Παρασκευή 14/12/2018: Σεμινάριο Ιστορίας για τα Δεκεμβριανά του ’44
Εβδομήντατέσσερα χρόνια μας χωρίζουν από εκείνα τα τραγικά γεγονότα. Τα ζητήματα που σχετίζονται με την εμφύλια σύγκρουση έχουν γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης πολλές φορές στο Σεμινάριό μας.
Με αφορμή την επέτειο των 74 χρόνων, ο φωτογράφος Μανώλης Κασιμάτης θα παρουσιάσει άγνωστα έως σήμερα φωτογραφικά και κινηματογραφικά ντοκουμέντα από τις μάχες του Δεκέμβρη του ’44. Η συνάντηση θα γίνει την Παρασκευή 14-12-2018 7.00 μ.μ., στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Σύγχρονης Ιστορίας, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του δήμου Κηφισιάς (Έπαυλη Δροσίνη) Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.)
Παρεμβάσεις θα κάνουν οι:
–Γιώργος Κόκκαλης, ο οποίος θα αναφερθεί στην απόπειρα ανατίναξης του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας, και
–Δημήτρης Μπότσης, ο οποίος θα παρουσιάσει συνοπτικά την επιχείρηση ΜΑΝΑ, και τη μάχη για την κατάληψη του επιτελείου της ΡΑΦ στην Κηφισιά.
Βρετανικό άρμα στους δρόμους της Αθήνας (συμβολή των οδών Πετμεζά και Δημητρακοπούλου, Άγιος Ιωάννης Γαργαρέττας) , την περίοδο των Δεκεμβριανών
Είναι αναγκαία η υπόμνηση εκείνων των τραγικών στιγμών;
Η γνώμη μας είναι ότι πρέπει να τα θυμόμαστε και να αναστοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτά, έως ότου οι ιστορικοί καταφέρουν να ολοκληρώσουν την έρευνα για εκείνη την εποχή, να περιγράψουν την εικόνα και να κλείσουν έτσι τους όποιους κύκλους αντιπαραθέσεων και αμφιβολιών.
Πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα ενώ συγκροτήθηκαν ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες, που δεν επιτρέπουν την ψύχραιμη αποτίμηση, απαλλαγμένη από τα ιδεολογικά φίλτρα και τις πολιτικές προκαταλήψεις.
Ο εμφύλιος σπαραγμός της δεκαετίας του ’40 καθόρισε όλη την μεταπολεμική ζωή της σύγχρονης Ελλάδας και σφράγισε τις πολιτικές εξελίξεις. Έως και σήμερα επιβιώνει ο απόηχος εκείνων των αντιθέσεων. Τον Δεκέμβριο του 1944, ενάμιση μόλις μήνα μετά την πανηγυρική απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τη ναζιστική Κατοχή, ξέσπασε «η Μάχη της Αθήνας», η σφοδρότερη στρατιωτική αναμέτρηση που έγινε ποτέ στην πρωτεύουσα. Η Ελλάδα υπήρξε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου η ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης που είχε ήδη διαφανεί τα χρόνια της Κατοχής, οδήγησε σε ένοπλη σύγκρουση τις μέχρι τότε συμμαχικές δυνάμεις του ΕΑΜ και των Βρετανών, πριν ακόμη από τη λήξη του πολέμου….
……..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Μαρτυρίες για την βρετανική επέμβαση τον Δεκέμβριο του ’44
65 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου
Αθηναίοι στήνουν οδοφράγματα για να εμποδίσουν τα αγγλικά τανκς
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
[…] https://kars1918.wordpress.com/2018/12/13/dekemvriana-2/ […]
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Το κλίμα στην Πρωτεύουσα το αποδίδει αυθεντικά ο Γιώργος Θεοτοκάς:
«14 Οκτωβρίου
Νομίστηκε πως, με τη χτεσινή μεγάλη επίδειξη του, το Κ.Κ. είχε τελειώσει το παρουσίασμα της δύναμης του, μα αποδείχτηκε πως αυτό δεν ήτανε παρά ένα προμήνυμα του τι έμελλε να συμβεί σήμερα. Τόντι σήμερα η επίδειξη του συνεχίστηκε και κορυφώθηκε, έλαβε διαστάσεις γιγάντιες. Στα καθαυτό αθηναϊκά πλήθη προστέθηκαν οι συνοικισμοί και εν μέρει τα περίχωρα. Ποτε δεν είδε η Αθήνα τέτοια συγκέντρωση λαϊκών μαζών, που γεμίζανε ακατάπαυστα το Σύνταγμα, την Ομόνοια κι όλο το μήκος των οδών Σταδίου και Πανεπιστημίου και άλλους δρόμους γειτονικούς με πλήθος σημαίες και πινακίδες.
Οι κόκκινες σημαίες σήμερα νομίζω πως ήτανε περισσότερες από τις γαλανόλευκες, οι αγγλικές κι αμερικανικές ήτανε λίγες. Το πλήθος ήταν οργανωμένο αξιοθαύμαστα για πλήθος ελληνικό και διαιρεμένο κατά τομείς και επαγγέλματα. Περιλάβαινε πρόσωπα από όλες τις ηλικίες, που υπακούανε τύφλα σε συνθήματα που τους δινότανε με τα χουνιά κι επαναλάβαιναν ρυθμικά ορισμένες κραυγές μαθημένες από πριν. Η κραυγή που δέσποζε σ’ όλην αυτήν την ανθρωποθάλασσα ήτανε: “Κάπα – Κάπα – Έψιλον!”. Είδα πάλι μες στη διαδήλωση παπάδες και γριές και παιδάκια σε μεγάλο αριθμό. Την τάξη κρατούσε ο ΕΛΑΣ και την κρατούσε καλά, χωρίς καμία σχεδόν επέμβαση της αστυνομίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τούτος ο λαός που βλέπουμε αυτές τις μέρες είναι άλλος από εκείνον που ξέραμε, πιο δυναμικός, πιο γενναίος και πιο περήφανος, αληθινά χειραφετημένος, και λεύτερος, όπως φαντάζεται κανείς πως θα ήταν η γενεά του Εικοσιένα, μα όπως δεν ήτανε πια ο αστικοποιημένος λαός που γνωρίσαμε στις μέρες μας. Οι φοβερές δοκιμασίες του 1922 και 1940-44 συντελέσανε αυτήν την ψυχολογική μεταβολή, που έχει ίσως και μια φυλετική αιτία: το ανακάτωμα με το λαό της ευρωπαϊκής Ελλάδας των φίλων της Μικρασίας και του Πόντου, που τόσο φανερή είναι η επίδραση τους στη ζωή του σημερινού λαού της Αθήνας.
Τώρα νοιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. Τι ακριβώς θέλει αυτή η μάζα βέβαια κανείς δεν το ξέρει, ούτε τα πιο συνειδητά μέλη της. Δεν είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων με τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές επιδιώξεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι αλλά θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα. Ο λαός βρήκε μια λέξη και την πιπιλίζει ολοένα “Λαοκρατία”. Το τραγούδι της ημέρας που τραγουδούν χωρίς διακοπή όλες οι συνοικίες, λέει:
Το ‘χουμε βάλει βαθιά μες στην καρδιά μας:
Λαοκρατία και όχι βασιλιά!
Το περιεχόμενο της Λαοκρατίας ωστόσο κανείς δεν μπορεί, μα ούτε και σκοτίζεται κανείς να το εξηγήσει. Δεν αισθάνεται ο λαός την ανάγκη για μια εξήγηση. Του φτάνει ο ήχος αυτής της λέξης κι η αόριστη τάση προς το “Κράτος του Λαού”. Ο λαός ν’ ανέβει, ο λαός να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν’ αδικούν το λαό – αυτό είναι το λαϊκό αίτημα».
Την επόμενη μέρα σημειώνει στο Ημερολόγιο του :
«15 Οκτωβρίου
Σήμερα αποκρίθηκε η αστική τάξη. Είχα ακούσει χτες πως έμελλε να γίνει κάποια διαδήλωση του ΕΔΕΣ, μα δεν είχα δώσει πολλή σημασία. Περίμενα πως θα περνούσε μάλλον απαρατήρητη ύστερα από το καταπληκτικό παρουσίασα του Κ.Κ. Όμως ο φόβος και το πείσμα των αντικομουνιστικών στοιχείων θαυματούργησε και κατάφεραν να οργανώσουν, σε μια νύχτα, μια μεγάλη διαδήλωση όλων των εθνικιστικών οργανώσεων, που δεν είχε βέβαια τον όγκο της χτεσινής διαδήλωσης, ήταν όμως κι αυτή εξαιρετικά επιβλητική. Έφτανε από το Σύνταγμα ως του Μακρυγιάννη, με μεγάλη συμμετοχή του κοινού που ήτανε μαζεμένο στα πεζοδρόμια, ενώ τις προηγούμενες μέρες, στο πέρασμα του Κ.Κ., το κοινό συμμετείχε πολύ λιγότερο. Πρόκειται βέβαια για το κοινό του κέντρου της πόλης που είναι κατά πλειοψηφία αστικό.
Η απροσδόκητη αυτή επίδειξη της αστικής δύναμης εξερέθισε τους κομμουνιστές, που αντιδράσανε στην αρχή με συναγωνισμό κραυγών και κατόπι με μικρές αντιδιαδηλώσεις. Έγινε ανταλλαγή από λόγια πικρά και προσβλητικά. Συχνά άκουγε κανείς σχόλια για τα θρυλικά “σαλόνια του Κολωνακίου”. Πραγματικά η σημερινή διαδήλωση ήταν πολύ αισθητά πιο καλοντυμένη και ευπαρουσίαστη από τη χτεσινή και περιείχε αρκετές κομψές γυναίκες. Είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που ένιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα κι απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Αυτή είναι πια στο εξής η “ελληνική πραγματικότητα”»