. And now, although military action beyond Crimea is unlikely – or perhaps I mean “unthinkable” because the consequences would be so disastrous – it has to be acknowledged that Putin’s operation in Crimea could spin out of control.
I agree with the statement by Open Left in Russia, that the Crimean operation can not solve Putin’s basic problems. His regime is not built on strong foundations. Russia is slipping back into recession, its economy able to maintain its footing only thanks to high international oil prices.
In a discussion with British leftists about Ukraine yesterday, the opinion was voiced that “anti fascism”, meaning opposition to the new government in Ukraine, is the priority, and that it would be “no bad thing” if the Putin regime put arms in the hands of “anti fascist militia”.
But there are no “anti fascist militia”. The European left should not use this crisis to indulge its own fantasies.Yes, we in Europe should do everything we can to help Ukrainian socialists and trade union organisations who have come under attack from right-wing nationalists and fascists. I argued for that in an article last week. But there is no question about where the greatest threat is coming from to working-class solidarity, to social movements, and to the attempts of people in Ukraine and Russia to shape their own future … it comes from Putin’s militarism.
Let’s support the anti-war movement and independent working-class and social movements in Ukraine and Russia however we can. GL.
The photo shows a big demo in Nikolaev. The banner in front on the right, written in Russian, says «Putin, hands off Ukraine».
http://libcom.org/news/ukrainians-russians-europeans-against-putins-war-02032014
Η απορία του αιώνα: Γιατί δεν κάνουν “δικοινοτική/διζωνική με πολιτική ισότητα” στην Ουκρανία;;
Π. Ήφαιστος
http://www.ifestosedu.gr – https://www.facebook.com/p.ifestos – https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Η κρίση της Ουκρανίας είναι ιδανική περίπτωση για να θυμηθούμε και να υπογραμμίσουμε ότι η συμφορά που πλήττει την Ελλάδα και την Κύπρο δεν είναι τυχαία. Τα αίτια είναι η τύφλωση για τις προϋποθέσεις που συγκροτούν και συγκρατούν ένα κράτος, τύφλωση για τον ανελέητα ανταγωνιστικό χαρακτήρα του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, τύφλωση για τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων, τύφλωση όσων κομμουνιστών ή φιλελεύθερων πίστεψαν στην μια ή άλλη εκδοχή ένωσης του πλανήτη και σίγουρα τύφλωση για τον ρόλο του εθνικού συμφέροντος στο άναρχο διεθνές σύστημα και τύφλωση για τον εξαρτημένο χαρακτήρα των διεθνών θεσμών..
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μερικοί επισημαίναμε ότι ο μεταψυχροπολεμικός διεθνής βίος δεν θα είναι ανθόσπαρτος. Με βάση την θεωρία-γρανίτης της Θουκυδίδειας επιστημονικής παράδοσης των διεθνών σχέσεων, μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι η αλλαγή της πλανητικής κατανομής ισχύος μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και η τροχιά προς αναζήτηση νέων ισορροπιών μαζί και η αναμενόμενη σταδιακή ανάδυση νέων περιφερειακών δυνάμεων που θα αναζητούσαν πλανητική προβολή ισχύος, διάνοιγε ένα μακρόχρονο πεδίο αστάθειας.
Ο 21ος αιώνας, υποστηρίξαμε μερικοί πριν δύο δεκαετίες, θα συνοδεύεται από αναμετρήσεις των ηγεμονικών δυνάμεων σε κάθε σημείο του πλανήτη, θα προκαλούσε συμπληγάδες συγκρούσεων στις περιφέρειες όπου οι μεγάλες δυνάμεις θα ανταγωνίζονται για έλεγχο χώρου και πλουτοπαραγωγικών πόρων και θα δημιουργούσε τόσο επικίνδυνες προϋποθέσεις όσο και ευκαιρίες για τα λιγότερο ισχυρά κράτη.
Τα λιγότερο ισχυρά κράτη θα διέτρεχαν πολλούς κινδύνους, υποδεικνυόταν, εξ ου και υποστηρίχθηκε η ανάγκη για σφυρηλάτηση της εσωτερικής ενότητας, κοινωνικοπολιτική συσπείρωση γύρω από τα έσχατα και θέσφατα των εθνικών συμφερόντων, ανάπτυξη της κρατικής ισχύος σ’ όλο το φάσμα της εσωτερικής ζωής και της ελληνικής διπλωματίας και ανάπτυξη μιας εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής στα κεντρικά μέτωπα της Ελλάδας και της Κύπρου. Μόνο έτσι ένα κράτος θα μπορούσε να είναι ασφαλές, να αντιμετωπίζει τις απειλές και να διαπραγματεύεται με τα ισχυρότερα κράτη σε λογική βάση.
Αντίθετη ήταν η θεώρηση κάποιων που διέθεταν και περιέργως συνεχίζουν να διαθέτουν πολύ μεγάλη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης. Οι επιφανείς συνάδελφοι Θοδωρής Κουλουμπής και Θάνος Βερέμης, για παράδειγμα, στο βιβλιαράκι «Ελληνική Εξωτερική Πολιτική» το 1994 (ολοφάνερα γράφτηκε για να αντικρουστεί η πιο πάνω δική μας θεώρηση) υποστήριξαν πολλά και απίστευτα. Το πώς τα φαντάστηκαν είναι ένα μυστήριο. Γιατί ο διεθνολόγος δεν είναι μελλοντολόγος και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εδράσει τις θεωρήσεις του πάνω στην καλή θεωρία και να προβάλει τις τάσεις.
Το «ΘΑ» ενός διεθνολόγου, λέω στους φοιτητές μου, είναι τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης «Θάνατος». Και ο διεθνολόγος όταν λέει τσαρλατανιές είναι ακραία επικίνδυνος. Ενώ ένας γιατρός τσαρλατάνος μπορεί να προκαλέσει μερικούς θανάτους ένας διεθνολόγος που λέει τσαρλατανιές θα μπορούσαν, αυτές οι τσαρλατανιές, να προκαλέσουν χιλιάδες θανάτους εάν επηρεάσουν την πολιτική δράση και τις κρατικές αποφάσεις. Εάν ως επιστήμονας της διεθνούς πολιτικής έγραφα τέτοια πράγματα θα ντρεπόμουν σήμερα να κυκλοφορώ στον δρόμο ή θα ζητούσα συγνώμη από τους αναγνώστες μου και τους συναδέλφους μου.
Μεταξύ πολλών άλλων απίστευτων θέσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υποστηρίχθηκε πως το πιο πιθανό σενάριο για το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον είναι ένα κλίμα συναίνεσης των μεγάλων δυνάμεων, αποφυγής οικονομικού ανταγωνισμού που θα επιδεινώσει τις πολιτικές και διπλωματικές σχέσεις, κοινή στρατηγική των ηγεμονικών δυνάμεων για την μείωση του χάσματος αναπτυγμένων και λιγότερο αναπτυσσομένων κρατών με δίκαιη κατανομή βαρών, ενιαία στρατηγική για τα πλανητικά περιβαλλοντολογικά ζητήματα και συνεργασία για την διασπορά πυρηνικών όπλων, η τρομοκρατία, η λαθρομετανάστευση και τα ναρκωτικά. Η ενιαία στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων, μάλιστα, υποστήριξαν, θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα από κοινού με έμφαση στην πρόληψη και όχι μόνο την καταστολή.
Το μόνο που δεν έγραψαν ήταν να πουν ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα έδιναν η μια στην άλλη ανθοδέσμες ή ότι οι ηγέτες θα χόρευαν ζεϊμπέκικο για την επίλυση των διαφορών (μιας και κατά βάση αυτό το σκεπτικό «κατευνασμού» υποκρύπτουν αυτές οι θεωρήσεις). Αυτές οι επικίνδυνες για τον πολιτικό μας ορθολογισμό επιστημονικές φαιδρότητες ενθουσίασαν πολλούς όπως ο κ Μουζέλης οι οποίοι ετοιμοπόλεμα με ολοσέλιδα κείμενα στο «Βήμα» και αλλού περίπου ανακήρυσσαν το βιβλίο των κ Κουλουμπή και Βερέμη ως το βιβλίο του αιώνα και ως περίπου ιστορική αναγγελία της αιώνιας παγκόσμιας ειρήνης.
Κανείς μπορεί να αναζητήσει σε βιβλία και άρθρα όλων των εμπλεκομένων συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος κυρίως στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», το «Βήμα», την «Ελευθεροτυπία» και τα «Νέα». Μιλάμε για εκατοντάδες άγονες αντιπαραθέσεις όπου από την μια μερικοί αναλύαμε τα αυτονόητα και από την άλλη μια στρατιά ειρηνολόγων μιας χρήσεως παράβλεπε την ανελέητη κρατοκεντρική δομή του κόσμου, την αναπόφευκτη αντιπαράθεση των ηγεμονικών δυνάμεων, την άνιση ανάπτυξη και τα υπόλοιπα αίτια πολέμου. Πως θα μπορούσε η Ελλάδα να πορευτεί σωστά όταν οι απόψεις των δεύτερων, ιδιαίτερα μετά το 1996, κυριάρχησαν στο πολιτικό πεδίο.
Πριν και μετά αυτών των φρικτά λανθασμένων θεωρήσεων στο πεδίο της πολιτικής οι «επιστημονικές παρεμβάσεις» ήταν έντονες και πυκνές. Είχαμε έντονη καταπολέμηση μιας σειράς πτυχών της εθνικής στρατηγικής που εμείς εισηγούμασταν: της ένταξης της Κύπρου στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που θα ενίσχυε τα νομικά της ερείσματα, του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου, κατηγορίες κατά όσο αντέκρουαν τον μακεδονικό αναθεωρητισμό των Σκοπίων και μαζική υποστήριξη του φασιστικού και αντιδημοκρατικού σχεδίου Αναν που έπληττε θανάσιμα τους κύπριους και τα Ελληνικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Να μην ξεχνούμε βέβαια και τα εθνομηδενιστικά βιβλία ιστορίας που και πάλι συσπείρωναν τις ίδιες ομάδες «δημόσιων διανοουμένων». Ξέρετε, η πρακτική στην Δύση πολλοί να ενδύονται επιστημονικούς τίτλους ως αδιάσειστο στοιχείο εγκυρότητας και αξιοπιστίας μιας θέσης είναι κάτι πολύ διαδεδομένο. Συνήθως όμως τέτοιες πρακτικές προπαγανδίζουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα όχι των αντιπάλων.
Ένα είναι σίγουρο πάντως. Η ανάπτυξη των πολιτικών επιστημών και των διεθνών σχέσεων τέλη της δεκαετίας του 1980-αρχές του 1990 –και παρά το ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις επιστημονικών αναλύσεων της πιο υψηλής στάθμης–, οδήγησε στην κυριαρχία ενός περίεργου πολιτικοστοχαστικού συστήματος. Ένα ιδιόμορφα Ελληνικό σύστημα που έθρεφε την εσωτερική πνευματική αδυναμία, αποκοίμιζε τους Έλληνες όσον αφορά τον πραγματικό χαρακτήρα της μεταψυχροπολεμικής διεθνούς πολιτικής, υποβάθμιζε τις εξωτερικές απειλές, καλλιεργούσε την αντίληψη ότι η Κύπρος είναι αναλώσιμη με αποκορύφωση την στήριξη του φασιστικού σχεδίου Αναν και θεωρούσε προτιμότερη τη συμμόρφωση στις ηγεμονικές επιταγές αντί της διαπραγμάτευσης στην βάση συμφερόντων.
Τι να πούμε τώρα για τις βαθύτατες προεκτάσεις αυτών των πολιτικοστοχαστικών ασθενειών! Είδαμε ακόμη και πρωθυπουργούς και υπουργούς να μιλούν για «παγκοσμιοποίηση» ως εμπεριέχουσα προϋποθέσεις πλανητικής ενότητας και υψιτενείς θεωρήσεις των ιδίων που υποστήριζαν πως η «κυριαρχία δεν έχει και πολλή σημασία» αφού ο κόσμος ενώνεται. Μάλιστα, υπουργός εξωτερικών που μετά έγινε και πρωθυπουργός, άφησε να εννοηθεί σε ομιλία στο Ζάππειο ότι η έννοια του εθνικού συμφέροντος είναι παρωχημένη. Οι παρόντες αξιωματικοί σχολής πολέμου όταν τους συνάντησα την επομένη ήταν ακόμη ζαλισμένοι. «Επιστήμονας» στην αιχμή αυτών των ασθενών πολιτικών και πολιτικοπνευματικών δομών έσπευσε να γράψει στα «Νέα» ότι το εθνικό συμφέρον είναι ανύπαρκτη έννοια και ελληνική ιδιοτροπία!
Ας μη νομίζουμε λοιπόν ότι η συμφορά μας βρήκε χωρίς λόγο και ότι αυτά που επέρχονται είναι χωρίς αιτία. Δεν μπορεί ένα κράτος να περπατά μέσα σ’ ένα ναρκοπέδιο με κλειστά τα μάτια και με την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για ανθόσπαρτη παιδική χαρά. Αυτοί που καλλιέργησαν αυτές τις φαιδρότητες φέρουν μεγάλη ευθύνη για την συμφορά που μας βρήκε. Σήμερα που πρωτίστως χρειαζόμαστε παραγωγή πολιτικού ορθολογισμού, εξάλλου, τα ίδια «ιδρύματα» τα οποία αποτέλεσαν την εστία του πολιτικού ανορθολογισμού μέσα στην δημόσια σφαίρα τις δύο δεκαετίες, κατέστησαν το σημερινό υπουργείο εξωτερικών … παράρτημά τους.
Να χαιρόμαστε λοιπόν τα μυαλά που έχουμε και τις αντιστάσεις που έχουμε. Να χαιρόμαστε την κρίση των ευτραφών πολιτικών μας. Παθαίνουμε ότι μας αξίζει! Οι παροικούντες μέσα στο κήπο των Χρυσανθέμων του Μαξίμου, πάντως, άλλα μας έλεγαν πριν μερικά χρόνια. Τώρα, τις κρατά δεμένους και απαθείς. Και κυριολεκτώ όταν λέω «δεμένους».
Τώρα, για τα υπονοούμενα του τίτλου στην κορυφή του κειμένου δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ήδη γράψαμε αναρίθμητα κείμενα για το «κοινό ανακοινωθέν» που έθεσε την Μεγαλόνησο Κύπρο σε τροχιά θανάτου και την Ελλάδα σε πορεία πρωτοφανούς στρατηγικής παγίδευσης με ομηρία του ενός δέκατου του Ελληνισμού που αντιπροσωπεύουν οι Κύπριοι. Ήδη οι φαιδρές φωνούλες του γνωστού ιδρύματος αδιάντροπα άρχισαν να κάνουν πανομοιότυπα τρομοκρατικά υπονοούμενα και σενάρια για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί το κυπριακό.
Εμείς λέμε ότι στην παρούσα συγκυρία δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος να δεχθούμε τις πιέσεις του ολοφάνερα ανορθολογικού πλέον αμερικανικού παράγοντα που ταλαντευόταν μεταξύ αλλαγής στάσης απέναντι στην Άγκυρα και ενίσχυσης αυτών των σχέσεων στην βάση προηγούμενων και δοκιμασμένα αποτυχημένων επιλογών. Η «βωμολόχα» υφυπουργός εξωτερικών Νούλαντ –είναι η ίδια που «έβαλε το χεράκι» της στην Ουκρανία– χρειάστηκε ένα μόνο ταξιδάκι στην Λευκωσία για να πειθαναγκάσει τον περιδεή κύπριο πρόεδρο (άσε που ο κύριος αυτός έψαχνε αφορμή για να επανέλθει στο αξιοθρήνητο ανανικό παρελθόν του). Ως και να εκλέγεται ένας κυβερνήτης όχι για να κυβερνήσει αλλά για να καταλύσει το κράτος. Αυτός ο πρόεδρος, πάντως, όπου πατήσει γίνεται σεισμός, κατακλυσμός και καταποντισμός που προκαλεί δίνη η οποία καταπίνει όχι μόνο την Κύπρο αλλά και την μητροπολιτική Ελλάδα.
Δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος εν μέσω αστάθειας στην Ανατολική Μεσόγειο και κυρίως σε όλο το φάσμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας να προσφέρει η Κύπρος σανίδα σωτηρίας στην Άγκυρα που λικνίζεται επικίνδυνα, αστάθμητα και απρόβλεπτα. Έτσι, αναβαθμίζουμε την Τουρκία με το να την καταστήσουμε επικυρίαρχο της Ανατολικής Μεσογείου, κάτι που θα την κάνει προνομιακό πλέον συνομιλητή των ηγεμονικών κρατών και των περιφερειακών κρατών όπως το Ισραήλ. Ηλίθια κινούμενοι, με το να δώσουμε στην Τουρκία την Κύπρο στο πιάτο, την αναβαθμίζουμε και σπρώχνουμε όλους τους υπολοίπους στην αγκαλιά της. Η δε Κύπρος όχι μόνο θα διχοτομηθεί αλλά θα ελεγχθεί πλήρως από την Τουρκία. Θα είναι όπως έλεγε ο Βάσος Λυσσαρίδης, κυρίαρχος στα κατεχόμενα και επικυρίαρχος στην σημερινή ελεύθερη περιοχή που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία.
Τώρα, διακωμωδώντας παρά επιχειρηματολογώντας γιατί μιλάμε για αυτονόητα πράγματα, υπενθυμίζουμε ότι σε ένα νησί, την Κύπρο, όπου οι κατά το πλείστο ελληνικής καταγωγής τουρκοκύπριοι είναι μόνο 18%, συρθήκαμε στην απαράδεκτη κατάσταση να τους προτείνουμε εμείς οι ίδιοι, πρώτον, κράτος εντός κράτους δικό τους (συν και οι έποικοι μέσα σε αυτό) και δεύτερον, συγκυριαρχία με την πρωτοφανή στην πολιτική ιστορία «πολιτική ισότητα» που θα καθιστά την δήθεν «ενωμένη Κύπρο» χώρο πολιτικού μαρτυρίου. Επιπλέον, δεν ζητήσαμε αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και τερματισμό των παρωχημένων «εγγυήσεων», ζητήματα για τα οποία η Τουρκία δεν παύει να κηρύττει πως οι «εγγυήσεις» θα συνεχιστούν.
Σε πολλά κράτη όπου την μεταψυχροπολεμική εποχή έχουν παρόμοια προβλήματα (ακόμη και μέσα στην Τουρκία) γιατί δεν εφαρμόζετε αυτή η συνταγή-κατασκευή της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας όπου εσωτερικά θα υπάρχει «πολιτική ισότητα» σε εθνική και ρατσιστική βάση! Γιατί ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι προ των πυλών δεν προτείνουν τέτοιες σοφές συνταγές. Ήδη επαναλαμβάνοντας τα αίσχη της περιόδου 2003-4 αναδύθηκαν αναρίθμητα ΜΚΟ γεμάτα «ειρηνοποιούς» «εκπαιδευμένους από καιρό» σε δυτικά ιδρύματα οι οποίοι φλύαρα υποστηρίζουν ότι η Κύπρος θα αποτελέσει θαυμαστό μεταμοντέρνο μετά-εθνικό πείραμα.
Ιδού η Ουκρανία ιδού και το πήδημα. Να προταθεί αμέσως δικοινοτική/διζωνική με πολιτική ισότητα σε εθνική και ρατσιστική βάση (ευκολότερο θα είναι στην Ουκρανία γιατί οι δυτικοί δημοκράτες φρόντισαν να ανεβάσουν στην εξουσία χιτλερικούς ρατσιστές που θα αποφανθούν αμέσως για τα διζωνικά/δικοινοτικά).
Για να μιλήσουμε όμως πιο σοβαρά και για να τελειώσουμε, πολλές και συγκλίνουσες εξελίξεις επαληθεύουν ότι οι πιάσαμε πάτο. Κάτι πρέπει να γίνει, για να τερματίσει η Ελλάδα τα μνημόνια και για να αποχωρήσει η Κυπριακή Δημοκρατία από τις εγκληματικά στημένες συνομιλίες. Συνομιλίες οι οποίες δομήθηκαν με τρόπο που ακυρώνουν κάθε έρεισμά μας, παραβιάζουν την διεθνή νομιμότητα, καταργούν την Κυπριακή Δημοκρατία, καταστρέφουν την Κυπριακή κοινωνία, παγιδεύουν στρατηγικά την Ελλάδα και οδηγούν στην συγκρότηση προϋποθέσεων παρατεταμένης αστάθειας και συγκρούσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας.
Οι Έλληνες καλά κάνουν να προσέξουν καλύτερα τι γίνεται στην Ουκρανία. Ιδιαίτερα οι Έλληνες της Κύπρου να καταλάβουν ότι η διζωνική, δικοινοτική, συνοδευμένη με πολιτική ισότητα, παρουσία της Τουρκίας και «εγγυήσεις» θα δημιουργήσει ένα τερατώδες κρατίδιο μέσα στο οποίο θα καταδικαστούν σε αργό θάνατο.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
Ελληνες Ουκρανίας: Αγωνία για έκρηξη του εθνικισμού
Ασφαλείς, αλλά φοβισμένοι οι Ελληνες και οι ομογενείς – Τι λέει στο theTOC.gr η πρόεδρος των ελληνικών συλλόγων Ουκρανίας Αλεξάνδρα Προτσένκο Πισατζή
της Ελένης Κατσαμπέκη | 27 Φεβ. 14 (12:56) | upd: 27 Φεβ. 14 (12:58)
SHARE THIS
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κριμαία: Κοζάκοι αντιμέτωποι με Τατάρους
Ουκρανία: Φόβοι για απόσχιση της Κριμαίας
Επί ποδός πολέμου η Ρωσία για την Ουκρανία
Κόντρα ΝΑΤΟ – Ρωσίας για την Ουκρανία
ΗΠΑ και Ρωσία «ψάχνονται» για την Ουκρανία
«Σε κανέναν Ελληνα δεν έχουν κάνει κακό. Δεν έχουν συμμετάσχει Ελληνες σε επεισόδια, ούτε έχει υπάρξει τραυματισμός. Οι Ελληνες ανησυχούν για τα όσα συμβαίνουν, αλλά είναι ψύχραιμοι. Οι ομογενείς που ζουν στην Ουκρανία, είναι ασφαλείς», δηλώνει μιλώντας στο theTOC.gr, η πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας Αλεξάνδρα Προτσένκο Πισατζή.
Δεν έχουν συμμετάσχει Ελληνες σε επεισόδια, ούτε έχει υπάρξει τραυματισμός
Η κ. Προτσένκο, αναφέρει ότι έχει έρθει σε επικοινωνία με τους 110 ελληνικούς συλλόγους στους οποίους έχει ζητηθεί να επικοινωνούν με τις προξενικές αρχές σε περίπτωση που υπάρξει κρούσμα βίας από ακροδεξιές ομάδες. «Επικοινώνησε μαζί μου ο υφυπουργός Διασποράς της Ουκρανίας και μου είπε ότι είναι κοντά μας», συμπληρώνει μετά το θόρυβο που προκλήθηκε από τον ξυλοδαρμό του ελληνικής καταγωγής βουλευτή του κομμουνιστικού κόμματος της Ουκρανίας από μασκοφόρους του «Δεξιού Τομέα» στο Κίεβο.
«Ο βουλευτής Σπυρίδων Κιλιγκάροφ -λέει η κ. Προτσένκο- είναι κομμουνιστής. Τον χτύπησαν ακροδεξιοί που δεν θέλουν το ΚΚ να υπάρχει στο Ουκρανικό κοινοβούλιο».
Με τον φόβο της εκδίωξης των εθνικών μειονοτήτων και με γνωστή την πρόθεση του «Δεξιού Τομέα» να καταργήσει τα μειονοτικά σχολεία, οι Ελληνες περιμένουν πώς θα διαμορφωθεί το τοπίο στην εύθραυστη Ουκρανία.
Ο βουλευτής Σπυρίδων Κιλιγκάροφ -λέει η κ. Προτσένκο- είναι κομμουνιστής. Τον χτύπησαν ακροδεξιοί που δεν θέλουν το ΚΚ να υπάρχει στο Ουκρανικό κοινοβούλιο
Η κ. Προτσένκο σχολιάζει ότι οι Ελληνες κοινοτάρχες των 48 ελληνικών χωριών είχαν διοριστεί από τον πρόεδρο της Ουκρανίας και είναι άγνωστο εάν τώρα θα αλλάξουν. Εκείνο που έχουν αποφασίσει οι σύλλογοι των Ελλήνων και των ομογενών είναι να παραμείνουν ενωμένοι.
«Δεν πιστεύω ότι η Ρωσία θα μπει μέσα. Δεν το πιστεύω… Βρισκόμαστε 1000 χιλιόμετρα από το Κίεβο. Εδώ στην Κριμαία, περιμένουμε τις πολιτικές εξελίξεις. Το βράδυ θα ξέρουμε εάν θα έχουμε κυβέρνηση και αυτό θα είναι μια εξέλιξη που θα κρίνει πολλά», καταλήγει η κ. Προτσένκο.
Στην Ουκρανία, υπάρχουν έντεκα ελληνικής καταγωγής βουλευτές. Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται σε εκατοντάδες παιδιά, ενώ οι έδρες νεοελληνικών σπουδών της Μαριούπολης, του Κιέβου, της Συμφερούπολης και του Λβοφ έχουν εκπαιδεύσει εκατοντάδες δασκάλους της ελληνικής γλώσσας
http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/ellines-oukranias-agwnia-gia-ekriksi-tou-ethnikismou
Greeks of the steppe
Will Englund/The Washington Post –
Galina Chumak, director of the Donetsk Regional Arts Museum, says it’s foolish to be proud of her Greek heritage but she can’t help it. Here she stands before a 1952 painting in the museum called «Moving In,» which features a proud Soviet family and a portrait of Josef Stalin, who died the next year. He killed 20,000 Soviet Greeks.
By Will Englund, Published: November 11, 2012 E-mail the writer
Galina Chumak is proud to be Greek, however foolish she knows that pride may be. It wasn’t anything she did, she points out, just the circumstance of birth into what may be Ukraine’s oldest existing ethnic group. The Greeks arrived in present-day Ukraine before the Tatars, before the Russians, before the Jews, possibly even before the Ukrainians themselves.
They were settlers from the civilization that we think of today as ancient Greece. They came to the Crimea — a dramatically mountainous peninsula that juts into the Black Sea — in the 5th century B.C., or maybe even the 7th, or just possibly, says Chumak, who once worked on archaeological digs there, the 9th. That would be before Homer got around to composing “The Iliad” and “The Odyssey.”
(Will Englund/The Washington Post) – Galina Chumak, director of the Donetsk Regional Arts Museum, stands before a reproduction of an ancient bust of a Greek charioteer.
There are about 91,000 Greeks in Ukraine, according to the last census, but they don’t live in the Crimea anymore, and that fact lies at the heart of one of those arguments that Ukrainian Greeks love to bat around, and have been doing so ever since they left there in 1778.
What’s indisputable, though, is that when they got to the region around today’s Donetsk, in easternmost Ukraine, after a harrowing two-year trek, they were most definitely the first settlers, clearing virgin land at the behest of its new ruler, an empress far away on the shores of the Baltic Sea.
Irony is a Greek word, so that’s Irony No. 1. The Crimean Greeks lived for about 300 years under the rule of the Muslim Khanate, and when imperial Russia made a move to conquer the Crimea they asked Catherine the Great, fellow Orthodox Christian, to offer them her protection.
Sure, she said (or words to that effect). You’ll be best off if you leave your homes of the past two millenniums and set up shop in this other land I’ve just acquired, far to the east. Oh, and that means all of you. Now.
“She awarded lands to the Greeks,” exclaimed Yelena Prodan, head of the Donetsk Greek Society, at a board meeting one night recently. “Orthodox Greeks were rescued from the Muslims.”
“We were deported,” Chumak replied. “People died from the cold, the lack of shelter.”
“They made themselves at home,” said Ivan Makmak, gesticulating. “And only the best, the most cunning, the strongest survived,” he added, looking on the bright side.
‘Just because he was Greek’
Starting on the shores of the Sea of Azov, the Greeks settled in villages on the steppe. They were exempt from conscription, which was a plus, and they prospered. When the city of Donetsk was founded in 1869 by the Welshman John Hughes, as a coal center, they began migrating into town.
They kept their native language — or, actually, languages. Those whose families came from the coastal towns of the Crimea spoke a Greek that was heavily influenced by the Turkic language of the Khans. Those whose roots were in the remote mountains spoke a language that’s descended directly from ancient Greek — closer to it, probably, than you’d hear in Athens today.
And that gets at Irony No. 2, but first, a word about the Soviets.
In the 1920s, in the first blush of the proletarian revolution, the early Soviet Union strongly encouraged the development of ethnic cultures, a sort of de-Russification after czarist rule. Here, a Greek theater opened, as did Greek schools and Greek newspapers. Greek poets flourished.
Then in 1937, Joseph Stalin decided that this was, in fact, criminal behavior. About 20,000 Greeks were executed, Prodan said, others deported to Kazakhstan or Siberia. Vasily Gala, just to take one example, was a poet who helped run a Greek newspaper. One day he was arrested and then shot, “just because he was Greek,” said his great-niece, Tatyana Patricha, who today carries on his work by editing Donetsk’s monthly Greek newspaper.
But the paper, called Kambana, from the Greek word for bell, is published in Russian, because so many have lost touch with their native tongue.
“After 1937, people were afraid of saying they were Greeks,” Prodan said. But deep in the villages, within their own homes, families kept the old memories, and the old languages, alive.
The second irony
Chumak, 64, spent every summer with relatives in a little village that had originally been named Karan, after the Crimean village, near Balaclava, that their ancestors had left behind. She heard the stories. They argued over Catherine. They pointed out to her a photo of her mother’s aunt, who they said had walked to Jerusalem on a pilgrimage in 1896.
Chumak got a job with the Ministry of Culture and for the past eight years has been director of the Donetsk Regional Arts Museum. But for the previous 30 years, she had worked with archaeologists in the Crimea. She found her family’s original village there; only an abandoned church remains.
It was no longer dangerous to be Greek by that time, but it was tricky. “In the Soviet Union, people could only tiptoe up to their history,” she said. “Now they can study it openly.”
And there’s the problem and the second irony. With the collapse of the Soviet Union, suddenly all the walls were down. You were free to be Greek. It was easy to go to Greece; Greeks came to Donetsk. Schools opened to teach Greek to a younger generation — but they teach modern Greek, to foster ties to the people of the ancient homeland. Museums and cultural festivals have sprung up to revivify Greek identity here — yet there’s a real danger that in the slowly dying villages, the indigenous Greek dialects, with centuries of history behind them, could wither away to nothing.
Then again, contemporary Greece is having problems of its own, so the cultural onslaught may slacken for a while.
“I’m proud to be Greek,” Chumak said. “But I’m happy to be Ukrainian.”
http://www.washingtonpost.com/world/greeks-of-the-steppe/2012/11/10/b7ff79de-24ec-11e2-9313-3c7f59038d93_story.html
ΟΙ ΔΥΟ ΟΥΚΡΑΝΙΕΣ
02.03.2014
Κριμαία: το δώρο του Χρουστσόφ
Της Μαρίας Καρχιλάκη
Πριν από 60 χρόνια, το 1954, ο τότε ηγέτης της ΕΣΣΔ, Νικίτα Χρουστσόφ, έκανε ένα μεγάλο δώρο στην Ουκρανία: την Κριμαία. Η παραχώρησή της, μια παράγραφος όλη κι όλη, δημοσιεύτηκε στην Πράβντα στις 27 Φλεβάρη εκείνου του έτους.
«Διάταγμα του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ δια του οποίου μεταφέρεται η επαρχία της Κριμαίας από τη Ρωσική Δημοκρατία στην Ουκρανική Δημοκρατία, λαμβάνοντας υπόψη τον ενιαίο χαρακτήρα της οικονομίας, τη γεωγραφική γειτνίαση και τους στενούς οικονομικούς δεσμούς μεταξύ της επαρχίας της Κριμαίας και της Ουκρανικής Δημοκρατίας και εγκρίνεται η κοινή παρουσία του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ρωσικής Δημοκρατίας και του Προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ουκρανικής Δημοκρατίας κατά τη μεταβίβαση της επαρχίας της Κριμαίας από τη Ρωσική Δημοκρατία προς την Ουκρανική Δημοκρατία».
Έτσι, λοιπόν, η Κριμαία που ήταν για αιώνες Ρωσική έγινε Ουκρανική. Μάλιστα, το γεγονός προβλήθηκε, τότε, ως χειρονομία καλής θέλησης στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 300 χρόνια από την Ένωση της Ουκρανίας με τη Ρωσία.
Ποια ήταν όμως η πραγματική αιτία της εκχώρησης; Διότι, όπως λέει ο Lewis Siegelbaum, καθηγητής ρωσικής και ευρωπαϊκής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και συνιδρυτής του βραβευμένου σάιτ “Δεκαεφτά Στιγμές στη Σοβιετική Ιστορία“, η Κριμαία δεν είχε ισχυρούς πολιτιστικούς δεσμούς με την Ουκρανία αλλά με τη Ρωσία.
«Σύμφωνα με την απογραφή του 1959, οι Ουκρανοί της Κριμαίας ήταν 268.000 ενώ οι Ρώσοι 858.000. Όσο για τους οικονομικούς δεσμούς, η βασική βιομηχανία της Κριμαίας ήταν η αναψυχή και ο τουρισμός και αντλούσε το πελατολόγιο της από ολόκληρη την ΕΣΣΔ».
Αρκετοί είναι εκείνοι, ανάμεσά τους και η εγγονή του Χρουστσόφ, Νίνα Χρούστσεβα, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο “The New School” της Νέας Υόρκης, που συνδέουν την απόφασή του με την ουκρανική του εμπειρία: πιτσιρικάς είχε περάσει από τα ανθρακωρυχεία του Ντονμπάς στην Ουκρανία, πολιτικά ζυμώθηκε στο Ουκρανικό ΚΚ, Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Ουκρανίας στη συνέχεια, τη χειρότερη περίοδο των σταλινικών διώξεων, σύζυγος Ουκρανή. Με μια κουβέντα -αν και Ρώσος ο ίδιος, τον έδεναν πολλά με την Ουκρανία. Τη θεωρούσε μισή του πατρίδα. Όταν λοιπόν, ως ηγέτης πλέον της ΕΣΣΔ, επιχειρεί αποσταλινοποίηση, στις κινήσεις του -λένε όσοι υποστηρίζουν αυτήν τη θεωρία- εντάσσει και τη συγκεκριμένη∙ ένα δώρο σε αντιστάθμισμα, τρόπον τινά, του Μεγάλου Λιμού και των εκκαθαρίσεων των “εχθρών του λαού” στις οποίες είχε κι εκείνος μεγάλη συμμετοχή.
Αντίθετος με τη θεωρία της γενναιοδωρίας είναι ο Πανεπιστημιακός William Taumbman. Στη, βραβευμένη με Πούλιτζερ, βιογραφία του για τον Χρουστσόφ γράφει ότι ο σοβιετικός ηγέτης ονειρευόταν πάντα επέκταση του εδάφους της Ουκρανίας. Λέει επίσης, πως, όταν το 1944 ο Στάλιν εξεδίωξε τους Τατάρους της Κριμαίας με την κατηγορία της συνεργασίας με τους Ναζί, ο Χρουστσόφ, ήδη από εκείνη τη χρονιά, συζητούσε ανοιχτά το σχέδιό του να φέρει και να εποικίσει τις περιοχές των Τατάρων με αγρότες από την καθημαγμένη Ουκρανία. Δεν τα κατάφερε τότε, διότι ο Στάλιν διαφωνούσε, ουδέποτε, όμως, εγκατέλειψε αυτό του το σχέδιο.
Ένα άλλο φύλλο της Πράβντα πάλι, με ημερομηνία 19 Φλεβάρη 2009 και τίτλο “Ο Νικήτα Χρουστσόφ της ΕΣΣΔ παραχώρησε τη Ρωσική Κριμαία στην Ουκρανία μέσα σε 15′ μόνο“, τα λέει κάπως αλλιώς.
«Ο Χρουστσόφ ενημέρωσε τους συντρόφους του για την απόφαση να παραδώσει την Κριμαία στην Ουκρανία καθοδόν για το μεσημεριανό γεύμα. “Ναι, σύντροφοι, υπάρχει μια άποψη να παραδοθεί η Κριμαία στην Ουκρανία”, είπε αδιάφορα. Κανείς δεν τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, διότι ο λόγος του υπ’ αριθμόν ένα στο Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν νόμος. Στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης του Προεδρείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε 25 Γενάρη του 1954, υπήρχε ερώτηση σχετικά με την παράδοση της περιοχής της Κριμαίας στη δομή της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η συζήτηση επί της ερωτήσεως πήρε μόνο 15 λεπτά. Οι συμμετέχοντες στη συνεδρίαση ενέκριναν το διάταγμα, και η περιοχή δόθηκε στην Ουκρανία δίχως αντάλλαγμα».
Τότε, βέβαια, ουδείς φανταζόταν ότι η ΕΣΣΔ μπορούσε να καταρρεύσει. Όμως κατέρρευσε. Κι όπως καταλήγει ο Lewis Siegelbaum του “Δεκαεφτά Στιγμές στη Σοβιετική Ιστορία”, ένα ασήμαντο για την εποχή του δώρο απέκτησε τεράστια ιστορική σπουδαιότητα.
http://www.ellada-russia.gr/news/1-%CE%A1%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%91/article/5812-%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%A7%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CF%83%CF%8C%CF%86
Κε Αγτζιδη, ευχαριστώ πολύ για το reblogging του άρθρου μου ΄Οι δύο Ουκρανίες’
Κάνετε εξαιρετική δουλειά. Συγχαρητήρια! Το μπλογκ σας είναι πηγή χρήσιμων γνώσεων για εμάς, που οι γνώσεις μας για την παλιά ιστορία εκείνων των «άγνωστων» περιοχών» είναι πολύ περιωρισμένες…
Σας ευχαριστώ πολύ. Για το δικό σας έργο, ότι και να πω δεν θα είναι αρκετό. Το παρακολουθώ από το 2000 περίπου (όταν είχα αποκτήσει το πρώτο δικό σας βιβλίο) και το μόνο που θα παρατηρήσω είναι ότι αν δεν υπήρχατε εσείς, η ιστορία των Ελλήνων εκείνων των “άγνωστων περιοχών”, ακόμη και η σύγχρονη παρουσία τους εκεί, θα μας ήταν τελείως άγνωστη. Το σημαντικότερο όμως είναι η έμπρακτη και διαρκής προσπάθεια σας να κρατήσετε αυτόν τον Ελληνισμό ζωντανό, κάτι που κάνει εμας τους υπολοιπους να αναρωτιόμαστε αν είμαστε καλοί Ελληνες. Τα συγχαρητήρια μου.
La comunidad griega de Ucrania, con una historia de 27 siglos se enfrenta a la incertidumbre.
http://info-grecia.com/2014/03/09/la-comunidad-griega-de-ucrania/
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014
Ένας νεκρός στη διάρκεια συγκρούσεων στο Ντόνετσκ της Ουκρανίας
Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν και
διακομίστηκαν σε νοσοκομεία όταν εκατοντάδες διαδηλωτές συγκρούστηκαν μεταξύ τους στην πόλη Ντονέτσκ της ανατολικής Ουκρανίας, το βράδυ της Πέμπτης.
Εκατοντάδες άνθρωποι που φώναζαν συνθήματα υπέρ του προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν συγκρούστηκαν με ένα εξίσου μεγάλο πλήθος το οποίο διαδήλωνε διαμαρτυρόμενο για την κατάληψη της Κριμαίας από τα ρωσικά στρατεύματα, στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Το Ντονέτσκ είναι μια βιομηχανική πόλη ο πληθυσμός της οποίας είναι στην πλειονότητά του ρωσικής καταγωγής.
Δεν έχει διευκρινιστεί μέχρι στιγμής πώς σκοτώθηκε ο διαδηλωτής που σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο μετείχε στη διαδήλωση κατά της Ρωσίας.
Οι συγκεντρωμένοι έσπασαν τις γραμμές των αστυνομικών που επιχειρούσαν να κρατήσουν χωριστά τις δύο ομάδες και συγκρούστηκαν μεταξύ τους.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται θάνατος διαδηλωτή σε άλλη ουκρανική πόλη, εκτός του Κιέβου.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.enet.gr/?i=news.el.home&id=420534
Πως ο Πούτιν παγίδευσε τη Δύση…
1)Πως ο Πούτιν παγίδευσε τη Δύση…
Έστιν ο πόλεμος ουχ όπλων το πλέον, αλλά δαπάνης.
(Το πλεονέκτημα στον πόλεμο δεν το δίνουν τα όπλα αλλά τα χρήματα που δαπανώνται)
Αίσχιον δε έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι.
(Είναι πολύ μεγαλύτερη ντροπή να χάσει κανείς κάτι αυτά που έχει από το να αποτύχει να το αποκτήσει.)
Θουκυδίδης
Για πρώτη φορά στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Ρωσία βρέθηκε σε πλήρη απομόνωση. Κανένα μέλος δεν πήρε το μέρος της και απέφυγε την καταδίκη χάρη στο δικό της βέτο. Η Κίνα, για την οποία κάποια εγχώρια παπαγαλάκια διέδιδαν πως είναι έτοιμη να ξεκινήσει οικονομικό πόλεμο εναντίον της Δύσης, ψήφισε λευκό.
Η Ρωσία είναι μια χώρα με πλούσιους φυσικούς πόρους, φτωχούς συγκριτικά πολίτες και παρωδία δημοκρατίας και καπιταλισμού. Επίσης έχει κληρονομήσει ένα στρατιωτικό εξοπλισμό ο οποίος γερνά συν τω χρόνω, ενώ αρκετά χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ προσπαθεί να στήσει μια μικρογραφία της, με λίγες γειτονικές χώρες με αντάλλαγμα την προνομιακή προμήθεια υδρογονανθράκων.
Η Ρωσία δεν αποτελεί ένα ελκυστικό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο για τους λαούς των συμμάχων χωρών. Και εντός της χώρας υπάρχει δυσαρέσκεια η οποία προς το παρόν καλύπτεται από τα έσοδα που εξασφαλίζουν οι υψηλές τιμές πετρελαίου.
Στη Συρία το φιλικό προς τη Ρωσία καθεστώς Ασάντ επιβιώνει χάρη στην ωμή καταστολή σε συνθήκες εμφυλίου, με την ανοχή της Δύσης λόγω του κινδύνου να μετατραπεί η χώρα σε θύλακα φανατικών ισλαμιστών.
Στην Ουκρανία η οποία παραδοσιακά είναι από τους πλέον πιστούς συμμάχους, η κακή διακυβέρνηση του φιλικού προς τη Μόσχα Γιανούκοβιτς οδήγησε σε ανοιχτή εξέγερση και απόσχιση της χώρας από ρωσική σφαίρα επιρροής. Η Ρωσία παρουσιάζει σαν νίκη την απόσχιση της Κριμαίας, μιας ρωσόφωνης επαρχίας της, η οποία είχε παραχωρηθεί στην Ουκρανία από τον Χρουστσόφ.
Πρόκειται για μια συντριπτική ήττα του σχεδίου δημιουργίας μιας Ευρασιατικής Ενωσης που το καθεστώς Πούτιν προσπαθεί να παρουσιάσει σαν νίκη. Πριν, η ζώνη επιρροής συνόρευε με Ουγγαρία, Ρουμανία κλπ. Τώρα συνορεύει με μια εχθρική Ουκρανία. Αυτό δεν είναι επέκταση είναι συρρίκνωση.
Η Ρωσία λόγω κακών χειρισμών έχει παγιδευτεί και έχει παγιδέψει και τη Δύση.
Η Δύση (ΗΠΑ και Ευρώπη) έχουν παγιδευτεί από την Ρωσία, ιδίως η πρώτη που ελέγχει και τον στρατιωτικό βραχίονα του δυτικού ημισφαιρίου στον πλανήτη. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αν θέλουν να συνεχίσουν να τους παίρνουν στα σοβαρά θα πρέπει να τιμωρήσουν την Ρωσία, αν αυτή συμβάλλει στο διαμελισμό της Ουκρανίας.
Πριν από λίγες μέρες ο Γιδεών Ράχμαν έγραφε στους FT τα εξής: «Πριν λίγες εβδομάδες, ακόμη και οι Ευρωπαίοι δεν έδιναν μεγάλη σημασία στα γεγονότα της Ουκρανίας. Σήμερα, τα παρακολουθεί όλος ο πλανήτης. Κι αυτό γιατί η ρωσική εισβολή θεωρείται ευρέως ως άμεση πρόκληση στην, υπό αμερικανική ηγεσία, παγκόσμια τάξη. Αν ο Πρόεδρος Πούτιν πετύχει τον σκοπό του, τότε κι άλλες κυβερνήσεις, όπως της Κίνας ή του Ιράν, ίσως σκεφτούν ότι δεν είναι πια τόσο επικίνδυνο να εναντιώνεσαι στην Αμερική…».
Κατά συνέπεια είναι εύλογο να περιμένουμε κάποια αντίμετρα που θα πονέσουν τη Ρωσία, καθώς η Δύση μοιάζει παγιδευμένη στο γόητρό της. Η Δύση είναι σε αποδρομή ισχύος αλλά πολύ ισχυρή ακόμη για να επιτρέψει τέτοιας έκτασης αμφισβήτηση.
Η Ρωσία φαίνεται να το αντιλαμβάνεται αυτό, αλλιώς δεν μπορούν να ερμηνευτούν οι ασυναρτησίες της ρωσικής κρατικής τηλεόρασης περί μετατροπής των ΗΠΑ σε ραδιενεργό σκόνη.
Ιδού πως το αποτύπωσε το ρεπορτάζ:
«Η Ρωσία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που είναι ικανή να μετατρέψει τις ΗΠΑ σε ραδιενεργό στάχτη», δήλωσε ο κεντρικός παρουσιαστής του ρωσικού κρατικού τηλεοπτικού δικτύου Rossiya 24 Ντμίτρι Κισέλεφ, με φόντο φωτογραφία από πυρηνικό μανιτάρι.
Ο Ντμίτρι Κισέλεφ διορίσθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από τον Βλαντίμιρ Πούτιν επικεφαλής ενός νέου θεσμού ενημέρωσης που περιλαμβάνει το πρακτορείο ειδήσεων RIA Novosti, το τηλεοπτικό δίκτυο RT και το ραδιοφωνικό δίκτυο Η Φωνή της Ρωσίας.
Η ισχύς όταν υπάρχει δεν επιδεικνύεται, η πομπώδης επίδειξη συνοδεύει κυρίως την απουσία ισχύος. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί όσοι ανησυχούν προβαίνουν σε παράτολμες πράξεις.
Όπως έλεγε ο δικός μας Θουκυδίδης: Η μεγαλύτερη επίδειξη ισχύος είναι η αυτοσυγκράτηση.
Το ελληνικό παράδοξο
Στην Ελλάδα λόγω ορθόδοξης παράδοσης τόσο στη θρησκεία όσο και στην αριστερά, αλλά και λόγω της λάθος εκτίμησης από πολλούς Έλληνες της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας για τη Ρωσία, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της εν δυνάμει συμμάχου. Αν η Ελλάδα είχε γεωπολιτική σημασία για τη Ρωσία, η τελευταία θα είχε από την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας ακόμη ενεργότερο ρόλο. Το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την Ελλάδα από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης ήταν ενδιαφέρον αντιπερισπασμού μόνο, σε σχέση με άλλα μέτωπα ζωτικότερα τα οποία το «ξανθό γένος» είχε ανοιχτά.
Αυτό δείχνει η ιστορία από τα Ορλωφικά μέχρι τη Συμφωνία της Γιάλτας… Η ελληνική ελευθερία δεν επισφραγίστηκε από το Λάμπρο Κατσώνη αλλά από τη συντριβή του οθωμανικού στόλου στο Ναβαρίνο.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι συμμαχίες από την εποχή αυτής της Δήλου και ακόμη παλαιότερα, συνιστούν ένα τρόπο άσκησης κυριαρχίας των ισχυρών χωρών σε λιγότερο ισχυρές.
Σε κάθε ιστορική φάση όμως ο τρόπος αυτής της επιβολής διαφέρει. Με αμιγώς καταναγκαστικό τρόπο επέβαλε την κυριαρχία της η Σπάρτη μέσω των όπλων με διττό τρόπο όπλων και εμπορικών συναλλαγών (καρότο και μαστίγιο)επέβαλε την κυριαρχία της η Αθήνα.
Ο τρόπος που επιβάλουν την κυριαρχία τους οι ΗΠΑ είναι επίσης διττός. Διαθέτει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή η ισχύς της οποίας υπολογίζεται όσο και αυτή ή και μεγαλύτερη ολόκληρου του υπόλοιπου πλανήτη. Διαθέτει επίσης την ισχυρότερη οικονομία και ένα νόμισμα που αποτελεί μαζί με το ευρώ καταφύγιο για όποιο απ’ όλο τον πλανήτη και το ηλιακό μας σύστημα θέλει να ασφαλίσει τον πλούτο του. Παρά το γεγονός πως οι ΗΠΑ τυπώνουν κάθε μήνα, τα τελευταία χρόνια περί τα 85 δισ. δολάρια για να αγοραστούν αμερικανικά ομόλογα, το δολάριο παραμένει ένα εκ των ασφαλών καταφυγίων για ολόκληρο τον πλανήτη.
Ποιος κοιτά ποια είναι η ισοτιμία του νομίσματός του απέναντι στο ρούβλι ή το γουαν καθημερινά; Ελάχιστοι για λόγους αποταμίευσης. Η οικονομική ισχύς είναι πρωτίστως θέμα εμπιστοσύνης απέναντι στην οικονομία και την πολιτική και στρατιωτική ισχύ. Στρατιωτική ισχύς χωρίς ισχυρή οικονομία και κοινωνική συναίνεση είναι κενό γράμμα.
Οι ΗΠΑ παρέχουν στα συμμαχικά τους κράτη την πρόσβαση σε ένα διεθνές οικονομικό και εμπορικό πλέγμα που εξασφαλίζει υψηλότερο βιοτικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ζωής. Οι ΗΠΑ παρά την κρίση του μοντέλου παραμένει μια χώρα όπου οι υψηλής ειδίκευσης και ικανοτήτων άνθρωποι αλλά και οι φτωχοί θέλουν να ζήσουν και κάνουν πολλά για μια πράσινη κάρτα. Η Ρωσία είναι μια χώρα όπου οι πολίτες αν βρουν ευκαιρία φεύγουν αναζητώντας καλύτερη τύχη.
Η ρωσική οικονομία δεν παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα ούτε καινοτομεί. Όπως και η σοβιετία είναι μια κλειστή οικονομία την οποία εκμεταλλεύεται μια ολιγαρχία, τότε οι περί το ΚΚ και τώρα μια ομάδα κλεπτοκρατών που αντλούν την ισχύ τους από την πολιτική εξουσία του προέδρου και του περιβάλλοντός του.
Το βασικό καύσιμο αυτής της ισχύος, με το οποίο εξαγοράζει τη συναίνεση του λαού μέσω των εκλογών και μιας παρωδίας δημοκρατικής διακυβέρνησης, είναι τα έσοδα από εξαγωγές υδρογονανθράκων και άλλων φυσικών πόρων.
Η Ρωσία το 1998 όταν έπεσε η τιμή του πετρελαίου χρεοκόπησε και στη συνέχεια όταν αυτή ανέβηκε, εισπράττει ικανά έσοδα για να εξασφαλίζει η πολιτική εξουσία την κοινωνική και πολιτική ηρεμία και υποστήριξη και η κλεπτοκρατία αμύθητο πλούτο. Παρά το γεγονός πως είναι μια χώρα με πλούσιους φυσικούς πόρους, οι πολίτες της είναι φτωχοί. Σήμερα ο κρατικός προϋπολογισμός δεν παράγει ελλείματα με την τιμή πάνω από τα 80-85 δολάρια το βαρέλι. Κάτω από αυτή την τιμή η ισχύς του καθεστώτος μειώνεται δραστικά.
Δημογραφικά η Ρωσία γηράσκει με πιο επιθετικό τρόπο σε σχέση με την Ευρώπη και η Ευρώπη γερνά πιο γρήγορα από τις ΗΠΑ. Η δημογραφική γήρανση είναι σημαντική παράμετρος της μελλοντικής οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος μια χώρας.
Ο ανδρικός πληθυσμός της Ρωσίας παρουσιάζει πολύ υψηλά ποσοστά αλκοολισμού, ενώ άλλο ένα χαρακτηριστικό κοινωνικής αποσάθρωσης είναι πως για τις γυναίκες, ευκαιρία θεωρείται να φύγουν από τη χώρα μέσω ενός γάμου με αλλοδαπό.
Αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά μιας δυναμικής κοινωνίας και οικονομίας. Είναι χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας υπό διάλυση.
Η δυτική κάμψη
Μπορεί η προεδρία Ομπάμα να είναι αδύναμη και να μοιάζει με την προεδρία Κάρτερ, αλλά και το καθεστώς Πούτιν ελάχιστη ισχύ διαθέτει σε σύγκριση με εκείνη του καθεστώτος Μπρέζνιεφ. Για όποιον διαθέτει γνώση ιστορική, οι λεονταρισμοί και η άσκοπη επίδειξη ισχύος συνιστούν στοιχεία συγκάλυψης της αδυναμίας.
Η Κίνα ή η Ινδία διαθέτουν δεδομένα κυρίως δημογραφικής φύσης που μπορούν να απειλήσουν την μειούμενη ισχύ της Δύσης. Η Ρωσία όχι.
Η εξάρτηση της Ευρώπης
Σύμφωνα με ένα πρόσφατο εμπεριστατωμένο άρθρο των FT. Το ένα τέταρτο του τρέχοντος ενεργειακού μείγματος της ΕΕ βασίζεται στο φυσικό αέριο.
Από το σύνολο του φυσικού αερίου που χρησιμοποιείται στην ΕΕ, περίπου το 23% προέρχεται από τη Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι λιγότερο από το 6% του ενεργειακού μείγματος της ΕΕ εξαρτάται από το ρωσικό αέριο.
Το ρωσικό αέριο αντιπροσωπεύει το 36% των ευρωπαϊκών εισαγωγών αερίου έναντι 39% το 2009.
Από την άλλη πλευρά, το 53% των εξαγωγών ρωσικού αερίου πάει στην ΕΕ. Η Ευρώπη αν υπάρξει ανάγκη θα μπορούσε να διαφοροποιήσει το ενεργειακό της μείγμα, μειώνοντας τη συμμετοχή του φυσικού αερίου και δραστικότερα του ρωσικού φυσικού αερίου. Κατά τους FT: «οι εξαγωγές της Ρωσίας ίσως εξαρτώνται περισσότερο από το αέριο, από ό,τι εξαρτάται η ΕΕ για τις εισαγωγές της από τη Ρωσία».
Αν και είναι δύσκολο για την ΕΕ να αντικαταστήσει πλήρως το ρωσικό αέριο βραχυπρόθεσμα, θα μπορούσε τουλάχιστον να αντικαταστήσει μέρος του αερίου της Ρωσίας με αέριο από το Κατάρ, την Αλγερία ή το νιγηριανό LNG, καθώς και με αέριο από τη Νορβηγία, η οποία έχει ακόμη δυνατότητες να αυξήσει τις εξαγωγές της προς την ΕΕ.
«Επιπλέον, ο άνθρακας και ο λιγνίτης θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν το αέριο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα, υπάρχει περιθώριο για αύξηση της υποδοχής του LNG, έχοντας κατά νου ότι οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή προτίθενται να επενδύσουν σε εγκαταστάσεις εξαγωγής LNG (από σχιστολιθικό αέριο)».
Αντιθέτως με τα όσα υποστηρίζει ο συρμός η Ρωσία δεν βγαίνει κερδισμένη από αυτή την αντιπαράθεση.
Ο Πούτιν όντως παγίδευσε τη Δύση, αλλά την παγίδευσε στο να επιταχύνει την αποδυνάμωση της Ρωσίας. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ που έχασε τους περισσότερους «δορυφόρους» η Ρωσία περνά ένα δεύτερο κύκλο απώλειας «δορυφόρων». Η διατήρηση κάποιων επαρχιών με μοχλό τις εκεί εθνικές μειονότητες είναι μια μέθοδος που εφάρμοσε και ο Χίτλερ και δεν είχε καλό τέλος. Πόσο μάλλον κάποιος με μια διαλυμένη οικονομία και κοινωνία.
ΥΓ: Μπορεί οι ΗΠΑ να μην είναι στην καλύτερη φάση της ισχύος τους, αλλά παραμένει αξιοπρόσεκτο το γεγονός της σταθερότητας που διακρίνει τις χώρες που είναι πιστές στη συμμαχία και την αστάθεια που διακρίνει όσες προσπαθούν να τηρήσουν κάποιες αποστάσεις. Η Τουρκία τους τελευταίους μήνες αποτελεί τέτοιο παράδειγμα. Η Δύση έχει ενσταλάξει αξίες σε πολλές κοινωνίες η απομάκρυνση από τις οποίες εξεγείρει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα.
Πηγή http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?postid=4274931&threadid=4272509#msg4274931
Το Ουκρανικό Ζήτημα
Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην περιοχή της Ουκρανίας, θα επιχειρήσω μια ανάλυση των γεγονότων εκεί. Πολύ συχνά στην Ελλάδα αρεσκόμαστε σε ρηχές ή μονοσήμαντες αναλύσεις, όπως για παράδειγμα ότι η Ρωσία επενέβη για τους αγωγούς του φυσικού αερίου, ή για τις αεροναυτικές βάσεις της Κριμαίας. Στις διεθνείς σχέσεις μερικά από τα πρώτα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει κανείς είναι το ποίοι, που, πως πότε, γιατί. Δηλαδή, ποιοι είναι οι εμπλεκόμενοι, σε πιο γεωγραφικό χώρο, πως εμπλέκονται, πότε ξεκίνησε ιστορικά η εμπλοκή και το κυριότερο, γιατί. Ποιος κερδίζει και ποια τα κίνητρα του. Αρεσκόμαστε συχνά να καταφεύγουμε σε επιφανειακές αναλύσεις, ότι δηλαδή οι επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων γίνονται αποκλειστικά για τις πρώτες ύλες, ή για εδαφικά οφέλη. Παρότι αυτοί οι παράγοντες είναι σίγουρα σημαντικοί παράμετροι ισχύος, εν τούτοις δεν αποτελούν παρά μια μόνο πτυχή πολυσύνθετων προβλημάτων. Θα έπρεπε να είμαστε ευτυχείς εάν η φύση των προβλημάτων μεταξύ των κρατών ήταν τόσο απλοί στην ανάλυση τους.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μια σύντομη ιστορική αναδρομή του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου της Ουκρανίας. Η Ουκρανία και η περιοχή του Κιέβου ειδικότερα, θεωρούνται κοιτίδες του ρωσικού πολιτισμού. Η περιοχή επικοίστηκε μαζικά στα τέλη του 9ου αιώνα από Σκανδιναβούς δεύτερης γενιάς, προερχόμενους αρχικά από τη Σουηδία μέσω βόρειας Βαλτικής (Varangians, ή Βαράγκοι στα ελληνικά). Η λέξη «βαράγγοι» δεν είναι άγνωστη στον ελλαδικό χώρο, αφού από την εποχή του Βασιλείου Β΄ (976 – 1025) αποτελούσαν την επίλεκτη αυτοκρατορική φρουρά του Βυζαντίου. Ήταν ο ίδιος αυτοκράτορας ο οποίος πρωτοστάτησε στον εκχριστιανισμό των «Ρως» δίνοντας την αδερφή του ως νύφη του τοπικού ηγεμόνα ως αντάλλαγμα. Το βασίλειο του Κιέβου θα γνωρίσει μεγάλη ακμή κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ. φθάνοντας να επηρεάζει έναν γεωγραφικό χώρο από τη βόρεια βαλτική έως τις όχθες της Μαύρης Θάλασσας. Χρησιμοποιώντας τους μεγάλους ποταμούς της περιοχής καθώς και ελαφριά πλοιάρια, οι «Ρως» μπορούσαν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με μεγάλη ταχύτητα. Αργότερα, τοπικοί άρχοντες θα περιορίσουν την κεντρική βασιλική εξουσία οδηγώντας το βασίλειο σε παρακμή. Η Μογγολική επέλαση του 13ου αιώνα θα δώσει τη χαριστική βολή, ισοπεδώνοντας οποιαδήποτε κεντρική εξουσία είχε απομείνει. Ένα από τα εμπορικά οχυρά που είχε δημιουργηθεί στις όχθες του ποταμού Moskva, μπόρεσε να αποτινάξει το Μογγολικό ζυγό και σταδιακά να αποτελέσει τον πυρήνα αυτού που σήμερα ονομάζουμε Ρωσία. Η γεωγραφική περιοχή της σημερινής Ουκρανίας γνώρισε αρκετούς ξένους κατακτητές κατά το πέρασμα των χρόνων. Πολωνοί, Λιθουανοί και Μογγολικά/Ταταρικά διάδοχα κράτη μοιράστηκαν την περιοχή για να αντικατασταθούν αργότερα από τους Οθωμανούς στο νότο, τους Ρώσους βόρεια και ανατολικά και τους Πολωνούς στο δυτικό κομμάτι. Η κατανομή αυτή εξηγεί και τη θρησκευτική διαίρεση της σημερινής Ουκρανίας, με τους ορθόδοξους ρωσόφωνους να βρίσκονται στα ανατολικά και νότια, τους μουσουλμάνους Τατάρους να βρίσκονται στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και τους καθολικούς – ουνίτες να βρίσκονται στα δυτικά. Κατά τον 18ο αιώνα, η Ρωσία θα εκδιώξει εντελώς τους Οθωμανούς από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, ενώ ένα δυτικό κομμάτι στην περιοχή της Γαλικίας θα περάσει στα χέρια της Αυστρίας. Το σημερινό Lvov ονομαζόταν τότε Lemberg και αποτελούσε σημαντικότατη πόλη της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας με σημαντικό γερμανόφωνο πληθυσμό.
Το 1918, η Ρωσία θα εξέλθει του πρώτου παγκοσμίου πολέμου υπογράφοντας με τη Γερμανία την ταπεινωτική συνθήκη του Brest – Litovsk. Μια από της παραμέτρους της συνθήκης ήταν η αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας ως χώρα δορυφόρος της Γερμανίας. Αργότερα, οι δυτικοί ουκρανοί θα πολεμήσουν τον κόκκινο στρατό και θα αποτελέσουν τη βάση για τους λεγόμενους λευκούς αντεπαναστάτες. Στον ίδιο γεωγραφικό χώρο θα αποστείλει ο Ελευθέριος Βενιζέλος το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα το 1919, προσδοκώντας σε μελλοντικά ανταλλάγματα από τους Συμμάχους κατά την υπογραφή των συνθηκών ειρήνης. Τα ξένα εκστρατευτικά σώματα γρήγορα αποσύρθηκαν, οι λευκοί κατέρρευσαν υπό το βάρος της πολυαρχίας και της διάσπασης τους και οι κόκκινοι επικράτησαν εύκολα, ανακαταλαμβάνοντας την περιοχή. Η «προδοσία» των ουκρανών όμως, δηλαδή η στήριξη των γερμανών και κατόπιν των λευκών, ουδέποτε ξεχάστηκε. Το 1921, όλη σχεδόν η περιοχή της σημερινής Ουκρανίας θα περάσει υπό σοβιετικό έλεγχο με ένα μικρό κομμάτι δυτικά να περνάει στην Πολωνία. Ο εμφύλιος πόλεμος που προηγήθηκε υπήρξε σκληρότατος με 1,5 εκατομμύριο νεκρούς και με πλήρη λεηλασία και καταστροφή της γεωργικής παραγωγής της Ουκρανίας οδηγώντας τελικά στο λοιμό του 1921. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου η βίαιη ανακατανομή – αρπαγή γεωργικών προϊόντων από τους σοβιετικούς θα οδηγήσει την περιοχή ξανά σε λοιμό (1931 – 1934) με υπολογιζόμενα θύματα να είναι αρκετά εκατομμύρια (Σοβιετικές πηγές μιλάνε για νούμερα πέριξ των δέκα εκατομμυρίων σε Ουκρανία και Καζακστάν μαζί). Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι γερμανοί θα επαναλάβουν το ίδιο ακριβώς τέχνασμα κηρύσσοντας την «ανεξαρτησία» της Ουκρανίας, προσδοκώντας στη χρησιμοποίηση των ουκρανών ενάντια στον νυν υπέρ πάντων αγώνα κατά των Ρώσων. Τόσο οι δυτικοί ουκρανοί, όσο και οι μουσουλμάνοι Τάταροι θα συμμαχήσουν πρόθυμα με τους γερμανούς εισβολείς, εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός «νεοναζιστές» που αποδίδει, όχι τυχαία, το ρωσικό υπουργείο εξωτερικών στο νέο κυβερνητικό σχήμα στο Κίεβο. Ο Στάλιν δεν θα ξεχάσει την προδοσία και θα εκριζώσει ολόκληρο τον Ταταρικό πληθυσμό, μεταφέροντας τον στα βάθη της Σιβηρίας. Το 1954, ο Νικήτα Χρουστσόφ, ουκρανός στην καταγωγή θα διαδεχθεί τον Στάλιν στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Προσπαθώντας να εξομαλύνει τη σχέση μεταξύ των δύο σοβιετικών δημοκρατιών, ο Χρουστσόφ χαρίζει την ρωσόφονη Κριμαία στη σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας καθορίζοντας εν τέλει τα σημερινά της σύνορα. Η μεταπολεμική σοβιετική ανάπτυξη βασίστηκε στον κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό και την εξειδίκευση κάθε δημοκρατίας σε μερικούς τομείς. Έτσι, η Ουκρανία μετατράπηκε στο σιτοβολώνα της Σοβιετικής Ένωσης ενώ εισήγαγε ενέργεια (φυσικό αέριο, πετρέλαιο και ηλεκτρισμό) από τη Ρωσία. Ο σχεδιασμός αυτός δεν ήταν τυχαίος, αλλά επιδίωκε να δημιουργήσει τη μέγιστη δυνατή αλληλεξάρτηση μεταξύ των δημοκρατιών.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε στην ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991. Η Ουκρανία όμως, υπήρξε εξ’ αρχής ένα βαθιά προβληματικό κράτος με μεγάλη εξάρτηση από τη Ρωσία τόσο στις εξαγωγές όσο και στις εισαγωγές της. Η συμβιωτική σχέση μεταξύ των δύο κρατών υπήρξε προβληματική από την αρχή. Οι κύριοι ρωσικοί αγωγοί εξαγωγής φυσικού αερίου περνούν από ουκρανικό έδαφος πράγμα που έδινε (πλέον σε μικρότερο βαθμό) ένα διαπραγματευτικό χαρτί στους ουκρανούς. Από την άλλη, η Ουκρανία ήταν και είναι σε απόλυτο βαθμό εξαρτημένη από την εισαγωγή φυσικού αερίου από τη Ρωσία ύψους 1 δις δολαρίων το μήνα. Ένα άλλο σημείο τριβής είναι η χερσόνησος της Κριμαίας. Ιστορικά η περιοχή χρησιμοποιήθηκε ως βάση του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, τα δύο κράτη συμφώνησαν να υπενοικιάζει η Ρωσία τις εκεί ναυτικές βάσεις, σε μια περιοχή όμως που η Ρωσία ανέκαθεν θεωρούσε εθνικό της έδαφος.
Η Ουκρανία ως κράτος αντιμετωπίζει έντονες φυγόκεντρες τάσεις. Η χώρα χωρίζεται τόσο γεωγραφικά όσο και θρησκευτικά και εθνοτικά σε δύο κομμάτια. Χονδρικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άξονας διαχωρισμού εντοπίζεται στις όχθες του ποταμού Δνειπέρου ο οποίος χωρίζει τη χώρα σε ανατολικό και δυτικό κομμάτι. Το ανατολικό τμήμα και τα παράλια εμπεριέχουν σημαντικούς αριθμούς ρωσόφονων ορθόδοξων (η απογραφή του 2001 δίνει μια κατανομή 70% όσων ομιλούν ουκρανικά και 30% όσων ομιλούν τη ρωσική σε όλη την επικράτεια) και είναι περιοχές πλούσιες σε φυσικούς πόρους. Το δυτικό κομμάτι αποτελείται από σλαβόφωνους καθολικούς και ουνίτες και διαθέτει φτωχότερους πόρους. Το ανατολικό τμήμα πάντοτε είχε και επιζητούσε στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία, τόσο πολιτισμικά όσο και εμπορικά ενώ το δυτικό τμήμα έχει περισσότερο κεντροευρωπαϊκό προσανατολισμό. Εάν στο μείγμα αυτό προσθέσουμε χρόνια κακοδιαχείριση, εκτεταμένη διαφθορά και νεποτισμό, αλλά και ασταθείς δημοκρατικούς θεσμούς, τότε εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στη σημερινή εκρηκτική κατάσταση.
Η Ρωσία έχει αποφασίσει να επέμβει στην περιοχή διότι θεωρεί ότι αντιμετωπίζει μείζον ζήτημα ασφάλειας. Η Ρωσία δεν θεωρώ ότι ενδιαφέρεται άμεσα για τον εδαφικό τεμαχισμό της Ουκρανίας με εξαίρεση ίσως, τη χερσόνησο της Κριμαίας. Η Ουκρανία της είναι χρήσιμη ως κράτος δορυφόρος και ανάχωμα στη δυτική επιρροή. Η Ρωσία θεωρεί και ως ένα βαθμό είναι αλήθεια, ότι οι δυτικοί αναμείχθηκαν στα εσωτερικά της Ουκρανίας προκαλώντας την πτώση ενός φιλορωσικού καθεστώτος. Η απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική σφαίρα επιρροής δημιουργεί δίλλημα ασφάλειας στη Ρωσία. Εάν επιτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, τότε η Ουκρανία θα ενταχθεί στις δυτικές συλλογικές δομές ασφάλειας πράγμα που η Μόσχα το θεωρεί κόκκινη γραμμή. Η δυνητική εγκατάσταση αντιβαλλιστικών και άλλων οπλικών συστημάτων στην ουκρανική επικράτεια ακυρώνει στην πράξη την πυρηνική ισορροπία του τρόμου μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α. η οποία βασίζεται στην βέβαιη αμοιβαία καταστροφή (M.A.D. = Mutually Assured Destruction) εφόσον ένας από τους δύο παίκτες κάνει επιθετική χρήση πυρηνικών όπλων. Όταν ο ένας παίκτης διαθέτει αμυντικό σύστημα ενάντια στη βέβαιη καταστροφή, τότε η πυρηνική αποτροπή χάνει το νόημα της με αποτέλεσμα να υπάρχει εξαιρετικά αυξημένη συστημική αστάθεια. Γενικότερα όμως, η ύπαρξη διάμεσων κρατών δορυφόρων (buffer states) όπως η Λευκορωσία, η Αρμενία και το Καζακστάν είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τη Ρωσία τόσο σε θέματα ασφάλειας και σκληρής ισχύος όσο και σε θέματα ήπιας ισχύος. Η επιχειρούμενη απόσχιση ζωτικού χώρου της Μόσχας είναι φυσικό να ενεργοποιήσει μηχανισμούς αντίδρασης. Το συντελούμενο παίγνιο ισχύος είναι επομένως αρκετά σύνθετο όσο και συνηθισμένο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Τα όσα ακούγονται περί διεθνούς δικαίου, διεθνών συνθηκών και δημοκρατίας είναι απλά οι προσπάθειες και των δύο πλευρών προκειμένου να επιτύχουν εσωτερική και εξωτερική νομιμοποίηση ως προς τις ενέργειές τους. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να λάβει σοβαρά υπόψη του τα λεγόμενα των αμερικανών περί δημοκρατίας ή μονομερών επεμβάσεων όταν μόλις πριν λίγους μήνες στήριξαν τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο. Ούτε όμως και οι Ρώσοι νομιμοποιούνται να ομιλούν περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν στην περίπτωση της Συρίας πρακτικά στηρίζουν έναν δικτάτορα. Υπάρχει μια σύγκρουση συμφερόντων στην περιοχή η οποία υποδαυλίζεται από το φόβο της Ρωσίας ως προς τις δυτικές προθέσεις και την καχυποψία της για τα σχέδια τους. Η ύπαρξη, πρόσφατου σχετικά, αρνητικού παρελθόντος όπως περιέγραψα παραπάνω, φορτίζει αρνητικά ένα ήδη βεβαρυμμένο κλίμα.
Η κατάσταση δε διαφέρει ιδιαίτερα ως προς τη φύση της σε σχέση με την πυραυλική κρίση της Κούβας το 1962. Εκεί, οι σοβιετικοί εισήλθαν βίαια σε ζωτικό αμερικανικό χώρο υποστηρίζοντας τον, κομμουνιστή από ανάγκη, Κάστρο και εγκαθιστώντας επιθετικούς βαλλιστικούς πυραύλους. Οι δύο δυνάμεις έφθασαν πολύ κοντά στην πυρηνική ανταλλαγή για να κάνει πίσω τελικά ο Χρουστσόφ αποσύροντας τους πυραύλους. Λογικά, ήδη υπάρχουν παρασκηνιακές συνεννοήσεις μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ως προς αυτό το σκοπό. Η Ρωσία θα σταματήσει να υποδαυλίζει περεταίρω αποσχιστικές τάσεις στην ανατολική Ουκρανία με αντάλλαγμα τη σιωπηρή υπόσχεση των δυτικών να μην εντάξουν την Ουκρανία σε κάποιο συλλογικό σύστημα ασφάλειας (ΝΑΤΟ) ή οικονομίας (ΕΕ). Η Κριμαία ίσως να αποσχιστεί κατά τα πρότυπα της Απχαζίας και να αποτελέσει μια ανεξάρτητη δημοκρατία που μόνο η Ρωσία αναγνωρίζει την υπόσταση της. Η Δύση δε φάνηκε να διδάχθηκε από τα γεγονότα στη Γεωργία το 2008 και επιχείρησε το ίδιο τέχνασμα στην Ουκρανία, εν μέσω μάλιστα Ολυμπιακών Αγώνων στη Ρωσία, γεγονός το οποίο έριξε περεταίρω λάδι στη φωτιά. Σε αντίθεση με τη Γεωργία όμως, εδώ το τίμημα είναι σημαντικά υψηλότερο, για αυτό και η φαινομενικά τόσο επιθετική στάση της Ρωσίας. Σε σχέση με την τωρινή κρίση ευελπιστώ ότι ψυχραιμότερες απόψεις εκατέρωθεν θα επικρατήσουν και θα βρεθεί μια λύση μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας περίπου όπως περιγράφηκε παραπάνω. Το κλειδί στην επίλυση βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη συχνή ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων προκειμένου να παρθούν οι βέλτιστες αποφάσεις. Εκτιμώ ότι οδεύοντας προς ένα πολυπολικό παγκόσμιο σύστημα τέτοιες κρίσεις θα είναι ολοένα και συχνότερες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.
http://tasos0079.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html
Νέστορ Μαχνό, Ουκρανός αναρχοκομμουνιστής και διοικητής ενός ανεξάρτητου στρατού αναρχικών στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου
Νοέμβριος 6, 2017
Νέστορ Μαχνό, Ουκρανός αναρχοκομμουνιστής και διοικητής ενός ανεξάρτητου στρατού αναρχικών στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου
Ο Νέστορ Ιβάνοβιτς Μαχνό (Не́стор Іва́нович Махно́, 7 Νοεμβρίου 1888 – 6 Ιουλίου 1934), γνωστός και ως «Μπάτκο» (батько, πατέρας), ήταν Ουκρανός επαναστατικός αναρχοκομμουνιστής και διοικητής ενός ανεξάρτητου στρατού αναρχικών στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου του 1917-1922. Ως διοικητής του Επαναστατικού εξεγερσιακού Στρατού της Ουκρανίας, πιο συχνά αναφέρεται ως Μαχνοβτσίνα, ο Μαχνό οδήγησε ένα στράτευμα ανταρτών κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου.
…………………….
…………………….
Νόμισμα με την εικόνα του Νέστορ Μαχνό
Στα πλαίσια της έξαρσης της διαμάχης Ρωσίας – Ουκρανίας στις αρχές του 2014 και του αυξανόμενου εθνικιστικού αισθήματος, η ουκρανική κεντρική τράπεζα επέλεξε να βγάλει νόμισμα με την εικόνα του επαναστάτη Νέστορ Μαχνό, εκμεταλλευόμενη την γέννηση του Μαχνό στην Ουκρανία και την ιστορική του διαμάχη με τον Κόκκινο Στρατό και τους Μπολσεβίκους, που αποτελούσαν αντίστοιχα την στρατιωτική και πολιτική έκφραση της νεοσύστατης τότε Σοβιετικής Ένωσης με πυρήνα την Ρωσία. Υπήρξαν διεθνής αντιδράσεις από το αναρχοαυτόνομο κίνημα για αυτή την ιστορική «παραχάραξη» – εκμετάλευση, εκ μέρους της ακροδεξιάς ηγεσίας της Ουκρανίας, όπως χαρακτηρίστηκε.
Βιβλιογραφία
Νέστορ Μάχνο, «Η πάλη κατά του κράτους και άλλες θέσεις»
Πιοτρ Αρσίνοφ,»Η ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος(1918-1921)»
«Οι Δρόμοι του Νέστορ Μαχνό» | 2 Τόμοι, Α. Μπιελάς & Β. Μπιελάς, εκδ.Βαβυλωνία, 2007-2008.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αρχείο Νέστορ Μαχνό
Μαχνοβτσίνα: ο ύμνος του Μαχνοβίτικου στρατού
Οι Έλληνες στο μαχνοβίτικο κίνημα
Τρείλερ της σειράς «Νέστορ Μαχνό» στη ρωσική τηλεόραση»
Βλάσης Αγτζίδης, «Όταν οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν την εξουσία»
https://www.timesnews.gr/nestor-machno-oukranos-anarchokommounistis-ke-diikitis-enos-anexartitou-stratou-anarchikon-stin-oukrania-kata-ti-diarkia-tou-rosikou-emfyliou-polemou/