Η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί (Οκτώβριος 1944)
Με αφορμή την επέτειο αυτή επιμελήθηκα ενός αφιερώματος στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 13ης Οκτωβρίου 2013. Συμβολή στο αφιέρωμα είχε και ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης. Παρατίθενται τα κείμενα στη συνέχεια, όπως ακριβώς αναρτήθηκαν στο enet.gr:
ΠΕΜΠΤΗ 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Οι ναζί φεύγουν, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν
.
Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 -ήταν Πέμπτη- απελευθερώθηκε η Αθήνα. Τα ναζιστικά στρατεύματα αποχώρησαν από το κέντρο της πόλης νωρίς το πρωί, έχοντας υποστείλει πρώτα από την Ακρόπολη τη σημαία του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κράτους.
Η υποστολή της ναζιστικής σημαίας θα αναδειχθεί στο συμβολικό χρονικό σημείο της Απελευθέρωσης. Ομως η πραγματική αποχώρηση των Γερμανών από την πρωτεύουσα της Ελλάδας θα γίνει την επόμενη μέρα.
Οι τελευταίες ημέρες της Κατοχής δεν ήταν αναίμακτες. Πολιτική των κατακτητών ήταν η καταστροφή των υποδομών της χώρας. Την παραμονή της αναχώρησής τους και κατ’ απαίτηση των δωσίλογων συνεργατών τους, είχαν επιτεθεί στην προσφυγική Καισαριανή, που αποτελούσε εστία της αντιφασιστικής αντίστασης, δολοφονώντας με απαγχονισμό τους αγωνιστές που συνέλαβαν.
Το βράδυ της 12ης προς 13η Οκτωβρίου οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούν από την περίμετρο της πόλης καταστρέφοντας κάθε βασική υποδομή. Την ίδια στιγμή που οι δεκάδες χιλιάδες των κατοίκων βγαίνουν στους δρόμους για να γιορτάσουν την απελευθέρωση, τα γερμανικά στρατεύματα καταστρέφουν κάθε βιομηχανική υποδομή. Από τα εργοστάσια του Πειραιά έως το αεροδρόμιο Τατοΐου.
Γερμανικό σαμποτάζ
Η σημαντικότερη προσπάθεια των Γερμανών θα γίνει στον Πειραιά, το πρωί της 13ης Οκτωβρίου. Θα προσπαθήσουν να ανατινάξουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Πάουερ). Η Ηλεκτρική Εταιρεία παρήγε την ηλεκτρική ενέργεια για όλον τον αστικό χώρο του Λεκανοπεδίου. Οι Γερμανοί είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικές ύλες από πριν τα κυριότερα κτήρια του Πειραιά, ώστε να μπορούν να διαχειριστούν την καταστροφή τους κεντρικά. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να κόψουν τα καλώδια, σώζοντας πολλά από τα παγιδευμένα κτήρια. Το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας το προστάτευε το 10ο Τάγμα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στην είσοδο του εργοστασίου δέχτηκαν τα πυρά των ΕΛΑΣιτών. Η μάχη κράτησε δυόμισι ώρες και ήταν σκληρή. Οι Γερμανοί έχασαν εννέα στρατιώτες ενώ άλλοι 45 συνελήφθησαν. Ο ΕΛΑΣ είχε 11 νεκρούς. Το εργοστάσιο σώθηκε.
«Η υπογραφή του κτήνους»
Ετσι επιγράφεται το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας «Ελευθερία» που κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή της νύκτας από τη 12η έως τη 13η Οκτωβρίου: «Καθ’ όλην τη νύκτα της Πέμπτης προς Παρασκευήν εμαίνοντο τα κακούργα ένστικτα των ούνων. Από του πολυπαθούς Πειραιώς μέχρι του Περάματος τίποτε δεν έμεινεν όρθιο. Τίποτε.
»Η καταστροφή είναι απερίγραπτος και είναι η μεγαλυτέρα απ’ όσας επέφεραν οι Βάρβαροι εις τον τόπον αυτόν… Συντρίμματα μόχθου εκατό ετών ηπλώθησαν εις του Βασιλειάδου, εις τα «σιλό», εις τα κρηπιδώματα, εις τας αποθήκας «Σελλ» και της «Σοκοπελ» – παντού. Πόσον μεγάλη είναι η καταστροφή και πόσον δίκαια η λύσσα μας και πόσον κολοσσιαίον το αίτημά μας διά μία ολοκληρωτικήν εκδίκησιν μόνον αν αναλογισθή κανείς ότι ο Πειραιεύς ως λιμήν δεν υφίσταται, ότι η οικονομίαν της Χώρας, ο επισιτισμός μας, η ευημερία της Αύριον υπέστησαν τεράστιον πλήγμα υπολογιζόμενα εις εκατομμύρια χρυσών λιρών -αυτά τα οποία γενεαί και γενεαί Ελλήνων εμαζεύαμε δεκάραν δεκάραν- θα ημπορέσει να εννοήσει».
Η επόμενη μέρα
Με την πλήρη αποχώρηση των Γερμανών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μια τριμελής επιτροπή για να προετοιμάσει το έδαφος για την άφιξη της εξόριστης αστικής κυβέρνησης, την οποία είχαν αναγνωρίσει το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Λιβάνου ως τη 
μοναδική κυβέρνηση του τόπου. Η περίοδος μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης δεν ήταν ομαλή και σημαδεύτηκε από τις συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των οργανωμένων στα Τάγματα Ασφαλείας συνεργατών των κατακτητών. Η πιο έντονη δράση των ακροδεξιών συμμοριών συνέβη την 15η Οκτωβρίου, όταν άνοιξαν πυρ στην περιοχή της Ομόνοιας κατά του πλήθους που πανηγύριζε, σκοτώνοντας επτά άτομα.
Την επαύριο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους ναζί η μεγαλύτερη οργανωμένη -πολιτικά και στρατιωτικά- δύναμη που είχε υπό τον έλεγχό της σχεδόν το σύνολο της ελλαδικής επικράτειας ήταν η Αριστερά. Ενα ευρύ μέτωπο κομμουνιστών, σοσιαλιστών αλλά και αρκετών φιλελεύθερων είχε συγκροτήσει το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και είχε δημιουργήσει το στρατό του υπό την επωνυμία ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), του οποίου οι δυνάμεις κυμαίνονταν μεταξύ 50.000-100.000. Παράλληλα είχε δημιουργήσει τη νεολαία της ΕΠΟΝ (Εθνική Πανελλήνια Οργάνωση Νέων) με 800.000 μέλη και την Αλληλεγγύη, που ήταν η κοινωνική οργάνωση υποστήριξης και επιμελητείας, της οποίας τα μέλη έφταναν το ένα εκατομμύριο.
Το ΕΑΜ του ΚΚΕ
Κύρια δύναμη του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ, το οποίο, όπως φάνηκε από τις συμφωνίες που συνήψε στην Καζέρτα και στον Λίβανο, αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας αστικής δημοκρατίας, όπου θα υπήρχε ελευθερία πολιτικής δράσης. Το ΚΚΕ έχοντας απελευθερωθεί από την κυριαρχία της «Κομιντέρν» και αντιδρώντας στην παραδοσιακή πολιτική των βόρειων σλαβικών χωρών για δημιουργία μακεδονικού ζητήματος εντός των ελληνικών συνόρων απέρριψε τις προτάσεις του Τίτο και των Σλάβων κομμουνιστών για συμμαχία μαζί τους και είχε στραφεί προς την αναζήτηση συμμαχιών και νομιμοποίησης στους δυτικούς «συμμάχους».
Φαίνεται όμως ότι η παραδοσιακή βρετανική αποικιοκρατία από πολύ νωρίς είχε οργανώσει τον εγκλωβισμό της Αριστεράς στα γεωπολιτικά της σχέδια. Ο αδίστακτος Ουίνστον Τσόρτσιλ -που 25 χρόνια πριν είχε κρατήσει ανοιχτά ανθελληνική στάση υποστηρίζοντας το κεμαλικό κίνημα και υπονομεύοντας την ελληνική προσπάθεια για ενσωμάτωση του Σαντζακίου Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης- γράφει προς τον Αντονι Ιντεν λίγο πριν από τη διάσκεψη του Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944): «…Προφανώς οδηγούμαστε σε αναμέτρηση με τους Ρώσους, λόγω των κομμουνιστικών συνωμοσιών τους σε Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα… Είμαστε στ’ αλήθεια διατεθειμένοι να συναινέσουμε στην κομμουνιστικοποίηση των Βαλκανίων και της Ιταλίας;». Ορίζει παράλληλα τη βρετανική στρατηγική: «...Πρέπει να επιτύχουμε ρήξη με το ΕΑΜ, πριν αυτό συνδεθεί πολύ με τους Σοβιετικούς. Θα πρέπει αν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο χάσμα που να δώσει στους Σοβιετικούς να καταλάβουν ότι θα πρέπει να το σκεφθούν πολύ σοβαρά πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση».
Στην παγίδα των Βρετανών
Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ θα πέσουν στην παγίδα και θα συναινέσουν στη βρετανική μεθόδευση υποτάσσοντας (ακόμα και) τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι και ελπίζοντας στις αγαθές προθέσεις των Βρετανών και του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε από τη Μέση Ανατολή η κυβέρνηση. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και μετασχηματίστηκε σε «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».
Η επιλογή του Γ. Παπανδρέου
Ο Παπανδρέου υπήρξε ο άνθρωπος που επέλεξε να εφαρμόσει τις βρετανικές μεθοδεύσεις και να στηρίξει την πολιτική του κυριαρχία στις βρετανικές λόγχες. Ενα μήνα πριν (22 Σεπτεμβρίου 1944) θα στείλει στον Τσόρτσιλ το παρακάτω τηλεγράφημα ζητώντας την άμεση αποστολή βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ώς τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν. Από την επικοινωνία μου μετά του αρχιστρατήγου των Συμμαχικών Δυνάμεων, γνωρίζω ότι υπάρχουν δυσκολίες επί του θέματος αυτού. Πάντως, αι επιτυχίες εις τον πόλεμον αυτόν εις τόσον πολλάς αποστολάς, τας οποίας άλλοι εθεώρουν απραγματοποιήτους, δικαιολογούν την ελπίδα της μαρτυρικής Ελλάδος πως η άμεσος και αποφασιστική επέμβασις θα διορθώσει την κατάστασιν». Ο δρόμος για τα Δεκεμβριανά και την εμφύλια σύγκρουση είχε ήδη ανοίξει.
* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός,https://kars1918.wordpress.com/
Οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία του εθνικοσοσια-λισμού και ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους της Αθήνας πανηγυρίζοντας την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Η πραγματική, όμως, αποχώρησή τους θα γίνει την επόμενη ημέρα (φωτ. Αρχείο «Ε»)
Η ρήξη της Κατοχής: ΕΑΜ και Τάγματα Ασφαλείας
Ο πόλεμος και ιδιαίτερα η στρατιωτική κατοχή της χώρας βρήκαν εντελώς απροετοίμαστο και αποδιοργανωμένο το προπολεμικό πολιτικό σύστημα
Η αποσάθρωση του πολιτικού κόσμου, απότοκο τόσο των εσωτερικών εξελίξεων όσο και των ευρύτερων αλλαγών που συντελέστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης και του εκφασισμού των ευρωπαϊκών κοινωνιών, έφτασε στην κορύφωσή της κατά την περίοδο της Κατοχής.
Ο πόλεμος και ιδιαίτερα η στρατιωτική κατοχή της χώρας βρήκαν εντελώς απροετοίμαστο και αποδιοργανωμένο το προπολεμικό πολιτικό σύστημα. Η αδυναμία των μεγάλων αστικών κομμάτων να συνδράμουν τον σκληρά δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό ανέτρεψε πλήρως τους πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα. Είναι ενδεικτικό ότι όλες οι σημαντικές αντιστασιακές οργανώσεις που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα προήλθαν από πολιτικούς σχηματισμούς που είτε δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της Κατοχής είτε προέκυψαν από το μετασχηματισμό κομμάτων που είχαν μικρή εκλογική επιρροή κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.
Το «κόκκινο» σύνορο
Η ανατροπή των προπολεμικών πολιτικών δεδομένων αντανακλάται στη μετατόπιση της κύριας διαχωριστικής γραμμής από το εσωτερικό του αστικού πολιτικού κόσμου, στο σύνορο που τον χώριζε από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ετσι, ενώ προπολεμικά ο κύριος πολιτικός ανταγωνισμός εκδηλωνόταν στο εσωτερικό του αστικού πολιτικού κόσμου ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, κατά τη διάρκεια της Κατοχής μετατοπίστηκε προς τα αριστερά και εκφράστηκε από τη διαμάχη ανάμεσα στις ΕΑΜικές και τις αντιΕΑΜικές δυνάμεις. Αυτός ο μετασχηματισμός δεν είχε συγκυριακό χαρακτήρα, καθώς ήταν αποτέλεσμα των ριζικών αλλαγών που συντελέστηκαν σε επίπεδο αντιλήψεων και νοοτροπιών. Με άλλα λόγια, η αλλαγή της πολιτικής συμπεριφοράς στην κατοχική Αθήνα δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο των μετασχηματισμών που συντελέστηκαν σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά και των σημαντικών ανατροπών που υλοποιήθηκαν στη βάση της ελληνικής κοινωνίας.
Το ΕΑΜ
Το γεγονός που μετέβαλε την πολιτική συνείδηση και άρα την πολιτική συμπεριφορά των κατοίκων της πρωτεύουσας κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν η εμφάνιση των αντιστασιακών οργανώσεων και ιδιαίτερα του ΕΑΜ. Κάτω από τις σκληρές συνθήκες της στρατιωτικής κατοχής, η πολιτική έκφραση πέρασε από τα πολιτικά κόμματα στις αντιστασιακές οργανώσεις, λαμβάνοντας τη μορφή της αντιστασιακής δράσης. Ανάμεσα σε αυτές, το ΕΑΜ, λόγω του κινηματικού χαρακτήρα του και της τεχνογνωσίας των προπολεμικών κομμουνιστών στην οργάνωση της πολιτικής δράσης σε συνθήκες παρανομίας, μετατράπηκε στο μαζικότερο και δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής Αντίστασης.
Οι πρόσφυγες
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Ο λιμός
Οταν λίγους μήνες μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην πόλη ξέσπασε ο εφιαλτικός κατοχικός λιμός, οι πρόσφυγες βρέθηκαν απόλυτα εκτεθειμένοι στις καταστροφικές του συνέπειες. Σε αντίθεση με τους παλαιούς κατοίκους της πόλης, η αδυναμία πώλησης ακίνητης περιουσίας και αναζήτησης τροφίμων στην επαρχία, στους τόπους καταγωγής τους, τους έστρεψε μαζικά στη μοναδική στρατηγική επιβίωσης που μπορούσαν να υλοποιήσουν: τη συμμετοχή στο ΕΑΜικό, κυρίως, αντιστασιακό κίνημα, που με τις συνεχείς και δυναμικές κινητοποιήσεις του διεκδικούσε την επίλυση του επισιτιστικού προβλήματος. Παράλληλα, οι τρόποι πολιτικής δράσης, που είχαν εισαγάγει οι κομμουνιστικές οργανώσεις στις προσφυγικές συνοικίες τη δεκαετία του 1930, απέκτησαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής άλλο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Η συλλογική δράση με στόχο την άμεση επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας, από περιθωριακή πρακτική πολιτικής δράσης, στο Μεσοπόλεμο, μετατράπηκε σε κυρίαρχη μορφή, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Οι εκατοντάδες λαϊκές επιτροπές, οι επιτροπές διεκδίκησης συσσιτίων, διανομής ενδυμάτων, φαρμάκων, ειδών καθαριότητας, οι διαρκείς παραστάσεις σε υπουργεία και άλλες υπηρεσίες, κατέστησαν τη συλλογική δράση κεντρικό στοιχείο της Αντίστασης και παράλληλα αποτέλεσαν χώρους και τρόπους πολιτικών διεργασιών.
Τάγματα Ασφαλείας
Πέρα από τον αγώνα για την επιβίωση, ακόμη μια από τις βασικές αιτίες που οδήγησαν στη μαζική ένταξη των προσφύγων στο ΕΑΜ ήταν η στοχοποίηση των προσφυγικών συνοικιών από την τελευταία κυβέρνηση δωσιλόγων του Ιωάννη Ράλλη. Οι πρόσφυγες είδαν πίσω από τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας τη συμμαχία προσωπικοτήτων από τα δύο κύρια αντίπαλα προπολεμικά πολιτικά στρατόπεδα, όπως του σφόδρα αντιβασιλικού στρατηγού Θεοδώρου Παγκάλου, του βασιλόφρονα Ιωάννη Ράλλη και του βενιζελικού Στυλιανού Γονατά. Ετσι σε επίπεδο συμβολισμών αλλά και ουσίας, η συμμαχία προσωπικοτήτων του αστικού πολιτικού χώρου στη δημιουργία των προδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας καθιστούσε το ΕΑΜ ως τη μοναδική αξιόλογη πατριωτική επιλογή.
Τα μπλόκα
Ο
ι φόβοι των προσφύγων για τη στοχοποίησή τους από την τριανδρία Παγκάλου-Ράλλη-Γονατά αποδείχτηκαν σωστοί και μάλιστα με τραγικό τρόπο: όλα τα μεγάλα μπλόκα που σχεδιάστηκαν από αξιωματούχους του υπουργείου Εσωτερικών και της Χωροφυλακής και υλοποιήθηκαν από τα Ευζωνικά Τάγματα Ασφαλείας υπό την εποπτεία Γερμανών αξιωματικών, πραγματοποιήθηκαν σε προσφυγικές συνοικίες το καλοκαίρι του 1944: σε Νέα Ιωνία, Γούβα, Περιστέρι, Βύρωνα, Κατσιπόδι, Δουργούτη, Νέα Σμύρνη, Κοκκινιά και Καλλιθέα, σε διάστημα μόλις δύο μηνών θα συλληφθούν περίπου 10.500 και θα εκτελεστούν επί τόπου περίπου 430 άτομα.
Η πολιτισμική γεωγραφία των μπλόκων, η οποία καταδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι οι προσφυγικές συνοικίες βρίσκονταν στο επίκεντρο της αντιΕΑΜικής δράσης των Σωμάτων Ασφαλείας, ώθησε τους κατοίκους τους, είτε για λόγους προστασίας είτε για λόγους εκδίκησης, σε μαζική ένταξη στις ΕΑΜικές οργανώσεις.
——-
* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, οικονομολόγος, ιδρυτικό μέλος του Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας. Εχει συγγράψει το βιβλίο «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», εκδ. Αλεξάνδρεια, 2012. Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από την εισήγησή του στο Σεμινάριο Σύγχρονης Ιστορίας (Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Κηφισιάς, συντονισμός Βλ. Αγτζίδης) και είχε τίτλο «Η πολιτική συμπεριφορά των Μικρασιατών προσφύγων στην Αθήνα. Από τους βενιζελικούς του Μεσοπολέμου στη μεταπολεμική Αριστερά».
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Reblogged this on Oxtapus *beta.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11%2F10%2F2014&id=451594
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014
70 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ναζί
Για την αγωνιώσα αστική τάξη το βασικό πρόβλημα ήταν ότι το ΕΑΜ συγκροτούσε τη μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση * Βασικός στόχος των Βρετανών και του Παπανδρέου ήταν η ομαλή επάνοδός τους στη χώρα, ώστε να μην καταλάβει το ΕΑΜ την εξουσία
Της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΛΑΖΟΥ δρος Ιστορίας
Για τους κομμουνιστές η απελευθέρωση αποτελούσε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, καθώς έβγαιναν από μία μακρόχρονη περίοδο διώξεων και παρανομίας
Υστερα από 1.264 μέρες σκλαβιάς, η ελληνική σημαία κυματίζει ξανά στην Ακρόπολη
Υστερα από 1.264 μέρες σκλαβιάς, η ελληνική σημαία κυματίζει ξανά στην Ακρόπολη
Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 1944, ώρα 11 το πρωί. «Η Λευτεριά φτερουγίζει πάνω από την Αθήνα μας». Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται αύριο από την απελευθέρωση της Αθήνας από το γερμανικό ζυγό. Ηταν μια ημέρα χαράς και ξέφρενου ενθουσιασμού. Πίσω όμως από τους πανηγυρισμούς υποκρύπτονταν ανησυχίες, πολιτικοί σχεδιασμοί και σκοπιμότητες ως προς τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν.
Το αυθόρμητο ξέσπασμα
Πριν ακόμα οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες εκκενώσουν την πόλη, ο αθηναϊκός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους σε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα: «Ηταν ένα κάρο φορτωμένο νέους και νέες που ξεφωνίζανε. Στο άλογο που τραβούσε το κάρο καθότανε καβάλα μια γυναίκα μελαχρινή σα γύφτισσα που είχε στο κεφάλι και στους ώμους ένα σάλι επαναστατικά κατακόκκινο. Φορούσε κίτρινο φουστάνι κι είχε διάφορα χαϊμαλιά στο στήθος, κρατούσε μια ελληνική σημαιούλα και ξεφώνιζε τραγουδώντας: «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη…». Μια παρέα μάγκες γυρίζανε με ένα χαρτονένιο Χίτλερ κρεμασμένο σε ένα κοντάρι και φωνάζανε ρυθμικά «Εμπατίρησε». Πολλά τραμ και καμιόνια ανεβοκατέβαιναν τους κεντρικούς δρόμους φορτωμένα παιδιά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που φωνάζανε συνθήματα των οργανώσεών τους. Είδα και μια παρέλαση πιτσιρίκων με ξύλινα τουφέκια, του «παιδικού μετώπου» του ΕΑΜ», γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς για εκείνη τη «μεγάλη ημέρα» στα Τετράδια Ημερολογίου.
Η Μάχη της Ηλεκτρικής
Η Μάχη της Ηλεκτρικής
Ανάμεσα σ’ εκείνους που ξεχύθηκαν στους δρόμους της απελευθερωμένης Αθήνας ήταν και ο Ροζέ Μιλλιέξ, καθηγητής του Γαλλικού Ινστιτούτου και υποστηρικτής του ΕΑΜ. Κρατώντας τον τετράχρονο γιο του από το ένα χέρι και τη γαλλική σημαία από το άλλο ενώθηκε με μια ομάδα του ΕΑΜ και άρχισαν να φωνάζουν αριστερά συνθήματα στο Κολωνάκι «για να τρομάξουν τους αστούς».
«Σε κάθε γωνιά βουίζουν τα χωνιά (…). Ανεβασμένοι στ’ αυτοκίνητα ρίχνουν οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα που τ’ αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας: Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά-Λαοκρατία!», διαβάζουμε στην ανταπόκριση του «Ριζοσπάστη» που κυκλοφορούσε πλέον ελεύθερα στο κέντρο της πρωτεύουσας.Για τα μέλη των αντιστασιακών οργανώσεων, ιδίως για τους κομμουνιστές, η απελευθέρωση αποτελούσε μια πρωτόγνωρη εμπειρία καθώς έβγαιναν από μια μακρόχρονη περίοδο διώξεων και παρανομίας: «Θεέ μου, τι ανείπωτη χαρά, τι ικανοποίηση, τι περηφάνια, να σεργιανάς την Κόκκινη Σημαία μας ύστερα από χρόνων καταφρόνια και κατατρεγμό, που μόνο «τους μάρτυρές μας σκέπαζε κατά γης» αναρτημένη μπροστά στο αυτοκίνητο να κυματίζει περήφανα μέσα στην καρδιά της Πρωτεύουσας», γράφει η Καίτη Ζεύγου, στέλεχος του ΚΚΕ.
Τάξη και ασφάλεια παντού
Ανδρες του ΕΛΑΣ βάλλουν κατά των Γερμανών
Ανδρες του ΕΛΑΣ βάλλουν κατά των Γερμανών
Παρά ωστόσο την έντονη ανησυχία του μη ΕΑΜικού κόσμου το ΕΑΜ τήρησε κατά γράμμα τις υποχρεώσεις του απέναντι στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας τιθασεύοντας τη μεγάλη δύναμή του. Διασκεδάζοντας τους φόβους για λουτρό αίματος και τη διάχυτη επιθυμία για εκδίκηση, την ημέρα του πανηγυρισμού επικράτησε απόλυτη τάξη, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Ο Βρετανός αντισυνταγματάρχης R. Sheppard, ο οποίος επισκέφθηκε το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου τις συνοικίες της πόλης και τις περιοχές που έλεγχε το ΕΑΜ, διαπίστωσε απόλυτη ησυχία παντού, ενώ ο ΕΛΑΣ και άλλες οργανώσεις περιπολούσαν με πειθαρχία στους σχεδόν έρημους δρόμους.
Οι τελευταίες γερμανικές ωμότητες
Οι τελευταίες ημέρες της Κατοχής δεν ήταν, ωστόσο, αναίμακτες. Με στοχευμένες επιθέσεις δύο μέρες πριν απ’ την υποχώρησή τους Γερμανοί και Τάγματα Ασφαλείας εκτέλεσαν 47 άτομα και πυρπόλησαν 400 σπίτια στο Κορωπί, λίγο έξω από την Αθήνα, στο δρόμο όμως προς την πρωτεύουσα από τα ανατολικά παράλια της Αττικής, όπου οι Βρετανοί ξεφόρτωναν τα όπλα για την ενίσχυση των αντιΕΑΜικών δυνάμεων.
Την παραμονή Γερμανοί επιτέθηκαν στην προσφυγική Καισαριανή, προπύργιο του ΕΑΜ, δολοφονώντας με απαγχονισμό τους αγωνιστές που συνέλαβαν.
Ακόμα και την ίδια στιγμή που χιλιάδες άτομα γιόρταζαν την απελευθέρωση, οι Γερμανοί προσπάθησαν να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν βιομηχανικές υποδομές γύρω από την Αθήνα.
Η σημαντικότερη απόπειρα έγινε στον Πειραιά στις λιμενικές εγκαταστάσεις της Ηλεκτρικής Εταιρείας. Η «Μάχη της Ηλεκτρικής», που έδωσε ο ΕΛΑΣ, έσωσε το εργοστάσιο από την καταστροφή, η οποία θα βύθιζε για μήνες την περιοχή της πρωτεύουσας στο σκοτάδι και διαφύλαξε το αγαθό του ηλεκτρισμού για τους κατοίκους της.
Το λιμάνι του Πειραιά δεν γλίτωσε, ωστόσο, την «υπογραφή του κτήνους». «Την 5.30 απογευματινήν της 12ης Οκτωβρίου ήρχισαν αι τρομακτικαί ανατινάξεις και εξηκολούθησαν μέχρι νυκτός. Κόπος και μόχθος γενεών κατεστρέφετο», γράφει ο Θεμιστοκλής Τσάτσος.
Λαοθάλασσα στην Πλατεία Συντάγματος γιορτάζει την απελευθέρωση και υποδέχεται την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (Imperial War Museum, Λονδίνο)
Λαοθάλασσα στην Πλατεία Συντάγματος γιορτάζει την απελευθέρωση και υποδέχεται την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (Imperial War Museum, Λονδίνο)
Η πρακτική της «καμένης γης» θα συνεχιστεί σε όλες τις πόλεις από τις οποίες υποχώρησαν οι Γερμανοί. Και φυσικά ούτε λόγος για αποζημιώσεις ή τιμωρία των υπευθύνων, παρ’ όλο που ουσιαστικά επρόκειτο για πράξεις που δεν ήταν απαραίτητες για την επίτευξη στρατιωτικών στόχων.
Με την πλήρη αποχώρηση των Γερμανών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα τριμελές κυβερνητικό κλιμάκιο από τους Φ. Μανουηλίδη, Γ. Ζεύγο και Θ.Τσάτσο για να αναλάβει την εξουσία των απελευθερωμένων περιοχών. Τμήματα των Βρετανικών Ειδικών Δυνάμεων και του Ιερού Λόχου εισήλθαν στην πόλη στις 14 Οκτωβρίου, ενώ την επόμενη ημέρα το κύριο τμήμα της Επιχείρησης ΜΑΝΝΑ, που περιελάμβανε και την ελληνική κυβέρνηση, ξεκίνησε από την Ιταλία.
Την κυβέρνηση συνόδευε ο Βρετανός πρεσβευτής R. Leeper και ο αντιστράτηγος R. Scobie, αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ελλάδα. Παρά το προπαγανδιστικό οπτικοακουστικό υλικό που προβάλλει τους Βρετανούς ως απελευθερωτές, ήταν φανερό ότι η περιορισμένη βρετανική στρατιωτική δύναμη δεν επαρκούσε για την απελευθέρωση της χώρας.
Σκοπός της ήταν να συνοδεύσει, να προστατεύσει και να εδραιώσει στην Αθήνα την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, την οποία τόσο είχαν μοχθήσει οι Βρετανοί να συγκροτήσουν.
Είχαν εξάλλου στα χέρια τους επίσημη πρόσκληση από τον Παπανδρέου, ο οποίος ζητούσε από το Foreign Office να προχωρήσει στα αναγκαία βήματα «με τακτ και επιμονή». Και δεν δίστασαν για αυτό το σκοπό να «θυσιάσουν», έστω και πρόσκαιρα, την επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου Β’.
Η βρετανική παρουσία αποτελούσε μια διαρκή επισήμανση του απαραίτητου ρόλου των Βρετανών στις εξελίξεις στην Ελλάδα και συνιστούσε εγγύηση του νόμου και της τάξης για τους αστούς πολιτικούς. Η επιστροφή των τελευταίων στο θώκο της εξουσίας περνούσε μέσα από τη βρετανική διπλωματία και τα βρετανικά όπλα.
Την επομένη της απελευθέρωσης τους αυθόρμητους πανηγυρισμούς του αθηναϊκού λαού διαδέχθηκαν οργανωμένες συγκεντρώσεις με πολιτικό χαρακτήρα. Στις 13 και τις 14 Οκτωβρίου το ΕΑΜ κατέβασε συντεταγμένα τις δυνάμεις του στο κέντρο της Αθήνας με συνθήματα υπέρ των Συμμάχων, της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και της Λαοκρατίας.
Τη δεύτερη μέρα συνεργάτες των Γερμανών, που διέμεναν υπό περιορισμό αλλά ένοπλοι σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας, πυροβόλησαν εναντίον της ΕΑΜικής διαδήλωσης σκοτώνοντας επτά και τραυματίζοντας δεκάδες. Τα ένοπλα αυτά παραστρατιωτικά σώματα κάθε προέλευσης μαζί με τους αφοπλισμένους ταγματασφαλίτες και τον «εκκαθαρισμένο» Ελληνικό Στρατό Μέσης Ανατολής αποτέλεσαν, όπως αποδείχθηκε, τις «χρυσές εφεδρείες», σωτήριες στη σύγκρουση με το ΕΑΜ δύο μήνες αργότερα.
Το ΕΑΜ δεν απάντησε στην πρόκληση τηρώντας τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει. Στις 15 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του μη ΕΑΜικού χώρου να κάνει επίδειξη των δυνάμεών του με μια μαζική διαδήλωση στην οποία κυριάρχησε συνθηματολογία με αιτήματα για εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας και τιμωρία των Βουλγάρων.
Η δημόσια και μαζική αυτή έκφραση της διαφοροποίησης προανήγγειλε το χαρακτήρα της ταξικής σύγκρουσης που θα ακολουθούσε. «Εφτανε ένα σπίρτο για να πάρει η Αθήνα φωτιά σαν ένα δοχείο μπενζίνα», παρατηρούσε ο Θεοτοκάς.
Ο Λόγος της Απελευθέρωσης
Η επίσημη άφιξη της ελληνικής κυβέρνησης υπό τον Γ. Παπανδρέου, στην οποία το ΕΑΜ συμμετείχε με έξι υπουργούς, έγινε το πρωί της Τετάρτης 18 Οκτωβρίου 1944. Σύμφωνα με τον επίσημο εορτασμό κατευθύνθηκαν αρχικά στην Ακρόπολη, όπου ο πρωθυπουργός ύψωσε την ελληνική σημαία, ενώ τιμητικά αγήματα του Ιερού Λόχου και του ΕΛΑΣ παρουσίασαν όπλα.
Επρόκειτο για μια συμβολική παρουσία του αντάρτικου στρατού, καθώς πειθαρχώντας στις διαταγές του Βρετανικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής ο ΕΛΑΣ είχε κρατήσει τις δυνάμεις του έξω από τα όρια της Αττικής.
Αμέσως μετά τη δοξολογία στη Μητρόπολη, στην οποία χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος και μελλοντικός Αντιβασιλέας Δαμασκηνός, ο Παπανδρέου εκφώνησε στην πλατεία Συντάγματος τον περίφημο Λόγο της Απελευθέρωσης. Σε αυτόν επισήμανε την αναγκαιότητα διατήρησης της εθνικής ενότητας έως τη διεξαγωγή των εκλογών, την εθνική ολοκλήρωση και την ανασύνταξη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Παράλληλα επιβεβαίωσε με έμφαση την απόφαση να τιμωρηθούν οι προδότες της πατρίδας και οι εκμεταλλευτές της δυστυχίας του λαού, διαβεβαιώνοντας ότι «Η Εθνική Νέμεσις θα είναι αδυσώπητος». Απευθυνόμενος σε ένα κοινό αρνητικά διακείμενο απέναντί του, το οποίο συνεχώς τον διέκοπτε με συνθήματα Λαοκρατία και Εθνική Νέμεση, δεν δίστασε να αναφέρει εκτός κειμένου την περίφημη φράση «πιστεύομεν εις την Λαοκρατίαν».
Ο αγώνας για την εξουσία
Επρόκειτο, ωστόσο, μόνο για σχήματα λόγου. Ούτε οι δωσίλογοι τιμωρήθηκαν όπως τους άξιζε, και πολύ περισσότερο, ούτε ο Παπανδρέου πίστευε στη λαοκρατία. Ο παλαιός πολιτικός κόσμος στον οποίο ανήκε, αδυνατούσε να κατανοήσει τις νέες πραγματικότητες που επέβαλλε η μορφή που είχε λάβει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Συσπειρωμένος γύρω από τις εξόριστες ελληνικές κυβερνήσεις και τους Βρετανούς, σχεδίαζε την επιστροφή του στην πολιτική σκηνή. Συμμαχίες που συγκροτούνταν και διαλύονταν σε μία ημέρα, πισώπλατα μαχαιρώματα, εντυπωσιακές αλλαγές θέσεων και απόψεων, τακτικισμοί και ατελείωτες δολοπλοκίες χαρακτήριζαν τους Ελληνες αστούς πολιτικούς που διψούσαν για εξουσία ύστερα από 8 χρόνια κοινοβουλευτικής αδράνειας.
Για την αγωνιώσα αστική τάξη το βασικό πρόβλημα ήταν ότι το ΕΑΜ συγκροτούσε τη μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση.
Η Αντίσταση είχε αναδείξει νέες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ασκούσαν εξουσία σε εκτεταμένες περιοχές της ορεινής Ελλάδας και ανέμεναν να κεφαλαιοποιήσουν την κυριαρχία τους στο πολιτικό πεδίο. «Είμαστε εμείς που νικήσαμε τη σκλαβιά! Εμείς που σπάσαμε τις αλυσίδες! Εμείς που χύσαμε το αίμα μας! Εμείς που θα σε ξαναχτίσομε Ελλάδα Λεύτερη! Ανεξάρτητη, λαοκρατούμενη. Χωρίς τυράννους και τυραννίες. Χωρίς φασίστες και διχτάτορες», γράφει ο «Ριζοσπάστης» στο κύριο σχόλιό του στις 12 Οκτωβρίου με τον τίτλο «Χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!».
Το ΕΑΜ έχοντας ευρύτατη λαϊκή στήριξη και πολιτική δυναμική κάθε άλλο παρά βίαια επιθυμούσε να καταλάβει την εξουσία. Προσβλέποντας στη δημιουργία μιας αστικής δημοκρατίας, όπου θα υπήρχε ελευθερία πολιτικής δράσης, προωθούσε την πολιτική της εθνικής ενότητας και της δημοκρατικής ομαλότητας.
Η συνέχιση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε άλλα μέτωπα, οι διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων αλλά και τα όρια και οι δυνατότητες της ελεύθερης Ελλάδας δεν άφηναν πολλά περιθώρια για επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας. «…Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μας πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό […]. Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης […]. Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη», τόνιζε ο γ.γ. του ΚΚΕ Γ. Σιάντος στην 44η Συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) στις 27 Ιουλίου 1944.
Οσο και αν κατακρίθηκε η απόφαση από το ίδιο το ΚΚΕ, μεταγενέστερα, υπό το πρίσμα ότι το κόμμα «δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας και τότε ακόμη, ιδίως μετά το 1943, που οι συνθήκες επέβαλλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας», η ουσία παραμένει ότι το ΕΑΜ, και μέσω αυτού ο κύριος εταίρος του το ΚΚΕ, πιστό στη γραμμή της Εθνικής Ενότητας υπέγραψε το Εθνικό Συμβόλαιο του Λιβάνου και προσχώρησε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας αντιμετωπίζοντας συνεχώς τη δυσπιστία των αστών πολιτικών ως προς τις προθέσεις του.
Υπό την επίπλαστη ενότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου υπέγραψε ακόμα και τη Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου 1944, κατά την οποία όλες οι δυνάμεις του υπάγονταν στις διαταγές του Βρετανού αντιστράτηγου R. Scobie.
Τον Σεπτέμβριο 1944 τα γερμανικά στρατεύματα άρχισαν πιεζόμενα την υποχώρησή τους με κατεύθυνση προς Βορρά.
Και ενώ ο ΕΛΑΣ επετίθετο στους Γερμανούς προξενώντας τους μαζικές απώλειες (σύμφωνα με βρετανικές αναφορές, τον Οκτώβριο 1944 οι Γερμανοί είχαν απώλειες 1.180 ανδρών) αλλά και σε όσους άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας αρνήθηκαν να αφοπλιστούν (βλέπε Μελιγαλάς) -αν και είχαν καταδικαστεί ως προδοτικά τόσο από τους Βρετανούς όσο και από την κυβέρνηση Παπανδρέου-, βασικός στόχος των Βρετανών και του Παπανδρέου ήταν η ομαλή επάνοδός τους στη χώρα ώστε να μην καταλάβει το ΕΑΜ την εξουσία.
Φτάνουμε λοιπόν από εκεί που ξεκινήσαμε: στις 12 Οκτωβρίου 1944, την ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας. «Ενας νέος κόσμος θα υψωθεί από τα ερείπια», υποσχέθηκε ο Παπανδρέου στο λόγο του. Αντί όμως να ξημερώσει ένας «γενναίος, νέος κόσμος», τον οποίο οραματίστηκαν και για τον οποίο αγωνίστηκαν όλοι όσοι έμειναν στη χώρα και αντιστάθηκαν στους ναζί και τους συνεργάτες τους, αυτό που περίμενε τον ελληνικό λαό ήταν νέα ερείπια.
http://www.presspublica.gr/12-o%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1944-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82/
Τις ημέρες αυτές κλείνουν 71 χρόνια από την Απελευθέρωση .
Δυστυχώς τα στοιχειά του «απόλυτου κακού» έχουν ξαναγυρίσει,
αν έφυγαν ποτέ ! Δυστυχώς τα παιδιά των βρυκολάκων της Ιστορίας
ανακυκλώνουν συνεχώς την παρουσία τους και όχι μόνο .
Ζητούν όλο και περισσότερο φρέσκο αίμα !
Ο διοικητής του λόχου των ΕΣ ΕΣ που «πολέμησε» στο Δίστομο
τιμωρήθηκε , η μάλλον «τιμωρήθηκε» (σύντομα θα μιλήσουμε γι’αυτό).
Προφανώς ο ίδιος δεν διέπραξε φρικαλεότητες . Έδωσε διαταγές
καταστροφής και θανάτου. Οι «άνδρες» του που αυτοσχεδίασαν
επιτυχημένα τις απίστευτες φρικαλεότητες , κάθε χρόνο ως ευϋπόληπτοι
πολίτες της Ομοσπονδιακής Γερμανίας γιορτάζουν λίαν θορυβωδώς
σε συγκεκριμένη μπυραρία την επέτειο της Ίδρυσης της Μονάδας τους!!!
Τα εν λόγω άτομα δεν παραλείπουν να σεμνύνονται για τις αρετές
του λαού τους και τις επιτυχίες της οικονομίας τους κουνώντας αυστηρά
το δάκτυλο στους «απερίγραπτούς» Έλληνες και άλλους Νότιους !
Ο «Γιατρός» που τόσο γενναία δολοφόνησε την Ηβη Αθανασιάδου
ετών 16 , ποτέ δεν λογοδότησε , ποτέ δεν μάθαμε το όνομα του .
Κρύφτηκε όπως όλοι οι κακοποιοί ! Ίσως να καμάρωνε κι’ολας αφηγούμενος
«πολεμικές» αναμνήσεις στην οικογένεια που με γερμανική ηθική
και αυστηρότητα ανέτρεφε μετά τον πόλεμο στην Ομοσπονδιακή
Δημοκρατία της Γερμανίας !!!
Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν ένα κείμενο που το 2013 διακινήθηκε
στο διαδίκτυο και μιλά για όσα δεν πρέπει ΠΟΤΕ να ξεχάσουμε !
Είναι πολλές οι ψυχές που ψάχνουν ακόμη την δικαίωση και την Γαλήνη !
Ας αφήσουμε μεθαύριο ένα λουλούδι για την Ηβη Αθανασιάδου στην
γωνία του δρόμου που έχει το όνομα της, με την παραλιακή λεωφόρο.
Λ.ΒΑΖΑΙΟΣ
[…] (από εδώ: https://kars1918.wordpress.com/2013/10/22/12-10-1944/ ) […]
Γράμμα από τη Bayer
Όταν η Bayer αγόραζε «παρτίδες» γυναικών από το Άουσβιτς
Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, η γερμανική φαρμακευτική και χημική εταιρεία Bayer απέσυρε από την αγορά ένα από τα φάρμακα της κατά της χοληστερόλης. Συνδεδεμένο με ένα άλλο φάρμακο, φέρεται να έχει προκαλέσει το θάνατο περισσότερων από 50 άτομα σε όλο τον κόσμο.
Η παρουσία του ονόματος αυτής της εταιρείας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ξύπνησε επώδυνες αναμνήσεις.
Στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος, η Bayer, θυγατρική της χημικής κοινοπραξίας IG Farben (1), προχώρησε πράγματι σε ιατρικά πειράματα σε κρατούμενους, τους οποίους προμηθευόταν κυρίως από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Βρήκαμε στο τεύχος του Φεβρουάριου 1947 του Patriote Résistant (ο Αντιστασιακός Πατριώτης) αποσπάσματα από πέντε επιστολές που απέστειλε ο οίκος Bayer στον διοικητή του στρατοπέδου του Άουσβιτς. Είχαν δημοσιευθεί σε ένα άρθρο που μιλούσε για μερικά από τα αδικήματα της γερμανικής βιομηχανίας κάτω από το ναζισμό -ενώ γινόταν η δίκη της στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης.
Τα γράμματα, που βρέθηκαν κατά την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό, φέρουν ημερομηνίες Απρίλιος – Μάιος 1943. Απαλλάσσονται από κάθε σχολιασμό.
Πρώτο γράμμα :
«Για να τεστάρουμε ένα υπνωτικό φάρμακο, θα ήταν δυνατόν να μας διαθέσετε μερικές γυναίκες; και κάτω από ποιες συνθήκες; όλες οι διατυπώσεις για τη μεταφορά αυτών των γυναικών θα γίνουν από εμάς».
Δεύτερη επιστολή :
«Σας ενημερώνουμε ότι παραλάβαμε την επιστολή σας. θεωρούμε υπερβολική την τιμή των 200 μάρκων, προσφέρουμε 170 μάρκα ανά υποκείμενο, θα χρειαστούμε 150 γυναίκες».
Τρίτη επιστολή :
«Εντάξει για την τιμή που συμφωνήθηκε. Επομένως, σας παρακαλούμε να προετοιμάσετε μια παρτίδα 150 υγιών γυναικών τις οποίες θα κανονίσουμε να συλλέξουμε στο εγγύς μέλλον».
Τέταρτη επιστολή :
«Λάβαμε τη παρτίδα των 150 γυναικών. Η επιλογή σας είναι ικανοποιητική παρότι οι υποκείμενοι είναι πολύ αδύνατοι και αδύναμοι. Θα σας κρατάμε ενήμερους για τα αποτελέσματα των πειραμάτων».
Πέμπτο γράμμα :
«Τα πειράματα απέτυχαν. Οι υποκείμενοι πέθαναν. Θα σας γράψουμε σύντομα να σας ζητήσουμε να προετοιμάσετε μια άλλη παρτίδα».
Η IG Farben παρείχε στους Ναζί το Zyklon B που χρησιμοποιούταν στους θαλάμους αερίων και χρησιμοποιούσε μαζικά εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα εργοστάσια της. Καταδικασμένη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Νυρεμβέργη και μετά σε υποχρεωτική διάλυση, η IG Farben εξακολουθεί σήμερα να έχει νομικό καθεστώς, παρά τη διάλυση της μεταξύ των εταιρειών Bayer, BASF και Hochst.
http://bellaciao.org/
πηγή:http://www.2012un-nouveau-paradigme.com/2016/10/quand-la-firme-bayer-achetait-des-lots-de-femmes-a-auschwitz.html
Read more at http://reseauinternational.net/quand-la-firme-bayer-achetait-des-lots-de-femmes-a-auschwitz/
Διαβάσετε επίσης:
http://olivierploux.fr/bayer-monsanto/
http://www.reveilcommuniste.fr/2016/07/lettres-de-l-entreprise-bayer-au-camp-d-auschwitz-sur-l-achat-de-femmes-pour.html
Βιβλίο: Επιστολές της εταιρείας Bayer στο Άουσβιτς για να αγοράσει γυναίκες για χημικά πειράματα
31.7.2016
Επιστολές της εταιρείας Bayer στο Άουσβιτς για να αγοράσει γυναίκες για χημικά πειράματα
Τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1943, η εταιρεία Bayer παράγγειλε «παρτίδες» γυναικών στο Άουσβιτς για να πειραματιστεί υπνωτικά φάρμακα. Τα πιο σημαντικά αποσπάσματα των επιστολών που σφράγισαν αυτά τα…
Επιστολές της εταιρείας Bayer στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς για να αγοράσει γυναίκες για χημικά πειράματα
Το τεύχος του Φεβρουάριου 1947 του Patriote Résistant (ο Αντιστασιακός Πατριώτης) αναφέρει αποσπάσματα από πέντε επιστολές που απέστειλε ο οίκος Bayer στον διοικητή του στρατοπέδου του Άουσβιτς.
Οι επιστολές αυτές, που ανακαλύφθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης του Άουσβιτς, συντάχθηκαν τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1943.
Αποκαλύπτουν ότι, υπό το ναζιστικό καθεστώς, η εταιρεία Bayer, θυγατρική της χημικής κοινοπραξίας IG Farben, προχώρησε σε ιατρικά πειράματα σε κρατούμενους, τους οποίους προμηθευόταν από στρατόπεδα συγκέντρωσης.
[…] Όπως γράφει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης που έχει μελετήσει την περίοδο αυτή: «Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής… […]
[…] Όπως γράφει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης που έχει μελετήσει την περίοδο αυτή: «Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής… […]
[…] Όπως γράφει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης που έχει μελετήσει την περίοδο αυτή: «Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής… […]
12 Οκτωβρίου …. Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ
του Λάμπρου Βαζαίου
«Πριν 73 χρόνια , τέτοια μέρα έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα και έληξε επισήμως η Γερμανική Κατοχή»
( η «Κατοχή» όπως μονολεκτικά καθιερώθηκε να αναφέρεται παραλείποντας το εθνικό πρόσημο του κατακτητή , μάλλον πονηρά !).
Αυτά για τα επίσημα ή τα ημιεπίσημα κείμενα ή ακόμη για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αλλιώς τα πράγματα ! Άλλωστε για πολλά χρόνια ήταν ξεχασμένη επέτειος . Όχι ακριβώς ξεχασμένη , αλλά καθώς αντιμετωπιζόταν με την μέθοδο της παράληψης το γεγονός άφηνε πάντα ερωτηματικά . Ο χρόνος όμως , μην αλλάζοντας την κυκλική διαδρομή του και οι άνθρωποι μην εγκαταλείποντας την «ιδιοκτησία» της μνήμης τους κάνουν διαφορετική ανάγνωση του ημερολόγιου , του βιβλίου των επετείων . Μου έχει γίνει πεποίθηση από καιρό , ότι σ’αυτήν αλλά και σε ανάλογες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια , πετυχημένη δυστυχώς προσπάθεια , να αναφερθούν «κομψά» οι παντός είδους συμμετέχοντες στα γεγονότα , οι ένοχοι δηλαδή . Ακούσαμε για το ΟΧΙ του ’40 , για την Εθνική Αντίσταση , για τις ολέθριες εμφύλιες διαμάχες και στο τέλος ακροθιγώς για «αποχώρηση» των Γερμανών. Δηλαδή ήρθαν κάποτε και τώρα φεύγουν ; Σίγουρα κάτι συμβαίνει, κάτι που μυρίζει κάτι που δεν θέλω να το αναλύσω τώρα . Ίσως και να μην χρειάζεται να μπω στον κόπο για τον απλό λόγο ότι όλοι ζούμε στην «ίδια γειτονιά» και γνωριζόμαστε .
Θα επιχειρήσω την δική μου ανάγνωση για την επέτειο , με προσλαμβάνουσες προσωπικές , έξω από κάθε άμεση ή έμμεση εξάρτηση και δέσμευση , που ποτέ δεν είχα και πολύ περισσότερο τώρα στην ηλικία μου και την θέση μου !
Το βραδάκι της μέρας της Απελευθέρωσης η μητέρα μου με πήγε ένα μικρό περίπατο στο Σύνταγμα . Ήταν ο συνηθισμένος τόπος που έπαιζα εκείνο τον καιρό. Αυτή την φορά όμως πήραμε άλλη κατεύθυνση . Είχε σουρουπώσει και περάσαμε στην οδό Σταδίου από την Κολοκοτρώνη . Εκεί με περίμενε η έκπληξη , εκεί μαζί με όλους όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα κοντά μας , είδα τον δρόμο φωτισμένο από τα εκατοντάδες λαμπιόνια του Δήμου στις φωτεινές αψίδες της Σταδίου . Το τετράχρονο αγοράκι που ΄σε όλη την Κατοχή δεν χώνεψε ποτέ τα σκοτάδια της συσκότισης που του επιβάλανε οι κατακτητές , ρώτησε την μητέρα του : Αυτό είναι η Απελευθέρωση μαμά ; θα έχουμε πια φως ; Η απάντηση που δεν πήρα αλλά και η χαρά που πήρα περπατώντας στην φωτισμένη Σταδίου με ακολουθούν 73 χρόνια , μέχρι σήμερα . Δεν έπαψε να με ακολουθεί ακόμη, η ανακούφιση που ένιωσα όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν θα ξανακούσω εκείνα τα τρομακτικά , τα γεμάτα βάρβαρους ήχους γερμανικά εμβατήρια , που ξεφώνιζαν οι Γερμανοί φαντάροι που περνούσαν κάτω από το σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας βροντολογώντας τα πέταλα τους . Οι ήχοι των γεμάτων σύμφωνα γερμανικών λέξεων ενόχλησαν τόσο την αισθητική της ακοής μου που μέχρι σήμερα τους θεωρώ ό,τι πιο αποκρουστικό . Για μένα ήταν οι «για για γιάδες» στην παιδική μου διάλεκτο, από τα επαναλαμβανόμενα για , για , των φράσεων τους ! Οι στερήσεις που επέβαλλε το γερμανικό σχέδιο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων , άγγιξαν και το δικό μου σπίτι, αν και οι γονείς μου τα κατάφεραν να μην επηρεασθεί το παιδί τους . Ένα δυνατό αγόρι υποδέχθηκε με τον δικό του τρόπο την Απελευθέρωση !
*Δυό λόγια για το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης του Ελληνικού πληθυσμού .
Από τα αρχεία του Αμερικανικού Πενταγώνου αλιεύτηκε , σχετικά πρόσφατα και μεταξύ άλλων , γερμανικό κείμενο γραμμένο μάλιστα στην Γοτθική γερμανική «καθαρεύουσα» , γεγονός που δυσκόλεψε την ανάγνωση του . Πρόκειται για λεπτομερές σχέδιο , εξαίρετα τεκμηριωμένο οργανωτικά , που αναφέρεται στην εξόντωση μεγάλου μέρους του Ελληνικού πληθυσμού με όπλο τον υποσιτισμό και την ΠΕΙΝΑ ! Πρόκειται προφανώς για «μεταρρυθμίσεις του επισιτιστικού μοντέλου» , όπως θα έλεγαν σήμερα κομψά οι γερμανοί «άρχοντες» της Ευρώπης και οι εγχώριοι παρατρεχάμενοι τους ! Δεν μας διαφεύγει βέβαια η διαχρονική εμμονή τους στον όρο «μεταρύθμιση» , αντί του πραγματικού «σαδιστική τιμωρία και κακία» και στην απαίτηση από τα θύματα τους αλλά και τους εκάστοτε εγκαθέκτους τους να αποδέχονται την «ιδιοκτησία» των «μεταρρυθμίσεων» . Με σχολαστική αναφορά σε θερμίδες ανά μονάδα τροφίμου και άλλα θαυμαστά , και με δολοφονική σκληρότητα που ξεχείλιζε αρρωστημένα από παντού, εξόντωσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες καλών Ελλήνων . Δεν τους αφαίρεσαν απλά την ζωή τους οδήγησαν στον θάνατο μέσα από την πιο εξευτελιστική για τον άνθρωπο διαδικασία…. την ΠΕΙΝΑ . Πέρασαν έτσι το μήνυμα του παντοδύναμου Γερμανισμού και το διάνθισαν με τις φρικαλεότητες στα Καλάβρυτα , στο Κομμένο, στην Μέρλιν , στο Χαϊδάρι , στην Κάνδανο , στην εξόντωση των Εβραίων συμπολιτών μας και όπου αλλού τους οδηγούσε ο αρρωστημένος σαδισμός τους .
Σε όλη την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής , η ομάδα των μηχανικών και πολεοδόμων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων , η ομάδα Δοξιάδη με τον Σκέπερς επικεφαλής , δούλεψε κάτω από απίστευτα δύσκολές συνθήκες . Κατέγραφε , αξιολογούσε και αποδελτίωνε όλα όσα έκαναν στην χώρα και τον λαό της οι γερμανοί κατακτητές . Επιστήμονες υψηλής κατάρτισης και αξίας δούλευαν σαν πεισμωμένα μυρμήγκια , κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες , και αμέσως και το εννοώ…αμέσως , παρουσίασαν το έργο τους . Είναι ο τόμος που γραμμένος σε τέσσερις γλώσσες , Ελληνικά , Αγγλικά , Γαλλικά , Ρωσσικά (και βέβαια όχι γερμανικά …..δεν χρειαζόταν αυτοί που τα έκαναν τα ήξεραν καλά !)
είχε τον τίτλο :
«Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο»
Ήταν ένα από τα «διαπιστευτήρια» της Ελλάδας για την είσοδο της στον ΟΗΕ , στην διάσκεψη του Σαν Φραντσίσκο . Το έργο εκτύπωσε άψογα η «Ασπιώτης – Έλκα» το 1945 σε συνθήκες σίγουρα απερίγραπτες !Δεν ξέρω γιατί το κειμήλιο αυτό είναι άγνωστο στους περισσότερους και ακόμη γιατί δεν αποτέλεσε βασική σχολική ιστορική ύλη . Μήπως γιατί τα λέει ΟΛΑ ! Ποιοι άραγε θέλουν να μην γνωρίζουμε ;
**Πρίν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε σε ανατύπωση μικροτέρου σχήματος ως ένθετο εφημερίδας .
Από την χαρά της γιορτής της Απελευθέρωσης εκείνη την ημέρα , έλλειπαν αρκετοί από από όσους πάλεψαν με τα τέρατα που είχαν σκλαβώσει την χώρα . Ήταν όσοι έδωσαν την ζωή τους , όσοι έπεσαν πολεμώντας ο καθένας στο πόστο του . Έλειπαν οι νεκροί νικητές της Αλβανίας , της γραμμής Μεταξά , της Μάχης της Κρήτης , όλων των μαχών του πολέμου . Έλειπαν και όσοι έπεσαν πολεμώντας με κάθε τρόπο τον κατακτητή , οι Έλληνες που δεν συνθηκολόγησαν , που αγωνίστηκαν στα βουνά και στις πολιτείες στις θάλασσες και στην έρημο , οι καταδρομείς του Ιερού Λόχου που εκείνες τις ώρες απελευθέρωναν ένα ένα τα νησιά μας .
Από την γιορτή της Αθήνας έλειπε η Λέλα Καραγιάννη , ο Κώστας Περρίκος , η Ιουλία Μπίμπα και οι σύντροφοι τους της ΠΕΑΝ , έλειπε ο Αντώνης Μυτιληναίος που με τους δυναμίτες του δεν επέτρεψε την στρατολόγηση από τους Ναζί ΟΥΤΕ ΕΝΟΣ Έλληνα για το Ανατ. Μέτωπο .
• …. Και να λέει απορημένος ο αρμόδιος Σοβιετικός Στρατηγός (Γιάκοβλεφ λεγόταν νομίζω) , πως είδε στους αιχμαλώτους του Γερμανικού Στρατού μετά την ήττα τους , ξένους μαχητές από όλες , μα όλες τις εθνικότητες , εκτός από Έλληνες . Δεν υπήρχε ούτε ένας τέτοιος είπε χαρακτηριστικά !
Έλλειπε ο Γιάννης Τσιγάντες που προδομένος αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία του σφαίρα χωρίς να αποχωρισθεί το μονόκλ του ! Για λίγες ώρες δεν πρόλαβε την γιορτή και η Ήβη Αθανασιάδου , που η αθλιότητα της ρηχής συνείδησης του Γερμανού Στρ. γιατρού , της έκοψε το νήμα της ζωής στα 16 της χρόνια . Ήταν εκείνο ακριβώς το πρωϊ που η κοπελίτσα με άλλες συμμαθήτριες της χαιρόντουσαν και γελούσαν βλέποντας τους τελευταίους γερμανούς να φεύγουν από την παραλιακή του Φαλήρου! Δεν άντεξε ο γερμανός φονιάς την χαρά των κοριτσιών και με μια ριπή σκότωσε το χαμόγελο της κοπελίτσας !
Ήταν πολλές οι ψυχές , πάρα πολλές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς . Δεν είναι δυνατόν να τους αναφέρουμε έναν έναν . Δεν χρειάζεται άλλωστε δεν μας παρεξηγούν , εδώ έδωσαν την ζωή τους και δεν λογάριασαν τίποτε, είναι δυνατόν να κουβεντιάσουν για εγωϊσμούς και πρωτοκαθεδρίες . Οι ήρωες μας, οι δικοί μας άνθρωποι μάλλον γελούν με τέτοια καμώματα εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων που βρέθηκαν όλοι μαζί.
Οι ψυχές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς την μεγάλη ημέρα τότε , σήμερα όμως μου φαίνεται πως θέλουν κάτι να μας πουν . Μάλλον θέλουν να μας θυμίσουν πως σε κάποιες σκοτεινές γωνιές βρυκολακιάζουν οι ανάπηρες από την κακία και την μοχθηρία τους σκιές αυτών που γλύτωσαν από την οργή των Ευμενίδων , αυτών που κρύφτηκαν , αυτών που κλωσσάνε τα αυγά των φιδιών .
Ο σοφός Σαμάνος της στέπας μας έλεγε : «Δεν ακούστηκε ποτέ από φίδι να γεννηθεί αηδόνι , πάλι φίδι γεννιέται !»
Ας προσέχουμε λοιπόν , άς έχουμε φυλαχτό την ευχή όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι (ή περίπου ελεύθεροι για τους απαισιόδοξους !!!) και να μην τους ξεχνάμε , ήταν οι δικοί μας άνθρωποι !
[…] Όπως γράφει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης που έχει μελετήσει την περίοδο αυτή: «Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. […]
«Πρωί-πρωί κάνομε δοκιμές ενώ βρέχει. Έρχεται ένα αμάξι και μας παίρνει και δρόμο για την Αθήνα. Στην διαδρομή φάλαγγες συναγωνιστές κατεβαίνουν για την παρέλαση στην Αθήνα [με] ομπρέλες και πλακάτ. Όσοι δεν έχουν ομπρέλες, είναι μούσκεμα όπως και εμείς. Στο πέρασμά μας, μας κάνουν τόπο να περάσομε ζητωκραυγάζοντας. Μπαίνομε στην Αθήνα. Ο κόσμος τρέχει να μας δει μόλις μας αντιλαμβάνονται. Ξεχύνονται όλοι στο αμάξι. Φτάνομε στην Ομόνοια. Πηδάνε πάνω στο αμάξι, μας κυκλώνουν, θέλουν να κατέβουμε κάτω…Όλη η κυκλοφορία σταματά, το αμάξι γεμίζει σιγάρα, σοκολάτες…Πόλεμος ποιος θα μας χαιρετήσει. Άλλοι έχουν βγάλει τα πουκάμισα και τα ανεμίζουν στον αέρα. Γύρω στο αμάξι [σχηματίζονται] 20 και πλέον πυραμίδες: Τρεις ενώνανε τα χέρια και ο τέταρτος ανεβαίνει πάνω. Μας χαιρετά, κατεβαίνει αυτός και την θέσιν του παίρνει άλλος. Σπρώχνονται, πέφτουν κάτω…Θέλουν να κατέβομε κάτω να μας δούνε όλοι έστω και για ένα λεπτό. Ο Αποστόλης φωνάζει πως δεν μπορούμε, είναι ανάγκη να φτάσομε ….Η βροχή έχει σταματήσει. Συντασσόμαστε και με βήμα τραβούμε για την Μητρόπολη. Στο πέρασμά μας χιλιάδες κόσμος μας χειροκροτεί, άλλοι φωνάζουν συνθήματα, αρκετοί κλαίνε… Παρατασσόμαστε στο αριστερό μέρος της εισόδου του ναού έξω στην πλατεία. Έρχονται μια διμοιρία του ΕΛΑΣ Αθηνών με κράνη, παρατάχθηκε αριστερά από εμάς. Δεξιά μας παρατάχθηκαν δύο διμοιρίες του Ναυτικού και δεξιότερα ένας λόχος Έλληνες στρατιώτες της Μέσης Ανατολής. Αριστερά, δεξιά και πίσω χιλιάδες λαός που φωνάζει «Λαοκρατία–Λαϊκά Δικαστήρια–Να συλληφθούν οι προδότες». Σε λίγο έρχεται το Υπουργικό Συμβούλιο με επικεφαλής τον Παπανδρέου. Ακολουθούν διάφοροι επίσημοι. Ο κόσμος τους υποδέχεται με τις παραπάνω φωνές. Μετά έρχεται ο Ναύαρχος Μεσογείου Κάνιγκχαμ, ο Στρατάρχης Ουίλσων και ο Συνταγματάρχης Ποπώφ –Ρώσος. Μπαίνουν στην εκκλησία και αρχίζει η δοξολογία. Μετά την δοξολογία επιθεωρούν όλα τα τμήματα Ουίλσων-Κάνιγκχαμ-Ποπώφ-Σαράφης. Μετά την επιθεώρηση ξεκινήσαμε για το Σύνταγμα για την κατάθεση στεφάνων στον Άγνωστο Στρατιώτη. Μπροστά πηγαίνει η μουσική, ακολουθεί το Ναυτικό, ο λόχος της Μέσης Ανατολής, κατόπιν ο ΕΛΑΣ των Αθηνών και τελευταίοι εμείς του βουνού…Όταν ξεκινήσαμε εμείς, το τι έγινε δεν περιγράφεται!…Μάταια ο Αποστόλης δίνει παραγγέλματα βηματισμού. Οι αστυφύλακες προσπαθούν να συγκρατήσουν τον κόσμο. Σπάζουν τα φράγματα, χυμούν πάνω μας και μας αρπάζουν τρεις από κάθε σειρά. Μας φιλούν, κλαίνε, οι υπόλοιποι φεύγουν. Είμαι σε μια από τις δύο σειρές προτελευταίος. Μας σηκώνουν στα χέρια, προσπαθούν κάτι να πάρουν σαν ενθύμιο μα τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Όλοι μας τραβολογούν…Εμείς τα έχουμε χαμένα…Μόνον κεφάλια βλέπομε και χέρια να ανεμίζουν, φιλιά να μας στέλνουν από μακριά…Μια κοπέλα στα μαύρα με έχει αγκαλιάσει σα να θέλει να είμαι δικός της. Της δίνω ένα δαχτυλίδι γερμανικό. Κλαίει και φωνάζει «Αδελφάκι μου!…». Ένα γερμανικό τσακμάκι το δίνω σε κάποια που κλαίει. Δύο μανδηλάκια από φωτοβολίδες τα πετώ και αναμπουμπούλα γίνεται ποιος θα τα πάρει. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Τέλος επεμβαίνει πάλι η ΕΠΟΝ και μπροστά αυτοί, κοντά εμείς, φτάσαμε και μπήκαμε στην σειρά μας. Ο κόσμος φωνάζει: «Θάνατος στους δοσιλόγους! Θάνατος στους προδότες δολοφόνους!». Φτάσαν οι επίσημοι, καταθέτουν στεφάνια στον Άγνωστο Στρατιώτη, εμείς παρουσιάζομε όπλα. Ο Παπανδρέου επιθεωρεί τα στρατιωτικά τμήματα. Μετά την επιθεώρηση φεύγουν οι επίσημοι. Στο πέρασμα του Παπανδρέου ο κόσμος ξεθεώνεται στα συνθήματα. «Λαοκρατία–Θάνατος στους συνεργάτες των κατακτητών–Να συλληφθούν όλοι οι συνεργάτες των Γερμανών».
(Ημερολόγιο Γιώργου Γούναρη -Αρτέμη. ΕΛΑΣ, 5ος Λόχος, ΙΙ Τάγμα, 34 Σύνταγμα, εγγραφή 28ης Οκτωβρίου 1944)
12 Οκτ. 2018
Ελένη Μπέλλου
Ακόμα και οι πρωταγωνιστές του «βιασμού» της κατοχικής Ελλάδας το παραδέχτηκαν! «Η Ελλάδα δοκίμασε τα δεινά του πολέμου, όπως ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης», έγραψε σε άρθρο του το 1943 ο υπουργός Οικονομίας του Χίτλερ, Βάλτερ Φουνκ. «Οι Γερμανοί άρπαξαν από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους», είπε ο Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι.
Η Ελλάδα πράγματι πλήρωσε την Κατοχή πολύ ακριβά. Πλήρωσε πρώτα από όλα το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, αφού οι απώλειες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπολογίζονται σε 770.000 άμαχους. Ανυπολόγιστες, όμως, υπήρξαν και οι υλικές καταστροφές που υπέστη και οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην πλήρη κατάρρευση.
Η απελευθέρωση βρήκε τον πληθυσμό της χώρας μειωμένο κατά 12%. Περίπου 880 χιλιάδες άνθρωποι έμειναν ανάπηροι. 1.170 χωριά υπέστησαν ολοκαύτωμα. Το 23% του οικοδομικού πλούτου της Ελλάδας χάθηκε, με πάνω από 1 εκατ. ανθρώπους να μένουν άστεγοι μετά από βομβαρδισμούς ή εμπρησμούς. Οι υποδομές υπέστησαν βαρύτατο πλήγμα. Πάνω από 5 χιλιάδες σχολεία καταστράφηκαν, τα ¾ του σιδηροδρομικού δικτύου τέθηκαν εκτός λειτουργίας, γέφυρες και δρόμοι βομβαρδίστηκαν, ενώ φεύγοντας οι κατακτητές ανατίναξαν ακόμη και τον Ισθμό της Κορίνθου και κατέστρεψαν ότι μπορούσε να καταστραφεί στο λιμάνι του Πειραιά. Ο ΕΛΑΣ κατάφερε τουλάχιστον να σώσει την Ηλεκτρική, ενώ έπειτα από πιέσεις σώθηκε και η υδροδότηση. Τεράστιες ήταν οι συνέπειες στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα δάση μας μειώθηκαν κατά 25%, η γεωργική παραγωγή κατά 75% και τα ζώα κατά 80%.Ανυπολόγιστες ήταν οι ζημιές στον εμπορικό στόλο, τη βιομηχανία και τις μικρο-επιχειρήσεις. Οι ναζί επιτάξαν τα μεταλλεία. Οτιδήποτε ήταν βρώσιμο, χρήσιμο ή πολύτιμο έφυγε στο Γ’ Ράιχ. Μαζί τους έφυγαν και χιλιάδες αρχαιότητες, ενώ καταστροφές υπέστησαν και σημαντικά μνημεία.
Εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά η μνήμη της θηριωδίας δεν έχει σβήσει. Δεν έχουν σβήσει όμως ακόμη και οι οικονομικές επιπτώσεις της αφαίμαξης της Ελλάδας.
Φταίνε μόνο οι Γερμανοί που δεν αναγνωρίζουν τις πολεμικές οφειλές; Ή μήπως κι εμείς «βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας»;
Δανεικά κι αγύριστα
Η ρημαγμένη Ελλάδα, πληγωμένη ήδη οικονομικά από την πτώχευση του 1932, εν μέσω πολέμου έπρεπε επιπλέον να πληρώνει τα «κατοχικά έξοδα», τις δαπάνες δηλαδή για τη διαβίωση των γερμανικών στρατευμάτων όχι μόνο εντός των συνόρων της, αλλά μέχρι και τη Μέση Ανατολή. Είναι γνωστό ότι με χρήματα της Ελλάδας χρηματοδοτήθηκε ακόμη και η εκστρατεία του Ρόμελ στην Αφρική.
Κάπως έτσι δεν άργησε να έρθει ο λιμός που θα θέριζε τον άμαχο πληθυσμό. Ήταν τότε που παρενέβη ο ίδιος ο Μουσολίνι ζητώντας από το Γ’ Ράιχ να μειώσει τις δαπάνες Κατοχής, καθώς η πείνα και ο θάνατος θα οδηγούσαν στην ενδυναμωση της αντίστασης των εξαθλιωμένων Ελλήνων, που δεν είχαν πια να χάσουν ούτε καν την ζωή τους.
Έτσι στις 14 Μαρτίου του 1942 η Συνδιάσκεψη τςη Ρώμης, μετά από ιταλική παρέμβαση, αποφασίζει το κατοχικό δάνειο για τα επιπλέον χρήματα που απορροφούν οι Γερμανοί από την ΤτΕ και το ανακοινώνει μάλιστα στην Ελλάδα 9 μέρες μετά. Σύμφωνα με αυτό η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούτο κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής. Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονταν ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες. Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γινόταν γενικά κι αόριστα αργότερα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο το 1941-42 εκτιμήθηκε ότι τα έξοδα Κατοχής ανέρχονταν στο ισοδύναμο του 113,7% του εθνικού εισοδήματος. Καθώς οι δαπάνες Κατοχής ολοένα αυξάνονταν για να λάβουν εν τέλει τρομακτικές διαστάσεις τα ελλείμματα του προϋπολογισμού αυξήθηκαν σε τρομακτικά επίπεδα : από 4% το 1938-1939 σε 71% το 1941-1942 και σε 93% το 1943-44.
Οι υπογραφές Καραμανλή
Τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, οι νικήτριες χώρες κατέβαλαν μικρές αποζημιώσεις στις χώρες που είχαν υποστεί τα δεινά του ναζισμού, με την Ελλάδα να λαμβάνει μόλις 115 εκατ. μάρκα.
Στο μεταξύ, η Γερμανία υψώνει το τείχος της και διαιρείται σε ανατολική και δυτική. Το 1953, υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου, η οποία απαλλάσσει προσωρινά το γερμανικό κράτος από τις πολεμικές αποζημιώσεις, έως ότου επανενωθούν οι δύο Γερμανίες το 1990 καικουρεύει το χρέος της Γερμανίας κατά 60%.
Το 1958, με τη χώρα να προσπαθεί ακόμη να ανοικοδομηθεί και να ανακάμψει οικονομικά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέπτεται τη Βόννη, όπου συναντάται με τον τότε καγκελάριο της Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ και λαμβάνει ένα τεράστιο δάνειο 200 εκατ. μάρκων, που θα μπορούσε να τον κάνει να παραμερίσει το παρελθόν της ναζιστικής κατοχής, προκειμένου αυτό να μην επηρεάσει αρνητικά την πρόοδο των οικονομικών αλλά και των πολιτικών σχέσεων με τη Γερμανία. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως αντάλλαγμα παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται επίσημα από τα επίσημα κρατικά έγγραφα της Γερμανίας.
Το 1960, ωστόσο, είναι η κυβέρνηση Καραμανλή ξανά, που δέχεται την γερμανική αποζημίωση 115 εκατ. μάρκων που διανεμήθηκε κυρίως σε Έλληνες Εβραίους με αντάλλαγμα τον ντροπιαστικό νόμο 3933/1959 και του νομοθετικού διατάγματος 4016/1959, έδωσε το δικαίωμα έκδοσης στη Γερμανία του Μάξ Μέρτεν, του σφαγέα 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης και τα οποία αναστέλλουν τη δίωξη εγκληματιών πολέμου και κλείνουν το ελληνικό γραφείο εγκλημάτων πολέμου, ενώ τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία λειτουργούν ακόμη. Πρόκειται για μια κίνηση που υποσκάπτει τις ελληνικές απαιτήσεις ακόμη και σήμερα…
Το 1989 το Τείχος του Βερολίνου πέφτει, η Γερμανία επανενώνεται και έτσι το βασικό επιχείρημα της χώρας περί διαίρεσης καταρρέει. Όπως αποκάλυψε όμως το 2015 το περιοδικό Spiegel, ο πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Κολ, προκειμένου η χώρα του να αποφύγει την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες κατέφυγε σε ένα τέχνασμα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Κολ ζήτησε από τους διαπραγματευτές να αποφύγουν τον όρο «Ειρηνευτική Συνθήκη», ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιθανό αίτημα από την ελληνική πλευρά για πολεμικές αποζημιώσεις. Έτσι λοιπόν, υπεγράφη η «Συνθήκη Δύο συν Τέσσερις» από την Ανατολική και τη Δυτική Γερμανία και τις τέσσερις δυνάμεις που κατέλαβαν τη Γερμανία μετά το πέρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ.
Η ευκαιρία του Διστόμου για τις επανορθώσεις
Ο δικαστικός μαραθώνιος για την αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου ξεκινά το 1995 με επικεφαλής τον νομικό, νομάρχη Βοιωτίας και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Ιωάννη Σταμούλη. Ο Σταμούλης καταθέτει για πρώτη φορά ομαδική αγωγή των επιζώντων αλλά και συγγενών των 218 θυμάτων της σφαγής του Διστόμου κατά του γερμανικού δημοσίου, ζητώντας αποζημίωση για ψυχική οδύνη αλλά και για τις καταστροφές που προκάλεσαν τα ναζιστικά στρατεύματα πυρπολώντας και λεηλατώντας τα σπίτια του χωριού, στις 10 Ιουνίου του 1944.
Η δικαίωση δεν αργεί να έρθει. Δύο χρόνια αργότερα, το 1997, με την υπ’ αριθ 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας του Διστόμου. «Η τελεσίδικη κι αμετάκλητη απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς έχει επιδικάσει ένα ποσό της τάξεως των 23,5 περίπου εκατομμυρίων ευρώ σε 258 ενάγοντες, επιζώντες και συγγενείς των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου», θα πει η επίσης νομικός και κόρη του Γιάννη Σταμούλη, Χριστίνα. Η λογική της απόφασης ορίζει ότι το ποσό της αποζημίωσης αφορά την ηθική ικανοποίηση των συγγενών των θυμάτων και δεν κάνει δεκτές τις αξιώσεις για τις υλικές ζημιές, καθώς κρίνονται αόριστες. Η απόφαση δίνει το δικαίωμα να υπάρξει κατάσχεση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα, με την προϋπόθεση όμως για να γίνει εκτελεστή ως απόφαση σε βάρος αλλοδαπού δημοσίου, να προσυπογράψει ο υπουργός Δικαιοσύνης.
Η απόφαση προκαλεί την άμεση αντίδραση της γερμανικής πλευράς με εκπροσώπους του γερμανικού Δημοσίου να προσφεύγουν στο Εφετείο Αθηνών. Το Εφετείο κρίνει σωστή την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, με αποτέλεσμα η Γερμανία να προσφύγει στον Άρειο Πάγο κατά της απόφασης του Εφετείου, με το επιχείρημα της ετεροδικίας, δηλαδή υποστηρίζοντας ότι δεν είναι δυνατόν να δικάζεται σε ξένη χώρα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Το αίτημα αναίρεσης της απόφασης εκδικάζεται το 2000 ενώπιον του Αρείου Πάγου, ο οποίος με την υπ΄ αριθ. 11/2000 απόφαση της Ολομέλειας του, και με 16 υπέρ 4 κατά, απέρριψε την προσφυγή των Γερμανών. Η Γερμανία αρνείται να καταβάλει τα ποσά που δια της άνω δικαστικής αποφάσεως οφείλει και έτσι ο Ιωάννης Σταμούλης προχωρά σε αναγκαστική εκτέλεση κατά περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα. Το γερμανικό δημόσιο ασκεί αμέσως ανακοπή το 2002, η οποία και γίνεται δεκτή από τον Άρειο Πάγο και ως εκ τούτου η δικαίωση των θυμάτων του Διστόμου πέφτει στο κενό.
Το 2004 ο Σταμούλης επικαλείται τον Κανονισμό 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δυνάμει του οποίου η ελληνική αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου της Λιβαδειάς μπορεί να κηρυχτεί εκτελεστή σε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε. Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη, είναι ο Φίλιππος Πετσάλνικος, ο οποίος δεν θα πάρει την ευθύνη της ρήξης των αγαστών σχέσεων με τη Γερμανία, τη στιγμή μάλιστα που έχει προηγηθεί «μετά κόπων και βασάνων» της κυβέρνησης που υπηρετεί, η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Στο μεταξύ, τον Ιούνιο του 2006, τέσσερα μέλη της οικογένειας Σφουντούρη που ξεκληρίστηκε στη σφαγή του Διστόμου απευθύνονται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, προσφεύγοντας κατά των αποφάσεων της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης καθώς και των Γερμανικών Δικαστηρίων, οι οποίες αποστερούν από τις ενάγουσες και τους ενάγοντες την ατομική έννομη αξίωση αποζημίωσης ή αποκατάστασης έναντι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Τα τέσσερα αδέλφια Σφουντούρη επιθυμούν την αναγνώριση του ότι η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση και τα γερμανικά δικαστήρια προσκρούουν με τις απορριπτικές αποφάσεις τους στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Και πέραν τούτου απαιτούν τον προσδιορισμό του ποσού αποζημίωσης μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο κενό πέφτει και αυτή η προσπάθεια…
Στο παράλληλο δικαστικό μέτωπο ο Γιάννης Σταμούλης ζητάει την κατάσχεση περιουσίας του γερμανικού κράτους στην Ιταλία και για την ακρίβεια τη βίλα Βιγκόνι, στη Φλωρεντία, καθώς η Ιταλία έχει στο παρελθόν αποδεχθεί παρόμοιες αγωγές Ιταλών πολιτών. Έτσι ακολουθεί ένας δεύτερος δικαστικός γύρος που διαρκεί τέσσερα χρόνια μέχρι τον Νοέμβριο του 2008 να κηρυχθεί εκτελεστή η απόφαση της Λιβαδειάς στην Ιταλία.
Το Γερμανικό Δημόσιο προσφεύγει τότε στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας για να ακυρώσει την κατάσχεση αλλά το δικαστήριο απορρίπτει την προσφυγή του, με το Εφετείο της Φλωρεντίας να την απορρίπτει επίσης σε δεύτερο βαθμό. Στη συνέχεια και ο ιταλικός Άρειος Πάγος κρίνει ότι η κατάσχεση είναι νόμιμη, με αποτέλεσμα η Γερμανία να προσφύγει το 2009 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Το Δικαστήριο τάσσεται κατά των θετικών αποφάσεων ιταλικών δικαστηρίων σχετικά με τη διεκδίκηση αποζημιώσεων για την περίπτωση του Διστόμου. Το βασικό νομικό διακύβευμα της δίκης αφορούσε το δικαίωμα στην ετεροδικία, δηλαδή το δικαίωμα της Γερμανίας να μην δικάζεται ως κράτος από δικαστήρια άλλων χωρών και επομένως να μην αναγνωρίζει τις αποφάσεις ξένων δικαστηρίων, όταν αυτά κρίνουν ότι η Γερμανία θα πρέπει να πληρώσει για τις θηριωδίες των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης τα ιταλικά δικαστήρια παραβίασαν το δικαίωμα ετεροδικίας της Γερμανίας, εγκρίνοντας κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου για να αποζημιώσουν τις οικογένειες των θυμάτων του ναζισμού στην Ιταλία, αλλά και του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο και επιδίκασε αποζημίωση στα θύματα του Διστόμου.
«Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η άρνηση των ιταλικών δικαστηρίων να αναγνωρίσουν την ασυλία συνιστά παράβαση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο γερμανικό κράτος» ήταν η ανακοίνωση του προέδρου του Δικαστηρίου Χισάσι Οουάντα, κατά την ανάγνωση της απόφασης σε δημόσια συνεδρίαση στο Μέγαρο της Ειρήνης στη Χάγη. Ο ίδιος ωστ’οσο είχε τότε εκφράσει την έκπληξη και τη λύπη του για το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση αρνείται τις αποζημιώσεις και είχε καλέσει τις δύο πλευρές να διευθετήσουν το θέμα σε διμερείς διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις που από ότι έδειξε η μετέπειτα ιστορία δεν έγιναν ποτέ στα αλήθεια. Θέση για την απόφαση είχε πάρει τότε και η Διεθνής Αμνηστία η οποία σε ανακοίνωση της είχε κάνει λόγο για «μεγάλη οπισθοδρόμηση για την διεθνή προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», συμπληρώνοντας ότι «η ετεροδικία τίθεται υπεράνω των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η υπόθεση του Διστόμου όμως δεν χάθηκε στα αλήθεια στη Χάγη. Καταρχήν στη Χάγη η Ελλάδα παρενέβη ως μη διάδικος. Αυτό σημαίνει ότι η απόφαση της Χάγης δε δεσμεύει την Ελλάδα. Και δεύτερο και πιο σημαντικό ίσως για την ουσία της υποθέσεως είναι ότι η απόφαση της Χάγης έκρινε τρία θετικά σημεία κι ένα αρνητικό. Τα τρία θετικά είναι ότι αναγνώρισε την πολιτειακή συνέχεια της σημερινής ενωμένης Γερμανίας, ότι οι πράξεις που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1940-1941 είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τρίτον -που από εδώ πηγάζει και η παρεξήγηση ότι η υπόθεση χάθηκε- ότι αυτού του είδους οι αποζημιώσεις τις οποίες αναγνώρισε ότι οφείλει η Γερμανία δεν κρίνονται ενώπιον δικαστηρίων αλλά πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο διακρατικών διαπραγματεύσεων και συμφωνιών. Έτσι λοιπόν ουσιαστικά η Χάγη πήγε να κλείσει την πόρτα των δικαστικών διεκδικήσεων. Μόνο όμως ενώπιον των ιταλικών δικαστηρίων τα οποία δεσμεύσει η απόφαση.
Οι υπουργοί Δικαιοσύνης που ποτέ δεν υπέγραψαν
Το ζήτημα της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου έχει διαχρονικά αντιμετωπιστεί όχι ως νομικό αλλά ως πολιτικό ζήτημα. Η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για το Δίστομο, που με συντριπτική πλειοψηφία δέχθηκε ότι η Γερμανία δεν καλύπτεται από το προνόμιο της ετεροδικίας δεν στάθηκε αρκετή το 2001 να αποσπάσει την υπογραφή του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλου για συντηρητική δήμευση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού κράτους επί ελληνικού εδάφους.
Το ρεπορτάζ της εποχής έκανε λόγο για την τότε «ευρωπαϊκή» συγκυρία της ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, επί κυβέρνησης Σημίτη, που αποτέλεσε αποτρεπτικό παράγοντα για τον υπουργό να ανοίξει μέτωπο με το Βερολίνο. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μιχάλης Σταθόπουλος υπό την πίεση των θυμάτων εξέφρασε τότε την πρόθεση του στον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να υπογράψει την εκτέλεση της απόφασης του Πρωτοδικείου της Λιβαδειάς, δίνοντας μάλιστα το περιθώριο των 45 ημερών στον τότε πρωθυπουργό ώστε να υπάρξει πολιτική διαβούλευση για το θέμα. Ο Μιχάλης Σταθόπουλος τότε αντικαταστάθηκε αιφνιδίως από τον Φίλιππο Πετσάλνικο, αν και η πρόσφατη επιτυχία του να επιβάλλει την απόσυρση από τις ταυτότητες της αναγραφής του θρησκεύματος παρά τις αντιδράσεις, τον είχαν καταστήσει έναν επιτυχημένο υπουργό για τον οποίο δεν συνέτρεχαν λόγοι αντικατάστασης. Σημειώνεται ότι ο Φίλιππος Πετσάλνικος, σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βόννης για το οποίο εργάστηκε και ως επιστημονικός συνεργάτης. Στη Γερμανία ήταν όπου γνώρισε και τη Γερμανίδα σύζυγο του…
Το ζήτημα της υπογραφής του υπουργού Δικαιοσύνης προς αποκατάσταση των θυμάτων του Διστόμου τέθηκε εκ νέου με τη μορφή ερωτήσεων στη Βουλή και σε μετέπειτα υπουργούς Δικαιοσύνης. Τον Φεβρουάριο του 2013 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση του τότε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά – με καταγωγή από το Δίστομο – σχετικά με τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων για τη σφαγή στο Δίστομο και παρουσία επιζώντων της σφαγής στη Βουλή, είχε δηλώσει ότι «χρεώνεται ο ίδιος προσωπικά να μείνει το θέμα ανοικτό». Είχε επίσης σημειώσει ότι πρέπει να εκτελεστεί η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου η οποία επικύρωσε την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για τη συντηρητική κατάσχεση γερμανικής περιουσίας στην Ελλάδα, τονίζοντας ότι «δεν σημαίνει πως η υποχρέωση της Γερμανίας να καταβάλει αυτές τις αποζημιώσεις είναι πέραν των ορίων της νομιμότητας. Κάθε άλλο μάλιστα. Είναι ιστορικό της χρέος». Το ζήτημα έμεινε σε επίπεδο συζήτησης στη Βουλή χωρίς να δοθεί συνέχεια.
Κάθετα αντίθετος στο ενδεχόμενο να δώσει άδεια ώστε να εκτελεστεί κατά του γερμανικού δημοσίου η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για το Δίστομο, εμφανίσθηκε ο μετέπειτα υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου απαντώντας στη Βουλή σε ερώτηση του τότε βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Βασίλη Καπερνάρου. Παρέμβαση είχε κάνει τότε και ο Μανώλης Γλέζος από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας «εφαρμογή της δικαιοσύνης». Ο κ. Αθανασίου είχε επικαλεστεί τότε τα προβλήματα που θα δημιουργούσε στις ελληνογερμανικές σχέσεις η αναγκαστική εκτέλεση κατά του γερμανικού δημοσίου και έκανε λόγο για πολιτικό θέμα. Η παροχή άδειας αναγκαστικής εκτέλεσης «άπτεται μίας γενικότερης πολιτικής», είχε πει εκτιμώντας ότι ενδεχόμενη υπογραφή από πλευράς του θα αποτελούσε «αποσπασματική κίνηση που θα όξυνε τις σχέσεις χωρίς να δίνεται οριστική λύση στο ζήτημα». «Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χαράλαμπος Αθανασίου με τις δηλώσεις του εκτέλεσε ηθικά για δεύτερη φορά τα θύματα του Διστόμου», ήταν το δηκτικό σχόλιο του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα για το νέο τείχος που η Ελλάδα ύψωσε από μόνη της για το ζήτημα.
Ας μη κρύβουμε το θέμα «κάτω από το χαλί»
Προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επανεκκίνηση της συζήτησης για τις γερμανικές οφειλές, που περιλαμβάνουν την αποπληρωμή του κατοχικού αναγκαστικού δανείου, την επανόρθωση των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα, την αποζημίωση για τις καταστροφές που υπέστη η χώρας μας αλλά και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιοτήτων.
Την περασμένη εβδομάδα δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της Κοινοβουλευτικής επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, που υπολογίζει το ποσό που η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα σε πάνω από 300 δις ευρώ μαζί με τους τόκους. Η ψήφιση του πορίσματος θα αποτελέσει την απαρχή της επίσημης διεκδίκησης της Αθήνας προς το Βερολίνο και ανοίγει το δρόμο ακόμη και της δικαστικής διεκδίκησης.
Χθες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, «σήκωσε το γάντι» στον Γερμανό Πρόεδρο Βάλτερ Στάινμαϊερ που επισκέπτεται τη χώρα μας, διαμηνύοντας πως οι απαιτήσεις της Ελλάδας είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες. Ο κ. Παυλόπουλος διευκρίνισε ότι τις απαιτήσεις αυτές δεν τις διεκδικούμε μονομερώς και αυθαιρέτως, αλλά αντιθέτως, τις εντάσσουμε στο πλαίσιο του κοινού μας διεθνούς και ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού και πρόσθεσε ότι με βάση τους κανόνες αυτού του πολιτισμού και, οπωσδήποτε, σε αρμόδιο δικαιοδοτικό forum καθένας θα υποστηρίξει τις θέσεις του.
Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του έθεσε το θέμα των πολεμικών οφειλών στον Γερμανό Πρόεδρο, λέγοντας πως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ή να κρύψουμε κάτω από το χαλί διαφορές από το μακρινό παρελθόν. «Να ορίσουμε το πεδίο επίλυσής τους με βάση το διεθνές δίκαιο. Πρέπει να δουλέψουμε, να περιορίσουμε τις ακραίες φωνές, να σχεδιάσουμε ένα μέλλον με μία συνεργασία που θα δίνει ελπίδα και προοπτική», είπε.
Εκείνος ζήτησε «συγγνώμη» για τα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα. Μία συγγνώμη όμως δεν είναι αρκετή. Γιατί δεν επαιτούμε, αλλά απαιτούμε. Κι αυτό δεν είναι εκδίκηση, αλλά δικαίωση.
https://tvxs.gr/news/ellada/pos-balame-kai-me-ta-xeria-mas-tis-germanikes-polemikes-ofeiles-kato-apo-xali
Του Λάμπρου Βαζαίου
«Πριν 74 χρόνια , τέτοια μέρα έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα και έληξε επισήμως η Γερμανική Κατοχή»
( η «Κατοχή» όπως μονολεκτικά καθιερώθηκε να αναφέρεται παραλείποντας το εθνικό πρόσημο του κατακτητή , μάλλον πονηρά !).
Αυτά για τα επίσημα ή τα ημιεπίσημα κείμενα ή ακόμη για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αλλιώς τα πράγματα ! Άλλωστε για πολλά χρόνια ήταν ξεχασμένη επέτειος . Όχι ακριβώς ξεχασμένη , αλλά καθώς αντιμετωπιζόταν με την μέθοδο της παράληψης το γεγονός άφηνε πάντα ερωτηματικά . Ο χρόνος όμως , μην αλλάζοντας την κυκλική διαδρομή του και οι άνθρωποι μην εγκαταλείποντας την «ιδιοκτησία» της μνήμης τους κάνουν διαφορετική ανάγνωση του ημερολόγιου , του βιβλίου των επετείων . Μου έχει γίνει πεποίθηση από καιρό , ότι σ’αυτήν αλλά και σε ανάλογες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια , πετυχημένη δυστυχώς προσπάθεια , να αναφερθούν «κομψά» οι παντός είδους συμμετέχοντες στα γεγονότα , οι ένοχοι δηλαδή . Ακούσαμε για το ΟΧΙ του ’40 , για την Εθνική Αντίσταση , για τις ολέθριες εμφύλιες διαμάχες και στο τέλος ακροθιγώς για «αποχώρηση» των Γερμανών. Δηλαδή ήρθαν κάποτε και τώρα φεύγουν ; Σίγουρα κάτι συμβαίνει, κάτι που μυρίζει κάτι που δεν θέλω να το αναλύσω τώρα . Ίσως και να μην χρειάζεται να μπω στον κόπο για τον απλό λόγο ότι όλοι ζούμε στην «ίδια γειτονιά» και γνωριζόμαστε .
Θα επιχειρήσω την δική μου ανάγνωση για την επέτειο , με προσλαμβάνουσες προσωπικές , έξω από κάθε άμεση ή έμμεση εξάρτηση και δέσμευση , που ποτέ δεν είχα και πολύ περισσότερο τώρα στην ηλικία μου και την θέση μου !
Το βραδάκι της μέρας της Απελευθέρωσης η μητέρα μου με πήγε ένα μικρό περίπατο στο Σύνταγμα . Ήταν ο συνηθισμένος τόπος που έπαιζα εκείνο τον καιρό. Αυτή την φορά όμως πήραμε άλλη κατεύθυνση . Είχε σουρουπώσει και περάσαμε στην οδό Σταδίου από την Κολοκοτρώνη . Εκεί με περίμενε η έκπληξη , εκεί μαζί με όλους όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα κοντά μας , είδα τον δρόμο φωτισμένο από τα εκατοντάδες λαμπιόνια του Δήμου στις φωτεινές αψίδες της Σταδίου . Το τετράχρονο αγοράκι που ΄σε όλη την Κατοχή δεν χώνεψε ποτέ τα σκοτάδια της συσκότισης που του επιβάλανε οι κατακτητές , ρώτησε την μητέρα του : Αυτό είναι η Απελευθέρωση μαμά ; θα έχουμε πια φως ; Η απάντηση που δεν πήρα αλλά και η χαρά που πήρα περπατώντας στην φωτισμένη Σταδίου με ακολουθούν 74 χρόνια , μέχρι σήμερα . Δεν έπαψε να με ακολουθεί ακόμη, η ανακούφιση που ένιωσα όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν θα ξανακούσω εκείνα τα τρομακτικά , τα γεμάτα βάρβαρους ήχους γερμανικά εμβατήρια , που ξεφώνιζαν οι Γερμανοί φαντάροι που περνούσαν κάτω από το σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας βροντολογώντας τα πέταλα τους . Οι ήχοι των γεμάτων σύμφωνα γερμανικών λέξεων ενόχλησαν τόσο την αισθητική της ακοής μου που μέχρι σήμερα τους θεωρώ ό,τι πιο αποκρουστικό . Για μένα ήταν οι «για για γιάδες» στην παιδική μου διάλεκτο, από τα επαναλαμβανόμενα για , για , των φράσεων τους ! Οι στερήσεις που επέβαλλε το γερμανικό σχέδιο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων , άγγιξαν και το δικό μου σπίτι, αν και οι γονείς μου τα κατάφεραν να μην επηρεασθεί το παιδί τους . Ένα δυνατό αγόρι υποδέχθηκε με τον δικό του τρόπο την Απελευθέρωση !
*Δυό λόγια για το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης του Ελληνικού πληθυσμού .
Από τα αρχεία του Αμερικανικού Πενταγώνου αλιεύτηκε , σχετικά πρόσφατα και μεταξύ άλλων , γερμανικό κείμενο γραμμένο μάλιστα στην Γοτθική γερμανική «καθαρεύουσα» , γεγονός που δυσκόλεψε την ανάγνωση του . Πρόκειται για λεπτομερές σχέδιο , εξαίρετα τεκμηριωμένο οργανωτικά , που αναφέρεται στην εξόντωση μεγάλου μέρους του Ελληνικού πληθυσμού με όπλο τον υποσιτισμό και την ΠΕΙΝΑ ! Πρόκειται προφανώς για «μεταρρυθμίσεις του επισιτιστικού μοντέλου» , όπως θα έλεγαν σήμερα κομψά οι γερμανοί «άρχοντες» της Ευρώπης και οι εγχώριοι παρατρεχάμενοι τους ! Δεν μας διαφεύγει βέβαια η διαχρονική εμμονή τους στον όρο «μεταρύθμιση» , αντί του πραγματικού «σαδιστική τιμωρία και κακία» και στην απαίτηση από τα θύματα τους αλλά και τους εκάστοτε εγκαθέκτους τους να αποδέχονται την «ιδιοκτησία» των «μεταρρυθμίσεων» . Με σχολαστική αναφορά σε θερμίδες ανά μονάδα τροφίμου και άλλα θαυμαστά , και με δολοφονική σκληρότητα που ξεχείλιζε αρρωστημένα από παντού, εξόντωσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες καλών Ελλήνων . Δεν τους αφαίρεσαν απλά την ζωή τους οδήγησαν στον θάνατο μέσα από την πιο εξευτελιστική για τον άνθρωπο διαδικασία…. την ΠΕΙΝΑ . Πέρασαν έτσι το μήνυμα του παντοδύναμου Γερμανισμού και το διάνθισαν με τις φρικαλεότητες στα Καλάβρυτα , στο Κομμένο, στην Μέρλιν , στο Χαϊδάρι , στην Κάνδανο , στην εξόντωση των Εβραίων συμπολιτών μας και όπου αλλού τους οδηγούσε ο αρρωστημένος σαδισμός τους .
Σε όλη την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής , η ομάδα των μηχανικών και πολεοδόμων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων , η ομάδα Δοξιάδη με τον Σκέπερς επικεφαλής , δούλεψε κάτω από απίστευτα δύσκολές συνθήκες . Κατέγραφε , αξιολογούσε και αποδελτίωνε όλα όσα έκαναν στην χώρα και τον λαό της οι γερμανοί κατακτητές . Επιστήμονες υψηλής κατάρτισης και αξίας δούλευαν σαν πεισμωμένα μυρμήγκια , κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες , και αμέσως και το εννοώ…αμέσως , παρουσίασαν το έργο τους . Είναι ο τόμος που γραμμένος σε τέσσερις γλώσσες , Ελληνικά , Αγγλικά , Γαλλικά , Ρωσσικά (και βέβαια όχι γερμανικά …..δεν χρειαζόταν αυτοί που τα έκαναν τα ήξεραν καλά !)
είχε τον τίτλο :
«Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο»
Ήταν ένα από τα «διαπιστευτήρια» της Ελλάδας για την είσοδο της στον ΟΗΕ , στην διάσκεψη του Σαν Φραντσίσκο . Το έργο εκτύπωσε άψογα η «Ασπιώτης – Έλκα» το 1945 σε συνθήκες σίγουρα απερίγραπτες !Δεν ξέρω γιατί το κειμήλιο αυτό είναι άγνωστο στους περισσότερους και ακόμη γιατί δεν αποτέλεσε βασική σχολική ιστορική ύλη . Μήπως γιατί τα λέει ΟΛΑ ! Ποιοι άραγε θέλουν να μην γνωρίζουμε ;
**Πρίν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε σε ανατύπωση μικροτέρου σχήματος ως ένθετο εφημερίδας .
Από την χαρά της γιορτής της Απελευθέρωσης εκείνη την ημέρα , έλλειπαν αρκετοί από από όσους πάλεψαν με τα τέρατα που είχαν σκλαβώσει την χώρα . Ήταν όσοι έδωσαν την ζωή τους , όσοι έπεσαν πολεμώντας ο καθένας στο πόστο του . Έλειπαν οι νεκροί νικητές της Αλβανίας , της γραμμής Μεταξά , της Μάχης της Κρήτης , όλων των μαχών του πολέμου . Έλειπαν και όσοι έπεσαν πολεμώντας με κάθε τρόπο τον κατακτητή , οι Έλληνες που δεν συνθηκολόγησαν , που αγωνίστηκαν στα βουνά και στις πολιτείες στις θάλασσες και στην έρημο , οι καταδρομείς του Ιερού Λόχου που εκείνες τις ώρες απελευθέρωναν ένα ένα τα νησιά μας .
Από την γιορτή της Αθήνας έλειπε η Λέλα Καραγιάννη , ο Κώστας Περρίκος , η Ιουλία Μπίμπα και οι σύντροφοι τους της ΠΕΑΝ , έλειπε ο Αντώνης Μυτιληναίος που με τους δυναμίτες του δεν επέτρεψε την στρατολόγηση από τους Ναζί ΟΥΤΕ ΕΝΟΣ Έλληνα για το Ανατ. Μέτωπο .
• …. Και να λέει απορημένος ο αρμόδιος Σοβιετικός Στρατηγός (Γιάκοβλεφ λεγόταν νομίζω) , πως είδε στους αιχμαλώτους του Γερμανικού Στρατού μετά την ήττα τους , ξένους μαχητές από όλες , μα όλες τις εθνικότητες της Ευρώπης, εκτός από Έλληνες . Δεν υπήρχε ούτε ένας τέτοιος είπε χαρακτηριστικά !
Έλλειπε ο Γιάννης Τσιγάντες που προδομένος αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία του σφαίρα χωρίς να αποχωρισθεί το μονόκλ του ! Για λίγες ώρες δεν πρόλαβε την γιορτή και η Ήβη Αθανασιάδου , που η αθλιότητα της ρηχής συνείδησης του Γερμανού Στρ. γιατρού , της έκοψε το νήμα της ζωής στα 16 της χρόνια, στην γωνία του δρόμου του σπιτιού μου . Ήταν εκείνο ακριβώς το πρωϊ που η κοπελίτσα με άλλες συμμαθήτριες της χαιρόντουσαν και γελούσαν βλέποντας τους τελευταίους γερμανούς να φεύγουν από την παραλιακή του Φαλήρου! Δεν άντεξε ο γερμανός φονιάς την χαρά των κοριτσιών και με μια ριπή σκότωσε το χαμόγελο της κοπελίτσας.
Ήταν πολλές οι ψυχές , πάρα πολλές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς . Δεν είναι δυνατόν να τους αναφέρουμε έναν έναν . Δεν χρειάζεται άλλωστε δεν μας παρεξηγούν , εδώ έδωσαν την ζωή τους και δεν λογάριασαν τίποτε, είναι δυνατόν να κουβεντιάσουν για εγωϊσμούς και πρωτοκαθεδρίες . Οι ήρωες μας, οι δικοί μας άνθρωποι μάλλον γελούν με τέτοια καμώματα εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων που βρέθηκαν όλοι μαζί.
Οι ψυχές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς την μεγάλη ημέρα τότε , σήμερα όμως μου φαίνεται πως θέλουν κάτι να μας πουν . Μάλλον θέλουν να μας θυμίσουν πως σε κάποιες σκοτεινές γωνιές βρυκολακιάζουν οι ανάπηρες από την κακία και την μοχθηρία τους σκιές αυτών που γλύτωσαν από την οργή των Ευμενίδων , αυτών που κρύφτηκαν , αυτών που κλωσσάνε τα αυγά των φιδιών .
Ο σοφός Σαμάνος της στέπας μας έλεγε : «Δεν ακούστηκε ποτέ από φίδι να γεννηθεί αηδόνι , πάλι φίδι γεννιέται !»
Ας προσέχουμε λοιπόν , άς έχουμε φυλαχτό την ευχή όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι (ή περίπου ελεύθεροι για τους απαισιόδοξους !!!) και να μην τους ξεχνάμε , ήταν οι δικοί μας άνθρωποι !
Ας μην μείνουμε μόνο στα κορίτσια του Λυκείου των Ελληνίδων που κάθε τέτοια μέρα αναβιώνουν την μεταφορά του πέπλου της Παλλάδας στα Μεγάλα Παναθήναια, φέρνοντας την Γαλανόλευκη για να την υψώσουν στον Ιερό βράχο.
Πρέπει να μην ξεχάσουμε ποτέ την αντιπαθητική φιγούρα του του λιπόσαρκου ( η αθλιότητα της Γκαιμπελικής Γερμανίας ήταν να εμφανίσουν αδύνατο Γερμανό στην πεινασμένη Αθήνα!). Αυτός λοιπόν βιαστικά βιαστικά, κατέβαινε τον δρόμο των Προπυλαίων κρατώντας την Σβάστικα που μόλις είχε υποστείλει αγκαλιά, φορώντας ο μασκαράς ένα σεμνό τάχα δίκωχο!
Ας μην ξεχάσουμε τα παιδιά που με μανία μάδησαν αμέσως το στεφάνι, που δήθεν από σεβασμό κατέθεσαν οι κατακτητές (μία ακόμη συχαμένη υποκριτική χειρονομία) στον Άγνωστο.
Ας μην ξεχάσουμε αυτούς που κρυφά η φανερά δεν ήθελαν την Απελευθέρωση, τους έπεφτε βαριά η Ελευθερία. Δωσίλογους τους έλεγαν και τους λένε. Αυτοί και οι κλώνοι τους ντρόπιασαν το Γένος. Κανόνισαν οι άθλιοι, κάποιοι απ’ αυτούς να τιμωρηθούν κάπως, να «κατακάτσει ο κουρνιαχτός» που έλεγε ο γιός της Καλόγριας, την ευχή του να’χουμε) και μετά αυτοί και οι κλώνοι τους που λέγαμε, καλοκάθησαν πάλι στον σβέρκο μας.
εφημ. Αμαρυσία, 20-10-2018
https://amarysia.gr/ebook/2523#dflip-df_209698/1/
https://amarysia.gr/ebook/2523#dflip-df_209698/17/
[…] Όπως γράφει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης που έχει μελετήσει την περίοδο αυτή: «Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής… […]
Σπουδαίο ντοκουμέντο για τη μέρα που οι Γερμανοί Ναζί έφυγαν από την Αθήνα (12 Οκτωβρίου 1944)…
[…] Όπως γράφει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης που έχει μελετήσει την περίοδο αυτή: «Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής… […]