Mια πολύ σημαντική πρωτοβουλία έλαβε ο γνωστός συγγραφέας Omer Asan δημιουργώντας ένα φόρουμ με τίτλο «Mubadelle-Ανταλλαγή«, όπου οι απόγονοι των προσφύγων (του 1922) και των ανταλλαχθέντων (του 1923-24) να μπορούν να συναντηθούν, να συζητήσουν τα κοινά και τις διαφορές και να ανταλλάξουν εμπειρίες και απόψεις. Η τεχνολογική εξέλιξη βοηθά αρκετά αυτή την επικοινωνία, εφόσον οι αυτόματοι μεταφραστές μειώνουν τη γλωσσική απόσταση.
Ένα από αυτά που απασχολούν τους συμμετέχοντες είναι ο χαρακτήρας των τότε κοσμοϊστορικών αλλαγών και καταστροφών καθώς και οι αιτίες που τις προκάλεσαν. Μια δικιά μου παρέμβαση μεταφράστηκε από την Olga Rοbenson και είναι η εξής:
Ένα κολάζ του Χρήστου Μαχαιρίδη
O dönemin bugünden tamamen farklı olan tarihsel koşullarını anlamaya çalışmak çok önemli. Kolay olmayan bir şey olmasından dolayı da çoğunlukla o dönemi bugünün verileriyle sık sık analiz etmeye çalışıyoruz. ….
Sanırım zamane koşullarının ve o dönemin en önemli analiziRosa Luxemburg tarafından 1896’daErmenilerin katledilmesinden sonra yapılmış olandır. O zamanlar Tanzimat’ın sadece Osmanlı’nın büyük şehirlerini etkilediği görülüyordu. Kırsal kesimde, özellikle Anadolu’da, eski paşalar ve ağalar reformları kabul etmediler ve baskı politikasını sürdürdüler. Bu Ermeni isyanlarını getirdi.
Aynı dönemde, Osmanlı Rumlarının seçkinleri barış içinde bir arada yaşamayı ve İmparatorluğu ortak bir hukuk kuralına dönüştürme çabasını seçmişlerdi. Bu akıma «Yunan-Osmanlıcılık» (bunun terim olarak Türkçe karşılığı siyasi olarak ben emin değilim şahsen olduğu ilgini çevirdim terimi) adı verildi ve Genç Türklerin ulusal tasfiyeye başladığı zamana kadar egemen oldu. Ekim 1911. 1914te de tavan yaptı.
Lüksemburg, Osmanlı toplumunun yapısını büyük bir hassasiyetle analiz etmektedir. 19. yüzyılın başında «her milletten, her il ve her toplumun kendine özgü varlığını yaşadığı, alışık olduğu baskılara sabırla katlandığı ve temelini oluşturduğu bir ekonomiye sahip bir ülke olduğunu yazıyor. Doğu despotizmi çünkü temelini oluşturuyordu doğup büyüdüğü kültürün.
«Feodal hükümeti ortadan kaldıran ve onun yerine merkezi bürokrasi, kalıcı bir ordu ve yeni bir ekonomik sistem getiren» «modern ve ortaçağ ilkelerinin tuhaf bir karışımına» dayanan iç denge reformlardan alıntı yapıyor.
Osmanlı taşrasında paşalar, askeri öğrenciler (hakimler), tarım vergisi tahsildarları ve Türk toprak sahiplerinin oluşturduğu yeni ilişkileri örnek olarak analiz eder, burada «bürokrasi kendi içinde nüfusun özel, sayısız bir kategorisi olarak görünür. bir ekonomiyi temsil eder ve varlığı halkın profesyonelce yağmalanmasıyla finanse edilir. » kısaca bir sistem analizi yapar yani.
«Türkiye, farklı halklardan oluştuğu için de bir bütün olarak yeniden doğamazdı. Hiçbir maddi çıkar, onları birbirine bağlayacak ortak bir gelişme bir unsur yaratılmamıştı! Aksine, Türk devletine ortak bağlılığın baskısı büyüyordu! Böylece, çeşitli etnik grupların kendilerini bütünden ayırma ve daha iyi bir sosyal gelişme için özerk bir varoluş yolu aramaya yönelik doğal bir eğilimi yaratıldı. “
20. yüzyılın başlarında Osmanlı İmparatorluğu için iki yol vardı. Bunlardan biri, liberal burjuvazinin ifade ettiği demokratik dönüşümdü. Diğeri ise faşizm(leşmek), Hıristiyan toplulukların yok edilmesi ve aslında çokuluslu olan Müslümanların etnik Türklere (etnik Türk kimliğine dönüştürülmesidir.. Bu akım da Enver, Cemal ve Talat Paşa’nın milliyetçi militarizmiyle ifade edilir.
Ve Ne yazık ki, ikinci yol galip geldi.
– – – – – – – – – – – – – – – – – Είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσουμε κατανοήσουμε τις ιστορικές συνθήκες εκείνης της εποχής, που ήταν εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές. Κάτι που δεν είναι εύκολο και γι αυτό πολλές φορές αναλύουμε εκείνη την εποχή με τα σημερινά δεδομένα….
Νομίζω ότι τη σημαντικότερη ανάλυση εκείνων των συνθηκών κάνει η Ρόζα Λούξεμπουργκ μετά τις σφαγές των Αρμενίων το 1896… Τότε φάνηκε ότι το Τανζιμάτ επηρέασε μόνο τις μεγάλες οθωμανικές πόλεις. Στην ύπαιθρο και ειδικά στην Ανατολία οι παλιοί πασάδες και αγάδες δεν δέχονταν τις μεταρρυθμίσεις και συνέχιζαν την πολιτική καταπίεσης των ραγιάδων. Αυτό έφερε τις εξεγέρσεις των Αρμενίων στην Ανατολή. Την ίδια εποχή η ελίτ των Οθωμανών Ελλήνων είχε επιλέξει την ειρηνική συμβίωση και την προσπάθεια μετασχηματισμού της Αυτοκρατορίας σε κοινό κράτος δικαίου. Το ρεύμα αυτό ονομάστηκε «ελληνο-οθωμανισμός» και ήταν κυρίαρχο έως τη στιγμή που οι Νεότουρκοι αποφάσισαν τις εθνικές εκκαθαρίσεις (Οκτώβριος 1911) και σιγα-σιγά τις ξεκίνησαν με αποκορύφωμα μετά το 1914….
Η Λούξεμπουργκ αναλύει με εξαιρετική ακρίβεια τη δομή της οθωμανικής κοινωνίας. Γράφει ότι στις αρχές του 19ου αιώνα «ήταν μια χώρα με ανταλλακτική οικονομία, στην οποία η κάθε εθνικότητα, κάθε επαρχία και κάθε κοινότητα ζούσε τη δική της διακριτή ύπαρξη, υπέφερε υπομονετικά τα μαρτύρια στα οποία είχε συνηθίσει και αποτελούσε τη βάση για έναν ανατολίτικο δεσποτισμό.».
Αναφέρει τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που βασίστηκαν «σε ένα παράξενο μείγμα σύγχρονων και μεσαιωνικών αρχών», οι οποίες «κατήργησαν τη φεουδαρχική κυβέρνηση και στη θέση της εισήγαγαν μια συγκεντρωτική γραφειοκρατία, ένα μόνιμο στρατό και ένα νέο οικονομικό σύστημα.» Αναλύει υποδειγματικά τις νέες σχέσεις που διαμορφώθηκαν στην οθωμανική ύπαιθρο από τους πασάδες, τους καδήδες (δικαστές), τους γεωργικούς φοροεισπράκτορες και τους Τούρκους γαιοκτήμονες, όπου «η γραφειοκρατία εμφανίζεται ως ειδική, πολυάριθμη κατηγορία του πληθυσμού, που αφ’ εαυτής εκπροσωπεί άμεσα έναν οικονομικό παράγοντα και η ύπαρξη της οποίας χρηματοδοτείται απ΄ την επαγγελματική λεηλασία του λαού.».
Και κατάληγε στο συμπέρασμα: «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπαστούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Και έτσι η ιστορική καταδίκη εκδόθηκε για την Τουρκία: βάδιζε προς την διάλυση….».
Για την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν δύο δρόμοι. Ο ένας ήταν ο δημοκρατικός μετασχηματισμός που εξέφρασαν οι φιλελεύθεροι αστοί σαν τον Πρίγκηπα Σαμπαχαεντίν. Ο άλλος η φασιστικοποίηση, η εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων και ο μετασχηματισμός των πολυεθνοτικών μουσουλμάνων σε εθνικά Τούρκους. Το ρεύμα αυτό το εξέφρασε ο εθνικιστικός μιλιταρισμός των Εμβέρ, Τζεμάλ και Ταλαάτ πασά. .
-Ο ελληνικός στρατός στην Σμύρνη πήγε ως αποτέλεσμα του Α’ Παγκοσμίου Πολεμου. Ήταν στρατός της Αντάντ και όχι εθνικά ελληνικός. Πήγε για να μην καταλάβουν οι Ιταλοί τη Σμύρνη… Εξάλλου σε όλη την περιοχή είχαν ξεκινήσει οι εθνικές εκκαθαρίσεις από το 1914 από τους παρακρατικους της teskilat I mahsusa.
Αυτό έγινε γιατί οι Νεότουρκοι πήραν μέρος στον πόλεμο και έχασαν.
Το πρόβλημα ξεκίνησε από την πολιτική των Νεότoυρκων και τον ιμπεριαλιστικό παντουρκισμό τους. Χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ούτε τους Βαλκανικούς πολεμους ούτε τα γεγονότα 1919-1922, ουτε τις Γενοκτονίες των Χριστιανικών λαών, ούτε τους πρόσφυγες και τις μετακινήσεις πληθυσμών.
Αυτοί είναι η αρχή του κακού. —– Ο ελληνικός στρατός στην Σμύρνη πήγε ως αποτέλεσμα του Α’ Παγκοσμίου Πολεμου. Ήταν στρατός της Αντάντ και όχι εθνικά ελληνικός. Πήγε για να μην καταλάβουν οι Ιταλοί τη Σμύρνη… Εξάλλου σε όλη την περιοχή είχαν ξεκινήσει οι εθνικές εκκαθαρίσεις από το 1914 από τους παρακρατικους της teskilat I mahsusa. Αυτό έγινε γιατί οι Νεότουρκοι πήραν μέρος στον πόλεμο και έχασαν. Το πρόβλημα ξεκίνησε από την πολιτική των Νεότoυρκων και τον ιμπεριαλιστικό παντουρκισμό τους. Χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε ούτε τους Βαλκανικούς πολεμους ούτε τα γεγονότα 1919-1922, ουτε τις Γενοκτονίες των Χριστιανικών λαών, ούτε τους πρόσφυγες και τις μετακινήσεις πληθυσμών. Αυτοί είναι η αρχή του κακού. ——- Σε μια ανάρτηση αναφέρθηκαν δημοσιεύματα των τότε τουρκικών εφημερίδων που έγραφαν ότι μετά τον Σεπτέμβριο του 1922 οι Τούρκοι που κατοικούσαν στην Ελλάδα συνελήφθησαν και κλείστηκαν στε στρατόπεδα.Απάντησα ως εξής:» Οι αναφορές της εφημερίδας δεν είναι σωστές. Οι Μουσουλμάνοι της Ελλάδας δεν συνελήφθησαν ούτε κλείστηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκδιώχθηκαν όλοι μετά την Συνθήκη της Λωζάνης με την Ανταλλαγή.Ρωτήστε τους απογόνους τους. Υπάρχουν εδώ αρκετοί που οι παππούδες τους ήταν από την Κρήτη, την ελληνική Μακεδονία ή τη Μυτιλήνη… … Όσον αφορά τους ελληνικούς πληθυσμούς της Δυτικής Μικράς Ασίας εκεί ακολουθήθηκε η πολιτική του Νουρεντιν πάσα: δολοφονίες, λεηλασίες βιασμοί από τους τσέτες και τα λούμπεν στοιχεία. Τα αναφέρουν όλοι οι ξένοι ανταποκριτές και έχουν δημοσιευτεί…Και όταν ήρθαν τα πλοία για να φύγουν μετά τις 24 Σεπτεμβρίου συνελήφθησαν όλοι οι άνδρες από 16-55 ετών.Στη Σμύρνη υπήρχαν 300.000 Ρωμιοί. 150.000 ντόπιοι και άλλοι τόσοι πρόσφυγες από το εσωτερικό.Λίγοι από αυτούς επέστρεψαν στην Ελλάδα. Γι αυτό και οι πιο πολλοί πρόσφυγες από τις περιοχές αυτές ήταν γυναίκες, παιδιά και γέροι.
———
Η θρησκευτική διαφορά δεν σήμαινε και γονιδιακή διαφορά γιατί οι πάντες ήταν ανάμεικτοι και μόνο η θρησκεία λειτουργούσε ως διαχωριστικά. Οι Μουσουλμάνοι Ανταλλάξιμοι από την Ελλάδα ήταν τουρκοφωνοι, ελληνόφωνοι, αλβανοφωνοι, σλαβόφωνοι, βλαχοφωνοι, τσιγγάνοι…… Οι ελληνορθόδοξοι Πρόσφυγες και Ανταλλάξιμοι από την Οθ. Αυτοκρατορία ήταν ελληνόφωνοι, τουρκοφωνοι, αρμενόφωνοι, ένα χωριό σλαβοφωνο, κάποιοι κουρδοφωνοι και λίγοι τσιγγάνοι. ————- Το θέμα των ελληνικών πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και η αξιοπιστία των απογραφών εκείνης της περιόδου έχουν συζητηθεί αρκετά. Ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς της δεκαετίας του ’10 και των συνομιλιών που οδήγησαν στις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο συμφωνίες είναι ο Νικόλαος Πετσάλης-Διομήδης. Στην μελέτη Petsalis-Diomidis N.«Greece at the Paris Conference 1919»,Θεσσαλονίκη 1978, Institute for Balkan Studies. σ.341-347, γράφει τα εξής αναφέροντας τις ελληνικές και τουρκικές εκτιμήσεις : …. το Ελληνικό στοιχείο ανέρχονταν στο 43,71% ή 50,8% (Τουρκικά και Ελληνικά αντίστοιχα) στην Ανατολική Θράκη, στο 30% ή 28,2 στην Κωνσταντινούπολη, και στο σύνολο των Οθωμανικών εδαφών σε Ασία και Ευρώπη στους 2.400.000 με μεγάλα ποσοστά στις επαρχίες Αϊδινίου, Ισμίτ, Τραπεζούντας και με συμπαγείς μικρότερους πληθυσμούς στην υπόλοιπη ενδοχώρα. ——————– Νομίζω ότι πολλοί Μουσουλμάνοι κατέφυγαν στην Τουρκία εξαιτίας των Βαλκανικών Πολέμων.. Κυρίως από την περιοχή που λίγο μετά εγινε Γιουγκοσλαβία.. Νομιζω ότι δεν είχαν πρόβλημα από τους Έλληνες αλλά από τους Βούλγαρους. Οι Έλληνες είχαν κύριο εχθρό τους Βούλγαρους, όπως και οι Βούλγαροι τους Έλληνες… —————-
Το πραγματικό ερώτημα είναι ποτέ και πως ξεκίνησαν όλα αυτά.
Το 1919-1922 ήταν το τελευταιο στάδιο μιας διαδικασίας που είχε ξεκινήσει 10 χρόνια πριν από το εθνικιστικό-μιλιταριστικό Κομιτάτο ‘Ένωση και Πρόδος»
————– Στην περιοχή μας δυστυχώς οι εθνικές ταυτότητες καθορίστηκαν από τις θρησκευτικές. Έτσι οι Έλληνορθοδοξοι βασισαν την εθνική τους ταυτότητα στην ορθοδοξία (και λίγοι στον προτεσταντισμό) . Παράλληλα η ισλαμική Uma μετετράπη σε τουρκικό έθνος… Μια μεγάλη διαφορά των δύο διαδικασιών είναι ότι υπήρξε ελληνικός Διαφωτισμός από το 1770. Οποτε η μετεξέλιξη βασίστηκε κυρίως στην εκπαίδευση – πριν ακόμα να υπάρχει Έλληνικό κράτος. Ενώ στην τουρκική περίπτωση ο φορέας της εθνικοποίησης, ήταν ο στρατός και ο μιλιταρισμός…——————–
Τα «Αρμενικά» είναι ένα πολύ σημαντικό περιοδικό των Αρμενίων της Ελλάδας. Στο τρέχον τεύχος φιλοξενείται μια συνέντευξή μου η οποία και παρατίθεται στη συνέχεια.
Η συνέντευξη δόθηκε λίγο πρίν την αζερο-τουρκική επίθεση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και επιχειρεί να διερευνήσει το ιστορικό και ιδεολογικό βάθος της τουρκικής επιθετικότητας.
1) Υπάρχει κάποιος συμβολισμός, κάποιο μήνυμα που θέλει να στείλει ο Ερντογάν με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος και την προοπτική να γίνει το ίδιο στη Μονή της Χώρας; Πιστεύετε πως αυτές οι αποφάσεις συμβολίζουν την είσοδο σε μια νέα εποχή στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις;
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε ισλαμικό τέμενος, όπως και η σχεδιαζόμενη αντίστοιχη για τη Μονή της Χώρας αναδεικνύουν αυτό που ήδη ήταν ορατό τα τελευταία χρόνια σε όσους μελετούν τις τουρκικές εξελίξεις. Δηλαδή τoν μετασχηματισμό της Τουρκίας από ένα κράτος ενταγμένο στις δυτικές δομές, σε μια αυταρχική περιφερειακή δύναμη που διεκδικεί να έχει αυξημένα ποσοστά αυτονομίας. Αναπόφευκτα αυτή η πρόθεση ανατρέπει τις παραδοσιακές ισορροπίες και δημιουργεί εστίες έντασης και αστάθειας σε όλη την Εγγύς Ανατολή και τη Μεσόγειο.
Με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί μπήκε τέλος σε συμβολικό επίπεδο, η πρώτη φάση της κατασκευής-συγκρότησης του τουρκικού έθνους από τον κεμαλικο εθνικισμό και ξεκινά η δεύτερη φάση, αυτή της Μεγάλης Ιδέας. Δηλαδή της αναζήτησης ενός νέου ρόλου στην Εγγύς Ανατολή και τον κόσμο με βάση μια σύνθεση του πολιτικού Ισλάμ (Αδελφοί Μουσουλμάνοι) και της πλέον εξτρεμιστικης τάσης του εθνικισμού που προέρχεται από την παράδοση των Νεότουρκων.
Η Τουρκία διέρχεται μια περίοδο γιγαντιαίων μετασχηματισμών σε όλα τα επίπεδα. Με τις πρωτοβουλίες στα χέρια του Ερντογάν, η Τουρκία πορεύεται σε νέους δρόμους, που πήραν διάφορες μορφές μέχρι να καταλήξουν και να κωδικοποιηθούν στην πρόσφατη πολιτική και ιδεολογική έκφραση. Αυτοί οι νέοι δρόμοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως φιλελεύθερη προοπτική με την ήττα των κεμαλιστών, ήταν ελπιδοφόροι για τους από πάντα απόκληρους αυτού του σκληρού κράτους. Όμως, τα πράγματα στράβωσαν στο πολιτικό πεδίο από την εποχή που ξεκίνησε ο ισλαμικός εμφύλιος το 2013.
Η αντιπαράθεση με τον πρώην σύμμαχό του Φετουλάχ Γκιουλέν, οδήγησε τον Ερντογάν σε συμμαχία με τους παλιούς του εχθρούς. Όλοι οι φυλακισμένοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι καθώς και οι μη στρατιωτικοί που εμπλέκονταν στις περίφημες υποθέσεις Εργκένεκον και της οργάνωσης πραξικοπήματος (Balyoz Harekâtı που οργανώθηκε το 2003 κατά της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) απελευθερώθηκαν το 2014.
Αυτοί θα είναι πλέον οι νέοι σύμμαχοι του Ερντογάν στον πόλεμο που ξεκίνησε ενάντια στο κίνημα του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Σύντομα στους συμμάχους θα προστεθούν οι νέοι εθνικιστές ακτιβιστές που αντλούσαν την έμπνευση από τον γενοκτόνο Νεότουρκο Ταλαάτ πασά και λίγο μετά το ακροδεξιό Κίνημα Εθνικιστικής Δράσης του Μπαχτσελί, γνωστό και ως Γκρίζοι Λύκοι. Έτσι, μετά το 2014, οι κεμαλικοί εθνικιστές του Βαθέος Κράτους επέστρεψαν στην τουρκική πολιτική πραγματικότητα. Η συγκεκριμένη τάση των κεμαλιστών που συμμάχησε με τους ισλαμιστές είναι οι λεγόμενοι «ευρασιανιστές» που έχουν σημαντικά ερείσματα στις ένοπλες δυνάμεις. Αυτοί εκπόνησαν την προσέγγιση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας που είχε ξεκινήσει την παραμονή του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016 και το οποίο πραγματοποιήθηκε και ως αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το παλιό κεμαλικό βαθύ κράτος διακατέχεται πλέον από αντιαμερικανικές και αντινατοϊκές αντιλήψεις. Υποστηρίζει μια στρατηγική αναπροσανατολισμού προς ανατολάς που θα έκανε την Τουρκία εταίρο της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας.
Επανέρχεται έτσι το παλιό νεοτουρκικό σχέδιο του παντουρκισμού που ενέπνευσε το νεοτουρκικό κίνημα και οδήγησε στις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων στις αρχές του 20ου αιώνα.
2) Πώς εκφράζεται ιδεολογικά αυτή η μετατόπιση της Τουρκίας σε πιο επιθετικές θέσεις;
Όπως είπαμε και πιο πριν, οι ρίζες της Νέας Τουρκίας του Ερντογάν και ακραίων κεμαλιστών, μπορούν να ανιχνευτούν στην τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην υπερεθνικιστική πολιτική των Νεότουρκων. Μέσω των επιγόνων των Νεότουρκων που συγκροτήθηκαν ως διακριτό πολιτικό ρεύμα στη σύγχρονη Τουρκία και της συμμαχίας τους με τον Ερντογάν χτίζεται η σύγχρονη Τουρκία. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ότι η Τουρκία από τη στιγμή της γέννησής της πάνω στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν υπήρξε ποτέ ένα φυσιολογικό κράτος. Μπορεί αρκετοί στην Ελλάδα να αντιμετώπιζαν (και να θεωρούν ακόμα) την Τουρκία ως ένα τυπικό δυτικό κράτος, όμως ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Γιατί με την πλήρη επικράτηση του τουρκικού εθνικισμού το 1922, η γενοκτονική πολιτική των Νεότουρκων εξαγνίστηκε και αποτέλεσε τη βάση της νεοδημιουργημένης τουρκικής δημοκρατίας. Ιδεολογικής στυλοβάτης αυτής της εξέλιξης υπήρξε η κεμαλική «κατασκευαστική» ιστοριογραφία, η οποία κινήθηκε στους εξής άξονες: τη διαχρονική ανάδειξη του τουρκικού εθνικού παράγοντα εις βάρος της οθωμανικής οικουμενικότητας και στην εξάλειψη των ιστορικών ερεισμάτων στη Μικρά Ασία και την Ανατολία των κληρονομικών εχθρών, των Ελλήνων και των Αρμενίων. Βασικός στόχος ήταν να αποδειχθεί ότι αφενός από τους προϊστορικούς χρόνους η Ανατολία κατοικούνταν από τουρκικά φύλα και αφετέρου ότι οι περιοχές αυτές την εποχή του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922) συγκροτούσαν την αδιαφιλονίκητη τουρκική πατρίδα, που επιβουλεύτηκαν οι «ξένοι ιμπεριαλιστές».
Η ιδεολογική μετατόπιση της ερντογανικής περιόδου βασίζεται πάνω σε αυτή την «κατασκευαστική» κεμαλική παράδοση. Όμως τη συνδέει με τις αρχές του πολιτικού Ισλάμ, δημιουργώντας ένα παράξενο υβρίδιο, που δεν έχει ξαναϋπάρξει στην ιστορία. Καταρχάς υπάρχει κοινά συμφωνημένη αμφισβήτηση ακόμα και των κεμαλικών πολιτειακών δομών μέσα από την συνταγματική κατοχύρωση του ιδιαίτερου ρόλου του προέδρου. Έτσι δημιουργείται μια πολιτική εκτροπή η οποία ευνοεί την ιδεολογική εδραίωση της ισλαμο-εθνικιστικής εκδοχής. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής εκτροπής διακηρύσσεται χωρίς καμιά προσπάθεια απόκρυψης, ότι δεν θα επιτραπεί στις δυτικές αξίες, όπως η δημοκρατία ή η ανοιχτή κοινωνία, να υπονομεύσουν το νέο τουρκικό όραμα.
Σε επίπεδο αντίληψης της ιστορίας, παρακάμπτεται έξυπνα η αντιοθωμανική στάση που είχε ο παραδοσιακός κεμαλισμός. Συνδέεται με την παραδοσιακή ισλαμιστική-παντουρκιστική παράδοση που εκκινεί από το 1071 και την πρώτη νίκη του Τουρκομάνων εισβολέων του Αλπ Αρσλάν κατά του χριστιανικού κόσμου. Στη νέα αυτή σημαδιακή ημερομηνία προστίθεται και το 1453, θέλοντας να ταυτιστεί ο ίδιος ο Ερντογάν με τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή (Fatih). Ακριβώς σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να προσεγγίσουμε τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Αυτή η μεγάλη μετάλλαξη της κρατικής τουρκικής ιδεολογίας αποτυπώθηκε συμβολικά κατά τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, όπου κυριάρχησε το σπαθί. Ο ιμάμης που διάβασε το απόσπασμα από το Κοράνι κρατούσε ένα σπαθί θέλοντας να συμβολίσει ότι το Τζιχάντ που επιλέγουν βασίζεται στην ένοπλη βία. Σε ένα άλλο σπαθί που υπήρχε επίσης πλάϊ του υπήρχε χαραγμένη μια εντυπωσιακή επιγραφη από το Κοράνι: «Bismillahirrahmanirrahim. İnna fetehna leke fethen mubina». Δηλαδή: «Με το όνομα του Θεού. Εμείς ξεκάθαρα σου χαρίσαμε την κατάκτηση.» Αυτό είναι μία φράση από το Κοράνι πουγράφτηκε για την κατάκτηση της Μέκκας.
Από όλα αυτά το μήνυμα είναι σαφές: Η Νέα Τουρκία θα βαδίσει στα κατακτητικά βήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εμπνεόμενη όμως από τον παντουρκισμό σε απόλυτη συμφωνία με τον πανισλαμισμό. Βεβαίως αυτή η σύνθεση που επιχειρείται από την νέα ισλαμο-εθνικιστική ελίτ είναι προβληματική και γεμάτη εσωτερικές αντιφάσεις, οι οποίες πολύ σύντομα θα φανούν στη σχέση της Τουρκίας με τον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο.
3) Πολλές φόρες έχουμε εκπλαγεί από την «έκπληξη» των πολιτικών μας, όσον αφορά την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας. Διαχρονικά παρατηρούμε την προχειρότητα και την υποχωρητικότητα της ελληνικής πολιτικής στα Ελληνοτουρκικά ενώ παράλληλα βλέπουμε μεγάλες προσδοκίες αλληλεγγύης από τους «συμμάχους», σε μια πιθανή επιθετική ενέργεια από τον απρόβλεπτο γείτονα. Πιστεύετε πως ο λόγος είναι επικοινωνιακός, απλά ανικανότητα, ή άγνοια της ιστορίας;
Πολύ εύστοχη ερώτηση. Μελετώντας τόσο την ελληνική διπλωματική προσέγγιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων από τα τέλη της δεκαετίας του ’20, αλλά και της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, θα διαπιστώσουμε ότι κυριαρχεί ένα σχήμα που επιχειρεί να αμβλύνει -ακόμα και να εξαλείψει- τα όσα τραγικά συνέβησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ο τρόπος πρόσληψης της σύγχρονης ιστορίας και ειδικά του συγκεκριμένου ιστορικού μεταίχμιου (1908-1923), καθώς και των γεγονότων που το συνόδευσαν, μοιάζει με μια ελληνική εκδοχή του κεμαλικού ερμηνευτικού σχήματος. Δεν θεωρείται ότι υπάρχει ρήξη μεταξύ οθωμανικού και τουρκικού χώρου, αλλά αντιθέτως ότι υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη και ενιαία τουρκική εθνική κυριαρχία στη Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη και την Ανατολία, την οποία έρχονται να αμφισβητήσουν έξωθεν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι. Δεν αναγνωρίζεται ότι έχει συμβεί γενοκτονία και ότι υπήρχε οργανωμένο σχέδιο κατά των χριστιανικών κοινοτήτων από τους Νεότουρκους. Ακριβώς γι αυτό δεν αναδείχθηκε ποτέ η εθνοκαθαρτική πολιτική των Νεότουρκων, οι οποίοι για πρώτη φορά στα σύγχρονα χρόνια ενσάρκωσαν μια εξουσία, η οποία τελείως ψύχραιμα επέλεξε ρατσιστικά κριτήρια, εντόπισε και πρόγραψε τα θύματα, διαμόρφωσε και διάχυσε στους υπόλοιπους μια ιδεολογία μίσους, ακολούθησε μεθόδους κοινωνικού αποκλεισμού των στοχοποιημένων πληθυσμών, συγκρότησε και οργάνωσε σε ήρεμους καιρούς παρακρατικούς μηχανισμούς που υλοποίησαν τις βίαιες πολιτικές τους.
Έτσι συγκάλυψαν μια πρωτοφανή δολοφονική πρακτική που μετά από λίγα χρόνια θα εκφραστεί με τους διαδόχους των Νεότουρκων, τους Γερμανούς Ναζί που διέπραξαν τρομερά εγκλήματα εμπνεόμενοι από το νεοτουρκικό παράδειγμα.
Η θεώρηση που επικράτησε υποβάθμιζε τις ελληνικές κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη θέση της μικρής και άβουλης μειονότητας. Ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν στην κυρίαρχη θεώρηση ως συλλογικά υποκείμενα με πολιτικά δικαιώματα. Ακόμα και η καταστροφή και η σφαγή της Σμύρνης αποσιωπήθηκε και θεωρήθηκε ως ένα ανεξιχνίαστο γεγονός της Ιστορίας και στη χειρότερη περίπτωση ως «θεία Δίκη» και κατανοητή «ανταπόδοση».
Με τον τρόπο αυτό, η ελλαδική αντίληψη, τόσο της διπλωματίας όσο και ιστοριογραφίας, περιορίστηκε απελπιστικά. Η πραγματικότητα αυτή θα αμφισβητηθεί μόνο μετά τη δεκαετία του ’90, όταν θα προβάλλει μια ιστοριογραφική σχολή που θα γεννηθεί στους κόλπους των προσφυγικών οργανώσεων.
4) Πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της πολύωρης σύσκεψης της Ανώτατης Συμβουλευτικής Επιτροπής της Προεδρίας της Δημοκρατίας της Τουρκίας που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, ο Ερντογάν έδωσε εντολή να συσταθεί ένας κρατικός οργανισμός για την αποδόμηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Γιατί η Τουρκία, ενώ έχει τόσα πολλά σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και πολλά ανοικτά μέτωπα στο εξωτερικό, αναβαθμίζει στην ατζέντα της το ζήτημα των Γενοκτονιών;
Αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη που πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα παράγει σε μεγάλη κλίμακα πλαστογραφημένα στοιχεία. Λαμβάνοντας υπόψη την προπαγανδιστική εμπειρία του τουρκικού κράτους, είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσει να αλλάξει την διεθνή εικόνα μέσω της διοχέτευσης μιας παραπληροφόρησης η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα βασίζεται στην ουδετεροποίηση της ιστορίας και στη χειρότερη τη μετατροπή των θυτών σε θύματα.
Έχω την εντύπωση ότι η δημιουργία μιας τέτοιας επιτροπής, συμπληρώνει την παραδοσιακή πολιτική που αποσκοπούσε στην εξαφάνιση των αρχαίων λαών ή στην ενοχοποίησή τους. Από τη πρώτη μέρα που ιδρύθηκε η τουρκική δημοκρατία ακολούθησε μια πολιτική πολιτιστικού εκτουρκισμού. Δηλαδή μια πολιτική εξαφάνισης ή υποβάθμισης όλων εκείνων των στοιχείων που θύμιζαν ότι μεγάλο μέρος των εδαφών της τουρκικής δημοκρατίας αποτελούσε γενέθλιο έδαφος άλλων εθνών. Ετσι, σε γενικές γραμμές και σε πρώτη φάση, οι ελληνικές αρχαιότητες, όπως και οι αρμενικές, υποβαθμίστηκαν. Τα βυζαντινά μνημεία –πλην όσων είχαν μετατραπεί σε τεμένη– αφέθηκαν να καταρρεύσουν, τα νεότερα μνημεία καταστράφηκαν συνειδητά.
Ο Ερντογάν προσπαθεί να καλλιεργήσει μια νέα ταυτότητα στις νέες τουρκικές γενιές. Μια ταυτότητα που θα βασίζεται στην υπερηφάνεια για το ιστορικό κατακτητικό παρελθόν, τον εξαγνισμό των κατακτήσεων μέσω της ισλαμικής κοσμοθεωρίας και την αίσθηση ότι από πάντα υπήρξαν θύματα και στόχος συνομωσιών στην Ανατολία, δηλαδή στον από πάντα γενέθλιο τόπο τους παρότι η είσοδός των Τούρκων σ’ αυτήν το 1071 τιμάται με μεγαλοπρεπή τρόπο. Είναι προφανείς οι αντιφάσεις σ’ αυτή την θεώρηση του ιστορικού παρελθόντος, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τους κατασκευαστές της νέας τουρκικής ταυτότητας. Έτσι, ενώ από τη μια συνεχίζουν να υπενθυμίζουν κάθε χρόνο ότι η Κωνσταντινούπολη κατακτήθηκε το 1453, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διεκδικούν τα Δωδεκάνησα ή την Κύπρο ή μια σειρά ελληνικών νησιών με τον ίδιο εθνικιστικό ζήλο που γιορτάζουν την μάχη του Ματζικέρτ του 1071 και την νίκη του Σελτζούκου Αλπ Αρσλάν. Όλα αυτά εκτός από τις εσωτερικές αντιφάσεις που περικλείουν, αποδεικνύουν και τον σύγχρονο τουρκικό ανορθολογισμό.
Η δημιουργία λοιπόν της απόφασης για σύσταση ενός κρατικού οργανισμού για την αποδόμηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, αποσκοπεί στο να πείσει την διεθνή κοινή γνώμη ότι όλα αυτά αποτελούν αρμενική προπαγάνδα και ότι αντιθέτως οι Τούρκοι υπέστησαν γενοκτονία από τους Αρμένιους στις περιοχές που κατέλαβε ο ρωσικός στρατός κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με δυό λόγια οι προσφυγικοί πληθυσμοί, Αρμένιοι και Έλληνες, θα έχουν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον έναν δυναμικό Τούρκο Γκαίμπελς και γι αυτό πρέπει να προετοιμαστούν καλά για τις μάχες εντυπώσεων που θα έρθουν.
5) Πιστεύετε ότι έχουν ερευνηθεί αρκούντως από την ελληνική επιστημονική κοινότητα το ιστορικό και το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιήθηκε ο αφανισμός των χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής επικράτειας;
Σε διεθνές επίπεδο το ζήτημα αυτό θεωρείται και είναι πλήρως διερευνημένο. Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα επικρατεί ακόμα μια δυσανεξία για τα ζητήματα αυτά, που προέρχεται από κάποια βαθιά ριζωμένα στερεότυπα για το χαρακτήρα της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης του 1919-1922.
Αυτά τα στερεότυπα δημιούργησαν μια έλλειψη κοινά συμφωνημένου αφηγήματος για τα συγκεκριμένα ιστορικά και κοινωνικά θέματα. Δημιουργήθηκε έτσι ένα ερμηνευτικό «κενό», που το αντιλαμβάνονται άμεσα όλοι όσοι ασχολούνται μ’ αυτά, είτε ως ερευνητές είτε ως φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης προς πάσχοντες πληθυσμούς (νέο-πρόσφυγες από την τ. ΕΣΣΔ). Απόρροια αυτού του «κενού» υπήρξε και ο εξαιρετικά ενδιαφέρον τρόπος που οι κυρίαρχες πολιτικές αλλά και ιδεολογικές δυνάμεις, δεξιά κι αριστερά, αντιμετώπισαν τα νέα αιτήματα και ζητήματα του προσφυγικού χώρου, όπως αυτά εκφράστηκαν δυναμικά από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Ήδη αναπτύσσονται διεθνώς –πλην Ελλάδας- οι αντίστοιχοι τομείς της επιστημονικής έρευνας για «το έγκλημα της Γενοκτονίας», πραγματοποιούνται σημαντικές έρευνες και κοινοποιούνται ιδιαιτέρως χρήσιμες ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις. Επίσης έχει δημιουργηθεί το International Association of Genocide Scholars (IAGS) ως ένας διεθνής επιστημονικός θεσμός που εξειδικεύεται στη μελέτη του εγκλήματος της Γενοκτονίας και παρακολουθεί τις περιπτώσεις παραβίασης των σχετικών κανόνων του διεθνούς δικαίου. Το ιστορικό γεγονός της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής (με τους Αρμένιους και τους Ασσσυροχαλδαίους, σε μια ενιαία ιστορική κατηγορία) είναι πλέον αποδεκτό από εξωελλαδικούς ακαδημαϊκούς κύκλους που μελετούν το έγκλημα της Γενοκτονίας όπως αυτό ορίζεται στο Διεθνές Δίκαιο.
Ένα από τα ζητήματα που δίχαζαν παλιότερα πολύ έντονα την κοινότητα των Ελλήνων ιστορικών είναι το αν οι εθνικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τους Νεότουρκους (1914-1918) και τον Μουσταφά Κεμάλ πασά (1920-1923) μπορούν να χαρακτηριστούν με το νομικό όρο «Γενοκτονία». Ο όρος αυτός, ανεξαρτήτως των ενστάσεων που μπορεί να διατυπώσει ελευθέρως ο καθένας, ορίστηκε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο από τον ΟΗΕ και εισήχθη έτσι στο διεθνές δικαιϊκό σύστημα.
Για να κατανοήσουμε γιατί υπήρξαν αυτές οι διαφωνίες και η δυσανεξία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, θα πρέπει να δούμε πώς αντιμετωπίστηκε ο προσφυγικός ελληνισμός μετά το 1922 από τις κυρίαρχες ελίτ.
Η πολιτική του ελληνικού κράτους αποσκοπούσε οριστικά στην πλήρη ιδεολογική αφομοίωση των προσφύγων του ’22 και στην απεμπόληση των ιδιαίτερων ιστορικών εμπειριών τους. Η στάση αυτή επιβλήθηκε και στο χώρο της νεοελληνικής ιδεολογίας αλλά και της επίσημης και «ανεπίσημης» ιστοριογραφίας.
Βέβαια, αυτή η παράδοση άρχισε να υποχωρεί και αυτό οφείλεται στη μαχητική παρέμβαση των προσφυγικών οργανώσεων και στην κοινωνία των πολιτών που διαμορφώθηκε τη Μεταπολίτευση. Με αυτή ακριβώς την «αντι-μνήμη», δηλαδή το χώρο μνήμης που διαμορφώθηκε από τα κάτω στις κοινότητες των προσφύγων, αμφισβήτησαν από τη δεκαετία του ’80 τα κυρίαρχα αφηγήματα. Με το αίτημα που διατυπώθηκε από τις προσφυγικές οργανώσεις για την αναγνώριση της Γενοκτονίας που υπέστησαν από τον τουρκικό εθνικισμό την περίοδο 1914-1923, αλλά και με την κριτική που άσκησαν, τόσο προς τις ελλαδικές ελίτ για την αρνητική τους στάση, όσο και προς το σταλινισμό για τη μεταχείριση αυτών που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ, αμφισβήτησαν το σύνολο των κυρίαρχων ιδεολογημάτων και την απαίτηση για επιλεκτική λήθη.
Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι για το ζήτημα του μετασχηματισμού της Ανατολής από Αυτοκρατορία σε έθνος-κράτος και τους μηχανισμούς μετάβασης (Γενοκτονίες), υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα δύο σχολές σκέψης, με μεγάλες εσωτερικές αποχρώσεις η κάθε μία. Από τη μια η παραδοσιακή, που είναι και κυρίαρχη, και από την άλλη η «προσφυγική», της οποίας η θεώρηση για τις εθνικές εκκαθαρίσεις είναι λίγο πολύ ταυτόσημη με αυτή του Βerktay, του Dundar, του Aksam και άλλων σημαντικών μελετητών και θέτει, σε γενικές γραμμές, ως βάση των ερμηνευτικών της προσεγγίσεων την απόφαση του I.A.G.S.
Σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες.
6) Η παράλληλη και αλληλένδετη ιστορική πορεία των δύο λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, είναι αδιαμφισβήτητη. Σε πανεπιστημιακό και επιστημονικό επίπεδο δεν έχει υπάρξει κάποια αξιοσημείωτη συνεργασία. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση;
Είναι πλήρως αποδεδειγμένο ότι η μοίρα των Ελλήνων και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε κοινή. Ήδη από την εποχή που εμφανίστηκε το ακραίο παντουρκιστικό κίνημα και εκφράστηκε πολιτικά και στρατιωτικά με τους Νεότουρκους, στόχευε στη δημιουργία ενός εκτεταμένου αμιγώς τουρκικού χώρου , όπου δεν θα υπήρχε θέση για κανένα άλλο έθνος, εκτός απ’ αυτό των Τούρκων. Κύριοι υποστηρικτές των τάσεων αυτών υπήρξε η γερμανική Δεξιά, η οποία με μια προνομιακή συμμαχία μαζί τους, επιδίωξε αφενός το ξαναμοίρασμα του παλιού κόσμου των αγορών και των αποικιών με και αφετέρου, την οικονομική κυριαρχία των Γερμανών στην Εγγύς Ανατολή με την εξαφάνιση των μόνων ανταγωνιστών τους, των Ελλήνων και των Αρμενίων. Ακριβώς γι αυτό, βασικό στοιχείο της οικονομικής πολιτικής των Νεότουρκων υπήρξε το οικονομικό μποϊκοτάζ κατά των ελληνικών και αρμενικών επιχειρήσεων ήδη από το 1910.
Η κοινή τους μοίρα αποδεικνύεται από τις σημαντικές μελέτες που συνέταξαν καρυφαίοι επιστήμονες. Ο Taner Aksam γράφει: «Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Ziya Gokalp συνέταξε ειδικές μελέτες για τις μειονότητες της αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων και των Αρμενίων. Αυτές ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου να συγκεντρωθεί λεπτομερής γνώση για την εθνικοθρησκευτική δομή της Ανατολίας. Ενα ειδικό τμήμα, το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών, το οποίο συστάθηκε το 1913, ασχολούνταν ειδικά με ζητήματα διασκορπισμού και επανεγκατάστασης πληθυσμών».
Σ’ αυτό το πλαίσιο θα αρχίσουν οι εθνικές εκκαθαρίσεις το 1914 κατά των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης για να κορυφωθούν την επόμενη χρονιά με τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Αποκαλυπτικά της ύπαρξης ενιαίου σχεδίου κατά Ελλήνων και Αρμενίων είναι τα έγγραφα εκείνης της εποχής από τους συμμάχους των Νεότουρκων. Ο Αυστριακός πρόξενος της Αμισού Κβιατόφσκι (Kwiatkowski) ανέφερε το 1916 σε υπηρεσιακή επιστολή του ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας βρισκόταν στο πλαίσιο του προγράμματος των Νεότουρκων, με το οποίο επιδιωκόταν η εξασθένηση του χριστιανικού στοιχείου. Του είχε ειπωθεί από υψηλόβαθμους αξιωματούχους ότι: «Τελικά πρέπει να κάνουμε με τους Έλληνες ό,τι κάναμε με τους Αρμένιους… Πρέπει με τους Έλληνες, τώρα να τελειώνουμε.» Και ο ίδιος ο Tαλαάτ (ο οποίος είχε λάβει τους τίτλους του πασά και του μεγάλου βεζύρη) είχε αναφέρει ότι: «βλέπει να πλησιάζει η αναγκαιότητα, να ξοφλήσει με τους Έλληνες, ακριβώς όπως παλαιότερα και με τους Αρμένιους.»
Ακριβώς γι αυτό οι προσφυγικές οργανώσεις πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το γενοκτονικό σχέδιο ήταν ενιαίο και να εκπονήσουν από κοινού μια στρατηγική καταγγελίας, αλλά και αποτροπής του τουρκικού αναθεωρητισμού. Αυτή την ανάγκη τη διατύπωσε πολύ εύστοχα ένας σημαντικός Τούρκος ιστορικός, ο Halil Berktay: «Η αλήθεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη, όμως μπορεί να διδαχθεί. Τα τελευταία 10 χρόνια η συμπεριφορά γύρω από την Γενοκτονία έχει μαλακώσει… Ωστόσο η κατάχρηση της λέξης «Γενοκτονία», την αποδυναμώνει και προκαλεί αγανάκτηση. Ο όρος είναι δύσκολος και επικίνδυνος. Πιστεύω ότι υπήρχε μόνο μία Γενοκτονία και δεν εννοώ ότι αυτό που συνέβη στον Πόντο δεν ήταν Γενοκτονία. Αντίθετα, λέω ότι οι Ενωτικοί, δηλαδή η ηγεσία της «Επιτροπής Ένωση και Πρόοδος», κυρίως δε ο Ταλαάτ, είχαν ένα μαζικό σχέδιο για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας. Και αυτό εφαρμόστηκε στους Αρμενίους, τους Ποντίους και τους Ασσυρίους. Προτιμώ να το βλέπω ως ένα ενιαίο σχέδιο, που και το κάνει και πιο εύκολα συζητήσιμο και κατανοητό».
7) Έχετε επανειλημμένως αναφερθεί στην ανάγκη ανάδειξης της ιστορικής και προσφυγικής μνήμης. Θα ήθελα να μας πείτε, εάν έχετε, συγκεκριμένες προτάσεις.
Έχοντας ως σταθμό της ιστορικής μας Μνήμης το 2022, ως επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την οριστική Έξοδο των Ελλήνων και των Αρμενίων από το γενέθλιο χώρο, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες μεγιστοποίησης των δράσεων μας. Με εκδηλώσεις παντού, όπου υπάρχουν προσφυγικές κοινότητες. Με την πραγματοποίηση διεθνών συνεδρίων. Θα μπορούσαν τα «Αρμενικά» ως ένα πολύ σημαντικό περιοδικό της προσφυγιάς του 1922 να πάρει την πρωτοβουλία και να δημιουργήσει ένα δίκτυο προσφυγικών εντύπων. Το ίδιο θα μπορούσαν να κάνουν οι προσφυγικοί σύλλογοι, ελληνικοί και αρμενικοί καθώς και ο ομοσπονδίες,. Η επέτειος των 100 χρόνων θα είναι η ένδειξη εάν η προσφυγική Μνήμη παραμένει ζώσα μετά από 100 χρόνια και αν μπορεί να γνωστοποιήσει στη διεθνή κοινή γνώμη την ανθρωπιστική τραγωδία που βίωσαν οι λαοί της Ανατολής από έναν αποκρουστικό μιλιταριστικό εθνικισμό, που σήμερα επίσης απειλεί και πάλι την Εγγύς Ανατολή και τη Μεσόγειο.
8) Έχετε μελετήσει διεξοδικά το Ισλάμ, το 2017 εκδόθηκε το πόνημά σας «Εμείς και το Ισλάμ». Πιστεύετε πως η Τουρκία θα καταφέρει να κατακτήσει την ηγετική θέση που διεκδικεί μέσα στο Σουνιτικό Ισλάμ;
Το Ισλάμ είναι η τρίτη βιβλική θρησκεία, η οποία σε μεγάλη βαθμό καθόρισε τη σύγχρονη μορφή της περιοχής μας. Οι Τούρκοι υπήρξαν η τελευταία ομάδα που ασπάστηκε τη νέα θρησκεία και επί της ουσίας υποβάθμισε τους προηγούμενους αρκετά αναπτυγμένους ισλαμικούς πολιτισμούς, τον αραβικό και τον περσικό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μεβλανά Τζελαλεντίν-ι Ρουμί, ο μεγάλος αυτός Πέρσης ποιητής φιλόσοφος και ιεροδιδάσκαλος, είπε (σύμφωνα με τον Εφλακί, 1291-1360) για τους Τούρκους της εποχής του: «Για την οικοδόμηση πρέπει να προσλαμβάνονται Ρωμιοί εργάτες και για την κατεδάφιση το αντίθετο, δηλαδή Τούρκοι. Γιατί η δόμηση του κόσμου είναι ιδιότητα των Ρωμιών, ενώ η καταστροφή και το γκρέμισμα έχει ανατεθεί στους Τούρκους. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο έδωσε ψυχή σε ανυποψίαστους άπιστους… Εκείνοι ύψωσαν πάνω στους λόφους μαρμάρινες κορφές, πολλές πόλεις και φρούρια… Αλλά ο Θεός έτσι τα οργάνωσε ώστε με το χρόνο αυτές οι οικοδομές να γκρεμιστούν. Τότε ο Θεός δημιούργησε τους Τούρκους, προκειμένου, δίχως να αισθάνονται σεβασμό και λύπη, να γκρεμίσουν τις οικοδομές που βλέπουν. Οι Τούρκοι γκρέμισαν και ακόμα γκρεμίζουν. Αυτό θα κάνουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου…»
Ενδιαφέρον για τη μοίρα όσων Ελλήνων και Αρμενίων δεν εξισλαμίστηκαν κατά τη μακρά περίοδο της τουρκικής εισβολής στο χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής, είναι η χρήση των επιθετικών ισλαμικών μορφών από τον τουρκικό εθνικισμό. Την πρώτη φορά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Νεότουρκοι κατέλαβαν την εξουσία και επέβαλαν την πολιτική τους αντίληψη, ο Οθωμανός σουλτάνος, δηλαδή ο υπέρτατος ηγέτης, ο χαλίφης του ισλαμικού κόσμου, χαρακτήρισε ως τζιχάντ τη συμμετοχή στον πόλεμο. Εκείνο το τζιχάντ θα κηρυχθεί με την απόλυτη συμπαράσταση των Γερμανών. Ο Stefan Ihrig αναφέρει ότι πολλοί ήταν εκείνοι «…μεταξύ αυτών και ο αυτοκράτορας (σ.τ.σ. Κάιζερ), που σκέφτονταν ότι μια Τζιχάντ υποκινημένη από και με καθοδηγητές τους Οθωμανούς θα ήταν ένας κρυφός άσος στο μανίκι κατά τον Μεγάλο Πόλεμο του 1914».
Στο πλαίσιο αυτού του οθωμανικού τζιχάντ, υπό την καθοδήγηση των κοσμικών εθνικιστών (Νεότουρκων) και με τις ευλογίες συγκεκριμένων μεγάλων χριστιανικών κρατών (Γερμανίας, Αυστρίας), έγιναν οι μεγάλες γενοκτονίες των χριστιανικών λαών της αυτοκρατορίας: των Αρμενίων, των Ελλήνων της Ανατολής και των Ασσυρίων.
Ο τελευταίος Ιερός Πόλεμος θα κηρυχθεί την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου 1919-1922. Με μια παράδοξη οικειοποίηση του Ισλάμ και των συμβόλων του από τον κοσμικό τουρκικό εθνικισμό, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα κηρύξει «τζιχάντ κατά των απίστων» (Ελλήνων και Αρμενίων) την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1923). Θα ανακηρύξει εαυτόν gazi (γαζή), δηλαδή Ιερό Πολεμιστή για τη διάδοση του Κορανίου, μετά την πρώτη του νίκη κατά των ελληνικών στρατευμάτων στη μάχη του Σαγγάριου (Αύγουστος 1921).
Το κεμαλικό τζιχάντ θα ολοκληρωθεί με ιδιαίτερα αιματηρό τρόπο τον Σεπτέμβρη του 1922, όταν η τότε μοναρχική κυβέρνηση των Αθηνών συνειδητά παρέδωσε αφοπλισμένους τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας στους Τσέτες τους gazi Μουσταφά Κεμάλ. Η πυρπόληση και η σφαγή της Σμύρνης έλαβαν χώρα στο πλαίσιο του τζιχάντ που είχε κηρυχθεί. Η ήττα των «απίστων» επέφερε τις ποινές που προβλέπει το Κοράνι.
Η καταστροφή της Σμύρνης υπήρξε η τελευταία δραματική συνάντηση με το τουρκικό Ισλάμ. Συνάντηση που συνέβη σε ένα εντελώς νέο ιστορικό πλαίσιο, όπου αυτό το Ισλάμ είχε χάσει πλέον την πολιτική του αυτοτέλεια και είχε χρησιμοποιηθεί εργαλειακά από τις ανερχόμενες δυνάμεις του τουρκικού εθνικισμού, οι οποίες προσδοκούσαν να κατασκευάσουν μια Τουρκία απαλλαγμένη από τις μειονότητες.
Όλα αυτά σήμερα επιχειρεί στην Τουρκία η ισλαμο-εθνικιστική ομάδα να τα αξιοποιήσει στο πλαίσιο ενός, μεσαιωνικής κοπής, εθνικιστικού παροξυσμού. Πιστεύω ότι ελάχιστη επιρροή θα έχουν στον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο, πλην όσων προέρχονται από την ίδια θεολογική και ιδεολογική μήτρα με τον Ερντογάν, δηλαδή τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, ή άλλως το πολιτικό Ισλάμ το οποίο γέννησε τον ισλαμικό εξτρεμισμό της εποχής μας, δείγμα το οποίου βιώνουμε και εμείς με την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. ��
Με αφορμή την ομόφωνη καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής από την ελληνική δικαιοσύνη και τον χαρακτηρισμό της ως εγκληματική οργάνωση, αναδημοσιέυω ένα κείμενο του πατέρα μου που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ημερησία του Κιλκίς τον Οκτώβριο του 2013, την εποχή της μεγάλης ακμής και δράσης της οργάνωσης αυτής
Χρυσή Αυγή ίσον Ναζισμός-Φασισμός ίσον δικτατορία
«Η όλη συμπεριφορά της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, αλλά και των απλών μελών είναι αντιλαϊκή, αντικοινωνική, ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ. Βλέποντας κανείς στους τηλεοπτικούς σταθμούς τα έργα και ημέρες των ταγμάτων εφόδου, αμέσως, συνειρμικά ο νους πηγαίνει στα έργα και ημέρες του Φασισμού του Μουσολίνι και του Ναζισμού του Χίτλερ. Η όλη πολιτεία της Χρυσής Αυγής από της ιδρύσεώς της, ως πρότυπο έχει τον Ναζισμό του Χίτλερ με όλα τα σύμβολά του, το χαιρετισμό, την σβάστικα.»
Τα τελευταία γεγονότα, που διαδραματίζονται στην πολιτική ζωή της χώρας μας και με τα μέτρα, που λαμβάνει η έννομη Πολιτεία κατά του άθλιου νεοναζιστικού μορφώματος, το οποίο φέρει το όνομα Χρυσή Αυγή, θα ήθελα με το κείμενό μου αυτό να τονίσω ιδιαιτέρως τις έννοιες ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Όταν ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής με οργίλο ύφος υψώνει το δεξί χέρι με καθαρά, χωρίς καμία αμφιβολία ναζιστικό τρόπο, τρομάζει κανείς και όταν υψώνει ακόμη τα δύο χέρια του, με τις παλάμες ανοικτές και να φωνάζει, να κραυγάζει, να δηλώνει ότι είναι καθαρά κλπ. Έτσι, κάπως ξεκίνησαν όλοι οι δικτάτορες, οι άθλιοι επιβήτορες της εξουσίας.
Είναι σύμπτωμα της αμνησίας και του θράσους που χαρακτηρίζει ένα τμήμα του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού, η δήλωση Βορίδη για τη μετατροπή του Μουσείου Κεμάλ Ατατούρκ σε Μουσείο Γενοκτονίας του ελληνισμού…
.
Και αυτό όχι γιατί είναι φυσιολογική η ύπαρξη ενός μουσείου για τον θύτη, στην πόλη που εγκατασταθηκαν τα θύματά του, αλλά γιατί πολιτικά ο Βορίδης προέρχεται από την αντιπροσφυγικη και φιλοκεμαλικη παράδοση της ελλαδικης ακροδεξιάς που συγκάλυψε τις Γενοκτονίες που προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός κατά των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων) την περίοδο 1914-1922…
.
Καταρχάς το κτίριο αυτό το παραχώρησε στο τουρκικό κράτος ο ιδεολογικός πρόγονος του κ. Βορίδη, ο Ιωάννης ΜΕΤΑΞΑΣ για να τιμήσει έτσι το θάνατο του ομοϊδεάτη του Κεμάλ Ατατούρκ.
Η Τουρκία διέρχεται μια περίοδο γιγαντιαίων μετασχηματισμών σε όλα τα επίπεδα. Με τις πρωτοβουλίες στα χέρια του Ερντογάν, η Τουρκία πορεύεται σε νέους δρόμους. Αυτοί οι νέοι δρόμοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως φιλελεύθερη προοπτική με την ήττα των κεμαλιστών, ήταν ελπιδοφόροι για τους από πάντα απόκληρους αυτού του σκληρού κράτους. Όμως, τα πράγματα στράβωσαν στο πολιτικό πεδίο από την εποχή που ξεκίνησε ο ισλαμικός εμφύλιος το 2013.
Μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια για την καταξίωση της προσφυγικής μνήμης, είναι αυτή που πήραν το Μάϊο του 2019, ο Μανόλης Λαμτζίδης, ο Φόρης Πεταλίδης, ο Θανάσης Στυλίδης, ο Κώστας Πασαλίδης, συγκροτώντας την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ για την ανάδειξη των «απολυμαντηρίων» της Αρετσούς στην Καλαμαριά σε τόπο Ιστορικής Μνήμης και την ανέγερση Μνημείου μέσα σε αυτόν. Στην πρόσκληση για την εκδήλωση (19-6-2020) αναγράφεται ότι αυτή είναι αφιερωμένη στους: ¨...22.000 πρόσφυγες Πόντιους, Καυκάσιους, Μικρασιάτες και Ανατολικοθρακιώτες που έχασαν μεταξύ 1916-1924 τη ζωή τους στα «Απολυμαντήρια» της Καλαμαριάς και τους υπόλοιπους 355.000 που «φιλοξενήθηκαν» εκεί μέσα σε άθλιες συνθήκες μέχρι να διασπαρούν σε όλη την Ελληνική Επικράτεια και ειδικότερα στη Βόρεια Ελλάδα. »
Ο Ταγίπ Ερντογάν –καταγόμενος από την Ποταμιά της Ριζούντας του ανατολικού Πόντου- αποτελεί ένα πραγματικό δείγμα-δώρο σε ιστορικούς, ψυχολόγους, θρησκειολόγους, οικονομολόγους. Όπως βεβαίως και όλη η ακραία εθνικιστική τουρκική ηγεσία.
Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από τη μοναδική και παρα φύσιν σύνθεση του ισλάμ με τον εθνικισμό. Oύτε μόνο από το μουσολινικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει. Aλλά και από τις συνεχείς προσπάθειες εφεύρεσης επιχειρημάτων για να αιτιολογηθούν ανορθολογικές πολιτικές αποφάσεις που οδηγούν σε εξτρεμιστικές συμπεριφορές και αναπόφευκτα προκαλούν ήττες.
Το τελευταίο παράδειγμα καταφυγής σε επιχειρήματα που ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική πραγματικότητα είναι τα όσα είπε πρόσφατα, απευθυνόμενος στους βουλευτές του Κόμματός του, του AKP.
Σκίτσο του 1942 με μολύβι του λοχαγού Σταυρουλακη από τις φυλακές της Νίγδης, όπου έκλεισαν οι τουρκικές αρχές τους φυγάδες από την κατεχόμενη Ελλάδα (αρχείο Λάμπρου Βαζαίου)
Την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου, στις 19.00, παρουσιάζουμε στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο» (Καραϊσκου 104, Πειραιάς) το νέο βιβλίο της Αντιγόνης Καμπέρου, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Ινφογνώμων». Το νέο αυτό βιβλίο της Αντ. Καμπέρου ήρθε να προστεθεί στη σειρά των λογοτεχνικών έργων που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες από τον ελληνισμό της Ανατολής και από τη δεκαετία του ’90 διεκδικούν ένα σημαντικό χώρο στην εκδοτική δραστηριότητα του τόπου μας.
Αναζητώντας την αρχική έμπνευση
για τη ναζιστική ‘τελική λύση’
.
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Ένα από τα ζητήματα που ακόμα απασχολούν τους ερευνητές είναι η γενεαλογία του ναζισμού. Γιατί βεβαίως ο Ναζισμός δεν εμφανίστηκε καινοτομώντας σε ιδεολογικό κενό την επαύριο της στρατιωτικής ήττας της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και των οικονομικών συνεπειών που επέφερε η ήττα αυτή.
Στο κείμενο αυτό παρουσιάζονται νεότερες προσεγγίσεις και ερμηνείες του φαινομένου, βασισμένες σε άγνωστα έως τώρα πραγματολογικά δεδομένα. Οι νεότερες αυτές προσεγγίσεις -που κατατίθενται σήμερα ως υπόθεση εργασίας- υποστηρίζουν τη θέση ότι η ιδέα του συγκεκριμένου τρόπου διαχείρισης του εθνικού ζητήματος και o προγραμματισμός, που οδηγεί στη φυσική εξόντωση των ανεπιθύμητων μειονοτικών πληθυσμών, διαμορφώθηκε στους κόλπους των Νεότουρκων ως απόρροια των γερμανικών επιρροών κατά τις αρχές του 20ου αιώνα.
Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί αξιωματικοί που είχαν υπηρετήσει στον οθωμανικό στρατό και είχαν παρακολουθήσει και συμμετάσχει στις εθνικές εκκαθαρίσεις, μετέφεραν τις εμπειρίες τους στην ηττημένη Γερμανία. Καθώς υπήρξαν από τους στυλοβάτες του ναζιστικού εγχειρήματος, μετέτρεψαν σε οδηγό και πρότυπό τους το εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ που κατάφερε να ολοκληρώσει το αρχικό νεοτουρκικό σχέδιο, ανατρέποντας τις δυσμενείς μεταπολεμικές ρυθμίσεις. Έτσι η αρχική φυλετική γερμανική επιρροή στους Νεότουρκους -που συνέβαλε στη διαμόρφωση της ιδέας της Γενοκτονίας- επέστρεψε στη Γερμανία ως αντιδάνειο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και διαμόρφωσε την πολιτική που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο Ζιγιά Γκιοκάλπ, ιδεολογικός πατέρας του τουρκικού εθνικισμού και της ιδέας για εθνοκάθαρση των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων. ΔΕΞΙΑ: Ο Χάινριχ Χίμλερ που εμπνεύστηκε τη μέθοδο εξόντωσης των Εβραίων και δημιούργησε το Άουσβιτς κ.ά. (από το βιβλίο «Μικρασιατική Καταστροφή. Από τη Λούξεμπουργκ και τον Γληνό στην ήττα και το τραύμα«)
Οι ρίζες
Αναλύοντας τις βασικές αρχές του ναζισμού κατανοούμε ότι οι πρωταρχικές του ρίζες βρίσκονται στο ρομαντικό ιδεαλιστικό πνεύμα της Γερμανίας, που αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα σαν αντίδραση στο πνεύμα του Διαφωτισμού. Η προπαγάνδα του Χίτλερ βασιζόταν σε κώδικες με τους οποίους οι γερμανικές μάζες ήταν συμφιλιωμένες. Ο φυλετισμός, που βρήκε το αποκορύφωμά του στη ναζιστική ρητορική, ενυπήρχε στην κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς. Συνέχεια →
Με αφορμή την δίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής που φτάνει στο τέλος, γίνεται επίκαιρο ένα παλαιότερο δημοσιευμένο
κείμενο του πατέρα μου Ανδρέα Αγτζίδη, που γράφτηκε μετά από μια ρατσιστική επίθεση
που έκαναν το 2012
———————————————————-
Η παράβαση κάθε ορίου νομιμότητας προκαλεί βάναυσα το κοινό αίσθημα
Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής
.
«…πως εδώ στην Πατρίδα μας που υπέφερε τα πάνδεινα από την Χιτλερική θηριωδία κατά τα ΄΄μαύρα΄΄, μαρτυρικά χρόνια της γερμανικής Κατοχής 1941-1944, υπάρχουν Έλληνες να νοσταλγούν εκείνο τo άθλιο χιτλερικό καθεστώς, είναι άξιον απορίας.
Απορώ, πως υπάρχουν Έλληνες νοσταλγοί ενός τόσου βάρβαρου, απάνθρωπου, εγκληματικού πολιτικού συστήματος, όπως είναι ο επάρατος Ναζισμός.
Μ’ αυτές τις πράξεις των προσβάλλουν βάναυσα το δημοκρατικό αίσθημα όλων των Ελλήνων.»
Πριν από μερικές ημέρες παρακολουθήσαμε με θλίψη και πόνο ως Έλληνες Χριστιανοί στους δέκτες της τηλεόρασης εικόνες φρίκης και τρόμου, εικόνες απάνθρωπης, βάρβαρης και εγκληματικής συμπεριφοράς των «Χρυσαυγιτών» σε, βάρος δυστυχισμένων συνανθρώπων μας.
Έφυγε σε ηλικία 79 ετών ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ένας σπάνιος θεολόγος, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.
Ήταν μια από τις εξαιρετικές προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας, με ξεκάθαρη ματιά και αυτόνομο λόγο…
Τον πατέρα Γεώργιο τον γνώρισα κάπου γύρω στο 1987, όταν με πρωτοβουλία της συζύγου του Βαρβάρας -καθηγήτριας στα Αρσάκεια Τοσίτσεια Σχολεία- και άλλων άξιων καθηγητριών, οργανώθηκε μια πρώτη και πολύ συγκινητική εκδήλωση για τον ελληνισμό της Σοβιετικής Ένωσης και την τραγική ιστορία του Πόντου, που μόλις τότε άρχιζε να γίνεται γνωστή μέσα από τα πρώτα δημοσιεύματα.
Την εποχή εκείνη η Ελλάδα -όπως και οι ελλαδίτες Πόντιοι- κοιμόταν «τον ύπνο του δικαίου», όσον αφορά τα ζητήματα του Πόντου και της Γενοκτονίας. Πόσο μάλλον για την ιστορία των Ελλήνων της ΕΣΣΔ και τις σταλινικές διώξεις. Το μεγάλο προσφυγικό κύμα των ομογενών της σοβιετικής κατάρρευσης, που λειτούργησε ως καταλύτης συνειδήσεων, δεν είχε ακόμα ξεκινήσει……
Ιούλιος 1922: Ένα έγκλημα των μοναρχικών κατά του μικρασιατικού ελληνισμού
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Το καλοκαίρι του 1922 ήταν ιδιαιτέρως κρίσιμο για την εξέλιξη των γεγονότων στη Μικρά Ασία. Οι μοναρχικές κυβερνήσεις που είχαν ανέβει στην εξουσία μετά τις μοιραίες εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 λειτούργησαν με ένα εντελώς ανορθολογικό τρόπο. Μη έχοντας αρχικά καμιά πολιτική για το Μικρασιατικό Ζήτημα –που σχετιζόταν με τη διαμόρφωση του μεταοθωμανικού κόσμου- διέπρατταν το ένα λάθος μετά το άλλο. Από την μειοδοτική πολιτική της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος» έφτασαν στο άλλο άκρο της εκστρατείας για την κατάληψη της Άγκυρας. Και όλα αυτά μη λαμβάνοντας την παραμικρή μέριμνα για την οχύρωση και προστασία της περιοχής της Σμύρνης…
Μπροστά στα αδιέξοδα που γέννησε η πολιτική της, η μοναρχική ελληνική κυβέρνηση προετοιμάζεται για την αποχώρηση από τη Μικρά Ασία. Όμως δεν είχε καμιά επιθυμία να δει να πλημυρίζουν την Ελλάδα οι εκατοντάδες χιλιάδες Μικρασιάτες, αλλάζοντας τα ιδεολογικά και πολιτικα δεδομένα. Έτσι, αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό.
Πρόσφυγες σε δρόμο της Αθήνας, 1922
(Αρχείο Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού, Library of Congress)
Ομως έχει μεγάλη διαφορά από τις παραδοσιακές προσεγγίσεις γιατί προσπαθεί να φωτίσει τις πλέον άγνωστες πλευρές του μεγάλου μετασχηματισμού που συνέβη στη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη κατά την τελευταία φάση της οθωμανικής κατάρρευσης (κίνημα Νεότουρκων το 1908 – καταστροφή Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922). Ο λόγος για τη «Μικρασιατική Καταστροφή – Από τη Λούξεμπουργκ και τον Γληνό στην ήττα και το τραύμα» του Βλάση Αγτζίδη, ο οποίος επιχειρεί να ερμηνεύσει τη δυσανεξία που χαρακτηρίζει τη νεοελληνική ιστοριογραφία όσον αφορά τη διαμόρφωση κοινού αφηγήματος για εκείνα τα γεγονότα. Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο που πρόκειται να κυκλοφορήσει αυτή την εβδομάδα από τις Εκδόσεις Historical Quest.
Οταν ο Γληνός «συνάντησε» τη Λούξεμπουργκ
Από το 1911 ο Γληνός συμμετέχει στον Εκπαιδευτικό Ομιλο και πρωτοστατεί στη δημιουργία του Εκπαιδευτικού Συνδέσμου των Λειτουργών της Μέσης Εκπαιδεύσεως. Εχοντας μια ρεαλιστική αντίληψη και παρόλη την αποδοχή της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, δραστηριοποιείται πολιτικά στην Αριστερά του βενιζελισμού. Επικεντρώνει τις προσπάθειές του στην επίλυση του γλωσσικού ζητήματος συνεργαζόμενος με τους Αλ. Δελμούζο και Μ. Τριανταφυλλίδη. Το 1926 εκδίδει το περιοδικό «Αναγέννηση» και συνεργάζεται με σημαντικούς διανοούμενους της εποχής, όπως οι Καζαντζάκης, Βάρναλης, Κορδάτος, Στρ. Σωμερίτης, Ρόζα Ιμβριώτη κ.ά.
Βλάσης Αγτζίδης: «Είναι φάρσα να οικειοποιούνται τους Πόντιους
ακροδεξιοί και χρυσαυγίτες»
.
Να δημιουργηθούν τα δυο μεγάλα μουσεία για τον προσφυγικό ελληνισμό ζητά ο καθηγητής και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ένα στη Θεσσαλονίκη, στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά και το δεύτερο στις προσφυγικές πολυκατοικίες στην Αθήνα. Ζητά, επίσης, να αναδειχθεί ως τόπος ιστορικής μνήμης τα «απολυμαντήρια της Αρετσούς», καθώς και το Μαkρονήσι. .
«Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία κυμαίνεται μεταξύ 700-800.000 ατόμων» δηλώνει με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ποντίων ο καθηγητής – και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – Βλάσσης Αγτζίδης. Συνέχεια →
Ένα από τα προβλήματα που εμφανίστηκαν μετά την ανάδειξη του ζητήματος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ήταν το φωτογραφικό τεκμηριωτικό υλικό. Ελάχιστες ήταν οι φωτογραφίες από εκείνη τη μεγάλη τραγωδία.
Είναι γνωστό ότι οι Νεότουρκοι μετά το 1915 υπήρξαν ιδιαίτερα προσεκτικοί στην αποτύπωση των φρικαλεοτήτων που διέπρατταν. Ο λόγος ήταν ότι η ύπαρξη πολλών φωτογραφιών από τη Γενοκτονία των Αρμενίων που είχε προηγηθεί, τους έκανε ιδιαίτερα προσεκτικούς στις επόμενες φάσεις της εθνοκάθαρσης που είχαν ήδη ξεκινήσει κατά των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων.
Έτσι, λόγω τοπικισμού και ημιμάθειας, άρχισε η άκριτη χρήση φωτογραφιών από παράλληλες τραγωδίες, όπως αυτή των Αρμενίων ή της σφαγής και πυρπόλησης της Σμύρνης.
Η πιο ακραία όμως περίπτωση υπήρξε η χρησιμοποίηση της παρακάτω φωτογραφίας με την εντελώς άσχετη και ανιστορική επισήμανση: «A very sad photo from 1922 showing a group of Pontian refugees arriving on Lesbos Island in Greece. During this Pascha season, let us remember all our Christian ancestors who suffered the brutal genocide and exile«
Είναι προφανές από την ενδυμασία ότι πρόκειται για μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτό εξαρχής ήταν ξεκάθαρο στους ιστορικούς. Μια υπόθεση που παλιότερα κατατέθηκε ήταν ότι επρόκειτο για μουσουλμάνους Τουρκοκρήτες Ανταλλάξιμους που αναχωρούσαν για την Τουρκία. Θα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε μουσουλμανικό πληθυσμό που εγκατέλειψε την Ελλάδα ως αποτέλεσμα της Συνθήκης της Λωζάννης και αναχωρούσε από κάποιο μεγάλο λιμάνι, είτε της Κρήτης, είτε της Θεσσαλονίκης ή της Καβάλας.
Τελικά όμως η αλήθεια της φωτογραφίας ήταν εντελώς διαφορετική.
Κατ’ αρχάς προέρχεται απο το αρχειο του Ερυθρου Σταυρου και έχει ως τίτλο Samanli Dagh: https://avarchives.icrc.org/Picture/8996 Στην πραγματικότητα, αφορά μουσουλμάνους πρόσφυγες από τη Βιθυνία (μικρασιατική περιοχή απέναντι από την Κωνσταντινούπολη) το 1921.
Οι εκλογές του 2019 έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα γιατί θα φανεί εάν επιτραπεί να κυριαρχήσουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις ή εάν θα βαθύνει η ευρωπαϊκή ενοποίηση στη βάση της διαμόρφωσης κατάλληλων συνθηκών, όπως είναι η εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας, της υποβάθμισης του κόσμου της εργασίας, της όξυνσης των κοινωνικών διαφορών
Του Βλάση Αγτζίδη*
Οι ευρωεκλογές που έρχονται φέρνουν ξανά στην επιφάνεια τη συζήτηση για την ιστορία της Ευρώπης, για την αξία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για την αντιμετώπιση των νέων πρωτοφανών προκλήσεων, για τη σημασία που μπορεί να έχει η ελληνική ιστορική εμπειρία στην οικοδόμηση ενός νέου ευρωπαϊκού αφηγήματος.
Ένα μοναδικό πείραμα
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι μετά από σαράντα χρόνια ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ), η ενοποίηση και οι συνέπειές της αποτελούν μόνιμο στοιχείο της ζωής του Έλληνα πολίτη. Και όχι μόνο γιατί η Ε.Ε. συνδέθηκε με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, τα προγράμματα διάσωσης και τις συνεδριάσεις του Eurogroup. Αλλά γιατί το ιστορικό τραύμα της επτάχρονης δικτατορίας και της Κυπριακής Τραγωδίας υπήρξε ένα βασικό κίνητρο στους Έλληνες για να επιδιώξουν την ένταξη στον ευρωπαϊκό αυτό οργανισμό. Και στο σημείο αυτό το ελληνικό τραύμα συναντήθηκε με το βαθύ συλλογικό τραύμα που κληροδότησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Ένα τραύμα που τους οδήγησε στην προσπάθεια υπέρβασης των παλιών διαχωρισμών που δημιουργούσαν τις συγκρούσεις. Συνέχεια →
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Historical Quest το νέο μου βιβλίο που στον υπότιτλό του γράφει: «Προσεγγίζοντας την ιστορία μέσα από τις θέσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Δημήτρη Γληνού, του Ίωνα Δραγούμη, του Γεωργίου Σκληρού, του Αβραάμ Μπεναρόγια…«
Παρατίθεται στη συνέχεια ο πίνακας περιεχομένων:
Εισαγωγή
Όταν ο Γληνός ‘συνάντησε’ τη Λούξεμπουργκ: Προσεγγίζοντας το Ζήτημα της Ανατολής και το κίνημα των Νεότουρκων
Ο Δημήτρης Γληνός
Η Λούξεμπουργκ για το εθνικό ζήτημα, το δικαίωμα απόσχισης και το Ανατολικό Ζήτημα
Η δομή της οθωμανικής κοινωνίας
Για το κίνημα των Νεότουρκων και το γερμανικό ιμπεριαλισμό
Οι θέσεις των Γληνού και Σκληρού
Η Λούξεμπουργκ για τη Ρωσική Επανάσταση
Λένιν VS Λούξεμπουργκ;
Δύο γραμμές για το Ανατολικό Ζήτημα
Από τον Δραγούμη στον Μπεναρόγια : Το αντιπολεμικό –αντιμικρασιατικό συναίσθημα στην Ελλάδα και η συμβολή του στη Μικρασιατική ΚαταστροφήΣυνέχεια →
O Γιαννακός και η Μαρία Χατζηχριστοδούλου με την κόρη τους Ειρήνη στη Μαγνησία της Σμύρνης την εποχή της απελευθέρωσης
«Εκατό χρόνια από το 1919» ή
«Τι συνέβη στην οθωμανική Ανατολή κατά την περίοδο 1914-1923;»
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Toν Μάϊο του 1919 ξεκινά μια από τις πλέον σημαντικές περιόδους στη ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Εγγύς Ανατολής, των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του ελληνισμού. Ως εξέλιξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και ως προσπάθεια διαμόρφωσης του μεταπολεμικού γεωπολιτικού σκηνικού αποφασίστηκε ο μετασχηματισμός της Οθ. Αυτοκρατορίας σε έθνη-κράτη με βάση την ύπαρξη και τα συμφέροντα των ξεχωριστών εθνικών ομάδων. Επί της ουσίας οι μεταπολεμικές εξελίξεις ακολούθησαν, λόγω της αδήριτης πραγματικότητας, τις αναλύσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Στις 30 Οκτωβρίου του 1918 οι Νεότουρκοι –ηττημένοι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο- αναγκάστηκαν να υπογράψουν στο Μούδρο της Λήμνου την παράδοσή της στις συμμαχικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής η οθωμανική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να παραδώσει τα οχυρά των Στενών, να επιτρέψει την ελεύθερη διέλευση των πλοίων απ’ τα Δαρδανέλλια , να αφοπλιστεί πλήρως και να παραδώσει τον οπλισμό στους συμμάχους, οι οποίοι θα αναλάβουν να ελέγχουν και τις επικοινωνίες. Επίσης οι συμμαχικές δυνάμεις απόκτησαν το δικαίωμα άμεσης στρατιωτικής επέμβασης όταν κάπου διασαλευόταν η τάξη. Ως αποτέλεσμα της ανακωχής, ο αρχηγός του οθωμανικού στρατού Liman von Sanders παραιτήθηκε από τη θέση του και αναχώρησε άμεσα για τη Γερμανία….
Mε αφορμή την δολοφονική επίθεση κατά άμαχων και άοπλων πιστών (κυρίως Πακιστανών και Μπαγκλαντεζιανών) σε 2 τζαμιά στη Νέα Ζηλανδία, και το μανιφέστο του ψυχάκια Αγγλοσάξονα νεο-Ναζί, που θεωρούσε εαυτόν εκφραστή του Δυτικού κόσμου και της Λευκής Φυλής έχουμε να σχολιάσουμε τα εξής:
Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων
Την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας θα διαπραγματευτούμε το θέμα: «Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μια ματιά σε μια δύσκολη συμβίωση»
Καλεσμένος μας θα είναι ο Άγγελος Συρίγος, αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο. To Σεμινάριο θα λάβει χώρα την Παρασκευή (7.00-9 μ.μ.) στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.
Το ζήτημα έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο μετά την εμφάνιση μιας νέας επιθετικότερης στρατηγικής της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το βαρύ ιστορικό παρελθόν, η ένταση της προκλητικότητας της τουρκικής ηγεσίας, η ύπαρξη «ασαφειών» στο ανατολικά μας σύνορα αναδεικνύουν το ζήτημα των σχέσεων ως το σημαντικότερο ζήτημα και την κυριότερη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Δυστυχώς, στο σημείο όπου συγκρούονται τα ουκρανικά με τα ρώσικα συμφέροντα (ανατολική Ουκρανία, Αζοφική Θάλασσα), κατοικούν δεκάδες χιλιάδες ξεχασμένοι Έλληνες….
Προς τιμήν τους διοργανώνεται στις 11 Δεκεμβρίου η παρακάτω επετειακή εκδήλωση με τη συμμετοχή των Αλέξανδρου Ασλά, μουσικολόγου Μαριουπολίτη, Εύας Παπαδάτου, διευθύντρια στην ΓΓΑΕ/Υπ.Εξωτερικών, Βλάση Αγτζίδη και Ντόρα Βακιρτζή υπεύθυνη του Ινστιτούτου Κοινωνικής Δυναμικής…..
Η εκδήλωση θα γίνει στο πλαίσιο του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου του Δήμου Κηφισιάς, (Δ. Κυριακού και Αγίων Θεοδώρων, Βιβλιοθήκη δήμου Κηφισιάς)
Ένα πολύ ενδιαφέρον Συνέδριο θα λάβει χώρα το σαββατοκύριακο 1, 2 Δεκεμβρίου στην Κηφισιά.… (Αμφιθέατρο Domotel Kastri, Ελ. Βενιζέλου 154 και Ρωμυλίας, Καστρί Νέας Ερυθραίας)
Το φετινό θέμα της πρώτης ημέρας του Συνεδρίου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εφόσον για το ζήτημα αυτό παρουσιάζεται μια αμφιγνωμία στους κόλπους της ελλαδικής ιστοριογραφίας. Η φετινή επιστημονική συνάντηση γίνεται με τη συμμετοχή της Γερμανίδας κοινωνικής επιστήμονος Tessa Hofmann – Savvidis και της Τουρκάλας ιστορικού Zeynep Turkyilmaz. Συμμετέχουν επίσης με εισηγήσεις τους οι εξής ιστορικοί από Ελλάδα: Θεοδόσης Κυριακίδης, Αντώνης Κλάψης, Αθανάσιος Γραμμένος, Βλάσης Αγτζίδης και Διονύσιος Τσιριγώτης.
Ένα από τα πλέον άγνωστα σημεία του μικρασιατικού δράματος υπήρξε η απαγόρευση εξόδου των ελληνικών και των υπόλοιπων χριστιανικών πληθυσμών από την κυβέρνηση Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη.
.
Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ′ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό.
.
Ο Νόμος 2870/1922 ψηφίστηκε τον Ιούλιο, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου. Και αυτό, ενώ είχαν απορρίψει την Άνοιξη του 1922 τις προτάσεις της οργάνωσης Μικρασιατική Άμυνα (επικεφαλής ο μητροπολίτης Χρυσόστομος) για ανακήρυξη Ιωνικού Κράτους, απεμπλοκή από τις συμμαχικές υποχρεώσεις, δημιουργία μιας ντε φάκτο νέας πραγματικότητας, δημιουργία ντόπιου στρατού που με την ελλαδική βοήθεια θα δημιουργούσε γραμμή άμυνας για να σταματήσει τον κεμαλικό στρατό.
TOARMENIKOZHTHMA ΣΤΟΝ 19Ο ΑΙΩΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΥΠΟ
Με αφορμή την έκδοση από το περιοδικόΑρμενικάτης μελέτης του Ιωάννη Ασπροποταμίτη για την παρουσίαση του Αρμενικού Ζητήματος μέσα από τον ελληνικό Τύπο κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, αναρτώ το δεύτερο μέρος της βιβλιοκρισίας.
Από την παρουσίαση του βιβλίου στη Νέα Σμύρνη στις 24 Οκτωβρίου 2018 με τον Θέμο Στοφορόπουλο, την Κουήν Μινασιάν σε συντονισμό Έρσης Βατού
Το Αρμενικό Ζήτημα
Η μελέτη καλύπτει την περίοδο 1894-1896, οπότε υπήρξε η κορύφωση μιας διαδικασίας η οποία ξεκίνησε από το Συνέδριο του Βερολίνου (1878). Τότε ουσιαστικά εμφανίζεται το Αρμενικό Ζήτημα ως διεθνές ζήτημα στο πλαίσιο του Ανατολικού. Η αρμενική αφύπνιση υπήρξε απόρροια του διαφωτισμού και των νέων ιδεών που ήρθαν από τη Δύση.Συνέχεια →
Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ζητήματα της τελευταίας περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η εμφάνιση ενός μαχητικού αντιπολεμικού σοσιαλιστικού κινήματος που επιτάχυνε το τέλος του πολέμου και την ήττα της Γερμανίας του Κάϊζερ. Η δυσαρέσκεια των πολιτών για την τυχοδιωκτική πολιτική του γερμανικού μιλιταρισμού που είχε οδηγήσει στον αιματηρότατο πόλεμο, κορυφώθηκε το Νοέμβρη του 1918 με τη λαϊκή εξέγερση.
Η πρώτη πράξη της αντιπολεμικής κίνησης έλαβε χώρα στον πολεμικό ναύσταθμο του Κίελου (Kiel) τον Οκτώβριο του 1918. Στις 9 Νοεμβρίου του 1918 επαναστάτησαν στο Βερολίνο οι στρατιώτες και οι εργάτες.
TOARMENIKOZHTHMA ΣΤΟΝ 19Ο ΑΙΩΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΥΠΟ
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Μια από τις πλέον άγνωστες περιόδους της Εγγύς Ανατολής είναι τα όσα διαδραματίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και έβαλαν τις βάσεις για τις μεταγενέστερες εξελίξεις. Την έλλειψη αυτή και ειδικότερα την ελληνική ματιά στην εποχή, έρχεται να καλύψει ένα νέο βιβλίο που εκδόθηκε από το σημαντικό περιοδικό «Αρμενικά» που εδρεύει στην Αθήνα. Η μελέτη του Ιωάννη Γ. Ασπροποταμίτη έρχεται να προστεθεί στο σύνολο των έργων που διαπραγματεύονται το Αρμενικό Ζήτημα και τη Γενοκτονία.
Επικεντρώνεται στην περίοδο του Αβδούλ Χαμίτ και ειδικά στα γεγονότα των ετών 1894-1896. Επιχειρεί να καλύψει την έλλειψη πλήρους εικόνας για μια περίοδο που υπήρξε προάγγελος των μεγάλων ανατροπών, οι οποίες θα συμβούν με την επικράτηση του τουρκικού εθνικισμού με το κίνημα των Νεότουρκων. Παράλληλα, αποσαφηνίζει πλήρως τις πολιτικές σχέσεις Ελλήνων και Αρμενίων, έτσι όπως εκφράζονται στην ύστερη περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από το συσχετισμό του Αρμενικού Ζητήματος με το Μακεδονικό και το Κρητικό, έως τις επιπτώσεις των αντιαρμενικών διώξεων επί των ελληνικών κοινοτήτων της Ανατολής.
Σε κάθε επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις δύο μεγάλες αναθεωρητικές σχολές που διασώζονται μέσα στον ιστορικό χρόνο, συνυπάρχουν και εκφράζονται με ξεχωριστό δημόσιο λόγο.
Σε μια επόμενη ανάρτηση θα δημοσιεύσω δύο τέτοιους διαλόγους που φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την παράδοξη βασιλο-κομμουνιστική συμμαχία (αντιπολεμική και αντιμικρασιατικη) του Οκτωβρίου του 1920 («Σφυρί δρεπάνι/ελιά στεφάνι» ήταν ένα από τα συνθήματά της).
Πάνε 15 χρόνια που δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο στην εφημερίδα «Καθημερινή». Πολύ φοβάμαι ότι οι επισημάνσεις που έγιναν τότε παραμένουν σε ισχύ δεκαπέντε χρόνια μετά. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου από μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη συζήτηση τόσο σε διάφορα φόρα σαν το IHA-Professors & PhD, όσο και από διάφορες συζητήσεις στο διαδίκτυο. Ο παλαιοελλαδιτισμός που εκφράζει μια ανερχόμενη Δεξιά αντίληψη εμπεριέχει τα επιχειρήματα του Διχασμού, την έκσταση μπροστά την προσωπικότητα ενός πραξικοπηματία (του Μεταξά), την αδυναμία διάκρισης ολοκληρωτισμού-δημοκρατίας καθώς και απολογητική διάθεση για τους πολιτικούς της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος», που τότε οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή…. Και δυστυχώς διαπίστωσα ότι τη στάση αυτή έχουν και κάποιοι απόγονοι των προσφύγων του ΄22. Κάτι που είναι εξόχως τραγικόhttp://www.kathimerini.gr/167992/article/epikairothta/ellada/to-22-kai-h-neoellhnikh-ideologia
bty
Το ’22 και η νεοελληνική ιδεολογία
Του Βλάση Αγτζίδη (1)
Τα μικρασιατικά γεγονότα προκαλούσαν πάντα μια αμφιθυμία στους Ελληνες. H υποβάθμιση της σημασίας τους, η απόκρυψη του αριθμού των θυμάτων (τουλάχιστον 800.000 σύμφωνα με την εκτίμηση των ιστορικών Κιτρομηλίδη – Αλεξανδρή), η απενοχοποίηση του τουρκικού εθνικισμού, ακόμα και η αιτιολόγηση της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών, υπήρξαν κοινός τόπος στη μετά το ’22 Ελλάδα.
Κάθε χρόνο οι Τούρκοι εθνικιστές, κεμαλιστές, ισλαμιστές, ψευτο-κομμουνιστές γιορτάζουν την «εθνική τους νίκη» κατά των Ελλήνων το 1922 κάτω από τον όρο «zafer Bayrami» …
Εμείς από την άλληθυμόμαστε τη «μεγάλη εικόνα». Το πραγματικό ιστορικό διακύβευμα εκείνης της εποχής… αλλά και τους ενόχους της τότε κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος (Γούναρης-Πρωτοπαδάκης...) που απαγόρευσαν την έξοδο των Μικρασιατικών πληθυσμών και τους παρέδωσαν κυνικά στο μαχαίρι των νικητών….
Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πριν από κάποιους μήνες:
Από συνταρακτικά, τραγικά, γεγονότα σημαδεύτηκε η Ανατολή της πρώτης εικοσιπενταετίας του 20ου αιώνα στην επικράτεια της τότε καταρρέουσας και αποσυντιθέμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι ιστορικές εξελίξεις που οδήγησαν στην τελική διαμόρφωση των σύγχρονων εθνικών κρατών της περιοχής υπήρξαν, αναμφισβήτητα, από τις πιο βίαιες στην ιστορία.
Στη δεκαετή αυτή διαδικασία (1912-22) κατά τη διάρκεια μιας αλληλουχίας πολέμων, εξεγέρσεων, κινημάτων, εσωτερικών και εξωτερικών κοινωνικοπολιτικών διεργασιών συντελέστηκαν στυγερά εγκλήματα και σε βάρος αθώων, αμάχων, μειονοτήτων, πολιτών της αυτοκρατορίας, με κριτήριο την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.
Τα θύματα αυτών των βιαιοτήτων ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Οι ιστορικοί τα προσδιορίζουν συνολικά ακόμη και σε παραπάνω από δύο εκατομμύρια ανθρώπων, που υπέστησαν φυσική εξόντωση, βίαιες εκτοπίσεις, προσφυγιά. Διώξεις, σφαγές, εκτελέσεις, πυρπολήσεις χωριών, εξαντλητικές πορείες θανάτου..
Mε αφορμή τον πρόσφατο νόμο για την συνταξιοδότηση των θρησκευτικών ηγετών (μουφτήδων) που ασκούν και διοικητικά καθήκοντα -λόγω της εφαρμογής του ισλαμικού νόμου (σαρία) για όσους μειονοτικούς δεν επιθυμούν να προσφύγουν στην αστική δικαιοσύνη- δημιουργήθηκε μεγάλη σύγχυση στους πολίτες. Είτε από άγνοια, είτε από αφέλεια, είτε από έντεχνη παραπληροφόρηση.Ακριβώς γι αυτό αναδημοσιεύω δύο πολύ σημαντικά κείμενα.
Το πρώτο είναι του Άγγελου Συρίγου και αφορά το ζήτημα του πρόσφατου νόμου, της αντικατάστασης των γερόντων μουφτήδων και την πολιτικη της Άγκυρας. Ο Άγγελος Συρίγος είναι αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Έχει επανειλημμένως ασχοληθεί με τα ελληνοτουρκικά, το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα από θέσεις ευθύνης.
Το δεύτερο είναι του Αριστείδη Σ. Καλογερόπουλου-Στρατή και αφορά την ιστορία της μειονότητας και τις συνθήκες ζωής της. Ο συγγραφέας είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γενεύης, τ. σύμβουλος Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Αγκυρα, τ. γενικός γραμματέας Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ΥΠΕΞ.
Η πρώτη αναφορά σε επιστημονικό συνέδριο της ιστορίας των Ελλήνων της τ. ΕΣΣΔ
Mια από τις πρώτες εισηγήσεις μου (1992) για ζητήματα που σχετίζονται με την πολιτική ιστορία του ποντιακού και του ‘σοβιετικού’ ελληνισμού, είναι ήδη αναρτημένη στο διαδίκτυο και μπορείτε να την κατεβάσετε.
.
Πρόκειται για την εισήγησή που έκανα σε ένα πολύ σημαντικό συνέδριο που οργάνωσε το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών με αφορμή την επέτειο των 70 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
.
Η εισήγησή συμπεριελήφθη στην έκδοση Πρακτικών του συνεδρίου, που εντάχθηκε στη σειρά του Δελτίου του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών (Τομ. 9, 1992): Αγτζίδης, Β. (1992). Το κίνημα ανεξαρτησίας του Πόντου και οι αυτόνομες Ελληνικές περιοχές στη Σοβιετική Ένωση του μεσοπολέμου. Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, 9, 157-196.
Είναι τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι το τελευταίο άρθρο του πατέρα μου είδε το φως της δημοσίευσης 3 ημέρες μετά τον απροσδόκητο θάνατό του σε ηλικία 92 ετών. Ένας θάνατος που μας συγκλόνισεόχι μόνο γιατί ήταν απροσδόκητος, αλλά και γιατί ο ίδιος βρισκόταν σε άριστη διανοητική κατάσταση με ακμαίο μαχητικό πνεύμα. Και με υπέρτατο στόχο την αποκατάσταση της αλήθειας για την εαμική Εθνική Αντίσταση (1941-1944)και την αποκάλυψη των ψευδών πληροφοριών που διαχέουν οι απόγονοι των δωσίλογων της Κατοχής για να δικαιολογήσουν την προδοτική στάση των τότε συνεργατών των κατακτητών. Να σημειώσουμε ότι στα βουνά του Κιλκίς οι Γερμανοί, οι Βούλγαροι και οι δωσίλογοι (ΕΕΣ), μαζί πραγματοποιούσαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των ανταρτικών αντικατοχικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ
Η ειρωνία που μας επιφύλαξε η μοίρα ολοκληρώνεται (σε προσωπικό επίπεδο πάντα)με την αναδημοσίευση του άρθρου αυτού από το ιστολόγιό μου λίγες μέρες μετά από την αμφιλεγόμενη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, εφόσον μόλις το έλαβα σε ψηφιακή μορφή από τον εκδότη της εφημερίδας ‘Μαχητής».
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι τίτλοι οφείλονται στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας, το περιεχόμενο έχει μεγάλο ενδιαφέρον και αξίζει να αναλυθεί σημειολογικά, με την απόλυτη όμως γνώση του πλαισίου εντός του οποίου γράφτηκε.
Απόσπασμα από την πρώτη σελίδα της «Ελευθερίας», μυστικής εφημερίδας του ΕΑΜ , όπου το κύριο άρθρο και το ρεπορτάζ αναφερόταν στον ξεσηκωμό κατά της βουλγαρικής επέκτασης τον Ιούλιο του 1943
Τότε, 22 Έλληνες έπεσαν νεκροί στην Αθήνα, όπου πάνω από 200.000 πολίτες διαδήλωναν με το σύνθημα «Έξω οι Βούλγαροι από τη Μακεδονία» και το «Η Μακεδονία είναι ελληνική.» Στη μεγαλειώδη διαδήλωση που έγινε στο Κιλκίς τον Ιούλιο του ’43, μπροστά στο 17χρονο τότε πατέρα μου δολοφονήθηκε ένας διαδηλωτής καθώς η πορεία περνούσε μπροστά από το Στρατόπεδο Καμπάνη. Και ο δολοφόνος, φρουρός του στρατοπέδου, ήταν ένας Βούλγαρος στρατιώτης, εφόσον οι πρώτες προφυλακές είχαν αρχίσει να φτάνουν στο Κιλκίς.
Για τον πατέρα μου και τη γενιά αυτή της εαμικής Αντίστασης το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» συνέχισε να έχει τον αρχικό συμβολικό χαρακτήρα -όπως και στην Κατοχή- και οι σύγχρονοι Σλαβομακεδόνες εθνικιστές αντιμετωπίζονταν κάτι ως συνέχεια των παλιών Βούλγαρων φασιστών. ‘Ετσι, θεωρούσαν ότι η πρόθεση του σλαβομακεδονικού εθνικισμού των Σκοπίων να μονοπωλήσει τους όρους ‘Μακεδόνας’ και ‘Μακεδονία’, ήταν συνέχεια εκείνης της επεκτατικής βουλγαρικής προσπάθειας του 1943. Αυτά τα σχήματα δύσκολα είναι κατανοητά σε ένα σύγχρονο Νεοέλληνα, ειδικά όταν δεν έχει σχέση με αυτές τις μαρτυρικές περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας.
Ας δούμε όμως το κείμενο του πατέρα μου, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραπάνω πληροφορίες:
Ήταν πρωτοφανής η προσέλευση των Ελλήνων στην μεγαλειώδη διαδήλωση που διοργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη για την απαράδεκτη απαίτηση των Σκοπιανών, να ονομάσουν το κρατικό τους μόρφωμα με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Επί έναν αιώνα σχεδόν, από την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας αλλά κυρίως επί Τίτο, Προέδρου τότε της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, δηλαδή, πριν τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-13, η διαμάχη γι΄αυτόν τον πληθυσμό που κατοικούσε στην ελληνική Μακεδονία, ήταν ανάμεσα στους Βουλγάρους και Σέρβους.
Είχαν πολύ ενδιαφέρον οι συζητήσεις που έγιναν στο διαδίκτυο με αφορμή τον προπηλακισμό του Μπουτάρη από κάποιους ανεξέλεγκτους τύπους που «πήραν το νόμο στα χέρια τους». Το κύριο συμπέρασμα από τις συζητήσεις αυτές –όπου η πλειονότητα των συμμετεχόντων συμφωνούσε με την άσκηση βίας, δικαιολογούσε τον θύτη και ενοχοποιούσε το θύμα- είναι θλιβερό. [Και αφορά δυστυχώς και πολλούς διαδικτυακούς φίλους της ηλ-σελίδας μου.]
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι δεν έχει γίνει κατανοητή η ηθική και πολιτική βάση που στηρίζει μια δημοκρατική κοινωνία και την διαφοροποιεί από τις ολοκληρωτικές (φασιστικές ή σταλινικές).
Αντρανίκ, Οζανιάν (1865 – 1927). Αρμένιος επαναστάτης. Πήρε μέρος στην πρώτη επαναστατική εξέγερση (1894 – 1896) των Αρμενίων εναντίον του σουλτάνου Αβδούλ* Χαμίτ Β’ και διακρίθηκε στις επιχειρήσεις του Χανασόρ και της Σαμψούντας.
Στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας που λαμβάνει χώρα στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δήμου Κηφισιάς («Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου, Oδός Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού, Κηφισιά) ο ιστορικός Ιωάννης Ασπροποταμίτης, θα παρουσιάσει την Παρασκευή 20 Απριλίου, 7.00 μ.μ. το θέμα: «Το Αρμενικό Ζήτημα και οι απαρχές της εμφάνισής του«.
.
Στο τέλος του 19ου αιώνα οι Αρμένιοι διεκδίκησαν την εθνική τους απελευθέρωση με μια σειρά δυναμικών κινητοποιήσεων που έφταναν έως και την εξέγερση. Το Αρμενικό Ζήτημα ως διεθνές ζήτημα -στο πλαίσιο του Ανατολικού Ζητήματος- εμφανίστηκε από το Συνέδριο του Βερολίνου (1878). Είχε προηγηθεί η αρμενική αφύπνιση ως απόρροια του διαφωτισμού και των νέων ιδεών που ήρθαν από τη Δύση. Παράλληλα, επηρέασαν τους Αρμένιους δύο πράγματα:
Ένα εξαιρετικό κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα της Deutsche Welle. Αφορά τη γερμανική ευθύνη για τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και κατα συνέπεια των υπόλοιπων χριστιανικών κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ελλήνων και Ασσυρίων). Η Γενοκτονία των Αρμενίων (και «άλλων», όπως αναφέρει το σχετικό Ψήφισμα), αναγνωρίστηκε ρητώς και επισήμως από τη γερμανική Βουλή στις 2 Ιουνίου του 2016…
.
Το ζήτημα αυτό το είχαμε ήδη αναδείξει εδώ και αρκετά χρόνια. Ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο: Από την Oθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923) ή αυτό: Ποιοι Νεότουρκοι; . Η πρώτη αναφορά στη γερμανική ευθύνη έγινε στο (εξαντλημένο εδώ και πολλά χρόνια) βιβλίο μου «Ποντιακός Ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην Περεστρόικα«, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 1990.
Με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Μπουτάρης, δήμαρχος της πόλης έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία.
Το κείμενο του Μπουτάρη είναι εξαιρετικό από λογοτεχνικής πλευράς, αλλά του λείπει η ισορροπία. Βασίζεται σε μανιχαϊστικά σχήματα και νέου τύπου Σιωπές..
Για παράδειγμα, γράφοντας «Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τί συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων….«, αποσιωπά βάναυσα κάποιες πλευρές της έμπρακτης αλληλεγγύης που εκφράστηκε, ενοποιεί σε ένα ψεύτικο, αυθαίρετα κατασκευασμένο σχήμα μια πολύμορφη κοινωνία με πολύ μεγάλες εσωτερικές αντιθέσεις και την αντιπαραθέτει επίσης σε μια άλλη κοινότητα με αντίστοιχες εσωτερικές διαφοροποιήσεις.
Πόσες «Μακεδονίες» υπάρχουν ή ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Το σύγχρονο «πρόβλημα» -όπως και δεκάδες άλλα- ήρθε στην επιφάνεια με την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου. Όταν δηλαδή οι περίεργες ανατολικοευρωπαϊκές κοινωνίες βρέθηκαν ξαφνικά στον δικό τους 19ο αιώνα και προσπαθησαν να επιλύσουν τις διαφορές τους με τον κλασικό και γνώριμο τρόπο: εμφύλιες και διεθνοτικές συρράξεις, ανταλλαγές πληθυσμών, αλυτρωτισμοί και μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις. Οι κροατο-σερβικοί πόλεμοι, η Βοσνία, η Τσετσενία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ ορίζουν μια ιστορική κατηγορία θεμάτων εντός της οποίας ανήκει και το ζήτημα της Σλαβομακεδονικής συγκρότησης έθνους-κράτους (με αλβανικό το -περίπου- 25% του πληθυσμού της χώρας!!!)
«Μετά την Καταστροφή του 1922.
Η Δίκη των Εξ και οι περιπέτειές της«
Το ζήτημα της Δίκης των Εξ (Οκτώβριος του 1922) και η παράδοξη ακύρωσή της 90 χρόνια μετά από τον Άρειο Πάγο (με ψήφους 3-2) θα αποτελέσει το αντικείμενο της παρουσίασης στο Σεμινάριο Ιστορίας στις 15 Δεκεμβρίου Παρασκευή (7.15-9 μ.μ.)
Το Σεμινάριο λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Κηφισιάς και πραγματοποιείται στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.
Η απόφαση του αμερικανού προέδρου να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ δεν είναι μια συνηθισμένη απόφαση. Απαντά σε ερωτήματα αιώνων και διαμορφώνει ένα αποτέλεσμα για το οποίο μάχονται οι πληθυσμοί της περιοχής και οι δυνατοί του κόσμου από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Γιατί, για πρώτη φορά από τον 6ο π.Χ. –παρακάμπτοντας την περίοδο των Μακαβαίων- η Ιερουσαλήμ ανακηρύσσεται σε επίσημη πρωτεύουσα των Εβραίων.
Κάτι που διαφοροποιούσε τον Ταγίπ Ερντογάν και το κίνημά του από τους κεμαλιστές κατά την εποχή της ανόδου στην εξουσία, ήταν ο φιλελεύθερος χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεών του και η αλλαγή προς το θετικότερο της στάσης προς τις μειονότητες.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Η διαφορά του Ερντογάν από τους παραδοσιακούς κεμαλιστές παραμένει ακόμα σαφής. Όμως το καθεστωτικό σύμπλεγμα, μαζί με το αίσθημα επιβίωσης που αναπτύχθηκε μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημαοδήγησαν τον Ερντογάν σε μια αυταρχικοποίηση της εσωτερικής του πολιτικής.
Έγινε και φέτος το ετήσιο φεστιβάλ ποντιακών χορών από την ΠΟΕ. Φέτος έγινε στον Πειραιά κάπου κοντάστο περίφημο «γλυπτό» των 350.000 ευρώ [και υπό τις πιθανές ευλογίες του Noor_τάδε ]…
Οι εργασίες στον Πόντο τον Οκτώβριο. Από το μεσαιωνικό ποντιακό μηνολόγιο, Ο αγρότης εκτός από τον μανδύα φορά και κόκκινο φέσι με κοντή φούντα
Είναι γνωστά τα προβλήματα που υπάρχουν στον κάποτε ελπιδοφόρο αυτό χώρο, με την κυριαρχία μιας παράδοξης και ετερόδοξης ομάδας που πήγε τον χώρο δεκαετίες πίσω και τον εξαθλίωσε ιδεολογικά. Θαυμαστό παράδειγμα αποτελούν οι ομηρικοί καυγάδες για το φέσι που ξεκίνησαν από το 201ο και οδήγησαν στην κατάπτωση αυτή με την κυριαρχία ενός φαινομένου που αποκαλείται πλέον «παρχαριδισμός«.
Η σύγχρονη ηγεσία του κάποτε φιλόδοξου εγχειρήματος που έφερε το όνομα ΠΟΕ έχει πάρει με ευθύνη της διαζύγιο από τους ακαδημαϊκούς ιστορικούς του ποντιακού ελληνισμού και από τους σοβαρούς λαογράφους. Οπότε ο τομέας αυτός παρέμεινε κενός για να καλυφθεί από κάθε είδους ημιμαθείς. Απόδειξη αποτελεί η ντιρεκτίβα της Επιτροπής Πολιτισμού της Π.Ο.Ε. για την αποδεκτή ποντιακή φορεσιά: «Δεκτή γίνεται μόνο η ζίπκα με την κουκούλα, όποιαδήποτε άλλη φορεσιά δεν επιτρέπεται…. Απαγορεύεται το φέσι, το παπάχ και οτιδήποτε άλλο ως κάλυμμα κεφαλής, δεκτή γίνεται μόνον η κουκούλα.»Συνέχεια →
Το ΚεΜιΠο που εδρεύει στη Νέα Ιωνία εξελίσσεται στον σημαντικότερο πνευματικό φορέα του προσφυγικού ελληνισμού. Απόδειξη αποτελεί το συνέδριο που οργανώνεται από τις 24 έως τις 26 Νοεμβρίου 2017, όπου ΟΛΕΣ οι τάσεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν εκείνο το ιστορικό μεταίχμιο (1914-1923) βρίσκονται παρούσες και καλούνται να καταθέσουν την ιδιαίτερη άποψή τους. Στο συνέδριο αυτό θα δούμε ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι ιστορικοί που εκφράζουν την προσφυγική ιστοριογραφία, «αρνητές της Γενοκτονίας«, εθνοκεντρικοί ιστορικοί, στρατευμένοι ιστορικοί κ.λπ.
Την περασμένη Τρίτη ξεκίνησε η προβολή της ταινίας «Τhe Promise» με ελληνικό τίτλο «H μεγάλη υπόσχεση». Η πρεμιέρα οργανώθηκε από την εταιρεία διανομής και την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας.
Το θέμα της προέρχεται από τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Προσεγγίζει τα τραγικά γεγονότα με μια ιστορία αγάπης, έναν έναν κλασικό κινηματογραφικό «τρόπο» αφήγησης μιας μεγάλης ιστορίας. Οι εικόνες της ταινίας ταιριάζουν απολύτως στην τραγική -αλλά προκλητικά αποσιωπημένη- εμπειρία του ελληνισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τα Τάγματα Εργασίας, τα φοβερά Αμελέ Ταμπουρού, έως την καταστροφή πολλών ελληνικών χωριών και πόλεων της Μικράς Ασίας και την εξόντωση του πληθυσμού, τόσο την περίοδο 1916-1917 όσο και την περίοδο 1920-1922.
Η ταινία γεννά σίγουρα και ερωτήματα για την λήθη που επιβλήθηκε στην ελληνική πλευρά, για την αβελτηρία των κυβερνήσεων, για τη συνειδητή καταστολή της προσφυγικής μνήμης στο όνομα της κυνικής διπλωματίας και της εξυπηρέτησης της εξωτερικής πολιτικής.
Η μετασοβιετική Ανατολική Ευρώπη διέρχεται μια περίοδο ιδεολογικής παράκρουσης σε σχέση με την παλιά κοινή ένταξη στο σοβιετικό μπλοκ. Στην αιχμή αυτής της ολοκληρωτικής αποδόμησης βρίσκονται οι Βαλτικές χώρες, η Κροατία, η Πολωνία κ.ά. Οι νέες ελίτ που αναδύθηκαν μετά την κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και οι παλιοί εμιγκρέδες που ένα μέρος τους προερχόταν από τις φιλοναζιστικές δυνάμεις που αναγκάστηκαν να διαφύγουν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούν να διαμορφώσουν νέα πρότυπα και να γράψουν την ιστορία με τον ιδιαίτερο δικό τους τρόπο…
Μια ερμηνεία του ποντιακού δράματος προσπάθησε να δώσει Ο γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στη διάρκεια του χαιρετισμού του στο 19ο Συναπάντημα της Νεολαίας των Ποντιακών Σωματείων, στην «Παναγία Σουμελά». Φαντάζομαι ότι το κείμενό του του το έγραψαν κάποιοι από την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας, η οποία αντιστάθηκε με το «εθνικοαπελευθερωτικό» κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…
Παραλλαγή σε λάιτ αυτής της βασικής προσέγγισης της ηγεσίας του ΚΚΕ, υποστήριξε ο Κουτσούμπας στην Παναγία Σουμελά (ρίχνοντας ένα μεγαλύτερο βάρος αυτή τη φορά στην «τουρκική αστική τάξη»).
Βέβαια είναι χαριτωμένη η προσπάθεια των νεοσταλινικών θεωρητικών του ΚΚΕ να βολέψουν εκείνη την περίοδο σε ένα ιδεολόγημα που πρωτίστως δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την μαρξιστική ανάλυση της ταξικής σύγκρουσης.
Με αφορμήτην εκ νέου έναρξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό στο Κράν-Μοντανά, κοντά στη Γενεύη, αναρτώ ένα παλιό μου κείμενο (δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 26.01.2003) για το ποιοί είναι οι Τουρκοκύπριοι. Είχε γραφτεί μετά τις πρώτες μαχητικές αντικατοχικές διαδηλώσεις που είχαν οργανωθεί στο κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου.
.
Τουρκοκύπριοι: μια ομάδα ελληνόφωνων μουσουλμάνων
Του Βλάση Αγτζίδη.
H πρόσφατη (σ.τ.σ 2003) εκδήλωση των συναισθημάτων των Τουρκοκυπρίων με τις μεγάλες μαχητικές τους διαδηλώσεις προκάλεσε κατάπληξη στην ελληνική πλευρά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Ιδιαίτερη κατάπληξη προκάλεσαν στοιχεία, όπως η εμφάνιση της κυπριακής ταυτότητας σε αντιπαράθεση με την τουρκική και η -δειλή σε πρώτη φάση- αμφισβήτηση της κατοχής της Κύπρου. Μπορεί ο καταλύτης που οδήγησε στις κινητοποιήσεις να ήταν η διεκδίκηση της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ομως, εκδηλώσεις τέτοιου τύπου δεν ερμηνεύονται εύκολα με τα παραδοσιακά αναλυτικά εργαλεία.
Τις προηγούμενες μέρεςγράφτηκε στον Τύπο ότι: «Ένα πλοίο, κατά πάσα πιθανότητα ελληνικό, που μετέφερε κυνηγημένους πρόσφυγες από την Σμύρνη που προσπαθούσαν να διαφύγουν από την τουρκική σφαγή και που βυθίστηκε πιθανώς από τουρκικά κανόνια, βρέθηκε στην θαλάσσια περιοχή του κόλπου από επιστημονική ομάδα του πανεπιστήμιου της πόλης. Σύμφωνα με τον καθηγητή του τελολογικού ινστιτούτου του τουρκικού πανεπιστημίου, Muhammet Duman, βρέθηκα από μη επανδρωμένη ειδική κάμερα σε βάθος 42 μέτρα, ένα ναυάγιο πλοίο μήκους 78 μέτρων και πλάτος 8 μέτρα. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, πρόκειται για πλοίο που μετέφερε κυνηγημένους χριστιανούς πρόσφυγες που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να διαφύγουν από την καταστροφή της ιστορικής πόλης, αλλά… είχαν τραγικό τέλος!«
Αυτή η ιστορία με το πλοίο, ως συνδεδεμένη με τη σφαγή της Σμύρνης, δεν τεκμαίρεται από κάποιες πηγές. Είναι δεδομένο ότι τις μέρες της καταστροφής ο κόλπος της Σμύρνης ήταν γεμάτος από τα πλοία των αδιάφορων συμμάχων. Οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό θα είχε καταγραφεί και θα ήταν γνωστό….
Γνωρίζουμε με σαφήνεια πώς υπήρξε ο εγκλωβισμός των χριστιανών στην περιοχή και πώς έγινε η διαχείριση του γεγονότος από τις κεμαλικές, τις ελληνικές και τις συμμαχικές δυνάμεις.
Mε αφορμή μια πρόσφατη δήλωση του Ερντογάν, όπου μεταξύ άλλων τα εδάφη της Ελλάδας τα ανάφερε ως «εδάφη γκιαούρηδων«, ας θυμηθούμε ένα παλιό άρθρο του Vahit Tursun. Λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι μια από τις καταγωγές του Ερντογάν είναι ρωμαίικη και ότι ουδεμία φυλετική προέλευση έχει από τις τουρκικές εθνοτικές ομάδες. Αυτή ακριβώς είναι και η εξήγηση της ακραίας ισλαμικής του καθήλωσης. Το Ισλάμ για τον Ερντογάν λειτουργεί ως ένα σημείο αναπλήρωσης της ταυτότητας. Μιας ανάγκης για αναπλήρωση που προκύπτει από τη γνώση της δικιάς του εθνοτικής προέλευσης.
Διαιρείται σε 5 μέρη.
Το ΠΡΩΤΟ και το ΔΕΥΤΕΡΟ περιλαμβάνουν θέματα αγωγής και εκπαίδευσης.
Το ΤΡΙΤΟ αφορά το Γλωσσικό Ζήτημα.
Το ΤΕΤΑΡΤΟ έχει βιβλιοκρισίες και προσωπογραφίες και
το ΠΕΜΠΤΟ κείμενα για την κοινωνία και τη σύγχρονη ιστορία.
Μικρά Ασία-Γληνός, Σκληρός και Λούξεμπουργκ
ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Όταν ο Γληνός “συνάντησε” τη Λούξεμπουργκ: Προσεγγίζοντας το Ζήτημα της Ανατολής και το κίνημα των Νεότουρκων»....
.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Από τον Δραγούμη στον Μπεναρόγια: Το αντιπολεμικό – αντιμικρασιατικό συναίσθημα στην Ελλάδα και η συμβολή του στη Μικρασιατική Καταστροφή....
.
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Η άρνηση της προσφυγικής Μνήμης»...
..
Για μια «επίκαιρη» ιστορική συνάντηση!
Τι σημαίνει η σύγχρονη ισλαμική αναβίωση, πώς συγκροτήθηκε ο νέος ελληνισμός, πώς πρωτοεμφανίστηκε το Ισλάμ στην αραβική έρημο, ποιές είναι οι βασικές του απόψεις, ποιά η σχέση του με τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες (Εβραίοι και χριστιανοί), πώς εντάσσεται η γυναίκα στην ισλαμική θεολογία, πώς έγινε η ισλαμική επέκταση, ποιό ήταν το Εμιράτο της Κρήτης, ποιά η σχέση Τζιχάντ και Σταυροφοριών.....
Για το »σημείο μηδέν»….
Στο νέο βιβλίο επιχειρείται η διερεύνηση μιας σκοτεινής εποχής (1908-1923) και ενός οδυνηρού μετασχηματισμού που ακόμα διχάζει τους ιστορικούς, αλλά και τους πολιτικούς.
Εθνικισμός-Γενοκτονία
Κυκλοφόρησε στη σειρά Ε-Ιστορικά με τη συνεργασία ΚΑΙ Τούρκων ιστορικών
Ένα συλλογικό έργο
Γ.Κόκκινος–Έ.Λεμονίδου-Βλ.Αγτζίδης, "Tο Τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης", εκδ. Ταξιδευτής
Σοβιετικός ελληνισμός
απ' τις Εναλλακτικές Εκδόσεις
Πόντος-Ρωσία-ΕΣΣΔ
Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1995). Μια γενική ιστορια του ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου. Προσεγγίζει τα γεγονότα στο μικρασιατικό Πόντο, αναλύει τις επιπτώσεις της γενοκτονικής πολιτικής των Νεότουρκων και των Κεμαλιστών. Επικεντρώνεται στα ζητήματα των Ελλήνων της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ, έως και τη μετασοβιετική εποχή
Οι Έλληνες του Πόντου
Εκδόθηκε με πρωτοβουλία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αν. Αττικής και επανεκδόθηκε από τις εκδ. Σκάι
Διαλέξεις-παρεμβάσεις
.
Ένας πετυχημένος πίνακας
Εικαστικές Περιπλανήσεις
Ενδεικτικά έργα, διαφόρων τεχνοτροπιών, σε μια συλλογή στο faceBook
-"Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη", συλλογικό με Γ. Κόκκινο–Έ. Λεμονίδου,
εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2010.
-"Η εφημερίδα «Κόκινος Καπνας» και ο ελληνισμός του Καυκάσου", Αθήνα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2010
-"Οι σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης", ανάτυπο, Αρχείον Πόντου, τόμ. 52, 2007, σελ. 223-280.
-"Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό", Αθήνα, α΄ έκδοση 2005, [το 2009 επανεκδόθηκε από τον Σκάι].
-"Γενοκτονία στη Μικρά Ασία", ανάτυπο από περ. "Έρεισμα", Χανιά, 2001.
-"Οι Νιώτηδες της Κρήτης Μια οικoγένεια στις κρητικές επαναστάσεις", Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2000.
-"Παρευξείνιος διασπορά", βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1997.
-"Πόντος. Ένα ανοιχτό ζήτημα", Αθήνα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1996.
-"Οι άγνωστοι Έλληνες του Πόντου", Αθήνα, εκδ. Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, 1995.
-"Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι συνέπειες για τον ελληνισμό", Αθήνα, εκδ. Ελλοπία, 1992.
-“Το κίνημα ανεξαρτησίας του μικρασιατικού Πόντου ως προϋπόθεση της δημιουργίας αυτόνομων ελληνικών περιοχών στη Σοβιετική Ενωση το μεσοπόλεμο”, ανάτυπο απ' το αφιέρωμα “Μικρασιατική Καταστροφή και Ελληνική Κοινωνία”, Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, τόμ. 9, Αθήνα, 1993, σελ. 157-198.
-"Ποντιακός ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην περεστρόϊκα", Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1990.
Comments (1)
πρωτοβουλίες στα χέρια του Ερντογάν, η Τουρκία πορεύεται σε νέους δρόμους. Αυτοί οι νέοι δρόμοι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν ως φιλελεύθερη προοπτική με την ήττα των κεμαλιστών, ήταν ελπιδοφόροι για τους από πάντα απόκληρους αυτού του σκληρού κράτους. Όμως, τα πράγματα στράβωσαν στο πολιτικό πεδίο από την εποχή που ξεκίνησε ο ισλαμικός εμφύλιος το 2013.
Ένα από τα ζητήματα που ακόμα απασχολούν τους ερευνητές είναι η γενεαλογία του ναζισμού. Γιατί βεβαίως ο Ναζισμός δεν εμφανίστηκε καινοτομώντας σε ιδεολογικό κενό την επαύριο της στρατιωτικής ήττας της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και των οικονομικών συνεπειών που επέφερε η ήττα αυτή.
Πριν από μερικές ημέρες παρακολουθήσαμε με θλίψη και πόνο ως Έλληνες Χριστιανοί στους δέκτες της τηλεόρασης εικόνες φρίκης και τρόμου, εικόνες απάνθρωπης, βάρβαρης και εγκληματικής συμπεριφοράς των «Χρυσαυγιτών» σε, βάρος δυστυχισμένων συνανθρώπων μας. 
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
ου Βλάση Αγτζίδη*
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Historical Quest το νέο μου βιβλίο που στον υπότιτλό του γράφει: «
Το ζήτημα έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο μετά την εμφάνιση μιας νέας επιθετικότερης στρατηγικής της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το βαρύ ιστορικό παρελθόν, η ένταση της προκλητικότητας της τουρκικής ηγεσίας, η ύπαρξη «ασαφειών» στο ανατολικά μας σύνορα αναδεικνύουν το ζήτημα των σχέσεων ως το σημαντικότερο ζήτημα και την κυριότερη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει ο σύγχρονος ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Το φετινό θέμα της πρώτης ημέρας του Συνεδρίου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εφόσον για το ζήτημα αυτό παρουσιάζεται μια αμφιγνωμία στους κόλπους της ελλαδικής ιστοριογραφίας. Η φετινή επιστημονική συνάντηση γίνεται με τη συμμετοχή της Γερμανίδας κοινωνικής επιστήμονος Tessa Hofmann – Savvidis και της Τουρκάλας ιστορικού Zeynep Turkyilmaz. Συμμετέχουν επίσης με εισηγήσεις τους οι εξής ιστορικοί από Ελλάδα: Θεοδόσης Κυριακίδης, Αντώνης Κλάψης, Αθανάσιος Γραμμένος, Βλάσης Αγτζίδης και Διονύσιος Τσιριγώτης.
Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ′ όλα αυτά, όμως, 
Σε κάθε επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις 
Είναι τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι το τελευταίο άρθρο του πατέρα μου είδε το φως της δημοσίευσης 3 ημέρες μετά τον απροσδόκητο θάνατό του σε ηλικία 92 ετών. 
Ήταν πρωτοφανής η προσέλευση των Ελλήνων στην μεγαλειώδη διαδήλωση που διοργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη για την απαράδεκτη απαίτηση των Σκοπιανών, να ονομάσουν το κρατικό τους μόρφωμα με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Επί έναν αιώνα σχεδόν, από την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας αλλά κυρίως επί Τίτο, Προέδρου τότε της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, δηλαδή, πριν τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-13, η διαμάχη γι΄αυτόν τον πληθυσμό που κατοικούσε στην ελληνική Μακεδονία, ήταν ανάμεσα στους Βουλγάρους και Σέρβους.
Είχαν πολύ ενδιαφέρον οι συζητήσεις που έγιναν στο διαδίκτυο με αφορμή τον προπηλακισμό του Μπουτάρη από κάποιους ανεξέλεγκτους τύπους που «πήραν το νόμο στα χέρια τους». Το κύριο συμπέρασμα από τις συζητήσεις αυτές –όπου η πλειονότητα των συμμετεχόντων συμφωνούσε με την άσκηση βίας, δικαιολογούσε τον θύτη και ενοχοποιούσε το θύμα- είναι θλιβερό. [Και αφορά δυστυχώς και πολλούς διαδικτυακούς φίλους της ηλ-σελίδας μου.]
Το ζήτημα αυτό το είχαμε ήδη αναδείξει εδώ και αρκετά χρόνια. Ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο:
Με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Μπουτάρης, δήμαρχος της πόλης 
Το ζήτημα της Δίκης των Εξ (Οκτώβριος του 1922) και η παράδοξη ακύρωσή της 90 χρόνια μετά από τον Άρειο Πάγο (με ψήφους 3-2) θα αποτελέσει το αντικείμενο της παρουσίασης στο Σεμινάριο Ιστορίας στις 15 Δεκεμβρίου Παρασκευή (7.15-9 μ.μ.)
Για το θέμα αυτό θα μιλήσουν οι:
Η απόφαση του αμερικανού προέδρου να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ δεν είναι μια συνηθισμένη απόφαση. Απαντά σε ερωτήματα αιώνων και διαμορφώνει ένα αποτέλεσμα για το οποίο μάχονται οι πληθυσμοί της περιοχής και οι δυνατοί του κόσμου από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Γιατί, για πρώτη φορά από τον 6ο π.Χ. –παρακάμπτοντας την περίοδο των Μακαβαίων- η Ιερουσαλήμ ανακηρύσσεται σε επίσημη πρωτεύουσα των Εβραίων.
Κάτι που διαφοροποιούσε τον Ταγίπ Ερντογάν και το κίνημά του από τους κεμαλιστές κατά την εποχή της ανόδου στην εξουσία, ήταν ο φιλελεύθερος χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεών του και η αλλαγή προς το θετικότερο της στάσης προς τις μειονότητες.
Το ΚεΜιΠο που εδρεύει στη Νέα Ιωνία εξελίσσεται στον σημαντικότερο πνευματικό φορέα του προσφυγικού ελληνισμού. Απόδειξη αποτελεί το συνέδριο που οργανώνεται από τις 24 έως τις 26 Νοεμβρίου 2017, όπου ΟΛΕΣ οι τάσεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν εκείνο το ιστορικό μεταίχμιο (1914-1923) βρίσκονται παρούσες και καλούνται να καταθέσουν την ιδιαίτερη άποψή τους. Στο συνέδριο αυτό θα δούμε ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι ιστορικοί που εκφράζουν την 
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού 
Mε αφορμή μια πρόσφατη δήλωση του Ερντογάν, όπου μεταξύ άλλων τα εδάφη της Ελλάδας 
