Αθωώνοντας τον δοσιλογισμό. Ένα κείμενο του πατέρα μου
Mε αφορμή τη δημοσίευση ενός άρθρου στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Ποντίκι» (τεύχος 1939, 20-10-2016), με τίτλο «Σχετικά με την Κατοχή. Οι ρίζες της βίας του εμφυλίου» του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη, ο πατέρας μου που είναι μελετητής αυτής της περιόδου, έγραψε ένα κείμενο-αντίκρουση. Το κείμενο αυτό όμως το «ποντίκι» αρνήθηκε να δημοσιεύσει, υιοθετώντας με τον τρόπο αυτό την αναθεωρητική παραφιλολογία που σχετικοποιεί την Κατοχή, εξαφανίζει το άγος της συνεργασίας με τους κατακτητές και εξισώνει αντιστασιακούς και δωσίλογους.
Το κείμενο είναι το εξής:
—————————————————————————————————
Αγτζίδης Ανδρέας
Κιλκίς, 15-10-2016
προς την εφημερίδα το «Ποντίκι» , Αθήνα
Κύριε Διευθυντά
Είμαι αναγνώστης ένθερμος της εφημερίδας το «Ποντίκι» από το πρώτο φύλλο που κυκλοφόρησε με άλλον εκδότη. Συνέχισα, ανελλιπώς, να παίρνω την εφημερίδα σας και όταν αναλάβατε εσείς κύριε Δελλατόλα, γιατί πίστεψα πως με εξέφραζε απόλυτα και προπαντός γιατί δεν παραχάραζε, δεν αλλοίωνε την αλήθεια. Λυπήθηκα πολύ όταν στο «Ποντίκι» της 20ης Οκτωβρίου 2016 και στη σελίδα 26 διάβασα το κείμενο :»Αφιέρωμα: Σχετικά με την Κατοχή. Οι ρίζες της βίας του 
εμφυλίου«. Ο συντάκτης του κειμένου, χωρίς όνομα, όπως φαίνεται στηρίχθηκε στο βιβλίο του Σάκη Μουμτζή : «Η κόκκινη βία 1943-1946. Η μνήμη και η λήθη της Αριστεράς» και το χειρότερο μας το προτείνει. Κύριε Διευθυντά, δεν γνωρίζω τι ηλικία έχουν ο συντάκτης του κειμένου και του βιβλίου. Εγώ, έχω πατήσει τα ενενήντα και έζησα σ’ όλο το μεγαλείο της την Εαμική Εθνική Αντίσταση, ως Επονίτης 15-16 χρονών και κανείς δεν είναι σε θέση να αμαυρώσει τη μεγάλη εθνική προσφορά της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης στο συμμαχικό αγώνα.
Κατ’ αρχάς ο συντάκτης του κειμένου προσπαθεί να συνδέσει την περίοδο1943-1946 «την κόκκινη βία» με την τρίτη διεθνή, αφού περιπλανάται για τη δράση της από ιδρύσεως της το 1919 μέχρι και της περιόδου που αναφέρεται. Τα Κ.Κ σαν κόμματα διεθνιστικά, ήθελαν να έχουν μια κοινή γραμμή, έναν κοινό στόχο γι’ αυτό και ίδρυσαν την Γ’ Διεθνή. Με το πέρασμα των χρόνων είδαν πως κάθε χώρα χωριστά, έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και συνεπώς δε χρειαζόταν. Γι’ αυτό το Μάιο του 1943 το Προεδρείο της Εκτελεστικής επιτροπής της Γ’ κομμουνιστικής Διεθνούς αποφάσισε : «... τη διάλυση της Κ.Δ και την απαλλαγή των τμημάτων της από τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από το καταστατικό της και τις αποφάσεις των συνεδρίων της. Η απόφαση αυτή εγκρίθηκε από όλα τα τμήματα της Κ.Δ. Η διάλυση της Κ.Δ έγινε κυρίως γιατί η ποικιλομορφία της κατάστασης στις διάφορες χώρες και περιοχές του κόσμου, που δημιουργήθηκε από το χαρακτήρα και τις ιδιομορφίες του Β’ Π.Π. άλλαξε τον ρόλο που είχε η Κ.Δ. σαν ενιαίο κέντρο για όλο το κομμουνιστικό κίνημα. Αλλά και τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν στο μεταξύ ωριμάσει…» Συνεπώς 
η Γ’ Δ. την περίοδο 1943-46 δεν υφίστατο.
Και η αλήθεια είναι πως η Εαμική Εθνική Αντίσταση δεν υποτάχθηκε ούτε στη Σοβιετική Ένωση ούτε στους Άγγλους, ακολούθησε αυτόνομη, εθνική, πατριωτική, δημιουργική γραμμή. Όταν πιέσθηκε από τη Σ.Ε. και τα άλλα κομουνιστικά κράτη των Βαλκανίων ο ΕΛΑΣ, το ένοπλο τμήμα της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης να ενταχθεί στο Βαλκανικό Στρατηγείο προτίμησε να ενταχθεί στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, του οποίου προΐστατο η Αγγλία. Γιατί ο συντάκτης αναφέρετε στην περίοδο 1943-1946 και μόνο στην «κομμουνιστική βία»; Αν δεν το γνωρίζει, ας ψάξει μερικά βιβλία ή απομνημονεύματα αγωνιστών και θα ιδεί την αλήθεια.
Μέχρι το 1943 η Αγγλία πίστευε πως θα έθετε στην επιρροή της την Εαμική Εθνική Αντίσταση, όπως το πέτυχε με τον ΕΔΕΣ και το Ναπολέοντα Ζέρβα, καθώς το ομολογεί Άγγλος αξιωματικός. Αφού, λοιπόν, είδε και απόειδε η Αγγλία , πως δεν υποτάσσεται το Εαμικό Αντιστασιακό Κίνημα άρχισε τη «μαύρη προπαγάνδα» : Πως το εαμικό αντιστασιακό κίνημα είναι καθαρά κομμουνιστικό και έχει στόχο την βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Ουδέν ψευδέστερο τούτου. Είναι γνωστό πως λίγο πριν αποχωρήσουν από τη χώρα μας οι Γερμανοί, το ΕΑΜ, θέλετε και το ΚΚΕ ναι, κατείχαν ολόκληρη την Ελλάδα πλην του κέντρου της Αθήνας. Κι όμως με θρησκευτική ευλάβεια ετήρησαν τις συμφωνίες του Λιβάνου και τη Καζέρτας οι μεγάλες παγίδες που στήθηκαν σε βάρος της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης, από την Αγγλία και τη Σ.Ε.
Ο διάλογος Παπανδρέου-Πυρομάγλου
Θα παρακαλέσω τον συντάκτη του κειμένου να βρει και να διαβάσει τον διάλογο που έγινε μεταξύ Παπανδρέου και Πυρομάγλου σ’ ένα διάλειμμα λίγης ώρας κατά τη σύσκεψη του Λιβάνου και τότε ας βγάλει ο μελετητής, ο ερευνητής, ο αναγνώστης τα σωστά συμπεράσματα. Σ’ αυτόν τον διάλογο ειπώθηκαν περίπου τα εξής: Ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός, ερωτά τον Πυρομάγλου (Μάιος 1944), αν ο ΕΔΕΣ μπορεί να διαλύσει τώρα τον ΕΛΑΣ; Ο Πυρομάγλου μένει έκπληκτος από την ερώτηση και απαντά: Μα πρόεδρε τώρα έχουμε πόλεμο με τους Γερμανούς αλλά και να θέλαμε να τον διαλύσουμε δεν μπορούμε γιατί οι δυνάμεις μας είναι λιγότερες. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου κατάλαβε τις σκέψεις του Πυρομάγλου και του λέει έτσι φυσικά, απλά, καλά, θα τον διαλύσω εγώ και ο Πυρομάγλου ερωτά, μα πώς; Με τους Εγγλέζους και πότε; όταν φύγουν οι Γερμανοί. Ποιος λοιπόν δημιούργησε τα Δεκεμβριανά; Είναι θλιβερό να παραποιείται η αλήθεια.
Πρέπει να γνωρίζει ο συντάκτης του κειμένου πως πολλές φορές η Γ’ Διεθνής παρενέβη στο ΚΚΕ το οποίον έλαβε λάθος αποφάσεις όπως στο Μακεδονικό αλλά πολύ γρήγορα με νέα απόφαση ελάμβανε τη σωστή απόφαση. Θα θυμάστε το καλοκαίρι του 1943 η Γ’ Διεθνής ήδη είχε αυτοδιαλυθεί, οι Βούλγαροι ζήτησαν από τους Γερμανούς να τους παραχωρηθεί η Κεντρική Μακεδονία. Τότε η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ κάλεσε το λαό όλης της Ελλάδας σε μαχητικές διαδηλώσεις να μην παραχωρηθεί η Κεντρική Μακεδονία στους Βουλγάρους. Και έγιναν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σ’ όλες τις πόλεις με νεκρούς και τραυματίες και έτσι διεσώθη η Κεντρική Μακεδονία, όταν η Κυβέρνηση των Κουίσλινγκ συνιστούσε να συγκροτηθούν συντάγματα και να σταλούν στο Ανατολικό Μέτωπο.
Η σύγκρουση των Ανταρτών με τα ελληνόφωνα ένοπλα τμήματα που συνεργάζονταν στενά με τις γερμανικές κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις είτε σε μπλόκα είτε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος ούτε «κόκκινη βία», ήταν εθνικός αγώνας. Σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζουμε ότι στην Εαμική πλευρά δεν υπήρξαν σκληροί εγκληματίες και δολοφόνοι που προέβησαν σε πράξεις βίας αδικαιολόγητες. Αλλά σε μια σύγκρουση και μάλιστα ένοπλη δεν μπορεί να περιμένεις «αγγελική ζωή».
Απ’ τους Νενέκους στους δωσίλογους της Κατοχής
Το 1825 όταν ο Ιμπραήμ μπήκε στην ελεύθερη Πελοπόννησο, ζήτησε από τους κλέφτες να προσκυνήσουν και αφού τους έδινε το προσκυνοχάρτι θα τους χάριζε τα σπίτια και θα τους έδινε ακόμα και μεγάλη βοήθεια και αν δεν προσκυνούσαν θα τους έκαιγε τα σπίτια και θα τους αφάνιζε. Ο κίνδυνος για την επανάσταση ήταν μεγάλος. Πολλοί προσκυνούσαν, πήραν το συγχωροχάρτι και γλύτωσαν τα σπίτια τους. Ένας μικροκαπεταναίος, ο Νενέκος, οργάνωσε ένοπλο τμήμα χιλίων περίπου ανδρών από τους προσκυνημένους και τάχθηκε στο πλευρό του Ιμπραήμ. Την κρίσιμη αυτή στιγμή εμφανίζεται ο πρωτοκαπετάνιος της επανάστασης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, και δίνει το σύνθημα «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Και άρχισε να καίει τα σπίτια των προσκυνημένων και να εκτελεί όσους συνελάμβανε από το ένοπλο τμήμα του Νενέκου με την κατηγορία του προδότη. Ο Κολοκοτρώνης θα θεωρηθεί εγκληματίας, δολοφόνος; Ασφαλώς όχι. Κι όμως το ελεύθερο ελληνικό κράτος αργότερα, σε στημένη δίκη τον καταδίκασε σε θάνατο. Ποιον μωρέ τον πρωτοήρωα της επανάστασης; Κι αν δεν βρισκόταν δυο υπέροχοι δικαστές ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης να αρνηθούν να υπογράψουν την απόφαση του δικαστηρίου, ο Κολοκοτρώνης θα είχε εκτελεσθεί προς αιώνια καταισχύνη.
Δυστυχώς τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Ο συντάκτης του κειμένου ειρωνεύεται την περίοδο της «Εαμοκρατίας» και θεωρεί κείνη την περίοδο ως τη χειρότερη που γνώρισε ποτέ ο ελληνισμός. Από το 1943, διαρκούσης της κατοχής, πολλές περιοχές της Ελλάδας ήσαν ελεύθερες. Προς το τέλος δε του πολέμου το 90% του εδάφους της ελληνικής επικράτειας ανέπνεε τον αέρα της ελευθερίας. Οι τοπικές διοικήσεις αναδεικνύονταν με ελεύθερες δημοκρατικές διαδικασίες. Θα συνιστούσα στο συντάκτη του κειμένου να διαβάσει το βιβλίο του CHRIS WOODHOUSE, που κάθε άλλο παρά φιλοΕΑΜίτης ήταν, «Το μήλο της Έριδος», εκεί με ειλικρίνεια αναφέρεται στην «ελεύθερη Ελλάδα». Αλλά δυστυχώς η «μαύρη προπαγάνδα» συνεχίζει να ρίχνει το πικρό φαρμάκι του κατά της ηρωικής Εαμικής Εθνικής Αντίστασης για την οποίαν όλη η ανθρωπότητα μιλούσε με θαυμασμό.
Στην Ελεύθερη Ελλάδα
Υποστηρίζουν ακόμη πως η Εαμική Εθνική Αντίσταση κατευθυνόταν από τη Γ’ Κ.Δ., η οποία όπως είπαμε, από το Μάιο του 1943 διαλύθηκε, και τη Σοβιετική Ένωση. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι αλήθεια. Αποτελούν μαύρη προπαγάνδα γιατί η Εαμική Εθνική Αντίσταση ακολούθησε καθαρά αυτόνομη Εθνική, πατριωτική, δημοκρατική τακτική. Μάλιστα η Σοβιετική Ένωση με τη συνάντηση στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944 Στάλιν – Τσόρτσιλ, με τη συμφωνία των ποσοστών παρεχώρησε την Ελλάδα στην επιρροή της Αγγλίας. Καθόλη τη διάρκεια της κατοχής η Σ.Ε δε βοήθησε καθόλου το εαμικό αντιστασιακό κίνημα γιατί πίστευε πως την Ελλάδα δε θα την αφήσει η Αγγλία σε καμιά περίπτωση. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, όπου πολέμησαν οι εφεδροελασίτες της Αθήνας με παλαιικό οπλισμό με τους άρτια εξοπλισμένους Άγγλους και τους πραιτοριανούς της Κυβέρνησης, ενώ οι εφημερίδες της Αγγλίας και της Αμερικής με ολοσέλιδα άρθρα καταδίκαζαν την βρετανική επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, η «Πράβντα» η εφημερίδα της Σ.Ε. έγραψε λίγες αράδες για τα μάτια της προοδευτικής ανθρωπότητας. Είναι μεγάλο ψέμα όταν λέγεται και γράφεται πως το Εαμικό αντιστασιακό κίνημα και το ΚΚΕ καθοδηγούνταν από τη Σ.Ε. και είχαν στόχο την βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Μα, άπιστοι Θωμάδες, το ΕΑΜ προς το τέλος της κατοχής όπως προανέφερα, κατείχε ολόκληρη την Ελλάδα πλην του κέντρου της Αθήνας, εφαρμόζοντας στην απελευθερωμένη Ελλάδα υποδειγματική, δημοκρατική εξουσία.
Οι δυτικοί σύμμαχοι για την «Εαμοκρατία»
Ο C.M.WOODHOUSE, παρά τα αντιεαμικά συναισθήματα γράφει στο βιβλίο του το «Μήλον της Έριδος» με θαυμασμό για τη διοικητική εξουσία που άσκησε το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές. Μπορεί κατά την άσκηση της εξουσίας σε κρίσιμες περιοχές να παρατηρήθηκαν λάθη, παραλείψεις, παραβιάσεις, αδικίες που έφταναν πολλάκις τα όρια της τυραννίας. Αυτό όμως δεν μπορεί στο ελάχιστο, να μειώσει τις ειλικρινείς, τις φιλότιμες επιδιώξεις για μια δικαιότερη, δημοκρατικότερη κοινωνία. Αντί λοιπόν να είμαστε υπερήφανοι για την Εαμική εθνική Αντίσταση που ήταν η πιο δυνατή, ηρωική, η πιο μεγάλη της Ευρώπης, κάποιοι, ύστερα από 70 χρόνια, εξακολουθούν να ρίχνουν το δηλητήριο του διχασμού.
Όλη η Ευρώπη μιλούσε με θαυμασμό για την Εαμική Εθνική Αντίσταση. Στις 13-3-1943 ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Λονδίνου μεταξύ άλλων στην εκπομπή του έλεγε: «... Το κομμουνιστικό κόμμα της Ελλάδας αγωνίσθηκε πραγματικά, θαρραλέα. Οι κομμουνιστές προς αιωνίαν τους τιμή ανέλαβαν πρώτοι τον πατριωτικό αγώνα...» Στις 15-10-1943 ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Νέας Υόρκης ανακοίνωνε προς τον ελεύθερο κόσμο τα εξής: «…Το ΕΑΜ και ο υπ’ αυτό δημιουργηθείς ΕΛΑΣ υποχρέωσαν τους Γερμανούς να εγκαταλείψουν τα σχέδια τους περί πολιτικής επιστρατεύσεως…» Στην ίδια εκπομπή ο ίδιος Ρ.Σ έλεγε: «Το ΕΑΜ είναι η μόνη οργάνωση, που αντιστέκεται ηρωικά στον κατακτητή. Είναι το παρόν και το μέλλον του Έθνους.» Θα παραθέσω ακόμη ένα απόσπασμα από το μήνυμα του Ουίλσον: «Αρχιστράτηγος της Μ. Ανατολής έλαβον υπο σημείωσην μεθ’ ικανοποιήσεως ότι το ΕΑΜ αγωνίζεται δια τας αρχάς της ελευθερίας ως ορίζει ο χάρτης Ατλαντικού και είναι εν γνώσει λαμπρών κατορθωμάτων μαχητικής αντίστασης του ΕΛΑΣ εναντίον εισβολέων. Αρχιστράτηγος Μ. Ανατολής παρακολουθεί Ελλάδα μεγίστην προσοχήν και θεωρεί Έλληνας αντάρτας ως μέρος Δυνάμεων υπό διαταγάς του»
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στις απόψεις το Κομνηνού Πυρομαγλου του υπαρχηγού του ΕΔΕΣ, που στο βιβλίο του «Εθνική Αντίστασις» γράφει: «Ουδεμία άλλη οργάνωσις έδωσε εν αναλογία τόσα θύματα δια την Εθνικήν Αντίστασην όσα έδωσε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ…Η παρουσία του ΕΛΑΣ απασχόλησεν τον εχθρό και τμήματά του επολέμησαν παντού, χωρίς διακοπήν και με αδιάπτωτον ενθουσιασμόν, χωρίς να υπολογίζουν στερήσεις, γύμνιαν και κακουχίες… Ο ΕΛΑΣ έφερεν εις δύσκολην θέσην τον κατακτητή…»
Πολλές απόψεις θα μπορούσα ακόμη να παραθέσω για το μεγαλείο της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης, την οποίαν έχουμε χρέος όλοι οι Έλληνες, πλην των δοσιλόγων, να τιμήσουμε, γιατί, ισάξια στέκει δίπλα στη μεγαλειώδη επανάσταση του 1821. Η 
Εαμική Εθνική Επανάσταση και γενικώς, η Αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων Γερμανίας, Ιταλίας, Βουλγαρίας αποτελεί θησαυρό του Έθνους και οφείλουμε να τιμήσουμε τους ήρωες δημιουργούς της που θυσίασαν την ίδια τη ζωή τους για τη λευτεριά της Πατρίδας.
Ο συντάκτης του κειμένου αγαπητέ κύριε διευθυντά, που στηρίχθηκε στο βιβλίο του
Σάκη Μουμτζή, προσπαθεί να συνδέσει τα όποια διαπραχθέντα εγκλήματα από την Εαμική Εθνική Αντίσταση με τη Μαρξιστική θεωρία και την επαναστατική τακτική του Λένιν. Αυτό είναι εξολοκλήρου μαύρη, ψευδέστατη, συκοφαντική, απάνθρωπη προπαγάνδα. Ναι, την πρωτοβουλία από την πρώτη μέρα της Κατοχής να αναπτυχθεί αντιστασιακό κίνημα την είχε το διαλυμένο από τη μεταξική δικτατορία ΚΚΕ και όχι μόνο. Οι γενναίοι εκείνοι πατριώτες που ανέλαβαν τη δημιουργία αντιστασιακής οργάνωσης, κάλεσαν όλους τους Έλληνες, αδιακρίτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Το ΕΑΜ
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ και καλεί όλους τους έλληνες να 
ενταχθούν στις γραμμές του κι όλοι ενωμένοι να αγωνιστούν για τη λευτεριά της πατρίδας. Πρότειναν μάλιστα στον Γεώργιο Παπανδρέου ν’ αναλάβει γραμματέας του ΕΑΜ. Δυστυχώς για την Πατρίδα δεν αποδέχθηκε την πρόταση όπως και οι περισσότεροι αρχηγοί των αστικών κομμάτων.
Ο φιλελεύθερος δημοκρατικός λαός και πολλά στελέχη εντάχθηκαν στο ΕΑΜ και προσέφεραν στην Πατρίδα τεράστιο έργο προς όφελος του συμμαχικού αγώνα. Αναφέρεται στην «κόκκινη βία» και δεν λέει ούτε λέξη για τη στυγνή τρομοκρατία που ακολούθησε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας 12 Φεβρουαρίου 1945 σε βάρος των αγωνιστών της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης αλλά και κάθε δημοκράτη. 150 μοναρχοφασιστικές συμμορίες δρούσαν σ’ ολόκληρη την επικράτεια. Συνελάμβαναν αγωνιστές της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης, τους βασάνιζαν φρικτά και πολλούς εκτελούσαν, χωρίς να λογαριάζουν το μεταβαρκιζιανό κράτος. Οι δοσίλογοι, οι χθεσινοί συνεργάτες Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων στο όνομα της αντεκδίκησης άσκησαν σε βάρος των αγωνιστών της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης εξοντωτική τρομοκρατία. Τα σχολεία, οι καπναποθήκες, γέμισαν από αγωνιστές. Στήθηκαν κακουργιοδικεία και στρατοδικεία σκοπιμότητας, που με τη μαρτυρία δυο ατόμων ότι τον τάδε τον είδαν με κονσερβοκούτι που έσφαξε τον άνθρωπό τους και να τον στείλουν στο απόσπασμα. Δεκάδες χιλιάδες φυλακίστηκαν χιλιάδες εκτελέσθηκαν, γιατί έκαναν το λάθος ν’ αγωνιστούν κατά των κατοχικών δυνάμεων για τη λευτεριά της πατρίδας. Χιλιάδες άλλοι κρύβονταν στις αχυρώνες, σε καταπακτές ή στα βουνά για να γλυτώσουν τα βασανιστήρια, την εκτέλεση. Αυτά ο συντάκτης του κειμένου δεν τα είδε; Γιατί τέτοια πράγματα δεν έγιναν; Και είναι προϊόντα της φαντασίας μας, τι λέτε κύριε «συντάκτα»;
Οι κεφαλοκυνηγοί της Δεξιάς
Θα παραθέσω την καταγγελία που απήυθυναν στις 5-7-45 στον πρωθυπουργό Βούλγαρη, οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων Ν.Πλαστήρας, Θ.Σοφούλης, Γ. Καφαντάρης, Εμμ. Τσουδερός και Αλ. Μυλωνάς για το όργιο τρομοκρατίας που 
ασκείται σε όλην την Ελλάδα. Στην καταγγελία τους αναφέρουν : «Η εγκαθιδρυθείσα μετά το κίνημα του Δεκεμβρίου εις ολόκληρην την χώρα ασκείται τρομοκρατία της Άκρας Δεξιάς, επεκτείνεται καθημερινώς, έχει δε προσλάβει ήδη έκτασιν και βιαιότητα, καθιστώσαν αφόρητον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών και απόκλεισαν οιανδήποτε σκέψιν διεξαγωγής ελεύθερου δημοψηφίσματος ή εκλογών. Υπογράμμιζαν μάλιστα ότι οι κυριότερες τρομοκρατικές οργανώσεις της Άκρας Δεξιάς είχαν οπλισθεί εν μέρει υπό των Γερμανών και παντοιοτρόπως συνεργάσθηκαν μετ’ αυτών…»
Παραθέτω για του λόγου το αληθές το υπ’ αριθ. 145/3-5-4 έγγραφο του υποστράτηγου Χρήστου Αβραμίδη, που κατά τη μεταβαρκιζιανή περίοδο ήταν διοικητής Θεσσαλίας, Δυτικής Μακεδονίας. Το έγγραφο έχει ως εξής: «Γνωστοποίησις. Η ανωτέρα στρατιωτική Διοίκησις Θεσσαλίας – Δυτικής Μακεδονίας, εκτελούσα τας διαταγάς του Κράτους και εφάρμοζουσα πιστώς το πνεύμα της συμφωνίας της Βαρκίζης γνωστοποιεί εις το κοινόν ότι αι δρώσαι εις την περιοχήν της Θεσσαλίας ομάδες Σούρλα, Τσαντούλα κλπ είναι εκτός νόμου και καταδιώκονται. Παν Στρατιωτικόν Τμήμα παρέχον προστασίαν εις περιφέρειαν του, θα παραπέμπεται αυθωρεί εις το ιδρυθέν Στρατοδικείο εν Λαρίσει». Ωραιότατο αυτό το έγγραφο, αλλά οι δρώσες συμμορίες, που ήσαν κράτος εν κράτει, το έγραψαν στα παλαιά των υποδήματα τους. Αυτοί δε σταμάτησαν το τρένο στη μέση του θεσσαλικού κάμπου, κατέβασαν έναν δημοσιογράφο από το τρένο και το κατέσφαξαν σαν «τραγί»;
Υπάρχουν άπειρα ντοκουμέντα αδιαμφισβήτητα, που βεβαιώνουν πως τον εμφύλιο 1946-49 τον οργάνωσαν και τον εκτέλεσαν η Κυβέρνηση των Αθηνών μαζί με τους Εγγλέζους. Προς επίρρωση των λόγων μου θα παραθέσω το παρακάτω έγγραφο το οποίον έχει ώς εξής: «FREM 3|212|14 σελ.993. Από Τσώρτσιλ προς Ήντεν. Σημείωμα 7 Νοεμβρίου 1944. Κατά τη γνώμη μου, αφού έχουμε πληρώσει στη Ρωσία το τίμημα να επιτύχουμε ελευθερία δράσεως στην Ελλάδα, δεν πρέπει να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε βρετανικές δυνάμεις για να υποστηρίξουμε την βασιλική ελληνική κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι οι βρετανικές δυνάμεις βεβαίως θα επέμβουν για να παρεμποδίσουν την εκτέλεση παρανόμων πράξεων. Ο Παπανδρέου σίγουρα μπορεί να κλείσει τις εφημερίδες του ΕΑΜ , αν το ΕΑΜ υποκινήσει απεργία Τύπου. Ελπίζω ότι η ελληνική ταξιαρχία θα φτάσει σύντομα και ότι δεν θα διστάσει να ανοίξει πυρ όπου είναι αναγκαίο. Γιατί να στείλουμε μόνο μια ταξιαρχία της ινδικής μεραρχίας; Χρειαζόμαστε άλλες 8 με 10 χιλιάδες στρατιώτες για να κρατήσουμε για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης την πρωτεύουσα και τη Θεσσαλονίκη. Το θέμα επέκτασης της ελληνικής εξουσίας πρέπει να το εξετάσουμε αργότερα. Περιμένω ανοιχτή σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την φοβόμαστε, υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε διαλέξει με προσοχή το έδαφος». Από το έγγραφο αυτό βλέπουμε ότι οι Εγγλέζοι μαζί με την κυβέρνηση είχαν ήδη αποφασίσει τη σύγκρουση με το ΕΑΜ κι ας αγωνίσθηκε με εντιμότητα για τη λευτεριά της πατρίδας. Τίποτα από αυτά ο συντάκτης του κειμένου δεν είδε, ούτε άκουσε; Άκουσε μόνο για την «κόκκινη βία». Κρίμα.
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Ζήτω ο Μπολσεβικισμός!
@
Προσεγγίζοντας εκείνη την εποχή το πρόβλημα δεν είναι αν συμφωνείς με τον μπολσεβικισμό, τον μενσεβικισμό ή τον φιλελευθερισμό. Αλλά αν είσαι συμβατός με αυτό που συμβαίνει σ’ ολόκληρο τον τότε κόσμο. Τη σύγκρουση με το ναζισμό. Δηλαδή αν κατανοείς ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δίνει το αντικειμενικό πλαίσιο. Γιατί στο πλαίσιο του Β’ Π.Π. Βρετανοί, Αμερικανοί και Σοβιετικοί βρέθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο πολεμώντας τους Γερμανούς Ναζί.
Αυτό που βλέπω τα τελευταία χρόνια στις ελλαδικές μας περιπλανήσεις για εκείνη την εποχή είναι η σχετικοποίηση της Κατοχής, η υποβάθμισή της ώς του μεγάλου πλαισίου εντός του οποίου εμφανίστηκαν πλήθος νέων αντιθέσεων. Και μαζί με τη σχετικοποίηση της Κατοχής εμφανίστηκε και η προσπάθεια αιτιολόγησης και κατά συνέπεια αθώωσης του φαινομένου της συνεργασίας με τους Γερμανούς κατακτητές.
Μιλώντας για εκείνη την εποχή πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το πλαίσιο εντός του οποίου γίνονται οι σχετικές συζητήσεις.
Κατ’ αρχάς, ποιά ήταν η κύρια διαχωριστική γραμμή. Ήταν η τριπλή Κατοχή της Ελλάδας από Γερμανούς-Ιταλούς και Βούλγαρους ή όχι;
Η παραδοχή ότι αυτή η γραμμή διαμόρφωνε την κύρια αντίθεση, οδηγεί σε μια πολύ συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση. Από τη μια ήταν οι αντιστασιακές δυνάμεις (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, Κόδρος, Μίδας, Όμηρος κ.λπ., που κάθε μια είχε τη δικιά της ματιά και πολιτική ατζέντα) και από την άλλη οι κατοχικές δυνάμεις και οι συνεργάτες τους.
Και όταν χρησιμοποιούμε τον όρο Εμφύλιος για την περίοδο έως και την Απελευθέρωση (Οκτώβριος του ’44) δεν εννοούμε κάτι πέρα από τις αιματηρές (και άδικες τις περισσότερες φορές) συγκρούσεις εντός της Αντίστασης;
Φυσικά, σύμφωνα με την άποψή μου, δεν συμπεριλαμβάνουμε σ’ αυτήν την κατηγορία («Εμφύλιος») και τις συγκρούσεις με τα δωσιλογικά σώματα που υπηρετούσαν τους κατακτητές. Δηλαδή οι συγκρούσεις με τις ομάδες των Δάγκουλα, Πούλου και Βήχου ή με τον ΕΕΣ των Παπαδόπουλων (που υπήγοντο κατευθείαν στα SS), ή με τους κουκουλοφόρους καταδότες στα μπλόκα της Αθήνας ή αυτούς που συμμετείχαν στα δεκάδες Ολοκατώματα που πραγματοποίησαν οι κατακτητε΄ς στην ελληνική ύπαιθρο. Αυτές οι συγκρούσεις δεν ήταν εμφύλιες συγκρούσεις αλλά μέρος του αντιστασιακού αντικατοχικού αγώνα…
Και όπως ευφυώς το διατυπώνει ο πατέρας μου: «Η σύγκρουση των Ανταρτών με τα ελληνόφωνα ένοπλα τμήματα που συνεργάζονταν στενά με τις γερμανικές κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις είτε σε μπλόκα είτε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος ούτε «κόκκινη βία», ήταν εθνικός αγώνας.»
Δεν είναι δυνατόν να θεωρήσουμε εμφύλιο αυτή την κατηγορία συγκρούσεων. Ήταν ξεκάθαρες σγκρούσεις με τον εχθρό (ανεξάρτητα εάν αυτός ήταν γερμανόφωνος ή ελληνόφωνος).Οι δωσίλογοι επέλεξαν έναν ιστορικό ρόλο. Το αντικειμενικό δεδομένο είναι ότι πέρασαν τον Ρουβίκωνα και συντάχθηκαν με τους κατακτητές.
Δείτε το Σάββατο 18-2-2017, 5.00 μ.μ. στην ΕΡΤ, την εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου» που είναι αφιερωμένη στα πρώτα Ολοκαυτώματα της Κατοχής (φθινόπωρο του ’41) σε Μεσόβουνο. Κρούσια και Κερδύλια….
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Της εθνικοφροσύνης, ήλιε νοητέ
Συντάκτης:
Γιάνης Γιανουλόπουλος*
Ενα «πολιτικά ορθό» ξαναγράψιμο της Νεοελληνικής Ιστορίας
Στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου, εάν θυμάμαι καλά, μου τηλεφώνησαν από την εφημερίδα «Καθημερινή» για να με πληροφορήσουν ότι θα «επανεκδοθεί» η «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα» (που είχε κυκλοφορήσει σε εβδομαδιαίες συνέχειες στα τέλη του 1999) με νέο πολύ πλούσιο φωτογραφικό υλικό, και να με ρωτήσουν εάν συμφωνώ να ξαναδημοσιευτούν αυτούσια (σε περίπτωση που δεν θα ήθελα να αλλάξω ή να προσθέσω κάτι) δύο κείμενα που είχα γράψει τότε για τον Μικρασιατικό Πόλεμο και τις πολιτικές συνέπειες της ήττας.
Απάντησα βεβαίως και μετά χαράς. Λίγο αργότερα, σε μια από τις πολλές συναντήσεις μας αυτή την εποχή με τον συνάδελφό Θανάση Καλαφάτη, δεν ξέρω σε ποια συνάφεια, έτυχε και τον ρώτησα -θα μπορούσε και να μην είχε συμβεί- εάν σκοπεύει να ξανακοιτάξει τα (πολλά) κείμενα που είχε γράψει το 1999, εν όψει της σχεδιαζόμενης επανέκδοσης της «Ιστορίας».
Μου είπε πως δεν του είχε τηλεφωνήσει κανείς.
Απευθύνθηκα στον γνωστό δημοσιογράφο Κωστή Γιούργο, με τον οποίο είχα συνεννοηθεί για τη δική μου συμβολή στην αρχική έκδοση, προκειμένου να μάθω τι ακριβώς συμβαίνει.
Ελαβα την απάντηση πως ο ίδιος δεν ήξερε περισσότερες λεπτομέρειες διότι δεν έχει καμία ανάμειξη στην επανέκδοση.
Επανήλθα στην «Καθημερινή» για να πληροφορηθώ εάν έχουν γίνει αλλαγές -και ποιες- στους συγγραφείς της αρχικής έκδοσης.
Οι άνθρωποι, θα πρέπει να τους το αναγνωρίσω αυτό, ήταν ευγενέστατοι, όσο και (δημιουργικά;) ασαφέστατοι.
Με ενημέρωσαν ότι δεν θα ξαναδημοσιευτούν όλα τα παλιά κείμενα, «για λόγους χώρου», διότι «θα υπάρχουν και νέα».
Τα νέα κείμενα, βεβαίως, είναι κατ’ αρχήν κάτι πολύ θετικό.
Στο ερώτημα ποιοι άλλοι συγγραφείς, εκτός του Θ.Κ., δεν θα φιλοξενηθούν στις ενότητες της επανέκδοσης που θα καλύπτουν τη μέχρι το 1940 περίοδο, έμαθα ότι «μάλλον δεν θα περιληφθεί» η εργασία του Γιώργου Μαργαρίτη για τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Ρώτησα ποιος τα αποφασίζει όλα αυτά, με ποια κριτήρια και τι αλλαγές (σε σχέση με το 1999) προβλέπονται για τη δεκαετία του ’40, αλλά και για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου, «αλλά άτυπα», ήταν η πρώτη απάντηση.
Οσο για τη δεκαετία της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, «μάλλον θα υπάρξουν και εκεί αλλαγές», αλλά «δεν ήξεραν ποιες», διότι εκείνη τη στιγμή τους απασχολούσε η συγκέντρωση των κειμένων για τη χρονική περίοδο μέχρι το 1940.
Ευχαρίστησα για την ενημέρωση και ιδίως για την… τιμή που μου έκαναν να μη με συμπεριλάβουν στους αποκλεισμένους της «επανέκδοσης» και ζήτησα -φυσικά- να μη δημοσιεύσουν τα δυο δικά μου κείμενα.
Ειδοποίησα συναδέλφους ιστορικούς που είχαν γράψει στην αρχική έκδοση για τη δεκαετία του ’40.
Ολοι με όσους μίλησα, μη έχοντας -βεβαίως- ιδέα περί «αλλαγών», είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους για την «επανέκδοση».
Τηλεφώνησαν και αυτοί στην «Καθημερινή» και επέμειναν να μάθουν τους «νέους συγγραφείς» και τη διαδικασία επιλογής τους.
Κατόρθωσαν τελικώς να εκμαιεύσουν τις απαραίτητες πληροφορίες που οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι όχι μόνον guest stars αλλά και διαιτητές των αγώνων εκείνης της κρίσιμης δεκαετίας επρόκειτο να είναι δύο «σφυρίχτρες», όπως λένε στον σκοτεινό κόσμο των ΠΑΕ, υπεράνω πάσης υποψίας: οι «αντικειμενικοί επιστήμονες» Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης.
Κατόπιν τούτου απέσυραν και εκείνοι τα κείμενά τους.
………………………………..
………………………………..
http://www.efsyn.gr/arthro/tis-ethnikofrosynis-ilie-noite
[…] εδώ και απέκτησα επτά παιδιά, τον Ανδρέα, τη Δέσποινα, τη Μάχη, τον Θεόφιλο, τον Κωστάκη, την […]
Η σφαγή της Ξηρόβρυσης Κιλκίς (1946)
Στις 18 Νοεμβρίου του 1946, αντάρτες του Κιλκίς διενεργούν μικρή επιχείρηση κατά της φρουράς του σιδηροδρομικού σταθμού των Μουριών κοντά στη λίμνη Δοϊράνη, στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η μάχη κράτησε λίγο αφού οι αντάρτες διαπίστωσαν ότι ο σταθμός ήταν απρόσβλητος από εξωτερικά πυρά. Η μάχη στοίχισε τη ζωή σε δύο σιδηροδρομικούς και έναν πολίτη.
Δύο μέρες μετά θα λάβει χώρα μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων του Εμφυλίου πολέμου με αφορμή τα περιστατικά στο σταθμό των Μουριών.
Η Ξηρόβρυση Κιλκίς, ένα χωριό 465 κατοίκων, οι οποίοι ήταν στην πλειονότητά τους πρόσφυγες από τον Καύκασο και αριστεροί, θα δεχτεί την οργή των δεξιών παρακρατικών. Από το χωριό αυτό ήταν γνωστό ότι κατάγονταν ο τοπικός επικεφαλής των ανταρτών Π. Σαββίδης (Καραϊσκάκης), τον οποίο είχαν ακολουθήσει στο βουνό και άλλοι συχωριανοί του.
Μετά την επίθεση των ανταρτών στις Μουριές, το χωριό είχε ειδοποιηθεί από τους αντάρτες για την πιθανότητα αντιποίνων, έτσι 300 από τους κατοίκους του είχαν καταφύγει στο Κιλκίς φοβούμενοι πράξεις αντεκδίκησης.
Στις 20 Νοεμβρίου του 1946, παραστρατιωτικοί του Λαζίκ και του Μπαντουβάκη εισέβαλαν στην Ξηρόβρυση μπλοκάροντας και τις δύο βασικές εξόδους του χωριού. Η Χωροφυλακή του Κιλκίς ενώ επιβεβαιωμένα είχε πληροφορηθεί την επικείμενη επίθεση δεν έπραξε τίποτα, αν και το χωριό απέχει μόνο λίγα χιλιόμετρα από την πόλη.
Η επίθεση κράτησε από 4 έως 8 ώρες και ο απολογισμός της ήταν ο θάνατος 47 αμάχων, μεταξύ αυτών και πολλοί συγγενείς του Σαββίδη, ο τραυματισμός ακόμα 15 αμάχων, η καταστροφή 50 σπιτιών και η σφαγή πολλών αιγοπροβάτων. Ο Ριζοσπάστης της εποχής αναφέρει το κάψιμο 110 εκ των 120 σπιτιών και τη σφαγή 1000 προβάτων.
Τα περισσότερα θύματα της επίθεσης των παρακρατικών ήταν γυναίκες και μικρά παιδιά. Πολλές από τις γυναίκες σύμφωνα με καταγγελίες βιάστηκαν πριν δολοφονηθούν άγρια. Μετά τη σφαγή απέμειναν μόνο ηλικιωμένοι στο χωριό, ενώ ακόμα και σήμερα, ο πληθυσμός του δεν έχει ανακάμψει.
Πηγή: Πολυμέρης Βόγλης, Η Αδύνατη Επανάσταση, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2014 σ. 162-
Έγγραφο της CIA εμπλέκει ευεργέτη της Κοζάνης στην «Υπόθεση Μέρτεν»
Νέα αποκαλυπτικά στοιχεία για την εποχή της Κατοχής αλλά και την περίοδο που ακολούθησε μετά την απελευθέρωση, τις δίκες των δοσίλογων και την Υπόθεση Μέρτεν -του «σφαγέα της Θεσσαλονίκης»- έρχονται στο φως μέσα από τα αρχεία της CIA απ’ όπου και το έγγραφο που κάνει από χθες το γύρο του διαδικτύου και αφορά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
164533
Ανάμεσα στα περίπου 90 έγγραφα που αφορούν την «υπόθεση Μέρτεν» ξεχωρίζει ένα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το οποίο δημοσιεύει ο ιστότοπος Kozanimedia με ημερομηνία 29 Ιανουαρίου 1961.
Οπως αναφέρεται στο site, σύμφωνα με το έγγραφο: «ο μεγάλος ευεργέτης της Κοζάνης Κωνσταντίνος Γκέρτσος, ο οποίος έχτισε το Γκέρτσειο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα και έχει δώσει το όνομά του στη γνωστή, μεγάλη οδό της πόλης, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής απέκτησε μεγάλη περιουσία λόγω των στενών σχέσεων με τους κατακτητές, ενώ, ούτε λίγο-ούτε πολύ, χαρακτηρίζεται ως μαυραγορίτης! Το ίδιο έγγραφο υποστηρίζει πως ο ίδιος έστελνε ακόμη και αγροτική παραγωγή στη Γερμανία του Χίτλερ, ενώ κατόρθωσε να φύγει στην Ελβετία, όταν διαπίστωσε πως οι δυνάμεις του Άξονα έχαναν τον πόλεμο.
Η περιουσία του Γκέρτσου, με την απελευθέρωση, κατασχέθηκε, αλλά λόγω του Εμφυλίου και άλλων καταστάσεων οι δίκες του καθυστερούσαν, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο, μέχρι που ο ίδιος κατάφερε να…επανακάμψει δριμύτερος, με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή!
Σύμφωνα πάντα με το συγκεκριμένο έγγραφο της CIA, ο Κωνσταντίνος Γκέρτσος φέρεται να χρηματοδοτούσε τον γνωστό εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν, ο οποίος υπέγραψε τη μεταφορά των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο κολαστήριο του Άουσβιτςς, προκειμένου εκείνος να μην αποκαλύψει την εμπλοκή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην όλη υπόθεση, ζήτημα που από χθες, Πέμπτη, ηρθε στην επικαιρότητα, μετά από άλλο έγγραφο της CIA που κάνει το γύρο της χώρας και του διαδικτύου!
Σύμφωνα με το συντάκτη του επίμαχου εγγράφου, «Ο Γκέρτσος, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει ίχνος πατριωτισμού για τη χώρα του, είναι ανέντιμος και από πολλές πλευρές ένας επικίνδυνος άνθρωπος με διεφθαρμένη συνείδηση»!
Επίσης, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο, υπάρχει αναφορά και στον Μποδοσάκη Αθανασιάδη, αλλά και στον τρόπο απόκτησης των λιγνιτών της Πτολεμαϊδας, αρχικά από τον Γκέρτσο».
Eggrafo005
Η ιστορία του Κωνσταντίνου Γκέρτσου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με την αναφορά της αμερικανικής πρεσβείας, γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1896, σε μια πολύ φτωχή οικογένεια με σλαβικές ρίζες -ίσως από την Βουλγαρία. Μαζί με τους δύο αδελφούς του, κατάφεραν και έχτισαν μια επιχειρηματική αυτοκρατορία μέσα σε 25 χρόνια, από το 1936 μέχρι και τη δεκαετία του ’60.
Ο Κ. Γκέρτσος ήλθε στην Αθήνα το 1935 και ξεκίνησε -με άγνωστης προέλευσης αρχικά κεφάλαια- την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Η περίοδος της δικτατορίας Μεταξάυπήρξε η μεγάλη ευκαιρία για τους αδελφούς Γκέρτσου που κατάφεραν να βρουν τις άκρες τους στο υπουργείο Αμυνας και να εμπλακούν στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ως αντιπρόσωποι μικρών γερμανικών εταιρειών. Καλλιεργώντας και επεκτείνοντας τις επαφές τους με κυβερνητικά στελέχη μεγάλωσαν και οι δουλειές. Σύντομα κατάφεραν τα γίνουν οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στις μεγάλες γερμανικές βιομηχανίες παραγωγής στρατιωτικών οχημάτων, οπλικών συστημάτων και ανταλλακτικών με τις οποίες έκλεισαν αποκλειστικές συμφωνίες με τις ανάλογες χρηματικές προμήθειες.
Σύμφωνα πάντοτε με την αναφορά των αμερικανών, οι κατοχικές δυνάμεις τους αναγνωρίζουν ως «δικούς» τους ανθρώπους και έτσι οι δουλειές συνεχίζονται. Οχι μόνο με εξοπλισμούς αλλά και με την μαύρη αγορά τροφίμων, εμπόριο αγροτικών προϊόντων, τα οποία στην πραγματικότητα δήμευαν με τη βοήθεια των Γερμανών, και μετά πουλούσαν στο εξωτερικό.
Λίγο πριν την ήττα των Γερμανών και την απελευθέρωση, οι αδελφοί Γκέρτσου κατάφεραν και έφυγαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Ελβετία.
Οταν ξεκίνησαν, το 1946, οι έρευνες για τους έλληνες συνεργάτες των Γερμανών και τους δοσίλογους, σχηματίστηκε φάκελος και για τους αδελφούς Γκέρτσου ενώ κατασχέθηκαν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία στην Ελλάδα. Ο Κ. Γκέρτσος και τα αδέλφια του παρέμειναν στην Ζυρίχη και δεν γύρισαν στην Ελλάδα φοβούμενοι τη σύλληψη. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να κλείσουν την εκμετάλλευση των λιγνιτωρυχείων της Πτολεμαΐδας μέσω ενός γερμανού εκπροσώπου τους ο οποίος υπέγραψε τη σχετική συμφωνία με την κυβέρνηση Σοφούλη. Οι Γκέρτσοι δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν αυτή τη συμφωνία παραβιάζοντας τους όρους της και παρά τις παρατάσεις χρόνου που τους δόθηκαν, το ελληνικό Δημόσιο της κατήγγειλε το 1954 υπογράφοντας νέα με τον Αθανάσιο Μποδοσάκη. Ομως ούτε ο Μποδοσάκης μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την Πτολεμαΐδα αφού οι προσπάθειές του να πείσει την γερμανική Krupp να επενδύσει έπεσαν στο κενό. Ετσι τα ορυχεία λιγνίτη πέρασαν, το 1959, στη ΔΕΗ.
Η πλέον όμως ευτυχής περίοδος για τους Γκέρτσους ήταν αυτή επί στρατηγού Παπάγουκαι Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σύμφωνα με τους αμερικανούς, ο Κ. Γκέρτσος κατάφερε -ως Μακεδόνας- να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τη φιλία του Καραμανλή και γίνει ο κύριος χρηματοδότης του από το 1956 ως το 1958. Το έγγραφο μάλιστα αναφέρει ότι του χάρισε μια βίλα στο Μοντρέ και αργότερα έχτισε για λογαριασμό του δύο πολυκατοικίες στην Ελβετία. Ως αντάλλαγμα, ο Καραμανλής υπέγραψε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο επεστράφη στους Γκέρτσους το σύνολο της περιουσίας τους στην Ελλάδα.
Οταν «έσκασε» η Υπόθεση Μέρτεν ήταν και πάλι η σειρά των Γκέρτσων να εξυπηρετήσουν τον φίλο τους προσπαθώντας να εξαγοράσουν τη σιωπή του και να πάρει πίσω τις καταγγελίες του για συνεργασία του Καραμανλή με τους ναζί. Με βάση τις πληροφορίες των αμερικανών ο Κ. Γκέρτσος έδωσε μεγάλα ποσά στον «σφαγέα της Θεσσαλονίκης» καταφέρνοντας να του κλείσουν το στόμα.
Ο Κ. Γκέρτσος συνέχισε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60 τις επιχειρήσεις του φέρνοντας στην Ελλάδα, ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος, γνωστές γερμανικές μάρκες όπως η Bosch, η Zeiss, η M.A.N., η Geigy. Πέθανε το 1977.
http://www.matrix24.gr/2015/10/apokalipsi-engrafo-tis-cia-empleki-evrgeti-tis-kozanis-stin-ipothesi-merten/
[…] –Ανδρέας Αγτζίδης, σ. δάσκαλος, αρθρογράφος-μελετητής της κατοχικής περιόδου και εμφυλίου […]
[…] –Ανδρέας Αγτζίδης, σ. δάσκαλος, αρθρογράφος-μελετητής της κατοχικής περιόδου και εμφυλίου […]
[…] –Ανδρέας Αγτζίδης, σ. δάσκαλος, αρθρογράφος-μελετητής της κατοχικής περιόδου και εμφυλίου […]
Περί του Πλουμπίδη και του σύγχρονου αναθεωρητισμού
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Φαίνεται πως η αντικειμενική αποτίμηση της δεκαετίας του ’40 θα αργήσει πολύ. Κυρίως γιατί το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα και η χρήση των εμφυλιοπολεμικών στερεοτύπων (ένθεν – κακείθεν) είναι μια προσοδοφόρα ενασχόληση….
Τελευταίο κρούσμα, η αναφορά από τον Σάκη Μουμτζή – ενός σχολιαστή του liberal.gr, που εσχάτως έχει βαλθεί να ζωντανεψει το κλίμα του Εμφυλίου από την πλευρά των τότε νικητών καλλιεργώντας ένα ψυχροπολεμικό κλίμα- ότι ο Ν. Πλουμπιδης «δεν ανήκει στο ελληνικό έθνος». Αφορμή υπήρξε η εκδήλωση του Ιδρύματος της Βουλής για το τραγικό πρόσωπο του Νίκου Πλουμπίδη και η έκθεση που διοργανώθηκε με τίτλο “Στενή κι αδιάβατος, τραχεία η οδός. Νίκος Πλουμπίδης, 1902-1954».
Στην ανάρτηση του σχολιογράφου περί της εθνικής ταυτότητας του Πλουμπίδη κατέθεσα τον εξής σχολιασμό:
«Και να θέλει κανείς να αγιάσει, δεν τον αφήνεις… Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την κριτική είτε προς τους σοβιετόφιλους ή τους αμερικανόφιλους εκείνης της εποχής (ή ακόμα και τους δωσίλογους της Κατοχής).
Πώς είναι δυνατόν να κατέχεις εσύ το εθνόμετρο και να γράφεις την έκφραση ‘Ο Ν. Πλουμπίδης δεν ανήκει στο Έθνος’;
Έχουμε χάσει τελείως την αίσθηση των σημασιών των όρων;
Το πώς ορίζεται το σύγχρονο έθνος δεν εξαρτάται από την ιδεοληψία ή την εθελοδουλία κανενός. Είναι μια αντικειμενική φυσική κατάσταση που δεν μπορεί να αναιρεθεί από καμιά υποκειμενική επιλογή…»
(Στη φωτογραφία: Δυστυχώς, τα φώτα είναι σβηστά. Κάπως έτσι φαντάζονται κάποιοι και τα μυαλά των πολιτών.)
——————
* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας. Μελέτησε τον μετασχηματισμό της Εγγύς Ανατολής κατά την περίοδο 1908-1922 καθώς και τις σταλινικές διώξεις που έγιναν στην ΕΣΣΔ κατά της αντιπολίτευσης και των εθνικών μειονοτήτων
http://www.avgi.gr/article/10811/9220169/peri-tou-ploumpide-kai-tou-synchronou-anatheoretismou
[…] https://kars1918.wordpress.com/2017/02/16/to-pontiki/ […]
[…] κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο 1946-1949) . Άλλες πηγές: [ 2 , 3 Vlasis Agtizidis, […]
Αγαπητέ κ Αγτζίδη αναζητώ την αρχική δημοσίευση της φωτογραφίας από την περίοδο του Εμφυλίου, με τα κομμένα κεφάλια που έχετε αναρτήσει παραπάνω, διότι τη χρειάζομαι για μια δημοσίευση που θέλω να κάνω.
Μπορείτε σας παρακαλώ να με διαφωτίσετε.
Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος
Δυστυχώς κι εγώ από το διαδίκτυο την αλίευσα…
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
«Έτσι πρέπει να νοηθεί ο ψυχολογικός ρόλος της αντίστασης. Η προσωπικότητα διέγραφε ένα μέλλον, ξεφεύγοντας από το δεσποτισμό του αγνώστου και την περίσφιξη του άγχους. Αν στην οπισθοδρόμηση βλέπουμε μια πορεία απώλειας του “ανθρώπινου”, στην αντίσταση αντίθετα πιστοποιούμε μια αντίθετη κίνηση, ένα προοδευτικό “εξανθρωπισμό”. Με την ψυχολογία της αντίστασης ξεπερνιότανε η ψυχολογική τυραννία του άγχους κι η ανήκουστη οπισθοδρόμηση της προσωπικότητας από την αδυσώπητη δράση της τρομοκρατίας και της πείνας. Ήταν μια πηγή ανακούφισης, ελπίδας και ανασύνταξης, που επέτρεπε στην ανθιστάμενη προσωπικότητα να αντεπεξέρχεται στη διαλυτική δράση του άγχους […] Η δυσάρεστη, αγχώδης συναισθηματική τάση ελαττωνότανε όσο μεταμορφωνότανε σε συνειδητοποιημένη δράση».
Φ. Σκούρας, Α. Χατζηδήμος, Α. Καλούτσης και Γ. Παπαδημητρίου, Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους. Νευρώσεις και ψυχονευρώσεις, Αθήνα, 1947.
Από αναρτηση Μενέλαου Χαραλαμπίδη
Το 1821 ενέπνευσε την Εθνική Αντίσταση
«Από τα βάθη μιας τρισχιλιόχρονης ιστορίας σε ατενίζουν οι ήρωές σου και οι μάρτυρες. Οι αγωνιστές του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας, οι αγωνιστές του ’21, οι ήρωες των αλβανικών βουνών»
Δημήτρης Γληνός από το «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».