Toυρκία: Κοράνι εναντίον εκκοσμίκευσης
H ριζική αντιμετώπιση από τον Ερντογάν των πραξικοπηματιών, των δικτύων τους αλλά και πολλών αντιπολιτευόμενων σ’ αυτόν, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Το ιστορικό διακύβευμα είναι εντυπωσιακό..
Toυρκία: Κοράνι εναντίον εκκοσμίκευσης
ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*
.
Η προσπάθεια αποτίμησης των πρόσφατων δραματικών γεγονότων στην Τουρκία οδηγεί αναπόφευκτα στη μελέτη της περιόδου κατά την οποία η ισλαμική, αλλά και πολυεθνική, Οθωμανική Αυτοκρατορία μετεξελίχθηκε σε έθνος-κράτος και έλαβε το όνομα Τουρκική Δημοκρατία (Türkiye Cumhuriyeti). Η απαρχή της θανάσιμης σχέσης μεταξύ ισλαμιστών και εθνικιστών, οπαδών της εκκοσμίκευσης, εντοπίζεται σ’ αυτό ακριβώς το ιστορικό μεταίχμιο. Τμήμα αυτής της αντιπαράθεσης μπορεί να θεωρηθεί και η σύγκρουση του Ερντογάν με τον Γκιουλέν. Εφόσον ο δεύτερος εκφράζει τη σχετικά ανεκτική παράδοση του σουφισμού και υπήρξε η τελευταία προσπάθεια σύνθεσης της εκκοσμίκευσης με το Ισλάμ, ενάντια στο ορθόδοξο σουνιτικό Ισλάμ.
Η ήττα των Νεότουρκων –που είχαν διαμορφώσει μια πρώιμη εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία– στον Α΄ Παγκόσμιο δημιούργησε νέα δεδομένα. Οι μεταπολεμικές ρυθμίσεις ευνοούσαν μια ομαλή μετάβαση στην εποχή των εθνών-κρατών λαμβάνοντας υπόψη και τα δικαιώματα και των άλλων εθνικών ομάδων. Η αυτονόμηση του Μουσταφά Κεμάλ, παλαιού Νεότουρκου, οδήγησε σε μια πρώτη σκληρή ρήξη με την οθωμανική κυβέρνηση. Η έδρα των εθνικιστών θα είναι πλέον η Αγκυρα ενώ η Κωνσταντινούπολη θα παραμένει το οχυρό του Χαλιφάτου. Οι σουλτανικοί θα τον χαρακτηρίσουν αρνησίθρησκο και αιρετικό και θα τον θέσουν εκτός νόμου. Η νίκη του Κεμάλ στον πόλεμο κατά των Ελλήνων και των Αρμενίων (1919-1922) άλλαξε τα δεδομένα. Η σουλτανική ηγεσία περιθωριοποιήθηκε και οι νεοτουρκικές αντιλήψεις για τη συγκρότηση του τουρκικού κράτους-έθνους υλοποιήθηκαν.
Οι Οθωμανοί εχθροί
.
Την ιδεολογική ανασυγκρότηση της εθνικιστικής Τουρκίας ανέλαβε ο Ziyia Giokalp. Στο βιβλίο του «Βασικές αρχές του τουρκισμού», που αποτέλεσε το ευαγγέλιο-οδηγό του νέου κράτους, οι Οθωμανοί περιγράφονται αρνητικά και αντιδιαστέλλονται με τους Τούρκους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία περιγράφεται ως επηρεασμένη από τη Βυζαντινή και θεωρείται περισσότερο ρωμαίικη παρά τουρκική.
Στο πλαίσιο της απόλυτης κυριαρχίας, ο Μουσταφά Κεμάλ προκάλεσε την πλήρη ρήξη με το Ισλάμ. Εκθρόνισε τον σουλτάνο και επέβαλε ένα μονοκομματικό ολοκληρωτικό σύστημα, που επιφανειακά θύμιζε δυτική δημοκρατία. Κατάργησε τον θεσμό του χαλίφη, δηλαδή του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη, που είχε θεσμοθετηθεί αμέσως μετά τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ (632 μ.Χ.). Για πρώτη φορά ο ισλαμικός κόσμος έμεινε ακέφαλος. Και φυσικά, με την κατάργηση αυτή έλαβε τέλος και η εξουσία του οίκου του Οσμάν, που επτά εκατονταετίες πριν είχε δημιουργήσει το οθωμανικό κράτος.
Με τις μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ καταργήθηκαν τα ισλαμικά τάγματα, οι μεντρεσέδες, οι τεκέδες, τα θρησκευτικά σχολεία, η παραδοσιακή εκπαίδευση. Καταργήθηκαν τα θρησκευτικά δικαστήρια που εφάρμοζαν τον ισλαμικό νόμο και εισήχθη ένα νέο νομικό σύστημα που βασιζόταν στον ελβετικό αστικό κώδικα. Αντικαταστάθηκε η ισλαμική χρονολόγηση με το γρηγοριανό ημερολόγιο και αφαιρέθηκε από το Ισλάμ ο χαρακτήρας της επίσημης κρατικής θρησκείας. Απαγορεύτηκε το ισλαμικό ένδυμα. Επιχειρήθηκε η δημιουργία μιας νέας ιστοριογραφίας στη βάση του υπερτονισμού του ρόλου των Τούρκων στην ανθρώπινη ιστορία.
Καταργήθηκε το ιερό αλφάβητο του Ισλάμ, το αραβικό, και αντικαταστάθηκε με το λατινικό. Ετσι, οι νεότερες γενιές αποκόπηκαν από κάθε πρόσβαση στην πλούσια οθωμανική γραμματεία.
Όπως γράφει ο Paul Dumont, βιογράφος του Κεμάλ: «Ακόμα και το όνομα του Θεού άλλαξε επειδή το θέλησε ο Kεμάλ. Ο Αλλάχ υποχρεώθηκε να παραχωρήσει τη θέση του στον Τανρί, παλιά τουρκική λέξη της Κεντρικής Ασίας».
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, που για τους δυτικούς φαντάζουν προοδευτικές, στην πραγματικότητα αμφισβητούν τη βασική πολιτισμική βάση του κόσμου στον οποίο απευθύνονται και θέλουν να ανακατασκευάσουν.
Ο Νίκος Ψυρρούκης έγραψε: «Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω. Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών».
Οι Οθωμανοί ξανάρχονται
.
Οι πρόσφατες εξελίξεις αναδεικνύουν για άλλη μια φορά αυτή τη βαθύτατη ρήξη που προκλήθηκε στον παλιό οθωμανικό κόσμο. Η επιστροφή του Ισλάμ, που ξεκίνησε δειλά από την εποχή του Οζάλ, σήμερα φαίνεται να ολοκληρώνεται, με την απόρριψη τόσο των τελευταίων υπολειμμάτων του παλιού κεμαλισμού όσο και του κινήματος Γκιουλέν, που προσπάθησε να γεφυρώσει το Κοράνι με τη δυτική Δημοκρατία. Με την αποτυχία του πραξικοπήματος και το ξήλωμα από τον Ερντογάν κάθε μορφής κοσμικής έκφρασης, φαίνεται να κλείνει ο ιστορικός κύκλος εκατό και πλέον ετών. Ενας κύκλος που άνοιξε το 1908 με την άνοδο των Νεότουρκων εθνικιστών στην εξουσία, που πολιτεύτηκαν κατά των Οθωμανών, των φιλελεύθερων Τούρκων και εξόντωσαν τις χριστιανικές κοινότητες. Μια πορεία που κορυφώθηκε με την πλήρη επικράτηση του Μουσταφά Κεμάλ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και με τον βίαιο εξοβελισμό του Ισλάμ από την κοινωνική ζωή της σύγχρονης Τουρκίας. Στο τέλος αυτού του κύκλου, σήμερα, οι μεταμοντέρνοι απόγονοι των παλιών Οθωμανών, που έχουν ενσωματώσει στη φιλοσοφία τους ένα μεγάλο μέρος του τουρκικού εθνικισμού, επιχειρούν να πάρουν –και την παίρνουν όπως φαίνεται– τη ρεβάνς.
* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης (https://kars1918.wordpress.com/) είναι διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός. Πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο «Μικρά Ασία. Ενας οδυνηρός μετασχηματισμός (1908-1923)».
http://www.kathimerini.gr/869481/opinion/epikairothta/politikh/toyrkia-korani-enantion-ekkosmikeyshs
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
ΤΟΥΡΚΙΑ
Tα Iσλαμικά Tάγματα της Τουρκίας
Η βραδιά του πραξικοπήματος έφερε στο επίκεντρο των διεθνών συζητήσεων έναν κόσμο σκοτεινό και υπόγειο, ημιπαράνομο αλλά και παντοδύναμο: τον κόσμο των αδελφοτήτων και την διαπλοκή τους με το επίσημο κράτος. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος του inside story, ο Φετουλάχ Γκιουλέν, η “Χρυσή Γενιά” και η άλωση του κράτους.
πόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου μας γέμισε ερωτηματικά, πολλά από αυτά εξαιρετικά δυσαπάντητα, για την πολυσύνθετη –μην πω ασυνάρτητη– τουρκική πραγματικότητα. Στο “συντηρητικό” και “προσεκτικό” αυτό συμπέρασμα (που δεν είναι, ουσιαστικά, παρά η αποκήρυξη των εύκολων και βαρυσήμαντων αποστροφών που τόσο αρέσουν στους αναρίθμητους αυτόκλητους «εμπειρογνώμονες» και στους στρατευμένους ιδεολόγους) συγκλίνουν πολλοί βετεράνοι αναλυτές, Τούρκοι και ξένοι. Το παράδοξο είναι, προειδοποιούν, εγγενές στοιχείο της τουρκικής πραγματικότητας.
Με αφορμή την εμπλοκή –εικαζόμενη ή πραγματική– του αυτοεξόριστου ιεροκήρυκα Φετουλάχ ΓκιουλένWikipedia, όλα τα βλέμματα εστίασαν στο κίνημα ΧιζμέτO ιστότοπος, του οποίου ηγείται. Είναι άραγε αληθές, και αν σε ποιο βαθμό, ότι πρόκειται για ένα μετακεμαλικό πραξικόπημα; Ήταν η πρώτη απόπειρα ένοπλης ανατροπής που σχεδίασαν και εκτέλεσαν Ισλαμιστές, αντί για τα παραδοσιακά κεμαλικά κέντρα που μέχρι πρότινος ήλεγχαν απόλυτα τις ένοπλες δυνάμεις; Ήταν όντως ένα πραξικόπημα που δεν αντιπαρέθετε Κεμαλιστές και ισλαμιστές, αλλά δύο διαφορετικές ομάδες των τελευταίων;
Όμως το διαβόητο στην Τουρκία –αλλά λιγότερο γνωστό στη διεθνή κοινή γνώμη– Χιζμέτ δεν είναι παρά μία από τις πολλές ισλαμικές αδελφότητες που δρουν στη χώρα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος όπου παρελαύνουν μεγαλομανείς προσωπικότητες, ακραίες αντιλήψεις, αδίστακτες μέθοδοι, αμύθητα ποσά, αταβιστική ξενοφοβία και ανηλεής εκφοβισμός. Η διαπλοκή, εδώ και μισό αιώνα, του κρατικού μηχανισμού αλλά και των ίδιων των ενόπλων δυνάμεων με την δράση των ταγμάτων αποδεικνύει περίτρανα το ατελές του «κοσμικού» χαρακτήρα του τουρκικού κράτους, χαρακτήρα που η Τουρκία επί δεκαετίες διαφήμιζε στα δυτικά ώτα. Αλλά και την ευθύνη που έχει το άλλοτε κεμαλικό κατεστημένο, που για δεκαετίες έπαιζε με την φωτιά, για την άνοδο του ισλαμιστικού κινήματος.
Το κεμαλικό κράτος και η απαγόρευση των ταγμάτων
Τα τάγματα (tarikat) και οι αδελφότητες (cemaat) που δρουν σήμερα στην Τουρκία έχουν τις ρίζες τους σε αντίστοιχες δομές των Οθωμανικών χρόνων. Τα πιο αναχρονιστικά στις αντιλήψεις ανάγονται στον αραβοπερσικό κόσμο των μέσων ισλαμικών αιώνων: οι ΝακσιμπεντίWikipedia και οι ΚαντιρίWikipedia, ισχυρότατοι στα ενδότερα της ανατολικής Μικράς Ασίας και μεταξύ των Κούρδων, αποτελούν τα κυριότερα. Τα προοδευτικότερα, ξεπήδησαν από το “λαϊκό” τουρκικό Ισλάμ, που ανάγεται στην μεν Ανατολία στην εποχή των Σελτζούκων και την πρώτη τουρκική εγκατάσταση, στα δε Βαλκάνια στα πρώιμα Οθωμανικά χρόνια. Οι ασκητικές μορφές των δερβίσηδων θυμίζουν ενίοτε τον χριστιανικό μοναχισμό, ενώ η δράση των αδελφοτήτων τους έχει πολλά κοινά με τα καθολικά τάγματα.
ralamb_janissary_1.jpg
Η πλειοψηφία των Γενίτσαρων ήταν οπαδοί του τάγματος των σουφιστών Μπεκτασί. Janissary from Ralamb Costume Book. Miniatures in Indian ink with gouache and gilding,Constantinople, 1657-58. [Wikimedia Commons]
Ποιος δεν γνωρίζει τις οικείες φιγούρες των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων, οπαδών του σουφιστή (περσόφωνου, να σημειωθεί) ποιητή Τζελαλεντίν ΡουμίWikipedia, του περίφημου Μεβλανά, από το Ικόνιο; Οι ΜεβλεβίWikipedia, όπως είναι γνωστοί οι πιστοί του Μεβλανά, με τον θρησκευτικό συγκρητισμό και τις ανεκτικές τους θέσεις για τις άλλες θρησκείες, είναι το γνωστότερο από τα ιστορικά τάγματα του τουρκικού Ισλάμ. Οι ΜπεκτασίWikipedia, τάγμα στο οποίο ανήκε το σώμα των Γενιτσάρων, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον εξισλαμισμό των Βαλκανίων και αντιπροσωπεύουν ακόμη σήμερα σημαντικό ποσοστό των Αλβανών, ιδίως, Μουσουλμάνων, στην Αλβανία και τις γειτονικές χώρες.
Ο Ατατούρκ, κατά την προσπάθεια δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους σε βάσεις κοσμικού δικαίου και απαλλαγμένου από την σαρία, απεδόθη σε μία πραγματική πολιτιστική επανάσταση. Κατήργησε το χαλιφάτο και την σαρία και απαγόρευσε τα τάγματα, τις μουσουλμανικές αδελφότητες και τους μεντρεσέδες (ιεροδιδασκαλεία). Οι Μεβλεβί διαλύθηκαν, οι Μπεκτασί μετέφεραν την έδρα στους Αλβανία και τα λοιπά τάγματα συνέχισαν να δρουν στην παρανομία. Θεωρήθηκε πως η μετάφραση του Κορανίου στην τουρκική, που παρήγγειλε ο Κεμάλ, και η προοδευτική εξάρθρωση του αναλφαβητισμού (την οποία βοήθησε και η υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου) θα αποκαθιστούσε την άμεση επικοινωνία ανάμεσα στον πιστό και το Κοράνι. Έτσι, η διαμεσολάβηση των Δερβίσηδων και των «ουλεμάδωνenacademic.com» ήταν πια περιττή και η πίστη θα μπορούσε να υποχωρήσει στην ιδιωτική σφαίρα. Στην τουρκική μεταφράσθηκε και το κάλεσμα του μουεζίνη για προσευχή.
«Ο Ατατούρκ διαφημίζεται ως κοσμική φιγούρα. Κανείς ωστόσο στην σύγχρονη τουρκική ιστορία, ούτε ο ίδιος ο Έρντογαν, δεν ασχολήθηκε τόσο συστηματικά με το Ισλάμ όσο εκείνος» εξηγεί ο Γκιουνέι ΓιλντίζΟ λογαριασμός του στο Twitter, πολιτικός επιστήμων και δημοσιογράφος στο BBC. Μιλά για «ζώνες του Ισλάμ» στη Μέση Ανατολή: μία αραβική, μία περσική και μία τουρκική. «Το τουρκικό Ισλάμ, σε αντίθεση με το αραβικό ή το περσικό, ήταν ανέκαθεν –και παραμένει– ένα Ισλάμ ελεγχόμενο από το κράτος. Ο Κεμάλ κατήργησε το Χαλιφάτο και τον ΣεϊχουλισλάμηΒικιπαίδεια, την ανώτατη θρησκευτική αρχή της Αυτοκρατορίας. Στην θέση του όμως ίδρυσε την Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (DiyanetO ιστότοπος), ρόλος της οποίας παραμένει ο συγκεντρωτικός έλεγχος της λατρείας».
Κατά τον Γιλντίζ, η κεμαλική “εκκοσμίκευση” συνιστάται (και περιορίζεται) στην απελευθέρωση από τους κανόνες της σαρία και την εισαγωγή του κοσμικού δικαίου. «Σε καμμιά περίπτωση το Ισλάμ, και μάλιστα το σουνιτικό Ισλάμ, δεν αφαιρέθηκε από τα στοιχεία της τουρκικής ταυτότητας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην μεταχείριση από τις επίσημες αρχές τόσο των μη-μουσουλμανικών μειονοτήτων, όσο και στις διακρίσεις τους εις βάρος των ετερόδοξων μουσουλμάνων όπως οι ΑλεβίτεςΒικιπαίδεια».
«Η Diyanet ανέκαθεν προωθούσε και προωθεί το σουνιτικό Ισλάμ» εξηγεί η Τζιανάν, ακτιβίστρια σε πολιτιστικές ομάδες των Αλεβιτών. «Το αποτέλεσμα της απαγόρευσης των ταγμάτων από τον Ατατούρκ ήταν πως αυτά συνέχισαν την δράση τους υπογείως. Ήταν μάλιστα τα πιο σκληροπυρηνικά, όπως οι Νακσιμπεντί και οι Καντιρί, που διατηρήθηκαν ενεργά. Όσοι ακολουθούσαν τους Μεβλεβί και τους Μπεκτασί ήταν ακριβώς το κομμάτι του πληθυσμού που εναγκάλισε ενθουσιωδώς την εκκοσμίκευση του δημόσιου βίου: οι Αλεβίτες της Ανατολίας και όσοι ήλθαν πρόσφυγες από τα Βαλκάνια. Έτσι, τα τάγματα του προοδευτικού/συγκρητικού Ισλάμ σχεδόν εξαλείφθηκαν μετά την απαγόρευσή τους. Οι στροβιλιζόμενοι Δερβίσηδες επανεμφανίσθηκαν, δεκαετίες αργότερα, ως τουριστικό αξιοθέατο. Η απαγόρευση είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που επεδίωκε, καθώς σε βάθος χρόνου ενίσχυσε το πιο συντηρητικό Ισλάμ».
selimiye_mosque_-_edirne_-_mimar_sinan_ahmet_baris_isitanwikimedia_commons.jpg
To τέμενος Selimiye στην Edirne, αριστούργημα της ισλαμικής πίστης. [Ahmet Baris ISITAN/Wikimedia Commons]
Η πολυκομματική δημοκρατία, η θρησκεία ως ψηφοθηρία και οι «πεφωτισμένοι»
«Η δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ιδίως στην ύπαιθρο, με τον κεμαλικό αυταρχισμό την περίοδο της μονοκομματικής διακυβέρνησης από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (1923-1950) συνέβαλε σημαντικά στην αναβίωση του θρησκευτικού αισθήματος. Οι μάζες στην επαρχία, εξάλλου, είναι και ανέκαθεν ήταν κοινωνικά και ιδεολογικά συντηρητικές» εξηγεί η Ασλί. Η δημοσιογράφος, που έπεσε θύμα των “εκκαθαρίσεων” στον απόηχο των διαδηλώσεων του Γκεζί Wikipediaτις οποίες υποστήριξε, εγκατέλειψε το 2013 την Τουρκία ζητώντας πολιτικό άσυλο στον Καναδά. «Μόλις χαλάρωσε, τη δεκαετία του ’50, η σιδηρογροθιά της μονοκομματικής διακυβέρνησης, τα τάγματα άρχισαν σιγά σιγά να βγαίνουν στην επιφάνεια» παρατηρεί ο πανεπιστημιακός Καραμπεκίρ ΑκκογιουνλούΟ λογαριασμός του στο Twitter.
yetersozmilletin.jpg
Η εκμετάλλευση των ταγμάτων από το κράτος, αν όχι η συμφιλίωση μαζί τους, ξεκίνησε από την εποχή του Δημοκρατικού ΚόμματοςWikipedia του Αντνάν ΜεντερέςWikipedia. Στην προεκλογική εκστρατεία του 1950 το κόμμα συμμετείχε με την περίφημη πια αφίσα που εικόνιζε μία παλάμη («στοπ») και το σύνθημα, «Φτάνει! Ο λόγος ανήκει στον λαό». Η κυριότερη προεκλογική υπόσχεση του Δημοκρατικού Κόμματος ήταν η επαναφορά του καλέσματος του μουεζίνη στην αραβική! «Στα δύο αυτά σημεία», λέει η Ασλί, «εντοπίζεται η προσπάθεια του κόμματος να γοητεύσει τα πλήθη. Το πρώτο μήνυμα: οι αποφάσεις είναι πλέον δικές σας, δεν επιβάλλονται άνωθεν. Το δεύτερο: απελευθερώνουμε την λατρεία. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, όλα ανεξαιρέτως τα δεξιά/συντηρητικά κόμματα χρησιμοποίησαν τα τάγματα για να προσεγγίσουν τις μάζες των χωρικών και το προλεταριάτο των πόλεων. Και η πολιτική ζωή στην Τουρκία έμενε εκκρεμής μεταξύ τζαμιού και στρατώνα».
«Κατά την περίοδο μονοκομματικής διακυβέρνησης υπήρξε πράγματι σωβούσα αγανάκτηση με τον άνωθεν επιβαλλόμενο εκσυγχρονισμό» συμφωνεί ο Εράι, Τούρκος της Πόλης που διδάσκει ιστορία σε πανεπιστήμιο των κουρδικών επαρχιών και επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του κυρίως λόγω της συμπάθειάς του προς το κουρδικό κίνημα. «Η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, μακριά από την Πόλη, την Σμύρνη και την Άγκυρα, δεν συγκινείτο εύκολα από τα συνθήματα περί προόδου, ενώ αποστρεφόταν τα βήματα προς την ισότητα των φύλων, προς την εκκοσμίκευση του δημοσίου βίου και την δυτικοποίηση των ηθών. Ένιωσε φρίκη με την κατάργηση του Χαλιφάτου. Ας μην ξεχνάμε πως αν ο Ατατούρκ δεν ήταν ο θριαμβευτής του Πολέμου της ΑνεξαρτησίαςWikipedia δεν θα είχε μπορέσει να επιβάλει τόσο ριζικές αλλαγές, ούτε καν με τη βία.
Στο παρελθόν, εξάλλου, οι μουσουλμανικές αδελφότητες, χάρη στις δωρεές των ευπόρων, είχαν υφάνει έναν ιστό κοινωνικής αρωγής που παρείχε ασφάλεια στα πιο αδύναμα στρώματα. Την κατάργηση των ταγμάτων δεν ακολούθησε μια σοβαρή προσπάθεια αναδιανομής του πλούτου από το κεμαλικό κράτος· τα φτωχότερα στρώματα να αισθάνονται πως οι τύχες τους χειροτέρευσαν. Προκειμένου να προσελκύσουν τις ψήφους των μη προνομιούχων, τα κόμματα μετά το 1950 προσεταιρίζονται τους αγάδες και τα τάγματα. Στη φεουδαρχικής δομής κοινωνία της ενδοχώρας, γαιοκτήμονες και θρησκευτικές οργανώσεις κατευθύνουν την ψήφο των αγροτών. Αυτό ισχύει ιδίως στις κουρδικές επαρχίες, όπου η οργάνωση σε “φυλές” (aşiret) διατηρείται μέχρι σήμερα».
«Ο Μεντερές κάθε άλλο παρά ισλαμιστής ήταν. Ήταν προϊόν της νέας κεμαλικής τάξης, και στην προσωπική του ζωή ήταν ιδιαίτερα δυτικότροπος» τονίζει ο Γκιουνέι Γιλντίζ. «Τη δεκαετία που διατέλεσε πρωθυπουργός (1950-1960) «The Menderes Period», turkishweekly.netάνοιξαν στην Τουρκία χιλιάδες τεμένη, ενώ συστηματοποιήθηκε το σύστημα των ιμάμ-χατίπ»Οι Τούρκοι μετατρέπουν σε ιμάμ-χατίπ ιστορικό ελληνικό κτίριο», enikos.gr, των επαγγελματικών λυκείων που εκπαιδεύουν στελέχη για το μουσουλμανικό ιερατείο». Τα θρησκευτικά αυτά ανοίγματα γίνονται για να ενταχθούν τα δυσαρεστημένα από τον ελιτισμό του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος πλήθη στην εκλογική μηχανή του Δημοκρατικού Κόμματος.
«Σε καθεστώς ελεύθερων εκλογών, η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα για ψηφοθηρικούς λόγους. Ακόμη και από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό ΚόμμαWikipedia. Κόμμα που δεν έκανε αναφορά στο θρησκευτικό αίσθημα, δεν θα μάζευε παρά τις ψήφους των αστικών ελίτ. Παράλληλα, υπήρχε και ένας βαθύτερος στόχος διεθνούς πολιτικής. Την εποχή εκείνη η Τουρκία εντάσσεται δυναμικά στο ένα από τα δύο στρατόπεδα του ψυχρού πολέμου. Τα ανοίγματα στην θρησκευτικότητα θέλησαν να παράσχουν ελκυστική εναλλακτική στην γοητεία που ασκούσαν τα ιδεολογήματα της αριστεράς σε μέρος της νεολαίας» εξηγεί η Ασλί.
Την πρώιμη αυτή περίοδο πολυκομματισμού ανθεί ένα νέο τάγμα, εκείνο των ΝουρτζούWikipedia («πεφωτισμένων»). Ιδρυτής του ο Κούρδος ιεροκήρυκας Σαΐντ ΝουρσίWikipedia. «Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ισχυρότερο τάγμα που γεννήθηκε στη δημοκρατική περίοδο προέρχεται από κουρδικό περιβάλλον» εξηγεί ο Εράι. «Με την κεμαλική εκκοσμίκευση οι Κούρδοι από τη μία αποκόπηκαν από πολλές παραδοσιακές δομές τους, ενώ ταυτόχρονα αποξενώθηκαν από το κράτος λόγω της έμφασής του στον τουρκικό εθνικισμό». Οι Νουρτζού γοητεύουν σημαντικό τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας και των επαγγελματικών τάξεων. «Πρόκειται ουσιαστικά για ένα νεωτεριστικό τάγμα, το οποίο βασίζεται στην θέση πως η δυτική επιστήμη και η ισλαμική πίστη είναι απολύτως συμβατές. Κατά τον Νουρσί, η κατάπτωση του Μουσουλμανικού κόσμου οφείλεται στο ότι, μετά την Χρυσή Εποχή της Βαγδάτης των ΑββασιδώνWikipedia, παραμέλησε την παιδεία και την επιστήμη. Η κατάσταση μπορεί, υποστήριζε, να διορθωθεί μόνο αν αποδοθεί και πάλι πρωταρχική σημασία στην επιστήμη. Η προσπάθεια παντρέματος των δύο έκανε τους Νουρτζού εξαιρετικά δημοφιλείς στους τεχνοκράτες και ευρύτατους τομείς της διοίκησης. Από το τάγμα των Νουρτζού ακριβώς ξεπήδησαν πολλές κοινότητες που αργότερα αυτονομήθηκαν, όπως εκείνη των Γκιουλενιστών».
resim_41.jpg
O Κούρδος ιεροκήρυκας Σαΐντ Νουρσί.
Ο «Κομμουνιστικός κίνδυνος», ο κουρδικός εθνικισμός και το «ισλαμικό αντίδοτο» του στρατού
«Ως την δεκαετία του 1960 δεν είχαμε στην Τουρκία οργανωμένο ισλαμιστικό κίνημα» λέει με έμφαση ο δημοσιογράφος Γκιουνέι Γιλντίζ. «Αν δεν είχαμε τόσο ισχυρό κεμαλικό στράτευμα στην Τουρκία, δεν θα είχαμε και πολιτικό Ισλάμ. Aυτό γεννήθηκε ως κατασκεύασμα του στρατεύματος ενάντια στις αριστερές ιδεολογίες. Οι ίδιοι οι ισλαμιστές βέβαια διατείνονται πως έχουν απήχηση στις μάζες επειδή το Ισλάμ βρίσκεται στην ψυχή του τουρκικού έθνους».
«Θεωρώ πολύ αποκαλυπτικό το ότι το πολιτικό Ισλάμ γεννιέται αμέσως μετά το πραξικόπημα του 1960, που αποτέλεσε τον θρίαμβο του παλαιάς κοπής κεμαλισμού» συμφωνεί η Ασλί. «Μετά το 1950 και ως την δεκαετία του 1990, ο Κεμαλισμός ποτέ δεν πολέμησε το ισλαμικό κίνημα με το σθένος που πολέμησε την αριστερά και τον κουρδικό αγώνα για χειραφέτηση».
«Προκειμένου να κατανοήσουμε την χειραγώγηση του ισλαμισμού από τις ένοπλες δυνάμεις, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο στρατός είναι δύναμη κεμαλική, όχι δύναμη εκκοσμίκευσης όπως αυτή νοείται στην Δύση» σημειώνει ο Εράι. «Ο ίδιος ο Ατατούρκ χρησιμοποίησε την θρησκεία όταν του ήταν βολικό, κηρύσσοντας π.χ. τζιχάντ κατά του εχθρού(κατά των Ελλήνων στην Μικρά Ασία) κατά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Πέραν ενός πολύ περιορισμένου μη κεμαλικού αριστερού κινήματος, δεν υφίσταται στην Τουρκία ομάδα που να υιοθετεί την υπό δυτική έννοια εκκοσμίκευση. Όσο για τους Κεμαλιστές, αυτοί πάντοτε επεδίωκαν τον έλεγχο της θρησκείας, προωθώντας μια δική τους, “μοντέρνα” εκδοχή του σουνιτικού Ισλάμ».
«Μετά το πραξικόπημα του 1960 άρχισε στην Τουρκία η θεαματική άνοδος των ιδεών της αριστεράς. Τα παιδιά μιας ανερχόμενης αστικής τάξης στα αστικά κέντρα γοητεύθηκαν από κάθε λογής ρεύματα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ταυτόχρονα στρατολογήθηκαν στα αριστερίστικα κινήματα μάζες των δυσαρεστημένων με την κοινωνική ανισότητα και τη φεουδαρχική δομή της κοινωνίας αγροτών· η προσχώρηση στην αριστερά ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή μεταξύ των ετερόδοξων Αλεβιτών» λέει η Ασλί. «Οι κεμαλικές ελίτ και το στράτευμα πανικοβλήθηκαν, αισθανόμενες πως χάνουν τον έλεγχο».
Το 1969 ιδρύεται από τον Νετζμετίν ΈρμπακανWikipedia η οργάνωση Millî GörüşWikipedia («εθνική οπτική»), η πρώτη σοβαρή οργάνωση του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία και πρόδρομος του Κόμματος Δικαιοσύνης και ΑνάπτυξηςWikipedia (ΑΚΡ) του Έρντογαν. Από το όνομά της και μόνο προκύπτει, πέραν πάσης αμφιβολίας, η σύζευξη του εθνικισμού με την θρησκοληψία. Ο ισλαμιστικός χώρος στην Τουρκία υπήρξε ανέκαθεν εθνικιστικός, όσο και ο κεμαλικός, παρά την εμμονή πολλών ξένων αναλυτών να διατείνονται το αντίθετο. «Η Millî Görüş δεν είναι βέβαια τάγμα, αλλά πολιτική οργάνωση» σημειώνει ο Καραμπεκίρ Ακκογιουνλού. Ωστόσο, όπως το κράτος ανέχεται την εξάπλωσή της, ανέχεται και εκείνη των ταγμάτων, με σημαντικότερο εκείνο Νουρτζού. «Αναζητείται επειγόντως φάρμακο κατά του κομμουνιστικού κινδύνου, που οι κρατικές υπηρεσίες θεωρούν πιο άμεσο και πιο θανατηφόρο από τον ισλαμικό» εξηγεί ο Εράι.
000_par6104335.jpg
Ο Έρντογαν αγγίζει το φέρετρο του πρώην πρωθυπουργού Έρμπακαν στην κηδεία του το 2011. [BULENT KILIC / AFP]
«Το παράδοξο είναι ότι ευθύς εξ αρχής οι ισλαμιστές διατείνονται πως η κατάργηση του χαλιφάτου και το κεμαλικό κράτος εκτροχίασαν το τουρκικό έθνος, βγάζοντάς το από την ιστορική του συνέχεια. Κι όμως, ο κατεξοχήν θεματοφύλακας του κεμαλικού κράτους, το στράτευμα, όχι μόνο δεν καταδιώκει το πολιτικό Ισλάμ, αλλά το προωθεί στις φτωχογειτονιές των πόλεων ως αντίβαρο στην αριστερά» εξηγεί η δημοσιογράφος. «Η ιστορία θυμίζει έντονα την απόφαση του Σάχη να καταδιώξει την αριστερά πιο βίαια απ’ ότι τους μουλάδες, αλλά και την υιοθέτηση των μουτζαχεντίν από τις ΗΠΑ ως μαχητών της ελευθερίας ενάντια στους Σοβιετικούς. Φαίνεται πως όλοι λησμονούν ότι οι ισλαμιστές, σε βάθος χρόνου, θα χειραφετηθούν από τους κηδεμόνες τους κυνηγώντας την δική τους ατζέντα».
Ολόκληρη την δεκαετία του 1970 στην Τουρκία την σφραγίζει ο ακήρυχτος αλλά αιματηρός εμφύλιος ανάμεσα στην άκρα αριστερά και την ακροδεξιά. Κάθε δεύτερη μέρα μετρά νεκρούς σε ένοπλες συγκρούσεις στην Πόλη, την Άγκυρα, τις πόλεις της ενδοχώρας, ενώ πραγματικές σφαγές σημειώνονται από τους Γκρίζους ΛύκουςWikipedia εις βάρος του αμάχου πληθυσμού των Αλεβιτών. Την εποχή αυτή της αιματηρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης ένας άσημος ιεροκήρυκας από το τάγμα των Νουρτζού, ο Φετουλάχ Γκιουλένfgulen.com/en από το Έρζερουμ της ανατολικής Τουρκίας, θα θέσει τα θεμέλια της οργάνωσης που σήμερα αποτελεί την πλέον διαβόητη και ισχυρή αδελφότητα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 στρατολογεί τους πρώτους μαθητές του στην Σμύρνη, όπου θητεύει. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έχει πια ιδρύσει μία νέα αδελφότητα, η οποία αυτονομείται από το τάγμα των Νουρτζού αλλά και από το κίνημα του πολιτικού Ισλάμ, για να διαγράψει την δική της πορεία.
Η κατάρρευση κάθε ασφάλειας στην χώρα και ο υπολαμβανόμενος “κομμουνιστικός κίνδυνος οδήγησαν στο πλέον αιματηρό πραξικόπημα της σύγχρονης Τουρκίας, της 12ης Σεπτεμβρίου 1980Wikipedia. Οι μαζικές εκκαθαρίσεις οδήγησαν σε χιλιάδες εκτελέσεις, φυλακίσεις και “εξαφανίσεις”. Η χούντα ΕβρένWikipedia υιοθέτησε μάλιστα ένα νέο ιδεολόγημα, την «τουρκοϊσλαμική σύνθεση», ως επίσημη κρατική ιδεολογία. Πρόκειται για ένα αμάλγαμα του τουρκικού εθνικισμού με τον ισλαμισμό, που στόχευε να “ειρηνεύσει” την ιδεολογικά σπαρασσόμενη τουρκική κοινωνία. «Η πάταξη της αριστεράς από την χούντα και η προώθηση της τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης διευκόλυναν την Millî Görüş και τα τάγματα να αλώσουν τις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων, καλύπτοντας το κενό που άφησε η αριστερά» λέει ο Ακκογιουνλού.
000_par7910149.jpg
Αριστεροί διαδηλωτές το 2012 με φωτογραφίες ανθρώπων που εκτελέστηκαν ή πέθαναν κατά τη διάρκεια της χούντας του Εβρέν, διαδηλώνουν έξω από το δικαστήριο στην Άγκυρα όπου δικαζόταν ο 95χρονος πλέον στρατηγός, τρεις δεκαετίες μετά το πραξικόπημα. [ADEM ALTAN / AFP]
«Ο Τουργκούτ ΟζάλWikipedia ήταν ο πρώτος Τούρκος πρωθυπουργός που είναι μέλος θρησκευτικής αδελφότητας, παραφυάδος του τάγματος των Νακσιμπεντί, κάτι που δεν προσπαθεί να κρύψει. Το σλόγκαν “θρήσκος πρωθυπουγός” του εγγυάται την ψήφο μεγάλου αριθμού των συντηρητικότερων στρωμάτων» εξηγεί η Ασλί. «Κατά την πρωθυπουργία Οζάλ η τουρκοϊσλαμική σύνθεση φθάνει στο ιδεολογικό της απόγειο. Πανεπιστήμια, διπλωματικό σώμα, Τύπος την προωθούν ως επίσημη κρατική θέση».
Ταυτόχρονα όμως ξεσπά ο ένοπλος αγώνας του ΡΚΚWikipedia. «Εδώ, στις κουρδικής πλειοψηφίας περιοχές της επικράτειας, δρουν ανέκαθεν τα πλέον συντηρητικά από τα ισλαμικά τάγματα, ιδίως οι Νακσιμπεντί. Εδώ πάλι, η συμπαράταξη του κεμαλικού κράτους και δη του στρατεύματος με τον ισλαμιστικό χώρο υπήρξε η στενότερη και η πιο ανίερη» επισημαίνει ο Εράι. «Θεωρώντας πως το πολιτικό Ισλάμ και οι διακηρύξεις περί τουρκοκουρδικής ενότητας υπό την ομπρέλα της θρησκείας θα ήταν ο μόνος δρόμος να καταπολεμηθεί το κουρδικό κίνημα, οι υπηρεσίες ασφαλείας δημιούργησαν ένα τέρας.
Η κουρδική ΧεζμπολάχWikipedia υπήρξε μία τζιχαντικών αντιλήψεων ένοπλη πολιτοφυλακή, με διακεκηρυγμένο στόχο να χτυπά τους Κούρδους αυτονομιστές. Παράλληλα, βεβαίως, χτυπούσε όλες τις μη μουσουλμανικές και μη σουνιτικές κοινότητες της περιοχής, τους διανοουμένους και οποιονδήποτε θεωρούσε αριστερό ή αριστερίζοντα. Τελικά, η Χεζμπολάχ εξαρθρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από τις ίδιες τις μυστικές υπηρεσίες που την είχαν κατασκευάσει και χειραγωγήσει. Στην περίπτωση αυτή, μία σκιώδης ισλαμιστική οργάνωση δημιουργήθηκε, ελέχθηκε πλήρως και εξαρθρώθηκε από τον σκληρό πυρήνα του κράτους».
H Τουρκία έχει πάνω από 85.000 τζαμιά. Η αντιστοιχία τζαμιών προς κατοίκους είναι 1 προς 350, ενώ εκείνη των νοσοκομείων 1 προς 60.000
Σήμερα, η Τουρκία έχει πάνω από 85.000 τζαμιά. H Τουρκία έχει πάνω από 85.000 τζαμιά. Η αντιστοιχία τζαμιών προς κατοίκους είναι 1 προς 350, ενώ εκείνη των νοσοκομείων 1 προς 60.000. «Το κράτος ίδρυσε, τεμένη και στις περιοχές με αμιγή πληθυσμό Αλεβιτών, παρά τη θέλησή τους, ακριβώς για να τους επιβάλει το σουνιτικό Ισλάμ. Τα ιερά των Αλεβιτών (cemeviWikipedia) ακόμη δεν αναγνωρίζονται ως χώροι λατρείας ισότιμοι με τα τζαμιά» σημειώνει οργισμένη η Ασλί. «Ένας στρατός από 90.000 ιμάμηδες πληρώνεται από το κράτος, πολυπληθέστερος από τον αριθμό των ιατρών ή διδασκάλων, ενώ από την εποχή της χούντας παραμένει ως υποχρεωτική στα σχολεία η διδασκαλία των θρησκευτικών, και μάλιστα του σουνιστικού Ισλάμ. Νομίζω είναι προφανής η εκστρατεία του κράτους να μας στρέψει από την δική μας παράδοση στην επίσημη θρησκεία –γιατί τέτοια πρέπει να θεωρείται η θρησκεία που προωθεί με κάθε μέσο».
Η κοινοβουλευτική μάχη του πολιτικού Ισλάμ και ο «υπόγειος αγώνας» των Γκιουλενιστών
………………………..
……………………………
………………………
………………………
Τόσο το πολιτικό Ισλάμ όσο και πολλές από τις ισλαμικές αδελφότητες επιθυμούν την αλλαγή του κρατικού προσανατολισμού προς μοντέλα πιο ισλαμικά, και την ανατροπή πολλών από τις μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ. Σιγά σιγά αρχίζει να διαφαίνεται ξεκάθαρα η διαφορετική στρατηγική ανάμεσα στο πολιτικό Ισλάμ και στην αδελφότητα εκείνη που θα ξεχωρίσει ως η πλέον φιλόδοξη: το Kίνημα Χιζμέτ του Φετουλάχ Γκιουλέν. «Ο χώρος του πολιτικού Ισλάμ συμπεριφέρθηκε ανέκαθεν ανοικτά, ιδρύοντας πολιτικά κόμματα και διεκδικώντας δια της κοινοβουλευτικής οδού τις ψήφους τω συντηρητικότερων στρωμάτων» λέει ο Εράι. «Τα συνθήματά τους στόχευαν τα διεγείρουν έναν ισλαμιστικό εθνικισμό. Εκείνο, θυμάμαι, που ακουγόταν πολύ συχνά την δεκαετία του 1990 ήταν πως το ισλαμικό κίνημα θα έφερνε τη “δεύτερη Άλωση” της Πόλης και της χώρας, ελευθερώνοντάς τις από τα χέρια των “προδοτών της πίστεως”. Και θα “απελευθέρωνε την Αγία Σοφία από τις αλυσίδες της”, επαναφέροντάς την στην ισλαμική λατρεία. Χάρη στο χάος μεταξύ των κεμαλικών κομμάτων, που αναλώνονταν σε μικροπολιτικές έριδες ανάμεσα στους αρχηγούς τους, το ισλαμικό κίνημα σάρωσε στις δημοτικές εκλογές του 1994, καταλαμβάνοντας τις δημαρχίες της Πόλης και της Άγκυρας ανάμεσα σε πολλές άλλες. Έκτοτε δεν τις έχασε ποτέ» εξηγεί ο ιστορικός. «Ο χώρος του Millî Görüş εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τον πόλεμο της Βοσνίας και τα αισθήματα που αυτός προκάλεσε στην Τουρκία για να αυξήσει την δύναμή του. Οι εξελίξεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και η κατάλληλη χειραγώγησή τους του έδωσαν τρομερή ώθηση» λέει ο Γκιουνέι Γιλντίζ.
«Το 1996-7 το Κόμμα της ΕυημερίαςWikipedia, το τότε πολιτικό μόρφωμα του Millî Görüş υπό τον Νετζμετίν Έρμπακαν, μπόρεσε για πρώτη φορά να σχηματίσει κυβέρνηση, σε συνασπισμό με το Κόμμα του Ορθού ΔρόμουWikipedia της διαβόητης για τη διαφθορά της Τανσού ΤσιλέρWikipedia. Το Κόμμα της Ευημερίας τα έκανε επιεικώς θάλασσα, προσβάλλοντας σε κάθε ευκαιρία το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που φοβόταν την ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας» εξηγεί ο Εράι. «Η επέμβαση του στρατεύματος το 1997 έγινε όχι με τανκς, αλλά μέσω υπομνήματος –τότε ο στρατός είχε ακόμη τόση ισχύ ώστε η κυβέρνηση παραιτήθηκε πανικόβλητη. Το στράτευμα επενέβη για να σώσει τον όποιο κοσμικό χαρακτήρα του κράτους. Ωστόσο, στις κουρδικές επαρχίες όχι μόνο δεν περιόρισε την δράση των ισλαμικών ταγμάτων, αλλά συνέχισε να ενθαρρύνει το άνοιγμα κορανικών σχολείων παντού, ως ιδεολογικό αντίποδα στο ΡΚΚ».
«Ο χώρος των ισλαμικών αδελφοτήτων δεν έχει την σχετική ομοιογένεια του πολιτικού Ισλάμ» εξηγεί ο Χαϊντάρ, μελετητής του ευρύτερου ισλαμικού κινήματος. «Υφίστανται πολλές αδελφότητες, με αντίθετες θεωρίες και συμφέροντα και έντονο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Εκείνη που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι βεβαίως η κοινότητα του Γκιουλέν, το Κίνημα Χιζμέτ. Όχι μόνο λόγω της ενδεχόμενης ανάμιξής της στο τελευταίο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, αλλά και για το ότι υπήρξε ανέκαθεν η πιο φιλόδοξη αδελφότητα, και η μόνη που είχε στόχο να καταλάβει τα κέντρα της κρατικής εξουσίας. Τα λοιπά τάγματα και αδελφότητες, καθόσον γνωρίζω, ουδέποτε είχαν αντίστοιχη φιλοδοξία. Συνήθως μάλιστα τονίζουν τον πνευματικό χαρακτήρα τους και την απόσταση που η πνευματικότητα τους επιβάλλει να έχουν από την πολιτική».
Σήμερα γίνεται πολύς λόγος για την υπόγεια δράση του κινήματος Γκιουλέν, που στόχευε να διεισδύσει σε όλους τους κρατικούς μηχανισμούς (πανεπιστήμια, αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, δυνάμεις ασφαλείας, δικαιοσύνη) γεμίζοντάς τους ικανά αλλά και πειθήνια στελέχη. «Η τακτική αυτή άρχισε την δεκαετία του 1970» εξηγεί ο Χαϊντάρ. «Οι Γκιουλενιστές γνώριζαν ότι ο ισλαμικός χώρος δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία με εκλογές, λόγω της αντίθεσης του στρατεύματος. Μετά το πραξικόπημα του 1960, ο Μεντερές εκτελέσθηκε. Δεν ήταν καν ισλαμιστής! Αργότερα, τα διάφορα κόμματα της Millî Görüş απαγορεύθηκαν το ένα μετά το άλλο από το Συνταγματικό Δικαστήριο, τύχη που κινδύνευσε να έχει και το ΑΚΡ το 2008. Το 1997 η κυβέρνηση Έρμπακαν/Τσιλέρ απομακρύνθηκε με την φραστική και μόνο επέμβαση του στρατού…»
rise-up-colors-of-peace.jpg
To άλμπουμ με μελοποιημένα ποιήματα του Γκιουλέν κυκλοφορεί και στα αγγλικά.
Για τους Γκιουλενιστές, ο κοινοβουλευτικός και δημοκρατικός δρόμος δεν αποτελούσε εναλλακτική. Ο αγώνας για την «αλλαγή πορείας» της χώρας έπρεπε να γίνει υπογείως, με την σταδιακή κατάληψη της κρατικής μηχανής. Το κίνημα του Γκιουλέν εργάσθηκε ακάματα, με φοβερή μεθοδικότητα και με επιτυχία για την άλωση της σπονδυλικής στήλης του κράτους. O ίδιος ο αρχηγός, ο «χοτζά-εφέντη» για τους πιστούς του, αυτοεξορίσθηκε στις ΗΠΑ το 1999, φοβούμενος μία ενδεχόμενη σύλληψη.
Το τζιχάντ της εκπαίδευσης: Τα Σπίτια του Φωτός και η Χρυσή Γενιά
Ο κατεξοχήν χώρος δράσης των Γκιουλενιστών ήταν η εκπαίδευση, την οποία χειραγωγούσαν προκειμένου να στρατολογήσουν κατηρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό. Πολλοί αναφέρονται ειρωνικά στις τακτικές τους ως «τζιχάντ της εκπαίδευσης». Το κίνημα Γκιουλέν δρούσε στον χώρο της εκπαίδευσης σε πολλαπλά επίπεδα. Διατηρούσε ένα εκτεταμένο δίκτυο φροντιστηρίων που κάλυπτε ολόκληρη την επικράτεια και ένα εξίσου εκτεταμένο δίκτυο κοιτώνων, τα Σπίτια του Φωτός· χιλιάδες σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και έναν αριθμό ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Όταν εγκαταστάθηκα στην Τουρκία το 2003, κάθε αναφορά στον Γκιουλέν και την «αδελφότητα» έφερνε αμέσως στο μυαλό του μέσου πολίτη τα φροντιστήρια. Στην Τουρκία, όπως και στην Ελλάδα, το παράδοξο σύστημα του φροντιστηρίου ανθούσε χάρη σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό συγκεντρωτικό σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ. Τα περισσότερα μεγάλα φροντιστήρια ανήκαν, με διαβεβαίωναν, στο κίνημα του Γκιουλέν.
«Οι Γκιουλενιστές ήταν οι καλύτεροι κυνηγοί κεφαλών που γνωρίζω» εξηγεί ο Οντέρ, που εργάζεται σε τράπεζα επενδύσεων. «Πέρασα από το FEM, το καλύτερο από τα φροντιστήριά τους. Το FEM λειτουργούσε ειδικές τάξεις για προικισμένους μαθητές, στους οποίους δινόταν ολική υποτροφία. Κάθε χρονιά, διενεργούσαν εξετάσεις για το πρόγραμμα αυτό δωρεάν φοίτησης, το οποίο φρόντιζαν να διαφημίσουν στα καλύτερα σχολεία της Πόλης, ιδιωτικά και δημόσια. Σε όλα τα σχολεία υπήρχε κάποιος δικός τους μεταξύ των διδασκόντων, που φρόντιζε να διαδώσει το νέο. Ο στόχος, βεβαίως, ήταν να μαζέψουν γύρω τους τους καλύτερους και περισσότερα υποσχόμενους μαθητές. Στα φροντιστήρια γινόταν σοβαρή δουλειά. Επικρατούσε η πειθαρχία και η εργατικότητα. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί Ευρωπαίοι σχολιαστές για χρόνια περιέγραφαν το κίνημα σαν “Τούρκους Προτεστάντες!” Η εργασία και η επιτυχία προωθούντο ως υπέρτατα ιδανικά. Σε κάθε περίπτωση, τα φροντιστήρια ήταν φυτώρια προσηλυτισμού. Εκείνους που a priori δεν θα μπορούσαν να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου (π.χ. γιατί ανήκαν σε μη μουσουλμανικές μειονότητες) τους διαφήμιζαν ως poster boys, για να στείλουν το μήνυμα πως αποδέχονται και αγκαλιάζουν τους πάντες».
Ο Αράμ υπήρξε ένα από τα poster boys του FEM. «Διάλεξα να πάω στο FEM γιατί ήταν με διαφορά το καλύτερο φροντιστήριο. Φυσικά, η προσφορά πλήρους υποτροφίας ήταν άλλος ένας σοβαρός λόγος. Πέρασα το τεστ και με ενέταξαν στο ιδιαίτερο τμήμα προικισμένων μαθητών. Είχα ακούσει πολλά για τους Γκιουλενιστές. Καθώς είμαι Αρμένιος, δεν με πολυανησυχούσε το ενδεχόμενο θρησκευτικής κατήχησης. Η διαφορά του FEM από τα άλλα φροντιστήρια ήταν πως είχαν αναπτύξει ένα άρτιο δίκτυο υποστήριξης, που σε κινητοποιούσε πραγματικά να προσεγγίσεις τον στόχο σου. Στην εφηβεία είναι δύσκολο για πολλούς να δείξουν την απαιτούμενη προσήλωση. Για την την τάξη μου, το FEM στόχευε να καταταγούμε μεταξύ των 150 πρώτων, σε μία εξέταση στην οποία συμμετέχει ενάμισι εκατομμύριο μαθητές. Παρακολουθούσαν συνεχώς τις επιδόσεις μας με διαγωνίσματα. Είχαν υφάνει ένα δίκτυο ακαδημαϊκής και ψυχολογικής στήριξης. Καθένας μας βρισκόταν στην φροντίδα δύο άαμπιάαμπι=μεγάλος αδελφός, αποφοίτων του FEM και μέλη φυσικά της αδελφότητας. Οι άαμπι μας καθοδηγούσαν και ήταν στην διάθεσή μας 24 ώρες το 24ωρο, για κάθε ερώτηση και κάθε πρόβλημα, ακαδημαϊκό και μη. Μπορούσες να τους τηλεφωνήσεις στις 3 το πρωί. Έκαναν μάλιστα συχνά επισκέψεις στα σπίτια μας, για να δουν αν υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να μελετάμε απερίσπαστοι. Όσον αφορά στον προσηλυτισμό, στη δική μας τάξη δεν παρατήρησα τέτοια φαινόμενα. Γνωρίζω όμως πως η κατάσταση ήταν διαφορετική στις κανονικές τάξεις. Εκεί οι άμπι ενθάρρυναν τους μαθητές να πηγαίνουν μαζί στις προσευχές καθώς υπήρχε χώρος προσευχής στο φροντιστήριο. Ο όποιος προσηλυτισμός στο FEM γινόταν στους περίφημους κοιτώνες, όπου ενθάρρυναν πολλούς μαθητές να μένουν κατά διαστήματα για να μελετούν πιο αποδοτικά. Ενθαρρύνονταν να συμμετέχουν σε συζητήσεις ψυχολογικής στήριξης, όπου πάντα σερβιριζόταν πιλάφι και πάντα η κουβέντα γύριζε στην πίστη. Τελούνταν φυσικά οι πέντε ισλαμικές προσευχές και σε ενθάρρυναν να συμμετάσχεις…»
Ο Αράμ πήγε πολύ καλά στις εισαγωγικές εξετάσεις και είναι σήμερα επιχειρηματίας που ζει στο εξωτερικό. «Με την επιτυχία μου στις εξετάσεις το όνομά μου ακούσθηκε. Χάρη σε μένα πήγαν πολλοί Αρμένιοι στο ΜΕF. Κάλεσαν μάλιστα τον πατέρα μου να μιλήσει σε εκδήλωση γονέων υποψήφιων μαθητών». Αισθάνεται ευγνωμοσύνη για το FEM. «Μας βοήθησαν πάρα πολύ να πετύχουμε». Ο Τζιαν, παιδικός του φίλος με τον οποίον βρέθηκαν στην ίδια «τάξη προικισμένων μαθητών» συμφωνεί. Μαχητικά άθεος ο ίδιος, προτίμησε το FEM για τους ίδιους με τον Αράμ λόγους. Κατετάγη μεταξύ των είκοσι πρώτων στις εισαγωγικές εξετάσεις. «Ο άαμπι στον οποίο είχε ανατεθεί η επίβλεψή μου με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα, να ελέγξει αν είμαι καλά. Οι άνθρωποι με τους οποίους ήλθα σε επαφή εκεί ήταν πολύ σωστοί. Ό,τι έκαναν οπωσδήποτε δεν το έκαναν για χρήματα». Αράμ και Τζιαν συμφωνούν πως οι Γκιουλενιστές για χρόνια επένδυαν στο ανθρώπινο δυναμικό. «Ό,τι κι αν έκαναν, ήθελαν να είναι οι καλύτεροι».
Τα φροντιστήρια ήταν ένας μία από τις διόδους δια των οποίων οι Γκιουλενιστές διείσδυσαν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ένας άλλος ήταν τα περίφημα Σπίτια του Φωτός (ışıkevleri). Πρόκειται για οργανωμένες εστίες που λειτουργούσαν στις επαρχιακές πόλεις για τη φιλοξενία μαθητών από τα χωριά που συνέρρεαν στα εκεί γυμνάσια-λύκεια, αλλά και στις μεγάλες πόλεις για την στέγαση φοιτητών. Φυσικά, τα σπίτια ήταν αυστηρά χωρισμένα κατά φύλο. «Η οικογένειά μου δεν είχε την παραμικρή οικονομική άνεση. Ήταν μικροκαλλιεργητές. Αναγκάστηκα να μείνω σε ένα από αυτά τα σπίτια για να βγάλω το λύκειο, καθώς λύκειο στο χωριό δεν υπήρχε και στην διπλανή πόλη τα Σπίτια του Φωτός ήταν η φθηνότερη λύση» εξηγεί η Ασλί. «Οι εστίες τους επωφελούνταν από την απουσία αντίστοιχης μέριμνας σε κρατικό επίπεδο, αυτό είναι όλο!»
Η προσπάθεια να την κατηχήσουν ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία. «Τους είχαμε κρύψει ότι η οικογένειά μου είναι Αλεβίτες, γιατί φοβόμασταν ότι δεν θα με έπαιρναν. Η άμπλα μας ξυπνούσε αξημέρωτα για την πρωινή προσευχή. Στο ναμάζι (τελετουργική προσευχή) τραγουδούσα από μέσα μου ροκ τραγούδια, έβριζα ή έλεγα τα μαθήματά μου. Ήμουν φοβερό τρολ».
Η Ασλί άρχισε να εργάζεται τα χρόνια της φοίτησής της και έτσι δεν αναγκάσθηκε να ξαναμείνει σε εστία Γκιουλενιστών. Αλλά δεν ήταν εύκολο για όλους να αντισταθούν στην κατήχηση. «Τα παιδιά που στεγάζονταν στα Σπίτια του Φωτός ήταν παιδιά φτωχών οικογενειών. Αισθάνονταν συνεχώς την απειλή πως αν δεν πειθαρχούσαν στις οδηγίες των μεγάλων αδελφών, θα τα έδιωχναν από το σπίτι. Η συμμετοχή στις πέντε καθημερινές προσευχές και στις συζητήσεις με τους μεγαλύτερους, όπου γινόταν η θρησκευτική κατήχηση, ήταν υποχρεωτική. Μας παρότρυναν να φέρνουμε και φίλους μας, για να γνωρίζονται με την αδελφότητα. Πάντα στις συζητήσεις αυτές σερβιριζόταν πιλάφι, αν με ρωτήσεις πραγματικά δεν ξέρω γιατί. Έχω φάει τόσο πιλάφι στο ışıkevi που έβλεπα ρύζι για χρόνια και ανακατευόμουν!
Στις εστίες δεν υπήρχε τηλεόραση, παρά ενίοτε στους κοινούς μόνο χώρους. Πάντα λειτουργούσε παρουσία ενός από τους μεγάλους αδελφούς/αδελφές, και πάντα επιτρεπόταν να παρακολουθούμε μονάχα τα κανάλια που ανήκαν στην αδελφότητα. Όταν οι μεγάλοι αδελφοί/αδελφές έλειπαν, τις κλείδωναν! Με το επιχείρημα ότι οι μαθητές όφειλαν στην αδελφότητα, που τους παρέσχε ευκαιρίες στέγασης και μόρφωσης, οι αδελφοί / αδελφές κρατούσαν επικοινωνία με τους αποφοίτους των φροντιστηρίων και των Σπιτιών του Φωτός, ζητώντας τακτικά δωρεές από όσους είχαν χτίσει μια καριέρα και χάρες από εκείνους που είχαν τοποθετηθεί στην διοίκηση. Πολλοί από τους πλουσιότερους, κατ’ εντολή του Γκιουλέν, ίδρυσαν σχολεία ή Σπίτια του Φωτός για το τάγμα».
fatih_university_rectorate.jpg
Το Πανεπιστήμιο Fatih στην Πόλη άνοιξε το 1996. Είναι ένα από τα 15 πανεπιστήμια που έκλεισε ο Έρντογαν λίγο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου. [Mustafa Bahar/Wikimedia Commons]
Τα φρονιστήρια και τα ışıkevleri δρούσαν παράλληλα με την κρατική εκπαίδευση, στοχεύοντας να ακυρώσουν τα μηνύματά της. Η αδελφότητα επενέβαινε στην παιδεία, ωστόσο, και με πολύ πιο άμεσο τρόπο, καθώς διατηρούσε εκατοντάδες γυμνάσια και λύκεια σε όλην την χώρα»Inside Turkey’s Secretive, Islamic ‘Gulen’ School Movement», The Atlantic, και δεκάδες ιδιωτικά πανεπιστήμια. «Ο στόχος, στον οποίον έχει αναφερθεί επανειλημμένως ο Γκιουλέν, ήταν η δημιουργία της περίφημης Χρυσής Γενιάς» λέει η Ασλί. «Έκανε λόγο για τις “χαμένες γενιές” της κρατικής εκπαίδευσης και ευαγγελιζόταν τη δημιουργία μίας νέας διοικητικής τάξης που θα αναλάμβανε τα ηνία όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και του ευρύτερου ισλαμικού κόσμου. Αυτήν την γενιά θα την αποτελούσαν άτομα θρήσκα, ηθικά, που δεν θα έπιναν αλκοόλ, δεν θα εισέπρατταν τόκους και θα συμπεριφέρονταν κατά τόπο ισλαμικό. Ταυτόχρονα θα ήταν άρτια κατηρτισμένα στις ειδικότητές τους, φιλόδοξα, ταγμένα στην επαγγελματική επιτυχία για όφελος όχι προσωπικό, αλλά εκείνο της αδελφότητας».
Η αδελφότητα μερίμνησε να στελεχώσει τα σχολεία της με παιδιά οικογενειών που διέθεταν ήδη επιρροή, ιδίως δε οικονομική επιφάνεια. Οι οικογένειές τους θα ενίσχυαν την οικονομική βάση της οργάνωσης, βοηθώντας το έργο της. «Τα μέλη της οργάνωσης ήταν ιδιαίτερα δραστήρια στην προσέγγιση οικογενειών με οικονομική επιφάνεια, ώστε να γράψουν τα παιδιά τους στα σχολεία της» λέει ο Χαϊντάρ. «Ήξεραν ποιον να πλησιάσουν, πώς να του μιλήσουν και τι ακριβώς να πουν. Στους Κεμαλιστές προσποιούνταν τους Κεμαλιστές, στους Τούρκους εθνικιστές σέρβιραν τα γνωστά εθνικιστικά συνθήματα, στους Κούρδους εμφανίζονταν ως υποστηρικτές του κουρδικού αγώνα. Με τους Αλεβίτες και τους αριστερούς δεν έχαναν χρόνο».
Εξισλαμισμός κράτους και κοινωνίας στην Τουρκία, εκτουρκισμός του Ισλάμ στο εξωτερικό
Η αυστηρά δομημένη και απόλυτα ιεραρχική οργάνωση διοχέτευε προσεκτικά τα μέλη της “Χρυσής Γενιάς” σε νευραλγικά πόστα της διοίκησης. Η άλωση του κράτους εκ των έσω, με την αντικατάσταση των στελεχών της κεμαλικής διοικούσας τάξης από πιστά στελέχη της Αδελφότητας Χιζμέτ, θεωρήθηκε ο πλέον πρόσφορος τρόπος να δοθεί τέλος στην «ιστορική παρένθεση» του κεμαλισμού.
«Πολλοί μαθητές στα γυμνάσια της αδελφότητας και θαμώνες στα Σπίτια του Φωτός παρακινήθηκαν, καθ’ υπόδειξη των “μεγάλων αδελφών” τους, να συμμετάσχουν στις εξετάσεις των στρατιωτικών λυκείων» λέει η Ασλί. «Η είσοδος πιστών της οργάνωσης στο στράτευμα και η κατάληψη των ανώτατων βαθμών της ιεραρχίας, ώστε να ξεριζωθεί ο κεμαλικός χαρακτήρας του, υπήρξε εξαρχής προτεραιότητα. Γνωστοί μου από τις μέρες του οικοτροφείου μου διηγήθηκαν αργότερα πως οι “μεγάλοι αδελφοί” τους παρότρυναν να γραφούν σε γυμναστήρια, να συμμετέχουν σε αγώνες ώστε να φτιάξουν τη φυσική τους κατάσταση για τις εξετάσεις των στρατιωτικών λυκείων. Τους έστειλαν να κάνουν ιατρικές εξετάσεις για κάθε πρόβλημα υγείας που θα αποτελούσε κώλυμα. Παράλληλα, τους γινόταν κατήχηση για το πώς ο Ατατούρκ ήταν αμαρτωλός, έκφυλος, παιδεραστής, εχθρός του Ισλάμ, κρυπτοεβραίος και πράκτορας του Σιωνισμού…»
«Η διείσδυση της αδελφότητας στο στράτευμα άρχισε το 1971» σημειώνει ο Χαϊντάρ. «Οργανώθηκαν στο στράτευμα κατά κρυφό τρόπο που θυμίζει τις ελευθεροτεκτονικές οργανώσεις, αλλά με πολύ λιγότερο ευγενή κίνητρα. Προωθούσαν και προστάτευαν τα νεαρά παιδιά της Χρυσής Γενιάς που εισάγονταν στις στρατιωτικές σχολές, και αργότερα γίνονταν αξιωματικοί. Είχαν μάλιστα και κωδικούς που χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους. Είναι αξιοσημείωτο πως, παρότι η αδελφότητα ενθάρρυνε τις κοπέλες της Χρυσής Γενιάς να καλύψουν τα μαλλιά τους, παρότρυνε τους δικούς της που είχαν εισχωρήσει στις ένοπλες δυνάμεις να παντρευτούν με γυναίκες χωρίς μαντίλα, για να μην προκαλέσουν υποψίες. Στα πλαίσια της προσπάθειας να παραμένουν κρυφοί, τους διαβεβαίωναν πως δεν συνιστούσε αμαρτία να πιουν αλκοόλ δημόσια αν χρειαζόταν ή να εμφανισθεί η σύζυγός τους στην παραλία με μαγιό. Παράλληλα, το κίνημα στελέχωσε την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, το διπλωματικό σώμα. Οπαδοί του Γκιουλέν βρέθηκαν παντού, να κατέχουν θέσεις κλειδιά στην κορυφή της ιεραρχίας. Χιλιάδες παρακινήθηκαν να καταλάβουν καίριες θέσεις στις μεγαλύτερες εταιρείες».
Η δράση του κινήματος ήταν αντίστοιχα φιλόδοξη και στο εξωτερικό. Στόχος εκεί ήταν η εκστρατεία γοητείας, πάλι μέσω της εκπαίδευσης, ώστε να παράγουν “τουρκοτραφείς” ντόπιες ελίτ και να εκτουρκίσουν το τοπικό Ισλάμ. «Η κοινότητα του Γκιουλέν άνθησε με πρωτοφανή ταχύτητα χάρη σε δύο γεγονότα. Το ένα, εσωτερικό, ήταν η προώθηση της τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης και το όλο κλίμα που δημιούργησε. Το άλλο ήταν εξωτερικό: η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή δημιούργησε νέες ευκαιρίες προσέγγισης με τις τουρκογενείς δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, με όπλα το Ισλάμ και την τουρκική γλώσσα» εξηγεί ο Γκιουνέι Γιλντίζ.
«Οι Γκιουλενιστές εισέβαλαν στο Υπουργείο Εξωτερικών και αναρριχήθηκαν γρήγορα στην ιεραρχία του. Γέμισαν με γυμνάσια και λύκειαWikipedia το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Κιργκιζιστάν. Τα συντριπτικά περισσότερα ήταν σχολεία αρρένων. Διδάσκονταν με ζήλο οι θετικές επιστήμες, η τουρκική και η αγγλική γλώσσα. Ο προσηλυτισμός γινόταν κυρίως με εξωσχολικές δράσεις και στόχος ήταν να αποκατασταθεί ο δεσμός κράτους και κοινωνίας με την ισλαμική πίστη. Προκάλεσαν έτσι μια αναβίωση της θρησκευτικότητας, σε χώρες όπου αυτή είχε ατονήσει ύστερα από δεκαετίες σοβιετικής διακυβέρνησης, αλλά και του παντουρκισμού, που τον προωθούσε τόσο το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών όσο και το κίνημα Γκιουλέν».
Από την Κεντρική Ασία η δράση της αδελφότητας εξαπλώθηκε στην Ρωσία (ιδίως μεταξύ των Τατάρων και των λαών του Καυκάσου), τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, αλλά και την Δυτική Ευρώπη και την Νότια Αμερική. Σχολεία της οργάνωσης λειτούργησαν σε 110 χώρες. Στόχος της τεράστιας αυτής επιχείρησης ήταν η δημιουργία τοπικών ελίτ που θα αναλάμβαναν μια μέρα την διακυβέρνηση και θα διάκειντο φιλικά προς την Τουρκία. Προσωπικά, με είχε εντυπωσιάσει η περίοπτη διαφήμιση των σχολείων της αδελφότητας στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων και των Τιράνων. Είχα συναντήσει Γκιουλενιστές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, από το Μπουένος Άιρες και τη Βουδαπέστη μέχρι την Τιφλίδα και την Αντίς Αμπέμπα. Τα σχολεία ενθαρρύνονταν από τις κατά τόπους διπλωματικές αποστολές και θεωρούνταν σοβαρός στυλοβάτης του soft power της «νέας Τουρκίας» του ΑΚΡ. Σοβαρότερος και από τις διάσημες παγκοσμίως σαπουνόπερες. Στην Αργεντινή, η σημαντική αρμενική κοινότητα της χώρας μου μίλησε για τις συνεχείς παρενοχλήσεις που δεχόταν από τους Γκιουλενιστές: αισθανόταν υπό συνεχή παρακολούθηση, ενώ ένιωθε άβολα με την ακάματη προπαγάνδα από τους Γκιουλενιστές των θέσεων περί άρνησης της Γενοκτονίας.
Το εύλογο ερώτημα είναι πού έβρισκε η αδελφότητα τον πακτωλό χρημάτων που ήταν απαραίτητος για όλη αυτήν την επιχείρηση. «Το Ισλάμ, ας μην ξεχνάμε, είναι η θρησκεία των εμπόρων» τονίζει ο Κορχάν, στέλεχος ενός από τoυς μεγαλύτερους τουρκικούς ομίλους επιχειρήσεων. «Καταρχήν, το εμπόριο δεν θεωρείται πως έρχεται σε αντίθεση με την πνευματικότητα, καθώς παρέχει τα απαραίτητα μέσα για όλες τις αγαθοεργίες. Υπάρχουν όμως όρια. Στη δουλειά μου γνώρισα πολλά μέλη της αδελφότητας. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως, σε αντίθεση με τα μέλη άλλων ταγμάτων, δεν συνομιλούν ποτέ για θέματα πνευματικά. Μιλούν μονάχα για το χρήμα και την επιτυχία και, παρότι δεν είμαι καθόλου θρήσκος, ομολογώ πως αρχικά αυτό με σόκαρε. Έχω συγγενείς στους Μεβλεβί και Μπεκτασί. Όσο και αν δεν με αγγίζουν, είχα διαγνώσει σε εκείνους ένα πνευματικό πάθος. Τίποτε το αντίστοιχο δεν βρήκα στους Γκιουλενιστές, παρά μονάχα μια τρομερή προσήλωση στο καπιταλιστικό ήθος και μανία για την επιτυχία. Στο Καζακστάν, όπου εργαζόμουν, γνώρισα τον άνθρωπο που ήταν το “ταμείο”’ του Γκιουλέν για το Καζακστάν. Μου είχε εκμυστηρευθεί πως κάθε μήνα μετέφεραν το 10% του μισθού τους στην οργάνωση. Αυτό δεν είναι θρησκευτικό τάγμα, είναι εμπορική αδελφότητα! Στα τάγματα συνηθίζονται οι δωρεές, αλλά όχι φυσικά με τέτοια κανονικότητα, ενώ υπόκεινται στην βούληση του δωρητή. Λέγεται πως η αδελφότητα διαχειρίζεται μία περιουσία της τάξεως των 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή ποσό ίσο σχεδόν με το ένα πέμπτο του ΑΕΠ της Τουρκίας!»
Ο Γκιουνέι Γιλντίζ προσθέτει πως, πέραν των γενναιόδωρων ποσών που δωρίζουν οι επιχειρηματίες και άλλα εύπορα μέλη της αδελφότητας, την διάδοση του έργου της έχει βοηθήσει πολύ η προσφορά εθελοντικής εργασίας από χιλιάδες μέλη της Χρυσής Γενιάς. «Κακά τα ψέμματα, εργάζονται πολύ αποτελεσματικά και έχουν μάθει να δρουν ομαδικά».
Γκιουλέν – Έρντογαν: από την συμπόρευση στην ολική σύγκρουση
Ο τρόπος δράσης του πολιτικού Ισλάμ (εμφανής δια της πολιτικής οδού) και των Γκιουλενιστών (υπόγειος) είναι, όπως αναφέρθηκε, πολύ διαφορετικός. Όταν το ΑΚΡ του Ταγίπ Έρντογαν, κόμμα που κατάγεται από το κίνημα της Millî Görüş, κατέλαβε την εξουσία το 2002, ξεκίνησε μία αγαστή συμπόρευση των δύο χώρων, που κράτησε ως περίπου το 2012. Παρά τις όποιες διαφορές τους, το ΑΚΡ και τους Γκιουλενιστές ένωνε η κοινή αποστολή αποκεμαλικοποίησης του κράτους, καθώς και ο φόβος ενδεχόμενης επέμβασης του στρατού.
Τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης από το ΑΚΡ, η Αδελφότητα Χιζμέτ έφθασε στο απόγειο της ισχύος της. Από το 2007, με την εκλογή στην προεδρία του Αμπνουλάχ ΓκιουλWikipedia, άρχισε η “εκκαθάριση” των υπολειμμάτων της παλιάς κεμαλικής τάξης από τα προπύργιά της: τη δικαιοσύνη, τα πανεπιστήμια και τον στρατό. «Χάρη στην έμφαση που το γκιουλενικό κίνημα έδινε πάντοτε στην εκπαίδευση, τα μέλη του ήταν τα μόνα πολύγλωσσα στελέχη του ισλαμικού χώρου, τα καλύτερα καταρτισμένα και τα μόνα που θα μπορούσαν να σταθούν με άνεση σε χώρες δυτικές. Οι Γκιουλενιστές είχαν καταφέρει να παράγουν σε σύντομο χρόνο μία δεξαμενή από δικαστές, στρατιωτικούς, διπλωμάτες, επιστήμονες. Η κυβέρνηση άρχισε να οδηγεί τους δικαστές, τους στρατιωτικούς, τους πρυτάνεις και τους διπλωμάτες σε πρόωρη συνταξιοδότηση, και να τους αντικαθιστά με τους σπόρους της Χρυσής Γενιάς» εξηγεί ο Χαϊντάρ.
36590c2500000578-3693729-image-m-3_1468712263969.jpg
Έρντογαν και Γκιουλέν στις αρχές των ’90ς, όταν ακόμη ήταν κοντά.
Η κυβέρνηση Έρντογαν συνεργάσθηκε αγαστά με την αδελφότητα στην άρτια σκηνοθετημένη υπόθεση ΕργκένεκονWikipedia, που ξεγέλασε πολλούς (εμού συμπεριλαμβανομένου). Προφασιζόμενη σχέδια πραξικοπήματος που δήθεν εξύφαινε το κεμαλικό παρακράτος και το στράτευμα, και με τη δικαιοσύνη ήδη ελεγχόμενη από τους Γκιουλενιστές, η κυβέρνηση προχώρησε στην εκκαθάριση των ενόπλων δυνάμεων από σημαντικό μέρος της παλιάς κεμαλικής ιεραρχίας. Οι φυλακισθέντες και οι πολλοί περισσότεροι που αποστρατεύθηκαν αντικαταστάθηκαν με στρατιωτικούς κατευθυνόμενους από το κίνημα.
Γκιουλέν και Έρντογαν άρχισαν να έρχονται σε ρήξη μετά το 2011, κάτι μάλλον αναπόφευκτο, δεδομένης της μεγαλομανίας και του συγκεντρωτισμού που διακρίνει αμφοτέρους. Η –μέχρι τελικής ρήξης– σύγκρουση εντάθηκε από τα τέλη του 2013, όταν η ελεγχόμενη από τους Γκιουλενιστές δικαιοσύνη και αστυνομία συνέλαβαν 52 στελέχη της κυβέρνησης με (απολύτως τεκμηριωμένες) κατηγορίες για διαφθορά και ξέπλυμα χρήματος. Η υπόθεση οδήγησε πολλά κυβερνητικά στελέχη σε παραίτηση, ενώ προκάλεσε μία ευρύτατη κυβερνητική επιχείρηση εκκαθάρισης της αστυνομίας και της δικαιοσύνης από τους Γκιουλενιστές.
Η σύγκρουση των δύο χώρων δεν είναι ιδεολογική. Πρόκειται για έναν πόλεμο μέχρις εσχάτων για τον έλεγχο κράτους και κοινωνίας. Η κυβέρνηση έκλεισε, το 2014, όλα τα φροντιστήρια του κινήματος, στερώντας του μια σημαντική πηγή χρημάτων και εστία στρατολόγησης. Με επάλληλες επιχειρήσεις, ανέλαβε σιγά σιγά τον έλεγχο όλων των μέσων ενημέρωσης που ήλεχγε η αδελφότητα.
Το εύλογο ερώτημα είναι αν το τελευταίο, σαρωτικό κύμα εκκαθαρίσεων, την επαύριο του πραξικοπήματος, στοχεύει αποκλειστικά τους Γκιουλενιστές. Όσοι απολύθηκαν, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα ή φυλακίσθηκαν ξεπερνούν τις 60.000 άτομα! Είχαν όλοι σχέση με την αδελφότητα; «Θα μπορούσαμε να πούμε πως 85-90% των δικαστών, των πρυτάνεων και των αστυνομικών είχαν σχέση με το κίνημα Γκιουλέν» λέει ο Γκιουνέι Γιλντίζ. «Είχαν εξάλλου διορισθεί από τις κυβερνήσεις του ΑΚΡ όταν ακόμη αυτές συμπορεύονταν με την αδελφότητα». «Αλλά μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά» παρατηρεί ο Χαϊντάρ. «Μεταξύ των συλληφθέντων βρέθηκαν δημοσιογράφοι και δικηγόροι ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως ο Ορχάν Κεμάλ Τσεγκίζ, που καμιά σχέση δεν είχαν με οποιοδήποτε τάγμα. Είχαν απλώς κριτική φωνή που ενόχλησε τον Έρντογαν. Σε κάθε περίπτωση, οι λίστες εκείνων που θα έπρεπε να εκκαθαριστούν είχαν ετοιμασθεί εδώ και μήνες, μην πω χρόνια. Ένας από τους εισαγγελείς που ανακοινώθηκε πως τίθενται σε διαθεσιμότητα είχε πεθάνει πριν μήνες. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη;»
Στο παρόν στάδιο, η πλευρά Έρντογαν κατήγαγε σαρωτική νίκη επί του Γκιουλέν και των οπαδών του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο αυταρχισμός του μονοκράτορα και η δίωξη κάθε κριτικής φωνής θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Και πως οι Κεμαλιστές, ρυθμιστές του πολιτικού παιγνιδιού από το 1923 ως το 2002, είναι σήμερα στο περιθώριο, σχεδόν απόντες. Το καλύτερο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν, τονίζουν Τούρκοι αναλυτές, είναι μια συμμαχία με τον Έρντογαν κατά του Γκιουλέν, και μια μερική επαναφορά τους στην διοίκηση. Η εξουσία, και η μάχη, έχει πια μετακυληθεί μεταξύ διαφορετικών ισλαμικών ομάδων.
Πολλοί εκ των συνομιλητών μου αναφέρονται, για την ασφάλειά τους, μόνο με ένα μικρό όνομα που δεν είναι το πραγματικό τους.
https://insidestory.gr/article/islamika-tagmata-tourkias?token=BB93JJH5I9
Όλα τα στοιχεία που «φυτεύτηκαν» στην κοινωνία, από τότε που ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος (1923) μέχρι σήμερα για να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες περιόδους, πρέπει να καταστραφούν, για να μην είναι σε θέσει να πραγματοποιήσουν και πάλι οποιαδήποτε επιχείρηση. Το όνομα αυτής της προσπάθειας είναι «Ανοικοδόμηση της χώρας από την αρχή».
—————————————————————–
Αυτό που έγινε στις 15 Ιουλίου δεν είναι η τελευταία επίθεση!
Η Ανατολία κινδυνεύει με υποδούλωση!
Του İbrahim Karagül
Η επιχείρηση άλωσης της Τουρκίας ξεκίνησε εκ των έσω ·πρώτα επιχειρήθηκε να καταρρεύσει εκ των έσω. Επιχείρησαν να την υποδουλώσουν από μέσα, πριν ακόμα ξεκινήσει ο ανοικτός πόλεμος. Από τα γεγονότα στο Πάρκο Γκεζί μέχρι σήμερα, χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα που διέθεταν, και όλα αυτά έγιναν από συνεργάτες που έχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας. Άρα, για να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το κράτος, για να μπορέσει αυτό το έθνος να παραμείνει σ’ αυτά τα εδάφη χωρίς να διαμελιστεί, η πιο μεγάλη εκκαθάριση πρέπει να γίνει στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Όλα τα στοιχεία που «φυτεύτηκαν» στην κοινωνία, από τότε που ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος (1923) μέχρι σήμερα για να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες περιόδους, πρέπει να καταστραφούν, για να μην είναι σε θέσει να πραγματοποιήσουν και πάλι οποιαδήποτε επιχείρηση. Το όνομα αυτής της προσπάθειας είναι «Ανοικοδόμηση της χώρας από την αρχή».
Συλληφθέντες στρατιώτες χωρίς τη στρατιωτική περιβολή… (φωτ.: EPA)
Η Τουρκία έχει αποκτήσει αυτήν την ευκαιρία, μετά το καταστροφικό πραξικόπημα. Αυτή την ευκαιρία πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Δεν αρκεί να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, αλλά θα πρέπει να βάλουμε τα θεμέλια ενός νέου συστήματος, να ενισχύσουμε τους κοινωνικούς δεσμούς και να προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα μεγαλύτερες φουρτούνες.
Η Ανατολία κινδυνεύει να υποδουλωθεί για δεύτερη φορά
Καμία απόπειρα πραξικοπήματος, κανένα σενάριο κοινωνικών συγκρούσεων, καμία οικονομική και πολιτική κρίση δεν παρουσιάστηκε ποτέ σε τέτοιες διαστάσεις.
Βρισκόμαστε πάνω σε μια γέφυρα, σε ένα μεταβατικό στάδιο, στο οποίο θα κριθεί αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή όχι, αν θα συνεχίσουμε να είμαστε ενωμένοι ή αν θα πολυδιασπαστούμε, αν θα διαμορφώσουμε το αύριο της Τουρκίας ή αν θα μείνουμε χωρίς αύριο, αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στην Ανατολία και τα επόμενα χίλια χρόνια ή αν θα πάψουμε να υπάρχουμε.
Η Τουρκία διέρχεται την πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της. Η χιλιόχρονη παρουσία μας στα εδάφη της Ανατολίας απειλείται για δεύτερη φορά σοβαρά μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αν θεωρήσουμε τα γεγονότα και την κατάσταση υπό στενή έννοια, δηλαδή απλά ως ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και ως μια απόπειρα των στελεχών του κινήματος Γκιουλέν μέσα στο στρατό να ελέγξουν την εξουσία, περιορίζουμε το οπτικό μας πεδίο και δεν μας επιτρέπεται να δούμε ολόκληρη την εικόνα της τραγικότητας της κατάστασης. Ο Γκιουλέν και οι τρομοκράτες του γνωρίζουν την κρισιμότητα της κατάστασης και συνεχίζουν να κάνουν τους σχεδιασμούς τους. Και οι σχεδιασμοί δεν περιορίζονται μόνο στην κατάληψη της χώρας από μέσα.
Γι’ αυτό λέω ότι η κατάσταση είναι τραγική, πολύ πιο επικίνδυνη, αφού πρόκειται για ένα σχέδιο διαμελισμού της χώρας.
Γνωρίζουμε ποιο είναι το σενάριο
Εμείς γνωρίζουμε ποιο είναι το σενάριο, σε τι αποσκοπεί, τι σχέδια έχουν για την Τουρκία, τι σχεδιάζεται για τον επανακαθορισμό των συνόρων στο χάρτη της περιοχής. Εμείς γνωρίζουμε ποιο σχέδιο καταστροφής είναι σε εφαρμογή από το 1990 μέχρι σήμερα σε μια περιοχή που αρχίζει από τις ακτές του Ατλαντικού και εκτείνεται μέχρι τον Ειρηνικό. Ξέρουμε ποιες χώρες καταστράφηκαν και χάθηκαν με βάση αυτό το σχέδιο, πώς εξουδετερώθηκαν και εξαφανίστηκαν όλοι οι πόλοι αντίστασης, ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο περικύκλωσης και απόδοσης λογαριασμών εκατό χρόνων.
Καταλήψεις χωρών, εμφύλιοι πόλεμοι, παρωδίες πολέμων κατά της τρομοκρατίας, πόλεμοι εθνικής ταυτότητας, οικονομικές κρίσεις, σχέδια για έλεγχο και αιχμαλωσία εκτεταμένων περιοχών για άλλα εκατό χρόνια, με σκοπό τη λεηλασία των κάθε είδους πηγών των περιοχών αυτών.
Κάθε βήμα που έκαναν από το 1990, κάθε εισβολή που έκαναν, κάθε τρομοκρατική οργάνωση που εξέθρεψαν, κάθε τρομοκρατική επίθεση, αποτελούν βήματα που ολοκληρώνουν το ένα το άλλο. Δεν έκαναν ούτε ένα βήμα πίσω. Δεν δίστασαν ούτε στιγμή, δεν απέστησαν από κανέναν στόχο.
Έφθασαν στα σύνορά μας
Αυτό το χρονικό διάστημα (από το ’90 και εντεύθεν), όλες οι πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ στη δική μας γεωγραφική περιοχή αποσκοπούσαν στο να προετοιμάσουν το έδαφος γι’ αυτήν την εισβολή και κατοχή. Με τα πολιτικά τους ψέματα, με τα σχέδια εκδημοκρατισμού που επέβαλαν, με τις οικονομικές τους υποσχέσεις, με τα ειρηνευτικά τους σχέδια, με μεγάλα λόγια και με μεγάλες υποσχέσεις προσπάθησαν να οδηγήσουν στο ξεκαθάρισμα αυτού του μεγάλου λογαριασμού. Στα περισσότερα απ’ αυτά πιστέψαμε, τα θεωρήσαμε σωστά, συνεργαστήκαμε μαζί τους.
Όμως όλα αυτά τελικά στράφηκαν εναντίον μας, μας οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Από το 1991, τον Πόλεμο του Κόλπου, μέχρι σήμερα, συνεχίζεται η επιχείρηση κατάληψης της περιοχής. Όλο αυτό, με την πολιτική του έννοια, είναι μια επιχείρηση Σταυροφόρων, είναι μια επιχείρηση κατάληψης της περιοχής.
Και τώρα έφτασαν στα σύνορα της Ανατολίας. Αφού μετέτρεψαν τις γειτονικές μας χώρες σε ερείπια, τώρα ήλθαν στα δικά μας σύνορα. Πριν από την ανοικτή επίθεση μας δοκιμάζουν· με τις εστίες τρομοκρατίας που υπάρχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας· με τα δίκτυα πληροφοριών που διαθέτουν· με τα άτομα που φύτεψαν εδώ και σαράντα χρόνια μέσα στο κράτος και μέσα στο σύστημα εξουσίας. Αν πετύχαινε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, θα μας είχαν καταλάβει εκ των έσω και η χώρα θα είχε παραδοθεί. Για δεκαετίες θα μας είχαν τσακίσει τη ραχοκοκαλιά μας και δεν θα μπορούσαμε να σηκωθούμε όρθιοι, θα παραμέναμε γονατισμένοι στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Και θα άρχιζε η διαδικασία διαμελισμού της Τουρκίας.
Οι σύμμαχοί μας μας κήρυξαν τον πόλεμο
Επί μια εικοσαετία πάντα το συζητούσαμε: Είναι σε εξέλιξη μια τέτοια διαδικασία πλανητικής αναδιανομής και εγκαθίδρυσης επιρροών, που θα φέρουν την Τουρκία προς διλήμματος. Ή θα συνεχίσει να υπάρχει χάνοντας εδάφη, ή θα συνεχίσει να υπάρχει κερδίζοντας νέα εδάφη. Εμείς επιλέξαμε το δεύτερο, να συνεχίσουμε να υπάρχουμε κερδίζοντας νέα εδάφη. Σε αυτήν την προσπάθεια να μεγαλώσουμε υπήρχαν εσωτερικές αντιστάσεις, που επιβράδυναν την μεγέθυνση της Τουρκίας.
Γιατί όλοι αυτοί τρέφονται από τους εξωτερικούς τους πάτρωνες, οι οποίοι τους χρησιμοποίησαν ως όπλο εναντίον της Τουρκίας.
Μάλιστα μεγαλώσαμε, δεν μας μίκρυναν. Μεγαλώσαμε πολύ, αποκτήσαμε μεγάλη ισχύ, φθάσαμε στο σημείο να χαράσσουμε μόνοι μας το δρόμο μας. Όσο εμείς μεγαλώναμε, τόσο εκείνοι δυνάμωναν τις φωνές τους. Πρώτα προσπάθησαν να μας θέσουν υπό τον έλεγχό τους μέσω της συνεργασίας, είδαν ότι δεν γίνεται και στάθηκαν φανερά απέναντί μας.
Ποιοι είναι αυτοί; Οι σύμμαχοί μας, τα κράτη με τα οποία είμαστε εταίροι τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Εμείς πάντα λέγαμε ότι «η πιο μεγάλη απειλή για την Τουρκία προέρχεται από τους συμμάχους της». Η επίθεση της 15ης Ιουλίου ήταν μια απόπειρα κατάληψης της χώρας, οι σύμμαχοι μας κήρυξαν ανοικτά τον πόλεμο. Μάλιστα, μας χτυπούσαν οι σύμμαχοί μας, οι τρομοκράτες που εξέθρεψαν εκείνοι, οι υπηρεσίες πληροφοριών και ο στρατός των συμμάχων μας.
http://www.pontos-news.gr/article/153020/megali-prosohi-stin-toyrkia
DW: Γιατί ο Ερντογάν έχει τόσους οπαδούς στη Γερμανία
Η διαδήλωση των Τούρκων στην Κολωνία την περασμένη Κυριακή έδειξε ότι πολλοί υποστηρίζουν τον Τούρκο πρόεδρο, ιδαίτερα μάλιστα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα. Οι λόγοι είναι πολλοί και ποικίλοι.
‘Επικρίνω τον Ερντογάν πολύ συχνά, αλλά δεν ξεχνώ πόσο έχει βελτιώσει τη θέση της Τουρκίας από το 2002 και μετά την εκλογή του ως προέδρου’ δηλώνει ο Ταλάτ Καμράν στη Deutsche Welle. Όπως και ο Καμράν, που γεννήθηκε το 1959, μεγάλωσε στην Τουρκία και στη συνέχεια σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Γερμανία το ίδιο νιώθουν πολλοί Τούρκοι της Γερμανία.
Γι αυτούς ο Ερντογάν είναι ένας άνδρας που περιόρισε τη δύναμη του στρατού, έφερε οικονομική ανάπτυξη και προώθησε τον εκσυγχρονισμό και την αστικοποίηση.
‘Ο Ερντογάν, ένας από αυτούς’
Από το 1996 ως επικεφαλής του Ινστιτούτου Ενσωμάτωσης και Διεθρησκευτικού Διαλόγου στο Μάνχαϊμ ο Καμράν δραστηριοποιείται για την καλύτερη συνεννόηση ανάμεσα στους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς, τους Γερμανούς και τους Τούρκους. Ο Καμράν επικρίνει τον προσωποποιημένο χαρακτήρα της δημόσιας συζήτησης και καλεί σε ψυχραιμία.
‘Δεν θεωρώ λανθασμένη τη γερμανική επικριτική προς τον Ερντογάν οπτική γωνία, αλλά δεν συμπεριλαμβάνει και την τουρκική προοπτική’, επισημαίνει. Πολλοί, κυρίως νεαροί Τούρκοι, δεν θέλουν να ενισχύσουν τον Ερντογάν μόνο ως πρόσωπο, αλλά και να ταχθούν υπέρ του εκδημοκρατισμού της χώρας τους. ‘Αυτή η διαδικασία φυσικά δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά οι άνθρωποι θέλουν να προχωρήσει η ζωή τους και βλέπουν στον Ερντογάν τη ισχυρή προσωπικότητα’, προσθέτει. ‘Ειδάλλως φοβούνται μήπως ζήσουν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις όπως στο Ιράκ και τη Συρία’. Ο Καμράν παραπέμπει στην τουρκική ιστορία από το πραξικόπημα του 1980. Και θυμίζει ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι εγκατέλειψαν τις φτωχές περιοχές της Ανατολίας και συσσωρεύτηκαν στις πόλεις βάζοντας αντίβαρο στις αστικές ελίτ. ‘Πολλοί Τούρκοι της Γερμανίας έχουν τις ρίζες τους στην Ανατολία. Γι αυτούς ο Ερντογάν είναι ένας από αυτούς’.
Και πράγματι ο τούρκος πρόεδρος κατάγεται από απλή οικογένεια πιστών, όπως ακριβώς και η πρώτη γενιά των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία. Ο λόγος που η δεύτερη και τρίτη γενιά Τούρκων στηρίζει τον Ερντογάν οφείλεται στην οργή πολλών Τούρκων στον τρόπο που παρουσιάζουν τα γεγονότα τα γερμανικά ΜΜΕ. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο Μπιλέντ Μπιλγκί, Γεν. Γραμματέας της Ένωσης Ευρωπαίων Τούρκων Δημοκρατιών, που διοργάνωσε τη διαδήλωση της περασμένης Κυριακής στην Κολωνία. ‘Τα γερμανικά ΜΜΕ επικεντρώθηκαν περισσότερο στο πραξικόπημα και την προοπτική ενός αποδυναμωμένου Ερντογάν αντί να εκθειάσουν τη νίκη της δημοκρατίας επί των πραξικοπηματιών’.
‘Ξανάδωσε την εθνική υπερηφάνεια στους Τούρκους’
‘Γενιά Ερντογάν’ είναι ο τίτλος βιβλίου της δημοσιογράφου Τσίνταμ Ακιόλ, στο οποίο αναλύει το κοινωνικό υπόβαθρο της χώρας. ‘Ο Ερντογάν έχει στο πλευρό του κυρίως σουνίτες Μουσουλμάνους, τη συντηρητική πλειοψηφία της χώρας’. Και όταν την ρωτούν πως είναι δυνατόν να θεωρείται κάποιος καλός ότι απειλεί τον αντίπαλο και περιορίζει την ελευθερία του τύπου, τον καλεί να βγάλει τα γερμανικά γυαλιά’ και να παρατηρήσει ότι μετά από 4 αποτυχημένα πραξικοπήματα η Τουρκία βιώνει μακρά περίοδο σταθερότητας. ‘Γι αυτό οι άνθρωποι του είναι ευγνώμονες. Παλαιότερα οι κοσμικοί υποβάθμιζαν τις γυναίκες με μαντίλα που καθάριζαν τουαλέτες των ελίτ. Επί Ερντογάν έχει αλλάξει’. Η Ακιόλ προσθέτει ότι ο Τούρκος πρόεδρος ξανάδωσε στους Τούρκους την εθνική υπερηφάνεια, κι αυτό έχει πολύ θετικό αντίκτυπο στο 1,5 εκ. Τούρκων της Γερμανίας.
Ο Λούντβιχ Σουλτς, ερευνητής στο Γερμανικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών του Βερολίνου επιβεβαιώνει ότι για πολλούς Τούρκους της Γερμανίας το αποτυχημένο πραξικόπημα φαντάζει ως επιτυχία της τουρκικής κοινωνίας και δημοκρατίας. Ο Σουλτς εκτιμά ότι η εθνική υπερηφάνεια και η υποστήριξη στο πρόσωπο του Ερντογάν που δείχνουν πολλοί τουρκικής καταγωγής οφείλεται στο ότι ενημερώνονται κυρίως από κυβερνητικά μέσα. Πάντως σε όλες τις συζητήσεις με τουρκολόγους αναφέρεται συνεχώς ότι δεν είναι όλοι οι Τούρκοι της Γερμανίας οπαδοί του Ερντογάν παρά το γεγονός ότι η Ένωση Ευρωπαίων Τούρκων Δημοκρατών θέλησε να δείξει στην Κολωνία ότι η πλειονότητα των Τούρκων υποστηρίζει τον τούρκο πρόεδρο. ‘Παρατηρείται ρήγμα στην τουρκική κοινωνία’, είπε, τέλος, στο Focus ο πρόεδρος των Τουρκικών Κοινοτήτων Γκιεκάι Σοφούογλου. ‘Φιλίες χαλάνε και προβλήματα εμφανίζονται ακόμη και μέσα στις οικογένειες’.
Πηγή: Deutsche Welle
http://www.msn.com/el-gr/news/world/dw-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/ar-BBvbKDH
Dora Makri
18 Ιουλίου ·
Στην Τουρκία, μια φορά…
Τα περιστέρια πολλά στα σπασμένα τζάμια των παραθύρων του γυναικωνίτη της Αγιά Σοφιάς. Λίγο πριν ο ταξιτζής με το πλεκτό λευκό σκουφάκι με βελονάκι και τη μακριά γενειάδα, αντάξιο δείγμα πιστού ( ορθόδοξου) μουσουλμάνου έδειχνε τη δυσαρέσκειά του για την κοντινή κούρσα που του επέβαλα. Του ζήτησα να με πάει στην Αγιά Σοφιά και είχα ήδη αργήσει σε ένα πολύ σημαντικό ραντεβού. » Α! Πας στη Γκιαούρ κιλισέ» μουρμούρισε απογοητευμένος συνεχίζοντας να ακούει στο ραδιόφωνο μάλλον κάποιον ιμάμη να κάνει κήρυγμα.
» Ναι, είναι υπερβολικά πολλά τα σπασμένα τζάμια, αλλά δεν πρόκειται κανείς να τα επισκευάσει. Κανείς δεν δίνει δεκάρα για την προστασία των βυζαντινών μνημείων». Μου είπε σκεφτικός ο Ν.Ε., αρχιτέκτονας κάπου γύρω στα εξήντα, καλοστεκούμενος και χαμογελαστός ενώ πίναμε τον καφέ μας με θέα το μνημείο. Η επαγγελματική του ιδιότητα δεν με ενδιέφερε πολύ. Απλώς του το ανέφερα σκεπτόμενη τα κονδύλια που λάμβανε η Τουρκία ακριβώς με στόχο τη συντήρησή τους. Του ανέφερα επίσης ότι νωρίτερα το πρωί που είχα επισκεφθεί τη » βασιλική μετά τρούλου», η έκπληξη με περίμενε ήδη στον γυναικωνίτη της. Έκθεση με πλακάκια για μπάνια, σπίτια και πατώματα! Οχι όμως όποια κι όποια αλλά διάσημων Τούρκων σχεδιαστών πλακακίων. » Μα τί περίμενες Δώρα; Ολα είναι θέμα συμβολισμών» κατέληξε σκεφτικός.
Ο τούρκος Ν.Ε. εκτός από αρχιτέκτονας ήταν ο σύνδεσμός μου για να καταφέρω να γνωρίσω ποιοί ακριβώς ήταν οι Αλεβίτες και τι πρέσβευαν στην Τουρκία. Πρόκειται για το 20-30% του τουρκικού πληθυσμού, δηλαδή περίπου 14-21 εκατομμύρια πιστοί στον Αλεβισμό. Τους συναντά κανείς , στην Κωνσταντινούπολη (GaziOsmanpasha) στην Ανατολική Ανατόλια και στις ακτές του Αιγαίου. Επίσης στο Τουρκμενιστάν αλλά και στο Ιράκ αλλά είναι πολύ λιγότεροι. Επισήμως το τουρκικό κράτος θεωρεί τους αλεβίτες ως μουσουλμάνους, όμως από τη μέρα που ανέβηκε στην εξουσία το AKP το κόμμα του Ερντογάν, οι διώξεις των αλεβιτών ήταν συνεχείς. Μάλιστα τον Ιούλιο του 2012 η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να μην αναγνωρίσει τα «Cem Evleri», δηλαδή τα θρησκευτικά κέντρα των Αλεβιτών. Αν και το ταξίδι μου είχε προηγηθεί της ημερομηνίας αυτής, το κλίμα ήταν ήδη πολύ δυσάρεστο.
«Είμαστε αγκάθι στα σχέδια του Ερντογάν» άρχισε ο συμπαθής αρχιτέκτονας » καθώς πιστεύουμε στην ισότητα των δύο φίλων, δεν πηγαίνουμε σε τζαμί, δεν προσευχόμαστε, είμαστε μονογαμικοί, πίνουμε αλκοόλ, δεν κάνουμε περιτομή αγαπάμε το χορό, το τραγούδι και τον ελεύθερο έρωτα , δεν ακολουθούμε το ραμαζάνι και σεβόμαστε τις διαφορετικές θρησκείες αλλά κυρίως πιστεύουμε στη δημοκρατία, τον ανθρωπισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Και μάλιστα τα τρία τελευταία με τρόπο δογματικό, άρα όπως καταλαβαίνεις έχουμε ελάχιστη έως ανύπαρκτη σχέση με τα όσα πρεσβεύει ο πρωθυπουργός* μας.» Προς στιγμήν ήρθε στο μυαλό μου ότι η πλειοψηφία των Αλεβιτών ανήκει στη μεσαία τάξη , έχει υψηλό μορφωτικό επίπεδο και συνήθως ιδέες συμπαθείς προς την αριστερά. Επί δεκαετίες οι τουρκικές κυβερνήσεις καταπίεζαν στην κοινότητα των Αλεβιτών την θρησκευτική τους δράση γι αυτό και η μεγαλύτερη μερίδα τους ήταν Κεμαλικοί, καθώς πίστευαν ότι το λαϊκό κράτος ήταν εγγύηση προστασίας από τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Μάλιστα στις αρχές του 20ου αι. ήταν πολλοί οι αλεβίτες που υποστήριξαν το κίνημα των Νεότουρκων και είδαν στη μορφή του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), τον νέο Χατζή Μπεκτάς Βελή, την πιο σημαντική μορφή του Αλεβισμού. Πολύ γρήγορα απογοητεύτηκαν όμως αφού η Προεδρία των Θρησκευτικών Υποθέσεων ιδρύθηκε με μέλη αποκλειστικά σουνίτες και οι Αλεβίτες παραμερίστηκαν κι άρχισε και η καταδίωξή τους ήδη από το 1925.
Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε την πηγή της πίστης των Αλεβιτών αν και πιστεύεται ότι ξεκίνησε τον 13ο αι. Επρόκειτο στην ουσία για έναν συνδυασμό χριστιανικών, σιιτικών, γνωστικών και παγανιστικών πηγών γνώσης. Πνευματικός ηγέτης και η πιο εμβληματική ιστορική φυσιογνωμία των Αλεβιτών ήταν ο φιλόσοφος και μυστικιστής Χατζή Μπεκτάς Βελή ( πέθανε το 1337 μ. Χ.). Οπως υποστηρίζουν οι Αλεβίτες η προέλευσή τους έρχεται απευθείας από τις πρώτες σιϊτικές κοινότητες με επικεφαλής τον καλίφα Αλή (γαμπρό του Μωάμεθ). Η σχέση των Αλεβιτών με τους Σουνίτες μουσουλμάνους κάλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σχέση βασισμένη στην υποψία και τις προκαταλήψεις. Οι Σουνίτες μουσουλμάνοι θεωρούν τους Αλεβίτες αιρετικούς, προδότες και χωρίς ηθική. Οι Αλεβίτες από την πλευρά τους υποστηρίζουν ότι το Κοράνι δεν απαιτεί το προσκύνημα στη Μέκκα, τις πέντε προσευχές και την παρουσία στο τζαμί κι ότι οι Σουνίτες έχουν παραφράσει τις αρχές του πρώιμου Ισλάμ και ειδικά στα σημεία εκείνα που γίνεται αναφορά στον Αλή και το τελετουργικό της λατρείας.
Η κουβέντα μας συνεχίζεται και καταλήγω ότι έχω απέναντί μου έναν μουσουλμάνο με τον οποίο δεν έχω καμία απολύτως διαφορά στον τρόπο που εκείνος αντιλαμβάνεται τη θρησκεία του κι εγώ τη δική μου. Αλλά κυρίως μου αρέσει αυτό το μη επεκτατικό Ισλάμ των Αλεβιτών σε αντίθεση με τους Σουνίτες. Είναι Πέμπτη και στην Κωνσταντινούπολη είναι η μέρα που έχουν καθιερώσει οι Αλεβίτες την επίσκεψη στα θρησκευτικά τους κέντρα για το καθιερωμένο τελετουργικό. Ο » εκκλησιασμός» τους ονομάζεται Τσέμ ( Cem) και το θρησκευτικό τους κέντρο Τσεμεβί (Cemeví). » Θέλεις να δεις τί κάνουμε; Θα σου αρέσει!» μου χαμογελάει. «Αλλο που δεν θέλω», σκέφτομαι και φυσικά αποδέχομαι την πρότασή του. Στο δρόμο μου εξομολογείται ότι στη Θράκη ζούσαν πολλοί Αλεβίτες Τούρκοι πριν το 1912 και σε κάποιο ταξίδι του είχε εντοπίσει τα απομεινάρια από παλιά Cemeví.
Το Τσεμεβί που επισκεπτόμαστε σε μια γειτονιά της Κωνσταντινούπολης θα μπορούσε να αποτελεί πνευματικό κέντρο ενός οποιουδήποτε ελληνικού δήμου. Στο εσωτερικό του μία σειρά από γραφεία κι από κάποια πετάγονται νέα παιδιά. » Είναι τα παιδιά που εργάζονται στον ραδιοφωνικό μας σταθμό! Και με μεγάλη ακροαματικότητα μάλιστα » μου εξηγεί και του αντιλέγω ότι μου θυμίζει περισσότερο κομματική οργάνωση παρά θρησκευτικό χώρο! Καταλήγουμε σε μια μεγάλη σχεδόν κυκλική αίθουσα , όπου μου κάνει εντύπωση μία τεράστια φωτογραφία του Μουσταφά Κεμάλ μαζί με πολλές ακόμα φωτογραφίες μορφών του Αλεβισμού.
Σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να συγκεντρώνεται και η μόνη φιγούρα που διακρίνεται είναι ο Ντεντέ που στην ουσία είναι ο «οργανωτής» της μάζωξης. Αυτό που τον διαφοροποιεί από τους άλλους είναι ότι το οικογενειακό του δέντρο έχει ρίζες απευθείας από τον Αλή. Εν χορώ άνδρες και γυναίκες αναφέρονται στο τρίπτυχο της πίστης τους Αλλάχ- Μωάμεθ- Αλή ενώ έξι αγόρια και έξι κορίτσια χορεύουν κυκλικά και μοιράζουν νερό στους παριστάμενους. Στο τέλος μοιράζουν ψωμί και φρούτα που πρέπει οι εκκλησιαζόμενοι να πάρουν στο σπίτι τους. Ολο το τελετουργικό γίνεται στην τουρκική γλώσσα. Το μόνο θρησκευτικό σύμβολο στην αίθουσα είναι η προβιά προβάτου πάνω στην οποία κάθεται ο Ντεντές. Εκεί θυμάμαι ότι οι Αλεβίτες έχουν υιοθετήσει πολλά τελετουργικά στοιχεία ανά τους αιώνες ιδιαίτερα από την αδελφότητα των Σουφιστών Μπεκτασήδων. Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει ιεραρχία, ούτε δόγμα στους Αλεβίτες.
Έφυγα γεμάτη. Και ίσως και χαρούμενη. Αίσθηση που δεν είχα ποτέ αποκομίσει επισκεπτόμενη ένα οποιοδήποτε τζαμί. Φυσικά την επομένη , νοίκιαζα αυτοκίνητο και κινούσα για το χωριό Χατζημπεκτάς στο Κίρσεχιρ της Καππαδοκίας. Εκεί θα συναντούσα τον τάφο του Χατζή Μπεκτάς Βελή και το λαικό προσκύνημα σε μιά μυστικιστική ατμόσφαιρα που μόνο ένα δερβισοχώρι μπορούσε να μου δώσει. Ο προστάτης του τάγματος των Γενιτσάρων, ένας πνευματικός ηγέτης που ήρθε από Ανατολικά, ήταν η φωνή της κοινωνικής διαμαρτυρίας των τουρκικών πληθυσμών σε μια εποχή που οι Σελτζούκοι κυριαρχούσαν. Πάνω απ όλα όμως ήταν ο αντίπαλος του πουριτανικού Ισλάμ κι ένας φωτισμένος δάσκαλος δερβίσης που κατάφερε να συνθέσει τις αρχές του Αλεβισμού με πρώτη απ όλες την αγάπη. Αγάπη που ο Σουνίτης ορθόδοξος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν έδειξε στους Αλεβίτες, ούτε ως πρωθυπουργός επί σειρά ετών αλλά και ούτε ως πρόεδρος της Τουρκίας.
Ο νεο-σουλτανισμός δεν πρόκειται να δώσει πολλά περιθώρια στα 20 εκατομμύρια Αλεβίτες της Τουρκίας.
• (Το ταξίδι έγινε το 2007 , όταν ακόμα ο Ερντογάν ήταν πρωθυπουργός της Τουρκίας)
Yπέρ ενός «γερμανικού Ισλάμ» τάσσεται Βόλφγκανγκ Σόιμπλε
O υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπελ, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το αντικείμενο του, την οικονομία, προέτρεψε σήμερα τους μουσουλμάνους της Γερμανίας να αναπτύξουν ένα ‘γερμανικό ισλάμ’ που θα βασίζεται στον φιλελευθερισμό και την ανεκτικότητα επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι οι ροές ανθρώπων που αναζητούν καταφύγιο, πολλοί εκ των οποίων μουσουλμάνοι, αποτελούν μια πρόκληση για την γερμανική κοινωνία.
Ο Γερμανός υπουργός κάλεσε τους συμπατριώτες του να επιδεικνύουν ανεκτικότητα και τόνισε ότι η άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών απαιτεί μια καλύτερη κατανόηση από τους Γερμανούς πολίτες σχετικά με το τί είναι σημαντικό για αυτούς και πώς θέλουν εκείνοι να ζήσουν.
Σχεδόν 1 εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική έφθασαν στη Γερμανία τον περασμένο χρόνο αναζωπυρώνοντας τις κοινωνικές εντάσεις με αποτέλεσμα την ενίσχυση των ποσοστών του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), το οποίο υποστηρίζει ότι το Ισλάμ δεν είναι συμβατό με το γερμανικό Σύνταγμα.
Ο Σόιμπλε, βετεράνος πολιτικός του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ δήλωσε: ‘Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ο αυξανόμενος αριθμός των μουσουλμάνων στην χώρα μας σήμερα συνιστά μια πρόκληση για το πόσο ανοιχτόμυαλη είναι η ευρύτερη κοινωνία’.
Σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα Welt am Sonntag, ο ίδιος πρόσθεσε:
‘Η προέλευση της πλειονότητας των προσφύγων σημαίνει ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε όλο και περισσότερο με ανθρώπους από αρκετά διαφορετικούς πολιτισμικούς κύκλους σε σύγκριση με το παρελθόν’.
Ο 74χρονος πολιτικός– που θεωρείται από πολλούς ως ένας εκ των πιθανών υποψηφίων για την καγκελαρία εφόσον η Άγγελα Μέρκελ δεν θέσει υποψηφιότητα– αναγνώρισε ότι οι σεξουαλικές επιθέσεις από μετανάστες στην Κολωνία και οι δύο επιθέσεις από μετανάστες, την ευθύνη των οποίων ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος, το καλοκαίρι προκάλεσαν προβληματισμό.
‘Εμείς δεν πρέπει, ενώ η κατάσταση που επικρατεί είναι τεταμένη, να επιτρέψουμε να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα κατά την οποία οι άνθρωποι που έχουν ενσωματωθεί (στην κοινωνία) της Γερμανίας να νιώθουν παντελώς ξένοι’ σημείωσε.
Παρά την αύξηση του αριθμού ξενοφοβικών επιθέσεων στη Γερμανία ο Σόιμπλε είπε ότι πιστεύει πως η πλειονότητα των Γερμανών θα έλεγε:’Ναι, θέλουμε εσείς να ανήκετε σε εμάς’.
http://www.msn.com/el-gr/news/world/y%CF%80%CE%AD%CF%81-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%C2%AB%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BC%C2%BB-%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CF%83%CF%8C%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5/ar-BBwUDJk?ocid=UP97DHP
Η αντίστροφη μέτρηση και η τουρκική τραγωδία
Μιχαηλίδης Νίκος
Η πρόσφατη βομβιστική επίθεση με μοτοσυκλέτα στην πυκνοκατοικημένη συνοικία Νέα Βοσνία (Yeni Bosna) της Κωνσταντινούπολης κοντά σε αστυνομικό τμήμα και σε σχολείο, αποτελεί περαιτέρω ένδειξη της βαθύτερης πλέον εμπλοκής της γειτονικής Τουρκίας στην πολεμική κόλαση της Μέσης Ανατολής. Ο σουνιτικός ισλαμικός μεγαλοϊδεατισμός του κυβερνητικού κόμματος ΑΚΡ σε συνδυασμό με τησοβινιστική υστερία των παραδοσιακών κεμαλιστών αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί τη χώρα τους στηναπόλυτηκαταστροφή. Επιπλέον η φαντασίωση της τουρκικής ηγεσίας για εισβολή και κατοχή της Μοσούλης περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Μεγάλης κυκλοφορίας κυβερνητική τουρκική εφημερίδα δημοσίευσε πρόσφατα ως πρωτοσέλιδο της έναν προκλητικό χάρτη στον οποίο απεικονίζεται και η πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή του Ιράκ ως ανήκουσα στην Τουρκία. Αυτή η επικίνδυνη επεκτατική ρητορική που πριν από μερικά χρόνια περιοριζόταν κυρίως στους κύκλους της τουρκικής ακροδεξιάς, έχει καταλάβει πλέον την καρδιά του τουρκικού πολιτικού συστήματος.
Η επίσημη κρατική προπαγάνδαεπιδιώκει να αποκρύψει από την εσωτερική και διεθνή κοινή γνώμη το εσωτερικό χάος που προκαλεί η αποδόμηση του κρατικού μηχανισμού και οι πολεμικές συγκρούσεις στις νοτιοανατολικές επαρχίες και στη βόρεια Συρία. Αν η χώρα λειτουργούσε υπό φυσιολογικές δημοκρατικές συνθήκες και οι κριτικές φωνές και η δημοκρατική αντιπολίτευση έβρισκαν χώρο έκφρασης στα ΜΜΕ, η κυβέρνηση θα είχεαπειληθεί με παταγώδη κατάρρευση. Είναι τέτοια η κοινωνική οργή, ακόμα και σε κύκλους υποστηρικτών του ισλαμικού ΑΚΡ,που ο μόνος τρόπος να ελεγχθεί είναι μέσω της λογοκρισίας και της βίαιης καταστολής. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, μέσω της επέκτασης της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και του παραγκωνισμού του εκλεγμένου κοινοβουλίου και του συντάγματος, συνεχίζει να αυθαιρετεί και να κάνει χρήση εκτεταμένης βίαςκαι πρακτικών ευρείας λογοκρισίας κατά των ίδιων των πολιτών της. H διαρκής επίκληση της απόπειρας πραξικοπήματος προκειμένου να δικαιολογηθούν και να γίνουν αποδεκτές οι παράνομες και βίαιες κυβερνητικές πρακτικές έχει πλέον απωλέσει τη νομιμοποιητική ισχύ της.Η κυβέρνηση του ΑΚΡ είναιμια κυβέρνηση που χάνει διαρκώς την όποιαπολιτική της νομιμοποίηση. Η παραμονή της στην εξουσία δεν στηρίζεται στην παρελθούσα εκλογική της νίκη αλλά στην παράνομη βία που ασκεί και στον φόβο που καλλιεργεί.
Μέσα σε όλο αυτό το χάος, ηαπαγόρευση λειτουργίας και των τελευταίων κριτικών αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ, οι σχετικές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων και η ευρεία καταστολή στο εσωτερικό, αποτελούν σοβαρές ενδείξεις ότι η κυβέρνηση έχει πλέον αποφασίσει να κάνει το απονενοημένο βήμα και να εμπλακεί περαιτέρω σε ευρείας έκτασης παράνομες πολεμικές επιχειρήσεις εισβολής και κατοχής στη Μέση Ανατολή. Η τουρκική κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός που ελέγχει μετατρέπονται σταδιακά σε πρόβλημα ασφαλείας για τους ίδιους τους Τούρκους πολίτες αλλά και για ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο.
Ο κ. Νίκος Μιχαηλίδης είναι διδάκτωρ ανθρωπολογίας του Princeton και έχει διεξάγει πολυετή επιτόπια έρευνα στην Τουρκία.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=834737
Η Τουρκία αμφισβητεί πλήρως την υφαλοκρηπίδα Ελλάδας και Κύπρου με επιστολή στον ΟΗΕ
File Photo: President of Turkey, Recep Tayyip Erdogan, addresses the General Debate of the 71st Session of the United Nations (UN) General Assembly at UN headquarters in New York, New York, USA. EPA, JASON SZENES
Σε πλήρη αμφισβήτηση της ελληνικής και της κυπριακής υφαλοκρηπίδας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο επιμένει η Τουρκία, καθώς με επιστολή στα Ηνωμένα Έθνη, η οποία δημοσιεύτηκε και ως επίσημο έγγραφο των Ηνωμένων Εθνών στις 30 Σεπτεμβρίου (Α/71/421) ,δηλώνει ότι έχει «απαράγραπτα» δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα δυτικά των ακτών της Κύπρου, έξω από τα στενά όρια των χωρικών υδάτων της.
Σε μια περιοχή που όχι μόνο επικαλύπτει ένα σημαντικό τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ και Οικοπέδων για τα οποία ήδη υπάρχει διαδικασία διεθνούς διαγωνισμού, αλλά «εξαφανίζει» και την ελληνική υφαλοκρηπίδα στην περιοχή βάσει της επήρειας που έχουν όχι μόνο το Καστελόριζο και η Στρογγύλη, αλλά και η Ρόδος, η Κάρπαθος και η Ανατολική Κρήτη.
Ο μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στα Ηνωμένα Έθνη (και νέος πρεσβευτής στην Ελλάδα) Χαλιτ Τσεβικ, με την επιστολή του προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, απαντά ουσιαστικά στην επίσημη διαμαρτυρία της Κυπριακής Δημοκρατίας (της 6ης Σεπτεμβρίου) για την παρενόχληση από τουρκικό πολεμικό πλοίο, του κυπριακού ερευνητικού σκάφους R/V Flash Royal στις 25 Αυγούστου, ενώ πραγματοποιούσε επιστημονική έρευνα εντος της κυπριακής ΑΟΖ.
Η τουρκική επιστολή δηλώνει ότι οι συντεταμένες στις οποίες έγινε η παρενόχληση «βρίσκονται δυτικά του μεσημβρινού 32ο 16’ 58” και εμπίπτει στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, όπου η Τουρκία έχει ipso facto και ab initio δικαιώματα, καθώς και νόμιμα συμφέροντα».
Και η επιστολή προειδοποεί για συνέχιση τέτοιου είδους πειρατικών ενεργειών επισημαίνοντας:
«Σε συμφωνία με τους κανόνες και τις αρχές του διεθνούς δίκαιου, τα τουρκικά πολεμικά πλοία έχουν το νομιμοποιημένο δικαίωμα να παρεμβαίνουν σε κάθε επιστημονική ερευνητική δραστηριότητα που γίνεται χωρίς την συγκατάθεση η άδεια της Τουρκίας. Συνεπώς το τουρκικό πλοίο έδρασε σύμφωνα με τις καθιερωμένες διεθνείς πρακτικές και κανένα περιστατικό “παρενόχλησης” δεν έλαβε χώρα ..».
Η Αγκυρα όμως με την συγκεκριμένη επιστολή παραπέμπει σε μια σειρά μονομερών διακοινώσεων προς τον ΟΗΕ, που θεωρεί ότι έχουν αποτυπώσει το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας της στην Ανατολική Μεσόγειο. Στις διακοινώσεις αυτές όμως έκτος εκείνων που αμφισβητούν την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Αίγυπτου (και στην οποία περιγράφεται η τουρκική διεκδίκηση στην περιοχή αυτή ,περιμαζώνεται και η διακοίνωση της 12ης Μάρτιου 2013 η οποία μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει τουρκική την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου και στην περιοχή της Ρόδου, τις οποίες μάλιστα έχει συμπεριλάβει σε Οικόπεδα τα οποία έχει προσφέρει για έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική κρατική εταιρία ΤΡΑΟ.
Καθώς η τουρκική αυτή επιστολή στον ΟΗΕ έγινε λίγες ημέρες μετα τις συνομιλίες του κ. Αναστασιάδη στον ΟΗΕ και την Τριμερή συνάντηση του με τον γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν κι Μουν και τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζι, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και η συνολική παρέμβαση για το θέμα της υφαλοκρηπίδας αλλά και η αναφορά ότι «δεν υπάρχει μια μόνο Αρχή, η οποία νομίμως να εκπροσωπεί τόσο τους τουρκοκυπρίους όσο και τους ελληνοκυπρίους, αλλά και την Κύπρο ως ένα σύνολο», αμφισβητώντας φυσικά και πάλι εμπράκτως την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
http://mignatiou.com/2016/10/i-tourkia-amfisviti-pliros-tin-ifalokripida-elladas-ke-kiprou-epistoli-ston-oie/
[…] Η σύγχυση μεταξύ της εθνότητας και του σύγχρονου πολιτικού έθνους που εμφανίζεται με τον διαφωτισμό χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των αντιπαραθέσεων. Ξεφεύγοντας όμως από τα καθ’ ημάς, έχουμε μια εξαιρετική περίπτωση για να κρίνουμε τις νέες κοινωνιολογικές θεωρίες. Και την περίπτωση αυτή μας τη δίνει η γειτονικής μας Τουρκία, η οποία ταλανίζεται επί π&lamb…. […]
[…] Και την περίπτωση αυτή μας τη δίνει η γειτονική μας Τουρκία, η οποία ταλανίζεται επί πλέον από πλήθος υπαρξιακών ζητημάτων. […]
[…] Η σύγχυση μεταξύ της εθνότητας και του σύγχρονου πολιτικού έθνους που εμφανίζεται με τον διαφωτισμό χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν των αντιπαραθέσεων. Ξεφεύγοντας όμως από τα καθ’ ημάς, έχουμε μια εξαιρετική περίπτωση για να κρίνουμε τις νέες κοινωνιολογικές θεωρίες. Και την περίπτωση αυτή μας τη δίνει η γειτονικής μας Τουρκία, η οποία ταλανίζεται επί πλέον από πλήθος υπαρξιακών ζητημάτων. […]
[…] Και την περίπτωση αυτή μας τη δίνει η γειτονική μας Τουρκία, η οποία ταλανίζεται επί πλέον από πλήθος υπαρξιακών ζητημάτων. […]
………………………
Μια χειμαρρώδη συνέντευξη του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη φιλοξενεί η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung. H συνέντευξη ξεκινάει και επικεντρώνεται κυρίως στις προσωπικές μνήμες του συγγραφέα από την γενέθλια πόλη, την Κωνσταντινούπολη. Παραθέτουμε δυο απαντήσεις του Πέτρου Μάρκαρη. Η πρώτη αφορά στο θέμα του τουρκικού εθνικισμού. «Ήταν αναμενόμενο πως κάποια μέρα ο Τούρκος θα γινόταν εχθρός του Τούρκου.
Στην αρχή ήταν οι Αρμένιοι, μετά το 1942 με έναν ειδικό φόρο περιουσίας όλες οι μειονότητες, και από το 1955 έως το 1964 οι Έλληνες. Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που ίσχυε, ή είσαι Τούρκος ή τίποτα. Αυτός ο εθνικισμός! Όποιος δεν συμμεριζόταν τον τουρκικό εθνικισμό θεωρούνταν ξένος, εχθρός. Η Τουρκία ήταν και παραμένει μια βαθιά διχασμένη χώρα».
Και ο συγγραφέας εξηγεί το γιατί: «Όταν βλέπω ανθρώπους από την Ανατολία που εξυμνούν τόσο πολύ τον Ερντογάν, τότε θυμάμαι ότι οι Κεμαλιστές, η παλιά κοσμική ελίτ, παραμέλησε πάρα πολύ αυτούς τους ανθρώπους. Τώρα πληρώνουν το τίμημα. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Οι παραμελημένοι έχουν τώρα μια φωνή και δεν ενδιαφέρονται και πολύ εάν αυτή η φωνή κάνει λόγο για δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα».
…………………
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=855578
Could Turkey swing over to the Russian camp?
by Thierry Meyssan
«……This is the source of the neo-conservative «forcing» aimed at bringing Turkey back into the «course of History» (meaning that of the «New American Century»). Thus, the assistant Secretary of State, Victoria Nuland, is attempting to offer Cyprus to Recep Tayyip Erdoğan — a project she conceived after the elections of November 2015, when President Barack Obama ordered the elimination of the Turkish President.
By blackmailing Cypriot President Níkos Anastasiádis, Mrs. Nuland pressured him to accept her «peace plan» for Cyprus — the island would be reunified and demilitarised (in other words, deprived of its army) — while NATO (in real terms, Turkish troops) — would be deployed. In this way, the Turkish army could complete its conquest of the island without having to fight. In case he should refuse this fool’s bargain, President Anastasiádis could be tried in New York for his implication as a lawyer in the business dealings for Imperium, the company belonging to his Russian friend Leonid Lebedev – a two billion dollar affair.
Thus, the split with NATO would cost Turkey the North-East part of Cyprus, which it currently occupies, while remaining in the Atlantic Alliance would offer it the whole of the island…..
http://www.voltairenet.org/article194884.html
——————————————————–
Θα μπορούσε η Τουρκία να πορευτεί προς το ρωσικό στρατόπεδο;
by Thierry Meyssan
«Για να εξασφαλίσει τη προσωπική επιβίωση του, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ξεκινήσει μια μεγάλη εκκαθάριση όλων των φιλοαμερικανών στοιχείων στη χώρα του· μια εκκαθάριση που προστίθεται στον πόλεμο που διεξάγει ήδη εναντίον της Συρίας, εναντίον του ΡΚΚ, και από τούδε και στο εξής εναντίον των πρώην μισθοφόρων του στο Νταές/Daesh.
Η αποδόμηση της αμερικανικής επιρροής πέρασε πρώτα μέσα από την εξάλειψη του κινήματος Χιζμέτ του Φετουλάχ Γκιουλέν, του ισλαμιστή ιεροκήρυκα ο οποίος εργάζεται για τη CIA από την Πενσυλβανία. Συνεχίζει και σήμερα με τη απόλυση και συχνά τη σύλληψη όχι μόνο όλων των στρατιωτικών που σχετίζονται με τις ΗΠΑ, αλλά και των κοσμικών στρατιωτικών γενικά. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος…
450 από τους 600 Τούρκους ανώτερους αξιωματικούς που υπηρετούν στο ΝΑΤΟ διατάχθηκαν να γυρίσουν στην Τουρκία. Περισσότεροι από 100 εξ αυτών και οι οικογένειές τους ζήτησαν πολιτικό άσυλο στο Βέλγιο, έδρα της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Πρώτη συνέπεια αυτής της αντι-κοσμικής εκκαθάρισης, ο τουρκικός στρατός αποκεφαλίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε πέντε μήνες το 44% των στρατηγών απολύθηκαν. Και αυτό, ενώ, κατά τη διάρκεια του σκανδάλου Εργκένεκον, το 70% των τότε ανωτέρων αξιωματικών είχαν απολυθεί, συνεληφθεί και φυλακιστεί. Στερούμενη της διοίκησης της, η επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Ο Ερντογάν αναγκάζεται συνεπώς να περιορίσει τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του για τα επόμενα χρόνια· είτε να είναι στη Συρία, το Ιράκ και την Κύπρο –τρία κράτη υπό μερικής κατοχής της Τουρκίας-. Άφησε επομένως να πέσει το ανατολικό Χαλέπι (Συρία) -αλλά όχι το Ιντλίμπ- και ετοιμάζεται να αποσυρθεί από τη Μπασίκα (Ιράκ).
Ιδωμένη από την Ουάσιγκτον, μια πιθανή έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, ή τουλάχιστον από την ολοκληρωμένη διοίκηση της Ατλαντικής Συμμαχίας, προκαλεί κρύο ιδρώτα στην ιμπεριαλιστική φατρία της εξουσίας.
Σε αριθμό στρατευμένων, ο τουρκικός στρατός είναι πράγματι ο δεύτερος του ΝΑΤΟ μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα, μια πιθανή έξοδος από τη Συμμαχία προκαλεί μάλλον ανακούφιση στην παράταξη του Ντονάλντ Τραμπ για την οποία η Τουρκία είναι μια χώρα που παραπαίει.
Εξ ου και το φορτσάρισμα (forcing) των νεοσυντηρητικών να ξαναφέρουν την Τουρκία στην «πορεία της Ιστορίας» (αυτής του «Νέο Αμερικανικό Αιώνα»). Έτσι, η υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ, προσπαθεί να προσφέρει τη Κύπρο στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν· ένα σχέδιο που είχε εκπονήσει μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 2015, όταν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διέταξε την εξάλειψη του Τούρκου πρόεδρου.
Ασκώντας εκβιασμό στον Κύπριο πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, η κυρία Νούλαντ τον παρακάλεσε να δεχθεί το «ειρηνευτικό σχέδιο» της για τη Κύπρο: το νησί θα επανενωθεί και θα αποστρατιωτικοποιηθεί –δηλαδή θα στερείται του στρατού του-, ενώ το ΝΑΤΟ –δηλαδή τα τουρκικά στρατεύματα- θα εγκατασταθούν.
Με αυτό τον τρόπο, ο τουρκικός στρατός θα μπορεί να ολοκληρώσει την κατάκτηση του νησιού χωρίς μάχη. Σε περίπτωση που θα αρνιόταν αυτή την παράλογη συναλλαγή, ο πρόεδρος Αναστασιάδης μπορεί να διωχθεί από τη δικαιοσύνη της Νέας Υόρκης λόγο της συμμετοχής του ως δικηγόρος στις υποθέσεις της εταιρείας Imperium του Ρώσου φίλου του Leonid Lebedev· μια υπόθεση που αγγίζει τα 2 δισ δολάρια.
Έτσι, η ρήξη με το ΝΑΤΟ θα στοίχιζε στη Τουρκία την υπό κατοχή της Βορειοανατολική Κύπρο , ενώ η παραμονή της στην Ατλαντική Συμμαχία θα της προσέφερε ολόκληρο το νησί.
Βέβαια, σε λίγες εβδομάδες, η Βικτόρια Νούλαντ αναμένεται να απολυθεί από το νέο υπουργό Εξωτερικών, Rex Tillerson, αλλά η ομάδα που εκπροσωπεί δεν αναμένεται να χάσει όλη την εξουσία της.
Η Μαντάμ Νούλαντ είναι μέλος της οικογένειας των ιδρυτών του Σχεδίου για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα, το οποίο συμμετείχε στο σχεδιασμό των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο πεθερός της, Donald Kagan του Ινστιτούτου Hudson, εκπαίδευσε τους νεοσυντηρητικούς και τους μαθητές του Leo Strauss στην στρατιωτική ιστορία της Σπάρτης. Ο κουνιάδος της, Frederick Kagan του American Enterprise Institute, εξασφάλισε τις δημόσιες σχέσεις των στρατηγών Ντέιβιντ Πετρέους και John R. Allen. Η κουνιάδα της, Kimberly Kagan, ίδρυσε το Institute for the Study of War (Ινστιτούτο για τη Μελέτη του πολέμου). Ο σύζυγός της, Robert Kagan αμείβεται σήμερα από τον πρώην εμίρη του Κατάρ στο Brookings Institution (Ινστιτούτο Brookings). Τέσσερα πρόσωπα, πέντε δεξαμενές σκέψης (think tanks), αλλά μόνο μία ιδεολογία.
Η Βικτώρια, όσον την αφορά, ήταν διαδοχικά πρέσβειρα στο ΝΑΤΟ, εκπρόσωπος της Χίλαρι Κλίντον, και διοργανώτρια του πραξικοπήματος στο Κίεβο, τον Φεβρουάριο του 2014. Βοήθησε τους προέδρους Πέτρο Ποροσένκο και Ερντογάν να δημιουργήσουν επίσημα την « Ισλαμική διεθνή Ταξιαρχία » που διοργάνωσε εκτεταμένα σαμποτάζ στη Ρωσία. Η δράση της θα συνεχιστεί από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ εναντίον της διοίκησης (κυβέρνησης) Τραμπ.
Αυτή είναι η ομάδα που βρίσκεται πίσω από τους Kagan που συνεχίζει τον πόλεμο στη Συρία, χωρίς κανένα άλλο στόχο παρά να παραμείνει στην εξουσία. Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να τους διώξει από τη διοίκησή του, αλλά μια προσωπικότητα σαν την Βικτόρια Νούλαντ, που θεωρούταν ηγετική φυσιογνωμία στην κυβέρνηση Μπους δεν είχε καμία δυσκολία να προαχθεί στη κατάταξη της διοίκηση των Δημοκρατικών και να οργανώσει το κύμα ρωσοφοβίας. Αν και εργάστηκε σε αρμονία με τη Χίλαρι Κλίντον, δεν σταμάτησε ποτέ, με τον φίλο της Jeffrey Feltman, το πραγματικό αφεντικό του ΟΗΕ, να σαμποτάρει τη διπλωματία του υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι.
Γνωρίζοντας την ικανότητα του Ερντογάν να αλλάξει ξαφνικά στρατηγική, η Μόσχα θα πρέπει είτε να ηρεμήσει τις ανησυχίες του Αναστασιάδη, είτε να προσφέρει κάτι πιο ελκυστικό στην Άγκυρα για να τον κρατήσει στο μέσο του ποταμού, μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
από Ινφογνώμων Πολιτικά
http://www.voltairenet.org/article194886.html
Τουρκικός «παράλληλος στρατός» σχεδίασε 100 υβριδικά χτυπήματα τύπου Ιμίων 3 / 13
Protothema.gr
Εν μέσω μιας αδιάκοπης επίδειξης ισχύος στο Αιγαίο και στη Θράκη και μιας διάθεσης ελέγχου όλης της Κύπρου, η Άγκυρα σχοινοβατεί. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν χτυπήσει κόκκινο, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι η Τουρκία θα επιχειρήσει να προκαλέσει τετελεσμένα εις βάρος της Ελλάδας. Σε αυτά ενδέχεται να αναμειχθεί ένα είδος άτυπης πολιτοφυλακής, μια παρακρατική οργάνωση που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ιδρύσει μυστικά το 2012 για μυστικές επιχειρήσεις σε αραβικές χώρες, αλλά στη συνέχεια τη χρησιμοποίησε για να αντιμετωπίσει το δίκτυο του άλλοτε συμμάχου του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Στο τιμόνι του παρακρατικού στρατού του Ερντογάν βρίσκεται ένας φανατικός ισλαμιστής και ανθέλληνας, ο απόστρατος αξιωματικός Αντνάν Τανρίβερντι. Έχοντας την απόλυτη στήριξη του Ερντογάν, είναι ένας από τους αρχιτέκτονες της πρόσφατης επιθετικής στάσης της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, η οποία αποτυπώνεται σε συνεχείς προκλήσεις, θερμά επεισόδια και προπαγάνδα.
Ακριβώς όπως ο εκλιπών Ιρανός ηγέτης Αγιατολάχ Χομεϊνί αλλά και ο Λίβυος Μουαμάρ Καντάφι πριν από αυτόν, ο Τούρκος πρόεδρος ποντάρει στην άρτια εκπαιδευμένη οργάνωση, η οποία κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα μιας ιδιωτικής εταιρείας στρατιωτικών συμβούλων και εκπαίδευσης ονόματι SADAT. Στην ιστοσελίδα της η εταιρεία διαφημίζει ότι «είναι η πρώτη και η μοναδική εταιρεία στην Τουρκία που παρέχει διεθνώς στρατιωτική συμβουλευτική, εξοπλισμό και εκπαίδευση, είτε πρόκειται για συμβατικό πόλεμο, είτε για ειδικές αποστολές».
Η ύπαρξη της εταιρείας έγινε ευρέως γνωστή και συνδέθηκε με τον Τούρκο πρόεδρο από τις αποκαλύψεις του whistleblower (πληροφοριοδότης του Διαδικτύου) Φουάτ Αβνί με πάνω από 3 εκατομμύρια ακολούθους στο Twitter. Ο Αβνί αποκάλυψε ότι η συγκεκριμένη εταιρεία είναι στην πραγματικότητα ένας μυστικός ιδιωτικός στρατός, ο οποίος έχει εκπαιδευτεί μαζί με την προσωπική φρουρά του Ερντογάν και πλέον έχει την αμέριστη υποστήριξη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Μετά την επιβεβαίωση της πληροφορίας αυτής από την έγκριτη εφημερίδα «Χουριέτ» προκλήθηκε σάλος, αν και οι επίμονες προσπάθειες της αντιπολίτευσης να προκαλέσει κοινοβουλευτικό έλεγχο έπεσαν στο κενό.
Το κτίριο της SADAT στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τις καταγγελίες της Ρωσίας στον ΟΗΕ, η εταιρεία εκπαίδευσε και εξόπλισε τους τζιχαντιστές απέναντι στο καθεστώς Ασαντ στον πόλεμο της Συρίας, που δημιούργησε χιλιάδες πρόσφυγες
Απάντηση στην Αραβική Ανοιξη
Η εταιρεία έχει ήδη πλούσια δράση, καθώς μετράει πέντε χρόνια ζωής. Ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 2012, ακριβώς αμέσως μετά το ξέσπασμα της Αραβικής Ανοιξης. Από τότε, στο τιμόνι της βρίσκεται ο απόστρατος ταξίαρχος του τουρκικού στρατού Αντνάν Τανρίβερντι, ο οποίος έχει γεννηθεί στις 8 Νοεμβρίου του 1944 στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο σπούδασε Ζωολογία στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Το 1964 εισήλθε στη Στρατιωτική Ακαδημία και αποφοίτησε ως αξιωματικός Πυροβολικού με διακρίσεις.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 είχε προαχθεί στον βαθμό του συνταγματάρχη. Αμέσως μετά την αποστρατεία του με τον βαθμό του ταξιάρχου εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα προτού ιδρύσει τη SADAT. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η εταιρεία του «παρέχει υπηρεσίες εκπαίδευσης και στρατιωτικών συμβούλων καθώς και εξοπλισμό σε 22 τουρκικά (σ.σ: κεντροασιατικά) και μουσουλμανικά κράτη». Προσέθεσε, μάλιστα, ότι «ενώ θα το επιθυμούσε διακαώς, δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να καλύψει τις σχετικές ανάγκες και των 60 μουσουλμανικών κρατών του κόσμου».
Αν και όταν ήταν εν ενεργεία είχε τιμηθεί με την ανώτατη διάκριση του τουρκικού στρατού, η καριέρα του έληξε πρόωρα. Το 1996 αποπέμφθηκε από τους κεμαλικούς με την κατηγορία ότι ασκούσε ακραία ισλαμική προπαγάνδα, η οποία ήταν σε αντίθεση με το κοσμικό κράτος. Η ισλαμική ιδεολογία του και η αποπομπή του τον έφεραν στον κύκλο των συνεργατών του Ερντογάν. Προτιμούσε να δρα παρασκηνιακά και γι’ αυτό δεν απέκτησε ποτέ επίσημη ιδιότητα.
Μόνο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου, ο Τούρκος πρόεδρος τον έχρισε και επισήμως σύμβουλό του επί στρατιωτικών θεμάτων. Τουρκικές πηγές υποστηρίζουν πως ο μυστικός στρατός της SADAT έπαιξε κρίσιμο ρόλο εκείνο το βράδυ του πραξικοπήματος, οργανώνοντας και κατευθύνοντας τους οπαδούς του Ερντογάν. Δημοσιεύματα, μάλιστα, του καταλογίζουν τις περισσότερες από τις δολοφονίες που διεπράχθησαν τα πρώτα εικοσιτετράωρα.
Σε συνέντευξη που έδωσε αμέσως μετά τον διορισμό του σε Μέσο που πρόσκειται στην ισλαμιστική κουρδική οργάνωση Χιζμπουλά, που πρόσκειται στον Ερντογάν, ο Τανρίβερντι υποστήριξε ότι πρέπει πλέον να αλλάξουν η στρατιωτική εκπαίδευση και η στρατολογία στην Τουρκία. Στόχος πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός ισχυρού ισλαμικού στρατού που δεν θα ελέγχεται από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Περιττό να αναφερθεί πως η SADAT και ο ιδρυτής της είναι από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του τουρκικού επεκτατισμού στο Αιγαίο και στη Θράκη, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ο ίδιος έχει γράψει ότι επιθυμεί να αφιερώσει τη ζωή του «στον έναν και μοναδικό σκοπό: να αναδειχθεί ο μουσουλμανικός κόσμος στον απόλυτο νικητή, να φτάσει παγκοσμίως σ’ ένα πολύ υψηλό σημείο αναγνώρισης και κυριαρχίας». Για του λόγου το αληθές το καταστατικό της εταιρείας, όταν αυτή ιδρύθηκε, περιλαμβάνει τη φράση: «Κύριο μέλημα είναι να προστατεύει τα συμφέροντα των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο».
Σύμφωνα με δηλώσεις του, αποφάσισε να δημιουργήσει την εταιρεία SADAT πολλά χρόνια νωρίτερα, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Βοσνία. Τότε ήταν ακόμα ανώτερος αξιωματικός και είχε αναλάβει τη δημιουργία ενόπλων δυνάμεων των μουσουλμάνων της Βοσνίας. Ο ίδιος, εξάλλου, κατά την τελευταία δεκαετία της θητείας του στον τουρκικό στρατό είχε γίνει γνωστός για την εκτέλεση δύσκολων και αμφιλεγόμενων ειδικών αποστολών.
Μαζί του συνεργάστηκαν αρχικά για τη δημιουργία της εταιρείας 23 πρώην αξιωματικοί του στρατού, οι οποίοι είχαν αποστρατευτεί το 2000 με την κατηγορία της διασύνδεσης με ισλαμιστικές οργανώσεις. Ηταν η εποχή όπου οι κεμαλικοί έλεγχαν πλήρως το στράτευμα. Σήμερα, που η εταιρεία έχει μεγαλώσει, οι απόστρατοι που εργάζονται σ’ αυτή έχουν φτάσει τους εξήντα τρεις. Αμέσως μετά την ίδρυσή της, η SADAT άρχισε να δραστηριοποιείται στη Λιβύη και ανέπτυξε πολύ στενές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η βασική δραστηριότητά της ήταν η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός Σύρων ανταρτών εναντίον του καθεστώτος Ασαντ, κάτι που η ίδια έχει επισήμως διαψεύσει. Σύμφωνα με πληροφορίες, συμμετείχε και σε εμπόριο όπλων και σε λαθρεμπόριο ναρκωτικών, χρησιμοποιώντας τις στενές σχέσεις της με ριζοσπαστικές ισλαμιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο.
Με ενεργό δράση ως ταξίαρχος στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ο Αντνάν Τανρίβερντι αποπέμφθηκε το 1996 από τους κεμαλικούς με την κατηγορία της «ακραίας ισλαμικής προπαγάνδας». Η αποπομπή του τον έφερε πιο κοντά στους σκληρούς ισλαμικούς κύκλους και στους συνεργάτες του Ερντογάν. Ο Τούρκος «σουλτάνος» τον κρατούσε στο παρασκήνιο μέχρι το πραξικόπημα του Ιουλίου, οπότε και τον έχρισε σύμβουλό του επί στρατιωτικών θεμάτων
Πρώτοι οι Ρώσοι εντόπισαν τις κινήσεις της SADAT
Η SADAT δραστηριοποιήθηκε σχεδόν σ’ όλες τις χώρες στις οποίες εμφανίστηκαν τα κινήματα της Αραβικής Ανοιξης και έτσι αναπόφευκτα μπήκε στο ραντάρ των μυστικών υπηρεσιών πολλών δυτικών χωρών, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες ήταν από τις πρώτες που συνειδητοποίησαν τις ακριβείς δραστηριότητες και την εντυπωσιακή επιρροή της εταιρείας.
Σε απόρρητο έγγραφό τους διαμήνυαν κάποια χρόνια νωρίτερα: «Εξι νταλίκες με βελγικές πινακίδες τράβηξαν την προσοχή στο λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων της Κωνσταντινούπολης κατά την εκφόρτωση στρατιωτικού εξοπλισμού που επρόκειτο να αποσταλεί στη συριακή αντιπολίτευση. Αυτά τα φορτηγά οχήματα μετέφεραν εξοπλισμό μάχης για την ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία SADAT. Τα κιβώτια που μεταφέρονταν είχαν πάνω τους όλα το σήμα SADAT και προορισμό το Ισκέντερουμ (Νότια Τουρκία) και τελούσαν υπό αυστηρή συνοδεία με την ένδειξη “στρατιωτική αποστολή”».
Η Ρωσία, μάλιστα, προχώρησε σε καταγγελίες στον ΟΗΕ για τον ρόλο της εταιρείας στον πόλεμο της Συρίας, όπου κυρίως εκπαίδευσε και εξόπλισε τους τζιχαντιστές. Μετά τον σάλο που προκλήθηκε, η SADAT αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη Συρία και να ασχοληθεί κυρίως με τη στρατολόγηση και εκπαίδευση μελών νεαρής ηλικίας του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν με σκοπό την εκτέλεση ειδικών αποστολών.
Προωθεί θερμά επεισόδια
Αρκετές από αυτές τις αποστολές αφορούν στα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η δράση της εταιρείας, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται σε απόρρητα έγγραφα, καθιστά σαφές ότι θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα επιζήμια για την Ελλάδα, καθώς ο Αντνάν Τανρίβερντι είναι εκείνος που προωθεί θερμά επεισόδια τύπου Ιμίων σε πάνω από 100 βραχονησίδες στο Αιγαίο, ενώ επιμένει στην απομάκρυνση του Ελληνικού Στρατού από την Κω και την παραδειγματική τιμωρία της χώρας μας γιατί δεν παρέδωσε ως όφειλε τους οκτώ αξιωματικούς.
Οι απόρρητες ρωσικές εκθέσεις χαρακτηρίζουν τη SADAT «παραστρατιωτική ομάδα, η οποία έχει ως στόχο να αποσταθεροποιεί χώρες». Είναι αξιοσημείωτο ότι το ίδιο ισχυρίζεται και η Τουρκία. Οπως γράφει άλλωστε η ίδια η SADAT στην ιστοσελίδα της, «στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων μας παρέχουμε εκπαίδευση ανορθόδοξου πολέμου σε αστικό περιβάλλον, καθώς και εκπαίδευση σε τεχνικές συλλογής πληροφοριών, ψυχολογικού πολέμου, σαμποτάζ, επιδρομών, παγίδευσης, αλλά και πολιτικών δολοφονιών». Καλά ενημερωμένες πηγές αναφέρουν ότι η εταιρεία είναι βαθιά αναμεμειγμένη στα κυκλώματα διακινητών προσφύγων και μεταναστών. Κατά τις ίδιες πηγές, έχει στρατολογήσει ισλαμιστές από την Κεντρική Ασία, τους οποίους μετέφερε και εκπαίδευσε στη Συρία και οι οποίοι σήμερα βρίσκονται στην Τουρκία και στελεχώνουν κυκλώματα διακινητών. Εξάλλου, κάποτε, ο Τουργκούτ Οζάλ είχε πει ότι «δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα. Αρκεί να αφήσουμε μετανάστες να περάσουν τα ελληνικά σύνορα και να εγκατασταθούν εκεί». Σήμερα, η Αγκυρα χρησιμοποιεί τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές ως όπλο για να εκβιάσει την Ευρώπη και να κάμψει την Ελλάδα. Εάν η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας καταρρεύσει, θεωρείται σίγουρο ότι η SADAT θα παίξει κεντρικό ρόλο στην προώθηση προσφύγων και μεταναστών προς τα ελληνικά νησιά.
Είναι ακόμα ασαφές εάν η SADAT έχει αναμειχθεί στη Θράκη. Εχει αποδειχθεί, όμως, η ανάμειξή της στην Αλβανία με σκοπό να αποκτήσει στρατηγικά ερείσματα και να ενισχύσει τη διαδικασία μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, η SADAT είναι ένα από τα όργανα του νεοοθωμανικού καθεστώτος για την εφαρμογή της στρατηγικής του ήσσονος κινδύνου. Αυτή η στρατηγική περιλαμβάνει μικρής κλίμακας και σποραδικές τακτικές οι οποίες έχουν επιθετικό χαρακτήρα, αλλά όχι τόσο έντονο ώστε να προκαλέσουν ισχυρές αντιδράσεις. Σε αυτές συγκαταλέγεται και η συλλογή πληροφοριών. Η SADAT προσφέρεται για την εκτέλεση τέτοιων αποστολών επειδή ακριβώς δεν συνδέεται επισήμως με το τουρκικό κράτος. Η κινητοποίηση εναντίον των πραξικοπηματιών τον περασμένο Ιούλιο, όμως, ήταν η μεγάλη απόδειξη της χρησιμότητάς της. Οπως έχουν αποκαλύψει και πληροφοριοδότες του Διαδικτύου, τα τελευταία δύο χρόνια η εταιρεία είχε εστιάσει τις προσπάθειές της στην εκπαίδευση νεαρών οπαδών του κυβερνώντος κόμματος σε παρακρατική βάση. Η δραστηριότητα αυτή έχει ενταθεί τους τελευταίους μήνες. Παράλληλα, όμως, προετοιμάζεται, αν αυτό κριθεί απαραίτητο, να πραγματοποιήσει και αιφνίδια χτυπήματα εντός και εκτός Τουρκίας.
http://www.msn.com/el-gr/news/national/%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%C2%AB%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82%C2%BB-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B5-100-%CF%85%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%87%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%89%CE%BD/ar-AAnEJSJ?li=BBqxAac&ocid=UP97DHP
Με ιερό πόλεμο απειλεί όλη την Ευρώπη ο Τσαβούσογλου
17.03.2017
Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης κατέγραφαν χθες νέες προκλήσεις κατά της Ευρώπης από την τουρκική πλευρά. Την πεποίθηση ότι «σύντομα θα ξεσπάσουν θρησκευτικοί πόλεμοι στην Ευρώπη» εξέφρασε ο Τσαβούσογλου, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των ολλανδικών εκλογών. Αναφερόμενος στη νίκη Ρούτε, ο Τούρκος υπ. Εξωτερικών τόνισε ότι «δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των σοσιαλδημοκρατών και του φασίστα Βίλντερς».
Για ευρωπαϊκή «σταυροφορία» εναντίον του Ισλάμ και σύγκρουση ανάμεσα στον σταυρό και στην ημισέληνο έκανε λόγο ο Ερντογάν σε ομιλία του στη βορειοδυτική επαρχία Σακάρια, σχολιάζοντας την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να απαγορεύσει τη μαντίλα στους χώρους εργασίας.
«Τι γίνεται με τη θρησκευτική ελευθερία; Εξαπέλυσαν μια σταυροφορία εναντίον του ολοένα κι ισχυρότερου συμβόλου του Ισλάμ» σημείωσε ο Τούρκος ηγέτης. Για τη νίκη Ρούτε ο Ερντογάν τόνισε ότι ο Ολλανδός πρωθυπουργός κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές αλλά «έχασε τη φιλία της Τουρκίας».
Η «επένδυση»
Να σημειωθεί ότι εισήλθε για πρώτη φορά στο ολλανδικό Κοινοβούλιο με τρεις έδρες και το τουρκικό κόμμα Denk, που σημαίνει ότι η Αγκυρα δεν αποκλείεται να «επενδύσει» πολιτικά σε αυτό στο μέλλον, προκαλώντας νέες εντάσεις. «Αυτή είναι η αρχή για ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία μας» σχολίασε ο επικεφαλής του κόμματος Τουναχάν Κουζού. Στον αντίποδα, η Μέρκελ σε δηλώσεις της για τις ολλανδικές εκλογές τόνισε: «Με χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι η μεγάλη συμμετοχή οδήγησε σε ένα φιλοευρωπαϊκό αποτέλεσμα».
Στο μεταξύ, σε κοινή δήλωσή τους Μέρκελ και Ολάντ χαρακτήρισαν απαράδεκτο τον χαρακτηρισμό από την Τουρκία ευρωπαϊκών χωρών «ναζιστικών», επειδή απαγόρευσαν συγκεντρώσεις υπέρ του προέδρου Ερντογάν.
http://www.dimokratianews.gr/content/73077/me-iero-polemo-apeilei-oli-tin-eyropi-o-tsavoysogloy
http://e-ptolemeos.gr/toirkia-enas-diskolos-gitonas-grafi-o-vlasis-agtzidis/
Η άλωση της Τουρκίας
Δημοσίευση: 05 Μαρτίου 2017
Ο Ερντογάν, ενώ απορρίπτει πολλές από τις ιδέες του Ατατούρκ, έχει υιοθετήσει την προσέγγισή του στη διακυβέρνηση. Παρουσιάζει τον εαυτό του ως έναν ηγέτη με σιδηρά γροθιά, του οποίου η εξουσία πηγάζει από τη λαϊκή υποστήριξη και ως έναν μηχανικό που ανασχεδιάζει την κοινωνία ώστε να ανταποκρίνεται στα ιδανικά του
Financial Times
Του Mehul Srivastava
Όταν οι Τούρκοι μαθητές επέστρεψαν στα σχολεία τον Σεπτέμβριο, υπήρχε κάτι καινούργιο στο πρόγραμμα: ένα υποχρεωτικό μάθημα του υπουργείου Παιδείας προς τιμήν αυτού που πολλοί αποκαλούν «δεύτερη επανάσταση» της Τουρκίας.
Το μάθημα περιελάμβανε δύο πατριωτικά βίντεο που είχαν φτιαχτεί βιαστικά και ήταν γεμάτα με αναφορές στην επιτυχή καταστολή από τον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν της απόπειρας πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου. Το πρώτο βίντεο αρχίζει με τη μορφή του Κεμάλ Ατατούρκ, ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, πάνω από την κόκκινη σημαία της χώρας, και με τη φωνή του κυρίου Ερντογάν που απαγγέλλει τον εθνικό ύμνο. Το δεύτερο βίντεο ίσως είναι πιο χαρακτηριστικό. Μια κινηματογραφική αναπαραγωγή του θριάμβου του Ατατούρκ στην Καλλίπολη το 1915, μια νίκη που έβαλε τα θεμέλια για την ίδρυση της Τουρκίας, μαζί με εικόνες βίας από το περυσινό πραξικόπημα και ενέργειες του κυρίου Ερντογάν που το συνέτριψε. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: ο Ατατούρκ ήταν ο ιδρυτής, ο Ερντογάν είναι ο προστάτης. Αλλά ο φόρος τιμής που αποτίει ο κύριος Ερντογάν στον Ατατούρκ πάει πολύ παραπέρα. Ενώ απορρίπτει πολλές από τις ιδέες του Ατατούρκ -από την απαγόρευση του Ισλάμ στην κυβέρνηση μέχρι τον εναγκαλισμό με τη Δύση- ο κύριος Ερντογάν έχει υιοθετήσει την προσέγγισή του στη διακυβέρνηση. Όπως ο Ατατούρκ, ο κύριος Ερντογάν παρουσιάζει τον εαυτό του ως έναν ηγέτη με σιδηρά γροθιά, του οποίου η εξουσία πηγάζει από τη λαϊκή υποστήριξη και ως έναν μηχανικό που ανασχεδιάζει την κοινωνία ώστε να ανταποκρίνεται στα ιδανικά του.
«Ήταν μια σταδιακή διαδικασία η οποία καλλιεργήθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τώρα παρουσιάζεται σαν μια δεύτερη επανάσταση ή σαν τον δεύτερο πόλεμο της ανεξαρτησίας» λέει ο Σονέρ Καγιάπταϊ, διευθυντής του τουρκικού ερευνητικού προγράμματος στο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον για την πολιτική στην Εγγύς Ανατολή. Πρόκειται για μια κοινωνική μηχανική τύπου Ατατούρκ, από πάνω προς τα κάτω. Δεν έχει τις ίδιες αξίες, αλλά έχει τις ίδιες μεθόδους. Ο Ατατούρκ που νίκησε τους χριστιανούς και τους ξένους εξακολουθεί να είναι παρών, αλλά όχι εκείνος που απελευθέρωσε τις γυναίκες και δημιούργησε το κοσμικό κράτος».
Η επανάσταση του κυρίου Ερντογάν δεν έχει ολοκληρωθεί. Στις 16 Απριλίου οι Τούρκοι θα ψηφίσουν για την τελευταία πράξη της: ένα δημοψήφισμα που έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει μια εκτελεστική προεδρία η οποία θα έχει περιβληθεί εξουσίες τις οποίες δεν είχε ούτε ο Ατατούρκ. Με τις περισσότερες κρατικές δομές στα χέρια του ο κύριος Ερντογάν θα είναι σε θέση να εκδίδει διατάγματα τα οποία θα είχε σχεδόν αδύνατο να ανατραπούν από τη Βουλή, ενώ θα επιβλέπει τον προϋπολογισμό, τους διορισμούς δικαστών και υπουργών. Μια νίκη θα παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία σε μια στιγμή που η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με τρομοκρατικές επιθέσεις, αστάθεια στη γειτονική Συρία και αστάθεια στην οικονομία.
Οι επιπλέον εξουσίες θα του δώσουν τα μέσα για να διαμορφώσει τη σύμμαχο του ΝΑΤΟ σε μια χώρα όπως την οραματιζόταν κατά τις πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας του: μια δημοκρατία με ισλαμικά ιδανικά, που υποστηρίζεται από έναν έμπιστο κρατικό μηχανισμό. Ο κύριος Ερντογάν λέει ότι η αλλαγή έπρεπε να είχε έρθει από καιρό. Οι αντίπαλοί του, αποστεωμένοι από τις εκλογικές ήττες ετών, λένε ότι αποδυναμώνει τη Βουλή και επισημοποιεί την πλειοψηφική εξουσία του.
«Ουδείς αισθάνεται ασφαλής»
Στους μήνες που πέρασαν από το πρωινό της 16ης Ιουλίου, όταν ο πρόεδρος εμφανίστηκε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στις τελευταίες ώρες του αποτυχημένου πραξικοπήματος, ο κύριος Ερντογάν χρησιμοποίησε ένα όπλο που χρησιμοποιούσε και ο Ατατούρκ: τις εκκαθαρίσεις. Άρχισαν πριν ακόμα ηττηθεί εντελώς το πραξικόπημα, καθώς στασιαστές στρατιώτες κρύβονταν στα δάση και νικημένοι στρατηγοί κατευθύνονταν στα σύνορα. Συνεχίζονται, εφτά μήνες αργότερα. «Οι εκκαθαρίσεις είναι τόσο παλιές όσο η Τουρκία» λέει κάποιος που ήταν κάποτε σύμμαχος του Ερντογάν αλλά πρόσφατα του έκλεισαν την πόρτα του προεδρικού παλατιού στην Άγκυρα. « Αυτές οι εκκαθαρίσεις δεν διαφέρουν. Ο φίλος μου (Ερντογάν) βλέπει μια απειλή, μια αληθινή απειλή και πρέπει να την πολεμήσει. Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι ότι αυτή η απειλή φαίνεται να μην τελειώνει ποτέ και κανένας δεν αισθάνεται ασφαλής».
Ο κύριος Ερντογάν περιγράφει τις εκκαθαρίσεις ως αναγκαίες, μια επώδυνη θεραπεία για τον «καρκίνο» που περισφίγγει το κράτος. Οι πρώτοι στόχοι ήταν κυρίως οι ομάδες των στασιαστών μέσα στον στρατό που κατηγορήθηκαν ότι είναι πιστοί στον Φετουλλάχ Γκιουλέν, έναν ιμάμη που ζει αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ. Πρώην σύμμαχος του Ερντογάν, ο Γκιουλέν και το κίνημά του κατάφεραν να διεισδύσουν στις δομές του κράτους, στην αστυνομία, στη Δικαιοσύνη, στα πανεπιστήμια και στις ένοπλες δυνάμεις. Ο Τούρκος πρόεδρος κατηγορεί τον Γκιουλέν για το πραξικόπημα και χιλιάδες γκιουλενιστές έχουν συλληφθεί, ενώ δεκάδες χιλιάδες έχουν χάσει τις δουλειές τους. Οι φυλακές ξεχείλισαν και οι κρατούμενοι οδηγήθηκαν σε γυμναστήρια σχολείων, συνεδριακούς χώρους και στρατόπεδα.
«Μετά το πραξικόπημα υπήρχαν κάποια περιθώρια για να καθαρίσει το κράτος… ακόμα και η αξιωματική αντιπολίτευση έδειχνε κατανόηση για μια περιορισμένη εκκαθάριση» λέει ο Μουσταφά Ακιόλ, Τούρκος συγγραφέας ο οποίος είναι επισκέπτης καθηγητής στο Wellesley College της Μασαχουσέτης. «Αλλά σύντομα φάνηκε ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το πραξικόπημα σαν ένα πρόσχημα για να χτίσει ένα αυταρχικό καθεστώς, εκκαθαρίζοντας και εξημερώνοντας κάθε θεσμό της χώρας, από τη γραφειοκρατία μέχρι τα πανεπιστήμια».
Ασκώντας έκτακτες εξουσίες
Κατά τα περισσότερα από τα 14 χρόνια του κυρίου Ερντογάν στην εξουσία, μερικές από τις φιλοδοξίες του εμποδίστηκαν είτε από τα οχυρά του κοσμικού καθεστώτος είτε από τους περιορισμούς ενός συντάγματος που επιχειρούσε να περιορίσει τις υπερβολές ενός και μοναδικού πανίσχυρου ηγέτη. Απελευθερώθηκε από αυτά τα δεσμά με τις έκτακτες εξουσίες που εφαρμόστηκαν μετά το πραξικόπημα.
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία όπως υποσχέθηκαν ανώτεροι υπουργοί δεν θα διαρκούσε περισσότερο από 90 ημέρες αλλά παραμένει σε ισχύ, προσέφερε στον κύριο Ερντογάν την εξουσία να κυβερνά με διατάγματα. Οι αποφάσεις του γίνονται νόμος με τη δημοσίευση στην άλλοτε δυσνόητη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ακόμα και το Συνταγματικό Δικαστήριο έχει υποβαθμιστεί, αναφέροντας ότι δεν έχει την εξουσία να εξετάζει ή να ανατρέπει τα διατάγματα του κυρίου Ερντογάν. Επί προηγούμενων κυβερνήσεων το δικαστήριο είχε διαφορετική άποψη.
Τώρα κάθε πρωί η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύει ειδήσεις για αυτά που μέλλεται να υποστούν οι αντίπαλοι και οι επικριτές του κυρίου Ερντογάν. Οι ακαδημαϊκοί που αμφισβητούν το δημοψήφισμα απολύονται, οι εφημερίδες που τον αντιπολιτεύονται κλείνουν, οι δημοσιογράφοι που τον ενοχλούν χάνουν τις δουλειές τους, οι επιχειρήσεις που κατηγορούνται από εκείνον για απιστία αντιμετωπίζουν κατασχέσεις των περιουσιακών στοιχείων τους, οι δάσκαλοι που κατηγορούνται από τον ίδιο για συμπαράσταση προς τους Κούρδους αυτονομιστές απολύονται.
«Θα σας μιλούσα ελεύθερα και ανοιχτά, αλλά δεν θέλω να δω το όνομά μου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» μου είπε πριν από τρεις εβδομάδες ένας γνωστός ακαδημαϊκός ο οποίος αντιτίθεται στις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις του Ερντογάν. Ύστερα από τρεις ημέρες το όνομά του βρέθηκε στην Εφημερίδα, έτσι κι αλλιώς, με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του, τη σύνταξή του και να στερηθεί το διαβατήριό του.
Μεμονωμένα, τα διατάγματα φαίνεται να έχουν μικρές επιπτώσεις: το ένα απαγορεύει τις χρεοκοπίες, ένα άλλο αλλάζει τη διαδικασία υποβολής αίτησης για εργασία στο Δημόσιο. Αλλά στο σύνολό τους δημιουργούν ένα νομικό πλαίσιο με το οποίο ο κύριος Ερντογάν κατάφερε να υποτάξει τους θεσμούς και να δημιουργήσει ελλείψεις προσωπικού τις οποίες έσπευσαν να καλύψουν οι οπαδοί του.
Στελέχη του Δημοσίου απολύονται και οι δουλειές τους δίνονται σε εκείνους που θεωρούνται πιστοί στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) που είχε αρχηγό τον κύριο Ερντογάν, σύμφωνα με τον υπεύθυνο για τις προσλήψεις σε ένα μεγάλο υπουργείο. « Παίρνεις την αίτηση και χωριστά παίρνεις μια συστατική επιστολή από το κόμμα» λέει. «Αυτό είναι. Και σε δυο ημέρες χτυπά το τηλέφωνό σου για την αίτηση».
Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως -μαζί με μια εύκαμπτη Δικαιοσύνη- χρησιμοποιείται επίσης για την αναδιανομή του εθνικού πλούτου. Περιουσιακά στοιχεία αξίας 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων κατασχέθηκαν από επιχειρηματίες που κατηγορήθηκαν ότι είναι πιστοί στον κύριο Γκιουλέν. Για περισσότερο από μια δεκαετία οι ίδιοι επιχειρηματίες ευημερούσαν όταν οι κύριοι Γκιουλέν και Ερντογάν ήταν σύμμαχοι εναντίον των κοσμικών ελίτ, κερδίζοντας συμβάσεις με το Δημόσιο. Τώρα που ο κύριος Γκιουλέν και οι οπαδοί του έχουν ανακηρυχθεί τρομοκράτες, οι επιχειρήσεις τους ανήκουν στο κράτος και βγαίνουν στο σφυρί πηγαίνοντας ανθρώπους που σπεύδουν να διακηρύξουν την αφοσίωσή τους στον κύριο Ερντογάν. Ο Γκαλίπ Οζτούρκ, ιδιοκτήτης εταιρείας λεωφορείων αξίας περίπου 100 εκατομμυρίων δολαρίων, σκοπεύει να καταθέσει προσφορά για την εξαγορά των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας Koza Ipek, ενός μεγαθηρίου του οποίου οι εισηγμένες μετοχές έφταναν κάποτε σχεδόν στα 6 δισεκατομμύρια δολάρια. Το μεγαλύτερο προσόν του είναι η επιθυμία του να ευχαριστήσει τον κύριο Ερντογάν και να κάνει το θέλημά του, όπως ο ίδιος κόμπασε στα τοπικά ΜΜΕ.
Στις 5 Φεβρουαρίου η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είχε ακόμα μεγαλύτερα νέα. Οι συμμετοχές του τουρκικού Δημοσίου σε μεγάλες εισηγμένες εταιρείες, που ανέρχονταν σε δισεκατομμύρια δολάρια, θα μεταφέρονταν εν μία νυκτί σε ένα επενδυτικό ταμείο. Το ίδιο και μια πιστωτική γραμμή 815 εκατομμυρίων δολαρίων που είχε προσφερθεί σε έναν άλλο κρατικό φορέα, ο οποίος τώρα επρόκειτο να τεθεί υπό τη διοίκηση του ταμείου. Στο Δ.Σ. του ταμείου βρίσκεται ο Γιγκίτ Μπουλούτ, ένας σύμβουλος ο οποίος είχε προειδοποιήσει ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει μπει στο στόχαστρο δολοφόνων που θα χρησιμοποιήσουν… τηλεπάθεια. Τα περιουσιακά στοιχεία του ταμείου θα χρησιμοποιηθούν για να συγκεντρωθούν κεφάλαια ώστε να υλοποιηθούν αυτά που ο Ερντογάν έχει περιγράψει ως τα «τρελά σχέδιά» του, όπως τα μεγάλα έργα υποδομής που έχουν σημαδέψει την πρωθυπουργία του: το μεγαλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου, μια διώρυγα που θα ανταγωνίζεται τον Βόσπορο και τρένα υψηλής ταχύτητας.
«Όλα αυτά τα χρόνια στην εξουσία ο Ερντογάν αισθανόταν ότι θα έπρεπε να μετακινήσει βουνά για να κάνει ακόμα και τα πιο απλά πράγματα» λέει ένας πρώην σύμμαχός του. «Ακόμα και όταν έγινε πρόεδρος, αισθανόταν σα να είναι στην αντιπολίτευση, ότι το σύστημα είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να τον εμποδίζει να κάνει το παραμικρό. Όλα αυτά άλλαξαν στις 15 Ιουλίου και τώρα αισθάνεται επιτέλους ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλουν οι υποστηρικτές του».
Ο κύριος Ερντογάν χρειάστηκε μια δεκαετία για να καταργήσει την απαγόρευση της μαντίλας στο Δημόσιο, μια κίνηση που υποστήριξε η πλειονότητα της χώρας ενάντια στις επιθυμίες του κοσμικού κατεστημένου. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κατάφερε να καταργήσει την απαγόρευση της μαντίλας και στις γυναίκες στο στρατό. « Πρόκειται για το καλύτερο παράδειγμα του πώς αντιλαμβάνεται την αντιπαλότητα του κράτους, κάτι τόσο απλό όπως μια μαντίλα» λέει ο πρώην σύμμαχός του. «Τώρα μπορεί να κάνει πολύ μεγαλύτερα πράγματα».
«Μακρύς αγώνας»
Πάνω σε έναν λόφο της Άγκυρας βρίσκεται το συγκρότημα του προεδρικού μεγάρου όπου ζει και εργάζεται ο κύριος Ερντογάν με τις οροφές της σελτζούκικης αρχιτεκτονικής και τους μιναρέδες ενός τζαμιού. Παρότι έχει επικριθεί σφοδρά για το σουλτανικό κόστος κατασκευής (υπολογίζεται σε 600 εκατ. δολάρια) και για το μέγεθός του (περίπου 30 φορές μεγαλύτερο από τον Λευκό Οίκο), το προεδρικό μέγαρο είναι ανοιχτό για το κοινό που θέλει να συναντηθεί με αξιωματούχους ή να επισκεφθεί το γειτονικό τζαμί. Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι γεμάτοι από πορτρέτα του κυρίου Ερντογάν, ο οποίος χαιρετά πλήθη και κόβει κορδέλες.
Μέσα στο παλάτι, ένας σύμβουλος του κυρίου Ερντογάν υπερασπίζεται το δημοψήφισμα σαν ένα βήμα με το οποίο ο πρόεδρος θα είναι περισσότερο υπόλογος στον τουρκικό λαό. «Οι επικριτές από το εξωτερικό, από τη Δύση, θεωρούν ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που διψά για εξουσία. Αλλά στο εσωτερικό εμείς θεωρούμε ότι πρόκειται για έναν διαρκή αγώνα» λέει. «Είναι ένας μακρύς, διαρκής αγώνας: με τους κεμαλιστές, με τους κοσμικούς, με τους γκιουλενιστές. Η ισχύ τους δεν κατέρρευσε απότομα, προσπάθησαν σε κάθε βήμα να εμποδίσουν τον πρόεδρο να υλοποιήσει εκείνα για τα οποία εξελέγη». Για τον κύριο Ερντογάν, λέει, το παλάτι είναι ένα σύμβολο της νίκης εναντίον των «παλαιών» θεσμών που προσπάθησαν να αντιταχθούν στη βούληση του λαού. Μας έδειξε μια αραβική επιγραφή πάνω από την είσοδο, ένα απόσπασμα από το Κοράνι. «Ειρήνη σε εσένα για όσα κατάφερες με υπομονή» γράφει. «Η τελειότητα είναι η τελευταία κατοικία».
Αντιπαράθεση με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Υπάρχει ένας θεσμός ο οποίος, θεωρητικά, ανταγωνίζεται την προεδρία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: το Συνταγματικό Δικαστήριο. Για περισσότερο από μια δεκαετία, ήταν αγκάθι στο πλευρό του. Προκάλεσε την οργή του κυρίου Ερντογάν γιατί με απόφασή του αφέθηκε ελεύθερος ο Τσαν Ντουντάρ, ο πιο γνωστός δημοσιογράφος της χώρας, ο οποίος είχε προφυλακιστεί εν όψει της δίκης του. Ο κύριος Ντουντάρ, τότε αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Τζουμχουριέτ” (Δημοκρατία), είχε φυλακιστεί μαζί με έναν συνάδελφό του ύστερα από αγωγή του κυρίου Ερντογάν. Θα συμμορφωθώ με την απόφαση για την απελευθέρωσή του αλλά δεν τη σέβομαι, είχε πει τότε ο κύριος Ερντογάν.
Λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ο κύριος Ερντογάν χρησιμοποίησε τις έκτακτες εξουσίες για να εξουδετερώσει το δικαστήριο. Δύο από τους 17 δικαστές φυλακίστηκαν ως ύποπτοι για διασυνδέσεις με τον Φετουλλάχ Γκιουλέν. Ένας από τους αντικαταστάτες τους είχε εργαστεί ως σύμβουλος του προέδρου.
Το δικαστήριο αποφάσισε ότι είναι αναρμόδιο να κρίνει τις προσφυγές εναντίον των διαταγμάτων Ερντογάν, μια θέση που βρίσκεται σε αντίθεση με τις αποφάσεις του κατά τη δεκαετία του 1990. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) χιλιάδες πολίτες, γιατί θα πρέπει προηγουμένως να έχουν εξαντληθεί όλα τα ένδικα μέσα στην Τουρκία. Το δικαστήριο έχει αρνηθεί ακόμα και να ορίσει ημερομηνίες για υποθέσεις όπως εκείνη που αφορά τον Σελαχετίν Ντεμιρτάς, τον Κούρδο ηγέτη που βρίσκεται στη φυλακή για παραπάνω από τρεις μήνες χωρίς δίκη.
Την περασμένη εβδομάδα το ΕΔΑΔ παρενέβη. Όρισε ακρόαση για την υπόθεση των αδελφών Αχμέτ και Μεχμέτ Αλτάν, που είναι και οι δύο συγγραφείς και έχουν φυλακιστεί με την κατηγορία ότι υποστήριξαν το πραξικόπημα. Η απόφαση του ΕΔΑΔ να ορίσει ακρόαση για την υπόθεση ήλθε μετά τις επικρίσεις της Ε.Ε. και του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις εκκαθαρίσεις, και θέτει το ανώτατο δικαστήριο της Ευρώπης σε πορεία σύγκρουσης με τον ισχυρότερο άνδρα της Τουρκίας. Μια απόφαση υπέρ της απελευθέρωσης των αδελφών Αλτάν, για παράδειγμα, θα δημιουργούσε δεδικασμένο για χιλιάδες από τους φυλακισμένους που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο – μια εξέλιξη που θα έθετε σε νέα δοκιμασία τη βεβαρημένη σχέση του κυρίου Ερντογάν με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
http://www.avgi.gr/article/10937/7947780/e-alose-tes-tourkias
[…] Toυρκία: Κοράνι εναντίον εκκοσμίκευσης […]
Survey finds deeply regressive views of women among large majorities of Muslim men
Posted: Wed, 03 May 2017 16:55
http://www.secularism.org.uk/news/2017/05/survey-finds-deeply-regressive-views-of-women-among-large-majorities-of-muslim-men
Γιατί η ισλαμική ταυτότητα είναι ασύμβατη με τον δυτικό τρόπο ζωής
από Ερανιστής
Γιατί η ισλαμική ταυτότητα είναι ασύμβατη με τον δυτικό τρόπο ζωής
Γράφει ο Σταύρος Λυγερός
Παλαιότερα ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός πίστευε ότι η ένταξη των μουσουλμάνων μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία θα οδηγούσε σύντομα όχι μόνο σε κοινωνική ενσωμάτωση, αλλά και σε αφομοίωσή τους. Είχαν αλαζονικά υποτιμήσει τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας, με την έννοια της θρησκευτικής-πολιτισμικής διαφοράς.
Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η ενσωμάτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι δύσκολη και συχνά αδύνατη. Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν παγιωθεί άτυπα γκέτο μουσουλμάνων που λειτουργούν σαν παράλληλες μικροκοινωνίες, και μάλιστα σε αντίφαση με την ευρύτερη κοινωνία.
Και όχι μόνο αυτό. Σε πρώην αποικιοκρατικές χώρες, όπως η Βρετανία και η Γαλλία, όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες τρίτης γενιάς, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αναπτύσσεται.
Ζητήματα όπως π.χ. η μπούργκα είναι εκδηλώσεις της αντίφασης ανάμεσα στη σκληροπυρηνική ισλαμική ταυτότητα και σε βασικές δυτικές αξίες.
Ζητήματα όπως π.χ. η μπούργκα είναι εκδηλώσεις της αντίφασης ανάμεσα στη σκληροπυρηνική ισλαμική ταυτότητα και σε βασικές δυτικές αξίες.
Παρά τα μαθήματα που μας δίνει η πραγματικότητα, οι υποστηρικτές του μοντέλου της πολυπολιτισμικής κοινωνίας συνεχίζουν να υποτιμούν την ιδιαιτερότητα και τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας. Το Ισλάμ δεν είναι απλή θρησκεία. Είναι ταυτοχρόνως και δικαιικό σύστημα που καθορίζει τον τρόπο ζωής των πιστών. Δικαιικό σύστημα, μάλιστα, ασύμβατο με τις φιλελεύθερες συνταγματικές αρχές, με το νομικό πολιτισμό και με τα ήθη των δυτικών κοινωνιών.
Ασυμβατότητα και αντιφάσεις
Για τον πιστό της σκληροπυρηνικής ερμηνείας του Κορανίου που ζει στη Δύση, η ασυμβατότητα αυτή είναι πηγή αντιφάσεων. Ή θα πρέπει να παραβιάζει την πίστη του ή θα πρέπει να παραβιάζει τις νομικές υποχρεώσεις που έχει ως πολίτης. Συνήθως τις αποδέχεται μόνο προσχηματικά.
Για τον φανατικό ισλαμιστή δεν υφίσταται καν αντίφαση. Γι’ αυτόν σημείο αναφοράς είναι το Κοράνι και η σαρία (ισλαμικός νόμος). Το σύνταγμα και οι νόμοι του δυτικού κράτους στο οποίο ζει είναι απορριπτέοι και περιφρονητέοι.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποιος προσχωρεί στον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν είναι απλός παραβάτης ενός νόμου. Είναι αρνητής συνολικά των δυτικών αξιών, καθώς και των νομικών και ηθικών παραγώγων τους.
Σε ακραίες περιπτώσεις η ένταση της ισλαμικής ταυτότητας προσλαμβάνει διαστάσεις απόρριψης της κοινωνίας, και σε ακόμα πιο ακραίες διαστάσεις ενεργού εχθρότητας. Οι τζιχαντιστές ουσιαστικά θέτουν τον εαυτό τους εκτός της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσαν. Για την ακρίβεια, τη θεωρούν θρησκευτικό και πολιτισμικό εχθρό τους.
Μπορούν να σκοτώσουν ακόμα και γείτονες και συμμαθητές τους. Γι’ αυτό και, όταν πραγματοποιούν τρομοκρατικές επιθέσεις, εκλαμβάνουν τον θρήνο και την αγανάκτηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών σαν επιβεβαίωση της σημασίας που είχε η πράξη τους στο πλαίσιο του “ιερού πολέμου”.
Δυσανεξία για τον δυτικό τρόπο ζωής
Η δυσανεξία της ισλαμικής ταυτότητας όσον αφορά τον δυτικό τρόπο ζωής ωθεί συχνά τους μουσουλμάνους σε γκετοποίηση. Είναι ενδεικτικό ότι οι Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Γιουγκοσλάβοι που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν πάει εργάτες στην τότε Δυτική Γερμανία ενσωματώθηκαν πλήρως. Μόνο οι Τούρκοι παραμένουν ακόμα σε ένα είδος άτυπου γκέτο, παρότι προέρχονταν από μία μουσουλμανική χώρα με κοσμικό καθεστώς.
Και σήμερα οι μουσουλμάνοι μετανάστες στην Ευρώπη έχουν την τάση να γκετοποιούνται. Αλλά, και όταν εντάσσονται, συνήθως εντάσσονται επιφανειακά στον δυτικό τρόπο ζωής. Ζητήματα όπως π.χ. η μπούργκα είναι εκδηλώσεις της αντίφασης ανάμεσα στη σκληροπυρηνική ισλαμική ταυτότητα και σε βασικές δυτικές αξίες.
Η εν λόγω πολιτισμική αντίφαση προκαλεί μία κάποια επιφύλαξη των δυτικών κοινωνιών έναντι του Ισλάμ που έχει εγκατασταθεί στο εσωτερικό τους. Η επιφύλαξη, όμως, θα ήταν περιορισμένη και αβαθής εάν δεν την παρόξυνε η ισλαμική τρομοκρατία και η εντύπωση ότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός (ακραία εκδοχή του οποίου είναι η ισλαμική τρομοκρατία) είναι νομιμοποιημένος εντός των μουσουλμανικών κοινοτήτων.
Είναι ενδεικτικό ότι οι Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Γιουγκοσλάβοι που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν πάει εργάτες στην τότε Δυτική Γερμανία ενσωματώθηκαν πλήρως. Μόνο οι Τούρκοι παραμένουν ακόμα σε ένα είδος άτυπου γκέτο, παρότι προέρχονταν από μία μουσουλμανική χώρα με κοσμικό καθεστώς.
Η πηγή της ισλαμοφοβίας
Το σύγχρονο κύμα ισλαμοφοβίας δεν πηγάζει από θρησκευτική αντιπαλότητα. Στη Δύση η θρησκευτική πίστη και λατρεία είναι ιδιωτική υπόθεση και κατά κανόνα σεβαστή. Πηγάζει από τη συνειδητοποίηση ότι τουλάχιστον η ακραία εκδοχή της ισλαμικής ταυτότητας είναι ασύμβατη με τις δυτικές αξίες και τον δυτικό τρόπο ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έχει εισέλθει σε υπαρξιακή κρίση.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η καταγγελία της ισλαμοφοβίας δεν αρκεί για να αναχαιτίσει ένα φαινόμενο το οποίο πηγάζει και τροφοδοτείται από υπαρκτές και φορτισμένες πολιτισμικές αντιφάσεις. Ο φορμαλισμός του “πολιτικά ορθού” δεν κάνει τον κόπο να κατανοήσει αυτές τις αντιφάσεις και τα βαθύτερα ρεύματα που παράγουν.
Πηγή: https://stavroslygeros.gr
Το μη χείρον ο Ερντογάν επιμένει η ΕΕ: Θέμα για Ελλάδα-Κύπρο αν επικρατούσε το πραξικόπημα
“Σίγουρα οι Βρυξέλλες δεν είναι ευχαριστημένες που ο Ερντογάν, δεν έδειξε μεγαλοψυχία στους ηττημένους, αλλά κανείς δεν αντιλέγει, πως αν οι πραξικοπηματίες επικρατούσαν τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για την Ελλάδα, την Κύπρο και την ΕΕ”, λέει Ευρωπαίος διπλωμάτης. “Μην ξεχνάτε ποιοι ήταν πίσω από το Εργκένεκον και τι ήταν το Εργκένεκον: εξαγωγή της κρίσης στο Αιγαίο, θερμά επεισόδια και εχθροπραξίες. Οι πραξικοπηματίες θέλανε το μισό Αιγαίο για να αποδείξουν ότι ο καλός τουρκικός στρατός δόξασε την Τουρκία και θα τον ακολουθήσουν όλοι. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχασαν τόσα χρόνια από την παρουσία Ερντογάν στην εξουσία, αντιθέτως σκεφτείτε, ποιος έκανε την εισβολή;” Οι Βρυξέλλες εκτιμούν πως αν επικρατούσαν οι πραξικοπηματίες, στην Τουρκία θα γινόταν εμφύλιος πόλεμος με τρεις παρατάξεις, εκατομμύρια πρόσφυγες θα έφταναν στο Αιγαίο και η αστάθεια θα επηρέαζε έντονα Ελλάδα και Κύπρο – τις δύο χώρες της ΕΕ που θα συνόρευαν τότε με εμπόλεμη ζώνη. Και φυσικά είναι η ίδια η συμφωνία για το μεταναστευτικό.
“Ο Ερντογάν κρατάει στην Τουρκία τρία εκατομμύρια Σύρους. Ό,τι και να λέει δημοσίως, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας, κράτησε το λόγο του”. “Άδειασμα” σε Έττινγκερ και Χαν Κύκλοι της Κομισιόν τοποθετήθηκαν και για τις “εκτός γραμμής”, δηλώσεις Χαν (πως υπήρχε προετοιμασία) και Έττινγκερ (να ξεχάσουν τη βίζα μέσα στο 2016), χαρακτηρίζοντας τις δύο δηλώσεις “κοκορακισμούς”. Οι δύο Επίτροποι υπερέβησαν τα εσκαμμένα και μάλιστα ο Γιούνκερ τους επέπληξε σφόδρα, διότι ο μεν πρώτος “είπε το κάτι παραπάνω”, απευθυνόμενος στο εσωτερικό του ακροατήριο στην Αυστρία – προφανώς πιεζόμενος από την ακροδεξιά και σε εποχή που στην Αυστρία οι “αντιτουρκικές δηλώσεις είναι της μόδας”, ο δε Έττινγκερ υπέπεσε σε σοβαρό λάθος στρατηγικής.
Οι Βρυξέλλες δεν θέλουν να κλείσουν την πόρτα στον Ερντογάν και δεν ακυρώνουν παρασκηνιακές συζητήσεις μηνών για τα υπόλοιπα ανοικτά προαπαιτούμενα (5 από τα 72), τη στιγμή μάλιστα που Τσαβούσογλου και Σιμσέκ συνεργάζονται με Ευρωπαίους τεχνοκράτες που τους ξαναγράφουν το νόμο για τον περίφημο “ορισμό της τρομοκρατίας”. Αθ. Αθανασίου, ΚΥΠΕ, Βρυξέλλες, Βέλγιο Share this:
Πηγή: Το μη χείρον ο Ερντογάν επιμένει η ΕΕ: Θέμα για Ελλάδα-Κύπρο αν επικρατούσε το πραξικόπημα http://mignatiou.com/2016/07/to-mi-chiron-o-erntogan-epimeni-i-ee-thema-gia-ellada-kipro-an-epikratouse-to-praxikopima/
26.06.2017 : 15:45
O φασισμός δεν βγαίνει μόνον σε… στολή
Ετζέ Τεμελκουράν, «Τουρκία. Παραφροσύνη και μελαγχολία», μτφρ. Ελένη και Μαρία Παξινού, επιμ.: Μαρία Μαυροματάκη, εκδ. Καστανιώτη 2017, σελ. 294.
………………………………………..
………………………………………..
Οι γενοκτονίες
«Εντούτοις, να μην ξεχνάμε», συνεχίζει η Ετζέ Τεμελκουράν, «ότι δεν έχει σημασία τι λέει ή τι δεν λέει μια κυβέρνηση για τους πολέμους και τις γενοκτονίες. Εκείνο που μετράει είναι πώς αισθάνεται η κοινωνία για το παρελθόν της. Στο βιβλίο μου για το Αρμενικό, “Deep Mountain”, προσπάθησα να μιλήσω στους Τούρκους για τους Αρμενίους – χωρίς να χρησιμοποιήσω τη λέξη από “γ”. Δεν είναι ότι την αρνήθηκα. H τουρκική κοινωνία, όμως, δεν έχει αντισώματα σε αυτήν τη λέξη. Αν, ωστόσο, τους πεις την ιστορία χωρίς αυτήν, θα σε ακούσουν. Οταν μετατρέπεις σε ιστορία την Ιστορία, τότε εκείνη γίνεται πιο προσβάσιμη. Η τουρκική κοινωνία φοβάται να γνωρίζει, φοβάται την ενοχή, παρότι το Κοράνι, σε σχέση με τον Χριστιανισμό που έχει την εξομολόγηση, δεν ενθαρρύνει τις ενοχές. Ετσι, η ζωή είναι ευκολότερη. Και καμιά φορά υγιέστερη. Θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες…».
………………………………………..
………………………………………..
http://www.kathimerini.gr./915296/article/proswpa/proskhnio/o-fasismos-den-vgainei-monon-se-stolh
Donnerstag, 5. Oktober 2017
»Neue Türkei« oder Restauration des Neoliberalismus? – Über liberale Trugschlüsse
Von Murat Çakır
Ist die »Neue Türkei« der AKP ein vorkapitalistisches Staatsprojekt? Zieht Erdoğan das Land in ein anachronistisches Abenteuer hinein? Eine Intervention gegen eine Geisterdebatte.
In oppositionellen Kreisen der Türkei wird die Auffassung populärer, gegen den islamischen Faschismus der AKP müsse die laizistische Republik von 1923 verteidigt werden. In dieses Horn stößt auch ein kürzlich erschienener Artikel von Tarık Ziya Ekinci mit der Überschrift: »Die ›Neue Türkei‹ der AKP ist ein vorkapitalistisches Staatsprojekt« [1]. Darin heißt es, die AKP sei dabei, den Aufbau einer »Neuen Türkei« auf der Grundlage des sunnitischen Islam abzuschließen und die Türkei in ein »anachronistisches Abenteuer« zu stoßen.
Ekinci ist ein in liberalen und linken Kreisen angesehener Intellektueller. Sein Wort hat nicht nur Gewicht, es drückt auch einen liberalen Common Sense aus. Einige Entwicklungen, die wir in der Türkei beobachten können, lassen das Aufkommen eines Faschismus im Verbund mit einer reaktionären Ideologie durchaus als akute Gefahr erscheinen. Doch von einem Rückfall in vorkapitalistische Zeiten kann keine Rede sein. Dies ist ein Trugschluss, der auf falschen Annahmen basiert. Er verhindert, die aktuelle Entwicklung in ihrer gesamten Tragweite zu begreifen, und kann ins strategische Abseits führen.
»Alter Staat« liquidiert
Ekinci stellt fest, dass das kemalistische Regime nach dem Verfassungsreferendum vom 16. April 2017 »meisterlich liquidiert wurde«. Unter der Führung von Erdoğan werde ein neues Regime aufgebaut. Die AKP sei heute die einzige Partei, die in der Gesellschaft eine kulturelle und ideologische Hegemonie aufrechterhalten könne. Auf der Basis ihrer »Grundideologie« – dem sunnitischen Islam – sei sie bestrebt, »vorkapitalistische Institutionen« wiederzubeleben, so Ekinci mit Blick auf die Förderung religiöser Weltanschauungen im Erziehungs- und Bildungssystem sowie stärker werdende religiöse Gemeinschaften.
Ekinci warnt die Kemalisten, sie sollten nicht glauben, dass die AKP von ihrem Projekt ablasse, nur weil sie es nicht immerfort aggressiv und radikal – »revolutionär« – vorantreibe. Inzwischen werde eine »evolutionäre« Strategie verfolgt, womit Ekinci den schleichenden aber unablässig betriebenen reaktionären Wandel anspricht. Die »Neue Türkei« könne weder ein demokratischer noch ein laizistischer Rechtsstaat bleiben.
Ekinci betont ferner, dass die AKP in den ersten fünf Regierungsjahren einen konsequenten Kampf für die Erweiterung der demokratischen Grundrechte und Stärkung des Rechtsstaats geführt habe. Dabei habe sie bei der Bekämpfung von radikalen Elementen der Armee große öffentliche Unterstützung erhalten, die Armee zuerst von Kemalisten, dann aber von allen Gegnern des Projekts »Neue Türkei« gesäubert.
Besonders enttäuscht ist Ekinci von der Bourgeoisie. Obwohl die Lösung der kurdischen Frage und die Herstellung eines gesellschaftlichen Friedens, die Erweiterung von demokratischen Grundrechten und die Wiederherstellung eines echten Rechtsstaats mit ihren Klasseninteressen übereinstimmten, setze sich die Bourgeoisie nicht für diese Ziele ein. Dies komme einer Selbstverleugnung gleich. Obwohl die Aufhebung des Ausnahmezustands in ihrem Interesse liege, halte sie gegenüber Erdoğan still. Das sei eine nicht zu entschuldigende Schwäche.
Aus den Zeilen spricht ein vom Großbürgertum enttäuschter kleinbürgerlicher Liberalismus. Doch die Enttäuschung führt Ekinci immerhin zu einer richtigen Agenda: »Wenn die politischen Parteien der Arbeiter*innenklasse, Gewerkschaften, die kurdische Befreiungsbewegung, Alevit*innen und andere diskriminierte Gruppen eine gemeinsame politische Bewegung gründen können, kann es verhindert werden, dass die Türkei in ein anachronistisches Abenteuer hineingezogen wird«.
Kapitalismus ist nicht Demokratie
Solange die liberalen Trugschlüsse fortbestehen, steht eine richtige Agenda immer in der Gefahr, korrumpiert oder auf Irrwege gelenkt zu werden. Dies kann der Fall sein, wenn demokratische Lippenbekenntnisse der Bourgeoisie als Ausdruck eines wahren Kerns gesehen werden, die politische Strategie an der Gewinnung der Bourgeoisie als natürliche weil demokratische Verbündete ausgerichtet wird oder wenn auf den Westen gebaut wird, weil dort vermeintlich eine echte und mutige Bourgeoisie existiert, die immer für die Demokratie streitet.
Dies ist wohl der wichtigste Trugschluss der vom Liberalismus beeinflussten Linken in der Türkei: Die Auffassung, die Demokratie stimme mit den Klasseninteressen der Bourgeoisie überein. Die Entstehung von Bourgeoisie und Demokratie im Westen werden fälschlicherweise als deckungsgleich dargestellt. Auf der Grundlage dieser Annahme wird dann behauptet, in der Türkei sei das anders. Die Bourgeoisie stehe hier nicht für Demokratie, da sie vom Staat gegründet worden sei. Ihr habe eine eigenständige soziale Basis gefehlt, damit habe sie auch kein Selbstvertrauen entwickelt, sich gegen Autoritarismus aufzulehnen und die Demokratie zu verteidigen. Die türkische Bourgeoisie sei auch später niemals herrschend geworden, sie habe immer ein von der militärisch-zivilen Bürokratie abhängiges Dasein gefristet. Infolge der internalisierten Unterwerfung weigere sich die große Bourgeoisie noch heute, Klassenherrschaft auszuüben und der Türkei ihren demokratischen Stempel aufzudrücken.
Diese liberale Auslegung will nicht zur Kenntnis nehmen, dass das Verhältnis zwischen Kapitalismus und Demokratie nicht kausal oder strukturell ist, sondern Konjunkturen unterliegt. Die bürgerliche Demokratie basiert auf einem instabilen Kompromissgleichgewicht zwischen den gesellschaftlichen Klassen. Die Kämpfe der Arbeiter*innenklasse, die Auseinandersetzungen zwischen unterschiedlichen Kapitalfraktionen und die Hegemoniebestrebungen der Bourgeoisie bestimmen die Funktionalität und das Niveau der bürgerlichen Demokratien.
Für die Festigung der herrschenden Macht- und Eigentumsverhältnisse ist eine bürgerliche Demokratie nicht zwingend. Die jüngere Geschichte ist voller Beispiele, wie bei der Wahrung herrschender Klasseninteressen die bürgerliche Demokratie entkernt wird, autokratische, sogar faschistische Diktaturen installiert werden. Der kapitalistische Entwicklungsprozess ist nicht gradlinig, verfolgt nicht überall die gleichen Wege und Etappen. Historische und materielle Bedingungen, die weltweite Konjunktur, Klassen- und Fraktionskämpfe beeinflussen sich gegenseitig und prägen in jedem Land den Entwicklungsprozess unterschiedlich.
Kapitalistischer Staat
Die Türkei ist, wie überall wo kapitalistische Produktionsverhältnisse vorherrschen, ein kapitalistischer Staat und dieser ist – in letzter Instanz – ein Herrschaftsinstrument der Bourgeoisie. Liberale Behauptungen, dass die »kemalistische Republik kein bürgerlicher Staat« sei und »keine soziale Basis« hätte, sind abstrakte Formeln.
Liberale, Kemalisten als auch manche Linke lösen die Bürokratie von ihrem Klasseninhalt und stellen sie über die Klassen. Während Kemalisten die Armee zur Beschützerin der laizistischen Ordnung stilisieren, fabulieren Liberale eine von jeglichen Klasseninhalten losgelöste militärische Vormundschaft.
Dabei wird verdrängt, dass die militärische und zivile Bürokratie Herrschaftsinstrumente des kapitalistischen Staates sind. Jede einzelne der bisherigen militärischen Interventionen wurde zur Festigung beziehungsweise Erneuerung des kapitalistischen Akkumulationsregimes durchgeführt. Der Militärputsch vom 12. September 1980 diente der Verschiebung der Kräfteverhältnisse zugunsten des türkischen Kapitals. Um das neoliberale Akkumulationsregime zu verankern, musste der gesellschaftliche und gewerkschaftliche Widerstand gegen das Strukturanpassungsprogramm des IWF vom 24. Januar 1980 gebrochen werden. Der Putsch diente der Wahrung der Interessen der gesamten Bourgeoisie der Türkei in Abstimmung mit den imperialistischen Mächten. Mehr noch: Es war die »kemalistische und laizistische« Militärjunta, die dem politischen Islam den Weg ebnete, um die linke Opposition zu bekämpfen.
Mit den AKP-Regierungsjahren ab 2002 begann nicht »ein konsequenter Kampf für die Erweiterung der demokratischen Grundrechte und Stärkung des Rechtsstaats«, wie Ekinci meint, sondern ein Prozess, der das in die Krise geratene bürgerliche Gefüge restaurieren und die schwindende Zustimmung für das neoliberale Akkumulationsregime – erneut unter der Ägide des IWF – wiederherstellen sollte. Die AKP trägt seitdem maßgeblich den autoritären Neoliberalismus, sie ist die gesellschaftlich-politische Akteurin der kapitalistischen Ausbeutung, die die Wahrung der Gesamtinteressen der Bourgeoisie – sowohl der Monopolbourgeoisie als auch anderer Fraktionen – garantiert.
Kemalistischer Laizismus ist nicht Säkularismus
Die AKP ist eine reaktionäre Partei, eine konservative politische Formation, die als Koalition unterschiedlicher Strömungen des politischen Islams gegründet wurde, sich inzwischen aber von einem erheblichen Teil ihrer Gründungsmitglieder getrennt hat. Ihre Ideologie gründet auf der »türkisch-islamischen Synthese«. Dabei benutzt die AKP den kemalistischen Laizismus so wie alle anderen Parteien vor ihr auch.
Der kemalistische Laizismus hat von Anfang an, trotz aller Aufklärungsversprechen und einiger aufklärerischer Reformen, nie einen wirklich säkularen Staat etabliert. Staat und Religion wurden nicht voneinander getrennt, sondern eine Staatsreligion etabliert, die absolute Wahrheiten verkündet. Insbesondere mittels der zentralistischen Religionsanstalt »Diyanet« wurde eine offizielle Staatsreligion auf der Grundlage der sunnitischen Interpretation des Islams eingeführt, mit deren Hilfe die kapitalistische Ausbeutung legitimiert, gesellschaftlicher Widerstand und insbesondere Kämpfe der Arbeiter*innenklasse im Keime erstickt werden sollten.
Die AKP nutzt die vom kemalistischen Regime aufgebauten Strukturen, um den Inhalt der Staatsreligion zu bestimmen und ihre Macht zu festigen. Das Regime ist dabei, eine Islamversion sunnitisch-salafistischer Prägung einzuführen, die keinen anderen Glauben neben sich duldet, mit der aber auch der Neoliberalismus und ein Almosenregime geheiligt werden. Genau aus diesem Grund besteht zwischen der türkischen Bourgeoisie und dem autoritären Religionsverständnis kein grundlegender Widerspruch. Diese Feststellung schließt nicht aus, dass es Reibungen zwischen der Regierung und Interessenverbänden der Bourgeoisie oder einzelnen Unternehmern bis hin zu Enteignungen geben kann. Solche Reibungen sind jedoch der Normalfall im Kapitalismus, ihnen unterliegt die kapitalistische Konkurrenz, die immer auch mit politischen Mitteln ausgetragen wird.
Wenn Ekinci nun meint, die Religion sei die »Grundideologie« der AKP, dann meint er etwas vollkommen anderes als eben ausgeführt. Kemalistische und liberale Lesarten, die allein den religiös-reaktionären Inhalt der AKP als Problem ausdeuten, verstellen den Blick auf die Klassenbasis der AKP beziehungsweise des politischen Islams. Denn die reaktionäre Weltanschauung, die nationalistische Rhetorik der AKP sind der konkrete Ausdruck ihres bürgerlichen Charakters. Ihrer Programmatik nach ist die AKP eine bürgerliche Partei, eben eine ziemlich reaktionäre und aggressive.
Sinngemäß adaptiert stimmt Marx‘ Ausspruch noch immer: Der herrschende Glaube ist der Glaube der herrschenden Klasse.
Bürgerliche Reaktion
Das AKP-Palast-Regime ist nicht auf dem Weg, eine »Neue Türkei« zu gründen, sondern das mit der Militärdiktatur durchgesetzte neoliberale Akkumulationsregime zu vertiefen. Die AKP hat weder »demokratische Grundrechte erweitert«, noch »vorkapitalistische Strukturen installiert«. Sowohl das Präsidialsystem als auch der Ausnahmezustand wahren die Interessen der Monopolbourgeoisie aber auch anderer inländischer wie ausländischer Fraktionen [2]. Die eigentliche Verneinung der Identität würde eintreten, wenn die Bourgeoisie sich dem Ausnahmezustand und den Dekreten entgegenstellen würde.
Dass das Regime immer autoritärer wird und sogar die Gefahr einer faschistischen Diktatur nicht von der Hand zu weisen ist, liegt nicht daran, dass das Regime von sich aus zur Allmacht drängt. In Krisenzeiten, wenn sich die Klassengegensätze verschärfen, Fraktionskämpfe zunehmen, am Horizont sich größere Krisen zusammenbrauen, wird die Entkernung der bürgerlichen Demokratie, der Autoritarismus oder gar eine faschistische Diktatur zur Option, um die Kontinuität der Akkumulation zu gewährleisten.
Die globale Überakkumulationskrise, die Schwankungen der Weltkonjunktur, ökologische Zerstörung, Migrations- und Flüchtlingsbewegungen, militärische Konflikte führen nicht nur in privilegierten Regionen der Welt dazu, dass sich Chauvinismus verbreitet, rassistische und rechtspopulistische Parteien Zulauf bekommen und autoritäre Entwicklungen verstärkt werden.
In einem semi-peripheren Land wie der Türkei, wo strukturelle Abhängigkeiten zu den kapitalistischen Akkumulationszentren bestehen, wirken kapitalistische Krisentendenzen stärker. Auch vor der AKP war die Türkei autoritär verfasst, mit ihr nimmt die Entwicklung aber eine totalitäre Form an. Die Gezi-Proteste und der Kampf der kurdischen Befreiungsbewegung zeigen aber, dass jederzeit mit Widerstand zu rechnen ist. Die totalitäre Entwicklung ist daher kein »anachronistisches Abenteuer«, sondern eine bürgerliche Reaktion auf Krisen und Kämpfe.
Prioritäten ohne Illusionen
Unter den gegenwärtigen Bedingungen ist die Nutzung eines jeden fortschrittlichen Schrittes für den Aufbau eines breiten gesellschaftlichen Bündnisses eine immense strategische Herausforderung. Jeder Schritt, wie klein er auch sein mag, wie sehr er auch aus den Widersprüchen im Machtblock hervorgeht, muss genutzt werden, und zwar auch dann, wenn er von bürgerlichen Kräften ausgeht, ohne aber die Illusion zu nähren, dass Demokratie ursächlich von der Bourgeoisie ausgehen könne.
Trotz grundsätzlicher Kritik an der bürgerlichen Demokratie und an liberalen Freiheiten ist aber deren Stellenwert anzuerkennen. Nicht die bürgerliche Demokratie an sich ist eine Illusion. Sie ist ein Ergebnis von Kämpfen, die weitergetragen werden müssen. Heute müssen bürgerliche Grundrechte, Presse-, Meinungs- und Organisationsfreiheiten, gewerkschaftliche Rechte, eine säkulare Wissenschaft auch gegen die Bourgeoisie verteidigt werden.
Unter den gegebenen Bedingungen ist es eine Priorität, das AKP-Palast-Regime zurückzudrängen. Die Teilnahme unterschiedlicher Gruppen am »Gerechtigkeitsmarsch« der CHP weist erneut auf ein Oppositionspotential hin. Diese Gruppen aus Enttäuschung oder aufgrund kemalistischer Provokationen im Stich zu lassen, ist keine Option. Sie der kemalistischen Führung zu überlassen, ist ebenso wenig eine Option, wie auf die Bourgeoisie oder den Westen als Retter in der Not zu hoffen.
_______________________________________
[1] AK Parti‘nin ‚Yeni Türkiye’si kapitalizm öncesi devlet projesidir.
Von 1965 bis 1969 war Ekinci Abgeordneter der TIP (Arbeiterpartei der Türkei). Er wurde mehrfach wegen kurdischer Propaganda verhaftet. Er ist Gründer der Organisation »Demokratische Versöhnung und Initiative zur Lösung der kurdischen Frage« (DEMOS).
[2] Siehe: Ankaras Anleihe. Türkischer Vermögensfonds sammelt Staatsbesitz des Landes ein. Internationalen Gläubigern wird die Tür geöffnet.
http://infobrief-tuerkei.blogspot.gr/2017/10/neue-turkei-oder-restauration.html
[…] […]