Archive for the ‘Μεσοπόλεμος’ Category
ΤΟ ΤΑΓΚΑΡΟΝΚ που το λέγαμε «ΤΑΪΓΑΝΙ»
του Λάμπρου Βαζαίου
Στο πατρικό μου σπίτι, στην οδό Ευαγγελιστρίας 5 στο Κέντρο της Αθήνας, άκουσα για πρώτη φορά για το Ταϊγάνι. Αργότερα, πολύ αργότερα έμαθα πως η σωστή Ρώσικη ονομασία είναι Ταγκαρόνκ. Τότε λοιπόν στο πατρικό μου, είχα ακούσει πως ήταν λιμάνι και πως εκεί υπήρχε αξιόλογη Ελληνική παροικία και ζωντανή παρουσία Σαντορινιών. Στην Κατοχή και στα μετέπειτα χρόνια, στο γειτονικό διπλανό σπίτι έμενε από χρόνια το ζεύγος Μπαλαμπάκη. Ο κύριος Σπύρος, όπως τον φωνάζαμε και η γυναίκα του η Γαρυφαλιά, ήταν ζευγάρι περασμένης σχετικά ηλικίας, συνομήλικοι με τον Παππού και την Γιαγιά χωρίς παιδιά, που έδειχναν αδυναμία σε μένα και συχνά παίζανε μαζί μου.
Μου έλεγαν ιστορίες και μου μάθαιναν παιδικά τραγουδάκια περασμένης σίγουρα εποχής, άλλα Ελληνικά και άλλα Ρώσικα. Θυμάμαι ακόμη πως με βοηθούσε και η γιαγιά Ειρήνη να τα αποστηθίζω. Έχει μείνει ακόμη ζωντανό μετά 75 χρόνια το …«κικιρίκου πετουσόκ, ζολοτοϊ γριμπουσόκ, μάσλινα γιαρόβοσκα σόλτο βαμπορόβοσκα». Μιλούσε προφανώς για κάποιον πετεινό και τα κατορθώματα του. Η ακριβής μετάφραση όμως μου διαφεύγει σήμερα!

κοινοτήτων της μετασοβιετικής Ρωσικής Ομοσπονδίας
https://kars1918.wordpress.com/2017/06/09/tanganrok/
Ο φιλικός δεσμός των Μπαλαμπάκηδων, με την πατρική μου οικογένεια, είχε ξεκινήσει από την κοινή τους καταγωγή αλλά και την προηγούμενη ζωή όλων στην Ρωσία. Ήταν Σαντορινιοί και ζούσαν στην Ρωσία, στην Νότια Ρωσία στην Μαύρη Θάλασσα, οι δικοί μου στην Οδησσό, οι άλλοι στην θάλασσα του Αζοφ, στο Ταϊγάνι. Τα χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση και πριν την φυγή όλων το 1920, φαίνεται ότι βλεπόντουσαν συχνά έχοντας και επαγγελματικές συναλλαγές.
Ο Σπύρος Μπαλαμπάκης ήταν ναυλομεσίτης και έμπορος σιταριού και τον θυμάμαι να κουβεντιάζει ρωσικά με την γιαγιά και να λέει τις ιστορίες του σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Έλεγε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα που έμοιαζαν παραμύθια και είχε τόσο καλό λόγο που όταν τον ακούγαμε του ζητούσαμε πάντα να συνεχίζει, να μην τελειώνουν οι διηγήσεις, πάντα θέλαμε κι’άλλο! Μας έβαζε σε κόσμο που ήταν σχεδόν μυθικός, σε κόσμο που είχε πλέον χαθεί, σε ιστορίες που δεν ζητήσαμε ποτέ να μάθουμε αν ήταν πραγματικές η τις είχαν φτιάξει κάποιοι παραμυθάδες! Είχε απ’όλα η διήγηση και ο λόγος του, έλεγε για πολεμιστές, για τους εμπόρους και τους μουζίκους, για τους Κοζάκους για τον τσάρο. Για όλα και για όλους μιλούσαν οι ιστορίες του κ. Σπύρου από το Ταϊγάνι, για την Ρωσία που είχε πια χαθεί!
Στο Ταϊγάνι βρισκόντουσαν τα ζυγιστήρια της παραλαβής του σιταριού που θα εξαγόταν στην Ευρώπη. Η Αζοφική θάλασσα είναι ένας μεγάλος αβαθής κλειστός κόλπος που καταλήγει στο σχετικά μικρό άνοιγμα επικοινωνίας της με την Μαύρη Θάλασσα όπου βρίσκεται το λιμάνι του Κερτς. Το Ταϊγάνι στον μυχό της Αζοφικής ήταν αβαθές λιμάνι που δεν επέτρεπε την προσόρμιση μεγάλων πλοίων παρά μόνο κάποιων Αιγαιοπελαγίτικων μπρικιών και των σκαφών με επίπεδη καρίνα όπως τα σλέπια. Σ’αυτά φορτωνόντουσαν στο Ταϊγάνι τα εμπορεύματα, κυρίως το σιτάρι και διασχίζοντας την Αζοφική μεταφορτωνόντουσαν στα μεγαλύτερα πλοία που περίμεναν στο Κέρτς για να συνεχίσουν το ταξίδι προς την Μεσόγειο περνώντας τον Βόσπορο και τα Δαρδανέλια.
Ήταν οι αρχαίοι δρόμοι που διέσχιζαν την Νότια Ρωσία φθάνοντας στον Κιμμέριο Βόσπορο, το Κερτς. Η γεωπολιτική σημασία της περιοχής είχε προσελκύσει τους Αρχαίους Έλληνες, τους Μιλήσιους που έχτισαν ευδαίμονες πολιτείες και ίδρυσαν λιμάνια Οι Κιμμέριοι, τα ντόπια Σκυθικά φύλα που παλεύανε με τα Βασίλεια του Μιθριδάτη, οι Βυζαντινοί και ο Άρχοντας Θεόδωρος ο τελευταίος Έλληνας αυθέντης, κατόπιν, οι Βενετσιάνοι και οι Γενουάτες με τους εμπορικούς σταθμούς τους, οι Τούρκοι που για χρόνια προσπαθούσαν να καταλάβουν την περιοχή, οι Τάταροι και το Χανάτο τους. Ο κύκλος θα κλείσει με τις άγριες μάχες του πολέμου, με τους Χιτλερικούς να αγωνίζονται μάταια να ριζώσουν στο Κερτς για να ανοίξουν δρόμο για τα πετρέλαια του Καυκάσου που θα άλλαζαν τις τύχες του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Έλληνες όμως ήταν και είναι πάντα εκεί, από την πρώτη εγκατάσταση τους στο Παντικάπαιον, αφού πρώτα ο Ηρακλής όργωσε με τον μυθικό ταύρο την Ταυρική, μέχρι τους Ουρούμ, τον Μαριουπολίτικο Ελληνισμό της Σύγχρονης Ουκρανίας και το εξεγερμένο Ντονέτσκ.
Οι Βαλλιάνοι οι ιστορικοί Κεφαλλονίτες, οι Σιφναίοι και οι Σαντορινιές οικογένειες κρατούσαν τις διαδικασίες του εμπορίου με μεγάλη επιτυχία. Τα περισσότερα ζυγιστήρια των σιτηρών, έλεγε ο κύριος Μπαλαμπάκης, τα διαχειριζόντουσαν Σαντορινιές οικογένειες. Οι περιγραφές του έμειναν στην μνήμη όλων και συζητιόντουσαν πολλά χρόνια μετά. Οι ζυγιστές έλεγε λοιπόν, είχαν δίπλα τους πάντα ένα «μαυράδι»! Δεν ήταν άλλο από κάποιον νεαρό πρόσφατα αφιχθέντα από την Σαντορίνη συγγενή συνήθως της οικογένειας των ζυγιστών. Ήταν έντονα μαυριδερός μικρόσωμος και αδύνατος, πολύ αδύνατος ακόμη και λυμφατικός, από την κακή διατροφή στο νησί. Αυτός λοιπόν έλεγε ο κ. Σπύρος ανεβάζοντας την ένταση της διήγησης, κατά διαστήματα σαλτάριζε κρυφά στην παλάντζα και εξασφάλιζε κάποιο επιπλέον κέρδος στο ζύγι!
Ξαναγυρίζουμε όμως στις ιστορίες μας με την μνήμη να αναζητά στον κύριο Σπύρο Μπαλαμπάκη, την Γαρυφαλλιά την γυναίκα του και όλους τους δικούς μου ανθρώπους τα κομμάτια του τελευταίου παζλ, αυτού που ακόμη με παιδεύει με τις λεπτομέρειες της εικόνας! Έτσι λοιπόν ακούγαμε οι μικρότεροι τότε, για την δυστυχία της κακής σοδειάς, που έπεφτε στα σπιτικά των Μουζίκων, στα χωριά της Ρωσίας, στην απέραντη κοιλάδα του Ντον, στα ατέλειωτα χωράφια του Καζάν στο εσωτερικό της Νότιας Χώρας. Ο απόηχος έφτανε λοιπόν στον Τσάρο και όλοι περίμεναν την επόμενη κίνηση. Ο Τσάρος, ο πατερούλης για τον λαό του, (αυτό μένει ως κομμάτι μη συζητήσιμο στην ιστορία μας!), περίπου κάθε τέσσερα χρόνια, καλούσε τον Αταμάνο των Κοζάκων στο Τσάρκογιε Σέλο, τα θερινά ανάκτορα, γιατί όλα αυτά γινόντουσαν πριν μπεί ο βαρύς Ρώσικος Χειμώνας. Η κουβέντα ήταν σχεδόν πάντα ίδια. Ο Τσάρος ζητούσε από τον Αρχηγό των Κοζάκων 4 συντάγματα για τον πόλεμο και ένα σύνταγμα για την φρουρά του! Η Απάντηση του Αταμάνου έτοιμη εκ των προτέρων, ήταν η συναλλαγή για μεγαλύτερο η περιορισμένο πογκρόμ!
Οι Κοζάκοι ξεκινούσαν από τα χωριά τους, συγκροτούσαν τις μονάδες τους, με τις εικόνες του Χριστού μπροστά, τους παππάδες και τις εικόνες του Τσάρου μαζί τις σημαίες τους. Έπαιρναν πίσω όσα οι τοκογλύφοι είχαν αρπάξει (με τον σχετικό τόκο βέβαια!), ξαναέδιναν στους πεινασμένους μουζίκους τα «κλεμμένα», αραίωναν λίγο την πληθυσμιακή πυκνότητα των εβραίικων πληθυσμών αποκαθιστώντας έτσι, με τον δικό τους Κοζάκικο τρόπο τα δίκια του Λαού! Ο Λαός ανάσαινε, γινόντουσαν λιτανείες με μπροστά τους παππάδες, τις εικόνες και την εικόνα του «πατερούλη» και τις υπέροχες μπάσες φωνές της χωριάτικής χορωδίας. Οι Κοζάκοι φορούσαν στραβά τις παπάχες τους, έπιναν καβάλα «μπίστρα-μπίστρα» την τελευταία βότκα τους και γύριζαν στα δικά τους τα χωριά.
Εδώ όμως ο αφηγητής έκανε την βασική κοινωνική του παρέμβαση. Οι μουζίκοι έλεγε οδηγώντας τεράστιες, τερατώδεις βοϊδάμαξες έφερναν το σιτάρι κατ’ευθείαν στην παραλαβή-ζυγιστήριο. Η εκτίμηση της ποιότητας, εμπειρικά πάντα, γινόταν λίγο πριν. Ο Μαρής Βαλλιάνος είχε γίνει πολύ γνωστός για το ταλέντο και την ικανότητα να εκτιμά την ποιότητα των σιτηρών με ακρίβεια μόνο με την αφή και την παρατήρηση του σιταριού μέσα στην χούφτα του! Οι Σαντορινιοί ζυγιστές-ναυλομεσίτες είχαν κερδίσει την εκτίμηση των μουζίκων γιατί σε αντίθεση με τους Εβραίους ανταγωνιστές πλήρωναν αμέσως, με ζωντανά λεφτά. Παρέβλεπαν έτσι οι χωρικοί κάποιες μικροπονηριές γιατί οι άνθρωποι μας απέφευγαν τις χειμωνιάτικες συναλλαγές! Τα δάνεια του χειμώνα, όταν ιδίως η σοδειά δεν ήταν καλή, τα έκαναν οι Εβραίοι. Τα συστήματα τοκογλυφικού δανεισμού που επικρατούσαν στις επαρχίες του εσωτερικού της αχανούς χώρας, έφταναν σε σημείο που να εξαθλιώνουν τους χωρικούς παίρνοντας ολόκληρη την σοδειά και συχνά τα χωράφια και τα υποστατικά. Την διαφορά όμως στην θάλασσα του Αζώφ, στο Αρχαίο Παντικάπαιον, την έκαναν οι συναλλαγές με τους Έλληνες στο Ταϊγάνι!
Εδώ καλό είναι να γίνουν κάποιες διευκρινήσεις. Η έντονη εμπορική και γενικά επαγγελματική και κάποτε ακόμη και κοινωνική αντιπαράθεση των ανθρώπων μας με το εβραϊκό στοιχείο, ήταν φανερή. Ήταν δυνατοί έμποροι οι Έλληνες στην Ρωσία, με αξιόλογη θέση στην οικονομία της χώρας. Τα προνόμια που τους έδιναν οι νόμοι και τα Αυτοκρατορικά ουκάζια, το ομόδοξο που τους κατέτασσε ως μικρά αδέλφια των Μεγαλορώσων, ήταν σοβαρά πλεονεκτήματα απέναντι σε άλλες εθνότητες. Η δική μου εκτίμηση είναι πως η υπαρκτή επιχειρηματική κυρίως αντιπαλότητα εβραίων και Ελλήνων στην Τσαρική Ρωσία δεν απέκτησε τότε στοιχεία αντισημιτισμού. Η αντιπαλότητα φαίνεται πως κορυφώθηκε με την λειτουργία της Ελληνικής Συνεταιριστικής «Τράπεζας» στην Οδησσό που «ανθρώπεψε», όπως έλεγαν τον δανεισμό και χτύπησε καίρια την τοκογλυφία. Μετά την επικράτηση όμως του Σοβιετικού καθεστώτος τα πράγματα άλλαξαν. Στην πρώτη φάση της Επανάστασης, με το δεδομένο της εβραϊκής καταγωγής κορυφαίων στελεχών του Κόμματος, ο εβραϊσμός ενοχοποιήθηκε για τις διώξεις του Ελληνικού Στοιχείου, δίκαια η άδικα δεν ξέρω! Στα μετέπειτα χρόνια δεν παρατηρήθηκαν τέτοια φαινόμενα, αλλά το κακό είχε γίνει. Στην Οδησσό οι φήμες μιλούσαν ότι με την επικράτηση τότε των εβραίων στο τοπικό Σοβιέτ, αμέσως μετά ακολούθησε το ξερίζωμα των Ελλήνων και πως ο πρώτος Δήμαρχος μετά την πτώση του Υπαρκτού ήταν εβραϊκής καταγωγής! Υπαινικτικά και όχι από όλους, αυτά λεγόντουσαν στις συζητήσεις παλιότερα. Σήμερα τα πιο πολλά έχουν ξεχαστεί και σίγουρα καλό είναι να μείνουν έτσι για να μην ασχοληθεί, ούτε κατά λάθος, η Λήθη με την φρίκη των μετέπειτα Σταλινικών εκκαθαρίσεων!
Αυτό το παραμύθι, αυτήν την ιστορία χρόνια μετά μου την επιβεβαίωσε ο «Βιολιστής στην Στέγη», που διηγήθηκε την Εβραίικη εκδοχή της πραγματικής αυτής ιστορίας. Κι’ ο Νικήτας Μιχάλκωφ Κοζάκικης καταγωγής σπουδαίος άνθρωπος του σινεμά, του Μεγάλου Ρώσικου σινεμά, κάθε χρόνο σχεδόν πηγαίνει στην Λήμνο για να κάνει μαζί με άλλους Κοζάκους το μνημόσυνο των προγόνων τους, των Κοζάκων που πέθαναν άδοξα εκεί εξορισμένοι από τους Αγγλογάλλους «συμμάχους» που ποτέ και για κανένα δεν κράτησαν τον λόγο τους. Πηγαίνουν φορώντας τις στολές τους, με τους Παππάδες και τις εικόνες τους και κρατάνε όλα τα έθιμα πίνοντας την βότκα τους πάνω στα μνήματα, για να γλυκάνουν την ψυχή της Πριγκίπισσας και των Κοζάκων, που είναι θαμμένοι έξω από το Πορτιανού της Λήμνου! Αυτά για το τότε και για το τώρα και για τους Κοζάκους. Να μην ξεχάσω όμως, πως ο Παππούς μου με ανέβαζε στο τραπέζι της τραπεζαρίας, 2-3 χρονών παιδάκι, όπως μου διηγούντο, για να μου μαθαίνει να χορεύω το Καζατσόκ, που ο ίδιος πολύ αγαπούσε!
Οι ιστορίες όμως δεν τελειώνουν εδώ. Ο κ. Σπύρος μιλούσε συχνά για την ζωή τους στο Ταϊγάνι. Η πολυάνθρωπη Ελληνική γειτονιά πρέπει να ήταν ζωντανή και να ευημερούσε ορισμένες εποχές. Στην βιογραφία του Τσέχωφ αναφέρεται πως ο συγγραφέας γεννήθηκε και πέρασε τα φτωχικά παιδικά και εφηβικά του χρόνια στο Ταϊγάνι. Κατοικούσε η οικογένεια του στην γειτονιά των Ελλήνων για τους οποίους όμως δεν είχε να πει καλά λόγια. Υπάρχει η άποψη πως αν και πήγαινε στο Ελληνικό σχολείο με τους εξαίρετους λόγιους δασκάλους και καθηγητές, είχε δυσκολίες με τα Αρχαία Ελληνικά και εξ αιτίας τους είχε χάσει χρονιά.
Οι ζωντανές διηγήσεις του κυρίου Σπύρου έπαιρναν άλλο ύφος όταν μας έλεγε για την άφιξη Σαντορινιών και άλλων Αιγαιοπελαγίτικων καραβιών όσων μπορούσαν να πλεύσουν στην Αζοφική. Είχαν ξεφορτώσει στην Οδησσό το κρασί, τις ελιές και ότι άλλο κουβαλούσαν από την Ελλάδα και έφταναν στο Ταϊγάνι για να φορτώσουν σιτάρι. Με δέος έβλεπαν οι νησιώτες των μικρών άγονων νησιών την απέραντη, την ατελείωτη γη, τον «σιτοβολώνα της Ευρώπης». Οι Μουζίκοι πάλι έλεγε ο αφηγητής μας, ασκεπείς με τις σάπκες στο χέρι, τριγυρισμένοι με την ατελείωτη σειρά των παιδιών τους, ευχαριστημένοι που πούλησαν την σοδειά, αποχαιρετούσαν τους ναυτικούς μένοντας πάντα με την απορία για το πόσο μεγάλη είναι η θάλασσα.
Αυτά και άλλα πολλά, άλλοτε Ελληνικά, άλλοτε Ρωσικά, κουβέντιαζαν στο σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας οι δικοί μου με τον επιστήθιο φίλο και γείτονα Σπύρο Μπαλαμπάκη, τον τελευταίο Σαντορινιό ναυλομεσίτη στο Ταϊγάνι. τις μακριές νύχτες της Κατοχής αλλά και κάποια χρόνια αργότερα. Ήταν ιστορίες που άκουγα μικρός σαν παραμύθια, σαν αναμνήσεις από τις ζωές που ανατράπηκαν. Δεν ξέρω πόσο ήταν «ακριβείς» οι περιγραφές, δεν ξέρω πόσο ήταν «ιστορία, αναμνήσεις και διηγήσεις» η χάδια της πληγωμένης τους ψυχής. Εκεί όμως στην Γειτονιά των Αγγέλων που βρίσκονται όλοι μαζί φαντάζομαι πως θα έχουν ξεκαθαρίσει όλα. Για μένα πάντως, εκτός από την αγάπη τους, αυτές οι ιστορίες είναι ό,τι μου κληροδότησαν, ο,τι μου ζήτησαν να μην ξεχαστεί, ό,τι έχω απ’αυτούς. Δεν είχαν να μου δώσουν τότε τίποτε άλλο!
Tα δύο πρόσωπα του αντιφατικού Ιωάννη Μεταξά
Είναι αλήθεια ότι το ΟΧΙ του ’40 έχει δημιουργήσει ένα φωτοστέφανο και ευνοεί τις προσπάθειες (σχεδόν) αγιοποίησης του πλέον μοιραίου ανθρώπου του 20ου αιώνα για τα συμφέροντα του ελληνισμού. Και αυτή τη συμπεριφορά τη συναντάμε ακόμα και σε πολίτες που δεν θα τους ενέτασες εύκολα στον ακροδεξιό χώρο….
Έτσι, μπροστά στο ΟΧΙ λησμονούνται: η καθοριστική συμβολή του στον Εθνικό Διχασμό, η στάση του στα Μικρασιατικά, ο φιλοκεμαλισμός του, η φασιστική δικτατορία του 1936 κ.λπ.Ας προσπαθήσουμε να δούμε και αυτές τις πλευρές του μοιραίου (για τους Μικρασιάτες, Πόντιους, Ανατολικοθρακιώτες) αυτού ανθρώπου!
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην huffingtonpost.gr
στις 28 Οκτωβρίου 2020
Μια αντιφατική και μοιραία προσωπικότητα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας.
- Βλάσης ΑγτζίδηςΔιδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας, Mαθηματικός

Μια από τις πλέον αντιφατικές προσωπικότητες (και μοιραίες παράλληλα) του 20ου αιώνα είναι ο Ιωάννης Μεταξάς. Η αντιφατικότητά του μπερδεύει συνεχώς τους οπαδούς του οι οποίοι δεν έχουν ξεκαθαρίσει τις διαφορετικές φάσεις του ανδρός.
Η γερμανική του περίοδος
Την περίοδο του Α′ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) πρακτόρευε τα γερμανικά συμφέροντα. Κύρια αποστολή του ήταν η αποτροπή της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ με άμεσα ανταλλάγματα: Κύπρο, Β. Ήπειρο, Μικρά Ασία.
Για να αποτρέψει τότε την μεταπολεμική απόδοση της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα, έγραψε (1915) το ”περίφημο” Υπόμνημα με το οποίο η επέμβαση στη Μικρά Ασία χαρακτήριζαν ”αποικιοκρατική δράση”. Έτσι κατάφερε να προστατεύσει την σύμμαχο της Γερμανίας Τουρκία, από την συμμαχική επίθεση,προκαλώντας παράλληλα στην Ελλάδα τον Εθνικό Διχασμό.
Να σημειώσουμε ότι αυτή τη θέση του Μεταξά για τη Μικρά Ασία τηνυιοθέτησε το ΣΕΚΕ-ΚΚΕ μετά την ένταξή του στην Κομιντέρν παραβιάζοντας την απόφαση του Α΄ Συνεδρίου του που υποστήριζε την αποκέντρωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την καταξίωση των δικαιωμάτων όλων των κοινοτήτων. Γι αυτό και έως σήμερα φιλομοναρχικοί και φιλοΚΚΕ ιστορικοί (με ή χωρίς εισαγωγικά) επικαλούνται ως ορθή τη μεταξική άποψη του 1915.
Κορυφαία πράξη του Μεταξά της γερμανικής του περιόδου, υπήρξε η παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους το 1916 και η εθελούσια παράλληλη αναίμακτη αιχμαλωσία του 4ου Σώματος Στρατού απ′ τους Γερμανούς.
Η φιλοβασιλική Κυβέρνηση Σκουλούδη, ο αναπληρωτής επιτελάρχη του στρατού Ιωάννης Μεταξάς με τη σύμφωνη γνώμη του Κωνσταντίνου Α’, αποφάσισαν την παράδοση του οχυρού Ρούπελ στις 26 Μαΐου 1916 και ακολούθως την παράδοση της Καβάλας, χωρίς να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Κατά την περίοδο της βουλγαρικής κατοχή 42.000 Έλληνες εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία. Από τους εκτοπισμένους επέστρεψαν οι 30.000.
Το ελληνικό 4ο Σώμα Στρατού -ήτοι 7.000 αξιωματικοί και οπλίτες- οδηγήθηκε από τους Γερμανούς στο Γκέρλιτς (σήμερα ανήκει στην Πολωνία και λέγεται Zgorzelec), όπου και παρέμειναν αιχμάλωτοι έως και το 1919. Τότε οι απελπισμένοι αιχμάλωτοι στρατιώτες πήραν μέρος στη γερμανικήεπανάσταση των Σπαρτακιστών που ηγούντο οι Λούξεμπουργκ και Λίμπνεχτ, με αίτημα την επιστροφή στην πατρίδα. Τετρακόσιοι Έλληνες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στην άδικη εκείνη αιχμαλωσία.
Όσον αφορά τη στάση του Ιωάννη Μεταξά στη Μικρασιατική Εκστρατεία -μετά τη νίκη των συμμάχων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο τέλος του 1918- μπορφεί να χαρακτηριστεί ως συνέχιση της θέσης του 1915. Έτσι ο ρόλος του υπήρξε από ουδέτερος έως αρνητικός. Ειδικά με την άρνησή του να αναλάβει την αρχηστρατηγία στο μικρασιατικό μέτωπο την Άνοιξη του 1922 και να περισώσει ότι μπορούσε να περισωθεί. Στη συνέχεια η ανίκανη κυβέρνηση Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη (που έχει την κυρία ευθύνη για την Καταστροφή) όρισε στη θέση αυτή τον εντελώς ανεπαρκή Χατζηανέστη.
Εάν είχε δεχτεί ο Μεταξάς να αναλάβει την αρχιστρατηγία στη Μικρά Ασίαμετά την αποπομπή του Αν. Παπούλα, θα είχαμε την ίδια δραματική εξέλιξη;Πιστεύω πως όχι! Δεδομένου ότι κάποιοι στρατιωτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι είχε ικανότητα στο χειρισμό δύσκολων στρατιωτικών ζητημάτων.
Να σημειώσουμε ότι η άρνησή του είχε προκαλέσει την οργή των ομοϊδεατών του με αποτέλεσμα ο Βλάχος να γράψει εκείνη την εντελώς απαξιωτική αναφορά:
«Φύγε απ’ εδώ, Ανθρωπε μικρέ, που περίμενες να κατασκευάσης πρωθυπουργικόν φράκον από τα ράκη. Φύγε από εδώ, ανυπότακτε στρατιώτα των αναγκών μου, αυτόκλητε κηδεμόνα της ατυχίας μου, τέκνον άχρηστον, άνθρωπε μηδέν. Αυτό θα έλεγε εις τον Αντιστράτηγον κ. Μεταξάν, δακρύουσα η Ελλάς, αν έστρεφε ποτέ προς τον κ. Μεταξάν η Ελλάς τα βλέμματα». [Γεώργιος Βλάχος, εφημ. «Καθημερινή», 25 Αυγούστου 1922]
Η βρετανική του περίοδος
Η ”φιλοβρετανική” του φάση θα ξεκινήσει μετά την παλιννόρθωση του 1935.Τότε ο πρώην βενιζελικός Ι. Κονδύλης, έχοντας μεταστραφεί σε σκληρό φιλομοναρχικό κατήργησε με στρατιωτικό πραξικόπημα την την Αβασίλευτη Δημοκρατία υπέρ της Βασιλευομένης. Έτσι, μετά από 13 έτη Αβασίλευτης Δημοκρατίας ο πρώην βενιζελικός Κονδύλης που έχει αυτοχρισθεί «αντιβασιλέας» επαναφέρει τη μοναρχία και τον Γεώργιος Β’ στο θρόνο. Όμως ο φιλοβρεττανός Γεώργιος δεν φαίνεται να αναγνωρίζει την ύψιστη υπηρεσία που του προσέφερε ο Κονδύλης. Αντ’ αυτού, επιλέγει ως έμπιστο άνθρωπό του τον Ιωάννη Μεταξά, έναν πειθήνιο φιλοβασιλικό που ηγείτο του μικρού κόμματος των Ελευθεροφρόνων (12% των ψήφων), που τον διορίζει αρχικά στη θέση του υπουργού Στρατιωτικών. Έκτοτε ο προσανατολισμός του Μεταξά αλλάζει αποδεχόμενος το παλιό βενιζελικό αξίωμα: ότι δηλαδή η εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων επέβαλε την σύμπλευση με την Μεγ. Βρετανία.
Στη συνέχεια ο Μεταξάς κινήθηκε έξυπνα εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία που δημιουργούσε η μεγάλη οικονομική κρίση και το ανερχόμενο εργατικό κίνημα. Ψευδόμενος και υπερτονίζοντας τον κίνδυνο κομμουνιστικής εξέγερσης,κηρύσσει στις 4 Αυγούστου 1936 – με την απόλυτη έγκριση του Γεωργίου Β’ και με δύο παράνομα βασιλικά διατάγματα― δικτατορία.
Έτσι στη μεσοπολεμική Ευρώπη του ναζισμού και του φασισμού υπήρξε το ελλαδικό παράδοξο της δημιουργίας μιας φασιστικής φιλοβρετανικής δικτατορίας. Απόρροια αυτής της εξάρτησης υπήρξε η αντίθεσή του στον ιταλικό ιμπεριαλισμό, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε σε ομιλία του στους Έλληνες δημοσιογράφους μετά την κήρυξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Ακριβώς αυτό το ανελαστικό του γεωπολιτικού ρόλου, οδήγησε στην άρνηση του ιταλικού τελεσιγράφου.
Είναι γεγονός ότι ο Μεταξάς προσπάθησε να ενισχύσει την αμυντική ικανότητα της Ελλάδας και σ’ αυτή την προσπάθεια μαζί με την απαράμιλλη λαϊκή διάθεση οφείλεται το θετικό στρατιωτικό αποτέλεσμα στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Είναι γνωστό ότι η διάθεση του επιτελείου ήταν αρκετά ηττοπαθής, και κάποιοι από αυτούς το εξέφρασαν λίγο αργότερα μετά τη γερμανική επίθεση, με την παράνομη συνθηκολόγηση και τη μετατροπή τους σε κουίσλιγκ, δηλαδή σε υπηρέτες των κατακτητών. Ο υποστράτηγος Πετρουτσόπουλος, διευθυντής τότε του ΙΙΙ γραφείου επιχειρήσεων της VIII Μεραρχίας –που κύρια αυτή η μεραρχία αντιμετώπισε την ύπουλη επίθεση της φασιστικής Ιταλίας στην Ήπειρο- γράφει:«Η ηγεσία δεν επίστευε εις την νίκην, αλλά ήθελε να ρίψωμεν μερικούς πυροβολισμούς δια την τιμήν των όπλων μας».
Ακριβώς γι αυτό θα πρέπει να προσμετρηθεί το υψηλό φρόνημα του ελληνικού λαού, που χωρίς αυτό η νίκη επί των Ιταλών θα ήταν αβέβαιη.
Στα θετικά του Μεταξά κατά την περίοδο της προετοιμασίας για τον πόλεμο εντάσσεται και η μέριμνα για την προστασία των αρχαίων γλυπτών, τα οποία τοποθετήθηκαν σε κρύπτες, ώστε να μην λεηλατηθούν σε μια ενδεχόμενη κατάκτηση της χώρας.
«Ναι» ή « Όχι»
Θα μπορούσε ο Μεταξάς να πει «Ναι» στο ιταλικό τελεσίγραφο και να επιμείνει στο δρόμο της ουδετερότητας; Το ότι το «Όχι» ήταν μονόδρομος το ανακοίνωσε ο ίδιος ο Μεταξά «προς τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικόν Στρατηγείον» στις 30 Οκτωβρίου 1940, όπου παρουσίασε την πραγματική κατάσταση και τις συνομιλίες που είχαν προηγηθεί με τον Αξονα.
Μεταξύ των πολλών που ανέφερε είναι ότι ο ίδιος ο Χίτλερ του είχε διαμηνύσει ότι ήθελε την εκούσια προσχώρηση της Ελλάδας στο στρατόπεδό του με την προϋπόθεση ότι θα προέβαινε η Ελλάδα «….εις μερικάς ικανοποιήσειςπρος την Ιταλίαν, δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς τη Βουλγαρίαν, ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς.
«Δηλαδή θα έπρεπε: διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν… με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των…».
Εν κατακλείδι μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς είναι μια αντιφατική και μοιραία προσωπικότητα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας.
――――――
(*) Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ Ιστορίας του ΑΠΘ με βασικές σπουδές τα μαθηματικά
Δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.huffingtonpost.gr/entry/ta-deo-prosopa-toe-antifatikoe-ioanne-metaxa_gr_5f981c5fc5b6e5b767735b6d?utm_hp_ref=gr-homepage
Ποιός θυμάται τους δικούς μας πρόσφυγες στα λοιμοκαθαρτήρια της «μητέρας-πατρίδας»;
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΜΝΗΜΗΣ στην Καλαμαριά (19-6-2020)
Του Βλάση Αγτζίδη, ιστορικού
Μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια για την καταξίωση της προσφυγικής μνήμης, είναι αυτή που πήραν το Μάϊο του 2019, ο Μανόλης Λαμτζίδης, ο Φόρης Πεταλίδης, ο Θανάσης Στυλίδης, ο Κώστας Πασαλίδης, συγκροτώντας την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ για την ανάδειξη των «απολυμαντηρίων» της Αρετσούς στην Καλαμαριά σε τόπο Ιστορικής Μνήμης και την ανέγερση Μνημείου μέσα σε αυτόν. Στην πρόσκληση για την εκδήλωση (19-6-2020) αναγράφεται ότι αυτή είναι αφιερωμένη στους: ¨...22.000 πρόσφυγες Πόντιους, Καυκάσιους, Μικρασιάτες και Ανατολικοθρακιώτες που έχασαν μεταξύ 1916-1924 τη ζωή τους στα «Απολυμαντήρια» της Καλαμαριάς και τους υπόλοιπους 355.000 που «φιλοξενήθηκαν» εκεί μέσα σε άθλιες συνθήκες μέχρι να διασπαρούν σε όλη την Ελληνική Επικράτεια και ειδικότερα στη Βόρεια Ελλάδα. »
Το τελευταίο ποίημα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι
Στις 14 Απριλίου του 1930 έβαλε τέλος στη ζωή του ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους ποιητές. Ο Μαγιακόφσκι είχε συνταχθεί με την Επανάσταση του 1917 και την ύμνησε με τους στίχους του: «...η επανάσταση με έταξε και η συνείδησή μου / στο μέτωπο επήγα να καταταχτώ...» Τιμά και αναγνωρίζει τις κατακτήσεις της Επανάστασης: «ζηλέψτε / είμαι / ένας πολίτης / της Σοβιετικής Ένωσης.«
Όμως η βαθμιαία αυταρχικοποίηση του νέου καθεστώτος -που άρχισε με την εξόντωση των αριστερών σοσιαλεπαναστατών από τα μέσα του 1918 και κορυφώθηκε με την κατάληψη της εξουσίας από τον Στάλιν και την ομάδα του- έφερε τον ποιητή μπροστά στα υπαρκτά κοινωνικά αδιέξοδα. Παίρνει ξεκάθαρες αποστάσεις από το καθεστώς: «Δοξάστε με / Δεν είμαι τaίρι εγώ των ισχυρών / Εγώ επάνω σ’ όλα που έχουν γίνει / βάζω «μηδέν»»
Συνέχεια
Κατανοώντας το Ολοκαύτωμα μέσω της γενεαλογίας του Ναζισμού
Αναζητώντας την αρχική έμπνευση
για τη ναζιστική ‘τελική λύση’
.
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Ένα από τα ζητήματα που ακόμα απασχολούν τους ερευνητές είναι η γενεαλογία του ναζισμού. Γιατί βεβαίως ο Ναζισμός δεν εμφανίστηκε καινοτομώντας σε ιδεολογικό κενό την επαύριο της στρατιωτικής ήττας της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και των οικονομικών συνεπειών που επέφερε η ήττα αυτή.
Στο κείμενο αυτό παρουσιάζονται νεότερες προσεγγίσεις και ερμηνείες του φαινομένου, βασισμένες σε άγνωστα έως τώρα πραγματολογικά δεδομένα. Οι νεότερες αυτές προσεγγίσεις -που κατατίθενται σήμερα ως υπόθεση εργασίας- υποστηρίζουν τη θέση ότι η ιδέα του συγκεκριμένου τρόπου διαχείρισης του εθνικού ζητήματος και o προγραμματισμός, που οδηγεί στη φυσική εξόντωση των ανεπιθύμητων μειονοτικών πληθυσμών, διαμορφώθηκε στους κόλπους των Νεότουρκων ως απόρροια των γερμανικών επιρροών κατά τις αρχές του 20ου αιώνα.
Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί αξιωματικοί που είχαν υπηρετήσει στον οθωμανικό στρατό και είχαν παρακολουθήσει και συμμετάσχει στις εθνικές εκκαθαρίσεις, μετέφεραν τις εμπειρίες τους στην ηττημένη Γερμανία. Καθώς υπήρξαν από τους στυλοβάτες του ναζιστικού εγχειρήματος, μετέτρεψαν σε οδηγό και πρότυπό τους το εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ που κατάφερε να ολοκληρώσει το αρχικό νεοτουρκικό σχέδιο, ανατρέποντας τις δυσμενείς μεταπολεμικές ρυθμίσεις. Έτσι η αρχική φυλετική γερμανική επιρροή στους Νεότουρκους -που συνέβαλε στη διαμόρφωση της ιδέας της Γενοκτονίας- επέστρεψε στη Γερμανία ως αντιδάνειο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και διαμόρφωσε την πολιτική που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο Ζιγιά Γκιοκάλπ, ιδεολογικός πατέρας του τουρκικού εθνικισμού και της ιδέας για εθνοκάθαρση των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων. ΔΕΞΙΑ: Ο Χάινριχ Χίμλερ που εμπνεύστηκε τη μέθοδο εξόντωσης των Εβραίων και δημιούργησε το Άουσβιτς κ.ά. (από το βιβλίο «Μικρασιατική Καταστροφή. Από τη Λούξεμπουργκ και τον Γληνό στην ήττα και το τραύμα«)
Οι ρίζες
Αναλύοντας τις βασικές αρχές του ναζισμού κατανοούμε ότι οι πρωταρχικές του ρίζες βρίσκονται στο ρομαντικό ιδεαλιστικό πνεύμα της Γερμανίας, που αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα σαν αντίδραση στο πνεύμα του Διαφωτισμού. Η προπαγάνδα του Χίτλερ βασιζόταν σε κώδικες με τους οποίους οι γερμανικές μάζες ήταν συμφιλιωμένες. Ο φυλετισμός, που βρήκε το αποκορύφωμά του στη ναζιστική ρητορική, ενυπήρχε στην κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς.
Συνέχεια
Εκατό χρόνια από το θάνατο του Γεωργίου ΣΚΛΗΡΟΥ… Ένα επιστημονικό συνέδριο
Ο πατέρας της Νεοελληνικής κοινωνιολογίας και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους που εισήγαγε την ελληνική σκέψη στα πλέον προχωρημένα ρεύματα επιστημονικής σκέψης της Ευρώπης, υπήρξε ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Κωνσταντινίδης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο «Σκληρός¨…
Με αφορμή τα εκατό χρόνια από το θάνατό του στο Κάϊρο της, Αιγύπτου η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών διοργανώνει συνέδριο την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2019, στο συνεδριακό χώρο της, Αγνώστων Μαρτύρων 75. άνω Νέα Σμύρνη…
Συμμετέχουν οι επιστήμονες: Μιχ. Μερακλής, Π. Νούτσος, Γ. Μπουμπούς, Λ. Αξελός, Βλ. Αγτζίδης, Αλ. Δεληγιώργη…
Το ’22 και η νεοελληνική ιδεολογία

bty
Το ’22 και η νεοελληνική ιδεολογία
Του Βλάση Αγτζίδη (1)
Τα μικρασιατικά γεγονότα προκαλούσαν πάντα μια αμφιθυμία στους Ελληνες. H υποβάθμιση της σημασίας τους, η απόκρυψη του αριθμού των θυμάτων (τουλάχιστον 800.000 σύμφωνα με την εκτίμηση των ιστορικών Κιτρομηλίδη – Αλεξανδρή), η απενοχοποίηση του τουρκικού εθνικισμού, ακόμα και η αιτιολόγηση της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών, υπήρξαν κοινός τόπος στη μετά το ’22 Ελλάδα.
Και πάλι για τη σφαγή στο Κατίν… (των Πολωνών αξιωματικών από τις σταλινικές αρχές)
Με την έκδοση του βιβλίου του Χρήστου Κεφαλή ξέσπασε μεγάλη σύγκρουση στα Μέσα.
Με αφορμή μια βιβλιοπαρουσίαση του Γιαλκέτση στην Εφ.Συν», ο Νίκος Μπογιόπουλος απάντησε με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, για να προκαλέσει την αντίδραση του Κεφαλή. Με πεδίο της σύγκρουσης κυρίως το TVXS.
Ο Μπογιόπουλος ανταπάντησε στον Ημεροδρόμο (το έστειλε και στο TVXS). Ως απάντηση ο Χρ. Κεφαλής συνέταξε το παρακάτω κείμενο:
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε τη βιβλιοπαρουσίαση (η δική μου εισήγηση ξεκινά από 29.40 λεπτό):
.
Σθένος άξιο ενός καλύτερου σκοπού…
του Χρήστου Κεφαλή*
Με αυτά τα λόγια είχε χαρακτηρίσει πριν 70 χρόνια ο Ερνέστ Μαντέλ τις επίμονες προσπάθειες των απολογητών του Στάλιν, στην περίοδο της ζντανοφτσίνα, να αποδείξουν ότι όλες οι μεγάλες εφευρέσεις από το 18ο αιώνα και μετά είχαν γίνει από Ρώσους, και ότι όσοι υποστήριζαν ότι είχαν γίνει από Άγγλους, Γάλλους και άλλους δυτικούς το έκαναν επειδή ήταν πράκτορες του ιμπεριαλισμού.
Θεσσαλονίκη και πρόσφυγες

Αεροφωτογραφία της περιοχής ανατολικά των τειχών. Η Αγία Φωτεινή απλώνεται ανάμεσα στα δύο γήπεδα, του ΠΑΟΚ (δεύτερο από πάνω) και του Άρη (το πρώτο δεξιά κάτω).
Θεσσαλονίκη και πρόσφυγες
Του Βλάση Αγτζίδη
Η Θεσσαλονίκη υπήρξε ένας από τους βασικούς χώρους εγκατάστασης των αστών προσφύγων, μαζί με την Αθήνα και τον Πειραιά. Λίγους μήνες πριν την καταστροφή της Σμύρνης και το δραματικό τέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας, οι πρόσφυγες στην πόλη ανέρχονταν σε 60.000 άτομα. Μεγάλο μέρος αυτού του προσφυγικού πληθυσμού προερχόταν από τον Πόντο και τον Καύκασο.
Με τη Μικρασιατική Καταστροφή δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την Ιωνία θα κατακλύσουν τη Θεσσαλονίκη και λίγο αργότερα θα αρχίσουν να καταφθάνουν οι ανταλλάξιμοι ελληνικοί πληθυσμοί από Πόντο, Καππαδοκία καθώς και οι αιχμάλωτοι των κεμαλικών.
Θα μπορούσε ο Μεταξάς να πει «ΝΑΙ» στο ιταλικό τελεσίγραφο;
Το θέμα αυτό διαπραγματεύομαι σ’ ένα σύντομο σημείωμα στη σημερινή (28-11-2017) «Νέα Σελίδα».
.
Το κείμενο δημοσιεύεται στο πλαίσιο ενός ενδιαφέροντος δημοσιεύματος, στο οποίο συμμετέχουν επίσης οι: Φ. Οικονομίδης, Γ. Σκαλιδάκης, Δ. Στεμπίλης Β. Ρούβαλης, Κ. Βαρελά….
Θα μπορούσε να πει ο Μεταξάς ΝΑΙ στους Ιταλούς;
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Η έκφραση «Alors, c’ est la guerre» (πόλεμος, λοιπόν), του Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά προς τελεσίγραφο του Μουσολίνι στις 28 Οκτωβρίου 1940 υπήρξε η βάση για να δημιουργηθεί ο μύθος του «Όχι στον φασισμό».
Μια παράξενη αυτοκτονία στη Μόσχα του Στάλιν το 1938
Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Νίκου Κυριαζή, καθηγητή του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 24-9-2017. Αφορά την αυτοκτονία του Δημ. Νικολόπουλου, Έλληνα πρέσβη στη Μόσχα το 1938, για τον οποίο υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία στο αρχείο του Υπ.Εξ.
Το βυθισμένο πλοίο στον κόλπο της Σμύρνης. Μια ιστορία που έγινε αλλιώς
Μια ιστορία που έγινε αλλιώς!!!
Τις προηγούμενες μέρες γράφτηκε στον Τύπο ότι: «Ένα πλοίο, κατά πάσα πιθανότητα ελληνικό, που μετέφερε κυνηγημένους πρόσφυγες από την Σμύρνη που προσπαθούσαν να διαφύγουν από την τουρκική σφαγή και που βυθίστηκε πιθανώς από τουρκικά κανόνια, βρέθηκε στην θαλάσσια περιοχή του κόλπου από επιστημονική ομάδα του πανεπιστήμιου της πόλης. Σύμφωνα με τον καθηγητή του τελολογικού ινστιτούτου του τουρκικού πανεπιστημίου, Muhammet Duman, βρέθηκα από μη επανδρωμένη ειδική κάμερα σε βάθος 42 μέτρα, ένα ναυάγιο πλοίο μήκους 78 μέτρων και πλάτος 8 μέτρα. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, πρόκειται για πλοίο που μετέφερε κυνηγημένους χριστιανούς πρόσφυγες που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να διαφύγουν από την καταστροφή της ιστορικής πόλης, αλλά… είχαν τραγικό τέλος!«
Αυτή η ιστορία με το πλοίο, ως συνδεδεμένη με τη σφαγή της Σμύρνης, δεν τεκμαίρεται από κάποιες πηγές. Είναι δεδομένο ότι τις μέρες της καταστροφής ο κόλπος της Σμύρνης ήταν γεμάτος από τα πλοία των αδιάφορων συμμάχων. Οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό θα είχε καταγραφεί και θα ήταν γνωστό….
«Όταν ο Γληνός ‘συνάντησε’ τη Λούξεμπουργκ»
Ένα πολύ σημαντικό συνέδριο για το Σμυρνιό διανοούμενο Δημήτρη Γληνό άρχισε την Παρασκευή 19 Μαϊου και ολοκληρώνεται την Κυριακή 21. Το συνέδριο γίνεται στο Αμφιθέατρο ‘Αντώνης Τρίτσης», Ακαδημίας 50.
Το οργανώνει το Ίδρυμα Γληνού μαζί με το Εργαστήριο Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Την τελευταία ημέρα του συνεδρίου, στην 7η Συνεδρία που αρχίζει στις 9.30 π.μ., παρουσιάζω το εξής θέμα :
«Όταν ο Γληνός ‘συνάντησε’ τη Λούξεμπουργκ:
Προσεγγίζοντας το Ζήτημα της Ανατολής και το κίνημα των Νεότουρκων»
Σεμινάριο Ιστορίας 19-5-17: Γενοκτονία στο μικρασιατικό Πόντο
Στρογγυλό Τραπέζι για ένα θέμα που ακόμα διχάζει
«Η Τουρκία από την ίδρυση της αποκαλούμενης ‘νεαρής’ Δημοκρατίας , που βασίστηκε
στη γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων,
βίωσε μισή ντουζίνα στρατιωτικά πραξικοπήματα….
Τίποτα το καλό δεν μπορεί να συμβεί σε αυτή τη χώρα όπου έχει διαπραχθεί
μια γενοκτονία και όπου συνεχίζει να επικρατεί η άρνησή της.»
Elif Bayramgil
(εφημ. Το Βήμα, 16/4/17, σ. Α16-17)
Στο Σεμινάριο Ιστορίας που συντονίζω και γίνεται στο πλαίσιο του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Κηφισιάς , πραγματοποιείται μια συνάντηση ιστορικών την Παρασκευή 19 Μαϊου.
Η Ίρις Τζαχίλη και ο Βασίλης Μεϊχανετσίδης θα συζητήσουν για το ιστορικό γεγονός της Γενοκτονίας στην οθωμανική Ανατολή, το πραγματικό πλαίσιο εντός του οποίου πραγματοποιήθηκε και το αποτύπωμα του τραύματος στην προσφυγική Μνήμη. Συνέχεια
Για την εκδήλωση της ΟΠΣΕ στο Χίλτον
Από το ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ της ΟΠΣΕ
Εκδήλωση με θέμα «Ιστορία και Παράδοση του Ποντιακού Ελληνισμού», διοργανώθηκε στην Αθήνα την Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017 από την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας (ΟΠΣΕ). Η εκδήλωση έγινε στο ξενοδοχείο Χίλτον, στο πλαίσιο του επενδυτικού και αναπτυξιακού πολυσυνεδρίου Money Show, το οποίο έγινε με τη συμμετοχή πανεπιστημίων, επιχειρήσεων και παραγωγικών υπουργείων.
Αφιέρωμα στα 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ
Κάλαντα στη Σοβιετική Ένωση
Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες σελίδες –και τις λιγότερο μελετημένες- της νεότερης ελληνικής ιστορίας αποτελούν οι Έλληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης, που αριθμούσαν σε περισσότερα από 400.000 άτομα μετά το ΄22, και οι οποίοι βρέθηκαν στο κέντρο των μεγάλων αλλαγών και ανακατατάξεων που συνέβησαν τον 20ο αιώνα.
Ειδικά η σοβιετική περίοδος του παρευξείνιου ελληνισμού γεφυρώνει πολλά πράγματα, όπως:
Ένα σημαντικό συνέδριο στην Κηφισιά-Νέα Ερυθραία
3ο Επιστημονικό Συμπόσιο του Κέντρου Έρευνας και Μελέτης της Μικρασιατικής Ερυθραίας
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Με ιδιαίτερη επιτυχία έγινε το 3ο Επιστημονικό Συμπόσιο στις 19 και 20 Νοεμβρίου στη Νέα Ερυθραία. Διοργανώθηκε από το Κέντρο Έρευνας και Μελέτης της Μικρασιατικής Ερυθραίας (KEMME) και έχει δημιουργηθεί από τον Δήμο Κηφισιάς. Στο πλαίσιο του ΚΕΜΜΕ έχει θεσμοθετηθεί η ανά διετία οργάνωση επιστημονικού συνεδρίου γύρω από θέματα που σχετίζονται με τον ελληνισμό της Ανατολής και το μεγάλο γεωπολιτικό μετασχηματισμό, που στα καθ’ ημάς είναι γνωστός ως «Μικρασιατική Καταστροφή».
Η Λωζάννη, ο Κεμάλ και οι μικροαπατεωνιές των κεμαλιστών
Δεν είναι πολύ εύκολο να αποκωδικοποιηθεί πλήρως η πρόσφατη εξέλιξη της ρητορικής του Ερντογάν, που φαίνεται να ασκεί κριτική και να προσπαθεί να αποδομήσει ιδεολογικά μια από τις ισχυρότερες διεθνείς συνθήκες, τη Συνθήκη της Λωζάννης. [Ένα μέρος της αφορούσε την ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών και των καθορισμό των ελληνοτουρκικών συνόρων]. Εάν συμβαίνει αυτό τελικά, η Τουρκία και ο εθνικισμός της είτε στην κεμαλική είτε στην ισλαμιστική του εκδοχή, θα έχουν κερδίσει την παγκόσμια πρωτοτυπία αμφισβητώντας για δεύτερη φορά μια από τις μεταπολεμικές συνθήκες που πάνω της βασίστηκε η γεωπολιτική ισορροπία.
Το Σεμινάριο για το σταλινισμό
Με ιδιαίτερη επιτυχία έγινε το σεμινάριο «Σταλινισμός και διανοούμενοι…» στο Σεμινάριο Ιστορίας που επιμελούμαι στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Κηφισιάς.
Την 1η Ιουνίου 2016 ολοκληρώθηκε ο 8ος κύκλος του Σεμιναρίου Ιστορίας που πραγματοποιείται στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιου του Δήμου Κηφισιάς. Η καταληκτική εκδήλωση και στους οκτώ κύκλους που έχουν ολοκληρωθεί έως τώρα ήταν αφιερωμένη στις σταλινικές διώξεις και σε ένα από τα πολλά θέματα που σχετίζεται με το φαινόμενο του σταλινισμού. Συνέχεια
«Ατατούρκ και Ναζί», ένα σημαντικό βιβλίο
Με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου
του Stefan Ihring
με τίτλο «Atatürk in the Nazi Imagination»
του Κώστα Μαρδά από το ΑΠΕ-ΜΠΕ
(Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων-Μακεδονικό Πρ. Ειδήσεων)
Ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο γεννήτορας της σύγχρονης Τουρκίας, ηγέτης ενός κινήματος που χαρακτηρίζεται από τους πολιτικούς αναλυτές Δεξιάς και Αριστεράς ως φιλελεύθερο, αντιιμπεριαλιστικό, μεταρρυθμιστικό, είχε έναν θαυμαστή που αιματοκύλησε τον κόσμο. Ποιον; Τον Αδόλφο Χίτλερ! Το υποστηρίζει ο Βρετανός ιστορικός Στέφαν ‘Αιριγκ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κουίν Μέρι του Λονδίνου, με διδακτορική διατριβή στο Κέιμπρτζ που έχει θέμα τις σχέσεις Ναζί- Κεμάλ.
Στο βιβλίο του «Ατατούρκ και Ναζί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, βασιζόμενος σε γερμανοβρετανικές πηγές που πιάνουν 100 σελίδες- ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο των 447 σελίδων – παραθέτει στοιχεία ότι ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος και ο Χίτλερ ο μαθητής! Μαθητής στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, στην αντιθρησκευτικότητα, στον ολοκληρωτισμό και πάνω απ΄όλα στη γενοκτονία παίρνοντας το κεμαλικό πρότυπο εξόντωσης Αρμενίων και Ελληνοποντίων.
H αριστερή παρέκκλιση στο γλωσσικό ζήτημα…
…και οι θανάσιμες συνέπειές της
———————————————-
περ. Τα ιστορικά, τεύχ, 43, Δεκέμβριος 2005, σελ. 421-448
Ποντιακή VS δημοτική.
.
Μια άγνωστη πλευρά του ελληνικού γλωσσικού ζητήματος στη Σοβιετική Ένωση του Μεσοπολέμου[1]
.
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Γλωσσικό ζήτημα και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση
. .
24-10-2015: Εκδήλωση για το ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου
Το Σάββατο 24/10/15 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσόβουνου, το δημ. διαμέρισμα και ο Δήμος Εορδαίας διοργανώνουν ομιλία-συζήτηση για το Ολοκαύτωμα που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί Ναζί το ’41 (και επανέλαβαν το ’44). Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο «Σπίτι Παιδιού» Μεσόβουνου, ώρα 6.30 μ.μ
Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται στο γεγονός, αλλά και στη συγκρότηση της προσφυγικής κοινότητας μετά το ’22:
Το ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου
Ιούλιος 1936: Οι Δίκες της Μόσχας
30 ΙΟΥΛΙΟΥ 1936: ΟΙ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ
Δίκες της Μόσχας Η μεγάλη σφαγή των στελεχών, διά χειρός Στάλιν
(δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 28 Ιουλίου 2013)
Στις 30 Ιουλίου του 1936, με το διάταγμα 447 και με την υπογραφή του Στάλιν, ξεκίνησε η μεγαλύτερη εσωκομματική εκκαθάριση που είχε γνωρίσει έως τότε η νεαρή Σοβιετική Ενωση.
Στην κορυφή, ο δικαστής Ούρλιχ (στο κέντρο) εκφωνεί την καταδικαστική απόφαση για τον Μπουχάριν, τον Μάρτιο του 1938.
Μαζί με την εκκαθάριση των μελών του κόμματος, που οι σταλινικοί θεωρούσαν ότι είχαν αποκλίνουσες απόψεις, ξεκίνησε μια γιγάντια επιχείρηση ενάντια στους σοβιετικούς λαούς και στις εθνικές μειονότητες, με στόχο την απόλυτη υποταγή μέσα από τον απόλυτο τρόμο.
13 Ιουνίου: Ημέρα Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις….
13 Ioυνίου: Επίσημη Ημέρα Μνήμης για τον ποντιακό ελληνισμό (απόφαση του 4ου Παγκόσμιου Συνέδριου), των σταλινικών διώξεων που συνέβησαν στην ΕΣΣΔ της σταλινικής εποχής. Οι διώξεις που υπήρξαν απόρροια της αλλαγής της εσωτερικής πολιτικής για το εθνικό ζήτημα, κόστισαν σκληρά στην ελληνική κοινότητα και οδήγησαν στην ολοκληρωτική εξόντωση της ελληνικής ηγετικής κομμουνιστικής ομάδας (των ελλαδιτών φυγάδων συμπεριλαμβανομένων), καθώς και χιλιάδων άλλων του πληθυσμού…
Ας θυμηθούμε αυτή την επέτειο διαβάζοντας κάποια σχετικά κείμενα:
Σάββατο 4-4-2015: Με τον Δορδανά και τη Σαββοπούλου στο Κιλκίς
Το Κιλκίς ως ερευνητική πρόκληση
Με το θέμα αυτό συνεχίζεται το Σάββατο 4 Απριλίου, 8.00 μ.μ. στο χώρο της Πολιτιστικής Εταιρείας (Μητροπόλεως 11), η δραστηριότητα του πρόσφατα δημιουργημένου «Ομίλου για την Ιστορία και τον Πολιτισμό του νομού Κιλκίς».
Η εκδήλωση διοργανώνεται σε συνεργασία με την «Πολιτιστική Εταιρεία Εκπαιδευτικών ν. Κιλκίς» και αποσκοπεί στο να διερευνήσει τις ερευνητικές προκλήσεις και ευκαιρίες που προσφέρει στους μελετητές ο κοινωνικός και ιστορικός χώρος του νομού Κιλκίς.
Ήταν ο Παντελής Πουλιόπουλος δωσίλογος;;;
Ή απλώς ένας ‘λικβινταριστής’ και ‘πράκτορας της Ασφάλειας’;
.
Ίσως να βρίσκετε προκλητικό τον τίτλο αυτής της ανάρτησης... Όμως μόνο με την θετική πρόκληση μπορεί να εντοπιστεί ο πυρήνας της αλήθειας που ενυπάρχει σε κάποια απ’ τα φαινόμενα που συναντιούνται συχνά στην ιδεολογική μας γειτονιά. Μόνο με την πρόκληση τελικά μπορεί και να αντιμετωπιστεί ο ανορθολογισμός και η ιδεοληψία ενός τμήματος της Αριστεράς «μας» (σταλινικοί+τροτσκιστές).
65 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου
Η επέτειος της λήξης του σκληρού εμφύλιου πολέμου αποτέλεσε το έναυσμα για το σχετικό αφιέρωμα στις Σελίδες Ιστορίας της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (7-9-2014) με τη συνεργασία της ιστορικού Βασιλικής Λάζου… Δημοσιεύονται παρακάτω τα πλήρη κείμενα, χωρίς τις περικοπές που έγιναν για λόγους χώρου στην εφημερίδα.
Εμφύλιος : μια τραγική σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας
Ο εμφύλιος πόλεμος αποτελεί το συγκερασμό των γεωπολιτικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, των κυνικών συμφερόντων των ντόπιων ελίτ που παραδοσιακά ήταν εξαρτημένες από τον ξένο παράγοντα και την ανεπάρκεια των ηγεσιών του Κομμουνιστικού Κόμματος
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Ο Εμφύλιος αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του νεότερου ελληνισμού και μαζί με την Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε συμβεί μόλις 25 χρόνια πριν, καθόρισε πλήρως και ολοκληρωτικά την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας.
Τα κομμένα κεφάλια του Άρη Βελουχιώτη και του Τζαβέλα κρεμασμένα σε φανοστάτη στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων: «Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί» γράφει ο Χαριτόπουλος. Η «τεχνική» αυτή κορυφώθηκε την περίοδο της Λευκής Τρομοκρατίας, που οδήγησε στον Εμφύλιο, όταν συγκροτήθηκαν οι παρακρατικές ομάδες των βασιλοφρόνων κυνηγών κεφαλών.
Aπό τις άγνωστες σελίδες του ΚΚΕ
Τ0 αφιέρωμα στις σελίδες ιστορίας της «Κ.Ε.» της 10-8-2014 με τη συμβολή του Χρήστου Κεφαλή, διαπραγματευόταν άγνωστες σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ, του αρχαιότερου κόμματος που υπάρχει σήμερα εν ζωή στην Ελλάδα
-
ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΚΥΜΑΝΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
ΚΚΕ: Το καθοριστικό brand name
Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ(*)
- Ουσιαστικά, το όνομα «ΚΚΕ» είναι μια χρυσή σφραγίδα, που διαχειρίζεται και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν η κάθε ηγετική ομάδα
- Το μακροβιότερο κόμμα της σύγχρονης Ελλάδας είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΕ). Δημιουργήθηκε το 1918 ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ). Το ιδρυτικό συνέδριό του έγινε στις 4-10 Νοεμβρίου του 1918 στον Πειραιά, μια εβδομάδα μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ.
Στις φυλακές Συγγρού το 1922. Εικονίζονται, πάνω αριστερά, ο Πετσόπουλος και, κάτω δεξιά, ο Κορδάτος
Η Νέα Ιωνία στο μεσοπόλεμο
Η συμβολή των προσφύγων του 1922 στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας υπήρξε το αντικείμενο ενός αφιερώματος στις σελίδες ιστορίας που επιμελούμαι (20-10-2013). Στο πλαίσιο του αφιερώματος, οι ερευνητές του Κέντρου Μικρασιατικού Πολιτισμού (Κε.Μι.Πο. Νέας Ιωνίας) Χάρης Σαπουτζάκης και Λουκάς Χριστοδούλου παρουσιάζουν την περίπτωση της βιομηχανικής ανάπτυξης της Νέας Ιωνίας Αττικής.
Μικρασιατική Καταστροφή και νέα οικονομία
-
Τα ελλαδικά κυρίαρχα στρώματα θα εγκατασταθούν σε δικές τους αποκλειστικές συνοικίες, όπως στο Κολωνάκι, το Ψυχικό, την Κηφισιά, τη Φιλοθέη, το κέντρο του Πειραιά κ.α. Αντίθετα οι προσφυγικές συνοικίες, υποβαθμισμένες πολεοδομικά αλλά και από πλευράς υποδομών, θα αποτελέσουν ενιαία συμπλέγματα με τις βιομηχανικές ζώνες
(ΛΙΛΑ ΛΕΟΝΤΙΔΟΥ) -
Η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε ένα σημείο τομής στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής. Η εποχή του εθνικού κράτους ανέτειλε μαζί με την ολοκληρωτική ένταξη της περιοχής στο πεδίο επιρροής και εξάρτησης από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις. Τα σύνορα χαράχτηκαν οριστικά και οι πληθυσμοί υποτάχθηκαν στα συμφέροντα των κυρίαρχων ελίτ. Τα πραγματικά θύματα αυτής της εξέλιξης ήταν οι ίδιοι οι πληθυσμοί που βρέθηκαν στις «υπό τακτοποίησιν» περιοχές.
Το Μεταλλικό (Κιλκίς) και η ριζοσπαστικοποίηση των προσφύγων
Ένα αφιέρωμα για τη ριζοσπαστικοποίηση των αγροτικών προσφυγικών κοινοτήτων της Μακεδονίας κατά την πρερίοδο του Μεσοπολέμου στις Σελίδες Ιστορίας της ‘Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (1-6-2014) με τη συμβολή της Βασιλικής Λάζου. http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2014-06-01&s=istorika
ΟΙ ΤΣΙΦΛΙΚΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ,
Η ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ ΚΑΙ
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΟΥ ’22
Η ριζοσπαστικοποίηση των απόκληρων πληθυσμών
-
Ειδικά στις περιοχές όπου οι γαιοκτήμονες είχαν υιοθετήσει εξ αρχής πολιτική βίαιης αντιμετώπισης, η ριζοσπαστικοποίηση των προσφύγων θα λάβει τη μορφή ενός μαχητικού κομμουνιστικού κινήματος
Το μνημείο που στήθηκε στον τόπο της θυσίας των δύο αγροτών που δολοφονήθηκαν από τους χωροφύλακες στις 20 Απριλίου του 1931
-
Ενα από τα πλέον άγνωστα ζητήματα που χαρακτήρισαν τον ελληνικό Μεσοπόλεμο ήταν το προσφυγικό ζήτημα, οι προεκτάσεις που έλαβε και οι κοινωνικές συγκρούσεις που επέφερε. Η ένταση του ζητήματος αυτού και η ιδεολογική αντίθεση των προσφυγικών πληθυσμών προς τα κυρίαρχα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα, που επικρατούσαν έως τότε στην Ελλάδα, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις νέες ισορροπίες που θα διαμορφωθούν κατά τη δεκαετία του ’40.
Καταγγέλλοντας τους όψιμους σταλινικούς…
Οι νέοι Γιέζοφ…
Ο Νικολάι Γιέζοφ υπήρξε το μακρύ χέρι του Στάλιν ως κομισάριος της Εθνικής Ασφάλειας, Χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των εσωκομματικών του αντιπάλων αρχικά και κατά όσων θεωρούσε ότι έπρεπε να εξοντωθούν για να επιβεβαιώνεται με τον τρόμο η απονομιμοποιημενη εξουσία του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς. Ανέλαβε το Σεπτέμβρη του 1936 τη θέση του Ε. Γιάγκοντα (εκτελέστηκε το Μάρτη του ’38) στην ηγεσία της Μυστικής Ασφάλειας OGPU. H εντολή που έλαβε από τον Στάλιν ήταν να καλύψει την «τετράχρονη καθυστέρηση της Γκε Πε Ου» στην εξαπόλυση των διώξεων. Ο Γιέζοφ θα συντάξει καταλόγους «υπόπτων» με χιλιάδες ονόματα. Κομματικά στελέχη, στελέχη από τα κολχόζ, το στρατό, τα συνδικάτα, από τη κομσομόλ (κομμουνιστική νεολαία) και μαζί τους και εκπρόσωποι των μικρών μειονοτικών ομάδων (Έλληνες, Τάταροι, Γερμανοί του Βόλγα, Τσετσένοι, Κορεάτες, κ.ά.), θα εκτελεστούν ως «εχθροί του λαού» ή θα σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία.
Όπως αναφέρεται στη «Μυστική Έκθεση στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 51, που συνέταξε ο Ν. Χρουστσόφ: «Τους καταλόγους αυτούς ο Γιέζοφ τους έστελνε προσωπικά στον Στάλιν για να εγκρίνει τις προτεινόμενες ποινές. Στην περίοδο 1937-38 διαβιβάστηκαν στον Στάλιν 338 τέτοιοι πίνακες που περιείχαν πολλές χιλιάδες ονόματα»… Σύντομα, την ίδια τύχη θα έχει και ο Γιέζοφ: καθαιρείται και στέλνεται στο εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ τη θέση του στην Γκε Πε Ου παίρνει ο Λαυρέντι Μπέρια…
Δεξιά: Ο Ν. Γιέζοφ συνοδεύοντας τον Στάλιν, Αριστερά: Η ίδια φωτογραφία μετά την εξόντωση του Γιέζοφ
Αυτήν ακριβώς την αιματοβαμμένη εποχή ανέλαβαν να αποκαθάρουν και να την παρουσιάσουν ως μάλλον πιθανή πρόταση για το μέλλον οι γραφειοκράτες του Περισσού. Το ΚΚΕ σχετικά πρόσφατα αποφάσισε να αναγνωρίσει ως «θετικό» το ρόλο του Στάλιν στην υπόθεση του σοσιαλισμού και να καταδικάσει την δειλή αποσταλινοποίηση του 20ου συνεδρίου (1956). Παράλληλα αποκατέστησε και τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον οποίο το ίδιο ως θεσμός, είχε ξαποστείλει στην εξορία του Σουργκούτ της Σιβηρίας και τον οδήγησε στην αυτοκτονία…. Όμως ένα κακέκτυπο, μια φάρσα, της σχέσης Στάλιν-Γιέζοφ (πριν την εξόντωση του δεύτερου) εμφανίζεται και στις μέρες μας…Σήμερα, δια της Επιτροπής Ιστορίας που προϊσταται ο γνωστός Μαϊλης επιχειρείται η επαναγραφή της ιστορίας, με τη δικαίωση και την αγιοποίηση κάθε στιγμής της ύπαρξης του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο πλαίσιο αυτό και δια χειρός ενός εντεταλμένου στρατευμένου «ιστορικού», του Αναστάση Γκίκα, έγινε προσπάθεια να κατασκευαστεί ένα σύστημα ερμηνείας που δικαιολογούσε τις σταλινικές διώξεις.
Οι Έλληνες της Μαριούπολης και το πρόβλημα της Ουκρανίας
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗΣ
- Στις σελίδες Ιστορίας της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 27ης Απριλίου 2014, δημοσιεύτηκε ένα τρισέλιδο αφιέρωμα στον ελληνισμό της Μαριούπολης και στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του. Παράλληλα ο ερευνητής Περικλής Δεληγιάννης παρουσιάζει τις πηγές της σύγχρονης διαίρεσης στην Ουκρανία.
-
-
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΥΞΕΙΝΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
-
ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ Ο πολιτισμός των Ελλήνων στο Μεσοπόλεμο
Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ
-
Οι Ελληνες της Μαριούπολης αποτελούν σήμερα ένα από τα τελευταία εναπομείναντα συμπαγή μέρη του παρευξείνιου Ελληνισμού. Οι περιπέτειες αυτού του άγνωστου αλλά εκπληκτικού ελληνικού κόσμου συγκροτούν μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες σελίδες των Ελλήνων. Μία από αυτές τις ιστορικές περιπέτειες σχετίζεται με τη σοβιετική εμπειρία των παρευξείνιων ελληνικών κοινοτήτων.
-
Φωτογραφία του 1936 με ηθοποιούς του Ελληνικού Θεάτρου Μαριούπολης
- Εμπειρία, που κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου -μετά την οριστική εδραίωση του κομμουνιστικού συστήματος και το τέλος των εμφύλιων και εθνικών συγκρούσεων- ανέδειξε μια ενδιαφέρουσα πολιτιστική ελληνική έκφραση -καθεστωτική, φυσικά- για να τελειώσει στα σταλινικά γκουλάγκ.
-
Η πολιτιστική αναγέννηση
-
Μετονομασία από «Κριμαία» σε «Ταυρίδα»;
Στο πλαίσιο ένος 4σέλιδου αφιερώματος της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (30-3-2014) για την κρίση στις σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας και το ζήτημα της Κριμαίας, δημοσιεύτηκε ένα σχόλιό μου για τις σκέψεις της ρωσικής πλευράς μετονομασίας της Κριμέας σε Ταυρίδα.
Το σχόλιο με τον τίτλο που έβαλε ο επιμελητής των σελίδων, είναι το παρακάτω. Μετά από το δικό μου σχόλιο υπάρχει το κείμενο του Χρήστου Κεφαλή για το ιστορικό βάθος της ρωσο-ουκρανικής αντιπαράθεσης.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ Η ΡΩΣΙΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΕΙ ΤΑΥΡΙΔΑ
Τη βαφτίζουν Ελληνίδα και την κάνουν ρωσική
Μια πρόσφατη είδηση από τη Ρωσία ήρθε να ενισχύσει στο διαδικτυακό κόσμο το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας των Ελλήνων. Γράφτηκε στο ρωσικό Τύπο και μεταφράστηκε στα ελληνικά Μέσα η είδηση: «Οι Ρώσοι δίνουν στην Κριμαία την αρχαία ελληνική ονομασία Ταυρίδα».
Η είδηση δεν ήταν καθόλου αβάσιμη! Η Ρωσία, στη σύγκρουσή της με την Ουκρανία και την προσπάθεια να ενσωματώσει πλήρως την στρατηγικής σημασίας Κριμαία, φαίνεται ότι επεξεργάζεται σχέδια για αλλαγή της ονομασίας, ώστε και σε συμβολικό επίπεδο να εδραιώσει τη ρωσική κυριαρχία. Η λέξη «Κριμαία» προέρχεται από το Qirim και είναι ταταρικής προέλευσης.
Κυριακή 23-3-2014….. μεταξύ Κριμαίας και Επανάστασης του 1821
–Στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (23-3-2014), στις σελίδες Ιστορίας (ένθετο Plus) μια μοναδική αφήγηση της Άννας Κουρτσίδου από το Κερτς (αρχαίο Παντικάπαιον) της Κριμαίας για την ελληνική κοινότητα της πόλης, τις σταλινικές διώξεις του 1937 και τη μαζική εκτόπιση του πληθυσμού στην Κεντρική Ασία το 1942. ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ. Επίσης θα υπάρχει και αναφορά στην ιστορία του Κερτς-Παντικάπαιου από τον ιστορικό Βασίλη Τσενκελίδη
–7.00 π.μ. Κυριακή εκπομπή στη Δημόσια Τηλεόραση με αφορμή την Επανάσταση του 1821 με θέμα «Eπανάσταση του 1821: Από το γένος στο έθνος» με μένα και τον Μανώλη Εγγλέζο-Δεληγιαννάκη….
—————————————————————————————————
Στη φωτογραφία πάνω η Άννα Κουρτσίδη με την κόρη της Ελένη Μυστακίδη στο Κερτς το 2013, επιστρέφοντας για πρώτη φορά μετά από την εξορία του 1942.
Kυριακή 16 Μαρτίου: επανακυκλοφορεί το βιβλίο για τους Έλληνες της τ. ΕΣΣΔ
22 χρόνια μετά επανακυκλοφορεί με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (16-3-2014) το βιβλίο με τίτλο: «Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι συνέπειες για τον ελληνισμό«(1992). Η ουκρανική κρίση και το δημοψήφισμα της Κριμαίας το έκαναν και πάλι επίκαιρο. Να σημειωθεί ότι το βιβλίο αυτό δεν κυκλοφορεί στην αγορά.

Από την Κριμαία στη Μαριούπολη
Οι ιστορικές σελίδες της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», 9 Μαρτίου 2014, ήταν αφιερωμένες στους Έλληνες της Κριμαίας και στη μετοικεσία τους στη Μαριούπολη. Συμμετείχε ο Μαριουπολίτης μουσικολόγος Αλέξανδρος Ασλά. Ο τίτλος του δικού μου κειμένου ανήκει στον επιμελητή της εφημερίδας. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=419166
ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ
ΚΡΙΜΑΙΑ: Αρχαίο ελληνικό πνεύμα στη Μαριούπολη
Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ*
Μία από τις πιο σημαντικές κοινότητες ένδημων Ελλήνων που επιβιώνουν ακόμα -παρ’ όλη την οδύνη που επέφερε ο 20ός αιώνας- είναι οι Ελληνες της Κριμαίας. Από αυτούς προέρχονται και οι Ελληνες της Αζοφικής, της Μαριούπολης και των γύρω ελληνικών χωριών.
Η Αικατερίνη Β’ θέλησε να επανδρώσει τις
νεοαποκτημένες περιοχές με φιλικό
πληθυσμό. Ο μητροπολίτης
Ιγνάτιος με το ποίμνιό του
εγκαταστάθηκαν
κοντά στις όχθες του
ποταμού Κάλμιου
Οι πρώτες ελληνικές εγκαταστάσεις χρονολογούνται από τους αρχαίους ελληνικούς αποικισμούς. Τα ερείπια των πόλεων Παντικάπαιου, Χερσονήσου, Φαναγόρειας, Θεοδόσιας κ.ά. μαρτυρούν την αρχαία σχέση. Εξάλλου, πολλά σύγχρονα τοπωνύμια της Κριμαίας έχουν ελληνική ρίζα, με χαρακτηριστικότερο αυτό της Γιάλτας, που προέρχεται από την ελληνική κριμαιορωμαϊκή διάλεκτο της περιοχής: Γιαλίτα θα πει ο μικρός αιγιαλός. (https://goo.gl/maps/o5ZZq) Ενα από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της κριμαϊκής ιστορίας είναι η τοποθεσία Λιβαδιά, κοντά στη Γιάλτα, και το ομώνυμο ανάκτορο όπου υπεγράφη και η περίφημη Συμφωνία της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945, όπου οι τρεις νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Στάλιν, Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ, μοίρασαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι η Λιβαδιά ανήκε στον Λάμπρο Κατσώνη και πήρε το όνομα προς τιμήν της βοιωτικής Λιβαδειάς και ότι το ομώνυμο ανάκτορο των τσάρων πρωτοχτίστηκε για οικία του Κατσώνη.
Η αρχαιότητα
Οι Έλληνες της ν. Ουκρανίας και της Κριμαίας: Οι σταλινικές διώξεις
Η “Βιβλιοθήκη”, δηλαδή το ένθετο 4σέλιδο για τα βιβλία, της “Ελευθεροτυπίας”της Παρασκευής (28 Φεβρουαρίου 2014 ) ήταν αφιερωμένο στους Έλληνες της νότιας Ουκρανίας και της Κριμαίας μέσα από την παρουσίαση κάποιων επιλεγμένων βιβλίων. Το αφιέρωμα είχε τις εξής ενότητες:
α) Εισαγωγικό, http://goo.gl/5DwRbq
β) βιβλία για τη μαριουπολίτικη διάλεκτο, http://goo.gl/xycyDG
γ) για τις σταλινικές διώξεις http://goo.gl/0PvL9s
δ) για την σύγχρονη παρουσία http://goo.gl/Nz1me4
Η ανάρτηση αυτή περιλαμβάνει μόνο την ενότητα για τις σταλινικές διώξεις με την παρουσίαση επιλεγμένων βιβλίων.
Σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Ουκρανίας
Η Λαϊκή Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων με εντολή του Στάλιν σχεδίασε μυστική επιχείρηση, σκοπός της οποίας ήταν η εξορία των μικρών λαών και εθνικοτήτων στο Βορρά σε σχεδόν απάτητα μέρη από τον άνθρωπο, «για την ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας»
Η υποτίμηση ενός πολύ σημαντικού τμήματος της ελληνικής διασποράς, που κατέχει μια εντυπωσιακή ιστορική και πολιτική εμπειρία, οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Όπως:
–στην παραδοσιακή ελλαδική εσωστρέφεια,
–στην απέχθεια των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων προς τον εξωελλαδικό ελληνισμό και ειδικά αυτόν της Ανατολής,
–στην ύπαρξη ενός σκληρού σταλινικού κόμματος,
–στην απουσία της κουλτούρας του διαλόγου, ακόμα και σε ακαδημαϊκούς χώρους.
Ομως, εδώ και είκοσι χρόνια, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, ξεκίνησε η έρευνα γι’ αυτές τις «λευκές σελίδες» της σύγχρονης ιστορίας μας, τελείως ανεξάρτητα από το επίσημο σύστημα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας.
Ιβάν Τζουχά, «Odyssei Mariupolski Grekov» (Η Οδύσσεια των Μαριουπολιτών Ελλήνων),
Βόλογκντα, 1993, σελ. 161
Ενας από τους πρωτοπόρους ερευνητές είναι ο Ιβάν Τζουχά, κάτοικος της πόλης Βολγκοντά (Ρωσία) και έλκων την καταγωγή από τους Ελληνες της Μαριούπολης. Στο ερευνητικό πεδίο του Τζουχά υπήρχε το σύνολο των σοβιετικών ελληνικών κοινοτήτων. Με μια σειρά βιβλίων του, βασισμένων σε επίπονη αρχειακή μελέτη, θα παρουσιάσει το πραγματικό μέγεθος εκείνης της αντιμειονοτικής καταστροφικής πολιτικής. Το πρώτο του έργο με τίτλο «Η «Ελληνική Επιχείρηση» του 1937» έχει ήδη μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται υπό έκδοση.
Στη Σταυρούπολη του Βόρειου Καυκάσου
Στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στις 16 Φεβρουαρίου 2014, υπήρχε αφιέρωμα για την εκπαιδευτική αναγέννηση των Ελλήνων της Ρωσίας από την εποχή της Περεστρόικα, με αφορμή την ύπαρξη ενός πολύ σημαντικού ελληνικού σχολείου στην Σταυρούπολη του Βόρειου Καυκάσου (νότια Ρωσία), ενταγμένου στο επίσημο εκπαιδευτικό ρωσικό σύστημα. Στο αφιέρωμα συμμετείχε η Ειρήνη Αλέποβα, διευθύντρια του Ελληνικού Σχολείου Σταυρούπολης.
Η εκπαιδευτική αναγέννηση των Ελλήνων της Ρωσίας
.
Η πραγματοποίηση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων σε μια περιοχή όπου η ελληνική παρουσία υπήρξε έντονη κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, αναδεικνύει και πάλι τον Ελληνισμό του Καυκάσου και την ιδιαίτερη ιστορία του. Ιστορικά υπήρξε τμήμα της ελληνικής διασποράς που είχε δημιουργηθεί στη Ρωσία από το 18ο αιώνα, όταν με απαρχή τα Ορλωφικά, δεκάδες χιλιάδες βρήκαν καταφύγιο σε μια φαινομενικά φιλική χώρα.
Οι Ελληνες του Καυκάσου κατάγονται από το μικρασιατικό Πόντο. Στις ρωσικές περιοχές τούς οδήγησε η ισλαμική οθωμανική καταπίεση, η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής και η πολιτική της Ρωσικής Αυτοκρατορίας να προσελκύσει ομόθρησκο πληθυσμό στα συνοριακά της εδάφη.
Ο Γιώργος Γρηγοριάδης διδάσκει τη νεοελληνική γλώσσα στο Σοχούμι το 1987 σε ελληνική τάξη του Β΄ Μεσαίου Σχολείου της πόλης.
Η επιβίωσή τους στη Ρωσία δεν υπήρξε εύκολη υπόθεση. Ο πανσλαβισμός και η προσπάθεια εκρωσισμού ήταν η κύρια κατεύθυνση της εκπαιδευτικής πολιτικής της τσαρικής Ρωσίας. Τα πολιτιστικά δικαιώματα κερδήθηκαν με πολύ κόπο και μόνο αφού κατάφεραν να πετύχουν μια θαυμαστή οικονομική ανάπτυξη κατά την προσοβιετική περίοδο.
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες και οι Έλληνες του Σότσι
————————————————————————————————
Ελληνικό χωριό η βάση των Αγώνων του Σότσι
ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*
Οι Χειμερινοί Oλυμπιακοί Aγώνες γίνονται στο Σότσι της Νότιας Ρωσίας, δηλαδή σε μια περιοχή όπου η ελληνική παρουσία είναι έντονη. Ειδικά το χωριό Κράσναγια Πολιάνα (Κόκκινο Ξέφωτο), όπου δημιουργήθηκε το χιονοδρομικό κέντρο και θα αποτελεί τη βάση των Αγώνων, ιδρύθηκε από Ελληνες του μικρασιατικού Πόντου στα τέλη του 19ου αιώνα και υπήρξε για μεγάλη περίοδο ένα αμιγώς ελληνικό χωριό.
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες που γίνονται ανέδειξαν για άλλη μια φορά το γεγονός της ύπαρξης μιας σημαντικής ελληνικής διασποράς στα ρωσικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Μιας διασποράς που διεκδικεί την εντοπιότητα και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν: «Οταν μιλούν για τους γηγενείς της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας, θεωρούμε ανήθικο να ξεχνούν ολότελα τον ελληνικό πληθυσμό» (Ι. Παρασκευόπουλος, εκπρόσωπος των εκτοπισμένων στο Καζαχστάν. Συνέδριο Γελεντζίκ, Μάρτης ’91).
Μαθητές του σχολείου της Κράσναγια Πολιάνα, όπου διδάσκεται και η ελληνική γλώσσα
Οι Έλληνες της Ουκρανίας στο μάτι του κυκλώνα…
Τα πρόσφατα γεγονότα στο Κίεβο της Ουκρανίας, όπου συναντιούνται οι γεωπολιτικές επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων με τις ανυπέρβλητες εσωτερικές κοινωνικές και εθνοτικές διαφορές, κάνουν επίκαιρο το αφιέρωμα για τους Έλληνες της Ουκρανίας που έγινε την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014 στην «Καθημερινή«.
Οι Ελληνες της Ουκρανίας
ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*
Δεκέμβριος 1994, Μαριούπολη. Οι Ελληνες της Μαριούπολης υποδέχονται μια μεγάλη ελλαδική αντιπροσωπεία.
Η τέχνη της επιβίωσης στην προσφυγιά…. Μ’ αφορμή τον ποντιακό χορό
Το αφιέρωμα Ιστορίας της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (12 Ιανουαρίου 2014) είχε ως αντικείμενο την επιβίωση ενός παραδοσιακού πολιτισμού σε συνθήκες βίαιου εκπατρισμού. Το θέμα αυτό σχετίζεται αφενός με την γενική αντίληψη που διακατέχει την κοινωνία για τον λαϊκό πολιτισμό και αφετέρου με τις ιδιαίτερες συνθήκες που καλείται να αντιμετωπίσει ο πολιτισμός ενός πληθυσμού σε συνθήκες εκδίωξης και προσφυγιάς. Στο αφιέρωμα συμμετείχε ο ερευνητής, χοροδιδάσκαλος Νίκος Ζουρνατζίδης.
Πόντιοι: η τέχνη της επιβίωσης στην προσφυγιά
Ο ΠΟΝΤΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ -ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ- ΠΑΡ’ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Ένα από τα ζητήματα που καλείται να μελετήσει η κοινωνιολογία και η λαογραφία μαζί, είναι η δυνατότητα και οι τρόποι επιβίωσης ενός παραδοσιακού πολιτισμού σε συνθήκες βίαιου εκπατρισμού. Το ζήτημα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί η σύγχρονη ελληνική κοινωνία διαμορφώθηκε από βίαιους εξωτερικούς παράγοντες. Τέτοιοι παράγοντες ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή και η Γενοκτονία, που σηματοδότησε την Έξοδο των πολυάνθρωπων ελληνοορθόδοξων (και ελληνοπροτεσταντικών) κοινοτήτων από την καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία (1914-1922), καθώς και η δεκαετία του ’40 με την ξενική Κατοχή της χώρας και τον Εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Στους παράγοντες πρέπει να προσμετρηθεί η ύπαρξη ηγετικών ομάδων σ’ όλο το πολιτικό φάσμα, εξαρτημένων οικονομικά και ιδεολογικά από ξένα κέντρα, που χαρακτηρίζονταν από αντιλήψεις, μη φιλικές προς τον παραδοσιακό πολιτισμό. Ειδικά οι πληθυσμοί που προέκυψαν από τη Μικρασιατική Καταστροφή είχαννα αντιμετωπίσουν επί πλέον ένα άξενο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, που πολλαπλασίαζε τις δυσκολίες διατήρησης του πολιτισμού τους.
Ο σκληρός Δεκέμβρης του ’37

Ο σκληρός Δεκέμβρης του ’37

Oι ντόπιοι στο Λιστόν, οι πρόσφυγες στο Παλαιό Φρούριο και οι Ιταλοί στην Κέρκυρα
Την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013, οι ιστορικές σελίδες της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» ήταν αφιερωμένες στην κατάληψη τηςΚέρκυρας από το ιταλικό φασιστικό κράτος το Σεπτέμβη του 1923. Συμμετοχή στο αφιέρωμα είχε και ο ιστορικός και μαθηματικός Γιώργος Ζούμπος, το κείμενο του οποίου υπάρχει στην παρακάτω ανάρτηση αμέσως μετα το δικό μου.
(Για τους αμύητους στα περί της Κέρκυρας, το Λιστόν είναι ο πεζόδρομος του περιπάτου των Κερκυραίων, παράλληλος στο συγκρότημα κατοικιών με ισόγειες τοξωτές στοές, που βρίσκεται μπροστά στη Σπιανάδα (την μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων) , απέναντι από το Παλαιό
Φρούριο. Κατά μία εκδοχή το περίφημο Λιστόν της Κέρκυρας οφείλει την ονομασία του στη «Λίστα» των Βενετών αποικιοκρατών, καθώς υπήρχε εκεί αναρτημένος κατάλογος με τα ονόματα των ευγενών, το libro d’ oro, οι οποίοι είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα να απολαμβάνουν τον περίπατο τους στο συγκεκριμένο δρόμο στις παλιές εκείνες εποχές .)
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.columns&s=istorika&date=29/09/2013
Ιστορικά- 29/09/2013
Συζητώντας για τους πρόσφυγες μ’ αφορμή τη Γενοκτονία των Εβραίων…
Με αφορμή τις εκδηλώσεις Μνήμης για τη Γενοκτονία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης έγινε ένας ενδιαφέρων και αποκαλυπτικός διάλογος στο φόρουμ του Ομίλου Μελέτης Ιστορίας της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ) Aιτία υπήρξε ένα ενημερωτικό σχόλιο, με το οποίο παράπεμπα στην ανάρτηση του «Πόντος και Αριστερά«, όπου εκτός από το ότι ήταν εξαιρετική προσέγγιση, αναδημοσιευόταν και ένα κείμενό μου από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία».
Η μόνη μου παρέμβαση στο διάλογο που αναδημοσιεύεται παρακάτω, είναι οι σημάνσεις σε εκείνη την απαράδεκτη-προσβλητική-ιδεοληπτική-κακεντρεχή και αντιιστορική διατύπωση του P. P.-Ch. Εννοείται ότι ο διάλογος στο φόρουμ ήταν επώνυμος….
Οταν ο τρόμος πήρε την εξουσία
80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Mε αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία κάναμε το παρακάτω αφιέρωμα με τη συμβολή της Έλλης Λεμονίδου. Στο αφιέρωμα αυτό επιχειρώ να περιγράψω τις υπόγειες σχέσεις που συνδέουν τα ακροδεξιά αναθεωρητικά (προς τις ρυθμίσεις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) κινήματα, δηλαδή το ναζιστικό στη Δύση και το κεμαλικό στην Ανατολή:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2013-02-17&s=istorika
Ιστορικά
80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
-
ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ (*)
Οταν ο τρόμος πήρε την εξουσία
Δέκα χρόνια μετά το πρώτο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στο Μόναχο, ο Αδόλφος Χίτλερ διορίζεται στις 30 Ιανουαρίου του 1933 καγκελάριος (πρωθυπουργός) από τον πρόεδρο του γερμανικού κράτους.
Ένας επισκέπτης περνάει μπροστά από δύο πορτρέτα του ανθρώπου που αιματοκύλησε την Ευρώπη, όπως αυτά είχαν εκτεθεί πριν από τρία χρόνια στο Ιστορικό Μουσείο του Βερολίνου, στο πλαίσιο της έκθεσης «Χίτλερ και γερμανικό έθνος: το έγκλημα»
-
Ο δρόμος για την πλήρη επικράτηση του ναζισμού στη Γερμανία ήταν πλέον ανοιχτός. Η εντύπωση ότι εξαρχής είχαν την απόλυτη υποστήριξη του γερμανικού λαού είναι λανθασμένη. Στις εκλογές που έγιναν τον Μάρτιο του 1933 απέσπασαν μόλις το 43,9% των ψήφων. Και αυτό συνέβη, παρ’ ότι είχε περάσει μια δεκαετία συστηματικής προσπάθειας να προσεταιριστούν εθνικιστές και σοσιαλιστές και να ανατρέψουν τους όρους που θέσπισαν εις βάρος της Γερμανίας στις Βερσαλίες οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Όταν οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν την εξουσία»
Με τον παραπάνω τίτλο περιλαμβάνεται κείμενό μου στο καλό περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη, που κινείται στο χώρο της αντιδογματικής και ανοιχτόμυαλης Αριστεράς. Η ανακοίνωση του περιοδικού για την κυκλοφορία του τεύχους είναι η παρακάτω:
Κυκλοφόρησε ο τόμος 8 της “Μαρξιστικής Σκέψης”. Ο τόμος συνεχίζει το αφιέρωμα στην Οκτωβριανή Επανάσταση που ξεκίνησε με τον προηγούμενο τόμο 7, περιλαμβάνοντας όμως αυτή τη φορά κυρίως πρωτότυπες συνεισφορές, καθώς και πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό.
Το αφιέρωμα χωρίζεται σε 3 μέρη.
Το πρώτο μέρος περιέχει κείμενα επιφανών μαρξιστών, όπως οι Ρ. Λούξεμπουργκ, Λ. Τρότσκι, Ε. Χ. Καρ, Γκ. Λούκατς και Τζ. Νόβακ. Πραγματεύονται σημαντικά θέματα της συγκρότησης των επαναστατικών κινημάτων, του πλαισίου ανάπτυξης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, της αντίθεσης σχεδίου-αγοράς στο σοσιαλισμό, της μεταβατικής περιόδου και της εμπειρίας από τα προβλήματά της στην ΕΣΣΔ. Συνέχεια
Οι Έλληνες στο σοβιετικό Μεσοπόλεμο
Την Κυριακή 27-1-2013 δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» ένα κείμενο με τον τίτλο «Όταν οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν την εξουσία« και αφορούσε το πολύ συγκεκριμένο και άγνωστο ιστορικό γεγονός που συνέβη στην ΕΣΣΔ την περίοδο 1917-1937. Εννοείται ότι η αρχική ημερομηνία έχει μόνο συμβολική αξία, εφόσον η πραγματική άσκηση εξουσίας από τις ελληνικές κομματικές οργανώσεις αρχίζει μόνο με τηνπλήρη σοβιετοποίηση της παλιάς Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ιδιαιτέρως σημαντική συμβολή στο αφιέρωμα αυτό υπήρξε το κείμενο του Χρήστου Κεφαλή, συγγραφέα και μέλους της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη». Στο περιοδικό αυτό, στο τεύχος που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή, υπάρχει ένα πολύ ευρύτερο αφιέρωμα στο θέμα που διαπραγματεύτηκα στην ‘Ε» με τον ίδιο τίτλο.
Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22
Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής που βιώνει η σημερινή Ελλάδα είναι η εμφάνιση –για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία- ενός νεοναζιστικού κόμματος, το οποίο επιχειρεί να καλύψει υπαρκτά κενά καλλιεργώντας ένα νέο λαϊκισμό, βασισμένο σε πρωτόγονα ένστικτα, καλύπτοντας τη νεοναζιστική ιδεολογική του προέλευση –όπως προκύπτει από τα βασικά αρχικά κείμενα της οργάνωσης. Παράλληλα, προέρχεται από τον πιο σκληρό αντιπροσφυγικό και τουρκοφιλικό πυρήνα του ελληνικού συντηρητισμού (Επίστρατοι, Λαϊκό Κόμμα-Μοναρχία, Μεταξάς, Χούντα), που είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα από την εποχή του Διχασμού.
Η παρουσία και η εδραίωση του νεοναζιστικού κόμματος στα πολιτικά πράγματα, ευνοείται από:
-την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας,
-την ύπαρξη ενός κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος,
-το λαϊκισμό των μεταπολιτευτικών δυνάμεων που ιδιοτελώς εκμεταλλεύτηκαν τον πόθο του ελληνικού λαού για οικονομική και πολιτική αλλαγή,
-την ανυπαρξία αξιόλογων και αξιόπιστων ισχυρών οικονομικών στρωμάτων,
-την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό σύστημα και την αποκοπή της από τις λαϊκές ανάγκες και ανησυχίες,
-τις ανεπάρκειες της Ευρώπης να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Η «Χρυσή Αυγή», οι Ναζί και ο Αδόλφος Χίτλερ
Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που διαφοροποιεί τη «Χρυσή Αυγή» από τα παραδοσιακά ακροδεξιά σχήματα, είναι οι ιδεολογικές της αναφορές στη ναζιστική Γερμανία, σε επιφανείς ναζί αλλά και στον Αδόλφο Χίτλερ. Στα βασικά κείμενα του Μιχαλολιάκου που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της οργάνωσης σε ανύποπτες εποχές προβάλλουν φυσικά και αβίαστα οι ιδεολογικές βάσεις της οργάνωσης. Τα στοιχεία αυτά έχουν ήδη δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, έχουν τύχει ευρύτατης δημοσιότητας, έχουν προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις και έχουν αποκαλύψει την πραγματική φύση της «Χρυσής Αυγής».
Αποκαλυπτικό είναι ένα εξώφυλλο του περιοδικού τους (Ιούλιος 1991) που βασίζεται σε μια «ηρωική» ναζιστική αφίσα εποχής, όπου ο νεαρός των SS φορώντας περιβραχιόνιο με τη σβάστικα σαλπίζει με μια σάλπιγγα από την οποία κρέμεται μια σημαία με τη σβάστικα, υπό το παγερό βλέμμα του κλασικού ναζιστικού αετού.
Επίσης, το βασικό σύμβολο της «Χρυσής Αυγής» πριν την καταχρηστική προβολή του αρχαιοελληνικού μαίανδρου ήταν το «Wolfsangel», ένα από τα βασικά ναζιστικά σύμβολα που δημιούργησε ο γενικός αρχηγός των SS Heinrich Himmler για να χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο της μυστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης «Werwolf».
Και πάλι για το σταλινισμό, τις διώξεις και την Αριστερά
Το παρακάτω κείμενο με τίτλο «Και πάλι περί σταλινισμού, διώξεων, Ποντίων, και Αριστεράς», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος», αριθμ. φ. 182, Μάρτιος 2012, σελ. 8,9. Αφορμή υπήρξε η δημοσίευση στο προηγούμενο φύλλο της ίδιας εφημερίδας ενός προβοκατόρικου-συκοφαντικού άρθρου ενός μέλους του ΚΚΕ κατά των Ποντίων της πρώην ΕΣΣΔ. Στο επίμαχο αυτό κείμενο αναπαραγόταν η πλαστογραφημένη θέση που πρωτοδιατύπωσε ατεκμηρίωτα ο Ι. Χονδροματίδης και απορρίφθηκε πανηγυρικώς μετά από σχετική έρευνα. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι κάποια μέλη του ΚΚΕ, προσπαθώντας να ωραιοποιήσουν κάθε στιγμή του σοβιετικού παρελθόντος βασίζονται και αναπαράγουν χωρίς αιδώ ακόμα και τα μεγαλύτερα νεοναζιστικά ψεύδη. Το δημοσιευμένο κείμενο είναι το εξής:
«Από τότε που ο Στάλιν έγινε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος,
συγκέντρωσε στα χέρια μία τεράστια δύναμη. Δεν είμαι εντελώς βέβαιος
πως κατορθώνει πάντοτε να χρησιμοποιεί τη δύναμη αυτή
με αρκετή σύνεση…. Γι’ αυτό, προτείνω στους
συντρόφους να βρούν ένα μέσο να βάλουν στη
θέση του κάποιον άλλο, ο οποίος σχετικά με τον Στάλιν
να έχει τούτο το χαρακτηριστικό, να είναι πιό
υπομονετικός, πιο ειλκρινής και πιο ευγενικός
απέναντι στους συντρόφους και να είναι λιγότερο δύστροπος.»
[Από την «Πολιτική Διαθήκη» του Β.Ι.Λένιν, που συντάχθηκε στο διάστημα
Δεκέμβρης του ‘22-Γενάρης του ’23 και πρωτοδημοσιεύτηκε στην
Komsomolkayia Parvda («Νεολαιίστικη Αλήθεια»), 13 Μαϊου 1956].
Ένα από τα θεωρητικά ζητήματα που φαίνονται ανεξάντλητα στη ενδοελλαδική μας αναζήτηση είναι αυτό του σταλινισμού:
–Είτε ως αμφισβήτηση της ύπαρξης μιας ιδιαίτερης απολυταρχικής πολιτικής διαχείρισης της σοβιετικής εξουσίας, που βασιζόταν στην περιθωριοποίηση του εργατικού ελέγχου και στην καταξίωση μιας νέας κυρίαρχης τάξης γραφειοκρατών που εξασφάλιζε μέσω της γενικευμένης τρομοκρατίας τη συλλογική της ιδιοκτησία επί των μέσων παραγωγής,
–είτε για το ιστορικό γεγονός των σταλινικών διώξεων με τη σύγκρουση με τους πλέον ημιμαθείς και ιδεοληπτικούς. Ενώ την πρώτη περίπτωση η συζήτηση έχει κάποια ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, εφόσον η διαπραγμάτευση αφορά θεωρητικά ζητήματα πολιτικής οικονομίας, στη δεύτερη περίπτωση έχει έντονα θεολογικά χαρακτηριστικά, που βασίζονται σε αυθαίρετα αξιώματα και πάνω απ’ όλα στη βαθύτατη πίστη που είχε δημιουργήσει η σοβιετική προσωπολατρεία έως και το 1953 και έχει επανέλθει με σφοδρότατα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Οι συνέπειες του σταλινισμού
Κάλαντα στη Σοβιετική Ένωση
Πέρασαν ήδη 20 χρόνια (25 Δεκεμβρίου 1991) από την οριστική διάλυση μιας μεγάλης Αυτοκρατορίας, που σφράγισε την ιστορία του 20ου αιώνα, καθόρισε τη μορφή της ευρύτερης περιοχής μας, απείλησε τις έως τότε κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, προσπαθησε να αλλάξει τις καθιερωμένες νοοτροπίες και διακήρυξε τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας «απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου
από άνθρωπο». Τελικά απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του ’17, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εν τέλει τα πιο τρελλά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμoυς της φύσης…. Μόνο που γι αυτό, απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή- που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε oυτοπίας και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται το δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου Παράδεισου. Τελικά, κατάφεραν να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο. Και ακριβώς γι αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών. Στο πλαίσιο αυτού του ιδεολογικού ανταγωνισμού εντάσσεται και η απαγόρευση των καλάντων στην ΕΣΣΔ, φαινόμενο που διαπραγματεύτηκα σε κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Καθημερινή» παλιότερα.
Τα «αντιδραστικά κάλαντα»
Του Βλαση Αγτζιδη*
Η ιστορία των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων στη Σοβιετική Ενωση του μεσοπολέμου έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τόσο σε επίπεδο πολιτικής ιστορίας, όσο και σε θέματα που άπτονται των πολιτισμικών επιλογών. Στις περιοχές εμφανίστηκε ένα μοναδικό φαινόμενο. Οι Ελληνες κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία και την άσκησαν για μια περίπου εικοσαετία. Προσπάθησαν να εφαρμόσουν την ευρύτερη σοβιετική πολιτική, καθώς και τις πλέον τολμηρές προτάσεις των ελλαδικών συντρόφων τους