Ένα ενδιαφέρον άρθρο της Emilie Lanez που δημοσιεύτηκε στο «Le Point» (παρατίθεται στο τέλος στα γαλλικά και στην ελληνική του μετάφραση) έρχεται να αποδομήσει τη θεωρία του φύλου,αποκαλύπτοντας τις αρχικές εμπνεύσειςπου οδήγησαν στη διατύπωσή της, κατηγορώντας τους αρχικούς «γκουρού» της θεωρίας ως αυθαίρετους και απατεώνες.
Οι «σπουδές φύλου- gender studies» είναι ένα από τα πλέον σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα που προήλθε από τους κόλπους του φεμινισμού. Έχει αναπτυχθεί στις αγγλοσαξονικές χώρες, κυρίως στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Η θεωρία αυτή βασίστηκε στην διάκριση: «βιολογικό φύλο’/‘κοινωνικό φύλο» (sex/gender).
Το «βιολογικό φύλο» θεωρήθηκε ως το υπόβαθρο επί του οποίου δημιουργήθηκε μέσα από κοινωνικές επεμβάσεις και διεργασίες το «κοινωνικό φύλο». Με τη διάκριση αυτή οι φεμινίστριες επιχείρησαν να ερμηνεύσουν το γεγονός της γυναικείας υποτίμησης αλλά και του πολύ συγκεκριμένου ρόλου, όχι ως αποτέλεσμα μιας φυσικής επιλογής («biology is destiny»), αλλά ως αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτισμικών πρακτικών που διαμόρφωναν τη μορφή της ταυτότητας της «γυναίκας». Δηλαδή ότι η αντικειμενική φυσική διαφορά οδηγεί στη διαμόρφωση ταυτοτήτων ένεκα της κοινωνικής εκπαιδευτικής και πολιτισμικής λειτουργίας. Μια από τις σημαντικές φεμινίστριες που συνέβαλαν σε αυτή τη θεώρηση ήταν η Gayle Rubin, η οποία στο άρθρο της «The Traffic in Women» υποστήριζε ότι η έμφυλη ταυτότητα παράγεται από συγκεκριμένες διεργασίες που εκπονεί ο ίδιος ο άνθρωπος: «Κάθε κοινωνική οργάνωση, έχει ένα ‘σύστημα βιολογικού/κοινωνικού φύλου’, μια σειρά δηλαδή από κανονιστικές αντιλήψεις, διαδικασίες και πρακτικές μέσω των οποίων το ‘βιολογικό φύλο’ και το ωμό υλικό της ανθρώπινης αναπαραγωγής μετασχηματίζεται και διαμορφώνεται μέσω της ανθρώπινης παρέμβασης σε κοινωνικό προϊόν.»
Η τομή -και η μεταλλαγή- στις «σπουδές φύλου θα γίνει με την Αμερικανίδα Judith Butler και το βιβλίο της «Gender Trouble« (Μπελάδες του φύλου). Η Butler θεωρούσε ότι η αντικειμενική διαφορά βιολογικού και κοινωνικού φύλου δεν υπάρχει.Αμφισβητούσε την έως τώρα παραδοχή ότι ανεξάρτητα από την πολιτισμική διεργασία η ύπαρξη ‘βιολογικού φύλου’ είναι αντικειμενική, όπως και αντικειμενική είναι η δημιουργία του ‘κοινωνικού φύλου’, ως αποτέλεσμα της παιδαγωγικής κοινωνικής λειτουργίας επί του «βιολογικού φύλου». Αρνούμενη τη διαδοχικότητα των σταδίων: «βιολογικό φύλο, κοινωνικό φύλο και σεξουαλική επιθυμία», αποκόπτει ριζικά την έμφυλη ταυτότητα από τη βιολογική πραγματικότητα.
Υποστήριξε ότι το αρσενικό και το θηλυκό είναι εξ ολοκλήρου κοινωνικές κατασκευές. Δηλαδή ότι οι κατηγορίες ‘Αντρας και Γυναίκα, είναι κατασκευασμένες και ότι αποτελεί πλάνη το γεγονός ότι οι κοινωνίες μας τις δέχονται ως δεδομένες. Σύμφωνα με την Butler, η αντιστοίχιση του «βιολογικού» στο «κοινωνικό» φύλο, δηλαδή η έμφυλη ταυτότητα «άνδρας-γυναίκα» είναι αφύσικη. Άρα δεν έχει καμιά σημασία το σώμα (ανδρικό ή γυναικείο) στην έμφυλη ταυτότητα. Τα πάντα είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας και εξουσιαστικής λειτουργίας.
Η «ενσώματη ζωή», δηλαδή εάν ένα σώμα είναι τελικά άνδρας ή γυναίκα, είναι ένα υλικό φαινόμενο αντίστοιχο με τα όσα παράγει καθημερινά η κοινωνία. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα μεταφέρθηκαν στο δημόσιο χώρο από την πρόσφατη ομιλία της Judith Butler στο «Μέγαρον Μουσικής», όπου βρέθηκε προσκαλεσμένη από τον ημέτερον Δουζίνα: «Στην ομιλία της “Σώματα που έχουν ακόμη σημασία”, η Τζούντιθ Μπάτλερ, αντλώντας από τη φεμινιστική θεωρία, κατέδειξε πώς διαφορετικές εννοιολογήσεις του σώματος μπορούν να συμβάλουν στην κατανόηση σύγχρονων επειγόντων ερωτημάτων που αφορούν την οικονομική βία, τον ρατσισμό, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά και τις αντιστάσεις που αναδύονται μέσα από συνθήκες οδύνης. Με αυτήν ακριβώς την ευθύνη της αντίστασης σχετίζεται το ερώτημα του ποια σώματα έχουν σημασία, ή έχουν ακόμη σημασία, όπως είπε χθες. Ενα ερώτημα που αφορά την ενσώματη ζωή, την επισφάλεια, την αναγνώριση και την πολιτική ευθύνη για μια διαφορετική, ριζοσπαστικά δημοκρατική οργάνωση του κόσμου». (από το Left.gr)
Η Emilie Lanez υποστηρίζει ότι η ιδέα περί διαμόρφωσης της σεξουαλικής συμπεριφοράς ανεξάρτητα από τη σωματική πραγματικότητα ανήκε στον Τζον Μάνεϊ, ένα Νεοζηλανδό (αγγλοσάξονα) γιατρό στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς, ειδικευμένο στον ερμαφροδιτισμό. Ο Μάνεϊ προσπάθησε να αποδείξει ότι το βιολογικό φύλο είναι μια απάτη, μια αυθαιρεσία από την οποία θα μας απαλλάξει η εκπαίδευση. Το αποδεικτικό υλικό το «βρήκε» μελετώντας δίδυμα αγοράκια, το ένα εκ των οποίων οι γονείς το μεγάλωσαν εξ ολοκλήρου ως κοριτσάκι για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της καταστροφής του πέους από ιατρικό λάθος. Τελικά, όπως θα διαβάσετε στο άρθρο, το πείραμα οδηγήθηκε σε αποτυχία, χωρίς όμως οι εμπνευστές του να το ομολογήσουν ποτέ. Οι ταυτοτικές μεταπτώσεις που δημιουργήθηκαν από τις άνωθεν πολιτισμικές παρεμβάσεις που αγνοούσαν το «βιολογικό φύλο», αποσταθεροποίησαν τα αγόρια, με αποτέλεσμα την αυτοκτονία και των δύο αδελφών.
————————————
L’expérience tragique du gourou de «la théorie du genre»
John Money, le père de la «théorie du genre», l’avait testée sur des jumeaux. Récit.
Qu’est-ce que le genre, ce drôle de mot pratiqué des seuls grammairiens ? Il est un complexe outil intellectuel à double face. D’un côté, une grille de lecture pertinente qui questionne les rôles que la société impose à chaque sexe, le plus souvent au détriment des femmes. De l’autre, il abrite une réflexion militante… D’après elle, l’identité sexuelle ne saurait se résumer à notre sexe de naissance ni se restreindre à notre rôle sexuel social. Chacun doit devenir libre de son identité, se choisir, se déterminer, expérimenter… Et basta, l’humanité est arbitrairement divisée en masculin ou féminin.
.
Les «études de genre», terme traduit de l’anglais gender studies, ne sont pas récentes. Explorées par la fameuse universitaire américaine Judith Butler dans les années 70, elles naissent sous la plume et le bistouri d’un sexologue et psychologue néo-zélandais, John Money. C’est lui qui, en 1955, définit le genre comme la conduite sexuelle qu’on choisira d’habiter, hors de notre réalité corporelle. Or le personnage est controversé. Spécialiste de l’hermaphrodisme à l’université américaine Johns Hopkins, il y étudie les enfants naissant intersexués et s’interroge sur le sexe auquel ils pourraient appartenir. Lequel doit primer ? Celui mal défini que la nature leur a donné ? Celui dans lequel les parents choisiront de les éduquer ? Il est rarement mis en avant par les disciples des études de genre de quel drame humain et de quelle supercherie scientifique le père du genre, John Money, se rendit responsable.
«Lavage de cerveau»
En 1966, le médecin est contacté par un couple effondré, les époux Reimer. Ils sont parents de jumeaux âgés de 8 mois, qu’ils ont voulu faire circoncire. Las, la circoncision de David par cautérisation électrique a échoué, son pénis est brûlé. Brian, son jumeau, n’a, lui, pas été circoncis. Que faire de ce petit David dont la verge est carbonisée ? Money voit dans cette fatale mésaventure l’occasion de démontrer in vivo que le sexe biologique est un leurre, un arbitraire dont l’éducation peut émanciper. Il convainc les parents d’élever David comme une fille, de ne jamais lui dire – ni à son frère – qu’il est né garçon. Le médecin administre à l’enfant, rebaptisé Brenda, un traitement hormonal et, quatorze mois plus tard, lui ôte les testicules. Ses parents la vêtent de robes, lui offrent des poupées, lui parlent au féminin.
A 6 ans, les jumeaux paraissent s’être conformés au rôle sexuel qu’on leur a attribué. Ce serait donc bien l’éducation et la société qui feraient le sexe… Brian est un garçon harmonieux, Brenda une gracieuse fillette. Money les examine une fois par an. Bien qu’ils aient 6 ans, il les interroge sur leurs goûts sexuels, leur demande de se toucher. «C’était comme un lavage de cerveau», confiera Brenda-David plus tard à John Colapinto, qui, en 1998, écrira l’histoire dans Rolling Stones puis dans un livre, «As Nature Made Him : The Boy Who Was Raised As A Girl».
Combat féministe
Money est convaincu d’avoir prouvé que le sexe biologique s’efface pour peu qu’on lui inculque un autre «genre». Il publie de nombreux articles consacrés au cas «John-Joan» (c’est ainsi qu’il nomme David-Brenda), puis, en 1972, un livre, «Man – Woman, Boy – Girl». Il y affirme que seule l’éducation fait des humains des sujets masculins ou féminins. La «théorie du genre» est née.
Seulement, Brenda grandit douloureusement. A l’adolescence, elle sent sa voix devenir grave, confie être attirée par les filles, refuse la vaginoplastie que veut lui imposer Money. Brenda cesse d’avaler son traitement, se fait prescrire de la testostérone, divague, boit trop. Brenda se sent garçon engoncé dans un corps de fille. Effarés, les parents révèlent la vérité aux jumeaux. Brenda redevient David, il se marie à une femme. Mais les divagations identitaires ont ébranlé les garçons. En 2002, Brian se suicide. Le 5 mai 2004, David fait de même. De cette fin tragique Money ne fait point état. En 1997, Milton Diamond, professeur d’anatomie et de biologie reproductive à l’université de Hawaï, dénonce la falsification. Money réplique en évoquant une conspiration fomentée par des personnes «pour qui la masculinité et la féminité seraient d’origine génétique»… Est-ce si faux ?
Ce fait divers est étranger à la délicate, et bien réelle, question des personnes nées avec une identité sexuelle incertaine, dont le ressenti psychique ou physique demeure flou. Et, si cette histoire fut un drame, c’est bien parce qu’un enfant fut forcé à vivre selon une identité qui ne lui convenait pas et qu’à lui comme à son frère fut imposé un mensonge ravageur. Il importe de préciser que cette expérience ne saurait entacher les études de genre, qui d’ailleurs s’éloigneront de ces errements du champ médical pour se nourrir du combat féministe puis des travaux de l’anthropologie, interrogeant l’influence de la culture sur la nature, jusqu’à devenir un sujet transversal mêlant littérature, philosophie, sociologie…
Les doutes de la Norvège, pionnier du » genre «
La question des fondements scientifiques des études de genre se pose. En 2009, un journaliste norvégien, Harald Eia, y consacre un documentaire. Son point de départ : comment est-il possible qu’en Norvège, championne des politiques du » genre «, les infirmières soient des femmes et les ingénieurs des hommes ? Il interroge quatre sommités : le professeur américain Richard Lippa, responsable d’un sondage mondial sur les choix de métiers selon les sexes (réponse : les femmes préfèrent les professions de contacts et de soins), le Norvégien Trond Diseth, qui explore les jouets vers lesquels des nourrissons tendent les mains (réponse : tout ce qui est doux et tactile pour les filles), puis Simon Baron-Cohen, professeur de psychopathologie du développement au Trinity College de Cambridge, et l’Anglaise Anne Campbell, psychologue de l’évolution. Ces spécialistes répondent que naître homme ou femme implique des différences importantes. Et que leur inspirent les » études de genre»? Eclats de rire. L’évolution de l’espèce, le bain d’hormones dans lequel se fabrique notre cerveau font du masculin et du féminin des sexes distincts. Tout aussi intelligents, mais pas identiques. Il présente leurs réactions aux amis du «genre». Qui les accusent d’» être des forcenés du biologisme «. Soit. Eia les prie alors d’exposer leurs preuves que le sexe ne serait qu’une construction culturelle… Silence. Après la diffusion de son film, en 2010, le Nordic Gender Institute fut privé de tout financement public
Ο γκουρού John Money, ο πατέρας της «θεωρίας των δύο φύλων», είχε δοκιμάσει σε δίδυμα τη θεωρία του
Της Εμιλί Λανέζ
Οι μελέτες για το γένος – άνδρας ή γυναίκα – καθιερώθηκαν από την πένα και το νυστέρι ενός Νεοζηλανδού, καθηγητή σεξολογίας και ψυχολογίας, ειδικευμένου στον ερμαφροδιτισμό στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς, του Τζων Μάνεϊ. Αυτός είναι που από το 1955 ορίζει το γένος ως τη σεξουαλική συμπεριφορά που αποκτά κάποιος ανεξάρτητα από τη σωματική πραγματικότητα.
Το 1966, ο γιατρός Μάνεϊ ήρθε σε επαφή με ένα κατεστραμμένο ζευγάρι, τους Τέιμερ. Αυτοί είχαν δίδυμα αγοράκια ηλικίας 8 μηνών στα οποία θέλησαν να κάνουν περιτομή. Δυστυχώς, η περιτομή του Ντέιβιντ με ηλεκτρική καυτηρίαση απέτυχε και το πέος του κάηκε. Στον Μπράιαν, το δίδυμο αδελφάκι του, δεν έγινε περιτομή. Τι θα γίνει με τον μικρό Ντέιβιντ με το απανθρακωμένο πέος; Ο Μάνεϊ βλέπει σ’αυτή τη μοιραία αναπηρία την ευκαιρία να αποδείξει in vivo ότι το βιολογικό φύλο είναι μια απάτη, μια αυθαιρεσία από την οποία θα μας απαλλάξει η εκπαίδευση. Πείθει τους γονείς να μεγαλώσουν τον Ντέιβιντ σαν κορίτσι, χωρίς να του το πουν ποτέ – ούτε στον αδελφό του – ότι γεννήθηκε αγόρι. Ο γιατρός συνταγογραφεί στο παιδί, το οποίο μετονομάστηκε σε Μπρέντα, μια ορμονική θεραπεία και, δεκατέσσερις μήνες αργότερα, του αφαίρεσε τους όρχεις. Οι γονείς του ντύνουν το παιδί με φουστάνια, του χαρίζουν κούκλες, του μιλούν στο θηλυκό γένος.
Πλύση εγκεφάλου
Σε ηλικία 6 ετών, οι δίδυμοι δείχνουν να ανταποκρίνονται θετικά στον ρόλο του φύλου που τους έχουν ορίσει. Αρα η εκπαίδευση και η κοινωνία δημιουργούν το φύλο… Ο Μπάιαν είναι ένα τέλειο αγόρι και η Μπρέντα ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Ο Μάνεϊ τους εξετάζει μια φορά το χρόνο. Αν και είναι μόλις 6 χρονών, τους ρωτάει για τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους, τους ζητάει να αγγίζουν το ένα το άλλο. «Ήταν πλύση εγκεφάλου», εμπιστεύτηκε η Μπρέντα – Ντέιβιντ αργότερα στον Τζων Κολαπίντο, ο οποίος, το 1998, έγραψε την ιστορία στο Ρόλινγκ Στόουνς και αργότερα στο βιβλίο: «As Nature Made Him: The Boy Was Raised As A Girl».
Ο Μάνεϊ είναι πεπεισμένος ότι έχει αποδείξει ότι το βιολογικό φύλο εξαφανίζεται όταν του «μεταγγίζουμε» ένα άλλο γένος. Δημοσιεύει πολυάριθμα άρθρα αφιερωμένα στην περίπτωση «Τζων-Τζόαν» (τα ονόματα που δίνει στους Ντέιβιντ – Μπρέντα) και αργότερα, το 1972, ένα βιβλίο «Άνδρας-Γυναίκα, Αγόρι- Κορίτσι». Υποστηρίζει σε αυτά ότι μόνο η εκπαίδευση κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται ως άνδρες ή γυναίκες. Έτσι γεννήθηκε η «Θεωρία του γένους».
Μόνο που η Μπρέντα μεγαλώνει με τρόπο οδυνηρό. Στην εφηβεία, αισθάνεται η φωνή της να γίνεται βαρειά, εξομολογείται ότι έλκεται από τα κορίτσια, αρνείται τον πλαστικό κόλπο που θέλει να της επιβάλει ο Μάνεϊ. Η Μπρέντα παύει να καταπίνει τη θεραπεία της, καταφεύγει στη τεστοστερόνη, παραμιλάει, πίνει υπερβολικά. Η Μπρέντα αισθάνεται αγόρι περιορισμένο μέσα σε ένα σώμα κοριτσιού. Σαστισμένοι, οι γονείς αποκαλύπτουν την αλήθεια στα δίδυμα. Η Μπρέντα γίνεται και πάλι Ντέιβιντ και παντρεύεται μια γυναίκα. Αλλά οι ταυτοτικές μεταπτώσεις αποσταθεροποίησαν τα αγόρια. Ο Μπράιαν αυτοκτονεί το 2002 και τον ακολουθεί ο Ντέιβιντ, στις 5 Μαΐου 2004. Γι’ αυτό το τραγικό τέλος ο Μάνεϊ δεν κάνει καμία δήλωση. Το 1997, ο Μίλτον Ντάιαμοντ, καθηγητής ανατομίας και αναπαραγωγικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, καταγγέλλει την απάτη. Ο Μάνεϊ ανταπαντά κάνοντας λόγο για μια συνωμοσία από πρόσωπα «για τα οποία η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα έχουν γενετική προέλευση»
Η πρωτοπόρος…Νορβηγία
Έχει επιστημονική θεμελίωση η «θεωρία του γένους»; Το 2009, ο Νορβηγός δημοσιογράφος Χάραλντ Εϊα αφιερώνει ένα ντοκυμαντέρ στη θεωρία του γένους. Αναζητεί μια απάντηση στο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν στη Νορβηγία, πρωτοπόρο των πολιτικών του «γένους», οι νοσοκόμες να είναι γυναίκες και οι μηχανικοί να είναι άνδρες; Ρωτάει τέσσερις κορυφές: τον Αμερικανό καθηγητή Ρίτσαρντ Λίπα, υπεύθυνο μιας παγκόσμιας σφυγμομέτρησης για τη σχέση της επιλογής επαγγέλματος με το φύλο (απάντηση: οι γυναίκες προτιμούν επαγγέλματα επαφής και φροντίδων), τον Νορβηγό Τροντ Ντίσεθ ο οποίος ερευνά τα παιχνιδάκια προς τα οποία απλώνουν τα χέρια τους τα βρέφη (απάντηση: ό,τι είναι μαλακό και απτικό για τα κορίτσια), τον Σάιμον Μπάρον – Κοέν, καθηγητή ψυχοπαθολογίας της ανάπτυξης στο Τρίνιτυ Κόλετζ του Καίμπριτζ και, την Αγγλίδα Αν Κάμπελ, ψυχολόγο της ανάπτυξης. Αυτοί οι ειδικοί απαντούν ότι το να γεννηθείς άνδρας ή γυναίκα συνεπάγεται μεγάλες διαφορές. Και τι τους προκαλούν οι «μελέτες για το γένος»; Ξεσπάσματα γέλιου. Η εξέλιξη του είδους, το πλήθος των ορμονών που ενεργούν στον εγκέφαλο κάνουν το αρσενικό και το θηλυκό διακριτά φύλα. Με τις ίδιες νοητικές ικανότητες αλλά όχι όμοια. Παρουσιάζει τις αντιδράσεις τους στους φίλους του «γένους». Οι οποίοι τους κατηγορούν ότι «είναι φανατικοί του βιολογισμού». Έστω. Ο Εϊα τους παρακαλεί να εκθέσουν τις αποδείξεις τους ότι το φύλο δεν είναι παρά πολιτισμικό δημιούργημα… Σιωπή. Μετά τη μετάδοση του ντοκυμαντέρ, το 2010, το Νορβηγικό Κέντρο του Γένους έχασε κάθε κρατική χρηματοδότηση …
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Το κείμενο αυτό επιχειρεί μια εισαγωγή στις μεταβαλλόμενες ιδέες για την έννοια του φύλου (gender), όπως αναπτύχθηκαν μέσα από πολλαπλές φεμινιστικές προσεγγίσεις. Αν και, πλέον, αποτελεί μια ευρύτατα διαδεδομένη έννοια στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες γενικώς, το φύλο θα μας απασχολήσει ειδικότερα εδώ ως μια κεντρικής σημασίας κατηγορία για τη φεμινιστική θεωρία. Το πρώτο σημείο, λοιπόν, που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η εισαγωγή της έννοιας του φύλου στις φεμινιστικές θεωρίες και η παραγωγή γνώσης για το φύλο από τη συγκεκριμένη οπτική δε συνέβησαν λόγω κάποιας αθώας επιθυμίας για την ανακάλυψη της όποιας ‘αλήθειας’, ούτε απλώς και μόνο λόγω κάποιου υπερβάλλοντα ζήλου για μάθηση και κατανόηση. Και αυτό, βέβαια, καθόλου δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των φεμινιστικών προσεγγίσεων για το φύλο. Αν προσπαθούσαμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει κάποιο είδος γνώσης που παράγεται με τόσο αθώα και ουδέτερα κίνητρα, δε θα είχαμε κανέναν άλλο λόγο παρά να αποκρύψουμε συγκεκριμένα ενδιαφέροντα που πάντα υποκινούν κάθε απόπειρα παραγωγής γνώσης. Στην περίπτωσή μας, λοιπόν, η αναγκαιότητα θεωρητικής ενασχόλησης με την έννοια του φύλου προκύπτει, πρώτα και κύρια, ως ένα πολιτικό αίτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τις γενικότερες επιδιώξεις των φεμινιστικών κινημάτων. Παρακολουθώντας, επομένως, τις μεταλλαγές των ιδεών για την έννοια του φύλου, δε μπορεί παρά να παρακολουθούμε ταυτόχρονα ένα μέρος από τις ευρύτερες μεταλλαγές του ίδιου του φεμινισμού ως πολιτικού κινήματος.
Είναι απαραίτητο, επίσης, να διευκρινίσουμε ότι το παρόν κείμενο δε στοχεύει να στοιχειοθετήσει μια σφαιρική και συνεκτική ιστορία της έννοιας του φύλου, αλλά μάλλον ένα είδος γενεαλογίας. Η γενεαλογική προσέγγιση, θα μπορούσαμε πολύ σύντομα και σχηματικά να πούμε, δεν είναι ιστοριογραφία, αλλά απόπειρα διερεύνησης των συνθηκών που καθιστούν δυνατή τη γραφή της ιστορίας. Αν το χαρακτηριστικό της συνέχειας (και της ενότητας) αποτελεί το sine qua non μιας σφαιρικής ιστορίας, η γενεαλογία ενδιαφέρεται περισσότερο για τις ασυνέχειες, τις μεταβάσεις, τις μετατοπίσεις και τις τομές. Προσεγγίζοντας το θέμα μας μέσα από μια τέτοια λογική, θα αποφύγουμε να ψάξουμε για την ‘αρχική προέλευση’ των έμφυλων κατηγοριών και να παρουσιάσουμε τις ιδέες για το φύλο σε μια ενιαία και συνεχή γραμμική σειρά που νομιμοποιεί την εγκαθίδρυση μίας κυρίαρχης ιστορίας. Αυτό που θα επιχειρήσουμε είναι να διερευνήσουμε τις συνθήκες εγκαθίδρυσης και νομιμοποίησης κυρίαρχων αντιλήψεων περί φύλου, εξετάζοντας πώς συγκεκριμένες έμφυλες κατηγορίες που στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα κανονιστικών λόγων και πρακτικών εμφανίζονται ως αιτίες τους ή σημεία ‘αρχικής προέλευσής’ τους. Πιο συγκεκριμένα, θα εστιάσουμε σε δύο τομές/μετατοπίσεις στη φεμινιστική θεωρία που έχουν να κάνουν, αρχικά, με τη στροφή του ενδιαφέροντος από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’ και, σε επόμενο στάδιο, με την τάση να συσχετισθούν αναλυτικά το φύλο και η σεξουαλικότητα.
Τρίτη και τελευταία εισαγωγική διευκρίνιση: Το πεδίο διερεύνησής μας θα είναι εδώ η αγγλόφωνη βιβλιογραφία, μια και η έννοια του φύλου (gender) που θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε, και η οποία πρωτίστως αναφέρεται στην κοινωνική οργάνωση των σχέσεων ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, προέρχεται από την αγγλική γλώσσα. Οι θεωρίες περί φύλου με τις οποίες θα ασχοληθούμε, λοιπόν, αναπτύσσονται κυρίως στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Στη φεμινιστική θεωρία της Ηπειρωτικής Ευρώπης, από την άλλη μεριά (και εδώ ανοίγουμε ένα μεγάλο θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε), η έννοια που έχει κατά κύριο λόγο χρησιμοποιηθεί, πρώτα από τις γαλλίδες φεμινίστριες θεωρητικούς, είναι αυτή της σεξουαλικής διαφοράς (la différence sexuelle). Αξίζει να σημειώσουμε ότι, ενώ η έννοια αυτή έχει εισαχθεί στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία (στα αγγλικά αποδίδεται με τον όρο sexual difference), εμπλουτίζοντας έτσι την αγγλοαμερικανική συζήτηση για το φύλο, ο όρος gender δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί με την ίδια σημασία στα γαλλικά (η αντίστοιχη γαλλική λέξη le genre χρησιμοποιείται συνήθως για να δηλώσει ολόκληρο το ‘ανθρώπινο είδος’), με αποτέλεσμα να είναι πιο δύσκολη η εισαγωγή του στη σχετική συζήτηση της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Ο στόχος μας εδώ δεν είναι να εγκαθιδρύσουμε αυστηρά (γεωγραφικά και θεωρητικά) όρια ανάμεσα στις δύο παραδόσεις. Εφ’ όσον όμως, όπως θα δούμε, είναι δυνατό να αναγνωρίσουμε σημαντικές διαφορές στο θεωρητικό τους πλαίσιο, μας ενδιαφέρει να τις προσεγγίσουμε ως δύο διαφορετικές σχολές σκέψης, ή, χρησιμοποιώντας έναν όρο της Donna Haraway, ως δύο διαφορετικά ‘τοποθετημένες γνώσεις’ (situated knowledges), η καθεμιά με τα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς της. Έτσι, η παράλληλη αναφορά στην έννοια της σεξουαλικής διαφοράς θα γίνει για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια του φύλου που μας ενδιαφέρει εδώ και όχι για να αποφασίσουμε ποιο από τα δυο πλαίσια είναι το ‘καλύτερο’.
Από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’
Η πρώτη τομή στην οποία, όπως είπαμε, θα εστιάσουμε τη διερεύνησή μας είναι η μετατόπιση στο ενδιαφέρον των φεμινιστικών θεωριών από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, τότε που εμφανίζονται τα πρώτα προγράμματα γυναικείων σπουδών (women’s studies) στα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ, η έμφαση δίνεται στο να αποτυπωθούν ‘οι εμπειρίες των γυναικών’ (οι οποίες απουσιάζουν εντελώς από τις μέχρι τότε ανδροκεντρικές προσεγγίσεις όλων των τομέων της επιστήμης), να αποκαλυφθεί και να καταγραφεί το ιστορικό τους παρελθόν (το οποίο μέχρι τότε παρέμενε ‘κρυμμένο’ από αυτό που ονομάζεται ‘Ιστορία’) και να συγκροτηθούν θεωρητικά εργαλεία που θα βοηθήσουν στην κατανόηση και αντιμετώπιση των πολλαπλών φαινομένων καταπίεσης των γυναικών. Σε αυτές τις πρώιμες προσεγγίσεις, η κεντρική έννοια για τη φεμινιστική ανάλυση είναι η ‘γυναίκα’ και όχι το ‘φύλο’. Η εισαγωγή της έννοιας ‘φύλο’ συμπίπτει με την αρχή του λεγόμενου ‘δεύτερου κύματος’ του φεμινισμού (second wave feminism) και η ανάπτυξή της ως αναλυτική κατηγορία από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, σύμφωνα με τη Donna Haraway, στοχεύει κατ’ αρχήν στο να διερευνήσει τι μετράει ως ‘γυναίκα’, αλλά και να αμφισβητήσει απόψεις που για πολύ καιρό θεωρούνταν δεδομένες και αδιαμφισβήτητες και, τελικά, να ανασυγκροτήσει τι μετράει ως ‘άνθρωπος’ (human).
Αυτό που διακυβεύεται (επιστημονικά και πολιτικά) σε αυτή τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’ έχει τουλάχιστον τρεις διακριτές πτυχές. Κατά πρώτον, εισάγοντας στρατηγικά τη διάκριση ‘βιολογικό φύλο’/‘κοινωνικό φύλο’ (sex/gender)—με το πρώτο να θεωρείται ότι αποτελεί το ‘φυσικό’ υπόβαθρο πάνω στο οποίο κατασκευάζεται το δεύτερο (θα επανέλθουμε αναλυτικά σε αυτή τη διάκριση)—οι φεμινίστριες επιδιώκουν να δώσουν έμφαση, σε θεωρητικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, στην έννοια του κοινωνικού φύλου, προκειμένου να τονίσουν το ρόλο των κοινωνικών και πολιτισμικών διαδικασιών και πρακτικών που κατασκευάζουν και οριοθετούν την έμφυλη ταυτότητα ‘γυναίκα’, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να υποβαθμίσουν και να μειώσουν τη σημασία και το ρόλο του λεγόμενου ‘βιολογικού φύλου’ —μια θέση που αρχικά διαμορφώνεται ως μια στρατηγική αντίστασης στην άποψη που θα υποστήριζε ότι ‘η βιολογία είναι πεπρωμένο’ (‘biology is destiny’).
Η στροφή της έμφασης από τη γυναίκα στο φύλο, κατά δεύτερον, είναι ενδεικτική της τάσης που θα επικρατήσει να μελετηθούν άνδρες και γυναίκες σε αλληλοσυσχετισμό μεταξύ τους. Το φύλο είναι μια σχετική έννοια, σύμφωνα με τη Joan Scott, και η χρήση του σαφώς υπονοεί ότι θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι για να κατανοήσουμε τις ‘γυναίκες’ πρέπει να τις μελετήσουμε αυτόνομα και ξεχωριστά από τους ‘άνδρες’. Εξ’ άλλου, η κοινή αντίληψή μας για το δίπολο άνδρας/γυναίκα (η αντίληψη δηλαδή ότι ‘ο άνδρας’ και ‘η γυναίκα’ είναι δύο διακριτά ‘όντα’ που συνδέονται μεταξύ τους με μια διχοτομική σχέση θετικού/αρνητικού—που το ένα, με άλλα λόγια, είναι ό,τι δεν είναι το άλλο) αποκαλύπτει ακριβώς ότι η έννοια ‘άνδρας’, για παράδειγμα, είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτή, αδύνατο καν να συγκροτηθεί ως έννοια, χωρίς το απαραίτητο (αν και δομικά υποδεέστερο και υποβαθμισμένο) αρνητικό της, από το οποίο στην πραγματικότητα η ίδια αντλεί τα χαρακτηριστικά της.
Η έμφαση στην έννοια του φύλου, τρίτο και ίσως πιο σημαντικό σημείο, σημαίνει επίσης ότι οι φεμινιστικές σπουδές δεν είχαν ως σκοπό απλώς και μόνο να προσθέσουν ένα καινούργιο ‘αντικείμενο’ μελέτης (τη ‘γυναίκα’) στα ήδη υπάρχοντα, αλλά να προωθήσουν μια συγκεκριμένη οπτική, αναθεωρώντας ριζικά τα καθιερωμένα μοντέλα ανάλυσης και έρευνας. Θέτοντας ερωτήματα από τη σκοπιά του φύλου, ερωτήματα που δεν περνούσαν καθόλου από το μυαλό των τότε ερευνητών, διανοουμένων και ακαδημαϊκών, και άρα με κανένα τρόπο δε μπορούσαν να διερευνηθούν με τα διαθέσιμα θεωρητικά εργαλεία, οι φεμινιστικές σπουδές κατάφεραν να αποσταθεροποιήσουν τα όρια ανάμεσα στις διάφορες περιοχές της επιστήμης και να διαταράξουν, δημιουργικά και με πλούσια αποτελέσματα, τις ήδη καθιερωμένες διαδικασίες παραγωγής γνώσης στα πανεπιστήμια.
Η διάκριση ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’
Η διάκριση ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’ είναι αυτή που σηματοδοτεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη γυναίκα στο φύλο την οποία συζητάμε. Η διάκριση αυτή εισάγεται ως θεωρητικό εργαλείο στη φεμινιστική ανάλυση στη δεκαετία του ’70 και έχει, όπως είπαμε, μια συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα. Θα μπορούσαμε όμως να υποστηρίξουμε ότι οι θεωρητικές καταβολές της διάκρισης αυτής μπορούν ήδη να ανιχνευθούν στην πρωτοποριακή για την εποχή της δουλειά της Simone de Beauvoir, και πιο συγκεκριμένα, στη διάσημη διατύπωσή της: ‘γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι’. Παρά το ότι η Beauvoir δε χρησιμοποιεί τον όρο ‘κοινωνικό φύλο’, αυτό που μπορούμε να διαβάζουμε στη θέση της είναι ότι ένα ‘βιολογικά’ καθορισμένο σώμα, με συγκεκριμένα ‘ανατομικά’ χαρακτηριστικά (αυτό το οποίο ‘γεννιέσαι’), σταδιακά εξελίσσεται και διαμορφώνεται σε έμφυλο υποκείμενο (αυτό το οποίο ‘γίνεσαι’): από θηλυκό σε γυναίκα. Σε αυτή τη λογική λοιπόν, το ‘βιολογικό φύλο’, όπως ήδη αναφέραμε, μοιάζει να γίνεται αντιληπτό ως ένα είδος ‘φυσικού’ υποβάθρου πάνω στο οποίο διαμορφώνεται και κατασκευάζεται κοινωνικά και πολιτισμικά το κοινωνικό φύλο.
Στο σημείο αυτό, αρχίζει πλέον να γίνεται σαφής η αναλογία της διάκρισης ανάμεσα σε ‘βιολογικό’ και κοινωνικό φύλο με την άλλη, κεντρικής σημασίας στη δομική ανθρωπολογία, διάκριση μεταξύ ‘φύσης’ και ‘πολιτισμού’ (‘nature’/‘culture’). Ο γάλλος ανθρωπολόγος Claude Lévi-Strauss, σε μεγάλο μέρος της δουλειάς του, αλλά κυρίως στο βιβλίο του The Elementary Structures of Kinship, βασικό θέμα του οποίου αποτελεί η εν λόγω διάκριση, μοιάζει να αντιλαμβάνεται την αντίθεση ‘φύσης’ και ‘πολιτισμού’ ως αντίθεση ανάμεσα στο ‘ωμό’ και το ‘μαγειρεμένο’. Πολύ σύντομα και σχηματικά, ο ‘πολιτισμός’ γίνεται εδώ αντιληπτός ως ανθρώπινη επεξεργασία του ωμού και πρωτογενούς υλικού της ‘φύσης’ (culturalisation of nature), ως το σύνολο των ανθρώπινων υλικών και συμβολικών παρεμβάσεων στον κόσμο, παρεμβάσεις που υποτίθεται ότι ‘ξεκινάνε’ από εκεί ακριβώς όπου ‘τελειώνει’ η ‘φύση’. Σε πλήρη αντιστοιχία, το κοινωνικό φύλο γίνεται αντιληπτό από τις φεμινίστριες θεωρητικούς ως μια συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτισμική επεξεργασία και ερμηνεία του ήδη από τη ‘φύση’ καθορισμένου ‘βιολογικού φύλου’. Το ‘βιολογικό φύλο’, με άλλα λόγια, θεωρείται ότι προηγείται, και λογικά και χρονολογικά, του κοινωνικού, το οποίο υποτίθεται ότι έπεται.
Η πιο πλήρης, ίσως, και ολοκληρωμένη θεωρητικά διατύπωση της διάκρισης ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου είναι αυτή της ανθρωπολόγου Gayle Rubin, στο περίφημο και με μεγάλη επιρροή άρθρο της ‘The Traffic in Women’. Η Rubin, παρά το ότι κατά τα λοιπά διατυπώνει μια ριζική κριτική στο στρουκτουραλισμό του Lévi-Strauss, μοιάζει να βασίζει την πολυσυζητημένη ιδέα της για το ‘σύστημα βιολογικού/κοινωνικού φύλου’ (‘sex/gender system’) ακριβώς σε κάποια σημεία της θεωρίας του Lévi-Strauss. Κάθε κοινωνική οργάνωση, γράφει η Rubin, έχει ένα ‘σύστημα βιολογικού/κοινωνικού φύλου’, μια σειρά δηλαδή από κανονιστικές αντιλήψεις, διαδικασίες και πρακτικές μέσω των οποίων το ‘βιολογικό φύλο’ και το ωμό υλικό της ανθρώπινης αναπαραγωγής μετασχηματίζεται και διαμορφώνεται μέσω της ανθρώπινης παρέμβασης σε κοινωνικό προϊόν. Σε αυτό το θεωρητικό σχήμα, παρά την ιδιαίτερη σημασία που έχει τη δεδομένη στιγμή η έμφαση στην κοινωνική κατασκευή του φύλου, οι έννοιες του ‘βιολογικού φύλου’ και του ‘σώματος’ παραμένουν ταυτισμένες με αυτό που μετράει ως ‘φύση’ —με αυτό δηλαδή που βρίσκεται ήδη ‘εκεί πέρα’, δοσμένο από πριν, προκαθορισμένο και αμετάβλητο —και άρα απλώς θεωρούνται δεδομένες, χωρίς να υπόκεινται σε καμιά θεωρητική επεξεργασία.
Τώρα, στο θεωρητικό πλαίσιο της Ηπειρωτικής Ευρώπης, η διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου, πολύ απλά, δεν υπάρχει. Ο όρος ‘σεξουαλική διαφορά’ (sexual difference) μπορεί να θεωρηθεί ως ένας ενδιάμεσος όρος ανάμεσα στο ‘βιολογικό’ και το κοινωνικό φύλο, χωρίς να μπορεί ακριβώς να μειωθεί ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Η έννοια της σεξουαλικής διαφοράς, με άλλα λόγια, δεν αναφέρεται απλώς σε μια ‘βιολογική’ διαφορά, ούτε όμως και σε μια διαφορά που είναι αποκλειστικά προϊόν κοινωνικής κατασκευής. Η σωματικότητα (corporeality) και η λεγόμενη ‘βιολογική’ υπόσταση του υποκειμένου γίνονται εδώ κατανοητές —κυρίως μέσα από τη χρήση της ψυχαναλυτικής θεωρίας —με όρους σημειωτικούς και συμβολικούς, πράγμα που σημαίνει ότι το ‘βιολογικό’ και το ‘πολιτισμικό’ εντάσσονται σε ένα ενιαίο θεωρητικό πλαίσιο.
Η βασική διάκριση σε αυτό το σχήμα σκέψης είναι αυτή ανάμεσα στο ‘αρσενικό’ και το ‘θηλυκό’. Οι φεμινίστριες που δουλεύουν σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο υποστηρίζουν ότι η έννοια του φύλου, καθώς αναφέρεται με ισότιμο τρόπο τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες, ενδεχομένως να υπαινίσσεται μια ‘ψευδαίσθηση συμμετρίας’ ανάμεσά τους, ενώ με την έννοια της σεξουαλικής διαφοράς η έμφαση δίνεται στις δομικά ασύμμετρες θέσεις τις οποίες καταλαμβάνουν το ‘αρσενικό’ και το ‘θηλυκό’ στο επίπεδο του συμβολικού. Έτσι, σύμφωνα με τη Rosi Braidotti, το θεωρητικό πλαίσιο της ‘σεξουαλικής διαφοράς’ εστιάζει κυρίως στους τρόπους με τους οποίους εγκαθίσταται συμβολικά η υπεροχή και η κυριαρχία του ‘αρσενικού’. Σύμφωνα με τις ψυχαναλυτικές θεωρήσεις της σχολής του Lacan, ‘ο άνδρας’ είναι αυτός που υποτίθεται ότι κατέχει το φαλλό, το πλεονεκτικό σημαίνον, γι’ αυτό και αντιπροσωπεύει ένα αφηρημένο (abstract) και μη ενσώματο υποκείμενο. ‘Η γυναίκα’, από την άλλη μεριά, θεωρείται ότι καθορίζεται από την υποτιθέμενη ‘ιδιαιτερότητα’ της σωματικότητάς της, γι’ αυτό και αποτελεί το μη αντιπροσωπεύσιμο και ευνουχισμένο ‘άλλο’—είναι, δηλαδή, η ίδια ο φαλλός. Αυτή η ασύμμετρη σχέση θεωρείται ότι συγκροτεί μια ανέκκλητη διαφορά μεταξύ ‘αρσενικού’ και ‘θηλυκού’ που δεν επιδέχεται μείωση, μια θεμελιώδη διαφοροποίηση στη σφαίρα του συμβολικού, η οποία θέτει τις παραμέτρους για τις αντίστοιχες τοποθετήσεις ανδρών και γυναικών στο πεδίο του κοινωνικού.
Αυτή η ριζική διάκριση ‘συμβολικού’ και ‘κοινωνικού’ —οφειλόμενη, βέβαια, στη συστηματική χρήση της ψυχαναλυτικής θεωρίας —είναι, θα τολμούσαμε να πούμε, ένα από τα πλέον προβληματικά σημεία στο θεωρητικό πλαίσιο της ‘σεξουαλικής διαφοράς’. Από τη στιγμή που το ‘συμβολικό’ γίνεται αντιληπτό ως ένα στατικό πεδίο δομών που θέτει τα όρια για το τι είναι ανέκκλητο και τι δεν είναι, η ασύμμετρη θέση ανδρών και γυναικών στη σφαίρα του συμβολικού είναι απόλυτα αποσπασμένη από τις υπαρκτές κοινωνικές σχέσεις και πρακτικές (στις οποίες πρωτίστως αναφέρεται η έννοια του φύλου), με αποτέλεσμα να εγκαθίσταται η ‘σεξουαλική διαφορά’ ως θεμελιώδης και αμετάλλακτη, απογυμνωμένη από κάθε κοινωνικότητα. Σε αυτή τη βάση, η Λακανική ψυχανάλυση έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης κριτικής από πολλές φεμινίστριες θεωρητικούς που εργάζονται στο θεωρητικό πλαίσιο του ‘φύλου’, θεωρώντας την ως μια κατ’ εξοχήν Ευρωκεντρική θεωρία —η οποία, αν και βασίζεται σε συγκεκριμένες, γεωγραφικά και ιστορικά προσδιορισμένες, εμπειρίες και πρακτικές, έχει αξιώσεις παγκόσμιας ισχύος —αλλά και, με τα λόγια της Rubin, ως μια από ‘τις πιο σοφιστικέ σεξιστικές ιδεολογίες που υπάρχουν’.
Από την άλλη μεριά όμως, η απουσία διάκρισης μεταξύ ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου επιτρέπει στις θεωρίες της ‘σεξουαλικής διαφοράς’ να εισαγάγουν με διαφορετικούς όρους την έννοια του σώματος. Αντί να αποτελεί μια οντότητα ήδη δοσμένη και ‘βιολογικά’ καθορισμένη —όπως υπαινίσσεται η διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου —το σώμα συλλαμβάνεται εδώ ως ένας τόπος διασταύρωσης υλικών και συμβολικών δυνάμεων, και δε μπορεί, έτσι, να μειωθεί σε ένα ‘δεδομένο της φύσης’, αλλά νοείται ως ‘η πρωταρχική μας θέση στον κόσμο, η πρωταρχική μας τοποθέτηση στην πραγματικότητα’. Αντί να γίνεται αντιληπτό ως διακριτό από το ‘πνεύμα’ —όπως επίσης υπαινίσσεται η διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου —το σώμα θεωρείται ως το καθαυτό ‘συστατικό’ του υποκειμένου και άρα είναι απαραίτητο, σύμφωνα με την Elizabeth Grosz, να συλληφθεί μέσω καινούργιων εννοιών όπως ‘ενσώματη υποκειμενικότητα’ (embodied subjectivity) και ‘ψυχική σωματικότητα’ (psychical corporeality), έννοιες που προσπαθούν να τονίσουν τον κεντρικό ρόλο του σώματος για τις ψυχικές διεργασίες συγκρότησης της υποκειμενικότητας.
Πριν από τη συνάντηση ‘φύλου’ και ‘σεξουαλικότητας’
Η δεύτερη μετατόπιση η οποία θα μας απασχολήσει έχει να κάνει, όπως ήδη αναφέρθηκε στην αρχή, με τη διερεύνηση των δυνατοτήτων για αναλυτικό συσχετισμό της έννοιας του ‘φύλου’ με την έννοια της ‘σεξουαλικότητας’, μια κίνηση που θα ανατρέψει δυναμικά προγενέστερες ιδέες για το φύλο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η σχέση φύλου και σεξουαλικότητας παραμένει γενικώς θεωρητικά αδιερεύνητη, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται δυο ξεχωριστά σώματα γνώσης, για το ‘φύλο’ και τη ‘σεξουαλικότητα’ αντίστοιχα, το καθένα από τα οποία εργάζεται με συγκεκριμένες παραδοχές και λαμβάνει ως δεδομένες συγκεκριμένες αντιλήψεις, είτε ρητά διατυπωμένες, είτε— συνηθέστερα —όχι. Από τη μια πλευρά, στη μέχρι τότε φεμινιστική συζήτηση για το φύλο κυριαρχεί η υπόθεση της ετεροφυλοφιλίας. Χωρίς αυτό να αποτελεί πάντα συνειδητά διατυπωμένη επιλογή, ο λόγος για τις ‘γυναίκες’ είναι κατά κανόνα λόγος για τις ‘ετεροφυλόφιλες γυναίκες’. Έτσι, μεγάλο μέρος της φεμινιστικής θεωρίας για τα θέματα φύλου λαμβάνει ως δεδομένη την ετεροφυλοφιλία, αποκλείοντάς την έτσι από το πεδίο διερεύνησής της.
Βέβαια, οι λεσβίες θεωρητικοί που εργάζονται στο πλαίσιο του λεσβιακού φεμινισμού —ένα επιμέρους τμήμα του φεμινιστικού κινήματος που αναπτύσσεται έντονα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80—είναι οι πρώτες που, ήδη από την εποχή αυτή, ασκούν μια κριτική στην υπόθεση της ετεροφυλοφιλίας που κυριαρχεί στις φεμινιστικές θεωρίες και ασχολούνται θεωρητικά με τη γυναικεία ομοφυλοφιλία. Παρόλα αυτά, ούτε κι εκείνες καταφέρνουν να διερευνήσουν ικανοποιητικά τη σχέση φύλου και σεξουαλικότητας. Όντας ενταγμένες πολιτικά στο ευρύτερο φεμινιστικό κίνημα, θεωρητικοποιούν τις λεσβίες πρώτα και κύρια ως γυναίκες, και θεωρούν, για παράδειγμα, την καταπίεση των λεσβιών αποκλειστικά ως γυναικεία καταπίεση, κατά κάποιο τρόπο υποτάσσοντας την αναλυτική κατηγορία ‘σεξουαλικότητα’ στην αναλυτική κατηγορία ‘φύλο’. Για παράδειγμα, η Adrienne Rich, σε ένα άρθρο-σταθμό για τις λεσβιακές σπουδές, ενώ από τη μια πλευρά ασκεί ριζική κριτική σε αυτό που η ίδια ονομάζει ‘αναγκαστική ετεροφυλοφιλία’ (compulsory heterosexuality)—στην άρρητη υπόθεση δηλαδή των φεμινιστικών θεωριών περί του δεδομένου της ετεροφυλοφιλίας —από την άλλη, για να προσεγγίσει θεωρητικά τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, εισάγει την έννοια ‘λεσβιακό συνεχές’ (lesbian continuum), η οποία θεωρητικοποιεί το λεσβιασμό ως ένα τρόπο ύπαρξης, ως μια ‘βαθύτατα θηλυκή εμπειρία’ που έχει τη δυνατότητα, σύμφωνα με τη Rich, να ενώσει όλες τις γυναίκες εναντίον της πατριαρχίας και της ανδρικής καταπίεσης. Η Rich εδώ δεν απέχει πολύ από το να υποστηρίζει ότι όλες οι γυναίκες είναι κατ’ ουσία λεσβίες —ένα, θα λέγαμε, εξαιρετικά προβληματικό επιχείρημα —και αυτό συμβαίνει γιατί ο λεσβιασμός εδώ δεν αναλύεται ως μια μορφή σεξουαλικότητας, αλλά θεωρείται ως ένα ουσιώδες ‘φυσικό’ χαρακτηριστικό όλων των γυναικών, ως έμφυλο γνώρισμα. Η σεξουαλικότητα, με άλλα λόγια, δεν αναγνωρίζεται ως διακριτή αναλυτική κατηγορία, αλλά εμφανίζεται απλώς ως ‘φυσική’ απόρροια του φύλου.
Από την άλλη πλευρά, το σώμα γνώσης που παράγεται με αντικείμενο τη ‘σεξουαλικότητα’, και το οποίο συνδέεται πολιτικά με τα αντίστοιχα gay/ομοφυλοφιλικά κινήματα, είναι σε μεγάλο βαθμό ανδροκεντρικό. Στις μέχρι τότε σπουδές της σεξουαλικότητας, στο μεγαλύτερο μέρος τους επηρεασμένες από τον περίφημο πρώτο τόμο της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του γάλλου φιλοσόφου Michel Foucault, χωρίς και πάλι αυτό να αποτελεί πάντα συνειδητά διατυπωμένη επιλογή, ο λόγος για τους ‘ομοφυλόφιλους’, είναι κατά κανόνα λόγος για τους ‘άνδρες ομοφυλόφιλους’. Οι μελέτες αυτές υποστηρίζουν γενικώς ότι η σεξουαλικότητα πρέπει να θεωρείται ως ένα κοινωνικά κατασκευασμένο χαρακτηριστικό και όχι ως ένα δεδομένο της ‘φύσης’. Για παράδειγμα, σε ένα σημαντικό άρθρο που δημοσιεύεται, μάλιστα, πριν το βιβλίο του Foucault, η Βρετανίδα κοινωνιολόγος Mary McIntosh διατυπώνει, ίσως για πρώτη φορά, μια θεωρία ‘κοινωνικής κατασκευής’ για την (ανδρική) ομοφυλοφιλία. Η McIntosh απορρίπτει την ιδέα ότι υπάρχουν δύο ειδών ‘όντα’ στον κόσμο (ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι), εκτοπίζει το ‘προαιώνιο’ ερώτημα για το αν η ομοφυλοφιλία είναι ‘επίκτητο ή εκ γενετής χαρακτηριστικό’ και διατυπώνει τη θέση ότι αντί να θεωρούμε ότι ‘ο ομοφυλόφιλος’ βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη ‘κατάσταση’, πρέπει να θεωρούμε ότι αναλαμβάνει κάποιο συγκεκριμένο ‘κοινωνικό ρόλο’. Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο, αυτό που μας ενδιαφέρει να τονίσουμε εδώ είναι ότι οι θεωρίες αυτές δεν εισάγουν καθόλου το φύλο στην ανάλυσή τους, με αποτέλεσμα να ακολουθούν τη γνωστή τακτική: θεωρώντας ότι αναφέρονται στη σεξουαλικότητα γενικώς, στην πραγματικότητα αναφέρονται στην ανδρική σεξουαλικότητα. Έτσι, οι συσχετισμοί φύλου και σεξουαλικότητας εξακολουθούν να παραμένουν και εδώ αδιερεύνητοι.
Πέρα από τη διάκριση ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’: Η ‘ετεροφυλόφιλη μήτρα’ και η θεωρία της επιτελεστικότητας
Η στροφή προς τη διερεύνηση των δυνατοτήτων για αναλυτικό συσχετισμό φύλου και σεξουαλικότητας ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και συνδέεται κατά κύριο λόγο με τη δουλειά της Αμερικανίδας φιλοσόφου Judith Butler, ιδιαίτερα στο πολυσυζητημένο βιβλίο της Gender Trouble. Η συμβολή της Butler ξεκινάει με μια παραγωγική και κριτική ‘αποδόμηση’ της διχοτομίας ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’, ενώ οι περαιτέρω επεξεργασίες της, τις οποίες θα συζητήσουμε αναλυτικά εδώ, αναδεικνύουν το σύνθετο δεσμό φύλου και σεξουαλικότητας.
Ξεκινώντας από τη Beauvoir, και από τη διατύπωσή της ότι ‘γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι’, η Butler αναρωτιέται πώς είναι δυνατό να γίνεσαι γυναίκα, αν δεν ήσουν γυναίκα από την αρχή. Υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται ένα συγκεκριμένο (κοινωνικό) φύλο σε κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο, και μπορούμε να υποθέσουμε ότι πριν γίνουν ένα συγκεκριμένο φύλο δεν ήταν αυτό το συγκεκριμένο φύλο; Αν υποθέσουμε ότι γεννιέσαι με ένα συγκεκριμένο ‘βιολογικό φύλο’ (θηλυκό, για παράδειγμα) και σταδιακά ‘γίνεσαι’ το κοινωνικό σου φύλο (γυναίκα), τότε το κοινωνικό φύλο θα πρέπει, όπως ήδη έχουμε πει, να θεωρείται ως μια συγκεκριμένη ερμηνεία του ‘βιολογικού φύλου’, το οποίο προηγείται δοσμένο από τη ‘φύση’ και αποτελεί ένα παθητικό δέκτη των ερμηνειών που του αποδίδονται. Όμως, υποστηρίζει η Butler, η αντίληψή μας για το τι μετράει ως ‘βιολογικό φύλο’ διαμορφώνεται πάντα μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια. Έτσι, το ‘βιολογικό φύλο’ δεν προϋπάρχει ως δεδομένο της ‘φύσης’, πριν ορισθεί ως ‘βιολογικό’ ή πριν θεωρηθεί ως δεδομένο της ‘φύσης’, στα πλαίσια συγκεκριμένων κοινωνικά διαμορφωμένων λόγων και αντιλήψεων. Με άλλα λόγια, μπορούμε να συλλάβουμε και να ορίσουμε το τι μετράει ως ‘βιολογικό φύλο’, αλλά αυτό το κάνουμε πάντα έχοντας ήδη την εμπειρία του κοινωνικού φύλου. Αυτό που ονομάζουμε, λοιπόν, ‘βιολογικό φύλο’ είναι πάντα ήδη εμποτισμένο με συγκεκριμένες κοινωνικές αντιλήψεις και παραδοχές, πράγμα που σημαίνει ότι ένα ‘βιολογικό φύλο’ άθικτο από κοινωνικές και πολιτισμικές παρεμβάσεις δε μπορεί να βρεθεί και, άρα, δε θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι υπάρχει. Το θεωρούμενο ‘βιολογικό φύλο’ δηλαδή, σύμφωνα με τη Butler, δεν είναι το υπόβαθρο ή η βάση για την παραγωγή του κοινωνικού φύλου αλλά μάλλον το αποτέλεσμά του.
Τώρα, για τη Butler, η ριζική διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου συνιστά ότι η κοινωνικά κατασκευασμένη έμφυλη ταυτότητα (άνδρας ή γυναίκα) είναι, ipso facto, ‘αφύσικη’, και άρα δεν είναι καθόλου απαραίτητο να ανταποκρίνεται στο αντίστοιχο ‘ανατομικά’ καθορισμένο σώμα (αρσενικό ή θηλυκό). Αυτό που κοινωνικά μετράει ως ‘άνδρας’, για παράδειγμα, μπορεί να αποτελεί τη συγκεκριμένη πολιτισμική ερμηνεία τόσο ενός ‘αρσενικού’, όσο κι ενός ‘θηλυκού’ σώματος. Κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα (και είναι ακριβώς εδώ το σημείο στο οποίο αρχίζει να γίνεται σαφής ο δεσμός φύλου και σεξουαλικότητας), η Butler υποστηρίζει ότι για ένα ακέραιο και ευανάγνωστο ή καταληπτό (intelligible) έμφυλο υποκείμενο, πρέπει να εγκαθιδρύεται και να διατηρείται μια ενότητα και μια συνέχεια ανάμεσα στο βιολογικό φύλο, το κοινωνικό φύλο, αλλά και τη σεξουαλική επιθυμία. Η ‘αναγκαστική τάξη’ (compulsory order) για τη Butler δεν είναι απλώς ότι ‘γεννιέσαι θηλυκό και γίνεσαι γυναίκα’, αλλά ότι ‘γεννιέσαι θηλυκό, γίνεσαι γυναίκα και επιθυμείς άνδρες’. Η σεξουαλική επιθυμία εμφανίζεται να προκύπτει ως αποτέλεσμα του κοινωνικού φύλου, το οποίο με τη σειρά του εμφανίζεται να αποτελεί την αναμενόμενη συνέχεια του ‘βιολογικού φύλου’: ‘επιθυμείς άνδρες διότι είσαι γυναίκα, και είσαι γυναίκα διότι γεννήθηκες θηλυκό’. Εδώ η Butler κάνει μια σημαντική θεωρητική ανατροπή, αποσταθεροποιώντας την αιτιακή σειρά που υποτίθεται ότι ισχύει για τις έννοιες ‘βιολογικό φύλο’, κοινωνικό φύλο και σεξουαλική επιθυμία. Εισάγει την έννοια της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’ (heterosexual matrix), η οποία περιγράφει ένα κανονιστικό και ρυθμιστικό σύστημα που εγκαθιδρύει, νομιμοποιεί και αναπαράγει την ετεροφυλοφιλία ως την αυτονόητα ‘φυσική’ και ‘κανονική’ μορφή σεξουαλικότητας. Αυτό το σύστημα της ‘αναγκαστικής ετεροφυλοφιλίας’, το οποίο υπάρχει ήδη εγκατεστημένο σε όλους τους τομείς των κοινωνικών και πολιτισμικών πρακτικών πριν από μας για μας, είναι που απαιτεί την ύπαρξη των δυο διακριτών και αντιθετικών φύλων, άνδρα και γυναίκας. Με άλλα λόγια, οι κοινωνικά διαμορφωμένες, έμφυλες ταυτότητες (άνδρας και γυναίκα), σύμφωνα με τη Butler, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής ερμηνείας του υποτιθέμενου ‘βιολογικού φύλου’ (αρσενικό και θηλυκό), αλλά είναι αποτέλεσμα των επιταγών αυτής της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’. Η προϋπόθεση μιας συγκεκριμένης ‘κανονικής’ σεξουαλικότητας, λοιπόν, είναι αυτή που απαιτεί την παραγωγή των ‘κανονικών’ κοινωνικών φύλων με συγκεκριμένο τρόπο και όχι το αντίθετο. Αντιστρόφως, και συνακόλουθα, υποστηρίζει η Butler, μια ‘μη κανονική’ σεξουαλικότητα έχει τη δύναμη να αποσταθεροποιεί τα ‘κανονικά’ παραγόμενα φύλα.
Το (κοινωνικό) φύλο, λοιπόν, είναι ένα κατασκεύασμα και για τη Butler, όχι όμως ένα κατασκεύασμα που αποτελεί μια συγκεκριμένη ερμηνεία και επεξεργασία ενός προϋπάρχοντος ‘βιολογικού φύλου’. Η Butler απορρίπτει αυτή την έννοια της κοινωνικής κατασκευής, υποστηρίζοντας ότι αν το κοινωνικό φύλο παράγεται ως αποτέλεσμα μιας αμείλικτης κοινωνικής και πολιτισμικής νόρμας, τότε φτάνουμε σε ένα είδος κοινωνικο- πολιτισμικού ντετερμινισμού που δε διαφέρει και πολύ, στα αποτελέσματά του, από το ‘βιολογικό’ ντετερμινισμό που επιτάσσει ότι ‘η βιολογία είναι πεπρωμένο’. Στην περίπτωση αυτή, υποστηρίζει η Butler, ‘όχι η βιολογία, αλλά ο πολιτισμός (culture), γίνεται πεπρωμένο’.
Για να σκεφτεί το φύλο ως κατασκεύασμα, αποφεύγοντας αυτού του είδους το ντετερμινισμό, η Butler διατυπώνει την περίφημη θεωρία της επιτελεστικότητας του φύλου (gender performativity), με την οποία προχωρεί πέρα από το καθιερωμένο, μέχρι τότε, μοντέλο της ‘κοινωνικής κατασκευής’ για την ερμηνεία της συγκρότησης του φύλου. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα χαρακτηριστικά του (κοινωνικού) φύλου στο σύνολό τους, αντί να αποτελούν την έκφραση ή την εξωτερίκευση κάποιας προϋπάρχουσας ‘ουσίας’, συγκροτούνται σταδιακά, στην επιφάνεια του σώματος, μέσω μιας στυλιζαρισμένης επανάληψης κινήσεων και πράξεων. Τέτοιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις, χειρονομίες, στάσεις και πράξεις παράγουν την εντύπωση μιας βαθύτερης και ‘αληθινής’ ή ‘αυθεντικής’ έμφυλης ταυτότητας, η οποία ενώ μοιάζει να είναι η γενεσιουργός τους αιτία, στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμά τους. Με άλλα λόγια, για τη Butler, πέρα από αυτές τις επιτελεστικές πράξεις που δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας εσώτερης έμφυλης ουσίας, το φύλο δεν έχει καμία οντολογική υπόσταση. Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, έμφυλη ταυτότητα πέρα από τις έμφυλες εκφράσεις της. Αυτή η επιτελεστική διαδικασία, λοιπόν, παράγει τα χαρακτηριστικά του φύλου με ένα τελετουργικό τρόπο μέσα στο χρόνο. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες κινήσεις και πράξεις, αλλά για πράξεις που επαναλαμβάνονται και, μέσω ακριβώς της επανάληψης αυτής, συγκροτούν με επιτελεστικό (ή παραστασιακό) τρόπο τα έμφυλα χαρακτηριστικά, μέσα στην ήδη δοσμένη μήτρα της ‘αναγκαστικής ετεροφυλοφιλίας’. Το φύλο, σύμφωνα με αυτά, επιτελείται/παριστάται με συγκεκριμένους κανονιστικούς τρόπους, μέσω μιας διαδικασίας μίμησης κινήσεων και πράξεων που έχουν ήδη επαναληφθεί και επαναλαμβάνονται συνεχώς, με το αντικείμενο της μίμησης και της επανάληψης να είναι εδώ όχι κάποιο προϋπάρχον αυθεντικό ‘πρωτότυπο’, αλλά μάλλον η ίδια η ιδέα ενός εξιδανικευμένου πρωτοτύπου. Ως επιτελεστικά διαμορφωμένο, το φύλο αποκρύπτει τη διαδικασία παραγωγής του, κάνοντάς μας να θεωρούμε ότι αυτό που στην πραγματικότητα συγκροτείται υλικά στην επιφάνεια του σώματος είναι η εξωτερίκευση μιας βαθύτερης εσωτερικής υπόστασης και ουσίας. Το φύλο, λοιπόν, όπως το αντιλαμβάνεται η Butler, δεν αναφέρεται σε ένα ‘είναι’ (being), αλλά μάλλον σε ένα ‘πράττειν’ (doing), το οποίο είναι πάντα ήδη τοποθετημένο εντός των κανονιστικών πρακτικών της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’.
Να διευκρινίσουμε ότι η έννοια της επιτελεστικότητας (performativity) είναι πολύ κοντά στην έννοια της (επι)τέλεσης ή παράστασης (performance), αλλά δεν είναι βέβαια το ίδιο πράγμα. Πρόκειται για μια λεπτή αλλά καίρια διάκριση, την οποίο πρέπει να τονίσουμε, για το λόγο ότι η σύγχυση των δύο αυτών εννοιών είναι που έχει συχνά οδηγήσει σε κάποιες ατυχείς αναγνώσεις και παρερμηνείες της θεωρίας της Butler. Κάποιες προσεγγίσεις έχουν υποστηρίξει ότι η επιτελεστικότητα του φύλου, όπως την επεξεργάζεται η Butler, υπονοεί κάποιο είδος ‘εθελοντισμού’ του έμφυλου υποκειμένου, το οποίο ‘επιλέγει’ κατά κάποιο τρόπο το φύλο του (όπως διαλέγουμε ένα ρούχο από τη ντουλάπα μας, ίσως;) και δίνει την αντίστοιχη παράσταση. Μια άλλη εκδοχή της κριτικής στη Butler υποστηρίζει ότι αν το φύλο δεν είναι θέμα του τι ‘είσαι’ αλλά του τι ‘κάνεις’, τότε με την ίδια άνεση και ευκολία που το ‘κάνεις’ μπορείς κάλλιστα να το αναιρέσεις (όπως λειτουργεί η εντολή undo στον υπολογιστή, ίσως;). Και οι δυο εκδοχές πέφτουν στην παγίδα να θεωρούν ότι υπάρχει ένα ήδη συγκροτημένο υποκείμενο που προηγείται του φύλου του και είναι τόσο θεληματικό ώστε να είναι σε θέση να ‘επιλέγει’ το φύλο του, να το ‘κάνει’ και να το αναιρεί. Η επιτελεστικότητα, όμως, για τη Butler, είναι μια διαδικασία που η ίδια συγκροτεί το έμφυλο υποκείμενο και άρα δεν είναι δυνατόν να το προϋποθέτει. Πολύ απλά, δεν υπάρχει υποκείμενο που δεν είναι ήδη έμφυλο υποκείμενο. Κάθε υποκείμενο υπάρχει μόνο ως έμφυλο υποκείμενο και το φύλο δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που το υποκείμενο το βρίσκει στην πορεία, μετά τη συγκρότησή του ως υποκείμενο. Το να μπει, λοιπόν, κανείς μέσα στην επιτελεστική διαδικασία δε μπορεί να προϋποθέτει κάποιο είδος ‘εθελοντισμού’, ούτε δύναται να είναι απλώς θέμα ‘επιλογής’, γιατί το ‘εγώ’ που θα ήταν το υποκείμενο αυτής της επιλογής είναι πάντα ήδη συγκροτημένο μέσα από αυτή τη διαδικασία. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι αυτή την επιτελεστική διαδικασία παραγωγής του φύλου μας δεν την αποφασίζουμε και δεν τη διενεργούμε απόλυτα εμείς. ‘Το φύλο είναι πάντα ένα πράττειν (doing)’, γράφει η Butler, ‘όχι όμως ένα πράττειν από ένα υποκείμενο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι προϋπάρχει της πράξης (deed)’.
Στο πλαίσιο αυτό —με τη διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου να έχει ριζικά αμφισβητηθεί —να σημειώσουμε ότι το ‘σώμα’ έρχεται στο προσκήνιο του φεμινιστικού προβληματισμού για τα θέματα φύλου, περνώντας από ένα δεδομένο και αμετάβλητο γεγονός της ‘φύσης’ σε ένα θεωρητικό πρόβλημα, μια κίνηση που φέρνει, εν μέρει, τη συζήτηση για το ‘φύλο’ πολύ κοντά σε αυτή της ‘σεξουαλικής διαφοράς’. Νεώτερες προσεγγίσεις θεωρούν το σώμα ως ένα σχεδίασμα (project), ένα κοινωνικό και πολιτισμικό παράγωγο, μια ρευστή υπόσταση που είναι συνεχώς υπό διαμόρφωση και (ανα)συγκρότηση. Η ‘υλικότητα’ (materiality) του σώματος δε θεωρείται πια ένα δεδομένο ‘φυσικό’ υπόβαθρο πάνω στο οποίο εγκαθιδρύονται διάφορες πολιτισμικές και κοινωνικές ερμηνείες —όπως υπαινίσσεται η διάκριση ‘βιολογικό’/κοινωνικό φύλο —αλλά αυτό που έρχεται να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού είναι οι τρόποι με τους οποίους το σώμα ‘υλοποιείται’, συγκροτεί την υλικότητά του.
Τώρα, το ενδιαφέρον των συσχετισμών φύλου και σεξουαλικότητας που προτείνει η Butler δεν είναι και πάλι αποκλειστικά και μόνο θεωρητικό, αφού οι εν λόγω συσχετισμοί συμβάλλουν σε αντίστοιχες μετατοπίσεις στις φεμινιστικές πολιτικές για το φύλο. Από τη μια πλευρά, θα μπορούσαμε να βρούμε αντιστοιχίες με τη σχετικά πρόσφατη στροφή του φεμινισμού προς μια αντιουσιοκρατική αντίληψη για την πολιτική. Αντί οι έμφυλες ταυτότητες να θεωρούνται πλέον δεδομένες και διαμορφωμένες εκ των προτέρων, για τις οποίες πρέπει εκ των υστέρων να διεκδικηθεί ‘ισότητα’ ή να υποστηριχθούν ‘δικαιώματα’, αυτό που έρχεται στο επίκεντρο των φεμινιστικών πολιτικών είναι η ίδια η συγκρότηση των έμφυλων ταυτοτήτων ως καίριο πολιτικό ζήτημα. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι θεωρητικές επεξεργασίες σχετίζονται και με μια γενικότερη διεύρυνση της κλασσικής έννοιας της πολιτικής. Εκτός από (και παράλληλα με) τη συλλογική δράση με τη μορφή της συσπείρωσης μαζικού αριθμού ατόμων υπέρ κάποιου ‘σκοπού’, αυτό που πλέον μοιάζει να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη πολιτική σημασία είναι η έμφαση στην καθημερινή αναδιάρθρωση των έμφυλων σχέσεων μέσω ανατρεπτικών ή ‘ανώμαλων’ πρακτικών. Οι αναδιαρθρωτικές αυτές πρακτικές διαταράσσουν την κανονικότητα και διακόπτουν την ομαλή διαδοχή των καθιερωμένων μιμητικών διαδικασιών, ή τις εγκαθιδρύουν ξανά με άλλους όρους, εκθέτοντας έτσι την ενδεχομενική και αναστρέψιμη τάξη αυτών των κανονιστικών διαδικασιών και ανοίγοντας δρόμο για αλλαγή και αναθεώρηση των τρόπων με τους οποίους παράγονται τα σώματα και τα φύλα. Επίσης, δεδομένου του στενού δεσμού φύλου και σεξουαλικότητας που έχει αποκαλύψει η Butler, οι φεμινιστικές πολιτικές έρχονται πιο κοντά από ποτέ στις πολιτικές των κινημάτων της σεξουαλικότητας. Η ριζική κριτική και αμφισβήτηση του συστήματος της ‘αναγκαστικής ετεροφυλοφιλίας’ από τα κινήματα της σεξουαλικότητας —εισάγοντας, αφ’ ενός, την έννοια του queer, το οποίο έρχεται να αντιταχθεί όχι στην ‘ετεροφυλοφιλία’ καθαυτή, αλλά στην ‘κανονικότητα’ η οποία τη συνοδεύει, και μετατοπίζοντας, αφ’ ετέρου, την έμφαση από την ομοφοβία στον ετεροσεξισμό, αναδεικνύοντάς τον ως πανταχού παρούσα κανονιστική και ρυθμιστική διαδικασία —θέτει, ταυτόχρονα, υπό ριζική αμφισβήτηση και τις ίδιες τις έμφυλες κατηγορίες, αν δεχτούμε ότι οι τελευταίες πλάθονται και διαμορφώνονται πάντα μέσα στο πλαίσιο του προϋπάρχοντος συστήματος αυτής της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’.
Ανοιχτά ερωτήματα για το φύλο.
Μετά από όλα αυτά, θα πρέπει να έχει γίνει σαφές ότι δεν είναι δυνατό να μιλάμε για το ‘φύλο’ θεωρώντας το ως ένα ήδη διαμορφωμένο, δεδομένο και αμετάβλητο χαρακτηριστικό, είτε δοσμένο από τη ‘φύση’, είτε κοινωνικά και πολιτισμικά κατασκευασμένο. Το γεγονός ότι οι ιδέες για το φύλο μεταλλάσσονται δε μπορεί παρά να σημαίνει ότι και οι πρακτικές που παράγουν με συγκεκριμένους τρόπους τις έμφυλες ταυτότητες υπόκεινται κι αυτές σε διαδικασίες αλλαγής και αναθεώρησης. Η βασική μας αποστολή, παρακολουθώντας τις μεταλλαγές των ιδεών για την έννοια του φύλου, είναι να καταδείξουμε αυτή τη δυνατότητα αλλαγής και αναθεώρησης, προωθώντας μια επανεξέταση των βασικών κατηγοριών μας, τις οποίες έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένες. ‘Τι είναι το φύλο’, εξακολουθεί να αναρωτιέται η Butler, ‘πώς παράγεται και αναπαράγεται, ποιες είναι οι δυνατότητές του; Μια κριτική στάση απέναντι στα ερωτήματα αυτά, λοιπόν, δε θα ήταν να δώσουμε ολοκληρωμένες και μονοσήμαντες ‘απαντήσεις’, αλλά, θέτοντάς τα, να ανοίξουμε το πεδίο των δυνατοτήτων για διαφορετικούς τρόπους παραγωγής των φύλων, χωρίς να είμαστε σε θέση, ούτε όμως και να θέλουμε, να καθορίσουμε εκ των προτέρων ποιες ακριβώς θα είναι αυτές οι δυνατότητες.
ΗΠΑ: Αγοράκι 8 χρονών που ζει με λεσβίες, άρχισε διαδικασία αλλαγής φύλου…
– Άλλη μία ιστορία «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», από την «προοδευτική» Δύση…
Οι δύο λεσβίες – που τις «πάντρεψε» ραβίνος σε Συναγωγή – ισχυρίζονται ότι το αγοράκι, που έχει πρόβλημα ομιλίας, τους είπε, μέσω νοηματικής, στην ηλικία μόλις των τριών ετών, ότι «…είναι κορίτσι»!
Από Daily Mail / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Δύο λεσβίες «μαμάδες» ενός 11χρονου αγοριού, (τον υιοθέτησαν όταν ήταν 2 χρονών) υπερασπίζονται στην απόφασή του να προχωρήσει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου, καθώς όπως λένε, είναι «καλύτερο» για ένα παιδί να αλλάξει φύλο σε νεαρή ηλικία.
Ο 11χρονος Thomas Lobel, που τώρα αυτοαποκαλείται ‘Tammy’, βρίσκεται στο στάδιο μίας αμφιλεγόμενης θεραπείας που μπλοκάρει τις ορμόνες, στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια προκειμένου να διακοπεί η διαδικασία της εφηβείας του ως αγόρι.
Οι δύο λεσβίες, η Pauline Moreno και η Debra Lobel θεωρούν ότι τα παιδιά με «διαταραχή ταυτότητας φύλου» που αναβάλουν την «μετάβασή τους» θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας.
Οι «μητέρες» λένε ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που ο Thomas τους είπε όταν έμαθε τη νοηματική γλώσσα, σε ηλικία τριών ετών – εξαιτίας ενός προβλήματος ομιλίας – ήταν: «Είμαι κορίτσι».
Στην ηλικία των επτά, αφού απείλησε ακρωτηριάσει τα γεννητικά του όργανα, οι ψυχίατροι διέγνωσαν στον Thomas «διαταραχή ταυτότητας φύλου». Με το που έγινε οκτώ, άρχισε η «μετάβαση».
Αυτό το καλοκαίρι, άρχισε τη λήψη φαρμάκων αποκλεισμού ορμονών, η οποία θα μπλοκάρει το να βιώσει την εφηβεία.
Ο ‘καταπιεστής’ των ορμονών, που έχει εμφυτευτεί στο επάνω αριστερό του χέρι, θα αναβάλει την ανάπτυξη στον 11χρονο των ώμων, της βαθιάς φωνής και των τριχών στο πρόσωπο.
Το ζευγάρι αντιμετωπίζει έντονη κριτική από φίλους και οικογένεια, ως λέει η Moreno στην MailOnline.
«Όλοι είναι θυμωμένοι μαζί μας. «Πώς μπορείτε να το κάνετε αυτό; Μπορεί να καταστρέψετε ολόκληρη τη ζωή του!»
Βασιζόμενη σε μια στατιστική του Προγράμματος Πρόληψης Αυτοκτονιών Νέων, η Moreno λέει ότι πάνω από το 50 τοις εκατό των ‘διαφυλικών’ νέων θα έχουν τουλάχιστον μία απόπειρα αυτοκτονίας από το 20ο έτος της ηλικίας τους.
Και το να αγνοήσει τους συνεχείς ισχυρισμούς του γιου τους, είπε, δεν αξίζει το ρίσκο.
«Αυτό που είναι τόσο τρομακτικό για μένα είναι, ότι θα ήσασταν πρόθυμοι να πείτε «όχι» μόνο και μόνο επειδή δεν σας αρέσει; – ακόμα κι αν το παιδί σας θα μπορούσε να χάσει τη ζωή του;»
Η «μετάβαση» της εφηβείας του γιου της, ελπίζει, θα τον βοηθήσει να έχει μια λιγότερο συγκρουσιακή ενηλικίωση.
«Η όλη ιδέα είναι τώρα να σταματήσουμε να δημιουργούμε ένα τρίτο φύλο που δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, γι’ αυτό προχωράμε στην μετάβασή της», είπε η Moreno.
– Πως λειτουργεί η παρεμπόδιση των ορμονών:
Οι ορμόνες της ‘Tammy’ Lobel παρεμποδίζεται από ένα εμφύτευμα στο εσωτερικό του άνω αριστερού χεριού του 11χρονου, το οποίο πρέπει να αντικαθίσταται μία φορά το χρόνο.
Η Moreno εξηγεί: «Με άλλα λόγια, θα παραμείνει ως προεφηβικό αγόρι μέχρι να αποφασίσει και να αισθανθεί ότι μπορεί να πάρει ‘εκείνη’ την απόφαση για χειρουργική επέμβαση.»
Οι γονείς του λένε ότι η θεραπεία με αυξητική ορμόνη θα του δώσει χρόνο για να καταλάβει αν θέλει την πλήρη μετάβαση προς το γυναικείο φύλο ή να περάσει από την εφηβεία ως αγόρι.
Μέχρι την ηλικία των 14 ή 15, η συσκευή θα πρέπει να αφαιρεθεί, ώστε η ‘Tammy’ να περάσει από την εφηβεία, λέει η Moreno.
Αν επιλέξει να σταματήσει να παίρνει τα φάρμακα, θα περάσει μέσα από φυσιολογική αρσενική εφηβεία σε μεταγενέστερο στάδιο και το μέλλον γονιμότητάς του δεν θα επηρεαστεί.
Σε περίπτωση που ο γιος τους αποφασίσει να γίνει ενήλικο κορίτσι, μπορεί να πάρει γυναικείες ορμόνες, οι οποίες θα λεπτύνουν τη φωνή του, θα του επιτρέψουν να αναπτύξει στήθος και να αναπτύξει άλλα θηλυκά φυσικά χαρακτηριστικά. –
Η Moreno λέει ότι το πρώτο βήμα της «μετάβασης» του Θωμά, για να γίνει γυναίκα ήταν να τον αφήνει να διαλέγει ποια ρούχα θέλει να φορέσει.
Αντί για καπέλα του μπέιζμπολ διάλεξε κορδέλες, σουτιέν και φορέματα. Και η αλλαγή στην προσωπικότητα του, λέει η Moreno, ήταν άμεση.
«Αυτό που είπαμε όταν η ‘Tammy’ επετράπη να είναι ‘Tammy’ είναι,» Ουοάου!»…
Το ζευγάρι «παντρεύτηκε» το 1990 από έναν ραβίνο και έχει δύο γιους και εγγόνια. Αλλά επιμένουν ότι η σεξουαλικότητά τους δεν έχει καμία σχέση με αυτό.
«Ήταν περίεργο για εμάς», είπε. «Ακόμα κι αν έχει λεσβίες για γονείς, όλα αυτά είναι νέα για εμάς. Γνωρίζουμε τι είναι να αισθάνεσαι διαφορετικά. Αλλά το να νιώθεις ότι δεν είσαι στο σωστό σώμα, αυτό δεν μπορούσαμε να το βάλουμε στο κεφάλι μας».
Η ‘οικογένεια’ έχει ένα τεράστιο σύστημα υποστήριξης. Από τους εκπαιδευτικούς, οργανώσεις και την θρησκευτική τους κοινότητα, που όλοι είναι «ανοιχτόμυαλοι» για την απόφασή του γιου τους.
«Ζούμε στην περιοχή του Bay, όπου υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι ζωής … και ανήκουμε σε μια θρησκευτική κοινότητα που ήταν απίστευτα υποστηρικτική. Τονίζουν ότι όταν πήγαν στη συναγωγή πλησίασαν την Tammy και της έλεγαν, «Ω, είσαι τόσο όμορφη σήμερα», ενώ η Moreno πρόσθεσε ότι «ποτέ δεν πρόκειται να είμαστε αρκετά ευγνώμονες γι’ αυτούς τους ανθρώπους».
Η Pauline και η Debra «παντρεύτηκαν» το 1990, όταν ενώθηκαν σε μια τελετή δέσμευσης από το ραβίνο τους.
Το Σαν Φρανσίσκο, ακριβώς δίπλα στο Berkeley, είναι μία από τις τέσσερις πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες με νοσοκομείο που έχει πρόγραμμα για τα διαφυλικά παιδιά.
Άλλες πόλεις με προγράμματα για τη νεολαία είναι Βοστόνη, το Σιάτλ και το Λος Άντζελες.
H Mary Evans, στο βιβλίο αυτό, διερευνά τόσο το πώς το φύλο καθορίζει τις ζωές μας όσο και σε ποια έκταση η πληρέστερη αναγνώριση της διαφοράς των φύλων συνεπάγεται την αποδιάρθρωση, τον κλονισμό ή την υποβάθμιση της κοινωνικής θεωρίας με κάποιον σημαίνοντα τρόπο.
Γραμμένο από μια διεθνούς κύρους συγγραφέα, το κείμενο αυτό έχει ιδιαίτερη αξία για το μελετητή και αποτελεί σημείο αναφοράς στο συγκεκριμένο γνωστικό πεδίο.
———————————————–
Sto 4o Keφάλαιο με τίτλο «Ο έμφυλος εαυτός» σελ. 101-123 διαπραγματεύεται τις διάφορες θεωρίες καθώς και αυτές της Judith Butler
Sapiosexuals: Ένας νέος σεξουαλικός προσανατολισμός τον οποίο κάποιοι λένε πως ακολουθούν
HuffPost Greece
Ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, γκέι, λεσβίες κ.α, – πρόκειται για χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, και έχουν να κάνουν με το φύλο (ή τα φύλα) με τα οποία έχει κανείς σεξουαλικές επαφές.
Βεβαίως, κατά καιρούς εμφανίζονται νέοι χαρακτηρισμοί και «σεξουαλικές ταυτότητες» που εκπροσωπούν τις σεξουαλικές προτιμήσεις – οι οποίοι μπορεί να έχουν να κάνουν πού και πού με περίεργα πράγματα ή επιλογές (όπως, για παράδειγμα, οι…ecosexuals).
Ένας άλλος τέτοιος νέος χαρακτηρισμός, ο οποίος μπορεί να διαπιστώσουν αρκετοί/ αρκετές πως τους/ τις αντιπροσωπεύει, είναι αυτός του «sapiosexual» (αντίθετα με αυτό που μπορεί να σκεφτεί κάποιος σε πρώτη φάση, το «sapio», προέρχεται από το «sapiens», σοφός, και όχι από το…σάπιος): Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Independent, έγινε ευρύτερα γνωστός το 2014, όταν η ιστοσελίδα γνωριμιών OKCupid επέκτεινε τη λίστα των σεξουαλικών προτιμήσεων τις οποίες μπορούσαν να δηλώσουν οι χρήστες του. Ωστόσο, η χρήση του όρου πάει πίσω στο 2002, σε blog post στο Livejournal από χρήστη ονόματι Wolfieboy. Αντιπροσωπεύει αυτούς που έλκονται σεξουαλικά (ή τουλάχιστον υποστηρίζουν πως έλκονται) από την νοημοσύνη/ εξυπνάδα κάποιου, θεωρώντας την το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του.
Στα μέσα του Οκτωβρίου, εφαρμογή ονόματι Sapio: Intelligent Dating λανσαρίστηκε από την Humanist Dating LLC. «Έχετε βαρεθεί τις επιφανειακές εφαρμογές γνωριμιών; Το Sapio είναι μια εξέλιξη στις εφαρμογές γνωριμιών, όπου η φυσική και η διανοητική έλξη βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο». Το όλο στήσιμο παραπέμπει κάπως στο Tinder, με τους χρήστες όμως να απαντούν ερωτήσεις όπως «ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά σας» ή «τι θα λέγατε στον 15χρονο εαυτό σας» για να υπάρξει αντιστοίχιση, επαφή και συνομιλία.
Από το 2014, περίπου 9.000 χρήστες του OKCupid αυτοχαρακτηρίζονται sapiosexuals, σύμφωνα με το Broadly, ενώ μια σελίδα στο Facebook (με εικόνα του Άλμπερτ Αϊνστάιν) έχει χιλιάδες likes. Ωστόσο, πολλοί διαφωνούν ως προς το ότι το έλκεται κάποιος από την εξυπνάδα αποτελεί σεξουαλικό προσανατολισμό, υποστηρίζοντας πως είναι απλά ένας άλλος τρόπος…ηθελημένης διαφοροποίησης.
Οικοσέξουαλς: Οι οικολόγοι που κάνουν σεξ με την Γη για να την σώσουν είναι η είδηση του μήνα
HuffPost Greece | Μαριαλένα Περπιράκη
«Οι “οικοσέξουαλς” καυχιούνται ότι αυνανίζονται κάτω από καταρράκτες και ότι γ**** δέντρα για να σώσουν τον πλανήτη», είναι ο τίτλος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε αυτό τον μήνα στην αμερικανική ιστοσελίδα Breitbart.
Οι οικοσέξουαλς (ecosexuals) είναι ίσως το πολυσυζητημένο θέμα των ημερών στο διαδίκτυο, με σειρά άρθρων και ρεπορτάζ να περιγράφουν τον τρόπο που κάποιοι «τρελαμένοι» οικολόγοι κάνουν σεξ με την Γη για να την σώσουν. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο όρος «οικοσεξουαλικότητα» υπάρχει, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον βιασμό της Γης, ενώ πολλές από τις ιστοσελίδες που περιγράφουν τα όργια των οικολόγων έχουν τους δικούς τους λόγους να προωθούν αυτές τις ειδήσεις, οι οποίοι δεν περιορίζονται στην απόκτηση κλικς.
«Οι Φιλελεύθεροι που ψάχνουν ένα νέο τρόπο να ορίσουν την σεξουαλικότητά τους και να σηματοδοτήσουν τις πράσινες αξίες τους τώρα μπορούν να συνδυάσουν και τα δύο: το 2016, η χρονιά που -κατά πολλούς- τρελάθηκε, είναι επίσης εκείνη που ο κόσμος απέκτησε την “οικοσεξουαλικότητα”», γράφει η Ντόνα Ρέιτσελ Έντμουντς για λογαριασμό του Breitbart.
Η ιστοσελίδα ισχυρίζεται ότι μεγάλος αριθμός οικολόγων προβαίνει σε σεξουαλικές ενέργειες με το χώμα και τα φυτά, σε μια προσπάθεια να τα σώσει από την οικολογική καταστροφή. Ακόμα και από την πρώτη παράγραφο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι τουλάχιστον υπερβολικό και δεν παρουσιάζει σε καμία περίπτωση την πραγματικότητα.
Αν δεν το γνωρίζετε ήδη, το Breitbart είναι μία από τις πιο συντηρητικές ιστοσελίδες των ΗΠΑ. Μας έχει χαρίσει τίτλους όπως ότι «τα αντισυλληπτικά τρελαίνουν τις γυναίκες» και ανήκει στον αντισημίτη και αρνητή της κλιματικής αλλαγής, Στήβεν Μπάνον. Ναι, αναφερόμαστε στον νέο ανώτατο σύμβουλο του Ντόναλντ Τραμπ που αναμένεται να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές που θα ακολουθήσει η αμερικανική κυβέρνηση από τον Ιανουάριο.
Το Bloomberg του έχει χαρίσει τον τίτλο του «πιο επικίνδυνου πολιτικού στελέχους» της Αμερικής και έχει απασχολήσει τις αρχές για θέματα ενδοοικογενειακής βίας. Όπως και οι περισσότεροι στενοί συνεργάτες του Τραμπ, ο Μπάνον ονειρεύεται μια επιστροφή σε ένα παλαιότερο καπιταλιστικό μοντέλο, όπου οι «τρελοί οικολόγοι» δεν παρεμποδίζουν τους βιομηχάνους από το να παράγουν ανεξέλεγκτα, μολύνοντας την ατμόσφαιρα, τη Γη και τον υδροφόρο ορίζοντα σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η Έντμουντς που υπογράφει το άρθρο, μια συντάκτρια-φάντασμα στο Google που είναι δύσκολο να βρει κανείς ακόμα και προφίλ της στα social media, ξεκινάει το κείμενο με την λέξη «οι φιλελεύθεροι» και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι το κείμενο θέλει να επιτεθεί σε μια συγκεκριμένη ιδεολογική ομάδα. Το κείμενο δεν είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια του Breitbart να παρουσιάσει τους αποδέκτες της κλιματικής αλλαγής και ακτιβιστές για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως μια ομάδα εκκεντρικών ανθρώπων με περίεργα σεξουαλικά φετίχ. Στόχος είναι να μειώσει την ισχύ των επιχειρημάτων τους για να φαντάζει παράλογη η αποδοχή όσων πιστεύουν.
Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι η «οικοσεξουαλικότητα» είναι κάτι ψεύτικο; Όχι. Αλλά δεν έχει την σημασία και το μέγεθος που της αποδίδουν. Το κείμενο της Έντμουντς επικαλείται ένα ρεπορτάζ του VICE με τίτλο «Οι οικοσέξουαλς πιστεύουν ότι το να κάνεις σεξ με την Γη μπορεί αν την σώσει». Αν διαβάσει κανείς όμως το κείμενο θα καταλάβει ότι αναφέρεται σε μια έκθεση στο φεστιβάλ τέχνης LiveWorks στο Σύδνεϋ, το οποίο παρουσιάζει την σχέση μεταξύ Γης και έρωτα.
steve bannon
Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι που αυνανίζονται με την φύση, όπως ακριβώς υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύονται μνημεία. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν την πλειοψηφία των οικολόγων, ενώ ακόμα και ο ίδιος ο όρος «οικοσεξουαλικότητα» δεν έχει απαραίτητα σχέση με το σεξ. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα κίνημα εμπνευσμένο από την συγγραφέα Στέφανι Άρις Βάις, το οποίο εξετάζει την σύνδεση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας με τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε το περιβάλλον μας. Ακόμα, καλύπτει και τους ανθρώπους που δεν αυνανίζονται απαραίτητα με τη Γη, αλλά της εκφράζουν την αγάπη τους, ανακυκλώνοντας και φροντίζοντας να μην την ρυπαίνουν. Εκκεντρικοί ή μη, ένα είναι το θέμα: να μην πέσουμε στην παγίδα να πιστέψουμε πως η αγάπη για το περιβάλλον είναι τόσο «τρελή» όσο το μίσος για τα εμβόλια.
Το 2015 100.000 Γερμανοί έκαναν σεξ με…σκύλους και άλλα ζώα!
Αυξάνονται οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες στη Γερμανία. Υποστηρίζουν ότι είναι φυσιολογικοί
Οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες «εξαπλώνονται στη Γερμανία», προειδοποιεί μια ακτιβίστρια για την προστασία των ζώων, καθώς οι κτηνοβάτες θεωρούν το σεξ με ζώα ως «επιλογή τρόπου ζωής».
Οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες εξαπλώνονται στη Γερμανία πιο γρήγορα από ποτέ.
Η Madeleine Martin δήλωσε στην εφημερίδα Frankfurter Rundschau ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν επαρκεί για να προστατεύσει τα ζώα από τους επιθετικούς «ζωόφιλους» (κτηνοβάτες) που επιχειρούν όλο και περισσότερο να παρουσιάσουν την κτηνοβασία ως «επιλογή τρόπου ζωής».
Η Martin επισήμανε μία περίπτωση που ένας γεωργός στην περιοχή Gross-Gerau της νοτιοδυτικής Γερμανίας, παρατήρησε ότι το κάποτε φιλικό κοπάδι των προβάτων του άρχισε να αποφεύγει την ανθρώπινη επαφή.
Ο γεωργός υπέστη σοκ όταν έστησε μια κάμερα CCTV στις δοκούς του αχυρώνα του και ανακάλυψε άνδρες να γλιστράνε μέσα στο σκοτάδι για να κακοποιήσουν σεξουαλικά τα ζώα του.
«Υπάρχουν τώρα οίκοι ανοχής με ζώα στη Γερμανία», δήλωσε η Martin στην εφημερίδα, προσθέτοντας ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να παρουσιάσουν το ζήτημα αυτό ως «επιλογή τρόπου ζωής».
Υπάρχουν ακόμη και «ερωτικοί ζωολογικοί κήποι», στους οποίους οι ‘άνθρωποι’ μπορούν να επισκεφθούν και να κακοποιήσουν ζώα, από λάμα έως κατσίκες.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο άρχισε να συζητά για τις αλλαγές στον εθνικό Κώδικα Προστασίας Ζώων με τη γεωργική επιτροπή της Bundestag η οποία επέβαλε πρόστιμα μέχρι 25.000 ευρώ για την πρώτη παράβαση.
Ο Hans-Michael Goldmann, πρόεδρος της Επιτροπής Γεωργίας, δήλωσε ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να απαγορεύσει τη χρήση ζώου «για μεμονωμένες σεξουαλικές πράξεις και να θέσει εκτός νόμου τους ανθρώπους που λειτουργούν ως “μαστροποί” ζώων σε άλλους για σεξουαλική χρήση».
Η ομάδα των Γερμανών «ζωόφιλων» (κτηνοβατών) ΖΕΤΑ ανακοίνωσε ότι αποτελεί νομική πρόκληση ο νόμος να σκληρύνει την στάση του απέναντι στην κτηνοβασία.
«Οι απλές έννοιες της ηθικής δεν έχουν καμία δουλειά με το δίκαιο», είπε ο πρόεδρος κτηνοβατών Michael Kiok.
Η κτηνοβασία και η «ζωοφιλία» είναι οι επίσημες ονομασίες για ‘σεξ με ζώα’.
«Είμαστε μια μειονότητα που γινόμαστε στόχος διακρίσεων φανατικών εξ αιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού. Είμαστε φυσιολογικοί. Έτσι γεννηθήκαμε» λένε οι κτηνοβάτες στη Γερμανία.
The biological component of homosexuality is NOT a myth
In the previous issue of the Eldersburg Eagle, a writer, in her effort to convince us that homosexuality is a learnt behavior, she quoted a statement by Dr. John Money (professor at Johns Hopkins School of Medicine): “…….the child’s psychosexual identity is NOT written, unlearned, in the genetic code, the hormonal system, or the nervous system at birth”.
At present, scientists who do not have a political agenda, or a theory that they need to support, agree that sexual orientation is biologically determined, but social and psychological factors also play an important role. Therefore, surprised by Dr. Money’s statement, I thought I should find-out what research he has published, in case I understand where he bases such a statement, and then email him and see if he is willing to clarify it to me. Then, something else came to my mind. Some time ago I had seen in the TV the life-story of a man, Bruce Reimer, whose penis was mutilated at birth during circumcision. A doctor at Johns Hopkins found the opportunity to do an experiment with him, in order to prove his theory that nurture rather than nature determines sexual identity; in other words, sexual identity is not determined biologically (which includes God, for the believers) but, instead, we can change it any way we want after birth, as long as we do the surgery to alter the genitalia and we raise the child accordingly. And so, upon this doctor’s recommendation, the boy was operated to acquire a female genitalia, and was raised with dresses and dolls. If you have seen this story and this person on the TV, you must have understood the immense emotional pain this man has suffered. As an adult, he had reconstructive surgery to become a male again, and today he is married with a woman and has adapted children; indicating that the doctor’s theory that sexual orientation is determined by environmental/social factors was wrong. The doctor offered no apologies, suffered no consequences, and continued his research at Johns Hopkins.
I had never paid attention to the name of this doctor. Could that be Dr. John Money whose writings are quoted by Ms. Wehrenberg, as she tries to convince us that homosexuality has no genetic/biological basis? So, I entered his name in the internet to see what comes up; and I opened a page that calls him a hero (www.nzedge.com/heroes/money.html). Yes, Dr. John Money is that wonderful doctor. I am pasting a paragraph from that page here: “His (John Money) work at Johns Hopkins, most notably his involvement in gender assignment surgery for children who have been born with birth defects of their sex organs or adults who wanted gender reassignment, has made him a controversial figure. He has been vilified by the Moral Majority and some sectors of the media in the most highly colored of terms as a mutilator of babies, a pervert and a champion of open marriage, nudism, pederasty and pornography, an irresponsible mutilator and a pervert masquerading as a surgeon. In fact, he does not have a medical degree and has never performed surgery on a patient. He holds a Ph.D. in social relations from the Psychological Clinic at Harvard University.”
I wonder what other sites that do not consider Dr. Money a hero say about him. I did not have the time to check them out. At the same site, I also found the story of Bruce Reimer who, thanks to Dr. Money, was forced to become Brenda. Would any of you still consider Dr. John Money a reliable source? If you are not convinced, just go to the internet and find out who he is and what he has written.
I would like to point out that a complex function like sexual behavior is unlikely to be controlled by a single gene, and thus a “homosexuality gene” may not exist. This does not mean that homosexuality is not determined, primarily, by biological, including genetic factors. The fact that biological/genetic factors are the major determinants of sexual orientation does not imply that homosexuality is “a normal variant”. But, it does imply that homosexuals are not by choice homosexuals.
Aside from any science, I will ask you a simple question. If you have children, how much effort did you have to make to attract your little boy to toys like cars or other relatively rough play, and your little girl to doll-dressing and baby doll-caring (of course some overlap is normal, I hope you are willing to see what I am saying). I will guess the answer. Zero. It just comes naturally. Somehow, at birth, the brain is already masculinized or feminized to a significant degree.
I tried to give some light to the “somehow” in a previous issue, by briefly describing (what is known on) how biological factors determine sexual identity. Here I will give some references. 1) Goy, R.W. and McEwen, B.S. (1980). Sexual differentiation of the brain. MIT Press, Cambridge, MA. Here you will find how genes on the sex chromosomes influence gonad development, which determines gonadal hormone production, leading to formation/modification of the internal and external genitalia, and simultaneously biasing the nervous system to organize male or female, sexual behavior. 2) Diamond et al., (1996), From fertilization to adult sexual behavior, in Hormones and Behavior, vol. 30, page 333-353. Here the views presented in Ref #1 are accepted, but considered incomplete and oversimplified. Environmental and biological, non-hormonal factors are considered. 3) Swaab et al., (2002) Sexual differentiation of the human hypothalamus, in Adv. Exp. Med. Biol., vol. 511, p. 75-100. This is about differences between males and females (sexual dimorphism) in limbic structures (the brain regions that play a key role in emotional behavior including sexual behavior), and how and when these differences are established.
I may not get involved further into this discussion due to lack of time. To form your own opinion on this and other issues you can find original scientific articles and reviews at http://www.ncbi.nlm.nih.gov./PubMed. At the same site, you can also confirm if you wish that I have never been involved in research related to sexual orientation, and therefore I have no personal/professional reasons to promote a particular view (enter “Aroniadou” for earlier publications, and “Aroniadou-Anderjaska” for the more recent ones). In addition, trust me, I have no purely personal reasons to defend homosexuality. Finally, I would like to clarify that this letter does not intend to support or speak against current gay issues, which I consider very complex, and with the inadequate knowledge that I have on these issues I am not inclined to form a polarized opinion. But the truth (in regard to the determinants of sexual orientation), to the extent that is known at present, should be revealed, and this is what I am trying to do.
Θεματική Εβδομάδα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων κατά το Σχολικό Έτος 2016-2017.
«….Γενικότερα, τα θέματα που διαμορφώνουν στάσεις (όπως, για το τρέχον σχολικό έτος, η διατροφή, η πρόληψη του εθισμού ή οι έμφυλες ταυτότητες) είναι χρήσιμο να γίνονται αντικείμενα μιας όσο το δυνατόν πιο «ολιστικής» προσέγγισης και μιας βιωματικής επεξεργασίας, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια, καθώς δεν επιδιώκεται μόνο η απόκτηση πληροφοριών ή γνώσεων αλλά και η αλλαγή αντιλήψεων και συμπεριφορών. Οι βιωματικές προσεγγίσεις μαζί με την πληροφόρηση επιτρέπουν στη συνέχεια την αναστοχαστική διαδικασία και διευκολύνουν την ανάπτυξη κριτικής στάσης…..»
Ομοφοβία και τρανσφοβία στο Δημοτικό σχολείο; «Θε μου τι λέπομεν στις μέρες μας»!!
……………………………..
Την “ηθική” όλοι την κατανοούμε. “Η ηθική είναι κείνη που σηκώνει τον άνθρωπο απάνω από το κτήνος και τον ντύνει με μιαν άφθαρτη στολή κεντημένη με κάθε ευγένεια, με κάθε σοβαρό και υψηλό αίσθημα και πλουμισμένη με τα αθάνατα διαμάντια που λέγονται φρονιμάδα, σεμνότητα, γενναιότητα της καρδιάς, ευαισθησία και ευγένεια της ψυχής και με όσα κάνουνε τον άνθρωπο, από ένα σιχαμερό και εξευτελισμένο ζώο, ένα πλάσμα πολύ σπουδαίο και θαυμαστό”, γράφει ο Φ. Κόντογλου στα “Μυστικά Ανθη”. (σελ. 25).
Ερωτώ: προάγεται η ηθική αγωγή στο σχολείο μ’ αυτό που διάβασα και αμέσως παραθέτω; Είναι «Δελτίο Τύπου»: «Η ομάδα Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση, σε συνεργασία με το Σχολείο Παιχνιδιού – Εργαστήρι Πολιτιστικής Εκπαίδευσης, τη Ζωντανή Βιβλιοθήκη – Human Library Greece και το Σύλλογο Διδασκόντων 66ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, διοργανώνει την Παρασκευή 2 Μαίου 2014 στις 16.45, στο 66ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, ημερίδα με θέμα “Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση, παιδιά – γονείς – εκπαιδευτικοί”…
Στόχος της ημερίδας είναι να ανοίξει γόνιμο διάλογο για το θέμα του ομοφοβικού και τρανσφοβικού εκφοβισμού στην εκπαίδευση και να επισημάνει την αναγκαιότητα ανάληψης συστηματικών και πολυεπίπεδων δράσεων για τη δημιουργία ενός κλίματος ασφάλειας για όλα τα μέλη του, δηλαδή τα παιδιά, τους γονείς και τους/ τις εκπαιδευτικούς – όπως γίνεται σε αρκετά κράτη της ΕΕ.
Στην ημερίδα θα γίνει παρουσίαση της καταγραφής των ομοφοβικών και τρανσφοβικών περιστατικών στη σχολική ζωή με βάση τα δεδομένα της έρευνάς μας που διεξήχθη μέσω διαδικτύου από το 2010 έως το 2013 και θα γίνει ενημέρωση για τη νομοθεσία της ΕΕ και της Ελλάδας σχετικά με την ίση μεταχείριση σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Στη συνέχεια, θα προταθούν όροι βελτίωσης των προγραμμάτων σεξουαλικής αγωγής – διαφυλικών σχέσεων και καλές πρακτικές για την πρόληψη και αντιμετώπιση του ομοφοβικού / τρανσφοβικού εκφοβισμού στην εκπαίδευση και θα τονιστεί η αναγκαιότητα μιας αντισεξιστικής εκπαιδευτικής πολιτικής – με ιδιαίτερη έμφαση στην προώθηση μιας νέας αντίληψης για τον ανδρισμό καθώς αυτό συνδέεται άμεσα μείωση του ομοφοβίας και της τρανσφοβίας. Τέλος, θα παρουσιασθεί, ως παράδειγμα, ένα παιδικό βιβλίο που σέβεται την οικογενειακή ποικιλομορφία και μπορεί να συμβάλει στην άρση ορισμένων εμποδίων που προέρχονται από την ομοφοβία, την ύπαρξη προκαταλήψεων και την έλλειψη ανάλογων παραδειγμάτων στο παιδαγωγικό υλικό».
Ερωτώ: τι ακριβώς σημαίνει “ομοφοβία” και “τρανσφοβία”; ποιoς φοβάται ποιoν ή τι; Υπάρχουν μεταξύ των παιδιών του Δημοτικού σχολείου τέτοια φαινόμενα; Δηλαδή φοβάται ή αντιμετωπίζει με ρατσισμό ένα παιδάκι 6-7 χρονών μια …λεσβία; Θα σταθεί δάσκαλος ενώπιον των μικρών παιδιών και θα τους αναλύει τέτοιες διαστροφές; (Oι γονείς θα τον καταγγείλουν ως σχιζοφρενή και θα τον στείλουν για τα περαιτέρω). Τι σημαίνει “νέα αντίληψη για τον ανδρισμό”; Γιατί ειδικά για τον “ανδρισμό”; Ο “παραδοσιακός”, “ο ανδρικός” ανδρισμός έχει ξεπεραστεί;
……………………..
………………………
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφ.22 ο Ιησούς συνδιαλέγεται με τους Σαδουκαίους, οι οποίοι αρνούνται την ανάστασιν των νεκρών. Η κατάληξη των λόγων του Ιησού είναι γνωστή: «Οι άνθρωποι στη Βασιλεία των ουρανών ούτε νυμφεύουν ούτε νυμφεύονται». Ο χριστιανισμός σηματοδοτεί την έλλογη ικανότητα του ανθρώπου να χαράξει τη δυνητική οδό προς ένα κόσμο πνεύματος και σκέψης όπου το Είναι θα ταυτίζεται με τη βούληση. Κάθε πάθος-άρα και η ομοφυλοφιλία-απορρίπτεται επειδή εγκλωβίζει τον άνθρωπο στη γή και δεν του επιτρέπει να φαντασθεί την ασώματη και πνευματικώς αιώνια ανωτέρα κατάσταση της βασιλείας του θεού. Ως γνωστόν ο Ιησούς ευλόγησε το γάμο ως μυστηριακή ένωση του αιωνίου θήλεος και άρρενος οι οποίοι μέσα από την ένωσή τους επαναφέρουν την αιωνία ενότητα πρίν αυτή διασπασθεί σε άρρεν και θήλυ. Ο χριστιανισμός λοιπόν ως εξόχως πνευματικό γεγονός απορρίπτει τον ψυχισμόν και τα πάθη ,ειδικά η ανατολική ορθόδοξη θεολογία του προσώπου ωριμάζει συνειδητά τον άνθρωπο ώστε να επιλέγει την άνω οδό του λόγου πέρα από πρόσκαιρα πάθη που ικανοποιούν την κατωτέρα γήινη και ευτελή ,ουσιαστικά ανύπαρκτη από την άποψη της αιωνιότητος ψυχή.
Πολλές φορές προβάλλεται το επιχείρημα της ασαφούς ανθρωπίνης φύσης. Γνωρίζουμε ότι η διαρκής θεολογία και φιλοσοφία προσπαθεί να δώσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα στον άνθρωπο που θα ονομασθούν χαρακτήρας του προσώπου. Όλα αυτά ως ιδιότητες που μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά σταδιακά λέγονται ανθρώπινη φύση και σκοπό έχουν να προσδιορίσουν ως πυξίδα τον άνθρωπο στο οντολογικό του ταξείδι. Η χριστιανική θρησκεία δέχεται ως ανθρώπινη φύση ό,τι ως ιδιότητα προάγει πνευματικά τον άνθρωπο, τον αποκολλά από τη γή και τον ωθεί προς την άνω πορεία προς τον κόσμο του Είναι. Γι αυτό εξάλλου προτείνεται το μυστήριο του γάμου ως «μέγα» και απορρίπτονται όλες οι άλλες ανθρώπινες μίξεις ως περιττά πάθη που απλά σκλαβώνουν τον άνθρωπο στην πρόσκαιρη γή. Άρα πρέπει να κατανικηθούν από την ανωτέρα ανθρώπινη φύση όπως αυτή χαράσσεται από τα παρακάτω λόγια του Ιησού: (Ματθαίος,28,18-20) «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γή. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ,διδάσκοντες αυτούς τηρείν όσα ενετειλάμην υμίν». Το χωρίο έχει ιδιαίτερη οντολογική σημασία. Ο Ιησούς εξουσιοδοτεί τους επιγόνους του να διαδώσουν και να καταστήσουν ακόμη πιο κατανοητό το κήρυγμά του. Επίσης υποστηρίζει ότι έχει την ικανότητα και την ουράνιο εξουσία να δημιουργήσει την ανθρώπινη φύση η οποία θα συμπέσει με το θείο νόμο του. Άρα η χριστιανική φύση απορρίπτει τα πάθη –όπως την ομοφυλοφιλία(ο γάμος άρρενος και θήλεος ευλογείται)-διότι ο απαθής νούς είναι αυτός που οδηγεί πνευματικά τον άνθρωπο στον ουρανό.
Γιατί όμως στην καινή διαθήκη δεν υπάρχει ξεκάθαρη απόρριψη της ομοφυλοφιλίας αλλά έμμεση και σε αρκετά σημεία; Γιατί στην Καινή διαθήκη ο Ιησούς ασχολείται με το γάμο ως ένωση του άρρενος και του θήλεος; Δεν θα μπορούσε να καταδικάσει ασφαλώς και την ομοφυλοφιλία;(αν και το κάνει ).Η απάντηση είναι απλή. Η καινή διαθήκη μέσα από τα λόγια του Ιησού είναι ολοκλήρωση της παλαιάς διαθήκης, η οποία σύμφωνα με τον Παύλο ήταν παιδαγωγός εις Χριστόν. Η ομοφυλοφιλία έχει καταδικασθεί τελεσίδικα στο Λευϊτικόν της παλαιάς διαθήκης και ο Ιησούς δεν ασχολείται άμεσα μαζί της. Όπως δεν ασχολείται με τη δημιουργία του κόσμου –άρρεν και θήλυ δημιούργησε ο θεός-διότι τα θεωρεί θέσφατα της παλαιάς διαθήκης. Άρα ο Ιησούς καταδικάζει τελεσίδικα την ομοφυλοφιλία και εις την καινή διαθήκη σύμφωνα με το: «Ο θεός λέει δεν θα ξαπλώσει άνδρας με άνδρα σε κρεββάτι γυναικός» (Λευϊτικόν ,18:22). Γιατί όμως ασχολείται ο Ιησούς με το γάμο.
Η απάντηση είναι απλή. Εκεί υπάρχει θέμα, ο Χριστός θέλει να τελειώνει μία και καλή με το θέμα της πολυγαμίας που καλύπτεται από τη θεία ανοχή στην παλαιά διαθήκη(οι άνθρωποι της ερήμου σύμφωνα με τα κοινωνικά έθιμα της εποχής πολλές φορές είχαν πρακτικές πολυγαμίας(Αβραάμ και άλλοι).Ο Ιησούς στην προσπάθειά του να αναγάγει το καθαρό πνεύμα ως τον μόνο οδηγό των ανθρώπων προς τη βασιλεία των ουρανών χτυπάει και αυτό το πάθος με την παρουσία του στο γάμο της Κανά, και επίσης με την περίφημη φράση του υπέρ της μονογαμίας(ανάμεσα σε άρρεν και θήλυ)στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: «Ξεχάσατε ότι ο θεός από την αρχή εδημιούργησε άνδρα και γυναίκα και είπεν: εξαιτίας της ένωσης του άρρενος και του θήλεος θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα αυτού ,θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο μία σάρκα, μάλιστα αυτούς τους οποίους ο θεός ένωσε άνθρωπος δεν θα πρέπει να χωρίσει» (19,4-6).Μέσα από το χωρίο αυτό αλλά και άλλα ο Ιησούς τελειώνει με τον εξουσιαστικό του λόγο με το θέμα της μονογαμίας. Ο Θεός εποίησε άρρεν και θήλυ, η ποιοτική πλευρά της δημιουργίας είναι το γεγονός ότι αυτά θα πρέπει να επανενωθούν προκειμένου να γίνουν ένα όπως ήταν στον τέλειο θεϊκό νού. Η ένωση των δύο που αποκαθιστά την τέλεια ενότητα δεν είναι θέμα ποσότητος αλλά ποιότητος. Μάλιστα ο Ιησούς διά του Παύλου, υποχρέωσε σε γάμο και τους επισκόπους (άσχετα εάν σήμερα συμβαίνουν άλλα) «ει τις ανέγκλητος, μιάς γυναικός άνδραν είναι»(Τίτον,1-6).Σε κάθε περίπτωση η αναφορά του Ιησού στα δύο και μόνο δημιουργηθέντα φύλα, και η μετέπειτα ευλογία του γάμου εις Κανά, καταδικάζει απόλυτα την ομοφυλοφιλία ως πάθος πτώσης και διαστροφής ,απομάκρυνσης από την ανάμνηση και την οδό του Κυρίου προς τη Βασιλεία του επομένου τελείου κόσμου. Καλούνται οι άνθρωποι της εκκλησίας αντί να προσφέρουν και μόνο σωματική τροφή να ομιλούν εις τον Ελληνικό λαό και να του δίδουν την απολεσθείσα φώτιση και σοφία. Ας μην ξεχνούν το βάπτισμα του αίματος που είναι πλέον σημαντικό του βαπτίσματος του ύδατος.
Ο Ιησούς απευθύνεται κυρίως σε ιουδαϊκό κοινό το οποίο έχει ξεκαθαρισμένη θέση για την ομοφυλοφιλία(είναι αμαρτία έναντι του θεού όπως είδαμε).Η καινή διαθήκη ξεκάθαρα ασχολείται με την ομοφυλοφιλία στις επιστολές του Παύλου και του Πέτρου –καταδικάζεται ως μεγίστη αμαρτία-διότι οι επιστολές απευθύνονται και σε χριστιανούς που προέρχονται από τον ειδωλολατρικό κόσμο όπου δυστυχώς υπήρχαν ομοφυλοφιλικές πρακτικές.
Ο Απόστολος Παύλος είναι απόλυτα συγκεκριμένος όταν απευθύνεται στο θέμα της ομοφυλοφιλίας: «ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοιδοροί, ούτε άρπαγες βασιλειαν Θεού ού κληρονομήσουσιν» (προς Κορινθίους,6:9-10).Σε μία πρώτη εκτίμηση παρατηρούμε ότι η αρσενοκοιτία (ομοφυλοφιλία) εξομοιώνεται με λοιπά πάθη(πνευματικά και ψυχικά και σωματικά)τα οποία απομονώνουν εγωϊστικά τον άνθρωπο, διαστρέφουν τον ανώτερο οντολογικό προορισμό του και τον καθιστούν εραστή της πρόσκαιρης απόλαυσης του σώματος και της ύλης παρά του αιωνίου κόσμου του πνεύματος και του φωτός. Ο Παύλος απορρίπτει την ομοφυλοφιλία διότι προσκολλά τον άνθρωπο στην ύλη και δεν τον αφήνει ελεύθερο να προχωρήσει με ανοικτό μυαλό χωρίς υλικά εμπόδια προς τον νοερό κόσμο του αγαθού(εκεί όπου ο νούς έχει κυριευθεί από τις ελεύθερες οντολογικές σκέψεις του αγαθού).
Ας ασχοληθούμε με την ετυμολογία των λέξεων «μαλακός και αρσενοκοίτης». Η λέξη αρσενοκοίτης παράγεται από το άρρεν + κοίτη H λέξη κοίτη παράγεται από το ρήμα κείμαι άρα όλη η λέξη σημαίνει αυτόν που συνευρίσκεται με άνδρες. Αν –και σύμφωνα με τις νέες τάσεις της γλωσσολογίας– ανοίξουμε νοηματικά τη λέξη θα καταλάβουμε ότι ο Παύλος καταδικάζει κάθε κακή εφαρμογή της αρσενικής φύσης (από τη χρήση βίας έως την διαστροφική χρήση της ανδρικής φύσης σε περιπτώσεις όπως η ομοφυλοφιλία).Η λέξη βέβαια ετυμολογικά προετοιμάζεται στον Πλάτωνα ο οποίος αναφέρει (Νόμοι,636): «θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ηδονή του αρσενικού προς το θηλυκό θα πρέπει να αποδίδεται σύμφωνα με τη φύση, η σχέση αρσενικού προς αρσενικό και θηλυκού προς θηλυκό είναι παρά φύσιν». Η σημαντική διατύπωση σε αυτό το χωρίο είναι η φράση «παρά φύσιν». Διότι σταθερά οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι προσφέρουν στο ανθρώπινο είδος τη φύση ως σύνολο όλων εκείνων των αξιακών ιδιοτήτων οι οποίες όσον αφορά τους ανθρώπους τους ανεβάζουν επίπεδο, τους βοηθούν να νικούν τα άλογα πάθη και να προσεγγίζουν με όπλο το νού ένα ανώτερο επίπεδο ζωής προς τον κόσμο του πνεύματος και του αγαθού Άρα η φύση είναι η επαφή αρσενικού και θηλυκού. Είναι ο φυσικός νόμος που σέβεται και ο Παύλος. Ήδη στην καινή διαθήκη όπως είδαμε επιτρέπεται η επαφή αρσενικού και θηλυκού με σκοπό την ανανέωση του είδους(γι αυτό εξάλλου ο θεός δύο φύλα εδημιούργησε). Στον Πλατωνικό Φίληβο (ο οποίος ως ελληνική παιδεία διαμοιράσθηκε στην ελληνιστική εποχή και έφθασε ως γνώση σε ανθρώπους όπως ο Παύλος)αναφέρεται ότι η ηδονή δεν είναι αγαθό άρα είναι ανθρώπινη δραστηριότητα με συγκεκριμένο τρόπο και σκοπό. Η στείρα ηδονή της ομοφυλοφιλίας αντιστρατεύεται το αγαθό άρα και το κυνήγι του αγαθού άρα είναι απορριπτέα.
Η λέξη μαλακός (=αυτός που υποχωρεί σε όλα εύκολα, ο τελείως αδύναμος (πρβλ. «εθεράπευσε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν») αντιστρατεύεται τη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος προκειμένου να προχωρήσει προς τη νίκη των κατωτέρων παθών και την υιοθέτηση ενός δυναμικού πνευματικού τρόπου ζωής που θα τον οδηγήσει προς τον τέλειο πνευματικό κόσμο. Ο μύθος του Ηρακλή με το λιοντάρι ακριβώς συμβολίζει τη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος προκειμένου να νικά τον κόσμο των κάτω για χάριν του κόσμου των αρετών. Η υποταγή σε πάθη απλής ηδονής που δεν έχουν κανένα σκοπό είναι αποτέλεσμα μιάς μαλακής φύσης η οποία απλά ξοδεύει τον πολύτιμο ανθρώπινο χρόνο χωρίς να επιφέρει κανένα αξιακό ή άλλο αποτέλεσμα στον άνθρωπο και στην κοινωνία και γι αυτό είναι απορριπτέα από τον Παύλο.
Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας προβαίνει σε μία πλατωνική ταξινόμηση των πραγμάτων. Επειδή τα πάθη όπως η ομοφυλοφιλία προάγουν την ιδέα της στείρας ηδονής που δεν οδηγεί πουθενά άρα απομακρύνει τον άνθρωπο από την επιδίωξη του αγαθού γι αυτό και είναι απορριπτέα. Στο λόγο του «λόγος στηλιτευτικός κατά ευνούχων» είναι απόλυτα συγκεκριμένος: Μας αναφέρει: «οι άνδρες που θέλουν να είναι με άνδρες διαφθείρουν τη θεόπλαστη και ανδροπρεπή μορφή ,μεταβάλλουν τη φύση τους όχι για κάτι το χρήσιμο αλλά μόνο για την ασέλγεια..ως φθορείς της φύσεως και εχθροί του ανθρωπίνου γένους». Στο νού των ιερών πατέρων είναι ξεκάθαρη η οντολογική σειρά του θεού άρα και η αξιολογική αντίστοιχη. Ο θεός μέσα από το τελεολογικό επιχείρημα επιθυμεί ο άνθρωπος να επιστρέψει στον κόσμο του αγνού πνεύματος. Ειδικά μετά τους προσωκρατικούς γνωρίζουμε ότι οι αρχές της αιτίας και του αποτελέσματος κυβερνούν τον κόσμο. Ο άνθρωπος ζεί για χάρη και σκοπό κάποιων πραγμάτων και αξιών που τον ανεβάζουν ψηλά. Τα άλογα πάθη δεν υπακούουν σε καμμία αιτία και σκοπό ,ή μάλλον έχουν την αιτία της στείρας απόλαυσης χωρίς όμως σκοπό άρα απορρίπτονται. Διότι υιοθετούνται οι αξίες εκείνες και οι ενέργειες οι οποίες ωθούν τον άνθρωπο προς την πνευματική μάθηση και ωρίμανση.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης αναφερόμενος στην ομοφυλοφιλία τη συσχετίζει με την αδικία (ας αναφέρουμε και μόνο ότι η πλατωνική δικαιοσύνη η οποία υποκρύπτεται στα γραπτά του Νύσσης συζητεί ότι η πλήρης ισορροπία του λογιστικού του θυμοειδούς και του επιθυμητικού είναι η δικαιοσύνη και αυτή που προάγει τον άνθρωπο προς τον κόσμο του πνεύματος). Συγκεκριμένα στο λόγο του «Επιστολή κανονική προς τον εν αγίοις Λητόιον Επίσκοπον Μελιτηνής» μας αναφέρει: «Μία είναι η νόμιμη συζυγία αυτή του άνδρα προς τη γυναίκα και της γυναίκας προς τον άνδρα. Κάθε τι άλλο είναι παράνομο…πορνεία». Οι λέξεις του ιερού Πατρός δεν είναι τυχαίες. Στον χριστιανισμό έχουμε την ταύτιση της φύσης με το νόμο του θεού άρα ο νόμος του θεού ταυτίζεται με την ανθρώπινη φύση. Ως εκ τούτου η ομοφυλοφιλία αντιστρατεύεται το νόμο του θεού που έχει καταστεί ανθρώπινη φύση.
Ο Ιουστινιανός στη διάταξη institutiones IV (Corpus Juris Civilis) προέβλεπε το διά ξίφους θάνατο για τους μοιχούς και τους ομοφυλοφίλους. Το όλο θέμα αποκτά ιδιαιτέρα σημασία διότι καταδεικνύει την πίστη του αυτοκράτορα στο ότι μόνον ένα κράτος ηθικά ακμαίο μπορεί να επιβιώσει στο χρόνο. Σε κάθε άλλη περίπτωση εξαφανίζεται κάτω από την ηθική σήψη και παρακμή.Σε κάθε περίπτωση ο Ιουστιανιανός ανανέωσε τον ήδη υπάρχοντα από το 17 π.Χ. ρωμαϊκό νόμο που προέβλεπε τα ίδια για τους ομοφυλοφίλους. Σε εποχές όπου η φωνή του Πλάτωνος ακουγόταν ακόμη ηχηρή(η ισορροπία ανάμεσα στο νοητικό και επιθυμητικό μέρος της ψυχής με βάση την ιδέα του αγαθού, φωνή που ακουγόταν ακόμα πιο ηχηρή κάτω από τις νεοπλατωνικές επιδράσεις).
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος στις θέσεις του για τους ομοφυλοφίλους: (εις την προς Ρωμαίους ,4, 2, PG, 60, 419 “ Ἅ γάρ αἱ πορνευόμεναι πάσχουσι γυναῖκες, ταῦτα καί οὗτοι· μᾶλλον δέ ἐκείνων ἀθλιώτερα. Ταῖς μέν γάρ εἰ καί παράνομος, ἀλλά κατά φύσιν ἡ μεῖξις· αὕτη δέ καί παράνομος καί παρά φύσιν […] τό γάρ ὑπό τῶν οἰκείων ὑβρίζεσθαι ἐλεεινότερον τοῦ παρά τῶν ἀλλοτρίων. Τούτους ἐγώ καί ἀνδροφόνων χείρους εἶναί φημι· καί γάρ βέλτιον ἀποθανεῖν ἤ ζῇν ὑβριζόμενον οὕτως. Ὁ μέν γάρ ἀνδροφόνος τήν ψυχήν ἀπό τοῦ σώματος διέῤῥηξεν, οὗτος δέ τήν ψυχήν μετά τοῦ σώματος ἀπώλεσε. Καί ὅπερ ἄν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδέν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης· καἰ εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἄν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μή τοῦτο παθεῖν».
Oνομάσθηκε κλήρος διότι εκληρώθη να μεταφέρει από γενεά σε γενεά το μήνυμα του θεανθρώπου, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ούτως ή άλλως η προσπάθεια είναι δυνητική: «Όστις θέλη».
2017: Η Επανάσταση του (ανθρώπινου) Γένους. Καλή Χρονιά ! από το National Geographic
Posted on 19/12/2016 by karavaki
Δημοσιεύσαμε ένα θέμα σχετικά με το ανθρώπινο φύλο, τη στιγμή που οι πεποιθήσεις για το φύλο αλλάζουν ραγδαία (We published an issue focused on gender at a time when beliefs about gender are rapidly shifting).
Τάδε έφη Susan Goldberg, υπεύθυνη έκδοσης του National Geographic, εξηγώντας γιατί έβαλε ένα διαφυλικό κορίτσι στο εξώφυλλο του περιοδικού για το πρώτο τεύχος του 2017.
21ος αιώνας: “Η Επανάσταση του ανθρώπινου Γένους”
Καλή Χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο το 2017 από το National Geographic με το special θέμα “Η Επανάσταση του Φύλου” ή μάλλον “Η Επανάσταση του Γένους”, αν συνυπολογίσουμε ότι το gender μεταφράζεται ως φύλο, η ετυμολογία του όμως παραπέμπει στην ελληνική λέξη γένος. Υπέρτιτλος του θέματος: “Κατασκευάζοντας έναν άνθρωπο – Η Επιστήμη του Γένους – Τα κορίτσια σε κίνδυνο”. Στο κάτω μέρος της σελίδας το τσιτάτο του 9χρονου (πρώην αγοριού) Avery Jackson, που διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση: Επιτέλους, η καταπίεση τελείωσε, η ελευθερία ξεκίνησε! Να πώς:
Το καλύτερο πράγμα τώρα που είμαι κορίτσι, είναι πως δεν χρειάζεται πια να προσποιούμαι ότι είμαι αγόρι
“Άντρας ή (κυρίως) γυναίκα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι”
avery-susanΤα μηνύματα των καιρών για την δυτική κοινωνία (ισότητα & ανθρώπινα δικαιώματα, φιλελευθερισμός & πρόοδος) ήταν σαφή από τους λιμπερτίνους και τους δημοκράτες του 18ου αιώνα. Όσον καιρό οι νομοφιλόσοφοι και οι ριζοσπάστες μάγευαν το ακροατήριό τους, οι αργυρώνητοι πολιτικάντηδες ανταπέδιδαν τις παροχές, δημιουργώντας εθνικά κράτη στα οποία ο πολιτικός νόμος υποκρινόταν και τον εγγυητή της χριστιανικής ηθικής. Σήμερα τα μηνύματα γίνονται σαφέστερα και οι ενήλικες που διαπίστωσαν την “ραγδαία αλλαγή πεποιθήσεων”, υπερασπίζονται πλέον τα “ανθρώπινα δικαιώματα” των ανηλίκων. Η Susan Goldberg αρχικά δήλωνε ουδέτερη καταγραφέας ενός θέματος το οποίο συμβαίνει ανεξάρτητα από την δική της βούληση. Σύντομα αυτοαναιρείται, δηλώνοντας περήφανη για το ιστορικό τεύχος του National Geographic. Δεν είναι μόνον ο ΟΗΕ, η Ουνέσκο και οι διεθνείς οργανισμοί, που μετέχουν στο παιχνίδι της “δημοκρατίας” και των “φυσικών δικαιωμάτων”. Είναι και οι ΜΚΟ και τα ΜΜΕ, ανάμεσα σ’ αυτά και το περιοδικό National Geographic που εκφωνούν ό,τι και οι ηγέτες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οι αρχισυντάκτες των κειμένων θα πρέπει να αναζητηθούν στους εργοδότες-χρηματοδότες τους. [Αν το “δικαίωμα” του ανήλικου στην διαφυλικότητα περάσει ασχολίαστο, ποιος θα κάνει θέμα, ποιος θα εκφράσει επιφύλαξη ή αντίρρηση για την ψήφο στα 17 του Αλέξη Τσίπρα;]
Οχυρωμένη πίσω από το αγαπητικό-εξισωτικό πρόσχημα, η κοινωνική χειραγώγηση παρουσιάζεται ήδη ως θετικό βήμα και στην Ελλάδα. Αναμενόμενο. Το παιχνίδι θα παιχτεί πάλι πάνω στην πρόκληση αντιδράσεων επί του φαινομενικού και όχι του πραγματικού γεγονότος, πάνω στην σύγκρουση “αναγκαίας προόδου και αντιδρώσας συντήρησης”. Ο δυτικός πολιτισμός βαδίζει στο τελείωμά του και κινήσεις σαν κι αυτήν πρέπει να ερμηνευτούν ως έσχατες προσπάθειες παραπλάνησης του ανθρώπου και κύκνειο άσμα της υλιστικής του κυριαρχίας. Οι πιο περίεργοι, ας ρίξουν μια ματιά στην δημόσια συζήτηση του National Geographic, στα περήφανα tweets της Susan και οπωσδήποτε στο βίντεο (In Their Words: How Children Are Affected by Gender Issues) όπου 9χρονα παιδιά απ’ όλο τον κόσμο εκφράζουν “ελεύθερα” τη σκέψη τους για το πώς το φύλο επηρεάζει την ύπαρξή τους.
Στην Κόλαση της Νορβηγίας [Πώς θα είναι αύριο η Ευρώπη]
Posted on 21/12/2016 by karavaki
Το σύγχρονο παιδομάζωμα είναι δυτικό, κρατικό και επιδοτούμενο. Γίνεται σε σκανδιναβικά κράτη και αλλού. Καταλήγει σε βίαιη διάλυση της οικογένειας και στην παιδική κακοποίηση. Τα παιδιά ανήκουν στο κράτος, το οποίο δεν ανήκει στους πολίτες του. Υπουργός παιδείας δηλώνει ότι θέλει να κάνει ομοφυλόφιλα όλα τα παιδιά. Η παιδεία προωθεί την ιδέα επιλογής φύλου, την πρώιμη σεξουαλικότητα και την αποβλάκωση. Οι αντιδρώντες διώκονται ανηλεώς, σύμφωνα με το νόμο. Καλώς ορίσατε στην δημοκρατική κόλαση του 21ου αιώνα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Όταν πρωτοδιάβασα τη συνέντευξη μιας Ρωσίδας μάνας [Irina Bergseth] που ζούσε στη Νορβηγία δεν πίστευα στα μάτια μου. Κάθε φράση της, κάθε λέξη της ήταν μια δυνατή γροθιά στο στομάχι! Όμως αξίζει να τη δούμε για να αντιληφθούμε πώς θέλουν κάποιοι την Ευρώπη των Εσχάτων. Όταν μάλιστα το μέλλον αυτής της «σύγχρονης κοινωνίας», καθοδηγείται προς διαμόρφωση με τον πιο ύπουλο, τον πιο βρώμικο τρόπο πάνω στις ψυχές των παιδιών και αυτός ο εφιάλτης, βρίσκεται προ των πυλών και για την δική μας Πατρίδα, νομίζω πως επιβάλλεται με κάθε τρόπο να το αποτρέψουμε. Το κείμενο από το οποίο σταχυολογούμε τα βασικά του σημεία, είναι από συνέντευξη της 9ης Μαΐου 2013 μιας μάνας που η “τύχη” την έριξε στην “προηγμένη”, πλούσια και “προοδευτική” αυτή χώρα του Βορρά. Δημοσιογράφος ήταν ο Andrew Fefelov της Ρωσικής Εφημερίδας “ΑΥΡΙΟ”.
Η Ιρίνα παντρεύτηκε το 2005 στην Μόσχα με πολίτη της Νορβηγίας, έχοντάς ήδη έναν γιο τότε 7 ετών. Εγκαταστάθηκαν στη Νορβηγία, στο χωριό Άουρσκογκ του Χιόκλαντ. Εν συνεχεία περιγράφει τη νορβηγική κοινωνία που αποδομείται ηθικά ταχύτατα, αντιγράφοντας αμερικανικές νοοτροπίες. Κατά τη ρωσίδα αυτή μητέρα παρά τον πλούτο της χώρας που οφείλεται στην εξόρυξη πετρελαίου η Νορβηγία δεν έχει αναπτύξει τις επιστήμες, παρά εκμεταλλεύτηκε την ξένη επιστημονική και τεχνολογική συνδρομή. Η Ιρίνα κατόρθωσε να διοριστεί δασκάλα σε μια γειτονική κοινότητα. Αμέσως μετά στη συνέντευξή της η Ιρίνα περιγράφει τις βασικές δομές του νορβηγικού σχολείου που το χαρακτηρίζει: “φτιαγμένο για διανοητικά καθυστερημένους”. Έτσι, σύμφωνα με τη Ρωσίδα αυτή δασκάλα, το έργο του κρατικού σχολικού προγράμματος για το δημοτικό σχολείο συμπεριλαμβάνει οι δάσκαλοι να διδάξουν στα παιδιά το αλφάβητο, έως 13 ετών να μάθουν να μετράνε και να διαβάζουν τις ετικέτες των τιμών στα καταστήματα. Το διάβασμα μεγαλόφωνα στην τάξη δεν επιτρέπεται, επειδή το παιδί αισθάνεται «ντροπή» [εδώ να δείτε προσοχή στη “διαφορετικότητα”!]. Μάλιστα ειδικός δάσκαλος βγάζει το παιδί στον διάδρομο και μόνο εκεί ακούει το παιδί να διαβάζει, έτσι ώστε να μην ντροπιάσει το «μικρό»! Ακόμη, ο δάσκαλος έχει το δικαίωμα να κάνει στα παιδιά μέσα στην ημέρα δύο ασκήσεις μαθηματικών! Αν τα παιδιά δεν μάθουν το μάθημα, τρεις ημέρες αργότερα, πάλι προσπαθεί να τους εξηγήσει την ύλη του περασμένου μαθήματος. Εργασία για το σπίτι για την εβδομάδα το πολύ 5-8 λέξεις στα αγγλικά, κατά την διακριτική ευχέρεια του παιδιού! Ουσιαστικά το διαφημιζόμενο από πολλούς εγχωρίους “παιδαγωγούς” ως κορυφαίο, είναι απλώς παράδειγμα της πλήρους υποβάθμισης της εκπαίδευσης. Άλλωστε, δεν υπάρχουν μαθήματα λογοτεχνίας, ιστορίας, φυσικής, χημείας, φυσικής επιστήμης. Υπάρχει μόνο μια μορφή “μελέτης περιβάλλοντος”, που ονομάζεται «αναθεώρηση», όπου τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο σε γενικές γραμμές. Ξέρουν απλώς ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε. Όλα τα άλλα στοιχεία, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, είναι «κακοποίηση του παιδιού και της ψυχής του»! Μάλιστα, η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο δεν ταΐζει τα παιδιά στα σχολεία και στα νηπιαγωγεία. Μόνο τρέφουν τα παιδιά, άπαξ εβδομαδιαίως, με κάποια «αηδιαστική σούπα», που ονομάζεται «ντοματόσουπα» από έτοιμη συσκευασία!
Ο μεγαλύτερος γιος της Ιρίνας, έχοντας κάνει μαθήματα για δύο χρόνια σε ρωσικό σχολείο της Νορβηγίας ήταν σαν ένα παιδί θαύμα. Έως την 7η τάξη, δε διάβαζε τίποτα, μιας και δεν υπήρχε καμία ανάγκη για να διδαχτεί. Στους τοίχους των σχολείων, άλλωστε υπάρχουν κατατοπιστικές απίστευτες ανακοινώσεις, όπως: “Εάν οι γονείς σας επιβάλουν να κάνετε τα μαθήματα, καλέστε στο [τάδε] τηλέφωνο. Εμείς θα σας βοηθήσουμε να ελευθερωθείτε από τέτοιους γονείς.»!!! Για την Ιρίνα μόνος τρόπος ασκήσεως της μνήμης του γιου της ήταν το πιάνο. Μάλιστα του έλεγε συχνά: “Μην τολμήσεις και πεις κάπου ότι έχεις μια τέτοια απαιτητική μητέρα.» Μετά από έξι χρόνια παραμονής της Ιρίνα στη Νορβηγία ήρθε η ώρα να μάθει για το περιβόητο σύστημα παιδικής πρόνοιας “Barnevernet”. Πριν γνωρίσει όμως αυτό το “σύστημα”, η Ιρίνα μετά τη γέννηση του δεύτερού της παιδιού, χώρισε από τον άνδρα της. Τότε, πήρε δάνειο, αγόρασε διαμέρισμα και είχε μια φυσιολογική ζωή, χωρίς ποτέ να απασχολήσει τις αρχές του κράτους. Τα παιδιά έμειναν μαζί της, δεδομένου ότι ο μπαμπάς στεναχωρούσε τον γιο της (από τον πρώτο γάμο), και έθεσε θέμα να μην υπάρξουν συναντήσεις με αυτόν τουλάχιστον τον γιο. Η Ιρίνα προσπάθησε τουλάχιστον ώστε ο πατέρας του παιδιού να μην μείνει μαζί του το βράδυ, διότι υπήρχε απειλή ξυλοδαρμού. Το νηπιαγωγείο κι άλλες κρατικές υπηρεσίες την πίεζαν να δίνει το παιδί στον πατέρα του. Έτσι ο μικρός γιος παρέμεινε με τον πατέρα του στην αρχή από δύο ώρες το Σάββατο ή την Κυριακή. Αλλά την τελευταία φορά, όταν έκλεισε τα τέσσερα του χρόνια, πέρασε με τον πατέρα του σχεδόν μια εβδομάδα. Στις 7/3/2011 η Ιρίνα πήγε στην αστυνομία του χωριού «Bjorlelangen», επειδή το μικρό αγόρι της είπε, ότι η θεία και ο θείος του, συγγενείς του πατέρα του, τον πόνεσαν στο στόμα και στον ποπό! Της μίλησε για πράγματα, που εκείνη δεν μπορούσε στην αρχή να τα πιστέψει. Τότε αναλογίστηκε στα σοβαρά μια νορβηγική λαϊκή παράδοση, συνδεδεμένη με το να σχετίζονται οι συγγενείς εξ αίματος στενά με παιδιά: αγόρια και κορίτσια! Αρχικά, η Ρωσίδα μητέρα δεν μπορούσε να πιστέψει σ΄ αυτή την τρέλα ή ανοησία ή κόλαση. Πάντως, πήγε στην αστυνομία και έκανε καταγγελία. Την 8η Μαρτίου κλήθηκα στην υπηρεσία της επιμέλειας των παιδιών «Barnevernet». Η ανάκριση διήρκεσε έξι ώρες. Εκεί ήταν μόνο η Ιρίνα και τα παιδιά της. Υποτίθεται ότι στη Νορβηγία υπάρχει ένα «υποδειγματικό» σύστημα προστασίας των παιδιών, που δημιουργήθηκε «για τα μάτια του κόσμου», ότι δήθεν αγωνίζονται και πολεμάνε την αιμομιξία. Αργότερα η Ιρίνα συνειδητοποίησε, κάτι που νωρίτερα είχαν καταγγείλει και άλλοι γονείς, ότι τα κέντρα «Barnevernet», που υπάρχουν σε κάθε χωριό[!], σκοπό έχουν να εντοπίσουν την δήθεν «ομολογία» του παιδιού περί μη «καλής» μητέρας (ή πατέρα), να απομονώσει τα παιδιά αυτά από τους γονείς τους και να τους «τιμωρήσει» (παιδιά και γονείς ταυτόχρονα)! Εκείνη την εποχή οι εφημερίδες στη χώρα έγραψαν ότι ένα κορίτσι 8 ετών, καταδικάστηκε σε καταβολή των δικαστικών εξόδων και καταβολή αποζημιώσεων στον βιαστή της για την παραμονή του στη φυλακή!
Τότε κατάλαβε και η Ιρίνα πλήρως ότι στη Νορβηγία, όλα είναι από την «ανάποδη». Ουσιαστικά αντιλήφθηκε ότι η παιδεραστία, ουσιαστικά, δεν θεωρείται έγκλημα [κάτι που συμβαίνει και σε άλλες “προηγμένες” ευρωπαϊκές χώρες, όπως την Ολλανδία]. Πάντως στις 8/3/2011 ήταν η πρώτη φορά που κατασχέθηκαν και τα δύο παιδιά της Ιρίνα! Η κατάσχεση γίνεται ως εξής: το παιδί δεν επιστρέφει από το νηπιαγωγείο ή το σχολείο, δηλαδή ουσιαστικά το κλέβουν από τους γονείς, εξαφανίζεται! Αυτό συμβαίνει επειδή το παιδί «το απομακρύνουν» για το … καλό του, από τους γονείς σε μυστική διεύθυνση. Οι υπεύθυνοι της είπαν αφοπλιστικά: «Καταλάβετε την κατάσταση, εσείς μιλάτε για παιδική κακοποίηση. Πρέπει να εξεταστείτε από γιατρό και κριθείτε ότι είστε υγιείς.» Έτσι η Ιρίνα έσπευσε στην κοντινή πολυκλινική [δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο]. Στο αυτοκίνητο την έβαλε η υπάλληλος της «Barnevernet», λέγοντας: “Εμείς θα σας βοηθήσουμε, θα παίξουμε με τα παιδιά σας, θα είναι στην υπηρεσία της προστασίας των παιδιών”. Όταν η Ιρίνα με τη συνοδεία της υπαλλήλου έφτασε στην κλινική, ο μεγαλύτερος της γιος [13 τότε ετών], της τηλεφώνησε και την πληροφόρησε ότι βρίσκονταν ήδη σε ανάδοχη οικογένεια σε μυστική διεύθυνση! Η Ιρίνα προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, γιατί ακόμη και το κλάμα θεωρείται ψυχική ασθένεια, και σε αυτή την περίπτωση η «Barnevernet» θα εφάρμοζε καταναγκαστική ψυχιατρική!
Τελικά αποδεικνύεται ότι στη Νορβηγία υπάρχει ένα κρατικό πρόγραμμα, ποσόστωσης για την απομάκρυνση των παιδιών από τους γονείς τους. Τα όργανα «προστασίας παιδιών» ανταγωνίζονται για την υλοποίησή του. Δημοσιεύονται μάλιστα ανά τρίμηνο πίνακες και διαγράμματα με τον αριθμό των «κατασχεμένων «παιδιών ανά επιλεγμένη περιοχή! Τέτοια σχετικά έγγραφα είναι διαθέσιμα και σε περιπτώσεις απομάκρυνσης παιδιών από οικογένειες και στη Σουηδία. Μια τέτοια έκθεση αναφέρει, ότι στη Σουηδία κατασχέθηκαν 300.000 παιδιά! Πρόκειται για μια ολόκληρη γενιά που κλάπηκε από τους βιολογικούς γονείς! Στη Σκανδιναβία συνεπώς οι παραδοσιακές οικογένειες βιώνουν ένα πογκρόμ! Μάλιστα, κάθε ανάδοχη οικογένεια εισπράττει 10 χιλιάδες Κορόνες [1100 ευρώ] Νορβηγίας/μήνα για κάθε ένα θετό παιδί. Ακόμη, κάθε υπάλληλος της Barnevernet λαμβάνει από τον κρατικό προϋπολογισμό ένα μεγάλο μπόνους γι’ αυτή τη “δουλειά”, δηλαδή για την καταστροφή της «οικογενειακής φωλιάς», και την κλοπή των απογόνων. Μάλιστα ο ανάδοχος γονέας μπορεί να επιλέξει το παιδί «της αρεσκείας του», όπως στα σκλαβοπάζαρα. Για παράδειγμα, λέει η Ιρίνα: “σας άρεσε εκείνο το γαλανομάτικο κοριτσάκι ρωσικής καταγωγής και θέλετε να το πάρετε για αναδοχή, τότε καλέσετε τη Barnevernet και να πείτε: «είμαι έτοιμος, έχω ένα μικρό δωμάτιο για το παιδί …» αναφέροντας το όνομα του παιδιού. Και θα σας το παραδώσουν αμέσως”. Συνεπώς, πρώτα βρίσκεται η ανάδοχη οικογένεια, και στη συνέχεια αποσύρεται από τους βιολογικούς γονείς «κατόπιν παραγγελίας» το παιδί! Μάταια κάποιοι ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων μάχονται μ’ αυτό το παντοδύναμο σύστημα της Barnevernet». Μάλιστα, οικογένειες που υπέφεραν από το σύστημα Barnevernet στις 3 Μαΐου 2013 διοργάνωσαν διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά του βίαιου διαχωρισμού γονέων και παιδιών στη Νορβηγία. Πάντως η χώρα αυτή, όσον αφορά την κλοπή των παιδιών από τους γονείς τους, είναι μπροστά από τα υπόλοιπα κράτη, κι αυτό γιατί φαίνεται πως ο διαχωρισμός των παιδιών από τους γονείς τους αποτελεί εθνικό σχέδιο. Νορβηγική εφημερίδα με πηχιαίο πρωτοσέλιδο έγραφε πέρυσι: “Το ένα πέμπτο των παιδιών στη Νορβηγία έχει “διασωθεί” από τους γονείς τους”. Συνεπώς περί τα 150 χιλιάδες παιδιά, “σωσμένα”, ζουν πλέον όχι στο σπίτι με τη μητέρα τους, αλλά σε μοντέρνα άσυλα, δηλαδή φυλακές οικογενειακού τύπου. Πολλοί ανάδοχοι στη Νορβηγία δείχνουν προτίμηση σε παιδιά με αναπηρία [μήπως άραγε τα κάνουν ανάπηρα;] γιατί μπορούν να πάρουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις. Όσο μεγαλύτερο είναι το τραύμα του παιδιού, τόσο περισσότερο κέρδος για τον “ανάδοχο”! Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, από δέκα νεογέννητα μόνο τα δύο γεννιούνται από Νορβηγούς γονείς και τα οκτώ από τα δέκα είναι παιδιά των μεταναστών. Οι μετανάστες παρέχουν υγιές πληθυσμό στη χώρα, αφού στους μετανάστες δεν συνηθίζονται στενές σχέσεις μεταξύ συγγενών [αιμομιξίες], όπως αντίθετα συνηθίζονται στους Νορβηγούς. Αξίζει να σημειωθεί πως τα περισσότερα παιδιά που γεννήθηκαν στη Νορβηγία και έπεσαν στα νύχια του συστήματος Barnevernet είναι παιδιά ρωσικής καταγωγής. Σχεδόν όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν από ένα ή δύο Ρώσους γονείς είναι εγγεγραμμένα στις λίστες του «Barnevernet» κι αποτελούν την ομάδα «υψηλού κινδύνου» για “σωτηρια”, δηλαδή αρπαγή. Άμεσο αποτέλεσμα: Κάθε μήνα στη Νορβηγία αυτοκτονεί μια ρωσίδα γυναίκα!
Αιτίες που μπορεί η Barnevernet να επέμβει; Πολλές και ποικίλες: αναγκάζετε το παιδί σας να πλένει τα χέρια του με το ζόρι η μαμά κουτσαίνει ή κλαίει, το παιδί σας τρώει με τα χέρια [συνέβη σε οικογένεια Ινδών μεταναστών]… ε, τότε… “είστε μια κακή μητέρα, το παιδί σας θα παρακρατηθεί!”. Το σύστημα “προστασίας” των παιδιών στη Νορβηγία βασίζεται σε “τεκμήριο ενοχής” των γονέων. Άλλη αιτία, συχνή μάλιστα, που επεμβαίνει η “προστασία παιδιών” μπορεί να είναι η φράση που συχνά λένε οι γονείς στα παιδιά τους, και στην Ελλάδα: “θα σε σκοτώσω βρε!” Τότε η Barnevernet λέει: “Θέλετε να σκοτώσετε τα παιδιά σας”! Σε ανάλογες ανακρίσεις γονέων από τους εντεταλμένους της Barnevernet, αναγκάζουν τους γονείς με τον τρόπο τους να βρίσκονται μόνιμα σε θέση να πρέπει να δικαιολογούνται συνεχώς. Κάποτε οι δύστυχοι γονείς αντιλαμβάνονται πως από κάποια στιγμή και μετά είναι αδύνατον να δικαιολογηθούν. Ας αναλογιστούμε μόνο πως η νορβηγική κρατική μηχανή, δίνει μυθικά βραβεία και μπόνους σε δικηγόρους, σε υπαλλήλους της επιτροπείας, σε δικαστές, σε ψυχολόγους, σε ψυχιάτρους, σε ανάδοχους γονείς, σε εμπειρογνώμονες. για κάθε “κατασχεθέν” γαλανομάτικο μωρό. Τότε οι πραγματικοί γονείς δεν έχουν καμία πιθανότητα να διασώσουν το παιδί τους από το νορβηγικό «άσυλο». Στη συνέντευξή της η Ιρίνα τονίζει: Οι δικηγόροι του «Barnevernet» μεταφράζανε και χρησιμοποίησαν εναντίον μου όλο το υλικό του ρωσικού τύπου, που ανέφερε τα παιδιά μου. Είπαν στο δικαστήριο: «Είναι τρελή, προστατεύει τα παιδιά της στον τύπο!» Στη Δύση δεν υπάρχει ελευθερία του τύπου σε σχέση με τα παιδιά. Είναι αδύνατον να κάνει κανείς έκκληση προς την κοινωνία”. Άλλωστε, ισχύει ο Νόμος της ιδιωτικής ζωής (Νόμος περί προστασίας προσωπικών δεδομένων), ένας νόμος που φαίνεται πως είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της Barnevernet.
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ: Το υπουργείο που έχει σχέση με παιδιά στην Νορβηγία ονομάζεται “Βασιλικό Υπουργείο Παιδιών και Ισότητας κάθε μορφής σεξουαλικής διαφορετικότητας”. Οι σεξουαλικές μειονότητες στη Νορβηγία δεν είναι πλέον μειονότητες, οι κανονικοί φυσικοί (natural) άνθρωποι είναι σήμερα μειονότητα. Οι κοινωνιολόγοι έχοντας στην διάθεσή τους κάποια στοιχεία, διαπιστώνουν: το 2050 η Νορβηγία θα είναι πάνω από 70% homo-χώρα. Τι σημαίνει «homo», είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Άλλωστε, η Νορβηγία μα και άλλες δυτικές χώρες, νομιμοποίησε τουλάχιστον τριάντα είδη μη παραδοσιακού γάμου. Από την άποψη αυτή, η πιο «προχωρημένη» χώρα είναι η Νορβηγία, όπου «άνδρας» και «γυναίκα» είναι μάλλον έννοιες παρωχημένες. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Νορβηγία ένα παιδί που γεννιέται σε μια φυσιολογική οικογένεια δεν μπορεί να προστατευτεί. Την τελευταία δεκαετία σε όλη την Ευρώπη εισήχθησαν κάποια σεξουαλικά πρότυπα που διέπουν την εκπαίδευση των παιδιών με ένα ορισμένο τρόπο (http://yadi.sk/d/oa3PNRtG3MysZ). Οι κανονισμοί αυτοί είναι δεσμευτικοί προς όλα τα κράτη που υπογράφουν την σύμβαση (convention), την έγκριση της οποίας ενεργά «προωθούν τα λόμπι» σήμερα στην Ελλάδα και τη Ρωσία. Ένα ειδικό τμήμα αυτού του «πανευρωπαϊκού σεξ στάνταρτ» αναφέρει πως πρέπει το προσωπικό των νηπιαγωγείων(!) κι οι γονείς, να εξασκήσουν τα παιδιά στον «αυνανισμό» έως τεσσάρων ετών (!) και όχι αργότερα. Στο κείμενο αυτής της σύμβασης λέγεται ξεκάθαρα, ότι οι γονείς μαζί με γιατρούς και νηπιαγωγούς καλούνται να διδάξουν τα παιδάκια «έρωτα διαφορετικών ειδών». Στη σελίδα 46 του εν λόγω εγγράφου αναφέρεται, ότι ένα νεογέννητο πρέπει να συνειδητοποιήσει την ταυτότητα φύλου του (gender identification). Ο επιβεβλημένος “σεξουαλικός διαφωτισμός” θεωρεί, ότι την ώρα της γέννησης του παιδιού σας, είναι απαραίτητο να καθοριστεί τι είναι: γκέι, λεσβία, τραβεστί ή τρανσέξουαλ (!!). Αν το παιδί σας και πάλι δεν θα επιλέξει «φύλο» (gender), θα βοηθήσει σ’ αυτή την περίπτωση η πανίσχυρη νορβηγική «Barnevernet» ή η φινλανδική «Lastensuoelu» ή γερμανική «Yugendamt» κ.ο.κ. Η Νορβηγία είναι από τις πρώτες χώρες παγκοσμίως, η οποία δημιούργησε Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών [Πανεπιστημίου Όσλο], στο οποίο μελετούν αυτοκτονίες παιδιών από 0 μέχρι 7 ετών! Αλλά πώς ένα νεογέννητο παιδί μπορεί να αυτοκτονήσει; Μα τα κακόμοιρα παιδιά μετά από τις σαδιστικές επιθέσεις καταλήξουν να πεθάνουν τότε επισήμως αποδίδεται ως αυτοκτονία!
Η Ιρίνα στη συνέχεια της συνέντευξής της διηγείται πως στις 30-5-2011 δύο ένοπλοι αστυνομικοί και δύο υπάλληλοι του «Barnevernet» της πήραν και πάλι τα παιδιά. Εκείνη κάλεσε το δικηγόρο της στο τηλέφωνο, κι εκείνος της είπε επί λέξει: “Σύμφωνα με τους νόμους της Νορβηγίας, είστε υποχρεωμένη να δώσετε τα παιδιά. Αν αντισταθείτε, τα παιδιά θα τα πάρουν έτσι κ’ αλλιώς, αλλά εσείς δεν θα τα δείτε ποτέ. Θα πρέπει να δώσετε τα παιδιά σας, και αύριο θα σας εξηγήσουν τι συμβαίνει!”. Τα παιδιά τα απομάκρυναν αμέσως, χωρίς να δείξουν κάποιο επίσημο έγγραφο στη μητέρα τους. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως οι νορβηγικές εφημερίδες έγραψαν πως ένα αγόρι, το οποίο το πήραν από τη μητέρα του ως παιδί, βιάστηκε σε όλα τα «άσυλα». Μόλις έγινε 18 ετών, αγόρασε ένα όπλο, μπήκε στο «σπίτι» και πυροβόλησε τους αναδόχους γονείς. Σε άλλη περίπτωση, ένα αγόρι από τη Νορβηγία έκλαιγε όταν το πήραν, επειδή ήθελε την μητέρα του. Οι γιατροί είπαν, ότι το να κλαίει έτσι – είναι παράνοια!! Από τα φάρμακά που του χορηγούσαν με τη βία, έγινε φυτό. Μετά τις φωνές του Τύπου, στάλθηκε πάλι στη μητέρα του αλλά σε αναπηρική καρέκλα! Δεν μπορούσε να μιλήσει, έχασε 15 κιλά και είχε πάθει δυστροφία, με μη αναστρέψιμες διαδικασίες. Μετά από ένα και μοναδικό ραντεβού της Ιρίνας με το μεγαλύτερό της γιο, έμαθε, ότι εκείνο έγραψε επιστολή στο Ρωσικό Προξενείο. «Θα πεθάνω, αλλά θα αποδράσω από τη Νορβηγία. Εγώ δεν θα ζήσω σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.” Και μόνος του, κατάφερε να οργανώσει την απόδρασή του. Στο Διαδίκτυο ήρθε σε επαφή με τον Πολωνό Krzysztof Rutkowski, ο οποίος έχει ήδη καταφέρει να σώσει μια κοπέλα πολωνικής καταγωγής από το νορβηγικό «άσυλο». Ο Πολωνός τηλεφώνησε στην Ιρίνα ότι όταν όλα ήταν προετοιμασμένα και της είπε: «Αν θα πάρω τον γιο σας χωρίς εσάς, θα θεωρηθεί ότι κλέβω το παιδί κάποιου άλλου, αλλά αν είμαι μαζί σας, τότε θα θεωρηθεί, ότι βοηθώ την οικογένεια». Η Ιρίνα δυσκολεύτηκε να αποφασίσει. Η επιλογή ήταν δίκοπο μαχαίρι: και οι τρεις να πεθάνουν στη Νορβηγία ή τουλάχιστον να σώσει τον εαυτό της και τον μεγαλύτερο γιο. Καθώς όμως η Ιρίνα πέρασε τα σύνορα της Πολωνίας, οι συνοριοφύλακες τους σταμάτησαν με το αίτημα της δήθεν «άλλης» επίσημης νορβηγικής μητέρας. Η αίτηση ανέφερε, ότι κάποια «θεία», η Ιρίνα δηλαδή, έκλεψε ένα παιδί από το έδαφος της Νορβηγίας. Στη συνέχεια η Πολωνία, έδωσε το παιδί της σε μία πολωνή θετή μητέρα. Και για να μεταφέρει η Ιρίνα το παιδί από την Πολωνία στην Ρωσία, έκανε ανταλλαγή μεταξύ της Πολωνής και της Ρωσίδας θετής μητέρας, που ήταν η γιαγιά του παιδιού και μητέρα της Ιρίνα. Απ΄ότι αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη μία βιολογική μητέρα δεν μετράει. Κι αν αυτά συμβαίνουν στη Νορβηγία, που ακόμη και ιερείς, γυναίκες κι άνδρες, δηλώνουν ανοικτά για τον “αντισυμβατικό” τους προσανατολισμό, τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες χώρες της Εσπερίας. Για παράδειγμα μια άλλη Ρωσίδα, η Ιρίνα Σ. 18 χρόνια ζούσε στην Αγγλία. Είχε εκεί ένα φίλο με τον οποίο απέκτησε μια κόρη. Κάποια στιγμή ανακάλυψε τυχαία, ότι ο φίλος της είναι μέλος ενός “σαδομαζοχιστικού κλαμπ”!!. Το κοριτσάκι της, βλέποντας τηλεόραση που έδειχναν έναν ντόπιο δρομέα, φώναξε: “Μαμά, αυτός ο θείος ήρθε σε μένα, για να παίξουμε το γιατρό. Ω! Και η κυρία για να παίξει μαζί μου στο μπάνιο!” Η Ιρίνα Σ. Τότε πήγε σε έναν βρετανό παιδοψυχολόγο, ο οποίος της είπε “Αγαπητή μου είστε το «κατακάθισμα» της «χτεσινής ημέρας». Αυτά που μου είπατε δεν είναι διαστροφή, μα δημιουργικό σεξ για την ελίτ”!! Η κοπέλα δεν είπε τίποτε και χωρίς τυμπανοκρουσίες, πολύ σοφά, άρχισε να μαζεύει τα πράγματα και να προετοιμάζει την αποχώρησή τους για την Ρωσία.
Συνεπώς, εάν εμείς, οι παραδοσιακοί γονείς, καθόμαστε και περιμένουμε, όπως τα φυτά τις «εξελίξεις», τότε θα χάσουμε αυτή την μάχη με τους ομοφυλόφιλους (ή το κάθε είδος gender-ιστών) για την υπεράσπιση των παιδιών μας. Οι «πειραματικές» περιοχές σήμερα είναι η Βόρεια Ευρώπη, οι ΗΠΑ , η Γερμανία, αλλά και οι πρώην βρετανικές αποικίες: Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία. Όλες αυτές οι περιοχές είναι τα “hot points” από όπου έρχονται «SOS» από ρωσίδες μητέρες στην οργάνωση “Ρωσίδες Μητέρες”. Αυτά τα σήματα λάμψεις του πολέμου που ξεκίνησε ήδη για την ιερή εικόνα της παραδοσιακής χριστιανικής οικογένειας. Ουσιαστικά στις “προηγμένες” δυτικές κοινωνίες τα τελευταία 30 χρόνια τα λόμπυ του ενδιαφέροντος για την πώληση των παιδιών και της ανακατανομής των μαζών του πληθυσμού, θέσπισαν νόμους που πρεσβεύουν ότι το παιδί δεν είναι ένα με τον γονιό. Τα παιδιά ανήκουν σε κάποια αφηρημένη κοινωνία ή το κράτος. Επιπλέον, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χάγης περί κλοπής παιδιών [1980], που υπέγραψαν έως το 2011 σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, τα παιδιά ανήκουν στην επικράτεια, στην οποία έζησαν τους τελευταίους τρεις μήνες!
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ» ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Η φιλοσοφία αυτών των [υπ]ανθρώπων αποκαλύπτεται από το πρόγραμμα του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος Νορβηγίας, για το οποίο μόλις πρόσφατα αναφέρθηκαν τα νορβηγικά μέσα ενημέρωσης. Ο «κ». Lisbakken, Υπουργός Παιδείας μη διστάζοντας, και με μεγάλη δόση υπερηφάνειας, δήλωσε: “Εγώ είμαι ομοφυλόφιλος. Θέλω όλα τα παιδιά της χώρας να είναι το ίδιο όπως είμαι εγώ”. Δική του, αλλά και άλλων ομοϊδεατών του, ιδέα ήταν η προώθηση του κρατικού πειραματικού προγράμματος που υλοποιήθηκε με τα εξής μέτρα: 1.Κατασχέθηκε από τα νηπιαγωγεία όλη η γνωστή παιδική λογοτεχνία, όπως «η Σταχτοπούτα» και όλα τα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. 2.Αντί αυτών των κλασσικών βιβλίων προσφέρονται άλλα βιβλία, «σεξιστικά» [schёnliteratyur], τύπου «βασιλιάς και βασιλιάς» ή «ομοφυλόφιλα παιδιά». Εκεί, για παράδειγμα, υπάρχει ο πρίγκιπας που ερωτεύεται τον βασιλιά ή πρίγκιπα[!], η δεσποινίς-πριγκίπισσα ονειρεύεται να παντρευτεί την βασίλισσα, κ.ο.κ.. 3.Τα παιδιά ήδη από τα Νηπιαγωγεία, πρέπει να ακούν τις ιστορίες, με την επίδειξη εικόνων από τα καινούργια βιβλία «schёnliteratyur», που θα τους διαβάζουν οι νηπιαγωγοί.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ – Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΠΡΕΪΒΙΚ: Ένα παράδειγμα, και πάλι από καταγγελία στη ρωσική Οργάνωση, δείχνει την παγκόσμια επέκταση του νεοταξικού αυτού φαινομένου. Ρώσοι τουρίστες ταξίδεψαν στη Νέα Ζηλανδία με βίζα 7 ημερών, η μητέρα, ο πατέρας και το παιδί. Κάποτε ο γονέας φώναξε στο παιδί, ενώ το παιδί έκλαιγε δυνατά. Αμέσως από μια καφετέρια ή ξενοδοχείο καλέσανε την Υπηρεσία Προστασίας παιδιού! Ήρθε ομάδα «σωτήρων» και πήραν το παιδί, «σώζοντάς το» από τους κακούς γονείς! Ρώσοι διπλωμάτες αγωνίστηκαν πάνω από ένα χρόνο, για να συναντηθεί το παιδί με τους βιολογικούς του γονείς! Ας σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και καταδικασμένοι σε θανατική ποινή σε όλο τον κόσμο έχουν το δικαίωμα της αλληλογραφίας και της επικοινωνίας δια τηλεφώνου και εδώ μια βιολογική μητέρα δεν είναι σε θέση ούτε να μιλήσει με το παιδί της! Ακόμη, με την ευκαιρία, ο Μπρέιβικ «έσωζε» τη Νορβηγία από το Κυβερνόν Εργατικό Κόμμα «Arbeit party». Στα ΜΜΕ δηλώσαν, ότι μισεί τους μουσουλμάνους. Η πραγματική ιστορία του όμως είναι με δυο λόγια η εξής: Ο Μπρέϊβικ βιάστηκε για τέσσερα χρόνια από τη Νορβηγίδα μητέρα του. Το «Barnevernet» τον πήρε και «συνέχισε την πορεία του», ως συνηθίζεται. Η κάθε ανάδοχη οικογένεια με την σειρά τον συμπεριφέρθηκε ανάλογα! Στη συνέχεια, το αγόρι, από 9 ετών, ετοίμαζε την δράση του. Απομονωμένος, πλέον, του είπαν να σιωπά για το θέμα αυτό! Αυτή η πτυχή της υπόθεσης σταδιακά αναδύεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι Σουηδοί δημοσιογράφοι έφεραν στο φως την ιστορία.
Ανά πενταετία το «Barnevernet» κάνει έκθεση σχετικά με τους μετανάστες, των οποίων τα περισσότερα παιδιά είναι στο «Barnevernet». Σε αυτόν τον κατάλογο είναι επικεφαλής είναι το Αφγανιστάν, μετά η Ερυθραία και το Ιράκ. Από τα λευκά παιδιά η Ρωσία είναι στην πρώτη θέση και στο γενικό κατάλογο των χωρών είναι στην τέταρτη. Οι βιολογικοί γονείς λαμβάνουν από το κράτος άδεια να επισκεφθούν τα κλεμμένα παιδιά τους για δύο ώρες μία φορά το εξάμηνο! Ο μεγαλύτερος γιος της Ιρίνα, ο οποίος διέφυγε στην Ρωσία, πρακτικά είναι υποχρεωμένος να είναι στο «άσυλο» τους, ως «περιουσιακό στοιχείο» της χώρας (Norwegian bifolkning) μέχρι τα 23 του χρόνια. Ακόμη, στη Νορβηγία και μόνο, 19.000 ΜΚΟ επικεντρώθηκαν στο θέμα μετάλλαξης των παιδιών, δηλαδή της αλλαγής του γενετικού τους προφίλ (mutated) από τα «παρωχημένα» είδη άνδρας, γυναίκα σε άλλα είδη, μη παραδοσιακά. Αναγκαστικά τα παιδιά αναπτύσσονται σε ορισμένες μη παραδοσιακές κατηγορίες των genders. Μια ολόκληρη γενιά γονέων σήμερα είναι υποχρεωμένοι να ζουν με αυτή τη φρίκη. Στη σύγχρονη Ευρώπη όλα αυτά παρουσιάζονται ως «ανοχή προς τη διαφορετικότητα». Τα παιδιά υποτίθεται στη Νέα Τάξη Πραγμάτων ότι έχουν το δικαίωμα στη σεξουαλική προτίμηση από μηδέν ετών[!], δηλαδή έχουν δικαίωμα να επιλέξουν από μια «ποικιλία σεξ και φύλων». Εναντίον των γονέων και των παιδιών, λειτουργεί ένα καλά οργανωμένο εγκληματικό δίκτυο ανά τον κόσμο. Ουσιαστικά, πίσω από τη μάσκα της λεγόμενης «juvenile justice» (δικαιοσύνης ανηλίκων), η οποία παρουσιάζεται με το πρόσχημα της δήθεν «σωτηρίας των παιδιών από βίαιους ή αλκοολικούς γονείς», διενεργείται ένα παγκόσμιο πείραμα μετάλλαξης του φύλου των παιδιών. Ένα τερατώδες πείραμα που εδώ και τριάντα χρόνια εξελίσσεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε Ευρώπη, Καναδά, ΗΠΑ, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, η πατρότητα και η μητρότητα συνθλίβονται και διαχωρίζονται με πλάνο σχέδιο. Οι αριθμοί των παιδιών που «σώζονται» με αυτό το πρόγραμμα είναι: 200.000 στη Νορβηγία, 300.000 στη Σουηδία, 250.000 στη Φινλανδία, χιλιάδες στη Γερμανία, το Ισραήλ, κ.ο.κ. Κλεμμένες γενιές, κλεμμένες ζωές!
ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ – Ο ΤΥΠΟΣ: Τα νηπιαγωγεία και σχολεία στην Ευρώπη μπορούν να απαγορεύσουν τα παιδικά βιβλία και παραμύθια που απεικονίζουν την παραδοσιακή οικογένεια. Αυτό είναι ένα αίτημα της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Σύμφωνα με την επιτροπή, τα παραμύθια θα πρέπει να μιλάνε για τη σεξουαλική διαφορετικότητα. Μάλιστα, Νορβηγοί ειδικοί πιστεύουν ότι τα παιδιά επωφελούνται βλέποντας πορνό. Οι συντάκτες της έκθεσης συνιστούν επειγόντως νομοθετικά μέτρα στον τομέα της παιδικής λογοτεχνίας. Συγκεκριμένα, προτείνουν την εισαγωγή μιας πολιτικής της «ισότητας όλων των κοινωνικών τομέων». Ένα παράδειγμα αυτής της εναλλακτικής λογοτεχνίας για τα παιδιά είναι ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Βασιλιάς και ο Βασιλιάς» με εξώφυλλο δυο άνδρες να φιλιούνται. Σύμφωνα με την έκθεση, αυτό θα βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν για την «πραγματική σεξουαλική διαφορετικότητα της κοινωνίας». Στην πραγματικότητα, τα εν λόγω μέτρα έχουν ήδη ληφθεί σε ορισμένες χώρες, ιδιαίτερα στις σκανδιναβικές από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους ως την «εμπροσθοφυλακή της Δυτικής δημοκρατίας” [sic]. Σε νηπιαγωγεία της Νορβηγίας, μάλιστα, το 2010 εισήχθη ένα πρόγραμμα υποχρεωτικής εκπαίδευσης, με επίκεντρο το «φύλο των σεξουαλικών μειονοτήτων”. Για τους «νυχτωμένους» γονείς οι οποίοι δεν είναι ενήμεροι για τις τελευταίες «τάσεις» στον τομέα της εκπαίδευσης σχετικά με το φύλο στη σύγχρονη κοινωνία, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Νορβηγίας VG Nett, δημοσίευσε πρόσφατα μια γνώμη των ψυχολόγων και σεξο-θεραπευτών οι οποίοι είπαν ότι ήταν ευεργετικό για τα παιδιά να παρακολουθούν πορνό στο διαδίκτυο. Μετά από αυτό, θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι ο αριθμός των περιπτώσεων παιδοφιλίας αυξάνεται στη Νορβηγία; Οι περισσότερες από αυτές συμβαίνουν μέσα στην οικογένεια! Συχνά οι εφημερίδες γράφουν για τέτοιες «οικογενειακές» περιπτώσεις.
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Ας ξυπνήσουμε, να σταματήσει η «πανούκλα” της τρίτης χιλιετίας. Ας απομονώσουμε την «ανοχή της διαστροφής», τουλάχιστον από ψυχές των αθώων παιδιών. Ας αντιληφθούμε γιατί γράφονται οι κατ΄ επίφασιν αντιρατσιστικοί νόμοι και πού αποσκοπούν!
Στην εκπαίδευση της Μ. Βρετανίας επιδιώκεται η κατάργηση των όρων «αγόρι» και «κορίτσι»
Posted on 22/12/2016 by karavaki
Σε δημοτικό σχολείο της Βρετανίας, έχει αποφασιστεί να απαγορευτούν οι λέξεις «αγόρι» και «κορίτσι», και αντί γι’ αυτές να χρησιμοποιηθούν «προοδευτικές» λέξεις, όπως «intersex» και «genderqueer», χωρίς να εξηγείται επιστημονικά τι σημαίνουν οι λέξεις αυτές.
Ο σκοπός της ενέργειας αυτής, όπως λένε, είναι να γίνει το σχολείο φιλικό προς τους ΛΟΑΤ (LGBT) και να καταπολεμηθεί η ομοφοβία και η τρανσφοβία.
«Ze loves me» !
Ταυτόχρονα, ζητείται από τους σπουδαστές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τις λέξεις «he» (αυτός) και «she» (αυτή), αλλά αντ’ αυτού να χρησιμοποιούν την λέξη «ze»(!). Το σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι από νεαρή ηλικία θα εκπαιδευτούν στο να ζουν σε μια κοινωνία unisex, όπως ακριβώς προβλέπουν τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Απίστευτο βίντεο δημοσιοποίησαν Ιάπωνες και Γάλλοι επιστήμονες, στο οποίο πρωταγωνιστεί μια άγρια αρσενική μαϊμού μακάκο, που προσπαθούσε να ζευγαρώσει όχι με ένα αλλά με δύο θηλυκά ελάφια, διαδοχικά, καβαλώντας πάνω στις πλάτες τους.
Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση απόπειρας σεξουαλικής επαφής ανάμεσα σε διαφορετικά είδη ζώων και η δεύτερη φορά που κινηματογραφείται κάτι τέτοιο.
Τελικά ο νεαρός μακάκος -που ήταν χαμηλά στην άτυπη ιεραρχία των αρσενικών της ομάδας του και μάλλον είχε απελπιστεί επειδή δεν μπορούσε να βρει σύντροφο από το είδος του- δεν τα κατάφερε σε καμία από τις δύο προσπάθειές του για συνουσία, αν και εκσπερμάτωσε στην πλάτη του ενός ελαφιού.
Παρόλα αυτά, πρόλαβε να αποκτήσει αίσθημα ιδιοκτησίας, καθώς φάνηκε να ζηλεύει, όταν αργότερα άλλες ανταγωνίστριες μαϊμούδες επίσης γυρόφερναν τα δύο ελάφια.
Στο παρελθόν, έχουν αναφερθεί παρεμφερείς «αταίριαστες» περιπτώσεις, όπως ελέφαντες να προσπαθούν να ζευγαρώσουν με ρινόκερους, ενυδρίδες με κορμοράνους, φώκιες με πιγκουίνους και χιμπατζήδες με βατράχους!
Το νέο περιστατικό καταγράφηκε στη νήσο Γιακουσίμα στα νότια της Ιαπωνίας και οι ερευνητές, με επικεφαλής την Μαρί Πελέ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ζωολογίας «Primates».
Παραμένει ασαφές γιατί οι μακάκοι ενίοτε καταφεύγουν σε αυτή τη συμπεριφορά (μάλλον για λόγους σεξουαλικής στέρησης) και αν κερδίζουν κάτι. Πάντως τα δύο είδη έχουν αναπτύξει σχέσεις, καθώς τα ελάφια τρώνε στο έδαφος τα φρούτα που οι μαϊμούδες ρίχνουν από τα δέντρα και οι τελευταίες καμία φορά πηδάνε στις πλάτες των ελαφιών με παιχνιδιάρικη διάθεση (που φαίνεται πως κάποιες φορές δεν μένει μόνο παιχνιδιάρικη…).
Μετά τον θρίαμβο που κατήγαγε το υπουργείο Παιδείας κατά του «Επιταφίου» (Thucydides in History of the Peloponnesian War, Book II, Vth cent. BC) προετοιμάζεται μία ακόμη νίκη. Αυτήν τη φορά, αντίπαλος είναι η «Αντιγόνη» (Sophocles c. 483-82 BC). Ας μου συγχωρεθούν οι αναφορές αγγλιστί, διεπίστωσα όμως, μετά την επίσκεψη Ομπάμα, ότι για να σεβαστούμε την κλασική μας κληρονομιά καλό είναι να ακούμε κάποιον να μιλάει γι’ αυτήν στα αγγλικά. Την πρόταση για κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» στη Β’ Λυκείου την κάνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Την πληροφορήθηκα από την καταγγελία που κοινοποίησε ο Σύλλογος Φιλολόγων Αργολίδας.
Την ίδια στιγμή, από ανάρτηση στο Διαδίκτυο πληροφορούμαι ότι εγκύκλιος του υπουργείου υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς του γυμνασίου να αφιερώσουν μία εβδομάδα για να μεταδώσουν στα παιδιά τους τις γνώσεις τους για το σώμα. Μία εκ των ενοτήτων φέρει τον τίτλο «Εμφυλες ταυτότητες» και παραπέμπει στις εξής υποενότητες: «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» (sex and gender για τους αρχαιολάτρες), «η αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων», «σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα». Το πρόγραμμα απευθύνεται σε παιδιά της πρώτης εφηβείας τα οποία αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους και θα τους καθοδηγήσουν στις έρευνές τους καθηγητές που την έχουν ήδη βρει. Η καθηγήτρια, ας πούμε, θα τους εξηγήσει πως μπορεί να γεννήθηκε γυναίκα αλλά στην πραγματικότητα επέλεξε να είναι γυναίκα, ενώ θα μπορούσε να έχει επιλέξει να είναι άνδρας. Και οι πιγκουίνοι έγιναν άνθρωποι τη Θεία Χάριτι, σύμφωνα με τον υπέροχο Ανατόλ Φρανς.
Τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να χάσουν μελετώντας τον «Επιτάφιο» και την «Αντιγόνη», έχουν όμως χρόνο να αφιερώσουν στην τελευταία ψυχοκοινωνιολογική μεταμοντέρνα μπούρδα για την «έμφυλη ταυτότητα». Θα μου πείτε, έχει μεγαλύτερη σημασία η στριμμένη πριγκίπισσα της Θήβας από το σωματάκι του Κωστάκη; Αναμένεται πόνημα το οποίον θα εξηγεί ότι η Αντιγόνη ξεσήκωσε τον κόσμο επειδή δεν είχε καταφέρει να επιλέξει το κοινωνικό της φύλο. Συμπεριφέρθηκε σαν άνδρας ενώ ήταν γυναίκα, και δη παρθένος. Μπερδεμένες καταστάσεις, γι’ αυτό καλύτερα μην μπλέξεις.
Η «Αντιγόνη», ο «Επιτάφιος» δεν μεταδίδουν γνώσεις που αφορούν μόνον τους ειδικούς, τους φιλολόγους. Eίναι άσκηση πολιτισμού. Είναι μάθημα ανθρώπινης αριστείας. Δείχνουν τις δυνατότητες του ανθρώπου. Προτείνουν αξίες που υπερβαίνουν τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες. Πρέπει να διδάσκονται στο πρωτότυπο; Ναι και πάλι ναι. Η γλώσσα στην οποία δημιουργήθηκαν αποδεικνύει ότι η δημιουργία είναι κι αυτή αγώνας αριστείας. Η εκμάθησή της από τα Ελληνόπουλα είναι άσκηση πνευματικής πειθαρχίας. Η αποψίλωση της εκπαίδευσης από τα κλασικά γράμματα είναι στην πραγματικότητα κατάργηση της έννοιας της αριστείας. Ο στόχος της ισοπέδωσης επιτυγχάνεται σταθερά: η αποθέωση της ευκολίας και της μετριότητας αναπαράγει τη δημοκρατική λειψανδρία που γέννησε τους σημερινούς κυβερνώντες. Δεν θα έχουν να φοβηθούν τίποτε από τις αμόρφωτες γενιές που εκπαιδεύουν.
Κι όταν θα απαλλαγούμε από το βάρος των κλασικών, θα μπορέσουμε επιτέλους να ασχοληθούμε με τα μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης, όπως η αναζήτηση του φύλου.
Αντιδρούν εκπαιδευτικοί και γονείς στα νέα «προγράμματα»
Υπουργείο Παιδείας: Ναι στις «έμφυλες σχέσεις», όχι στην Αντιγόνη
Ισμήνη Χαραλαμποπούλου 02/02/201706
Φιλόλογοι: Ούτε η δικτατορία δεν κατάργησε την Αντιγόνη από τα σχολεία
Δεν κάνει πίσω το υπουργείο Παιδείας για τα «τρανσέξουαλ» μαθήματα
Δεν κάνει πίσω το υπουργείο Παιδείας για τα «τρανσέξουαλ» μαθήματα
Η Ένωση Φιλολόγων καταγγέλει πως ούτε η δικτακτορία δεν κατήργησε την «Αντιγόνη» και τον «Επιτάφιο»απο τα σχολεία- Ο Γαβρόγλου επιμένει στη συζήτηση για τις «έμφυλες σχέσεις» στις τάξεις, καθώς η «θεματική εβδομάδα» θα είναι υποχρεωτική
«Ναι» στη συζήτηση για τις έμφυλες σχέσεις στα σχολεία και «όχι» στην «Αντιγόνη», λέει το υπουργείο Παιδείας. Μετά τον περσινό σάλο με τις αλλαγές στο μάθημα της Ιστορίας και τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών, τώρα το υπουργείο ανοίγει νέο μέτωπο με τους φιλολόγους βάζοντας ξανά στο στόχαστρο το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών.
Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εκφράζει την αντίθεσή της για την προτεινόμενη κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή από το Λύκειο. Οι φιλολόγοι εκφράζουν τους φόβους τους καθώς την περσινή χρονιά δημιουργήθηκε σάλος με τις απόψεις του πρώην υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, σε ό,τι αφορά τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το Μικρασιατικό Ελληνισμό ενώ προωθήθηκαν αλλαγές για να διδάσκονται συνοπτικά και να μην εξετάζονται στην Α’ Λυκείου κεφάλαια για τον Μινωικό και τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό.
Για το λόγο αυτό η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων εκφράζει την κάθετη αντίθεσή της για την προτεινόμενη κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» ενώ την ίδια ώρα ανοίγει άμεσα η συζήτηση στα σχολεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ, στο πλαίσιο ειδικά αφιερωμένης «θεματικής εβδομάδας».
«Η διδασκαλία της Αντιγόνης δεν καταργήθηκε ούτε κατά την επτάχρονη δικτατορία, ενώ η αγέρωχη στάση της ηρωίδας του έργου αποτέλεσε διαχρονικά παγκόσμιας εμβέλειας πρότυπο που ενέπνευσε και εμπνέει την πολιτισμένη ανθρωπότητα», τονίζει σε ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων.
Οι φιλολόγοι, που έχουν χτυπήσει «καμπανάκι» πολλές φορές στο υπουργείο Παιδείας για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και της ιστορίας, διατυπώνουν την ανησυχία τους, σχετικά με την επιχειρούμενη, σύμφωνα με πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, κατάργηση του μαθήματος της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας από το ωρολόγιο πρόγραμμα γενικής παιδείας της Β΄ Λυκείου. Η Ενωση Φιλολόγων επισημαίνει τον «εξοβελισμό ενός ακόμα εμβληματικού για την ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης κειμένου, της Αντιγόνης του Σοφοκλή, που μέχρι σήμερα διδάσκεται από το πρωτότυπο επί δίωρο σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές που φοιτούν στην αντίστοιχη τάξη» και υπογραμμίζει: «Ελληνικό σχολείο όμως χωρίς τον Θουκυδίδου Περικλέους Επιτάφιο και χωρίς την Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι σχολείο με δυσαναπλήρωτο έλλειμμα παιδείας, χωρίς ουσιαστική αγωγή δημοκρατίας, χωρίς μαθητεία στην αντίσταση απέναντι στις αυθαιρεσίες της εκάστοτε εξουσίας και χωρίς ανάδειξη, ως υπέρτατης αξίας, της αγάπης».
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΦ απορρίπτει ως απαράδεκτη την πρόταση του ΙΕΠ και καλεί τους φιλολόγους και κάθε σκεπτόμενο και ευαίσθητο πολίτη της χώρας να πλαισιώσουν την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων και τους τοπικούς συνδέσμους φιλολόγων στον κοινό μας αγώνα για την προάσπιση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα και των ποιοτικών παραδόσεων της παιδείας μας», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Την ίδια ώρα ανοίγει η συζήτηση για τις έμφυλες σχέσεις και τις εξαρτήσεις στα σχολεία. Το υπουργείο Παιδείας είναι αποφασισμένο να εισάγει στα σχολεία την ενημέρωση για θέματα που αφορούν σε γκέι και έμφυλες καταστάσεις, στο πλαίσιο ειδικά αφιερωμένης «θεματικής εβδομάδας». Και για το λόγο αυτό ο αρμόδιος υπουργός Κώστας Γαβρόγλου στέλνει νέα εγκύκλιο με διευκρινήσεις που κοινοποιείται ηλεκτρονικά στους σχολικούς συμβούλους ενώ δίνει και παράταση στα σχολεία για την υποβολή σχετικών σχεδίων.
ΔΙ.Ε.ΣΥ.
Έμφυλες Ταυτότητες ή πώς η Νέα Αριστερά
επιτίθεται στην Κανονικότητα
Τρίτη, Ιαν 31 2017
του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Το υπουργείο Παιδείας απέστειλε την προηγούμενη εβδομάδα στα σχολεία εγκύκλιο με την οποία ζητά να γίνουν μαθησιακές δραστηριότητες στις οποίες περιλαμβάνονται «εργαστήρια, διαδραστικά παιχνίδια, θεατρικά δρώμενα, εικαστικές δραστηριότητες, προβολή ταινιών με σχετικό περιεχόμενο που πλαισιώνεται με συζήτηση ή άλλη δράση» καθώς και συζήτηση για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα έμφυλα στερεότυπα και τις διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία αλλά και την έμφυλη βία….
Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας “δραστηριότητας”; Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο… Είναι πλέον προφανές σε όλους ότι το Υπουργείο Παιδείας λειτουργεί στα πρότυπα των πλέον έξαλλων ΜΚΟ. Και είναι απολύτως λογικό αυτό, αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αυτοί που τον στηρίζουν έχουν ως στόχο ανάμεσα στα υπόλοιπα και το γκρέμισμα των παραδοσιακών ρόλων των δύο φύλων. Και οι άνθρωποι το λένε, δεν ντρέπονται. Αλλά πόσο μπορεί ο Έλληνας γονιός να ανεχθεί να γίνεται στο παιδί του που πάει γυμνάσιο ή λύκειο πολιτισμική προπαγάνδα σχετικά με τους… τρανσέξουαλ;
Είναι τέτοια η κατάσταση στην Παιδεία που δεν ξέρουμε πια από πού να ξεκινήσουμε την κριτική. Μετανάστες στα σχολεία, μαθήματα αλβανικών και σκιπτάρικες σημαίες, τρανσέξουαλ και υπουργικές δηλώσεις για ομοφυλόφιλα φιλιά με μαύρους δίμετρους. Πού όμως βασίζεται αυτή η “πρωτοβουλία” του Υπουργείου Παιδείας; Ποιά είναι η θεωρητική βάση πίσω από αυτή την κίνηση που έρχεται και στην χώρα μας, αφού ήδη έχει εφαρμοστεί ως έναν βαθμό και σε σχολεία του εξωτερικού;
Αυτή δεν είναι άλλη παρά η “θεωρία των φύλων” μια “ιδεολογική προσέγγιση” των σχέσεων μεταξύ των φύλων αλλά και των φύλων ως κοινωνικού κατασκευάσματος, που προωθήθηκε από πολύ συγκεκριμένα κέντρα στο εξωτερικό. Και προκάλεσε αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό ότι όταν εφαρμόστηκε στην Γαλλία το 2014, οι μισοί μαθητές έλειψαν από όλα τα σχολεία της Γαλλίας. Και εκτός από θεωρία έχει και έναν συγκεκριμένο σκοπό. Την δημιουργία μιας νέας “σεξουαλικότητας”, μέσω της κατήχησης μαθητών και φοιτητών, έτσι ώστε να μπορέσει η φυσική τους αντίληωψη να διαστρεβλωθεί.
Τι λέει όμως αυτή η θεωρία;
Αυτή η “νέα σεξουαλικότητα” και η “θεωρία των φύλων” επικρίνει και καταδικάζει τις παραδοσιακές απόψεις περί της σεξουαλικότητας και του φύλου ως μια δυαδική σκέψη ( δηλαδή ότι σκεφτόμαστε με όρους αντίθεσης και ετεροπροσδιορισμού) και ετερο-κανονιστική (η πεποίθηση δηλαδή ότι οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις είναι κάτι το φυσιολογικό, κάτι που κάνει τους ανθρώπους οι οποίοι έλκονται από το ίδιο φύλο ή είναι δι- σεξουαλικοί ή διαφυλετικοί – τρανσέξουαλ- να αισθάνονται ότι οι ίδιοι δεν είναι κάτι το φυσιολογικό). Διδάσκουν τα παιδιά ότι είναι λάθος να σκεφτόμαστε αποκλειστικά με όρους έλξης αρσενικού-θηλυκού και ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «φυσιολογική» σεξουαλικότητα. Δηλαδή επί της ουσίας καταστρέφουν τον ορισμό της υγιούς σεξουαλικότητας, όπως αυτός έχει σχηματισθεί από την αρχή του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να “αισθάνονται καλύτερα” οι διάφορες μικρές ομάδες σεξουαλικά “διαφορετικών” ανθρώπων.
Ακριβώς αυτή η “δυαδική διάκριση”, σύμφωνα με τις θεωρίες οι οποίες εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια προωθούνται στα σχολεία των σκανδιναβικών χωρών και και των ΗΠΑ, και η οποία αποτελούσε την πυξίδα της σεξουαλικότητας για όλο τον πολιτισμένο κόσμο καταδικάζεται ως μια μορφή μισαλλοδοξίας από τη νέα αυτή ιδεολογία και την θεωρία της. Δηλαδή δεν αμφισβητείται απλά αυτή ως θεώρηση αλλά και οι φορείς της. Οι “πρεσβευτές” της θεωρίας των φύλων ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την σεξουαλικότητα αποκλειστικά με όρους των αντιθέτων που έλκονται μεταξύ τους, αλλά πρέπει να βλέπουμε την σεξουαλικότητα ως κάτι που “ρέει” και εκφράζεται με ένα ρευστό και δυναμικό τρόπο. Με άλλα λόγια, μπορεί να προσελκύει, γενικά, το αντίθετο φύλο, τοο ίδιο φύλο ή και τα δύο αλλά μπορεί και οι “προτιμήσεις σας” να αλλάζουν συνεχώς. Η σεξουαλική προτίμηση δεν είναι κάτι σταθερό ούτε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση ετεροφυλόφιλοι. Η στρατηγική της “θεωρίας των φύλων” είναι το να υπονομεύσει την ετερο-κανονικότητα και ταυτόχρονα να παρουσιάσει την ομοφυλοφιλία ως κάτι τόσο διαδεδομένο και φυσιολογικό, που εάν δεν συμφωνείτε μαζί της ή ακόμη και απλά αισθάνεται κάποιος άβολα με αυτήν να χαρακτηριστεί ομοφοβικός.
«Μια φορά κι έναν καιρό, η λέξη «δυαδικός» ήταν ένας μαθηματικός όρος. Τώρα είναι μια προσβολή στο ίδιο επίπεδο με «ρατσιστής», «σεξιστής» ή «ομοφοβικός». Ο εχθρός σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο μάχης είναι όποιος υποστηρίζει ότι υπάρχουν άνδρες και υπάρχουν γυναίκες, και ότι η διαφορά μεταξύ τους είναι θεμελιώδους σημασίας. «Melanie Phillips.
Αυτή είναι η κύρια στρατηγική της θεωρίας των φύλων, που μας εγκαθιστά τώρα στα ελληνικά σχολεία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με όρους όπως το άνδρας και γυναίκα, διότι, ακόμη και αν κάποιος είναι βιολογικά αρσενικό μπορεί ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστεί ως θηλυκό και το αντίστροφο. Και αντί να θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για μια “διαφοροποίηση” του ατόμου για τον έναν ή τον άλλον λόγο, θα πρέπει αυτό να γίνεται αποδεκτή και να θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό.
Το νέο “διδακτικό υλικό” μας ενθαρρύνει έντονα να επιβεβαιώσουμε και να ενθαρρύνουμε κάποιον όταν αυτός επιθυμεί να αρχίσει να ντύνεται όπως το αντίθετο φύλο ή ακόμη και να χρησιμοποιεί τις τουαλέτες και τα αποδυτήρια του αντίθετου φύλου, να αρχίσει “θεραπεία” με ορμόνες ή να κάνει μια χειρουργική επέμβαση για να αλλάξει το φύλο του. Το να μην “ενθαρρύνει” κάποιος τέτοιου είδους κινήσεις τον μετατρέπει πλέον de facto σε έναν άνθρωπο ο οποίος “μισεί” όσους παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις. Και φυσικά το ίδιο είναι όποιος αντιτίθεται παραδείγματος χάριν στο να μπορούν αυτοχαρακτηριζόμενοι “διεμφυλικοί” να χρησιμοποιούν π.χ. τα αποδυτήρια στις πισίνες όπου κάνουν προπονήσεις μικρά αγοράκια ή κοριτσάκια.
Το διδακτικό υλικό που σύμφωνα με την θεωρία των φύλων ξεκίνησε να διδάσκεται και στην χώρα μας λέει στα παιδιά μας ότι το βιολογικό φύλο δεν είναι κάτι το σημαντικό. Διότι αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι η “ταυτότητα” και η “ταυτότητα φύλου”. Τα οποία δεν χρειάζεται να ταιριάζουν με το βιολογικό φύλο τους. Και έχει να κάνει περισσότερο με το πώς “αισθάνεται” κανείς “μέσα του” αντί της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ρωτούν, «είναι αγόρι ή κορίτσι», και φυσικά δεν θα πρέπει να “υποθέτουν” το φύλο κάποιου από την εμφανισή του. Και ως εκ τούτου οι τάξεις στα σχολεία δεν θα πρέπει να μοιράζονται σε “αγόρια και κοριτσια” όταν κάνουν διαφόρων ειδών δραστηριότητες. Στο τελευταίο επίπεδο – κάτι που τώρα συμβαίνει σε αμερικάνικα εκπαιδευτικά ιδρύματα διαφόρων βαθμίδων είναι ότι σταματά και η χρήση των άρθρων “ο,η” αλλά και αντωνυμιών τρίτου προσώπου. και αντικαθίστανται με διάφορα ευφάνταστα νέα.
Έμφυλες ταυτότητες και χριστιανική μαρτυρία
Καταχωρήθηκε στις 5 Μαρτίου 2017 από τον/την Moschos Gkoutzioudis;Μόσχος Γκουτζιούδης
H ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή του ΑΠΘ Πέτρου Βασιλειάδη στην παρουσίαση του βιβλίου της Σπυριδούλας Αθανασοπούλου-Κυπρίου «Στο όριο» στη Θεσσαλονίκη
VassiliadisΗ έννοια της ταυτότητας, που συχνά χρησιμοποιείται σήμερα από τους μελετητές, είναι αρκετά διφορούμενη. Παλαιότερα, η ταυτότητα εθεωρείτο «δεδομένη». Αντίθετα στις μέρες μας, ύστερα από έρευνες των κοινωνικών επιστημών – που όμως τα πορίσματά τους αμφισβητούνται από ορισμένους – υποστηρίζεται ότι πρόκειται περί «κατασκευής». Γι’ αυτό και γίνεται λόγος περί «διαμόρφωσης» της ταυτότητας ενός ατόμου ή μιας ομάδας, υπό την έννοια της «δυναμικής διαδικασίας», μέσω της οποίας το άτομο ή η ομάδα διαφοροποιούνται συνεχώς από το περιβάλλον τους, αναπτύσσοντας έτσι «ένα νέο ήθος». Η νεωτερική, λοιπόν, και μετα-νεωτερική ηθική επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβάλει ένα «περιεκτικό ήθος», ενώ οι παραδοσιακές κοινωνίες, και κυρίως οι θρησκείες, υπεραμύνονται ενός «αποκλειστικού ήθους». Η πρώτη επιδιώκει ενσωμάτωση μιας ομάδας στο κοινωνικό της πλαίσιο, το οποίο πολλές φορές επιχειρεί να διαμορφώσει, ενώ οι δεύτεροι επιζητούν την αναγκαία απόσταση με εμμονή στις ισχύουσες αξίες. Κι αυτό γιατί η οποιαδήποτε «κατασκευή» έχει ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά, και μερικές φορές αντιστρατεύεται τις αιώνιες, ή και αποκεκαλυμμένες, αλήθειες.
Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις, ακόμη και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, όπου το ήθος μιας – ή και – κάθε ομάδας είναι μικτό, οπότε η «αποκλειστική» της πλευρά ιχνογραφεί το όριο, με συνέπεια κάθε τι διαφορετικό να αποτελεί έκτοτε το έξω για την ομάδα, το αιρετικό κλπ., ενώ η «περιεκτική» της πλευρά εκφράζει το πολλαπλό και βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη (αρκετά κατατοπιστικός είναι και ο πρόσφατα εκδοθείς συλλογικός τόμος Eberhard Bons, Karin Finsterbusch (εκδ.), Konstruktionen individueller und kollektiver Identität (I): Altes Israel/Frühjudentum, griechische Antike, Neues Testament/Alte Kirche – Studien aus Deutschland und Frankreich, Vandenhoeck & Ruprecht, 2016).
Θα επιχειρήσω να παρουσιάσω το βιβλίο «Στο όριο. Έμφυλα κείμενα χριστιανικής παρουσίας, ιστορίας, κρίσης και ελπίδας» (εκδόσεις Αρμός 2016), της αγαπητής Ντένιας, της εκλεκτής συναδέλφου Σπυριδούλας Αθανασοπούλου-Κυπρίου, από την σκοπιά της χριστιανικής μαρτυρίας, θεολογικά και βιβλικά. Παρακολουθώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον το έργο της, μια και ο ίδιος – κατά την ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία – την κοινωνιολογική και φεμινιστική ερμηνευτική προσπάθησα να αναδείξω, ερευνητικές περιοχές αν όχι εντελώς άγνωστες στον χώρο μου, τουλάχιστον «στο όριο». Και μπορώ υπεύθυνα να καταθέσω, ότι από την γραφίδα της ξεπήδησαν τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία για μια αυθεντική μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν φυσικά τις επόμενες δεκαετίες γίνουν κτήμα της οι αποφάσεις της πρόσφατης Πανορθόδοξης Συνόδου.
«Είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα γίνει με τις σεξουαλικές διαφοροποιήσεις στο μέλλον, σε διακόσια ή τριακόσια χρόνια. Ένα πράγμα δεν πρέπει να λησμονούμε: οι άνδρες και οι γυναίκες εμπλέκονται σε έναν ιστό αιώνων πολιτιστικών προσδιορισμών, που είναι σχεδόν αδύνατο να αναλυθούν στην πολυπλοκότητά τους. Είναι πλέον αδύνατο να μιλάμε για «γυναίκα» ή για «άνθρωπο» χωρίς να παγιδευόμαστε μέσα σε ένα ιδεολογικό θέατρο, όπου ο πολλαπλασιασμός αναπαραστάσεων, αντανακλάσεων, αναγνωρίσεων, μετασχηματισμών, παραμορφώσεων, συνεχούς αλλαγής εικόνων και φαντασιώσεων, ακυρώνει εκ των προτέρων οποιαδήποτε εκτίμηση». Η παραπάνω διατύπωση (πριν από μισό περίπου αιώνα από τις Helene Cixous and Catherine Clement, στο πολύ διεισδυτικό έργο τους La Jeune Née, 1975, και σε αγγλ. μετ. The Newly Born Woman, 1986), δίνει νομίζω ανάγλυφα το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται η Εκκλησία να καταθέσει την μαρτυρία της για θέματα κοινωνικής και ατομικής ηθικής.
Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο νέα ηθικά ζητήματα έχουν ανακύψει, αναγκάζοντας τον χριστιανικό κόσμο, και κυρίως τη θεολογία, να απαντούν σχεδόν πάντοτε εν θερμώ, ως επί το πλείστον απολογητικά, αγνοώντας τις περισσότερες φορές τα νεότερα δεδομένα της επιστήμης (βλ. τις αντιδράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο – δυστυχώς με βίαιο τρόπο και σε Ορθόδοξες κοινωνίες – εναντίον των λεγόμενων παρελάσεων υπερηφάνειας [Pride Parades], τις δραστηριότητες των Femen, και ιδίως των Pussy riots στον ρωσικό καθεδρικό του Σωτήρος Χριστού, και πρόσφατα στην χώρα μας τον αμετροεπή διάλογο για τις «έμφυλες ταυτότητες» κλπ).
Η αλλαγή αυτή των ηθών ήταν ιδιαίτερα εμφανής στη Μεγάλη Βρετανία, εξαιτίας της διαβόητης έκθεσης του Κίνσεϊ (Kinsey Report) που είχε ως αποτέλεσμα την αποποινικοποίηση της σεξουαλικής – κυρίως της ομοφυλόφιλης – συμπεριφοράς (Τhe Sexual Offenses Act του 1967), αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν καταργήθηκαν όλοι οι νόμοι που κατηγοριοποιούσαν την ομοφυλοφιλική δραστηριότητα ως αδίκημα κολάσιμο από το νόμο. Μόλις προχθές ο Donald Trump κατήργησε και το νόμο για πέραν των δύο φύλων δημόσιες τουαλέτες. «Σήμερα υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του τι είναι αμαρτία και τι είναι ένα έγκλημα: Η μοιχεία ήταν πάντα αμαρτία, αλλά στις περισσότερες χώρες δεν αποτελεί αδίκημα κολάσιμο από το νόμο. Ο βιασμός, αντιθέτως, συνεχίζει να είναι και αμαρτία και έγκλημα. Αυτό έχει οδηγήσει σε σύγχυση και, τελικά, στο ερώτημα αν κάτι το οποίο δεν είναι έγκλημα πρέπει να θεωρείται αμαρτία» (John R. W. Stott, Homosexual Partnerships: Why Same–Sex Relationships Are Not a Christian Option, Downers Grove, Illinois 1985, σελ. 5).
Για την αντιμετώπιση αυτής της νέας κατάστασης η χριστιανική (και κυρίως η Ορθόδοξη) θεολογία εμφανίζεται ανέτοιμη. Απαιτείται, ως εκ τούτου, (α) θεολογικός επαναπροσδιορισμός της «ανθρώπινης σεξουαλικότητας», (β) νέα δυναμική ερμηνευτική προσέγγιση των βιβλικών (αλλά και των πατερικών) κειμένων, και κυρίως (γ) συνετή αντιμετώπιση της εξέλιξης της επιστήμης, και κυρίως της κοινωνιολογίας, αν θέλουμε η Εκκλησία να επανακάμψει δυναμικά, φιλάνθρωπα και αγαπητικά στο δημόσιο χώρο.
(α) Σε μια «Επιστολή από το Sheffield», όπου είχε συνέλθει στις αρχές της οικουμενικής δεκαετίας «Εκκλησίες αλληλέγγυες προς τις γυναίκες» σχετική χριστιανική συνδιάσκεψη, διατυπώθηκε μια πολυσυζητημένη πρόταση, η οποία ανέφερε επί λέξει: «χαιρετίζουμε την αναγνώριση ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν έρχεται σε αντίθεση με την (χριστιανική) πνευματικότητα, η οποία είναι ενιαία και αφορά το σώμα, το νου και το πνεύμα στην ολότητά τους…Δυστυχώς όμως η σεξουαλικότητα αυτή καθαυτή ήταν για αιώνες, και συνεχίζει να είναι, προβληματική για τον χριστιανισμό» (Connie Parvey (εκδ.), The Community of Women and Men in the Church: The Sheffield Report, Geneva, WCC 1981, σελ. 83εξ).
Στην Αγία Γραφή, βέβαια, ο άνθρωπος δεν προσδιορίζεται από τη φύση του, είτε αυτή είναι η σωματική του υπόσταση είτε η υλικός κόσμος που τον περιβάλλει, αλλά από την σχέση του με το Θεό και τους συνανθρώπους του. Ως εκ τούτου η σωτηρία του δεν επιτυγχάνεται μέσω της οποιασδήποτε άρνησης της σωματικότητας, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικότητας, και της διαφυγής του σε έναν δήθεν «πνευματικό» κόσμο. Πολύ περισσότερο η παρακοή των πρωτοπλάστων έγινε αφορμή να κληρονομήσει η ανθρωπότητα όχι κάποια ενοχή, και μάλιστα συνδεδεμένη με τη σεξουαλικότητα, αλλά την θνητότητα και την φθαρτότητα. Οι σωματικές και πνευματικές λειτουργίες του εκλαμβάνονται ως αδιάσπαστη ενότητα και αμφότερες μπορούν είτε να τον απομακρύνουν από τον Θεό, είτε να τον θέσουν στην υπηρεσία του, δηλαδή σε κοινωνία μαζί του. Η «σαρξ» του ανθρώπου δεν ρέπει προς το κακό, ούτε είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Γίνεται τέτοια μόνον όταν ο άνθρωπος στηρίζει την ύπαρξή του σ’ αυτήν. Η ακατάσχετη (και ετεροφυλική) και αφύσικη (όχι μόνο ομοφυλόφιλη) σεξουαλική δραστηριότητα απ’ τη μια, αλλά και η φαρισαϊκή υποκριτική θρησκευτικότητα από την άλλη, είναι (τουλάχιστον για τον απόστολο Παύλο) παραδείγματα εσφαλμένου προσανατολισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Γενικά, η απολύτρωση δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε μεταφυσικό γεγονός, με το οποίο ακυρώνεται η σωματικότητα.
Αλλά και στην ανατολική χριστιανική παράδοση, όπως είχε προ πολλού υποστηρίξει ο J. Meyendorff, «η ανθρώπινη φύση δεν αποτελεί μια στατική, ‘κλειστή’, αυτόνομη οντότητα, αλλά μια δυναμική πραγματικότητα. Αυτή καθ’ αυτή η ανθρώπινη υπόσταση προσδιορίζεται από τη σχέση της με τον Θεό» (Byzantine Theology. Historical Trends and Doctrinal Themes, New York 19792, σ. 2). Η φύση, επομένως, του ανθρώπου δεν απώλεσε κατά την πτώση τη δυναμική της, αφού με τη χάρη του Θεού μπορεί να μεταμορφωθεί. Ο ρόλος μάλιστα της χάρης του Θεού συνίσταται στο ότι ουσιαστικά παρέχει στον άνθρωπο την «φυσική» του υπόσταση (στο ίδιο, σ. 143 και 138). To θέμα επομένως της ανθρώπινης σεξουαλικότητας (βλ. για το θέμα αυτό περισσότερα στη μελέτη μου «Ο ιερός Αυγουστίνος ως ερμηνευτής του Αποστόλου Παύλου και το πρόβλημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας», Θεολογία 81 [2010], 129-158) σχετίζεται άμεσα με την χριστιανική ανθρωπολογία, για την οποία θα μιλήσω πιο κάτω.
(β) Σε θεολογικό επίπεδο η αντιπαράθεση για ορισμένα θέματα με τα οποία ασχολείται το Όριο (ομοφυλοφιλία, έμφυλες ταυτότητες) κατά κύριο λόγο έλαβε χώρα με μεγάλη οξύτητα σε επίπεδο βιβλικής επιστήμης, εξ αιτίας και της μεγάλης προτεσταντικής παράδοσης των ανωτέρω μνημονευθέντων κρατών (ΗΠΑ και ΗΒ). Και επειδή οι κύριες βιβλικές αναφορές στο θέμα – που σημειωτέον είναι αναλογικά ελάχιστες έως μηδενικές στην λοιπή βιβλική γραμματεία, συμπεριλαμβανομένης και της διδασκαλίας του Ιστορικού Ιησού – προέρχονται από το corpus paulinum, εκεί εστιάζεται η ιδεολογική αντιπαράθεση. Για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έχουμε πλέον πολλές μελέτες σε υψηλό επίπεδο, ασχέτως αν μερικές εμφορούνται από συγκεκριμένες ιδεολογικές προϋποθέσεις. Εκεί που φαίνεται να υπάρχει (θεολογικά) ομοφωνία είναι στην διάκριση μεταξύ του εφάμαρτου της όποιας πράξεως και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (οι περιπτώσεις σιωπηλής (;) εκκλησιαστικής στήριξης νομοθετικών ρυθμίσεων της Ρωσίας του Πούτιν, ή του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Υπάρχουν επίσης πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνευτικές αναλύσεις και εξηγητικές προτάσεις των συγκεκριμένων βιβλικών χωρίων, με την βοήθεια των νέων ερμηνευτικών μεθόδων (τιμή-ατιμία/αισχύνη => αναδεικνύοντας τον ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό – και οπωσδήποτε όχι συντηρητικό – χαρακτήρα του κηρύγματος του Ιστορικού Ιησού και της Πρώτης Εκκλησίας).
Κάνοντας μια σφαιρική, όσο πιο ουδέτερη μπορούσα, ανάλυση, υποστήριξα πρόσφατα («Ο Απόστολος Παύλος για την ομοφυλοφιλία. Μια πρώτη ιεραποστολική και βιβλική προσέγγιση, academia.edu/13225813), πως ο απόστολος Παύλος δεν καταδικάζει την ομοφυλοφιλική τάση, η οποία με βάση τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα μπορεί και να αποδειχθεί ως τάση και στάση που δεν οφείλεται στην ανθρώπινη επιλογή, αλλά την ομοφυλοφιλική πράξη. Επειδή, όμως, κατά κάποιο τρόπο ως εσφαλμένος προσανατολισμός της ανθρώπινης συμπεριφοράς, συνδέεται με άρνηση ή εχθρική στάση προς τον Θεό. Τα κύρια επιχειρήματά του ήταν (i) ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε ίδιον του θρησκευτικού και κοινωνικού (ειδωλολατρικού δηλαδή) περιβάλλοντός του, που λάτρευε «τη κτίσει παρά τον κτίσαντα», και (ii) γιατί βρισκόταν σε αναντιστοιχία της με την τάξη της θεϊκής δημιουργίας.
Γι’ αυτόν τον λόγο υποστήριξα την ανάγκη διατύπωσης σαφούς και θεολογικά τεκμηριωμένης άποψης και νέα ερμηνευτική προσέγγιση, ένα νέο «παράδειγμα», βασισμένο: (i) στην εσχατολογική και εκκλησιολογική ταυτότητα της Εκκλησίας, (ii) την γενικότερη παύλεια (αλλά και την μετέπειτα βυζαντινή) τακτική της «κοινωνικής ενσωμάτωσης», αλλά και (iii) την φιλάνθρωπη πρακτική της Ορθόδοξης κανονικής παράδοσης.
(γ) Η πλέον άγνωστη πτυχή της επιστημονικά διαμορφωθείσας για τα φλέγοντα αυτά θέματα άποψης είναι αναμφισβήτητα η κοινωνιολογική θεώρηση του «κοινωνικού φύλου» (gender). Ο όρος «κοινωνικό φύλο» σήμερα χρησιμοποιείται συνήθως εκεί που παλαιότερα απαντούσε ο όρος sex. Kι αυτό γιατί το sex συνήθως κατέληξε να αναφέρεται κυρίως στην σεξουαλική δραστηριότητα και ιδιαίτερα τη σωματική συνουσία. Η αλλαγή, όμως, στην χρήση της σχετικής ορολογίας (από sex σε gender) οφείλεται στην επέκταση της έννοιας του «φύλου» από τους κοινωνιολόγους για να εκφράσουν διαφορετικές σεξουαλικά προσανατολισμένες ομάδες και συμπεριφορές. Ωστόσο, στην παραδοσιακή Αγγλική γλώσσα υπάρχουν δύο φύλα (στα λατινικά sexus), άνδρες και γυναίκες, και τέσσερα γένη ή τάξεις (στα λατινικά genera): masculine (αρσενικό, που συνήθως σχετίζεται με τους άνδρες), feminine (που συνήθως συνδέεται με τις γυναίκες), neuter (ουδέτερο, που συνήθως συνδέεται με τους ομοφυλόφιλους ή τις λεσβίες, και common (κοινό, που συνήθως συνδέεται με τους transgender).
………………….
H νέα αυτή ορολογία συνεχίζει να είναι αμφιλεγόμενη μεταξύ των θεολόγων, οι πλέον ανοιχτοί των οποίων (όπως π.χ. ο Αγγλικανός ομότιμος καθηγητής της Οξφόρδης Stuart Hall) τονίζουν πώς «απαιτείται προσοχή με αυτή τη γλώσσα» (Stuart Hall, «Sex and the Divine Persons. Problematic English Language in The Church of the Triune God,” in P. Vassiliadis-M. Goutzioudis-E. Kasselouri (eds.), Deaconesses, Ordination of Women and Orthodox Theology, CEMES Publications 12: Thessaloniki 2017, 467-471). Η σύγκρουση επιτείνεται για ιδεολογικούς λόγους – ή ακόμη και για λόγους ιδεοληψίας – με βάση την Γκράμσια θεωρία περί πολιτιστικής ηγεμονίας, που τις περισσότερες φορές εξελίσσεται σε συγκρουσιακή αντιπαράθεση. Και αυτό έχει οδηγήσει από τη μια τους χριστιανούς πολέμιους της οποιασδήποτε εξέλιξης να χαρακτηρίζουν όσους διαλέγονται με τις νέες θεωρίες ακούσια θύματα συστηματικής αντιχριστιανικής πολεμικής, και από την άλλη τους υπέρμαχους των νέων περί φύλου αντιλήψεων σχεδόν πάντοτε να προσπαθούν παντοιοτρόπως να επιβάλουν στις κοινωνίες τις απόψεις των, συστηματικά στοχοποιώντας τις θρησκευτικές παραδόσεις.
Είμαι της άποψης πως θεολογικά η αντιμετώπιση του ζητήματος της έμφυλης ταυτότητας μόνον μέσω ενός ανθρωπολογικού αναστοχασμού μπορεί να επιτευχθεί.
Ο Μητροπολίτης Κάλλιστος εδώ και καιρό επεσήμανε τη σημασία της ανθρωπολογίας για το μέλλον της Ορθόδοξης θεολογίας: «Αναμφισβήτητα, υποστήριξε, στον 21ο αιώνα η εκκλησιολογία θα συνεχίσει να μας απασχολεί. … όμως θα υπάρξει μια στροφή στην κεντρική εστίαση της θεολογικής έρευνας από την εκκλησιολογία στην ανθρωπολογία …Το ερώτημα-κλειδί δεν θα είναι μόνο: ‘τι είναι η Εκκλησία;’, αλλά επίσης και πιο θεμελιακά: ‘τι είναι ο άνθρωπος;’» (Η Ορθόδοξη θεολογία στον 21ο αιώνα, Αθήνα 2005, σ. 25).
Για την διατύπωση της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας πέραν της ευρέως αποδεκτής διακρίσεως μεταξύ (Αποστολικής) «Π»αραδόσεως και λοιπών σχετικών «π»αραδόσεων, είναι εξίσου αναγκαία και μια άλλη σημαντική διάκριση: εκείνη της αυθεντικής αλλά λανθάνουσας (authentic but latent tradition), και εκείνης της ιστορικά διαμορφωμένης ως έθος, έστω και πλειοψηφικής σε ορισμένες περιπτώσεις. Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας υποστήριξαν ότι «η θεία εικόνα στον άνθρωπο θα πρέπει να συσχετίζεται με την ψυχή και όχι με το σώμα, κι ακόμη και μέσα στην ψυχή σχετίζεται με τη δύναμη της αυτογνωσίας και του λόγου. Υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι – που ίσως αποτελούν μειοψηφία, αλλά σημαντική μειοψηφία – οι οποίοι υιοθετούν μία πιο ολιστική προσέγγιση, υποστηρίζοντας ότι η θεία εικόνα περιλαμβάνει όχι μόνον την ψυχή αλλά ολόκληρο το ον, σώμα, ψυχή και πνεύμα μαζί. Με τον τρόπο αυτό συμφωνούν με τη στάση που εκφράστηκε στην Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο και στο Σύμβολο της Πίστεως. Ο Ειρηναίος της Λυών π.χ. λέει: «Η δε ψυχή και το πνεύμα μέρος του ανθρώπου δύνανται είναι, άνθρωπος δε ουδαμώς· ο δε τέλειος άνθρωπος σύγκρασις και ένωσίς εστι ψυχής της επιδεξαμένης το πνεύμα του Πατρός και συγκραθείσης τη κατ” εικόνα Θεού πεπλασμένη σαρκί» (Κατά Αιρέσεων, 5:6:1). Επίσης στο γνωστό απόσπασμα του Μιχαήλ Χωνιάτη (πού μέχρι πρό τινος αποδιδόταν στον Γρηγόριο Παλαμά): «…μή άν ψυχήν μόνην, μήτε σώμα μόνον λέγεσθαι άνθρωπον, αλλά το συναμφότερον, όν δη και κατ” εικόνα πεποιηκέναι Θεός λέγεται» (Προσωποποιίαι, PG 150, στ. 1361C).
Ακόμη ριζοσπαστικότερη είναι παλαιότερη ανθρωπολογική αναφορά του Μητρ. Καλλίστου: «η πραγματικότητα του (ανθρώπινου) προσώπου βρίσκεται πέρα και πάνω από την όποια εξήγηση επιλέξουμε να της δώσουμε. Εγγενές στοιχείο του προσώπου είναι η υπέρβαση του εαυτού του, η ικανότητά του να είναι πάντα ανοιχτό, η ιδιότητά του να δείχνει πάντα προς τα επέκεινα. Το ανθρώπινο πρόσωπο, αντίθετα από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, είναι εκείνο που πυροδοτεί κάθε νέο ξεκίνημα. Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να είσαι απρόβλεπτος, ελεύθερος και δημιουργικός» (Ο άνθρωπος ως μυστήριον. Η έννοια του προσώπου στους Έλληνες Πατέρες, Ακαδημία Αθηνών 2006, από την πρώτη παράγραφο).
Στην πατρίδα μας εκτός από μια πρόσφατη μελέτη του π. Βασιλείου Θερμού (Έλξη και Πάθος. Μια διεπιστημονική προσέγγιση της ομοφιλοφιλίας, Εν πλω: Αθήνα 2016) και μια πρώτη περιγραφική καταγραφή των βιβλικών δεδομένων – όσο πιο ουδέτερα γίνεται – από τον ομιλούντα (βλ. πιο πάνω, «Ο Απόστολος Παύλος..»), η Ντένια μόνο ασχολήθηκε με λεπτότητα, ευαισθησία για το ζήτημα αυτό. Όλοι μας, βέβαια, προσπαθήσαμε να συμβάλουμε κατά το δυνατόν – μερικές φορές εις ώτα μη ακουόντων – στην διαμόρφωση μιας σφαιρικής και ολοκληρωμένης θεολογικής άποψης για μια αυθεντική, περιεκτική και αποτελεσματική χριστιανική μαρτυρία. Μόνον όμως αυτή το έπραξε και μετά λόγου γνώσεως και με σεβασμό σε μια συλλογικότητα που η μακραίωνη παράδοσή της δύσκολα ξεπερνάει τα οποιαδήποτε «όρια».
Έγραψε, όπως διατείνεται, το βιβλίο αυτό σε μια εποχή στο όριο, στο όριο επιστημονικών πεδίων έρευνας, στο όριο της αντοχής σε μια κρίσιμη εποχή, στο όριο κάθε είδους στερεοτύπων, στο όριο των έμφυλων διακρίσεων. Ένα όριο που καθορίζει, χωρίζει και διακρίνει, που περιγράφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να κινηθεί χωρίς να εξαντληθεί, χωρίς να παραβεί κανόνες, χωρίς να διακινδυνέψει. Στο όριο που αποτελεί το ίχνος μιας κρίσης που προσπαθούμε να διαχειριστούμε. Στο όριο που συνοδεύει την πεπερασμένη ανθρώπινη κατάσταση. Στο όριο που ανταγωνίζεται τη ρευστότητα και παρότι δεν διευκολύνει τη συμφιλίωση, αυτή με τρόπο θαυμαστό την επιδιώκει.
Η Ντένια, τελικά, απέδειξε πως υπάρχει δυνατότητα μία μέρα να ξεπεραστεί το όριο χωρίς να τραυματιστεί κανείς, και χωρίς να τραυματιστεί η αυθεντική Εκκλησία, προς την οποία – εκτιμώ – κοιτάζει και με κάποια δόση ελπίδας. Επαναστατώντας; Υπομένοντας καρτερικά; Συμμορφούμενη; Ο χρόνος θα δείξει, γιατί μόνον αυτός έχει «όρια».
Eδώ θα βρείτε διάφορα κείμενα για τις απόψεις της Μπάτλερ. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η προσέγγιση αυτή γοητεύει αρκετούς/ες άνδρες και γυναίκες [οι οποίοι/ες φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση εντελώς ενταγμένοι/ες φυσικώς στις δύο (ιδεατές κατά την Μπάτλερ) μορφολογίες «άνδρας»-«γυναίκα»]!!
Υπάρχουν πολλές εσφαλμένες αντιλήψεις για τους τρανσέξουαλ ή τα διεμφυλικά άτομα. Σας παρουσιάζουμε κάποιες πληροφορίες που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι εννοούμε με τον όρο τρανσεξουαλικότητα.
ΜΙΑ TRANS ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ . . .
Ας το πάρουμε από την αρχή. Μια trans γυναίκα είναι κάποιο άτομο που γεννήθηκε αγόρι αλλά αισθάνεται και ταυτίζεται με το γυναικείο φύλο.
ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ TRANS ΕΙΝΑΙ . . .
Ένας trans άνδρας είναι κάποιος που ενώ γεννήθηκε γυναίκα ταυτίζεται με το ανδρικό φύλο. Θα πρέπει να έχετε πάντα υπόψη σας ότι από σεβασμό χρησιμοποιούμε πάντα το γένος με το οποίο ταυτίζεται ο συνομιλητής μας κι όχι εκείνο που απέκτησε κατά τη γέννηση.
ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΕ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΦΥΛΟΥ
Υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση σχετικά με τους όρους «τρανσέξουαλ» και «διεμφυλικός (transgender)», ακόμη και μεταξύ των τρανς ατόμων. Ο όρος «transexual» είναι πολύ συγκεκριμένος, και καλύπτει ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται με αντίθετο φύλο σε σχέση με αυτό που βιολογικά τους έχει αποδωθεί. Δηλαδή, μπορεί να έχουν ταξινομηθεί ως «αρσενικό» κατά τη γέννησή τους, αλλά αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως θηλυκά (ή αντίστροφα για FTM άτομα.). Το σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάστε σχετικά με τα τρανσέξουαλ άτομα είναι ότι ακόμη και αν δεν έχουν προχωρήσει σε πλήρη μετάβαση επαναπροσδιορισμού φύλου, ανήκουν και ζούν στο δυαδικό σύστημα των φύλων (Αρσενικό/ Θηλυκό) . Αντίθετα τα διεμφυλικά (transgender) άτομα ζούν ανάμεσα σε αυτό το δίπολο, δεν αποδέχονται δηλαδή 100% τον κοινωνικό ρόλο που τους αποδίδει το βιολογικό τους φύλο. Ο όρος διεμφυλικός είναι ένας ευρύτερος όρος που καλύπτει όλα τα είδη των ανθρώπων που ανήκουν και ζούν σε ένα ενδιάμεσο φύλο που δεν ανήκει στο παραδοσιακό δίπολο άντρας/ γυναίκα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΕΝΕΙΣ
Είτε από άγνοια είτε από κακώς εννοούμενη περιιέργεια, οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με τα γεννητικά όργανα των τρανσέξουαλ. Πώς θα αισθανόσαστε εσείς εάν η πρώτη ερώτηση που σας έκαναν αφορούσε στον κόλπο σας ή στο μήκος του πέους σας; Υπάρχουν κάποιοι που αισθάνονται απόλυτα άνετα να μιλούν για τα γεννητικά τους όργανα και κάποιοι όχι. Η απόφαση είναι δική τους. Εσείς αφήστε την πρωτοβουλία σε εκείνους.
ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ
Στην Ινδία, οι λεγόμενοι hijras ήταν άνθρωποι που δεν θεωρούνταν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες. Κάποιοι από αυτούς είχαν ευνουχιστεί κατά την παιδική τους ηλικία. Στο παρελθόν ήταν απόλυτα σεβαστοί καθώς αντιπροσώπευαν τη γονιμότητα. Μετά την κατάκτηση όμως της χώρας οι Βρετανοί έφεραν μαζί και την ομοφοβία τους κι έτσι οι hijras περιθωριοποιήθηκαν. Από το 2014 η ινδική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη ενός τρίτου φύλου.
ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ
Στο Ιράν όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο, η αλλαγή φύλου είναι ίσως η «λύση» για τους ομοφυλόφιλους που θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους χωρίς να κινδυνεύει η ζωή τους. Αυτή η αποδοχή είναι πολύπλοκη ωστόσο καθώς η εγχείρηση αλλαγής φύλου ενέχει κάποιους κινδύνους. Επιπλέον, το γεγονός ότι κάποιος έλκεται από άτομα του ιδιίου φύλου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θέλει να αλλάξει ο ίδιος φύλο. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης κατανόησης, πολλά μέλης της LGBT κοινότητας στο Ιράν καταφεύγουν στην αυτοκτονία.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ
Οι trans αυτοκτονούν πιο συχνά, τουλάχιστον στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με μια μελέτη του 2010 που πραγματοποιήθηκε από το Εθνικό Κέντρο για την Ισότητα των Διεμφυλικών, το 41% των trans ανέφεραν ότι έχουν επιχειρήσει να αυτοκτονήσουν, ένα ποσοστό 25 φορές υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο.
Ο ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός (ερωτικός ή καθαρά σεξουαλικός) και η φυλετική ταυτότητα είναι δύο διαφορετικές έννοιες που δεν συνδέονται. Ένα trans άτομο μπορεί να είναι ετεροφυλόφιλος, ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος ή pansexual ή ασέξουαλ (να μην αισθάνεται σεξουαλική επιθυμία και έλξη).
ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΦΥΛΟ
Οι trans δεν ταυτίζονται απαραίτητα με το ανδρικό ή το γυναικείο φύλο. Εκείνοι που δεν ταυτίζονται με κάποιο συγκεκριμένο φύλο αποκαλούνται μη-δυαδικοί, genderqueer, ή gender fluid. Χρησιμοποιούν δε και τις δυο αντωνυμίες.
ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
Σύμφωνα με μια μελέτη του 2011 που πραγματοποιήθηκε από το Αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο της Ισότητας για τους Διεμφυλικούς, το 26% των διεμφυλικών εργαζομένων απάντησαν ότι απολύθηκαν άδικα επειδή ήταν διεμφυλικοί, το 47% είπαν ότι είχαν δυσάρεστες επαγγελματικές εμπειρίες όπως άρνηση προαγωγής, άρνηση πρόσληψης και λοιπά και το 78% ανέφερε ότι έχει ακούσει χλευαστικά σχόλια ή αστεία στη δουλειά.
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Στα περισσότερα αγωνίσματα ο διαχωρισμός γίνεται βάσει του φύλου προκειμένου να εξασφαλίζεται ο δίκαιος συναγωνισμός. Τι γίνεται όμως με τις trans γυναίκες οι οποίες μπορεί να έχουν μεγαλύτερο μυϊκό όγκο ή τους trans άνδρες που παίρνουν τεστοστερόνη; Όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να λυθούν.
ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑ ΒΙΑΣ
Στις ΗΠΑ το 2016 είκοσι δύο trans άτομα σκοτώθηκαν, κυρίως μαύροι και ισπανόφωνοι. Σύμφωνα με μελέτη του 2010, το 23% των trans έχουν δεχθεί σωματική επίθεση από το δημοτικό μέχρι το λύκειο εξαιτίας της φυλετικής τους ταυτότητας και έκφρασης.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ TRANS ΕΙΝΑΙ “CIS”
Ακριβώς όπως ο όρος ομοφυλόφιλος έχει το αντίθετο, ετεροφυλόφιλος έτσι και οι άνθρωποι που δεν είναι trans, που ταυτίζονται με το φύλο γέννησής τους έχουν ένα όνομα. Ονομάζονται “cis” ή «cisgender.” Το λατινικό cis σημαίνει “από την πλευρά . . .”
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ LGBT
Κάποιες φορές οι gay και οι λεσβίες αναρωτιούνται γιατί οι trans αποτελούν μέρος της οικογένειας των LGBT. Ένας από τους λόγους είναι ότι οι trans έχουν παλέψει επί χρόνια για τα δικαιώματα των σεξουαλικών μειονοτήτων.
ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ
Ανατρέχοντας στους αρχαίους χρόνους, βρίσκουμε πάρα πολλές αναφορές σε trans άτομα, είτε πρόκειται για τους hijras στην Ινδία, είτε για τα άτομα «με δύο ψυχές» σε ιθαγενείς λαούς ή ακόμη και στις ορκισμένες παρθένες της Αλβανίας (γυναίκες που παίρνουν όρκο να ζήσουν με ανδρική ταυτότητα). Στη δε αρχαιότητα πραγματοποιούνταν εγχειρήσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου, σε πρωτόγονη μορφή φυσικά.
ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΡΟΛΙΝΑ (ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Πρόσφατα σχετικά, στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στη Β. Καρολίνα, προέκυψε ζήτημα με τη χρήση των δημόσιων αποχωρητηρίων από τους trans. Τον Μάρτιο του 2016 ψηφίστηκε ο Νόμος για την Ασφάλεια και την Ιδιωτικότητα των Κοινόχρηστων Χώρων. Σύμφωνα με το νόμο, οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να επισκέπτονται τα αποχωρητήρια εκείνα που προορίζονται για το φύλο με το οποίο είναι καταγεγραμμένοι στο πιστοποιητικό γεννήσεώς τους. Αυτό αποκλείει πολλούς trans οι οποίοι δεν έχουν για κάποιο λόγο προχωρήσει ή δεν μπορούν να προχωρήσουν στην αλλαγή του πιστοποιητικού γέννησής τους.
Το ιατρικό λεξικό Dorland του 1901 όριζε την ετεροφυλοφιλία ως «ανώμαλη ή διεστραμμένη όρεξη προς το αντίθετο φύλο». Πάνω από δυο δεκαετίες αργότερα, το 1923, το λεξικό Merriam Webster την όριζε κατά τον ίδιο τρόπο, ως «νοσηρό σεξουαλικό πάθος για ένα άτομο του αντίθετου φύλου». Μόλις το 1934 αξιώθηκε η ετεροφυλοφιλία το νόημα με το οποίο είμαστε εξοικειωμένοι σήμερα: «εκδήλωση σεξουαλικού πάθους για ένα άτομο του αντίθετου φύλου· ομαλή σεξουαλικότητα».
Οι περισσότεροι, όταν το μαθαίνουν, αρνούνται κατηγορηματικά να το πιστέψουν, αφού δεν συμφωνεί με την αίσθησή τους· ότι η ετεροφυλοφιλία είναι η «κανονική» σεξουαλικότητα και«ήταν πάντα εκεί».
Πριν λίγα χρόνια, κυκλοφόρησε ένα ερασιτεχνικό βίντεο, όπου ο δημιουργός ρωτούσε διάφορους ανθρώπους αν πίστευαν ότι οι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται με αυτόν το σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι απαντήσεις ήταν ποικίλες, αλλά οι περισσότεροι έλεγαν κάτι σαν «είναι συνδυασμός φύσης και ανατροφής». Ο ερευνητής στη συνέχεια έθετε μια ακόμα ερώτηση, η οποία ήταν ζωτικής σημασίας για το πείραμα: «Πότε επιλέξατε να είστε στρέιτ;». Οι περισσότεροι αιφνιδιάζονταν, και ομολογούσαν αμήχανα ότι δεν το είχαν σκεφτεί ποτέ. Το βίντεο φαίνεται να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όλες μας οι σεξουαλικότητες απλώς «είναι εκεί», έτσι γεννιόμαστε, ότι δεν χρειαζόμαστε εξήγηση για την ομοφυλοφιλία, όπως ακριβώς δεν χρειαζόμαστε για την ετεροφυλοφιλία. Φαίνεται ότι ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό των εκατομμυρίων που το κοινοποίησαν, ότι στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε μια εξήγηση και για τα δύο.
Υπάρχουν πολλές αξιόλογες εργασίες, τόσο ακαδημαϊκές όσο και εκλαϊκευμένες, σχετικά με την κοινωνική κατασκευή της ομοφυλοφιλικής επιθυμίας και ταυτότητας. Ως αποτέλεσμα, λίγοι πλέον παραξενεύονται όταν γίνεται λόγος για την «άνοδο του ομοφυλόφιλου» – πράγματι, οι περισσότεροι έχουμε μάθει ότι η ομοφυλοφιλική ταυτότητα εμφανίστηκε κάποια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που δεν διδασκόμαστε, όμως, είναι ότι ένα παρόμοιο φαινόμενο παρήγαγε την ετεροφυλοφιλία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτήν την εκπαιδευτική παράλειψη, όπως οι θρησκευτικές προκαταλήψεις και άλλα είδη ομοφοβίας. Αλλά ο βασικότερος λόγος για τον οποίο δεν αναρωτιόμαστε για την προέλευση της ετεροφυλοφιλίας είναι μάλλον επειδή φαίνεται τόσο, ας πούμε, φυσική. Κανονική. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε για κάτι που είναι «απλώς εκεί».
Αλλά η ετεροφυλοφιλία δεν ήταν πάντα «απλώς εκεί». Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να φανταστούμε ότι θα είναι πάντα.
Όταν η ετεροφυλοφιλία ήταν ανώμαλη
Η πρώτη αντίρρηση κατά του ισχυρισμού ότι η ετεροφυλοφιλία εφευρέθηκε, βασίζεται συνήθως στην αναπαραγωγή: είναι προφανές ότι η σεξουαλική επαφή μεταξύ διαφορετικών γεννητικών οργάνων υπάρχει από τότε που υπάρχουν άνθρωποι –άλλωστε δεν θα είχαμε επιβιώσει τόσον καιρό χωρίς αυτή. Αλλά αυτή η αντίρρηση υποθέτει ότι η ετεροφυλοφιλία είναι το ίδιο πράγμα με την αναπαραγωγική σεξουαλική επαφή. Δεν είναι.
«Το σεξ δεν έχει ιστορία», γράφει ο θεωρητικός Ντέιβιντ Χάλπεριν, επειδή «στηρίζεται στη λειτουργία του οργανισμού». Η σεξουαλικότητα, από την άλλη, ακριβώς επειδή αποτελεί «πολιτιστική παραγωγή», έχει ιστορία. Με άλλα λόγια, ενώ το σεξ είναι κάτι που φαίνεται ενσωματωμένο στα περισσότερα είδη, η ονοματοδοσία και η κατηγοριοποίηση αυτών των πράξεων, καθώς και όσων προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις, είναι ένα ιστορικό φαινόμενο, που μπορεί και πρέπει να μελετηθεί ως τέτοιο.
Με άλλα λόγια: υπήρξαν πάντοτε σεξουαλικά ένστικτα σε όλο τον ζωικό κόσμο (σεξ). Αλλά κάποια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο χρόνο, οι άνθρωποι προσέδωσαν νόημα σε αυτά τα ένστικτα (σεξουαλικότητα).
«Πριν από το 1868, δεν υπήρχαν ετεροφυλόφιλοι», γράφει η Hanne Blank στο βιβλίο της Straight: The Surprisingly Short History of Heterosexuality [Στρέιτ: η απρόσμενα σύντομη ιστορία της ετεροφυλοφιλίας]. Ούτε ομοφυλόφιλοι υπήρχαν. Οι άνθρωποι δεν είχαν σκεφτεί ότι μπορούν να «διαφοροποιηθούν οι μεν από τους δε ανάλογα με τα είδη αγάπης και σεξουαλικής επιθυμίας που βίωναν».
Τι άλλαξε λοιπόν;
Στα τέλη της δεκαετίας του 1860, ο Ούγγρος δημοσιογράφος Καρλ Μαρία Kερτμπένυ επινόησε τέσσερις όρους για να περιγράψει τις σεξουαλικές εμπειρίες: ετεροφυλοφιλική, ομοφυλοφιλική, και δύο ξεχασμένους σήμερα όρους για να περιγράψει τον αυνανισμό και την κτηνοβασία· μονοφυλοφιλική και ετερογέννητη.
Η επόμενη φορά που η λέξη δημοσιεύθηκε ήταν το 1889, όταν ο Αυστρο-Γερμανός ψυχίατρος Ρίχαρντ φον Κραφτ-Έμπινγκ περιέλαβε τη λέξη στην Psychopathia Sexualis, έναν κατάλογο σεξουαλικών διαταραχών. Σε σχεδόν 500 σελίδες, η λέξη «ετεροφυλόφιλος» χρησιμοποιείται μόλις 24 φορές, και δεν απαντά καν στο ευρετήριο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Krafft-Ebing ενδιαφέρεται περισσότερο για τις «διαστροφές» απ’ ό,τι για το «σεξουαλικό ένστικτο», το οποίο είναι γι’ αυτόν η «ομαλή» σεξουαλική επιθυμία των ανθρώπων.
Η λέξη «ομαλή» είναι βεβαίως φορτισμένη, και έχει υποστεί πολλές καταχρήσεις μέσα στην ιστορία. Η δουλεία γινόταν κάποτε αποδεκτή ως ομαλή, όπως και η γεωκεντρική κοσμολογία. Μόνο με την αμφισβήτηση των θεμελίων της κοινώς αποδεκτής άποψης εκθρονίστηκαν από την προνομιακή θέση τους τα «ομαλά» φαινόμενα.
Στο δυτικό κόσμο, πολύ πριν οι σεξουαλικές πράξεις χωριστούν στις κατηγορίες ετερο-/ ομο-, υπήρχε ένα διαφορετικό κυρίαρχο δίπολο: αναπαραγωγικές ή μη αναπαραγωγικές. Η Αγία Γραφή, για παράδειγμα, καταδικάζει την ομοφυλοφιλική επαφή για τον ίδιο λόγο που καταδικάζει τον αυνανισμό: διότι το σπέρμα που φέρνει τη ζωή σπαταλάται κατά την πράξη. Ενώ αυτή η ηθική σε μεγάλο βαθμό διδάχθηκε, διατηρήθηκε και επιβλήθηκε από τις χριστιανικές εκκλησίες, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν προέρχεται τόσο από τις εβραϊκές ή χριστιανικές γραφές, αλλά από το στωικισμό.
Γλυπτό του Ροντέν γνωστό ως Kiss
Ενώ ο Κραφτ-Έμπινγκ παίρνει αυτή την αναπαραγωγική σεξουαλική ηθική ως δεδομένη, ο ίδιος θα την υπονομεύσει κατά έναν σημαντικό τρόπο. «Στη σεξουαλική αγάπη ο πραγματικός σκοπός του ενστίκτου, η διαιώνιση του είδους, δεν εισέρχεται στη συνείδηση», γράφει.
Ο Jonathan Ned Katz, στο έργο του The Invention of Heterosexuality, σημειώνει την επίδραση της κίνησης αυτής. «Τοποθετώντας το αναπαραγωγικό μέρος στο ασυνείδητο, ο Κραφτ-Έμπινγκ δημιούργησε ένα μικρό, σκοτεινό χώρο, στον οποίο ένας νέος κανόνας ηδονής άρχισε να αναπτύσσεται».
Η κεφαλαιώδης αυτή αλλαγή – από αναπαραγωγικό ένστικτο σε ερωτική επιθυμία- είναι ζωτικής σημασίας για τις σύγχρονες έννοιες της σεξουαλικότητας.
Χωρίς τη δουλειά του Κραφτ-Έμπινγκ, μπορεί να μη φτάναμε ποτέ στο σημείο να βλέπουμε αυτή την αφήγηση ως «ομαλή». Σε αυτήν δεν υπάρχει καμία αναφορά, έστω και σιωπηρή, στην αναπαραγωγή. Το να ορίσεις το ομαλό σεξουαλικό ένστικτο με βάση την ερωτική επιθυμία, ήταν μια θεμελιώδης επανάσταση στον τρόπο σκέψης για το σεξ. Η δουλειά του Κραφτ-Έμπινγκ έθεσε τις βάσεις για την πολιτιστική αλλαγή που συνέβη ανάμεσα στο 1923, όταν η ετεροφυλοφιλία οριζόταν ως «νοσηρή», και το 1934, όταν οριζόταν ως «ομαλή».
Sex and the city
Οι ιδέες και οι λέξεις είναι συχνά προϊόντα της εποχής τους. Αυτό σίγουρα ισχύει για την ετεροφυλοφιλία, η οποία γεννήθηκε μια εποχή που η ζωή στην Αμερική κανονικοποιούνταν όλο και περισσότερο. Όπως υποστηρίζει η Μπλανκ, η εφεύρεση της ετεροφυλοφιλίας αντιστοιχεί προς την άνοδο της μεσαίας τάξης.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι πληθυσμοί στις ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές πόλεις άρχισαν να εκρήγνυνται. Μέχρι το 1900, για παράδειγμα, η πόλη της Νέας Υόρκης είχε 3,4 εκατομμύρια κατοίκους – το 56πλάσιο του πληθυσμού που είχε έναν μόλις αιώνα νωρίτερα. Καθώς οι άνθρωποι μετακινούνταν προς τα αστικά κέντρα, έφερναν μαζί τις σεξουαλικές τους διαστροφές – πορνεία, ερωτισμό του ίδιου φύλου. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. «Σε σύγκριση με τις επαρχιακές πόλεις και χωριά», γράφει η Μπλανκ, «οι πόλεις φαίνονταν εστίες για σεξουαλικές παρεκτροπές και καταχρήσεις». Όταν οι πληθυσμοί των πόλεων ήταν μικρότεροι, ήταν ευκολότερο να ελέγχεται μια τέτοια συμπεριφορά, ακριβώς όπως ήταν ευκολότερο να ελέγχεται όταν παρουσιαζόταν σε μικρότερα μέρη όπου η οικειότητα με τους γείτονες ήταν κανόνας. Το κουτσομπολιό σε μια μικρή πόλη επηρεάζει σημαντικά τη στάση των ανθρώπων.
Επειδή η αυξημένη συνειδητοποίηση αυτών των σεξουαλικών πρακτικών από το κοινό συνέπεσε με την εισροή των κατώτερων τάξεων στις πόλεις, η αστεακή σεξουαλική αταξία άρχισε να αποδίδεται συχνά, αλλά ανακριβώς, στην εργατική τάξη και τους φτωχούς. Η αναδυόμενη μεσαία τάξη είχε ανάγκη να διαφοροποιηθεί. Η αστική οικογένεια χρειαζόταν έναν τρόπο να προστατεύσει τα μέλη της «από την αριστοκρατική παρακμή, αφενός, και από την απειλή της πόλης αφετέρου». Αυτό προϋπέθετε «συστηματικά, αναπαράξιμα, καθολικής εφαρμογής συστήματα κοινωνικής διαχείρισης που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σε μεγάλη κλίμακα».
Στο παρελθόν, τα συστήματα αυτά βασίζονταν στη θρησκεία, αλλά το νέο κοσμικό κράτος απαιτούσε μια κοσμική αιτιολόγηση για τους νόμους του. Κυρίως ο Φρόιντ ήταν αυτός που έδωσε στο ευρύ κοινό έναν επιστημονικό τρόπο να σκεφτεί τη σεξουαλικότητα. Είναι δύσκολο να συνοψίσουμε το έργο του σε λίγες φράσεις, αλλά το πιο ανθεκτικό του κληροδότημα ήταν η θεωρία του για την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, κατά την οποία τα παιδιά αναπτύσσουν τη δική τους σεξουαλικότητα μέσα από έναν πολύπλοκο γονεϊκό ψυχολογικό γαϊτανάκι.
Για τον Φρόιντ, οι ετεροφυλόφιλοι δεν γεννιούνται έτσι, αλλά γίνονται· η ετεροφυλοφιλία είναι ένα επίτευγμα, στο οποίο φτάνουν όσοι διέπλευσαν την παιδική τους ηλικία χωρίς να προσαράξουν ή να ναυαγήσουν. Για τον Φρόιντ, η ομαλή οδός προς την ετεροφυλοφιλική κανονικότητα είναι στρωμένη με τον αιμομικτικό πόθο του αγοριού και του κοριτσιού για τον γονιό του αντίθετου φύλου, με την επιθυμία τους να δολοφονήσουν το γονιό του ίδιου φύλου και τη θέλησή τους να εξολοθρεύσουν τα τυχόν αδέλφια που τους ανταγωνίζονται. Η επινόηση του ετεροφυλόφιλου, στη θεώρηση του Φρόιντ, είναι μία βαθιά διαταραγμένη παραγωγή.
Το ότι αυτή η οιδιπόδεια θεώρηση άντεξε τόσο πολύ ως η εξήγηση της ομαλής σεξουαλικότητας είναι ακόμη μία τεράστια ειρωνεία στην ιστορία της ετεροφυλοφιλίας.
Το μέλλον της ετεροφυλοφιλίας
«Κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί οι ετεροφυλόφιλοι και οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να είναι διαφορετικοί», έγραψε ο Ουέντελλ Ρίκεττς, συγγραφέας της μελέτης Biological Research on Homosexuality. Το μόνο που έχουμε ως απάντηση είναι κάτι σαν ταυτολογία: «θεωρούνται διαφορετικοί διότι μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες στη βάση της πεποίθησης ότι μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες».
Η διαίρεση ετερο-/ομο- φαίνεται να είναι ένα αιώνιο, αμετάβλητο γεγονός της φύσης. Δεν είναι όμως. Είναι απλώς μία πρόσφατη γραμματική που επινόησαν οι άνθρωποι προκειμένου να μιλήσουν για όλα όσα σημαίνει για μας το σεξ.
Η ετεροφυλοφιλία, υποστηρίζει ο Κατς, «επινοείται μέσα στο λόγο ως αυτό που είναι εκτός του λόγου. Κατασκευάζεται με μια ειδική λογοθεσία ως αυτό που είναι καθολικό και εκτός χρόνου». Δηλαδή είναι μία κατασκευή, αλλά παριστάνει ότι δεν είναι. Και όπως θα σας πει κάθε Γάλλος φιλόσοφος ή κάθε παιδάκι που παίζει Lego, ό,τι έχει οικοδομηθεί μπορεί και να αποδομηθεί. Αν η ετεροφυλοφιλία δεν υπήρχε στο παρελθόν, τότε δεν είναι απαραίτητο ότι θα υπάρχει στο μέλλον.
Αν και η δυνατότητα ρευστών σεξουαλικοτήτων μπορεί να τρομάζει, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα διάφορα «Έτσι Γεννήθηκα» δεν γίνονται αποδεκτά από την πρόσφατη επιστήμη. Οι ερευνητές δεν είναι σίγουροι για το τι «προκαλεί» την ομοφυλοφιλία, και ασφαλώς απορρίπτουν όποια θεωρία την αποδίδει σε μία μοναδική αιτία, π.χ. κάποιο «γκέι γονίδιο».
Ο μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Τζέιμς Μπόλντουιν δήλωσε πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι ελπίζει στο μέλλον «κανείς να μη χρειάζεται να αυτοαποκληθεί γκέι», έναν όρο τον οποίο δεν αντέχει πλέον. Διότι «απαντά σε ένα λάθος επιχείρημα, μία λάθος κατηγορία: το ότι δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι εδώ, ότι πρέπει να αποδείξεις το δικαίωμά σου να είσαι εδώ. Εγώ λέω ότι δεν έχω τίποτα να αποδείξω. Ο κόσμος ανήκει και σε μένα».
Έναν καιρό, η ετεροφυλοφιλία ήταν αναγκαία επειδή οι νεωτερικοί άνθρωποι χρειάζονταν να αποδεικνύουν ποιοι είναι και γιατί είναι. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, η ετικέτα αυτή φαίνεται να περιορίζει τους άπειρους τρόπους με τους οποίους εμείς οι άνθρωποι κατανοούμε τις επιθυμίες και τις αγάπες και τους φόβους μας. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε μια πρόσφατη σφυγμομέτρηση στο ΗΒ, λιγότεροι από τους μισούς στις ηλικίες 18 ως 24 δηλώνουν «100% ετεροφυλόφιλοι». Αυτό δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία τους επιδίδεται τακτικά σε αμφιφυλοφιλία ή ομοφυλοφιλία· δείχνει απλώς ότι δεν έχουν την ίδια ανάγκη για τη λέξη όσο οι προκάτοχοί τους του 20ού αιώνα.
Οι συζητήσεις για το σεξουαλικό προσανατολισμό έτειναν να εστιάζουν σε μία κακώς ορισμένη έννοια της «φύσης». Επειδή η συνεύρεση ατόμων διαφορετικού φύλου γενικώς οδηγεί στη διαιώνιση του είδους, της αποδίδουμε ένα ιδιαίτερο ηθικό καθεστώς. Αλλά η «φύση» δεν μας δείχνει τις ηθικές μας υποχρεώσεις –αυτές είμαστε υπεύθυνοι να τις καθορίσουμε εμείς, ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούμε. Το άλμα από μία παρατήρηση του πώς είναι η φύση σε μία υπόδειξη για το πώς θα έπρεπε να είναι, όπως σημείωσε και ο Χιουμ, αποτελεί λογική πλάνη.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ετεροφυλοφιλίας και ομοφυλοφιλίας δεν είναι απλώς «συγκεχυμένη». Είναι μια επινόηση, ένας μύθος, και μάλιστα παρωχημένος. Οι άνδρες και οι γυναίκες θα συνεχίσουν να έχουν σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους μέχρι να σβήσει το ανθρώπινο είδος. Αλλά η ετεροφυλοφιλία –ως κοινωνικός δείκτης, ως τρόπος ζωής, και ως ταυτότητα- είναι πολύ πιθανό να εκλείψει πολύ νωρίτερα.
Το άρθρο είναι του Μπράντον Αμπροζίνο (Brandon Ambrosino) και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα τού BBC με τίτλο «The Invention of ‘Heterosexuality». Ο Brandon Ambrosino είναι φοιτητής θεολογίας και δημοσιογράφος.
Δεκαοκτάχρονη έγινε επισήμως αγόρι μετά από επέμβαση στη Θεσσαλονίκη
Μια 18χρονη, με διαγνωσμένη διαταραχή ταυτότητας φύλου, έγινε πλέον επισήμως αγόρι, μετά από επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου με μια νέα τεχνική, η οποία εφαρμόστηκε τον περασμένο Μάρτιο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Ιατρικό Διαβαλκανικό στη Θεσσαλονίκη.
ΕΘΝΟΣ On Line
28/4
Μάλιστα, χάρη στην τεχνική αυτή, απέκτησε ανδρικό μόριο, μήκους 15 εκατοστών, το οποίο θα είναι λειτουργικό, ενώ θα έχει κανονικά οργασμό, επειδή τα νεύρα του φαλλού, ο οποίος δημιουργήθηκε από ιστό που ελήφθη από τον μηρό, συνδέθηκαν στην κλειτορίδα. Ωστόσο, θα χρειαστεί να περάσει ένας χρόνος, ώστε το άτομο αυτό, το οποίο έχει πλέον αποκτήσει με δικαστική απόφαση αντρικό όνομα, να υποβληθεί σε νέα επέμβαση, η οποία θα εξασφαλίζει τη λειτουργικότητα του ανδρικού μορίου.
Ο επαναπροσδιορισμός φύλου έγινε μετά την ολοκλήρωση μιας σειράς επεμβάσεων, οι οποίες ξεκίνησαν κατόπιν διάγνωσης διαταραχής ταυτότητας φύλου, και τη λήψη ορμονών για την αρρενοποίηση των χαρακτηριστικών. Για το περιστατικό αυτό αυτό μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πλαστικός χειρουργός Πρόδρομος Παπαϊωάννου, ο οποίος έκανε όλες τις επεμβάσεις για τον επαναπροσδιορισμού του φύλου του 18χρόνου.
ΕΡ: Πως και πότε ξεκίνησε αυτή η διαδικασία και τι περιλάμβανε;
ΑΠ:Η επέμβαση έγινε αρχές Μαρτίου από Θεσσαλονίκη, αλλά η παρακολούθηση είχε ξεκινήσει πριν δύο χρόνια. Πέρασε μεγάλη ταλαιπωρία, γιατί οι ψυχίατροι που είχαν αναλάβει το περιστατικό νωρίτερα, δεν ήθελαν να αποδεχτούν ότι έχει διαταραχή ταυτότητας φύλου. Όταν τελικά διαπιστώθηκε έγκυρα η διαταραχή ταυτότητας φύλου προχωρήσαμε με τη συγκατάθεση των γονέων σε ενέργειες, οι οποίες αφορούσαν κυρίως τη λήψη ορμονών, για να αρχίσουν σιγά σιγά να αλλάζουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια, προχωρήσαμε στην αφαίρεση και την αρρενοποίηση του στήθους γιατί δεν είναι απλά αφαίρεση, πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Εν τέλει, αφού ενηλικιώθηκε, προχωρήσαμε σε επέμβαση επαναπροσδιορισμού, η οποία έγινε σε δύο φάσεις.
Στην πρώτη φάση αφαιρέθηκαν τα γυναικεία γεννητικά όργανα, δηλαδή η μήτρα και οι ωοθήκες, ενώ ένα μέρος του βλεννογόνου του κόλπου διατηρήθηκε για να χρησιμοποιηθεί αργότερα ως ουρήθρα. Στη δεύτερη φάση, που έγινε περίπου ένα μήνα μετά την πρώτη και αφού είχαμε επούλωση των μοσχευμάτων, χρησιμοποιήθηκε μια καινούργια τεχνική που εφαρμόζεται σε πολύ λίγα κέντρα στο εξωτερικό. Με αυτή την τεχνική πήραμε ένα μέρος δέρματος από τον μηρό μαζί με τα αγγεία και τα νεύρα του και ουσιαστικά δημιουργήσαμε δύο κυλίνδρους που είναι ο ένας μέσα στον άλλον ώστε να μπορέσουμε να έχουμε εσωτερικά την ουρήθρα και εξωτερικά το δέρμα του φαλλού. Το μέγεθος του φαλλού δημιουργήθηκε αναλογικά με το σώμα και αυτή τη στιγμή είναι περίπου 15-16 εκατοστά και έχει διάμετρο τεσσάρων εκατοστών. Το μέγεθος δεν θα έχει τις αυξομειώσεις που έχει το πέος φυσιολογικά, δηλαδή δεν θα αλλάζει το μήκος στη στύση. Θα αλλάζει η σκληρότητα ώστε να μπορέσει να έχει διείσδυση.
ΕΡ: Ο φαλλός είναι λειτουργικός; Θα έχει κανονικά οργασμό;
ΑΠ: Σ΄αυτή τη φάση η λειτουργία του φαλλού έχει να κάνει ως εξής: είναι ένα κομμάτι ιστού το οποίο είναι αιματούμενο και ζωντανό και το έχουμε συνδέσει πάνω στα νεύρα της κλειτορίδας, ώστε να μπορέσει να έχει μια αίσθηση και μία καλή λειτουργία όταν θα γίνει η επούλωση. Σε δεύτερη φάση, η οποία θα γίνει μετά από ένα χρόνο, θα τοποθετήσουμε και τις προθέσεις που αφορούν τη λειτουργία της στύσης. Μιλάμε πλέον για μηχανικές προθέσεις, οι οποίες τοποθετούνται και στα άτομα που έχουν διαταραχή στύσης, ώστε να μπορούν να έχουν στύση. Δυστυχώς το κόστος των υλικών δεν καλύπτεται από τα ταμεία και είναι υψηλό, ανέρχεται στα 6.000-7.000 ευρώ. Οργασμός θα υπάρχει, γιατί ο φαλλός είναι συνδεμένος με την κλειτορίδα.
ΕΡ: Ποιο είναι το πλεονέκτημα αυτής της τεχνικής;
ΑΠ: Το πλεονέκτημα της τεχνικής αυτής είναι η ούρηση σε όρθια θέση, το πολύ ικανοποιητικό αισθητικό αποτέλεσμα, η αισθητικότητα του νεοφαλλού και η δυνατότητα οργασμού, καθώς και η δυνατότητα τοποθέτησης ειδικού στυτικού μηχανισμού, όπως αυτός που τοποθετείται σε άνδρες με ανικανότητα, ώστε να υπάρχει στύση, καθώς και ορχικών προθέσεων σιλικόνης. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι στο Ιατρικό Διαβαλκανικό εφαρμόζεται ολοκληρωμένα και με επιτυχία η διαδικασία επαναπροσδιορισμού φύλου με τη συγκεκριμένη πρωτοποριακή τεχνική, καθώς οι ενδιαφερόμενοι δεν υποχρεούνται σε συνεχείς επισκέψεις στο εξωτερικό, με αυξημένο ψυχολογικό και οικονομικό κόστος.
ΕΡ: Μέχρι τώρα βλέπαμε ότι ήταν πιο συνηθισμένο να γίνεται επαναπροσδιορισμός φύλου από άντρα σε γυναίκα. Τώρα βλέπουμε βλέπουμε να γίνεται και σε γυναίκες. Πού οφείλεται αυτό;
ΑΠ: Καταρχάς αν πάμε λίγο πιο πίσω και αν δούμε όλη την τάση που υπάρχει τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ότι είναι πολλά τα άτομα, οι γυναίκες που θέλουν πλέον να ζουν ως άντρες και αρχίζουν σιγά σιγά να ενημερώνονται και να έχουμε μια καλύτερη υπηρεσία σε σύνολο, γιατί πέρα από τη δικιά μου ειδικότητα εμπλέκονται πολλές και διάφορες ειδικότητες. Ο επαναπροσδιορισμός φύλου από άντρα σε γυναίκα είναι πιο απλή και πιο λειτουργική επέμβαση. Από γυναίκα σε άντρα υπάρχουν διάφοροι τρόποι να φτιάξουμε ένα «διακοσμητικό» πέος. Αυτό είναι σχετικά απλό, αλλά αυτές οι πιο σύνθετες επεμβάσεις είναι αρκετά εξειδικευμένες, πολύωρες και βέβαια με πολύ υψηλό κόστος. Δεν έχουμε πάντα ειδική ένδειξη για να κάνουμε μια τέτοια επέμβαση και επιλέγουμε τα άτομα που είναι πραγματικά έτοιμα και έχουν συγκεκριμένους λόγους να γίνει μια τέτοια επέμβαση, αλλιώς δεν έχει νόημα. Αυτή η επέμβαση βασίζεται στη μικροχειρουργική, η οποία είναι εκπαίδευση των πλαστικών χειρουργών. Είχα την τύχη στο εξωτερικό να συμμετέχω σε αρκετές επεμβάσεις. Στο Ιατρικό Διαβαλκανικό είναι η πρώτη που γίνεται αυτού του είδους και έχουμε άλλα τέσσερα περιστατικά όπου έχουμε προχωρήσει σε αφαίρεση στήθους και γεννητικών οργάνων και περιμένουμε να προχωρήσουμε με την φαλλοπλαστική.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/dekaoktaxroni_egine_episimos_agori_meta_apo_epembasi_sti_thessaloniki-65130132/
[…] (Δείτε σχετικά: το πείραμα του Τζων Μάνει στο https://kars1918.wordpress.com/2016/10/16/la-theorie-du-genre/ για τη θεωρία του γένους, το οποίο εφάρμοσε το 1966 και […]
(Μετά την επίσκεψη στην »έκθεση»)
– Μαμά, πώς γίνονται τα παιδάκια;;
– Ρώτα την Τετάρτη τη δασκάλα σου στις Έμφυλες Ταυτότητες🇪🇺.. Εγώ δεν ξέρω να σου πω, μη σε μπερδέψω κιόλας
ΝΕΑΡΟΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΜΟΥΣΙ
Κάτοχος ρεκόρ: Η Harnaam Kaur από την Αγγλία.
Πώς: Η Kaur, ήταν 24 χρονών και 282 ημερών την εποχή εκείνη και είναι η μικρότερη σε ηλικία γυναίκα με μούσι.
Πού: Στο Slough της Αγγλίας.
Πότε: Στις 7 Σεπτεμβρίου του 2015
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Ο γυμνός ακτιβιστής της Ελλάδας δεν έχει φύλο
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΝΑΤΣΙΟΥ
13.05.2017 – 13:41
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Shares
2208
«Γεια σου Κατερίνα, είμαι το Jason-Αντιγόνη», ακούγεται στην άλλη άκρη της γραμμής. Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για τον εαυτό του χρησιμοποιώντας πάντα ουδέτερο πρόσωπο. Το έχω δει σε τηλεοπτικές εκπομπές και σε πορείες για τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα. Το παρακολουθώ στο Facebook. Γνωρίζω την ταυτότητα που έχει επιλέξει, κι όμως παρόλα αυτά αυτό το τοσοδούλικο «το» μπροστά από το όνομα με παραξενεύει. Ο διαχωρισμός των φύλων στο μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου είναι τόσο σαφής και ταυτόχρονα τόσο βαθιά στερεοτυπικός. Τι είναι αυτό που προσδιορίζει το φύλο μας; Τα συναισθήματα; Η συμπεριφορά μας; Η σεξουαλική μας ταυτότητα; Τα ρούχα; Σκέψου καλά πριν απαντήσεις γιατί το Jason-Αντιγόνη έχει μία (καθόλου παράλογη) αναίρεση για κάθε ένα από τα παραπάνω επιχειρήματα.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
Γεννήθηκα στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είμαι αισίως 31. Μεγάλωσα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, κυρίως στο Κολωνάκι, και για πολλούς λόγους θεωρώ ότι είμαι τυπικό δείγμα Αθηναίου του κέντρου, με όλα τα «θετικά» και τα «αρνητικά» που αυτό συνεπάγεται. Πήγα Γυμνάσιο στο Κολέγιο Αθηνών και Λύκειο στο 2ο Πειραματικό. Είμαι αριστούχο απόφοιτο του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πάτρας −εκεί ένιωσα ότι μορφώνομαι και απελευθερώνομαι πραγματικά− και της δραματικής σχολής της Ρούλας Πατεράκη. Συνδιαχειρίστηκα για αρκετά χρόνια και με μεγάλη επιτυχία τον εκπαιδευτικό οργανισμό Perugia-Τίνα Ζωγοπούλου, όπου προώθησα σημαντικά όλες τις ευρέως ομιλούμενες γλώσσες του κόσμου στην Ελλάδα, τόσο με την δημιουργία τμημάτων εκμάθησης, όσο και με την έκδοση βιβλίων γραμματικής με εξηγήσεις στα ελληνικά για την εκμάθηση αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών, ισπανικών, τουρκικών, ρωσικών, κινέζικων, ιαπωνικών, αραβικών, σουηδικών και άλλων γλωσσών − ένα έργο πρωτοπορίας για τα ελληνικά δεδομένα.
Κάποια στιγμή η Ελλάδα με πλήγωνε τόσο, που μετακόμισα στο Λονδίνο – ήταν ίσως και η στιγμή μου να ζήσω σε άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ. Εκεί ασχολήθηκα με τη ΛΟΑΤΚΙ+ σκηνή της διασκέδασης, δούλεψα στο διασημότερο γκέι κλαμπ του Λονδίνου, και αλλού. Μιλώ αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, και αυτό με έκανε να μπορώ να επικοινωνήσω ακόμα καλύτερα στην πολυπολιτισμική αυτή μητρόπολη, όπου ερχόμενο σε επαφή με όλες τις εθνικότητες του κόσμου, άνοιξε ακόμα περισσότερο το μυαλό μου και η καρδιά μου. Τώρα ετοιμάζομαι να κάνω ένα μεταπτυχιακό στα ανθρώπινα δικαιώματα, μάλλον στην Ελλάδα, καθώς θέλω από πολιτική πεποίθηση να υποστηρίξω τη δωρεάν εκπαίδευση. Επίσης, μόλις αποδέχθηκα την πρόταση της πρωτοποριακής ιστοσελίδας Lesbian.gr και ξεκίνησα μια εβδομαδιαία στήλη αποκλειστικά βίγκαν διατροφής, στην οποία προτείνω κάθε Δευτέρα μία βίγκαν συνταγή.
Το ενδιαφέρον μου για τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα φιλοδοξώ να γίνει εφ’ όρου ζωής ο πυρήνας της δράσης μου. Έχω μέχρι στιγμής μια ακτιβιστικής διάστασης πορεία που συνδυάζει συνεντεύξεις σε δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές, γραπτές συνεντεύξεις σε εγνωσμένες εφημερίδες, και «γυμνές» παρεμβάσεις σε πορείες και διαμαρτυρίες για ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα, πολιτική, οικολογία, κ.λπ. − όπου κάθε φορά εμφανίζομαι σχεδόν γυμνό και έχω γραμμένα στο σώμα μου συνθήματα σχετικά με το θέμα της εκάστοτε περίστασης.
Γιατί διάλεξες το Jason-Αντιγόνη ως όνομα;
Δεν αποκαλύπτω το αν το διάλεξα ή μου δόθηκε. Είναι το ίδιο όπως το να ρωτάς έναν τρανς άνδρα −που σου συστήνεται με στερεοτυπικά ανδρικό όνομα− ποιο στερεοτυπικά γυναικείο όνομα του δόθηκε όταν γεννήθηκε. Εμένα με λένε Jason-Αντιγόνη. Το Jason είναι η αγγλική εκδοχή του Ιάσονα. Το Ιάσων μου αρέσει γιατί ετυμολογικά συνδέεται με την ίαση και τη θεραπεία − ελπίζω κι εγώ με τη δράση μου να συμβάλλω κατά το μάλλον ή ήττον στη θεραπεία των συμπλεγμάτων και των αγκυλώσεων της κοινωνίας μας. Συστήνομαι ως Jason θέλοντας να δείξω πως ένα άτομο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα μπορεί να έχει όνομα στα αγγλικά. Το δε Αντιγόνη είναι αναφορά στο αιώνιο σύμβολο επαναστατικότητας της ομώνυμης μυθικής ηρωίδας, του παιδιού που πάει κόντρα στις πολιτικές των μεγάλων − ένα παιδί που νομίζω κάθε άτομο είναι καλό να διατηρεί μέσα του. Θα συστηνόμουν ως Jason-Antigone, αλλά δυστυχώς ο κόσμος στην Ελλάδα δεν κατανοεί ότι το Antigone είναι η αγγλική εκδοχή του πασίγνωστου ονόματος Αντιγόνη, καμιά φορά το νομίζει και ως επίθετό μου. Προφορικά δηλαδή συστήνομαι πλέον ως Jason-Αντιγόνη.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Τι σημαίνει non binary; Ποια είναι η διαφορά από τα agender, genderqueer ή τρανς άτομα;
Τρανς (διεμφυλικά) είναι όλα τα άτομα που δεν αυτοπροσδιορίζονται με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση. Gender queer είναι τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται πότε ως γυναίκες και πότε ως άνδρες, ή και τα δυο μαζί. Gender non binary είναι τα άτομα που κινούνται ενδιάμεσα ή και εκτός του έμφυλου δίπολου άνδρας-γυναίκα. Agender είναι τα άφυλα άτομα, εκείνα δηλαδή που δεν αυτοπροσδιορίζονται με κάποιο φύλο, όπως κι εγώ. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το φάσμα των φύλων στο διαδίκτυο, αλλά σίγουρα πρέπει να εισαχθούν ενημερωτικά μαθήματα και στα σχολεία, ώστε να μπορούν να εκφραστούν όλα τα παιδιά όπως νιώθουν και όλα τους να αποδέχονται το ένα το άλλο, γινόμενα οι αυριανοί αξιόλογοι και ανθρωπιστές πολίτες που ο κόσμος μας χρειάζεται. Η ομοφυλοφιλία −όπως και η ετεροφυλοφιλία ή η αμφιφυλοφιλία− είναι άλλος ένας σεξουαλικός προσανατολισμός, είναι απαράδεκτο να δαιμονοποιείται ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για τις ταυτότητες φύλου που δεν ανήκουν στο έμφυλο δίπολο. Όλα αυτά λοιπόν δεν διδάσκονται, δεν γίνεται να γίνεις κάτι από αυτά επειδή συζητάμε ή μαθαίνουμε για αυτά. Είναι όμως καλό να μην τα φοβόμαστε και να τα αποδεχόμαστε, για να μη νιώθουμε ή δρούμε έτσι μόνο στα κρυφά και γεμάτα ενοχή.
Πότε και πώς κατάλαβες ότι είσαι non binary άτομο;
Πριν ενημερωθώ για αυτή την ταυτότητα φύλου αυτοπροσδιοριζόμουν ως γκέι αγόρι. Μια φίλη ακτιβίστρια όμως μου είπε πριν τέσσερα χρόνια «Εσύ είσαι gender queer» βλέποντας πως φορούσα πολλά κοσμήματα, έβαφα πλατινέ τα μαλλιά μου, και κυρίως ότι η συνολική συμπεριφορά μου δεν ακολουθούσε ούτε ετεροκανονικά αλλά ούτε και ομοκανονικά πρότυπα. Στην πορεία έμαθα για όλο το φάσμα των φύλων, συνειδητοποίησα ότι τα φύλα δεν είναι μόνο δύο, αλλά και ότι είναι εν πολλοίς μια κοινωνική κατασκευή, μια θεωρία. Πλέον αυτοπροσδιορίζομαι ως άφυλο άτομο, δηλαδή δεν αυτοπροσδιορίζομαι με κάποιο φύλο, και αυτό με έχει απελευθερώσει από οποιοδήποτε στερεότυπο και κοινωνική επιταγή που σχετίζεται με τα δύο φύλα. Πρόκειται κυρίως για πολιτική και ιδεολογική θέση στην περίπτωσή μου, θα έλεγα. Εκφράζω μάλιστα την ταυτότητα φύλου μου, άλλοτε με flamboyant και άλλοτε με πιο χαμηλών τόνων συμπεριφορά, και φορώντας όλων των ειδών τα ρούχα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που στερεοτυπικά θεωρούνται γυναικεία (λες και δεν ξέρουμε ότι φορούν και οι παπάδες φορέματα και οι τσολιάδες φούστες), δηλαδή φορέματα, φούστες, κοντά σορτσάκια, κοσμήματα, έχοντας μακριά μαλλιά και κάποιες φορές και με το να βάφομαι.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πώς είναι να ζεις ως non binary στην Αθήνα του 2017;
Η ταυτότητα φύλου αυτή δεν είναι ακόμα αρκετά γνωστή στην ελληνική κοινωνία. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει το ότι δεν θες να συγκαταλέγεσαι ούτε στους άνδρες, ούτε στις γυναίκες, ή και ό,τι αυτό στερεοτυπικά συνεπάγεται, το να θες αντιμετωπίζεσαι ως άτομο, και ουχί ως έμφυλη οντότητα. Προσπαθώ να δίνω ορατότητα στα gender non binary και τα άφυλα άτομα, αλλά αν δεν εισαχθεί και στο σχολείο η διδασκαλία της έμφυλης θεωρίας, ότι δηλαδή τα φύλα δεν είναι μόνο δύο και ότι οι σεξουαλικοί προσανατολισμοί είναι επίσης πολλοί, ετεροφυλοφιλία, αμφιφυλοφιλία, ομοφυλοφιλία, κ.ά., δεν θα έρθει πραγματικά σύντομα η ενημέρωση και η αποδοχή από την κοινωνία της απελευθερωτικής αυτής αντιμετώπισης ως προς το θέμα του φύλου.
Τι σε ενοχλεί περισσότερο στην πραγματικότητα της καθημερινότητάς σου, όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι ως non binary άτομο;
Ότι όλος ο κόσμος υποθέτει ακόμα δυστυχώς το φύλο σου και σου απευθύνεται με έμφυλες αντωνυμίες, ενώ εγώ για παράδειγμα χρησιμοποιώ ουδέτερη αντωνυμία, και αν κατά λάθος κάποιο άτομο μου απευθυνθεί με έμφυλη αντωνυμία θα προτιμούσα να είναι θηλυκή μόνο και μόνο γιατί προσωπικά νιώθω άβολα με το ιστορικό βάρος και την ευθύνη που το αρσενικό φύλο φέρει λόγω της πατριαρχίας. Ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που ασχολείται με το τι φοράς, αν για παράδειγμα επιλέγεις να εκφράζεις το φύλο σου με το να φοράς φορέματα ενώ έχεις έντονα τριχωτό σώμα που ετεροπροσδιορίζεται ως «ανδρικό». Το ότι θεωρούν ότι μπορεί στην περίπτωση αυτή να είσαι τρανς γυναίκα σε άρνηση.
Έχεις δεχθεί bullying κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Σε όλη τη σχολική μου ζωή δεχόμουν ομοφοβικό ενδοσχολικό εκφοβισμό, σε όλα τα σχολεία που πήγα. Τα nineties ήταν αρκετά άγρια δεκαετία παρά τη «φούσκα» της ευημερίας. Ο σεξισμός, η ομοφοβία και η τρανσφοβία ήταν αισθητά πιο έντονα. Στα δε εικοσιεφτά μου δέχθηκα και σωματική επίθεση με ομοφοβικό κίνητρο. Τώρα πια όμως βλέπω ότι με το πέρασμα του χρόνου ο κόσμος δεν τολμά τόσο εύκολα όσο στο παρελθόν να ξεστομίσει ομοφοβικό ή και τρανσσφοβικό λόγο στο δρόμο, ίσως αυτό οφείλεται στο ότι η αποδοχή γίνεται ολοένα και περισσότερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τρανσφοβία και η ομοφοβία δεν είναι διάχυτες στην κοινωνική ζωή.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πώς αντιμετωπίζονται άτομα σαν και εσένα από την υπόλοιπη LGBTQI+ κοινότητα;
Ούτε η LGBTQI+ κοινότητα γνωρίζει ακόμα σε ικανοποιητικό βαθμό τι είναι τα άφυλα και γενικά τα μη δυικά ως προς το φύλο άτομα. Υπάρχουν δυστυχώς περιπτώσεις −κυρίως ομοφυλόφιλοι άνδρες− που νιώθουν ότι με το να υπάρχουμε, απειλείται η εικόνα που προσπαθούν να χτίσουν ώστε να τα αποδεχθεί η κοινωνία, κυρίως όταν ένα άφυλο άτομο με σώμα σαν το δικό μου φοράει ρούχα που στερεοτυπικά θεωρούνται γυναικεία. Το θέμα είναι πως έτσι αποκαλύπτεται ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός τους, που κάνει τέτοια άτομα να γίνονται παρεμβατικά για το πώς κάποια από εμάς εκφράζουμε το φύλο μας. Δεν κατανοούν γενικά οι άνδρες ότι και στρέιτ άνδρας να είσαι, μπορείς επίσης να φοράς φορέματα, τακούνια και να βάφεσαι, δεν αλλάζει ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός από το στιλ σου.
Λες ότι δεν αποδέχεσαι τον διαχωρισμό των φύλων, καθώς στα αλήθεια πρόκειται για κοινωνικά κατασκευάσματα. Όμως ο διαχωρισμός των φύλων –όχι βέβαια σε τόσο μεγάλο βαθμό− δεν υπάρχει μόνο στην κοινωνία, αλλά και στη φύση, έτσι δεν είναι; Το φύλο δεν είναι κατά βάση και μία βιολογική πραγματικότητα;
Υπάρχουν και μεσοφυλικά άτομα (intersex), εκείνα που γεννιούνται με αναπαραγωγική ή σεξουαλική ανατομία που δεν ταιριάζει με τους τυπικούς ορισμούς «άρρεν» και «θήλυ». Ειδικά στο ανθρώπινο είδος η έννοια του βιολογικού φύλου είναι αμφισβητήσιμη, μιας και δεν ταιριάζει ειδικά στα τρανς άτομα τα οποία είτε θέλουν να κάνουν επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου, είτε όχι, αυτοπροσδιορίζονται είτε δυικά, ως άνδρες ή γυναίκες, είτε μη δυικά, ως μη δυικά ως άφυλα, κ.λ.π. Διαφαίνεται έτσι πως το φύλο είναι μόνο ζήτημα αυτοπροσδιορισμού, η έννοια του βιολογικού φύλου είναι ανεπαρκής και μη συμπεριληπτική.
Πιστεύεις ότι κάθε άνθρωπος γεννιέται με χαρακτηριστικά και από τα δύο φύλα;
Αντιτίθεμαι ιδεολογικά στο τι θεωρείται χαρακτηριστικό ενός φύλου. Οι γυναίκες δεν είναι όλες «χαριτωμένες», ούτε οι άνδρες είναι όλοι «βαρείς κι ασήκωτοι». Τα πατριαρχικά ετεροσεξιστικά πρότυπα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν το συντομότερο, ώστε να μην αναπαράγεται η πατριαρχική βία, να καταπιεζόμαστε όλα και να νιώθουμε ότι πρέπει να επιτελέσουμε τους ρόλους που η κοινωνία ορίζει για εμάς. Υπάρχουν «βαριές και ασήκωτες» γυναίκες, όπως και «χαριτωμένοι» άνδρες, και αυτό δεν σχετίζεται καν με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Μου έχεις πει ότι πάνω από όλα είσαι φεμινιστής. Γιατί;
Γιατί το κίνημα του φεμινισμού ήταν προάγγελος και συνδέεται άρρηκτα με το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, και όλα μαζί είμαστε αντιμέτωπα με την πατριαρχία και την καταπίεση και τη βία που αυτή μας δημιουργεί. Γιατί ταυτίζομαι απόλυτα με τη γυναίκα που υφίσταται διάκριση στην οικογένεια, στην επαγγελματική ζωή, που υφίσταται τα σεξιστικά σχόλια και την κουλτούρα του βιασμού. Πολλές φορές λέω «Κάθε άτομο που δεν πιστεύει στον φεμινισμό είναι ιδεολογικός εχθρός μου». Ειδικά όταν πρόκειται για μη φεμινίστριες γυναίκες, βγαίνω από τα ρούχα μου − και μεταφορικά αυτή τη φορά. Πώς γίνεται να μην υποστηρίζεις τα δικαιώματα του φύλου σου; Οι δε άνδρες πώς γίνεται να επαφίενται στο κοινωνικό τους προνόμιο και να μην συντάσσονται με τη διεκδίκηση της ισότητας για τις μητέρες, τις αδελφές, τις συντρόφους και τις φίλες τους; Πώς γίνεται μια χώρα όπως οι Η.Π.Α. να εκλέγει έναν αμετανόητο σεξιστή για Πρόεδρό της; Πιστεύω πάνω απ’ όλα στον φεμινισμό λοιπόν, και όπως πάντα συνηθίζω −παραφράζοντας τη γνωστή ντοστογιεφσκική ρήση− να λέω: «Οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θα αλλάξουν τον κόσμο».
Γιατί διαδηλώνεις γυμνό;
Γιατί το γυμνό ανθρώπινο σώμα καταλήγει να είναι σύμβολο ελευθερίας και επαναστατικότητας, λόγω της διάχυτης γυμνοφοβίας, σεμνοτυφίας, συντηρητισμού, body-shaming. Γιατί εφόσον υποστηρίζω τα ανθρώπινα δικαιώματα νιώθω πως είναι ό,τι πιο κατάλληλο να γράφω τα συνθήματα-μηνύματα που θέλω να περάσω στο σχεδόν ολόγυμνό μου σώμα. Δεν είμαι άλλωστε ούτε το πρώτο, ούτε το μόνο άτομο που διαδηλώνει σχεδόν γυμνό. Η τάση του «γυμνού» ακτιβισμού υπάρχει σε πολλά μέρη του κόσμου και δίνει ισχυρά μηνύματα υπέρ της απελευθέρωσης του ανθρώπινου σώματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων εν γένει. Για εμένα είναι εντελώς «ύποπτο» το να ενοχοποιείς το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Κάτι τέτοιο σχετίζεται σχεδόν πάντα με τον σεξισμό και την ενοχοποιητική επιρροή των θρησκειών.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πιστεύεις ότι ο κόσμος ακούει περισσότερο όταν βλέπει κάτι που τον σοκάρει;
Είναι απίστευτο που θεωρείται σοκαριστικό το γυμνό σώμα. Αυτό το σώμα φέρουμε άλλωστε όλα μας. Στην ενοχοποίηση και αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος κυρίαρχο ρόλο −όπως όλα μας ξέρουμε, είτε εθελοτυφλούμε και δεν το παραδεχόμαστε, είτε όχι− παίζουν οι θρησκείες και η πατριαρχία εν γένει. Εγώ ως άθεο και υπέρ της ελευθερίας άτομο, δεν θα μπορούσα φυσικά να είμαι συντηρητικό και γυμνοφοβικό. Γενικά όμως η τακτική του σοκ είναι αλήθεια ότι πολλές φορές λειτουργεί αποτελεσματικά, προκειμένου να εισακουστείς περισσότερο. Εγώ όμως νιώθω ελεύθερο όταν δεν πρέπει οπωσδήποτε να καταπιεστώ φορώντας ρούχα, δεν το κάνω για να σοκάρω. Ούτε τα παιδιά σοκάρονται όταν βλέπουν γυμνό σώμα ή κάνουν διακρίσεις, αν δεν τα μαθαίνουν αυτά από τους γονείς τους και την κοινωνία.
Περίγραψέ μου έναν ιδανικό-ουτοπικό κόσμο.
Πρώτα από όλα ένας τέτοιος κόσμος είναι στο χέρι όλων μας, δεν είναι κάτι το τόσο απραγματοποίητο. Είναι ένας κόσμος όπου τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα, όπως και το περιβάλλον, θα είναι σεβαστά. Ένας κόσμος με ουσιαστική, δωρεάν και δημόσια παιδεία, χωρίς φασισμό, σεξισμό, ρατσισμό, τρανσφοβία, αμφιφοβία, ομοφοβία, χονδροφοβία, ηλικιοφοβία, πίστη σε μεταφυσικά παραμύθια, όπως θεοί, καλές και κακές ενέργειες, «μάτι», ζώδια, κ.λπ. Ένας κόσμος με βίγκαν τρόπο ζωής και οικολογική συνείδηση, χωρίς άκρατο καπιταλισμό και πατριαρχία, χωρίς Χρυσές Αυγές και γενικά ακροδεξιές οργανώσεις, αλλά με ενισχυμένη κοινωνική πρόνοια, αλληλεγγύη και αγάπη για την Τέχνη. Ένας κόσμος με ισότητα στα δικαιώματα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών συμπεριλαμβανομένων, αλλά και νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Ένας κόσμος που δεν θα αποδίδει φύλο και θρησκεία στα νεογνά, δίνοντας έτσι δικαίωμα στα άτομα να αυτοπροσδιοριστούν όταν και μόνο εάν θέλουν τα ίδια με κάποια θρησκεία και φύλο. Είναι επίσης αναγκαίο λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της εξαθλίωσης, της συνεχόμενης φτωχοποίησης και της αντικατάστασης πολλών επαγγελμάτων από την τεχνολογία, αλλά και των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων, να υπάρχει ένα παγκόσμιο βασικό εισόδημα για όλα τα άτομα, για να υπάρχει στέγη, τροφή και ασφάλιση για όλα μας. Η ομοσπονδιοποίηση είναι, από την άλλη, μονόδρομος αν θέλουμε το συντομότερο έναν κόσμο χωρίς σύνορα, ανάγκη για προσφυγιά και πολέμους.
Τι θα έλεγες σε ένα άτομο που νιώθει όπως και εσύ, αλλά φοβάται να το αποκαλύψει (coming out);
Οποιοδήποτε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο, λεσβία, ομοφυλόφιλος άνδρας, αμφιφυλόφιλο, τρανς, κουήρ και ίντερσεξ άτομο, θέλει να κάνει coming out πρέπει να σιγουρευτεί κατά το δυνατόν για το αν θα συνεχίσει να είναι ασφαλές, σε περίπτωση που είναι ανήλικο, ότι οι γονείς του δεν θα του φερθούν άσχημα (πόσο μάλλον να το διώξουν από το σπίτι), ότι δεν θα χάσει τη δουλειά του και ότι η ζωή του δεν θα δυσκολέψει σημαντικά. Εννοείται βέβαια πως είμαι φανατικά υπέρ του coming out, αυτό πιστεύω ότι πρέπει να είναι στόχος όλων, πρέπει να διεκδικούμε υπερήφανα και παθιασμένα τα δικαιώματα που τα cisgender και straight άτομα έχουν δεδομένα, να κρατιόμαστε χέρι-χέρι και να φιλιόμαστε στο δρόμο και παντού υπερήφανα και αναπολογητικά. Υπάρχει στο διαδίκτυο πολύ πληροφοριακό υλικό για το coming out, αλλά και ακτιβιστικές οργανώσεις που βοηθούν σημαντικά άτομα που αναζητούν υποστήριξη, όπως οι Σ.Υ.Δ., Colour Youth στην Αθήνα και Good as Youth στην Θεσσαλονίκη, Proud Seniors, κ.ά. Ας κάνουμε όλα επιτέλους coming out και ας διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει! Έτσι, όχι μόνο βοηθούμε τον εαυτό μας, αλλά στεκόμαστε και στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με το να υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα. http://www.athensvoice.gr/ellada/jason-antigoni-milaei-gia-pos-einai-na-eisai-non
The Hobo Anomalous: class, minorities and
political invention in the Industrial Workers of
the World
Nicholas Thoburn
Department of Sociology, Goldsmiths College, University of London,
New Cross, London SE14 6NW, UK
This article is an analysis of minority political invention in the Industrial
Workers of the World (IWW). Against the tendency in recent social and cultural
theory to dichotomize class and difference, it argues that it was in and through
the IWW’s formulation of class that minority political and cultural invention
occurred. Using the framework of Deleuze and Guattari’s minor politics, the
article shows how the IWW’s composition in the simultaneously diffuse and
cramped plane of work operated against the major political identities and
subjects of worker, immigrant, American, citizen and ‘people’, and towards the
creation of minority political knowledges, tactics and cultural styles premised
on the condition that ‘the people are missing’. Seeking to understand the IWW’s
modes and techniques of invention, the article explores the general plane of
IWW composition, its particular political and cultural expressions (in songs,
manifestos, cartoons and tactics), and its minor mode of authorship. The article
focuses in particular on two aspects of IWW minority composition, the itinerant
worker, or hobo, and the politics of sabotage.
Keywords: Class, hobo, Industrial Workers of the World, minor politics,
sabotage.
Shall we still be slaves and work for wages?
It is outrageous—has been for ages. (‘Workingmen, Unite!’, IWW 1989: 64)
The wobbly movement has never been more than a radical fungus on the labor movement. Those
who could not fit in to a normal, rational movement. (Samuel Gompers, President of the AFL, cited
in The Wobblies 1979)
To an assembly of nearly 200 assorted unionists, revolutionaries, socialists and anarchists
from thirty-four state, district, and national organizations, William D. Haywood opened
the founding convention of the Industrial Workers of the World (IWW) in Chicago, 27 June 1905, with the words ‘Fellow Workers. This is the Continental Congress of the
Working Class’ (cited in Kornbluh 1998: 1). In almost mathematical simplicity the
Preamble to the Constitution, reiterated in every IWW publication, elaborates the
contours of this ‘working class’ a little further:
The working class and the employing class have nothing in common. There can be no peace so
long as hunger and want are found among millions of the working people and the few, who make
up the employing class, have all the good things of life.
Between these two classes a struggle must go on until the workers of the world organize as a
class, take possession of the earth and the machinery of production, and abolish the wage system.
We find that the centering of the management of industries into fewer and fewer hands makes
the trade unions unable to cope with the ever-growing power of the employing class. The trade
unions foster a state of affairs which allows one set of workers to be pitted against another set of
workers in the same industry, thereby helping defeat one another in wage wars. Moreover, the
trade unions aid the employing class to mislead the workers into the belief that the working class
have interests in common with their employers.
These conditions can be changed and the interests of the working class upheld only by an
organization formed in such a way that all its members in any one industry, or in all industries if
necessary, cease work whenever a strike or lockout is on in any department thereof, thus making
an injury to one an injury to all.
Instead of the conservative motto, ‘A fair day’s wages for a fair day’s work’, we must inscribe
on our banner the revolutionary watchword, ‘Abolition of the wage system’.
It is the historic mission of the working class to do away with capitalism. The army of
production must be organized, not only for the everyday struggle with capitalists, but also to carry
on production when capitalism shall have been overthrown. By organizing industrially we are
forming the structure of the new society within the shell of the old. (IWW 1972: 5–6)1
It might be tempting, following the critique of class essentialism and the apparent
emphasis on difference in post-Marxist and new social movement theory, to perceive this
formulation as belonging to a discredited framework of the working class as universal
subject with coherent identity and determined trajectory. I want, however, to make an
alternative interpretation; one that does not see class and difference as mutually opposed
political and methodological categories. Rather than present the IWW’s ‘working class’
as a determined identity, this article seeks to show that it is precisely in and through the
IWW’s formulation of class that difference—or, more precisely, minority political
invention against identity—occurs. That a certain kind of difference was registered at the
time is evident in the derogatory comment of a member of the American Federation of
Labor (AFL) that the founding convention was ‘the greatest conglomeration of freaks
that ever met in a convention’ (cited in Conlin 1969: 41). But a more appropriate sign of
the kinds and sources of difference with which this article is concerned can be seen in the
IWW’s popular name—the ‘wobblies’; the origins of which evidence, if anecdotally, the
IWW’s polyglot composition and its close relation to itinerant labour. There are no
founding declarations of this name, only two myths: that it emerged from a strike in
Vancouver where a man of Chinese descent who had been feeding the strikers pro-
Thoburn: The Hobo Anomalous 63
nounced ‘IWW’, as ‘I Wobble Wobble’, and, though less usually proposed, that it is
derived from the ‘wobble’ saw used by the itinerant lumberjacks (Murphy, in Bird et al.
1987: 50).
It is an abiding narrative in new social movement theory (and, arguably, the condition
of the delineation of the ‘new’ field of politics and research) that with the development
of modern capitalist societies and especially after ’68, the ‘working class’ is seen to break
down into a multiplicity of different and fragmented minority social groups.
This
narrative and explanatory framework tends to develop through a series of dichotomies
between the ‘old’ class movements and the ‘new’ fragmented movements. Even as it
seeks to overcome class analysis, this approach tends to frame the ‘working class’ in
terms of a rather orthodox Marxist idealized representation (archetypically, the white
male industrial workers of the trade union and party formations), where class is seen to
signify a certain correlation between collective actors and the structures of a deep
economic ‘base’, a degree of coherence and homogenization of styles, forms and
interests, and an economic concern with the politics of property and inequality (cf.
Pakulski 1993; Urry 1995). New movements are seen, in contrast, to work at a more
surface level, are fragmented, mobilize apparently non-class minority concerns, are
inventive in styles, tactics and goals, and are relatively less concerned with questions of
economic inequality, operating more in the space of ‘civil society’. To mark the clear
incompatibility of the old and new political forms, Pakulski (1993: 286) argues, for
example, that ‘Neither the composition of the “new movements constituencies” nor the
character of the publicized issues and styles of activism can be analysed in class terms.’
This article presents the problematic of the working class in a rather different fashion,
and in a way that does not pose a dichotomy between class and minority concerns. It
follows the sense of Balibar’s (1991: 179, 170) assertion that class is not a question of
identity or coherence—‘classes are not social super-individualities’—but of composition:
‘there is no such thing as the “working class” solely on the basis of some more or less
homogeneous sociological situation’, rather, ‘it exists only where there is a labour
movement’, or, in processes of political composition. For the wobblies, as I argue, the
‘working class’ was not a relatively homogeneous and demarcated social group,
but a plane of composition immanent to and against the manifold social totality
of capitalist relations of production; relations that were not some kind of deep
and determining economic base, but the direct and everyday experience of work,
in all its complexity.2 Minority formations were not an outside, or an other to the
IWW’s class composition, but were immanent to it; they were immanent to the
exploitation of capital, and the starting point of political and cultural composition
against that exploitation and its identities. As such, for the wobblies, questions of work
and exploitation, and minority styles, cultural forms, and political inventions were
interlaced.
In seeking to understand the IWW as class movement of minority invention against
identity, this article considers the IWW through Deleuze and Guattari’s (1986, 1988)
methodological and political framework of ‘minor politics’. Minor politics is a direct
challenge to political models founded on the representation of a subject or an identity,
whether in the form of a ‘people’ or a self-declared marginal. Against these molar
models, which are premised on the fetishization of an already present identity in a
nurturing social environment, minor politics operates in the ‘cramped spaces’, ‘choked
passages’ and ‘impossible’ positions of ‘small peoples’ and ‘minorities’ who lack, or,
manifesting a certain ‘willed poverty’, refuse coherent identity—those who, constrained
by a wealth of determining social relations, exist under, and affirm the condition that ‘the
people are missing’ (Deleuze and Guattari 1986: 16–17; Deleuze 1989: 216). But the minor
political focus on cramped space is far from a resigned turn to the local or particular.
Rather, it is a politics oriented toward social relations and their possibilities for becoming
beyond identity. For, in cramped space—without self-secure delineated identity—even
the most personal, particular concern is infused with a wealth of social relations and
forces. Politics thus ceases to be a self-referential process of self-actualization, and
becomes a process of engagement with, and disruption or ‘deterritorialization’ of, the
social relations that traverse minorities and determine their movements. For Deleuze and
Guattari, drawing on Marx, the overall plane of minor political composition is the
manifold of capitalist social relations, defined as the forces and constraints of production.
As such, Deleuze and Guattari (1988: 472) propose that ‘The power of minority, of
particularity, finds its figure or its universal consciousness in the proletariat’, where the
proletariat is not a fully present class that ‘faces’ the bourgeoisie, but the totality of
minor problematizations and inventions immanent to the capitalist socius (cf. Thoburn
2003). Cramped and missing as it is, the milieu of minor composition on this proletarian
plane is never able to settle, or develop into an autonomous ‘people’ and a set of major
authors. Instead, it is characterized by the ‘incessant bustle’ of minor authors, and is
charged with vitality, with polemic, and with a continuous process of interrogation and
invention that ‘absorbs everyone no less than as a matter of life and death’ (Kafka, cited
in Deleuze and Guattari 1986: 17).
The wobblies, as I will show, were very much a ‘missing’ people who were propelled
from their cramped experience of the social relations of work into considerable political
and cultural invention. The aim of this article is not to present a comprehensive history
of the IWW, but to understand its mechanics, its technical principles of composition; the
article explores the IWW as a social machine for producing minor effects.
This minor
political approach necessitates an engagement with the consistency of the movement as
a whole, encompassing both broad social relations of production and particular inventions,
styles, cultural forms and political techniques. The article has two main parts. The
first part is concerned with the IWW’s mode of composition, and starts with the general
plane of wobbly composition in work—that plane marked above as the ‘proletariat’. It
shows how the IWW’s formation of the ‘working class’ functioned to produce not a
major political identity or subject—either as a space of working-class autonomy or as one
of social democratic rights and representation—but an inclusive plane of composition
immanent to the cramped spaces of work across the social. I then show how the IWW’s
rather stripped-down focus on a politics of work served to politicize a wealth of social
relations, and continuously problematize and ward-off a series of major identities, from
the worker to the immigrant, the American, the citizen, and the ‘people’. This part ends
with a consideration of the relation between the ‘rebel’ and ‘solidarity’ as the technical
core of wobbly political creation, or its minor author-function. With the general mode
of wobbly class composition laid out, the second part of the article explores two aspects
of wobbly minor political composition and invention in detail, in the hobo and the
politics of sabotage.
Thoburn: The Hobo Anomalous 65
The Inclusive Plane of Production
When the IWW declared that it was an organization of the ‘working class’ it meant this,
at one level, in the most simple and dualistic of senses. As is evident in the Preamble, the
employing class and the working class composed two communities on either side of a
cleavage derived from ‘the essential point’ (St. John, in Kornbluh 1998: 43) of production
relations. This was the IWW’s ‘Declaration of Independence’ (cf. Smith, in Kornbluh
1998: 113–20). Naive as it first might seem, this model was actually a rather pragmatic
and modern approach to emerging Taylorist production (cf. Bologna 1972). Whereas
craft unionism had been composed of numerous distinct groupings and craftsubdivisions,
representing an ‘aristocracy’ of skilled labour (against, not least, women,
black descendants of slaves, and recent immigrants), the IWW sought to bring all
workers into ‘One Big Union’ appropriate to modern machine-intensive work. Here,
following the classic Marxist framework, old craft identities were being subsumed into
a mass proletariat, and work, as a distinct practice assembled around the rhythm of the
labourer, was being subsumed in capital, now under the rhythm of the machine: ‘The
worker, wholly separated from the land and the tools, with his skill of craftsmanship
rendered useless, is sunk in the uniform mass of wage slaves’ (IWW, in Kornbluh 1998:
7).3 In this context, the craft unions were seen by the IWW as reinforcing an old and
redundant model of politics based on respect for particular subdivisions of work, and
indeed for ‘work’ itself as a positive source of class identity. As a redundant form, craft
unions were in consequence reactionary. Not only were they unable to fight capital on
its modern terrain, they served to reinforce the identities, particular skills, subdivisions,
and institutions of work necessary for the effective exploitation of labour, and as such
were ‘an instrument of capitalism’ themselves (Industrial Union Bulletin 1907, cited in
Ramirez 1978: 200).4
The ‘working class’, however demarcated from the bourgeoisie, was founded not, then,
on a distinct social group, but on an understanding and experience of work across the
social totality; it was a ‘proletarian’ composition immanent to and against the manifold
productive relations of capital. Following this understanding of class, the membership
criteria of the One Big Union was: ‘None but actual wage workers shall be members
… No one shall be excluded from membership because of creed, color, or sex’ (IWW
1972: 9). This ‘race’ and sex inclusivity was in itself groundbreaking, but, on the principle
that organization should begin with the least skilled,5 the IWW also included itinerant
labour (as I show below, this group had considerable significance), the unwaged, and
precarious and illicit workers (it was the first American labour union to consider
housework as work, and to organize chambermaids and prostitutes, and it is still unusual
in this (Bird et al. 1987: 55–6)). Later constitutions thus continue: ‘No unemployed or
retired worker, no working class student, apprentice, or housewife, shall be excluded
from membership on the grounds that he or she is not currently receiving wages’ (IWW
1972: 9).6 For the IWW, it was through organizing a mass of differentially identified
workers (around craft, ‘race’, sex, nationality, language), or, rather, against their
differential identity, on a more generalized plane as ‘fellow workers’ that their collective
response to the employers was to be effective. This is especially evident in the IWW’s
efforts toward the organization of black labour. As Foner (1976) has shown, the craft
unions had frequently been not only exclusionary, but at the cutting edge of racist
66 Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
practice (racism and sexism being effective means of reinforcing craft identity). The
railroad brotherhoods of the late nineteenth century were often more backward than
even the judiciary and the mainstream Church in their exclusion of black workers not
only from the unions, but from jobs themselves, and into the twentieth century they
continued to express a most pernicious racism.7 The IWW on the other hand, even in the
South, sought to organize black and white workers in the same unions. Essentially the
point was always that working-class equality was the only means of preventing differential
wages, strike breaking (a common AFL accusation against black workers), and
racism. ‘If you are a wage worker’, an IWW leaflet addressed ‘To Colored Workingmen
and Women’ declared, ‘you are welcome in the IWW halls, no matter what your color.
By this you may see that the IWW is not a white man’s union, not a black man’s union,
not a red man’s union, but a working man’s union’ (cited in Foner 1976: 110–11). Such
a concern with the involvement of black workers also necessitated work on the prejudices
of white workers. To give one example, a 1912 article in the Southern IWW paper Voice
of the People by Phineas Eastman, entitled ‘Down with Race Prejudice’, asked that
fellow workers of the South, if they wish real good feelings to exist between the two races (and
each is necessary to the other’s success), to please stop calling the colored man ‘Nigger’—the tone
some use is an insult, much less the word. Call him Negro if you must refer to his race, but ‘fellow
worker’ is the only form of salutation a rebel should use. (Cited in Foner 1976: 109)
Cramped Politics and the Critique of Work
If the ‘working class’ was the network of productive relations that overcame the
particular identities of skill, ‘race’, and sex, and acted as the IWW’s plane of composition,
the point of political activity in this network was ‘work’. The limited franchise
meant that the IWW’s constituency was largely excluded from conventional political
participation.8 Thus, as Bologna (1972: 21) has argued, for the mass of the population the
liberties of the bourgeois civil and political spheres had been reduced to a single ‘freedom
to work’. But, given this situation, the IWW did not seek to enter the political
sphere—unlike the contemporary Second International it discounted both parliamentary
politics and the vanguard party. Instead, after the split with De Leon in 1908, it
concerned itself exclusively with ‘economic’ struggle at the point of production.9 This
stripped-down focus on work served not, however, to limit political activity, but to open
it to an engagement with the experiences and social relations that traversed the assorted
minorities that made up the plane of the working class. Haywood makes the expansiveness
of the focus on work very clear. ‘The Industrial Workers of the World is not a
political organization’, he says, but this does not mean that it is not ‘political’. Indeed,
industrial unionism is the broadest possible political interpretation of the working-class political
power, because by organizing the workers industrially you at once enfranchise the women in the
shops, you at once give the black men who are disenfranchised politically a voice in the operation
of the industries; and the same would extend to every worker. (In Kornbluh 1998: 50; emphasis
added)
If work was the focus, this did not, however, serve to produce a workerist identity—
across the politicized plane of production the wobblies were to remain a ‘cramped’ and
‘missing’ people. As is clear in the Preamble, there was no identity founded on ‘A fair
day’s wages for a fair day’s work’. Work was a site of ‘class war’, a meeting point of two
fundamentally opposed camps that allowed no in-between space of compromise and
possible identity formation. But if work was a ‘differend’ (‘a case of conflict, between (at
least) two parties, that cannot be equitably resolved for lack of a rule of judgement
applicable to both arguments’ (Lyotard 1988: xi)), one party had the ability to define the
terrain—workers had to work.10 The only route open for the wobblies, then, was to push
a particular tendency in and against the regime of work in a fashion that warded-off any
settling into identity in that regime.11 This tendency—towards the ‘Abolition of the wage
system’—was characteristically simple: ‘Fewer hours, more wages and better conditions’
(under the maxim: ‘No terms with an employer are final’ (Bruns 1980: 147)). With an
antagonistic tendency rather than a ‘fair demand’, the wobblies were compelled to
continuous agitation and invention of tactics as they propagandized for anything from
the 8-hour day, to the 6-hour, even 4-hour day, 4-day week, and maintained a policy of
refusing all labour contracts (since contracts were seen as means of producing and
supporting differentials between workers and preventing solidarity action).12 ‘Right and
wrong’, as one wobbly claimed (in an essay explaining why he took up a piece-rate
job—something that the IWW discouraged), was ‘a matter of gettin’ results’ (Winstead,
in Kornbluh 1998: 283)
………………………
70
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
minor author-function. In the cramped space of minor peoples there is no room or meansfor the emergence and elevation of autonomous authors or actors, for ‘an individuatedenunciation that would belong to this or that “master” and that could be separated froma collective enunciation’ (Deleuze and Guattari 1986: 17). Rather, the author and thecollective are enmeshed within each other, such that each utterance ‘takes on a collectivevalue’ (17). Creativity ceases to be the product of an author committing her particularautonomous experience to prose or action, but is rather a complex elaboration of acollective intrigue, a ‘collective enunciation’. This is not to say that there is no space forinnovation or singularity—far from it. The author is both of the milieu that s/heactualizes ‘collectively’ and, in as much as the people are missing or lack coherence, isin a position to express a different configuration, a different sensibility unconstrained bya fixed identity (and relatively freed from the weight of tradition that would come witha coherent people). At the same time, because there is no space for the elevation of master authors (‘whose great gifts could silence at least the majority of cavillers’ (Kafka1999: 142)), the author-function is distributed across the milieu. As such, invention andexpression emerge not in distinct subjects, but at a multiplicity of ‘borderlines’ or‘anomalous’ points—points of difference or minority within, or at the limits of thecommunity that problematize particular experience, bring new relations into being, andlead the community into new territories (cf. Deleuze and Guattari 1988: 243–7).The minor author-function of the rebel/solidarity couplet can be seen through somemoments in wobbly composition. The ‘collective value’ of IWW composition is amplyevident in the wobblies’ opposition to conventional forms of leadership or authorship (apopular refrain was ‘we are all leaders’), their cult of anonymity (such that culturalmaterial was frequently produced anonymously or credited to IWW membership num-bers or monikers, most commonly ‘slim’), and their faith in the organization that at timestakes on the importance, as Kafka describes minor composition, of ‘a matter of life anddeath’ (cf. Giovannitti, in Kornbluh 1998: 194)—and indeed, for their membership andactivity, thousands were imprisoned, tortured, tarred and feathered, beaten, lynched orshot. One prisoner wrote:
We hardly thought of ourselves as individuals and gauged our actions by the value they would beto the defense, the organization and the working class. We did not feel this as those who professreligious conviction by some sort of sudden revelation, but by the association with one another andthe realization that the group and the thing that the group stood for were far more important thanthe individual. (Jack Leonard, in Kornbluh 1998: 126)
This force of faith in the collectivity was not born of a fetishization of the organization,but was necessitated by the need for effective political action—sanctioned as it was interms of ‘solidarity’. As Pierce C. Wetter put it:
Solidarity—the basic, ineradicable, human faith that an injury to one
is
an injury to all—is thespirit, the very essence of our organization … [T]o compromise the principle of solidarity isessentially disloyal not only to the rest of the group, but to the whole vital cause for which westand. (In Kornbluh 1998: 348)
If a subsumption of the autonomous individual, this collective was not, however, a
Thoburn: The Hobo Anomalous
71negation of singularity or creativity. In the IWW, singularity was a function not of theindividual, but of ‘the rebel’. The rebel is a marker of creativity, or ‘action’, but herauthorial moment occurs only as part of the milieu, and, as such, rebel activity needs tobe seen as a collective enunciation rather than a distinct subject-position. The creationcomes not from the rebel’s autonomous identity, but from pushing and developing anaspect of a politicized situation, be it in cultural production or tactic innovation andpractice (in a strike, for example, ‘individual’ action, to be effective, is necessarily partof a collective). This is not to say that the wobblies did not have their prominentfigures—‘Big’ Bill Haywood, Elizabeth Gurley Flynn, Ben Fletcher, Joe Hill—but theirimport resides in their immanent relation to the collective. These people had particularstyles or competencies that at times tipped the community into new configurations, butthey did not ‘lead’ as such, and had no autonomous authorial role independent from themovement and the crowd of unnamed wobbly agitators.For example, one can, interpret the proper name ‘Joe Hill’ in minor authorial terms,following the spread and use of his songs, cartoons, reputation, almost his myth, as theyreverberated through the wobbly movement. Two moments from the story of Joe Hill’simprisonment and death (following a dubious conviction for murder) are illustrative.First, a
Solidarity
appeal for defence funds:
Now there is not one in this organization that can say he does not know this man. For whereverrebels meet, the name JOE HILL is known. Though we do not know him personally, what oneamong us can say he is not on speaking terms with ‘Scissor Bill’, ‘Mr. Block’ or who has not heardthe ‘White Slave’ or listened to a rendering of the famous ‘Casey Jones’ song and many others inthe little red song book? (In Kornbluh 1998: 129)
Second, his funeral rites. After his execution, and a large and long funeral ceremony withaddresses in ten different languages, Hill was cremated. His wobbly badge, cuff-links andnecktie were removed to be preserved at IWW headquarters and the coffin handles weredetached to be melted down for a plate with the words of Hill’s last letter engraved onit, ‘Don’t waste time mourning for me—organize’ (cited in Kornbluh 1998: 155) Theflowers were sent to IWW locals, and in a strange rite, his ashes were parcelled up andsent to locals around the world with instructions to scatter them to the winds on MayDay 1916. So, in the
Solidarity
appeal, Hill’s invention and influence is signalled via hissongs as they in turn are linked to the obligatory marker of wobbly community, ‘the littlered song book’, such that his singularity affirms and intensifies the collective value of solidarity. Then, every aspect of Hill’s death and body—the most personal of events andspaces—is infused with collectivity as it is utilized for the composition of the movement.It is as if nothing can be wasted for the cause of ‘organization’, within which Hill’scomplexity and rebel creativity, rather than simple identity, are implicated. Perhapsexpressing something of this role, shortly before his execution Joe Hill wrote, ‘Tomor-row I expect to take a trip to the planet Mars and, if so, will immediately commence toorganize the Mars canal workers into the I.W.W.’ (in Kornbluh 1998: 127).
The Hobo
Having discussed the general mode of wobbly composition—as a class movement that
72
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
operated in and against the plane of work, warded-off and undermined a series of majoridentities, and performed a minor author-function—I will now turn to consider the formsand creations of one particular group of workers prominent in the IWW, the hobos oritinerant workers. The hobos were simultaneously workers, outsiders, shirkers, and‘hobohemians’, and it was through their anomalous positions, on the borderlines of theseforms and relations, that their political and cultural invention occurred.
Workers, outsiders and anti-work culture
When a Department of Justice agent reported on the activities of the IWW hobos inCalifornia and Washington he said that the movement was composed ‘chiefly of panhandlers, without homes, mostly foreigners, the discontented and unemployed, whoare not anxious to work’ (cited in Preston 1963: 60–1). This characterization is more thana little reminiscent of Marx’s (1973: 197) description of the extra-social and politicallyconservative lumpenproletariat. However, the crucial point of the hobos’ relation to theIWW was that they were
workers
, and as such were a prime constituency for Haywood’sconception of ‘organizing from the bottom up’. Essentially, the hobos were itinerantlabourers who travelled the country for seasonal and temporary employment, particularlyin logging and agriculture, but also in construction, manufacturing, mining, sheepshearing, fishing, ice harvesting, railroad laying, trench digging and so on.
15
If the cowboywas born of the capitalization of cattle-rearing across the American plain (
Beasts of Burden
1999), the hobo was the worker of the second frontier, ‘a creature of the frontier’(Anderson 1975: ix) called forth by the railroad and the intensification of industry acrossthe territory, and dissipating with the growth and consolidation of mining and manufac-turing towns and the development of the automobile. As capital both required and madethe hobo, then concomitant with his mobility was his selective and adaptive capacity:‘Adapting to the strange and new in tools, work, machines, and scenes was for him anormal consequence of moving.’ (Anderson 1961: xiv) Thus, as one wobbly wrote:
The migratory workers were the most versatile body of men that ever developed on this continent.A tunnel had to dug, a bridge built, a dam constructed. The word went out and the workers withvarious skills would respond. The painters, riggers, mechanics, printers, teamsters—any trade youname would arrive at the job by boxcar. (Jack Miller, in Bird et al. 1987: 37)
At the same time, a certain model of the ‘outsider’ was prevalent in hobo culture.Though central to production, the itinerants continued to be represented as rather sorry,marginal and/or dangerous figures,
16
and were frequently arrested as vagrants. The hobosthemselves understood their outsider status in more nuanced terms. In wobbly songs andother literature there are frequent references to complete exclusion and poverty—‘It’s notliving, just saving funeral expenses’ was a popular refrain. In one song, ‘The PopularWobbly’ by T-Bone Slim (in IWW 1989: 37–8), a ‘mild manner’d’ wobbly experiences awhole host of oppressors from police, judge, jailer, to the bedbug and flea who ‘go wild,simply wild’ over him. Perhaps, he ponders, even the roses will do the same in his grave.Yet the hobos did not wallow in their exclusion; in many ways they affirmed it. Theywere indeed poor and oppressed, the most missing of people, but there is a clear verve
……………………
74
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
of a strangely empty camp that Anderson (1961: 10) captions, ‘A jungle camp—the “bos”hid from the camera’—and a considerable degree of organization that Harry Kempdescribes as a ‘marvel of cooperation’ (cited in Kornbluh 1998: 67; cf. Anderson 1961:21–5)If the jungles were the temporary camps, Chicago’s ‘hobohemia’ was a nodal point forlonger stay. Chicago (the largest railroad centre), or ‘Big Chi’, was the hobo Mecca: ‘Forthe ‘boes all roads, it seemed, led to Chicago’ (Bruns 1980: 162). According to Anderson’s(1961) territorial-social map, hobohemia was an isolated part of Chicago, subdivided infour parts, all known as the ‘main stem’, and comprised ‘flop houses’, cheap meal houses,and saloons.
18
Here ‘swarm[ed]’ a ‘polyglot population’ of bootleggers, dope peddlers,professional gamblers, ‘jack rollers’, drunks, ‘lady barbers’, ‘bathing beauties’, vagabondpoets, non-hobo workers seeking a cosmopolitan night out, bohemians, and so on(Anderson 1961: 5–9). Anderson’s account is particularly interesting for its keen sense of the dynamism of hobohemia. This dynamism had multiple causes, but was mostessentially linked to hobohemia’s function as a centre for hobo
workers
. It is not justthat, because of this, more money circulated here than in East-coast slum districts, butthat also a cosmopolitanism was brought in through the hobos’ continuous circulation.Hobohemia was functional both to capital (as a labour exchange, or ‘slave market’), andto the consolidation and multiplication of hobo styles. As well as having bookshops (suchas ‘The Hobo’ and ‘The Proletariat’, the latter also provided mail collection and storageservices for hobos) and from 1915, the IWW headquarters (enabled largely by themembership dues of migratory workers (Bruns 1980: 157)), hobohemia was where thehobo arts of ‘getting by’ and ‘killing time’ were honed and spread. Soapbox speaking wasa constant activity. Though Anderson (1961: 219–20) describes the speeches as ‘like agame with a limited number of pieces and a limited number of moves’ (there wascertainly a continual repetition of themes and expressions such as ‘One Big Union’, ‘aninjury to one is an injury to all’, and ‘solidarity forever’), the wealth of styles, tricks andsubjects (economics, biology, psychology, sociology, class war, free love) that he details(216–29), as well as their popularity, make it clear that there was considerable differencein the repetition.The trajectories between the jungles and hobohemia were defined by railroads underthe impetus of possible jobs, radical actions, or changing seasons. Hobos would movearound the country by riding the ‘rattlers’ (freight trains), inside or on the ‘rods’(draw-rods beneath the freight carriages), by ‘flipping’ (boarding a moving train) on theoutskirts of towns. Though the hobos would sometimes be helped by railroad workers,mostly it was a difficult and dangerous practice since they were up against not onlyrailroad police, but also hijackers who would extract money or throw them off the train,so ‘greasing the rails’ (cf. Murphy, in Bird et al. 1987: 46). According to Parker (1920:121), between 1901 and 1905 nearly 23,964 trespassers (mostly tramps and hobos) werekilled on the railroads, and over 25,236 were injured. Nevertheless, freight riding was theonly means of movement, and the IWW made efforts to prevent the hijacking with ‘flyingsquads’, who, in some cases, cut and scarred ‘IWW’ on hijackers’ faces. Though freightriding was often presented as a necessity to be avoided, it was, at the same time,frequently affirmed in terms of ‘wanderlust’ and ‘dromomania’
19
—as with much of hoboculture, the hobos’ relation to freight riding was complex, and offered no easy site foruncomplicated identity formation. One wobbly described ‘riding the rails’ as a way of
Thoburn: The Hobo Anomalous
75experiencing the ‘grandeur and beauty’ of the West, suggesting that ‘That’s the feeling weall had. I think that’s one of the reasons we kept on moving’ (Archie Green, in Kornbluh1998: 71). Another 19 year old ‘does not know why he travels except that he gets a thrillout of it … He has tried [to settle down] a few times but the monotony of it made himso restless’ (Anderson 1961: 83). But Ben Reitman, the ‘hobo surgeon’ and sometime loverof Emma Goldman, perhaps best expressed the ambiguity of the hobos’ relation to freightriding by comically self-pathologizing his love of movement as a ‘neuropathic craziness,a fugue, “ambulatory automatism” ’ (Bruns 1980: 171). As Bruns (1980: 171) put it, ‘Itwas his hobby, his sport, and his disease.’
Getting by, hobo slang and hieroglyphics
As Anderson (1961) details, hobos had a wealth of means, techniques, grafts for‘getting-by’ and ‘killing time’ whilst on the road, themselves often described ironically as‘work’. Central to these was the composition and performance of tales and songs. Hobosongs
20
and tales usually give practical and political information. In ‘The Flight intoCalifornia’, for example, a biblical parody advocates industrial sabotage:
Chapter 13 …(2) Where dwelleth one called Bill which is surnamed Scissor, and seeing him sore afflicted withpatriotic leprosy we administered unto him much Industrial Unionism.(3) Saying unto him, Go thou into the harvest and work for a dollar,(4) And when the harvest is ripe and thy lord needeth thee sorely(5) Strike for two dollars, saying unto thy lord:(6) Behold, thy fruit goeth unto the devil, pay us two dollars or great shall be the destructionthereof … (Metcalf, in Kornbluh 1998: 75)
Integral to the arts of getting by, and manifesting a minor deterritorialization of language (cf. Deleuze and Guattari 1988: 102–5), was a certain hobo slang. Irwin’s (1931)glossary of hobo slang, compiled over 20 years of hoboing, extends to some 180 pages.It includes such terms as ‘angel food’—mission preaching, ‘cat’—itinerant worker, on thefringe of hobo and ‘yegg’ (criminal) groups, ‘carrying the banner’—walking the streets allnight to avoid being arrested as a vagrant or to keep warm, ‘hep’—well-informed, ‘pearldiver’—dishwasher, ‘snipe shooting’—picking cigarette stubs from the street. The lan-guage was in continual flux, and extensive use of a term would lead to variation inmeaning, subdivision, and further invention of terms (Anderson 1961: 99). Irwin (1931:14, 12) thus suggests that hobo vernacular ‘changes imperceptibly from week to week’and can be ‘but poorly understood in all its ramifications except by those in constanttouch with it’. Though it featured at most only marginally, the hobos also developed aform of hieroglyphics. Symbols would be left at assorted sites of note by passing hobosto indicate such things as places good for handouts (a cross on a gate, or parallel lineson a station), hostile towns (two semicircles with dots for eyes), and restaurants thatoffered food in exchange for dish washing (a plate with knife and fork) (for illustrationssee Anderson 1961: 15; Bruns 1980: 32; Kornbluh 1998: 86).
76
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
Hobo/wobblies
The IWW made considerable effort at organizing hobos, and though recruitment wasinitially very slow, after their involvement in the Wheatland Hop Fields Riot in 1913 (cf.Parker 1920: 169–99) membership increased dramatically. Whilst even at its high pointonly a minority of hobos were in the IWW, it was by far the most popular of hoboorganizations (cf. Anderson 1961: chapter 16). However, for two main reasons it is bestnot to think of the hobo/IWW relation simply in terms of membership numbers. First,the relation between the organization and hobo culture was less one of identity thanfeedback. Whilst wobbly rebel activity added new dimensions to the hobo way of life,many IWW practices were formed through the structural, ethical, and cultural experi-ences and practices of the hobo. Indeed, Anderson (1961: 230–1) suggests that ‘[TheIWW] was conceived on the “stem”, and cradled and nurtured by the floating workers’.A few examples can illustrate. One of the most successful wobbly unions, the Agricul-tural Workers Organization, invented a system of recruitment—the ‘job delegate sys-tem’—based on migratory practices. Essentially, a group of mobile organizers would startin the early spring at the Mexican border, and end in late Autumn in the Canadianprovinces, recruiting new members, collecting dues, selling literature, passing on newsand tactics, and organizing industrial action as they went. As Georgakas (in Bird et al.1987: 8) describes the arrangement, ‘A local could exist in the hat or satchel of a mobiledelegate.’ In the specific case of industrial action, Anderson (1961: 234) describes how themore skilled mobile agitators would operate a three-wave strategy: the first ‘officialagitator’ would arrive at a workplace and merely ‘fan the flames of discontent’, makingno attempt at organization, the second, ‘pioneer organizer’, started the work of forminga local before being dismissed, and the third, ‘real organizer’, would work more subtlyand quietly at detailed organization, often only becoming known to the employer oncedemands were made. The mainstay wobbly practices and arts of street-corner preachingand song also originated with the hobos, and were first seen in the IWW when J. H.Walsh organized a travelling wobbly band, the ‘Overalls Brigade’, which, dressed inblack shirts, denim overalls, and red kerchiefs, toured the Northwest, parodying Sal-vation Army hymns and popular songs to attract workers to street-corner meetings. Thesongs were printed on pocket-sized cards and sold for 10 cents. Around 1909 this wasexpanded to become the first wobbly ‘little red song book’.Second, though there are reports of wobblies effectively forcing membership on hobos(the IWW red card enabling them to enter certain jungles and ride certain trains—thoughthis was frowned upon officially), and there is no doubt that membership dues wereimportant to the organization, wobbly membership was rather loose and fluctuating,related to particular events and situations. Hobos might join during periods or sites of radical action, and let dues and involvement wane at other times (indeed, dues tended notto accumulate, but emerged as momentary strike funds). Thus, although it had manypermanent core militants, the IWW as a
mass
movement was less a fixed body than aseries of intense ‘swells’ from the plane of the working class, where individuals may ormay not have always called themselves wobblies, or have maintained continuousmembership. Parker (1961: 115) thus writes:
In the history of American labor there has appeared no organization so subject to fluctuation in
……………………………..
78
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
example, describes how ‘a tremendous epidemic of strikes a few years ago, conflictsexpressive of a general discontent finding its outlet in vehement eruptions’, ended ‘onlywith a pitiful exhaustion of vitality’ (in Kornbluh 1998: 18).Against the tendency of the strike to bolster craft identity, sabotage was more suitedto the IWW’s conception of the differend of work. Rather than a luddism, or outrightdestruction—and following Gurley Flynn’s (1993) definition of sabotage as ‘the consciouswithdrawal of the worker’s efficiency’—sabotage was almost always presented as aflexible and innovative, delicate and skilful engagement with the particularities of work(cf. Pouget 1913: 32–3), as part of the IWW’s continuous agitation for ‘fewer hours, morewages and better conditions’. For example, Joe Hill suggested that
Striking on the job is a science and should be taught as such. It is extremely interesting on accountof its many possibilities. It develops mental keenness and inventive genius in the working class andis the only known antidote for the infamous ‘Taylor System’. (In Kornbluh 1998: 142–3)
There are countless testimonies to the effectiveness of this tactic which enabled workersto continue drawing pay, prevent lay-offs and direct confrontations with the police (whowere not averse to using guns against strikers), maintain anonymity, and yet causeconsiderable upset for the employers—so encouraging them to meet the workers’demands. Joe Hill thus advised:
The best way to strike … is to ‘strike on the job’. First present your demands to the boss. If heshould refuse to grant them, don’t walk out and give the scabs a chance to take your places. No,just go back to work as though nothing had happened and try the new method of warfare. (InKornbluh 1998: 142)
Anonymity and proliferating characteristics
A number of characteristics arise from this initial premise. First of all, sabotage wasanonymous. Rather than an heroic, identity-forming walk-out, sabotage was carefullyand selectively taken up by IWW rebels across the plane of work, whilst remainingunnamed and unidentified.
22
As such, it expressed the minor authorial composition of themovement, multiplying its effects and intensity without any individualization of author-ship. In his rather romantic turn of phrase, Pouget (1913: 36, 73) writes that sabotage ‘ispresent everywhere and everywhere invincible’: ‘There can be no injunction against it.No policeman’s club. No rifle diet. No prison bars. It cannot be starved into submission.It cannot be discharged. It cannot be blacklisted.’ It is ‘worse than a pestiferousepidemic’. The black cat itself was already ‘an old symbol for malignant and sinisterpurposes, foul deeds, bad luck, and witchcraft’ (Green, cited in Kornbluh 1998: 59), and,making use of this popular conception, the wobblies frequently described it as a rathermystical and anonymous, even abstract, force. One poem suggests, for example, that‘They’d better not throw “wobs” in jail/And leave the kitten free’ (in Kornbluh 1998: 61).That sabotage was a tactic of an unidentified collectivity is further marked by the factthat it appears that no wobbly was ever prosecuted for the practice.As well as being anonymous, sabotage also offered the potential for a proliferation of styles. Since the particulars are determined by individual conditions and knowledges,
Thoburn: The Hobo Anomalous
79Pouget (1913: 101) argues that the possible forms are as infinite as ‘an endless rosary’.The complexity of the practice can be exemplified with one of numerous sabotagevariants, ‘following the book of rules’. It is clear that the time needed to comply withsafety rules and regulations is not compatible with the timetable of production. Yet if anaccident occurs, ‘the book of rules’ enables the individualization of responsibility to aparticular employee rather than the employer (or the production process itself). Deliber-ate and responsible attention to the rule book thus operates as a break on production,utilizing instituted regulations against that particular work regime (cf. Gurley Flynn 1993:20–2). In another example, Pouget (1913: 99) recounts how a group of striking fur factoryworkers reduced the size of the garment patterns by a third so that all orders completedwhilst they were on strike would be wasted (and the patterns could easily be readjustedonce they returned). Gurley Flynn (1993) even includes workers’ family planning as atone with the spirit of sabotage (‘reducing the supply of producers’), and, indeed, as Tax(1980) shows, a class-based reproductive and sexual politics was a central aspect of feminist wobbly activity, at a time when more mainstream feminism shunned suchembodied matters in favour of the suffrage question.
Conclusion
Summoning the wretched of the earth to call forth the new world, the version of ‘TheInternationale’ sung by the IWW proclaims, ‘We have been naught, we shall be all’ (IWW1989: 6). This article has explored the nature of this ‘naught’. I have argued that in themidst of the social relations of work and the identities of craft union politics, theimmigrant, the American and the people, the wobblies composed a simultaneouslydiffuse and cramped ‘working class’. The plane of class served to form relations acrossthe minority identities of women, hobos, black descendants of slaves, and immigrantsthat was functional to the overcoming of work and its identities, whilst at the same timeit operated on the condition that ‘the people are missing’ in a certain ‘willed poverty’ thatwarded-off identity and compelled a continuous agitation and invention. Each minorityexperience and concern—be that of itinerant ways of life, the experience of racism, or theproblem of reproductive control—marked a particular site of political and culturalintervention and creation. But, cramped and interlaced with social relations, each site of composition was to be developed only through forming relations with other minoritiesin the class, as part of the agitation for ‘Fewer hours, more wages and better conditions’and toward the ‘Abolition of the wage system’. As the hobo, in his strange amalgam of the worker and the outsider, was presented as an exemplary case of minor compositionimmanent to the IWW’s conception of class, sabotage was shown to be the driving forceof the continuous struggle and invention in and against work.To conclude by returning to the broader theoretical argument of this article, the IWWhas been shown to present a rather different model of class from that of orthodoxMarxism and the dominant narratives of new social movement theory. Rather than acoherent and unified
social group
, the IWW’s formation of class resided in processes of political
composition
, where, as Deleuze and Guattari (1983: 255) put it, the question of the working class ‘belongs first of all to praxis’. Whether or not in contemporarysocieties, as Pakulski (1995: 76) argues, ‘class divisions are waning and the political
80
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
relevance of class in general is declining’, I hope to have shown that we would be wrongto see contemporary new social movements as the sole constituency for a politics of difference and variation—or, indeed, to see ‘class issues’, to cite Pakulski again, as tiedto coherent economic concerns and unable to manifest a lightness and diversity. Indeed,the wobblies might encourage us to consider how class politics and engagement with therelations of production can operate in a
more
culturally inventive, minority-attuned, andpolitically challenging fashion than those that over-readily bracket-off the question of capital.
Acknowledgements
I am grateful to Nikolas Rose for his comments on an early version of this article, toMargot Butler, Ben Gidley, Runa Khalique and Martha Michailidou for discussion aboutthe issues raised, to Charles H. Kerr Publishing Company for permission to cite fromKornbluh (1998), and to Tim Jordan and the anonymous referees of this article for theircomments.
82
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
14 As it enacts a conversation between a ‘foreign man’ and a ‘scissorbill’ (non-class-conscious worker), DublinDan’s song ‘Dan McGann’ presents a keen critique of the category of ‘foreigner’. Dan McGann says: ‘Don’ttalk to me of the bourgeoisie,/Don’t open your lips to speak/Of the socialist or the anarchist,/Don’tmention the Bolshevik/I’ve heard enough of your foreign stuff.’ The reply at once brings home the idiocyof working-class nationalism, and the always already hybrid nature of ‘national’ culture: ‘The “foreign”man looked at Dan McGann,/And in perfect English, said:/“I cannot see, for the life of me,/What you havegot in your head./You boast and brag ‘bout the grand old flag/And the foes you put to rout,/When youhaven’t a pot in which to spit,/Or a window to throw it out./You howl and kick about the bolshevik,/Theanarchist and Wob—/You defend this rotten system when/you don’t even own your own job.” … “You’reworking for an Englishman,/You room with a French Canuck,/You board in a Swedish restaurant/Wherea dutchman cooks your chuck;/You buy your clothes from a German Jew,/Your shoes from a RussianPole,/And you place your hope in a dago pope,/To save your Irish soul” ’ (in Kornbluh 1998: 30–2).15 Though the numbers of hobo women were, until the 1930s, relatively small, there were women hobos inthis period. Whether hoboing through wanderlust, political activity, or sexual and lifestyle freedom againstthe domestic norm, women hobos’ work tended to be based in towns. See Ben Reitman’s (2002) fictional‘autobiography’ of a ‘sister of the road’ for insight into the experience of women hobos, and Weiner (1984).16 For example, Carlton Parker and Rexford Tugwell, respectively, suggest that the hobo was ‘stamped by thelowest, most miserable labor conditions and outlook which American industrialism produces’ and was ‘arather pathetic figure … wracked with strange diseases and tortured by unrealised dreams that haunt hissoul’ (cited in Kornbluh 1998: 66). Parker (1920) presents a kind of materialist Freudian reading of the IWWas a ‘psychological by-product of the neglected childhood of industrial America’ (100), where ‘inferiorityphobia’ (46) induces ‘sublimation activities’ (49) and aggressive ‘inferiority compensation’ (51), most notablyas inferior work, wanderlust, sabotage, and the strike. See also Speek (1917).17 Even when hobos self-identified as bums, it was usually only in comparison to the capitalists as the ‘real’bums. One tale, called ‘The Two Bums’ (in Milburn 1930: 120–1), presents both hobos and capitalists asbums, only the former is ‘lighter’ and his condition is caused by the latter. One verse runs: ‘The bum onthe rods is a load so light/That his weight we scarcely feel,/But it takes the labor of dozens of men/Tofurnish the other a meal.’18 Each area had a particular constituency: ‘West Madison’—‘slave market’ of employment agencies, andhome of the more down and out and petty criminal, ‘Bum Park’—a place for sleeping and paper reading,‘Crumb Hill’—the same, but with more drunks, ‘Bughouse Square’—the ‘Latin Quarter’ of hobohemia,where bohemia and hobohemia merged. Anderson’s account is extensive indeed; no doubt ‘the mostfar-reaching examination of Hobohemia ever undertaken’ (Bruns 1980: 183). Anderson himself had animmigrant and hobo background and lived in hobohemia whilst doing his research (cf. Anderson 1975). Theresearch itself was inspired by a meeting with the ‘hobo surgeon’ Ben Reitman, and written whilst agraduate student in Sociology at the University of Chicago. In the context of the empiricism of the ChicagoSchool it is interesting that Anderson describes his research as not the kind of ‘participant observation’where one would ‘descend into the pit, assume a role there, and later ascend to brush off the dust’(Anderson 1961: xiii). Rather, it was immanent to his exit, a way of ‘getting by’ (and he deliberately usesthe hobo term) on his way out. Perhaps not unrelated to these conditions of production, whilst the text attimes insists on the paucity of hobo culture, through the great detail of its account of, and intimacy with,the hobo, it also clearly affirms something of the experience. This is in strong contrast to Carlton Parker’s(1920) only slightly earlier research that, whilst it claims intimacy with its object against a ‘detachedacademic’ observation, actually mobilizes a most transcendent and determinist theoretical framework tocapture the IWW as an always already foreclosed and tragic ‘finished product’ (96) of an immature society.19 The deserter in the
ancien re´gime
was known as a ‘dromomaniac’, and psychiatry has since applied the termto compulsive walkers (cf. Virilio 1986: 153). Whilst dominant culture sought to pathologize this aspect of hobo culture (cf. Lewis 1907), the hobos tended to affirm it as something of a countercultural ‘revolutionarywandering’ (to use Virilio’s (1986: 5) expression).20 Hobo and wobbly songs, never an autonomous art form, were immanent to the life of the hobo and rebel.They were composed by many, usually unnamed, authors, were often directed to particular political endsand ways of getting by, frequently parodied dominant cultural norms, and were most commonly sung tothe tunes of popular songs and hymns such as ‘John Brown’s Body’, ‘America’, and ‘Onward ChristianSoldiers’ (cf. IWW 1989; Milburn 1930).
Thoburn: The Hobo Anomalous
83
21 Fred Thompson (in Kornbluh 1998: 37) offers a slightly different inflection, suggesting that ‘saboteur’ wasa general term applied to peasants (still wearing wooden shoes when industrial workers were wearingleather) who were frequently used as strike breakers. On return to work the workers would mimic theclumsy work of the saboteur. In this vein, Gurley Flynn (1993: 11) cites a circular sent to Scottish dockersafter they had lost a strike in 1889:The employers like the scabs, they have always praised their work, they have said how much superior theywere to us, they have paid them twice as much as they ever paid us: now let us go back on the docksdetermined that since those are the kind of workers they like and that is the kind of work they endorse wewill do the same thing. We will let the kegs of wine go over the docks as the scabs did. We will do the workjust as clumsily, as slowly, as destructively, as the scabs did. And we will see how long our employers canstand that kind of work.22 In
Red Harvest
Dashiell Hammett (1982: 12) presents a subtle take on wobbly awareness of the differencebetween effective tactics and heroic identity. Here, an IWW organizer’s advice to use sabotage rather thango on all-out strike is disregarded for not being ‘active enough’. When, as the wobbly foresaw, the strikeis used to break the movement, he says, disparagingly, they ‘wanted to put themselves on the map, makelabor history’.
References
Anderson, N. (1961) [1923]
The Hobo: The Sociology of the Homeless Man
, Chicago: University of ChicagoPress/Phoenix.Anderson, N. (1975)
The American Hobo: An Autobiography
, Leiden: E. J. Brill.Balibar, E. (1991) ‘From Class Struggle to Classless Struggle?’, in E. Balibar and I. Wallerstein
Race, Nation,Class: Ambiguous Identities
, London: Verso.
Beasts of Burden: Capitalism–Animals–Communism
(1999) London: Antagonism Press.Bird, S., Georgakas, D. and Shaffer, D. (1987)
Solidarity Forever: The IWW—An Oral History of the Wobblies
,London: Lawrence & Wishart.Bologna, S. (1972) ‘Class Composition and Theory of the Party’, trans. B. Ramirez,
Telos
, 13: 4–27.Bruns, R.A. (1980)
Knights of the Road: A Hobo History
, New York: Methuen.Conlin, J. R. (1969)
Bread and Roses Too: Studies of the Wobblies
, Westport, CT: Greenwood.Dauve´, G. (1997) ‘Capitalism and Communism’, in G. Dauve´ and F. Martin
The Eclipse and Re-emergence of the Communist Movement
, revised edition, London: Antagonism Press.Deleuze, G. (1989)
Cinema 2: The Time-image
, trans. H. Tomlinson and R. Galeta, London: Athlone.Deleuze, G. (1995)
Negotiations 1972–1990
, trans. M. Joughin, New York: Columbia University Press.Deleuze, G. and Guattari, F. (1983)
Anti-Oedipus: Capitalism and Schizophrenia Volume 1
, trans. R. Hurley,M. Seem and H. R. Lane, London: Athlone.Deleuze, G. and Guattari, F. (1986)
Kafka: Toward a Minor Literature
, trans. D. Polan, London: Universityof Minnesota Press.Deleuze, G. and Guattari, F. (1988)
A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia Volume 2
, London:Athlone.Draper, T. (1957)
The Roots of American Communism
, New York: Viking.Feied, F. (1964)
No Pie in the Sky: The Hobo as American Cultural Hero in the Works of Jack London, JohnDos Passos, and Jack Kerouac
, New York: Citadel.Foner, P. S. (1976)
Organized Labor and the Black Worker 1619–1973
, New York: International.Gurley Flynn, E. (1993) [1915]
Sabotage: The Conscious Withdrawal of the Worker’s Efficiency
, London:Pentagon b Press.Hammett, D. (1982)
The Four Great Novels
, London: Picador.Industrial Workers of the World (IWW) (1972)
Preamble and Constitution of the Industrial Workers of theWorld
, Ithaca, NY: Glad Day Press.Industrial Workers of the World (IWW) (1989) [1923]
I.W.W. Songs to Fan the Flames of Discontent
, facsimilereprint of the 19th edition, Chicago: Charles H. Kerr.Irwin, G. (1931)
American Tramp and Underworld Slang
, London: Scholartis Press.
84
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
Kafka, F. (1999)
The Diaries of Franz Kafka, 1910–23
, ed. M. Brod, London: Vintage.Kornbluh, J. L. (ed.) (1998)
Rebel Voices: An IWW Anthology
, Chicago: Charles H. Kerr. [This is a 447-pageA4 anthology edited by a member of the IWW.]Lenin, V. I. (1965)
‘Left-wing’ Communism, An Infantile Disorder
, Beijing: Foreign Languages Press.Lewis, O. F. (1907) ‘The Vagrant and the Railroad’,
North American Review
, 185: 603–13.Linebaugh, P. and Rediker, M. (1990) ‘The Many-headed Hydra: Sailors, Slaves, and the Atlantic WorkingClass in the Eighteenth Century’,
Journal of Historical Sociology
, 3(3): 225–52.London, J. (1907) ‘Hoboes that Pass in the Night’,
Cosmopolitan
, 44: 190–7.Lyotard, J.-F. (1988)
The Differend: Phrases in Dispute
, trans. G. Van Den Abbeele, Manchester: ManchesterUniversity Press.Marx, K. (1973)
Surveys from Exile
, trans. B. Fowkes, ed. D. Fernbach, Harmondsworth: Penguin.Marx, K. (1976)
Capital: A Critical Analysis of Capitalist Production
, Vol. 1, trans. B. Fowkes, Har-mondsworth: Penguin.McGuckin, H. E. (1987)
Memoirs of a Wobbly
, Chicago: Charles H. Kerr.Milburn, G. (ed.) (1930)
The Hobo’s Hornbook: A Repertory for a Gutter Jongleur
, New York: Ives Washburn.Pakulski, J. (1993) ‘The Dying of Class or Marxist Class Theory?’,
International Sociology
, 8(3): 279–92.Pakulski, J. (1995) ‘Social Movements and Class: The Decline of the Marxist Paradigm’, in L. Maheu (ed.)
Social Movements and Social Classes: The Future of Collective Action
, London: Sage.Parker, C. H. (1920)
The Casual Laborer and Other Essays
, New York: Harcourt, Brace & Howe.Pouget, E. (1913)
Sabotage
, trans. A. M. Giovannitti, Chicago: Charles H. Kerr.Pouget, E. (1977)
Le Sabotage
, Editions La Cheville Ouvrie`re.Preston, W. (1963)
Aliens and Dissenters: Federal Suppression of Radicals 1903–1933
, Cambridge, MA:Harvard University Press.Ramirez, B. (1978)
When Workers Fight: The Politics of Industrial Relations in the Progressive Era, 1898–1916
,London: Greenwood.Reitman, B. (2002) [1937]
Sister of the Road: The Autobiography of Boxcar Bertha
, London: AK Press/Nabat.Speek, P. A. (1917) ‘The Psychology of Floating Workers’,
Annals of the American Academy of Political and Social Science
, 69: 72–8.Tax, M. (1980)
The Rising of the Women: Feminist Solidarity and Class Conflict, 1880–1917
, London: MonthlyReview.
The Wobblies
(1979) directed and produced by S. Bird and D. Shaffer, New York: First-run Features.Thoburn, N. (2001) ‘Autonomous Production? On Negri’s “New Synthesis” ’,
Theory, Culture & Society
, 18(5):75–96.Thoburn, N. (2002) ‘Difference in Marx: The Lumpenproletariat and the Proletarian Unnamable’,
Economyand Society
, 31(3): 434–60.Thoburn, N. (2003)
Deleuze, Marx and Politics
, London: Routledge.Urry, J. (1995) ‘Rethinking Class’, in L. Maheu (ed.)
Social Movements and Social Classes: The Future of Collective Action
, London: Sage.Virilio, P. (1986)
Speed and Politics: An Essay on Dromology
, trans. M. Polizzotti, New York: Semiotext(e).Weiner, L. (1984) ‘Sisters of the Road: Women Transients and Tramps’, in E. H. Monkkonen (ed.)
Walkingto Work: Tramps in America, 1790–1935
, London: University of Nebraska Press.
The Author
Nicholas Thoburn teaches in the Department of Sociology at Goldsmiths College,University of London. He is the author of
Deleuze, Marx and Politics
(Routledge 2003)
On 9/21/17 7:22 AM, Vassiliki Aroniadou-Anderjaska wrote:
Θα τα τρελλάνουν τα παιδιά. Το άλλο το ακούσατε στην Καλιφόρνια; Στο νηπιαγωγείο η δασκάλα τους διάβασε ιστοριούλα που δείχνει οτι το φύλο είναι κάτι σχετικό και μάλιστα έγινε παράσταση με εναν πιτσιρικά που άλλαξε απο παντελονακι σε φορεματακι μπροστα στα παιδιά (οι γονεις διαμαρτυρηθηκαν γιατι καποια παιδια τρόμαξαν οτι μπορει να αλλάξουν φύλο, το κοριτσακι φοβηθηκε οτι σε καποια στιγμη θα παψει να ειναι κοριτσακι, και οταν παρουσιαστηκαν στην τηλεοραση να μιλησουν αυτοι οι γονεις, τα προσωπα τους κρυμμένα γιατι φοβοντουσαν συνέπειες….). Πόσα προβληματα βλέπουμε εδω? Ηδη υπάρχουν παιδικα (για το νηπιαγωγείο!) βιβλία που να προτετοιμαζουν τα παιδια σχετικά ….με την σχετικοτητα του φύλου και καποιες δασκάλες τα χρησιμοποιουν με ευγενη σκοπό….για να βοηθησουν το παιδακι που από 5 ή 6 χρονων οι γονεις συμφωνησαν οτι εχει δικαιωμα να αλλαξει φύλο. Το εψαξα λιγο και ειδα οτι δεν ειναι μεμονομενο περιστατικο, αλλά επιδημία. Γονείς συμφωνουν τα πιτσιρικια τους να αλλάξουν φύλο. Υπαρχουν και εκεινοι που προσπαθουν να πουν οτι η σωστη αντιδραση ειναι «θέλεις αγαπη μου να παιζεις με κούκλες και να δοκιμαζεις φορεματακια? ο,τι θελεις, δεν υπαρχει προβλημα. Αλλά αφου εισαι αγορακι, οταν βγαινεις έξω θα εισαι ντυμενο σαν αγορακι». Αν πραγματι υπαρχει προβλημα στο παιδι, θα το καταλαβει αργοτερα οταν μεγαλωσει, οχι το αφηνουμε να αποφασισει σε μια ηλικία που ο εγκεφαλος δεν ειναι ετοιμος ακομη για αποφασεις. Αλλά φαινεται πως για τους μοντερνους και προοδευτικους γονεις αυτο θεωρειται ….καταπίεση και καταπατηση των δικαιωμάτων του παιδιου…Να διευκρινισω οτι δεν επικρινω ή κατακρίνω ομοφυλοφιλους ή εκεινους που αλλαζουν φυλο, οταν αυτοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθει με προβλημα που δεν τους επιτρεπει να «λειτουργήσουν» οπως ειναι οι κανονες της φύσης, και καταδικαζω οποιοδηποτε χλευασμο και bullying.
Λοιπον αυτα στις δυτικες χωρες, κι εμεις αγωνιζομαστε να εκπολιτιστουμε και να γινουμε σαν κι αυτες…Εκλαιγε μου ειπε μια φιλη μου που εφευγε η κορουλα της απο την Ελλαδα το καλοκαιρι…τι ομορφα που ολοι ελεγαν Χρόνια Πολλά τον δεκαπενταυγουστο…Να σας πω και μια δικη μου ιστορια να γελασετε. Δεκαπενταυγουστος στην συνονοματη περιοχη στη Λευκαδα. Μια εκκλησια ηταν διπλα στο ξενοδοχειο που μεναμε. Το πρωι 6 η ωρα αρχιζει η καμπανα. Ξυπναμε κοιταμε το ρολοϊ…νωρις…ας κοιμηθουμε λιγο ακομα….ελα ομως που ο παπας δεν το ‘βαζε κάτω….καθε 20 λεπτα νατη παλι η καμπανα…οπότε τι να κανουμε σηκωνομαστε εγω η αδελφη μου και τα δυο παιδια και παμε στην εκκλησια. Ο συζυγος που δεν μπορουσε κι αυτος να κοιμηθει απο την καμπανα βαζει να δει τηλεοραση (εχει πλακα οταν το διηγειται γιατι ξέρει στα ελληνικα το «Κυριε Ελέησον»). Μολις ανοιγει τηλεοραση «Κυριε Ελεησον Κυριες Ελεησοοοοον»….αλλάζει καναλι….»Κυριε Ελεησον Κυριε Ελεησοοοον»….μα κατι άλλο θα υπαρχει….»Κυριε Ελέησοοοον»…ολα τα καναλια είχαν Θεία Λειττουργια (αναγκαστηκε και ηρθε να μας βρει). Αυτα ειναι που κανουν τη χώρα μας οχι «Ελλάδα» αλλά «Ελλαδίτσα μας». Οπως ειπε κι εδω ο πατηρ Βλαδίμηρος, μόνο στην Ελλαδα μπαινεις σε εστιατοριο και βλεπεις εικονισματα. Αυτα θέλουμε να αλλάξουμε? ο,τι καλό έχουμε, αυτο παμε να αλλαξουμε? τα στραβα δεν τα βλεπουμε? την έλλειψη αξιοκρατίας παντου που οδηγει στο «γιατι εγω να κανω τη δουλεια μου σωστα αφου ο άλλος που δεν την κανει αμοιβεται καλυτερα απο μενα?» και ετσι στην παραλυση…πότε θα την αλλαξουμε? Την κατανόηση οτι ό,τι ειναι δημόσιο είναι και προσωπικα δικο μας….δεν καθαριζουμε μονο το νοικοκυριο μας με χλωρινες ενω επιτρεπουμε και στον εαυτο μας και στα παιδια μας να βρωμιζουν δρομους και παραλίες κλπ…Την κατανόηση οτι τα ζωα εχουν εγκεφαλο…αισθανονται φόβο, αγαπη, φυσικο πονο, δεν παιρνουμε ενα σκυλακι «για να παιξει το παιδι» ενα καλοκαιρι και μετα το πεταμε στο δρομο…τα ζωα τα στειρωνουμε για να μην υπεραυξανονται δεν τους βαζουμε φόλες για να πεθαινουν βασανιστικα…αααχ ας σταματησω εδω.
JVL: Συνεχίζω να περιμένω την αναμέτρηση φεμινισμού και διεμφυλισμού, η οποία ποτέ δεν συμβαίνει. Βλέπω ότι ο σύνδεσμος La Leche – ο οποίος κάποτε κινούνταν στον χώρο του φεμινισμού – έχει τα τελευταία δύο χρόνια απορροφηθεί πλήρως από το ζήτημα της διεμφυλικότητας. Το κεντρικό τους κείμενο είναι (για τώρα) Η Γυναικεία Τέχνη του Θηλασμού, αλλά έχουν αλλάξει επίσημα τη στάση τους ώστε να συμπεριλαμβάνονται άντρες και πατέρες οι οποίοι θηλάζουν. Η πραγματική διατύπωση της πολιτικής τους είναι υπέροχη: «Τώρα αναγνωρίζεται ότι ορισμένοι άνδρες μπορούν να θηλάσουν». Αυτό που δεν έχει, βέβαια, ειπωθεί είναι το πόρισμα ότι ορισμένες γυναίκες είναι βιολογικά ανίκανες να θηλάσουν. Αυτό, ωστόσο, θα έλεγε κανείς, έρχεται σε αντίθεση με τις ιδρυτικές αρχές του Συνδέσμου. Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς από όλα αυτά;
CP: Οι φεμινίστριες συγκρούστηκαν δημόσια με τους διεμφυλικούς ακτιβιστές, πολύ περισσότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο από ό, τι εδώ. Για παράδειγμα, πριν από δύο χρόνια έλαβε χώρα μια οργανωμένη εκστρατεία ιδιαίτερα άγρια, που συμπεριλάμβανε και μια αναφορά με 3.000 αιτήσεις υπογραφών, για να ακυρώσει μια διάλεξη της Τζερμέν Γκριρ (Germaine Greer) στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, λόγω των «προσβλητικών» απόψεών της σχετικά με τη διεμφυλικότητα. Η Γκριρ, μία μελετητής λογοτεχνίας, από τους μεγαλύτερους πρωτοπόρους του δεύτερου ρεύματος φεμινισμού, από πάντα στεκόταν ενάντια στην άποψη που έλεγε ότι οι άνδρες οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου μπορούν να θεωρούνται πραγματικές «γυναίκες». Η διάλεξή της στο Κάρντιφ (σχετικά με το «Γυναίκες και Εξουσία στον Εικοστό Αιώνα») τελικά ολοκληρώθηκε, με μεγάλη ασφάλεια.
Και το 2014, το βιβλίο Gender Hurts, μιας ριζοσπαστικής αυστραλιανής φεμινίστριας, της Σίλα Τζέφρις (Sheila Jeffreys), υπήρξε αφορμή να ξεσπάσουν έντονες διαμάχες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Τζέφρις εξισώνει τη διεμφυλικότητα με τον μισογυνισμό και την περιγράφει ως μια μορφή «ακρωτηριασμού». Αυτή και οι φεμινίστριες σύμμαχοί της αντιμετώπισαν παρατεταμένες δυσκολίες στην εξασφάλιση ενός χώρου ομιλίας στο Λονδίνο, λόγω απειλών και ταραχών από διεμφυλικούς ακτιβιστές. Τέλος, κυκλοφόρησε το Conway Hall, που αποτελεί μια δυναμική και λεπτομερής διάλεξη της Τζέφρις, τον περασμένο Ιούλιο. Είναι όλη διαθέσιμη στο YouTube. Σε αυτήν υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η φαρμακευτική βιομηχανία, έχοντας χάσει το εισόδημά της καθώς η συνηθισμένη θεραπεία με οιστρογόνα για τις εμμηνοπαυσιακές γυναίκες εγκαταλείφθηκε γιατί εγκυμονούσε κινδύνους για την υγεία τους, προώθησε τη σχετικά νέα ιδέα της διεμφυλικότητας, προκειμένου να δημιουργήσει μια μόνιμη τάξη πελατών που θα χρειάζονται εφ’ όρου ζωής συνταγογραφούμενες ορμόνες.
Αποκαλώ τον εαυτό μου διεμφυλικό άτομο· φορούσα φανταχτερά ανδρικά ρούχα από την πρώιμη παιδική ηλικία· είμαι, ωστόσο, ιδιαίτερα επιφυλακτική σχετικά με το σημερινό ρεύμα των διεμφυλικών, το οποίο νομίζω ότι κατά βάση είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών και κοινωνιολογικών παραγόντων και όχι των σημερινών συζητήσεων περί φύλου. Επιπλέον, καταδικάζω την ολοένα και αυξανόμενη συνταγογράφηση των αναστολέων της εφηβείας (των οποίων οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είναι άγνωστες) για τα παιδιά. Θεωρώ αυτή την πρακτική ποινική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι πέρα για πέρα ειρωνικό, ότι οι φιλελεύθεροι παίρνουν θέση υπέρ της επιστήμης σε ό,τι αφορά την υπερθέρμανση του πλανήτη (ένας συναισθηματικός μύθος που δεν υποστηρίζεται από αποδεικτικά στοιχεία) ενώ αποφεύγουν κάθε αναφορά στη βιολογία όταν πρόκειται για το φύλο. Η βιολογία έχει αποκλειστεί από τα προγράμματα των γυναικείων σπουδών και των σπουδών για τα φύλα εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Έτσι, πολύ λίγοι καθηγητές και θεωρητικοί των σημερινών σπουδών πάνω στο φύλο, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, είναι διανοητικά και επιστημονικά προετοιμασμένοι να διδάξουν την ύλη τους. Η ψυχρή βιολογική αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές πάνω στο φύλο δεν είναι εφικτές. Κάθε συγκεκριμένο κύτταρο του ανθρώπινου σώματος παραμένει κωδικοποιημένο με το φύλο ενός ατόμου για μια ζωή. Μπορούν να εμφανιστούν διασεξουαλικές αμφισημίες, αλλά αυτές αποτελούν αναπτυξιακές ανωμαλίες που αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπινων γεννήσεων.
Σε μια δημοκρατία, όλοι πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από παρενόχληση και κακομεταχείριση, ανεξάρτητα από το πόσο αντικομφορμιστές ή εκκεντρικοί είναι. Αλλά ταυτόχρονα, κανείς δεν αξίζει ειδικά δικαιώματα, προστασίες ή προνόμια βάσει της εκκεντρικότητάς του. Οι κατηγορίες «διεμφυλικός άνδρας» και «διεμφυλική γυναίκα» είναι πολύ σαφείς και αξίζουν σεβασμό. Αλλά, όπως η Τζερμέν Γκριρ και η Σίλα Τζέφρις, απορρίπτω τον κρατικό εξαναγκασμό να αποκαλέσω κάποιον άνθρωπο «άνδρα» ή «γυναίκα», απλά και μόνο με βάση την υποκειμενική του αίσθηση. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της καλής θέλησης και να προτιμήσουμε τον ευγενικό τρόπο απεύθυνσης σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά είναι επιλογή μας μόνο.
Σε ό,τι αφορά τον σύνδεσμο La Leche: δεν είναι καθόλου έτοιμοι να εμπλακούν στον τόσο αδυσώπητο πολιτισμικό πόλεμο (cultural war) [6]. Αντί για αυτό εμμένουν στη λογική της φροντίδας, και ισχυρίζονται ότι οι ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να πλημμυρίζονται από ευγένεια. Θεωρούν φυσικό να τρέχουν πίσω από κλαμένα μωρά οποιασδήποτε ηλικίας.
Η υπεράσπιση της ακεραιότητας της Αγγλικής γλώσσας (η οποία, όπως όλες οι γλώσσες, αλλάζει αργά και οργανικά με την πάροδο του χρόνου) εναπόκειται στους καθηγητές λογοτεχνίας και συγγραφείς. Από τη στιγμή που τόσα πολλά τμήματα ανθρωπιστικών επιστημών αναλώνονται στον μετα-δομισμό, η υπέροχη Αγγλική γλώσσα θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με όσους θέλουν να την αλλοιώσουν για χάρη του έμφυλου ζητήματος.
JVL: Συνεχίζω να περιμένω την αναμέτρηση φεμινισμού και διεμφυλισμού, η οποία ποτέ δεν συμβαίνει. Βλέπω ότι ο σύνδεσμος La Leche – ο οποίος κάποτε κινούνταν στον χώρο του φεμινισμού – έχει τα τελευταία δύο χρόνια απορροφηθεί πλήρως από το ζήτημα της διεμφυλικότητας. Το κεντρικό τους κείμενο είναι (για τώρα) Η Γυναικεία Τέχνη του Θηλασμού, αλλά έχουν αλλάξει επίσημα τη στάση τους ώστε να συμπεριλαμβάνονται άντρες και πατέρες οι οποίοι θηλάζουν. Η πραγματική διατύπωση της πολιτικής τους είναι υπέροχη: «Τώρα αναγνωρίζεται ότι ορισμένοι άνδρες μπορούν να θηλάσουν». Αυτό που δεν έχει, βέβαια, ειπωθεί είναι το πόρισμα ότι ορισμένες γυναίκες είναι βιολογικά ανίκανες να θηλάσουν. Αυτό, ωστόσο, θα έλεγε κανείς, έρχεται σε αντίθεση με τις ιδρυτικές αρχές του Συνδέσμου. Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς από όλα αυτά;
CP: Οι φεμινίστριες συγκρούστηκαν δημόσια με τους διεμφυλικούς ακτιβιστές, πολύ περισσότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο από ό, τι εδώ. Για παράδειγμα, πριν από δύο χρόνια έλαβε χώρα μια οργανωμένη εκστρατεία ιδιαίτερα άγρια, που συμπεριλάμβανε και μια αναφορά με 3.000 αιτήσεις υπογραφών, για να ακυρώσει μια διάλεξη της Τζερμέν Γκριρ (Germaine Greer) στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, λόγω των «προσβλητικών» απόψεών της σχετικά με τη διεμφυλικότητα. Η Γκριρ, μία μελετητής λογοτεχνίας, από τους μεγαλύτερους πρωτοπόρους του δεύτερου ρεύματος φεμινισμού, από πάντα στεκόταν ενάντια στην άποψη που έλεγε ότι οι άνδρες οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου μπορούν να θεωρούνται πραγματικές «γυναίκες». Η διάλεξή της στο Κάρντιφ (σχετικά με το «Γυναίκες και Εξουσία στον Εικοστό Αιώνα») τελικά ολοκληρώθηκε, με μεγάλη ασφάλεια.
Και το 2014, το βιβλίο Gender Hurts, μιας ριζοσπαστικής αυστραλιανής φεμινίστριας, της Σίλα Τζέφρις (Sheila Jeffreys), υπήρξε αφορμή να ξεσπάσουν έντονες διαμάχες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Τζέφρις εξισώνει τη διεμφυλικότητα με τον μισογυνισμό και την περιγράφει ως μια μορφή «ακρωτηριασμού». Αυτή και οι φεμινίστριες σύμμαχοί της αντιμετώπισαν παρατεταμένες δυσκολίες στην εξασφάλιση ενός χώρου ομιλίας στο Λονδίνο, λόγω απειλών και ταραχών από διεμφυλικούς ακτιβιστές. Τέλος, κυκλοφόρησε το Conway Hall, που αποτελεί μια δυναμική και λεπτομερής διάλεξη της Τζέφρις, τον περασμένο Ιούλιο. Είναι όλη διαθέσιμη στο YouTube. Σε αυτήν υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η φαρμακευτική βιομηχανία, έχοντας χάσει το εισόδημά της καθώς η συνηθισμένη θεραπεία με οιστρογόνα για τις εμμηνοπαυσιακές γυναίκες εγκαταλείφθηκε γιατί εγκυμονούσε κινδύνους για την υγεία τους, προώθησε τη σχετικά νέα ιδέα της διεμφυλικότητας, προκειμένου να δημιουργήσει μια μόνιμη τάξη πελατών που θα χρειάζονται εφ’ όρου ζωής συνταγογραφούμενες ορμόνες.
Αποκαλώ τον εαυτό μου διεμφυλικό άτομο· φορούσα φανταχτερά ανδρικά ρούχα από την πρώιμη παιδική ηλικία· είμαι, ωστόσο, ιδιαίτερα επιφυλακτική σχετικά με το σημερινό ρεύμα των διεμφυλικών, το οποίο νομίζω ότι κατά βάση είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών και κοινωνιολογικών παραγόντων και όχι των σημερινών συζητήσεων περί φύλου. Επιπλέον, καταδικάζω την ολοένα και αυξανόμενη συνταγογράφηση των αναστολέων της εφηβείας (των οποίων οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είναι άγνωστες) για τα παιδιά. Θεωρώ αυτή την πρακτική ποινική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι πέρα για πέρα ειρωνικό, ότι οι φιλελεύθεροι παίρνουν θέση υπέρ της επιστήμης σε ό,τι αφορά την υπερθέρμανση του πλανήτη (ένας συναισθηματικός μύθος που δεν υποστηρίζεται από αποδεικτικά στοιχεία) ενώ αποφεύγουν κάθε αναφορά στη βιολογία όταν πρόκειται για το φύλο. Η βιολογία έχει αποκλειστεί από τα προγράμματα των γυναικείων σπουδών και των σπουδών για τα φύλα εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Έτσι, πολύ λίγοι καθηγητές και θεωρητικοί των σημερινών σπουδών πάνω στο φύλο, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, είναι διανοητικά και επιστημονικά προετοιμασμένοι να διδάξουν την ύλη τους. Η ψυχρή βιολογική αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές πάνω στο φύλο δεν είναι εφικτές. Κάθε συγκεκριμένο κύτταρο του ανθρώπινου σώματος παραμένει κωδικοποιημένο με το φύλο ενός ατόμου για μια ζωή. Μπορούν να εμφανιστούν διασεξουαλικές αμφισημίες, αλλά αυτές αποτελούν αναπτυξιακές ανωμαλίες που αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπινων γεννήσεων.
Σε μια δημοκρατία, όλοι πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από παρενόχληση και κακομεταχείριση, ανεξάρτητα από το πόσο αντικομφορμιστές ή εκκεντρικοί είναι. Αλλά ταυτόχρονα, κανείς δεν αξίζει ειδικά δικαιώματα, προστασίες ή προνόμια βάσει της εκκεντρικότητάς του. Οι κατηγορίες «διεμφυλικός άνδρας» και «διεμφυλική γυναίκα» είναι πολύ σαφείς και αξίζουν σεβασμό. Αλλά, όπως η Τζερμέν Γκριρ και η Σίλα Τζέφρις, απορρίπτω τον κρατικό εξαναγκασμό να αποκαλέσω κάποιον άνθρωπο «άνδρα» ή «γυναίκα», απλά και μόνο με βάση την υποκειμενική του αίσθηση. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της καλής θέλησης και να προτιμήσουμε τον ευγενικό τρόπο απεύθυνσης σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά είναι επιλογή μας μόνο.
Σε ό,τι αφορά τον σύνδεσμο La Leche: δεν είναι καθόλου έτοιμοι να εμπλακούν στον τόσο αδυσώπητο πολιτισμικό πόλεμο (cultural war) [6]. Αντί για αυτό εμμένουν στη λογική της φροντίδας, και ισχυρίζονται ότι οι ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να πλημμυρίζονται από ευγένεια. Θεωρούν φυσικό να τρέχουν πίσω από κλαμένα μωρά οποιασδήποτε ηλικίας.
Η υπεράσπιση της ακεραιότητας της Αγγλικής γλώσσας (η οποία, όπως όλες οι γλώσσες, αλλάζει αργά και οργανικά με την πάροδο του χρόνου) εναπόκειται στους καθηγητές λογοτεχνίας και συγγραφείς. Από τη στιγμή που τόσα πολλά τμήματα ανθρωπιστικών επιστημών αναλώνονται στον μετα-δομισμό, η υπέροχη Αγγλική γλώσσα θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με όσους θέλουν να την αλλοιώσουν για χάρη του έμφυλου ζητήματος…………»
Η θέση του ΚΚΕ για την «ταυτότητα φύλου» και οι ανορθολογικές θεωρίες της κυβέρνησης
Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης
Στη διαδικασία της συζήτησης στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής μπήκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Τις επόμενες μέρες αναμένεται να πάρει το δρόμο της συζήτησης και της ψήφισης στην Ολομέλεια. Το νομοσχέδιο για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου δεν αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, δεν αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Αφορά τη δυνατότητα αλλαγής φύλου στα νομικά έγγραφα ενός ατόμου με βάση τη βούλησή του, τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου.
Επιστημονικά τεκμηριωμένη αντίληψη
Το ΚΚΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αλλαγή του φύλου στα νομικά έγγραφα, στις περιπτώσεις που το άτομο βιώνει έντονη σύγκρουση ανάμεσα σε ορισμένα χαρακτηριστικά του φύλου του και στο φύλο που νιώθει ότι ανήκει, για βιολογικούς, κοινωνικούς και άλλους λόγους. Ομως, η νομική αναγνώριση του ατομικού δικαιώματος χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια και σε μέτρα κοινωνικής προστασίας του ατόμου (χωρίς να προϋποθέτει τη χειρουργική επέμβαση).
Δηλαδή, η ατομική του απόφαση χρειάζεται να στηρίζεται σε μια διακριτική, τεκμηριωμένη επιστημονικά και κοινωνικά θεσμοθετημένη γνωμοδότηση, ώστε να βοηθηθεί το άτομο ουσιαστικά να επιλύσει αυτή την ασυμβατότητα και να έχει την αντίστοιχη υποστήριξη του οικογενειακού, φιλικού, συγγενικού, ευρύτερα του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Ενδεχομένως αυτό να αφορά και περιπτώσεις μεσοφυλικών παιδιών (παιδιά που τα χρωμοσώματα ή τα γεννητικά τους όργανα παρουσιάζουν απόκλιση από τον τυπικό ορισμό του αρσενικού ή θηλυκού σώματος), αλλά με την επιστημονική, κοινωνική στήριξη, όχι μόνο με την απόφαση της οικογένειας. Γιατί η οικογένεια μπορεί να μην είναι σε θέση να γνωρίζει το σύνολο των επιστημονικών κριτηρίων για να αντιμετωπίσει το ζήτημα.
Για να μπορέσει να ασκηθεί το ατομικό δικαίωμα με ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, προϋποτίθενται ορισμένοι κοινωνικά καθορισμένοι παράγοντες. Για να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και ουσιαστική η ατομική επιλογή στην αλλαγή της ταυτότητας φύλου, χρειάζεται να βασίζεται στη γνώση μιας σειράς παραγόντων και συνεπειών από αυτήν την επιλογή. Αυτή η γνώση μπορεί να μεταφερθεί μέσα από την επιστημονική, κοινωνική στήριξη του ατόμου. Δεν αρκεί η υποκειμενική εμπειρία.
Αυτό δεν αποτελεί «ιατρικοποίηση», «ψυχιατρικοποίηση», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά προϋπόθεση για την ουσιαστική ανάπτυξη της προσωπικότητας, βασιζόμενη στην ψυχοκοινωνική στήριξη του ατόμου. Ομως, το νομοσχέδιο δεν προσεγγίζει ούτε τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχθεί το ατομικό δικαίωμα. Αντίθετα, τις αρνείται στο όνομα του ατομικού δικαιώματος.
Τι προβλέπει το νομοσχέδιο
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η αίτηση του ατόμου στη δικαστική αρχή δεν απαιτεί ως προϋπόθεση καμιά επιστημονική γνωμάτευση. Αγνοείται η ανάγκη το άτομο να διαθέτει ολόπλευρη, επιστημονική και κοινωνική στήριξη, ως προϋπόθεση για να προχωρήσει στην αλλαγή του φύλου. Οι μοναδικές προϋποθέσεις που θέτει, είναι το άτομο να μην είναι έγγαμο όταν κάνει την αίτηση και να έχει δικαιοπρακτική ικανότητα, δηλαδή να είναι άνω των 18 ετών.
Περιλαμβάνει ακόμα στις προϋποθέσεις τη δυνατότητα να αλλάξει η ταυτότητα φύλου ενός ανήλικου ατόμου 17 ετών, με τη συναίνεση των γονιών του, επικαλούμενο ότι, αφού έχει το δικαίωμα ψήφου και μια σειρά από άλλα «πολιτικά δικαιώματα», μπορεί να έχει την πνευματική ωριμότητα να αποφασίσει.
Σύμφωνα με την τοποθέτηση του υπουργού Δικαιοσύνης, η κυβέρνηση θα κατεβάσει το ηλικιακό όριο στα 15 έτη, με την προϋπόθεση ότι το 15χρονο ή 16χρονο άτομο θα καταθέσει στο δικαστήριο και επιστημονική γνωμάτευση από κρατικό φορέα. Βέβαια, είναι απορίας άξιο με ποια επιστημονικά κριτήρια τεκμηριώνεται ότι αυτή η ανάγκη ισχύει μόνο σε περιπτώσεις ανηλίκων 15 και 16 ετών, ενώ στα 17, 18 ή 20 έτη δεν υπάρχει.
Τελικά, γιατί η κυβέρνηση προωθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Αυτό που έρχεται να υιοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη βούλα του νόμου, είναι ο πλήρης διαχωρισμός του «βιολογικού» και του «κοινωνικού» φύλου. Πρόκειται για τις θεωρίες, οι οποίες βασίζονται στην πλήρη απόσπαση των ανατομικών χαρακτηριστικών του φύλου, που προσδιορίζονται αντικειμενικά, από την αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο που ανήκει. Ομως, αυτή η αντίληψη διαμορφώνεται κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες.
Μάλιστα, στη συζήτηση στη Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας αυτές τις ανορθολογικές θεωρίες, αμφισβήτησαν το φυλετικό διαχωρισμό άνδρας – γυναίκα ως αντικειμενικό γεγονός. Παρουσιάζουν ότι το φύλο είναι αποκλειστικά ένα «καλούπι» που προσδίδει η κοινωνία στο άτομο. Επομένως, είναι κάτι ρευστό και μεταβαλλόμενο. Και αυτή η χυδαία διαστρέβλωση της αντικειμενικής, κοινωνικής πραγματικότητας, αυτός ο ανορθολογισμός και ιδεαλισμός παρουσιάζονται ως «προοδευτισμός».
Η διαστρέβλωση εφαλτήριο της επίθεσης
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι βουλευτές, επικαλούμενοι αυτές τις ιδεαλιστικές και ανορθολογικές θεωρίες, έκαναν επίθεση στις θέσεις του ΚΚΕ, παρουσιάζοντάς τες με το κεφάλι κάτω. Με χυδαίο τρόπο διαστρέβλωσαν τη θέση του ΚΚΕ, αναπαράγοντας ξεκομμένες «ατάκες» ή γενικότερες ιδεολογικές θέσεις από την τοποθέτησή του στην Επιτροπή της Βουλής.
Περιορίστηκαν στην αναφορά του ΚΚΕ ότι «το φύλο προσδιορίζεται αντικειμενικά», από την ανάλυση που κάνει σε σχέση με το ότι οι αντιλήψεις για την κοινωνική θέση του κάθε φύλου αναπαράγονται κοινωνικά, μέσα από το οικογενειακό, σχολικό, ευρύτερα μέσα από το κοινωνικό περιβάλλον.
Και βέβαια οι αντιδραστικές απόψεις περί βιολογικής κατωτερότητας της γυναίκας που επικρατούσαν το Μεσαίωνα, αναπαράχθηκαν κοινωνικά. Και βέβαια η θέση της γυναίκας στη δουλοκτητική, στη φεουδαρχική, ακόμα και στην καπιταλιστική κοινωνία για εκατοντάδες χρόνια δεν ήταν αποτέλεσμα των βιολογικών χαρακτηριστικών του γυναικείου φύλου, αλλά αποτέλεσμα αυτού που είχε ανάγκη η εκάστοτε κοινωνία (κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας) από τη γυναίκα, ως άμεσου αναπαραγωγού του είδους (θέση στην τεκνογονία, μητρότητα).
Γι’ αυτό, το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι οι αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των φύλων ακολουθούν, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, τις αλλαγές στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Για παράδειγμα, η πιο μαζική προσέλευση των γυναικών στη μισθωτή εργασία, τις τελευταίες δεκαετίες, περιόρισε εν μέρει τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό της στα πλαίσια του γάμου. Συνεπώς, η αντίληψη του ΚΚΕ διαμορφώνεται στη βάση της αλληλεπίδρασης των φυλετικών χαρακτηριστικών, βιολογικά προσδιορισμένων, και των κοινωνικών σχέσεων των φύλων.
Επίσης, κατηγόρησαν το ΚΚΕ ότι συμπεριφέρεται με την αλαζονεία της επιστημονικής αποκλειστικότητας. Πρόκειται για συνειδητή συκοφαντία, καθώς επιστημονικές οργανώσεις, που πήραν μέρος στη συζήτηση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, επίσης πρότειναν τη θεσμική κατοχύρωση της επιστημονικής γνωμοδότησης ή ανέδειξαν προβλήματα κοινωνικών σχέσεων που μπορεί να επακολουθήσουν από μια μη μελετημένη «ευκολία» στο πεδίο εφαρμογής του νόμου.
Αφετηρία οι θεωρίες για το «κοινωνικό φύλο»
Η ουσία των απόψεων του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίζεται στον τρόπο που αντιλαμβάνονται το φύλο. Βρίσκεται στην απολυτοποίηση της ατομικής εμπειρίας ως αφετηρίας και πηγής προέλευσης της γνώσης, σε βάρος της κοινωνικής εμπειρίας, σε βάρος τελικά της αντικειμενικής πραγματικότητας. Βάζει με τον τρόπο αυτό το λιθαράκι του να εμπεδώνεται στη συνείδηση και τον τρόπο ζωής η αναζήτηση «ατομικής λύσης» στα κοινωνικά προβλήματα, στα αδιέξοδα για τα οποία ευθύνεται η σημερινή κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, στην ατομική επιλογή επιδρά το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, την επηρεάζει. Από την επίδραση αυτή δεν εξαιρείται ούτε ο «εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο», στον οποίο αναφέρεται το νομοσχέδιο.
Τα Προβλήματα που Αντιμετωπίζουν τα Διαφυλικά Άτομα Εντός του Βρετανικού Ποινικού Συστήματος
Μιλήσαμε με δικηγόρους και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των διαφυλικών και το τι μπορεί να γίνει.
Στις 19 Νοεμβρίου, δημοσιοποιήθηκε η αυτοκτονία μιας διαφυλικής γυναίκας σε ανδρικές φυλακές του Λιντς στην Αγγλία. Μιλήσαμε με δικηγόρους και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των διεμφυλικών και το τι μπορεί να γίνει.
Η Vicky Thompson αυτοκτόνησε στα μέσα του μήνα. Η 21χρονη διαφυλική Βρετανίδα είχε σταλεί σε ανδρική φυλακή στο Λιντς της Αγγλίας, παρά τις εκκλήσεις του δικηγόρου της ότι πρέπει να αναγνωριστεί ως γυναίκα και να αντιμετωπιστεί αναλόγως από το δικαστικό σύστημα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, η Vicky λέγεται πως είχε πει στις φίλες της ότι «θα αυτοκτονούσε» εάν την έβαζαν σε ανδρική φυλακή για να εκτίσει 12μηνη ποινή φυλάκισης.
Τα νέα του θανάτου της έφτασαν λίγες ώρες πριν από την Ημέρα Μνήμης των Διεμφυλικών στις 20 Νοεμβρίου. Το Broadly μίλησε με διεμφυλικές ακτιβίστριες και νομικούς για να γίνουν κατανοητά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι διεμφυλικές γυναίκες εντός του βρετανικού ποινικού συστήματος.
Η Sarah Bourke είναι δικηγόρος που διδάσκει δίκαιο της ισότητας των φύλων και ειδικεύεται στα δικαιώματα των διεμφυλικών κρατουμένων. «Με βάση του κανόνες εγκλεισμού, συνήθως ένα άτομο μπαίνει σε φυλακή που αντιστοιχεί στο αναγνωρισμένο από το νόμο φύλο του» εξηγεί. «Αυτό μπορεί να δημιουργήσει θέματα για τους διεμφυλικούς, γιατί στη Βρετανία, το φύλο βάσει νόμου καθορίζεται από το εάν υπάρχει πιστοποιητικό αναγνώρισης ταυτότητας φύλου».
Στη Βρετανία, οι διεμφυλικοί πρέπει να κάνουν αίτηση για να αλλάξει το φύλο τους βάσει νόμου με πιστοποιητικό αναγνώρισης φύλου. Όταν έχει στην κατοχή του την απαιτούμενη βεβαίωση, σύμφωνα με τις επίσημες οδηγίες του κράτους, υπό κανονικές συνθήκες οι διεμφυλικοί κρατούμενοι στέλνονται σε φυλακή ανάλογη με το φύλο με το οποίο ταυτίζονται.
Όπως εξηγεί η Bourke, πολλοί δεν έχουν αυτή τη βεβαίωση. «Δεν χρειάζεσαι πιστοποιητικό αλλαγής φύλου για να αλλάξεις το διαβατήριό ή την άδεια οδήγησης σου, οπότε πολλοί διαφυλικοί δεν το έχουν» λέει. «Όταν μπουν στο σωφρονιστικό σύστημα, έστω κι αν ζουν τη ζωή τους ως άτομα ενός φύλου, για πρακτικούς λόγους, θεωρούνται πως είναι το άλλο γιατί δεν έχουν το σωστό έγγραφο». Επιπροσθέτως, πρέπει να πληρώσεις 213 δολάρια για να κάνεις αίτηση, ποσό που μερικοί διεμφυλικοί δεν μπορούν να δώσουν.
Rest in peace, Vicky Thompson. — madeleine jane (@kohleye)November 20, 2015
Η Tara Hudson, μια άλλη τρανς γυναίκα που δεν είχε πιστοποιητικό αλλαγής φύλου, έγινε προσφάτως πρωτοσέλιδο στη Βρετανία γιατί από λάθος την έστειλαν σε ανδρική φυλακή. Μίλησα με τον δικηγόρο της Hudson, τον Matthew Graham, για να μάθω περισσότερα για την υπόθεσή της.
«Η Tara εμφανίστηκε ως γυναίκα σε όλη τη διάρκεια της νομικής διαδικασίας και είχαμε την προσδοκία πως θα την στείλουν σε γυναικεία φυλακή» λέει. «Όταν δεν έγινε έτσι, ασκήσαμε έφεση για να ανατραπεί η καταδικαστική απόφαση στη βάση ότι δεν θα έπρεπε να είναι καν στη φυλακή».
Κατά την άποψη του Graham το σύστημα πρέπει να αλλάξει. «Το πρόβλημα είναι ότι η σωφρονιστική υπηρεσία αρχίζει να εξετάζει σε ποια φυλακή πρέπει να πάει το άτομο, μόνο αφού το άτομο καταδικαστεί. Κατά την άποψή μου η διαδικασία πρέπει να ξεκινάει πολύ νωρίτερα για να διασφαλιστεί ότι δεν κάνουμε λάθη όπως αυτά που έγιναν στην περίπτωση της Tara».
Είναι σαν να πετάς τους χριστιανούς στα λιοντάρια, στέλνοντας ευάλωτους ανθρώπους σε λάθος φυλακές, λόγω φύλου.
Ενώ η Hudson μεταφέρθηκε σε γυναικεία φυλακή μετά τη δημόσια κατακραυγή, ο Graham μου λέει ότι «η εμπειρία που είχε ενώ ήταν υπό κράτηση μια εβδομάδα, ήταν πραγματικά πολύ σκληρή». Εκτός από το ότι τα στοιχεία δείχνουν πως οι κρατούμενοι κινδυνεύουν περισσότερο να αυτοτραυματιστούν και να αυτοκτονήσουν τις πρώτες μέρες της κράτησής τους, το ότι η Hudson πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα σε ανδρική φυλακή δείχνει τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν στο βρετανικό σωφρονιστικό σύστημα.
Τόσο η υπόθεση της Hudson όσο και ο τραγικός θάνατος της Thompson έχουν κινητοποιήσει την ακτιβιστική διεμφυλική κοινότητα προκειμένου να αιτηθεί μεταρρύθμισης. Η Heather Ashton, από τη διεμφυλική ομάδα στήριξης TG Pals εξηγεί ότι «χρειαζόμαστε μια επείγουσα αναθεώρηση του ποινικού συστήματος, γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν. Είναι σαν να πετάς τους χριστιανούς στα λιοντάρια, στέλνοντας ευάλωτους ανθρώπους στις λάθος φυλακές, λόγω φύλου. Τα γεννητικά όργανα ενός ατόμου ή πόσο καιρό βρίσκονται στο στάδιο μετάβασης δεν θα έπρεπε να καθορίζει τη φυλακή όπου πρέπει να μεταφερθούν. Το πώς ζουν και πώς εμφανίζονται πρέπει να είναι οι κυρίαρχοι παράγοντες για την απόδοση ποινής».
Όταν τηλεφώνησα στη Σωφρονιστική Υπηρεσία ΗΜ για να έχω δήλωση σχετικά με το θάνατο της Vicky, εκπρόσωπος μου είπε ότι «όπως γίνεται και με όλους τους θανάτους οι οποίοι προκύπτουν στη διάρκεια της κράτησης, θα γίνει έρευνα από ανεξάρτητο Διαμεσολαβητή Φυλακών και Επιτήρησης». Όμως τι μπορεί να γίνει για να βοηθήσουμε άλλα διεμφυλικά άτομα που τα έχουν στείλει στη λάθος φυλακή;
«Μπορείς να αιτηθείς να μετακινηθείς και αυτό ξεκινά μια διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας εξετάζονται μια σειρά από διαφορετικοί παράγοντες. Για παράδειγμα, πώς παρουσιάζεσαι, πόσο καιρό ζεις με αυτό το φύλο, τα ιατρικά δεδομένα, ενώ γίνεται και εκτίμηση κινδύνου» εξηγεί η Bourke. «Αλλά το πρόβλημα είναι πως το σωφρονιστικό σύστημα κινείται αργά και ότι εστιάζεις σε έναν συγκεκριμένο κρατούμενο για να ζητήσεις τη μεταφορά –κάτι που ασκεί μεγάλη πίεση σε κάποιον που ήδη είναι σε κατάσταση άγχους λόγω του γεγονότος ότι βρίσκεται υπό κράτηση».
Σε ορισμένες περιπτώσεις, το μεγάλο διάστημα που χρειάζεται για να εγκριθεί μια μεταφορά, δεν αξίζει καν τον κόπο να κάνεις αίτηση. «Μπορεί όταν εγκριθεί η μεταφορά να θέλεις μόλις λίγες μέρες για να αποφυλακιστείς» λέει η Bourke. «Αλλά ακόμα κι αν μεταφερθείς, υπάρχουν κι άλλα θέματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα διεμφυλικό άτομο. Για παράδειγμα, εάν υπάρχουν λόγοι ανησυχίας για την ασφάλεια μιας διεμφυλικής γυναίκας που μπαίνει σε γυναικεία φυλακή –ίσως γιατί έχει διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα εις βάρος γυναικών– τότε ίσως πρέπει να απομονωθεί από τις άλλες φυλακισμένες. Και η χρήση της απομόνωσης δημιουργεί άλλα προβλήματα, ψυχικά. Γίνονται πολύ ευάλωτοι, και κλείνονται στον εαυτό τους».
Ο θάνατος της Thompson προσέλκυσε εκ νέου την προσοχή στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα διαφυλικά άτομα στο πλαίσιο του σωφρονιστικού συστήματος. Όλοι όσοι μου έδωσαν συνέντευξη για αυτό το άρθρο συμφώνησαν πως η χρήση των πιστοποιητικών αναγνωρίσεως φύλου πρέπει να αναθεωρηθεί ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν τίθενται σε κίνδυνο περισσότερα διαφυλικά άτομα.
Το σωφρονιστικό σύστημα έχει την ευθύνη να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων. Το να βάλεις κάποιον στο λάθος μέρος είναι ουσιαστικά ανασφαλές.
«Από νομική άποψη, πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο πώς ένα άτομο παρουσιάζεται [όταν τους επιδικάζεται η ποινή]» λέει ο Graham. «Το σωφρονιστικό σύστημα έχει την ευθύνη να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων. Το να βάλεις κάποιον στο λάθος μέρος είναι ουσιαστικά ανασφαλές».
Το να διασφαλιστεί πως τα διεμφυλικά άτομα θα είναι ασφαλή εντός σωφρονιστικού συστήματος είναι ιδιαιτέρως δύσκολο. Η Bourke ειδικεύεται στην εκπροσώπηση διεμφυλικών ατόμων και προειδοποιεί πως «αν και όλοι οι κρατούμενοι είναι ευάλωτοι λόγω της ύπαρξής τους στη φυλακή, οι διεμφυλικές γυναίκες είναι ιδιαιτέρως ευάλωτη ομάδα. Το να είσαι υπό κράτηση, να βρίσκεσαι σε μετάβαση φύλου και σε ένα ανδρικό περιβάλλον, ειδικά εάν είσαι νεαρή γυναίκα όπως ήταν η Tara και η Vicky– είναι πολλά θέματα για να τα χειριστείς».
Τελικά αυτό για το οποίο ελπίζουμε είναι ότι άλλες διεμφυλικές γυναίκες δεν θα πρέπει να υποφέρουν έχοντας τις ίδιες εμπειρίες με τις Thompson και Hudson. Το ψήφισμα που θα επιτρέψει σε διεμφυλικά άτομα να αυτοπροσδιορίσουν το φύλο τους –χωρίς να υπάρχει ανάγκη για πιστοποιητικό αναγνώρισης φύλου– προσέλκυσε πάνω από 30.000 υπογραφές. Την ίδια ώρα, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι προτίθεται να ερευνήσει το πώς συμπεριφέρονται στα διεμφυλικά άτομα που βρίσκονται υπό κράτηση καθώς και να δημοσιεύσει στοιχεία για τον αριθμό των διεμφυλικών κρατουμένων και των εμπειριών τους. Για την οικογένεια και τους φίλους της Thompson, αυτό είναι πολύ λίγο και πολύ αργά.
«Πραγματικά πιστεύω ότι σε 10-20 χρόνια, θα κοιτάμε πίσω υποθέσεις, όπως αυτές της Tara και της Vicky, και θα τις θεωρούμε όπως το απαρτχάιντ τη δεκαετία του ’80 ή τον ρατσισμό τη δεκαετία του ’70» λέει ο Graham. «Δηλαδή ως κάτι εντελώς λάθος από κάθε άποψη. Ποιος ο λόγος να έχουμε νόμους εάν δεν προστατεύουν τους ανθρώπους;»
Καλό ταξίδι… Πέθανε η γνωστή τραβεστί Αλόμα
20 Μαΐου 2015
Καλό ταξίδι… Πέθανε η γνωστή τραβεστί Αλόμα
Υπέκυψε στα τραύματά της η γνωστή τραβεστί Αλόμα, κατά κόσμον Μπάμπης Ταμουτζίδης. Τις τελευταίες μέρες νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας με σοβαρά εγκαύματα, τα οποία προκλήθηκαν όταν ξέσπασε φωτιά στο σπίτι της, κάτω από άγνωστες συνθήκες, όπως αναφέρει η ηλεκτρονική έκδοση του Έθνους.
Τα τελευταία χρόνια η Αλόμα κυκλοφορούσε ως Μπάμπης, ζητούσε μάλιστα να τον φωνάζουν με αυτό το όνομα και δεν απαντούσε στο Αλόμα, ζούσε φτωχικά και αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, ενώ έδινε ελάχιστες συνεντεύξεις, μιλώντας για την πολυτάραχη ζωή του.
Για 45 χρόνια η Αλόμα, που καταγόταν από το Κιλκίς, μεσουρανούσε στις πιάτσες των τραβεστί, είχε γίνει γνωστή γιατί μιλούσε ανοιχτά για το σεξουαλικό της προσανατολισμό και τα δικαιώματα των τραβεστί, αλλά και για τις ερωτικές της επιλογές. Ήδη από τη δεκαετία του 1980 έκανε τηλεοπτικές εμφανίσεις και έδινε συνεντεύξεις, ενώ είδε τη ζωή της «πρωτοσέλιδο» αρκετές φορές, προκαλώντας σχόλια με τα όσα αποκάλυπτε.
Είχε αναπτύξει συνδικαλιστική δράση για τα δικαιώματα των τραβεστί και των εκδιδόμενων γυναικών στη Συγγρού και είχε πρωτοστατήσει σε κινητοποιήσεις, ενώ πάντα έβγαινε μπροστά χωρίς να διστάσει να μιλήσει για τη σκληρή πραγματικότητα που βίωναν, παρά το «κράξιμο» που δεχόταν.
Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις σε τηλεοπτική εκπομπή τον περασμένο Νοέμβριο αποκάλυψε ότι έγινε τραβεστί για λόγους επιβίωσης, δήλωσε ότι δεν αισθάνθηκε ποτέ γυναίκα και τάχθηκε κατά της αλλαγής φύλου με χειρουργική επέμβαση. «Με μια περούκα και μια φούστα δεν γίνεσαι γυναίκα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο είχε απομονωθεί και ζούσε συντροφιά με το σκύλο της, χωρίς να δέχεται επισκέψεις και είχε χάσει επαφή με παλιούς φίλους. «Οι άνθρωποι μπορεί να σε προδώσουν, τα ζώα ποτέ», συνήθιζε να λέει. Βίωνε με σκληρό τρόπο τη μοναξιά, αλλά και τα οικονομικά προβλήματα, δεν ήθελε όμως να δημοσιοποιεί την κατάστασή της και απέφευγε να μιλάει ή να εμφανίζεται δημόσια.
Πριν από περίπου μία εβδομάδα ξέσπασε φωτιά στο φτωχικό της σπίτι και η Αλόμα μεταφέρθηκε με σοβαρά εγκαύματα στο νοσοκομείο. Αμέσως διασωληνώθηκε και οι γιατροί έδωσαν μάχη για να την κρατήσουν στη ζωή, δεν τα κατάφερε όμως και χθες το πρωί έχασε τη μάχη για τη ζωή, σε ηλικία 67 χρόνων.
Πέθανε η Αλόμα
—————-
Η πολυτάραχη ζωή της Αλόμα: Ο βιασμός του 9χρονου Χαράλαμπου που έγινε γυναίκα και πέθανε άνδρας! (photos)
Είχε πολλά να θυμάται, κανέναν να τα διηγηθεί…
Η πολυτάραχη ζωή της Αλόμα: Ο βιασμός του 9χρονου Χαράλαμπου που έγινε γυναίκα και πέθανε άνδρας! (photos)
Γεννήθηκε στο Κιλκίς, βαφτίστηκε με το όνομα Χαράλαμπος, και στην ηλικία των 9 ετών, γνώρισε τη σκληρή πλευρά της ζωής. Ενώ έπαιζε με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, ένας γείτονας του, τον απομάκρυνε και τον βίασε. Δεν μίλησε στους γονείς του πότε για το περιστατικό, αλλά τον σημάδεψε για πάντα. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Lifo, δήλωσε ότι ο βιασμός επίσπευσε την κατάσταση της ομοφυλοφιλίας.
Αφήνει πίσω του το Κιλκίς και έρχεται στην ηλικία των 17 στην Θεσσαλονίκη. Το πεζοδρόμιο τον ελκύει. Εκεί μία παλαιότερη τραβεστί, του δίνει το όνομα Αλόμα. Από εκείνη την ημέρα αφήνει πίσω το παρελθόν και ξαναγεννιέται ως Αλόμα, ένα όνομα που σημάδευσε τη ζωή των τραβεστί στην Ελλάδα.
Η Θεσσαλονίκη είναι μικρή για αυτήν. Κατεβαίνει στην Αθήνα στην ηλικία των 21. Τα πράγματα στην πρωτεύουσα είναι άγρια. Καθημερινοί καυγάδες, ξυλοδαρμοί, κυνηγητό μεταξύ ιερόδουλων και τραβεστί και η αστυνομία που δεν ανέχεται τη κατάσταση να ξεφύγει και να ενοχλήσει τη συντηρητική Αθήνα.
Οργανώνει αμέσως τις τραβεστί και ζητάει ισότιμη διαχείριση με τις γυναίκες ιερόδουλες, δικαίωμα στη «πιάτσα» μαζί με τις υπόλοιπες ιερόδουλες αλλά και να μπορούν να κυκλοφορούν με κραγιόν και γυναικεία ρούχα, χωρίς να απειλούνται με ύβρεις και ξυλοδαρμούς.
Η Αλόμα με τον εκρηκτικό της χαρακτήρα καταφέρνει και βρίσκεται στο προσκήνιο. Το όνομά της ακούγεται παντού. Όχι πάντα για καλό σκοπό. Έχει διαφωνίες με τις υπόλοιπες τραβεστί, και συχνά καταλήγουν σε καυγάδες με ξυλοδαρμούς. Δεν σταματάει να έχει σχέδια. Το ένα της βήμα την οδηγεί αμέσως στο επόμενο.
Το 1980 γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε 3 ταινίες ποrνό. Οι ταινίες, «Τα καμάκια των τραβεστί», «Οι βλάχοι προτιμούν τραβεστί» και «Το σπίτι της μαντάμ Αλόμα» διαδίδονται σαν ιός στην Αθήνα. Η ίδια δηλώνει ότι όσοι το πρωί τις κυνηγούσανε, το βράδυ τις παρακαλούσανε.
Το 1989 ίδρυσε πολιτικό κόμμα, το ΠΑΚΙ, δηλαδή το Πανελλήνιο Κίνημα Ισότητας. Διοργανώνει καλλιστεία, πορείες, βγάζει περιοδικό. Αφιερώνει τη ζωή της στο πεζοδρόμιο και τον συνδικαλισμό. Είνα πάντα μπροστά, σχεδόν ποτέ με ειρηνικές διαθέσεις. Οι γύρω της μιλούν για πολύ βίαιο χαρακτήρα.
Το 1996 φυλακίζεται για εκβιασμό. Τα χρόνια περνούν. Τα προβλήματα υγείας κάνουν την εμφάνισή τους. Οι κανόνες στη νύχτα αλλάζουν. Οι πιάτσες έχουν αλλάξει. Η Αλόμα κάνει κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις στη δεκαετία του 1990, αλλά τα φώτα γρήγορα την ξεχνούν.
Μένει μόνη, ξεχασμένη με μοναδική συντροφιά το σκύλο της. Ώσπου το 2015 βρίσκει τραγικό θάνατο, μετά από φωτιά που ξέσπασε στο διαμέρισμά της. Έφυγε μόνη κα ξεχασμένη από το κύκλο της.
Σημαντικό να ειπωθεί, ότι τα τελευταία χρόνια δεν ήθελε να την φωνάζουν Αλόμα, αλλά με το βαφτιστικό του όνομα, ντύνονταν με ανδρικά ρούχα, και είχε αφήσει πίσω της, για πάντα, τη τραβεστί Αλόμα.
Μια απλή αίτηση στον εισαγγελέα και μια δικαστική απόφαση αρκεί για την αλλαγή φύλου. Κάτι σαν συναινετικό διαζύγιο. Διαδικασία απλούστερη από την υιοθεσία. Το νομοσχέδιο, μάλιστα, ορίζει ότι δεν απαιτείται καμία προηγούμενη ιατρική αγωγή. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου ευθύς εξαρχής. Η αλλαγή φύλου δεν έχει σχέση με την ομοφυλοφιλία ή τα δικαιώματα των ομοφύλων ζευγών. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι απαραίτητη για την ψυχική υγεία ευάριθμων, είναι η αλήθεια, συμπολιτών μας. Η αντίδρασή μου οφείλεται στην αμέλεια με την οποία αντιμετωπίζεται ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και η ευκολία με την οποία παραδίδεται στα σαγόνια της δήθεν προοδευτικής μετανεωτερικότητας. Μην ανησυχείτε υπέρ το δέον. Ο νομοθέτης ορίζει ότι όχι μόνον η αλλαγή φύλου μπορεί να γίνει μία μόνον φορά, αλλά ότι το φύλο μπορεί να αλλάξει, όμως δεν αλλάζει το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ. Τι είναι το φύλο μπροστά στην ιερότητα του ΑΦΜ;
Νόμος ή φύση; «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», είχε αποφανθεί ο σοφός Πρωταγόρας. Εκτοτε ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, παλεύει να βρει τι είναι αυτός ο άνθρωπος. Ποιο μερίδιο της ύπαρξής του ανήκει στη φύση και ποιο στις συμβάσεις που ο ίδιος κατασκευάζει για τον εαυτό του. Η τυφλή αλαζονεία της μετανεωτερικότητας το διέγραψε το πρόβλημα. Κονιορτοποίησε κάτι αιώνες πολιτισμού για να φτιάξει την κινούμενη άμμο της σχετικότητας. «Ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίον το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά». Ετσι γράφει ο σοφός νομοθέτης. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, το βιολογικό φύλο έχει περίπου ίση αξία με το ληξιαρχείο όπου κατετέθη το πιστοποιητικό γεννήσεώς σου. Οθεν και το απλούν: η αλλαγή φύλου είναι κάτι σαν μεταδημότευση. Στοιχείο ταυτότητας, ασθενέστερο του ΑΦΜ.
Λυπάμαι για τα άσχημα νέα, αλλά η φύση υπάρχει. Αλλιώς δεν θα είχαμε πρόβλημα με τη δημιουργία ζωής στα εργαστήρια ή με την ευγονική. Και όσο υπάρχει, και ελπίζω να υπάρχει όσο ζω, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματά της. Η φύση επιβάλλει όρια. Κι όταν τα ξεπερνάς το ελάχιστο που σου οφείλει ο πολιτισμός μας είναι να στο υπενθυμίζει. Οσοι συμπολίτες μας θέλουν να υιοθετήσουν άλλο φύλο απ’ αυτό που τους έδωσε η φύση, το κάνουν για να βρουν την ψυχική τους ισορροπία. Το δικαιούνται. Υπάρχει όμως και ο ψυχίατρος, που μπορεί να ελέγξει το απαραίτητο ή επείγον του θέματος και να προειδοποιήσει τον ενδιαφερόμενο για το αναπότρεπτο του διαβήματος.
Ευτυχώς η συγκυρία απέτρεψε και τη Ν.Δ. και τη ΔΗΣΥ από το να ψηφίσουν, λόγω «προοδευτικών ενοχών», το κατάπλασμα της φιλοσοφίας των trendy bars.
Ο Δήμος Γλυφάδας εκφράζει την κάθετη αντίθεση του στις «Εμφυλες Ταυτότητες» στα Γυμνάσια!
5 Οκτωβρίου 2017 439 Το είδαν
Mε πρόσφατη απόφασή του, και ο Δήμος Γλυφάδας ζητά την κατάργηση της Εγκυκλίου για την «Θεματική Εβδομάδα» και εκφράζει την κάθετη και απόλυτη αντίθεση του στον τρίτο θεματικό άξονα «Έμφυλες Ταυτότητες».
Δέκα Αιτίες Που Οι Περισσότεροι Άνδρες Δεν Μπορούν Να Χειριστούν Μια Δυνατή Γυναίκα – Ανθολόγιον Sapere Aude!
Τι ακριβώς κάνει μια γυναίκα ισχυρή; Οι αγώνες της,οι θυσίες και η ανιδιοτέλεια. Μια ισχυρή γυναίκα έχει υπομείνει τον πόνο, έχει ξεπεράσει δυνατές συναισθηματικές εμπειρίες, και έχει αφήσει τον εαυτό της να συγχωρεί. Μια ισχυρή γυναίκα έχει κολυμπήσει στα βαθιά και ύπουλα νερά και έχει κρατήσει την αναπνοή της, όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτός ο τύπος γυναίκας είναι αυτάρκης, ανεξάρτητος, τρυφερός, και δεν φοβάται να δείξει την ευαισθησία της. Η ισχυρή γυναίκα ξέρει ότι τη μια στιγμή είναι δάσκαλος και την επόμενη μπορεί να είναι μαθητής. Λοιπόν, πώς μια γυναίκα σαν και αυτή μπορεί να κρατήσει έναν άνδρα;
κkorinthiou
1 Μια δυνατή γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άνδρα για να αγωνιστεί για αυτήν
Ένας άντρας θέλει να αισθάνεται ότι είναι απαραίτητος. Θέλει να ξέρει ότι μάχεται για την αιώνια αγάπη και τον θαυμασμό της γυναίκας του. Μια δυνατή γυναίκα θα δείξει ότι αγαπά τον άντρα της, αλλά και ότι είναι επίσης ανεξάρτητη και μπορεί να διαχειριστεί τα πράγματα μόνη της.
Η δυνατή γυναίκα θα αγωνιστεί και για τους δυο σας, αλλά δεν χρειάζεται έναν άνδρα να αγωνιστεί για τις μάχες της. Αν έχουν κάποιο πρόβλημα, θα ασχοληθούν με το θέμα. Δεν κάθονται να περιμένουν, σαν θύματα, έναν άνδρα για να βρει τη λύση. Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να χειριστούν αυτή την δύναμη. Εάν επιλέξετε να παραμείνετε δίπλα σε ένα τέτοιο το είδος γυναίκας, θα πρέπει να είστε πρόθυμοι να περπατήσετε δίπλα της, όχι μπροστά της.
2 Μια δυνατή γυναίκα ξέρει τι θέλει.
Οι δυνατές γυναίκες ξέρουν τι θέλουν, πώς να το επιτύχουν και θυμούνται όλα αυτά που έπρεπε να υπομείνουν για να πάρουν αυτό που έχουν. Μια γυναίκα σαν και αυτήν ξέρει τι θέλει. Αν της αρέσει ένας άνδρας θα προσπαθήσει να τον κερδίσει. Δεν θα περιμένει αυτόν να κάνει την πρώτη κίνηση.
Οι δυνατές γυναίκες έχουν επίμονη προσωπικότητα που μπορεί να είναι εξαιρετικά εκφοβιστική για ορισμένους άνδρες. Δεν είναι υποχωρητική. Αγαπούν ολόψυχα, αλλά και μπορούν να συνεχίσουν την εξερεύνηση του κόσμου, με έναν άνδρα ή και χωρίς. Θα πρέπει ένας άνδρας να έχει αυτοπεποίθηση για να αφήσει μια τέτοιου είδους γυναίκα να αναλάβει ευθύνες.
3 Μια δυνατή γυναίκα θα απαιτήσει τιμιότητα και ευπάθεια
Οι άνδρες δεν ανοίγονται εύκολα σε δύσκολες ερωτήσεις. Οι δυνατές γυναίκες έχουν βουτήξει στο κακό, τα τραύματα, και την εμπειρία που αλλάζει τη ζωή. Απαιτούν έναν άνθρωπο που να είναι ειλικρινής και ευάλωτος, επειδή έχουν υποφέρει τόσο πολύ στη ζωή τους. Θα πρέπει να ξέρουν ότι ο σύντροφός τους μπορεί να είναι διαθέσιμος για να περιηγηθούν στον ωκεανό της αβεβαιότητας και να ταξιδέψουν τις άκρες της τρέλας.
Οι δυνατές γυναίκες δεν φοβούνται το παρελθόν. Σκάβουν και αναζητούν για αυτά τα πράγματα που μας κάνουν να είμαστε άνθρωποι. Η δυνατή γυναίκα πάντα βρίσκει ένα ισχυρό άνδρα για να σταθεί ψηλά μαζί της στην διαφορετικότητα. Οι άνδρες τείνουν να αποφεύγουν την ευπάθεια επειδή αισθάνονται αδύναμοι.
4 Μια δυνατή γυναίκα δεν εκφοβίζεται από την οικειότητα
Η δυνατή γυναίκα θα προκαλέσει έναν άνδρα. Θα απαιτήσει την οικειότητα σε όλες τις μορφές, από τη συνομιλία μέχρι όταν κάνει έρωτα. Δεν θα κρατήσει τίποτα κρυφό. Επειδή μια δυνατή γυναίκα είναι άνετα με τη θηλυκότητά της, θα περιμένει τον άντρα της να είναι επίσης ανοικτός σε όλες τις πτυχές της οικειότητας. Αυτή απαιτεί πάθος, επιθυμία και να αισθάνεται ότι είναι μοναδική.
5 Μια δυνατή γυναίκα καταλαβαίνει αμέσως τα ψέματα
Οι δυνατές γυναίκες είναι ειλικρινείς και περιμένουν πλήρη εμπιστοσύνη σε μια σχέση. Μπορούν να αισθανθούν τα ψέματα στην στιγμή, γι’ αυτό μην προσπαθήσετε να πείτε ένα αθώο ψέμμα. Μην τους δίνετε ψεύτικες εξηγήσεις. Είναι ένας ανθρώπινος ανιχνευτής ψεύδους. Όντας σε μια σχέση με μια δυνατή γυναίκα σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα που μένει κρυφό. Ποτέ δεν θα ανεχθεί την αίσθηση της ψευτιάς και του εγωισμού. Εάν δεν μπορείτε να είστε μαζί της πλήρως, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να σας απορρίψει
6 Μια δυνατή γυναίκα απαιτεί αρτιότητα και συνεκτικότητα
Οι γυναίκες που έχουν εσωτερική δύναμη δεν μπορούν να ανεχθούν ασταθείς ή αναποφάσιστες προσωπικότητες. Θέλουν να ξέρουν ότι ο άνδρας που αγαπούν διαθέτει ακεραιότητα, σεβασμό και είναι ένας άνδρας με λόγο.
Αν αρχίσουν να αισθάνονται ότι ο άνθρωπος τους απομακρύνεται, θα αντιδράσουν αναλόγως και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τον αφήσουν να φύγει εάν καταλάβουν ότι τις κοροϊδεύουν. Θέλουν να αισθάνονται ότι τις αγαπούν άνευ όρων. Αν αισθανθούν προσβεβλημένες δεν θα έχουν πρόβλημα να το δείξουν. Το χειρότερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε σε μια δυνατή γυναίκα είναι να την κάνετε να αισθανθεί αδύναμη.
7 Μια δυνατή γυναίκα είναι γενναία
Μια δυνατή γυναίκα έχει περάσει τεράστιες προκλήσεις και εμπόδια στη ζωή της. Έπρεπε να μείνει εξαιρετικά δυνατή. Ξέρει ότι μπορεί να αντέξει οτιδήποτε άλλο στην πορεία της, έτσι αυτού του είδους την ένταση είναι συχνά φορές δύσκολο να την καταλάβει ένας άνδρας.
Είναι εκφοβιστικό, γιατί υπάρχει και αυτό μαζί με όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που έρχονται με αυτό το είδος της persona. Είναι πρόθυμες να μοιραστούν τα σημάδια τους και περιμένουν από εσάς να κάνετε το ίδιο. Δεν υπάρχουν μυστικά στον κόσμο της.
8 Μια δυνατή γυναίκα δεν θα περιμένει για σας
Αυτό το είδος της γυναίκας θα σας ακολουθήσει στο βάθος της κόλασης, αν ξέρει ότι είστε δεσμευμένοι σε αυτήν. Ωστόσο, τη στιγμή που θα αρχίσετε να απομακρύνεστε θα σας αφήσει να φύγετε. Δεν θα περιμένει έναν άνδρα να αποφασίσει εάν αυτός την θέλει ή θέλει κάποια άλλη περισσότερο. Οι δυνατές γυναίκες δεν παίζουν κοριτσίστικα παιχνίδια. Είστε μέσα ή έξω. Θα πληγωθούν, θα γλείψουν τις πληγές και θα είναι έτοιμες για κατακτήσουν ό, τι έπεται.
9 Μια δυνατή γυναίκα θα σας αγαπά άνευ όρων
Η αγάπη από μια δυνατή γυναίκα είναι πιστή. Ακριβώς όπως και οι μητέρες με τα παιδιά τους, η δυνατή γυναίκα θα φροντίζει και θα αγαπά τον άντρα της έντονα. Όταν νιώθει ότι η αγάπη της βρίσκει ανταπόκριση, τότε εκείνη θα κάνει ότι μπορεί για να να τον κάνει να αισθάνεται ότι αγαπιέται.
Θα τον στηρίξει, θα τον βοηθήσει και θα αγωνιστεί για να πάρει ό, τι του αξίζει. Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να χειριστούν αυτό το είδος της άνευ όρων αγάπης. Φοβούνται την ένταση και το βάθος που δίνεται. Πολλές φορές είναι σε αυτό το στάδιο που οι άνδρες φεύγουν από μια δυνατή γυναίκα. Θα σας αφήσει να φύγετε όσο βαθιά και αν σας αγάπησε. Ξέρει την αξία της.
10 Μια δυνατή γυναίκα θα σας δείξει ποιοι είστε
Είναι δύσκολο να δεχτούμε τα πράγματα που δεν μας αρέσουν για τον εαυτό μας, όταν κάποιος τα επισημαίνει. Όμως, μια δυνατή γυναίκα θα αντικατοπτρίζει τα μέρη αυτά του άνδρα της που χρειάζονται αντιμετώπιση. Αυτή θα είναι εκεί για να σας βοηθήσει και να σας δείξει πόσο καταπληκτικοί και ισχυροί είστε. Θα σταθεί δίπλα σας και θα σας δείξει την αξία, την αποδοχή και την εμπιστοσύνη. Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να χειριστούν το συναισθηματικό χάος που έρχεται με αυτή την προβολή. Η δυνατή γυναίκα θα βρει έναν ισχυρό άνδρα. Οι αδύναμοι δεν θα τα καταφέρουν πέρα από λίγα ραντεβού. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με την ειλικρίνεια, τη δύναμη, την ευφυΐα και την ανεξαρτησία. Ένας ισχυρός άνδρας, πιθανότατα, ανατράφηκε από μια δυνατή γυναίκα και είτε θα ασχοληθεί με τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής ή θα την αφήσει. Οι ισχυρές γυναίκες δεν έχουν χρόνο να παίξουν παιχνίδια. Έτσι, εάν μπορείτε να χειριστείτε την ένταση, την αγάπη, την ειλικρίνεια και τις συνομιλίες, ίσως να είστε ακριβώς αυτός ο ισχυρός άντρας που μπορεί να συμπληρώσει αυτόν τον τύπο γυναίκας.
Σας επισυνάπτουμε επιστολή στην οποία η ομάδα ΟΔΥΣΣΕΙΑ ( Ομάδα Δράσης για την Υγεία, τις Σχέσεις, την υγιή Σεξουαλικότητα, την Εκπαίδευση, τα Ιδανικά, τις Αξίες) και 700 συνυπογράφοντες Έλληνες Πολίτες καταθέτουν τον προβληματισμό τους και τα αιτήματά τους.
Σύντομο ενημερωτικό σημείωμα
Τα σχολικά έτη 2016-17 και 2017-2018 εφαρμόστηκε η «Θεματική Εβδομάδα» στα Γυμνάσια της χώρας, που περιλαμβάνει την ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες»
Σχετικά με τη διδασκαλία των «Έμφυλων Ταυτοτήτων» στους μαθητές, προβληματισμό προκαλούν τα ακόλουθα σημεία:
1. Διακρίνεται μια μονομερής και αντιεπιστημονική αντιμετώπιση της έννοιας «φύλο». Δημιουργείται σύγχυση μεταξύ της έννοιας του «φύλου» (που αναφέρεται στην βιολογική κατασκευή κάθε ατόμου) και στην έννοια του «γένους» (που αναφέρεται στις ιδιότητες και χαρακτηριστικά των ανδρών και γυναικών σε διαφορετικές κοινωνίες και ιστορικές περιόδους).
2. Υποστηρίζεται ότι το φύλο αποτελεί κοινωνική κατασκευή και σύμβαση, και ότι «οι έννοιες άνδρας και γυναίκα δεν προϋπάρχουν όπως δεν προϋπάρχει καμία αλήθεια και καμία πραγματικότητα». Το υλικό βασίζεται μονομερώς στην φεμινιστική θεωρία και είναι εμφανής η μηδενιστική του τοποθέτηση.
3. Υποστηρίζεται ότι ο διαχωρισμός άνδρα και γυναίκας αποτελεί «στερεοτυπική αντίληψη» και οδηγεί σε ανισότητες και σε βία κατά των γυναικών. Αγνοείται το προφανές ότι η ισότητα δεν είναι ταυτόσημη με την ομοιότητα και ότι η διαφορά δεν σημαίνει ανωτερότητα ή κατωτερότητα του ενός έναντι του άλλου.
4. Προβλέπεται η διδασκαλία αποτροπής της βίας μέσα από σενάρια που τα ίδια εμπεριέχουν βία. Οι μαθητές εκτίθενται σε βία και διδάσκονται εμμέσως επιβλαβείς συμπεριφορές.
5. Συγκεντρώνονται πληροφορίες που αποτελούν προσωπικά δεδομένα για τον τρόπο λειτουργίας, τους ρόλους και τις σχέσεις των φύλων στις οικογένειες των μαθητών.
6. Οι έφηβοι προτρέπονται εμμέσως να απορρίψουν τις γονεϊκές συμβουλές και το αξιακό σύστημα που τους μετέδωσε η οικογένειά τους.
7. Ασκείται ψυχολογική πίεση σε εφήβους, να πάρουν θέση ανοιχτά πάνω σε ευαίσθητα θέματα, και αντικρούεται η γνώμη τους σε περίπτωση που διαφωνούν.
8. Εμπλέκονται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) στην διαμόρφωση του διδασκόμενου υλικού και στην διδασκαλία. Σημειωτέον ότι δεν ζητήθηκε η συμβολή καθ’ύλην αρμοδίων επιστημονικών φορέων όπως της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος.
9. Τα παιδιά χρησιμοποιούνται χωρίς να το γνωρίζουν, όπως αναφέρεται επί λέξει, ως «μοχλός πίεσης για λιγότερο ώριμους συνομηλίκους τους» και ως προπαγανδιστές ατεκμηρίωτων ιδεολογιών και πειραματικών παρεμβάσεων.
10. Οι γονείς και κηδεμόνες δεν είναι πάντα ενημερωμένοι από τα σχολεία ότι διδάσκεται το εν λόγω υλικό, και δεν τους δίδεται η δυνατότητα να ασκήσουν το γονεϊκό τους δικαίωμα της αίτησης απαλλαγής των παιδιών τους από τα μαθήματα που δεν συνάδουν με τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές αξίες και πεποιθήσεις τους.
11. Ξενίζει το «εξαιρετικά επείγον» της εγκυκλίου, όπου με περισσή βιασύνη το Υπουργείο Παιδείας σπεύδει να διδάξει στα παιδιά θέματα που αφορούν στο φύλο, προβάλλοντας μονομερώς απόψεις που αμφισβητούνται από την διεθνή επιστημονική κοινότητα.
12. Καθώς το θέμα των εμφύλων ταυτοτήτων, το οποίο αποτελεί πεδίο επιστημονικής αντιπαράθεσης, απαιτεί γνώσεις, ωριμότητα και κριτική ικανότητα εκ μέρους των μαθητών, θεωρούμε ότι δεν είναι κατάλληλο να διδαχθεί στην συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, των παιδιών του Γυμνασίου.
Τα αιτήματά μας αναφέρονται και αιτιολογούνται στο κείμενο της επιστολής.
………………………………..
Κοινοποίηση: Όπως Πίνακας Αποδεκτών
Αθήνα, 28/4/2018
Θέμα: Ανοικτή επιστολή διαμαρτυρίας για την διδασκαλία του άξονα
«Έμφυλες ταυτότητες» της Θεματικής Εβδομάδας στα Γυμνάσια
Αξιότιμε κ. Υπουργέ,
Ως Έλληνες πολίτες , κατά το πλείστον επιστήμονες αλλά κυρίως γονείς, με πλήρη
συναίσθηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μας για το μέλλον των παιδιών μας ,
κατανοώντας δε το δύσκολο έργο της παροχής υψηλού επιπέδου παιδείας στους νέους,
θεωρούμε καθήκον μας να σας εκθέσουμε τις απόψεις μας για τον άξονα «Έμφυλες
ταυτότητες» της «Θεματικής Εβδομάδας», προσδοκούμε να ακούσετε με προσοχή τις
σκέψεις και προτάσεις μας και ζητούμε παρεμβάσεις προς όφελος των μαθητών.
Κατά το σχολικό έτος 2016-2017, το Υπουργείο Παιδείας αιφνιδίασε γονείς,
Εκπαιδευτικούς, μαθητές Γυμνασίου, ειδικούς Υγείας και όλη την Ελληνική κοινωνία,
με «Εξαιρετικά επείγουσα» εγκύκλιο προς τα Γυμνάσια (23-12-2016 Αρ. Πρωτ.
Φ20.1/220482/Δ2), με θέμα:
«Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα
Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Εμφύλων Ταυτοτήτων» [1]. Στην ενότητα «Έμφυλες
Ταυτότητες» υπάρχουν οι εξής επιμέρους θεματικές ενότητες: «Σωματικές αλλαγές
στην εφηβεία», «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο», «Αποδομώντας τα έμφυλα
στερεότυπα», «Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των γυναικών». Η διδασκαλία
της Θεματικής Εβδομάδας είναι υποχρεωτική για τους μαθητές και τους διδάσκοντες.
2
Άμεσα αρθρώθηκε συγκροτημένος λόγος σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε μία
προσπάθεια κατανόησης και αποσαφήνισης εννοιών και κινήτρων για την διδασκαλία της
ενότητας «έμφυλες ταυτότητες» ώστε η κοινωνία να διαμορφώσει την στάση της
ενημερωμένη και όχι αιφνιδιασμένη!
Παρά τις αντιδράσεις της Ελληνικής κοινωνίας, το Υπουργείο Παιδείας με νέα
επείγουσα εγκύκλιο (8-11-2017 Αρ. Πρωτ. Φ20.1/ 192356 Δ2) [2] επαναφέρει στο τρέχον
σχολικό έτος (2017-2018) την Θεματική Εβδομάδα, διατηρώντας την επίμαχη
ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες» και το ίδιο επιστημονικά αμφισβητούμενο, και
πιθανά επιβλαβές για τους ανηλίκους διδακτικό υλικό και τρόπο διδασκαλίας [3].
Οι ενστάσεις των γονέων (Σύλλογοι γονέων), των διδασκόντων (ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ), των ειδικών
Επιστημόνων Υγείας και Κοινωνιολογίας, Νομικών, της Εκκλησίας, της Τοπικής
Αυτοδιοίκησης αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας (επιστολές πολιτών προς τους
αρμοδίους, ψηφίσματα και εκδηλώσεις συλλόγων και Δημοτικών Συμβουλίων)
χλευάσθηκαν, συκοφαντήθηκαν, παρεμποδίστηκαν ή και διεκόπησαν βίαια, και εν τέλει
αγνοήθηκαν.
ΣΚΟΠΟΣ
Μέσω της Θεματικής Εβδομάδας δεν επιδιώκεται μόνο η απόκτηση πληροφοριών ή
γνώσεων αλλά και η αλλαγή αντιλήψεων και συμπεριφορών, τόσο των μαθητών, όσο
και των εκπαιδευτικών. Αυτό βέβαια είναι επιθυμητό, εφ’ όσον αυτές οι αλλαγές είναι
συμβατές με τις αξίες και πεποιθήσεις γονέων/κηδεμόνων και συμβαδίζουν με την
σύγχρονη επιστημονική γνώση.
Δεν γνωρίζουμε πως αιτιολογείται το «Εξαιρετικά επείγον» της εγκυκλίου: Στηρίζεται
σε δεδομένα και ευρήματα που δείχνουν ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος για την υγεία
των μαθητών; Μήπως θεωρεί το Υπουργείο Παιδείας ότι αυτό λείπει από την εκπαίδευση
και την Ελληνική κοινωνία; Ή μήπως οι «υποχρεώσεις» που έχει αναλάβει η Ελλάδα
περιλαμβάνουν υποχωρήσεις σε ομάδες συμφερόντων και σε οδηγίες κέντρων εξουσίας
της αλλοδαπής, που διαπίστωσαν καθυστέρηση στην εφαρμογή των οδηγιών
τους (βλ. Stop TransPathologization).
Καταρχάς θα πρέπει να είναι σαφές σε όλους ότι κάθε διδασκαλία σχετική με την ερωτική
ζωή και την σεξουαλικότητα (συμπεριλαμβανομένου του φύλου και του σεξουαλικού
προσανατολισμού), αποτελεί σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Το να διδάσκονται στο
σχολείο θέματα που άπτονται της σεξουαλικότητας, δεν είναι δουλειά «επείγουσα» και
δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με προχειρότητα και επιπολαιότητα. Ένα σημαντικό
ερώτημα, είναι το κατά πόσον είναι σε θέση οι εκπαιδευτικοί ή οι λοιποί συμμετέχοντες
«φορείς», κυρίως ΜΚΟ, να παρέχουν γνώσεις και εκπαίδευση για θέματα σεξουαλικής
υγείας και ερωτικών σχέσεων. Έχει προηγηθεί κάποια συστηματική εκπαίδευση και με
τι περιεχόμενο; Η κατάλληλη εκπαίδευση των εκπαιδευτικών έχει αποδειχθεί ότι είναι
εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας για την παροχή κατανοητής σεξουαλικής αγωγής
υγείας στα σχολεία [4]. Κάθε προσπάθεια σεξουαλικής αγωγής θα πρέπει να
βασίζεται σε ισχυρά επιστημονικά ευρήματα για την αποτελεσματικότητά της.
3
ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Η διδασκόμενη ύλη αλλά και οι διδάσκοντες προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από ΜΚΟ, ως
να μην υπηρετούν στο Ελληνικό Δημόσιο υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικοί, ειδικοί ψυχικής
υγείας και κοινωνικοί επιστήμονες.
Το υλικό της ενότητας «έμφυλες ταυτότητες» (βλ. στο τέλος του κειμένου) βρίθει
από ανακρίβειες, παραπληροφόρηση, διαστρεβλώσεις της λογικής και έλλειψη
επιστημονικής τεκμηρίωσης. Η μάθηση βασίζεται σε βιωματικές μεθόδους, με
υποχρεωτική την συμμετοχή και την έκφραση άποψης εκ μέρους των μαθητών.
Προτείνεται μάλιστα περαιτέρω διερεύνηση των απόψεων όσων παιδιών εκφράζουν
διαφορετική γνώμη και «μπορεί να μην δεχτούν το γεγονός ότι υπάρχει ανισότητα
ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες ή να προσπαθήσουν να υπερασπιστούν τους
λόγους για τους οποίους άνδρες και γυναίκες αντιμετωπίζονται διαφορετικά», λες και
τα παιδιά μπορούν να υποστηρίξουν την θέση τους απέναντι σε ενηλίκους με ρόλο
εξουσίας όπως είναι οι δάσκαλοι τους, και απέναντι σε δυσνόητες κοινωνιολογικές θεωρίες
που απαιτούν γνώσεις και κριτική ικανότητα ενηλίκου. πχ, τα παιδιά καλούνται να
τοποθετηθούν μπροστά σε όλους, πηγαίνοντας στην μία ή την άλλη άκρη ενός
διαχωρισμένου με μία γραμμή δωματίου, κοντά ή μακριά από την γραμμή, ανάλογα με τις
πεποιθήσεις τους. Τα σενάρια που ζητούν απ’ τα παιδιά να πάρουν θέση κοντά ή μακριά
στη γραμμή, θα πρέπει να εξεταστούν υπό την οπτική του κοινωνικού κομφορμισμού,
δηλαδή της τάσης του ατόμου να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στις επιταγές της
ομάδας στην οποία ανήκει. Διότι το άτομο ενδόμυχα επιθυμεί την ασφάλεια του ανήκειν,
ακόμη κι αν απεμπολήσει τις ιδέες του και υιοθετήσει αυτές του συνόλου, παρόλο που δεν
το εκφράζουν. Ποιος έφηβος λοιπόν θα τολμήσει να διαφοροποιήσει την θέση του από την
προτεινόμενη άποψη, που μάλιστα εκπροσωπείται από τον εκπαιδευτικό;
Στο εγχειρίδιο «Εφηβικές ταυτότητες φύλου» (σελ. 8,9) [9] αναφέρεται ότι οι διδασκόμενες
απόψεις οφείλονται στην ανάπτυξη της φεμινιστικής θεωρίας. Όμως η εξέταση
της λειτουργίας των φύλων και ο ρόλος τους μόνο από σκοπιά φεμινιστική και όχι
από τις επιστήμες στο σύνολό τους αποτελεί μονομερή αντιμετώπιση. Και πράγματι η
βιβλιογραφία του ανωτέρου εγχειριδίου μαρτυρεί τη μονομέρεια αυτή (σελ. 15-16).
ΦΥΛΟ
Αν και η διδακτική ενότητα φέρει τον τίτλο «Σώμα και ταυτότητα», ο επιστημονικός
κλάδος της ανθρώπινης φυσιολογίας «λάμπει» δια της παρασιώπησής του! Οι διαφορές
μεταξύ των δύο φύλων στην ανατομία, στην ορμονική λειτουργία, στον
εγκέφαλο, στην αναπαραγωγή, στην διαφορετική ανθεκτικότητα σε νόσους κλπ.
σχεδόν ισοπεδώνονται. Όμως οι διαφορές στο βιολογικό σώμα δεν σημαίνουν
ανισότητα και αδικία, αλλά διαφορετικές ικανότητες και διεκπεραίωση διαφορετικών
λειτουργιών.
Είναι παραπλανητικό να ταυτίζεται η ομοιότητα με την ισότητα.
Οι διαφορές στις συμπεριφορές ρόλου φύλου, ως προς το ντύσιμο, το παιχνίδι την
συμπεριφορά και τις προσδοκίες ονομάζονται «παραδοσιακές ή άκαμπτες έμφυλες
4
νόρμες» και παρουσιάζονται ως κάτι πολύ αρνητικό, γιατί δήθεν «περιορίζουν την
ταυτότητα» (εγχειρίδιο youth4youth, σελ. 6). Αναφέρεται χαρακτηριστικά «η «γυναίκα»
δεν προϋπάρχει, όπως δεν προϋπάρχει και καµιά αλήθεια, καµιά πραγματικότητα! Είναι
κοινωνική κατασκευή, όπως και η έννοια «άνδρας»».
Στις υποενότητες «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» και «Αποδομώντας τα έμφυλα
στερεότυπα» προτείνεται η υλοποίηση προγράμματος του Μεσογειακού Ινστιτούτου
Μελετών Κοινωνικού Φύλου με τίτλο «Youth4youth» [10].
Στη δραστηριότητα «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» υπάρχει ενότητα με τον
παραπλανητικό τίτλο «Η φυλακή του φύλου». Οι μαθητές μπορεί να υποθέσουν την
καθόλα αντιεπιστημονική άποψη ότι το βιολογικό τους φύλο αποτελεί «φυλακή» (με
την λογική συνέπεια της πιθανής απόδρασης από αυτό με κοινωνική ή και βιολογική
μετάβαση;).
Οι μαθητές και οι μαθήτριες διδάσκονται ότι «το φύλο δεν είναι βιολογικό
χαρακτηριστικό», ότι «τους περιορίζει, τους παγιδεύει και είναι φυλακή», ότι «οι
έμφυλες νόρμες και τα στερεότυπα δημιουργούν μια καταστροφική διαίρεση μεταξύ
ανδρών και γυναικών και γεννούν την ανισότητα των φύλων», ότι το να εκφράζονται
σύμφωνα με το φύλο τους σημαίνει ότι «ζουν μέσα σε κουτιά».
Ερωτώνται οι μαθητές «Σε ποιο βαθμό νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα στο κουτί;»
(εγχειρίδιο youth4youth, σελ. 37).
Καλούνται οι μαθητές «να αξιολογήσουν και να αναθεωρήσουν τα «κληρονομημένα»
στερεότυπα τους… και να τα αποδομήσουν», υποστηρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο «θα
αναπτύξουν συμπεριφορές μηδενικής ανοχής έναντι της βίας». Πχ επί λέξει αναφέρεται:
«Τα χαρακτηριστικά στα κουτιά του φύλου στα κορίτσια, είναι πιθανό να περιλαμβάνουν:
Ευαίσθητα, με μακριά μαλλιά, αδύνατα, λεπτεπίλεπτα, ευάλωτα, εξαρτημένα από τους
άνδρες, κλαίνε εύκολα, αδύναμα, καλά στις γλώσσες και τις τέχνες, καλές μητέρες,
ντροπαλά, άτολμα, σεμνά, δεν πρέπει να βρίζουν, να είναι σέξι, να φλερτάρουν, φροντίζουν
τα παιδιά και τα άλλα μέλη της οικογένειας, κλπ.».
Επομένως σύμφωνα με την Θεματική Εβδομάδα το προτεινόμενο στερεότυπο για τα
κορίτσια είναι να είναι αναίσθητα, να έχουν κοντά μαλλιά, να είναι παχύσαρκα,
χοντροκομμένα, να μην εκφράζονται συναισθηματικά, να αποτυγχάνουν στις γλώσσες
και στις τέχνες, να είναι κακές μητέρες, ξεδιάντροπα, παράτολμα, άσεμνα, να
βρίζουν, να φλερτάρουν και να μην ασχολούνται με τα παιδιά και τα άλλα μέλη της
οικογένειας;
Δηλαδή, οι μαθητές και οι μαθήτριες που έχουν τυπικές συμπεριφορές και
χαρακτηριστικά του φύλου τους στοχοποιούνται και ενοχοποιούνται, καθώς αυτά
χαρακτηρίζονται ως «επιβεβλημένα κοινωνικά στερεότυπα», που μάλιστα «η επιβολή
τους συμβάλλει στην εκδήλωση της έμφυλης βίας».
Στο προτεινόμενο για διδασκαλία εγχειρίδιο «Όλα τα παιχνίδια για όλα τα παιδιά»
[11] αναφέρεται ότι «η έμφυλη διχοτόμηση των παιχνιδιών αναπαράγει και ενισχύει
την εσφαλμένη αντίληψη ότι τα αγόρια και τα κορίτσια είναι τελείως διαφορετικά…και
κατά συνέπεια αναπαράγονται τα έμφυλα στερεότυπα και περιορίζονται οι
δυνατότητες ολόπλευρης ανάπτυξής των παιδιών» χωρίς να τεκμηριώνεται αυτή η
διδασκόμενη κινδυνολογία. Υποστηρίζει μάλιστα η συγγραφέας ότι «τα επιστημονικά
δεδομένα δεν προσφέρουν καμία άφεση στο επίπεδο της ηθικής ότι η έμφυλη διχοτόμηση
5
των παιχνιδιών έχει βιολογικό έρεισμα». Αντίθετα όμως, η επιστήμη έχει
επιβεβαιώσει ότι η επιλογή δραστηριότητας και παιχνιδιού εξαρτάται πολύ από το
φύλο και από βιολογικούς παράγοντες όπως οι ορμόνες στην εμβρυική και πρώιμη
βρεφική ηλικία.
Επίσης προτρέπει τους ενηλίκους (γονείς και εκπαιδευτικούς) «παίζοντας με τα παιδιά
να τα εξοικειώνουν και με παιχνίδια που δεν θεωρούνται κατάλληλα για το φύλο τους».
Σε άλλο σημείο τίθεται στα παιδιά το ερώτημα: «Γιατί είναι κακό τα αγόρια να δοκιμάζουν
πώς είναι να στέκονται ή να περπατάνε και με τα παπούτσια της μαμάς, να δοκιμάζουν τα
ρούχα (δεν εξηγεί: τη μπλούζα ή πχ. τη φούστα, τα φoρέματα κτλ;) και τα κοσμήματα της
αδελφής τους, να ντυθούν πριγκίπισσα ή σταχτοπούτα σε ειδικές
περιστάσεις;»Παροτρύνονται δηλαδή τα παιδιά στην παρενδυσία;
Ακόμα και τα παραμύθια μπαίνουν στο στόχαστρο καθώς η γνωστή φράση «και έζησαν
αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», στηλιτεύεται ως «ετεροσεξουαλικός ρομαντισμός»
(με την ίδια λογική βέβαια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ομοσεξουαλικός
πειραματισμός» η προτροπή προς παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς να πειραματίζονται
σχεδόν με το ζόρι με παιχνίδια του άλλου φύλου).
Όμως τέτοιες απόψεις, και μάλιστα όταν απευθύνονται προς ανηλίκους, θα πρέπει
να υποστηρίζονται από ισχυρά ερευνητικά δεδομένα, πράγμα που δεν συμβαίνει με το
υλικό της Θεματικής Εβδομάδας. Αντίθετα μάλιστα, πολλές τοποθετήσεις είναι εξαιρετικά
αμφιλεγόμενες, καθώς είναι αποδεδειγμένος ο ρόλος των βιολογικών παραγόντων
στην διαμόρφωση των συμπεριφορών φύλου [12,13,14]. Επίσης οι σύγχρονες
επιστημονικές οδηγίες για θέματα ταυτότητας φύλου συνιστούν να ενισχύονται οι
κατάλληλες για το φύλο δραστηριότητες και εμφάνιση στην παιδική ηλικία, για να
αποφευχθούν προβλήματα και δυσφορία ως προς το φύλο στην εφηβεία [15]. Βάσει
των σύγχρονων επιστημονικών δεδομένων, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει θέση στις
σχολικές αίθουσες.
Είναι κακό να αναπτυχθεί ένα αγόρι ως αγόρι και ένα κορίτσι ως κορίτσι; Κάνουν λάθος οι
γονείς που τα ανατρέφουν σύμφωνα με το βιολογικό τους φύλο; Θα πρέπει οι
γονείς να συμμορφωθούν με τις αμφιλεγόμενες περί «Κοινωνικού φύλου» φιλοσοφικές
απόψεις της κυρίας J. Buttler; Μάλλον θα κάνουν καλύτερα να ανατρέξουν στις πηγές της
Ελληνικής και Παγκόσμιας σοφίας και φιλοσοφίας: Ο Πλάτωνας αναφέρει (Νόμοι Α’)
«Κάθε άνθρωπος που θέλει να γίνει καλός σε κάποιο θέμα πρέπει να ασχολείται με αυτό
από μικρός και να βρίσκεται σε συνεχή επαφή, είτε στη δουλειά, είτε στο παιχνίδι, με
όσα έχουν σχέση με αυτό το θέμα… Με τα κατάλληλα παιχνίδια τα παιδιά θα
μπορέσουν να κατευθύνουν τις κλίσεις και τις επιθυμίες τους προς τον σκοπό που
πρέπει να πετύχουν όταν μεγαλώσουν.» Άρα, φιλοσοφικά μιλώντας, η Θεματική
Εβδομάδα αποσκοπεί στο να ΜΗΝ πετύχουν τα παιδιά τον σκοπό της ολοκληρωμένης
γυναικείας ή αντρικής ταυτότητας!
Ο θεμελιωτής της λογικής Αριστοτέλης, μας διδάσκει «ότι τα ομοειδή αντικείμενα
που υπάγονται σε μια έννοια έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, που το σύνολό
τους το ονομάζουμε βάθος». Δηλαδή τελικά τι ζητείται από τα παιδιά; Να αποδομήσουν
το βάθος των ανδρών ή των γυναικών; Και τελικά να αποδομήσουν την ίδια τη λογική;
6
Το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, με διευκρινιστικό κείμενο που
απέστειλε προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο [16] υποστηρίζει ότι «η αμφισβήτηση των
στερεοτύπων και των προκαταλήψεων είναι απαραίτητη ώστε να βρουν τα παιδιά τον
επαγγελματικό ρόλο που ταιριάζει στην προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά τους,
ανεξαρτήτως φύλου». Όμως, όσοι έχουν εμπειρία στο θέμα των εκπαιδευτικών και
επαγγελματικών επιλογών των Ελλήνων μαθητών γνωρίζουν ότι, όσα λέει το
Υπουργείο αντιστοιχούν σε άλλη κοινωνία, σε άλλο σημείο του πλανήτη. Στην Ελλάδα οι
γονείς θέτουν σε υψηλή προτεραιότητα την μόρφωση των παιδιών τους και υποστηρίζουν
τις επαγγελματικές επιλογές τους ανεξαρτήτως φύλου. Υπήρχε μάλιστα και μάθημα
επαγγελματικού προσανατολισμού στο Γυμνάσιο, που το Υπουργείο προσφάτως
κατήργησε, όπως επίσης και Γραφεία Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού
μέσα σε αρκετές σχολικές μονάδες, τα οποία κι αυτά καταργήθηκαν πριν μερικά χρόνια
(θεωρώντας ίσως ως χρησιμότερη παρέμβαση την αμφισβήτηση των φύλων;)
……………………………..
)
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Στο εγχειρίδιο «Εφηβικές ταυτότητες φύλου: διερευνώντας τον παράγοντα φύλο στο
σχολικό πλαίσιο» [17] σε δραστηριότητα που έχει σκοπό «να συγκεντρώσει πληροφορίες
για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι ρόλοι και οι σχέσεις των φύλων
στις οικογένειες των εφήβων» (σελ. 49) διερευνώνται οι ρόλοι, οι αρμοδιότητες, οι
σχέσεις, το κλίμα που επικρατεί στην οικογένεια, ποιος κάνει ποιες δουλειές, πως
ασχολούνται οι γονείς με τα παιδιά, τα χαρακτηριστικά των γονιών, τα συναισθήματα,
τις σχέσεις μεταξύ τους (αναφέρονται ως επιλογές: «συμπεριφορά ευγενική,
επιθετική, κυριαρχική, εξουσιαστική, υποταγής» δηλαδή προκρίνονται ως
αυτονόητες και αναμενόμενες οι αρνητικές συμπεριφορές!) κ.α. Ρωτάμε: όλα
αυτά δεν αποτελούν προσωπικά δεδομένα; Δεν παραβιάζεται η ιδιωτική ζωή της
οικογένειας; Έχει κάποιος το δικαίωμα να ανιχνεύει και να παρακολουθεί την ιδιωτική
ζωή των πολιτών; Γνωρίζουν οι γονείς ότι ζητούνται από τα παιδιά τους αυτές οι
πληροφορίες; Υπάρχει κάποια συνέχεια στην επεξεργασία των δεδομένων; Υπ’ όψιν
ότι, σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, η διεξαγωγή έρευνας για τέτοιου τύπου
θέματα απαιτεί άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και ενυπόγραφη γονική συναίνεση,
καθώς προβλέπεται η «διασφάλιση της ενημερωμένης συναίνεσης των συμμετεχόντων
στην έρευνα ή των γονέων και κηδεμόνων των μαθητών, όταν η έρευνα απευθύνεται σε
ανήλικους μαθητές», η «πρόβλεψη της δυνατότητας των συμμετεχόντων στην
έρευνα να διακόψουν τη συμμετοχή τους σε οποιοδήποτε στάδιο της διεξαγωγής της», η
«προστασία των συμμετεχόντων στην έρευνα από την έκθεση σε πιθανό σωματικό ή
ψυχολογικό κίνδυνο, ή ταλαιπωρία ή άλλες δυσμενείς για τους ίδιους επιπτώσεις στο
πλαίσιο της συμμετοχή τους στην ερευνητική διαδικασία» [18]. Δεν είναι δυνατόν να
παρακάμπτονται οι νόμιμες προϋποθέσεις εν ονόματι της «υποχρεωτικότητας» της
θεματικής εβδομάδας, καθώς αυτές ισχύουν για οποιοδήποτε εκπαιδευτικό πλαίσιο
πραγματοποιείται η έρευνα.
Επί πλέον, μέσω των ερωτημάτων διερεύνησης των οικογενειακών σχέσεων των παιδιών,
τοποθετείται εμμέσως πλην σαφώς αρνητικό πρόσημο στις ταυτίσεις των παιδιών με
το οικογενειακό μοντέλο λειτουργίας, καθώς αυτές χαρακτηρίζονται ως «προσκόλληση»
(σελ. 62).Οι νέοι καλούνται να υποκειμενικοποιήσουν τα πάντα (αξίες, ήθος, συνήθειες,
σχέσεις, οικογενειακή ζωή) υπό το πρίσμα του «είναι δικαίωμά μου…» [19] (σελ. 38) και
7
μόλις σε μία τελευταία σειρά προτείνεται στον εκπαιδευτικό να υπενθυμίσει στα παιδιά ότι
«υπάρχουν και υποχρεώσεις», για τις οποίες βέβαια δεν γίνεται καμία συζήτηση.
Σε άλλο σημείο (σελ. 68-69) ζητείται από τα παιδιά να καταγράψουν
«συμβουλές, παραινέσεις, εντολές, απαγορεύσεις» που «έχουν ακούσει από τους
μεγαλύτερους, τους γονείς, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους δασκάλους». Κατόπιν
πρέπει να γράψουν «ποιες από τις παραπάνω εντολές/επιταγές θεωρούν απαραίτητες
για να μεγαλώσει ένα παιδί», «ποιες έχουν ακολουθήσει με ευχαρίστηση και χωρίς
να διαμαρτυρηθούν» και «ποιες νομίζουν ότι καταπιέζουν το άτομο». Στο σημείο
αυτό ξεπερνώνται τα όρια, και υπονομεύεται ευθέως το κύρος της γονεϊκής
οριοθέτησης. Δεν νομιμοποιούνται οι υπεύθυνοι των προγραμμάτων
(χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο την φυσιολογική τάση επαναστατικότητας των
εφήβων και την αντιδραστικότητα προς την οικογένεια σε αυτή την ηλικιακή φάση) να
κλονίζουν τους δεσμούς και την συναισθηματική επένδυση προς τα πρόσωπα της
οικογένειας και την εμπιστοσύνη προς τους μεγαλύτερους και ως εκ τούτου φέρουν
ευθύνη για την πιθανή αποσταθεροποίηση του συναισθήματος και της συμπεριφοράς
των εφήβων.
ΒΙΑ
Η Θεματική Εβδομάδα, απέναντι στο πράγματι σημαντικότατο πρόβλημα της βίας,
της παραβατικότητας και της αντικοινωνικότητας, που έχει αυξηθεί ανησυχητικά και στον
χώρο της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, επιλέγει να δώσει προτεραιότητα στην βία που
ασκείται «εξαιτίας του (πραγματικού ή θεωρούμενου) κοινωνικού φύλου ή
σεξουαλικού προσανατολισμού» (εγχειρίδιο youth4youth). Η ύπαρξη των δύο φύλων
παρουσιάζεται ως αιτία βίας στην κοινωνία. Αναφέρεται επί λέξει «η επιβολή έμφυλων
νορμών συμβάλλει στη εκδήλωση της έμφυλης βίας» δίνοντας την εντύπωση ότι πρέπει
θέλοντας και μη όλοι να απορρίπτουν οτιδήποτε θεωρούν θηλυκό ή αρρενωπό γιατί
αλλιώς χαρακτηρίζονται συνένοχοι βίας…
Ο αδιαμφισβήτητος ρόλος της χρήσης αλκοόλ και των ουσιών στην βίαιη συμπεριφορά
χαρακτηρίζεται ως «μύθος». Δεν γίνεται καν αναφορά στις βασικές αιτίες της βίαιης και
επιθετικής συμπεριφοράς (πχ αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας,
ψυχιατρικές διαταραχές, βία στην οικογένεια, παιδική κακοποίηση και
παραμέληση, ανοριοθέτητη και χαοτική διαπαιδαγώγηση, υπερβολική έκθεση σε βία μέσω
ΜΜΕ, ταινιών, βίντεο, βιντεοπαιχνιδιών κλπ.) ούτε στην σφαιρική και περιεκτική
αντιμετώπιση της βίαιης, παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, που στην
περίπτωση των ανηλίκων απαιτεί πρώιμες ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις.
Η πρόληψη της βίας είναι γνωστό ότι περιλαμβάνει έγκαιρη αξιολόγηση
αναπτυξιακών ψυχολογικών και ψυχοπαθολογικών παραμέτρων του παιδιού,
αξιολόγηση οικογενειακού, σχολικού και ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος και της
ποιότητας των σχέσεων, έγκαιρη ανίχνευση και αντιμετώπιση κακοποίησης και
παραμέλησης, και κατάλληλη ανά περίπτωση αντιμετώπιση από ειδικούς ψυχικής υγείας.
Σημαντική βοήθεια προσφέρει η εκπαίδευση στις κοινωνικές δεξιότητες, στην επίλυση
προβλημάτων, στην διαχείριση των συναισθημάτων και η αντιμετώπιση προβλημάτων
στον λόγο και στην μάθηση.
8
Ιδιαίτερα προβληματικό είναι το ότι οι δράσεις της Θεματικής Εβδομάδας έχουν μορφή
ομαδικής ψυχομετατρεπτικής μεθόδου (πχ. εκδραμάτιση βίαιων ρόλων από τους
μαθητές και τις μαθήτριες ) και μάλιστα από άτομα που δεν έχουν ψυχοθεραπευτική
εκπαίδευση, ούτε γνώσεις στην διαχείριση των ψυχολογικών δυναμικών της ομάδας. Επί
πλέον οι γονείς δεν έχουν λάβει γνώση.
Παρά το ότι τίθεται ως στόχος του μαθήματος «η εγκαθίδρυση μιας θετικής σχέσης με τον
εαυτό και τον άλλο», η προτεινόμενη διδακτέα ύλη και οι βιωματικές-
συμμετοχικές δραστηριότητες έχουν αρνητικό περιεχόμενο με έκθεση σε σενάρια βίας,
παρακολούθηση εκδραμάτισης βίας, ταύτιση μέσω ρόλων με τον θύτη ή το θύμα,
δηλαδή τελικά συνιστούν εκπαίδευση στην βία, που οδηγεί σε εξοικείωση με την βία,
ανοχή στην βία και ψυχικό τραυματισμό.
Στη σελ. 64-65 του φυλλαδίου Youth4youth προτείνεται ένα σκετς / παιχνίδι ρόλων από
δύο παιδιά, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν την «έμφυλη βία». Μέρος του
προτεινομένου διαλόγου αποτελούν τα εξής: «Θα πάτε στο γνωστό μπαρ λοιπόν; Το
ζευγάρι φεύγει από το μπαρ και οι φίλες της Εβελίνας ανησυχούν. Ξέρουν ότι κάτι δεν πάει
καλά σε αυτή τη σχέση». Θεωρείται δηλαδή η έξοδος σε μπαρ, η οποία μάλιστα
συνήθως συνοδεύεται και από κατανάλωση αλκοόλ, ως φυσιολογική συμπεριφορά για
παιδιά Γυμνασίου;
Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η χρήση βιωματικών μεθόδων μάθησης στα σχολεία για
θέματα σχετικά με την βία και την ερωτική ζωή, γιατί μπορεί να προκαλέσει βλάβη. Επί
πλέον θα πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιωτικότητα της άποψης και το δικαίωμα των
παιδιών να μην τοποθετηθούν επί ευαίσθητων θεμάτων.
Επίσης, τουλάχιστον ακατανόητη είναι η εργασία πάνω στις «κακές λέξεις»! Οι καθηγητές
πρέπει να ζητήσουν από τα παιδιά«να συγκεντρώσουν υβριστικές εκφράσεις από την
τηλεόραση και τα περιοδικά». Οι μαθητές καλούνται «να καταγράψουν στο φύλλο
εργασίας όλες τις υβριστικές εκφράσεις και λέξεις που θα ακούσουν να
χρησιμοποιούνται στο χώρο του σχολείου ή έξω από αυτό …από τους συμμαθητές και τις
συμμαθήτριές τους… να επεξεργαστούν τα δεδομένα και να κάνουν πίνακες σύμφωνα με
τις υποδείξεις» των εκπαιδευτικών και να «παρουσιάσουν τα αποτελέσματα της
διερεύνησης στην τάξη»… (Εφηβικές ταυτότητες: Διερευνώντας τον παράγοντα φύλου στο
σχολικό πλαίσιο, σελ.92)[20].
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ
Υπάρχει συχνή αναφορά στην ομοφυλοφυλική (και διαφυλική) σεξουαλική συμπεριφορά,
και η μη αποδοχή της χαρακτηρίζεται ως φοβία (ομοφοβία, τρανσφοβία), υποβάλλοντας
την ιδέα ότι όποιος δεν αποδέχεται την ομοφυλοφιλία νοσεί. Οι εκπαιδευτικοί και οι
γονείς θεωρούνται ως φορείς αλλαγής της «φοβικής» νοοτροπίας, ώστε να μεταφερθεί η
αλλαγή αυτή στους εφήβους και γενικότερα στην νέα γενιά.
Η εφηβεία, είναι περίοδος όπου η υπό διαμόρφωση προσωπικότητα χρησιμοποιεί ως
άμυνα απέναντι στις βιολογικά έντονες ερωτικές παρορμήσεις, την αρνητικότητα απέναντι
9
σε μη- αποδεκτές μορφές οικειότητας. Για παράδειγμα, ένας έφηβος που βαδίζει προς την
ενήλικη αρρενωπότητα μπορεί να αποφεύγει την στενή σωματική τρυφερότητα με την
μητέρα του, ή με οτιδήποτε θα μπορούσε να υπονοήσει παρεκκλίσεις ή ελλείμματα
στον ανδρισμό του. Αυτός ο μηχανισμός διαμόρφωσης της ταυτότητας είναι
απολύτως φυσιολογικός και η αρνητικότητα παροδική. Η Θεματική Εβδομάδα
ενοχοποιεί τους εφήβους για φυσιολογικές αναπτυξιακές διαδικασίες, και προτείνει
τι;
Τα θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, αποτελούν μία
ιδιαίτερη περίπτωση, όπου ο τομέας της κοινωνιολογίας, της υπεράσπισης των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολιτικής, εισέβαλε στον χώρο της πρόληψης, της
ιατρικής διάγνωσης και θεραπευτικής πρακτικής. Οι ιατροί που ασχολούνται με τα
θέματα αυτά, όσο κι αν συμμερίζονται τις αξίες περί ισότητας και ισονομίας, έρχονται
κατά την άσκηση της κλινικής πράξης αντιμέτωποι με αβεβαιότητα ως προς την
επιστημονικότητα των «κατευθυντηρίων οδηγιών πρακτικής», με διλήμματα ως προς τις
επιλογές και τις προτεραιότητες της θεραπευτικής αντιμετώπισης και με σοβαρά
δεοντολογικά ζητήματα [21]. Τελικά, συμπάσχοντας με το άτομο που ζητά την βοήθειά
τους, προσπαθούν μέσα σε περιβάλλον επιστημονικής αβεβαιότητας να ωφελήσουν και να
μην βλάψουν. Πόσο μάλλον δυσκολότερο είναι το να διαχειριστούν τα ζητήματα αυτά
μη-εξειδικευμένα άτομα, και μάλιστα να τα διδάξουν σε ανηλίκους!
Το ζήτημα των φύλων στην ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι μονοδιάστατο, αλλά έχει πολλές
πλευρές, προοπτικές και διαστάσεις. Η κατανόησή του απαιτεί γνώσεις και
πολυεπίπεδη προσέγγιση. Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος επιστημονικών εργασιών που
αποδεικνύουν ότι τα ιδεολογήματα «άνδρας/γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι»,
είναι απλοϊκά, επιστημονικά αστήρικτα, και γι’ αυτό παραπλανητικά. Καταγγέλλονται
οι ισχύουσες επί χιλιετίες απόψεις ως «στερεότυπα», και στην θέση τους μπαίνουν
απόψεις που είναι πολύ περισσότερο στερεότυπες και που χαρακτηρίζονται από άκαμπτες
και ακραίες αντιλήψεις για το τι σημαίνει να είσαι άνδρας ή γυναίκα [22].
ΠΡΩΙΜΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Τα παιδιά εκτίθενται επίσης σε σενάρια ακατάλληλων σεξουαλικών και άλλων
αντικοινωνικών συμπεριφορών, για τις οποίες πιθανώς δεν θα αποκτούσαν
επίγνωση εάν δεν τις πληροφορούνταν από το εν λόγω «εκπαιδευτικό» πρόγραμμα
(πχ.«τηλεφωνήστε μου για δωρεάν σεξ»).
Η σύναψη πρώιμων σεξουαλικών σχέσεων παρουσιάζεται ως κάτι πολύ φυσιολογικό,
καθώς επανειλημμένα προβάλλεται μέσα από τα αναφερόμενα σενάρια. Αυτό δείχνει και
το βάθος της αμάθειας (ή της πρόθεσης;) των σχεδιαστών του υλικού, καθώς διεθνώς
καταβάλλεται κάθε προσπάθεια, και μέσα από την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση να
καθυστερήσει η έναρξη της σεξουαλικής ζωής.
Για παράδειγμα, το πρόγραμμα σεξουαλικής αγωγής της Μεγάλης Βρετανίας αναφέρει:
«Η αποτελεσματική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν ενθαρρύνει πρώιμες σεξουαλικές
εμπειρίες και πειραματισμούς. Πρέπει να διδάξει τους νέους να σέβονται τους εαυτούς
τους και τους άλλους, να τους βοηθήσει να ωριμάσουν, να κατανοήσουν την
ανθρώπινη σεξουαλικότητα, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, και να κατανοήσουν γιατί
10
πρέπει να καθυστερήσουν την έναρξη σεξουαλικής δραστηριότητας , να αποκτήσουν
την ικανότητα να αντιστέκονται στις διάφορες πιέσεις που ασκούνται σήμερα στους
νέους. Οι μαθητές πρέπει να μάθουν τους λόγους για τους οποίους χρειάζεται να
καθυστερήσουν την έναρξη της σεξουαλικής δραστηριότητας, καθώς και τα
οφέλη που θα αποκομίσουν από αυτή την καθυστέρηση» [23]. Αλλά και στο ίδιο
το ισχύον προτεινόμενο υλικό της θεματικής εβδομάδας (σε φυλλάδιο της Μονάδας
Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία) συνιστάται η καθυστέρηση της
σεξουαλικής δραστηριότητας [24] αντιφάσκοντας με την έμμεση ενθάρρυνση για πρώιμη
έναρξη της ερωτικής ζωής μέσω διδασκόμενου υλικού.
Μία ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα ανηλίκων, είναι τα παιδιά και οι έφηβοι που έχουν
βιώσει κακοποίηση. Τα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση είναι δυστυχώς
πολλά (1 στα 10 αγόρια και 1 στα 5 κορίτσια) και αποτελούν ιδιαίτερα ευαίσθητο
πληθυσμό, που χρειάζεται πολύ προσοχή, ιδίως σε ότι αφορά στην σεξουαλικότητα. Πολλά
παιδιά επίσης έχουν υποστεί σωματική βία.
Μία άλλη ευαίσθητη ομάδα είναι τα παιδιά από διαφορετικά πολιτιστικά περιβάλλοντα,
κυρίως ανήλικοι μετανάστες, πολλά από τα οποία έχουν βιώσει τραυματικά την βία και
την κακοποίηση και ήδη βρίσκονται σε σύγχυση ως προς την σεξουαλικότητα και την
ταυτότητά του. Πως αισθάνονται άραγε με τα «σενάρια βίας» ως επί το πλείστον
σεξουαλικής, της Θεματικής Εβδομάδας; Γνωρίζουν κάτι οι υπεύθυνοι για την Διαταραχή
Μετατραυματικού Στρες; Προγράμματα σεξουαλικής αγωγής που στοχεύουν στην
πρόληψη της σεξουαλικής κακοποίησης μέσω ευαισθητοποίησης των ενηλίκων,
ενημερώνουν εκ των προτέρων τους ενηλίκους για το ότι υπάρχει κίνδυνος να
επανατραυματιστούν, και τους διαθέτουν ψυχολογική υποστήριξη σε βάθος χρόνου
[25]. Πόσο μάλλον θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη και φροντίδα για τα παιδιά!
Μεγάλο μέρος του υλικού αντλείται από το πρόγραμμα «Ευαισθητοποίηση για την Ισότητα
των Φύλων ενάντια στη Βία μεταξύ Ερωτικών Συντρόφων» (GEAR against IPV)
(JLS/2008/DAP3/AG/1258), που υποστηρίζει ότι παρουσιάζει «ένα κατάλληλα και
ειδικά δημιουργημένο για την ηλικία υλικό». Όμως, η ανάγνωση του δείχνει ότι «οι
δραστηριότητες που περιλαµβάνονται σε αυτό το εγχειρίδιο προέκυψαν από
βιβλιογραφική ανασκόπηση δηµοσιεύσεων και υλικών», και ότι «το Εγχειρίδιο αυτό
αξιολογήθηκε σε εθελοντική βάση από 10 (!) επιστήμονες», οι οποίοι μάλιστα
διατυπώνουν ερωτηματικά, καθώς δεν έχουν γίνει μελέτες αποτελεσματικότητας
(ούτε ασφάλειας και πιθανών αρνητικών επιδράσεων).
ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ
Δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η ανομοιογένεια του μαθητικού πληθυσμού, ως προς
το αναπτυξιακό επίπεδο, την ικανότητα κατανόησης και κρίσης, την ωριμότητα, την
ικανότητα εκτίμησης του κινδύνου (που ούτως ή άλλως δεν έχει αναπτυχθεί στην ηλικία
του Γυμνασίου), το φύλο, τις πολιτιστικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, πιθανά
ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλήματα. Τα παιδιά καλούνται αδιακρίτως (πχ παιδιά
με αναπτυξιακές δυσκολίες και διάφορα επίπεδα κατανόησης και σημασιοδότησης, ή
παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση και διατρέχουν υψηλό κίνδυνο
επανατραυματισμού μετά από έκθεση σε παρόμοιες καταστάσεις) να ακούσουν, να
υποδυθούν, να αναπαραστήσουν, να δουν και να βιώσουν βία, μαθαίνουν έννοιες και
11
όρους μη αποδεκτές από το οικογενειακό τους πλαίσιο, υφίστανται ψυχομετατρεπτικές
βιωματικές εμπειρίες (που θα έπρεπε να χορηγούνται μόνο μετά από αίτημα εκ
μέρους των γονέων και από ειδικό ψυχικής υγείας)
Τα παιδιά καλούνται να «αποδομήσουν» τα στοιχεία της έμφυλης προσωπικότητας, που
έχουν δομηθεί μέσα στην οικογένειά τους, σύμφωνα με τις αξίες και τις
πεποιθήσεις των γονέων!
Τα παιδιά επιστρατεύονται (όπως ωμά αναφέρεται, λες και είναι το πιο φυσιολογικό
πράγμα), χωρίς να το γνωρίζουν, ως «μοχλός πίεσης» για «λιγότερο ώριμους
συνομηλίκους τους» (όπως επί λέξει αναφέρεται σε ένα από τα εγχειρίδια), και
χρησιμοποιούνται ως ακούσιοι προπαγανδιστές ατεκμηρίωτων ιδεολογιών και
πειραματικών παρεμβάσεων. Αυτό επιτυγχάνεται και με την χρήση της
«αλληλοδιδακτικής», όπου οι ανήλικοι καλούνται να διδάξουν άλλους ανηλίκους. Δηλαδή
πρέπει να επαναλαμβάνουν ότι υποστηρίζει ο «φάκελος υλικού» (η διδασκόμενη ύλη) που
τους χορηγείται, αφού δεν έχουν γνώσεις για το θέμα, που μάλιστα είναι αμφισβητούμενο
επιστημονικά, και δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν ή να παρουσιάσουν διαφορετική
άποψη. Αυτή η μέθοδος προφανώς επιλέχθηκε γιατί έχει τα υψηλότερα ποσοστά
αφομοίωσης του «μαθήματος», όπως φαίνεται και στο σχεδιάγραμμα.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ / ΓΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
Α)Ένα σοβαρότατο θέμα είναι η υποχρεωτικότητα της παρακολούθησης και η αδιαφορία
για τις πεποιθήσεις και επιλογές των γονέων/κηδεμόνων ως προς το διδασκόμενο
αντικείμενο. Ενώ μέχρι σήμερα, το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας απαιτεί γονική συναίνεση
για προγράμματα σχετικά με την σεξουαλικότητα, σε ότι αφορά στην Θεματική Εβδομάδα
δεν αποδέχεται καν τις δηλώσεις απαλλαγής των μαθητών από την ενότητα «Έμφυλες
Ταυτότητες» που κατατίθενται από τους γονείς τους (προφορική δήλωση του
Υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου). Έτσι η Θεματική Εβδομάδα γίνεται μέσο για την
αφαίρεση γονικής συναίνεσης σε προγράμματα ευαίσθητου για τους ανηλίκους
περιεχομένου.
12
Με αφορμή τη δήλωση του Υπουργού κ. Γαβρόγλου, κάποιοι Διευθυντές Γυμνασίων
αρνήθηκαν να παραλάβουν τη δήλωση των γονέων, προσπαθώντας να
αποθαρρύνουν του γονείς. Αυτό όμως είναι παράνομο και διώκεται πειθαρχικά διότι:
1. Ο κ. Υπουργός δεν εξέδωσε μέχρι στιγμής γραπτώς την άρνησή του αυτή. Αλλά
και αν το κάνει, γνωρίζει ότι δεν έχει νόμιμη βάση, διότι αντίκειται:
α) στα άρθρα 10 και 16 του Συντάγματος,
β) στο άρθρο 2 του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Ρώμης και
γ) την Διεθνή Σύμβαση Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού Ν.
2101/1992 άρθρα 5, 8, 29.
2. Κάθε Υπηρεσία (πχ. Σχολείο) οφείλει να παραλαμβάνει τα έγγραφα που
απευθύνονται σ΄ αυτήν, να τα καταγράφει στο βιβλίο εισερχομένων και να
γνωστοποιεί τον αριθμό πρωτοκόλλου στον πολίτη που κατέθεσε, σύμφωνα με
τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (άρθ. 4 Ν. 2690/1999 ΦΕΚ Α’ 45). Αν η
Υπηρεσία έχει αντίρρηση επί του εγγράφου, οφείλει να το παραλάβει και κατόπιν
να απαντήσει εγγράφως.
3. Αν κάποιο σχολείο επιμένει να μην παραλαμβάνει τη Δήλωση, ο γονέας μπορεί
να τη στείλει στο Σχολείο με συστημένο ταχυδρομείο ή courier. Στο κάτω
μέρος της Δήλωσης, πριν την υπογραφή του, θα σημειώσει χειρόγραφα ότι
ζητά να του αποσταλεί ταχυδρομικά από το Σχολείο ο αριθμός πρωτοκόλλου του
εγγράφου.
4. Οι υπάλληλοι που αρνούνται παραλαβή εγγράφων διαπράττουν πειθαρχικό
αδίκημα που καταγγέλλεται στην κα Γενική Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης σε
έτοιμη φόρμα κειμένου: http://www.gedd.gr .
5. Τέτοιες Δηλώσεις Απαλλαγής υποβάλλουν εδώ και χρόνια γονείς
άλλων θρησκευμάτων για την μη παρακολούθηση του μαθήματος των
θρησκευτικών και γίνονται αναντίρρητα δεκτές, τις οποίες επικροτεί ο
Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ, Δελτίο Τύπου 31.07.2008).
6. Σε παλαιότερες αποφάσεις ή ανακοινώσεις τους η Αρχή Προστασίας
Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ Απόφαση αριθ. 77Α/25.6.2002) και ο
Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ – επιστολή σε κ. Υπ. ΥΠΕΠΘ 21.11.2008) που
αφορούσαν την κατοχύρωση της απαλλαγής μαθητών από το μάθημα των
Θρησκευτικών, έκριναν ότι μπορούν οι γονείς να ζητούν απαλλαγή από τα σχολεία,
όταν το περιεχόμενο που προσφέρεται στα παιδιά τους είναι αντίθετο με τις
θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις.
Επομένως είναι υποχρεωμένα τα Γυμνάσια να δεχθούν τη Δήλωση Απαλλαγής και να
απαλλάξουν τα παιδιά από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου θεματικού άξονα
σύμφωνα με την Δήλωση του γονέα.
13
Β) Το υλικό, ο τρόπος διδασκαλίας ποιοι θα διδάξουν και με ποια κριτήρια θα
θεωρούνται επαρκείς, δεν είναι πάντα γνωστά και διαθέσιμα προς τους
γονείς/κηδεμόνες, καθώς και το ότι το υλικό και συχνά η διδασκαλία παρέχονται από ΜΚΟ
Όμως, η διδακτέα ύλη πρέπει να είναι διαθέσιμη στους γονείς/κηδεμόνες πριν την έναρξη
του σχολικού έτους, για πολλούς λόγους:
1. Οι γονείς πρέπει να είναι σίγουροι ότι η ύλη της διδασκαλίας είναι σύμφωνη
με τις ηθικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες της οικογένειάς
τους.
2. Οι γονείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις
που αναπόφευκτα θα κάνει το παιδί.
3. Σε περίπτωση που οι γονείς δεν συμφωνούν έχουν την δυνατότητα να
απευθυνθούν σε εκπαιδευτικό πλαίσιο της επιλογής τους, ώστε το παιδί
τους να λάβειδιαπαιδαγώγηση σύμφωνη με τις πεποιθήσεις και τις αξίες τους
4. Οι ειδικοί επιστήμονες για την ψυχολογική, ανάπτυξη μπορούν να κρίνουν
αν το περιεχόμενο ανταποκρίνεται στο εξελικτικό επίπεδο των παιδιών. Με άλλα
λόγια, τι καταλαβαίνει και πως ερμηνεύει το κάθε παιδί αυτά που διδάσκεται.
5. Οι ειδικοί θα κρίνουν την αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα του
προτεινόμενου προγράμματος, βάσει των υπαρχουσών ερευνών
αποτελεσματικότητας (εάν δεν υπάρχουν, η παρέμβαση είναι πειραματική).
Σε προγράμματα του εξωτερικού υπάρχει αναγνώριση του δικαιώματος των γονέων να
ενημερωθούν και να συναινέσουν. Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Δικαιώματα των γονέων
να αποσύρουν το παιδί τους από τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης: Το «Section
405 of the Education Act 1996» στην Μ. Βρετανία δίνει την δυνατότητα στους γονείς να
αποσύρουν το παιδί τους από τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, εκτός από
αυτά που αφορούν στην βιολογία της ανθρώπινης ανάπτυξης και αναπαραγωγής…
Όλα τα σχολεία πρέπει να διαθέτουν γραπτώς και δωρεάν στους γονείς τους την
πολιτική τους για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Όλα τα σχολεία πρέπει να
διαθέτουν επικαιροποιημένη πολιτική για την Σεξουαλική Αγωγή, που να διατίθεται
στους γονείς για να την διερευνήσουν, και η οποία θα ενημερώνει τους γονείς για το
δικαίωμά τους να ζητήσουν απαλλαγή για το παιδί τους [26].
Στην Ελλάδα η βιολογία της ανθρώπινης ανάπτυξης και αναπαραγωγής διδάσκεται
ούτως ή άλλως αρκετά εμπεριστατωμένα, στο μάθημα της Βιολογίας. Για οτιδήποτε
πέραν αυτού θα πρέπει να υπόκειται στην απόφαση των γονέων να επιτρέψουν ή όχι
στο παιδί τους να παρακολουθήσει.
Γ) Πολλοί γονείς δεν αντιλήφθηκαν καν ότι έγινε τέτοιου είδους διδασκαλία στα παιδιά
τους, γιατί τα παιδιά δεν το ανέφεραν, αλλά κυρίως γιατί το σχολείο δεν ενημέρωσε τους
γονείς για το προτεινόμενο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ως θα όφειλε. Επίσης δεν γνωρίζουν
14
ότι τα παιδιά καλούνται να εκθέσουν ενώπιον όλων την ιδιωτική ζωή των γονέων και της
οικογένειας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Με πρόφαση την πρόληψη κάποιων μορφών βίας επιχειρείται ιδεολογική χειραγώγηση
των ανηλίκων στα Γυμνάσια με στόχο την αλλοίωση των ταυτίσεων που έχουν
αναπτύξει τα παιδιά με το βιολογικό φύλο τους και τα οικογενειακά τους πρότυπα.
Δεν διδάσκεται η σημασία της αλληλεπίδρασης μεταξύ γενετικών,
ορμονικών,περιβαλλοντικών και κοινωνικο-ιστορικών παραγόντων, που αποτελεί το
επικρατούν μοντέλο διαμόρφωσηςτων συμπεριφορών φύλουόπως, μεταξύ
άλλωνεπιστημονικών συγγραμμάτων, αναφέρεται και στο DSM-5 [27], στο κεφάλαιο
Gender Dysphoria: «The term gender is used to denote the public lived role as boy or girl ,
man or woman, but, in contrast to certain social constructionist theories, biological
factors are seen as contributing, in interaction with social and psychological
factors, to gender development». Αντίθετα προκρίνεται μία απολυτοποιημένη και
μονόπλευρη παρουσίαση των ζητημάτων φύλου, που θέτει στο στόχαστρο βασικές
κοινωνικές δομές, όπως την οικογένεια, την κοινωνία, τον πολιτισμό (που υποτιμητικά
αναφέρεται ως «λαϊκή κουλτούρα»), και τις παραδόσεις της κοινότητας. Μάλιστα
ομολογείται ότι η βάση του σχεδιασμού είναι η φεμινιστική θεωρία (που δεν
απορρίπτεται με το παρόν σχόλιο, αλλά δεν θεωρείται και κατάλληλη για την
διδασκαλία του συγκεκριμένου θέματος στην συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα).
Υποβάλλεται στα παιδιά η ιδέα ότι η συμπεριφορά που συνάδει με το φύλο τους και
την οικογενειακή αξιακή παράδοση αποτελεί δείγμα συμβιβασμού και συμμόρφωσης
και ότι περιστέλλει την ελευθερία τους. Υπερμεγενθύνεται δε το μήνυμα της
μοναδικότητας και διαφορετικότητας της προσωπικότητας των ατόμων, που «δεν
χωράνε σε κουτάκια»
(http://www.medinstgenderstudies.org/wp-content/uploads/ManualY4Y_GR.pdfσελ. 36).
Παρουσιάζεται επομένως μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία της πραγματικότητας, αφού η
ιδιότητα του άνδρα ή της γυναίκας δεν αναιρεί τη μοναδικότητα του καθενός.
Προκαλεί προβληματισμό και ανησυχία η ιδεολογικά μονομερής και επιστημονικά
αμφισβητούμενη επιλογή ύλης, καθώς και ο πιεστικός και σχεδόν προσηλυτιστικός
τρόπος προσέγγισης του θέματος. Επίσης η επιλογή του Γυμνασίου και όχι του Λυκείου,
δεν φαίνεται τυχαία. Είναι η ηλικία όπου οι έφηβοι διαμορφώνουν την ταυτότητα
τους, επαναδιαπραγματεύονται τις οικογενειακές σχέσεις , δεν έχουν ακόμη αναπτύξει
σταθερές φιλίες και εξωοικογενειακές σχέσεις, η κρίση τους δεν είναι ανεπτυγμένη,
επιλέγουν απόψεις και στάσεις που υποστηρίζουν φανατικά, χωρίς να διαθέτουν
τα στοιχεία που τις τεκμηριώνουν, η εξιδανίκευση και η αναζήτηση του καινούργιου
αποτελούν βασικούς πυλώνες έκφρασης. Στην ηλικία αυτή οι έφηβοι παρομοιάζονται με
αστακούς που αλλάζουν κέλυφος και μένουν αφύλακτοι, εύκολη λεία για τα μεγάλα ψάρια
(Φ. Ντολτό).
Όταν η Πολιτεία δεν προστατεύει τους ανηλίκους οι γονείς θα πρέπει να αναλάβουν την
ευθύνη για την διαφύλαξη της ορθής μόρφωσης και υγιούς ανάπτυξης των παιδιών
15
τους. Ας διεκδικήσουν το δικαίωμα της απαλλαγής των παιδιών τους από τα πρόχειρα και
συχνά ύποπτα για ιδεολογικές σκοπιμότητες δήθεν εκπαιδευτικά προγράμματα.
Τα σχολεία είναι υποχρεωμένα να δεχθούν να παραλάβουν τις αιτήσεις απαλλαγής που
υποβάλλουν οι γονείς [26]. Η πρακτική αυτή συνάδει με την ανάγκη για σεβασμό των
δικαιωμάτων τους, για υψηλού επιπέδου αξιόπιστη εκπαίδευση στα Ελληνικά σχολεία
καθώς και με το Δημοκρατικό μας πολίτευμα. Οι γονείς δικαιούνται να διεκδικήσουν
ποιοτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, που αποδεδειγμένα θωρακίζουν τα παιδιά μέσω της
γνώσης και να απαιτήσουν να αποσυρθεί το υλικό των «Έμφυλων Ταυτοτήτων» ως
απαράδεκτο.
Οι Εκπαιδευτικοί θα πρέπει να γνωρίζουν την ευθύνη τους και να είναι ενήμεροι για
τις πιθανές αρνητικές συνέπειες τέτοιων «μαθημάτων»
Οι ειδικοί για την προαγωγή υγείας, ειδικοί της Ψυχικής Υγείας που ασχολούνται με
την ψυχοκοινωνική και ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, ειδικευμένοι Εκπαιδευτικοί,
Νομικοί και διαμορφωτές της πολιτικής, θα πρέπεινα ανασκοπήσουν και να
εξετάσουν με λεπτομέρεια και να αξιολογήσουν όλο το προτεινόμενο υλικό (το οποίο
επίσης προτείνει ιστοσελίδες, βίντεο και κινηματογραφικές ταινίες).
Στα προγράμματα διαμόρφωσης της προσωπικότητας της νέας γενιάς, σε κάθε επίπεδο, θα
πρέπει να δίνεται προτεραιότητα στις αξίες και πεποιθήσεις κάθε λαού, όχι μόνο γιατί αυτό
είναι δίκαιο και δημοκρατικό, αλλά και γιατί η αναγνώριση της ιστορίας και του πολιτισμού
κάθε έθνους πλουτίζει και τροφοδοτεί το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι Ενώσεις κρατών
(Ευρωπαϊκή Ένωση, Ο.Η.Ε.) για να αναπτύσσονται υγιώς χρειάζονται, όπως κάθε
σώμα, σφριγηλά κράτη-μέλη, που τροφοδοτούνται από τις ρίζες τους (και όχι
άβουλους ακολούθους που προσβλέπουν σε ανταλλάγματα).
Γιατί άραγε δίνεται τόση έμφαση στην αποδόμηση του παραδοσιακού μοντέλου της
Ελληνικής Οικογένειας, όταν είναι γνωστό στην Υφήλιο ότι οι Έλληνες έχουν αντέξει
10 χρόνια σοβαρότατης οικονομικής κρίσης και χάρη στους υπάρχοντες οικογενειακούς
δεσμούς, που λειτουργούν προστατευτικά και όχι καταστροφικά; Δυστυχώς δημιουργείται
η εντύπωση ότι επιχειρείται να αποδομηθεί ένας κεντρικός παράγοντας της
κοινωνικής και συλλογικής ψυχικής ανθεκτικότητας των Ελλήνων.
Γιατί άραγε η αναγνώριση της διαφορετικότητας είναι «επείγουσα» και επιτακτική, μόνον
σε ότι αφορά στις σεξουαλικές διαφορετικότητες; Η αναγνώριση και ο σεβασμός των
ιδιαίτερων και ζωτικών για κάθε κοινωνία αξιών και δικαιωμάτων, καταργείται; Εκτός, εάν
το δικαίωμα στην διαφορετικότητα το έχουν μόνο κάποιες ομάδες, ενώ οι υπόλοιποι
οφείλουν να συμμορφωθούν προς ομογενοποιημένα μοντέλα…
Για όλα όσα αναλυτικά αναπτύχθηκαν ανωτέρω ζητούμε τα εξής:
1. Την απόσυρση από το επίσημο πρόγραμμα σπουδών της Ελληνικής Πολιτείας,
όπως αυτό διαμορφώνεται από τον αρμόδιο φορέα, του άξονα «Έμφυλες
Ταυτότητες» της«Θεματικής Εβδομάδας ».
16
2. Την απόσυρση όλων των ΜΚΟ οι οποίες εμπλέκονται τόσο στην διάδοση,
παράδοση και διαμόρφωση της λεγομένης «Θεματικής Εβδομάδος » με ότι αυτό
συνεπάγεται
3. Την απόσυρση του σχετικού ενημερωτικού εκπαιδευτικού υλικού, το οποίο
διένειμε το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με τις ΜΚΟ σε οποιαδήποτε μορφή
κι’ αν βρίσκεται π.χ. έντυπο, ηλεκτρονικό, ψηφιακό, ακουστικό κτλ. και το οποίο
αφορά στην ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες» της Θεματικής Εβδομάδας
4. Την σύσταση αρμόδιας επιστημονικής και διοικητικής επιτροπής, από όλους
τους σχετικούς επίσημα αναγνωρισμένους κρατικούς επιστημονικούς φορείς, οι
οποίοι θα αξιολογήσουν ποιοτικά και επιστημονικά, το ενημερωτικό υλικό, που
διένειμαν οι ΜΚΟ μέσω του Υπουργείου Παιδείας στα σχολεία, αλλά και το
υπόλοιπο διδασκόμενο υλικό, ως προς την μονομέρεια, την παραπληροφόρηση και
τον προσηλυτιστικό και τρόπο διδασκαλίας
5. Την σύσταση επιτροπής από ειδικούς ψυχικής υγείας, που θα αξιολογήσει την
σχετική με την βία ύλη και τρόπο διδασκαλίας, θα αποφανθεί για τις πιθανές
αρνητικές επιπτώσεις και θα διεξάγει έρευνα για τις επιδράσεις στον ψυχισμό
και στην συμπεριφορά, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του προγράμματος.
6. Την σύσταση εξεταστικής επιτροπής, από τους αρμόδιους κατά τον νόμο,
για τον σκοπό αυτό φορείς, οι οποίοι θα ελέγξουν αν ήταν νόμιμη η εμπλοκή των
ΜΚΟ στο πρόγραμμα σπουδών στα σχολεία, αν ήταν νόμιμη η διάδοση και
χορήγηση του υλικού τους από το Υπουργείο Παιδείας στα σχολεία, αν έχει υποστεί
οικονομική βλάβη το Ελληνικό Δημόσιο από την εμπλοκή αυτή και σε τι βαθμό
και αν υπάρχει έλλειψη προστασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων
7. Τον έλεγχο όλων όσων ανέλαβαν έργο διδασκαλίας και διάδοσης του υλικού των
ΜΚΟ στο πλαίσιο της Θεματικής Εβδομάδος, αν όντως ήταν εκπαιδευτικοί ή αν
όντως είχαν την πιστοποιημένη επιστημονική κατάρτιση να επιτελέσουν αυτήν την
λειτουργία, αν είναι όντως κάτοχοι των κατάλληλων πτυχίων.
8. Την υποχρεωτική ενημέρωση με κάθε πρόσφορο τρόπο όλων των συλλόγων
γονέων και κηδεμόνων σε όλα τα σχολεία της Ελληνικής Επικράτειας για τα
θέματα της Θεματικής Εβδομάδος, την δημιουργία συλλογικού οργάνου –
μηχανισμού αμφίδρομης ενημέρωσης και εκφράσεως των απόψεων των
γονέων, οι οποίοι επισήμως να θεωρούνται συνδιαμορφωτές της ύλης που θα
διδάσκεται για τα θέματα αυτά.
9. Την εφαρμογή του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος ασκήσεως
της γονικής μέριμνας, από τους ίδιους τους γονείς και την αναγνώριση εκ της
πολιτείας του επίσης συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματός τους να
αρνηθούν να χορηγήσουν εκπαιδευτική αγωγή, η οποία διαφέρει από τις
προσωπικές τους φιλοσοφικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, αξίες και
επιλογές και οτιδήποτε άλλο σχετικό με την διαμόρφωση της ταυτότητας των
παιδιών.
17
10. Την σύσταση αρμόδιου Πανελλήνιου ελεγκτικού μηχανισμού, στον οποίο να
μπορεί να προσφεύγει παραπονούμενος ο κάθε γονέας, ο οποίος ένιωσε, ότι
προσβάλλεται ή περιορίζεται η άσκηση της γονικής του μέριμνας κατά την
σχολική περίοδο ή όταν συνέβη περιστατικό αδικαιολόγητης διάκρισης λόγω
απόψεων και ιδεών και οι αρμόδιοι καθηγητές δεν έπραξαν τα δέοντα να το
αντιμετωπίσουν.
11. Την εφαρμογή της υποχρέωσης της Πολιτείας να ενημερώνει με κάθε
πρόσφορο τρόπο όλους τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων τόσο σε
επιστημονικό όσο και σε διδακτικό επίπεδο, όλων των εξελίξεων και δεδομένων τα
οποία προκύπτουν από την εκπαιδευτική δραστηριότητα σε χώρες της υφηλίου.
12. Την υποχρεωτική νομική ενημέρωση προς κάθε γονέα, ο οποίος όταν θίγεται η
γονική μέριμνα με κάθε τρόπο, λόγω πεποιθήσεων, να γνωρίζει πώς και με
ποιο τρόπο μπορεί να διαμαρτυρηθεί διοικητικά και νομικά έναντι παντός
υπευθύνου.
13. Την υποχρεωτική νομοθετικά ενημέρωση όλων των γονέων στην Ελληνική
επικράτεια μέσω των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, για μελλοντικές
αλλά και ήδη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις, που αφορούν σε όλα τα
ζητήματα που σχετίζονται με την ανατροφή, εκπαίδευση, διαμόρφωση και
αγωγή των παιδιών, τόσο με την ιδιότητα των μαθητών, όσο και με την ιδιότητα
των μελών της Ελληνικής Κοινωνίας και άρα μελλοντικών ενεργών πολιτών.
14. Την ανακοίνωση του απολογισμού ως προς τι διδάχθηκε και από ποιους
σε κάθε σχολείο και στο σύνολο της Επικράτειας.
Η απάντησή σας θα δημοσιευτεί αυτούσια στην ιστοσελίδα της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ
Παραπομπές
1.https://diavgeia.gov.gr/doc/7%CE%91%CE%91%CE%954653%CE%A0%CE%A3-
2.http://www.alfavita.gr/sites/default/files/attachments/2017_192356_d2_thematiki_evdo
mada_sta_gymnasia_17_18.pdf
3.http://www.iep.edu.gr/el/thematiki–evdomada–category
4.Lindau ST et al. A study of sexuality and health among older adults in the United States.
N Engl J Med 2007; 357:762-774
5.http://www.euro.who.int/en/data-and-evidence/evidence-informed-policymaking/about-us
6.Μετααναλύσεις και ανασκοπήσεις ονομάζονται οι μελέτες που συνοψίζουν και
αποτιμούν τα ευρήματα όλων των υπαρχόντων ερευνών. Εντοπίζουν όλες τις
υπάρχουσες έρευνες για ένα θέμα, και επιλέγουν όσες έχουν τα απαραίτητα
ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μία έρευνα για την αποτελεσματικότητα μιας παρέμβασης
σεξουαλικής αγωγής , για να είναι ποιοτική, πρέπει να πληροί ορισμένα κριτήρια, όπως:
18
Σαφή καθορισμό του σκοπού της παρέμβασης, Λεπτομερή περιγραφή του περιεχομένου
και του σχεδιασμού της παρέμβασης, ώστε να μπορεί να επαναληφθεί και από
άλλους ερευνητές. Να περιλαμβάνει τυχαιοποιημένη (randomly allocated) ομάδα
ελέγχου. Να παρέχει στοιχεία για τον αριθμό και τα χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων
και της ομάδας ελέγχου. Να αναφέρονται τα ποσοστά αποχώρησης (attrition rate) από την
έρευνα, τόσο από την ομάδα που διερευνάται όσο και από την ομάδα ελέγχου. Να
αναφέρει στοιχεία πριν και μετά την παρέμβαση. Να αναφέρει τα ευρήματα για όλες
τις εξεταζόμενες παραμέτρους, όπως περιγράφονται στον σκοπό της έρευνας. Να
υπάρχει επαρκής χρόνος follow up (παρακολούθησης των αποτελεσμάτων της
παρέμβασης)
7. Langford R, et al. The World Health Organization’s Health Promoting Schools framework:
a Cochrane systematic review and meta-analysis BMC Public Health (2015) 15:130
8.Mason-JoneS et al. School-based interventions for preventing HIV, sexually transmitted
infections, and pregnancy in adolescents (Review). Cochrane Database of Systematic
Reviews, 2016 Issue 11. Art. No.: CD006417. DOI: 10.1002/14651858.CD006417.pub3.
9.http://www.iep.edu.gr/images/IEP/EPISTIMONIKI_YPIRESIA/Epist_Monades/A_Kyklos/Sch
ool_Democracy/Thematiki_Evdomada/EMFYLES_TAYTOTHTES/BIOLOGIKO_KAI_KOINONIKO
_FYLO/KETHI/4_EFIBIKES_TAYTOTITES_FYLOY.pdf
10.http://www.iep.edu.gr/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy/emfyles-taftotites/viologiko-kai-
%20koinoniko-fyllo?view=article&id=298
11.http://www.iep.edu.gr/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy-soma-kai-taftotita/emfylestaftotites/viologiko-kai-koinoniko-fyllo?view=article&id=299
12.Hines M. Sex related variation in human behavior and the brain. Trends Cogn Sci,
2010;14:448-56,
13.Bao Ai-Min, Swaab D. Sexual differentiation of the human brain: Relation to gender
identity, sexual orientation and neuropsychiatric disorders. Front
Neuroendocrinology,2011;32:214-226, https://doi.org/10.1016/j.yfrne.2011.02.007
14.Todd B, et al. Sex differences in children’s toy preferences: A systematic review, metaregression,
and meta-analysis. Infant and Child Development, Nov2017, DOI:
10.1002/icd.2064
15.Zucker K, Owen A, Bradley SJ, Ameeriar l.Gender –Dysphoric children and adolescents: A
comparative analysis of demographic characteristics and behavioral problems. Clinical Child
Psychology and Psychiatry, 2002
16.Endocrine Treatment of Gender-Dysphoric/Gender-Incongruent Persons: An Endocrine
Society Clinical Practice Guideline. J Clin Endocrinol Metab, November 2017, 102(11):1–35
17.http://www.iep.edu.gr/images/IEP/EPISTIMONIKI_YPIRESIA/Epist_Monades/A_Kyklos/
School_Democracy/Thematiki_Evdomada/EMFYLES_TAYTOTHTES/BIOLOGIKO_KAI
_KOINONIKO_FYLO/KETHI/4_EFIBIKES_TAYTOTITES_FYLOY.pdf
18.http://www.iep.edu.gr/el/odigies-gia-ti-dieksagogi-erevnas
19.http://www.medinstgenderstudies.org/wp-content/uploads/ManualY4Y_GR.pdf
20.http://www.iep.edu.gr/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy-soma-kai-taftotita/emfylestaftotites/viologiko-kai-koinoniko-fyllo?view=article&id=297
21.
1)Ethical Concerns About Emerging Treatment.Paradigms for Gender Dysphoria..
Stephen B. Levin. Journal of Sex & Marital
Therapy,2017.http://dx.doi.org/10.1080/0092623X.2017.1309482
19
2) Steensma TD, Annelijn Wensing-Kruger S, Klink DT. AMA Journal of Ethics,
2017;19(8): 762-770. How Should Physicians Help Gender-Transitioning Adolescents
Consider Potential Iatrogenic Harms of Hormone Therapy?
22. Στερεότυπα φύλου στα διαφυλικά άτομα https://sexualikiygeia.wordpress.com/
23.Sex and Relationship Education Guidance, Curriculum &Standards. Head teachers,
Teachers & School Governors Status: good practice Date of issue: July 2000 Ref:
DfEE0116/2000
24.ΜΟΝΑΔΑ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ Β’ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
ΠΑΙΔΩΝ Π.&Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ – «Τι συμβαίνει στην Εφηβεία;»
25. Martin EK. An evidence-based Education Program for adults about sexual abuse
(“prevent it!”), that significantly improves attitudes, knowledge and behavior. Frontiers in
Psychology, 2016
26. Robert Long. Sex and Relationships Education in Schools (England). BRIEFING PAPER,
Number 06103, 9 June 2017
27. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition, DSM-5. American
Psychiatric Association. American Psychiatric Publishing, 2013
28.https://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-08-55/2012-02-28-20-15-23/9847-
2017-02-18-14-27-06%5D
Το διδασκόμενο υλικό των Έμφυλων Ταυτοτήτων βρίσκεται στον Φάκελο εκπαιδευτικού
υλικού «Σώμα και Ταυτότητα» στην σελίδα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής: http://www.iep.edu.gr/index.php/el/thematiki-evdomada-category
Η επιστολή συντάχθηκε από την Ομάδα
Δράσης για την Υγεία, τις Σχέσεις, την υγιή
Σεξουαλικότητα, την Εκπαίδευση, τα
Ιδανικά και τις Αξίες ΟΔΥΣΣΕΙΑ.
Το πρόγραμμα “Ενδυνάμωση Νέων Ατόμων στην Πρόληψη της Έμφυλης Βίας μέσω Αλληλοδιδακτικής Εκπαίδευσης” (με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε)., καθώς και τα εγχειρίδια που χρησιμοποιήθηκαν (για εκπαιδευτές και μαθητές), μπορείτε να τα βρείτε εδώ:
Μία άποψη που αποδομεί την κυρίαρχη «παγκοσμιοποιητική» άποψη περί ταυτότητας φύλου. Μετά από χρόνια μελέτης επιστημών ψυχολογίας και ψυχικής υγείας, ο αυτοπαρουσιαζόμενος στο βίντεο, ενώ είχε πειιστεί να αλλάξει φύλο, κατέληξε πως η σύγχιση περί της ταυτότητας φύλου συνιστά αποτέλεσμα ψυχιατρικής φύσης δυσλειτουργιών, και πως η μη θεραπευτική προσέγγιση των δυσλειτουργιών αυτών σε παιδική ηλικία παρά η καθοδήγηση παιδιών όχι μόνο στην αλλαγή ταυτότηας φύλου αλλά και στην χειρουργική και ορμονολογιική αλλαγή του φύλου τουυ, συνιστά αδιαμφισβήτητη μορφή κακοποίησης ανηλίκου……
«Κοσμοπολιτισμός, αντιρατσισμός και έγνοια για τις μειονότητες είναι ταμπέλες ευφημιστικές που, από τη μια, καμουφλάρουν την αναιδή αναδιανομή από τα κάτω προς τα πάνω και, από την άλλη, επιτρέπουν στους κερδισμένους να τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους.»
Η πρόσφατη αυτή φράση της Σάρας Βάγκενκνεχτ, ηγέτιδας του κόμματος της Αριστεράς στο γερμανικό κοινοβούλο, θέτει ένα ζήτημα που μόλις τα τελευταία χρόνια έρχεται με τόση έμφαση στην επιφάνεια. Ποια είναι η σχέση της κυρίαρχης οικονομικής ιδεολογίας της εποχής μας με την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ο Samuel Moyn, καθηγητής της ιστορίας του δικαίου και των ιδεών στο Γέηλ, ίσως ο κορυφαίος μελετητής των δικαιωμάτων αυτή τη στιγμή, στο εντελώς πρόσφατο βιβλίο του, Not Enough. Human Rights in an Unequal World, Harvard University Press, 2018, απαντά χωρίς περιστροφές: η σχέση αυτή είναι οργανική. Μεταφράζω μια περικοπή του σπουδαίου βιβλίου του:
«Στη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης μετάβασης [στην Ανατολική Ευρώπη], τα κινήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν πολύ αποσχολημένα με άλλα πράγματα. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη φιλολογία για τη «δίκαιη μετάβαση στη δημοκρατία» που με σπάνιες εξαιρέσεις αδιαφόρησε ή υποβάθμισε τα ζητήματα της αναδιανομής και αγνόησε πλήρως την δημιουργούμενη νέα ανισότητα».
Για τους διανοούμενους της Αριστεράς που είχαν μείνει πλέον άστεγοι η ιδεολογία των δικαιωμάτων ήταν πάντως μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία. Με το ναυάγιο της σοσιαλιστικής ουτοπίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα κατέλαβαν τη θέση της, μια νέα ιδεολογία, «the Last Utopia», που επέτρεψε στους νεοπροσήλυτους του συστήματος να διατηρήσουν την μάσκα του διαφωτιστή και του επαναστάτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και στατιστικά από το 1970 και εντεύθεν στον δημόσιο λόγο η λέξη σοσιαλισμός υποκαθίσταται σταδιακά από τον όρο ανθρώπινα δικαιώματα.
Στον «Κόσμο του Κροίσου», όπως αποκαλεί τον τωρινό αποχαλινωμένο καπιταλισμό στον επίλογό του ο Moyn, «τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και τα πλήρως εγγυημένα και προστατευόμενα εμπράκτως, είναι συμβατά με την ανισότητα, ακόμη και την ριζική ανισότητα… Το δικό μας ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να εξιδανικεύουμε αυτόν τον κόσμο του Κροίσου τώρα που ο δικός μας κόσμος ταυτίζεται με τον δικό του όλο και περισσότερο κάθε μέρα».
Ομιλία στη συγκέντρωση ενάντια στην απονομή του βραβείου Αντόρνο στην Judith Βutler, μπροστά από την Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου στην Φραγκφούρτη στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. Την μετάφραση για το shades έκανε η ενοχλητική μνήμη. Το κείμενο στα αγγλικά βρίσκεται εδώ: http://www.matthiaskuentzel.de/contents/judith-butler-and-the-new-anti-jewish-discourse
Η Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου είναι μία ιστορική τοποθεσία. Εδώ όχι μόνο ο Martin Buber και ο Ernst Bloch, αλλά επίσης και ο Alexander Mitscherlich και οι Thomas Mann, Amos Oz και Boualem Sansal τιμήθηκαν με διακρίσεις –τις οποίες όλοι τους άξιζαν. Και σήμερα: η Καθηγήτρια Judith Butler.
Όμως τι συμβαίνει; Ο Δήμαρχος της Φραγκφούρτης το έχει βάλει στα πόδια, και όχι μόνο η εβραϊκή Κοινότητα στην Φραγκφούρτη, αλλά επίσης και το Κεντρικό Συμβούλιο των Εβραίων στην Γερμανία μποϋκοτάρουν την τελετή. Ακόμα και αυτοί/ες που υποστήριξαν με κείμενο την Καθηγήτρια Butler, τώρα παίρνουν αποστάσεις από αυτήν. Και ευλόγως!
Η Καθηγήτρια Butler λέει ανοιχτά ό,τι θέλει. Το τελευταίο της βιβλίο «Διάσταση. Εβραϊκότητα και Κριτική στον Σιωνισμό» αφορά την σύγκρουση στην Μέση Ανατολή. Σε αυτό ξεκαθαρίζει ότι θεωρεί ότι ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος, αν δεν υπήρχε πια εβραϊκό κράτος. Η Καθηγήτρια Butler δεν καλεί για ένα παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ, αλλά για ένα δι-εθνικό, κυριαρχούμενο από τους Μουσουλμάνους κράτος στη θέση του Ισραήλ.
Αυτό είναι ο μόνος στόχος της εκστρατείας μποϋκοτάζ την οποία αυτή υποστηρίζει. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι το πραγματικό ζήτημα εδώ: Το μποϋκοτάζ της, παραγνωρίζει όλα τα δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή, προκειμένου να στοχοποιήσει την μόνη λειτουργούσα δημοκρατία, το Ισραήλ.
Η ηθική φιλοσοφία της Καθηγήτριας Butler είναι μία φιλοσοφία με δύο μέτρα και σταθμά. Η θεωρία και ο ακτιβισμός της πάνε χέρι-χέρι.
Σήμερα ο κόσμος ανησυχεί για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και για τις απειλές του περί αφανισμού ενάντια στο Ισραήλ. Ενάντια σε αυτό το υπόβαθρο, δεν είναι παράξενο να βρεθεί μία γυναίκα η οποία επιθυμεί να ελαχιστοποιήσει την κυριαρχία του εβραϊκού κράτους, η οποία μάλιστα αναγνωρίζεται ως «μία από τις πιο κομβικές στοχαστές του καιρού μας»;
Και δεν είναι ακόμα περίεργο ότι είναι η Φραγκφούρτη από όλες τις πόλεις οι οποίες θα την τιμούσαν με αυτά τα λόγια; -Η Φραγκφούρτη, ένα κέντρο του ιουδαϊσμού στην Γερμανία και μία πόλη όπου ακόμα θυμούνται το μποϋκοτάζ των Ναζί εναντίον των Εβραίων.
Το ότι μάλιστα αυτό γίνεται στο όνομα του Τεοντόρ Αντόρνο είναι ακόμα πιο γελοίο.
Όλες οι προσπάθειες της Καθηγήτριας Βutler και των υποστηρικτών/-ριών της να παρουσιάσουν τους/-ις εαυτούς/-ες τους ως αριστερούς/-ές από τη μια και μετα-σιωνιστές ή αντι-σιωνιστές από την άλλη, βασίζονται σε μία κεντρική παραδοχή: Πρέπει να αγνοήσουν το γεγονός ότι η οπτική τους για το τέλος του Ισραήλ χειροκροτείται από εκατοντάδες χιλιάδων ισλαμιστών οι οποίοι επίσης επιθυμούν να αφανίσουν το εβραϊκό κράτος, αλλά στο όνομα μίας διαφορετικής οπτικής.
Αυτή η οπτική εξηγήθηκε από τον Υπουργό Θρησκευτικών Υποθέσεων της Χαμάς Abdallah Jarbu:
«Οι Εβραίοι είναι ξένα βακτήρια –ένα μικρόβιο μοναδικό στον κόσμο. Ειθέ ο Θ-ός να αφανίσει αυτούς τους βρωμερούς ανθρώπους που δεν έχουν ούτε θρησκεία, ούτε συνείδηση. Καταδικάζω όποιον πιστεύει στην εξομάλυνση των σχέσεων μαζί τους, όποιον υποστηρίζει το να κάθεσαι μαζί τους και όποιον πιστεύει ότι είναι ανθρώπινα όντα».
Γιατί η νικήτρια του βραβείου Αντόρνο έχει πεισματικά αρνηθεί να λάβει υπ’ όψη της αυτό το μίσος εναντίον των Εβραίων;
Και γιατί αρνήθηκε να επισημάνει τους πανηγυρισμούς με τους οποίους η Χαμάς χαιρέτισε τον φόνο χιλιάδων αθώων στους Δίδυμους Πύργους πριν έντεκα χρόνια από σήμερα;
Έλλειψη χρόνου; Όχι! Εικάζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι η Καθηγήτρια Butler δεν θέλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα η οποία μάλλον αμφισβητεί την κοσμοθεώρησή της. Ωστόσο, αυτό δεν είναι μία απλή άγνοια (η οποία θα ήταν αρκετά κακή για μία ακτιβίστρια της Μέσης Ανατολής), αλλά μία ενεργητική άγνοια.
Η νικήτρια του βραβείου Αντόρνο εξήγησε στους/-ις σπουδαστές/-ριές της στο Μπέρκλεϋ πόσο «εξαιρετικά σημαντικό» ήταν να κατανοήσουν «την Χαμάς και την Χεζμπολάχ ως κοινωνικά και προοδευτικά κινήματα τα οποία βρίσκονται στην αριστερά και είναι τμήμα της παγκόσμιας αριστεράς».
Εδώ, η καθηγήτρια Butler έκανε λάθος. Θα ήταν εύκολο να καλύψει το λάθος και να ανακαλέσει αυτά τα λόγια. Ωστόσο, η Καθηγήτρια Butler έχει με επιμονή κολλήσει στο σφάλμα της.
Όπως ακριβώς και κάποιοι από τους πιο άξιους/-ες διανοούμενους/-ες της πόλης! Επειδή, επιλέγοντας την Καθηγήτρια Butler η επιτροπή της πόλης για το βραβείο Αντόρνο επίσης έσφαλε. Θα ήταν εύκολο να καλύψει το λάθος και να ανακαλέσει αυτά τα λόγια. Ωστόσο (η επιτροπή) έχει επίσης με επιμονή κολλήσει στο σφάλμα της.
Ο Καθηγητής Felix Semmelroth ο οποίος προεδρεύει της επιτροπής αποκάλεσε την διαμαρτυρία του Κεντρικού Συμβουλίου των Εβραίων στην Γερμανία ενάντια στην βράβευση της Καθηγήτριας Butler «εύλογη και κατανοήσιμη», ωστόσο συγχρόνως υπεραμύνθηκε της απόφασης της επιτροπής. Επιθυμούσε με πρόθεση να προσβάλει τους Εβραίους;
Θα προτιμούσα να μην το πίστευα. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Πολλοί/-ές σε αυτήν την χώρα ανησυχούν για ένα νέο είδος εχθρότητας όταν έχουμε να κάνουμε με το Ισραήλ και την κατάσταση των Εβραίων.
Αυτή η εχθρότητα ξεκίνησε με ένα ποίημα του Günter Grass με τίτλο «Τι πρέπει να ειπωθεί;». Εδώ ο συγγραφέας υποστήριξε ότι το Ισραήλ συνιστά μία απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Επιπρόσθετα, κατηγόρησε τους/-ις Ισραηλινούς/-ές ότι επιθυμούν «να αφανίσουν τον Ιρανικό λαό». Αυτή η θέση είναι ολοκληρωτικά ανορθολογική, καθ’ όσον ο Günter Grass αγνοεί τις απειλές από την Τεχεράνη, ακριβώς όπως η Καθηγήτρια Butler αγνοεί τις προθέσεις της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.
Στη συνέχεια, ένα δικαστής στην Κολονία ενέδωσε στον πειρασμό του «τι πρέπει να ειπωθεί» και εξέδωσε μία απόφαση η οποία κρίνει ότι η τελετή της εβραϊκής παιδικής περιτομής είναι ενάντια στην επιμέλεια για τα παιδιά. Αυτό πυροδότησε μία μαζική κίνηση από συγγραφείς και μπλόγκερς οι οποίοι στόχευαν στην «απελευθέρωση» των παιδιών των Εβραίων από το να γίνουν Εβραίοι με τον παραδοσιακό τρόπο.
Η Charlotte Knobloch η πρώην επικεφαλής του Κεντρικού Συμβουλίου των Εβραίων στην Γερμανία εκφράζει έναν αποτροπιασμό «τον οποίο δεν έχει δοκιμάσει ξανά σε αυτήν την χώρα από το 1945» και προσθέτει: «Για πρώτη φορά οι θεμελιώδεις παραδοχές μου κλονίσθηκαν. Για πρώτη φορά νιώθω ότι πρέπει να παραιτηθώ. Σοβαρά αναρωτιέμαι, αν αυτή η χώρα μας θέλει ακόμα».
Και τώρα ένα βραβείο αξίας 50.000 ευρώ για μία ακαδημαϊκό η οποία συνηγορεί υπέρ της διάλυσης του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους.
Η Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου είναι μία ιστορική τοποθεσία, το σωστό μέρος για να φωνάξουμε δυνατά και ξεκάθαρα ότι έχουμε μπουχτίσει. Αρκετά!
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις αυτή η νέα εχθρότητα πυροδοτήθηκε από συγκεκριμένες ακαδημαϊκές ελίτ και από φαινόμενα τα οποία αντιτίθενται θεμελιωδώς σε κάποια κεντρικά σημεία του Τεοντόρ Αντόρνο.
Εντοπίζουμε:
-ένα ξεθώριασμα της αίσθησης ιστορικής επίγνωσης και υπευθυνότητας,
-απώλεια της συναίσθησης για την κατάσταση των Εβραίων στο Ισραήλ και στην Γερμανία, και
-αύξηση της άγνοιας, ειδικά όσον αφορά τον αντισημιτισμό στην Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτό και η σημερινή μας διαμαρτυρία ενάντια στην βράβευση της Καθηγήτριας Butler είναι τόσο σημαντική.
Κανένας μας δεν επιθυμεί να μειώσει την διανοητική ανεξαρτησία της Καθηγήτριας Butler ή να φιμώσει την κριτική της στις ισραηλινές κυβερνητικές πολιτικές. Το θέμα είναι ότι μία καθηγήτρια η οποία απορρίπτει την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους, δεν μπορεί να είναι άξια του βραβείου Αντόρνο.
Η διαμαρτυρία μας, όπως διεξάγεται σήμερα, θα έχει μία διαρκή επίδραση. Η αντιπαράθεση για την απονομή του βραβείου Αντόρνο στην Judith Butler θα συνεπαχθεί, όπως γράφει η Sonja Vogel στην ημερήσια Taz, ότι η Butler θα υποφέρει την ίδια μοίρα, όπως ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ «έπειτα από τον χωρίς διάκριση πανηγυρισμό του για την Ιρανική επανάσταση του 1979». Όντως.
* O Matthias Küntzel είναι συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας από το Αμβούργο. Συνεργάζεται με το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και με τον Οργανισμό Έρευνας Ιστορίας στη Γερμανία. Τις περασμένες δεκαετίες ο Matthias Küntzel ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Λίγκας (Kommunistischer Bund) και του αντιγερμανικού χώρου. Αρθρογραφούσε για διάφορα περιοδικά την δεκαετία του 90, μεταξύ αυτών στο Bahamas. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο του “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων, οι ρίζες της 11ης Σεπτεμβρίου”. Ένα βιβλίο με εξαιρετικά ιστορικά στοιχεία για το αντιεβραϊκό μίσος στη Μέση Ανατολή.
του Κώστα Κουτσουρέλη από τη σελίδα του στο face-book:
«Αν είσαι γιατρός ή νοσηλευτής στην Καλιφόρνια και τολμήσεις να πεις σε μια εγκυμονούσα για το κοριτσάκι ή το αγοράκι που κυοφορεί, πλέον κινδυνεύεις με πρόστιμο έως 250.000 δολλάρια και ποινή φυλάκισης. «Έμβρυο» είναι ο πολιτικώς ορθός όρος, ουδέτερος όσο και ο «διεμφυλικός» κόσμος που μας ετοιμάζουν. Σ’ αυτόν τον κόσμο βιολογικά φύλα δεν υπάρχουν, είναι όλα ζήτημα αυτοπροσδιορισμού. Ακόμη και τη λέξη μητέρα, το νοσηλευτικό προσωπικό στη Βρετανία και αλλού δασκαλεύεται να την αποφεύγει. Στα νηπιαγωγεία της Σουηδίας έχουν βαλθεί να καταργήσουν τις έμφυλες προσωπικές αντωνυμίες. Όπως και στα μαιευτήρια της Καλιφόρνιας άλλωστε, όπου το he και το she γίνονται «they», ακόμη κι όταν πρόκειται για ένα και μοναδικό παιδί.
Μεθυσμένες από την πρωτόγνωρη ισχύ που απέκτησαν συγκυριακά, μειονότητες βασανισμένες επί αιώνες όπως οι διεμφυλικοί και οι ομοφυλόφιλοι ζητούν να φιμώσουν την τεράστια πλειονότητα και να της επιβάλλουν τη γελοία αποστειρωμένη καθωσπρεπική γλώσσα τους. Μετά τους ποινικούς νόμους κατά του φρονήματος, πλέον ποινικοποιείται και η χρήση των πλέον κοινόχρηστων λέξεων.
Είναι να θλίβεται κανείς με αυτούς τους ανθρώπους. Ο ιδεολόγοι που τους οδηγούν είναι τύποι βγαλμένοι από τα μυθιστορήματα του Όργουελ, αισχροί εξουσιομανείς που παριστάνουν τους ιεραποστόλους. Και προετοιμάζουν στους προστατευόμενούς τους το πιο σκοτεινό μέλλον. Γιατί αυτού του είδους η ύβρις, να νομίζει ο ένας ότι θα κρατήσει φιμωμένους τους άλλους 99, τρέφει το μίσος. Και θά ‘ρθει η στιγμή που θα ξεσπάσει ανεξέλεγκτο και θα τους σαρώσει.»
«…..Κατά πρώτον, προς αποφυγή παρεξήγησης, όταν μιλάμε για κατασκευή της ταυτότητας δεν εννοούμε κάτι το ψευδές, απατηλό ή δόλιο. Πρόκειται για την καθιερωμένη στις κοινωνικές επιστήμες έννοια με την οποία δηλώνεται ότι η (κάθε) ταυτότητα δεν είναι «φυσική» ή «αντικειμενική», αλλά προκύπτει μέσω κοινωνικών πρακτικών και διαδικασιών με τη συνδρομή ψυχολογικών μηχανισμών. Το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές ταυτότητες. Αντίθετα προς την εθνικιστική ιδεολογία, η οποία ισχυρίζεται ακριβώς το αντίθετο, το (κάθε) έθνος κατασκευάστηκε από αυτή την ίδια. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για αυθύπαρκτη ή προαιώνια οντότητα. Αυτό, από την άλλη, δεν σημαίνει ότι συνιστά εντελώς αυθαίρετη κατασκευή και πάντως όχι κατασκευή ex nihilo. Η εθνικιστική ιδεολογία αξιοποιεί το παρελθόν ως πρώτη ύλη προκειμένου να το ανασημασιοδοτήσει επιλεκτικά, να ενοποιήσει και να κάνει γραμμικό τον ιστορικό χρόνο, και να δώσει ενιαία κατεύθυνση και προοπτική στην εθνική αφήγηση (ιστορία), η οποία περιλαμβάνει στιγμές μεγαλείου, αλλά και παρακμής, ηρωικές και τραυματικές εμπειρίες, το λίκνο και το πεπρωμένο του έθνους (B. Anderson, Φαντασιακές κοινότητες). Αυτή, ωστόσο, η αφήγηση αυτοσυστήνεται ως αυτονόητη κι ακαταμάχητη.
Η δεύτερη παρατήρηση που οφείλουμε να κάνουμε είναι ότι τα περιεχόμενα της εθνικής αφήγησης, τα «υλικά» από τα οποία απαρτίζεται και, κυρίως, η διάταξη και η δοσολογία τους διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση. Έτσι, ενώ π.χ. δεν υπάρχει έθνος που να μην αισθάνεται υπερηφάνεια για την ιστορία του, δεν αντιμετωπίζουν όλα τα έθνη την ιστορία τους ως εξαιρετικά σημαντική για την ταυτότητά τους, όπως το ελληνικό. Για παράδειγμα, στην αμερικανική περίπτωση αυτό που τονίζεται είναι το πνεύμα καινοτομίας και δημιουργικότητας που καθιστά σημείο αναφοράς το μέλλον και όχι το παρελθόν. Ξέρω, θα αντιτείνετε πως αυτό συμβαίνει για αντικειμενικούς λόγους, αφού οι Αμερικανοί δεν διαθέτουν τη δική μας μακραίωνη ιστορία κτλ. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού…..»
«Οι νεκροί δεν κάνουν καμάκι» ή όταν ο φεμινισμός ντύνεται καουμποϊ
Αφίσα κολλημένη σε τοίχο στην πλατεία Εξαρχείων | αναρχοΐσκιωτο on
22.01.2019,
Συντάκτης: Αφροδίτη Τζιαντζή
«Οι νεκροί άντρες δεν κάνουν καμάκι». Σύνθημα σε ασπρόμαυρη αφίσα που κολλήθηκε στα Εξάρχεια, χωρίς υπογραφή. Απεικονίζει ένα ζευγάρι γυναικεία (μάλλον) μάτια, κρυμμένα πίσω από μαντήλι, που σε κόβουν σα μαχαίρια, οπτική αναπαράσταση της έκφρασης «αν το βλέμμα σκότωνε, θα ήμουν νεκρός τώρα». Το ίδιο σύνθημα φιγουράρει στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα αραβικά.
Αν η πρόκληση του ενδιαφέροντος είναι ο νούμερο ένα στόχος κάθε επικοινωνιακού μηνύματος, η αφίσα σίγουρα τον πέτυχε, έστω και αν τα σχόλια που προκάλεσε ήταν κυρίως αρνητικά. Οι αφισοκολλητές/τριες σίγουρα έχουν εμπεδώσει τον κανόνα του μάρκετινγκ που λέει «ακόμα και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση» ή «καλύτερα να σε κακολογούν παρά να αδιαφορούν»
Θεωρούμε δεδομένο ότι πρόκειται για σχήμα λόγου, ότι οι μεταφράστριες (ας χρησιμοποιήσουμε συμπεριληπτικά το θηλυκό γένος) του ξενόφερτου συνθήματος δεν κυριολεκτούν, ότι δεν είναι διατεθειμμένες να σκοτώσουν οποιοδήποτε τους κάνει καμάκι, όσο άγαρμπο ή φορτικό κι αν γίνεται. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς θέλουν να περάσουν το μήνυμα ότι η λεκτική σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο δεν θα γίνεται ανεκτή. Και το περνάνε με έναν τρόπο εξίσου επιθετικό όσο το πιο χοντροκομμένο σεξιστικό σχόλιο που μεταμφιέζεται σε δήθεν ερωτική φιλοφρόνηση.
Το σύνθημα καθεαυτό δεν είναι παρά απόδοση στα ελληνικά ενός σχετικά γνωστού αγγλόφωνου συνθήματος ενάντια στο catcalling. Catcalling (από το «ψιτ»» που κάνουμε στις γάτες) σύμφωνα με το λεξικό Merriam Webster είναι «το μεγαλόφωνο, σεξουαλικά υπαινικτικό κάλεσμα ή σχόλιο που απευθύνεται σε κάποιον δημόσια, κυρίως στο δρόμο». Αντίστοιχα με το siffler στα γαλλικά, που είναι το σφύριγμα στο δρόμο, το catcalling, ενδέχεται να θεωρηθεί μορφή δημόσιας παρενόχλησης και έμφυλης βίας, ενώ σε πολιτείες των ΗΠΑ, στη Γαλλία και προσφάτως στην Ολλανδία διώκεται και ποινικά.
«Το ανεπιθύμητο “ψιτ”, τα πρόστυχα σχόλια, οι σεξιστικές παρατηρήσεις, οι ομοφοβικές μπηχτές, το χούφτωμα, το σαλιάρισμα, το να σε ακολουθούν χωρίς να θες, η επίδειξη των γεννητικών οργάνων, η σωματική επίθεση. Οι περισσότερες γυναίκες και κάποιοι άντρες θα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους κάποια μορφή κακοποιητικής συμπεριφοράς στο δρόμο. Η παρενόχληση στο δρόμο περιορίζει την κινητικότητα αυτών που την υφίστανται και την πρόσβασή τους σε δημόσιους χώρους. Είναι μορφή έμφυλης βίας και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να σταματήσει», υποστηρίζει η διεθνής οργάνωση Stop Street Harrassment, ενάντια στην παρενόχληση στο δρόμο.
Στη Γαλλία από το καλοκαίρι του 2018 ισχύει ο νόμος ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση στους δημόσιους χώρους και έχουν επιβληθεί και τα πρώτα πρόστιμα. Η Γαλλίδα υπουργός ισότητας Μαρλέν Σιαπά, που εμπνεύστηκε το νόμο επιμένει οτι δεν προκειται για ποινικοποίηση του φλερτ αλλά της κακοποιητικής συμπεριφοράς.
Για να γυρίσουμε στα δικά μας, τα Εξάρχεια δεν είναι η μόνη γειτονιά που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια κρούσματα σεξιστικής παρενόχλησης ή περιστατικά ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων. Παραμένει όμως μια ζωντανή γειτονιά με ενεργές εστίες αντίστασης, μια γειτονιά που τέτοια φαινόμενα δεν περνάνε απαρατήρητα και κυρίως δε μένουν χωρίς απάντηση. Είναι η κατάλληλη απάντηση στην έμφυλη βία ένα ισοπεδωτικό σύνθημα, που τσουβαλιάζει τους άντρες ως εν δυνάμει κακοποιητές και υιοθετεί εξουσιαστική γλώσσα, κατά το «ινδιάνος καλός, μόνο νεκρός»; Πιθανότατα όχι. Ανοιξε όμως μια συζήτηση, και αυτό σημαίνει ότι πέτυχε το σκοπό του.
Η απίστευτη ιστορία του αγοριού που αναγκάστηκε να μεγαλώσει σαν κορίτσι
Μάιος 16, 2019 – 10:56
( UPD -16/05/2019 11:22 )
Print
Η απίστευτη ιστορία του αγοριού που αναγκάστηκε να μεγαλώσει σαν κορίτσι
Προσθήκη σχολίου
Το 1965, η Τζάνετ Ρέιμερ γέννησε τον Μπρους και τον Μπράιαν, δύο δίδυμα αγοράκια.
Όταν τα δίδυμα έγιναν 6 μηνών παρουσίασαν δυσκολίες στην ούρηση, που απεδείχθη ότι οφείλονταν σε φίμωση του πέους. Η μόνη λύση ήταν να χειρουργηθούν, αλλά ο ουρολόγος που τα ανέλαβε, αντί να ακολουθήσει κάποια συμβατική για την εποχή μέθοδο, τα υπέβαλε σε καυτηριασμό.
Ο καυτηριασμός πετυχαίνει στον μικρό Μπράιαν, αλλά στον Μπρους ήταν καταστροφικός: προκαλούνται βαθιά εγκαύματα σε όλο το πέος του και ο γιατρός ανακοινώνει στους τρομοκρατημένους γονείς ότι η κατάσταση είναι αδύνατον να επιδιορθωθεί χειρουργικά.
ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± the Boy Who Was Raised as a Girl Brenda Reimer
Τους μήνες που ακολουθούν, το νεαρό ζευγάρι των αγροτών από τον Καναδά τρέχει από γιατρό σε γιατρό για να δουν αν μπορεί κάτι να γίνει με το παιδί τους. Κανένας δεν τους δίνει ελπίδες: ο Μπρους θα πρέπει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του με το ελάχιστο που έχει απομείνει από το πέος του.
Τότε, η Τζάνετ και ο σύζυγός της συμφώνησαν, μετά από πιέσεις των γιατρών να αλλάξουν εντελώς τη ζωή του παιδιού τους. Αποφάσισαν να υποβληθεί ο Μπρους σε μια ριζοσπαστική θεραπεία ορμονών για να μετατραπεί σε… κορίτσι.
Έλεγαν ότι ήταν ο μόνος τρόπος να ζήσει φυσιολογικά από το να είναι αγόρι χωρίς το όργανό του. «Αν το μεγαλώσετε σαν κορίτσι, θα είναι κορίτσι», έλεγαν οι γιατροί που πίστευαν ακράδαντα πως όλα ήταν θέμα ανατροφής και όχι φύσης.
Μάλιστα, ο επικεφαλής γιατρός, ονόματι Τζον Μόνεϊ, πίστευε στην ουδετερότητα των φύλων και έδωσε τη λύση να μετατρέψει το όργανο του μικρού Μπρους σε γυναικείο και να περάσει ένα μεγάλο διάστημα μελετώντας την συμπεριφορά του μικρού παιδιού.
Όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Ο Μπρους που πλέον ονομαζόταν Μπρέντα, δεν ήθελε να φορέσει φουστάνια και δεν αισθανόταν άνετα με τα μακριά του μαλλιά.
Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο τραγική όταν ο Μόνεϊ, θέλησε να πειραματιστεί επάνω στα δίδυμα, δοκιμάζοντας ως παιχνίδι σεξουαλικές στάσεις για να εντάξει υποτίθεται την Μπρέντα στην ζωή ως κορίτσι. Τραβούσε φωτογραφίες, τους έδινε οδηγίες για να δοκιμάζουν στάσεις και τους ανάγκαζε να μένουν σε αυτές για να «τεστάρει» την Μπρέντα. O Μπράιαν αργότερα έγινε σχιζοφρενής, ενώ η Μπρέντα άρχισε να έχει τα πρώτα σημάδια βαθιάς κατάθλιψης.
Η Μπρέντα ήξερε πως δεν είναι αγόρι, αλλά ένιωθε σαν αγόρι! Οι συνεχείς επισκέψεις στους γιατρούς επιδείνωναν την κατάσταση.
ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± the Boy Who Was Raised as a Girl Brenda Reimer
Ένας τοπικός ψυχίατρος έπεισε τους γονείς της να της πουν την αλήθεια – και η «Μπρέντα» απελευθερώθηκε. «Ξαφνικά όλα απέκτησαν νόημα, ήξερα γιατί ένιωθα όπως ένιωθα, δεν ήμουν φρικιό, δεν ήμουν τρελός. Ήμουν άντρας», δήλωνε χρόνια αργότερα, όταν πια μιλούσε επωνύμως για όσα πέρασε.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την αποκάλυψη, η «Μπρέντα» αποφάσισε να μπει σε μια πολυετή μάχη για να ανακτήσει την χαμένη της ταυτότητα. Άλλαξε το όνομά της σε Ντέιβιντ, υποβλήθηκε σε διπλή μαστεκτομή για να απαλλαγεί από το στήθος που της είχε δημιουργήσει η ορμονοθεραπεία, και έκανε πολλαπλές εγχειρήσεις, με τοποθέτηση μοσχευμάτων και προθέσεων, για να αποκτήσει τεχνητό πέος και όρχεις. Έκανε επίσης ενέσεις τεστοστερόνης για να αποκαταστήσει τα ανδρικά χαρακτηριστικά του.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ντέιβιντ παρέμενε καταθλιπτικός, τόσο εξαιτίας των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας, όσο και εξαιτίας της προοπτικής – όπως πίστευε – να μην μπορέσει ποτέ να παντρευτεί και να έχει δική του οικογένεια. Μέχρι να φτάσει στα 25 του χρόνια, είχε ήδη κάνει τρεις απόπειρες αυτοκτονίας.
Ο Ντέιβιντ τελικά παντρεύτηκε μια νεαρή μητέρα τριών παιδιών, την Τζέιν και ένιωθε χαρούμενος για την θετή του οικογένεια. Όμως η καταθλιπτική διάθεσή του επέμενε, τις νύχτες βασανιζόταν από εφιάλτες και οι ψυχικές διακυμάνσεις του ήταν μαρτύριο για τη γυναίκα του.
Όταν το 2002 αυτοκτόνησε ο δίδυμος αδελφός του, ο Μπρους, ο Ντέιβιντ βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη – και όταν στις 2 Μαΐου 2004 η σύζυγός του, η Τζέιν, του ζήτησε να μείνουν για λίγο χώρια, κατέρρευσε.
Τρεις μέρες αργότερα, πήρε μια καραμπίνα από το σπίτι του, έκοψε την κάνη, πήγε στο πάρκινγκ ενός παρακείμενου σούπερ μάρκετ, σήκωσε το όπλο και έδωσε τέλος στο μαρτύριό του. Ήταν 39 ετών…
ΔΙ.Ε.ΣΥ.
Έμφυλες Ταυτότητες ή πώς η Νέα Αριστερά
επιτίθεται στην Κανονικότητα
Τρίτη, Ιαν 31 2017
του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Το υπουργείο Παιδείας απέστειλε την προηγούμενη εβδομάδα στα σχολεία εγκύκλιο με την οποία ζητά να γίνουν μαθησιακές δραστηριότητες στις οποίες περιλαμβάνονται «εργαστήρια, διαδραστικά παιχνίδια, θεατρικά δρώμενα, εικαστικές δραστηριότητες, προβολή ταινιών με σχετικό περιεχόμενο που πλαισιώνεται με συζήτηση ή άλλη δράση» καθώς και συζήτηση για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα έμφυλα στερεότυπα και τις διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία αλλά και την έμφυλη βία….
Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας “δραστηριότητας”; Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο… Είναι πλέον προφανές σε όλους ότι το Υπουργείο Παιδείας λειτουργεί στα πρότυπα των πλέον έξαλλων ΜΚΟ. Και είναι απολύτως λογικό αυτό, αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αυτοί που τον στηρίζουν έχουν ως στόχο ανάμεσα στα υπόλοιπα και το γκρέμισμα των παραδοσιακών ρόλων των δύο φύλων. Και οι άνθρωποι το λένε, δεν ντρέπονται. Αλλά πόσο μπορεί ο Έλληνας γονιός να ανεχθεί να γίνεται στο παιδί του που πάει γυμνάσιο ή λύκειο πολιτισμική προπαγάνδα σχετικά με τους… τρανσέξουαλ;
Είναι τέτοια η κατάσταση στην Παιδεία που δεν ξέρουμε πια από πού να ξεκινήσουμε την κριτική. Μετανάστες στα σχολεία, μαθήματα αλβανικών και σκιπτάρικες σημαίες, τρανσέξουαλ και υπουργικές δηλώσεις για ομοφυλόφιλα φιλιά με μαύρους δίμετρους. Πού όμως βασίζεται αυτή η “πρωτοβουλία” του Υπουργείου Παιδείας; Ποιά είναι η θεωρητική βάση πίσω από αυτή την κίνηση που έρχεται και στην χώρα μας, αφού ήδη έχει εφαρμοστεί ως έναν βαθμό και σε σχολεία του εξωτερικού;
Αυτή δεν είναι άλλη παρά η “θεωρία των φύλων” μια “ιδεολογική προσέγγιση” των σχέσεων μεταξύ των φύλων αλλά και των φύλων ως κοινωνικού κατασκευάσματος, που προωθήθηκε από πολύ συγκεκριμένα κέντρα στο εξωτερικό. Και προκάλεσε αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό ότι όταν εφαρμόστηκε στην Γαλλία το 2014, οι μισοί μαθητές έλειψαν από όλα τα σχολεία της Γαλλίας. Και εκτός από θεωρία έχει και έναν συγκεκριμένο σκοπό. Την δημιουργία μιας νέας “σεξουαλικότητας”, μέσω της κατήχησης μαθητών και φοιτητών, έτσι ώστε να μπορέσει η φυσική τους αντίληωψη να διαστρεβλωθεί.
Τι λέει όμως αυτή η θεωρία;
Αυτή η “νέα σεξουαλικότητα” και η “θεωρία των φύλων” επικρίνει και καταδικάζει τις παραδοσιακές απόψεις περί της σεξουαλικότητας και του φύλου ως μια δυαδική σκέψη ( δηλαδή ότι σκεφτόμαστε με όρους αντίθεσης και ετεροπροσδιορισμού) και ετερο-κανονιστική (η πεποίθηση δηλαδή ότι οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις είναι κάτι το φυσιολογικό, κάτι που κάνει τους ανθρώπους οι οποίοι έλκονται από το ίδιο φύλο ή είναι δι- σεξουαλικοί ή διαφυλετικοί – τρανσέξουαλ- να αισθάνονται ότι οι ίδιοι δεν είναι κάτι το φυσιολογικό). Διδάσκουν τα παιδιά ότι είναι λάθος να σκεφτόμαστε αποκλειστικά με όρους έλξης αρσενικού-θηλυκού και ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «φυσιολογική» σεξουαλικότητα. Δηλαδή επί της ουσίας καταστρέφουν τον ορισμό της υγιούς σεξουαλικότητας, όπως αυτός έχει σχηματισθεί από την αρχή του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να “αισθάνονται καλύτερα” οι διάφορες μικρές ομάδες σεξουαλικά “διαφορετικών” ανθρώπων.
Ακριβώς αυτή η “δυαδική διάκριση”, σύμφωνα με τις θεωρίες οι οποίες εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια προωθούνται στα σχολεία των σκανδιναβικών χωρών και και των ΗΠΑ, και η οποία αποτελούσε την πυξίδα της σεξουαλικότητας για όλο τον πολιτισμένο κόσμο καταδικάζεται ως μια μορφή μισαλλοδοξίας από τη νέα αυτή ιδεολογία και την θεωρία της. Δηλαδή δεν αμφισβητείται απλά αυτή ως θεώρηση αλλά και οι φορείς της. Οι “πρεσβευτές” της θεωρίας των φύλων ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την σεξουαλικότητα αποκλειστικά με όρους των αντιθέτων που έλκονται μεταξύ τους, αλλά πρέπει να βλέπουμε την σεξουαλικότητα ως κάτι που “ρέει” και εκφράζεται με ένα ρευστό και δυναμικό τρόπο. Με άλλα λόγια, μπορεί να προσελκύει, γενικά, το αντίθετο φύλο, τοο ίδιο φύλο ή και τα δύο αλλά μπορεί και οι “προτιμήσεις σας” να αλλάζουν συνεχώς. Η σεξουαλική προτίμηση δεν είναι κάτι σταθερό ούτε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση ετεροφυλόφιλοι. Η στρατηγική της “θεωρίας των φύλων” είναι το να υπονομεύσει την ετερο-κανονικότητα και ταυτόχρονα να παρουσιάσει την ομοφυλοφιλία ως κάτι τόσο διαδεδομένο και φυσιολογικό, που εάν δεν συμφωνείτε μαζί της ή ακόμη και απλά αισθάνεται κάποιος άβολα με αυτήν να χαρακτηριστεί ομοφοβικός.
«Μια φορά κι έναν καιρό, η λέξη «δυαδικός» ήταν ένας μαθηματικός όρος. Τώρα είναι μια προσβολή στο ίδιο επίπεδο με «ρατσιστής», «σεξιστής» ή «ομοφοβικός». Ο εχθρός σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο μάχης είναι όποιος υποστηρίζει ότι υπάρχουν άνδρες και υπάρχουν γυναίκες, και ότι η διαφορά μεταξύ τους είναι θεμελιώδους σημασίας. «Melanie Phillips.
Αυτή είναι η κύρια στρατηγική της θεωρίας των φύλων, που μας εγκαθιστά τώρα στα ελληνικά σχολεία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με όρους όπως το άνδρας και γυναίκα, διότι, ακόμη και αν κάποιος είναι βιολογικά αρσενικό μπορεί ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστεί ως θηλυκό και το αντίστροφο. Και αντί να θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για μια “διαφοροποίηση” του ατόμου για τον έναν ή τον άλλον λόγο, θα πρέπει αυτό να γίνεται αποδεκτή και να θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό.
Το νέο “διδακτικό υλικό” μας ενθαρρύνει έντονα να επιβεβαιώσουμε και να ενθαρρύνουμε κάποιον όταν αυτός επιθυμεί να αρχίσει να ντύνεται όπως το αντίθετο φύλο ή ακόμη και να χρησιμοποιεί τις τουαλέτες και τα αποδυτήρια του αντίθετου φύλου, να αρχίσει “θεραπεία” με ορμόνες ή να κάνει μια χειρουργική επέμβαση για να αλλάξει το φύλο του. Το να μην “ενθαρρύνει” κάποιος τέτοιου είδους κινήσεις τον μετατρέπει πλέον de facto σε έναν άνθρωπο ο οποίος “μισεί” όσους παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις. Και φυσικά το ίδιο είναι όποιος αντιτίθεται παραδείγματος χάριν στο να μπορούν αυτοχαρακτηριζόμενοι “διεμφυλικοί” να χρησιμοποιούν π.χ. τα αποδυτήρια στις πισίνες όπου κάνουν προπονήσεις μικρά αγοράκια ή κοριτσάκια.
Το διδακτικό υλικό που σύμφωνα με την θεωρία των φύλων ξεκίνησε να διδάσκεται και στην χώρα μας λέει στα παιδιά μας ότι το βιολογικό φύλο δεν είναι κάτι το σημαντικό. Διότι αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι η “ταυτότητα” και η “ταυτότητα φύλου”. Τα οποία δεν χρειάζεται να ταιριάζουν με το βιολογικό φύλο τους. Και έχει να κάνει περισσότερο με το πώς “αισθάνεται” κανείς “μέσα του” αντί της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ρωτούν, «είναι αγόρι ή κορίτσι», και φυσικά δεν θα πρέπει να “υποθέτουν” το φύλο κάποιου από την εμφανισή του. Και ως εκ τούτου οι τάξεις στα σχολεία δεν θα πρέπει να μοιράζονται σε “αγόρια και κοριτσια” όταν κάνουν διαφόρων ειδών δραστηριότητες. Στο τελευταίο επίπεδο – κάτι που τώρα συμβαίνει σε αμερικάνικα εκπαιδευτικά ιδρύματα διαφόρων βαθμίδων είναι ότι σταματά και η χρήση των άρθρων “ο,η” αλλά και αντωνυμιών τρίτου προσώπου. και αντικαθίστανται με διάφορα ευφάνταστα νέα.
Mια ενδιαφέρουσα ανάλυση από τον καθηγητή φιλοσοφίας Δημήτρη Πατέλη.
Απόσπασμα από ομιλία του στο 4ο μάθημα από τη σειρά «10 απλά μαθήματα Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας. Κλασικός μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας.» Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Νοέμβριος του 2015.
«Η ιδέα ότι οι φεμινίστριες είναι οι πρώτες που κατήγγειλαν τον βιασμό είναι μια χοντροκομμένη συκοφαντία εναντίον των ανδρών. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο βιασμός καταδικάζοταν από τους έντιμους άνδρες. Οι έντιμοι άνδρες δεν σκοτώνουν· οι έντιμοι άνδρες δεν κλέβουν· οι έντιμοι άνδρες δεν βιάζουν. Αυτό πάει πολύ πίσω στην ιστορία. O βιασμός της Λουκρητίας από τον Ταρκύνιο προκάλεσε την πτώση των τυράννων και την ίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Η ιδέα πως, με κάποιο τρόπο, ξαφνικά ο φεμινισμός ανακάλυψε, ως εκ θαύματος, ότι οι γυναίκες ήταν θύματα εκμετάλλευσης και βίας από την αρχή της ιστορίας είναι γελοία… Άνδρες θυσιάστηκαν και σακατευτηκαν σωματικά και ψυχικά για να ταϊσουν, να στεγάσουν και να προστατεύσουν γυναίκες και παιδιά. Κανένα από αυτά τα βάσανα , κανένα από αυτά τα επιτεύγματα δεν έχει αναγνωριστεί από τη φεμινιστική ρητορική, που παρουσιάζει τους άνδρες σαν καταπιεστές και φρικτούς εκμεταλλευτές.»
«Η υπόθεση της Λορίνα Μπόμπιτ (που ακρωτηρίασε το πέος του συζύγου της), έφερε ξανά στην ζωή το αρχαίο μυθικό αρχέτυπο της γυναίκας-ευνουχίστριας, έδειξε ότι οι γυναίκες είναι τόσο επιθετικές όσο και οι άνδρες και ότι το σεξ είναι μια σκοτεινή, επικίνδυνη δύναμη της φύσης. Αλλά φυσικά το φεμινιστικό κατεστημένο, κολλημένο στις παρωπίδες της αιώνια κακοποιημένης γυναίκας, δεν έμαθε τίποτε από αυτήν την κραυγαλέα απόρριψη των απόψεών του. Κλασικά έργα τέχνης, όπως η «Κάρμεν» του Bizet, μας λένε πολλά περισσότερα για το παράλογο της αγάπης, την ζήλεια και την εκδίκηση απ’ ό,τι όλες οι συνταγές της βιομηχανίας της ψυχανάλυσης.»
«Οι βιασμοί και η βία δεν συμβαίνουν εξαιτίας των κανόνων της πατριαρχίας αλλά εξαιτίας του αντιθέτου, εξαιτίας της κατάρρευσης του κοινωνικού ελέγχου…Οι άνδρες ήξεραν πως αν έπαιρναν την παρθενιά μιας γυναίκας θα κατέληγαν νεκροί μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Αυτοί οι κανόνες ελέγχου έχουν πια καταργηθεί.»
«Οι γυναίκες είναι το κυρίαρχο φύλο. Οι σεξουαλικές δυνάμεις των γυναικών είναι τεράστιες. Όλοι οι πολιτισμοί το έχουν δει. Οι άνδρες το γνωρίζουν. Οι γυναίκες το γνωρίζουν. Οι μόνες που δεν το γνωρίζουν είναι οι φεμινίστριες, αυτές οι αποσεξουαλικοποιημένες και νευρωτικές γυναίκες. Δεν θα το έλεγα αυτό πριν από είκοσι χρόνια γιατί ήμουν και η ίδια μαχητική φεμινίστρια. Αλλά καθώς τα χρόνια έχουν περάσει, άρχισα να καταλαβαίνω όλο και περισσότερο ότι τα διεστραμμένα, νευρωτικά ψυχοδράματα που δημιουργούνται από αυτές τις γυναίκες προέρχονται από τα δικά τους προβλήματα με το σεξ.»
«Ένα από τα πιο εκνευριστικά αντανακλαστικά του φεμινισμού είναι η μοδάτη περιφρόνησή του για την «πατριαρχική κοινωνία», στην οποία δεν αποδίδεται ποτέ τίποτε καλό. Όμως είναι η πατριαρχική κοινωνία που με απελευθέρωσε ως γυναίκα. Είναι ο καπιταλισμός που μου έδωσε τον ελεύθερο χρόνο να κάθομαι σε αυτό το τραπέζι και να γράφω αυτό το βιβλίο. Ας σταματήσουμε να είμαστε στενόμυαλες όσον αφορά τους άνδρες και ας αναγνωρίσουμε τους θησαυρούς που δημιουργήθηκαν από τις εμμονές τους.»
H τρανς ακτιβίστρια Κέιτλιν Τζένερ εξέφρασε την αντίθεση της στη συμμετοχή τρανς γυναικών σε γυναικείους αθλητικούς αγώνες, δηλώνοντας πως για εκείνη είναι «ζήτημα δικαιοσύνης» το να μην υπάρχουν άτομα που έχουν γεννηθεί ως άντρες στον γυναικείο αθλητισμό και πώς μια τέτοια κίνηση θα προστατέψει τα κορίτσια που αθλούνται σε σχολεία και σχολές, στοχεύοντας να βγούν στον επαγγελματικό αθλητισμό. ( https://www.news247.gr/kosmos/keitlin-tzener-adiko-na-symmetechoyn-trans-athlitries-se-gynaikeia-athlimata.9219370.html ).
«Η θεωρία (ότι όλοι έχουμε μια έμφυτη ταυτότητα φύλου που από μόνη της καθορίζει αν είμαστε άνδρες, γυναίκες ή κάτι άλλο) δεν βοηθά ούτε τους τρανσέξουαλ. Δεν χρειάζομαι κάποια γυναικεία ταυτότητα φύλου για να είμαι τρανς. Είμαι τρανς γιατί άλλαξα το σώμα μου ώστε να νιώθω πιο άνετα με αυτό. Μπορεί τώρα να μοιάζει με το σώμα μιας γυναίκας από ορισμένες απόψεις, αλλά δεν θα είμαι ποτέ γυναίκα. Η κατανόηση και η αποδοχή αυτής της αλήθειας μου φέρνει ηρεμία και ασφάλεια. Εκείνοι που βασίζουν τη ζωή τους στην ταυτότητα φύλου δεν μπορούν ποτέ να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους και επομένως είναι ευάλωτοι στην απόρριψη από οποιονδήποτε δεν συμμερίζεται την πίστη τους. Αυτός δεν είναι τρόπος για να ζεις.»
Με κάθε αφορμή, από την τραγική ιστορία της «Δήμητρας της Λέσβου» μέχρι το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, μία μερίδα της κοινωνίας, η οποία θεωρείται φιλελεύθερη, επιτίθεται στον άδικο και καταπιεστικό κόσμο της πατριαρχίας, των έμφυλων διαχωρισμών και των προκαταλήψεων. Σε επίπεδο «αριστεράς», αυτός ο ιδεολογικός ακτιβισμός έχει πολλά να μας πει για την- από ένα σημείο και μετά- εγκατάλειψη της ταξικής αναφοράς και την υποκατάστασή της από το αφήγημα περί δικαιωμάτων. Δεν περιορίζεται όμως αυτός στους κύκλους της αριστεράς. Ακόμα και νέο-χριστιανοί και κεντροδεξιοί είναι έτοιμοι να καταγγείλουν τον λαϊκισμό και την οπισθοδρομικότητα πεπαλαιωμένων αντιλήψεων, που ακόμα επιμένουν και μιλούν για ετεροφυλία, γάμους και παιδιά. Άλλωστε, στο περίφημο συνέδριο για την γονιμότητα ο σάλος που δημιουργήθηκε ήταν δυσανάλογος της εμβέλειας του ίδιου του συνεδρίου.
Εάν κάποιος θέλει να κρατήσει αποστάσεις από την «καυτή» επικαιρότητα και να δώσει το στίγμα μίας ιστορικής συνθήκης, δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να διαπιστώσει ότι, όπως στο ζήτημα της «λατρείας» και ειδωλοποίησης των μεταναστών και προσφύγων, έχουμε εδώ το φαινόμενο η εν ενεργεία (νέο-) καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση να παράγει κοινωνικά υποκείμενα με τα αξιακά συστήματα, που θέλει αυτή η παγκοσμιοποίηση. Όπως ο «βικτωριανός» καπιταλισμός είχε τη δική του ηθική και ιδεολογία, έτσι και ο σημερινός ευνοεί κάθε αναφορά στην ελευθερία των μετακινήσεων, στην αποδόμηση «νησίδων» στοιχειώδους κοινωνικής σταθερότητας όπως είναι η οικογένεια και ο γάμος. Οι ιστορικές συνθήκες αυτού που λέγεται «δικαιωματισμός» είναι σαφείς. Εάν δεν «διαλύσει» κανείς μέσα του κάθε κοινωνική συνεκτικότητα, δεν μπορεί να εργασθεί και να παράγει (ή να επιβιώσει) στη σύγχρονη κοινωνία. Κατά τρόπο φαινομενικά και μόνο παράδοξο αυτό συνδυάζεται και από μία έξαρση του συναισθηματικού και του βιωματικού στοιχείου σε σημείο παρωδίας: πώς μπορεί άλλωστε να εκλάβει κανείς όλη αυτή την έγνοια και τη μέριμνα για τα ζώα συντροφιάς, όταν όλο το υπόλοιπο πλαίσιο τείνει να γίνει σκληρό όσο ο πιο σκοτεινός Μεσαίωνας;………..
…………………………….
Όσοι νομίζετε ακόμη ότι στο μάθημα της «Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης», οι μαθητές ενημερώνονται μόνο για το ανθρώπινο σώμα ή για τους πιθανούς κινδύνους που μπορούν να προκύψουν μέσω της σεξουαλικής δραστηριότητας, είστε πολύ γελασμένοι. Και για του λόγου το αληθές, να μερικά αποσπάσματα από το εκπαιδευτικό υλικό του μαθήματος που είναι ανεβασμένα στο σάιτ του Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. ( http://iep.edu.gr/el/ekpaideftika-programmata-yliko, σημειωτέον ότι το μάθημα απευθύνεται σε μαθητές Γυμνασίου ) :
«Γράψτε τη λέξη Φύλο στην κορυφή του πίνακα.
– Ζητήστε από τους/τις μαθητές/-τριες να απευθυνθούν στον/στην διπλανό/η τους και να συζητήσουν για το τι μπορεί να σημαίνει η λέξη. Αφήστε τους/τις μαθητές/-τριες να μοιραστούν τις απαντήσεις τους. Συνήθως οι μαθητές/-τριες θα πουν ότι το φύλο είναι το αν είσαι αγόρι ή κορίτσι.
-Πείτε στους/στις μαθητές/-τριες ότι το φύλο είναι η εσωτερική σου αίσθηση να είσαι κορίτσι, αγόρι, κανένα από τα δύο ή και τα δύο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που οι άνθρωποι προσδιορίζουν το φύλο τους και υπάρχουν πολλά φύλα.
-Επίσης πείτε στους/στις μαθητές/-τριες ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι κορίτσι, αγόρι, κανένα από τα δύο ή και τα δύο και ότι αυτό θα το συζητήσετε περισσότερο καθώς κάνετε τη δραστηριότητα…
-Ένας απλός τρόπος να εξηγήσετε το παραπάνω στους/στις
μαθητές/-τριες είναι να πείτε ότι όταν γεννιέται ένα παιδί, ο/η γιατρός κοιτάζει την ανατομία του σώματος και λέει αν είναι κορίτσι, αγόρι ή ίντερσεξ. Ωστόσο επειδή τα μωρά δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα, δεν μπορούν να μας πουν πώς νιώθουν. Όταν αρχίζουν να μιλάνε, μπορεί να πουν αν είναι κορίτσια ή αγόρια ή και τα δύο ή τίποτα.»
«Η βασική αρχή είναι ότι ο ι ά ν δ ρ ε ς κ α ι ο ι γ υ ν α ί κ ε ς «γ ί ν ο ν τ α ι, δ ε γ ε ν ν ι ο ύν τ α ι» και άρα, όταν κάποιος/α γεννιέται με κάποια ανατομικά χαρακτηριστικά δεν είναι απαραίτητο αυτά να καθορίζουν την ταυτότητά του. Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι ρόλοι και επιτελούνται. Δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, που δημιουργεί καταπίεση. Τα αρσενικά και θηλυκά άτομα γινόμαστε άντρες ή γυναίκες αντιγράφοντας τις συμπεριφορές που βλέπουμε γύρω μας μέσω ανταμοιβής ή τιμωρίας. Γι’ αυτό συμμορφωνόμαστε και μιμούμαστε συμπεριφορές φύλου, δεν τις καθορίζουν τα γονίδιά μας. Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι προϊόντα κοινωνικής εκπαίδευσης, προϊόντα μίμησης και προσαρμογής σε συμπεριφορές και κοινωνικούς ρόλους ή στερεότυπα. Αυτά τα στερεότυπα είναι η «φυλακή» του φύλου μας.»
Για να μην κοροϊδευόμαστε : στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες χώρες της Δύσης, το μάθημα της «Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης» προωθεί μια ξεκάθαρη ιδεολογική και πολιτική ατζέντα. Προωθεί τη λεγόμενη «θεωρία του φύλου» που μας λέει ότι το φύλο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κοινωνική κατασκευή, ότι υπάρχουν άπειρα φύλα και ότι ο καθένας μπορεί να διαλέξει αυτό που του ταιριάζει, όπως διαλέγει τυρί στο σούπερ μάρκετ. Προωθεί μια αριστερίστικη παλαβή θεωρία που σκοπό έχει να αποδομήσει όχι μόνο όλες τις σταθερές του Δυτικού πολιτισμού αλλά και την ίδια τη βιολογία, την ίδια την πραγματικότητα. Μάλιστα, μέσα από το μάθημα αυτό, η «θεωρία του φύλου» παρουσιάζεται σαν επιστημονικό θέσφατο, σαν η μοναδική αλήθεια, όταν στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτε το επιστημονικό, αφού είναι μια ακόμη κοινωνιολογική θεωρία, μέσα στις χιλιάδες που κυκλοφορούν, η οποία μάλιστα εχει δεχτεί σκληρές επικρίσεις από επιστημονες, διανοούμενους, πολιτικούς και δημοσιογράφους. (φυσικά, οι μαθητές των ελληνικών γυμνασιών δεν πρόκειται ποτέ να διδαχτούν την αντίθετη άποψη). Και το κερασάκι στην τούρτα είναι πως το εκπαιδευτικό υλικό του μαθήματος αυτού δεν το ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας, αλλά μια σκληροπυρηνική ακτιβιστική ΛΟΑΤΚΙ οργάνωση, το «Πολύχρωμο Σχολείο», που υποστηρίζει με φανατισμό όλες αυτές τις αμφισβητούμενες θεωρίες…………
Χθες στη Βουλή η κυβέρνηση έφερε τροπολογία η οποία προβλέπει την πλήρη απαγόρευση των λεγόμενων «θεραπειών μεταστροφής» σε ανηλίκους. ( https://www.iefimerida.gr/ellada/telos-stis-therapeies-metastrofis-bazei-ypygeias ) «Θεραπεία μεταστροφής», σύμφωνα με την τροπολογία, είναι «κάθε μεταχείριση που αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου» ενός ατόμου. Ήδη στα ΜΜΕ και στα social media, όλες οι προοδευτικές ψυχές έχουν αναριγήσει από χαρά και υπερηφάνεια στο άκουσμα αυτής της είδησης αλλά , ως συνήθως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Πρώτα απ’ όλα, όσον αφορά τις θεραπείες που αποσκοπούν να μεταβάλουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε στη δεκαετία του ’50. Σήμερα, η ομοφυλοφιλία είναι περισσότερο από ποτέ αποδεκτή και τέτοιες πρακτικές είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο. (προσωπικά δεν ξέρω ούτε μια τέτοια περίπτωση). Τα στοιχεία που παρουσιάζονται για να μας πείσουν ότι κάτι τέτοιο συνηθίζεται προέρχονται από ένα ερωτηματολόγιο μιας ακτιβιστικής ΛΟΑΤΚΙ οργάνωσης στο οποίο δόθηκαν ανώνυμες απαντήσεις. Όχι και το απαύγασμα της επιστημονικής αντικειμενικότητας και αμεροληψίας! Ούτως ή άλλως, πρακτικές που περιέχουν βία και μπορούν να προκαλέσουν σωματικές βλάβες τιμωρούνται ήδη με άλλους νόμους και δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει μια ακόμη νομοθετική παρέμβαση.
Αλλά το βασικό πρόβλημα αυτής της τροπολογίας βρίσκεται αλλού. Στην ορθοπολιτική εποχή μας όπου το φύλο θεωρείται κοινωνική κατασκευή, όπου άνδρες μπορούν να συμμετέχουν σε γυναικείους αθλητικούς αγώνες επειδή απλά αισθάνονται γυναίκες και όπου η ιατρική διαδικασία της φυλομετάβασης παρουσιάζεται σαν μια ανώδυνη βόλτα στο λουνα-παρκ, η τάχα μου κεντροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη συντάσσεται με τις πιο παλαβές και επικίνδυνες απόψεις του ακροαριστερού woke κινήματος και με την νέα τροπολογία απαγορεύει «κάθε μεταχείριση που αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου» ενός ανήλικου.
Η λεγόμενη «δυσφορία φύλου» , το να νιώθεις ότι έχεις γεννηθεί σε λάθος σώμα, συναντάται στην παιδική και στην εφηβική ηλικία και μάλιστα τα τελευταία χρόνια αυτές οι περιπτώσεις έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Όμως, όπως δείχνουν πολλές επιστημονικές έρευνες, για το 80% των παιδιών και των εφήβων όλο αυτό είναι μια περαστική φάση (από τις τόσες περαστικές φάσεις αυτής της δύσκολης και γεμάτης αμφιβολίες ηλικίας), την οποία αφήνουν πίσω με την ενηλικίωσή τους ή και νωρίτερα. (πολλοί από αυτούς γίνονται ομοφυλόφιλοι ή λεσβίες). Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο που το παιδί έχει ανάγκη από κάποιον ειδικό που θα το βοηθήσει να νιώσει άνετα με το σώμα του, έρχεται η τροπολογία της κυβέρνησης Μητσοτάκη η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τιμωρηθεί μια τέτοια προσέγγιση. Με αυτή την νομοθετική παρέμβαση η πιο ασφαλής επιλογή για τον ειδικό θα είναι να επιβεβαιώσει τις ονειροφαντασίες που βρίσκονται μέσα στο κεφάλι του παιδιού. Διαφορετικά, αν προσπαθήσει να κάνει το παιδί να νιώσει άνετα με το βιολογικό του φύλο, αν του δείξει ότι πρόκειται για μια περαστική φάση (όπως ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις), μπορεί να κατηγορηθεί ότι «αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου» του παιδιού και να βρεθεί αντιμέτωπος με πειθαρχικές και διοικητικές κυρώσεις, με πρόστιμα, ακόμη και με φυλάκιση. Ουσιαστικά η τροπολογία αυτή σπρώχνει τον ανήλικο σε έναν δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Όταν λες πρόωρα στο παιδί ή στον έφηβο ότι πράγματι έχει γεννηθεί σε λάθος σώμα , όταν του στερείς τη δυνατότητα να σκεφτεί ξανά σε μια πιο ώριμη ηλικία αυτήν την τόσο καθοριστική για την ζωή του απόφαση, ανοίγει ο δρόμος των ορμονών από την εφηβική ηλικία, των αναστολέων ανάπτυξης εφηβείας, των χειρουργικών επεμβάσεων, των ακρωτηριασμών. Ανοίγει ένας δρόμος που μπορεί να καταστρέψει τις ζωές χιλιάδων παιδιών και οικογενειών. Και όλα αυτά με την κρατική ενθάρρυνση και με τις κρατικές ευλογίες.
Στη Βρετανία, όταν η κυβέρνηση Τζόνσον έφερε πρόσφατα ένα νομοσχέδιο παρόμοιο με αυτό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι αντιδράσεις ήταν τεράστιες και σε πολλές έγκυρες εφημερίδες και περιοδικά ακούστηκαν οι ενστάσεις που διατύπωσα σε αυτήν την ανάρτηση. Τελικά, εκεί η κυβέρνηση έκανε πίσω και απέσυρε την απαγόρευση των θεραπειών μεταστροφής που αφορούν την ταυτότητα φύλου. Εδώ στην Ελλάδα, πάλι, ο κύριος Πλεύρης, που καμώνεται και τον δεξιό και έφερε στη Βουλή αυτήν την εκτρωματική τροπολογία, έχει ενημερωθεί άραγε για αυτές τις εξελίξεις και για τη συζήτηση που έχει διεξαχθεί σε άλλες χώρες γι’ αυτό το τόσο σοβαρό θέμα; Και άραγε οι ιθύνοντες της κυβέρνησης έχουν συνειδητοποιήσει σε τι κίνδυνο βάζουν χιλιάδες παιδιά για να τονώσουν το προοδευτικό τους προφίλ και να κερδίσουν λίγες παραπάνω ψήφους; Αν έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας και υπευθυνότητας σε αυτήν την κυβέρνηση, αυτή η τροπολογία πρέπει να αποσυρθεί τώρα.
Το όποιο προοδευτικό, έχει και τα όριά του… Με 5χίλιαρο για εννιά μήνες εγκυμοσύνη, είναι ντροπή, αίσχος, κατάντια. Η δύναμη του χρήματος, δεν δικαιολογεί τις όποιες ανθρωπιστικές αγαθοεργίες. Με δυό λόγια, η γυναίκα δεν είναι όργανο αναπαραγωγής, για να ζητιανεύει τα 2.5χιλιάρικα επίδομα από το κράτος, για ν’ αυξηθούν οι γεννήσεις. Δεν μπορεί το εμπόριο των παρένθετων μητέρων, να δικαιολογεί τους κυρίους, που θέλουν να έχουν παιδί, για να το μεγαλώσουν σωστά! Δεν μπορεί να στηρίζεις τα δικαιώματα των γυναικών a la carte και να κάνεις τα στραβά μάτια, για να δείχνεις ευχάριστη στους δήθεν προοδευτικούς Gay πατέρες!
Μαρτυρία για την τρανς κολυμβήτρια Λία Τόμας: «Μας υποχρέωσαν να δούμε ανδρικά γεννητικά όργανα σε γυναικεία αποδυτήρια»
Η πρωταθλήτρια του Κεντάκι Ράιλι Γκέινς επιτέθηκε στο NCAA για την τακτική του στο θέμα της Λία Τόμας
«….Τις τελευταίες εβδομάδες η κα Στέρτζον ενεπλάκη σε έντονη διαμάχη με την αντιπολίτευση στη Σκωτία και με την κεντρική κυβέρνηση στο Γουέστμινστερ αναφορικά με το νόμο περί προσδιορισμού φύλου στη Σκωτία.
Ο νόμος της που καθιστά πιο εύκολη τη νομική αναγνώριση της αλλαγής προσδιορισμού φύλου στη Σκωτία εγκρίθηκε από το τοπικό κοινοβούλιο του Χόλιρουντ, αλλά στη συνέχεια ακυρώθηκε από την κεντρική κυβέρνηση του Λονδίνου….»
Ο Frank Furedi, επίτιμος πλέον καθηγητής κοινωνιολογίας στο Kent, στο βιβλίο του Why Borders Matter, κάνει μια σειρά από σημαντικές διαπιστώσεις τις οποίες μεταφέρω παρακάτω.
Μόλις τα παιδιά μάθουν ότι το όριο μεταξύ αρσενικού και θηλυκού είναι πορώδες και ότι η ρευστότητα του φύλου είναι ο κανόνας, είναι αναπόφευκτο να τεθούν υπό αμφισβήτηση άλλα μακροχρόνια όρια. Πρόσφατα, η ηθική διάκριση μεταξύ ανθρώπων και ζώων έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης. Όσοι από εμάς υποστηρίζουμε τη μοναδική ηθική θέση των ανθρώπινων όντων συχνά καταγγέλλουμε ως σπισιστές. Η πεποίθηση ότι τα ζωικά είδη είναι κατώτερα από τους ανθρώπους θεωρείται πολιτιστικό έγκλημα που μοιάζει με ρατσισμό ή τρανσφοβία. Η διάβρωση των ορίων μεταξύ ανθρώπων και ζώων έχει οδηγήσει ορισμένους να αμφισβητήσουν την ηθική διάκριση μεταξύ των δύο. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι τα ζώα μπορούν να συναινέσουν να κάνουν σεξ με ανθρώπους. Η υπεράσπιση της κτηνοβασίας είναι ακόμα, ευτυχώς, πολύ σπάνια. Ωστόσο, από τη στιγμή που θα παραβιαστεί το όριο μεταξύ ανθρώπων και ζώων, αναπόφευκτα θα επέλθει η ζωοποίηση των ανθρώπων και ο εξανθρωπισμός των ζώων.
Η πολιτικοποίηση της ταυτότητας έχει εξαπολύσει μια ατέρμονη εφεύρεση νέων ταυτοτήτων. Σήμερα έχουμε συνηθίσει σε «προσποιητούς», ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι αυτοί που δεν είναι. Δεδομένης της πολιτιστικής αποτίμησης που αποδίδεται στην ταυτότητα ενός θύματος, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υπάρξει πολυάριθμα παραδείγματα λευκών που ασπάζονται μια μαύρη ή ιθαγενή αμερικανική ταυτότητα. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της ως υποψηφίας για την προεδρική υποψηφιότητα του Δημοκρατικού Κόμματος το 2019, η γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Γουόρεν αντιμετώπισε κριτική για τον ισχυρισμό της ότι το DNA της της επέτρεψε να διεκδικήσει την κληρονομιά των ιθαγενών της Αμερικής. Εάν μια Αμερικανίδα πολιτικός υψηλού προφίλ μπορεί να προσποιηθεί ότι είναι αυτό που δεν είναι, είναι περίεργο το γεγονός ότι πολλά παιδιά ακολούθησαν το παράδειγμά της;
Ο τρανσέξουαλ παρέχει το πολιτιστικό έδαφος στο οποίο μπορεί να ανθίσει η ζωοποίηση των ανθρώπων. Αλλά ο κύριος μοχλός του τρανσέξουαλ και της ζωοποίησης της ανθρωπότητας είναι η διάβρωση των πολιτισμικών ορίων. Τα συμβολικά όρια που αναδύθηκαν ανά τους αιώνες – μεταξύ παιδιών και ενηλίκων, ανδρών και γυναικών, ανθρώπων και ζώων – τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση. Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Η κοινωνία αποπροσανατολίζεται σοβαρά όταν μπερδεύεται σχετικά με το πού να χαράξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αποδεκτής και απαράδεκτης συμπεριφοράς.
Το μέλλον μας εξαρτάται από την εκ νέου οικειοποίηση των πολιτισμικών μας ορίων, όπως και από το να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη.
La Fabrique de l’enfant transgenre (Η κατασκευή του διεμφυλικού παιδιού),
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρώπη, τα αιτήματα για αλλαγή φύλου μεταξύ των παιδιών και ιδιαίτερα των εφήβων αυξάνονται εδώ και αρκετά χρόνια. Οι ψυχαναλυτές Caroline Eliacheff και Céline Masson προειδοποιούν για τις υπερβολές του «τρανσέξουαλ» μεταξύ των ανηλίκων.
Το βάρος της LGBTQI κουλτούρας και η επιρροή των κοινωνικών δικτύων έχουν δώσει νέα ορατότητα στη «δυσφορία του φύλου» ή στην αίσθηση ότι γεννιέσαι σε «λάθος σώμα». Προοδευτική χειραφέτηση ή φαινόμενο ιδεολογικού συντάγματος;
Εκτός από το γεγονός ότι οι ορμονικές και χειρουργικές θεραπείες θα έκαναν ένα υγιές παιδί ασθενή για μια ζωή, η πολύ γρήγορη καταφατική απάντηση σε αυτή την επιθυμία για αλλαγή φύλου κινδυνεύει επίσης να υπονομεύσει την ψυχική του κατασκευή. Πολλές φωνές (πολύ συχνά πνιγμένες) παραδέχονται ότι μετανιώνουν για αυτήν τη μετάβαση, ενώ αρκετές χώρες επιστρέφουν στην πρώιμη συνταγογράφηση αναστολέων της εφηβείας και ανταγωνιστικών ορμονών.
Στο όνομα της προστασίας των παιδιών, η Caroline Eliacheff και η Céline Masson καταγγέλλουν το λεγόμενο «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» που κρύβει και εκμεταλλεύεται τα δεινά των εφήβων.
Ψυχίατροι: Οι διαταραχές της προσωπικότητας των γονιών οδηγούν τα παιδιά στον τρανσεξουαλισμό
Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας ορισμένων γονέων και το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου, οδηγούν πολλά παιδιά σε έναν καταστροφικό δρόμο χωρίς επιστροφή…..
Οι διασημότητες βρίσκονται όλο και περισσότερο στο προσκήνιο με ανακοινώσεις για τα παιδιά τους που εμφανίζονται ως τρανς ή μη δυαδικά. Τα μη δυαδικά άτομα δεν ταυτίζονται ούτε ως αρσενικά ούτε ως θηλυκά.
Το “Transhausen by proxy” δεν είναι μια επίσημα αναγνωρισμένη ψυχολογική κατάσταση. Είναι ένας «ρόλος» σε μια επίσημη ψυχολογική κατάσταση γνωστή ως Σύνδρομο Munchausen δια αντιπροσώπου (MSBP) ή αλλιώς πλασματική διαταραχή που επιβάλλεται σε άλλο άτομο, είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένας φροντιστής δημιουργεί την εμφάνιση προβλημάτων υγείας σε ένα άλλο άτομο, συνήθως στο παιδί του..
Ένα άλλο άρθρο των Pink News περιγράφει πώς οι τηλεοπτικοί αστέρες του Ηνωμένου Βασιλείου Κάρι και Ντέιβιντ Γκραντ ισχυρίζονται ότι τρία από τα τέσσερα παιδιά τους είναι τρανς ή μη δυαδικά.
Η κα Γκραντ είναι τραγουδίστρια και δασκάλα φωνητικών. Ο σύζυγός της ήταν μέλος του συγκροτήματος Linx της δεκαετίας του ’80 και συνεργάστηκε με συγκροτήματα όπως οι Spice Girls. Το ζευγάρι ανέφερε στη συνέντευξή τους ότι είχαν συζητήσει για εναλλακτικές ταυτότητες φύλου πριν «γεννηθούν καν τα παιδιά τους».
Αυτήν τη στιγμή δημοσιεύουν το βιβλίο τους, “A Very Modern Family”, με θέμα την “κατανόηση των queer και νευροαποκλίνων παιδιών”. Αλλά οι διασημότητες δεν είναι οι μόνοι που προαναγγέλλουν ότι τα παιδιά τους θα γίνουν τρανς και μη δυαδικά .
Οι γονείς αναρτούν συχνά κείμενα και φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επευφημώντας τη μετάβαση των παιδιών τους ή υποστηρίζοντας τα «δικαιώματα των τρανς». Μερικοί γονείς έχουν παρουσιαστεί σε άρθρα ειδήσεων για το γεγονός ότι φεύγουν από τις κόκκινες (Ρεπουμπλικανικές) πολιτείες που μπλοκάρουν τις διαδικασίες φυλομετάβασης για παιδιά και μετακομίζουν σε μπλε (Δημοκρατικές) πολιτείες όπου επιτρέπεται η «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο».
Η αύξηση των περιπτώσεων δυσφορίας του φύλου και των οικογενειών με πολλαπλά τρανς παιδιά έχει οδηγήσει ορισμένους επαγγελματίες του ιατρικού τομέα και της ψυχικής υγείας να υποπτεύονται ότι εμπλέκεται ψυχολογική ασθένεια στην όλη ιστορία, όπως η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας….
Η Μάχη του Κιλκίς της 4ης Νοεμβρίου του 1944 υπήρξε μια από τις πλέον αιματηρές συγκρούσεις περί την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής μεταξύ του ΕΛΑΣ και των συνεργατών των Γερμανών. Άφησε ως κληρονομιά τον απόλυτο διχασμό, που σε τοπικό επίπεδο «ξεπεράστηκε» με τη σιωπή και τους μονολόγους των πολιτικών επιγόνων των πρωταγωνιστών….
Περιεχόμενα του βιβλίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. Οι μεταναστεύσεις
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. Η εποχή του Τανζιμάτ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3. Το Ανατολικό Ζήτημα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4. Tα πληθυσμιακά μεγέθη των Ελλήνων
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5. Η πρώτη φάση της γενοκτονίας (1914-1918)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6. Η ελληνική αντίσταση και οι επαναστάσεις στη Ρωσία
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7. Οι πολιτικές επιδιώξεις του ελληνισμού
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, η δεύτερη φάση της γενοκτονίας και η νίκη των κεμαλιστών
Ένα βιβλίο του πατέρα μου
Διαιρείται σε 5 μέρη.
Το ΠΡΩΤΟ και το ΔΕΥΤΕΡΟ περιλαμβάνουν θέματα αγωγής και εκπαίδευσης.
Το ΤΡΙΤΟ αφορά το Γλωσσικό Ζήτημα.
Το ΤΕΤΑΡΤΟ έχει βιβλιοκρισίες και προσωπογραφίες και
το ΠΕΜΠΤΟ κείμενα για την κοινωνία και τη σύγχρονη ιστορία.
Μικρά Ασία-Γληνός, Σκληρός και Λούξεμπουργκ
ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Όταν ο Γληνός “συνάντησε” τη Λούξεμπουργκ: Προσεγγίζοντας το Ζήτημα της Ανατολής και το κίνημα των Νεότουρκων»....
.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Από τον Δραγούμη στον Μπεναρόγια: Το αντιπολεμικό – αντιμικρασιατικό συναίσθημα στην Ελλάδα και η συμβολή του στη Μικρασιατική Καταστροφή....
.
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Η άρνηση της προσφυγικής Μνήμης»...
..
Για μια «επίκαιρη» ιστορική συνάντηση!
Τι σημαίνει η σύγχρονη ισλαμική αναβίωση, πώς συγκροτήθηκε ο νέος ελληνισμός, πώς πρωτοεμφανίστηκε το Ισλάμ στην αραβική έρημο, ποιές είναι οι βασικές του απόψεις, ποιά η σχέση του με τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες (Εβραίοι και χριστιανοί), πώς εντάσσεται η γυναίκα στην ισλαμική θεολογία, πώς έγινε η ισλαμική επέκταση, ποιό ήταν το Εμιράτο της Κρήτης, ποιά η σχέση Τζιχάντ και Σταυροφοριών.....
Για το »σημείο μηδέν»….
Στο νέο βιβλίο επιχειρείται η διερεύνηση μιας σκοτεινής εποχής (1908-1923) και ενός οδυνηρού μετασχηματισμού που ακόμα διχάζει τους ιστορικούς, αλλά και τους πολιτικούς.
Εθνικισμός-Γενοκτονία
Κυκλοφόρησε στη σειρά Ε-Ιστορικά με τη συνεργασία ΚΑΙ Τούρκων ιστορικών
Ένα συλλογικό έργο
Γ.Κόκκινος–Έ.Λεμονίδου-Βλ.Αγτζίδης, "Tο Τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης", εκδ. Ταξιδευτής
Σοβιετικός ελληνισμός
απ' τις Εναλλακτικές Εκδόσεις
Πόντος-Ρωσία-ΕΣΣΔ
Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1995). Μια γενική ιστορια του ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου. Προσεγγίζει τα γεγονότα στο μικρασιατικό Πόντο, αναλύει τις επιπτώσεις της γενοκτονικής πολιτικής των Νεότουρκων και των Κεμαλιστών. Επικεντρώνεται στα ζητήματα των Ελλήνων της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ, έως και τη μετασοβιετική εποχή
Οι Έλληνες του Πόντου
Εκδόθηκε με πρωτοβουλία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αν. Αττικής και επανεκδόθηκε από τις εκδ. Σκάι
Διαλέξεις-παρεμβάσεις
.
Ένας πετυχημένος πίνακας
Εικαστικές Περιπλανήσεις
Ενδεικτικά έργα, διαφόρων τεχνοτροπιών, σε μια συλλογή στο faceBook
-"Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη", συλλογικό με Γ. Κόκκινο–Έ. Λεμονίδου,
εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2010.
-"Η εφημερίδα «Κόκινος Καπνας» και ο ελληνισμός του Καυκάσου", Αθήνα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2010
-"Οι σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης", ανάτυπο, Αρχείον Πόντου, τόμ. 52, 2007, σελ. 223-280.
-"Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό", Αθήνα, α΄ έκδοση 2005, [το 2009 επανεκδόθηκε από τον Σκάι].
-"Γενοκτονία στη Μικρά Ασία", ανάτυπο από περ. "Έρεισμα", Χανιά, 2001.
-"Οι Νιώτηδες της Κρήτης Μια οικoγένεια στις κρητικές επαναστάσεις", Αθήνα, εκδ. Μεταίχμιο, 2000.
-"Παρευξείνιος διασπορά", βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1997.
-"Πόντος. Ένα ανοιχτό ζήτημα", Αθήνα, εκδ. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1996.
-"Οι άγνωστοι Έλληνες του Πόντου", Αθήνα, εκδ. Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, 1995.
-"Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι συνέπειες για τον ελληνισμό", Αθήνα, εκδ. Ελλοπία, 1992.
-“Το κίνημα ανεξαρτησίας του μικρασιατικού Πόντου ως προϋπόθεση της δημιουργίας αυτόνομων ελληνικών περιοχών στη Σοβιετική Ενωση το μεσοπόλεμο”, ανάτυπο απ' το αφιέρωμα “Μικρασιατική Καταστροφή και Ελληνική Κοινωνία”, Δελτίο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, τόμ. 9, Αθήνα, 1993, σελ. 157-198.
-"Ποντιακός ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην περεστρόϊκα", Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1990.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο της 
Η τομή -και η μεταλλαγή- στις «σπουδές φύλου θα γίνει με την Αμερικανίδα Judith Butler και το βιβλίο της «
σεξουαλική επιθυμία», αποκόπτει ριζικά την έμφυλη ταυτότητα από τη βιολογική πραγματικότητα. 
Η Emilie Lanez υποστηρίζει ότι η ιδέα περί διαμόρφωσης της σεξουαλικής συμπεριφοράς ανεξάρτητα από τη σωματική πραγματικότητα ανήκε στον 
Οι μελέτες για το γένος – άνδρας ή γυναίκα – καθιερώθηκαν από την πένα και το νυστέρι ενός Νεοζηλανδού, καθηγητή σεξολογίας και ψυχολογίας, ειδικευμένου στον ερμαφροδιτισμό στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς, του Τζων Μάνεϊ. Αυτός είναι που από το 1955 ορίζει το γένος ως τη σεξουαλική συμπεριφορά που αποκτά κάποιος ανεξάρτητα από τη σωματική πραγματικότητα.
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
http://aftokathorismos.blogspot.com/2016/10/gender-studies.html?spref=bl
Αυτοί οι άνθρωποι οδηγούν τον κόσμο απ’ευθείας στους φασίστες.
Έχουμε μπλέξει άσχημα κύριε Βλάση με τα αλλοτριωτικά δίπολα…
Αυτοκαθορισμός: Πατριαρχικός και αντι-πατριαρχικός φασισμός..
http://aftokathorismos.blogspot.com/2016/10/blog-post_40.html?spref=bl
ENA ενδιαφερον KEIMENO
——————————————————
Η έννοια του φύλου: Μια κριτική γενεαλογία, Μνήμη
TOY Γιώργου Μαρνελάκη (που έφυγε νωρίς)
Η έννοια του φύλου: Μια κριτική γενεαλογία
Το κείμενο αυτό επιχειρεί μια εισαγωγή στις μεταβαλλόμενες ιδέες για την έννοια του φύλου (gender), όπως αναπτύχθηκαν μέσα από πολλαπλές φεμινιστικές προσεγγίσεις. Αν και, πλέον, αποτελεί μια ευρύτατα διαδεδομένη έννοια στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες γενικώς, το φύλο θα μας απασχολήσει ειδικότερα εδώ ως μια κεντρικής σημασίας κατηγορία για τη φεμινιστική θεωρία. Το πρώτο σημείο, λοιπόν, που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η εισαγωγή της έννοιας του φύλου στις φεμινιστικές θεωρίες και η παραγωγή γνώσης για το φύλο από τη συγκεκριμένη οπτική δε συνέβησαν λόγω κάποιας αθώας επιθυμίας για την ανακάλυψη της όποιας ‘αλήθειας’, ούτε απλώς και μόνο λόγω κάποιου υπερβάλλοντα ζήλου για μάθηση και κατανόηση. Και αυτό, βέβαια, καθόλου δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των φεμινιστικών προσεγγίσεων για το φύλο. Αν προσπαθούσαμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει κάποιο είδος γνώσης που παράγεται με τόσο αθώα και ουδέτερα κίνητρα, δε θα είχαμε κανέναν άλλο λόγο παρά να αποκρύψουμε συγκεκριμένα ενδιαφέροντα που πάντα υποκινούν κάθε απόπειρα παραγωγής γνώσης. Στην περίπτωσή μας, λοιπόν, η αναγκαιότητα θεωρητικής ενασχόλησης με την έννοια του φύλου προκύπτει, πρώτα και κύρια, ως ένα πολιτικό αίτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τις γενικότερες επιδιώξεις των φεμινιστικών κινημάτων. Παρακολουθώντας, επομένως, τις μεταλλαγές των ιδεών για την έννοια του φύλου, δε μπορεί παρά να παρακολουθούμε ταυτόχρονα ένα μέρος από τις ευρύτερες μεταλλαγές του ίδιου του φεμινισμού ως πολιτικού κινήματος.
Είναι απαραίτητο, επίσης, να διευκρινίσουμε ότι το παρόν κείμενο δε στοχεύει να στοιχειοθετήσει μια σφαιρική και συνεκτική ιστορία της έννοιας του φύλου, αλλά μάλλον ένα είδος γενεαλογίας. Η γενεαλογική προσέγγιση, θα μπορούσαμε πολύ σύντομα και σχηματικά να πούμε, δεν είναι ιστοριογραφία, αλλά απόπειρα διερεύνησης των συνθηκών που καθιστούν δυνατή τη γραφή της ιστορίας. Αν το χαρακτηριστικό της συνέχειας (και της ενότητας) αποτελεί το sine qua non μιας σφαιρικής ιστορίας, η γενεαλογία ενδιαφέρεται περισσότερο για τις ασυνέχειες, τις μεταβάσεις, τις μετατοπίσεις και τις τομές. Προσεγγίζοντας το θέμα μας μέσα από μια τέτοια λογική, θα αποφύγουμε να ψάξουμε για την ‘αρχική προέλευση’ των έμφυλων κατηγοριών και να παρουσιάσουμε τις ιδέες για το φύλο σε μια ενιαία και συνεχή γραμμική σειρά που νομιμοποιεί την εγκαθίδρυση μίας κυρίαρχης ιστορίας. Αυτό που θα επιχειρήσουμε είναι να διερευνήσουμε τις συνθήκες εγκαθίδρυσης και νομιμοποίησης κυρίαρχων αντιλήψεων περί φύλου, εξετάζοντας πώς συγκεκριμένες έμφυλες κατηγορίες που στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα κανονιστικών λόγων και πρακτικών εμφανίζονται ως αιτίες τους ή σημεία ‘αρχικής προέλευσής’ τους. Πιο συγκεκριμένα, θα εστιάσουμε σε δύο τομές/μετατοπίσεις στη φεμινιστική θεωρία που έχουν να κάνουν, αρχικά, με τη στροφή του ενδιαφέροντος από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’ και, σε επόμενο στάδιο, με την τάση να συσχετισθούν αναλυτικά το φύλο και η σεξουαλικότητα.
Τρίτη και τελευταία εισαγωγική διευκρίνιση: Το πεδίο διερεύνησής μας θα είναι εδώ η αγγλόφωνη βιβλιογραφία, μια και η έννοια του φύλου (gender) που θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε, και η οποία πρωτίστως αναφέρεται στην κοινωνική οργάνωση των σχέσεων ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, προέρχεται από την αγγλική γλώσσα. Οι θεωρίες περί φύλου με τις οποίες θα ασχοληθούμε, λοιπόν, αναπτύσσονται κυρίως στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Στη φεμινιστική θεωρία της Ηπειρωτικής Ευρώπης, από την άλλη μεριά (και εδώ ανοίγουμε ένα μεγάλο θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε), η έννοια που έχει κατά κύριο λόγο χρησιμοποιηθεί, πρώτα από τις γαλλίδες φεμινίστριες θεωρητικούς, είναι αυτή της σεξουαλικής διαφοράς (la différence sexuelle). Αξίζει να σημειώσουμε ότι, ενώ η έννοια αυτή έχει εισαχθεί στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία (στα αγγλικά αποδίδεται με τον όρο sexual difference), εμπλουτίζοντας έτσι την αγγλοαμερικανική συζήτηση για το φύλο, ο όρος gender δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί με την ίδια σημασία στα γαλλικά (η αντίστοιχη γαλλική λέξη le genre χρησιμοποιείται συνήθως για να δηλώσει ολόκληρο το ‘ανθρώπινο είδος’), με αποτέλεσμα να είναι πιο δύσκολη η εισαγωγή του στη σχετική συζήτηση της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Ο στόχος μας εδώ δεν είναι να εγκαθιδρύσουμε αυστηρά (γεωγραφικά και θεωρητικά) όρια ανάμεσα στις δύο παραδόσεις. Εφ’ όσον όμως, όπως θα δούμε, είναι δυνατό να αναγνωρίσουμε σημαντικές διαφορές στο θεωρητικό τους πλαίσιο, μας ενδιαφέρει να τις προσεγγίσουμε ως δύο διαφορετικές σχολές σκέψης, ή, χρησιμοποιώντας έναν όρο της Donna Haraway, ως δύο διαφορετικά ‘τοποθετημένες γνώσεις’ (situated knowledges), η καθεμιά με τα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς της. Έτσι, η παράλληλη αναφορά στην έννοια της σεξουαλικής διαφοράς θα γίνει για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια του φύλου που μας ενδιαφέρει εδώ και όχι για να αποφασίσουμε ποιο από τα δυο πλαίσια είναι το ‘καλύτερο’.
Από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’
Η πρώτη τομή στην οποία, όπως είπαμε, θα εστιάσουμε τη διερεύνησή μας είναι η μετατόπιση στο ενδιαφέρον των φεμινιστικών θεωριών από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, τότε που εμφανίζονται τα πρώτα προγράμματα γυναικείων σπουδών (women’s studies) στα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ, η έμφαση δίνεται στο να αποτυπωθούν ‘οι εμπειρίες των γυναικών’ (οι οποίες απουσιάζουν εντελώς από τις μέχρι τότε ανδροκεντρικές προσεγγίσεις όλων των τομέων της επιστήμης), να αποκαλυφθεί και να καταγραφεί το ιστορικό τους παρελθόν (το οποίο μέχρι τότε παρέμενε ‘κρυμμένο’ από αυτό που ονομάζεται ‘Ιστορία’) και να συγκροτηθούν θεωρητικά εργαλεία που θα βοηθήσουν στην κατανόηση και αντιμετώπιση των πολλαπλών φαινομένων καταπίεσης των γυναικών. Σε αυτές τις πρώιμες προσεγγίσεις, η κεντρική έννοια για τη φεμινιστική ανάλυση είναι η ‘γυναίκα’ και όχι το ‘φύλο’. Η εισαγωγή της έννοιας ‘φύλο’ συμπίπτει με την αρχή του λεγόμενου ‘δεύτερου κύματος’ του φεμινισμού (second wave feminism) και η ανάπτυξή της ως αναλυτική κατηγορία από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, σύμφωνα με τη Donna Haraway, στοχεύει κατ’ αρχήν στο να διερευνήσει τι μετράει ως ‘γυναίκα’, αλλά και να αμφισβητήσει απόψεις που για πολύ καιρό θεωρούνταν δεδομένες και αδιαμφισβήτητες και, τελικά, να ανασυγκροτήσει τι μετράει ως ‘άνθρωπος’ (human).
Αυτό που διακυβεύεται (επιστημονικά και πολιτικά) σε αυτή τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη ‘γυναίκα’ στο ‘φύλο’ έχει τουλάχιστον τρεις διακριτές πτυχές. Κατά πρώτον, εισάγοντας στρατηγικά τη διάκριση ‘βιολογικό φύλο’/‘κοινωνικό φύλο’ (sex/gender)—με το πρώτο να θεωρείται ότι αποτελεί το ‘φυσικό’ υπόβαθρο πάνω στο οποίο κατασκευάζεται το δεύτερο (θα επανέλθουμε αναλυτικά σε αυτή τη διάκριση)—οι φεμινίστριες επιδιώκουν να δώσουν έμφαση, σε θεωρητικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, στην έννοια του κοινωνικού φύλου, προκειμένου να τονίσουν το ρόλο των κοινωνικών και πολιτισμικών διαδικασιών και πρακτικών που κατασκευάζουν και οριοθετούν την έμφυλη ταυτότητα ‘γυναίκα’, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να υποβαθμίσουν και να μειώσουν τη σημασία και το ρόλο του λεγόμενου ‘βιολογικού φύλου’ —μια θέση που αρχικά διαμορφώνεται ως μια στρατηγική αντίστασης στην άποψη που θα υποστήριζε ότι ‘η βιολογία είναι πεπρωμένο’ (‘biology is destiny’).
Η στροφή της έμφασης από τη γυναίκα στο φύλο, κατά δεύτερον, είναι ενδεικτική της τάσης που θα επικρατήσει να μελετηθούν άνδρες και γυναίκες σε αλληλοσυσχετισμό μεταξύ τους. Το φύλο είναι μια σχετική έννοια, σύμφωνα με τη Joan Scott, και η χρήση του σαφώς υπονοεί ότι θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι για να κατανοήσουμε τις ‘γυναίκες’ πρέπει να τις μελετήσουμε αυτόνομα και ξεχωριστά από τους ‘άνδρες’. Εξ’ άλλου, η κοινή αντίληψή μας για το δίπολο άνδρας/γυναίκα (η αντίληψη δηλαδή ότι ‘ο άνδρας’ και ‘η γυναίκα’ είναι δύο διακριτά ‘όντα’ που συνδέονται μεταξύ τους με μια διχοτομική σχέση θετικού/αρνητικού—που το ένα, με άλλα λόγια, είναι ό,τι δεν είναι το άλλο) αποκαλύπτει ακριβώς ότι η έννοια ‘άνδρας’, για παράδειγμα, είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτή, αδύνατο καν να συγκροτηθεί ως έννοια, χωρίς το απαραίτητο (αν και δομικά υποδεέστερο και υποβαθμισμένο) αρνητικό της, από το οποίο στην πραγματικότητα η ίδια αντλεί τα χαρακτηριστικά της.
Η έμφαση στην έννοια του φύλου, τρίτο και ίσως πιο σημαντικό σημείο, σημαίνει επίσης ότι οι φεμινιστικές σπουδές δεν είχαν ως σκοπό απλώς και μόνο να προσθέσουν ένα καινούργιο ‘αντικείμενο’ μελέτης (τη ‘γυναίκα’) στα ήδη υπάρχοντα, αλλά να προωθήσουν μια συγκεκριμένη οπτική, αναθεωρώντας ριζικά τα καθιερωμένα μοντέλα ανάλυσης και έρευνας. Θέτοντας ερωτήματα από τη σκοπιά του φύλου, ερωτήματα που δεν περνούσαν καθόλου από το μυαλό των τότε ερευνητών, διανοουμένων και ακαδημαϊκών, και άρα με κανένα τρόπο δε μπορούσαν να διερευνηθούν με τα διαθέσιμα θεωρητικά εργαλεία, οι φεμινιστικές σπουδές κατάφεραν να αποσταθεροποιήσουν τα όρια ανάμεσα στις διάφορες περιοχές της επιστήμης και να διαταράξουν, δημιουργικά και με πλούσια αποτελέσματα, τις ήδη καθιερωμένες διαδικασίες παραγωγής γνώσης στα πανεπιστήμια.
Η διάκριση ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’
Η διάκριση ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’ είναι αυτή που σηματοδοτεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη γυναίκα στο φύλο την οποία συζητάμε. Η διάκριση αυτή εισάγεται ως θεωρητικό εργαλείο στη φεμινιστική ανάλυση στη δεκαετία του ’70 και έχει, όπως είπαμε, μια συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα. Θα μπορούσαμε όμως να υποστηρίξουμε ότι οι θεωρητικές καταβολές της διάκρισης αυτής μπορούν ήδη να ανιχνευθούν στην πρωτοποριακή για την εποχή της δουλειά της Simone de Beauvoir, και πιο συγκεκριμένα, στη διάσημη διατύπωσή της: ‘γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι’. Παρά το ότι η Beauvoir δε χρησιμοποιεί τον όρο ‘κοινωνικό φύλο’, αυτό που μπορούμε να διαβάζουμε στη θέση της είναι ότι ένα ‘βιολογικά’ καθορισμένο σώμα, με συγκεκριμένα ‘ανατομικά’ χαρακτηριστικά (αυτό το οποίο ‘γεννιέσαι’), σταδιακά εξελίσσεται και διαμορφώνεται σε έμφυλο υποκείμενο (αυτό το οποίο ‘γίνεσαι’): από θηλυκό σε γυναίκα. Σε αυτή τη λογική λοιπόν, το ‘βιολογικό φύλο’, όπως ήδη αναφέραμε, μοιάζει να γίνεται αντιληπτό ως ένα είδος ‘φυσικού’ υποβάθρου πάνω στο οποίο διαμορφώνεται και κατασκευάζεται κοινωνικά και πολιτισμικά το κοινωνικό φύλο.
Στο σημείο αυτό, αρχίζει πλέον να γίνεται σαφής η αναλογία της διάκρισης ανάμεσα σε ‘βιολογικό’ και κοινωνικό φύλο με την άλλη, κεντρικής σημασίας στη δομική ανθρωπολογία, διάκριση μεταξύ ‘φύσης’ και ‘πολιτισμού’ (‘nature’/‘culture’). Ο γάλλος ανθρωπολόγος Claude Lévi-Strauss, σε μεγάλο μέρος της δουλειάς του, αλλά κυρίως στο βιβλίο του The Elementary Structures of Kinship, βασικό θέμα του οποίου αποτελεί η εν λόγω διάκριση, μοιάζει να αντιλαμβάνεται την αντίθεση ‘φύσης’ και ‘πολιτισμού’ ως αντίθεση ανάμεσα στο ‘ωμό’ και το ‘μαγειρεμένο’. Πολύ σύντομα και σχηματικά, ο ‘πολιτισμός’ γίνεται εδώ αντιληπτός ως ανθρώπινη επεξεργασία του ωμού και πρωτογενούς υλικού της ‘φύσης’ (culturalisation of nature), ως το σύνολο των ανθρώπινων υλικών και συμβολικών παρεμβάσεων στον κόσμο, παρεμβάσεις που υποτίθεται ότι ‘ξεκινάνε’ από εκεί ακριβώς όπου ‘τελειώνει’ η ‘φύση’. Σε πλήρη αντιστοιχία, το κοινωνικό φύλο γίνεται αντιληπτό από τις φεμινίστριες θεωρητικούς ως μια συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτισμική επεξεργασία και ερμηνεία του ήδη από τη ‘φύση’ καθορισμένου ‘βιολογικού φύλου’. Το ‘βιολογικό φύλο’, με άλλα λόγια, θεωρείται ότι προηγείται, και λογικά και χρονολογικά, του κοινωνικού, το οποίο υποτίθεται ότι έπεται.
Η πιο πλήρης, ίσως, και ολοκληρωμένη θεωρητικά διατύπωση της διάκρισης ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου είναι αυτή της ανθρωπολόγου Gayle Rubin, στο περίφημο και με μεγάλη επιρροή άρθρο της ‘The Traffic in Women’. Η Rubin, παρά το ότι κατά τα λοιπά διατυπώνει μια ριζική κριτική στο στρουκτουραλισμό του Lévi-Strauss, μοιάζει να βασίζει την πολυσυζητημένη ιδέα της για το ‘σύστημα βιολογικού/κοινωνικού φύλου’ (‘sex/gender system’) ακριβώς σε κάποια σημεία της θεωρίας του Lévi-Strauss. Κάθε κοινωνική οργάνωση, γράφει η Rubin, έχει ένα ‘σύστημα βιολογικού/κοινωνικού φύλου’, μια σειρά δηλαδή από κανονιστικές αντιλήψεις, διαδικασίες και πρακτικές μέσω των οποίων το ‘βιολογικό φύλο’ και το ωμό υλικό της ανθρώπινης αναπαραγωγής μετασχηματίζεται και διαμορφώνεται μέσω της ανθρώπινης παρέμβασης σε κοινωνικό προϊόν. Σε αυτό το θεωρητικό σχήμα, παρά την ιδιαίτερη σημασία που έχει τη δεδομένη στιγμή η έμφαση στην κοινωνική κατασκευή του φύλου, οι έννοιες του ‘βιολογικού φύλου’ και του ‘σώματος’ παραμένουν ταυτισμένες με αυτό που μετράει ως ‘φύση’ —με αυτό δηλαδή που βρίσκεται ήδη ‘εκεί πέρα’, δοσμένο από πριν, προκαθορισμένο και αμετάβλητο —και άρα απλώς θεωρούνται δεδομένες, χωρίς να υπόκεινται σε καμιά θεωρητική επεξεργασία.
Τώρα, στο θεωρητικό πλαίσιο της Ηπειρωτικής Ευρώπης, η διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου, πολύ απλά, δεν υπάρχει. Ο όρος ‘σεξουαλική διαφορά’ (sexual difference) μπορεί να θεωρηθεί ως ένας ενδιάμεσος όρος ανάμεσα στο ‘βιολογικό’ και το κοινωνικό φύλο, χωρίς να μπορεί ακριβώς να μειωθεί ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Η έννοια της σεξουαλικής διαφοράς, με άλλα λόγια, δεν αναφέρεται απλώς σε μια ‘βιολογική’ διαφορά, ούτε όμως και σε μια διαφορά που είναι αποκλειστικά προϊόν κοινωνικής κατασκευής. Η σωματικότητα (corporeality) και η λεγόμενη ‘βιολογική’ υπόσταση του υποκειμένου γίνονται εδώ κατανοητές —κυρίως μέσα από τη χρήση της ψυχαναλυτικής θεωρίας —με όρους σημειωτικούς και συμβολικούς, πράγμα που σημαίνει ότι το ‘βιολογικό’ και το ‘πολιτισμικό’ εντάσσονται σε ένα ενιαίο θεωρητικό πλαίσιο.
Η βασική διάκριση σε αυτό το σχήμα σκέψης είναι αυτή ανάμεσα στο ‘αρσενικό’ και το ‘θηλυκό’. Οι φεμινίστριες που δουλεύουν σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο υποστηρίζουν ότι η έννοια του φύλου, καθώς αναφέρεται με ισότιμο τρόπο τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες, ενδεχομένως να υπαινίσσεται μια ‘ψευδαίσθηση συμμετρίας’ ανάμεσά τους, ενώ με την έννοια της σεξουαλικής διαφοράς η έμφαση δίνεται στις δομικά ασύμμετρες θέσεις τις οποίες καταλαμβάνουν το ‘αρσενικό’ και το ‘θηλυκό’ στο επίπεδο του συμβολικού. Έτσι, σύμφωνα με τη Rosi Braidotti, το θεωρητικό πλαίσιο της ‘σεξουαλικής διαφοράς’ εστιάζει κυρίως στους τρόπους με τους οποίους εγκαθίσταται συμβολικά η υπεροχή και η κυριαρχία του ‘αρσενικού’. Σύμφωνα με τις ψυχαναλυτικές θεωρήσεις της σχολής του Lacan, ‘ο άνδρας’ είναι αυτός που υποτίθεται ότι κατέχει το φαλλό, το πλεονεκτικό σημαίνον, γι’ αυτό και αντιπροσωπεύει ένα αφηρημένο (abstract) και μη ενσώματο υποκείμενο. ‘Η γυναίκα’, από την άλλη μεριά, θεωρείται ότι καθορίζεται από την υποτιθέμενη ‘ιδιαιτερότητα’ της σωματικότητάς της, γι’ αυτό και αποτελεί το μη αντιπροσωπεύσιμο και ευνουχισμένο ‘άλλο’—είναι, δηλαδή, η ίδια ο φαλλός. Αυτή η ασύμμετρη σχέση θεωρείται ότι συγκροτεί μια ανέκκλητη διαφορά μεταξύ ‘αρσενικού’ και ‘θηλυκού’ που δεν επιδέχεται μείωση, μια θεμελιώδη διαφοροποίηση στη σφαίρα του συμβολικού, η οποία θέτει τις παραμέτρους για τις αντίστοιχες τοποθετήσεις ανδρών και γυναικών στο πεδίο του κοινωνικού.
Αυτή η ριζική διάκριση ‘συμβολικού’ και ‘κοινωνικού’ —οφειλόμενη, βέβαια, στη συστηματική χρήση της ψυχαναλυτικής θεωρίας —είναι, θα τολμούσαμε να πούμε, ένα από τα πλέον προβληματικά σημεία στο θεωρητικό πλαίσιο της ‘σεξουαλικής διαφοράς’. Από τη στιγμή που το ‘συμβολικό’ γίνεται αντιληπτό ως ένα στατικό πεδίο δομών που θέτει τα όρια για το τι είναι ανέκκλητο και τι δεν είναι, η ασύμμετρη θέση ανδρών και γυναικών στη σφαίρα του συμβολικού είναι απόλυτα αποσπασμένη από τις υπαρκτές κοινωνικές σχέσεις και πρακτικές (στις οποίες πρωτίστως αναφέρεται η έννοια του φύλου), με αποτέλεσμα να εγκαθίσταται η ‘σεξουαλική διαφορά’ ως θεμελιώδης και αμετάλλακτη, απογυμνωμένη από κάθε κοινωνικότητα. Σε αυτή τη βάση, η Λακανική ψυχανάλυση έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης κριτικής από πολλές φεμινίστριες θεωρητικούς που εργάζονται στο θεωρητικό πλαίσιο του ‘φύλου’, θεωρώντας την ως μια κατ’ εξοχήν Ευρωκεντρική θεωρία —η οποία, αν και βασίζεται σε συγκεκριμένες, γεωγραφικά και ιστορικά προσδιορισμένες, εμπειρίες και πρακτικές, έχει αξιώσεις παγκόσμιας ισχύος —αλλά και, με τα λόγια της Rubin, ως μια από ‘τις πιο σοφιστικέ σεξιστικές ιδεολογίες που υπάρχουν’.
Από την άλλη μεριά όμως, η απουσία διάκρισης μεταξύ ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου επιτρέπει στις θεωρίες της ‘σεξουαλικής διαφοράς’ να εισαγάγουν με διαφορετικούς όρους την έννοια του σώματος. Αντί να αποτελεί μια οντότητα ήδη δοσμένη και ‘βιολογικά’ καθορισμένη —όπως υπαινίσσεται η διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου —το σώμα συλλαμβάνεται εδώ ως ένας τόπος διασταύρωσης υλικών και συμβολικών δυνάμεων, και δε μπορεί, έτσι, να μειωθεί σε ένα ‘δεδομένο της φύσης’, αλλά νοείται ως ‘η πρωταρχική μας θέση στον κόσμο, η πρωταρχική μας τοποθέτηση στην πραγματικότητα’. Αντί να γίνεται αντιληπτό ως διακριτό από το ‘πνεύμα’ —όπως επίσης υπαινίσσεται η διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου —το σώμα θεωρείται ως το καθαυτό ‘συστατικό’ του υποκειμένου και άρα είναι απαραίτητο, σύμφωνα με την Elizabeth Grosz, να συλληφθεί μέσω καινούργιων εννοιών όπως ‘ενσώματη υποκειμενικότητα’ (embodied subjectivity) και ‘ψυχική σωματικότητα’ (psychical corporeality), έννοιες που προσπαθούν να τονίσουν τον κεντρικό ρόλο του σώματος για τις ψυχικές διεργασίες συγκρότησης της υποκειμενικότητας.
………………………
…………………………..
Πριν από τη συνάντηση ‘φύλου’ και ‘σεξουαλικότητας’
Η δεύτερη μετατόπιση η οποία θα μας απασχολήσει έχει να κάνει, όπως ήδη αναφέρθηκε στην αρχή, με τη διερεύνηση των δυνατοτήτων για αναλυτικό συσχετισμό της έννοιας του ‘φύλου’ με την έννοια της ‘σεξουαλικότητας’, μια κίνηση που θα ανατρέψει δυναμικά προγενέστερες ιδέες για το φύλο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η σχέση φύλου και σεξουαλικότητας παραμένει γενικώς θεωρητικά αδιερεύνητη, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται δυο ξεχωριστά σώματα γνώσης, για το ‘φύλο’ και τη ‘σεξουαλικότητα’ αντίστοιχα, το καθένα από τα οποία εργάζεται με συγκεκριμένες παραδοχές και λαμβάνει ως δεδομένες συγκεκριμένες αντιλήψεις, είτε ρητά διατυπωμένες, είτε— συνηθέστερα —όχι. Από τη μια πλευρά, στη μέχρι τότε φεμινιστική συζήτηση για το φύλο κυριαρχεί η υπόθεση της ετεροφυλοφιλίας. Χωρίς αυτό να αποτελεί πάντα συνειδητά διατυπωμένη επιλογή, ο λόγος για τις ‘γυναίκες’ είναι κατά κανόνα λόγος για τις ‘ετεροφυλόφιλες γυναίκες’. Έτσι, μεγάλο μέρος της φεμινιστικής θεωρίας για τα θέματα φύλου λαμβάνει ως δεδομένη την ετεροφυλοφιλία, αποκλείοντάς την έτσι από το πεδίο διερεύνησής της.
Βέβαια, οι λεσβίες θεωρητικοί που εργάζονται στο πλαίσιο του λεσβιακού φεμινισμού —ένα επιμέρους τμήμα του φεμινιστικού κινήματος που αναπτύσσεται έντονα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80—είναι οι πρώτες που, ήδη από την εποχή αυτή, ασκούν μια κριτική στην υπόθεση της ετεροφυλοφιλίας που κυριαρχεί στις φεμινιστικές θεωρίες και ασχολούνται θεωρητικά με τη γυναικεία ομοφυλοφιλία. Παρόλα αυτά, ούτε κι εκείνες καταφέρνουν να διερευνήσουν ικανοποιητικά τη σχέση φύλου και σεξουαλικότητας. Όντας ενταγμένες πολιτικά στο ευρύτερο φεμινιστικό κίνημα, θεωρητικοποιούν τις λεσβίες πρώτα και κύρια ως γυναίκες, και θεωρούν, για παράδειγμα, την καταπίεση των λεσβιών αποκλειστικά ως γυναικεία καταπίεση, κατά κάποιο τρόπο υποτάσσοντας την αναλυτική κατηγορία ‘σεξουαλικότητα’ στην αναλυτική κατηγορία ‘φύλο’. Για παράδειγμα, η Adrienne Rich, σε ένα άρθρο-σταθμό για τις λεσβιακές σπουδές, ενώ από τη μια πλευρά ασκεί ριζική κριτική σε αυτό που η ίδια ονομάζει ‘αναγκαστική ετεροφυλοφιλία’ (compulsory heterosexuality)—στην άρρητη υπόθεση δηλαδή των φεμινιστικών θεωριών περί του δεδομένου της ετεροφυλοφιλίας —από την άλλη, για να προσεγγίσει θεωρητικά τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, εισάγει την έννοια ‘λεσβιακό συνεχές’ (lesbian continuum), η οποία θεωρητικοποιεί το λεσβιασμό ως ένα τρόπο ύπαρξης, ως μια ‘βαθύτατα θηλυκή εμπειρία’ που έχει τη δυνατότητα, σύμφωνα με τη Rich, να ενώσει όλες τις γυναίκες εναντίον της πατριαρχίας και της ανδρικής καταπίεσης. Η Rich εδώ δεν απέχει πολύ από το να υποστηρίζει ότι όλες οι γυναίκες είναι κατ’ ουσία λεσβίες —ένα, θα λέγαμε, εξαιρετικά προβληματικό επιχείρημα —και αυτό συμβαίνει γιατί ο λεσβιασμός εδώ δεν αναλύεται ως μια μορφή σεξουαλικότητας, αλλά θεωρείται ως ένα ουσιώδες ‘φυσικό’ χαρακτηριστικό όλων των γυναικών, ως έμφυλο γνώρισμα. Η σεξουαλικότητα, με άλλα λόγια, δεν αναγνωρίζεται ως διακριτή αναλυτική κατηγορία, αλλά εμφανίζεται απλώς ως ‘φυσική’ απόρροια του φύλου.
Από την άλλη πλευρά, το σώμα γνώσης που παράγεται με αντικείμενο τη ‘σεξουαλικότητα’, και το οποίο συνδέεται πολιτικά με τα αντίστοιχα gay/ομοφυλοφιλικά κινήματα, είναι σε μεγάλο βαθμό ανδροκεντρικό. Στις μέχρι τότε σπουδές της σεξουαλικότητας, στο μεγαλύτερο μέρος τους επηρεασμένες από τον περίφημο πρώτο τόμο της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του γάλλου φιλοσόφου Michel Foucault, χωρίς και πάλι αυτό να αποτελεί πάντα συνειδητά διατυπωμένη επιλογή, ο λόγος για τους ‘ομοφυλόφιλους’, είναι κατά κανόνα λόγος για τους ‘άνδρες ομοφυλόφιλους’. Οι μελέτες αυτές υποστηρίζουν γενικώς ότι η σεξουαλικότητα πρέπει να θεωρείται ως ένα κοινωνικά κατασκευασμένο χαρακτηριστικό και όχι ως ένα δεδομένο της ‘φύσης’. Για παράδειγμα, σε ένα σημαντικό άρθρο που δημοσιεύεται, μάλιστα, πριν το βιβλίο του Foucault, η Βρετανίδα κοινωνιολόγος Mary McIntosh διατυπώνει, ίσως για πρώτη φορά, μια θεωρία ‘κοινωνικής κατασκευής’ για την (ανδρική) ομοφυλοφιλία. Η McIntosh απορρίπτει την ιδέα ότι υπάρχουν δύο ειδών ‘όντα’ στον κόσμο (ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι), εκτοπίζει το ‘προαιώνιο’ ερώτημα για το αν η ομοφυλοφιλία είναι ‘επίκτητο ή εκ γενετής χαρακτηριστικό’ και διατυπώνει τη θέση ότι αντί να θεωρούμε ότι ‘ο ομοφυλόφιλος’ βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη ‘κατάσταση’, πρέπει να θεωρούμε ότι αναλαμβάνει κάποιο συγκεκριμένο ‘κοινωνικό ρόλο’. Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο, αυτό που μας ενδιαφέρει να τονίσουμε εδώ είναι ότι οι θεωρίες αυτές δεν εισάγουν καθόλου το φύλο στην ανάλυσή τους, με αποτέλεσμα να ακολουθούν τη γνωστή τακτική: θεωρώντας ότι αναφέρονται στη σεξουαλικότητα γενικώς, στην πραγματικότητα αναφέρονται στην ανδρική σεξουαλικότητα. Έτσι, οι συσχετισμοί φύλου και σεξουαλικότητας εξακολουθούν να παραμένουν και εδώ αδιερεύνητοι.
Πέρα από τη διάκριση ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’: Η ‘ετεροφυλόφιλη μήτρα’ και η θεωρία της επιτελεστικότητας
Η στροφή προς τη διερεύνηση των δυνατοτήτων για αναλυτικό συσχετισμό φύλου και σεξουαλικότητας ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και συνδέεται κατά κύριο λόγο με τη δουλειά της Αμερικανίδας φιλοσόφου Judith Butler, ιδιαίτερα στο πολυσυζητημένο βιβλίο της Gender Trouble. Η συμβολή της Butler ξεκινάει με μια παραγωγική και κριτική ‘αποδόμηση’ της διχοτομίας ‘βιολογικού’ και ‘κοινωνικού φύλου’, ενώ οι περαιτέρω επεξεργασίες της, τις οποίες θα συζητήσουμε αναλυτικά εδώ, αναδεικνύουν το σύνθετο δεσμό φύλου και σεξουαλικότητας.
Ξεκινώντας από τη Beauvoir, και από τη διατύπωσή της ότι ‘γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι’, η Butler αναρωτιέται πώς είναι δυνατό να γίνεσαι γυναίκα, αν δεν ήσουν γυναίκα από την αρχή. Υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται ένα συγκεκριμένο (κοινωνικό) φύλο σε κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο, και μπορούμε να υποθέσουμε ότι πριν γίνουν ένα συγκεκριμένο φύλο δεν ήταν αυτό το συγκεκριμένο φύλο; Αν υποθέσουμε ότι γεννιέσαι με ένα συγκεκριμένο ‘βιολογικό φύλο’ (θηλυκό, για παράδειγμα) και σταδιακά ‘γίνεσαι’ το κοινωνικό σου φύλο (γυναίκα), τότε το κοινωνικό φύλο θα πρέπει, όπως ήδη έχουμε πει, να θεωρείται ως μια συγκεκριμένη ερμηνεία του ‘βιολογικού φύλου’, το οποίο προηγείται δοσμένο από τη ‘φύση’ και αποτελεί ένα παθητικό δέκτη των ερμηνειών που του αποδίδονται. Όμως, υποστηρίζει η Butler, η αντίληψή μας για το τι μετράει ως ‘βιολογικό φύλο’ διαμορφώνεται πάντα μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια. Έτσι, το ‘βιολογικό φύλο’ δεν προϋπάρχει ως δεδομένο της ‘φύσης’, πριν ορισθεί ως ‘βιολογικό’ ή πριν θεωρηθεί ως δεδομένο της ‘φύσης’, στα πλαίσια συγκεκριμένων κοινωνικά διαμορφωμένων λόγων και αντιλήψεων. Με άλλα λόγια, μπορούμε να συλλάβουμε και να ορίσουμε το τι μετράει ως ‘βιολογικό φύλο’, αλλά αυτό το κάνουμε πάντα έχοντας ήδη την εμπειρία του κοινωνικού φύλου. Αυτό που ονομάζουμε, λοιπόν, ‘βιολογικό φύλο’ είναι πάντα ήδη εμποτισμένο με συγκεκριμένες κοινωνικές αντιλήψεις και παραδοχές, πράγμα που σημαίνει ότι ένα ‘βιολογικό φύλο’ άθικτο από κοινωνικές και πολιτισμικές παρεμβάσεις δε μπορεί να βρεθεί και, άρα, δε θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι υπάρχει. Το θεωρούμενο ‘βιολογικό φύλο’ δηλαδή, σύμφωνα με τη Butler, δεν είναι το υπόβαθρο ή η βάση για την παραγωγή του κοινωνικού φύλου αλλά μάλλον το αποτέλεσμά του.
Τώρα, για τη Butler, η ριζική διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου συνιστά ότι η κοινωνικά κατασκευασμένη έμφυλη ταυτότητα (άνδρας ή γυναίκα) είναι, ipso facto, ‘αφύσικη’, και άρα δεν είναι καθόλου απαραίτητο να ανταποκρίνεται στο αντίστοιχο ‘ανατομικά’ καθορισμένο σώμα (αρσενικό ή θηλυκό). Αυτό που κοινωνικά μετράει ως ‘άνδρας’, για παράδειγμα, μπορεί να αποτελεί τη συγκεκριμένη πολιτισμική ερμηνεία τόσο ενός ‘αρσενικού’, όσο κι ενός ‘θηλυκού’ σώματος. Κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα (και είναι ακριβώς εδώ το σημείο στο οποίο αρχίζει να γίνεται σαφής ο δεσμός φύλου και σεξουαλικότητας), η Butler υποστηρίζει ότι για ένα ακέραιο και ευανάγνωστο ή καταληπτό (intelligible) έμφυλο υποκείμενο, πρέπει να εγκαθιδρύεται και να διατηρείται μια ενότητα και μια συνέχεια ανάμεσα στο βιολογικό φύλο, το κοινωνικό φύλο, αλλά και τη σεξουαλική επιθυμία. Η ‘αναγκαστική τάξη’ (compulsory order) για τη Butler δεν είναι απλώς ότι ‘γεννιέσαι θηλυκό και γίνεσαι γυναίκα’, αλλά ότι ‘γεννιέσαι θηλυκό, γίνεσαι γυναίκα και επιθυμείς άνδρες’. Η σεξουαλική επιθυμία εμφανίζεται να προκύπτει ως αποτέλεσμα του κοινωνικού φύλου, το οποίο με τη σειρά του εμφανίζεται να αποτελεί την αναμενόμενη συνέχεια του ‘βιολογικού φύλου’: ‘επιθυμείς άνδρες διότι είσαι γυναίκα, και είσαι γυναίκα διότι γεννήθηκες θηλυκό’. Εδώ η Butler κάνει μια σημαντική θεωρητική ανατροπή, αποσταθεροποιώντας την αιτιακή σειρά που υποτίθεται ότι ισχύει για τις έννοιες ‘βιολογικό φύλο’, κοινωνικό φύλο και σεξουαλική επιθυμία. Εισάγει την έννοια της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’ (heterosexual matrix), η οποία περιγράφει ένα κανονιστικό και ρυθμιστικό σύστημα που εγκαθιδρύει, νομιμοποιεί και αναπαράγει την ετεροφυλοφιλία ως την αυτονόητα ‘φυσική’ και ‘κανονική’ μορφή σεξουαλικότητας. Αυτό το σύστημα της ‘αναγκαστικής ετεροφυλοφιλίας’, το οποίο υπάρχει ήδη εγκατεστημένο σε όλους τους τομείς των κοινωνικών και πολιτισμικών πρακτικών πριν από μας για μας, είναι που απαιτεί την ύπαρξη των δυο διακριτών και αντιθετικών φύλων, άνδρα και γυναίκας. Με άλλα λόγια, οι κοινωνικά διαμορφωμένες, έμφυλες ταυτότητες (άνδρας και γυναίκα), σύμφωνα με τη Butler, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής ερμηνείας του υποτιθέμενου ‘βιολογικού φύλου’ (αρσενικό και θηλυκό), αλλά είναι αποτέλεσμα των επιταγών αυτής της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’. Η προϋπόθεση μιας συγκεκριμένης ‘κανονικής’ σεξουαλικότητας, λοιπόν, είναι αυτή που απαιτεί την παραγωγή των ‘κανονικών’ κοινωνικών φύλων με συγκεκριμένο τρόπο και όχι το αντίθετο. Αντιστρόφως, και συνακόλουθα, υποστηρίζει η Butler, μια ‘μη κανονική’ σεξουαλικότητα έχει τη δύναμη να αποσταθεροποιεί τα ‘κανονικά’ παραγόμενα φύλα.
Το (κοινωνικό) φύλο, λοιπόν, είναι ένα κατασκεύασμα και για τη Butler, όχι όμως ένα κατασκεύασμα που αποτελεί μια συγκεκριμένη ερμηνεία και επεξεργασία ενός προϋπάρχοντος ‘βιολογικού φύλου’. Η Butler απορρίπτει αυτή την έννοια της κοινωνικής κατασκευής, υποστηρίζοντας ότι αν το κοινωνικό φύλο παράγεται ως αποτέλεσμα μιας αμείλικτης κοινωνικής και πολιτισμικής νόρμας, τότε φτάνουμε σε ένα είδος κοινωνικο- πολιτισμικού ντετερμινισμού που δε διαφέρει και πολύ, στα αποτελέσματά του, από το ‘βιολογικό’ ντετερμινισμό που επιτάσσει ότι ‘η βιολογία είναι πεπρωμένο’. Στην περίπτωση αυτή, υποστηρίζει η Butler, ‘όχι η βιολογία, αλλά ο πολιτισμός (culture), γίνεται πεπρωμένο’.
Για να σκεφτεί το φύλο ως κατασκεύασμα, αποφεύγοντας αυτού του είδους το ντετερμινισμό, η Butler διατυπώνει την περίφημη θεωρία της επιτελεστικότητας του φύλου (gender performativity), με την οποία προχωρεί πέρα από το καθιερωμένο, μέχρι τότε, μοντέλο της ‘κοινωνικής κατασκευής’ για την ερμηνεία της συγκρότησης του φύλου. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα χαρακτηριστικά του (κοινωνικού) φύλου στο σύνολό τους, αντί να αποτελούν την έκφραση ή την εξωτερίκευση κάποιας προϋπάρχουσας ‘ουσίας’, συγκροτούνται σταδιακά, στην επιφάνεια του σώματος, μέσω μιας στυλιζαρισμένης επανάληψης κινήσεων και πράξεων. Τέτοιες επαναλαμβανόμενες κινήσεις, χειρονομίες, στάσεις και πράξεις παράγουν την εντύπωση μιας βαθύτερης και ‘αληθινής’ ή ‘αυθεντικής’ έμφυλης ταυτότητας, η οποία ενώ μοιάζει να είναι η γενεσιουργός τους αιτία, στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμά τους. Με άλλα λόγια, για τη Butler, πέρα από αυτές τις επιτελεστικές πράξεις που δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας εσώτερης έμφυλης ουσίας, το φύλο δεν έχει καμία οντολογική υπόσταση. Δεν υπάρχει, με άλλα λόγια, έμφυλη ταυτότητα πέρα από τις έμφυλες εκφράσεις της. Αυτή η επιτελεστική διαδικασία, λοιπόν, παράγει τα χαρακτηριστικά του φύλου με ένα τελετουργικό τρόπο μέσα στο χρόνο. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες κινήσεις και πράξεις, αλλά για πράξεις που επαναλαμβάνονται και, μέσω ακριβώς της επανάληψης αυτής, συγκροτούν με επιτελεστικό (ή παραστασιακό) τρόπο τα έμφυλα χαρακτηριστικά, μέσα στην ήδη δοσμένη μήτρα της ‘αναγκαστικής ετεροφυλοφιλίας’. Το φύλο, σύμφωνα με αυτά, επιτελείται/παριστάται με συγκεκριμένους κανονιστικούς τρόπους, μέσω μιας διαδικασίας μίμησης κινήσεων και πράξεων που έχουν ήδη επαναληφθεί και επαναλαμβάνονται συνεχώς, με το αντικείμενο της μίμησης και της επανάληψης να είναι εδώ όχι κάποιο προϋπάρχον αυθεντικό ‘πρωτότυπο’, αλλά μάλλον η ίδια η ιδέα ενός εξιδανικευμένου πρωτοτύπου. Ως επιτελεστικά διαμορφωμένο, το φύλο αποκρύπτει τη διαδικασία παραγωγής του, κάνοντάς μας να θεωρούμε ότι αυτό που στην πραγματικότητα συγκροτείται υλικά στην επιφάνεια του σώματος είναι η εξωτερίκευση μιας βαθύτερης εσωτερικής υπόστασης και ουσίας. Το φύλο, λοιπόν, όπως το αντιλαμβάνεται η Butler, δεν αναφέρεται σε ένα ‘είναι’ (being), αλλά μάλλον σε ένα ‘πράττειν’ (doing), το οποίο είναι πάντα ήδη τοποθετημένο εντός των κανονιστικών πρακτικών της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’.
Να διευκρινίσουμε ότι η έννοια της επιτελεστικότητας (performativity) είναι πολύ κοντά στην έννοια της (επι)τέλεσης ή παράστασης (performance), αλλά δεν είναι βέβαια το ίδιο πράγμα. Πρόκειται για μια λεπτή αλλά καίρια διάκριση, την οποίο πρέπει να τονίσουμε, για το λόγο ότι η σύγχυση των δύο αυτών εννοιών είναι που έχει συχνά οδηγήσει σε κάποιες ατυχείς αναγνώσεις και παρερμηνείες της θεωρίας της Butler. Κάποιες προσεγγίσεις έχουν υποστηρίξει ότι η επιτελεστικότητα του φύλου, όπως την επεξεργάζεται η Butler, υπονοεί κάποιο είδος ‘εθελοντισμού’ του έμφυλου υποκειμένου, το οποίο ‘επιλέγει’ κατά κάποιο τρόπο το φύλο του (όπως διαλέγουμε ένα ρούχο από τη ντουλάπα μας, ίσως;) και δίνει την αντίστοιχη παράσταση. Μια άλλη εκδοχή της κριτικής στη Butler υποστηρίζει ότι αν το φύλο δεν είναι θέμα του τι ‘είσαι’ αλλά του τι ‘κάνεις’, τότε με την ίδια άνεση και ευκολία που το ‘κάνεις’ μπορείς κάλλιστα να το αναιρέσεις (όπως λειτουργεί η εντολή undo στον υπολογιστή, ίσως;). Και οι δυο εκδοχές πέφτουν στην παγίδα να θεωρούν ότι υπάρχει ένα ήδη συγκροτημένο υποκείμενο που προηγείται του φύλου του και είναι τόσο θεληματικό ώστε να είναι σε θέση να ‘επιλέγει’ το φύλο του, να το ‘κάνει’ και να το αναιρεί. Η επιτελεστικότητα, όμως, για τη Butler, είναι μια διαδικασία που η ίδια συγκροτεί το έμφυλο υποκείμενο και άρα δεν είναι δυνατόν να το προϋποθέτει. Πολύ απλά, δεν υπάρχει υποκείμενο που δεν είναι ήδη έμφυλο υποκείμενο. Κάθε υποκείμενο υπάρχει μόνο ως έμφυλο υποκείμενο και το φύλο δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που το υποκείμενο το βρίσκει στην πορεία, μετά τη συγκρότησή του ως υποκείμενο. Το να μπει, λοιπόν, κανείς μέσα στην επιτελεστική διαδικασία δε μπορεί να προϋποθέτει κάποιο είδος ‘εθελοντισμού’, ούτε δύναται να είναι απλώς θέμα ‘επιλογής’, γιατί το ‘εγώ’ που θα ήταν το υποκείμενο αυτής της επιλογής είναι πάντα ήδη συγκροτημένο μέσα από αυτή τη διαδικασία. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι αυτή την επιτελεστική διαδικασία παραγωγής του φύλου μας δεν την αποφασίζουμε και δεν τη διενεργούμε απόλυτα εμείς. ‘Το φύλο είναι πάντα ένα πράττειν (doing)’, γράφει η Butler, ‘όχι όμως ένα πράττειν από ένα υποκείμενο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι προϋπάρχει της πράξης (deed)’.
Στο πλαίσιο αυτό —με τη διάκριση ‘βιολογικού’ και κοινωνικού φύλου να έχει ριζικά αμφισβητηθεί —να σημειώσουμε ότι το ‘σώμα’ έρχεται στο προσκήνιο του φεμινιστικού προβληματισμού για τα θέματα φύλου, περνώντας από ένα δεδομένο και αμετάβλητο γεγονός της ‘φύσης’ σε ένα θεωρητικό πρόβλημα, μια κίνηση που φέρνει, εν μέρει, τη συζήτηση για το ‘φύλο’ πολύ κοντά σε αυτή της ‘σεξουαλικής διαφοράς’. Νεώτερες προσεγγίσεις θεωρούν το σώμα ως ένα σχεδίασμα (project), ένα κοινωνικό και πολιτισμικό παράγωγο, μια ρευστή υπόσταση που είναι συνεχώς υπό διαμόρφωση και (ανα)συγκρότηση. Η ‘υλικότητα’ (materiality) του σώματος δε θεωρείται πια ένα δεδομένο ‘φυσικό’ υπόβαθρο πάνω στο οποίο εγκαθιδρύονται διάφορες πολιτισμικές και κοινωνικές ερμηνείες —όπως υπαινίσσεται η διάκριση ‘βιολογικό’/κοινωνικό φύλο —αλλά αυτό που έρχεται να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού είναι οι τρόποι με τους οποίους το σώμα ‘υλοποιείται’, συγκροτεί την υλικότητά του.
Τώρα, το ενδιαφέρον των συσχετισμών φύλου και σεξουαλικότητας που προτείνει η Butler δεν είναι και πάλι αποκλειστικά και μόνο θεωρητικό, αφού οι εν λόγω συσχετισμοί συμβάλλουν σε αντίστοιχες μετατοπίσεις στις φεμινιστικές πολιτικές για το φύλο. Από τη μια πλευρά, θα μπορούσαμε να βρούμε αντιστοιχίες με τη σχετικά πρόσφατη στροφή του φεμινισμού προς μια αντιουσιοκρατική αντίληψη για την πολιτική. Αντί οι έμφυλες ταυτότητες να θεωρούνται πλέον δεδομένες και διαμορφωμένες εκ των προτέρων, για τις οποίες πρέπει εκ των υστέρων να διεκδικηθεί ‘ισότητα’ ή να υποστηριχθούν ‘δικαιώματα’, αυτό που έρχεται στο επίκεντρο των φεμινιστικών πολιτικών είναι η ίδια η συγκρότηση των έμφυλων ταυτοτήτων ως καίριο πολιτικό ζήτημα. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι θεωρητικές επεξεργασίες σχετίζονται και με μια γενικότερη διεύρυνση της κλασσικής έννοιας της πολιτικής. Εκτός από (και παράλληλα με) τη συλλογική δράση με τη μορφή της συσπείρωσης μαζικού αριθμού ατόμων υπέρ κάποιου ‘σκοπού’, αυτό που πλέον μοιάζει να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη πολιτική σημασία είναι η έμφαση στην καθημερινή αναδιάρθρωση των έμφυλων σχέσεων μέσω ανατρεπτικών ή ‘ανώμαλων’ πρακτικών. Οι αναδιαρθρωτικές αυτές πρακτικές διαταράσσουν την κανονικότητα και διακόπτουν την ομαλή διαδοχή των καθιερωμένων μιμητικών διαδικασιών, ή τις εγκαθιδρύουν ξανά με άλλους όρους, εκθέτοντας έτσι την ενδεχομενική και αναστρέψιμη τάξη αυτών των κανονιστικών διαδικασιών και ανοίγοντας δρόμο για αλλαγή και αναθεώρηση των τρόπων με τους οποίους παράγονται τα σώματα και τα φύλα. Επίσης, δεδομένου του στενού δεσμού φύλου και σεξουαλικότητας που έχει αποκαλύψει η Butler, οι φεμινιστικές πολιτικές έρχονται πιο κοντά από ποτέ στις πολιτικές των κινημάτων της σεξουαλικότητας. Η ριζική κριτική και αμφισβήτηση του συστήματος της ‘αναγκαστικής ετεροφυλοφιλίας’ από τα κινήματα της σεξουαλικότητας —εισάγοντας, αφ’ ενός, την έννοια του queer, το οποίο έρχεται να αντιταχθεί όχι στην ‘ετεροφυλοφιλία’ καθαυτή, αλλά στην ‘κανονικότητα’ η οποία τη συνοδεύει, και μετατοπίζοντας, αφ’ ετέρου, την έμφαση από την ομοφοβία στον ετεροσεξισμό, αναδεικνύοντάς τον ως πανταχού παρούσα κανονιστική και ρυθμιστική διαδικασία —θέτει, ταυτόχρονα, υπό ριζική αμφισβήτηση και τις ίδιες τις έμφυλες κατηγορίες, αν δεχτούμε ότι οι τελευταίες πλάθονται και διαμορφώνονται πάντα μέσα στο πλαίσιο του προϋπάρχοντος συστήματος αυτής της ‘ετεροφυλόφιλης μήτρας’.
Ανοιχτά ερωτήματα για το φύλο.
Μετά από όλα αυτά, θα πρέπει να έχει γίνει σαφές ότι δεν είναι δυνατό να μιλάμε για το ‘φύλο’ θεωρώντας το ως ένα ήδη διαμορφωμένο, δεδομένο και αμετάβλητο χαρακτηριστικό, είτε δοσμένο από τη ‘φύση’, είτε κοινωνικά και πολιτισμικά κατασκευασμένο. Το γεγονός ότι οι ιδέες για το φύλο μεταλλάσσονται δε μπορεί παρά να σημαίνει ότι και οι πρακτικές που παράγουν με συγκεκριμένους τρόπους τις έμφυλες ταυτότητες υπόκεινται κι αυτές σε διαδικασίες αλλαγής και αναθεώρησης. Η βασική μας αποστολή, παρακολουθώντας τις μεταλλαγές των ιδεών για την έννοια του φύλου, είναι να καταδείξουμε αυτή τη δυνατότητα αλλαγής και αναθεώρησης, προωθώντας μια επανεξέταση των βασικών κατηγοριών μας, τις οποίες έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένες. ‘Τι είναι το φύλο’, εξακολουθεί να αναρωτιέται η Butler, ‘πώς παράγεται και αναπαράγεται, ποιες είναι οι δυνατότητές του; Μια κριτική στάση απέναντι στα ερωτήματα αυτά, λοιπόν, δε θα ήταν να δώσουμε ολοκληρωμένες και μονοσήμαντες ‘απαντήσεις’, αλλά, θέτοντάς τα, να ανοίξουμε το πεδίο των δυνατοτήτων για διαφορετικούς τρόπους παραγωγής των φύλων, χωρίς να είμαστε σε θέση, ούτε όμως και να θέλουμε, να καθορίσουμε εκ των προτέρων ποιες ακριβώς θα είναι αυτές οι δυνατότητες.
http://www.presspublica.gr/john-money-judith-butler/
http://www.kilkis24.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85/
Tὰ ἄφυλα παιδιά
ΗΠΑ: Αγοράκι 8 χρονών που ζει με λεσβίες, άρχισε διαδικασία αλλαγής φύλου…
– Άλλη μία ιστορία «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», από την «προοδευτική» Δύση…
Οι δύο λεσβίες – που τις «πάντρεψε» ραβίνος σε Συναγωγή – ισχυρίζονται ότι το αγοράκι, που έχει πρόβλημα ομιλίας, τους είπε, μέσω νοηματικής, στην ηλικία μόλις των τριών ετών, ότι «…είναι κορίτσι»!
Από Daily Mail / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Δύο λεσβίες «μαμάδες» ενός 11χρονου αγοριού, (τον υιοθέτησαν όταν ήταν 2 χρονών) υπερασπίζονται στην απόφασή του να προχωρήσει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου, καθώς όπως λένε, είναι «καλύτερο» για ένα παιδί να αλλάξει φύλο σε νεαρή ηλικία.
Ο 11χρονος Thomas Lobel, που τώρα αυτοαποκαλείται ‘Tammy’, βρίσκεται στο στάδιο μίας αμφιλεγόμενης θεραπείας που μπλοκάρει τις ορμόνες, στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια προκειμένου να διακοπεί η διαδικασία της εφηβείας του ως αγόρι.
Οι δύο λεσβίες, η Pauline Moreno και η Debra Lobel θεωρούν ότι τα παιδιά με «διαταραχή ταυτότητας φύλου» που αναβάλουν την «μετάβασή τους» θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας.
Οι «μητέρες» λένε ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που ο Thomas τους είπε όταν έμαθε τη νοηματική γλώσσα, σε ηλικία τριών ετών – εξαιτίας ενός προβλήματος ομιλίας – ήταν: «Είμαι κορίτσι».
Στην ηλικία των επτά, αφού απείλησε ακρωτηριάσει τα γεννητικά του όργανα, οι ψυχίατροι διέγνωσαν στον Thomas «διαταραχή ταυτότητας φύλου». Με το που έγινε οκτώ, άρχισε η «μετάβαση».
Αυτό το καλοκαίρι, άρχισε τη λήψη φαρμάκων αποκλεισμού ορμονών, η οποία θα μπλοκάρει το να βιώσει την εφηβεία.
Ο ‘καταπιεστής’ των ορμονών, που έχει εμφυτευτεί στο επάνω αριστερό του χέρι, θα αναβάλει την ανάπτυξη στον 11χρονο των ώμων, της βαθιάς φωνής και των τριχών στο πρόσωπο.
Το ζευγάρι αντιμετωπίζει έντονη κριτική από φίλους και οικογένεια, ως λέει η Moreno στην MailOnline.
«Όλοι είναι θυμωμένοι μαζί μας. «Πώς μπορείτε να το κάνετε αυτό; Μπορεί να καταστρέψετε ολόκληρη τη ζωή του!»
Βασιζόμενη σε μια στατιστική του Προγράμματος Πρόληψης Αυτοκτονιών Νέων, η Moreno λέει ότι πάνω από το 50 τοις εκατό των ‘διαφυλικών’ νέων θα έχουν τουλάχιστον μία απόπειρα αυτοκτονίας από το 20ο έτος της ηλικίας τους.
Και το να αγνοήσει τους συνεχείς ισχυρισμούς του γιου τους, είπε, δεν αξίζει το ρίσκο.
«Αυτό που είναι τόσο τρομακτικό για μένα είναι, ότι θα ήσασταν πρόθυμοι να πείτε «όχι» μόνο και μόνο επειδή δεν σας αρέσει; – ακόμα κι αν το παιδί σας θα μπορούσε να χάσει τη ζωή του;»
Η «μετάβαση» της εφηβείας του γιου της, ελπίζει, θα τον βοηθήσει να έχει μια λιγότερο συγκρουσιακή ενηλικίωση.
«Η όλη ιδέα είναι τώρα να σταματήσουμε να δημιουργούμε ένα τρίτο φύλο που δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, γι’ αυτό προχωράμε στην μετάβασή της», είπε η Moreno.
– Πως λειτουργεί η παρεμπόδιση των ορμονών:
Οι ορμόνες της ‘Tammy’ Lobel παρεμποδίζεται από ένα εμφύτευμα στο εσωτερικό του άνω αριστερού χεριού του 11χρονου, το οποίο πρέπει να αντικαθίσταται μία φορά το χρόνο.
Η Moreno εξηγεί: «Με άλλα λόγια, θα παραμείνει ως προεφηβικό αγόρι μέχρι να αποφασίσει και να αισθανθεί ότι μπορεί να πάρει ‘εκείνη’ την απόφαση για χειρουργική επέμβαση.»
Οι γονείς του λένε ότι η θεραπεία με αυξητική ορμόνη θα του δώσει χρόνο για να καταλάβει αν θέλει την πλήρη μετάβαση προς το γυναικείο φύλο ή να περάσει από την εφηβεία ως αγόρι.
Μέχρι την ηλικία των 14 ή 15, η συσκευή θα πρέπει να αφαιρεθεί, ώστε η ‘Tammy’ να περάσει από την εφηβεία, λέει η Moreno.
Αν επιλέξει να σταματήσει να παίρνει τα φάρμακα, θα περάσει μέσα από φυσιολογική αρσενική εφηβεία σε μεταγενέστερο στάδιο και το μέλλον γονιμότητάς του δεν θα επηρεαστεί.
Σε περίπτωση που ο γιος τους αποφασίσει να γίνει ενήλικο κορίτσι, μπορεί να πάρει γυναικείες ορμόνες, οι οποίες θα λεπτύνουν τη φωνή του, θα του επιτρέψουν να αναπτύξει στήθος και να αναπτύξει άλλα θηλυκά φυσικά χαρακτηριστικά. –
Η Moreno λέει ότι το πρώτο βήμα της «μετάβασης» του Θωμά, για να γίνει γυναίκα ήταν να τον αφήνει να διαλέγει ποια ρούχα θέλει να φορέσει.
Αντί για καπέλα του μπέιζμπολ διάλεξε κορδέλες, σουτιέν και φορέματα. Και η αλλαγή στην προσωπικότητα του, λέει η Moreno, ήταν άμεση.
«Αυτό που είπαμε όταν η ‘Tammy’ επετράπη να είναι ‘Tammy’ είναι,» Ουοάου!»…
Το ζευγάρι «παντρεύτηκε» το 1990 από έναν ραβίνο και έχει δύο γιους και εγγόνια. Αλλά επιμένουν ότι η σεξουαλικότητά τους δεν έχει καμία σχέση με αυτό.
«Ήταν περίεργο για εμάς», είπε. «Ακόμα κι αν έχει λεσβίες για γονείς, όλα αυτά είναι νέα για εμάς. Γνωρίζουμε τι είναι να αισθάνεσαι διαφορετικά. Αλλά το να νιώθεις ότι δεν είσαι στο σωστό σώμα, αυτό δεν μπορούσαμε να το βάλουμε στο κεφάλι μας».
Η ‘οικογένεια’ έχει ένα τεράστιο σύστημα υποστήριξης. Από τους εκπαιδευτικούς, οργανώσεις και την θρησκευτική τους κοινότητα, που όλοι είναι «ανοιχτόμυαλοι» για την απόφασή του γιου τους.
«Ζούμε στην περιοχή του Bay, όπου υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι ζωής … και ανήκουμε σε μια θρησκευτική κοινότητα που ήταν απίστευτα υποστηρικτική. Τονίζουν ότι όταν πήγαν στη συναγωγή πλησίασαν την Tammy και της έλεγαν, «Ω, είσαι τόσο όμορφη σήμερα», ενώ η Moreno πρόσθεσε ότι «ποτέ δεν πρόκειται να είμαστε αρκετά ευγνώμονες γι’ αυτούς τους ανθρώπους».
Η Pauline και η Debra «παντρεύτηκαν» το 1990, όταν ενώθηκαν σε μια τελετή δέσμευσης από το ραβίνο τους.
Το Σαν Φρανσίσκο, ακριβώς δίπλα στο Berkeley, είναι μία από τις τέσσερις πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες με νοσοκομείο που έχει πρόγραμμα για τα διαφυλικά παιδιά.
Άλλες πόλεις με προγράμματα για τη νεολαία είναι Βοστόνη, το Σιάτλ και το Λος Άντζελες.
http://redskywarning.blogspot.gr/2011/10/8.html?m=1
Mary Evans, «Φύλο και κοινωνική θεωρία»
Click to access 24324.pdf
Click to access 7.EVANS%20%CE%AD%CE%BC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82.pdf
H Mary Evans, στο βιβλίο αυτό, διερευνά τόσο το πώς το φύλο καθορίζει τις ζωές μας όσο και σε ποια έκταση η πληρέστερη αναγνώριση της διαφοράς των φύλων συνεπάγεται την αποδιάρθρωση, τον κλονισμό ή την υποβάθμιση της κοινωνικής θεωρίας με κάποιον σημαίνοντα τρόπο.
Γραμμένο από μια διεθνούς κύρους συγγραφέα, το κείμενο αυτό έχει ιδιαίτερη αξία για το μελετητή και αποτελεί σημείο αναφοράς στο συγκεκριμένο γνωστικό πεδίο.
———————————————–
Sto 4o Keφάλαιο με τίτλο «Ο έμφυλος εαυτός» σελ. 101-123 διαπραγματεύεται τις διάφορες θεωρίες καθώς και αυτές της Judith Butler
http://www.independent.co.uk/life-style/love-sex/what-is-sapiosexuality-the-sexual-orientation-thousands-of-people-identify-with-a7460121.html
Sapiosexuals: Ένας νέος σεξουαλικός προσανατολισμός τον οποίο κάποιοι λένε πως ακολουθούν
HuffPost Greece
Ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, γκέι, λεσβίες κ.α, – πρόκειται για χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, και έχουν να κάνουν με το φύλο (ή τα φύλα) με τα οποία έχει κανείς σεξουαλικές επαφές.
Βεβαίως, κατά καιρούς εμφανίζονται νέοι χαρακτηρισμοί και «σεξουαλικές ταυτότητες» που εκπροσωπούν τις σεξουαλικές προτιμήσεις – οι οποίοι μπορεί να έχουν να κάνουν πού και πού με περίεργα πράγματα ή επιλογές (όπως, για παράδειγμα, οι…ecosexuals).
Ένας άλλος τέτοιος νέος χαρακτηρισμός, ο οποίος μπορεί να διαπιστώσουν αρκετοί/ αρκετές πως τους/ τις αντιπροσωπεύει, είναι αυτός του «sapiosexual» (αντίθετα με αυτό που μπορεί να σκεφτεί κάποιος σε πρώτη φάση, το «sapio», προέρχεται από το «sapiens», σοφός, και όχι από το…σάπιος): Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Independent, έγινε ευρύτερα γνωστός το 2014, όταν η ιστοσελίδα γνωριμιών OKCupid επέκτεινε τη λίστα των σεξουαλικών προτιμήσεων τις οποίες μπορούσαν να δηλώσουν οι χρήστες του. Ωστόσο, η χρήση του όρου πάει πίσω στο 2002, σε blog post στο Livejournal από χρήστη ονόματι Wolfieboy. Αντιπροσωπεύει αυτούς που έλκονται σεξουαλικά (ή τουλάχιστον υποστηρίζουν πως έλκονται) από την νοημοσύνη/ εξυπνάδα κάποιου, θεωρώντας την το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του.
Στα μέσα του Οκτωβρίου, εφαρμογή ονόματι Sapio: Intelligent Dating λανσαρίστηκε από την Humanist Dating LLC. «Έχετε βαρεθεί τις επιφανειακές εφαρμογές γνωριμιών; Το Sapio είναι μια εξέλιξη στις εφαρμογές γνωριμιών, όπου η φυσική και η διανοητική έλξη βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο». Το όλο στήσιμο παραπέμπει κάπως στο Tinder, με τους χρήστες όμως να απαντούν ερωτήσεις όπως «ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά σας» ή «τι θα λέγατε στον 15χρονο εαυτό σας» για να υπάρξει αντιστοίχιση, επαφή και συνομιλία.
Από το 2014, περίπου 9.000 χρήστες του OKCupid αυτοχαρακτηρίζονται sapiosexuals, σύμφωνα με το Broadly, ενώ μια σελίδα στο Facebook (με εικόνα του Άλμπερτ Αϊνστάιν) έχει χιλιάδες likes. Ωστόσο, πολλοί διαφωνούν ως προς το ότι το έλκεται κάποιος από την εξυπνάδα αποτελεί σεξουαλικό προσανατολισμό, υποστηρίζοντας πως είναι απλά ένας άλλος τρόπος…ηθελημένης διαφοροποίησης.
http://www.huffingtonpost.gr/2016/12/08/sapiosexuals-sexualikos-prosanatolismos-kapoioi-lene-pws-akolou8oun_n_13507842.html
http://www.breitbart.com/london/2016/11/03/bored-of-lgbtqi-try-ecosexuality/
Οικοσέξουαλς: Οι οικολόγοι που κάνουν σεξ με την Γη για να την σώσουν είναι η είδηση του μήνα
HuffPost Greece | Μαριαλένα Περπιράκη
«Οι “οικοσέξουαλς” καυχιούνται ότι αυνανίζονται κάτω από καταρράκτες και ότι γ**** δέντρα για να σώσουν τον πλανήτη», είναι ο τίτλος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε αυτό τον μήνα στην αμερικανική ιστοσελίδα Breitbart.
Οι οικοσέξουαλς (ecosexuals) είναι ίσως το πολυσυζητημένο θέμα των ημερών στο διαδίκτυο, με σειρά άρθρων και ρεπορτάζ να περιγράφουν τον τρόπο που κάποιοι «τρελαμένοι» οικολόγοι κάνουν σεξ με την Γη για να την σώσουν. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο όρος «οικοσεξουαλικότητα» υπάρχει, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τον βιασμό της Γης, ενώ πολλές από τις ιστοσελίδες που περιγράφουν τα όργια των οικολόγων έχουν τους δικούς τους λόγους να προωθούν αυτές τις ειδήσεις, οι οποίοι δεν περιορίζονται στην απόκτηση κλικς.
«Οι Φιλελεύθεροι που ψάχνουν ένα νέο τρόπο να ορίσουν την σεξουαλικότητά τους και να σηματοδοτήσουν τις πράσινες αξίες τους τώρα μπορούν να συνδυάσουν και τα δύο: το 2016, η χρονιά που -κατά πολλούς- τρελάθηκε, είναι επίσης εκείνη που ο κόσμος απέκτησε την “οικοσεξουαλικότητα”», γράφει η Ντόνα Ρέιτσελ Έντμουντς για λογαριασμό του Breitbart.
Η ιστοσελίδα ισχυρίζεται ότι μεγάλος αριθμός οικολόγων προβαίνει σε σεξουαλικές ενέργειες με το χώμα και τα φυτά, σε μια προσπάθεια να τα σώσει από την οικολογική καταστροφή. Ακόμα και από την πρώτη παράγραφο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι τουλάχιστον υπερβολικό και δεν παρουσιάζει σε καμία περίπτωση την πραγματικότητα.
Αν δεν το γνωρίζετε ήδη, το Breitbart είναι μία από τις πιο συντηρητικές ιστοσελίδες των ΗΠΑ. Μας έχει χαρίσει τίτλους όπως ότι «τα αντισυλληπτικά τρελαίνουν τις γυναίκες» και ανήκει στον αντισημίτη και αρνητή της κλιματικής αλλαγής, Στήβεν Μπάνον. Ναι, αναφερόμαστε στον νέο ανώτατο σύμβουλο του Ντόναλντ Τραμπ που αναμένεται να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές που θα ακολουθήσει η αμερικανική κυβέρνηση από τον Ιανουάριο.
Το Bloomberg του έχει χαρίσει τον τίτλο του «πιο επικίνδυνου πολιτικού στελέχους» της Αμερικής και έχει απασχολήσει τις αρχές για θέματα ενδοοικογενειακής βίας. Όπως και οι περισσότεροι στενοί συνεργάτες του Τραμπ, ο Μπάνον ονειρεύεται μια επιστροφή σε ένα παλαιότερο καπιταλιστικό μοντέλο, όπου οι «τρελοί οικολόγοι» δεν παρεμποδίζουν τους βιομηχάνους από το να παράγουν ανεξέλεγκτα, μολύνοντας την ατμόσφαιρα, τη Γη και τον υδροφόρο ορίζοντα σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η Έντμουντς που υπογράφει το άρθρο, μια συντάκτρια-φάντασμα στο Google που είναι δύσκολο να βρει κανείς ακόμα και προφίλ της στα social media, ξεκινάει το κείμενο με την λέξη «οι φιλελεύθεροι» και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι το κείμενο θέλει να επιτεθεί σε μια συγκεκριμένη ιδεολογική ομάδα. Το κείμενο δεν είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια του Breitbart να παρουσιάσει τους αποδέκτες της κλιματικής αλλαγής και ακτιβιστές για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως μια ομάδα εκκεντρικών ανθρώπων με περίεργα σεξουαλικά φετίχ. Στόχος είναι να μειώσει την ισχύ των επιχειρημάτων τους για να φαντάζει παράλογη η αποδοχή όσων πιστεύουν.
Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι η «οικοσεξουαλικότητα» είναι κάτι ψεύτικο; Όχι. Αλλά δεν έχει την σημασία και το μέγεθος που της αποδίδουν. Το κείμενο της Έντμουντς επικαλείται ένα ρεπορτάζ του VICE με τίτλο «Οι οικοσέξουαλς πιστεύουν ότι το να κάνεις σεξ με την Γη μπορεί αν την σώσει». Αν διαβάσει κανείς όμως το κείμενο θα καταλάβει ότι αναφέρεται σε μια έκθεση στο φεστιβάλ τέχνης LiveWorks στο Σύδνεϋ, το οποίο παρουσιάζει την σχέση μεταξύ Γης και έρωτα.
steve bannon
Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι που αυνανίζονται με την φύση, όπως ακριβώς υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύονται μνημεία. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν την πλειοψηφία των οικολόγων, ενώ ακόμα και ο ίδιος ο όρος «οικοσεξουαλικότητα» δεν έχει απαραίτητα σχέση με το σεξ. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα κίνημα εμπνευσμένο από την συγγραφέα Στέφανι Άρις Βάις, το οποίο εξετάζει την σύνδεση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας με τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε το περιβάλλον μας. Ακόμα, καλύπτει και τους ανθρώπους που δεν αυνανίζονται απαραίτητα με τη Γη, αλλά της εκφράζουν την αγάπη τους, ανακυκλώνοντας και φροντίζοντας να μην την ρυπαίνουν. Εκκεντρικοί ή μη, ένα είναι το θέμα: να μην πέσουμε στην παγίδα να πιστέψουμε πως η αγάπη για το περιβάλλον είναι τόσο «τρελή» όσο το μίσος για τα εμβόλια.
http://www.huffingtonpost.gr/2016/11/20/gr-viral-ecosexuals-gi-pseydi-eidisi_n_13109434.html
Το 2015 100.000 Γερμανοί έκαναν σεξ με…σκύλους και άλλα ζώα!
Αυξάνονται οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες στη Γερμανία. Υποστηρίζουν ότι είναι φυσιολογικοί
Οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες «εξαπλώνονται στη Γερμανία», προειδοποιεί μια ακτιβίστρια για την προστασία των ζώων, καθώς οι κτηνοβάτες θεωρούν το σεξ με ζώα ως «επιλογή τρόπου ζωής».
Οι οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες εξαπλώνονται στη Γερμανία πιο γρήγορα από ποτέ.
Η Madeleine Martin δήλωσε στην εφημερίδα Frankfurter Rundschau ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν επαρκεί για να προστατεύσει τα ζώα από τους επιθετικούς «ζωόφιλους» (κτηνοβάτες) που επιχειρούν όλο και περισσότερο να παρουσιάσουν την κτηνοβασία ως «επιλογή τρόπου ζωής».
Η Martin επισήμανε μία περίπτωση που ένας γεωργός στην περιοχή Gross-Gerau της νοτιοδυτικής Γερμανίας, παρατήρησε ότι το κάποτε φιλικό κοπάδι των προβάτων του άρχισε να αποφεύγει την ανθρώπινη επαφή.
Ο γεωργός υπέστη σοκ όταν έστησε μια κάμερα CCTV στις δοκούς του αχυρώνα του και ανακάλυψε άνδρες να γλιστράνε μέσα στο σκοτάδι για να κακοποιήσουν σεξουαλικά τα ζώα του.
«Υπάρχουν τώρα οίκοι ανοχής με ζώα στη Γερμανία», δήλωσε η Martin στην εφημερίδα, προσθέτοντας ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να παρουσιάσουν το ζήτημα αυτό ως «επιλογή τρόπου ζωής».
Υπάρχουν ακόμη και «ερωτικοί ζωολογικοί κήποι», στους οποίους οι ‘άνθρωποι’ μπορούν να επισκεφθούν και να κακοποιήσουν ζώα, από λάμα έως κατσίκες.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο άρχισε να συζητά για τις αλλαγές στον εθνικό Κώδικα Προστασίας Ζώων με τη γεωργική επιτροπή της Bundestag η οποία επέβαλε πρόστιμα μέχρι 25.000 ευρώ για την πρώτη παράβαση.
Ο Hans-Michael Goldmann, πρόεδρος της Επιτροπής Γεωργίας, δήλωσε ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να απαγορεύσει τη χρήση ζώου «για μεμονωμένες σεξουαλικές πράξεις και να θέσει εκτός νόμου τους ανθρώπους που λειτουργούν ως “μαστροποί” ζώων σε άλλους για σεξουαλική χρήση».
Η ομάδα των Γερμανών «ζωόφιλων» (κτηνοβατών) ΖΕΤΑ ανακοίνωσε ότι αποτελεί νομική πρόκληση ο νόμος να σκληρύνει την στάση του απέναντι στην κτηνοβασία.
«Οι απλές έννοιες της ηθικής δεν έχουν καμία δουλειά με το δίκαιο», είπε ο πρόεδρος κτηνοβατών Michael Kiok.
Η κτηνοβασία και η «ζωοφιλία» είναι οι επίσημες ονομασίες για ‘σεξ με ζώα’.
«Είμαστε μια μειονότητα που γινόμαστε στόχος διακρίσεων φανατικών εξ αιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού. Είμαστε φυσιολογικοί. Έτσι γεννηθήκαμε» λένε οι κτηνοβάτες στη Γερμανία.
http://dogway.gr/%CF%84%CE%BF-2015-100-000-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CF%83e%CE%BE-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1/
MIA EPISTOLH
—————————————————-
The biological component of homosexuality is NOT a myth
In the previous issue of the Eldersburg Eagle, a writer, in her effort to convince us that homosexuality is a learnt behavior, she quoted a statement by Dr. John Money (professor at Johns Hopkins School of Medicine): “…….the child’s psychosexual identity is NOT written, unlearned, in the genetic code, the hormonal system, or the nervous system at birth”.
At present, scientists who do not have a political agenda, or a theory that they need to support, agree that sexual orientation is biologically determined, but social and psychological factors also play an important role. Therefore, surprised by Dr. Money’s statement, I thought I should find-out what research he has published, in case I understand where he bases such a statement, and then email him and see if he is willing to clarify it to me. Then, something else came to my mind. Some time ago I had seen in the TV the life-story of a man, Bruce Reimer, whose penis was mutilated at birth during circumcision. A doctor at Johns Hopkins found the opportunity to do an experiment with him, in order to prove his theory that nurture rather than nature determines sexual identity; in other words, sexual identity is not determined biologically (which includes God, for the believers) but, instead, we can change it any way we want after birth, as long as we do the surgery to alter the genitalia and we raise the child accordingly. And so, upon this doctor’s recommendation, the boy was operated to acquire a female genitalia, and was raised with dresses and dolls. If you have seen this story and this person on the TV, you must have understood the immense emotional pain this man has suffered. As an adult, he had reconstructive surgery to become a male again, and today he is married with a woman and has adapted children; indicating that the doctor’s theory that sexual orientation is determined by environmental/social factors was wrong. The doctor offered no apologies, suffered no consequences, and continued his research at Johns Hopkins.
I had never paid attention to the name of this doctor. Could that be Dr. John Money whose writings are quoted by Ms. Wehrenberg, as she tries to convince us that homosexuality has no genetic/biological basis? So, I entered his name in the internet to see what comes up; and I opened a page that calls him a hero (www.nzedge.com/heroes/money.html). Yes, Dr. John Money is that wonderful doctor. I am pasting a paragraph from that page here: “His (John Money) work at Johns Hopkins, most notably his involvement in gender assignment surgery for children who have been born with birth defects of their sex organs or adults who wanted gender reassignment, has made him a controversial figure. He has been vilified by the Moral Majority and some sectors of the media in the most highly colored of terms as a mutilator of babies, a pervert and a champion of open marriage, nudism, pederasty and pornography, an irresponsible mutilator and a pervert masquerading as a surgeon. In fact, he does not have a medical degree and has never performed surgery on a patient. He holds a Ph.D. in social relations from the Psychological Clinic at Harvard University.”
I wonder what other sites that do not consider Dr. Money a hero say about him. I did not have the time to check them out. At the same site, I also found the story of Bruce Reimer who, thanks to Dr. Money, was forced to become Brenda. Would any of you still consider Dr. John Money a reliable source? If you are not convinced, just go to the internet and find out who he is and what he has written.
I would like to point out that a complex function like sexual behavior is unlikely to be controlled by a single gene, and thus a “homosexuality gene” may not exist. This does not mean that homosexuality is not determined, primarily, by biological, including genetic factors. The fact that biological/genetic factors are the major determinants of sexual orientation does not imply that homosexuality is “a normal variant”. But, it does imply that homosexuals are not by choice homosexuals.
Aside from any science, I will ask you a simple question. If you have children, how much effort did you have to make to attract your little boy to toys like cars or other relatively rough play, and your little girl to doll-dressing and baby doll-caring (of course some overlap is normal, I hope you are willing to see what I am saying). I will guess the answer. Zero. It just comes naturally. Somehow, at birth, the brain is already masculinized or feminized to a significant degree.
I tried to give some light to the “somehow” in a previous issue, by briefly describing (what is known on) how biological factors determine sexual identity. Here I will give some references. 1) Goy, R.W. and McEwen, B.S. (1980). Sexual differentiation of the brain. MIT Press, Cambridge, MA. Here you will find how genes on the sex chromosomes influence gonad development, which determines gonadal hormone production, leading to formation/modification of the internal and external genitalia, and simultaneously biasing the nervous system to organize male or female, sexual behavior. 2) Diamond et al., (1996), From fertilization to adult sexual behavior, in Hormones and Behavior, vol. 30, page 333-353. Here the views presented in Ref #1 are accepted, but considered incomplete and oversimplified. Environmental and biological, non-hormonal factors are considered. 3) Swaab et al., (2002) Sexual differentiation of the human hypothalamus, in Adv. Exp. Med. Biol., vol. 511, p. 75-100. This is about differences between males and females (sexual dimorphism) in limbic structures (the brain regions that play a key role in emotional behavior including sexual behavior), and how and when these differences are established.
I may not get involved further into this discussion due to lack of time. To form your own opinion on this and other issues you can find original scientific articles and reviews at http://www.ncbi.nlm.nih.gov./PubMed. At the same site, you can also confirm if you wish that I have never been involved in research related to sexual orientation, and therefore I have no personal/professional reasons to promote a particular view (enter “Aroniadou” for earlier publications, and “Aroniadou-Anderjaska” for the more recent ones). In addition, trust me, I have no purely personal reasons to defend homosexuality. Finally, I would like to clarify that this letter does not intend to support or speak against current gay issues, which I consider very complex, and with the inadequate knowledge that I have on these issues I am not inclined to form a polarized opinion. But the truth (in regard to the determinants of sexual orientation), to the extent that is known at present, should be revealed, and this is what I am trying to do.
Vassiliki Aroniadou-Anderjaska, Ph.D
🙂 😉 🙂 🙂
Θεματική Εβδομάδα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων κατά το Σχολικό Έτος 2016-2017.
«….Γενικότερα, τα θέματα που διαμορφώνουν στάσεις (όπως, για το τρέχον σχολικό έτος, η διατροφή, η πρόληψη του εθισμού ή οι έμφυλες ταυτότητες) είναι χρήσιμο να γίνονται αντικείμενα μιας όσο το δυνατόν πιο «ολιστικής» προσέγγισης και μιας βιωματικής επεξεργασίας, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια, καθώς δεν επιδιώκεται μόνο η απόκτηση πληροφοριών ή γνώσεων αλλά και η αλλαγή αντιλήψεων και συμπεριφορών. Οι βιωματικές προσεγγίσεις μαζί με την πληροφόρηση επιτρέπουν στη συνέχεια την αναστοχαστική διαδικασία και διευκολύνουν την ανάπτυξη κριτικής στάσης…..»
Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/ekpaideysi/ypoyrgeio-paideias/gymnasio-2016-2017-thematiki-evdomada-enimerosis-kai#ixzz4UCkd1PdV
Follow us: @alfavita on Twitter | alfavita.gr on Facebook
Tο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του National Geographic του 2017 .
Αφορά ένα 9χρονο πρώην αγόρι από τις ΗΠΑ πού “απελευθερώθηκε” από την αρσενική του φύση με χειρουργική επέμβαση…
—————————————————————-
Ομοφοβία και τρανσφοβία στο Δημοτικό σχολείο; «Θε μου τι λέπομεν στις μέρες μας»!!
……………………………..
Την “ηθική” όλοι την κατανοούμε. “Η ηθική είναι κείνη που σηκώνει τον άνθρωπο απάνω από το κτήνος και τον ντύνει με μιαν άφθαρτη στολή κεντημένη με κάθε ευγένεια, με κάθε σοβαρό και υψηλό αίσθημα και πλουμισμένη με τα αθάνατα διαμάντια που λέγονται φρονιμάδα, σεμνότητα, γενναιότητα της καρδιάς, ευαισθησία και ευγένεια της ψυχής και με όσα κάνουνε τον άνθρωπο, από ένα σιχαμερό και εξευτελισμένο ζώο, ένα πλάσμα πολύ σπουδαίο και θαυμαστό”, γράφει ο Φ. Κόντογλου στα “Μυστικά Ανθη”. (σελ. 25).
Ερωτώ: προάγεται η ηθική αγωγή στο σχολείο μ’ αυτό που διάβασα και αμέσως παραθέτω; Είναι «Δελτίο Τύπου»:
«Η ομάδα Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση, σε συνεργασία με το Σχολείο Παιχνιδιού – Εργαστήρι Πολιτιστικής Εκπαίδευσης, τη Ζωντανή Βιβλιοθήκη – Human Library Greece και το Σύλλογο Διδασκόντων 66ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, διοργανώνει την Παρασκευή 2 Μαίου 2014 στις 16.45, στο 66ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, ημερίδα με θέμα “Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Εκπαίδευση, παιδιά – γονείς – εκπαιδευτικοί”…
Στόχος της ημερίδας είναι να ανοίξει γόνιμο διάλογο για το θέμα του ομοφοβικού και τρανσφοβικού εκφοβισμού στην εκπαίδευση και να επισημάνει την αναγκαιότητα ανάληψης συστηματικών και πολυεπίπεδων δράσεων για τη δημιουργία ενός κλίματος ασφάλειας για όλα τα μέλη του, δηλαδή τα παιδιά, τους γονείς και τους/ τις εκπαιδευτικούς – όπως γίνεται σε αρκετά κράτη της ΕΕ.
Στην ημερίδα θα γίνει παρουσίαση της καταγραφής των ομοφοβικών και τρανσφοβικών περιστατικών στη σχολική ζωή με βάση τα δεδομένα της έρευνάς μας που διεξήχθη μέσω διαδικτύου από το 2010 έως το 2013 και θα γίνει ενημέρωση για τη νομοθεσία της ΕΕ και της Ελλάδας σχετικά με την ίση μεταχείριση σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Στη συνέχεια, θα προταθούν όροι βελτίωσης των προγραμμάτων σεξουαλικής αγωγής – διαφυλικών σχέσεων και καλές πρακτικές για την πρόληψη και αντιμετώπιση του ομοφοβικού / τρανσφοβικού εκφοβισμού στην εκπαίδευση και θα τονιστεί η αναγκαιότητα μιας αντισεξιστικής εκπαιδευτικής πολιτικής – με ιδιαίτερη έμφαση στην προώθηση μιας νέας αντίληψης για τον ανδρισμό καθώς αυτό συνδέεται άμεσα μείωση του ομοφοβίας και της τρανσφοβίας. Τέλος, θα παρουσιασθεί, ως παράδειγμα, ένα παιδικό βιβλίο που σέβεται την οικογενειακή ποικιλομορφία και μπορεί να συμβάλει στην άρση ορισμένων εμποδίων που προέρχονται από την ομοφοβία, την ύπαρξη προκαταλήψεων και την έλλειψη ανάλογων παραδειγμάτων στο παιδαγωγικό υλικό».
Ερωτώ: τι ακριβώς σημαίνει “ομοφοβία” και “τρανσφοβία”; ποιoς φοβάται ποιoν ή τι; Υπάρχουν μεταξύ των παιδιών του Δημοτικού σχολείου τέτοια φαινόμενα; Δηλαδή φοβάται ή αντιμετωπίζει με ρατσισμό ένα παιδάκι 6-7 χρονών μια …λεσβία; Θα σταθεί δάσκαλος ενώπιον των μικρών παιδιών και θα τους αναλύει τέτοιες διαστροφές; (Oι γονείς θα τον καταγγείλουν ως σχιζοφρενή και θα τον στείλουν για τα περαιτέρω). Τι σημαίνει “νέα αντίληψη για τον ανδρισμό”; Γιατί ειδικά για τον “ανδρισμό”; Ο “παραδοσιακός”, “ο ανδρικός” ανδρισμός έχει ξεπεραστεί;
……………………..
………………………
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος
Οι θέσεις της Εκκλησίας για την ομοφυλοφιλία
του Βασιλείου Μακρυπούλια*
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφ.22 ο Ιησούς συνδιαλέγεται με τους Σαδουκαίους, οι οποίοι αρνούνται την ανάστασιν των νεκρών. Η κατάληξη των λόγων του Ιησού είναι γνωστή: «Οι άνθρωποι στη Βασιλεία των ουρανών ούτε νυμφεύουν ούτε νυμφεύονται». Ο χριστιανισμός σηματοδοτεί την έλλογη ικανότητα του ανθρώπου να χαράξει τη δυνητική οδό προς ένα κόσμο πνεύματος και σκέψης όπου το Είναι θα ταυτίζεται με τη βούληση. Κάθε πάθος-άρα και η ομοφυλοφιλία-απορρίπτεται επειδή εγκλωβίζει τον άνθρωπο στη γή και δεν του επιτρέπει να φαντασθεί την ασώματη και πνευματικώς αιώνια ανωτέρα κατάσταση της βασιλείας του θεού. Ως γνωστόν ο Ιησούς ευλόγησε το γάμο ως μυστηριακή ένωση του αιωνίου θήλεος και άρρενος οι οποίοι μέσα από την ένωσή τους επαναφέρουν την αιωνία ενότητα πρίν αυτή διασπασθεί σε άρρεν και θήλυ. Ο χριστιανισμός λοιπόν ως εξόχως πνευματικό γεγονός απορρίπτει τον ψυχισμόν και τα πάθη ,ειδικά η ανατολική ορθόδοξη θεολογία του προσώπου ωριμάζει συνειδητά τον άνθρωπο ώστε να επιλέγει την άνω οδό του λόγου πέρα από πρόσκαιρα πάθη που ικανοποιούν την κατωτέρα γήινη και ευτελή ,ουσιαστικά ανύπαρκτη από την άποψη της αιωνιότητος ψυχή.
Πολλές φορές προβάλλεται το επιχείρημα της ασαφούς ανθρωπίνης φύσης. Γνωρίζουμε ότι η διαρκής θεολογία και φιλοσοφία προσπαθεί να δώσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα στον άνθρωπο που θα ονομασθούν χαρακτήρας του προσώπου. Όλα αυτά ως ιδιότητες που μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά σταδιακά λέγονται ανθρώπινη φύση και σκοπό έχουν να προσδιορίσουν ως πυξίδα τον άνθρωπο στο οντολογικό του ταξείδι. Η χριστιανική θρησκεία δέχεται ως ανθρώπινη φύση ό,τι ως ιδιότητα προάγει πνευματικά τον άνθρωπο, τον αποκολλά από τη γή και τον ωθεί προς την άνω πορεία προς τον κόσμο του Είναι. Γι αυτό εξάλλου προτείνεται το μυστήριο του γάμου ως «μέγα» και απορρίπτονται όλες οι άλλες ανθρώπινες μίξεις ως περιττά πάθη που απλά σκλαβώνουν τον άνθρωπο στην πρόσκαιρη γή. Άρα πρέπει να κατανικηθούν από την ανωτέρα ανθρώπινη φύση όπως αυτή χαράσσεται από τα παρακάτω λόγια του Ιησού: (Ματθαίος,28,18-20) «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γή. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ,διδάσκοντες αυτούς τηρείν όσα ενετειλάμην υμίν». Το χωρίο έχει ιδιαίτερη οντολογική σημασία. Ο Ιησούς εξουσιοδοτεί τους επιγόνους του να διαδώσουν και να καταστήσουν ακόμη πιο κατανοητό το κήρυγμά του. Επίσης υποστηρίζει ότι έχει την ικανότητα και την ουράνιο εξουσία να δημιουργήσει την ανθρώπινη φύση η οποία θα συμπέσει με το θείο νόμο του. Άρα η χριστιανική φύση απορρίπτει τα πάθη –όπως την ομοφυλοφιλία(ο γάμος άρρενος και θήλεος ευλογείται)-διότι ο απαθής νούς είναι αυτός που οδηγεί πνευματικά τον άνθρωπο στον ουρανό.
Γιατί όμως στην καινή διαθήκη δεν υπάρχει ξεκάθαρη απόρριψη της ομοφυλοφιλίας αλλά έμμεση και σε αρκετά σημεία; Γιατί στην Καινή διαθήκη ο Ιησούς ασχολείται με το γάμο ως ένωση του άρρενος και του θήλεος; Δεν θα μπορούσε να καταδικάσει ασφαλώς και την ομοφυλοφιλία;(αν και το κάνει ).Η απάντηση είναι απλή. Η καινή διαθήκη μέσα από τα λόγια του Ιησού είναι ολοκλήρωση της παλαιάς διαθήκης, η οποία σύμφωνα με τον Παύλο ήταν παιδαγωγός εις Χριστόν. Η ομοφυλοφιλία έχει καταδικασθεί τελεσίδικα στο Λευϊτικόν της παλαιάς διαθήκης και ο Ιησούς δεν ασχολείται άμεσα μαζί της. Όπως δεν ασχολείται με τη δημιουργία του κόσμου –άρρεν και θήλυ δημιούργησε ο θεός-διότι τα θεωρεί θέσφατα της παλαιάς διαθήκης. Άρα ο Ιησούς καταδικάζει τελεσίδικα την ομοφυλοφιλία και εις την καινή διαθήκη σύμφωνα με το: «Ο θεός λέει δεν θα ξαπλώσει άνδρας με άνδρα σε κρεββάτι γυναικός» (Λευϊτικόν ,18:22). Γιατί όμως ασχολείται ο Ιησούς με το γάμο.
Η απάντηση είναι απλή. Εκεί υπάρχει θέμα, ο Χριστός θέλει να τελειώνει μία και καλή με το θέμα της πολυγαμίας που καλύπτεται από τη θεία ανοχή στην παλαιά διαθήκη(οι άνθρωποι της ερήμου σύμφωνα με τα κοινωνικά έθιμα της εποχής πολλές φορές είχαν πρακτικές πολυγαμίας(Αβραάμ και άλλοι).Ο Ιησούς στην προσπάθειά του να αναγάγει το καθαρό πνεύμα ως τον μόνο οδηγό των ανθρώπων προς τη βασιλεία των ουρανών χτυπάει και αυτό το πάθος με την παρουσία του στο γάμο της Κανά, και επίσης με την περίφημη φράση του υπέρ της μονογαμίας(ανάμεσα σε άρρεν και θήλυ)στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: «Ξεχάσατε ότι ο θεός από την αρχή εδημιούργησε άνδρα και γυναίκα και είπεν: εξαιτίας της ένωσης του άρρενος και του θήλεος θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα αυτού ,θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο μία σάρκα, μάλιστα αυτούς τους οποίους ο θεός ένωσε άνθρωπος δεν θα πρέπει να χωρίσει» (19,4-6).Μέσα από το χωρίο αυτό αλλά και άλλα ο Ιησούς τελειώνει με τον εξουσιαστικό του λόγο με το θέμα της μονογαμίας. Ο Θεός εποίησε άρρεν και θήλυ, η ποιοτική πλευρά της δημιουργίας είναι το γεγονός ότι αυτά θα πρέπει να επανενωθούν προκειμένου να γίνουν ένα όπως ήταν στον τέλειο θεϊκό νού. Η ένωση των δύο που αποκαθιστά την τέλεια ενότητα δεν είναι θέμα ποσότητος αλλά ποιότητος. Μάλιστα ο Ιησούς διά του Παύλου, υποχρέωσε σε γάμο και τους επισκόπους (άσχετα εάν σήμερα συμβαίνουν άλλα) «ει τις ανέγκλητος, μιάς γυναικός άνδραν είναι»(Τίτον,1-6).Σε κάθε περίπτωση η αναφορά του Ιησού στα δύο και μόνο δημιουργηθέντα φύλα, και η μετέπειτα ευλογία του γάμου εις Κανά, καταδικάζει απόλυτα την ομοφυλοφιλία ως πάθος πτώσης και διαστροφής ,απομάκρυνσης από την ανάμνηση και την οδό του Κυρίου προς τη Βασιλεία του επομένου τελείου κόσμου. Καλούνται οι άνθρωποι της εκκλησίας αντί να προσφέρουν και μόνο σωματική τροφή να ομιλούν εις τον Ελληνικό λαό και να του δίδουν την απολεσθείσα φώτιση και σοφία. Ας μην ξεχνούν το βάπτισμα του αίματος που είναι πλέον σημαντικό του βαπτίσματος του ύδατος.
Ο Ιησούς απευθύνεται κυρίως σε ιουδαϊκό κοινό το οποίο έχει ξεκαθαρισμένη θέση για την ομοφυλοφιλία(είναι αμαρτία έναντι του θεού όπως είδαμε).Η καινή διαθήκη ξεκάθαρα ασχολείται με την ομοφυλοφιλία στις επιστολές του Παύλου και του Πέτρου –καταδικάζεται ως μεγίστη αμαρτία-διότι οι επιστολές απευθύνονται και σε χριστιανούς που προέρχονται από τον ειδωλολατρικό κόσμο όπου δυστυχώς υπήρχαν ομοφυλοφιλικές πρακτικές.
Ο Απόστολος Παύλος είναι απόλυτα συγκεκριμένος όταν απευθύνεται στο θέμα της ομοφυλοφιλίας: «ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοιδοροί, ούτε άρπαγες βασιλειαν Θεού ού κληρονομήσουσιν» (προς Κορινθίους,6:9-10).Σε μία πρώτη εκτίμηση παρατηρούμε ότι η αρσενοκοιτία (ομοφυλοφιλία) εξομοιώνεται με λοιπά πάθη(πνευματικά και ψυχικά και σωματικά)τα οποία απομονώνουν εγωϊστικά τον άνθρωπο, διαστρέφουν τον ανώτερο οντολογικό προορισμό του και τον καθιστούν εραστή της πρόσκαιρης απόλαυσης του σώματος και της ύλης παρά του αιωνίου κόσμου του πνεύματος και του φωτός. Ο Παύλος απορρίπτει την ομοφυλοφιλία διότι προσκολλά τον άνθρωπο στην ύλη και δεν τον αφήνει ελεύθερο να προχωρήσει με ανοικτό μυαλό χωρίς υλικά εμπόδια προς τον νοερό κόσμο του αγαθού(εκεί όπου ο νούς έχει κυριευθεί από τις ελεύθερες οντολογικές σκέψεις του αγαθού).
Ας ασχοληθούμε με την ετυμολογία των λέξεων «μαλακός και αρσενοκοίτης». Η λέξη αρσενοκοίτης παράγεται από το άρρεν + κοίτη H λέξη κοίτη παράγεται από το ρήμα κείμαι άρα όλη η λέξη σημαίνει αυτόν που συνευρίσκεται με άνδρες. Αν –και σύμφωνα με τις νέες τάσεις της γλωσσολογίας– ανοίξουμε νοηματικά τη λέξη θα καταλάβουμε ότι ο Παύλος καταδικάζει κάθε κακή εφαρμογή της αρσενικής φύσης (από τη χρήση βίας έως την διαστροφική χρήση της ανδρικής φύσης σε περιπτώσεις όπως η ομοφυλοφιλία).Η λέξη βέβαια ετυμολογικά προετοιμάζεται στον Πλάτωνα ο οποίος αναφέρει (Νόμοι,636): «θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ηδονή του αρσενικού προς το θηλυκό θα πρέπει να αποδίδεται σύμφωνα με τη φύση, η σχέση αρσενικού προς αρσενικό και θηλυκού προς θηλυκό είναι παρά φύσιν». Η σημαντική διατύπωση σε αυτό το χωρίο είναι η φράση «παρά φύσιν». Διότι σταθερά οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι προσφέρουν στο ανθρώπινο είδος τη φύση ως σύνολο όλων εκείνων των αξιακών ιδιοτήτων οι οποίες όσον αφορά τους ανθρώπους τους ανεβάζουν επίπεδο, τους βοηθούν να νικούν τα άλογα πάθη και να προσεγγίζουν με όπλο το νού ένα ανώτερο επίπεδο ζωής προς τον κόσμο του πνεύματος και του αγαθού Άρα η φύση είναι η επαφή αρσενικού και θηλυκού. Είναι ο φυσικός νόμος που σέβεται και ο Παύλος. Ήδη στην καινή διαθήκη όπως είδαμε επιτρέπεται η επαφή αρσενικού και θηλυκού με σκοπό την ανανέωση του είδους(γι αυτό εξάλλου ο θεός δύο φύλα εδημιούργησε). Στον Πλατωνικό Φίληβο (ο οποίος ως ελληνική παιδεία διαμοιράσθηκε στην ελληνιστική εποχή και έφθασε ως γνώση σε ανθρώπους όπως ο Παύλος)αναφέρεται ότι η ηδονή δεν είναι αγαθό άρα είναι ανθρώπινη δραστηριότητα με συγκεκριμένο τρόπο και σκοπό. Η στείρα ηδονή της ομοφυλοφιλίας αντιστρατεύεται το αγαθό άρα και το κυνήγι του αγαθού άρα είναι απορριπτέα.
Η λέξη μαλακός (=αυτός που υποχωρεί σε όλα εύκολα, ο τελείως αδύναμος (πρβλ. «εθεράπευσε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν») αντιστρατεύεται τη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος προκειμένου να προχωρήσει προς τη νίκη των κατωτέρων παθών και την υιοθέτηση ενός δυναμικού πνευματικού τρόπου ζωής που θα τον οδηγήσει προς τον τέλειο πνευματικό κόσμο. Ο μύθος του Ηρακλή με το λιοντάρι ακριβώς συμβολίζει τη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος προκειμένου να νικά τον κόσμο των κάτω για χάριν του κόσμου των αρετών. Η υποταγή σε πάθη απλής ηδονής που δεν έχουν κανένα σκοπό είναι αποτέλεσμα μιάς μαλακής φύσης η οποία απλά ξοδεύει τον πολύτιμο ανθρώπινο χρόνο χωρίς να επιφέρει κανένα αξιακό ή άλλο αποτέλεσμα στον άνθρωπο και στην κοινωνία και γι αυτό είναι απορριπτέα από τον Παύλο.
Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας προβαίνει σε μία πλατωνική ταξινόμηση των πραγμάτων. Επειδή τα πάθη όπως η ομοφυλοφιλία προάγουν την ιδέα της στείρας ηδονής που δεν οδηγεί πουθενά άρα απομακρύνει τον άνθρωπο από την επιδίωξη του αγαθού γι αυτό και είναι απορριπτέα. Στο λόγο του «λόγος στηλιτευτικός κατά ευνούχων» είναι απόλυτα συγκεκριμένος: Μας αναφέρει: «οι άνδρες που θέλουν να είναι με άνδρες διαφθείρουν τη θεόπλαστη και ανδροπρεπή μορφή ,μεταβάλλουν τη φύση τους όχι για κάτι το χρήσιμο αλλά μόνο για την ασέλγεια..ως φθορείς της φύσεως και εχθροί του ανθρωπίνου γένους». Στο νού των ιερών πατέρων είναι ξεκάθαρη η οντολογική σειρά του θεού άρα και η αξιολογική αντίστοιχη. Ο θεός μέσα από το τελεολογικό επιχείρημα επιθυμεί ο άνθρωπος να επιστρέψει στον κόσμο του αγνού πνεύματος. Ειδικά μετά τους προσωκρατικούς γνωρίζουμε ότι οι αρχές της αιτίας και του αποτελέσματος κυβερνούν τον κόσμο. Ο άνθρωπος ζεί για χάρη και σκοπό κάποιων πραγμάτων και αξιών που τον ανεβάζουν ψηλά. Τα άλογα πάθη δεν υπακούουν σε καμμία αιτία και σκοπό ,ή μάλλον έχουν την αιτία της στείρας απόλαυσης χωρίς όμως σκοπό άρα απορρίπτονται. Διότι υιοθετούνται οι αξίες εκείνες και οι ενέργειες οι οποίες ωθούν τον άνθρωπο προς την πνευματική μάθηση και ωρίμανση.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης αναφερόμενος στην ομοφυλοφιλία τη συσχετίζει με την αδικία (ας αναφέρουμε και μόνο ότι η πλατωνική δικαιοσύνη η οποία υποκρύπτεται στα γραπτά του Νύσσης συζητεί ότι η πλήρης ισορροπία του λογιστικού του θυμοειδούς και του επιθυμητικού είναι η δικαιοσύνη και αυτή που προάγει τον άνθρωπο προς τον κόσμο του πνεύματος). Συγκεκριμένα στο λόγο του «Επιστολή κανονική προς τον εν αγίοις Λητόιον Επίσκοπον Μελιτηνής» μας αναφέρει: «Μία είναι η νόμιμη συζυγία αυτή του άνδρα προς τη γυναίκα και της γυναίκας προς τον άνδρα. Κάθε τι άλλο είναι παράνομο…πορνεία». Οι λέξεις του ιερού Πατρός δεν είναι τυχαίες. Στον χριστιανισμό έχουμε την ταύτιση της φύσης με το νόμο του θεού άρα ο νόμος του θεού ταυτίζεται με την ανθρώπινη φύση. Ως εκ τούτου η ομοφυλοφιλία αντιστρατεύεται το νόμο του θεού που έχει καταστεί ανθρώπινη φύση.
Ο Ιουστινιανός στη διάταξη institutiones IV (Corpus Juris Civilis) προέβλεπε το διά ξίφους θάνατο για τους μοιχούς και τους ομοφυλοφίλους. Το όλο θέμα αποκτά ιδιαιτέρα σημασία διότι καταδεικνύει την πίστη του αυτοκράτορα στο ότι μόνον ένα κράτος ηθικά ακμαίο μπορεί να επιβιώσει στο χρόνο. Σε κάθε άλλη περίπτωση εξαφανίζεται κάτω από την ηθική σήψη και παρακμή.Σε κάθε περίπτωση ο Ιουστιανιανός ανανέωσε τον ήδη υπάρχοντα από το 17 π.Χ. ρωμαϊκό νόμο που προέβλεπε τα ίδια για τους ομοφυλοφίλους. Σε εποχές όπου η φωνή του Πλάτωνος ακουγόταν ακόμη ηχηρή(η ισορροπία ανάμεσα στο νοητικό και επιθυμητικό μέρος της ψυχής με βάση την ιδέα του αγαθού, φωνή που ακουγόταν ακόμα πιο ηχηρή κάτω από τις νεοπλατωνικές επιδράσεις).
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος στις θέσεις του για τους ομοφυλοφίλους: (εις την προς Ρωμαίους ,4, 2, PG, 60, 419 “ Ἅ γάρ αἱ πορνευόμεναι πάσχουσι γυναῖκες, ταῦτα καί οὗτοι· μᾶλλον δέ ἐκείνων ἀθλιώτερα. Ταῖς μέν γάρ εἰ καί παράνομος, ἀλλά κατά φύσιν ἡ μεῖξις· αὕτη δέ καί παράνομος καί παρά φύσιν […] τό γάρ ὑπό τῶν οἰκείων ὑβρίζεσθαι ἐλεεινότερον τοῦ παρά τῶν ἀλλοτρίων. Τούτους ἐγώ καί ἀνδροφόνων χείρους εἶναί φημι· καί γάρ βέλτιον ἀποθανεῖν ἤ ζῇν ὑβριζόμενον οὕτως. Ὁ μέν γάρ ἀνδροφόνος τήν ψυχήν ἀπό τοῦ σώματος διέῤῥηξεν, οὗτος δέ τήν ψυχήν μετά τοῦ σώματος ἀπώλεσε. Καί ὅπερ ἄν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδέν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης· καἰ εἰ ἐπῃσθάνοντο τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἄν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μή τοῦτο παθεῖν».
Oνομάσθηκε κλήρος διότι εκληρώθη να μεταφέρει από γενεά σε γενεά το μήνυμα του θεανθρώπου, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ούτως ή άλλως η προσπάθεια είναι δυνητική: «Όστις θέλη».
*Ο Βασίλειος Μακρυπούλιας είναι δρ. Φιλοσοφίας.
http://www.antibaro.gr/article/14107
2017: Η Επανάσταση του (ανθρώπινου) Γένους. Καλή Χρονιά ! από το National Geographic
Posted on 19/12/2016 by karavaki
Δημοσιεύσαμε ένα θέμα σχετικά με το ανθρώπινο φύλο, τη στιγμή που οι πεποιθήσεις για το φύλο αλλάζουν ραγδαία (We published an issue focused on gender at a time when beliefs about gender are rapidly shifting).
Τάδε έφη Susan Goldberg, υπεύθυνη έκδοσης του National Geographic, εξηγώντας γιατί έβαλε ένα διαφυλικό κορίτσι στο εξώφυλλο του περιοδικού για το πρώτο τεύχος του 2017.
21ος αιώνας: “Η Επανάσταση του ανθρώπινου Γένους”
Καλή Χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο το 2017 από το National Geographic με το special θέμα “Η Επανάσταση του Φύλου” ή μάλλον “Η Επανάσταση του Γένους”, αν συνυπολογίσουμε ότι το gender μεταφράζεται ως φύλο, η ετυμολογία του όμως παραπέμπει στην ελληνική λέξη γένος. Υπέρτιτλος του θέματος: “Κατασκευάζοντας έναν άνθρωπο – Η Επιστήμη του Γένους – Τα κορίτσια σε κίνδυνο”. Στο κάτω μέρος της σελίδας το τσιτάτο του 9χρονου (πρώην αγοριού) Avery Jackson, που διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση: Επιτέλους, η καταπίεση τελείωσε, η ελευθερία ξεκίνησε! Να πώς:
Το καλύτερο πράγμα τώρα που είμαι κορίτσι, είναι πως δεν χρειάζεται πια να προσποιούμαι ότι είμαι αγόρι
_____________________________________________________
“Άντρας ή (κυρίως) γυναίκα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι”
avery-susanΤα μηνύματα των καιρών για την δυτική κοινωνία (ισότητα & ανθρώπινα δικαιώματα, φιλελευθερισμός & πρόοδος) ήταν σαφή από τους λιμπερτίνους και τους δημοκράτες του 18ου αιώνα. Όσον καιρό οι νομοφιλόσοφοι και οι ριζοσπάστες μάγευαν το ακροατήριό τους, οι αργυρώνητοι πολιτικάντηδες ανταπέδιδαν τις παροχές, δημιουργώντας εθνικά κράτη στα οποία ο πολιτικός νόμος υποκρινόταν και τον εγγυητή της χριστιανικής ηθικής. Σήμερα τα μηνύματα γίνονται σαφέστερα και οι ενήλικες που διαπίστωσαν την “ραγδαία αλλαγή πεποιθήσεων”, υπερασπίζονται πλέον τα “ανθρώπινα δικαιώματα” των ανηλίκων. Η Susan Goldberg αρχικά δήλωνε ουδέτερη καταγραφέας ενός θέματος το οποίο συμβαίνει ανεξάρτητα από την δική της βούληση. Σύντομα αυτοαναιρείται, δηλώνοντας περήφανη για το ιστορικό τεύχος του National Geographic. Δεν είναι μόνον ο ΟΗΕ, η Ουνέσκο και οι διεθνείς οργανισμοί, που μετέχουν στο παιχνίδι της “δημοκρατίας” και των “φυσικών δικαιωμάτων”. Είναι και οι ΜΚΟ και τα ΜΜΕ, ανάμεσα σ’ αυτά και το περιοδικό National Geographic που εκφωνούν ό,τι και οι ηγέτες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Οι αρχισυντάκτες των κειμένων θα πρέπει να αναζητηθούν στους εργοδότες-χρηματοδότες τους. [Αν το “δικαίωμα” του ανήλικου στην διαφυλικότητα περάσει ασχολίαστο, ποιος θα κάνει θέμα, ποιος θα εκφράσει επιφύλαξη ή αντίρρηση για την ψήφο στα 17 του Αλέξη Τσίπρα;]
_____________________________________________________
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις (The Propaganda Issue)
Οχυρωμένη πίσω από το αγαπητικό-εξισωτικό πρόσχημα, η κοινωνική χειραγώγηση παρουσιάζεται ήδη ως θετικό βήμα και στην Ελλάδα. Αναμενόμενο. Το παιχνίδι θα παιχτεί πάλι πάνω στην πρόκληση αντιδράσεων επί του φαινομενικού και όχι του πραγματικού γεγονότος, πάνω στην σύγκρουση “αναγκαίας προόδου και αντιδρώσας συντήρησης”. Ο δυτικός πολιτισμός βαδίζει στο τελείωμά του και κινήσεις σαν κι αυτήν πρέπει να ερμηνευτούν ως έσχατες προσπάθειες παραπλάνησης του ανθρώπου και κύκνειο άσμα της υλιστικής του κυριαρχίας. Οι πιο περίεργοι, ας ρίξουν μια ματιά στην δημόσια συζήτηση του National Geographic, στα περήφανα tweets της Susan και οπωσδήποτε στο βίντεο (In Their Words: How Children Are Affected by Gender Issues) όπου 9χρονα παιδιά απ’ όλο τον κόσμο εκφράζουν “ελεύθερα” τη σκέψη τους για το πώς το φύλο επηρεάζει την ύπαρξή τους.
Στην Κόλαση της Νορβηγίας [Πώς θα είναι αύριο η Ευρώπη]
Posted on 21/12/2016 by karavaki
Το σύγχρονο παιδομάζωμα είναι δυτικό, κρατικό και επιδοτούμενο. Γίνεται σε σκανδιναβικά κράτη και αλλού. Καταλήγει σε βίαιη διάλυση της οικογένειας και στην παιδική κακοποίηση. Τα παιδιά ανήκουν στο κράτος, το οποίο δεν ανήκει στους πολίτες του. Υπουργός παιδείας δηλώνει ότι θέλει να κάνει ομοφυλόφιλα όλα τα παιδιά. Η παιδεία προωθεί την ιδέα επιλογής φύλου, την πρώιμη σεξουαλικότητα και την αποβλάκωση. Οι αντιδρώντες διώκονται ανηλεώς, σύμφωνα με το νόμο. Καλώς ορίσατε στην δημοκρατική κόλαση του 21ου αιώνα.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Όταν πρωτοδιάβασα τη συνέντευξη μιας Ρωσίδας μάνας [Irina Bergseth] που ζούσε στη Νορβηγία δεν πίστευα στα μάτια μου. Κάθε φράση της, κάθε λέξη της ήταν μια δυνατή γροθιά στο στομάχι! Όμως αξίζει να τη δούμε για να αντιληφθούμε πώς θέλουν κάποιοι την Ευρώπη των Εσχάτων. Όταν μάλιστα το μέλλον αυτής της «σύγχρονης κοινωνίας», καθοδηγείται προς διαμόρφωση με τον πιο ύπουλο, τον πιο βρώμικο τρόπο πάνω στις ψυχές των παιδιών και αυτός ο εφιάλτης, βρίσκεται προ των πυλών και για την δική μας Πατρίδα, νομίζω πως επιβάλλεται με κάθε τρόπο να το αποτρέψουμε. Το κείμενο από το οποίο σταχυολογούμε τα βασικά του σημεία, είναι από συνέντευξη της 9ης Μαΐου 2013 μιας μάνας που η “τύχη” την έριξε στην “προηγμένη”, πλούσια και “προοδευτική” αυτή χώρα του Βορρά. Δημοσιογράφος ήταν ο Andrew Fefelov της Ρωσικής Εφημερίδας “ΑΥΡΙΟ”.
Η Ιρίνα παντρεύτηκε το 2005 στην Μόσχα με πολίτη της Νορβηγίας, έχοντάς ήδη έναν γιο τότε 7 ετών. Εγκαταστάθηκαν στη Νορβηγία, στο χωριό Άουρσκογκ του Χιόκλαντ. Εν συνεχεία περιγράφει τη νορβηγική κοινωνία που αποδομείται ηθικά ταχύτατα, αντιγράφοντας αμερικανικές νοοτροπίες. Κατά τη ρωσίδα αυτή μητέρα παρά τον πλούτο της χώρας που οφείλεται στην εξόρυξη πετρελαίου η Νορβηγία δεν έχει αναπτύξει τις επιστήμες, παρά εκμεταλλεύτηκε την ξένη επιστημονική και τεχνολογική συνδρομή. Η Ιρίνα κατόρθωσε να διοριστεί δασκάλα σε μια γειτονική κοινότητα. Αμέσως μετά στη συνέντευξή της η Ιρίνα περιγράφει τις βασικές δομές του νορβηγικού σχολείου που το χαρακτηρίζει: “φτιαγμένο για διανοητικά καθυστερημένους”. Έτσι, σύμφωνα με τη Ρωσίδα αυτή δασκάλα, το έργο του κρατικού σχολικού προγράμματος για το δημοτικό σχολείο συμπεριλαμβάνει οι δάσκαλοι να διδάξουν στα παιδιά το αλφάβητο, έως 13 ετών να μάθουν να μετράνε και να διαβάζουν τις ετικέτες των τιμών στα καταστήματα. Το διάβασμα μεγαλόφωνα στην τάξη δεν επιτρέπεται, επειδή το παιδί αισθάνεται «ντροπή» [εδώ να δείτε προσοχή στη “διαφορετικότητα”!]. Μάλιστα ειδικός δάσκαλος βγάζει το παιδί στον διάδρομο και μόνο εκεί ακούει το παιδί να διαβάζει, έτσι ώστε να μην ντροπιάσει το «μικρό»! Ακόμη, ο δάσκαλος έχει το δικαίωμα να κάνει στα παιδιά μέσα στην ημέρα δύο ασκήσεις μαθηματικών! Αν τα παιδιά δεν μάθουν το μάθημα, τρεις ημέρες αργότερα, πάλι προσπαθεί να τους εξηγήσει την ύλη του περασμένου μαθήματος. Εργασία για το σπίτι για την εβδομάδα το πολύ 5-8 λέξεις στα αγγλικά, κατά την διακριτική ευχέρεια του παιδιού! Ουσιαστικά το διαφημιζόμενο από πολλούς εγχωρίους “παιδαγωγούς” ως κορυφαίο, είναι απλώς παράδειγμα της πλήρους υποβάθμισης της εκπαίδευσης. Άλλωστε, δεν υπάρχουν μαθήματα λογοτεχνίας, ιστορίας, φυσικής, χημείας, φυσικής επιστήμης. Υπάρχει μόνο μια μορφή “μελέτης περιβάλλοντος”, που ονομάζεται «αναθεώρηση», όπου τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο σε γενικές γραμμές. Ξέρουν απλώς ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε. Όλα τα άλλα στοιχεία, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, είναι «κακοποίηση του παιδιού και της ψυχής του»! Μάλιστα, η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο δεν ταΐζει τα παιδιά στα σχολεία και στα νηπιαγωγεία. Μόνο τρέφουν τα παιδιά, άπαξ εβδομαδιαίως, με κάποια «αηδιαστική σούπα», που ονομάζεται «ντοματόσουπα» από έτοιμη συσκευασία!
Ο μεγαλύτερος γιος της Ιρίνας, έχοντας κάνει μαθήματα για δύο χρόνια σε ρωσικό σχολείο της Νορβηγίας ήταν σαν ένα παιδί θαύμα. Έως την 7η τάξη, δε διάβαζε τίποτα, μιας και δεν υπήρχε καμία ανάγκη για να διδαχτεί. Στους τοίχους των σχολείων, άλλωστε υπάρχουν κατατοπιστικές απίστευτες ανακοινώσεις, όπως: “Εάν οι γονείς σας επιβάλουν να κάνετε τα μαθήματα, καλέστε στο [τάδε] τηλέφωνο. Εμείς θα σας βοηθήσουμε να ελευθερωθείτε από τέτοιους γονείς.»!!! Για την Ιρίνα μόνος τρόπος ασκήσεως της μνήμης του γιου της ήταν το πιάνο. Μάλιστα του έλεγε συχνά: “Μην τολμήσεις και πεις κάπου ότι έχεις μια τέτοια απαιτητική μητέρα.» Μετά από έξι χρόνια παραμονής της Ιρίνα στη Νορβηγία ήρθε η ώρα να μάθει για το περιβόητο σύστημα παιδικής πρόνοιας “Barnevernet”. Πριν γνωρίσει όμως αυτό το “σύστημα”, η Ιρίνα μετά τη γέννηση του δεύτερού της παιδιού, χώρισε από τον άνδρα της. Τότε, πήρε δάνειο, αγόρασε διαμέρισμα και είχε μια φυσιολογική ζωή, χωρίς ποτέ να απασχολήσει τις αρχές του κράτους. Τα παιδιά έμειναν μαζί της, δεδομένου ότι ο μπαμπάς στεναχωρούσε τον γιο της (από τον πρώτο γάμο), και έθεσε θέμα να μην υπάρξουν συναντήσεις με αυτόν τουλάχιστον τον γιο. Η Ιρίνα προσπάθησε τουλάχιστον ώστε ο πατέρας του παιδιού να μην μείνει μαζί του το βράδυ, διότι υπήρχε απειλή ξυλοδαρμού. Το νηπιαγωγείο κι άλλες κρατικές υπηρεσίες την πίεζαν να δίνει το παιδί στον πατέρα του. Έτσι ο μικρός γιος παρέμεινε με τον πατέρα του στην αρχή από δύο ώρες το Σάββατο ή την Κυριακή. Αλλά την τελευταία φορά, όταν έκλεισε τα τέσσερα του χρόνια, πέρασε με τον πατέρα του σχεδόν μια εβδομάδα. Στις 7/3/2011 η Ιρίνα πήγε στην αστυνομία του χωριού «Bjorlelangen», επειδή το μικρό αγόρι της είπε, ότι η θεία και ο θείος του, συγγενείς του πατέρα του, τον πόνεσαν στο στόμα και στον ποπό! Της μίλησε για πράγματα, που εκείνη δεν μπορούσε στην αρχή να τα πιστέψει. Τότε αναλογίστηκε στα σοβαρά μια νορβηγική λαϊκή παράδοση, συνδεδεμένη με το να σχετίζονται οι συγγενείς εξ αίματος στενά με παιδιά: αγόρια και κορίτσια! Αρχικά, η Ρωσίδα μητέρα δεν μπορούσε να πιστέψει σ΄ αυτή την τρέλα ή ανοησία ή κόλαση. Πάντως, πήγε στην αστυνομία και έκανε καταγγελία. Την 8η Μαρτίου κλήθηκα στην υπηρεσία της επιμέλειας των παιδιών «Barnevernet». Η ανάκριση διήρκεσε έξι ώρες. Εκεί ήταν μόνο η Ιρίνα και τα παιδιά της. Υποτίθεται ότι στη Νορβηγία υπάρχει ένα «υποδειγματικό» σύστημα προστασίας των παιδιών, που δημιουργήθηκε «για τα μάτια του κόσμου», ότι δήθεν αγωνίζονται και πολεμάνε την αιμομιξία. Αργότερα η Ιρίνα συνειδητοποίησε, κάτι που νωρίτερα είχαν καταγγείλει και άλλοι γονείς, ότι τα κέντρα «Barnevernet», που υπάρχουν σε κάθε χωριό[!], σκοπό έχουν να εντοπίσουν την δήθεν «ομολογία» του παιδιού περί μη «καλής» μητέρας (ή πατέρα), να απομονώσει τα παιδιά αυτά από τους γονείς τους και να τους «τιμωρήσει» (παιδιά και γονείς ταυτόχρονα)! Εκείνη την εποχή οι εφημερίδες στη χώρα έγραψαν ότι ένα κορίτσι 8 ετών, καταδικάστηκε σε καταβολή των δικαστικών εξόδων και καταβολή αποζημιώσεων στον βιαστή της για την παραμονή του στη φυλακή!
Τότε κατάλαβε και η Ιρίνα πλήρως ότι στη Νορβηγία, όλα είναι από την «ανάποδη». Ουσιαστικά αντιλήφθηκε ότι η παιδεραστία, ουσιαστικά, δεν θεωρείται έγκλημα [κάτι που συμβαίνει και σε άλλες “προηγμένες” ευρωπαϊκές χώρες, όπως την Ολλανδία]. Πάντως στις 8/3/2011 ήταν η πρώτη φορά που κατασχέθηκαν και τα δύο παιδιά της Ιρίνα! Η κατάσχεση γίνεται ως εξής: το παιδί δεν επιστρέφει από το νηπιαγωγείο ή το σχολείο, δηλαδή ουσιαστικά το κλέβουν από τους γονείς, εξαφανίζεται! Αυτό συμβαίνει επειδή το παιδί «το απομακρύνουν» για το … καλό του, από τους γονείς σε μυστική διεύθυνση. Οι υπεύθυνοι της είπαν αφοπλιστικά: «Καταλάβετε την κατάσταση, εσείς μιλάτε για παιδική κακοποίηση. Πρέπει να εξεταστείτε από γιατρό και κριθείτε ότι είστε υγιείς.» Έτσι η Ιρίνα έσπευσε στην κοντινή πολυκλινική [δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο]. Στο αυτοκίνητο την έβαλε η υπάλληλος της «Barnevernet», λέγοντας: “Εμείς θα σας βοηθήσουμε, θα παίξουμε με τα παιδιά σας, θα είναι στην υπηρεσία της προστασίας των παιδιών”. Όταν η Ιρίνα με τη συνοδεία της υπαλλήλου έφτασε στην κλινική, ο μεγαλύτερος της γιος [13 τότε ετών], της τηλεφώνησε και την πληροφόρησε ότι βρίσκονταν ήδη σε ανάδοχη οικογένεια σε μυστική διεύθυνση! Η Ιρίνα προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, γιατί ακόμη και το κλάμα θεωρείται ψυχική ασθένεια, και σε αυτή την περίπτωση η «Barnevernet» θα εφάρμοζε καταναγκαστική ψυχιατρική!
Τελικά αποδεικνύεται ότι στη Νορβηγία υπάρχει ένα κρατικό πρόγραμμα, ποσόστωσης για την απομάκρυνση των παιδιών από τους γονείς τους. Τα όργανα «προστασίας παιδιών» ανταγωνίζονται για την υλοποίησή του. Δημοσιεύονται μάλιστα ανά τρίμηνο πίνακες και διαγράμματα με τον αριθμό των «κατασχεμένων «παιδιών ανά επιλεγμένη περιοχή! Τέτοια σχετικά έγγραφα είναι διαθέσιμα και σε περιπτώσεις απομάκρυνσης παιδιών από οικογένειες και στη Σουηδία. Μια τέτοια έκθεση αναφέρει, ότι στη Σουηδία κατασχέθηκαν 300.000 παιδιά! Πρόκειται για μια ολόκληρη γενιά που κλάπηκε από τους βιολογικούς γονείς! Στη Σκανδιναβία συνεπώς οι παραδοσιακές οικογένειες βιώνουν ένα πογκρόμ! Μάλιστα, κάθε ανάδοχη οικογένεια εισπράττει 10 χιλιάδες Κορόνες [1100 ευρώ] Νορβηγίας/μήνα για κάθε ένα θετό παιδί. Ακόμη, κάθε υπάλληλος της Barnevernet λαμβάνει από τον κρατικό προϋπολογισμό ένα μεγάλο μπόνους γι’ αυτή τη “δουλειά”, δηλαδή για την καταστροφή της «οικογενειακής φωλιάς», και την κλοπή των απογόνων. Μάλιστα ο ανάδοχος γονέας μπορεί να επιλέξει το παιδί «της αρεσκείας του», όπως στα σκλαβοπάζαρα. Για παράδειγμα, λέει η Ιρίνα: “σας άρεσε εκείνο το γαλανομάτικο κοριτσάκι ρωσικής καταγωγής και θέλετε να το πάρετε για αναδοχή, τότε καλέσετε τη Barnevernet και να πείτε: «είμαι έτοιμος, έχω ένα μικρό δωμάτιο για το παιδί …» αναφέροντας το όνομα του παιδιού. Και θα σας το παραδώσουν αμέσως”. Συνεπώς, πρώτα βρίσκεται η ανάδοχη οικογένεια, και στη συνέχεια αποσύρεται από τους βιολογικούς γονείς «κατόπιν παραγγελίας» το παιδί! Μάταια κάποιοι ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων μάχονται μ’ αυτό το παντοδύναμο σύστημα της Barnevernet». Μάλιστα, οικογένειες που υπέφεραν από το σύστημα Barnevernet στις 3 Μαΐου 2013 διοργάνωσαν διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά του βίαιου διαχωρισμού γονέων και παιδιών στη Νορβηγία. Πάντως η χώρα αυτή, όσον αφορά την κλοπή των παιδιών από τους γονείς τους, είναι μπροστά από τα υπόλοιπα κράτη, κι αυτό γιατί φαίνεται πως ο διαχωρισμός των παιδιών από τους γονείς τους αποτελεί εθνικό σχέδιο. Νορβηγική εφημερίδα με πηχιαίο πρωτοσέλιδο έγραφε πέρυσι: “Το ένα πέμπτο των παιδιών στη Νορβηγία έχει “διασωθεί” από τους γονείς τους”. Συνεπώς περί τα 150 χιλιάδες παιδιά, “σωσμένα”, ζουν πλέον όχι στο σπίτι με τη μητέρα τους, αλλά σε μοντέρνα άσυλα, δηλαδή φυλακές οικογενειακού τύπου. Πολλοί ανάδοχοι στη Νορβηγία δείχνουν προτίμηση σε παιδιά με αναπηρία [μήπως άραγε τα κάνουν ανάπηρα;] γιατί μπορούν να πάρουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις. Όσο μεγαλύτερο είναι το τραύμα του παιδιού, τόσο περισσότερο κέρδος για τον “ανάδοχο”! Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, από δέκα νεογέννητα μόνο τα δύο γεννιούνται από Νορβηγούς γονείς και τα οκτώ από τα δέκα είναι παιδιά των μεταναστών. Οι μετανάστες παρέχουν υγιές πληθυσμό στη χώρα, αφού στους μετανάστες δεν συνηθίζονται στενές σχέσεις μεταξύ συγγενών [αιμομιξίες], όπως αντίθετα συνηθίζονται στους Νορβηγούς. Αξίζει να σημειωθεί πως τα περισσότερα παιδιά που γεννήθηκαν στη Νορβηγία και έπεσαν στα νύχια του συστήματος Barnevernet είναι παιδιά ρωσικής καταγωγής. Σχεδόν όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν από ένα ή δύο Ρώσους γονείς είναι εγγεγραμμένα στις λίστες του «Barnevernet» κι αποτελούν την ομάδα «υψηλού κινδύνου» για “σωτηρια”, δηλαδή αρπαγή. Άμεσο αποτέλεσμα: Κάθε μήνα στη Νορβηγία αυτοκτονεί μια ρωσίδα γυναίκα!
Αιτίες που μπορεί η Barnevernet να επέμβει; Πολλές και ποικίλες: αναγκάζετε το παιδί σας να πλένει τα χέρια του με το ζόρι η μαμά κουτσαίνει ή κλαίει, το παιδί σας τρώει με τα χέρια [συνέβη σε οικογένεια Ινδών μεταναστών]… ε, τότε… “είστε μια κακή μητέρα, το παιδί σας θα παρακρατηθεί!”. Το σύστημα “προστασίας” των παιδιών στη Νορβηγία βασίζεται σε “τεκμήριο ενοχής” των γονέων. Άλλη αιτία, συχνή μάλιστα, που επεμβαίνει η “προστασία παιδιών” μπορεί να είναι η φράση που συχνά λένε οι γονείς στα παιδιά τους, και στην Ελλάδα: “θα σε σκοτώσω βρε!” Τότε η Barnevernet λέει: “Θέλετε να σκοτώσετε τα παιδιά σας”! Σε ανάλογες ανακρίσεις γονέων από τους εντεταλμένους της Barnevernet, αναγκάζουν τους γονείς με τον τρόπο τους να βρίσκονται μόνιμα σε θέση να πρέπει να δικαιολογούνται συνεχώς. Κάποτε οι δύστυχοι γονείς αντιλαμβάνονται πως από κάποια στιγμή και μετά είναι αδύνατον να δικαιολογηθούν. Ας αναλογιστούμε μόνο πως η νορβηγική κρατική μηχανή, δίνει μυθικά βραβεία και μπόνους σε δικηγόρους, σε υπαλλήλους της επιτροπείας, σε δικαστές, σε ψυχολόγους, σε ψυχιάτρους, σε ανάδοχους γονείς, σε εμπειρογνώμονες. για κάθε “κατασχεθέν” γαλανομάτικο μωρό. Τότε οι πραγματικοί γονείς δεν έχουν καμία πιθανότητα να διασώσουν το παιδί τους από το νορβηγικό «άσυλο». Στη συνέντευξή της η Ιρίνα τονίζει: Οι δικηγόροι του «Barnevernet» μεταφράζανε και χρησιμοποίησαν εναντίον μου όλο το υλικό του ρωσικού τύπου, που ανέφερε τα παιδιά μου. Είπαν στο δικαστήριο: «Είναι τρελή, προστατεύει τα παιδιά της στον τύπο!» Στη Δύση δεν υπάρχει ελευθερία του τύπου σε σχέση με τα παιδιά. Είναι αδύνατον να κάνει κανείς έκκληση προς την κοινωνία”. Άλλωστε, ισχύει ο Νόμος της ιδιωτικής ζωής (Νόμος περί προστασίας προσωπικών δεδομένων), ένας νόμος που φαίνεται πως είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της Barnevernet.
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ: Το υπουργείο που έχει σχέση με παιδιά στην Νορβηγία ονομάζεται “Βασιλικό Υπουργείο Παιδιών και Ισότητας κάθε μορφής σεξουαλικής διαφορετικότητας”. Οι σεξουαλικές μειονότητες στη Νορβηγία δεν είναι πλέον μειονότητες, οι κανονικοί φυσικοί (natural) άνθρωποι είναι σήμερα μειονότητα. Οι κοινωνιολόγοι έχοντας στην διάθεσή τους κάποια στοιχεία, διαπιστώνουν: το 2050 η Νορβηγία θα είναι πάνω από 70% homo-χώρα. Τι σημαίνει «homo», είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Άλλωστε, η Νορβηγία μα και άλλες δυτικές χώρες, νομιμοποίησε τουλάχιστον τριάντα είδη μη παραδοσιακού γάμου. Από την άποψη αυτή, η πιο «προχωρημένη» χώρα είναι η Νορβηγία, όπου «άνδρας» και «γυναίκα» είναι μάλλον έννοιες παρωχημένες. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Νορβηγία ένα παιδί που γεννιέται σε μια φυσιολογική οικογένεια δεν μπορεί να προστατευτεί. Την τελευταία δεκαετία σε όλη την Ευρώπη εισήχθησαν κάποια σεξουαλικά πρότυπα που διέπουν την εκπαίδευση των παιδιών με ένα ορισμένο τρόπο (http://yadi.sk/d/oa3PNRtG3MysZ). Οι κανονισμοί αυτοί είναι δεσμευτικοί προς όλα τα κράτη που υπογράφουν την σύμβαση (convention), την έγκριση της οποίας ενεργά «προωθούν τα λόμπι» σήμερα στην Ελλάδα και τη Ρωσία. Ένα ειδικό τμήμα αυτού του «πανευρωπαϊκού σεξ στάνταρτ» αναφέρει πως πρέπει το προσωπικό των νηπιαγωγείων(!) κι οι γονείς, να εξασκήσουν τα παιδιά στον «αυνανισμό» έως τεσσάρων ετών (!) και όχι αργότερα. Στο κείμενο αυτής της σύμβασης λέγεται ξεκάθαρα, ότι οι γονείς μαζί με γιατρούς και νηπιαγωγούς καλούνται να διδάξουν τα παιδάκια «έρωτα διαφορετικών ειδών». Στη σελίδα 46 του εν λόγω εγγράφου αναφέρεται, ότι ένα νεογέννητο πρέπει να συνειδητοποιήσει την ταυτότητα φύλου του (gender identification). Ο επιβεβλημένος “σεξουαλικός διαφωτισμός” θεωρεί, ότι την ώρα της γέννησης του παιδιού σας, είναι απαραίτητο να καθοριστεί τι είναι: γκέι, λεσβία, τραβεστί ή τρανσέξουαλ (!!). Αν το παιδί σας και πάλι δεν θα επιλέξει «φύλο» (gender), θα βοηθήσει σ’ αυτή την περίπτωση η πανίσχυρη νορβηγική «Barnevernet» ή η φινλανδική «Lastensuoelu» ή γερμανική «Yugendamt» κ.ο.κ. Η Νορβηγία είναι από τις πρώτες χώρες παγκοσμίως, η οποία δημιούργησε Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών [Πανεπιστημίου Όσλο], στο οποίο μελετούν αυτοκτονίες παιδιών από 0 μέχρι 7 ετών! Αλλά πώς ένα νεογέννητο παιδί μπορεί να αυτοκτονήσει; Μα τα κακόμοιρα παιδιά μετά από τις σαδιστικές επιθέσεις καταλήξουν να πεθάνουν τότε επισήμως αποδίδεται ως αυτοκτονία!
Η Ιρίνα στη συνέχεια της συνέντευξής της διηγείται πως στις 30-5-2011 δύο ένοπλοι αστυνομικοί και δύο υπάλληλοι του «Barnevernet» της πήραν και πάλι τα παιδιά. Εκείνη κάλεσε το δικηγόρο της στο τηλέφωνο, κι εκείνος της είπε επί λέξει: “Σύμφωνα με τους νόμους της Νορβηγίας, είστε υποχρεωμένη να δώσετε τα παιδιά. Αν αντισταθείτε, τα παιδιά θα τα πάρουν έτσι κ’ αλλιώς, αλλά εσείς δεν θα τα δείτε ποτέ. Θα πρέπει να δώσετε τα παιδιά σας, και αύριο θα σας εξηγήσουν τι συμβαίνει!”. Τα παιδιά τα απομάκρυναν αμέσως, χωρίς να δείξουν κάποιο επίσημο έγγραφο στη μητέρα τους. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως οι νορβηγικές εφημερίδες έγραψαν πως ένα αγόρι, το οποίο το πήραν από τη μητέρα του ως παιδί, βιάστηκε σε όλα τα «άσυλα». Μόλις έγινε 18 ετών, αγόρασε ένα όπλο, μπήκε στο «σπίτι» και πυροβόλησε τους αναδόχους γονείς. Σε άλλη περίπτωση, ένα αγόρι από τη Νορβηγία έκλαιγε όταν το πήραν, επειδή ήθελε την μητέρα του. Οι γιατροί είπαν, ότι το να κλαίει έτσι – είναι παράνοια!! Από τα φάρμακά που του χορηγούσαν με τη βία, έγινε φυτό. Μετά τις φωνές του Τύπου, στάλθηκε πάλι στη μητέρα του αλλά σε αναπηρική καρέκλα! Δεν μπορούσε να μιλήσει, έχασε 15 κιλά και είχε πάθει δυστροφία, με μη αναστρέψιμες διαδικασίες. Μετά από ένα και μοναδικό ραντεβού της Ιρίνας με το μεγαλύτερό της γιο, έμαθε, ότι εκείνο έγραψε επιστολή στο Ρωσικό Προξενείο. «Θα πεθάνω, αλλά θα αποδράσω από τη Νορβηγία. Εγώ δεν θα ζήσω σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.” Και μόνος του, κατάφερε να οργανώσει την απόδρασή του. Στο Διαδίκτυο ήρθε σε επαφή με τον Πολωνό Krzysztof Rutkowski, ο οποίος έχει ήδη καταφέρει να σώσει μια κοπέλα πολωνικής καταγωγής από το νορβηγικό «άσυλο». Ο Πολωνός τηλεφώνησε στην Ιρίνα ότι όταν όλα ήταν προετοιμασμένα και της είπε: «Αν θα πάρω τον γιο σας χωρίς εσάς, θα θεωρηθεί ότι κλέβω το παιδί κάποιου άλλου, αλλά αν είμαι μαζί σας, τότε θα θεωρηθεί, ότι βοηθώ την οικογένεια». Η Ιρίνα δυσκολεύτηκε να αποφασίσει. Η επιλογή ήταν δίκοπο μαχαίρι: και οι τρεις να πεθάνουν στη Νορβηγία ή τουλάχιστον να σώσει τον εαυτό της και τον μεγαλύτερο γιο. Καθώς όμως η Ιρίνα πέρασε τα σύνορα της Πολωνίας, οι συνοριοφύλακες τους σταμάτησαν με το αίτημα της δήθεν «άλλης» επίσημης νορβηγικής μητέρας. Η αίτηση ανέφερε, ότι κάποια «θεία», η Ιρίνα δηλαδή, έκλεψε ένα παιδί από το έδαφος της Νορβηγίας. Στη συνέχεια η Πολωνία, έδωσε το παιδί της σε μία πολωνή θετή μητέρα. Και για να μεταφέρει η Ιρίνα το παιδί από την Πολωνία στην Ρωσία, έκανε ανταλλαγή μεταξύ της Πολωνής και της Ρωσίδας θετής μητέρας, που ήταν η γιαγιά του παιδιού και μητέρα της Ιρίνα. Απ΄ότι αντιλαμβανόμαστε στην Ευρώπη μία βιολογική μητέρα δεν μετράει. Κι αν αυτά συμβαίνουν στη Νορβηγία, που ακόμη και ιερείς, γυναίκες κι άνδρες, δηλώνουν ανοικτά για τον “αντισυμβατικό” τους προσανατολισμό, τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες χώρες της Εσπερίας. Για παράδειγμα μια άλλη Ρωσίδα, η Ιρίνα Σ. 18 χρόνια ζούσε στην Αγγλία. Είχε εκεί ένα φίλο με τον οποίο απέκτησε μια κόρη. Κάποια στιγμή ανακάλυψε τυχαία, ότι ο φίλος της είναι μέλος ενός “σαδομαζοχιστικού κλαμπ”!!. Το κοριτσάκι της, βλέποντας τηλεόραση που έδειχναν έναν ντόπιο δρομέα, φώναξε: “Μαμά, αυτός ο θείος ήρθε σε μένα, για να παίξουμε το γιατρό. Ω! Και η κυρία για να παίξει μαζί μου στο μπάνιο!” Η Ιρίνα Σ. Τότε πήγε σε έναν βρετανό παιδοψυχολόγο, ο οποίος της είπε “Αγαπητή μου είστε το «κατακάθισμα» της «χτεσινής ημέρας». Αυτά που μου είπατε δεν είναι διαστροφή, μα δημιουργικό σεξ για την ελίτ”!! Η κοπέλα δεν είπε τίποτε και χωρίς τυμπανοκρουσίες, πολύ σοφά, άρχισε να μαζεύει τα πράγματα και να προετοιμάζει την αποχώρησή τους για την Ρωσία.
Συνεπώς, εάν εμείς, οι παραδοσιακοί γονείς, καθόμαστε και περιμένουμε, όπως τα φυτά τις «εξελίξεις», τότε θα χάσουμε αυτή την μάχη με τους ομοφυλόφιλους (ή το κάθε είδος gender-ιστών) για την υπεράσπιση των παιδιών μας. Οι «πειραματικές» περιοχές σήμερα είναι η Βόρεια Ευρώπη, οι ΗΠΑ , η Γερμανία, αλλά και οι πρώην βρετανικές αποικίες: Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία. Όλες αυτές οι περιοχές είναι τα “hot points” από όπου έρχονται «SOS» από ρωσίδες μητέρες στην οργάνωση “Ρωσίδες Μητέρες”. Αυτά τα σήματα λάμψεις του πολέμου που ξεκίνησε ήδη για την ιερή εικόνα της παραδοσιακής χριστιανικής οικογένειας. Ουσιαστικά στις “προηγμένες” δυτικές κοινωνίες τα τελευταία 30 χρόνια τα λόμπυ του ενδιαφέροντος για την πώληση των παιδιών και της ανακατανομής των μαζών του πληθυσμού, θέσπισαν νόμους που πρεσβεύουν ότι το παιδί δεν είναι ένα με τον γονιό. Τα παιδιά ανήκουν σε κάποια αφηρημένη κοινωνία ή το κράτος. Επιπλέον, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χάγης περί κλοπής παιδιών [1980], που υπέγραψαν έως το 2011 σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, τα παιδιά ανήκουν στην επικράτεια, στην οποία έζησαν τους τελευταίους τρεις μήνες!
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ» ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Η φιλοσοφία αυτών των [υπ]ανθρώπων αποκαλύπτεται από το πρόγραμμα του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος Νορβηγίας, για το οποίο μόλις πρόσφατα αναφέρθηκαν τα νορβηγικά μέσα ενημέρωσης. Ο «κ». Lisbakken, Υπουργός Παιδείας μη διστάζοντας, και με μεγάλη δόση υπερηφάνειας, δήλωσε: “Εγώ είμαι ομοφυλόφιλος. Θέλω όλα τα παιδιά της χώρας να είναι το ίδιο όπως είμαι εγώ”. Δική του, αλλά και άλλων ομοϊδεατών του, ιδέα ήταν η προώθηση του κρατικού πειραματικού προγράμματος που υλοποιήθηκε με τα εξής μέτρα: 1.Κατασχέθηκε από τα νηπιαγωγεία όλη η γνωστή παιδική λογοτεχνία, όπως «η Σταχτοπούτα» και όλα τα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. 2.Αντί αυτών των κλασσικών βιβλίων προσφέρονται άλλα βιβλία, «σεξιστικά» [schёnliteratyur], τύπου «βασιλιάς και βασιλιάς» ή «ομοφυλόφιλα παιδιά». Εκεί, για παράδειγμα, υπάρχει ο πρίγκιπας που ερωτεύεται τον βασιλιά ή πρίγκιπα[!], η δεσποινίς-πριγκίπισσα ονειρεύεται να παντρευτεί την βασίλισσα, κ.ο.κ.. 3.Τα παιδιά ήδη από τα Νηπιαγωγεία, πρέπει να ακούν τις ιστορίες, με την επίδειξη εικόνων από τα καινούργια βιβλία «schёnliteratyur», που θα τους διαβάζουν οι νηπιαγωγοί.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ – Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΠΡΕΪΒΙΚ: Ένα παράδειγμα, και πάλι από καταγγελία στη ρωσική Οργάνωση, δείχνει την παγκόσμια επέκταση του νεοταξικού αυτού φαινομένου. Ρώσοι τουρίστες ταξίδεψαν στη Νέα Ζηλανδία με βίζα 7 ημερών, η μητέρα, ο πατέρας και το παιδί. Κάποτε ο γονέας φώναξε στο παιδί, ενώ το παιδί έκλαιγε δυνατά. Αμέσως από μια καφετέρια ή ξενοδοχείο καλέσανε την Υπηρεσία Προστασίας παιδιού! Ήρθε ομάδα «σωτήρων» και πήραν το παιδί, «σώζοντάς το» από τους κακούς γονείς! Ρώσοι διπλωμάτες αγωνίστηκαν πάνω από ένα χρόνο, για να συναντηθεί το παιδί με τους βιολογικούς του γονείς! Ας σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και καταδικασμένοι σε θανατική ποινή σε όλο τον κόσμο έχουν το δικαίωμα της αλληλογραφίας και της επικοινωνίας δια τηλεφώνου και εδώ μια βιολογική μητέρα δεν είναι σε θέση ούτε να μιλήσει με το παιδί της! Ακόμη, με την ευκαιρία, ο Μπρέιβικ «έσωζε» τη Νορβηγία από το Κυβερνόν Εργατικό Κόμμα «Arbeit party». Στα ΜΜΕ δηλώσαν, ότι μισεί τους μουσουλμάνους. Η πραγματική ιστορία του όμως είναι με δυο λόγια η εξής: Ο Μπρέϊβικ βιάστηκε για τέσσερα χρόνια από τη Νορβηγίδα μητέρα του. Το «Barnevernet» τον πήρε και «συνέχισε την πορεία του», ως συνηθίζεται. Η κάθε ανάδοχη οικογένεια με την σειρά τον συμπεριφέρθηκε ανάλογα! Στη συνέχεια, το αγόρι, από 9 ετών, ετοίμαζε την δράση του. Απομονωμένος, πλέον, του είπαν να σιωπά για το θέμα αυτό! Αυτή η πτυχή της υπόθεσης σταδιακά αναδύεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι Σουηδοί δημοσιογράφοι έφεραν στο φως την ιστορία.
Ανά πενταετία το «Barnevernet» κάνει έκθεση σχετικά με τους μετανάστες, των οποίων τα περισσότερα παιδιά είναι στο «Barnevernet». Σε αυτόν τον κατάλογο είναι επικεφαλής είναι το Αφγανιστάν, μετά η Ερυθραία και το Ιράκ. Από τα λευκά παιδιά η Ρωσία είναι στην πρώτη θέση και στο γενικό κατάλογο των χωρών είναι στην τέταρτη. Οι βιολογικοί γονείς λαμβάνουν από το κράτος άδεια να επισκεφθούν τα κλεμμένα παιδιά τους για δύο ώρες μία φορά το εξάμηνο! Ο μεγαλύτερος γιος της Ιρίνα, ο οποίος διέφυγε στην Ρωσία, πρακτικά είναι υποχρεωμένος να είναι στο «άσυλο» τους, ως «περιουσιακό στοιχείο» της χώρας (Norwegian bifolkning) μέχρι τα 23 του χρόνια. Ακόμη, στη Νορβηγία και μόνο, 19.000 ΜΚΟ επικεντρώθηκαν στο θέμα μετάλλαξης των παιδιών, δηλαδή της αλλαγής του γενετικού τους προφίλ (mutated) από τα «παρωχημένα» είδη άνδρας, γυναίκα σε άλλα είδη, μη παραδοσιακά. Αναγκαστικά τα παιδιά αναπτύσσονται σε ορισμένες μη παραδοσιακές κατηγορίες των genders. Μια ολόκληρη γενιά γονέων σήμερα είναι υποχρεωμένοι να ζουν με αυτή τη φρίκη. Στη σύγχρονη Ευρώπη όλα αυτά παρουσιάζονται ως «ανοχή προς τη διαφορετικότητα». Τα παιδιά υποτίθεται στη Νέα Τάξη Πραγμάτων ότι έχουν το δικαίωμα στη σεξουαλική προτίμηση από μηδέν ετών[!], δηλαδή έχουν δικαίωμα να επιλέξουν από μια «ποικιλία σεξ και φύλων». Εναντίον των γονέων και των παιδιών, λειτουργεί ένα καλά οργανωμένο εγκληματικό δίκτυο ανά τον κόσμο. Ουσιαστικά, πίσω από τη μάσκα της λεγόμενης «juvenile justice» (δικαιοσύνης ανηλίκων), η οποία παρουσιάζεται με το πρόσχημα της δήθεν «σωτηρίας των παιδιών από βίαιους ή αλκοολικούς γονείς», διενεργείται ένα παγκόσμιο πείραμα μετάλλαξης του φύλου των παιδιών. Ένα τερατώδες πείραμα που εδώ και τριάντα χρόνια εξελίσσεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε Ευρώπη, Καναδά, ΗΠΑ, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, η πατρότητα και η μητρότητα συνθλίβονται και διαχωρίζονται με πλάνο σχέδιο. Οι αριθμοί των παιδιών που «σώζονται» με αυτό το πρόγραμμα είναι: 200.000 στη Νορβηγία, 300.000 στη Σουηδία, 250.000 στη Φινλανδία, χιλιάδες στη Γερμανία, το Ισραήλ, κ.ο.κ. Κλεμμένες γενιές, κλεμμένες ζωές!
ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ – Ο ΤΥΠΟΣ: Τα νηπιαγωγεία και σχολεία στην Ευρώπη μπορούν να απαγορεύσουν τα παιδικά βιβλία και παραμύθια που απεικονίζουν την παραδοσιακή οικογένεια. Αυτό είναι ένα αίτημα της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Σύμφωνα με την επιτροπή, τα παραμύθια θα πρέπει να μιλάνε για τη σεξουαλική διαφορετικότητα. Μάλιστα, Νορβηγοί ειδικοί πιστεύουν ότι τα παιδιά επωφελούνται βλέποντας πορνό. Οι συντάκτες της έκθεσης συνιστούν επειγόντως νομοθετικά μέτρα στον τομέα της παιδικής λογοτεχνίας. Συγκεκριμένα, προτείνουν την εισαγωγή μιας πολιτικής της «ισότητας όλων των κοινωνικών τομέων». Ένα παράδειγμα αυτής της εναλλακτικής λογοτεχνίας για τα παιδιά είναι ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Βασιλιάς και ο Βασιλιάς» με εξώφυλλο δυο άνδρες να φιλιούνται. Σύμφωνα με την έκθεση, αυτό θα βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν για την «πραγματική σεξουαλική διαφορετικότητα της κοινωνίας». Στην πραγματικότητα, τα εν λόγω μέτρα έχουν ήδη ληφθεί σε ορισμένες χώρες, ιδιαίτερα στις σκανδιναβικές από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους ως την «εμπροσθοφυλακή της Δυτικής δημοκρατίας” [sic]. Σε νηπιαγωγεία της Νορβηγίας, μάλιστα, το 2010 εισήχθη ένα πρόγραμμα υποχρεωτικής εκπαίδευσης, με επίκεντρο το «φύλο των σεξουαλικών μειονοτήτων”. Για τους «νυχτωμένους» γονείς οι οποίοι δεν είναι ενήμεροι για τις τελευταίες «τάσεις» στον τομέα της εκπαίδευσης σχετικά με το φύλο στη σύγχρονη κοινωνία, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Νορβηγίας VG Nett, δημοσίευσε πρόσφατα μια γνώμη των ψυχολόγων και σεξο-θεραπευτών οι οποίοι είπαν ότι ήταν ευεργετικό για τα παιδιά να παρακολουθούν πορνό στο διαδίκτυο. Μετά από αυτό, θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι ο αριθμός των περιπτώσεων παιδοφιλίας αυξάνεται στη Νορβηγία; Οι περισσότερες από αυτές συμβαίνουν μέσα στην οικογένεια! Συχνά οι εφημερίδες γράφουν για τέτοιες «οικογενειακές» περιπτώσεις.
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Ας ξυπνήσουμε, να σταματήσει η «πανούκλα” της τρίτης χιλιετίας. Ας απομονώσουμε την «ανοχή της διαστροφής», τουλάχιστον από ψυχές των αθώων παιδιών. Ας αντιληφθούμε γιατί γράφονται οι κατ΄ επίφασιν αντιρατσιστικοί νόμοι και πού αποσκοπούν!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Οργάνωση: ΡΩΣΙΔΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ, Συνέντευξη της Ιρίνα Bergseth στον Δημοσιογράφο Andrew Fefelov της Ρωσικής Εφημερίδας ΑΥΡΙΟ [9.5.13]. http://zavtra.ru/content/view/chto-na-nas-dvizhetsya/
http://opaidagogos.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html
http://attikanea.blogspot.gr/2015/03/blog-post_190.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Child_Welfare_Services_(Norway), όπου διαβάζουμε πολύ «ενδιαφέρουσες» πληροφορίες για τη δομή και τα «έργα» της περιβόητης Barnevernet.
Στην εκπαίδευση της Μ. Βρετανίας επιδιώκεται η κατάργηση των όρων «αγόρι» και «κορίτσι»
Posted on 22/12/2016 by karavaki
Σε δημοτικό σχολείο της Βρετανίας, έχει αποφασιστεί να απαγορευτούν οι λέξεις «αγόρι» και «κορίτσι», και αντί γι’ αυτές να χρησιμοποιηθούν «προοδευτικές» λέξεις, όπως «intersex» και «genderqueer», χωρίς να εξηγείται επιστημονικά τι σημαίνουν οι λέξεις αυτές.
Ο σκοπός της ενέργειας αυτής, όπως λένε, είναι να γίνει το σχολείο φιλικό προς τους ΛΟΑΤ (LGBT) και να καταπολεμηθεί η ομοφοβία και η τρανσφοβία.
«Ze loves me» !
Ταυτόχρονα, ζητείται από τους σπουδαστές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τις λέξεις «he» (αυτός) και «she» (αυτή), αλλά αντ’ αυτού να χρησιμοποιούν την λέξη «ze»(!). Το σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι από νεαρή ηλικία θα εκπαιδευτούν στο να ζουν σε μια κοινωνία unisex, όπως ακριβώς προβλέπουν τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
[…] Του Βλάση Αγτζίδη […]
Απίστευτο βίντεο δημοσιοποίησαν Ιάπωνες και Γάλλοι επιστήμονες, στο οποίο πρωταγωνιστεί μια άγρια αρσενική μαϊμού μακάκο, που προσπαθούσε να ζευγαρώσει όχι με ένα αλλά με δύο θηλυκά ελάφια, διαδοχικά, καβαλώντας πάνω στις πλάτες τους.
Πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση απόπειρας σεξουαλικής επαφής ανάμεσα σε διαφορετικά είδη ζώων και η δεύτερη φορά που κινηματογραφείται κάτι τέτοιο.
Τελικά ο νεαρός μακάκος -που ήταν χαμηλά στην άτυπη ιεραρχία των αρσενικών της ομάδας του και μάλλον είχε απελπιστεί επειδή δεν μπορούσε να βρει σύντροφο από το είδος του- δεν τα κατάφερε σε καμία από τις δύο προσπάθειές του για συνουσία, αν και εκσπερμάτωσε στην πλάτη του ενός ελαφιού.
Παρόλα αυτά, πρόλαβε να αποκτήσει αίσθημα ιδιοκτησίας, καθώς φάνηκε να ζηλεύει, όταν αργότερα άλλες ανταγωνίστριες μαϊμούδες επίσης γυρόφερναν τα δύο ελάφια.
Στο παρελθόν, έχουν αναφερθεί παρεμφερείς «αταίριαστες» περιπτώσεις, όπως ελέφαντες να προσπαθούν να ζευγαρώσουν με ρινόκερους, ενυδρίδες με κορμοράνους, φώκιες με πιγκουίνους και χιμπατζήδες με βατράχους!
Το νέο περιστατικό καταγράφηκε στη νήσο Γιακουσίμα στα νότια της Ιαπωνίας και οι ερευνητές, με επικεφαλής την Μαρί Πελέ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ζωολογίας «Primates».
Παραμένει ασαφές γιατί οι μακάκοι ενίοτε καταφεύγουν σε αυτή τη συμπεριφορά (μάλλον για λόγους σεξουαλικής στέρησης) και αν κερδίζουν κάτι. Πάντως τα δύο είδη έχουν αναπτύξει σχέσεις, καθώς τα ελάφια τρώνε στο έδαφος τα φρούτα που οι μαϊμούδες ρίχνουν από τα δέντρα και οι τελευταίες καμία φορά πηδάνε στις πλάτες των ελαφιών με παιχνιδιάρικη διάθεση (που φαίνεται πως κάποιες φορές δεν μένει μόνο παιχνιδιάρικη…).
ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ 😉
——————————————————————————
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αναζητώντας το φύλο της Αντιγόνης
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 25.01.2017
Μετά τον θρίαμβο που κατήγαγε το υπουργείο Παιδείας κατά του «Επιταφίου» (Thucydides in History of the Peloponnesian War, Book II, Vth cent. BC) προετοιμάζεται μία ακόμη νίκη. Αυτήν τη φορά, αντίπαλος είναι η «Αντιγόνη» (Sophocles c. 483-82 BC). Ας μου συγχωρεθούν οι αναφορές αγγλιστί, διεπίστωσα όμως, μετά την επίσκεψη Ομπάμα, ότι για να σεβαστούμε την κλασική μας κληρονομιά καλό είναι να ακούμε κάποιον να μιλάει γι’ αυτήν στα αγγλικά. Την πρόταση για κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» στη Β’ Λυκείου την κάνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Την πληροφορήθηκα από την καταγγελία που κοινοποίησε ο Σύλλογος Φιλολόγων Αργολίδας.
Την ίδια στιγμή, από ανάρτηση στο Διαδίκτυο πληροφορούμαι ότι εγκύκλιος του υπουργείου υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς του γυμνασίου να αφιερώσουν μία εβδομάδα για να μεταδώσουν στα παιδιά τους τις γνώσεις τους για το σώμα. Μία εκ των ενοτήτων φέρει τον τίτλο «Εμφυλες ταυτότητες» και παραπέμπει στις εξής υποενότητες: «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» (sex and gender για τους αρχαιολάτρες), «η αποδόμηση των έμφυλων στερεοτύπων», «σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα». Το πρόγραμμα απευθύνεται σε παιδιά της πρώτης εφηβείας τα οποία αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους και θα τους καθοδηγήσουν στις έρευνές τους καθηγητές που την έχουν ήδη βρει. Η καθηγήτρια, ας πούμε, θα τους εξηγήσει πως μπορεί να γεννήθηκε γυναίκα αλλά στην πραγματικότητα επέλεξε να είναι γυναίκα, ενώ θα μπορούσε να έχει επιλέξει να είναι άνδρας. Και οι πιγκουίνοι έγιναν άνθρωποι τη Θεία Χάριτι, σύμφωνα με τον υπέροχο Ανατόλ Φρανς.
Τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να χάσουν μελετώντας τον «Επιτάφιο» και την «Αντιγόνη», έχουν όμως χρόνο να αφιερώσουν στην τελευταία ψυχοκοινωνιολογική μεταμοντέρνα μπούρδα για την «έμφυλη ταυτότητα». Θα μου πείτε, έχει μεγαλύτερη σημασία η στριμμένη πριγκίπισσα της Θήβας από το σωματάκι του Κωστάκη; Αναμένεται πόνημα το οποίον θα εξηγεί ότι η Αντιγόνη ξεσήκωσε τον κόσμο επειδή δεν είχε καταφέρει να επιλέξει το κοινωνικό της φύλο. Συμπεριφέρθηκε σαν άνδρας ενώ ήταν γυναίκα, και δη παρθένος. Μπερδεμένες καταστάσεις, γι’ αυτό καλύτερα μην μπλέξεις.
Η «Αντιγόνη», ο «Επιτάφιος» δεν μεταδίδουν γνώσεις που αφορούν μόνον τους ειδικούς, τους φιλολόγους. Eίναι άσκηση πολιτισμού. Είναι μάθημα ανθρώπινης αριστείας. Δείχνουν τις δυνατότητες του ανθρώπου. Προτείνουν αξίες που υπερβαίνουν τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες. Πρέπει να διδάσκονται στο πρωτότυπο; Ναι και πάλι ναι. Η γλώσσα στην οποία δημιουργήθηκαν αποδεικνύει ότι η δημιουργία είναι κι αυτή αγώνας αριστείας. Η εκμάθησή της από τα Ελληνόπουλα είναι άσκηση πνευματικής πειθαρχίας. Η αποψίλωση της εκπαίδευσης από τα κλασικά γράμματα είναι στην πραγματικότητα κατάργηση της έννοιας της αριστείας. Ο στόχος της ισοπέδωσης επιτυγχάνεται σταθερά: η αποθέωση της ευκολίας και της μετριότητας αναπαράγει τη δημοκρατική λειψανδρία που γέννησε τους σημερινούς κυβερνώντες. Δεν θα έχουν να φοβηθούν τίποτε από τις αμόρφωτες γενιές που εκπαιδεύουν.
Κι όταν θα απαλλαγούμε από το βάρος των κλασικών, θα μπορέσουμε επιτέλους να ασχοληθούμε με τα μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης, όπως η αναζήτηση του φύλου.
http://www.kathimerini.gr/893270/opinion/epikairothta/politikh/anazhtwntas-to-fylo-ths-antigonhs
Αντιδρούν εκπαιδευτικοί και γονείς στα νέα «προγράμματα»
Υπουργείο Παιδείας: Ναι στις «έμφυλες σχέσεις», όχι στην Αντιγόνη
Ισμήνη Χαραλαμποπούλου 02/02/201706
Φιλόλογοι: Ούτε η δικτατορία δεν κατάργησε την Αντιγόνη από τα σχολεία
Δεν κάνει πίσω το υπουργείο Παιδείας για τα «τρανσέξουαλ» μαθήματα
Δεν κάνει πίσω το υπουργείο Παιδείας για τα «τρανσέξουαλ» μαθήματα
Η Ένωση Φιλολόγων καταγγέλει πως ούτε η δικτακτορία δεν κατήργησε την «Αντιγόνη» και τον «Επιτάφιο»απο τα σχολεία- Ο Γαβρόγλου επιμένει στη συζήτηση για τις «έμφυλες σχέσεις» στις τάξεις, καθώς η «θεματική εβδομάδα» θα είναι υποχρεωτική
«Ναι» στη συζήτηση για τις έμφυλες σχέσεις στα σχολεία και «όχι» στην «Αντιγόνη», λέει το υπουργείο Παιδείας. Μετά τον περσινό σάλο με τις αλλαγές στο μάθημα της Ιστορίας και τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών, τώρα το υπουργείο ανοίγει νέο μέτωπο με τους φιλολόγους βάζοντας ξανά στο στόχαστρο το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών.
Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εκφράζει την αντίθεσή της για την προτεινόμενη κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή από το Λύκειο. Οι φιλολόγοι εκφράζουν τους φόβους τους καθώς την περσινή χρονιά δημιουργήθηκε σάλος με τις απόψεις του πρώην υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, σε ό,τι αφορά τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το Μικρασιατικό Ελληνισμό ενώ προωθήθηκαν αλλαγές για να διδάσκονται συνοπτικά και να μην εξετάζονται στην Α’ Λυκείου κεφάλαια για τον Μινωικό και τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό.
Για το λόγο αυτό η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων εκφράζει την κάθετη αντίθεσή της για την προτεινόμενη κατάργηση της διδασκαλίας της «Αντιγόνης» ενώ την ίδια ώρα ανοίγει άμεσα η συζήτηση στα σχολεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ, στο πλαίσιο ειδικά αφιερωμένης «θεματικής εβδομάδας».
«Η διδασκαλία της Αντιγόνης δεν καταργήθηκε ούτε κατά την επτάχρονη δικτατορία, ενώ η αγέρωχη στάση της ηρωίδας του έργου αποτέλεσε διαχρονικά παγκόσμιας εμβέλειας πρότυπο που ενέπνευσε και εμπνέει την πολιτισμένη ανθρωπότητα», τονίζει σε ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων.
Οι φιλολόγοι, που έχουν χτυπήσει «καμπανάκι» πολλές φορές στο υπουργείο Παιδείας για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και της ιστορίας, διατυπώνουν την ανησυχία τους, σχετικά με την επιχειρούμενη, σύμφωνα με πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, κατάργηση του μαθήματος της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας από το ωρολόγιο πρόγραμμα γενικής παιδείας της Β΄ Λυκείου. Η Ενωση Φιλολόγων επισημαίνει τον «εξοβελισμό ενός ακόμα εμβληματικού για την ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης κειμένου, της Αντιγόνης του Σοφοκλή, που μέχρι σήμερα διδάσκεται από το πρωτότυπο επί δίωρο σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές που φοιτούν στην αντίστοιχη τάξη» και υπογραμμίζει: «Ελληνικό σχολείο όμως χωρίς τον Θουκυδίδου Περικλέους Επιτάφιο και χωρίς την Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι σχολείο με δυσαναπλήρωτο έλλειμμα παιδείας, χωρίς ουσιαστική αγωγή δημοκρατίας, χωρίς μαθητεία στην αντίσταση απέναντι στις αυθαιρεσίες της εκάστοτε εξουσίας και χωρίς ανάδειξη, ως υπέρτατης αξίας, της αγάπης».
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΦ απορρίπτει ως απαράδεκτη την πρόταση του ΙΕΠ και καλεί τους φιλολόγους και κάθε σκεπτόμενο και ευαίσθητο πολίτη της χώρας να πλαισιώσουν την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων και τους τοπικούς συνδέσμους φιλολόγων στον κοινό μας αγώνα για την προάσπιση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα και των ποιοτικών παραδόσεων της παιδείας μας», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Την ίδια ώρα ανοίγει η συζήτηση για τις έμφυλες σχέσεις και τις εξαρτήσεις στα σχολεία. Το υπουργείο Παιδείας είναι αποφασισμένο να εισάγει στα σχολεία την ενημέρωση για θέματα που αφορούν σε γκέι και έμφυλες καταστάσεις, στο πλαίσιο ειδικά αφιερωμένης «θεματικής εβδομάδας». Και για το λόγο αυτό ο αρμόδιος υπουργός Κώστας Γαβρόγλου στέλνει νέα εγκύκλιο με διευκρινήσεις που κοινοποιείται ηλεκτρονικά στους σχολικούς συμβούλους ενώ δίνει και παράταση στα σχολεία για την υποβολή σχετικών σχεδίων.
http://www.protothema.gr/greece/article/650726/nai-stis-emfules-sheseis-ohi-stin-adigoni-sta-sholeia-leei-to-up-paideias/
ΔΙ.Ε.ΣΥ.
Έμφυλες Ταυτότητες ή πώς η Νέα Αριστερά
επιτίθεται στην Κανονικότητα
Τρίτη, Ιαν 31 2017
του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Το υπουργείο Παιδείας απέστειλε την προηγούμενη εβδομάδα στα σχολεία εγκύκλιο με την οποία ζητά να γίνουν μαθησιακές δραστηριότητες στις οποίες περιλαμβάνονται «εργαστήρια, διαδραστικά παιχνίδια, θεατρικά δρώμενα, εικαστικές δραστηριότητες, προβολή ταινιών με σχετικό περιεχόμενο που πλαισιώνεται με συζήτηση ή άλλη δράση» καθώς και συζήτηση για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα έμφυλα στερεότυπα και τις διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία αλλά και την έμφυλη βία….
Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας “δραστηριότητας”; Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο… Είναι πλέον προφανές σε όλους ότι το Υπουργείο Παιδείας λειτουργεί στα πρότυπα των πλέον έξαλλων ΜΚΟ. Και είναι απολύτως λογικό αυτό, αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αυτοί που τον στηρίζουν έχουν ως στόχο ανάμεσα στα υπόλοιπα και το γκρέμισμα των παραδοσιακών ρόλων των δύο φύλων. Και οι άνθρωποι το λένε, δεν ντρέπονται. Αλλά πόσο μπορεί ο Έλληνας γονιός να ανεχθεί να γίνεται στο παιδί του που πάει γυμνάσιο ή λύκειο πολιτισμική προπαγάνδα σχετικά με τους… τρανσέξουαλ;
Είναι τέτοια η κατάσταση στην Παιδεία που δεν ξέρουμε πια από πού να ξεκινήσουμε την κριτική. Μετανάστες στα σχολεία, μαθήματα αλβανικών και σκιπτάρικες σημαίες, τρανσέξουαλ και υπουργικές δηλώσεις για ομοφυλόφιλα φιλιά με μαύρους δίμετρους. Πού όμως βασίζεται αυτή η “πρωτοβουλία” του Υπουργείου Παιδείας; Ποιά είναι η θεωρητική βάση πίσω από αυτή την κίνηση που έρχεται και στην χώρα μας, αφού ήδη έχει εφαρμοστεί ως έναν βαθμό και σε σχολεία του εξωτερικού;
Αυτή δεν είναι άλλη παρά η “θεωρία των φύλων” μια “ιδεολογική προσέγγιση” των σχέσεων μεταξύ των φύλων αλλά και των φύλων ως κοινωνικού κατασκευάσματος, που προωθήθηκε από πολύ συγκεκριμένα κέντρα στο εξωτερικό. Και προκάλεσε αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό ότι όταν εφαρμόστηκε στην Γαλλία το 2014, οι μισοί μαθητές έλειψαν από όλα τα σχολεία της Γαλλίας. Και εκτός από θεωρία έχει και έναν συγκεκριμένο σκοπό. Την δημιουργία μιας νέας “σεξουαλικότητας”, μέσω της κατήχησης μαθητών και φοιτητών, έτσι ώστε να μπορέσει η φυσική τους αντίληωψη να διαστρεβλωθεί.
Τι λέει όμως αυτή η θεωρία;
Αυτή η “νέα σεξουαλικότητα” και η “θεωρία των φύλων” επικρίνει και καταδικάζει τις παραδοσιακές απόψεις περί της σεξουαλικότητας και του φύλου ως μια δυαδική σκέψη ( δηλαδή ότι σκεφτόμαστε με όρους αντίθεσης και ετεροπροσδιορισμού) και ετερο-κανονιστική (η πεποίθηση δηλαδή ότι οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις είναι κάτι το φυσιολογικό, κάτι που κάνει τους ανθρώπους οι οποίοι έλκονται από το ίδιο φύλο ή είναι δι- σεξουαλικοί ή διαφυλετικοί – τρανσέξουαλ- να αισθάνονται ότι οι ίδιοι δεν είναι κάτι το φυσιολογικό). Διδάσκουν τα παιδιά ότι είναι λάθος να σκεφτόμαστε αποκλειστικά με όρους έλξης αρσενικού-θηλυκού και ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «φυσιολογική» σεξουαλικότητα. Δηλαδή επί της ουσίας καταστρέφουν τον ορισμό της υγιούς σεξουαλικότητας, όπως αυτός έχει σχηματισθεί από την αρχή του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να “αισθάνονται καλύτερα” οι διάφορες μικρές ομάδες σεξουαλικά “διαφορετικών” ανθρώπων.
Ακριβώς αυτή η “δυαδική διάκριση”, σύμφωνα με τις θεωρίες οι οποίες εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια προωθούνται στα σχολεία των σκανδιναβικών χωρών και και των ΗΠΑ, και η οποία αποτελούσε την πυξίδα της σεξουαλικότητας για όλο τον πολιτισμένο κόσμο καταδικάζεται ως μια μορφή μισαλλοδοξίας από τη νέα αυτή ιδεολογία και την θεωρία της. Δηλαδή δεν αμφισβητείται απλά αυτή ως θεώρηση αλλά και οι φορείς της. Οι “πρεσβευτές” της θεωρίας των φύλων ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την σεξουαλικότητα αποκλειστικά με όρους των αντιθέτων που έλκονται μεταξύ τους, αλλά πρέπει να βλέπουμε την σεξουαλικότητα ως κάτι που “ρέει” και εκφράζεται με ένα ρευστό και δυναμικό τρόπο. Με άλλα λόγια, μπορεί να προσελκύει, γενικά, το αντίθετο φύλο, τοο ίδιο φύλο ή και τα δύο αλλά μπορεί και οι “προτιμήσεις σας” να αλλάζουν συνεχώς. Η σεξουαλική προτίμηση δεν είναι κάτι σταθερό ούτε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση ετεροφυλόφιλοι. Η στρατηγική της “θεωρίας των φύλων” είναι το να υπονομεύσει την ετερο-κανονικότητα και ταυτόχρονα να παρουσιάσει την ομοφυλοφιλία ως κάτι τόσο διαδεδομένο και φυσιολογικό, που εάν δεν συμφωνείτε μαζί της ή ακόμη και απλά αισθάνεται κάποιος άβολα με αυτήν να χαρακτηριστεί ομοφοβικός.
«Μια φορά κι έναν καιρό, η λέξη «δυαδικός» ήταν ένας μαθηματικός όρος. Τώρα είναι μια προσβολή στο ίδιο επίπεδο με «ρατσιστής», «σεξιστής» ή «ομοφοβικός». Ο εχθρός σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο μάχης είναι όποιος υποστηρίζει ότι υπάρχουν άνδρες και υπάρχουν γυναίκες, και ότι η διαφορά μεταξύ τους είναι θεμελιώδους σημασίας. «Melanie Phillips.
Αυτή είναι η κύρια στρατηγική της θεωρίας των φύλων, που μας εγκαθιστά τώρα στα ελληνικά σχολεία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με όρους όπως το άνδρας και γυναίκα, διότι, ακόμη και αν κάποιος είναι βιολογικά αρσενικό μπορεί ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστεί ως θηλυκό και το αντίστροφο. Και αντί να θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για μια “διαφοροποίηση” του ατόμου για τον έναν ή τον άλλον λόγο, θα πρέπει αυτό να γίνεται αποδεκτή και να θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό.
Το νέο “διδακτικό υλικό” μας ενθαρρύνει έντονα να επιβεβαιώσουμε και να ενθαρρύνουμε κάποιον όταν αυτός επιθυμεί να αρχίσει να ντύνεται όπως το αντίθετο φύλο ή ακόμη και να χρησιμοποιεί τις τουαλέτες και τα αποδυτήρια του αντίθετου φύλου, να αρχίσει “θεραπεία” με ορμόνες ή να κάνει μια χειρουργική επέμβαση για να αλλάξει το φύλο του. Το να μην “ενθαρρύνει” κάποιος τέτοιου είδους κινήσεις τον μετατρέπει πλέον de facto σε έναν άνθρωπο ο οποίος “μισεί” όσους παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις. Και φυσικά το ίδιο είναι όποιος αντιτίθεται παραδείγματος χάριν στο να μπορούν αυτοχαρακτηριζόμενοι “διεμφυλικοί” να χρησιμοποιούν π.χ. τα αποδυτήρια στις πισίνες όπου κάνουν προπονήσεις μικρά αγοράκια ή κοριτσάκια.
Το διδακτικό υλικό που σύμφωνα με την θεωρία των φύλων ξεκίνησε να διδάσκεται και στην χώρα μας λέει στα παιδιά μας ότι το βιολογικό φύλο δεν είναι κάτι το σημαντικό. Διότι αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι η “ταυτότητα” και η “ταυτότητα φύλου”. Τα οποία δεν χρειάζεται να ταιριάζουν με το βιολογικό φύλο τους. Και έχει να κάνει περισσότερο με το πώς “αισθάνεται” κανείς “μέσα του” αντί της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ρωτούν, «είναι αγόρι ή κορίτσι», και φυσικά δεν θα πρέπει να “υποθέτουν” το φύλο κάποιου από την εμφανισή του. Και ως εκ τούτου οι τάξεις στα σχολεία δεν θα πρέπει να μοιράζονται σε “αγόρια και κοριτσια” όταν κάνουν διαφόρων ειδών δραστηριότητες. Στο τελευταίο επίπεδο – κάτι που τώρα συμβαίνει σε αμερικάνικα εκπαιδευτικά ιδρύματα διαφόρων βαθμίδων είναι ότι σταματά και η χρήση των άρθρων “ο,η” αλλά και αντωνυμιών τρίτου προσώπου. και αντικαθίστανται με διάφορα ευφάνταστα νέα.
Έμφυλες ταυτότητες και χριστιανική μαρτυρία
Καταχωρήθηκε στις 5 Μαρτίου 2017 από τον/την Moschos Gkoutzioudis;Μόσχος Γκουτζιούδης
H ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή του ΑΠΘ Πέτρου Βασιλειάδη στην παρουσίαση του βιβλίου της Σπυριδούλας Αθανασοπούλου-Κυπρίου «Στο όριο» στη Θεσσαλονίκη
VassiliadisΗ έννοια της ταυτότητας, που συχνά χρησιμοποιείται σήμερα από τους μελετητές, είναι αρκετά διφορούμενη. Παλαιότερα, η ταυτότητα εθεωρείτο «δεδομένη». Αντίθετα στις μέρες μας, ύστερα από έρευνες των κοινωνικών επιστημών – που όμως τα πορίσματά τους αμφισβητούνται από ορισμένους – υποστηρίζεται ότι πρόκειται περί «κατασκευής». Γι’ αυτό και γίνεται λόγος περί «διαμόρφωσης» της ταυτότητας ενός ατόμου ή μιας ομάδας, υπό την έννοια της «δυναμικής διαδικασίας», μέσω της οποίας το άτομο ή η ομάδα διαφοροποιούνται συνεχώς από το περιβάλλον τους, αναπτύσσοντας έτσι «ένα νέο ήθος». Η νεωτερική, λοιπόν, και μετα-νεωτερική ηθική επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβάλει ένα «περιεκτικό ήθος», ενώ οι παραδοσιακές κοινωνίες, και κυρίως οι θρησκείες, υπεραμύνονται ενός «αποκλειστικού ήθους». Η πρώτη επιδιώκει ενσωμάτωση μιας ομάδας στο κοινωνικό της πλαίσιο, το οποίο πολλές φορές επιχειρεί να διαμορφώσει, ενώ οι δεύτεροι επιζητούν την αναγκαία απόσταση με εμμονή στις ισχύουσες αξίες. Κι αυτό γιατί η οποιαδήποτε «κατασκευή» έχει ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά, και μερικές φορές αντιστρατεύεται τις αιώνιες, ή και αποκεκαλυμμένες, αλήθειες.
Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις, ακόμη και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, όπου το ήθος μιας – ή και – κάθε ομάδας είναι μικτό, οπότε η «αποκλειστική» της πλευρά ιχνογραφεί το όριο, με συνέπεια κάθε τι διαφορετικό να αποτελεί έκτοτε το έξω για την ομάδα, το αιρετικό κλπ., ενώ η «περιεκτική» της πλευρά εκφράζει το πολλαπλό και βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη (αρκετά κατατοπιστικός είναι και ο πρόσφατα εκδοθείς συλλογικός τόμος Eberhard Bons, Karin Finsterbusch (εκδ.), Konstruktionen individueller und kollektiver Identität (I): Altes Israel/Frühjudentum, griechische Antike, Neues Testament/Alte Kirche – Studien aus Deutschland und Frankreich, Vandenhoeck & Ruprecht, 2016).
Θα επιχειρήσω να παρουσιάσω το βιβλίο «Στο όριο. Έμφυλα κείμενα χριστιανικής παρουσίας, ιστορίας, κρίσης και ελπίδας» (εκδόσεις Αρμός 2016), της αγαπητής Ντένιας, της εκλεκτής συναδέλφου Σπυριδούλας Αθανασοπούλου-Κυπρίου, από την σκοπιά της χριστιανικής μαρτυρίας, θεολογικά και βιβλικά. Παρακολουθώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον το έργο της, μια και ο ίδιος – κατά την ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία – την κοινωνιολογική και φεμινιστική ερμηνευτική προσπάθησα να αναδείξω, ερευνητικές περιοχές αν όχι εντελώς άγνωστες στον χώρο μου, τουλάχιστον «στο όριο». Και μπορώ υπεύθυνα να καταθέσω, ότι από την γραφίδα της ξεπήδησαν τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία για μια αυθεντική μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν φυσικά τις επόμενες δεκαετίες γίνουν κτήμα της οι αποφάσεις της πρόσφατης Πανορθόδοξης Συνόδου.
«Είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα γίνει με τις σεξουαλικές διαφοροποιήσεις στο μέλλον, σε διακόσια ή τριακόσια χρόνια. Ένα πράγμα δεν πρέπει να λησμονούμε: οι άνδρες και οι γυναίκες εμπλέκονται σε έναν ιστό αιώνων πολιτιστικών προσδιορισμών, που είναι σχεδόν αδύνατο να αναλυθούν στην πολυπλοκότητά τους. Είναι πλέον αδύνατο να μιλάμε για «γυναίκα» ή για «άνθρωπο» χωρίς να παγιδευόμαστε μέσα σε ένα ιδεολογικό θέατρο, όπου ο πολλαπλασιασμός αναπαραστάσεων, αντανακλάσεων, αναγνωρίσεων, μετασχηματισμών, παραμορφώσεων, συνεχούς αλλαγής εικόνων και φαντασιώσεων, ακυρώνει εκ των προτέρων οποιαδήποτε εκτίμηση». Η παραπάνω διατύπωση (πριν από μισό περίπου αιώνα από τις Helene Cixous and Catherine Clement, στο πολύ διεισδυτικό έργο τους La Jeune Née, 1975, και σε αγγλ. μετ. The Newly Born Woman, 1986), δίνει νομίζω ανάγλυφα το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται η Εκκλησία να καταθέσει την μαρτυρία της για θέματα κοινωνικής και ατομικής ηθικής.
Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο νέα ηθικά ζητήματα έχουν ανακύψει, αναγκάζοντας τον χριστιανικό κόσμο, και κυρίως τη θεολογία, να απαντούν σχεδόν πάντοτε εν θερμώ, ως επί το πλείστον απολογητικά, αγνοώντας τις περισσότερες φορές τα νεότερα δεδομένα της επιστήμης (βλ. τις αντιδράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο – δυστυχώς με βίαιο τρόπο και σε Ορθόδοξες κοινωνίες – εναντίον των λεγόμενων παρελάσεων υπερηφάνειας [Pride Parades], τις δραστηριότητες των Femen, και ιδίως των Pussy riots στον ρωσικό καθεδρικό του Σωτήρος Χριστού, και πρόσφατα στην χώρα μας τον αμετροεπή διάλογο για τις «έμφυλες ταυτότητες» κλπ).
Η αλλαγή αυτή των ηθών ήταν ιδιαίτερα εμφανής στη Μεγάλη Βρετανία, εξαιτίας της διαβόητης έκθεσης του Κίνσεϊ (Kinsey Report) που είχε ως αποτέλεσμα την αποποινικοποίηση της σεξουαλικής – κυρίως της ομοφυλόφιλης – συμπεριφοράς (Τhe Sexual Offenses Act του 1967), αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν καταργήθηκαν όλοι οι νόμοι που κατηγοριοποιούσαν την ομοφυλοφιλική δραστηριότητα ως αδίκημα κολάσιμο από το νόμο. Μόλις προχθές ο Donald Trump κατήργησε και το νόμο για πέραν των δύο φύλων δημόσιες τουαλέτες. «Σήμερα υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του τι είναι αμαρτία και τι είναι ένα έγκλημα: Η μοιχεία ήταν πάντα αμαρτία, αλλά στις περισσότερες χώρες δεν αποτελεί αδίκημα κολάσιμο από το νόμο. Ο βιασμός, αντιθέτως, συνεχίζει να είναι και αμαρτία και έγκλημα. Αυτό έχει οδηγήσει σε σύγχυση και, τελικά, στο ερώτημα αν κάτι το οποίο δεν είναι έγκλημα πρέπει να θεωρείται αμαρτία» (John R. W. Stott, Homosexual Partnerships: Why Same–Sex Relationships Are Not a Christian Option, Downers Grove, Illinois 1985, σελ. 5).
Για την αντιμετώπιση αυτής της νέας κατάστασης η χριστιανική (και κυρίως η Ορθόδοξη) θεολογία εμφανίζεται ανέτοιμη. Απαιτείται, ως εκ τούτου, (α) θεολογικός επαναπροσδιορισμός της «ανθρώπινης σεξουαλικότητας», (β) νέα δυναμική ερμηνευτική προσέγγιση των βιβλικών (αλλά και των πατερικών) κειμένων, και κυρίως (γ) συνετή αντιμετώπιση της εξέλιξης της επιστήμης, και κυρίως της κοινωνιολογίας, αν θέλουμε η Εκκλησία να επανακάμψει δυναμικά, φιλάνθρωπα και αγαπητικά στο δημόσιο χώρο.
(α) Σε μια «Επιστολή από το Sheffield», όπου είχε συνέλθει στις αρχές της οικουμενικής δεκαετίας «Εκκλησίες αλληλέγγυες προς τις γυναίκες» σχετική χριστιανική συνδιάσκεψη, διατυπώθηκε μια πολυσυζητημένη πρόταση, η οποία ανέφερε επί λέξει: «χαιρετίζουμε την αναγνώριση ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν έρχεται σε αντίθεση με την (χριστιανική) πνευματικότητα, η οποία είναι ενιαία και αφορά το σώμα, το νου και το πνεύμα στην ολότητά τους…Δυστυχώς όμως η σεξουαλικότητα αυτή καθαυτή ήταν για αιώνες, και συνεχίζει να είναι, προβληματική για τον χριστιανισμό» (Connie Parvey (εκδ.), The Community of Women and Men in the Church: The Sheffield Report, Geneva, WCC 1981, σελ. 83εξ).
Στην Αγία Γραφή, βέβαια, ο άνθρωπος δεν προσδιορίζεται από τη φύση του, είτε αυτή είναι η σωματική του υπόσταση είτε η υλικός κόσμος που τον περιβάλλει, αλλά από την σχέση του με το Θεό και τους συνανθρώπους του. Ως εκ τούτου η σωτηρία του δεν επιτυγχάνεται μέσω της οποιασδήποτε άρνησης της σωματικότητας, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικότητας, και της διαφυγής του σε έναν δήθεν «πνευματικό» κόσμο. Πολύ περισσότερο η παρακοή των πρωτοπλάστων έγινε αφορμή να κληρονομήσει η ανθρωπότητα όχι κάποια ενοχή, και μάλιστα συνδεδεμένη με τη σεξουαλικότητα, αλλά την θνητότητα και την φθαρτότητα. Οι σωματικές και πνευματικές λειτουργίες του εκλαμβάνονται ως αδιάσπαστη ενότητα και αμφότερες μπορούν είτε να τον απομακρύνουν από τον Θεό, είτε να τον θέσουν στην υπηρεσία του, δηλαδή σε κοινωνία μαζί του. Η «σαρξ» του ανθρώπου δεν ρέπει προς το κακό, ούτε είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Γίνεται τέτοια μόνον όταν ο άνθρωπος στηρίζει την ύπαρξή του σ’ αυτήν. Η ακατάσχετη (και ετεροφυλική) και αφύσικη (όχι μόνο ομοφυλόφιλη) σεξουαλική δραστηριότητα απ’ τη μια, αλλά και η φαρισαϊκή υποκριτική θρησκευτικότητα από την άλλη, είναι (τουλάχιστον για τον απόστολο Παύλο) παραδείγματα εσφαλμένου προσανατολισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Γενικά, η απολύτρωση δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε μεταφυσικό γεγονός, με το οποίο ακυρώνεται η σωματικότητα.
Αλλά και στην ανατολική χριστιανική παράδοση, όπως είχε προ πολλού υποστηρίξει ο J. Meyendorff, «η ανθρώπινη φύση δεν αποτελεί μια στατική, ‘κλειστή’, αυτόνομη οντότητα, αλλά μια δυναμική πραγματικότητα. Αυτή καθ’ αυτή η ανθρώπινη υπόσταση προσδιορίζεται από τη σχέση της με τον Θεό» (Byzantine Theology. Historical Trends and Doctrinal Themes, New York 19792, σ. 2). Η φύση, επομένως, του ανθρώπου δεν απώλεσε κατά την πτώση τη δυναμική της, αφού με τη χάρη του Θεού μπορεί να μεταμορφωθεί. Ο ρόλος μάλιστα της χάρης του Θεού συνίσταται στο ότι ουσιαστικά παρέχει στον άνθρωπο την «φυσική» του υπόσταση (στο ίδιο, σ. 143 και 138). To θέμα επομένως της ανθρώπινης σεξουαλικότητας (βλ. για το θέμα αυτό περισσότερα στη μελέτη μου «Ο ιερός Αυγουστίνος ως ερμηνευτής του Αποστόλου Παύλου και το πρόβλημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας», Θεολογία 81 [2010], 129-158) σχετίζεται άμεσα με την χριστιανική ανθρωπολογία, για την οποία θα μιλήσω πιο κάτω.
(β) Σε θεολογικό επίπεδο η αντιπαράθεση για ορισμένα θέματα με τα οποία ασχολείται το Όριο (ομοφυλοφιλία, έμφυλες ταυτότητες) κατά κύριο λόγο έλαβε χώρα με μεγάλη οξύτητα σε επίπεδο βιβλικής επιστήμης, εξ αιτίας και της μεγάλης προτεσταντικής παράδοσης των ανωτέρω μνημονευθέντων κρατών (ΗΠΑ και ΗΒ). Και επειδή οι κύριες βιβλικές αναφορές στο θέμα – που σημειωτέον είναι αναλογικά ελάχιστες έως μηδενικές στην λοιπή βιβλική γραμματεία, συμπεριλαμβανομένης και της διδασκαλίας του Ιστορικού Ιησού – προέρχονται από το corpus paulinum, εκεί εστιάζεται η ιδεολογική αντιπαράθεση. Για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έχουμε πλέον πολλές μελέτες σε υψηλό επίπεδο, ασχέτως αν μερικές εμφορούνται από συγκεκριμένες ιδεολογικές προϋποθέσεις. Εκεί που φαίνεται να υπάρχει (θεολογικά) ομοφωνία είναι στην διάκριση μεταξύ του εφάμαρτου της όποιας πράξεως και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (οι περιπτώσεις σιωπηλής (;) εκκλησιαστικής στήριξης νομοθετικών ρυθμίσεων της Ρωσίας του Πούτιν, ή του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Υπάρχουν επίσης πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνευτικές αναλύσεις και εξηγητικές προτάσεις των συγκεκριμένων βιβλικών χωρίων, με την βοήθεια των νέων ερμηνευτικών μεθόδων (τιμή-ατιμία/αισχύνη => αναδεικνύοντας τον ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό – και οπωσδήποτε όχι συντηρητικό – χαρακτήρα του κηρύγματος του Ιστορικού Ιησού και της Πρώτης Εκκλησίας).
Κάνοντας μια σφαιρική, όσο πιο ουδέτερη μπορούσα, ανάλυση, υποστήριξα πρόσφατα («Ο Απόστολος Παύλος για την ομοφυλοφιλία. Μια πρώτη ιεραποστολική και βιβλική προσέγγιση, academia.edu/13225813), πως ο απόστολος Παύλος δεν καταδικάζει την ομοφυλοφιλική τάση, η οποία με βάση τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα μπορεί και να αποδειχθεί ως τάση και στάση που δεν οφείλεται στην ανθρώπινη επιλογή, αλλά την ομοφυλοφιλική πράξη. Επειδή, όμως, κατά κάποιο τρόπο ως εσφαλμένος προσανατολισμός της ανθρώπινης συμπεριφοράς, συνδέεται με άρνηση ή εχθρική στάση προς τον Θεό. Τα κύρια επιχειρήματά του ήταν (i) ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε ίδιον του θρησκευτικού και κοινωνικού (ειδωλολατρικού δηλαδή) περιβάλλοντός του, που λάτρευε «τη κτίσει παρά τον κτίσαντα», και (ii) γιατί βρισκόταν σε αναντιστοιχία της με την τάξη της θεϊκής δημιουργίας.
Γι’ αυτόν τον λόγο υποστήριξα την ανάγκη διατύπωσης σαφούς και θεολογικά τεκμηριωμένης άποψης και νέα ερμηνευτική προσέγγιση, ένα νέο «παράδειγμα», βασισμένο: (i) στην εσχατολογική και εκκλησιολογική ταυτότητα της Εκκλησίας, (ii) την γενικότερη παύλεια (αλλά και την μετέπειτα βυζαντινή) τακτική της «κοινωνικής ενσωμάτωσης», αλλά και (iii) την φιλάνθρωπη πρακτική της Ορθόδοξης κανονικής παράδοσης.
(γ) Η πλέον άγνωστη πτυχή της επιστημονικά διαμορφωθείσας για τα φλέγοντα αυτά θέματα άποψης είναι αναμφισβήτητα η κοινωνιολογική θεώρηση του «κοινωνικού φύλου» (gender). Ο όρος «κοινωνικό φύλο» σήμερα χρησιμοποιείται συνήθως εκεί που παλαιότερα απαντούσε ο όρος sex. Kι αυτό γιατί το sex συνήθως κατέληξε να αναφέρεται κυρίως στην σεξουαλική δραστηριότητα και ιδιαίτερα τη σωματική συνουσία. Η αλλαγή, όμως, στην χρήση της σχετικής ορολογίας (από sex σε gender) οφείλεται στην επέκταση της έννοιας του «φύλου» από τους κοινωνιολόγους για να εκφράσουν διαφορετικές σεξουαλικά προσανατολισμένες ομάδες και συμπεριφορές. Ωστόσο, στην παραδοσιακή Αγγλική γλώσσα υπάρχουν δύο φύλα (στα λατινικά sexus), άνδρες και γυναίκες, και τέσσερα γένη ή τάξεις (στα λατινικά genera): masculine (αρσενικό, που συνήθως σχετίζεται με τους άνδρες), feminine (που συνήθως συνδέεται με τις γυναίκες), neuter (ουδέτερο, που συνήθως συνδέεται με τους ομοφυλόφιλους ή τις λεσβίες, και common (κοινό, που συνήθως συνδέεται με τους transgender).
………………………..
………………….
H νέα αυτή ορολογία συνεχίζει να είναι αμφιλεγόμενη μεταξύ των θεολόγων, οι πλέον ανοιχτοί των οποίων (όπως π.χ. ο Αγγλικανός ομότιμος καθηγητής της Οξφόρδης Stuart Hall) τονίζουν πώς «απαιτείται προσοχή με αυτή τη γλώσσα» (Stuart Hall, «Sex and the Divine Persons. Problematic English Language in The Church of the Triune God,” in P. Vassiliadis-M. Goutzioudis-E. Kasselouri (eds.), Deaconesses, Ordination of Women and Orthodox Theology, CEMES Publications 12: Thessaloniki 2017, 467-471). Η σύγκρουση επιτείνεται για ιδεολογικούς λόγους – ή ακόμη και για λόγους ιδεοληψίας – με βάση την Γκράμσια θεωρία περί πολιτιστικής ηγεμονίας, που τις περισσότερες φορές εξελίσσεται σε συγκρουσιακή αντιπαράθεση. Και αυτό έχει οδηγήσει από τη μια τους χριστιανούς πολέμιους της οποιασδήποτε εξέλιξης να χαρακτηρίζουν όσους διαλέγονται με τις νέες θεωρίες ακούσια θύματα συστηματικής αντιχριστιανικής πολεμικής, και από την άλλη τους υπέρμαχους των νέων περί φύλου αντιλήψεων σχεδόν πάντοτε να προσπαθούν παντοιοτρόπως να επιβάλουν στις κοινωνίες τις απόψεις των, συστηματικά στοχοποιώντας τις θρησκευτικές παραδόσεις.
Είμαι της άποψης πως θεολογικά η αντιμετώπιση του ζητήματος της έμφυλης ταυτότητας μόνον μέσω ενός ανθρωπολογικού αναστοχασμού μπορεί να επιτευχθεί.
Ο Μητροπολίτης Κάλλιστος εδώ και καιρό επεσήμανε τη σημασία της ανθρωπολογίας για το μέλλον της Ορθόδοξης θεολογίας: «Αναμφισβήτητα, υποστήριξε, στον 21ο αιώνα η εκκλησιολογία θα συνεχίσει να μας απασχολεί. … όμως θα υπάρξει μια στροφή στην κεντρική εστίαση της θεολογικής έρευνας από την εκκλησιολογία στην ανθρωπολογία …Το ερώτημα-κλειδί δεν θα είναι μόνο: ‘τι είναι η Εκκλησία;’, αλλά επίσης και πιο θεμελιακά: ‘τι είναι ο άνθρωπος;’» (Η Ορθόδοξη θεολογία στον 21ο αιώνα, Αθήνα 2005, σ. 25).
Για την διατύπωση της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας πέραν της ευρέως αποδεκτής διακρίσεως μεταξύ (Αποστολικής) «Π»αραδόσεως και λοιπών σχετικών «π»αραδόσεων, είναι εξίσου αναγκαία και μια άλλη σημαντική διάκριση: εκείνη της αυθεντικής αλλά λανθάνουσας (authentic but latent tradition), και εκείνης της ιστορικά διαμορφωμένης ως έθος, έστω και πλειοψηφικής σε ορισμένες περιπτώσεις. Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας υποστήριξαν ότι «η θεία εικόνα στον άνθρωπο θα πρέπει να συσχετίζεται με την ψυχή και όχι με το σώμα, κι ακόμη και μέσα στην ψυχή σχετίζεται με τη δύναμη της αυτογνωσίας και του λόγου. Υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι – που ίσως αποτελούν μειοψηφία, αλλά σημαντική μειοψηφία – οι οποίοι υιοθετούν μία πιο ολιστική προσέγγιση, υποστηρίζοντας ότι η θεία εικόνα περιλαμβάνει όχι μόνον την ψυχή αλλά ολόκληρο το ον, σώμα, ψυχή και πνεύμα μαζί. Με τον τρόπο αυτό συμφωνούν με τη στάση που εκφράστηκε στην Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο και στο Σύμβολο της Πίστεως. Ο Ειρηναίος της Λυών π.χ. λέει: «Η δε ψυχή και το πνεύμα μέρος του ανθρώπου δύνανται είναι, άνθρωπος δε ουδαμώς· ο δε τέλειος άνθρωπος σύγκρασις και ένωσίς εστι ψυχής της επιδεξαμένης το πνεύμα του Πατρός και συγκραθείσης τη κατ” εικόνα Θεού πεπλασμένη σαρκί» (Κατά Αιρέσεων, 5:6:1). Επίσης στο γνωστό απόσπασμα του Μιχαήλ Χωνιάτη (πού μέχρι πρό τινος αποδιδόταν στον Γρηγόριο Παλαμά): «…μή άν ψυχήν μόνην, μήτε σώμα μόνον λέγεσθαι άνθρωπον, αλλά το συναμφότερον, όν δη και κατ” εικόνα πεποιηκέναι Θεός λέγεται» (Προσωποποιίαι, PG 150, στ. 1361C).
Ακόμη ριζοσπαστικότερη είναι παλαιότερη ανθρωπολογική αναφορά του Μητρ. Καλλίστου: «η πραγματικότητα του (ανθρώπινου) προσώπου βρίσκεται πέρα και πάνω από την όποια εξήγηση επιλέξουμε να της δώσουμε. Εγγενές στοιχείο του προσώπου είναι η υπέρβαση του εαυτού του, η ικανότητά του να είναι πάντα ανοιχτό, η ιδιότητά του να δείχνει πάντα προς τα επέκεινα. Το ανθρώπινο πρόσωπο, αντίθετα από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, είναι εκείνο που πυροδοτεί κάθε νέο ξεκίνημα. Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να είσαι απρόβλεπτος, ελεύθερος και δημιουργικός» (Ο άνθρωπος ως μυστήριον. Η έννοια του προσώπου στους Έλληνες Πατέρες, Ακαδημία Αθηνών 2006, από την πρώτη παράγραφο).
Στην πατρίδα μας εκτός από μια πρόσφατη μελέτη του π. Βασιλείου Θερμού (Έλξη και Πάθος. Μια διεπιστημονική προσέγγιση της ομοφιλοφιλίας, Εν πλω: Αθήνα 2016) και μια πρώτη περιγραφική καταγραφή των βιβλικών δεδομένων – όσο πιο ουδέτερα γίνεται – από τον ομιλούντα (βλ. πιο πάνω, «Ο Απόστολος Παύλος..»), η Ντένια μόνο ασχολήθηκε με λεπτότητα, ευαισθησία για το ζήτημα αυτό. Όλοι μας, βέβαια, προσπαθήσαμε να συμβάλουμε κατά το δυνατόν – μερικές φορές εις ώτα μη ακουόντων – στην διαμόρφωση μιας σφαιρικής και ολοκληρωμένης θεολογικής άποψης για μια αυθεντική, περιεκτική και αποτελεσματική χριστιανική μαρτυρία. Μόνον όμως αυτή το έπραξε και μετά λόγου γνώσεως και με σεβασμό σε μια συλλογικότητα που η μακραίωνη παράδοσή της δύσκολα ξεπερνάει τα οποιαδήποτε «όρια».
Έγραψε, όπως διατείνεται, το βιβλίο αυτό σε μια εποχή στο όριο, στο όριο επιστημονικών πεδίων έρευνας, στο όριο της αντοχής σε μια κρίσιμη εποχή, στο όριο κάθε είδους στερεοτύπων, στο όριο των έμφυλων διακρίσεων. Ένα όριο που καθορίζει, χωρίζει και διακρίνει, που περιγράφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να κινηθεί χωρίς να εξαντληθεί, χωρίς να παραβεί κανόνες, χωρίς να διακινδυνέψει. Στο όριο που αποτελεί το ίχνος μιας κρίσης που προσπαθούμε να διαχειριστούμε. Στο όριο που συνοδεύει την πεπερασμένη ανθρώπινη κατάσταση. Στο όριο που ανταγωνίζεται τη ρευστότητα και παρότι δεν διευκολύνει τη συμφιλίωση, αυτή με τρόπο θαυμαστό την επιδιώκει.
Η Ντένια, τελικά, απέδειξε πως υπάρχει δυνατότητα μία μέρα να ξεπεραστεί το όριο χωρίς να τραυματιστεί κανείς, και χωρίς να τραυματιστεί η αυθεντική Εκκλησία, προς την οποία – εκτιμώ – κοιτάζει και με κάποια δόση ελπίδας. Επαναστατώντας; Υπομένοντας καρτερικά; Συμμορφούμενη; Ο χρόνος θα δείξει, γιατί μόνον αυτός έχει «όρια».
Για όλα αυτά της χρωστούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.
http://blogs.auth.gr/moschosg/2017/03/05/%CE%AD%CE%BC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC/
Eδώ θα βρείτε διάφορα κείμενα για τις απόψεις της Μπάτλερ. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η προσέγγιση αυτή γοητεύει αρκετούς/ες άνδρες και γυναίκες [οι οποίοι/ες φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση εντελώς ενταγμένοι/ες φυσικώς στις δύο (ιδεατές κατά την Μπάτλερ) μορφολογίες «άνδρας»-«γυναίκα»]!!
http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/search/label/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B8%20%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81
20 ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ
Υπάρχουν πολλές εσφαλμένες αντιλήψεις για τους τρανσέξουαλ ή τα διεμφυλικά άτομα. Σας παρουσιάζουμε κάποιες πληροφορίες που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι εννοούμε με τον όρο τρανσεξουαλικότητα.
ΜΙΑ TRANS ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ . . .
Ας το πάρουμε από την αρχή. Μια trans γυναίκα είναι κάποιο άτομο που γεννήθηκε αγόρι αλλά αισθάνεται και ταυτίζεται με το γυναικείο φύλο.
ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ TRANS ΕΙΝΑΙ . . .
Ένας trans άνδρας είναι κάποιος που ενώ γεννήθηκε γυναίκα ταυτίζεται με το ανδρικό φύλο. Θα πρέπει να έχετε πάντα υπόψη σας ότι από σεβασμό χρησιμοποιούμε πάντα το γένος με το οποίο ταυτίζεται ο συνομιλητής μας κι όχι εκείνο που απέκτησε κατά τη γέννηση.
ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΕ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΦΥΛΟΥ
Υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση σχετικά με τους όρους «τρανσέξουαλ» και «διεμφυλικός (transgender)», ακόμη και μεταξύ των τρανς ατόμων. Ο όρος «transexual» είναι πολύ συγκεκριμένος, και καλύπτει ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται με αντίθετο φύλο σε σχέση με αυτό που βιολογικά τους έχει αποδωθεί. Δηλαδή, μπορεί να έχουν ταξινομηθεί ως «αρσενικό» κατά τη γέννησή τους, αλλά αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως θηλυκά (ή αντίστροφα για FTM άτομα.). Το σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάστε σχετικά με τα τρανσέξουαλ άτομα είναι ότι ακόμη και αν δεν έχουν προχωρήσει σε πλήρη μετάβαση επαναπροσδιορισμού φύλου, ανήκουν και ζούν στο δυαδικό σύστημα των φύλων (Αρσενικό/ Θηλυκό) . Αντίθετα τα διεμφυλικά (transgender) άτομα ζούν ανάμεσα σε αυτό το δίπολο, δεν αποδέχονται δηλαδή 100% τον κοινωνικό ρόλο που τους αποδίδει το βιολογικό τους φύλο. Ο όρος διεμφυλικός είναι ένας ευρύτερος όρος που καλύπτει όλα τα είδη των ανθρώπων που ανήκουν και ζούν σε ένα ενδιάμεσο φύλο που δεν ανήκει στο παραδοσιακό δίπολο άντρας/ γυναίκα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΕΝΕΙΣ
Είτε από άγνοια είτε από κακώς εννοούμενη περιιέργεια, οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με τα γεννητικά όργανα των τρανσέξουαλ. Πώς θα αισθανόσαστε εσείς εάν η πρώτη ερώτηση που σας έκαναν αφορούσε στον κόλπο σας ή στο μήκος του πέους σας; Υπάρχουν κάποιοι που αισθάνονται απόλυτα άνετα να μιλούν για τα γεννητικά τους όργανα και κάποιοι όχι. Η απόφαση είναι δική τους. Εσείς αφήστε την πρωτοβουλία σε εκείνους.
ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ
Στην Ινδία, οι λεγόμενοι hijras ήταν άνθρωποι που δεν θεωρούνταν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες. Κάποιοι από αυτούς είχαν ευνουχιστεί κατά την παιδική τους ηλικία. Στο παρελθόν ήταν απόλυτα σεβαστοί καθώς αντιπροσώπευαν τη γονιμότητα. Μετά την κατάκτηση όμως της χώρας οι Βρετανοί έφεραν μαζί και την ομοφοβία τους κι έτσι οι hijras περιθωριοποιήθηκαν. Από το 2014 η ινδική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη ενός τρίτου φύλου.
ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ
Στο Ιράν όπου η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο, η αλλαγή φύλου είναι ίσως η «λύση» για τους ομοφυλόφιλους που θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους χωρίς να κινδυνεύει η ζωή τους. Αυτή η αποδοχή είναι πολύπλοκη ωστόσο καθώς η εγχείρηση αλλαγής φύλου ενέχει κάποιους κινδύνους. Επιπλέον, το γεγονός ότι κάποιος έλκεται από άτομα του ιδιίου φύλου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θέλει να αλλάξει ο ίδιος φύλο. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης κατανόησης, πολλά μέλης της LGBT κοινότητας στο Ιράν καταφεύγουν στην αυτοκτονία.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ
Οι trans αυτοκτονούν πιο συχνά, τουλάχιστον στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με μια μελέτη του 2010 που πραγματοποιήθηκε από το Εθνικό Κέντρο για την Ισότητα των Διεμφυλικών, το 41% των trans ανέφεραν ότι έχουν επιχειρήσει να αυτοκτονήσουν, ένα ποσοστό 25 φορές υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο.
Ο ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός (ερωτικός ή καθαρά σεξουαλικός) και η φυλετική ταυτότητα είναι δύο διαφορετικές έννοιες που δεν συνδέονται. Ένα trans άτομο μπορεί να είναι ετεροφυλόφιλος, ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος ή pansexual ή ασέξουαλ (να μην αισθάνεται σεξουαλική επιθυμία και έλξη).
ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΦΥΛΟ
Οι trans δεν ταυτίζονται απαραίτητα με το ανδρικό ή το γυναικείο φύλο. Εκείνοι που δεν ταυτίζονται με κάποιο συγκεκριμένο φύλο αποκαλούνται μη-δυαδικοί, genderqueer, ή gender fluid. Χρησιμοποιούν δε και τις δυο αντωνυμίες.
ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
Σύμφωνα με μια μελέτη του 2011 που πραγματοποιήθηκε από το Αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο της Ισότητας για τους Διεμφυλικούς, το 26% των διεμφυλικών εργαζομένων απάντησαν ότι απολύθηκαν άδικα επειδή ήταν διεμφυλικοί, το 47% είπαν ότι είχαν δυσάρεστες επαγγελματικές εμπειρίες όπως άρνηση προαγωγής, άρνηση πρόσληψης και λοιπά και το 78% ανέφερε ότι έχει ακούσει χλευαστικά σχόλια ή αστεία στη δουλειά.
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Στα περισσότερα αγωνίσματα ο διαχωρισμός γίνεται βάσει του φύλου προκειμένου να εξασφαλίζεται ο δίκαιος συναγωνισμός. Τι γίνεται όμως με τις trans γυναίκες οι οποίες μπορεί να έχουν μεγαλύτερο μυϊκό όγκο ή τους trans άνδρες που παίρνουν τεστοστερόνη; Όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να λυθούν.
ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑ ΒΙΑΣ
Στις ΗΠΑ το 2016 είκοσι δύο trans άτομα σκοτώθηκαν, κυρίως μαύροι και ισπανόφωνοι. Σύμφωνα με μελέτη του 2010, το 23% των trans έχουν δεχθεί σωματική επίθεση από το δημοτικό μέχρι το λύκειο εξαιτίας της φυλετικής τους ταυτότητας και έκφρασης.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ TRANS ΕΙΝΑΙ “CIS”
Ακριβώς όπως ο όρος ομοφυλόφιλος έχει το αντίθετο, ετεροφυλόφιλος έτσι και οι άνθρωποι που δεν είναι trans, που ταυτίζονται με το φύλο γέννησής τους έχουν ένα όνομα. Ονομάζονται “cis” ή «cisgender.” Το λατινικό cis σημαίνει “από την πλευρά . . .”
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ LGBT
Κάποιες φορές οι gay και οι λεσβίες αναρωτιούνται γιατί οι trans αποτελούν μέρος της οικογένειας των LGBT. Ένας από τους λόγους είναι ότι οι trans έχουν παλέψει επί χρόνια για τα δικαιώματα των σεξουαλικών μειονοτήτων.
ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ
Ανατρέχοντας στους αρχαίους χρόνους, βρίσκουμε πάρα πολλές αναφορές σε trans άτομα, είτε πρόκειται για τους hijras στην Ινδία, είτε για τα άτομα «με δύο ψυχές» σε ιθαγενείς λαούς ή ακόμη και στις ορκισμένες παρθένες της Αλβανίας (γυναίκες που παίρνουν όρκο να ζήσουν με ανδρική ταυτότητα). Στη δε αρχαιότητα πραγματοποιούνταν εγχειρήσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου, σε πρωτόγονη μορφή φυσικά.
ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΡΟΛΙΝΑ (ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Πρόσφατα σχετικά, στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στη Β. Καρολίνα, προέκυψε ζήτημα με τη χρήση των δημόσιων αποχωρητηρίων από τους trans. Τον Μάρτιο του 2016 ψηφίστηκε ο Νόμος για την Ασφάλεια και την Ιδιωτικότητα των Κοινόχρηστων Χώρων. Σύμφωνα με το νόμο, οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να επισκέπτονται τα αποχωρητήρια εκείνα που προορίζονται για το φύλο με το οποίο είναι καταγεγραμμένοι στο πιστοποιητικό γεννήσεώς τους. Αυτό αποκλείει πολλούς trans οι οποίοι δεν έχουν για κάποιο λόγο προχωρήσει ή δεν μπορούν να προχωρήσουν στην αλλαγή του πιστοποιητικού γέννησής τους.
http://www.msn.com/el-gr/health/wellness/20-%CE%B5%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB/ss-BByDk7M?ocid=UP97DHP#image=1
Η επινόηση της «ετεροφυλοφιλίας»
Το ιατρικό λεξικό Dorland του 1901 όριζε την ετεροφυλοφιλία ως «ανώμαλη ή διεστραμμένη όρεξη προς το αντίθετο φύλο». Πάνω από δυο δεκαετίες αργότερα, το 1923, το λεξικό Merriam Webster την όριζε κατά τον ίδιο τρόπο, ως «νοσηρό σεξουαλικό πάθος για ένα άτομο του αντίθετου φύλου». Μόλις το 1934 αξιώθηκε η ετεροφυλοφιλία το νόημα με το οποίο είμαστε εξοικειωμένοι σήμερα: «εκδήλωση σεξουαλικού πάθους για ένα άτομο του αντίθετου φύλου· ομαλή σεξουαλικότητα».
Οι περισσότεροι, όταν το μαθαίνουν, αρνούνται κατηγορηματικά να το πιστέψουν, αφού δεν συμφωνεί με την αίσθησή τους· ότι η ετεροφυλοφιλία είναι η «κανονική» σεξουαλικότητα και«ήταν πάντα εκεί».
Πριν λίγα χρόνια, κυκλοφόρησε ένα ερασιτεχνικό βίντεο, όπου ο δημιουργός ρωτούσε διάφορους ανθρώπους αν πίστευαν ότι οι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται με αυτόν το σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι απαντήσεις ήταν ποικίλες, αλλά οι περισσότεροι έλεγαν κάτι σαν «είναι συνδυασμός φύσης και ανατροφής». Ο ερευνητής στη συνέχεια έθετε μια ακόμα ερώτηση, η οποία ήταν ζωτικής σημασίας για το πείραμα: «Πότε επιλέξατε να είστε στρέιτ;». Οι περισσότεροι αιφνιδιάζονταν, και ομολογούσαν αμήχανα ότι δεν το είχαν σκεφτεί ποτέ. Το βίντεο φαίνεται να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όλες μας οι σεξουαλικότητες απλώς «είναι εκεί», έτσι γεννιόμαστε, ότι δεν χρειαζόμαστε εξήγηση για την ομοφυλοφιλία, όπως ακριβώς δεν χρειαζόμαστε για την ετεροφυλοφιλία. Φαίνεται ότι ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό των εκατομμυρίων που το κοινοποίησαν, ότι στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε μια εξήγηση και για τα δύο.
Υπάρχουν πολλές αξιόλογες εργασίες, τόσο ακαδημαϊκές όσο και εκλαϊκευμένες, σχετικά με την κοινωνική κατασκευή της ομοφυλοφιλικής επιθυμίας και ταυτότητας. Ως αποτέλεσμα, λίγοι πλέον παραξενεύονται όταν γίνεται λόγος για την «άνοδο του ομοφυλόφιλου» – πράγματι, οι περισσότεροι έχουμε μάθει ότι η ομοφυλοφιλική ταυτότητα εμφανίστηκε κάποια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που δεν διδασκόμαστε, όμως, είναι ότι ένα παρόμοιο φαινόμενο παρήγαγε την ετεροφυλοφιλία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτήν την εκπαιδευτική παράλειψη, όπως οι θρησκευτικές προκαταλήψεις και άλλα είδη ομοφοβίας. Αλλά ο βασικότερος λόγος για τον οποίο δεν αναρωτιόμαστε για την προέλευση της ετεροφυλοφιλίας είναι μάλλον επειδή φαίνεται τόσο, ας πούμε, φυσική. Κανονική. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε για κάτι που είναι «απλώς εκεί».
Αλλά η ετεροφυλοφιλία δεν ήταν πάντα «απλώς εκεί». Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να φανταστούμε ότι θα είναι πάντα.
Όταν η ετεροφυλοφιλία ήταν ανώμαλη
Η πρώτη αντίρρηση κατά του ισχυρισμού ότι η ετεροφυλοφιλία εφευρέθηκε, βασίζεται συνήθως στην αναπαραγωγή: είναι προφανές ότι η σεξουαλική επαφή μεταξύ διαφορετικών γεννητικών οργάνων υπάρχει από τότε που υπάρχουν άνθρωποι –άλλωστε δεν θα είχαμε επιβιώσει τόσον καιρό χωρίς αυτή. Αλλά αυτή η αντίρρηση υποθέτει ότι η ετεροφυλοφιλία είναι το ίδιο πράγμα με την αναπαραγωγική σεξουαλική επαφή. Δεν είναι.
«Το σεξ δεν έχει ιστορία», γράφει ο θεωρητικός Ντέιβιντ Χάλπεριν, επειδή «στηρίζεται στη λειτουργία του οργανισμού». Η σεξουαλικότητα, από την άλλη, ακριβώς επειδή αποτελεί «πολιτιστική παραγωγή», έχει ιστορία. Με άλλα λόγια, ενώ το σεξ είναι κάτι που φαίνεται ενσωματωμένο στα περισσότερα είδη, η ονοματοδοσία και η κατηγοριοποίηση αυτών των πράξεων, καθώς και όσων προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις, είναι ένα ιστορικό φαινόμενο, που μπορεί και πρέπει να μελετηθεί ως τέτοιο.
Με άλλα λόγια: υπήρξαν πάντοτε σεξουαλικά ένστικτα σε όλο τον ζωικό κόσμο (σεξ). Αλλά κάποια συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο χρόνο, οι άνθρωποι προσέδωσαν νόημα σε αυτά τα ένστικτα (σεξουαλικότητα).
«Πριν από το 1868, δεν υπήρχαν ετεροφυλόφιλοι», γράφει η Hanne Blank στο βιβλίο της Straight: The Surprisingly Short History of Heterosexuality [Στρέιτ: η απρόσμενα σύντομη ιστορία της ετεροφυλοφιλίας]. Ούτε ομοφυλόφιλοι υπήρχαν. Οι άνθρωποι δεν είχαν σκεφτεί ότι μπορούν να «διαφοροποιηθούν οι μεν από τους δε ανάλογα με τα είδη αγάπης και σεξουαλικής επιθυμίας που βίωναν».
Τι άλλαξε λοιπόν;
Στα τέλη της δεκαετίας του 1860, ο Ούγγρος δημοσιογράφος Καρλ Μαρία Kερτμπένυ επινόησε τέσσερις όρους για να περιγράψει τις σεξουαλικές εμπειρίες: ετεροφυλοφιλική, ομοφυλοφιλική, και δύο ξεχασμένους σήμερα όρους για να περιγράψει τον αυνανισμό και την κτηνοβασία· μονοφυλοφιλική και ετερογέννητη.
Η επόμενη φορά που η λέξη δημοσιεύθηκε ήταν το 1889, όταν ο Αυστρο-Γερμανός ψυχίατρος Ρίχαρντ φον Κραφτ-Έμπινγκ περιέλαβε τη λέξη στην Psychopathia Sexualis, έναν κατάλογο σεξουαλικών διαταραχών. Σε σχεδόν 500 σελίδες, η λέξη «ετεροφυλόφιλος» χρησιμοποιείται μόλις 24 φορές, και δεν απαντά καν στο ευρετήριο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Krafft-Ebing ενδιαφέρεται περισσότερο για τις «διαστροφές» απ’ ό,τι για το «σεξουαλικό ένστικτο», το οποίο είναι γι’ αυτόν η «ομαλή» σεξουαλική επιθυμία των ανθρώπων.
Η λέξη «ομαλή» είναι βεβαίως φορτισμένη, και έχει υποστεί πολλές καταχρήσεις μέσα στην ιστορία. Η δουλεία γινόταν κάποτε αποδεκτή ως ομαλή, όπως και η γεωκεντρική κοσμολογία. Μόνο με την αμφισβήτηση των θεμελίων της κοινώς αποδεκτής άποψης εκθρονίστηκαν από την προνομιακή θέση τους τα «ομαλά» φαινόμενα.
Στο δυτικό κόσμο, πολύ πριν οι σεξουαλικές πράξεις χωριστούν στις κατηγορίες ετερο-/ ομο-, υπήρχε ένα διαφορετικό κυρίαρχο δίπολο: αναπαραγωγικές ή μη αναπαραγωγικές. Η Αγία Γραφή, για παράδειγμα, καταδικάζει την ομοφυλοφιλική επαφή για τον ίδιο λόγο που καταδικάζει τον αυνανισμό: διότι το σπέρμα που φέρνει τη ζωή σπαταλάται κατά την πράξη. Ενώ αυτή η ηθική σε μεγάλο βαθμό διδάχθηκε, διατηρήθηκε και επιβλήθηκε από τις χριστιανικές εκκλησίες, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν προέρχεται τόσο από τις εβραϊκές ή χριστιανικές γραφές, αλλά από το στωικισμό.
Γλυπτό του Ροντέν γνωστό ως Kiss
Ενώ ο Κραφτ-Έμπινγκ παίρνει αυτή την αναπαραγωγική σεξουαλική ηθική ως δεδομένη, ο ίδιος θα την υπονομεύσει κατά έναν σημαντικό τρόπο. «Στη σεξουαλική αγάπη ο πραγματικός σκοπός του ενστίκτου, η διαιώνιση του είδους, δεν εισέρχεται στη συνείδηση», γράφει.
Ο Jonathan Ned Katz, στο έργο του The Invention of Heterosexuality, σημειώνει την επίδραση της κίνησης αυτής. «Τοποθετώντας το αναπαραγωγικό μέρος στο ασυνείδητο, ο Κραφτ-Έμπινγκ δημιούργησε ένα μικρό, σκοτεινό χώρο, στον οποίο ένας νέος κανόνας ηδονής άρχισε να αναπτύσσεται».
Η κεφαλαιώδης αυτή αλλαγή – από αναπαραγωγικό ένστικτο σε ερωτική επιθυμία- είναι ζωτικής σημασίας για τις σύγχρονες έννοιες της σεξουαλικότητας.
Χωρίς τη δουλειά του Κραφτ-Έμπινγκ, μπορεί να μη φτάναμε ποτέ στο σημείο να βλέπουμε αυτή την αφήγηση ως «ομαλή». Σε αυτήν δεν υπάρχει καμία αναφορά, έστω και σιωπηρή, στην αναπαραγωγή. Το να ορίσεις το ομαλό σεξουαλικό ένστικτο με βάση την ερωτική επιθυμία, ήταν μια θεμελιώδης επανάσταση στον τρόπο σκέψης για το σεξ. Η δουλειά του Κραφτ-Έμπινγκ έθεσε τις βάσεις για την πολιτιστική αλλαγή που συνέβη ανάμεσα στο 1923, όταν η ετεροφυλοφιλία οριζόταν ως «νοσηρή», και το 1934, όταν οριζόταν ως «ομαλή».
Sex and the city
Οι ιδέες και οι λέξεις είναι συχνά προϊόντα της εποχής τους. Αυτό σίγουρα ισχύει για την ετεροφυλοφιλία, η οποία γεννήθηκε μια εποχή που η ζωή στην Αμερική κανονικοποιούνταν όλο και περισσότερο. Όπως υποστηρίζει η Μπλανκ, η εφεύρεση της ετεροφυλοφιλίας αντιστοιχεί προς την άνοδο της μεσαίας τάξης.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι πληθυσμοί στις ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές πόλεις άρχισαν να εκρήγνυνται. Μέχρι το 1900, για παράδειγμα, η πόλη της Νέας Υόρκης είχε 3,4 εκατομμύρια κατοίκους – το 56πλάσιο του πληθυσμού που είχε έναν μόλις αιώνα νωρίτερα. Καθώς οι άνθρωποι μετακινούνταν προς τα αστικά κέντρα, έφερναν μαζί τις σεξουαλικές τους διαστροφές – πορνεία, ερωτισμό του ίδιου φύλου. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. «Σε σύγκριση με τις επαρχιακές πόλεις και χωριά», γράφει η Μπλανκ, «οι πόλεις φαίνονταν εστίες για σεξουαλικές παρεκτροπές και καταχρήσεις». Όταν οι πληθυσμοί των πόλεων ήταν μικρότεροι, ήταν ευκολότερο να ελέγχεται μια τέτοια συμπεριφορά, ακριβώς όπως ήταν ευκολότερο να ελέγχεται όταν παρουσιαζόταν σε μικρότερα μέρη όπου η οικειότητα με τους γείτονες ήταν κανόνας. Το κουτσομπολιό σε μια μικρή πόλη επηρεάζει σημαντικά τη στάση των ανθρώπων.
Επειδή η αυξημένη συνειδητοποίηση αυτών των σεξουαλικών πρακτικών από το κοινό συνέπεσε με την εισροή των κατώτερων τάξεων στις πόλεις, η αστεακή σεξουαλική αταξία άρχισε να αποδίδεται συχνά, αλλά ανακριβώς, στην εργατική τάξη και τους φτωχούς. Η αναδυόμενη μεσαία τάξη είχε ανάγκη να διαφοροποιηθεί. Η αστική οικογένεια χρειαζόταν έναν τρόπο να προστατεύσει τα μέλη της «από την αριστοκρατική παρακμή, αφενός, και από την απειλή της πόλης αφετέρου». Αυτό προϋπέθετε «συστηματικά, αναπαράξιμα, καθολικής εφαρμογής συστήματα κοινωνικής διαχείρισης που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σε μεγάλη κλίμακα».
Στο παρελθόν, τα συστήματα αυτά βασίζονταν στη θρησκεία, αλλά το νέο κοσμικό κράτος απαιτούσε μια κοσμική αιτιολόγηση για τους νόμους του. Κυρίως ο Φρόιντ ήταν αυτός που έδωσε στο ευρύ κοινό έναν επιστημονικό τρόπο να σκεφτεί τη σεξουαλικότητα. Είναι δύσκολο να συνοψίσουμε το έργο του σε λίγες φράσεις, αλλά το πιο ανθεκτικό του κληροδότημα ήταν η θεωρία του για την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, κατά την οποία τα παιδιά αναπτύσσουν τη δική τους σεξουαλικότητα μέσα από έναν πολύπλοκο γονεϊκό ψυχολογικό γαϊτανάκι.
Για τον Φρόιντ, οι ετεροφυλόφιλοι δεν γεννιούνται έτσι, αλλά γίνονται· η ετεροφυλοφιλία είναι ένα επίτευγμα, στο οποίο φτάνουν όσοι διέπλευσαν την παιδική τους ηλικία χωρίς να προσαράξουν ή να ναυαγήσουν. Για τον Φρόιντ, η ομαλή οδός προς την ετεροφυλοφιλική κανονικότητα είναι στρωμένη με τον αιμομικτικό πόθο του αγοριού και του κοριτσιού για τον γονιό του αντίθετου φύλου, με την επιθυμία τους να δολοφονήσουν το γονιό του ίδιου φύλου και τη θέλησή τους να εξολοθρεύσουν τα τυχόν αδέλφια που τους ανταγωνίζονται. Η επινόηση του ετεροφυλόφιλου, στη θεώρηση του Φρόιντ, είναι μία βαθιά διαταραγμένη παραγωγή.
Το ότι αυτή η οιδιπόδεια θεώρηση άντεξε τόσο πολύ ως η εξήγηση της ομαλής σεξουαλικότητας είναι ακόμη μία τεράστια ειρωνεία στην ιστορία της ετεροφυλοφιλίας.
Το μέλλον της ετεροφυλοφιλίας
«Κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί οι ετεροφυλόφιλοι και οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να είναι διαφορετικοί», έγραψε ο Ουέντελλ Ρίκεττς, συγγραφέας της μελέτης Biological Research on Homosexuality. Το μόνο που έχουμε ως απάντηση είναι κάτι σαν ταυτολογία: «θεωρούνται διαφορετικοί διότι μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες στη βάση της πεποίθησης ότι μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες».
Η διαίρεση ετερο-/ομο- φαίνεται να είναι ένα αιώνιο, αμετάβλητο γεγονός της φύσης. Δεν είναι όμως. Είναι απλώς μία πρόσφατη γραμματική που επινόησαν οι άνθρωποι προκειμένου να μιλήσουν για όλα όσα σημαίνει για μας το σεξ.
Η ετεροφυλοφιλία, υποστηρίζει ο Κατς, «επινοείται μέσα στο λόγο ως αυτό που είναι εκτός του λόγου. Κατασκευάζεται με μια ειδική λογοθεσία ως αυτό που είναι καθολικό και εκτός χρόνου». Δηλαδή είναι μία κατασκευή, αλλά παριστάνει ότι δεν είναι. Και όπως θα σας πει κάθε Γάλλος φιλόσοφος ή κάθε παιδάκι που παίζει Lego, ό,τι έχει οικοδομηθεί μπορεί και να αποδομηθεί. Αν η ετεροφυλοφιλία δεν υπήρχε στο παρελθόν, τότε δεν είναι απαραίτητο ότι θα υπάρχει στο μέλλον.
Αν και η δυνατότητα ρευστών σεξουαλικοτήτων μπορεί να τρομάζει, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα διάφορα «Έτσι Γεννήθηκα» δεν γίνονται αποδεκτά από την πρόσφατη επιστήμη. Οι ερευνητές δεν είναι σίγουροι για το τι «προκαλεί» την ομοφυλοφιλία, και ασφαλώς απορρίπτουν όποια θεωρία την αποδίδει σε μία μοναδική αιτία, π.χ. κάποιο «γκέι γονίδιο».
Ο μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Τζέιμς Μπόλντουιν δήλωσε πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι ελπίζει στο μέλλον «κανείς να μη χρειάζεται να αυτοαποκληθεί γκέι», έναν όρο τον οποίο δεν αντέχει πλέον. Διότι «απαντά σε ένα λάθος επιχείρημα, μία λάθος κατηγορία: το ότι δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι εδώ, ότι πρέπει να αποδείξεις το δικαίωμά σου να είσαι εδώ. Εγώ λέω ότι δεν έχω τίποτα να αποδείξω. Ο κόσμος ανήκει και σε μένα».
Έναν καιρό, η ετεροφυλοφιλία ήταν αναγκαία επειδή οι νεωτερικοί άνθρωποι χρειάζονταν να αποδεικνύουν ποιοι είναι και γιατί είναι. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, η ετικέτα αυτή φαίνεται να περιορίζει τους άπειρους τρόπους με τους οποίους εμείς οι άνθρωποι κατανοούμε τις επιθυμίες και τις αγάπες και τους φόβους μας. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε μια πρόσφατη σφυγμομέτρηση στο ΗΒ, λιγότεροι από τους μισούς στις ηλικίες 18 ως 24 δηλώνουν «100% ετεροφυλόφιλοι». Αυτό δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία τους επιδίδεται τακτικά σε αμφιφυλοφιλία ή ομοφυλοφιλία· δείχνει απλώς ότι δεν έχουν την ίδια ανάγκη για τη λέξη όσο οι προκάτοχοί τους του 20ού αιώνα.
Οι συζητήσεις για το σεξουαλικό προσανατολισμό έτειναν να εστιάζουν σε μία κακώς ορισμένη έννοια της «φύσης». Επειδή η συνεύρεση ατόμων διαφορετικού φύλου γενικώς οδηγεί στη διαιώνιση του είδους, της αποδίδουμε ένα ιδιαίτερο ηθικό καθεστώς. Αλλά η «φύση» δεν μας δείχνει τις ηθικές μας υποχρεώσεις –αυτές είμαστε υπεύθυνοι να τις καθορίσουμε εμείς, ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούμε. Το άλμα από μία παρατήρηση του πώς είναι η φύση σε μία υπόδειξη για το πώς θα έπρεπε να είναι, όπως σημείωσε και ο Χιουμ, αποτελεί λογική πλάνη.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ετεροφυλοφιλίας και ομοφυλοφιλίας δεν είναι απλώς «συγκεχυμένη». Είναι μια επινόηση, ένας μύθος, και μάλιστα παρωχημένος. Οι άνδρες και οι γυναίκες θα συνεχίσουν να έχουν σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους μέχρι να σβήσει το ανθρώπινο είδος. Αλλά η ετεροφυλοφιλία –ως κοινωνικός δείκτης, ως τρόπος ζωής, και ως ταυτότητα- είναι πολύ πιθανό να εκλείψει πολύ νωρίτερα.
Το άρθρο είναι του Μπράντον Αμπροζίνο (Brandon Ambrosino) και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα τού BBC με τίτλο «The Invention of ‘Heterosexuality». Ο Brandon Ambrosino είναι φοιτητής θεολογίας και δημοσιογράφος.
http://tvxs.gr/news/kosmos/i-epinoisi-tis-eterofylofilias
Ομόφωνη απόφαση του Δήμου Νεμέας για στις «έμφυλες ταυτότητες»
02 May 2017 KorinthosTV Κορινθιακά Νέα
http://korinthostv.gr/korinthiakanea/item/13795-2017-05-02-05-17-41
Δεκαοκτάχρονη έγινε επισήμως αγόρι μετά από επέμβαση στη Θεσσαλονίκη
Μια 18χρονη, με διαγνωσμένη διαταραχή ταυτότητας φύλου, έγινε πλέον επισήμως αγόρι, μετά από επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου με μια νέα τεχνική, η οποία εφαρμόστηκε τον περασμένο Μάρτιο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Ιατρικό Διαβαλκανικό στη Θεσσαλονίκη.
ΕΘΝΟΣ On Line
28/4
Μάλιστα, χάρη στην τεχνική αυτή, απέκτησε ανδρικό μόριο, μήκους 15 εκατοστών, το οποίο θα είναι λειτουργικό, ενώ θα έχει κανονικά οργασμό, επειδή τα νεύρα του φαλλού, ο οποίος δημιουργήθηκε από ιστό που ελήφθη από τον μηρό, συνδέθηκαν στην κλειτορίδα. Ωστόσο, θα χρειαστεί να περάσει ένας χρόνος, ώστε το άτομο αυτό, το οποίο έχει πλέον αποκτήσει με δικαστική απόφαση αντρικό όνομα, να υποβληθεί σε νέα επέμβαση, η οποία θα εξασφαλίζει τη λειτουργικότητα του ανδρικού μορίου.
Ο επαναπροσδιορισμός φύλου έγινε μετά την ολοκλήρωση μιας σειράς επεμβάσεων, οι οποίες ξεκίνησαν κατόπιν διάγνωσης διαταραχής ταυτότητας φύλου, και τη λήψη ορμονών για την αρρενοποίηση των χαρακτηριστικών. Για το περιστατικό αυτό αυτό μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πλαστικός χειρουργός Πρόδρομος Παπαϊωάννου, ο οποίος έκανε όλες τις επεμβάσεις για τον επαναπροσδιορισμού του φύλου του 18χρόνου.
ΕΡ: Πως και πότε ξεκίνησε αυτή η διαδικασία και τι περιλάμβανε;
ΑΠ:Η επέμβαση έγινε αρχές Μαρτίου από Θεσσαλονίκη, αλλά η παρακολούθηση είχε ξεκινήσει πριν δύο χρόνια. Πέρασε μεγάλη ταλαιπωρία, γιατί οι ψυχίατροι που είχαν αναλάβει το περιστατικό νωρίτερα, δεν ήθελαν να αποδεχτούν ότι έχει διαταραχή ταυτότητας φύλου. Όταν τελικά διαπιστώθηκε έγκυρα η διαταραχή ταυτότητας φύλου προχωρήσαμε με τη συγκατάθεση των γονέων σε ενέργειες, οι οποίες αφορούσαν κυρίως τη λήψη ορμονών, για να αρχίσουν σιγά σιγά να αλλάζουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια, προχωρήσαμε στην αφαίρεση και την αρρενοποίηση του στήθους γιατί δεν είναι απλά αφαίρεση, πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Εν τέλει, αφού ενηλικιώθηκε, προχωρήσαμε σε επέμβαση επαναπροσδιορισμού, η οποία έγινε σε δύο φάσεις.
Στην πρώτη φάση αφαιρέθηκαν τα γυναικεία γεννητικά όργανα, δηλαδή η μήτρα και οι ωοθήκες, ενώ ένα μέρος του βλεννογόνου του κόλπου διατηρήθηκε για να χρησιμοποιηθεί αργότερα ως ουρήθρα. Στη δεύτερη φάση, που έγινε περίπου ένα μήνα μετά την πρώτη και αφού είχαμε επούλωση των μοσχευμάτων, χρησιμοποιήθηκε μια καινούργια τεχνική που εφαρμόζεται σε πολύ λίγα κέντρα στο εξωτερικό. Με αυτή την τεχνική πήραμε ένα μέρος δέρματος από τον μηρό μαζί με τα αγγεία και τα νεύρα του και ουσιαστικά δημιουργήσαμε δύο κυλίνδρους που είναι ο ένας μέσα στον άλλον ώστε να μπορέσουμε να έχουμε εσωτερικά την ουρήθρα και εξωτερικά το δέρμα του φαλλού. Το μέγεθος του φαλλού δημιουργήθηκε αναλογικά με το σώμα και αυτή τη στιγμή είναι περίπου 15-16 εκατοστά και έχει διάμετρο τεσσάρων εκατοστών. Το μέγεθος δεν θα έχει τις αυξομειώσεις που έχει το πέος φυσιολογικά, δηλαδή δεν θα αλλάζει το μήκος στη στύση. Θα αλλάζει η σκληρότητα ώστε να μπορέσει να έχει διείσδυση.
ΕΡ: Ο φαλλός είναι λειτουργικός; Θα έχει κανονικά οργασμό;
ΑΠ: Σ΄αυτή τη φάση η λειτουργία του φαλλού έχει να κάνει ως εξής: είναι ένα κομμάτι ιστού το οποίο είναι αιματούμενο και ζωντανό και το έχουμε συνδέσει πάνω στα νεύρα της κλειτορίδας, ώστε να μπορέσει να έχει μια αίσθηση και μία καλή λειτουργία όταν θα γίνει η επούλωση. Σε δεύτερη φάση, η οποία θα γίνει μετά από ένα χρόνο, θα τοποθετήσουμε και τις προθέσεις που αφορούν τη λειτουργία της στύσης. Μιλάμε πλέον για μηχανικές προθέσεις, οι οποίες τοποθετούνται και στα άτομα που έχουν διαταραχή στύσης, ώστε να μπορούν να έχουν στύση. Δυστυχώς το κόστος των υλικών δεν καλύπτεται από τα ταμεία και είναι υψηλό, ανέρχεται στα 6.000-7.000 ευρώ. Οργασμός θα υπάρχει, γιατί ο φαλλός είναι συνδεμένος με την κλειτορίδα.
ΕΡ: Ποιο είναι το πλεονέκτημα αυτής της τεχνικής;
ΑΠ: Το πλεονέκτημα της τεχνικής αυτής είναι η ούρηση σε όρθια θέση, το πολύ ικανοποιητικό αισθητικό αποτέλεσμα, η αισθητικότητα του νεοφαλλού και η δυνατότητα οργασμού, καθώς και η δυνατότητα τοποθέτησης ειδικού στυτικού μηχανισμού, όπως αυτός που τοποθετείται σε άνδρες με ανικανότητα, ώστε να υπάρχει στύση, καθώς και ορχικών προθέσεων σιλικόνης. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι στο Ιατρικό Διαβαλκανικό εφαρμόζεται ολοκληρωμένα και με επιτυχία η διαδικασία επαναπροσδιορισμού φύλου με τη συγκεκριμένη πρωτοποριακή τεχνική, καθώς οι ενδιαφερόμενοι δεν υποχρεούνται σε συνεχείς επισκέψεις στο εξωτερικό, με αυξημένο ψυχολογικό και οικονομικό κόστος.
ΕΡ: Μέχρι τώρα βλέπαμε ότι ήταν πιο συνηθισμένο να γίνεται επαναπροσδιορισμός φύλου από άντρα σε γυναίκα. Τώρα βλέπουμε βλέπουμε να γίνεται και σε γυναίκες. Πού οφείλεται αυτό;
ΑΠ: Καταρχάς αν πάμε λίγο πιο πίσω και αν δούμε όλη την τάση που υπάρχει τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ότι είναι πολλά τα άτομα, οι γυναίκες που θέλουν πλέον να ζουν ως άντρες και αρχίζουν σιγά σιγά να ενημερώνονται και να έχουμε μια καλύτερη υπηρεσία σε σύνολο, γιατί πέρα από τη δικιά μου ειδικότητα εμπλέκονται πολλές και διάφορες ειδικότητες. Ο επαναπροσδιορισμός φύλου από άντρα σε γυναίκα είναι πιο απλή και πιο λειτουργική επέμβαση. Από γυναίκα σε άντρα υπάρχουν διάφοροι τρόποι να φτιάξουμε ένα «διακοσμητικό» πέος. Αυτό είναι σχετικά απλό, αλλά αυτές οι πιο σύνθετες επεμβάσεις είναι αρκετά εξειδικευμένες, πολύωρες και βέβαια με πολύ υψηλό κόστος. Δεν έχουμε πάντα ειδική ένδειξη για να κάνουμε μια τέτοια επέμβαση και επιλέγουμε τα άτομα που είναι πραγματικά έτοιμα και έχουν συγκεκριμένους λόγους να γίνει μια τέτοια επέμβαση, αλλιώς δεν έχει νόημα. Αυτή η επέμβαση βασίζεται στη μικροχειρουργική, η οποία είναι εκπαίδευση των πλαστικών χειρουργών. Είχα την τύχη στο εξωτερικό να συμμετέχω σε αρκετές επεμβάσεις. Στο Ιατρικό Διαβαλκανικό είναι η πρώτη που γίνεται αυτού του είδους και έχουμε άλλα τέσσερα περιστατικά όπου έχουμε προχωρήσει σε αφαίρεση στήθους και γεννητικών οργάνων και περιμένουμε να προχωρήσουμε με την φαλλοπλαστική.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/dekaoktaxroni_egine_episimos_agori_meta_apo_epembasi_sti_thessaloniki-65130132/
[…] (Δείτε σχετικά: το πείραμα του Τζων Μάνει στο https://kars1918.wordpress.com/2016/10/16/la-theorie-du-genre/ για τη θεωρία του γένους, το οποίο εφάρμοσε το 1966 και […]
(Μετά την επίσκεψη στην »έκθεση»)
– Μαμά, πώς γίνονται τα παιδάκια;;
– Ρώτα την Τετάρτη τη δασκάλα σου στις Έμφυλες Ταυτότητες🇪🇺.. Εγώ δεν ξέρω να σου πω, μη σε μπερδέψω κιόλας
ΝΕΑΡΟΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΜΟΥΣΙ
Κάτοχος ρεκόρ: Η Harnaam Kaur από την Αγγλία.
Πώς: Η Kaur, ήταν 24 χρονών και 282 ημερών την εποχή εκείνη και είναι η μικρότερη σε ηλικία γυναίκα με μούσι.
Πού: Στο Slough της Αγγλίας.
Πότε: Στις 7 Σεπτεμβρίου του 2015
Francis-Skelton,
«Διερευνώντας το κοινωνικό φύλο»
Click to access 3_dierevnontas_koinoniko_fylo.pdf
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Ο γυμνός ακτιβιστής της Ελλάδας δεν έχει φύλο
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΝΑΤΣΙΟΥ
13.05.2017 – 13:41
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Shares
2208
«Γεια σου Κατερίνα, είμαι το Jason-Αντιγόνη», ακούγεται στην άλλη άκρη της γραμμής. Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για τον εαυτό του χρησιμοποιώντας πάντα ουδέτερο πρόσωπο. Το έχω δει σε τηλεοπτικές εκπομπές και σε πορείες για τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα. Το παρακολουθώ στο Facebook. Γνωρίζω την ταυτότητα που έχει επιλέξει, κι όμως παρόλα αυτά αυτό το τοσοδούλικο «το» μπροστά από το όνομα με παραξενεύει. Ο διαχωρισμός των φύλων στο μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου είναι τόσο σαφής και ταυτόχρονα τόσο βαθιά στερεοτυπικός. Τι είναι αυτό που προσδιορίζει το φύλο μας; Τα συναισθήματα; Η συμπεριφορά μας; Η σεξουαλική μας ταυτότητα; Τα ρούχα; Σκέψου καλά πριν απαντήσεις γιατί το Jason-Αντιγόνη έχει μία (καθόλου παράλογη) αναίρεση για κάθε ένα από τα παραπάνω επιχειρήματα.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
Γεννήθηκα στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είμαι αισίως 31. Μεγάλωσα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, κυρίως στο Κολωνάκι, και για πολλούς λόγους θεωρώ ότι είμαι τυπικό δείγμα Αθηναίου του κέντρου, με όλα τα «θετικά» και τα «αρνητικά» που αυτό συνεπάγεται. Πήγα Γυμνάσιο στο Κολέγιο Αθηνών και Λύκειο στο 2ο Πειραματικό. Είμαι αριστούχο απόφοιτο του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πάτρας −εκεί ένιωσα ότι μορφώνομαι και απελευθερώνομαι πραγματικά− και της δραματικής σχολής της Ρούλας Πατεράκη. Συνδιαχειρίστηκα για αρκετά χρόνια και με μεγάλη επιτυχία τον εκπαιδευτικό οργανισμό Perugia-Τίνα Ζωγοπούλου, όπου προώθησα σημαντικά όλες τις ευρέως ομιλούμενες γλώσσες του κόσμου στην Ελλάδα, τόσο με την δημιουργία τμημάτων εκμάθησης, όσο και με την έκδοση βιβλίων γραμματικής με εξηγήσεις στα ελληνικά για την εκμάθηση αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών, ισπανικών, τουρκικών, ρωσικών, κινέζικων, ιαπωνικών, αραβικών, σουηδικών και άλλων γλωσσών − ένα έργο πρωτοπορίας για τα ελληνικά δεδομένα.
Κάποια στιγμή η Ελλάδα με πλήγωνε τόσο, που μετακόμισα στο Λονδίνο – ήταν ίσως και η στιγμή μου να ζήσω σε άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ. Εκεί ασχολήθηκα με τη ΛΟΑΤΚΙ+ σκηνή της διασκέδασης, δούλεψα στο διασημότερο γκέι κλαμπ του Λονδίνου, και αλλού. Μιλώ αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, και αυτό με έκανε να μπορώ να επικοινωνήσω ακόμα καλύτερα στην πολυπολιτισμική αυτή μητρόπολη, όπου ερχόμενο σε επαφή με όλες τις εθνικότητες του κόσμου, άνοιξε ακόμα περισσότερο το μυαλό μου και η καρδιά μου. Τώρα ετοιμάζομαι να κάνω ένα μεταπτυχιακό στα ανθρώπινα δικαιώματα, μάλλον στην Ελλάδα, καθώς θέλω από πολιτική πεποίθηση να υποστηρίξω τη δωρεάν εκπαίδευση. Επίσης, μόλις αποδέχθηκα την πρόταση της πρωτοποριακής ιστοσελίδας Lesbian.gr και ξεκίνησα μια εβδομαδιαία στήλη αποκλειστικά βίγκαν διατροφής, στην οποία προτείνω κάθε Δευτέρα μία βίγκαν συνταγή.
Το ενδιαφέρον μου για τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα φιλοδοξώ να γίνει εφ’ όρου ζωής ο πυρήνας της δράσης μου. Έχω μέχρι στιγμής μια ακτιβιστικής διάστασης πορεία που συνδυάζει συνεντεύξεις σε δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές, γραπτές συνεντεύξεις σε εγνωσμένες εφημερίδες, και «γυμνές» παρεμβάσεις σε πορείες και διαμαρτυρίες για ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα, πολιτική, οικολογία, κ.λπ. − όπου κάθε φορά εμφανίζομαι σχεδόν γυμνό και έχω γραμμένα στο σώμα μου συνθήματα σχετικά με το θέμα της εκάστοτε περίστασης.
Γιατί διάλεξες το Jason-Αντιγόνη ως όνομα;
Δεν αποκαλύπτω το αν το διάλεξα ή μου δόθηκε. Είναι το ίδιο όπως το να ρωτάς έναν τρανς άνδρα −που σου συστήνεται με στερεοτυπικά ανδρικό όνομα− ποιο στερεοτυπικά γυναικείο όνομα του δόθηκε όταν γεννήθηκε. Εμένα με λένε Jason-Αντιγόνη. Το Jason είναι η αγγλική εκδοχή του Ιάσονα. Το Ιάσων μου αρέσει γιατί ετυμολογικά συνδέεται με την ίαση και τη θεραπεία − ελπίζω κι εγώ με τη δράση μου να συμβάλλω κατά το μάλλον ή ήττον στη θεραπεία των συμπλεγμάτων και των αγκυλώσεων της κοινωνίας μας. Συστήνομαι ως Jason θέλοντας να δείξω πως ένα άτομο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα μπορεί να έχει όνομα στα αγγλικά. Το δε Αντιγόνη είναι αναφορά στο αιώνιο σύμβολο επαναστατικότητας της ομώνυμης μυθικής ηρωίδας, του παιδιού που πάει κόντρα στις πολιτικές των μεγάλων − ένα παιδί που νομίζω κάθε άτομο είναι καλό να διατηρεί μέσα του. Θα συστηνόμουν ως Jason-Antigone, αλλά δυστυχώς ο κόσμος στην Ελλάδα δεν κατανοεί ότι το Antigone είναι η αγγλική εκδοχή του πασίγνωστου ονόματος Αντιγόνη, καμιά φορά το νομίζει και ως επίθετό μου. Προφορικά δηλαδή συστήνομαι πλέον ως Jason-Αντιγόνη.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Τι σημαίνει non binary; Ποια είναι η διαφορά από τα agender, genderqueer ή τρανς άτομα;
Τρανς (διεμφυλικά) είναι όλα τα άτομα που δεν αυτοπροσδιορίζονται με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση. Gender queer είναι τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται πότε ως γυναίκες και πότε ως άνδρες, ή και τα δυο μαζί. Gender non binary είναι τα άτομα που κινούνται ενδιάμεσα ή και εκτός του έμφυλου δίπολου άνδρας-γυναίκα. Agender είναι τα άφυλα άτομα, εκείνα δηλαδή που δεν αυτοπροσδιορίζονται με κάποιο φύλο, όπως κι εγώ. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το φάσμα των φύλων στο διαδίκτυο, αλλά σίγουρα πρέπει να εισαχθούν ενημερωτικά μαθήματα και στα σχολεία, ώστε να μπορούν να εκφραστούν όλα τα παιδιά όπως νιώθουν και όλα τους να αποδέχονται το ένα το άλλο, γινόμενα οι αυριανοί αξιόλογοι και ανθρωπιστές πολίτες που ο κόσμος μας χρειάζεται. Η ομοφυλοφιλία −όπως και η ετεροφυλοφιλία ή η αμφιφυλοφιλία− είναι άλλος ένας σεξουαλικός προσανατολισμός, είναι απαράδεκτο να δαιμονοποιείται ακόμα. Το ίδιο ισχύει και για τις ταυτότητες φύλου που δεν ανήκουν στο έμφυλο δίπολο. Όλα αυτά λοιπόν δεν διδάσκονται, δεν γίνεται να γίνεις κάτι από αυτά επειδή συζητάμε ή μαθαίνουμε για αυτά. Είναι όμως καλό να μην τα φοβόμαστε και να τα αποδεχόμαστε, για να μη νιώθουμε ή δρούμε έτσι μόνο στα κρυφά και γεμάτα ενοχή.
Πότε και πώς κατάλαβες ότι είσαι non binary άτομο;
Πριν ενημερωθώ για αυτή την ταυτότητα φύλου αυτοπροσδιοριζόμουν ως γκέι αγόρι. Μια φίλη ακτιβίστρια όμως μου είπε πριν τέσσερα χρόνια «Εσύ είσαι gender queer» βλέποντας πως φορούσα πολλά κοσμήματα, έβαφα πλατινέ τα μαλλιά μου, και κυρίως ότι η συνολική συμπεριφορά μου δεν ακολουθούσε ούτε ετεροκανονικά αλλά ούτε και ομοκανονικά πρότυπα. Στην πορεία έμαθα για όλο το φάσμα των φύλων, συνειδητοποίησα ότι τα φύλα δεν είναι μόνο δύο, αλλά και ότι είναι εν πολλοίς μια κοινωνική κατασκευή, μια θεωρία. Πλέον αυτοπροσδιορίζομαι ως άφυλο άτομο, δηλαδή δεν αυτοπροσδιορίζομαι με κάποιο φύλο, και αυτό με έχει απελευθερώσει από οποιοδήποτε στερεότυπο και κοινωνική επιταγή που σχετίζεται με τα δύο φύλα. Πρόκειται κυρίως για πολιτική και ιδεολογική θέση στην περίπτωσή μου, θα έλεγα. Εκφράζω μάλιστα την ταυτότητα φύλου μου, άλλοτε με flamboyant και άλλοτε με πιο χαμηλών τόνων συμπεριφορά, και φορώντας όλων των ειδών τα ρούχα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που στερεοτυπικά θεωρούνται γυναικεία (λες και δεν ξέρουμε ότι φορούν και οι παπάδες φορέματα και οι τσολιάδες φούστες), δηλαδή φορέματα, φούστες, κοντά σορτσάκια, κοσμήματα, έχοντας μακριά μαλλιά και κάποιες φορές και με το να βάφομαι.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πώς είναι να ζεις ως non binary στην Αθήνα του 2017;
Η ταυτότητα φύλου αυτή δεν είναι ακόμα αρκετά γνωστή στην ελληνική κοινωνία. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει το ότι δεν θες να συγκαταλέγεσαι ούτε στους άνδρες, ούτε στις γυναίκες, ή και ό,τι αυτό στερεοτυπικά συνεπάγεται, το να θες αντιμετωπίζεσαι ως άτομο, και ουχί ως έμφυλη οντότητα. Προσπαθώ να δίνω ορατότητα στα gender non binary και τα άφυλα άτομα, αλλά αν δεν εισαχθεί και στο σχολείο η διδασκαλία της έμφυλης θεωρίας, ότι δηλαδή τα φύλα δεν είναι μόνο δύο και ότι οι σεξουαλικοί προσανατολισμοί είναι επίσης πολλοί, ετεροφυλοφιλία, αμφιφυλοφιλία, ομοφυλοφιλία, κ.ά., δεν θα έρθει πραγματικά σύντομα η ενημέρωση και η αποδοχή από την κοινωνία της απελευθερωτικής αυτής αντιμετώπισης ως προς το θέμα του φύλου.
Τι σε ενοχλεί περισσότερο στην πραγματικότητα της καθημερινότητάς σου, όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι ως non binary άτομο;
Ότι όλος ο κόσμος υποθέτει ακόμα δυστυχώς το φύλο σου και σου απευθύνεται με έμφυλες αντωνυμίες, ενώ εγώ για παράδειγμα χρησιμοποιώ ουδέτερη αντωνυμία, και αν κατά λάθος κάποιο άτομο μου απευθυνθεί με έμφυλη αντωνυμία θα προτιμούσα να είναι θηλυκή μόνο και μόνο γιατί προσωπικά νιώθω άβολα με το ιστορικό βάρος και την ευθύνη που το αρσενικό φύλο φέρει λόγω της πατριαρχίας. Ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που ασχολείται με το τι φοράς, αν για παράδειγμα επιλέγεις να εκφράζεις το φύλο σου με το να φοράς φορέματα ενώ έχεις έντονα τριχωτό σώμα που ετεροπροσδιορίζεται ως «ανδρικό». Το ότι θεωρούν ότι μπορεί στην περίπτωση αυτή να είσαι τρανς γυναίκα σε άρνηση.
Έχεις δεχθεί bullying κάποια στιγμή στη ζωή σου;
Σε όλη τη σχολική μου ζωή δεχόμουν ομοφοβικό ενδοσχολικό εκφοβισμό, σε όλα τα σχολεία που πήγα. Τα nineties ήταν αρκετά άγρια δεκαετία παρά τη «φούσκα» της ευημερίας. Ο σεξισμός, η ομοφοβία και η τρανσφοβία ήταν αισθητά πιο έντονα. Στα δε εικοσιεφτά μου δέχθηκα και σωματική επίθεση με ομοφοβικό κίνητρο. Τώρα πια όμως βλέπω ότι με το πέρασμα του χρόνου ο κόσμος δεν τολμά τόσο εύκολα όσο στο παρελθόν να ξεστομίσει ομοφοβικό ή και τρανσσφοβικό λόγο στο δρόμο, ίσως αυτό οφείλεται στο ότι η αποδοχή γίνεται ολοένα και περισσότερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τρανσφοβία και η ομοφοβία δεν είναι διάχυτες στην κοινωνική ζωή.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πώς αντιμετωπίζονται άτομα σαν και εσένα από την υπόλοιπη LGBTQI+ κοινότητα;
Ούτε η LGBTQI+ κοινότητα γνωρίζει ακόμα σε ικανοποιητικό βαθμό τι είναι τα άφυλα και γενικά τα μη δυικά ως προς το φύλο άτομα. Υπάρχουν δυστυχώς περιπτώσεις −κυρίως ομοφυλόφιλοι άνδρες− που νιώθουν ότι με το να υπάρχουμε, απειλείται η εικόνα που προσπαθούν να χτίσουν ώστε να τα αποδεχθεί η κοινωνία, κυρίως όταν ένα άφυλο άτομο με σώμα σαν το δικό μου φοράει ρούχα που στερεοτυπικά θεωρούνται γυναικεία. Το θέμα είναι πως έτσι αποκαλύπτεται ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός τους, που κάνει τέτοια άτομα να γίνονται παρεμβατικά για το πώς κάποια από εμάς εκφράζουμε το φύλο μας. Δεν κατανοούν γενικά οι άνδρες ότι και στρέιτ άνδρας να είσαι, μπορείς επίσης να φοράς φορέματα, τακούνια και να βάφεσαι, δεν αλλάζει ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός από το στιλ σου.
Λες ότι δεν αποδέχεσαι τον διαχωρισμό των φύλων, καθώς στα αλήθεια πρόκειται για κοινωνικά κατασκευάσματα. Όμως ο διαχωρισμός των φύλων –όχι βέβαια σε τόσο μεγάλο βαθμό− δεν υπάρχει μόνο στην κοινωνία, αλλά και στη φύση, έτσι δεν είναι; Το φύλο δεν είναι κατά βάση και μία βιολογική πραγματικότητα;
Υπάρχουν και μεσοφυλικά άτομα (intersex), εκείνα που γεννιούνται με αναπαραγωγική ή σεξουαλική ανατομία που δεν ταιριάζει με τους τυπικούς ορισμούς «άρρεν» και «θήλυ». Ειδικά στο ανθρώπινο είδος η έννοια του βιολογικού φύλου είναι αμφισβητήσιμη, μιας και δεν ταιριάζει ειδικά στα τρανς άτομα τα οποία είτε θέλουν να κάνουν επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου, είτε όχι, αυτοπροσδιορίζονται είτε δυικά, ως άνδρες ή γυναίκες, είτε μη δυικά, ως μη δυικά ως άφυλα, κ.λ.π. Διαφαίνεται έτσι πως το φύλο είναι μόνο ζήτημα αυτοπροσδιορισμού, η έννοια του βιολογικού φύλου είναι ανεπαρκής και μη συμπεριληπτική.
Πιστεύεις ότι κάθε άνθρωπος γεννιέται με χαρακτηριστικά και από τα δύο φύλα;
Αντιτίθεμαι ιδεολογικά στο τι θεωρείται χαρακτηριστικό ενός φύλου. Οι γυναίκες δεν είναι όλες «χαριτωμένες», ούτε οι άνδρες είναι όλοι «βαρείς κι ασήκωτοι». Τα πατριαρχικά ετεροσεξιστικά πρότυπα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν το συντομότερο, ώστε να μην αναπαράγεται η πατριαρχική βία, να καταπιεζόμαστε όλα και να νιώθουμε ότι πρέπει να επιτελέσουμε τους ρόλους που η κοινωνία ορίζει για εμάς. Υπάρχουν «βαριές και ασήκωτες» γυναίκες, όπως και «χαριτωμένοι» άνδρες, και αυτό δεν σχετίζεται καν με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Μου έχεις πει ότι πάνω από όλα είσαι φεμινιστής. Γιατί;
Γιατί το κίνημα του φεμινισμού ήταν προάγγελος και συνδέεται άρρηκτα με το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, και όλα μαζί είμαστε αντιμέτωπα με την πατριαρχία και την καταπίεση και τη βία που αυτή μας δημιουργεί. Γιατί ταυτίζομαι απόλυτα με τη γυναίκα που υφίσταται διάκριση στην οικογένεια, στην επαγγελματική ζωή, που υφίσταται τα σεξιστικά σχόλια και την κουλτούρα του βιασμού. Πολλές φορές λέω «Κάθε άτομο που δεν πιστεύει στον φεμινισμό είναι ιδεολογικός εχθρός μου». Ειδικά όταν πρόκειται για μη φεμινίστριες γυναίκες, βγαίνω από τα ρούχα μου − και μεταφορικά αυτή τη φορά. Πώς γίνεται να μην υποστηρίζεις τα δικαιώματα του φύλου σου; Οι δε άνδρες πώς γίνεται να επαφίενται στο κοινωνικό τους προνόμιο και να μην συντάσσονται με τη διεκδίκηση της ισότητας για τις μητέρες, τις αδελφές, τις συντρόφους και τις φίλες τους; Πώς γίνεται μια χώρα όπως οι Η.Π.Α. να εκλέγει έναν αμετανόητο σεξιστή για Πρόεδρό της; Πιστεύω πάνω απ’ όλα στον φεμινισμό λοιπόν, και όπως πάντα συνηθίζω −παραφράζοντας τη γνωστή ντοστογιεφσκική ρήση− να λέω: «Οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θα αλλάξουν τον κόσμο».
Γιατί διαδηλώνεις γυμνό;
Γιατί το γυμνό ανθρώπινο σώμα καταλήγει να είναι σύμβολο ελευθερίας και επαναστατικότητας, λόγω της διάχυτης γυμνοφοβίας, σεμνοτυφίας, συντηρητισμού, body-shaming. Γιατί εφόσον υποστηρίζω τα ανθρώπινα δικαιώματα νιώθω πως είναι ό,τι πιο κατάλληλο να γράφω τα συνθήματα-μηνύματα που θέλω να περάσω στο σχεδόν ολόγυμνό μου σώμα. Δεν είμαι άλλωστε ούτε το πρώτο, ούτε το μόνο άτομο που διαδηλώνει σχεδόν γυμνό. Η τάση του «γυμνού» ακτιβισμού υπάρχει σε πολλά μέρη του κόσμου και δίνει ισχυρά μηνύματα υπέρ της απελευθέρωσης του ανθρώπινου σώματος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων εν γένει. Για εμένα είναι εντελώς «ύποπτο» το να ενοχοποιείς το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Κάτι τέτοιο σχετίζεται σχεδόν πάντα με τον σεξισμό και την ενοχοποιητική επιρροή των θρησκειών.
Το Jason-Αντιγόνη μιλάει για το πώς είναι να είσαι non binary άτομο στην Αθήνα
Πιστεύεις ότι ο κόσμος ακούει περισσότερο όταν βλέπει κάτι που τον σοκάρει;
Είναι απίστευτο που θεωρείται σοκαριστικό το γυμνό σώμα. Αυτό το σώμα φέρουμε άλλωστε όλα μας. Στην ενοχοποίηση και αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος κυρίαρχο ρόλο −όπως όλα μας ξέρουμε, είτε εθελοτυφλούμε και δεν το παραδεχόμαστε, είτε όχι− παίζουν οι θρησκείες και η πατριαρχία εν γένει. Εγώ ως άθεο και υπέρ της ελευθερίας άτομο, δεν θα μπορούσα φυσικά να είμαι συντηρητικό και γυμνοφοβικό. Γενικά όμως η τακτική του σοκ είναι αλήθεια ότι πολλές φορές λειτουργεί αποτελεσματικά, προκειμένου να εισακουστείς περισσότερο. Εγώ όμως νιώθω ελεύθερο όταν δεν πρέπει οπωσδήποτε να καταπιεστώ φορώντας ρούχα, δεν το κάνω για να σοκάρω. Ούτε τα παιδιά σοκάρονται όταν βλέπουν γυμνό σώμα ή κάνουν διακρίσεις, αν δεν τα μαθαίνουν αυτά από τους γονείς τους και την κοινωνία.
Περίγραψέ μου έναν ιδανικό-ουτοπικό κόσμο.
Πρώτα από όλα ένας τέτοιος κόσμος είναι στο χέρι όλων μας, δεν είναι κάτι το τόσο απραγματοποίητο. Είναι ένας κόσμος όπου τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα, όπως και το περιβάλλον, θα είναι σεβαστά. Ένας κόσμος με ουσιαστική, δωρεάν και δημόσια παιδεία, χωρίς φασισμό, σεξισμό, ρατσισμό, τρανσφοβία, αμφιφοβία, ομοφοβία, χονδροφοβία, ηλικιοφοβία, πίστη σε μεταφυσικά παραμύθια, όπως θεοί, καλές και κακές ενέργειες, «μάτι», ζώδια, κ.λπ. Ένας κόσμος με βίγκαν τρόπο ζωής και οικολογική συνείδηση, χωρίς άκρατο καπιταλισμό και πατριαρχία, χωρίς Χρυσές Αυγές και γενικά ακροδεξιές οργανώσεις, αλλά με ενισχυμένη κοινωνική πρόνοια, αλληλεγγύη και αγάπη για την Τέχνη. Ένας κόσμος με ισότητα στα δικαιώματα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών συμπεριλαμβανομένων, αλλά και νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Ένας κόσμος που δεν θα αποδίδει φύλο και θρησκεία στα νεογνά, δίνοντας έτσι δικαίωμα στα άτομα να αυτοπροσδιοριστούν όταν και μόνο εάν θέλουν τα ίδια με κάποια θρησκεία και φύλο. Είναι επίσης αναγκαίο λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της εξαθλίωσης, της συνεχόμενης φτωχοποίησης και της αντικατάστασης πολλών επαγγελμάτων από την τεχνολογία, αλλά και των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων, να υπάρχει ένα παγκόσμιο βασικό εισόδημα για όλα τα άτομα, για να υπάρχει στέγη, τροφή και ασφάλιση για όλα μας. Η ομοσπονδιοποίηση είναι, από την άλλη, μονόδρομος αν θέλουμε το συντομότερο έναν κόσμο χωρίς σύνορα, ανάγκη για προσφυγιά και πολέμους.
Τι θα έλεγες σε ένα άτομο που νιώθει όπως και εσύ, αλλά φοβάται να το αποκαλύψει (coming out);
Οποιοδήποτε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο, λεσβία, ομοφυλόφιλος άνδρας, αμφιφυλόφιλο, τρανς, κουήρ και ίντερσεξ άτομο, θέλει να κάνει coming out πρέπει να σιγουρευτεί κατά το δυνατόν για το αν θα συνεχίσει να είναι ασφαλές, σε περίπτωση που είναι ανήλικο, ότι οι γονείς του δεν θα του φερθούν άσχημα (πόσο μάλλον να το διώξουν από το σπίτι), ότι δεν θα χάσει τη δουλειά του και ότι η ζωή του δεν θα δυσκολέψει σημαντικά. Εννοείται βέβαια πως είμαι φανατικά υπέρ του coming out, αυτό πιστεύω ότι πρέπει να είναι στόχος όλων, πρέπει να διεκδικούμε υπερήφανα και παθιασμένα τα δικαιώματα που τα cisgender και straight άτομα έχουν δεδομένα, να κρατιόμαστε χέρι-χέρι και να φιλιόμαστε στο δρόμο και παντού υπερήφανα και αναπολογητικά. Υπάρχει στο διαδίκτυο πολύ πληροφοριακό υλικό για το coming out, αλλά και ακτιβιστικές οργανώσεις που βοηθούν σημαντικά άτομα που αναζητούν υποστήριξη, όπως οι Σ.Υ.Δ., Colour Youth στην Αθήνα και Good as Youth στην Θεσσαλονίκη, Proud Seniors, κ.ά. Ας κάνουμε όλα επιτέλους coming out και ας διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει! Έτσι, όχι μόνο βοηθούμε τον εαυτό μας, αλλά στεκόμαστε και στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με το να υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα.
http://www.athensvoice.gr/ellada/jason-antigoni-milaei-gia-pos-einai-na-eisai-non
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1, 2003
The Hobo Anomalous: class, minorities and
political invention in the Industrial Workers of
the World
Nicholas Thoburn
Department of Sociology, Goldsmiths College, University of London,
New Cross, London SE14 6NW, UK
This article is an analysis of minority political invention in the Industrial
Workers of the World (IWW). Against the tendency in recent social and cultural
theory to dichotomize class and difference, it argues that it was in and through
the IWW’s formulation of class that minority political and cultural invention
occurred. Using the framework of Deleuze and Guattari’s minor politics, the
article shows how the IWW’s composition in the simultaneously diffuse and
cramped plane of work operated against the major political identities and
subjects of worker, immigrant, American, citizen and ‘people’, and towards the
creation of minority political knowledges, tactics and cultural styles premised
on the condition that ‘the people are missing’. Seeking to understand the IWW’s
modes and techniques of invention, the article explores the general plane of
IWW composition, its particular political and cultural expressions (in songs,
manifestos, cartoons and tactics), and its minor mode of authorship. The article
focuses in particular on two aspects of IWW minority composition, the itinerant
worker, or hobo, and the politics of sabotage.
Keywords: Class, hobo, Industrial Workers of the World, minor politics,
sabotage.
Shall we still be slaves and work for wages?
It is outrageous—has been for ages. (‘Workingmen, Unite!’, IWW 1989: 64)
The wobbly movement has never been more than a radical fungus on the labor movement. Those
who could not fit in to a normal, rational movement. (Samuel Gompers, President of the AFL, cited
in The Wobblies 1979)
To an assembly of nearly 200 assorted unionists, revolutionaries, socialists and anarchists
from thirty-four state, district, and national organizations, William D. Haywood opened
the founding convention of the Industrial Workers of the World (IWW) in Chicago, 27 June 1905, with the words ‘Fellow Workers. This is the Continental Congress of the
Working Class’ (cited in Kornbluh 1998: 1). In almost mathematical simplicity the
Preamble to the Constitution, reiterated in every IWW publication, elaborates the
contours of this ‘working class’ a little further:
The working class and the employing class have nothing in common. There can be no peace so
long as hunger and want are found among millions of the working people and the few, who make
up the employing class, have all the good things of life.
Between these two classes a struggle must go on until the workers of the world organize as a
class, take possession of the earth and the machinery of production, and abolish the wage system.
We find that the centering of the management of industries into fewer and fewer hands makes
the trade unions unable to cope with the ever-growing power of the employing class. The trade
unions foster a state of affairs which allows one set of workers to be pitted against another set of
workers in the same industry, thereby helping defeat one another in wage wars. Moreover, the
trade unions aid the employing class to mislead the workers into the belief that the working class
have interests in common with their employers.
These conditions can be changed and the interests of the working class upheld only by an
organization formed in such a way that all its members in any one industry, or in all industries if
necessary, cease work whenever a strike or lockout is on in any department thereof, thus making
an injury to one an injury to all.
Instead of the conservative motto, ‘A fair day’s wages for a fair day’s work’, we must inscribe
on our banner the revolutionary watchword, ‘Abolition of the wage system’.
It is the historic mission of the working class to do away with capitalism. The army of
production must be organized, not only for the everyday struggle with capitalists, but also to carry
on production when capitalism shall have been overthrown. By organizing industrially we are
forming the structure of the new society within the shell of the old. (IWW 1972: 5–6)1
It might be tempting, following the critique of class essentialism and the apparent
emphasis on difference in post-Marxist and new social movement theory, to perceive this
formulation as belonging to a discredited framework of the working class as universal
subject with coherent identity and determined trajectory. I want, however, to make an
alternative interpretation; one that does not see class and difference as mutually opposed
political and methodological categories. Rather than present the IWW’s ‘working class’
as a determined identity, this article seeks to show that it is precisely in and through the
IWW’s formulation of class that difference—or, more precisely, minority political
invention against identity—occurs. That a certain kind of difference was registered at the
time is evident in the derogatory comment of a member of the American Federation of
Labor (AFL) that the founding convention was ‘the greatest conglomeration of freaks
that ever met in a convention’ (cited in Conlin 1969: 41). But a more appropriate sign of
the kinds and sources of difference with which this article is concerned can be seen in the
IWW’s popular name—the ‘wobblies’; the origins of which evidence, if anecdotally, the
IWW’s polyglot composition and its close relation to itinerant labour. There are no
founding declarations of this name, only two myths: that it emerged from a strike in
Vancouver where a man of Chinese descent who had been feeding the strikers pro-
Thoburn: The Hobo Anomalous 63
nounced ‘IWW’, as ‘I Wobble Wobble’, and, though less usually proposed, that it is
derived from the ‘wobble’ saw used by the itinerant lumberjacks (Murphy, in Bird et al.
1987: 50).
It is an abiding narrative in new social movement theory (and, arguably, the condition
of the delineation of the ‘new’ field of politics and research) that with the development
of modern capitalist societies and especially after ’68, the ‘working class’ is seen to break
down into a multiplicity of different and fragmented minority social groups.
This
narrative and explanatory framework tends to develop through a series of dichotomies
between the ‘old’ class movements and the ‘new’ fragmented movements. Even as it
seeks to overcome class analysis, this approach tends to frame the ‘working class’ in
terms of a rather orthodox Marxist idealized representation (archetypically, the white
male industrial workers of the trade union and party formations), where class is seen to
signify a certain correlation between collective actors and the structures of a deep
economic ‘base’, a degree of coherence and homogenization of styles, forms and
interests, and an economic concern with the politics of property and inequality (cf.
Pakulski 1993; Urry 1995). New movements are seen, in contrast, to work at a more
surface level, are fragmented, mobilize apparently non-class minority concerns, are
inventive in styles, tactics and goals, and are relatively less concerned with questions of
economic inequality, operating more in the space of ‘civil society’. To mark the clear
incompatibility of the old and new political forms, Pakulski (1993: 286) argues, for
example, that ‘Neither the composition of the “new movements constituencies” nor the
character of the publicized issues and styles of activism can be analysed in class terms.’
This article presents the problematic of the working class in a rather different fashion,
and in a way that does not pose a dichotomy between class and minority concerns. It
follows the sense of Balibar’s (1991: 179, 170) assertion that class is not a question of
identity or coherence—‘classes are not social super-individualities’—but of composition:
‘there is no such thing as the “working class” solely on the basis of some more or less
homogeneous sociological situation’, rather, ‘it exists only where there is a labour
movement’, or, in processes of political composition. For the wobblies, as I argue, the
‘working class’ was not a relatively homogeneous and demarcated social group,
but a plane of composition immanent to and against the manifold social totality
of capitalist relations of production; relations that were not some kind of deep
and determining economic base, but the direct and everyday experience of work,
in all its complexity.2 Minority formations were not an outside, or an other to the
IWW’s class composition, but were immanent to it; they were immanent to the
exploitation of capital, and the starting point of political and cultural composition
against that exploitation and its identities. As such, for the wobblies, questions of work
and exploitation, and minority styles, cultural forms, and political inventions were
interlaced.
In seeking to understand the IWW as class movement of minority invention against
identity, this article considers the IWW through Deleuze and Guattari’s (1986, 1988)
methodological and political framework of ‘minor politics’. Minor politics is a direct
challenge to political models founded on the representation of a subject or an identity,
whether in the form of a ‘people’ or a self-declared marginal. Against these molar
models, which are premised on the fetishization of an already present identity in a
nurturing social environment, minor politics operates in the ‘cramped spaces’, ‘choked
passages’ and ‘impossible’ positions of ‘small peoples’ and ‘minorities’ who lack, or,
manifesting a certain ‘willed poverty’, refuse coherent identity—those who, constrained
by a wealth of determining social relations, exist under, and affirm the condition that ‘the
people are missing’ (Deleuze and Guattari 1986: 16–17; Deleuze 1989: 216). But the minor
political focus on cramped space is far from a resigned turn to the local or particular.
Rather, it is a politics oriented toward social relations and their possibilities for becoming
beyond identity. For, in cramped space—without self-secure delineated identity—even
the most personal, particular concern is infused with a wealth of social relations and
forces. Politics thus ceases to be a self-referential process of self-actualization, and
becomes a process of engagement with, and disruption or ‘deterritorialization’ of, the
social relations that traverse minorities and determine their movements. For Deleuze and
Guattari, drawing on Marx, the overall plane of minor political composition is the
manifold of capitalist social relations, defined as the forces and constraints of production.
As such, Deleuze and Guattari (1988: 472) propose that ‘The power of minority, of
particularity, finds its figure or its universal consciousness in the proletariat’, where the
proletariat is not a fully present class that ‘faces’ the bourgeoisie, but the totality of
minor problematizations and inventions immanent to the capitalist socius (cf. Thoburn
2003). Cramped and missing as it is, the milieu of minor composition on this proletarian
plane is never able to settle, or develop into an autonomous ‘people’ and a set of major
authors. Instead, it is characterized by the ‘incessant bustle’ of minor authors, and is
charged with vitality, with polemic, and with a continuous process of interrogation and
invention that ‘absorbs everyone no less than as a matter of life and death’ (Kafka, cited
in Deleuze and Guattari 1986: 17).
The wobblies, as I will show, were very much a ‘missing’ people who were propelled
from their cramped experience of the social relations of work into considerable political
and cultural invention. The aim of this article is not to present a comprehensive history
of the IWW, but to understand its mechanics, its technical principles of composition; the
article explores the IWW as a social machine for producing minor effects.
This minor
political approach necessitates an engagement with the consistency of the movement as
a whole, encompassing both broad social relations of production and particular inventions,
styles, cultural forms and political techniques. The article has two main parts. The
first part is concerned with the IWW’s mode of composition, and starts with the general
plane of wobbly composition in work—that plane marked above as the ‘proletariat’. It
shows how the IWW’s formation of the ‘working class’ functioned to produce not a
major political identity or subject—either as a space of working-class autonomy or as one
of social democratic rights and representation—but an inclusive plane of composition
immanent to the cramped spaces of work across the social. I then show how the IWW’s
rather stripped-down focus on a politics of work served to politicize a wealth of social
relations, and continuously problematize and ward-off a series of major identities, from
the worker to the immigrant, the American, the citizen, and the ‘people’. This part ends
with a consideration of the relation between the ‘rebel’ and ‘solidarity’ as the technical
core of wobbly political creation, or its minor author-function. With the general mode
of wobbly class composition laid out, the second part of the article explores two aspects
of wobbly minor political composition and invention in detail, in the hobo and the
politics of sabotage.
Thoburn: The Hobo Anomalous 65
The Inclusive Plane of Production
When the IWW declared that it was an organization of the ‘working class’ it meant this,
at one level, in the most simple and dualistic of senses. As is evident in the Preamble, the
employing class and the working class composed two communities on either side of a
cleavage derived from ‘the essential point’ (St. John, in Kornbluh 1998: 43) of production
relations. This was the IWW’s ‘Declaration of Independence’ (cf. Smith, in Kornbluh
1998: 113–20). Naive as it first might seem, this model was actually a rather pragmatic
and modern approach to emerging Taylorist production (cf. Bologna 1972). Whereas
craft unionism had been composed of numerous distinct groupings and craftsubdivisions,
representing an ‘aristocracy’ of skilled labour (against, not least, women,
black descendants of slaves, and recent immigrants), the IWW sought to bring all
workers into ‘One Big Union’ appropriate to modern machine-intensive work. Here,
following the classic Marxist framework, old craft identities were being subsumed into
a mass proletariat, and work, as a distinct practice assembled around the rhythm of the
labourer, was being subsumed in capital, now under the rhythm of the machine: ‘The
worker, wholly separated from the land and the tools, with his skill of craftsmanship
rendered useless, is sunk in the uniform mass of wage slaves’ (IWW, in Kornbluh 1998:
7).3 In this context, the craft unions were seen by the IWW as reinforcing an old and
redundant model of politics based on respect for particular subdivisions of work, and
indeed for ‘work’ itself as a positive source of class identity. As a redundant form, craft
unions were in consequence reactionary. Not only were they unable to fight capital on
its modern terrain, they served to reinforce the identities, particular skills, subdivisions,
and institutions of work necessary for the effective exploitation of labour, and as such
were ‘an instrument of capitalism’ themselves (Industrial Union Bulletin 1907, cited in
Ramirez 1978: 200).4
The ‘working class’, however demarcated from the bourgeoisie, was founded not, then,
on a distinct social group, but on an understanding and experience of work across the
social totality; it was a ‘proletarian’ composition immanent to and against the manifold
productive relations of capital. Following this understanding of class, the membership
criteria of the One Big Union was: ‘None but actual wage workers shall be members
… No one shall be excluded from membership because of creed, color, or sex’ (IWW
1972: 9). This ‘race’ and sex inclusivity was in itself groundbreaking, but, on the principle
that organization should begin with the least skilled,5 the IWW also included itinerant
labour (as I show below, this group had considerable significance), the unwaged, and
precarious and illicit workers (it was the first American labour union to consider
housework as work, and to organize chambermaids and prostitutes, and it is still unusual
in this (Bird et al. 1987: 55–6)). Later constitutions thus continue: ‘No unemployed or
retired worker, no working class student, apprentice, or housewife, shall be excluded
from membership on the grounds that he or she is not currently receiving wages’ (IWW
1972: 9).6 For the IWW, it was through organizing a mass of differentially identified
workers (around craft, ‘race’, sex, nationality, language), or, rather, against their
differential identity, on a more generalized plane as ‘fellow workers’ that their collective
response to the employers was to be effective. This is especially evident in the IWW’s
efforts toward the organization of black labour. As Foner (1976) has shown, the craft
unions had frequently been not only exclusionary, but at the cutting edge of racist
66 Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
practice (racism and sexism being effective means of reinforcing craft identity). The
railroad brotherhoods of the late nineteenth century were often more backward than
even the judiciary and the mainstream Church in their exclusion of black workers not
only from the unions, but from jobs themselves, and into the twentieth century they
continued to express a most pernicious racism.7 The IWW on the other hand, even in the
South, sought to organize black and white workers in the same unions. Essentially the
point was always that working-class equality was the only means of preventing differential
wages, strike breaking (a common AFL accusation against black workers), and
racism. ‘If you are a wage worker’, an IWW leaflet addressed ‘To Colored Workingmen
and Women’ declared, ‘you are welcome in the IWW halls, no matter what your color.
By this you may see that the IWW is not a white man’s union, not a black man’s union,
not a red man’s union, but a working man’s union’ (cited in Foner 1976: 110–11). Such
a concern with the involvement of black workers also necessitated work on the prejudices
of white workers. To give one example, a 1912 article in the Southern IWW paper Voice
of the People by Phineas Eastman, entitled ‘Down with Race Prejudice’, asked that
fellow workers of the South, if they wish real good feelings to exist between the two races (and
each is necessary to the other’s success), to please stop calling the colored man ‘Nigger’—the tone
some use is an insult, much less the word. Call him Negro if you must refer to his race, but ‘fellow
worker’ is the only form of salutation a rebel should use. (Cited in Foner 1976: 109)
Cramped Politics and the Critique of Work
If the ‘working class’ was the network of productive relations that overcame the
particular identities of skill, ‘race’, and sex, and acted as the IWW’s plane of composition,
the point of political activity in this network was ‘work’. The limited franchise
meant that the IWW’s constituency was largely excluded from conventional political
participation.8 Thus, as Bologna (1972: 21) has argued, for the mass of the population the
liberties of the bourgeois civil and political spheres had been reduced to a single ‘freedom
to work’. But, given this situation, the IWW did not seek to enter the political
sphere—unlike the contemporary Second International it discounted both parliamentary
politics and the vanguard party. Instead, after the split with De Leon in 1908, it
concerned itself exclusively with ‘economic’ struggle at the point of production.9 This
stripped-down focus on work served not, however, to limit political activity, but to open
it to an engagement with the experiences and social relations that traversed the assorted
minorities that made up the plane of the working class. Haywood makes the expansiveness
of the focus on work very clear. ‘The Industrial Workers of the World is not a
political organization’, he says, but this does not mean that it is not ‘political’. Indeed,
industrial unionism is the broadest possible political interpretation of the working-class political
power, because by organizing the workers industrially you at once enfranchise the women in the
shops, you at once give the black men who are disenfranchised politically a voice in the operation
of the industries; and the same would extend to every worker. (In Kornbluh 1998: 50; emphasis
added)
If work was the focus, this did not, however, serve to produce a workerist identity—
across the politicized plane of production the wobblies were to remain a ‘cramped’ and
‘missing’ people. As is clear in the Preamble, there was no identity founded on ‘A fair
day’s wages for a fair day’s work’. Work was a site of ‘class war’, a meeting point of two
fundamentally opposed camps that allowed no in-between space of compromise and
possible identity formation. But if work was a ‘differend’ (‘a case of conflict, between (at
least) two parties, that cannot be equitably resolved for lack of a rule of judgement
applicable to both arguments’ (Lyotard 1988: xi)), one party had the ability to define the
terrain—workers had to work.10 The only route open for the wobblies, then, was to push
a particular tendency in and against the regime of work in a fashion that warded-off any
settling into identity in that regime.11 This tendency—towards the ‘Abolition of the wage
system’—was characteristically simple: ‘Fewer hours, more wages and better conditions’
(under the maxim: ‘No terms with an employer are final’ (Bruns 1980: 147)). With an
antagonistic tendency rather than a ‘fair demand’, the wobblies were compelled to
continuous agitation and invention of tactics as they propagandized for anything from
the 8-hour day, to the 6-hour, even 4-hour day, 4-day week, and maintained a policy of
refusing all labour contracts (since contracts were seen as means of producing and
supporting differentials between workers and preventing solidarity action).12 ‘Right and
wrong’, as one wobbly claimed (in an essay explaining why he took up a piece-rate
job—something that the IWW discouraged), was ‘a matter of gettin’ results’ (Winstead,
in Kornbluh 1998: 283)
………………………
………………………
70
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
minor author-function. In the cramped space of minor peoples there is no room or meansfor the emergence and elevation of autonomous authors or actors, for ‘an individuatedenunciation that would belong to this or that “master” and that could be separated froma collective enunciation’ (Deleuze and Guattari 1986: 17). Rather, the author and thecollective are enmeshed within each other, such that each utterance ‘takes on a collectivevalue’ (17). Creativity ceases to be the product of an author committing her particularautonomous experience to prose or action, but is rather a complex elaboration of acollective intrigue, a ‘collective enunciation’. This is not to say that there is no space forinnovation or singularity—far from it. The author is both of the milieu that s/heactualizes ‘collectively’ and, in as much as the people are missing or lack coherence, isin a position to express a different configuration, a different sensibility unconstrained bya fixed identity (and relatively freed from the weight of tradition that would come witha coherent people). At the same time, because there is no space for the elevation of master authors (‘whose great gifts could silence at least the majority of cavillers’ (Kafka1999: 142)), the author-function is distributed across the milieu. As such, invention andexpression emerge not in distinct subjects, but at a multiplicity of ‘borderlines’ or‘anomalous’ points—points of difference or minority within, or at the limits of thecommunity that problematize particular experience, bring new relations into being, andlead the community into new territories (cf. Deleuze and Guattari 1988: 243–7).The minor author-function of the rebel/solidarity couplet can be seen through somemoments in wobbly composition. The ‘collective value’ of IWW composition is amplyevident in the wobblies’ opposition to conventional forms of leadership or authorship (apopular refrain was ‘we are all leaders’), their cult of anonymity (such that culturalmaterial was frequently produced anonymously or credited to IWW membership num-bers or monikers, most commonly ‘slim’), and their faith in the organization that at timestakes on the importance, as Kafka describes minor composition, of ‘a matter of life anddeath’ (cf. Giovannitti, in Kornbluh 1998: 194)—and indeed, for their membership andactivity, thousands were imprisoned, tortured, tarred and feathered, beaten, lynched orshot. One prisoner wrote:
We hardly thought of ourselves as individuals and gauged our actions by the value they would beto the defense, the organization and the working class. We did not feel this as those who professreligious conviction by some sort of sudden revelation, but by the association with one another andthe realization that the group and the thing that the group stood for were far more important thanthe individual. (Jack Leonard, in Kornbluh 1998: 126)
This force of faith in the collectivity was not born of a fetishization of the organization,but was necessitated by the need for effective political action—sanctioned as it was interms of ‘solidarity’. As Pierce C. Wetter put it:
Solidarity—the basic, ineradicable, human faith that an injury to one
is
an injury to all—is thespirit, the very essence of our organization … [T]o compromise the principle of solidarity isessentially disloyal not only to the rest of the group, but to the whole vital cause for which westand. (In Kornbluh 1998: 348)
If a subsumption of the autonomous individual, this collective was not, however, a
Thoburn: The Hobo Anomalous
71negation of singularity or creativity. In the IWW, singularity was a function not of theindividual, but of ‘the rebel’. The rebel is a marker of creativity, or ‘action’, but herauthorial moment occurs only as part of the milieu, and, as such, rebel activity needs tobe seen as a collective enunciation rather than a distinct subject-position. The creationcomes not from the rebel’s autonomous identity, but from pushing and developing anaspect of a politicized situation, be it in cultural production or tactic innovation andpractice (in a strike, for example, ‘individual’ action, to be effective, is necessarily partof a collective). This is not to say that the wobblies did not have their prominentfigures—‘Big’ Bill Haywood, Elizabeth Gurley Flynn, Ben Fletcher, Joe Hill—but theirimport resides in their immanent relation to the collective. These people had particularstyles or competencies that at times tipped the community into new configurations, butthey did not ‘lead’ as such, and had no autonomous authorial role independent from themovement and the crowd of unnamed wobbly agitators.For example, one can, interpret the proper name ‘Joe Hill’ in minor authorial terms,following the spread and use of his songs, cartoons, reputation, almost his myth, as theyreverberated through the wobbly movement. Two moments from the story of Joe Hill’simprisonment and death (following a dubious conviction for murder) are illustrative.First, a
Solidarity
appeal for defence funds:
Now there is not one in this organization that can say he does not know this man. For whereverrebels meet, the name JOE HILL is known. Though we do not know him personally, what oneamong us can say he is not on speaking terms with ‘Scissor Bill’, ‘Mr. Block’ or who has not heardthe ‘White Slave’ or listened to a rendering of the famous ‘Casey Jones’ song and many others inthe little red song book? (In Kornbluh 1998: 129)
Second, his funeral rites. After his execution, and a large and long funeral ceremony withaddresses in ten different languages, Hill was cremated. His wobbly badge, cuff-links andnecktie were removed to be preserved at IWW headquarters and the coffin handles weredetached to be melted down for a plate with the words of Hill’s last letter engraved onit, ‘Don’t waste time mourning for me—organize’ (cited in Kornbluh 1998: 155) Theflowers were sent to IWW locals, and in a strange rite, his ashes were parcelled up andsent to locals around the world with instructions to scatter them to the winds on MayDay 1916. So, in the
Solidarity
appeal, Hill’s invention and influence is signalled via hissongs as they in turn are linked to the obligatory marker of wobbly community, ‘the littlered song book’, such that his singularity affirms and intensifies the collective value of solidarity. Then, every aspect of Hill’s death and body—the most personal of events andspaces—is infused with collectivity as it is utilized for the composition of the movement.It is as if nothing can be wasted for the cause of ‘organization’, within which Hill’scomplexity and rebel creativity, rather than simple identity, are implicated. Perhapsexpressing something of this role, shortly before his execution Joe Hill wrote, ‘Tomor-row I expect to take a trip to the planet Mars and, if so, will immediately commence toorganize the Mars canal workers into the I.W.W.’ (in Kornbluh 1998: 127).
The Hobo
Having discussed the general mode of wobbly composition—as a class movement that
72
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
operated in and against the plane of work, warded-off and undermined a series of majoridentities, and performed a minor author-function—I will now turn to consider the formsand creations of one particular group of workers prominent in the IWW, the hobos oritinerant workers. The hobos were simultaneously workers, outsiders, shirkers, and‘hobohemians’, and it was through their anomalous positions, on the borderlines of theseforms and relations, that their political and cultural invention occurred.
Workers, outsiders and anti-work culture
When a Department of Justice agent reported on the activities of the IWW hobos inCalifornia and Washington he said that the movement was composed ‘chiefly of panhandlers, without homes, mostly foreigners, the discontented and unemployed, whoare not anxious to work’ (cited in Preston 1963: 60–1). This characterization is more thana little reminiscent of Marx’s (1973: 197) description of the extra-social and politicallyconservative lumpenproletariat. However, the crucial point of the hobos’ relation to theIWW was that they were
workers
, and as such were a prime constituency for Haywood’sconception of ‘organizing from the bottom up’. Essentially, the hobos were itinerantlabourers who travelled the country for seasonal and temporary employment, particularlyin logging and agriculture, but also in construction, manufacturing, mining, sheepshearing, fishing, ice harvesting, railroad laying, trench digging and so on.
15
If the cowboywas born of the capitalization of cattle-rearing across the American plain (
Beasts of Burden
1999), the hobo was the worker of the second frontier, ‘a creature of the frontier’(Anderson 1975: ix) called forth by the railroad and the intensification of industry acrossthe territory, and dissipating with the growth and consolidation of mining and manufac-turing towns and the development of the automobile. As capital both required and madethe hobo, then concomitant with his mobility was his selective and adaptive capacity:‘Adapting to the strange and new in tools, work, machines, and scenes was for him anormal consequence of moving.’ (Anderson 1961: xiv) Thus, as one wobbly wrote:
The migratory workers were the most versatile body of men that ever developed on this continent.A tunnel had to dug, a bridge built, a dam constructed. The word went out and the workers withvarious skills would respond. The painters, riggers, mechanics, printers, teamsters—any trade youname would arrive at the job by boxcar. (Jack Miller, in Bird et al. 1987: 37)
At the same time, a certain model of the ‘outsider’ was prevalent in hobo culture.Though central to production, the itinerants continued to be represented as rather sorry,marginal and/or dangerous figures,
16
and were frequently arrested as vagrants. The hobosthemselves understood their outsider status in more nuanced terms. In wobbly songs andother literature there are frequent references to complete exclusion and poverty—‘It’s notliving, just saving funeral expenses’ was a popular refrain. In one song, ‘The PopularWobbly’ by T-Bone Slim (in IWW 1989: 37–8), a ‘mild manner’d’ wobbly experiences awhole host of oppressors from police, judge, jailer, to the bedbug and flea who ‘go wild,simply wild’ over him. Perhaps, he ponders, even the roses will do the same in his grave.Yet the hobos did not wallow in their exclusion; in many ways they affirmed it. Theywere indeed poor and oppressed, the most missing of people, but there is a clear verve
……………………
……………………….
74
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
of a strangely empty camp that Anderson (1961: 10) captions, ‘A jungle camp—the “bos”hid from the camera’—and a considerable degree of organization that Harry Kempdescribes as a ‘marvel of cooperation’ (cited in Kornbluh 1998: 67; cf. Anderson 1961:21–5)If the jungles were the temporary camps, Chicago’s ‘hobohemia’ was a nodal point forlonger stay. Chicago (the largest railroad centre), or ‘Big Chi’, was the hobo Mecca: ‘Forthe ‘boes all roads, it seemed, led to Chicago’ (Bruns 1980: 162). According to Anderson’s(1961) territorial-social map, hobohemia was an isolated part of Chicago, subdivided infour parts, all known as the ‘main stem’, and comprised ‘flop houses’, cheap meal houses,and saloons.
18
Here ‘swarm[ed]’ a ‘polyglot population’ of bootleggers, dope peddlers,professional gamblers, ‘jack rollers’, drunks, ‘lady barbers’, ‘bathing beauties’, vagabondpoets, non-hobo workers seeking a cosmopolitan night out, bohemians, and so on(Anderson 1961: 5–9). Anderson’s account is particularly interesting for its keen sense of the dynamism of hobohemia. This dynamism had multiple causes, but was mostessentially linked to hobohemia’s function as a centre for hobo
workers
. It is not justthat, because of this, more money circulated here than in East-coast slum districts, butthat also a cosmopolitanism was brought in through the hobos’ continuous circulation.Hobohemia was functional both to capital (as a labour exchange, or ‘slave market’), andto the consolidation and multiplication of hobo styles. As well as having bookshops (suchas ‘The Hobo’ and ‘The Proletariat’, the latter also provided mail collection and storageservices for hobos) and from 1915, the IWW headquarters (enabled largely by themembership dues of migratory workers (Bruns 1980: 157)), hobohemia was where thehobo arts of ‘getting by’ and ‘killing time’ were honed and spread. Soapbox speaking wasa constant activity. Though Anderson (1961: 219–20) describes the speeches as ‘like agame with a limited number of pieces and a limited number of moves’ (there wascertainly a continual repetition of themes and expressions such as ‘One Big Union’, ‘aninjury to one is an injury to all’, and ‘solidarity forever’), the wealth of styles, tricks andsubjects (economics, biology, psychology, sociology, class war, free love) that he details(216–29), as well as their popularity, make it clear that there was considerable differencein the repetition.The trajectories between the jungles and hobohemia were defined by railroads underthe impetus of possible jobs, radical actions, or changing seasons. Hobos would movearound the country by riding the ‘rattlers’ (freight trains), inside or on the ‘rods’(draw-rods beneath the freight carriages), by ‘flipping’ (boarding a moving train) on theoutskirts of towns. Though the hobos would sometimes be helped by railroad workers,mostly it was a difficult and dangerous practice since they were up against not onlyrailroad police, but also hijackers who would extract money or throw them off the train,so ‘greasing the rails’ (cf. Murphy, in Bird et al. 1987: 46). According to Parker (1920:121), between 1901 and 1905 nearly 23,964 trespassers (mostly tramps and hobos) werekilled on the railroads, and over 25,236 were injured. Nevertheless, freight riding was theonly means of movement, and the IWW made efforts to prevent the hijacking with ‘flyingsquads’, who, in some cases, cut and scarred ‘IWW’ on hijackers’ faces. Though freightriding was often presented as a necessity to be avoided, it was, at the same time,frequently affirmed in terms of ‘wanderlust’ and ‘dromomania’
19
—as with much of hoboculture, the hobos’ relation to freight riding was complex, and offered no easy site foruncomplicated identity formation. One wobbly described ‘riding the rails’ as a way of
Thoburn: The Hobo Anomalous
75experiencing the ‘grandeur and beauty’ of the West, suggesting that ‘That’s the feeling weall had. I think that’s one of the reasons we kept on moving’ (Archie Green, in Kornbluh1998: 71). Another 19 year old ‘does not know why he travels except that he gets a thrillout of it … He has tried [to settle down] a few times but the monotony of it made himso restless’ (Anderson 1961: 83). But Ben Reitman, the ‘hobo surgeon’ and sometime loverof Emma Goldman, perhaps best expressed the ambiguity of the hobos’ relation to freightriding by comically self-pathologizing his love of movement as a ‘neuropathic craziness,a fugue, “ambulatory automatism” ’ (Bruns 1980: 171). As Bruns (1980: 171) put it, ‘Itwas his hobby, his sport, and his disease.’
Getting by, hobo slang and hieroglyphics
As Anderson (1961) details, hobos had a wealth of means, techniques, grafts for‘getting-by’ and ‘killing time’ whilst on the road, themselves often described ironically as‘work’. Central to these was the composition and performance of tales and songs. Hobosongs
20
and tales usually give practical and political information. In ‘The Flight intoCalifornia’, for example, a biblical parody advocates industrial sabotage:
Chapter 13 …(2) Where dwelleth one called Bill which is surnamed Scissor, and seeing him sore afflicted withpatriotic leprosy we administered unto him much Industrial Unionism.(3) Saying unto him, Go thou into the harvest and work for a dollar,(4) And when the harvest is ripe and thy lord needeth thee sorely(5) Strike for two dollars, saying unto thy lord:(6) Behold, thy fruit goeth unto the devil, pay us two dollars or great shall be the destructionthereof … (Metcalf, in Kornbluh 1998: 75)
Integral to the arts of getting by, and manifesting a minor deterritorialization of language (cf. Deleuze and Guattari 1988: 102–5), was a certain hobo slang. Irwin’s (1931)glossary of hobo slang, compiled over 20 years of hoboing, extends to some 180 pages.It includes such terms as ‘angel food’—mission preaching, ‘cat’—itinerant worker, on thefringe of hobo and ‘yegg’ (criminal) groups, ‘carrying the banner’—walking the streets allnight to avoid being arrested as a vagrant or to keep warm, ‘hep’—well-informed, ‘pearldiver’—dishwasher, ‘snipe shooting’—picking cigarette stubs from the street. The lan-guage was in continual flux, and extensive use of a term would lead to variation inmeaning, subdivision, and further invention of terms (Anderson 1961: 99). Irwin (1931:14, 12) thus suggests that hobo vernacular ‘changes imperceptibly from week to week’and can be ‘but poorly understood in all its ramifications except by those in constanttouch with it’. Though it featured at most only marginally, the hobos also developed aform of hieroglyphics. Symbols would be left at assorted sites of note by passing hobosto indicate such things as places good for handouts (a cross on a gate, or parallel lineson a station), hostile towns (two semicircles with dots for eyes), and restaurants thatoffered food in exchange for dish washing (a plate with knife and fork) (for illustrationssee Anderson 1961: 15; Bruns 1980: 32; Kornbluh 1998: 86).
76
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
Hobo/wobblies
The IWW made considerable effort at organizing hobos, and though recruitment wasinitially very slow, after their involvement in the Wheatland Hop Fields Riot in 1913 (cf.Parker 1920: 169–99) membership increased dramatically. Whilst even at its high pointonly a minority of hobos were in the IWW, it was by far the most popular of hoboorganizations (cf. Anderson 1961: chapter 16). However, for two main reasons it is bestnot to think of the hobo/IWW relation simply in terms of membership numbers. First,the relation between the organization and hobo culture was less one of identity thanfeedback. Whilst wobbly rebel activity added new dimensions to the hobo way of life,many IWW practices were formed through the structural, ethical, and cultural experi-ences and practices of the hobo. Indeed, Anderson (1961: 230–1) suggests that ‘[TheIWW] was conceived on the “stem”, and cradled and nurtured by the floating workers’.A few examples can illustrate. One of the most successful wobbly unions, the Agricul-tural Workers Organization, invented a system of recruitment—the ‘job delegate sys-tem’—based on migratory practices. Essentially, a group of mobile organizers would startin the early spring at the Mexican border, and end in late Autumn in the Canadianprovinces, recruiting new members, collecting dues, selling literature, passing on newsand tactics, and organizing industrial action as they went. As Georgakas (in Bird et al.1987: 8) describes the arrangement, ‘A local could exist in the hat or satchel of a mobiledelegate.’ In the specific case of industrial action, Anderson (1961: 234) describes how themore skilled mobile agitators would operate a three-wave strategy: the first ‘officialagitator’ would arrive at a workplace and merely ‘fan the flames of discontent’, makingno attempt at organization, the second, ‘pioneer organizer’, started the work of forminga local before being dismissed, and the third, ‘real organizer’, would work more subtlyand quietly at detailed organization, often only becoming known to the employer oncedemands were made. The mainstay wobbly practices and arts of street-corner preachingand song also originated with the hobos, and were first seen in the IWW when J. H.Walsh organized a travelling wobbly band, the ‘Overalls Brigade’, which, dressed inblack shirts, denim overalls, and red kerchiefs, toured the Northwest, parodying Sal-vation Army hymns and popular songs to attract workers to street-corner meetings. Thesongs were printed on pocket-sized cards and sold for 10 cents. Around 1909 this wasexpanded to become the first wobbly ‘little red song book’.Second, though there are reports of wobblies effectively forcing membership on hobos(the IWW red card enabling them to enter certain jungles and ride certain trains—thoughthis was frowned upon officially), and there is no doubt that membership dues wereimportant to the organization, wobbly membership was rather loose and fluctuating,related to particular events and situations. Hobos might join during periods or sites of radical action, and let dues and involvement wane at other times (indeed, dues tended notto accumulate, but emerged as momentary strike funds). Thus, although it had manypermanent core militants, the IWW as a
mass
movement was less a fixed body than aseries of intense ‘swells’ from the plane of the working class, where individuals may ormay not have always called themselves wobblies, or have maintained continuousmembership. Parker (1961: 115) thus writes:
In the history of American labor there has appeared no organization so subject to fluctuation in
……………………………..
………………………….
78
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
example, describes how ‘a tremendous epidemic of strikes a few years ago, conflictsexpressive of a general discontent finding its outlet in vehement eruptions’, ended ‘onlywith a pitiful exhaustion of vitality’ (in Kornbluh 1998: 18).Against the tendency of the strike to bolster craft identity, sabotage was more suitedto the IWW’s conception of the differend of work. Rather than a luddism, or outrightdestruction—and following Gurley Flynn’s (1993) definition of sabotage as ‘the consciouswithdrawal of the worker’s efficiency’—sabotage was almost always presented as aflexible and innovative, delicate and skilful engagement with the particularities of work(cf. Pouget 1913: 32–3), as part of the IWW’s continuous agitation for ‘fewer hours, morewages and better conditions’. For example, Joe Hill suggested that
Striking on the job is a science and should be taught as such. It is extremely interesting on accountof its many possibilities. It develops mental keenness and inventive genius in the working class andis the only known antidote for the infamous ‘Taylor System’. (In Kornbluh 1998: 142–3)
There are countless testimonies to the effectiveness of this tactic which enabled workersto continue drawing pay, prevent lay-offs and direct confrontations with the police (whowere not averse to using guns against strikers), maintain anonymity, and yet causeconsiderable upset for the employers—so encouraging them to meet the workers’demands. Joe Hill thus advised:
The best way to strike … is to ‘strike on the job’. First present your demands to the boss. If heshould refuse to grant them, don’t walk out and give the scabs a chance to take your places. No,just go back to work as though nothing had happened and try the new method of warfare. (InKornbluh 1998: 142)
Anonymity and proliferating characteristics
A number of characteristics arise from this initial premise. First of all, sabotage wasanonymous. Rather than an heroic, identity-forming walk-out, sabotage was carefullyand selectively taken up by IWW rebels across the plane of work, whilst remainingunnamed and unidentified.
22
As such, it expressed the minor authorial composition of themovement, multiplying its effects and intensity without any individualization of author-ship. In his rather romantic turn of phrase, Pouget (1913: 36, 73) writes that sabotage ‘ispresent everywhere and everywhere invincible’: ‘There can be no injunction against it.No policeman’s club. No rifle diet. No prison bars. It cannot be starved into submission.It cannot be discharged. It cannot be blacklisted.’ It is ‘worse than a pestiferousepidemic’. The black cat itself was already ‘an old symbol for malignant and sinisterpurposes, foul deeds, bad luck, and witchcraft’ (Green, cited in Kornbluh 1998: 59), and,making use of this popular conception, the wobblies frequently described it as a rathermystical and anonymous, even abstract, force. One poem suggests, for example, that‘They’d better not throw “wobs” in jail/And leave the kitten free’ (in Kornbluh 1998: 61).That sabotage was a tactic of an unidentified collectivity is further marked by the factthat it appears that no wobbly was ever prosecuted for the practice.As well as being anonymous, sabotage also offered the potential for a proliferation of styles. Since the particulars are determined by individual conditions and knowledges,
Thoburn: The Hobo Anomalous
79Pouget (1913: 101) argues that the possible forms are as infinite as ‘an endless rosary’.The complexity of the practice can be exemplified with one of numerous sabotagevariants, ‘following the book of rules’. It is clear that the time needed to comply withsafety rules and regulations is not compatible with the timetable of production. Yet if anaccident occurs, ‘the book of rules’ enables the individualization of responsibility to aparticular employee rather than the employer (or the production process itself). Deliber-ate and responsible attention to the rule book thus operates as a break on production,utilizing instituted regulations against that particular work regime (cf. Gurley Flynn 1993:20–2). In another example, Pouget (1913: 99) recounts how a group of striking fur factoryworkers reduced the size of the garment patterns by a third so that all orders completedwhilst they were on strike would be wasted (and the patterns could easily be readjustedonce they returned). Gurley Flynn (1993) even includes workers’ family planning as atone with the spirit of sabotage (‘reducing the supply of producers’), and, indeed, as Tax(1980) shows, a class-based reproductive and sexual politics was a central aspect of feminist wobbly activity, at a time when more mainstream feminism shunned suchembodied matters in favour of the suffrage question.
Conclusion
Summoning the wretched of the earth to call forth the new world, the version of ‘TheInternationale’ sung by the IWW proclaims, ‘We have been naught, we shall be all’ (IWW1989: 6). This article has explored the nature of this ‘naught’. I have argued that in themidst of the social relations of work and the identities of craft union politics, theimmigrant, the American and the people, the wobblies composed a simultaneouslydiffuse and cramped ‘working class’. The plane of class served to form relations acrossthe minority identities of women, hobos, black descendants of slaves, and immigrantsthat was functional to the overcoming of work and its identities, whilst at the same timeit operated on the condition that ‘the people are missing’ in a certain ‘willed poverty’ thatwarded-off identity and compelled a continuous agitation and invention. Each minorityexperience and concern—be that of itinerant ways of life, the experience of racism, or theproblem of reproductive control—marked a particular site of political and culturalintervention and creation. But, cramped and interlaced with social relations, each site of composition was to be developed only through forming relations with other minoritiesin the class, as part of the agitation for ‘Fewer hours, more wages and better conditions’and toward the ‘Abolition of the wage system’. As the hobo, in his strange amalgam of the worker and the outsider, was presented as an exemplary case of minor compositionimmanent to the IWW’s conception of class, sabotage was shown to be the driving forceof the continuous struggle and invention in and against work.To conclude by returning to the broader theoretical argument of this article, the IWWhas been shown to present a rather different model of class from that of orthodoxMarxism and the dominant narratives of new social movement theory. Rather than acoherent and unified
social group
, the IWW’s formation of class resided in processes of political
composition
, where, as Deleuze and Guattari (1983: 255) put it, the question of the working class ‘belongs first of all to praxis’. Whether or not in contemporarysocieties, as Pakulski (1995: 76) argues, ‘class divisions are waning and the political
80
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
relevance of class in general is declining’, I hope to have shown that we would be wrongto see contemporary new social movements as the sole constituency for a politics of difference and variation—or, indeed, to see ‘class issues’, to cite Pakulski again, as tiedto coherent economic concerns and unable to manifest a lightness and diversity. Indeed,the wobblies might encourage us to consider how class politics and engagement with therelations of production can operate in a
more
culturally inventive, minority-attuned, andpolitically challenging fashion than those that over-readily bracket-off the question of capital.
Acknowledgements
I am grateful to Nikolas Rose for his comments on an early version of this article, toMargot Butler, Ben Gidley, Runa Khalique and Martha Michailidou for discussion aboutthe issues raised, to Charles H. Kerr Publishing Company for permission to cite fromKornbluh (1998), and to Tim Jordan and the anonymous referees of this article for theircomments.
………………………………………
………………………………….
82
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
14 As it enacts a conversation between a ‘foreign man’ and a ‘scissorbill’ (non-class-conscious worker), DublinDan’s song ‘Dan McGann’ presents a keen critique of the category of ‘foreigner’. Dan McGann says: ‘Don’ttalk to me of the bourgeoisie,/Don’t open your lips to speak/Of the socialist or the anarchist,/Don’tmention the Bolshevik/I’ve heard enough of your foreign stuff.’ The reply at once brings home the idiocyof working-class nationalism, and the always already hybrid nature of ‘national’ culture: ‘The “foreign”man looked at Dan McGann,/And in perfect English, said:/“I cannot see, for the life of me,/What you havegot in your head./You boast and brag ‘bout the grand old flag/And the foes you put to rout,/When youhaven’t a pot in which to spit,/Or a window to throw it out./You howl and kick about the bolshevik,/Theanarchist and Wob—/You defend this rotten system when/you don’t even own your own job.” … “You’reworking for an Englishman,/You room with a French Canuck,/You board in a Swedish restaurant/Wherea dutchman cooks your chuck;/You buy your clothes from a German Jew,/Your shoes from a RussianPole,/And you place your hope in a dago pope,/To save your Irish soul” ’ (in Kornbluh 1998: 30–2).15 Though the numbers of hobo women were, until the 1930s, relatively small, there were women hobos inthis period. Whether hoboing through wanderlust, political activity, or sexual and lifestyle freedom againstthe domestic norm, women hobos’ work tended to be based in towns. See Ben Reitman’s (2002) fictional‘autobiography’ of a ‘sister of the road’ for insight into the experience of women hobos, and Weiner (1984).16 For example, Carlton Parker and Rexford Tugwell, respectively, suggest that the hobo was ‘stamped by thelowest, most miserable labor conditions and outlook which American industrialism produces’ and was ‘arather pathetic figure … wracked with strange diseases and tortured by unrealised dreams that haunt hissoul’ (cited in Kornbluh 1998: 66). Parker (1920) presents a kind of materialist Freudian reading of the IWWas a ‘psychological by-product of the neglected childhood of industrial America’ (100), where ‘inferiorityphobia’ (46) induces ‘sublimation activities’ (49) and aggressive ‘inferiority compensation’ (51), most notablyas inferior work, wanderlust, sabotage, and the strike. See also Speek (1917).17 Even when hobos self-identified as bums, it was usually only in comparison to the capitalists as the ‘real’bums. One tale, called ‘The Two Bums’ (in Milburn 1930: 120–1), presents both hobos and capitalists asbums, only the former is ‘lighter’ and his condition is caused by the latter. One verse runs: ‘The bum onthe rods is a load so light/That his weight we scarcely feel,/But it takes the labor of dozens of men/Tofurnish the other a meal.’18 Each area had a particular constituency: ‘West Madison’—‘slave market’ of employment agencies, andhome of the more down and out and petty criminal, ‘Bum Park’—a place for sleeping and paper reading,‘Crumb Hill’—the same, but with more drunks, ‘Bughouse Square’—the ‘Latin Quarter’ of hobohemia,where bohemia and hobohemia merged. Anderson’s account is extensive indeed; no doubt ‘the mostfar-reaching examination of Hobohemia ever undertaken’ (Bruns 1980: 183). Anderson himself had animmigrant and hobo background and lived in hobohemia whilst doing his research (cf. Anderson 1975). Theresearch itself was inspired by a meeting with the ‘hobo surgeon’ Ben Reitman, and written whilst agraduate student in Sociology at the University of Chicago. In the context of the empiricism of the ChicagoSchool it is interesting that Anderson describes his research as not the kind of ‘participant observation’where one would ‘descend into the pit, assume a role there, and later ascend to brush off the dust’(Anderson 1961: xiii). Rather, it was immanent to his exit, a way of ‘getting by’ (and he deliberately usesthe hobo term) on his way out. Perhaps not unrelated to these conditions of production, whilst the text attimes insists on the paucity of hobo culture, through the great detail of its account of, and intimacy with,the hobo, it also clearly affirms something of the experience. This is in strong contrast to Carlton Parker’s(1920) only slightly earlier research that, whilst it claims intimacy with its object against a ‘detachedacademic’ observation, actually mobilizes a most transcendent and determinist theoretical framework tocapture the IWW as an always already foreclosed and tragic ‘finished product’ (96) of an immature society.19 The deserter in the
ancien re´gime
was known as a ‘dromomaniac’, and psychiatry has since applied the termto compulsive walkers (cf. Virilio 1986: 153). Whilst dominant culture sought to pathologize this aspect of hobo culture (cf. Lewis 1907), the hobos tended to affirm it as something of a countercultural ‘revolutionarywandering’ (to use Virilio’s (1986: 5) expression).20 Hobo and wobbly songs, never an autonomous art form, were immanent to the life of the hobo and rebel.They were composed by many, usually unnamed, authors, were often directed to particular political endsand ways of getting by, frequently parodied dominant cultural norms, and were most commonly sung tothe tunes of popular songs and hymns such as ‘John Brown’s Body’, ‘America’, and ‘Onward ChristianSoldiers’ (cf. IWW 1989; Milburn 1930).
Thoburn: The Hobo Anomalous
83
21 Fred Thompson (in Kornbluh 1998: 37) offers a slightly different inflection, suggesting that ‘saboteur’ wasa general term applied to peasants (still wearing wooden shoes when industrial workers were wearingleather) who were frequently used as strike breakers. On return to work the workers would mimic theclumsy work of the saboteur. In this vein, Gurley Flynn (1993: 11) cites a circular sent to Scottish dockersafter they had lost a strike in 1889:The employers like the scabs, they have always praised their work, they have said how much superior theywere to us, they have paid them twice as much as they ever paid us: now let us go back on the docksdetermined that since those are the kind of workers they like and that is the kind of work they endorse wewill do the same thing. We will let the kegs of wine go over the docks as the scabs did. We will do the workjust as clumsily, as slowly, as destructively, as the scabs did. And we will see how long our employers canstand that kind of work.22 In
Red Harvest
Dashiell Hammett (1982: 12) presents a subtle take on wobbly awareness of the differencebetween effective tactics and heroic identity. Here, an IWW organizer’s advice to use sabotage rather thango on all-out strike is disregarded for not being ‘active enough’. When, as the wobbly foresaw, the strikeis used to break the movement, he says, disparagingly, they ‘wanted to put themselves on the map, makelabor history’.
References
Anderson, N. (1961) [1923]
The Hobo: The Sociology of the Homeless Man
, Chicago: University of ChicagoPress/Phoenix.Anderson, N. (1975)
The American Hobo: An Autobiography
, Leiden: E. J. Brill.Balibar, E. (1991) ‘From Class Struggle to Classless Struggle?’, in E. Balibar and I. Wallerstein
Race, Nation,Class: Ambiguous Identities
, London: Verso.
Beasts of Burden: Capitalism–Animals–Communism
(1999) London: Antagonism Press.Bird, S., Georgakas, D. and Shaffer, D. (1987)
Solidarity Forever: The IWW—An Oral History of the Wobblies
,London: Lawrence & Wishart.Bologna, S. (1972) ‘Class Composition and Theory of the Party’, trans. B. Ramirez,
Telos
, 13: 4–27.Bruns, R.A. (1980)
Knights of the Road: A Hobo History
, New York: Methuen.Conlin, J. R. (1969)
Bread and Roses Too: Studies of the Wobblies
, Westport, CT: Greenwood.Dauve´, G. (1997) ‘Capitalism and Communism’, in G. Dauve´ and F. Martin
The Eclipse and Re-emergence of the Communist Movement
, revised edition, London: Antagonism Press.Deleuze, G. (1989)
Cinema 2: The Time-image
, trans. H. Tomlinson and R. Galeta, London: Athlone.Deleuze, G. (1995)
Negotiations 1972–1990
, trans. M. Joughin, New York: Columbia University Press.Deleuze, G. and Guattari, F. (1983)
Anti-Oedipus: Capitalism and Schizophrenia Volume 1
, trans. R. Hurley,M. Seem and H. R. Lane, London: Athlone.Deleuze, G. and Guattari, F. (1986)
Kafka: Toward a Minor Literature
, trans. D. Polan, London: Universityof Minnesota Press.Deleuze, G. and Guattari, F. (1988)
A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia Volume 2
, London:Athlone.Draper, T. (1957)
The Roots of American Communism
, New York: Viking.Feied, F. (1964)
No Pie in the Sky: The Hobo as American Cultural Hero in the Works of Jack London, JohnDos Passos, and Jack Kerouac
, New York: Citadel.Foner, P. S. (1976)
Organized Labor and the Black Worker 1619–1973
, New York: International.Gurley Flynn, E. (1993) [1915]
Sabotage: The Conscious Withdrawal of the Worker’s Efficiency
, London:Pentagon b Press.Hammett, D. (1982)
The Four Great Novels
, London: Picador.Industrial Workers of the World (IWW) (1972)
Preamble and Constitution of the Industrial Workers of theWorld
, Ithaca, NY: Glad Day Press.Industrial Workers of the World (IWW) (1989) [1923]
I.W.W. Songs to Fan the Flames of Discontent
, facsimilereprint of the 19th edition, Chicago: Charles H. Kerr.Irwin, G. (1931)
American Tramp and Underworld Slang
, London: Scholartis Press.
84
Social Movement Studies, Vol. 2, No. 1
Kafka, F. (1999)
The Diaries of Franz Kafka, 1910–23
, ed. M. Brod, London: Vintage.Kornbluh, J. L. (ed.) (1998)
Rebel Voices: An IWW Anthology
, Chicago: Charles H. Kerr. [This is a 447-pageA4 anthology edited by a member of the IWW.]Lenin, V. I. (1965)
‘Left-wing’ Communism, An Infantile Disorder
, Beijing: Foreign Languages Press.Lewis, O. F. (1907) ‘The Vagrant and the Railroad’,
North American Review
, 185: 603–13.Linebaugh, P. and Rediker, M. (1990) ‘The Many-headed Hydra: Sailors, Slaves, and the Atlantic WorkingClass in the Eighteenth Century’,
Journal of Historical Sociology
, 3(3): 225–52.London, J. (1907) ‘Hoboes that Pass in the Night’,
Cosmopolitan
, 44: 190–7.Lyotard, J.-F. (1988)
The Differend: Phrases in Dispute
, trans. G. Van Den Abbeele, Manchester: ManchesterUniversity Press.Marx, K. (1973)
Surveys from Exile
, trans. B. Fowkes, ed. D. Fernbach, Harmondsworth: Penguin.Marx, K. (1976)
Capital: A Critical Analysis of Capitalist Production
, Vol. 1, trans. B. Fowkes, Har-mondsworth: Penguin.McGuckin, H. E. (1987)
Memoirs of a Wobbly
, Chicago: Charles H. Kerr.Milburn, G. (ed.) (1930)
The Hobo’s Hornbook: A Repertory for a Gutter Jongleur
, New York: Ives Washburn.Pakulski, J. (1993) ‘The Dying of Class or Marxist Class Theory?’,
International Sociology
, 8(3): 279–92.Pakulski, J. (1995) ‘Social Movements and Class: The Decline of the Marxist Paradigm’, in L. Maheu (ed.)
Social Movements and Social Classes: The Future of Collective Action
, London: Sage.Parker, C. H. (1920)
The Casual Laborer and Other Essays
, New York: Harcourt, Brace & Howe.Pouget, E. (1913)
Sabotage
, trans. A. M. Giovannitti, Chicago: Charles H. Kerr.Pouget, E. (1977)
Le Sabotage
, Editions La Cheville Ouvrie`re.Preston, W. (1963)
Aliens and Dissenters: Federal Suppression of Radicals 1903–1933
, Cambridge, MA:Harvard University Press.Ramirez, B. (1978)
When Workers Fight: The Politics of Industrial Relations in the Progressive Era, 1898–1916
,London: Greenwood.Reitman, B. (2002) [1937]
Sister of the Road: The Autobiography of Boxcar Bertha
, London: AK Press/Nabat.Speek, P. A. (1917) ‘The Psychology of Floating Workers’,
Annals of the American Academy of Political and Social Science
, 69: 72–8.Tax, M. (1980)
The Rising of the Women: Feminist Solidarity and Class Conflict, 1880–1917
, London: MonthlyReview.
The Wobblies
(1979) directed and produced by S. Bird and D. Shaffer, New York: First-run Features.Thoburn, N. (2001) ‘Autonomous Production? On Negri’s “New Synthesis” ’,
Theory, Culture & Society
, 18(5):75–96.Thoburn, N. (2002) ‘Difference in Marx: The Lumpenproletariat and the Proletarian Unnamable’,
Economyand Society
, 31(3): 434–60.Thoburn, N. (2003)
Deleuze, Marx and Politics
, London: Routledge.Urry, J. (1995) ‘Rethinking Class’, in L. Maheu (ed.)
Social Movements and Social Classes: The Future of Collective Action
, London: Sage.Virilio, P. (1986)
Speed and Politics: An Essay on Dromology
, trans. M. Polizzotti, New York: Semiotext(e).Weiner, L. (1984) ‘Sisters of the Road: Women Transients and Tramps’, in E. H. Monkkonen (ed.)
Walkingto Work: Tramps in America, 1790–1935
, London: University of Nebraska Press.
The Author
Nicholas Thoburn teaches in the Department of Sociology at Goldsmiths College,University of London. He is the author of
Deleuze, Marx and Politics
(Routledge 2003)
https://www.academia.edu/5427240/The_Hobo_Anomalous_class_minorities_and_political_invention_in_the_Industrial_Workers_of_the_World?auto=download&campaign=weekly_digest
Aπό Professors-PhDs@googlegroups.com:
————————————————-
On 9/21/17 7:22 AM, Vassiliki Aroniadou-Anderjaska wrote:
Θα τα τρελλάνουν τα παιδιά. Το άλλο το ακούσατε στην Καλιφόρνια; Στο νηπιαγωγείο η δασκάλα τους διάβασε ιστοριούλα που δείχνει οτι το φύλο είναι κάτι σχετικό και μάλιστα έγινε παράσταση με εναν πιτσιρικά που άλλαξε απο παντελονακι σε φορεματακι μπροστα στα παιδιά (οι γονεις διαμαρτυρηθηκαν γιατι καποια παιδια τρόμαξαν οτι μπορει να αλλάξουν φύλο, το κοριτσακι φοβηθηκε οτι σε καποια στιγμη θα παψει να ειναι κοριτσακι, και οταν παρουσιαστηκαν στην τηλεοραση να μιλησουν αυτοι οι γονεις, τα προσωπα τους κρυμμένα γιατι φοβοντουσαν συνέπειες….). Πόσα προβληματα βλέπουμε εδω? Ηδη υπάρχουν παιδικα (για το νηπιαγωγείο!) βιβλία που να προτετοιμαζουν τα παιδια σχετικά ….με την σχετικοτητα του φύλου και καποιες δασκάλες τα χρησιμοποιουν με ευγενη σκοπό….για να βοηθησουν το παιδακι που από 5 ή 6 χρονων οι γονεις συμφωνησαν οτι εχει δικαιωμα να αλλαξει φύλο. Το εψαξα λιγο και ειδα οτι δεν ειναι μεμονομενο περιστατικο, αλλά επιδημία. Γονείς συμφωνουν τα πιτσιρικια τους να αλλάξουν φύλο. Υπαρχουν και εκεινοι που προσπαθουν να πουν οτι η σωστη αντιδραση ειναι «θέλεις αγαπη μου να παιζεις με κούκλες και να δοκιμαζεις φορεματακια? ο,τι θελεις, δεν υπαρχει προβλημα. Αλλά αφου εισαι αγορακι, οταν βγαινεις έξω θα εισαι ντυμενο σαν αγορακι». Αν πραγματι υπαρχει προβλημα στο παιδι, θα το καταλαβει αργοτερα οταν μεγαλωσει, οχι το αφηνουμε να αποφασισει σε μια ηλικία που ο εγκεφαλος δεν ειναι ετοιμος ακομη για αποφασεις. Αλλά φαινεται πως για τους μοντερνους και προοδευτικους γονεις αυτο θεωρειται ….καταπίεση και καταπατηση των δικαιωμάτων του παιδιου…Να διευκρινισω οτι δεν επικρινω ή κατακρίνω ομοφυλοφιλους ή εκεινους που αλλαζουν φυλο, οταν αυτοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθει με προβλημα που δεν τους επιτρεπει να «λειτουργήσουν» οπως ειναι οι κανονες της φύσης, και καταδικαζω οποιοδηποτε χλευασμο και bullying.
Λοιπον αυτα στις δυτικες χωρες, κι εμεις αγωνιζομαστε να εκπολιτιστουμε και να γινουμε σαν κι αυτες…Εκλαιγε μου ειπε μια φιλη μου που εφευγε η κορουλα της απο την Ελλαδα το καλοκαιρι…τι ομορφα που ολοι ελεγαν Χρόνια Πολλά τον δεκαπενταυγουστο…Να σας πω και μια δικη μου ιστορια να γελασετε. Δεκαπενταυγουστος στην συνονοματη περιοχη στη Λευκαδα. Μια εκκλησια ηταν διπλα στο ξενοδοχειο που μεναμε. Το πρωι 6 η ωρα αρχιζει η καμπανα. Ξυπναμε κοιταμε το ρολοϊ…νωρις…ας κοιμηθουμε λιγο ακομα….ελα ομως που ο παπας δεν το ‘βαζε κάτω….καθε 20 λεπτα νατη παλι η καμπανα…οπότε τι να κανουμε σηκωνομαστε εγω η αδελφη μου και τα δυο παιδια και παμε στην εκκλησια. Ο συζυγος που δεν μπορουσε κι αυτος να κοιμηθει απο την καμπανα βαζει να δει τηλεοραση (εχει πλακα οταν το διηγειται γιατι ξέρει στα ελληνικα το «Κυριε Ελέησον»). Μολις ανοιγει τηλεοραση «Κυριε Ελεησον Κυριες Ελεησοοοοον»….αλλάζει καναλι….»Κυριε Ελεησον Κυριε Ελεησοοοον»….μα κατι άλλο θα υπαρχει….»Κυριε Ελέησοοοον»…ολα τα καναλια είχαν Θεία Λειττουργια (αναγκαστηκε και ηρθε να μας βρει). Αυτα ειναι που κανουν τη χώρα μας οχι «Ελλάδα» αλλά «Ελλαδίτσα μας». Οπως ειπε κι εδω ο πατηρ Βλαδίμηρος, μόνο στην Ελλαδα μπαινεις σε εστιατοριο και βλεπεις εικονισματα. Αυτα θέλουμε να αλλάξουμε? ο,τι καλό έχουμε, αυτο παμε να αλλαξουμε? τα στραβα δεν τα βλεπουμε? την έλλειψη αξιοκρατίας παντου που οδηγει στο «γιατι εγω να κανω τη δουλεια μου σωστα αφου ο άλλος που δεν την κανει αμοιβεται καλυτερα απο μενα?» και ετσι στην παραλυση…πότε θα την αλλαξουμε? Την κατανόηση οτι ό,τι ειναι δημόσιο είναι και προσωπικα δικο μας….δεν καθαριζουμε μονο το νοικοκυριο μας με χλωρινες ενω επιτρεπουμε και στον εαυτο μας και στα παιδια μας να βρωμιζουν δρομους και παραλίες κλπ…Την κατανόηση οτι τα ζωα εχουν εγκεφαλο…αισθανονται φόβο, αγαπη, φυσικο πονο, δεν παιρνουμε ενα σκυλακι «για να παιξει το παιδι» ενα καλοκαιρι και μετα το πεταμε στο δρομο…τα ζωα τα στειρωνουμε για να μην υπεραυξανονται δεν τους βαζουμε φόλες για να πεθαινουν βασανιστικα…αααχ ας σταματησω εδω.
Βασιλικη Αρωνιαδου
Μερυλαντ
Η Camille Paglia για τον Τραμπ, τους Δημοκρατικούς, τη διεμφυλικότητα και την Ισλαμική τρομοκρατία
Aπό συνέντευξη στην εφημερίδα Weekly Standard
http://www.weeklystandard.com/camille-paglia-on-trump-democrats-transgenderism-and-islamist-terror/article/2008464
.
JVL: Συνεχίζω να περιμένω την αναμέτρηση φεμινισμού και διεμφυλισμού, η οποία ποτέ δεν συμβαίνει. Βλέπω ότι ο σύνδεσμος La Leche – ο οποίος κάποτε κινούνταν στον χώρο του φεμινισμού – έχει τα τελευταία δύο χρόνια απορροφηθεί πλήρως από το ζήτημα της διεμφυλικότητας. Το κεντρικό τους κείμενο είναι (για τώρα) Η Γυναικεία Τέχνη του Θηλασμού, αλλά έχουν αλλάξει επίσημα τη στάση τους ώστε να συμπεριλαμβάνονται άντρες και πατέρες οι οποίοι θηλάζουν. Η πραγματική διατύπωση της πολιτικής τους είναι υπέροχη: «Τώρα αναγνωρίζεται ότι ορισμένοι άνδρες μπορούν να θηλάσουν». Αυτό που δεν έχει, βέβαια, ειπωθεί είναι το πόρισμα ότι ορισμένες γυναίκες είναι βιολογικά ανίκανες να θηλάσουν. Αυτό, ωστόσο, θα έλεγε κανείς, έρχεται σε αντίθεση με τις ιδρυτικές αρχές του Συνδέσμου. Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς από όλα αυτά;
CP: Οι φεμινίστριες συγκρούστηκαν δημόσια με τους διεμφυλικούς ακτιβιστές, πολύ περισσότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο από ό, τι εδώ. Για παράδειγμα, πριν από δύο χρόνια έλαβε χώρα μια οργανωμένη εκστρατεία ιδιαίτερα άγρια, που συμπεριλάμβανε και μια αναφορά με 3.000 αιτήσεις υπογραφών, για να ακυρώσει μια διάλεξη της Τζερμέν Γκριρ (Germaine Greer) στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, λόγω των «προσβλητικών» απόψεών της σχετικά με τη διεμφυλικότητα. Η Γκριρ, μία μελετητής λογοτεχνίας, από τους μεγαλύτερους πρωτοπόρους του δεύτερου ρεύματος φεμινισμού, από πάντα στεκόταν ενάντια στην άποψη που έλεγε ότι οι άνδρες οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου μπορούν να θεωρούνται πραγματικές «γυναίκες». Η διάλεξή της στο Κάρντιφ (σχετικά με το «Γυναίκες και Εξουσία στον Εικοστό Αιώνα») τελικά ολοκληρώθηκε, με μεγάλη ασφάλεια.
Και το 2014, το βιβλίο Gender Hurts, μιας ριζοσπαστικής αυστραλιανής φεμινίστριας, της Σίλα Τζέφρις (Sheila Jeffreys), υπήρξε αφορμή να ξεσπάσουν έντονες διαμάχες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Τζέφρις εξισώνει τη διεμφυλικότητα με τον μισογυνισμό και την περιγράφει ως μια μορφή «ακρωτηριασμού». Αυτή και οι φεμινίστριες σύμμαχοί της αντιμετώπισαν παρατεταμένες δυσκολίες στην εξασφάλιση ενός χώρου ομιλίας στο Λονδίνο, λόγω απειλών και ταραχών από διεμφυλικούς ακτιβιστές. Τέλος, κυκλοφόρησε το Conway Hall, που αποτελεί μια δυναμική και λεπτομερής διάλεξη της Τζέφρις, τον περασμένο Ιούλιο. Είναι όλη διαθέσιμη στο YouTube. Σε αυτήν υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η φαρμακευτική βιομηχανία, έχοντας χάσει το εισόδημά της καθώς η συνηθισμένη θεραπεία με οιστρογόνα για τις εμμηνοπαυσιακές γυναίκες εγκαταλείφθηκε γιατί εγκυμονούσε κινδύνους για την υγεία τους, προώθησε τη σχετικά νέα ιδέα της διεμφυλικότητας, προκειμένου να δημιουργήσει μια μόνιμη τάξη πελατών που θα χρειάζονται εφ’ όρου ζωής συνταγογραφούμενες ορμόνες.
Αποκαλώ τον εαυτό μου διεμφυλικό άτομο· φορούσα φανταχτερά ανδρικά ρούχα από την πρώιμη παιδική ηλικία· είμαι, ωστόσο, ιδιαίτερα επιφυλακτική σχετικά με το σημερινό ρεύμα των διεμφυλικών, το οποίο νομίζω ότι κατά βάση είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών και κοινωνιολογικών παραγόντων και όχι των σημερινών συζητήσεων περί φύλου. Επιπλέον, καταδικάζω την ολοένα και αυξανόμενη συνταγογράφηση των αναστολέων της εφηβείας (των οποίων οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είναι άγνωστες) για τα παιδιά. Θεωρώ αυτή την πρακτική ποινική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι πέρα για πέρα ειρωνικό, ότι οι φιλελεύθεροι παίρνουν θέση υπέρ της επιστήμης σε ό,τι αφορά την υπερθέρμανση του πλανήτη (ένας συναισθηματικός μύθος που δεν υποστηρίζεται από αποδεικτικά στοιχεία) ενώ αποφεύγουν κάθε αναφορά στη βιολογία όταν πρόκειται για το φύλο. Η βιολογία έχει αποκλειστεί από τα προγράμματα των γυναικείων σπουδών και των σπουδών για τα φύλα εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Έτσι, πολύ λίγοι καθηγητές και θεωρητικοί των σημερινών σπουδών πάνω στο φύλο, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, είναι διανοητικά και επιστημονικά προετοιμασμένοι να διδάξουν την ύλη τους. Η ψυχρή βιολογική αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές πάνω στο φύλο δεν είναι εφικτές. Κάθε συγκεκριμένο κύτταρο του ανθρώπινου σώματος παραμένει κωδικοποιημένο με το φύλο ενός ατόμου για μια ζωή. Μπορούν να εμφανιστούν διασεξουαλικές αμφισημίες, αλλά αυτές αποτελούν αναπτυξιακές ανωμαλίες που αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπινων γεννήσεων.
Σε μια δημοκρατία, όλοι πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από παρενόχληση και κακομεταχείριση, ανεξάρτητα από το πόσο αντικομφορμιστές ή εκκεντρικοί είναι. Αλλά ταυτόχρονα, κανείς δεν αξίζει ειδικά δικαιώματα, προστασίες ή προνόμια βάσει της εκκεντρικότητάς του. Οι κατηγορίες «διεμφυλικός άνδρας» και «διεμφυλική γυναίκα» είναι πολύ σαφείς και αξίζουν σεβασμό. Αλλά, όπως η Τζερμέν Γκριρ και η Σίλα Τζέφρις, απορρίπτω τον κρατικό εξαναγκασμό να αποκαλέσω κάποιον άνθρωπο «άνδρα» ή «γυναίκα», απλά και μόνο με βάση την υποκειμενική του αίσθηση. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της καλής θέλησης και να προτιμήσουμε τον ευγενικό τρόπο απεύθυνσης σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά είναι επιλογή μας μόνο.
Σε ό,τι αφορά τον σύνδεσμο La Leche: δεν είναι καθόλου έτοιμοι να εμπλακούν στον τόσο αδυσώπητο πολιτισμικό πόλεμο (cultural war) [6]. Αντί για αυτό εμμένουν στη λογική της φροντίδας, και ισχυρίζονται ότι οι ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να πλημμυρίζονται από ευγένεια. Θεωρούν φυσικό να τρέχουν πίσω από κλαμένα μωρά οποιασδήποτε ηλικίας.
Η υπεράσπιση της ακεραιότητας της Αγγλικής γλώσσας (η οποία, όπως όλες οι γλώσσες, αλλάζει αργά και οργανικά με την πάροδο του χρόνου) εναπόκειται στους καθηγητές λογοτεχνίας και συγγραφείς. Από τη στιγμή που τόσα πολλά τμήματα ανθρωπιστικών επιστημών αναλώνονται στον μετα-δομισμό, η υπέροχη Αγγλική γλώσσα θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με όσους θέλουν να την αλλοιώσουν για χάρη του έμφυλου ζητήματος.
…………………………………
Η Camille Paglia για τον Τραμπ, τους Δημοκρατικούς, τη διεμφυλικότητα και την Ισλαμική τρομοκρατία
Aπό συνέντευξη στην εφημερίδα Weekly Standard
http://www.weeklystandard.com/camille-paglia-on-trump-democrats-transgenderism-and-islamist-terror/article/2008464
…………………………..
JVL: Συνεχίζω να περιμένω την αναμέτρηση φεμινισμού και διεμφυλισμού, η οποία ποτέ δεν συμβαίνει. Βλέπω ότι ο σύνδεσμος La Leche – ο οποίος κάποτε κινούνταν στον χώρο του φεμινισμού – έχει τα τελευταία δύο χρόνια απορροφηθεί πλήρως από το ζήτημα της διεμφυλικότητας. Το κεντρικό τους κείμενο είναι (για τώρα) Η Γυναικεία Τέχνη του Θηλασμού, αλλά έχουν αλλάξει επίσημα τη στάση τους ώστε να συμπεριλαμβάνονται άντρες και πατέρες οι οποίοι θηλάζουν. Η πραγματική διατύπωση της πολιτικής τους είναι υπέροχη: «Τώρα αναγνωρίζεται ότι ορισμένοι άνδρες μπορούν να θηλάσουν». Αυτό που δεν έχει, βέβαια, ειπωθεί είναι το πόρισμα ότι ορισμένες γυναίκες είναι βιολογικά ανίκανες να θηλάσουν. Αυτό, ωστόσο, θα έλεγε κανείς, έρχεται σε αντίθεση με τις ιδρυτικές αρχές του Συνδέσμου. Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς από όλα αυτά;
CP: Οι φεμινίστριες συγκρούστηκαν δημόσια με τους διεμφυλικούς ακτιβιστές, πολύ περισσότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο από ό, τι εδώ. Για παράδειγμα, πριν από δύο χρόνια έλαβε χώρα μια οργανωμένη εκστρατεία ιδιαίτερα άγρια, που συμπεριλάμβανε και μια αναφορά με 3.000 αιτήσεις υπογραφών, για να ακυρώσει μια διάλεξη της Τζερμέν Γκριρ (Germaine Greer) στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, λόγω των «προσβλητικών» απόψεών της σχετικά με τη διεμφυλικότητα. Η Γκριρ, μία μελετητής λογοτεχνίας, από τους μεγαλύτερους πρωτοπόρους του δεύτερου ρεύματος φεμινισμού, από πάντα στεκόταν ενάντια στην άποψη που έλεγε ότι οι άνδρες οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου μπορούν να θεωρούνται πραγματικές «γυναίκες». Η διάλεξή της στο Κάρντιφ (σχετικά με το «Γυναίκες και Εξουσία στον Εικοστό Αιώνα») τελικά ολοκληρώθηκε, με μεγάλη ασφάλεια.
Και το 2014, το βιβλίο Gender Hurts, μιας ριζοσπαστικής αυστραλιανής φεμινίστριας, της Σίλα Τζέφρις (Sheila Jeffreys), υπήρξε αφορμή να ξεσπάσουν έντονες διαμάχες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Τζέφρις εξισώνει τη διεμφυλικότητα με τον μισογυνισμό και την περιγράφει ως μια μορφή «ακρωτηριασμού». Αυτή και οι φεμινίστριες σύμμαχοί της αντιμετώπισαν παρατεταμένες δυσκολίες στην εξασφάλιση ενός χώρου ομιλίας στο Λονδίνο, λόγω απειλών και ταραχών από διεμφυλικούς ακτιβιστές. Τέλος, κυκλοφόρησε το Conway Hall, που αποτελεί μια δυναμική και λεπτομερής διάλεξη της Τζέφρις, τον περασμένο Ιούλιο. Είναι όλη διαθέσιμη στο YouTube. Σε αυτήν υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η φαρμακευτική βιομηχανία, έχοντας χάσει το εισόδημά της καθώς η συνηθισμένη θεραπεία με οιστρογόνα για τις εμμηνοπαυσιακές γυναίκες εγκαταλείφθηκε γιατί εγκυμονούσε κινδύνους για την υγεία τους, προώθησε τη σχετικά νέα ιδέα της διεμφυλικότητας, προκειμένου να δημιουργήσει μια μόνιμη τάξη πελατών που θα χρειάζονται εφ’ όρου ζωής συνταγογραφούμενες ορμόνες.
Αποκαλώ τον εαυτό μου διεμφυλικό άτομο· φορούσα φανταχτερά ανδρικά ρούχα από την πρώιμη παιδική ηλικία· είμαι, ωστόσο, ιδιαίτερα επιφυλακτική σχετικά με το σημερινό ρεύμα των διεμφυλικών, το οποίο νομίζω ότι κατά βάση είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών και κοινωνιολογικών παραγόντων και όχι των σημερινών συζητήσεων περί φύλου. Επιπλέον, καταδικάζω την ολοένα και αυξανόμενη συνταγογράφηση των αναστολέων της εφηβείας (των οποίων οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είναι άγνωστες) για τα παιδιά. Θεωρώ αυτή την πρακτική ποινική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι πέρα για πέρα ειρωνικό, ότι οι φιλελεύθεροι παίρνουν θέση υπέρ της επιστήμης σε ό,τι αφορά την υπερθέρμανση του πλανήτη (ένας συναισθηματικός μύθος που δεν υποστηρίζεται από αποδεικτικά στοιχεία) ενώ αποφεύγουν κάθε αναφορά στη βιολογία όταν πρόκειται για το φύλο. Η βιολογία έχει αποκλειστεί από τα προγράμματα των γυναικείων σπουδών και των σπουδών για τα φύλα εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Έτσι, πολύ λίγοι καθηγητές και θεωρητικοί των σημερινών σπουδών πάνω στο φύλο, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, είναι διανοητικά και επιστημονικά προετοιμασμένοι να διδάξουν την ύλη τους. Η ψυχρή βιολογική αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές πάνω στο φύλο δεν είναι εφικτές. Κάθε συγκεκριμένο κύτταρο του ανθρώπινου σώματος παραμένει κωδικοποιημένο με το φύλο ενός ατόμου για μια ζωή. Μπορούν να εμφανιστούν διασεξουαλικές αμφισημίες, αλλά αυτές αποτελούν αναπτυξιακές ανωμαλίες που αντιπροσωπεύουν ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπινων γεννήσεων.
Σε μια δημοκρατία, όλοι πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από παρενόχληση και κακομεταχείριση, ανεξάρτητα από το πόσο αντικομφορμιστές ή εκκεντρικοί είναι. Αλλά ταυτόχρονα, κανείς δεν αξίζει ειδικά δικαιώματα, προστασίες ή προνόμια βάσει της εκκεντρικότητάς του. Οι κατηγορίες «διεμφυλικός άνδρας» και «διεμφυλική γυναίκα» είναι πολύ σαφείς και αξίζουν σεβασμό. Αλλά, όπως η Τζερμέν Γκριρ και η Σίλα Τζέφρις, απορρίπτω τον κρατικό εξαναγκασμό να αποκαλέσω κάποιον άνθρωπο «άνδρα» ή «γυναίκα», απλά και μόνο με βάση την υποκειμενική του αίσθηση. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της καλής θέλησης και να προτιμήσουμε τον ευγενικό τρόπο απεύθυνσης σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά είναι επιλογή μας μόνο.
Σε ό,τι αφορά τον σύνδεσμο La Leche: δεν είναι καθόλου έτοιμοι να εμπλακούν στον τόσο αδυσώπητο πολιτισμικό πόλεμο (cultural war) [6]. Αντί για αυτό εμμένουν στη λογική της φροντίδας, και ισχυρίζονται ότι οι ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να πλημμυρίζονται από ευγένεια. Θεωρούν φυσικό να τρέχουν πίσω από κλαμένα μωρά οποιασδήποτε ηλικίας.
Η υπεράσπιση της ακεραιότητας της Αγγλικής γλώσσας (η οποία, όπως όλες οι γλώσσες, αλλάζει αργά και οργανικά με την πάροδο του χρόνου) εναπόκειται στους καθηγητές λογοτεχνίας και συγγραφείς. Από τη στιγμή που τόσα πολλά τμήματα ανθρωπιστικών επιστημών αναλώνονται στον μετα-δομισμό, η υπέροχη Αγγλική γλώσσα θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με όσους θέλουν να την αλλοιώσουν για χάρη του έμφυλου ζητήματος…………»
Η θέση του ΚΚΕ για την «ταυτότητα φύλου» και οι ανορθολογικές θεωρίες της κυβέρνησης
Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης
Στη διαδικασία της συζήτησης στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής μπήκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Τις επόμενες μέρες αναμένεται να πάρει το δρόμο της συζήτησης και της ψήφισης στην Ολομέλεια. Το νομοσχέδιο για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου δεν αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, δεν αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Αφορά τη δυνατότητα αλλαγής φύλου στα νομικά έγγραφα ενός ατόμου με βάση τη βούλησή του, τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου.
Επιστημονικά τεκμηριωμένη αντίληψη
Το ΚΚΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αλλαγή του φύλου στα νομικά έγγραφα, στις περιπτώσεις που το άτομο βιώνει έντονη σύγκρουση ανάμεσα σε ορισμένα χαρακτηριστικά του φύλου του και στο φύλο που νιώθει ότι ανήκει, για βιολογικούς, κοινωνικούς και άλλους λόγους. Ομως, η νομική αναγνώριση του ατομικού δικαιώματος χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια και σε μέτρα κοινωνικής προστασίας του ατόμου (χωρίς να προϋποθέτει τη χειρουργική επέμβαση).
Δηλαδή, η ατομική του απόφαση χρειάζεται να στηρίζεται σε μια διακριτική, τεκμηριωμένη επιστημονικά και κοινωνικά θεσμοθετημένη γνωμοδότηση, ώστε να βοηθηθεί το άτομο ουσιαστικά να επιλύσει αυτή την ασυμβατότητα και να έχει την αντίστοιχη υποστήριξη του οικογενειακού, φιλικού, συγγενικού, ευρύτερα του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Ενδεχομένως αυτό να αφορά και περιπτώσεις μεσοφυλικών παιδιών (παιδιά που τα χρωμοσώματα ή τα γεννητικά τους όργανα παρουσιάζουν απόκλιση από τον τυπικό ορισμό του αρσενικού ή θηλυκού σώματος), αλλά με την επιστημονική, κοινωνική στήριξη, όχι μόνο με την απόφαση της οικογένειας. Γιατί η οικογένεια μπορεί να μην είναι σε θέση να γνωρίζει το σύνολο των επιστημονικών κριτηρίων για να αντιμετωπίσει το ζήτημα.
Για να μπορέσει να ασκηθεί το ατομικό δικαίωμα με ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, προϋποτίθενται ορισμένοι κοινωνικά καθορισμένοι παράγοντες. Για να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και ουσιαστική η ατομική επιλογή στην αλλαγή της ταυτότητας φύλου, χρειάζεται να βασίζεται στη γνώση μιας σειράς παραγόντων και συνεπειών από αυτήν την επιλογή. Αυτή η γνώση μπορεί να μεταφερθεί μέσα από την επιστημονική, κοινωνική στήριξη του ατόμου. Δεν αρκεί η υποκειμενική εμπειρία.
Αυτό δεν αποτελεί «ιατρικοποίηση», «ψυχιατρικοποίηση», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά προϋπόθεση για την ουσιαστική ανάπτυξη της προσωπικότητας, βασιζόμενη στην ψυχοκοινωνική στήριξη του ατόμου. Ομως, το νομοσχέδιο δεν προσεγγίζει ούτε τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχθεί το ατομικό δικαίωμα. Αντίθετα, τις αρνείται στο όνομα του ατομικού δικαιώματος.
Τι προβλέπει το νομοσχέδιο
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η αίτηση του ατόμου στη δικαστική αρχή δεν απαιτεί ως προϋπόθεση καμιά επιστημονική γνωμάτευση. Αγνοείται η ανάγκη το άτομο να διαθέτει ολόπλευρη, επιστημονική και κοινωνική στήριξη, ως προϋπόθεση για να προχωρήσει στην αλλαγή του φύλου. Οι μοναδικές προϋποθέσεις που θέτει, είναι το άτομο να μην είναι έγγαμο όταν κάνει την αίτηση και να έχει δικαιοπρακτική ικανότητα, δηλαδή να είναι άνω των 18 ετών.
Περιλαμβάνει ακόμα στις προϋποθέσεις τη δυνατότητα να αλλάξει η ταυτότητα φύλου ενός ανήλικου ατόμου 17 ετών, με τη συναίνεση των γονιών του, επικαλούμενο ότι, αφού έχει το δικαίωμα ψήφου και μια σειρά από άλλα «πολιτικά δικαιώματα», μπορεί να έχει την πνευματική ωριμότητα να αποφασίσει.
Σύμφωνα με την τοποθέτηση του υπουργού Δικαιοσύνης, η κυβέρνηση θα κατεβάσει το ηλικιακό όριο στα 15 έτη, με την προϋπόθεση ότι το 15χρονο ή 16χρονο άτομο θα καταθέσει στο δικαστήριο και επιστημονική γνωμάτευση από κρατικό φορέα. Βέβαια, είναι απορίας άξιο με ποια επιστημονικά κριτήρια τεκμηριώνεται ότι αυτή η ανάγκη ισχύει μόνο σε περιπτώσεις ανηλίκων 15 και 16 ετών, ενώ στα 17, 18 ή 20 έτη δεν υπάρχει.
Τελικά, γιατί η κυβέρνηση προωθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο; Αυτό που έρχεται να υιοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη βούλα του νόμου, είναι ο πλήρης διαχωρισμός του «βιολογικού» και του «κοινωνικού» φύλου. Πρόκειται για τις θεωρίες, οι οποίες βασίζονται στην πλήρη απόσπαση των ανατομικών χαρακτηριστικών του φύλου, που προσδιορίζονται αντικειμενικά, από την αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο που ανήκει. Ομως, αυτή η αντίληψη διαμορφώνεται κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές συνθήκες.
Μάλιστα, στη συζήτηση στη Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας αυτές τις ανορθολογικές θεωρίες, αμφισβήτησαν το φυλετικό διαχωρισμό άνδρας – γυναίκα ως αντικειμενικό γεγονός. Παρουσιάζουν ότι το φύλο είναι αποκλειστικά ένα «καλούπι» που προσδίδει η κοινωνία στο άτομο. Επομένως, είναι κάτι ρευστό και μεταβαλλόμενο. Και αυτή η χυδαία διαστρέβλωση της αντικειμενικής, κοινωνικής πραγματικότητας, αυτός ο ανορθολογισμός και ιδεαλισμός παρουσιάζονται ως «προοδευτισμός».
Η διαστρέβλωση εφαλτήριο της επίθεσης
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι βουλευτές, επικαλούμενοι αυτές τις ιδεαλιστικές και ανορθολογικές θεωρίες, έκαναν επίθεση στις θέσεις του ΚΚΕ, παρουσιάζοντάς τες με το κεφάλι κάτω. Με χυδαίο τρόπο διαστρέβλωσαν τη θέση του ΚΚΕ, αναπαράγοντας ξεκομμένες «ατάκες» ή γενικότερες ιδεολογικές θέσεις από την τοποθέτησή του στην Επιτροπή της Βουλής.
Περιορίστηκαν στην αναφορά του ΚΚΕ ότι «το φύλο προσδιορίζεται αντικειμενικά», από την ανάλυση που κάνει σε σχέση με το ότι οι αντιλήψεις για την κοινωνική θέση του κάθε φύλου αναπαράγονται κοινωνικά, μέσα από το οικογενειακό, σχολικό, ευρύτερα μέσα από το κοινωνικό περιβάλλον.
Και βέβαια οι αντιδραστικές απόψεις περί βιολογικής κατωτερότητας της γυναίκας που επικρατούσαν το Μεσαίωνα, αναπαράχθηκαν κοινωνικά. Και βέβαια η θέση της γυναίκας στη δουλοκτητική, στη φεουδαρχική, ακόμα και στην καπιταλιστική κοινωνία για εκατοντάδες χρόνια δεν ήταν αποτέλεσμα των βιολογικών χαρακτηριστικών του γυναικείου φύλου, αλλά αποτέλεσμα αυτού που είχε ανάγκη η εκάστοτε κοινωνία (κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας) από τη γυναίκα, ως άμεσου αναπαραγωγού του είδους (θέση στην τεκνογονία, μητρότητα).
Γι’ αυτό, το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι οι αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των φύλων ακολουθούν, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, τις αλλαγές στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Για παράδειγμα, η πιο μαζική προσέλευση των γυναικών στη μισθωτή εργασία, τις τελευταίες δεκαετίες, περιόρισε εν μέρει τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό της στα πλαίσια του γάμου. Συνεπώς, η αντίληψη του ΚΚΕ διαμορφώνεται στη βάση της αλληλεπίδρασης των φυλετικών χαρακτηριστικών, βιολογικά προσδιορισμένων, και των κοινωνικών σχέσεων των φύλων.
Επίσης, κατηγόρησαν το ΚΚΕ ότι συμπεριφέρεται με την αλαζονεία της επιστημονικής αποκλειστικότητας. Πρόκειται για συνειδητή συκοφαντία, καθώς επιστημονικές οργανώσεις, που πήραν μέρος στη συζήτηση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, επίσης πρότειναν τη θεσμική κατοχύρωση της επιστημονικής γνωμοδότησης ή ανέδειξαν προβλήματα κοινωνικών σχέσεων που μπορεί να επακολουθήσουν από μια μη μελετημένη «ευκολία» στο πεδίο εφαρμογής του νόμου.
Αφετηρία οι θεωρίες για το «κοινωνικό φύλο»
Η ουσία των απόψεων του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίζεται στον τρόπο που αντιλαμβάνονται το φύλο. Βρίσκεται στην απολυτοποίηση της ατομικής εμπειρίας ως αφετηρίας και πηγής προέλευσης της γνώσης, σε βάρος της κοινωνικής εμπειρίας, σε βάρος τελικά της αντικειμενικής πραγματικότητας. Βάζει με τον τρόπο αυτό το λιθαράκι του να εμπεδώνεται στη συνείδηση και τον τρόπο ζωής η αναζήτηση «ατομικής λύσης» στα κοινωνικά προβλήματα, στα αδιέξοδα για τα οποία ευθύνεται η σημερινή κοινωνία.
Στην πραγματικότητα, στην ατομική επιλογή επιδρά το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, την επηρεάζει. Από την επίδραση αυτή δεν εξαιρείται ούτε ο «εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο», στον οποίο αναφέρεται το νομοσχέδιο.
Ευ. Χ.
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9525541
Τα Προβλήματα που Αντιμετωπίζουν τα Διαφυλικά Άτομα Εντός του Βρετανικού Ποινικού Συστήματος
Μιλήσαμε με δικηγόρους και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των διαφυλικών και το τι μπορεί να γίνει.
Στις 19 Νοεμβρίου, δημοσιοποιήθηκε η αυτοκτονία μιας διαφυλικής γυναίκας σε ανδρικές φυλακές του Λιντς στην Αγγλία. Μιλήσαμε με δικηγόρους και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των διεμφυλικών και το τι μπορεί να γίνει.
Η Vicky Thompson αυτοκτόνησε στα μέσα του μήνα. Η 21χρονη διαφυλική Βρετανίδα είχε σταλεί σε ανδρική φυλακή στο Λιντς της Αγγλίας, παρά τις εκκλήσεις του δικηγόρου της ότι πρέπει να αναγνωριστεί ως γυναίκα και να αντιμετωπιστεί αναλόγως από το δικαστικό σύστημα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, η Vicky λέγεται πως είχε πει στις φίλες της ότι «θα αυτοκτονούσε» εάν την έβαζαν σε ανδρική φυλακή για να εκτίσει 12μηνη ποινή φυλάκισης.
Τα νέα του θανάτου της έφτασαν λίγες ώρες πριν από την Ημέρα Μνήμης των Διεμφυλικών στις 20 Νοεμβρίου. Το Broadly μίλησε με διεμφυλικές ακτιβίστριες και νομικούς για να γίνουν κατανοητά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι διεμφυλικές γυναίκες εντός του βρετανικού ποινικού συστήματος.
Η Sarah Bourke είναι δικηγόρος που διδάσκει δίκαιο της ισότητας των φύλων και ειδικεύεται στα δικαιώματα των διεμφυλικών κρατουμένων. «Με βάση του κανόνες εγκλεισμού, συνήθως ένα άτομο μπαίνει σε φυλακή που αντιστοιχεί στο αναγνωρισμένο από το νόμο φύλο του» εξηγεί. «Αυτό μπορεί να δημιουργήσει θέματα για τους διεμφυλικούς, γιατί στη Βρετανία, το φύλο βάσει νόμου καθορίζεται από το εάν υπάρχει πιστοποιητικό αναγνώρισης ταυτότητας φύλου».
Στη Βρετανία, οι διεμφυλικοί πρέπει να κάνουν αίτηση για να αλλάξει το φύλο τους βάσει νόμου με πιστοποιητικό αναγνώρισης φύλου. Όταν έχει στην κατοχή του την απαιτούμενη βεβαίωση, σύμφωνα με τις επίσημες οδηγίες του κράτους, υπό κανονικές συνθήκες οι διεμφυλικοί κρατούμενοι στέλνονται σε φυλακή ανάλογη με το φύλο με το οποίο ταυτίζονται.
Όπως εξηγεί η Bourke, πολλοί δεν έχουν αυτή τη βεβαίωση. «Δεν χρειάζεσαι πιστοποιητικό αλλαγής φύλου για να αλλάξεις το διαβατήριό ή την άδεια οδήγησης σου, οπότε πολλοί διαφυλικοί δεν το έχουν» λέει. «Όταν μπουν στο σωφρονιστικό σύστημα, έστω κι αν ζουν τη ζωή τους ως άτομα ενός φύλου, για πρακτικούς λόγους, θεωρούνται πως είναι το άλλο γιατί δεν έχουν το σωστό έγγραφο». Επιπροσθέτως, πρέπει να πληρώσεις 213 δολάρια για να κάνεις αίτηση, ποσό που μερικοί διεμφυλικοί δεν μπορούν να δώσουν.
Rest in peace, Vicky Thompson. — madeleine jane (@kohleye)November 20, 2015
Η Tara Hudson, μια άλλη τρανς γυναίκα που δεν είχε πιστοποιητικό αλλαγής φύλου, έγινε προσφάτως πρωτοσέλιδο στη Βρετανία γιατί από λάθος την έστειλαν σε ανδρική φυλακή. Μίλησα με τον δικηγόρο της Hudson, τον Matthew Graham, για να μάθω περισσότερα για την υπόθεσή της.
«Η Tara εμφανίστηκε ως γυναίκα σε όλη τη διάρκεια της νομικής διαδικασίας και είχαμε την προσδοκία πως θα την στείλουν σε γυναικεία φυλακή» λέει. «Όταν δεν έγινε έτσι, ασκήσαμε έφεση για να ανατραπεί η καταδικαστική απόφαση στη βάση ότι δεν θα έπρεπε να είναι καν στη φυλακή».
Κατά την άποψη του Graham το σύστημα πρέπει να αλλάξει. «Το πρόβλημα είναι ότι η σωφρονιστική υπηρεσία αρχίζει να εξετάζει σε ποια φυλακή πρέπει να πάει το άτομο, μόνο αφού το άτομο καταδικαστεί. Κατά την άποψή μου η διαδικασία πρέπει να ξεκινάει πολύ νωρίτερα για να διασφαλιστεί ότι δεν κάνουμε λάθη όπως αυτά που έγιναν στην περίπτωση της Tara».
Είναι σαν να πετάς τους χριστιανούς στα λιοντάρια, στέλνοντας ευάλωτους ανθρώπους σε λάθος φυλακές, λόγω φύλου.
Ενώ η Hudson μεταφέρθηκε σε γυναικεία φυλακή μετά τη δημόσια κατακραυγή, ο Graham μου λέει ότι «η εμπειρία που είχε ενώ ήταν υπό κράτηση μια εβδομάδα, ήταν πραγματικά πολύ σκληρή». Εκτός από το ότι τα στοιχεία δείχνουν πως οι κρατούμενοι κινδυνεύουν περισσότερο να αυτοτραυματιστούν και να αυτοκτονήσουν τις πρώτες μέρες της κράτησής τους, το ότι η Hudson πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα σε ανδρική φυλακή δείχνει τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν στο βρετανικό σωφρονιστικό σύστημα.
Τόσο η υπόθεση της Hudson όσο και ο τραγικός θάνατος της Thompson έχουν κινητοποιήσει την ακτιβιστική διεμφυλική κοινότητα προκειμένου να αιτηθεί μεταρρύθμισης. Η Heather Ashton, από τη διεμφυλική ομάδα στήριξης TG Pals εξηγεί ότι «χρειαζόμαστε μια επείγουσα αναθεώρηση του ποινικού συστήματος, γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν. Είναι σαν να πετάς τους χριστιανούς στα λιοντάρια, στέλνοντας ευάλωτους ανθρώπους στις λάθος φυλακές, λόγω φύλου. Τα γεννητικά όργανα ενός ατόμου ή πόσο καιρό βρίσκονται στο στάδιο μετάβασης δεν θα έπρεπε να καθορίζει τη φυλακή όπου πρέπει να μεταφερθούν. Το πώς ζουν και πώς εμφανίζονται πρέπει να είναι οι κυρίαρχοι παράγοντες για την απόδοση ποινής».
Όταν τηλεφώνησα στη Σωφρονιστική Υπηρεσία ΗΜ για να έχω δήλωση σχετικά με το θάνατο της Vicky, εκπρόσωπος μου είπε ότι «όπως γίνεται και με όλους τους θανάτους οι οποίοι προκύπτουν στη διάρκεια της κράτησης, θα γίνει έρευνα από ανεξάρτητο Διαμεσολαβητή Φυλακών και Επιτήρησης». Όμως τι μπορεί να γίνει για να βοηθήσουμε άλλα διεμφυλικά άτομα που τα έχουν στείλει στη λάθος φυλακή;
«Μπορείς να αιτηθείς να μετακινηθείς και αυτό ξεκινά μια διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας εξετάζονται μια σειρά από διαφορετικοί παράγοντες. Για παράδειγμα, πώς παρουσιάζεσαι, πόσο καιρό ζεις με αυτό το φύλο, τα ιατρικά δεδομένα, ενώ γίνεται και εκτίμηση κινδύνου» εξηγεί η Bourke. «Αλλά το πρόβλημα είναι πως το σωφρονιστικό σύστημα κινείται αργά και ότι εστιάζεις σε έναν συγκεκριμένο κρατούμενο για να ζητήσεις τη μεταφορά –κάτι που ασκεί μεγάλη πίεση σε κάποιον που ήδη είναι σε κατάσταση άγχους λόγω του γεγονότος ότι βρίσκεται υπό κράτηση».
Σε ορισμένες περιπτώσεις, το μεγάλο διάστημα που χρειάζεται για να εγκριθεί μια μεταφορά, δεν αξίζει καν τον κόπο να κάνεις αίτηση. «Μπορεί όταν εγκριθεί η μεταφορά να θέλεις μόλις λίγες μέρες για να αποφυλακιστείς» λέει η Bourke. «Αλλά ακόμα κι αν μεταφερθείς, υπάρχουν κι άλλα θέματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα διεμφυλικό άτομο. Για παράδειγμα, εάν υπάρχουν λόγοι ανησυχίας για την ασφάλεια μιας διεμφυλικής γυναίκας που μπαίνει σε γυναικεία φυλακή –ίσως γιατί έχει διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα εις βάρος γυναικών– τότε ίσως πρέπει να απομονωθεί από τις άλλες φυλακισμένες. Και η χρήση της απομόνωσης δημιουργεί άλλα προβλήματα, ψυχικά. Γίνονται πολύ ευάλωτοι, και κλείνονται στον εαυτό τους».
Ο θάνατος της Thompson προσέλκυσε εκ νέου την προσοχή στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα διαφυλικά άτομα στο πλαίσιο του σωφρονιστικού συστήματος. Όλοι όσοι μου έδωσαν συνέντευξη για αυτό το άρθρο συμφώνησαν πως η χρήση των πιστοποιητικών αναγνωρίσεως φύλου πρέπει να αναθεωρηθεί ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν τίθενται σε κίνδυνο περισσότερα διαφυλικά άτομα.
Το σωφρονιστικό σύστημα έχει την ευθύνη να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων. Το να βάλεις κάποιον στο λάθος μέρος είναι ουσιαστικά ανασφαλές.
«Από νομική άποψη, πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο πώς ένα άτομο παρουσιάζεται [όταν τους επιδικάζεται η ποινή]» λέει ο Graham. «Το σωφρονιστικό σύστημα έχει την ευθύνη να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων. Το να βάλεις κάποιον στο λάθος μέρος είναι ουσιαστικά ανασφαλές».
Το να διασφαλιστεί πως τα διεμφυλικά άτομα θα είναι ασφαλή εντός σωφρονιστικού συστήματος είναι ιδιαιτέρως δύσκολο. Η Bourke ειδικεύεται στην εκπροσώπηση διεμφυλικών ατόμων και προειδοποιεί πως «αν και όλοι οι κρατούμενοι είναι ευάλωτοι λόγω της ύπαρξής τους στη φυλακή, οι διεμφυλικές γυναίκες είναι ιδιαιτέρως ευάλωτη ομάδα. Το να είσαι υπό κράτηση, να βρίσκεσαι σε μετάβαση φύλου και σε ένα ανδρικό περιβάλλον, ειδικά εάν είσαι νεαρή γυναίκα όπως ήταν η Tara και η Vicky– είναι πολλά θέματα για να τα χειριστείς».
Τελικά αυτό για το οποίο ελπίζουμε είναι ότι άλλες διεμφυλικές γυναίκες δεν θα πρέπει να υποφέρουν έχοντας τις ίδιες εμπειρίες με τις Thompson και Hudson. Το ψήφισμα που θα επιτρέψει σε διεμφυλικά άτομα να αυτοπροσδιορίσουν το φύλο τους –χωρίς να υπάρχει ανάγκη για πιστοποιητικό αναγνώρισης φύλου– προσέλκυσε πάνω από 30.000 υπογραφές. Την ίδια ώρα, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι προτίθεται να ερευνήσει το πώς συμπεριφέρονται στα διεμφυλικά άτομα που βρίσκονται υπό κράτηση καθώς και να δημοσιεύσει στοιχεία για τον αριθμό των διεμφυλικών κρατουμένων και των εμπειριών τους. Για την οικογένεια και τους φίλους της Thompson, αυτό είναι πολύ λίγο και πολύ αργά.
«Πραγματικά πιστεύω ότι σε 10-20 χρόνια, θα κοιτάμε πίσω υποθέσεις, όπως αυτές της Tara και της Vicky, και θα τις θεωρούμε όπως το απαρτχάιντ τη δεκαετία του ’80 ή τον ρατσισμό τη δεκαετία του ’70» λέει ο Graham. «Δηλαδή ως κάτι εντελώς λάθος από κάθε άποψη. Ποιος ο λόγος να έχουμε νόμους εάν δεν προστατεύουν τους ανθρώπους;»
https://www.vice.com/gr/article/pgypy9/giati-oi-trans-gynaikes-stelnontai-se-andrikes-fylakes-sti-vretania
Καλό ταξίδι… Πέθανε η γνωστή τραβεστί Αλόμα
20 Μαΐου 2015
Καλό ταξίδι… Πέθανε η γνωστή τραβεστί Αλόμα
Υπέκυψε στα τραύματά της η γνωστή τραβεστί Αλόμα, κατά κόσμον Μπάμπης Ταμουτζίδης. Τις τελευταίες μέρες νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αθήνας με σοβαρά εγκαύματα, τα οποία προκλήθηκαν όταν ξέσπασε φωτιά στο σπίτι της, κάτω από άγνωστες συνθήκες, όπως αναφέρει η ηλεκτρονική έκδοση του Έθνους.
Τα τελευταία χρόνια η Αλόμα κυκλοφορούσε ως Μπάμπης, ζητούσε μάλιστα να τον φωνάζουν με αυτό το όνομα και δεν απαντούσε στο Αλόμα, ζούσε φτωχικά και αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, ενώ έδινε ελάχιστες συνεντεύξεις, μιλώντας για την πολυτάραχη ζωή του.
Για 45 χρόνια η Αλόμα, που καταγόταν από το Κιλκίς, μεσουρανούσε στις πιάτσες των τραβεστί, είχε γίνει γνωστή γιατί μιλούσε ανοιχτά για το σεξουαλικό της προσανατολισμό και τα δικαιώματα των τραβεστί, αλλά και για τις ερωτικές της επιλογές. Ήδη από τη δεκαετία του 1980 έκανε τηλεοπτικές εμφανίσεις και έδινε συνεντεύξεις, ενώ είδε τη ζωή της «πρωτοσέλιδο» αρκετές φορές, προκαλώντας σχόλια με τα όσα αποκάλυπτε.
Είχε αναπτύξει συνδικαλιστική δράση για τα δικαιώματα των τραβεστί και των εκδιδόμενων γυναικών στη Συγγρού και είχε πρωτοστατήσει σε κινητοποιήσεις, ενώ πάντα έβγαινε μπροστά χωρίς να διστάσει να μιλήσει για τη σκληρή πραγματικότητα που βίωναν, παρά το «κράξιμο» που δεχόταν.
Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις σε τηλεοπτική εκπομπή τον περασμένο Νοέμβριο αποκάλυψε ότι έγινε τραβεστί για λόγους επιβίωσης, δήλωσε ότι δεν αισθάνθηκε ποτέ γυναίκα και τάχθηκε κατά της αλλαγής φύλου με χειρουργική επέμβαση. «Με μια περούκα και μια φούστα δεν γίνεσαι γυναίκα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο είχε απομονωθεί και ζούσε συντροφιά με το σκύλο της, χωρίς να δέχεται επισκέψεις και είχε χάσει επαφή με παλιούς φίλους. «Οι άνθρωποι μπορεί να σε προδώσουν, τα ζώα ποτέ», συνήθιζε να λέει. Βίωνε με σκληρό τρόπο τη μοναξιά, αλλά και τα οικονομικά προβλήματα, δεν ήθελε όμως να δημοσιοποιεί την κατάστασή της και απέφευγε να μιλάει ή να εμφανίζεται δημόσια.
Πριν από περίπου μία εβδομάδα ξέσπασε φωτιά στο φτωχικό της σπίτι και η Αλόμα μεταφέρθηκε με σοβαρά εγκαύματα στο νοσοκομείο. Αμέσως διασωληνώθηκε και οι γιατροί έδωσαν μάχη για να την κρατήσουν στη ζωή, δεν τα κατάφερε όμως και χθες το πρωί έχασε τη μάχη για τη ζωή, σε ηλικία 67 χρόνων.
Πέθανε η Αλόμα
—————-
Η πολυτάραχη ζωή της Αλόμα: Ο βιασμός του 9χρονου Χαράλαμπου που έγινε γυναίκα και πέθανε άνδρας! (photos)
Είχε πολλά να θυμάται, κανέναν να τα διηγηθεί…
Η πολυτάραχη ζωή της Αλόμα: Ο βιασμός του 9χρονου Χαράλαμπου που έγινε γυναίκα και πέθανε άνδρας! (photos)
Γεννήθηκε στο Κιλκίς, βαφτίστηκε με το όνομα Χαράλαμπος, και στην ηλικία των 9 ετών, γνώρισε τη σκληρή πλευρά της ζωής. Ενώ έπαιζε με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, ένας γείτονας του, τον απομάκρυνε και τον βίασε. Δεν μίλησε στους γονείς του πότε για το περιστατικό, αλλά τον σημάδεψε για πάντα. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Lifo, δήλωσε ότι ο βιασμός επίσπευσε την κατάσταση της ομοφυλοφιλίας.
Αφήνει πίσω του το Κιλκίς και έρχεται στην ηλικία των 17 στην Θεσσαλονίκη. Το πεζοδρόμιο τον ελκύει. Εκεί μία παλαιότερη τραβεστί, του δίνει το όνομα Αλόμα. Από εκείνη την ημέρα αφήνει πίσω το παρελθόν και ξαναγεννιέται ως Αλόμα, ένα όνομα που σημάδευσε τη ζωή των τραβεστί στην Ελλάδα.
Η Θεσσαλονίκη είναι μικρή για αυτήν. Κατεβαίνει στην Αθήνα στην ηλικία των 21. Τα πράγματα στην πρωτεύουσα είναι άγρια. Καθημερινοί καυγάδες, ξυλοδαρμοί, κυνηγητό μεταξύ ιερόδουλων και τραβεστί και η αστυνομία που δεν ανέχεται τη κατάσταση να ξεφύγει και να ενοχλήσει τη συντηρητική Αθήνα.
Οργανώνει αμέσως τις τραβεστί και ζητάει ισότιμη διαχείριση με τις γυναίκες ιερόδουλες, δικαίωμα στη «πιάτσα» μαζί με τις υπόλοιπες ιερόδουλες αλλά και να μπορούν να κυκλοφορούν με κραγιόν και γυναικεία ρούχα, χωρίς να απειλούνται με ύβρεις και ξυλοδαρμούς.
Η Αλόμα με τον εκρηκτικό της χαρακτήρα καταφέρνει και βρίσκεται στο προσκήνιο. Το όνομά της ακούγεται παντού. Όχι πάντα για καλό σκοπό. Έχει διαφωνίες με τις υπόλοιπες τραβεστί, και συχνά καταλήγουν σε καυγάδες με ξυλοδαρμούς. Δεν σταματάει να έχει σχέδια. Το ένα της βήμα την οδηγεί αμέσως στο επόμενο.
Το 1980 γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε 3 ταινίες ποrνό. Οι ταινίες, «Τα καμάκια των τραβεστί», «Οι βλάχοι προτιμούν τραβεστί» και «Το σπίτι της μαντάμ Αλόμα» διαδίδονται σαν ιός στην Αθήνα. Η ίδια δηλώνει ότι όσοι το πρωί τις κυνηγούσανε, το βράδυ τις παρακαλούσανε.
Το 1989 ίδρυσε πολιτικό κόμμα, το ΠΑΚΙ, δηλαδή το Πανελλήνιο Κίνημα Ισότητας. Διοργανώνει καλλιστεία, πορείες, βγάζει περιοδικό. Αφιερώνει τη ζωή της στο πεζοδρόμιο και τον συνδικαλισμό. Είνα πάντα μπροστά, σχεδόν ποτέ με ειρηνικές διαθέσεις. Οι γύρω της μιλούν για πολύ βίαιο χαρακτήρα.
Το 1996 φυλακίζεται για εκβιασμό. Τα χρόνια περνούν. Τα προβλήματα υγείας κάνουν την εμφάνισή τους. Οι κανόνες στη νύχτα αλλάζουν. Οι πιάτσες έχουν αλλάξει. Η Αλόμα κάνει κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις στη δεκαετία του 1990, αλλά τα φώτα γρήγορα την ξεχνούν.
Μένει μόνη, ξεχασμένη με μοναδική συντροφιά το σκύλο της. Ώσπου το 2015 βρίσκει τραγικό θάνατο, μετά από φωτιά που ξέσπασε στο διαμέρισμά της. Έφυγε μόνη κα ξεχασμένη από το κύκλο της.
Σημαντικό να ειπωθεί, ότι τα τελευταία χρόνια δεν ήθελε να την φωνάζουν Αλόμα, αλλά με το βαφτιστικό του όνομα, ντύνονταν με ανδρικά ρούχα, και είχε αφήσει πίσω της, για πάντα, τη τραβεστί Αλόμα.
http://www.athensmagazine.gr/article/retromania/302874-h-polytaraxh-zwh-ths-aloma-o-biasmos-toy-9xronoy-xaralampoy-poy-toy-allakse-thn-zwh-photos
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μια απλή αίτηση στον εισαγγελέα και μια δικαστική απόφαση αρκεί για την αλλαγή φύλου. Κάτι σαν συναινετικό διαζύγιο. Διαδικασία απλούστερη από την υιοθεσία. Το νομοσχέδιο, μάλιστα, ορίζει ότι δεν απαιτείται καμία προηγούμενη ιατρική αγωγή. Ξεκαθαρίζω τη θέση μου ευθύς εξαρχής. Η αλλαγή φύλου δεν έχει σχέση με την ομοφυλοφιλία ή τα δικαιώματα των ομοφύλων ζευγών. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι απαραίτητη για την ψυχική υγεία ευάριθμων, είναι η αλήθεια, συμπολιτών μας. Η αντίδρασή μου οφείλεται στην αμέλεια με την οποία αντιμετωπίζεται ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και η ευκολία με την οποία παραδίδεται στα σαγόνια της δήθεν προοδευτικής μετανεωτερικότητας. Μην ανησυχείτε υπέρ το δέον. Ο νομοθέτης ορίζει ότι όχι μόνον η αλλαγή φύλου μπορεί να γίνει μία μόνον φορά, αλλά ότι το φύλο μπορεί να αλλάξει, όμως δεν αλλάζει το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ. Τι είναι το φύλο μπροστά στην ιερότητα του ΑΦΜ;
Νόμος ή φύση; «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», είχε αποφανθεί ο σοφός Πρωταγόρας. Εκτοτε ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, παλεύει να βρει τι είναι αυτός ο άνθρωπος. Ποιο μερίδιο της ύπαρξής του ανήκει στη φύση και ποιο στις συμβάσεις που ο ίδιος κατασκευάζει για τον εαυτό του. Η τυφλή αλαζονεία της μετανεωτερικότητας το διέγραψε το πρόβλημα. Κονιορτοποίησε κάτι αιώνες πολιτισμού για να φτιάξει την κινούμενη άμμο της σχετικότητας. «Ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίον το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά». Ετσι γράφει ο σοφός νομοθέτης. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, το βιολογικό φύλο έχει περίπου ίση αξία με το ληξιαρχείο όπου κατετέθη το πιστοποιητικό γεννήσεώς σου. Οθεν και το απλούν: η αλλαγή φύλου είναι κάτι σαν μεταδημότευση. Στοιχείο ταυτότητας, ασθενέστερο του ΑΦΜ.
Λυπάμαι για τα άσχημα νέα, αλλά η φύση υπάρχει. Αλλιώς δεν θα είχαμε πρόβλημα με τη δημιουργία ζωής στα εργαστήρια ή με την ευγονική. Και όσο υπάρχει, και ελπίζω να υπάρχει όσο ζω, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματά της. Η φύση επιβάλλει όρια. Κι όταν τα ξεπερνάς το ελάχιστο που σου οφείλει ο πολιτισμός μας είναι να στο υπενθυμίζει. Οσοι συμπολίτες μας θέλουν να υιοθετήσουν άλλο φύλο απ’ αυτό που τους έδωσε η φύση, το κάνουν για να βρουν την ψυχική τους ισορροπία. Το δικαιούνται. Υπάρχει όμως και ο ψυχίατρος, που μπορεί να ελέγξει το απαραίτητο ή επείγον του θέματος και να προειδοποιήσει τον ενδιαφερόμενο για το αναπότρεπτο του διαβήματος.
Ευτυχώς η συγκυρία απέτρεψε και τη Ν.Δ. και τη ΔΗΣΥ από το να ψηφίσουν, λόγω «προοδευτικών ενοχών», το κατάπλασμα της φιλοσοφίας των trendy bars.
http://www.kathimerini.gr/928535/opinion/epikairothta/politikh/poso-trendy-einai-to-fylo
[…] εκφράστρια της άποψης αυτής υπήρξε η Αμερικανίδα Judith Butler, η οποία θεωρούσε ότι η αντικειμενική διαφορά […]
Ο Δήμος Γλυφάδας εκφράζει την κάθετη αντίθεση του στις «Εμφυλες Ταυτότητες» στα Γυμνάσια!
5 Οκτωβρίου 2017 439 Το είδαν
Mε πρόσφατη απόφασή του, και ο Δήμος Γλυφάδας ζητά την κατάργηση της Εγκυκλίου για την «Θεματική Εβδομάδα» και εκφράζει την κάθετη και απόλυτη αντίθεση του στον τρίτο θεματικό άξονα «Έμφυλες Ταυτότητες».
Δείτε την εδω……………..
https://www.greekteachers.gr/?p=40029
[…] εκφράστρια της άποψης αυτής υπήρξε η Αμερικανίδα Judith Butler, η οποία θεωρούσε ότι η αντικειμενική διαφορά […]
[…] Πηγή […]
[…] εκφράστρια της άποψης αυτής υπήρξε η Αμερικανίδα Judith Butler, η οποία θεωρούσε ότι η αντικειμενική διαφορά […]
Oi έμφυλες ταυτότητες και η ενοφυλία των γνωστικών
http://www.pemptousia.gr/vivliothiki/lemontzis_book/mobile/#p=1
ένα γουρουνάκι που θα ήθελε να γίνει αγελαδίτσα 🙂
Δέκα Αιτίες Που Οι Περισσότεροι Άνδρες Δεν Μπορούν Να Χειριστούν Μια Δυνατή Γυναίκα – Ανθολόγιον Sapere Aude!
Τι ακριβώς κάνει μια γυναίκα ισχυρή; Οι αγώνες της,οι θυσίες και η ανιδιοτέλεια. Μια ισχυρή γυναίκα έχει υπομείνει τον πόνο, έχει ξεπεράσει δυνατές συναισθηματικές εμπειρίες, και έχει αφήσει τον εαυτό της να συγχωρεί. Μια ισχυρή γυναίκα έχει κολυμπήσει στα βαθιά και ύπουλα νερά και έχει κρατήσει την αναπνοή της, όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτός ο τύπος γυναίκας είναι αυτάρκης, ανεξάρτητος, τρυφερός, και δεν φοβάται να δείξει την ευαισθησία της. Η ισχυρή γυναίκα ξέρει ότι τη μια στιγμή είναι δάσκαλος και την επόμενη μπορεί να είναι μαθητής. Λοιπόν, πώς μια γυναίκα σαν και αυτή μπορεί να κρατήσει έναν άνδρα;
κkorinthiou
1 Μια δυνατή γυναίκα δεν χρειάζεται έναν άνδρα για να αγωνιστεί για αυτήν
Ένας άντρας θέλει να αισθάνεται ότι είναι απαραίτητος. Θέλει να ξέρει ότι μάχεται για την αιώνια αγάπη και τον θαυμασμό της γυναίκας του. Μια δυνατή γυναίκα θα δείξει ότι αγαπά τον άντρα της, αλλά και ότι είναι επίσης ανεξάρτητη και μπορεί να διαχειριστεί τα πράγματα μόνη της.
Η δυνατή γυναίκα θα αγωνιστεί και για τους δυο σας, αλλά δεν χρειάζεται έναν άνδρα να αγωνιστεί για τις μάχες της. Αν έχουν κάποιο πρόβλημα, θα ασχοληθούν με το θέμα. Δεν κάθονται να περιμένουν, σαν θύματα, έναν άνδρα για να βρει τη λύση. Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να χειριστούν αυτή την δύναμη. Εάν επιλέξετε να παραμείνετε δίπλα σε ένα τέτοιο το είδος γυναίκας, θα πρέπει να είστε πρόθυμοι να περπατήσετε δίπλα της, όχι μπροστά της.
2 Μια δυνατή γυναίκα ξέρει τι θέλει.
Οι δυνατές γυναίκες ξέρουν τι θέλουν, πώς να το επιτύχουν και θυμούνται όλα αυτά που έπρεπε να υπομείνουν για να πάρουν αυτό που έχουν. Μια γυναίκα σαν και αυτήν ξέρει τι θέλει. Αν της αρέσει ένας άνδρας θα προσπαθήσει να τον κερδίσει. Δεν θα περιμένει αυτόν να κάνει την πρώτη κίνηση.
Οι δυνατές γυναίκες έχουν επίμονη προσωπικότητα που μπορεί να είναι εξαιρετικά εκφοβιστική για ορισμένους άνδρες. Δεν είναι υποχωρητική. Αγαπούν ολόψυχα, αλλά και μπορούν να συνεχίσουν την εξερεύνηση του κόσμου, με έναν άνδρα ή και χωρίς. Θα πρέπει ένας άνδρας να έχει αυτοπεποίθηση για να αφήσει μια τέτοιου είδους γυναίκα να αναλάβει ευθύνες.
3 Μια δυνατή γυναίκα θα απαιτήσει τιμιότητα και ευπάθεια
Οι άνδρες δεν ανοίγονται εύκολα σε δύσκολες ερωτήσεις. Οι δυνατές γυναίκες έχουν βουτήξει στο κακό, τα τραύματα, και την εμπειρία που αλλάζει τη ζωή. Απαιτούν έναν άνθρωπο που να είναι ειλικρινής και ευάλωτος, επειδή έχουν υποφέρει τόσο πολύ στη ζωή τους. Θα πρέπει να ξέρουν ότι ο σύντροφός τους μπορεί να είναι διαθέσιμος για να περιηγηθούν στον ωκεανό της αβεβαιότητας και να ταξιδέψουν τις άκρες της τρέλας.
Οι δυνατές γυναίκες δεν φοβούνται το παρελθόν. Σκάβουν και αναζητούν για αυτά τα πράγματα που μας κάνουν να είμαστε άνθρωποι. Η δυνατή γυναίκα πάντα βρίσκει ένα ισχυρό άνδρα για να σταθεί ψηλά μαζί της στην διαφορετικότητα. Οι άνδρες τείνουν να αποφεύγουν την ευπάθεια επειδή αισθάνονται αδύναμοι.
4 Μια δυνατή γυναίκα δεν εκφοβίζεται από την οικειότητα
Η δυνατή γυναίκα θα προκαλέσει έναν άνδρα. Θα απαιτήσει την οικειότητα σε όλες τις μορφές, από τη συνομιλία μέχρι όταν κάνει έρωτα. Δεν θα κρατήσει τίποτα κρυφό. Επειδή μια δυνατή γυναίκα είναι άνετα με τη θηλυκότητά της, θα περιμένει τον άντρα της να είναι επίσης ανοικτός σε όλες τις πτυχές της οικειότητας. Αυτή απαιτεί πάθος, επιθυμία και να αισθάνεται ότι είναι μοναδική.
5 Μια δυνατή γυναίκα καταλαβαίνει αμέσως τα ψέματα
Οι δυνατές γυναίκες είναι ειλικρινείς και περιμένουν πλήρη εμπιστοσύνη σε μια σχέση. Μπορούν να αισθανθούν τα ψέματα στην στιγμή, γι’ αυτό μην προσπαθήσετε να πείτε ένα αθώο ψέμμα. Μην τους δίνετε ψεύτικες εξηγήσεις. Είναι ένας ανθρώπινος ανιχνευτής ψεύδους. Όντας σε μια σχέση με μια δυνατή γυναίκα σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα που μένει κρυφό. Ποτέ δεν θα ανεχθεί την αίσθηση της ψευτιάς και του εγωισμού. Εάν δεν μπορείτε να είστε μαζί της πλήρως, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να σας απορρίψει
6 Μια δυνατή γυναίκα απαιτεί αρτιότητα και συνεκτικότητα
Οι γυναίκες που έχουν εσωτερική δύναμη δεν μπορούν να ανεχθούν ασταθείς ή αναποφάσιστες προσωπικότητες. Θέλουν να ξέρουν ότι ο άνδρας που αγαπούν διαθέτει ακεραιότητα, σεβασμό και είναι ένας άνδρας με λόγο.
Αν αρχίσουν να αισθάνονται ότι ο άνθρωπος τους απομακρύνεται, θα αντιδράσουν αναλόγως και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τον αφήσουν να φύγει εάν καταλάβουν ότι τις κοροϊδεύουν. Θέλουν να αισθάνονται ότι τις αγαπούν άνευ όρων. Αν αισθανθούν προσβεβλημένες δεν θα έχουν πρόβλημα να το δείξουν. Το χειρότερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε σε μια δυνατή γυναίκα είναι να την κάνετε να αισθανθεί αδύναμη.
7 Μια δυνατή γυναίκα είναι γενναία
Μια δυνατή γυναίκα έχει περάσει τεράστιες προκλήσεις και εμπόδια στη ζωή της. Έπρεπε να μείνει εξαιρετικά δυνατή. Ξέρει ότι μπορεί να αντέξει οτιδήποτε άλλο στην πορεία της, έτσι αυτού του είδους την ένταση είναι συχνά φορές δύσκολο να την καταλάβει ένας άνδρας.
Είναι εκφοβιστικό, γιατί υπάρχει και αυτό μαζί με όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που έρχονται με αυτό το είδος της persona. Είναι πρόθυμες να μοιραστούν τα σημάδια τους και περιμένουν από εσάς να κάνετε το ίδιο. Δεν υπάρχουν μυστικά στον κόσμο της.
8 Μια δυνατή γυναίκα δεν θα περιμένει για σας
Αυτό το είδος της γυναίκας θα σας ακολουθήσει στο βάθος της κόλασης, αν ξέρει ότι είστε δεσμευμένοι σε αυτήν. Ωστόσο, τη στιγμή που θα αρχίσετε να απομακρύνεστε θα σας αφήσει να φύγετε. Δεν θα περιμένει έναν άνδρα να αποφασίσει εάν αυτός την θέλει ή θέλει κάποια άλλη περισσότερο. Οι δυνατές γυναίκες δεν παίζουν κοριτσίστικα παιχνίδια. Είστε μέσα ή έξω. Θα πληγωθούν, θα γλείψουν τις πληγές και θα είναι έτοιμες για κατακτήσουν ό, τι έπεται.
9 Μια δυνατή γυναίκα θα σας αγαπά άνευ όρων
Η αγάπη από μια δυνατή γυναίκα είναι πιστή. Ακριβώς όπως και οι μητέρες με τα παιδιά τους, η δυνατή γυναίκα θα φροντίζει και θα αγαπά τον άντρα της έντονα. Όταν νιώθει ότι η αγάπη της βρίσκει ανταπόκριση, τότε εκείνη θα κάνει ότι μπορεί για να να τον κάνει να αισθάνεται ότι αγαπιέται.
Θα τον στηρίξει, θα τον βοηθήσει και θα αγωνιστεί για να πάρει ό, τι του αξίζει. Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να χειριστούν αυτό το είδος της άνευ όρων αγάπης. Φοβούνται την ένταση και το βάθος που δίνεται. Πολλές φορές είναι σε αυτό το στάδιο που οι άνδρες φεύγουν από μια δυνατή γυναίκα. Θα σας αφήσει να φύγετε όσο βαθιά και αν σας αγάπησε. Ξέρει την αξία της.
10 Μια δυνατή γυναίκα θα σας δείξει ποιοι είστε
Είναι δύσκολο να δεχτούμε τα πράγματα που δεν μας αρέσουν για τον εαυτό μας, όταν κάποιος τα επισημαίνει. Όμως, μια δυνατή γυναίκα θα αντικατοπτρίζει τα μέρη αυτά του άνδρα της που χρειάζονται αντιμετώπιση. Αυτή θα είναι εκεί για να σας βοηθήσει και να σας δείξει πόσο καταπληκτικοί και ισχυροί είστε. Θα σταθεί δίπλα σας και θα σας δείξει την αξία, την αποδοχή και την εμπιστοσύνη. Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να χειριστούν το συναισθηματικό χάος που έρχεται με αυτή την προβολή. Η δυνατή γυναίκα θα βρει έναν ισχυρό άνδρα. Οι αδύναμοι δεν θα τα καταφέρουν πέρα από λίγα ραντεβού. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με την ειλικρίνεια, τη δύναμη, την ευφυΐα και την ανεξαρτησία. Ένας ισχυρός άνδρας, πιθανότατα, ανατράφηκε από μια δυνατή γυναίκα και είτε θα ασχοληθεί με τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής ή θα την αφήσει. Οι ισχυρές γυναίκες δεν έχουν χρόνο να παίξουν παιχνίδια. Έτσι, εάν μπορείτε να χειριστείτε την ένταση, την αγάπη, την ειλικρίνεια και τις συνομιλίες, ίσως να είστε ακριβώς αυτός ο ισχυρός άντρας που μπορεί να συμπληρώσει αυτόν τον τύπο γυναίκας.
Πηγή
Ημερ. Δημοσίευσης:2018-04-20 21:08:22
Πηγή: https://sciencearchives.wordpress.com/2018/04/20/%CE%B4%CE%AD%CE%BA%CE%B1-%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5/
🙂 😉 …………………….
Σας επισυνάπτουμε επιστολή στην οποία η ομάδα ΟΔΥΣΣΕΙΑ ( Ομάδα Δράσης για την Υγεία, τις Σχέσεις, την υγιή Σεξουαλικότητα, την Εκπαίδευση, τα Ιδανικά, τις Αξίες) και 700 συνυπογράφοντες Έλληνες Πολίτες καταθέτουν τον προβληματισμό τους και τα αιτήματά τους.
Σύντομο ενημερωτικό σημείωμα
Τα σχολικά έτη 2016-17 και 2017-2018 εφαρμόστηκε η «Θεματική Εβδομάδα» στα Γυμνάσια της χώρας, που περιλαμβάνει την ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες»
Σχετικά με τη διδασκαλία των «Έμφυλων Ταυτοτήτων» στους μαθητές, προβληματισμό προκαλούν τα ακόλουθα σημεία:
1. Διακρίνεται μια μονομερής και αντιεπιστημονική αντιμετώπιση της έννοιας «φύλο». Δημιουργείται σύγχυση μεταξύ της έννοιας του «φύλου» (που αναφέρεται στην βιολογική κατασκευή κάθε ατόμου) και στην έννοια του «γένους» (που αναφέρεται στις ιδιότητες και χαρακτηριστικά των ανδρών και γυναικών σε διαφορετικές κοινωνίες και ιστορικές περιόδους).
2. Υποστηρίζεται ότι το φύλο αποτελεί κοινωνική κατασκευή και σύμβαση, και ότι «οι έννοιες άνδρας και γυναίκα δεν προϋπάρχουν όπως δεν προϋπάρχει καμία αλήθεια και καμία πραγματικότητα». Το υλικό βασίζεται μονομερώς στην φεμινιστική θεωρία και είναι εμφανής η μηδενιστική του τοποθέτηση.
3. Υποστηρίζεται ότι ο διαχωρισμός άνδρα και γυναίκας αποτελεί «στερεοτυπική αντίληψη» και οδηγεί σε ανισότητες και σε βία κατά των γυναικών. Αγνοείται το προφανές ότι η ισότητα δεν είναι ταυτόσημη με την ομοιότητα και ότι η διαφορά δεν σημαίνει ανωτερότητα ή κατωτερότητα του ενός έναντι του άλλου.
4. Προβλέπεται η διδασκαλία αποτροπής της βίας μέσα από σενάρια που τα ίδια εμπεριέχουν βία. Οι μαθητές εκτίθενται σε βία και διδάσκονται εμμέσως επιβλαβείς συμπεριφορές.
5. Συγκεντρώνονται πληροφορίες που αποτελούν προσωπικά δεδομένα για τον τρόπο λειτουργίας, τους ρόλους και τις σχέσεις των φύλων στις οικογένειες των μαθητών.
6. Οι έφηβοι προτρέπονται εμμέσως να απορρίψουν τις γονεϊκές συμβουλές και το αξιακό σύστημα που τους μετέδωσε η οικογένειά τους.
7. Ασκείται ψυχολογική πίεση σε εφήβους, να πάρουν θέση ανοιχτά πάνω σε ευαίσθητα θέματα, και αντικρούεται η γνώμη τους σε περίπτωση που διαφωνούν.
8. Εμπλέκονται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) στην διαμόρφωση του διδασκόμενου υλικού και στην διδασκαλία. Σημειωτέον ότι δεν ζητήθηκε η συμβολή καθ’ύλην αρμοδίων επιστημονικών φορέων όπως της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος.
9. Τα παιδιά χρησιμοποιούνται χωρίς να το γνωρίζουν, όπως αναφέρεται επί λέξει, ως «μοχλός πίεσης για λιγότερο ώριμους συνομηλίκους τους» και ως προπαγανδιστές ατεκμηρίωτων ιδεολογιών και πειραματικών παρεμβάσεων.
10. Οι γονείς και κηδεμόνες δεν είναι πάντα ενημερωμένοι από τα σχολεία ότι διδάσκεται το εν λόγω υλικό, και δεν τους δίδεται η δυνατότητα να ασκήσουν το γονεϊκό τους δικαίωμα της αίτησης απαλλαγής των παιδιών τους από τα μαθήματα που δεν συνάδουν με τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές αξίες και πεποιθήσεις τους.
11. Ξενίζει το «εξαιρετικά επείγον» της εγκυκλίου, όπου με περισσή βιασύνη το Υπουργείο Παιδείας σπεύδει να διδάξει στα παιδιά θέματα που αφορούν στο φύλο, προβάλλοντας μονομερώς απόψεις που αμφισβητούνται από την διεθνή επιστημονική κοινότητα.
12. Καθώς το θέμα των εμφύλων ταυτοτήτων, το οποίο αποτελεί πεδίο επιστημονικής αντιπαράθεσης, απαιτεί γνώσεις, ωριμότητα και κριτική ικανότητα εκ μέρους των μαθητών, θεωρούμε ότι δεν είναι κατάλληλο να διδαχθεί στην συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, των παιδιών του Γυμνασίου.
Τα αιτήματά μας αναφέρονται και αιτιολογούνται στο κείμενο της επιστολής.
………………………………..
ΟΔΥΣΣΕΙΑ
και 700 συνυπογράφοντες πολίτες
Προς: Yπουργό Παιδείας Ερευνας &
Θρησκευμάτων, κ. Γαβρόγλου
Κοινοποίηση: Όπως Πίνακας Αποδεκτών
Αθήνα, 28/4/2018
Θέμα: Ανοικτή επιστολή διαμαρτυρίας για την διδασκαλία του άξονα
«Έμφυλες ταυτότητες» της Θεματικής Εβδομάδας στα Γυμνάσια
Αξιότιμε κ. Υπουργέ,
Ως Έλληνες πολίτες , κατά το πλείστον επιστήμονες αλλά κυρίως γονείς, με πλήρη
συναίσθηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών μας για το μέλλον των παιδιών μας ,
κατανοώντας δε το δύσκολο έργο της παροχής υψηλού επιπέδου παιδείας στους νέους,
θεωρούμε καθήκον μας να σας εκθέσουμε τις απόψεις μας για τον άξονα «Έμφυλες
ταυτότητες» της «Θεματικής Εβδομάδας», προσδοκούμε να ακούσετε με προσοχή τις
σκέψεις και προτάσεις μας και ζητούμε παρεμβάσεις προς όφελος των μαθητών.
Κατά το σχολικό έτος 2016-2017, το Υπουργείο Παιδείας αιφνιδίασε γονείς,
Εκπαιδευτικούς, μαθητές Γυμνασίου, ειδικούς Υγείας και όλη την Ελληνική κοινωνία,
με «Εξαιρετικά επείγουσα» εγκύκλιο προς τα Γυμνάσια (23-12-2016 Αρ. Πρωτ.
Φ20.1/220482/Δ2), με θέμα:
«Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας και Ευαισθητοποίησης σε ζητήματα
Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Εμφύλων Ταυτοτήτων» [1]. Στην ενότητα «Έμφυλες
Ταυτότητες» υπάρχουν οι εξής επιμέρους θεματικές ενότητες: «Σωματικές αλλαγές
στην εφηβεία», «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο», «Αποδομώντας τα έμφυλα
στερεότυπα», «Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των γυναικών». Η διδασκαλία
της Θεματικής Εβδομάδας είναι υποχρεωτική για τους μαθητές και τους διδάσκοντες.
2
Άμεσα αρθρώθηκε συγκροτημένος λόγος σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε μία
προσπάθεια κατανόησης και αποσαφήνισης εννοιών και κινήτρων για την διδασκαλία της
ενότητας «έμφυλες ταυτότητες» ώστε η κοινωνία να διαμορφώσει την στάση της
ενημερωμένη και όχι αιφνιδιασμένη!
Παρά τις αντιδράσεις της Ελληνικής κοινωνίας, το Υπουργείο Παιδείας με νέα
επείγουσα εγκύκλιο (8-11-2017 Αρ. Πρωτ. Φ20.1/ 192356 Δ2) [2] επαναφέρει στο τρέχον
σχολικό έτος (2017-2018) την Θεματική Εβδομάδα, διατηρώντας την επίμαχη
ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες» και το ίδιο επιστημονικά αμφισβητούμενο, και
πιθανά επιβλαβές για τους ανηλίκους διδακτικό υλικό και τρόπο διδασκαλίας [3].
Οι ενστάσεις των γονέων (Σύλλογοι γονέων), των διδασκόντων (ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ), των ειδικών
Επιστημόνων Υγείας και Κοινωνιολογίας, Νομικών, της Εκκλησίας, της Τοπικής
Αυτοδιοίκησης αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας (επιστολές πολιτών προς τους
αρμοδίους, ψηφίσματα και εκδηλώσεις συλλόγων και Δημοτικών Συμβουλίων)
χλευάσθηκαν, συκοφαντήθηκαν, παρεμποδίστηκαν ή και διεκόπησαν βίαια, και εν τέλει
αγνοήθηκαν.
ΣΚΟΠΟΣ
Μέσω της Θεματικής Εβδομάδας δεν επιδιώκεται μόνο η απόκτηση πληροφοριών ή
γνώσεων αλλά και η αλλαγή αντιλήψεων και συμπεριφορών, τόσο των μαθητών, όσο
και των εκπαιδευτικών. Αυτό βέβαια είναι επιθυμητό, εφ’ όσον αυτές οι αλλαγές είναι
συμβατές με τις αξίες και πεποιθήσεις γονέων/κηδεμόνων και συμβαδίζουν με την
σύγχρονη επιστημονική γνώση.
Δεν γνωρίζουμε πως αιτιολογείται το «Εξαιρετικά επείγον» της εγκυκλίου: Στηρίζεται
σε δεδομένα και ευρήματα που δείχνουν ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος για την υγεία
των μαθητών; Μήπως θεωρεί το Υπουργείο Παιδείας ότι αυτό λείπει από την εκπαίδευση
και την Ελληνική κοινωνία; Ή μήπως οι «υποχρεώσεις» που έχει αναλάβει η Ελλάδα
περιλαμβάνουν υποχωρήσεις σε ομάδες συμφερόντων και σε οδηγίες κέντρων εξουσίας
της αλλοδαπής, που διαπίστωσαν καθυστέρηση στην εφαρμογή των οδηγιών
τους (βλ. Stop TransPathologization).
Καταρχάς θα πρέπει να είναι σαφές σε όλους ότι κάθε διδασκαλία σχετική με την ερωτική
ζωή και την σεξουαλικότητα (συμπεριλαμβανομένου του φύλου και του σεξουαλικού
προσανατολισμού), αποτελεί σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Το να διδάσκονται στο
σχολείο θέματα που άπτονται της σεξουαλικότητας, δεν είναι δουλειά «επείγουσα» και
δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με προχειρότητα και επιπολαιότητα. Ένα σημαντικό
ερώτημα, είναι το κατά πόσον είναι σε θέση οι εκπαιδευτικοί ή οι λοιποί συμμετέχοντες
«φορείς», κυρίως ΜΚΟ, να παρέχουν γνώσεις και εκπαίδευση για θέματα σεξουαλικής
υγείας και ερωτικών σχέσεων. Έχει προηγηθεί κάποια συστηματική εκπαίδευση και με
τι περιεχόμενο; Η κατάλληλη εκπαίδευση των εκπαιδευτικών έχει αποδειχθεί ότι είναι
εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας για την παροχή κατανοητής σεξουαλικής αγωγής
υγείας στα σχολεία [4]. Κάθε προσπάθεια σεξουαλικής αγωγής θα πρέπει να
βασίζεται σε ισχυρά επιστημονικά ευρήματα για την αποτελεσματικότητά της.
3
ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Η διδασκόμενη ύλη αλλά και οι διδάσκοντες προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από ΜΚΟ, ως
να μην υπηρετούν στο Ελληνικό Δημόσιο υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικοί, ειδικοί ψυχικής
υγείας και κοινωνικοί επιστήμονες.
Το υλικό της ενότητας «έμφυλες ταυτότητες» (βλ. στο τέλος του κειμένου) βρίθει
από ανακρίβειες, παραπληροφόρηση, διαστρεβλώσεις της λογικής και έλλειψη
επιστημονικής τεκμηρίωσης. Η μάθηση βασίζεται σε βιωματικές μεθόδους, με
υποχρεωτική την συμμετοχή και την έκφραση άποψης εκ μέρους των μαθητών.
Προτείνεται μάλιστα περαιτέρω διερεύνηση των απόψεων όσων παιδιών εκφράζουν
διαφορετική γνώμη και «μπορεί να μην δεχτούν το γεγονός ότι υπάρχει ανισότητα
ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες ή να προσπαθήσουν να υπερασπιστούν τους
λόγους για τους οποίους άνδρες και γυναίκες αντιμετωπίζονται διαφορετικά», λες και
τα παιδιά μπορούν να υποστηρίξουν την θέση τους απέναντι σε ενηλίκους με ρόλο
εξουσίας όπως είναι οι δάσκαλοι τους, και απέναντι σε δυσνόητες κοινωνιολογικές θεωρίες
που απαιτούν γνώσεις και κριτική ικανότητα ενηλίκου. πχ, τα παιδιά καλούνται να
τοποθετηθούν μπροστά σε όλους, πηγαίνοντας στην μία ή την άλλη άκρη ενός
διαχωρισμένου με μία γραμμή δωματίου, κοντά ή μακριά από την γραμμή, ανάλογα με τις
πεποιθήσεις τους. Τα σενάρια που ζητούν απ’ τα παιδιά να πάρουν θέση κοντά ή μακριά
στη γραμμή, θα πρέπει να εξεταστούν υπό την οπτική του κοινωνικού κομφορμισμού,
δηλαδή της τάσης του ατόμου να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στις επιταγές της
ομάδας στην οποία ανήκει. Διότι το άτομο ενδόμυχα επιθυμεί την ασφάλεια του ανήκειν,
ακόμη κι αν απεμπολήσει τις ιδέες του και υιοθετήσει αυτές του συνόλου, παρόλο που δεν
το εκφράζουν. Ποιος έφηβος λοιπόν θα τολμήσει να διαφοροποιήσει την θέση του από την
προτεινόμενη άποψη, που μάλιστα εκπροσωπείται από τον εκπαιδευτικό;
Στο εγχειρίδιο «Εφηβικές ταυτότητες φύλου» (σελ. 8,9) [9] αναφέρεται ότι οι διδασκόμενες
απόψεις οφείλονται στην ανάπτυξη της φεμινιστικής θεωρίας. Όμως η εξέταση
της λειτουργίας των φύλων και ο ρόλος τους μόνο από σκοπιά φεμινιστική και όχι
από τις επιστήμες στο σύνολό τους αποτελεί μονομερή αντιμετώπιση. Και πράγματι η
βιβλιογραφία του ανωτέρου εγχειριδίου μαρτυρεί τη μονομέρεια αυτή (σελ. 15-16).
ΦΥΛΟ
Αν και η διδακτική ενότητα φέρει τον τίτλο «Σώμα και ταυτότητα», ο επιστημονικός
κλάδος της ανθρώπινης φυσιολογίας «λάμπει» δια της παρασιώπησής του! Οι διαφορές
μεταξύ των δύο φύλων στην ανατομία, στην ορμονική λειτουργία, στον
εγκέφαλο, στην αναπαραγωγή, στην διαφορετική ανθεκτικότητα σε νόσους κλπ.
σχεδόν ισοπεδώνονται. Όμως οι διαφορές στο βιολογικό σώμα δεν σημαίνουν
ανισότητα και αδικία, αλλά διαφορετικές ικανότητες και διεκπεραίωση διαφορετικών
λειτουργιών.
Είναι παραπλανητικό να ταυτίζεται η ομοιότητα με την ισότητα.
Οι διαφορές στις συμπεριφορές ρόλου φύλου, ως προς το ντύσιμο, το παιχνίδι την
συμπεριφορά και τις προσδοκίες ονομάζονται «παραδοσιακές ή άκαμπτες έμφυλες
4
νόρμες» και παρουσιάζονται ως κάτι πολύ αρνητικό, γιατί δήθεν «περιορίζουν την
ταυτότητα» (εγχειρίδιο youth4youth, σελ. 6). Αναφέρεται χαρακτηριστικά «η «γυναίκα»
δεν προϋπάρχει, όπως δεν προϋπάρχει και καµιά αλήθεια, καµιά πραγματικότητα! Είναι
κοινωνική κατασκευή, όπως και η έννοια «άνδρας»».
Στις υποενότητες «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» και «Αποδομώντας τα έμφυλα
στερεότυπα» προτείνεται η υλοποίηση προγράμματος του Μεσογειακού Ινστιτούτου
Μελετών Κοινωνικού Φύλου με τίτλο «Youth4youth» [10].
Στη δραστηριότητα «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο» υπάρχει ενότητα με τον
παραπλανητικό τίτλο «Η φυλακή του φύλου». Οι μαθητές μπορεί να υποθέσουν την
καθόλα αντιεπιστημονική άποψη ότι το βιολογικό τους φύλο αποτελεί «φυλακή» (με
την λογική συνέπεια της πιθανής απόδρασης από αυτό με κοινωνική ή και βιολογική
μετάβαση;).
Οι μαθητές και οι μαθήτριες διδάσκονται ότι «το φύλο δεν είναι βιολογικό
χαρακτηριστικό», ότι «τους περιορίζει, τους παγιδεύει και είναι φυλακή», ότι «οι
έμφυλες νόρμες και τα στερεότυπα δημιουργούν μια καταστροφική διαίρεση μεταξύ
ανδρών και γυναικών και γεννούν την ανισότητα των φύλων», ότι το να εκφράζονται
σύμφωνα με το φύλο τους σημαίνει ότι «ζουν μέσα σε κουτιά».
Ερωτώνται οι μαθητές «Σε ποιο βαθμό νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα στο κουτί;»
(εγχειρίδιο youth4youth, σελ. 37).
Καλούνται οι μαθητές «να αξιολογήσουν και να αναθεωρήσουν τα «κληρονομημένα»
στερεότυπα τους… και να τα αποδομήσουν», υποστηρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο «θα
αναπτύξουν συμπεριφορές μηδενικής ανοχής έναντι της βίας». Πχ επί λέξει αναφέρεται:
«Τα χαρακτηριστικά στα κουτιά του φύλου στα κορίτσια, είναι πιθανό να περιλαμβάνουν:
Ευαίσθητα, με μακριά μαλλιά, αδύνατα, λεπτεπίλεπτα, ευάλωτα, εξαρτημένα από τους
άνδρες, κλαίνε εύκολα, αδύναμα, καλά στις γλώσσες και τις τέχνες, καλές μητέρες,
ντροπαλά, άτολμα, σεμνά, δεν πρέπει να βρίζουν, να είναι σέξι, να φλερτάρουν, φροντίζουν
τα παιδιά και τα άλλα μέλη της οικογένειας, κλπ.».
Επομένως σύμφωνα με την Θεματική Εβδομάδα το προτεινόμενο στερεότυπο για τα
κορίτσια είναι να είναι αναίσθητα, να έχουν κοντά μαλλιά, να είναι παχύσαρκα,
χοντροκομμένα, να μην εκφράζονται συναισθηματικά, να αποτυγχάνουν στις γλώσσες
και στις τέχνες, να είναι κακές μητέρες, ξεδιάντροπα, παράτολμα, άσεμνα, να
βρίζουν, να φλερτάρουν και να μην ασχολούνται με τα παιδιά και τα άλλα μέλη της
οικογένειας;
Δηλαδή, οι μαθητές και οι μαθήτριες που έχουν τυπικές συμπεριφορές και
χαρακτηριστικά του φύλου τους στοχοποιούνται και ενοχοποιούνται, καθώς αυτά
χαρακτηρίζονται ως «επιβεβλημένα κοινωνικά στερεότυπα», που μάλιστα «η επιβολή
τους συμβάλλει στην εκδήλωση της έμφυλης βίας».
Στο προτεινόμενο για διδασκαλία εγχειρίδιο «Όλα τα παιχνίδια για όλα τα παιδιά»
[11] αναφέρεται ότι «η έμφυλη διχοτόμηση των παιχνιδιών αναπαράγει και ενισχύει
την εσφαλμένη αντίληψη ότι τα αγόρια και τα κορίτσια είναι τελείως διαφορετικά…και
κατά συνέπεια αναπαράγονται τα έμφυλα στερεότυπα και περιορίζονται οι
δυνατότητες ολόπλευρης ανάπτυξής των παιδιών» χωρίς να τεκμηριώνεται αυτή η
διδασκόμενη κινδυνολογία. Υποστηρίζει μάλιστα η συγγραφέας ότι «τα επιστημονικά
δεδομένα δεν προσφέρουν καμία άφεση στο επίπεδο της ηθικής ότι η έμφυλη διχοτόμηση
5
των παιχνιδιών έχει βιολογικό έρεισμα». Αντίθετα όμως, η επιστήμη έχει
επιβεβαιώσει ότι η επιλογή δραστηριότητας και παιχνιδιού εξαρτάται πολύ από το
φύλο και από βιολογικούς παράγοντες όπως οι ορμόνες στην εμβρυική και πρώιμη
βρεφική ηλικία.
Επίσης προτρέπει τους ενηλίκους (γονείς και εκπαιδευτικούς) «παίζοντας με τα παιδιά
να τα εξοικειώνουν και με παιχνίδια που δεν θεωρούνται κατάλληλα για το φύλο τους».
Σε άλλο σημείο τίθεται στα παιδιά το ερώτημα: «Γιατί είναι κακό τα αγόρια να δοκιμάζουν
πώς είναι να στέκονται ή να περπατάνε και με τα παπούτσια της μαμάς, να δοκιμάζουν τα
ρούχα (δεν εξηγεί: τη μπλούζα ή πχ. τη φούστα, τα φoρέματα κτλ;) και τα κοσμήματα της
αδελφής τους, να ντυθούν πριγκίπισσα ή σταχτοπούτα σε ειδικές
περιστάσεις;»Παροτρύνονται δηλαδή τα παιδιά στην παρενδυσία;
Ακόμα και τα παραμύθια μπαίνουν στο στόχαστρο καθώς η γνωστή φράση «και έζησαν
αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», στηλιτεύεται ως «ετεροσεξουαλικός ρομαντισμός»
(με την ίδια λογική βέβαια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ομοσεξουαλικός
πειραματισμός» η προτροπή προς παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς να πειραματίζονται
σχεδόν με το ζόρι με παιχνίδια του άλλου φύλου).
Όμως τέτοιες απόψεις, και μάλιστα όταν απευθύνονται προς ανηλίκους, θα πρέπει
να υποστηρίζονται από ισχυρά ερευνητικά δεδομένα, πράγμα που δεν συμβαίνει με το
υλικό της Θεματικής Εβδομάδας. Αντίθετα μάλιστα, πολλές τοποθετήσεις είναι εξαιρετικά
αμφιλεγόμενες, καθώς είναι αποδεδειγμένος ο ρόλος των βιολογικών παραγόντων
στην διαμόρφωση των συμπεριφορών φύλου [12,13,14]. Επίσης οι σύγχρονες
επιστημονικές οδηγίες για θέματα ταυτότητας φύλου συνιστούν να ενισχύονται οι
κατάλληλες για το φύλο δραστηριότητες και εμφάνιση στην παιδική ηλικία, για να
αποφευχθούν προβλήματα και δυσφορία ως προς το φύλο στην εφηβεία [15]. Βάσει
των σύγχρονων επιστημονικών δεδομένων, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει θέση στις
σχολικές αίθουσες.
Είναι κακό να αναπτυχθεί ένα αγόρι ως αγόρι και ένα κορίτσι ως κορίτσι; Κάνουν λάθος οι
γονείς που τα ανατρέφουν σύμφωνα με το βιολογικό τους φύλο; Θα πρέπει οι
γονείς να συμμορφωθούν με τις αμφιλεγόμενες περί «Κοινωνικού φύλου» φιλοσοφικές
απόψεις της κυρίας J. Buttler; Μάλλον θα κάνουν καλύτερα να ανατρέξουν στις πηγές της
Ελληνικής και Παγκόσμιας σοφίας και φιλοσοφίας: Ο Πλάτωνας αναφέρει (Νόμοι Α’)
«Κάθε άνθρωπος που θέλει να γίνει καλός σε κάποιο θέμα πρέπει να ασχολείται με αυτό
από μικρός και να βρίσκεται σε συνεχή επαφή, είτε στη δουλειά, είτε στο παιχνίδι, με
όσα έχουν σχέση με αυτό το θέμα… Με τα κατάλληλα παιχνίδια τα παιδιά θα
μπορέσουν να κατευθύνουν τις κλίσεις και τις επιθυμίες τους προς τον σκοπό που
πρέπει να πετύχουν όταν μεγαλώσουν.» Άρα, φιλοσοφικά μιλώντας, η Θεματική
Εβδομάδα αποσκοπεί στο να ΜΗΝ πετύχουν τα παιδιά τον σκοπό της ολοκληρωμένης
γυναικείας ή αντρικής ταυτότητας!
Ο θεμελιωτής της λογικής Αριστοτέλης, μας διδάσκει «ότι τα ομοειδή αντικείμενα
που υπάγονται σε μια έννοια έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, που το σύνολό
τους το ονομάζουμε βάθος». Δηλαδή τελικά τι ζητείται από τα παιδιά; Να αποδομήσουν
το βάθος των ανδρών ή των γυναικών; Και τελικά να αποδομήσουν την ίδια τη λογική;
6
Το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, με διευκρινιστικό κείμενο που
απέστειλε προς την Διαρκή Ιερά Σύνοδο [16] υποστηρίζει ότι «η αμφισβήτηση των
στερεοτύπων και των προκαταλήψεων είναι απαραίτητη ώστε να βρουν τα παιδιά τον
επαγγελματικό ρόλο που ταιριάζει στην προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά τους,
ανεξαρτήτως φύλου». Όμως, όσοι έχουν εμπειρία στο θέμα των εκπαιδευτικών και
επαγγελματικών επιλογών των Ελλήνων μαθητών γνωρίζουν ότι, όσα λέει το
Υπουργείο αντιστοιχούν σε άλλη κοινωνία, σε άλλο σημείο του πλανήτη. Στην Ελλάδα οι
γονείς θέτουν σε υψηλή προτεραιότητα την μόρφωση των παιδιών τους και υποστηρίζουν
τις επαγγελματικές επιλογές τους ανεξαρτήτως φύλου. Υπήρχε μάλιστα και μάθημα
επαγγελματικού προσανατολισμού στο Γυμνάσιο, που το Υπουργείο προσφάτως
κατήργησε, όπως επίσης και Γραφεία Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού
μέσα σε αρκετές σχολικές μονάδες, τα οποία κι αυτά καταργήθηκαν πριν μερικά χρόνια
(θεωρώντας ίσως ως χρησιμότερη παρέμβαση την αμφισβήτηση των φύλων;)
……………………………..
…………………………….
)
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Στο εγχειρίδιο «Εφηβικές ταυτότητες φύλου: διερευνώντας τον παράγοντα φύλο στο
σχολικό πλαίσιο» [17] σε δραστηριότητα που έχει σκοπό «να συγκεντρώσει πληροφορίες
για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι ρόλοι και οι σχέσεις των φύλων
στις οικογένειες των εφήβων» (σελ. 49) διερευνώνται οι ρόλοι, οι αρμοδιότητες, οι
σχέσεις, το κλίμα που επικρατεί στην οικογένεια, ποιος κάνει ποιες δουλειές, πως
ασχολούνται οι γονείς με τα παιδιά, τα χαρακτηριστικά των γονιών, τα συναισθήματα,
τις σχέσεις μεταξύ τους (αναφέρονται ως επιλογές: «συμπεριφορά ευγενική,
επιθετική, κυριαρχική, εξουσιαστική, υποταγής» δηλαδή προκρίνονται ως
αυτονόητες και αναμενόμενες οι αρνητικές συμπεριφορές!) κ.α. Ρωτάμε: όλα
αυτά δεν αποτελούν προσωπικά δεδομένα; Δεν παραβιάζεται η ιδιωτική ζωή της
οικογένειας; Έχει κάποιος το δικαίωμα να ανιχνεύει και να παρακολουθεί την ιδιωτική
ζωή των πολιτών; Γνωρίζουν οι γονείς ότι ζητούνται από τα παιδιά τους αυτές οι
πληροφορίες; Υπάρχει κάποια συνέχεια στην επεξεργασία των δεδομένων; Υπ’ όψιν
ότι, σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, η διεξαγωγή έρευνας για τέτοιου τύπου
θέματα απαιτεί άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και ενυπόγραφη γονική συναίνεση,
καθώς προβλέπεται η «διασφάλιση της ενημερωμένης συναίνεσης των συμμετεχόντων
στην έρευνα ή των γονέων και κηδεμόνων των μαθητών, όταν η έρευνα απευθύνεται σε
ανήλικους μαθητές», η «πρόβλεψη της δυνατότητας των συμμετεχόντων στην
έρευνα να διακόψουν τη συμμετοχή τους σε οποιοδήποτε στάδιο της διεξαγωγής της», η
«προστασία των συμμετεχόντων στην έρευνα από την έκθεση σε πιθανό σωματικό ή
ψυχολογικό κίνδυνο, ή ταλαιπωρία ή άλλες δυσμενείς για τους ίδιους επιπτώσεις στο
πλαίσιο της συμμετοχή τους στην ερευνητική διαδικασία» [18]. Δεν είναι δυνατόν να
παρακάμπτονται οι νόμιμες προϋποθέσεις εν ονόματι της «υποχρεωτικότητας» της
θεματικής εβδομάδας, καθώς αυτές ισχύουν για οποιοδήποτε εκπαιδευτικό πλαίσιο
πραγματοποιείται η έρευνα.
Επί πλέον, μέσω των ερωτημάτων διερεύνησης των οικογενειακών σχέσεων των παιδιών,
τοποθετείται εμμέσως πλην σαφώς αρνητικό πρόσημο στις ταυτίσεις των παιδιών με
το οικογενειακό μοντέλο λειτουργίας, καθώς αυτές χαρακτηρίζονται ως «προσκόλληση»
(σελ. 62).Οι νέοι καλούνται να υποκειμενικοποιήσουν τα πάντα (αξίες, ήθος, συνήθειες,
σχέσεις, οικογενειακή ζωή) υπό το πρίσμα του «είναι δικαίωμά μου…» [19] (σελ. 38) και
7
μόλις σε μία τελευταία σειρά προτείνεται στον εκπαιδευτικό να υπενθυμίσει στα παιδιά ότι
«υπάρχουν και υποχρεώσεις», για τις οποίες βέβαια δεν γίνεται καμία συζήτηση.
Σε άλλο σημείο (σελ. 68-69) ζητείται από τα παιδιά να καταγράψουν
«συμβουλές, παραινέσεις, εντολές, απαγορεύσεις» που «έχουν ακούσει από τους
μεγαλύτερους, τους γονείς, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους δασκάλους». Κατόπιν
πρέπει να γράψουν «ποιες από τις παραπάνω εντολές/επιταγές θεωρούν απαραίτητες
για να μεγαλώσει ένα παιδί», «ποιες έχουν ακολουθήσει με ευχαρίστηση και χωρίς
να διαμαρτυρηθούν» και «ποιες νομίζουν ότι καταπιέζουν το άτομο». Στο σημείο
αυτό ξεπερνώνται τα όρια, και υπονομεύεται ευθέως το κύρος της γονεϊκής
οριοθέτησης. Δεν νομιμοποιούνται οι υπεύθυνοι των προγραμμάτων
(χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο την φυσιολογική τάση επαναστατικότητας των
εφήβων και την αντιδραστικότητα προς την οικογένεια σε αυτή την ηλικιακή φάση) να
κλονίζουν τους δεσμούς και την συναισθηματική επένδυση προς τα πρόσωπα της
οικογένειας και την εμπιστοσύνη προς τους μεγαλύτερους και ως εκ τούτου φέρουν
ευθύνη για την πιθανή αποσταθεροποίηση του συναισθήματος και της συμπεριφοράς
των εφήβων.
ΒΙΑ
Η Θεματική Εβδομάδα, απέναντι στο πράγματι σημαντικότατο πρόβλημα της βίας,
της παραβατικότητας και της αντικοινωνικότητας, που έχει αυξηθεί ανησυχητικά και στον
χώρο της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, επιλέγει να δώσει προτεραιότητα στην βία που
ασκείται «εξαιτίας του (πραγματικού ή θεωρούμενου) κοινωνικού φύλου ή
σεξουαλικού προσανατολισμού» (εγχειρίδιο youth4youth). Η ύπαρξη των δύο φύλων
παρουσιάζεται ως αιτία βίας στην κοινωνία. Αναφέρεται επί λέξει «η επιβολή έμφυλων
νορμών συμβάλλει στη εκδήλωση της έμφυλης βίας» δίνοντας την εντύπωση ότι πρέπει
θέλοντας και μη όλοι να απορρίπτουν οτιδήποτε θεωρούν θηλυκό ή αρρενωπό γιατί
αλλιώς χαρακτηρίζονται συνένοχοι βίας…
Ο αδιαμφισβήτητος ρόλος της χρήσης αλκοόλ και των ουσιών στην βίαιη συμπεριφορά
χαρακτηρίζεται ως «μύθος». Δεν γίνεται καν αναφορά στις βασικές αιτίες της βίαιης και
επιθετικής συμπεριφοράς (πχ αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας,
ψυχιατρικές διαταραχές, βία στην οικογένεια, παιδική κακοποίηση και
παραμέληση, ανοριοθέτητη και χαοτική διαπαιδαγώγηση, υπερβολική έκθεση σε βία μέσω
ΜΜΕ, ταινιών, βίντεο, βιντεοπαιχνιδιών κλπ.) ούτε στην σφαιρική και περιεκτική
αντιμετώπιση της βίαιης, παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, που στην
περίπτωση των ανηλίκων απαιτεί πρώιμες ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις.
Η πρόληψη της βίας είναι γνωστό ότι περιλαμβάνει έγκαιρη αξιολόγηση
αναπτυξιακών ψυχολογικών και ψυχοπαθολογικών παραμέτρων του παιδιού,
αξιολόγηση οικογενειακού, σχολικού και ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος και της
ποιότητας των σχέσεων, έγκαιρη ανίχνευση και αντιμετώπιση κακοποίησης και
παραμέλησης, και κατάλληλη ανά περίπτωση αντιμετώπιση από ειδικούς ψυχικής υγείας.
Σημαντική βοήθεια προσφέρει η εκπαίδευση στις κοινωνικές δεξιότητες, στην επίλυση
προβλημάτων, στην διαχείριση των συναισθημάτων και η αντιμετώπιση προβλημάτων
στον λόγο και στην μάθηση.
8
Ιδιαίτερα προβληματικό είναι το ότι οι δράσεις της Θεματικής Εβδομάδας έχουν μορφή
ομαδικής ψυχομετατρεπτικής μεθόδου (πχ. εκδραμάτιση βίαιων ρόλων από τους
μαθητές και τις μαθήτριες ) και μάλιστα από άτομα που δεν έχουν ψυχοθεραπευτική
εκπαίδευση, ούτε γνώσεις στην διαχείριση των ψυχολογικών δυναμικών της ομάδας. Επί
πλέον οι γονείς δεν έχουν λάβει γνώση.
Παρά το ότι τίθεται ως στόχος του μαθήματος «η εγκαθίδρυση μιας θετικής σχέσης με τον
εαυτό και τον άλλο», η προτεινόμενη διδακτέα ύλη και οι βιωματικές-
συμμετοχικές δραστηριότητες έχουν αρνητικό περιεχόμενο με έκθεση σε σενάρια βίας,
παρακολούθηση εκδραμάτισης βίας, ταύτιση μέσω ρόλων με τον θύτη ή το θύμα,
δηλαδή τελικά συνιστούν εκπαίδευση στην βία, που οδηγεί σε εξοικείωση με την βία,
ανοχή στην βία και ψυχικό τραυματισμό.
Στη σελ. 64-65 του φυλλαδίου Youth4youth προτείνεται ένα σκετς / παιχνίδι ρόλων από
δύο παιδιά, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν την «έμφυλη βία». Μέρος του
προτεινομένου διαλόγου αποτελούν τα εξής: «Θα πάτε στο γνωστό μπαρ λοιπόν; Το
ζευγάρι φεύγει από το μπαρ και οι φίλες της Εβελίνας ανησυχούν. Ξέρουν ότι κάτι δεν πάει
καλά σε αυτή τη σχέση». Θεωρείται δηλαδή η έξοδος σε μπαρ, η οποία μάλιστα
συνήθως συνοδεύεται και από κατανάλωση αλκοόλ, ως φυσιολογική συμπεριφορά για
παιδιά Γυμνασίου;
Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η χρήση βιωματικών μεθόδων μάθησης στα σχολεία για
θέματα σχετικά με την βία και την ερωτική ζωή, γιατί μπορεί να προκαλέσει βλάβη. Επί
πλέον θα πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιωτικότητα της άποψης και το δικαίωμα των
παιδιών να μην τοποθετηθούν επί ευαίσθητων θεμάτων.
Επίσης, τουλάχιστον ακατανόητη είναι η εργασία πάνω στις «κακές λέξεις»! Οι καθηγητές
πρέπει να ζητήσουν από τα παιδιά«να συγκεντρώσουν υβριστικές εκφράσεις από την
τηλεόραση και τα περιοδικά». Οι μαθητές καλούνται «να καταγράψουν στο φύλλο
εργασίας όλες τις υβριστικές εκφράσεις και λέξεις που θα ακούσουν να
χρησιμοποιούνται στο χώρο του σχολείου ή έξω από αυτό …από τους συμμαθητές και τις
συμμαθήτριές τους… να επεξεργαστούν τα δεδομένα και να κάνουν πίνακες σύμφωνα με
τις υποδείξεις» των εκπαιδευτικών και να «παρουσιάσουν τα αποτελέσματα της
διερεύνησης στην τάξη»… (Εφηβικές ταυτότητες: Διερευνώντας τον παράγοντα φύλου στο
σχολικό πλαίσιο, σελ.92)[20].
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ
Υπάρχει συχνή αναφορά στην ομοφυλοφυλική (και διαφυλική) σεξουαλική συμπεριφορά,
και η μη αποδοχή της χαρακτηρίζεται ως φοβία (ομοφοβία, τρανσφοβία), υποβάλλοντας
την ιδέα ότι όποιος δεν αποδέχεται την ομοφυλοφιλία νοσεί. Οι εκπαιδευτικοί και οι
γονείς θεωρούνται ως φορείς αλλαγής της «φοβικής» νοοτροπίας, ώστε να μεταφερθεί η
αλλαγή αυτή στους εφήβους και γενικότερα στην νέα γενιά.
Η εφηβεία, είναι περίοδος όπου η υπό διαμόρφωση προσωπικότητα χρησιμοποιεί ως
άμυνα απέναντι στις βιολογικά έντονες ερωτικές παρορμήσεις, την αρνητικότητα απέναντι
9
σε μη- αποδεκτές μορφές οικειότητας. Για παράδειγμα, ένας έφηβος που βαδίζει προς την
ενήλικη αρρενωπότητα μπορεί να αποφεύγει την στενή σωματική τρυφερότητα με την
μητέρα του, ή με οτιδήποτε θα μπορούσε να υπονοήσει παρεκκλίσεις ή ελλείμματα
στον ανδρισμό του. Αυτός ο μηχανισμός διαμόρφωσης της ταυτότητας είναι
απολύτως φυσιολογικός και η αρνητικότητα παροδική. Η Θεματική Εβδομάδα
ενοχοποιεί τους εφήβους για φυσιολογικές αναπτυξιακές διαδικασίες, και προτείνει
τι;
Τα θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, αποτελούν μία
ιδιαίτερη περίπτωση, όπου ο τομέας της κοινωνιολογίας, της υπεράσπισης των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολιτικής, εισέβαλε στον χώρο της πρόληψης, της
ιατρικής διάγνωσης και θεραπευτικής πρακτικής. Οι ιατροί που ασχολούνται με τα
θέματα αυτά, όσο κι αν συμμερίζονται τις αξίες περί ισότητας και ισονομίας, έρχονται
κατά την άσκηση της κλινικής πράξης αντιμέτωποι με αβεβαιότητα ως προς την
επιστημονικότητα των «κατευθυντηρίων οδηγιών πρακτικής», με διλήμματα ως προς τις
επιλογές και τις προτεραιότητες της θεραπευτικής αντιμετώπισης και με σοβαρά
δεοντολογικά ζητήματα [21]. Τελικά, συμπάσχοντας με το άτομο που ζητά την βοήθειά
τους, προσπαθούν μέσα σε περιβάλλον επιστημονικής αβεβαιότητας να ωφελήσουν και να
μην βλάψουν. Πόσο μάλλον δυσκολότερο είναι το να διαχειριστούν τα ζητήματα αυτά
μη-εξειδικευμένα άτομα, και μάλιστα να τα διδάξουν σε ανηλίκους!
Το ζήτημα των φύλων στην ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι μονοδιάστατο, αλλά έχει πολλές
πλευρές, προοπτικές και διαστάσεις. Η κατανόησή του απαιτεί γνώσεις και
πολυεπίπεδη προσέγγιση. Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος επιστημονικών εργασιών που
αποδεικνύουν ότι τα ιδεολογήματα «άνδρας/γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι»,
είναι απλοϊκά, επιστημονικά αστήρικτα, και γι’ αυτό παραπλανητικά. Καταγγέλλονται
οι ισχύουσες επί χιλιετίες απόψεις ως «στερεότυπα», και στην θέση τους μπαίνουν
απόψεις που είναι πολύ περισσότερο στερεότυπες και που χαρακτηρίζονται από άκαμπτες
και ακραίες αντιλήψεις για το τι σημαίνει να είσαι άνδρας ή γυναίκα [22].
ΠΡΩΙΜΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Τα παιδιά εκτίθενται επίσης σε σενάρια ακατάλληλων σεξουαλικών και άλλων
αντικοινωνικών συμπεριφορών, για τις οποίες πιθανώς δεν θα αποκτούσαν
επίγνωση εάν δεν τις πληροφορούνταν από το εν λόγω «εκπαιδευτικό» πρόγραμμα
(πχ.«τηλεφωνήστε μου για δωρεάν σεξ»).
Η σύναψη πρώιμων σεξουαλικών σχέσεων παρουσιάζεται ως κάτι πολύ φυσιολογικό,
καθώς επανειλημμένα προβάλλεται μέσα από τα αναφερόμενα σενάρια. Αυτό δείχνει και
το βάθος της αμάθειας (ή της πρόθεσης;) των σχεδιαστών του υλικού, καθώς διεθνώς
καταβάλλεται κάθε προσπάθεια, και μέσα από την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση να
καθυστερήσει η έναρξη της σεξουαλικής ζωής.
Για παράδειγμα, το πρόγραμμα σεξουαλικής αγωγής της Μεγάλης Βρετανίας αναφέρει:
«Η αποτελεσματική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν ενθαρρύνει πρώιμες σεξουαλικές
εμπειρίες και πειραματισμούς. Πρέπει να διδάξει τους νέους να σέβονται τους εαυτούς
τους και τους άλλους, να τους βοηθήσει να ωριμάσουν, να κατανοήσουν την
ανθρώπινη σεξουαλικότητα, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, και να κατανοήσουν γιατί
10
πρέπει να καθυστερήσουν την έναρξη σεξουαλικής δραστηριότητας , να αποκτήσουν
την ικανότητα να αντιστέκονται στις διάφορες πιέσεις που ασκούνται σήμερα στους
νέους. Οι μαθητές πρέπει να μάθουν τους λόγους για τους οποίους χρειάζεται να
καθυστερήσουν την έναρξη της σεξουαλικής δραστηριότητας, καθώς και τα
οφέλη που θα αποκομίσουν από αυτή την καθυστέρηση» [23]. Αλλά και στο ίδιο
το ισχύον προτεινόμενο υλικό της θεματικής εβδομάδας (σε φυλλάδιο της Μονάδας
Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία) συνιστάται η καθυστέρηση της
σεξουαλικής δραστηριότητας [24] αντιφάσκοντας με την έμμεση ενθάρρυνση για πρώιμη
έναρξη της ερωτικής ζωής μέσω διδασκόμενου υλικού.
Μία ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα ανηλίκων, είναι τα παιδιά και οι έφηβοι που έχουν
βιώσει κακοποίηση. Τα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση είναι δυστυχώς
πολλά (1 στα 10 αγόρια και 1 στα 5 κορίτσια) και αποτελούν ιδιαίτερα ευαίσθητο
πληθυσμό, που χρειάζεται πολύ προσοχή, ιδίως σε ότι αφορά στην σεξουαλικότητα. Πολλά
παιδιά επίσης έχουν υποστεί σωματική βία.
Μία άλλη ευαίσθητη ομάδα είναι τα παιδιά από διαφορετικά πολιτιστικά περιβάλλοντα,
κυρίως ανήλικοι μετανάστες, πολλά από τα οποία έχουν βιώσει τραυματικά την βία και
την κακοποίηση και ήδη βρίσκονται σε σύγχυση ως προς την σεξουαλικότητα και την
ταυτότητά του. Πως αισθάνονται άραγε με τα «σενάρια βίας» ως επί το πλείστον
σεξουαλικής, της Θεματικής Εβδομάδας; Γνωρίζουν κάτι οι υπεύθυνοι για την Διαταραχή
Μετατραυματικού Στρες; Προγράμματα σεξουαλικής αγωγής που στοχεύουν στην
πρόληψη της σεξουαλικής κακοποίησης μέσω ευαισθητοποίησης των ενηλίκων,
ενημερώνουν εκ των προτέρων τους ενηλίκους για το ότι υπάρχει κίνδυνος να
επανατραυματιστούν, και τους διαθέτουν ψυχολογική υποστήριξη σε βάθος χρόνου
[25]. Πόσο μάλλον θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη και φροντίδα για τα παιδιά!
Μεγάλο μέρος του υλικού αντλείται από το πρόγραμμα «Ευαισθητοποίηση για την Ισότητα
των Φύλων ενάντια στη Βία μεταξύ Ερωτικών Συντρόφων» (GEAR against IPV)
(JLS/2008/DAP3/AG/1258), που υποστηρίζει ότι παρουσιάζει «ένα κατάλληλα και
ειδικά δημιουργημένο για την ηλικία υλικό». Όμως, η ανάγνωση του δείχνει ότι «οι
δραστηριότητες που περιλαµβάνονται σε αυτό το εγχειρίδιο προέκυψαν από
βιβλιογραφική ανασκόπηση δηµοσιεύσεων και υλικών», και ότι «το Εγχειρίδιο αυτό
αξιολογήθηκε σε εθελοντική βάση από 10 (!) επιστήμονες», οι οποίοι μάλιστα
διατυπώνουν ερωτηματικά, καθώς δεν έχουν γίνει μελέτες αποτελεσματικότητας
(ούτε ασφάλειας και πιθανών αρνητικών επιδράσεων).
ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ
Δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η ανομοιογένεια του μαθητικού πληθυσμού, ως προς
το αναπτυξιακό επίπεδο, την ικανότητα κατανόησης και κρίσης, την ωριμότητα, την
ικανότητα εκτίμησης του κινδύνου (που ούτως ή άλλως δεν έχει αναπτυχθεί στην ηλικία
του Γυμνασίου), το φύλο, τις πολιτιστικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, πιθανά
ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλήματα. Τα παιδιά καλούνται αδιακρίτως (πχ παιδιά
με αναπτυξιακές δυσκολίες και διάφορα επίπεδα κατανόησης και σημασιοδότησης, ή
παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση και διατρέχουν υψηλό κίνδυνο
επανατραυματισμού μετά από έκθεση σε παρόμοιες καταστάσεις) να ακούσουν, να
υποδυθούν, να αναπαραστήσουν, να δουν και να βιώσουν βία, μαθαίνουν έννοιες και
11
όρους μη αποδεκτές από το οικογενειακό τους πλαίσιο, υφίστανται ψυχομετατρεπτικές
βιωματικές εμπειρίες (που θα έπρεπε να χορηγούνται μόνο μετά από αίτημα εκ
μέρους των γονέων και από ειδικό ψυχικής υγείας)
Τα παιδιά καλούνται να «αποδομήσουν» τα στοιχεία της έμφυλης προσωπικότητας, που
έχουν δομηθεί μέσα στην οικογένειά τους, σύμφωνα με τις αξίες και τις
πεποιθήσεις των γονέων!
Τα παιδιά επιστρατεύονται (όπως ωμά αναφέρεται, λες και είναι το πιο φυσιολογικό
πράγμα), χωρίς να το γνωρίζουν, ως «μοχλός πίεσης» για «λιγότερο ώριμους
συνομηλίκους τους» (όπως επί λέξει αναφέρεται σε ένα από τα εγχειρίδια), και
χρησιμοποιούνται ως ακούσιοι προπαγανδιστές ατεκμηρίωτων ιδεολογιών και
πειραματικών παρεμβάσεων. Αυτό επιτυγχάνεται και με την χρήση της
«αλληλοδιδακτικής», όπου οι ανήλικοι καλούνται να διδάξουν άλλους ανηλίκους. Δηλαδή
πρέπει να επαναλαμβάνουν ότι υποστηρίζει ο «φάκελος υλικού» (η διδασκόμενη ύλη) που
τους χορηγείται, αφού δεν έχουν γνώσεις για το θέμα, που μάλιστα είναι αμφισβητούμενο
επιστημονικά, και δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν ή να παρουσιάσουν διαφορετική
άποψη. Αυτή η μέθοδος προφανώς επιλέχθηκε γιατί έχει τα υψηλότερα ποσοστά
αφομοίωσης του «μαθήματος», όπως φαίνεται και στο σχεδιάγραμμα.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ / ΓΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
Α)Ένα σοβαρότατο θέμα είναι η υποχρεωτικότητα της παρακολούθησης και η αδιαφορία
για τις πεποιθήσεις και επιλογές των γονέων/κηδεμόνων ως προς το διδασκόμενο
αντικείμενο. Ενώ μέχρι σήμερα, το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας απαιτεί γονική συναίνεση
για προγράμματα σχετικά με την σεξουαλικότητα, σε ότι αφορά στην Θεματική Εβδομάδα
δεν αποδέχεται καν τις δηλώσεις απαλλαγής των μαθητών από την ενότητα «Έμφυλες
Ταυτότητες» που κατατίθενται από τους γονείς τους (προφορική δήλωση του
Υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου). Έτσι η Θεματική Εβδομάδα γίνεται μέσο για την
αφαίρεση γονικής συναίνεσης σε προγράμματα ευαίσθητου για τους ανηλίκους
περιεχομένου.
12
Με αφορμή τη δήλωση του Υπουργού κ. Γαβρόγλου, κάποιοι Διευθυντές Γυμνασίων
αρνήθηκαν να παραλάβουν τη δήλωση των γονέων, προσπαθώντας να
αποθαρρύνουν του γονείς. Αυτό όμως είναι παράνομο και διώκεται πειθαρχικά διότι:
1. Ο κ. Υπουργός δεν εξέδωσε μέχρι στιγμής γραπτώς την άρνησή του αυτή. Αλλά
και αν το κάνει, γνωρίζει ότι δεν έχει νόμιμη βάση, διότι αντίκειται:
α) στα άρθρα 10 και 16 του Συντάγματος,
β) στο άρθρο 2 του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Ρώμης και
γ) την Διεθνή Σύμβαση Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού Ν.
2101/1992 άρθρα 5, 8, 29.
2. Κάθε Υπηρεσία (πχ. Σχολείο) οφείλει να παραλαμβάνει τα έγγραφα που
απευθύνονται σ΄ αυτήν, να τα καταγράφει στο βιβλίο εισερχομένων και να
γνωστοποιεί τον αριθμό πρωτοκόλλου στον πολίτη που κατέθεσε, σύμφωνα με
τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (άρθ. 4 Ν. 2690/1999 ΦΕΚ Α’ 45). Αν η
Υπηρεσία έχει αντίρρηση επί του εγγράφου, οφείλει να το παραλάβει και κατόπιν
να απαντήσει εγγράφως.
3. Αν κάποιο σχολείο επιμένει να μην παραλαμβάνει τη Δήλωση, ο γονέας μπορεί
να τη στείλει στο Σχολείο με συστημένο ταχυδρομείο ή courier. Στο κάτω
μέρος της Δήλωσης, πριν την υπογραφή του, θα σημειώσει χειρόγραφα ότι
ζητά να του αποσταλεί ταχυδρομικά από το Σχολείο ο αριθμός πρωτοκόλλου του
εγγράφου.
4. Οι υπάλληλοι που αρνούνται παραλαβή εγγράφων διαπράττουν πειθαρχικό
αδίκημα που καταγγέλλεται στην κα Γενική Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης σε
έτοιμη φόρμα κειμένου: http://www.gedd.gr .
5. Τέτοιες Δηλώσεις Απαλλαγής υποβάλλουν εδώ και χρόνια γονείς
άλλων θρησκευμάτων για την μη παρακολούθηση του μαθήματος των
θρησκευτικών και γίνονται αναντίρρητα δεκτές, τις οποίες επικροτεί ο
Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ, Δελτίο Τύπου 31.07.2008).
6. Σε παλαιότερες αποφάσεις ή ανακοινώσεις τους η Αρχή Προστασίας
Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ Απόφαση αριθ. 77Α/25.6.2002) και ο
Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ – επιστολή σε κ. Υπ. ΥΠΕΠΘ 21.11.2008) που
αφορούσαν την κατοχύρωση της απαλλαγής μαθητών από το μάθημα των
Θρησκευτικών, έκριναν ότι μπορούν οι γονείς να ζητούν απαλλαγή από τα σχολεία,
όταν το περιεχόμενο που προσφέρεται στα παιδιά τους είναι αντίθετο με τις
θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις.
Επομένως είναι υποχρεωμένα τα Γυμνάσια να δεχθούν τη Δήλωση Απαλλαγής και να
απαλλάξουν τα παιδιά από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου θεματικού άξονα
σύμφωνα με την Δήλωση του γονέα.
13
Β) Το υλικό, ο τρόπος διδασκαλίας ποιοι θα διδάξουν και με ποια κριτήρια θα
θεωρούνται επαρκείς, δεν είναι πάντα γνωστά και διαθέσιμα προς τους
γονείς/κηδεμόνες, καθώς και το ότι το υλικό και συχνά η διδασκαλία παρέχονται από ΜΚΟ
Όμως, η διδακτέα ύλη πρέπει να είναι διαθέσιμη στους γονείς/κηδεμόνες πριν την έναρξη
του σχολικού έτους, για πολλούς λόγους:
1. Οι γονείς πρέπει να είναι σίγουροι ότι η ύλη της διδασκαλίας είναι σύμφωνη
με τις ηθικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες της οικογένειάς
τους.
2. Οι γονείς πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις
που αναπόφευκτα θα κάνει το παιδί.
3. Σε περίπτωση που οι γονείς δεν συμφωνούν έχουν την δυνατότητα να
απευθυνθούν σε εκπαιδευτικό πλαίσιο της επιλογής τους, ώστε το παιδί
τους να λάβειδιαπαιδαγώγηση σύμφωνη με τις πεποιθήσεις και τις αξίες τους
4. Οι ειδικοί επιστήμονες για την ψυχολογική, ανάπτυξη μπορούν να κρίνουν
αν το περιεχόμενο ανταποκρίνεται στο εξελικτικό επίπεδο των παιδιών. Με άλλα
λόγια, τι καταλαβαίνει και πως ερμηνεύει το κάθε παιδί αυτά που διδάσκεται.
5. Οι ειδικοί θα κρίνουν την αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα του
προτεινόμενου προγράμματος, βάσει των υπαρχουσών ερευνών
αποτελεσματικότητας (εάν δεν υπάρχουν, η παρέμβαση είναι πειραματική).
Σε προγράμματα του εξωτερικού υπάρχει αναγνώριση του δικαιώματος των γονέων να
ενημερωθούν και να συναινέσουν. Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Δικαιώματα των γονέων
να αποσύρουν το παιδί τους από τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης: Το «Section
405 of the Education Act 1996» στην Μ. Βρετανία δίνει την δυνατότητα στους γονείς να
αποσύρουν το παιδί τους από τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, εκτός από
αυτά που αφορούν στην βιολογία της ανθρώπινης ανάπτυξης και αναπαραγωγής…
Όλα τα σχολεία πρέπει να διαθέτουν γραπτώς και δωρεάν στους γονείς τους την
πολιτική τους για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Όλα τα σχολεία πρέπει να
διαθέτουν επικαιροποιημένη πολιτική για την Σεξουαλική Αγωγή, που να διατίθεται
στους γονείς για να την διερευνήσουν, και η οποία θα ενημερώνει τους γονείς για το
δικαίωμά τους να ζητήσουν απαλλαγή για το παιδί τους [26].
Στην Ελλάδα η βιολογία της ανθρώπινης ανάπτυξης και αναπαραγωγής διδάσκεται
ούτως ή άλλως αρκετά εμπεριστατωμένα, στο μάθημα της Βιολογίας. Για οτιδήποτε
πέραν αυτού θα πρέπει να υπόκειται στην απόφαση των γονέων να επιτρέψουν ή όχι
στο παιδί τους να παρακολουθήσει.
Γ) Πολλοί γονείς δεν αντιλήφθηκαν καν ότι έγινε τέτοιου είδους διδασκαλία στα παιδιά
τους, γιατί τα παιδιά δεν το ανέφεραν, αλλά κυρίως γιατί το σχολείο δεν ενημέρωσε τους
γονείς για το προτεινόμενο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ως θα όφειλε. Επίσης δεν γνωρίζουν
14
ότι τα παιδιά καλούνται να εκθέσουν ενώπιον όλων την ιδιωτική ζωή των γονέων και της
οικογένειας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Με πρόφαση την πρόληψη κάποιων μορφών βίας επιχειρείται ιδεολογική χειραγώγηση
των ανηλίκων στα Γυμνάσια με στόχο την αλλοίωση των ταυτίσεων που έχουν
αναπτύξει τα παιδιά με το βιολογικό φύλο τους και τα οικογενειακά τους πρότυπα.
Δεν διδάσκεται η σημασία της αλληλεπίδρασης μεταξύ γενετικών,
ορμονικών,περιβαλλοντικών και κοινωνικο-ιστορικών παραγόντων, που αποτελεί το
επικρατούν μοντέλο διαμόρφωσηςτων συμπεριφορών φύλουόπως, μεταξύ
άλλωνεπιστημονικών συγγραμμάτων, αναφέρεται και στο DSM-5 [27], στο κεφάλαιο
Gender Dysphoria: «The term gender is used to denote the public lived role as boy or girl ,
man or woman, but, in contrast to certain social constructionist theories, biological
factors are seen as contributing, in interaction with social and psychological
factors, to gender development». Αντίθετα προκρίνεται μία απολυτοποιημένη και
μονόπλευρη παρουσίαση των ζητημάτων φύλου, που θέτει στο στόχαστρο βασικές
κοινωνικές δομές, όπως την οικογένεια, την κοινωνία, τον πολιτισμό (που υποτιμητικά
αναφέρεται ως «λαϊκή κουλτούρα»), και τις παραδόσεις της κοινότητας. Μάλιστα
ομολογείται ότι η βάση του σχεδιασμού είναι η φεμινιστική θεωρία (που δεν
απορρίπτεται με το παρόν σχόλιο, αλλά δεν θεωρείται και κατάλληλη για την
διδασκαλία του συγκεκριμένου θέματος στην συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα).
Υποβάλλεται στα παιδιά η ιδέα ότι η συμπεριφορά που συνάδει με το φύλο τους και
την οικογενειακή αξιακή παράδοση αποτελεί δείγμα συμβιβασμού και συμμόρφωσης
και ότι περιστέλλει την ελευθερία τους. Υπερμεγενθύνεται δε το μήνυμα της
μοναδικότητας και διαφορετικότητας της προσωπικότητας των ατόμων, που «δεν
χωράνε σε κουτάκια»
(http://www.medinstgenderstudies.org/wp-content/uploads/ManualY4Y_GR.pdfσελ. 36).
Παρουσιάζεται επομένως μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία της πραγματικότητας, αφού η
ιδιότητα του άνδρα ή της γυναίκας δεν αναιρεί τη μοναδικότητα του καθενός.
Προκαλεί προβληματισμό και ανησυχία η ιδεολογικά μονομερής και επιστημονικά
αμφισβητούμενη επιλογή ύλης, καθώς και ο πιεστικός και σχεδόν προσηλυτιστικός
τρόπος προσέγγισης του θέματος. Επίσης η επιλογή του Γυμνασίου και όχι του Λυκείου,
δεν φαίνεται τυχαία. Είναι η ηλικία όπου οι έφηβοι διαμορφώνουν την ταυτότητα
τους, επαναδιαπραγματεύονται τις οικογενειακές σχέσεις , δεν έχουν ακόμη αναπτύξει
σταθερές φιλίες και εξωοικογενειακές σχέσεις, η κρίση τους δεν είναι ανεπτυγμένη,
επιλέγουν απόψεις και στάσεις που υποστηρίζουν φανατικά, χωρίς να διαθέτουν
τα στοιχεία που τις τεκμηριώνουν, η εξιδανίκευση και η αναζήτηση του καινούργιου
αποτελούν βασικούς πυλώνες έκφρασης. Στην ηλικία αυτή οι έφηβοι παρομοιάζονται με
αστακούς που αλλάζουν κέλυφος και μένουν αφύλακτοι, εύκολη λεία για τα μεγάλα ψάρια
(Φ. Ντολτό).
Όταν η Πολιτεία δεν προστατεύει τους ανηλίκους οι γονείς θα πρέπει να αναλάβουν την
ευθύνη για την διαφύλαξη της ορθής μόρφωσης και υγιούς ανάπτυξης των παιδιών
15
τους. Ας διεκδικήσουν το δικαίωμα της απαλλαγής των παιδιών τους από τα πρόχειρα και
συχνά ύποπτα για ιδεολογικές σκοπιμότητες δήθεν εκπαιδευτικά προγράμματα.
Τα σχολεία είναι υποχρεωμένα να δεχθούν να παραλάβουν τις αιτήσεις απαλλαγής που
υποβάλλουν οι γονείς [26]. Η πρακτική αυτή συνάδει με την ανάγκη για σεβασμό των
δικαιωμάτων τους, για υψηλού επιπέδου αξιόπιστη εκπαίδευση στα Ελληνικά σχολεία
καθώς και με το Δημοκρατικό μας πολίτευμα. Οι γονείς δικαιούνται να διεκδικήσουν
ποιοτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, που αποδεδειγμένα θωρακίζουν τα παιδιά μέσω της
γνώσης και να απαιτήσουν να αποσυρθεί το υλικό των «Έμφυλων Ταυτοτήτων» ως
απαράδεκτο.
Οι Εκπαιδευτικοί θα πρέπει να γνωρίζουν την ευθύνη τους και να είναι ενήμεροι για
τις πιθανές αρνητικές συνέπειες τέτοιων «μαθημάτων»
Οι ειδικοί για την προαγωγή υγείας, ειδικοί της Ψυχικής Υγείας που ασχολούνται με
την ψυχοκοινωνική και ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, ειδικευμένοι Εκπαιδευτικοί,
Νομικοί και διαμορφωτές της πολιτικής, θα πρέπεινα ανασκοπήσουν και να
εξετάσουν με λεπτομέρεια και να αξιολογήσουν όλο το προτεινόμενο υλικό (το οποίο
επίσης προτείνει ιστοσελίδες, βίντεο και κινηματογραφικές ταινίες).
Στα προγράμματα διαμόρφωσης της προσωπικότητας της νέας γενιάς, σε κάθε επίπεδο, θα
πρέπει να δίνεται προτεραιότητα στις αξίες και πεποιθήσεις κάθε λαού, όχι μόνο γιατί αυτό
είναι δίκαιο και δημοκρατικό, αλλά και γιατί η αναγνώριση της ιστορίας και του πολιτισμού
κάθε έθνους πλουτίζει και τροφοδοτεί το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι Ενώσεις κρατών
(Ευρωπαϊκή Ένωση, Ο.Η.Ε.) για να αναπτύσσονται υγιώς χρειάζονται, όπως κάθε
σώμα, σφριγηλά κράτη-μέλη, που τροφοδοτούνται από τις ρίζες τους (και όχι
άβουλους ακολούθους που προσβλέπουν σε ανταλλάγματα).
Γιατί άραγε δίνεται τόση έμφαση στην αποδόμηση του παραδοσιακού μοντέλου της
Ελληνικής Οικογένειας, όταν είναι γνωστό στην Υφήλιο ότι οι Έλληνες έχουν αντέξει
10 χρόνια σοβαρότατης οικονομικής κρίσης και χάρη στους υπάρχοντες οικογενειακούς
δεσμούς, που λειτουργούν προστατευτικά και όχι καταστροφικά; Δυστυχώς δημιουργείται
η εντύπωση ότι επιχειρείται να αποδομηθεί ένας κεντρικός παράγοντας της
κοινωνικής και συλλογικής ψυχικής ανθεκτικότητας των Ελλήνων.
Γιατί άραγε η αναγνώριση της διαφορετικότητας είναι «επείγουσα» και επιτακτική, μόνον
σε ότι αφορά στις σεξουαλικές διαφορετικότητες; Η αναγνώριση και ο σεβασμός των
ιδιαίτερων και ζωτικών για κάθε κοινωνία αξιών και δικαιωμάτων, καταργείται; Εκτός, εάν
το δικαίωμα στην διαφορετικότητα το έχουν μόνο κάποιες ομάδες, ενώ οι υπόλοιποι
οφείλουν να συμμορφωθούν προς ομογενοποιημένα μοντέλα…
Για όλα όσα αναλυτικά αναπτύχθηκαν ανωτέρω ζητούμε τα εξής:
1. Την απόσυρση από το επίσημο πρόγραμμα σπουδών της Ελληνικής Πολιτείας,
όπως αυτό διαμορφώνεται από τον αρμόδιο φορέα, του άξονα «Έμφυλες
Ταυτότητες» της«Θεματικής Εβδομάδας ».
16
2. Την απόσυρση όλων των ΜΚΟ οι οποίες εμπλέκονται τόσο στην διάδοση,
παράδοση και διαμόρφωση της λεγομένης «Θεματικής Εβδομάδος » με ότι αυτό
συνεπάγεται
3. Την απόσυρση του σχετικού ενημερωτικού εκπαιδευτικού υλικού, το οποίο
διένειμε το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με τις ΜΚΟ σε οποιαδήποτε μορφή
κι’ αν βρίσκεται π.χ. έντυπο, ηλεκτρονικό, ψηφιακό, ακουστικό κτλ. και το οποίο
αφορά στην ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες» της Θεματικής Εβδομάδας
4. Την σύσταση αρμόδιας επιστημονικής και διοικητικής επιτροπής, από όλους
τους σχετικούς επίσημα αναγνωρισμένους κρατικούς επιστημονικούς φορείς, οι
οποίοι θα αξιολογήσουν ποιοτικά και επιστημονικά, το ενημερωτικό υλικό, που
διένειμαν οι ΜΚΟ μέσω του Υπουργείου Παιδείας στα σχολεία, αλλά και το
υπόλοιπο διδασκόμενο υλικό, ως προς την μονομέρεια, την παραπληροφόρηση και
τον προσηλυτιστικό και τρόπο διδασκαλίας
5. Την σύσταση επιτροπής από ειδικούς ψυχικής υγείας, που θα αξιολογήσει την
σχετική με την βία ύλη και τρόπο διδασκαλίας, θα αποφανθεί για τις πιθανές
αρνητικές επιπτώσεις και θα διεξάγει έρευνα για τις επιδράσεις στον ψυχισμό
και στην συμπεριφορά, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του προγράμματος.
6. Την σύσταση εξεταστικής επιτροπής, από τους αρμόδιους κατά τον νόμο,
για τον σκοπό αυτό φορείς, οι οποίοι θα ελέγξουν αν ήταν νόμιμη η εμπλοκή των
ΜΚΟ στο πρόγραμμα σπουδών στα σχολεία, αν ήταν νόμιμη η διάδοση και
χορήγηση του υλικού τους από το Υπουργείο Παιδείας στα σχολεία, αν έχει υποστεί
οικονομική βλάβη το Ελληνικό Δημόσιο από την εμπλοκή αυτή και σε τι βαθμό
και αν υπάρχει έλλειψη προστασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων
7. Τον έλεγχο όλων όσων ανέλαβαν έργο διδασκαλίας και διάδοσης του υλικού των
ΜΚΟ στο πλαίσιο της Θεματικής Εβδομάδος, αν όντως ήταν εκπαιδευτικοί ή αν
όντως είχαν την πιστοποιημένη επιστημονική κατάρτιση να επιτελέσουν αυτήν την
λειτουργία, αν είναι όντως κάτοχοι των κατάλληλων πτυχίων.
8. Την υποχρεωτική ενημέρωση με κάθε πρόσφορο τρόπο όλων των συλλόγων
γονέων και κηδεμόνων σε όλα τα σχολεία της Ελληνικής Επικράτειας για τα
θέματα της Θεματικής Εβδομάδος, την δημιουργία συλλογικού οργάνου –
μηχανισμού αμφίδρομης ενημέρωσης και εκφράσεως των απόψεων των
γονέων, οι οποίοι επισήμως να θεωρούνται συνδιαμορφωτές της ύλης που θα
διδάσκεται για τα θέματα αυτά.
9. Την εφαρμογή του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος ασκήσεως
της γονικής μέριμνας, από τους ίδιους τους γονείς και την αναγνώριση εκ της
πολιτείας του επίσης συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματός τους να
αρνηθούν να χορηγήσουν εκπαιδευτική αγωγή, η οποία διαφέρει από τις
προσωπικές τους φιλοσοφικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, αξίες και
επιλογές και οτιδήποτε άλλο σχετικό με την διαμόρφωση της ταυτότητας των
παιδιών.
17
10. Την σύσταση αρμόδιου Πανελλήνιου ελεγκτικού μηχανισμού, στον οποίο να
μπορεί να προσφεύγει παραπονούμενος ο κάθε γονέας, ο οποίος ένιωσε, ότι
προσβάλλεται ή περιορίζεται η άσκηση της γονικής του μέριμνας κατά την
σχολική περίοδο ή όταν συνέβη περιστατικό αδικαιολόγητης διάκρισης λόγω
απόψεων και ιδεών και οι αρμόδιοι καθηγητές δεν έπραξαν τα δέοντα να το
αντιμετωπίσουν.
11. Την εφαρμογή της υποχρέωσης της Πολιτείας να ενημερώνει με κάθε
πρόσφορο τρόπο όλους τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων τόσο σε
επιστημονικό όσο και σε διδακτικό επίπεδο, όλων των εξελίξεων και δεδομένων τα
οποία προκύπτουν από την εκπαιδευτική δραστηριότητα σε χώρες της υφηλίου.
12. Την υποχρεωτική νομική ενημέρωση προς κάθε γονέα, ο οποίος όταν θίγεται η
γονική μέριμνα με κάθε τρόπο, λόγω πεποιθήσεων, να γνωρίζει πώς και με
ποιο τρόπο μπορεί να διαμαρτυρηθεί διοικητικά και νομικά έναντι παντός
υπευθύνου.
13. Την υποχρεωτική νομοθετικά ενημέρωση όλων των γονέων στην Ελληνική
επικράτεια μέσω των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, για μελλοντικές
αλλά και ήδη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις, που αφορούν σε όλα τα
ζητήματα που σχετίζονται με την ανατροφή, εκπαίδευση, διαμόρφωση και
αγωγή των παιδιών, τόσο με την ιδιότητα των μαθητών, όσο και με την ιδιότητα
των μελών της Ελληνικής Κοινωνίας και άρα μελλοντικών ενεργών πολιτών.
14. Την ανακοίνωση του απολογισμού ως προς τι διδάχθηκε και από ποιους
σε κάθε σχολείο και στο σύνολο της Επικράτειας.
Η απάντησή σας θα δημοσιευτεί αυτούσια στην ιστοσελίδα της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ
………………..
………………………
Παραπομπές
1.https://diavgeia.gov.gr/doc/7%CE%91%CE%91%CE%954653%CE%A0%CE%A3-
2.http://www.alfavita.gr/sites/default/files/attachments/2017_192356_d2_thematiki_evdo
mada_sta_gymnasia_17_18.pdf
3.http://www.iep.edu.gr/el/thematiki–evdomada–category
4.Lindau ST et al. A study of sexuality and health among older adults in the United States.
N Engl J Med 2007; 357:762-774
5.http://www.euro.who.int/en/data-and-evidence/evidence-informed-policymaking/about-us
6.Μετααναλύσεις και ανασκοπήσεις ονομάζονται οι μελέτες που συνοψίζουν και
αποτιμούν τα ευρήματα όλων των υπαρχόντων ερευνών. Εντοπίζουν όλες τις
υπάρχουσες έρευνες για ένα θέμα, και επιλέγουν όσες έχουν τα απαραίτητα
ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μία έρευνα για την αποτελεσματικότητα μιας παρέμβασης
σεξουαλικής αγωγής , για να είναι ποιοτική, πρέπει να πληροί ορισμένα κριτήρια, όπως:
18
Σαφή καθορισμό του σκοπού της παρέμβασης, Λεπτομερή περιγραφή του περιεχομένου
και του σχεδιασμού της παρέμβασης, ώστε να μπορεί να επαναληφθεί και από
άλλους ερευνητές. Να περιλαμβάνει τυχαιοποιημένη (randomly allocated) ομάδα
ελέγχου. Να παρέχει στοιχεία για τον αριθμό και τα χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων
και της ομάδας ελέγχου. Να αναφέρονται τα ποσοστά αποχώρησης (attrition rate) από την
έρευνα, τόσο από την ομάδα που διερευνάται όσο και από την ομάδα ελέγχου. Να
αναφέρει στοιχεία πριν και μετά την παρέμβαση. Να αναφέρει τα ευρήματα για όλες
τις εξεταζόμενες παραμέτρους, όπως περιγράφονται στον σκοπό της έρευνας. Να
υπάρχει επαρκής χρόνος follow up (παρακολούθησης των αποτελεσμάτων της
παρέμβασης)
7. Langford R, et al. The World Health Organization’s Health Promoting Schools framework:
a Cochrane systematic review and meta-analysis BMC Public Health (2015) 15:130
8.Mason-JoneS et al. School-based interventions for preventing HIV, sexually transmitted
infections, and pregnancy in adolescents (Review). Cochrane Database of Systematic
Reviews, 2016 Issue 11. Art. No.: CD006417. DOI: 10.1002/14651858.CD006417.pub3.
9.http://www.iep.edu.gr/images/IEP/EPISTIMONIKI_YPIRESIA/Epist_Monades/A_Kyklos/Sch
ool_Democracy/Thematiki_Evdomada/EMFYLES_TAYTOTHTES/BIOLOGIKO_KAI_KOINONIKO
_FYLO/KETHI/4_EFIBIKES_TAYTOTITES_FYLOY.pdf
10.http://www.iep.edu.gr/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy/emfyles-taftotites/viologiko-kai-
%20koinoniko-fyllo?view=article&id=298
11.http://www.iep.edu.gr/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy-soma-kai-taftotita/emfylestaftotites/viologiko-kai-koinoniko-fyllo?view=article&id=299
12.Hines M. Sex related variation in human behavior and the brain. Trends Cogn Sci,
2010;14:448-56,
13.Bao Ai-Min, Swaab D. Sexual differentiation of the human brain: Relation to gender
identity, sexual orientation and neuropsychiatric disorders. Front
Neuroendocrinology,2011;32:214-226, https://doi.org/10.1016/j.yfrne.2011.02.007
14.Todd B, et al. Sex differences in children’s toy preferences: A systematic review, metaregression,
and meta-analysis. Infant and Child Development, Nov2017, DOI:
10.1002/icd.2064
15.Zucker K, Owen A, Bradley SJ, Ameeriar l.Gender –Dysphoric children and adolescents: A
comparative analysis of demographic characteristics and behavioral problems. Clinical Child
Psychology and Psychiatry, 2002
16.Endocrine Treatment of Gender-Dysphoric/Gender-Incongruent Persons: An Endocrine
Society Clinical Practice Guideline. J Clin Endocrinol Metab, November 2017, 102(11):1–35
17.http://www.iep.edu.gr/images/IEP/EPISTIMONIKI_YPIRESIA/Epist_Monades/A_Kyklos/
School_Democracy/Thematiki_Evdomada/EMFYLES_TAYTOTHTES/BIOLOGIKO_KAI
_KOINONIKO_FYLO/KETHI/4_EFIBIKES_TAYTOTITES_FYLOY.pdf
18.http://www.iep.edu.gr/el/odigies-gia-ti-dieksagogi-erevnas
19.http://www.medinstgenderstudies.org/wp-content/uploads/ManualY4Y_GR.pdf
20.http://www.iep.edu.gr/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy-soma-kai-taftotita/emfylestaftotites/viologiko-kai-koinoniko-fyllo?view=article&id=297
21.
1)Ethical Concerns About Emerging Treatment.Paradigms for Gender Dysphoria..
Stephen B. Levin. Journal of Sex & Marital
Therapy,2017.http://dx.doi.org/10.1080/0092623X.2017.1309482
19
2) Steensma TD, Annelijn Wensing-Kruger S, Klink DT. AMA Journal of Ethics,
2017;19(8): 762-770. How Should Physicians Help Gender-Transitioning Adolescents
Consider Potential Iatrogenic Harms of Hormone Therapy?
22. Στερεότυπα φύλου στα διαφυλικά άτομα https://sexualikiygeia.wordpress.com/
23.Sex and Relationship Education Guidance, Curriculum &Standards. Head teachers,
Teachers & School Governors Status: good practice Date of issue: July 2000 Ref:
DfEE0116/2000
24.ΜΟΝΑΔΑ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ Β’ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
ΠΑΙΔΩΝ Π.&Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ – «Τι συμβαίνει στην Εφηβεία;»
25. Martin EK. An evidence-based Education Program for adults about sexual abuse
(“prevent it!”), that significantly improves attitudes, knowledge and behavior. Frontiers in
Psychology, 2016
26. Robert Long. Sex and Relationships Education in Schools (England). BRIEFING PAPER,
Number 06103, 9 June 2017
27. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition, DSM-5. American
Psychiatric Association. American Psychiatric Publishing, 2013
28.https://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-08-55/2012-02-28-20-15-23/9847-
2017-02-18-14-27-06%5D
Το διδασκόμενο υλικό των Έμφυλων Ταυτοτήτων βρίσκεται στον Φάκελο εκπαιδευτικού
υλικού «Σώμα και Ταυτότητα» στην σελίδα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής:
http://www.iep.edu.gr/index.php/el/thematiki-evdomada-category
Η επιστολή συντάχθηκε από την Ομάδα
Δράσης για την Υγεία, τις Σχέσεις, την υγιή
Σεξουαλικότητα, την Εκπαίδευση, τα
Ιδανικά και τις Αξίες ΟΔΥΣΣΕΙΑ.
Συνυπογράφουν 700 Έλληνες Πολίτες.
http://www.odysseia-society.gr
«η «γυναίκα» δεν προϋπάρχει, όπως δεν προϋπάρχει και καµιά αλήθεια, καµιά πραγματικότητα! Είναι κοινωνική κατασκευή, όπως και η έννοια «άνδρας»».
(» (εγχειρίδιο youth4youth, σελ. 6 http://www.antiviolence-net.eu/projects_Y4Y_gr.htm )
Το πρόγραμμα “Ενδυνάμωση Νέων Ατόμων στην Πρόληψη της Έμφυλης Βίας μέσω Αλληλοδιδακτικής Εκπαίδευσης” (με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε)., καθώς και τα εγχειρίδια που χρησιμοποιήθηκαν (για εκπαιδευτές και μαθητές), μπορείτε να τα βρείτε εδώ:
http://www.antiviolence-net.eu/projects_Y4Y_gr.htm
Μία άποψη που αποδομεί την κυρίαρχη «παγκοσμιοποιητική» άποψη περί ταυτότητας φύλου. Μετά από χρόνια μελέτης επιστημών ψυχολογίας και ψυχικής υγείας, ο αυτοπαρουσιαζόμενος στο βίντεο, ενώ είχε πειιστεί να αλλάξει φύλο, κατέληξε πως η σύγχιση περί της ταυτότητας φύλου συνιστά αποτέλεσμα ψυχιατρικής φύσης δυσλειτουργιών, και πως η μη θεραπευτική προσέγγιση των δυσλειτουργιών αυτών σε παιδική ηλικία παρά η καθοδήγηση παιδιών όχι μόνο στην αλλαγή ταυτότηας φύλου αλλά και στην χειρουργική και ορμονολογιική αλλαγή του φύλου τουυ, συνιστά αδιαμφισβήτητη μορφή κακοποίησης ανηλίκου……
Κώστας Κουτσουρέλης
«Κοσμοπολιτισμός, αντιρατσισμός και έγνοια για τις μειονότητες είναι ταμπέλες ευφημιστικές που, από τη μια, καμουφλάρουν την αναιδή αναδιανομή από τα κάτω προς τα πάνω και, από την άλλη, επιτρέπουν στους κερδισμένους να τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους.»
Η πρόσφατη αυτή φράση της Σάρας Βάγκενκνεχτ, ηγέτιδας του κόμματος της Αριστεράς στο γερμανικό κοινοβούλο, θέτει ένα ζήτημα που μόλις τα τελευταία χρόνια έρχεται με τόση έμφαση στην επιφάνεια. Ποια είναι η σχέση της κυρίαρχης οικονομικής ιδεολογίας της εποχής μας με την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ο Samuel Moyn, καθηγητής της ιστορίας του δικαίου και των ιδεών στο Γέηλ, ίσως ο κορυφαίος μελετητής των δικαιωμάτων αυτή τη στιγμή, στο εντελώς πρόσφατο βιβλίο του, Not Enough. Human Rights in an Unequal World, Harvard University Press, 2018, απαντά χωρίς περιστροφές: η σχέση αυτή είναι οργανική. Μεταφράζω μια περικοπή του σπουδαίου βιβλίου του:
«Στη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης μετάβασης [στην Ανατολική Ευρώπη], τα κινήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν πολύ αποσχολημένα με άλλα πράγματα. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη φιλολογία για τη «δίκαιη μετάβαση στη δημοκρατία» που με σπάνιες εξαιρέσεις αδιαφόρησε ή υποβάθμισε τα ζητήματα της αναδιανομής και αγνόησε πλήρως την δημιουργούμενη νέα ανισότητα».
Για τους διανοούμενους της Αριστεράς που είχαν μείνει πλέον άστεγοι η ιδεολογία των δικαιωμάτων ήταν πάντως μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία. Με το ναυάγιο της σοσιαλιστικής ουτοπίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα κατέλαβαν τη θέση της, μια νέα ιδεολογία, «the Last Utopia», που επέτρεψε στους νεοπροσήλυτους του συστήματος να διατηρήσουν την μάσκα του διαφωτιστή και του επαναστάτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και στατιστικά από το 1970 και εντεύθεν στον δημόσιο λόγο η λέξη σοσιαλισμός υποκαθίσταται σταδιακά από τον όρο ανθρώπινα δικαιώματα.
Στον «Κόσμο του Κροίσου», όπως αποκαλεί τον τωρινό αποχαλινωμένο καπιταλισμό στον επίλογό του ο Moyn, «τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και τα πλήρως εγγυημένα και προστατευόμενα εμπράκτως, είναι συμβατά με την ανισότητα, ακόμη και την ριζική ανισότητα… Το δικό μας ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να εξιδανικεύουμε αυτόν τον κόσμο του Κροίσου τώρα που ο δικός μας κόσμος ταυτίζεται με τον δικό του όλο και περισσότερο κάθε μέρα».
Η Judith Butler και ο νέος αντι-εβραϊκός λόγος
Posted on July 16, 2018
του Matthias Küntzel*
Ομιλία στη συγκέντρωση ενάντια στην απονομή του βραβείου Αντόρνο στην Judith Βutler, μπροστά από την Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου στην Φραγκφούρτη στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. Την μετάφραση για το shades έκανε η ενοχλητική μνήμη. Το κείμενο στα αγγλικά βρίσκεται εδώ: http://www.matthiaskuentzel.de/contents/judith-butler-and-the-new-anti-jewish-discourse
Η Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου είναι μία ιστορική τοποθεσία. Εδώ όχι μόνο ο Martin Buber και ο Ernst Bloch, αλλά επίσης και ο Alexander Mitscherlich και οι Thomas Mann, Amos Oz και Boualem Sansal τιμήθηκαν με διακρίσεις –τις οποίες όλοι τους άξιζαν. Και σήμερα: η Καθηγήτρια Judith Butler.
Όμως τι συμβαίνει; Ο Δήμαρχος της Φραγκφούρτης το έχει βάλει στα πόδια, και όχι μόνο η εβραϊκή Κοινότητα στην Φραγκφούρτη, αλλά επίσης και το Κεντρικό Συμβούλιο των Εβραίων στην Γερμανία μποϋκοτάρουν την τελετή. Ακόμα και αυτοί/ες που υποστήριξαν με κείμενο την Καθηγήτρια Butler, τώρα παίρνουν αποστάσεις από αυτήν. Και ευλόγως!
Η Καθηγήτρια Butler λέει ανοιχτά ό,τι θέλει. Το τελευταίο της βιβλίο «Διάσταση. Εβραϊκότητα και Κριτική στον Σιωνισμό» αφορά την σύγκρουση στην Μέση Ανατολή. Σε αυτό ξεκαθαρίζει ότι θεωρεί ότι ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος, αν δεν υπήρχε πια εβραϊκό κράτος. Η Καθηγήτρια Butler δεν καλεί για ένα παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο Ισραήλ, αλλά για ένα δι-εθνικό, κυριαρχούμενο από τους Μουσουλμάνους κράτος στη θέση του Ισραήλ.
Αυτό είναι ο μόνος στόχος της εκστρατείας μποϋκοτάζ την οποία αυτή υποστηρίζει. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι το πραγματικό ζήτημα εδώ: Το μποϋκοτάζ της, παραγνωρίζει όλα τα δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή, προκειμένου να στοχοποιήσει την μόνη λειτουργούσα δημοκρατία, το Ισραήλ.
Η ηθική φιλοσοφία της Καθηγήτριας Butler είναι μία φιλοσοφία με δύο μέτρα και σταθμά. Η θεωρία και ο ακτιβισμός της πάνε χέρι-χέρι.
Σήμερα ο κόσμος ανησυχεί για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και για τις απειλές του περί αφανισμού ενάντια στο Ισραήλ. Ενάντια σε αυτό το υπόβαθρο, δεν είναι παράξενο να βρεθεί μία γυναίκα η οποία επιθυμεί να ελαχιστοποιήσει την κυριαρχία του εβραϊκού κράτους, η οποία μάλιστα αναγνωρίζεται ως «μία από τις πιο κομβικές στοχαστές του καιρού μας»;
Και δεν είναι ακόμα περίεργο ότι είναι η Φραγκφούρτη από όλες τις πόλεις οι οποίες θα την τιμούσαν με αυτά τα λόγια; -Η Φραγκφούρτη, ένα κέντρο του ιουδαϊσμού στην Γερμανία και μία πόλη όπου ακόμα θυμούνται το μποϋκοτάζ των Ναζί εναντίον των Εβραίων.
Το ότι μάλιστα αυτό γίνεται στο όνομα του Τεοντόρ Αντόρνο είναι ακόμα πιο γελοίο.
Όλες οι προσπάθειες της Καθηγήτριας Βutler και των υποστηρικτών/-ριών της να παρουσιάσουν τους/-ις εαυτούς/-ες τους ως αριστερούς/-ές από τη μια και μετα-σιωνιστές ή αντι-σιωνιστές από την άλλη, βασίζονται σε μία κεντρική παραδοχή: Πρέπει να αγνοήσουν το γεγονός ότι η οπτική τους για το τέλος του Ισραήλ χειροκροτείται από εκατοντάδες χιλιάδων ισλαμιστών οι οποίοι επίσης επιθυμούν να αφανίσουν το εβραϊκό κράτος, αλλά στο όνομα μίας διαφορετικής οπτικής.
Αυτή η οπτική εξηγήθηκε από τον Υπουργό Θρησκευτικών Υποθέσεων της Χαμάς Abdallah Jarbu:
«Οι Εβραίοι είναι ξένα βακτήρια –ένα μικρόβιο μοναδικό στον κόσμο. Ειθέ ο Θ-ός να αφανίσει αυτούς τους βρωμερούς ανθρώπους που δεν έχουν ούτε θρησκεία, ούτε συνείδηση. Καταδικάζω όποιον πιστεύει στην εξομάλυνση των σχέσεων μαζί τους, όποιον υποστηρίζει το να κάθεσαι μαζί τους και όποιον πιστεύει ότι είναι ανθρώπινα όντα».
Γιατί η νικήτρια του βραβείου Αντόρνο έχει πεισματικά αρνηθεί να λάβει υπ’ όψη της αυτό το μίσος εναντίον των Εβραίων;
Και γιατί αρνήθηκε να επισημάνει τους πανηγυρισμούς με τους οποίους η Χαμάς χαιρέτισε τον φόνο χιλιάδων αθώων στους Δίδυμους Πύργους πριν έντεκα χρόνια από σήμερα;
Έλλειψη χρόνου; Όχι! Εικάζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι η Καθηγήτρια Butler δεν θέλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα η οποία μάλλον αμφισβητεί την κοσμοθεώρησή της. Ωστόσο, αυτό δεν είναι μία απλή άγνοια (η οποία θα ήταν αρκετά κακή για μία ακτιβίστρια της Μέσης Ανατολής), αλλά μία ενεργητική άγνοια.
Η νικήτρια του βραβείου Αντόρνο εξήγησε στους/-ις σπουδαστές/-ριές της στο Μπέρκλεϋ πόσο «εξαιρετικά σημαντικό» ήταν να κατανοήσουν «την Χαμάς και την Χεζμπολάχ ως κοινωνικά και προοδευτικά κινήματα τα οποία βρίσκονται στην αριστερά και είναι τμήμα της παγκόσμιας αριστεράς».
Εδώ, η καθηγήτρια Butler έκανε λάθος. Θα ήταν εύκολο να καλύψει το λάθος και να ανακαλέσει αυτά τα λόγια. Ωστόσο, η Καθηγήτρια Butler έχει με επιμονή κολλήσει στο σφάλμα της.
Όπως ακριβώς και κάποιοι από τους πιο άξιους/-ες διανοούμενους/-ες της πόλης! Επειδή, επιλέγοντας την Καθηγήτρια Butler η επιτροπή της πόλης για το βραβείο Αντόρνο επίσης έσφαλε. Θα ήταν εύκολο να καλύψει το λάθος και να ανακαλέσει αυτά τα λόγια. Ωστόσο (η επιτροπή) έχει επίσης με επιμονή κολλήσει στο σφάλμα της.
Ο Καθηγητής Felix Semmelroth ο οποίος προεδρεύει της επιτροπής αποκάλεσε την διαμαρτυρία του Κεντρικού Συμβουλίου των Εβραίων στην Γερμανία ενάντια στην βράβευση της Καθηγήτριας Butler «εύλογη και κατανοήσιμη», ωστόσο συγχρόνως υπεραμύνθηκε της απόφασης της επιτροπής. Επιθυμούσε με πρόθεση να προσβάλει τους Εβραίους;
Θα προτιμούσα να μην το πίστευα. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Πολλοί/-ές σε αυτήν την χώρα ανησυχούν για ένα νέο είδος εχθρότητας όταν έχουμε να κάνουμε με το Ισραήλ και την κατάσταση των Εβραίων.
Αυτή η εχθρότητα ξεκίνησε με ένα ποίημα του Günter Grass με τίτλο «Τι πρέπει να ειπωθεί;». Εδώ ο συγγραφέας υποστήριξε ότι το Ισραήλ συνιστά μία απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Επιπρόσθετα, κατηγόρησε τους/-ις Ισραηλινούς/-ές ότι επιθυμούν «να αφανίσουν τον Ιρανικό λαό». Αυτή η θέση είναι ολοκληρωτικά ανορθολογική, καθ’ όσον ο Günter Grass αγνοεί τις απειλές από την Τεχεράνη, ακριβώς όπως η Καθηγήτρια Butler αγνοεί τις προθέσεις της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.
Στη συνέχεια, ένα δικαστής στην Κολονία ενέδωσε στον πειρασμό του «τι πρέπει να ειπωθεί» και εξέδωσε μία απόφαση η οποία κρίνει ότι η τελετή της εβραϊκής παιδικής περιτομής είναι ενάντια στην επιμέλεια για τα παιδιά. Αυτό πυροδότησε μία μαζική κίνηση από συγγραφείς και μπλόγκερς οι οποίοι στόχευαν στην «απελευθέρωση» των παιδιών των Εβραίων από το να γίνουν Εβραίοι με τον παραδοσιακό τρόπο.
Η Charlotte Knobloch η πρώην επικεφαλής του Κεντρικού Συμβουλίου των Εβραίων στην Γερμανία εκφράζει έναν αποτροπιασμό «τον οποίο δεν έχει δοκιμάσει ξανά σε αυτήν την χώρα από το 1945» και προσθέτει: «Για πρώτη φορά οι θεμελιώδεις παραδοχές μου κλονίσθηκαν. Για πρώτη φορά νιώθω ότι πρέπει να παραιτηθώ. Σοβαρά αναρωτιέμαι, αν αυτή η χώρα μας θέλει ακόμα».
Και τώρα ένα βραβείο αξίας 50.000 ευρώ για μία ακαδημαϊκό η οποία συνηγορεί υπέρ της διάλυσης του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους.
Η Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου είναι μία ιστορική τοποθεσία, το σωστό μέρος για να φωνάξουμε δυνατά και ξεκάθαρα ότι έχουμε μπουχτίσει. Αρκετά!
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις αυτή η νέα εχθρότητα πυροδοτήθηκε από συγκεκριμένες ακαδημαϊκές ελίτ και από φαινόμενα τα οποία αντιτίθενται θεμελιωδώς σε κάποια κεντρικά σημεία του Τεοντόρ Αντόρνο.
Εντοπίζουμε:
-ένα ξεθώριασμα της αίσθησης ιστορικής επίγνωσης και υπευθυνότητας,
-απώλεια της συναίσθησης για την κατάσταση των Εβραίων στο Ισραήλ και στην Γερμανία, και
-αύξηση της άγνοιας, ειδικά όσον αφορά τον αντισημιτισμό στην Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτό και η σημερινή μας διαμαρτυρία ενάντια στην βράβευση της Καθηγήτριας Butler είναι τόσο σημαντική.
Κανένας μας δεν επιθυμεί να μειώσει την διανοητική ανεξαρτησία της Καθηγήτριας Butler ή να φιμώσει την κριτική της στις ισραηλινές κυβερνητικές πολιτικές. Το θέμα είναι ότι μία καθηγήτρια η οποία απορρίπτει την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους, δεν μπορεί να είναι άξια του βραβείου Αντόρνο.
Η διαμαρτυρία μας, όπως διεξάγεται σήμερα, θα έχει μία διαρκή επίδραση. Η αντιπαράθεση για την απονομή του βραβείου Αντόρνο στην Judith Butler θα συνεπαχθεί, όπως γράφει η Sonja Vogel στην ημερήσια Taz, ότι η Butler θα υποφέρει την ίδια μοίρα, όπως ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ «έπειτα από τον χωρίς διάκριση πανηγυρισμό του για την Ιρανική επανάσταση του 1979». Όντως.
* O Matthias Küntzel είναι συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας από το Αμβούργο. Συνεργάζεται με το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και με τον Οργανισμό Έρευνας Ιστορίας στη Γερμανία. Τις περασμένες δεκαετίες ο Matthias Küntzel ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Λίγκας (Kommunistischer Bund) και του αντιγερμανικού χώρου. Αρθρογραφούσε για διάφορα περιοδικά την δεκαετία του 90, μεταξύ αυτών στο Bahamas. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο του “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων, οι ρίζες της 11ης Σεπτεμβρίου”. Ένα βιβλίο με εξαιρετικά ιστορικά στοιχεία για το αντιεβραϊκό μίσος στη Μέση Ανατολή.
του Κώστα Κουτσουρέλη από τη σελίδα του στο face-book:
«Αν είσαι γιατρός ή νοσηλευτής στην Καλιφόρνια και τολμήσεις να πεις σε μια εγκυμονούσα για το κοριτσάκι ή το αγοράκι που κυοφορεί, πλέον κινδυνεύεις με πρόστιμο έως 250.000 δολλάρια και ποινή φυλάκισης. «Έμβρυο» είναι ο πολιτικώς ορθός όρος, ουδέτερος όσο και ο «διεμφυλικός» κόσμος που μας ετοιμάζουν. Σ’ αυτόν τον κόσμο βιολογικά φύλα δεν υπάρχουν, είναι όλα ζήτημα αυτοπροσδιορισμού. Ακόμη και τη λέξη μητέρα, το νοσηλευτικό προσωπικό στη Βρετανία και αλλού δασκαλεύεται να την αποφεύγει. Στα νηπιαγωγεία της Σουηδίας έχουν βαλθεί να καταργήσουν τις έμφυλες προσωπικές αντωνυμίες. Όπως και στα μαιευτήρια της Καλιφόρνιας άλλωστε, όπου το he και το she γίνονται «they», ακόμη κι όταν πρόκειται για ένα και μοναδικό παιδί.
Μεθυσμένες από την πρωτόγνωρη ισχύ που απέκτησαν συγκυριακά, μειονότητες βασανισμένες επί αιώνες όπως οι διεμφυλικοί και οι ομοφυλόφιλοι ζητούν να φιμώσουν την τεράστια πλειονότητα και να της επιβάλλουν τη γελοία αποστειρωμένη καθωσπρεπική γλώσσα τους. Μετά τους ποινικούς νόμους κατά του φρονήματος, πλέον ποινικοποιείται και η χρήση των πλέον κοινόχρηστων λέξεων.
Είναι να θλίβεται κανείς με αυτούς τους ανθρώπους. Ο ιδεολόγοι που τους οδηγούν είναι τύποι βγαλμένοι από τα μυθιστορήματα του Όργουελ, αισχροί εξουσιομανείς που παριστάνουν τους ιεραποστόλους. Και προετοιμάζουν στους προστατευόμενούς τους το πιο σκοτεινό μέλλον. Γιατί αυτού του είδους η ύβρις, να νομίζει ο ένας ότι θα κρατήσει φιμωμένους τους άλλους 99, τρέφει το μίσος. Και θά ‘ρθει η στιγμή που θα ξεσπάσει ανεξέλεγκτο και θα τους σαρώσει.»
«…..Κατά πρώτον, προς αποφυγή παρεξήγησης, όταν μιλάμε για κατασκευή της ταυτότητας δεν εννοούμε κάτι το ψευδές, απατηλό ή δόλιο. Πρόκειται για την καθιερωμένη στις κοινωνικές επιστήμες έννοια με την οποία δηλώνεται ότι η (κάθε) ταυτότητα δεν είναι «φυσική» ή «αντικειμενική», αλλά προκύπτει μέσω κοινωνικών πρακτικών και διαδικασιών με τη συνδρομή ψυχολογικών μηχανισμών. Το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές ταυτότητες. Αντίθετα προς την εθνικιστική ιδεολογία, η οποία ισχυρίζεται ακριβώς το αντίθετο, το (κάθε) έθνος κατασκευάστηκε από αυτή την ίδια. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για αυθύπαρκτη ή προαιώνια οντότητα. Αυτό, από την άλλη, δεν σημαίνει ότι συνιστά εντελώς αυθαίρετη κατασκευή και πάντως όχι κατασκευή ex nihilo. Η εθνικιστική ιδεολογία αξιοποιεί το παρελθόν ως πρώτη ύλη προκειμένου να το ανασημασιοδοτήσει επιλεκτικά, να ενοποιήσει και να κάνει γραμμικό τον ιστορικό χρόνο, και να δώσει ενιαία κατεύθυνση και προοπτική στην εθνική αφήγηση (ιστορία), η οποία περιλαμβάνει στιγμές μεγαλείου, αλλά και παρακμής, ηρωικές και τραυματικές εμπειρίες, το λίκνο και το πεπρωμένο του έθνους (B. Anderson, Φαντασιακές κοινότητες). Αυτή, ωστόσο, η αφήγηση αυτοσυστήνεται ως αυτονόητη κι ακαταμάχητη.
Η δεύτερη παρατήρηση που οφείλουμε να κάνουμε είναι ότι τα περιεχόμενα της εθνικής αφήγησης, τα «υλικά» από τα οποία απαρτίζεται και, κυρίως, η διάταξη και η δοσολογία τους διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση. Έτσι, ενώ π.χ. δεν υπάρχει έθνος που να μην αισθάνεται υπερηφάνεια για την ιστορία του, δεν αντιμετωπίζουν όλα τα έθνη την ιστορία τους ως εξαιρετικά σημαντική για την ταυτότητά τους, όπως το ελληνικό. Για παράδειγμα, στην αμερικανική περίπτωση αυτό που τονίζεται είναι το πνεύμα καινοτομίας και δημιουργικότητας που καθιστά σημείο αναφοράς το μέλλον και όχι το παρελθόν. Ξέρω, θα αντιτείνετε πως αυτό συμβαίνει για αντικειμενικούς λόγους, αφού οι Αμερικανοί δεν διαθέτουν τη δική μας μακραίωνη ιστορία κτλ. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού…..»
https://www.bookpress.gr/stiles/dimosia-sizitisi/kataskeuazontas-to-ethnos?utm_source=Newsletter&utm_medium=email
«Οι νεκροί δεν κάνουν καμάκι» ή όταν ο φεμινισμός ντύνεται καουμποϊ
Αφίσα κολλημένη σε τοίχο στην πλατεία Εξαρχείων | αναρχοΐσκιωτο on
22.01.2019,
Συντάκτης: Αφροδίτη Τζιαντζή
«Οι νεκροί άντρες δεν κάνουν καμάκι». Σύνθημα σε ασπρόμαυρη αφίσα που κολλήθηκε στα Εξάρχεια, χωρίς υπογραφή. Απεικονίζει ένα ζευγάρι γυναικεία (μάλλον) μάτια, κρυμμένα πίσω από μαντήλι, που σε κόβουν σα μαχαίρια, οπτική αναπαράσταση της έκφρασης «αν το βλέμμα σκότωνε, θα ήμουν νεκρός τώρα». Το ίδιο σύνθημα φιγουράρει στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα αραβικά.
Αν η πρόκληση του ενδιαφέροντος είναι ο νούμερο ένα στόχος κάθε επικοινωνιακού μηνύματος, η αφίσα σίγουρα τον πέτυχε, έστω και αν τα σχόλια που προκάλεσε ήταν κυρίως αρνητικά. Οι αφισοκολλητές/τριες σίγουρα έχουν εμπεδώσει τον κανόνα του μάρκετινγκ που λέει «ακόμα και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση» ή «καλύτερα να σε κακολογούν παρά να αδιαφορούν»
Θεωρούμε δεδομένο ότι πρόκειται για σχήμα λόγου, ότι οι μεταφράστριες (ας χρησιμοποιήσουμε συμπεριληπτικά το θηλυκό γένος) του ξενόφερτου συνθήματος δεν κυριολεκτούν, ότι δεν είναι διατεθειμμένες να σκοτώσουν οποιοδήποτε τους κάνει καμάκι, όσο άγαρμπο ή φορτικό κι αν γίνεται. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς θέλουν να περάσουν το μήνυμα ότι η λεκτική σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο δεν θα γίνεται ανεκτή. Και το περνάνε με έναν τρόπο εξίσου επιθετικό όσο το πιο χοντροκομμένο σεξιστικό σχόλιο που μεταμφιέζεται σε δήθεν ερωτική φιλοφρόνηση.
Το σύνθημα καθεαυτό δεν είναι παρά απόδοση στα ελληνικά ενός σχετικά γνωστού αγγλόφωνου συνθήματος ενάντια στο catcalling. Catcalling (από το «ψιτ»» που κάνουμε στις γάτες) σύμφωνα με το λεξικό Merriam Webster είναι «το μεγαλόφωνο, σεξουαλικά υπαινικτικό κάλεσμα ή σχόλιο που απευθύνεται σε κάποιον δημόσια, κυρίως στο δρόμο». Αντίστοιχα με το siffler στα γαλλικά, που είναι το σφύριγμα στο δρόμο, το catcalling, ενδέχεται να θεωρηθεί μορφή δημόσιας παρενόχλησης και έμφυλης βίας, ενώ σε πολιτείες των ΗΠΑ, στη Γαλλία και προσφάτως στην Ολλανδία διώκεται και ποινικά.
«Το ανεπιθύμητο “ψιτ”, τα πρόστυχα σχόλια, οι σεξιστικές παρατηρήσεις, οι ομοφοβικές μπηχτές, το χούφτωμα, το σαλιάρισμα, το να σε ακολουθούν χωρίς να θες, η επίδειξη των γεννητικών οργάνων, η σωματική επίθεση. Οι περισσότερες γυναίκες και κάποιοι άντρες θα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους κάποια μορφή κακοποιητικής συμπεριφοράς στο δρόμο. Η παρενόχληση στο δρόμο περιορίζει την κινητικότητα αυτών που την υφίστανται και την πρόσβασή τους σε δημόσιους χώρους. Είναι μορφή έμφυλης βίας και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να σταματήσει», υποστηρίζει η διεθνής οργάνωση Stop Street Harrassment, ενάντια στην παρενόχληση στο δρόμο.
Στη Γαλλία από το καλοκαίρι του 2018 ισχύει ο νόμος ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση στους δημόσιους χώρους και έχουν επιβληθεί και τα πρώτα πρόστιμα. Η Γαλλίδα υπουργός ισότητας Μαρλέν Σιαπά, που εμπνεύστηκε το νόμο επιμένει οτι δεν προκειται για ποινικοποίηση του φλερτ αλλά της κακοποιητικής συμπεριφοράς.
Για να γυρίσουμε στα δικά μας, τα Εξάρχεια δεν είναι η μόνη γειτονιά που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια κρούσματα σεξιστικής παρενόχλησης ή περιστατικά ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων. Παραμένει όμως μια ζωντανή γειτονιά με ενεργές εστίες αντίστασης, μια γειτονιά που τέτοια φαινόμενα δεν περνάνε απαρατήρητα και κυρίως δε μένουν χωρίς απάντηση. Είναι η κατάλληλη απάντηση στην έμφυλη βία ένα ισοπεδωτικό σύνθημα, που τσουβαλιάζει τους άντρες ως εν δυνάμει κακοποιητές και υιοθετεί εξουσιαστική γλώσσα, κατά το «ινδιάνος καλός, μόνο νεκρός»; Πιθανότατα όχι. Ανοιξε όμως μια συζήτηση, και αυτό σημαίνει ότι πέτυχε το σκοπό του.
http://www.efsyn.gr/arthro/oi-nekroi-den-kanoyn-kamaki-i-otan-o-feminismos-ntynetai-kaoympoi
Η απίστευτη ιστορία του αγοριού που αναγκάστηκε να μεγαλώσει σαν κορίτσι
Μάιος 16, 2019 – 10:56
( UPD -16/05/2019 11:22 )
Print
Η απίστευτη ιστορία του αγοριού που αναγκάστηκε να μεγαλώσει σαν κορίτσι
Προσθήκη σχολίου
Το 1965, η Τζάνετ Ρέιμερ γέννησε τον Μπρους και τον Μπράιαν, δύο δίδυμα αγοράκια.
Όταν τα δίδυμα έγιναν 6 μηνών παρουσίασαν δυσκολίες στην ούρηση, που απεδείχθη ότι οφείλονταν σε φίμωση του πέους. Η μόνη λύση ήταν να χειρουργηθούν, αλλά ο ουρολόγος που τα ανέλαβε, αντί να ακολουθήσει κάποια συμβατική για την εποχή μέθοδο, τα υπέβαλε σε καυτηριασμό.
Ο καυτηριασμός πετυχαίνει στον μικρό Μπράιαν, αλλά στον Μπρους ήταν καταστροφικός: προκαλούνται βαθιά εγκαύματα σε όλο το πέος του και ο γιατρός ανακοινώνει στους τρομοκρατημένους γονείς ότι η κατάσταση είναι αδύνατον να επιδιορθωθεί χειρουργικά.
ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± the Boy Who Was Raised as a Girl Brenda Reimer
Τους μήνες που ακολουθούν, το νεαρό ζευγάρι των αγροτών από τον Καναδά τρέχει από γιατρό σε γιατρό για να δουν αν μπορεί κάτι να γίνει με το παιδί τους. Κανένας δεν τους δίνει ελπίδες: ο Μπρους θα πρέπει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του με το ελάχιστο που έχει απομείνει από το πέος του.
Τότε, η Τζάνετ και ο σύζυγός της συμφώνησαν, μετά από πιέσεις των γιατρών να αλλάξουν εντελώς τη ζωή του παιδιού τους. Αποφάσισαν να υποβληθεί ο Μπρους σε μια ριζοσπαστική θεραπεία ορμονών για να μετατραπεί σε… κορίτσι.
Έλεγαν ότι ήταν ο μόνος τρόπος να ζήσει φυσιολογικά από το να είναι αγόρι χωρίς το όργανό του. «Αν το μεγαλώσετε σαν κορίτσι, θα είναι κορίτσι», έλεγαν οι γιατροί που πίστευαν ακράδαντα πως όλα ήταν θέμα ανατροφής και όχι φύσης.
Μάλιστα, ο επικεφαλής γιατρός, ονόματι Τζον Μόνεϊ, πίστευε στην ουδετερότητα των φύλων και έδωσε τη λύση να μετατρέψει το όργανο του μικρού Μπρους σε γυναικείο και να περάσει ένα μεγάλο διάστημα μελετώντας την συμπεριφορά του μικρού παιδιού.
Όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Ο Μπρους που πλέον ονομαζόταν Μπρέντα, δεν ήθελε να φορέσει φουστάνια και δεν αισθανόταν άνετα με τα μακριά του μαλλιά.
Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο τραγική όταν ο Μόνεϊ, θέλησε να πειραματιστεί επάνω στα δίδυμα, δοκιμάζοντας ως παιχνίδι σεξουαλικές στάσεις για να εντάξει υποτίθεται την Μπρέντα στην ζωή ως κορίτσι. Τραβούσε φωτογραφίες, τους έδινε οδηγίες για να δοκιμάζουν στάσεις και τους ανάγκαζε να μένουν σε αυτές για να «τεστάρει» την Μπρέντα. O Μπράιαν αργότερα έγινε σχιζοφρενής, ενώ η Μπρέντα άρχισε να έχει τα πρώτα σημάδια βαθιάς κατάθλιψης.
Η Μπρέντα ήξερε πως δεν είναι αγόρι, αλλά ένιωθε σαν αγόρι! Οι συνεχείς επισκέψεις στους γιατρούς επιδείνωναν την κατάσταση.
ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± the Boy Who Was Raised as a Girl Brenda Reimer
Ένας τοπικός ψυχίατρος έπεισε τους γονείς της να της πουν την αλήθεια – και η «Μπρέντα» απελευθερώθηκε. «Ξαφνικά όλα απέκτησαν νόημα, ήξερα γιατί ένιωθα όπως ένιωθα, δεν ήμουν φρικιό, δεν ήμουν τρελός. Ήμουν άντρας», δήλωνε χρόνια αργότερα, όταν πια μιλούσε επωνύμως για όσα πέρασε.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την αποκάλυψη, η «Μπρέντα» αποφάσισε να μπει σε μια πολυετή μάχη για να ανακτήσει την χαμένη της ταυτότητα. Άλλαξε το όνομά της σε Ντέιβιντ, υποβλήθηκε σε διπλή μαστεκτομή για να απαλλαγεί από το στήθος που της είχε δημιουργήσει η ορμονοθεραπεία, και έκανε πολλαπλές εγχειρήσεις, με τοποθέτηση μοσχευμάτων και προθέσεων, για να αποκτήσει τεχνητό πέος και όρχεις. Έκανε επίσης ενέσεις τεστοστερόνης για να αποκαταστήσει τα ανδρικά χαρακτηριστικά του.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ντέιβιντ παρέμενε καταθλιπτικός, τόσο εξαιτίας των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας, όσο και εξαιτίας της προοπτικής – όπως πίστευε – να μην μπορέσει ποτέ να παντρευτεί και να έχει δική του οικογένεια. Μέχρι να φτάσει στα 25 του χρόνια, είχε ήδη κάνει τρεις απόπειρες αυτοκτονίας.
Ο Ντέιβιντ τελικά παντρεύτηκε μια νεαρή μητέρα τριών παιδιών, την Τζέιν και ένιωθε χαρούμενος για την θετή του οικογένεια. Όμως η καταθλιπτική διάθεσή του επέμενε, τις νύχτες βασανιζόταν από εφιάλτες και οι ψυχικές διακυμάνσεις του ήταν μαρτύριο για τη γυναίκα του.
Όταν το 2002 αυτοκτόνησε ο δίδυμος αδελφός του, ο Μπρους, ο Ντέιβιντ βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη – και όταν στις 2 Μαΐου 2004 η σύζυγός του, η Τζέιν, του ζήτησε να μείνουν για λίγο χώρια, κατέρρευσε.
Τρεις μέρες αργότερα, πήρε μια καραμπίνα από το σπίτι του, έκοψε την κάνη, πήγε στο πάρκινγκ ενός παρακείμενου σούπερ μάρκετ, σήκωσε το όπλο και έδωσε τέλος στο μαρτύριό του. Ήταν 39 ετών…
https://www.newmoney.gr/diethni/399392-i-istoria-tou-agoriou-pou-anagkastike-na-mega
Η Disney λανσάρει το… ΑΓΟΡΙ ΠΡΙΓΚΗΠΙΣΣΑ…
https://www.christianpost.com/news/disney-introduces-its-first-boy-princess-on-show-that-also-featured-first-gay-kisses-207783/?fbclid=IwAR2g75PYMNB4VVuL80yhgyWYd_sGyiHRIHhcHfQ4dt1UK0p5rzBGd7gL724
Eduard Bernstein, «The Judgement of Abnormal Sexual Intercourse», 1895
https://www.marxists.org/reference/archive/bernstein/works/1895/wilde/homosexual.htm
ΔΙ.Ε.ΣΥ.
Έμφυλες Ταυτότητες ή πώς η Νέα Αριστερά
επιτίθεται στην Κανονικότητα
Τρίτη, Ιαν 31 2017
του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Το υπουργείο Παιδείας απέστειλε την προηγούμενη εβδομάδα στα σχολεία εγκύκλιο με την οποία ζητά να γίνουν μαθησιακές δραστηριότητες στις οποίες περιλαμβάνονται «εργαστήρια, διαδραστικά παιχνίδια, θεατρικά δρώμενα, εικαστικές δραστηριότητες, προβολή ταινιών με σχετικό περιεχόμενο που πλαισιώνεται με συζήτηση ή άλλη δράση» καθώς και συζήτηση για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα έμφυλα στερεότυπα και τις διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία αλλά και την έμφυλη βία….
Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας “δραστηριότητας”; Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο… Είναι πλέον προφανές σε όλους ότι το Υπουργείο Παιδείας λειτουργεί στα πρότυπα των πλέον έξαλλων ΜΚΟ. Και είναι απολύτως λογικό αυτό, αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αυτοί που τον στηρίζουν έχουν ως στόχο ανάμεσα στα υπόλοιπα και το γκρέμισμα των παραδοσιακών ρόλων των δύο φύλων. Και οι άνθρωποι το λένε, δεν ντρέπονται. Αλλά πόσο μπορεί ο Έλληνας γονιός να ανεχθεί να γίνεται στο παιδί του που πάει γυμνάσιο ή λύκειο πολιτισμική προπαγάνδα σχετικά με τους… τρανσέξουαλ;
Είναι τέτοια η κατάσταση στην Παιδεία που δεν ξέρουμε πια από πού να ξεκινήσουμε την κριτική. Μετανάστες στα σχολεία, μαθήματα αλβανικών και σκιπτάρικες σημαίες, τρανσέξουαλ και υπουργικές δηλώσεις για ομοφυλόφιλα φιλιά με μαύρους δίμετρους. Πού όμως βασίζεται αυτή η “πρωτοβουλία” του Υπουργείου Παιδείας; Ποιά είναι η θεωρητική βάση πίσω από αυτή την κίνηση που έρχεται και στην χώρα μας, αφού ήδη έχει εφαρμοστεί ως έναν βαθμό και σε σχολεία του εξωτερικού;
Αυτή δεν είναι άλλη παρά η “θεωρία των φύλων” μια “ιδεολογική προσέγγιση” των σχέσεων μεταξύ των φύλων αλλά και των φύλων ως κοινωνικού κατασκευάσματος, που προωθήθηκε από πολύ συγκεκριμένα κέντρα στο εξωτερικό. Και προκάλεσε αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό ότι όταν εφαρμόστηκε στην Γαλλία το 2014, οι μισοί μαθητές έλειψαν από όλα τα σχολεία της Γαλλίας. Και εκτός από θεωρία έχει και έναν συγκεκριμένο σκοπό. Την δημιουργία μιας νέας “σεξουαλικότητας”, μέσω της κατήχησης μαθητών και φοιτητών, έτσι ώστε να μπορέσει η φυσική τους αντίληωψη να διαστρεβλωθεί.
Τι λέει όμως αυτή η θεωρία;
Αυτή η “νέα σεξουαλικότητα” και η “θεωρία των φύλων” επικρίνει και καταδικάζει τις παραδοσιακές απόψεις περί της σεξουαλικότητας και του φύλου ως μια δυαδική σκέψη ( δηλαδή ότι σκεφτόμαστε με όρους αντίθεσης και ετεροπροσδιορισμού) και ετερο-κανονιστική (η πεποίθηση δηλαδή ότι οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις είναι κάτι το φυσιολογικό, κάτι που κάνει τους ανθρώπους οι οποίοι έλκονται από το ίδιο φύλο ή είναι δι- σεξουαλικοί ή διαφυλετικοί – τρανσέξουαλ- να αισθάνονται ότι οι ίδιοι δεν είναι κάτι το φυσιολογικό). Διδάσκουν τα παιδιά ότι είναι λάθος να σκεφτόμαστε αποκλειστικά με όρους έλξης αρσενικού-θηλυκού και ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «φυσιολογική» σεξουαλικότητα. Δηλαδή επί της ουσίας καταστρέφουν τον ορισμό της υγιούς σεξουαλικότητας, όπως αυτός έχει σχηματισθεί από την αρχή του ανθρώπινου είδους, προκειμένου να “αισθάνονται καλύτερα” οι διάφορες μικρές ομάδες σεξουαλικά “διαφορετικών” ανθρώπων.
Ακριβώς αυτή η “δυαδική διάκριση”, σύμφωνα με τις θεωρίες οι οποίες εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια προωθούνται στα σχολεία των σκανδιναβικών χωρών και και των ΗΠΑ, και η οποία αποτελούσε την πυξίδα της σεξουαλικότητας για όλο τον πολιτισμένο κόσμο καταδικάζεται ως μια μορφή μισαλλοδοξίας από τη νέα αυτή ιδεολογία και την θεωρία της. Δηλαδή δεν αμφισβητείται απλά αυτή ως θεώρηση αλλά και οι φορείς της. Οι “πρεσβευτές” της θεωρίας των φύλων ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την σεξουαλικότητα αποκλειστικά με όρους των αντιθέτων που έλκονται μεταξύ τους, αλλά πρέπει να βλέπουμε την σεξουαλικότητα ως κάτι που “ρέει” και εκφράζεται με ένα ρευστό και δυναμικό τρόπο. Με άλλα λόγια, μπορεί να προσελκύει, γενικά, το αντίθετο φύλο, τοο ίδιο φύλο ή και τα δύο αλλά μπορεί και οι “προτιμήσεις σας” να αλλάζουν συνεχώς. Η σεξουαλική προτίμηση δεν είναι κάτι σταθερό ούτε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση ετεροφυλόφιλοι. Η στρατηγική της “θεωρίας των φύλων” είναι το να υπονομεύσει την ετερο-κανονικότητα και ταυτόχρονα να παρουσιάσει την ομοφυλοφιλία ως κάτι τόσο διαδεδομένο και φυσιολογικό, που εάν δεν συμφωνείτε μαζί της ή ακόμη και απλά αισθάνεται κάποιος άβολα με αυτήν να χαρακτηριστεί ομοφοβικός.
«Μια φορά κι έναν καιρό, η λέξη «δυαδικός» ήταν ένας μαθηματικός όρος. Τώρα είναι μια προσβολή στο ίδιο επίπεδο με «ρατσιστής», «σεξιστής» ή «ομοφοβικός». Ο εχθρός σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο μάχης είναι όποιος υποστηρίζει ότι υπάρχουν άνδρες και υπάρχουν γυναίκες, και ότι η διαφορά μεταξύ τους είναι θεμελιώδους σημασίας. «Melanie Phillips.
Αυτή είναι η κύρια στρατηγική της θεωρίας των φύλων, που μας εγκαθιστά τώρα στα ελληνικά σχολεία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με όρους όπως το άνδρας και γυναίκα, διότι, ακόμη και αν κάποιος είναι βιολογικά αρσενικό μπορεί ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστεί ως θηλυκό και το αντίστροφο. Και αντί να θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για μια “διαφοροποίηση” του ατόμου για τον έναν ή τον άλλον λόγο, θα πρέπει αυτό να γίνεται αποδεκτή και να θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό.
Το νέο “διδακτικό υλικό” μας ενθαρρύνει έντονα να επιβεβαιώσουμε και να ενθαρρύνουμε κάποιον όταν αυτός επιθυμεί να αρχίσει να ντύνεται όπως το αντίθετο φύλο ή ακόμη και να χρησιμοποιεί τις τουαλέτες και τα αποδυτήρια του αντίθετου φύλου, να αρχίσει “θεραπεία” με ορμόνες ή να κάνει μια χειρουργική επέμβαση για να αλλάξει το φύλο του. Το να μην “ενθαρρύνει” κάποιος τέτοιου είδους κινήσεις τον μετατρέπει πλέον de facto σε έναν άνθρωπο ο οποίος “μισεί” όσους παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις. Και φυσικά το ίδιο είναι όποιος αντιτίθεται παραδείγματος χάριν στο να μπορούν αυτοχαρακτηριζόμενοι “διεμφυλικοί” να χρησιμοποιούν π.χ. τα αποδυτήρια στις πισίνες όπου κάνουν προπονήσεις μικρά αγοράκια ή κοριτσάκια.
Το διδακτικό υλικό που σύμφωνα με την θεωρία των φύλων ξεκίνησε να διδάσκεται και στην χώρα μας λέει στα παιδιά μας ότι το βιολογικό φύλο δεν είναι κάτι το σημαντικό. Διότι αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι η “ταυτότητα” και η “ταυτότητα φύλου”. Τα οποία δεν χρειάζεται να ταιριάζουν με το βιολογικό φύλο τους. Και έχει να κάνει περισσότερο με το πώς “αισθάνεται” κανείς “μέσα του” αντί της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ρωτούν, «είναι αγόρι ή κορίτσι», και φυσικά δεν θα πρέπει να “υποθέτουν” το φύλο κάποιου από την εμφανισή του. Και ως εκ τούτου οι τάξεις στα σχολεία δεν θα πρέπει να μοιράζονται σε “αγόρια και κοριτσια” όταν κάνουν διαφόρων ειδών δραστηριότητες. Στο τελευταίο επίπεδο – κάτι που τώρα συμβαίνει σε αμερικάνικα εκπαιδευτικά ιδρύματα διαφόρων βαθμίδων είναι ότι σταματά και η χρήση των άρθρων “ο,η” αλλά και αντωνυμιών τρίτου προσώπου. και αντικαθίστανται με διάφορα ευφάνταστα νέα.
Mια ενδιαφέρουσα ανάλυση από τον καθηγητή φιλοσοφίας Δημήτρη Πατέλη.
Απόσπασμα από ομιλία του στο 4ο μάθημα από τη σειρά «10 απλά μαθήματα Σύγχρονης Επαναστατικής Θεωρίας. Κλασικός μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας.» Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Νοέμβριος του 2015.
μόνο
Πηγή: iefimerida.gr – https://www.iefimerida.gr/kosmos/gallia-den-anagnorizoyn-mitera-paidioy-allaxe-fylo
Φεμινισμός, νέα Αριστερά-μαρξισμός
https://www.eleytheriagora.gr/93750623-2/
Της Camille Paglia :
«Η ιδέα ότι οι φεμινίστριες είναι οι πρώτες που κατήγγειλαν τον βιασμό είναι μια χοντροκομμένη συκοφαντία εναντίον των ανδρών. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο βιασμός καταδικάζοταν από τους έντιμους άνδρες. Οι έντιμοι άνδρες δεν σκοτώνουν· οι έντιμοι άνδρες δεν κλέβουν· οι έντιμοι άνδρες δεν βιάζουν. Αυτό πάει πολύ πίσω στην ιστορία. O βιασμός της Λουκρητίας από τον Ταρκύνιο προκάλεσε την πτώση των τυράννων και την ίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Η ιδέα πως, με κάποιο τρόπο, ξαφνικά ο φεμινισμός ανακάλυψε, ως εκ θαύματος, ότι οι γυναίκες ήταν θύματα εκμετάλλευσης και βίας από την αρχή της ιστορίας είναι γελοία… Άνδρες θυσιάστηκαν και σακατευτηκαν σωματικά και ψυχικά για να ταϊσουν, να στεγάσουν και να προστατεύσουν γυναίκες και παιδιά. Κανένα από αυτά τα βάσανα , κανένα από αυτά τα επιτεύγματα δεν έχει αναγνωριστεί από τη φεμινιστική ρητορική, που παρουσιάζει τους άνδρες σαν καταπιεστές και φρικτούς εκμεταλλευτές.»
«Η υπόθεση της Λορίνα Μπόμπιτ (που ακρωτηρίασε το πέος του συζύγου της), έφερε ξανά στην ζωή το αρχαίο μυθικό αρχέτυπο της γυναίκας-ευνουχίστριας, έδειξε ότι οι γυναίκες είναι τόσο επιθετικές όσο και οι άνδρες και ότι το σεξ είναι μια σκοτεινή, επικίνδυνη δύναμη της φύσης. Αλλά φυσικά το φεμινιστικό κατεστημένο, κολλημένο στις παρωπίδες της αιώνια κακοποιημένης γυναίκας, δεν έμαθε τίποτε από αυτήν την κραυγαλέα απόρριψη των απόψεών του. Κλασικά έργα τέχνης, όπως η «Κάρμεν» του Bizet, μας λένε πολλά περισσότερα για το παράλογο της αγάπης, την ζήλεια και την εκδίκηση απ’ ό,τι όλες οι συνταγές της βιομηχανίας της ψυχανάλυσης.»
«Οι βιασμοί και η βία δεν συμβαίνουν εξαιτίας των κανόνων της πατριαρχίας αλλά εξαιτίας του αντιθέτου, εξαιτίας της κατάρρευσης του κοινωνικού ελέγχου…Οι άνδρες ήξεραν πως αν έπαιρναν την παρθενιά μιας γυναίκας θα κατέληγαν νεκροί μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Αυτοί οι κανόνες ελέγχου έχουν πια καταργηθεί.»
«Οι γυναίκες είναι το κυρίαρχο φύλο. Οι σεξουαλικές δυνάμεις των γυναικών είναι τεράστιες. Όλοι οι πολιτισμοί το έχουν δει. Οι άνδρες το γνωρίζουν. Οι γυναίκες το γνωρίζουν. Οι μόνες που δεν το γνωρίζουν είναι οι φεμινίστριες, αυτές οι αποσεξουαλικοποιημένες και νευρωτικές γυναίκες. Δεν θα το έλεγα αυτό πριν από είκοσι χρόνια γιατί ήμουν και η ίδια μαχητική φεμινίστρια. Αλλά καθώς τα χρόνια έχουν περάσει, άρχισα να καταλαβαίνω όλο και περισσότερο ότι τα διεστραμμένα, νευρωτικά ψυχοδράματα που δημιουργούνται από αυτές τις γυναίκες προέρχονται από τα δικά τους προβλήματα με το σεξ.»
«Ένα από τα πιο εκνευριστικά αντανακλαστικά του φεμινισμού είναι η μοδάτη περιφρόνησή του για την «πατριαρχική κοινωνία», στην οποία δεν αποδίδεται ποτέ τίποτε καλό. Όμως είναι η πατριαρχική κοινωνία που με απελευθέρωσε ως γυναίκα. Είναι ο καπιταλισμός που μου έδωσε τον ελεύθερο χρόνο να κάθομαι σε αυτό το τραπέζι και να γράφω αυτό το βιβλίο. Ας σταματήσουμε να είμαστε στενόμυαλες όσον αφορά τους άνδρες και ας αναγνωρίσουμε τους θησαυρούς που δημιουργήθηκαν από τις εμμονές τους.»
H τρανς ακτιβίστρια Κέιτλιν Τζένερ εξέφρασε την αντίθεση της στη συμμετοχή τρανς γυναικών σε γυναικείους αθλητικούς αγώνες, δηλώνοντας πως για εκείνη είναι «ζήτημα δικαιοσύνης» το να μην υπάρχουν άτομα που έχουν γεννηθεί ως άντρες στον γυναικείο αθλητισμό και πώς μια τέτοια κίνηση θα προστατέψει τα κορίτσια που αθλούνται σε σχολεία και σχολές, στοχεύοντας να βγούν στον επαγγελματικό αθλητισμό. ( https://www.news247.gr/kosmos/keitlin-tzener-adiko-na-symmetechoyn-trans-athlitries-se-gynaikeia-athlimata.9219370.html ).
«Η θεωρία (ότι όλοι έχουμε μια έμφυτη ταυτότητα φύλου που από μόνη της καθορίζει αν είμαστε άνδρες, γυναίκες ή κάτι άλλο) δεν βοηθά ούτε τους τρανσέξουαλ. Δεν χρειάζομαι κάποια γυναικεία ταυτότητα φύλου για να είμαι τρανς. Είμαι τρανς γιατί άλλαξα το σώμα μου ώστε να νιώθω πιο άνετα με αυτό. Μπορεί τώρα να μοιάζει με το σώμα μιας γυναίκας από ορισμένες απόψεις, αλλά δεν θα είμαι ποτέ γυναίκα. Η κατανόηση και η αποδοχή αυτής της αλήθειας μου φέρνει ηρεμία και ασφάλεια. Εκείνοι που βασίζουν τη ζωή τους στην ταυτότητα φύλου δεν μπορούν ποτέ να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους και επομένως είναι ευάλωτοι στην απόρριψη από οποιονδήποτε δεν συμμερίζεται την πίστη τους. Αυτός δεν είναι τρόπος για να ζεις.»
[ Από άρθρο της τρανς καθηγήτριας, συνδικαλίστριας και δημοσιογράφου Debbie Hayton στον «Spectator». ( https://www.spectator.co.uk/article/the-sinister-attacks-on-the-lgb-alliance ) Στην φωτογραφία η Hayton με μπλουζάκι «Trans women are men. Get over it!»]
https://elawyer.blogspot.com/2020/09/non-binary.html?m=1
Η θεωρία του φύλου ως γνωστικισμός της εποχής
https://antifono.gr/%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%ce%b3%ce%bd%cf%89%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5/
…………
Με κάθε αφορμή, από την τραγική ιστορία της «Δήμητρας της Λέσβου» μέχρι το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, μία μερίδα της κοινωνίας, η οποία θεωρείται φιλελεύθερη, επιτίθεται στον άδικο και καταπιεστικό κόσμο της πατριαρχίας, των έμφυλων διαχωρισμών και των προκαταλήψεων. Σε επίπεδο «αριστεράς», αυτός ο ιδεολογικός ακτιβισμός έχει πολλά να μας πει για την- από ένα σημείο και μετά- εγκατάλειψη της ταξικής αναφοράς και την υποκατάστασή της από το αφήγημα περί δικαιωμάτων. Δεν περιορίζεται όμως αυτός στους κύκλους της αριστεράς. Ακόμα και νέο-χριστιανοί και κεντροδεξιοί είναι έτοιμοι να καταγγείλουν τον λαϊκισμό και την οπισθοδρομικότητα πεπαλαιωμένων αντιλήψεων, που ακόμα επιμένουν και μιλούν για ετεροφυλία, γάμους και παιδιά. Άλλωστε, στο περίφημο συνέδριο για την γονιμότητα ο σάλος που δημιουργήθηκε ήταν δυσανάλογος της εμβέλειας του ίδιου του συνεδρίου.
Εάν κάποιος θέλει να κρατήσει αποστάσεις από την «καυτή» επικαιρότητα και να δώσει το στίγμα μίας ιστορικής συνθήκης, δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να διαπιστώσει ότι, όπως στο ζήτημα της «λατρείας» και ειδωλοποίησης των μεταναστών και προσφύγων, έχουμε εδώ το φαινόμενο η εν ενεργεία (νέο-) καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση να παράγει κοινωνικά υποκείμενα με τα αξιακά συστήματα, που θέλει αυτή η παγκοσμιοποίηση. Όπως ο «βικτωριανός» καπιταλισμός είχε τη δική του ηθική και ιδεολογία, έτσι και ο σημερινός ευνοεί κάθε αναφορά στην ελευθερία των μετακινήσεων, στην αποδόμηση «νησίδων» στοιχειώδους κοινωνικής σταθερότητας όπως είναι η οικογένεια και ο γάμος. Οι ιστορικές συνθήκες αυτού που λέγεται «δικαιωματισμός» είναι σαφείς. Εάν δεν «διαλύσει» κανείς μέσα του κάθε κοινωνική συνεκτικότητα, δεν μπορεί να εργασθεί και να παράγει (ή να επιβιώσει) στη σύγχρονη κοινωνία. Κατά τρόπο φαινομενικά και μόνο παράδοξο αυτό συνδυάζεται και από μία έξαρση του συναισθηματικού και του βιωματικού στοιχείου σε σημείο παρωδίας: πώς μπορεί άλλωστε να εκλάβει κανείς όλη αυτή την έγνοια και τη μέριμνα για τα ζώα συντροφιάς, όταν όλο το υπόλοιπο πλαίσιο τείνει να γίνει σκληρό όσο ο πιο σκοτεινός Μεσαίωνας;………..
…………………………….
[…] εκφράστρια της άποψης αυτής υπήρξε η Αμερικανίδα Judith Butler, η οποία θεωρούσε ότι η αντικειμενική διαφορά […]
Του @menelaos chormovitis
Όσοι νομίζετε ακόμη ότι στο μάθημα της «Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης», οι μαθητές ενημερώνονται μόνο για το ανθρώπινο σώμα ή για τους πιθανούς κινδύνους που μπορούν να προκύψουν μέσω της σεξουαλικής δραστηριότητας, είστε πολύ γελασμένοι. Και για του λόγου το αληθές, να μερικά αποσπάσματα από το εκπαιδευτικό υλικό του μαθήματος που είναι ανεβασμένα στο σάιτ του Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. ( http://iep.edu.gr/el/ekpaideftika-programmata-yliko, σημειωτέον ότι το μάθημα απευθύνεται σε μαθητές Γυμνασίου ) :
«Γράψτε τη λέξη Φύλο στην κορυφή του πίνακα.
– Ζητήστε από τους/τις μαθητές/-τριες να απευθυνθούν στον/στην διπλανό/η τους και να συζητήσουν για το τι μπορεί να σημαίνει η λέξη. Αφήστε τους/τις μαθητές/-τριες να μοιραστούν τις απαντήσεις τους. Συνήθως οι μαθητές/-τριες θα πουν ότι το φύλο είναι το αν είσαι αγόρι ή κορίτσι.
-Πείτε στους/στις μαθητές/-τριες ότι το φύλο είναι η εσωτερική σου αίσθηση να είσαι κορίτσι, αγόρι, κανένα από τα δύο ή και τα δύο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που οι άνθρωποι προσδιορίζουν το φύλο τους και υπάρχουν πολλά φύλα.
-Επίσης πείτε στους/στις μαθητές/-τριες ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι κορίτσι, αγόρι, κανένα από τα δύο ή και τα δύο και ότι αυτό θα το συζητήσετε περισσότερο καθώς κάνετε τη δραστηριότητα…
-Ένας απλός τρόπος να εξηγήσετε το παραπάνω στους/στις
μαθητές/-τριες είναι να πείτε ότι όταν γεννιέται ένα παιδί, ο/η γιατρός κοιτάζει την ανατομία του σώματος και λέει αν είναι κορίτσι, αγόρι ή ίντερσεξ. Ωστόσο επειδή τα μωρά δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα, δεν μπορούν να μας πουν πώς νιώθουν. Όταν αρχίζουν να μιλάνε, μπορεί να πουν αν είναι κορίτσια ή αγόρια ή και τα δύο ή τίποτα.»
«Η βασική αρχή είναι ότι ο ι ά ν δ ρ ε ς κ α ι ο ι γ υ ν α ί κ ε ς «γ ί ν ο ν τ α ι, δ ε γ ε ν ν ι ο ύν τ α ι» και άρα, όταν κάποιος/α γεννιέται με κάποια ανατομικά χαρακτηριστικά δεν είναι απαραίτητο αυτά να καθορίζουν την ταυτότητά του. Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι ρόλοι και επιτελούνται. Δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, που δημιουργεί καταπίεση. Τα αρσενικά και θηλυκά άτομα γινόμαστε άντρες ή γυναίκες αντιγράφοντας τις συμπεριφορές που βλέπουμε γύρω μας μέσω ανταμοιβής ή τιμωρίας. Γι’ αυτό συμμορφωνόμαστε και μιμούμαστε συμπεριφορές φύλου, δεν τις καθορίζουν τα γονίδιά μας. Η αρρενωπότητα και η θηλυκότητα είναι προϊόντα κοινωνικής εκπαίδευσης, προϊόντα μίμησης και προσαρμογής σε συμπεριφορές και κοινωνικούς ρόλους ή στερεότυπα. Αυτά τα στερεότυπα είναι η «φυλακή» του φύλου μας.»
Για να μην κοροϊδευόμαστε : στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες χώρες της Δύσης, το μάθημα της «Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης» προωθεί μια ξεκάθαρη ιδεολογική και πολιτική ατζέντα. Προωθεί τη λεγόμενη «θεωρία του φύλου» που μας λέει ότι το φύλο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κοινωνική κατασκευή, ότι υπάρχουν άπειρα φύλα και ότι ο καθένας μπορεί να διαλέξει αυτό που του ταιριάζει, όπως διαλέγει τυρί στο σούπερ μάρκετ. Προωθεί μια αριστερίστικη παλαβή θεωρία που σκοπό έχει να αποδομήσει όχι μόνο όλες τις σταθερές του Δυτικού πολιτισμού αλλά και την ίδια τη βιολογία, την ίδια την πραγματικότητα. Μάλιστα, μέσα από το μάθημα αυτό, η «θεωρία του φύλου» παρουσιάζεται σαν επιστημονικό θέσφατο, σαν η μοναδική αλήθεια, όταν στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτε το επιστημονικό, αφού είναι μια ακόμη κοινωνιολογική θεωρία, μέσα στις χιλιάδες που κυκλοφορούν, η οποία μάλιστα εχει δεχτεί σκληρές επικρίσεις από επιστημονες, διανοούμενους, πολιτικούς και δημοσιογράφους. (φυσικά, οι μαθητές των ελληνικών γυμνασιών δεν πρόκειται ποτέ να διδαχτούν την αντίθετη άποψη). Και το κερασάκι στην τούρτα είναι πως το εκπαιδευτικό υλικό του μαθήματος αυτού δεν το ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας, αλλά μια σκληροπυρηνική ακτιβιστική ΛΟΑΤΚΙ οργάνωση, το «Πολύχρωμο Σχολείο», που υποστηρίζει με φανατισμό όλες αυτές τις αμφισβητούμενες θεωρίες…………
Η διαφήμιση της Pantenne
https://www.protothema.gr/greece/article/1205010/mallia-kouvaria-gia-to-spot-tis-pantene/
@Chormovitis
Χθες στη Βουλή η κυβέρνηση έφερε τροπολογία η οποία προβλέπει την πλήρη απαγόρευση των λεγόμενων «θεραπειών μεταστροφής» σε ανηλίκους. ( https://www.iefimerida.gr/ellada/telos-stis-therapeies-metastrofis-bazei-ypygeias ) «Θεραπεία μεταστροφής», σύμφωνα με την τροπολογία, είναι «κάθε μεταχείριση που αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου» ενός ατόμου. Ήδη στα ΜΜΕ και στα social media, όλες οι προοδευτικές ψυχές έχουν αναριγήσει από χαρά και υπερηφάνεια στο άκουσμα αυτής της είδησης αλλά , ως συνήθως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Πρώτα απ’ όλα, όσον αφορά τις θεραπείες που αποσκοπούν να μεταβάλουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε στη δεκαετία του ’50. Σήμερα, η ομοφυλοφιλία είναι περισσότερο από ποτέ αποδεκτή και τέτοιες πρακτικές είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο. (προσωπικά δεν ξέρω ούτε μια τέτοια περίπτωση). Τα στοιχεία που παρουσιάζονται για να μας πείσουν ότι κάτι τέτοιο συνηθίζεται προέρχονται από ένα ερωτηματολόγιο μιας ακτιβιστικής ΛΟΑΤΚΙ οργάνωσης στο οποίο δόθηκαν ανώνυμες απαντήσεις. Όχι και το απαύγασμα της επιστημονικής αντικειμενικότητας και αμεροληψίας! Ούτως ή άλλως, πρακτικές που περιέχουν βία και μπορούν να προκαλέσουν σωματικές βλάβες τιμωρούνται ήδη με άλλους νόμους και δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει μια ακόμη νομοθετική παρέμβαση.
Αλλά το βασικό πρόβλημα αυτής της τροπολογίας βρίσκεται αλλού. Στην ορθοπολιτική εποχή μας όπου το φύλο θεωρείται κοινωνική κατασκευή, όπου άνδρες μπορούν να συμμετέχουν σε γυναικείους αθλητικούς αγώνες επειδή απλά αισθάνονται γυναίκες και όπου η ιατρική διαδικασία της φυλομετάβασης παρουσιάζεται σαν μια ανώδυνη βόλτα στο λουνα-παρκ, η τάχα μου κεντροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη συντάσσεται με τις πιο παλαβές και επικίνδυνες απόψεις του ακροαριστερού woke κινήματος και με την νέα τροπολογία απαγορεύει «κάθε μεταχείριση που αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου» ενός ανήλικου.
Η λεγόμενη «δυσφορία φύλου» , το να νιώθεις ότι έχεις γεννηθεί σε λάθος σώμα, συναντάται στην παιδική και στην εφηβική ηλικία και μάλιστα τα τελευταία χρόνια αυτές οι περιπτώσεις έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Όμως, όπως δείχνουν πολλές επιστημονικές έρευνες, για το 80% των παιδιών και των εφήβων όλο αυτό είναι μια περαστική φάση (από τις τόσες περαστικές φάσεις αυτής της δύσκολης και γεμάτης αμφιβολίες ηλικίας), την οποία αφήνουν πίσω με την ενηλικίωσή τους ή και νωρίτερα. (πολλοί από αυτούς γίνονται ομοφυλόφιλοι ή λεσβίες). Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο που το παιδί έχει ανάγκη από κάποιον ειδικό που θα το βοηθήσει να νιώσει άνετα με το σώμα του, έρχεται η τροπολογία της κυβέρνησης Μητσοτάκη η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τιμωρηθεί μια τέτοια προσέγγιση. Με αυτή την νομοθετική παρέμβαση η πιο ασφαλής επιλογή για τον ειδικό θα είναι να επιβεβαιώσει τις ονειροφαντασίες που βρίσκονται μέσα στο κεφάλι του παιδιού. Διαφορετικά, αν προσπαθήσει να κάνει το παιδί να νιώσει άνετα με το βιολογικό του φύλο, αν του δείξει ότι πρόκειται για μια περαστική φάση (όπως ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις), μπορεί να κατηγορηθεί ότι «αποσκοπεί να μεταβάλει ή να καταστείλει την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου» του παιδιού και να βρεθεί αντιμέτωπος με πειθαρχικές και διοικητικές κυρώσεις, με πρόστιμα, ακόμη και με φυλάκιση. Ουσιαστικά η τροπολογία αυτή σπρώχνει τον ανήλικο σε έναν δρόμο που δεν έχει επιστροφή. Όταν λες πρόωρα στο παιδί ή στον έφηβο ότι πράγματι έχει γεννηθεί σε λάθος σώμα , όταν του στερείς τη δυνατότητα να σκεφτεί ξανά σε μια πιο ώριμη ηλικία αυτήν την τόσο καθοριστική για την ζωή του απόφαση, ανοίγει ο δρόμος των ορμονών από την εφηβική ηλικία, των αναστολέων ανάπτυξης εφηβείας, των χειρουργικών επεμβάσεων, των ακρωτηριασμών. Ανοίγει ένας δρόμος που μπορεί να καταστρέψει τις ζωές χιλιάδων παιδιών και οικογενειών. Και όλα αυτά με την κρατική ενθάρρυνση και με τις κρατικές ευλογίες.
Στη Βρετανία, όταν η κυβέρνηση Τζόνσον έφερε πρόσφατα ένα νομοσχέδιο παρόμοιο με αυτό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι αντιδράσεις ήταν τεράστιες και σε πολλές έγκυρες εφημερίδες και περιοδικά ακούστηκαν οι ενστάσεις που διατύπωσα σε αυτήν την ανάρτηση. Τελικά, εκεί η κυβέρνηση έκανε πίσω και απέσυρε την απαγόρευση των θεραπειών μεταστροφής που αφορούν την ταυτότητα φύλου. Εδώ στην Ελλάδα, πάλι, ο κύριος Πλεύρης, που καμώνεται και τον δεξιό και έφερε στη Βουλή αυτήν την εκτρωματική τροπολογία, έχει ενημερωθεί άραγε για αυτές τις εξελίξεις και για τη συζήτηση που έχει διεξαχθεί σε άλλες χώρες γι’ αυτό το τόσο σοβαρό θέμα; Και άραγε οι ιθύνοντες της κυβέρνησης έχουν συνειδητοποιήσει σε τι κίνδυνο βάζουν χιλιάδες παιδιά για να τονώσουν το προοδευτικό τους προφίλ και να κερδίσουν λίγες παραπάνω ψήφους; Αν έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας και υπευθυνότητας σε αυτήν την κυβέρνηση, αυτή η τροπολογία πρέπει να αποσυρθεί τώρα.
(Διαβάστε και αυτό : https://www.facebook.com/photo/?fbid=10159166783026757&set=a.10151309514506757 )
Παρανοϊκη ιστορία
https://www.protothema.gr/greece/article/1319963/dolofonia-sto-marousi-i-gnorimia-apo-to-tinder-i-prodosia-kai-i-aimatiri-katalixi/
Από Mixalis Mixelis
Το όποιο προοδευτικό, έχει και τα όριά του… Με 5χίλιαρο για εννιά μήνες εγκυμοσύνη, είναι ντροπή, αίσχος, κατάντια. Η δύναμη του χρήματος, δεν δικαιολογεί τις όποιες ανθρωπιστικές αγαθοεργίες. Με δυό λόγια, η γυναίκα δεν είναι όργανο αναπαραγωγής, για να ζητιανεύει τα 2.5χιλιάρικα επίδομα από το κράτος, για ν’ αυξηθούν οι γεννήσεις. Δεν μπορεί το εμπόριο των παρένθετων μητέρων, να δικαιολογεί τους κυρίους, που θέλουν να έχουν παιδί, για να το μεγαλώσουν σωστά! Δεν μπορεί να στηρίζεις τα δικαιώματα των γυναικών a la carte και να κάνεις τα στραβά μάτια, για να δείχνεις ευχάριστη στους δήθεν προοδευτικούς Gay πατέρες!
Μαρτυρία για την τρανς κολυμβήτρια Λία Τόμας: «Μας υποχρέωσαν να δούμε ανδρικά γεννητικά όργανα σε γυναικεία αποδυτήρια»
Η πρωταθλήτρια του Κεντάκι Ράιλι Γκέινς επιτέθηκε στο NCAA για την τακτική του στο θέμα της Λία Τόμας
https://www.protothema.gr/sports/article/1339952/marturia-gia-tin-trans-kolumvitria-lia-tomas-mas-upohreosan-na-doume-andrika-gennitika-organa-se-gunaikeia-apodutiria/
«….Τις τελευταίες εβδομάδες η κα Στέρτζον ενεπλάκη σε έντονη διαμάχη με την αντιπολίτευση στη Σκωτία και με την κεντρική κυβέρνηση στο Γουέστμινστερ αναφορικά με το νόμο περί προσδιορισμού φύλου στη Σκωτία.
Ο νόμος της που καθιστά πιο εύκολη τη νομική αναγνώριση της αλλαγής προσδιορισμού φύλου στη Σκωτία εγκρίθηκε από το τοπικό κοινοβούλιο του Χόλιρουντ, αλλά στη συνέχεια ακυρώθηκε από την κεντρική κυβέρνηση του Λονδίνου….»
https://www.skai.gr/news/world/skotia-paraitithike-i-stertzon-ksero-stin-kardia-mou-oti-irthe-i-ora
Του Δημήτρη Ζεγκίνη
Ο Frank Furedi, επίτιμος πλέον καθηγητής κοινωνιολογίας στο Kent, στο βιβλίο του Why Borders Matter, κάνει μια σειρά από σημαντικές διαπιστώσεις τις οποίες μεταφέρω παρακάτω.
Μόλις τα παιδιά μάθουν ότι το όριο μεταξύ αρσενικού και θηλυκού είναι πορώδες και ότι η ρευστότητα του φύλου είναι ο κανόνας, είναι αναπόφευκτο να τεθούν υπό αμφισβήτηση άλλα μακροχρόνια όρια. Πρόσφατα, η ηθική διάκριση μεταξύ ανθρώπων και ζώων έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης. Όσοι από εμάς υποστηρίζουμε τη μοναδική ηθική θέση των ανθρώπινων όντων συχνά καταγγέλλουμε ως σπισιστές. Η πεποίθηση ότι τα ζωικά είδη είναι κατώτερα από τους ανθρώπους θεωρείται πολιτιστικό έγκλημα που μοιάζει με ρατσισμό ή τρανσφοβία. Η διάβρωση των ορίων μεταξύ ανθρώπων και ζώων έχει οδηγήσει ορισμένους να αμφισβητήσουν την ηθική διάκριση μεταξύ των δύο. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι τα ζώα μπορούν να συναινέσουν να κάνουν σεξ με ανθρώπους. Η υπεράσπιση της κτηνοβασίας είναι ακόμα, ευτυχώς, πολύ σπάνια. Ωστόσο, από τη στιγμή που θα παραβιαστεί το όριο μεταξύ ανθρώπων και ζώων, αναπόφευκτα θα επέλθει η ζωοποίηση των ανθρώπων και ο εξανθρωπισμός των ζώων.
Η πολιτικοποίηση της ταυτότητας έχει εξαπολύσει μια ατέρμονη εφεύρεση νέων ταυτοτήτων. Σήμερα έχουμε συνηθίσει σε «προσποιητούς», ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι αυτοί που δεν είναι. Δεδομένης της πολιτιστικής αποτίμησης που αποδίδεται στην ταυτότητα ενός θύματος, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υπάρξει πολυάριθμα παραδείγματα λευκών που ασπάζονται μια μαύρη ή ιθαγενή αμερικανική ταυτότητα. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της ως υποψηφίας για την προεδρική υποψηφιότητα του Δημοκρατικού Κόμματος το 2019, η γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Γουόρεν αντιμετώπισε κριτική για τον ισχυρισμό της ότι το DNA της της επέτρεψε να διεκδικήσει την κληρονομιά των ιθαγενών της Αμερικής. Εάν μια Αμερικανίδα πολιτικός υψηλού προφίλ μπορεί να προσποιηθεί ότι είναι αυτό που δεν είναι, είναι περίεργο το γεγονός ότι πολλά παιδιά ακολούθησαν το παράδειγμά της;
Ο τρανσέξουαλ παρέχει το πολιτιστικό έδαφος στο οποίο μπορεί να ανθίσει η ζωοποίηση των ανθρώπων. Αλλά ο κύριος μοχλός του τρανσέξουαλ και της ζωοποίησης της ανθρωπότητας είναι η διάβρωση των πολιτισμικών ορίων. Τα συμβολικά όρια που αναδύθηκαν ανά τους αιώνες – μεταξύ παιδιών και ενηλίκων, ανδρών και γυναικών, ανθρώπων και ζώων – τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση. Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Η κοινωνία αποπροσανατολίζεται σοβαρά όταν μπερδεύεται σχετικά με το πού να χαράξει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ αποδεκτής και απαράδεκτης συμπεριφοράς.
Το μέλλον μας εξαρτάται από την εκ νέου οικειοποίηση των πολιτισμικών μας ορίων, όπως και από το να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid02aPuhkEYTkDwuL6mhWwyc7RP5aQwScTPeFLnPEtZVjT3zqoAaHtt16a5iBcmLeAppl&id=1332786281
La Fabrique de l’enfant transgenre (Η κατασκευή του διεμφυλικού παιδιού),
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρώπη, τα αιτήματα για αλλαγή φύλου μεταξύ των παιδιών και ιδιαίτερα των εφήβων αυξάνονται εδώ και αρκετά χρόνια. Οι ψυχαναλυτές Caroline Eliacheff και Céline Masson προειδοποιούν για τις υπερβολές του «τρανσέξουαλ» μεταξύ των ανηλίκων.
Το βάρος της LGBTQI κουλτούρας και η επιρροή των κοινωνικών δικτύων έχουν δώσει νέα ορατότητα στη «δυσφορία του φύλου» ή στην αίσθηση ότι γεννιέσαι σε «λάθος σώμα». Προοδευτική χειραφέτηση ή φαινόμενο ιδεολογικού συντάγματος;
Εκτός από το γεγονός ότι οι ορμονικές και χειρουργικές θεραπείες θα έκαναν ένα υγιές παιδί ασθενή για μια ζωή, η πολύ γρήγορη καταφατική απάντηση σε αυτή την επιθυμία για αλλαγή φύλου κινδυνεύει επίσης να υπονομεύσει την ψυχική του κατασκευή. Πολλές φωνές (πολύ συχνά πνιγμένες) παραδέχονται ότι μετανιώνουν για αυτήν τη μετάβαση, ενώ αρκετές χώρες επιστρέφουν στην πρώιμη συνταγογράφηση αναστολέων της εφηβείας και ανταγωνιστικών ορμονών.
Στο όνομα της προστασίας των παιδιών, η Caroline Eliacheff και η Céline Masson καταγγέλλουν το λεγόμενο «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» που κρύβει και εκμεταλλεύεται τα δεινά των εφήβων.
https://www.editions-observatoire.com/content/La_fabrique_de_l%E2%80%99enfant_transgenre
Η κατασκευή του διεμφυλικού παιδιού
Καρολίν Ελιασέφ
Σελίν Μασσόν
Μετάφραση: Μαρίνα Κουνεζή
Αθήνα
Κουκκίδα
2023
Aυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά.
https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=282978&return_url=%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%B1
Ψυχίατροι: Οι διαταραχές της προσωπικότητας των γονιών οδηγούν τα παιδιά στον τρανσεξουαλισμό
Η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας ορισμένων γονέων και το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου, οδηγούν πολλά παιδιά σε έναν καταστροφικό δρόμο χωρίς επιστροφή…..
Οι διασημότητες βρίσκονται όλο και περισσότερο στο προσκήνιο με ανακοινώσεις για τα παιδιά τους που εμφανίζονται ως τρανς ή μη δυαδικά. Τα μη δυαδικά άτομα δεν ταυτίζονται ούτε ως αρσενικά ούτε ως θηλυκά.
Το “Transhausen by proxy” δεν είναι μια επίσημα αναγνωρισμένη ψυχολογική κατάσταση. Είναι ένας «ρόλος» σε μια επίσημη ψυχολογική κατάσταση γνωστή ως Σύνδρομο Munchausen δια αντιπροσώπου (MSBP) ή αλλιώς πλασματική διαταραχή που επιβάλλεται σε άλλο άτομο, είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένας φροντιστής δημιουργεί την εμφάνιση προβλημάτων υγείας σε ένα άλλο άτομο, συνήθως στο παιδί του..
Ένα άλλο άρθρο των Pink News περιγράφει πώς οι τηλεοπτικοί αστέρες του Ηνωμένου Βασιλείου Κάρι και Ντέιβιντ Γκραντ ισχυρίζονται ότι τρία από τα τέσσερα παιδιά τους είναι τρανς ή μη δυαδικά.
Η κα Γκραντ είναι τραγουδίστρια και δασκάλα φωνητικών. Ο σύζυγός της ήταν μέλος του συγκροτήματος Linx της δεκαετίας του ’80 και συνεργάστηκε με συγκροτήματα όπως οι Spice Girls. Το ζευγάρι ανέφερε στη συνέντευξή τους ότι είχαν συζητήσει για εναλλακτικές ταυτότητες φύλου πριν «γεννηθούν καν τα παιδιά τους».
Αυτήν τη στιγμή δημοσιεύουν το βιβλίο τους, “A Very Modern Family”, με θέμα την “κατανόηση των queer και νευροαποκλίνων παιδιών”. Αλλά οι διασημότητες δεν είναι οι μόνοι που προαναγγέλλουν ότι τα παιδιά τους θα γίνουν τρανς και μη δυαδικά .
Οι γονείς αναρτούν συχνά κείμενα και φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επευφημώντας τη μετάβαση των παιδιών τους ή υποστηρίζοντας τα «δικαιώματα των τρανς». Μερικοί γονείς έχουν παρουσιαστεί σε άρθρα ειδήσεων για το γεγονός ότι φεύγουν από τις κόκκινες (Ρεπουμπλικανικές) πολιτείες που μπλοκάρουν τις διαδικασίες φυλομετάβασης για παιδιά και μετακομίζουν σε μπλε (Δημοκρατικές) πολιτείες όπου επιτρέπεται η «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο».
Η αύξηση των περιπτώσεων δυσφορίας του φύλου και των οικογενειών με πολλαπλά τρανς παιδιά έχει οδηγήσει ορισμένους επαγγελματίες του ιατρικού τομέα και της ψυχικής υγείας να υποπτεύονται ότι εμπλέκεται ψυχολογική ασθένεια στην όλη ιστορία, όπως η ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας….
,…
…
https://primenews.press/psychiatroi-oi-diataraches-tis-prosopikotitas-ton-gonion-odigoun-ta-paidia-ston-transexoualismo/?fbclid=IwAR3BddYae0Ys7Vxy8yXLxmoYElYFLjif0MVK4x0Tt6AJ39wqRN98mm4U7NI
Τα φύλα πλέον είναι 81, με αυξητική φυσικά τάση. https://helpfulprofessor.com/types-of-genders-list/