Πρέπει να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί;

Με αφορμή τη συζήτηση για τις κάμερες στις τάξεις, εμφανίστηκε και πάλι το ζήτημα της αξιολόγησης. Θεωρώ πολύ ενδιαφέρον ένα παλιότερο άρθρο του πατέρα μου Ανδρέα Αγτζίδη, για το θέμα αυτό.  Θεωρώ ότι είναι ενδιαφέρον γιατί έχει μια πολύ καλή ιστορική εποπτεία από τα μαύρα χρόνια της δράσης των παλιών επιθεωρητών, από τους αγώνες για την κατάργηση αυτού του τύπου της «αξιολόγηση», την εμπειρία της τάξης κ.λπ.  Επιπλέον αγωνίστηκε για τα δικαιώματα του διδασκαλικού κλάδου και υπήρξε από τους συνιδρυτές της ΠΑΣΚΕ Δασκάλων.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από έξη χρόνια στην εφημ. Ημερησία του Κιλκίς και περιλαμβάνεται στο υπό έκδοση βιβλίο του με τίτλο:
«Διδακτικές, Παιδαγωγικές και κοινωνικές «βολές» (Δημοσιευμένα κείμενα για Αγωγή, Εκπαίδευση, Γλωσσικό Ζήτημα, Κοινωνικοπολιτικά θέματα)»

 

Περί εποπτείας και αξιολόγησης

.
του Ανδρέα Αγτζίδη,

Στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας

«…πράγματι το έργο του δασκάλου είναι κατ’ εξοχήν έργο συνείδησης.
Αλλά αυτή είναι μια ιδανική εκπαιδευτική εικόνα.
Γι’αυτό, η οργανωμένη κοινωνία, καθιερώνει πλαίσια και
επιβάλλει κανόνες εντός των οποίων είναι υποχρεωμένος,
αυτός ο ιδανικός εκπαιδευτικός να κινείται κάτω από
μια ενιαία καθοδήγηση της οποίας, σε κάθε χώρα,
προϊσταται ο αρμόδιος υπουργός παιδείας
με τις σχετικές διευθύνσεις και υπηρεσίες.
Χωρίς εποπτεία και αξιολόγηση του διδακτικού προσωπικού των
σχολείων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση
να υπάρξει εύρυθμη λειτουργία.»

Από το έτος 1982, που καταργήθηκε στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ο θεσμός του επιθεωρητή και αντικαταστάθηκε από τον προϊστάμενο γραφείου και τους σχολικούς συμβούλους, γίνεται μια αέναη συζήτηση αν θα πρέπει να αξιολογείται ο εκπαιδευτικός για το έργο που προσφέρει στην υπηρεσία του ή όχι.

Η καθιέρωση των σχολικών συμβούλων

Advertisement

Οι εκδηλώσεις της επόμενης περιόδου

Ο ακτιβισμός και ο εθελοντισμός καλά κρατούν!

.
Υπάρχουν αρκετά θέματα που διαπραγματεύομαι που κάποιοι από τους φίλους θα ήθελαν να παρακολουθήσουν. Γι αυτό, μιας και κατά την επόμενη περίοδο υπάρχει μια πύκνωση τέτοιων εκδηλώσεων, παραθέτω το πρόγραμμα και «Όσοι πιστοί προσέλθετε»...

–25-10-2017, Τετάρτη, παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάννη Γιανέλη (συγγραφέα του ‘Ισμαήλ και ρόζα») με τίτλο «Έρωτας στις φλόγες της Σμύρνης.» Εκτός από μένα θα μιλήσουν για το βιβλίο ο Τίτος Αθανασιάδης και ο Σταμάτης Μαλέλης. Ρublic Συντάγματος, 20.30.

–27-10-2017, Παρασκευη, (7.15-9 μ.μ.) Έναρξη του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας στην Κηφισιά με ομιλητή τον ιστορικό  Eρβε Ζωρζελέν, διδάσκοντα στο Τμήμα τουρκικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών, με θέμα ¨Η Σμύρνη πριν την Καταστροφή». Βιβλιοθήκη του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.

–1-11-2017, Τετάρτη, 9.30 π.μ. στο Ανοιχτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο του Γιάννη Τσέγγου για το τραύμα που επιβιώνει έως σήμερα στους απογόνους των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής και των σταλινικών διώξεων, από τα τραγικά γεγονότα του 1914-1923 (Οθ. Αυτοκρατορία) και 1937-1949 (ΕΣΣΔ).

Διεμφυλικότητα και σχετικοποίηση της φύσης

«Ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίον το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά».

(από το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη
«νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου»)

 

Πόσο συμβατή με μια τέτοια ατομιστική αντίληψη μπορεί να είναι η Αριστερά; Η οποία από πάντα είχε μια ευρύτερη κοινωνική προσέγγιση -που ερχόταν σε σύγκρουση με την κυρίαρχη καπιταλιστική εγωιστική αντίληψη- και διακρινόταν από μια οικολογική ευαισθησία, που δεν αποδεχόταν την κυριαρχία πάνω στη φύση και την εν τέλει καταστροφή της.  Τελικά «το είναι προηγείται της συνείδησης» ή επιστρέφουμε σε χεγκελιανά σχήματα; 

Ο Αστερίξ στα ποντιακά

Mιας και όπως φάνηκε η ΠΟΕ δεν έχει σοβαρή προοπτική για μια άλλη πορεία -όπως πολλοί ήλπισαν…. Ούτε τα παλιά τζάκια εύκολα μπορούν  να δεχτούν να χάσουν την ψευδαίσθηση εξουσίας. Σήμερα φάνηκε ότι καλά κρατούν. Χωρίς καμιά αυτοκριτική, πορεύονται με τον γνωστό δοκιμασμένο τρόπο: Συκοφαντώντας, κινδυνολογώντας και υμνώντας τους ενόχους της αλλοτρίωσης…  

Μπορεί να σωθεί το πείραμα της ΠΟΕ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΕ;

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

 Η ΠΟΕ (Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας) είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη ομοσπονδία του ελλαδικού ποντιακού ελληνισμού. Ιδρύθηκε το έτος 2004 ως αποτέλεσμα μιας δυσανεξίας που χαρακτήριζε τότε το χώρο της Βόρειας Ελλάδας (ΠΟΠΣ, ΟΠΣΒΕ, Παλιννοστούντες, πλήθος διαφωνούντων). Στο χώρο της Αθήνας η κατάσταση ήταν διαφορετική. Υπήρχε μια εξαιρετικά σημαντική ομοσπονδία με πλούσια δράση και σύγχρονη αντίληψη των πραγμάτων η ΟΠΣΝΕ (Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδας). Όμως το κλίμα εκείνης της εποχής και η ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια ενιαία πανελλαδική ομοσπονδία επηρέασε κάποια λίγα και σοβαρά στελέχη της Αθήνας, τα οποία πίεσαν το Δ.Σ. της ΟΠΣΝΕ για να δεχτεί την αυτοδιάλυση και την ένταξη στο νέο σχήμα.

Οι θεωρίες περί φύλου (gender studies) ως αλλοτρίωση

Από τον John Money  στην Judith Butler

του Βλάση Αγτζίδη (*)

Ένα ενδιαφέρον άρθρο της  Emilie Lanez που δημοσιεύτηκε στο «Le Point» (παρατίθεται στο τέλος στα γαλλικά και στην ελληνική  του μετάφραση) έρχεται να αποδομήσει τη θεωρία του φύλου, αποκαλύπτοντας τις αρχικές εμπνεύσεις που οδήγησαν στη διατύπωσή της, κατηγορώντας τους αρχικούς «γκουρού» της θεωρίας ως αυθαίρετους και απατεώνες.

Οι «σπουδές φύλου- gender studies» είναι ένα από τα πλέον σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα που προήλθε από τους κόλπους του φεμινισμού. Έχει αναπτυχθεί στις αγγλοσαξονικές χώρες, κυρίως στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Η θεωρία αυτή βασίστηκε στην διάκριση: «βιολογικό φύλο’/‘κοινωνικό φύλο» (sex/gender).

Νεωτερικότητα και Μετανεωτερικότητα

Οι όροι νεωτερικότητα και μετανεωτερικότητα χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως απ’ όσους προσπαθούν να τοποθετήσουν διάφορα φαινόμενα (από τον ισλαμοφασισμό έως τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και τους δύο παγκόσμιους πολέμους έως την παγκοσμιοποίηση) σε μια συγκεκριμένη ιστορική κατηγορία.

Βέβαια, η σημασία και το   περιεχόμενο που δίνουν οι διάφοροι μελετητές στους όρους αυτούς φαίνεται να ποικίλει. 

Ακριβώς γι αυτό είναι σημαντική η συνέντευξη του Βασίλη Μπογιατζή που αναδημοσιεύεται στη συνέχεια: 

– Τι είναι η νεωτερικότητα;

Eμείς και τα παιδιά μας

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη σχέση μας με την επόμενη γενιά, η οποία είναι μεγαλωμένη μέσα στο περιβάλλον της ψηφιακής επανάστασης:

Ἡ πο­λι­τι­σμι­κή ἀ­συ­νέ­χεια ἀ­νά­με­σα στή νε­ώ­τε­ρη καί τίς πα­λαι­ό­τε­ρες γε­νι­ές

 του Φώτη Σχοινᾶ

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό φαι­νό­με­νο τῆς ἐ­πο­χῆς μας εἶ­ναι ἡ δρα­μα­τι­κή ἀ­πο­μά­κρυν­ση τῶν συγ­χρό­νων ἐ­φή­βων ἀ­πό τή πο­λι­τι­σμι­κή σφαῖ­ρα τῆς δι­κῆς μας γε­νιᾶς. Οἱ σύγ­χρο­νοι νέ­οι δεί­χνουν ὁ­λο­έ­να καί πιό ἔν­το­νη ἀ­δι­α­φο­ρί­α γιά τήν πο­λι­τι­σμι­κή σφαῖ­ρα καί δη­μι­ουρ­γί­α τῶν προ­η­γού­με­νων γε­νε­ῶν(1).

 .