Mια γόνιμη άποψη για τo graffiti στο Πολυτεχνείο
To graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκι
Ποια υποκρισία είναι αυτή που ανέχεται ένα ιστορικό κτίριο να στέκει ντυμένο τις φθορές του, παρατημένο μέσα στα χρόνια, ποια είναι αυτή η υποκρισία που δεν σοκαρίστηκε από τα δακρυγόνα που λεηλατούσαν την ιστορία του κτιρίου μόλις λίγους μήνες πριν, τότε που τα ανοιγμένα κεφάλια των παιδιών δεν ήταν προσβολή, αλλά θίγονται τώρα από την αυθάδεια ίσως της λιγότερο «αναγνωρισμένης» μορφής Τέχνης;
Τα graffiti ξέρουν καλά πώς να σου βγάζουν γλώσσα, πώς να σε λένε γελοίο, ποταπό και τιποτένιο, πώς να σου υπενθυμίζουν όλα τα μαύρα σου βάθη: ότι μπορείς να σκοτώσεις, να σιωπήσεις, να κανιβαλίσεις, να συνηγορήσεις, να μαραζώσεις ή να παραδοθείς. Αλλά δεν μπορείς να ξεχνάς. Γιατί σε κάθε γωνία που στρίβεις, σε κάθε πόρτα που κλείνεις, σε κάθε πλάτη που κολλάς σε τοίχους, υπάρχει κάτι που καραδοκεί: Μια εικόνα. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Παρόν. Αυτό κάνουν, και το κάνουν καλά, βρίσκονται παντού.,
Οι δρόμοι δεν είναι καμβάς, είναι πληγή. Τους περπατάνε κάθε μέρα έξυπνοι, χαζοί, πλούσιοι, φτωχοί, ευτυχισμένοι, μοναχικοί, ερωτευμένοι, μίζεροι, χαιρέκακοι. Άνθρωποι. Άνθρωποι. Στους δρόμους κάποιοι άλλοι κοιμούνται, μένουν μόνιμα ή πεθαίνουν. Πίσω από το Πολυτεχνείο, κυρίως πεθαίνουν. Δεν είναι κι αυτή μια τραγική ειρωνία; Δεν είναι μια ειρωνία σχεδόν «καλλιτεχνική»; Μέσα στο Πολυτεχνείο τους σκότωσαν, γιατί εκείνοι πάλευαν για δημοκρατία. Έξω από το Πολυτεχνείο τους σκοτώνουν, γιατί κάτι παλεύει να πείσει πως υπάρχει, μισοπεθαμένο; Μισερό; Μέσα από πτώματα προσπαθεί να διατηρήσει σκοτεινά αντανακλαστικά, βίαια, «οι ναρκομανείς που κλέβουν και σκοτώνουν για την δόση τους, ζόμπι, πτώματα όρθια, κλείδωσε καλά την πόρτα σου». Έπειτα, πηγαίνουν κάμερες και συνεργεία, ένας παρουσιαστής με κατεβασμένο ύφος αναρωτιέται τι και πώς και ποιος οδηγεί στην εξαθλίωση. Σπουδαίο θέμα τα ναρκωτικά, κάνουν τηλεθέαση. Εσύ, παρ’όλα αυτά, θυμήθηκες να κλείσεις καλά την πόρτα σου;
Μα κι η πόρτα σου είναι πληγή και μάλιστα πληγή ζωγραφισμένη, όπως κι η κάθε γωνιά απ’την υπόλοιπη πόλη. Λες και τα κτίρια είναι φλέβες, το χρώμα είναι αίμα κι όλο αυτό το σύστημα μας χαρίζει έστω λίγες ανάσες καθαρού οξυγόνου.
Η ζωγραφική των δρόμων, ακόμα κι αν είναι χαρούμενη, ακόμα κι αν είναι φωτεινή-φωτεινή, είναι εξ’αρχής γκροτέσκο, αφού αντί για καμβά έχει πληγές κι αντί για χρώματα έχει ιστορίες. «Στην πόλη-φυλακή αργοπεθαίνει ο έρωτας» και μπαλόνια έτοιμα να σκάσουν (τα μπαλόνια της οργής). Ένα χέρι που κατεβαίνει να ενωθεί με ένα άλλο χέρι, φτιαγμένα σε μόλις ένα απόγευμα Τετάρτης, καλύπτουν μια ολόκληρη πλαϊνή όψη πολυκατοικίας. Ένας Χοντρός κι ένας Λιγνός, δυο παπάδες που φιλιούνται.
Κι αν ήρθε πράγματι η ώρα να μιλήσουμε για Λεηλασία και Τέχνη, καλό θα ήταν πρώτα να δώσουμε συναίσθημα στους ορισμούς. Γιατί η Τέχνη (η Τέχνη, βέβαια, η Τέχνη!) που κάλυψε το Πολυτεχνείο, είναι σκοτεινή και θυμωμένη. Πήρε ένα σύμβολο αγώνα για τη δημοκρατία και το χρωμάτισε με όλα τα φρικτά που περνά μια άλλη γενιά, όλα αυτά που αναγκάστηκε να ζει. Όλο τον πόνο, όλη τη θλίψη, όλους τους δικούς της νεκρούς, τους δικούς της προδομένους, τους δικούς της νέους τους ζωγράφισε με αυθάδεια στο μέρος που κάποτε γραφόταν ιστορία.
Με τρομερή αυθαιρεσία, αλλά αυθαιρεσία που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και επιτρεπτή και αναγκαία, το τεράστιο graffiti του Πολυτεχνείου, μου έφερε στο μυαλό τον Φράνσις Μπέικον αμέσως μετά το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου. Ο εικονογράφος του 20ου αιώνα, που πίστευε πως η μοναδική απόλυτη βεβαιότητα είναι ο θάνατος, ζωγράφισε (με μοναδική, απόλυτη βεβαιότητα) την φρίκη του ζωντανού, του θεατή που καρφώνει τα μάτια του στο μοιραίο. «Είμαστε εν δυνάμει σφαχτάρια», έλεγε. Είχε χάσει την πίστη του στην καλοσύνη. Ίσως, σε έναν άλλον αιώνα, να ζωγράφιζε τοίχους…
Ευτυχώς τα κτίρια σαν το Πολυτεχνείο, που έχουν συνδεθεί με θυμό, οργή, πόνο, έχουν πάντοτε την ευγενή καλοσύνη να παραχωρούν τα σώματά τους στα ίδια αισθήματα. Με άλλες εκφράσεις, με άλλα μέσα; Με άλλες γενιές; Αυτά στέκουν εκεί.
Ευτυχώς η Τέχνη έχει το τρομερό πλεονέκτημα να σου ξεριζώνει την καρδιά, να την χαϊδεύει και να την ξαναβάζει στη θέση της. Ευτυχώς η Τέχνη δεν έχει δικά της μάτια, σ’αφήνει να’χεις τα δικά σου. Έτσι, εκεί που κάποιοι βλέπουν Λεηλασία, Βεβήλωση, Σήψη, κάποιοι άλλοι στέκονται στη Σήψη και βλέπουν ζωγραφισμένη την πολύ προσωπική, πολύ μοναχική κι όμως τόσο συλλογική Οργή.
Ευτυχώς υπάρχει κάτι που κρατιέται ακόμα ζωντανό.
«In yer face», λοιπόν.
http://www.hitandrun.gr/graffiti-sto-politechnio-ena-chastouki-2/
Πολυτεχνείο
(η πλευρά της Στουρνάρη που καλύφθηκε από το graffiti)
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
http://www.enetpress.gr/el/ellada/themata/mia-synigoria-gia-to-graffiti-sto-polytexneio.html
Mια συνηγορία για το graffiti στο Πολυτεχνείο
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
Ένα γεγονός ήρθε να ταράξει την κανονικότητα των ημερών. Μια κανονικότητα που κυρίως είχε σχέσημε τα τεκταινόμενα μεταξύ Βρυξελών και Αθηνών, με την προσοχή των Μέσων να στρέφεται ευλόγως στις ελληνο-ευρωπαϊκές σχέσεις. Και το γεγονός αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα τεράστιο γκράφιτι που σκέπασε τις βρώμικες πλευρές του Πολυτεχνείου, κυρίως την πολύπαθη πλευρά της Στουρνάρη και λίγο τη γωνία με την Πατησίων. Όποιος καθημερινά περιπλανιέται στους δρόμους αυτούς, μάλλον ένοιωσε ανακούφιση από την εξαφάνιση της βρωμιάς στον τοίχο της Στουρνάρη. Αυτή όμως είναι η ωφελιμιστική πλευρά του πράγματος. Γιατί υπάρχει και άλλη, η οποία σχετίζεται με τη ζωντάνια της πόλης και με την πρόθεση κάποιων πολιτών να παρέμβουν εικαστικά και να επιχειρήσουν να φέρουν στο φως αυτά που δεν μπορούν να εκφραστούν σε μια επίπεδη πραγματικότητα, τις βαθειές επιθυμίες, τις ψυχώσεις και τις φοβίες. Δημιούργησαν έτσι ένα έργο αμφιλεγόμενο, σκληρό και βίαιο, που με τη σειρά του ανέδειξε όλο το σκοτεινό νεοελληνικό κόσμο της εύκολης κριτικής. Τελικά είναι ένα έργο πετυχημένο, γιατί κατάφερε να ταράξει το αστικό κοινό και να το υποχρεώσει να εκφραστεί.
Η παρέμβαση σε δημόσιους χώρους δεν είναι κάτι το νέο. Ας θυμηθούμε τις παρεμβάσεις στο Παρίσι του ημέτερου Έλληνα ζωγράφου και γλύπτη Eπαμεινώντα Παπαδόπουλου (1922-2005), που έμεινε γνωστός τους καλλιτεχνικούς κύκλους της Γαλλίας ως NONDA. Απορρίπτοντας συνειδητά τους περιορισμούς της εγκατάστασης σε γκαλερί, ο NONDA επιχείρησε την επανένταξη της τέχνης στο δημόσιο χώρο. Έτσι έγινε ο πρώτος ζωγράφος που μετέτρεψε τις καμάρες της γέφυρας Pont Neuf σε ένα one-man show με τεράστιους καμβάδες και γλυπτά, αναβιώνοντας έτσι μια παράδοση της δημόσιας τέχνης και των υπαίθριων εκθέσεων στην Ευρώπη. Επί τέσσερα συναπτά έτη o ΝONDA πειραματιζόταν με τις εκθέσεις του στο δημόσιο χώρο.
Ιn-yer-face-theatre
Ακριβώς στο ρεύμα αυτό της συνάντησης των δημόσιων χώρων με την τέχνη, πρέπει να εντάξουμε και το graffiti του Πολυτεχνείου και αυτό ανεξάρτητα από τις όποιες περί της ποιότητας ενστάσεις. Δεδομένου ότι οι διάφοροι που άσκησαν κριτική πόρρω απέχουν από το να θεωρηθούν κριτικοί τέχνης. Αλλά και οι πραγματικοί τέτοιοι κριτικοί εντάσσονται μάλλον σε μια εμπορική αντίληψη για την Τέχνη. Αυτό βέβαια είναι ένα τεράστιο θέμα. Το σημαντικότερο με το graffiti του Πολυτεχνείου είναι ότι έφερε σε επαφή το αστικό κοινό της πρωτεύουσας με μια νέα αντίληψη περί τέχνης που έχει ονομαστεί ‘in-yer-face-theatre”, η οποία μέσα από μη ρεαλιστικά σχήματα επιχειρεί να συνθέσει εικόνες του ασυνείδητου. Μια καλή περιγραφή του συγκεκριμένου ρεύματος κάνει το διαδικτυακό περιοδικό «onlytheater.gr»: «Ο όρος in-yer-face theatre δόθηκε από το δημοσιογράφο Alex Sierz στις αρχές του δεκαετία του ΄90 για να περιγράψει μια νέα γενιά συγγραφέων που εμφανίστηκαν στη βρετανική σκηνή, μεταξύ των οποίων η Σάρα Κέην, ο Μάρτι Μακ Ντόνα, ο Μαξ Ρέιβενχιλ, ο Άντονι Νίλσον, ο Πάτρικ Μάρμπερ, ο Φίλιπ Ρίντλει και άλλοι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν τίτλο-ομπρέλα κάτω από την οποία ενέταξε ο Sierz συγγραφείς που έχουν κοινά χαρακτηριστικά κυρίως ως προς το περιεχόμενο και τον τρόπο έκφρασής τους. Έργα σκληρά, προκλητικά που θέλουν να σοκάρουν τους θεατές, που τους αντιμετωπίζουν «κατάμουτρα» ( αυτό ακριβώς σημαίνει in-yer-face), χωρίς προκαταλήψεις, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα «βρώμικη» αλλά παράδοξα ποιητική.»
Η τέχνη αυτή που έως τώρα ήταν περιορισμένη μέσα στους τοίχους θεάτρων, βγήκε με τη σειρά της στο φως λειτουργώντας ως αντικατοπτρισμός της κοινωνίας. Γιατί ο χώρος πέριξ του Πολυτεχνείου που επιχείρησε να εκφράσει το έργο, είναι ένας ιδιαίτερος και φορτισμένος χώρος. Και αν δεχτούμε ότι «…από τη φύση της η πόλη είναι οι πολίτες», όπως υποστηρίζει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» (1261a17-19), το graffiti ήρθε να εκφράσει εκείνους τους πολίτες που έχουν μετατρέψει εδώ και δεκαετίες την περιοχή σε τόπο ποικίλης έκφρασης.
Για το εγχείρημα αυτό η Όλγα Στέφου γράφει: ««Με τρομερή αυθαιρεσία, αλλά αυθαιρεσία που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και επιτρεπτή και αναγκαία, το τεράστιο graffiti του Πολυτεχνείου, μου έφερε στο μυαλό τον Φράνσις Μπέικον αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο εικονογράφος του 20ου αιώνα, που πίστευε πως η μοναδική απόλυτη βεβαιότητα είναι ο θάνατος, ζωγράφισε (με μοναδική, απόλυτη βεβαιότητα) την φρίκη του ζωντανού, του θεατή που καρφώνει τα μάτια του στο μοιραίο.……
Ευτυχώς η Τέχνη έχει το τρομερό πλεονέκτημα να σου ξεριζώνει την καρδιά, να την χαϊδεύει και να την ξαναβάζει στη θέση της. Ευτυχώς η Τέχνη δεν έχει δικά της μάτια, σ’αφήνει να’χεις τα δικά σου. Έτσι, εκεί που κάποιοι βλέπουν Λεηλασία, Βεβήλωση, Σήψη, κάποιοι άλλοι στέκονται στη Σήψη και βλέπουν ζωγραφισμένη την πολύ προσωπική, πολύ μοναχική κι όμως τόσο συλλογική Οργή.»
Επίσης γράφτηκαν:
————————
Σταλινική τέχνη
Ηλίας Κανέλλης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/03/2015 08:00 |
Με ενοχλούν βαθύτατα οι δύο ζωγραφισμένες ασπρόμαυρες χερούκλες σε τοίχο πολυκατοικίας της Ομόνοιας, υποτίθεται σύγχρονη εκδοχή έργου του ζωγράφου…
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5216834/stalinikh-texnh/
——————————–
Οργή των πρυτάνεων των ΑΕΙ για τον «βανδαλισμό» με γκράφιτι στο Πολυτεχνείο
Τη θλίψη και την οργή τους εκφράζουν, με ανακοίνωσή τους, τα μέλη του προεδρείου της συνόδου πρυτάνεων ΑΕΙ για «τους πρόσφατους βανδαλισμούς στο ιστορικό κτίριο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στο κέντρο της Αθήνας».
«Οι βανδαλισμοί των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων τείνουν να γίνουν δυστυχώς μέρος της καθημερινότητάς τους. Η θλιβερή εικόνα του ιστορικού κτιρίου του ΕΜΠ αποτελεί την αποκορύφωση των απαράδεκτων αυτών πράξεων. Οι δράστες βεβήλωσαν ένα ιστορικό κτίριο, μνημείο της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και των δημοκρατικών αγώνων αυτού του τόπου.
Δείχνοντας έλλειψη πολιτισμού και σεβασμού στην Ιστορία, πλήττουν με τις πράξεις τους ηθελημένα και συνειδητά το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Η μαύρη και αποκρουστική εικόνα του κτιρίου των οδών Πατησίων και Στουρνάρη βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική εικόνα του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστήμιου, το οποίο, παρά τα πενιχρά μέσα που του διαθέτει η Πολιτεία, αναδεικνύει την αριστεία, παρέχει ανταγωνιστική εκπαίδευση στους φοιτητές του και διακρίνεται για την έρευνά του» αναφέρεται στην ανακοίνωση της συνόδου πρυτάνεων.
Επίσης, οι πρυτάνεις υπενθυμίζουν τις προτάσεις τους για τα θέματα προστασίας των ΑΕΙ. «Η Σύνοδος των Πρυτάνεων έχει επανειλημμένα επισημάνει στην Πολιτεία το θέμα της φύλαξης των Πανεπιστημίων τα οποία, με τις συνεχείς μειώσεις στους τακτικούς προϋπολογισμούς τους και την υποστελέχωσή τους σε διοικητικό προσωπικό μέσω της διαθεσιμότητας και όχι μόνο, είναι ανήμπορα να αντιδράσουν.
Η Σύνοδος, μέσω των αποφάσεών της, έχει υποβάλει συγκεκριμένες προτάσεις για την καθαριότητα, τη φύλαξη και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων των Πανεπιστημίων. Καλούμε τη νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων να ανταποκριθεί σε αυτές. Ελπίζουμε στην ανταπόκριση του πρωθυπουργού -απόφοιτου του ΕΜΠ- καθώς και του υπουργού Παιδείας, Πολιτισμού Θρησκευμάτων -ομότιμου καθηγητή του ΕΜΠ- ώστε να αποτραπεί η πολύμορφη υποβάθμιση που υφίστανται τα Ελληνικά Δημόσια Πανεπιστήμια» σημειώνουν οι πρυτάνεις στην ανακοίνωση τους.
http://www.tanea.gr/news/greece/article/5217020/orgh-twn-prytanewn-twn-aei-gia-ton-bandalismo-me-gkrafiti-sto-polytexneio/
—————————-
Πολυτεχνείο, η εξοικείωση με το χειρότερο
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Πριν από λίγα 24ωρα, η όψη του Πολυτεχνείου επί της οδού Στουρνάρη καλύφθηκε από ένα τεράστιο γκράφιτι. Είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει παρά ελάχιστα κενά. Είναι τόσο απόλυτο ως προς την πρόθεση, τόσο συμπαγές ως προς τη στόχευση, όσο αδύνατον είναι να αφαιρεθεί αν δεν βρεθεί κάποιος να πληρώσει για τον καθαρισμό του κτιρίου.
Βεβαίως, το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ ποτέ δεν ήταν καθαρό. Απλώς, αυτή η παρέμβαση, την οποία κάποιοι που αντιπαθούν την «αστική στειρότητα» την εκλαμβάνουν ως εξελιγμένο δείγμα της street art (διάβασα και τον όρο post-graffiti σκηνή), εκφράζεται μέσα από την εξωστρεφή αυθάδειά της. Είναι, με άλλα λόγια, μια παρέμβαση που, καθώς καλύπτει το σύνολο της εξωτερικής όψης επί της οδού Στουρνάρα, δηλώνει με επιθετική αυτοπεποίθηση ότι το γενικότερο κλίμα παρέχει ηθική νομιμοποίηση. Καμία πολιτική αρχή, καμία πρυτανεία, καμία τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπόρεσε όχι να επιλύσει το θέμα του συνεχούς βανδαλισμού αλλά να προτείνει, έστω, μια ρεαλιστική προσέγγιση. Η εκ των προτέρων δηλωμένη ηττοπάθεια, αλλά και ο φόβος να εκφραστεί από επίσημα χείλη μια ρήξη με την κουλτούρα των βανδαλισμών και τους υποστηρικτές της, επιβεβαιώνεται και από την απουσία οποιασδήποτε κίνησης τα τελευταία 24ωρα.
«Είναι έλλειμμα αγωγής και πολιτισμού, καθώς πρόκειται για ένα μνημείο», είπε σε τηλεφωνική συνομιλία ο πρύτανης του ΕΜΠ, Ιωάννης Γκόλιας, ο οποίος, όμως, αρνήθηκε να καταδικάσει τον βανδαλισμό του κτιρίου. «Eχω πολλά να καταδικάσω και δεν θέλω να μπω σε αυτήν τη λογική. Δεν εκφράζω ούτε ευαρέσκεια, ούτε δυσαρέσκεια». Ο κ. πρύτανης απέδωσε αυτήν την «απόσταση» στις αντικειμενικές δυσχέρειες του ιδρύματος. «Δεν έχω φύλακες. Από τους 40 έχουν μείνει οι τρεις. Εχουμε πάρει ελάχιστους επιπλέον και τι δεν ακούσαμε γι’ αυτό. Οσους έχουμε, φυλάνε τον εσωτερικό χώρο. Δεν έχουν οπτική επαφή με το τι συμβαίνει εξωτερικά. Το είδα κι εγώ αυτό που συνέβη, αλλά τι θέλετε να κάνω; Να βάλουμε χρήματα και μετά να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε τη ΔΕΗ; Προσπαθώ να θέσω προτεραιότητες. Οπότε, θα μπορούσα να καταδικάσω αυτό που έγινε, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορώ να το κάνω».Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε το θέαμα.
http://www.kathimerini.gr/806135/article/politismos/polh/polytexneio-h-e3oikeiwsh-me-to-xeirotero
—————-
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
Τοιχογραφία αδιαφορίας
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 11.03.2015 :
Πάλι η «κακούργα κενωνία» φταίει για την αθλιότητα του Πολυτεχνείου; Εντάξει! Το είπε με πιο λόγιο τρόπο ο πρώην συνάδελφος και νυν υπουργός Πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης: «Το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο απεικόνισε την κρίση στη χώρα, στην πόλη, στην οδό Στουρνάρη. Η σκοτεινιά του αναδύεται από το ζοφερό μικροκλίμα της περιοχής». Αλλά πάλι και το «Αττικόν» κάηκε απεικονίζοντας κατά κάποιον τρόπο «την κρίση στη χώρα» ή, όπως έγραψε ο χρήστης του τουίτερ @anestis, «στο κάτω-κάτω το κάψιμο του Αττικόν τι ήταν, αν όχι μια εικαστική παρέμβαση;»
Βεβαίως, στη ζωή, όλα συνδέονται με όλα. Ετσι και ο βανδαλισμός του ιστορικού κτιρίου μπορεί να απεικονίζει τον ζόφο, την κρίση, το πένθος και άλλα φοβερά. Αλλά πάλι σαν πολλά δεν χώνουμε κάτω από το χαλί της οικονομικής ανέχειας; Μήπως, για παράδειγμα, αθωώνουμε υπόγειες ρατσιστικές και εθνικιστικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας, φορτώνοντας την άνοδο της Χρυσής Αυγής στην κρίση; Μήπως πίσω από το εμφανές της κρίσης υπάρχουν κι άλλες αποτυχίες του κοινωνικού μας βίου τις οποίες δεν θέλουμε να δούμε ώστε να διορθώσουμε; Διότι πέρα από τα κακομαθημένα που μαύρισαν ένα ιστορικό κτίριο, υπάρχουν και οι άλλοι που δεν το προστάτευσαν.
Ορθώς λοιπόν εξανέστη ο πρύτανης της Σχολής Καλών Τεχνών κ. Πάνος Χαραλάμπους επειδή δεν είδαν και δεν έκαναν κάτι οι αστυνομικοί που περιπολούν την περιοχή. Ο ίδιος –σύμφωνα και με πληροφορίες που είχε από περιοίκους– υπολόγισε ότι ο βανδαλισμός έγινε από ομάδα τουλάχιστον είκοσι ατόμων, τα οποία ξόδεψαν πάνω από πέντε ώρες για να κάνουν το κομμάτι τους. «Τόσες περιπολίες γίνονται», είπε, «κανείς δεν είδε κάτι;» (Βήμα Fm 10.3.2015). Οταν ρωτήθηκε, όμως, για τα του οίκου του, γιατί οι –έστω λιγοστοί– φύλακες του κτιρίου δεν είδαν, δεν έκαναν κάτι –γιατί δεν έβαλαν μια φωνή, βρε αδελφέ!– άρχισε τα «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Οι «φύλακες εισόδου» είναι στην πόρτα (δίπλα, δηλαδή, από εκεί που έβαφαν οι μπογιατζήδες), αλλά «δεν έχουν καθήκον να βγουν έξω από την πόρτα»· βρίσκονται σε εσοχές και δεν μπόρεσαν να δουν τι γίνεται στο κτίριο για τη φύλαξη του οποίου πληρώνονται κ.ά. τέτοια τερπνά. Μέχρι που το γύρισε στη βαριά φιλοσοφία, το… νόημα του γκράφιτι στη σύγχρονη κοινωνία.
Η ουσία, βεβαίως, είναι άλλη. Οπως γίνεται με όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, όταν εξελίσσεται κάτι όλοι αδιαφορούν. Μέχρι να ολοκληρωθεί η καταστροφή και οι ίδιοι να σχίζουν τα ιμάτιά τους ρωτώντας «μα πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό;». Αδιαφόρησαν οι περιπολούντες αστυνομικοί· αδιαφόρησαν οι φύλακες, που ακόμη κι αν δεν έβλεπαν, δεν πήρε το αυτί τους κάτι; Εντελώς αθόρυβοι ήταν οι τοιχογράφοι; Αδιαφόρησαν οι περαστικοί και οι περίοικοι, ίσως με το δίκιο τους, αφού όλο και κάποιος επαναστατημένος νους θα σκεφτόταν ότι είναι «χαφιέδες του κράτους».
Δεν υπάρχει κουλτούρα προστασίας του δημόσιου στην Ελλάδα, κι ας περπατούν χιλιόμετρα οι συνδικαλιστές για να προστατεύσουν τα δημόσια αγαθά από τη θανατηφόρο ιδιωτικοποίησή τους. Η αδιαφορία όλων μας είναι εμφανής στην κατάσταση των πόλεων, των ακτών με τα χιλιάδες αυθαίρετα και σκουπίδια, στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις με τα «τροφεία» των εργαζομένων, σε ένα κράτος που χρεοκόπησε ενώ όλοι επέλεξαν να είναι «ανενημέρωτοι» για τις δαπάνες και τα έσοδά του.
http://www.kathimerini.gr/806848/opinion/epikairothta/politikh/toixografia-adiaforias
————————–
————————–
ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: ΤΕΧΝΗ Η ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ; – ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ(PICS+VID)
Γκράφιτι στο Πολυτεχνείο: Τέχνη ή βανδαλισμός; – Τι λένε οι πολίτες
Τις τελευταίες ημέρες οι περαστικοί από την οδό Πατησίων γυρνούν ξαφνιασμένοι το κεφάλι: η γνώριμη όψη του Πολυτεχνείου έχει αλλάξει εξαιτίας ενός γκράφιτι που τύλιξε σαν …μαύρο ρούχο το κτήριο.
της Παρασκευής Βονάτσου
Φωτογραφίες-Βίντεο: Γιώργος Διαμαντάκης
Η πανεπιστημιακή κοινότητα κατέθεσε τις αντιρρήσεις της για το γκράφιτι, το υπουργείο Παιδείας το καταδίκασε, η δικαστική έρευνα προχωρά. Τι λένε όμως οι πολίτες που αντικρίζουν το ιστορικό κτήριο της Αθήνας με αλλαγμένο «πρόσωπο»; Οι απόψεις διίστανται: οι μεγαλύτερης ηλικίας το καταδικάζουν, οι νεώτεροι το αντιμετωπίζουν με ενδιαφέρον. Όλοι πάντως αναρωτιούνται πως βάφτηκε σε μια νύχτα μια τόσο μεγάλη επιφάνεια.
Όποιος κι αν ήταν ο στόχος αυτής της τολμηρής πράξης, σίγουρα ένα είναι δεδομένο, ότι έγινε το επίκεντρο συζητήσεων για τα όρια της τέχνης και της αισθητικής.
«Τέχνη μεν, όχι για το Πολυτεχνείο δε»
«Μου αρέσει το γκράφιτι σαν τέχνη, αλλά όχι πάνω σε ένα κτήριο που έχει την ιστορία του Πολυτεχνείου», λέει στο newsbomb.gr ο Δημήτρης Καποτής. Ο κ. Καποτής είναι φωτογράφος και διασχίζοντας τη Πατησίων, σταμάτησε να τραβήξει φωτογραφίες. Η άποψή του είναι ότι το γκράφιτι ταιριάζει καλύτερα σε «απρόσωπους» τοίχους και δεν ήταν εύστοχη η επιλογή του Πολυτεχνείου
«Πολύ σκοτεινό»
«Νόμιζα πως είναι φυλακή»! είπε στο neswsbomb.gr έκπληκτη η Ολλανδέζα τουρίστρια, όταν ρωτήθηκε για το έργο και πληροφορήθηκε πως είναι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. «Δε μου αρέσει καθόλου» προσέθεσε, «είναι πολύ σκοτεινό για την αισθητική μου».
«Μας αρέσει, είμαστε εναλλακτικοί»
italian tourists
Οι νεαροί Ιταλοί βρέθηκαν στη χώρα μας στο πλαίσιο πολιτιστικού προγράμματος σχολείων. Προσπερνούν αδιάφοροι το κτήριο και γυρίζουν να κοιτάξουν όταν ρωτώνται από το newsbomb.gr Σκέφτονται λίγο πριν απαντήσουν. «Ναι, μας αρέσει» λένε και οι δύο. «Είναι τέχνη, η τέχνη μερικές φορές προκαλεί. Εμείς τουλάχιστον είμαστε underground και μας αρέσει η εναλλακτική έκφραση». Λίγο πριν φύγουν στέκονται πάλι και κοιτούν και από την πλευρά της Στουρνάρη. «Ναι, είναι καλό» συμπληρώνουν.
«Αυτό είναι βανδαλισμός»
«Τι γράμματα μαθαίνουν τελικά τα παιδιά μας» , «τι χάλι είναι αυτό», «το βανδάλισαν» είναι οι φράσεις που ακούει κανείς από τους περαστικούς. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν εκφράζονται. Σταματούν, κοιτούν, φωτογραφίζουν, προσπερνούν.
polytexneio grafiti
polytexneio1
«Πως το κατάφεραν όλο αυτό σε μια νύχτα;»
Αρνητικές για το αποτέλεσμα που άλλαξε την όψη του κτηρίου είναι οι κυρίες Ευανθία και Μαρία Παπαδημητρίου. Αυτό πάντως που τους προκαλεί εντύπωση είναι το πώς καλύφθηκε όλο το κτήριο εν μια νυκτί! «Μα πως έφτασαν εκεί, που χρειάζονται σκαλωσιές ; Και δεν τους είδε κανείς; Κάποιος δεν είναι υπεύθυνος εδώ; Πρέπει να καθαρίσει τώρα» υποστηρίζουν.
«Δε με ενοχλεί το γκράφιτι. Το κτήριο αυτό όμως είναι μνημείο»
Grafiti polytexneio foithtria
Η Μαρίνα είναι πρωτοετής φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής. Μάλλον έχει εξοικειωθεί με τη νέα όψη του Πολυτεχνείου τις τελευταίες ημέρες. Το newsbomb.gr τη ρώτησε για το πώς κρίνει το γκράφιτι. Η ίδια απαντά πως την ενοχλούν εξίσου τα γκράφιτι που έχουν καλύψει και άλλα τμήματα ης Σχολής. Δεν διαφωνεί με το γκράφιτι, αλλά, όπως χαρακτηριστικά λέει, «το κτήριο είναι μνημείο»
Αντιδράσεις απο το Υπουργείο Παιδείας και το Υπουργείο Πολιτισμού
«Υπέρβαση των ορίων χαρακτηρίζει το υπουργείο Παιδείας το γκράφιτι που κάλυψε την όψη του Πολυτεχνείου στη Στουρνάρη. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Ν. Ξυδάκης που δήλωσε ότι το γκράφιτι «κατέλαβε επιθετικά το ΕΜΠ»
«Εκτός ορίων» χαρακτήρισε το υπουργείο Παιδείας το γκράφιτι που κάλυψε την εξωτερική όψη του κτηρίου του Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρη.
«Το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων, με αφορμή την κάλυψη των εξωτερικών τοίχων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου από αγνώστους με γκράφιτι, σημειώνει ότι οι εκφράσεις αυθόρμητης τέχνης της νέας γενιάς -όσο σεβαστές και αν είναι- απαιτούν όρια και μέτρο. Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου, ενός ιστορικού κτιρίου της χώρας με ιδιαίτερο συμβολισμό, και μάλιστα συνδεδεμένο με την πρόσφατη ιστορία και τους αγώνες της νέας γενιάς, αλλά και με αισθητική αξία, το υπουργείο θεωρεί ότι η παραπάνω πράξη υπερέβη τα όρια» αναφέρεται σε ανακοίνωση για το θέμα.
Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ακόμη ότι το ζήτημα της φύλαξης των ΑΕΙ αποτελεί αντικείμενο διαλόγου του υπουργείου με την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Νίκος Ξυδάκης: «Το γκράφιτι κατέλαβε επιθετικά το ΕΜΠ»
Την παρέμβαση στην εξωτερική όψη του κτηρίου καταδίκασε ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης και γνωστοποίησε ότι το υπουργείο θα διαθέσει στο ΕΜΠ την τεχνογνωσία των συντηρητών του για την αποκατάσταση των μαρμάρινων στοιχείων»
«Το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο απεικόνισε την κρίση στη χώρα, στην πόλη, στην οδό Στουρνάρη. Η σκοτεινιά του αναδύεται από το ζοφερό μικροκλίμα της περιοχής.Ταυτοχρόνως, το γκράφιτι κατέλαβε επιθετικά το ΕΜΠ και βανδάλισε το αρχιτεκτονικό μνημείο. Αλλοίωσε όχι μόνο τη μορφολογία του, αλλά και την ιστορική του φυσιογνωμία. Επιπλέον έφθειρε τα μάρμαρα, ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτα», είπε ο κ. Ξυδάκης.
Ο κ. Ξυδάκης προανήγγειλε πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση των μαρμάρινων στοιχείων.
Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/565672/gkrafiti-sto-polytexneio-texni-i-vandalismos-ti-lene-oi-polites#ixzz3U9vrOvkJ
Τρίτη, 10 Μαρτίου 2015
Για το Πολυτεχνείο: Nα γνωρίσουμε τα κτίσματα, να αγαπήσουμε τους ανθρώπους
Δήλωση του Μάνου Στεφανίδη, επισκέπτη καθηγητή στην Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας
Στη μνήμη του Λύσανδρου Καυταντζόγλου, αρχιτέκτονα του ΕΜΠ και των Barnes και RTL που σκοτώθηκαν στις ράγες του Ηλεκτρικού ενώ ζωγράφιζαν.
Τα γκράφιτι στην Αθήνα, τα οποία έχουν έγκαιρα προβάλει διεθνείς εφημερίδες, είναι ό, τι πιο παρήγορο συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο της συχνής απελπισίας. Συχνά στα όρια του νόμιμου και του παράνομου, συχνά διωκόμενα, τα γκράφιτι με την έμμονη τους παρουσία, είναι σαν να λένε πως εξακολουθεί να υπάρχει και να δρά μια νέα γενιά και ένας άλλος κόσμος έστω και αν το επίσημο κράτος το αγνοεί. Πως υπάρχει μια άλλη τέχνη εκτός της επίσημης με πρόσημο αποκλειστικά πολιτικό. Η παρέμβαση στη παλιά βιβλιοθήκη του ΕΜΠ είναι αισθητική και πολιτική πράξη και όχι βανδαλισμός.
Η μεγάλη σύνθεση στην πρόσοψη του κτιρίου του Πολυτεχνείου έχει μελετήσει την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής και έχει ενσωματωθεί εξαιρετικά με αυτή, χωρίς να προσβάλει ή να απειλεί τις ενθέσεις μαρμάρου, τις μετόπες, τα τρίγλυφα, κλπ. Οι ζωγράφοι λειτούργησαν με ταχύτητα, ακρίβεια και ευαισθησία, κυριολεκτικά κάτω από τον συμβολικό ύπνο των θεσμών. Και αυτό κάτι σημαίνει. Ήταν για μένα μια έκπληξη αυτό το γκριζάιγ καθώς αγκαλιάζει το κέλυφος του κτιρίου σαν να το προστατεύει. Ασφαλώς λοιπόν και δεν πρόκειται για βανδαλισμό εφ’ όσον υπάρχει πολλή γνώση και πολλή μαστοριά στην παρέμβαση. Ασφαλώς και πρόκειται για τέχνη έστω και αν μετράει τα όρια του μικροαστισμού μας. Για μια τοιχογραφία που αναπνέει σε συνθήκες που πια δεν υφίστανται (εννοώ την επική ζωγραφική των μεταβυζαντινών μοναστηριών ή της λαϊκής γραφής του Θεόφιλου που έχουν σήμερα εκλείψει).
Δημιουργείται βεβαίως ένα θέμα νομιμότητας. Μπορούμε να «γράφουμε» σε διατηρητέα μνημεία, σε ιστορικά κτήρια, στα ελάχιστα δείγματα του νεοκλασικισμού του 19ου αιώνα; Αντέχει αυτή η πόλη περισσότερη αυθαιρεσία ή «ετσιθελισμό»; Η απάντηση μου είναι «όχι» αλλά υπό προϋποθέσεις. Στην συγκεκριμένη παρέμβαση οι ζωγράφοι σεβάστηκαν το μνημείο και το αντιμετώπισαν σαν αυτό που είναι, δηλαδή έναν ζωντανό οργανισμό. Είναι υποκρισία να μην θυμάται κανείς πως επρόκειτο για έναν βρώμικο τοίχο γεμάτο επιγραφές και σκισμένες αφίσες. Είμαι σίγουρος πως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, με την ομάδα του, είναι γνώστης της ιστορίας του Πολυτεχνείου το οποίο δεν είναι απλά ένα ιστορικό κτήριο, αλλά κάτι περισσότερο. Ένα σύμβολο ζωντανό που οι θεσμοί βολεύονται να το αντιμετωπίζουν μουμιοποιημένα, μουσειακά, και κάποιοι άλλοι ως ενεργή μνήμη και αφορμή έμπνευσης.
Το συνειδητοποιείτε; Το Πολυτεχνείο ακόμα εμπνέει και μάλιστα εκτός του ετοιματζήδικου σεβασμού που ακολουθούν χρόνια τώρα οι κομματικές νομενκλατούρες. Το γεγονός αυτό δίνει στον ζωγράφο το δικαίωμα να ζωγραφίζει, και σε μένα το δικαίωμα να μιλάω. Έστω και σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς των ορίων ανάμεσα στο νόμο και την παραβίασή του ή τον θεσμό και την αμφισβήτησή του. Εξάλλου έτσι λειτουργούσαν ανέκαθεν τα γκράφιτι. Στο όριο. Στο όριο της ελευθερίας, της πρόκλησης, της αμφισβήτησης, της επιθετικότητας. Μια επιθετικότητα όμως που αρχίζει και τελειώνει στο χρώμα. Και που συνεχίζει την αναγέννηση των γκράφιτι και στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Άποψη μου είναι πως πρέπει να γνωρίσουμε τα κτίσματα για να αγαπήσουμε τους ανθρώπους. Και να μην φοβόμαστε τις ζωγραφικές. Ας είναι αυτές η τελευταία βία που θα πλήξει αυτόν το τόπο, που θα απειλήσει το συλλογικό ήθος και τη δημόσια αισθητική.
ΥΓ. Δυο θλιβερά συμπεράσματα:
α) Οι τελευταίοι που μπορούν να μας διδάξουν αισθητική είναι οι δημοσιογράφοι.
β) Στην πόλη αυτή, μπορεί ο καθένας να κάνει ανεμπόδιστα και το καλύτερο και το χειρότερο.
Δες προηγούμενο κείμενο για γκράφιτι:
http://manosstefanidis.blogspot.gr/2014/06/blog-post_22.html
Φλώρινα 9/3/2015
http://manosstefanidis.blogspot.gr/2015/03/n.html
«…..Οι χουλιγκάνοι της ΑΕΚ, οι χουλιγκάνοι του ΠΑΟ, οι χουλιγκάνοι που μουτζούρωσαν το Μετσόβιο, όλοι αυτοί είναι το ίδιο, ανεξαρτήτως θρησκείας και τεχνοτροπίας των γκραφίτι. Κομπλεξικοί και βαθύτατα αντικοινωνικοί, ικανοποιούνται όταν «τη σπάνε» στους άλλους…… Εδώ όμως, η έμπνευση με εγκαταλείπει. Ομολογουμένως δεν έχω άλλη σχέση με το ποδόσφαιρο, εκτός από την απέχθεια για τους χουλιγκάνους. Και είναι τόσο μεγάλη αυτή η απέχθεια, ώστε κάθε φορά που προσπαθώ να γράψω κάτι για το θέμα, το μυαλό μου σταματά σε ένα ιστορικό γεγονός: Ιανουάριος του 532 μ.Χ. στο Ιπποδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, όταν ο Βελισσάριος και ο Μούνδος έλυσαν το θέμα μια και καλή.’.
από το : ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ «Οταν καταρρέουν οι μύθοι»
http://www.kathimerini.gr/807175/opinion/epikairothta/politikh/otan-katarreoyn-oi-my8oi
Να δοθεί τέλος στους βανδαλισμούς
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 17.03.2015 : 12:54
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ
Το τεράστιο γκράφιτι που κάλυψε το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου δεν ήταν μια μεμονωμένη ενέργεια. Πολλά μνημεία και δημόσιοι χώροι ιστορικής σημασίας βανδαλίζονται καθημερινά, στο όνομα μιας πολύ κακώς νοούμενης ελευθερίας έκφρασης. Η Αθήνα προβάλλει μια εικόνα παρακμής και μιζέριας. Καιρός είναι να βάλουμε ένα τέλος σε αυτή την άρρωστη πρακτική των ελάχιστων, που ορισμένοι τους προστατεύουν. Η πρωτοβουλία της διοίκησης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Δήμου Αθηναίων για την αποκατάσταση της όψης του ιστορικού κτιρίου είναι εξαιρετική και καλό θα ήταν να εφαρμοσθεί και για κάθε άλλο δημόσιο χώρο ο οποίος έχει πέσει θύμα ανάλογων πρακτικών.
http://www.kathimerini.gr/807708/opinion/epikairothta/politikh/na-do8ei-telos-stoys-vandalismoys