Φωτογραφίζοντας τον Αη Νικόλα στο Μανχάταν, στη σκιά των Δίδυμων Πύργων!
Το 1998 -τρία χρόνια πριν τη μοιραία επίθεση των εξτρεμιστών μουσουλμάνων– βρέθηκα στη Νέα Υόρκη για ένα συνέδριο σχετικό με τη Γενοκτονία, που διοργάνωνε η Ομοσπονδία των Ποντιακών Συλλόγων ΗΠΑ-Καναδά. Στην παρέα μας ήταν ο ιστορικός Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, οι νομικοί Βενιαμίν Καρακωστάνογλου και Χαρά Γαλανού, ο ερευνητής Χάρης Τσιρκινίδης κ.ά..
Στη βόλτα που έκανα στο Μανχάταν, σε κάποιο διάλειμμα των εργασιών, μου προκάλεσε εντύπωση το ελληνορθόδοξο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Ήταν έντονη η αντίθεση που υπήρχε με τον περιβάλλοντα χώρο, την οποία θέλησα και να αποθανατίσω. Έτσι, μετά την κάθοδό μου από έναν από τους Δίδυμους (το Διεθνές Κέντρο Εμπορίου, του οποίου τον τελευταίο όροφο επισκέπτονταν όλοι για να θαυμάσουν την εκπληκτική θέα) φωτογράφισα το εκκλησάκι με φόντο τους Δίδυμους Πύργους. Πρόθεσή μου ήταν να τονίσω την αντίθεση και την έλλειψη μέτρου. Ήταν ένας φωτογραφικός σχολιασμός για την υπεροχή του απλού και της ανθρώπινης διάστασης σε σχέση με την υπερβολή και το υπερμέγεθες, που παρήγαγε η κοινωνία της αγοράς στην πλέον έντονη λειτουργία της.
Η φωτογραφία μου αυτή πρωτοδημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» μετά την καταστροφή των Πύργων με ένα σχόλιο για την αίσθηση που μου είχε προκαλέσει το θέαμα. Το σχόλιο που επέλεξε ο συντάκτης να χρησιμοποιήσει, ήταν : «Αυτό το εκκλησάκι, που άντεξε 85 χρόνια, που είδε το Μανχάταν να αγγίζει τον ουρανό, προκαλούσε (όπως λέει ο Βλάσης Αγτζίδης), αφάνταση έκπληξη στον Ελληνα επισκέπτη όταν το αντίκριζε στην καρδιά του εξωπραγματικού, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, Μανχάταν. Μπροστά στο World Trade Center, η Greek Orthodox Church St. Nikolaoς, όπως αναγραφόταν με έντονα μπλε γράμματα σε άσπρο φόντο. Η παρουσία του προκαλούσε τον αυθόρμητο προβληματισμό για την υπέρβαση του ανθρώπινου μέτρου στο πλαίσιο της ιλιγγιώδους ανάπτυξης.»
Η εκκλησία αυτή καταστράφηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.
Στη συνέχεια παραχώρησα (επίσης αφιλοκερδώς) τη φωτογραφία -που τελικά όπως φάνηκε, ήταν μοναδική στην συγκριτική απεικόνιση- στο ελληνοαμερικανικό περιοδικό «Odyssey« -όπου έγινε εξώφυλλο- και έκτοτε διαδόθηκε και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, χωρίς καμιά ένδειξη για την αρχική της προέλευση.
Σήμερα, 10 χρόνια μετά την επίθεση της Αλ Κάϊντα που άλλαξε τον κόσμο, η ελληνοαμερικανική κοινότητα δίνει τον αγώνα της για να επιτραπεί η ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης εκκλησίας.
Παρακάτω αναδημοσιεύεται ένα σχετικό άρθρο :
«Στην σκιά των Δίδυμων Πύργων υπήρχε από το 1832 ο μικρός ναός του Αγίου Νικολάου, ο οποίος γκρεμίστηκε στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Η ελληνορθόδοξη εκκλησία όμως, έμεινε εκτός σχεδίων για τη συνολική ανάπτυξη του χώρου.
‘Eτσι, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής, αναγκάστηκε να υποβάλλει μήνυση κατά της αρμόδιας αρχής που έχει την ευθύνη ανοικοδόμησης του χώρου, όπου βρίσκονταν οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, στο Νότιο Μανχάταν.
Με χθεσινοβραδινή ανακοίνωση, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής αναφέρει:
«Σήμερα 14 Φεβρουαρίου 2011, η κοινότητα του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου και η Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής κατέθεσαν μήνυση στο Ομοσπονδιακό Περιφερειακό Δικαστήριο του Μανχάταν κατά της Λιμενικής Αρχής (Port Authority) της Νέας Υόρκης και της Νέας Ιερσέης, και κατά άλλων υπηρεσιών και ατόμων, με σκοπό να καταστεί δυνατή η ανοικοδόμηση στο Ground Zero, του μόνου οίκου λατρείας που καταστράφηκε από την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Η Κοινότητα και η Αρχιεπισκοπή θα προτιμούσαν να ανοικοδομήσουν το ναό χωρίς να καταφύγουν σε δικαστικά μέσα, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό διότι η Λιμενική Αρχή απαρνήθηκε την, από μακρού, συμφωνία με την Εκκλησία για την ανοικοδόμηση του ναού στο Ground Zero, κατέλαβε το οικόπεδο της Εκκλησίας, εμπόδισε την πρόσβαση της Εκκλησίας σε αυτό και αρνήθηκε να συζητήσει ή να συναντηθεί με την Εκκλησία ή την Αρχιεπισκοπή. Η παρούσα νομική ενέργεια είναι το ύστατο μέσο, όχι μόνο για την ανάκτηση του οικοπέδου και του δικαιώματος ανοικοδομήσεως του ναού του Αγίου Νικολάου, αλλά και για την εκπλήρωση του κοινού οράματος των αστικών και εκκλησιαστικών αρχών, αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, δηλ. της ανοικοδομήσεως του ναού ως χώρου προσευχής και περισυλλογής στο Ground Zero για όλους τους ανθρώπους.
Ενώ η Λιμενική Αρχή ισχυρίζεται δημοσίως ότι επί του παρόντος βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την Αρχιεπισκοπή ώστε να καταστεί δυνατή η ανοικοδόμηση, εντούτοις, στην πραγματικότητα τον Μάρτιο του 2009 αρνήθηκε συνολικά την έως τότε συμφωνία της με την Αρχιεπισκοπή, για την ανοικοδόμηση του Αγίου Νικολάου στο οικόπεδο της 130 Liberty Street, το οποίο είχε επιλεγεί από τη Λιμενική Αρχή και γειτνιάζει με την αρχική τοποθεσία του ναού. Έκτοτε, η Λιμενική Αρχή απέκρουσε όλες τις προσπάθειες της Εκκλησίας για συνεργασία σχετικά με την ανοικοδόμηση.
Αντίθετα, με την προηγούμενη στάση αγαστής συνεργασίας με την Αρχιεπισκοπή και την Κοινότητα, στάση η οποία επικράτησε μεταξύ 11ης Σεπτεμβρίου και της απότομης μεταβολής της Λιμενικής Αρχής το Μάρτιο του 2009, η Λιμενική Αρχή χωρίς άδεια, ειδοποίηση ή οιαδήποτε νομική αιτιολόγηση, έστειλε μηχανήματα εκσκαφής τόσο στο αρχικό οικόπεδο της 155 Cedar Street, το οποίο είναι ακόμη ιδιοκτησία της Εκκλησίας, όσο και στο οικόπεδο στην θέση 130 Liberty Street, το οποίο κατά τη συμφωνία με τη Λιμενική Αρχή διατέθηκε στην Εκκλησία. Η Λιμενική Αρχή έχει προβεί σε εκτεταμένες ανασκαφές και άλλες οικοδομικές εργασίες, οι οποίες έχουν αποκλείσει την πρόσβαση της Εκκλησίας στη δική της ιδιοκτησία και έχουν καταστήσει και τα δύο οικόπεδα μη-οικοδομήσιμα από την Εκκλησία, άνευ σημαντικών διορθωτικών εργασιών.
Η Κοινότητα και η Αρχιεπισκοπή ευελπιστούν ότι διά της αγωγής που κατετέθηκε, θα εκδοθούν δίκαιες και σωστές αποφάσεις οι οποίες θα επιτρέψουν την ταχεία ανοικοδόμηση του Αγίου Νικολάου στο Ground Zero, όχι μόνο ως ναού για τους πιστούς της κοινότητος, αλλά και ως ναού με ευρύτερη αποστολή που θα προσφέρει ειρήνη και συμφιλίωση, και θα αποτελεί χώρο ιερό, χώρο περισυλλογής και αναμνήσεως για όλους τους ανθρώπους που θα επισκέπτονται το Ground Zero».
Η ιστορία ενός ναού που μεγάλωσε γενιές ελλήνων μεταναστών
Το κτήριο που στέγασε την εκκλησία κτίστηκε περίπου το 1832. Το 1916 Ελληνοαμερικανοί μετανάστες συνέστησαν το ποίμνιο του αγίου Νικολάου και το 1922 ξεκίνησαν να τελούνται ακολουθίες στην τοποθεσία της οδού Liberty.
Το κτήριο του ναού είχε μήκος 17,07 μέτρα, πλάτος 6,71 μέτρα και ύψος 10,67 μέτρα (56 × 22 × 35 πόδια) ενώ φαινόταν μικροσκοπικό μπροστά στους 110 ορόφους των Δίδυμων Πύργων, που ολοκληρώθηκαν το 1972 και το 1973.
Παρά το μικρό του μέγεθος και την ασυνήθιστη τοποθεσία του, η εκκλησία είχε προ των επιθέσεων ένα αφοσιωμένο ποίμνιο περίπου 70 οικογενειών, καθοδηγούμενο από τον πατέρα Ιωάννη Ρώμα. Τις Τετάρτες ο ναός ήταν ανοικτός στο κοινό και πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και εργαζομένων από τα γραφεία των πύργων και μη ελληνορθοδόξων, έρχονταν στον ήσυχο χώρο λατρείας για συγκέντρωση και προσευχή.
Ανάμεσα στα πολυτιμότερα αντικείμενα που είχε ο ναός στην κατοχή του ήταν κάποια μέρη από τα λείψανα του αγίου Νικολάου, της αγίας Αικατερίνης και του αγίου Σάββα, τα οποία είχαν δωριστεί στην εκκλησία από τον Νικόλαο τον Β΄, τον τελευταίο τσάρο της Ρωσίας. Αυτά τα λείψανα έβγαιναν από τις οστεοθήκες τους την ήμερα του εορτασμού του αντίστοιχου αγίου ή αγίας για προσκύνηση. Μετά τις επιθέσεις τα λείψανα χάθηκαν και δεν ξαναβρέθηκαν.
O ναός θάφτηκε εντελώς από την κατάρρευση του νότιου πύργου. Κανένας δεν ήταν μέσα στον ναό τη στιγμή της καταστροφής. Ελάχιστα από τα περιεχόμενά του διασώθηκαν. Τελικά ανάμεσα σε ό,τι βρέθηκε ήταν οι κατεστραμμένες εικόνες του αγίου Διονυσίου Ζακύνθου και της Ζωοδόχου Πηγής καθώς και μερικά άλλα λατρευτικά αντικείμενα.
Ο ιερέας Ιωάννης Ρώμας και τα μέλη του ποιμνίου έχουν προσωρινά μετακομίσει στον καθεδρικό ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλυν.
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
…για το Συνέδριο (για τη Γενοκτονία) του 1998
Η Ανακοίνωση μιας ποντιακής ομοσπονδίας , αναφέρει:
» Τον Ιούνιο του 1998 η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, την Παν-ποντιακή Ομοσπονδία ΗΠΑ-Καναδά και το ΠΑΣΠΕ, πραγματοποίησε στη Νέα Υόρκη, επιστημονικό forum για την ιστορική και νομική τεκμηρίωση της Γενοκτονίας σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Σ΄ αυτό συμμετείχαν εκπρόσωποι από 110 σωματεία από την Αμερική, την Ελλάδα, την Ευρώπη, τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και την Αυστραλία. Στην συνέχεια κατετέθη υπόμνημα στον ΟΗΕ, το οποίο είχε συνταχθεί από ομάδα επιστημόνων που επικεφαλής της είχε, τον Καθηγητή κ. Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, το Διεθνολόγο Καθηγητή κ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, τους Ιστορικούς κ. Χαράλαμπο Τσιρκινίδη, Βλάση Αγτζίδη, Αχιλλέα Ανθεμίδη, Εύη Κουσίδου, ώστε να προωθηθεί η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η επιδίωξη αυτή αποτελεί για την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων, και τα σωματεία μέλη της και όσους την υπηρετούν, εθνικό και ιστορικό χρέος. «
Για το συνέδριο εκείνο υπήρχε αναλυτική ανάρτηση στο διαδίκτυο από το HR-Net (Hellenic Resources Network) :
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Καταχωρήθηκε: 14:55 Ώρα Ελλάδος
Νέα Υόρκη, 30/05/1998 (MΠΕ) Η Παμποντιακή Oμοσπονδία ΗΠΑ και Καναδά, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού, τη Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού και την Πανελλήνια Oμοσπονδία Ποντιακών Σωματείων, διοργανώνει στη Νέα Υόρκη από τις 5-8 Ιουνίου την κορυφαία εκδήλωσή της. Επιστημονικό Συνέδριο, με θέμα «Τουρκικές κυβερνήσεις και εθνικές εκκαθαρίσεις απ’ το1912-1922».
Πρωταρχικός στόχος του Συνεδρίου είναι η προώθηση και διεθνοποίηση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Κορυφαία στιγμή των εκδηλώσεων θα αποτελέσει η κατάθεση ψηφίσματος στον Oργανισμό Ηνωμένων Εθνών, έτσι ώστε το θέμα να λάβει τις διαστάσεις που πρέπει και να συζητηθεί σε παγκόσμια πλέον κλίμακα. Στα πλαίσια των εκδηλώσεων, θα υπάρχει η παρουσία πολιτικών και επιστημονικών προσωπικοτήτων, επιφανών καθηγητών και ιστορικών, οι οποίοι με τις εισηγήσεις τους θα φέρουν στο φως της δημοσιότητας νέα τεκμήρια και στοιχεία για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, ένα απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.
Oι εργασίες του Συνεδρίου θα αρχίσουν το Σάββατο 6 Ιουνίου με τις προσφωνήσεις του Γενικού Γραμματέα Αποδήμου Ελληνισμού Σταύρου Λαμπρινίδη και του Προέδρου του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού,Ανδρέα Αθενς και αμέσως μετά τους χαιρετισμούς των επισήμων και των εκπροσώπων των Κομμάτων και των διαφόρων φορέων. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει εικοσάλεπτη παρουσίαση ποντιακών δρωμένων από επταμελή καλλιτεχνική ομάδα απ’ την Ελλάδα με τη συμμετοχή 50 παιδιών με στολές από σωματεία της Παμποντιακής Oμοσπονδίας ΗΠΑ-Καναδά. Το βράδυ της ίδιας ημέρας έχει προγραμματιστεί καλλιτεχνική εκδήλωση με τη συμμετοχή του τετραμελούς συγκροτήματος του Κώστα Καραπαναγιωτίδη.
Στο συνέδριο θα παρουσιαστούν εισηγήσεις του καθηγητή του Πανεπιστημίου Βιέννης, Παναγιώτη Ενεπεκίδη, του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, Νεοκλή Σαρρή, του καθηγητή του ΑΠΘ, Κώστα Βακαλόπουλου, του καθηγητή Διεθνούς Δικαίου του ΑΠΘ, Βενιαμίν Καρακωστανόγλου, του καθηγητή του Πανεπιστημίου Φλώρινας, Κώστα Φωτιάδη, του καθηγητή του Πανεπιστημίου Γεωργίας, Σωκράτη Αγγελίδη, του ιστορικού καθηγητή της Νομικής, Αχιλλέα Ανθεμίδη, του ιστορικού-λαογράφου, Βλάση Αγτζίδη και του ιστορικού – συγγραφέα, ΧάρηΤσιρκινίδη,του καθηγητή-διεθνολόγου Χριστόδουλου Γιαλουρίδη και της καθηγήτριας Εύης Κουσίδου, οι οποίοι αναφέρονται στη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Επικεφαλής της αποστολής θα είναι ο Πρόεδρος του Δ’ Παγκοσμίου Συνεδρίου Ποντιακού Ελληνισμού-Δήμαρχος Καλαμαριάς Θρασύβουλος Λαζαρίδης, ενώ θα συμμετέχει και αντιπροσωπεία των κομμάτων με τους βουλευτές Χάρη Καστανίδη, Σάββα Τσιτουρίδη και Ευάγγελο Αποστόλου.
Το πρόγραμμα των εργασιών του Συνεδρίου έχει ως εξής:
Παρασκευή 5 Ιουνίου 7:30: Συνέντευξη Τύπου στα Γραφεία της Oμοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης στην Αστόρια.
Σάββατο 6 Ιουνίου 10:00 π.μ. με 5:00 μ.μ.: Επιστημονική Ημερίδα στο ξενοδοχείο «CROWN PLAZA LA GUARDIA HOTEL». Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα ξεκινήσει με χαιρετισμούς των επισήμων και θα ακολουθήσουν οι εισηγήσεις.
Σάββατο 6 Ιουνίου 8:00 μ.μ.: Χοροεσπερίδα στην κοινοτική αίθουσα του Αγίου Δημητρίου Αστορίας με τον Πόντιο τραγουδιστή Κώστα Καραπαναγιωτίδη στο τραγούδι και τον Ανδρέα Κουγιουμτζίδη στη λύρα.
Κυριακή 7 Ιουνίου 10:00 π.μ.: Επιμνημόσυνη δέηση και προσκύνημα εικόνας Παναγίας Σουμελά στον Ιερό Ναό Αγίας Αικατερίνης Αστορίας. Στις 12:30 το μεσημέρι θα πραγματοποιηθεί ομιλία για την ποντιακή γενοκτονία στην κοινοτική αίθουσα της Αγίας Αικατερίνης.
Το μεσημέρι της Κυριακής στις 3:00 μ.μ. ξεκινούν οι εργασίες της Παμποντιακής Oμοσπονδίας ΗΠΑ-Καναδά στα γραφεία του συλλόγου Ποντίων Νέας Υόρκης «Κομνηνοί».
Τη Δευτέρα 8 Ιουνίου αντιπροσωπεία από πολιτικούς και επιστήμονες θα παραδώσει στο Γενικό Γραμματέα του Oργανισμού Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν το «Ψήφισμα του Συνεδρίου» για τη Γενοκτονία των Ποντίων, και στη συνέχεια θα επισκεφτεί την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, προκειμένου να συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδων.
Α.Τ.
Ένα blog του Βλάση Αγτζίδη 
Τα ονόματα των 49 νεκρών ομογενών της 11/9 που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ:
Ahladiotis Joanne, Alikakos Ernest, Apollo Peter, Aranyos Patrick, Babakitis Ariene (Αμερικανίδα νυμφευμένη με E/A), Bantis Katherine, Brennan Peter (ελληνικής καταγωγής), Damaskinos Thomas, Demas Anthony, Economos Constantine (Gus), Elferis Michael, Fosteris Anna, Grekiotis Jimmy, Grouzalis Ken, Hagis Steven, Halikiopoulos Leonidas, Haramis Vassilios, Haros Frances, Katsimatides John, Klares Richard, Kokkinos Steve, Kousoulis Daniele, Kuras Patricia, Maounis James, Markoulis George, Mastandrea Phillip, Mousouroulis Stilianos, Moutos Peter, Nickolas John, Papadopoulos/Papas Nikos, Papaioanou Bill, Papageorge James, Paris George. Pigis Theodoros, Pouletsos Daphne, Poulos Richard, Poulos Stephen, Pullis Edward, Savvas hony, Siskopoulos Muriel (Αμερικανίδα νυμφευμένη με E/A), Soulas Timothy, Stergiopoulos Andrew, Tarrou Michael, Theodoridis Michael, Tselepis William, Tzemis Jennifer, Zannetos Steve, Zavvos Gus, Zois Prokopios.
NOV/DEC 2001
Share on print Share on email Share on facebook More…
Backlash: The Ties That Bind
Victoria Kyriakopoulos
The whole world has been dislocated since September 11. Among its innumerable side-effects is the unprecedented rupture in relations between Greek Americans and Greece. The message in many, many letters to newspapers, in public statements by prominent Greek Americans and their institutions, and in email messages flying between friends, is that the way the Greeks were seen to behave in the face of the attacks that shook America was one insult too many.
Instead of reacting with the shock, grief, and outrage that every Greek American felt, the Greeks were seen-on satellite television and in editorials and too many comments by people in the street-to be analyzing the event with their trademark «Yes. But …» The expressions of support for America were drowned out by the inevitable anti-Americanism that was once confined to the Communist Party but in the last 10 years, in the dearth of public statements to the contrary, appears to have become the only opinion on view.
Greek Americans had heard all this before-perhaps every time a Greek opened his mouth. But this time, with ashes in their eyes, with scores of Greek Americans missing or confirmed dead, in awe at the scale of the loss of thousands of innocents and of the heroism of those who risked and lost their lives to help others, all of America needed a friend. And the Greek Americans saw their brothers and sisters in Greece turn their backs on them.
Perhaps this was inevitable. Perhaps it was an accident waiting to happen-in other words, a crime of negligence rather than the crime of passion it appeared to be. And perhaps Greek Americans are guilty of the crime of naivete, of having too many great expectations of their ethnic kin back home, having been raised on the great myths and history of the Greeks without having to wage Herculean battles daily to survive against their fellow citizens. But they should not take all this personally. If they think they have a problem, it is a greater one for the Greeks.
It is frightening to realize that for decades Greece, as a nation, has been living in a house whose walls were held together by force of habit. Our understanding of who we are is based more on myth than reality; we are confused about who is friend or foe and what our interests are. We do not know what we want, other than that no harm comes to our rich way of life and that wrongs done to us be righted. We have no idea of how to achieve our goals because we do not want to accept compromises or demand the sacrifices that may anger any section of a population that is notoriously quick to take offense. We do not know who speaks for us. We are absorbed in endless, often bitter, chatter over secondary issues without turning this into a debate that will define us and determine our future.
Sad as it is, this is a time for healing, for seeking new strength for new challenges. In America, of course, this is self-evident. The problem is in Greece, where self-knowledge on an individual and collective scale is just as elusive as when Socrates pursued it. It will take a greater effort to wake up the people of Greece-at least those whose words and actions help to shape and reflect public opinion. (Here, for the time being, we leave out the government, which has been making all the right noises in support of America but whose negligence and fear of tackling taboos have done nothing to wake reason from its slumber.)
Inevitably, whenever the Greeks do tackle a crisis, they do so with the heroism, self-sacrifice, understanding, reliability and great moral integrity which has regularly won the lasting admiration and friendship of generations of allies-and the regret of enemies. Significantly, Greece and America have always been on the same side of every war.
Across the Divide
The first great divergence between the Greeks in Greece and their brothers and sisters in America is their awareness of the importance of September 11. Although the overwhelming majority of them saw the attacks only on television, Americans felt the blow of the planes crashing into the twin towers. They knew that the world had changed; that the past had gone. The Greeks, through self-absorption and perhaps some great collective unconscious understanding of a long, eventful history, saw this as something to analyze.
The pity is that they fell into the same shallow thinking of the last few decades that has seen the nation which boasts of inventing the glories of Western Civilization become an intellectual, cultural, and social backwater. After the initial shock and disbelief at the terrorist attacks, the chattering began. The general opinion (to generalize) was that foreign policy arrogance had brought this upon America, that the hand that struck the heart of America had been armed by America, that the Americans should not accuse other nations for their inability to combat terrorism when they themselves could not protect themselves from such devastation.
All of these feelings might be justified in a nation that feels itself to be dependent on others, whose downtrodden people rejoice in seeing the great and the glorious cut down to size. The tragedy is that the Greeks, who are both immensely proud of their history and enjoying a period of unprecedented wealth and stability as members of the Western world, see themselves in this way. In so doing they seemed not to care about the horror and the sheer scale of deaths in the terrorist attacks that should have made any rationalizing and any equivocating impossible.
The Sum of its Parts
This is not to say that judging America should be taboo. Like everyone else, America needs to hear a range of opinions and alternatives. But automatically condemning America for everything and questioning its motives shows a lamentable lack of understanding, compassion, and analytical ability (incidentally, some of the qualities that made our ancient forebears great).
What has also escaped most Greeks is that America is not «America.» It is millions of individuals, some of whom watch Greek satellite channels and read Greek newspapers, and care deeply about what the Greeks do or say or suffer. These people are often more proud of the Greeks than the Greeks themselves. But they are just as proud to be Americans, and this is something that the Greeks cannot really understand.
The relationship between Greece and America is so intricate that at times it is as if America is the air that Greece breathes, as if America is Greece’s only problem (in not solving problems with others, mainly the Turks) and the only solution (if only it would ignore its own interests and serve those of Greece).
Every Greek has an opinion of America and Americans that comprises varying degrees of anger and awe. We are tied together in our DNA, from the Declaration of Independence founded on the Greek principle of democracy, to the millions of Greek Americans living and loving and succeeding in the US. Far more unites the Greeks with the Americans than with any «fellow Orthodox Christian» neighbors in the Balkans, despite the easy cliches of the news media (which over the years has done more than its fair share in creating a climate of suspicion between Greece and America).
It is these historical ties that have also shaped public opinion and much of what passes for political thinking in Greece, framed by a world view in which Greece is a small nation fighting against great odds to right past injustices and defeats while being seduced and abandoned by Great Powers in accordance with the latter’s shifting interests.
History Lessons
Although September 11 meant the end of the past and the reshuffling of cards, as fresh alliances are formed to wage the fight between civilization and terrorism, each nation will carry its historical and social baggage down this new road. It is worth looking at that of Greece.
From the Asia Minor catastrophe of 1922 to the Turkish invasion of Cyprus in 1974, Greeks have seen their allies look on as disaster struck them. They saw indifference to their peoples’ suffering (aside from the solidarity and huge amounts of support marshaled by the Greek Americans). Aside from witch hunts that apportioned too much blame on too few individuals, the Greeks also absolved themselves too easily of their own passions and responsibility. And they did not evaluate fully the help that they did receive and which kept them from even worse disasters
With their historical experience and their intelligence, if they had been thinking straight and using their resources carefully, perhaps they could have avoided many of their woes. Instead, we have a legacy of the fickleness and unreliability of the Great Powers-an idea that still fuels passionate outbursts in Greece.
America’s support of a right-wing government helped keep Communist guerrillas from defeating the government in the 1946-49 civil war. The Truman Doctrine and the Marshall Plan, and NATO membership, kept Greece in the West, laying the foundations for the democracy and prosperity that the country enjoys today-albeit with some major misadventures, such as the 1967-74 military dictatorship in which America played at least a strong supportive role. America’s role in the civil war and junta won the enduring enmity of the Communist Party, which had fought valiantly against the Germans only to see many of its followers executed, exiled and, to a great extent, disenfranchised. The party today is small, highly organized, vocal, and continually angry.
Suspicion of American indifference to the woes of all Greeks (not just the Left or the Right) was sealed in blood on Cyprus in 1974. Greeks also got no help when Turkish pogroms against their people in Turkey in 1955 and 1964 saw the once great remnant of Byzantium reduced to what is now a few thousand, mostly elderly, individuals.
The restoration of democracy in Greece in 1974 and the pragmatism of Constantine Karamanlis, who knew that despite disputes with the US, Greece belonged firmly in the Western camp, gave way to a Socialist government, under Andreas Papandreou, in 1981. Papandreoou took no action to actually sever relations with the West but left a legacy of loud anti-American rhetoric that would set the stage for an irritable political relationship in which image was all. This was an image in which most of Greece’s ills were attributable to the United States and in which Washington, in turn, saw Athens as an unreliable ally-thus reinforcing Greeks’ delusion of being eternal victims.
Papandreou and his Panhellenic Socialist Movement (PASOK), while carrying out many needed social reforms, limited themselves to maintaining anti-American rhetoric while spreading European Union funding liberally around the country and appointing armies of supporters into the already bloated public sector. This established an almost unshakeable power base but also got the country hooked on populist, leftist rhetoric. Anti-Americanism, based on real and perceived wrongs relating to the junta and Cyprus, became the common denominator of political thinking-even though the country should have been concentrating on modernizing its economy and catching up with its European partners.
Washington, once it saw that Papandreou was all bark and little bite, reached a modus vivendi with Athens. But it allowed the Greeks no slack, announcing a travel advisory in the mid-80s on charges that Greece was soft on terrorism. The effect on American tourism would be damaging and long lasting, and the Greeks did not get over what they felt was an injustice. This feeling was compounded over the years by the Greeks’ inability to arrest any members of the November 17 terrorist gang that has killed four Americans among its 22 victims since 1975, or to convict any other suspects in terrorist attacks. September 11 showed that having the will to stop terrorists is not enough.
Missing an Open Goal
If the 80s were a decade of irritation, the 90s turned out to be a lost opportunity. With the collapse of Communism, as separate nations arose and tried to assert themselves-often in conflict with each other-and nationalism became the new doctrine, one would have expected the Left-Right ideological relics to be buried. Greece, a winner on all counts from its membership of the EU and NATO, could turn from being the eternal victim to an important player in the Balkans.
But as it stood on the edge of the coming Yugoslav maelstrom in 1991, Greece, run at the time by an otherwise pragmatist conservative government, did the unthinkable: it leaped right into the mess. Over the Macedonian issue, which had been simmering through the decades in which the Eastern Bloc nations wore the straitjacket of internationalism, the Greeks managed to become part of the Balkan problem rather than act as the beachhead for the West’s intervention to head off the coming bloodshed.
The result was a surge of patriotism, or nationalism, on a second front (after that of Turkey and the Cyprus issue). It also showed up the worrying lack of a voice to oppose such populism. (So strong were these feelings that both the powerful, though ostensibly antithetical, organizations of the Greek Church and the Communist Party adopted them as their own).
After PASOK’s return to power in 1993, a more mellow Papandreou paid his first official visit to the US. With Bill Clinton in office it appeared that at last the two countries had met each other half way. This, intriguingly, prompted Greece’s conservatives to become strongly anti-American, and the more right wing they were the more virulent their anger. They felt that they were not helped over the Macedonia issue and now, with the Americans being chummy with Papandreou, they had been truly jilted. PASOK had managed to do what other triumphant Socialists have done: grab the middle ground, using left wing rhetoric and employing conservative policies.
Relations between Greece and America had improved to such an extent that when some flagwaving by Greeks and Turks on a Greek islet in the eastern Aegean got out of hand in January 1996, Prime Minister Costas Simitis, who had just stepped in for the ailing Papandreou, felt he could acknowledge the last-minute mediation that averted a war with Turkey. «I would like to thank the government of the United States,» he told Parliament. Pandemonium erupted-from left, right and center, including Simitis’s own PASOK party. Simitis, an unnaturally polite man for Greek politics, had broken a taboo that was perhaps as big as the compromise in which both Greeks and Turks had taken their flags down from the two islets known as Imia. Two such shocks were two too many; the anti-American card could now be used comfortably by Simitis’s rivals in all parties, including PASOK, and so it became a feature of our politics once again.
NATO’s intervention in Yugoslavia in 1999 brought about a great resurgence of passions. The very reasonable aversion to large-scale meddling that could set off uncontrollable reactions in the Balkans, as serious commentators argued, was mixed with street-level anti-Americanism and great shows of support for the Serbs, as well as the claim that had last been heard in 1990 with Iraq’s invasion of Kuwait («If they can do this for Kuwait/Kosovo why don’t they do it for Cyprus?»). All this resulted in 64 protest marches to the US Embassy (the ambassador was counting) and also nearly derailed a visit by Clinton-who thoroughly won over most Greeks on his brief stopover in late 1999. Greece provided every facility it could to NATO while demonstrators painted Swastikas on the American flag. It was the old pattern: keeping up anti-US rhetoric while not doing anything to rupture ties. When the Greek government itself played a leading role in achieving the democratic transition of power in Serbia, most Greek commentators accused the new, reformist Serb government of selling out its wartime leader, Slobodan Milosevic.
Crying Wolf
Historical events and centuries of depending on patrons have created a mind-set in which Greek opinion makers aiming to declare their independence proclaim in chorus that America is at fault for everything in the world. Anyone who disagrees is either shouted down or suspected of being in the pay of a foreign power. This pretense at liberal thinking has achieved a conformity which-and this is the greatest harm it has caused to both Greece and America-has stripped Athens’s voice of any credibility on subjects on which the world might benefit from its experience. Greek air waves are filled too often with those who shout the loudest. There is no leader of great moral stature who could get up and turn the tide of thinking. The government is either too timid or does not know how to do this. Our news media are run for the most part by people who, while stopping at nothing to further their own interests, feel that they have to fight every Third World battle against «The West.» On the other hand, for too many years, American officials’ irritation with PASOK’s past verbosity served to make Greece’s admittedly serious but yet relatively low-level terrorism problem one of the pet subjects of American news media, helping to fuel the fire of mutual suspicion.
Self-absorbed as always, the Greeks misunderstood the magnitude of the pain and anger in America after the terrorist attacks. The Greeks have allowed their intellectual rigor to collapse to a point where political analysts, television personalities, and taxi drivers have shared the same opinions for the last 30 years with such certainty that they feel they have the right to harangue the first American they meet.
September 11 has taken a terrible toll on America and the world. We do not know whether the US-led retaliation against the terrorists will be as easy or as effective as we can bear and we do not know what may be lost in the battle. What we do know, from our intextricable past, is that we’re in this together. And we would not have it any other way.
OUT OF THE ASHES
The sight of the two Greek Orthodox churchmen in their robes entering Ground Zero was enough to momentarily stop rescue workers from their gruesome task.
Father John Romas and Archbishop Demetrios went to downtown New York to retrieve any relics from the tiny church of St Nicholas, which lay buried under the rubble of the World Trade Center.»With God’s help we will rebuild St Nicholas as a memorial for all those who lost their lives unjustly,» said Father John Romas, St Nicholas’ parish priest.
The public response was overwhelming, including a surprise donation of $500,000 from the Italian town of Bari, whose patron saint is St Nicholas.
The Greek Government matched the donation, while other major donations included $50,000 from the ecumenical Patriarch Bartholomew, more than Dr1 million from a two-day telethon organized by Athens Mayor Dimitri Avramopoulos and Tempo TV, and $10,000 from the American Jewish Community.
The Greek Orthodox Archdiocese of America established a relief fund for the families of victims which has raised more than $1.2 million, including a $500,000 contribution from the Leadership 100 group. The Onassis Foundation has also pledged $500,000 towards families of victims, which included at least 31 Greeks.
Support websites were established by the Archdiocese and the Council of Hellenes Abroad (SAE), the latter also collecting donations and listing the names of the dead, safe, and missing.
St Nicholas was founded by Greek immigrants in 1916 and became a religious and cultural center for Greek shipping magnates passing through New York. Many twin tower visitors would stop by the church. «We have been contacted by so many people who have visited the church when they have been in New York, from as far away as Australia,» said Presvytera Lorraine Romas.
http://www.odyssey.gr/directory/backIssues/articles~134~backflas~article
[…] Νικόλαος) με τον γιγαντισμό (των δίδυμων πύργων) και αποτύπωσα την αντίθεση ξαπλώνωνστας σχεδόν στο δάπεδο του πάρκινγκ που […]
Η αναγέννηση του ναού Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν (βίντεο)
http://www.kathimerini.gr/885792/article/epikairothta/kosmos/h-anagennhsh-toy-naoy-agioy-nikolaoy-sto-shmeio-mhden-vinteo