H λανθασμένη χρήση ιστορικών φωτογραφιών

Ένα από τα προβλήματα που εμφανίστηκαν μετά την ανάδειξη του ζητήματος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ήταν το φωτογραφικό τεκμηριωτικό υλικό. Ελάχιστες ήταν οι φωτογραφίες από εκείνη τη μεγάλη τραγωδία.

Είναι γνωστό ότι οι Νεότουρκοι μετά το 1915 υπήρξαν ιδιαίτερα προσεκτικοί στην αποτύπωση των φρικαλεοτήτων που διέπρατταν. Ο λόγος ήταν ότι η ύπαρξη πολλών φωτογραφιών από τη Γενοκτονία των Αρμενίων που είχε προηγηθεί, τους έκανε ιδιαίτερα προσεκτικούς στις επόμενες φάσεις της εθνοκάθαρσης που είχαν ήδη ξεκινήσει κατά των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων.  

Έτσι, λόγω τοπικισμού και ημιμάθειας, άρχισε η άκριτη χρήση φωτογραφιών από παράλληλες τραγωδίες, όπως αυτή των Αρμενίων ή της σφαγής και πυρπόλησης της Σμύρνης. 

Η πιο ακραία όμως περίπτωση υπήρξε η χρησιμοποίηση της παρακάτω φωτογραφίας με την εντελώς άσχετη και ανιστορική επισήμανση: «A very sad photo from 1922 showing a group of Pontian refugees arriving on Lesbos Island in Greece. During this Pascha season, let us remember all our Christian ancestors who suffered the brutal genocide and exile«

 

Είναι προφανές από την ενδυμασία ότι πρόκειται για μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτό εξαρχής ήταν ξεκάθαρο στους ιστορικούς. Μια υπόθεση που παλιότερα κατατέθηκε ήταν ότι επρόκειτο για μουσουλμάνους Τουρκοκρήτες Ανταλλάξιμους που αναχωρούσαν για την Τουρκία. Θα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε μουσουλμανικό πληθυσμό που εγκατέλειψε την Ελλάδα ως αποτέλεσμα της Συνθήκης της Λωζάννης και αναχωρούσε από κάποιο μεγάλο λιμάνι, είτε της Κρήτης, είτε της Θεσσαλονίκης ή της Καβάλας. 

Τελικά όμως η αλήθεια της φωτογραφίας ήταν εντελώς διαφορετική. 

Κατ’ αρχάς προέρχεται απο το αρχειο του Ερυθρου Σταυρου και έχει ως τίτλο Samanli Dagh: https://avarchives.icrc.org/Picture/8996 Στην πραγματικότητα, αφορά μουσουλμάνους πρόσφυγες από τη Βιθυνία (μικρασιατική περιοχή  απέναντι από την Κωνσταντινούπολη) το 1921.   

Advertisements

«Ευρωπαίων η πόλις», ήτοι: H πρόκληση της Ευρώπης…

H πρόκληση της Ευρώπης…

Οι εκλογές του 2019 έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα γιατί θα φανεί εάν επιτραπεί να κυριαρχήσουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις ή εάν θα βαθύνει η ευρωπαϊκή ενοποίηση στη βάση της διαμόρφωσης κατάλληλων συνθηκών, όπως είναι η εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας, της υποβάθμισης του κόσμου της εργασίας, της όξυνσης των κοινωνικών διαφορών

Του Βλάση Αγτζίδη*

Οι ευρωεκλογές που έρχονται φέρνουν ξανά στην επιφάνεια τη συζήτηση για την ιστορία της Ευρώπης, για την αξία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για την αντιμετώπιση των νέων πρωτοφανών προκλήσεων, για τη σημασία που μπορεί να έχει η ελληνική ιστορική εμπειρία στην οικοδόμηση ενός νέου ευρωπαϊκού αφηγήματος.

Ένα μοναδικό πείραμα

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι μετά από σαράντα χρόνια ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ), η ενοποίηση και οι συνέπειές της αποτελούν μόνιμο στοιχείο της ζωής του Έλληνα πολίτη. Και όχι μόνο γιατί η Ε.Ε. συνδέθηκε με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, τα προγράμματα διάσωσης και τις συνεδριάσεις του Eurogroup. Αλλά γιατί το ιστορικό τραύμα της επτάχρονης δικτατορίας και της Κυπριακής Τραγωδίας υπήρξε ένα βασικό κίνητρο στους Έλληνες για να επιδιώξουν την ένταξη στον ευρωπαϊκό αυτό οργανισμό. Και στο σημείο αυτό το ελληνικό τραύμα συναντήθηκε με το βαθύ συλλογικό τραύμα που κληροδότησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Ένα τραύμα που τους οδήγησε στην προσπάθεια υπέρβασης των παλιών διαχωρισμών που δημιουργούσαν τις συγκρούσεις.

Το νέο βιβλίο: Ερμηνεύοντας τη Μικρασιατική Καταστροφή

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Historical Quest το νέο μου βιβλίο που στον υπότιτλό του γράφει: «Προσεγγίζοντας  την ιστορία μέσα από τις θέσεις  της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Δημήτρη Γληνού, του Ίωνα Δραγούμη, του Γεωργίου Σκληρού, του Αβραάμ Μπεναρόγια…«

Παρατίθεται στη συνέχεια ο πίνακας περιεχομένων:

Εισαγωγή

Όταν  ο Γληνός ‘συνάντησε’ τη Λούξεμπουργκ:  Προσεγγίζοντας το Ζήτημα της Ανατολής και το κίνημα των Νεότουρκων

Ο Δημήτρης Γληνός

Η Λούξεμπουργκ για το εθνικό ζήτημα, το δικαίωμα απόσχισης και το Ανατολικό Ζήτημα

Η δομή της οθωμανικής κοινωνίας

Για το κίνημα των Νεότουρκων και το γερμανικό ιμπεριαλισμό

Οι θέσεις των Γληνού και Σκληρού

Η Λούξεμπουργκ για τη Ρωσική Επανάσταση

Λένιν  VS Λούξεμπουργκ;

Δύο γραμμές για το Ανατολικό Ζήτημα

 

Από τον Δραγούμη στον Μπεναρόγια : Το αντιπολεμικό –αντιμικρασιατικό συναίσθημα στην Ελλάδα και η συμβολή του στη Μικρασιατική Καταστροφή

Εκατό χρόνια από το 1919…

O Γιαννακός και η Μαρία Χατζηχριστοδούλου με την κόρη τους Ειρήνη στη Μαγνησία της Σμύρνης την εποχή της απελευθέρωσης

«Εκατό χρόνια από το 1919» ή
«Τι συνέβη στην οθωμανική Ανατολή κατά την περίοδο 1914-1923;»

 

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

 

Toν Μάϊο του 1919 ξεκινά μια από τις πλέον σημαντικές περιόδους στη ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Εγγύς Ανατολής, των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του ελληνισμού. Ως εξέλιξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και ως προσπάθεια διαμόρφωσης του μεταπολεμικού γεωπολιτικού σκηνικού αποφασίστηκε ο μετασχηματισμός της Οθ. Αυτοκρατορίας σε έθνη-κράτη  με βάση την ύπαρξη και τα συμφέροντα των ξεχωριστών εθνικών ομάδων.  Επί της ουσίας οι μεταπολεμικές εξελίξεις ακολούθησαν, λόγω της αδήριτης πραγματικότητας, τις αναλύσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ. 

18-3-2019: Συζητώντας για μετά τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο

Στις 30 Οκτωβρίου του 1918 οι Νεότουρκοι –ηττημένοι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο- αναγκάστηκαν να υπογράψουν στο Μούδρο της Λήμνου την παράδοσή της στις συμμαχικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής η οθωμανική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να παραδώσει τα οχυρά των Στενών, να επιτρέψει την ελεύθερη διέλευση των πλοίων απ’ τα Δαρδανέλλια , να αφοπλιστεί πλήρως και να παραδώσει τον οπλισμό στους συμμάχους,  οι οποίοι θα αναλάβουν να ελέγχουν και τις επικοινωνίες. Επίσης οι συμμαχικές δυνάμεις απόκτησαν το δικαίωμα άμεσης στρατιωτικής επέμβασης όταν κάπου διασαλευόταν η τάξη. Ως αποτέλεσμα της ανακωχής, ο αρχηγός του οθωμανικού στρατού Liman von Sanders  παραιτήθηκε από τη θέση του και αναχώρησε άμεσα για τη Γερμανία….

Για το νεοναζιστικό εξτρεμισμό με αφορμή τη σφαγή στη Νέα Ζηλανδία

Mε αφορμή την δολοφονική επίθεση κατά άμαχων και άοπλων πιστών (κυρίως Πακιστανών και Μπαγκλαντεζιανών) σε 2 τζαμιά στη Νέα Ζηλανδία, και το μανιφέστο του ψυχάκια Αγγλοσάξονα νεο-Ναζί, που θεωρούσε εαυτόν εκφραστή του Δυτικού κόσμου και της Λευκής Φυλής έχουμε να σχολιάσουμε τα εξής:

 

.

Σεμινάριο Ιστορίας 18-1-2019: Προσεγγίζοντας τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τον Άγγελο Συρίγο

Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων

 

Την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας θα διαπραγματευτούμε το θέμα:   «Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μια ματιά σε μια δύσκολη συμβίωση»

Καλεσμένος μας θα είναι ο Άγγελος Συρίγος, αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο. To Σεμινάριο θα λάβει χώρα  την Παρασκευή (7.00-9 μ.μ.) στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.

Το ζήτημα έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο μετά την εμφάνιση μιας νέας επιθετικότερης στρατηγικής της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το βαρύ ιστορικό παρελθόν, η ένταση της προκλητικότητας της τουρκικής ηγεσίας, η ύπαρξη «ασαφειών» στο ανατολικά μας σύνορα αναδεικνύουν το ζήτημα των σχέσεων ως το σημαντικότερο ζήτημα και την κυριότερη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Θεσσαλονίκη, 13 Δεκεμβρίου: «Comparing genocide and mass atrocities»

Μια διεθνής ακαδημαϊκή συνάντηση υπό τον τίτλο «Comparing genocide and mass atrocities» θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη στις 13 και 14.

Η συνάντηση γίνει στη νομική σχολή, αίθουσα 112 »Κωνσταντόπουλος», 1ος όροφος…

 

240 χρόνια από την ίδρυση της Μαριούπολης

Αφιέρωμα στον ελληνισμό της Αζοφικής Θάλασσας

Δυστυχώς, στο σημείο όπου συγκρούονται τα ουκρανικά με τα ρώσικα συμφέροντα (ανατολική Ουκρανία, Αζοφική Θάλασσα), κατοικούν δεκάδες χιλιάδες ξεχασμένοι Έλληνες….

Προς τιμήν τους διοργανώνεται στις 11 Δεκεμβρίου η παρακάτω επετειακή εκδήλωση με τη συμμετοχή των Αλέξανδρου Ασλά, μουσικολόγου Μαριουπολίτη, Εύας Παπαδάτου, διευθύντρια στην ΓΓΑΕ/Υπ.Εξωτερικών, Βλάση Αγτζίδη και Ντόρα Βακιρτζή υπεύθυνη του Ινστιτούτου Κοινωνικής Δυναμικής…..

Η εκδήλωση θα γίνει στο πλαίσιο του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου του Δήμου  Κηφισιάς, (Δ. Κυριακού και Αγίων Θεοδώρων, Βιβλιοθήκη δήμου Κηφισιάς) 

«Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ»

Ένα πολύ ενδιαφέρον Συνέδριο θα λάβει χώρα το σαββατοκύριακο 1, 2 Δεκεμβρίου στην Κηφισιά.… (Αμφιθέατρο Domotel  Kastri,  Ελ. Βενιζέλου 154 και Ρωμυλίας, Καστρί Νέας Ερυθραίας)

Το φετινό θέμα της πρώτης ημέρας του Συνεδρίου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εφόσον για το ζήτημα αυτό παρουσιάζεται μια αμφιγνωμία στους κόλπους της ελλαδικής ιστοριογραφίας. Η φετινή επιστημονική συνάντηση γίνεται με τη συμμετοχή της Γερμανίδας κοινωνικής επιστήμονος Tessa Hofmann – Savvidis και της Τουρκάλας ιστορικού Zeynep Turkyilmaz. Συμμετέχουν επίσης με εισηγήσεις τους οι εξής ιστορικοί από Ελλάδα: Θεοδόσης Κυριακίδης, Αντώνης Κλάψης, Αθανάσιος Γραμμένος, Βλάσης Αγτζίδης και Διονύσιος Τσιριγώτης.

Ένα άγνωστο έγκλημα: Η απαγόρευση εξόδου των ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρά Ασία….

…και η παράδοσή τους στους κεμαλικούς

.

Βλάσης Αγτζίδης,   Διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας, Mαθηματικός

.

Ένα από τα πλέον άγνωστα σημεία του μικρασιατικού δράματος υπήρξε η απαγόρευση εξόδου των ελληνικών και των υπόλοιπων χριστιανικών πληθυσμών από την κυβέρνηση Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη.

.

Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ′ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό.

.

Ο Νόμος 2870/1922 ψηφίστηκε τον Ιούλιο, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου. Και αυτό, ενώ είχαν απορρίψει την Άνοιξη του 1922 τις προτάσεις της οργάνωσης Μικρασιατική Άμυνα (επικεφαλής ο μητροπολίτης Χρυσόστομος) για ανακήρυξη Ιωνικού Κράτους, απεμπλοκή από τις συμμαχικές υποχρεώσεις, δημιουργία μιας ντε φάκτο νέας πραγματικότητας, δημιουργία ντόπιου στρατού που με την ελλαδική βοήθεια θα δημιουργούσε γραμμή άμυνας για να σταματήσει τον κεμαλικό στρατό.

.

To Aρμενικό Ζήτημα (Β’ μέρος)

TO ARMENIKO ZHTHMA ΣΤΟΝ 19^Ο ΑΙΩΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΥΠΟ

Με αφορμή την έκδοση από το περιοδικό Αρμενικά της μελέτης του Ιωάννη Ασπροποταμίτη για την παρουσίαση του Αρμενικού Ζητήματος μέσα από τον ελληνικό Τύπο κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, αναρτώ το δεύτερο μέρος της βιβλιοκρισίας.

Το Α’ Μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:  https://kars1918.wordpress.com/2018/10/23/armenian-issue-and-greek-press/

Από την παρουσίαση του βιβλίου στη Νέα Σμύρνη στις 24 Οκτωβρίου 2018 με τον Θέμο Στοφορόπουλο, την Κουήν Μινασιάν σε συντονισμό Έρσης Βατού

Το Αρμενικό Ζήτημα

Η μελέτη καλύπτει την περίοδο 1894-1896, οπότε υπήρξε η κορύφωση μιας διαδικασίας η οποία ξεκίνησε από το Συνέδριο του Βερολίνου (1878). Τότε ουσιαστικά εμφανίζεται το Αρμενικό Ζήτημα ως διεθνές ζήτημα στο πλαίσιο του Ανατολικού. Η αρμενική αφύπνιση υπήρξε απόρροια του διαφωτισμού και των νέων ιδεών που ήρθαν από τη Δύση.

Η Επανάσταση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία και η δολοφονία της Λούξεμπουργκ

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ζητήματα της τελευταίας περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου   ήταν η εμφάνιση ενός μαχητικού αντιπολεμικού σοσιαλιστικού κινήματος που επιτάχυνε το τέλος του πολέμου και την ήττα της Γερμανίας του Κάϊζερ.  Η δυσαρέσκεια των πολιτών για την τυχοδιωκτική πολιτική του γερμανικού μιλιταρισμού που είχε οδηγήσει στον αιματηρότατο πόλεμο, κορυφώθηκε το Νοέμβρη του 1918 με τη λαϊκή εξέγερση. 

Η πρώτη πράξη της αντιπολεμικής κίνησης έλαβε χώρα στον πολεμικό ναύσταθμο του Κίελου (Kiel) τον Οκτώβριο του 1918. Στις 9 Νοεμβρίου του 1918 επαναστάτησαν στο Βερολίνο οι στρατιώτες και οι εργάτες.

Αρμενικό Ζήτημα και ελληνικός Τύπος (Α’ μέρος)

TO ARMENIKO ZHTHMA ΣΤΟΝ 19^Ο ΑΙΩΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΥΠΟ

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Μια από τις πλέον άγνωστες περιόδους της Εγγύς Ανατολής είναι τα όσα διαδραματίστηκαν στα τέλη του 19^ου αιώνα και έβαλαν τις βάσεις για τις μεταγενέστερες εξελίξεις. Την έλλειψη αυτή και ειδικότερα την ελληνική ματιά στην εποχή, έρχεται να καλύψει ένα νέο βιβλίο που εκδόθηκε από το σημαντικό  περιοδικό «Αρμενικά» που εδρεύει στην Αθήνα. Η μελέτη του Ιωάννη Γ. Ασπροποταμίτη έρχεται να προστεθεί στο σύνολο των έργων που διαπραγματεύονται το Αρμενικό Ζήτημα και τη Γενοκτονία.

Επικεντρώνεται στην περίοδο του Αβδούλ Χαμίτ και ειδικά στα γεγονότα των ετών 1894-1896. Επιχειρεί να καλύψει την έλλειψη πλήρους εικόνας για μια περίοδο που υπήρξε προάγγελος των μεγάλων ανατροπών, οι οποίες θα συμβούν με την επικράτηση του τουρκικού εθνικισμού με το κίνημα των Νεότουρκων. Παράλληλα, αποσαφηνίζει πλήρως τις πολιτικές σχέσεις Ελλήνων και Αρμενίων, έτσι όπως εκφράζονται στην ύστερη περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από το συσχετισμό του Αρμενικού Ζητήματος με το Μακεδονικό και το Κρητικό, έως τις επιπτώσεις των αντιαρμενικών διώξεων επί των ελληνικών κοινοτήτων της Ανατολής.

Οι όροι, τα αριθμητικά μεγέθη και οι αιτίες της Σιωπής…

Σε κάθε επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις δύο μεγάλες αναθεωρητικές σχολές που διασώζονται μέσα στον ιστορικό χρόνο, συνυπάρχουν και εκφράζονται με ξεχωριστό δημόσιο λόγο.

Η πρώτη αφορά τους πολιτικούς απογόνους της τότε μοναρχικής Δεξιάς που είναι η κύρια υπεύθυνη για τη Μικρασιατική καταστροφή.

 Η δεύτερη, της κληρονομιάς του παλαιοελλαδίτικου ΣΕΚΕ, που τότε κατ’ εντολήν της Κομιντέρν, στήριξε το πρωτοφασιστικό κεμαλικό κίνημα κατά των Ελλήνων και των Αρμενίων.

Σε μια επόμενη ανάρτηση θα δημοσιεύσω δύο τέτοιους διαλόγους που φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την παράδοξη βασιλο-κομμουνιστική συμμαχία (αντιπολεμική και αντιμικρασιατικη) του Οκτωβρίου του 1920 («Σφυρί δρεπάνι/ελιά στεφάνι» ήταν ένα από τα συνθήματά της).

Το ’22 και η νεοελληνική ιδεολογία

Πάνε 15 χρόνια που δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο στην εφημερίδα «Καθημερινή». Πολύ φοβάμαι ότι οι επισημάνσεις που έγιναν τότε παραμένουν σε ισχύ δεκαπέντε χρόνια μετά. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου από μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη συζήτηση τόσο σε διάφορα φόρα σαν το IHA-Professors & PhD, όσο και από διάφορες συζητήσεις στο διαδίκτυο. Ο παλαιοελλαδιτισμός που εκφράζει μια ανερχόμενη Δεξιά αντίληψη εμπεριέχει τα επιχειρήματα του Διχασμού, την έκσταση  μπροστά την προσωπικότητα ενός πραξικοπηματία (του Μεταξά), την αδυναμία διάκρισης ολοκληρωτισμού-δημοκρατίας καθώς και απολογητική διάθεση για τους πολιτικούς της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος», που τότε οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή….  Και δυστυχώς διαπίστωσα ότι τη στάση αυτή έχουν και κάποιοι απόγονοι των προσφύγων του ΄22. Κάτι που είναι εξόχως τραγικό

http://www.kathimerini.gr/167992/article/epikairothta/ellada/to-22-kai-h-neoellhnikh-ideologia

bty

Το ’22 και η νεοελληνική ιδεολογία

Του Βλάση Αγτζίδη (1)

Τα μικρασιατικά γεγονότα προκαλούσαν πάντα μια αμφιθυμία στους Ελληνες. H υποβάθμιση της σημασίας τους, η απόκρυψη του αριθμού των θυμάτων (τουλάχιστον 800.000 σύμφωνα με την εκτίμηση των ιστορικών Κιτρομηλίδη – Αλεξανδρή), η απενοχοποίηση του τουρκικού εθνικισμού, ακόμα και η αιτιολόγηση της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών, υπήρξαν κοινός τόπος στη μετά το ’22 Ελλάδα.

Το «zafer Bayrami» των Τούρκων εθνικιστών και η αποκατάσταση της ιστορίας

Κάθε χρόνο οι Τούρκοι εθνικιστές, κεμαλιστές, ισλαμιστές, ψευτο-κομμουνιστές γιορτάζουν την «εθνική τους νίκη» κατά των Ελλήνων το 1922 κάτω από τον όρο «zafer Bayrami» …

Εμείς από την άλλη θυμόμαστε τη «μεγάλη εικόνα». Το πραγματικό ιστορικό διακύβευμα εκείνης της εποχής… αλλά και τους ενόχους της τότε κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος (Γούναρης-Πρωτοπαδάκης...) που απαγόρευσαν την έξοδο των Μικρασιατικών πληθυσμών και τους παρέδωσαν κυνικά στο μαχαίρι των νικητών….

Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πριν από κάποιους μήνες:

 

ΒΛ. ΑΓΤΖΙΔΗΣ – Β. ΜΕΪΧΑΝΕΤΣΙΔΗΣ: Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ» ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

 

Από συνταρακτικά, τραγικά, γεγονότα σημαδεύτηκε η Ανατολή της πρώτης εικοσιπενταετίας του 20ου αιώνα στην επικράτεια της τότε καταρρέουσας και αποσυντιθέμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι ιστορικές εξελίξεις που οδήγησαν στην τελική διαμόρφωση των σύγχρονων εθνικών κρατών της περιοχής υπήρξαν, αναμφισβήτητα, από τις πιο βίαιες στην ιστορία.

Στη δεκαετή αυτή διαδικασία (1912-22) κατά τη διάρκεια μιας αλληλουχίας πολέμων, εξεγέρσεων, κινημάτων, εσωτερικών και εξωτερικών κοινωνικοπολιτικών διεργασιών συντελέστηκαν στυγερά εγκλήματα και σε βάρος αθώων, αμάχων, μειονοτήτων, πολιτών της αυτοκρατορίας, με κριτήριο την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.

Τα θύματα αυτών των βιαιοτήτων ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Οι ιστορικοί τα προσδιορίζουν συνολικά ακόμη και σε παραπάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπων, που υπέστησαν φυσική εξόντωση, βίαιες εκτοπίσεις, προσφυγιά. Διώξεις, σφαγές, εκτελέσεις, πυρπολήσεις χωριών, εξαντλητικές πορείες θανάτου..

Δύο κείμενα για τη μουσουλμανική μειονοτητα της Δυτικής Θράκης

Mε αφορμή τον πρόσφατο νόμο για την συνταξιοδότηση των θρησκευτικών ηγετών (μουφτήδων) που ασκούν και διοικητικά καθήκοντα -λόγω της εφαρμογής του ισλαμικού νόμου (σαρία) για όσους μειονοτικούς δεν επιθυμούν να προσφύγουν στην αστική δικαιοσύνη- δημιουργήθηκε μεγάλη σύγχυση στους πολίτες. Είτε από άγνοια, είτε από αφέλεια, είτε από έντεχνη παραπληροφόρηση. 

Ακριβώς γι αυτό αναδημοσιεύω δύο πολύ σημαντικά  κείμενα. 

Το πρώτο είναι του Άγγελου Συρίγου και αφορά το ζήτημα του πρόσφατου νόμου, της αντικατάστασης των γερόντων μουφτήδων και την πολιτικη της Άγκυρας. Ο Άγγελος Συρίγος είναι αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Έχει επανειλημμένως ασχοληθεί με τα ελληνοτουρκικά, το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα από θέσεις ευθύνης.

Το δεύτερο είναι του Αριστείδη Σ. Καλογερόπουλου-Στρατή και αφορά την ιστορία της μειονότητας και τις συνθήκες ζωής της. Ο συγγραφέας είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γενεύης, τ. σύμβουλος Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Αγκυρα, τ. γενικός γραμματέας Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ΥΠΕΞ.

Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών Τομ. 9, 1992

Η πρώτη αναφορά σε επιστημονικό συνέδριο της ιστορίας των Ελλήνων της τ. ΕΣΣΔ

Mια από τις πρώτες εισηγήσεις μου (1992) για ζητήματα που σχετίζονται με την πολιτική ιστορία του ποντιακού και του ‘σοβιετικού’ ελληνισμού, είναι ήδη αναρτημένη στο διαδίκτυο και μπορείτε να την κατεβάσετε.

 .

Πρόκειται για την εισήγησή που έκανα σε ένα πολύ σημαντικό συνέδριο που οργάνωσε το  Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών με αφορμή την επέτειο των 70 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

 .

Η εισήγησή συμπεριελήφθη στην έκδοση Πρακτικών του συνεδρίου, που εντάχθηκε στη σειρά του  Δελτίου του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (Τομ. 9, 1992): Αγτζίδης, Β. (1992). Το κίνημα ανεξαρτησίας του Πόντου και οι αυτόνομες Ελληνικές περιοχές στη Σοβιετική Ένωση του μεσοπολέμου. Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, 9, 157-196.

.

To τελευταίο άρθρο του πατέρα μου: Για το Μακεδονικό Ζήτημα

Είναι τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι το τελευταίο άρθρο του πατέρα μου  είδε το φως της δημοσίευσης 3 ημέρες μετά τον απροσδόκητο θάνατό του σε ηλικία 92 ετών. Ένας θάνατος που μας συγκλόνισε όχι μόνο γιατί ήταν απροσδόκητος, αλλά και γιατί ο ίδιος βρισκόταν σε άριστη διανοητική κατάσταση με ακμαίο μαχητικό πνεύμα. Και με υπέρτατο στόχο την αποκατάσταση της αλήθειας για την εαμική Εθνική Αντίσταση (1941-1944) και την αποκάλυψη των ψευδών πληροφοριών που διαχέουν οι απόγονοι των δωσίλογων της Κατοχής για να δικαιολογήσουν την προδοτική στάση των τότε συνεργατών των κατακτητών. Να σημειώσουμε ότι στα βουνά του Κιλκίς οι Γερμανοί, οι Βούλγαροι και οι δωσίλογοι (ΕΕΣ), μαζί πραγματοποιούσαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των ανταρτικών αντικατοχικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ

Η ειρωνία που μας επιφύλαξε η μοίρα ολοκληρώνεται (σε προσωπικό επίπεδο πάντα) με την αναδημοσίευση του άρθρου αυτού από το ιστολόγιό μου λίγες μέρες μετά από την αμφιλεγόμενη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, εφόσον μόλις το έλαβα σε ψηφιακή μορφή από τον εκδότη της εφημερίδας ‘Μαχητής».

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι τίτλοι οφείλονται στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας, το περιεχόμενο έχει μεγάλο ενδιαφέρον και αξίζει να αναλυθεί σημειολογικά, με την  απόλυτη όμως γνώση του πλαισίου εντός του οποίου γράφτηκε.

Το κείμενο συντάχθηκε λίγες μέρες μετά από τα συλλαλητήρια που οργανώθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου είχε πάντα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα αυτό γιατίείχε βιώσει ως μαθητής  τα μαχητικά συλλαλητήρια του 1943 ενάντια στην επέκταση της βουλγαρικής ζώνης στην Κεντρική Μακεδονία.

 

Απόσπασμα από την πρώτη σελίδα της «Ελευθερίας», μυστικής εφημερίδας του ΕΑΜ , όπου το κύριο άρθρο και το ρεπορτάζ αναφερόταν στον
ξεσηκωμό κατά της βουλγαρικής επέκτασης τον Ιούλιο του 1943

Τότε, 22 Έλληνες έπεσαν νεκροί στην Αθήνα, όπου πάνω από 200.000 πολίτες διαδήλωναν με το σύνθημα «Έξω οι Βούλγαροι από τη Μακεδονία» και το «Η Μακεδονία είναι ελληνική.»  Στη μεγαλειώδη διαδήλωση που έγινε στο Κιλκίς τον Ιούλιο του ’43, μπροστά στο 17χρονο τότε πατέρα μου δολοφονήθηκε ένας διαδηλωτής καθώς η πορεία περνούσε μπροστά από το Στρατόπεδο Καμπάνη. Και ο δολοφόνος, φρουρός του στρατοπέδου, ήταν ένας Βούλγαρος στρατιώτης, εφόσον οι πρώτες προφυλακές είχαν αρχίσει να φτάνουν στο Κιλκίς. 

 

Για τον πατέρα μου και τη γενιά αυτή της εαμικής Αντίστασης το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» συνέχισε να έχει τον αρχικό συμβολικό χαρακτήρα -όπως και στην Κατοχή- και οι σύγχρονοι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές αντιμετωπίζονταν κάτι ως συνέχεια των παλιών Βούλγαρων φασιστών. ‘Ετσι, θεωρούσαν ότι η πρόθεση του  σλαβομακεδονικού εθνικισμού των Σκοπίων να μονοπωλήσει τους όρους ‘Μακεδόνας’ και ‘Μακεδονία’, ήταν  συνέχεια εκείνης της επεκτατικής βουλγαρικής προσπάθειας του 1943. Αυτά τα σχήματα δύσκολα είναι κατανοητά σε ένα σύγχρονο Νεοέλληνα, ειδικά όταν δεν έχει σχέση με αυτές τις μαρτυρικές περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας. 

Ας δούμε όμως το κείμενο του πατέρα μου, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραπάνω πληροφορίες:

Ήταν πρωτοφανής η προσέλευση των  Ελλήνων στην μεγαλειώδη διαδήλωση που διοργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη για την απαράδεκτη απαίτηση των Σκοπιανών, να ονομάσουν το κρατικό τους μόρφωμα με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Επί έναν αιώνα σχεδόν, από την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας αλλά κυρίως  επί Τίτο, Προέδρου τότε της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, δηλαδή, πριν τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-13, η διαμάχη γι΄αυτόν τον πληθυσμό που κατοικούσε στην ελληνική Μακεδονία, ήταν ανάμεσα στους Βουλγάρους και Σέρβους.

Με αφορμή τον προπηλακισμό του Γ. Μπουτάρη

Είχαν πολύ ενδιαφέρον οι συζητήσεις που έγιναν στο διαδίκτυο με αφορμή τον προπηλακισμό του Μπουτάρη από κάποιους ανεξέλεγκτους τύπους που «πήραν το νόμο στα χέρια τους». Το κύριο συμπέρασμα από τις συζητήσεις αυτές –όπου η πλειονότητα των συμμετεχόντων συμφωνούσε με την άσκηση βίας, δικαιολογούσε τον θύτη και ενοχοποιούσε το θύμα- είναι θλιβερό. [Και αφορά δυστυχώς και πολλούς διαδικτυακούς φίλους της ηλ-σελίδας μου.]

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι δεν έχει γίνει κατανοητή η ηθική και πολιτική βάση που στηρίζει μια δημοκρατική κοινωνία και την διαφοροποιεί από τις ολοκληρωτικές (φασιστικές ή σταλινικές).

 

Σεμινάριο Ιστορίας 20-4-2018: Το Αρμενικό Ζήτημα

Αντρανίκ, Οζανιάν (1865 – 1927). Αρμένιος επαναστάτης. Πήρε μέρος στην πρώτη επαναστατική εξέγερση (1894 – 1896) των Αρμενίων εναντίον του σουλτάνου Αβδούλ* Χαμίτ Β’ και διακρίθηκε στις επιχειρήσεις του Χανασόρ και της Σαμψούντας.

Στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας που λαμβάνει χώρα στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δήμου Κηφισιάς («Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου, Oδός Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού, Κηφισιά) ο ιστορικός Ιωάννης Ασπροποταμίτης,  θα παρουσιάσει την Παρασκευή 20 Απριλίου, 7.00 μ.μ. το θέμα: «Το Αρμενικό Ζήτημα και οι απαρχές της εμφάνισής του«.

.

Στο τέλος του 19^ου αιώνα οι Αρμένιοι διεκδίκησαν την εθνική τους απελευθέρωση με μια σειρά δυναμικών κινητοποιήσεων που έφταναν έως και την εξέγερση.   Το Αρμενικό Ζήτημα ως διεθνές ζήτημα -στο πλαίσιο του Ανατολικού Ζητήματος- εμφανίστηκε από το Συνέδριο του Βερολίνου (1878). Είχε προηγηθεί η  αρμενική αφύπνιση ως  απόρροια του διαφωτισμού και των νέων ιδεών που ήρθαν από τη Δύση. Παράλληλα, επηρέασαν τους Αρμένιους δύο πράγματα:

Ο ρόλος της Γερμανίας στη Γενοκτονία των Αρμενίων

Ένα εξαιρετικό κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα της Deutsche Welle. Αφορά τη γερμανική ευθύνη για τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και κατα συνέπεια των υπόλοιπων χριστιανικών κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ελλήνων και Ασσυρίων). Η Γενοκτονία των Αρμενίων (και «άλλων», όπως αναφέρει το σχετικό Ψήφισμα), αναγνωρίστηκε ρητώς και επισήμως από τη γερμανική Βουλή στις 2 Ιουνίου του 2016…  

.

Το ζήτημα αυτό το είχαμε ήδη αναδείξει εδώ και αρκετά χρόνια. Ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο:
Από την Oθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923)
ή αυτό:
Ποιοι Νεότουρκοι;
.
Η πρώτη αναφορά στη γερμανική ευθύνη έγινε στο (εξαντλημένο εδώ και πολλά χρόνια) βιβλίο μου «Ποντιακός Ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην Περεστρόικα«, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1990.

 .

Οι μισές αλήθειες του κ. Μπουτάρη…

Με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Μπουτάρης, δήμαρχος της πόλης έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία.  

 Το κείμενο του Μπουτάρη είναι εξαιρετικό από λογοτεχνικής πλευράς, αλλά του λείπει η ισορροπία. Βασίζεται σε μανιχαϊστικά σχήματα και νέου τύπου Σιωπές..

Για παράδειγμα, γράφοντας «Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τί συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων….«, αποσιωπά  βάναυσα κάποιες πλευρές της έμπρακτης αλληλεγγύης που εκφράστηκε, ενοποιεί σε ένα ψεύτικο, αυθαίρετα κατασκευασμένο σχήμα μια πολύμορφη κοινωνία με πολύ μεγάλες εσωτερικές αντιθέσεις και την αντιπαραθέτει επίσης σε μια άλλη κοινότητα με αντίστοιχες εσωτερικές διαφοροποιήσεις.

Για το σλαβομακεδονικό ζήτημα….

Πόσες «Μακεδονίες» υπάρχουν ή  ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Το σύγχρονο «πρόβλημα» -όπως και δεκάδες άλλα- ήρθε στην επιφάνεια με την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου. Όταν δηλαδή οι περίεργες ανατολικοευρωπαϊκές κοινωνίες βρέθηκαν ξαφνικά στον δικό τους 19ο αιώνα και προσπαθησαν να επιλύσουν τις διαφορές τους με τον κλασικό και γνώριμο τρόπο: εμφύλιες και διεθνοτικές συρράξεις, ανταλλαγές πληθυσμών, αλυτρωτισμοί και μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις. Οι κροατο-σερβικοί πόλεμοι, η Βοσνία, η Τσετσενία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ ορίζουν μια ιστορική κατηγορία θεμάτων εντός της οποίας ανήκει και το ζήτημα της Σλαβομακεδονικής συγκρότησης έθνους-κράτους (με αλβανικό το -περίπου- 25% του πληθυσμού της χώρας!!!)

 

15 Δεκεμβρίου, Σεμινάριο Ιστορίας: Συζητώντας για την Δίκη των Εξ και τον Άρειο Πάγο…

«Μετά την Καταστροφή του 1922.
Η Δίκη των Εξ και οι περιπέτειές της«

Το ζήτημα της Δίκης των Εξ (Οκτώβριος του 1922) και η παράδοξη ακύρωσή της 90 χρόνια μετά από τον Άρειο Πάγο (με ψήφους 3-2) θα αποτελέσει το αντικείμενο της παρουσίασης στο Σεμινάριο Ιστορίας στις 15 Δεκεμβρίου Παρασκευή (7.15-9 μ.μ.)

Το Σεμινάριο λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Κηφισιάς και πραγματοποιείται στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.

Για το θέμα αυτό θα μιλήσουν οι:

–Μαρία Ψαρούδη,  Φιλόλογος,
–Τάκης Σακιτζόγλου, νομικός

 

Έχουν όλα αυτά κάποια σημασία σήμερα;

Ο Τραμπ και η Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ

 Με αφορμή τα όσα ΔΕΝ γνωρίζει ο Τραμπ

«Η ιστορία επιστρέφει διαρκώς στη Μέση Ανατολή»

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Η απόφαση του αμερικανού προέδρου να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ δεν είναι μια συνηθισμένη απόφαση. Απαντά σε ερωτήματα αιώνων και διαμορφώνει ένα αποτέλεσμα για το οποίο μάχονται οι πληθυσμοί της περιοχής και οι δυνατοί του κόσμου από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Γιατί, για πρώτη φορά από τον 6ο π.Χ. –παρακάμπτοντας την περίοδο των Μακαβαίων- η Ιερουσαλήμ ανακηρύσσεται σε επίσημη πρωτεύουσα των Εβραίων.

Τι σημαίνει η επίσκεψη Ερντογάν;

Ο Ερντογάν στην Αθήνα

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Κάτι που διαφοροποιούσε τον Ταγίπ  Ερντογάν και το κίνημά του από τους κεμαλιστές κατά  την εποχή της ανόδου στην εξουσία, ήταν ο φιλελεύθερος χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεών του και η αλλαγή προς το θετικότερο της στάσης προς τις μειονότητες.

 Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Η διαφορά του Ερντογάν από τους παραδοσιακούς κεμαλιστές παραμένει ακόμα σαφής. Όμως το καθεστωτικό σύμπλεγμα, μαζί με το αίσθημα επιβίωσης που αναπτύχθηκε μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα οδήγησαν τον Ερντογάν σε μια αυταρχικοποίηση της εσωτερικής του πολιτικής.

 

Από τον ανορθολογισμό στον (ενδυματολογικό) ρατσισμό

Έγινε και φέτος το ετήσιο φεστιβάλ ποντιακών χορών από την ΠΟΕ. Φέτος έγινε στον Πειραιά κάπου κοντά στο περίφημο «γλυπτό» των 350.000 ευρώ  [και υπό τις πιθανές ευλογίες του Noor_τάδε ]…

Οι εργασίες στον Πόντο τον Οκτώβριο. Από το μεσαιωνικό ποντιακό μηνολόγιο, Ο αγρότης εκτός από τον μανδύα φορά και κόκκινο φέσι με κοντή φούντα

Είναι γνωστά τα προβλήματα που υπάρχουν στον κάποτε ελπιδοφόρο αυτό χώρο, με την κυριαρχία μιας παράδοξης και ετερόδοξης ομάδας που πήγε τον χώρο δεκαετίες πίσω και τον εξαθλίωσε ιδεολογικά. Θαυμαστό παράδειγμα αποτελούν οι ομηρικοί καυγάδες για το φέσι που ξεκίνησαν από το 201ο και οδήγησαν στην κατάπτωση αυτή με την κυριαρχία ενός φαινομένου που αποκαλείται πλέον «παρχαριδισμός«.

Η σύγχρονη ηγεσία του κάποτε φιλόδοξου εγχειρήματος που έφερε το όνομα ΠΟΕ έχει πάρει με ευθύνη της διαζύγιο από τους ακαδημαϊκούς ιστορικούς του ποντιακού ελληνισμού και από τους σοβαρούς λαογράφους. Οπότε ο τομέας αυτός παρέμεινε κενός για να καλυφθεί από κάθε είδους ημιμαθείς.  Απόδειξη αποτελεί η ντιρεκτίβα της Επιτροπής Πολιτισμού της Π.Ο.Ε. για την αποδεκτή ποντιακή φορεσιά: «Δεκτή γίνεται μόνο η ζίπκα με την κουκούλα, όποιαδήποτε άλλη φορεσιά δεν επιτρέπεται….  Απαγορεύεται το φέσι, το παπάχ και οτιδήποτε άλλο ως κάλυμμα κεφαλής, δεκτή γίνεται μόνον η κουκούλα.»

Ένα εξαιρετικό συνέδριο που γίνεται «για πρώτη φορά»

Το ΚεΜιΠο που εδρεύει στη Νέα Ιωνία εξελίσσεται στον σημαντικότερο πνευματικό φορέα του προσφυγικού ελληνισμού. Απόδειξη αποτελεί το συνέδριο που οργανώνεται από τις 24 έως τις 26 Νοεμβρίου 2017, όπου ΟΛΕΣ οι τάσεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν εκείνο το ιστορικό μεταίχμιο (1914-1923) βρίσκονται παρούσες και καλούνται να καταθέσουν την ιδιαίτερη άποψή τους. Στο συνέδριο αυτό θα δούμε ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι ιστορικοί που εκφράζουν την προσφυγική ιστοριογραφία, «αρνητές της Γενοκτονίας«, εθνοκεντρικοί ιστορικοί, στρατευμένοι ιστορικοί  κ.λπ.

Τhe Promise (H υπόσχεση). Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε

Την περασμένη Τρίτη ξεκίνησε η προβολή της ταινίας «Τhe Promise» με ελληνικό τίτλο «H μεγάλη υπόσχεση». Η πρεμιέρα οργανώθηκε από την εταιρεία διανομής και την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας.

Το θέμα της προέρχεται από τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Προσεγγίζει τα τραγικά γεγονότα με μια ιστορία αγάπης, έναν έναν κλασικό κινηματογραφικό «τρόπο» αφήγησης μιας μεγάλης ιστορίας. Οι εικόνες της ταινίας ταιριάζουν απολύτως στην τραγική -αλλά προκλητικά αποσιωπημένη- εμπειρία του ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τα Τάγματα Εργασίας, τα φοβερά  Αμελέ Ταμπουρού, έως την καταστροφή πολλών ελληνικών χωριών και πόλεων της Μικράς Ασίας και την εξόντωση του πληθυσμού, τόσο την περίοδο 1916-1917 όσο και την περίοδο 1920-1922.

Η ταινία γεννά σίγουρα και ερωτήματα για την λήθη που επιβλήθηκε στην ελληνική πλευρά, για την αβελτηρία των κυβερνήσεων, για τη συνειδητή καταστολή της προσφυγικής μνήμης στο όνομα της κυνικής διπλωματίας και της εξυπηρέτησης της εξωτερικής πολιτικής.

Μπορεί να εξισωθεί ο κομμουνισμός με το ναζισμό; Ποιά είναι η ελληνική εμπειρία;

Η μετασοβιετική Ανατολική Ευρώπη διέρχεται μια περίοδο ιδεολογικής παράκρουσης σε σχέση με την παλιά κοινή ένταξη στο σοβιετικό μπλοκ. Στην αιχμή αυτής της ολοκληρωτικής αποδόμησης βρίσκονται οι Βαλτικές χώρες, η Κροατία, η Πολωνία κ.ά.   Οι νέες ελίτ που αναδύθηκαν μετά την κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και οι παλιοί εμιγκρέδες που ένα μέρος τους προερχόταν από τις φιλοναζιστικές δυνάμεις που αναγκάστηκαν να διαφύγουν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούν να διαμορφώσουν νέα πρότυπα και να γράψουν την ιστορία με τον ιδιαίτερο δικό τους τρόπο…

Ο Κουτσούμπας, οι Πόντιοι και ο άμοιρος Μαρξισμός….

Μια ερμηνεία του ποντιακού δράματος προσπάθησε να δώσει Ο γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στη διάρκεια του χαιρετισμού του στο 19ο Συναπάντημα της Νεολαίας των Ποντιακών Σωματείων, στην «Παναγία Σουμελά». Φαντάζομαι ότι το κείμενό του του το έγραψαν κάποιοι από την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις  (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας, η οποία αντιστάθηκε με το «εθνικοαπελευθερωτικό» κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…

Παραλλαγή σε λάιτ αυτής της βασικής προσέγγισης της ηγεσίας του ΚΚΕ, υποστήριξε ο Κουτσούμπας στην Παναγία Σουμελά (ρίχνοντας ένα μεγαλύτερο βάρος αυτή τη φορά στην «τουρκική αστική τάξη»).   

Βέβαια είναι χαριτωμένη η προσπάθεια των νεοσταλινικών θεωρητικών του ΚΚΕ να βολέψουν εκείνη την περίοδο σε ένα ιδεολόγημα που πρωτίστως δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την μαρξιστική ανάλυση της ταξικής σύγκρουσης.

Ποιοί είναι οι Τουρκοκύπριοι;

Με αφορμή την εκ νέου έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό στο Κράν-Μοντανά, κοντά στη Γενεύη, αναρτώ ένα παλιό μου κείμενο (δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 26.01.2003) για το ποιοί είναι οι Τουρκοκύπριοι. Είχε γραφτεί μετά τις πρώτες μαχητικές αντικατοχικές διαδηλώσεις που είχαν οργανωθεί στο κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου.
.

Τουρκοκύπριοι: μια ομάδα ελληνόφωνων μουσουλμάνων

Του Βλάση Αγτζίδη

.

H πρόσφατη (σ.τ.σ 2003) εκδήλωση των συναισθημάτων των Τουρκοκυπρίων με τις μεγάλες μαχητικές τους διαδηλώσεις προκάλεσε κατάπληξη στην ελληνική πλευρά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Ιδιαίτερη κατάπληξη προκάλεσαν στοιχεία, όπως η εμφάνιση της κυπριακής ταυτότητας σε αντιπαράθεση με την τουρκική και η -δειλή σε πρώτη φάση- αμφισβήτηση της κατοχής της Κύπρου. Μπορεί ο καταλύτης που οδήγησε στις κινητοποιήσεις να ήταν η διεκδίκηση της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ομως, εκδηλώσεις τέτοιου τύπου δεν ερμηνεύονται εύκολα με τα παραδοσιακά αναλυτικά εργαλεία.

Η τουρκοκυπριακή ταυτότητα

 

Το βυθισμένο πλοίο στον κόλπο της Σμύρνης. Μια ιστορία που έγινε αλλιώς

Μια ιστορία που έγινε αλλιώς!!!

 

Τις προηγούμενες μέρες γράφτηκε στον Τύπο ότι: «Ένα πλοίο, κατά πάσα πιθανότητα ελληνικό, που μετέφερε κυνηγημένους πρόσφυγες από την Σμύρνη που προσπαθούσαν να διαφύγουν από την τουρκική σφαγή και που βυθίστηκε πιθανώς από τουρκικά κανόνια, βρέθηκε στην θαλάσσια περιοχή του κόλπου από επιστημονική ομάδα του πανεπιστήμιου της πόλης. Σύμφωνα με τον καθηγητή του τελολογικού ινστιτούτου του τουρκικού πανεπιστημίου, Muhammet Duman, βρέθηκα από μη επανδρωμένη ειδική κάμερα σε βάθος 42 μέτρα, ένα ναυάγιο πλοίο μήκους 78 μέτρων και πλάτος 8 μέτρα. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, πρόκειται για πλοίο που μετέφερε κυνηγημένους χριστιανούς πρόσφυγες που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να διαφύγουν από την καταστροφή της ιστορικής πόλης, αλλά… είχαν τραγικό τέλος!«

Αυτή η ιστορία με το πλοίο, ως συνδεδεμένη με τη σφαγή της Σμύρνης,  δεν τεκμαίρεται από κάποιες πηγές. Είναι δεδομένο ότι τις μέρες της καταστροφής ο κόλπος της Σμύρνης ήταν γεμάτος από τα πλοία των αδιάφορων συμμάχων. Οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό θα είχε καταγραφεί και θα  ήταν γνωστό…. 

Γνωρίζουμε με σαφήνεια πώς υπήρξε ο εγκλωβισμός των χριστιανών στην περιοχή και πώς έγινε η διαχείριση του γεγονότος από τις κεμαλικές, τις ελληνικές και τις συμμαχικές δυνάμεις.

Ελληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία

Mε αφορμή μια πρόσφατη δήλωση του Ερντογάν, όπου μεταξύ άλλων τα εδάφη της  Ελλάδας τα ανάφερε ως  «εδάφη γκιαούρηδων«, ας θυμηθούμε ένα παλιό άρθρο του Vahit Tursun. Λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι μια από τις καταγωγές του Ερντογάν είναι ρωμαίικη και ότι ουδεμία φυλετική προέλευση έχει από τις τουρκικές εθνοτικές ομάδες. Αυτή ακριβώς είναι και η εξήγηση της ακραίας ισλαμικής του καθήλωσης. Το Ισλάμ για τον Ερντογάν λειτουργεί ως ένα σημείο αναπλήρωσης της ταυτότητας. Μιας ανάγκης για αναπλήρωση που προκύπτει από τη γνώση της δικιάς του εθνοτικής προέλευσης.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» το 2007 με δικό μου εισαγωγικό σημείωμα.

27-1-2017: Σεμινάριο για τη λογοτεχνία που γεννήθηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

Στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου του Δήμου Κηφισιάς, η ιστορικός  Οντέτ Βαρόν, θα παρουσιάσει το θέμα  «Στα Ναζιστικά Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και Εξόντωσης: Μνήμη και λόγος στο έργο του Πρίμο Λέβι και του Όμηρου Πέλλα».

Το Σεμινάριο θα γίνει την Παρασκευή, 7.15 μ.μ. – 9 μ.μ. στις 27-1-2017 στην «Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου, Oδός Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.

Το πρόγραμμα του Σεμιναρίου μπορείτε να το δείτε εδώ:  https://kars1918.wordpress.com/2017/01/18/seminar-2017/

 

Παρακάτω παρουσιάζονται δύο χαρακτηριστικά βιβλία: του Ιταλοεβραίου Πρίμο Λέβι και του Έλληνα Όμηρου Πέλλα, κρατούμενων και των δύο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης. 

 .

Οι οκτώ Τούρκοι, η Δικαιοσύνη και οι αλληλέγγυοι

Mε αφορμή το αίτημα ασύλου που κατέθεσαν οι οκτώ Τούρκοι πραξικοπηματίες που κατέφυγαν στην Ελλάδα και την εμφάνιση ενός κινήματος αλληλέγγυων με κάποια παράξενα επιχειρήματα  -εκτός των γενικών που άπτονται του διεθνούς δικαίου- έγραψα το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» (20-1-2017)

 

Οι Οκτώ Τούρκοι, η ελληνική Δικαιοσύνη και το κίνημα των αλληλέγγυων

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Ένα μεγάλο ζήτημα  βασανίζει τη νεοελληνική κοινή γνώμη: Να εκδοθούν ή όχι οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί που ενεπλάκησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο αιματηρό πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου. Ένα πραξικόπημα που μπορεί να απέτυχε, αλλά κόστισε περί τους 300 νεκρούς στον τουρκικό λαό και επιπλέον διευκόλυνε τον Ερντογάν στο να επιτύχει τους στόχους του.

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ – ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ – ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΕΙΣ

Μια επιστημονική συνάντηση
στον Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Μια πολύ σημαντική επιστημονική συνάντηση έλαβε χώρα στις 30 Νοεμβρίου του 2016 με πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά και του προέδρου του Γιώργου Σταματογιάννη.   Εισηγητές ήταν οι:

–Γιώργος Κόκκινος, Καθηγητής Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας του  Πανεπιστημίου Αιγαίου, με θέμα  «Ανάμεσα στην Κλειώ και την Θέμιδα»,

–Μάρκος Καρασαρίνης, Δρ. Ιστορίας, Δημοσιογράφος,  «Οι δικαστές και οι ιστορικοί – Η άρνηση του ολοκαυτώματος στο εδώλιο»,

-Έλλη Λεμονίδου, Επ. Καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πατρών «Οι δίκες για το καθεστώς του Βισύ στη μεταπολεμική Γαλλία».

-Η δική μου εισήγηση είχε ως τίτλο: «Γενοκτονία στην Οθωμανική Ανατολή ως πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης».

Γιατί είχε σημασία η εκδήλωση

Τι ήταν το Βυζάντιο;

Σε ένα φόρουμ ακαδημαϊκών που συμμετέχω -όπου αραιά και που γίνονται κάποιες σοβαρές συζητήσεις- ένα από τα θέματα που απασχολούν τους συμμετέχοντες και αποτελούν αντικείμενο αντιπαραθέσεων είναι ο χαρακτήρας της βυζαντινής αυτοκρατορίας και των Βυζαντινών. Συνήθως, το φαινόμενο προσεγγίζεται με ανιστορικό τρόπο με βάση τις σύγχρονες αντιλήψεις και τις σύγχρονες προσλήψεις περί ταυτοτήτων.

Παρασκευή 16/12: για τα Δεκεμβριανά του ’44 στο Σεμινάριο Ιστορίας

16 Δεκεμβρίου 7.15 μ.μ. – 9 μ.μ: Ο Μανώλης Κασιμάτης, μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, εκδότης του περιοδικού «Φωτογραφίζοντας» θα παρουσιάσει
το θέμα «Φωτογραφίζοντας και κινηματογραφώντας
τον Δεκέμβρη του ’44 στην Αθήνα και τον Πειραιά»

 .

https://kars1918.wordpress.com/2016/10/05/seminario-de-la-historia-moderna-2016-2017/

 .

H παρουσίαση θα γίνει στην «Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου, Oδός Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού, Κηφισιά

 .

—

Για τα γεγονότα που έγιναν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944 μπορείτε να διαβάσετε στις παρακάτω ηλ-διευθύνσεις:

https://kars1918.wordpress.com/2013/12/29/december-1944/

https://kars1918.wordpress.com/2014/01/02/december-1944-2/ 

Μπορεί να κατασκευαστεί ένα έθνος;

Οι συζητήσεις για τον εθνικισμό, τα έθνη και τις εθνότητες έχουν προκαλέσει ομηρικές συζητήσεις και συγκρούσεις μεταξύ των ιστορικών και των κοινωνικών επιστημόνων. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι συγκρούσεις αυτές διαχέονται στη δημόσια συζήτηση με ιδιαίτερη ένταση.

Η σύγχυση μεταξύ της εθνότητας και του σύγχρονου πολιτικού έθνους που εμφανίζεται με τον διαφωτισμό χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των αντιπαραθέσεων. Ξεφεύγοντας όμως από τα καθ’ ημάς, έχουμε μια εξαιρετική περίπτωση για να κρίνουμε τις νέες κοινωνιολογικές θεωρίες.

Και την περίπτωση αυτή μας τη δίνει η γειτονική μας Τουρκία, η οποία ταλανίζεται επί πλέον από πλήθος υπαρξιακών ζητημάτων.

Εγώ και ο Τάκης…

Ζητήματα νεοελληνικής ιδεολογίας και σύγχυσης

.
Ο Τάκης είναι ένας παλιός γνωστός δημοσιογράφος, σοβαρός, ρηξικέλευτος και ευαίσθητος σε κάποια ζητήματα. Βεβαίως αντιεθνικιστής κ.λπ. 

Του έστειλα λοιπόν την ενημέρωση για την εκδήλωση που έγινε στον Πειραιά από τον Δικηγορικό Σύλλογο και συμμετείχα, με θέμα «Γενοκτονίες-Ολοκαύτωμα-Εθνοκαθάρσεις» με εκλεκτούς ομιλητές (Γιώργος Κόκκινος, Μάρκος Καρασαρίνης, Έλλη Λεμονίδου….)

Με αφορμή λοιπόν την εκδήλωση είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, μιας και έχουμε το θάρρος αυτό λόγω της πολύχρονης γνωριμίας. Επειδή ο διάλογος είναι ουσιαστικός και αποκαλυπτικός τον παραθέτω, όπως έχω παραθέσει παλιότερα και άλλους διαλόγους (Για τον Πουλιόπουλο στον ΟΜΙΚ, για το σταλινισμό στη σελίδα των ΠιΠιΣιΠίδων, για τη δικτατορία και την χούντα στο HEC, για τα ελληνοτουρκικά και την ανταλλαγή πληθυσμών στο HEC, για τον στρατηγό Παπάγο και πάλι στο HEC) . Ίσως σε κάποια σημεία του διαλόγου με τον Τάκη, το παρακάνω και εγώ στην κριτική, αλλά αυτά έχει η κουβέντα. Με κόκκινο είναι τα δικά μου σχόλια, με μαύρο του Τάκη:

Για τον Δωσιλογισμό και τον Αντ. Δάγκουλα

Του Αντώνη Κάλφα (*)

Μια εξαιρετική εκδήλωση θα γίνει στο Κιλκίς από τον Όμιλο για την Ιστορία και τον Πολιτισμό, τη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Κιλκίς και τις εκδόσεις Επίκεντρο το Σάββατο 3-12-2016, στις 7.00 μ.μ. στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο. Αφορμή είναι η έκδοση ενός σημαντικού βιβλίου από τον ερευνητή Ανδρέα Βενιανάκη  που έχει ως τίτλο: «Δάγκουλας, ο “δράκος” της Θεσσαλονίκης – Συμβολή στην Ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής (1941-1944)», εκδόσεις Επίκεντρο, με  πρόλογος των Στράτου Δορδανά και  Βάιου Καλογρηά.

Σεμινάριο Ιστορίας, 11 Noεμβρίου: Δωσιλογισμός στη Μακεδονία

Στη συνάντηση της Παρασκευής 11-11-2016 [7.15 μ.μ. – 9 μ.μ.«Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου, Oδός Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού] του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του δήμου Κηφισιάς θα διαπραγματευτούμε το ζήτημα του δωσιλογισμού κατά της περίοδο της γερμανικής Κατοχής.

Αφορμή υπήρξε η έκδοση του βιβλίου του Ανδρέα Βενιανάκη «Δάγκουλας, ο «δράκος» της Θεσσαλονίκης. Συμβολή στην ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας επί κατοχής (1941-1944)«.

Η Λωζάννη, ο Κεμάλ και οι μικροαπατεωνιές των κεμαλιστών

Δεν είναι πολύ εύκολο να αποκωδικοποιηθεί πλήρως η πρόσφατη εξέλιξη της ρητορικής του Ερντογάν, που φαίνεται να ασκεί κριτική και να προσπαθεί να αποδομήσει ιδεολογικά μια από τις ισχυρότερες διεθνείς συνθήκες, τη Συνθήκη της Λωζάννης. [Ένα μέρος της αφορούσε την ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών και των καθορισμό των ελληνοτουρκικών συνόρων]. Εάν συμβαίνει αυτό τελικά, η Τουρκία και ο εθνικισμός της είτε στην κεμαλική είτε στην ισλαμιστική του εκδοχή, θα έχουν κερδίσει την παγκόσμια πρωτοτυπία αμφισβητώντας για δεύτερη φορά μια από τις μεταπολεμικές συνθήκες που πάνω της βασίστηκε η γεωπολιτική ισορροπία.

ΓΙΑ ΤΑ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑΣ (23 Σεπτέμβρη του 1821)….

…και της σφαγής που ακολούθησε

 .

Μια από τις πρώτες πράξεις μεγάλης βιαιότητας από την πλευρά των εξεγερμένων του 1821, ήταν η σφαγή των «τούρκων» της Τρίπολης (κυρίως ελληνόφωνων) μετά την κατάληψη της πόλης…. Το γεγονός αυτό ευκόλως ερμηνεύεται από τον παραμερισμό της Φιλικής Εταιρείας από την επαναστατική διαδικασία και την κυριαρχία των «κλεφτών και των αρματωλών»... όπως επίσης και του πολλαπλού χαρακτήρα που είχε η επανάσταση του 1821.

Δες εδώ:    https://kars1918.wordpress.com/2013/03/25/1821-4/

.

14-9-2016: Εκδήλωση-συζήτηση για το 1922 στην Αργυρούπολη

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με συζήτηση θα γίνει στην Αργυρούπολη Αττικής στις 14 Σεπτεμβρίου 1922. Στην ανακοίνωση των οργανωτών αναγράφεται:

Περιμένoντας τον Omer Asan

 

Η πρόσφατη έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου «Niko’nun Kemençesi»  του Ομέρ Ασάν  υπό τον τίτλο «Η κεμεντζέ του Νίκου« (δηλαδή «Η λύρα του Νίκου») και οι παρουσιάσεις του βιβλίου στην Αθήνα (15/9 στη Μεταμόρφωση Αττικής και στις 16/9 στο Polis Art Cafe) και στην Πάτρα μας θύμισε ξανά τη μεγάλη προσφορά του συγγραφέα στην ανάδειξη του ελληνόφωνου ποντιακού πολιτισμού που επιβιώνει έως σήμερα στην βορειοανατολική Τουρκία. 

Μια εξαιρετική παράσταση στην Κατερίνη

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο αρχαίο θέατρο του Δίου, το Σάββατο 27 Aυγούστου, μια εξαιρετική θεατρική παράσταση εμπνευσμένη από το δράμα των προσφύγων του 1922.

 .

Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Χάρη Αμανατίδη, βασιζόταν σε προσφυγικές μαρτυρίες και δόθηκε στο πλαίσιο της Ένωσης Ποντίων Πιερίας.

 .

Για την παράσταση ο καλός φιλόλογος, εκπαιδευτικός  και συγγραφέας Αντώνης Κάλφας έγραψε τα εξής:

 .