Ο άγριος Νοέμβρης του ‘73

 Την χρονιά που έγινε το Πολυτεχνείο ήμουν μαθητής της 6ης γυμνασίου. Οπότε έζησα εκείνη την περίοδο από πολύ κοντά, μαζί  με όλη εκείνη την φουρνιά των μαθητών, που πήγαιναν στα φροντιστήρια του κέντρου. Τις μέρες του Πολυτεχνείου εννοείται ότι είμασταν όλοι εκεί. Την εμπειρία εκείνη την κατέθεσα εδώ:   https://kars1918.wordpress.com/2009/11/15/15-11-2009/

Θυμάμαι τον τρόμο των γονέων τη μέρα που τα τανκς μπήκαν στο Πολυτεχνείο. Οι γονείς, προοδευτικοί εκπαιδευτικοί μεν με αντιχουντικά αισθήματα, αλλά με μεγάλο φόβο για τις συνέπειες της συμμετοχής του παιδιού τους δε..  Μετά την συνταξιοδότησή τους επέλεξαν να εγκατασταθούν στο Κιλκίς, απ’ όπου είχαν φύγει άρον-άρον με την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας, λόγω του τρομοκρατικού κλίματος που είχαν δημιουργήσει στην ύπαιθρο και παντού οι πραξικοπηματίες. Ο πατέρας μου ήταν ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος πολίτης με ξεκάθαρες φιλελεύθερες δημοκρατικές απόψεις. Παρακάτω αναδημοσιεύω ένα κείμενό του για το Πολυτεχνείο που είχε γράψει στην τοπική εφημερίδα του Κιλκίς «Πρώτη Σελίδα»  στις 18 Νοεμβρίου 1999….

Ο άγριος Νοέμβρης του ‘73

του  Ανδρέα  Αγτζίδη

Στις 17 Νοεμβρίου 1973 γράφτηκε στο Πολυτεχνείο από τους φοιτητές μας και τη νέα γενιά, μια καινούργια χρυσή σελίδα στη νεότερη ιστορία μας.

 Εξέγερση του Νοεμβρίου θα μείνει για πάντα ένα φωτεινό πρόσημο που θα καθοδηγεί και θα κατευθύνει το λαό και τη νεολαία μας σε νέους αγώνες, σε νέες κοινωνικές κατακτήσεις.

«…πρωτοπόροι του Έθνους»

Την ίδια μέρα των γεγονότων της 17^ης Νοεμβρίου, ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος δήλωνε τα εξής: ‘’Οι νέοι της Ελλάδας ανοίγουν ως πρωτοπόροι του Έθνους, τον δρόμο της δημοκρατίας. Αφού επί επτά σχεδόν χρόνια τον δρόμο αυτό τον είχε φράξει η τυραννία, επόμενον είναι να επιχειρούν οι νέοι να τον ανοίξουν με ορμητικότητα. Θεωρώ καθήκον μου να δηλώσω ότι συμπαρίσταμαι ηθικώς εις την ιεράν εξόρμησιν των νέων της Ελλάδας δια την πλήρη επικράτησιν των ακαδημαϊκών ελευθεριών και δια την επιβολήν του σεβασμού προς τα ανθρώπινα δικαιώματα…’’

Advertisement

Παρουσιάζοντας το βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου

 

Mια γόνιμη άποψη για τo graffiti στο Πολυτεχνείο

To graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκι

• Της Όλγας Στέφου

Ποια υποκρισία είναι αυτή που ανέχεται ένα ιστορικό κτίριο να στέκει ντυμένο τις φθορές του, παρατημένο μέσα στα χρόνια, ποια είναι αυτή η υποκρισία που δεν σοκαρίστηκε από τα δακρυγόνα που λεηλατούσαν την ιστορία του κτιρίου μόλις λίγους μήνες πριν, τότε που τα ανοιγμένα κεφάλια των παιδιών δεν ήταν προσβολή, αλλά θίγονται τώρα από την αυθάδεια ίσως της λιγότερο «αναγνωρισμένης» μορφής Τέχνης;