In memoriam

Με αφορμή το θάνατο του πατέρα μου ο καλός δημοσιογράφος Σταύρος Φάσσος έγραψε το εξής κείμενο στην τοπική εφημερίδα «Μαχητής» (13-2-2018) 

 

«Έφυγε στα 92 του ο καλός δάσκαλος, αρθρογράφος και ενεργός πολίτης στα κοινά του Κιλκίς

Την «μακαρία» την «οδό» πορεύεται ο Α.Αγτζίδης

του Σταύρου Φάσσου

Ένα ακόμη σημαντικό «κεφάλαιο» της ζωής του Κιλκίς στους τομείς της εκπαίδευσης, του πνεύματος, των κοινών και της αρθρογραφίας «έκλεισε» την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018, με την εκδημία του καλού δασκάλου και ενεργού πολίτη τούτου του τόπου Ανδρέα Αγτζίδη. Συγχρόνως με την «αναχώρησή» του για το «δίχως γυρισμό ταξίδι» αραίωσαν σε πολύ μεγάλο πλέον βαθμό οι τάξεις των Κιλκισιωτών εκείνων της πρώτης γενιάς του ελεύθερου μετά το Β΄Βαλκανικό Πόλεμο Κιλκίς,  που συνέβαλαν στο «κτίσιμο», «στερέωμα» και κατόπιν προκοπή της κοινωνίας του, με άλλα λόγια στο να αποκτήσει τούτος ο ακριτικός τόπος την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ταυτότητά του.

Τρίτη, 13 Φεβρουαρίου 2018

 

Ο Ανδρέας Αγτζίδης, γόνος πολυμελούς προσφυγικής οικογένειας, ο κυρ-Ανδρέας όλων μας, είχε κάθε δίκιο να σεμνύνεται για την προσφορά της δικής του «φουρνιάς» σ΄αυτήν την υπόθεση, καθώς είχε πολύπλευρη και ενεργό προσωπική συμμετοχή και παρουσία.

Γεννημένος στις 30 Νοεμβρίου του 1926, εξ ου και το όνομά του, στο Σταυροχώρι , βίωσε ως μικρό παιδί με τον πλέον έντονο τρόπο τα «πέτρινα» χρόνια του Μεσοπολέμου, με την ακραία φτώχεια και ανέχεια, και ως νεανίας και έφηβος τα φοβερά της δεκαετίας του ΄40.

Ήταν τότε που, όπως όλοι οι νέοι της κατοχής εμπνεύσθηκε από τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και, πάνω από όλα, της αγάπης για την πατρίδα, εξ ου και η ενεργός συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις της ΕΠΟΝ.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
——————————
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940.
Ο Ανδρέας Αγτζίδης (κέντρο, φορώντας το μαθητικό καπέλο) με τον εξάδελφό του Ιάκωβο Αγτζίδη (αριστερά) σε αναμνηστική φωτογραφία με το θείο τους Σταύρο Αγτζίδη, λίγο πριν ο τελευταίος αναχωρήσει ως επίστρατος για την πρώτη γραμμή του ελληνοϊταλικού πολέμου

Κατόπιν βίωσε το φρικτό κλίμα της μισαλοδοξίας, που δημιούργησαν οι εμφύλιοι σπαραγμοί και συγκρούσεις, εξ αιτίας των οποίων αμαυρώθηκαν η Εποποιία του ΄40 και εν συνεχεία οι ένδοξες «σελίδες» της περιόδου 1941-1944.

Και το βίωσε με τον πλέον επώδυνο τρόπο, καθώς «έπεσε» και «θύμα» βασανισμού για τα πιστεύω του, ενώ απειλήθηκε και η ζωή του.

Ωστόσο, οι οδυνηρές αυτές εμπειρίες δεν λειτούργησαν ποτέ επιζήμια στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του, αφού μέχρι τέλους της ζωής του παρέμενε αφ΄ενός μεν υπέρμαχος των ιδεολογικών αρχών και των πολιτικών πεποιθήσεών του αφ΄ετέρου δε σθερανός πολέμιος της μισαλλοδοξίας και της εμπαθείας, μη διστάζοντας να εναντιώνεται και σε πρόσωπα ή φορείς του δικού του ευρυτέρου ιδεολογικού χώρου, όταν έκρινε ότι εμφορούνται και ενεργούν ορμώμενοι από τέτοιες νοσηρές και ολέθριες για τον τόπο αντιλήψεις.

Από την εποχή που υπηρετούσε δάσκαλος στο σχολείο του χωριού του . Πιθανόν, τέλος δεκαετίας του ΄50

Αρκετοί από τους… αναρίθμητους φίλους του συμφωνούν με την άποψη, ότι απετέλεσε ευτύχημα το ότι κατά την ζοφερή τριετία της εσωτερικής σύγκρουσης ανταποκρίθηκε στην προτροπή στενού συγγενικού προσώπου του να μην εμπλακεί στον αδελφοκτόνο πόλεμο ως στέλεχος του στρατιωτικού σκέλους του πολιτικού χώρου, στον οποίο διέκειτο με συμπάθεια, αλλά να προτιμήσει να σπουδάσει. Η επιλογή αυτή δικαίωσε εμπράκτως την προαναφερθείσα εκτίμηση, καθώς ο κύρ-Ανδρέας, ως δάσκαλος, μετά τις επιτυχείς σπουδές του στην παιδαγωγική ακαδημία Θεσσαλονίκης, προσέφερε ασυγκρίτως πολλά περισσότερα στον τόπο, στους ανθρώπους του και στα δρώμενά του από ό,τι αν την κρίσιμη χρονική στιγμή είχε επιλέξει να «βγεί στο βουνό».

Και προσέφερε ασυγκρίτως πολλά περισσότερα ακριβώς επειδή, παρά την εναντίωσή του στο διαμορφωθέν μετά την εσωτερική σύγκρουση αρνητικό  για τον ιδεολογικό του χώρο κλίμα, ούτε ερχόταν σε προσωπική σύγκρουση με συντοπίτες και συμπολίτες του του αντιθέτου «στρατοπέδου» ούτε λειτουργούσε ως υπονομευτής της εκπαιδευτικής διαδικασίας ούτε προέβαινε σε διακρίσεις αναλόγως προς την οικογένεια του κάθε μαθητή.

Αντιθέτως, πρώτα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεών του, αιτήθηκε επιμόνως να πρωτοδιορισθεί στην γενέτειρά του, στο Σταυροχώρι, σε πείσμα εκείνων που του προέτρεπαν να μην το κάνει, επειδή εκείνη την εποχή κυριαρχούσε στο χωριό η αντίθετη προς την δική του ιδεολογικοπολιτική παράταξη, και κατόπιν, μετά τον πολυπόθητο διορισμό κέρδισε την καθολική εκτίμηση των συγχωριανών για τον υποδειγματικό τρόπο διδασκαλίας του και την προσήλωσή του στις αξίες, αρχές και ιδανικά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, τα οποία δεν ενέπλεκε με τα προσωπικά ιδεολογικά πιστεύω.

Στο Α’ Δημοτικό σχολείο του Κιλκίς περί το 1967-68

Λόγω ακριβώς αυτού του εκ μέρους του τρόπου προσέγγισης των πραγμάτων ο κυρ-Ανδρέας ήταν ο άνθρωπος, στον οποίο ο Σταυροχώρι οφείλει την ύπαρξη του σημερινού ιερού ναού του, του αφιερωμένου στον Άγιο Αθανάσιο. Ήταν ο κυρ-Ανδρέας που «κίνησε» γη και «ουρανό», απευθυνόμενος προς όλες τις αρμόδιες αρχές και συνεισφέροντας και ο ίδιος όποτε υπήρχε ανάγκη, για να θεμελιωθεί και κατόπιν να ανεγερθεί ο ιερός ναός μια διαδικασία που διήρκεσε επτά χρόνια (1954-1961).

Μετά το Σταυροχώρι ο κυρ-Ανδρέας υπηρέτησε σε αρκετά ακόμη σχολεία της ευρύτερης περιοχής, με μακρότερη θητεία στο 1^ο δημοτικό Κιλκίς, με την φήμη του ως εξαιρετικού δασκάλου να απλώνεται παντού, ενώ ανέπτυξε και αξιοσημείωτη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Επιβράβευσή της η ανάδειξη σε πρόεδρο του διδασκαλικού συλλόγου Κιλκίς το 1964, ένα αξίωμα το οποίο διατήρησε έως το 1967, οπότε η αιρετή διοίκηση, όπως όλες οι αντίστοιχες σε όλους τους τομείς και χώρους, επαύθη από την δικτατορία της 21^ης Απριλίου.

Ακολούθησε η μετάθεση στην Αθήνα, όπου η σταδιοδρομία του κορυφώθηκε μέχρι τα ύπατα αξιώματα της διδασκαλικής ιεραρχίας, καθώς μετά την υπηρεσία του σε σχολεία και την θητεία του σε σημαντικά τριτοβάθμια όργανα της πρωτοβάθμιας (τότε στοιχειώδους ή δημοτικής) εκπαίδευσης συνταξιοδοτήθηκε με τον ανώτατο βαθμό του προϊσταμένου εκπαίδευσης, τερματίσας έτσι κατά τον καλύτερο τρόπο μια καθ΄όλα επιτυχή και δημιουργική σταδιοδρομία.

Καθ΄όλες αυτές τις δεκαετίες οι κυρ-Ανδρέας υπήρξε εκ των πολυγραφωτέρων εκπαιδευτικών με αναρίθμητα άρθρα και δοκίμια γύρω από εκπαιδευτικά θέματα, πολλά από τα οποία χαρακτηρίζονται από διαχρονικότητα, καθώς παραμένουν και έως σήμερα επικαιρα.

Συγχρόνως, όμως, ασχολήθηκε με την καταγραφή-συγγραφή θεμάτων σχετιζομένων με την ιστορία και την ζωή του τόπου, τόσο σε γενικό όσο και σε ειδικό επίπεδο, συμβάλλοντας ουσιαστικώς στον εμπλουτισμό των σχετικών γνώσεων.

Και βεβαίως, ο τομέας, στον οποίο διακρίθηκε ιδιατέρως ήταν η αρθρογραφία, κυρίως δε η σχετιζόμενη με θέματα της εκάστοτε πολιτικής, οικονομίας και κοινωνικής επικαιρότητας, με πέννα πάντα διεισδυτική και με διάθεση πάντα κριτική. Δεν ήταν, δηλαδή, ένας απλός καταγραφέας δεδομένων, αλλά ένας κατ΄εξοχήν σχολιαστής τους είτε θετικός είτε αρνητικός. Επίσης, υπήρξε ομιλητής σε πλήθος εκδηλώσεων με πιο πρόσφατη αυτήν του Σαββάτου 2.12.18 με θέμα την μάχη του Κιλκίς στις 4 Νοεμβρίου του 1944.

Στα κείμενά του διέκρινε κανείς την διάθεσή του να υπερασπίζεται τον χώρο προέλευσης των ιδεών και πιστεύω του, αλλά ήταν εξ ίσου εμφανής και η εναντίωσή του στα κακώς κείμενά του, μη διστάζοντας να επισημάνει και ό,τι ο ίδιος έκρινε θετικό «από την άλλη πλευρά». Με άλλο λόγια στα άρθρα του, ακόμη και στα οξύτερα αποτυπωνόταν το πνεύμα εκείνο, που τον χαρακτήριζε και κατά την πορεία του στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και το οποίο τον ανέδειξε ως πρόσωπο κοινής αποδοχής. Και αν υπήρχαν άρθρα του με «σκληρή» κριτική, κάποια άλλα περιείχαν και το στοιχείο της αυτοκριτικής.

Έτσι, κάθε άρθρο του κατά κανόνα «πυροδοτούσε» διάλογο, στον οποίο ο κυρ-Ανδρέας ήταν μονίμως «ανοικτός» και τον επεδίωκε είτε δι΄απαντήσεων στα δικά του άρθρα είτε με παρεμβάσεις του σε άρθρα άλλων συντακτών.

Υπό το πρίσμα των ανωτέρω περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στο δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Μαχητή» το γεγονός ότι ο Ανδρέας Αγτζίδης απετέλεσε επί μακρόν όχι απλός συνεργάτης αλλά τακτικός αρθρογράφος τόσο του «Μ» όσο και της «Η», «κοσμώντας» τις σελίδες τους και δικαιώνοντας στο έπακρο την ιδιότητά τους ως βημάτων απόλυτης ελευθερίας έκφρασης, στο πλαίσιο μιας πραγματικής δημοκρατίας στον χώρο της ενημέρωσης.

Ο Ανδρέας Αγτζίδης υπήρξε ο τελευταίος δημοκρατικός πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου Κιλκίς.
Η χούντα της 21ης Απριλίου υποχρέωσε σε παραίτηση τις εκλεγμένες διοικήσεις των φορέων και επέβαλε νέες εγκάθετες διοικήσεις.

Ο μεγάλος όσο και περιεκτικός όγκος των αρθρογραφικών, δοκιμιογραφικών και συγγραφικών «αποτυπωμάτων» του Ανδρέα Αγτζίδη προσφέρει πλούσιο συγγραφικό υλικό προς έκδοσιν, ώστε ο αείμνηστος συντάκτης τους να καταχωρισθεί στην χορεία των αξιόλογων Κιλκισιωτών συγγραφέων και ανθρώπων του πνεύματος.

Απλώς, ήταν έως την τελευταία στιγμή τόσο ακμαίος τω πνεύματι και δημιουργικός, ώστε εκείνο για το οποίο είχε μόνιμη έγνοια, και στο οποίο έδινε απόλυτη προτεραιότητα, ήταν η καταγραφή και ο σχολιασμός της επικαιρότητας σε όλους τους τομείς.

Σε εμάς άφησε αυτό το πνευματικό έργο του ως παρακαταθήκη, με προοπτική κατάλληλης ταξινόμησης και συγγραφικής αποτύπωσής του.

Το 1956 ο Ανδρέας Αγτζίδης είχε νυμφευθεί την συνάδελφο και συγχωριανή του Εύχαρι Ζαχαριάδου, επίσης σπουδαία δασκάλα με σπουδαίο παιδαγωγικό έργο και απέκτησαν δύο γιούς, τον Βλάση και τον Λάζαρο. Και οι δύο είναι λαμπροί επιστήμονες και άξια τέκνα άξιων γονέων, που στην παρούσα συγκυρία αναλαμβάνουν να επωμισθούν και το «φορτίο» έκδοσης των χειρογράφων του πατέρα τους, ώστε ο τόπος να αποκτήσει άλλη μια σημαντική συγγραφική «πηγή» πληροφόρησης.

Είναι το ελάχιστο χρέος της οικογένειας αλλά και όλων όσων συνδέθηκαν με στενή φιλία με τον κυρ-Ανδρέα.

Ανάμεσά τους και εκείνοι οι κατοικοεδρεύοντες στο λεκανοπέδιο Αττικής, μιάς και ο αείμνηστος δάσκαλος υπήρξε εκ των πρωτοστατών στην ίδρυση του συλλόγου Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων, διατελέσας κατ΄επανάληψιν και πρόεδρός του, οι συγχωριανοί του, που «εν χορώ» τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία, οι συνάδελφοι και οι ουκ ολίγοι μαθητές του και γενικώς όλοι εκείνοι, που με τον άλφα ή βήτα τρόπο σχετίζονται με τον  πνευματικό κόσμο και με τον χώρο της ενημέρωσης.

Από εκεί και πέρα ο βίος, η πορεία και η στάση ζωής του Ανδρέα Αγτζίδη συνθέτουν τον λόγο, για τον οποίο η μνήμη του θα παραμείνει αιωνία, με την μορφή του ανεξίτηλα χαραγμένη στην συλλογική μνήμη των Κιλκισιωτών.

«Καληνύχτα» κυρ-Ανδρέα, καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση.

 

Στο πίσω μέρος ενός τετραδίου έγραψε την εξής σημείωση όπως την διατύπωσε ο λογοτέχνης και ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης:

«Όλοι όσοι κρατάμε στο χέρι μια πένα, μια σμίλη, ένα χρωστήρα, έχουμε την υποχρέωση ν’ αφήσουμε κληρονομιά σ’ εκείνους που θα έρθουν , τα λαμπρά και αθάνατα κατορθώματα της γενιάς μας.»

 

__________________________________________________________________________________________
________________________________________________________
__________________________________
_________________
_____

 

https://www.huffingtonpost.gr/entry/h-mneme-toe-emfelioe-kai-oi-yiortes-amoivaioe-misoes_gr_5f522f2ac5b6946f3eb08fea?utm_hp_ref=gr-homepage

 

« Μια συνέντευξη στον Γ. Κιούση για το Ισλάμ

23 Φεβρουαρίου: Σεμινάριο Ιστορίας για τα Δεκεμβριανά του ’44 με τον Μεν. Χαραλαμπίδη »